คำสัญญาที่ว่ามันจะไม่วุ่นวายอะไรกับชีวิตผมของมันก็คือ การเลิกบีบบังคับ..เลิกเอาแต่ออกคำสั่งให้ผมทำนู้นนี่ตามใจมัน และการเลิกใช้กำลังเพื่อให้ได้ร่างกายผม เพราะทุกครั้งหลังจากนั้นมันมักจะเอ่ยปากขอผมก่อน..หากว่ามันอยากได้หรือต้องการอะไรจากผม
โดยเฉพาะเรื่องเซ็กส์..มันมักจะสามารถหาวิธีที่ทำให้ผมใจอ่อนยอมตามมันได้ทุกครั้งอย่างไม่น่าเชื่อ อย่างครั้งนี้เองก็เช่นกัน..
.
.
“ผมเหนื่อย..” ผมว่าแล้วผลักอกมันไว้ “พอ..พอก่อนได้ไหมครับ”
“เข้าใจแล้ว..” มันดึงตัวเองออกจากร่างกายผม..ก่อนจะก้มลงมาจูบเบาๆ บนหน้าผาก “นอนเถอะ..”
“ขอบคุณนะครับ..”
“เปลี่ยนจากขอบคุณ..เป็นเริ่มรักกูบ้างก็คงดี”
ผมยิ้มไปกับเสียงบ่นพึมพำนั่นก่อนจะค่อยๆ หลับตาลงในอ้อมกอดของมัน..อ้อมกอดที่มันมีให้กับผมอย่างนี้ทุกๆ คืน
.
.
“ผมอยากกลับไปกินอาหารไทยแล้ว..”
ผมบอกมันก่อนจะลุกขึ้นเก็บข้าวของ..ไม่ลืมจะหยิบบัตรกดเงินที่เลขาของแม่มันเป็นคนให้ไว้ขึ้นมาหักแล้วทิ้งลงบนพื้นต่อหน้ามันตรงนั้น มันทำท่าตกใจนิดหน่อย..ก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าผมหยิบเสื้อผ้ามันยัดลงกระเป๋าไปด้วย
“แล้วมึงอยากไปไหน”
“ไม่รู้สิครับ..” ผมยิ้มให้มัน “..คุณอยากไปที่ไหนล่ะ”
“หึๆ”
เราช่วยเก็บข้าวของก่อนจะเอาเงินไปให้ป้าเจ้าของบ้านเพื่อชดเชยที่เราออกจากบ้านก่อนกำหนด..ผมหันกลับไปมองบ้านหลังนั้นเป็นครั้งสุดท้าย จดจำภาพทุกอย่างเอาไว้ให้ขึ้นใจ ผมชอบบ้านหลังนี้นะ..เหมือนมันมีทุกอย่างที่ผมอยากได้ น่าเสียดายอย่างเดียวที่มันไม่ใช่บ้านเกิดเมืองนอนของผม
.
.
มันพาผมกลับมาในเขตประเทศไทย..ก่อนจะหารถแล้วขับพาผมเดินทางไปเรื่อยๆ จนถึงกระบี่ ทะเลกระบี่ที่ผมชอบ..ทะเลที่มันเองคิดว่าจะสามารถช่วยให้ผมใจอ่อนได้
.
.
“จะพักโรงแรมไหนครับ” ผมถามก่อนจะมองตึกสูงที่ตั้งเรียงรายข้างหน้า
“บ้าน..”
“ครับ ?”
“มึงเคยบอกว่าอยากมาอยู่ที่นี่”
ผมทำตาโต..ก่อนจะถามมันด้วยความตกใจ “คุณนัท..ซื้อบ้านเหรอครับ..”
“อืม..”
“เมื่อไร..แล้วทำไม..”
“อย่าถามมาก..น่ารำคาญ”
ผมหุบปากฉับ..ไม่พูดไม่ถามอะไรอีก ทำแค่นั่งนิ่งๆ อมยิ้มไปกับสิ่งที่ได้ยินเมื่อกี้ มันซื้อบ้านแล้วเหรอ..เป็นบ้านติดทะเลแบบที่ผมอยากได้หรือเปล่า ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง..การอยู่ร่วมกันระหว่างผมกับมันคงไม่เลวร้ายเท่าไร
“ต้องแลกกับอะไรหรือเปล่าครับ..” เมื่อนึกได้..ก็ทำให้ผมต้องหยุดยิ้ม “ผมต้องตอบแทนด้วยอะไรหรือเปล่า..”
“ที่ผ่านมายังพิสูจน์ไม่มากพอหรือไง..”
“...”
“กูขอเท่าที่มึงให้ได้..แล้วมึงยังจะระแวงอะไรอีก..”
“ผม..”
“กูไม่ขออะไรมากหรอก..”
“...”
“แค่มึงไม่ไล่กูไปไหน..มันก็ดีแล้ว”
“ทำอย่างกับว่าผมไล่จริงๆ แล้วคุณจะไป” ผมบ่นประชดมัน
“นั่นสินะ..” มันว่าแล้วเหลือบตามามองผม “นั่นคงเป็นสิ่งเดียวที่กูให้ไม่ได้”
“...”
“กูไม่มีมึงไม่ได้หรอกทิว..”
.
.
ผมมองบ้านไม้สีฟ้าซีดริมทะเลด้วยความสนใจ..ถึงมันจะไม่ใช่บ้านใหม่สีสวยๆ อย่างที่ผมคิดว่าจะเป็น แต่มันก็ทำให้ผมรู้สึกชอบมากอยู่ดี “ตอนนี้กูมีเงินไม่มากพอจะซื้อบ้านใหม่ๆ ให้มึงหรอกนะ”
“...”
“แต่หลังนี้มันมาจากเงินที่กูหามาเองแน่ๆ”
“นานแล้วเหรอครับ..” ผมลังเลที่จะถาม..เมื่อนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้มันเพิ่งบอกว่ารำคาญ “ที่ซื้อบ้านหลังนี้..”
“กูบอกแล้วไง..ว่ากูคิดเรื่องนี้มานานแล้ว”
“...”
“คงนับตั้งแต่วันที่มึงเอาแต่นั่งจ้องทะเลจนลืมหิวนั่นแหละ..”
“ขอบคุณนะครับ..”
.
.
แล้วคำขอบคุณของผมก็จบลงที่เตียงเหมือนทุกที..ต่างกันแค่ครั้งนี้ผมเป็นฝ่ายเริ่มก่อน มันจูบผม..กอดผมด้วยแรงทั้งหมดที่มันมี จนผมรู้สึกว่าครั้งนี้มันดูรุนแรงและเจ็บปวดมากที่สุดในรอบหลายสัปดาห์ที่ผ่านมาเลย..
“ไม่ต้องขอบคุณ..”
“...”
“ไม่ต้องแลกมันด้วยอะไร..”
“...”
“แค่ช่วยเห็นใจกูบ้างก็พอ..”
ผมพยักหน้าหลับหูหลับตารับจูบของมันไป ก่อนจะส่งเสียงครางแสดงออกถึงความพอใจจากสัมผัสของมัน
.
.
ไม่รู้สิครับ..ไม่รู้ว่าผมยอมรับสถานะ..หรือยอมรับกลายๆ ว่าจะใช้ชีวิตร่วมกับมันแบบนี้ไปเมื่อไรตอนไหน รู้แค่ว่าตอนนี้การมีมันอยู่ในชีวิตก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไร
.
.
บางครั้งผมก็คิดว่าตัวเองดูโรคจิต..ผมทำตัวคล้ายคนบ้าที่แสร้งทำทุกอย่างไปอย่างคนไม่รับรู้อะไร ทั้งๆ ที่ส่วนลึกในจิตใจต่างหากที่เรียกร้องอยากจะทำจนทุกอย่างกลายเป็นอย่างนี้..
การอยู่กับมัน..ก็เหมือนกับการที่เรายื่นมือไปสัมผัสน้ำทั้งที่รู้อยู่ว่าอากาศภายนอกมันกำลังเย็นจัดนั่นแหละครับ แรกๆ มันก็เย็นยะเยือกไปถึงกระดูก..แต่พอผ่านไปไม่นานมันก็กลับกลายเป็นอุ่นขึ้นจนน่าประหลาด และเมื่อพอเราคิดดึงมือกลับเข้ามามันก็หนาวเย็นเสียจนเราต้องยื่นมือกลับเข้าไปในสายน้ำนั้นอีกครั้ง..
ตอนนี้ผมรู้สึกสงสัยเหมือนกัน..ว่าเป็นตัวเองผมเองหรือเปล่าที่เริ่มจะขาดมันไม่ได้ ?
Ma-NuD_LaW
นึกอยู่นะ..ว่าเขียนอะไรตอนไหน ที่ทำให้คนอ่านคิดว่านัทมันจะยอมวางมือจากทิวไป
อ่อ..ตอนที่มันเหม่อมองออกไปนอกประตูสินะ 
.
.
อากาศเย็น..ดูแลสุขภาพด้วยนะครับ 
หัวข้อ: Bitch or Friend ? -มี Ebook แล้วน้าาาาาาา (อ่าน 540138 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก