บ้านทั้งบ้านดูรกรุงรังไปทันทีที่พวกเรากลับมาถึง มันทั้งฉีกทั้งดึงเสื้อผ้า..ปัดข้าวปัดของหล่นกระจายตลอดทางที่เราผ่าน ผมไร้ความสามารถที่จะร้องห้าม..ไม่มีแรงแม้แต่จะทำให้ริมฝีปากของตัวเองกลับมาได้รับอิสระ ได้แต่ปล่อยให้มันทำทุกอย่างไปแบบนั้นจนกระทั่งพอใจ..
แล้วมันก็เหมือนเดิมทุกครั้ง..ที่ทุกอย่างมันมักจะจบลงด้วยเซ็กส์เหมือนทุกๆ ครั้งเวลามันโมโห ต่างกันแค่ครั้งนี้มันให้ความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความคิดถึง ผมไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงรู้สึกว่ามันเป็นอย่างนั้น..ไม่รู้จริงๆ ว่าทำไมผมถึงรับรู้ได้ถึงความคิดถึงรุนแรงนั่นที่ผ่านออกมาจากการกระทำทั้งหมดของมัน..
.
.
ผมสะลืมสะลือตื่นขึ้นมาเมื่อรู้สึกเหมือนมีอะไรขยับยุกยิกอยู่ที่คอ “คุณนัท..”
“เมื่อกี้กูโมโห..เลยไม่เห็นว่ามันยังอยู่”
ผมมองมือมันที่ตอนนี้กำลังจับแหวนที่ผมคล้องเอาไว้ที่คอเล่น “คุณทำผมกลัว..”
“ก็มึงทิ้งกูมา..”
“ผมไม่ได้ทิ้ง..” ผมขยับตัวเข้าไปในอ้อมกอดของมัน “ผมแค่ทำสิ่งที่ถูกต้อง”
“อะไรคือสิ่งที่มึงบอกว่าถูกต้อง !”
“...”
“การทิ้งกู..การลบทุกอย่างที่เกี่ยวกับมึงในชีวิตกูออกไปจนหมด”
“...”
“อย่างนั้นใช่ไหมที่มึงเรียกว่าถูก !”
“...”
“แล้วมึงรู้ไหมว่าความถูกต้องของมึงทำให้กูโกรธมากแค่ไหน..”
“ผม..”
มันไม่เปิดโอกาสให้ผมได้แก้ตัวอะไร..ผมเลยได้แต่ครางรับไปกับจูบที่รุนแรงของมันไปแค่นั้น จนทุกอย่างดำเนินต่อไปจนเสร็จเรียบร้อยในทางที่มันควรจะเป็น..
.
.
“ไม่คิดว่ามึงจะมาอยู่ในที่แบบนี้..” มันพูดขึ้นมาหลังจากเดินสำรวจไปทั่วบ้านจนพอใจแล้ว
“คิดว่าผมจะไปทะเลเหรอครับ”
“อืม..”
ผมหยิบหมอนอิงไปวางบนเก้าอี้ให้เรียบร้อยเป็นอย่างสุดท้าย..ก่อนจะเดินเข้าครัวไปทำมื้อเย็นง่ายๆ ให้มัน เพราะยังรู้สึกเพลียๆ จากบทลงโทษของมันอยู่นิดหน่อย..
“คุณนัท..” ผมร้องปราม..เมื่อมันเดินเข้ามาโอบผมจากด้านหลัง “ขอผมทำกับข้าวก่อนครับ”
“...”
“คุณนัท..” ผมขึ้นเสียง..ใช้ศอกดันตัวมันให้ถอยห่าง “ผมไม่มีสมาธิ”
“ก็แค่จูบเอง..”
“ยังไม่พออีกเหรอครับ..”
ผมถาม..รู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อย เพราะตลอดสองสามชั่วโมงก่อนหน้านี้มันก็เอาแต่ใจจนผมไม่ได้พักแล้ว..ตอนนี้จะยังจะอยากมาทำอะไรแบบนี้ใส่ผมอีก
“เอาแหวนกลับมาใส่..” มันละริมฝีปากออกจากลำคอของผมแล้วพูดขึ้นมา “แล้วเลิกติดพลาสเตอร์น่ารำคาญนั่นซะ”
“...”
“อายมากนักหรือไงที่เป็นเมียกู”
“คุณนัท !”
“อย่าเสียงดัง !”
ผมเงียบเสียงลงทันทีที่ถูกตะคอกกลับ..มันเลยผละออกจากตัวผม แล้วเดินไปนั่งรอที่โต๊ะกินข้าวแทน “รีบๆ ทำเถอะ กูหิว..”
.
.
เกิดความเงียบขึ้นมาระหว่างเราบนโต๊ะอาหาร..แต่ผมรู้ว่ามันก็แค่ตอนนี้เท่านั้น เพราะหลังจากกินข้าว..อาบน้ำ..ทำธุระส่วนตัวกันเสร็จ เราคงต้องมีเรื่องให้คุยกันอีกยาวแน่ ดีแค่ไหนแล้วที่มันยังรู้จักระงับอารมณ์เอาไว้บ้าง..ถึงผมจะไม่ชินกับบรรยากาศอึมครึมแบบนี้ก็ตาม
“คุณไม่น่าตามผมมาที่นี่เลย..”
“มึงไม่อยากกินข้าวแล้วใช่ไหมทิว” มันขู่เสียงเรียบ..ดูก็รู้ว่าไม่พอใจมาก “กูอุตส่าห์พยายามใจเย็นแล้วนะ”
“ขอโทษครับ”
“มีอะไรไว้คุยกันหลังจากกินข้าว..”
“...”
“เผื่อกูจะหงุดหงิดน้อยลงบ้าง”
“ครับ..”
Ma-NuD_LaW
คิดถึงวีก็ไม่บอก..รอแปบ 
.
.
ว่าแต่ตอนนี้มันหวานอีกแล้วอ่า.. เขิน 
งดใช้ >> 
ซักพัก แล้วหันมาใช้ >> 
กันเถอะ !
.
.
.
หัวข้อ: Bitch or Friend ? -มี Ebook แล้วน้าาาาาาา (อ่าน 540089 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก