“คุณนัท..”
“...”
“คุณนัทครับ..”
ก็ทั้งๆ ที่มันบอกว่าจะคุยหลังจากกินข้าวเสร็จ..แต่ถึงตอนนี้มันก็ยังไม่พูดออกไรออกมา เอาแต่นั่งจ้องหน้าแล้วใช้ทั้งแขนและขากอดผมเอาไว้ไม่ยอมให้กระดิกตัวไปไหน
“คุณนัท..”
“กูเหนื่อย..”
“ครับ ?” ผมหันไปมองมันที่ตอนนี้ฟุบหน้าลงไปกับไหล่ผม “คุณนัท..”
“บางทีกูก็เหนื่อยที่ต้องคอยตามมึง..”
“...”
“แต่จะหยุดก็ทำไม่ได้”
“...”
“เมื่อไรทิว..เมื่อไรมึงถึงจะยอมหยุดสักที..”
ผมนั่งนิ่งไป..รู้สึกอึ้งๆ กับคำพูดของมันอยู่ไม่น้อย นี่มันกำลังต้องการจะบอกอะไรกับผมกัน ?
“กูรักมึง..ต้องให้กูพูดคำนี้ไปอีกนานแค่ไหน”
“...”
“ทำไมไม่เคยเข้าใจกันบ้าง” มันถอนหายใจออกมา..ก่อนจะกอดรัดผมแน่นขึ้นกว่าเดิม “กูไม่รู้จะทำยังไงแล้วนะทิว”
“อย่าทำสิครับ..”
“ไอ้ทิว !” มันทำเสียงไม่พอใจ
“ผมอยากให้คุณหยุด..เลิกทำกับผมเหมือนที่ทำอยู่แบบนี้”
“...”
“เราเป็นพี่น้องกันนะครับ”
“กูบอกแล้วไงว่าไม่นับ !” มันตะคอก “กูไม่เคยเห็นมึงเป็นพี่น้อง !”
“...”
“เพราะฉะนั้นเลิกพูดเรื่องนี้กับกูสักที !”
ผมถอนหายใจออกมายาวๆ ก่อนจะเบือนหน้าหนีมันไปอีกทาง “งั้นผมก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว”
“อย่ามาประชดกู”
“ผมเปล่า !”
แล้วความเงียบก็กลับมาอีกครั้ง..ผมนั่งนิ่งไม่อยากพูดไม่อยากทำอะไร ส่วนมันก็นั่งเงียบ..หายใจเข้าออกแรงๆ เหมือนพยายามสะกดอารมณ์
.
.
“กูจะอยู่กับมึงที่นี่” ผมหันไปมองหน้ามันทันทีที่มันพูดอย่างนั้น “กูคิดไว้แล้วว่าสักวันมันต้องเกิดเรื่องอย่างนี้”
“...”
“วันที่กูต้องทำให้ทั้งตัวเองและมึงเป็นอิสระสักที”
“หมายความว่าไงครับ”
“กูมีเงินเก็บ..มีกิจการเล็กๆ ที่พอจะมีรายได้มาเลี้ยงมึง”
“ไม่ได้นะครับ..เราทำอย่างนี้กันไม่ได้”
“ทำไมถึงจะทำไม่ได้ !”
“ก็เพระเราเป็นพี่น้องกันไงครับ !” ผมเสียงดังใส่มันบ้าง “เรามีสายเลือดเดียวกัน..มีพ่อคนเดียวกัน !”
“...”
“จะอยู่กันแบบนั้น..ใช้ชีวิตน่าขยะแขยงแบบนั้นร่วมกันได้ยังไง !”
เพี๊ยะ !!
ผมชะงักค้าง..รู้สึกมึนๆ ไปกับแรงกระแทกที่ปากนั่น ก่อนจะหันไปมองมันแบบไม่เข้าใจ
“มึงใช้คำว่าขยะแขยงงั้นเหรอ..”
“...”
“มึงกำลังบอกว่าความรักของกูมันน่าขยะแขยงอย่างนั้นใช่ไหม”
“ผม..” ลมหายใจของผมสะดุด..เมื่อได้เห็นน้ำตาของมัน “ผม..ขอโทษ..”
“กล้าดียังไงมาดูถูกความรู้สึกของกู..”
“...”
“ทั้งที่ตัวมึงเองไม่เคยกล้าแม้แต่จะยอมรับความรู้สึกของตัวเอง”
“คุณนัทอื้อ..”
เสียงของผมถูกกลืนหายไปเมื่อถูกมันจูบ..ลมหายใจของผมค่อยๆ แผ่วลงช้าๆ เมื่อถูกลิ้นมันรุกไล่ แต่ผมก็ยังพยายามดิ้นรน..พยายามอย่างที่สุดที่จะหยุดการกระทำผิดๆ แบบนี้ของมัน แต่มันก็ไม่เป็นผล..
.
.
“มึงคิดว่าตัวเองอยากทำแบบที่พูดจริงหรือเปล่า..” มันว่าหลังจากถอนจูบออกไปแล้ว
“ครับ ?”
“ที่ปากมึงเอาแต่บอกให้กูหยุด..แต่การกระทำของมึงมันกลับไม่ใช่”
“หมายความว่าไงครับ”
“มึงคิดจะหนีกูไปจริงๆ หรือเปล่าทิว” ผมหันไปมองมัน..รู้สึกไม่ค่อยเข้าใจคำถามของมันสักเท่าไร “ถ้าไม่นับครั้งก่อนๆ ที่ผ่านมา”
“...”
“เอาแค่ครั้งนี้..ที่มึงหนีมานี่ มึงคิดจะไปจากกูจริงๆ เหรอ”
“ผม..ไม่เข้าใจ..”
“ก็ถ้ามึงคิดจะหนีจริงๆ มึงคงไม่ยอมรับความช่วยเหลืออะไรจากแม่กู”
“...”
“เพราะมึงเองก็รู้..ว่ามันจะทำให้กูตามมึงเจอ..”
Ma-NuD_LaW
วันหยุดยาวๆ ทำให้คนเราขี้เกียจได้อย่างไม่น่าเชื่อ 
มาละๆ เลิกสันหลังยาวสักที .. กราบขอโทษคนอ่านด้วยที่ไร้ความรับผิดชอบขนาดนี้ 
หัวข้อ: Bitch or Friend ? -มี Ebook แล้วน้าาาาาาา (อ่าน 540113 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก