ความสงบในช่วงเวลาสั้นๆ ที่ผ่านมามันกำลังค่อยๆ หายไป..เมื่อวันหนึ่งผมต้องตื่นขึ้นมาแล้วเจอมันนั่งหน้าจ้องผมอยู่ที่ปลายเตียง
“คะ..คุณนัท”
“กูบอกแล้วไง..ว่ามึงไม่มีวันหนีกูพ้น”
“ทะ..ทำไม..คุณหาผมเจอได้ยังไง”
“การตามหามึงมันไม่ใช่เรื่องยาก..”
“...”
“มึงต่างหากที่คิดง่ายๆ ว่ากูจะไม่มีวันหามึงเจอ”
“ผม..ผม..”
“กูจะหักแขนหักขามึง..” มันว่าแล้วลุกขึ้นเดินเข้ามาหาผม “..จะทำทุกอย่างให้มึงไม่สามารถกูไปจากกูได้อีก”
“ยะ..อย่าครับคุณนัท !”
.
.
ผมสะดุ้งสุดตัว..ก่อนจะรู้ตัวว่านี่มันก็แค่ความฝัน “บ้าจริง..”
สองอาทิตย์มาแล้ว..สองอาทิตย์ที่ผมอยู่ที่บ้านเช่าหลังนี้ และเป็นสองอาทิตย์ที่ผมฝันร้ายแบบนี้แทบทุกคืน..
“มันก็แค่ความฝัน..” ผมปลอบตัวเองอย่างนั้น “อย่าวิตกกังวลไปเลยน่า..”
ผมบอกตัวเองอย่างนี้ทุกครั้งหลังจากตื่น..บอกและหวังในใจลึกๆ ว่าขอให้มันเป็นอย่างที่พูด เพราะผมไม่อยากนึกเลยว่าถ้ามันตามหาผมเจอจริงๆ แล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นกับผมบ้าง..
.
.
ผมเดินเข้าเดินออก..วนเวียนทำงานบ้าน ทำสวนไปอย่างคนไม่มีอะไรทำ เคยนึกๆ อยากหางานทำอยู่บ้าง..แต่ติดที่แม่มันมีคำสั่งไม่ให้ผมทำอะไรให้ใครสามารถตามตัวผมได้ อย่างน้อยก็จนกว่าจะแน่ใจว่ามันเลิกคิดเรื่องที่จะตามหาผมแล้ว..
พูดกันง่ายๆ คือจนกว่ามันจะสามารถลืมเรื่องของผมไปได้แล้ว..
.
.
ตกบ่ายผมก็ออกมาขึ้นรถเข้าไปในเมือง เพื่อกดเงินซื้อของใช้ที่จำเป็นเหมือนทุกครั้ง..ซื้อมากพอให้ตัวเองอยู่ได้โดยไม่ต้องออกไปไหนสักอาทิตย์ เพราะผมไม่อยากเสียเวลาเข้าเมืองมาบ่อยๆ
“ทำไมคราวนี้ถึงโอนมาเยอะกว่าปกติ ?”
ผมตั้งข้อสังเกต..เมื่อเห็นว่ายอดคงเหลือในบัญชีมันเพิ่มขึ้นมากกว่าปกติเกือบสองเท่า หรือแม่มันจะใจดี..ให้รางวัลที่ผมหนีมันมาได้ครบสองเดือน ?
.
.
“สวัสดีค่ะ”
“เอ่อ..ผมทิวครับ”
“อ่อค่ะคุณทิว..ไม่โทรมาเกือบสิบวันเลย มีเรื่องด่วนอะไรหรือเปล่าคะ”
“ไม่มีหรอกครับ..” ผมรีบปฏิเสธ “แค่จะโทรมาถามเรื่องเงินที่โอนมา..”
“ทำไมเหรอคะ..หรือเงินไม่พอใช้”
“เปล่าๆ ครับ..ผมแค่สงสัยว่าทำไมคราวนี้โอนมาให้เยอะจัง” ผมหันไปก้มหัวขอโทษคนที่มาต่อคิวข้างหลัง..ก่อนจะรีบพูดธุระของตัวเองต่อ “ทั้งที่ยังไม่ถึงเวลาโอนเงินเลยด้วยซ้ำ”
“โอนไปเท่าเดิมนะคะ..เพิ่งโอนไปเมื่อวานนี้ เพราะอีกสองวันดิฉันต้องไปดูงาน..”
“แล้ว..”
“คุณทิวคะ..ตอนนี้คุณนัทไม่อยู่..”
ไม่ทันได้ฟังจนจบ..ผมก็โดนใครบางคนกระชากแขนออกมาจากตู้โทรศัพท์ ผมจ้องหน้าคนทำด้วยความตกใจ..แต่ยังไม่ทันได้ร้องเรียกให้ใครช่วยก็ถูกมันขู่ให้เงียบเสียง “อย่าร้อง..ไม่งั้นกูจะทำให้มึงต้องเสียใจอย่างถึงที่สุดแน่ !”
“คุณนัท..”
“กูต้องการคุยกับมึงในที่ๆ มันสงบกว่านี้..” มันบอกแล้วบีบแขนผมแน่นขึ้น “ตอนนี้มึงพักอยู่ที่ไหน”
“ผม..”
“รีบพากูไปเดี๋ยวนี้ !”
Ma-NuD_LaW
อะไรนะ ! นี่มันจะเข้าอีหรอบเดิมอีกแล้วเหรอ !?
ไม่ใช่ม้างงงงงงงงงง.. ตานัทของเรามันต้องมีการเปลี่ยนแปลงมั้งสิ !
พายุอารมณ์ของนักอ่านช่างน่ากลัวนัก กดดันซะ นักเขียนออกมาขอโทษแทบไม่ทัน ครั้งนี้อภัยให้แต่ครั้งหน้าไม่เอาแล้วนะ หัวใจจะวายชีวา 
ผมนี่รีบเข้ามาชี้แจงเลยครับ .. ตกใจคอมเม้นสุดๆ แบบเพิ่งนึกออกว่าเมื่อคืนเราทำอะไรลงไป
ไงก็ยกโทษให้เราเถอะนะ 
หัวข้อ: Bitch or Friend ? -มี Ebook แล้วน้าาาาาาา (อ่าน 537085 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก