“กูต้องไปญี่ปุ่นกับพ่อ..”
นั่นเป็นสิ่งที่มันบอกเอาไว้กับผม ก่อนที่จะให้คนยกกระเป๋าเดินทางออกจากห้องไป ผมไม่ได้คิดอะไรเลยตอนนั้น..ก็คิดแค่ว่ามันคงต้องไปดูงานกับพ่อเหมือนทุกๆ ครั้งที่มันเคยไป ผมคิดง่ายๆ แบบนั้นโดยที่ไม่รู้เลยว่า แท้จริงแล้วมันคือแผนที่แม่มันเป็นคนวางเอาไว้..
.
.
“เข้ามาพบฉันที่บ้าน..”
คำสั่งสั้นๆ ที่ผมได้รับตั้งแต่เช้า ทำให้ตอนนี้ผมต้องมายืนอยู่ที่นี่ มายืนอยู่ตรงหน้าแม่มันตรงนี้..ตรงที่เดิมที่เคยมากับมันเมื่อคราวก่อน
.
.
“ออกไปจากชีวิตของลูกชายฉันซะ” นี่ใช่ไหม..เรื่องสำคัญที่ทำให้แม่มันลงทุนเรียกผมมาถึงที่นี่ “รีบไปซะตั้งแต่ตอนนี้..”
“...”
“แล้วอย่ากลับมาที่นี่อีก”
“คิดว่าผมไม่เคยทำเหรอครับ..”
ใช่ว่าผมไม่เคยคิดจะหนี..ใช่ว่าผมไม่เคยคิดจะไปให้พ้นๆ จากมัน แต่ผมไม่เคยทำสำเร็จต่างหาก..
“หมายความว่ายังไง”
“ผมเคยไปแล้ว..”
“...”
“แต่ไปไม่เคยรอด..”
“...”
“ผมไม่อยากเจ็บตัวอีก..” เกิดความเงียบขึ้นมาชั่วอึดใจ คงเป็นเพราะว่าตัวเธอเองก็คงรู้จักลูกชายมากพอสมควรถึงได้ทำเหมือนพูดอะไรไม่ออกแบบนี้ “จะให้ผมทำยังไงครับ..”
“ถ้าสิ่งที่เธอพูดเป็นเรื่องจริง..”
“...”
“ก็แค่ทำเหมือนเดิม..”
“...”
“แต่คราวนี้ฉันจะช่วย”
ผมนิ่งคิด..ชั่งใจตัวเองว่าควรจะทำยังไง ถ้าผมหนีไปเหมือนทุกทีโดยที่คราวนี้มีแม่มันคอยช่วยเหลือ..ผมจะสามารถไปจากมันได้จริงๆ หรือเปล่า แล้วถ้าผมหนีไปไม่ได้ล่ะ..ถ้าเกิดผมถูกมันตามตัวกลับมาได้อีก คราวนี้ผมจะต้องเจอกับอะไร ?
“ผม..ผม..”
“จะมัวลังเลอะไรอีก”
“...”
“หรือจริงๆ แล้วเธอไม่ได้อยากไปกันแน่”
“ผมกลัว..”
ผมกลัวว่าถ้าเกิดมันไม่สำเร็จอีก..ถ้ามันผิดพลาดอย่างคราวที่ผ่านมา เรื่องระหว่างผมกับมันจะเป็นยังไง..ผมจะต้องถูกมันทำร้าย หรือถูกมันทรมานมากกว่าที่เคยทำมาหรือเปล่า..
ผมไม่อยากเสี่ยง..ไม่อยากเสี่ยงทำลายความสัมพันธ์ระหว่างเราไป ทั้งที่มันเพิ่งจะเริ่มดีขึ้นอย่างนี้..
“ยังจะกลัวอะไรอีก..ฉันบอกแล้วไงว่าฉันจะช่วย”
“แต่ผม..”
“ไปซะ..ไปให้พ้นๆ จากครอบครัวเรา”
“...”
“แล้วฉันสัญญาจะคืนทุกอย่างให้..”
“ครับ ?”
“ฉันจะคืน..” ว่าแล้วจ้องตาผมนิ่ง “คืนความรักของพ่อแม่ให้กับเธอ..”
“หมายความว่ายังไงครับ”
เธอไม่ได้ตอบอะไร..ทำแค่ลุกยืนขึ้น แล้วเดินนำผมไปที่โต๊ะทำงานของพ่อมัน ผมเดินตามไปเงียบๆ ในหัวก็คิดในสิ่งที่แม่มันพูด จะคืนให้ผมงั้นเหรอ..เธอบอกจะคืนความรักของพ่อแม่ให้กับผม แล้วจะคืนกลับมายังไง ?
“ในนี้มีสิ่งที่ทำร้ายจิตใจฉัน..” เธอว่าแล้วเลื่อนลิ้นชักให้เปิดออกมา “มันคอยทำลายความสุขของฉันมาตลอดหลายปี..”
“...”
“ผู้หญิงที่เหมือนจะเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีฉัน..”
“...”
“ผู้หญิงคนนี้..เป็นแม่ของเธอ..”
ผมก้มมองรูปภาพในมือ..มองดูหญิงสาวที่ยืนส่งยิ้มอยู่กลางสวนที่ไม่ได้เปลี่ยนไปมากนักของบ้านหลังนี้ ข้างๆ กันมีชายหนุ่มวัยไล่เลี่ยกันที่มองปราดเดียวก็รู้ว่าคือประมุขคนปัจจุบันของบ้านหลังนี้
“แม่ผม..เหรอครับ..”
“ตอนนั้นฉันไม่รู้ว่าเขารักอยู่กับแม่ของเธอ..”
“...”
“ไม่รู้..จนกระทั่งวันที่แม่เธอเดินเข้ามาพร้อมกับลูกในท้อง..” เธอเล่า..ด้วยน้ำเสียงสะอื้นไม่ยอมหยุด “แต่ตอนนั้นฉันก็กำลังท้องตานัทอยู่ด้วยเหมือนกัน..”
“...”
“แล้วเธอจะให้ฉันทำยังไง..”
“...”
“ให้เสียสละ..แล้วปล่อยให้ลูกตัวเองต้องกลายเป็นเด็กไม่มีพ่ออย่างนั้นเหรอ..”
“...”
“ฉันไม่ใช่คนดีขนาดนั้นหรอก..”
“แล้ว..แล้วแม่ของผม..”
“ฉันก็แค่จะไปรับเธอมา..แต่ผู้หญิงคนนี้กลับไม่ยอม..” แววตาของเธอดูวูบไหว “ฉันเลยต้องบีบให้แม่เธอออกไปให้พ้นจากครอบครัวเรา..”
“คุณ..คุณทำอะไรแม่..”
“ฉันไม่ได้ทำ !” เสียงตะคอกทำเอาผมสะดุ้ง “แม่เธอเป็นคนเดินเข้าไปให้รถมันชนเอง”
“...”
“ฉันไม่ได้ผิด”
“...”
“ถ้าจะผิด..ก็ผิดแค่เรื่องที่ทำให้เธอต้องกำพร้า..”
“...”
“แต่ฉันก็พยายามชดใช้ให้แล้ว..ด้วยการพาเธอมาอยู่ที่นี่..”
ไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกมาจากปากของเธออีก เราต่างคนต่างเงียบ..ต่างคนต่างจมอยู่ในความคิดของตัวเอง ผมกำรูปในมือแน่น..จ้องมองใบหน้าของคนที่ตัวเองไม่เคยรู้ว่าคือแม่ ก่อนจะเลื่อนสายตามามองผู้ชายอีกคนที่ยืนข้างๆ กัน
.
.
“เขารักแม่ผม..”
“...”
“แล้วเขารักผมไหมครับ..”
“รักสิ..”
“...”
“ไม่มีพ่อคนไหนไม่รักลูกของตัวเองหรอก..”
เท่านี้..ก็แค่เท่านี้ที่ผมอยากได้ยิน ถึงแม้มันจะไม่ได้ออกมาจากปากเขา..ถึงแม้มันอาจจะเป็นแค่คำโกหกของผู้หญิงคนนี้ แต่ผมก็ยังอยากจะฟัง..
“ถ้าผมไปคราวนี้..” ผมสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ อีกครั้ง..ก่อนจะพูดต่อ “จะไม่มีใครตามผมกลับมาได้อีกใช่ไหมครับ..”
“ไม่มี..”
“...”
“ฉันสัญญาว่าจะไม่ให้ใครตามเธอกลับมาได้อีก..”
“ผมขอลาเขา..” ผมลูบนิ้วลงไปเบาๆ บนภาพถ่ายในมือ “ขอลาพ่อก่อนได้ไหมครับ..”
“อย่าเสียเวลาเลย..”
“...”
“ถ้าเธอยังอยากจะไปให้พ้นจากที่นี่..”
ผมหลับตาลงทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น ใครๆ อาจจะคิดว่าผมโง่ คิดว่าผมใจร้าย ที่เลือกจะไปจากมัน..เลือกจะทิ้งความรักที่มันมีให้แบบนี้ และทุกคนคงคิดว่ามันง่าย..ง่ายที่จะรักคนที่ทุ่มเททั้งหมดหัวใจให้เราแบบนี้ แต่สำหรับผมมันไม่ง่ายเลย..
ตรงกันข้ามมันกลับยาก..ยากมาก เพราะผมยังลืมความเจ็บปวดพวกนั้นไม่ได้..ยิ่งกับความสัมพันธ์ทางสายเลือดระหว่างผมกับมัน ที่ยืนยันได้อย่างแน่ชัดจากปากแม่มันแล้วแบบนี้ ยิ่งทำให้มันเป็นไปได้ยากมากขึ้นกว่าเดิม..
“ทิว..”
“ผม..เข้าใจแล้วครับ”
Ma-NuD_LaW
ใจแข็งจริงๆ ไม่คิดจะลังเลอีกหน่อยเหรอลูก 
หัวข้อ: Bitch or Friend ? -มี Ebook แล้วน้าาาาาาา (อ่าน 540114 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก