พอกลับมาถึงห้อง..ผมก็เก็บเสื้อผ้าข้าวของลงกระเป๋า ตั้งใจจะไปจากที่นี่อย่างที่แม่มันบอกจริงๆ ผมเลือกเก็บข้าวของที่เป็นส่วนของตัวเองทุกชิ้นในห้อง โดยเลือกเก็บของจำเป็นลงกระเป๋าที่จะเอาไป..ส่วนอะไรที่ไม่จำเป็นผมก็โยนลงกล่องเพื่อเอาไปทิ้ง เพราะผมคิดแล้วว่าไม่ควรจะเก็บเอาไว้ให้มันต้องเห็น แล้วเกิดโมโหขึ้นมาอีก..
.
.
“ทำเพื่อตัวเธอเอง..และพ่อแม่ที่รักเธอ”
“...”
“อย่าทำเรื่องที่ผิดบาปแบบนี้ต่อไปอีกเลย..”
นั่นคือสิ่งที่แม่มันบอกก่อนที่ผมจะเดินออกจากบ้านหลังนั้นมา ผมรับปากไปแล้ว..รับปากกับเธอว่าจะไปแล้ว เพราะผมคิดแบบเดียวกันว่าผมไม่ควรจะทำให้พ่อต้องเสียใจ ผมเต็มใจ..เต็มใจที่จะทำให้ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่มีวันรับรู้เลยก็ตาม..
.
.
“อะไร..” แต่ในนาทีสุดท้าย..นาทีที่ผมคิดจะหยิบของชิ้นสุดท้ายทิ้งลงกล่อง ผมก็เจอกับสิ่งๆ หนึ่งเข้า “รูปเรา..งั้นเหรอ ?”
ผมจ้องมองใบหน้าของเด็กผู้ชายสองคนในรูป..รูปที่เด็กคนหนึ่งคือผมแน่นอนผมมั่นใจ แล้วเด็กผู้ชายอีกคนหนึ่งนั่นคงเป็นมัน ผมคิดอย่างนั้น..
“ลมทะเล..” ข้อความสั้นๆ ที่เขียนด้วยตัวหนังสือตัวโตๆ อ้วนๆ ลายมือแบบนี้ดูนิดเดียวก็รู้ว่าคงเป็นเด็กๆ เขียน “เคยเจอกันด้วยเหรอ..”
ผมเก็บความสงสัยพวกนี้เอาไว้ในใจ..เมื่อนึกขึ้นได้ว่าควรต้องไปจากที่นี่แล้ว “ผมขอแล้วกันนะครับ..”
ผมรีบยัดรูปใบนี้ใส่กระเป๋ารวมกับรูปของพ่อกับแม่ที่ได้มา..ก่อนจะโทรลงไปขอลุงยามใต้คอนโดให้ขึ้นมาช่วยยกกล่องข้าวของที่ไม่จำเป็นของผมไปทิ้ง ส่วนตัวเองก็ยกกระเป๋าเดินตามลงมาติดๆ ลุงเขาเองก็หันมาถามผมตอนอยู่ในลิฟต์ว่ากำลังจะไปไหน..ผมก็ตอบไปสั้นๆ ว่าจะกลับไปอยู่ที่บ้านสักสองสามอาทิตย์แค่นั้น ก่อนจะเรียกแท็กซี่ให้ไปส่งที่สนามบิน
ใช่ครับ..ผมกำลังจะไปให้ไกลจากที่นี่ ไปในที่ๆ คิดว่ามันคงจะคาดไม่ถึง..
“ดูแลตัวเองนะครับ..” ผมหันกลับไปมองคอนโดของมัน “อย่างน้อยก็เพื่อตัวเอง..”
ผมคิด และก็ได้แต่หวังว่ามันจะไม่เป็นอะไร..
“ขอโทษนะ..”
แต่ผมก็อยากไปจากชีวิตคุณมากจริงๆ
.
.
.
[นัท]
หาย..มันหายไปอีกแล้ว อีกครั้งแล้วที่มันแอบหนีไปตอนที่ผมไม่อยู่แบบนี้..ต่างกันแค่ครั้งนี้มันมันเก็บทุกอย่างที่มีความทรงจำเรื่องของมันไปด้วย..
เก็บทุกอย่างไป..เก็บไปแม้กระทั่งรูปถ่ายเก่าๆ ที่เป็นความทรงจำครั้งแรกระหว่างเรา
.
.
“มึงมัน..” พูดไม่ออก..ผมไม่รู้จะพูดจะต่อว่าอะไรมันได้ เมื่อการกระทำครั้งนี้ของมันทำให้ผมรู้สึกเหมือนกำลังถูกทิ้งจริงๆ “ทำไม..”
ผมทรุดลงกับพื้น..คิดไม่ออกจริงๆ ว่าคราวนี้เผลอไปทำอะไรให้มันต้องหนีผมไปอีก นี่ผมทำอะไรรุนแรงกับมันไปโดยไม่รู้ตัวหรือเปล่า..หรือผมโง่เกินไป ที่หลงไปไว้ใจว่ามันจะไม่ทำแบบนี้อีก ?
ผมคิดอะไรไม่ออกเลยจริงๆ
.
.
“อย่าให้กูเจอมึง !”
ได้แต่ขู่อาฆาตมันไปแบบนั้น..ทั้งที่คิดไม่ออกเลยจริงๆ ว่าคราวนี้มันจะหนีไปอยู่ที่ไหน จะไปตามหามันด้วยการสะกดรอยไอ้วีเหมือนเมื่อก่อนก็ไม่ได้..จะหวังพึ่งข่าวคราวจากผู้หวังดีที่ไม่รู้จุดประสงค์เหมือนตอนสมัยเรียนก็ไม่ได้อีกเหมือนกัน เพราะสังคมสมัยนั้นกับสังคมตอนนี้ของผมมันต่างกัน..
.
.
“ไอ้ทิว..ไอ้ทิว..” ผมกัดฟันกรอด “ไอ้ทิว !”
ผมขว้างข้าวของทุกอย่าง..ทั้งทุบทั้งกระทืบมันให้พังๆ ไป ทำอะไรไม่ได้..ผมทำอะไรไม่ได้เลยจริงๆ ตลอดหลายวันที่ผ่านมา ไม่อยากเชื่อเลยว่าผมหาไม่ได้แม้กระทั่งข่าวคราวเล็กๆ น้อยๆ ของมัน
“อย่าให้กูเจอมึงนะทิว..อย่าให้กูเจอมึง”
และอย่าให้ผมรู้ด้วยว่าใครแอบช่วยเหลือมัน.. เพราะผมสาบานเลยว่าผมจะตอบแทนคนๆ นั้นอย่างสาสมแน่นอน !
[จบนัท]
Ma-NuD_LaW
ถ้ารวมเล่มแล้วมันจะเป็นหนังสือที่มีความบางขนาดขายหัวเราะรึเปล่า 
เก๊าเเซวเล่นนะ 
ถึงปริมาณจะน้อยแต่เปี่ยมไปด้วยคุณภาพจ้ะ 
เห็นอย่างนี้ก็ร้อยกว่าหน้านะ 
อีกอย่างพยายามแหวกแนว..ให้นิยายเราเป็นนิยายที่ตอนพิเศษยาวเกือบเท่าตอนหลัก
.
.
อ่านๆ ไปก่อน..เดี๋ยวพรุ่งนี้มาใหม่ ตอนนี้มึนยา..ต้องไปนอนละ 
สัญญา..พรุ่งนี้มาจริงๆ 
หัวข้อ: Bitch or Friend ? -มี Ebook แล้วน้าาาาาาา (อ่าน 540106 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก