[นัท]
“ตื่นแล้วเหรอครับ..”
“อืม..”
“ไปนั่งรอก่อนนะครับ..ผมทอดไข่อีกใบก็เสร็จแล้ว”
“อืม..”
ผมเหลือบมองมันหยิบจับนู่นนี่ด้วยมือข้างที่สวมแหวนของเราเอาไว้..มองแล้วก็ถอนหายใจออกมาแบบยิ้มๆ เหมือนทุกครั้ง กับการที่ได้เห็นมันใส่แหวนที่ผมให้อยู่ตลอดเวลา..ไม่เคยถอดแม้แต่เวลาอาบน้ำ มันทำให้ผมมีความสุขมากก็จริง..แต่มันก็เป็นความสุขที่มาพร้อมกับความเจ็บปวดแบบสุดๆ ไปเลย เพราะผมรู้ดี..รู้ซึ้งถึงเหตุผลที่ทำให้มันไม่เคยถอดแหวนวงนี้ออกมาเลยสักครั้ง
.
.
ผมละสายตาจากแผ่นหลังของมัน..แล้วก้มลงมองดูแหวนทองคำขาวเรียบๆ แบบเดียวกันในมือของตัวเอง ก่อนจะเลื่อนมันออกจากนิ้ว..แล้วจ้องลงไปบนตัวอักษรภาษาอังกฤษที่ร้อยเรียงกันเป็นชื่อของมัน
Thewphai
ผมยังจำได้ว่ามันเจ็บแค่ไหนตอนที่ตัวอักษรจากหมึกสีดำทั้งแปดตัวค่อยๆ ถูกสร้างขึ้นมา..และยังจำได้ดีว่ามันทำหน้าเหมือนเยาะเย้ยผมมากแค่ไหนตอนที่รู้ว่าผมต้องเจ็บจากเรื่องนี้มากกว่ามัน เพราะชื่อของผมมันมีตัวอักษรภาษาอังกฤษแค่ห้าตัวสั้นๆ เท่านั้นเอง..
Natee
น่าเสียดาย..ที่ตอนนั้นผมไม่ได้บอกให้ช่างสักรูปหัวใจเพิ่มเข้าไปด้วย..
.
.
“เสร็จแล้วครับ..”
ผมเงยหน้าขึ้นมองมันก่อนจะใส่แหวนกลับไปที่เดิม ตอนนี้มันกำลังง่วนกับการตักข้าว..จัดจานบนโต๊ะ ผมเลยอมยิ้มมองมื้อเช้าที่นานๆ จะเป็นฝีมือของมันสักที เพราะนับตั้งแต่ย้ายตำแหน่งงานมันก็แทบไม่มีเวลาได้เข้าครัวอีกเลย..
“ออกไปหาไรกินเหมือนทุกทีก็ได้..ไม่เห็นต้องทำเองแบบนี้เลย”
“ไม่อยากทานฝีมือผมเหรอครับ..”
“...” บางครั้งผมก็เกลียดคำพูดแบบนี้ของมัน เพราะมันทำให้ผมรู้สึกมีความหวังบ้าๆ บอๆ แบบไม่มีที่สุดเลย..
“ผมล้อเล่น..จะออกไปข้างนอกก็ได้นะครับ”
“ก็ทำไปแล้วนี่..” ผมว่าแล้วตักข้าวเข้าปาก “ทิ้งไปก็เสียของ”
เห็นท่าทางตั้งใจของมันตอนทำแล้วก็ทิ้งไม่ลงเหมือนกัน.และ.ถึงมันจะเป็นเมนูซ้ำซากน่าเบื่อแค่ไหน ผมก็ต้องพยายามฝืนใจกินเข้าไปจนหมดอยู่ดี..
.
.
“วันนี้คุณจะออกไปไหนไหมครับ”
“ทำไม”
“ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ..ผมก็แค่ลองถามดู เพราะถ้าคุณนัทไม่ไปไหน..ผมก็ว่าจะกินยานอนสักหน่อย”
“เป็นอะไร” ผมถาม..เสียงแข็งขึ้นมาทันที “ไม่สบายทำไมไม่บอก”
“ก็..ไม่เชิงไม่สบายหรอกครับ”
“...”
“แต่เมื่อคืน..คุณนัท..ก็คุณนัทไม่ยอมนอนสักที..”
“หึ” ผมหลุดหัวเราะ..เมื่อเริ่มเข้าใจว่ามันต้องการจะบอกอะไร “มึงเป็นคนบอกเอง..ว่าขอเฉพาะคืนก่อนวันหยุด”
“แต่ผมไม่คิดว่าคุณนัทจะไม่ยอมนอนเลยแบบนี้..” มันว่าเสียงเบาลง “..นี่ครับ”
“หึๆ”
“...”
“วันนี้วันเสาร์..”
“...”
“กูให้มึงนอนพักวันหนึ่งก็ได้..”
“...”
“เพราะคืนนี้มึงก็คงจะไม่ได้นอนอีก”
“คุณนัท !”
ผมเผลอยิ้มออกมาขณะที่ยกมือขวาขึ้นมาแตะลงบนแหวนที่นิ้วมือซ้ายอย่างไม่รู้ตัว “เลิกโวยวายแล้วลุกขึ้นเก็บจานสักที”
“ฮึ..” มันทำหน้าหงุดหงิด..แต่ก็ยอมลุกขึ้นเก็บโต๊ะแต่โดยดี “ทำไมต้องขนาดนี้ครับ”
“บ่นอะไรของมึง”
“ผมก็แค่สงสัย..ว่าทำไมคุณต้องทำอย่างกับว่าชาตินี้จะไม่ได้แตะต้องตัวผมอีก”
“...”
“เพลาๆ ลงบ้างได้ไหมครับ..ไอ้เรื่องพวกนี้น่ะ”
แม้จะรู้ว่ามันก็แค่บ่นไปตามประสา แต่ไม่รู้ทำไมจู่ๆ ผมถึงได้รู้สึกใจหายกับสิ่งที่มันพูดออกมาก็ไม่รู้..
[จบนัท]
Ma-NuD_LaW
สักชื่อที่โคนนิ้วนางข้างซ้าย..เป็นสิ่งที่คนเขียนแอบขโมยมาจากชีวิตจริงของรุ่นพี่ที่รักมากคนหนึ่ง..
มันดูน่ารักดีอ่ะ..รู้สึกอิ่มๆ ในใจมากเลยตอนได้ลูบไปบนนิ้วที่มีรอยสักของพี่เขา 
.
.
ถ้ามีใครทำให้เราแบบนี้บ้างก็ดี 
.
.
ปล.อีโมประจำเรื่องนี้คือตัวนี้ต่างหาก >> 
หัวข้อ: Bitch or Friend ? -มี Ebook แล้วน้าาาาาาา (อ่าน 549654 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก