หัวข้อ: man and child ซีรี่ส์*Love Just Ain't Enough(แนวM-Preg) END

[BeeRY]

อังใจอ่อนแล้วเหรอ

[Pine_apple]

 

[nunda]

ตอนต่อไป ด่วน!
จะลงแดงตาย 555

[Aoya]

'คนของเขาคนอื่นๆ' หมายถึงใครอ่ะ ตาณไม่ได้มีเล็กมีน้อยใช่ไหม

เห็นราบรื่นๆ แบบนี้แหละ พายุใหญ่กำลังจะมาแน่ๆ 

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

เค้ารอตอนต่อไปน่ะ สนุกมากๆ
ขอให้อังมีความสุขไร้อุปสรรคทีเถอะ

[takara]

อิอิ อังยอมแล้ว

[nongrak]

ตาณวางแผนไว้อย่างดีเลยนะเรื่องของอังคารกับเรื่องหมอที่ดูแลเมีย

[patee]

ดีใจที่อังยอมจดทะเบียนกับตาณ 

[mkx91]

อะไรๆตอนนี้มันก็ดูจะสวยงามไปหมดเลย ขอพายุร้ายอย่าพัดเข้ามาเลย แต่ทำแบบนี้ฝั่งผู้ใหญ่ของคุณตาณจะไม่พอใจหรือเปล่านะ ยังไงก็เห็นแก่บิบี๋ตัวน้อยในท้องของหนูอังคารด้วยเถอะนะคะ

[meili run]

รอ รอ รอ นะคะ

[minibusez]

เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ ตอนแรกบทนำเลย เราก็คิดไปว่า โหหห คนเขียนนี่จินตนาการล้ำเลิศมาก อ่านไปแบบขำๆ
พอตอนต่อๆ มาก็ยังไม่ได้คิดอะไรมาก อ่านเอาเพลิน
แต่ตอนนี้อ่านถึงตอนล่าสุด และรู้สึกว่า เฮ้ย ตอนต่อไปใกล้จะมารึยังน้า~
เป็นกำลังใจให้คนเขียน สู้ๆ นะคะ  เค้าไม่ได้มาเร่ง เค้าแค่ติดตามอยู่ 

[JUPJIB]

ตอนที่ 9

ผิดพลาดประการใด ขออภัยด้วยค่า



ตอนที่ 9
 
“เบน มาได้ยังไง”
อังคารเอ่ยทักเพื่อนอย่างดีใจ ทั้งที่เขาไม่ได้ไปทำงานแค่สามวัน แล้ววันที่ไปทำงานก็ใช่ว่าอังคารกับเบนจะได้เจอกันทุกวันที่ไหน หากไม่รู้ทำไม อังคารกลับรู้สึกเหมือนว่าไม่ได้เจออีกฝ่ายมาตั้งนาน
“มาทำงาน”
เบนจามินพูดด้วยรอยยิ้ม ก็จะไม่ให้เขายิ้มได้อย่างไร ตาณเล่นจ่ายเงินค่าตัวเขาตามราคาที่ตั้งไว้อย่างสูงโดยไม่ต่อรองสักคำ แถมยังสั่งเครื่องไม้เครื่องมือมาเพียบจนเขาอยากจะมาแกะของดูแทบไม่ไหว ฝ่ายอังคารเริ่มปะติดปะต่อเรื่องได้จึงหันไปถามตาณด้วยสีหน้าตื่นๆ
“หมอที่คุณว่านี่คือเบนหรือครับ”
ตาณพยักหน้า ใบหน้ามีรอยยิ้มระบายน้อยๆ เขาดีใจที่อังคารยิ้มได้และค่าตัวที่จ่ายให้เบนจามินไปคุ้มค่าที่สุดก็ตรงที่มันสามารถสร้างความผ่อนคลายให้อังคารได้นี่แหละ
“เบน เซ็นสัญญาไปหรือยังเนี่ย”
เบนจามินพยักหน้า สัญญาจ้างหมอก็คล้ายๆสัญญาจ้างที่โรงพยาบาลทั่วไปทำ เพียงแต่มันระบุระยะเวลาและเงินมากน้อยตามแต่ตกลงกันไป โดยเงินค่าจ้างส่วนหนึ่งจะจ่ายให้กับโรงเรียนเอกวิทย์ และอีกส่วนจะตกเป็นของเบนจามิน การจ่ายเงินให้โรงเรียนนอกจากจะช่วยลดหนี้ที่ติดทางโรงเรียนไว้ยังเป็นหลักประกันอีกด้วยว่าเมื่อเขาหมดสัญญากับทางนี้จะสามารถกลับไปทำงานที่โรงเรียนเอกวิทย์ได้ ส่วนจะตำแหน่งไหนยังไงก็ต้องพิจารณากันอีกที
“สวัสดีครับผมเบนจามิน เราเคยคุยกันแล้วทางโทรศัพท์”
เบนจามินยกมือไหว้เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายอายุมากกว่า แม้จะไม่ใช่คนไปดำเนินการทำสัญญาแต่เขาก็รู้ว่าคนนี้นี่แหละเจ้านาย
“คุณหมอไปดูที่พักมาหรือยังครับ”
เบนจามินส่ายหน้า เขาเลือกเดินทางมาเอง ตอนมาถึงคนที่จะพาเขาไปไม่อยู่สักคน เขาจึงได้มารออยู่ที่นี่เพื่อให้ได้เจอกับอังคารก่อน
“ผมพาไปเองได้ไหม”
ตาณพยักหน้า เขารู้ว่าเพื่อนสองคนคงมีเรื่องจะคุยกันจึงบอกให้คนของตัวเองพาไป ส่วนตัวเขาขอตัวไปจัดการธุระข้างนอก
“เย็นนี้มีจัดเลี้ยงที่สนามนะครับ เชิญคุณหมอด้วย”
ที่ไม่มีใครสะดวกพาเบนจามินไปที่พักเพราะทุกคนกำลังวิ่งวุ่นเรื่องจัดงานเลี้ยงที่ว่านี่แหละ
“เลี้ยงอะไรครับ”
อังคารที่ยังไม่รู้เรื่องเอ่ยถาม ตาณยิ้มกว้างอบอุ่นอย่างที่นานๆจะยิ้มเสียทีให้อังคารแล้วเอ่ยตอบอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า
“เลี้ยงฉลองแต่งงานของเราสองคนไง”
.......................
บ้านหลังที่เบนจามินพักเป็นหลังเดียวกับที่ใช้ทำเป็นห้องพยาบาล ชั้นบนเป็นห้องนอนสองห้อง ห้องหนึ่งเป็นของเบนจามิน อีกห้องอาจจะเก็บไว้ให้ผู้ช่วยที่ตาณเปรยๆว่าจะจ้าง ส่วนชั้นล่างของบ้านหลังนี้กว้างกว่าชั้นสองมากและดูกว้างกว่าบ้านหลังอื่นๆอย่างเห็นได้ชัด ด้วยตาณสั่งต่อเติมใหม่อยู่หลายส่วน พวกเขายังไม่ได้สำรวจรอบๆซึ่งเป็นการดีแล้ว เนื่องจากถ้าได้เห็นทั้งหมดคงรู้ได้เลยว่าตาณคิดจะใช้งานเบนจามินคุ้มค่าเงินจริงๆ
“อังแต่งงานกับคุณตาณแล้ว?”
ทันทีที่ได้อยู่กันตามลำพัง เบนจามินก็เอ่ยถามเพื่อไขข้อข้องใจ
“เพิ่งจดทะเบียนวันนี้เอง”
อังคารว่าแล้วก็ถอนหายใจ เขาไม่คิดว่าตาณจะจัดงานเลี้ยงอะไรแบบนั้น ซึ่งการจัดงานเลี้ยงมันช่างห่างไกลคำว่าแต่งแบบเงียบๆไปไกล
“แต่คุณตาณเขา.....”
อังคารนั่งลงบนโซฟาที่เป็นส่วนนั่งเล่นในห้องนอนของเบนจามิน
“ใช่ เขามีคู่หมั้นอยู่แล้ว”
อังคารไม่ได้สบายใจนัก เขาโดนต้นอ้อโน้มน้าวจนไปจดทะเบียนกับตาณเรียบร้อย มาตอนนี้เมื่อเบนจามินมาเขาก็เพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ว่า บางทีเขาอาจจะตัดสินใจผิดไป
“เลวมากเลยใช่ไหมที่แย่งคนของคนอื่น”
เบนจามินเห็นเพื่อนทำท่าหงอยก็รู้ว่าเป็นเพราะตนเองนี่แหละที่ทำให้อังคารู้สึกแย่จึงเดินเข้าไปกุมมืออังคารเอาไว้
“อังอาจจะลืมไปแล้วแต่เราโตมาในครอบครัวขุนนาง เป็นผู้ดีเต็มขั้นเลยล่ะ”
เบนจามินเข้ามาอยู่ที่โรงเรียนเอกวิทย์ตอนที่อายุเกือบจะสิบห้าแล้ว เข้าเสียมารดาไปเพราะโรคร้ายตอนยังเด็กมาก และเสียบิดาไปด้วยเรื่องทางการเมืองของประเทศตอนอายุสิบสี่ จากเจ้านาย แม้จะเกิดจากภรรยาที่เสียชีวิตไปแล้วและไม่มีค่าใดๆในสายตาของใครแต่ก็ยังสุขสบายในฐานะลูกชายขุนนางใหญ่ แต่เมื่อสิ้นบิดา ฐานะและยศรวมทั้งทรัพย์สินเงินทองของเขาถูกยึดไปทั้งหมด พี่ๆน้องๆต่างกระจัดกระจายกันไป มีเพียงเบนจามินที่ไม่มีญาติที่ไหนจึงกลายเป็นเด็กกำพร้า ทางโรงเรียนเอกวิทย์ก็รับตัวเขามาเมื่อเห็นวี่แววว่าเขาจะสามารถเรียนเพื่อเป็นแพทย์ได้
แม้มันจะผ่านมาเป็นสิบปีแต่เบนจามินไม่เคยลืมเรื่องตอนเด็กๆ เขาเห็นผู้หญิงมากมายถูกส่งมาเป็นเมียน้อยให้บิดาเขาเพื่ออำนาจ แม้ขุนนางจะมีอำนาจไม่มาก แต่ที่เป็นหัวเรียวหัวแรงหลักทางเศรษฐกิจอย่างบิดาเขามีอำนาจล้นมือ...ก่อนจะโดนคนอื่นชิงอำนาจไปน่ะนะ ดังนั้นการแต่งงานเพื่อการเมือง เพื่ออำนาจ เพื่อเงิน เพื่อผลประโยชน์ หรือเพื่ออะไรก็แล้วแต่ ล้วนเป็นสิ่งที่เบนจามินเคยพบเห็นมาทั้งสิ้น เขาเดาได้ไม่ยากเลยว่าตาณเองก็คงเป็นหนึ่งในจำพวกที่จะหมั้นและแต่งเพื่อสิ่งเหล่านั้น...แน่นอนว่าก่อนจะมาเจออังคาร
“เราเห็นผู้คนมากมาย ทั้งเจ้าหญิงที่หนีตามคนสวนก่อนวันแต่งงาน เจ้าชายที่ลักลอบเก็บคนรักเอาไว้แค่ในห้องตัวเองเพราะเป็นสิ่งที่ให้ใครรู้ไม่ได้ แม้กระทั่งสนมที่หนีตามคนรักไป อังอาจจะไม่เข้าใจ แต่สำหรับเราสิ่งที่พวกเขาทำก็เพราะไม่อาจจะทนแยกจากคนที่พวกเขารักได้”
เบนจามินไม่ได้คิดว่าสิ่งที่พวกเขาเหล่านั้นปฏิบัติและยึดถือเป็นเรื่องถูกต้อง แต่ก็ไม่เคยมองว่าผิด เรื่องอย่างนี้มันอยู่ที่สถานการณ์ สภาพแวดล้อม รวมทั้งนิสัย และการเลือกของแต่ละบุคคล
“อังกับคุณตาณรักกัน การที่เขาจะเลือกอังมันก็ไม่เห็นเป็นไร สำหรับเรา หากให้คุณตาณฝืนแต่งกับคนที่ไม่รักสิแย่กว่า แย่เพราะเขาคงไม่อาจรักคนที่ตนเองแต่งงานด้วยได้ คุณตาณทรมาน ผู้หญิงคนนั้นทรมาน และอังเองก็ทรมาน สู้เลือกอย่างนี้ดีกว่า เชื่อเราเถอะว่าคู่หมั้นคนนั้นก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมากกว่าเสียดายผลประโยชน์หรอก”
...............................
ตาณเข้าบริษัทมาตอนเกือบบ่ายสามโมง พอมาถึงก็มีคนแจ้งว่าภาวรินมารออยู่แล้ว ตาณไม่แปลกใจมากนัก เขาไม่คิดว่าภาวรินจะยอมแพ้ง่ายๆ นี่ก็เป็นอีกสิ่งที่แสดงให้เห็นว่าภาวรินรู้จักเขาน้อยเหลือเกิน คนที่รู้จักตาณเป็นอย่างดีจะไม่มาพูดในเรื่องที่เขาตัดสินใจไปแล้ว ด้วยมันไม่มีประโยชน์อะไร
“มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ”
ตาณยังคงพูดคุยกับเธอด้วยท่าทีแบบเดิมทำให้ภาวรินใจชื้น หารู้ไม่ว่า นี่เป็นการวางตัวแบบห่างเหินแบบมีมารยาทของตาณ ซึ่งเขาวางตัวเช่นนี้เสมอไม่ว่าจะในอดีตหรือปัจจุบัน
“รินมาขอโทษค่ะ”
“ครับ?”
“รินมาขอโทษที่พูดไม่ดีกับคุณ”
ตาณพยักหน้า เขาไม่ได้สนใจจะถือสาเธออยู่แล้ว แม้จะไม่พอใจแต่ถึงอย่างไรเขาก็ผิดสัญญาหมั้นหมาย จะโดนต่อว่าบ้างก็ถือว่าสมควร
“ผมไม่ได้โกรธคุณ ถ้าคุณกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้นก็สบายใจได้”
“ดีค่ะ”
ภาวรินลุกขึ้นยืน รู้สึกเหมือนตัวเองได้ชัยชนะแล้ว
“ถ้างั้นรินไปก่อนนะคะ อย่าลืมว่าพรุ่งนี้เรามีนัดกับโรงแรมเรื่องเค้กแต่งงาน”
ตาณขมวดคิ้ว ดูเหมือนภาวรินไม่เข้าใจจริงๆ
“ผมบอกคุณแล้วไม่ใช่หรือครับเรื่องยกเลิกงานแต่งและเรื่องขอถอนหมั้น”
หญิงสาวที่กำลังจะก้าวเดินออกนอกห้องหันขวับกลับมา
“ฉันขอโทษคุณแล้ว”
ภาวรินเริ่มอารมณ์ไม่ดี เธอแค่พูดเรื่องจริงที่เธอควรเก็บไว้ในใจออกไปเท่านั้น เธอไม่รู้ว่าสึกว่าตนเองผิดที่คิดอย่างนั้น แต่รู้ว่ามันทำให้ตาณไม่พอใจ  เธอเลยอุตส่าห์มาขอโทษเขา!
“คุณคงเข้าใจผิด ผมยกเลิกมันก่อนคุณจะพูดอะไรออกมา เพราะฉะนั้น เรื่องที่คุณพูด...หรือคิด มันไม่ได้มีส่วนในการตัดสินใจของผม”
อีกแล้ว! เขาพูดถ้อยคำที่แสดงให้เห็นว่าเธอไม่มีความหมายหรือความสำคัญสำหรับเขาเลยอีกแล้ว! ทั้งที่เธอยอมลดตัวมาหมั้นกับเขา คนที่ได้ชื่อว่าเป็นพวกวิปริต พวกหญิงก็ได้ชายก็เอา! เธอลดตัวมาถึงขั้นนี้แท้ๆ อยู่ดีๆนึกอยากจะยกเลิกก็มายกเลิกง่ายๆ เธอเจ็บใจจนแทบกรี๊ด แต่มันไม่ใช่ภาพที่น่าดูนัก และเธอก็ถูกสอนให้จำขึ้นใจว่าต้องวางตัวให้ดี เธอจึงจำเป็นต้องทนเอาไว้
“คุณน่าจะกลับไปคิด...”
“ผมคิดดีแล้วครับริน ขอโทษอีกครั้ง แต่มันจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง”
......................................

TBC

[dreeanm]

ในที่สุดก็อ่านทันเเล้ววว ปรบมืออ ปลื้มปริ่ม 55555
ชอบคุณตาณมากอ่ะพระเอกในอุดมคติเลย ใจเย็น ฉลาด แถมรู้ใจตัวเองอีก โอ้ย ชอบ ชอบบบ รีบๆมาต่อน้าไรท์เตอร์ เรื่องนี้สนุกๆมากๆอ่ะ เราอ่านรวดเดียวถึงตอนนี้เลย 5555 ชอบมากๆๆ

[meili run]

ไม่อยากกินมาม่า ขอเรื่อยๆ น่ารักๆค่ะ

[B52]

ได้ใจจริงๆพระเอกคนนี้

[nunda]

พระเอกแบบนี้หายากนะเนี่ย ^^

[fannan]

ยังคงไม่เลิกอีกเง้อ



รออ่านตอนต่อไปค้าบ

[mukmaoY]

ชอบจัง ตาณผู้แข็งแกร่ง

[Yara]

เป็นคู่หมั้นที่ห่างเหินกันมากเลยนะคะ
ดีแล้วที่คุณตาณตัดสินใจแต่งงานกับอัง

[แป้งข้าวหมาก]

เขาก็ชัดเจนขนาดนี้ยังมาวุ่นวายอยู่ได้แม่คุ๊ณ 

[nongrak]

ตาณปฎิเสธขนาดนี้แล้วยังจะมายุ่งนี้ สงสัยตาณต้องปฎิเสธออกสื่อซะแล้ว

[oreena]

ภาวรินยังไม่ยอมแพ้อีกกกกกกก     

[question09]

 

เธอจะต้องกรีดร้อง ฮ่าๆๆๆๆ

[takara]

เยี่ยมจริงๆ ตัดได้แบบเจ็บจริงๆ อิอิ

[mild-dy]

ตัดฉับแบบไม่เห็นใจคนอ่าน

[capool]

เรื่องนี้ยิ่งอ่านก็ยิ่งกลัวจะดราม่า แต่ในเมื่อคนเขียนบอกไม่ดราม่าเค้าก็สบายใจ อยากเห็นตอนครอบครัวอบอุ่นมีเจ้าตัวเล็กน่ารักๆ คุณตาณน่าสงสารจังเลยค่ะไม่ได้เกิดมาจากความรักแม้กระทั่งพี่น้องยังเหมือนแค่คนรู้จักไม่สนิทชิดเชื้อ อังมาช่วยสร้างความรักความอบอุ่นถูกแล้วที่เลือกหนูอัง

[dreeanm]

ไรท์ค้าา เรื่องนี้ในบล็อคลงจบรึยังคะ เราเข้าไปหาเห็นมีถึงตอนที่ 15 แต่ว่าในเว็บjubjib เขียนว่าลงจบเเล้วอ่า งงๆ รบกวนตอบหน่อยน้าาาาาาาา

[greensnake]

หมอเบนและต้นอ้อเป็นคนที่พูดได้โดนใจมาก
ดีใจที่อังตัดสินใจจดทะเบียนกับตาณ
เชื่อใจตาณนะ เชื่อว่าจะจัดการทุกอย่างได้
อย่างน้อยตาณก็ไม่ปล่อยให้ใครทำอะไรอังหรอก
ส่วนเรื่องครอบครัวตาณคงต้องลุ้นกันต่อไป
คุณคู่หมั้นดูท่าว่าจะไม่ได้ทำไปตามหน้าที่ซะแล้ว
มีใจให้ตาณหรือเปล่า ไม่คิดจะปล่อยง่ายๆแน่
เอาใจช่วยทั้งสองคนให้ชีวิตราบรื่นนะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
+1และเป็ดค่ะ

[IIMisssoMII]

ง่ะ อยากอ่านต่อ อยากให้ถึงตอน ตาณประคองเมียท้องแก่  ุ555

[boylove_yj]

 

สงสารอัง