ตอนที่ 15 ไปเที่ยวกันไหม...30%
มาคิดดูดีๆแล้ว มันไม่บังเอิญไปหน่อยหรอที่เด็กคนนั้นจะรู้จักกับพี่เสือ โลกมันจะกลมเกินไปหรือเปล่า ได้แต่เก็บความสงสัยของตัวเองไว้ใจเงียบๆ นั่งคอยพี่เสือแต่งตัวอยู่ข้างนอก
ผมไม่อยากใจง่ายเหมือนที่ผ่านมา ผมให้โอกาสกับพี่มันก็จริงแต่นั้นแหละมันก็ต้องมีคำว่าขอบเขตกันบ้าง จนกว่าผมจะแน่ใจและมั่นใจว่าผมพร้อมจะมอบหัวใจทั้งหมดให้พี่มันอีกครั้ง
พอสักพักพี่มันก็เดินออกมา แต่งตัวแบบสบายสุดๆ เสื้อกล้ามสีดำกางเกงขาสั้นเลยเข่านิดหน่อยสีเขียวขี้ม้า มีเป้ที่เป็นสีเดียวกับกางเกงสะพายหลัง รองเท้าผ้าใบสีดำ สวมแว่นตาสีชา ทำไมเห็นไอ้พี่ดำมันแต่งตัวแบบนี้แล้วรู้สึกแปลกๆว่ะ เผลอจ้องมันตั้งนานก่อนจะตีเนียนแสร้งมองไปทางอื่น
"ป่ะ...เดี๋ยววันนี้กูพาไปเที่ยวน้ำตก"
"เห้ยพี่...ไหนพี่บอกจะพาไปหาหมูอ้วนไง แล้วทำไมถึงมาชวนผมไปน้ำตกได้ว่ะ"ผมโวยวายชักสีหน้าไม่พอใจสุดๆ ไหนบอกจะพาผมไปหาหมูอ้วน แล้วไหงกลับชวนผมไปเที่ยวได้ล่ะ
"แล้วมึงมีพาสปอร์ตป่ะล่ะ"ดูถ้าไอ้ดำมันจะไม่สะทกสะท้านอะไรที่ผมโวยวาย
"ของแบบนั้นใครจะมี"
"ก็นั้นไง ถ้ามึงไม่มี มึงก็ไปหาไอ้หมูไม่ได้หรอก"
"ทำไมผมจะไปไม่ได้...พี่อย่ามาลีลากับผมได้ไหม"
"มันไปอยู่อเมริกาตอนแต่ ป.5 ถ้ามึงอยากไปหามันมากก็ต้องมีพาสปอร์ตเป็นอันดับแรก ถ้าไม่มีก็อดเข้าใจไหมครับที่รัก"มันยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ส่วนผมได้แต่อ้าปากพะงาบๆพูดไม่ออก
"งั้นผมจะกลับกรุงเทพ รับรองว่าไม่ต้องใช้พอร์สปอร์ตอะไรนั้นแน่นอน"
"จะรีบกลับทำไมว่ะ ไหนๆก็ไหนแล้วไปเที่ยวกับกูก่อน"
"แต่ผมอยากกลับบ้าน ถ้าพี่อยากเที่ยวก็เที่ยวไปคนเดียวแล้วกัน"ผมว่าพลางทิ้งตัวนั่งกับโซฟาอย่างดื้อดึง ผมได้ยินเสียงถอนหายใจของพี่มันก็จะรู้สึกถึงแรงยวบจากโซฟา
"ไหนมึงบอกว่าจะให้โอกาสกูไงดี กูแค่อยากเที่ยวกับมึงเหมือนแฟนทั่วไปเขาทำกัน"พี่มันอธิบาย
"ผมจำไม่ได้ว่าไปตกลงเป็นแฟนกับพี่ตอนไหนนะครับ ผมว่าพี่มัวแล้วล่ะ"
ผมพูดจริงๆนะ พี่มันไม่เคยขอผมเป็นแฟนเลยสักครั้ง ดูเหมือนเรื่องของผมกับพี่เสือจะข้ามขั้นตอนไปเยอะ คนจะเป็นแฟนกันมันต้องเริ่มจากการชอบกันก่อน บอกรัก แล้วค่อยตกลงคบกันเป็นแฟนไม่ใช่หรอ
พี่เสือเงียบไปนาน นานซะผมหวั่นใจว่าพี่เสืออาจคิดได้ว่าที่แท้แล้วตัวเองไม่ได้ชอบผมเลยสักนิด
"เป็นแฟนกันนะ"
"..."
"ได้ยินไหม กูกำลังของมึงเป็นแฟนอยู่เนี่ย"
"พี่ว่าอะไรนะ"ผมไม่อยากเชื่อหูตัวเอง แต่เมื่อพี่เสือมองหน้าผม ก่อนจะพูดช้าๆชัดๆว่า
"เป็นแฟนกับกูนะดี"
ผมเม้มปากหลบสายตาที่กำลังรอคำตอบ ผมยังไม่มั่นใจพอ แบบนี้มันก็ยังเร็วไปอยู่ดี
"ขอคิดดูก่อนได้เปล่า"พี่เสือจ้องหน้าผมนิ่ง ก่อนจะถอนหายใจแรงๆ
"ก็ตามใจ..."
"พี่เสือฟังผมนะ ผมแค่อยากจะให้เวลากับตัวเองทั้งพี่และก็ผม หลายเรื่องที่มันเข้ามามันทำให้ผมซับสน ผม..."
"มึงไม่เชื่อใจกูว่างั้น"
"และพี่จะให้ผมมั่นใจในตัวพี่ได้ยังไง แค่เริ่มต้นพี่ก็หลอกผมแล้ว..."
"กูจะบอกอะไรให้นะดี ที่ผ่านมากูมีแฟนเป็นผู้หญิงตลอดจนมาได้เจอมึง มึงคิดหรอว่าลูกผู้ชายคนนึงเขาจะมีอะไรกับผู้ชายด้วยกันเพราะความเงี่ยนของตัวเอง กูไม่รู้หรอกนะว่าใครเป็นบ้าง แต่ที่แน่ๆไม่ใช่กูแน่นอน มึงคิดหรอดีว่ากูจะมานั่งทะเลาะกับเด็กอย่างมึงให้เสียเวลาถ้าไม่คิดอะไรด้วย มึงเคยเห็นกูเคยตามง้อใครบ้างเปล่า"
"..."
"คำพูดของกูมันก็แค่ลมปาก แต่ถ้ามึงอยากพิสูจน์ความรู้สึกที่กูมีต่อมึง กูก็ไม่ว่าหรอก..."
รู้สึกเหมือนระยะห่างของเราสองคนค่อยๆกว้างขึ้นทีละนิดๆ ผมลอบมองพี่มันที่กำลังขับรถอยู่ตอนนี้ ตัดสินใจมาเที่ยวตามที่พี่เสือชวนเพราะผมเองก็อยากมีเวลาพักผ่อนและคิดทบทวนเรื่องราวทั้งหมด
ขอยืมโทรศัพท์พี่เสือโทรหาพี่เอแต่ไม่ติด ก็เลยโทรไปหาพี่บีแทน พี่บีบอกให้ผมดูแลตัวเองดีๆแค่นั้น ผมเองก็ถามถึงไอ้กวางด้วยว่ามันสบายดีไหม พี่บีก็บอกว่ามันสบายดีแต่ก็ยังดื้ออยู่ ปกติไอ้กวางมันดูขรึมเงียบๆตามสไตล์ผู้ชายน่าค้นหา พอผมขอคุยกับมันบ้าง พี่บีบอกมันกำลังหลับหยุดผมเลยไม่รบกวน
กดโทรหาพี่ซีก็โวยวายผมใหญ่บอกให้ผมส่งโทรศัพท์ให้พี่เสือคุย พี่เสือเอาไปคุยแต่เหมือนจะไม่มีจังหวะได้อ้าปากเสียงพี่ซีก็ดังมาเป็นชุดขนาดผมอยู่ห่างๆยังได้ยิน ก่อนจะวางไปไม่พูดอะไรสักคำ
"ว่ายน้ำเป็นหรือเปล่า"
"เป็นครับ"ผมล่ะงงๆกับคำถามมันเหลือเกิน อยู่ดีๆก็ถามขึ้นมา
"ว่ายแข็งใช่ไหม"
"ก็ไม่ค่อยเท่าไร แหะๆๆ"เกาหัวอย่างเขินๆ
แต่ก่อนอยู่ต่างหวัดของให้พี่ซีช่วยสอนประจำ ยังว่ายไม่ทันจะเก่งก็มีเหตุให้ต้องย้ายมาอยู่กรุงเทพ จากนั้นก็ไม่ได้ฝึกอีกเลย
"งั้นแวะซื้อห่วงยางก่อนแล้วกัน"
"ไม่เอาอ่ะ ผมไม่ใช่เด็กนะ ผมไม่เล่นถ้าพี่อยากเล่นก็เล่นไปคนเดีนวเถอะ"ผมทำปากยื่น
"กูไม่เชื่อหรอก พอไปถึงกูว่ามึงต้องลงชัว เดี๋ยวแวะซื้อที่ร้านของเล่นในตลาดน่าจะมีขายอยู่นะ"ว่าแล้วก็เลี้ยวรถเข้าตลาดทันที
ไม่ถามความเห็นกูสักคำ
"พี่เสือผมอยากกินไอ้นั้นอ่ะ"
ยังไม่ทันได้จอดรถเลย พอเห็นไอติมกระทิโบราณเท่านั้นแหละ...
"พี่จอดให้ผมลงตรงนี้ก่อนก็ได้นะ"
ตรงนี้มันเป็นถนนเล็กๆครับ จอดนานไม่ได้ตรงเลี้ยวไปจอดตรงที่จอดรถข้างหน้าเอา
"หึ..."
พี่เสือหัวเราะก่อนจะจอดรถให้ผมรถไป ควักกระเป๋าตังค์ให้ผมเอาไปด้วย
จะรอทำไมล่ะ...ก็ลุยสิ ป๊าอุส่าห์ใจปล้ำให้ผมถือกระเป๋าตังค์แล้วนี่ วันนี้กูจะแดกให้กระเป๋ามึงแฟ๊บเลยครับพี่เสือ
ผมซื้อไอติมกระทิที่ใส่ในมะพร้าวน้ำหอมมาหนึ่งถ้วย พี่เสือมันไม่ชอบกินของหวานผมเลยไม่ซื้ออีกเผื่อ กว่าพี่เสือจะเสด็จมาผมก็มีขอกินติดไม้ติดมืออยู่ 3-4 ถุงแล้ว
"กินป่ะ"ผมถามเป็นมารยาทก่อนจะตักไอติมเข้าปากกระดกคิ้วไปให้พี่มันแบบกวนๆ
"อารมณ์ดีแล้วสิ"พี่เสือยิ้ม
"ผมก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว พี่ไม่รู้หรือไง"
"หึ...มึงเป็นแบบนี้น่ะดีแล้ว ไปเถอะ"อธิบายยังไม่เคลียมันก็เข้ามายีหัวผมแล้วก็เดินนำไป
ไม่รอกูเลย
"ซื้อเยอะแบบนี้จะกินหมดไหม"
คิ้วหนาขมวดเป็นปม ก่อนหน้านี้พี่เสือมันเข้าไปในร้านขายของเล่น ผมก็เลยขอตัวไปเดินดูแถวๆนี้บ้าง แต่ห้ามไกลจากสายตาของมัน ตอนนี้คนเยอะเดี๋ยวพลัดหลงจะลำบาก ผมเลยแวะซื้อพวกขนมไปด้วย มีทั้งโรตีสายไหม ข้าวเกรียบปากหม้อ ขนมครก ลูกชิ้นปิ้ง น้ำเก๊กฮวยอีกหนึ่งแก้ว ไม่ลืมซื้อกาแฟโบราณมาให้ป๊ามันด้วยนะครับ คนอุส่าห์มีน้ำใจยังจะมาทำหน้ายักษ์ใส่ผมอีก
"หมดสิเอาหัวไอ้ดีเป็นประกัน"ผมพูดพร้อมจิ้มลูกชิ้นเข้าปาก
"แล้วนั้นกินทั้งของคาวของหวานเดี๋ยวก็ปวดท้องจนได้"
"คาวกว่านี้ก็กินมาแล้ว ไม่เห็นจะท้องเสียตรงไหน คิคิ"
เวรแล้วไงเล่นไม่ดูเลยกู T^T
"ยั่วหรอ"มันยื่นหน้าเข้ามาใกล้ เห้ยนี่มันกลางตลาดนะเว้ย
"ปะ..เปล่า"รีบส่ายหน้าก่อนจะเบือนหน้าหนีมัน
"หึ..."มันหัวเราะแล้วค่อยๆถอยหน้าออกไป
"เล่นหัดดูสถานที่บ้างเถอะ ผมไม่ได้หน้าด้านเหมือนบางคนแถวนี้สักหน่อย"
"ว่ากูหรอ"
"ผมไม่ได้เอ่นชื่อ..อย่างร้อนตัวสิครับ"
"เก่งให้มันได้ตลอดเถอะ"
***แวะเอามาลงให้ 30% ก่อนนะคะ เดี๋ยวที่เหลือจะพยายามเร่งให้จบตอนพรุ้งนี้นะ ^^
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
