เสียมันไปหาผัวใหม่ดีกว่าค่ะ :katai2-1:
ตอนที่ 3 รองเท้ากูอยู่หน่ายยยยย (50 %)
เพดานที่คุ้นเคย...ทำไมรู้สึกเหมือนเคยมาที่นี่เลยนะ เพดานกว้างสีขาวที่ดูสะอาดตา ความทรงจำครั้งสุดท้ายคือผมต่อยหน้าไอ้พี่เสือแล้ววิ่งหนีมันออกมาจากร้านนี่นา แล้วหลังจากนั้นผมก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย..ห๊ะ หรือว่านี่คือสวรรค์ แงๆๆๆ ผมยังไม่อยากตายนะเฟ้ย สิบเเปดปีมานี้ผมยังใช้ไม่คุ้มเลยนะ
"ตื่นแล้วไง"มีคนเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับเสียงที่คุ้นหู ร่างสูงใหญ่ หน้าคม ผิวเข้ม คิ้วหนา ปากบาง ไอ้พี่เสือมันมาอยู่นี่ได้ไง มิน่าล่ะผมถึงคุ้นสถานที่นี้ชิบหาย จะอะไรก็คอนโดพี่มันเองน่ะสิ
"ผมมาอยู่ที่นี่ได้ไง"ผมแกล้งทำหน้างงพร้อมกับสังเกตุใบหน้าอุบาท(มั้ง)ของมัน ผมเห็นผลงานของผมเด่นชัดอยู่ตรงมุมปากได้รูปนั้น สะใจชิบหายเลยครับ!!!
"เหาะมามั้งครับ"กวนตีนไอ้สลัด มันเดินเข้ามาข้างๆผม เห้ย...อย่าเข้ามานะ กูสู้ตายนะโว๊ย!!!
"พี่จะทำอะไร"ผมลุกขึ้นเขยิบหนีพี่มัน บอกตรงๆว่ากลัวครับ...กลัวจะเหมือนเมื่อวันนั้นอีกหน้ามันปกติก็เหมือนคนหื่นอยู่แล้วด้วย ตอนนี้มันทำหน้านิ่งเดินเข้ามา ผมรีบหยิบหมอนใบโตมาบังเอาไว้ ถึงมันจะไม่ได้ช่วยอะไรก็เถอะแต่มันก็ช่วยอุ่นใจขึ้นมานิดนึง
"แล้วอยากให้ทำอะไรล่ะ"มันหัวเราะ มองผมตาไม่กระพริบ ผมจะทำไงได้นอกจะกอดหมอนแน่นขึ้นไปอีก
"ไอ้บ้า...ผมอยากรู้ว่าผมอยู่ที่นี้ได้ไง"มันเดินมานั่งข้างๆผมก่อนจะชี้ตรงมุมปาก
"จำไม่ได้หรอว่ามึงทำอะไรกับกูไว้ ไอ้ดี"อย่าตะคอกได้ไหมอ่ะ กูกลัวมึงนะ "กล้าดีไงว่ะต่อยหน้ากูแล้ววิ่งหนี"มันจับข้อมือผมอย่างแรงเจ็บนะโว๊ย น้ำตาผมเริ่มคลอมันเจ็บแล้วผมก็ไม่ชอบให้ใครมาตวาดผมด้วย ผมพยายามสะบัดมือแกร่งออกไป ยิ่งผมดิ้นมันก็ยิ่งบีบแรง
"โอ๊ย...พี่เสือปล่อยผม ผมเจ็บ"ผมตะโกนบอก มันสะดุ้งทำท่าทางสับสนก่อนจะค่อยๆคลายแรงออก แต่ก็ยังไม่ปล่อยแขนผมอยู่ดี
"หึ ถ้าอยากให้กูปล่อยมึงต้องตอบคำถามกูทุกเรื่อง ถ้ามึงไม่ตอบตามความจริงไข้มึงไม่หายแน่"มันเล่นผมขนลุกเลยครับ ถ้าผมโดนมันกดวันนี้ผมตายแน่ๆ ก้นก็ยังเจ็บไม่หาย ไข้ก็ยังมี มึงฆ่ากูเลยดีไหมไอ้พี่เสือ
"ถ้าคำถามไหนผมไม่อยากตอบล่ะ"ผมถาม
"มึงต้องตอบคำถามกูทุกเรื่องไม่มีคำว่าไม่อยากตอบ"มันขู่ก่อนจับข้อมือดึงตัวผมเข้าไปหามัน หมอนน้อยก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้วครับ มันดันผมให้นอนลงแล้วก็ขึ้นคร่อมตัวผม อยู่ในท่านี้แล้วหวาดเสียวไงไม่รู้อ่ะ
"พะ..พี่จะทำอะไรผมอีก"ถึงกับติดอ้างเลยครับ คุณเคยเห็นเวลากระต่ายมันตกใจไหมครับ ผมเริ่มเป็นแบบนั้นแล้วแต่ผิดที่ผมกระโดดหนีไม่ได้เท่านั้นเอง
"เผื่อจะได้ลงโทษคนโกหกไงว่ะ แล้วอย่าคิดว่ากูไม่รู้ว่ามึงกำลังโกหกกูอยู่"รอยยิ้มของมันผมยังสยองอยู่ดี อยากถามไรก็ถามสิว่ะตัวหนักชิบหายและไม่ชอบเวลามันจ้องผมแบบนี้ด้วย
"เร็วเถอะผมหนัก อึดอัดด้วย"
"อึดอัดตรงนี้หรือปล่าวว่ะ หึหึ"พูดจบมันก็สอดมือลงไปจับเป้ากางเกงผม ไอ้โรคจิตเอ่ย ผมตีแขนมันอย่างแรงมันก็ยิ่งหัวเราะใหญ่
"ทะลึ่ง"ผมรู้สึกหน้าร้อนขึ้นมา ทั้งๆที่ในห้องก็เปิดแอร์อยู่นะ
"คำถามแรก วันนี้ตอนเช้ามึงลุกหนีกูทำไม อย่าบอกนะว่าหึงกูกับออย"คำถามแรกเล่นกูพูดไม่ออกเลยนะไอ้พี่เสือ จะบอกว่าไรดีว่ะ ก็ผมไม่รู้จริงๆนี่หว่าว่าผมเป็นอะไร แล้วผมจะตอบมึงได้ไหมครับ
"ผะ...ผมมีเรียน แล้วพวกพี่ก็เสียงดังด้วย ผมปวดหัว"นั้นไงกูโกหกไปแล้ว หน้าไอ้พี่เสือหน้ามันเหี้ยมยิ่งกว่าเดิมอีก
"มึงโกหก"กูว่าแล้วมึงต้องพูดแบบนี้
"ผม ปล่าว โกหก อุ๊บ"มันกดปากผมด้วยปากมันอย่างแรงโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ลิ้นร้อนสอดเข้าเกี่ยวตวัดกันจนเกิดเสียงน่าอาย จะว่าผมง่ายไหมครับ...เพียงแค่มันสัมผัสผมแค่นี้ร่างกายผมก็ตอบสนองมันทุกอย่างแล้ว มือพี่เสือค่อยๆสอดมือเข้ามาในเสื้อนักศึกษาลูบไล้ไปตามแผ่นหลัง อีกมือก็แกะกระดุมนักศึกษาผมออกอย่างง่ายดาย มือผมยกขึ้นโอบลำคอพี่เสือโดยไม่รู้ตัว พี่เสือถอนจูบแล้วค่อยๆเลื่อนปากมาตามลำคอ มือก็เปลี่ยนจะลูบไล้หลังมาเป็นยอดอกแทนจนตัวผมบิดไปมาเหมือนกำลังจะขาดอากาศหายใจ
"บอกกูสิว่ามึงหึงกู...แล้วกูจะปล่อยมึงไป"เสียงกระซิบตรงหูแผ่วเบา แต่ผมได้ยินชัดทุกคำ หลังจากนั้นพี่เสือก็งับใบหูผมหนึ่งทีแล้วค่อยๆลากปลายลิ้นลงไปผ่านลำคอ ผ่านลงมาที่ยอดอก แล้วลากลงมาเรื่อยๆ
ตี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงโทรศัพย์ไอ้พี่เสือดังขึ้น ตอนแรกมันไม่สนใจหรอกครับ แต่พอนานๆเข้ามันก็ทำหน้าลำคาญก่อนจะลุกไปรับด้วยความหงุดหงิด ดีนะระฆังช่วยไว้
"มีอะไรไอ้พัฒน์...รู้ไหมว่าเนี่ยมันกี่โมงกี่ยามแล้วไอ้สัส ถ้ามึงไม่มีเหตุผลมากพอนะพรุ้งนี้มึงเจอตีนกูแน่"เวรไอ้คนชื่อพัฒน์แล้วล่ะครับ ไอ้พี่เสือเล่นดักไว้แบบนี้
"เอ่อๆๆมึงรีบกันไอ้กวางออกก่อน บอกให้มันรอกู ถ้าน้องกูเป็นเหี้ยไรมานะกูจะเอาแม้งหมดทุกตัวเลยไอ้สัส"รอดแล้วตรู ว่าแต่ไอ้กวางเป็นอะไรนะ พอวางเสร็จไอ้พี่เสือก็รีบค้นตู้เสื้อผ้า ผมเห็นมันหยิบเสื้อ กับห่อรูปร่างแปลกๆออกมา ทำไมมันคุ้นๆจังว่ะ
"มึงรอกูอยู่ที่นี่ก่อน เดี๋ยวกูกับมากูจะพามึงไปส่ง"มันสั่งนึกว่ามึงสั่งผัดกระเพราหรอว่ะ กูไม่ใช่แม่ค้าทำไมต้องทำตามมึงสั่งด้วย
"ไอ้กวางเป็นอะไรอ่ะพี่....ผมไปด้วยนะ ผมเป็นห่วงมัน"มันมองหน้าผมนิ่ง
"ไอ้พัฒน์รุ่นน้องกูมันบอกว่าไอ้กวางมีเรื่องกับเด็กเทคนิค...แถวที่มึงทำงานนั้นแหละ พอดีไอ้พัฒน์มันรู้จักหนึ่งในนั้นมันเลยขอไม่ให้มีเรื่อง แต่ไอ้เหี้ยตัวนึงมันไม่ยอมแม้งจะเอาน้องกูให้ได้นะดิ กูรู้ดีว่าแม้งไม่เล่นตัวๆแน่กูเลยให้ไอ้พัฒน์ถ่วงเวลาไว้ก่อน ว่าแต่มึงจะไปทำไมว่ะ มึงช่วยอะไรไม่ได้หรอกตัวเท่าลูกหมา"อย่าเอาเรื่องจริงมาพูดได้ปล่าวครับ ผมรู้ว่าไปก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอกเห็นผมแบบนี้...เวลามีเรื่องผมก็หนีเร็วนะครับ(มันน่าภาคภูมิใจไหม) แต่ทำไมไอ้กวางถึงไปมีเรื่องแถวๆที่ทำงานผมได้นะ นั้นไงผมลืมสนิท..มันบอกว่าจะมารับผมนี่หนา พอนึกเรื่องนี้ได้ผมนึกอีกเรื่องนึงได้อีก ผมลืมโทรหาพวกพี่ๆป่านนี้คงเป็นห่วงแล้วมั้ง
"ผมรออยู่ในรถก็ได้ ผมสัญญาว่าผมจะไม่ทำให้พี่วุ่นวาย ให้ผมไปนะครับ"เจอลูกอ้อนแบบนี้ไอ้พี่เสือมันก็คิดสิครับ ถึงหน้ามันจะบอกว่าไม่พอใจก็เถอะ มันถึงกับถอนหายใจเลยหรือว่ะ
"ก็ได้"ผมยิ้มแก้มปริ"แต่มึงต้องสัญญา...ว่ามึงจะไม่ออกจากรถเด็ดขาด"
"ครับ"ไม่รู้ดูอีกที
"ได้เห็น ได้ยินอะไร มึงห้ามออกจากรถเข้าใจไหม"
"ครับ"อันนี้ไม่รับปาก คริๆ
"ถ้ากูเห็นมึงเสนอหน้าออกจากรถเมื่อไร...มึงเจอกูทั้งคืนแน่"
"ครับ"อะไรของมันว่ะ 'เจอมันทั้งคืน' พอรู้ความหมายผมก็หน้าแดงทันที ไอ้พี่เสือชีวิตมึงคงไม่พ้นเรื่องใต้สะดือใช่ไหมว่ะ ไอ้กล้วยทอดเอ่ย ยังไงกูก็ไม่มีวันออกจากรถหรอกโว๊ย
ผมแอบมองไอ้พี่เสือที่กำลังขับรถด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ความรู้สึกว่ารถมันเร็วกว่าปกติผมจึงรีบควานหาเอาเขมขัดนิรภัยขึ้นมาคาดเอาไว้เพื่อความอุ่นใจ กูรู้ว่ามึงห่วงน้องนะไอ้พี่เสือแต่ไม่ช่วยห่วงความปลอดภัยของกูกับมึงก่อนได้ไหมครับเหยียบซะมิดแล้วมั้งกูไม่อยากไปเฝ้าพระอินทร์ตอนนี้นะเฟ้ย ดีนะว่าเที่ยงคืนแล้วถนนก็เลยโล่งครับ
"พี่เสือ ขับช้าๆหน่อยก็ได้"
"..."ใบ้แดกหรอมึง มันไม่ตอบแต่เอาบุหรี่ขึ้นมาสูบแทน ผมรีบเปิดกระจกทันทีผมไม่ชอบกลิ่นควันบุหรี่อยู่แล้วด้วยมันเหมือนหายใจไม่ออกยังไงไม่รู้ มันมองหน้าผมนิดๆครับ"ไม่ชอบหรอ"มันถามโง่ๆเน้อ ถ้ากูชอบกูคงไม่เปิดกระจกหรอกฟราย
"ครับ...ผมรู้สึกหายใจไม่ออก พี่คงไม่ว่าอะไรใช่ไหมที่ผมเปิดกระจก"
"ที่หลังกูไม่ดูดหรี่แล้วก็ได้...แต่มึงต้องหาอะไรอย่างอื่นมาให้กูดูดแทนนะโว๊ย คริๆ"เอ่อ...หน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้มึงยังจะเล่นอีกเน้อ หื่นได้ทุกที่ทุกเวลาเลยนะมึงไอ้พี่เสือ
***วันนี้เอาแค่นี้ก่อนเน้อ อีก 50% ค่อยต่อพุ้งนี้นะ :sad11:
ขอบคุณทุกคอมเม้นนะค่ะ ชื่นใจจัง
เหมือนเดิมนะ 1 คอมเม้น 1 กำลังใจ
รักคนเม้น รักคนอ่าน ทุกคน จุ๊บๆ :mew1:
พี่เสือ รีบๆมาหลงน้องดีซักที
ออยเอย อะไร เลิกๆ
:hao7:
ชอบแนวนี้ชอบพี่บี(?) เดี๋ยวนะ เปากับเป้นี้ยังไงงง :z3: :a5:
ตอนที่ 4 ค่ำคืนอันแสนทรหด (50%) 24/5/14
"ไอ้สัสมึงคิดหรอว่ามึงมีปืนแล้วมึงจะแน่ ถุ๊ย สุดท้ายพวกมึงก็เล่นสกปรกไอ้เหี้ย มึงรู้ไหมว่ากูเป็นใคร ถ้ากูฟ้องพ่อกูพวกมึงทุกตัวไม่ตายดีแน่"เสียงทำลายความเงียบดังขึ้น พี่บีเดินเข้าไปหาไอ้คนพูดทันที สีหน้าเรียบนิ่งไม่บ่งบอกว่าตอนนี้ตนเองอยู่อารมณ์ไหน ไอ้คนที่พูดมันเช็ดเลือดที่มุมปากสภาพบ่งบอกว่าโดยตีนมาหนักเหมือนกัน พอสังเกตุดูแล้วมันก็คือคนที่ไอ้พี่เสือต่อยกันแบบตัวๆในตอนแรก ขนาดสภาพแบบนี้มันยังจะปากดีอีกครับ พี่บีเดินเข้าไปนั่งย่องๆใกล้ๆ มันผงะนิดนึงแต่ก็ไม่ได้ถอยอะไร สองสายตาจ้องกันไม่กระพริบ
"พ่อมึงเป็นเทวดาหรอที่กูต้องกลัว"พี่บีพูด ถึงจะไม่ได้ดังอะไรมากมายแต่ผมก็ได้ยินทุกคำ
"...."
"มึงบอกว่าคนอื่นเล่นสปรกกับมึง มึงควรจะดูตัวเองซะบ้างนะไอ้น้องชาย"พี่บียิ้ม แต่ดูแล้วผมรู้สึกขนลุกยังไงไม่รู้ ปกติแล้วพี่บีเป็นคนยิ้มยากมากครับขนาดยังจำไม่ได้เลยว่ายิ้มของพี่บีครั้งสุดท้ายเมื่อไร แต่ตอนนี้พี่บีกำลังยิ้ม...ยิ้มอย่างปีศาจ
"พ่องมึงสิสัส"สิ้นสุดคำไอ้นั้นก็ลงไปกองกับพื้นทันที เลือดในปากไหลออกมามากจนมันทะลักออกมาตามมุมปาก ทุกคนต่างเงียบ จะมีก็แต่เสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดของไอ้นั้นเท่านั้น
"ไอ้เหี้ยฟันกู ฮือๆๆ มึงทำฟันกูหัก ไอ้สัสกูจะฟ้องป๊า"พี่บีลุกขึ้นยืน มองไอ้คนที่ร้องเหมือนกำลังสมเพช ก่อนที่จะยกปืนจ่อที่หัวของนั้นไอ้นั่น วินาทีนั้นผมรู้สึกตัวช้าขาทั้งสองไม่แทบไม่มีแรง พี่บีจะทำอะไร
"พี่บีอย่าครับ..."เป็นเสียงเรียกของไอ้พี่เสือ ผมหันไปมองพี่มัน..พี่เสือกำลังจะเดินไปหาพี่บีสภาพพี่มันก็หนักเหมือนกันครับ ไอ้พี่เสือหันหน้ามองผมนิดนึงเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ไม่ได้พูด
"มึงหยุดเลยไอ้เสือ ถ้ามึงไม่อยากโดนด้วยอีกคน ส่วนมึงทำไมไม่ปากดีอีกล่ะครับไอ้น้องชาย ถ้ามึงคิดว่าวิญญานมึงสามารถไปฟ้องโครตเง้ามึงได้ ก็ลองด่ากูอีกคำนึงสิ"
"พี่บีพอเถอะครับ ดีขอร้อง"พี่บีหันมามองผม ผมเดาใจผู้ชายคนนี้ไม่ได้จริงๆครับ ทั้งๆที่เป็นพี่ชายของผมแท้ๆ
"แต่พวกมันทำน้องพี่เจ็บ"
"แต่ดีไม่ต้องการแบบนี้ พี่บีดีขอร้องนะครับ อย่าทำแบบนี้ ฮือๆๆ ผมกลัว"ผมร้องไห้ออกมาและไม่คิดว่าตัวเองจะร้องไห้ฟูมฟายมากมายขนาดนี้ด้วย ผู้ชายคนที่อยู่ตรงหน้าเป็นคนที่ผมไม่รู้จัก
"พี่บอกแล้วไงว่าอย่าร้องไห้ให้ใครเห็น หยุดร้องซะ"พี่บีถอนหายใจก่อนที่จะลดปืนลงแล้วหันไปมองหน้าไอ้ปากดีนั้นอีกครั้ง"มึงจำชื่อกูไว้เผื่อมึงจะได้ไปฟ้องพ่อของมึงถูก กูชื่อบี เปิดร้านซ่อมรถอยู่แถว... อู่ของเฮียสม พ่อมึงน่าจะรู้จักนายกูและกูดีนะครับ กูบอกแค่เนี่ยแหละ"พี่บียิ้มให้มันอีกครั้งก่อนที่จะเดินออกมาหาไอ้พี่เสือแล้วส่งปืนให้พี่มัน
"ทีหลังถ้ามึงไม่คิดจะใช้ ก็อย่าเอามันมา"ตกลงมันเป็นปืนของไอ้พี่เสือหรอครับ อ้าวไอ้เชี้ยมึงเอามาตอนไหนทำไมกูไม่เห็นว่ะ ถ้าผมเห็นก็จะห้ามมันอยู่นะครับ ยังมีหน้ามายิ้มให้กูอีกนะสัส กูเกือบเยี่ยวราดเพราะมึงแหละไอ้เชี้ย
"พี่บี ผมขอโทษ"ทำหน้าสำนึกผิด แต่พี่บีก็ยังตีหน้านิ่งได้อีกครับ
"ไปเถอะ พี่เอกับไอ้ซีมันรออยู่"
"ครับ"
ผมกับพี่บีกำลังเดินไปที่รถ ตอนนี้ไอ้พวกนั้นก็เริ่มแยกย้ายกันไปแล้ว ส่วนไอ้พี่เสือและคนอื่นๆก็เดินตามผมมา พอมาถึงผมเห็นไอ้เปารออยู่ที่รถเหมือนเดิม
"เป็นไงบ้างว่ะมึง"ไอ้เปาถามผมทันที ผมมองหน้าพี่บีนิดนึง"เดี๋ยวกูค่อยเล่าให้ฟังวันหลัง ตอนนี้กูเหนื่อยอยากนอนแล้วว่ะ"ผมตัดบทดูเหมือนไอ้เปาจะไม่พอใจเท่าไร แต่มันก็ไม่ไดัเซ้าซี้อีก
"วันนี้กูขอไปค้างกับมึงได้ปล่าวว่ะ"จากบ้านมึงตรงนี้ก็ไม่ไกลนะครับไอ้เปา ยังไม่ทันได้ถามสาเหตุผมก็รู้คำตอบแล้วครับ
"ไม่ได้นะ เปาต้องไปกับพี่ บ้านก็มีจะไปรบกวนคนอื่นทำไม ป่ะเดี๋ยวพี่ไปส่ง"ไอ้พี่เป้มันเสนอตัว ว่าแต่เรื่องมึงสองคนยังไงกันว่ะ ช่างมันเถอะค่อยถามไอ้เปาเอาวันหลังก็ได้
"น้อยๆหน่อยมึงไอ้เป้ พาน้องเขามามีเรื่องยังจะพูดดีอีกนะครับ"ไอ้พี่คนที่แซวผมในร้านชาบูมันพูดครับ พูดซะแทงใจดำไอ้พี่เป้มันเลย
"อย่าเสือก มันเรื่องของผัวเมียครับไอ้คุณมอส"พอไอ้พี่เป้มันพูด ไอ้พี่มอสก็ยักไหล่ ประมาณว่า..กูไม่ยุ่งเรื่องของมึงก็ได้ว่ะ
"มึงเงียบปากเลยไอ้พี่เป้ ก่อนที่กูจะเลิกกับมึง"ทีนี้ไอ้เปาพูดบ้าง
"...."ถึงกับใบ้แดก ตอนนี้โครตสงสารไอ้พี่เป้มันเลยครับ ทำหน้าเหมือนหมาหงอยเฝ้ารอเจ้าของให้อภัย(เปรียบซะ)
"ให้กูไปนอนกับมึงนะไอ้ดี ก่อนที่กูจะตัดสินใจเลิกกับมัน"พูดแบบนี้มึงจะให้กูเลือกยังไงครับ เห็นหน้าไอ้พี่เป้แล้วผมก็อดสงสารไม่ได้ ถึงมันจะกะล่อนมาจีบผมก็เถอะ
"เอ่อก็ได้...พี่บีคงไม่ว่าอะไรใช่ไหมครับ"พี่บีพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาติ
"กูไปนอนด้วย"อยู่ๆไอ้กวางมันก็พูดแทรกขึ้นมาดื้อๆ มึงไม่ต้องมาพูดดีเลยไอ้ตัวก่อเรื่อง วันนี้กูวุ่นวายเพราะมึงแหละสัส
"อะไรของมึงไอ้กวาง พี่มึงก็อยู่ ไม่ต้องมากูจะนอนกับไอ้ดีกัน สองคน"มึงจะเน้นคำว่าสองคนชัดไปไหมว่ะไอ้เปา เล่นเอาไอ้พี่เป้มันมองหน้ากูเลย เอ่อ...พวกมึงผัวเมียทะเลาะกันอย่าเอากูเข้าไปเกี่ยวได้ไหมครับ
"มึงให้กูไปนะดี กูยังไม่เคยไปนอนบ้านมึงเลย นะๆๆ"ผมมองหน้าพี่บีนิดๆ ที่จริงผมไม่เคยพาใครไปนอนบ้านเลยนอกจากไอ้เปา พี่บีมองหน้าไอ้กวางนิ่งเหมือนเช่นเคย หน้าแบบนั้นเดายากแหะว่าจะให้มันไปหรือปล่าว
"ห้องไอ้ดีมันเล็กแต่เอาเถอะถ้ามึงอยากไปจริงๆคืนนี้มึงนอนห้องกูล่ะกัน จะเอาหรือไม่เอาก็ตามใจ"
"0oO"ผมกับไอ้เปา พี่บีกำลังคิดอะไรอยู่นะ ไอ้กวางเองมันก็มองหน้าพี่บีเป็นเชิงหาคำตอบ หาไปเถอะมึงหาเท่าไรก็ไม่เจอหรอกครับ
"อะ..เอางั้นก็ได้ครับ"
"เห้ยไอ้กวาง มึงไปนอนคอนโดกูก็ได้จะไปนอนบ้าน คนอื่น ให้เขาหาว่ากูเป็นพี่ที่เลวทำไมว่ะ"ไอ้พี่เสือถ้ามึงไม่พูดก็ไม่มีใครหาว่ามึงเป็นใบ้หรอกครับ สมแล้วที่เป็นเพื่อนกับไอ้พี่เป้มัน เน้นซะกูไม่รู้เลยว่าประชดใคร
"กูจะไปนอนกับเพื่อนแล้ว ใคร จะทำไม"ไอ้กวางมันก็เป็นไปกับเขาด้วยหรอ ผมไม่อยากสนใจกับพวกมันแล้ว รู้สึกเหมือนไข้จะกลับมาอีก...พวกมึงเถียงกันไปเหอะกูขอไปรอที่รถล่ะกัน
"เหัยไอ้ดี รอกูด้วยดิ"ไอ้เปามันตะโกนเรียกผมก่อนจะเดินตามเข้ามาในรถของพี่บี ไม่นานไอ้กวางก็ตามมาพอมันจะเปิดประตูด้านหลังมานั่งกับพวกผม พี่บีก็บอกให้มันมานั่งข้างหน้า ไอ้กวางมันงงนิดๆแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรครับ
บรรยากาศในรถแทบจะบอกได้เลยว่าอึดอัด ถึงแม้ว่าไอ้เปาพยายามจะชวนทุกคนคุยแต่ก็ไร้ผล เสียงแอร์กับความเย็นมันทำให้หนาวแทบจับใจ ค่ำคืนที่แสนยาวนานแต่ผมรู้ว่ามันยังไม่จบง่ายๆหรอก รู้ชะตาตัวเองดีครับว่ากลับไปคงถูกพวกพี่ๆซักไซ้หาความจริงแน่ พอมาถึงมันก็เป็นอย่างที่ผมคิด
"ดี พวกพี่มีเรื่องจะคุยด้วย"พอเปิดมาปุ๊บพี่เอก็ต้อนรับปั๊บ ผมยิ้มแห้งๆ ส่วนพี่ซีก็ยืดกอดอกอยู่ใกล้ๆดูท่าทางแล้วคืนนี้ยาวแน่ๆเลยครับ เมื่อไม่กี่วันก่อนก็เพิ่งโดนเทศมาหยกๆ ก็เรื่องที่ผมอยู่กับไอ้พี่เสือวันนั้นไงครับ ตอนนั้นฟังไปก็เจ็บก้นไป หวังว่ามันคงไม่เลวร้ายไปกว่านี้แล้วนะ
"พวกมึงไปรอในหัองกูก่อน...เสร็จแล้วเดี๋ยวกูเรียก"พวกมันพยักหน้ารับรู้ก่อนจะเดินไปอย่างเงียบๆ แล้วผมเดินตามพวกพี่ๆเข้าไปในห้องรับแขก อะไรจะน่าอึดอัดขนาดนี้ โอ๊ย!!!อยากกัดลิ้นตัวเองจัง
"วันนี้ไปไหนมา..."พี่เอยิงคำถามแรกเลยครับ ผมยังไม่ได้นั่งเลยก็โดนเข้าแล้ว
"เอ่อ...ทำงานครับ"
"อย่ามาโกหกพี่นะดี ไอ้บีมันไปตามดีถึงที่ร้าน พนักงานบอกว่าดีมีเรื่องกับแขกแล้วดีก็วิ่งหนีไปตั้งแต่หกโมงแล้ว"ว่าแล้วต้องถามแบบนี้ดีนะที่ผมคิดคำตอบมาตั้งแต่อยู่ในรถแล้ว(อัจฉริยะจริงๆ)
"ครับพี่เอ...แต่ผมวิ่งมาได้สักพักอยู่ๆผมก็เป็นลมไป โชคดีนะครับที่มีผลเมืองดีช่วยเอาไว้"อยากจะกัดลิ้นตรงคำว่าผลเมืองดีจริงๆครับ ถ้าไอ้พี่เสือมันดีนะป่านนี้ทุกคนคงเป็นเทวดากันหมดแล้วแหละ
"แกเป็นลมหรอดี"พี่เอเดินเข้ามาจับตัวผม"บอกแล้วไงว่าถ้ายังไม่หายดีก็ให้ผักผ่อนไปก่อนดูสิหน้าซีดเชียว"ผมรู้ว่าพี่เอแกเป็นคนมีเหตุผลมากพอครับ รู้ว่าที่แกโกรธก็เพราะเป็นห่วงผม
"แล้วทำไมถึงไปมีเรื่องกับไอ้พวกนั้นได้ล่ะ"พี่บีถาม สีหน้าเรียบนิ่งเหมือนเคย ผมกลืมน้ำลายอึกใหญ่
"อะไรนะ ไอ้เจ้าดีเนี่ยนะไปมีเรื่อง"พี่เอพูดอย่างตกใจ
"พอดีผมนัดกับไอ้กวางให้มารับที่ทำงานน่ะครับ ตอนนั้นผมอยู่ที่คลีนิคที่ผลเมืองดีเขาพามาส่ง พอนึกขึ้นได้ผมก็รีบไปหามันโทรศัพท์ก็แบตหมด บังเอิญพอดีมีคนมาหาเรื่องมัน ผมเลยเรียกพวกพี่เสือมาช่วยครับ"โกหกได้เป็นฉากๆเลยกู ฮ่าๆๆๆ
"อะไรว่ะ ทำไมไอ้เหี้ยเสือไม่ชวนกูไปบ้างว่ะ ช่วงนี้ยิ่งคันไม้คันมืออยู่ พรุ่งนี้เจอมันจะด่าให้ตัวขาวเลยไอ้สัส"พี่ซีมันบ่น
"แกก็เหมือนกันไอ้ซี หาเรื่องให้พวกพี่ๆอยู่ไม่เว้นแต่ละวัน"พี่ซีถึงกับเงียบเลยครับเจอพี่เอเข้าไปสะใจเล็กๆ
"เอาล่ะ พี่จะไม่ถามเซ้าซี้มากนะเพราะรู้ว่าแกเหนื่อยมาทั้งวันทีหลังทำอะไรก็ควรโทรหาพวกพี่ก่อนเข้าใจไหม"พี่เอพูดด้วยเสียงที่อ่อนโยน ขอบคุณครับพี่เอ รักพี่เอที่สุดเลยครับ
***รู้สึกเบลอ รอต่ออีก 50% พรุ่งนี้นะค่ะ :katai4:
น้องดีนี่แถเก่งสุดๆ แต่เก่งยังไงก้แพ้พี่เสือนะจ้ะ :jul3:
:mew2:มาม่ากำลังจะมาใช่มั๊ย
คนอ่านก็มึนๆ จะตีสี่อยู่ร่อมร่อแล้วเดี๋ยวกลับมาอ่านทวนอีกรอบตอนเช้าแล้วกดัน รอตอนที่เหลืออีกด้วยจ้า