ตอนที่ 11 ความข่มขื่น
"อือ..."
"ตื่นแล้วไง ไอ้ตัวดี"เสียงใครว่ะ แล้วทำไมผมถึงปวดหัวแบบนี้ล่ะเนี่ย เมื่อปรับสายตาตัวเองได้แล้วผมก็รู้ว่าเสียงที่คุ้นเคยนั้นคือใคร ทำไมมึงมาอยู่ที่นี้ได้ ทำไมกันทั้งที่มึงน่าจะอยู่กับคู่หมั้นของมึงไม่ใช่หรอ
"พี่เสือ"ผมเบิกตาโพลงเมื่อเห็นร่างใหญ่กำลังเดินเข้ามา มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แล้วทำไมต้องทำสายตาแบบนั้น แทนที่จะเป็นผมมากกว่าที่ต้องโกรธมัน
"เอ่อ...กูเอง ทำไม ตกใจมากเลยหรอที่เห็นหน้าผัวตัวเองแทนที่จะได้เห็นไอ้ฝรั่งนั้นน่ะ"พี่มันตวาด มันพูดอะไรผมไม่เข้าใจ ผมกัดเม้มริมฝีปากตัวเองแน่น
"ที่นี้มันที่ไหน ผมมาอยู่กับคุณได้ยังไง แล้วไอ้เปาล่ะ"ไม่รู้ว่าผมไปสะกิดอะไรมันหรือเปล่า ทันทีที่พูดจบไอ้บ้านี่มันก็เดินเข้ามากระชากผมอย่างแรง เจ็บจริงๆไม่ใช่มือที่บีบผมอยู่หรอก แต่เป็นใจผมต่างหาก
"หึ...ห่างกูไม่เท่าไร ลืมแล้วกูแล้วงั้นสิ ถึงได้พูดคงพูดคุณกับกู"
"มันจะมากไปหรือเปล่า ผมกับคุณไม่ได้เป็นอะไรกันสักนิด หรือจะให้เรียกมึงกูผมก็ไม่ขัดนะครับ"
"ไอ้ดี"พี่มันถลึงตาใส่ ก่อนจะผลักผมลงบนเตียงแล้วร่างของมันก็เข้ามาขึ้นคร่อม ผมมีหรือจะยอม...มือตีนก็มีใช้ให้เป็นประโยชน์สิครับ ถึงแม้จะรู้ว่าตัวเองจะสู้ไม่ได้ก็เถอะ พยายามที่จะสะบัดตัวกมาจากอ้อมอกมันให้ได้ แต่มันก็เหมือนกับการงัดข้อกับนักมวยปล้ำนั้นแหละ สุดท้ายผมก็นอนหอบอยู่ใต้ร่างมันจนได้ มือทั้งสองถูกรวบเหนือศรีษะดัวยมือข้างเดียวของมัน
"พี่จะเอายังไงกับผมอีก เมื่อคืนยังไม่พออีกใช่ไหม เอาเลยสิ...อยากทำอะไรก็เชิญ ทำเสร็จก็ปล่อยผมไปสักที"ผมไม่ได้โง่ถึงขนาดจะไม่รู้ว่าร่องรอยที่พี่มันทิ้งเอาไว้ให้ผมหรอกนะ ถึงแม้จะว่าร่างกายของผมจะถูกทำความสะอาดแล้วก็เถอะ แต่ทั้งรอยฟันที่มีอยู่ทั่วตัวกับอาการปวดทางช่องทางหลังมันก็บ่งชี้ชัดอยู่แล้วว่าเมื่อคืนมันน่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
"กูไม่ปล่อย เรื่องนึงที่กูอยากรู้ตอนนี้คือมึงไปรู้จักไอ้แฮร์รี่นั้นได้ไง"
"ทำไมผมต้องบอกพี่ด้วยล่ะ"ผมสวนกลับทันที คิ้วหนาของร่างสูงขมวดเข้าหากันก่อนจะยกยิ้มของตัวเอง
"หึ ไม่ใช่เพราะยืมมือมันมาทำให้กูหึงหรอกหรอ"คราวนี้ถึงตาผมคิ้วขมวดบ้าง ก่อนจะเม้มปากตัวเองแน่น
"..."
"มึงรู้ว่ากูกำลังจะหมั้น มึงก็เลยหาทางแก้แค้นกูล่ะสิ"
"มันไม่ใช่อย่างนั้น..."
"ทั้งๆที่กูบอกแล้วใช่ไหมว่าให้เชื่อใจกู"พี่มันปล่อยมือผม ก่อนจะลุกขึ้นนั่งหันหลัง"สู้ให้มึงมาถามกูตรงๆยังจะดีกว่าอีก"
"..."
"เรื่องงานหมั้นอะไรนั้น กูตั้งใจจะบอกยกเลิกวันงานอยู่แล้ว หลินเองก็รับรู้เรื่องนี้แล้วเหมือนกัน"
"ผมจะเชื่อพี่ได้ยังไง"พี่เสือหันมามองหน้าผม ก่อนจะจ้องด้วยแววตาที่ผิดหวัง ทำไมกัน...ทำไมมันต้องมองผมแบบนี้ด้วย ถ้าหากว่าความเชื่อใจที่ผมมีมันลดน้อยลง ผมผิดอย่างนั้นหรอ
"ตอนนี้มึงรู้สึกกับกูยังไงกันแน่"
"..."ทำไมอยู่ๆถึงมาถามผมตอนนี้ล่ะ ผมต่างหากต้องเป็นฝ่ายถามพี่
"หึ...ช่างเถอะ มึงไปอาบน้ำแต่งตัวซะ เดี๋ยวกูไปส่ง"พอพูดจบพี่เสือก็เดินออกจากห้องไปทันที ปล่อยให้ผมนั่งงงอยู่คนเดียว ทำไมรู้สึกเจ็บๆที่หน้าอกยังไงไม่รู้ ผมกับพี่เสือคงมาสุดได้แค่นี้แล้วใช่ไหม ทำไมพี่ถึงได้โกหกผม ทำไมต้องเอาความเชื่อใจของผมมาล้อเล่นแบบนี้ด้วย ผมได้แต่นั่งถามตัวเองกอดเข่าฟุบหน้าร้องไห้นานเท่าไรไม่รู้
เสือ part
ถ้าหากความรักไม่ได้มาซึ่งความไว้ใจแล้วมันจะอยู่กันได้ยังไงกัน ถ้าผมไม่เดินออกมาจากห้องซะก่อนนั้นป่านนี้ผมคงได้ทำมันแหลกคามือผมไปแล้ว แค่มันทำตัวเย็นชาใส่ ผมก็รู้สึกว่าตัวเองทนไม่ได้ ยิ่งมันลังเลกับคำถามที่ผมถามมันไปผมก็ยิ่งโกรธ ผมได้แต่เครียดจนตัวเองต้องมาพึ่งบุหรีอีกครั้ง ลมเย็นๆที่พัดผ่านมันไม่สามารถที่จะดับความร้อนรุ่มข้างในของผมได้แม้แต่นิด
"โธ่เว้ย"
ไม่เคยมีใครทำให้ผมรู้สึกแบบนี้ และไม่เคยมีใครทำให้ผมยอมขนาดนี้ เด็กจองหองหยิ่งทนงโดยไม่ดูตัวเองเลยว่าจะไปสู้อะไรกับเขาได้ เพราะนิสัยนี้แหละที่ผมอยากจะเอาชนะและสุดท้ายผมก็ได้รับรู้ว่าจริงๆแล้วร่างบางนั้นน่าทะนุถนอมเพียงใดจนกลายมาเป็น'รัก'
ความรู้สึกมันค่อยๆพัฒนามาเรื่อยๆตั้งแต่แรกพบ ที่จริงแล้วผมก็ได้รับรู้เรื่องราวมาก่อนหน้านี้อยู่บ้าง ก็ด้วยความที่ผมเป็นเพื่อนสนิทไอ้ซี รายนี้มันชอบเล่าเรื่องครอบครัวให้ผมฟังเรื่อยและชอบเล่าเรื่องไอ้ดีให้ผมฟังบ่อยๆ ว่าน้องมันน่ารักอยางนั้นน่ารักอย่างนี้จนผมลำคาญ แต่พอมาเจอตัวจริงมันก็เป็นอย่างที่มันว่าแหละ
"พี่เสือผม..."ร่างเล็กเดินก้มหน้าออกมา ผมดับบุหรี่ที่สูบโดยการโยนทิ้งแล้วค่อยเอาร้องเท้าเหยียบอย่างเช่นเคย ดวงตากลมไม่ยอมสบตากับผมแม้แต่นิด ยิ่งทำแบบนี้ผมก็ยิ่งเจ็บในใจ
"เสร็จแล้วใช่ไหม ไปรอที่รถ"
"ผมไม่อยากให้เรื่องมันเป็นอย่างนี้ ทำไมกัน...ทั้งๆที่พี่ทำร้ายผม แต่ทำไมถึงต้องมาทำอ่อนโยนกับผมด้วย"
"เรื่องทุกอย่างกูพูดไปหมดแล้ว อยู่ที่มึงเองต่างหากว่าจะเชื่อหรือไม่"
"พี่พูดจริงหรอ ผมเชื่อพี่ได้หรอ"มันพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง ผมรู้ว่ามันกำลังสับสน ผมเข้าใจมันดี เพียงแต่อยากจะให้เวลามันคิดเรื่องทั้งหมดก็เท่านั้นเองแหละครับ
"ในชีวิตกู...จะมีคนเชื่อในตัวกูอยู่ซะกี่คน กูให้เวลามีงไปทบทวนเอาเองแล้วกัน"
"ถ้าพี่ยืนยันผมก็พร้อมที่จะเชื่อในตัวพี่ ผมขอโทษที่ตอนนั้นเอ่อ...ไม่ฟังพี่ให้จบ ก็ผมโมโหที่พี่พูดเหมือนผมกับแฮร์รี่มีอะไรกัน ทั้งๆที่พี่ก็รู้ว่ามันไม่เป็นความจริงสักหน่อย"มันก้มหน้าลงต่ำ ดูจากหูที่แดงก็พอรู้ว่ามันคงอายกับคำพูดที่ออกมาเมื่อกี้แน่ เจอแบบนี้ผมก็โกรธมันไม่ลง
"เมื่อคืนมึงไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไปเลยงั้นสิ"ผมถาม
"แล้วผมพูดอะไรออกไปงั้นหรอ"มันถามกลับ ผมล่ะปวดหัวกับมันจริงๆ
"เมื่อคืนมึงบอกว่าอยากไปนอนกับมัน จนกูต้องแบกมึงออกมา"
"ห๊ะ ผมเนี่ยนะ จะกล้าพูดขนาดนั้น พี่อำผมหรือเปล่า"
"ไม่เชื่อมึงก็โทรไปถามไอ้เปาดูแล้วกัน"ผมยื่นโทรศัพท์ให้มัน ดูท่าทางจะลังเล ผมล่ะขำกับมันตอนนี้ชิบ ก่อนที่มันจะรับไป
ผมปล่อยให้มันคุยกับไอ้เปา ส่วนผมก็เดินออกมาพิงประตูรถสูบบุหรี่อย่างสบายใจ ผมรู้ว่าไอ้ดีมันเป็นคนที่มีเหตุผลอยู่พอสมควร เป็นเหตุผลหนึ่งแหละครับที่ผมชอบ ไม่เหมือนไอ้ซี...ไอ้รายนั้นเอะอะไม่ฟังลูกเดียวจนผมเองก็เหนื่อยใจ ไม่นานมันก็วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาหาผม
"พี่เสือรีบพาผมไปโรงพยาบาลหน่อย..."
"ทำไมต้องไปโรงบาล มีใครเป็นอะไรหรอว่ะ"
"พี่ยักษ์ถูกยิง ตอนนี้อยู่ที่ห้องไอซียู"
"อะไรนะ"
"เร็วเหอะ...เดี๋ยวผมเล่าให้ฟังบนรถ"
****************************
ต่อ
"ตกลงเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่ว่ะไอ้ดี"ผมมองพี่เสือที่ดูจะร้อนรนกว่าผมซะอีก ช่วยไม่ได้ก็พี่ยักษ์เป็นพี่รหัสของพี่เสือนี่น่า แต่ที่ผมเป็นห่วงตที่สุดก็คือพี่ซี ตอนนี้คงกำลังเฝ้าพี่ยักษ์อยู่ที่โรงพยาบาล
"เมื่อวานพี่ซีกับพี่ยักษ์ช่วยกันตามหาผม แต่ดันไปเจอพวกอริ ฝั่งนั้นมันเล่นงานพี่ซีแต่พี่ยักษ์ดันเข้ามาขวางซะก่อน ไม่รู้ว่าพี่ผมจะเป็นยังไงมั้ง"
"ไอ้เหี้ยเอ่ย คงเป็นพวกไอ้ฟานะสิ แม้งแค้นไม่เลิกจริงๆ ถ้าพี่รหัสกูเป็นเหี้ยไรขึ้นมานะ มึงได้เจอกูแน่ไอ้เหี้ยฟา"ผมมองดูพี่เสืออย่างอึ้งๆ ที่จริงก็เคยเห็นโหมดนี้ของพี่มันตอนไปช่วยไอ้กวางนั้นแหละครับ แต่ตอนนี้มันดูน่ากลัวกว่าตอนนั้นซะอีก
"ใจเย็นสิครับ ตัดสินด้วยกำลังแล้วเรื่องมันจะจบได้ยังไงกัน"
"หึ...คนอย่างมันคงจบด้วยยาก กูล่ะกลัวไอ้ซีมันจะทำอะไรวู่วามก่อนน่ะสิ มึงก็รู้นิสัยพี่มึงดีไม่ใช่หรอ"ใช่...นั้นแหละที่ผมกลัวที่สุด
"แต่ขนาดถึงกับยิงกันคงไม่ใช่เรื่องธรรมดาใช่ไหมครับ"ผมถาม พี่เสือที่กำลังขับรถอยู่หันมามองหน้าผมก่อนจะหันไปขับรถต่อ ดูท่าทางจะลังเลที่จะเล่าให้ผมฟัง
"ไอ้ฟามันเคยเป็นเมียเก่าพี่ยักษ์น่ะสิ"ผมมองพี่เสืออย่างอึ้งๆ อย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเท่าไร
"แล้วทำไมต้องคิดฆ่าแกงกันด้วย ผมไม่เข้าใจ"
"คงจะเป็นเพราะความหึงนั้นแหละ มีอีกหลายเรื่องที่มึงยังไม่รู้ คนที่จะเล่าให้มึงฟังได้ก็ไม่ใช่กูด้วยสิ ถ้าไอ้ซีมันพร้อม...มึงก็จะรู้เองแหละ"ทำไมชอบทิ้งปริศนาให้ผมหาเองอยู่เรื่อย
จากที่พักมาถึงโรงพยาบาลก็ร่วมชั่วโมงด้วยกันผมกับพี่เสือรีบเดินเข้าไปยังห้องไอซียู เห็นพี่ซีกำลังนั่งกลุมมือตัวเองอยู่ ใบหน้าซีดเซียวและดูอิฐโรยมาก เห็นอาการพี่ตัวเองแบบนี้ผมรู้สึกไม่ดีเลย ส่วนนึงมันก็มาจากตัวผมเองด้วยเหมือนกัน ผมเดินเข้าไปกอดร่างโปร่งจนแน่น น้ำตาที่ผมไม่เคยได้เห็นจากพี่ชายคนนี้กำลังร่วงหล่นมาเป็นสาย ในใจภาวนาอย่าให้พี่ยักษ์เป็นอะไรไปเลย ผมคงทนไม่ได้แน่ถ้าหากพี่ซีเป็นแบบนี้
"เพราะพี่เอง ถ้าหากเป็นพี่เองก็คงดี"เสียงแหบแห้งเปล่งออกมาอย่างแผ่วเบา มันไม่ใช่ความผิดของพี่หรอกมันเป็นความผิดของผมต่างหาก ถ้าผมไม่ดื้อรั้น เรื่องมันคงไม่เป็นแบบนี้
"ทำไมพี่ซีถึงพูดแบบนั้น ไม่มีใครอยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นหรอกนะครับ พี่ซีอย่าโทษตัวเองเลยนะ"
"ความผิดเป็นเพราะกูเอง"พี่เสือพูดขึ้น
"ไอ้เพื่อนเลวมึงมาทำเหี้ยอะไร ออกไปเลยไอ้สัส ก่อนที่กูจะกระทืบมึงให้ตายตรงนี้"พี่ซีชี้หน้าขู่ร่างสูงที่ไม่ได้สะถกสะท้านกับคำพูดนั้นเลยแม้แต่นิด
"มึงก็หัดฟังคนอื่นพูดบ้างสิไอ้ซี พี่ยักษ์เองก็เป็นพี่รหัสกูนะโว๊ย มึงคิดว่าจะดีใจงั้นหรอ เรื่องไอ้ดี...กูยอมรับว่ากูผิดที่ไม่เคยบอกมึง แต่มึงหัดแยกแยะหน่อยสิว่ะ หัดฟังคนอื่นเขาซะบ้าง"
"ทำไมกูต้องฟัง มึงมันเพื่อนระยำ...แทงได้แม้กระทั่งกู"เรื่องมันชักจะวุ่นวายไปกันใหญ่แล้ว
"เพราะมึงเป็นแบบนี้เนี่ยไง พี่ยักษ์ถึงได้มาเจ็บอยู่แบบนี้"
"พอเถอะครับทั้งสองคน"ผมพยายามเข้าไปห้าม แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ได้ผล เมื่อร่างโปร่งดันกระโจนเข้าไปหาพี่เสือหวังจะต่อยที่ใบหน้า พี่เสือเองก็ยืนนิ่งอยู่เฉยๆจนผมเองต้องเอาตัวบังไว้
"ดีแกหลบไป ถ้ายังคิดว่าพี่เป็นพี่อยู่ก็อย่าห้าม"พี่ซีพูดกัดฟัน
"ดี มึงหลบไป เดี๋ยวจะโดนลูกหลง"พี่เสือว่า
"ไม่...ผมไม่หลบ เรื่องนี้ถ้าจะมีใครสักคนที่ผิดมันก็คือตัวผมเอง ผมหลอกพี่เพราะผมอยากเจอพี่เสือ ถ้าหากไม่ใช่ผม เรื่องทุกอย่างคงไม่เกิดขึ้น"ใช่แล้วเรื่องทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะผมเป็นคนก่อเองต่างหาก
"หยุดทั้งสามคนนั้นแหละ"เสียงของหมอหนุ่มดังขึ้น พวกผมหันไปตามเสียงนั้น พี่เอที่ยังสวมเสื้อสีเขียวเดินออกมาจากห้องผ่าตัดด้วยอาการเหนื่อยล้า ทันทีที่พี่ซีเห็นอย่างนั้นก็รีบตรงไปหาทันที
"พี่เอพี่ยักษ์เป็นยังไงบ้าง เขาปลอดภัยไหม ตอบผมสิพี่เอ"พี่ซีเขย่าพี่เออย่างแรง พี่เอขมวดคิ้วก่อนจะตบหัวพี่ซีเบาๆเป็นเชิงให้หยุด
"สงบจิตใจแล้วฟังพี่"พี่ซีพยักหน้ารับรู้"ไอ้ยักษ์มันปลอดภัยแล้ว เคสนี้อาจารย์หมอลงมือเองกับมือไม่ต้องห่วง รู้ใช่ไหมว่านี้มันโรงพยาบาล ไม่เห็นแก่หน้าพี่ก็หัดเกรงใจสถานที่กันหน่อย"
"ผมขอโทษครับพี่เอ"ผมกล่าวขอโทษ
"เราสามคนมีเรื่องต้องคุยกัน ตามพี่มาทางนี้"
พวกเราเดินตามพี่เอมาเรื่อยๆจนมาถึงห้องๆหนึ่ง ดูโดยรอบก็รู้ว่าน่าจะเป็นห้องทำงานของพี่เอ เพราะมีทั้งโต๊ะทำงานและเอกสารวางอยู่ ผมถือว่าค่อนข้างหรูเลยที่เดียว มีทั้งโต๊ะรับแขกและก็เคาเตอร์เครื่องดื่มอยู่ใกล้ๆ ดูจากสีหน้าพี่เอเหมือนเหนื่อยเอามากๆ ไหนจะใบหน้าที่ดูซีดเซียวนั้นอีก ทำให้ผมอดห่วงไม่ได้ พี่เอคงทำงานหนักน่าดู หลายวันแล้วที่พี่เอไม่ได้เข้าบ้านเลย เมื่อวานก็คงเหมือนกันสินะ
"เอาล่ะ...ที่พี่เรียกพวกเรามา รู้ใช่ไหมว่าพี่จะพูดอะไร"ผมกับพี่เสือมองหน้ากัน
"ครับ"พี่เสือตอบ
"จำเป็นด้วยหรอที่ต้องคุยกับมัน"พี่ซีกอดอกพูดประชด พี่เอหันไปมองพี่ซีเป็นเชิงปรามเอาไว้
"เงียบไปเลยเจ้าซี ถ้าพี่ไม่ได้สั่งให้พูด"พี่เอพูดคำขาด ก่อนที่คนเอาแต่ใจจะเบือนหน้าหนี พี่เอก็ได้แต่ส่ายหน้ากับพฤติกรรมของน้องอย่างระอา
"เรื่องแรกที่พี่จะพูด ไม่สิพี่จะสั่ง และหวังว่าทุกคนในนี้จะทำตาม"
"...."
"เรื่องแรก ซีเราเตรียมเก็บข้าวเก็บของไปอยู่กับไอ้ยักษ์ซะ พี่คุยกับครอบครัวทางนู้นแล้ว และเขาก็ยินดีรับเราเป็นลูกสะใภ้"
"อะไรนะ"พี่ซีพูดเสียดังลั่น ไม่ใช่พี่ซีเท่านั้นหรอกครับที่ตกใจ ผมเองก็ยังตกใจเหมือนกัน แต่แค่พูดไม่ออกเท่านั้นเอง
"แกฟังไม่ผิดหรอก"
"พี่เอผมงงไปหมดแล้ว ลูกสะพงลูกสะใภ้อะไรกันผมไม่เข้าใจ"
"ทำตามที่พี่บอก ตอนนี้พี่ก็พูดอะไรไม่ได้เหมือนกัน ส่วนเราเจ้าดี"พี่เอมองหน้าผม"เลือกเอาเองว่าจะไปอยู่กับเจ้าเสือหรือไปอยู่กับเจ้าบีที่อู่ เรื่องนี้พี่ให้แกตัดสินใจ"
"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ทำไมพี่ต้องไล่พวกเราไปด้วยให้คนนู้นคนนี้ด้วยล่ะ"เหมือนสุดจะทน พี่ซีลุกขึ้นยืน
"พี่จะขายบ้าน"
"พี่เอ"ผมกับพี่ซีพูดพร้อมกัน
"พี่อยากให้เราคืนดีกับเจ้าเสือมันนะซี อย่างน้อยพี่ก็จะได้มั่นใจว่ามีคนดูแลน้องเพิ่ม"
"ตกลงเรื่องมันเป็นไงมายังไงผมงงไปหมดแล้ว ทำไมเราต้องขายบ้านที่พวกเราหากันมาด้วยพักน้ำแรงของพวกเราเองด้วยล่ะ"พี่ซีพูด พี่เอถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนจะมองหน้าผมกับพี่ซีด้วยอาการเหมือนคนอยากจะร้องไห้
"พี่จะไปอยู่อังกฤษอย่างไม่มีกำหนดกลับ และเพื่อความปลอดภัยของทุกคนและความมั่นใจของตัวพี่เอง พี่เลยต้องหาคนที่ไว้ใจได้มาดูแลพวกเราไง"
"เรื่องนี้พี่บีรู้หรือยังครับ"ผมถามขึ้น ไม่อยากคาดครั้นพี่เอเพราะรู้ว่าพี่เอคงไม่สะดวกจะพูดตอนนี้
"รู้แล้ว ดีรีบตัดสินใจซะนะ พี่คุยกับเจ้าบีมันให้แล้ว"พี่เอจับมือผม
"ครับ"
"ส่วนเราเจ้าเสือ พี่คุยกับแม่ของนายแล้วเหมือนกัน พี่ก็พึ่งรู้เจ้าดีเคยไปพบท่านมาแล้ว พี่ต้องฝากดีมันด้วยนะ"พี่เสือยิ้มก่อนจะดึงมือผมเข้าไปจับ
"พี่กล้าฝากเนื้อไว้กับเสือได้ไง ยังไงซะกูก็ไม่มีวันยอมรับมึงเป็นน้องเขยหรอกสัส"
"ใครจะอยากได้มึงเป็นพี่เมียว่ะ ปากแบบนี้"
"ไม่อยากได้ก็ไปห่างๆน้องกูซะสิ"สงครามน้ำลายเริ่มขึ้นอีกแล้ว ผมล่ะระอาเหลือเกิน
"ได้ไง ไอ้ดีน่ะมันเมียกูนะโว๊ย"
"ใครบอกว่าผมเป็นเมียพี่"พี่เสือขมวดคิ้ว ก่อนที่ผมจะขำกับท่าทางของมัน"พี่ต่างหากที่เป็นเมียผม คริๆ"พี่ซีถึงกับอ้าปากค้าง พี่เอเองก็หัวเราะออกมาเบาๆ
"นี่กูเข้าใจผิดมาตลอดหรอว่ะ ตัวควายๆอย่างไอ้เสือเนี่ยนะถูกน้องกูกดได้"
"...."พี่เสือส่ายหน้า
"เอาล่ะ ตกลงพวกแกก็คืนดีกันแล้ว พี่คงต้องขอตัว ต้องรีบเคลียร์งานให้เสร็จภายในอาทิตย์นี้"พี่เอว่าพลางลุกขึ้นยืน
"ใครบอกว่าผมดีกัน แค่พักรบไว้ชั่วคราวเท่านั้นเองแหละ แล้วเรื่องของพี่มันเร็วขนาดนั้นเลยหรอ"พี่ซีถาม
"พี่ขอโทษที่เรื่องมันกระทันหันเกินไป..."
"ไม่เป็นไรหรอก ถ้าพี่ไม่สะดวกที่จะเล่า ผมก็จะไม่ถามอีกแล้ว โลกโซเซียลก็มีอยากจะคุยเมื่อไรก็ได้จริงไหม"พี่ซียิ้ม ก่อนที่ร่างบางของพี่เอจะเข้ามากอด ผมเองก็พลอยสะอื้นไปด้วย ครอบครัวของเราสี่พี่น้องจะไม่มีอีกแล้วใช่ไหม รู้สึกใจหายจริงๆเพราะถึงแม้จะทะเลาะกันยังไง แต่เราก็ไม่เคยที่จะทิ้งกันเลยสักครั้ง
"ขอบใจมากนะ ขอบใจ"น้ำตาแห่งลูกผู้ชายไหลอาาบแก้มพวกเราทั้งสาม ก่อนที่ผมจะลุกขึ้นกอดพี่ทั้งสองบ้างเหมือนกัน
เมื่อพี่เอออกไปจากห้องแล้ว ในห้องก็เหลือแต่เพียงความเงียบเข้าปกคลุม ผมล่ะเสียวสันหลังจริงๆกลัวว่าพี่ซีกับพี่เสือจะทะเลาะกันอีก คราวนี้เหลือผมคนเดียวที่จะคอยห้ามทัพ ตายแน่ๆไอ้ดีเอ่ย
"มันไม่ง่ายหรอก ถ้าคิดจะมาเป็นน้องเขยกูน่ะ"นั้นไงผมว่าแล้ว พี่เอไม่น่ารีบไปเลย กลับมาก็ยังทันนะครับ
"...."
"ถ้ามึงคิดว่าอนาคตกูจะเป็นพี่เขยมึง มึงก็น่าจะรู้ว่าหลังออกจากที่นี้กูจะไปที่ไหนใช่ไหม"พี่ซีว่า ผมก็ได้แต่มองทั้งสองไปมาไม่เข้าใจวาเขาพูดอะไรกัน
"แล้วมึงรู้หรอว่ามันอยู่ที่ไหน"พี่เสือตอบหน้านิ่ง มาโหมดนี้อีกแล้วผมล่ะขนลุก พี่ซียิ้มให้พี่เสือ
"อู่พี่บี ตอนนี้กูก็หวังว่ามันคงจะไม่ตายคาตีนพี่กูก่อนจะเจอตีนกูหรอกนะ"
"..."
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
