หัวข้อ: ♯ รักวุ่นๆ ของเบบี๋ ♯ ||บทที่ ๗ เบบี๋กับถุงใบนั้น ||13-4-58 หน้า6 ||

[L@DYMELLOW]

ตอนที่...สี่

เบบี๋กับการละเล่นพาเพลิน

คบกับป๋ามาก็หลายปี มีอยู่สิ่งเดียวที่ป๋าทำแล้วขัดอกขัดใจกันมากที่สุดคือ...ป๋าชอบดูบอล!

ทำไมล่ะ เบบี๋ไม่น่าดูรึยังไงกัน ถึงได้ไปนั่งจ้องผู้ชายเป็นฝูงตั้งยี่สิบกว่าคนวิ่งไล่ตามไล่แย่งไอ้ลูกบอลกลมๆ

ยิ่งวันไหนไอ้หน่อยหอบผ้าหอบผ่อนมานอนดูบอลเป็นเพื่อนยิ่งแล้วใหญ่ พวกผู้ชายเป็นอย่างนี้กันหมด!


--ซึ่ง--


กูก็ผู้ชายเปล่าวะ?  =_=;;


ผมอาจจะเป็นผู้ชายส่วนน้อยมากๆที่ไม่ชอบเล่นกีฬา หรือดูรายการถ่ายทอดอะไรก็ตาม อย่างกอล์ฟเนี่ยมันดูสนุกตรงไหน เงียบๆรอลุ้นลูกลงหลุมไม่รู้ตั้งกี่หลุม ซึ่งสำหรับผมมันน่าเบื่อมาก อย่างเทนนิสก็พอถูไถยามมองกระโปรงวับๆแวมๆเวลาแม่คุณวิ่งตุลุ๊ดตุลุ๊ดมาตีลูก แต่อย่าคิดว่าผมชอบแนวนั้นแล้วจะพอใจกับวอลเล่บอลชายหาด คุณพี่เหล่านั้นผมขอละไว้เพราะแต่ล่ะท่านดูจะมาดแมนเกินใฝ่ บางท่านมีซิกแพคเป็นลอนอย่างที่ผมไม่มีด้วยซ้ำ หรือจะเป็นบาสเก็ตบอล สนามไม่ใหญ่ วิ่งไม่กี่ตึ๋งก็ไปได้ถึงอีกฝั่ง แต่ขอโทษเถอะแม่งวิ่งกันเร็วเกินจนผมดูไม่ทัน


ฟุตบอลคือกีฬาที่ผ่านตาผมบ่อยที่สุด


ป๋าไม่ได้บ้าหรือคลั่งไคล้อะไรมากมายหรอกนะ แต่ถ้ามีเวลาป๋าก็เปิดดูประจำ ไม่มีเลือกสัญชาติ จะลีกไทย พรีเมียร์ลีก ลาลีก้า ลีกเอิง บุนเดสลีก้า  กัสโซ่เซเรียอา เยอะแยะมากมายแต่ผมดันจำได้ซะงั้น ส่วนทีมโปรดของป๋าก็ไม่ได้จำเพาะเจาะจงอะไร อย่างที่ป๋าเคยบอกว่าดูไปเรื่อยๆเอาสนุก ผิดกับไอ้หน่อยที่เป็นแฟนทีมราชันชุดขาดอะไรนี่แหละ ผมเองก็ได้แต่เก็บงำไว้กับชื่อแปลกๆ ถ้าชุดขาดมันก็ควรจะซ่อมสิฟะ ราชันยาจกรึไงกัน

แล้วช่วงนี้มันมีเทศกาลใหญ่ 4ปีมีครั้งเชียวนะ ป๋ากับไอ้หน่อยแทบจะสุมหัวกันหน้าทีวีตอนกลางคืน รังรักของผมกับป๋ามีบุคคลที่สามเข้ามาแจมร่วมอาทิตย์แล้ว ในยามค่ำคืนผมต้องนอนเปล่าเปลี่ยวเพียงลำพังในห้องนอนอ้างว้าง ถ้าไอ้ลูกกลมๆนั่นมันมีชีวิตมันก็เป็นเมียน้อยดีดีนี่เอง และผมก็จะกลายเป็นเมียหลวงที่ถูกหลงลืม ผมเข้าใจพวกนางร้ายในละครได้เลย ไอ้อารมณ์แบบว่าอยากจะกีดกัน อยากจะทำลาย(ทีวี) อยากเป็นที่หนึ่ง ยิ่งเวลาเห็นพระเอกเอาแต่จับจ้องนางเอก(ทีวี)แล้วใจมันกระตุกยิกๆอยากจะร้องกรี๊ดๆ


ผมว่าตัวเองชักจะเยอะไปแล้ว -_-


“เป็นอะไรครับบี๋?”   เสียงป๋าถามขึ้น ผมก้มหน้ามองคนตัวโตที่นอนหนุนตักอย่างสบายอารมณ์ ขายาวๆพาดเลยออกไปนอกที่วางแขนของโซฟา มือซ้ายกำรีโมทสีดำ มือขวากำมือผม โทรทัศน์เครื่องใหญ่ตรงหน้ากำลังฉายรายการเจาะลึกบอลโลกที่ผมก็จำใจดูไปอย่างนั้น เพราะว่าป๋าอยากดู

“ไม่มีอะไร”   ผมแสร้งยิ้มกลบเกลื่อน แต่สายตาผมกลับจับจ้องแต่ปลายนิ้วที่กำลังสางผมนุ่มๆของป๋าอยู่

“บี๋ดูเงียบๆ”   ป๋ายังตื๊อไม่เลิก สายตาเอาแต่มองผมอย่างต้องการคำตอบ

“ไม่มีอะไรจริงๆครับ”   เฮ้อ~ จะให้ผมพูดได้ยังไงว่าน้อยใจเล็กๆ กับการถูกทิ้งให้นอนคนเดียวมาหลายค่ำหลายคืน มันก็แค่เรื่องงี่เง่าที่ผมคิดฟุ้งซ่าน เหมือนเจ้ๆผมเวลามีประจำเดือน อารมณ์จะขึ้นๆลงๆไม่อยู่กับร่องกับรอย

มันก็แค่นานทีปีหนแต่มันเป็นครั้งแรกที่ผมเจอ อย่างคราวก่อนที่มีบอลยูรงยูโรป๋าก็ไม่เห็นเป็นอย่างนี้ บ้านนี้มีแค่ผมกับป๋า แต่เมื่อหน่อยกับบอลมาเป็นมือที่สามและสี่ ผมก็แค่เหงาอยู่คนเดียว


ความรู้สึกว่าถูกทิ้งนี่มันเจ็บกระดองใจลึกๆจริงๆ T^T


“มีเรื่องอะไรไม่สบายใจต้องบอกพี่นะครับ อย่าเก็บไว้คนเดียว”   ผมตาพร่าไปกับรอยยิ้มหวานที่ป๋าส่งให้ แต่ให้ตายก็พูดออกไปไม่ได้จริงๆ มันทั้งดูงี่เง่าแล้วก็เห็นแก่ตัวเอามากๆ

“ป๋าจะว่าอะไรมั้ยถ้าช่วงนี้บี๋จะกลับไปนอนบ้าน”   ก็แค่ลองถามดู แต่ป๋ากลับตีหน้าเข้มเด้งตัวขึ้นจากตักผมทันที ร่างใหญ่หันขวับมามองผมด้วยสายตาที่คาดคั้นกว่าเดิม

“ทำไม”

“ก็ ก็”   คิดคำตอบไม่ทันได้แต่อ้ำอึ้ง

“ก็อะไร?”

“มะ...แม่โทรมาบ่นว่าคิดถึง บี๋ก็เลยว่าจะกลับไปนอนบ้านบ้าง”   เมื่อยกบุคคลที่แม้แต่ป๊ายังเกรงใจ ป๋าก็มีทีท่าอ่อนลง เพราะค่อนข้างจริงที่ผมแทบไม่ได้กลับไปค้างที่บ้านเลย ตั้งแต่ผู้ใหญ่สองฝ่ายรับรู้เรื่องที่ป๋าปลุกปล้ำผมจนเกิดการได้เสียในอีกหลายๆครั้งต่อมา แม่ก็แทบจะยกผมให้เป็นสิทธิ์ขาดของป๋า แม้จะไปหาแม่บ่อยๆแต่ก็ไม่ได้ไปนอนค้างนอนคุยกันเหมือนเมื่อก่อน

“แล้วช่วงนี้หน่อยก็มาค้างตลอด เห็นป๋ามีเพื่อนบี๋ก็เลยว่าจะกลับบ้าน”

“ไปเยี่ยมเฉยๆไม่ได้เหรอ บี๋ไม่อยู่แล้วพี่จะนอนกับใคร”

-*-  กล้าพูดนะครับผัว ทุกวันนี้ป๋าก็นอนกับไอ้หน่อยแทบทุกคืนอยู่แล้ว

“มีหน่อยอยู่ด้วยไง แล้วบี๋จะโทรมาปลุกหน่อยให้ปลุกป๋าอีกทีนะ”

“แล้วบี๋จะไปกี่วัน”

ผมเริ่มคำนวณในใจ เห็นไอ้หน่อยว่ากลางเดือนไอ้เทศกาลบ้าๆนี่ก็จะสิ้นสุด สักอาทิตย์หนึ่งก็น่าจะเพียงพอ

“อาทิตย์เดียวนะ แป๊บเดียวเอง”

ป๋าทำเสียงโอดครวญอย่างไม่เห็นด้วย เราเล่นจ้องหน้ากันไปมา แล้วในที่สุดป๋าก็ทำหน้าบึ้งๆซุกตัวเองลงกับตักผมอีกครั้งอันเป็นสัญญาณว่า--เค้ายอมก็ได้ แต่ไม่เต็มใจหรอกนะ--

เป็นอันว่าผมได้กลับไปนอนค้างที่บ้านตัวเองเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ ที่จริงป๋าอยากจะตามไปค้างด้วย แต่ก็ติดตรงที่ว่าป๊ากับป๋าไม่ค่อยจะกินเส้นกันเท่าไหร่ ประมาณว่าเสือสองตัวอยู่ร่วมถ้ำไม่ได้ ผมเห็นเจอหน้ากันทีไรก็แขวะใส่กันตลอด ป๋าบอกว่าไม่ใช่ไม่เคารพ แต่มันอดไม่ได้ ส่วนป๊าก็บอกอีกว่า ไม่ใช่ไม่ยอมรับ แค่เห็นหน้าแล้วหมั่นไส้ ซึ่งผมก็ได้แต่ยักไหล่ แล้วบอกว่าตามสบายเถอะครับพี่น้อง...



ตระกูลผมเป็นครอบครัวชาวจีน ที่ตั้งถิ่นฐานรั้งเยาวราชมาแต่ดั้งเดิมมีกิจการเป็นร้านทองที่ตอนนี้อาแปะรับมาดูแลต่อจากอากง และมีอีกหนึ่งสาขาที่อาเจ็กดูแล ทุกคนต่างมีภรรยาเป็นคนจีนที่เดินเฉิดฉายในย่านนั้น จะมีก็แต่ป๊าผมเนี่ยแหละที่คิดแหวกแหกคอกตระกูล ได้ทำการฝ่าฟันไปยังที่ราบสูงเพื่อรับแม่ผมมาเป็นศรีภรรยา แถมยังปฎิเสธร้านทองไปเปิดบริษัทส่งออกเป็นของตัวเอง ยังไม่พอได้ทำการอุกอาจแยกบ้านออกมาอยู่เองอีก ทุกวันนี้เวลาผมไปเยี่ยมอากงที่บ้านใหญ่ อากงก็มักจะค่อนขอดป๊าผมว่าเป็นไอ้ลูกหัวกบฏเพราะแหวกทุกกฎที่พี่น้องทำ แต่กระนั้นก็ยังสั่งให้คนจัดหาของกินดีดีเอาไปบำรุงป๊าทุกครั้ง

บ้านผมอยู่แถวๆที่ว่าการเขตพญาไท เป็นครอบครัวใหญ่ที่โคตรครึกครื้น เจ้ๆยังอยู่ร่วมบ้านไม่ไปไหนตามคำสั่งของป๊า แม้แต่ตั่วเจ้ที่แต่งงานแล้วก็ยังต้องพาอาเฮียมาอยู่ด้วย แต่เพราะอาเฮียแกเป็นคนง่ายๆยิ้มบ่อยคุยสนุกก็เลยหมดปัญหา

ป๋าไม่ได้มาส่งผมหรอก เพราะผมเป็นฝ่ายที่จะดึงดันมาเองหลังเลิกเรียน เสื้อผ้าอะไรก็ไม่ต้องขนมาเพราะที่บ้านมีครบอยู่แล้ว ผมก็แค่นั่งแท็กซี่มาตัวเปล่าๆ แม่ยังเก็บห้องนอนผมไว้เหมือนเดิม ข้าวของเครื่องใช่ทุกอย่างยังคงสะอาดเอี่ยม ผมที่พอเข้าห้องได้ก็ทิ้งดิ่งลงกับที่นอนนุ่มอย่างเหนื่อยอ่อนทั้งชุดนักศึกษานั่นแหละ


ก๊อก ก๊อก ก๊อก


เสียงเคาะประตูเบาๆทำให้ผมพลิกตัวขึ้นนั่งขัดสมาธิ ประตูเปิดออกพร้อมกับร่างของผู้หญิงผิวสองสีเกือบจะคล้ำ แม่ผมเดินยิ้มน้อยๆมานั่งลงข้างๆกัน

“มีอะไรรึเปล่าเบบี๋ ที่กลับบ้านมานี่เพราะทะเลาะกับพี่เขาเหรอ”

“เปล่าฮะ”   แม้จะปฎิเสธ แต่หน้าผมกลับยู่ลงทันที   “ผมแค่เหงาๆเซ็งๆ พี่นิดเอาแต่ดูบอลไม่สนใจบี๋”

“คิกๆ แม่ก็นึกว่าเรื่องอะไร”

“โหย~ เรื่องใหญ่นะนั่น”

“ก็แค่ช่วงนี้ล่ะนะ ป๊ากับรบก็ติด นอนน้อยกันไปตามๆกัน”   ผมนี่แทบจะถอนหายใจออกมาเป็นสำเนียงมลายู ก็ใช่สินะ ป๊ากับเฮียก็เป็นผู้ชายทั่วไปนี่

“แล้วเจ้บุ๋มว่าไงอ่ะ”

“ก็งอนน่ะสิ ทำอย่างกะพ่อรบมีเมียน้อยงั้นแหละ”   

อุ๊ย! โดนใจ >_<

“แต่แม่ว่างี่เง่าไปหน่อยนะที่คิดอย่างนั้น”

ฉึก!! แทงใจเต็มๆ  T_T

“ไม่ใช่ว่าบี๋ก็ทะเลาะกับพี่เขาเรื่องนี้เหมือนกันหรอกนะ”

“ผมไม่ได้ทะเลาะ ไม่ได้งอนอะไรให้เห็นด้วย”   ทะเลาะกับตัวเอง และงอนเงียบๆคนเดียวก็แค่นั้น

“คิก คิก เอาเป็นว่าอยู่จนสบายใจแล้วค่อยกลับนะ แต่คนทางโน้นน่ะจะยอมได้กี่วันเชียว”   แม่หัวเราะคิกคัก ลูบหัวผมสองสามทีแล้วก็เดินออกไป เมื่ออยู่เพียงลำพังผมก็ทิ้งตัวนอนแผ่กับที่นอนอีกครั้ง เฮ้อ~ป๋าน่ะจะยอมได้กี่วันผมไม่รู้ แต่ผมเนี่ยสิ...เริ่มคิดถึงพ่อหมีตัวใหญ่ของผมแล้ว



บรรยากาศในบ้านยามที่ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าเป็นไปอย่างที่ผมเคยสัมผัสมาตลอด เหมือนกับว่าผมอยู่กับทุกคนเสมอไม่ได้แยกบ้านไปไหน แม้ว่าป๊าจะออกอาการยิ้มยักเจ้าเล่ห์ แบบที่คิดเอาเองว่าผมกับป๋าใกล้แตกหักแถมยังพูดจายั่วยุให้ผมกลับมาอยู่บ้านอย่างถาวรซะอีก

คุยกับป๊ากับแม่จำหนำใจผมก็ขอตัวขึ้นห้อง เปิดเน็ตดูนั่นนี่ไปเรื่อยๆ แต่เสียงเคาะพร้อมกับบานประตูที่เปิดออกทำให้ผมต้องหมุนตัวไปหาแขกหน้าคุ้น ที่เดินหน้ามุ่ยเข้ามา

“เป็นอะไรอ่ะเจ้บุ๋ม”

“เบื่อ! ป๊ากับเฮียรบดูบอลกันอีกแล้ว เจ้เซ็ง”

“เฮ้อ~ มันมีอะไรน่าดูนักนะกับไอ้ลูกกลมๆนั่นน่ะ”

“ใช่มั้ย วิ่งกลับไปกลับมาไม่น่าสนุกสักนิด”


แทบน้ำตาเอ่อเมื่อเจอคนหัวอกเดียวกัน ¤  ¤


“ป๋านะแทบไม่สนใจบี๋เลยด้วยซ้ำ คุยแต่กับหน่อยเรื่องทีมนั้นทีมนี้”

“เฮียรบก็เข้าขากับป๊า จับมือกันดูบอลทุกคืน”

“มันน่าโมโหมั้ยเจ้ เคยนอนด้วยกันทุกคืน แต่พอเป็นช่วงนี้กลับทิ้งให้เรานอนคนเดียว”

“โอ๊ย! แกก็เจอเหมือนกันเหรอโซ๊ยตี๋”

สองพี่น้องแทบจะกอดคอกันกับความทุกข์ใจขั้นไร้สาระที่ต้องเจอ แต่จะไปแก้ไขอะไรได้ ก็แค่ต้องทำใจรอให้มันผ่านพ้นไปก็เท่านั้น

“แต่เจ้มีอยู่หนึ่งวิธีที่จะแนะนำ”

“แล้วทำไมเจ้ไม่ทำซะเองล่ะ”

“มันได้ผลกับบางคนเว้ยตี๋ อย่างเฮียรบน่ะยั่วไม่ขึ้นหรอก”

“หืม?? ยั่ว”

“ใช่แล้วจ้ะเบบี๋น้องรัก เพราะประมวนจากหนังหน้าแล้วไอ้ป๋าของแกคงเป็นพวกหื่นกาม”

“บ้า!! ป๋าไม่ได้เป็นพวกนั้นนะ”   ซึ่ง---ผมเถียงได้ไม่เคยเต็มเสียงสักทีในเรื่องนี้

“ในเมื่อชอบดูบอลนัก แกก็หาอะไรที่มันน่าดูไปให้แทนสิ”

“อะไรอ่ะ”

“ก็เนื้อขาวๆ โชว์นั่นนิดนี่หน่อย เว้าๆแวมๆ แค่คิดก็สะแด่วแห้วแล้ว”


-____-  เจ้เป็นผู้หญิงนะเว้ย ดูพูดจา...


“โฮะ โฮะ คิดแล้วต้องทำเลย เดี๋ยวเจ้ไปตามบ๋อมมาก่อน”   ว่าแล้วร่างระหงของเจ้คนโตก็พรวดพราดออกไป ใช้เวลาไม่นานก็ไปลากเจ้บ๋อมที่มีอาชีพเป็นตากล้องเดินกลับเข้ามาด้วยกันพร้อมอุปกรณ์หากินในมือ สีหน้าเจ้สองคนเจ้าเล่ห์พอกัน สงสัยคงไปถ่ายทอดเรื่องราวให้กันฟังมาแล้ว ผมนี่นั่งมองสองเจ้ด้วยท่าทางหวาดกลัวปานกระต่ายน้อยกำลังจะถูกนางสิงห์ขย้ำ

บอกกันตรงๆอย่างโคตรอาย ว่าผมน่ะผอมบางยิ่งกว่าสองเจ้เสียอีก ไอ้เรื่องจะมีกำลังขัดขืนน่ะฝันไปได้เลย

“นั่งอ่อยๆหน่อยดิวะเบบี๋”   เสียงเจ้บ๋อมพูดหลังจากมองผ่านเลนส์กล้องเข้าไปแล้วไม่ใคร่พอใจในท่วงท่า


 ...แล้วไอ้นั่งอ่อยๆมันเป็นยังไงวะกูทำไม่เป็นเว้นเจ้...ทุกวันนี้แค่กระดิกนิ้ว ป๋าก็พุ่งเข้าใส่แล้ว...


“เสื้อน่ะเปิดไหล่ให้มันมากๆหน่อย เจ้บุ๋มจัดการซิ น่าน!!อย่างนั้น บิดสะโพกหน่อยๆ นั่นแหละ มีกางเกงสั้นกว่านี้มั้ยเจ้”

“เหลือแต่กางเกงในเท่านั้นแหละไอ้บ๋อมที่สั้นกว่า”

“ชิ! บิดตูดอีกนิดดิ๊เบบี๋ อีกนิดๆ โอเค!” 


แชะ! แชะ! แชะ!   


“ยกหัวไหล่ขึ้นหน่อย เอียงคอนิดๆ เยี่ยม”

แชะ! แชะ! แชะ!   

“นิ้วๆ กัดนิ้วนิดนึง ทำตาปรือๆ โอเค้!”


แชะ! แชะ! แชะ!   


“นอนลงๆ ชันขาขึ้นด้วย ทำตัวบิดๆ โอ๊ย! เซ็กซี่สุดๆ”


แชะ! แชะ! แชะ!   


“เจ้ๆ ไปเอาครีมอาบน้ำมาหน่อยดิ๊ เอามาหยดตามหน้าตาตัวไอ้บี๋หน่อย”

“อั๊ยย่ะ!! มันจะดู18+เกินไปรึเปล่าอ่ะบ๋อม”

“หูย!! ไม่งั้นจะสะแด่งแห้วอย่างที่เจ้ต้องการเหรอ”

ผมนอนอยู่ท่าเดิมด้วยเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนๆหลุดลุ่ยอยู่บนตัว ผมก็ถูกเซ็ตให้ดูยุ่งๆ กางเกงขาสั้นที่แม่งสั้นจนแทบเห็นก้น ฟังสองเจ้พูดกันด้วยสีหน้าแสยะยิ้มน่ากลัว เหมือนตัวเองกำลังถ่ายแบบเอ็กซ์ แต่ล่ะท่าที่เจ้บ๋อมกำกับมันน่ากลัวเกินกว่าจะทนเห็นรูปตัวเองได้ แต่อีกสิ่งหนึ่งที่สงสัย ไหนว่าเจ้บ๋อมถ่ายรูปพวกสารคดี แต่ไหงดูเชี่ยวชาญเยี่ยงทำงานด้านปลุกใจเสือป่าอย่างนี้วะครับ

เจ้บุ๋มเดินกลับมาแล้วครับ แล้วทำการหยดครีมอาบน้ำสีขาวขุ่นๆบนตัวผมทันที

“ตรงหน้าด้วยนะเจ้ มุมปากๆ กรี๊ดดด เยี่ยมค่า!! แลบลิ้นน้อยๆนะบี๋ เอามือไปแตะครีมด้วย กรี๊ดดด เห็นแล้วอยากขย้ำ”


-____- ณ. จุดนี้ผมว่าเจ้ช่างน่ากลัวจริงๆ



หลังจากการถ่ายภาพอีโรติกจบลง ผมก็รีบเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำล้างคราบสบู่อีกรอบ กลับเข้ามาในห้องก็เห็นสองเจ้นั่งวี๊ดว๊ายกันอยู่หน้าคอมฯ และ.... -_๐


และ... ๐_O!!



และ... O [] O!!!



ภาพบนหน้าจอคือตัวผม ที่กำลังก้มหน้า45องศาเชยตามองกล้อง หัวไหล่เปลือยเพราะเสื้อที่ลุ่ยหลุด กับหยาดน้ำปริศนาสีขาวขุ่นที่เปรอะตามแก้มและมุมปากที่ดูแล้วส่อสุดๆ ริมฝีปากอิ่มเผยอเล็กน้อยงับปลายนิ้ว


เชี่ย!!!


กูแรดมาก


“จ...เจ้! แล้วจะเอาภาพพวกนั้นไปทำอะไรอ่ะ”   แค่เห็นก็อับอาย เกิดใครมาร่วมเห็นผมต้องเอาหน้าแรกแผ่นดินหนีแน่

“ก็ส่งไปอย่างนี้ไง”   ว่าแล้วเจ้บุ๋มก็โชว์โทรศัพท์มือถือของผมแล้วทำการแตะหน้าจอ ผมได้แต่อ้าปากค้าง แค่เห็นสีหน้ากรุ้มกริ่มก็พอเดาได้แล้วว่าส่งไปให้ใคร

“ส่งให้ป๋าเหรอ! O.O”

“แน่นอน ฉันว่าไม่เกินยี่สิบวิต้องโทรมา”

“ฉันให้นับถอยหลังเลยเจ้” 

แต่แค่สิ้นเสียงเจ้บ๋อมเท่านั้น เสียงเพลงจากเครื่องสีดำในมือเจ้บุ๋มก็แผดเสียงขึ้น สองเจหัวเราะคิกคัก ผมกำลังจะเดินไปกดรับสายก็ถูกเจ้บ๋อมกันไว้ และเจ้บุ๋มกดตัดสายทิ้ง แล้วก็ทำการลูบไล้หน้าจออีกครั้ง อีกครั้งและ อีกครั้ง

“ให้ทายว่าตอนเปิดดูไอ้ป๋าของแกจะทำหน้ายังไง”   เจ้บุ๋มหัวเราะสะใจกับเสียงเพลงที่ดังขึ้นอีกรอบ แล้วก็กดสายทิ้งเหมือนเดิม

“ฉันว่านะคงมีการเปิดดูทุกวันอ่ะ”   เจ้บ๋อมกอดคอผมไว้   “แต่เจ้จะบอกให้นะบี๋ จากคนนอกที่มองแกสองคนน่ะนะ นิดมันตามใจแกจะตาย อยากได้อะไรไม่เคยขัด ขนาดเฮียรบที่ว่าโคตรดียังตามใจเจ้ได้ไม่เท่า อยู่กันมาสี่ปีได้แล้วนะเว้ย ถูกรักขนาดไหนยังไม่รู้อีกเหรอ กะอีแค่น้อยใจเล็กๆน้อยๆก็บอกไปเหอะ เขาจะได้รู้ จะได้เข้าใจ ไม่ใช่เงียบไว้แล้วเก็บมานอยด์คนเดียว”

“เอาจริงๆนะ งอนที่นิดดูบอล หรือว่างอนที่ไม่ยอมนอนด้วยกัน”

แม่ง...เล่นเอาไปไม่เป็นเลย

ก็จริงที่ว่าป๋าดูบอลมาตั้งนานแล้ว ผมรู้ตั้งแต่ยังไม่คบกันด้วยซ้ำ แต่... แต่...

“ป๋า ป๋า...ป๋าให้บี๋นอนคนเดียว”

“ก็แค่นั้น...เอ้าโทรมาอีกแล้ว”   เจ้บุ๋มยื่นโทรศัพท์คืนให้ผม แต่เจ้บ๋อมฉวยคอผมเข้ามากระซิบบางอย่างที่ทำเอาหน้าร้อนผ่าวก่อนจะปล่อยให้ผมรับสายป๋าแต่โดยดี

“ฮะ ฮัลโหล...”

//บี๋!!! ไอ้ภาพพวกนี้มันอะไร//

“เอ่อ...เจ้ๆถ่ายให้ ป๋าไม่ชอบเหรอ”   

//ชอบ!! อีกยี่สิบนาทีมารอพี่ที่หน้าบ้านเลยนะ//

ป๋าตัดสายทิ้งทันที ผมเงยหน้ามองสองเจ้ด้วยความเขินอาย

“เดี๋ยวป๋ามารับกลับอ่ะ แหะ แหะ”

สองเจ้หัวเราะออกมาอย่างสุดกลั้น อวยพรให้ผมได้ลูกหัวปีท้ายปีเป็นการส่งท้ายก่อนจะเดินออกไปอย่างคนอารมณ์ดี ผมเก็บของนั่นนี่ลงกระเป๋าเป้และลงมารอป๋าหน้าบ้านตามสั่งเมื่อถึงเวลา ไม่นานนักรถยนต์คุ้นตาก็มาจอดเกยถึงที่เชื้อชวนให้ผมขึ้นไป

บรรยากาศภายในรถเงียบกริบ ผมก็นั่งมองสีหน้าเรียบๆของป๋าไปพลาง คิดทบทวนไปพลางว่าจะพูดสิ่งที่คิดดีหรือไม่ดี

“ป๋าไม่อยู่ดูบอลกับหน่อยเหรอ”

“เห็นรูปแบบนั้นเข้า ใครจะไปทนดูต่อได้”

“น่าเกลียดเหรอ เจ้บ๋อมเป็นคนกำกับท่าเลยนะ”

“ฮึ่ม! แล้วไอ้ที่เหมือนน้ำ...นั่นน่ะมันอะไร”

“สบู่เหลว เหมือนเนอะ บี๋เห็นรูปแล้วยังตกใจเลย”

“ห้ามให้ใครถ่ายอย่างนี้อีกนะบี๋ เพราะมีแค่พี่เท่านั้นที่ทำได้”

“นั่นเจ้ๆนะ”

“พี่หวง! รู้มั้ยว่าตัวเองบนรูปมันน่าขย้ำขนาดไหน”

“-///- บ้าแล่ว!”

“แล้วทำไมถึงถ่ายรูปแบบนี้กันหึ๊ พี่บุ๋มโตแล้วน่าจะห้ามกันบ้าง”

เหอ คนนี้ล่ะตัวการเลย

“ก็...ก็ป๋าเอาแต่สนใจบอลนี่ บี๋เลยอยากให้สนใจบี๋บ้าง”

“ไม่จริง!! พี่สนใจบี๋เสมอ”

“อย่ามาเถียง เดี๋ยวนี้ก็ทิ้งให้บี๋นอนคนเดียว”

“ก็บอลมันเลิกดึก แล้วบี๋ก็ตื่นง่ายนี่ครับ พี่กลัวบี๋ตื่นแล้วนอนต่อไม่ได้เลยไปนอนกับหน่อยแทน”

...-___-  แล้วผมจะไปต่อยังไงล่ะเนี่ย  มันก็จริงของป๋าว่าผมตื่นง่าย แต่เห้ย! แค่เสียงประตูเปิดกับที่นอนมันจะยวบยาบลงผมคงไม่ตื่นขึ้นมาหรอกมั้ง หวังดีประสงค์ร้ายนะจะบอก

“ต้องนอนกับบี๋สิ บี๋เหงาอ่ะ”

ป๋าหันมายิ้มให้ แล้วคว้ามือผมไปกุมไว้เสียแน่น

“พี่ขอโทษนะ ไม่คิดจริงๆว่าจะทำให้บี๋รู้สึกแบบนั้น”

“ป๋าอ่ะดูบอลมากเกินไปแล้ว...เอ่อ...เล่นกับบี๋บ้างสิ”   ผมเริ่มอ้อมแอ้ม แค่นึกถึงคำบอกของเจ้บ๋อมที่สั่งไว้ว่าต้องพูดให้ได้ก็หน้าร้อนปุดๆ

“เล่นอะไรล่ะครับ หืม?”

ด้วยความอายขั้นสุด ผมเอนตัวซุกหน้าลงกับไหล่ป๋า หวังให้มันเป็นที่กำบังความแรดของตัวเอง

“ข...ขี่ม้า”

“หืม???”

“บี๋อย่างเล่นขี่ม้า ก...กับป๋า”   แม่งโคตรเขิน แต่ไม่รู้ว่าป๋าจะเข้าใจตรงกันรึเปล่า เกิดทำใสซื่อลากผมไปขี่ม้าแบบจริงๆจังๆนี่ถึงกะซวยเลยนะ

“หึหึ จริงอ่ะ เห้ย...กีฬาโปรดพี่เลยนะ”   หึหึ...ผมคงมองป๋าในมุมสะอาดเกินไปสินะ

“บ...บี๋ก็ชอบ”

“แล้วชอบขี่ หรือว่าชอบเล่นเป็นม้ามากกว่ากันล่ะครับ”

> ///// <   ป๋าบ้า!! ถามอะไรก็ไม่รู้

“ก็ชอบทั้งสองอย่างนั่นแหละ”

“หึหึ...งั้นรีบกลับไปเล่นกันดีกว่าเนอะ”   แล้วรถก็เคลื่อนตัวในอัตราความเร็วที่มากขึ้น แหม...ไม่ค่อยเลยนะ =_=;; 

“รีบเกินไปแล้วป๋า”

“รอได้ที่ไหนกัน พี่เล่นแบบนี้ไม่ค่อยเก่งด้วย บี๋ต้องรีบกลับไปสอนพี่ไงครับ”

“แหลมาก... แต่ถ้าป๋าจะสนใจบี๋มากกว่าบอล จะอบรมคอสพิเศษให้ก็ได้นะ”

“โอ้โห! งั้นจัดไป”


ง่ายซะ...


ง่ายจนคิดว่าไอ้ที่ผมงี่เง่าคนเดียวนี่แม่งโคตรไร้ประโยชน์ ป๋ารักผมใช่มั้ยถึงได้ยอมกันได้ หรือแค่ความหื่นที่มีจนล้นกันนะ


 รู้งี้นะ...แรดแต่แรกก็จบแล้ว 

ไร้สาระสุดๆกับตอนนี้

รักคนอ่าน รักคนเม้น

Untill we meet agaiN

 

[Maxshu]

ต๊าย ลูกใครชั่งแรดจริงๆ 555555

[B52]

อินางก็แรง อิป๋าก็หื่น  วายๆๆๆเขาเล่นอะไรกัน

[NOoTuNE]

 

เห้ยยยยยย  แล้วเค้าสอนกันยังไงหล่ะ ขอศึกษาด้วยชอบดู กีฬาขี่ม้าเหมือนกัน


 

[EverGreen™]

เค้าขี่ม้าอะไรกันเหยอออออ
อยากเห็นนนน 

[maemix]

น้องบี๋แรงส์
อยากเห็นบี๋ขี่ม้า ท่าจะมันส์

[แป้งข้าวหมาก]

เค้าขี่กันยังไวเหรอ ขอศึกษาด้วยคน
แบบไม่รู้จริงๆ
 

[patchylove]

บี๋น่ารักจังเลย

[padthaiyen]

พวกพี่ของบี๋ทำดีมากป๋ามารับกลับแล้ว
แล้วจะเล่นกีฬาในร่มด้วยกันอีกต่างหากดีแล้วบี๋จะได้ไม่เหงา

[greensnake]

อยากจะกรีดร้องกับตอนนี้ เบบี๋น่ารักสุดๆ 
ไม่แปลกหรอกที่ป๋าน่ะจะทั้งรักทั้งหลงขนาดนี้
นาทีนี้ฟุตบอลหรือจะสู้เบบี๋ เหาะมารับซะขนาดนั้น
ใครชนะไม่รู้ รู้แต่ว่าบี๋แพ้แน่ๆ น่าจะหลายประตูอยู่
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
+1และเป็ดค่ะ

[mild-dy]

 

[HanATarO]

น้องบี๋ ควบมากระวังจะทรุดนะจ้า

555

[koikoi]

อยากตามไปดูเค้าเล่นขี่ม้า

[qq_oo]

อยากตามไปดูเค้าขี่ม้าจัง อิอิ

[Ali$a฿eth]

เอ๊าๆ ตั้งกล้องม้าแทงเอ้ยแทงม้า

[A-J.seiya*]

ฮืออออ
เบบี๋น่ารักมากเลย
มากอ่ะ ของมากๆ
จะกรี๊ดดด
แกรรรรร ทำไม่น่ารักขนาดเน้
จะเอาแบบนี้ อยากได้ลูกชายแบบนี้จริงๆนะะะะ

[sakiko]

ปรบมือดังๆ ให้ เจ้ ๆ

[EverGreen™]

เค้าขี่ม้ากันไปถึงไหนแล้วเหย๋ออออออออ 

[КίmY]

ฮ่าๆ เจ้ๆนี่ก็สอนกันดีจังนะ   
รอนะฮะ  :')

[yuyie]

อยากอ่านตอนแรกที่เจอกันอ่ะ 

อยากรู้บี๋เสร็จป๋าได้ไง 

[BeeRY]

น้องบี๋น่าขย้ำมากกกกกก

[liza sarin]

 

[Roman chibi]

กำเดาไหลหมดตัว

[gupalz]

อยากอ่านตอน ขี่ม้ากันอ่ะ

[Ball]

คือฮามากกกกกกก 
วิธีจัดการป๋านี่ก็นะ มันโคตรเข้าทางคนหื่นอะบอกเลย 

[sukaz]

แรดเบาๆ

[Shonteen]

อ๊ากกกกกกกก

[Biwty...]

 

[sang som]

อค่นี้ป๋ามันก็หลงหัวปรักหัวปรำแล้วลูกเอ้ย!!

[EverGreen™]

รอเบบี๋กับป๋า