-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0)
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0)
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
===================================================================
รักวุ่นๆ ของเบบี๋
แนะนำเรื่อง :: เรื่องนี้เป็นนิยายแบบจบในตอน เนื้อหาอาจพาดพิงถึงกันบ้าง และตัวละครทุกตัวเป็นเรื่องสมมุตินะจ๊ะ
ข้อควรระวัง :: นักเขียนสปีดเต่ามาก เขียนเรื่องนี้เพื่อหย่อนอารมณ์โดยเฉพาะ
การลงในแต่ละครั้งเร็วน้อยหรือช้ามาก ขึ้นอยู่กับภารกิจหลวงและความเวิ่นเว้อส่วนตัวเป็นสำคัญ
ด้วยรักจากใจ :: L@ADY MELLOW
(http://image.free.in.th/v/2013/il/140619015449.gif) (http://pic.free.in.th/id/b6613ace74322df5a2c27827a04ce15a)
-
ตอนที่...หนึ่ง
เบบี๋กับป๋า
อะ แฮ่ม!!~...
ฮัลโหลเทสต์...
เจ็ก... หนอ... ซา... สี่...
สวัสดีครับคุณผู้อ่านที่รัก ด้วยความที่ผมเป็นชายหนุ่มที่เปี่ยมล้นด้วยมารยาทจึงขอแนะนำตัวให้ทุกคนรู้จักเป็นอันดับแรก
เอาล่ะ! อยากรู้จักผมรึยัง ไหนขอเสียงกรี๊ดหน่อย!!
/ .................................................... /
เอิ่ม... ไม่เป็นไร พวกคุณอาจกำลังเจ็บคอไม่สะดวกแหกปากตอบรับได้
กระผมชื่อ นายบูรณา เหมวัฒนา ลูกครึ่งไทย-จีน-อีสาน ดูอินเตอร์ชิมิ แล้วทำไมผมถึงมาแนะนำตัวที่นี่น่ะเหรอ? ก็เพราะผมถูกเปิบ เอ้ย เปิดบริสุทธิ์โดยชายไทยแท้ไม่เต็มร้อยเปอร์เซ็นต์น่ะสิ
แต่เรื่องนั้นช่างมันก่อน
ผมเป็นลูกชายคนเล็กของป๊ากับแม่ และพี่สาวอีกสองคน และเป็นหลานชายคนที่สามของตระกูล เจ้ๆหน้าตาสะสวยแม้จะดูเป็นอาหมวยที่ผิวคล้ำไปสักนิด ส่วนผมกลับหน้าตาบ้านๆจะเด่นหน่อยก็ตรงที่เชื้ออินเตอร์ของผมทำให้ผิวพรรณขาวผ่องเป็นยองใย ตาโต ปากนิด จมูกหน่อยแถมไม่ค่อยมีดั้ง แก้มอูมนิดๆ หน้ากลมหน่อยๆ เอาเป็นว่าตลอดชีวิตที่ผ่านมาไม่เคยมีใครชมผมว่าหล่อ แค่หน้าตาพอถูไถให้เดินเข้าซอยแล้วหมาไม่เห่าไล่
แต่ถ้าจะมีใครสักคนที่สายตาลึกล้ำ เอื้อนเอ่ยว่าผมน่ารักล่ะก็ ทั้งโลกมนุษย์คงมีแค่คนเดียว
ป๋าของผมนั่นเอง...
ป๋าเป็นใคร? ป๋าคือชายที่เปิบผม... มีชื่ออันไพเราะว่า นิธาน ดิลกคุณ และมีชื่อเล่นอันสุดแสนจะขัดกับสาระร่างว่า ‘นิด’ เป็นลูกชายคนโต ที่มีน้องชายแสนเกรียนกับน้องสาวโรคจิต
ป๋าเป็นหนุ่มลูกเสี้ยวอิตาลี รูปร่างสูงใหญ่ หน้าตาหล่อเหลาคมคาย หัวดี ทำงานเก่ง บ้านรวย เพอร์เฟคโคตรๆอ่ะ แต่อย่าเพิ่งกรี๊ดกร๊าดกันไป มันไม่มีมนุษย์หน้าไหนสมบูรณ์แบบไปหมดหรอก แม้แต่ป๋าเองก็ไม่อาจละเว้น เพราะถ้าคุณรู้จักป๋าแบบที่ผมรู้จัก คุณจะต้องเอื้อนเอ่ยวจีที่ว่า ‘คุณหลอกดาว’
ผมกับป๋าอาศัยอยู่ด้วยกันที่โครงการบ้านจัดสรรชื่อดังในกทม.ที่เป็นหนึ่งในธุรกิจของครอบครัวป๋า ในพื้นว่างทำเลดีป๋าลงทุนออกแบบบ้านด้วยตัวเอง เพราะฉะนั้นบ้านของเราจึงแตกต่างจากหลังอื่น เมื่อแล้วเสร็จเราก็ย้ายจากคอนโดหรูมาอยู่บ้านแสนสุขหลังนี้แทน
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ท้องฟ้าสดใส ได้ยินเสียงนกร้องรับอรุณลอยแว่วมาตามสายลมเอื่อยๆ ที่พัดเข้ามาตามบานหน้าต่างที่เปิดไว้หลังจากที่ปิดเครื่องปรับอากาศที่ทำงานมาตลอดคืน ผมลุกขึ้นจากเตียงกว้าง อาบน้ำ แต่งตัวด้วยชุดที่แสนสบาย เพราะวันนี้ไม่มีคิวจะออกไปเร่ร่อนที่ไหน เสร็จเรียบร้อยก็กลับเข้ามาที่ห้องนอนเพื่อทำภารกิจสำคัญ
“ป๋าตื่น...ป๋าครับ” ผมเขย่าร่างหนาที่ยังคงหลับสบายบนที่นอนนุ่ม มีการทำสะดิ้งพลิกตัวหนี แต่อย่าคิดว่าผมจะตัดใจ “ป๋า! พี่นิด! ตื่นได้แล้ว!!” เพิ่มระดับเสียงไปอีกขั้น ดีที่ว่าเป็นบ้านเดี่ยว เพราะถ้าเป็นทาวน์เฮาส์ที่ผนักบางเฉียบบ้านข้างๆคงมีการด่าพ่อล้อแม้ผมทุกวัน
สิ่งที่ป๋าตอบกลับผมที่แหกปากจนเจ็บคอคือเสียงอือๆอาๆราวกับรับรู้ แต่นั่นเป็นแค่ภาพลวง เพราะถ้าผมตายใจยอมถอยทัพ ป๋าก็จะยังไม่ตื่นจนกว่าจะสายโด่ง
เข้าใจแล้วใช่มั้ยครับว่า Nobody’s perfect
ข้อที่หนึ่งคือ ป๋าขี้เซามาก ตื่นยากสุดๆ ยิ่งถ้าคืนไหนประกอบกิจกรรมเข้าจังหวะแบบมาราธอน ป๋าจะยิ่งตื่นยากเป็นพิเศษ ทั้งที่เหนื่อยพอกัน ทั้งที่นอนพร้อมกัน แต่ผมกลับต้องแหกขี้ตามาปลุกป๋าในตอนเช้า
คุณอาจสงสัยว่า ทำไมไม่ใช้นาฬิกาปลุกล่ะ?
หึ...มันเป็นปาฏิหาริย์เท่านั้นล่ะที่นาฬิกาปลุกจะทำให้ป๋าตื่นได้ ไอ้ของพรรณนั้นน่ะมันสำหรับผม แล้วตัวผมนั่นแหละที่ต้องเป็นนาฬิกาปลุกของป๋าอีกที
“ป๋าครับ!!” ผมก้าวขึ้นเตียงทันทีเมื่อเห็นว่าวิธีปกติใช้ไม่ได้ผลกับวันนี้ ผมตวัดขาคร่อมร่างหนานั่งทับลงไปกับหน้าท้องก่อนจะแนบตัวลงไปกอด ยืดหน้าขึ้นเพื่อจูบปลายคางที่เริ่มสากเพราะไรหนวด จูบซอกคอกับหน้าอกที่แน่นปั๋งด้วยกล้ามเนื้อ ป๋าของผมฟิตแอนด์เฟิร์มมากอ่ะขอบอก
น้ำหนักตัวของผมเริ่มจะทำให้ป๋ารู้สึกตัว ไม่ใช่ว่าผมหนักอะไรมากมายหรอกนะ เพราะป๋าออกจะชอบให้ผมออนท๊อป แต่เวลาหลับสบายแล้วมีอะไรมาทับมันก็ต้องอึดอัดใช่มั้ยล่ะ
“อือ...” ป๋าเริ่มเอามือปัดป่ายแผ่นหลังผมหลังจากที่เสียเวลาไปกับการนอนทับเกือบสามนาที แต่อย่าคิดว่าผมจะน่ารักปลุกป๋าแบบนี้ทุกเช้าล่ะ เพราะถ้ารีบมากผมก็จะจัดการปลุกแบบฮาร์ดคอร์ซึ่งนั่นจะทำให้ป๋าบ่นเป็นหมีไม่ได้กินน้ำผึ้งไปตลอดช่วงเช้า แต่ถ้าวันไหนที่มีเวลามากพอผมก็จะปลุกป๋าแบบนี้ และป๋าก็จะทำตัวน่ารักน่าชังไปทั้งเช้า
“ป๋าตื่นเถอะนะ”
“อื้ม~ ...ตื่นแล้ว...” ป๋าส่งเสียงงึมงำในลำคอ แต่นั่นเป็นนิมิตหมายอันดีว่าป๋าได้ตื่นจากนิทราแล้วจริงๆ หน้าที่ของผมเป็นอันเสร็จสิ้น แต่ขณะที่ผมยืดตัวขึ้นเพื่อเตรียมลุกออกจากตัวป๋า ไอ้ลูกชายตัวดีที่เด้งดึ๋งดั๋งในกางกางขายาวผ้านิ่มก็ปะเหมาะเข้ากับก้นผมพอดิบพอดี ดวงตาคมเข้มลืมขึ้นมามองผมในที่สุด แววตาหยาดเยิ้มพร้อมส่งยิ้มพราวมาให้
เค้าลางแห่งความซวยมาเยือน
ผมยิ้มแหยตอบกลับไป โหย่งตัวเตรียมลุกขึ้นแต่ก็ยังไม่ไวเท่ามือหนาที่ตะปบเข้ากับสะโพกผมเสียแน่น กดร่างให้ลงนั่งตามเดิม ป๋าลูบไล้บั้นท้ายผมไปมาผ่านกางเกงขาสั้นเนื้อบาง บีบขยำเสียสนุกมือ
“เบบี๋...” ป๋าเรียกเสียงหวาน
คือ...ป๋าไม่ได้กระแดะแต่อย่างใด เบบี๋คือชื่อเล่นของผม มันฟังดูน่ารักใช่มั้ย? แต่คิดถึงตอนผมแก่สิ เวลาเรียกคงกระดากปากพิลึก
“ปล่อยสิ ลุกไปอาบน้ำได้แล้ว” ผมบอก พยายามแงะมือทั้งสองข้างของป๋าที่เริ่มอยู่ไม่สุขออกจากเนื้อตัว ป๋าหันหันไปมองนาฬิกาตั้งโต๊ะบนหัวเตียงอีกฝั่งแล้วหันมาบอกผมด้วยแววตาที่ราวกับมีไฟลุกโชน
“เวลาเหลือเยอะแยะ รอบเดียวนะบี๋”
“ไม่ทันหรอกอ่ะป๋า”
“พี่รู้ว่าบี๋เก่ง นะครับ...นะ”
แอร๊ย!! ทั้งชมทั้งอ้อนกันขนาดนี้ก็มีได้เสียน่ะสิ แต่ลูกผู้ชายมันก็ต้องมีเล่นตัวบ้างอะไรบ้าง
“ไว้กลางคืนไม่ได้เหรอ...ป๋ามีประชุมตอนเช้านะ”
“กลางคืนก็ส่วนกลางคืนสิ แต่เช้านี้พี่อยากเอาบี๋นี่ครับ” เสียงนี่ไปแล้ว กระเส่าขนาดนี้ ถ้าไม่ได้ไม่โดนคงมีอารมณ์เสียไปทั้งวัน มือป๋าเริ่มเลื้อยเข้าไปในกางเกงของผม บีบเคล้นแก้มก้นนุ่มมือ รูดรั้งกางเกงลงโดยมีผมโหย่งตัวให้ความร่วมมือแต่โดยดี ป๋ายิ้มจนตาปิดเมื่อกางเกงพ้นจากก้นงอนเด้งอย่างสมใจ
“ผมทำเองนะ” รีบออกตัวไว้ก่อน เพราะถ้าขืนให้ป๋าควบเองมันคงเลยเถิดเกินรอบนึงเป็นแน่ เพื่อไม่ให้เสียเวลาอีกต่อไป ผมจึงเอื้อมมือไปดึงกางเกงนอนของป๋าลง ไอ้ลูกชายตัวดีก็ดีผึงเข้ากับก้นผมทันที ป๋าทำหน้าสยิวยามผมลูบไล้ลูกรักให้แนบกับร่องกลางขณะที่ยักย้ายบดเบียดไปด้วย เรียกเสียงครางเครืออย่างพอใจ
กองเซ็นเซอร์ครับ...ผมกำลังจะเริ่มฉาก น.18+ แล้วนะ
ป๋าเอื้อมหยิบเจลหล่อลื่นในลิ้นชักหัวเตียงส่งให้ผม สีหน้าหื่นกระหายเต็มที ลูกชายที่ไม่ได้นิดตามชื่อของป๋ากำลังลุกฮือพองตัวมากกว่าเดิม ไม่ต่างจากน้องน้อยของผมที่เริ่มผงกทักทาย ป๋าละขากบั้นท้ายมาลูบไล้โคนขาอ่อนของผมไปมา แวะเวียนทักทายหน้าท้องแบนราบ ลามขึ้นไปถึงยอดอกเม็ดเล็กสีอ่อน เขี่ยสะกิดเล็กน้อยมันก็แข็งขึ้นไตอย่างเคยคุ้น ป๋าบีบนวดอกผมไปพลางดึงรั้งหัวนมราวกับหมั่นเขี้ยว ผมเสียวจนต้องบิดตัวไปมา
เจลเนื้อใสถูกบีบลงกับปลายนิ้วเพื่อทำการส่งเข้าไปขยับขยายช่องทางที่ถูกปิดใช้งานมาเกือบอาทิตย์ มือนึงลูบไล้แก่นกายร้อนระอุของป๋า อีกมือก็ทำการส่งนิ้วเข้าไปคว้านในร่างให้มากพอที่ลูกชายป๋าจะไม่ทำให้ผมเจ็บมากมาย
“อา...เบบี๋” ป๋าครางตาฉ่ำเยิ้ม สะโพกสอบเริ่มมีการเด้งสวนสู้มือผมเป็นระยะ
“ป๋าห้ามกระทุ้งขึ้นมากนะ” ผมปรามก่อน เพราะดูป๋าเริ่มหน้ามืดเต็มที เมื่อป๋าพยักหน้ารับคำ ผมก็จัดการยกบั้นท้ายขึ้น ประครองเอ็นร้อนในมือเข้าจดจ่อที่ช่องทางด้านหลัง แม้ว่าเราจะมีอะไรกันบ่อย แต่มันก็ยังเข้ายากเย็นเหมือนเดิมเมื่อเริ่มแรก แม้ผมจะพยายามผ่อนลมเพื่อคลายความเกร็งก็ตาม
ป๋าหลับตาสูดปากด้วยสีหน้าสุดเสียว แต่ผมงี้แทบน้ำตาเอ่อ ผมพ่นลมหายใจยาวเหยียดเมื่อส่วนหัวพ้นเข้าประตูไปได้อย่างสวยงาม
“เดี๋ยวนะป๋า” ผมบีบเจลลงกับมืออีกครั้งก่อนจะเอื้อมไปลูบไล้แก่นกายที่เหลือของป๋าให้ชุ่มลื่น ป๋าครางซี๊ดซ๊าด ปัดป่ายมือไปตามร่างผมให้วุ่น
“เร็วๆครับบี๋ พี่จะขาดใจอยู่แล้ว”
ผมครางเสียงหลงเมื่อป๋าดึงยอดอกผมจนแทบจะหลุดติดปลายนิ้ว ผมลูบไล้หน้าท้อแกร่งเป็นลอนสวยไปมาก่อนจะค่อยๆทิ้งน้ำหนักตัวกลืนกินแท่งร้อนผ่าวทีละนิด ป๋ากับผมครางยาวแบบไม่มีใครยอมใคร ทั้งเสียว ทั้งแน่น ทั้งจุก และในท้ายที่สุดไส้กรอกยักษ์ของป๋าก็ถูกผมกินเป็นมื้อเช้า
กายเนื้อแนบสนิทจนแทบไม่มีช่องว่าง ผมนั่งนิ่งเพื่อปรับช่องทางให้เคยคุ้นกับขนาด แต่ป๋าคงเกินจุดที่จะอดทนไหว เพราะป๋าเริ่มเด้งสะโพกบดเบียดกายเข้ามา ผมร้องครางอย่างสุดจะห้ามเพราะยิ่งป๋าขยี้เนินเนื้อกับก้นผมมากเท่าไหร่ ท่อนเอ็นที่อยู่ในตัวก็เหมือนจะหมุนคว้านไปรอบทิศ
ทรมานจนต้องเอาสองมือกดที่หน้าขาของป๋าเอาไว้ ผมชันขาขึ้นตั้งท่าเตรียมพร้อม
“เบบี๋ของพี่... ทำไมแน่นอย่างนี้” ป๋าบอกราวกับคนสติล่องลอย บีบนวดหน้าอกผมเพื่อคลายอารมณ์
“ห้ามอึดนะป๋า เดี๋ยวไม่ทันประชุม”
ผมยกก้นขึ้นช้าๆพลางตอดรัดท่อนเนื้อไปจนสุดความยาว และผ่อนแรงลงเมื่อกลืนมันกลับเข้าร่างอีกครั้ง ตัวป๋าสั่นระริก ครางเสียงต่ำไม่ขาดหู จากที่เชื่อช้าเนิบนาบ ผมก็เริ่มเพิ่มความเร็วขึ้น ฝ่ามือเปลี่ยนมาลูบไล้หน้าท้องเครียดเขม็งจนกล้ามขึ้นเป็นลูกๆ ป๋าเด้งเอวรับทุกจังหวะที่เนื้อกระทบกัน เกิดเสียง ปั่บ ปั่บ รัวเร็ว
“ป๋า...” ผมครางเรียกคนใต้ร่างไม่หยุดปาก ลูบไล้ร่างกายที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อสวยอย่างหลงใหล เคล้าคลึงอกแน่นหนั่น สะกิดปลายยอดอย่างที่ป๋ากำลังทำให้ผมอยู่
“อา...เบบี๋” ป๋าส่งแรงอัดเต็มกำลัง พอๆกับที่ผมเด้งทับเต็มที่ เสียงเนื้อกระทบหนักแน่นดังแข่งกับเสียงครางของเรา ทุกจังหวะที่ลูกชายป๋าเข้ามามันลึกล้ำจนโดนจุดกระสันทุกครั้ง ผมพยายามบิดวนสะโพกไปด้วยเพื่อให้ป๋าเสียวมากที่สุด ผมยิ้มอย่างพึงใจเมื่อแรงมือที่ลูบไล้ผมมากขึ้นทุกสัมผัส เพราะมันบ่งบอกว่าผมทำสำเร็จ
“บี๋ครับ เร็วอีก พี่ใกล้แล้ว”
“ผมก็จะไม่ไหวแล้ว”
ผมรีบส่งแรงให้มากขึ้น ตอดรัดทุกจังหวะที่ท่อนลำอยู่ในร่าง ป๋าเองก็ช่วยชักพาน้องน้อยของผมด้วยจังหวะถี่รัว ผมกำลังจะไปอยู่รอมร่อถ้าไม่ติดที่ว่าป๋ารู้ทันเพราะมีการเอานิ้วมาอุดปลายเอาไว้ ผมรีบกระแทกกายลงกับตักป๋าแรงเร็วจนในที่สุดร่างป๋าก็เกร็งกระตุก ป๋ารีบชักพาน้องผมให้ตามไปติดๆโดยไม่ยากเย็น ช่องทางตอดรัดถี่รัวยามที่ผมปลดปล่อยสายน้ำขุ่นออกมา ราวกับว่ากำลังดูดกลืนน้ำอุ่นๆที่ฉีดพ้นเข้าไปในร่างให้หมดทุกหยาดหยด
ผมนั่งแนบชิดปล่อยให้แก่นกายของป๋ากระตุกหงึกๆอยู่ข้างใน หยาดน้ำรักมากมายจนล้นทะลักออกมา ป๋ากับผมหอบหายใจถี่ๆ ลูบเนื้อตัวให้กันเพื่อปรับระดับอารมณ์
“ขอบคุณนะครับ” ป๋าบอกพร้อมรอยยิ้มหวาน ยันตัวขึ้นนั่ง โอบกอดผมแน่นจนหน้าท้องแนบชิดก่อนจะจูบรับอรุณผมอย่างดูดดื่ม
“ไปอาบน้ำได้แล้ว” ผมบอกเมื่อเราผละปากออกจากกัน จูบแก้มป๋าส่งท้ายแล้วยกตัวขึ้นจากลูกชายป๋าที่เริ่มดื้อด้านอีกครั้ง น้ำรักไหลย้อนออกมาทันทีที่สิ่งอุดกั้นหายไป ป๋ามองภาพนั้นด้วยความชอบใจ
“เซ็กซี่จริงๆ เมียพี่” ป๋าพึมพำเบาๆ ผมงี้เขินอายจนหน้าแดง ก็มีป๋าคนเดียวอีกนั่นแหละที่คิดแบบนี้
ป๋าอุ้มผมไปอาบน้ำอีกรอบ ช่วยทำความสะอาดช่องทางให้สะอาดเอี่ยม ผมรีบอาบน้ำอย่างรวดเร็วเพื่อออกมาเตรียมมื้อเช้าให้ป๋าก่อน ก็แค่ขนมปังปิ้งกับกาแฟเท่านั้น
ป๋าลงมาด้วยชุดทำงานสุดเนี๊ยบที่สั่งตัดให้เข้ารูปร่างโดยเฉพาะ ผมที่เคยยุ่งเหยิงก็ดูดีขึ้นด้วยการจัดทรง กลิ่นอาฟเตอร์เชพหอมฟุ้งไปทั้งแนวคาง ป๋าจัดการมื้อเช้าจนหมด ก่อนจะบอกลาผมด้วยการจุ๊บเบาๆที่ริมฝีปาก
“คืนนี้จัดหนักนะครับเบบี๋” มีการบอกล่วงหน้า รอยยิ้มพราวไปทั้งใบหน้า
ผมมองรถยนต์คันหรูของป๋าเคลื่อนตัวออกไป
ถ้าคืนนี้จัดหนัก...
พรุ่งนี้ผมจะปลุกป๋ายังไงดีล่ะเนี่ย...เฮ้อ!!
รักคนอ่าน :กอด1: รักคนเม้น :กอด1:
Untill we meet agaiN
-
เป็นการปลุกที่ร้อยแรงจริงๆ
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
:m25:
เป็นการปลุกที่เลอค่าจริงๆ สะเด่าไปเลยอีหนู
-
ปลุกแบบนี้ได้ใจมาก
-
ปลุกกันได้แซ่บมาก
:impress2: :impress2:
-
ปลุกแบบ อื้อหืม =,,=
-
มิน่าป๋าแกเลยอยากตื่นยาก เพราะอยากโดนปลุกเพราะอย่างนี้นี่เอง
-
ถ้าจะปลุกกันแบบนี้ :hao6:
-
พ่อลูกกันจริงๆเลยเหรอ แต่เบบี้น่ารักนะ
-
:haun4: :m25::z1:
-
:z1: :z1: :z1:
จัดหนักแต่เช้าเลย
-
จัดว่าแซ่บ 555555555
-
ปลุกแบบนี้คงไม่อยากไปไหนทั้งวันอ่ะ :hao7:
-
เป็นการปลุกที่ตื่นตาตื่นใจมาก ปลุกแบบนี้ทุกวันนะเบบี๋
-
ปลุกแบบนี้ฟินทุกเช้าแน่นอน :impress2:
-
:jul1: ว๊ายยยยยยยยยย
-
ปลุกได้เร้าใจมาก
-
หึหึ เบบี๋ร้อนแรงมากอ่าาา :hao6:
รอนะอะ :')
-
มาเป็นfcคุณป๋า อ๊ายยยย ปลุกไม่ได้ก็ไม่ต้องปลุกค่ะ (เดี๋ยวป้าช่วยปลุกป๊าเอง *โดนตบ*) 5555
-
ตอนที่...สอง
เบบี๋กับคนขี้หวง
ยามเช้าวันนี้หลังจากเหนื่อยหน่ายกับการปลุกป๋าอย่างยากลำบาก คำพูดแรกที่เอ่ยออกมาทั้งๆที่ใบหน้ายังงัวเงียกับผมทรงรังนกของผู้ชายที่หล่อเลิศเสมอยามอยู่นอกบ้านก็คือ
“ทำไมเดี๋ยวนี้บี๋ไม่ค่อยรับสายพี่เลย”
ผมได้แต่ทอดถอนใจกับคำตัดพ้อที่น่าปวดหัว
“ -*-บี๋รับสายป๋าปกตินั่นแหละ แต่ป๋าโทรมาถี่เกินไปรึเปล่า” ช่วงนี้ของเขาแรง ไม่รู้ไปกินอะไรมาหรือว่าไปร่วมลงทุนกับค่ายมือถือที่ไหนถึงได้ขยันโทรมาแทบจะทุกสามชั่วโมง ป๋าจะเป็นแบบนี้บางครั้งบางคราวแต่ถ้าจะให้นับตั้งแต่คบกันมันก็เกิดขึ้นบ่อยจนชิน
“ก็พี่อยากรู้ว่าบี๋อยู่ไหน อยู่กับใคร ทำอะไรอยู่”
เยอะมั้ยล่ะ...
“วันๆบี๋ก็อยู่กับป๋า ไปมหาลัยก็ตัวติดกับน้องชายป๋าตลอด ป๋าโทรถามไอ้หน่อยบ้างก็ได้”
“หน่อยมันน้อง แต่บี๋เป็นเมียนี่”
“-___- เฮ้อ...ไม่พูดกับป๋าแล่ว ไปอาบน้ำ!” ผมทำเป็นส่งเสียงเข้ม ยืนเท้าสะเอวชี้กราดไปทางประตูห้องน้ำ ป๋าทำค้อนปะหลับปะเหลือใส่ผม ปากขมุบขมิบเหมือนจะบ่นอะไร ผมก็ถลึงตาเข้าสู้ ป๋าถึงได้ยอมล่าถอยลุกจากเตียงไปแต่โดยดี
ขอบอกเลยว่าผมทำอาหารไม่เป็น เพราะฉะนั้นอย่าหวังว่าป๋าจะได้กินอะไรดีดีในมื้อเช้าที่แสนสำคัญ แค่ผมปิ้งขนมปังกับชงกาแฟได้ป๊ากับแม่ก็แทบน้ำตาไหลแล้ว ถ้าวันไหนป๋าอยากกินอะไรที่มันเป็นล่ำเป็นสันป๋าก็ต้องตื่นมาทำเอง ซึ่ง...มันคงเป็นปาฏิหาริย์ เพราะฉะนั้นกระเพาะของป๋าในมื้อเช้าจึงอยู่ในกำมือผม ถ้ามีเวลาผมก็จะปั่นจักรยานไปหน้าหมู่บ้านซื้อโจ๊กมาให้ หรือก็แค่ขนมปังทาแยมกับกาแฟอย่างวันนี้
ประมาณครึ่งชั่วโมงป๋าก็ลงมาพร้อมกับชุดทำงานสุดเนี๊ยบ หน้าตาเบลอๆหายไปจากใบหน้าคมคาย ผมทรงรังนกถูกจัดทรงอย่างเท่ ป๋าของผมแม่งหล่อจริงๆ...
“วันนี้บี๋มีเรียนทั้งวันรึเปล่า?” ป๋าถามขึ้นขณะจัดการกับขนมปังที่ผมทาแยมส้มส่งให้
“มีแค่ช่วงเช้าครับ ป๋ามีอะไรรึเปล่า”
“อืม...งั้นพี่ไปรับนะ ไปหาอะไรกินกัน บี๋อยากได้กระเป๋าใหม่ด้วยนี่นา” ป๋าพูดด้วยรอยยิ้มเสน่ห์ที่เห็นก็ครั้งพาลให้ใจเต้น แต่ขอโทษ...อยู่กันมาสี่ปีภูมิคุ้มกันมันต้องมีกันบ้าง
“กะ ก็ได้ แล้วจะไลน์ไปหานะ” ก็เลยทำเขินไปนิดหน่อย -///-
...
...
...
ผมนั่งแท็กซี่ไปมหาลัยเอง เพราะป๋ามัวแต่โอ้เอ้ ผมก็เข้าใจอ่ะนะ คนแก่จะทำอะไรให้มันว่องไวคงเป็นเรื่องยาก หลังจากลงรถที่ด้านหน้า ก็ทำการเดินหลั่นล้าท้าแสงแดดที่เริ่มจะแรงขึ้นเรื่อยมายังคณะที่แทบจะเรียกว่าบ้านนอกคอกนาเพราะอยู่ไกลสุดและไร้คณะอื่นขนาบข้าง กำลังจะโทรหาไอ้หน่อยเพื่อนยากแต่ก็พบมันกำลังนั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออยู่ที่โต๊ะไม้ใต้ต้นคูน ผมเดินไปยังที่สิงสถิตประจำเห็นมันกำลังยิ้มชั่วๆใส่โทรศัพท์สงสัยคงกำลังป้อหญิงสักคน -_-
“ไอ้หน่อย มาเร็วนี่หว่า” ผมทักเพื่อนเกลอที่ควบตำแหน่งน้องสามีพร้อมกับห้อยสายสะพายคิวปิดสื่อรัก มันหันมาเหลือบมองผมที่กำลังนั่งลงตรงที่ว่างตรงข้าม พิมพ์ไลน์สั้นๆแล้ววางมือถือลงกับโต๊ะ
“สวัสดีครับคุณพี่สะใภ้ กูน่ะมาปกติแต่มึงน่ะช้าเอง”
“ก็พี่มึงโอ้เอ้ นี่กูนั่งแท็กซี่มาเองนะ ขืนให้มาส่งคงเข้างานสายโด่งวันนี้มีประชุมด้วย” บ่นเล็กน้อย เดี๋ยวจะหาว่าเบบี๋ไม่มีปากไม่มีเสียง
“บ่นๆ มึงบอกพี่กูอย่างนี้รึเปล่า”
“บอก!! -*- ”
“มึงบอกว่าไง -_- ”
“...บี๋ไปเองได้ บี๋กลัวป๋าไปไม่ทันประชุม บี๋เป็นห่วง อย่างเงี๊ยะ!!”
“โถ๊ะ อีบี๋ มารยามึงนึ่ร้อยเล่มจริงๆ -*- ”
“โฮะ โฮะ โฮะ”
“ -_- ”
ผมยกนาฬิกาขึ้นมาดู อีกประมาณสอบนาทีก็จะเริ่มเรียนกันแล้ว ผมจึงชวนไอ้หน่อยขึ้นตึกเสียที ไอ้หน่อยเก็บของลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ที่แม้จะเตี้ยกว่าป๋าแต่ผมก็มีสิทธิ์ตีเสมอมันได้แค่ปลายติ่งหูเท่านั้น บรรดาสาวๆที่นั่งอยู่รอบๆส่งสายตาวิบวับมองมันกันเป็นตาเดียว ไอ้หน่อยมันหล่อครับ แต่ผมคาดว่าไอ้เชื้อเสี้ยวอิตาเลียนที่มีป๋าคงรับเอาไปคนเดียวจนหมด ไอ้หน่อยมันเลยดูไท๊ไทย ถ้าไม่ถามไถ่ประวัติคงไม่มีใครรู้อ่ะครับว่ามันก็มีเชื้อสายอินเตอร์กับเขาเหมือนกัน
“เออ...วันนี้พี่นิดจะมารับอ่ะ ไปมั้ยไปกินข้าวกัน” ผมชวนหน่อยขณะที่กำลังขึ้นบันไดเพื่อไปยังชั้นสาม มันดึงตัวผมให้หลบคนที่เดินสวน ทำหน้าเหนื่อยหน่ายเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนตำแหน่งให้ผมเดินนำแทน
“พี่กูผัวมึงเขาจะยอมเร้อ...กูไปคงกลายเป็นก้างอ่ะ”
“น้อยใจ?” คือทุกวันนี้ป๋าเจอหน้าไอ้หน่อยน้อยเสียยิ่งกว่าน้อยอ่ะครับ ถ้าไม่มารับผมหรือไอ้หน่อยไปหาก็แทบจะไม่ได้เจอกัน แต่ไอ้เรื่องโทรคุยหรือไลน์หากันนี่ถี่ตลอด ป๋าเขารักไอ้หน่อยนะครับ มันขออะไรนี่ได้เกือบทุกอย่างไม่รู้มีผลประโยชน์อะไรร่วมกันรึเปล่า
“กูรึจะกล้า กูรู้ตัวว่าเป็นแค่น้อง T_T ”
-_- ทำมาเป็นตีหน้าเศร้าเคล้าดราม่า แล้วยังมีหน้ามาว่ากูมารยาเยอะ
เราสองคนเดินมาสู่เป้าหมายในที่สุด แต่ทันทีที่เลื่อนประตูห้องเข้าไปอาการสั่นเท้าที่กระเป๋ากางเกงก็ละเลียดอยู่กับหน้าขา ไม่ต้องพึ่งหมอดูที่ไหนก็รู้ได้ว่าใครโทรเข้ามา ผมล้วงมือถือขึ้นมาโชว์หน้าจอให้หน่อยที่หันมามอง
“พี่มึงเยอะอ่ะช่วงเนี๊ยะ” ไอ้หน่อยยิ้มขำๆแล้วเดินนำไปยังกลุ่มเพื่อนคนอื่นที่จับจองที่นั่งไว้ให้ ผมก็เดินตามไปติดๆพร้อมกับเริ่มการสนทนารายงานตัวไปด้วย “บี๋กำลังจะเข้าเรียนครับป๋า อยู่กับเพื่อนหลายคนเลย ป๋าถึงบริษัทแล้วเหรอ”
//ถึงแล้วครับ พี่คิดว่าพอบี๋ถึงจะโทรมาหาซะอีก//
“ก็บี๋รู้ว่าป๋าต้องโทรมาไง”
//นั่งรถเหนื่อยมั้ย ลำบากรึเปล่า//
“บ้าแล้ว ทำเหมือนบี๋ไม่เคยนั่งไปได้”
//ก็ป๋าเป็นห่วง// อั๊ยย่ะ! มาอยู่ต่อหน้านะจะร้องว้ายๆทุบอกให้สามที เวลาป๋าจะอ้อนมักจะเรียกแทนตัวเองแบบนี้ แล้วผมก็เขินไปซะทุกครั้ง นี่ผมก็ยิ้มซะเพื่อนที่นั่งข้างๆมองหน้าแล้ว >///<
“รู้แล้ว เดี๋ยวก็เจอกัน หน่อยไปด้วยนะ”
//เอาสิ ชวนเพื่อนไปด้วยก็ได้นะ//
“ใจป้ำนะเนี่ย”
//หึหึ แล้วเจอกันนะครับ//
“คุยกับใครหรอบี๋?” ทันทีที่วางสายป๋อมก็ถามขึ้นทันที ผมหันไปมองคนตัวสูงที่นั่งเก้าอี้ข้างๆ พวกผมมักจะอยู่กลุ่มงานเดียวกับพวกป๋อม แม้จะไม่สนิทกันจนสุดเหวี่ยงแต่ก็เข้ากันได้ดีเพราะนิสัยสบายๆ ง่ายๆเหมือนกัน แต่จังหวะที่จะตอบคำถาม อาจารย์ก็เดินเข้าห้องพอดี เสียงคุยรอบๆเบาลงจนเหมือนมีใครมาหรี่เสียง ผมเลยจำต้องเอนตัวไปด้านข้างเพื่อที่จะได้พูดกันเบาๆ ป๋อมก็ใจดีเอนมาพบกันอีกครึ่งทาง จนตอนนี้หัวแทบจะแลกเหากันได้อยู่แล้ว
“คุยกับแฟน”
“หึหึ เหรอๆ” มันทำเสียงเหมือนไม่เชื่อ ป๋อมมันเคยเห็นผมโทรคุยกับเฮียมาบ้าง พอตอบไปว่าเป็นพี่ชายมันก็ไม่เชื่อหาว่าผมปิดบัง แล้วนี่อุตส่าบอกความจริงมึงก็ยังไม่เชื่ออ่ะ คือไรวะ...-*-
“จริงๆนะ” ย้ำอีกครั้ง ป๋อมก็ยังส่ายหน้าหาเชื่อน้ำคำไม่
“เฮ้ยๆ!!” ไอ้หน่อยร้องขึ้นมาเสียงเข้ม ทำเอาผมกับไอ้ป๋อมต้องหันไปมองมันอย่างงุนงง แต่ไม่รออธิบายมันก็ใช้อำนาจทางด้านกำลังดึงคอเสื้อผมให้เอนเข้าหามันแทน
“-*- อะไรของมึงเนี่ย” ผมกระซิบกระซาบถามมัน
“-*- นั่งให้มันไถแก้มไปมาอยู่นั่นแหละ” หน่อยพูดเสียงเบา สงสัยคงกลัวป๋อมได้ยิน
“กูไปทำอย่างนั้นตอนไหน หาเรื่องนะมึง”
“ไอ้บื้อเอ๊ย!!” มีการเหยียดตามองอีก ผมไม่เข้าใจว่ามันจะอะไรหนักหนากับไอ้ป๋อมเนี่ย ผมสังเกตหลายครั้งแล้วว่าเวลาคุยกับป๋อมไอ้หน่อยก็ชอบเข้ามานั่งขวาง หรือไม่ก็ลากผมไปแบบปัจจุบันทันด่วน
ผมว่าป๋อมเป็นคนอัธยาศัยดีนะ เพื่อนเยอะลามไปถึงคณะอื่น อย่างที่บอกว่าถึงไม่สนิทกันมาก แต่เวลานั่งเรียนหรือทำงานกลุ่มก็มักจะทำร่วมกัน อย่างที่นั่งอยู่รอบๆเนี่ยก็กลุ่มป๋อมทั้งนั้น ส่วนชีวิตผมก็มีแต่ไอ้หน่อยเท่านั้นแหละที่ได้ชื่อว่าเพื่อนโคตรสนิท เจอกันตอนม.2 ก็สนิทกันมาเรื่อยๆ เพราะมันเป็นคนสันโดษและผมก็ไม่ชอบเรื่องวุ่นวาย ก็เลยสบายใจที่จะคบหากันมาจนถึงทุกวันนี้ แม้จะเริ่มเซ็งหน้ากันบ้างแต่ก็ได้ตกลงกันแล้วว่าจะคบกันต่อไป
ไอ้หน่อยมักจะคิดเสมอว่าตัวมันมีบุญคุณใหญ่หลวงกับผมที่เป็นคนหาสามีมาให้เป็นฝั่งเป็นฝา ทั้งที่ความจริงมันแค่เผอเรอปล่อยปละละเลยผมจนโดนป๋ากระทำชำเราต่างหาก
กลับเข้าเรื่องกันต่อ....
พวกผมก็เรียนกันไปต่อไปจนเหลือเวลาอีกประมาณชั่วโมงเดียวจะเลิกคลาส ผมก็จัดการส่งไลน์ไปหาป๋าอย่างที่ได้นัดกันไว้ เมื่อเรียนเสร็จผมก็เดินตีคู่ลงมากับไอ้หน่อยโดยมีกลุ่มของป๋อมเดินตามลงมาติดๆ คุยกันโขมงโฉงเฉงว่าจะไปกินข้าวที่ไหนกันดี
“ไปกับพวกกูดิ พี่กูจะพาไปเลี้ยงข้าว” จู่ๆไอ้หน่อยก็พูดขึ้นมา ผมงี้มองหน้ามันแบบโคตรงงง
“จริงอ่ะ มึงกล้าชวนกูก็กล้าไปนะเว้ย” แหม่มบอกด้วยรอยยิ้ม นางเป็นสาวห้าวที่เมื่อใดพูดถึงเรื่องของฟรีนางจะไม่มีขัดเขินที่จะรับไว้
“ไปๆ หน่อยชวนทั้งที” ส่วนนางนี้ชื่อฝ้าย ดูทรงแล้วว่ากำลังชอบของแปลกอย่างไอ้หน่อย
“หลายคนนะหน่อย พี่มึงจะไม่ว่าหรอวะ” ป๋อมถามอย่างเกรงใจ ซึ่งโดนแหม่มตีแขนไปตามระเบียบ
“ไม่เป็นไร พี่กูกระเป๋าหนัก” มีการอวดอ้างกรายๆ เพื่อนเลยยิ้มกริ่มแบบลาภปาก
“งั้นกูไม่เกรงใจล่ะนะ แต่พี่มึงคงกระเป๋าเบาแน่เลยว่ะคราวนี้” ดินเพื่อนคนสุดท้ายหันไปตีไม้ตีมือกับแหม่ม
ผมยิ้มแห้งๆให้เพื่อน แล้วลอบมองหน้าหน่อยที่เปื้อนยิ้มชั่วร้ายนิดๆ ทำไมจู่มันถึงได้คิดชวนคนอื่นๆทั้งที่ไม่ใช่นิสัย แถมฝ่ายป๋าก็บอกว่าให้ชวนเพื่อนคนอื่นไปด้วยได้ทั้งที่ไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวาย ไอ้พี่น้องสองคนนี้มันยังไงกันวุ้ย!!
เคลื่อนขบวนกันลงมาถึงด้านล่างก็ไม่ต้องรอให้เสียเวลา เมื่อนักธุรกิจหนุ่มรูปหล่อมายืนพิงรถด้วยท่วงท่าโคตรเท่รออยู่ก่อนแล้ว ป๋าคงถอดสูทเก็บไว้เพราะตอนนี้เหลือแต่เสื้อเชิ้ตสีเข้มพับแขนเน้นรูปร่างกับกางเกงทำงานแบบพอดีตัว บรรดานางน้อยๆรอบข้างนี่มองกันตาเป็นมัน แต่ว่า...รถที่ป๋าใช้เมื่อเช้ามันไม่ใช่ฟอร์จูนเนอร์นี่หว่า แล้วนี่มันมาจากไหนวะ
“ไงคุณพี่...” ไอ้หน่อยรีบทักทาย มันเดินแซงหน้าคนทั้งหมดรวมทั้งผมไปคุยกับป๋าก่อน กว่าทุกคนจะเดินเข้าไปสมทบสองศรีพี่น้องก็แลกเปลี่ยนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์กันเสร็จเรียบร้อย “นี่ป๋อมครับพี่” มันแนะนำตัวเพื่อนทีล่ะคน โดยเน้นที่ป๋อมเป็นพิเศษ แหม่มกับฝ้ายนี่มองป๋าของผมตาค้างไปและ
“พวกมึง นี่พี่นิดพี่ชายกูเอง”
“หวัดดีครับพี่ ขอบคุณที่เป็นเจ้ามือในวันนี้” ไอ้ดินนอบน้อมเต็มที่
“พี่หล่อจังอ่ะค่ะ เหมือนพวกลูกครึ่งเลย” แหม่มยังจ้องคนของผมไม่หยุด นี่เบบี๋ชักจะหึงนะเนี่ย
“พี่เป็นลูกเสี้ยวน่ะ” ป๋าบอกพร้อมกับเปิดประตูให้เด็กๆเข้าไปในรถ
“เอร๊ยย นี่มึงก็เป็นลูกเสี้ยวกับเขาด้วยอ่ะดิ แต่ไมหน้าโคตรไทยอย่างงี้วะ” เสียงไอ้แหม่มยังไม่หยุดสงสัย จนทุกคนขึ้นรถกันหมดนั่นแหละไอ้หน่อยจึงคลายข้อสงสัยที่แม้แต่ตัวมันก็ยังน้อยใจนิดๆในดีเอ็นเอ
“พี่กูแม่งเอาเสี้ยวนั้นไปหมด แล้วจะเหลืออะไรมาถึงกูล่ะ”
ด้วยเพราะทุกครั้งที่มีการนั่งรถไปพร้อมกันหน่อยก็จะเสียสละในฐานะน้องสามีให้ผมนั่งสบายๆข้างคนขับตลอด ครั้งนี้ก็เหมือนกัน เพราะมีสองสาวนั่งเบาะกลาง ผู้ชายที่เหลือเลยไปอยู่ที่เบาะท้ายเสียเอง แม้ว่าหน่อยจะชอบทำตัวเป็นเอกเทศแต่ก็ใช่ว่ามนุษย์สัมพันธ์จะแย่อะไร เพราะฉะนั้นไอ้เรื่องเนียนๆคุยกับคนนั้นคนนี้จึงไม่ใช่ปัญหา ตอนนี้มันก็นั่งเม้าท์มอยกับคนอื่นไปเรื่อยๆ
ผมหันไปมองห้าคนข้างหลังที่กำลังหัวเราะคิกคักกันสนุกสนาน ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองแปลกแยกอะไรหรอก ผมถนัดฟังมากกว่าพูดอยู่แล้ว แต่พอหันกลับมาก็ผ่านกับสายตาของป๋าที่มองมาพร้อมกับรอยยิ้ม
“บี๋อยากกินอะไรครับ”
ผมส่ายหัวดิ๊กๆ “บี๋กินอะไรก็ได้ แต่หน่อยมันอยากกินพวกปิ้งๆย่างๆอ่ะ”
“เอางั้นก็ได้ ไว้กินเสร็จแล้ว เราไปซื้อกระเป๋ากันนะ” ป๋ายิ้มพิมพ์ใจ บอกตรงๆว่าแดดเปรี้ยงๆข้างนอกยังสดใสร้อนแรงไม่เท่าอ่ะ
“ไว้ก่อนดีกว่า ป๋าเพิ่งจะซื้อใบนี้ให้เมื่อเดือนก่อนเอง” ผมตบกระเป๋าเป้สีส้มสดใสบนตัก
“ก็ถ้าบี๋อยากได้ พี่ซื้อให้ทุกอาทิตย์เลยยังไหว”
“บ้าแหล่ว...” แฟนใครวะ ทุ่มทุนสร้างน่าดู อิจฉาตัวเองจริงๆ ดู! ยังจะหันมายิ้มให้อีก เพราะพี่นิดปรนเปรอกันอย่างนี้เนี่ยแหละผมถึงได้เรียกแซวๆพี่แกว่าป๋า ไปๆมาๆก็เรียกจนติดปากซะเอง
หลังจากฝ่าการจราจรมาได้ ผมและคณะก็มาถึงห้างชื่อดังที่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากมหาลัย ปล่อยให้พวกหิวโซเดินนำกันไป ผมกับป๋าก็เดินมองนั่นดูนี่ตามหลัง เข้าร้านอาหารมาได้ก็สั่งกันแบบกะอิ่มไปถึงเย็น คนเจ็ดคนกับเตาย่างสองเตา และบรรดาเนื้อสัตว์และอื่นๆอีกเต็มโต๊ะ ผมนั่งกลางมีป๋ากับหน่อยประกบข้าง ที่เหลือก็นั่งฝั่งตรงข้ามกำลังเอนจอยอีตติ้งเป็นที่สุด
“กินเนื้อเยอะๆนะบี๋ ตัวจะได้โตๆ” ป๋อมเอื้อมมือข้ามโต๊ะพร้อมกับเนื้อย่างในตะเกียบมาปล่อยที่จานผม ก็ขอบใจยิ้มรับกันไป ตอนนี้ไม่ปฏิเสธอะไรอยู่แล้ว เพราะบอกตรงๆว่าย่างไม่ทัน ป๋านี่ย่างให้ผมจนตัวเองแทบจะไม่ได้กินอยู่แล้ว
“ป๋ากินบ้างเหอะ บี๋ย่างเองได้” บอกเป็นรอบที่สอง แต่ป๋าก็แค่ยิ้มรับและลงมือปิ้งๆย่างๆส่งมาให้ผมเรื่อยๆ
“พี่นิดดูสนิทกับบี๋นะคะ” แหม่มถามขึ้นหลังจากจกเนื้อเข้าปาก คำถามเปิดประเด็นที่พาเอาคนอื่นหันมาฟังคำตอบ ผมหันไปมองหน้าป๋ายิ้มๆ ก็ไม่ได้ปิดบังอะไรกันหรอกนะ กับเพื่อนสมัยมัธยมก็รู้กันอยู่ แต่แทนที่ป๋าจะตอบกลับเป็นโฆษกหน้าเข้มแถลงการณ์แทนเสียนี่
“ก็เขาเป็นผัวเมียกัน”
เชี่ยมากครับเพื่อน! -*- มึงควรจะใช้คำที่ดูซอฟท์กว่านี้สักนิด ดูดิ๊! แต่ละคนอ้าปากค้างหน้าเหวอกันไปแล้ว ไอ้แหม่มอ้าปากพะงาบๆอมลมแต่ในที่สุดก็หาเสียงเจอ
“จริงเหรอคะพี่” มันหันไปถามป๋าที่นั่งอมยิ้ม
“ครับ ก็คบมาสี่ปีได้แล้ว”
“เดี๋ยวนะ...ตอนนั้นไอ้บี๋น่าจะสิบหกเองนะ โห...พี่พรากผู้เยาว์นะเนี่ย” ไอ้ดินโห่เหว
“ก็ผู้เยาว์เขายอมให้พรากนี่”
ว้ากกกกกก >__< ไอ้พี่นิดบ้า!!!! พี่เป็นคนปล้ำผมนะ รอบแรกผมขัดขืนพี่จะตาย ถึงรอบสองจะเริ่มคล้อยตาม และรอบสามจะร่วมด้วยช่วยกันก็เหอะ แต่พูดไม่ได้ ผมก็เลยได้แต่นั่งหน้าแดงให้พวกแม่งแซวกันอย่างเงี๊ยะ
“ว๊าย มึงนี่แรดแต่เด็กอ่ะ”
“ไวไฟนะมึง”
“ไม่ใช่ว่ามึงเล่นของใส่พี่เขาหรอวะ”
ไอ้สามคนก็แซวกันสนุกปาก จะมีก็แต่ป๋อมคนเดียวที่นั่งเงียบ เอาแต่เขี่ยของในจานไปมา
“บี๋กับพี่ก็ไม่ได้ปิดอะไรเรื่องที่คบกันหรอก แต่พอไม่บอกก็เหมือนมีคนจ้องจะคาบไปอยู่เรื่อย” ป๋าบอกยิ้มๆ คีบหมูในเตาใส่จานผมอีก เหมือนจะเห็นป๋อมชะงักไปเล็กน้อย แต่แค่แป็บเดียวก็กลับไปเขี่ยๆชิ้นเนื้อในจานเหมือนเดิม
“ผมนี่หน้าตาโคตรจะดีเลยเนอะ ถึงมีคนจะจ้องคาบอ่ะ” ประชดตัวเองใส่ซะเลย ผู้ชายหน้าตาบ้านๆที่เกือบจะขี้เหร่ด้วยซ้ำอย่างผม ใครมันจะมาสนใจวะ ทุกวันนี้ไอ้หน่อยยังล้อผมอยู่เลยว่าทำเสน่ห์คุณไสยใส่พี่ชายมัน
“-_- ก็มึงมันบื้อไง” ผมก็หันไปแยกเขี้ยวกับคำค่อนขอดของไอ้หน่อยที่ชอบว่าแบบนี้ประจำ ผมบื้อตรงไหนวะ? ผมก็นับว่าเรียนอยู่ในเกณฑ์ดีนี่นา
มื้อเที่ยงจบลงพร้อมกับอาการเริงร่าของบรรดาพวกอิ่มจังตังค์อยู่ครบ กลุ่มป๋อมขอตัวไปเดินเล่นกันต่อ บอกลากันไปก็ยังไม่วายเอ่ยแซวผมกับป๋า จะมีก็แต่ป๋อมที่นิ่งเงียบไม่เหมือนเคย
“ผมว่ามันคงไม่มาวุ่นวายอะไรมากแล้วล่ะ” เพื่อนหน่อยพูดขึ้นหลังจากเดินมาหยุดที่ร้านแบรนด์เนมยี่ห้อหนึ่ง
“ถ้าเป็นงั้นก็ดี เบื่อจริงๆพวกปลาซิวปลาสอด”
“ใครวุ่นวาย? ปลาซิวอะไรอ่ะ” ผมได้แต่มองคนตัวสูงสองคนคุยกันด้วยข้อความที่ไม่เข้าใจสักนิด มองคนนั้นทีคนนี้ทีแต่ก็ไม่มีใครอธิบาย ป๋ายกมือลูบหัวผมเบาๆ ส่งยิ้มให้เป็นคำตอบ
“เรื่องคราวนี้มันแค่จิ๊บๆ งั้นผมจะคิดราคาถูกๆละกัน” หน่อยบอกพลางจ้องเข้าไปในร้านตรงหน้า แย้มยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างที่มันชอบทำ “ขอเป็นกระเป๋าละกันนะครับคุณพี่”
“เออๆ”
ไอ้หน่อยเดินฉิวเข้าร้านไปแล้ว ผมได้แต่มองเพื่อนกับคนข้างๆอย่างงุนงง
“เรื่องอะไรกันอ่ะป๋า”
“ความลับ ^__^ ” ป๋าตอบแค่นั้นแล้วก็จูงมือผมเข้าร้านตามไป ถ้าป๋าไม่บอกทำยังไงผมก็คงไม่ได้คำตอบหรอก ก็ป๋าเป็นพวกเก็บความลับเก่งยิ่งกว่าอะไร แต่ที่รู้ๆก็คือ ผมคงได้กระเป๋าใหม่พร้อมกับหน่อยแน่นอน
...
...
...
รักคนอ่าน :กอด1: รักคนเม้น :กอด1:
Untill we meet agaiN
-
มาต่ออีกน้า ป๊าไปทำอีท่าไหนเนี้ยถึงได้พรากผู้เยาว์บี๋ได้ เอิ้กๆๆๆ ทุกท่าเลยสินะ ฮ๋าๆๆ
-
น่ารักจังเรื่องนี้ รอตอนต่อไป
-
เปิดเรื่องมา น่าติดตาม มาก เลยค่า
-
บี๋ทำคุณไสยชัวร์
ดูสิ๊ป๋าหลงหัวปรักหัวปรำอ่ะ อ้ากกกกกกกกก
-
ติดตาม จร่า า :mc4:
-
แอบเจ้าเล่ห์สองพี่น้องนิดกะหน่อย ร้ายจริงๆ
แต่น้องบี๋เราก็ใข่ย่อย มีสามีตั้งแต่เริ่มแตกสาว หึหึ
-
ใครจ้องจะคาบ ระวังตัวไว้เถอะ
-
บี๋ยังไม่ทันพี่น้องคู่นี้
ที่แท้หน่อยเป็นไม้กันหมานี่เอง
แล้วบี๋ต้องเรียกหน่อยว่าน้องแฟน น้องสามีไม่ใช่น้องเขย
เพราะน้องเขยนั้นคือคนที่แต่งหรือเป็นแฟนกับน้องสาวของบี๋
ดังนั้นกรุณาแก้ไขตำแหน่งของหน่อยให้ถูกต้อง
-
:hao6:
ชอบบบ แอบอยากอ่านตอนได้กันครั้งแรก ว่าเพราะเหตุอะไร อู้ยยยย อิป๋านิดพรากผู้เยาว์นะเคอะ 16 คุกนะคะพี่ แต่อย่างว่า ผู้เยาว์มันน่าพรากกกกก
-
คุณน้องชายนี่เป็นทั้งพ่อสื่อ สายสืบ แล้วก็บอดิการ์ดชิมิ
น้องบี๋ไม่ทันแบบนี้นี่เอง
ป๋าถึงห๊วงหวงงงง
-
คุณป๋าขี้ห่วง รักกันหวานฉ่ำ น่ารัก
-
เรื่องนี้มันน่าร๊าก น้องบี๋น่ารักสุดๆ :-[
ป๋าทั้งรักทั้งหลงอย่างนี้น่าอิจฉาจริงๆเชียว
รอติดตามต่อไปนะคะ :กอด1:
-
เฮ้ยยยย
น่ารักกกกกกก
:m3:
เบบี๋ก็เบบี๋เด็กน้อยสมชื่อจริงๆ
:laugh:
-
เบบี๋ของป๋า 5555
-
ชอบเรื่องนี้มาก อ่านเพลินๆ แต่งได้ลื่นไหลดีค่ะ
น้องบี๋น่ารักมากนะคะ
อยากมีป๋าแบบน้องบี๋บ้าง จะหาได้จากที่ไหนเนี่ย :hao6:
-
เบบ แอบฮานะ :laugh:
-
บี๋ยังไม่ทันพี่น้องคู่นี้
ที่แท้หน่อยเป็นไม้กันหมานี่เอง
แล้วบี๋ต้องเรียกหน่อยว่าน้องแฟน น้องสามีไม่ใช่น้องเขย
เพราะน้องเขยนั้นคือคนที่แต่งหรือเป็นแฟนกับน้องสาวของบี๋
ดังนั้นกรุณาแก้ไขตำแหน่งของหน่อยให้ถูกต้อง
ขอบคุณมากค่าาาาที่ทักท้วงกัน :m5: ตอนพิมพ์ก็กำลังงงกับลำดับเรียกแต่ก็คิดว่ามันคงใช่ล่ะมั้ง :m23: พอโดนทักก็แบบว่าเฮร๊ยย!! :m29: จริงด้วยๆ
แก้แล้วนะคะ และขอบคุณที่ติดตามน้องบี๋กะคุณป๋านะคะ :m9:
:pig4: :pig4:
L@dy MelloW
-
อิจฉาตาร้อน :ling1: :ling1: :ling1:
-
นังป๋าร้ายกาจมาก ว่าแต่อยากอ่านยกที่หนึ่ง สอง สามจังเลยค่ะ ฮรี่ๆๆๆๆ :hao7: :hao6:
-
ตอนที่...สาม
เบบี๋กับไข่แสนอร่อย
“ป๋า...วันนี้บี๋จะเจออะไรบ้างเนี่ย”
สิ้นคำผม ป๋าละสายตาจากถนนเบื้องหน้าหันมาสบตาผมพร้อมรอยยิ้ม มือหนาลูบหัวผมไปมาอย่างให้กำลังใจ แล้วกลับไปตั้งหน้าตั้งตาขับเคลื่อนรถคู่ใจเข้าสู่เขตบ้านที่กินอาณาบริเวณกว้าง ผมมองสองข้างทางที่มีต้นไม้ดอกไม้ปลุกไว้เป็นแนวยาว ผ่านทิวไม้มากมายจนกระทั่งบ้านไม้เรือนไทยหลังใหญ่ปรากฏแก่สายตา
“สู้ๆนะเบบี๋” ป๋าบีบมือผมแน่นเมื่อรถจอดนิ่งสนิทรวมกับรถคันอื่นๆในลาน กำลังใจถูกส่งผ่านทางสายตาก่อนจะลงจากรถ และป๋าก็ทำเหมือนทุกครั้งคือเดินอ้อมมาจับจูงผมเพื่อขึ้นเรือนไปพร้อมๆกัน
บ้านหลังนี้เป็นบ้านของคุณย่าของป๋า ท่านมีชื่อว่า ‘อังกาบ’ ทราบว่าหลังจากคุณปู่สามีคู่ชีวิตเสียไป ท่านจึงยึดเรือนแห่งนี้เป็นเรือนตาย ไม่ยอมย้ายกลับไปอยู่กับลูกหลานที่บ้านใหญ่ ทุกคนเลยต้องแวะเวียนกันมาเยี่ยมท่านที่นี่เดือนละครั้งคล้ายกับการตอกเวลาเข้างาน และตั้งแต่ผมคบกับป๋าผมก็ถูกพามาด้วยแทบทุกครั้ง
คุณย่าไม่ได้น่ากลัวอะไรหรอก ท่านไม่ดุสักนิด ออกจะเอ็นดูผมด้วยซ้ำ เหมือนจะเป็นคนหัวเก่าแต่ก็ยอมรับโลกปัจจุบันได้เกินคาด อย่างตอนที่ป๋าท้าไฟท์กับท่านเรื่องคบกับผม ท่านก็โอเคเซเยสแบบง่ายๆ คุณย่าแกรักหลานมากนั่นแหละคือสาเหตุของความกังวลของผม เพราะท่านกลัวว่าหลานชายคนโปรดออกเรือน(?)ไปแล้วจะไม่ได้รับการดูแลจากภรรยาอย่างผมเท่าที่ควร เพราะฉะนั้นในทุกครั้งที่มาท่านก็จะประเคนความรู้เกี่ยวกับแม่ศรีเรือนให้ผมแบบรวบรัด
เครียดนะขอบอก...
ถึงจะมีผัว แต่ผมก็ผู้ชายนะเฮ้ย!!
ผมน่ะสกิลการเป็นแม่บ้านต่ำเตี้ย ระดับการทำอาหารเป็นศูนย์ ไม่ใช่ว่าไม่เคยถูกสอนสั่ง แม่ผมก็พยายามอัพสกิลผมหลายอย่างและมันจบด้วยการที่ห้องครัวลุกเป็นไฟ แม่ผมความอดทนไม่พอและยอมยกธงขาวง่ายๆ แต่คุณย่าไม่ใช่อะไรแบบนั้น ท่านเตรียมพร้อมทั้งใจและแรงกายไว้เสมอ มีกระทั่งคนคุมพื้นที่ยันถังแดงดับเพลิง คนที่เคี่ยวเข็ญผมจนสามารถปิ้งขนมปังกับใช้เครื่องทำกางแฟเป็นก็คุณย่านี่แหละ ตอนนั้นน้ำตาแทบไหลทั้งลูกศิษย์ทั้งอาจารย์
ไม่รู้ว่าวันนี้ผมจะพบกับบทเรียนไหน
อาจจะเทคนิคการซักผ้าด้วยมือขั้นเซียน
หรือกลเม็ดการขัดเครื่องครัว...
“ไงยะพ่อบี๋ เจอหน้าฉันแล้วไม่คิดจะยกไม้ยกมือไหว้หน่อยหรือพ่อ”
ผมแทบชักสติกลับมาไม่ทันกับเสียงประชดประชัน ผมมองซ้ายมองขวามองข้างหน้าก็เจอคุณย่ายืนอยู่ เวร!! ป๋าพามาเจอคุณย่าตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย
“สวัสดีครับคุณย่า ผมเหม่อไปหน่อยน่ะครับ”
“จ้ะพ่อมหาจำเริญ วันนี้นะฉันจะให้พ่อลงครัวทำของโปรดผัวให้ได้สักอย่าง”
ผมแทบอยากจะหันตัวกลับแล้ววิ่งแจ้นกลับบ้าน แต่คิดว่าแค่หน้าตาของผมมันคงดูเหมือนคนใกล้ตายเต็มทีป๋าถึงได้โอบไหล่ผมให้แนบตัว พยายามพูดปกป้องผมไว้จากความฉิบหายเบื้องหน้า
“โธ่คนย่าครับ... ก็รู้ว่าบี๋ไม่เก่งเรื่องเข้าครัว”
“ฝึกบ่อยๆมันก็ต้องเป็นกันบ้างสิ”
“คนเรามันต้องมีเรื่องที่ไม่ถนัดสักอย่างสองอย่างนี่ครับ ข้าวน่ะซื้อกินเอาก็ได้”
“โถตานิด...ดูซิพ่อบี๋ เราจะปล่อยให้ผัวดีดีแบบนี้ต้องหาข้าวหาปลากินเองรึ”
ซะงั้น...
อยากจะเถียงว่าไม่ใช่ทุกมื้อนะคุณย่า หลายมื้อๆป๋าก็ทำให้กิน แต่ขืนพูดออกไปคุณย่าคงได้ตรอมใจเพราะมันขัดกับวิถีช้างเท้าหลังของคุณย่าเขา ป่าโอบผมแน่นขึ้น ยิ้มแหยๆส่งมาให้ผมอย่างคนจนปัญญา แต่มาถึงขั้นนี้แล้วผมก็คงต้องน้อมรับชะตากรรมแม้ว่าหม้อมีดตะหลิวกระทะจะเป็นอริกับผมก็ตาม
“งั้นบี๋จะหัดทำกุ้งทอดเปรี้ยวหวานดีมั้ย? พี่นิดชอบนี่เนอะ” ผมบอกกับป๋าด้วรอยยิ้ม อยู่ต่อหน้าคุณย่าผมจะเรียกพี่นิดว่าป๋าไม่ได้ เพราะแค่ครั้งแรกที่ได้ยินคุณย่าท่านก็ตอกกลับเอาผมสะอึก ‘หลานฉันไม่ใช่พวกเสี่ยเลี้ยงนะพ่อ’ อยากจะบอกว่าไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแต่ก็ต้องหุบปากเอาไว้
“มันต้องอย่างนี้พ่อหลานสะใภ้!! แต่มันคงยากไป เอาเมนูอื่น!”
อ้าว เมนูไม่ผ่านซะงั้น!
“งั้น แกงจืดลูกรอก” ผมยื่นเสนอไปอีก
“โถ พ่อจับไส้หมูได้เหรอ”
“มัสมั่น”
“นั่นคงต้องหัดกันเป็นเดือนล่ะมั้งพ่อบี๋”
“อืม ปลาเก๋าผัดขึ้นฉ่าย”
“คนเรามันต้องเริ่มจากหนึ่งนะพ่อคุณ”
ณ. จุดนี้ ผมเริ่มเครียด แต่คนข้างตัวผมกลับกลั้นขำจนตัวสั่น ผมหันไปมองป๋าด้วยสายตาค้อนคว่ำ และหันไปมองคุณย่าที่เริ่มลุ้นว่าผมจะเสนอเมนูอะไรอีก ที่ผมพูดไปก็เป็นของชอบของป๋าทั้งนั้น จะเหลือก็แค่...
“ไข่เจียวผัก”
“นั่นล่ะ!!!” คุณย่าส่งเสียงดีใจประหนึ่งถูกหวยรางวัลที่หนึ่ง “เริ่มกันเลยมั้ย? ฉันให้คนไปซื้อไข่ให้พ่อบี๋ไว้เยอะเชียว”
คืออยากสอนเมนูนี้ตั้งแต่แรก... แล้วคุณย่าจะให้ผมออกความเห็นทำไมตั้งมากมาย
“ตอนนี้เลยเหรอครับ” ป๋าถามด้วยซุ่มเสียงตกใจ ผมเองก็อยากจะเบ้หน้าใส่แต่ไม่สามารถ
“งั้นสิ ไปๆตานิด ไปพักผ่อนให้สบาย ย่าจะเอาเมียแกไปฝึกไปสอน”
“ให้บี๋พักเหนื่อยก่อนนะครับย่า บ่ายๆค่อยเริ่มก็ได้”
“บ้านย่าอยู่แค่ชานเมืองนะตานิดจะเหนื่อยอะไรมากมาย วิ่งมารึไงพ่อ” ประชดกันเต็มเสียงเต็มหน้า แล้วผมกับป๋าจะพูดอะไรได้อีกล่ะครับ
...
...
...
“กะเทาะเปลือกให้มันเบาๆหน่อยสิ ทำอย่างนั้นมันก็แตกคามือหมด” -_-
“ดูทำเข้า เบาอย่างนั้นแล้วมันจะแตกมั้ย” =_=
“ใครเขาหั่นผักอย่างนี้กัน ไม่อยากมีนิ้วไว้ใช้แล้วรึไง” T_T
“นี่พ่อเรียนมหาลัยแน่รึเปล่า ทำไมถึงไม่รู้จักสี่เหลี่ยมลูกเต๋า” TT^TT
“โอยตายๆ แม่นิ่มๆเตรียมถังดับเพลิงไว้ให้พร้อมนะ” -*-
“แค่กๆๆ พ่อบี๋ เราจะรมควันฉันรึไงยะ” O.O
“ทำใหม่ๆ ไข่พ่อทำไมมันดำเมี่ยมขนาดนี้ กะจะให้หลานฉันเป็นมะเร็งรึยังไง” > [] <
และอีกสารพัดที่คุณย่าจะเอ่ยปากตลอดการเข้าครัวร่วมสามชั่วโมง ผมในชุดเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นยืนปาดเหงื่อเป็นรอบที่ร้อยแล้วกับความร้อนหน้ากระทะ มีผ้ากันเปื้อนลายดอกไม้สีหวานเป็นโล่ มีตะหลิวเป็นอาวุธ และศัตรูกำลังตัวสั่นพั่บๆอยู่ในกระทะ
“ถ้ายังไม่สำเร็จก็ต้องทูบีคอนตี้นิวโอกาสหน้านะพ่อคุณ” เสียงคุณย่าดังมาจากทางด้านหลัง แต่ผมไม่ได้พูดตอบอะไรเพราะกำลังจับจ้องกับไข่เจียวตรงหน้า ผมลุ้น และลุ้น เมื่อถึงจังหวะก็ทำการปิดแก๊ซแล้วตักไข่ใส่จานในทันที
ผม คุณย่า และป้าแม่บ้านอีกสองคนที่ผันตัวมาเป็นนักดับเพลิง กำลังก้มดูสิ่งที่เคยออกมาจากเปลือกไข่นอนแน่นิ่งอยู่ในจาน อาหารปริศนาที่มีรูปร่างขยุกขยุยสีเหลืองอ่อน แซมด้วยสีสันของผักต่างที่หลากหลายรูปทรงบนน้ำมันที่เอ่อเยิ้ม
“ฉันหมดไข่ไปเกือบสามถาด กี่ฟองนะแม่นิ่ม”
“84ฟองค่ะคุณท่าน”
น้ำตาแทบไหลกับเสียงตอบฉะฉาน ผมใช้ไข่ไปมากมายขนาดนี้ แต่ที่ได้มาคือสภาพของไข่เจียวที่ดีที่สุดในจานตอนนี้ ผมทิ้งตัวลงกับเก้าอี้ มองจานอาหารที่วางบนโต๊ะเบื้องหน้าอย่างสิ้นหวัง
“เอาน่า อย่างน้อยพ่อบี๋ก็ตอกไข่เป็นแล้ว คงไม่มีปัญหาเรื่องทอดไข่ดาวล่ะมั้ง จะไส้กรอก แฮมหรือเบค่อนมันก็ทำคล้ายๆกัน พ่อบี๋ก็คงทำอาหารเช้าให้หลานฉันได้”
มันเหมือนจะเป็นคำชมจากคุณย่า แต่นั่นกลับทำให้ผมห่อเหี่ยวยิ่งกว่าเดิม เหมือนตัวเองงี่เง่าไร้ความสามารถ แค่ไข่เจียวที่วิธีการทำก็ง่ายๆแต่ผมกลับทำได้แค่นี้ ที่ป๋าไม่เคยขยั้นคะยอผมให้ทำอาหารหรือไปเรียนอย่างจริงจังเพราะว่าป๋าก็รู้ว่ามันไม่มีประโยชน์อย่างนี้รึเปล่า ป๋าไม่เคยบ่นกับขนมปังกาแฟในแทบทุกเช้าที่ผมเตรียมไว้ให้เพราะคิดว่ามากกว่านี้ผมก็ไม่มีปัญญาทำรึเปล่า?
นอยด์แดก น้ำตาแม่งจะไหล
“พี่นิดเขาจะเบื่อผมรึเปล่าฮะคุณย่า ผมทำอะไรก็ไม่เก่ง อยู่กันมาตั้งสี่ปีแต่ผมทำอะไรให้พี่นิดไม่ได้สักอย่าง แค่ทอดไข่ง่ายๆก็ทำไม่ได้ แต่หลานคุณย่ากลับทำได้ทุกอย่าง ทำนั่นนี่ให้ผมสารพัด ผมคงดีไม่พอสำหรับพี่นิดจริงๆ”
อารมณ์นางเอกละครกำลังมา อาการจิตตกทำให้ผมพล่ามไปเรื่อย ผมคิดมากถึงขั้นที่ว่าถ้าคุณย่าจะหาเมียใหม่ที่แสนเพียบพร้อมให้พี่นิด ผมจะยอมเป็นหลวงก็ได้
“สี่ปีที่อยู่ด้วยกัน พี่ไม่เคยเบื่อบี๋เลยนะ” แล้วจู่ๆเสียงของป๋าก็ดังขึ้น ผมรีบหันไปมองทางด้านหลังแต่กลับถูกรวบตัวเอาไว้ก่อน
“พี่นิด คุณย่าอยู่” ผมพยายามขัดขืนร่างกาย แต่ป๋าก็ใช้ความแข็งแรงยกผมขึ้นแล้วนั่งแทนที่ กอดผมที่นั่งตักอยู่ด้วยแรงรัดที่แสนอบอุ่น
“คุณย่าไปตั้งแต่บี๋เริ่มหงอยแล้ว”
“ปล่อยเหอะป๋า บี๋ตัวเหม็น” ดิ้นรนขัดขืนเล็กน้อยพอเป็นพิธี แต่เมื่อป๋าเพิ่มแรงรัด ผมก็ทิ้งแผ่นหลังแนบอกกว้างอย่างยินดี
“บี๋ครับอย่าคิดแบบนี้อีกนะ...” ป๋าเริ่มใช้เสียงทุ้มนุ่มเอื้อนเอ่ยแนบใบหู “บี๋ทำอะไรให้พี่ตั้งหลายอย่าง บี๋ปลุกพี่ทุกเช้า ดูแลพี่ ช่วยงานบ้าน พี่เหนื่อยบี๋ก็เอาใจ พี่เมื่อยบี๋ก็คอยนวด พี่รักบี๋ บี๋ก็รักพี่กลับคืน”
ผมน้ำตาเอ่อเบาๆกับทุกวลีของป๋า จับท่อนแขนของป๋าให้แนบชิดร่างยิ่งกว่าเดิม ฝังใบหน้าแนบกับซอกคอที่มีกลิ่นหอมคุ้นเคย
“บี๋พยายามในสิ่งที่ไม่ถนัดเพื่อพี่ตั้งมากมาย แค่นั้นก็เพียงพอแล้วครับ พี่ยืนดูอยู่ตั้งนานแต่บี๋กลับไม่เห็น แสดงว่าบี๋ตั้งใจกับมันเอามากๆ พี่ชื่นใจจะตายที่บี๋รักพี่ขนาดนี้ ต่อให้อาหารมันหน้าตาแย่หรือรสชาติจะเลวร้ายขนาดไหน ถ้าเป็นของที่บี๋ทำให้พี่ก็จะกินไม่ให้เหลือ”
ป๋าจุ๊บแก้มผมแรงๆ
“อยู่กับพี่ รักพี่ให้มาก แค่นั้นก็พอ”
...
...
...
“อ๊ะ ...ป๋า...ป๋า”
ผมกำลังโอดครวญกับรางวัลที่ป๋ามอบให้ หลังจากชมเปาะว่าไข่เจียวของผมช่างอร่อยเหลือเกิน ผมไม่รู้ว่าป๋าแค่พูดเอาใจรึเปล่าแต่หลังจากกลับมาบ้านของเราป๋าก็ทำการให้รางวัลความตั้งใจแก่ผมซะยกใหญ่ ผมก็ครางแนบอกแกร่งของป๋าแบบไม่ได้พักเสียงพักหายใจกันเลย
“โอย อา...อ๊ะ อ๊ะ..“ ป๋ากระหน่ำกายขึ้นใส่ร่างผมอย่างรุนแรง แม้ผมอยากจะหลุดจากความทรมานนี้สักแค่ไหน แต่อ้อมกอดแกร่งปานคีมเหล็กกลับกอดรัดผมไว้แนบแน่นจนไม่อาจกระดิก ผมจึงทำได้แค่ครางเสียงหลงไปกับทุกแรงอัดที่ป๋าหยัดกายขึ้นใส่
“พี่นิด...อ๋า...บี๋ไม่ไหวแล้ว”
“อย่าเพิ่งไปนะบี๋...อา ให้พี่แตกก่อน”
ผมไม่มีเวลามาคิดถามหรอกว่าทำไม เพราะกำลังหัวสั่นหัวคลอนกับแรงกระแทก ป๋าทำการพลิกตัวผมให้นอนหงายอีกครั้ง ขาทั้งสองข้างถูกยกขึ้นแนบไปกับลำตัวช่วงบนของป๋าวางไว้สองฟากของบ่ากว้าง ป๋าบีบโจ๋น้อยในมือแน่นอุดปากทางไม่ยอมให้ผมไปก่อนอย่างที่บอกไว้ เหมือนแรงป๋าจะยังไม่หมดง่ายๆเพราะสะโพกป๋ายังคงอัดแรงเข้ามาไม่หยุดหย่อนด้วยความเร็วถี่ยิบ มือใหญ่ลูบเรียวขาผมไปด้วย วนไล้ไปยังหน้าท้องและหน้าอก
“ปล่อยนะป๋า...อ๊ะ อ๊ะ”
“อา...เบบี๋...อา...”
“ป๋าอย่าแกล้ง”
“อ๊ะ! อ๊ะ ที่รัก....อ๊ะ อ๊า” ป๋าคงเข้าใกล้เส้นชัยเพราะเสียงครางที่เริ่มมีโทนสูงต่ำกับการเร่งลูกสูบจนเครื่องยนต์ผมแทบพัง ป๋าเกร็งตัว กอดเรียวขาผมแน่น และ...
“อา...” เสียงครางยาวสุดเอ็กส์ก็ดังออกมาพร้อมกับความสุขสมที่ทะลักออกมาในร่างผม ป๋าขยับกายไปด้วยในจังหวะที่ช้าลงปล่อยให้ผมบีบรัดท่อนเอ็นร้อนดูดกลืนหยาดรักให้หมดหลอด
“ป๋า...ช่วยบี๋ด้วย” ผมต้องอ้อนวอนคนรัก ป๋าไม่เคยทิ้งผมไปก่อนอย่างนี้ เพราะทุกครั้งจะเป็นผมที่อ่อนด๋อยแตะเส้นชัยก่อนเสมอ ผมหวังให้ป๋ายังอยู่ในตัวผมและเร่งช่วยโจ๋น้อยให้ตามติดกันไป แต่ป๋ากลับถอนกายออกและหันมาใช้ปากให้แทน
“ไม่ อ่ะ ป๋า! อ๊า” โจ๋น้อยทั้งลำเข้าไปอยู่ในปากอุ่นๆของป๋าจนมิด แรงโอบรัดจากเรียวลิ้นทำเอาผมขนลุกซู่ ไม่พอ ป๋ายังยื่นปลายนิ้วมาบิดบี้ยอดอกสีอ่อนให้ผมเสียวกระสันมากขึ้น ผมบิดตัวด้วยความทรมานปนสุขสมไม่นาน น้อยน้อยของผมก็พ่นพิษใส่ปากของป๋าจนหมด
“อ๊ะ!” ความอุ่นร้อนยังคงครอบแก่นกายอยู่ แต่เรียวนิ้วแกร่งกลับเริ่มจ้วงแทงเข้าไปในช่องทางที่ยังฉ่ำเยิ้มอีกครั้ง สองนิ้วหมุนคว้านภายในจนผมครางเสียงหลง รับรู้ถึงหยาดรักมากมายที่ค่อยๆไหลผ่านออกมาจนโล่งท้อง ป๋าคายน้องน้อยออกแต่ยังไม่หยุดวุ่นวายจุ๊บหัวจุ๊บตัวที่อ่อนปวกเปียก ลามมาถึงถุงไข่ใบน้อยที่ยังไม่ทันจะได้ห้ามป๋าก็กินมันเข้าไปทั้งใบ
“ป๋า!!”
“หึหึ ไข่บี๋อร่อยจริงๆเนอะ”
บี๋อยากจะร้องกรี๊ด
มันคนละไข่กันแล้ว...ป๋าบ้า!!!
รักคนอ่าน :กอด1: รักคนเม้น :กอด1:
Untill we meet agaiN
-
:pighaun: ป๋าาาาา ไข่นั้นกินม่ายด้ายค่าาาาา :hao6: :hao7:
-
:serius2: อยากจะมีแบบนี้บ้างอะ อิจฉาบี๋อย่างแรง
-
สำหรับป๋า ไข่บี๋อร่อยสุดแล้ว กินไม่มีเบื่อ
:hao6: :hao6:
-
คู่นี้น่ารัก แถมหวานเว่อร์มากอะ กรี๊ดดดดดดดดด เอาอีก ชอบๆๆๆ
-
:m25: :m25: :m25:
ป๋าน่ารักจริง ๆ
-
เราก็อยากจะกรี๊ดเหมือนกัน >////< ป๋าอ่ะ!
อิจฉาบี๋แล้วนะ! แต่บี๋น่ารักเลยให้อภัยได้ :man1:
คุณย่านี่แนวมาก ไม่ใช่แค่รับเรื่องนี้ได้นะ
ยังมีการสอนงานบ้านงานเรือนให้หลานสะใภ้ด้วย
แม้จะได้แค่ไข่เจียวป๋าก็ฟาดเรียบไม่เหลือแล้ว :o8:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ไข่อร่อย เง้อออออออออออออออออออออออ
-
น้องบี๋น่ารักจังชักอยากอ่านตอนแรกเริ่มรู้จักกันแล้วสิ :katai2-1:
-
ไม่ลองให้น้องบี๋ชิมไข่ป๋าบ้างละคะ ผลัดกันชิม เอริ้ววววววววววว :o8: :o8: :-[ :haun4: :z1:
-
อยากจิช่วยบี๋กรี๊ดดดดด
555555 น่ารักทั้งคู่เลย
-
:m25: :katai2-1:
น่ารักมากกกกกกกกกกกกก
-
สรุปว่าไข่ของบึ๋เองแหละที่อร่อยที่สุด
-
สงสัย "ไข่" บี๋จะอร่อยจริงๆ :hao6:
ตอนบี๋นอยด์ก็แอบน้ำตาซึมตามนะ :mew4:
-
เรารักคุุณย่าาาาาา....นางฮาอ่ะ
น้องบี๋สกิลการครัวตำ่้เตี้ยไม่เป็นไรนะ....เด๋วเฮียนิดปลอบใจบ่อยๆเอง :hao6:
-
น่ารักมากทั้งบี๋ทั้งป๋า ป๋าแกก็รักของแก หลงเมียมากด้วย ส่วนน้องบี๋ก็น่ารัก ทะเล้นอีกต่างหาก
คุณย่าก็น่ารักดี แต่แอบดราม่าสงสารน้องเบาๆ ที่ทำอาหารไม่เก่ง แต่แค่นี้ป๋าก็รักหลงจะแย่อยู่แล้วค่ะ
คนอ่านชอบหน่อยด้วย เพื่อนรัก พ่อสื่อ คนคุ้มกันจากชายอื่นอีกต่างหาก พี่ชายสั่งมา
อยากอ่านตอนที่เขาเริ่มรักกันเมื่อสี่ปีที่แล้วเหมือนกันนะคะ อีป๋ากินเด็กอร่อยกรุบกรอบล่ะเซ่
ขอบคุณค่ะ
-
เป็นอะไรที่สุดยอดมากกก ป๋ากับบี๋เนี่ย น่ารักมากๆเลยค่ะ สบายๆคลายเครียดดี
รอตอนต่อไปค่าาา
-
ไข่อร่อยๆที่ว่านี่ใบข้างล่างใช่ไหมคะป๋า :hao6:
-
หนูบี๋ หนูทำไข่เปลืองมากค่ะ ยิ่งไข่แพงๆอยู่
แต่เลิฟซีนนี่สุดยอดแห่งความน่ารักของหนูบี๋
อยากจะชิมไข่น้องบี๋บ้าง คงอร่อยจริงๆ อย่างป๋าว่า :hao6:
-
อ่า.... อร่อยทุกไข่เลยนะป๋า
-
ตอนที่...สี่
เบบี๋กับการละเล่นพาเพลิน
คบกับป๋ามาก็หลายปี มีอยู่สิ่งเดียวที่ป๋าทำแล้วขัดอกขัดใจกันมากที่สุดคือ...ป๋าชอบดูบอล!
ทำไมล่ะ เบบี๋ไม่น่าดูรึยังไงกัน ถึงได้ไปนั่งจ้องผู้ชายเป็นฝูงตั้งยี่สิบกว่าคนวิ่งไล่ตามไล่แย่งไอ้ลูกบอลกลมๆ
ยิ่งวันไหนไอ้หน่อยหอบผ้าหอบผ่อนมานอนดูบอลเป็นเพื่อนยิ่งแล้วใหญ่ พวกผู้ชายเป็นอย่างนี้กันหมด!
--ซึ่ง--
กูก็ผู้ชายเปล่าวะ? =_=;;
ผมอาจจะเป็นผู้ชายส่วนน้อยมากๆที่ไม่ชอบเล่นกีฬา หรือดูรายการถ่ายทอดอะไรก็ตาม อย่างกอล์ฟเนี่ยมันดูสนุกตรงไหน เงียบๆรอลุ้นลูกลงหลุมไม่รู้ตั้งกี่หลุม ซึ่งสำหรับผมมันน่าเบื่อมาก อย่างเทนนิสก็พอถูไถยามมองกระโปรงวับๆแวมๆเวลาแม่คุณวิ่งตุลุ๊ดตุลุ๊ดมาตีลูก แต่อย่าคิดว่าผมชอบแนวนั้นแล้วจะพอใจกับวอลเล่บอลชายหาด คุณพี่เหล่านั้นผมขอละไว้เพราะแต่ล่ะท่านดูจะมาดแมนเกินใฝ่ บางท่านมีซิกแพคเป็นลอนอย่างที่ผมไม่มีด้วยซ้ำ หรือจะเป็นบาสเก็ตบอล สนามไม่ใหญ่ วิ่งไม่กี่ตึ๋งก็ไปได้ถึงอีกฝั่ง แต่ขอโทษเถอะแม่งวิ่งกันเร็วเกินจนผมดูไม่ทัน
ฟุตบอลคือกีฬาที่ผ่านตาผมบ่อยที่สุด
ป๋าไม่ได้บ้าหรือคลั่งไคล้อะไรมากมายหรอกนะ แต่ถ้ามีเวลาป๋าก็เปิดดูประจำ ไม่มีเลือกสัญชาติ จะลีกไทย พรีเมียร์ลีก ลาลีก้า ลีกเอิง บุนเดสลีก้า กัสโซ่เซเรียอา เยอะแยะมากมายแต่ผมดันจำได้ซะงั้น ส่วนทีมโปรดของป๋าก็ไม่ได้จำเพาะเจาะจงอะไร อย่างที่ป๋าเคยบอกว่าดูไปเรื่อยๆเอาสนุก ผิดกับไอ้หน่อยที่เป็นแฟนทีมราชันชุดขาดอะไรนี่แหละ ผมเองก็ได้แต่เก็บงำไว้กับชื่อแปลกๆ ถ้าชุดขาดมันก็ควรจะซ่อมสิฟะ ราชันยาจกรึไงกัน
แล้วช่วงนี้มันมีเทศกาลใหญ่ 4ปีมีครั้งเชียวนะ ป๋ากับไอ้หน่อยแทบจะสุมหัวกันหน้าทีวีตอนกลางคืน รังรักของผมกับป๋ามีบุคคลที่สามเข้ามาแจมร่วมอาทิตย์แล้ว ในยามค่ำคืนผมต้องนอนเปล่าเปลี่ยวเพียงลำพังในห้องนอนอ้างว้าง ถ้าไอ้ลูกกลมๆนั่นมันมีชีวิตมันก็เป็นเมียน้อยดีดีนี่เอง และผมก็จะกลายเป็นเมียหลวงที่ถูกหลงลืม ผมเข้าใจพวกนางร้ายในละครได้เลย ไอ้อารมณ์แบบว่าอยากจะกีดกัน อยากจะทำลาย(ทีวี) อยากเป็นที่หนึ่ง ยิ่งเวลาเห็นพระเอกเอาแต่จับจ้องนางเอก(ทีวี)แล้วใจมันกระตุกยิกๆอยากจะร้องกรี๊ดๆ
ผมว่าตัวเองชักจะเยอะไปแล้ว -_-
“เป็นอะไรครับบี๋?” เสียงป๋าถามขึ้น ผมก้มหน้ามองคนตัวโตที่นอนหนุนตักอย่างสบายอารมณ์ ขายาวๆพาดเลยออกไปนอกที่วางแขนของโซฟา มือซ้ายกำรีโมทสีดำ มือขวากำมือผม โทรทัศน์เครื่องใหญ่ตรงหน้ากำลังฉายรายการเจาะลึกบอลโลกที่ผมก็จำใจดูไปอย่างนั้น เพราะว่าป๋าอยากดู
“ไม่มีอะไร” ผมแสร้งยิ้มกลบเกลื่อน แต่สายตาผมกลับจับจ้องแต่ปลายนิ้วที่กำลังสางผมนุ่มๆของป๋าอยู่
“บี๋ดูเงียบๆ” ป๋ายังตื๊อไม่เลิก สายตาเอาแต่มองผมอย่างต้องการคำตอบ
“ไม่มีอะไรจริงๆครับ” เฮ้อ~ จะให้ผมพูดได้ยังไงว่าน้อยใจเล็กๆ กับการถูกทิ้งให้นอนคนเดียวมาหลายค่ำหลายคืน มันก็แค่เรื่องงี่เง่าที่ผมคิดฟุ้งซ่าน เหมือนเจ้ๆผมเวลามีประจำเดือน อารมณ์จะขึ้นๆลงๆไม่อยู่กับร่องกับรอย
มันก็แค่นานทีปีหนแต่มันเป็นครั้งแรกที่ผมเจอ อย่างคราวก่อนที่มีบอลยูรงยูโรป๋าก็ไม่เห็นเป็นอย่างนี้ บ้านนี้มีแค่ผมกับป๋า แต่เมื่อหน่อยกับบอลมาเป็นมือที่สามและสี่ ผมก็แค่เหงาอยู่คนเดียว
ความรู้สึกว่าถูกทิ้งนี่มันเจ็บกระดองใจลึกๆจริงๆ T^T
“มีเรื่องอะไรไม่สบายใจต้องบอกพี่นะครับ อย่าเก็บไว้คนเดียว” ผมตาพร่าไปกับรอยยิ้มหวานที่ป๋าส่งให้ แต่ให้ตายก็พูดออกไปไม่ได้จริงๆ มันทั้งดูงี่เง่าแล้วก็เห็นแก่ตัวเอามากๆ
“ป๋าจะว่าอะไรมั้ยถ้าช่วงนี้บี๋จะกลับไปนอนบ้าน” ก็แค่ลองถามดู แต่ป๋ากลับตีหน้าเข้มเด้งตัวขึ้นจากตักผมทันที ร่างใหญ่หันขวับมามองผมด้วยสายตาที่คาดคั้นกว่าเดิม
“ทำไม”
“ก็ ก็” คิดคำตอบไม่ทันได้แต่อ้ำอึ้ง
“ก็อะไร?”
“มะ...แม่โทรมาบ่นว่าคิดถึง บี๋ก็เลยว่าจะกลับไปนอนบ้านบ้าง” เมื่อยกบุคคลที่แม้แต่ป๊ายังเกรงใจ ป๋าก็มีทีท่าอ่อนลง เพราะค่อนข้างจริงที่ผมแทบไม่ได้กลับไปค้างที่บ้านเลย ตั้งแต่ผู้ใหญ่สองฝ่ายรับรู้เรื่องที่ป๋าปลุกปล้ำผมจนเกิดการได้เสียในอีกหลายๆครั้งต่อมา แม่ก็แทบจะยกผมให้เป็นสิทธิ์ขาดของป๋า แม้จะไปหาแม่บ่อยๆแต่ก็ไม่ได้ไปนอนค้างนอนคุยกันเหมือนเมื่อก่อน
“แล้วช่วงนี้หน่อยก็มาค้างตลอด เห็นป๋ามีเพื่อนบี๋ก็เลยว่าจะกลับบ้าน”
“ไปเยี่ยมเฉยๆไม่ได้เหรอ บี๋ไม่อยู่แล้วพี่จะนอนกับใคร”
-*- กล้าพูดนะครับผัว ทุกวันนี้ป๋าก็นอนกับไอ้หน่อยแทบทุกคืนอยู่แล้ว
“มีหน่อยอยู่ด้วยไง แล้วบี๋จะโทรมาปลุกหน่อยให้ปลุกป๋าอีกทีนะ”
“แล้วบี๋จะไปกี่วัน”
ผมเริ่มคำนวณในใจ เห็นไอ้หน่อยว่ากลางเดือนไอ้เทศกาลบ้าๆนี่ก็จะสิ้นสุด สักอาทิตย์หนึ่งก็น่าจะเพียงพอ
“อาทิตย์เดียวนะ แป๊บเดียวเอง”
ป๋าทำเสียงโอดครวญอย่างไม่เห็นด้วย เราเล่นจ้องหน้ากันไปมา แล้วในที่สุดป๋าก็ทำหน้าบึ้งๆซุกตัวเองลงกับตักผมอีกครั้งอันเป็นสัญญาณว่า--เค้ายอมก็ได้ แต่ไม่เต็มใจหรอกนะ--
เป็นอันว่าผมได้กลับไปนอนค้างที่บ้านตัวเองเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ ที่จริงป๋าอยากจะตามไปค้างด้วย แต่ก็ติดตรงที่ว่าป๊ากับป๋าไม่ค่อยจะกินเส้นกันเท่าไหร่ ประมาณว่าเสือสองตัวอยู่ร่วมถ้ำไม่ได้ ผมเห็นเจอหน้ากันทีไรก็แขวะใส่กันตลอด ป๋าบอกว่าไม่ใช่ไม่เคารพ แต่มันอดไม่ได้ ส่วนป๊าก็บอกอีกว่า ไม่ใช่ไม่ยอมรับ แค่เห็นหน้าแล้วหมั่นไส้ ซึ่งผมก็ได้แต่ยักไหล่ แล้วบอกว่าตามสบายเถอะครับพี่น้อง...
ตระกูลผมเป็นครอบครัวชาวจีน ที่ตั้งถิ่นฐานรั้งเยาวราชมาแต่ดั้งเดิมมีกิจการเป็นร้านทองที่ตอนนี้อาแปะรับมาดูแลต่อจากอากง และมีอีกหนึ่งสาขาที่อาเจ็กดูแล ทุกคนต่างมีภรรยาเป็นคนจีนที่เดินเฉิดฉายในย่านนั้น จะมีก็แต่ป๊าผมเนี่ยแหละที่คิดแหวกแหกคอกตระกูล ได้ทำการฝ่าฟันไปยังที่ราบสูงเพื่อรับแม่ผมมาเป็นศรีภรรยา แถมยังปฎิเสธร้านทองไปเปิดบริษัทส่งออกเป็นของตัวเอง ยังไม่พอได้ทำการอุกอาจแยกบ้านออกมาอยู่เองอีก ทุกวันนี้เวลาผมไปเยี่ยมอากงที่บ้านใหญ่ อากงก็มักจะค่อนขอดป๊าผมว่าเป็นไอ้ลูกหัวกบฏเพราะแหวกทุกกฎที่พี่น้องทำ แต่กระนั้นก็ยังสั่งให้คนจัดหาของกินดีดีเอาไปบำรุงป๊าทุกครั้ง
บ้านผมอยู่แถวๆที่ว่าการเขตพญาไท เป็นครอบครัวใหญ่ที่โคตรครึกครื้น เจ้ๆยังอยู่ร่วมบ้านไม่ไปไหนตามคำสั่งของป๊า แม้แต่ตั่วเจ้ที่แต่งงานแล้วก็ยังต้องพาอาเฮียมาอยู่ด้วย แต่เพราะอาเฮียแกเป็นคนง่ายๆยิ้มบ่อยคุยสนุกก็เลยหมดปัญหา
ป๋าไม่ได้มาส่งผมหรอก เพราะผมเป็นฝ่ายที่จะดึงดันมาเองหลังเลิกเรียน เสื้อผ้าอะไรก็ไม่ต้องขนมาเพราะที่บ้านมีครบอยู่แล้ว ผมก็แค่นั่งแท็กซี่มาตัวเปล่าๆ แม่ยังเก็บห้องนอนผมไว้เหมือนเดิม ข้าวของเครื่องใช่ทุกอย่างยังคงสะอาดเอี่ยม ผมที่พอเข้าห้องได้ก็ทิ้งดิ่งลงกับที่นอนนุ่มอย่างเหนื่อยอ่อนทั้งชุดนักศึกษานั่นแหละ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูเบาๆทำให้ผมพลิกตัวขึ้นนั่งขัดสมาธิ ประตูเปิดออกพร้อมกับร่างของผู้หญิงผิวสองสีเกือบจะคล้ำ แม่ผมเดินยิ้มน้อยๆมานั่งลงข้างๆกัน
“มีอะไรรึเปล่าเบบี๋ ที่กลับบ้านมานี่เพราะทะเลาะกับพี่เขาเหรอ”
“เปล่าฮะ” แม้จะปฎิเสธ แต่หน้าผมกลับยู่ลงทันที “ผมแค่เหงาๆเซ็งๆ พี่นิดเอาแต่ดูบอลไม่สนใจบี๋”
“คิกๆ แม่ก็นึกว่าเรื่องอะไร”
“โหย~ เรื่องใหญ่นะนั่น”
“ก็แค่ช่วงนี้ล่ะนะ ป๊ากับรบก็ติด นอนน้อยกันไปตามๆกัน” ผมนี่แทบจะถอนหายใจออกมาเป็นสำเนียงมลายู ก็ใช่สินะ ป๊ากับเฮียก็เป็นผู้ชายทั่วไปนี่
“แล้วเจ้บุ๋มว่าไงอ่ะ”
“ก็งอนน่ะสิ ทำอย่างกะพ่อรบมีเมียน้อยงั้นแหละ”
อุ๊ย! โดนใจ >_<
“แต่แม่ว่างี่เง่าไปหน่อยนะที่คิดอย่างนั้น”
ฉึก!! แทงใจเต็มๆ T_T
“ไม่ใช่ว่าบี๋ก็ทะเลาะกับพี่เขาเรื่องนี้เหมือนกันหรอกนะ”
“ผมไม่ได้ทะเลาะ ไม่ได้งอนอะไรให้เห็นด้วย” ทะเลาะกับตัวเอง และงอนเงียบๆคนเดียวก็แค่นั้น
“คิก คิก เอาเป็นว่าอยู่จนสบายใจแล้วค่อยกลับนะ แต่คนทางโน้นน่ะจะยอมได้กี่วันเชียว” แม่หัวเราะคิกคัก ลูบหัวผมสองสามทีแล้วก็เดินออกไป เมื่ออยู่เพียงลำพังผมก็ทิ้งตัวนอนแผ่กับที่นอนอีกครั้ง เฮ้อ~ป๋าน่ะจะยอมได้กี่วันผมไม่รู้ แต่ผมเนี่ยสิ...เริ่มคิดถึงพ่อหมีตัวใหญ่ของผมแล้ว
บรรยากาศในบ้านยามที่ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าเป็นไปอย่างที่ผมเคยสัมผัสมาตลอด เหมือนกับว่าผมอยู่กับทุกคนเสมอไม่ได้แยกบ้านไปไหน แม้ว่าป๊าจะออกอาการยิ้มยักเจ้าเล่ห์ แบบที่คิดเอาเองว่าผมกับป๋าใกล้แตกหักแถมยังพูดจายั่วยุให้ผมกลับมาอยู่บ้านอย่างถาวรซะอีก
คุยกับป๊ากับแม่จำหนำใจผมก็ขอตัวขึ้นห้อง เปิดเน็ตดูนั่นนี่ไปเรื่อยๆ แต่เสียงเคาะพร้อมกับบานประตูที่เปิดออกทำให้ผมต้องหมุนตัวไปหาแขกหน้าคุ้น ที่เดินหน้ามุ่ยเข้ามา
“เป็นอะไรอ่ะเจ้บุ๋ม”
“เบื่อ! ป๊ากับเฮียรบดูบอลกันอีกแล้ว เจ้เซ็ง”
“เฮ้อ~ มันมีอะไรน่าดูนักนะกับไอ้ลูกกลมๆนั่นน่ะ”
“ใช่มั้ย วิ่งกลับไปกลับมาไม่น่าสนุกสักนิด”
แทบน้ำตาเอ่อเมื่อเจอคนหัวอกเดียวกัน ¤ ¤
“ป๋านะแทบไม่สนใจบี๋เลยด้วยซ้ำ คุยแต่กับหน่อยเรื่องทีมนั้นทีมนี้”
“เฮียรบก็เข้าขากับป๊า จับมือกันดูบอลทุกคืน”
“มันน่าโมโหมั้ยเจ้ เคยนอนด้วยกันทุกคืน แต่พอเป็นช่วงนี้กลับทิ้งให้เรานอนคนเดียว”
“โอ๊ย! แกก็เจอเหมือนกันเหรอโซ๊ยตี๋”
สองพี่น้องแทบจะกอดคอกันกับความทุกข์ใจขั้นไร้สาระที่ต้องเจอ แต่จะไปแก้ไขอะไรได้ ก็แค่ต้องทำใจรอให้มันผ่านพ้นไปก็เท่านั้น
“แต่เจ้มีอยู่หนึ่งวิธีที่จะแนะนำ”
“แล้วทำไมเจ้ไม่ทำซะเองล่ะ”
“มันได้ผลกับบางคนเว้ยตี๋ อย่างเฮียรบน่ะยั่วไม่ขึ้นหรอก”
“หืม?? ยั่ว”
“ใช่แล้วจ้ะเบบี๋น้องรัก เพราะประมวนจากหนังหน้าแล้วไอ้ป๋าของแกคงเป็นพวกหื่นกาม”
“บ้า!! ป๋าไม่ได้เป็นพวกนั้นนะ” ซึ่ง---ผมเถียงได้ไม่เคยเต็มเสียงสักทีในเรื่องนี้
“ในเมื่อชอบดูบอลนัก แกก็หาอะไรที่มันน่าดูไปให้แทนสิ”
“อะไรอ่ะ”
“ก็เนื้อขาวๆ โชว์นั่นนิดนี่หน่อย เว้าๆแวมๆ แค่คิดก็สะแด่วแห้วแล้ว”
-____- เจ้เป็นผู้หญิงนะเว้ย ดูพูดจา...
“โฮะ โฮะ คิดแล้วต้องทำเลย เดี๋ยวเจ้ไปตามบ๋อมมาก่อน” ว่าแล้วร่างระหงของเจ้คนโตก็พรวดพราดออกไป ใช้เวลาไม่นานก็ไปลากเจ้บ๋อมที่มีอาชีพเป็นตากล้องเดินกลับเข้ามาด้วยกันพร้อมอุปกรณ์หากินในมือ สีหน้าเจ้สองคนเจ้าเล่ห์พอกัน สงสัยคงไปถ่ายทอดเรื่องราวให้กันฟังมาแล้ว ผมนี่นั่งมองสองเจ้ด้วยท่าทางหวาดกลัวปานกระต่ายน้อยกำลังจะถูกนางสิงห์ขย้ำ
บอกกันตรงๆอย่างโคตรอาย ว่าผมน่ะผอมบางยิ่งกว่าสองเจ้เสียอีก ไอ้เรื่องจะมีกำลังขัดขืนน่ะฝันไปได้เลย
“นั่งอ่อยๆหน่อยดิวะเบบี๋” เสียงเจ้บ๋อมพูดหลังจากมองผ่านเลนส์กล้องเข้าไปแล้วไม่ใคร่พอใจในท่วงท่า
...แล้วไอ้นั่งอ่อยๆมันเป็นยังไงวะกูทำไม่เป็นเว้นเจ้...ทุกวันนี้แค่กระดิกนิ้ว ป๋าก็พุ่งเข้าใส่แล้ว...
“เสื้อน่ะเปิดไหล่ให้มันมากๆหน่อย เจ้บุ๋มจัดการซิ น่าน!!อย่างนั้น บิดสะโพกหน่อยๆ นั่นแหละ มีกางเกงสั้นกว่านี้มั้ยเจ้”
“เหลือแต่กางเกงในเท่านั้นแหละไอ้บ๋อมที่สั้นกว่า”
“ชิ! บิดตูดอีกนิดดิ๊เบบี๋ อีกนิดๆ โอเค!”
แชะ! แชะ! แชะ!
“ยกหัวไหล่ขึ้นหน่อย เอียงคอนิดๆ เยี่ยม”
แชะ! แชะ! แชะ!
“นิ้วๆ กัดนิ้วนิดนึง ทำตาปรือๆ โอเค้!”
แชะ! แชะ! แชะ!
“นอนลงๆ ชันขาขึ้นด้วย ทำตัวบิดๆ โอ๊ย! เซ็กซี่สุดๆ”
แชะ! แชะ! แชะ!
“เจ้ๆ ไปเอาครีมอาบน้ำมาหน่อยดิ๊ เอามาหยดตามหน้าตาตัวไอ้บี๋หน่อย”
“อั๊ยย่ะ!! มันจะดู18+เกินไปรึเปล่าอ่ะบ๋อม”
“หูย!! ไม่งั้นจะสะแด่งแห้วอย่างที่เจ้ต้องการเหรอ”
ผมนอนอยู่ท่าเดิมด้วยเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนๆหลุดลุ่ยอยู่บนตัว ผมก็ถูกเซ็ตให้ดูยุ่งๆ กางเกงขาสั้นที่แม่งสั้นจนแทบเห็นก้น ฟังสองเจ้พูดกันด้วยสีหน้าแสยะยิ้มน่ากลัว เหมือนตัวเองกำลังถ่ายแบบเอ็กซ์ แต่ล่ะท่าที่เจ้บ๋อมกำกับมันน่ากลัวเกินกว่าจะทนเห็นรูปตัวเองได้ แต่อีกสิ่งหนึ่งที่สงสัย ไหนว่าเจ้บ๋อมถ่ายรูปพวกสารคดี แต่ไหงดูเชี่ยวชาญเยี่ยงทำงานด้านปลุกใจเสือป่าอย่างนี้วะครับ
เจ้บุ๋มเดินกลับมาแล้วครับ แล้วทำการหยดครีมอาบน้ำสีขาวขุ่นๆบนตัวผมทันที
“ตรงหน้าด้วยนะเจ้ มุมปากๆ กรี๊ดดด เยี่ยมค่า!! แลบลิ้นน้อยๆนะบี๋ เอามือไปแตะครีมด้วย กรี๊ดดด เห็นแล้วอยากขย้ำ”
-____- ณ. จุดนี้ผมว่าเจ้ช่างน่ากลัวจริงๆ
หลังจากการถ่ายภาพอีโรติกจบลง ผมก็รีบเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำล้างคราบสบู่อีกรอบ กลับเข้ามาในห้องก็เห็นสองเจ้นั่งวี๊ดว๊ายกันอยู่หน้าคอมฯ และ.... -_๐
และ... ๐_O!!
และ... O [] O!!!
ภาพบนหน้าจอคือตัวผม ที่กำลังก้มหน้า45องศาเชยตามองกล้อง หัวไหล่เปลือยเพราะเสื้อที่ลุ่ยหลุด กับหยาดน้ำปริศนาสีขาวขุ่นที่เปรอะตามแก้มและมุมปากที่ดูแล้วส่อสุดๆ ริมฝีปากอิ่มเผยอเล็กน้อยงับปลายนิ้ว
เชี่ย!!!
กูแรดมาก
“จ...เจ้! แล้วจะเอาภาพพวกนั้นไปทำอะไรอ่ะ” แค่เห็นก็อับอาย เกิดใครมาร่วมเห็นผมต้องเอาหน้าแรกแผ่นดินหนีแน่
“ก็ส่งไปอย่างนี้ไง” ว่าแล้วเจ้บุ๋มก็โชว์โทรศัพท์มือถือของผมแล้วทำการแตะหน้าจอ ผมได้แต่อ้าปากค้าง แค่เห็นสีหน้ากรุ้มกริ่มก็พอเดาได้แล้วว่าส่งไปให้ใคร
“ส่งให้ป๋าเหรอ! O.O”
“แน่นอน ฉันว่าไม่เกินยี่สิบวิต้องโทรมา”
“ฉันให้นับถอยหลังเลยเจ้”
แต่แค่สิ้นเสียงเจ้บ๋อมเท่านั้น เสียงเพลงจากเครื่องสีดำในมือเจ้บุ๋มก็แผดเสียงขึ้น สองเจหัวเราะคิกคัก ผมกำลังจะเดินไปกดรับสายก็ถูกเจ้บ๋อมกันไว้ และเจ้บุ๋มกดตัดสายทิ้ง แล้วก็ทำการลูบไล้หน้าจออีกครั้ง อีกครั้งและ อีกครั้ง
“ให้ทายว่าตอนเปิดดูไอ้ป๋าของแกจะทำหน้ายังไง” เจ้บุ๋มหัวเราะสะใจกับเสียงเพลงที่ดังขึ้นอีกรอบ แล้วก็กดสายทิ้งเหมือนเดิม
“ฉันว่านะคงมีการเปิดดูทุกวันอ่ะ” เจ้บ๋อมกอดคอผมไว้ “แต่เจ้จะบอกให้นะบี๋ จากคนนอกที่มองแกสองคนน่ะนะ นิดมันตามใจแกจะตาย อยากได้อะไรไม่เคยขัด ขนาดเฮียรบที่ว่าโคตรดียังตามใจเจ้ได้ไม่เท่า อยู่กันมาสี่ปีได้แล้วนะเว้ย ถูกรักขนาดไหนยังไม่รู้อีกเหรอ กะอีแค่น้อยใจเล็กๆน้อยๆก็บอกไปเหอะ เขาจะได้รู้ จะได้เข้าใจ ไม่ใช่เงียบไว้แล้วเก็บมานอยด์คนเดียว”
“เอาจริงๆนะ งอนที่นิดดูบอล หรือว่างอนที่ไม่ยอมนอนด้วยกัน”
แม่ง...เล่นเอาไปไม่เป็นเลย
ก็จริงที่ว่าป๋าดูบอลมาตั้งนานแล้ว ผมรู้ตั้งแต่ยังไม่คบกันด้วยซ้ำ แต่... แต่...
“ป๋า ป๋า...ป๋าให้บี๋นอนคนเดียว”
“ก็แค่นั้น...เอ้าโทรมาอีกแล้ว” เจ้บุ๋มยื่นโทรศัพท์คืนให้ผม แต่เจ้บ๋อมฉวยคอผมเข้ามากระซิบบางอย่างที่ทำเอาหน้าร้อนผ่าวก่อนจะปล่อยให้ผมรับสายป๋าแต่โดยดี
“ฮะ ฮัลโหล...”
//บี๋!!! ไอ้ภาพพวกนี้มันอะไร//
“เอ่อ...เจ้ๆถ่ายให้ ป๋าไม่ชอบเหรอ”
//ชอบ!! อีกยี่สิบนาทีมารอพี่ที่หน้าบ้านเลยนะ//
ป๋าตัดสายทิ้งทันที ผมเงยหน้ามองสองเจ้ด้วยความเขินอาย
“เดี๋ยวป๋ามารับกลับอ่ะ แหะ แหะ”
สองเจ้หัวเราะออกมาอย่างสุดกลั้น อวยพรให้ผมได้ลูกหัวปีท้ายปีเป็นการส่งท้ายก่อนจะเดินออกไปอย่างคนอารมณ์ดี ผมเก็บของนั่นนี่ลงกระเป๋าเป้และลงมารอป๋าหน้าบ้านตามสั่งเมื่อถึงเวลา ไม่นานนักรถยนต์คุ้นตาก็มาจอดเกยถึงที่เชื้อชวนให้ผมขึ้นไป
บรรยากาศภายในรถเงียบกริบ ผมก็นั่งมองสีหน้าเรียบๆของป๋าไปพลาง คิดทบทวนไปพลางว่าจะพูดสิ่งที่คิดดีหรือไม่ดี
“ป๋าไม่อยู่ดูบอลกับหน่อยเหรอ”
“เห็นรูปแบบนั้นเข้า ใครจะไปทนดูต่อได้”
“น่าเกลียดเหรอ เจ้บ๋อมเป็นคนกำกับท่าเลยนะ”
“ฮึ่ม! แล้วไอ้ที่เหมือนน้ำ...นั่นน่ะมันอะไร”
“สบู่เหลว เหมือนเนอะ บี๋เห็นรูปแล้วยังตกใจเลย”
“ห้ามให้ใครถ่ายอย่างนี้อีกนะบี๋ เพราะมีแค่พี่เท่านั้นที่ทำได้”
“นั่นเจ้ๆนะ”
“พี่หวง! รู้มั้ยว่าตัวเองบนรูปมันน่าขย้ำขนาดไหน”
“-///- บ้าแล่ว!”
“แล้วทำไมถึงถ่ายรูปแบบนี้กันหึ๊ พี่บุ๋มโตแล้วน่าจะห้ามกันบ้าง”
เหอ คนนี้ล่ะตัวการเลย
“ก็...ก็ป๋าเอาแต่สนใจบอลนี่ บี๋เลยอยากให้สนใจบี๋บ้าง”
“ไม่จริง!! พี่สนใจบี๋เสมอ”
“อย่ามาเถียง เดี๋ยวนี้ก็ทิ้งให้บี๋นอนคนเดียว”
“ก็บอลมันเลิกดึก แล้วบี๋ก็ตื่นง่ายนี่ครับ พี่กลัวบี๋ตื่นแล้วนอนต่อไม่ได้เลยไปนอนกับหน่อยแทน”
...-___- แล้วผมจะไปต่อยังไงล่ะเนี่ย มันก็จริงของป๋าว่าผมตื่นง่าย แต่เห้ย! แค่เสียงประตูเปิดกับที่นอนมันจะยวบยาบลงผมคงไม่ตื่นขึ้นมาหรอกมั้ง หวังดีประสงค์ร้ายนะจะบอก
“ต้องนอนกับบี๋สิ บี๋เหงาอ่ะ”
ป๋าหันมายิ้มให้ แล้วคว้ามือผมไปกุมไว้เสียแน่น
“พี่ขอโทษนะ ไม่คิดจริงๆว่าจะทำให้บี๋รู้สึกแบบนั้น”
“ป๋าอ่ะดูบอลมากเกินไปแล้ว...เอ่อ...เล่นกับบี๋บ้างสิ” ผมเริ่มอ้อมแอ้ม แค่นึกถึงคำบอกของเจ้บ๋อมที่สั่งไว้ว่าต้องพูดให้ได้ก็หน้าร้อนปุดๆ
“เล่นอะไรล่ะครับ หืม?”
ด้วยความอายขั้นสุด ผมเอนตัวซุกหน้าลงกับไหล่ป๋า หวังให้มันเป็นที่กำบังความแรดของตัวเอง
“ข...ขี่ม้า”
“หืม???”
“บี๋อย่างเล่นขี่ม้า ก...กับป๋า” แม่งโคตรเขิน แต่ไม่รู้ว่าป๋าจะเข้าใจตรงกันรึเปล่า เกิดทำใสซื่อลากผมไปขี่ม้าแบบจริงๆจังๆนี่ถึงกะซวยเลยนะ
“หึหึ จริงอ่ะ เห้ย...กีฬาโปรดพี่เลยนะ” หึหึ...ผมคงมองป๋าในมุมสะอาดเกินไปสินะ
“บ...บี๋ก็ชอบ”
“แล้วชอบขี่ หรือว่าชอบเล่นเป็นม้ามากกว่ากันล่ะครับ”
> ///// < ป๋าบ้า!! ถามอะไรก็ไม่รู้
“ก็ชอบทั้งสองอย่างนั่นแหละ”
“หึหึ...งั้นรีบกลับไปเล่นกันดีกว่าเนอะ” แล้วรถก็เคลื่อนตัวในอัตราความเร็วที่มากขึ้น แหม...ไม่ค่อยเลยนะ =_=;;
“รีบเกินไปแล้วป๋า”
“รอได้ที่ไหนกัน พี่เล่นแบบนี้ไม่ค่อยเก่งด้วย บี๋ต้องรีบกลับไปสอนพี่ไงครับ”
“แหลมาก... แต่ถ้าป๋าจะสนใจบี๋มากกว่าบอล จะอบรมคอสพิเศษให้ก็ได้นะ”
“โอ้โห! งั้นจัดไป”
ง่ายซะ...
ง่ายจนคิดว่าไอ้ที่ผมงี่เง่าคนเดียวนี่แม่งโคตรไร้ประโยชน์ ป๋ารักผมใช่มั้ยถึงได้ยอมกันได้ หรือแค่ความหื่นที่มีจนล้นกันนะ
รู้งี้นะ...แรดแต่แรกก็จบแล้ว
ไร้สาระสุดๆกับตอนนี้
รักคนอ่าน :กอด1: รักคนเม้น :กอด1:
Untill we meet agaiN
-
ต๊าย ลูกใครชั่งแรดจริงๆ 555555
-
อินางก็แรง อิป๋าก็หื่น :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: วายๆๆๆเขาเล่นอะไรกัน
-
:hao5: :hao5: :hao5:
เห้ยยยยยย :katai1: แล้วเค้าสอนกันยังไงหล่ะ ขอศึกษาด้วยชอบดู กีฬาขี่ม้าเหมือนกัน
:laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
เค้าขี่ม้าอะไรกันเหยอออออ
อยากเห็นนนน :hao6: :hao7:
-
น้องบี๋แรงส์
อยากเห็นบี๋ขี่ม้า ท่าจะมันส์
-
เค้าขี่กันยังไวเหรอ ขอศึกษาด้วยคน
แบบไม่รู้จริงๆ
:z1:
-
บี๋น่ารักจังเลย :hao6:
-
พวกพี่ของบี๋ทำดีมากป๋ามารับกลับแล้ว
แล้วจะเล่นกีฬาในร่มด้วยกันอีกต่างหากดีแล้วบี๋จะได้ไม่เหงา
-
อยากจะกรีดร้องกับตอนนี้ เบบี๋น่ารักสุดๆ :m3:
ไม่แปลกหรอกที่ป๋าน่ะจะทั้งรักทั้งหลงขนาดนี้
นาทีนี้ฟุตบอลหรือจะสู้เบบี๋ เหาะมารับซะขนาดนั้น
ใครชนะไม่รู้ รู้แต่ว่าบี๋แพ้แน่ๆ น่าจะหลายประตูอยู่ :z1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดค่ะ
-
:katai5: :katai2-1:
-
น้องบี๋ ควบมากระวังจะทรุดนะจ้า
555
-
อยากตามไปดูเค้าเล่นขี่ม้า :impress2:
-
อยากตามไปดูเค้าขี่ม้าจัง อิอิ
-
เอ๊าๆ ตั้งกล้องม้าแทงเอ้ยแทงม้า
-
ฮืออออ
เบบี๋น่ารักมากเลย
มากอ่ะ ของมากๆ
จะกรี๊ดดด
แกรรรรร ทำไม่น่ารักขนาดเน้
จะเอาแบบนี้ อยากได้ลูกชายแบบนี้จริงๆนะะะะ
-
ปรบมือดังๆ ให้ เจ้ ๆ
-
เค้าขี่ม้ากันไปถึงไหนแล้วเหย๋ออออออออ :katai5:
-
ฮ่าๆ เจ้ๆนี่ก็สอนกันดีจังนะ :hao6:
รอนะฮะ :')
-
อยากอ่านตอนแรกที่เจอกันอ่ะ :call:
อยากรู้บี๋เสร็จป๋าได้ไง :hao6:
-
น้องบี๋น่าขย้ำมากกกกกก :haun4:
-
:haun4:
-
กำเดาไหลหมดตัว
-
อยากอ่านตอน ขี่ม้ากันอ่ะ
-
คือฮามากกกกกกก :laugh:
วิธีจัดการป๋านี่ก็นะ มันโคตรเข้าทางคนหื่นอะบอกเลย :hao7:
-
แรดเบาๆ
-
อ๊ากกกกกกกก
-
:oo1:
-
อค่นี้ป๋ามันก็หลงหัวปรักหัวปรำแล้วลูกเอ้ย!!
-
รอเบบี๋กับป๋า :katai5:
-
มีกุนซืออยู่ข้างตัวนี่เอง o13
:katai5: :katai5: :katai5:
-
แรดแต่แรกก็จบ ชอบอะ
บี๋น่ารัก
-
มาอ่านเบบี๋
อยากอ่านตอนที่ป๋ากดบี๋ครั้งแรกมากเลยอ่ะ
-
เบบี๋แรดมากกกก 55555
-
ป๋าก็ไม่ได้โกหกนะ มันก็ถูกของป๋า ฮาาาาา
-
ตอนที่...ห้า
เบบี๋กับวันครบรอบสุดระทึก
ไม่เจ๊อะกันนาน~* ลืมบี๋หรือยางงงงงงงง...อัง....อัง...
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
วันที่ 8 เดือนหน้านี้จะเป็นวันเกิดของหน่อยเพื่อนรัก...
ซ้ำยังเป็นวันครบรอบ 5 ปีของผมกับป๋า
ถ้าเป็นคู่รักคู่อื่น คงจะประมาณว่า เป็นวันครบรอบเป็นแฟนกัน หรือไม่ก็เป็นวันครบรอบแต่งงาน
แต่สำหรับผม...วันเสียไข่แดง...
ใช่ว่าผมอยากจะจำหรอกนะ การถูกเจาะมันไม่มีอะไรน่าปลื้มสักนิด ผมเมา ผมเบลอ รู้ตัวอีกทีก็เจ็บตูดซะแล้ว
แต่เพราะว่ามันเป็นวันเกิดไอ้หน่อย มันก็เลยถูกย้ำเตือนซ้ำๆทุกปีว่ากูเนี่ยเสียซิงวันนี้นะ ป๋าเลยใช้วันนั้นเป็นวันครบรอบของเราซะเลย ด้วยเพราะปลื้มจัดที่ปลุกปล้ำคร่าพรหมจรรย์ผมได้เป็นคนแรก
แต่ถึงมันจะเป็นวันครบรอบก็ใช่ว่าผมจะทำอะไรให้มันพิเศษ เจอหน้ากันทุกวัน นอนด้วยกันทุกคืน ผมอาจจะดูแลป๋าเป็นพิเศษเล็กน้อย ยอมให้ป๋าเอาแต่ใจบนเตียง รึอาจจะบนโซฟา ห้องครัว บันได โต๊ะกินข้าว หรือระเบียงยามค่ำคืน คือแบบ...มันก็ทำมาแล้วแทบจะทุกซอกทุกมุมของบ้าน จากที่หน้าผมบางเป็นตูดเด็กมันก็เริ่มจะด้านเป็นฝ่าตีน ไอ้ท่าเด็ดดวงจากหนังทุนต่ำทั้งหลาย บอกเลย! ป๋ากับบี๋จัดมาแล้วทั้งนั้น จะเหลือก็แต่ห้อยหัวตีลังกานั่นแหละ ใครทำได้ก็บอกเคล็ดลับกันบ้างแล้วกัน
เข้าเรื่องกันต่อ
ผมที่ไม่เคยให้อะไรป๋าเป็นพิเศษแต่กลับได้นู่นนี่นั่นจากป๋าบ่อยๆ แต่เฉพาะวันครบรอบเท่านั้นที่ป๋าทุ่มเป็นพิเศษ
ปีแรก... ผมได้ทองหนัก 9 บาทมาเก็บไว้ในเซฟเป็นค่าเจ็บตูด แต่สายข่าวรายงานมาว่า แม่ผมได้ไปมากกว่านั้นไม่รู้กี่เท่าเป็นค่าสินสอด
ปีที่สอง... ป๋าพาไปทัวร์ยุโรป15วัน เที่ยวกระหน่ำ ช้อปกระจาย จัดหนัก จัดเต็มทุกประเทศ ผมงี้โทรมหนักทั้งกลางวันกลางคืน
ปีที่สาม... เป็นนาฬิกายี่ห้อ(ห่าเหว)อะไรไม่รู้ แต่ราคาแม่งแพงบรรลัย ผมไม่กล้าใส่ก็เลยเก็บไว้ในเซฟตู้เดิม
ปีที่แล้ว... ป๋าซื้อ MINI Cooper Paceman สีขาวดำที่ผมอยากได้ แต่ด้วยฝีมือการขับขี่อันเป็นเอกลักษณ์ ป๋าก็เลยอนุญาตให้ผมมีสิทธิ์นั่งข้างคนขับได้เท่านั้น
เข้าใจตรงกันแล้วใช่มั้ย ว่าทำไมผมถึงเรียกพี่นิดว่าป๋า เพราะขนาดบ้านที่อยู่ด้วยกันตอนนี้ ป๋ายังให้ผมมีชื่อครึ่งนึงเลยอ่ะ คิดดูแล้วกันว่าผมเนี่ยสามีรักสามีหลงขนาดไหน ไอ้เรื่องคุณไสยเนี่ยไม่ได้กินเงินผมหรอก
อิจฉากันล่ะซี่ อย่าวี๊ดว๊ายจนเสียจริตล่ะ ต้องโดนปล้ำกันสักครั้งสองครั้งอย่างผมนี่ไง แต่ต้องเสี่ยงกันเองนะ ผมไม่ยอมให้ป๋าไปไล่ปล้ำใครอีกแล้วเหอะ
แต่ปีนี้...ผมไม่อยากได้อะไรจากป๋าแล้ว ผมอยากจะเป็นฝ่ายให้ป๋ามากกว่า แต่ก็ไม่รู้ว่าจะให้อะไร จะทำยังไงให้ป๋าประหลาดใจดี ผมนอนคิดไปคิดมาหลายคืนแต่ก็ยังคิดไม่ออก การให้ของอะไรสักอย่างกับคนที่มีพร้อมสมบูรณ์นี่มันช่างยากจริงๆ ป๋ามีพร้อมไปหมดจนผมไม่รู้ว่าป๋าต้องการอะไร
แต่ผมจะมีเพื่อนไว้ทำไม ถ้าไม่ให้มันช่วยคิด
“หน่อยจ๋า...บี๋มีเรื่องอยากให้หน่อยช่วย” ผมกระซิบข้างหูมันในวันหนึ่ง ไอ้เพื่อนก็ทำตัวสั่นขนลุก รีบร้อนกระเถิบออกห่างผมไปเป็นเมตร
“อย่ามาทำเสียงอ่อนเสียงหวานใส่กู ขนลุกไปหมดแล้วเหี้ย” ไอ้หน่อยส่งเสียงเข้มจนผมเบ้หน้าอย่างหมั่นไส้ “ทั้งห้องมีแค่มึงกับกูสองคน จะกระซิบหาป๋ามึงเหรอ”
ผมยิ้มแหะๆใส่มัน ก็อย่างที่เพื่อนหน่อยของผมว่า วันนี้ผมมานั่งเล่นๆรอป๋ามารับที่บ้านใหญ่ ก็เลยขึ้นมานอนมากวนไอ้หน่อยบนห้อง หวังว่ามันคงจะพอช่วยอะไรผมได้บ้าง
“กูจะซื้ออะไรให้ป๋าดีวะ”
“ยังไม่ถึงวันเกิดพี่นิดนี่ ถามไมวะ”
“ไม่ใช่วันเกิด แบบว่า วันนั้นอ่ะ วันเกิดมึงไง -///- ” ผมก็ออกจะกระดากอยู่สักหน่อยถ้าจะพูดออกไปตรงๆ
“อ๋อ! วันที่มึงได้ผัวเป็นตัวเป็นตนน่ะเหรอ”
เชี่ย! แต่ก็จริง เลยเถียงไม่ได้
“เออ วันนั้นแหละ! กูอยากทำอะไรเซอร์ไพรส์ป๋าบ้าง” ผมบอกเจตนารมณ์อันแกร่งกล้าในปี้นี้ สีหน้ามุ่งมั่นผิดกับไอ้หน่อยที่ถามกลับด้วยเสียงเหนื่อยหน่ายสองตาก็จ้องแต่หน้าจอโทรศัพท์
“อะไรล่ะ”
“อืม...ไม่รู้ดิ มึงว่ากูทำเค้กให้ป๋าดีมะ”
“-_- ซื้อเถอะไอ้บี๋ อย่าทำชีวิตตัวเองให้ยุ่งยากเลย”
“ดูถูกว่ะ! กูทอดไข่ดาวเป็นแล้วนะ” ถึงจะได้ไม่ตามอย่างใจก็เหอะ เกรียมบ้าง ไม่สุกบ้าง ทั้งขม ทั้งเลี่ยน ผมก็เห็นป๋ากินไม่มีบ่น T^T บี๋ล่ะปลื้ม
“เหรอๆ~ ทำอย่างอื่นดีกว่ามั้ย” จนแล้วจนรอดมันก็ยังไม่ยอมตั้งใจให้คำปรึกษาผม จะเล่นเชี่ยอะไรนักหนาก็ไม่รู้ไอ้มือถือเนี่ย
“หยุดเล่นเลย” จัดการยึดของกลางมาไว้ซะ กำลังสร้างแลนด์มาร์กเลยนะนึง นี่! ปิดแม่ง
“ไอ้บี๋มึงนี่มัน! เออๆ ก็ยอม” มันจ้องเหมือนจะลุกมาตบหัวผมงั้นแหละ แต่สุดท้ายมันก็ยอมด้วยสีหน้ารำคาญแบบเต็มที่ “มึงก็ซื้อๆอะไรไปสักอย่างก็พอมั้ง พี่กูน่ะ ต่อให้ได้ยาหม่องจากมึงก็แฮปปี้แล้ว”
“ไม่ดิ! ยาหม่องเอาไปไมอ่ะ KYดิใช้บ่อย”
“อีแรด -*- ”
“มึงก็ตั้งใจคิดหน่อยดิว้า”
“ใช่เรื่องมั้ย? ได้ข่าวว่าวันนั้นวันเกิดกูนะ ของขวัญกูอ่ะมีรึยัง” มีการทวงกลับกันอย่างหน้าด้านๆ ผมเองก็ยังไม่ได้ไปหาซื้อของขวัญให้มันหรอก แต่มันไม่ได้เลือกยากอะไร
“อย่าห่วง ของมึงกูหยิบๆจ่ายๆก็ได้แล้ว”
“งั้นมึงก็หยิบๆจ่ายๆให้พี่กูก็พอ”
“มึงเป็นเพื่อน ป๋าเป็นผัว เหมือนกันที่ไหน − 3 − ”
“สองมาตรฐานเกินไปแล้วไอ้บี๋ มึงเป็นเพื่อนกูก่อนที่จะไปเป็นเมียพี่นิดนะ”
“หน่อยอ่ะ! กูคิดไม่ออกนี่”
“มึงอยากได้ประมาณไหนล่ะ” ไอ้หน่อยทำหน้าเซ็งผมขึ้นไปอีกระดับ คาดว่าอีกไม่นานผมอาจโดนมันโบกหัวเอาได้
“ไม่ต้องแพงมาก แต่ป๋าต้องประทับใจอะไรงี้” ผมเริ่มเพ้อหน่อยๆ จินตนาการไปถึงตอนป๋าแกะของขวัญและตาวาว ยิ้มให้ผม และจุ๊บกันสักทีสองที
“แก้ผ้าผูกโบว์เลยดีมั้ย รับรองพี่กูคงฟินอ่ะ”
“มุกโบราณ ถึงไม่ผูกโบว์กูก็แก้ประจำอยู่แล้ว”
“นี่แรดโดยสันดาน หรือพี่กูเสี้ยมวะ -_- “
“แหม พูดงี้กูเขินนะ >///< ”
“ไม่ได้ชมโว้ย -*- ”
สุดท้ายก็ไม่ได้ความคิดอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย ไอ้หน่อยช่วยออกความคิดเห็นแต่ล่ะอย่างอัปรีย์ที่สุด ดุ้นปลอมงี้ ตุ๊กตายางเงี๊ยะ โซ่แซ่กุญแจมือ คอสเพลย์โมเอะ เซ็กส์วิตถาร ยังมีอีกเยอะแยะที่ผมบอกออกสื่อไม่ได้ มันเซ็งผม ผมเริ่มเซ็งมัน ก็เลยต่างคนต่างอยู่ มันก็เล่นมือถือไป ผมก็นอนดิ้นไปดิ้นมาบนเตียงเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้
จนตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
ผมก็ยังนอนอยู่ที่เดิมโดยมีเพื่อนร่วมเตียงคือไอ้หน่อย แสงแดดยามเช้าที่ส่องเข้ามาทำให้รู้ว่ามันเริ่มวันใหม่มานานแล้ว ผมรีบคว้าโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างตัวขึ้นมาดู แต่หน้าจอกลับไม่มีมิสคอลขึ้นสักสาย
ป๋าไปไหนอ่ะ!?
ผมรีบเขย่าคนนอนข้างๆ ไอ้หน่อยงัวเงียลุกขึ้นมาพร้อมกับชุดนอนลายหมีพูห์ที่ผมซื้อให้เมื่อปีที่แล้ว แหมมึง ปากก็บอกว่าไม่ชอบ กูเห็นใส่ไม่มีเบื่อเลยนะ ไม่!! มันไม่ใช่เรื่องที่ผมต้องคิดตอนนี้
“หน่อยๆ ป๋าไม่มารับอ่ะ”
“อือ~ แล้วกูจะรู้มั้ย” มันขยี้ตาไปมา มันคงจะดูดีกว่านี้ถ้าอยู่ในสภาพเปลือยอกกับกางเกงนอน ชุดนอนชุดนี้ทำให้ระดับความดูดีของมันหล่นฮวบ
“ป๋าไม่โทรมาด้วยอ่ะมึง”
“ก็โทรไปถามดิ๊”
“เออนั่นสิ” ผมดูเวลาก่อนจะโทรออก เวลา 7.35 น. บอกตรงว่าไม่มั่นใจเท่าไหร่ว่าป๋าจะรับสายได้ ผมรออยู่นานจนกระทั่งมีการกดรับสายแต่ไม่มีเสียงพูด ผมรอฟังอย่างแปลกใจ แต่ป๋าก็ยังเงียบ
“ป๋า!!” ผมเลยส่งเสียงดังเข้าข่มซะ
“......”
“ทำไมรับแล้วไม่พูดอ่ะ ป๋าอยู่ไหนเนี่ย”
“...เอ่อ....”
เฮ้ย!!!!! เสียงสั้นๆอย่างคนไม่ค่อยมั่นใจดังขึ้น แต่ผมสาบานด้วยขี้หูเลยว่าไม่ใช่เสียงของป๋าแน่นอน
“ใครอ่ะ”
“เอ่อ...พี่นิด...พี่นิดอาบน้ำอยู่ค่ะ”
○∆○!!
O [] O!!!!!!!!!!!!!!!!!!
โอ้ มาย ก็อดดดดดดดดดดดดด
ป๋าตื่นแล้ว แถมยังอาบน้ำอยู่ นั่นหมายความว่าต้องมีคนปลุก
แล้วใครล่ะ ใคร??? ถ้าไม่ใช่....
“คุณเป็นใครอ่ะครับ” ผมถามเสียงสั่น ไอ้หน่อยหันมามองผมอย่างแปลกใจ
“คือว่า...เมื่อคืน...”
เมื่อคืน!!!
“ปริมกับพี่นิดไปธุระเรื่องงานด้วยกัน แล้ว...แล้ว...”
ใจผมงี้เต้นตุบๆ สมองมันชา หน้าแม่งเหมือนมีไฟลุกพรึบๆ หูก็รอลุ้นเสียงของผู้หญิงในโทรศัพท์ที่ผมไม่เคยได้ยินชื่อมาก่อน
“เอ่อ...ขอโทษจริงๆนะคะ!!”
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
●□● ...
ขอโทษผมทำไม?? คุณพี่ทำอะไรผิด... แล้วพี่อยู่ที่ไหนในขณะที่ป๋าอาบน้ำ?? แล้วทำไมป๋าอาบน้ำตอนที่อยู่กับพี่??
ตอนนี้ผมโคตรงง สมองมันตื้อ สับสนไปหมด มันเป็นครั้งแรกตั้งแต่คบกับป๋าแล้วผมต้องมาเจออะไรแบบนี้
หรือว่ามันจะไม่ใช่ครั้งแรก...แค่ผมไม่เคยรู้มาก่อนรึเปล่า?
“เบบี๋!!” เสียงไอ้หน่อยดังขึ้น มันแย่งโทรศัพท์ในมือผมไปแนบหูก่อนจะวางลงบนเตียง “ร้องไห้ทำเชี่ยอะไร”
หืม? ผมร้องไห้เหรอ...เออว่ะ! ผมร้องไห้ทำไมวะเนี่ย
“พี่นิดว่าไงบ้าง”
“ป๋าอาบน้ำอยู่...” เสียงผมฟังดูเบลอๆ แม้แต่ตัวเองยังตกใจ “แต่มีใครไม่รู้รับสาย เขาอยู่ด้วยกันเมื่อคืน แล้วยังบอกขอโทษกูด้วย”
“เฮ้ย!!!” ไอ้หน่อยร้องเสียงหลง มันเด้งตัวลุกจากเตียงไปหยิบมือถือตัวเองมาโทรบ้าง แต่แค่แป็บเดียวมันก็วางกลับที่เดิม “ปิดเครื่องว่ะ”
สั้นๆ ง่ายๆ แต่กูร้องไห้โฮ...
“บี๋ใจเย็นดิวะ มันอาจจะไม่เป็นอย่างที่มึงคิดก็ได้” ไอ้หน่อยเดินกลับมาปลอบใจผม ลูบหัว ตบหลัง เหมือนปลอบเด็กให้เลิกงอแง
“แต่...”
“มึงอย่าเพิ่งตัดสิน พี่นิดรักมึงจะตายห่ากูรู้ดี”
“เขาอาจจะเลิกรักกูแล้วก็ได้” ผมประมวลได้จากการที่ป๋าผิดนัดผมโดยไม่มีการบอกกล่าว แถมยังอยู่กับผู้หญิงในตอนเช้า โทรกลับไปก็ปิดเครื่องอีก จะให้ผมคิดอะไรได้วะนอกจาก...
“ป๋านอกใจกูอ่ะ โฮ~”
ไอ้หน่อยถึงกับเหวอ ผมปล่อยโฮเสียงดังแบบไม่อาย หน้าไม่ต้องล้าง ฟันไม่ต้องแปลงมันละ
“มึงคิดมาก” มันตบหลังผมแรงขึ้น
“แล้วมึงจะให้กูคิดยังไง” ผมถามมันกลับเสียงสะอึกสะอื้น
“พี่นิดอาจจะเป็นลมเลยเบี้ยวนัดมึงโดยไม่รู้ตัว แต่เดชะบุญได้เพื่อนร่วมงานดูแล แท้จริงแล้วอาจจะอยู่ในห้องที่มีคนเยอะแยะก็ได้”
“แล้วผู้หญิงคนนั้นขอโทษกูทำไมอ่ะ”
“ก็แบบว่า เอ่อ...” ไอ้หน่อยเริ่มจนหนทาง
“เห็นมั้ย!? มึงยังไม่รู้เลย แล้วงี้จะไม่ให้กูคิดมากได้ไงวะ”
ผมเครียด ผมคิดมาก อีกไม่ถึงสิบวันก็จะถึงวันครบรอบ5ปีแล้ว ทำไมล่ะ
ห้าปีมันนานเกินไปแล้วอย่างนั้นเหรอ...
ผมยังไม่เบื่อป๋าเลย ยังรักป๋าสม่ำเสมอทุกวัน แล้วป๋าล่ะยังรู้สึกเหมือนกันอยู่มั้ย
“กู...กลับบ้านแล้วนะ” ผมลุกขึ้น เดินโงนเงนไปทางประตู นี่ผมกำลังเสียศูนย์เพราะรู้สึกสูญเสียอยู่รึเปล่าวะ
“บ้านไหนไอ้บี๋?”
“บ้านกูสิ ถึงจะอยู่กับพี่มึงมานานแต่กูก็มีบ้านมีช่องเหมือนกันนะ” แม่ง! พูดแล้วก็อยากจะร้องไห้ “ป๊ากับแม่คงไม่ทิ้งกูอย่างคนอื่นหรอก”
“พี่นิดไม่ได้ทิ้งมึง!!” ไอ้หน่อยเกือบๆจะตวาดผมเสียงดัง แต่ผมไม่ได้อยู่ในอารมณ์จะมาต่อล้อต่อเถียง ก็เลยมองหน้ามันนิ่งๆรอให้มันพูดต่อ “เอ่อ...กูเชื่ออย่างนั้น มึงคุยกับพี่กูก่อนนะบี๋อย่าพึ่งทำอะไรหุนหันพลันแล่น”
“อะไรคือหุนหันพลันแล่นที่มึงว่า...เลิกกับพี่มึงน่ะหรอ?” ผมย้อนถามเสียงนิ่ง
“...กูไปส่ง” ไอ้หน่อยเดินเข้ามาหาผม เสียงอ่อนกว่าเดิมมาก
“ไม่ต้องหรอก กูนั่งแท็กซี่กลับเองได้”
ผมเดินลงไปข้างล่างอย่างเงียบเชียบ ได้ยินเสียงของคุณลุงคุณป้าดังมาจากทางห้องอาหาร แต่จิตใจผมย่ำแย่เกินกว่าจะเข้าไปกราบลาเพื่อที่จะต้องรับฟังคำถามที่ว่าป๋าไปไหน ผมก็เลยจำใจไร้มารยาทออกจากบ้านไปเงียบๆ
เดินเตาะแตะไปขึ้นแท็กซี่ เหมือนแบตจะหมด ร่างกายมันฝืดๆอืดๆเหมือนไม่ได้หยอดน้ำมัน นี่ถ้าฝนตกลงมาอีกหน่อยนะ...พระเอกโดนทิ้งชัดๆ
ในรถเงียบสนิท จนคล้ายว่าอยู่คนเดียว ทำให้ผมเปิดสวิตช่างคิดขึ้นมา คิดไปถึงตอนที่ไอ้หน่อยพาผมไปบ้านมันครั้งแรก วันที่เจอกับพี่นิด วันที่ยังเป็นแค่พี่ชายกับเพื่อนน้อง จนถึงวันที่คำเรียกมันเปลี่ยนไป ปีแล้วปีเล่า... ในความรู้สึกผมมันเหมือนเพิ่งผ่านมาไม่นานเอง
พี่นิดเป็นครั้งแรกของผมในหลายๆเรื่อง แต่ผมอาจจะลืมคิดไปว่าผมไม่ใช่ครั้งแรกในหลายเรื่องของพี่นิด
พี่แท็กพาผมมาถึงหน้าบ้าน ในเวลาอย่างนี้ผมไม่รู้ว่าจะมีใครอยู่บ้านบ้างแต่คงมีแม่คนนึงล่ะที่อยู่โยงตลอด
“อ้าว เบบี่? เกิดอะไรขึ้นลูก” ทันทีที่ผมเห็นแม่ ผมก็เดินเข้าไปกอด แม่ที่กำลังรดน้ำต้นไม้ทิ้งสายยางลงหันตัวมาโอบผมกลับ แค่มือที่ไม่ได้นุ่มนิ่มเพราะทำงานมาเยอะของแม่ลูบหัว น้ำตาผมก็เอ่อ ณ วินาทีนี้ ต่อให้เห็นหมาขี้ผมก็คงร้องไห้อ่ะ “ร้องไห้มาหรือลูก”
เท่านั้นแหละ แม่ผมก็พาเข้าบ้านมานั่งซักไซ้สาเหตุทันที จากที่สะอึกสะอื้นอยู่กับแม่เงียบๆสองคนกลายเป็นว่ามีเจ้บ๋อมมานั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋อรวมอยู่ด้วย
“แม่... แม่ยังเก็บของที่พี่นิดให้ไว้อยู่รึเปล่า?” ผมถามเสียงเครือ
“ไอ้ที่ว่าเป็นสินสอดน่ะหรอ หูย ป๊าเขาเก็บแยกส่วนเลยนะ มีการลงบัญชีรับ ไม่มีตกหล่นแน่นอน” แม่พูดเจือแววขบขัน ป๊าผมก็งี้แหละ หวังเสมอว่าจะได้คืนของพวกนั้นให้ครอบครัวพี่นิดยามที่พวกเราเลิกกัน
“แม่เตรียมๆไว้นะ อาจจะต้องคืนให้พี่นิดก็ได้” ป๊าผมนี่มองการไกลเสมอ
“หมายความว่าไง ทะเลาะกับพี่เขาหรือลูก”
“พี่นิดเขามีคนอื่น” ถ้าตามที่ผมมโนน่ะนะ
“จริงเหรอไอ้บี๋” เจ้บ๋อมที่นั่งฟังเงียบๆ สอดขึ้นเสียงดัง หน้าตาตกใจอย่างกะเป็นเป็นหนึ่งในผู้เสียหาย
“ไม่จริงมั้งลูก” แม่ก็อีกคน
“ผมได้ยินกับหู (มโนกับหัว) ผู้หญิงคนนั้นขอโทษบี๋ด้วย” ใช่! ในหูผมยังก้องไปด้วยคำขอโทษนั่นอยู่เลย ถ้าไม่ได้ตีท้ายครัวผมแล้วจะมาพูดขอโทษกันทำไมวะ
“คุยกับพี่เขาแล้วหรือยัง”
“ไอ้หน่อยโทรกลับไปอีกรอบ พี่นิดก็ปิดเครื่องไปแล้ว”
แม่กับเจ้สูดหายใจเข้า หน้าตาคล้ายยังไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ฟัง ทำไมล่ะ? พี่นิดเครดิตดีกว่าผมตรงไหน ทำไมถึงไม่เข้าข้างผม
“เล่าให้แม่ฟังที เอาแบบละเอียดนะ”
ผมก็จัดเต็ม เล่าระเอียดยิบ พร้อมกับสอดแทรกความคิดส่วนตัวเข้าไปเพื่อเพิ่มอรรถรส พอเล่าจบ แม่กับเจ้บ๋อมก็ยังมีอาการไม่ต่างจากเดิม สีหน้ายังคงเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
“ตามหน่อยมาหาแม่ทีนะบี๋ แม่อยากฟังจากปากหน่อย”
ผมก็ทำตาบัญชา โทรไปหาไอ้หน่อยที่ไม่มีอิดออดบอกปัดแม้แต่น้อย ถามยังมาถึงบ้านผมด้วยเวลาอันรวดเร็วเสียด้วย มันก็คงร้อนใจไม่ต่างจากผม เพื่อนที่ดีจริงๆ
“แม่อยากรู้ว่าหน่อยเคยระแคะระคายมาก่อนมั้ย เรื่องที่พี่ชายเรามีคนอื่น” แม่ถามเข้าเป้า ตรงประเด็น เล่นเอาไอ้หน่อยอ้าปากค้าง
“พี่นิดไม่มีใครนะครับ พี่ชายผมมีบี๋คนเดียวจริงๆ”
“แล้วที่น้องพี่ได้ยินมันคืออะไรล่ะ?” เจ้บ๋อมคาดคั้นบ้าง เจ้ติดตามสถานการณ์ไม่ห่าง แม้ผมจะคิดว่าน้ำกับสบู่ยังไม่ได้ผ่านตัวเจ้ก็ตาม
“ผม...เอ่อ...”
“แม่อยากจะบอกหน่อยให้รู้ไว้ ไม่มีพ่อแม่ที่ไหนใฝ่ฝันอยากให้ลูกชายตัวเองไปเป็นเมียคนอื่นหรอกนะ ในเมื่อป๊ากับแม่ยอมยกบี๋ให้ง่ายๆ แต่พี่ชายเราเขาไม่ต้องการแล้ว แม่ก็จะเอาเบบี๋คืน จะให้พี่รบกับพี่บุ๋มไปขนข้าวของบี๋กลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย ส่วนไอ้เรื่องสินสอดที่พี่ชายเราให้แม่ไว้ แม่จะคืนให้ทุกอย่างไม่มีตกหล่นแน่นอน แล้วถ้าพี่เราเขาอยากจะได้อะไรคืนจากบี๋อีกก็บอก ถ้าคืนเป็นของได้แม่จะคืนให้ แต่ถ้าไม่ได้ แม่จะให้ป๊าตีเป็นเงินไปแล้วกัน จะทะเลาะอะไรกันแม่ไม่ว่า แม่ไม่สนด้วยเพราะถือว่าเป็นเรื่องของคนสองคน แต่ถ้ามีมือที่สามเข้ามาเกี่ยว แม่ยอมไม่ได้ ลูกของแม่ไม่ใช่ของตายของใคร”
เจ๋งโคตร! ผมอยากจะบอกแม่อย่างนี้อ่ะนะ ไอ้หน่อยนี่นั่งอ้าปากค้างหน้าซีดไปแล้ว
“ป้าครับ คือ...” ไอ้หน่อยเหมือนคนไปไหนไม่ถูก หน้าตาดูอึ้งๆโง่ๆ ผมเองก็สงสารเพื่อนที่ต้องมารับฟังเรื่องแบบนี้แทน แต่ทำไงได้ มันเป็นน้อง อย่างน้อยข้อความจากท่านแม่ของผมคงส่งไปถึงพี่นิด
“ผมขอโทษครับ” ไอ้หน่อยแทบจะตะโกน พวกผมสามแม่ลูกก็มองมันอย่างงุนงง หน้าเข้มๆของมันก้มหน้างุดอย่างคนลุแก่โทษ “เรื่องมันเกิดจากที่ผมบอกพี่นิดเองครับ”
“พูดมาให้หมดนะหน่อย!” เจ้บ๋อมทำเสียงเข้ม
“บี๋มันมาปรึกษาผมเรื่องเซอร์ไพรส์พี่นิดเรื่องวันครบรอบ ผมก็เลยโทรไปบอกพี่เขา” ไอ้หน่อยอ้อมแอ้มสารภาพ ไม่มีใครกล้าขัดจังหวะมันสักคน “พี่นิดเขาเลยอยากเซอร์ไพรส์กลับบ้าง อยากให้บี๋มันตกใจ”
ผมหมดคำพูด กูไม่Surpriseสักนิด กูShock!!
ผมแม่งไม่รู้จะโกรธไอ้หน่อยดีมั้ย เพราะดูมันก็ตกใจจริงๆที่เห็นผมร้องไห้
“ไหนล่ะหลักฐาน” เจ้บ๋อมไม่ยอมแพ้ ไอ้หน่อยชั่งใจอยู่สักพักก่อนจะล้วงมือถือออกมาโทรออก เสียงสัญญาณรอสายดังขึ้นให้ได้ยินอย่างชัดเจน ไอ้หน่อยมองหน้าทุกคนรวมทั้งผม จนกระทั่ง...
//มีอะไรหน่อย...// ป๋ารับสาย
“เอ่อ...บี๋มันโทรหาพี่เมื่อเช้า รู้ใช่มั้ย?” ไอ้หน่อยกรอกเสียงลงไป
//รู้ หึหึ พี่ให้คุณปริมรับสายว่ะ//
“ใครอ่ะ แล้วทำไมไม่มารับบี๋เมื่อวาน”
//พี่ติดงานจริงๆ โครงการมีปัญหานิดหน่อยนี่ยังไม่ได้นอนเลย แล้วบี๋เป็นไงมั่งโกรธพี่เปล่า?//
“มันคงไม่โกรธอ่ะถ้าพี่โทรมาบอกมันเองโดยที่ไม่มีคนอื่นรับสายในตอนเช้าน่ะนะ”
//ก็ไหนแกบอกว่าบี๋อยากให้ปีนี้มันแตกต่างไง นี่พี่กะทำให้โกรธมากๆแล้วค่อยง้อนะเนี่ย เตรียมของขวัญไว้ให้แล้วด้วย//
พอถึงจุดนี้ไอ้หน่อยรีบหันมามองหน้าผม “เอ่อ...ผมไม่รู้ด้วยแล้วนะ ตามแต่พี่เหอะ”
//ดูแลบี๋ดีๆนะโว้ย ค่ำๆพี่คงถึงกรุงเทพฯ แค่นี้ก่อนนะ//
แล้วพี่นิดก็ตัดสายไป
บรรยากาศภายในห้องมันดูอึมครึมกระจุกกันเป็นมวลหนักๆ ผมไม่รู้ว่าคนอื่นที่ได้ฟังคำเฉลยจะรู้สึกยังไง แต่ผมดีใจไม่ออก โล่งใจไม่หมด พี่นิดคิดว่ามันจะจบง่ายๆโดยการง้อผมงั้นเหรอ เล่นกับความรู้สึกผมจนป่นปี้อย่างนี้แล้วน่ะนะ
อยากให้ผมเซอร์ไพรส์
อยากให้มันแตกต่าง
ทำให้โกรธมากๆแล้วค่อยง้อ
เห็นว่าผมง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ...
ผัวเลว!!!
“ถ้าพี่มึงอยากจะเล่นอย่างนี้ก็ได้... ปีนี้ได้ประหลาดใจกันหนักแน่!!” ผมหมายมาด
“บี๋กูขอโทษ แต่พี่นิดไม่ได้มีเจตนาไม่ดีนะ”
“กลับไปเลยหน่อย ไม่อยากเห็นหน้าตอนนี้ กูงอน!” ผมปั้นหน้านิ่งใส่มัน “แล้วถ้ามึงปูดเรื่องนี้ให้พี่ชายมึงรู้นะหน่อย กูกับมึงขาดกัน”
ไอ้หน่อยเดินคอตกกลับบ้านไปตามระเบียบ ผมนี่ยังโกรธแทบระเบิดอยากจะหาทางระบายเต็มแก่
“อย่างนี้มันต้องแก้แค้น” เจ้บ๋อมจุดประกาย แต่แววตาพี่แกอย่างกับเด็กเห็นเรื่องสนุกอยู่ตรงหน้า
“แม่ก็ว่าพี่เขาเล่นแรงเกินไป ถ้าถ้าแกล้งกันไปมา คงได้เลิกกันจริงซะเปล่าๆ” ผมกับเจ้ถึงกับสลด มันก็จริงอย่างที่แม่ว่า “แต่ถ้าจะเอาคืนเล็กๆน้อยๆ แม่ก็เห็นด้วย อย่างนี้มันหยามกันชัดๆ”
ซะอย่างนั้น
ตกเย็นการชำระแค้นเล็กๆน้อยๆของผมจึงเริ่มขึ้น เมื่อพี่รบกับพี่บุ๋มกลับบ้าน เจ้บ๋อมจึงไม่รอช้าที่จะชักชวนให้มาเข้าร่วมแผนการ และต่อให้พี่รบไม่ค่อยเห็นด้วย แต่เจ้บุ๋มก็ดึงดันจนสำเร็จ
♪ ♪ ~ ♪ ♪ ~ ♪
โทรศัพท์ผมแผดเสียงร้อง จะมีใครที่โทรมาหาผมตอนสองทุ่มอย่างนี้ถ้าไม่ใช่ป๋า ผู้ร่วมขบวนการทั้งหลายมองหน้ากันเหมือนนัดแนะ และกรรมก็ตกไปที่พี่รบ
“เอ่อ...ครับ” พี่รบกดรับสาย พร้อมเปิดสปีกเกอร์โฟนให้ได้ยินทั่วกัน
//...ใครน่ะ บี๋ไปไหน// ป๋าเสียงเครียดมาเลย สงสัยคงจะจำเสียงพี่รบไม่ได้
“เบบี๋อาบน้ำอยู่” พี่รบก็ตอบตามไดอะล็อกที่ผมให้ไว้
//คุณเป็นใคร!!! ให้บี๋มารับสายผม// เสียงป๋าโคตรน่ากลัว พี่รบนี่อึกอักเหงื่อแตกไปแล้ว ศรีภรรยาเห็นท่าจะไม่ได้เรื่องเลยจัดการคว้าโทรศัพท์ไปตัดสายแล้วปิดเครื่องทันที
“โหย...ผัวแกหึงแรงน่าดูอ่ะบี๋” เจ้บุ๋มบอก ทั้งสี่คนมองมือถือที่ดับสนิทด้วยใจตุ้มๆต่อมๆ ผมนี่เริ่มหวาดกลัวว่าเรื่องมันจะไปกันใหญ่ แต่ก็มีเจ้บ๋อมคอยปลุกปลอบใจ
“โดนซะมั่ง จะได้รู้ว่าแกรู้สึกยังไง”
ใช่ๆๆ ตอนนั้นผมเสียศูนย์ไม่น้อย เสียน้ำตาโดยใช่เหตุไปตั้งเยอะ
แต่เวลาเพียงครึ่งชั่วโมงผ่านไปเท่านั้น ผมก็ได้ยินเสียงป๊าโวยวายมาจากหน้าประตูบ้าน
“ไม่รู้ไม่ชี้ ลูกอั๊วไม่อยากเจอลื้อจบมั้ย”
ป๊าผมทำหน้าที่ได้ดีเกินคาด เกือบยี่สิบนาทีที่ป๊ากับป๋าตั้งแง่ใส่กันอยู่หน้าบ้าน และก็เป็นป๊าที่เดินหน้าบานกลับเข้ามา ลูบหัวจุ๊บกระหม่อมผม
“ขวัญเอ๊ยขวัญมา ป๊าจะหาเมียให้นะลูก”
ผมอยากจะยิ้มรับกับโอกาสที่ป๊ามอบให้ แต่ผมก็ยังมีสามีอยู่เป็นตัวเป็นตน ไม่อยากได้ภรรยาเพิ่มแน่นอน
ป๋าไม่ได้กลับบ้าน...
ผมที่เดินออกจากบ้านกำลังจะไปเรียน เจอกับแอสตันมาติน แรพพิด เอส สีดำคุ้นตาจอดอยู่ข้างกำแพง รถหรูขนาดนี้มาจอดหน้าบ้านผมคงไม่ใช่ใครนอกจากป๋าคนเดียว ผมเดินตรงเข้าไปส่องกระจกเพื่อมองด้านในทันที พอเห็นลางๆว่าคนตัวใหญ่นอนเหยียดกายกับเบาะในพื้นที่จำกัด กระจกด้านคนขับเปิดไว้เล็กน้อยเพื่อระบายอากาศ
ผมหายโกรธป๋าทันที
แต่ผมต้องโกออนต่อไป เพื่อแผนการเซอร์ไพรส์ที่ผมคิดได้เมื่อคืน
ผมเดินไปเคาะกระจกสองสามทีป๋าก็สะดุ้งเฮือกตื่นขึ้นมามอง ผมเดาว่าสถานที่มันคงไม่เอื้อให้ป๋าหลับลึกได้อย่างเคย ไม่ถึงครึ่งนาทีที่ป๋าพรวดพราดออกมาจากรถเพื่อเดินมาหาผม ใบหน้าป๋าดูโทรมเล็กน้อย แต่รอยยิ้มที่ส่งมาให้ผมยังดูสว่างไสวเช่นเคย ผมนี่อยากจะยิ้มรับใจจะขาด แต่ต้องเสแสร้งแกล้งเฉยชา
“พี่นิดมีอะไรกับผมเหรอ...” เริ่มด้วยการเปลี่ยนสรรพนาม ป๋าชะงักเท้า รอยยิ้มหุบลงแทนที่ด้วยใบหน้าซีดเผือด
“เบบี๋...”
“ป๊าไม่ได้บอกพี่เหรอว่าผมยังไม่อยากเจอหน้า” ผมตีเสียงเรียบหน้านิ่ง แต่ใจนี่หวั่นไหวโคตรๆ
“บี๋โกรธพี่เหรอครับ”
“แล้วพี่ทำอะไรให้ผมโกรธเหรอ...ผิดนัดแล้วไม่โทรบอก หรือว่าเรื่องผู้หญิงที่ชื่อปริม” ผมเหมือนจะเห็นป๋าจุดรอยยิ้มนิดๆ ยังนะ ยังไม่สำนึกอีก...
“ปริมคนประสานงานให้พี่น่ะครับ บี๋อย่าคิดมากนะ หายโกรธพี่นะครับ” ป๋าเดินมาจับไม้จับมือผม “แล้วเมื่อวานพี่โทรหาบี๋ มีใครที่ไหนรับสายก็ไม่รู้”
“อ๋อ...ก็แค่...เพื่อนน่ะครับ พี่อย่าคิดมากเลย” ผมย้อนเสียงเย็น ป๋าเริ่มนิ่วหน้าไม่ชอบใจ แต่ผมไม่สน “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมไปเรียนก่อนนะ”
“อย่าทำกับพี่อย่างนี้เลยนะครับ บี๋เย็นชาจนพี่กลัวแล้วนะ” น้ำเสียงป๋าที่ฟังดูออดอ้อนเริ่มจะทำให้ผมเหลวเป๋ว
“ผมว่าเราห่างกันสักพักเถอะครับ” ประโยคเด็ดถูกพ่นออกไป ป๋าตาโตอ้าปากค้างไปแล้ว
“ไม่!!!! พี่ไม่ยอม” ป๋าเริ่มโวยวายเสียงดัง
“ผมว่าเวลาเกือบห้าปีมันคงจะนานเกินไป ต่างคนต่างอยู่จะได้คิดทบทวนกันว่าจะเอายังไงกันดี เผื่อว่าป๋า...” ผมยังพร่ำเพ้อไม่จบป๋าก็ดึงตัวผมเข้าไปกอดเต็มแรง กระดูกแทบแหลก
“ไม่ๆ พี่ไม่คิดอะไรทั้งนั้นแหละ จะอยู่กับบี๋คนเดียว”
“ถ้าอย่างนั้นพี่ก็ควรจะให้โอกาสผมคิดบ้าง” ผมขืนตัวออกจนสำเร็จ หน้าตาป๋านี่บอกได้เลยว่าช็อกสุดๆ “ผมไม่อยากเจอพี่จนกว่าจะถึงวันเกิดหน่อย... แล้วผมจะบอกในสิ่งที่ผมตัดสินใจวันนั้นนะครับ”
“บี๋” ป๋าแทบจะครางชื่อผมออกมา และก่อนที่ผมจะใจอ่อนล้มพับแผนการ ผมก็ตัดสินใจเดินเข้าบ้านแม่งเลย
ตลอดหลายวันที่เหลือ ผมไม่ยอมเจอป๋าอย่างที่ปากว่า แต่ก็ยอมรับสายบ้างเพราะทนคิดถึงไม่ไหว และทุกครั้งที่ป๋าเริ่มวกกลับมาพูดให้ผมกลับไป ผมก็จะตัดสายทันที ผมไปเรียน แล้วก็ฝึกซ้อมในสิ่งที่ตั้งใจให้สำเร็จ จนกระทั่งวันแห่งการชี้ชะตาก็ดำเนินมาถึง
.
.
.
.
-
.
.
.
.
งานวันเกิดไอ้หน่อยจัดขึ้นที่บ้านเหมือนทุกปี บรรยากาศยังคงคึกคักด้วยเพื่อนเก่าและใหม่ ดูเหมือนจะใสใสแต่เปี่ยมไปด้วยแอลกอฮอล์ ผมยิ้มหัวเราะไปกับเพื่อน เห็นป๋าเดินโฉบไปโฉบมาแต่คงยังไม่กล้าเข้าหาผม ป๋าดูโทรมลงผิดหูผิดตา แต่ก็ยังเปล่งรัศมีความหล่อได้ไม่มีตก วัดได้จากเพื่อนสาวหลายคนที่ยังคงจับจ้องป๋าตาเป็นมัน
หลังจากไอ้หน่อยเป่าเค้กเป็นที่เรียบร้อย ก็ได้เวลาของผมซะที ผมเดินผ่านหน้าคนตัวใหญ่ไป และก็ตามเสต็ปเพราะป๋าเดินตามในทันที ผมเดินเอื่อยๆขึ้นไปบนชั้นสอง เปิดประตูห้องนอนป๋าเข้าไปแล้วรีบล็อกประตูก่อนเพื่อสำรวจความพร้อม
ผมใช้ห้องนอนของป๋าเป็นที่เป็นสถานที่สำหรับวันครบรอบ เพราะมันเป็นห้องที่ผมจดจำไม่รู้ลืมในค่ำคืนนี้เมื่อห้าปีก่อน ผมใช้โอกาสที่ป๋าอยู่ที่บ้านของเรา มาตกแต่งสถานที่ วันนี้ก็กำชับแม่บ้านทุกคนว่าอย่าให้ป๋าเข้าห้องได้เป็นอันขาด และป๋าก็ทำให้เรื่องมันง่ายเพราะตลอดงานเอาแต่ป้วนเปี้ยนใกล้ผมไม่ห่าง
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ผมรีบหยิบกีตาร์โปร่งสีขาวมาถือไว้ ก่อนจะเปิดประตูออกโดยแอบอยู่ด้านหลัง
ประตูปิดลงไปแล้ว พร้อมกับป๋าที่ยืนอยู่ ผมไม่รู้ว่าป๋าทำหน้ายังไง แต่ป๋าก็เอาแต่ยืนนิ่งเงียบมองไปยังเบื้องหน้า
บนหัวเตียงมีตัวต่อเลโก้สีขาวที่ผมหมดเงินไปไม่ใช่น้อย ต่อเองกับมือ เป็นตัวอักษรว่า LOVE P๋A และกำแพงมีรูปภาพมากมายที่ผมปริ๊นไว้หลากหลายขนาด แปะกระจายไว้ตามผนังรอบๆ เป็นรูปตลอดระยะเวลาห้าปีที่ผ่านมาของเรา บนเตียงมีตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลตัวใหญ่วางอยู่พร้อมกับกล่องกำมะหยี่บนหน้าตัก
ผมเริ่มกระชับกีตาร์ให้อยู่ในท่าเตรียมพร้อม คอร์ดซีถูกพรมไปบนเส้นสาย พร้อมกับเสียงร้องเพลงที่ทำให้ป๋าหันกลับมามอง
How gentle is the rain that falls softly on the meadow.
Birds high up on the trees serenade the clouds with their melodies.
Oh...
See their beyond the hill, the bright colors of the rainbow.
Some magic from above. Made this day for us, just to fall in love.
ป๋ายิ้มกว้าง สายตาที่จับจ้องผมประกายแวววับ น่าหลงใหล มันยากจริงๆที่จะไม่ยิ้มตาม ก็ในเมื่อความรู้สึกของผมมันไม่ได้ต่างไปจากบทเพลงที่ร้องเลย
You hold me in your arms, and say once again you love me.
And that your love is true, everything will be just as wonderful.
ผมยิ้มไปกับเนื้อเพลง ผมไม่เคยเบื่อที่จะฟังคำว่ารักจากป๋าเลยแม้แต่น้อย เพราะผมรู้ดีว่ามันเป็นเรื่องจริงแท้ ทุกๆวันที่อยู่ด้วยกันมันเลยช่างวิเศษจนผมรู้สึกว่าตัวเองน่าอิจฉา
Now, I belong to you, from this day until forever.
Just love me tenderly and I'll give to you every part of me.
Oh...
Don't ever make me cry, through long lonely nights without us.
Be always true to me, keep this day in your heart eternally.
เพลงจบลงแล้วพร้อมกับคอร์ดสุดท้าย ป๋าเดินเข้ามาหาผม เอากีตาร์ไปถือแล้ววางลงกับพื้นห้อง เราเดินจูงมือกันมานั่งบนเตียง ข้างๆหมีสีน้ำตาล ผมนั่งตักป๋าอย่างเต็มใจ มันดูเชื่องช้านุ่มนวลกว่าที่ริมฝีปากเราจะสัมผัสกัน อ่อนหวานชวนเคลิบเคลิ้มจนผมไม่อาจต้านทานการลุกล้ำนั้นได้ ตราบจนห้วงลมหายใจขาดตอน
เราละริมฝีปากออกจากกัน แต่กลับแตะแต้มด้วยรอยยิ้ม ดวงตาคู่คมของป๋ายังมองผมอยู่เสมอ ไม่ว่าเมื่อไหร่มันก็ไม่เปลี่ยนแปลง ถึงผมจะเป๋ไปกับการกระทำครั้งนี้ของป๋าก็เถอะ
“เบบี๋...”
“วันนี้...ป๋าบอกรักบี๋แล้วหรือยัง?” ป๋าขำเล็กน้อยกับสโลแกน ก่อนจะจุ๊บแก้มผม กระซิบเบาๆที่ข้างหู
“รักครับ พี่นิดรักบี๋ที่สุด”
มันเขินจนอยากจะลงไปชักดิ้นชักงอ ก็เลยคว้ากล่องที่น้องหมีขึ้นมาแก้อาย ผมเปิดกล่องกำมะหยี่ออก แหวนเกลี้ยงสองวงเด่นตระหง่านตัดกับผ้าเรียบลื่นสีน้ำเงินเข้ม ป๋ามองแหวนสองวงตาโต แล้วหันมายิ้มกับผม
“แพลตตินัมเชียวนะ บี๋หมดตูดเลยรู้เปล่า” ผมพูดเหมือนจะขำ แต่เรื่องจริงล้วนๆ แหวนสองวงทำเอาเงินเก็บผมร่อยเหรอลงไปอย่างรวดเร็ว แต่...ผมเต็มใจ
“พี่จะเลี้ยงบี๋ไปทั้งชีวิตเลย”
ผมหยิบแหวนวงใหญ่ขึ้นมา “อยากให้บี๋ใส่นิ้วไหนดี”
ป๋าชูมือซ้ายขึ้นมาแล้วยื่นนิ้วนางมาให้ ผมยิ้มรับ ใจตุ๊มๆต่อมๆว่ามันจะพอดีมั้ย กะเอาล้วนๆ แต่เมื่อผมดันแหวนเข้าไป มันก็พอดีอย่างไม่น่าเชื่อ ... ผมเงยหน้ามองป๋าที่ยิ้มอย่างเบิกบาน
ป๋าหยิบแหวนอีกวงจากล่องมาใส่ให้ผมบ้าง นิ้วเดียวกัน ข้างเดียวกัน...
“แล้วบี๋ล่ะครับ...บอกรักป๋ารึยัง”
“บี๋รักพี่นิดที่สุด...รักมากๆ” ผมจูบแก้มป๋า “ห้ามทำอย่างนั้นอีกนะ ผมไม่อยากร้องไห้แบบนั้นอีกแล้ว”
Don't ever make me cry, through long lonely nights without us.
“พี่รักแค่บี๋...รู้ใช่มั้ยครับ” ป๋ากระซิบบอกผมอีกครั้ง กับจูบแสนหวานที่ทาบทับอีกระรอก
Be always true to me,
Keep this day in your heart eternally.
ยาวมากอย่างที่ไม่เคยต้องต่อหน้ามาก่อน...
เพลงที่บี๋ร้องเป็นเพลงเช็คอายุพอสมควร ใครเคยฟังมั่งนะ Lover's Concerto
คนเขียนไม่เคยฟังต้นฉบับ แต่เสียงของKelly Chan หวานสดใส เหมาะกับเพลงมาก
ใครอยากได้คำแปล ก็ไปหาเอากับอากู๋นะคะ อยากฟังเพลง ก็ไปหาพี่ยู
ราตรีสวัสดิ์ค่ะ
รักคนอ่าน :กอด1: รักคนเม้น :กอด1:
Untill we meet agaiN
-
น้องเบบี๋กลับมาให้เราหายคิดถึงแล้ว ถ้าคุณคนเขียนจะกรุณา เราอยากอ่านเรื่องคืนแรกของน้องบี๋กับป๋า อยากรู้ว่าเริ่มต้นรักกันได้ยังไง
-
เบบี๋แีรดล้วนๆ มีกระซู่ปนมาหน่อยนึงงงง น่าลากกก เอ้ย!! น่าร๊ากกกกก :haun4:
-
อิคู่นี้หวีดหวานฟินเวอ จนน่าหมั่นส้ายยยนนน
-
บี๋น่ารักมาก
-
แกล้งให้โกรธกันพอประมาณอย่าให้ถึงขั้นต้อร้องไห้เลย แทนที่จะประทับใจแต่เสียใจแทน วันดีๆเนอะ
แต่อิจฉาเบบี๋จริงๆ
-
อิจฉาาาา คนโสดมีบ้างไหมลองยกมือขึ้นหน่อย~~ สวีทกันเกินไปแล้วววว
-
อ่านเรื่องนี้แล้วหลงรักป๋ากับบี๋ ป๋ารักบี๋มากๆเลยนะ ทุ่มทุกอย่างแต่หื่นใส่ตลอดๆ
ชอบที่ไปบ้านคุณย่ากันแล้วบี๋ทำอาหารไม่ได้ แล้วป๋าบอกบี๋แบบนั้น เขินแล้วซึ้งกับรักที่ป๋าให้บี๋มากๆ
บี๋ก็น่ารัก ยอมป๋าตลอดๆเลย รู้เลยทำไมหน่อยถึงว่าว่าแรด :z1:
อยากรู้ว่าอะไรทำให้พี่นิดมาชอบมารักบี๋ได้ ถึงขนาดจับปล้ำแบบนั้น อยากอ่านความคิดพี่นิดบ้าง
อยากรู้ถึงความรักที่พี่นิดมีให้บี๋ผ่านตัวพี่นิด มันคงจะซึ้งและอบอุ่นมากแน่ๆ เพราะแค่นี้ก็ทำเอาเขินและอิจฉาบี๋ไปพร้อมๆกันกับความรักที่พี่นิดมีให้บี๋ :-[
-
เบบี๋น่ารักกกก
อยากอ่านเรื่องคืนแรกในวันเกิดหน่อยเหมือนกันค่ะ >_<
-
อิป๋าก็แกล้งได้น่าตบไปหน่อยนะ
-
ป๋าเกือบเป็นหม้าย ทำครอบครัวตัวเองแตกแยกซะแล้ว แกล้งบี๋จนต่อมน้ำตาแตก แต่พอโดนแกล้งกลับ หึงหน้ามืดไปเลย แต่ตอนหลังเล่นเอาหวานน้ำตาลเรียกพี่เลย
อยากรู้วันแรกที่คู่นี้เจอกัน ว่ารู้สึกอย่างไรต่อกัน และวันที่ทำให้น้องบี๋เสียไข่แดง 555
-
ป๋าแกล้งน้องแรงมากกกก ต้องโดนเอาคืน แต่แกข็อคจริงตอนน้องบอกให้ห่างกันก็เขารักของเขามาก
ชอบครอบครัวเบบี๋มาก ป๊านี่แบบมีทำบัญชีพร้อมเอาลูกคืนตลอดเวลา 555 ส่วนแม่ก็แบบเด็ดอ่ะ ลูกชั้นชั้นรัก ใครห้ามแตะ
เซอร์ไร์สน่ารักมาก อบอุ่นสุดๆ
ชอบบทสนทนาหน่อยกับบี๋มาก คือฮา บี๋ก็คือแฮ่ดมาก ตรงมาก เพราะป๋าแหละทำให้น้องเป็นงี้ 555 ก็มีสามีมา 5 ปีละ เรื่องพวกนี้ชิลฮ่ะ กร้ากก
ขอบคุณค่ะ
-
น่ารักทั้งคู่เลยแต่
บี๋กับป๋าเล่นกันแรงเนอะ
แบบนี้มันทำให้ความใว้ใจลดน้อยลงเลยนะ
-
:L1: :L2: :3123:
-
เกือบเลิกแล้วมั้ยละป๋า
เซอร์ไพร์!!!!
น้องบี๋น่ารักโพดๆ
-
แกล้งกันอย่างแรง5555555
แต่ชอบมากกกกหวานสุดๆ
แบบรักกันมากๆอ่ะ 5ปีไม่ทำให้หวานน้อยลงเลย
-
หวานกันจริงกันจัง
-
น่ารักอ่ะ แต่แผนป๋าก็แรงนะ แต่ของบี๋แรงกว่าเยอะ อิอิ :z1:
-
โอยยยยย
น่ารักจนจะดิ้น
ป๋าแกล้งแรงมากจริงๆ
แต่บี๋ก็เอาคืนเบาๆแบบไม่ให้เสียเวลา
โฮวววว ดีอ่ะ
เขินนนนนน
-
1000 like
-
หวานโคตรๆ >\\<
-
โอ๊ย หวานไปแล้ววววววว
-
ตอนแรกจิร้องตามบี๋แระ แต่ตอนหลังยิ้มแก้มแทบแตก :o8:
-
น่ารักจัง น้องเบบี๋
-
ตามมาจากกระทู้แนะนำ
สนุกมากกค้าา อ่านไปยิ้มไป ไม่หุบยิ้มเลย
อิจฉาป๊ากะเบบี๋ คู่รักหวานชื่น :-[
-
เบบี๋เป็นนายเอกที่เราชอบมากๆ >////< เหมือนจะใสแต่ก็ไม่
น่ารักน่าใคร่เป็นที่สุด ป๋าไปไหนไม่รอดหรอกหนูบี๋
ได้ของขวัญที่แสนเลอค่าจากหนูบี๋ แล้วของป๋าล่ะเป็นอะไร
เห็นแต่ละอย่างแล้วอยากจะเป็นลมเพราะความอิจฉา
นานๆมาทีก็ทำเอาเราฟินไปหลายวัน :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดค่า~
-
อ่านแล้วหลงรักเบบี๋มากมาย
>.<
-
อ่านจบแล้ว ก็เข้าใจนิยามของบี๋ได้ว่า แรดแบ๊วๆ
-
:hao7: ชอบมากกกกกกกค่ะขอบอกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ป๋าคิดได้ไง
-
พึ่งตามอ่านทันคะ คู่รักหวานเวอร์
อยากอ่านเวอร์ชั่น เสียซิงจังง
-
ตอนที่...หก
ป๋ากับหลุมใหญ่ๆที่เรียกว่ารัก
ผมชื่อนิธานครับ...หรือคุณจะเรียกว่าพี่นิด น้องนิด หรือเพื่อนนิดก็ตามแต่เห็นควร ส่วนอีกชื่อนึงที่ฟังดูขัดหูสักเล็กน้อย แต่ฟังไปบ่อยครั้งก็ยอมรับเป็นชื่อตัวเองอย่างเต็มใจ ‘ป๋า’ ชื่อนี้เมียผมเรียกได้คนเดียวนะครับจะบอกให้รู้
“ป๋า...” เสียงพึมพำละเมอดังขึ้นมาจากปากจิ้มลิ้มน่ารักของคนที่นอนอยู่ข้างๆ ใบหน้าขาวผ่องใสวิ้งค์อิ่มเอิบหลังจากได้รับโปรตีนชั้นดีจากผมไปหลายรอบ ไม่ว่าจะมองเบบี๋อีกสักกี่ครั้งกี่ปีผมก็ยังยิ้มได้เสมอ ไอ้เด็กคนนี้ไม่ได้หน้าตาตลกอะไรหรอก ไม่ได้ขี้เหร่อย่างที่ตัวเองเข้าใจด้วย ผมแค่ยิ้มมันออกมาง่ายๆจากส่วนลึกข้างใน
รูปถ่ายหลายรูปที่แปะอยู่ตามผนังห้องล้วนแต่เป็นความทรงจำของเราทั้งสิ้น สถานที่ต่างๆที่เราไป บรรยากาศที่มีแต่เราสองคนเท่านั้นที่รู้ ความสุขที่มีแค่เราที่เข้าใจ
ผมก้มจูบหัวไหล่มนขาวจั๊วะหนักๆ สูดความกรุ่นหอมเข้าเต็มปอดก่อนจะดึงผ้านวมขึ้นห่มให้มิด เบบี๋ตัวน้อยก็รีบซุกกายเข้าหาความอบอุ่นนั้นทันที
ผมจำได้ไม่มีวันลืมตอนที่หน่อยน้องชายผมพาเพื่อนคนแรกมาที่บ้าน บอกตรงๆว่าตื่นเต้นกันทั้งครอบครัวเพราะไอ้น้องชายคนนี้มันรักสันโดษ แม้เพื่อนจะดูเยอะแต่มันก็คบผ่านๆ ไม่ใส่ใจใคร เพราะฉะนั้นไอ้เพื่อนที่เรียกว่าถูกใจถึงขนาดที่มันพามาบ้านได้ เด็กคนนั้นคงไม่ธรรมดา
แล้วก็จริงอย่างนั้น
ไอ้เด็กตัวเล็กๆ หน้าขาวใสที่ดูเหมือนอาตี๋ แต่ติดที่ตากลมโต ปากนิด จมูกหน่อย ตัวบางๆผอมๆ เนื้อตัวสะอาดสะอ้าน... สารภาพตามตรงว่าชั่วขณะที่ผมมองเด็กคนนี้ ไม่มีความคิดอื่นใดเลยในหัวนอกจากคำว่า น่ารักเหี้ยๆ!!
รู้สึกว่าตอนนั้นเบบี๋อายุแค่14 ถ้าเอาตัวเองเป็นบรรทัดฐาน ผมว่ามันเป็นวัยที่เด็กจะกร้านโลกในระยะเริ่มแรก เท่าที่จำได้ตอนนั้นซิงผมก็สลายไปแล้วกับรุ่นพี่คนสวยที่โรงเรียน อย่างไอ้หน่อยเองก็น่าจะไม่ต่างจากผมเท่าไหร่ ยิ่งบวกกับความเป็นเอกเทศในตัว ก็เลยดูไปกันไม่ได้เลยกับเด็กหน้าซื่อตาใสท่าทางบ้องแบ๊วที่ชื่อน่ารักน่าชังว่า เบบี๋
โดยส่วนตัวแล้วการที่ผมเจอเบบี๋เหมือนกับผมค้นเจอโลกอีกใบ โลกที่ทำให้ผมสับสนกับตัวเองอย่างบ้าคลั่ง เด็กอายุ 14 ทำให้ผมนอนไม่หลับ ทำให้ผมอยากเจอหน้าบ่อยๆ รบเร้าให้ไอ้หน่อยพาน้องมาบ้านทุกอาทิตย์ ถึงขนาดขับรถไปรับไอ้หน่อยที่โรงเรียนแค่เพราะจะได้ไปส่งเบบี๋ที่บ้าน อ้างนั่นอ้างนี่เพื่อพาเบบี๋ไปเที่ยวในวันหยุด เห็นของอะไรน่ารักน่าสนใจก็อยากจะซื้อมาให้น้อง
เบบี๋แค่อยู่นิ่งๆเฉยๆ มีแต่ผมเนี่ยแหละที่เอาตัวเองเข้าไปเกี่ยวไปพัน
ตอนแรกๆเบบี๋ก็ยังดูไม่ไว้ใจผมเท่าไหร่หรอก แต่พอผมเข้าหาบ่อยครั้งเข้า เอาของฝากมาล่อนิด เอาของกินมาล่อหน่อย เด็กน้อยก็เชื่องกับผมได้ไม่ยากเย็น อารมณ์ผมตอนนั้นคงคล้ายๆกับการฝึกสุนัข จำได้ว่าอ่านหนังสือแนวนี้เยอะมาก วิธีฝึกสอนสัตว์เลี้ยง ฝึกหมาให้แสนรู้ 108วิธีพิชิตใจแมว เยอะแยะมากมาย ก็ในเมื่อมันไม่มีหนังสือว่าด้วยการเลี้ยงเด็กให้เชื่องนี่นะ
แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้ผลหรอกนะ
ไอ้การที่เพิกเฉยในสิ่งที่ไม่พอใจ ให้รางวัลเมื่อทำดี เล่นด้วยกัน สอนนั่นนิดนี่หน่อย เบบี๋ก็ติดผมอย่างที่หนังสือบอกไว้เป๊ะ ได้ยินเสียงเรียกพี่นิดๆแล้วมันชื่นมื่น ผมเจอกับน้องบ่อยมาก รับไปเที่ยว ไปติวหนังสือให้ถึงบ้าน จนสนิทกับครอบครัวบี๋อย่างไม่ยากเย็น จะเว้นก็แต่ป๊าของเบบี๋นี่แหละที่ชอบมองเขม่นผมแปลกๆ บอกตรงๆว่าผมก็ไม่ใคร่จะถูกจริตกับป๊าแกเท่าไหร่ คงเข้าทำนองที่ว่าเกลียดตัวกินไข่ เกลียดปลาไหลกินน้ำแกง ใช่มั้ยนะ? เพราะหวังเคลมลูกเขาผมก็จำต้องยิ้มสู้เข้าไว้
อะไรๆมันก็กำลังไปได้ดี ผมทำตัวเป็นมดแดงแฝงพวงมะม่วงมาสองปี มีไอ้หน่อยน้องรักรู้เห็นเป็นใจทำตัวเป็นนกกระจิบคาบข่าวเบบี๋มาให้ผมรับรู้เป็นระยะโดยแลกกับของกำนัลนิดๆหน่อยๆที่ราคามากน้อยขึ้นอยู่กับระดับความสำคัญของข่าวสาร ยิ่งเบบี๋เติบโต รัศมีความน่าปล้ำยิ่งผุดผาด ยิ่งเห็นยิ่งอยากจับกินให้ตัวเองเป็นอมตะให้รู้แล้วรู้รอด
แต่ก็ใช่ว่าจะมีแค่ผมที่คิดอกุศลกับน้องแค่คนเดียว
ผมเครียด ผมอยากมีเมีย ผมอยากมีพันธะ แต่น้องยังเพิ่งอายุ16 ส่วนผมก็บินหลาไปไกลถึง 22 แล้ว เรียนจบ มีงานทำฐานะมั่นคง ผมพร้อมจะเป็นสามีจนตัวซีดตัวสั่นแต่มันติดตรงที่เบบี๋ยังไม่รู้เห็นเป็นใจด้วย ยังดีที่ผมมีไอ้หน่อยคอยกีดกันบรรดาไฮยีน่าที่หวังกินชิ้นเนื้อของผม แต่ใครจะรู้ว่าจะเป็นแบบนี้ไปได้ถึงเมื่อไหร่ ผมว่าที่ผมปฏิบัติกับเบบี๋มันก็ใกล้เคียงกับคำว่าตามจีบแล้วนะ แต่น้องก็ยังคงไม่ได้รับรู้อะไรเอาเสียเลย ยังเบลอๆ ลอยๆ แม้ผมจะลอบแทะเล็มไปบ้างก็ยังไม่รู้ตัว และผมก็ทนไม่ได้ถ้าคนอื่นจะทำแบบผมแล้วเบบี๋ก็ยังคงเอ๋ออยู่แบบนี้
เพื่อนแสนชั่วของเบบี๋ แต่เป็นน้องแสนดีของผมอย่างไอ้หน่อย จึงได้เริ่มคิดแผนการให้ผมได้เมียสมใจ วันดีคือวันเกิดมันนั่นแหละครับ ด้วยเหตุผลที่ว่าผมจะได้สำนึกบุญคุณมันได้ง่ายสำหรับเหตุการณ์ในวันนี้
คุณเคยได้ยินมั้ยครับที่เขาว่าในสำนึกของคนเรามักจะมีเทวดากับปิศาจคอยถกเถียงกันอยู่ ไอ้เทวดามันเอาแต่คอยบอกผมว่า ‘อย่าทำเลยนะ น้องยังเด็ก ค่อยๆจีบค่อยๆเรียนรู้กันไป’ แต่ไอ้ปิศาจมันกลับเอาแต่ตะโกนเสียงสนั่น ‘ทำไปเลย มึงจะได้เป็นคนแรกของน้อง คนอื่นจะได้ไม่มีสิทธิ์มายุ่งอีก จีบให้ตายเบบี๋ก็ไม่รู้ตัวหรอกโว้ย!!!’
โอเค...ผมยอมรับว่าผมเลว
หลังจากที่ผมนั่งมองไอ้หน่อยมอมเหล้าเบบี๋ พอได้ที่พี่น้องก็ส่งซิกกัน ผมเดินขึ้นไปบนห้องนอนตัวเอง จัดเตรียมอุปกรณ์ให้พร้อมใช้ในระยะมือเอื้อมถึง และไม่นาน... ลูกปลาน้อยก็ถูกพามาปล่อยถึงที่
ผมเพิ่งจะรู้ว่าคนเมาแล้วยั่วเป็นยังไง สติผมก็ขาดผึงไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ไม่ๆ พี่นิด!! ผมเจ็บ เอาออกไปนะ ฮือๆ”
บอกตามตรงว่าตอนนี้ไม่ได้คิดอะไรเลยนอกจากความรัดแน่นที่ตุบตอดร่างอยู่ มันอุ่นร้อน นุ่มแน่น ชนิดที่ทำให้หน้ามืดตามัวได้เลย
“อย่านะ อ๊ะ ไม่ ผมเจ็บ”
จำได้ว่าตัวเองชั่วเอามากๆ พยายามเล้าโลมทุกทางให้เบบี๋สมยอม จากที่น้องร้องกระสับกระส่ายทรมานก็เริ่มมีเสียงครางหวานแซมเข้ามาบ้าง ผมพยายามอ่อนโยนอย่างที่สุดแม้ว่าใจจะอยากรุนแรงแค่ไหนก็ตาม ผมไม่อยากให้เบบี๋กลัวมากไปกว่านี้
“อ๊า อ่ะ อ่ะ อื้ม!!”
เสียงครางยิ่งเร้าความกระหายอยากของผมให้มากขึ้น จนในที่สุดเบบี๋ก็ทะลักทะลายความต้องการออกมา ผมหยุดเคลื่อนไหว ลมหายใจของเราหอบแรง หน้าเบบี๋ระเรื่อแดงน่ากิน ตาปรือฉ่ำ มองผมอย่างยั่วเย้าโดยไม่รู้ตัว ผมโน้มกายลงทาบทับ จูบริมฝีปากเจ่อเซ็กซี่ ซอกคอชื้นเหงื่อหอมๆ แวะชิมรสเม็ดทับทิมแรงๆจนน้องคราง เบบี๋ไม่ร้องต่อต้านอีกแล้ว กลับกันยามที่ผมหมุนวนสะโพกบดเบียดจนแก่นกายคว้านกับผนังนุ่มๆ เบบี๋ยิ่งบิดตัวครางกระเส่า ผมว่าน้องเริ่มพร้อมกับการทำรักต่อแล้ว
เสียงครางหวานดังไม่หยุด เบบี๋โน้มคอผมยื่นริมฝีปากต้องการจูบ มีเหรอที่ผมจะไม่สนองตอบ แต่ผมยังคงเชื่องช้าเนิบนาบจนกระทั่งถึงปลายทาง ผมแช่ค้างเอาไว้บดเบียดบั้นท้ายแนบแน่นยามชักพาให้เบบี๋ถึงฝั่งไปอีกรอบ แต่น้องกลับทำสิ่งที่ผมคาดไม่ถึง
“พี่นิด อา...” เสียงครางเรียกชื่อผมไม่หยุดซ้ำยังตอบรับการบดคลึงของผมด้วยการส่ายสะโพกไปมา
เบบี๋ติดเบ็ดผมจนได้
ผมยักยิ้มกับปลาตัวขาวๆที่ตกได้ และคันเบ็ดผมมันก็เริ่มเข็งแรงอีกครั้งเมื่อปลาเอาแต่ตอดมันไม่หยุด
“ต้องการพี่มั้ย อยากให้พี่ทำต่อรึเปล่า” ผมกระซิบข้างๆหูน้องที่ข้างแก้มแดงซ่าน เบบี๋ไม่ตอบแต่กลับพลิกหน้ามาจูบผมแทน และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นของรอบที่สอง ช่องทางนั้นเริ่มตอบรับผมได้ดีขึ้น มันลื่นเพราะน้ำรักของผมที่ทะลักทะลายในส่วนลึก
“อ๊าๆๆ!~” เบบี๋ครางไม่หยุดเมื่อผมเพิ่มแรงมากกว่าเดิม แม้จะไม่ใช่ความแรงในระดับปกติของผม แต่น้องก็หัวสั่นหัวคลอนกอดไหล่โอบตัวผมวุ่นไปหมด ปากก็เรียกพี่นิดๆ เดี่ยวก็จูบตัวผมเดี๋ยวก็จูบปากผม เซ็กซี่ที่สุด
แต่นั่นยังไม่ร้ายแรงเท่ารอบที่สาม
ผมรู้ดีว่าผมเป็นคนแรกของน้อง แต่เบบี๋กลับเรียนรู้ไวอย่างไม่น่าเชื่อ เหมือนกับว่าน้องเกิดมาเพื่อสิ่งนี้(?) เบบี๋ส่ายสะโพกตอบรับผมไม่หยุด มีการตอดเน้นๆยามที่ผมเคลื่อนกายออก เมื่อผมหยุดแต่เบบี๋ก็ยังคลึงเค้นให้มันแนบชิด
ผมเพิ่งจะรู้ว่าสวรรค์มันเป็นอย่างนี้ เมื่อผมหมดเนื้อหมดตัวทิ้งร่างซบแนบแผ่นหลังทั้งที่ยังคั่งค้างในช่องทางกับหยาดน้ำที่คงมีเต็มเปี่ยมข้างใน ผมไม่รู้ว่าเราจูบกันไปกี่ครั้ง ไม่รู้ว่าเบบี๋ข่วนผมไว้กี่รอย หรือผมดูดเนื้อตัวของน้องไปกี่จุด แต่ที่รู้ที่สุดคือความอิ่มเอมทั้งอารมณ์และร่างกาย เหมือนผมถูกเบบี๋ดึงให้ดำดิ่งลงไปในหลุมนั้นยิ่งกว่าเดิม ลึกเข้าไป จนไม่รู้ว่าจะออกมาได้หรือเปล่า
เบบี๋กำลังทำให้ผมคลั่งไคล้
ตอนเช้าน้องแค่มองผมด้วยตาโตๆคู่นั่นกับแก้มที่ยังเป็นสีระเรื่อเพราะความอาย แต่เราก็ยังจูบกัน สัมผัสตัวกันและกันโดยไม่มีเซ็กส์มาเกี่ยวข้อง เราไม่ได้คุยกันถึงความสัมพันธ์ แต่เมื่อผมมองตาน้อง ผมก็รู้ได้ทันที ว่าน้องไม่ได้มองผมเป็นแค่พี่ชายของเพื่อนอีกต่อไป เราเป็นคนรักกันโดยที่ไม่ต้องเอ่ยขอ ก็แน่ล่ะ ผมหลั่งน้ำสร้างอาณาเขตไว้แล้วนี่!
จากวันนั้นผมก็แอบลักกินขโมยกินลูกชาวบ้านมาตลอดโดยที่น้องก็โอนอ่อนผ่อนตามทุกครั้ง และผมก็ยิ่งกว่าถูกรางวัล เพราะนอกจากเมียผมจะเด็ก จะน่ารักและเซ็กซี่ เบบี๋ยังมีพรสวรรค์ในเรื่องเซ็กส์เอามากๆ น้องทำผมคลั่งทุกครั้งที่ขึ้นเตียง แม้หลายครั้งจะไม่ใช่เตียงแต่ผมก็ยังคลั่งได้เสมอ
แม้เบบี๋จะเป็นของผมทั้งตัว ทั้งใจ แต่คนอื่นก็ไม่ได้รับรู้ในสิ่งนั้น และมันทำให้ผมไม่พอใจเอามากๆ ที่ไม่สามารถตามหึงหวงน้องได้อย่างที่ต้องการ เพราะน้องเป็นผู้เยาว์ แน่ล่ะ ทุกวันนี้ผมก็ไอเป็นเสียง คุกๆๆๆ อยู่ทุกวัน การที่น้องเป็นผู้ชายก็ว่ายากแล้ว แต่น้องยังเป็นผู้ชายที่ยังเป็นผู้เยาว์อีก นั่นแหละปัญหาของผม
เคยได้ยินว่าผู้หญิงเมื่อผ่านค่ำคืนแรกแล้วจะเปล่งปลั่งขึ้น ผมเพิ่งจะรู้ว่ากับผู้ชายก็ใช้ได้ เพราะไม่ว่าจะมองยังไงน้องก็สุดแสนจะน่ารัก มีน้ำมีนวล เปล่งปลั่งไปทั้งตัว จะไปชมใครได้นอกจากผม ที่ให้น้องได้รับโปรตีนดีๆอย่างสม่ำเสมอ
ผมตัดสินใจประกาศก้องต่อหน้าคนทั้งบ้านในเวลาผ่อนคลายหลังอาหารค่ำในคืนวันนึ่งหลังจากคบเบบี๋มาได้เกือบครึ่งปี
“ผมมีเมียแล้วครับ”
พ่อตาค้าง แม่อ้าปากเหวอกว้าง ไอ้หน่อยนี่พ่นน้ำกระเจี๊ยบออกทางจมูกเลย ส่วนยัยน้อยน้องสาวคนเล็ก เพียงแค่ปรายตาหันมามองผมแล้วก็กลับไปอ่านหนังสือรวมเรื่องฆาตกรต่อเนื่องของมันต่อ
“เบบี๋เพื่อนหน่อยไงครับ ที่แม่กับพ่อบอกว่าน่ารักน่าเอ็นดู” ...ผมก็เลยชวนน้องดูเอ็นซะเลย
ตอนนี้พ่ออ้าปากพะงาบๆเหมือนปลาอมอากาศ แม่ผมนี่ตาแทบจะหลุดออกมาจากเบ้าแล้ว ส่วนหน่อยกำลังมองพ่อกับแม่หน้าตาเลิ่กลั่ก คงไม่คิดว่าผมจะกล้าพูด
“ผมรักน้องตั้งแต่เห็นครั้งแรกแล้วครับ” ผมชี้แจงต่อ “หลังจากที่ผมปล้ำน้องมาเป็นเมีย ก็ได้เสียกันมาเรื่อยเลยครับ”
ไอ้หน่อยพ่นน้ำอีกรอบแต่คราวนี้เพราะมันขำ ส่วนแม่กับพ่อผมน่ะเหรอ...
“คุณพระช่วย!!”
“Oh my GOD!!”
ถือว่าเป็นการรวมตัวกันทางศาสนาเลยทีเดียว ก่อนที่แม่ผมจะเป็นลมล้มตึงไป ทำเอาคนทั้งบ้านวิ่งวุ่นหายาลมยาดมกันให้ควั่ก แต่สุดท้ายผมก็ผ่านด่านครอบครัวตัวเองมาได้โดยการขอร้องเสียงอ่อนน่าสงสาร
“ถ้าพ่อกับแม่ไม่ยอมไปขอเบบี๋ให้ผม ผมจะไปมอบตัวกับตำรวจว่าทำอนาจารและกักขังหน่วงเหนี่ยวเด็กอายุต่ำกว่า18ปี ผมคงติดคุกไม่กี่ปีหรอกครับพ่อกับแม่อย่ากังวลเลย”
ด้วยความรักที่มีต่อผม พ่อกับแม่ถึงได้เตรียมพร้อมไปสู่ขอเบบี๋ที่บ้าน น้องดูจะเขินอายตลอดเวลาตลอดการสารภาพผิดของผมต่อหน้าป๊ากับแม่ของเบบี๋ แม่มีสีหน้าตกใจอย่างมากแต่ก็ยังรับฟังด้วยทีท่าเยือกเย็น ผิดกับป๊า...
“เก๋าเจ้ง!!!”
เต็มๆครับ ทางบ้านผมไม่มีใครแปลออกสักคนได้แต่ส่งสายตาตกใจไปกับน้ำเสียง แต่คุณแม่กับเบบี๋งี้ตาโตออกปากปรามป๊ากันใหญ่ เดาเลยครับว่าคงเป็นคำด่าร้อยเปอร์เซ็นต์ แล้วหลังจากนั้นครับภาษาจีนนี่พ่นมากลางวงแบบยาวเหยียด ไม่รู้เรื่องเลยครับ ประมาณว่าถึงพ่อตาด่าผมว่าไอ้เหี้ยผมก็คงยิ้มรับเพราะไม่รู้เรื่อง แต่แม่ผมก็ไม่ยอมแพ้ครับส่งเสียงสปีคอิตาเลียโน่เข้าแข็งขัน เอาให้งงกันไปทั้งวง คนนึงจีน คนนึงอิตาลี คนไทยเลยได้แต่เงียบกริบ
“อั๊วไม่ยอม!!”
“ต้องยอมสิคะ”
แล้วก็จบลงที่ภาษาไทย ป๊ากับแม่ผมส่งสายตาปะทะกันอย่างดุเดือด แล้วจู่ๆเมียผมก็ตกเป็นเป้าหมาย
“อาโซ้ยตี๋ ลื้อเป็นผู้ชายนะ จะไปเป็นเมียคนอื่นได้ยังไง”
“หนูเบบี๋จ๊ะ เรื่องเพศมันไม่สำคัญแล้วจ้ะในยุคสมัยนี้ รักกันชอบกันก็อยู่ด้วยกันไปเลย”
“เอ๊ะ ลื้อนี่มันยังไงกัน มาสอนลูกอั๊วอย่างนี้”
“ตอนนี้เบบี๋ก็เหมือนลูกสะใภ้บ้านดิฉันแล้วนี่คะ”
ระหว่างที่คนแรงทั้งคู่จัดการพ่นสองภาษาใส่กันอีกหนึ่งยก ผมจึงอาศัยจังหวะนี้กุมมือเบบี๋ที่นั่งข้างๆเอาไว้ น้องช้อนสายตาขึ้นมองผม ริมฝีปากบิดเม้มคล้ายไม่มั่นใจ
“พี่นิดเอาจริงเหรอ... รักบี๋แน่ๆใช่มั้ย?”
“ทั้งตัวทั้งใจพี่เป็นของบี๋คนเดียวครับ”
“ห้ามทิ้งบี๋นะ บี๋รักพี่จริงๆนะโว้ย”
“งั้นก็เป็นเมียพี่นะครับ”
“อ้าว? ไม่ใช่ว่าเป็นไปแล้วเหรอ”
ค่อกแค่กๆๆๆ
เสียงไอแบบเสแสร้งดังขึ้นมาจากพ่อของผม สงครามน้ำลายเงียบกันไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ รู้เพียงว่าตอนนี้สายตาผู้ใหญ่ทั้งหมดหันมาจ้องผมกับน้องเป็นจุดเดียว
“ตกลงว่ายังไงเบบี๋” แม่ของเบบี๋ถามขึ้น ป๊านี่ตั้งถ้าจะแหววแต่ก็โดนสายตาพิฆาตใส่ทำให้สงบเสงี่ยมขึ้น “พี่เขาพาพ่อแม่มาขอเราแล้ว เราจะยอมรับมั้ย”
“.................” เบบี๋เงียบไป มองหน้าผมเลยไปจนถึงป๊าที่กำลังยกยิ้มคล้ายว่ากำลังเป็นต่อ แต่... “รับสิครับ พี่เขาได้บี๋จนพรุนไปหมดแล้วนะ”
เมียผมชนะเลิศไปเลย
ส่วนป๊าก็ตาเหลือกลมใส่กันไป เป็นอันว่าผมได้แต่งเมียเป็นฝั่งเป็นฝา แม่เบบี๋ก็ปฏิเสธสินสอดจากผม แต่ผมก็ยินดีที่จะให้เป็นการขอขมาซึ่งตัวเลขนั้นผมก็บอกเบบี๋ไปชนิดที่ว่าต่ำกว่าความเป็นจริงหลายเท่า กลัวน้องไม่สบายใจ ป๊านี่จดลงสมุดบัญชียิกๆแบบไม่มีตกหล่นแถมมีการบอกอีกว่าพร้อมคืนให้ผมทุกเมื่อ
ผมพาเบบี๋ไปกราบคุณย่า กะว่าได้ไฟท์กันแน่ แต่ท่านก็ยอมรับได้ง่ายๆแถมออกจากเอ็นดูเบบี๋เสียด้วย และอะไรๆก็ดูจะง่ายดายไปเสียหมด เมื่อป๊าเป็นคนออกปากเองว่าจะให้เบบี๋ย้ายมาอยู่กับผมที่คอนโดฯ ผมนี่ดีใจจนเนื้อเต้นที่จะได้รักเบบี๋ให้สมใจอยาก แต่คุณแม่ก็กระซิบผมมาว่า คุณป๊าแกอยากจะให้อยู่ด้วยกันมากๆ จะได้ทะเลาะกันเยาะๆ ยิ่งอยู่กันไป นิสัยแย่ๆก็จะโผล่ขึ้นมา... ทั้งหมดทั้งมวลคือต้องการให้ผมกับบี๋เลิกกันว่างั้น...
แต่จากวันนั้นจนถึงวันนี้ก็หลายปีดีดัก
ผมกับเบบี๋ก็ยังรักกันหวานแหวว เป็นเหตุให้คุณป๊ากับผมเป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาตลอด
ตั้งแต่แวบแรกที่ผมเห็นน้องผมก็รู้สึกเหมือนตัวเองก้าวพลาดตกลงไปในท่อระบายน้ำที่ทางการมาเปิดทิ้งไว้ คนเป็นร้อยเป็นพันมองเห็นและเดินหลบ แต่ผมกลับตกร่วงลงไปคนเดียว ในโลกนี้จะมีคนแบบผมสักกี่คนกันนะ
การมาอยู่ด้วยกันก็ต้องอาศัยการปรับตัวอย่างมาก แต่ผมกับบี๋ก็มักจะบอกกันและกันว่าอันไหนชอบ อันไหนรับไม่ได้ ต่อให้รักกันมากแค่ไหนแต่ถ้าไม่ปรับตัวเข้าหากันมันก็ไปไม่รอด ผมเคยถามตัวเองเหมือนกัน ว่าจะรักเบบี๋ไปอีกนานแค่ไหน แต่จนถึงทุกวันนี้ผมก็ยังตอบคำถามนั้นไม่ได้เลย แค่นึกถึงวันที่ไม่มีน้องอยู่ข้างๆ ตัวผมจะเป็นยังไงก็ยังไม่รู้
คุณเคยเห็นหลุมรักกันไหม?
ผมกำลังอยู่ในหลุมนั้นครับ และรู้สึกเหมือนว่าหลุมนั้นจะลึกขึ้นทุกที
ถ้ามีใครเดินผ่านไปผ่านมาเห็นผม แล้วเกิดใจดีหย่อนเชือกลงมาช่วย
เก็บไปเถอะครับ... ผมขออยู่ในหลุมที่ชื่อว่าเบบี๋นี้ไปจนตาย
ปล.
ไอ้หน่อยจะชอบว่าเมียผมแรด อยากจะตบหัวมันซะทุกครั้งที่ได้ยิน ผมเสี้ยม เอ้ย ผมดูแลของผมมาอย่างนี้ แรดที่ไหนกันน่ารักออกจะตาย เนอะ...
รักคนอ่าน :กอด1: รักคนเม้น :กอด1:
Untill we meet agaiN
-
กรำ... ไม่ใช่หลงเมียเด็กแล้ว... แบบนี้แถวบ้านเรียกโดนของแล้วข่าาาาคุณ... :mew5:
-
ช่ายเบบี๋ไม่แรดซะหน่อย แค่ขี้ยั่วนิดหน่อยเอง
-
ฮาาาา ป๋าเป็นเอามาก คุกยังต้องยอมเว้นให้แกอ่ะ 555 โคตรแซ่บ
คือแกปิ๊งน้องแล้วแกก็เอามาจนได้ มันฮาปนเครียดตรงเบบี๋เรียนรู้เร็วนี่แหละ ขำค่ะ เป็นนายเอกที่น่ารักมาก
ทำให้พี่นิดหลงได้มากถึงมากที่สุด จุดพีคมันอยู่ตรงเบบี๋บอกว่าต้องยอมสิเพราะพี่เขาได้เบบี๋จนพรุนแล้ว
5555555 คนอ่านขำจนทรุดค่ะลูก อืม ถามว่าแรดมั้ย ก็บอกเลยว่ามากกกก แต่น่ารักอ่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
แรดดดดดด
เอ้ยยยยย
เบบี๋ น่าจักจังเลย 55555
พี่นิด (ไม่กล้าเรียกป๋า) ทำดีมากกกก
เพื่อนหน่อยก็ดีจริงๆ เหอะๆ
ชอบนะ ชอบบบบบ
-
:katai3: แหม่หมั่นไส้ ช่วงคนอวดเมียหราาาา เดี๋ยวจะขโมยเมียไป หมั่นไส้ พูดเล่อออออ
-
ป๋านี่เลวจริงๆ หลอกเด็ก
อ้าวไม่ใช่เรอะ 55555555555
:laugh: :hao6:
-
ป๋าหลงเด็ก อิอิ
-
ป๋าอาการหนักมาก555 ก็นะ เด็กมันน่าหลงซะขนาดนี้ ><
-
ป๋า นี่เป็นเอามากอ่ะ 555
หลงเด็กจนหาทางกลับไม่เจอเลย
-
ไม่ได้เจอหนูบี๋ตั้งนาน คราวนี้เป็นพาร์ทพี่นิด
แต่ก็ได้อารมณ์ไปอีกแบบ อารมณ์คนหลงเมีย :laugh:
แต่ในความนึกคิดของพี่นิดหนูบี๋น่ารักน่าฟัดไม่ต่างเลย
จะรู้มั๊ยหนอว่าพี่เขาน่ะไม่มีทางไปมีใครได้อีกแล้วล่ะ
รักและหลงน้องซะขนาดนั้น ไม่ต่างจากหนูหรอกจ้า
คงเหมือนป๊าของเบบี๋นั่นแหละ เขม่นกันตั้งแต่วันนั้นยันวันนี้ :m20:
นานๆมาทีแต่ก็ฟินไปอีกนาน
ขอบคุณคนเขียนมากๆค่ะ :กอด1:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ป๋านี่หลอกกินเด็กตั้งแต่เป็นผู้เยาว์เลยวุ้ย
-
:o8: :o8: :o8: อยากหาหลุมตกแบบนี้มั่งจัง
-
มีเมียเด็กต้องหมั่นตรวจเช็คร่างกายนะป๋า 555
-
คนอ่านก็ตกหลุมรักเรื่องนี้นะ :กอด1:
น่ารักทั้งป๋าทั้งเบบี๋เลย :-[ :-[ :-[
ขอบคุณคนแต่งน้าาาา
-
หลงเมียสุดๆ
-
ป๋าหลงเด็กสุดๆเลยนะเนี่ย
-
ยกนิ้ว o13 o13 o13 o13 ให้ป๋าเยอะเลย เขาอิจฉาเบบี๋เลยอะตอนนี้
-
อิจฉาป๋านิดด :katai1:
-
ป๋าหลงเด็กแบบไม่กลัวติดคุกเลยนะ แต่เค้าว่ากินเด็กแล้วจะเป็นอมตะนะ เห็นด้วยกับป๋าที่ว่าหนูบี๋ไม่ได้แรด แต่หนูบี๋น่ารัก น่ากิน
-
"ตั้งแต่แวบแรกที่ผมเห็นน้องผมก็รู้สึกเหมือนตัวเองก้าวพลาดตกลงไปในท่อระบายน้ำที่ทางการมาเปิดทิ้งไว้ คนเป็นร้อยเป็นพันมองเห็นและเดินหลบ แต่ผมกลับตกร่วงลงไปคนเดียว" คือบอกตามตรงว่าเกือบซึ้งแล้วแต่ดันติดที่ประโยคนี้ทำเอาฮาอะ ไม่รู้ว่าคิดไปเองคนเดียวหรือเปล่า..ว่ามันฮา ก้าวพลาดตกท่อระบายน้ำ...การเปรียบเทียบของป๋าแบบสุดยอด เริ่ด!!! ชอบค่าาาา
-
รักเมีย หลงเมียเลย ว่างั้นสินะ =_='
-
คุกๆๆๆๆ
-
เบบี๋ขี้ยั่วอ่ะ
ถึงว่าป๋าไม่ได้ไปไหน5555
-
ตามมาจากกระทู้แนะนำค่ะ
บี๋ - ป๋า ชอบมากก
ติดตามและรอตอนต่อไป
:กอด1:
-
ฮาคำตอบบี๋ ขำก๊ากอย่างจริงใจ ได้จนพรุน ฮ่าาาาาาาาาาาา
-
:mew1:
-
พลาดได้ไงเรื่องน่ารักอย่างนี้ กริ้ดดดมากเงยค่ะ สนุกมากค่ะ อิจฉาน้องบี๋มากเลยที่มีส่ามี๊ดี๊ดีเพียงนี้ อิอิ
-
พี่นิดหลงเมียเด็กขนาดหนัก5555555
-
ความรู้สึกของป๋า โคตรรักเมีย หลงเมีย
ก็จับเบบี๋ทำเมียตั้งแต่16 คุกชัดๆ
-
แอร๊ยย เพิ่งมาตามอ่าน
น้องบี๋กับป๋าน่ารักมากอะ
ชอบๆ
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ
-
นี่มัน คนหลงเมีย ชัดๆ
-
ตามจากกระทู้แนะนำนิยาย ไม่ผิดหวังจริงๆ
น่ารักมว้ากกกกก หวานมากกกกก อยากอ่านต่ออีกอะ
ขอบคุณ คุณผู้แต่งสำหรับเรื่องราวดีๆ เรื่องนี้นะคะ
-
อ่านพี่นิดน้องบี๋แล้วแทบจิกหมอนเลยค่ะ น่ารักมากกกก
-
พี่นิด น้องบี๋น่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆ :o8:
:กอด1: :L1: :pig4:
-
คนหลงเมีย :laugh:
-
อ่านเรื่องนี้พูดได้คำเดียวว่า
ฟิน สุดๆๆ :hao7:
อิจฉาเบบี๋อ่ะ
ผัว เอ่ยไม่ช่ายย แฟนรักแฟนหลง
-
อ่านไปก็กลัวคุกแทนป๋านิด เบบี๋น่ารักมาก เจ้ว่าไม่แรดค่า แค่แสดงออกตรงๆ หุหุ ฮี่ๆๆ
-
ชำๆ ท่าทางพี่ยิดจะขุดหลุมฝังตัวเองมากกว่านะเนี่ย :hao6:
-
น้องบี๋กับป๋าน่าารักมากกกกกกกกก
ครอบครัวทั้งคู่ก็น่ารักด้วย
-
จะตกหลุม..
จะเล่นคุณไสย..
จะแรด...
จะเสี้ยม...
ก็น่ารักมากอ่ะ เรื่องนี้
-
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
รักเมียหลงเมีย
-
ของเค้าดี ของเค้าเลิศ และแค่ 11-ร-ด พอเป็นกระษัย แค่นี้ผัวก็ทั้งรักทั้งหลง จนถึงขั้นคลั่งไคล้กันเลยทีเดียวเชียว :laugh: :laugh: ชอบมากกกกกค่ะเรื่องนี้ สนุกจริงๆๆๆๆๆๆๆๆ อ่านแล้วหยุดไม่ได้เลย อยากอ่านอีกกกกกกกกกกกกกค่ะ รออยู่นะค้า P' Little Baby (พี่นิด - เบบี๋)
-
นี่มันอาการหลงเมียชัดๆ 55555555
-
:mew3: :mew3: happy new year :mew1: :mew1:
-
ป๋ากับบี๋โคตรน่ารัก
อยากอ่านต่อจัง
-
คิดถึงน้องบี๋กับสามี :-[
-
คิดถึง :katai5:
-
ตอนที่...เจ็ด
เบบี๋กับถุงใบนั้น
มานั่งคิดๆดูแล้วผมกับป๋าก็แทบไม่ทะเลาะกันเลยสักครั้ง อย่าไปนับไอ้เรื่องตอนวันเกิดผมนะตอนนั้นป๋าแค่ทำผมเสียจริตไปฝ่ายเดียว ไอ้การทะเลาะที่ผมว่าเนี่ยก็ประมาณว่าโต้เถียงกันไปมา ด่าทอกันรุนแรงเหมือนที่หลายคู่เป็นกัน ผมเคยเห็นคนทะเลาะกันกะแค่เรื่องเดินไม่รอมาแล้ว เป็นอะไรที่งี่เง่ามากและผมนึกสภาพตัวเองโมโหใส่ป๋าด้วยเรื่องแค่นี้ไม่ออกจริงๆ แต่ก็นะ...ใช่ว่าป๋าจะเคยเดินไม่รอผมซะเมื่อไหร่
จากเว็บไซต์ที่ผมหลงเข้าไปได้ประเมินอันดับความน่าจะเป็นเกี่ยวกับการทะเลาะของคู่รักไว้ประมานหนึ่ง ผมเลยใช้เวลาขณะที่ป๋าทำกับข้าวมื้อเย็นอ่านเพื่อประดับสมอง จะได้ไม่หลวมตัวทะเลาะกันเพราะเรื่องแบบนี้
1. เรื่องเวลา - เรื่องไม่มีเวลาให้กันนี่ไม่เคยเกิด เจอหน้ากันทุกวัน ปลุกกันทุกเช้า
2. เรื่องเงิน - เรื่องนี้ตัดไปได้เลยเพราะผมมีแต่ขอร้องป๋าว่าหยุดให้เสียที
3. เรื่องเซ็กส์ - อันนี้ก็เขินอายเกินกว่าจะตอบ แต่เรื่องนี้ไม่เคยมีปัญหาแต่อย่างใด ข้ามๆ
4. ความหึงหวง - ป๋าก็ยังไม่เคยทำอะไรล่อแหลมให้ผมคิดไปในเชิงนั้นสักที
5. เรื่องลูก - ...ไม่มีมดลูก ตัดไปได้เลย -__-
6. ความเครียด - อืม...ต่างคนก็มีบ้างที่อยู่ในช่วงเวลานั้น แต่ก็ไม่เคยเอาความเครียดส่วนตัวมาทะเลาะกันสักที
7. งานบ้าน - ...อันนี้มีแต่เก็บมาคิดมากไปคนเดียว ดูป๋าก็ชิลๆอยู่นะกับการล้างห้องน้ำ
8. เรื่องศาสนา - พุทธทั้งคู่ จบประเด็น
9. เรื่องการเมือง - เอ่อ...ว่าแต่ตอนนี้ใครเป็นรองนายกนะ?
10. ครอบครัวของอีกฝ่าย - เมื่อวันก่อนยังไปช้อปปิ้งกับคุณแม่ของป๋าอยู่เลย
หรือว่าชีวิตคู่ของผมกับป๋ามันจะสมบูรณ์แบบเกินไป ผมว่าไอ้การทะเลากันเนี่ยมันเป็นสีสันของชีวิตเลยนะ งอนกันบ้าง ทะเลาะกันบ้าง จะได้รู้ว่ายังรักกันอยู่มากแค่ไหน หรือว่าผมจะลองสาดสีให้กับชีวิตคู่ของเราบ้างนะ ไม่ดีๆ คนสติดีที่ไหนจะจุดไฟเผาบ้านตัวเอง และขืนเรื่องปูดขึ้นมาล่ะก็ได้โดนประณามหยามเหยียดแน่ว่าอยู่ดีไม่ว่าดี
“เบบี๋มาทานข้าวได้แล้วครับ” เสียงทุ้มนุ่มหูของพ่อครัวคนเก่งที่นานๆจะได้มีโอกาสลงครัวสักทีร้องเรียกมาจากทางโต๊ะอาหาร ผมนี่ลอยไปตามกลิ่นเลยครับ ผัดกระเพราะหอมๆที่ลงทุนเด็ดด้วยตัวเองฟิตเจอริ่งกับหมูกรอบเจ้าอร่อยในตลาด พร้อมด้วยไข่เจียวปูฟูๆ และแกงจืดเต้าหู้ไข่ใส่สาหร่ายวากาเมะ
“ป๋าเนี่ยสมเป็นหลานคุณย่าจริงๆเลย” ผมรีบเดินไปแกะผ้ากันเปื้อนออกจากเอวของป๋าอย่างรวดเร็วก่อนจะวกกลับมาสูดกลิ่นอาหารร้อนๆอีกครั้งให้เต็มปอด “เดี๋ยวคืนนี้บี๋นวดให้นะ”
“นาบด้วยได้เปล่า?” ป๋าแสร้งเดินมากระทบไหล่ส่งสายตาปริบๆ
“=///= พักบ้างอะไรบ้างเหอะนะ เมื่อเช้าก็จัดให้รอบนึงแล้ว” เห็นมั้ย? เรื่องเซ็กส์ไม่ใช่ปัญหาจริงๆ
“หึหึ มาทานข้าวกัน” ป๋าก้มลงหอมแก้มผมแรงๆไปหนึ่งฟอด “บี๋ตักข้าวทีนะ พี่ขอไปเข้าห้องน้ำแป๊บนึง”
“ไปช่วยตัวเองเหรอ?”
“เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย” ป๋าเหยียดยิ้มแล้วดีดหน้าผากผมเบาๆก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระ
ผมก็จัดการทำงานที่คุณสามีฝากฝังด้วยความตั้งใจ หยิบจานออกมาจากชั้นก่อนจะหันมาทางหม้อหุงข้าวเพื่อเปิดฝา ไอร้อนพวยพุ่งออกมาทันทีพร้อมกลิ่นหอมอ่อนๆจากข้าวหอมมะลิที่ฟูขึ้นหม้อเรียงเม็ดสวยงาม ป๋าเคยซื้อพวกข้าวเพื่อสุขภาพมากินแต่สุดท้ายก็ลงเอยด้วยการเอาไปให้ป๊าผู้รักสุขภาพกว่าจัดการให้หมดกระสอบ มันดีก็จริงหรอกแต่ผมกับป๋าว่าข้าวหอมมะลิเนี่ยแหละเข้ากับอาหารทุกอย่างที่สุดแล้ว ป๋าเดินกลับมาก็เป็นจังหวะเดียวกับที่จานข้าวสองใบถูกวางลงบนโต๊ะพร้อมทาน ป๋ายิ้มหล่อให้ตอนที่เดินเข้ามาหมายจะฉกแก้มผมด้วยมือที่อาจจะเพิ่งสะบัดอนาคอนด้ายักษ์มาหมาดๆ
“ล้างมือยังเนี่ยจะมาจับแก้มเค้าน่ะ”
“ล้างแล้วนะแต่พี่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน บี๋ลองดมหน่อยสิ” ว่าแล้วป๋าก็คว้าคอผมพร้อมกับเอาฝ่ามือต้องสงสัยมาอุดจมูกผมอย่างทันท่วงที มีการบดบี้ขยี้จนจมูกย่นไปหมด “หอมรึยัง หึหึ”
“ป๋าบ้า!!” ผมได้แต่หันหน้าหนีไปมาจนป๋าพอใจนั่นแหละถึงได้ยอมเลิกแล้วเดินไปนั่งเก้าอี้อย่างอารมณ์ดี แม้ผมจะฮึดฮัดขัดใจแต่อย่างน้อยก็พิสูจน์ได้แน่ชัดว่าป๋าล้างมือแล้วล่ะนะ
“อ่ะนี่ กระเพราหมูกรอบเผ็ดน้อยใส่ใบกระเพราเยอะๆตามที่คุณหนูต้องการครับ” ป๋าตักหมูกรอบชิ้นโตพร้อมผักใบเขียวเต็มช้อนลงใส่จานข้าวให้ ผมนี่โคตรจะชอบหมูกรอบร้านนี้มากมาย แม้ว่ายัยเจ้ร้านนี้จะแต่งตัวแรงเกินการขายของในตลาดก็เถอะแต่ฝีมือทอดหมูนี่มันช่างล้ำเลิศ แล้วแถมถ้าป๋าไปซื้อล่ะก็จะได้เยอะเป็นพิเศษด้วย ยิ่งมาผสมกับเสน่ห์ปลายจวักของป๋าด้วยล่ะก็แค่ตักเข้าปากพร้อมข้าวสวยร้อนๆเท่านั้น...อืม...ถึงกับระทดระทวยได้เลยอ่ะ
“อร่อยมากอ่ะป๋า ฝีมือไม่มีตกเลย”
“งั้นก็ทานเยอะๆนะ” ป๋ายิ้มกว้างจนหน้าบาน แล้วตามด้วยไข่เจียวปูฟูๆที่เห็นเนื้อเป็นก้อนอวบอัด
“โหย นี่ก็อร่อย” ความสุขนี่มันอยู่แค่ปลายช้อนจริงๆ “ป๋าไม่ได้ทำกับข้าวแบบนี้นานแล้วเหมือนกันเนอะ”
“บี๋ไม่อยากทานข้างนอกแล้วใช่มั้ย? โทษนะเพราะพี่ไม่ค่อยมีเวลา”
“ใช่ที่ไหนกัน บี๋กินง่ายอยู่ง่ายป๋าก็รู้ บี๋แค่ชอบฝีมือป๋าเท่านั้นเอง แต่ให้ทำบ่อยๆก็ไม่เอาหรอก...” ผมรีบตักหมูกรอบส่งเข้าปากคนตีหน้าสลดบ้างเพื่อปลอบใจก่อนจะทำตาละห้อยใส่ตบท้าย “บี๋กลัวป๋าเหนื่อย”
“โอย น่ารักอย่างนี้พี่ยอมครับ”
หึหึ...‾ω‾ แล้วป๋าก็เสร็จผมอีกจนได้ แต่ไม่ใช่ว่าไม่คิดจริงจังหรอกนะในสิ่งที่พูดไป เพราะว่าป๋ามีงานหลายอย่างที่ต้องดูแลบางครั้งก็กลับบ้านดึกดื่นเพราะที่ประชุมยังหาข้อสรุปไม่ได้ ไม่ใช่ว่าจะได้กินข้าวเย็นพร้อมกันทุกวันเสียเมื่อไหร่ เพราะงั้นผมก็ไม่อยากจะให้ป๋าต้องมาเหนื่อยเข้าครัวในทุกวันที่มีเวลาหรอกนะ เห็นมั้ยว่าผมเป็นภรรเมียที่ดีขนาดไหน
หลังจากอิ่มหนำสำราญผมก็ไล่ป๋าไปนั่งดูรายการกีฬาที่ชื่นชอบเพลินๆ โดยที่ผมจัดการเก็บโต๊ะล้างถ้วยชามจนสะอาดวิ้ง จากนั้นก็พากันไปอาบน้ำ -///- ซึ่งโดนป๋าแทะโลมนิดหน่อยแต่ผมก็ยังกระบิดกระบวนรักษาประตูได้อย่างเหนียวแน่น ผมว่าป๋าเองก็ไม่ได้อยากอะไรมากนักหรอกแค่จะแกล้งผมหวังฟลุคซะมากกว่า
และแล้วก็ถึงช่วงเวลาตอบแทน
ป๋าที่ใส่แค่กางเกงนอนตัวเดียวกระโดดขึ้นเตียงไปนอนอ่อยผมอย่างว่องไว มีการกวักนิ้วเรียกยั่วเย้าแล้วพอผมขึ้นไปบ้างก็รีบหันหลังให้ แน่ะ! เดี๋ยวก็เอาน้ำแข็งถูหลังให้ซะหรอก ป๋านอนแนบหน้ากับหมอนด้วยสีหน้าผ่อนคลายสุดขีดจนผมอดที่จะก้มลงไปจุ๊บหน้าผากเบาๆอย่างอดใจไม่ไหว ก่อนจะไหว้ขอโทษแล้วก้าวขาคร่อมช่วงสะโพกป๋าเอาไว้
“ถ้าเจ็บก็บอกบี๋นะ” ผมเริ่มลงน้ำหนักมือนวดไปตามต้นคอลามเลื้อยไปยังไหล่หนาแข็งแรง ป๋าส่งเสียงอืออาด้วยความฟินหลับตาพริ้ม ถ้าจะถามว่าบนร่างกายของป๋าสำหรับผมแล้วอะไรที่มีเสน่ห์รองจากหน้าตาล่ะก็ ผมขอบอกเลยว่าคือแผ่นหลัง ไหล่กว้างสมชายอย่างที่ผมอิจฉากับกล้ามเนื้อตึงแน่นที่ขึ้นรูปสวยกำลังดีไม่มากไม่น้อยเกินไป รับกับเอวสอบหนาและสะโพกแสนเซ็กซี่ โดยเฉพาะเวลาที่ป๋าใส่สูทคือเวลาที่ผมชอบมากเป็นอันดับต้นๆ เพราะป๋าจะดูดีมากจนผมต้องแอบมองอย่างเผลอไผลอยู่หลายครั้ง
“สบายที่สุดเลยบี๋...” ป๋าครางเสียงแผ่วคล้ายกับว่าพร้อมจะเคลิ้มหลับได้ทุกเมื่อ ผมนวดไปเรื่อยๆทั่วแผ่นหลังด้วยความชำนาญและไม่เกินความเมื่อยล้าที่ฝ่ามือ ป๋าก็หลับใหลไปเฝ้าพระอินทร์เป็นที่เรียบร้อย
ผมพลิกตัวลงจากตัวป๋าเพื่อทำการดึงผ้าห่มคลุมให้คนชรามิดจนถึงคอเพราะคนแก่มักเป็นหวัดง่าย ก่อนจะลงไปยังชั้นล่างเพื่อสำรวจความเรียบร้อยอีกครั้ง ล็อคประตูรั้ว ลงกลอนประตู ปิดไฟส่วนกลางแล้วเปิดไฟตรงหัวบันไดไว้ พอขึ้นมาบนห้องนอนอีกครั้งก็จัดการเก็บเสื้อสูทที่ป๋าแค่วางพาดไว้กับเก้าอี้ใส่ไม้แขวนแล้วใช้ลูกกลิ้งดักฝุ่นสักเล็กน้อยก่อนเก็บเข้าตู้ ตามด้วยกางเกงที่วางพาดไว้ไม่ต่างกัน แต่เพียงแค่ยกขึ้นมาอะไรบางอย่างก็ตกลงกับพื้นดังตุบ
“กระเป๋าเงินก็ไม่เก็บให้เรียบร้อย” ผมบ่นเล็กน้อยไปตามหน้าที่ แต่ในขณะที่กำลังจะก้มเก็บผมดันไปสังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่างแล่บออกมาจากช่องใส่ ผมหันไปมองคนบนเตียงอีกครั้งก่อนจะหันกลับมาจ้องกระเป๋าเงินที่อยู่ในมือผมเป็นที่เรียบร้อย บางสิ่งขัดตา ขัดความรู้สึกผมอย่างบอกไม่ถูก แต่ผมไม่ใช่พวกชอบสอดส่ายของสวนตัวใคร ผมไม่เคยเช็คโทรศัพท์ป๋า ไม่เคยเปิดกระเป๋าเงินป๋าโดยไม่ขอก่อน ไม่เคยเปิดโน๊ตบุ๊คป๋าเพื่อดูว่ามีความลับอะไรซ่อนอยู่ ผมถือว่าเป็นการให้เกียรติซึ่งกันและกันอย่างที่ป๋าก็ให้เกียรตินั้นกับผมเช่นกัน
แต่...ไอ้ชิ้นส่วนที่โผล่ออกมาเนี่ย มันทำให้คิดเป็นอื่นไปไม่ได้เลยจริงๆ
ผมหันไปมองป๋าที่กำลังหลับสนิทอีกครั้งก่อนจะขออนุญาตเบาๆ แล้วเปิดกระเป๋าเงินออกเพื่อดึงเจ้าสิ่งนั้นออกมาจากช่องใส่ ปลายนิ้วผมสั่นระริกขณะคีบซองสีดำวาวออกมาแล้วจ้องมองมันด้วยความสับสน อะไรคือสิ่งที่พิมพ์บนซองไว้ว่า ‘Playboy Comfort’ อะไรคือความจำเป็นที่ต้องมีสิ่งนี้ในกระเป๋าเงิน หรือมันเป็นเรื่องปกติของผู้ชายที่มีแฟนแล้วต้องพกติดตัวไว้ ผมรีบส่ายหัวหยุดความคิดไว้แค่นั้นแล้วยัดเจ้าสิ่งนั้นกลับเข้าที่เดิมและวางกระเป๋าเงินลงบนโต๊ะ ผมรีบปิดไฟแล้วขึ้นเตียงคลานไปกอดป๋าแน่นให้สมกับที่ความข้องใจกำลังทำร้ายผมอยู่
...
...
...
ผมไม่รู้ว่าคนอื่นทำกันได้ยังไงกับการแสดงสีหน้าตบตาใครสักคนทั้งที่ในใจมันไม่ใช่ ผมยังยิ้ม ยังปลุกป๋า ยังจูบกันเหมือนไม่มีเรื่องอะไรคอยกวนใจ แต่ข้างในใจผมกลับมีคำถามหลายข้อที่ยังไม่แน่ใจว่าการโพล่งถามออกมาในเช้าวันทำงานแบบนี้มันดีหรือเปล่า สิ่งที่ผมสงสัยมันไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายหรือรีบร้อนจนทนไม่ได้ ไม่แน่บางทีมันก็อาจจะเป็นแค่ความคิดมากไปเอง
“บี๋เรียนถึงกี่โมงครับ” ป๋าถามขึ้นเมื่อรถจอดสนิท รอยยิ้มกว้างพราวเต็มหน้าจนผมแสบตา...หล่อจริงอะไรจริงพ่อเอ๊ย
“คงประมาณบ่ายสองอ่ะครับ ป๋ามีอะไรหรือเปล่า?”
“ว้า...ว่าจะมารับไปกินข้าวด้วยกันก่อนกลับสักหน่อย”
“ทำงานไปเหอะ ถ้าไงป๋าค่อยโทรนัดบี๋ให้ออกไปเจอกันก็ได้”
“เอางี้ดีกว่า ถ้าบี๋เรียนเสร็จแล้วไปหาพี่ที่ออฟฟิศนะนั่งๆนอนรอพี่แป๊บเดียวเองแล้วเราไปหาอะไรอร่อยๆทานกันเนอะ”
“แต่ป๋าไม่ยุ่งเหรอ”
“ไม่ค่อยยุ่งแล้วครับ ไปนะ” ป๋าถามย้ำเอาคำตอบจากผมอีกครั้ง ซึ่งเห็นแก่หน้าหล่อๆนั่นผมก็ตอบรับไปอย่างง่ายดาย
ผมเดินเข้ามาใต้ตึกคณะหลังจากที่มองรอบๆลานด้านหน้าแล้วไม่เห็นไอ้หน่อย แต่ก็มาพบกับเพื่อนคนอื่นนั่งกระจุกกันทางโต๊ะม้าหินติดกับทางบันไดขึ้นลง ด้วยความที่ไม่อยากยืนแกร่วรอคนเดียวก็เลยเดินเข้าไปหาเพื่อหวังเนียนๆนั่งไปด้วยกันรอเวลาเข้าเรียน ป๋อมเห็นผมเป็นคนแรกพร้อมกับต้อนรับด้วยรอยยิ้มแบบคนมีเสน่ห์
“ว่าไงบี๋ ไอ้หน่อยล่ะ”
“ไม่รู้ดิ เดี๋ยวก็มามั้ง” เพราะถ้าตามปกติแล้วมันจะรู้ว่าผมคอย ถ้าเมื่อไหร่ที่ไม่มาหรือคิดจะโดดมันจะต้องโทรมาบอกผมก่อนเสมอ “นั่งด้วยคนนะ”
“ได้ๆ กินขนมมั้ย” แหม่มถามผมอย่างมีน้ำใจ แต่ป๋อมกลับยื่นขนมมาให้ เดาได้เลยว่าไอ้ที่เชื้อเชิญนี่ไม่ใช่ขนมของนางแน่
“คุยไรกันอยู่อ่ะหน้าตาเมามันกันมากเลย” เพื่อไม่ให้ทิ้งเวลาไปเปล่าๆก็เลยทำการเผือกฆ่าเวลา
“ก็แฟนไอ้ดินมันไปเจอถุงยางในกระเป๋าตังค์มันน่ะดิ เลยเป็นเรื่องเป็นราว” ฝ้ายจีบปากจีบคอเล่าไม่พอยังมีการค้อนขวับไปทางเพื่อนต้นเรื่องที่ทำหน้าเซ็งๆ “สมแล้วที่แฟนมึงโกรธอ่ะ จะเก็บไว้ทำไมก็ไม่รู้”
ทำไมเรื่องมันต้องมาบังเอิญอะไรขนาดนี้วะ แต่ก็นับว่าเป็นช่วงเวลาดีที่จะได้เก็บข้อมูลโดยไม่ต้องบากหน้าไปปรึกษาใคร
“ก็กูเก็บไว้เผื่อฉุกเฉินไง” ดินเถียง
“ฉุกเฉินอะไรของมึง เผื่อเอาเมียนอกสถานที่รึไง” แหม่มนี่เบ้ปากให้รัวๆเลย “ถึงเวลาก็กลับไปสะบึมกันที่ห้องอยู่แล้วอย่ามาแถหน่อยเลย”
“พวกมึงไม่เข้าใจอ่ะ ผู้ชายด้วยกันถึงจะรู้ใช่ป่ะวะป๋อม” คราวซวยลงมาเยือนป๋อมทันที “มึงบอกพวกมันไปดิว่ามึงก็มี”
“จริงเหรอป๋อม” ฝ้ายแหววขวับจนป๋อมได้แต่พยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มแห้งๆ
“กูก็ไว้เผื่อฉุกเฉิน แต่แบบว่าก็ยังโสดนี่หว่าเผื่อไปนั่นไปนี่แล้วปุบปับขึ้นมาก็ต้องติดไว้” คำชี้แจงป๋อมเป็นที่น่าพอใจ มันก็ถูกที่ผู้ชายจะพกพาไว้บ้างเพื่อป้องกันตัวเอง แต่นั่นมันกรณีคนโสดไม่ใช่เหรอ? แล้วดินกับป๋าที่ไม่โสดแล้วจะเก็บเอาไว้ติดตัวเพื่อ?
“เก็บไว้เพราะโสดกูเข้าใจ แต่มึงอ่ะดิน ยอมรับมาเหอะว่าเจตนาไม่ดีเลยพกเก็บไว้” แหม่มหันไปส่งสายตาพิฆาตให้กับดินที่เริ่มจ๋อย “มึงโมโหที่กิ๊ฟท์มันโวยวายหาว่ามันไม่เชื่อใจไม่มีเหตุผล เอาความจริงมาพูดกันดีกว่าว่ามึงเก็บไว้เพราะหวังไปซ่ำใครที่ไม่ใช่แฟน”
“ก็ คือว่า...กู” ดินถึงกับไปไม่เป็น ผมก็เหมือนกัน...ตอนนี้นี่ไปไหนไม่ถูกเลย “ก็...มันก็ต้องมีบ้างป่ะวะ ผู้ชายนะเว้ยมันก็ต้องวอกแวกบ้างเวลาเจอคนเสนอให้อ่ะ”
ไอ้ดิน!! ทำไมมึงถึงยอมรับแบบนี้!! น้ำตากูนี่ไหลอ่ะบอกเลย
“เพราะงั้นมึงไม่ควรไปโมโหกิฟต์มัน และถ้ายังรักมันอยู่ก็ไปขอโทษโดยระลึกไว้ด้วยว่าตัวมึงเองต่างหากที่ไม่ซื่อสัตย์กับมันจริงๆ” ฝ้ายเบ้ปากสวยๆแล้วสะบัดบ๊อบให้ซะหนึ่งทีเป็นอันจบบทสนทนาในประเด็นนี้ไป
เฮ้ยๆ...พวกมึงอ่ะจบแล้ว แต่กูเนี่ยดิ T^T
แต่ด้วยเพราะเอาเรื่องในบ้านมาบอกออกสื่อก็ได้แต่เก็บเงียบเอาไว้ ลงท้ายไอ้หน่อยก็โทรมาบอกว่าไม่สบายมาไม่ได้ด้วยน้ำเสียงร่าเริงแจ่มใสเหลือเกิน เดาว่าคงนอนกกหญิงอยู่แน่ แต่ตอนนี้จะยังไงก็ช่างมันเถอะผมไม่มีอารมณ์จะไปสาระแนอะไรกับชีวิตมันหรอก วันนี้เรียนแทบจะไม่ค่อยรู้เรื่องมันหดหู่มึนๆทึมๆยังไงบอกไม่ถูก และถ้าขืนผมยังปล่อยมันให้เป็นอย่างนี้ต่อไปมีหวังผมคงบ้าตายแน่
ทางที่ดีคือถามป๋าให้รู้เรื่อง จะได้จบๆไม่ต้องมาคิดมากคนเดียว และถ้าขืนป๋าจะทำตัวเหมือนไอ้ดินเห็นผมเป็นของตายล่ะก็ หึ! ผมเองก็จะเชิดให้ดู เพราะถ้าจะรักกันแล้วยังหวังกินเล็กกินน้อยรายทางล่ะก็ เลิกรักกันไปเลยดีกว่า!
ทันทีที่เลิกเรียนก็ขอซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ป๋อมมาลงหน้ามอ. แล้วโบกแท็กซี่ไปบริษัทป๋าทันที ด้วยเพราะว่าป๋าหิ้วผมมานั่งรอบ่อยๆก็เลยผ่านด่านรปภ.กับประชาสัมพันธ์มาได้ง่ายๆ ผมความใจร้อนผมก็เลยห้ามฝีเท้าตัวเองไม่ค่อยได้ เดินปรู๊ดปร๊าดขึ้นลิฟต์ เลี้ยวซ้ายแหกขวา ยิ้มทักทายพี่เลขาที่เดินสวนกันเล็กน้อยก่อนจะเคาะประตูก๊อกๆแล้วเข้าไปในห้องทำงานของป๋าทันที
“ป๋า...” ผมเรียกป๋าเสียงเบาทำให้คนหล่อละสายตาขึ้นมากหน้าจอคอมฯเพื่อมายิ้มหวานให้ผม
“ทำงานอยู่เหรอ”
“เปล่า มานี่สิครับ” ป๋าหมุนเก้าอี้ออกข้าง ตบหน้าขาเบาๆเพื่อเชื้อเชิญ คนใจง่ายอย่างผมมีเหรอจะไม่เดินไป นั่งหมิ่นเหม่เล็กน้อยเพื่อถ่ายน้ำหนักไปที่ขาเพราะไม่อยากให้ป๋าหนัก ก่อนจะมองหน้าจอคอมฯที่ป๋าเล่นแคนดี้ครัชค้างไว้ เอาเถอะนะ ถึงจะเป็นคนใหญ่คนโตมันก็ต้องมีช่วงคลายอารมณ์กันบ้าง “วันนี้เป็นไงบ้าง”
“ก็ดีครับ ไอ้หน่อยไม่มาเรียนเลยป๋า ไว้ไปด่ามันด้วยนะ”
“หึหึ เด็กขี้ฟ้อง” ทำมาว่าเค้า แต่หอมซะจมูกจมไปกับแก้มเลยนะ “รอพี่อีกสักชั่วโมงนะครับ พี่กำลังรอเอกสารสำคัญอยู่”
“ไม่มีปัญหา” ผมขยับตัวลุกขึ้นยืน สูดหายใจเข้าลึกๆเมื่อคิดว่ามันถึงเวลาแล้ว “ผมขอกระเป๋าเงินป๋าหน่อยสิ”
“ทำไมครับ บี๋อยากได้อะไรเหรอ” ไร้ซึ่งพิรุธใดใดให้จับเลย เพราะทันทีที่ขอป๋าก็ล้วงหยิบให้อย่างไม่อิดออด
“บี๋เปิดนะ” ขออนุญาตตามมารยาท และเมื่อผมแหวกมันดูก็ยังพบว่าไอ้ของสิ่งนั้นยังอยู่ที่เดิม ผมหยิบมันออกมาโชว์ให้ป๋าดู “ไอ้นี่คืออะไร”
ป๋าตาโตด้วยความตกใจและพยายามจะฉวยมันจากมือผม มันยิ่งทำให้ผมคิดมากเป็นเท่าตัว “ทำไมต้องตื่นเต้นขนาดนั้น”
“มันไม่ใช่อย่างที่บี๋คิดนะ” ป๋ามองซองถุงยางในมือผมสลับกับมองหน้าผมด้วยความร้อนรน
“แล้วป๋ารู้ได้ไงว่าบี๋คิดอะไร”
“คิดว่าพี่นอกใจบี๋เหรอ”
“ถ้าไม่อยากให้บี๋คิดอย่างนั้นก็อธิบายมา” ผมวางซองหลักฐานลงบนโต๊ะจนเกิดเสียงดัง “บอกบี๋มาว่าทำไมป๋าถึงต้องพกทั้งๆที่มันไม่จำเป็นกับเรา ป๋าไม่ใส่มันสักครั้งเวลาทำกับบี๋แล้วป๋าจะมีไว้เพื่ออะไร”
“คือว่า...”
“เพราะว่าป๋าเก็บไว้เพื่อไปกินเล็กกินน้อยที่อื่นใช่มั้ย”
“ไม่ใช่นะ คือว่าพี่...” ป๋าเอมมือออกมาจับ
“ทำไมอ่ะ เบื่อบี๋แล้วเหรอ” แต่ผมสะบัดแขนออก
“บี๋ฟังพี่ก่อน” ป๋าพยายามมองตา
“ใช่แน่เลย เห็นบี๋เป็นของตายใช่มั้ย เลยคิดว่าจะทำร้ายกันยังไงก็ได้” แต่ผมหันหน้าหนี ณ. จุดนี้อินเนอร์มาเต็ม นี่กะจะทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นแล้วแสร้งซับน้ำตาด้วยนะเนี่ย
“ถ้าไม่ฟังก็ไม่อธิบายแล้วนะ” ป๋าทำเสียงเข้มจนผมชะงัก ก็เลยจำยอมเลิกเล่นบทโศกหันปากยื่นๆกับตาหรี่ๆมาจ้องป๋าแทน “ไอ้เนี่ยมันไม่ใช่ของพี่”
“จริงอ่ะ”
“ไปถามไอ้หน่อยได้เลย” มีการลากบุคคลที่สามเข้ามาพัวพันด้วยสีหน้ามั่นอกมั่นใจ “มันชอบให้ถุงยางพี่มา เหมือนมันจะสะสมอะไรงี้”
กลายเป็นผมที่เบ้ปากให้กับงานอดิเรกเพื่อน “ไอ้หน่อยเนี่ยนะ บี๋ไม่เห็นเคยรู้”
“ในห้องนอนมันน่ะ ลิ้นชักในตู้เสื้อผ้ามันมีเต็มไปหมด ทุกขนาดทุกยี่ห้อ หลายกลิ่น หลายพื้นผิว โชว์รูมถุงยางดีดีนี่เอง”
“น้องป๋าแม่งสะสมอะไรแปลกๆว่ะ แล้วทำไมมันต้องมาให้ป๋าด้วย”
“มันบอกว่าอยากให้พี่ลองอะไรใหม่บ้าง ก็เลยแบ่งให้เหมือนตัวอย่างสินค้าไง นี่มันให้พี่มาเมื่อสามสี่วันก่อนว่าจะเก็บแต่ก็ลืมทุกที” ป๋าอธิบายด้วยรอยยิ้มพร้อมกับฉุดแขนผมให้ลงนั่งบนเบาะนั่งอุ่นๆอีกครั้ง มือป๋าโอบเอวผมไว้ ซุกหน้าจูบแก้มผมเล็กน้อยพอให้จั๊กจี๋ “เชื่อพี่มั้ยครับ”
ผมพยักหน้าอย่างไม่ต้องคิดให้มากความ “แล้วทำไมป๋าไม่ทิ้งไป เก็บไว้ทำไม”
“ก็มันอุตส่าห์แบ่งมาให้ก็เลยกะเก็บไว้เยอะๆรอให้เป็นของขวัญวันเกิดมัน” ป๋าหัวเราะเบาๆ มันทำให้ผมอมยิ้มได้ง่ายๆ
“บอกหน่อยไปดิว่าไม่เอา ของสะสมบ้าบออะไรกัน”
“ถ้าบอกงั้นมันก็ต้องถามว่าทำไม หรือบี๋จะให้พี่บอกหน่อยไปว่าเราเล่นสดกัน”
“บ้า...บี๋อายมันแย่เลย” =///= พูดบ้าอะไรก็ไม่รู้ สดเสิดอะไรกันน่าเกลียด ฟังแล้วสยิว!
“หรือไม่งั้นเราก็มาขยันใช้กันดีมั้ย จะได้สมกับน้ำใจไอ้หน่อยมัน” ยัง!! ยังจะมาซุกไซ้ให้ระทวยกันอีก “ตอนนี้พี่มีแค่เกือบๆห้าสิบชิ้นเอง แต่ขนาดไม่ได้ก็เกินครึ่งแล้ว เอางี้นะไว้พี่จะบอกให้มันหามาใหม่เอาที่ไซร์พอดีนะ”
“จะบ้าเหรอป๋านี่มันที่ทำงานนะ!!” เสียงเครือมากเลยกู ไม่ได้ๆ ผมจะมายอมที่นี่ไม่ได้!! “อ๊ะ!”
มือนิ่มๆของป๋าเริ่มลูบเนื้อตัวผมผ่านเสื้อนักศึกษาขณะที่ริมฝีปากก็กำลังประเคนความชุ่มชื่นให้กับซอกคอผมไม่หยุด ผมพยายามเบี่ยงตัวหนีแต่ก็ถูกเกี่ยวไว้แน่นด้วยท่อนขาแข็งแรง และก่อนที่สติสตังจะเตลิดป๋าก็หยิบซองสีเหลี่ยมสีดำมันวาวขึ้นมาแล้วโบกไปมาต่อหน้าผมด้วยรอยยิ้มหื่นกามณ์ที่พานให้ผมขนลุกซู่
“เรามาเริ่มทดลองกันจากเจ้านี่ก่อนเลยเนอะ”
โอ้
พระ
เจ้า
“ม่ายยยยยยย!!!!!”
นานมากกกกกก :a6:
ขอขอบคุณที่ยังตามเข้ามาอ่านและถามถึงนะคะ
รักคนอ่าน :กอด1: รักคนเม้น :กอด1:
Untill we meet agaiN
-
:jul1: :jul1: :jul1:
ป๋าใช้เวลาออกกำลังกายระหว่างรอเอกสารสำคัญเหรอคะ :hao7:
***
แต่แบบ......นึกหน้าป๋าตอนเล่นแคนดี้ครัชไม่ออกเลยจริงๆ :a5:
:กอด1: :กอด1:
-
น่าจะมีต่ออีกนะคะ :hao6:
-
เบบี๋ รักนางตรงแอบแรดแต่ทำหงิมนี่แหละ :-[
-
จะจัดทึ่ทำงานเลยนะป๊า :mew1:
-
นึกว่าบี๋หาทางเข้าเล้าไม่เจอซะแล้ว เล่นหายไปนานเลย ดีใจที่มา
-
ผลการทดลองเป็นไงบ้างน้องบี๋ :hao6:
:กอด1: :L2: :pig4:
-
บี๋กะป๋ายังแซบเหมือนเดิมมมมมมมมมม :hao6:
-
เป็นไงบ้างบี๋ รู้สึกดีไหม 5555
-
ป๋าาาาาาาาาาาาาาาาา ละ แล้วเอกสารล่ะคะ? :-[
-
:mew4:
-
เบบี๋เป็นเด็กขี้สงสัย
นี่แน่ะๆ ป๋าต้องลงโทษเยอะๆนะ :hao7:
-
หายไปนานจริงๆ ว่าแต่จะมีใครรักเมียเท่าป๋าบ้างเนี่ย
-
หนูทดลองผลิตภัณฑ์คอนด้อมใหม่หรือคะ?
โอ้ไม่เจอนานเลยนะคะ ตั้งแต่ปีที่แล้วเลย รอตอนต่อไปค่ะ
-
:hao7: 5555 เบบี๋โดนทุกที
-
บี๋คงคิดในใจว่า ตรูไม่น่าหาเรื่องเลย ส่วนป๋าเลิกเล่นแคนดี้ ครัช มาเล่นบี๋ดีกว่าเนอะ เล่นจริง แสดงเองด้วยอีกต่างหาก
-
กรำ... =*=)
-
ป๊าเล่นแคนดี้ครัช! น่ารักอ่ะ 5555
-
โอยยยยยยยย
เบบี๋ น่ารักมากกกกกกก
ไม่เคยทะเลาะกันก็ดี ฮือออ
ป๋าก็โคตรบริสุทธิ์ใจ ครึครึ
ชอบบบบ
-
น้องบี๋น่ารัก
ขอบคุณคนเขียนที่มาต่อค่ะ
-
:oo1:
-
คู่นี้ถึงแม้นานๆมาทีแต่ก็ทำเอาเราตาร้อนทุกที
ป๋าน่ะรักหลงน้องบี๋ขั้นสุด น้องบี๋เองก็ใช่ย่อย อ่านกินป๋าตลอดๆ
เกือบงานเข้าป๋า เพราะถุงเจ้าปัญหา แต่งานเข้าบี๋เต็มๆ
ถ้ารอไปถามที่บ้านก็คงไม่ต้องทดสอบกันในที่ทำงานหรอก
จะต่อว่าหน่อยก็ไม่ได้แล้วล่ะ เพราะป๋าได้ใช้จริงๆ :z1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ เราชอบน้องบี๋จริงจังนะเนี่ย :กอด1:
-
555 ไม่รอดแล้วล่ะน้องบี๋
ป๋าจัดไปปปป
-
จัดหนัก อิอิ
-
น้องบี๋ของเจ้ กะลังคิดถึงอยู่พอดี
-
บี๋แรดเงียบอ่ะ น่ารักกก :-[
-
น่ารักจริงๆ คู่นี้ สามีแบบนี้จะไปหาที่ไหนได้อีกเนอะ เค้ารักของเค้าบวกกับน้องบี๋อ้อนให้ถูกทางป๋าก็จัดให้หมด
ขำบี๋พอชักแน่ใจในเซ้นส์นี่ลุยดะเลย ฮาดี อินเนอร์ก็มาเต็ม ตลกกกก น่ารัก แต่พอป๋าอธิบายพยักหน้าหงึกหงัก
เชื่อโดยง่ายดาย ก็สามีเค้าน่ารักนี่เนอะ
ขอบคุณค่ะ
-
:hao6: รอรีวิวถุงจากน้องบี๋อยู่นะคะ
คู่นี้น่าอิจฉามากๆๆๆเลยค่ะ
ขอบคุณที่เขียนนิยายน่ารักๆมาให้อ่านกันค่ะ
-
เขินแทนเบบี๋
ป๋าน่ารักมากๆเบยย :hao7:
-
ป๋า ทำเอาใจหายใจคว่ำเลยนะ 5555555
-
:hao7: น่ารักมากค่ะ รอติดตามนะคะ อิอิ
-
เพิ่งมาเจอเรื่องนี้ ชอบค่ะ มุ้งมิ้ง น่ารัก
พระเอกก็ช่างรัก นายเอกก็ช่างอ้อน น้องเบบี๋น่ารักมากๆ
-
ป๋ากับบี๋น่ารักมากกกก เราว่าดูหื่นๆทั้งคู่เลยนะเนี่ย o18
-
มาดันเรื่องนี้บ้างงงง :katai2-1:
-
อยากอ่านตอนเบบี๋ของเราโดนพรากผู้เยาว์จัง :hao6: :hao6:
-
เบบี๋แรดได้อีกนะลูก :a14: :a14:
-
น่ารักดีค่ะ
-
คิดถึงนะคะ
จะมายังเอ่ย
-
:impress2: ชอบ ป๋าหื่นได้ตลอด
-
คิดถึงคุณป๋ากับเบบี๋จังค่ะ
-
ลูกเต็มท้องนะจ๊ะ คู่นี้ 555
-
ชอบบบบ สนุกกกกก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ป๋า บี๋ :mew1: :mew1: :mew1:
ไร้ท สุดยอด อยากอ่านต่ออีก
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เบบี๋น่ารักอ้ะ สมาชิกครอบครัวบี๋ก็ตลกดี ชอบทุกคนเลย
ป๋าหลงเมียมากกกกกก! หมั่นไส้ๆๆ 5555
ขอบคุณที่แต่งให้อ่านนะคะ ชอบทุกตอนเลย
มาต่ออีกจะดีมาก
-
:hao6: ชอบความน่ารัก และความหื่นอย่างสมกันของคู่นี้ :pig4: :pig4: