Special จากปากคนเลี้ยงหมา
ผมตามตื๊อจีบไอ้นันเป็นเดือนกว่ามันจะยอมตกลงคบกับผม คุณรู้ไหมว่าตอนนั้นดีใจแทบกรี๊ด ดีใจชิบหาย ความรู้สึกหัวใจพองโตมันเป็นแบบไหนผมก็พึ่งรู้วันนั้นน่ะแหละ ผมรักมันมาตั้งนานนะ ใครจะรู้ว่ามันจะยอมคบกับผม เอาจริงๆนี่เป็นเรื่องดีใจจนแทบคลั่งได้
แต่พอเริ่มคบกับมันแบบเป็นแฟนผมถึงได้รู้ว่ามันคงแค่ตอบส่งๆผมไปเพราะรำคาญแน่ๆ มันไม่ได้ชอบผมหรอก ไอ้นันคงเบื่อเลยเอาผมมาทำให้ชีวิตมันสดชื่นขึ้นได้บ้างมั้ง ก็เพราะช่วงนี้มันไม่ได้มีสาวที่ไหนเลย
และตอนนั้นผมก็รู้ตัวดี
ว่าผมทำให้มันรักไม่ได้หรอก...
แต่เชื่อเถอะว่าผมไม่ยอมแพ้ ยังคงหน้าด้านคบกับมันไปทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่ได้ชอบนั่นแหละ ผมแค่หวังว่าความใกล้ชิดกันที่มากกว่าเก่าอาจจะทำให้มันเปลี่ยนใจบ้างก็ได้...
ผมทำทุกอย่างที่คิดว่ามันจะไม่รำคาญ ผมค่อนข้างรู้เรื่องส่วนตัวมันเยอะเพราะเป็นเพื่อนมันมานาน อีกทั้งเวลามันเบื่อๆมีปัญหาอะไรก็จะเอามาบ่นกับผม ผมรู้ว่ามันไม่ชอบเดินนานๆมันเมื่อย ไม่ชอบให้คอยให้มารายงานตลอดเวลามันรำคาญ ไม่ชอบที่มีคนมาระแวงมันบ่อยๆ มันรักความอิสระและความเป็นส่วนตัวของมันมาก
ผมถึงยอมข่มใจตัวเองไม่ให้ไปก้าวก่ายชีวิตมันมาก กลัวมันรำคาญเอา แค่นี้ก็ไม่รู้จะทำคะแนนยังไงให้มันพอใจได้แล้ว... ผมไม่ใช่สาวน้อยอกตู้มๆอย่างที่มันชอบนี่ครับ (ถ้าเป็นแบบนั้นผมคงไม่ต้องทำอะไร อยู่เฉยๆมันก็ปรี่เข้ามาหาแล้วล่ะ...ติดอยู่ที่ผมเป็นผู้ชายและไม่คิดจะเปลี่ยนเพศด้วยสิ)
สุดท้ายมันก็เป็นการคบกันแบบที่ประหลาดที่สุดในโลก
ผมไม่เคยทำอะไรที่คนเป็นแฟนกันควรจะทำ ที่ผมแสดงออกมามากที่สุดก็แค่หึงหวงมันออกหน้าออกตาเท่านั้นเอง
อย่างวันเกิดไอ้คิด ผมใจเต้นแรงชิบหายและเขินแทบบ้าตอนที่มันเข้ามาจูบผมก่อน(แม้จะเป็นคำสั่งไอ้คิดก็เหอะ) นั่นเป็นครั้งแรกเลยนะที่มันจูบผมก่อน โอยยยย น่ารักชิบหาย แต่พอหลังจากนั้นไม่นานผมก็เห็นมันไปนัวกับไอ้คิดซะงั้น เป็นใครใครก็ขึ้นดิครับ มันพึ่งมาทำให้ผมดีใจแล้วก็หักหลังผมโจ้งๆอย่างนี้เลย ผมหึงมันเพราะมันเคยบอกว่าผู้ชายคนเดียวที่มันโอเคในโลกนี้คือไอ้คิด...
ส่วนผมไม่ต้องพูดถึงหรอก ก็มันไม่ชอบไง
ผมไม่อยากทะเลาะกับมันเพราะความโกรธที่ผมควบคุมไม่ได้ในตอนนั้น ผมเลยทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น ปล่อยผ่านเรื่องที่ผมปล้ำจูบมันไปอย่างง่ายดายแล้วกลับมาทำตัวเหมือนที่เคยเป็นแทน..
แค่หวังสักวันว่ามันจะหันมามองผมบ้าง
จนวันนี้ไอ้โรลกับไอ้ตู้จู่ๆก็โทรมาหาผมในกลางดึก คาดว่ามันคงไม่หมกตัวอยู่ที่ร้านเหล้าที่ไหนสักที่แน่ๆ เพราะเสียงมันอ้อแอ้ขนาดนั้นแถมเสียงข้างหลังก็ดังเซ็งแซ่เสียขนาดนั้น อีกทั้งไอ้โรลกับผมเป็นอะไรที่ไม่ค่อยสนิทกันมากเท่าไหร่ เจอก็ทักๆแต่ไม่เคยโทรหากัน จะว่าไป...ชื่อที่ขึ้นมาทางโทรศัพท์ผมเป็นชื่อไอ้นันนี่หว่า
“...อ้ายยยเปอร์ มึงคบกันนันได้ไงว้า กูอยากรู้เจงๆน้าเว้ยยยย บอกกูทีเท้อออ”
“โรล ตอนนี้มึงอยู่ไหน”
“หือ? กูอยู่ร้านน...ร้านนxx อ่า ทำมาย มึงจะมาเฉลยความเจงให้กูใช่ม้า”
“เออ เดี๋ยวกูไป”
พอนึกได้ว่ามันใช้มือถือไอ้นันโทรมาแสดงว่าไอ้นันมันคงอยู่กับไอ้พวกนี้สินะครับ ผมว่าผมคาดการณ์ไม่ผิดหรอก ความจริงก็คิดอยู่เหมือนกันว่าไอ้นันจะทนอยู่ในห้องอย่างเดียวได้นานแค่ไหนกัน แต่ที่โกรธมันก็เพราะมันไปไม่บอกผมเนี่ยแหละแม่ง
ผมขับมอไซค์มาถึงร้านในเวลาไม่ช้า รถไม่ค่อยติดเท่าไหร่ครับบวกกับเชี่ยวชาญเส้นทาง ก็นะ ร้านนี้มันร้านประจำพวกผมเลยนี่หว่า
ไม่รอช้าผมเดินเข้าไปในร้าน มองหาหน้าไอ้นันแต่ไม่เจอ เจอแต่หน้าเอ๋อๆของไอ้โรลแทน ผมตรงเข้าไปที่โต๊ะเพื่อเห็นว่าทั้งโต๊ะมีแค่ตู้กับโรล...ไอ้นันหายไปไหน?
“....โย่ววววว พ่อหนุ่มไฮเปอร์ ผงซักฟอกขาวสะอาด ขจัดทุกคราบหนัก ก๊ากกกกก”
“ตลกละสัด ไอ้นันอยู่ไหนอ่ะ”
“กูไม่รู้วววว มันบอกว่าจะไปเยี่ยวและก็หายสาบสูญว่ะ”
“เออ เดี๋ยวกูไปหามัน”
“มึ้งงงง ไม่บอกกูหน่อยอ๋อ ทำไงถึงคบกันได้ว้า”
“เดี๋ยวกลับมาบอก”
ผมพูดกับไอ้โรลแค่ไหนก่อนทิ้งมันให้ไอ้ตู้ดู ผมเดินไปหาไอ้นันที่ห้องน้ำก็ไม่เจอ เลยเดินหามันไปรอบๆแทน จนสุดท้ายผมก็หามันเกือบจะไม่เจอละถ้าไม่ติดว่าผมเห็นว่าหลังร้านนั้นน่าจะลองไปดูหน่อย และก็โป้ะเช้ะ...แจ๊คพอร์ตแตกถล่มทลาย
ไอ้นัน....ยืนจูบกับผู้หญิงที่ไหนไม่รู้....
หึ.. อยากจะขำแต่ขำไม่ออก มันดอดผมมาแดกเหล้าโดยที่ไม่บอกแถมยังจูบกับคนอื่นต่อหน้าต่อตาผมอีก....ทั้งๆที่เรากำลังคบกันเนี่ยนะ
ผมรู้ว่ามันคงไม่ได้ชอบผม...แต่ก็แค่หวังว่ามันจะให้เกียรติกันบ้าง ผมรู้ว่าเวลามันคบมันคบแค่คนเดียว ถึงจะมีเล่นหูเล่นตากับคนอื่นบ้างแต่ก็ไม่เคยเกินเลย..... นี่ถือว่าผมเป็นกรณีพิเศษสินะ ซึ้งใจสัดๆ
ผมเดินเข้าไปกระชากมันออกจากผู้หญิงคนนั้น ผมถามคำถามมันตามที่ใจผมนึก แต่มันไม่ตอบ... แค่หน้าผมมันก็ยังไม่มองด้วยซ้ำ
กูเจ็บเป็นนะไอ้เหี้ย...
“กูขอโทษ”
ประโยคแรกหลุดออกมาไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเลย ขอโทษแล้วทำทำไม... ขอโทษแล้วมันช่วยอะไรหรือไง ถ้ารู้ว่าผิดแล้วจะทำทำไม...
คำตอบก็ง่ายๆเลย...
ทั้งๆที่รู้ตัวเองดีอยู่แล้ว
ว่ามัน...ไม่เคยรักผมเลย...
ผมไม่ไหวแล้วจริงๆ เจ็บจนแทบจะตายแบบนี้มานานแค่ไหนแล้ว ทนเจ็บโง่ๆแบบนี้มาไม่รู้กี่ครั้งกี่หน ตั้งแต่รักมันมาก็ไม่เคยมีเรื่องอะไรดีๆขึ้นเลย มีแต่ผมที่เป็นบ้าไปเอง ผมบอกเลิกกับมันและก็เป็นไปตามคาด ไอ้นันยังคงนิ่งไม่ไหวติง...มันคงไม่สะทกสะท้านห่าไรหรอก แหงสิ มันไม่ได้ชอบผมนี่ มันไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกับผมนี่ ทั้งๆที่ผมเป็นฝ่ายขอเลิกเองแต่ก็มีแค่ผมเองที่เจ็บเจียนตายอยู่คนเดียว
“..กูถามมึงหน่อยเถอะนะนัน”
“....”
“มึงเคยร้องไห้เพราะความรักบ้างไหม”
“....”
“ไม่เคยสินะ”
ผมถามมันเป็นประโยคสุดท้ายก่อนเดินออกมา ผมไม่รู้ว่ามันเคยรักใครจริงๆไหม มันเอาแต่คบๆเลิกๆเป็นว่าเล่นจนผมนึกสงสัยมานาน แต่พอมาเจอคิวตัวเองนี่มันก็ทำให้ผมอยากรู้จริงๆนะว่าคนอย่างมันรักใครเป็นไหม...แล้วเคยต้องเสียน้ำตาให้กับเรื่องแบบนี้เหมือนกับผมบ้างไหม...
ผมเดินออกมาจากหลังร้าน ตรงไปที่ที่ไอ้โรลกับไอ้ตู้ มันคงนั่งเฝ้าโทรศัพท์ไอ้นัน ผมแย่งแก้วในมือไอ้โรลมาดื่มอั่กๆ หมดแก้วแล้วก็ผสมใหม่แล้วยกซดต่อ
“เฮ้ยๆๆๆ มึงไปอดอยากมาจากไหนวะ”
“เงียบน่า เดี๋ยวกูช่วยออกค่าเหล้าให้ก็ได้”
“มันใช่ประเด็นนั้นที่ไหนกันล่ะโว้ย มึงเป็นห่าอะไรเนี่ยจู่ๆก็มาดื่มยังกะซดน้ำเปล่าแบบนี้”
“.....”
“แล้วไอ้นันไปไหน”
“.........ไอ้โรล”
“หงือ?”
“อยากรู้ใช่มะว่ากูคบกับมันได้ไง...”
“ช่ายๆๆ อยากๆ”
“...ตอนนี้กูเลิกกันละ ไม่ต้องอยากรู้แล้วนะมึง”
ว่าจบผมก็ยกเหล้าดื่มไปอีกแก้ว หมดก็เทผสมใหม่อีก
“เฮ้ย มึงว่าไงนะ มึง...”
“ก็ตามนั้นแหละ อกหักว่ะ ขอแดกเหล้าย้อมใจหน่อย หึ”
อกหัก....จากคนๆเดิมเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้ววะ ผมแสยะยิ้มน่าสมเพชในตัวเอง ยกซดน้ำเมาอย่างบ้าคลั่ง แดกเอาให้ตายห่าไปเลยแม่ง... ผมอยากร้องไห้จริงๆนะ แต่กลางร้านเหล้าคงไม่ดีเท่าไหร่หรอก...
ผมนั่งต่อไปเรื่อยๆเพื่อพบว่าร้านกำลังจะปิด และไอ้นันยังคงหายหัว ตอนแรกผมคิดว่ามันคงไปหาสาวของมันแต่นี่ผมไม่เห็นมันเลยตั้งแต่เดินจากมันมา อย่างน้อยถ้ามันจะไปต่อกับสาวผมก็น่าจะเห็นมันอยู่แถวร้านบ้างดิ ร้านนี้มันมีทางเข้าออกทางเดียวครับ ถึงหลังร้านจะเป็นหญ้าแต่ก็มีรั้วกั้นอาณาเขตไว้ และคิดว่ามันคงไม่บ้าปีนข้ามหรอก ข้ามไปก็เจอหญ้าอีกลำบากตายห่า
คิดได้อย่างนั้นผมก็คว้ามือถือมันไปยังที่เดิมที่ผมเพิ่งเดินออกมา ให้ตายดิ นี่ผมเพิ่งอกหักจากมันมานะ ทำไมต้องเป็นห่วงมันอยู่วะ ทั้งๆที่มันทำร้ายผมเป็นล้านๆครั้ง ไอ้ห่านี่ทำใจตัดยากจริงๆ
ตุบ!
“ไอ้นัน!”
ผมเดินไปหลังร้านเพื่อหามันแต่ว่าเป็นมันที่เดินออกมาชนอกผมเสียก่อน ผมตกใจไม่คิดว่ามันจะยังอยู่นะเนี่ย แค่มาดูเฉยๆ... ไอ้นันผงะไปเล็กน้อยก่อนก้มหน้าก้มตาเบี่ยงผมไป ผมคว้ามือมันไว้โดยที่ไม่ได้ตั้งใจ มันไปเองอ่ะ ไอ้นันเหลือบมือผมก่อนจะพยายามชักกลับเสียแต่แรงมันน้อยจนทำได้แค่กระตุกผมนิดๆ
“ทำไมไม่ออกไป ร้านจะปิดอยู่แล้ว”
“เสือก”
“สัดนัน กูถามดีๆ”
“กูตอบดีๆ...ตามประสาคนไม่เคยรู้จักกันไง”
“...ไอ้นัน...”
ผมจำประโยคนี้ได้เพราะผมเป็นคนพูดเอง ตอนที่ผมบอกว่าไม่อยากเป็นเพื่อนกับมัน ว่าถ้าเป็นเพื่อนไม่ได้ แค่คนเคยรู้จักผมก็จะไม่เป็นให้ ไม่นึกว่ามันจะเอามาใช้จริงๆ
...เจ็บสัด
“...กูเอาโทรศัพท์มาให้”
“....”
“...กูถามได้ไหม ทำไมมึงยังอยู่ตรงนี้อยู่....”
“เสือก”
มันหันมาด่าผมและนั่นทำให้ผมเห็นหน้ามันจังๆ ........ไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองนักหรอกแต่หน้าไอ้นันตอนนี้...เหมือนมันพึ่งผ่านการร้องไห้มาหมาดๆ ตามันแดงช้ำกว่าปกติแก้มแดงจมูกแดงอีกทั้งปากก็แดงเจ่อ เป็นหน้าตอนที่มันเพิ่งร้องไห้ชัดๆ...
“นัน!”
“ปล่อย! ไอ้เหี้ย!”
ผมรีบรั้งมันไว้อีกครั้งเมื่อมันทำท่าจะเดินหนีไป ผมอยากรู้ว่ามันร้องไห้จริงๆหรอ มันร้องไห้ทำไม ร้องไห้เพราะผมรึเปล่า... แม้ผมจะเพิ่งผ่านการเสียใจเพราะมันแต่ก็ยังอดคิดไปเองไม่ได้อยู่ดี
“ร้องไห้หรอ”
“เสือก”
“ร้องทำไม”
“เสือกเหี้ยอะไร!”
“..ก็มึง..”
“มึงเป็นเหี้ยอะไรกับกูหรือไง!”
“ไอ้นัน มึงหยุดพูด..”
“เพื่อนมึงก็ไม่ได้เป็น คนรู้จักกูก็ไม่ใช่ เสือกเหี้ยไร”
“นัน!”
“มันไม่มีเหตุผลที่กูต้องตอบมึง ปล่อยได้แล้วไอ้เหี้ย”
“นัน...กูถามมึงดีๆนะ”
“แล้วมันจะทำไมวะ กูตอบดีไม่ดีก็เรื่องของกูเสือกเชี่ยไร บอกแล้วไงว่ามึงไม่ได้เป็นเชี่ยอะไรกับกู เลิกยุ่งเรื่องชาวบ้านได้แล้ว จะไปเหี้ยไหนก็ไป”
“กูเป็นห่วงมึงนะ”
“กูขอหรอสัด เลิกยุ่งกับกูได้แล้ว เลิกกันก็แล้วมึงไม่มีสิทธิ์มาผูกมัดอะไรกูทั้งนั้น แม้แต่หน้ากูมึงก็ไม่สมควรมอง!”
“มันจะมากไปแล้วนะ!”
ผมอารมณ์ขึ้นอีกครั้งเมื่อได้ยินมันว่างั้น หักอกกูเป็นว่าเล่นยังไม่พอ ช่วยพูดจาดีๆหน่อยไม่ได้หรือไง รู้ว่าไม่ได้ชอบ รู้ว่ามึงเกลียดผู้ชาย รู้ว่ายังไงก็ทำให้มึงรักไม่ได้...อย่างน้อยก็พูดจาให้มันดีๆกันบ้าง
“มึงไม่มีสิทธิ์มาว่าอะไรกูทั้งนั้น”
“...แล้วถ้ากูได้สิทธิ์ผัวมึงล่ะ”
ความโกรธเข้าครอบงำผมอีกแล้ว ผมคว้ามันไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น จับข้อมือขาวนั่นลากออกไปนอกร้านตรงไปยังมอไซค์ของผม แน่นอนไอ้นันมันดิ้นก็แรงมันน้อยมากเหลือเกิน จากที่แรงมันน้อยกว่าผมอยู่แล้วมาตอนนี้มันกลับน้อยกว่าเมื่อก่อนเสียอีก แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะจับมันขึ้นเบาะมอไซค์ได้
มันดิ้น พยายามสะบัดมือผมที่ยึดข้อมือมันไว้แน่นแต่ไม่เป็นผลหรอก มันยื้อตัวพยายามขัดขืนแต่สุดท้ายมันก็สู้แรงผมไม่ได้อยู่ดี ผมจับมันขึ้นเบาะแต่มันก็ดิ้นไม่หยุดจนผมต้องยกคำขู่
“จะขึ้นมอไซค์กูหรือจะให้กูโบกแท็กซี่แล้วเย็-มึงข้างในนั้น”
เห็นได้ชัดเลยว่าไอ้นันอึ้งจนช็อกไปแล้ว มันคงไม่คิดว่าผมจะพูดอะไรแบบนั้น ผมเองก็ไม่คิดเหมือนกันให้ตายเหอะ เลือดขึ้นหน้ามากจริงๆ แต่พอพูดไปแล้วก็ทำให้มันยอมขึ้นรถผมง่ายกว่าเดิม พอผมขึ้นคร่อมมอไซค์แล้วก็บึ่งออกไปทันที
จุดหมายไม่ใช่หอมันหรือบ้านผม แต่เป็นโรงแรมใกล้ๆนี้ ผมขับรถมาจอดไม่รีรอเดินลากมันเข้าไปเช็คอินที่ล็อบบี้แล้วเดินขึ้นไปยังชั้นตามที่ผมได้โดยไม่สนใจสายตารอบข้างแม้แต่นิด ไอ้นันพยายามขัดขืนผมมาตั้งแต่เมื่อกี้ แต่เหอะ ปกติมันก็สู้แรงผมไม่ได้อยู่แล้ว แล้วนี่ยิ่งเป็นตอนผมที่โกรธเลือดขึ้นหน้าด้วย แรงมันยังกะขี้หมาไปเลย
ทันที่ที่เปิดประตูเข้าห้องผมก็เหวี่ยงมันลงบนเตียงทันที ไม่สนว่ามันจะรู้สึกยังไงแล้ว ไม่สนแล้วด้วยว่าตัวผมเองจะรู้สึกยังไงถ้าทำมันไปแล้ว ในตอนนั้นผมไม่สนอะไรทั้งสิ้นนอกจากจะจับหมอนี่ปล้ำ
คิดหรอว่า7ปีมานี้ผมที่เอาแต่นั่งชักว่าวคิดถึงแต่เรื่องมันจะทำให้ผมไม่รู้สึกอะไรกับมันเลย มันเป็นไปไม่ได้จริงๆ แค่ในจินตนาการมันก็เสร็จผมมาไม่รู้กี่ครั้งแล้ว รอบนี้ผมก็แค่ทำให้จินตนาการผมเป็นจริง…
ก็แค่นั้น...
“ไอ้เหี้ยมึง อื๊อ....!!”
ผมเริ่มลงมือถอดเสื้อผ้ามันออกพร้อมกับก้มลงไปบดจูบมันอย่างบ้าคลั่ง มือข้างหนึ่งผมจับข้อแขนมันทั้งสองข้างตรึงไว้เหนือหัวมันกันไม่ให้มันอาละวาดแล้วต่อยผม ส่วนมืออีกข้างของผมก็ทำหน้าที่ลูบไล้ลำตัวมันอย่างจาบจ้วง ลูบคลำไปทั่วหน้าอกขาวเลื่อนต่ำลงมาไปที่สะโพก บดบีบอยู่อย่างนั้นจนมันดิ้นขลั่ก
ผมสัมผัสมันทั่วทุกตารางผิวนุ่ม ร่างกายที่ผมอยากจะครอบครองเสียนักหนาตอนนี้ผมกลับกำลังจะได้มันอย่างที่เคยต้องการ ผมปลุกเร้าจนร่างกายมันร้อนเห่อ ไอร้อนระอุของผมกับนันตีกันไปทั่วห้องแคบ
“เหี้ยเปอร์..มึง......”
นันยังคงดิ้นเร่าใต้ร่างผม ผมใช้เวลาไม่นานในการปลดกางเกงมันออกไป ไอ้นันทำหน้าตกใจเมื่อเห็นว่ากางเกงที่มันใส่รวมไปถึงกางเกงในมันถูกผมกระชากถอดทิ้งไปอย่างไม่ใยดี ขาเรียวพยายามยกขึ้นหมายจะถีบผมเสียแต่ผมรู้ทันก่อน ผมจับขามันค้างไว้ก่อนวางราบแล้วขยับเอาเข่าตัวเองกดทับไว้ ผมนำเสื้อมันที่กองอยู่ข้างๆมามัดมือมันอย่างทุลักทุเล นันดิ้นไม่หยุดจากที่ดิ้นแรงๆตอนนี้แรงมันเริ่มตกลงแล้วครับ หึ
ผมเริ่มปลดกางเกงของตัวเองบ้าง มือข้างนึงยังคงกดหน้าท้องมันไว้แน่น พอกางเกงผมหลุดพอใช้การได้ผมก็ควักถุงยางอนามัยที่ซ่อนอยู่ในกระเป๋าสตางค์ออกมาสวมใส่ ผมไม่มีเจลหล่อลื่นหรืออะไรที่จะสามารถใช้เบิกช่องทางของไอ้นันได้เลย จะมีก็แต่เจลหล่อลื่นที่อยู่ในซองถุงยางก็เท่านั้น
“อื๊อออออ มะ...ไอ้เปอร์!!”
“ทำไม...รู้สึกดีหรอ? หึ”
ผมปาดน้ำหล่อลื่นในซองก่อนสอดนิ้วเข้าไปช่องทางเล็ก หมุนวนไปมาเพื่อเตรียมตัวให้มัน ไอ้นันยังคงพยายามดิ้นไม่หยุด ผมเห็นน้ำตามันคลอเบ้านิดๆแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ผมหยุดการกระทำนี้ต่อ ผมก้มลงไปจูบปากมันเบาๆแล้วลามลงไปถึงซอกคอ ขบเม้มให้เกิดรอย ให้รู้ว่ามันเป็นของผม นิ้วผมยังคงสาละวนอยู่กับช่องทางของมัน เปลี่ยนจากหนึ่งเป็นสองและจากสองเป็นสามนิ้วอย่างช้าๆ
“ฮึก...อือออ...” เสียงไอ้นันครางอือออกมาอย่างน่ารัก แม้จะปนเสียงสะอื้นมานิดๆก็ตาม...
“ทนหน่อยนะที่รัก” แน่นอนว่าผมพูดประชดมัน รู้ทั้งรู้ว่ามันไม่รักแต่ก็ยังกระสนอยากใช้คำนั้น อยากเรียกมันด้วยสรรพนามนี้ดูบ้าง
เมื่อผมเห็นว่ามันน่าจะพร้อมรับของผมได้แล้วผมจึงถอนนิ้วออก เตรียมเอาลูกผมเข้าช่องทางสวย ไอ้นันเห็นอย่างนั้นมันก็ดิ้นแรงกว่าเดิม จนผมต้องกดหน้าท้องมันแรงๆก่อนจ่อน้องชายของผมเตรียมเข้าสู่ตัวมัน
“ป...เปอร์ อ๊า!!!!” ไอ้นันร้องเสียงหลงเมื่อผมดันของตัวเองเข้าไปเกือบมิดด้าม ผมรู้ว่ามันคงพยายามร้องห้ามเสียแต่ผมไม่เปิดโอกาสให้มันทำหรอก ทันทีที่ผมสามารถแทรกตัวเข้าไปข้างในตัวมันได้ น้ำตาไอ้นันก็ไหลอาบแก้ม ใจผมกระตุกวูบแต่ผมก็จะไม่หยุดเหมือนกัน ผมทำได้แค่โน้มตัวลงไปบรรจงจูบซับน้ำตามันเบาๆก่อนจะเริ่มขยับตัว
ข้างในของไอ้นันร้อนมากและตอดรัดผมเสียแน่น ผมเริ่มขยับตัวเป็นจังหวะ จากช้าเนิบก็เริ่มเร่งให้เร็วยิ่งขึ้น คนใต้ร่างผมกัดปากแน่นมีแต่เสียงครางอือที่นานๆทีจะหลุดออก น้ำตานันยังไหลไม่หยุด เสียดายก็แต่ผมไม่มีเวลาไปปลอบมันเท่าไหร่
ไอ้นันร้องครางอื้ออึง แม้ว่าเสียงครางของมันจะนานๆหลุดออกมาทีแต่นั่นก็ทำให้ผมได้ใจไม่น้อย ยิ่งเห็นหน้ามันที่ตอนนี้หลับตาปี๋ ปากแดงขบกัดไว้แน่น หากแต่แก้มใสของมันขึ้นสีแดงระเรื่อ น้ำตามันไหลเป็นสาย เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่าผมชนะมัน ครั้งแรกจริงๆที่ผมคิดว่าผมไม่ได้เสียเปรียบมันอยู่คนเดียว ทั้งๆที่ควรดีใจแต่หัวใจผมกลับไม่บอกว่ามันรู้สึกอย่างนั้น
ไอ้นันเหลือบตามามองผมเป็นครั้งคราว แววตาของมันเหมือนขอร้องให้ผมหยุดเพียงแต่ไม่ออกเสียงออกมาก็เท่านั้นเอง ผมรู้ว่ามันคงเจ็บ...แต่...
หากมันเจ็บ...ก็ขอให้รู้ว่าผมเองก็เจ็บไม่แพ้มัน
.
.
.
_______________________________________________________________
เจ็บบ่อยๆค่อยๆชิน กร๊ากกกกกกกกกกกกกก
มาแบบดราม่าๆ ต่างคนต่างไม่ยอมฟังเหตุผลของแต่ละคนเน้อ เฮ้อ...
สุดท้ายหมานันก็โดนจนได้ อาจจะสะใจใครหลายๆคน 555555
มาน้อยๆหวังว่าจะไม่ว่ากัน
กิจกรรมรุมค่ะช่วงนี้ กลับบ้านมาก็เหนื่อยหอบ ไม่ค่อยได้แต่งต่อเท่าไหร่เลยแง...
ยังไงก็ฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ในอ้อมแขนด้วยนะคะ
ร้ากกกกกกกกก
//ตอนที่แล้วทำเอาเรตติ้งพระเอกเราพุ่งพรวดเลย
ไหน ไหนใครเคยบอกว่าแรมไม่ใช่พระเอกกกก 555555
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
อยากจะบอกอีกเรื่องคือ
เรื่องนี้มีสารบัญแล้วนะคะะะะ เย้้้!!!
ขอบคุณ คุณ Ali$a฿eth มากๆค่ะที่สละเวลามาทำให้ ฮืออออออออออออ▆ ▇ █ Maybe….I’ll try? -เล่นของสูง █ ▇ ▆
ตอนที่ 1 ตอนที่ 2 ตอนที่ 3 ตอนที่ 4 ตอนที่ 5 ตอนที่ 6 ตอนที่ 7 (Special …ความคิด) ตอนที่ 8 ตอนที่ 9 ตอนที่ 10 (Special นันนานานานะ) ตอนที่ 11 ตอนที่ 12 ตอนที่ 13 ตอนที่ 14 ตอนที่ 15 ตอนที่ 16 ตอนที่ 17 ตอนที่ 17.2 ตอนที่ 18 Special Songkran ตอนที่ 19 (Special หมาจิ้งจอก Vs ทานุกิ) ตอนที่ 20 ตอนที่ 21 ตอนที่ 22 ตอนที่ 23 (Special คิด I) ตอนที่ 23 (Special คิด II) ตอนที่ 23 (Special คิด III) ตอนที่ 24 บันทึกคนเลี้ยงหมา ตอนที่ 25 ตอนที่ 26 ตอนที่ 27 ตอนที่ 28 ตอนที่ 29 (คิดไปอง I) ตอนที่ 29 (คิดไปเอง II) ตอนที่ 30 ตอนที่ 31 ตอนที่ 32 ตอนที่ 33 ตอนที่ 34 ตอนที่ 35 ตอนที่ 36 ตอนที่ 37 ตอนที่ 38 ตอนที่ 39 ตอนที่ 40 (เรื่องหมาๆ) ตอนที่ 41 ตอนที่ 42 ตอนที่ 43 TBC[/center]
ปล. เราเอาไปแปะไว้หน้าสุดแล้วนะคะ เผื่อใครอยากอ่านอีกรอบ คึคึคึคึคึคึคึ
ขอบคุณ คุณAli$a฿eth อีกครั้งนะคะ ซึ้งใจสุดๆ
แงงงง
กอดดดดด
_________________________________________________________
หัวข้อ: ▆ ▇ █ Maybe….I’ll try?-เล่นของสูง- แปะแฟนเพจ -23.3.2016 p.54 █ ▇ ▆ (อ่าน 550268 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก