หัวข้อ: ถ้าน้องไม่นุ่ง...ผมควรทำไงครับ? [วันที่อัพ 19/7/63] [จบแล้ว]

[AkuaPink]

 
 

[BunnyBlue]

กูรู้และว่าต้องทำยังไง!!”

….


“แล้วแบบนี้มันจะดีเหรอว่ะ!!” ให้ผมไปหาผู้หญิงมาคบเนี่ยนะ ถึงจะแค่หลอกๆก็เถอะ ผมถามมันอีกครั้งกับความคิดที่มันกระซิบบอกผม “มึงแน่ใจนะว่ามันจะไม่โป๊ะ?”


   
“มึงก็อย่าทำให้มันรู้ดิ เนียนๆหน่อย พอมันเห็นว่ามึงมีเมียมันก็เลิกชอบมึงไปเองแหละเชื่อกู”

   
“แต่ว่า”

   
“ไม่ต้องแต่แล้ว กูโทรนัดรุ่นน้องกูล่ะ เนี่ยกูก็เคยใช้วิธีนี้ให้มันมาแกล้งเป็นเมียกู ไล่ผู้ชายที่ตามตื้อกูไปได้เหมือนกัน”


   
ปลาบอกผมรวบรัดทุกอย่างถูกมันเตรียมการขึ้นมาโดยที่ผมไม่ทันตั้งตัว ไม่มีโอกาสที่จะออกปากค้านเลยด้วย ไม่นาน เด็กสาวร่างเล็กผิวขาวตาโตในชุดนักศึกษารัดติ้วและกระโปรงทรงเอที่เหนือเข่าไปหลายคืบก็มานั่งกอดแขนผมอยู่หน้าร้านเจ้ไก่ โดยมีเพิงหมาแหงนเป็นที่กำบังแดด แต่ถึงจะพูดแบบนั้นเอาจริงๆตรงนี้ก็ไม่มีแดดหรอกครับเพราะมันอยู่ในตรอกแคบๆแอบอยู่ข้างตึกหลังมอ โดนตึกบังแดดหมด มาตอนเช้าก็เหมือนตอนเย็น ขนาดนี่เป็นตอนบ่ายยังต้องเปิดไฟให้ร้านดูสว่างขึ้นมาเลย


   
“เออน้องครับ ตอนนี้ยังไม่ต้องแสดงเป็นแฟนพี่ก็ได้นะ” ผมว่าพยายามดึงแขนตัวเองออกจากการรัดของน้องซึ่งมันแน่นมาก น้องเกาะผมไม่ยอมปลอยเลย ผมพยายามส่งสายตาให้ไอปลามาช่วยมันก็เอาแต่ยืนยิ้มพยักหน้าให้ผม T T 


   
“ก็ฝึกไว้ก่อนไงพี่เวลาจริงจะได้ไม่เขิน เนอะพี่ปลา”

   
“อืม..ถูก”

   

“แต่ว่า”

   

“ไม่แต่แล้วพี่ ไม่ต้องกลัวหนูหรอกพี่ยังไม่ใช่สเปคหนู ถึงพี่จะน่ารัก แต่ว่าสเป็กหนูนะต้องสูงยาวเข่าดีลูกครึ่งอะไรแบบนี้อ่ะพี่ ยิ่งถ้าตี้ๆ ตาหวานๆนะ ผู้ชายในฝันหนูเลย” มะลิรุ่นน้องของไอปลาว่าทำหน้าตาเคลิ้มทันทีที่พูดถึงผู้ชายในฝันของเธอ แม้มันจะดูเป็นไปไม่ได้ที่จะหาผู้ชายแบบที่นางบอกในประเทศไทย แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มี เพราะทั้งเรนและโรม คือ แบบพิมพ์ที่น้องมะลิ พึ่งสาธยายออกมา ดูจะมากกว่าที่เธอต้องการด้วย ผมชักไม่อยากทำตามแผนแล้วสิ ไม่อยากให้เธอเจอโรมเลยยังไงไม่รู้

   
“ออ อืม”

   
“…..”

   
“แล้วตกลงพวกพี่จะให้หนูเริ่มพรุ่งนี้เลยใช่ไหมค่ะ ให้หนูไปหาตอนกลับบ้านเนอะ งั้นพี่ก็แลกเบอร์กับหนูก่อนจะได้นัดกันได้ อะนี่เบอร์หนู แล้วเบอร์พี่อ่ะ”

   
“ศูนย์ เก้า ห้า  แปด….”

   
“แปดแล้วอะไรพี่”

   
“แปด…….”

   
“อะไรอีกอีกพี่”

   
“…..”

   
“แปด…..”

   
“เบอร์พี่นี่แปดหมดเลยป่ะ”

   
“…..”

   
“ตุบ!!!”

   
“อะนี่เบอร์มันเอาจากเครื่องพี่ไปเลย” ปลาว่าหลังจากตบโต๊ะลุกขึ้นไปหยิบสมาร์ทโฟนของตัวเองมาวางให้มะลิเซฟเบอร์ของผม มันหรี่ตามองผมจับผิดอีกครั้งไม่ยอมหยุด

   
“อ่าวมีแปดตัวเดียวนี่ ขอบคุณพี่ปลา งั้นวันนี้ลิกลับก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้นะคะพี่มีรัก” มะลิไปแล้วร่างเล็กน่ารักโปกมือลาน่ารักไม่ลืมแอบหอมแก้มผม บอกว่าถึงผมไม่ใช่สเป๊กแต่ก็น่ารักโดนใจเธอ

   
“มึงมีพิรุธนะมีรัก”

   
“กูเปล่า”

   
“มึงมี!”

   
“ไม่มี”

   
“เสียงต่ำแสดงว่ามี”

   
“มันต้องเสียงสูงเปล่าว่ะ?”

   
“ก็นั่นไงมึงรู้ว่าเสียงสูงกูจะรู้ว่ามีมึงเลยทำเสียงต่ำไง ไม่เนียน” ปลาว่ายกคิ้วข้างหนึงขึ้นเหมือนมันเป็นเซียนการจับผิด

   
“กูรู้นะ”

   
“ม… มึงรู้อะไร”

   
“…….”

   
//ตึก ตัก ตึกตัก//

   
“เหงือมึงใหล”

   
“อ อืม กูร้อนอ่ะ”

   
“แต่กูว่าไม่ใช่” ปลาบอกเสียงเย็น แต่เหมือนเสียงในหัวใจผมมันกำลังเต้นตึกตักจนแทบจะหลุดออกมาดิ้นชักกระตุกข้างนอกเอาให้ได้ ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าทำไม

   
//ตึกตักตึกตักตึกตัก//

   
“มึงรู้ใช่ไหมมะลิมันรุกเก่ง”
     
“…มั้งทำไมอ่ะ”     

“ก็ยิ่งถ้ามันเจอผู้ชายที่ถูกใจ รับรองยิ่งกว่าที่มันเกาะแขนมึงเมื่อกี้อีก”

“ละ แล้วยังไง”

   
“น้องโรมมึงสเปคมัน!”

   
“…..”



 

[BunnyBlue]

ตอนที่ 8 : พี่แค่หิว!

“น้องโรมมึงสเป็กมัน!”
   
“…..”

“แต่กูไม่ได้หึงนี่”

   
“…….”


   
“ชัดเลย”

   
“มึงชอบมันแล้วล่ะ” ปลาว่าเลิกทำตาหรี่มองจับผิดผมหันกลับไปเช็ดแก้วในเคาท์เตอร์ต่อ ซึ่งเคาท์เตอร์ที่ว่าก็คือส่วนหนึ่งของเพลิงหมาแหงนที่ผมนั่งอยู่ด้วย

 
   
“กูไม่ได้ชอบ” จะชอบได้ยังไงผมกับน้องอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆเล่นด้วยกันมาถ้าจะชอบมันก็ต้องชอบตั้งนานแล้วจะมาพึ่งชอบอะไรตอนนี้ ผมก็แค่หวงมันเฉยๆเท่านั้นแหละ มะลิน่ากลัวจะตาย ขนาดผมยังกลัว โรมมันก็ต้องกลัวเธอมากกว่าผมสิ ถึงน้องเขาจะน่ารักตัวเล็กสเป็กผู้ชายหลายๆคนก็เถอะ
 
   
“กูไม่ได้ชอบมันหรอก มึงเชื่อกูดิ”

   
“….”

   
“กูกับมันอยู่ด้วยกันมาตลอดตั้งแต่เด็ก ถ้าจะชอบกูก็ต้องชอบนานแล้วป่ะ…”

    
   
“…”


   
“ตุบ! แล้วมึงไม่คิดบ้างหรอว่าบางทีมึงอาจจะชอบมันมานานแล้วก็ได้ นานจนมึงมองไม่ออกว่ามันคือความรักความชอบ หรือแค่พี่น้อง หรืออาจเพราะมึงยังไม่รู้จักคำว่าอกหักมึงเลยยังไม่รู้” ปลาวางแก้วที่เช็ดคว้ำลงที่หน้าบาร์ก่อนหยิบแก้วที่สองมาเช็ดต่อ แต่ก็ยังพูดด้วยน้ำเสียงปกติกับผมเหมือนเดิม มันไม่ได้มองหรี่ตามองผมหรือจับผิดอีกแล้วเหมือนมันได้คำตอบที่พอใจจากผมยังไงยังงั้นถึงได้ทำเป็นเฉยได้

 
   
“…..”


   
“ถ้าอยากยกเลิกนัดพรุ่งนี้ก็โทรไปตามเบอร์ลิมันล่ะกัน แต่ก่อนบ่ายนะ ก่อนมันเลิกเรียน ไม่งั้นมันตามมารอมึงหน้าคณะก่อน กูไม่รู้ด้วยนะถ้ามันเจอน้องมึงอ่ะ”


   
“….”

   
“กูไม่ยกเลิกหรอก”


   
“เฮ้อออ แล้วแต่นะหาว่ากูไม่เตือน”

   
“….”


[8:00 PM]
   

   
ผมกลับมาที่ห้องแล้วแต่คำพูดของปลายังวนอยู่ในหัวของผมไม่หายไปไหน มันอะไรกันครับ ยังไงผมก็ไม่ได้ชอบโรมหรอก มันอาจเป็นความผูกพันธ์มากกว่า…ผมจะชอบน้องของเพื่อนที่เล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็กได้ยังไง…


   
แต่ว่า ผมโทรไปยกเลิกดีกว่า…หรือไม่ดี T T


   
ตกลงผมชอบน้องแล้วเหรอ…เป็นไปไม่ได้หรอกมั้ง

   
…

   
“แกร่ก”

   
“O_O” มาแล้ว เร็วไปไหม

   
“กลับมาแล้วครับ พี่ทำอะไรอ่ะ” มาถึงไม่ทันวางกระเป๋าโรมก็ตรงมาหาก่อนเลย ดีนะครับที่ผมไหวตัวทันเปิดหนังขึ้นมาดู
ก่อน

   
“ดะ ดูหนัง”

   
“พี่อาบน้ำยัง”

   
“อาบแล้ว”

   
“อ่อ”

   
อ่ออะไรเล่าชอบพูดเหมือนมีอะไรอีกแล้ว จะพูดอะไรก็พูดตรงๆเลยสิจะมาอ่อเอออะไรก็ไม่รู้ ผมหันไปมองหน้าเขาเล็กน้อย
โรมอยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงขายาวธรรมดา เขาวางกระเป๋าลงบนชั้นวางของถอดนาฬิกา แหวนเงิน แล้วก็ตุ้มหู ออกก่อน ตามมาด้วยเสื้อยืดสีดำ แล้วก็กางเกง สุดท้ายก็บ็อกเซอร์ จนไม่เหลืออะไรสักชินบนร่างกาย

   
“O-O” น้องไม่นุ่งอีกแล้ว ผมพยายามกลืนน้ำลายที่แตกออกมาอย่างไม่ทราบสาเหตุลงคอให้เบาที่สุด “อึก” แม้ร่างสูงจะจะดูผอมทว่ามัดกล้ามและซิกแพ็คที่ขึ้นเรียงสวยบนเรือนร่างของเขากลับทำให้อีกฝ่ายดูดีไม่น้อย เรียกว่าดูดีมากๆจนน่าอิจฉาเลยก็ได้ “อึก”

   
“พี่”

   
“ห่ะ”

   
“เช็ดน้ำลายด้วยครับ”

   
“T_T”

   
“อ่ะ เออ พี่หิว” ผมบอกหลังจากใช้หลังมือปาดน้ำลายที่ไม่รู้ไหลออกมาได้ยังไงออก ก่อนเช็กมือกับกางเกงเป็นอันจบ



   
“*-*…”


   
“หะ หิวข้าว จะมองอะไร! ไปอาบน้ำก็ไปสิ จะยืนโชว์ทำไม มีแค่นั้น เหอะ เร็วๆ หิว…” 



 

[วายซ่า]

น้องก็อ้อยขนาดนี้แล้ว พี่ก็ยอมๆ เหอะนะ

[BunnyBlue]

“หึ ครับๆ รู้แล้วว่าหิว…แต่ถ้าอยากหาอะไรลองท้อง จะตามผมเข้าไปก็ได้นะ” โรมว่าขยิบตาให้ผมก่อนเดินเข้าห้องน้ำไปโดยไม่ปิดประตู

…..


   
แล้วผมก็เดินตามเขาไป


   
   
“อือออตรงนั้นโรม ไม่ได้” ผมบอกพยายามเอามือดันอกเขาออก โรมกดผมติดกำแพงไม่ยอมปล่อย มือของเขาจับแขนของผมรวบขึ้นเหนือหัวก่อนสายหน้าปฏิเสธก้มลงไซร้ซอกคอผมลามขึ้นมาจูบที่ปาก เขาสอดลิ้นเข้ามาดูดดึงริมฝีปากผมกลืนกินลมหายใจของผมช้าๆ


   
“แฮ่กๆ” ผมหอบหายใจถี่หลังจากเขาผละออก
 
   
“พี่ครับ”
   
“ห่ะ”

   
“ได้ไหม”

   
“….”

   
“อือออ ระ โรม ดะ เดี๋ยวสิอ่ะ อืออ” ไม่ทันที่ผมจะได้ตอบอะไรไปโรมก็ก้มลงมาบดริมฝีปากเขาที่ปากผมอีกรอบ

   
“อืออ อาห์” มันเป็นการจูบที่เร่าร้อนที่สุดเท่าที่เคยมีมา ลิ้นสากของเขาเกี่ยวกวัดลิ้นผมซอกไซร้ไปทั่วโพรงปากของผมดูดเม้มและบดขยี่ริมฝีปากของผมจนบรู้สึกได้ว่ามันกำลังจะบวม หรืออาจบวมขึ้นมากกว่าเดิมแล้ว

   
“นะครับ ผมไม่ไหวแล้ว ฮึก..ผมรักพี่นะ ให้ผมรักพี่นะ”



   
“โรม” ผมเรียกเขาไว้ก่อนที่เขาจะลงมือกับส่วนแข็งขืนที่จ่ออยู่ที่ช่องทางด้านหลังของผม ผมดันเขาจนร่างสูงเซออกไป

   
ใบหน้าหวานมองมาที่ผมนิ่งก่อนส่ายไปมา ร่างยื่นสูงกว่าผมเขาค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ผมอีกรอบก่อนก้มหน้าซบลงที่บ่าของผม เขาทำให้ผมคิดอะไรไม่ออก ที่อยู่ๆก็ถูกบอกรัก

   
“พี่เคยรักผมบ้างไหม”

   
“….”

   
โรมเงยหน้าช้อนสายตาที่เริ่มแดงถามผม

   
“พี่ไม่รู้” ผมตอบออกไปทันที โดยไม่ได้ตั้งคำถามให้กับตัวเองว่าเคยหรือไม่ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอบแบบนั้นไปทำไม

   
“ฮึก อืม ผมเข้าใจ จากนี้ไปผมจะไม่ทำให้พี่ลำบากใจอีกแล้ว” โรมว่าจากตาแดงๆเริ่มมีน้ำสีใสคลออยู่ข้างใน มือใหญ่ที่จับมือผมอยู่ปล่อยออกช้าๆ

   
 
วินาทีนั้นเหมือนมีมือที่ไม่รู้บีบหัวใจของผม ความรู้สึกเจ็บแปล็บลุกลามไปทั้งตัว เหมือนไฟฟ้าที่วิ่งออกจากหัวใจส่งสัญญาณไปทุกจุดสัมผัส ปลายนิ้วผมกระตุกก่อนน้ำตาจะใหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ไม่รู้แม้กระทั้งความเปียกของหยดน้ำตาที่ไหลออกมา รู้ตัวอีกทีปากและเสียงผมก็สั่นคลอ พอๆกับขาที่ไม่พร้อมจะทรงตัว

   
“โรม” ผมเรียกชื่อเขาหัวของผมว่างเปล่า ไม่สามารถคิดอะไรได้ เวลาเหมือนถูกหยุดมันนานมากกว่าผมจะออกเสียงเรียกชื่อเขาได้ นานจนผมทรมาน
   
   
“โรม” ผมพยายามเอื้อมมือของผมไปคว้ามือของเขา แต่ก็โดนหนี ร่างสูงที่ยืนอยู่หันหลังให้ผมเป็นครั้งแรก


   
“ฮึก ฮืออ ไม่ ฮืออ พี่” ผมไม่รู้ว่าผมเป็นอะไร ไม่ใช่หรอกผมไม่ได้รักเขาหรอก ผมจะรักเขาได้ยังไงเขาเป็นเหมือนน้องของผมนะ

   
แต่ไม่นานผมก็ล้มลงไปนั้นที่พื้น เพราะแผ่นหลังที่ไม่ยอมหันกลับมา


   
“ฮึก ฮือออ พี่ไม่รู้ มันเจ็บ โรม” ผมบอกเขาแล้วขี้ไปที่ตำแหน่งหัวใจของผม มันเจ็บ

[❣☾月亮☽❣]

เอ้าาาดราม่าใส่เฉย

[BunnyBlue]

ตอนที่ 9 : ความรู้สึก NC

“ฮืออ ๆ ไม่ไปนะ” อีกครั้งที่ผมกอดเขาไว้ นอกจากคืนนั้นก็คงเป็นครั้งที่สองที่ผมพยายามรั้งเขาแบบนี้
   

“นายไม่อยากมีอะไรกับฉันแล้วเหรอ ทำ...กันนะ” ไม่รู้ว่าผมพูดออกไปแบบนั้นทำไม แต่ถ้าผมยอมให้ร่างกายของผมที่เขาต้องการ เขาก็จะหันกลับมาหาผมอีกครั้ง ‘หันกลับมาเร็วๆสิ’
   

….
   

“พี่แน่ใจแล้วใช่ไหมครับ ที่พูดแบบนั้น”
   

ในที่สุดโรมก็ยอมหันกลับมาหาผมพร้อมกับใบหน้าหวานๆของเขาที่ต่างไปจากทุกที มันดูร้ายกาจมาก
   

“ถ้าเราทำกันหลังจากคืนนี้ผ่านไป พี่รู้ใช่ไหมว่าพี่กับผมจะกลับตัวไม่ได้แล้ว เพราะผมคงไม่มีทางยอมให้พี่อีกแล้ว ครั้งนี้ผมกับพี่จะเป็นผัวเมียกันอย่างไม่มีข้อแก้ตัว คิดดีแล้วใช่ไหม”
   

“.....”
   


“อืมมม” ไม่รอให้โรมพูดอะไรต่อผมก็ประกบปากจูบเขาไปแล้ว แค่คำว่ากลับตัวกันไม่ได้อีกของเขาก็ทำให้ผมคิดได้แล้วว่าผมจะไม่ยอมให้เขากลับตัวกลับใจแล้วเหมือนกัน ต่อไปนี้น้องจะต้องเป็นของผมเท่านั้น
   

“ตุบ! หยุดไม่ได้แล้วนะ“ ร่างสูงโยนผมลงเตียงนอนเสียงดังตุบหลังจากแบกร่างที่เกือบเปื่อยกันออกมาจากห้องน้ำมหาภัยที่ทำผมเสียน้ำตา เขาว่าใบหน้าหวานชวนหลงใหลก้มลงมากระซิบข้างหูของผม ใบหน้าเนียนชิดแก้ม ลมหายใจที่ออกมารดต้นคอทำขนทั้งตัวผมลุกวาบขึ้นมาทันที
   

ผมไม่ตอบอะไรเขา แต่ยกขาแยกตั้งเข่าขึ้นมาเป็นคำตอบ แผ่แขนสองข้างเตรียมจิกผ้าปูที่นอนพร้อมรับกับอะไรที่จะทำให้เจ็บแบบจุกๆ
   


“อ๊ะ อือออ” น้องเริ่มจากแทรกตัวเข้ามาที่หว่างขาของผมก่อนจับมันยกคล้องแขนแน่นๆของเขาไว้ตามมาด้วยปาดหนาที่ประกบลงมาที่ปากของผมอย่างเร่าร้อน ลิ้นอุ่นเกี่ยวกวัดลิ้นผมอย่างไม่ยอมให้ได้พัก ริมฝีปากนุ่มของเขาดูดและเบียด บดขยี่ริมฝีปากของผมครั้งแล้วครั้งเล่าเหมือนยังไม่พอใจกับผลงาน ใบหน้าหล่อผละออกแล้วก็ก้มลงมากัดดึงริมฝีผากผมอีกครั้งแล้วก็อีกครั้งก่อนถูกเปลี่ยนลงมาที่ลำคอของผม
   

ผมรู้สึกได้ถึงคมเขี้ยวที่กดย้ำลงมาที่ต้นคอหลายครั้งและทุกที่ที่ลิ้นสากลากผ่าน มือใหญ่ข้างหนึงเริ่มถอยออกจากการจับต้นคอของผมลงไปกอบกุมอวัยวะเบื้องล่างที่กำลังร้อนระอุ ความใหญ่โตของมันทำใจผมสั้นเล็กน้อย เมื่อเทียบกับขนาดของผมที่สัมผัสกับของเขา
   

“หยิบถุงยางใต้หมอนให้ผมที” เสียงแหบผละออกมาบอกผมก่อนก้มลงไปจัดการหน้าอกแบนๆของผมต่ออย่างหมั่นเขี้ยว แน่นอนเพราะเขากัดลูกเกดผมด้วยไม่หมั่นเขี้ยวได้ไง แต่ว่านะใต้หมอนผมมีถุงยางตั้งแต่เมื่อไหร่
   

“ขอบคุณครับ” โรมรับถุงยางที่ผมฉีกให้หน้าตาเฉยก่อนจัดการสวมมันอย่างรวดเร็ว เหมือนกับผมที่หยิบถุงยางที่ไม่ใช่ของตัวเองแต่มาจากใต้หมอนของตัวเองมาฉีดส่งให้เขาไปดื้อๆ เขาเอามันมาใส่ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
   

“อ๊ะ!” นิ้วชำแรกแทรกเข้ามาเร็วกว่าที่ผมคิดไม่ทันได้เตรียมนิ้วที่สองและสามก็เข้ามาพร้อมกับขวดโลชั่นที่ถูกโยนลงเตียงไป เอามาจากไหนอีกแล้ว?
   

“อื้ออ เดี๋ยว อ๊า” ไม่รอช้าผมก็ได้จิกผ้าปูที่นอนจริงๆกับสามนิ้วที่ผลุดเข้าออกช่องทางของผมอย่างเมามัน ความเจ็บหน่วงที่เกิดขึ้นผสมกับความเสียวซ่านทำผมไปไม่ถูกไม่รู้จะเลือกฝั่งไหนมากกว่ากัน เอาจริงๆก็อยากแค่เสี่ยวอย่างเดียวแต่ว่าหน่วงๆเจ็บๆเสี่ยวๆปนกันมันก็ให้ความรู้สึกอีกแบบ
   

“เจ็บนิดนิดหน่อยนะครับ” โรมพูดเหมือนหมอที่กำลังหลอดฉีดยาให้เด็กก่อนที่ผมจะทันได้คิดว่าอะไรคือคำว่าเจ็บนิดหน่อยของเขา ผมก็รู้สึกที่ถึงความอุ่นร้อนที่ถูไถอยู่ที่ทางเข้าของมัน ถึงมันจะเป็นของผมก็เถอะ แต่อีกหน่อยก็เป็นของมันแล้ว TT
   

“อื๊ออ อ๊ะ อ๊า” เพียงแค่ส่วนหัวเท่านั้นที่กดเข้ามาร่างทั้งร่างของผมก็เหมือนถูกฟาดด้วยไม้หน้าสามน้องน้อยของผมห่อเหี่ยวลงทันตาเห็น โรมพยายามปลุกเร้ามันให้กลับมาเหมือนเดิมแต่ผมว่ายาก ผมรู้สึกเกร็งไปทั้งตัว
   

“พี่ครับรัดผมแน่นไปแล้วน่ะ” ร่างสูงว่าก้มลงมาจูบผมอีกครั้งมือใหญ่ลูบไล้ไปตามจุกอ่อนไหวของผมจนหน้าผมร้อนขึ้นมา ทว่าก็เหมือนเป็นของหลอกเด็กของคุณหมอ เพื่อให้ผมตายใจก่อนลงเข็มฉีดยา
   

“อร๊างง!!” โรมน้อยที่ขนาดไม่น้อยถูกพ่อของมันดันเข้ามาจนสุดโคน เสียงดังตับ! ผมรู้สึกได้ถึงความจุกที่ท้องน้อย เหมือนร่างจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
   

“โอ๊ย” ดีที่มีความลื้นของโลชั่นอยู่เยอะไม่งั้นผมไม่อยากจะคิด
   

มือใหญ่จับคว้ามือของผมไปกุมไว้ทั้งสองข้าง นิ้วเรียวสอดประสานนิ้วของผมไว้แน่น อีกครั้งที่น้องประกบปากลงมาดูดปากของผมก่อนที่เขาจะขยับเบื้องล่าง

   

“อื้ออ อ๊ะ”
   

“สวบ ตับ!”
    

“อ๊างง”


ความคับแน่นที่กำลังขยับเข้าออกอ้อยอิงทำผมสั่นสะท้ายไปทั้งตัว ทุกครั้งที่แท่งร้อนกระแทกเข้ามาจนสุดแล้วถูกถอนออกไปจนเกือบหมดแล้วถูกดันกลับเข้ามาใหม่ย้ำผมแทบบ้า เวลาที่มันครูดกับผนังไปโดนจุดอ่อนไหวที่เหมือนเขาจงใจเน้นไปตรงนั้นเป็นพิเศษ ทุกอย่างในหัวผมมันขาวไปหมด คิดอะไรไม่ออกได้แต่ร้องครางออกมาปลดปล่อยความรู้สึกมวลเสียวที่ไม่รู้จักออกมา 
   

จากจังหวะเชื่องช้าค่อยเปลี่ยนไปตามอารมรณ์ไม่รู้ว่าผมยกสะโพกตอบกลับเขาไปได้ยังไงแต่ทุกครั้งที่ความใหญ่ยาวกำลังจะขยับออกจาก ช่องทางของผมก็มักจะพยายามรั้งไว้ตลอดจนเหมือนว่าผมยกสะโพกรับของเขาเข้ามาครั้งแล้วครั้งเล่า

มันถูกกระหน่ำซอยถี่เข้ามาจนหัวผมสั่นและตัวผมเหมือนถูกเขย่าไปทั้งตัวจากเบื้องล่าง ผมไม่รู้แล้วว่าผมเสร็จไปแล้วกี่ครั้ง ความเหนียวเนอะหนะที่หน้าท้องของผมถูกมือใหญ่ของโรมลูบไล้วนเวียนสลับกับหน้าอกแบนๆของผม น้องน้อยของผมถูกเขากอบกุมแน่นจนรู้สึกอึดอัด ทว่าก็เป็นความอึดอัดที่ชวนเสียว
   

“อิ๊ อ๊า ระ โรมมม อื้ออ”
   

ทันทีที่มือใหญ่จับเอวผมกดเข้าหาตัว ขาของผมถูกลำตัวหน้าดันอ้าออกมากกว่าเดิม ใบหน้าหล่อหวานของเขาเงยสบตาผมก่อนที่ทุกอย่างตรงหน้าผมจะถูกเปลี่ยน เมื่อเขาเริ่มกดตัวเข้ามาชนิดที่ว่าไม่ให้ผมได้พักหายใจ
   

“คราง อึก ชื่อผมหน่อย” โรมว่าริมฝีปากที่กำลังหอบหายใจออกมาทำผมเกือบสำลักความเซ็กซีของเขาออกมา แค่ใบหน้าของน้องที่มีเหงือใหลลงมาตามไรผมก็ทำผมจะเสร็จอยู่แล้ว
   

“เร็ว อ่าห์” เสียงแหบสั่งพร้อมแรงกระแทกกระทั้นที่เข้ามาลึกมากขึ้นเรื่อยๆ ทให้ผมรีบคว้าคอเขาลงมาครางเรียกชื่อเขาให้สมใจเจ้าตัว
   

“อ๊ะ โรม อืออ โรม แรงอย่างนั้นแหละ แรงอีกอื้ออ อ๊างงงง” ผมร้องเรียกให้เข้าใส่มันเข้ามามากกว่าเดิม ราวกับความเจ็บก่อนหน้าหายไปหมด หลงลืมเหตุผลทุกอย่างที่กำลังทำอยู่ รู้ตัวอีกทีผมก็ขึ้นคล่อมกดตัวลงรองรับแท่งมหาสนุกของอีกฝ่ายอย่างเอาแต่ใจ ผมจับมือใหญ่แน่นสอดนิ้วประสานกลางอากาศเป็นที่ยึดร่างของผมไว้เวลาถูกความใหญ่โตกระแทกสวนขึ้นมา ในขณะที่ผมก็ขยับตัวขึ้นลงตามความยาวของมันอย่างไม่ร็จักพอ
   

ผมรู้สึกได้ถึงความเจ็บ หน่วง และจุก รวมถึงความแสบเล็กๆ ทว่าความเสียวซ่านที่ได้รับก็ทำผมหน้ามืดเล่นกับงูยักษ์ของโรมไม่หยุด ผมรู้แต่ผมชอบเวลาที่เขาปลดปล่อยมันเข้ามาจนล้นทะลักในตัวผม
   

แน่นอนผมพึ่งรู้ถึงความสนุกแบบนี้เมื่อถุงยางที่มีอยู่ใต้หมอนมันหมด
   

“ตับ ตับ ตับ!”
   

“อ๊า โรม โรม อื้อ อ๊างงง”
   

“อึก อาห์”
   

“แฮ่กๆ …”
   


..เสร็จเรียบร้อยแล้วสิใช่ไหม เขาดึงมันออกไปแล้วร่างแกร่งล้มตัวซุกไซร้สอกคอของผมต่อ
   

“ผมไม่เคยคิดเลยนะ ว่าพี่จะยั่วผมได้ขนาดนี้”
   

โรมกระซิบบอกผม หลังจากเขาผละออก ผมรู้สึกถึงความโล่งวูบโหวงบริเวณช่องทางของตัวเอง มันเหมือนกำลังมีน้ำของเขาไหลออกมาอยู่ มันชาไปหมด ก่อนความเจ็บจะเข้ามาแทนที่ จนผมต้องขมวดคิ้ว แต่ว่าความเหนื่อยและอ่อนเพลียที่มีก็ดูเหมือนจะมากกว่า ผมหันไปมองน้องที่เอาแต่หอมแก้มผมเบาๆไม่หยุดก่อนหอมเขากลับ



ผมไม่รู้พวกเราหอมกันกี่ครั้ง เพราะหลังจากนั้นผมก็หลับเป็นตาย
 

[AkuaPink]

 
 

[❣☾月亮☽❣]

 

[meteexp]

OMG

[BunnyBlue]

[04.00 PM]
    

สี่โมงเย็นเลย นี่ผมหลับหรือซ้อมตายกันครับ มองนาฬิกาบนผนังแล้วก็ได้แต่กุมขมับทั้งปวดหัวปวดตัวระบมไปหมด น้องก็ไม่อยู่น่าจะมีเรียนเย็น ไม่รู้ว่าเลิกคลาสแล้วหรือยังกลับมาไม่ถึงกันแน่



ดีนะครับโรมเขาเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้า ปูผ้าปูที่นอนให้ผมใหม่หมดแล้ว เลยไม่รู้สึกเหนียวตัวหรือสกปรกอะไร แต่ตรงส่วนนั้นที่โดนกระทำนะสิมันเจ็บชะมัด เจ็บกว่าครั้งแรกอีก ก็นะครับครั้งแรกเราทำกันแค่ครั้งสองครั้งเทียบไม่ได้กับเมื่อคืนหรอกนะครับ


ผมพยายามจะลุกหลายครั้งแต่ก็ทนพิษบาดแผลไม่ไหวต้องกลับมานอนคว้ำหน้าเลื้อนสมาร์ทโฟนดูอะไรไปเรื่อย สี่โมงเย็นแล้วทำไมมันนานจัง เมื่อไหร่น้องจะกลับก็ไม่รู้ ปกติผมไม่เคยรู้สึกว่าการรอเขาจะทรมานขนาดนี้เลยนะครับ ก็ว่าอยู่เวลาผมปล่อยให้เขารอทีไรต้องงอนผมทุกที เพราะตอนนี้ผมก็เริ่มจะน้อยใจเขาแล้วเหมือนกัน


เป็นคนทำให้ผมเจ็บเนื้อเจ็บตัวแต่ไม่รีบกลับมาดูแล มัวแต่ทำอะไรอยู่ก็ไม่รู้ ตารางเวลาเรียนปกติก็ไม่น่าจะดึก ไม่เคยเห็นกลับดึกเลย นี่ก็สี่โมงเย็นแล้วนะ

“กริ้งกริ้งงง”

“อ่ะ น้องมะลิ…O_O” ผมลืมไปได้ไงเนี่ย What T T

ไม่รอช้าผมรีบกดรับสายทันที “ลิหรอ เรื่องที่พี่บอกไม่ต้องแล้วนะ ตอนนี้พี่กับเขาก็รักกันมากเพราะงั้น ลิไม่ต้องแกล้งเป็นแฟนพี่แล้ว ไม่ต้องห่วงเลยเดี๋ยวพี่จ่ายค่าเสียเวลาให้”

“เออค่ะ ลิก็ว่าจะโทรมาบอกว่าลิทำไม่ได้แล้วเหมือนกัน คือแบบว่าลิว่าลิเจอพ่อของลูกแล้วอ่ะคะ แบบงื้อคนอะไรก็ไม่รู้นะคะดีไปหมดทุกอย่างเลย”

“O_o”

“แต่ว่านะคะพี่มีรัก คนที่พี่ให้มะลิแกล้งนี่ใช่พี่โรมลูกครึ่งที่เรียนบริหารปีสองป่ะคะ เขาไม่ได้เป็นแฟนกับพี่ฟ้าเดือนมหาลัยเหรอค่ะ ถ้าลิรู้แต่แรกลิจัดการไปแล้วนะเนี่ย ถ้าไม่ติดว่าพี่ฟ้าเป็นขวัญใจมะลิน่ะ นี่ลิก็นั่งส่องมาสักพักยังไม่หยุดหวานกันเลย ก็นึกว่าใช่ซ่ะอีก งื้ออ แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ ตอนนี้ลิเจอคนที่เด็ดกว่าพี่โรมอีกไม่คิดว่าจะมีผู้ชายแบบนี้อยู่บนโลกมาก่อนเลยนะคะ อ่ะไม่ได้สิพี่เรนจะยอมให้เขาเบียดยังงั้นง่ายๆไม่นะคะ ไม่ได้แล้วพี่มีรักคะ มะลิขอตัวไปทำภารกิจสำคัญก่อนนะคะ… ”

“ตู๊ดดด”

“O-O”

มะลิวางสายไปแล้วแต่ประการแรกเลย ไอฟ้านี่มันคือใครกันครับ ทำไมผมไม่เห็นรู้มาก่อนเลยว่าเดือนมหาลัยที่มีแฟนชื่อโรม มันจะเป็นโรมเดียวกันกับน้องโรมของผม  ถ้างั้นแล้วผมคืออะไร แล้วก็ประการที่สองเรนมันกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่

ถามว่าทำไมผมถึงรู้ว่าเป็นเรนเดียวกับที่ผมคิดนะเหรอ แล้วมันจะมีใครอีกที่จะเป็นผู้ชายที่มะลิไม่คิดว่าจะมีอยู่บนโลกอย่างมันได้อีก ที่สำคัญถ้าอยู่กับโรมก็คงไม่เป็นใครอื่นนอกจากมัน มันหวงน้องจะตาย โรมมันหน้าหวานขนาดนั้น

ขนาดจะไปแลกเปลี่ยนที่อังกฤษมันยังคิดแล้วคิดอีก แต่สุดท้ายมันก็ไปเพราะอยากหาประสบการณ์ แล้วก็ฝากฝังน้องมันไว้กับผม โดยไม่รู้เลยว่าน้องมันจะเอาผมทำเมียได้สมใจในที่สุด สบายใจเขาแล้วล่ะครับ

แต่ว่านะ เรื่องของฟ้าผมกับโรมคงได้คุยกันยาว เห็นว่าหวานกันด้วยนี่…


“กริ้ง”
 
พูดยังไม่ทันขาดคำ ตัวดีก็โทรมาเลยเหมือนกับรู้ว่าผมกำลังคิดถึงอยู่ไงงั้น “ครับ” ผมตอบเรียบๆไปก่อน

“พี่ครับ โอเคใช่ไหม กินอะไรรึยัง ผมทำกับข้าวแช่ตู้เย็นไว้พี่เอาออกมาอุ่นได้ไหม ไม่มีไข้ใช่ไหม ผมจะรีบกลับไปนะ รอหน่อยนะ” โรมว่าเขายังคิดว่าผมจะลุกไปหาไรกินได้อีกรึไง แค่ขยับก็สั่นแล้วไม่เอาหรอกยอมหิวดีกว่า

“เรนมันกลับมาแล้วเหรอ” ผมลองถามไม่ได้ตอบคำถามเขา ไม่รู้ว่าโรมจะตกใจไหมแต่ก็อยากรู้เขาจะว่ายังไงต่อ

“อืม มันบอกพี่แล้วเหรอ นึกว่ามันมาหาผมก่อนซ่ะอีก” โรมว่าน้ำเสียงดูน้อยใจนิดหน่อยคงนึกว่าพี่จะบอกตัวเองก่อนแต่ผมดันรู้ก่อนไง ผมไม่ได้พูดอะไรต่อ ได้แต่บอกให้น้องมาเร็วๆ เพราะผมยังไม่ได้กินข้าว

“กลับมาเร็วๆ ยังไม่ได้กินอะไร เจ็บ”

เรื่องฟ้าน่ะ ค่อยมาคุยกันที่บ้าน ผมไม่ได้โกรธหรอก ผมเชื่อว่าเขาไม่มีทางหักหลังผมแน่นนอน แต่ว่าเรื่องหึงหวงน่ะมันก็อยู่อีกส่วนของความไว้ใจนะครับ ผมไว้ใจนะครับ แต่พอผมก็ไม่ชอบใจที่จะมีใครมาหวานกับเขาให้คนอื่นดูนี่

ยิ่งพอรู้ว่ารักเขาแล้วผมก็ยิ่งหงุดหงิดที่ตลอดเวลาเอาแต่หลอกตัวเองเวลามีคนเข้ามาหาน้องแล้วผมทำเป็นไม่สนใจไม่คิดอะไร ผมต้องโง่ขนาดไหนที่ปล่อยให้กล้ามแน่นๆ ผิวขาวหน้าหวานๆของเขาถูกสัมผัสแบบนั้นได้ T T



   

[BunnyBlue]

[06.00 PM]
   

น้องกลับมาแล้ว แต่ก็เกือบชั่วโมงให้หลังจากที่ผมบอกว่าหิว แรกๆผมโมโหหิวนิดหน่อยแต่ว่าพออิ่มท้องก็ดูเหมือนจะเย็นลง
พวกเราเลยยังไม่ได้คุยอะไรกันมาก   
   

“เรนมันบอกว่าพรุ่งนี้จะมาหาพี่นะครับ” โรมว่า น้อยครั้งที่น้องจะเรียกเรนว่าพี่แล้วตามด้วยครับเหมือนที่เขาพูดกับผม ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมแต่คิดว่าเขาอาจจะจำที่ผมพูดตอนเด็กแล้วติดมาถึงตอนนี้ เวลาที่พวกเราทะเลาะกันผมจะบอกให้โรมมาอยู่ฟังผมน่ะแล้วก็ปกติที่ผมจะยุน้องไม่ให้เรียกเรนว่าพี่ เพราะตอนเด็กโรมเรียกเรนว่าพี่ครับตลอดอย่างน้อยก็ก่อนจะเจอผม
   


เอาจริงๆก็ต้องบอกว่าผมอยากให้โรมเรียกผมว่าพี่ครับคนเดียว ผมชอบที่เขาแทนตัวเองว่าน้องแล้วอ้อนผม ส่วนผมที่เป็นลูกคนเดียวมาตลอดก็จะได้เป็นพี่ชายแสนดีที่คอยตามใจน้องได้
   

“อืม อยากอาบน้ำอาบให้หน่อยดิ” บอกไปแล้วก็ได้แต่หันหน้าหนีแววตาหวานเยิ้มของน้องที่เขามองไล้ตั้งแต่หัวจรดเท้าของผม
   

“….”
   

“มองอะไร จะไม่อาบให้ก็ได้นะ” ผมบอกแล้วพยายามลุกจากเก้าอี้ แต่ว่า “อ่ะ!!”
   

“ไม่ไหวก็อย่าฝืนสิครับ” น้องอุ้มผมหัวลอยในท่าเจ้าสาวเดินเข้าห้องน้ำไปตามที่ผมคิดนั้นแหละครับ
   

ในอ่าง เขาให้ผมนั่งที่ตักของเขาแทนที่จะให้ก้นของผมสัมผัสกับพื้นอ่างแข็งๆ แน่นอนมันนุ่มกว่าเยอะ นุ่มกว่าหมอนที่รองเก้าอี้ก่อนหน้าอีก ไม่ติดว่าไอส่วนที่ควรนุ่มมันไม่ยอมนุ่มกลับแข็งขึ้นมากว่าส่วนอื่นๆนี่สิที่ทำผมหน้าซีด ไม่ได้หรอกครับ วันนี้ยังไงก็ไปต่อไม่ได้ แถมพรุ่งนี้ก็มีคนจะมาหาด้วย ผมไม่ไหวหรอกครับ
   

“บอกผมสิพี่ใช้สบู่อะไรทำไมหอมขนาดนี้” โรมถามปลายจมูกชิดแก้มผมหลังจากเขาซนเล่นกับต้นคอผมมาได้สักพัก มือใหญ่เป็นปลาหมึกก็ไม่ได้ล่ะจากการถูสบู่ให้ผมเลย แถมถูไปในจุดที่ไม่จำเป็นต้องถูวนไปวนมานานสองนานด้วย    “อื้ออ ถูที่อื่นบ้างดิ” ผมบอกไปแต่เข้าก็แค่เลื้อนมาอีกทีใกล้ๆกัน
   

“อ๊ะ”
   

“ตรงนี้ได้ไหม” โรมถามแต่ไม่ได้รอให้ผมตอบเขาสัมผัสมันเบาๆแต่ก็ทำผมสะดุ้งก่อนจะปิดปากผมด้วยปากของเขา
   

“อื้มม…ตอนนี้ไม่ได้”ผมบอกไปก็หน้าร้อนขึ้นมา ผมไม่คิดว่าน้องจะกระเหี้ยนกระหือรืออะไรขนาดนี้นะครับ
   

“แล้ววันไหนได้”
   

“มันเจ็บอยู่…รอไปก่อน”
   

ไม่มีคำพูดอะไรออกมาอีกผมได้แต่ก้มหน้าลงน้ำทำเป่าฟองอากาศเล่นในน้ำกลบความอาย ส่วนน้องก็เอาแต่กอดแต่หอมผมเป็นว่าเล่นเลย และตรงนั้นก็ยังแข็งโป๊กถูหลังผมอยู่เหมือนเดิม ก็สงสัยว่าหลังอาบน้ำยังไงต้องเป็นผมอีกนั้นแหละที่ทำให้มันสงบ
   

“เรารีบอาบน้ำกันเถอะ”
   

“อะ อื้มมม”

[7:00 PM]
   

“ทำอีกได้ไหม”
   

“พอแล้ว ปากจะฉีกอยู่แล้ว”
   

“นะ”
   

“อ๊ะ บอกว่าไม่เอาแล้วไง อือออ”




 

[BunnyBlue]

ตอนที่ 10 : ทำน้องงอน

“จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ” เสียงนกร้องยามเช้า ผมไม่รู้เหมือนกันว่าพวกมันอยู่ตรงไหนเอาเป็นว่ามันมีแต่ผมไม่เคยเห็นล่ะกันครับ บางทีมันก็ร้องบางทีมันก็ไม่ร้องแต่ช่วงเวลาที่มันร้องมักเป็นตอนตื่นนอนของผมตลอด ต่อให้ผมตื่นมาตอนสี่ทุ่มมันก็ร้องอ่ะครับ น้องไม่ได้อยู่ในห้องแล้ว กระดาษที่เขียนทิ้งไว้บอกว่าจะกลับบ้านแล้วจะมาพร้อมเรน


เออ คือ มันจะลำบากไปไหม ความจริงโรมไม่ต้องมาก็ได้ยังไงเราก็ได้เจอกันอยู่ดี ไม่รู้จะไปๆมาๆทำไม แค่เขาลงไปแอบอยู่ในห้องของเขาเรนมันก็ไม่รู้แล้วแหละ ปกติมันไม่ขึ้นมาหาผมหรอก ต่อให้น้องนอนอยู่ในห้องเรนมันก็คงไม่รู้


วันนี้ผมรู้สึกดีขึ้นหลังจากทายาที่น้องให้มา มันน่าจะเป็นเพราะฤทธิยาแก้ปวดด้วย ที่ทำให้ผมไม่ปวดเนื้อปวดตัวปวดเอวแล้ว เรนโทรมาหาผมแต่เช้าว่าจะมาหา แต่จนผมนอนและตื่นอีกรอบมันก็ยังไม่มา ทั้งที่ปกติผมจะต้องได้กินข้าวเช้ากับน้องทุกวันแท้ๆ ว่าแต่ทำไมผมต้องปิดเรื่องนี้ด้วยเนี่ย ความจริงมันไม่มีอะไรเลยนะก็แค่เป็นเรื่องที่เรนมันกลัวเวลาคบคนใกล้ตัวถ้าความสัมพันธ์มันไปกันไม่รอดเวลานั้นจะต้องเสียทุกอย่างไปก็เท่านั้น ซึ่งถ้าเป็นก่อนหน้าผมก็คิดอย่างนั้น แต่ว่าถ้าให้ผมต้องเสียน้องไปรู้สึกแบบนั้นอีก ผมเลือกที่จะเสี่ยงกับความสัมพันธ์ของพวกเราดีกว่า แต่ยังไงนี้ก็แค่สามวันเองที่ผมกับน้องเป็นแฟนกันจริงๆ ปิดไปก่อนก็แล้วกัน ไว้ค่อยหาเวลาเหมาะบอกที่หลังคงไม่เป็นไร
   



“กริ้ง”


“ถึงแล้วเหรอ เออเดี๋ยวกูลงไป”



[ร้านเจ้ไก่]
   


ไหนๆเพื่อนยากก็มาหาทั้งทีก็ต้องพามาสังสรรค์กันหน่อยครับ “มื้อนี้เดี๋ยวผมเลี้ยงเอง”
   

“ต๊ายยย พ่อหนุ่มมาจากไหนเนี่ยมีเมียยังจ๊ะ”
   

“ผมโสดครับพี่สาว” เรนบอกเจ้ไก่ไปหน้าตาหวานเชื่อม ขนาดเจ้ไก่มึงยังไม่เว้น เพื่อนผมคนนี้
   

“ว๊ายปากหวานนะเรา อ่ะแก้วนี้พี่เลี้ยง” เจ้ไก่ว่ายกแก้วเครื่องดื่มมึนเมาให้ไอเรนถึงปาก
   

“อื้ม ครับ ฮ่าๆ” ไม่คิดว่าลูกคุณหนูแบบมันจะเข้ากับคนอื่นได้ดีกว่าผมอีกแฮะ แต่กับโรมคงไม่ พี่ออกจะร่าเริงแต่น้องเอาแต่นั่งนิ่ง
   

“แล้วพ่อหนุ่มล่ะ อ่ะ ผะ ผอ”
   

“เจ้!!! ผมเอาเสื้อคำรามที่”
   

“อ่ะ อ่ออ” เจ้มองผมที่เสียงดังขัดขึ้นมาระหว่างผมที่นั่งตรงกลางกับเรนและโรมที่นั่งสองข้าง ก่อนทำสายตาจับผิดผมเหมือนกับไอปลาไม่มีผิด บ้านนี้
   

“ควบสองเลยไหวเหรอ” เจ้ไก่ที่อุตสาห์เดินออกจากเคาท์เตอร์ร้านมาเสริมน้ำเมาให้ผมไม่วายก้มกระซิบแกล้งผม    “ใช่ที่..”   
   
“อ่าว ปลาลูก” ยังไม่ทันที่ผมจะบอกว่าใช่ที่ไหน ไอปลาเด็กดีกตัญญูก็เดินออกมาจากบนบ้าน มาพอดิบพอดี ไม่คิดว่าวันนี้มันจะนอนที่ร้านไม่งั้นผมไม่มาแน่นอน
   

ทันทีที่สายตามันมองมา การหรี่ตาแบบจับผิดของมันก็ทำหน้าที่ทันที ผมอ่านใจได้เลยว่า ไหวเหรอ เพราะสีหน้าที่มันมองผมสลับโรมกับเรนแล้วทำหน้าหวาดเสียวบนสงสารของมันที่ส่งมาให้ผมเหมือนถามเลยว่าผมทำได้ยังไง นี่มันจะเข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้วนะ T T แค่คนเดียวก็แทบตายแล้วป่ะ
   
แต่เท่าที่อยู่ๆขนที่แขนของผมมันลุกขึ้นมากับสายตาที่เรนมันกำลังมองไปยังไอปลาแล้ว ผมก็อยากจะถามมันกลับเหมือนกันว่ามันจะรับเพื่อนผมไหวไหม เพราะของไอเรนนะ ฮื้มมมม
   

มึงไม่รอดแล้วล่ะปลา ผมอยากจะเดินไปตบไหล่มันนะแต่ว่าหึหึ ให้มันรู้ตัวเองดีกว่า ดีที่วันนี้มันแต่งตัวสบายๆเสื้อยืดกางเกงเจเจ ไม่แรดเหมือนทุกวันเท่าไหร่ ไม่งั้นได้เห็นคนโดนฉุกแน่ เรนมันไวจะตาย โดยเฉพาะกับคนที่มันถูกใจ ตอนประถมน่ะมันเคยจับเด็กประถมรุ่นน้องจูบมาแล้วจนเป็นเรื่องใหญ่เลยล่ะ เด็กมันร้องอ่ะทำไงได้ตอนนั้นเรนมันก็ยังอ่อนประสบการณ์อยู่ รู้แต่ว่าชอบอยากทำมันก็ทำเลย งูก็ตื่นสิ แต่ว่าตอนนี้นะ หึ ปลาก็ปลาเถอะ
   

“ครับม๊า” มันเดินมาแล้วกอดคุณแม่ที่รักเหมือนกับว่าไม่ได้เจอกันมานานอะไรแบบนั้นทั้งที่เห็นกันทุกวัน ยิ้มหวานให้ผมหนึ่งที ไอโรมครึ่งที และไอเรน อ่าวไมมันไม่ยิ้มว่ะ
   

อ่อผมลืมไป ใฝที่หางตาของไอเรน ปลามันเคยบอกว่าใครก็ได้ที่ไม่มีใฝที่หางตา เสียใจด้วยนะเพื่อน ไอปลาคงเป็นคนแรกที่มึงจะไม่ได้สมใจ ผมยกมือตบไหล่เรนไปทีเป็นการปลอบใจล้วงหน้า ก่อนกลับมาจัดการกับเสื้อคำรามต่อ
   

“ลองมั้ย” ผมหันมาถามโรมพร้อมยืนแก้วให้น้องลอง เห็นเขานั่งนิ่งไม่พูกไม่คุยเลยไม่รู้เป็นอะไรรึเปล่า
   

“อ่ะ” ผมจ่อแก้วของผมให้น้อง หลังจากดูแล้วเรนมันกำลังสนใจแต่ปลาที่ยืนคุยกับเจ้ไก่แม่ของมันอยู่ “นิดนึงนะ นะครับที่รัก” วันนี้แหละครับผมจะมอมน้องให้ได้เลย
   

“มึงว่าที่รักอะไรว่ะ” 
   

“O_O”
   

พรวดดด! ยังไม่ทันที่ผมจะยกดื่มแก้วทับกับรอยปากที่โรมดื่มไป ผมว่าผมพูดเบาแล้วนะเรนมันได้ยินได้ไงไม่ใช่มันมองปลาอยู่หรือไง
   

“ที่รัก ที่รักอะไร กูถามโรมว่ากินเปล่าเนอะโรม” ผมคงไม่ได้เลิกลั้กใช่ไหม หันไปหาโรมก่อน “เป็นไง”
   

“อืมครับหวานดี”
   

“หวาน? ไหนกูลอง..”
   

“อันนี้ไม่ได้ครับ ผมจองแล้ว” ยังไม่ทันที่เรนจะคว้าแก้วผมไป โรมที่ก่อนหน้าลองจิบไปสองอึกก็ดึงแก้วจากมือผมไปกระดกรวดเดียวหมด เกิดเป็นความเงียบขึ้นมาทันที
   

“เออ เจ้เอาเสื้อคำรามอีกชุดครับให้มันอ่ะ เออสองเลยก็ได้ครับ ผมไม่เอาแล้ว” มองหน้าเรนที่กำลังแปลกใจกับมองหน้าโรมที่นิ่งสนิทแล้วผมก็ได้แต่สั่งเอาให้พวกเขาดื่มให้เมาๆไปเลยจะดีกว่า
   

“ก็ลื่นคอดีแต่ไม่เห็นจะหวานตรงไหน?”
   

“อืม บางทีอาจถูกปากโรมก็ได้ แบบกูก็ว่าหวานนะ” ผมบอกไปแล้วเอื้อมมือจับมือน้องไว้ก่อน ถ้าผมไม่เข้าข้างตัวเองคือโรมกำลังหึงผมกับเรนรึเปล่า แต่เรนมันเป็นพี่เขานะแถมยังเป็นเพื่อนผมอีก เขาควรใจกว้างกว่านี้ไหม
   

ต่อมาเรนก็ไม่ได้สนใจอะไรผมกับโรมอีกแต่กลับไปมองไอปลาที่กำลังเทยาดองต่อ ท่ามึงจะยั่วไปไหม คือเสื้อยืดก็จริงแต่มันเป็นเสื้อยืดตัวใหญ่ไงแค่ยกแขนหรือก้มก็เห็นไปถึงสะดื้อและผิวขาวหัวนมอมชมพูของมันแล้ว ดูดิไอเรนจะพุ่งเข้าไปฉุดมึงแล้วเห็นไหม
   

“เรน กูว่าวันนี้เราแยกกันเลยไหม แบบวันนี้ไปเที่ยวกันมาทั้งวันแล้วกูเหมือนจะไม่สบายอ่ะ”
   

“มึงกลับกับโรมได้ไหม”
   

“แต่เรามาด้วยกันไม่กลับด้วยกันอ่ะ” สถานการณ์นี้มันอะไรกันคนอย่างเรนมันเคยทิ้งผมที่ไหน มันเป็นเอามากนะครับแบบนี้
   

“ร้านปิดกี่โมง”
   

“สามสี่ทุ่ม ถ้ามีลูกค้าก็ไม่เกินเที่ยงคืนป่ะมึงกลับเหอะ” ผมบอกแล้วพยายามจะดึงแขนมันขึ้นมาก่อน กลับครับกลับอยากกลับไปนอนกกน้องแล้ว
   

“อ่อ เออ กลับดิ”
   

“โรม อ่าว” โรมเดินไปที่รถก่อนผมแล้ว น้องเป็นอะไร TT คนหนึ่งก็กำลังจะฉุดลูกชาวบ้านอีกคนก็ทำตัวเฉยชา วันนี้มันอะไรครับเนี่ย

[BunnyBlue]

เรนกับน้องกลับไปแล้ว นี่เป็นคืนแรกเลยก็ได้ที่ผมต้องนอนคนเดียว รู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้ วันนี้ทั้งวันที่ไปเที่ยวกันโรมก็เอาแต่เงียบ ไม่ค่อยร่าเริงเลยไม่รู้เป็นอะไรรึเปล่า คิดๆดูแล้วเขาเป็นแบบนี้เกือบทุกครั้งที่ผมอยู่กับเรนเลย ถึงมันจะดูปกติ เรนเองก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจกับท่าทีของน้อง แต่สำหรับผมแบบนี้ไม่ใช่อาการปกติของโรมเลย ถึงจะบอกว่ามันคืออาการหึง แล้วผมทำอะไรผิดกัน เรนมันก็แค่เพื่อนนะครับ แถมเป็นพี่ของเขาด้วย ผมไปทำอะไรให้น้องมันหึงเมื่อไหร่?



ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว นอนก็นอนไม่หลับ ไม่มีที่ก่ายแล้ว “เมื่อไหร่จะถึงพรุ่งนี้เนี่ยย”

บอกไม่ได้ว่าผมลุกเดินไปเดินมากี่รอบ พอไม่มีน้องแล้วผมก็ไม่รู้ะทำอะไรเลย ปกติพวกเราก็ “เฮ้ออ”


วันนี้น้องดูเหมือนจะงอนผมด้วย ถ้าพรุ่งนี้น้องไม่มาหาผมอีกแล้วจะทำยังไง ผมจะง้อเขายังไง ผมไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าทำอะไรให้เขาเป็นแบบนั้น

…..


ไม่เอาๆ เลิกคิดนอนได้แล้ว นอนสิว่ะ ตื่นมาเดี๋ยวน้องมันก็กลับมาแล้ว เขาห่างผมได้ไม่นานหรอก ตอนนี้เขาอาจเป็นแบบผมอยู่ก็ได้ T T

“แต่มันนอนไม่หลับเนี่ยดิ”


[8:00 AM]
   

“งื้ออย่า คนจะนอน” เมื่อคืนยิ่งไม่ได้นอนอยู่ ใครยังมารบกวนเวลาฝันดีของผมอีกน่ารำคาญจริง “บอกว่าอย่าหอมไง” หอมอยู่ได้ แก้มคนนะ แฟนก็ไม่ใช่มาหอมได้ไง

“อือ ไม่ได้ แก้มนี้ของน้อง”

“น้องไหนอีก?”

“น้องโรมไง คนอื่นห้าม”

“จริงเหรอ”

“อืม ห้ามๆไม่ได้เดี๋ยวน้องโกรธ”

“ไม่โกรธหรอก ขอหอมหน่อย” คนบอกไม่ได้ยังจะทำต่ออะไรของเขาเนี่ย “อ่ะ บอกว่าหอมไม่ได้ไง!” ต้องให้มีน้ำโหรก่อนรึไง

“ครับๆ รู้แล้วว่ามีเจ้าของ” เสียงทุ้มกระซิบลงมาก่อนสัมผัสแผ่วที่ข้างแก้มจะหายไป เออ อืม ไปได้ก็ดี บอกแล้วไงแก้มนี้ให้น้องคนเดียว

…
   

“พี่ครับกับข้าวเสร็จแล้วนะ ตื่นแล้วก็ลุกไปล้างหน้าทานข้าวกัน” โรมบอกมือก็ดึงผ้าห่มผมไปพับ น่าแปลกที่ผมตื่นมาเห็นเขาในห้องในแบบที่ต่างจากเมื่อวานลิบลับ เขาไม่ได้งอนผมอยู่แล้วใช่ไหม?

“เร็วๆนะผมมีเรื่องจะคุยด้วย”


“อะ อืม” ผมพยักหน้ารับก่อนลุกจากที่นอนไปเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตา ผมรู้สึกว่าผมพึ่งได้หลับไปไม่กี่ชั่วโมงนี่เอง

ที่โต๊ะทานข้าว โรมไม่ทำให้ผมผิดหวัง มีแต่ของดปรดผมทั้งนั้น เขารู้ใจผมที่สุด แบบนี้สิถึงเรียกว่าแฟนที่ดี

“อร่อยมั้ย”

“มากก” ผมตอบไปก็ก้มหน้าก้มตากินต่อ ฝีมือน้องถูกปากผมจริงนะครับ

“ในนี้พี่ชอบอะไรที่สุด” โรมถามผมหยุดมองกับข้าวตรงหน้าก่อนชี้ไปที่ต้มยำทะเลตรงหน้าเอาจริงๆผมเลือกไม่ถูกก็ได้แต่ชี้ไปที่ดูทำยากที่สุดในวันนี้

“อืม ว่าแต่ไหนบอกมีเรื่องจะคุยด้วย อะไรเหรอ” เห็นเขาเอาแต่มองผมแล้วก็เลยถือโอกาสถามซ่ะเลย ผมก็อยากร็เหมือนกันว่าเรื่องอะไร ทำไมต้องทำเหมือนเป็นเรื่องสำคัญด้วยปกติมีอะไรก็บอกออกมาก็จบแล้วไม่เห็นต้องรอหรือนัดคุยกันเลย

“อื้มครับ ผมว่าจะบอกตั้งนานแล้ว แต่เมื่อวานทำให้ผมรู้ว่าผมต้องบอกพี่นะ”

“เมื่อวาน?”

“พี่รู้ใช่ไหมว่าผมรักของขนาดไหน”  เขาเป็นคนที่ค่อนข้างรักของหวงของ อย่างพวกกระเป๋า เสื้อผ้า ของเล่น เป็นมาตั้งแต่เด็กที่ไม่ชอบให้ใครมาสัมผัสหรือมาหยิบไปโดยไม่ขอ หรือขอเขาก็ไม่เคยให้ อย่างน้อยก็ยกเว้นผมน่ะ

”แต่นายก็ยกให้ฉันหมดไม่ใช่รึไง” เพราะไม่ว่าอะไรที่ผมมองเขาก็เอามาประเคนให้ผมตลอดต่อให้มันเป็นของรักของเขาก็ตาม ผมยังจำเรื่องที่อยู่ๆเขาก็ยกตุ๊กตาหมีตัวโปรดมาง้อผมทั้งน้ำตาได้อยู่ ถึงจะรักแต่ก็ยังอยากให้ผมเพื่อให้ผมคืนดีด้วย หลังจากผมแอบหยิบมันมาเล่นแล้วเขามาเห็นตอนนั้นเหมือนเราทะเลาะกันเพราะน้องแย่งมันไปจากมือผมทั้งที่ผมขอเล่นนิดหน่อยเอง

“แล้วพี่รู้ไหมครับบ้างอย่างก็ยกให้ใครไม่ได้”

“พี่เผลอเอาอะไรของนายมาเหรอ” ฟังจากที่น้องพูดเหมือนผมเอาของอะไรมาจากเขา ผมว่าผมไม่ได้เอาอะไรมานะ แล้วอะไรที่เขาถึงกับบอกว่ายกให้ใครไม่ได้ รวมถึงผมด้วยเนี่ย อดไม่ได้ที่จะถาม


“หัวใจผมไง”

“ห่ะ….”

“พี่เอาหัวใจผมไป เพราะฉะนั้นห้ามทิ้งมันเด็ดขาด พี่เองก็ด้วยผมไม่ยอมให้คนของผมกับใครเหมือนกับที่ผมไม่ชอบให้ใครมาเตะของของผม พี่ก็ห้ามไปสัมผัสคนอื่นนอกจากผม พี่เรนด้วยห้ามทำเหมือนเมื่อวานอีกแล้วนะครับ”

“O-O” ผมอยากจะถามนะแบบ ผม ทำ?  ทำอะไร เมื่อวานผมกับเรน ผมทำอะไรผิด มันปกติมากที่ผมกับเรนจะจับแขนพิงไหล่กันแบบเพื่อนสนิท แต่พอมองเข้าไปในตาของโรมแล้วผมไม่ถามดีกว่า ครับไม่สัมผัสไม่เตะก็ไม่เตะไม่สัมผัสก็ได้ครับ เมียยอมผัวแล้วครับ อย่าดุเมียเลย

“เข้าใจไหมครับ”

“แต่นายก็ห้ามเหมือนกันนะ” คราวผมบ้างยังไม่ลืมเรื่องฟ้าเดือนมาลัยกันใช่ไหม ผมยังไม่ลืมหรอกอย่าให้ผมเห็นนะว่าแอบเตะเนื้อต้องตัวกัน ยังไงข่าวลือมันก็ต้องมีมูลบ้างแหละ ถึงผมจะเลือกเชื่อใจคนของผมไว้ก่อน แต่ก็ไม่ใช่จะยอมให้เขาไม่ยุ่งกับคนอื่นเหมือนกัน

“ถ้าพี่เห็นว่านายทำพี่จะทำมากกว่านายให้ดู” จะเอาให้กุมขมับเลย

“ผมก็มีบทลงโทษให้พี่เหมือนกัน” พูดเสร็จใบหน้าหวานปรากฏรอยยิ้มขึ้นมาทันที เขามองผมตั้งแต่หัวจรดปราดเท้า “เมื่อวานก็ด้วย” เขาว่าส่งสายตาที่บ่งบอกว่าจะลงโทษผมออกมาชัดเจน
   



 

[BunnyBlue]

ตอนที่ 11 : แอบหวง

   “อือ พอแล้ว พรุ่งนี้มีเรียน” ผมบอกร่างสูงที่ผลิกตัวขึ้นคล่อมผมอยู่ จับหน้าขึ้นมาจากอกก่อนหอมน้องมันไปเต็มๆ หน้าก็หวานทำไมการกระทำไม่หวานเหมือนหน้าเลยนะ

   “ยังไม่พอเลย” เขาว่าทิ้งตัวลงมาทับผมเต็มๆ เหมือนกับตัวเองตัวเล็กเหมือนแต่ก่อนอ่ะครับ

   “พอก่อนไม่ไหวแล้ว” ผมบอกเขาไปพยายามจะจับมือปลาหมึกให้อยู่นิ่งๆ

   “อีกรอบน่ะ”

   “งื้อ” ผมส่ายหน้าก่อนเลย อีกรอบของเขามันเบาๆที่ไหน

   “นะครับ มีรักครับ รักผมไหม”

   แต่ก็ดูเหมือนผมจะต้านลูกตื้อน้องไม่ได้อีกแล้ว เลยได้แต่พยักหน้าตอบกลับไปให้เขาที่เข้ามาคลอเคลียใกล้ๆหูผม เขารู้
จุดอ่อนผมนี่ TT

   ผมก็ได้แต่บอกให้น้องมันเบาๆไว้ก่อน “ไม่กระแทกแรงแล้วนะ”

   “หึ ครับ” ตกปากรับคำอย่างดี เจ้าตัวดีก็ยกขาผมทันที อะไรมันจะรวดเร็วแบบนี้ล่ะครับ T T “อิ๊ อ๊ะ อื้อออ”

   ….

   ขนาดไม่กระแทกเข้ามานะครับ ให้ตายสิครับมัน “อื้ออ จุกจริงๆ”

   “อ๊างง”

   …





   “เห้ยย มึง วันนี้ น้องฟ้าเดือนมหาลัย มาคณะบริหารด้วยเว้ย แม่งโคตรขาวเลย ผู้ชายอะไรว่ะ จะบอกว่ามันหล่อก็หล่อนะ
แต่แบบแม่งน่ารักกว่าวะ”

   “( *-*)”

   “เออ เห็นว่าที่มันได้เป็นเดือนนี่ผู้ชายในมอโหวดให้มันป่าวว่ะ”

   “ก็ทั้งสองอ่ะกูว่าหน้ามันกินขาด เก้งกวาง ผู้หญิงผู้ชาย เจอหน้าแบบมันไปก็โดนตกหมดอ่ะ”

   “(O_*)”

   “อ่ะ มึงด้วยใช่ไหม”

   “สัสอะไร”

   “หน้ามึงแดงเวลาพูดถึงมันนี่หว่า”

   “เหอะ แดงเหี้ยไรกูร้อยเว้ย นี่มึงดูเชี่ยรักก่อน กูไม่แดงกับมันมากกว่าเหรอว่ะ กูนึกว่าผู้หญิงปลอมตัวมา เสียอย่างแม่งปาก
หมาชิบหาย จีบไม่ลงว่ะ”

   “เออ เหมือนกูอยากให้มึงจีบอ่ะไอต้น ไอควาย” ไอนี้ชอบให้ผมด่า ผมพยายามนั่งเงียบๆแอบฟังพวกมันคุยกันดีๆแล้วนะ
พวกมันยังดึงผมเข้าไปนินทาอีก ขนาดผมยังนั่งอยู่ด้วยนะครับ ตอนผมไม่อยู่ด้วยไม่รู้มันเอาผมไม่คุยกันสนุกเลยมั้ง

   “ไม่คุยต่ออ่ะ” คนกำลังอยากรู้ ผมว่าให้พวกมันนั่งคุยกันต่อหลังจากผมให้พรมันไป

   “เชี่ยมึงแม่ง ทำตัวให้น่ารักเหมือนกับหน้าบ้างดิว่ะ เสียดายวะบอกตรง” มันว่าเอามือมาช้อนค้างผมขึ้นก่อนสะบัดทิ้ง ก็ดูมัน
สิครับผมควรทำตัวน่ารักกับมันไหม ถามว่าพวกมันเคยอ่อนโยนกับผมบ้างรึเปล่าดีกว่า เดี๋ยวผมทุบ “ปัก”

   ไม่ต้องรอช้าครับซัดเข้าไปที่กลางหัวให้มันเป็นของขวัญที่กล้าจับหน้าผม เนี่ยผมทำตามคำสั่งน้องนะครับ เขาว่าไม่ให้ใคร
มาสัมผัสน่ะ

   “โอ๊ย ไอรัก ไม่น่ารักเลยนะมึง” ต้นมันว่ามันไม่ได้ตบหัวผมกลับ มันเคยบอกว่ามันไม่กล้าลงมือกับคนหน้าตาดีแบบผมเพราะกลัวเสียของน่ะ ผมรู้อยู่แล้วล่ะครับ

   “พอๆเลยพวกมึง แยกจะได้ทำไหมงานกลุ่มเนี่ย” ในที่สุดก็เป็นไอปอนที่เข้ามาสงบศึกระหว่างผมกับไอต้นเหมือนทุกครั้ง
ตอนนี้อาจารย์ปล่อยให้พวกเรามาทำงานกัน ซึ่งก็ไม่มีใครอื่นนอกจากผมไอต้นแล้วก็ไอปอน ที่อยู่กลุ่มเดียวกัน

   “กูทำเสร็จนานล่ะ ส่งงานไปให้ในแชทพวกมึงตั้งแต่เช้าไม่เปิดอ่านเอง เอาไปเข้าเล่มให้ด้วย แล้วก็จ่ายมาซ่ะดีๆ” ผมว่า
แบมือออกไป “ค่าข้อมูล ค่าพิมพ์ ค่าความคิดสร้างสรรค์”

   “แล้วไม่บอกให้กูแบกแล็ปท็อปมา” ปอนว่าเปิดกระเป๋าตัง ส่งแบงค์สีม่วงมาให้ผม ตามด้วยไอต้น แบงค์สีเทา

   “ขอบคุณป๋า”

   “เออเอาไปซื้อหนมมาเลี้ยงพวกกูด้วย” ไอต้นว่า มันให้ผมมาพันหนึ่งเองผมไม่ได้กำหนดว่ามันจะให้เท่าไหร่ แต่เพราะบ้านมันรวยไง แค่นี้ไม่สะเทือนขนหน้าแข้งมันหรอกครับ มันอยากให้ผมก็รับ เดี๋ยวไม่รับมันจะไม่สบายใจเอา แต่ก็อย่างที่มันบอกยัง
ไงผมก็เอาไปซื้อขนมนมเนยมากินกับพวกมันออยู่แล้ว บางทีผมก็เลี้ยงพวกมันจากเงินนี่แหละ หุหุ

   “เห้ยๆ นั้นน้องฟ้าเดือนมหาลัย”

   “( *-*)”

   “เออนั้นไอโรมปีสองป่ะ”

   “อืมแม่งมาด้วยกันอีกแล้ว”

   “O-O”

   “ก็แฟนกันนี่ ปกติป่าวว่ะ”

   “( *^*)”

   “ใช่ที่ไหน กูเห็นว่าโรมมันตามจีบอยู่”

   “( *^*)”

   “แบบนี้ไม่ติดแล้วหรอว่ะ”

   “O-O*”

   “งั้นมั้ง แต่มันบอกกูว่าฟ้ายังไม่ยอมเปิดตัวนี่”

   “ตกข่าวเปล่า”

   “กูถามมันเมื่อวานก่อน มันบอกพัฒนาก็จริงแต่อีกฝ่ายยังไม่มั่นใจในตัวมันก็เลยไม่ได้พามาแนะนำกับกู มันหลานรหัสกูน่ะถ้าคบจริงๆกูต้องรู้ดิว่ะ”

    “เห็นไหมไม่เห็นถูกตัวกันเลย”

   “( )”

   “ทำไมกูดูเหมือนน้องฟ้าเขาเป็นฝ่ายอยากเปิดตัวมากกว่าหลานรหัสมึงว่ะ”

   “กูจะไปรู้ไหมเล่า แล้วกลางวันนี้กินอะไรกันดีว่ะ”

   “ให้ไอรักเลี้ยงดิ วันนี้มันรวยนี่”

   “( -_-)“ คุยกันอยู่ดีๆไงวนกลับมาเรื่องกินกันได้ว่ะครับพวกมันนี่ แถมการแอบส่องคนอื่นจากพุ่มไม้แบบนี้มันไม่เกินไป
หน่อยเหรอ ผมยังไม่กล้าเลยเดี๋ยวกระถางต้นไม้ล้มขึ้นมาอีกฟังได้รู้ตัวหมด เพราะที่ผมอยู่มีต้นส้นหรืออะไรเนี่ยที่ผมไม่รู้จักตั้งบัง
อยู่อีกฟังมองมาไม่เห็นหรอกครับแต่ฟังผมมองไปเห็นหมด น้องกำลังยืนคุยกับเด็กที่ชื่อฟ้าเดือนมหาลัยอยู่หน้ายิ้มเลย หึ

   “ข้าวแกงป้าแจ้ที่โรงอาหารอ่ะ จะไปกันได้ยัง แอบดูอยู่ได้กระถ่างต้นไม้มันล้มกูจะหัวเราะให้” บอกมันแล้วผมก็เดินสะบัด
ผมออกมาเลย ทว่า “โครมมมม” ใครเอากระถางต้นไม้มาตั้งไว้ตรงนี้ครับ ผมชนมันแต่มันไม่ได้ล้มหรอกนะครับเป็นผมเนี่ยล้ม
พร้อมกับจักรยานของใครก็ไม่รู้ที่เอามาจอดอยู่ข้างๆ    T T


   “อุ๊ป ฮ่าๆ ๆ ไหนใครจะหัวเราะให้ว่ะ ฮ่าๆ โอ๊ยกูไม่ไหวแล้ว แม่งจี้ชิบ”

   “*^*” แกล้งเป็นลมดีไหมเนี่ย

   “สัสหัวเราะมันเพื่อนเจ็บ ไปดูมันก่อน” สมกับเป็นไอปอนผู้รักเพื่อน “ช่วยกูเลย”

    “เออ ไหวไหม/เป็นอะไรไหมครับ” โรมเห็นผมจนได้

   “เห้อ เลือดออกนี่หว่า/ มาผมอุ้ม”

   “โอ๊ะ” ไอต้นมึงจะร้องโอ๊ะหาอะไร ผมอยากจะกระโดดออกจากอ้อมแขนน้องไปหยิกมันจริงๆ

   “เออ ไม่เป็นไรครับน้องโรมเดี๋ยวพี่พาเพื่อน/เดี๋ยวผมพาพี่มีรักไปทำแผลก่อนนะครับ”  ไม่รอให้ไอปอนพูดจบน้องก็เดินพาผมออกมาทันที รอบๆราวกับเกิดความเงียบขึ้นมาชั่วขณะ สายตาของเหล่านักศึกษาต่างมองมายังผมกับน้องที่อุ้มผมอยู่ในท่าเจ้าสาว

   ….

   “ไหนผมดูมือหน่อย”

   “แค่นี้เองไม่ต้องทำแผลก็ได้ล้างน้ำก็พอ” ผมว่าเตะๆเลือดที่ซึมออกมาไม่รู้ว่ามันมีเศษกระเบื้องที่พื้นได้ไง ซวยจริงๆ

   “ทำไงถึงล้มได้ต้นไม้ออกจะใหญ่ทางเดินก็กว้าง” โรมว่าจะให้ผมบอกว่าหน้ามืดเพราะโมโหหึงรึไง

   “หิวข้าวอ่ะ รีบไปกิน”
   


 “มันน่ามั้ยครับ เรื่องกินเนี่ย”



   “*^*”


   “เมื่อเช้าผมว่าก็ขุนให้เยอะแล้วนะ ยังหิวอีก” เขาว่าเมื่อเช้าเขาขุนผมเยอะจริงๆทั้งขนมหวานขนมกินเล่นผมยังเอาใส่กระเป๋ามาเลย


   “มื้อเช้าก็มื้อเช้ากลางวันก็กลางวันสิ”
   
“หึ แล้วถ้าเป็นแบบนี้ทุกเที่ยงไม่แย่เหรอ” ปากก็บอกแต่มือก็ล้างแผลใส่ยาให้ผมอย่างดี
   
“ใครจะไปรู้พึ่งเป็นครั้งแรกเอง ไม่เป็นทุกครั้งหรอก”



   “นั่นสิใครจะรู้ ถาพี่เป็นอีกผมต้องแย่แน่”


   “ห่ะ”

   “แย่สิครับเห็นพี่เจ็บอ่ะ”

   “บะ บ้าเหรอ นายจะแย่จะไรเห็นพี่เจ็บเนี่ย”

   “เพราะว่าถ้าพี่เจ็บ ผมก็จะเจ็บยิ่งกว่าไง”

   ….
   

[❣☾月亮☽❣]

เลยพี่น้องไปไกลแล้ว แต่ยังไม่ชัดเจน

[BunnyBlue]

โรมว่าผมทำได้แต่ทำเป็นไม่สนใจแม้ว่าในใจของผมมันกำลังเต้นตึกตักจนแทบทะลุออกมา เขาชอบทำให้หัวใจผมทำงานหนักแบบนี้แหละครับ แต่ผมก็ไม่ชินสักที 
   

“อืม แล้ว เออ นายสนิทกับฟ้าเดือนมหาลัยตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ ทำไมพี่ไม่เห็นรู้เลย”
   
“กึก…” 

   
“…”
   
ทันทีที่ผมถามน้องดูเหมือนจะชะงักไปนิด ถ้าผมไม่ได้กำลังตั้งใจฟังคำตอบอยู่ก็คงจะไม่ทันเห็น แต่ว่า ผมกำลังมองเขาอยู่ไง แค่ถามว่าสนิทแค่นี้ถึงกับลังเลคำตอบเลยเหรอ หรือว่ามันจะมีอะไรจริงๆ
   
“อ่อ ฟ้าเหรอครับ?” โรมหันมามองผมคิ้วหนาเลิกขึ้นถามกลับผม เขามองผมอยู่ไม่นานก่อนหันกลับไปเก็บอุปกรณ์ทำแผล ปิดกล่องแล้วเดินไปเก็บที่ตู้ยา
   
“ก็ ไม่มีอะไรนิครับ เขาเป็นน้องรหัสผมนี่”
   
“แค่น้องรหัสเหรอ?”
   
“ครับ” โรมว่าใบหน้านิ่งๆไม่ได้ดูเหมือนกำลังเก็บความลับผมหรือปิดบังอะไรผมอยู่ แต่ยังไงผมก็เชื่อใจเขาอยู่ดี
   
“อื้ม…แล้วไป”
   
“ครับ?”
   
“เปล่าไม่มีอะไร ทำแผลเสร็จแล้ว พี่กลับไปได้แล้วใช่ไหม?” ผมบอก ก่อนกระโดดลงจากเตียงพยาบาลจะเดินออกจากห้อง แต่น้องก็พูดขึ้นมาว่า “ผมก็หิวเหมือนกัน เรากลับไปทานข้าวที่ห้องกันไหมครับ”
   
“แต่พี่นัดเพื่อนไว้”
   
“…”
   
“ต้องบอก เดี๋ยวพี่ไลน์ไปบอกพวกมันก่อน” พอเห็นหน้าซึมๆของน้องแล้วผมจะทำอะไรได้ล่ะครับ แค่ผมบอกว่านัดกับเพื่อนไว้ ไอตาหวานๆเป็นประกายของน้องมันก็เหมือนจะหมองลงทันทีเลยสิ
   
“อืม เรียบร้อบแล้ว ป่ะกลับห้องกัน” ผมว่าโรมไม่ได้ตอบอะไรน้องแค่ยิ้มที่มุมปากรับคำผมก่อนจับมือผมกลับห้องของเรา
   
มือใหญ่ที่กุมมือผมไว้ตลอดทางเกือบทำให้ผมลืมไปแล้วว่าพวกเราต้องปิดความสัมพันธ์นี้ไว้ แต่อาจเพราะผมไม่อยากให้เขาผละจากมือของผม ผมเลยทำเหมือนไม่ได้สนใจมัน ผมรักน้องขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะครับ
   
ชั่ววูบของความคิดผมอยากประกาสให้โลกให้ทุกคนรู้ไปเลยว่าเขาเป็นของผม ของผมคนเดียว

   
“โรม”
   
“ครับ”
   
“พวกเราคบกันอย่างเปิดเผยกันดีไหม”
   
“o-o”
   
“เฮ้ยย โรม รถข้างหน้า”
   
“เอี้ยดดดด” เสียงเบรกของยางรถที่ดังเสียดสีกับพื้นถนนดังขึ้นก่อนหยุดลงหลังท้ายรถกระบะสีขาวที่อยู่ข้างหน้า ใบหน้าหล่อเหลาหันกลับมามองผมอึ้งๆ
   
“พี่ไม่ได้พูดเล่นใช่ไหม?”
   
“อะ อืม แล้วนายว่าไง…” ตาหวานดูโตเป็นประกายกว่าทุกครั้งมองมาที่ผมเหมือนคนไม่แน่ใจอะไรสักอย่าง
   
“พี่จะไม่เปลี่ยนใจแน่นะ”
   
“เปลี่ยนทำไมอ่ะ”
   
“อ่ะ อื้มมมม โอมม”
   
// ปี๊บบบบบบ //
   
“เฮ้ยคันหน้านะทำไรอยู่ว่ะ ไปสักทีเว้ยย”
   
“อ่า โรม รถ”
   
“พี่ทำความอดทนผมแตกแล้วรู้ไหม รอถึงห้องก่อนนะครับ”
   
…
   

   
รถคันหรูเคลื่อนตัวออกไม่รอช้า ใบหน้าหวานของคนข้างๆปรากฏรอยยิ้มตลอดทาง ทำให้ผมรู้สึกว่าคิดไม่ผิดที่ตัดสินใจบอกเขาไปแบบนั้น ผมชอบเวลาที่น้องยิ้มที่สุดแล้ว ใครว่าน้องตามใจผมอยู่ฝ่ายเดียวกันครับ ผมเนี่ยก็ตามใจเอาใจเขาไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ แลกกับลักยิ้มของเขาเนี่ยผมเสียหายไปไม่รู้เท่าไหร่แล้ว
   
“ไม่ต้องรีบก็ได้ เพื่อนพี่พึ่งไลน์มาบอกว่าเย็นนี้อาจารย์ประชุมสาขากันหมดเพราะงั้น ตัวเองก็ไม่มีเรียนเหมือนกันนะ …” ครู่หนึ่งที่พวกเราหันมาสบตากัน ก่อนผมจะรีบก้มหน้าเก็บความเขินของตัวเองไว้ เสียงหัวเราะในคอของน้องดังออกมาให้ผมได้ยิน “หึ รู้แล้วครับ” โรมว่าก่อนเหยียบคันเร่งเพิ่ม
   
“แต่ผมว่าพวกเรารีบกลับไปเร็วๆดีกว่า..”
   
   
……

   
“อืออ อะ ออ”
   
“จูบผมสิ” โรมกระซิบแผ่วข้างหูผม ใบหน้าของเขาอยู่ห่างจากผมไม่ถึงคืบปลายจมูกโด่งเกลี่ยปลายจมูกผมเล่นปากหนาเปิดออกยั่วผม ทำท่าจะก้มลงมาจูบผมแต่ก็ไม่ทิ้งให้ผมอ้าปากแลบลิ้นค้าง “งื้อ” ผมประท้วงหลังจากพยายามยกหัวตามไปจูบเขาแต่เจ้าตัวก็ขยับออกแกล้งผม
   
เสียงหัวเราะหึๆ และรอยยิ้มขำผมปรากฏออกมาหลังจากผมปิดปากมองหน้าเขา ปากนุ่มประกบมาจูบผมอีกครั้งแล้วก็ผละออกให้ผมตาม น้องยิ้มหวานมองผมก่อนประกบปากลงมา ลิ้นร้อนแทรกผสานดูดดึงดุดดันแปรเปลี่ยนเป็นความเสียววูบโหวงที่ท้องน้อย ปากหนาระดมจูบแทบไม่ให้ผมพักหายใจ
   
“อืม แฮ่กๆ”
   
“ผมจะทนไม่ไหวแล้วนะถ้าพี่ยังทำเสียงแบบนี้”  โรมว่าเสียงหอบกระสั่นจากเขาทำผมไปไม่ถูก นี่ผมทำอะไรผิดไปเนี่ย
   
“พี่นะ อย่าน่ารักไปกว่านี้ได้ไหมครับ แค่นี้ก็หลงจนจะเป็นบ้าแล้ว”
   
“อึก อ๊ะ”  ความคับแน่นที่ช่องทางด้านหลังทำให้ผมไม่กล้าขยับตัว ผมมองหน้าน้องที่บอกว่าหลงผมมันดูเป็นอย่างที่เขาบอกจริงๆ แววตาจับจ้องที่ร่างกายของผมทุกที่ที่ปากหนาเลื่อนผ่านจะต้องทำรอยทิ้งไว้ เขาดูคลั่งและดุอย่างบอกไม่ถูก ต่างจากที่ผมเคยรู้สึก
   
“อือ อ๊า อ๊ะ ๆ” และผมก็ได้แต่ร้องครางเหมือนกันนางเอก เอวีญี่ปุ่นที่เคยดู หลังจากที่เขาเริ่มขยับตัวคล่อมขย่มผมบนเตียงเล็กๆที่มีเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดของขาเตียง ทั้งความจุกเจ็บและเสียวปะปนประดังเข้ามาจนในหัวผมขาวโผลนไปหมด คิดอะไรไม่ออก แค่ร้องอย่างเดียวก็คงจะพอแล้วมั้ง  “อิ๊ อ๊ะ อ่า อ่า….”

-------------------------------------------
หายไปนานอีกแล้ว เกือบลืมรหัสผ่านเข้ามาไม่ได้อีก 555 ก่อนอื่นก็ขอบคุณสำหรับคอมมเมนต์นะคะ
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ เพราะรู้สึกว่าอีกไม่นานก็คงจะจบแล้ว...มั้ง? 

 

[วายซ่า]

เปิดตัวเลยเถอะ มากันขนาดนี้แล้ว 

[❣☾月亮☽❣]

เปิดตัวเปิดใจจะได้มีสิทธิ์หวงไง

[BunnyBlue]

‘อือ เมื่อย’ เป็นอีกเช้าที่ผมลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมความปวดเมื่อยตามเนื้อตัวจากกิจกรรมที่น้องมันพาผมทำด้วยกัน หลังจากผมบอกเขาไปว่าจะยอมเปิดตัวก็ดูเหมือนว่าเขาจะคึกเป็นพิเศษ ราวกับว่าเขาต้องการให้รางวัล จากการที่ผมบอกว่าอยากคบกับขาอย่างเปิดเผย ด้วยเซ็กที่หนักหน่วง หนักมาก หนักมากๆ

 ที่ทำให้ผมรู้สึกว่ามันหนักก็คงเป็นเพราะเขา เพราะโรมไม่เคยทำท่าทางเหมือนหลงใหลผมแบบนี้มาก่อน ร่างกายกำยำที่กำลังนอนโอบกอดผม ใบหน้าที่คลอเคลียไม่ห่างแก้ม มือใหญ่ที่สัมผัสกายผมไม่ว่างเว้น ในความมืดเขาเอาแต่จูบผม ครั้งแล้วครั้งเล่า ทำเหมือนเด็กที่เห่อตุ๊กตัวโปรด

“ตื่นแล้วเหรอครับ”

“อืม” ผมตอบรับใบหน้าหวานที่เงยหน้าจากอกของผมที่เขากำลังเล่นอยู่ขึ้นมา เล่นในที่นี้คือลิ้นสากที่กำลัง
ลากวนเล่นกับหัวนมของผม

“พอได้แล้วมั้ย?”

“อีกนิดครับ”  โรมว่าแล้วก็ก้มลงไปดูดกัดที่เดิมต่อนิ้วเรียวยาวอีกข้างบีบเล่นอย่างเอาแต่ใจ

“อ๊ะ อือ โรม”

“พี่อย่าร้องแบบนั้นสิครับ เดี๋ยวผมก็ทนไม่ไหวหรอก”  เขาบอกผม ทั้งที่ตัวเองเป็นคนทำให้ผมหลุดเสียงร้องออกมาแท้ๆ

“นายก็หยุดทำมันสิ พี่จะได้ไม่ร้อง… วันนี้มีเรียนบ่ายด้วย ทนไม่ได้พี่ก็ไม่ให้แล้วเหมือนกันแหละครับ”

“เฮ้อ ใจร้ายจัง เมียใครเนี่ย”

“ก็หมาแถวนี้แหละ”

 …

เออ ผมพูดออกไปแล้วก็รู้สึกเหมือนโดนตัวเองด้วยยังไงไม่รู้ ก็ถ้าผมเป็นเมียหมา ผมก็คือหมาด้วยนี่หว่า ไม่เอาดีกว่า

“จริงเหรอครับ ถ้างั้นเราก็ต้องมาทำท่า…กันทั้งคืนเลยนะครับ” ไม่ทันที่ผมจะได้เปลี่ยนคำพูดของตัวเอง คนดีของผมก็เข้ามากระ
ซิบที่ข้างหูของผมด้วยเรื่องใต้สะดื้อ โรมยิ้มกริ่ม …ก็คงถูกใจเขาแล้วล่ะครับ

 “อืมก็ทำดิ”

เมื่อมันเลยมาแล้วผมก็ต้องตอบกลับไปหน้าตึงๆหน่อยให้เขาคิดว่าผมไม่ได้สนใจ เอาจริงๆหมาก็น่ารักจะตาย ทั้งจริงใจ ซื้อสัตว์ ขี้เล่น อ้อนเก่ง รักเจ้าของ …ไม่งั้นผมจะหลงเขาเหรอครับ หมาน้อยของผมคนนี้อ่ะ คนที่เดินตามผมต้อยๆ คนที่หวงของตัวเองแต่ยอมเอาของที่ตัวเองหวงมาให้ผม คนที่ยืนรอผมมาตลอดหลายปี คนที่ดีใจกับคำชมเล็กๆน้อยๆของผมทุกครั้ง คนที่แค่ผม
เรียกก็รีบมาหาแบบเขา แล้วผมจะไม่รักไม่หลงได้ไง

อ่อ แต่ขออย่างเดียวนะครับ อย่ามาทำนิสัยหมาๆกับผมก็พอ

“พี่พูดแบบนี้เหมือนไม่อยากไปเรียนเลยนะครับ” ร่างสูงเขยิบตัวลุกขึ้นสะบัดผ้าห่มออก

“O-O”

‘มะเขือยาวของผม’ ทำไมเขาชอบเดินตัวเปล่าในห้องของผมแบบนี้ครับ มันน่าจับมาตีก้นให้เข็ดเลย ถ้ามีคนเดินเข้ามาจะทำยัง
ไง ถ้าพ่อผมเปิดประตูเข้ามาเจอแบบนี้จะอธิบายยังไง ไหนจะไอ้เรนอีก ไม่อยากจะคิดถ้าทั้งสองคนมาด้วยกันมันจะเป็นยังไง

แต่ก็นั้นแหละครับ พวกเขาจะมาได้ยังไง

“แกร่ก”

"อ่าว พวกมึงอยู่ด้วยกันเหรอ"

"เออ มึงมาได้ไงอ่ะ"

"กูก็เปิดประตูเข้ามาไง"

"...."

"โทษที โรมไปแต่งตัวให้มันดีๆ พ่อเมียมึงมาด้วย"

"พ่อ!!!"

"เกิดอะไรขึ้นเรน"

"เปล่าครับ โรมมันไม่ยอมใส่เสื้อผ้าอ่ะพ่อ"

"ว่าไงรักลูกสบายดีไหม"

"พ่ออออ"

"มึงหยุดตะโกนเรียกพ่อมึงได้แแล้วรัก ทำเหมือนคนไม่เคยเจอพ่องั้นแหละ"

"พ่อ ผม ผม"

"อะไรเหรอลูก"

"ผม"

"อ่อ โรมลูกมาดูพี่เขาหน่อยสิ"

"ครับพ่อ" โรมที่เดินเข้าไปเดินออกมาพร้อมกางเกงตัวเดียว

"โรม มัน มันเกิดอะไร้ขึ้นอ่ะ"

"เกิดอะไร พี่ก็เป็นเมียผมไงครับ เนอะพ่อ"

"อืม ดูแลกันดีๆ เรื่องแต่งงานค่อยว่ากันที่หลัง ประคองกันไปให้รอดก่อน เรียนจบก็ให้ป๊ามาขอพ่อแล้วกัน"

"ครับ พ่อ"

"พ่อ!!!"

ภาพที่ผมเห็นคือโรมของผมกับพ่อที่กำลังยืนฝากฝังกันอยู่ ไม่รู้ว่าตาผมมันมัวหรือเพราะผมพึ่งตื่นนอนเลยทไให้เห็นภาพหลอน
แต่ว่านะครับ ใครก็ได้ช่วยบอกผมที่ นี่มันเรื่องอะไรกันครับ!

[AkuaPink]

 
 

[meteexp]

ห่ะ

[BunnyBlue]

"ว่าไงตัวดี อยู่กับน้องดื้อหรือเปล่า" เสียงของพ่อบอกผมที่กำลังยืนอ้าปากค้างน้ำลายไหล เพราะความงงของตัวเอง แต่เดี๋ยวนะครับคำของพ่อมันดูแปลกๆไปหรือเปล่า ผมเป็นพี่พ่อต้องบอกน้องสิครับว่าไม่ให้ดื้อกับผมไม่ใช่ไม่ให้ผมไม่ดื้อกับน้อง มันไม่ถูกต้องเลยนะครับ นี้ผมลูกไง ลูกพ่อไม่ใช่เหรอครับ

 
ผมยังคงพูดอะไรออกไปไม่ถูกไม่รู้จะเริ่มบทสนนานี้จากตรงไหน ต่างจากโรม ที่ดูจะสบายๆ พูดคุยกับพ่อของผมอย่างเป็นกันเอง

"ครับพ่อ ผมจะดูแลรักเอง พ่อไม่ต้องห่วง"

"ฝากรักด้วยนะลูก เดี๋ยวเรื่องหมั่นพ่อคุยกับป๊าโรมหาวันดีกันอยู่ไม่ต้องห่วง หรือจะแต่งเลยดี? ก็ได้นะพ่อไม่ขัด"

"ครับๆ แต่งเลยก็ดีเหมือนกัน"

"โรม!!"

"ครับพี่"

โรมหันหน้ามามองผมทั้งที่เขาพึ่งพูดเรื่องสำคัญของพวกเราไป "แต่งเลยไม่เร็วไปเหรอ"

ผมถามออกไปก็รู้สึกหน้าร้อนไปจนถึงใบหู แต่เดี๋ยวนะครับ ผมควรพูดไปแบบนั้นจริงๆเหรอ What!!

"ก็ไม่นิครับผมให้พ่อมาขอพี่หมั่นกับพ่อผมตอนนี้ก็สิบปีได้แล้ว แล้วพ่อก็ตอบตกลงตั้งแต่ตอนนั้นแล้วด้วย พี่เองก็ตกลงด้วยนิ
ครับ"

"ห่ะ!! ตอนไหน?"

....

[สิบปีก่อน]

"พี่แต่งงานกับผมนะครับ พรุ่งนี้ผมจะให้พ่อมาขอ โอเคนะครับ"

"อื้ม แต่งก็แต่ง ไหนล่ะของหมั่น"

"นี่ครับแหวนเพชรของแม่ผม รับแล้วห้ามคืนนะครับ"

"ของจริงหรือเปล่า"

"ป๊าบอกของจริงนะครับเอามาหม่ันพี่ได้"

"อืมๆ หมั่นก็ได้ เราก็ รีบๆโตล่ะกันจะได้แต่งงานกันเร็วๆ"


"หึหึ ครับ"



.........



อ่า ผมจำได้แล้ว แต่ว่าตอนนั้นผมนึกว่าเป็นแค่เรื่องเล่นๆกันซ่ะอีก ปกติพวกเราชอบเล่นพ่อแม่ลูกกัน แม้มันจะดูแปลกๆแต่มันก็
สนุกไม่น้อยตอนที่ผมได้รับบทเป็นคุณแม่แล้วได้ทำโทษไอเรนที่รับบทเป็นลูกโดยมีน้องค่อยสนับสนุน



ส่วนแหวนเพชรตอนนั้น ผมก็นึกว่าของปลอมเลยไม่ได้สนใจ ถึงอย่างนั้นผมก็เก็บรักษามันไว้อย่างดีทำเป็นสร้อยคอผูกเก็บไว้กับ
ตัว



....

คิดแล้วผมก็รีบไปที่ผมเก็บแหวนไว้ ด้วยหัวใจที่ตกวูบ ดีนะครับผมไม่ทำมันหาย เพราะเพชรมันใหญ่มาก ทำไมผมไม่เคยเอะใจ
มาก่อน ถ้าเกิดหายไปผมจะทำยังไง

"เออ"

"เออ"่อะไรไม่ออกได้แต่ค่อยๆเดินไปหาน้องที่ยืนยิ้มมองผมอยู่

"อืม จะจัดงานวันไหนอะ" ผมแอบกระซิบข้างหูน้องพร้อมก้มหน้า แล้วเหล่สายตาไปหาพ่อกับเรนเบาๆ  ไหนมันบอกไม่ชอบให้
คนใกล้ตัวเป็นแฟนกันไง พ่อก็ด้วยยกผมให้น้องง่ายไปไหม

"แกเรียนจบก็แต่งเลยสิ"

"พ่ออออ"

"เอ้าอายอะไรลูกคนนี้ อยู่กินถึงขนาดนี้แล้วไม่ต้องอายๆ" พ่อว่าพร้อมกับหันหน้าไปหาไอ้เรนที่่ีมองพวกผมกวนๆ นี่มันรู้อยู่แล้วใช่
ไหมว่าผมกับน้อง ไม่สิแล้วเรื่องวันนั้นมันอะไรกันครับ ที่มันมาหาผมแล้วทำเป็นเหมือนไม่รู้ว่าโรมอยู่กับผมแล้วก็ยังทำให้โรม
ต้องไปนอนที่อื่นอีก *^*

"พ่อครับ" กระซิบๆ ไอ้เรนเรียกพ่อของผมพร้อมแอบกระซิบอะไรซักอย่างก่อนพ่อของผมจะพยักหน้าแล้วหันมาหาผมกับน้อง

"เออ เดี๋ยวพ่อกลับก่อนล่ะกันวันนี้แค่จะมาหาลูกชายนะแต่ไม่คิดจะเจอฉากเด็ดเข้า ยังไงก็เบาๆกันหน่อยล่ะกัน เดี๋ยวจะช้ำก่อน
แต่งกันหมด เอาล่ะพ่อต้องไปแล้ว ฝากรักด้วยนะโรมลูก"
 
"ครับพ่อ"

"รัก ดูแลตัวเองด้วยนะลูกเดี๋ยวพ่อมาหาใหม่" พ่อผมว่าพร้อมเข้ามากอดผมเหมือนทุกครั้งก่อนเขาจะไป

"พ่อพึ่งมาเองนะ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน" ผมเริ่มอ้อนพ่อเหมือนเด็กๆ เขาพึ่งมาเองด้วยงานด้วยอะไรหลายๆอย่างพวกเราแทบไม่ได้
เจอกันเลยในรอบปีนี้

"อยู่กับน้องไปก่อนแล้วเราเจอกันที่บ้านปิดเทอมนี้เป็นไง"

"ไม่หนีผมไม่เที่ยวแล้วนะ"

"อืม ไม่หนีๆ อยู่กับผัวไปก่อนนะลูก"

"พ่อออ"

"หึหึ พ่อหยอกลูก พอแล้วพ่อต้องไปก่อน ไปเรนลูกเดี๋ยวจะสาย สถานที่นัดจัดงานแต่งเจ้านี้คนแย่งกันเยอะ นี่ยากมากเลยกว่า
พ่อดิวมาได้ เรารีบไปกันเถอะ"

"ไปแล้วลูกเดี๋ยวยังไงพ่อส่งรูปมาให้ดู"

"ครับ"

...

"เออ อย่าตามใจไอโรมมันมากนะมึง ...ลุกไม่ไหวจะหาว่ากูไม่เตือน โชคดีโรมดูแลมันดีๆด้วยอย่าเอามันมาก ยิ่งตัวเล็กๆอยู่ขุน
มันเยอะๆ กูไปล่ะ"

พูดจบเจ้าของร่างสูงใหญ่ของมันก็เดินตามหลังพ่อของผมที่ถือโทรศัพท์คุยเรื่องของชำร่วยในงานแต่งอยู่

"โรม"

"ครับ"

"เรนมันรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่"

"เรื่องอะไรล่ะครับ"

"มีเรื่องอะไรด้วยเหรอ"

"ก็เรื่องที่ผมชอบพี่ กับเรื่องที่ผมกับพี่..." จบคำของโรมที่กระซิบข้างหูของผม หน้าผมก็ร้อนขึ้นมาถึงใบหูอีกครั้ง พร้อมกับขนลุก
ไปทั้งตัว

"มีเรื่องอะไรด้วยเหรอ"ร่มันก็รู้ตั้งแต่เราเล่นพ่อแม่ลูกกันแล้ว ส่วนเรื่องที่ผมกับพี่..มันรู้ตั้งแต่นัดเจอพี่ครั้งที่แล้วมั้งครับ"

"ห่ะ!!"

"มันแอบตามดูผมว่าผมจะนอกใจพี่หรือเปล่านะครับ" เสียงทุ้มกระซิบข้างหูผมพร้อมมือที่เริ่มลูบเอวผมของโรม

"ละ ละ แล้ว มัน มะ มัน ไม่ว่าเหรอแบบว่า พี่คบกับโรมนะ"

"ว่า?"

"ก็มันเคยบอกพี่ ว่าไม่ชอบให้คนใกล้ตัวคบกัน มันจะเสียมิตรภาพไม่ใช่หรือไง"

"มิตรภาพ มิตรภาพอะไรล่ะครับผมไม่ได้อยากสร้างมิตรภาพอะไรกับพี่นี่ครับ ผมอยากเป็นผัวพี่นะไม่ใช่เพื่อน หรือพี่น้อง"

"อะอื้ม โรม"

"ครับ"

"พี่รู้แล้ว"

"ครับ"

"โรมมม"

.....

"อ่าห์...."

[BunnyBlue]

วันนี้ช่างเป็นเช้าที่สดใสสุดสุด ผมตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวมามหาลัย แบบสยาบๆด้วยรถยุโรปคันหรูของโรม ถูกต้องแล้วครับทุกคน
ได้ยินไม่ผิด ผมบอกน้องแล้วว่าพวกเราจะเปิดตัวกัน และวันนี้แหละครับที่ทุกคนจะรู้เรื่องผมกับน้อง ฮ่าฮ่าฮ่า

ทันทีที่รถจอนหน้าตึกบริหารผมก็ก้ามขาลงจากรถโดนมีคนมาเปิดประตูให้ และไม่ใช่ใครที่ไหนครับ น้องโรมคนดีของผมเนี่ยอ
หละ

"ขอบคุณครับ" ผมบอกน้องเอามือเกลียผมทันข้างหูไปที

"ตั้งใจเรียนด้วยนะ"

"ครับ"  โรมว่าก่อนหยิกแก้มผมไปหนึ่งทีถึงเดินกลับไปขึ้นรถแล้วขับออกไป...อะไรกันครับแค่หยิกแก้มทีเดี๋ยวเนี่ยนะ..TT ไหน
จูบล่าล่ะ หอมแก้มล่ะ คนเป็นแฟนกันเขาต้องทำไม่ใช่เหรอ..

แต่ช่างมันเถอะครับเพราะว่าแค่นี้คนเขาก็มองกันทั้งคณะแล้ว หึหึ

ไหนน้องฟ้าครับ ใครเอ่ยฟ้าเดือนมหาลัยขวัญใจน้องโรม ให้มันรู้ไปสิครับ

ผมเดินเข้าตึกทำเป็นไม่สนใจสายตาของหลายๆคนที่มองมาพร้อมกับเสียงซุบซิบที่ไม่เข้าหู

"ชู้เหรอ" ชู้ก็บ้าแล้วเปิดเผยแบบนี้ ยัยนั้นเอาอะไรคิดกันครับ

"ชู้เหรอ" ชู้ก็บ้าแล้วเปิดเผยแบบนี้ ยัยนั้นเอาอิระไรคิดกันครับิงก็ไม่ควรต้องมีคนมาก่อนนะเพระาโรมก็ไม่เคยมองใครนอกจากผม
อยู่แล้วมีแต่พวกชอบคิดไปเอง

"แค่พี่น้องรึเปล่า" ก็ใช่นะครับพี่น้องท้องชนกันน่ะ

ผมทำหูทวนลมจนถึงห้องสาขา ผมนั่งลงที่เดิม ก่อนวางกระเป๋าแล้วหยิบมือถือขึ้นมาส่งข้อความหาโรม

มีรัก : คิดถึงนะ

โรมมี่ : กลับบ้านเลยไหมครับ ผมมีโควต้าอยู่นะ

มีรัก : ตั้งใจเรียนไปเลย

......

"ตุบ!"

"ยังไงว่ะมึง" ปอนเข้ามาถึงก็ถามผมทันที ตอนนี้ผมคิดว่าเรื่องของผมกับโรมน่าจะดังไปทั้งขณะแล้ว อีกไม่นานทั้งมอก็จะรู้ว่าผม
กับโรมเป็นอะไรกัน

"อะไรเหรอ" ผมแกล้งถามทำเหมือนไม่รู้เรื่อง

"เรื่องของมึงกับน้องโรม"

"ห่ะ"่จะแต่งกันปลายปีนี้แล้วล่ะ "

"ห่ะ"

"อืม ทำการ์ดเชิญอยู่ เดี๋ยวเอามาให้"

"แต่งงาน?..ได้ยังไงว่ะ" ปอนถามเสียงกระซิบหลังจากเผลอตะโกนคำว่าแต่งงานออกมา

"ก็หลายท่าอยู่ อืม บอกไม่ถูกว่ะ"

"เฮ้อ อาจารย์มาแล้วตั้งใจเรียนหน่อยมึง" ผมตอบกวนๆให้ปอนเพื่อนผมมันสงสัยก่อนทำทีตั้งใจเรียน เมื่ออาจารย์เดินเข้ามา"



วันนี้ผมมีเรียนถึงดึกเพราะมีเรียนชดเชยด้วย ก็เพราะอาจารย์สอนไม่ทันเหตุจากงานกิจกรรมในมอเนี่ยแหละครับ เรื่องปกติเรื่อง
พอใกล้ปิดครอสที่ไร พวกผมนักศึกษาเนี่ยเป็นต้องกลับบ้านดึกตลอดทั้งเรียนให้ทันบททั้งเรียนเสริมทั้งติวก่อนสอบ ไหนจะใกล้
จบแบบนี้ด้วยบอกเลยครับมีแต่งานกับเรียน

แต่น้องก็ยังรอผมอยู่ใต้ตึก ผมไม่ได้พูดเรื่องผมกับน้องให้ใครรู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์สักเท่าไหร่นอกจากเพื่อนที่มาถามและผมก็
มักตอบไปแค่ว่าเรากำลังจะแต่งงานกัน ผมคิดว่าการกระทำสำคัญกว่า

อย่างที่โรมนั่งรอใต้ลานจอดรถของคณะผมอยู่ตอนนี้

"รอนานมั้ย?"

"ไม่ครับ หิวข้าวยัง"

"มาก อาจารย์ไม่ปล่อยเลย" ผมบอกเขาก่อนเอามือเขามาลูบท้องของผม พร้อมกับสายตานับสิบที่เดินลงจากตึกตามหลังผมมา
แน่ล่ะครับพออาจารย์ปล่อยผมก็วิ่งลงมาก่อนเลยกลัวน้องรอนาน

"กลับบ้านกัน"

"ครับ"โรมยิ้มหวานทีแทบทำผมละลาย งื้อ น้องจะน่ารักแบบนี้พร่ำเพื่อไม่ได้นะ

....

"อ่ะ แปบนะ ตุ๊กตาห้อยกุญแจห้องมันหล่นนะ" ผมว่าก้มลงเก็บ แต่ยังไม่ทันลุกขึ้นเสียงที่ผมคิดว่าผมรู้จักก็ลอยเข้ามาพอดิบพอดี

"พี่โรมทำไมกลับดึกล่ะครับ วันนี้ห้องพี่ไม่มีเรียนเสริมไม่ใช่เหรอ เห็นพี่ต่อบอกมา"

"อ่อ.."

"แต่พี่มีครับ" ลุกขึ้นได้ผมก็ยิ้มบอกน้องเขาไป ผมมองน้องเขาที่อยู่ในชุดนักศึกษาสีขาวกับกางเกงขายาวพอดีตัวถูกระเบียบ
ตั้งแต่หัวจรดเท้า ใบหน้าหวานดูดีจะบอกว่าหล่อก็ได้แต่จะบอกว่าสวยก็ได้อีกเช่นกันจัดเป็นระดับท๊อปของมหาลัยเลยก็ว่าได้
กลับมาที่ผมที่ชายเสื้อออกนอกกางเกงขายาวที่รัดรูปแถมไม่ถูกระเบียบ แต่เพราะเป็นปีสุดท้ายและเข้าเรียนในสาขาเท่านั้นเลย
ไม่ต้องห่วงเรื่องโดนตัดคะแนน มากสุดก็แค่คำเตือนเบาๆ

ยังไม่นับทรงผมกับกระดุมเสื้อที่ติดไม่ครบของผม

"พี่มีรัก สวัสดีครับ"

"หวัดดีครับ เรียนดึกเหมือนกันเหรอวันนี้ กลับบ้านดีๆนะ"

"โรม กลับบ้านกัน" ผมบอกน้องฟ้าเดือนมหาลัยก่อนจะหันกลับมาบอกโรมที่ยืนหน้านิ่งอยู่ข้างรถ

"อืม ครับ"

โรมไม่ได้พูดอะไรต่อเขาเปิดประตูแล้วเข้ามาตามผม ที่ขึ้นรถมานั่งรอก่อน

"ติ้ง"

โรมส่งมือถือมาให้ผมแต่โดยดีหลังข้อความเสียงดังขึ้น

ฟ้าคราม : พี่เป็นแฟนพี่มีรักเหรอครับ

โรมมี่ : ครับ

ผมรีบพิมพ์ตอบไปตามที่คิดทันที หลังเห็นข้อความของน้องฟ้า หึหึ ให้รู้บ้างนะครับใครเมีย...

ฟ้าคราม : กำลังพิมพ์....

ฟ้าคราม : ไหนพี่ว่าพี่มีรักไม่ชอบผู้ชายไง

....

ฟ้าคราม : แล้วที่พี่บอกว่าไม่สนิทกับพี่มีรักมากไงครับ เป็นแค่น้องรหัสของเพื่อน คืออะไรครับ

ฟ้าคราม : แม่งเสียความรู้สึว่ะ พี่แม่ง ไม่บอกผมแต่แรกว่ะ ถ้ารู้ของพี่ผมก็ไม่คิดอะไรแล้ว โครตกันท่าเลย ทำไมผมไม่เอะใจว่ะ

..... เออ โรม

"บอกมันไปว่าผมขอโทษ"

"อะ เออ"

โรมมี : ขอโทษ

ฟ้าคราม : ...กำลังพิมพ์

ฟ้าคราม : มาเลี้ยงเหล้าผมก็เลย ร้านเดิม อกหักโว้ยยย

.....

"บอกมันไปว่าไม่ว่างอยู่กับเมีย" โรมบอกผมราวกับรู้ว่าอีกฝ่ายจะบอกว่าอะไรทั้งที่ผมไม่ได้ให้เขารู้ข้อความที่ถูกส่งมา

"ครับ"

โรมมี : ไม่ว่าง ไว้วันหลังเลี้ยงนะ 

ผมไม่ได้ตอบไปตามที่โรมบอกให้ผมบอกอีกฝ่าย อย่างน้อยผมก็รู้สึกผิดแล้วหนึ่ง ที่แล้วว่านี่ผมเข้าใจผิดเหรอเนี่ย อ่า ก็พวกเขา
มันดูเหมือนจริงๆนี่หน่า ทุกคนเขายังคิดกันเลย ผมไม่ได้คิดคนเดียวนะ

"ฮิฮิ"

ผมหลุดหัวเราะออกมาไม่ได้ เมื่อคิดว่าน้องมันหวงผมถึงขนาดหลอกคนอื่นแบบนี้ เพราะไม่อยากให้ใครเข้ามาจีบผม

"หัวเราะแบบนี้พี่อยากกินข้าวหรือกินผมก่อนดีครับ" ผมหันไปหาโรม ก่อนทำแก้มป้องเหมือนไม่ชอบ ทั้งที่ความจริงกินอะไรก่อน
ก็ได้หมดนั่นแหละครับ เพราะกินข้าวก็อิ่มท้อง ส่วนถ้ากินน้องผมก็อ่ิมน้ำไง

แต่ผมไม่ได้ตอบอะไรไปแค่เอื้อมมือไปว่างไว้ที่หน้าขาของโรม ใช้นิ้วชี้สกิดนิดหน่อยก็พอ คงไม่ต้องบอกว่าผมจะกินอะไรอิ่ม
ก่อนกันนะครับ

....

[BunnyBlue]

"รับครับ" สิ้นสุดคำของผมเสียงระฆังในโบสถ์ดังขึ้นพร้อมกับ รอยจูบดูดดื่มที่โรมมอบให้ พวกเราจัดงานแต่งกันเล็กๆที่มีเพียง
เครือญาติและเพื่อนๆของผมกับโรมแล้วก็เรน นิดหน่อย ไม่ได้ใหญ่โตมากมายอะไร ผมกับโรมจดทะเบียนสมรสกันที่ไต้หวัน
เพราะ ป๊าของโรมเขามีเชื้อสายทางนั้น ด้วยส่วนหนึ่ง

ผมว่ารู้ความจริงที่หลังว่า เรื่องที่เรนมันเคยห้ามผมไว้ไม่ให้คบกับคนใกล้ตัวน่ะ เป็นเพราะตอนนั้นมันพึ่งอกหักมาแล้วพลานไป
หมดทุกอย่าง แล้วผมที่ซื่อบื่อก็ดันไปเชื่อแล้วเก็บมาจำฝังใจซ่ะได้

ซึ่งผมแอบเสียดายนิดๆนะครับ เพราะไม่อย่างนั้นแล้วผมอาจได้เป็นแฟนกับโรมตั้งแต่ไม่เข้ามหาลัยไปแล้วล่ะครับ น้องมันรุกผม
มานานแล้วมีผมเนี่ยทำซึนทำไม่รู้ทำตัวโง่ อยู่คนเดียว

ทั้งที่น้องทำทุกอย่างเพื่อตามผม เพื่อรักผม แต่ผมกลับพยายามหนีเขา

ผมน่าจะใช้ความรู้สึกตัวเองตั้งแต่แรก

...


"คิดอะไรอยู่ครับ"

"อือ โรม นายดื่มเหรอ"

"ฃนิดหน่อยครับ" โรมบอกผมแต่มือก็ไม่อยู่นิ่งร่างสูงโอบรัดตัวผมจนจบเข้าไปในอ้อมกอด กอดหอมราวกับกลัวผมจะหาย

"รักนะครับ"

"รู้แล้ว"

"คืนนี้ขอรุนแรงได้ไหมครับ"


"อ่ะ "


นะครับ ขอนะครับ" น้ำเสียงกรุ่มกริ่มของคนเริ่มเมากระซิบข้างหู อ่ามันเป็นแบบนี้แหละครับเวลาเขาจะทำอะไรที่รุนแรงกับผมเขา
จะขอก่อนตลอด เขาแคร์ความรู้สึกผมมาก แม้ว่าไม่ต้องทำก็ได้ เพราะผมก็คงไม่ว่าอะไรถ้าระหว่างเราร่วมรักกันแล้วเขาเผลอทำ
รุนแรงขึ้นมา

"ก็ได้ครับ ให้สุดคืนเลยครับ"

"หึ ขอบคุณครับ"

"อื้ออ อ๊ะ !"


ทันทีที่จบประโยชน์ร่างทั้งร่างของผมก็ถูกพลิกให้อยู่ใต้ร่างของเขา ร่างสูงส่งสายตาหวานเยิ้มมองมาที่ผม ก่อนจะก้มลงมาไซร้
ซอกคอผมสลับไปมาอย่างเร่าร้อน

"อ่าห์ โรม" ผมครางออก ร่างกายเปลือยเปล่า แขนแกรงดันหน้าขาผมออกกว้างก่อนแทรกตัวเข้ามา ความใหญ่ยาวจ่อที่ช่องทาง
ด้านล่างของผม เขาบีบครีมหล่อลื่นลงไปทั่วแท่งลำ ก่อนจับปลายหัวกดเข้ามาพรวดเดียวมิดด้าม ทำผมจุกจนตัวงอ

"อึก ปัก"



เขาไม่ปล่อยให้ผมได้ทักท้วงสิ่งใด เอวสอบก็เร่งจังหวะ กระแทกกระทั้นเข้าสุดออกสุดถี่ "อ๊ะๆ อ๊ะๆ อ๊ะ" ผมได้แต่นอนครางเสียงกระเซ่า ถูกน้องจับพลิกไปมา


ในท่าที่ผมนั่งนับหน้าขาของเขาพร้อมกับความเป็นชายของเขาที่กระทุ้งเข้าออกไม่หยุด ผมได้แต่ซบกับลำคอระหงส์สองมอืจับ
ยึดปลายผมชื้นเหงือของเขาไว้เป็นระบายความเสียวซ่ายที่ได้รับ

"อึกอ่า อร๊างง! ลึก ๆ ลึกโรมอืมมม"


"ตับ ตับ อ่าห์" เสียงทุ้มครางออกก่อนสายธารอุ่นร้อนฉีดอัดจนล้นทะลักช่องทางของผมเหมือนทุกครั้ง ผมเก็บกักมันไว้แทบทุก

หยาดหยดของเขา ก่อนที่เขาจะเริ่มมันอีกครั้งจนเกิดเสียงน่าอายดัง เฉะ เพราะน้ำที่อยู่ในตัวผมโดนดันออกมา

"รักนะครับ"

"อืมรักเหมือนกัน อยู่แบบนี้ไปนานๆนะครับ"

"ได้สิครับ"

และผมไม่รู้คำว่าได้สิครับของเขากับความเข้าใจผมมันเหมือนกันไหมเพราะจบคำ ไอคำที่ผมบอกเขาให้อยู่แบบนี้กับผมไปนานๆ
มันก็นานจริงๆ นานจนผมสลบแล้วตื่นมายังเจอเขาอยู่ในตัวของผมอยู่เลย...

"อ๊างง โรม อือ"



จบ....

[❣☾月亮☽❣]

เอาใจไปเลย

[aoihimeko]