“แรมไม่ทานหรอลูก ไม่ถูกปากหรอจ้ะ”
“เปล่าครับ ผม...”
ผมรู้ว่าที่แรมไม่กินเป็นเพราะผม พอเหลือบมองคุณแม่เธอก็จ้องผมเสียจนผมต้องเริ่มลงมือตักกับข้าวเข้าปาก อาหารอร่อยมากติดอยู่ที่ผมทานไม่ค่อยลงเท่าไหร่นัก แต่พอแรมเห็นว่าผมเริ่มทานแล้วเขาเลยเริ่มทานบ้าง คุณแม่เองก็ยิ้มน้อยๆก่อนลงมือทานอาหารของตัวเองต่อ
ไม่นานกับข้าวบนโต๊ะก็หมด มีแม่บ้านสองคนมาเก็บจานออกไป พร้อมกลับเข้ามาให้ด้วยของหวานรวมมิตร ผมทานไปได้ไม่เท่าไหร่บทสนทนาก็เริ่มขึ้นใหม่
“แม่วานให้ป้านิดไปซื้อรวมมิตรเจ้าที่แรมชอบมาเลยนะ อร่อยไหมลูก”
“อร่อยครับ ขอบคุณครับแม่”
“แล้วสรุปว่าไม่อยากกลับมานอนบ้านจริงๆหรอลูก”
“ผม...ต้องอยู่กับเขา”
“แรม..ร..เราอยู่คนเดียวได้...ไม่เป็นไร” บรรยากาศอึดอัดเสียจนผมพูดติดๆขัดๆ จริงๆผมอยากจะบอกเขาตั้งแต่รอบเมื่อกี้แล้วว่าผมอยู่คนเดียวได้
“..แต่ว่า”
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวแม่หาคอนโดให้แฟนลูกใหม่เอาไหม จริงๆน้ามิ้นเองก็บอกว่าคอนโดแถวๆ___มีห้องว่างอยู่นะ ถ้ายังไงเดี๋ยวแม่ลองถามน้ามิ้นให้เอาไหมจ้ะ”
“แม่ครับ คือผม...”
“เห็นว่าที่พักเก่าถูกไฟไหม้ใช่ไหม แสดงว่าอยู่คนเดียวมาก่อนใช่ไหมจ้ะ งั้นน่าจะย้ายไปอยู่ได้นะแรมจะได้นอนสบายๆไง”
“แม่..”
“คอนโดลูกก็มีแค่เตียงเดียว มานอนด้วยกันคงจะอึดอัดรึเปล่า เดี๋ยวแม่หาให้แฟนลูกใหม่ดีกว่าเนอะ ราคาคงไม่แพงมากเท่าไหร่ เดี๋ยวแม่คุยให้”
“แม่ ฟังผม..”
“ถ้ายังไงเดี๋ยวแม่หาที่ใกล้ๆให้ก็ได้นะ อยู่ด้วยกันคงจะทำอะไรไม่ค่อยสะดวก”
“คือถ้ายังไง เดี๋ยวผมหาที่อยู่เองก็ได้ครับ จะได้ไม่รบกวนคุณ....น้า”
สุดท้ายผมก็ทนไม่ไหว พูดโพล่งออกมาอย่างไร้มารยาท เห็นได้ชัดเลยว่าคุณแม่แรมไม่ค่อยจะยอมรับผมเท่าไหร่ เสียแต่เธอพูดดี แต่พูดแบบนี้มันเจ็บกว่าเวลาที่พ่อผมด่าอีก ผมรู้ว่าคุณแม่แรมพยายามไล่ผมกลายๆ
ว่าแล้ว...
“แม่ พอเถอะครับ คิดจะอยู่กับผมไม่ว่ายังไง ถ้าเขาย้ายไปอยู่ไหนผมก็จะไปด้วย..แม่ไม่ต้องหาที่ใหม่ให้คิดหรอกนะครับ”
“......”
“แม่ครับ ผมรักคิด ผมอยากอยู่กับเขา...แม่ก็รู้ว่าผมรู้สึกยังไง....”
แรมพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น การที่เขาเถียงแม่เพราะผมนั่นทำให้ผมคิดได้ว่าเขาให้ความสำคัญกับผมขนาดไหน แต่ในขณะเดียวกันผมก็รู้สึกไม่ดีที่ทำให้เขากับแม่ความเห็นไม่ตรงกัน
“....แม่ครับ”
“....จินตนา จิราเดชโภคิน...ลูกของยศใช่ไหม”
“....ค..ครับ”
“...เห็นว่าตานั่นมีแค่ลูกสาว...”
“...ผมเป็นลูกนอกสมรสครับ...” ไม่อยากจะพูดว่าผมเป็นลูกเมียน้อยจริงๆ
“รู้แล้วล่ะ แล้วคิดว่าตัวเองมีดีอะไรให้ตาแรมไปอยู่ด้วยล่ะ?”
“แม่!”
“แรม เงียบ!”
เสียงเธอไม่ดังแต่ทรงพลังและน่าเกรงขาม ผมถึงกับสะดุ้งเฮือกก่อนหาสติมาตอบคำถามคุณแม่แรมใหม่.... มีอะไรดีหรอ...ผมว่าผมไม่มี ไม่มีอะไรเลย....ไม่มีอะไรคู่ควรกับเขาเลยสักนิด
“.......จริงอยู่ที่ผมเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองมีอะไรดีพอให้แรมมาอยู่กับผม ผมรู้ว่าไม่คู่ควรไม่เหมาะสม ฐานะผมสู้ใครไม่ได้ แต่ผมรักเขา....”
“....”
“....นั่นคือสิ่งที่ผมคิดว่าดีที่สุดในชีวิตผมแล้ว.. การที่ผมรักเขามากขนาดนี้ ผมจะไม่ว่าถ้าคุณน้าไม่ยอมรับ ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะคบกับเขาได้นานแค่ไหน ในอนาคตแรมอาจจะแต่งงานมีลูกกับใครก็ช่าง เพียงแต่...”
“...”
“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น....ผมจะยังคงรักเขาไม่เปลี่ยนไป นั่นเป็นสิ่งเดียวที่ผมมีจริงๆ”
ผมตอบแม่แรมไปตามความรู้สึกจริงๆ และตามที่ตัวเองมีจริงๆ ผมไม่มีเงินไม่มีบ้านไม่มีครอบครัว...ไม่มีอะไรเลย มีแต่แรมที่เอาแต่ให้ผม ผมทำได้แค่รักเขาและไม่มีวันทรยศเขาแค่นี้จริงๆ
“ผม...”
แต่ถ้าคุณแม่ของแรมไม่ยอมรับผมจริงๆผมคง...ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน....
“แม่ครับ..”
“โอเค พอ”
!?
“เงยหน้าคิดมาสิลูก แม่ไม่ดุแล้ว” ผมเงยหน้าตามที่คุณแม่แรมบอก เธอยิ้มอยู่ตรงหน้าผมเหมือนกับว่าเรื่องเมื่อครู่ไม่ได้เกิดขึ้น
“...ผ..ผม...”
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้วจ้ะ ตาแม่พูดบ้างเนอะ”
“..ค...ครับ”
“แม่รู้ตั้งนานแล้วว่าเราคบกัน”
ห้ะ!
“และก็รู้ด้วยว่าหนูเป็นคนที่ตาแรมชอบตั้งแต่มัทยม”
ห้ะ!!
“ก็ตาแรมเล่าให้แม่ฟังเองนี่เนอะ”
“...ครับ”
ห้ะ!!! อะไรเนี่ย ผมงงไปหมดแล้ว!! ขอกูเกิ้ลทรานสเลดที
“หน้าตาน่ารักกว่าในรูปอีกนะ แม่อยากจะกอดจริงๆตอนเจอหน้าหนูน่ะแต่ต้องเก๊กขรึมไว้ก่อนเดี๋ยวแผนแตก”
ด...เดี๋ยวนะ
“หมายความว่าไงครับแม่..”
“แม่แค่อยากวัดใจแฟนแรมน่ะ ไม่ได้ว่าแรมเลือกคนไม่ดีหรอกนะแต่แม่แค่อยากรู้ปฏิกริยาหนูคิดต่างหาก เพราะในอนาคตถ้าพวกหนูคบกันก็ต้องทนกับแรงกดดันที่มากกว่านี้อีกนะ... รับได้ไหมลูก”
“..ได้ครับ//ได้ครับ” ผมกับแรมตอบแทบจะพร้อมกัน นั่นทำให้คุณแม่แรมยิ้มออกมาจางๆ
“ได้ยินอย่งนั้นแม่ก็ดีใจ รู้ไหมว่าตาแรมเพ้อถึงหนูมากๆเลยนะ”
คุณแม่แรมว่าพลางหัวเราะคิกคักจนแรมต้องร้องปราม
“ค...คือ คุณน้ารู้จักผมมานานแล้วหรอครับ”
“ใช่จ้ะ ขอโทษนะที่แม่แกล้งหนู”
“ม..ไม่เป็นไรครับ! แล้วทำไมแรมบอกว่าแม่แรมไม่เคยเห็นคิดไง”
“...ก็...ไม่เคยเห็นตัวจริงน่ะครับ”
“แรม...” อยากจะตะโกนดังๆ แต่ติดที่เกรงใจคุณแม่ผมเลยทำได้แค่ร้องขู่เบาๆ
“จ..จริงๆผมก็งงกับคุณแม่นะครับ ผมจะร้องทักตั้งหลายรอบแล้วที่คุณแม่พูดแปลกๆ แต่แม่เล่นไม่เปิดโอกาสให้ผมพูดเลย”
“ก็เดี๋ยวแผนแตกน่ะสิ แล้วถ้าแม่บอกให้แรมรู้ก่อนละก็นะ แผนแตกตั้งแต่ยังไม่ถึงบ้านเลยมั้ง ดีนะที่แม่รู้ว่าตาแรมหลอกง่าย คิกๆ”
“แม่...”
“คุณน้ารู้เรื่องหมดทุกอย่างเลยหรอครับ? แรมเล่าให้ฟังหมดเลยหรอครับ?” ผมถาม
“เรียกแม่เถอะจ้ะ ครอบครัวเดียวกันแล้ว ก็...จะว่าทุกอย่างมั้ยแม่ก็ไม่รู้นะ แต่ตาแรมชอบเล่าเรื่องของตัวเองให้แม่ฟังตั้งแต่เด็กๆแล้วล่ะ พอมาถึงเรื่องหนูแม่ก็เห็นตาแรมคิดหนักอยู่หลายวันกว่าจะโพล่งออกมาได้”
“ก็ตอนนั้นผม...”
“จ้ะ ตอนนั้นพ่อกับแม่เองก็รับไม่ค่อยได้หรอกที่ตาแรมชอบผู้ชาย อ้ะ แต่ตอนนี้ไม่เป็นอย่างนั้นแล้ว หนูคิดอย่าทำหน้าแบบนั้นสิลูก”
“....”
“ตอนนั้นพ่อโกรธมากเลย แม่เองก็ไม่ค่อยพอใจเหมือนกัน แต่ตาแรมยังไงก็ยืนยันว่าชอบหนู พอนานเข้าเป็นปีเชียวล่ะที่ตาแรมยังชอบหนูและเอามาคุยกับแม่บ่อยๆจนแม่เริ่มเข้าใจ...”
“...”
“...ว่าความรักมันไม่มีเพศ ไม่จำเป็นต้องจำกัดความอะไรมากมาย ตาแรมมีความสุขเสมอที่ได้เล่าเรื่องหนูให้แม่ฟัง แม้ตอนแรกแม่ไม่ปลื้มแต่ก็ลูกชายคนเดียวนี่นา แม่ก็ฟังตาแรมเล่าเรื่องหนูจนเริ่มสนุกไปกับตาแรมด้วย กลายมาเป็นยอมรับเรื่องนี้ได้ตอนไหนก็ไม่รู้ แม่เริ่มกล่อมพ่อจนตอนนี้เราทั้งคู่ก็ต่างเข้าใจลูกแล้วล่ะ ไม่ต้องกังวลนะจ้ะ”
“.....”
“แม่ว่าอะไรที่ลูกทำแล้วมีความสุขก็อยากให้ทำ ชีวิตเป็นของลูกไม่ใช่ของพ่อแม่ การที่ตาแรมกับหนูรักกันไม่ใช่เรื่องผิดอะไรเลย”
“ค..คุณน้า...ผม....”
“แน้ะ บอกให้เรียกคุณแม่ไง”
“..ค..คุณ..แม่......”
“จ้ะ”
“ผม...ขอโทษนะครับ ขอโทษที่ผมเป็นผู้ชาย ผม...”
“ตายแล้ว ใครให้คิดอย่างนั้นกัน หนูคิดฟังแม่นะลูก หนูไม่ผิดอะไรทั้งนั้น หนูเกิดมาเป็นอะไรก็ไม่ผิด หนูจะรักใครหรือชอบใครก็ไม่ผิดอะไรทั้งนั้น เข้าใจแม่มั้ยลูก”
“ต...แต่ผม...มีลูกไม่ได้....ผมเป็นครอบครัว...ในอุดมคติของคุณ...แม่..ไม่ได้”
“แม่ไม่ได้หวังอะไรแบบนั้นแล้วตั้งแต่รู้ว่าตาแรมรักหนูมากแค่ไหน ใจแม่ขอแค่ให้ลูกๆมีความสุขก็พอแล้ว หนูคิดไม่คิดมากนะจ้ะ แม่ไม่ว่าอะไรแล้ว คุณพ่อเองก็เหมือนกัน แม่รักหนูเหมือนกับที่ตาแรมรักนะจ้ะ”
“ผ...ผม....ฮึก...”
“ตายแล้ว ร้องไห้ทำไมหืมคนเก่ง ไม่ร้องนะจ้ะ แม่ไม่ได้ดุอะไรสักหน่อย ตาแรมหยิบทิชชู่ให้แม่หน่อยสิ”
ผมกลั้นน้ำตาไม่อยู่ มันไหลออกมาตอนไหนก็ไม่รู้ ตั้งแต่คุณแม่บอกให้เรียกเธอว่าแม่ผมก็จุกจนพูดไม่ออก ไม่คิดว่าชาตินี้จะได้พูดคำนี้กับใครอีก... แล้วยิ่งเธอดีกับผมมากขนาดนี้ ไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้ได้จริงๆ....
วันที่มีคนยอมรับ
คุณแม่แรมเช็ดน้ำตาให้ผมอย่างเบามือ ผมก็พยายามกลั้นน้ำตากับก้อนสะอื้นนี่ลงไป ทั้งๆที่เมื่อก่อนผมกลั้นน้ำตาเก่งมากนะ แต่ไม่รู้ทำไมเดี๋ยวนี้ร้องไห้บ่อยจริง
“ไม่ร้องนะคะคนเก่ง ไหนลองยิ้มหน่อย ดูซิว่าจะยิ้มสวยเหมือนที่ตาแรมคุยเอาไว้รึเปล่า”
ผมหลุดขำออกมาทันทีที่คุณแม่พูดจบ แรมเอาเรื่องอะไรของผมไปเล่าให้ท่านฟังบ้างเนี่ย
“ตายล่ะ..น่ารักจริงๆ ยิ้มบ่อยๆนะคะ หนูคิดยิ้มแล้วโลกสวยมากเลย”
ผมลืมตาขึ้นมามองหน้าคุณแม่ที่ตอนนี้นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าผม เป็นเพราะเมื่อครู่เธอพยายามเช็ดน้ำตาให้ผมโดยที่ผมก้มหน้าอยู่ล่ะมั้ง เห็นอย่างนั้นผมก็รีบลุกลงไปนั่งบนพื้นหินอ่อนทันที ไม่ควรค้ำหัวผู้ใหญ่นะครับ!!
“นั่งเก้าอี้ก็ได้ลูกแม่ไม่ถือหรอก”
“..ผ..ผม...”
“เอางี้ดีกว่า เราไปนั่งคุยที่ห้องนั่งเล่นละกันเนอะ แรมพาคิดไปหน่อยสิลูก”
“ครับ”
แล้วพวกผมก็เคลื่อนตัวไปยังอีกห้องหนึ่งตามคำสั่งคุณแม่ทันที
“ตอนรู้ว่าลูกคบกันแล้วแม่ตกใจมากเลยนะ ไม่คิดว่าหนูจะยอมคบตาแรมด้วย”
“ม..ไม่หรอกครับ ผมต่างหากที่ตกใจตอนแรมขอคบ..ผมต่างหากที่คิดว่าแรมจะยอมลดตัวมาคบกับผม”
“อย่าดูถูกตัวเองอย่างนั้นสิลูก คนที่มีครบทุกอย่างไม่จำเป็นต้องเป็นคนที่อยู่สูงเสมอไปหรอกนะ คนที่มีจิตใจดีแบบหนูสิควรถูกยกย่องมากกว่า”
“..ผม...”
“ได้ยินมาว่ายศเขาไม่ค่อยดูแลหนูหรอลูก”
“อ่ะ!...คือ...” ผมหันไปมองแรมเพื่อจะถามว่านี่เขาเล่าเรื่องนี้ให้คุณแม่ฟังด้วยหรอ แต่แรมเองก็ทำหน้างงๆไม่ต่างจากผม
“ตาแรมไม่ได้เล่าให้แม่ฟังหรอก แม่รู้เองน่ะ ก็คนในวงการธุรกิจด้วยกันนี่นะ อีกทั้งยศยังเป็นเพื่อนเก่าแม่ตอนม.ปลายด้วย
ตายศนั่นนิสัยไม่ค่อยดีนักหรอก พอรู้ว่าหนูคิดนามสกุลเดียวกับตานั่นอีกทั้งไม่ค่อยมีข่าวเรื่องลูกชายทำให้แม่มั่นใจว่าตายศคงจะไม่ชอบหนูนักหรอก....แม่เดาถูกรึเปล่า?”
“...ครับ”
“ยศเป็นคนที่คิดว่าตัวเองเพอร์เฟ็ก ต้องเพอร์เฟ็ก ต้องสมบูรณ์เพียบพร้อมในทุกสิ่งทุกอย่าง อะไรที่มาขัดที่ขัดทางเขา เขาเอามันออกจากชีวิตหมดนั่นแหละ คนแบบนี้นิสัยไม่ดีเลยเนอะ ทั้งๆที่ตัวเองทำเองแท้ๆแต่กลับไม่รับผิดชอบ”
“...คือ...”
“หนูมาอยู่กับตาแรมก็ดีแล้ว ตาแรมจะได้ช่วยดูแล อ้อ ที่แม่พูดในห้องอาหารเมื่อครู่นี้แม่ล้อเล่นนะลูก แม่ไม่ว่าอะไรเลยถ้าหนูจะอยู่ด้วยกัน ดีใจด้วยซ้ำตาแรมจะได้ไม่เหงา”
“ค...คือเรื่องนั้น ผมอยากช่วยออกค่าใช้จ่ายให้จริงๆนะครับ”
“หือ ไม่เป็นไรหรอกลูก เก็บเงินที่หนูหามาได้ใช้ซื้อของที่หนูอยากได้เถอะ คอนโดนี้แม่ได้คนรู้จักแนะนำให้ น้ามิ้นนั่นแหละ เธอเป็นเจ้าของคอนโด เป็นคนรู้จักแม่ ค่าที่อยู่เลยไม่แพงมากหรอก ลูกสองคนแม่เลี้ยงได้สบายๆ”
“แต่ผม...”
“หนูไม่สบายใจใช่ไหมลูก.... งั้นถ้าแม่ขออย่างหนึ่งตอบแทนจะได้ไหมคะ”
“..ด..ได้ครับ ผมยินดี”
“ช่วยดูแลตาแรมแทนแม่หน่อยนะจ้ะ ในทุกๆเรื่องเลย พ่อกับแม่งานเยอะไม่ค่อยมีเวลาไปหาตาแรมเท่าไหร่ เห็นว่าหนูคิดเรียนเก่งด้วย ช่วยตาแรมเรื่องเรียนก็ได้นะจ้ะ ทำได้ใช่ไหมคะ”
“..ได้ครับ”
แต่ว่า...มันจะต่างจากที่เคยเป็นยังไงล่ะ ทุกทีผมก็ดูแลเขาพอๆกับที่เขาดูแลผม แล้วกะอีแค่ช่วยดูแลแรมแค่นั้นมันเป็นสิ่งที่ไม่เหนือบ่ากว่าแรงผมเลย ออกจะเป็นงานสบายๆเสียด้วยซ้ำ ผมว่ามันจะคุ้มหรอที่จะมาแลกกับการให้ผมอยู่อาศัยด้วยแบบนี้
“ตาแรมไม่ค่อยรู้เรื่อง ชอบมึนๆเอ๋อๆ แม่กลัวว่าจะโดนเขาหลอกเอาสักวัน หนูคิดช่วยเป็นหูเป็นตาให้แม่ได้มั้ยลูก”
“ได้ครับ”
“ต้องอย่างนี้สิลูกแม่ มีอะไรก็ช่วยกันจริงมั้ย ไหนยิ้มให้แม่ดูหน่อยซิ”
ผมยกยิ้มให้เธออย่างที่ชอบทำบ่อยๆ แม่แรมเห็นดังนั้นเธอก็ส่งยิ้มกลับมาให้
“คุณ...แม่..ครับ คือเรื่องคอนโด...”
“แนะ แม่บอกแล้วใช่ไหมคะว่าขอแค่เรื่องเดียว ดูแลตาแรมให้แม่หน่อย หนูคิดเองก็รับปากแล้วนะคะ เรื่องอื่นแม่ไม่เอานะ”
เหมือนคุณแม่จะรู้ว่าผมจะพูดเรื่องอะไร เล่นดักคอเอาเสียผมพูดต่อไม่ออก
“ดูเหมือนว่าหนูจะเจอแต่เรื่องร้ายๆมาใช่รึเปล่า” แม่แรมว่าพลางเอื้อมมือมาลูบหัวผมเบาๆ พอจบประโยคผมก็เงยหน้าขึ้นมองคุณแม่อย่างสงสัย
“ตาแรมเล่าก็ส่วนหนึ่ง แต่แม่ดูคนเก่งนะลูก คิดเหมือนจะเก็บอะไรไว้ในใจคนเดียว ตอนนี้มาเป็นลูกของแม่แล้วนะ เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ในอนาคตจะเป็นยังไงแม่ไม่สนหรอก แค่ตอนนี้หนูอยู่กับตาแรมแบบนี้แม่ก็รับหนูเป็นลูกอีกคนแล้ว เพราะฉะนั้น ไม่ต้องคิดกังวลอะไรแล้วนะจ้ะ”
“ผม........................”
“หนูเป็นลูกแม่นะ”
“....ผม...ขอบคุณครับ....ขอบคุณ...มากจริงๆ”
“ไหว้พระเถอะลูก เรื่องแค่นี้เอง หนูเป็นลูกของแม่ซะอย่าง”
ผมยกมือไหว้คุณแม่แรมค้างไว้ พร่ำบอกคำขอบคุณจากใจจริง นึกขอบคุณโชคชะตาที่พาผมมาเจอคนดีๆแบบนี้ คิดว่าชีวิตนี้จะมีความสุขแบบคนปกติไม่ได้แล้วเสียอีก
ขอบคุณพระเจ้าที่ทำให้ผมมีวันนี้
_______________________________________________
จบ...ดราม่าไปอีกหนึ่ง
ใครคิดว่าจะเจอดราม่าครอบครัวแรมนี่ไม่มีนะคะ
เพราะตาแรมจัดการก่อนที่จะได้คบกับคิดเสียอีก 55555
ที่อยากจะบอกอีกเรื่องก็คือ
เรื่องนี้ใกล้จะจบแล้วนะคะ
น่าจะประมาณไม่ถึงสิบตอน....
โฮรวววววว
ขอบคุณทุกคนที่ยังตามกันมาถึงตอนนี้นะคะ กอดดดดดด
ตอนหน้าเป็นเรื่องหมาๆ
ใครคิดถึงหมานันยกมือหน่อยยย 55555
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะะะ
หัวข้อ: ▆ ▇ █ Maybe….I’ll try?-เล่นของสูง- แปะแฟนเพจ -23.3.2016 p.54 █ ▇ ▆ (อ่าน 545942 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก