-42-
หลังจากวันที่พาคิดไปพบกับแม่ผม ผมกับเขาก็ใช้ชีวิตกันอย่างปกติแม้ว่าใกล้จะเปิดเทอมแล้วก็ตาม อีกไม่กี่อาทิตย์ก็จะเปิดเทอมแล้วครับ เพราะงั้นพี่เป้าเลยให้หยุดงานพักผ่อนก่อนเปิดเทอม ผมว่าพี่เขาเป็นเจ้าของร้านที่ดีมากเลย พี่เป้าไม่เคยเอาเปรียบลูกจ้างหรือลูกค้า อย่างที่ตอนนี้พี่เขาก็ให้พวกผมหยุดพักผ่อนก่อนเปิดเทอม ซาบซึ้งในน้ำใจพี่แกจริงๆ
ซึ่งพอไม่ต้องไปทำงานที่ร้านแล้วผมกับคิดเลยมีเวลาว่างทั้งวันเลยล่ะครับช่วงนี้ ไม่รอช้าผมชวนเขาออกไปเดินเล่นข้างนอกทันที มีออกไปเดินเล่นแถวถนนบ้างแต่ส่วนใหญ่ก็หลบมาอยู่ในห้างนั่นแหละครับ แดดประเทศไทยโหดร้ายจริงๆ
“แรม กินมั้ยๆ”
“เอาเลยครับ”
“ไม่กินจริงอ่ะ นิดนึงอ่ะ...”
แล้วใครจะปฏิเสธได้ลง ผมก้มลงไปเลียไอศกรีมโคนของเขาที่เพิ่งซื้อมาใหม่ๆ อร่อยดีนะครับแต่ผมอยากให้เขาทานเยอะๆมากกว่า พอคิดเห็นว่าผมยอมกินแล้วเจ้าตัวเลยเลียไอติมของตัวเองไป ผมพาเขาเดินว่อน เพราะคิดบอกว่าไม่ค่อยมีโอกาสได้มาเดินห้างแบบนี้เท่าไหร่ เลยไม่ค่อยรู้ตำแหน่งน่ะครับ
วันถัดมาและต่อๆมาผมก็พาเขาไปเที่ยวในเมืองนี่แหละครับ เพราะดูท่าคนตัวเล็กนี่คงจะไม่ค่อยได้เที่ยวอย่างที่เจ้าตัวว่าจริงๆ คิดดูตื่นเต้นกับทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเขา ผมเลือกที่จะพาเขาเที่ยวรอบห้างเป็นเพราะเขาไม่ค่อยได้เที่ยวห้างนั่นแหละครับและอีกอย่างคืออีกสองสามวันต่อจากนี้ผมว่าจะชวนเขาไปเที่ยวไกลๆดูบ้าง อย่างทะเลไม่ก็ภูเขาน่ะครับ เอาที่มันนอกเมือง ช่วงนี้เลยพาเขาเที่ยวในเมืองพร้อมกับเตรียมของไปเที่ยวด้วย
จนมาวันนี้ ผมพาเขามาเที่ยวห้างเป็นวันสุดท้ายที่ผมตั้งใจ คิดวิ่งตื่นได้ไม่หยุดเลยแม้ว่าผมพาเขาเดินห้างมาจะอาทิตย์แล้วก็ตาม ร้านบางร้านหรือของบางอย่างถ้าไม่เคยมาเที่ยวบ่อยๆก็จะไม่รู้จักจริงๆนะครับ ผมพาเขาไปร้านเครื่องเขียนที่ดีไซน์สวยๆ เป็นร้านของพี่บัณฑิตคณะผมเอง
“โห้ยยยยยย ไม้สเกลอันนี้โคตรสวยอ่า”
“อยากได้หรอครับ”
“อื่อ เดี๋ยวคิดเอาอันนึง”
“งั้นเดี๋ยวผมซื้อให้...”
“ไม่เอา ไม่ต้องเลยแรมคิดจะซื้อเอง โอเคนะครับ”
“....ครับ”
เป็นแบบนี้เสมอแหละครับตั้งแต่ผมพาเขามาเที่ยวแล้ว คิดไม่ยอมให้ผมเลี้ยงข้างหรือซื้อของให้เลย อย่างมากผมก็ทำได้แค่ช่วยแชร์ค่าอาหาร(จริงๆผมควรจะเป็นฝ่ายเลี้ยงเขาสิ!)
‘แรมเก็บตังไว้เลี้ยงคิดตอนโตๆเลย ตอนนี้คิดจะจ่ายเอง’
เพราะคำพูดนี้แหละทำให้ผมขัดไม่ได้เสียที... อย่างโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่คิดก็ซื้อเองนะครับ ไอโฟน 5sเสียด้วย เขาแย่งผมซื้ออ่ะ ตอนแรกผมอยากจะซื้อให้เขาใจจะขาด แต่สุดท้ายคิดก็หลอกให้ผมรอที่ร้านกาแฟโดยเจ้าตัวอ้างว่าไปเข้าห้องน้ำ(เป็นชั่วโมง) สุดท้ายก็กลับมาพร้อมกับไอโฟนเครื่องใหม่
ผมหน้าเหวอเลยครับพอเห็นอย่างนั้น แต่พอคิดยิ้มร่าก็โกรธไม่ลง....
คิดใช้เงินเก่ง..ไม่ได้หมายถึงว่าเขาซื้อของเยอะ แต่คิดจัดการเงินของตัวเองได้ดีมากๆอย่างที่เห็น... เขาซื้อไอโฟนด้วยตัวเอง แถมจ่ายสดอีกต่างหาก คิดมีเงินเก็บค่อนข้างเยอะเพราะไม่ค่อยใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่าย และพอไม่ต้องเสียค่าหอ(ตามที่ผมและแม่ผมไม่ให้เขาจ่าย) เงินเก็บเขาเลยมีมากกว่าเดิม
ซึ่งนั่นผมก็ดีใจนะที่ได้เห็นเขาใช้จ่ายอย่างที่ต้องการอย่างมีความสุข
“แรมๆ ไปไหนต่ออ่า”
“...คิดอยากไปดูอะไรอีกไหมครับ มีอีกหลายที่เลย”
“อยากๆ อยากไปร้านหนังสือเก่าๆ”
“อ่อ......ถ้างั้นมาทางนี้ อ่ะ”
“พี่คิด พี่แรม”……
“.....เม.......”
ผมยืนนิ่งเมื่อเห็นเด็กสาวตรงหน้า น้องเม น้องสาวของคิดที่ผมไม่ได้เจอเธอนานมาก แม้ว่าน้องจะพยายามติดต่อผมทางโทรศัพท์หรือทางโซเชี่ยลอื่นๆแต่ผมก็ไม่ได้ตอบน้องไปสักครั้ง
คิดเริ่มทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นน้องเมเดินเข้ามาหา... ผมเลยยื่นมือไปจับมือเขาแล้วบีบแน่นก่อนซ่อนเขาไว้ข้างหลัง
“มีอะไรหรือครับน้องเม?”
“บังเอิญจังเลยเนอะ ได้มาเจอพี่ๆเนี่ย ตั้งแต่วันนั้นก็ไม่ได้เจอพี่แรมเลย เมคิดถึง....คิดถึงพี่คิดด้วยนะ”
“......ครับ”
“พี่แรมมากับพี่คิดหรอคะ? ดีเลยพอดีเพื่อนเมมันยกเลิกนัดเมเลยเซ็งๆ ขอเมเดินด้วยนะคะ”
“เอ่อคือ...”
ผมหันไปมองคิดที่ก้มหน้าก้มตา ดูเหมือนเขาจะไม่อยากให้เป็นไปตามความต้องการของน้องเมสักเท่าไหร่ และเห็นทีผมคงต้องปฏิเสธ
“...คือเดี๋ยวผมกับคิดมีธุระน่ะครับ คงไม่สะดวก...”
“จริงหรอ? โกหกแน่ๆ ไม่อยากให้เมเดินด้วยกันขนาดนั้นก็บอกสิคะ”
น้องเมเริ่มทำหน้างอ จนผมเริ่มเลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูกอีกครั้ง
“..ค..คือ จริงๆนะครับ ผมต้อง...เอ่อ....ไปหาคุณแม่..” อ้างแม่แล้วครับ
“อ้าว งั้นพี่คิดก็ว่างน่ะสิคะถ้าพี่แรมไปหาคุณแม่พี่แรม พี่คิดคงไม่จำเป็นต้องไปด้วยหรอกใช่ไหมคะ พอดีเลย....คุณพ่อท่านอยากเจอน่ะค่ะ บอกว่าคิดถึง ยิ่งพี่คิดไม่ค่อยได้กลับบ้านอีกแล้ว พ่อเลยบอกว่าถ้าว่างๆให้ไปหาทันทีด้วยล่ะค่ะ สงสัยท่านจะคิดถึงม้ากมากจนลืมเมแล้วมั้งเนี่ย ฮิๆ”
....ผมต่อน้องไม่ถูก เอาตรงๆนะครับ ถ้าผมไม่เคยรู้ว่าน้องมีนิสัยแบบไหนมาก่อนจากปากของซีซังผมคงคิดว่าน้องพูดเรื่องจริง น้องเมพูดได้ลื่นไหลมากจนแทบไม่มีข้อผิดสังเกต เสียแต่ว่าผมรู้แล้วน่ะสิว่าน้องเป็นคนอย่างไร และพ่อของคิด......นิสัยแบบไหน
“คิดก็ไม่ว่างน่ะครับ เขาต้องไปกับผม...” ผมตอบน้องเมไป น้องชักสีหน้าเล็กน้อยก่อนจะหันมายิ้มแป้นเหมือนเคย
“.....งั้นไม่เป็นไรค่ะ แต่ขอเมยืมตัวพี่คิดไปคุยด้วยหน่อยแปปนึงได้ไหมคะ?.......เรื่องครอบครัวน่ะค่ะ”
น้องเมว่า ผมขมวดคิ้วเล็กๆว่าทำไมต้องยืมตัวคิดไปด้วย แต่พอน้องบอกว่าเรื่องครอบครัวนั่นก็หมายความว่าผมไม่มีสิทธิ์ยุ่ง คิดของผมยังคงก้มหน้า พอน้องเมพูดจบประโยคเธอก็เดินมาดึงแขนคิดไป เขาสะดุ้งเล็กน้อยก่อนเดินตามไปแต่โดยดี ผมเห็นดังนั้นเลยเดินตามไปบ้าง
“อ้ะ พี่แรม เมขอเวลาแปปนึงคุยกับพี่คิดนะคะ ไม่นานจริงๆ พี่แรมรอแปปเดียวนะคะ”
น้องเมร้องเบรกทำให้ผมชะงัก อยากจะเดินต่อไปแต่คำพูดที่น้องใช้กันผมมันเหมือนกับว่าไม่อยากให้เข้าไปเสือก... แต่ถึงยังไงพอน้องเมกับคิดพากันเดินออกไปไกลสายตาผมแล้วผมก็เดินแอบเดินตามพวกเขาไปอยู่ดี
....น้องเมพาคิดมาที่ลานจอดรถทำไม?....
ยังไม่ทันได้รู้คำตอบ คิดก็ถูกผู้ชายร่างสูงใหญ่สองคนจับยัดเข้าไปในรถ น้องเมรีบก้าวไปนั่งเบาะหน้าข้างคนขับ ประตูรถถูกปิดลงพร้อมกับรถที่เคลื่อนไป....ต่อหน้าต่อตาผม!
...
ผมไม่รอช้าวิ่งเข้าหารถของผมทันที แม้ว่าจะเดาจุดหมายปลายทางที่คิดจะไปถึงได้แต่ยังไง... ถ้าทำขนาดนี้แล้วผมก็ไม่ขอไว้หน้าพวกเขาแล้วละกัน!
แล้วอย่ามาหาว่าผมใจร้ายนะครับ
****
(นอกความ....คิด)
ว่าแล้วไม่มีผิด....การที่เมมาโผล่ที่นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอก... เผลอๆน้องอาจจะตามสืบผมมาได้หลายวันแล้วเลยมาดักรอผมถึงที่นี่ในวันนี้... ผมไม่โทษแรมเลยที่ปล่อยผมมาเพราะเขาคงไม่รู้ว่าเมจะทำแบบนี้ เชื่อเถอะว่าผมก็ไม่คิด... ผมคิดว่าอย่างมากน้องคงแค่พาผมกลับบ้าน แต่ไม่มีคนของพ่อมาคุมตัวผมแบบนี้...
ทำไมถึงยังหนีชีวิตแบบนี้ไม่พ้นสักทีนะ
จุดหมายปลายทางคือบ้านของพ่อผมอย่างที่คิดไว้ บรรยากาศภายในรถเงียบกริบ ไม่มีใครพูดอะไรเลย มันเงียบมากจนแม้แต่เสียงหายใจยังได้ยิน
รถดำเคลื่อนมาจอดภายในตัวบ้านเป็นสัญญาณว่าผมได้กลับเข้าสู่ลูกกรงอีกครั้ง ครั้งนี้จะโดนพ่อด่าเพราะสาเหตุอะไรอีกนะ
ไอโฟนผมถูกยึดตั้งแต่ขึ้นรถ คนของพ่อกดปิดเครื่องไว้แล้วด้วย...ให้ตาย นั่นผมพึ่งถอยมาใหม่ๆเลยนะ ให้อยู่กับผมนานกว่านี้ไม่ได้หรือไงกัน ผมเข้ามาในบ้านและถูกขังไว้ในห้องนอนตามรูปแบบเดิมๆ อีกไม่กี่นาทีคนของพ่อก็จะไปเรียกพ่อว่าผมมาถึงแล้ว และผมก็จะได้ออกจากห้องนี้ไปรับคำด่าผรุสวาทมากมายก่อนจะถูกขังเดี่ยวอีกรอบ...เหอะๆ
คนอย่างผมไม่สมควรมีความสุขจริงๆ
ป่านนี้แรมคงงงที่ผมหายตัวไปเป็นชั่วโมงแถมยังติดต่อไม่ได้อีกต่างหาก แต่ไม่ต้องห่วงนะแรม คิดจะหาทางออกไปให้ได้....จะกลับไปหาอ้อมกอดของแรมให้ได้....
ไม่นานก็มีคนมาเปิดประตูให้ผม เป็นอันบอกว่าถึงเวลาแล้วที่ผมต้องไปเผชิญหน้ากับผู้ชายที่ดำรงตำแหน่ง’พ่อ’ของผมเอาไว้
“...ได้ยินมาว่าหอแกไฟไหม้?”
“ครับ”
“แล้วแกไปอยู่ที่ไหน?”
“....ผมพักกับเพื่อนครับ”
“หน้าด้านดีเนอะ ทั้งๆที่ทั้งตัวก็ไม่มีอะไรอยู่แล้ว ยังจะไปขอเกาะเขากิน หึ”
“......”
“ไม่เถียง? แสดงว่าครั้งนี้ผมพูดเรื่องจริงน่ะสิ?”
“.....”
“....คิด! อย่าคิดว่าทำแบบนี้แล้วจะพ้นนะ ไอ้เด็กหน้าด้าน เกาะเขามาเกิดยังไม่พอ ยังหน้าด้านไปเกาะเขากินอีก! สมองมึงทำด้วยอะไร ลืมไป ปัญญามึงคงไม่มีเหมือนแม่มึง”
“อย่ามาว่าแม่ผมนะ!!”
“หึ อีร่านนั่นก็ไม่ต่างจากมึงเลย ชอบเกาะชาวบ้านเขากินไปวันๆ เชื้อไม่ทิ้งแถวจริงๆ”
“...!” ผมพูดไม่ออก แม้ว่ามีคำที่อยากจะต่อว่าเขามากมายแต่กลับพูดไม่ออก
“ผมไม่เตือนแล้วนะ ถือเสียว่าวันนี้ให้เป็นครั้งสุดท้ายที่แกได้ไปเกาะลูกชายตระกูลกรภัควัฒน์ นับจากวันนี้ก็อยู่เฉยๆในห้องเน่าๆของแกไป อย่าทำให้ชื่อเสียงวงตระกูลผมต่ำอีกเลย”
“....”
ผมพูดไม่ออก แค่จะบอกว่าไม่เอายังพูดออกไปไม่ได้ มันจุก...เจ็บจนจุกไปหมด ผมเคยหวังสักครั้งให้พ่อมองผมเป็นลูกบ้าง ให้พ่อเห็นใจผมบ้าง...แต่ผมคงหวังมากไป พ่อรู้ว่าผมอยู่กับแรมจากคนที่พ่อคงให้มาสืบชีวิตผม และพ่อคงยอมไม่ได้ถ้าเห็นผมสนิทสนมกับลูกชายของเจ้าของหุ้นรายใหญ่ที่พ่อร่วมถือ
หึ พ่อผมหุ้นกับแม่แรม ผมรู้มาจากแม่ของแรมเอง เธอเล่าให้ฟังจากปากทำให้ผมรู้ได้ว่าทำไมเธอถึงรู้จักผม และคงไม่แปลกที่พ่อผมจะเห็นผลประโยชน์ตรงนี้มากเสียจนไม่อยากให้ผมเข้าไปทำเสนียด แต่ที่ไม่เข้าใจก็คือทำไมคุณแม่ของแรมถึงยอมร่วมหุ้นกับคนแบบนี้กันนะ
ผมถูกพาเข้าไปขังในห้องตามเดิมโดยที่ขัดขืนไม่ได้เลย...แม้แต่เถียงเขาสักคำผมยังทำไม่ได้... ผมมันแย่ แล้วแบบนี้ผมจะกลับไปหาแรมได้ยังไง บ้านที่ไม่มีใครอยู่ข้างผมสักคน ห้องที่ปิดตายมีแต่ประตูกับช่องหน้าต่างเล็กๆให้หนูผ่านได้
ผมจะกลับไปหาแรมยังไง.....
คิดได้เท่านี้น้ำตาผมก็เอ่อคลอเบ้า ขี้แงอีกแล้ว ....ถ้าไม่เข้มแข็งจะใช้ชีวิตอยู่ในโลกแบบนี้ได้ยังไง ถ้าไม่เข้มแข็งจะออกไปหาแรมได้ยังไง... อย่าร้อง อดทนเข้าไว้ เข้มแข็งเข้าไว้ ไม่งั้นจะไม่ได้เจอแรมนะ...
...
...
ผมท่องคำว่าอดทนกับเข้มแข็งจนน้ำตากลับเข้าไปใช้เวลาร่วมชั่วโมงแต่ก็ถือว่าเป็นผลดี ดีใจที่ไม่ต้องร้องไห้อีก เอาล่ะต่อจากนี้มาลองคิดหาวิธีออกจากที่นี่ดีกว่า ป่านนี้แรมของผมคงเอ๋อไปแล้ว หึหึ
.
.
.
ปัง!“ออกมา”
คนของพ่อเปิดประตูห้องผมเสียงดัง เอ่ยคำบังคับก่อนฉุดให้ผมลุกจากเตียง ผมเซไปตามแรงก่อนเดินตามผู้ชายตรงหน้าไปแต่โดยดี
“....แรม...”ภาพตรงหน้าทำน้ำตาผมแทบทะลัก....แรม...แรมของผมยืนประจันหน้ากับพ่อของผม แรมของผม...แรมมาหาผม...เขามาช่วยผมใช่ไหม?
ดีใจ...จนแทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่
“...ผมพาเขามาแล้วตาที่คุณบอก เอกสารก็ครบแล้ว เอ่อ...ไม่ทราบว่าเราจะตกลงกันตอนไหนดีครับ?”
“.........ขออีกสิบห้านาทีนะครับ ป่านนี้คุณแพรวพรรณคุณแม่ของผมคงใกล้ถึงแล้วล่ะ ให้ท่านมาลงสัญญาเองจะดีกว่านะครับ ผมแค่มาช่วยคุณแม่เตรียมเอกสาร”
“คุณแรมเป็นลูกที่ดีจังเลยนะครับ ช่วยคุณแม่แบบนี้ มิน่าล่ะกิจการถึงได้รุ่งเรืองเพราะมีลูกชายขยันสินะครับ”
“...ไม่หรอกครับ ผมไม่ค่อยได้ช่วยอะไรคุณแม่มากหรอก”
“ฮะๆ อย่าถ่อมตัวไปเลย เอาเป็นว่าเรามานั่งพูดคุยกันดีกว่านะครับ ยืนคุยคงไม่สะดวกเท่าไหร่ เดี๋ยวผมให้คนเอาน้ำมาให้นะครับ”
“...ครับ”
แรมนั่งลงตรงหน้าพ่อของผม ...ผมยังงงๆอยู่ว่าพวกเขาพูดเรื่องอะไร และตั้งแต่ที่ผมเห็นแรม เขาหันมาเหลือบมองผมแค่แวบเดียวเอง....
“เอ่อ..แล้วไม่ทราบว่าคุณแรมต้องการจะพบ...เอ่อ...ลูกชายผมทำไมหรอครับ?”
“อ๋อ มันอยู่ในข้อตกลงเรื่องสัญญาน่ะครับ”
“คิด...เอ่อ...ลูกผมไปเกี่ยวอะไรหรือครับ?”
“เดี๋ยวก็คงได้ทราบน่ะครับ”
แรมยิ้มเบาบางให้พ่อของผม ติดเสียแต่ผมไม่เข้าใจประโยคที่ทั้งสองคนคุยกันแม้แต่นิดเดียว แต่ดูท่าว่าการมาของแรมคงเป็นอะไรที่ยิ่งใหญ่พอดู ถึงขนาดที่แม่ของเมต้องออกมายืนต้อนรับอยู่ข้างๆ พร้อมกับเม ผมยืนอยู่ข้างหลังพ่อของผมส่วนแม่ของเมและน้องยืนทางฝั่งซ้ายติดผนัง คนใช้ในบ้านสองสามคนเองก็ยืนเตรียมพร้อมให้รับใช้อยู่ตามผนังเช่นกัน
ผมพยายามมองแรมในขณะที่แรมกับพ่อของผมยังคงคุยกันในเรื่องที่ผมไม่เข้าใจ ธุรกิจอะไรไม่รู้ แต่ที่รู้ก็คือแรมไม่มองผมเลยแม้แต่นิดเดียว.... อย่าทำให้น้อยใจแบบนี้สิ...
ผ่านไปสิบห้านาทีตามที่แรมว่า รถยนต์คันคุ้นตาก็มาจอดเทียบหน้าบ้านก่อนร่างของผู้หญิงที่ผมคุ้นเคยก้าวย่างออกมาจากรถ พ่อของผมลุกไปต้อนรับแม่แรมถึงหน้าบ้าน
“สวัสดีครับคุณแพรวพรรณ ไม่ทราบว่าที่จู่ๆก็บอกว่าอยากตกลงสัญญากับผมนี่เรื่องอะไรหรือครับ คงจะเป็นข่าวดีสิท่า ถึงกับรีบให้ลูกชายมาหาผมรอก่อนเลย จริงๆถ้าเป็นคุณแพรวพรรณผมจัดเวลาให้ว่างได้สำหรับคุณเสมอนะครับ”
“...ไม่ต้องพูดเป็นทางการก็ได้นะยศ เราไม่ถือตัวขนาดนั้น พูดเหมือนเพื่อนกันปกติเถอะจ้ะ”
“ฮะๆ ขนาดเป็นเจ้าแม่ในวงการธุรกิจแล้วยังถ่อมตัวขนาดนี้เลยนะแพรว”
“ก็เพื่อนกันนี่จ้ะ”
“...แล้วที่มาวันนี้คือ...?”
“อ๋อใช่ เรื่องสำคัญเลยล่ะ สำคัญมากถึงขนาดที่เราต้องมาหายศด้วยตัวเอง”
“เรื่องอะไรหรือ”
“....เรื่องทำสัญญาถอนหุ้น...”“ห้ะ..!! เดี๋ยวๆ แพรวล้อผมเล่นใช่ไหมครับ ฮะๆ ยังตลกเหมือนเด-”
“ไม่ได้ล้อเล่นจ้ะ แพรวพูดจริงละก็นี่ รบกวนยศเซ็นให้หน่อยนะ...”
“..ม..ไม่ ผมไม่เซ็น แพรวเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า”
“ไม่จ้ะ เราตัดสินใจแล้ว รบกวนยศเซ็นหน่อยนะ”
“...ถ้าผมไม่เซ็น...”
“งั้น....ธุรกิจที่ยศถืออยู่อาจโดนฟ้องล้มละลายได้นะจ้ะ”
“อึก..”
“ทำสัญญาง่ายๆ ยศเซ็นชื่อตรงนี้และก็เอาลูกชายยศมาให้เราดูแล เท่านี้ธุรกิจของยศก็จะอยู่ได้ต่อไป แต่ถ้าไม่....อย่าหาว่าเราไม่เตือนล่ะ...เราพูดจริงทำจริงนะ”
“...แพรว...ผม...คือ...ขอผมรู้สาเหตุได้ไหม”
“จ้ะ อย่างแรกเลยคือยศดูแลลูกคิดไม่ดี ยศไม่เคยเห็นคิดเป็นลูกแถมยังไม่ใส่ใจคิดทั้งๆที่คิดเป็นลูกของวิไลเพื่อนของแพรว.... อย่างที่สอง...การที่ยศถือหุ้นร่วมกับเราไม่ได้ทำให้ธุรกิจเราเจริญขึ้นเลยจ้ะ มีแต่ถ่วงให้ต่ำลงๆ แต่ที่เรายังยอมให้ยศหน้าด้าน...อุ้ย ขอโทษจ้ะ ยอมให้ยศถือหุ้นกับเราเพราะสงสารครอบครัวยศน่ะ และก็ตามที่ยศเคยร้องขอเรา อย่างน้อยเราก็ถือว่าเคยเป็นเพื่อนร่วมโรงเรียนก็เลยอยากช่วยน่ะจ้ะ แต่ตอนนี้คงไม่ได้แล้วล่ะ”
“....คือ..แพรว...”
“เรารู้นะว่าถ้าเราถอนหุ้นแล้วธุรกิจของยศคงดิ่งลงเหว...แต่ก็คงดีกว่าโดนฟ้องล้มละลายใช่ไหมจ้ะ ก็เล่นไปกู้เงินซะมากขนาดนี้ แถมบางทียังไปกู้เงินเถื่อนอีก....อย่าคิดว่าแพรวไม่รู้นะ”
“..แล้วคิดเกี่ยวอะไร...”
“พอดีเราถูกชะตากับลูกของยศน่ะ เลยอยากได้มาเป็นครอบครับเดียวกัน ยศคงไม่ว่าอะไรใช่ไหมจ้ะ ก็ที่ผ่านมายศก็ไม่เคยดูแลคิดให้ดีๆอยู่แล้วนี่ เราแค่อยากให้คิดไปอยู่ในที่ๆดีเหมาะกับเขาน่ะจ้ะ”
“แต่แพรว...คิดเป็นลูกผม ถ้าผมไม่ยอม....”
“ไม่ต้องห่วงจ้ะ คิดอายุมากกว่า20แล้ว ถือว่าบรรลุนิติภาวะแล้ว คิดสามารถเซ็นเอกสารได้ด้วยตัวเอง รวมไปถึงเรื่องเปลี่ยนนามสกุลด้วย...”
“แพรว!!”
“ทำไมจ้ะ? มาหวงทำไมตอนนี้ล่ะ เสียใจนะเพราะตอนนี้เอกสารที่เราต้องการครบแล้ว ใช่ไหมจ้ะตาแรม?”
“ครับ...ผมขอให้คุณยศรบกวนถ่ายเอกสารตามที่คุณแม่ขอไว้ให้หมดแล้ว”
“ถ้างั้นตอนนี้ก็เหลือแต่ให้ยศเซ็นยกเลิกสัญญาร่วมหุ้นนี้แล้วล่ะจ้ะ”
“แพรว!!!”
“จ้ะ? หรืออยากให้โดนฟ้อง?”
“..หึ ผมต่างหากที่จะฟ้องแพรวได้ ขโมยเอกสารราชการของเจ้าบ้าน!”
“ขโมย...? ยศเห็นว่าเป็นขโมยยังไงหรอจ้ะ แรมเขาก็บอกว่ายศไปถ่ายเอกสารมาให้แรมกับมือนี่จ้ะ”
“แต่ผมไม่รู้ว่าคุณจะเอาเอกสารไปทำอะไรนี่!!”
“แต่การที่ยศยินยอมมอบเอกสารให้ผู้อื่นนี่...ฟ้องไม่ได้นะจ้ะ อีกอย่างยศเองก็ไม่ได้ถามไม่ใช่หรือ”
“แพรว.. ผมฟ้องในฐานะคุณข่มขู่ผมก็ได้”
“เราไม่ได้ข่มขู่ ไม่มีอะไรสักนิดมาเป็นหลักฐานว่าเราข่มขู่ยศ เราเพียงแค่ยื่นข้อเสนอในทางธุรกิจเท่านั้นเองนะจ้ะ”
“อย่ามาล้อผมเล่นนะ!”
“แล้วใครว่าเราเล่น? ยศเซ็นซะเถอะนะจะได้จบเรื่องจบราว ต่อจากนี้เราจะไม่เข้าไปยุ่งกับยศอีก”
“..........แล้วจะได้เห็นดีกัน!”
“จะรอดูนะจ้ะ”
ในขณะที่พ่อผมกำลังก้มลงเซ็นกระดาษใบนั้น แม่แรมก็พูดทำลายความเงียบขึ้นมา
“ยศ....เคยดูแลลูกสาวตัวเองดีๆไหม?”
“...ผมทำอยู่แล้ว ไม่ต้องมายุ่งหรอก”
“หรอ...
แสดงว่าพร้อมจะเลี้ยงหลานแล้วสินะจ้ะ?”“ม...หมายความว่าไง”
คุณแม่แรมเค้นยิ้มออกมาประจวบกับแรมที่เดินมาจูงผมไปฝั่งตรงข้าม พอผมไปถึงคุณแม่ของแรมก็พูดประโยคที่เล่นเอาทุกคนในบ้านอึ้ง
“น้องเมท้องแล้วนะจ้ะ”“คุณอย่ามาล้อผมเล่นนะ!!”
“เราไม่ได้ล้อเล่น ไม่เชื่อก็ถามลูกยศเถอะ ขอบใจที่ช่วยเซ็นเอกสารนะจ้ะ แพรวหมดธุระแล้วล่ะ เรื่องคิดไม่ต้องห่วง เราจะดูแลให้อย่างดีเลย เรื่องนามสกุลของคิดก็ไม่ต้องห่วงว่าตาคิดจะไปทำอะไรให้ยศคิดไม่ดีอีกนะจ้ะ เพราะเดี๋ยวเราจะพาคิดไปเปลี่ยนนามสกุลเอง...”
“แพรว!! เม!!”
พ่อผมตะโกนเรียกชื่อแม่แรมก่อนหันไปตวาดใส่น้องเม
“บอกมันสิว่ามันโกหก เมไม่ได้ท้องใช่ไหม!!”
“...คุณ..พ่อ....ฮึก.......”
“เม!!”
“เม...ขอโทษ.........เม...ฮึก”
และภาพสุดท้ายที่ผมเห็นก็คือพ่อตบหน้าเม มีแม่ของเมคอยห้ามอยู่ข้างๆ ก่อนประตูนรกนั้นจะปิดลง...
...
แรมพาผมขึ้นรถไปอย่าเงียบๆ ผมเองก็ยังพูดอะไรไม่ออก ทุกอย่างมันเร็วเกินไปจนผมตั้งตัวไม่ทัน แรมลูบหัวผมเป็นเชิงปลอบใจก่อนขับรถออกไปจากหมู่บ้านนี้ ผมนั่งเงียบและเขาก็ไม่ต่างกัน....ผมไม่คิดว่าแรมจะทำอะไรให้ผมได้ตั้งมากมายขนาดนี้ เรื่องนี้มันอยู่นอกความคิดของผมจริงๆ
รถแล่นไปตามทางสักพักก็เริ่มชะลอความเร็ว แรมจอดรถข้างทางจนนิ่งสนิท ผมหันไปมองเขาอย่างไม่เข้าใจว่าเขาจะจอดรถกลางคันทำไม แต่แล้วอ้อมแขนอุ่นที่ผมปรารถนามาเสมอก็กอดรัดผมเอาไว้....น้ำตาเอ่อล้นขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ หนึ่งหยดไหลหยาดลงบนไหล่แกร่ง....
“คิด...ไม่เป็นไรแล้วนะครับ อยู่กับผมแล้ว...ไม่เป็นไรแล้วนะครับ”
“........”
“....ผมรักคิด รัก...นะครับ”
“.....แรม..”
“ไม่ต้องเครียดแล้วนะครับ ทุกอย่างมันจบแล้ว...”
“คิด...ก็รักแรม...รัก รักมากที่สุด...ฮึก”
ผมสะอื้นแต่ไม่ร้องไห้ แรมกอดปลอบผมไว้จนผมหยุดนั่นแหละ เขาถึงค่อยๆผละอ้อมกอดแล้วจุมพิตตรงหน้าผากของผมอย่างที่เขาชอบทำ ไม่นานเขาก็เริ่มขับรถต่อ ผมไม่รู้จะซึ้งยังไงแล้วเมื่อรู้ว่าเขาจอดรถเพื่อมากอดปลอบผมเนี่ย แค่นี้ก็รักแทบบ้าแล้วนะ!
___________________________________________________________________
ฮ้าาาาาาาาาาาา
กว่าจะแต่งจบ ยอมรับว่าช่วงนี้ไฟหมดค่ะ ดองนานเลย5555
บทลงโทษสำหรับคนเลวในสังคมค่ะ ไม่รู้ว่าโทษจะหนักน้อยไปหรือเปล่า
แต่เราอยากแต่งให้รู้ว่าบางทีคนเลวๆก็มีจุดยืนในสังคมได้ค่ะ แบบไม่โดนเวรกรรมตามสนองเสียทีก็มีเยอะแยะ
เลยเขียนให้พ่อคิดโดนแค่ถอนหุ้น(ซึ่งก็ทำให้ธุรกิจของพ่อคิดเขวมากพอควร)
ต่อมาด้วยให้ลูกสาวของคนที่รักในชื่อเสียงมากกว่าทุกสิ่งท้อง
และน้องเมท้องเพราะอะไรจะเฉลยตอนถัดไปค่ะ งิงิ
โทษอาจจะเขาสำหรับบางคนแต่เราว่าขนาดนี้แหละพอดีแล้ว
ถ้าแต่งให้โดนลงโทษเยอะๆก็คงจะเกินจริงเกินไป
เพราะอย่างที่บอกว่าคนเลวๆแต่ยังกินดีอยู่ดีในบ้านเมืองเรานั้นมีเยอะ
ส่วนคิดก็หลุดพ้นจากกรงทองแล้ว เฮฮฮฮฮฮ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามมาถึงตอนนี้มากจริงๆโฮรววววว
รักมากกกกกก
_______________________________________________________
ตอบคอมเม้นค่ะ
DraCo_SLa13 งื้อออ บทลงโทษไม่รู้จะสมใจรึเปล่านะ
Noo_Patchy มีแรมอยู่ข้างๆก็หมดห่วงงงง ^^
Poes เกือบไปแล้ววววว ไม่ดราม่าเนอะ5555
B52 เก๊าขอโต๊ดดดดดดด
//ตอนนี้ก็ไม่ได้ยาวขึ้นเท่าไหร่55555
MK จริงๆคิดอาจจะรุกแรมก็ได้นะ หึหึหึ
river คนเขารักจริงนี่นาเนอะ
บ๊ายบายโพ ควบสองค่ะ แต่ตกลงกับนันและคิดดีๆ5555555555555
boong086 มาแย้วววววววววววว
item อิจฉาหนูคิดล่ะซิ
Tennyo_Y ให้เวลานันแก้ตัวหน่อยเน้อออ
sanri มาใหม่ละนะะะ งืองือ
omyim_jjj เกือบไปละ55555 ตอนหน้าเดี๋ยวเตรียมของหวานให้เน้ออ
route rover ไม่หนักค่ะ มีเท่านี้แหละ อิอิ
omuya พ่อคิดรับโทษแล้วว ไม่รู้จะโดนใจรึเปล่าาา
mild-dy เดี๋ยวรอคนแต่งเคี่ยวน้ำตาลแปปนึง คิคิ
GintoniC ตอนหน้านะคะ อิ
minjeez ค่อยๆรักกันเบาๆ 55555
ekonut เปอร์ยิ่งใจร้อนอยู่ด้วย T.T
Sar2288 ไม่มีแรมคิดคงแย่...
mystery Y แรมเขารักจริงนะคะคุณ อิสอิส
Ali$a฿eth มาซึ้งเลยยยยยยยยยยย
poterdow อ๊ายยยยยยยยยยยยยยย
Plengaay รอเคี่ยวน้ำตาลใหม่นะ
snowboxs เย้ นักอ่านหน้าใหม่เย้ๆ ขอบคุณที่ติดตามนะคะะะ
paladin.kn น้ำตาลยังอายยย
Raiwyn แรมเขารักจริงรักเดียวใจเดียว อ๊ายยยยย
Elizabeth_TonnY อะไรๆก็น่ารักไปโม้ดดด คิคิคิ //นันยังโง่อยู่ค่ะ 55555 ให้เวลานันหน่อยนะ
putt__p ดีใจที่หลงเข้ามาค่ะ ติดตามกันต่อไปนะะะ เยิ้ฟฟฟฟฟฟ
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่ะะะ
_______________________________________________________________________
หัวข้อ: ▆ ▇ █ Maybe….I’ll try?-เล่นของสูง- แปะแฟนเพจ -23.3.2016 p.54 █ ▇ ▆ (อ่าน 545979 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก