-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
__________________________________________________________
บุคคล สถานที่ และเหตุการ์ณไม่มีอยู่จริง
เป็นเรื่องแต่งขึ้นนะคะ
เป็นนิยายเรื่องแรกที่เอาลงเล้า ฝากด้วยนะคะ
สารบัญ จากคุณ Ali$a฿eth
ขอบคุณมากๆค่ะ :-[
▆ ▇ █ Maybe….I’ll try? -เล่นของสูง █ ▇ ▆
ตอนที่ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2642429#msg2642429)
ตอนที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2643136#msg2643136)
ตอนที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2644822#msg2644822)
ตอนที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2645811#msg2645811)
ตอนที่ 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2646581#msg2646581)
ตอนที่ 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2646981#msg2646981)
ตอนที่ 7 (Special …ความคิด) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2647601#msg2647601)
ตอนที่ 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2648471#msg2648471)
ตอนที่ 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2650138#msg2650138)
ตอนที่ 10 (Special นันนานานานะ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2652248#msg2652248)
ตอนที่ 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2654573#msg2654573)
ตอนที่ 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2656308#msg2656308)
ตอนที่ 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2658396#msg2658396)
ตอนที่ 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2660322#msg2660322)
ตอนที่ 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2661988#msg2661988)
ตอนที่ 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2663820#msg2663820)
ตอนที่ 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2665013#msg2665013) ตอนที่ 17.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2666554#msg2666554)
ตอนที่ 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2668750#msg2668750)
Special Songkran (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2674394#msg2674394)
ตอนที่ 19 (Special หมาจิ้งจอก Vs ทานุกิ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2675840#msg2675840)
ตอนที่ 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2678006#msg2678006)
ตอนที่ 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2680956#msg2680956)
ตอนที่ 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2683186#msg2683186)
ตอนที่ 23 (Special คิด I) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2685700#msg2685700)
ตอนที่ 23 (Special คิด II) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2687620#msg2687620)
ตอนที่ 23 (Special คิด III) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2689544#msg2689544)
ตอนที่ 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2692689#msg2692689)
บันทึกคนเลี้ยงหมา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2694491#msg2694491)
ตอนที่ 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2696615#msg2696615)
ตอนที่ 26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2701584#msg2701584)
ตอนที่ 27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2705027#msg2705027)
ตอนที่ 28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2707694#msg2707694)
ตอนที่ 29 (คิดไปเอง I) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2708727#msg2708727)
ตอนที่ 29 (คิดไปเอง II) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2709720#msg2709720)
ตอนที่ 30 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.900)
ตอนที่ 31 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2712893#msg2712893)
ตอนที่ 32 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2714006#msg2714006)
ตอนที่ 33 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2714934#msg2714934)
ตอนที่ 34 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2715423#msg2715423)
ตอนที่ 35 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2715956#msg2715956)
ตอนที่ 36 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2716881#msg2716881)
ตอนที่ 37 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2722598#msg2722598)
ตอนที่ 38 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2734891#msg2734891)
ตอนที่ 39 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2749655#msg2749655)
ตอนที่ 40 (เรื่องหมาๆ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2751415#msg2751415)
ตอนที่ 41 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2756591#msg2756591)
ตอนที่ 42 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2766405#msg2766405)
Special จากปากคนเลี้ยงหมา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2771629#msg2771629)
ตอนที่ 43 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2782892#msg2782892)
ตอนที่ Special คนอะไรเป็นแฟนหมา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2803394#msg2803394)
ตอนที่ 44 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2833020#msg2833020)
ตอนที่ 45 Last Chapter (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2866390#msg2866390)
[/center]
→>> I-C-U : พวกผมรู้ พวกผมเห็น <<←
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45239.0
เรื่องนี้หายไปไหนไม่รู้ค่ะ หายไปแบบไม่ทราบสาเหตุTT
นิยายเรื่องอื่นๆ
M y N o v e l ::
๐ ▆ ▇ █ Maybe….I’ll try?-เล่นของสูง █ ▇ ▆ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.0) [F i n i s h e d ]
๐ ☀ ☼ Dear Sunshine : วาดตะวัน ☼ ☀ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51550.0) [ F i n i s h e d ]
๐ ※ MR.GREY ※ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.0) [ F i n i s h e d ]
๐ ♦ Wake me up #รีบตื่น ♦ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61411.0) [I n P r o c e s s . . .]
๐ [เรื่องสั้น] ✡ ส ม ห ม า ย ✎ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52526.0) [ F i n i s h e d ]
๐ [เรื่องสั้น] :: ◤| Summer Wine |⊿ :: (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52774.0) [ F i n i s h e d ]
๐ [เรื่องสั้น] ♪ ♫ :: SENSORY SERIES :: HEAR ♪ ♫ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56968.0) [ F i n i s h e d ]
๐ [เรื่องสั้น]░【 GROWTH 】＃รีบโต (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57556.0) [ F i n i s h e d ]
๐ [เรื่องสั้น] ｡• ✈ Page 49 ✈ •｡ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59146.0) [ F i n i s h e d ]
๐ [เรื่องสั้น]♡ ☽ Lucky Cat ☾ ♡ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60785.0) [ F i n i s h e d ]
๐ [เรื่องสั้น] ✖ Soon We'll be found ✖ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61590.0) [ F i n i s h e d ]
๐ [เรื่องสั้น] #อย่าปล่อยให้ความตายหลงรักคุณ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63610.0) [ F i n i s h e d ]
:hao6: :hao6: :hao6:
-
___________________________________________________
Maybe….I’ll try?
เล่นของสูง..
ผมไม่หล่อ.................................แต่เขาน่ารัก
ผมไม่เด่น..................................แต่เขาโด่งดัง
ผมไม่ดึงดูด...............................แต่เขามีเสน่ห์
ผมเงียบ....................................แต่เขาเฮฮา
ผมไม่ค่อยยิ้ม.............................แต่เขาหัวเราะได้ตลอดเวลา
ผมเพื่อนน้อย.............................แต่เขาเข้ากับผู้คนได้ทุกที่
ผมซุ่มซ่าม.................................แต่เขากระฉับกระเฉง
ผมบื้อ........................................แต่เขาฉลาด
ผมมันไม่ได้เรื่อง...........................แต่เขาเพอร์เฟ็ค
ที่มีดีกว่าเขาคงมีแค่.....ผมตัวโตกว่าเขา
และ...
ผมรักเขา............................ไม่แพ้ใคร
-1-
‘รอยยิ้ม’ นี่สามารถฆ่าคนได้จริงๆสินะครับ ผมหมายถึงในด้านจิตใจน่ะครับ ผมโดนคนๆนี้ฆ่าด้วยรอยยิ้มมาหลายครั้งจริงๆ ถึงแม้เขาไม่ได้ยิ้มให้ผมก็เหอะ แค่ผมเห็นเขานั่งหัวเราะเอิ้กอ้ากอย่างสนุกสนานกับเพื่อนๆของเขาก็แทบคลั่งแล้วครับ
เขาชื่อ คิด เป็นนักศึกษาชั้นปีที่สองคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ อายุเท่ากันกับผมครับผมเองก็เรียนคณะเดียวกับเขาแต่อยู่คนละสาขา เขาอยู่สาขาสถาปัตย์หลักส่วนผมอยู่ภูมิสถาปัตย์ครับ เขาเป็นคนที่เรียกได้ว่าอยู่ในระดับเพอร์เฟ็ค ทั้งหน้าตา ฐานะ นิสัย การเรียน เป็นมนุษย์ที่อยู่คนชนชั้นกับผม เรียกได้ว่าระดับยอดกับฐานพีระมิดเลยทีเดียว
ผมชอบคิด......ใช่ ผมชอบผู้ชาย แต่นั่นไม่เป็นปัญหาสำหรับผมนักหรอก ผมเคยชอบผู้หญิงจนกระทั่งมาเจอเขา ผมเฝ้ามองเขามาสามปีกว่าตั้งแต่อยู่มัธยมโรงเรียนเดียวกัน ผมคิดว่าการมาอยู่มหาลัยจะทำให้ไม่เจอเขาอีก ผมคิดจะใช้มหาลัยเป็นการตัดใจเรื่องราวระหว่างดอกฟ้าอย่างเขากับหมาวัดอย่างผม
แต่มันไม่ง่าย ผมทั้งตกใจทั้งตื่นเต้นที่รู้ว่าเขาอยู่มหาลัยเดียวกัน และที่น่าตกใจกว่านั้นคือ เขาอยู่คณะเดียวกับผม...แม้จะคนละภาคก็ตาม นับว่าเป็นชะตาลิขิตหรือพรหมลิขิตหรือพระเจ้าบันดาล หรือจะอะไรก็ตามแต่.....แต่ผมนึกขอบคุณสิ่งเหล่านั้นที่ทำให้ผมเจอเขาอีกครั้ง ผมพูดว่าจะตัดใจแต่ในชีวิตจริงไม่ง่ายอย่างคำพูดนักหรอก ช่วงระหว่างปิดเทอมผมก็ยังคงคิดถึงเขาแทบคลั่ง พอเปิดเทอมมาแล้วพบว่าเขายังอยู่ ...อยู่ในระยะใกล้ๆกับผม นั่นทำให้ผมลอบยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้
ผมนั่งใส่หูฟังเปล่าๆแต่ไม่ได้เปิดเพลงนั่นก็เพราะอยากได้ยินเสียงเขา ผมเลือกนั่งในมุมที่เขาไม่เห็นผมเพราะเขาหันหลังให้ผม แต่ผมเห็นเขาทุกอิริยาบถ ฟังดูเหมือนผมเป็นสตอร์กเกอร์โรคจิต แต่ผมก็เถียงไม่ได้นักหรอกเพราะที่ทำอยู่ผมอาจจะเป็นโรคจิตจริงๆก็ได้ แต่เชื่อเถอะผมไม่เคยสะกดรอยตามหรือขโมยของๆเขาหรอกนะ
ผัวะ!!
“อะ....มันเจ็บนะ”
“ก็เรียกตั้งหลายรอบไม่ตอบ ฟังเพลงดังหรือไง..........หรือว่ามึง...............อ่ะแหน่ะ”
ผมหยุดกิจกรรมการแอบมองคิดเพราะการตบหัวผมของนัน หนึ่งในเพื่อนไม่กี่คนของผม และเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่รู้ว่าผมแอบชอบใครอยู่ การชอบผู้ชายของผมไม่ได้ทำให้นันรังเกียจซึ่งทำให้ผมรู้สึกดีอีกทั้งเขาไม่เคยเอาเรื่องนี้ไปบอกใคร นันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของผมก็ว่าได้
“แหน้ๆๆๆๆ แอบมองของสูงอยู่อ่ะดิมึง”
ผมเงียบเป็นคำตอบก่อนจะเม้มปากเบาๆ “ของสูง” เป็นฉายาที่นันตั้งให้คิดครับ ผมว่ามันก็เหมาะกับเขาดี เพราะเขาอยู่สูง สูงเกินไป
“กูเห็นมึงมองมาตั้งแต่ปีหนึ่งละ ถามเหอะ ไม่คิดจะบอกคิดมันบ้างหรือไง กูว่าถึงมึงบอกไปยังไงเขาก็ไม่รังเกียจมึงหรอก.....คนดีขนาดนั้น”
ผมส่ายหน้ารัวๆเป็นคำตอบ คิดจะบอกรักคิดหรอไม่มีทางซะหรอก ถึงแม้ว่าที่นันพูดอาจจะถูก ที่คิดคงคิดว่าขำๆ และไม่รังเกียจผมก็ตามแต่ผมไม่อยากเป็นเหมือนใครๆเขาที่มาบอกชอบบอกรักคิด คิดก็จะให้คำตอบเดิมๆเสมอ
‘ขอโทษนะ’ เป็นคำปฏิเสธพร้อมรอยยิ้มที่ผมคิดว่ามันช่างเจ็บเหลือเกิน
“เอาตรงๆนา...กูก็ว่ามึงหน้าตาก็ไม่ได้แย่หรอกนะ ถ้ามึงลองเซตผมดีๆ เปลี่ยนแว่นตาเฉิ่มๆนั่นซะหรือไม่ก็ไปใส่คอนแท็ก ย้อมผมหน่อยก็ไม่เลว....อื่ม แต่แค่มึงเซตผมรกๆของมึงให้เข้าที่กูว่ามึงก็ดูดีนา...”
ผมส่ายหน้าเบาๆอีกครั้ง ที่นันพูดมันไม่จริงหรอกครับ ผมไม่ใช่คนหน้าตาดีผมรู้ตัวดี และคนอย่างผมก็ไม่คู่ควรกับเขาเลยซักนิด ต่อให้ผมพยายามแค่ไหนก็เถอะ
“เฮ้อออ เอาเหอะ ไปกินข้าวกัน ไอ้ตู้ให้มาตาม”
“อื่ม”
ผมลุกเดินตามนันไปอย่างว่าง่ายโดยที่ไม่ลืมเหลือบมองของสูงของผม...
ผมมาถึงโรงอาหารคณะสังคมศาสตร์...ครับอ่านไม่ผิดหรอก คณะสังคม ไม่ใช่ว่าคณะผมไม่มีโรงอาหารนะครับ แต่มันกินจนเบื่อแล้วสำหรับคนที่ใช้ชีวิตกินๆนอนๆอยู่แต่ในคณะอย่างพวกผมโดยเฉพาะช่วงทำโปรเจค โรงอาหารคณะจะเป็นสถานที่ที่ได้รับความนิยมที่สุดของคนทั้งคณะเพราะมันสะดวกและอยู่ติดกับสตูดิโอ
แต่ที่เป็นคณะสังคมเพราะเพื่อนตู้อยากมาส่องสาวๆครับ ผมกินไม่เกี่ยงสถานที่อยู่แล้วเลยไม่ขัดข้องอะไร
“เห้ยๆมึงดู คนนั้นๆๆ ที่กระเป๋าแดงอ่ะ เด็ดๆๆ” เสียงเพื่อนตู้ครับ
“เหอะ เฉยๆว่ะ สู้คนที่กูเจอวันก่อนไม่ได้ มึงว่าไงโรล?” นันพูดพลางหันไปถามเพื่อนผมอีกคนครับ
“กูว่าก็ดีนะ กูให้ผ่าน”
“สองผ่านแล้ว ละมึงล่ะว่าไง” ตู้หันมาถามผม แต่...
“หึหึ สาวกระเป๋าแดงหรือจะสู้หนุ่มผ้าใบแดงได้ ใช่มะ” สะดุ้งเลยครับ ก็คนที่นันพูดมันหมายถึงคิดนี่นา
“เอ้อออออ มึงก็ปล่อยวางบ้างงงง มาส่องสาวๆบ้าง คลายเครียดๆ” ผมไม่ตอบแต่ยิ้มบางๆให้ตู้ไป
“กูอยากรู้อ่ะ มึงได้แต่มองคิดมาเป็นปีโดยที่ไม่เคยเข้าไปคุยเนี่ยนะ ไม่ลองเข้าไปคุยหน่อยวะ อะไรก็ได้อ่ะ แบบลองๆแกล้งชนแล้วขอโทษ หรือแกล้งหยิบคัตเตอร์ผิดไปแล้วค่อยเอามาคืนงี้”
“ความคิดแยบยลมากไอ้โรล แต่อย่างไอ้นี่แค่เจอถุงตีนคิดตกอยู่มันคงตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูกแล้ววว”
“เกินไปครับ เกินไป ผมไม่ขนาดนั้นนะ”
“แน้ งั้นทำไมไม่ลองเข้าไปคุยดูล่ะวะ เผื่อมีโอกาสบ้างไงมึง ไม่แน่คิดอาจจะชอบของแปลกก้ได้นะ”
“......ไม่เอาหรอก”
“วุ้ย ไอ้นี่ขัดใจกูจริง ถ้าไม่ยังไงเดี๋ยวกูไปคุยให้ก็ได้นะ มึงอยากรู้ไรเกี่ยวกับเขาบอกกู”
“คือ.............ไม่เป็นไรหรอก ไม่ได้หวังอะไรมาก” จริงอยู่ที่ผมแทบไม่รู้เรื่องของเขาเท่าไร ที่ผมรู้ก็แค่เผินๆทั่วไปตามที่คนอื่นเขาพูดกัน แต่ผมก็ไม่ได้อยากรู้มากขนาดนั้น บางทีบางเรื่องมันก็เป็นเรื่องส่วนตัวนะครับ ผมไม่อยากก้าวก่าย
“โอ้ยยยย อะไรก็ไม่เอาอ่ะมึงอ่ะ เปลี่ยนเรื่องๆๆ ไอ้ตู้งานมึงถึงไหนละ”
“สัส ทำไมต้องเรื่องงานวะ กูยังไม่มีแม้แต่แมสส่งอ.เลยสาสสส” แมสที่ว่าก็คือการตัดหุ่นจำลองสามมิติไปนำเสนอคร่าวๆน่ะครับ ถ้าพูดง่ายๆก็คือคล้ายๆกับการตัดโมเดลแต่ยังไม่ต้องเนี้ยบเท่า เป็นการนำเสนอความคิดของเราออกมาเป็นสามมิติอย่างคร่าวๆครับ
“มึงยังดีสิ ของกูคอนเซปยังไม่มาเลย เหี้ยยยย” ผมไม่รู้ว่าพวกนี้มันจะพูดให้เครียดไปทำไม เพราะผมเองก็ยังไม่มีงานเป็นชิ้นเป็นอันไปส่งอ.เหมือนกัน อ่า...แต่ถ้าเป็นเขา ถ้าเป็นคิดป่านนี้งานคงเสร็จแล้วมั้งครับ ...ให้ตาย ทำไมผมต้องคิดถึงเขาตลอดเวลาด้วยนะ
“เดี๋ยวต่อไปเรียนไรวะ”
“ปอศอ” ย่อมาจากประวัติศาสตร์ศิลป์ครับ เป็นวิชาเกี่ยวกับประวัติศาสตร์แต่เน้นไปทางสถาปัตยกรรมน่ะครับ วิชานี้เป็นตัวบังคับของทุกสาขาครับ.........อ่ะ แสดงว่า
“แหน่ ดีใจด้วยนะมึง วิชาที่มึงรักมาถึงแล้ว” นันยังคงล้อผมครับ เพราะรู้ว่าได้เรียนร่วมกับภาคสถาปัตย์หลัก หรือนั่นก็คือคิดก็เรียนเซคเดียวกับผมครับ
ผมไม่ตอบปล่อยให้พวกมันแซวๆกันไปจนใกล้ถึงเวลาเรียนนั้นแหละครับถึงค่อยลุกออกจากโรงอาหารสังคม กลับไปเรียนที่คณะตัวเอง..
...
“..ต่อจากยุคโรมันก็เป็นไบเซนไทน์ ในยุคนี้สถาปัตยกรรมส่วนใหญ่เน้นไปในเรื่องของโบสถ์วิหาร.....” ผมฟังอ.และก็จดๆไป เพราะรู้ว่าเรียนไม่ค่อยได้เรื่องถ้าไม่จดผมก็ลืม แต่ถึงจดผมก็ลืมได้อยู่ดี เหอๆ อย่างน้อยก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรอ่านตอนสอบ ในตอนนี้ประเด็นสำคัญไม่ใช่เนื้อหาที่อ.สอนซักเท่าไหร่
ในตอนนี้ผมนั่งข้างหลัง“ของสูง”อย่างใกล้ คือผมนั่งถัดจากเขามาแค่แถวเดียวเองครับ และนั่น...ทำให้ผมหัวใจเต้นอย่างบอกไม่ถูก เพราะผมนั่งข้างหลังเขาทำให้ผมมองเขาเท่าไหร่เขาก็ไม่เห็นผมแน่ๆ คิดนั่งควงปากกาไปพลางๆ มีจดบ้างเล่นบ้าง ซึ่งไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ดูน่าหลงใหลไปหมดสำหรับผมนั่นแหละ
คิดยังคงเรียนๆเล่นๆไปตลอดคาบเรียนจนกระทั่งเขาดีดยางลบไปใส่เพื่อนข้างหน้าแล้วมัน....กระดอนกลับมาตกอยู่ที่รองเท้าผม ผมชะงักเล็กน้อยก่อนจะก้มลงไปเก็บ
“อ้ะ โทษทีๆ เดี๋ยวเก็บเองๆ” เสียงคิดพูดตอนที่มือผมคว้ายางลบของเขาได้แล้ว
“เอ่อ.....ไม่เป็นไร นี่ครับ” ให้ตาย เสียงผมสั่นชะมัดเลย
“แฮ่ๆ ขอบคุณนะ นาย.....อยู่ภูมิถาปัตย์ใช่มะ”
“ช..ใช่...ครับ”
“อื่ม เห็นหน้าบ่อยๆแต่ไม่ได้ทักอ่ะ วันหลังเดี๋ยวจะทักนะ นายเองก็ทักเรามั่งก็ได้” ..ข..เขาคุยกับผม เขา..พูดกับผมแบบกันเองด้วย...ล..และ เขา...ยิ้ม ให้ผมด้วย
“ค..ครับ”
“สำหรับคลาสวันนี้ก็จบแค่นี้ก่อน ก่อนออกจากห้องอย่าลืมปิดไฟให้ด้วยนะ” เสียงอ.พูดเป็นการบอกเลิกคลาสนั้นทำให้คิดที่ดูเหมือนจะพูดอะไรต่อเลิกสนใจผมและหันหน้ากลับไปเก็บของตัวเอง
อ่า...ผมนึกเสียดายเวลา ถ้ายังไม่เลิกคลาสเขาจะคุยกับผมมากขึ้นหรือเปล่านะแต่แค่นี้....ผมก็ตื่นเต้นดีใจจนจะตายอยู่แล้ว
ผมเก็บของเตรียมตัวออกจากห้องบ้างแต่พอผมจะลุกกลับมีใครมายืนบังผมไว้ครับ
“แล้วเจอกันนะ แรม”
!!
ประโยคเดียวทำเอาผมขาดสติ เพราะเสียงนั้นเป็นเสียงของคิดและ...ชื่อที่เขาเรียกนั่นมันก็..........ชื่อของผม................
__________________________________________________________
สิงอยู่ในเล้ามานาน ปิดเทอมว่างๆเลยลองแต่งดูค่ะ
ชอบไม่ชอบยังไงแนะนำได้นะคะ :o8:
-
ชอบค่า น่าร้ากกกกกอ่ะ
เลิฟๆถาปัดมั่กๆ อ่านแล้วอุ่นๆดีค่ะ
เดาว่าคิดก็ชอบๆแรมอยู่เหมือนกัน ต่างคนต่างดึงดูดกัน อิอิ
:hao3:
-
น่าร้ากกกกก
แรมนี่เป็นพระเอกใช่ไหมคะ
เราชอบอะ พระเอกแนวอบอุ่น รักแล้วรักจริง
-
ชอบแนวนี้!!!
เอาใจช่วยแรม เดินหน้าจีบคิดเลย
-
ชอบก็จีบเลย
ชอบก้จีบเลยเซ่~ชูวับๆ
-
รู้ชื่อแรมด้วย>//<
ไม่ใช่คิดรอแรมไปจีบอยู่หลอ
อย่างนี้ต้องลองนะแรม555
-
ชอบๆ :katai2-1:
รอตอนต่อไปค่ะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
ชอบแนวนี้อ่ะ :o8: :o8:
รออยู่นะค่ะ :impress2:
เป็นกำลังใจให้ :L2: :L2: :L2:
-
-2-
ผมไม่รู้ว่าเขารู้จักชื่อผมได้ยังไงเดาว่าน่าจะถามเพื่อนๆผมแถวนั้นเอาน่ะครับ แต่เพราะประโยคของเขาทำให้ผมสตั๊นท์ไปนานโขเลยล่ะ จนเพื่อนๆต้องมาปลุกให้ผมตื่นจากภวังค์
‘รอยยิ้ม’ของเขานี่ฆ่าคนได้จริงๆแหละครับ แถมน้ำเสียงของเขายังเป็นการโจมตีที่...ทำให้ผมมุดลงหลุมได้แบบไม่ผุดไม่เกิดเชียวล่ะ
และกะไอ้แค่ประโยคเดียวของเขานี่แหละครับทำให้พวกเพื่อนล้อผมได้เป็นอาทิตย์ ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้คุยกับเขาก็ตาม แต่เขาก็ยังจำผมได้และ....โบกมือทักทายพร้อมส่งรอยยิ้มมาให้เสมอทุกครั้งที่เจอกัน อา...คิดนี่เข้าได้กับทุกคนจริงๆ และยิ่งเขาทำแบบนี้กับผมมากเท่าไร ผมก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองไม่คู่ควรกับเขามากเท่านั้น
โลกที่เขาอยู่กับโลกที่ผมอาศัยนั้น....มันต่างกันเกินไป...
แต่ที่เลวร้ายก็คือ คิดสังเกตเห็นผมแล้วน่ะสิว่าผมมีตัวตนอยู่รอบๆเขา แล้วอย่างนี้ผมก็จะไปแอบซุ่มดูเขาต่อไปอีกไม่ได้ ไม่งั้นเขาจะต้องสงสัยผมแน่ๆ นี่มันแย่ชะมัด...ผมไม่เคยเป็นที่สนใจของเขาไม่ว่าตอนไหน เพราะการได้แอบมองเขาเรื่อยๆแบบนี้ผมก็โอเคแล้ว แต่นี่แม้แต่เดินสวนกันเขาก็ยังจะยิ้มให้ผม ส่วนผมกลับทำได้แค่พยักหน้าตอบเขาไป นั่นมันทำให้เขารู้ว่าผมมองเขาอยู่เพราะเขาจะยิ้มให้ผมตอนที่ผมสบตาเขาเท่านั้น
นี่มันแย่.....แย่ต่อหัวใจเอามากๆ
ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป การที่ได้แอบมองเขาคงไม่ได้ทำอีกแล้วแน่ๆ
ผมนั่งคิดเรื่องนี้อยู่ในร้านกาแฟแห่งนึงที่ผมชอบมาอยู่บ่อยๆ เป็นร้านที่บรรยากาศดีมากน่ะครับ เหมาะกับการคิดงานด้วย วันนี้ผมเรียนแค่ช่วงเช้าน่ะเลยใช้ช่วงบ่ายมานั่งหมกอยู่ในร้านนี้ ผมนั่งเหม่อวิวข้างนอกที่ตอนนี้ฝนกำลังโรยตัวมาอย่างไม่ขาดสาย และนี่ก็เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ผมมานั่งติดแหง็กอยู่ในร้านนี้เป็นชั่วโมง ถึงแม้ว่ามันจะไม่ทำให้ผมเดือดร้อนเท่าไหร่ก็เหอะ
แล้ว...ผมก็เห็นร่างที่คุ้นเคยมากๆร่างหนึ่งกำลังวิ่งมาทางนี้ เดาไม่ผิดหรอกครับ...ของสูงของผมกำลังวิ่งอยู่ท่ามกลางสายฝนโดยที่ไม่มีร่ม ไม่มีอะไรบังตัวเลย สภาพตอนนี้ของเขาเปียกโชกสุดๆและนั่นทำให้ผมลุกขึ้นมาอย่างลืมตัว ทำให้เขาเห็นผมตอนที่ลุกขึ้นยืนพอดี
เราสบตากัน
และเขาก็เลี้ยวเข้ามาร้านนี้ พร้อมตรงมาที่โต๊ะผม
“เฮ้อ แย่จริงๆที่ฝนดันตกเนี่ย เนอะ” ตอนนี้เขายืนอยู่หน้าผมพร้อมกับบิดเสื้อที่เปียกน้ำ
“ค..ครับ” ให้ตายเหอะ เสียงผมสั่นอีกแล้ว...
“ตอนแรกก็ไม่รู้ว่าจะหลบฝนที่ไหนดี เผอิญเจอนายอยู่ในร้านนี้เลยเข้ามาอยู่ด้วยซะเลย” เขาพูดพลางยิ้มร่า ขอร้องล่ะ ถ้ายังยิ้มแบบนี้ผมคงได้ตายจริงๆซักวัน ผมเห็นเขาลูบแขนตัวเองเลยชวนให้เขานั่งลงตรงข้ามผม ก่อนที่จะเดินไปสั่งเครื่องดื่มให้เขา
“เอ่อ.....ชอบดื่มโกโก้มั้ยครับ พอดีผมสั่งให้น่ะครับ” ผมนี่แย่ชะมัดที่สั่งไปก่อนค่อยมาถามเขาเนี่ย ผมแค่คิดว่าเขาน่าจะเหมาะกับโกโก้ร้อนๆซักแก้วแค่นั้นเอง
“ชอบสิ ชอบมากๆด้วย ขอบคุณนะ” อ่า เขายิ้มมาอีกแล้วและนั่นทำให้ผมต้องเม้มปากเก็บอารมณ์ตัวเองเอาไว้
ผมนั่งลงตรงข้ามเขาเงียบๆพร้อมกับสังเกตว่าเขาใส่แค่เสื้อยืดบางๆสีเทาอ่อนสกรีนลายตัวการ์ตูนมิกกี้เมาส์ ผมเปียกๆของเขาลู่ไปตามหยดน้ำแต่นั่นไม่ได้ทำให้ความน่ารักของเขาลดลงเลย เขานั่งมองรอบๆร้านด้วยท่าทีที่น่าสนใจเหมือนเด็กสมชื่อเขา คิด
ระหว่างนี้ผมก็ไม่ได้พูดอะไรและเขาก็สำรวจร้านไปอย่างเงียบๆจนกระทั่งมีโกโก้ร้อนมาเสิร์ฟ ปากเล็กๆนั่นยกแก้วโกโก้ที่ผมสั่งให้มาจิบ
“โอ้ะ...อร่อยจังแฮะ” เขาว่า
ผมก้มหน้าลอบยิ้ม
“แรม..มานั่งร้านนี้บ่อยหรอ ดูสนิทๆกับพนักงานนะ”
“เอ่อ..ค ครับ มาบ่อยๆ เป็นร้านประจำเลยน่ะครับ”
“อ๋อ แต่บรรยากาศร้านดีจริงๆเนอะ ดูอบอุ่นๆดี” เขาว่าพลางยิ้มและนั่นทำให้หัวใจผมเขวอีกครั้ง ผมเลยได้แต่ก้มหน้าดื่มลาเต้แก้เขิน
“แรมๆ นั่นสมุดเสก็ตของนายหรอ ขอเราดูได้ป่ะ” คิดว่าพร้อมกับชี้ไปที่สมุดเสก็ตของผมที่เอาออกมากางไว้บนโต๊ะนานแล้ว ผมยื่นสมุดให้เขาอย่างเงอะๆงะๆ
คิดรับไปดูแล้วพลิกตั้งแต่หน้าแรก ผมว่ามันไม่มีอะไรน่าสนใจหรอก มันก็แค่สมุดเสก็ตงานลวกๆของผมไว้เท่านั้น บางทีก็มีรูปเสก็ตบรรยากาศตึกราบ้านช่องบ้าง บางรูปก็ขีดๆจับไม่ได้ว่าเป็นรูปอะไรบ้าง ตัวหนังสือเละๆที่ผมจดไว้ตอนมีไอเดียอะไรดีๆ แต่นั่นทำให้เขาดูตั้งใจดูสมุดของผมมาก ท่าทางของเขาเหมือนเด็กเห็นของเล่นตาของเขาเป็นประกาย และนั่น...ทำให้ผมเขินอีกแล้ว
“นายวาดเองหมดเลยหรอ สุดยอดดดด เส้นสวยมากอ่ะ” คิดพูดขณะที่ตายังคงไม่ละจากสมุดของผม
“เอ่อ....ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ ก็แค่...วาดเล่นๆไปเรื่อยเปื่อย...น่ะครับ” ผมพยายามควบคุมเสียงตัวเองไม่ให้สั่นมากที่สุด การที่ได้คุยกับคนที่แอบชอบแถมเขายังมาชมเราด้วย เหตุการณ์แบบนี้ใครบ้างจะไม่ตื่นเต้นล่ะ
“แต่เส้นสวยจริงๆนะ เราชอบ” เขาพูดแล้วก็ยิ้มอีกแล้วเมื่อเขาดูสมุดผมจนหมดพร้อมกับส่งคืนให้
“..ขอบคุณครับ”
“เราไม่เคยรู้เลยว่าเด็กภูมิฯเรียนอะไรมั่ง รู้คร่าวๆว่าออกแบบประมาณพวกสวน หรืออะไรที่มันอยู่นอกอาคารใช่มั้ยอ่ะ”
“ก็....ใช่ครับ ส่วนหนึ่ง”
“เห้ยๆ สอนเราหน่อยดิ เรื่องจัดสวนอ่ะ หรือเรื่องพันธุ์ต้นไม้อะไรก็ได้ เราอยากรู้อ่า” ผมสะดุ้งเล็กน้อยตอนที่เขาบอกให้ผมสอนผม...ผมเนี่ยนะไปสอนเขา ให้ตายสิ เขาเป็นคนที่ไม่ถือตัวจริงๆที่ยอมให้คนโง่ๆอย่างผมมาสอนเขาเนี่ย
เพราะคณะสถาปัตย์หลักจำเป็นต้องเรียนรู้ทั้งภายในและภายนอกอาคาร ดังนั้นการที่เขาจำเป็นต้องรู้จักการจัดสวนนั่นก็เป็นเรื่องปกติ แต่ก็รู้อย่างคร่าวๆนั่นแหละครับ ถ้าอยากจะเจาะจงก็ต้องมาเรียนสาขาผม
ผมได้แต่เกาหัวแกรกๆเพราะไม่รู้จะเอาอะไรไปสอนเขาดี เดิมทีผมก็โง่ๆอยู่แล้วนะแต่ถ้าเพื่อเขาล่ะก็ ผมจะลองพยายามดู
“งั้น...เอาเป็นเรื่องต้นไม้ไหมครับ” ผมเสนอเสียงสั่น
“ได้ๆ สอนหน่อยๆ” คิดว่าด้วยน้ำเสียงร่าเริง
ผมเลยสอนหรือจะเรียกว่าแนะนำให้เขารู้จักกับพวกพันธุ์ต้นไม้มากขึ้น แบบว่าต้นอะไรเป็นยังไงเป็นต้นไม้สูงโปร่งหรือสูงทึบ เป็นพุ่มหรือเป็นไม้เลื้อย อะไรก็ตามเท่าที่ผมพอจะนึกออกน่ะครับ ดูคิดจะตื่นเต้นกับเรื่องนี้มาก ตาเขาเป็นประกายพร้อมกับถามไม่หยุดเช่นว่า ต้นนี้ควรเอาไปใช้ตอนไหน ควรใส่กระถางหรือฝังลงดิน อะไรทำนองนี้ครับ
เขาดูตั้งใจเรียนรู้มากจนผมลืมเคลิ้มไปเลย เรานั่งคุยกันเรื่องต้นไม้จนกระทั่งฝนหยุดตกนั่นแหละครับผมถึงรู้ตัว
ว่านี่เป็นบทสนทนาของผมกับเขาที่ยาวนานที่สุดเลยในชีวิต
และดูเหมือนว่าเขาจะเริ่มมีความเข้าใจในเรื่องพันธุ์พืชมากขึ้นนะเขาเลยเงียบๆไป ผมนึกว่าเขาน่าจะอยากกลับแล้วจึงไม่ได้พูดอะไรแต่ว่า..
“แรม...รีบไปไหนป่ะ”
“เอ่อ..ไม่ครับ”
“งั้น...อยู่รอเรากินเค้กได้ป่ะ เริ่มหิวแล้วอ่ะเห็นเค้กอยู่ในตู้ดูน่ากินดี” เขาว่าพลางยิ้มเขินๆ แบบนี้ใครมันจะไม่ใจอ่อนล่ะครับ
“..ได้ครับ” ผมพูดพยายามบังคับไม่ให้เสียงสั่น แต่กลับดูเกร็งไปซะนี่
“เค้กอะไรอร่อยอ่ะ แนะนำหน่อยๆ”
“เอ่อ.....บลูเบอร์รี่ชีสเค้กก็อร่อยดีครับถ้าไม่ชอบหวานมาก อ่า..ละก็เค้กลาวาก็โอเคครับถ้าชอบกินหวานๆ...”จริงๆยังมีเค้กนมสดที่ผมว่าอร่อยดีกับเคร้ปเค้ก แต่ยังไม่ทันได้แนะนำคิดก็ตัดสินใจว่าจะเอาบลูเบอร์รี่ชีสเค้กน่ะครับ เขาเดินไปสั่งพร้อมกับถามผมว่าจะเอาอะไรด้วยไหม แต่ผมปฏิเสธไป
เมื่อมีเค้กมาเสิร์ฟพร้อมกับนมวนิลาอุ่นๆผมจึงสังเกตได้ว่า เสื้อของเขายังไม่แห้งดีนักและด้วยสภาพแวดล้อมหนาวๆชื้นๆนี้คงจะไม่ดีต่อสุขภาพเขาแน่ การที่เขาสั่งนมร้อนๆมาทานคงเป็นเพราะเขาน่าจะหนาว...โถ่เอ้ย ทำไมผมไม่สังเกตนะ
ผมหยิบเสื้อคลุมแขนยาวของผมที่พาดอยู่บนพนักพิงเก้าอี้ยื่นให้เขา คิดมองหน้าผมงงๆนั่นทำให้ผมเกิดอาการชะงัก
“เอ่อ.....ใส่ไว้กันหนาวนะครับ คือ....เห็นเสื้อเปียกๆ......เดี๋ยวเป็นหวัด...”
“อ๋อออ ฮะๆ ขอบใจนะ” คิดยิ้มร่าพลางรับเสื้อของผมไป ถึงแม้มันจะไม่ใช่เสื้อกันหนาวแต่ก็น่าจะพอช่วยได้ล่ะมั้งครับ..
“ถ้าเราเป็นผู้หญิงต้องคิดว่าแรมจีบเราแน่ๆ” ผมสะอึกกับคำพูดนั้น อยากจะบอกเขาว่าถึงแม้เขาจะไม่ใช่ผู้หญิงผมก็ไม่ริบังอาจหาญกล้าขนาดนั้นหรอกครับ บอกแล้วว่าโลกของเขากับผมมันต่างกัน
คิดยิ้มครับ ยิ้มอีกแล้ว ใจผมจะระเบิดตายเพราะเขาหลายรอบแล้วนะ
ผมต้องเม้มปากข่มอารมณ์ตัวเองอีกครั้ง คิดยิ้มให้(อีกแล้ว)ก่อนจะทานเค้กกับนมวนิลาของเขาไป การมองเขากินก็เพลินอยู่ไม่หยอกครับติดตรงที่ต้องแอบลอบมองน่ะสิ ผมต้องทำเป็นเหมือนมองวิวฉากหลังของเขาแต่จริงๆแอบเหล่เขาอยู่ คิดก็ชวนผมคุยไปเรื่อยๆ
ผมไม่เคยคิดหรอกครับว่าจะมีเหตุการณ์ที่ทำให้ผมได้นั่งคุยกับเขาสองต่อสองแบบนี้
พระเจ้าครับ ผมอยากหยุดเวลานี้ไว้ชะมัด!
___________________________________________________________
กรี๊ดด ไม่คิดว่าจะมีคนเม้น 55555
ขอบคุณที่เข้ามารับอ่านกันนะคะ
อยากติชมตรงไหนแนะนำได้ค่ะ
สำหรับเรื่องนี้ต้องทำใจที่พระเอกซื่อๆบื้อๆหน่อย 555555
เพราะไม่ค่อยเห็นพระเอกแนวนี้เลยอยากแต่งดูน่ะค่ะ
ชอบไม่ชอบยังไงเม้นบอกกันด้วยน้า
:o8:
_____________________________
ตอบเม้นค่า
คุณ Ra poo
ขอบคุณที่ชอบนะคะ ชาวถาปัตย์รักกันๆค่ะ อิอิ คิดจะชอบแรมจริงๆรึเปล่าน้า... อิอิอิ
คุณ michiri.sama
แรมเป็นพระเอกที่ไม่มีออร่าความเป็นพระเอกค่ะ 5555555555
คุณ aloney
ขอบคุณที่ชอบค่ะ แรมฝากบอกขอบคุณมาด้วย
คุณ bulldog17
แรมเขินน่าดูเลยถ้าได้ฟังเพลงนี้ 555
คุณ KhunMay
คิดอยากให้แรมไปจีบๆจริงๆรึเปล่านี่ต้องติดตามค่าาา5555555 (เป็นการโฆษณาแอบแฝง)
คุณ kongxinya
ขอบคุณที่ชอบค่ะ ตอนต่อไปมาแล้วค่า
คุณ trafu
ขอบคุณที่ชอบและขอบคุณสำหรับกำลังใจมากๆค่า ^^
-
แรมน่ารักมากจริงๆ เป็นเมะซื่อๆบื้อๆที่เราไม่ค่อยได้เห็น
ส่วนคิดก็นิสัยน่ารักมากกกกกก เป็นเคะที่ให้อารมณ์เหมือนเด็กน้อยน่าปกป้อง
ตอนนี้ก็อ่านไปยิ้มไปค่ะ ขนาดยังไม่ได้เป็นอะไรกัน
แต่แค่ฟังแรมบรรยายยังเขินแทนเลย 55555 หลงขนาดนั้น
-
ชอบบบบบ เรื่องแนวนี้อ่ะ ชอบๆๆๆ รีบมาต่อเร็วๆน้าาา :mew1:
-
กำลังแอบคิดว่า คิดกำลังจีบแรมอยู่รึป่าว 555
แรมชักช้า คิดจีบเองเลย :hao7: :hao3:
-
อ่านไปนี้เขินตามแรมเลยนะ >////< เริ่มรู้สึกว่าจะแพ้รอยยิ้มของคิดพอๆกับแรมแล้วค่ะ โอ้ยยยๆๆ ตัวเหลวว
-
คิดลุยจีบแรมไปเลยเหอะ ไม่ทันใจ :hao6:
-
แรมพ่อหนุ่มขี้อายสินะ 555
-
แรมน่ารักอ่ะ ชอบพระเอกงี้
รอคะ :hao7:
-
แรมน่ารักว่ะ ซื่อๆ อย่างนี้พี่ขอสักคนได้มั้ยน้องงงงง :katai4:
-
เมะขี้อายสาววาย[คนนี้]ช๊อบชอบบบบ❤❤❤❤
-
ชอบแรมอ่ะ :o8:
น่าร๊ากกกกกกกก~ :impress2: :impress2: :impress2:
-
อ้าว แรม เป็นพระเอกเหรอตอนแรกนึกว่าเป็นนายเอกซะอีก แหะๆ :o8:
แต่เเบบนี้ก็ดีค่ะ ได้เห็นพระเอกแบบใสซื่อบ้าง เก๊าชอบ ส่วนใหญ่มีแต่พระเอกเชี่ยวๆ :laugh:
ว่าแต่หนูคิดนี้แบบมีใจให้เเรมอะเปล่า เเบบมาให้ท่าอ่อยเบาๆไรงี้ :impress2:
รอดูต่อไปว่าใครจะเดินหน้ารุกใคร :laugh:
รอตอนต่อไป เป็นกำลังใจให้นะคะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
ที่ปฏิเสธคนที่เข้ามาจีบก็เพราะรออยู่แน่เลย---แต่แรมก็ไม่รุกซะที
นี่คิดก็เปิดโอกาสให้สุดฤทธิ์แล้วนะ
จิ้นไปล่วงหน้าถึงฉากบนเตียงสงสัยคิดก็ต้องเป็นฝ่ายเริ่มก่อนแน่ๆเลย---ไม่งั้นก็ไม่ทำอะไรซักที
คงจะประมาณว่า---แรมไม่ต้องคิดทำเอง
+ 1 + เป็ดจ้า
-
น่ารักดี ทั้งคู่เลย :really2:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ น่ารักดี
คิดนี่ไม่ค่อยเลยนะ แซะว่าแรมจีบ
แต่ที่จริงนี่จีบแรมอยู่ปะเนี่ย
-
ชอบคิด
คิดน่ารักมว๊ากกกกกกก
แรมดูใจดีแต่ท่าทางขี้อายแฮะ
ลุ้นสองคนให้เลิฟๆ กันเร็วๆ
:hao7:
บวกและเป็ดขอบคุณ
จะรออ่านทุกวันเลย
:mew1:
-
-3-
หลังจากวันนั้นผมก็เจอเขาตามปกติ เขาห้อมล้อมด้วยเพื่อนๆมากมายหัวเราะเฮฮาตลอดเวลา แม้ว่าผมจะไม่ได้มีโอกาสได้พูดคุยกับเขาแบบวันนั้นแล้วก็ตาม แต่ผมก็ยังมีความสุขในการแอบลอบมองเขาอยู่ดี
ผมใช้ชีวิตตามปกติแม้ว่าเรื่องในร้านกาแฟนั้นจะทำให้ผมใจเต้นไม่หยุดเวลาเจอหน้าเขาไปหลายวัน และเมื่อเราสบตากันเมื่อไหร่คิดก็จะส่งยิ้มกลับมาให้ตลอดแหละครับ...ช่างเป็นอันตรายต่อหัวใจผมจริงๆ
ในอาทิตย์ๆหนึ่งจะมีคนมาจีบคิดไม่ซ้ำหน้า ส่วนมากเป็นผู้ชายน่ะครับ...คือ เอ่อ ผมว่าคิดน่าจะไม่ชอบผู้ชายเขาน่าจะชอบผู้หญิงเหมือนผู้ชายทั่วๆไป แต่ผมก็นึกภาพเขาคบกับผู้หญิงไม่ค่อยออกเลยแฮะ(ขอโทษนะคิด) นั่นคงเป็นเพราะหน้าตาของเขาน่ารักพอๆกับพวกผู้หญิงได้เลยแถมส่วนสูงก็อยู่ในระดับต่ำกว่าระดับมาตรฐานชายไทยน่ะครับ
ด้วยเหตุนี้ทำให้คิดเป็นที่สนใจของผู้ชายมากกว่าพวกผู้หญิง และในอาทิตย์นี้คนที่เข้ามาหาคิดบ่อยๆหรือที่เรียกว่ากำลังจีบคิดอยู่เป็นหนุ่มหน้าตาดีจากคณะนิติศาสตร์ครับ ผมไม่ค่อยอายหรอกที่จะชมเพศเดียวกันในใจ คนที่กำลังจีบคิดอยู่นี่อยู่ในระดับหล่อมากเลยล่ะครับ ผมเชื่อว่าเขาต้องเคยมีแฟนมาเยอะมากแน่ๆ พวกผู้หญิงน่าจะสนใจเขาอยู่มากนะ แล้วทำไมเขาต้องมายุ่งกับคิดด้วย
และพอผมรู้ว่าคิดพยายามปฏิเสธหนุ่มนิติคนนั้นก็ยิ่งตอกย้ำความแตกต่างของผมกับเขามากขึ้นเท่านั้น ขนาดคนที่หล่อดูดีขนาดนั้น ฐานะก็ดีขนาดนั้นคิดยังปฏิเสธเลย คงจะรู้ทันทีว่าความเป็นไปได้ที่คิดจะชอบผมเท่ากับศูนย์
แน่นอน ผมไม่หวังหรอก..............เป็นคำที่ผมโกหกตัวเองมาตลอดครับ ผมชอบเขามากนะและอยากให้เขาสนใจผมชอบผมกลับบ้างเหมือนกัน แต่รู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะลดตัวลงมาคู่กับผม ดังนั้นผมจึงต้องไม่หวัง ผมพร่ำบอกตัวเองอยู่เสมอ
“แรม เฮ้ แรม!”
“อ่ะ ครับ”
“เออกว่าจะได้ยินวุ้ย พี่บาลบอกเย็นนี้มีเลี้ยงสายจะไปป่าว” เสียงนั้นเป็นเสียงของสาม เพื่อนรหัสเดียวกับผมแต่อยู่คนละสาขาครับ สามอยู่ถาปัตย์หลัก และนานๆทีก็จะมีการจัดเลี้ยงสายเชื่อมสัมพันธ์กันบ้างตามประสาชาวคณะ
“ที่ไหนหรอครับ แล้วมีใครไปบ้าง?”
“ยังไม่รู้ แต่น่าจะเป็นร้านหมูจุ่มหมูกระทะแถวนี้แหละ แดกเสร็จคงจะไปต่อร้านเหล้า เขาไปกันทั้งสายยกเว้นปีห้าเหลือแต่มึงที่ยังไม่ได้ถาม”
“อ่อ ผมโอเคครับ” ผมตอบรับสามพลางยิ้มบางๆ
“เยี่ยมๆ เดี๋ยวตกลงร้านได้จะโทรไปบอกนะ ไปล่ะมีเรียน” สามบอกผมก่อนวิ่งจากไป จะว่าไปสามก็เป็นผู้ชายอีกคนที่น่ารักไม่แพ้คิดเลยล่ะครับ(แต่ผมชอบคิดมากกว่านะ) สามเองก็เป็นคนดังในคณะเหมือนกันครับด้วยหน้าตาท่าทาง เขามีคนมาจีบพอๆกับคิด แต่รู้สึกว่าสามมีแฟนอยู่คณะวิทย์กีฬาแล้วนะ อ่า...แล้วผมมานินทาเพื่อนรหัสทำไมล่ะนี่
ตอนบ่ายผมมีตรวจแบบกับอ.อย่างเดียวครับ ตรวจเสร็จก็เย็นพอดีประจวบกับสามโทรมาบอกร้านที่จะไปเลี้ยงกัน
“แรม เย็นนี้มึงไปไหนป่ะ ว่าจะชวนไปร้านเดอะ” นันถามผมครับ ร้านเดอะเป็นชื่อร้านเหล้าแห่งหนึ่งแถวมอผม
“เรามีเลี้ยงสายน่ะ”
“ไม่เป็นไร เลี้ยงเสร็จกี่โมง เดี๋ยวพวกกูรอ”
“เอ่อ...ไม่รู้สิครับ ไม่เป็นไรไม่ต้องรอหรอก”
“ไม่เอาน่า นานๆที มึงต้องมาให้ครบแก๊งดิวะ น่าจะไม่เกินสามทุ่มกูเดา งั้นสามทุ่มเจอกันร้านเดอะ กูนับมึงแล้วหนึ่งหัว โอเค”
นันพูดเองเออเองไปเรียบร้อยผมคงขัดเขาไม่ได้ในเมื่อเขานับหัวผมไปเรียบร้อยในการแชร์ค่าแอลกอฮอล์ในครั้งนี้
...
ผมอยู่ที่ร้านหมูกระทะหลังแห่งหนึ่งหลังม. การเลี้ยงสายบางทีไม่จำเป็นต้องมีเหล้าเสมอไปหรอกครับ สายผมมากันครบจริงๆยกเว้นปีห้าทั้งในสาขาเดียวกันและนอกสาขา ไม่รู้ทำไมทั้งๆที่เมื่อก่อนนัดเลี้ยงทีไรมากันขาดๆหายๆ ไม่สาขานี้ก็อีกสาขาหนึ่งที่ไม่ครบ
คณะผมประกอบด้วยสามสาขาครับคือ สถาปัตย์หลัก(ที่คิดเรียน) ภูมิสถาปัตย์(ที่ผมเรียน)และก็มัณฑนศิลป์หรือสถาปัตยกรรมภายในครับ โดยเพื่อนรหัสปีเดียวกันของผมก็มีสาม กับลมเพ
ลมเพเป็นผู้หญิงไม่กี่คนในสายผมเรียนอยู่ออกแบบภายใน สายผมมีผู้หญิงอยู่แค่สามคนนอกนั้นเป็นชายหมด ลมเพเป็นผู้หญิงน่าตาน่ารักครับ ถือว่าเป็นหน้าเป็นตาของสายผมเลย...จะว่าไปคงมีแต่ผมนี่แหละที่แปลกกว่าชาวบ้าน ก็ส่วนใหญ่สายผมหน้าตาดีกันทั้งนั้นเลยครับ เว้นแต่ผมเนี่ย
เรานั่งกินหมูกระทะไปพลางพูดคุยกันไปเรื่อยๆแหละครับ
“เฮ้ยไอ้แรม เมื่อไหร่มึงจะมีแฟนวะ” พี่โต้ พี่สายผมอยู่ถาปัตย์หลักปีสี่ถามผมครับ ซึ่งผมเองก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน เพราะไม่รู้ว่าชาตินี้ผมจะได้เจอคนที่ผมรักมากกว่าคิดหรือเปล่า
“โหยพี่คิดไงไปถามมันแบบนั้น ไอ้แรมมันจะบวชไม่รู้หรอ”
“เห้ยพี่ ผมเปล่า” พี่ยูวว่า จริงๆก็แซวผมตามปกตินั่นแหละ เพราะไม่เห็นผมมีข่าวกับใครเลยมั้ง(ก็ผมมองอยู่คนเดียวนี่)
“เออๆ ว่าแต่กูมีเรื่องอยากถามมึงว่ะไอ้สาม มึงคบผู้ชายจริงดิ” พี่บาลเป็นคนถามครับ ซึ่งนั่น..ผมก็อยากรู้นะ
สามไม่ตอบแต่ปรายตาไปให้พี่บาลทำคนทั้งโต๊ะลุ้นกลัวมันโกรธ แต่ที่สามทำคือ...ยักคิ้วให้ครับ
“โว้ววววว จริงดิ แต่ถ้าเป็นมึงกูก็เชื่อนะ คิดภาพมึงมีแฟนเป็นผู้หญิงไม่ออกเหมือนกัน ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ว่าแต่มีแฟนเป็นผู้ชายนี่เด็ดหรอวะ เห็นเดี๋ยวนี้มีกันเยอะจริง หรือมันเป็นเทรนด์วะ”
“พี่ก็ลองดูเองดิ” สามมันตอบกลับพี่บาล
“เออว่ะน่าลองๆ เดี๋ยวกูขอหาแปป ไอ่สัส! กูชอบผู้หญิงหรอก”
“ก็เห็นสนใจเลยนึกว่าอยากลอง”
“เออไอ้บาล มึงลองแล้วเอามาบอกกูด้วยนะกูก็อยากรู้”
“ตลกละสัส มึงลองเองเหอะเชี่ยยูว”
“กูไม่สนผู้ชายหรอกนะ แต่ผู้ชายน่ารักๆสำหรับกู กูว่าน้องคิดนี่ก็น่าสน” หูแทบกระดิกเลยครับเมื่อได้ยินชื่อนี้
“เออ กูก็ว่าไอ้คิดมันก็น่ารักดี” เสียงสนับสนุนจากพี่รหัสผมอีกคน มันมาวกเข้าเรื่องของคิดได้ยังไงล่ะเนี่ย
เฮ้ยๆๆ พวกพี่ๆครับ นั่นมันของผมนะ ผมคิดในใจ แต่เอ้ะ..คิดเป็นของผมตอนไหน?
“ก็จริงพี่ ขนาดลมเพเป็นผู้หญิงยังคิดเลยว่าคิดน่ารักจริงอ่ะ มึงก็น่ารักไม่แพ้คิดนะไอ้สาม แต่มึงมีผัวแล้วอ่ะ เรตติ้งตกๆ”
“คิดว่ากูแคร์หรอสัส”
“จะจีบน้องคิดนี่มึงคงต้องเป็นระดับเชื้อสายเจ้าอ่ะ กูเห็นกี่คนๆที่มาจีบน้องคิดนี่ก็ดูดีแทบทั้งนั้นแต่น้องแม่งไม่เอาซักคนเลยว่ะ”
“งี้แหละพี่ คนหน้าตาดีก็เลือกได้”
“เห้ยๆ คิดนี่ก็นิสัยดีด้วยนะพี่ เห็นเขาชอบช่วยเพื่อนบ่อยๆ”
“เออ ได้ยินว่าทำงานเร็ว เลยได้ไปช่วยคนอื่นตลอด”
“เรื่องจริงพี่ ผมอยู่สตูกะมัน นอกจากมันช่วยเพื่อนแล้วมันยังเป็นผู้กล้าออกไปเซเว่น แถมยังตะโกนถามคนในสตูด้วย” อ่า...เป็นเรื่องที่กล้าหาญมากครับที่จะไปเซเว่นแล้วถามคนอื่นด้วยเนี่ย เพราะที่จะได้ตอบรับกลับมาคืออาหารจำนวนนับไม่ถ้วนของไอ้พวกที่รอจังหวะนี้มานาน ส่วนใหญ่ถ้าไปเซเว่นตอนดึกๆเนี่ยจะแอบย่องไปครับ ฮ่าๆ
“จริงดิไอ้เหี้ยย โคตรเด็ด”
“พี่ๆ พี่คิดนี่ใช่คนที่อยู่ถาปัตย์หลักป่าว ที่ตัวเล็กๆน่ารักๆ” กรรณ น้องสายผมเป็นคนถามครับ
“ถาปัตย์หลักมันก็มีผู้ชายน่ารักอยู่แค่ไอ้สามกับคิดเนี่ย ถ้ามึงไม่ได้หมายถึงสามก็ไอ้คิดแหละถูกแล้ว”
“เห้ยยยย ผมเพิ่งรู้จักชื่อพี่แกวันนี้แหละ โคตรน่ารักอ่ะผมมองยังเพลินเลย”
“เออ มึงว่าไอ้คิดเป็น...ป่ะวะ”
“น่ารักขนาดนั้นไม่เป็นก็ต้องเป็นว่ะกูว่า กูนึกภาพมันมีแฟนเป็นผู้หญิงไม่ออกแฮะ”
“เหยย แต่ถ้าเป็นสาวตัวเล็กๆน่ารักๆที่ก็อาจจะมีสิทธิ์นะ”
“ลมเพว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากได้แฟนน่ารักกว่าตัวเองหรอกมั้ง”
“ก็จริง คิดน่ารักกว่าผู้หญิงบางคนอีก”
“กูว่าคนอย่างคิดมันต้องมีคนดูแลว่ะ ไม่ใช่ไปดูแลใคร”
“เออ กูเห็นด้วย”
“เดี๋ยวกูเสนอตัวไปดูแลเอง ฮ่าๆๆ”
“ถุยเหอะ เขาคงเอามึงหรอก ขนาดรองเดือนแพทย์มาจีบมันยังไม่เอาเลย”
“ไอ้เหี้ย เล่นตัวไปไหน”
“เขาเรียกว่าเลือกได้ป่ะ หรือมึงอิจฉา”
“อิจฉาทำไมมีผู้ชายมาจีบเนี่ย”
“โหยยย พวกลมเพสิต้องอิจฉา”
“แต่บางทีกูว่าคิดก็ดูเข้าถึงยากนะ”
“เหรอพี่ ผมว่าไม่นะ ถ้าดูภายนอกก็อาจจะเพราะคิดมันเพื่อนเยอะ แต่พี่ต้องลองเข้าไปคุยดิ โคตรเป็นกันเอง”
“ไอ้นี่มันมีข้อเสียอะไรบ้างมั้ยวะ กูอยากรู้จริงๆ”
“คนดีๆเพอร์เฟ็คแบบนี้หาได้อีกที่ไหนวะ”
“ถ้าคิดหล่อนะ กูว่าสาวติดตรึม นี่ไม่ค่อยมีผู้หญิงมาจีบเท่าไหร่เพราะคิดมันน่ารักหรอก”
ยิ่งฟังเรื่องของคิดจากคนอื่นมากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองโคตรจะไม่คู่ควร ไม่ใช่ผมคนเดียวที่คิดว่าเขาเพอร์เฟ็ค แต่เป็นเสียงส่วนใหญ่ที่มองเขาอย่างนั้น
พวกผมยังคงคุยเรื่องคิดอีกซักพักก่อนเปลี่ยนเรื่องไปเป็นเรื่องงานบ้าง เกมบ้าง จนสุดท้ายก็กินกันหมดต่างคนก็ต่างแยกย้าย อย่างพวกพี่บาลก็ไปต่อที่ไหนซักที่ สามกับลมเพและก็น้องปีหนึ่งขอตัวกลับ พี่ปีสี่ก็กลับไปทำงานตัวเองต่อ ส่วนผม...มีนัดกับไอ้นันแล้วแม้ว่ามันจะคิดเองเออเองก็เหอะ
____________________________________________________
แฮ่ๆ ตอนนี้เขียนขึ้นเพราะอยากให้รู้ว่านอกจากแรมแล้วคนอื่นคิดยังไงกับคิดน่ะค่ะ
บอกว่าแล้วว่าของสูง เพราะงั้นของเค้าดีจริง ไม่งั้นแรมของเราไม่หลงหัวปักหัวปำอย่างนี้หรอก หุหุ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน เข้ามาเม้นกันนะคะดีใจมากๆ :-[
สุดท้ายอยากบอกว่า หนึ่งคอมเม้น = ล้านกำลังใจของเราค่ะ ฮิ้วววววววว :o8:
(สปอยนิดๆ ตอนหน้ามีเมา อุอุอุ)
_____________________________________________
ตอบเม้นค่า
michiri.sama
เห็นเรื่องอื่นๆส่วนใหญ่เมะแลดูมีประสบการณ์ เลยอยากให้มีเมะบื้อๆแบบนี้มาถ่วงสมดุลค่ะ 5555555
TheP
ขอบคุณที่ชอบนะคะ มาต่อแล้วๆ :o8:
boong086
คิดจีบแรมจริงๆรึเปล่าน้อ ต้องติดตามค่ะ55555555
aloney
คิดยิ้มน่ารักมากๆเลยเนอะ
route rover
คิดจะลุยหรือเปล่าต้องมาลุ้นกันค่า อิอิ
iamnan
นอกจากขี้อายแล้วยังซื่อบื้อด้วยนะ 5555
babaaa
ขอบคุณค่า มาต่อแล้วๆ
yisren.
อุ้ย ต้องไปขอคิดเอาเองนะคะ ฮิฮิ
bulldog17
ขอบคุณที่ชอบครับ << แรมฝากบอกมา :o8:
noo123
ขอบคุณค่า :-[
kongxinya
แรมเป็นพระเอกที่ไร้ออร่าความเป็นพระเอกค่ะ 555 (โถ น่าสงสารจัง) ใครจะเดินหน้ารุกใครต้องติดตามค่า อิอิ
AGALIGO
คิดรอแรมจริงๆรึเปล่าเน้อ...แต่แรมซื่อบื้อค่ะ รุกไม่เป็น 555 //ฉากบนเตียงนั่น อุอุ :z1:
Ra poo
ขอบคุณค่า
tsundere
ขอบคุณค่า นั่นสิ...คิดจีบแรมรึเปล่าน้อ?
puppyluv
ขอบคุณมากๆค่า หลงคิดแล้วสิเนี่ย อิอิ มาอัพแล้วค่าๆ
____________________________________________________________________
-
คิดอาจจะแอบชอบพระเอกเราก็ได้นะ อย่ามัวแต่ปิดตัวเองว่าต่ำต้อยกว่าเค้าซะล่ะ :mew1:
-
คิดรอแรมใช่มั้ยล่ะ ชัวร์เลย :katai3:
แรมจ๊ะ ไปเมาแล้วอัดความกล้าเข้าใส่เลยนะ เผื่อได้..เมีย :heaven
-
อั๊ย พ่อคนเจียมตัว
คิดอยู่แต่ว่าตัวเองธรรมดา เราเริ่มคิดว่าธรรมดาจริงเหรอ?
-
อยากเห็นแรมจากมุมมองคนอื่นบ้างอ่ะ :hao3:
-
ชอบจัง ชอบบรรยากาศงงๆ มึนๆ รอบตัวของแรม 55555555
ชอบคนแบบแรมมากเลย น่ารัก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ชอบแรมอะ ดูจริงใจดี
สนุกดีค่ะ รอตอนหน้านะ
:hao7:
:hao3:
:L2: :L2: :L2:
-
แสดงว่าน้องคิดเค้าดีจริง หลงปลื้มกันทั้งคณะเลยทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องและพ้องเพื่อน :hao7:
เป็นกำลังให้แรมสอยของสูงลงมาให้ได้ :a2:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
เราว่าคนอย่างคิดคงไม่ได้มองใครที่หน้าตาฐานะหรอกเน้อ ถึงได้ปฏิเสธไป
หรืออาจจะยังไม่อยากมีความรัก ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม
หรืออาจจะมีคนที่ชอบแล้วก็เป็นได้ ฮริ้วววว เช่นชอบแรมอะไรอย่างงี้ (จิ้นเป็นตุเป็นตะ 555555)
อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆซะแล้วสิ ถ้าได้อ่านในมุมมองของคิดบ้างก็ดีนะคะ ^^
-
ยิ่งฟังทัศนของคนรอบข้างต่อคิดแรมยิ่งหงอ
โถววววว พ่อคุณรุกสิเผื่อจะไม่ใช่อย่างที่คิด :hao7:
ตอนนี้สั้นไปหรือเราคิดไปเอง :katai2-1:
-
อยากอ่านมุมมองของคิดบ้าง
-
มาติดตามเรื่องนี้ด้วยคน
ให้กำลังใจคนเขียนจ้า
-
แรมสู้ๆนะ
-
โหย คบกันที่ใจมากกว่านะแรม o13
-
ตอนหน้า น้าาจ๊ะ
รึว่าแรมเมาแล้วโดนคิดจับกดซะเลย
เพราะว่าซื่อเกิ้น คิดจะไม่ทน 555
ล้อเล่นนะแจ๊ะ หลงแรมอ่ะ แปลกมั้ย? อิอิ
-
ชอบพระเอกแบบแรมจัง อ๊ากกกก
พระเอกแอบรักนางเองก่อน นิยายหายาก
รอติดตามนะสนุกมาก
-
สนุกมากเลยค่าา o13
รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ :bye2:
-
รู้สึกหมดกำลังใจเลยใช่ไหมแรม 55555
-
เข้าใจอารมณ์แรมเลย แบบจอแค่ได้มองก็พอ ยิ่งได้คุยยิ่งปลื้ม :impress2:
แต่ตอนหน้าจะเมาแล้วเผยความในใจป่ะเนี่ยแรม อิอิ :z1:
-
-4-
ผมมาถึงร้านที่ไอ้นันนัดไว้ตอนสามทุ่มครึ่งครับ และก็พบว่าไอ้นันแอนเดอะแก๊งค์มากันครบถ้วน
“มาๆไอ้แรม นั่งนี่ๆ” ตู้ว่าพลางขยับที่นั่งให้ผมนั่ง
ผมเห็นว่าไอ้พวกนี้เริ่มเปิดเหล้าไปแล้วส่วนหนึ่ง ส่วนผมไม่กินอยู่แล้ว เอ่อ...เอาเป็นว่ากินไม่เยอะน่ะครับ ผมมานั่งเอาบรรยากาศมากกว่า
ผมยิ้มบางให้กับพวกเขาตามปกติครับ ก่อนจะนั่งริน...โค้กใส่แก้วตัวเอง
เป็นการคาดการณ์ของผมครับว่าถ้าไอ้พวกนี้มาอยู่พร้อมหน้ากันไม่แคล้วต้องมีคนเมาแน่ๆ และผมจะเมาไม่ได้เด็ดขาดเพราะไม่งั้นจะไม่มีคนเก็บไอ้พวกนี้ แต่เหมือนเพื่อนตู้จะเห็นว่าผมเอาแต่ดื่มโค้กเพียว มันเลยจัดแสงโสมใส่แก้วผมลงไปด้วย ผมไม่ว่าครับตราบใดที่มันยังรินให้ผมน้อยๆล่ะก็นะ เห็นอย่างนี้แต่ผมก็มั่นใจในระดับความคอแข็งของตัวเองนะครับ
ผมนั่งดื่มไป ฟังไอ้พวกนี้คุยไปทั้งเรื่องงาน เรื่องไร้สาระ นินทาอาจารย์ นินทาสาวๆอะไรก็ว่ากันไป พอผมเหม่อมองไปรอบร้านก็ต้องชะงักครับ
ไม่ใช่ว่าเจอสาวสวยสะดุดตาอะไรหรอกครับเพราะที่เห็นคือ...คิดนั่งอยู่ในร้านนี้ด้วย! ห้อมล้อมด้วยเพื่อนๆมากมายเป็นเอกลักษณ์ของเขาอยู่แล้วครับ โต๊ะที่เขานั่งนั้นห่างจากผมพอควรแต่ยังอยู่ในรัศมีที่ผมมองเห็นเขาได้ครับ
“แหน้....มองของสูงอีกแล้วน้าเพื่อนแรมมมมมมมม” นันว่าพลางเอาแขนพาดคอผมครับ
“มึงมันได้แต่มองงงงง มึงไม่ลองเข้าไปคุยมึงจะรู้ได้ไงว้า คิดอาจจะชอบมึงอยู่ก็ด้ายยย”
ผมไม่เถียงนันต่อปล่อยให้เขาพล่ามอะไรไม่รู้ของเขาไปพลางแอบมองแผ่นหลังของคิดไป อ่า..เขานั่งหันหลังให้ผมครับและนั่นถือเป็นสิ่งที่ดีมากๆ
คิดนั่งโยกเก้าอี้ดูเพื่อนๆไป ในแก้วของเจ้าตัวมีแต่โค้กที่ผมสังเกตเห็นคือเพื่อนๆเขาพยายามไม่ให้คิดได้แตะเหล้าน่ะครับ พอคิดพยายามจะรินเหล้าใส่แก้วตัวเองบ้างก็จะมีคนมาขัดตลอด คิดก็มุ่ยหน้าใส่ อ่า..ที่ผมเห็นว่าเขามุ่ยหน้าอยู่เพราะว่าเขาหันข้างน่ะครับ แน่นอนว่ามันน่ารักมากๆๆ
เวลาผ่านไปจากชั่วโมงเป็นสองจากสองกลายเป็นสามจนร้านใกล้จะปิด คิดดูเหมือนจะนั่งเบื่อๆในขณะที่เพื่อนๆของเขาเฮฮากัน คงเป็นเพราะเขาไม่ได้ดื่มด้วยล่ะมั้ง แต่ไม่นานนักผมก็เห็นคิดแอบทำสำเร็จคือเขาฉวยโอกาสตอนที่เพื่อนๆหันไปให้ความสนใจกับเสียงเพลงที่ดีเจของร้านเปิด คิดรินเหล้าลงแก้วตัวเอง และ...เห้ยๆ ผมว่านั่นมันเยอะไปแล้วนะครับ เล่นรินใส่เยอะขนาดนั้นไม่ต่างจากกินเพียวๆเลยนะ
ผมนึกเป็นห่วงคิด แต่ก็นึกได้ว่าคิดเองก็มีเพื่อนในกลุ่มอยู่เยอะแยะ พวกเขาน่าจะดูแลคิดได้อยู่แล้วแหละมั้ง
นันเมาจนสร่างไปแล้วรอบนึงและกำลังจะเริ่มเมาอีกรอบแล้วครับ ตอนนั้นเองที่ผมสังเกตเห็นกลุ่มของคิดเริ่มแปลกๆไป คิดพยายามจะคว้าตัวใครเอาไว้แต่ทุกคนดูพยายามหลบหลีกเขา ไม่ให้เขามาเข้าใกล้ตัวเองได้ครับ
และเพื่อนของเขาคนหนึ่งดูเหมือนจะเริ่มทำอะไรไม่ถูก เขาลุกขึ้นยืนมองไปรอบๆร้าน ผมซึ่งแอบมองคิดอยู่ตลอดเผลอสบตากับเขาเข้าพอดี เขาเลยวิ่งมาหาผมแบบมึนๆ จะล้มแหล่มิล้มแหล่
“เห้ยยย มึงงง มึงอ่ะ ชื่ออะไรนะ มึงอ่า ที่กูเล็งมึงไว้ตอนแรกๆอ่า มึงจำได้ใช่ม้า” ผมว่าเขาเมาไปแล้วแหล่ะ แต่ดูท่ายังพอมีสติสินะครับถึงได้วิ่งมาหาผมเนี่ย ผมไม่รู้ว่าเขาต้องการจะสื่ออะไร เขาเล็งผมไว้ตอนไหนผมยังไม่รู้เลย
“มวึงงงงงง ดูไอ้คิดนะ ดูไอ้คิด กูจำมึงได้ว่ามึงเรียนคณะเดียวกับกูวว กูจำได้ว่ามึงเป็นคนที่ไอ้คิดเคยทัก กูจำด้ายยย สาบานด้วยเกียรติของลูกเสือสามัญกูจำด้ายยย” ผมอึ้งปนตกใจกับเขามากพอดูเลยแหละครับที่เขาจำผมได้และ....เขาบอกจะให้ผมไปดูแลคิดเนี่ยนะ!!
“มึงต้องดูมันนะ นอกจากมึงไม่มีใครแล้ว เพื่อนกูมาวโหมด กูก็มาววว ไม่มีใครดูไอ้คิดไม่ด้ายย มันจะแย่อาวว มึงต้องดูมันน้า” ผมไม่ค่อยเข้าใจว่าเขากำลังพูดอะไร แต่ที่จับใจความได้คือไม่มีใครดูแลคิดสินะครับ
และผมก็คงไม่ปล่อยคิดไว้คนเดียวแน่ๆ
“ครับ ครับ คิดอยู่ไหนล่ะครับ ให้มานั่งกับผมก็ได้” จริงๆผมพูดไปใจระทึกไปนะครับ ให้ตาย จะได้ดูแลคนที่ตัวเองชอบยามเมานี่มันตื่นเต้นสุดๆ ฟังดูโรคจิตพิกล..
“อยู่...อยู่โน้นนนนนนนนนนนน เด้ะกูพา พาไปหา เชี่ยคิดแม่งงง ทำวงแตกกก เหี้ยแม่งมึงเอ้ย รู้ม้ายยยตอนนี้นะทุกคนแม่งมึนกันหมดอ่ะ เพราะตอนแรกเห็นไอ้คิดไม่กินนน ทุกคนบล็อกมันไม่ให้มานกีนน ใครจะไปรู้วะ ว่ามันจาแดกกกกก รู้อีกทีไอ้เหี้ยนี้เมาแล้วววว สาดดด” เพื่อนคิดยังคงพูดไม่หยุดในขณะที่พยายามพาผมไปที่โต๊ะเขา
และผมก็เห็นเพื่อนเขาพยายามรั้งๆคิดไว้ถ้าเขาจะพุ่งเข้าหาใครซักคน
“เชี่ยเอ้ยยย ไม่ต้องมาทางนี้ ไอ้ตองมึงเอาไปดิ้”
“ไม่ว้อยยยย มึงแหละดูมันอย่าเอามันมาทางกู้ววว”
“ไอ้เชื่ยเป๊ปมันไปตามหาคนดูไอ้คิดที่ยอดหิมาลัยหรอวะสาดดด”
“เห้ยยย กูมาแล้วๆๆๆๆ ไอ้นี่ๆๆๆ ไอ้นี่แหละ เอ่อ มึงชื่อไรนะ เออ เชี่ยนี่แหละจะดูไอ้คิด มันสัญญากับกูแล้วด้วยเกียรติของลูกเสือสามัญญญญญ” เขาเป็นอะไรกับลูกเสือสามัญมากป่ะนะ แล้วผมก็ไม่ได้สัญญากับเขาด้วย ผมนึกในใจ
ผมมองหาเจ้าของหัวใจของผมตอนนี้ที่กำลังเมาแอ๋เลย อ่า...เขายังน่ารักไม่เปลี่ยน แก้มเขาขึ้นสีแดงคงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ มือไม้เขากวาดสะเปะสะปะไปทั่วเหมือนต้องการจับใครซักคนไว้ พอเพื่อนของเขาเห็นผมก็รีบคว้าปกเสื้อด้านหลังของคิดไว้แล้วโยนใส่ผม
คิดเซมาปะทะกับอกผมพอดี และนั่นทำให้เลือดผมสูบฉีดขึ้นหน้าแทบระเบิด ผมไม่เคยได้แตะตัวเขามาก่อนเลยนะ..ล..แล้วนี่เขาอยู่ตรงนี้ ติดกับตัวผม ตายๆ หัวใจผมเต้นเร็วมากแทบกระเด็นหลุดออกมาอยู่แล้วเพียงเพราะเขาทิ้งน้ำหนักมาพิงกับอกผมพร้อมกับหันหน้าเข้ากอดเอวผมไว้
“ดูคิดมันด้วยนะมึงงงง กูบอกให้ดูก็ดูนะมึง ดูอย่างเดียวห้ามทำอะไรมันนะว้อยยยยย ถ้ามึงทำ กูจาไปเผาบ้านมึงแน่ มึงจำคำกูไว้” เพื่อนคิดกล่าวด้วยสภาพมึนๆครับ ผมพยักหน้าตกลงไปนึกขอบคุณที่ผมอยู่ในส่วนของร้านที่มันมืดๆ ไม่งั้นพวกเขาต้องเห็นว่าผมหน้าแดงมากๆอยู่แน่ๆ
“เออ มึงเอามันไปเก็บได้ละ เดี๋ยวพวกกูเคลียร์ทางนี้เอง” เพื่อนคิดอีกคนนึงว่ากับผมครับ ดูเขายังมีสติดีอยู่เลย ผมว่าให้เพื่อนเขาดูแลคิดน่าจะเป็นสิ่งที่ดีกว่าให้คนแปลกหน้าอย่างผมไปดูแลนะ
“เอ่อ..คุณยังดูมีสติดีอยู่เลย...เอ่อ ผมหมายถึงดูคุณยังไม่เมาน่ะครับ คุณน่าจะดูแลคิดได้...”
“ไม่!! ไม่มีทางงง กูไม่ดูมันแน่ๆอ่ะ กูไม่เมาแต่กูก็มึนๆ มึงควรจะรู้ไว้นะว่าถ้ามึงเป็นเพื่อนมัน ไอ้คิดน่ะถ้าลองมันเมาตอนที่คนอื่นมึนๆ รับรองว่าไม่มีใครอยากดูมันหรอก และถึงแม้ว่าจะสติดีกูก็ไม่อยากดูแลมัน!”
เอ่อ...นี่คิดเขาแย่ขนาดนั้นเลยหรอครับ
“มึง...กูจำมึงได้ ชื่อแรมอยู่ภูมิฯ คิดเคยทักมึงคาบเลคเชอร์ปอศอ ถ้ามึงทำอะไรมันล่ะก็กูเอามึงตายแน่” เพื่อนที่ดูมีสติของคิดบอกกับผมครับ และผมว่าถ้าเขาห่วงคิดขนาดนี้ทำไมเขาไม่ดูแลเองล่ะครับ
แต่ผมไม่รังเกียจที่จะดูแลคิดหรอกนะ
ผมคุยกับเพื่อนๆเขาอีกสักพักเรื่องคิด(ที่ตอนนี้กำลังนัวกับท้องผมได้ที่เลย ให้ตายมันจั๊กจี้นะครับ!) เขาแนะนำให้ผมพาคิดกลับคอนโดตัวเองไปเพราะที่พักคิดอยู่ไกลแถมผนังบาง....(ผมไม่เข้าใจอยู่ดีว่าผนังบางมันเกี่ยวอะไร) และก็ย้ำผมนักหนาว่าดูแลดีๆห้ามมีรอยขีดข่วน ห้ามลงมือทำอะไรคิดอย่างเด็ดขาด
ผมเชื่อว่าถึงเขาจะเมาแล้วเกเรแค่ไหนผมก็ไม่มีวันทำร้ายเขาลงหรอกครับ
ผมแยกจากเพื่อนๆของคิดมาโดยที่คิดยังเกาะเอวผมหนึบ...ละนั่นทำให้ผมใจเต้นไม่หยุดมาตั้งแต่ตะกี้แล้ว เขาทำให้ใจผสั่นไม่หยุด ผมพยายามพาคิดมานั่งที่โต๊ะผมด้วยสภาพทุลักทุเลสุดๆ ดูเหมือนว่าครั้งนี้โรลจะไม่เมานะครับ มันหันมายิ้มแซวใส่ผมแล้วบอกว่ามันจะเก็บไอ้นันกับไอ้ตู้เอง ให้ผมดูแลคิดไป
ซึ่งผมก็ตกลงตามนั้นครับ
ในระหว่างที่เรียกเก็บบิลนั้น ไอ้นันที่ดูสร่างเมาไปแล้วรอบนึงและกำลังจะเมาอีกรอบ ตอนนี้มันคงมึนๆน่ะครับมันเลยหันมาสนใจสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆที่เกาะเอวผมไม่ปล่อยอยู่ตอนนี้
นันลูบๆหัวคิดและนั่นทำให้คิดเงยหน้ามาซักทีหลังจากที่เอาหน้าซุกกับพุงผมอยู่นาน
“หื้มมมมม” คิดเงยหน้าพลางส่งเสียงสงสัยให้กับนัน และดูเหมือนนั่นจะทำให้นันพอใจ
“คิดนี่หว่า คิดคร้าบบบ นี่ครายๆ”
“หื้อออออ นานนนนนนนนน”
“ถูกต้องงงงคร้าบบบบบ” ผมไม่เห็นรู้มาก่อนเลยว่านันเปลี่ยนชื่อเป็นนานแล้ว อันที่จริงคิดคงพยายามพูดว่านันแต่ลากเสียงยาวๆมากกว่า ว่าแต่คิดเขารู้จักนันได้ยังไงกันนะ
“คิดคร้าบๆ แล้วคนนี้ชื่ออะไรเอ่ยยย” นันถามคิดพลางชี้มายังผม
“งื้ออ ชื่อ....ชื่อแรมมมม” ผมตื่นเต้นสุดๆตอนเขาพยายามทายชื่อผมเนี่ย นึกว่าเขาจะลืมผมเสียอีก
“แล้วคิดชอบแรมมั้ยคร้าบ” เห้ยยย ไอ้นันถามอะไรลงไปน่ะ!!!
“คร้าบบบ ชอบคร้าบบบบ” คำตอบของคิดทำให้ใจกระตุก หัวใจผมเต้นรัวมากหน้าผมตอนนี้คงแดงก่ำ แต่ผมก็ต้องนึกได้ว่าคิดอาจจะหมายถึงชอบแบบเพื่อนๆทั่วไป แหงล่ะ คนอย่างเขาเคยเกลียดใครบ้างไหม…
“งั้น ตอนนี้คิดเมาใช่มั้ยครับบ คิดจะให้เพื่อนแรมดูแลใช่มั้ยครับบ”
“ใช่คร้าบบบ เพื่อนแรมดูแลลล”
“ฮ่าๆๆๆ ไอ้แรมไม่ต้องเป็นห่วงนะเว้ยย กูขออณุญาติคิดให้แล้วววว มึงดูแลดีๆ ไม่ต้องห่วงกรูววว กรูวดูแลตัวเองด้ายยย”
ผมไม่รู้จะตอบอะไรไอ้นันเลยพยักหน้าส่งๆไป ประจวบกับพนักงานของร้านเริ่มมาไล่แล้วเพราะจะปิดร้าน ผมเลยแยกกับพวกนันตรงนั้น...
__________________________________________________
มีเมาๆ แต่คนที่เมาไม่ใช่แรมค่ะ
จะเกิดอะไรต่อไปเน้อออ อิอิ
คงเพราะความสัมพันธ์สองคนนี้ไม่คืบหน้าซักทีเลยต้องใช้น้ำเมาเป็นตัวเร่งปฏิกริยา อุอุ
แต่ถ้าใครหวังNCบอกไว้ก่อนว่ายังไม่ใช่เร็วๆนี้ (กรี๊ด อย่าเพิ่งหนีเค้าาาา) :sad4:
อยากให้รู้ว่าคิดเมาแล้วป่วนแรมแค่ไหนน่ะค่ะ
ขอบคุณที่คอมเม้นมากๆนะคะ อ่านทุกเม้น ยิ้มทุกอันเลยค่ะ :-[
_______________________________________________
ตอบเม้นค่ะ :impress2:
route rover นั่นสิเนอะๆ แรมเอาแต่ดูถูกตัวเองอยู่นั่นแหละ
yisren. เสียดายคนที่เมาเป็นคิดไม่ใช่แรมเนอะ 555
fuku ธรรมดาจริงจริ้งงงงงงง
bulldog17 มีแน่ๆค่ะ รอก่อนนะคะ ^^
phana_qbz ขอบคุณที่ชอบนะคะะะ
fanglest ขอบคุณมากค่ะ ตอนหน้ามาแล้วววว
kongxinya ขอบคุณสำหรับกำลังใจครับ << แรมฝากมาค่า
michiri.sama ตอนต่อไปมาแล้วค่า มุมมองของคิดมีแน่ๆค่ะ รอหน่อยนะคะ (สปอยว่าตอนที่่ 7(....))
tsundere ตอนนี้สั้นไปจริงค่ะ T_T ขอเวลาปรับปรุงแก้ไขหน่อยนะคะ :sad4:
sang som มีแน่ๆค่ะ อีกไม่กี่ตอนนี้ อดใจรอหน่อยนะคะ ^^
~l3aml3ery~ ขอบคุณมากๆค่า :กอด1:
เด็กหญิง แรมฝากขอบคุณมาค่ะ ^^
buathongfin ทำไมแรมไม่คิดอย่างนี้บ้างเนอะๆ
KhunMay หลงแรมไม่แปลกค่ะ คนแต่งก็หลง อิอิ (อ้าว 555)
jimmyFG ขอบคุณมากๆๆค่า
meeoldly ขอบคุณค่า ตอนต่อไปมาแล้วๆ
Jthida นั่นสิเนอะ ของเค้าดีจริง :impress2:
BeeRY เสียดายคนที่เมาเป็นคิดเนอะคะ อิอิ
____________________________________________________
สำหรับเนื้อหาที่ดูจะน้อยๆไปหน่อยต้องขอโทษด้วยนะคะ
อยากบอกว่าเราแต่งถึงตอนที่9แล้ว และเนื้อหายังคงมั่นคงในความน้อยตลอดมา....อุ
แต่จะพยายามปรับปรุงนะคะ ส่วนของตอนที่น้อยๆเราก็ไม่อยากจะยัดอะไรเพิ่มให้มันดูเยิ่นเย้อเกินเหตุ
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ(?)รึเปล่า 5555 ที่ทำให้รู้ว่าเราแต่งสั้นเกินไปจริงๆ
ขอเวลาเค้าปรับปรุงตัวหน่อยน้าาา :กอด1: :katai4: :katai4: :katai4:
ขอบคุณสำหรับการติดตาม ทุกคอมเม้นมากๆค่ะ :กอด1:
มีใครอยากฝากบอกอะไรนิยายเรื่องนี้ ติชมได้ค่ะ เรารับฟังเสมอ :-[
-
คิดเมาแล้วเลื้อยป่าว เพื่อนๆ เลยบล๊อกไว้ไม่ให้แตะเหล้า :katai3:
โยนคิดให้แรมซะเลย :mew1:
-
ฝากปลาย่างไว้กับแมว ห่ะ!?!
-
แรมมมเอ๊ยยยย คงไม่หลุดแรมต่ำชิมิ :katai3:
คิดมันอ่อยน่าดูเว้ยเห้ยย ลุ้นๆ เมาแล้วคิดจะทำเช่นไร 555555
-
อยากรู้ว่าคิดจะป่วนแรมขนาดไหน
แต่เพื่อนคิดก็แปลกๆน้า งือออออ มีเบื้องหลังรึเปล่า แอบวางแผนไรปะเนี่ย
-
กรี๊ดดด น่ารักอ่าาาาา
เพิ่งมาอ่านอ่ะ
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วยิ้มตลอด ตลกพระเอก(ทั้งๆที่ไม่น่าจะตลก)
คนบางคนเค้าก็ไม่ได้ชอบคนหน้าตาดีเสมอไปน้าาาาาา :-[
ไม่ค่อยจะมีพระเอกแบบนี้จริงด้วยส่วนมากจะเถื่อนๆไม่ก็เย็นชาแน่นอนว่าทุกคนหล่อขั้นเทพ555
ที่จริงแรมอาจจะหล่อก็ได้แต่แบบต้องเปลี่ยนตัวเองนิดนึงงี้><
รอตอนต่อไปค่า
-
แหน้(เลียนแบบเพื่อนแรมมา) คิดเมาแล้วชอบยั่วชอบเลื้อยปะ :z1:
เพื่อนๆ เลยแบนกินแค่มึนๆ ก็ไม่ได้เดี๋ยวสติหลุดไรงี้
แรมเอ๊ยยยยย จริงๆ อยากให้ลุยเลยนะนี่ แต่เพื่อนคิดหมายหัวไว้ ไม่ดีๆ :katai4:
แล้วที่เล็งๆ นี่คืออัลไลคะ อย่าแย่งคิดสิคะ :ling1: เป็นกำลังใจให้นะคะ
ไม่อยากอยากกดดันเล้ยยยย แต่ตอนนี้สั้นกว่าตอนที่แล้วอีกนะ (:katai5: คลานหนีก่อน)
อะหน่า เค้าแซวเล่น
-
แค่คิดเมาแล้วซุก ใจแรมยังเต้นโครมคราม
ถ้าพาเข้าห้อง แล้วโดนคิดลวนลาม ไม่ระเบิดกลายเปนโกโก้ครั้นรึไงนั่น :hao7:
-
จะเกิดอะไรต่อนะ 5555555555555
-
คิดเมาแล้วต้องน่าร๊ากกกก?แน่เลย หวังว่าแรมจะตั้งรับไหวนะ :laugh:
แล้วก็ระวังโดนคิดลวนลามเอาด้วยนะแรม :hao7:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
แป่ววว
นี่เราคิดผิดรึเนี่ย อะฮึ่ย~555
รอแรมเรื่อยเรื่อยรักแรมรอแรม
คิดเราล้อเล่นนะแจ๊ะ^^
-
แรมงานเข้าแล้ววววว :m20: :m20:
-
โอ้ บระเจ้า ช่วยแรมด้วย :hao6:
-
-5-
‘ลาภลอยเชียวนะมึง’
เป็นประโยคสุดท้ายของโรลก่อนผมจะแยกกับมันที่ร้านเหล้าครับ ผมพาคิดที่ยังกอดผมไม่ปล่อยขึ้นแท็กซี่ด้วยสภาพทุลักทุเล
“เห้ยย!!” ผมถึงกับร้องอุทานที่เมื่อผมขึ้นมานั่งเบาะหลังแท็กซี่กับคิดแล้ว คิดเริ่มขึ้นมาคร่อมตัวผมเขาหันหน้าเข้าหาผมแล้วกอดคอผมไว้
ผมรู้แล้วว่าทำไมพวกเพื่อนๆเขาถึงไม่อยากดูแลคิด คงเพราะเขาเมาแล้วเป็นอย่างนี้สินะครับ ฮึก..........น้ำตาจะไหล
ผมบอกปลายทางที่จะไปให้คุณคนขับแท็กซี่ไป เขารับคำผมแล้วยิ้มให้น้อยๆ
“แฟนหรอครับ น่ารักดีนะ” หน้าผมตอนนี้คงแดงแข่งกับสัญญาณไฟจราจรแล้วแน่ๆ
“ม..ไม่ใช่ครับ เพื่อนครับ เพื่อนร่วมคณะ...” ผมตอบตะกุกตะกักไปเพราะนอกจากคิดจะนั่งอยู่ในท่าสุ่มเสี่ยงอันตรายแล้วเนี่ย เขายังยุกยิกไม่หยุดเลยครับ คนขับแท็กซี่ไม่ได้ว่าอะไร เขายิ้มให้น้อยๆก่อนจะขับไปตามทาง
“คิดครับ...อยู่นิ่งๆครับ คิด......ไม่เอาไม่ดื้อค..ครับ..” ผมรู้แล้วครับว่าคิดไม่ได้เมาแล้วเกเรหรอก แต่เขาเมาแล้ว...อ้อน เขาพยายามเอาหัวไถผมอยู่เรื่อยเหมือนที่แมวทำกันน่ะครับ คลอเคลียไปมา ให้ตาย เขาทำผมหัวใจจะวายหลายรอบแล้วนะครับ!!
ผมภาวนาให้คุณคนขับพามาถึงคอนโดผมเร็วๆเพื่อที่จะได้หลุดพ้นจากสภาพนี้เสียที และก็อีกไม่นานก็มาถึงคอนโดผม ผมจ่ายเงินให้คุณคนขับอย่างทุลักทุเลเพราะมีคิดที่ยังคอยคร่อมตักผมอยู่ จนแล้วจนรอดผมก็มาคิดออกมาจากแท็กซี่และพาขึ้นห้องได้
เหนื่อยสุดๆ...................หัวใจเต้นเร็ว จนเหนื่อยสุดๆ...
ผมวางคิดไว้บนโซฟารับแขกก่อนจะถอดรองเท้าผ้าใบสีแดงของเขา แรกๆคิดก็อยู่นิ่งๆให้ความร่วมมือผมดีอยู่หรอกครับ แต่ทำไมพอผมถอดรองเท้าเขาเสร็จเขาต้องเข้ามากระโจนใส่ผมด้วย
“คิดครับ..ได้ยินผมมั้ย ปล่อยก่อน อ้ะ คิด!!!” เขาทิ้งน้ำหนักตัวใส่ผม จริงๆเขาไม่ได้หนักหรอกแต่เพราะไอ้การที่เขายังคงคลอเคลียใส่ผมอยู่เนี่ยแหละทำให้ผมสูญเสียการทรงตัวไปแล้วล้มเสียงดังโครม!
ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมไม่ให้ไปห้องคิดเพราะผนังบาง.............
ล้มเสียงดังขนาดนี้ข้างห้องคงได้มาด่ากันทีเดียว
“คิดครับ ลุกก่อ....น คิ้ดดด อื่อออ ขอร้องงง ลุกก่อนเถอะคร้าบบบ” ฮือออออ ผมอยากจะร้องไห้ออกมาจริงๆ คิดยังคงกอดผมไม่ปล่อยและยังคงทำหน้าที่นัวเนียอยู่ไม่ขาด ตอนนี้เขาอยู่บนตัวผมด้วย ฮืออออออ ใจผมเต้นแรงจนตายได้แล้วครับ
ผมพยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้นโดยที่มีเขาเกาะอยู่ คิดกอดเอวผมแน่นกว่าเดิม แล้วเขาก็เงยหน้ามามองผม
...พลังทำลายล้างรุนแรงมากจริงๆครับ!!!!
แก้มใสๆของเขาแดงก่ำ ดวงตากลมของเขาชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำตา จมูกเล็กๆนั่นทำท่าฟุดฟิด ปากแดงบางๆนั่นเบะออก ดูเหมือนเขากำลังขัดใจอยู่น่ะครับ
พระเจ้า!! ผมไม่รู้จะขอร้องใครนอกจากคุณแล้ว ช่วยทำให้คิดมีสติทีเถอะครับ ก่อนที่ผมจะคิดทำตัวแย่ๆใส่เขา
เห็นผมเป็นคนเงียบๆ แต่ผมก็เป็นผู้ชายปกตินะครับที่มีอารมณ์กับคนที่ตัวเองชอบ และแถมตอนนี้คนๆนั้นมาอยู่บนตัวผมด้วยสีหน้านี้แล้วด้วย
เข้าใจแล้วครับ เข้าใจเพื่อนๆของเขาอย่างถ่องแท้เลย เข้าใจแล้วว่าทำไมไม่มีใครอยากดูแลคิด ไม่ใช่ว่าเขาเกเร ดูแลยาก แต่ที่ยากคือต้องคุมจิตใจตัวเองนี่แหละ รู้แล้วล่ะครับว่าทำไมตอนที่เพื่อนๆคิดมึนด้วยฤทธิ์เหล้าจะไม่มีใครเอาเขากลับ เพราะขนาดผมที่มีสติดีคิดยังทำให้ผมแทบคลั่งได้ขนาดนี้!!
ผมเชื่อว่าต่อให้คุณเป็นชายแท้จากไหนมาเจอสภาพคิดแบบนี้ก็ต้องมีหวั่นไหวบ้างแหละครับ
“ฮะ...อึก ร..แยมม คิดปวดฉี่” คิดครับใจเย็นนะครับ ฮือออ ผมชื่อแรมนะครับ
“ครับๆ คิด..ล ลุกก่อนแปปนึงเนอะ ด..เดี๋ยว เดี๋ยวผมพาไปเข้าห้องน้ำนะครับ”
“งื้ออออ แยมจะปล่อยคิดอ่า แยมจะไม่กอดคิดด” คิดครับ ผมชื่อแรม เรียกให้ถูกก่อนเถอะนะครับ ฮือ..
“เดี๋ยวผมกอดครับ ล..ลุกก่อนเนอะ”
“ฮืออ ต้องกอดคิดนะ เกาะแน่นๆ” ครับๆ กอดหรือเกาะครับเอาซักอย่าง ผมพยายามพยุงคิดให้ลุกขึ้นแล้วพาเขาเข้าห้องน้ำไป
แต่ประโยคต่อมาของคิดทำผมแทบสลบ
“แรมมมม คิดปลดกางเกงไม่ด้ายยยยย” ฮืออออออออออ คิดครับบบบบบบบ ปลดให้ได้เถอะครับบบบบ พยายามเข้านะครับบบ
“แรมมม แยมมมม แยมมมมมมมม ฮึก ฮืออออออออออออ” ตายโหง! ผมได้ยินเสียงคิดสะอื้นจึงรีบเปิดประตูเข้าไปทันที คิดนั่งจมปุ๊กอยู่บนพื้นห้องน้ำ ผมพยายามเข้าไปพยุงให้เขาลุกขึ้นอีก ให้ตาย คิดเมาแบบเมา เมามากๆจริงๆ นี่เขากินไปกี่แก้วกันเนี่ย แน่ใจหรอว่าแค่แก้วเดียว!
“แรยมมม คิดปวดฉี่อ่ะ ฮึกๆ” จะแรมหรือแยมครับคิด แล้วคิดจะให้ผมทำยังไงครับ ผมฉี่แทนไม่ได้นะ
“แรมมม คิดปลดกางเกงไม่ได้ คิดปวดฉี่ ฮือออ” ฮืออออออออ คิดครับ ผมพยายามไม่นึกถึงวิธีนี้แล้วนะ ฮือออออ ผมอยากร้องไห้ตามเขาไปจริงๆ แค่ผมได้สัมผัสเขาใจผมก็เต้นแทบคลุ้มคลั่ง ล..แล้วจะให้ผม...ไปช่วยเขา...ปลดกางเกง โฮฮฮฮฮ ผมได้ตายแน่ๆ หัวใจวายตายแน่ๆ
“แรมมมมม ปวดฉี่ ฮือออออออ” โอ๋ๆ ไม่ร้องนะครับฮืออออออ ผมไม่น่าตกลงรับปากจะดูแลเขาเลยฮือออ แต่ถ้าผมไม่ดูแลเขาแล้วมีใครที่ไหนไม่รู้มาแทนนี่ผมก็คงไม่ยอมแน่ๆ แต่แบบนี้ผมก็ไม่ไหวนะ อยากจะร้องไห้ตามเขาไปจริงๆนะเนี่ย จะงอแงไปถึงไหนกันครับทูลหัววววว สงสารหัวใจผมหน่อยเถอะ
“แรมมมมมมม แรมมมมมมม คิดปวดฉี่ ฮึก”
“ค..ครับๆ แป๊ปนึงนะ .......ขอโทษนะครับคิด ขอโทษนะครับ” ผมพึมพำขอโทษเหมือนสวดมนต์ในขณะที่พยายามควบคุมมือตัวเองไม่ให้สั่นในการช่วยเขาปลดซิบกางเกง ผมปลดเข็มขัดและกระดุมกางเกงให้เขาพร้อมรูดซิปลง คิดว่าแค่นี้เขาน่าจะช่วยตัวเองต่อได้ พอผมปล่อยมือจากเขาก็ดูเหมือนคิดจะโงนเงน ยืนด้วยตัวเองไม่ค่อยได้ ผมเลยจับไหล่เขาให้ทรงตัวได้ครับ พอคิดเห็นว่ากางเกงตัวเองปลดได้แล้วเขาก็เริ่มทำธุระของเขาไป....
โดยที่ไม่มีแจ้งเตือนผมซักคำ!!!!!!
ผมสาบานได้ว่าผมไม่ได้ตั้งใจมอง ผมสาบานได้ด้วยเกียรติลูกเสือสามัญเลยว่าผมไม่ได้ตั้งใจมอง ผมสาบานได้ เชื่อผมนะครับ ฮืออออออ
เนื่องจากผมยืนจับไหล่คิดอยู่แน่นอนว่าผมต้องหันหน้าไปทางเขา ด้วยความที่ผมห่วงว่าคิดจะเป็นอะไรผมเลยต้องมองเขาและด้วยความที่ผมสูงกว่าเขามากพอควร.....ดังนั้นตอนเขาปลด....ผมเลย.....
......................หัวใจหยุดเต้นไปแล้วครับ....................
ผมยืนแบบไร้สติจนกระทั่งเขาจัดการตัวเองเสร็จ คิดหันมานัวใส่ผมต่อ อย่างน้อยผมก็ไม่ต้องลุ้นว่าเขาจะเก็บน้องของเขาได้มั้ย คิดเก็บได้ครับแต่...เขายังคงไม่รูดซิปกางเกงตัวเองดีๆ เขาปล่อยให้มันอยู่ในสภาพที่ผมปลดให้เขาก่อนหน้านี้ คิดคร้าบบบบบ!!!
“คิด อุ้ก! ส..ใส่กางเกงดีๆก่อนนะครับ” ผมพยายามเกลี้ยกล่อมเขาขณะที่เขาพุ่งเข้ากอดผมอีกครั้ง
“คิดครับ...กางเกง....”
“ฮื่มมมม กางเกงมันอึดอัดอ่ะ ถอดๆ แรมถอดหน่อย” กำเดาจะพุ่งครับ!! คิดรู้ตัวหน่อยเถอะครับว่ากำลังพูดอะไรออกมา ผมยืนยันที่จะไม่ทำตามคำขอของคิดครับ ปล่อยเขานัวผมทั้งๆอย่างนั้นแหละ
ผมพยายามพยุงตัวเขาให้ออกมาจากห้องน้ำ กะจะให้เขาไปนั่งที่โซฟาก่อนน่ะครับ แต่ดูเหมือนคนตัวเล็กนี่ไม่ให้ความร่วมมือผมเลย เขายังคงกอดผมแน่นและเอาหัวถูกับพุงผมไม่เลิก จนแล้วจนรอดผมก็พาเขามาที่โซฟาได้ ผมจับเขาให้นั่งอยู่บนโซฟาพร้อมบอกให้เขารอซักพัก เพราะผมจะไปเอาน้ำมาให้เขาดื่มครับเผื่อว่าจะช่วยขับแอลกอฮอล์ในตัวเขาได้บ้าง
คนตัวเล็กเหมือนจะเชื่อฟังโดยดี แต่ก็แค่เหมือนจะครับ พอผมผละจากเขาไปได้ไม่นานนัก คิดก็เริ่มร้องไห้โวยวายอีกครั้ง ผมรีบไปหาเขาโดยที่มีแก้วน้ำอยู่ในมือ พอคิดเห็นผมเขาก็พุ่งเข้ามาหาโดยที่เขาคงลืมนึก(หรือไม่มีสติที่จะนึก)ไปว่ากางเกงเขามันถูกปลดอยู่ และมันก็เริ่มหลุดลงมาทำให้เขาเดินไม่สะดวกและ...
เพล้ง!!
อ่า....พูดไม่ออกซะแล้วล่ะครับ
เขาล้มใส่ผมและนั่นทำให้น้ำในแก้วผมกระฉอกไปโดนใส่เขาเต็มๆ จากนั้นผมก็เซไปตามเขาพร้อมกับแก้วน้ำที่หลุดมือ....
อย่างน้อยก็โชคดีที่แก้วมันไปตกแตกอยู่ไกลๆตัวผมหน่อย….
___________________________________________________________
เมื่อนักอ่านบอกว่าเราแต่งสั้นไป ตอนนี้เราเลยทรยศคนอ่านด้วยการแต่งให้มันสั้นเหมือนเดิม (คนอ่าน :z6:)
ยังเป็นตอนที่มั่นคงในความสั้น ความสั้นของตอนเป็นจุดขายของนิยายเรื่องนี้ค่ะ ก๊ากกกกกกกกกกก (อย่าตีหนู :o12:)
ขอเวลาเค้าหน่อยน้า :hao5:
เพื่อเป็นการขออภัย เดี๋ยวคืนนี้เราจะลงตอนที่6ให้ค่ะ อร๊ายยยย :o8:
มาลุ้นกันว่าคิดจะป่วนอะไรแรมอีกมั่งเน้อ แค่นี้แรมก็เขินจนตัวแตกแล้ว 55555555
เขียนให้แรมโดนแกล้งรู้สึกสนุกยังไงไม่รู้สิ(....)
:katai4: :katai4:
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้น ทุกกำลังใจ ทุกการบวกเป็ดค่า(ที่เพิ่งสังเกตว่ามีคนกดให้ด้วย กรี๊ดดด :impress2: )
_________________________________________________________
ตอบเม้นค่ะ :L2:
route rover คิดเมาแล้วยิ่งกว่าเลื้อยค่ะ เพื่อนๆเลยไม่ทน 5555
bulldog17 หรือว่าฝากแมวไว้กับปลาย่าง ? 5555
yisren. หวังว่าแรมคงจะไม่หลุดแรมต่ำนะคะ อิอิ
Ra poo วางแผนอะไรจริงรึเปล่าน้อ
ammamooty ขอบคุณค่า เอาแรมมาเป็นพระเอกบื้อๆคอยถ่วงสมดุลค่ะ5555 ตอนต่อไปมาแล้วๆ
tsundere ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ ตอนนี้ก็สั้นไม่แพ้กัน 55555555555 (อย่าตีเค้า :ling3:)
boong086 แรมบอกว่าระเบิดไปประมาณสามล้านแปดแสนรอบแล้วค่ะ
Jthida มันกำลังเกิดขึ้นแล้วววววว
kongxinya ระวังไม่ทันแล้วค่ะ คิดยิ่งกว่าลวนลามแรมซะแล้ว 5555
KhunMay แรมมาแล้วค่า 55555
meeoldly แรมซวยแล้ววววว
Loste แรมก็ภาวนาถึงพระเจ้าบ่อยๆค่ะ 55555
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่า
-
ยิ้มแก้มแตกแล้วค่า ><
-
เมาแล้วเลื้อย เลื้อยแล้วน่ารัก น่ารักงี้ก็น่ากดนะ แยมมมแรมมม กดคิดเหอะ :katai2-1: :hao7:
-
แร้มมมมมมมมมมมมมม อย่าทนค่ะ
กดไปเล้ยยยยยยยยย :hao7:
เดี๋ยวเพื่อนคิดเราเคลียร์เอง
-
คิดกินไปขนาดไหนเนี่ย เมาแล้วนัวเนียมากเลย จับฟัดๆ :man1:
สงสารแต่แรมต้องอดทนอดกลั้นขนาดไหนเนี่ย คิดยั่วซะไม่มีอ่ะ :haun4:
-
ชอบผช.แบบแรม นางจริงใจมากอ่ะ :hao5:
(ให้ใจๆ เอาไปเลยพี่ ให้ใจๆ เอาไปเลยพี่ 5555 :z2:)
คิดเมาเรื้อนนะคะ ตลกนาง
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
ว้าววววว พระเอกแนวขี้อายยยยย น่ารักอ่ะ
ขอมอบเพลง มุม ของ playground ให้เลยค่ะ แด่แรมนัอย(?)
คิดน้าาาา เมาแล้วอีอนแบบนี้ อันตรายนะจ๊ะ 5555 (อันตรายต่อแรมอ่ะนะ)
ปล อย่าลืมมาต่อตามสัญญานะคะ!! (สัญญาแล้วนะ!) ห้ามลืมนะ!!
-
คืนนี้ต้องมานะตัวเองงงงง ถ้าตูเป็นแรมนี่คงจะโอเวอรโหลดคิดไปนานละ ขอนับถือๆ :katai3:
-
สนุกมากค่าาาาาาา
แต่ตอนล่าสุดนี่ค้างมากกกกกก ฮือออออออ :katai1:
มาต่อไวๆนะคะ :กอด1:
-
คนดีมากแรมมมม คนเขียนก็แกล้งแรมจัง
แรมไม่ใช่พระอิฐ พระปูนนะ555555
-
สงสารแรมจัง :laugh:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
ถ้าเราเป์นแรมแยมมมมเราจะไม่ทนนะคะ
:katai3:
-
-6-
เหมือนคิดจะมีสติเมื่อได้ยินเสียงแก้วแตก...แต่ไม่ครับ เขาชะงักแปปนึงแล้วร้องไห้โฮต่อ โฮฮฮ..คิดครับ ผมเองก็อยากร้องไห้ไม่แพ้กันนะ
ผมอุ้มคิดไปไว้ในห้องนอนก่อนล็อคประตูกันเขาหนีออกมาเพื่อที่จะได้จัดการกับเศษแก้วนี่ ผมทำการกวาดเศษแก้วไปพร้อมกับเสียงคิดที่ตะโกนงอแงทุบประตูปังๆอยู่ในห้อง พอผมกวาดและสำรวจว่าเศษแก้วทั้งหมดนั้นอยู่ในถังขยะเรียบร้อยแล้ว ก็ก้าวไปยังห้องนอนของผมที่มีเจ้าของดวงใจร้องไห้งอแงอยู่…
…..
ถ้าผมต้องตายเพราะหัวใจวายตาย วันนี้คงเป็นครั้งที่สิบแล้วมั้งครับ!
คิดอยู่ในสภาพที่เสื้อนักศึกษาสีขาวบางเปียกโชก เขาร้องไห้น้ำตาอาบแก้มเหมือนเด็กๆ และ...กางเกงยีนที่เขาเคยใส่เมื่อครู่มันได้หายไปจากตัวเขาแล้วครับ!! อย่างน้อยผมก็นึกขอบคุณชุดนักศึกษาที่ยังยาวพอคลุมกางเกงในหรือบ็อกเซอร์(ผมไม่อาจทราบ)ของเขาได้
“ค..คิดครับ......กางเกง..หายไปไหนแล้วล่ะครับ...” ผมไม่หวังกับคำตอบมากหรอก คิดมองผมแล้วพุ่งเข้ามากอดอีกครั้ง
“คิด ค...คือ เอ่อ...เสื้อ เปียก...น่ะครับ เดี๋ยวจะ...ไม่สบาย...” ให้ตาย!!ผมพูดเหมือนลุงหื่นๆโรคจิตตัณหากลับเลย เพราะจุดประสงค์ของผมคือต้องการให้เขาเปลี่ยนเสื้อครับ และก่อนเปลี่ยนเสื้อเขาก็ต้องถอดเสื้อตัวเก่าใช่มั้ยล่ะ บางทีก็นึกขอบคุณที่เขาไร้สติ เขาคงไม่สังเกตในน้ำเสียงของผมล่ะมั้ง
“ห้ามไปไหนนะ แรม ห้ามไปไหนนะ ฮืออออ แรมห้ามทิ้งคิดนะ ฮึก อะ ฮือออ แรมทิ้งคิดทำไม ฮืออออ” โอยยยยยยยยยยย คิดครับบบบ ขอสติ สติครับบบ ผมไม่ได้ทิ้งคิดนะ
“ครับ ไม่ทิ้งครับ ถ้า.........ถ้าคิดเป็นเด็กดีผมก็จะไม่ทิ้งคิด...โอเคมั้ยครับ” ผมถือเอาเรื่องนี้มาอ้างเพื่อให้คิดเชื่อฟังผมครับ ฮืออ ผมขอโทษนะครับคนดี
“ฮึก...ครับ คิดจะเป็นเด็กดีครับ”
“ครับ...งั้นเปลี่ยน....เสื้อก่อนนะครับ” คุณรู้ไหมครับว่าผมตั้งสติกับประโยคนี้นานมาก
“ครับๆ เปลี่ยนเสื้อครับ”
“ค..ครับ เห้ยยย!!”
คิดใจเย็นครับได้โปรด ไม่สิ..ผมสิต้องใจเย็น คิดเขาก็แค่ทำตามที่ผมบอก มือขาวๆนั่นกำลังแกะกระดุมเสื้อตัวเอง เดี๋ยวสิ ผมยังไม่ทันหาเสื้อให้เขาเลย!!
“แรมครับบบ เปลี่ยนเสื้อแล้ว กอดได้รึยังครับ”
“ย..ย..ยัง ....ยังงง ยังคร..ครับบ ป...ป....ไปใส่ เสื้อ...ก..ก่อน ...นะครับ..บ” สั่นสุดๆไปเลยครับในตอนนี้ ทั้งใจผมทั้งตัวผมทั้งน้ำเสียงผม คิดเขา.......ไม่ต่างอะไรกับการแก้ผ้าแล้วตอนนี้ ฮือออ
ร่างบางๆนั้น ผิวขาวๆนั้น ขาแขนเรียว เอวเล็ก....หัวน-(เซนเซอร์) ผมเห็น..เห็นหมด ฮืออออ ไหนจะตอนที่ช่วยคิดปลดทุกข์ในห้องน้ำนั่นอีก หัวใจมันเต้นจนจะระเบิดอยู่ร่ำๆ ตั้งแต่เจอเขากอดที่ร้านเหล้าจนถึงตอนนี้ หัวใจผมยังไม่ได้เต้นอย่างสงบสุขเลยครับ ล..แล้วคิดอยู่ในสภาพนี้..จะให้ผมทำยังไงงงง!!!!
ผมทำตัวไม่ถูก มือไม้มันเกะกะไปหมด หน้าผมร้อนผ่าวเมื่อคนตรงหน้าเผยให้เห็นร่างกายเปลือยเปล่าของตนที่มีกางเกงในสีขาวสวมปิดของลับอยู่ เอานางเอกเอวีซักกี่คนมาก็สู้คนตรงหน้าผมตอนนี้ไม่ได้หรอกครับ!!
“แรม...กอด กอดหน่อยย” คิดเริ่มพยายามที่จะเข้าหาตัวผมแล้วครับ สติ! สติลูกพ่ออยู่ไหน กลับเข้าร่างด่วน
แต่ดูเหมือนสติจะกลับเข้าร้างผมไม่ทัน คิดพุ่งเข้ามากอดผมใหม่ด้วยสภาพแบบนั้นนั่นแหละ! สติที่พยายามเข้าร่างของผมคราวนี้หายไปแล้วไปลับไม่กลับย้อนมา... เรียกได้ว่าภายในหัวผมนี่ขาวโพลน
ผมปล่อยให้คิดนัวผมแบบไร้สติไปพักนึงจนกระทั่งเขาเลื้อยมางับคอผมนี่แหละ สะดุ้งเฮือกเลย ผมจับเขาออกจากตัวผมแล้วดันให้เขานั่งลงบนเตียงก่อนจะไปยังตู้เสื้อผ้าเพื่อหาเสื้อให้เขาใส่
แต่คิดยังคงไม่ให้ความร่วมมืออยู่ดีครับ พอเขาเห็นผมผละไปเขาก็รีบพุ่งมาเพื่อจะกอดผม เราล้มลงโครมอีกครั้งในขณะที่ผมคว้าเสื้อในตู้ได้ตัวนึง
“คิด..ใส่เสื้อก่อนครับ”
.....
“....คิด......ถ้าไม่ใส่เสื้อ...จะไม่กอด....นะครับ” เท่านั้นแหละครับ เจ้าของหัวใจของผมลุกไปนั่งทันที ผมยิ้มน้อยๆก่อนจะยื่นเสื้อให้เขา เขาดูงงๆกับวัตถุในมือจนผมต้องเป็นคนหยิบเสื้อนั้นมาใส่ให้เขาเอง และนั่น....ทำให้ผมสติแทบหลุดอีกครั้ง
คิดในเสื้อตัวโคร่งของผม ดูเซ็กซี่ไม่แพ้ตอนถอดเสื้อเลยครับ...... ความรู้สึกกำเดาจะไหลนี่มันเป็นแบบนี้นี่เองสินะ อุ...
ให้ตายเถอะ ผมยอมรับแบบลูกผู้ชายเลยว่าน้องผมมันเริ่มรู้สึกตั้งแต่ตอนที่คิดขึ้นคร่อมผมบนแท็กซี่แล้วครับ แต่มันยังพอทนได้มาเรื่อยๆจนถึงตอนนี้นี่แหละครับ!! ผมเม้มปากข่มอารมณ์ไว้ ในใจท่องแต่คำว่าสติ สติ ไม่หยุด เพราะถ้าตอนนี้สติผมขาดเมื่อไหร่ละก็ คิดแย่แน่ๆ....
ผมพยายามไม่หันไปมองเขา จุดมุ่งหมายคือตู้เสื้อผ้าอีกครั้งเมื่อผมคิดว่าคิดควรใส่กางเกงด้วย แม้ว่าเสื้อที่เขาใส่อยู่ตอนนี้จะกลายเป็นวันพีชยาวเกือบถึงเข่าเขาได้ก็ตาม และเป็นไปตามที่ผมคิด เมื่อผมขยับออกจากตัวเขาคิดก็พยายามที่จะพุ่งเข้ามากอดผมอีก
“ถ้า...ถ้าไม่อยู่นิ่งๆ จะไม่กอดแล้วนะครับ” พอผมรู้ว่าการกอดสามารถเอามาขู่คิดได้ผมก็ใช้ทันที
คิดรีบกลับไปนั่งนิ่งทันที ผมถอนหายใจก่อนเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อหากางเกงที่เขาน่าจะใส่ได้ ทว่าผมกลับได้ยินเสียงสะอื้นอยู่ด้านหลังผม คิดร้องไห้อีกแล้ว...
“ฮะ...อึก อึก...ฮึก ๆ ฮึก ฮือ ฮึก” เขาร้องไห้แบบพยายามไม่หลุดเสียงสะอื้น ท่าทางน่าเอ็นดูมากจนน่าเข้าไปกอดปลอบ ฮึ่ม...ใจเย็นนะไอ้แรม พอหากางเกงได้ผมก็เดินไปหาเขาพร้อมกับกางเกงขาสามส่วนของผมที่เป็นแบบเชือกรูด ยังไงก็มั่นใจว่าคิดใส่ได้แน่ๆ
“ร้องไห้ทำไมครับ....ไม่ร้องนะครับ” ผมเข้าไปถามเขา เขาจ้องผมกลับแต่ยังสะอื้นอยู่
“แรม...จะไปไหนฮึก จะทิ้ง...คิด แรม..อึก จะ ไม่อยู่กับ..คิด”
“ผมไม่ไปไหนหรอกครับ ผมอยู่กับคิดตรงนี้นะครับ” ผมว่าพลางลูบหัวเขาเบาๆ แต่ยังร้องไห้ไม่หยุด
“คิดไม่ร้องนะครับ...เดี๋ยวตาบวมเอานะ”
คิดสะอื้นอยู่อักสักพักก่อนจะสงบลง เขาปาดน้ำตาแล้วยิ้มให้ผมอีกครั้ง น่ารักชะมัด
“เป็นเด็กดีแล้วใส่กางเกงก่อนนะครับ”...อ่า นี่เป็นภารกิจอันยิ่งใหญ่ของผมอีกครั้ง แต่ครั้งนี้คิดว่าง่ายครับ แม้เขาจะโงนเงนอยู่บ้างแต่ก็ให้ความร่วมมือผมดี...สงสัยจะเหนื่อยแล้วมั้ง
“ง่วงหรือยังครับ...เดี๋ยวปิดไฟนอนเลยนะครับ” คิดมองผมแปปนึงแล้วพยักหน้าหงึกๆ
“จะนอนแล้วใช่มั้ย...” คิดถามผม
“ใช่ครับ...คิดง่วงแล้วใช่มั้ย นอนพักนะครับ พรุ่งนี้จะได้ม.....”
...
...
...
…
…
อ่ะ!!
พลั่ก!!!!!!
แทบสิ้นสติรอบที่สิบของวัน แต่ครั้งนี้คิดทำให้ผมไม่ทนจริงๆ เขา....เขาเข้ามาจูบผม...จูบ....ตรงปาก แม้จะเป็นแค่การประกบปากกัน แต่นั่นมัน....
ผมลืมตัวชั่วคราวเลยผลักคิดล้มไปอยู่บนเตียง แต่ผมไม่คิดจะทำอะไรต่อจากนั้นนะครับ!! ผมเห็นคิดมองผมมาแบบงงๆ น้ำตาของเขากลับมาคลออีกครั้ง
“....ค...คิดขอโทษ.....จะ...จูบราตรีสวัสดิ์...เฉยๆ...” เสียงเขาสั่นเครือ
แต่นั่นไม่ได้ทำให้ผมคิดสงสารเขาอีกต่อไป การพยายามข่มใจตัวเองไม่ใช่เรื่องง่ายยิ่งในโอกาสแบบนี้ด้วยแล้ว ผมรู้ว่าถ้าผมยังอยู่ใกล้เขาอีกต่อไปล่ะก็...คิดจะไม่ปลอดภัยแน่ๆ
ผมไม่ตอบเขาแต่เดินไปปิดไฟห้องนอนแล้วออกจากห้องไป...
อ่า....ก่อนอื่น...ต้องจัดการน้องของผมที่ปวดหนึบมาตั้งแต่ตะกี้ก่อนสินะ....
ผมพยายามอย่างมากที่จะไม่สนใจเสียงสะอื้นในห้องนั้น คิดร้องไห้และยังร้องไม่หยุดแม้ผมจะจัดการตัวเองเสร็จแล้ว(แน่นอนว่าในจินตนาการตอนนั้นผมต้องนึกถึงคิด....ขอโทษนะครับ) คิดเคาะประตูห้องพลางร้องเรียกชื่อผมไม่หยุด สงสารมากนะครับ ผมแทบจะใจอ่อนไปเปิดประตูให้เขาอยู่หลายที
แต่เพราะเขามาจูบผมนั่นแหละทำให้ผมไม่กล้าเปิดประตูให้เขา
ผมกลัวว่าเขาจะทำแบบนั้นอีกครั้ง ไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบ แต่ผมคิดว่านั่นมันเป็นการฉวยโอกาสคนเมา...ผมควรให้เกียรติเขาแม้ว่าจูบเบาๆของเขาจะทำให้ผมรู้สึกดีมากๆก็ตาม ....แต่ผมก็อดคิดไม่ได้ว่าเขาเคยทำแบบนี้กับใครหรือเปล่า? เพื่อนๆของเขาที่รู้ว่าเขาเมาแล้วเป็นแบบนี้แสดงว่าต้องเคยดูแลคิดแน่ๆ
และ....คิดจะเคย...จูบพวกเขามาก่อนเหมือนอย่างที่ทำกับผมหรือเปล่า?
คิดได้อย่างนั้นใจผมก็รู้สึกโหวงๆ นี่มันแย่ชะมัด...
คิดยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้นพร้อมกับเคาะประตูไม่หยุด เขาพร่ำบอกขอโทษผมและเรียกชื่อผมวนไปมา ผมพยายามอย่างมากที่จะไม่สนใจเขา ใจจริงผมอยากเข้าไปกอดปลอบเขาแทบตาย แต่ต้องหักห้ามใจครับ นั่นมันฉวยโอกาสนะ! ผมรอเวลาจนกระทั่งเสียงของคิดเงียบไป.....เวลาผ่านไปได้อีกซักพักผมจึงค่อยเปิดประตูห้องผมเพื่อพบว่า...
คิดนอนหลับอยู่หน้าประตูห้องของผม
นึกอยากตีตัวเองที่เป็นคนใจร้ายขนาดนี้ แต่เชื่อเถอะ ที่ผมทำไปก็เพื่อคิดทั้งนั้น คิดในตอนนี้หน้าตาเปรอะไปด้วยคราบน้ำตา จมูกแดงแก้มแดงผ่านการร้องไห้อย่างหนัก ผมอุ้มเขาไปนอนบนเตียงดีๆ คิดตัวเบามากครับถ้าเทียบกับร่างกายผู้ชาย และเขาตัวเล็กจากที่ผมคิดไว้เยอะ ผมจัดการให้เขานอนหนุนหมอนห่มผ้าดีๆ แล้วเปิดเครื่องปรับอากาศให้
เมื่อเห็นทุกอย่างดูเข้าทีแล้วผมก็ออกไปนอนที่โซฟารับแขก...
ดูแลคิดเหนื่อยกว่าดูแลไอ้ตู้ ไอ้นัน ไอ้โรลสามคนรวมกันอีกครับ!!!
__________________________________________________________
ไม่ลืมค่ะ ไม่ลืม 5555
ขอโทษที่อัพช้านะคะ มัวแต่ตะลึงกับเกรดออก ฮืออออ(ใครเกรดออกวันนี้รู้เลยสิว่าเราอยู่ม.ไหน5555)
ขอไปอาลัยกับเกรดแปปนะคะ เดี๋ยวมาตอบเม้น :o12:
______________________________________________________________
ตอบคอมเม้นค่ะ :L2:
bulldog17 เห็นเม้นนี้ก็ยิ้มแก้มแตกเหมือนกันค่า > <
route rover แยมไม่ยอมกดอ่ะ เราก็เซ็ง 555555
tsundere เสียดายที่แรมเป็นคนดี 555555555
BeeRY แรมน่าสงสารเนอะ ตัวจะแตกแล้วนั่น
junjou ขอบคุณที่ชอบนะคะ :3123:
eye-lifestyle :-[ :-[ :-[ :-[
hoshinokoe ชอบเพลงมุมเหมือนกันค่ะ 55555 มาต่อแล้วค่า สัญญาๆ
yisren. มาต่อแล้วค่าตะเอง ถ้าเราเป็นแรมเราก็ไม่ทนเหมือนกันค่ะ 555
pockypocky ขอบคุณมากค่าาาาา :impress2: มาต่อแล้วค่าๆๆ
sang som แรมน่าแกล้งอ่า 55555
kongxinya แกล้งแรมสนุกดีค่ะ :o8:
babaaa เป็นเราเราก็ไม่ทนค่ะ หุหุ :haun4:
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่า
:L2: :L2:
_______________________________________________________________________
อ่า...เขียนให้แรมโดนแกล้งแบบนี้สนุกจัง(....)
แต่ชักอยากเขียนตอนไอ้สองหน่อนี่รักกันแล้ว แรมไม่ทันใจเลยอ้ะ 555555555
ขอบคุณสำหรับทุกการติดตามค่ะ
-
นี่(ว่าที่แฟน)หรือลูกน้อยหอยสังข์เนี่ย
-
คิดน่ารักมาก คนดูแลทำใจลำบากมาก อิอิ
-
เกรดมันทำร้ายจริงๆค่ะ แม้จะเป็นม.6 ก็ตามที :katai1:
แรมมมม ข้าขอมอบโล่ -อด ทน เยี่ยม- แห่งชาติให้ไปเลย
ทำไมแอบคิดง่อยๆ ในใจว่า หรือจริงๆ คิดมันจะรู้ตัว(ในส่วนลึกฟระ!) :katai3: :ruready
-
พระเอกโคตรๆๆๆๆ :hao7:
-
อยากทำเหรียญรางวัลสุดยอดพระเอกทนอดและอดทนแถมแสนดีให้แรมจริงๆเลย :katai2-1:
ปล.เป็นกำลังใจให้ค่ะ อย่าเครียดไปเลยเกรดมันเป็นเพียงแค่ตัวเลข :hao7:
เทอมนี้ไม่ดีเทอมหน้าแก้ตัวตัวใหม่ สู้ๆค่ะ :mew1:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
โถๆๆพ่อแรม พ่อช่างพระเอกอะไรเยี่ยงนี้ คิคิ
อ่านไปอ่านมาทำไมแรมทำอย่างนี้ว้า! :m16:
สงสารคิดอ่ะ ร้องไห้ตาบวมหมดแล้วว
-
คิดนี่สุดยอดของความงอแง (ตอนเมา)
ถ้าไม่ชอบนี่มียันติดผนังจริงๆนะเนี่ย
-
เราว่าเรื่องผนังบางไม่ใช่เสียงล้มแล้วล่ะ
แต่เป็นเสียงงอแงคิดต่างหาก
(ตกลงนี่ผนังบางมันทำไมคะ จริง ๆ หนูคิดลึกนะ เอิ๊ก ๆ)
:katai3:
ไม่พอค่ะ ไม่พออออ ส่งตอน 7 มาซะดี ๆ
-
ค่ำคืนนี้แรมคงจำไปจนตายเลยมั้ง 55555 หวังว่า คิดตื่นมาคงไม่โวยวายนะ อิๆ
-
อ่านตอนนี้แล้วคิดถึงแมวที่เคยเลี้ยงเลยค่ะ ตอนเอามาแรกๆให้นอนในกรงมันก็จะร้องๆ ตะกายๆ จนเหนื่อยแล้วหลับไปเอง
ขอทายว่าคิดคิดอะไรกับแรมแน่เลย ขอให้ถูกเถอะ สงสารแรม555
มาต่อไวๆนะคะ :mew1:
-
คิดน่าฟัดมาก :man1:
แต่แรมคงเหนื่อยน่าดู น่าสงสารมากเลย :laugh:
-
รึว่าทั้งหมดนี่เป็นแผนของคิดแอนด์เดอะแก๊งค์รึป่าวนะ
แบบคิดก็แอบชอบแรมอยู่แล้วอะไรงี้ อิๆๆๆ
-
เข้ามาเพราะชื่อเรื่อง รู้สึกว่าท้าทายดี แต่ไม่คิดว่าพระเอกจะนิสัยแบบนี้จากที่อ่านๆมาไม่เคยเจอพระเอกแบบนี้เลย ชอบจัง~
-
ชีวิตแรมช่างน่าสงสาร 555555555555555
-
-7-
Special …ความคิด
ใครๆก็หาว่าผมเพอร์เฟ็ค เพียบพร้อมไปหมดซะทุกอย่างทั้งหน้าตานิสัยการเรียนฐานะ ซึ่ง....ถ้าคุณไม่เป็นผมคุณก็ไม่รู้หรอกว่าที่กล่าวมาทั้งหมดนั้นมันไม่จริงเลยสักนิด
....บนโลกนี้ไม่มีใครเพียบพร้อมสมบูรณ์แบบหรอก.......
ผมชื่อคิด... นายจินตนา จิราเดชโภคิน ชื่อเล่นของผมไม่ได้มาจากคำว่าKidที่แปลว่าเด็ก แต่มาจากความคิด ความคิดที่ผิดพลาดของคุณแม่และคุณพ่อ เพราะคุณแม่ตั้งมั่นว่าจะอยู่ร่วมกันกับคุณพ่อได้อย่างมีความสุขแต่ทว่านั่นเป็นความคิดที่ผิด แม่ผมเป็นชู้เขาโดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้ และพ่อผมก็ไม่นึกว่าแม่ผมจะท้องผมออกมา... นามสกุลผมเป็นนามสกุลของพ่อที่มีชื่อเสียงวงการธุรกิจ ผมรู้....พวกเขาไม่ได้อยากให้ผมใช้นามสกุลนี้นักหรอก และถ้าเป็นไปได้...ผมก็ไม่อยากใช้มัน
แม่อยู่ได้ไม่กี่ปีก็ฆ่าตัวตายด้วยแรงกดดันของสังคม
ผมทนอาศัยอยู่กับครอบครัวนี้มาตั้งแต่เกิดจนกระทั่งเข้ามหาลัย ที่ผมทนมาได้ก็เพราะยังคอยมีป้าสิ ป้าแม่บ้านที่คอยช่วยดูแลเลี้ยงดูผมเสมอมานั่นแหละครับ ผมใช้เงินเก็บส่งตัวเองเข้าเรียนถึงแม้จะค่อนข้างยากเอาการเลยล่ะเพราะค่าเทอมคณะผมไม่ใช่ถูกๆ แต่นับว่าผมโชคดีที่สอบได้อันดับต้นๆทำให้ทางคณะออกทุนค่าเทอมให้ถึง70%แลกกับการที่ผมต้องมีเกรดเฉลี่ยมากกว่า3.25 แม้ว่าผมจะต้องทำงานพิเศษช่วงปิดเทอมเพื่อหารายได้แต่นั่นก็ไม่ได้แย่นักหรอก ส่วนพวกเขาก็ไม่สนใจผมหรอกว่าผมจะทำอะไรหรือเรียนอะไร ผมรู้ว่าผมไม่ได้โตมาในครอบครัวที่อบอุ่นนัก แต่ผมก็ไม่อยากทำตัวเกเรเพื่อเป็นปัญหาให้กับสังคม
ดังนั้นสิ่งที่ผมทำคือการทำตรงข้ามกับการเป็นนักเลง...คือผมกลายเป็นคนยิ้มง่าย ผมยิ้มได้ตลอดเวลา เพราะผมเชื่อว่าแม้จะเจอเรื่องร้ายแรงมาแค่ไหนก็จงอย่าทำให้มันเลวร้ายลงด้วยจิตใจของตนเอง
ด้วยเหตุนี้ผมจึงไม่ร้องไห้ และยิ้มเรื่อยๆมา
จนกระทั่งวันหนึ่ง ผมมีปัญหากับครอบครัวและทะเลาะกันรุนแรงมากโดยที่เรื่องทั้งหมดผมไม่มีส่วนผิดด้วยเลยแม้แต่นิด แต่กลับถูกทุกคนตอกหน้า ด่าทอ กล่าวว่าร้ายด้วยถ้อยคำเจ็บแสบ ผมตัวคนเดียวในตระกูลนี้อยู่แล้ว ไม่มีใครอยู่ข้างผม แม้ว่าป้าสิจะคอยให้กำลังใจผมอยู่ห่างๆแต่เพราะท่านไม่ได้เป็นคนในตระกูล ดังนั้นท่านจึงไม่มีสิทธิ์ออกปากเสียงได้ และนั่น...ทำให้ผมร้องไห้ออกมาอย่างหนักด้วยความสมเพชในโชคชะตาตัวเอง
และผมก็ได้เจอเขา...
ผมนั่งร้องไห้อยู่ระหว่างทางไปโรงเรียน สภาพจิตใจตอนนั้นของผมเจ็บช้ำมากจนไม่อาจพาร่างกายตัวเองไปเรียนตามปกติได้
“เป็นอะไรไหมครับ..”
ผมหยุดร้องก่อนหันไปหาเจ้าของเสียงที่อยู่ตรงหน้าผม ...ผมคิดว่าผมแอบร้องในที่ๆไม่มีคนสัญจรแล้วนะ เขา...มองมาที่ผมด้วยสีหน้าสงสัยและดูเป็นห่วง... แต่ผมส่ายหน้าแล้วพยายามยิ้มให้เขา คนตรงหน้าชะงักเล็กน้อยก่อนจะเอื้อมมือมา...ลูบหัวผม...
ความอบอุ่นจากมือเขานั้นทำให้ผมน้ำตาทะลักออกมาอีกครั้ง
เขาทำในสิ่งที่ผมไม่เคยได้รับจากใครมาก่อนในชีวิตนี้นั่นก็คือ การกอด... ผมรู้ว่านั่นเป็นเรื่องที่แปลก แปลกมาก เรียกได้ว่าผิดปกติเลยล่ะที่จะมีใครยอมกอดคนแปลกหน้าเนี่ย
“ถ้าตอนที่พี่ร้องไห้..คุณแม่ก็จะกอดพี่ไว้แบบนี้น่ะครับ เพราะฉะนั้นน้อง...ไม่เป็นไรนะครับ”
เขาเอ่ยพร้อมกับกระชับอ้อมกอดทำให้น้ำตาผมไหลไม่หยุด
และในวันนั้นก็เป็นครั้งแรกที่ผมโดดเรียน
เขาไม่ได้อยู่กับผมทั้งวันหรอก พอผมร้องไห้เสร็จเขาก็ลูบหัวผมแล้วบอกให้เข้มแข็งเอาไว้ ก่อนจะเดินจากไปเมื่อรู้ว่าผมสามารถกลับบ้านได้เอง และเพราะคำพูดของเขาทำให้ผมเข้มแข็งได้มากกว่าเดิม เขาทำให้ผมรู้ว่าโลกนี้ไม่ได้เลวร้ายเสมอไปนักหรอก
นั่นเป็นเรื่องตอนผมอยู่ม.สอง ผมไม่ได้เจอเขาอีก แต่เขาทำให้วิถีชีวิตผมเปลี่ยนไปมากโขเลยแหละ จากแต่ก่อนผมชอบผู้หญิง ผมก็มองสาวๆตามปกติแต่พอมีเขาเข้ามาทำให้ผมเริ่มมอง...ผู้ชายด้วยกัน แต่ผมก็ไม่ได้เกลียดผู้หญิงนะ
ผมสอบเข้าม.ปลายที่โรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง ชีวิตผมดำเนินไปตามปกติจนกระทั่งขึ้นม.ห้า ผมได้พบกับเขา! ผมก็เพิ่งรู้ว่าเขาอายุเท่ากับผม(แต่ทำไมตอนนั้นเขาเรียกผมว่าน้องล่ะ!)และอยู่โรงเรียนนี้มาพร้อมกับผมตั้งแต่ตอนม.สี่แล้ว เชื่อผมเถอะว่าหนึ่งปีที่ผ่านมาผมไม่เคยเห็นหน้าเขาเลย เขาเริ่มมีตัวตนก็เพราะเขาได้เลิกคบกับรุ่นพี่สาวสวยคนหนึ่งในโรงเรียน เห็นว่าพวกเขาเริ่มคบกันมาตั้งแต่ก่อนเขาขึ้นม.สี่ แต่มาเลิกกันเอาตอนนี้ เป็นข่าวดังเลยแหละครับเพราะไม่มีใครคิดว่าเขาจะกล้าบอกเลิกผู้หญิงสวยๆแบบนี้ และนั่นทำให้ผมสังเกตเห็นเขา น่าแปลกที่เขาเปลี่ยนไปมากแต่ผมกลับยังจำเขาได้
เขาเปลี่ยนไปค่อนข้างมากเลยจากตอนแรกที่ผมเห็น ก่อนหน้านี้เขายังไม่ใส่แว่นและก็ตัวเตี้ยกว่านี้ ผมเขาตอนนั้นยังเกรียนอยู่เลย แต่ตอนนี้เขากลับใส่แว่นหนาเตอะ ผมยุ่งๆและก็ตัวสูงใหญ่ขึ้นมาก ถ้าเดินผ่านเขาระหว่างทางเชื่อได้เลยว่าไม่เป็นที่สังเกตแน่ๆ เขาทำตัวไม่สะดุดตาเอาซะเลย
ตั้งแต่ที่ผมรู้ว่าเขามีตัวตนอยู่ในโรงเรียนเดียวกับผม กิ๊กทั้งหลายที่ผมคุยด้วยไม่ว่าจะเป็นหญิงหรือชายผมก็พยายามเลิกรากันไปครับ เห็นอย่างนี้แต่ผมน่ะป็อปไม่หยอกเลยนะ มีคนเข้ามาคุยกับผมเยอะแยะไปหมด แต่ผมก็ไม่เคยมีแฟนมาก่อน ผมแค่รู้สึกว่ามันยังไม่มีคนที่ผมอยากจะเรียกได้ว่าแฟนในที่นี้น่ะ (แต่ตอนนี้ดูเหมือนผมจะเจอคนๆนั้นแล้วล่ะ ถึงแม้จะไม่รู้ว่าเขาอยากเป็นแฟนกับผมรึเปล่าก็เหอะ)
ผมแอบไปถามเพื่อนในห้องเขามาและได้รู้ว่าเขาชื่อ แรม นายข้างแรม กรภัควัฒน์ อ่า...ชื่อเท่ชะมัด ผมอยากพูดคุยกับเขา อยากขอบคุณเขาในเรื่องวันนั้นสักครั้งแต่ผมก็ไม่กล้าเข้าไปหาเขาเสียที ผมตื่นเต้นทุกครั้งที่มีความคิดว่าวันนี้จะเข้าไปคุยกับเขาให้ได้(แม้จะล้มเหลวทุกครั้งก็เถอะนะ) จนกว่าผมจะรู้ตัวว่าชอบเขาก็ปาไปตอนเกือบจบม.ห้า ทีแรกผมนึกว่าผมแค่ปลื้มๆเขานี่...
จนแล้วจนรอดตลอดชีวิตมัธยมของผมนั้นก็ได้คุยกับเขาแค่..
‘นายๆอ.สุภัคเรียกน่ะ’
โถ่...ชีวิตม.ปลายที่เป็นช่วงชีวิตของรักแรกแย้มของผมจบสิ้นแล้ว....
แต่มันยังไม่จบง่ายๆแค่นี้หรอกครับ! เพราะผมไปตามสืบมหาลัยที่เขาจะไปต่อ และ...ผมก็เลือกมหาลัยเดียวกับเขาโดยไม่ต้องสงสัย แต่คณะที่จะเข้านี่ผมเลือกเองนะไม่ได้ลอกเขา บังเอิญหรือพรหมลิขิตมิอาจทราบได้ที่ทำให้เขาอยากเรียนคณะเหมือนกันกับผม (โถ่..ถ้ารู้ว่าอยากเรียนสถาปัตย์เหมือนกันล่ะก็ ป่านนี้มีเรื่องชวนคุยไปแล้ว..)
พอเข้ามหาลัยผมก็ได้รู้จักเพื่อนๆที่นี่จากเพื่อนที่รู้จักกันตอนมัธยมเป็นส่วนใหญ่ และผมก็ได้รู้จักกับนัน นันเป็นเพื่อนของเปเปอร์ที่เป็นเพื่อนในกลุ่มของผมอีกที นันอยู่สาขาภูมิสถาปัตย์และอยู่กลุ่มเดียวกับเขาด้วย นั่นทำให้เวลาว่างนันจะมาเล่าเรื่องของแรมให้ผมฟังเป็นพักๆ เขารู้ว่าผมชอบแรมจากท่าทางของผมน่ะ ผมไม่ได้บอกเขาหรอกแต่เขาจับได้ แต่เขาก็ไม่เคยเอาเรื่องนี้ไปพูดกับใครนั่นทำให้ผมค่อนข้างที่ประทับใจในตัวนันพอสมควรเลยแหละ
แรมในมุมมองของผมดูเป็นคนธรรมดาทั่วๆไป ผมเขาดำและยุ่ง และเพราะผมเขามาปรกหน้าเขาด้วยทำให้สังเกตเห็นหน้าเต็มๆไม่ค่อยชัดบวกกับการที่เขาใส่แว่นหนาเตอะเทอะหน้าด้วยแล้ว ตัวเขาสูงมากแต่ดูสมส่วน ผมเดาว่าเขาสูง180ขึ้นแน่ๆ แรมยิ่งดูเป็นคนธรรมดามากเมื่ออยู่ในคณะนี้เพราะส่วนใหญ่คณะผมหล่อเซอร์ก็มีอยู่เยอะครับ แต่หล่อสถุลเยอะกว่า ไอ้พวกไว้ผมยาวหนวดเครารุงรังนี่มีเป็นกองทัพ แรมกลายเป็นคนธรรมดาสาธารณะชนไปเลยล่ะ
แต่ใครจะสนล่ะ ผมไม่ได้ชอบเขาที่หน้าตาซะหน่อย จะมีใครสักกี่คนกันที่ยอมช่วยเหลือคนแปลกหน้าได้อย่างจริงใจ(และสนิทชิดเชื้อ)เท่าเขา แน่นอนเขาไม่ได้ช่วยเหลือแค่ผมหรอก ผมสังเกตเขาตลอดแหละ แรมเป็นคนที่ถ้าใครไหว้วานให้ช่วยอะไรแล้วเขาจะยอมช่วยแบบไม่อิดออดเลยล่ะ เขาดูจริงใจมากจนไม่น่าเชื่อ ผมได้ยินมาแรมเป็นคนซื่อๆและขี้อายแต่ถ้าเขาทำเพื่อใครแล้วล่ะก็ลืมแรมคนเก่าได้เลย ในตอนรับน้องผมเคยเห็นเขาเสนอตัวออกไปยอมโดนลงโทษด้วยการยืนย่อแทนเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งในสาขาเขาน่ะครับ(ผู้หญิงคนนั้นน่าอิจฉาชะมัด!)
และนั่นแหละเสน่ห์ของเขาที่ทำให้ผมหลงหัวปักหัวปำ
แต่ทว่า จวบจนกระทั่งปีหนึ่งผ่านไปผมก็ยังไม่ได้คุยกับเขาซะที ฮืออออออ แม้ว่าจะผ่านการรับน้องมาด้วยกันหรือมีนันเป็นสายให้ผมก็ตาม แต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยให้ผมสนิทกับเขามากขึ้น อีกทั้งงานแต่ละสาขาก็ประเคนเข้ามาเสียเหลือเกินจนแทบไม่มีเวลาหาทางเข้าไปคุยกับเขาเลย แม้ผมจะแอบสอดส่องเขาอยู่ห่างๆก็เถอะ
ถึงแม้ผมจะชอบเขาก็เหอะ แต่การจะให้บอกความจริงข้อนี้ให้เขารู้หรือไอ้ที่เรียกกันว่าสารภาพรักนั่นน่ะ ไม่ได้อยู่ในหัวผมหรอก ผมก็คนปกตินะ ผมย่อมกลัวการผิดหวังเป็นธรรมดา อีกทั้งยังเป็นการชอบผู้ชายด้วยกันแล้วเนี่ย จะมีผู้ชายสักกี่คนกันที่ยอมรับเรื่องนี้ได้
มาขึ้นปีสองอยู่ในยุคปัจจุบัน ผมพยายามป้วนเปี้ยนอยู่แถวๆสาขาเขาบ่อยๆ ผมไม่ยอมแพ้หรอก และความพยายาม(แบบบังเอิญ)ของผมก็ทำให้ผมได้คุยกับเขาคาบเลคเชอร์ปอศอ ผมถือโอกาสนี้เป็นการแนะนำตัวเองให้มีตัวตนอยู่ในสายตาของเขา
ผมยิ้มทักเขาบ่อยๆ แม้ว่าที่จะได้รับกลับมาเป็นแค่การพยักหน้าน้อยๆของเขาก็เหอะ ในตอนบ่ายวันพุธผมได้รับข้อความจากนันว่าแรมนั่งอยู่ที่ร้านกาแฟท่าน้ำคนเดียว และนั่นเป็นโอกาสของผมสินะ
ไม่รอช้า ผมเดินหาชื่อร้านกาแฟนั้นตามที่นันบอก แต่ใครจะไปคิดว่าฝนมันจะเสือกตกลงมาเล่า! ผมวิ่งหลบฝนจนมาเจอร้านกาแฟที่นันว่า และก็....เจอเขาจริงๆด้วย
ผมใช้ความหน้าด้านเข้ามาหาเขาทันทีที่เข้าถึงร้าน เขาสั่งโกโก้ร้อนให้ผม ให้ผมดูสมุดเสก็ตของเขาและภาพที่เขาวาดนั่นมันสวยเอามากๆ ผมพยายามหาเรื่องคุยกับเขาโดยยกเรื่องเรียนมาอ้าง ผมฟังเขาอธิบายเรื่องต้นไม้ตามที่เขาถนัด(ตามข้อมูลที่ได้มาจากนัน)จนผมเริ่มหมดมุกจะถามเขาเพื่อต่อบทสนทนาต่อแล้ว
แต่ผมไม่ยอมจบแค่นี้หรอก!!
ผมถามกึ่งบังคับให้เขาอยู่เป็นเพื่อนผมกินเค้ก และเมื่อผมถามเค้กจากเขา บลูเบอร์รี่ชีสเค้กเป็นชื่อเค้กชื่อแรกที่เขาเอ่ยออกมา นั่นทำให้ผมค่อนข้างมั่นใจว่าเขาต้องชอบมันแน่ๆ ผมเลือกบลูเบอร์รี่ชีสเค้กแบบไม่ลังเลพร้อมกับนมวนิลาอุ่นๆมาช่วยบรรเทาอาการหนาวของผมตอนนี้
เขาได้ยื่นเสื้อคลุมของเขามาให้
นั่นทำให้ผมเขิน....ไม่น้อยเลยทีเดียว
ผมบอกว่าคิดว่าเขาจีบผมไปอย่างหน้าด้านๆ เพราะอยากรู้ปฏิกิริยาของเขา แต่ผมก็ต้องใจแป้วเมื่อเขาทำแค่เม้มปากแล้วก้มหน้าหลบตาผม....
อ่า....ทำไมผมถึงคิดว่าเขาจะชอบผู้ชายกันล่ะ
แต่ผมก็ยังคงทักเขาอยู่เสมอ เพราะหวังจะใช้ความสนิทสนมที่มากขึ้นนี้เป็นตัวเชื่อมสัมพันธ์
โอกาสมาอีกครั้งเมื่อนันโทรมาบอกผมว่าอยู่ร้านเหล้าร้านเดียวกับพวกเปเปอร์ และแรมก็กำลังจะตามมาในไม่ช้า ผมไปที่ร้านนั้นแบบแทบไม่ต้องคิด(แม้จะแอบโกรธไอ้เป๊ปที่มันไม่ยอมชวนผมก็เหอะ)
แต่พอไปถึงนันกลับบอกว่าเขายังไม่มาแต่น่าจะมาในไม่ช้า นั่นทำให้ผมสลดอยู่พักหนึ่ง ผมโดนไอ้พวกเปเปอร์สั่งห้ามไม่ให้กินเหล้าอีกตลอดชีวิต(ใครมันจะทำได้!) เห็นพวกเพื่อนผมกินเหล้ากันสนุกสนานเฮฮาแล้วทิ้งผมแกร่วกับน้ำโค้กเนี่ย ผมยอมไม่ได้หรอก ผมพยายามแอบเติมเหล้าใส่แก้วตัวเองบ่อยๆ แม้มันจะไม่สำเร็จก็เถอะ เมื่อแอบเหลือบไปมองโต๊ะนันอีกครั้งก็พบว่าเขามาแล้ว! เขานั่งอยู่ข้างหลังผม ชิ...วิวไม่ดีเอาเสียเลย
ผมพยายามหันหน้าไปทางไอ้โคมที่อยู่ทางขวาของผมบ่อยๆ เพราะอยากจะแอบเหล่แรมน่ะ ดูเหมือนไอ้โคมจะรู้ว่าผมมีเจตนาอะไรเลยโดนผลักหัวบ่อยๆ(โคมกับเปเปอร์เป็นอีกสองคนที่รู้ว่าผมชอบแรมครับ) ผมพยายามหันไปมองแรมบ่อยๆพอๆกับพยายามรินเหล้าให้ตัวเอง และผมก็รินได้สำเร็จจนได้
ไม่มีใครรู้ว่าผมกินเหล้าจนกระทั่งผมเมานั่นแหละ วงแตกเลย ผมเคยเมากับไอ้พวกนี้อยู่ครั้งสองครั้งตอนอยู่ปีหนึ่ง พวกเพื่อนผมก็ช่วยดูผมนั่นแหละครับพร้อมกับให้คำปฏิญาณว่าจะไม่ดูแลผมอีกถ้าผมเมา ซึ่ง...ผมก็รู้ตัวนะว่าตอนตัวเองเมาเป็นไง แต่มันควบคุมไม่ได้(ก็เมานี่ครับ) แต่สาบานได้ว่าผมไม่คิดจะเมา ผมแค่อยากจิบแอลกอฮอล์เหมือนคนอื่นๆบ้างแค่นั้นเอง แต่ดูเหมือนผมจะใส่เหล้าเยอะไปหน่อยล่ะมั้ง...
เขาว่ากันว่าคนเมาจะมีอยู่สองประเภทใหญ่ๆ คือเมาแล้วจะเพิ่มนิสัยเดิมของตัวเองให้รุนแรงมากขึ้น กับเมาแล้วจะดึงอีกนิสัยของตัวเองออกมา
ผมเป็นประเภทอย่างหลังครับ ผมเฝ้าหาอ้อมกอดของใครๆอยู่เสมอเพราะตอนเด็กผมไม่เคยมีใครกอดผมแม้แต่แม่ผม ผมอยากมีใครให้อ้อนได้สักคนเพราะตอนเด็กผมไม่เคยมีใครให้อ้อน ผมร้องไห้ได้ตลอดเวลาตอนเมาเพราะในชีวิตจริงผมจะไม่ร้อง พูดง่ายๆก็คือตัวตนของผมอีกแบบต้องการความรัก ความดูแลเอาใจใส่ครับ ผลมันมาปรากฏตอนเมานี่แหละ และดูเหมือนเพื่อนๆผมจะรับสภาพนี้ไม่ได้สักเท่าไหร่(นั่นก็น่าน้อยใจนะครับ)
วงเหล้าโต๊ะผมแตกตื่นเมื่อเห็นสภาพผม ไม่นานนักไอ้เป๊ป(หรือเปปอร์)ก็กลับมาพร้อมกับแรม จริงๆผมตกใจมากเลยนะที่เห็นเขา ผมนึกสงสัยที่คนที่เป๊ปตามมาทำไมไม่ใช่นันที่เป็นเพื่อนของเขา(ภายหลังมารู้จากไอ้เป๊ปว่านันมันไว้ใจไม่ได้ครับ) เพื่อนเป๊ปและเพื่อนคนอื่นก็ผลักไล่ไสส่งผมให้ไปอยู่กับแรม ซึ่งพอผมปะทะเข้ากับอกเขาผมก็กอดหมับทันที(...)
แรมพาผมกลับคอนโดเขา...ล่ะมั้ง ผมกอดเขาไม่ปล่อยและการที่แรมไม่ได้ว่าอะไรที่ผมกอดเขานั่นทำให้ผมรู้สึกดี ไม่เหมือนไอ้พวกเพื่อนบ้าบอที่พยายามหลีกหนีไม่ยอมให้ผมกอด ผมควบคุมตัวเองตอนเมาไม่ได้หรอกครับแม้จะรู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไปก็ตาม ในช่วงระหว่างเมานั้นไม่มีหรอกนะความอายน่ะ
แรมดูแลผมดีมาก มากๆ มากถึงมากที่สุด แม้ผมจะดื้อ เอาแต่ใจหรืองอแงใส่เขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะโกรธผมเลย แม้แต่ตอนที่ผมทำแก้วเขาแตกเขาก็แค่อุ้มกึ่งลากผมไปไว้ในห้อง และกลับเข้ามาหาผมในห้องด้วยสีหน้าปกติ นั่นทำให้ผมได้ใจ
จนเผลอ...จูบเขาลงไป.......
เพราะตอนนั้นยังไม่มีสติจึงยังไม่ทันได้ฉุกคิดว่า ไม่ว่าใครก็ต้องมีขีดจำกัดความอดทนบ้างแหละ แรมก็เช่นกัน เขาผลักผมลงบนเตียงอย่างแรงด้วยความตกใจ สีหน้าของเขาในตอนนั้นทำให้ผมคิดว่าเขาคงเกลียดผมเข้าแล้วล่ะ...
นึกแล้วก็น้ำตาคลอขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
เขาเม้มปากเบือนหน้าหนีผมก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไป ผมทำอะไรไม่ถูก ผมไม่อยากถูกเขาเกลียดนี่ ผมพร่ำขอโทษเขาและขอร้องให้เขาเปิดประตูให้เพื่อที่จะได้ปรับความเข้าใจกัน ผมร้องไห้จนเสียงแหบพร่า แต่บานประตูก็ยังคงปิดสนิท นี่ผมทำอะไรลงไป! ผมกำลังทำลายความสัมพันธ์ดีๆของเขากับผมที่กว่าผมจะสร้างมันขึ้นมาได้
พระเจ้า...ได้โปรดช่วยย้อนเวลาให้ผมที
_____________________________________________________________
ติดนิยายเรื่องอื่นจนเกือบลืมเอานิยายตัวเองมาลง55555 (คนอ่าน : :z6: )
พาร์ทนี้เป็นความในใจของคิดค่ะ
ใครเดาว่าคิดชอบแรมนี่เดาถูกแล้วค่า ฮึ่ม....ไม่คิดว่าจะดูง่ายขนาดนั้น เล่นเอาเราช็อคนิดๆที่มีคนจับไต๋ได้55
เพราะอยากให้ทุกคนเห็นว่าคิดไม่ได้เลิศเลออย่างที่ใครว่ากัน
เขาก็เป็นมนุษย์มีจิตใจเหมือนกันไม่ได้คิดว่าตัวเองเลิศเลอ คิดแค่พยายามทำตัวให้เพอร์เฟ็คน่ะค่ะ
บนโลกนี้ไม่มีใครเพียบพร้อมสมบูรณ์แบบจริงๆหรอก
ที่วางคาแรคเตอร์ให้คิดก็ชอบแรมเพื่ออยากบอกแรมที่คิดว่าตัวเองเป็นคนธรรมดาอย่างเขาเองก็ถูกรักและสมหวังในรักได้เหมือนกัน แล้วแรมที่เอาแต่ดูถูกตัวเองตลอดจะรู้สึกอย่างไรเมื่อนางฟ้าของเขาเองก็ชอบเขาเช่นกันน่ะค่ะ
เอาใจช่วยคนเล่นของ(สูง)สุดๆ อิอิ
โมเม้นคู่นี้จะมุ้งมิ้ง เขินกันไปเขินกันมาตามประสาคนแอบชอบกัน :impress2:
อ่านพาร์ทความคิดนี้แล้ว มีความเห็นอย่างไรกันบ้างคะ :o8:
บอกเค้าหน่อยก็ดีนะตัว...
ปล.สังเกตดีๆสิสังเกตๆ เค้าแต่งยาวกว่าเดิมแล้วนะๆๆๆ ดูดีๆ5555555555555
_____________________________________
ตอบเม้นค่ะ :L2:
bulldog17 คิดงอแงสุดๆไปเลย...
warin ใช่เลยยย อุอุ
yisren. ม.6ก็สู้ๆนะคะ ใช้ชีวิตม.6ให้คุ้มค่า5555
PetitDragon พระเอกสุดๆ
kongxinya แรมเป็นคนดีเกินไปค่ะ 55//จริงๆมันก็ไม่ได้เลวร้ายนักหรอกค่ะแต่หวังมากกว่านี้ หุ ขอบคุณสำหรับกำลังใจมากๆนะคะ :กอด1: :กอด1:
KhunMay นั่นสิ สงสารคิดเนอะ T_T
Ra poo กรี๊ดดด ใจเย็นค่ะะะ อย่าทำร้ายคิดดด55555555555
tsundere ผนังบางเพราะความงอแงของคิดค่ะ จริงๆนะ อุอุ :o8: ตอน7มาแล้วค่าๆ
hoshinokoe แรมคงบันทึกเอาไว้เป็นตำนานของเขาเลยล่ะค่ะ 5555
pockypocky ฮือ..ทำไมทายถูกล่ะ 55555 มาต่อแล้วค่ะๆ
BeeRY สงสารทั้งคนเก็บและคนถูกเก็บเลยค่ะ อิอิ
AMINOKOONG ไม่ใช่แผนการแต่อย่างใดค่ะ แต่ทายถูกนะประโยคหลังน่ะ o13
mystery Y ไม่คิดว่าชื่อเรื่องจะน่าดึงดูดใจค่ะ55555555555 ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ//เอาพระเอกซื่อบื้ออย่างแรมมาถ่วงดุลอำนาจค่ะ 5555
Jthida นั่นสิ แม้แต่คนเขียนยังชอบรังแกแรมเลย(....)
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่ะ :L2: :L2:
____________________________________________________
-
ชอบก็บอกเค้าไปเลย :impress2:
ปล ข้างแรม ชื่อเพราะดี
-
ดีจังน้า แอบชอบเค้า แล้วเค้าก้แอบชอบเราด้วยเนี้ยะ
-
ส่งคสามคืบหน้าของสองคนนี้มาซะดี ๆ :oo1:
เปล่าหื่นนะเปล่าหื่น
-
อ่านพาร์ทนี้แล้วรู้สึกสงสารคิดนิดๆ :hao5:
โมเม้นท์แบบต่างคนต่างชอบกัน แต่ไม่มีใครบอกนี่ เป็นอะไรที่... :katai1:
บอกเถอะ บอกหน่อย ใจต้องกล้าแล้ว ตอนนี้!
ถ้าแรมไม่ใช่พวกซื่อบื้อนี่น่าจะรู้ตัวนะว่าคิดชอบ ทำไมชอบดูถูกตัวเองงี้ พลาดเลยเนี่ย
เราเป็นพวกชอบใครแล้วบอกค่ะ และไม่ค่อยสมหวัง เศร้าแปป
เวลาอ่านนิยายที่ตัวเอกชอบกันแต่ไม่กล้าบอกนี่มันจี๊ด
อ้ออยากรู้ว่าทำให้แรมไม่ค่อยดูแลตัวเองเลยน้า ผมยุ่ง แว่นหนา
ถ้าขนาดเคยมีแฟนสวยๆนี่ก็น่าจะดูดีพอสมควร
-
สงสารคิดนะ แต่คือ น้องคิดนู๋ลุยแล้วก็ลุยยาวเลยละกัน ท่าทางอีพี่แรมจะสุภาพบุรูษเกินไป :mew3:
พี่แรมครับ จูนสมองตัวเองนิดนึง ชอบก็บอกชอบไปเล้ยยยย :-[
-
ฮือออออมมมม
ตอนนี้ตัวเองแต่งยาวขึ้นจริงๆ แต่ทำไมมันเศร้าล่ะ! โฮววว!
สงสารน้องคิด คงนึกว่าแรมจะเกลียดตัวเอง
อันที่จริงแรมเขาพยายามข่มใจตัวเองไม่ให้กดหนูอยู่นะลูกกกก!
ต่างคนต่างชอบแต่ไม่บอกกันนี่มันคันปากจริงๆ 55555
-
บอกไปเลยหนูคิดเพราะอีตาแรมมันสุภาพบุรุษเกินไป บุกก่อนเลย
-
แรมนี่นึกว่ามาจากหน่วยความจำของคอมฯ
แต่น่าจะมาจากข้างแรม....เก๋มากค่ะ
ใจตรงกันแล้ว แอร๊ยยยยยยยยยยยย
แรมขาาาารีบปีนบันไดไปหาดอกฟ้าได้แล้ว
-
อย่าเครียดไปเด็กน้อยยยยยยคิด!!!!
แอบรักกันไปมา น่ารัด เอ้ย รักดีค่ะ อิๆ
-
ฮุฮิ ทายถูกด้วยยยยย :-[
เชียร์ให้แรมกล้าลุยสักที สงสารคิด :เฮ้อ:
คนเขียนลงไวมากเลย เพราะงั้นถึงสั้นก็ให้อภัย555 :mew3:
-
อดีตนู๋คิดช่างน่าสงสาร :hao5:
สรุปคู่นี้เค้าใจตรงกัน แต่ดันเป็นว่าต่างฝ่ายต่างไม่กล้าบอกซะนี่ :ling1:
คิดสงสัยหนูต้องรุกอีกหน่อยแล้วลูก เปิดเผยท่าทีหน่อยเป็นการทอดสะพายให้แรมปีนอีกนิด
เพราะถ้าไม่บอกอะไรเลยนี่แรมช่างซื่อ?ขนาดนี้กลัวคิดจะต้องรออีกนานเเน่เชียว :hao7:
ตอนนี้ยาวเชียวคนเขียนน่ารักที่สุด :mew1:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
:laugh: ตบเข่าฉาดใหญ่ นั่นไงละ ว่าแลัว คิดต้องชอบแรม
5555 จัดเลยลูกจัดเลย รอแรมไม่ทันการ ขึ้นคร่อมเองเลย
-
นึกว่าแรมคอมฯ แฮะ ที่ไหนได้...ข้างแรม ไฮโซนะยะ
คือความคิดแม่งโคตรซื่อบื้อกว่าแรมเยอะอ่ะ -0-
:katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
ไม่น่าเชื่อว่าคิดที่คนอื่นมองว่าเพอร์เฟคจะน่าสงสารขนาดนี้ แต่อย่ามัวแต่เขินกันไปอายกันมาล่ะรีบๆเข้า เรารออยู่ ฮ่ะๆ
-
คิดพยายามเข้า แรมมันขี้อาย+ซื่อบื้อนิดหน่อย ต้องรุกหนักๆ
-
แง้วววววววววววววววววววว :katai4:
คิดมีความหลังที่ไม่น่าจดจำผิดคาดแฮะ :katai1:
ส่วนแรม....อิฉันมั่นใจว่านางต้องหน้าตาดี
(รอเวลาเงาะถอดรูปนะก๊ะ) 555555555 :hao7:
ตอนสเปนี่แอบอยากเคาะกะโหลกคิด :z10:(อ้าว อินี่)
ฝากบอกนางทีอย่าเพิ่งคิดไปเอง
อยากตะโกนดังๆใส่หูคิด "พี่แรมเค้าชอบแกโว้ยยยยยย :angry2:"
-
-8-
‘รู้ว่าเสี่ยงก็คงต้องขอลอง รู้ว่าเหนื่อย ถ้าอยากได้ของที่อยู่สูง....’
....เสียงริงโทนไอ้นันดังขึ้นมา วันนี้เป็นวันจันทร์หลังจากตรวจแบบเสร็จ ในตอนนี้ผมกำลังอยู่ในร้านกาแฟประจำโดยมีไอ้นันพ่วงมาอยู่เป็นเพื่อนด้วย
“ฮัลโหล...”
“.....”
“อื้อ อยู่ๆ จะคุยมั้ย อ่ะ งั้นหรอ”
“.....”
“โอเคๆ อ่า....ก็ได้ อืม บาย”
ผมไม่รู้หรอกว่าปลายสายที่นันคุยอยู่จะเป็นใคร และไม่ได้ใส่ใจด้วย ผมก้มหน้าเสก็ตงานของผม(ที่เพิ่งถูกอ.สั่งแก้แบบมา)ไปเรื่อยๆ
“มึง....”
“...”
“ไอ้แรม”
“ครับ”
“มึงนี่น้า.....จะเล่าได้ยังว่ามันเกิดอะไรขึ้น วันนี้กูเห็นมึงพยายามเปลี่ยนเรื่องทุกทีที่กูถามถึง”
“มัน...ไม่มีอะไรหรอกครับ”
“เห็นกูโง่หรอ? ตอนนี้ไอ้ตู้กับไอ้โรลไม่อยู่แล้ว มึงเล่ามาเถอะ”
“จริงๆนันแค่อยากเสือกเรื่องของผมว่างั้น”
“ช่ายๆ ....ตลกละ ไอ้นี่ กูเห็นมึงดูไม่สบายใจหรอก แล้วมันจะเป็นเรื่องอะไรได้อีกนอกจากจะเป็นเรื่องของคิดของมึง”
“..ไม่ใช่หรอกครับ”
“แน้...มึงทำเป็นมีความลับแบบนี้กูยิ่งจิ้นน้า ว่าตอนนั้นมึงกับคิดจะต้อง...”
ตึง!
ผมก้มหน้าลงไปฟุบกับโต๊ะซ่อนหน้าของผมไว้ที่ตอนนี้ผมว่ามันต้องขึ้นสีแดงมากแน่ๆ ก็ยิ่งนันพูดมากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งนึกถึงเมื่อคืนวันศุกร์ เรื่องที่ผมดูแลคิดตอนเมา เรื่องที่เขา...........จูบ.........ผม
..............................................................
สำหรับเรื่องหลังจากนั้นหรอครับ พอเขาจนหมดสติไปผมก็ไปนอนที่โซฟาจนถึงเช้า ผมตื่นเร็วกว่าที่คิดคงเป็นเพราะมีเจ้าของดวงใจนอนอยู่ในห้องผมและนั่นทำให้ผมนอนไม่ค่อยหลับน่ะครับ(มันตื่นเต้น)
พอจัดแจงอาหารเช้าเสร็จแล้วผมก็แง้มประตูห้องนอนผมและก็พบว่าคิดก็ตื่นแล้ว... ผมเลยถือวิสาสะเข้าไปในห้อง แม้ว่าผมจะเขินสุดๆอยู่ก็ตาม
“ตื่นแล้วหรอครับ....เอาข้าวเช้ามั้ยครับ?”
“อ่ะ เอ่อ....ไม่เป็นไร เกรงใจ....เดี๋ยวก็กลับแล้ว”
“อ้ะ ม..ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ ผมทำเผื่อคิดไว้แล้ว...”
“....” เขาก้มหน้าเหมือนจมอยู่ในความคิดของตัวเองจนผมต้องเรียกเขาอีกรอบ
“....กินหน่อย...นะครับ”
“..................อ....อือ”
ผมเดินออกจากห้องไปเพื่อไปหยิบข้าวเช้าหรือก็คือข้าวต้มมาให้เขาพร้อมผ้าเย็น เพราะเห็นตาเขาบวมมากจากการที่เขาผ่านการร้องไห้มาตลอดทั้งคืน
“ผ้าเย็น...เอาไว้ประคบตาน่ะครับ จะได้หายบวม” ผมเห็นเขามองหน้าผมงงๆเลยอธิบายเขาไป จริงๆถ้าใช้น้ำแข็งประคบตาผมว่ามันจะเย็นเกินไปจนชาเอาได้ เพราะงั้นผ้าเย็นน่าจะช่วยบรรเทาได้มากกว่า
คิดนั่งก้มหน้าถือผ้าเย็นเอาไว้เงียบๆจนผมต้องเรียกเขา เขาสะดุ้งเล็กน้อยก่อนหันมายิ้มให้ผมบางๆและเริ่มทานข้าวไป
ผมว่าเขาแปลกไป...เขาดูเงียบๆ คงจะปวดหัวจากการเมาค้างล่ะมั้ง
“...โทรศัพท์เรา อยู่ไหนหรอ..?”
“อ้ะ ผมวางไว้บนโต๊ะ เดี๋ยวไปเอามาให้นะครับ” เมื่อคืนหลังจากที่คิดหลับ ผมก็หากางเกงที่เขาถอดทิ้งไว้จนเจอ ข้างในกระเป๋ากางเกงมีโทรศัพท์กับกระเป๋าของเขาอยู่ผมเลยถือวิสาสะนำมันออกมาไว้บนโต๊ะ ส่วนกางเกงกับเสื้อเขาผมก็พับไว้ข้างๆนั่นแหละครับ
“อ่ะ...ขอบคุณนะ” คิดว่าเมื่อผมยื่นมือถือของเขาให้
เขากดยิกๆอยู่พักนึงก่อนจะลงมือทานข้าวต่อ ผมเลยขอตัวออกไปนอกห้อง
ผมไม่รู้ว่าคิดจะจำเรื่องเมื่อคืนได้ไหม แต่ที่แน่ๆผมจำได้ทุกวินาทีและนั่นทำให้ผมเขินพอควรที่ต้องอยู่กับเขาสองต่อสองแบบนั้น(ไม่สิมันเขินเอามากๆ) หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้นคิดก็ขอกลับ เขาบอกว่าเพื่อนของเขาที่ชื่อเปเปอร์มารอรับแล้วซึ่งผมก็ไม่ว่าอะไรแม้จะเสียดายอยู่ลึกๆที่ไม่ได้อยู่กับเขาให้นานกว่านี้
……………………………………………………
และจากเหตุการณ์ที่เขาเมาทำให้ผมเสียสมาธิไปมากโข เพราะในระหว่างวันหยุดเสาร์อาทิตย์ที่ผมต้องทำงานส่งอ.ในวันจันทร์หากผมกลับนึกแต่เรื่องของเขา งานผมเลยออกมาแบบชุ่ยๆสิ้นดี(และก็ถูกอ.สั่งแก้แบบตามคาด)
“เฮ้ยๆ เป็นอะไรไปวะไอ้แรม”
“....” ผมยังคงฟุบซ่อนหน้าแดงๆตัวเองให้พ้นจากสายตาของนันอยู่ครับ
“............ไอ้แรม...กูจะบอกว่า...หน้ามึงแดงถึงหูแล้วน่ะ”
เฮือก!!
ผมสะดุ้งก่อนเงยหน้าขึ้นพร้อมเอามือปิดหู และนั่นทำให้นันเห็นหน้าของผมเต็มๆ
“.....”
“หึหึหึหึ ไอ้แรม....ถ้ากูไขปริศนาเรื่องของมึงกับคิดในห้องปิดตายเมื่อวันศุกร์ไม่ได้ อย่าหวังว่ากูจะปล่อยมึงกลับ”
ไอ้เหี้ย!!
“น่าๆ เป็นไงบ้างล่ะ ได้ลิ้มลองรสของของสูงดูน่ะ หืมม์”
ใครได้ลิ้มลองกัน!!
“แค่เห็นเฉยๆก็รู้แล้วว่าคิดขาว เป็นไงบ้างไอ้แรม...ขาวจริงๆอย่างที่กูคิดรึป่าววว?”
ผมอยากจะต่อยหน้าไอ้ขี้มโนนี่ซักที
“รู้สึกเป็นไงบ้างล่ะที่ได้กอดกับดอกฟ้าของมึงน่ะ...”
....
“เห...เขาบอกว่าคิดตอนเมาน่ะน่ารักสุดๆเลยไม่ใช่หรอ?”
“...น...หยะ หยุด...”
“หืมมม ว่าไงเพื่อนแรม น้ำขึ้นทั้งที ตักไปกี่ถังแล้วล่ะ?”
“นันหยุดพูดไปเลย!!!”
“...”
การที่ผมขึ้นเสียงใส่เขานั่นดูเป็นเรื่องประหลาดเอามากๆ เพราะผมไม่เคยขึ้นเสียงใส่ใคร และนั่นก็ทำให้นันชะงักไปพักนึง
“เอ้ะๆ เดี๋ยวนี้ขึ้นเสียงนะ ยิ่งมีพิรุธนา” นันยังคงยิ้มกรุ่มกริ่มให้ผม
“...”
“เฮ้อออ จริงจังนะไอ้แรม มึงจะบอกกูดีๆหรือจะให้กูถามคิด”
เฮือกกก!!!!!!!!
“อย...อย่ายุ่งกับคิดนะ”
“ค่า พ่อหมาวัด มึงก็บอกกูมาหน่อยจะเป็นไรไป เห็นงี้แต่กูเชี่ยวชาญเรื่องความรักนา และเพื่อนนันคนนี้อาจจะทำให้หมาวัดคู่ควรกับดอกฟ้าได้ก็เป็นได้”
ผมเชื่อว่าไอ้นันมันไม่ได้อยากรู้เรื่องของผมไปเพื่อจะช่วยผมหรอกครับ
“เฮ้ยๆ อย่าฟุบหน้าหนีดิวะ”
“.........ผม....”
“หือ”
ผมรู้ว่าหนีนันไม่พ้นอยู่แล้ว และถ้าผมไม่บอกเขาคงไปถามเอาจากคิดจริงๆผมเชื่อว่าเขากล้าทำแบบนั้น และผมไม่อยากเสี่ยง คงจะดีถ้านันถามคิดแล้วเขาจำไม่ได้...แต่ถ้าเขาจำได้ล่ะ!!
ชื่อของไอ้นันนี่มาจากโคนันรึเปล่าเนี่ย นี่ก็ซักผมจังอ้ะ!
ผมเริ่มเล่าเรื่องราวให้นันฟังทั้งๆที่ยังฟุบหน้าอยู่นั่นแหละ.....แน่นอนว่าไม่เจาะรายละเอียดและไม่พูดถึงตอนเขาจูบผมด้วย! ผมแค่เล่าคร่าวๆน่ะครับ
“....ทำไมไม่ปล้ำแม่งเลยวะ”
“อ..อะไรนะ!!” ผมเงยหน้าทันทีที่ได้ยินนันพูดประโยคนี้
“โฮ่ เป้าหมายมึงอยู่ตรงหน้าสภาพพร้อมให้ปล้ำสุดๆ มึงปล่อยไปได้ไงวะ”
“นั่นมัน...ฉวยโอกาสนะ!”
“ก็เขาเปิดโอกาสให้มึง”
“แต่นั่นก็ไม่ควรทำ”
“คนปกติเขาทำไปแล้ว”
“งั้นผมยอมไม่ปกติ”
“ไม่ต้องบอกกูก็รู้สัส โอกาสดีๆอย่างนี้มึงคิดว่ามึงจะได้เจออีกกี่ครั้งกัน”
“...ผมไม่สนหรอก ถ้าคิดไม่อยากทำผมจะไมทำ”
“แล้วมึงรู้ได้ง-.....” นันเหมือนจะพูดอะไรแต่เขาก็เงียบไปก่อนจะพูดอีกประโยคออกมา
“เฮ้อออ เสียดายแทนมึงจริงๆ”
เอาเถอะครับ ผมก็เหนื่อยจะเถียงนันแล้วเหมือนกัน
“...ยังไงถ้าเจอคิดอีกก็เป็นฝ่ายทักเขาไปบ้างละกัน”
“ทำไมหรอครับ”
“เอ๊า...ก็ จะได้กระชับสัมพันธ์มากขึ้นไง มึงเอาแต่ให้เขาทักฝ่ายเดียวมันใช่ได้ที่ไหน ไหนๆตอนนี้ก็สนิทกันมากขึ้นละ ตอนเขาเมามึงก็ช่วยดูแลด้วย ทักนิดทักหน่อยจะเป็นไร”
“....”
“นี่กูพูดจริงๆนะ มึงไม่สงสารคิดหรอที่เขาทักมึงก่อนเป็นฝ่ายเดียวเนี่ย”
“ผมว่านันพูดมากเกินประเด็นน่ะ” ผมคิดอย่างนั้นจริงๆนะ คนอย่างนันไม่มาเสียเวลาอธิบายอะไรยาวๆหรอก
“อะไรเล่า ก็มึงถามว่าทำไมกูก็ต้องอธิบายให้กระจ่างสิ กูพูดมากก็ผิดอีก เออ ใช่ซิ้”
ผมยังคงจ้องนันไม่วางตา เขาผิดปกติ แม้ว่าผมจะคบเป็นเพื่อนกับเขาได้เพียงปีเดียวก็ตามแต่นั่นก็ทำให้ผมรับรู้ได้ว่านันกำลังมีพิรุธ
“เออ กูไม่พูดแล้วก็ได้ แดกลาเต้ให้อิ่มนะ กูไปละบาย”
นันว่าพลางลุกขึ้นไปจ่ายเงินก่อนออกจากร้านไป...
นันมีพิรุธ!!!!
_______________________________________________________
เป็นตอนชิลๆ ไม่ค่อยมีอะไรเพื่อให้แรมพักหายใจค่ะ555
จริงๆแล้วนันเป็นกุญแจสำคัญของเรื่องเหมือนกันนะ
ใครจะรุกใครก่อนต้องตามค่า 555 (โฆษณาแอบแฝง)
//คอมเม้นเม้นถึง100เม้นด้วยอ่ะ เค้าดีใจ :hao5:
ปล.ตอนนี้กลับมาสั้นอีกแล้ว กร๊ากกกกกกกกกกกก
_____________________________________________
ตอบคอมเม้นค่ะ :mew1:
PetitDragon เราก็ชอบชื่อแรมเหมือนกันค่ะ(อ้าว 555555)
Jthida นั่นสิเนอะ ทำไมหาไม่เจอง่ายๆในชีวิตจริงสักที :hao5:
tsundere ส่งมาแล้ววว แบบไม่คืบหน้าค่ะ 555555555555555555555555
Ra poo ใช่ค่ะ ถ้าแรมไม่บื้อป่านนี้รู้ไปนานละ555 //อย่าได้แคร์ค่ะ สักวันต้องเจอคนของเรา ฮึบๆ :กอด1:
route rover คิดจะกล้าลุยมั้ยน้ออออ อิอิ
michiri.sama คนแต่งก็อยากทึ้งหัวตัวเองเหมือนกัน5555 แบบโอ้ยยย เมื่อไรมันจะรักกัน :z1:
iamnan หวังว่าคิดจะกล้าบอกเหมือนกันนะคะ อิอิ
bulldog17 แรมจะกล้าปืนขึ้นไปมั้ยน้อออออ
hoshinokoe คิดเป็นคนคิดมากค่ะ โถ้วว
pockypocky แรมมันจะกล้าลุยมั้ยนั่น 555555 //เค้าว่างค่ะ แต่ตอนนี้สั้นก็ไม่ว่าเค้าเนอะๆ ก๊ากก :z1:
kongxinya ใจตรงกันแต่ไม่มีใครรู้ซะงั้น คิดจะกล้ารุกมั้ยนะ คิคิ
boong086 กรี๊ดด...รู้ไต๋เค้าอ่า //ใจเย็นๆคิดอย่าเพิ่งขึ้นคร่อม ค่อยๆเป็นค่อยๆไปก่อนลูก ลงมาลูกลงมาาาา55555
yisren. คิดเป็นคนคิดมากค่ะ ฮืออออ :hao5:
mystery Y ไม่มีใครเพอร์เฟ็คค่ะ ^^ มาต่อแล้วค่าๆ
sang som คิดจะกล้ามั้ยน้ออ
junjou แรมเป็นเงาะป่าจริงๆรึเปล่าต้องรอดูค่ะ อิอิอิ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่ะ :L2:
______________________________________________
-
เรื่องนี้น่ารัก คิดน่ารัก :-)
-
ไอ้แรม ทำไมบื้ออย่างนี้ พี่
-
โคนัน จัดให้สักทีดิ้ ไอ้สองคนนี้เล่นซื่อ-บื้อ (คิดมาก555) ทั้งคู่เลย แรมแม่งงงง ถ้าไม่มีคิดนะ ฉันจะคิดว่าแรมเป็นเคะ :heaven :katai3:
-
:katai4: ถ้าแรมจะจับพิรุทนันได้
แล้วทำไมจับพิรุทคิดไม่ได้ยะ
-
แรมสู้ๆ รุกบ้างไรบ้างงิๆ จริงๆก็ชอบให้คิดรุกและอ้อนนะ น่ารักดี หึๆ -..- อุ๊บ หลดความหื่นออกมาและ 55555
ไปลีกว่า รอตอนหน้านะคะ
-
แหม....ต้องให้คิดวางยาจับขึงพืดกับเตียงแล้วลุยเองเลยมั้ยแรม o18
-
แรมมมมมมมม นายนี่มันดีเกินไปจริงๆ
จนสงสารคิดเลยเรา
-
นันจัดการวางแผนด่วนๆ ถ้าปล่อยสองคนนั้นให้จีบกันเองดูท่าจะแห้วแน่ดูจากรูปการณ์แล้ว :katai1:
:L2: :pig4: :กอด1: :pig4:
-
ไม่คืบหน้าอีกแล้วข๊าาาา ต่างฝ่ายต่างคิดไปเอง :hao5:แหน้ นันทำไมเธอต้องใช้ริงโทน เล่นของสูง จ๊ะ
มีเลศนัยไรเปล่าเอ่ย
-
ไม่คืบหน้าอีกแล้วข๊าาาา เพราะมันสั้นน่ะเอง\\ถูกโบก :hao5:
แหน้ นันทำไมเธอต้องใช้ริงโทน"เล่นของสูง"ล่ะจ๊ะ
-
คนเขียนยาวได้ตอนเดียวตอนนี้มาสั้นอีกแล้ว 555
แต่ไม่เป็นไรค่ะ มาถี่หน่อย ให้อภัยๆ
โคนันของเราอาจจะรู้ว่าคิดเองก็ชอบแรมก็เป็นได้!
บอกกันไปเถอะค่ะ บอกกันไปเถอะะะะ *กรีดร้อง*
-
คิดเริ่มก่อนแน่
พระเอกอย่างข้างแรมไม่มีทางหรอก
:katai1:
-
นายแรม กล้าๆหน่อยยยยย คิดลงทุนขนาดนี้แล้วนะ
-
นั่นสินะ ต้องรอดูว่าใครจะรุกก่อน>//<
เค้าอยากให้แรมใจกล้าๆไปจีบคิดอ่ะ
โถ่ อ่านตอนความคิดแล้วสงสารคิดจับใจ
:hao5:
-
มาต่อเร็วๆ น้าาาาาาาาาาา
เรื่องนี้น่ารักมากเลยยยยยยยยย ♥
-
โอ้ยยยยอยากจิตบกระบาลแรมไปทำท่าทางแบบนั้นตอนเช้าหนูคิดก็คิดว่าแกรังเกียจสิฟ่ะ จับปล้ำเลยคิดให้นันวางยาไปเลย 555
-
แรมเป็นผู้ชายใจดี ดูอบอุ่นละมุนมากอะ อยากให้ใจกล้าๆเข้าไปจีบ แต่คิดไปคิดมาตอนนี้ก็มุ้งมื้งดีนะ
อ่านแล้วรู้สึกดีกับอารมณ์ของคนแอบรักที่ไม่ได้หวังอะไร ขอแคีได้มองก็พอ
-
เมื่อไหร่พ่อพระเอกของเราจะถอดรูปสักทีน้า~
-
ทำไมตอนนี้มันสั้นล่ะ รอตอนต่อไป
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มาต่อด่วนเลยค่าาาาาา
อยากรู้ตอนต่อไปแล้วววววว><
-
คิดทำขนาดนี้แล้ว แรมยังไม่รู้ตัวอีก
-
-9-
วันต่อมาและต่อๆมาผมยังคงไปเรียนตามปกติครับ ถึงแม้ความเขินจะยังคงอยู่กับผมไม่หายไปและทำให้ผมไม่ค่อยกล้ามองหน้าเขาตรงๆก็ตาม ผมก็อยากแอบส่องเขาอยู่ดี แต่ทำไมกันนะ ทั้งๆที่ผมมาดักรอทุกจุดที่คิดชอบมานั่งเล่นบ่อยๆแล้วนี่ แต่ผมกลับไม่เห็นหน้าเขาเลยจนผ่านมาอาทิตย์นึงแล้วครับ ผมเห็นเขาแค่ชั่วโมงปอศอเท่านั้นเองแต่เขาก็นั่งห่างออกไปจากผมมากแม้ว่าจะเลิกคาบแล้วเขาก็ไม่หันมาทักผมอย่างทุกที หรือว่าเขาจะไม่สบาย มีอะไรเกิดขึ้นกับเขารึเปล่านะ อะไรทำให้เขาเปลี่ยนไปขนาดนี้ นั่นเป็นคำถามอยู่ในหัวผมตลอดมา
เขาทำเหมือนมีเรื่องทุกข์ใจอยู่ อ่า...ผมอยากเป็นคนที่เขาสามารถนั่งปรับทุกข์ให้ฟังจัง นี่ผมคิดอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้อีกแล้วสินะ
ผมคิดไปเรื่อยเปื่อยก่อนจะเดินออกมาจากที่พักพร้อมกับงานโทรมๆที่ต้องนำไปเสนออาจารย์(เพื่อให้โดนแก้แบบไปเรื่อยๆ) ผมมาถึงคณะก่อนเวลาที่ผมคิดไว้ ผมจัดการนำงานเน่าๆของผมไปไว้บนสตูดิโอก่อนเดินลงมาเพราะไม่มีใครอยู่ และนั่น...
ทำให้ผมเจอคิด!
เขานั่งอยู่ในม้าหินอ่อนที่ทางคณะจัดไว้ อ่า...ผมอยากเดินเข้าไปทักเขาได้อย่างที่เขาทำกับผมบ้างจัง ทำไมผมรู้สึกปอดแหกขนาดนี้นะ ด้วยความขลาดผมเลยแอบสังเกตเขาอยู่ห่างๆเหมือนเดิม คิดนั่งเหม่อไปเรื่อยเปื่อย ดูเขาใจลอยๆ อ่า..คิดครับ มีอะไรปรึกษาผมได้ตลอดนะ ฮือออ ทำไมผมไม่กล้าพูดไปนะ
“เฮ้ยไอ้แรม! มาทำไรตรงนี้วะ!”
เฮือก!!
ผมสะดุ้งเสียงตะโกนเรียกของพี่กวาง พูดเบาๆก็ได้นี่ครับทำไมต้องตะโกนด้วยผมตกใจนะ และนั่น...จะทำให้คิดรู้ตัวด้วย!!
“อ่ะ เอ่อ....เดินเล่นครับ รอเวลาขึ้นสตู...”
“อ่ะหรอ เห็นซุ่มๆนึกว่าหาอะไรอยู่”
“ป...เปล่าครับพี่...แล้วพี่มาทำอะไรหรอครับ”
“มีเรียนตัวคณะอ่ะ เออ ไปก่อนละ”
ผมตอบรับพี่กวางไปก่อนจะหันไปหาดวงใจของผม เราสบตากัน.... และนั่นทำให้คิดสะดุ้งก่อนจะลุกขึ้นพรวดแล้วเดินจ้ำออกไป
เอ้ะ!? อ้าว!? เขาไม่ทักผมอย่างทุกทีอ่ะ แต่ช่วงนี้เขาก็ดูแปลกๆอยู่แล้ว แต่การที่เขาเห็นผมแล้วไม่ทักนั่นทำให้ผมใจแป้วหน่อยๆ...
ไม่สิ ใจแป้วมากๆเลยล่ะ!!
การที่เขาทักผมอยู่บ่อยๆนั่นแทบจะเป็นกิจวัตรไปแล้วล่ะครับ และการที่จู่ๆเขาก็เลิกสนใจผมซะงั้นมันทำให้หดหู่ได้ขนาดหนักไม่น้อย ยิ่งเขาเป็นคนที่ผมรักสุดๆแล้วด้วย นี่เรียกว่าโดนเมินรึเปล่านะ? แต่ดูจากท่าทางของคิดแล้วผู้รู้สึกได้ว่าเขากำลังแปลกไป เหมือนเขาจะครุ่นคิดอะไรอยู่สีหน้าดูเครียดๆ เพราะงั้น ผมจะถือว่าไม่เป็นไรละกัน คนเราจะให้ยิ้มแย้มตลอดไปคงไม่ได้สินะครับ
...
ผมเดินออกจากสตูดิโอหลังตรวจแบบเสร็จด้วยความรู้สึกหมดสิ้นหนทางหดหู่สิ้นหวังและสิ้นสติ ต้นเหตุเพราะการตรวจแบบกับอ.ทุกวันจันทร์-พุธ-ศุกร์ นอกจากผมจะโดนอ.แก้แบบแล้วแก้แบบอีก คอมเม้นของอ.แต่ละครั้งนี่ก็บาดใจเจ็บปวดไม่แพ้กันเลย แต่ดีหน่อยที่ครั้งนี้ผมไม่โดนแก้แบบ แต่โดนด่ายับซะอยากล้มแบบตัวเอง ผมคิดว่าพวกคุณคงรู้เหตุผลที่คณะผมมีชื่อเรื่องการกินเหล้าต่างน้ำแล้วใช่ไหมครับ ก็งานทั้งหนักทั้งเครียดขนาดนี้....
ข้ออ้างน่ะครับ....จริงๆกินเหล้าเพราะอยากผ่อนคลายก็เป็นส่วนหนึ่ง แต่เอาความจริงคืออยากแดกกันมากกว่าครับ วิธีการแก้เครียดไม่จำเป็นต้องมีแอลกอฮอล์เสมอไปหรอกครับ
ผมจึงเลือกที่จะไปเดินผ่อนคลายที่ไหนซักที่แทน ซึ่งส่วนใหญ่มักจะเป็นร้านกาแฟท่าน้ำนั่นแหละครับ ไอ้ตู้กับไอ้โรลตรวจแบบเสร็จแล้วเลยกลับไปก่อน ส่วนไอ้นันยังตรวจไม่เสร็จครับและผมก็ไม่คิดจะรอมันหรอก มันกวนตีน
“อ้ะ แรมมาพอดี ช่วยกูหน่อยดิ” เสียงของเบลล์ เพื่อนร่วมรุ่นสาขาเดียวกับผมเรียกไว้
“ช่วยอะไรหรอ?”
“ก็เนี่ย อ.สันต์เค้าวานให้ไปช่วยยกเอกสารหน่อยอ่ะ ดูท่าจะเยอะ แกเลยบอกให้พาผู้ชายไปช่วยยกด้วย”
“อ่อ ได้ครับๆ”
ผมตอบเบลล์ไปก่อนเจ้าตัวจะพาผมไปยังห้องพักอ. เธอหยิบเอกสารมาให้ผมตั้งหนึ่งก่อนที่เธอจะขนไปอีกตั้งนึงแล้วเดินออกจากห้องไป....ผู้หญิงคณะผมนี่เรื่องถึกไม่แพ้คณะไหนแน่ครับ เบลล์เดินตรงไปยังทางเดินไปสตูดิโออีกครั้ง แม้ผมจะไม่รู้ว่าเบลล์ต้องการให้ผมยกเอกสารพวกนี้ไปที่ไหนก็เถอะ แต่ผมก็ยอมเดินตามเธอไปต้อยๆอยู่ดี
สตูดิโอ 201 สตูดิโอของสาขาสถาปัตย์หลัก!!
ตกใจแทบช็อคแหน่ะครับเมื่อรู้ว่าต้องเข้าไปในสตูดิโอนี้ ก็..ที่นี่เป็นที่ๆคิดเรียนนี่นา แต่ผมว่าเขาคงกลับไปแล้วมั้ง คงไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอก นี่ก็เย็นมากแล้วซะด้วย....
…
ความบังเอิญมีจริงครับ.......
ผมเห็นคิดนั่งรอตรวจแบบกับอ.ท่าหนึ่งอยู่ คิดยังไม่สังเกตเห็นผม(หรือเขาตั้งใจไม่สังเกตกันนะ) ผมเดินตามเบลล์ไปหาอ.อีกท่านหนึ่งก่อนนำเอกสารวางลงที่โต๊ะ เหมือนว่างานผมจะจบแล้วล่ะครับแต่อ.คนนี้(ที่ผมไม่รู้จักชื่อ)วานให้ผมนำเอกสารเหล่านี้ไปแจกให้อ.แต่ละกลุ่มในสตูนี้ ซึ่งเบลล์....ชิ่งกลับไปตอนไหนก็ไม่รู้แล้วครับ
ผมเลยต้องทำตามคำร้องขอของอ.คนเดียวอย่างช่วยไม่ได้ สงสัยว่านี่คงเป็นเอกสารประกอบการสอนของถาปัตย์หลักน่ะครับ เขาคงอยากให้อ.ได้รู้ก่อนสินะถึงให้นำมาแจก ส่วนนักศึกษาคงต้องมาหยิบกันเอาเองตามระเบียบ
สถาปัตย์หลักเองก็มีการตรวจแบบไม่ต่างจากสาขาผมครับ และการตรวจแบบนั้นจะแบ่งนักศึกษาเป็นกลุ่มๆตามอ.ประจำสตูที่มีประมาณ9คน ซึ่งหน้าที่ผมตอนนี้ก็คือแจกเอกสารให้อ.ทั้ง9คนในสตูนี้ครับ...และก็ใช่ ผมต้องนำเอกสารไปแจกให้อ.ที่อยู่ประจำกลุ่มคิดด้วย
“ผมว่าตรงนี้มันยังใช้ไม่ได้ มันสื่อความหมายตรงไป น่าจะลองลดทอนความหมายมันลงมาหน่อยนะ มันดู....”
“เอ่อ...อาจารย์ครับ”
“อ่า แต่ผมว่าในจุดนี้น่าสนใจนะ ใช้หน้าต่างเป็นลูกเล่นนับว่าดีทีเดียว ลองปรับดีไซน์ให้มันหน่อยน่าจะโอเคกว่านี้นะ”
“อาจารย์ครับ”
“ตรงนี้นี่ผมไม่แน่ใจว่าโครงสร้างมันจะรับน้ำหนักได้มั้ย โอ้ะ มีอะไรหรือครับ?”
“คือ....รบกวนรับเอกสารหน่อยนะครับ”
“อ้อๆ ขอบใจๆ หือ....อยู่สาขาไหนล่ะ ไม่คุ้นหน้าเลย”
“....ภูมิครับ”
“อ้อ หรอๆ ไอ้ภาสสบายดีมั้ยล่ะ” ท่านคงหมายถึงอ.ประภาสที่สอนอยู่สาขาผมน่ะครับ
“สบายดีครับ..”
“เออ ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นหน้ามันเลย ฝากบอกมันหน่อยล่ะว่าหัดเข้าห้องพักอ.ซะบ้าง คนเขาจะลืมเอา ฮ่าๆๆๆ”
“เอ่อ ครับ..”
อย่าแปลกใจเลย อ.คณะผมพูดจาเป็นกันเองแบบสุดๆอย่างนี้แทบทุกคนแหละครับ อ.ท่านนี้(ผมไม่รู้จักชื่อ ขอโทษนะครับ)หันกลับไปคอมเม้นงานต่อ ผมเองก็หมดหน้าที่แล้วด้วยเพราะอ.เป็นคนสุดท้ายที่ผมแจกเอกสาร เพราะอ.ประจำกลุ่มของคิดน่ะครับทำให้ผมตื่นเต้นไม่กล้าเข้าไปหาเป็นคนแรกๆ
ผมแอบเหลือบมองคิดก่อนไป
อ่ะ.... ถ้าผมไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองดูเหมือนว่าคิดจะมองผมก่อนหน้านี้แล้ว พอผมหันไปสบตากับเขา เขาก็หันหน้าหนีผมแทบจะทันที
...
“เป็นไงล่ะ ได้ทักบ้างยัง?”
“...ยังครับ”
“บร้ะ ก็บอกให้ทักๆ ก็ไม่ทำวุ้ย”
ผมในตอนนี้นั่งกินข้าวในห้างแห่งหนึ่งกับไอ้นันครับ นับว่าเป็นดวงซวยของผมจริงๆที่พอออกมาจากสตูดิโอของสถาปัตย์หลักแล้วมาเจอกับมันที่ตรวจแบบเสร็จพอดีเนี่ย กะว่าจะทิ้งให้อยู่คนเดียวแล้วเชียว....
“โอกาสมีให้มึงทักก็เยอะนา ทักๆไปหน่อยจะเป็นไร เอาแต่หลบหน้าหลบตากันไปทำไม”
“....”
“เขาก็ทักมึงก่อนตั้งหลายครั้งทำไมมึงไม่..”
“นันครับ”
“เหอ...อะไร?”
“ไปรู้อะไรมาครับ” ผมโจมตีใส่เขาซึ่งๆหน้าหลังจากที่เห็นว่านันทำตัวแปลกไป เขาไม่เคยยุยงเรื่องผมกับคิดมากขนาดนี้ นอกเสียจากว่าเขาไปรู้อะไรมา
“..เปล่านี่ กูแค่เห็นว่า..มึงควร..จะ”
“ควรจะอะไรครับ”
“เอ่อ....ควรจะ...อย่าทำหน้าอย่างนั้นดิวะไอ่แรม กูสยองนะเว้ย จ้องกูซะอยากจะฆ่ากูขนาดนี้ มึงเป็นสมุนแจ๊คเดอะริปเปอร์หรือไงวะ...”
“นันครับ อย่าเปลี่ยนเรื่อง”
“บ้ะ..”
“นันครับ..” ผมกดเสียงให้ต่ำลง
“เอ่อ...”
“นัน...”
“...อ่ะ เออๆ เอาตรงๆนะ.........................กูไม่ได้ไปรู้อะไรมาหรอก”
.............
..............
“.....”
“จ..จริงๆนะเว้ยยยย กูแค่อยากให้มึงเป็นฝ่ายทักเขาก่อนดูบ้างแค่นั้นเอง”
“...”
“ง่า.........ไอ้แรม......เชื่อกูเด้....”
“...ครับๆ งั้นมื้อนี้จ่ายใครจ่ายมันนะครับ..”
“เอ้ะ.....ก็ปกติ...”
“ทีแรกผมว่าจะเลี้ยงน่ะครับ แต่อารมณ์ไม่ค่อยดี จ่ายใครจ่ายมันตามปกติละกันนะครับ”
“ไอ้เหี้ยยย อย่าเล่นงี้ดิวะ!!!”
“นันเริ่มก่อนนะครับ” ใครจะไม่อยากให้เลี้ยงบ้างล่ะครับ ก็ร้านที่ผมนั่งกินอยู่นี่มีชื่อว่าร้านฟูจิครับ แน่นอนอาหารค่อนข้างมีราคาสูงเลยทีเดียว และนิสัยของนันนั้นทำไมผมจะไม่รู้ล่ะครับว่ามันขี้เหนียวจะตาย
“มึง....อย่า...มาใช้มุกนี้กับกูนะ!!!”
“....”
“ไอ้เหี้ย ไอ้เหี้ยเอ้ย มึงมันเหี้ยยยยย ต่อจากฟูจิเลี้ยงเซตโต้กูด้วย!”
“...ยอมออกให้ครึ่งหนึ่งละกันครับ เซตโต้น่ะ”
“......ฮึ่ยยย”
“ทีนี้เล่ามาได้รึยังครับ”
“เฮ้อออ... มึงนี่แม่ง เห็นเงียบๆติ๋มๆที่ไหนได้ แม่งร้ายกาจ..”
“นันครับ”
“เออๆ รู้แล้ว กู...กูแค่รู้มาว่าคิดเครียดเรื่องมึงนิดหน่อยน่ะ”
“เครียดเรื่องผม? ทำไมล่ะครับ?”
“เออ กูไม่รู้หรอก กูรู้แค่นี้แหละ...เออๆ ก็ได้วะ อย่ามองกูแบบนั้นสัส กูกลัว ก็...กูได้ยินมาว่าคิดมันกลัวๆมึงหลังจากที่มึงดูแลมันตอนมันเมาอ่ะ ทีนี้มันเลยไม่กล้าทักมึงไง...”
“กลัวผม...ทำไมล่ะครับ?”
“........ก็.......จะว่าไงดีวะ....กูไม่รู้หรอกนะว่าคิดมันไปทำอะไรให้มึงบ้างตอนมันเมา แต่คิดเขา...จำได้หมดแหละ...”
สตั๊นท์เลยครับ.................
“เออ ก็เท่านี้แหละ เท่าที่รู้มันคงไม่ได้เมาน่ารักซักเท่าไหร่ใช่มั้ย คงป่วนน่าดูแล้วมาให้มึงดูแลมัน มันก็คงเกรงใจล่ะมั้ง”
“...”
“กูถึงบอกให้มึงทักเขาบ้างไง เพราะคิดคงจะเกรงมึงไปอีกนานเลย”
“....อย่างนั้น...หรอครับ....”
“เออ กูพูดหมดแล้วจริงๆ เชื่อกูเหอะ”
“ผม.....”
“หือ?”
“ผม..จะเป็นฝ่ายลองทักเขาก่อนดูบ้างครับ”
ถ้านั่นอาจจะทำให้คิดหายกังวลได้ขึ้นมาบ้างล่ะก็...
________________________________________
ยังคงมั่นคงในความสั้นค่ะ 5555555555555555555555 //วิ่งหลบรองเท้าอย่างคล่องแคล่ว..
ค่อยๆขยับเข้าไปทีละนิด
ดูเหมือนว่าคิดเองก็ไม่กล้ารุกซะงั้น แล้วแรมจะเป็นฝ่านรุกก่อนได้ไหมนะ
ความรักของสองคนนี้ค่อยๆคืบคลานอย่างเชื่องช้ามากจนบางทีก็อยากทึ้งหัวตัวเอง :katai1:
การแต่งให้แรมโง่บริสุทธิ์นี่ปวดหัวจริงๆค่ะ :hao5:
รออีกนิดนะ เดี๋ยวเขาจะรักกันแล้ว :o8:
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่า
_______________________________________________-
ตอบเม้นค่ะ :3123:
Ploy-ha แง้งง นานๆทีจะมีคนชมคิด 555555 :man1:
fanglest นั่นสินะ ทำไมแรมบื้อจังงงง
yisren. แรมไม่มีออร่าความเป็นพระเอกก็จริง แต่แรมยืนยันในความเป็นเกย์รุกนะคะ! 55555555
boong086 แรมบื้อค่ะ(...)
hoshinokoe แรมเริ่มจะรุกบ้างแล้วค่ะ อุอุ ตอนใหม่มาแล้วค่า
bulldog17 กรี๊ดดดด ใจเย็นน้า อย่างคิดนี่จับวางยาอย่างเดียวค่ะ(..............)
fuku ดีและบื้อเกินไป สงสารนายเอกของเราจริงๆ :hao5:
kongxinya นันจะช่วยอะไรบ้างต้องคอยดูค่ะ หุหุ
tsundere ตอนนี้ก็ยังคงไม่คืบหน้าค่ะ55555555 ( :z6: orz) นันใช้ริงโทงเพื่อกระตุ้นแรมค่ะ (แต่แรมบื้อ...ไม่รู้เรื่อง) ไม่มีอะไรในก่อไผ่ค่ะ555 //ความสั้นของนิยายเป็นจุดขายค่ะ ....
michiri.sama เรากลัวคนอ่านจะเบื่อเวลาอ่านตัวหนังสือเยอะๆค่ะ เลยรณรงค์ใช้ตัวหนังสือน้อยๆ(....)5555555 //นันรู้ว่าทั้งคิดและแรมชอบกันค่ะ สังเกตในพาร์ทของคิดดีๆนะคะ เขียนบอกไว้แล้วงือ..
PetitDragon จริงรึเปล่าเน้อออ
sang som ใช่ๆ กล้าๆหน่อยยยยย
KhunMay แรมจะเริ่มรุกละค่ะ...
QueenPedGabGab มาต่อแล้วค่ะะะ ขอบคุณมากนะคะะะ :-[
iamnan เดี๋ยวรอนันสั่งยาแปปค่ะ(......)
dekzappp ฮืออออ เป็นคอมเม้นที่เข้าใจหัวอกแรมอย่างจริงจังงง
mystery Y อีกไม่ใกล้ไม่ไกลนี้ค่ะ คริคริ
Jthida ความสั้นเป็นจุดขายของนิยายเราค่ะ55555555555555555555
warin :กอด1: :กอด1: :กอด1:
Fellina มาต่อแล้วค่าาาาา
bun แรมบื้อ ต้องทำใจหน่อยค่ะ 5555
__________________________________________________
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่ะ :L1:
-
บอกได้คำเดียวว่า แรมสู้ๆ :a2:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
รอตอนต่อไป
-
อิชั้นว่าแรมก็ใช่จะใสเกินนะ.....นันยืนยัน กร๊ากกกกก
-
เกรงใจกันไปกันมาอยู่นั่น ทำอะไรซักอย่างเถอะพ่อคุณ!
-
ไอ้บื้อ แรมมมมม
แรม
ทำไม ไม่แสดงอาการว่าชอบอะไรเลยนะ
น่าหนักใจแทน คิด
เฮ่อ
:เฮ้อ:
-
นันนี่พูดได้เนียนโคตร เจ้าพ่อแถ แต่ตอนนี้แรมซื่อแอบโหดแฮะ น่ารักอ๊าาา
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด เขาจะเมะ เอ้ย รุกกันแล้ว :katai2-1:
แต่แหม เขียนให้แรมทักคิดอีกนิสสสสสสนึงบ้างอะไรบ้างก็ได้นะคะ :hao5:
(แต่ถ้าจะให้ดีกดกันตอนหน้าเลยหนูก็ไม่ว่าหรอกค่ะ :hao6:)
อ่า เรื่องนันไม่มีอะไรในกอไผ่ก็ไม่มีอะไรในก่อไผ่ค่ะ
ปล.เพิ่งมาเห็นว่ามันมีสองเมนท์ คนเขียนก็เนาะดีจริงบวกให้ทั้งสองอัน
จนไม่กล้าลบเม้นท์สักอันเลยเนี่ย
-
มันน่าจับขังรวมให้อยู่ในห้องเดียวกันสัก 2 อาทิตย์ :katai2-1: :mew4:
-
จะรอดกันป่ะเน่ยะ ลุ้นลุ้น เมือ่ไหร่แรมจะแปลงโฉมล่ะ
-
รุกเลยๆๆๆๆ แรมๆๆ รุกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เย้ๆๆ ชูป้ายไฟ
เลี้ยงฟูจิบ้างดิแรม อุตส่าห์ทำป้ายเชียร์ 55555
-
ชอบจริงเลยยยยย พระเอกพูดเพราะ
นันครับ
นันครับ
นันครับ
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกก><
-
"เขียนให้แรมโง่บริสุทธิ์"
โอ๊ย เราฮาประโยคนี้ค่ะ 55555555
แรมรุกเลยยยยย รุกเบยยยยยย
เชียร์สุดพลังค่า เชียร์จนจะเหนื่อยแย้ว ;___;
คู่นี้นี่มันซึนจังว้อยยย
อยากให้เข้าใจกันสักที รอฉากหวานอยู่นะคะ งิงิ
-
กี๊สสสสสสสสส ชอบพระเอก เพิ่งได้มาอ่าน
ถ้ารุ้ว่าพระเอกแบบนี้มาอ่านนานแล้ว ขอเป็นเอฟซีแรมด้วยคน
ชูป้ายไฟรัวๆ :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
ถ้าคิดจะเล่นของสูงก็ต้องกล้าให้มากกว่านี้นะแรม
-
เชียร์แรมให้รุกคิดไวๆ :oni2:
-
เชียร์สุดๆ ใจตรงกันอ้ะ แรมบอกไปเลยยยย
รอต่อจ้า
:-[ :-[
-
อยากจะทะลุจอไปตบกะโหลกแรมสักป้าบ 2 ป้าบนะ ช้าตลอดดดดดดหนูคิดเครียดนานแล้วนั่นเห็นมั้ย
-
มัวแต่คิดเองเออเองกันอีกล่ะ เมื่อไรจะได้กันซักทีเนี่ยยยยยยยยยยย
-
:pig4: :pig4:
-
แรม :katai4: :katai4: :katai4:
เห็นสงสัยถามเพื่อน ก็นึกว่าจะเอ่ะใจ
สงสารคิดจัง
คนเขียนจ๋าา เค้าสงสารคิดจังเลย :hao5:
-
กว่าจะฉลาดว่าต้องถามเพื่อนนะแรม :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
แรมทำตัวได้น่า :z6: :z6:
สงสัยพึ่นึกได้ :hao3: :hao3:
-
เจอหน้า ก็จูบเลยนะ :hao7:
-
-10-
Special นันนานานานะ
ผมชื่อนัน มาจากนันทพัทธ์ที่เป็นชื่อจริงของผม(เนื้อเพลงข้างบนไม่ได้เกี่ยวกับชื่อของผมแต่อย่างใด) ผมเป็นเพื่อนกับไอ้เปเปอร์มาตั้งแต่มัทธยม และก็ยังสลัดมันไม่พ้นซักทีเมื่อเข้ามหาลัย เป็นเรื่องน่าบังเอิญที่เปอร์เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกับคิด คนที่เป็นราวกับดอกฟ้าของเพื่อนสนิทผม ไอ้แรม... ไอ้แรมชอบคิดมาค่อนข้างนานนะครับจากการที่ผมพยายามซักไซ้มัน ผมแอบดูทีท่าของทั้งสองคนนี้มาตลอดจนกระทั่งผมสังเกตเห็นว่าคิดมีปฏิกิริยาแปลกๆกับแรมแม้เพียงนิดเดียวก็เถอะ
ผมเลยลองพูดคุยเรื่องราวของมันเวลาเจอไอ้เปอร์(ซึ่งนั่นจะมีคิดอยู่ด้วย) ผมทำเป็นนินทาไอ้แรมน่ะครับเพื่อลอบสังเกตดูคิด และ...บิงโก! ผมว่าคิดเขามีท่าทีสนใจหัวข้อเรื่องไอ้แรมเอามากๆ จนผมตัดสินใจถาม(ต้อน)เขาจนเขายอมรับว่าเขาชอบแรม...
นี่มันน่าสนุกชะมัด!
ผมไม่คิดว่าจะได้เจอคนที่แอบมองกันมาตลอดแล้วชอบกันเลย ความรักของสองคนนี้บริสุทธิ์มากจริงๆจนผมอยากเอาใจช่วย แน่นอนผมไม่บอกเรื่องที่เขาทั้งสองแอบชอบกันให้แต่ละฝ่ายรู้หรอก มันไม่ใช่แนว ในเมื่อรักชอบกันแล้วก็พยายามด้วยตัวเองสิมันถึงจะคุ้มค่ากว่าให้ผมมาบอกเฉลยเอาง่ายๆอย่างนี้ แต่ผมก็คอยสนับสนุนเขาทั้งคู่นะครับ
การแอบช่วยเหลือทั้งสองฝ่ายแบบนี้ไม่ง่ายเลย แต่ก็ไม่ยากสำหรับผมนักหรอก
แม้ว่าหนึ่งปีผ่านไปแต่ไอ้ทั้งสองตัวนี้แม่งก็ไม่มีอะไรคืบหน้าเลยแม้แต่นิดเดียว พวกมันทำได้แค่แอบมองกันไปแอบมองกันมาอยู่นั่นแหละ ผมภาวนาให้มันมีสักครั้งที่ต้องเผลอมองไปมองมาแล้วสบตากัน แต่เหตุการณ์นั้นก็ไม่เคยเกิดขึ้น...อะไรมันจะน่าเศร้าขนาดนั้น จนมาปีสองผมถึงเร่งเครื่องช่วยเหลือเต็มที่ ผมพยายามสุ่ยแรมบ่อยๆให้มันมีความมั่นใจในตัวเองบ้าง แต่มันก็ไม่ทำอะไรอยู่ดี
ผมกับคิดอยู่คนละสาขา แม้จะเจอกันบ้างแต่ก็ไม่มีช่วงไหนที่พอจะพูดคุยกับเขาได้เลย เพราะเวลาผมเจอเขาทีไรก็ต้องมีไอ้แรมอยู่ด้วยตลอด ผมเลยให้ความช่วยเหลือคิดได้แค่ส่งระยะพิกัดเป้าหมายให้มันเท่านั้นเอง
พอพวกมันรู้จักกันผมก็คิดว่าความสัมพันธ์มันจะคืบหน้าบ้าง แต่ไม่! ไอ้พวกนั้นเองแต่ทักกันเฉยๆไร้ปฏิสัมพันธ์อย่างอื่นจนทำให้ผมอยากทึ้งหัวตัวเอง ผมสุ่ยไอ้แรมบ่อยมากทำนองว่าไอ้คิดอาจจะชอบมันอยู่ก็ได้ แต่กระนั้นมันก็ไม่ตอบสนองผมเลย ฮือ... แรมมันคิดอยู่เสมอว่ามันไม่คู่ควร ไม่เหมาะสมซึ่ง...ผมว่าไม่จริง
เอาล่ะ ผมจะสาธยายไอ้แรมในมุมมองของท่านนันให้ฟัง
แรมมันเป็นคนดีมากครับ ใครขอให้มันช่วยอะไรมันยอมช่วยหมดเท่าที่มันจะช่วยได้ มันขี้อายและซื่อบื้อมากก็จริงแต่ถ้ามันทำเพื่อใครแล้วลืมแรมคนเก่าได้เลยครับ มันจะกลายเป็นฮีโร่ที่เท่สุดๆ แรมถือว่าเป็นลูกคุณหนูนะ บ้านมันรวยมากดูจากนามสกุลก็รู้แต่มันทำตัวติดดินเหี้ยๆ มันไม่เคยโอ้อวดเรื่องของตัวเองเลย มีแต่คอยเกรงใจชาวบ้าน กดตัวเองให้อยู่ต่ำกว่าคนอื่นทั้งๆที่มันอยู่สูงกว่าเขา นั่นทำให้ผมคงหมั่นไส้มันมากถ้าไม่ติดว่ามันทำไปเพราะมันจริงใจจริงๆ
แรมเป็นคนสูงสมส่วน มันสูงมากจนทำเอามนุษย์ชายไทยทั่วไปแบบผมดูเตี้ยไปเลย และที่ผมอยากจะบอกอีกอย่างหนึ่งก็คือ แรมเป็นคนหน้าตาดีมาก!! ภายใต้แว่นเฉิ่มๆและทรงผมยุ่งๆนั้นซ่อนมนุษย์เพศผู้ที่หน้าตาดีมากคนหนึ่งไว้อยู่ ผมเคยไปค้างคอนโดมันครั้งหนึ่งเนื่องจากต้องทำโปรเจคกลุ่ม คอนโดมันมีห้องรับแขก ครัวเล็กๆ ห้องน้ำ และก็ห้องนอน ผมนั่งทำงานอยู่ในห้องรับแขกและนึกได้ว่าลืมไม้เสกลไว้ในห้องนอนมัน ก็เป็นคนชิลๆอ่ะครับเลยเปิดผ่างไปเลย ใครจะไปรู้ว่าไอ้แรมกำลังแต่งตัวอยู่...........
มันถอดแว่นเพราะเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ผมเปียกถูกเสยขึ้นทำให้เห็นหน้าเต็มๆของมัน และนั่นทำให้ผมช็อคเมื่อเห็นมันสภาพอย่างนี้มากพอควร คิ้วหนาได้รูป ตาคม จมูกโด่ง ปากรับกับหน้า คือผมว่ามันหล่อเอามากๆถึงขั้นสูสีกับเดือนคณะผมไม่สิ อาจจะชนะเลยก็ได้ ลืมบอกว่ามันแก้ท่อนบนด้วยดังนั้นผมถึงรู้ว่ามันหุ่นดีพอควร ไหล่กว้างกล้ามสวย มันไม่ได้มีกล้ามเป็นมัดอย่างนักกล้ามหรอกครับ แต่ใช่ว่ามันไม่มี กล้ามท้องมันมีอ่อนๆพอบ่งบอกว่าเล่นกีฬามาบ้าง(ทำเอาผมอิจฉาหน่อยๆ) ...บางทีก็นึกสยองเหมือนกันที่ต้องมานั่งบรรยายหุ่นผู้ชายด้วยกันเนี่ย แต่เอาเป็นว่าแรมเป็นมนุษย์รูปหล่อจัดคนหนึ่งเลยก็ว่าได้
เสียแต่มันไม่เคยรู้ตัวว่ามันหน้าตาดีแม้ว่าผมจะสุ่ยมันไปมากก็ตาม
อีกอย่างคือแรมร้องเพลงเพราะมากครับ ถึงมันไม่ได้ร้องให้ผมฟังก็เหอะ แอบไปได้ยินมาน่ะครับตอนมันฮัมเพลงขณะทำงาน เสียงดีสุดๆนี่ขนาดแค่ฮัมเพลง
แต่แรมเป็นคนที่ไม่มีความมั่นใจในตัวเองเอาซะเลยทั้งๆที่มันเองก็ดูดีมาก อย่าว่าแต่มันมองคิดเป็นของสูงเลยครับ ผมว่าถ้ามันปฏิรูปตัวเองหน่อยมันก็กลายเป็นของสูงได้เหมือนกันและไม่แพ้ใครด้วย ส่วนคิด...ผมว่าทุกคนคงได้ยินเรื่องของมันมามากพอสมควรแล้วล่ะ คิดน่ารัก นั่นเป็นสัจนิรันดร์ เป็นความจริงที่ทุกคนยอมรับแม้ว่ามันจะเป็นผู้ชาย
โอเค ไหนๆก็ไหนๆละ ผมจะสาธยายไอ้คิดให้พวกคุณฟังก็ได้
ที่บอกว่าคิดน่ารัก มันน่ารักจริงๆ ไม่ใช่น่ารักแบบผู้หญิง แต่น่ารักแบบผู้ชายๆ ฟังดูอาจจะงงๆ คือมันไม่ได้หน้าหวานจัดกระเทยจ๋าอะไรขนาดนั้น แต่หน้ามันก็ไม่ได้มีความแมนอยู่เลย ถึงอย่างนั้นก็ไม่ใช่ว่ามันดูไม่เป็นผู้ชายนะครับ ใครมองก็ต้องรู้แหละว่าคิดเป็นผู้ชายที่ถึงจะมีส่วนสูงต่ำและหุ่นที่บางอยู่กว่าเกณฑ์มาตรฐานเยอะก็เถอะนะ หน้าตามันค่อนไปทางน่ารักแล้วยิ่งปีสองมันไว้ผมยาวขึ้นยิ่งทำให้มันดูน่ารักมากกว่าเดิมอีก30% ไม่เข้าใจว่าจะไว้ไปทำไมไอ้ผมยาวๆเนี่ยหา! รู้ไหมว่ามันกระชากใจหนุ่มชายฉกรรจ์มากมาย ตอนปีแรกๆแม่งเกือบโดนรุ่นพี่เขมือบตายห่า ดีหน่อยที่คิดมีวิธีตลบตะแลงพอจะหนีจากไอ้พวกหื่นกามในคณะได้
เอาเหอะครับ ก็สงสารคณะผมหน่อยเถอะนะที่นอกจากจะทำเลที่ตั้งอยู่ห่างไกลชาวบ้าน ชาวบ้านไม่ค่อยคบ แล้วของสวยๆงามๆในคณะนี่หายากครับ ถึงแม้จะมีสาวสวยๆอยู่บ้างประปรายแต่พอเข้าช่วงโปรเจคแต่ละคนนี่เปิดเผยธาตุแท้ออกมาหมด อีกทั้งอยู่ด้วยกันเห็นแต่หน้าเดิมๆก็มีเบื่อบ้างแหละครับ ไอ้คิดก็เหมือนกันปีแรกก็โดนเห่อเสียเยอะ เกือบโดนขย้ำตายก็บ่อย แต่หลังๆเข้าทุกคนก็เริ่มชินชากับมัน หมายถึงเห็นหน้าอึนๆของมันบ่อยจนเริ่มไม่ตื่นเต้นกันแล้ว
ไม่ว่าคิดจะรู้ตัวหรือไม่เรื่องหน้าตามันก็ตาม แต่การที่มันยิ้มเป็นประจำนั่นทำให้ออร่าความน่ารักของมันเพิ่มขึ้นสูงอีก60% มันเป็นคนที่ยิ้มสวยมากครับ จะว่าไงดี พอเห็นคิดยิ้มแล้วโลกมันสดใสทันที ทั้งนี้ไม่ได้กล่าวเกินจริงแต่อย่างใด เป็นคนที่ยิ้มแล้วโลกสวยเหี้ยๆ แค่ลักษณะบุคลิกของมันก็คว้าใจใครไปได้หลายๆคนแล้ว(รวมถึงไอ้เพื่อนแรมด้วย) แต่นี่เล่นนิสัยดีอีกต่างหาก ผมพยายามหาข้อเสียของมันอยู่เหมือนกันนะ ไม่ยักจะเจอซะที(ตอนนี้รู้ละครับว่ามันเป็นคนคิดมากสุดๆ)
ผมเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่ชอบผู้หญิงและไม่มีความสนใจในหมู่มนุษย์เพศผู้ด้วยกันแต่อย่างใด แต่พอมาลองคิดเล่นๆดูแล้วว่าถ้าหากผมต้องมีแฟนเป็นผู้ชายจริงๆขึ้นมาล่ะก็ ผมจะขอเลือกไอ้คิดครับ และแน่นอนว่าผมต้องเป็นฝ่ายกดมัน ...ถ้าความคิดนี่หลุดเข้าหูไอ้แรมเมื่อไหร่ผมคงตายแน่ๆ
ผมส่งเมสเซสให้มันว่าแรมอยู่กับผมในร้านเดอะพร้อมกับพวกเปเปอร์ เอาเข้าจริงคือผมเห็นพวกเปเปอร์มาแดกกันแบบไม่มีไอ้คิดน่ะครับผมเลยชวนมัน(แม้ผมจะรู้ว่าไอ้เปอร์มาแอบหนีไอ้คิดมาแดก) และเพราะมีพวกเปเปอร์อยู่ด้วยนั่นแหละคิดถึงยอมมา นั่นทำให้เปเปอร์เซ็งไม่น้อย ฮ่าๆ เพราะคิดกับสุราเป็นอะไรที่เข้ากันไม่ได้สุดๆ ผมเคยเห็นคิดเมาอยู่ครั้งและผมก็ปล่อยให้พวกเปอร์ดูแลไอ้คิดไปหลังจากเห็นสภาพมันแล้ว แม่งโคตรเรื้อน แต่ก็เป็นการเมาเรื้อนที่น่ารักสัส
เพราะความน่ารักเหี้ยๆของมันทำให้เพื่อนๆที่บริสุทธิ์ใจไม่มีใครอยากดูแลมันน่ะครับ แต่ละคนกลัวใจตัวเองทั้งนั้น ไอ้คิดเนี่ยแม่งเป็นมือปราบชายแท้ชัดๆ
จริงๆแล้วผมแค่ชวนไอ้คิดมาที่นี่เฉยๆ ก็เหมือนกับครั้งก่อนๆที่ผมจะแอบบอกพิกัดไอ้แรมให้ไอ้คิดรู้อยู่แล้ว ผมไม่คิดว่ามันจะเมานะ.... แต่นั่นก็ดี เพราะไอ้เปอร์เลยร่วมแรงร่วมใจกับผมช่วยเพิ่มระดับแผนการกระชับความสัมพันธ์โดยฉับพลันทันทีที่ไอ้คิดเมา มันลากแรมไปทั้งๆที่ผมก็อยู่กับแรมคงเพราะมันสังเกตเล็งเห็นไอ้แรมมาตั้งนานแล้วก็เป็นไปได้ หึหึ มิตรภาพร่วมหกปีของผมกับไอ้เปอร์ทำให้มันรู้สันดานผมดีว่าถ้าปล่อยให้คิดอยู่กับผมล่ะก็ ไอ้คิดไม่รอดแหงๆ (แน่นอนสิ...ผมไม่ใช่สุภาพบุรุษนักหรอก) เพราะงั้นการที่มันลากไอ้แรมไปน่ะถูกแล้ว ผมหยอกเล่นกับไอ้คิดแปปนึงก่อนจะปล่อยให้เจ้าชายผู้สูงศักดิ์อย่างไอ้แรมพาไปเรือนหอ โดยภาวนาว่ามันคงจะมีความสุขและเสร็จสมกันโดยเร็ววัน
แต่ก็ไม่
โอ้ย!! ผมอยากจะบ้าตายกะไอ้ความเป็นสุภาพบุรุษของมัน ไอ้แรมทำตัวขัดใจผมมากจริงๆ ผมรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างจากการโทรถามคิดน่ะครับ แต่ผมก็ยังต้องการจะรู้เรื่องราวจากปากของแรมอยู่ดี คิดเล่าให้ผมค่อนข้างละเอียดต่างจากไอ้แรม เหอะ เพื่อนครับคิดจะมาต่อกรกับท่านนันยังเร็วไปร้อยปีขอบอก ผมรู้ว่าคิดจูบแรม แม้จะเป็นแค่การเอาปากสัมผัสกันเบาๆของคิดจะเรียกว่าเป็นการจูบก็เหอะ แต่คิดมันก็เครียดกับเรื่องนี้พอสมควร
ต้องเข้าใจนะครับว่าเป็นคนแอบชอบมานาน และยังไม่เคยบอกความรู้สึกของตัวเองไปแล้วจู่ๆไปจูบคนที่ชอบโดยได้รับปฏิกริยาตอบกลับมาไม่ค่อยดีเท่าไหร่(จริงๆผมว่าไอ้แรมก็คงช็อคไม่แพ้คิดหรอกครับ แต่ผมว่ามันคงเขินเหี้ยๆมากกว่า) อ่า..คิดเครียดแบบจริงจังมาก โทรมาถามผมบ่อยๆถึงความเป็นไปของแรมเพราะมันไม่กล้าออกสู้หน้า คิดเอาแต่ถามผมว่าแรมจะเกลียดมันไหมอยู่นั่น ไอ้แรมฟินไปโลกหน้าแล้วครับคุณ!! มันคงไม่ล้างปากเป็นอาทิตย์น่ะ ไอ้แรมคิดยังไงผมไม่รู้หรอกเพราะมันไม่ยอมเล่า แต่ที่แน่ๆมันไม่เกลียดคิดแน่นอน ผมเลยยุให้มันเป็นฝ่ายทักคิดที่ตอนนี้กำลังจะตายกับความคิดของตัวเอง
เอ่อ...แต่สุ่ยไปสุ่ยมาไม่คิดว่ามันจะฉลาดขึ้นมาจับทางผมได้ว่ามันมีอะไรในก่อไผ่ มึงจะโ- มึงก็โ-ให้สุดดิวะ แต่จริงๆมันไม่ได้ง...เอ้อ บื้ออะไรขนาดนั้นหรอกครับถ้าในเรื่องการเรียนนะ เกรดมันสวยอยู่ 3.44 (แถวบ้านเรียกโคตรดี) แต่ในชีวิตจริงแม่งอย่างบื้อ และทำไมจู่ๆมันมาฉลาดเอาตอนนี้วะ
อาจเป็นเพราะผมกับมันอยู่ด้วยกันมาตลอดหนึ่งปี สำหรับคนทั่วไปถือว่าเป็นเวลาที่น้อย ผมก็ว่าน้อยแหละแต่ด้วยเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่างๆมากมายในคณะแม่งทำให้พวกผมสนิทกันยิ่งกว่าคนในครอบครัวเดียวกันเสียอีก ไหนจะตอนรับน้องที่ต้องพยายามสามัคคีกันสุดกู่ แล้วยิ่งการทำงานในสตูดิโอนี่แหละครับที่ทำให้พวกผมสนิทกัน เอาจริงๆสนิทแม่งทั้งรุ่นเลยนั่นแหละ คุณครับ งานคณะผมนี่หนักหนาสาหัสไม่ใช่น้อยนะ ปั่นงานกันทีโต้รุ่งเป็นเรื่องปกติ บ้านช่องไม่ได้กลับกันจนคนในครอบครัวจะลืมไปแล้วว่ามีผมอยู่ในครอบครัว อีกทั้งงานมันต้องเขียนมือจะเอาโต๊ะเขียนแบบมาจากไหนถ้าไม่รวยพอที่จะซื้อเองได้ ก็ต้องจากในสตูดิโอนี่แหละที่เขามีให้ใช้กันทุกคนแบบฟรีๆ(เพราะเก็บจากค่าเทอมแล้ว) กินขี้เยี่ยวนอนก็อยู่แต่ในสตู คณะก็เล็กนิดเดียวแถมยังห่างไกลชาวบ้าน ไม่มีใครคุยด้วย แฟนเลิกคบ เพื่อนเลิกคุย ก็คุยกันเองแม่งในสตูดิโอกันนี่แหละ
บางคืนก็มีปาร์ตี้มาม่าแดกกัน ผลัดกันเล่าประสบการณ์ต่างๆยามอู้งาน หากิจกรรมทำกันไปๆมาๆผมสนิทกับไอ้แรมชนิดที่ว่าจะเป็นพี่น้องท้องเดียวกับมันอยู่แล้วล่ะ สันดงสันดานอะไรที่มีอยู่ปล่อยออกมาหมดจดไม่เหลือคราบ ชนิดที่แบบเปิดเผยกันสุดๆ การที่มันยังคบผมเป็นเพื่อนอยู่นี่ก็น่าประทับใจไม่น้อยนะครับ ฮ่าๆๆ ไอ้ตู้กับไอ้โรลเองก็ไม่ต่าง เห็นไส้เห็นพุงกันหมดแล้ว แต่ที่ผมสนิทกับไอ้แรมมากกว่าปกติไม่ใช่อะไรครับ....โชคร้ายอยู่กลุ่มสตูเดียวกัน คือมันจะมีอ.ประจำแต่ละกลุ่มครับเวลาให้คำแนะนำปรึกษาไรงี้ และผมเสือกได้อยู่กลุ่มกับมันเลยต้องพึ่งพาอาศัยมันบ่อยๆ
สุดท้ายผมก็ยอมจำนนเพราะอาหารเย็นหนึ่งมื้อกับของหวาน.... อันที่จริงแล้วผมกะจะเป็นกองกำลังเกื้อหนุนพวกมันแบบลับๆนะครับ แต่ดูเหมือนว่าถ้าไอ้บื้อแรมไม่ยอมเริ่มทำอะไรสักอย่างเรื่องนี้คงจบแน่ หึหึ แน่นอนผมบอกมันไม่หมดหรอก ท่านนันซะอย่าง ดีที่มันโ- เอ้ย ซื่อบื้อมันเลยไม่ถามผมว่าผมไปรู้เรื่องของคิดมาได้อย่างไร
ดูท่าแผนการของผมยังอีกยาวไกล แต่ไม่เป็นไรนะเพื่อนแรม กูจะช่วยให้มึงสมหวังตลอดรอดฝั่ง เชื่อมือกูเถอะ เหอๆ
_______________________________________________________
ตอนนี้ก็ไม่ได้ดูเหมือนจะยาวขึ้นเท่าไหร่?5555555555555
โดนคนเขียนหักหลังด้วยการเอาพาร์ทนันมาลงซะนี่ :hao7:
อยากให้เห็นคิดและแรมในมุมมองคนนอกน่ะค่ะ ที่ไม่ใช่แรมมองคิดหรือคิดมองแรมเพราะมันจะอวยกันไปมา(...)
สรุปจริงๆแล้วพ่อแรมของเราเป็นเงาะป่าสินะ อุอุ
ที่เริ่มลงช้าลงไม่ใช่อะไรค่ะ แต่งไม่ทัน...
ลงทุกวันจนตอนในสต็อกแทบหมด(ขุดหลุมวางกับดักตัวเองชัดๆ)55555
อีกนิดเดียวจะรักกันแล้วค่ะ อดใจแปปนะ อย่าเพิ่งเบื่อกันนะ :o12:
ขอบคุณที่ติดตามค่า
____________________________________
ตอบคอมเม้นค่ะ :L1:
kongxinya แรมฝากบอกขอบคุณครับ^^
Jthida มาแล้วค่าๆ
bulldog17 เอ...จริงหรือเปล่าน้ออออ คิคิ
mystery Y เดี๋ยวแรมจะเริ่มทำอะไรซักอย่างแล้วค่ะ อุอุ
fanglest แรมบื้อต้องทำใจ
yisren. นันเจ้าเล่ห์เนอะ
tsundere เขาจะค่อยๆพัฒนาศักยภาพ(?)ค่ะ 5555
route rover โอ้ะ...เป็นวิธีที่เด็ดขาดจริงๆ 555
boobooboo นั่นสิ เมื่อไหร่เน้อออ ฮิฮิ
hoshinokoe แรมบอกขอเวลาเก็บตังหน่อย เลี้ยงเพื่อนนันจนหมดตัว5555
Fellina แรมเป็นคนสุภาพค่ะ 555555555555 > <
michiri.sama ใกล้แล้วค่ะ อีกนิสสสส :hao5:
toshika ขอบคุณที่ชอบค่ะ :impress2:
bun ใช่ๆ ทำไมแรมไม่กล้าสักทีเน้อออ
Maytbb ใกล้แล้วค่ะ ใกล้แล้ววว
PilgrimSatan แรมจะกล้าบอกรึเปล่าน้อออ มาต่อแล้วค่าๆ
iamnan แรมบื้อต้องทำใจค่ะ :hao5:
sang som ได้กันเมื่อไหร่นี่ยังไม่รู้นะคะ 55555 แต่ใกล้รักกันแล้วค่ะ :o8:
warin :man1: :man1:
KhunMay คนเขียนก็สงสารคิดค่ะ :o12:
Toon_TK ไม่มีนันแรมท่าจะบื้ออีกนาน
meeoldly พระเอกซื่อบื้อต้องทำใจค่ะ โฮ...
PetitDragon แรมจะกล้ามั้ยน้อ :-[
_________________________________________________
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นค่ะ
:L2:
-
นันต้องยุแรมหนักๆไปเล้ยยยยยยย แรมจะได้กล้าๆ
คนอ่านลุ้นโคตรๆอ่ะ :katai1: :katai1:
-
นันนานานานะ.....มีเมียยัง? :hao6:
เราชอบนายว่ะ(หรือไม่เอาเมียจะเอาผัว?)
-
แรมแปลงกายแล้วมีสะพรึงทั้งมหาลัยครัฟ555555555555
-
ฮิ้ววววววว เค้าว่าแระว่าแรมไม่ธรรมดา
บื้อไม่ธรรมดา XDDDDDDDDDDDDDD
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้เลย แรมถ่อมตัวมากกกกก :mew3:
-
ท่านนัน ช่วยทำไลน์ตกหน่อยได้ม้อยยย :katai2-1:
-
ว่าแล้วว่าแรมแม่งหล่อชัวร์ บอกเลย 5555 :katai3:
นันนี่คนกลางสินะ แล้วสุดท้ายอาจได้กับเปเปอร์ #ผิดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :katai5:
-
:z3: ไม่ได้อวยกันไปมาหรอกแต่ถูกอวยกันทั้งสองคนในพาทเดียวกันแล้วค่ะ
:z3: น้องนัน//โดนโบก จัดสถานการณ์ขังไว้ในห้องแมร่มด้วยกันเลยค่ะ
-
:ling2: แรมมันจะรู้มั๊ยว่ามีผู้สนับสนุนหลักอย่างเปนทางการอยู่
มัวเเต่บื้ออยู่ได้ รุกสิแรมรุก(คิด) สักทีสิ :katai1:
-
นันเล่ามันส์ดี 5555 ฝ่ายชงๆ :katai5:
ตอนนี้ขอเพ้อพี่แรมแพพพพพ :z2: :กอด1:
-
ต้องขอบคุณนะเนี่ย เพราะถ้าไม่มีนัน เรื่องนี้อาจจะไม่เกิด 555555555555
แรมก็บื้อซะเหลือเกินนนนนนนน :katai1:
มาต่อไวๆนะคะ :กอด1:
-
อยากเห็นแรมถอดรูป :hao6:
ดีนะที่มีกามเทพอย่างนันไม่งั้นสองคนนี้คงได้แค่มองกันไปมองกันมาอีกนานอะ
แค่คุยกันคงยังไม่กล้าเลยมั้ง :mew2:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
ถ้าไม่ได้นัน เรื่องนี้คงยังไปไม่ถึงไหน :laugh: :laugh:
-
ตอนไหน ไอ้แรม มันจะพูดมากกว่านี้หน่ออ
:z3:
รุ่นพี่นัน ช่วยที... :mew5:
-
-11-
ผมพยายามทำตามที่นันบอกถึงแม้จะไม่มีอะไรมายืนยันว่านันพูดจริงก็ตาม แต่ผมก็ยังเชื่อเขา เพราะนันไม่เคยเอาเรื่องของผมไปบอกใครอีกทั้งยังคอยสนับสนุนผมอยู่เสมอทำให้ผมค่อนข้างมั่นใจว่านันจะพูดเรื่องจริง ไม่รู้ว่าผมเชื่อคนง่ายไปหรือเปล่าแต่เหตุผลของนันก็พอทำให้ผมเชื่อถือได้
ผมเริ่มเป็นฝ่ายทักเขาก่อนโดยที่เมื่อไหร่ก็ตามที่เราสบตากันผมจะพยักหน้าให้เขาน้อยๆ
.....
อย่าตีผมนะ! นั่นผมทำดีที่สุดแล้วเชื่อเถอะครับ ผมไม่กล้าตะโกนเรียกชื่อดังๆแล้วโบกมือให้หรอก แต่การที่รู้ว่าคิดกำลังกังวลใจอยู่และมีสาเหตุจากตัวผมนั่นก็ทำให้ผมไม่คิดจะอยู่เฉยๆต่อไปเหมือนกันนะ อันที่จริงก็แอบดีใจที่คิดเก็บเรื่องของผมไปคิดด้วย แต่ด้วยนิสัยของเขาเขาก็คงทำแบบนี้กับทุกคนไม่ต่างกัน
ผมพยายามทักเขาด้วยคำพูดบ้างเมื่อเราอยู่ใกล้กันเช่นในเลคเชอร์คาบปอศอ
“..สวัสดีครับ”
“อ่ะ...อือ”
......
แต่ก็นั่นแหละ ไม่ค่อยเป็นผลเท่าไหร่น่ะครับ คิดของผมตอบกลับมาแค่อือ ทั้งๆที่เขาเป็นคนร่าเริงเฮฮาจะตาย แล้วจะให้ผมทำอย่างไรล่ะทีนี้ หรือผมควรเข้าไปคุยกับเขาแบบจริงจัง?
มาจนถึงเย็นวันศุกร์ที่หลังจากการตรวจแบบเสร็จแล้วเพื่อนๆผมก็มีนัดประชุมรุ่นกันครับ โดยหัวข้อก็คืองานรวมเหล่าชาวสถา มันเป็นงานที่คณะของพวกเราในจังหวัดเดียวกันจะมารวมตัวกันครับ ว่าง่ายๆก็คือเป็นการพบปะสังสรรค์ของกลุ่มชาวนักศึกษาที่พลาดพลั้งมาเรียนสถาปัตย์ ฮ่าๆ ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ งานนี้จัดขึ้นเป็นประจำทุกปีอยู่แล้วเพื่อให้ได้รู้จักพบปะว่าที่สถาปนิกที่อื่นด้วย เพราะแต่เดิมทีคณะพวกผมก็ไม่ค่อยจะไปยุ่งกับคณะอื่นๆอยู่แล้ว แถมที่ตั้งของคณะผมก็อยู่ห่างไกลความเจริญภายในมหาลัยเหลือเกิน
งานนี้ถือเป็นกิจกรรมสนุกๆน่ะครับ มีการจัดแสดงของแต่ละคณะต่างๆ ตามคอนเซ็ปต์ที่ได้รับมา ก็เป็นการแสดงโชว์ความคิดจินตนาการของแต่ละที่น่ะครับ ปีนี้มหาลัยที่ม.L เป็นเจ้าภาพจึงต้องไปจัดที่นั่น มหาลัยผมเป็นเจ้าภาพเมื่อสองปีที่แล้วน่ะครับ มันวนไปเรื่อยๆ เดี๋ยวปีหน้าก็ตามหาลัยผมเป็นเจ้าภาพ...ลืมบอกไปครับว่าจังหวัดผมมีแค่3มหาลัยที่เข้าร่วม
ซึ่ง...รายละเอียดต่อจากนี้ผมก็ไม่ได้ฟังต่อเพราะมีสายเข้าจากคุณแม่ผมทำให้ต้องออกไปรับโทรศัพท์ข้างนอก บวกกับผมอยากออกไปทำธุระส่วนตัวด้วยน่ะครับ ปวดปัสสาวะมาตั้งแต่รอฟังอ.คอมเม้นงานแล้ว ผมเลยถือโอกาสนี้ออกมาจากที่ประชุมซะเลย
โทรศัพท์จากคุณแม่ผมไม่ได้มีอะไรมากครับ ท่านแค่โทรมาถามสารทุกข์สุกดิบเฉยๆ เมื่อวางสายจากท่านแล้วผมก็เดินเข้าห้องน้ำทำธุระของผมไป พอเสร็จธุระแล้วผมก็เดินออกมาจากห้องน้ำ กะเดินเล่นยืดเส้นยืดสายหน่อยก่อนจะขึ้นไปฟังประชุมต่อ ขณะที่ผมกำลังเดินไปมาอยู่นั้นผมก็ได้สังเกตเห็น...
เงาของร่างบางที่คุ้นเคยกำลังนั่งคุดคู้อยู่ที่มุมตึก
เป็นใครไม่ต้องถามเลยครับ คุ้นตาเสียขนาดนั้น เป็นคนที่ผมเฝ้ามองมาตลอดสามปี คิดกำลังนั่งกอดเข่าอยู่ที่ซอกมุมของอาคารซึ่งไม่ค่อยมีคนสัญจร และถ้าไม่สังเกตดีๆก็คงไม่เห็นเขาหรอกครับ ผมสงสัยที่เขามานั่งทำอะไรในที่แบบนี้จึงได้ตัดสินในเดินเข้าไปหา
“คิดครับ...” ผมเดินมาหยุดอยู่หน้าเขาแล้วก้มลงไปนั่งคุกเข่า เมื่อคิดได้ยินเสียงผมเขาเงยหน้าขึ้นมามองผมแล้วก็สะดุ้งเบาๆ
นั่นทำให้ผมมองเขาอย่างเป็นห่วง
เนื่องจากคิดตรงหน้าผมนั้นสภาพไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่ เขาไม่ได้ดูเหมือนคนป่วยแต่...ผมว่าเขาดูป่วยซะยิ่งกว่าคนป่วยจริงๆซะอีก คิดทำท่าเหมือนอยากจะร้องไห้แต่ก็ไม่มีน้ำตาสักหยด เขากัดปากตัวเองไว้แน่นเหมือนกำลังข่มจิตใจตัวเองบางอย่าง แล้วเขาก็เบือนหน้าหลบผม
“.....เป็น อะไรรึเปล่าครับ”
“.....”
“คิดครับ...”
การที่เขาเอาแต่ก้มหน้าก้มตาหลบผมนี่มันทำให้ใจแป้วอยู่เหมือนกันนะครับ แต่การที่คิดมีเรื่องไม่สบายใจแล้วทำให้เขาเป็นแบบนี้ แม้ว่ามันอาจจะไม่ใช่เรื่องของผมก็ตาม แต่ถ้าเมื่อผมกับเขามีความสัมพันธ์เป็นคนรู้จักกันแล้วล่ะก็ ผมก็ไม่อยากปล่อยทิ้งเขาไว้คนเดียวหรอกครับ
“คิดครับ...เป็นอะไรรึเปล่าครับ มานั่งทำไมตรงนี้”
“......เปล่า..เรา......” คิดตอบแค่นั้นแล้วก็เงียบต่อไปครับ
เขาทำท่าเหมือนอยากจะร้องไห้แต่ก็ไม่ร้องออกมา นั่นมันดูน่าสงสารเอาเสียมากๆ ผมอยากคว้าเขามากอดปลอบชะมัด แต่ก็เป็นได้แค่ความคิดครับ ไม่บังอาจหาญกล้าขนาดนั้นหรอกครับ
ผมเอื้อมมือไปลูบหัวเขาอย่างอาจหาญ คิดสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองผมอีกครั้ง เขาพยายามยิ้มให้ผม นี่มันรู้สึกเดจาวูยังไงไม่รู้สิ... เหมือนจะมีเรื่องคล้ายๆแบบนี้เกิดขึ้นหรือเปล่านะ...
แม้ผมอยากกอดปลอบเขาแค่ไหนแต่ผมไม่ได้กอดเขา ผมไม่กล้าหรอก
“ขอบคุณนะ เราไม่เป็นไรหรอก..”
จริงหรอครับ? ผมถามคิดในใจ
.
.
.
“หึๆ แรม....กอดคิดหน่อยได้มั้ย?”
.
.
ห้ะ!อะไรนะ เมื่อกี้เขาพูดว่าอะไรนะครับ? ให้ใครกอด? ผมหรอ!? ผมมองหน้าเขาด้วยสีหน้าไม่เข้าใจสุดๆ แต่คิดก็ยิ้มกลับมาบางๆ
“....ถ้าลำบากใจไม่ต้องก็ได้นะ”
“อ้ะ ไม่...ม..ไม่ใช่ครับ คือผม...เอ่อออ”
ให้ตายเถอะ ผมเคยบอกว่าชอบรอยยิ้มของเขามากก็ตาม แต่การที่เขาพยายามยิ้มนี่ผมไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่นัก มันดูฝืนๆ เหมือนเขาอยากจะร้องไห้มากกว่าแต่ยังคงยิ้ม...ผม...ไม่ชอบ...เอาเสียเลย
...
ผมขยับเข้าไปกอดเขาเบาๆ ราวกับเขาเป็นกระจกแก้วบางๆที่หากสัมผัสแรงไปอาจจะแตกได้..
.
.
เราใช้เวลานี้ค่อนข้างนานเลยทีเดียว
.
.
“ขอบคุณครับ ...แรม”
เมื่อสิ้นคำของเขาผมก็ปล่อยมือจากเขาช้าๆ เพื่อพบว่าเขากำลังกลั้นน้ำตาที่เอ่อล้น นี่มันรู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย ทั้งๆที่เขาส่งยิ้มมาให้ผมแท้ๆ ผมไม่ตอบเขาและหลบตาเขาเสีย
.
.
.
.
.
“ฮึ้บ...เอาล่ะ...”
?
“........คิด........ชอบแรมนะครับ.....”
.
.
.
ห้ะ...!!!!!!!!? เมื่อกี้...เขาว่าอะไรนะ...
“เราชอบแรม.......ฮึก ชอบ..นะครับ ชอบมากๆเลย...”
คิดเอ่ยย้ำข้อความเมื่อครู่ใหม่ พร้อมกับเสียงสะอื้นแต่ไม่มีน้ำตาซักหยดที่ไหลออกมา จะบ้าตาย นี่ผมหูฝาดไปรึเปล่า ล..แล้วเขาสะอื้นทำไม
“...ค...คิดครับ...”
“ฮึก....ชอบนะ ชอบ...มาก ฮึก อย่า..เกลียดเรานะ อึก..”
“...คิดครับ...เดี๋ยวก่อน...”
“.......”
เขาไม่พูดแล้วแต่กลับสะอื้นไห้ไม่หยุด ล..แล้วผมควรจะทำยังไงก่อนดีเนี่ย ไอ้อยากจะตื่นเต้นกับที่คิดพูดก็อยาก แต่จะกังวลเพราะคนตรงหน้าจะร้องไห้ก็กังวล ผมทำอะไรไม่ถูกแล้วนะ ทั้งตัวสั่นไปหมดไม่รู้นี่เป็นความจริงหรือความฝันกันแน่ หรือว่าเป็นแผนซ่อนกล้องของไอ้นัน...แต่ไอ้นันประชุมอยู่นี่นา แล้ว...แล้ว...
“....คิด”
“...”
“คิดคือ..ผมไม่ได้เกลียดคิดนะครับ เอาจริงๆ...คือผม เอ่อ...”
“ม..ไม่เป็นไร ไม่ต้องพูดอะไรหรอก เราแค่อยากบอก” คิดหันมายิ้มจางๆให้ผม นั่นทำให้ผมไม่ชอบใจเอาเสียเลย ทำไมเขาต้องพยายามฝืนยิ้มขนาดนี้ด้วยนะ
ผมรวบรวมความกล้าที่สุดในชีวิตก่อนจะ...
จะ...ทำอะไรดี ฮือ....ผมอยากทำให้คิดหายเศร้าที่สุด อยากกอด อยากจูบหน้าผาก อยากเช็ดน้ำตาให้ อยากลูบหัว อยากบอกว่าผมเองก็ชอบเขาไม่แพ้กัน ต..แต่ ผมควรทำอย่างไหนก่อนดีล่ะ...
ฮืออ ผมมันโง่....
.
.
.
ดังนั้นถ้าขอทำอะไรโง่ๆคงจะไม่ว่ากันนะครับ
.
.
.
จุ๊บ..
“...อ่ะ!”
โอ้ะ ไม่ใช่ตรงหน้าผากสินะครับ..............
.
.
.
.
“...............ร...แรม”
“..............”
ตาย ตาย นี่ผมทำอะไรลงไป นอกจากจะจูบหน้าผากแล้วยังจะกล้าไปจูบปากเขาด้วยอ่ะ ต..ตายๆ ช่วยด้วย! ผมทำอะไรลงไป! บังอาจกล้าหาญไปทำอย่างนั้นกับคิดได้ไง ย้อนเวลาได้ไหม ผมทำอะไรไม่ถูกแล้วครับ!
คิดมองผมแบบตื่นๆงงๆ ดูท่าเขาจะผวาน่าดูเลย ฮือออ ผมขอโทษครับคิดผมมันโง่
“....ผ...ผม ไม่ได้เกลียดคิด ล..ละก็ ผมก็..........”
“....”
“...............ชอบคุณ....ไม่แพ้ใคร”
อ๊าก!!!!!!!!!!!!! ผมพูดออกไปแล้ว!!!!!!!! ความในใจที่เก็บมาตลอดสามปีที่ไม่คิดจะบอกให้เขาได้รู้ แต่ตอนนี้ผมพูดมันออกไปแล้ว!!
“มัน....”
“คิดครับ..”
“มัน..มันไม่ง่ายอย่างนี้หรอก” นั่นสิ ผมก็คิดเหมือนเขานะครับ แทบคลั่งแหน่ะที่ได้ยินเขาพูดอย่างนั้น แต่ผมคลั่งไม่ได้ตราบที่คิดยังสะอื้นไห้ต่อหน้าผมแบบนี้อยู่
“.....ที่ผมจูบไปตะกี้..........ยังไม่ชัดเจนอีกหรอครับ?....”
ให้ตาย การบังคับเสียงไม่ให้สั่นนี่ยังไงก็ยากสุดๆ
คิดเงยหน้าขึ้นมามองผม อ่า...ตายล่ะ หน้าเขาแดงแจ๋เลย.... แต่เดาว่าสีหน้าผมเองก็ไม่ต่างจากเขานักหรอก ความร้อนในตัวที่ตอนนี้มากระจุกอยู่ที่หน้านั่นคงเป็นเหตุผลสนับสนุนอย่างดี
“ค..คือ...”
“เฮ้ย!ไอ้แรม เห็นคิดมั้ย อ้าว....มาอยู่นี่พอดี”
“อ่ะ....เอ่อ..” เสียงของเปเปอร์ครับ เล่นทำทั้งผมทั้งคิดสะดุ้งเฮือก
“อ่า...เปอร์มีไร..”
“เอ๊า ก็ที่มึงบอกไงว่าวันนี้หอมึงมีซ่อมท่อประปา น้ำไม่ไหลเลยจะมาค้างหอกูเนี่ย โทรหาก็ไม่ติด แต่เดาว่าน่าจะอยู่คณะ กูเลยมารับมึงถึงที่เลยไง สัส”
“...เออว่ะ ลืมไปเลย”
ผมกับคิดหันหน้าไปคนละทางแล้วครับตอนนี้ด้วยสีหน้าที่แข่งกันเป็นไฟสัญญาณจราจรตอนสั่งให้หยุด... ผมเหลือบไปมองเปเปอร์ก็เห็นไอ้นันยืนอยู่ด้านหลัง มันมองผมกับคิดสลับกันไปมาแล้วแสยะยิ้ม...
“เพื่อนเปอร์ครับ ผมจะบอกว่าเย็นนี้มีนัดเลี้ยงรุ่นนะครับ...”
“เลี้ยงรุ่น...อะไร?”
“สัส รุ่นม.ปลายไงไอ้เบื้อก อย่าบอกว่ามึงลืม!”
“เอ้ยยย ไหนว่าเลื่อนนัดไง เดือนหน้าไม่ใช่หรอ”
“ไม่เลื่อนแล้ว เขาตกลงกันแล้วไอ่บ้าไปอยู่ไหนมาวะ กูเดินมาตามมึงไปเนี่ย”
“อ่าวจริงดิ แล้วนัดกี่โมง”
“หกโมง....ตอนนี้เลยมาครึ่งชั่วโมงละ”
“ชิบหาย ไปดิวะ รีบไปๆ”
“แล้วเรื่องคิดจะเอาไงล่ะ”
“.............”
“เอ่อ..กู...คือ เดี๋ยว...ไปค้างหอไอ้โคมก็ได้”
“เอ้ย แต่กูรับปากมึงไปแล้ว”
“แต่มึงมีเลี้ยงรุ่นนี่....ไม่เป็นไรหรอก”
“เครียดอะไรกันว้า นี่ๆ มีคนนี้อยู่ไม่เห็นหรือไง มึงก็ทำตัวเป็นแบ็คกราวอยู่นั่นแหละ”
“ห้ะ..ผม?”
นันหันหน้ามาหาผมแล้วส่งยิ้มกวนตีนให้
“ถ้างั้นนนน.......แรม....ฝากคิดด้วยนะ”
ห้ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
_______________________________________________________
เขาบอกกันแล้วววว
สรุปคือผลัดกันรุกค่ะ 5555555 :o8:
คิดบอกชอบก่อน แต่แรมชิงจูบก่อน(....)
อยากจะบอกว่าจริงๆแล้วเขียนพาร์ทนันสนุกมากค่ะ(...)
ทีนี้มาลุ้นกันว่าแรมจะทำยังไงต่อไปปปปป
ดีใจที่ยังมีคนติดตามอยู่ :กอด1:
//แอบไปดูนิยายแนะนำมา(เพราะอยากหานิยายอ่าน55) ปรากฏว่ามีคนแนะนำนิยายเราด้วย
ขอบคุณมากนะคะะะะ เขิลจุงงง :-[ ขอกอดดดดด :กอด1:
______________________________________________
ตอบคอมเม้นค่ะ :mew1:
toshika ในที่สุดแรมก็กล้า(บ้าง)แล้วค่ะะะะะะ :katai2-1:
bulldog17 โอ้ะ ท่านนันนี่มีกิ๊กนับไม่ถ้วนค่ะ ส่วนเรื่องมีเมียหรือผัวขออุบไว้ก่อน คุคุ
quiicheh. ยิ่งกว่ามหาลัยแน่ค่ะ อุอุอุ
fuku 55555555555555555 ไม่ธรรมดาจริงๆ
Maytbb ช่ายยยย แรมจะถ่อมตัวไปไหนนน
route rover ไลน์ท่านนันแลกกับเลี้ยงฟูจิหนึ่งมื้อค่ะ 5555555
yisren. โอ้ะ นันโดนจิ้นซะแล้ว คิคิคิ
tsundere เอ่อ...จริงๆด้วยค่ะ เพราะคนเขียนอวยทั้งคู่(?)555555
boong086 เค้าเริ่มรุกกันแล้วววววววว :hao7:
junjou พี่แรมเป็นเงาะป่า o13
pockypocky ใช่ค่ะ ถ้าไม่มีนันเรื่องไม่เดินแน่ๆ55555 //มาต่อแล้วค่า
kongxinya แรมถอดรูปมีแน่ค่ะ อดใจรอๆ
meeoldly จริงๆค่ะ นันเป็นตัวช่วยที่เลอค่ามาก555
fanglest แรมคงต้องขอเวลาปรับตัวสักพักค่ะ555555
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นค่า :3123:
______________________________________________
-
ขัดใจเปอร์ (ขัดจังหวะ)
ขอบใจนัน (มาฉุดเปอร์ออกไป)
เขาบอกชอบกัน (ซะที)
-
อ๊ากกก อ่านแรมแล้วขัดใจมาก
เชียร์คิดเอายาปลุกกรอกปากแล้วลากขึ้นเตียงเลย
-
อ๊ากกกกกกกกเขิน :mew3:
-
บอกรักกันแล้ว :o8: :o8:
แล้วต่อไปจะเป็นอย่างไง :-[ :-[ :-[
-
คิดจะได้ไปค้างกับแรมหรือเปล่า แล้วจะเป็นไงน้า :hao7: รอต่อไป
-
ในที่สุดก็บอกชอบกันแล้ว คิดเก่งมากเลยที่กล้าบอกก่อน แต่แรมหื่นมากเลยจุ๊บคิดก่อน :o8:
ไม่ลำเอียงเลยว่าคนอ่านชอบใครมากกว่ากัน :m20:
-
แอร๊ยยยยย...ตอนนี้ทั้งลุ้นทั้งเขิน
//มอบรางวัลนักชงดีเด่นให้นัน55555
-
อ่านคิดแรม แล้วยิ้มกริ่ม จนแฟนถามเป็นบ้าอะไรยิ้มคนเดียว 555555555 :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
คู่นี้น่ารัก ผลัดกันรุก ดีแล้ววววววว แต่คิดอย่าไปรุกผิดหน้าที่ตอนนั้นนะ กร๊ากกกกกกก
อยากรุ้ว่านันจะมีคู่ไหม :mew2: :mew2:
-
อั้ยย่ะ ตอนหน้านี่แหละ ใครจะรุกใครก่อนกันแน่ 5555
-
ดีแล้ว คุยกันแล้วก้เป็นแฟนกันซะ
-
อ่านไปเขินไปปปปปป :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
แรมเอ้ยยยยถ้าตอนนี้ไม่ได้บอกหนูคิดไปนะจะกระโดดถีบขาคู่ทะลุจอเลยสิให้ตายเถอะ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย ฟินตัวแทบแตก หมอนเหมินนี่ไปหมดละ จิกซะจมจนอาจต้องซื้อใหม่ ฮ่าาาาาาาา
เป๊บขัดอ่ะ ขัดทำไมมมมมมม o18 นันแม่งน่ารัก มีแสยะยิ้ม แถมยังช่วยชงสุดฤทธิ์ *คำนับ*
:katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
เขารุกกันแล้ววุ้ยยยยยยยยยย อยากจะกรี๊ดดังๆหลังอัดอั้นตามสองคนนี้มานาน :hao7:
เปเปอร์นิ๊ไม่ดูตาม้าตาเรือมั่งเลย นันอบรมด่วนๆ :laugh:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
พาทนี้อยากบอกแรมว่า "นายกระจอกว่ะ" //วิ่งหลบฝ่าเท้า
เขาจะรอตอนต่อปายยยย :hao7:
//แว้บมาอ่านแล้วก็แว้บจากไป ช่วงนี้หมกมุ่นเกม
-
นันได้ใจไปเลย :mew1:
สุดท้ายก็เป็นคิดที่บอกก่อน แรมเอ้ยยย
เย็นนี้คิดไปค้างด้วย ฮั่นแน่ๆ...จะมีอะไรคืบหน้าอ๊ะเปล่าน้า
-
ชอบแบบนี้ >\\\\<
มันดูละมุมๆ กรุ่นกลิ่นความอบอุ่นลอยวิ้งๆ รอบๆตัวแรม
ชอบแรมมากๆอ่ะ :katai2-1:
-
โอ้ยๆๆกว่าจะบอกชอบกันได้เล่นเอาคนอ่านเกร็งไปทั้งตัว เฮ้อ~
-
แรม นายไม่ธรรมดาจริงๆนั่นแหละ
ไม่ใช่เรื่องหน้าตา ฐานะ
แต่วิธีคิดวิธีแสดงออกไม่ธรรมดา ซึ่งมันดีมาก โดนมาก พ่อพระเอกของคิด <3
-
เมื่อไหร่พระสังข์จะถอดรูปนะ :hao6:
-
สองคนนี้เขาแข่งกันน่ารักอ่ะ เขินแทน :-[
-
แรมมมมมมมมมอยากทำไรก็ทำเลยยยยยยย แหม่ขัดใจเจ๊
-
น่ารักอ่าาา :-[
-
ตอนอ่านพาร์ทนัน เห็นนันอวยแรม แล้วถึงกับเผลอจิ้นแรมนันไปชั่วขณะ :o8:
แรมดูเป็นคนพูดน้อยต่อยหนักนะ ไม่พูดมาก ทำเลย ฮ่าๆๆ
-
บางครั้งคนที่ดีมีความเป็นสุภาพบุรุษมากๆแบบแรมกับคิดก็น่ากลัวสำหรับการเป็นคนรักนะ
แอบกลัวและหวั่นๆว่าถ้าสองคนนี้คบกันไปแล้ว ความเป็นสุภาพบุรุษของแรมที่คอยช่วยเหลือคนอื่นไปทั่ว
โดยไม่คิด หรือการที่เชื่อคน(ง่าย) และการเป็นคนเฟรนด์ลี่ ยิ้มและใจดีกับคนไปทั่วของคิด จะมาสร้างปัญหา
ทางภาวะจิตใจของทั้งสองคนมากๆ แล้วยิ่งทั้งสองคนเป็นคนชอบคิดมากแต่ไม่แสดงออกนี่สิ คงตเองอาศัยความเชื่อใจกันมากๆนะ
เราลุ้นและเชียร์อยู่ และหวังว่าคงไม่มีมาม่าทางครอบครัวของแรม(มากนักนะคราฟ)
-
ชอบแบบนี้อ่ะ
เอาอีกๆๆๆๆๆๆ
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
เค้าบอกชอบกันแล้วอ่ะ
ไปค้างด้วยกันอีกแล้ว
-
กรี๊ดดดดดดดด :ling1:
เค้าบอกชอบกันแล้วอ่ะแกรรรร :hao7:
ขอเป็นแฟนกันเร็วๆนะเคอะ
มีจุ๊บๆกันด้วย อร๊ายยยยย น่ารัก
แต่แอบฮาตอนแรมบอกชอบคิดไม่แพ้ใคร
คือฮาตรงไม่แพ้ใคร 5555 ฮาทำไม งงตัวเอง
-
:ling1: :ling1:
ลุ้นจนตัวโก่งเลยนะ
กว่าจะบอกรักกันได้
รอลุ้นแรมกะคิดต่อไป
-
อ่านแล้วรู้สึกว่าบรรยากาศเป็นสีชมพู :mew1:
ในที่สุดก็บอกความในใจซักที
คงคุ้มกับที่เฝ้ามองมานาน :mew3:
-
โอ๊ย ตายแล้วคุณพระ นิยายดีมากเลยคะ เขินมากๆจริงอ่านไป ตัวชูโรงอย่างนันนี่สำคัญมากๆนะคะ ชอบอ่ะ รู้ว่าเพื่อนรู้สึกยังไงแต่ให้เพื่อนพยายามเอง เขินนนนน
-
-12-
ตลกน่า ไอ้นันบ้าไปแล้ว!
ให้คิดมาอยู่กับผม...ผมเนี่ยนะ? ไม่ ไม่เอาจริงๆ หวา...ไม่เอาหรอก แบบนี้มันแย่แน่ๆ ผมตั้งตัวไม่ทันกันพอดี ...ทำยังไงดีครับ แม้ว่าสุดท้ายผมจะถูกไอ้นันรับปากคิดว่าให้มาอยู่คอนโดผมแบบเออเองก็ตาม
แต่ผมก็ไม่ปฏิเสธอยู่ดี..
และตอนนี้ผมก็กำลังนั่งแท็กซี่อยู่กับเขาหลังจากที่นั่งไปหอของคิดเพื่อไปเอาของค้างคืนเสร็จแล้วก็กำลังเดินทางไปคอนโดผมครับ เหตุการณ์คุ้นๆจนไม่กล้านึกถึง....
ผมนึกสงสัยที่คิดเช่าหอโทรมๆอยู่นิดหน่อย อ้ะ..คือผมไม่ได้จะบอกว่าสถาปนิกที่สร้างหอนี้มาออกแบบแย่หรอกนะครับ แต่หมายถึงสภาพมันผ่านมาหลายปีมากจนสังเกตได้ แม้ว่าผมจะไม่ได้ขึ้นไปถึงห้องเขา แต่นั่งอยู่ตรงที่รับแขกก็สังเกตเห็นได้ถึงความเก่าแก่ของสถาปัตยกรรมน่ะครับ ผมสงสัยว่าทำไมคนฐานะดีอย่างเขาถึงมาเช่าอยู่หอโทรมๆแบบนี้ เขาน่าจะมีเงินพอที่จะอยู่คอนโดหรูหราด้วยซ้ำ แต่ก็ทำได้แค่คิดในใจเท่านั้นแหละครับ ไม่กล้าเข้าไปก้าวก่ายเขาหรอก
เมื่อมาถึงคอนโดผม พวกเราขึ้นมายังห้องพักของผมอย่างเงียบๆ คิดดูเกร็งๆและผมเองก็ไม่ต่าง...อันที่จริงพูดได้ว่าเรายังไม่ได้คุยกันเลยครับตั้งแต่เปเปอร์มาทักคิด ใจจริงผมอยากถามเขาจะตายว่าที่เขาพูดนั่นเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า หรือเขาอาจจะใช้ผมเป็นคู่ซ้อมสารภาพรักกับใครคนอื่น...ซึ่งอย่างหลังดูน่าจะเป็นไปได้มากกว่าที่เขาจะมาชอบผมเสียอีก แม้ว่าผมคงต้องเจ็บอยู่ลึกๆถ้ามันเป็นจริง
ผมไขห้องเข้าไปพร้อมกับคิดที่เดินตามมาอย่างเงียบๆ บรรยากาศน่าอึดอัดพอดูเลยครับ ผมว่าผมควรจะชวนเขาคุยเพื่อแก้ไขบรรยากาศอึมครึมนี่เสีย
“...คิดครับ เอาของไปวางในห้องนอนก่อนก็ได้นะครับ”
สาบานเลยครับว่าคิดดีแล้วถึงพูดไปเนี่ย ฮือออ ผมไม่รู้จะชวนเขาพูดอะไรดีอ่ะ คิดพยักหน้ารับคำก่อนเดินเข้าไปวางของในห้องตามที่ผมบอก พอคิดออกมา สภาพบรรยากาศชวนอึดอัดนี่ก็กลับมาอีกครั้ง...
...
ผมเงียบ...
เขาเงียบ...
...
“โอ้ย พอทีเถอะ! แรม ฟังนะ เราเขิน...ตอนนี้เราเขินมาก! ไม่รู้นายคิดอะไรอยู่ แต่ถ้ายังเป็นแบบนี้อยู่เราทนไม่ได้แน่”
“...อ่ะ คิด..”
“ฟังนะ ฟังใหม่อีกรอบ เราชอบนาย เราชอบแรม เข้าใจไหมครับ! ล..แล้ว ไม่รู้ตอนนั้นนายหมายความว่าไง ตอนนั้นแม่ง..เบลอ เขินด้วย เขินเหี้ยๆ ตอนนี้ก็ยังเขิน แต่เราว่าเราควรจะมาพูดคุยกันแบบจริงจัง!”
คิดเปลี่ยนอารมณ์ได้เร็วมาก ก่อนหน้านี้เขายังทำตัวอึกๆอักๆอยู่เลย แต่ตอนนี้เขากลับตะโกนคุยกับผมหน้าแดงแปร๊ด และผมก็คงหน้าแดงไม่แพ้เขา...ตะกี้เขาพูดอีกแล้วอ่า...เขาพูดว่าชอบผมอีกแล้ว คราวนี้ได้ยินชัดเลยครับ ฮืออออ ผมไม่รู้ควรจะตื่นเต้นหรือดีใจก่อน สมองรวนไปหมด
“แรม.....ตอนนั้นที่ทำหมายความว่ายังไง”
“อ่ะ เอ่อ....คือผม ผม..”
“...”
“...ชอบคุณ....ค ครับ..”
“....”
“....”
“อึก นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นจริงๆได้ด้วยหรอ” คิดว่าก่อนจะลงไปนั่งกุมขมับ เออ...อันที่จริงผมก็คิดไม่ต่างกันนะครับ
“แรม...ชอบเราจริงๆหรอ”
“ครับ...ผมสิต้องเป็นคนถาม...ว่าคิด ชอบผม..จริงๆรึเปล่า...”
“เราชอบแรมเป็นเรื่องจริงนะ แล้วแรม...ชอบเราตอนไหนหรอ?”
“..............................................................สมัยมัธยมน่ะครับ”
“!”
คิดเงยหน้ามามองผมพร้อมเบิกตากว้าง เอ่อ....ขอโทษนะครับที่ตามสตอล์กเกอร์มาโดยตลอด
“...จริงหรอ มัน..เป็นไปได้ด้วยหรอ ที่เรา...ใจตรงกัน” เขาลุกขึ้นมายืนจ้องหน้าผม คำถามนั้นผมเองก็อยากเป็นฝ่ายถามเหมือนกันนะครับ ผมในตอนนี้สับสนพอๆกับเขานั่นแหละ ซึ่งผมก็ให้คำตอบที่ดีกับเขาไม่ได้เหมือนกัน แต่ถ้าจะตอบก็คง..
“....คงจะเป็นอย่างนั้น...น่ะครับ”
เราแข่งกันเงียบอีกครั้ง และยังมีแข่งกันหน้าแดงเป็นอีกรายการ
“แรม....เรา...กอดได้มั้ย..”
สิ้นเสียงคิดใจผมกระตุกวูบเลยครับ หยา...คิดขอผมกอดอ่ะครับ ทุกคนได้ยินใช่ไหมครับ! คิดขอผมกอด! คิดขอผมกอด!! คิดขอผมกอด!! และเขาก็ไม่ได้เมาด้วย!!
ผมไม่ตอบเขาแต่อ้าแขนตอบรับแบบเงอะๆงะๆนั่นทำให้คิดส่งยิ้มกว้างละลายใจให้ผมครั้งหนึ่งกอดจะพุ่งเข้ามาหาตัวผม อึก เขิน เขินชะมัดเลย! เขินจะตายอยู่แล้ว!! คิดจะต้องรู้แน่ๆว่าผมตื่นเต้นแค่ไหน ก็หัวใจเล่นเต้นดังเสียจนผมยังรู้สึกได้ยินเสียงมันเลย
“ดีใจชะมัดเลย..” คิดส่งเสียงอู้อี้ออกมา
อ่า...ผมก็ไม่ต่างกันหรอกครับ อยากตะโกนออกมาดังๆชะมัดเลยว่าผมในตอนนี้มีความสุขที่สุด!
“รู้ไหม....เรากลัวแทบแย่....นึกว่าแรมจะเกลียด..”
“ผม..ผมไม่...” ไม่มีวันรู้สึกอย่างนั้นหรอกครับ
“..ที่จูบไปวันนั้น....ขอโทษนะ..”
“อ่ะ...คือ..............งั้น...ที่ผมจูบคิดวันนี้ ก็ขอโทษด้วยเหมือนกันนะครับ”
“ขอโทษทำไม”
“ก็...ก็คิดขอโทษผมก่อน”
“ก็ตอนนั้นเราเมาอ่ะ...”
“แต่ผมไม่ได้โกรธเลยสักนิดนะครับ”
“.....ต...แต่นาย ทำเหมือน...”
“ผม..แค่ตกใจ เฉยๆ...”
“จริงอ่า...”
“จริงครับ..”
“.....ที่แรมจูบเราวันนี้เราก็ไม่ได้โกรธนะ..”
“อ่ะ...” หวา เขาพูดถึงมันทำไมเนี่ย ผมพยายามลืมมันไปแล้วนะ เขารู้ไหมว่าผมเขินมากแค่ไหน
“...........ชอบนะ....”
“ครับ?”
“...ที่แรมจูบ...ชอบนะ”
“..............”
ผมคงตายเพราะหัวใจเต้นแรงเกินไปเข้าสักวันแน่ๆ เขินแทบบ้าแล้วนะครับ จะทำให้เขินไปถึงไหนกัน ใจมันเต้นแรงยิ่งกว่าดื่มเอ็มร้อยโหลนึงเสียอีก
เรากอดกันอยู่สักพักพอคิดเริ่มขยับตัวผมจึงคลายอ้อมกอด
“....หิวรึยังแรม อยากกินอะไรมั้ย เดี๋ยวเราทำให้” คิดว่าพลางฉีกยิ้มกว้างให้ นี่มันกระแทกใจผมจริงๆ
“อ่ะ...ก็นิดนึงครับ คิดทำอาหารเป็นหรอครับ?”
“ก็พอได้น่ะ แฮ่ อยากกินไรป่าว”
“เอ่อ...ผม แล้วแต่คิดเลยครับ..”
“....โอเค แรมพอมีของสดในตู้เย็นมั้ย เดี๋ยวเราทำให้ แรมนั่งรอก่อนแปปนึงนะ”
“เอ่อ...ครับ พอมีอยู่” จริงๆของสดที่ว่านั่นก็มีแค่ไข่ หมูสับ ผักอีกนิดหน่อยและก็ข้าวน่ะครับ ถ้าวันไหนว่างๆผมจะชอบทำกินเองมากกว่า แต่ก็ซื้อของพวกนี้มาไม่เยอะหรอกครับ ที่อยู่ในตู้นั่นก็เป็นของเหลือๆจากที่ทำข้าวต้มให้คิดวันก่อนน่ะครับ เพราะงานที่คณะหนักหนาสาหัสมากอย่างที่บอก แค่เวลาหายใจทิ้งเฉยๆยังแทบไม่มีเลย ผมมักจะทำอาหารก่อนเวลาเข้าช่วงไฟนอลโปรเจค ในตอนนั้นมีอะไรเหลือก็จะใส่ให้หมด ทำให้หมดเท่าที่ของในตู้เย็นจะมีเพราะทิ้งไว้มีหวังเน่าแน่ๆ ดังนั้นถ้าเข้าถึงฤดูกาลปั่นงานจริงๆล่ะก็ตู้เย็นผมจะมีแค่น้ำเปล่าครับ และทานอาหารสำเร็จรูปแทน....
คิดจัดแจงที่นั่งให้ผมก่อนจะเข้าครัวไป อ่า...นี่มันอดคิดไม่ได้จริงๆว่ามันดูราวกับคู่สามีภรรย..อุ๊บ หวา...นี่ผมคิดอะไรออกมาน่ะ น่าอายชะมัด เอ่อ..ถ้าผมซื้อผ้ากันเปื้อนมาใช้ด้วยก็ดีสินะ ถ้าคิดใส่ผ้ากันเปื้อนจะเป็นยังไงนะ แน่นอนเขาต้องน่ารักมากๆ....
...
อุ่ก!! ทำไมผมต้องจินตนาการให้คิดใส่แค่ผ้ากันเปื้อนผืนเดียวเหมือนอย่างในหนังเอวีนั่นด้วยล่ะ โอ้ย! ผมนี่คิดอะไรสกปกรกจริงๆ นึกโชคดีที่มนุษย์ไม่สามารถอ่านใจกันได้ ไม่งั้นคิดมองผมเป็นไอ้โรคจิตหื่นกามแน่ๆ
ผมนั่งมองเขาหยิบนู่นผสมนี่อย่างเพลินๆ ดูแล้วน่ารักชะมัดเลย เขาตัวเล็กมากๆถ้าเทียบกับผู้ชายด้วยกันแล้ว นั่นทำให้เวลาเขาทำอะไรก็ดูจะดุ๊กดิ๊กไปเสียหมดเหมือนลูกหมาน้อยๆไม่มีผิด อ่าน่ารักจังเลยน้า... เขาขาวมากแต่ก็ยังมีส่วนที่พอรู้ว่าโดนแดดมา เขาเป็นคนขาวแบบสุขภาพดีน่ะครับ ไม่ดูซีดเกินไป แล้วยิ่งย้อมผมสีน้ำตาลอ่อนยิ่งทำให้หน้าเขาดูอ่อนลง เหมือนเด็กมัทธยมเลย ผมนึกดีใจที่เขาหันหลังให้ผมอยู่เพราะผมสามารถมองเขาได้โดยที่เขาไม่รู้ว่าผมแอบมองอยู่ อ่า...เอวเขาบางชะมัดเลย ผมว่าผมรวบเขาด้วยแขนเดียวยังได้เลยมั้ง... ผมเริ่มจินตนาการถึง...
ไอ้แรมหยุด!!!
คิด ผมขอโทษครับ ผมเผลอคิดอะไรสกปรกอีกแล้ว ผมข่มใจตัวเองไม่ให้คิดถึงเขาด้วยการไม่หันไปมองเขาอีก ผมนั่งก้มหน้าดูมือตัวเองประหนึ่งเป็นของหายาก แต่ก็ไม่ค่อยจะเป็นผลเท่าไหร่ บางทีผมควรเข้าวัดทำสมาธินะ ถ้าผมจะฟุ้งซ่านเรื่องเขาได้มากขนาดนี้
“แรม...แรม ฮัลโหล้ววว”
“อ่ะ ค..ครับ ครับ” ผมสะดุ้งตัวโยนเมื่อเขาเรียก ผมเพิ่งตั้งสติไม่ให้คิดเรื่องลามกกับเขาได้ไม่นานนี่เองนะครับ
“ข้าวเสร็จแล้ว กินกันๆ”
“อ่ะ ครับ”
ผมลุกจากโซฟาไปยังโต๊ะทานข้าวที่มีข้าวสวยบนจานสองใบจัดวางไว้เรียบร้อย พร้อมกับกับข้าวอีกสองอย่าง
“ไข่น้ำกับผัดผัก กินได้มั้ย” คิดถามผม
“ได้ครับ”
อันที่จริงเขาทำอะไรมาให้ผม ผมก็ทานได้หมดแหละ อาหารที่คิดทำเชียวนะครับ! พวกคุณไม่รู้หรอกว่าผมไม่เคยคิดว่าจะมีวันนี้ วันที่คิดจะทำอาหารให้ผมเนี่ย อันที่จริงผมไม่คิดตั้งแต่แรกแล้วว่าจะมีวันที่ผมกับเขาใจตรงกันด้วย
นึกถึงผู้คนที่รายล้อมคิด ที่ชอบเขา ที่จีบเขา พวกคุณไม่มีโอกาสแบบผมหรอก ผมได้ทั้งกอดทั้ง..เอ่อ...จูบ ทั้งได้ทานอาหารที่คิดทำเองด้วย! ผมรู้สึกโชคดีชะมัด จริงๆผมอยากถ่ายรูปเก็บไว้นะครับ เป็นที่ระลึกที่ได้ทานอาหารของคิดครั้งแรก แต่ดูเหมือนผมไม่ต้องทำแล้วล่ะ...ก็คิด กำลังทำในสิ่งที่ผมคิดอยู่นี่ คนตัวเล็กจัดแจงมุมกล้องแล้วกดถ่ายรูปลงมือถือของเขา เมื่อเขาสังเกตว่าผมจ้องเขาอยู่ คิดก็หันมายิ้มเผล่ให้ผม
“ฮิ อาหารมื้อแรกที่เราทำให้แรม..” คิดว่าก่อนจะหยุดถ่ายแล้วนั่งลงตรงข้ามผม ให้ตาย เขาน่ารักชะมัด เขาคิดไม่ต่างกับผมเลย
เขาเอ่ยปากชวนผมทานซึ่งผมก็ลงมือทานไปพร้อมเขา อา...อาหารที่เขาทำถึงแม้ว่าจะไม่ได้อร่อยเหมือนเชฟในโรงแรม แต่สำหรับผมมันอร่อยมากครับ แม้ว่าจะเป็นอาหารบ้านๆก็เถอะแต่อะไรที่เขาทำล่ะก็ผมว่าอร่อยหมดแหละ
“..เป็นไง กินได้ไหม?”
“ด..ได้ครับ อร่อยมาก”
“จริงหรอ ดีจัง แต่สู้ฝีมือแรมไม่ได้หรอก”
“เอ้ะ?”
“ก็....ข้าวต้มวันนั้นแรมทำเองใช่มั้ย”
“ทำไมถึงรู้ล่ะะครับ”
“ก็ ก็ตอนเรากลับไม่เห็นมีร้านข้าวต้มแถวนี้สักร้านเลยนี่ เลยเดาว่าแรมน่าจะทำเอง...รึเปล่า?”
“...ครับ ผมทำเอง...”
“นั่นไงล่ะ จะบอกว่าอร่อยมากเลย...............รู้งี้น่าจะถ่ายรูปไว้ก่อนก็ดี” คิดบ่นอุบอิบก่อนจะลงมือทานข้าวตรงหน้าต่อไป
ผมเขินนะที่เขามาชมผมแบบนี้อ่ะ เราลงมือทานข้าวไปพลางพูดคุยไปพลาง...อันที่จริงต้องบอกว่าคิดชวนผมคุยต่างหาก เขาพูดได้ไม่หยุดเลยและเสียงของเขาทำให้ผมเคลิ้มได้ตลอดเวลา
เมื่อกินเสร็จผมก็อาสาเก็บจานและทำความสะอาดครัวให้แม้ว่าเขาจะขอช่วยก็ตาม แต่ผมก็ให้เขาไปอาบน้ำให้เรียบร้อยเสียก่อน ...สาบานได้ว่าตอนได้ยินเสียงน้ำกระทบตัวเขาหรือพื้นห้องน้ำก็เหอะ ผมพยายามไม่จินตนาการถึงเรื่องพรรค์นั้นแล้วนะ...แต่ว่ามัน..... ผมพยายามเลิกคิดฟุ้งซ่านโรคจิตก่อนจะหันไปเปิดโทรทัศน์แล้วเร่งเสียงให้มันดังกลบเสียงน้ำไหลแทน
ไม่นานนักคิดก็อาบน้ำเสร็จ เขามานั่งข้างผมด้วยกลุ่มตัวหอมฟุ้ง ให้ตายสิ ผมอยากจะจับเขาฟัดตอนนี้ชะมัด อ่ะ...หยุด หยุดคิดอะไรแบบนั้นซะทีเถอะ ทำไมผมถึงคิดเรื่องลามกกับเขาได้ตลอดเวลากันนะ
ผมปล่อยให้เขาดูทีวีไปตามลำพังแล้วขอตัวปลีกมาอาบน้ำให้ใจสงบลงบ้าง เมื่อผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ออกไปเจอเขา คิดกำลังนั่งดูช่องการ์ตูนที่เขาเอาหนังอนิเมชั่นของดิสนีย์มาฉาย เห็นฉากแล้วผมก็รู้ได้เลยว่าคิดกำลังดูเรื่องฟรอสเซน... ภาพยนต์อนิเมชั่นที่กำลังโด่งดังอยู่ในช่วงนี้ คิดตั้งใจดูมากโดยที่ไม่รู้ว่าผมเข้ามาใกล้เขาขนาดนี้ เมื่อคิดเห็นว่าผมทิ้งตัวลงนั่งข้างๆเขาก็หันหน้ามามองผมแล้วชะงักไป?
“......แรม...หรอ?”
“ครับ ทำไมหรอ?”
“เปล่าๆ ถอดแว่นแล้วไม่คุ้น..”
“อ่ะ อ่อ ครับ”
ปกติแล้วถ้าผมกลับมาถึงคอนโดผมมักจะถอดแว่นทันทีน่ะครับ เพราะผมว่ามันไม่จำเป็นต้องใช้สายตาอะไรมากแล้ว อีกทั้งผมไม่ได้สายตาสั้นมาก 200กว่าๆเองครับ ที่ไอ้นันด่าผมว่าแว่นหนาเทอะอยู่บ่อยๆนั่นคงเป็นเพราะกรอบแว่นล่ะมั้งครับ คิดจดๆจ้องๆผมอีกสักพัก แล้วผมก็สังเกตว่าหน้าเขาเริ่มขึ้นสีขึ้นเรื่อยๆ คิดจ้องผมอีกครั้งก่อนสะบัดหน้าไปดูการ์ตูนของเขาต่อ
“ตะกี้เอลซ่าสร้างปราสาทได้ด้วย แค่กระทืบเท้าเองได้ปราสาทมาเป็นหลัง น่าอิจฉาชะมัด”
“ฮะๆ นั่นสิครับ” นั่นสิ ขี้โกงจริงๆ พวกผมใช้เวลาเป็นวันๆกะอีแค่ตัดกระดาษให้เป็นรูปร่างเนี่ย
“เดี๋ยวตอนไฟนอลโปรเจคจะโทรจ้างมาเสกโมให้หน่อย”
“ฮะๆๆๆ”
ผมนั่งขำความคิดของเขา ผมก็ดูเป็นเพื่อนเขานั่นแหละครับ จริงๆผมเคยดูเรื่องนี้มาแล้วรอบหนึ่งนะแต่ไม่ได้ไปดูในโรงหรอกครับ หาโหลดเอาน่ะครับ เรื่องดำเนินไปเรื่อยๆก็ถึงตอนจบ เมื่อมองเวลาก็พบว่าน่าจะได้เวลาเข้านอนแล้ว ดูเหมือนคิดเองก็จะคิดแบบนั้นเหมือนกันเขาถามผมว่าจะดูอะไรต่อไหม พอผมตอบปฏิเสธเขาก็กดปิดโทรทัศน์ แล้วนั่งอยู่อย่างนั้น เอ่อ...
“เอ่อ...คิด เข้าไปนอนในห้องได้เลยนะครับ”
“แล้วแรมนอนไหนอ่ะ?”
“เดี๋ยวผมนอนโซฟาเอง..”
“เห้ย ไม่เอา! แรมเป็นเจ้าของห้องนะ มานอนโซฟาได้ไง เดี๋ยวเรานอนนี่เอง”
“แต่คิดเป็นแขก ผมก็ไม่อยากให้แขกนอนโซฟานะครับ”
“เรานอนได้ไม่ต้องห่วง แรมนอนห้องแรมเถอะนะ”
“..ไม่เอา คิดไปนอนบนเตียงดีๆเถอะครับ”
“ไม่เอา...”
“.....คิดครับ” คิดครับนอนในห้องเถอะครับผมขอร้องล่ะฮือ ผมไม่อยากให้เขามานอนลำบากบนโซฟาแคบๆนี่หรอกนะ
“ไม่เอา”
“คิด..”
“ก็ครั้งก่อนเราก็แย่งเตียงแรมนอนไปแล้วนี่ ครั้งนี้ไม่ยอมหรอก”
“เอ้ะ..” อ๋อ เขาคงหมายถึงตอนที่เขาเมาแน่ๆ แต่เชื่อเถอะผมไม่ได้คิดว่าเขาแย่งที่นอนผมเลยสักนิดนะ ผมเต็มใจให้เขานอนต่างหาก ครั้งนี้ก็เช่นกัน
“แรมไปนอนเถอะ เรานอนนี่แหละ”
“.....แบบนี้ผมก็ไม่เอาเหมือนกัน”
“แรม!”
“ถ้าคิดจะนอนตรงนี้ผมก็จะนอนตรงนี้เหมือนกัน เดี๋ยวผมเอาผ้ามาปู”
“แรมม!!!”
“...”
“ทำไมดื้ออย่างนี้”
“คิดดื้อก่อนนะครับ”
“เราไม่....โอเค เอางี้นะ..”
“...ครับ?”
“ไปนอนเตียงด้วยกัน”
ไม่เอาครับ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
_______________________________________________________
:z1: :z1:
สารภาพว่าเพราะตอนนี้ทำให้ต้องลงนิยายช้ากว่าเดิม แต่งนานมากค่ะเพราะเขิน(....)
จริงๆแล้วแรมก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งแหละค่ะ มีหื่นบ้างตามประสา แต่แอบหื่นอยู่เงียบๆ
เห็นแรมจิ้นคิดเตลิดเปิดโปงแล้วขำดีค่ะ 555555
เริ่มหวานกันขึ้นมาหน่อยนึงแล้ววว หุหุ
ตาแรมจะทำยังไงต่อนะ :katai5:
__________________________________________________
ตอบคอมเม้นค่ะ :L2:
boong086 ในที่สุดก็บอกกันซะทีเนอะ
pannixz ใจเย็นค่ะๆ 55555555 รอคิดสั่งซื้อยาปลุกแปปนึง (....)
slurpee04 เขินคอมเม้นนี้เหมือนกันนนน :o8:
meeoldly ติดตามๆ 5555
prueksa มาต่อแล้วค่าา
BeeRY 5555 แรมออกจะใจกล้าาา
bulldog17 //นันค้อมตัวรับรางวัล 555
toshika เขินน ขอบคุณที่ชอบนะคะ //นันมีคู่ไหมขออุบไว้ก่อน ต้องติดตามค่ะ(โฆษณาแฝง5555)
hoshinokoe แรมรุกก่อนค่ะ(ในใจ)5555555
Jthida เขายังไม่ขอเป็นแฟนกันซะที :hao5:
Toon_TK เขินคอมเม้นนี้ด้วยคนนนนน
iamnan แรมบอกแล้วค่ะบอกแล้ว ใจเย็นๆนะคะ55555
yisren. บอกแล้วว่านันจะคอยช่วยเพื่อนแรมจนตลอดฝั่ง ฮิฮิ
kongxinya โอ้ะ...สงสัยเปเปอร์โดนนันลากไปอบรมแล้วล่ะค่ะ555
tsundere แว้บมาอ่านก็ดีแล้วค่า ติดเกมไรแนะนำเรามั่ง เราว่างอยากเล่น55555
KhunMay คืบหน้านิดนึงละกันค่ะ555
phana_qbz ขอบคุณที่ชอบนะคะ :o8:
mystery Y ในที่สุดก็บอกกันซะที
fuku แรมเขินคอมเม้นนี้น่าดูเลยค่ะ o13
PetitDragon มีแน่ๆ รอหน่อยนะคะ :hao6:
Maytbb แข่งกันหน้าแดงด้วย แอร๊ยยย
quiicheh. โอ้ะ เสียแต่แรมไม่กล้าเท่าไหร่ ไม่งั้นคิดโดนจับกดไปนานแล้ว5555
ดาวโจร500 ขอบคุณค่า :-[
ReiSei โอ้ะ แรมนัน จริงๆคนเขียนก็จิ้นลับๆ(....)
AMINOKOONG กดไลค์ให้เม้นนี้เลยค่ะ โดนมาก ที่กล่าวมามันจะเป็นปมปัญหาในชีวิตคู่ของทั้งสองคนนี้เลยค่ะ ดีใจจังมีคนดูออก5555 ต้องดูต่อไปว่าทั้งคู่จะแก้ไขจุดๆนี้อย่างไรรรรรร(โฆษณาแฝง)
omyim_jjj ขอบคุณที่ชอบค่า มาแล้วๆๆ
mild-dy :hao6: :hao6: เอาแล่วๆๆ5555
junjou เพราะมีคนชอบคิดเยอะค่ะแรมเลยบอกว่าชอบไม่แพ้ใคร5555555 //น่าสงสารแรมกลายเป็นฮาซะงั้น55555
maemix มาลุ้นต่อเยย
NY_JK นั่นน่ะสิเนอะ คุ้มค่าจริงๆ ^^
Ali$a฿eth ขอบคุณที่ชอบนะคะ เขินนนนนน
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่ะ
____________________________________
ปล. เปิดเรียนซัมเมอร์แล้วเราอาจจะไม่ได้มาลงบ่อยเท่านี้ แต่สัญญาว่าจะพยายามลงถี่ๆให้ได้ค่ะ(จะพยายามค่ะ555)
-
ตอนนี้น่ารักมากเลยค่ะ >_<\ :-[ :-[ :-[
-
แอร๊ยยยยย อยากเห็นแรมตอนถอดแว่นบ้างงง อยากมีโมเม้นต์แบบคิด
พี่แรมนี่หื่นเงียบนะ หื่นในจินตนาการ คนอ่านก็....เอออ ฟินไป หื่นตามไป 555 :heaven
-
แรมที่รัก 555555555
-
แรมฮามาก 555555
จะผ่านคืนนี้ไปยังไงน้อออ
อุ๊ย..?!ทิชชู่นี่ต้องเตรียมไหม กิกิ
-
:z2: ทำไมรู้สึกว่าแรมมันเค๊ะเคะ กว่าคิดอีกนะ :katai3: :katai3:
-
ตายตาหลับแล้วล่ะ :heaven
-
ทำไมแรมหื่นนนน :katai2-1:
-
อ่านไป ยิ้มไป เขินไป โอ้ยยยยยยยยย >////<
ถ้าแรมจะแอบหื่นขนาดนี้นะ แต่หื่นแบบเรียบร้อย(?)
:กอด1: :กอด1:
-
ปฏิเสธในใจว่ะแรม ปากบอกตกลงไปเลยๆ :hao6:
-
ชอบอ่านในมุมของแรมอ่ะ คือมันน่ารัก คือเออ ผู้ชายมันก็มีมุมเขินเหมือนกันเนาะ
กึ่งกล้ากึ่งกลัว เด๋วเขินเด๋วอาย ความคิดในหัวสับสนอลหม่าน ตลกดี :mew1:
-
แรมไม่เอาแต่แม่ยกจะให้เอา เอาไปนอนที่เตียงอ่ะนะ (หลบตา)
-
โถ่เอ๋ยยย ทำไมดูบริสุทธิ์อย่างงี้คะ เขินคะ อ๊าย ม้วนต่วนนน
-
เขินอ่ะ
น่ารักทั้งคู่เลยอ่ะ
-
โฮกกกกกกกกกกกกกกก
หวานมากค่ะ พอเข้าใจตรงกัน ผลัดกันเขินไปมาแล้วคนอ่านตายกันเลยทีเดียว น่ารักกันสุดๆ
อย่างแรมนี่เค้าเรียกหื่นหลบในนะคะ 5555555 เห็นเงียบๆงี้ความคิดลามกเพียบนะเคอะ ฮุฮุฮุ
ติดตามต่อนะจ๊ะว่าคืนนี้น้องคิดจะรอดหรือไม่
-
ผมเขิน ผมเขิน
หวานกันจนเค้าเขิน.
ผลัดกันอายน่ารักอ่ะ
-
อร๊างงงงงงง แรมคนบ้า! นี่ชอบแรม จนอยากจะแย่งจากคิดล่ะ
คนอะไรน่ารัก อบอุ่นชะมัด >\\\\\\< :katai2-1:
-
ดีจายยยยย ฝุดๆ เขาเข้าใจตรงกันได้ซะที :impress2:
ฮาเเรมอะ เเต่เราเข้าใจแรมนะก็นะเเบบว่าจิ้นตามแล้วแล้วมัน หุหุ หนูคิดน่าเคี้ยวมาก :z1:
ว่าแต่ว่าคืนนี้จะได้นอนไหมหนอแรม หึหึ คิดเอ๊ยจัดการเลยยยย :hao7:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
อ่านแล้วเขินมากกกกกกก
มาต่อเร็วๆนะคะ ><
-
ตอนนี้น่ารักมาก
-
จะได้นอนไหม เกี่ยงกันเรื่องที่นอนอยู่นั้นแหละ
มานอนกับแม่ยกก็ได้ มาเร็ววววววววว
:hao7: :hao7: :hao7:
รอตอนต่อไป
-
อดทนไว้แรม.... เอาเป็นว่าให้เวลากับจังหวะมันพาไปล่ะกัน
คงไม่นานหรอก ว่าแต่ไปเตรียมตัว และอุปกรณ์ก่อนมะ??
XDDDD
-
อุ๊ย พูดอะไรกันไม่รู้...เอา ไม่เอา อยู่ได้ สรุปว่าเอาไหมอ่ะ :haun4:
เอ่อ ไม่ใช่แล้วละ คนอ่านหื่นเกิน :laugh:
-
โอ้ยๆ เขินเป็นเพื่อนแรม เริ่มหวานขึ้นแล้ว~
-
โอยยยยย เขินนนนนนนน :katai2-1:
-
นึกถึงผู้คนที่รายล้อมคิด ที่ชอบเขา ที่จีบเขา พวกคุณไม่มีโอกาสแบบผมหรอก ผมได้ทั้งกอดทั้ง..เอ่อ...จูบ ทั้งได้ทานอาหารที่คิดทำเองด้วย! ผมรู้สึกโชคดีชะมัด
อวดหราาาาา แรมมมมมมม :hao7:
มีจ้งจิ้นผ้ากันเปื้อน อีแบบนี้มันไม่ได้หื่นธรรมดาหรอกนะตัวเธอววว์
เราติดอยู่สองเกมค่ะ เล่นสลับ ๆ กัน
meiji tokyo renka อันนี้จีบหนุ่มคนดังในประวัติศาตร์ยุ่น อันนี้เล่นไว้โฮกเซย์ยู แอร๊ยยยยยย
summon night 5 (3 4 ยังไม่ได้เล่น) ออกปีที่แล้วนะ ฮ่า แนว RPG แรก ๆ ก็มั่วไปก่อน หลัง ๆ เริ่มชิน
เลือกเล่นผู้ชายกับพาร์มเนอร์ผู้ชายข๊าาาา อิอิ
PSP ค่ะ แต่เราเล่น PPSSPP ในโน้ตบุ๊ค
ภาษายุ่นหมดเบยยยย เราก็ดะไปเนาะ
อ้อ มัธยม ไม่มี ท.ทหารนะคะ
-
ตามมาจากนิยายแนะนำ
ชอบมากเลย ดูอบอุ่น บริสุทธิ์ น่ารักจริงๆ
คิดเป็นแบบที่ชอบเลย เข้มแข็ง คิดบวก ทำให้ตัวเองดีขึ้น เราไม่จำเป็นต้องตกต่ำเพราะคนอื่นนี่นา รักจริงด้วยอันนี้ชื่นชม หุหุ
แรม ผู้ชายถ่อมตัว ทั้งที่ตัวเองมีดีก็ไม่คิดจะอวดใคร เหมาะกับคิดจัง รักมั่นด้วย
ชอบคิดแรมสุดๆ :กอด1: นักเขียน
-
ขอเสนอคิดแหร่มเลย อย่าให้รู้ว่าปฎิเสธนะแรม :interest: โอกาสไม่ได้มีง่ายๆ
-
ขนาดแค่อาบน้ำเสร็จคิดยังชะงักเลยนะ แรมนี้ซ้อนรูปดีเกิน5555555555555555555
-
น่ารักทั้งคู่ :-[ :-[ :-[
แรมอย่าเอาแต่หื่น จับคิดกดเลย :laugh: :laugh: :laugh:
-
อย่าว่าแต่ แรมคิดเขิลล์กันเองเลย เราอ่านเรายังเขิลล์ :o8: :o8:
-
เรื่องนี้น่ารักมากๆ อ่านแล้วสบายใจดี
-
น่ารักอ๊า ไม่ไหวแล้วววววว :z3:
-
แรม แล้วแบบนี้จะได้แอ้มสักทีมั้ยเนี้ย
ไม่ใช่ให้ คิดเสนอเองหรอกนะ :z6:
:mew2:
-
อ่านเองเขินเอง เขินจนมือสั่น หมดแล้ว5555
น่ารักสุดๆ
-
น่ารักกกกกกกกกกกกที่สุดดดดดดดด ลุ้นตัวโก่ง!!!
ในที่สุดก็สารภาพรักกันซักที น้ำตาจะไหล ;')
ปล.นันนี่ให้อารมณ์จิ้งจอกเจ้าเล่ห์จัง 5555
-
หึหึ แรมแอบหื่น...
-
อ่านแล้วรื่นๆดี เรื่องง่ายๆแต่อ่านสนุกมาก
-
:call:อยากอ่านต่อแล้ว
ๆๆๆๆๆๆๆๆ :hao7:
-
-13-
“เฮ้ยแรม งานถึงไหนแล้ววะ”
เมื่อผมก้าวเท้าขวาเข้าประตูในสตูดิโอ ก็ถูกเพื่อนตู้จู่โจมด้วยคำถามนี้ที่ผมไม่อยากจะตอบ
“....ยังไม่ได้เริ่มเลยครับ”
“เห้ยจริง!! คนอย่างมึงเนี่ยนะยังไม่ได้เริ่มงาน! เกิดอะไรขึ้นกับโลกใบนี้”
“...นิดหน่อยครับ”
จะให้ผมตอบตู้ตามตรงผมทำไม่ได้หรอกครับ...
...ย้อนไปคืนวันศุกร์
“ไปนอนเตียงด้วยกัน”
“มะ ไม่เอาครับ” ผมตอบกลับเขาแทบจะทันที แต่คนตัวเล็กกว่าไม่ยอมท่าเดียว คิดพยายามลากผมเข้าห้องนอนในขณะที่ผมก็ฝืนเขาสุดๆ แรงคิดนี่มีไม่เยอะหรอกครับผมสะบัดหน่อยๆก็หลุดได้แล้วแต่ก็สงสารเขา เขาดูตั้งใจในการลากผมเข้าห้องแบบสุดๆ
ตุบ!
คนตัวเล็กกว่าผลักผมลงบนเตียงก่อนจะดันผมให้อยู่บนเตียงดีๆ ไม่นานนักเขาก็มุดเข้ามานอนใกล้ๆ ว๊ากกก แบบนี้ไม่ดีแน่ๆ ผมพยายามจะลุกออกจากเตียงแต่แขนบางก็เข้ามาโอบหลังผมไว้ก่อน
“ไม่ปล่อยไปหรอก อยากดื้อนักใช่ไหม เด็กดื้อต้องเจอแบบนี้แหละ!”
เขาว่าพลางกระชับแขนของเขาให้แน่นยิ่งขึ้น
คิดกอดผม! คิดกอดผม! คิดกำลังกอดผมอยู่อ่ะ ผมพยายามดิ้น ฝืนตัวให้อยู่ห่างจากเขาแต่เจ้าของดวงใจผมก็ไม่ยอมท่าเดียว เขาตวัดขาเขาขึ้นมาก่ายผมแล้วล็อคเอาไว้ ว๊ากกกกกก เนื้อแนบเนื้อแบบนี้กะจะให้ผมหัวใจวายตายเลยใช่มั้ยครับ!!!
ผมอยากดิ้นหนีเอามากๆเลย แต่ถ้าผมยิ่งดิ้นมากเท่าไหร่ตัวของผมก็ยิ่งไปถูกตัวของคิดมากขึ้นและนั่น...ทนไม่ไหวหรอก แค่คิดว่าตอนนี้หลังผมกับหน้าอกเขามีแค่เสื้อผ้าบางๆกั้นอยู่
....ความรู้สึกเหมือนเลือดกำเดาจะไหลนี่มันอะไรกันครับ?...
ผมเลยยอมอยู่นิ่งๆข่มอารมณ์ตัวเองอีกครั้ง หวังว่าเขาจะหลับไปก่อนแล้วผมค่อยจรลีหนีออกไปนอนข้างนอกแทน
“...............ถ้าไม่ชอบก็บอกได้นะ” เสียงคิดดังขึ้นมาอย่างแผ่วเบา
“อ้ะ ไม่..ไม่นะครับ ไม่ได้ไม่ชอบ..ผม...ผม...”
“....”
คิดเงียบก่อนจะปล่อยคลายอ้อมกอดของเขาออกช้าๆพร้อมกับขาที่ล็อคตัวผมเอาไว้ พอผมหลุดจากพันธนาการผมก็หันไปหาเขาแทบจะทันที
ภาพที่เห็นคือเด็กน้อยตรงหน้านอนจ้องผมตาแป๋วแต่สายตาเหมือนแฝงด้วยคำขอโทษ เขาหลบตาผมก่อนจะนอนนิ่งๆ
โอเค โอเคครับ ผมยอมแพ้
ผมยกมือขึ้นมาเสยผมข้างหน้าก่อนจะหันไปยอมแพ้เขาอย่างจริงจัง คิดลุกขึ้นมาจ้องผมอีกครั้ง หน้าเขาขึ้นสีไม่รู้สาเหตุ นั่นทำให้ผมมองเขาแบบงงๆ
“...แรม...............................................หล่อ” คิดพึมพำเบาเสียจนแทบไม่ได้ยิน ตอนแรกผมก็สะอึกเล็กๆเหมือนคิดจะชมผม...รึเปล่า? แต่คิดไปคิดมาเขาจะมาชมผมทำไมกัน
สุดท้ายผมก็เป็นคนลุกไปปิดไฟห้องนอนก่อนกลับเข้าไปยังเตียงที่มีคิดนอนอยู่...นอนเตียงเดียวกัน ผ้าห่มเดียวกันโดยไม่มีหมอนข้างอะไรมากั้น ให้ทายครับว่าผมนอนหลับลงไหม...
ไม่แน่นอนครับ....
ในขณะที่ผู้ชนะนอนหลับฟรี้ๆอยู่ข้างๆผม...
ความคิดที่จะไปนอนโซฟายังมีอยู่ในหัวผมอยู่ครับ แต่ใครจะไปรู้เล่าว่าในขณะที่ผมกำลังจะลุกออกจากเตียงนั้นก็รู้สึกถึงแรงดึงจากมือขาวๆของคนข้างๆที่จับชายเสื้อผมไว้อย่างแน่นหนา ไม่รู้ว่าเขาไปแอบจับตอนไหนแต่นั่นก็ทำให้ผมลุกออกไปไหนไม่ได้
ฮือ...ถ้าปวดฉี่จะรับผิดชอบยังไงครับคิด
สุดท้ายผมก็ต้องนอนนิ่งๆหันหลังให้เขา (ไม่กล้าหันหน้าเข้าสู้..) แม้ว่าจะไม่เห็นหน้าคิดก็ตาม แต่การที่รับรู้ว่าเขานอนอยู่ข้างผมนี่มันก็ทำให้ใจสั่นได้เหมือนกันนะครับ ผมนอนข่มใจท่องยุบหนอ พองหนออยู่ในใจไปเรื่อยๆจนเผลอหลับตอนไหนก็ไม่รู้
พอเช้าแล้วคิดก็ขอตัวกลับส่วนผมก็มาทำงาน(ที่ยังไม่ได้เริ่ม)ที่สตูนี่แหละครับ วันจันทร์ผมมีพรีเซนท์ความคืบหน้าของงาน หรือที่เรียกว่าPin-up เป็นการนำเสนอความคืบหน้างานของเราให้อ.ท่านอื่นได้ให้คะแนนและติชมกันไปครับ เพราะเรียนสายออกแบบนี่มีอ.คอยให้คำปรึกษาคนเดียวไม่ค่อยจะเป็นความคิดที่ดีเท่าไหร่ เราควรเรียนรู้จากอ.หลายๆท่านมากกว่าครับ เพราะแต่ละคนก็ต่างประสบการณ์บางท่านชอบอย่างนี้บางท่านอาจจะชอบอีกแบบ บางท่านไม่ใส่ใจในจุดนี้แต่บางท่านอาจจะใส่ใจในจุดที่อ.บางท่านละเลยไป ประมาณนั้นครับ ยังไม่ใช่การพรีเซนท์ครั้งใหญ่ก็จริงแต่ก็ต้องจริงจังแหละครับ คะแนนมันถ่วงเยอะอยู่ แล้วนี่ผมยังไม่ได้เริ่มเลยควรทำอย่างไรดี ฮือ
ผมตอบไอ้ตู้แบบเลี่ยงๆก่อนจะเริ่มลงมือทำงานของตัวเองแบบจริงจัง จะว่าไปยังไม่เห็นนันเหมือนกัน เดาว่าน่าจะนอนไม่ตื่นแน่ๆครับ ตอนนี้เพิ่งจะเก้าโมงเอง
ผมนั่งเขียนแบบไปเรื่อยๆซักบ่ายกว่าๆนันก็โผล่หน้าเข้ามาในสตูดิโอพร้อมกับสีหน้าบูดบึ้ง เดาว่าน่าจะอารมณ์ไม่ดีมาน่ะครับ ผมสบตากับนันก่อนพยักหน้าให้ส่วนนันก็ชี้หน้าผมแปปนึงก่อนจะหันหน้าหนีไปพร้อมสบถอะไรไม่รู้เบาๆ อยากถามเหมือนกันครับว่าเขาไปหงุดหงิดอะไรมา แต่เพราะผมเป็นเพื่อนของนันมานานจึงรู้ว่าถ้าเขาอารมณ์เสียไม่ควรเข้าไปใกล้ครับ เพราะจะโดนเหวี่ยงใส่แบบงี่เง่าไร้เหตุผลมาก และนันเองมันก็เคยบอกผมว่าถ้าเห็นมันหงุดหงิดอย่าไปยุ่งกับมัน ให้ปล่อยมันไว้เงียบๆเดี๋ยวมันก็อารมณ์ดีเอง...
ด้วยเหตุนี้ผมเลยนั่งทำงานของผมต่อไปเรื่อยๆ มีอู้บ้าง งีบบ้างเป็นปกติ พอตกเย็นก็ออกไปซื้ออาหารพร้อมกับเตรียมอุปกรณ์มาค้างคืนที่สตู.. ผมเดาว่าถ้ากลับไปนอนที่คอนโดงานไม่เสร็จแน่ๆ และการนอนสตูดิโอถือเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเด็กสถาปัตย์ก็ว่าได้ครับ ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรในช่วงที่งานลนแบบนี้
ผมกลับเข้ามาสตูอีกครั้งพร้อมเสียงอึกทึกครึกโครมข้างใน เดาว่าพวกเพื่อนๆบางส่วนน่าจะบ้าคลั่งไปแล้วน่ะครับ อ่า...นี่ก็ถือเป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นในระหว่างการทำงานเหมือนกัน
“มึงๆ ไปทางซ้ายๆๆ ดักไว้ๆเดี๋ยวกูวนไปยิง”
“เออๆ ไอ้เหี้ยยย มันมาแล้วสัสๆๆๆ ยิงดิวะ ยิงดิ ยิงดิว้อยยยย”
“กูยิงอยู่ไอ้เหี้ยยยย ทำไมเหี้ยนี่อึดจังวะ”
“สัสๆๆๆ ตายๆๆๆๆ กูตายยๆๆ”
“โว้ยยย หนวกหูโว้ยยยย”
“มึงวิ่งๆๆ กูล่อให้แล้วๆ”
“ไอ้เต้ ขอเพลงลิงกิ้งปาร์ค เอามันส์ๆกูจะหลับแล้วสาดดด”
“ไอ้เหี้ย กูขอบิ้กแบงก่อนเว้ยอย่าลัดคิว”
“มึงยิงเลยๆๆ ยิงๆๆๆๆ เอออย่างงั้นแหละ เหี้ยยยย มันเรียกลูกน้อง”
“ไอ่สัสสส งานกูไม่เสร็จแล้วโว้ยยยย”
“ใครแดกยางลบกู เอาคืนมา!!!”
“ใครโด้คัตเตอร์กูวะสัดดดดด กูขอแช่งให้แม่งเป็นนิ่ว!!”
“กูเอาไปเองไอ้เต้ อย่าแช่งกู!!”
“พอทราบอายุขวัญตาน้องเอ๋ยพี่มานั่งทำตาปริบปริบ น้องอายุสามสิบ สามสิบ ทำไมยังสวยยย”
“ใครเปิดลูกทุ่งงง บิ้กแบงกูล่ะวะ!!”
“วิกฤตแล้วโว้ยยย ช่วยกูด้วย”
“ไอ้เอมน้องมึงมาว่ะ”
“น้องรหัสกูอยู่ไหน!”
“น้องไอ้เอม มาช่วยพี่ดีกว่าไม่ต้องไปช่วยไอ้เอมหรอก”
“สัสอย่าแย่งน้องกู”
“ใครมีพาราบ้าง”
ผมชักจะมึนๆกับเสียงตะโกนพวกนี้เหมือนกันแฮะ แต่ชินแล้วครับ ปล่อยพวกมันบ้าไป เดี๋ยวพอตระหนักได้ว่าควรจะทำงานก็เงียบกันเองครับ ผมนั่งใส่หูฟังแล้วทำงานของตัวเองไปเรื่อยๆ เหนื่อยๆก็พักสายตาโดยนั่งดูไอ้พวกบ้าบอนี่ตีกันครับ ตลกดี
“มึงๆ ตีสองปลุกกูนะ” ไอ้นันเดินมาบอกผมก่อนทิ้งตัวนอนลงข้างๆโต๊ะเขียนแบบของผม ตอนนี้เวลาตีหนึ่งกว่า ไอ้นันมันคงอยากงีบแหละครับแต่กลัวงานไม่ทันเลยวานให้ผมช่วยปลุกมัน เหตุการณ์แบบนี้มันวนเป็นลูกโซ่ครับ เดี๋ยวพอมันตื่นผมก็จะหลับบ้างแล้วค่อยหาคนปลุก เหตุเพราะเสียงปลุกมือถือที่ไม่ดังพอที่จะปลุกพวกที่นอนแล้วมันยังไปทำลายสมาธิคนอื่นๆด้วย การใช้เพื่อนนี่ได้ผลสุดๆแล้วครับเพราะมักจะมีวิธีปลุกประหลาดๆไม่ซ้ำใครเพื่อให้แน่ใจว่าเป้าหมายจะต้องตื่นด้วยน้ำมือตัวเอง
...
“นันครับ...”
“...”
“นัน ตื่นครับ เช้าแล้วครับ”
“...อื๊อ!”
พรวด!
“ไอ้เหี้ยเล่นไรวะ ส่องมาได้มึงตากูเป็นรูปูหรอไงวะ โอยสัสแม่งคิดไงเอาไฟฉายส่องตา ส่องซะใกล้เชียวนะไอ่เหี้ย” นันว่าพลางกระพริบตาถี่ๆพร้อมสะบัดหัวไปมา หึหึ ผมก็มีวิธีปลุกของผมนะ เชื่อเถอะว่าผมเป็นคนที่ปลุกได้นุ่มนวลที่สุดแล้ว
พอนันตื่นผมก็ว่าจะงีบบ้างเลยไปขอให้ไอ้โรลมาช่วยปลุกน่ะครับ ไม่หวังพึ่งไอ้นันหรอกมันปลุกได้กวนตีนที่สุดในปฐพี แต่ปรากฏว่าโรลมันชวนไอ้ตู้มาปลุกผมด้วยการไปหากลองจากไหนไม่รู้มาตีข้างหูผม ฮึ่ย..
ผมนั่งทำงานต่อไปจนเข้าเช้าวันอาทิตย์...อ่า ใครว่าพระอาทิตย์ขึ้นสวยงาม สำหรับผมในสภาพแบบนี้มันคือผีร้ายที่ไม่น่าดูสุดๆ เพราะเป็นการบ่งบอกเวลาว่าผมเหลือเวลาทำงานอีกแค่วันเดียว ผมออกจากสตูไปล้างหน้าซักพักก่อนะไปหาซื้อกาแฟมากินแล้วกลับไปทำงานใหม่
ตอนนี้งานผมก็ยังไม่ถึงไหนอยู่ดีด้วยความว่าผมทำงานช้าและเริ่มช้าด้วย แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้นอกจากก้มหน้าก้มตาทำสุดความสามารถต่อไป
ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสองของวันอาทิตย์ ผมยังไม่ได้ทานอะไรเป็นชิ้นเป็นอันตั้งแต่เช้าเหมือนกับงานของผมที่ยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง โอย ตายแน่ๆ ไอ้กรรณน้องรหัสผมอยู่ไหน! ผมเพิ่งเริ่มตัดโมเดลในขณะที่คนอื่นเขาเริ่มจนจะเสร็จกันอยู่แล้ว
“โอ้ะ..อยู่นี่นี่เอง..”
เสียงสวรรค์แบบนี้ผมคุ้นๆนะ ผมเงยหน้าขึ้นไปก่อนพบว่าคิดมาอยู่ตรงหน้า!! คิด! คิดมาอยู่ตรงหน้าผม คิดมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง แล้วคิดมาทำไม ผมที่ยิ่งสติไม่ค่อยมีอยู่แล้วจากการนอนน้อย การเห็นเขาในตอนนี้ทำผมแทบสติหลุด
“ซื้อข้าวมาฝากละก็...มาเป็นกำลังเสริมให้น่ะ” คิดว่าพลางส่งยิ้มมาให้ อ่า..ทำไมเขาเป็นคนใจดีขนาดนี้นะ แค่นี้ผมก็หลงจนไปไหนไม่ได้แล้วครับทูนหัว
เอ้ะ แต่ตะกี้คิดบอกว่ามาเป็นกำลังเสริม..อะไรนะ หมายถึง เขาจะมาช่วยผมงั้นหรอ!?
“มีอะไรให้เราช่วยบ้างอ่ะ”
“อ้ะ เอ่อ ไม่เป็นไรครับ ผม....เอ่อ..”
“เห็นนันว่าเข้าขั้นวิกฤตแล้วนี่ ไม่เป็นไรน่าไม่ต้องเกรงใจเดี๋ยวเราช่วยเอง”
“อ..เอ่อ...ถ้าอย่างนั้น...รบกวนตัดชิ้นนี้ให้หน่อยนะครับ ผมร่างไว้แล้ว...”
“โอเคได้เลยๆ แรมไปกินข้าวไปเดี๋ยวเราทำต่อให้”
ผมอึกอักเล็กน้อยก่อนจะยอมจำนนเพราะสายตาของเขา ผมนั่งกินข้าวไปพร้อมกับมองเขาไปพลางๆ ไม่น่าเชื่อจริงๆครับว่าคิดจะทำเสร็จก่อนผมกินข้าวหมด เขาทำงานเร็วมากสมคำร่ำลือ กระดาษที่ผมให้เขาตัดนั้นผมคงใช้เวลาเป็นครึ่งชั่วโมงแต่เขาทำเสร็จในสิบนาทีเนี่ยนะ
ผมรีบทานข้าวให้เสร็จก่อนมาทำงานต่อ งานไหนที่ผมทำเองได้ผมก็ทำครับไม่ได้ให้เขาทำให้ทั้งหมดหรอก แค่ให้ช่วยตัดกระดาษบางส่วนกับติดกาว ไม่นานนักโมเดลที่แต่ก่อนนี้ยังเป็นซากไร้อารยธรรมของผมก็เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาได้อย่างรวดเร็วจนไม่น่าเชื่อ
“วันจันทร์นี้Pin-upหรอ”
“ครับ”
“ไม่เห็นบอกเราก่อน จะได้เตรียมตัวมาช่วย ที่รู้เพราะนันบอกมานะเนี่ย”
“อ่ะ เอ่อไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเกรงใจ คิดเองก็มีงานใช้มั้ยล่ะครับ..”
“ก็ใช่..แต่ทำเสร็จแล้ว”
เขายังเป็นคนอยู่หรอครับ คนอะไรทำงานไวขนาดนี้
“รีบทำเพื่อมาช่วยแรมเลยนะ” เขาว่าพลางหันมายิ้มให้ผม คิดครับ แค่คำพูดของคิดก็ทำให้ผมละลายได้แล้วนะครับ ไหนจะยิ้มนั่นอีก นี่กะเอาตายให้ได้ใช่ไหมครับ
“โว้วๆ สวีทอะไรเกรงใจเพื่อนด้วย” เสียงไอ้นันลอยมาแต่ไกลครับ
“เสือก”
“โอ้ะ ไรวะคนเขาอุตสาห์ช่วยเหลือมาโดยตลอดแท้ๆ ด่างี้ไม่งามนะคิด”
“พูดมาก เดี๋ยวกูเรียกเปเปอร์”
“อู่ยยย เดี๋ยวนี้ใช้กูมึงๆ เดี๋ยวเหอะ แล้วมึงจะเรียกไอ้เชี่ยนั่นมาทำไม”
“มาหุบปากมึง”
“แน้ะ เดี๋ยวนี้พูดไม่เพราะเลย ไอ้แรมมึงสั่งสอนหน่อยดิ้”
สะดุ้งเลยครับเมื่อถูกพาดพิง
“หยุดเลย ไปทำงานมึงไป”
“โฮ่ มีไล่ๆ รองานกูเสร็จก่อนเหอะแล้วอย่าหวังว่าพวกมึงจะได้อยู่กันแบบสงบสุข”
นันว่าก่อนเดินไปยังโต๊ะทำงานตัวเองเพื่อทำงานต่อ ผมก็ก้มทำงานต่องุดๆแก้เขิน
...
ผมทำงานไปเรื่อยๆจนดึกดื่นโดยที่คิดยังอยู่ข้างๆคอยช่วยผมไม่ไปไหน อ่า...คิดครับ จบโปรเจคนี้อยากได้อะไรครับ ผมหาให้หมดอ่ะ แต่เพราะเวลาดึกมากแล้วผมเลยให้เขากลับไปพักผ่อนตามวงจรชีวิตปกติของมนุษย์ทั่วไป แม้ว่าเขาจะไม่ยอมกลับจนกว่างานของผมจะเสร็จก็เหอะ แต่ผมก็เกรงใจนะครับ นี่งานของผมไม่ใช่ของเขา แล้วมันเรื่องอะไรที่ผมจะต้องยอมให้เขามาอดหลับอดนอนเพื่อผมด้วยล่ะ ผมอยากให้เขาพักผ่อนมากกว่า แค่นี้เขาก็ช่วยผมไว้ได้มากแล้วครับ รอดพ้นวิกฤตแล้วล่ะ
ผมขอร้องอ้อนวอนเขากว่าเขาจะยอมกลับ(แทบคุกเข่ากราบแหน่ะ) พอเขากลับไปผมก็นั่งตัดโมของผมต่อไปพร้อมกับมีไอ้นันมากวนตีนเป็นพักๆ หวังไว้สักวันว่าก่อนตายจะต้องถีบมันแรงๆสักทีสองทีให้ได้ นันมันทำงานเร็วเหมือนกัน(ไม่รู้ว่าเก่งหรือชุ่ย) แต่รู้มาว่านันมันมีน้องรหัสมาช่วยด้วยน่ะครับ ทำให้มันมีเวลาคอยไปกวนตีนชาวบ้านเขาเรื่อยๆ และก็ได้คำด่าผรุสวาทกลับมาเป็นเสียงตอบรับ แน่สิ ใกล้จะส่งงานอยู่แล้วทุกคนย่อมหัวปั่นกันเป็นธรรมดา ว่าแต่น้องรหัสผมหายไปไหนเสียแล้วล่ะ(...)
สุดท้ายงานผมก็เสร็จแบบตัดจบตอนเจ็ดโมงครึ่งครับ เพราะมีเรียนตัวนอกตอนแปดโมง ส่วนพรีเซนท์จะเริ่มบ่ายนี้ครับ ไม่อยากโดดเรียนนักเพราะเขาเช็คชื่อเข้าเรียนเลยต้องยอมไปเรียนแต่โดยดี เรียนแปดโมงแต่ออกจากคณะตอนเจ็ดโมงห้าสิบห้า อย่าถามนะครับว่าอาบน้ำไหม...มันก็ต้องมีบ้างหน่า...
พอเรียนตัวนอกเสร็จเที่ยงก็ต้องรีบกลับคอนโดไปเปลี่ยนเสื้อผ้าให้มันดีๆ แปรงฟันล้างหน้าอีกหน่อยก่อนออกจากคอนโดมาในเวลาสิบนาที ส่วนกลิ่นตัวก็เพิ่มความหอมด้วยน้ำหอมสักฟืดสองฟืด พรีเซนท์งานถือว่าเป็นการสมมติว่าเรานำเสนอแบบให้ลูกค้าก็ว่าได้ เพราะฉะนั้นต่อหน้าอาจารย์แล้วจะมาทำตัวโสโครกรุงรังไม่ได้เด็ดขาดครับ สำหรับผู้ชายอาจจะดีหน่อยตรงที่ไม่ต้องแต่งมาก แต่ผู้หญิงนี่จะลำบากหน่อยที่บางคนจะต้องแต่งหน้าทำผมครับ แบ่งเวลาไม่เป็นนี่ตายสถานเดียว
การนำเสนอแบบเป็นไปอย่างราบเรียบ....ประชดน่ะครับ แต่ละคนสะบักสะบอมพอควร อาจารย์แต่ละท่านก็ไม่ยั้งมือเช่นเคย โจมตีเสียแทบกระอักเลือด นั่นงานที่ผมกับคิดช่วยกันทำออกมาเลยนะครับ! ด่าเสียไม่มีชิ้นดี แต่ถ้าไม่มีคิดช่วยทำนี่ผมว่าคงโดนหนักกว่านี้เท่าตัว ไม่รู้จะขอบคุณคิดอย่างไรดี
พอผมพรีเซนท์เสร็จก็ออกมานั่งรอไอ้ตู้พรีเซนท์ เพราะนัดกันว่าจะต้องไปนอนพักเอาแรงแบบจริงจังโดยคอนโดผมถูกเลือกให้เป็นสถานที่พักผ่อนครับเพราะอยู่ใกล้สุด เป็นแบบนี้เสมอแหละและผมก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกครับ ไม่นานไอ้ตู้ก็ออกมาจากห้องพรีเซนท์ด้วยสภาพทหารผ่านศึกสุดๆ พอรวมตัวกันครบแล้วก็พากันไปคอนโดผมด้วยรถไอ้โรล แต่ไอ้นันเป็นคนขับเพราะดูจากสภาพโรลที่นอนตะกายอยู่กับพื้นแล้วไม่น่าจะรอด
พอมาถึงคอนโดในเวลาสี่โมงเย็นก็สลบตายเหมือดครับ...
______________________________________________________
ใสๆค่ะใสๆ555
ใครหวังเอนซีโดนคนเขียนต้มไปตามๆกัน555555
ยังค่ะ ยังไม่ถึงเวลา ทั้งคู่ยังไม่ได้คบกันเลยนะสังเกตดีๆ
ตอนนี้ช่วยให้แรมได้พักเหนื่อยจากการข่มใจตัวเองมาเหนื่อยกับงานแทน..555
เขียนตอนที่ทำงานถาปัตย์ๆแล้วสนุกดี รู้สึกตลก :hao7:
มีอีกเรื่องหนึ่งที่เป็นสาเหตุให้เราไม่ยอมแต่งให้ไอ้สองตัวนี้ได้กันสักที
หนึ่งคือยังไม่ถึงเวลาอย่างที่ว่า
สองคือ...แต่งไม่เป็น(ประเด็นนี้สำคัญไฉน)
(กรี๊ดด อย่าเพิ่งหนีเค้าไปปปป :sad4:)
ค่ะ ยอมรับแต่สดุดีเลยว่าแต่งไม่เป็น แง...
กลัวแต่งแล้วไม่ฟิน(?) คนอ่านจิ้นเอามันส์กว่า(?)
55555
อีกอย่างที่สำคัญไม่แพ้กันเลยก็คือ อยากให้นิยายเรื่องนี้ดูใสๆไร้มลทิน
ไม่ใช่นิยายขายเซ็กซ์ อยากให้มีมุมมองว่านิยายวายก็ใสได้เหมือนกัน
เพราะเท่าที่เป็นนักอ่านมานาน รู้สึกว่านิยายเกย์ค่อนข้างจะเน้นไปเรื่องเซ็กซ์
ขนาดเพื่อนที่ไม่อ่านวายยังคิดว่านิยายวายเป็นนิยายโป๊(...)
(แต่ไม่ใช่เราไม่ชอบอ่านนะ คนเขียนก็อ่านบ่อยอยู่55555 :hao6:)
ด้วยโครงเรื่องแล้วถ้าถามว่าวันที่ไอ้สองตัวนี้จะมีอะไรกันจะมาถึงไหม ตอบได้ค่ะว่ามี
แต่จะเขียนรึเปล่า....ยังไม่แน่ใจค่ะ
ใจหนึ่งก็อยากแต่ง อีกใจก็กลัวแต่งแล้วไม่โอเค
เราพึ่งเป็นนักเขียนมือใหม่ :mew2:
ขอโทษทุกคนที่รอฉากอย่างนั้นด้วยนะคะ ฮืออออ :m15:
:mew6: :mew6:
ถ้าเขียนฉากอย่างว่าแล้วตัวเองรู้สึกโอเค เอาลงได้จะเอาลงค่ะ แต่ถ้าไม่โอเค.......จิ้นกันเองท่าจะดีกว่า :hao5:
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ :กอด1:
___________________________________________________________
ตอบคอมเม้นค่ะ :L1:
เด็กหญิง ขอบคุณค่ะ >_<
yisren. โมเม้นแรมถอดแว่นอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนี่แล้วค่ะ แอร๊ยยยย แรมก็หื่นเป็น5555
Jthida รักแรมแล้วล่ะซิ้้
bulldog17 สุดท้ายก็ผ่านพ้นไปได้โดยไม่พึ่งทิชชู่ค่ะ 555555
boong086 ให้แรมเมะเถอะค่ะ คนเขียนขอออออออ :katai1:
PetitDragon ตื่นมาอ่านต่อก่อนค่ะะะะะ55555555
pare_140 ความหื่นสถิตอยู่กับทุกคนค่ะ :hao6:
slurpee04 หื่นแบบแอบๆหื่นค่ะ แรมก็ผู้ชายคนหนึ่งน้าา55555
buathongfin ปฏิเสธยังไงก็โดนลากไปอยู่ดี :hao5:
route rover แอร๊ยยย ผู้ชายเขินๆลนๆน่ารั้กกกก ขอบคุณที่ชอบนะคะ >_<
hoshinokoe สุดท้ายก็ถูกเอาไปนอนที่เตียงเฉยๆค่ะ555555555
Ali$a฿eth ใสๆค่ะใสๆ
omyim_jjj ขอบคุณค่าา
michiri.sama น้องคิดรอดอย่างสวัสดิภาพค่ะ 5555555
mild-dy มีคำว่าเขินบ่อยมากเลย นิยายเรื่องนี้5555555
phana_qbz ชอบได้แต่ไม่ให้แย่งนะ คิดหวง :mew2:
kongxinya เสียดายที่คิดจัดให้ได้แค่มานอนด้วยกันเฉยๆเนอะ คิคิ
Citrau ขอบคุณมากค่าา มาต่อแล้ววววว >_<
iamnan ขอบคุณค่ะะะ
maemix ได้นอนด้วยกันจนได้ค่ะะะ มาต่อแล้วๆๆ
fuku ขอแรมสั่งซื้ออุปกรณ์แปปนึง(....?)
BeeRY อุ้ย เอาอารั้ยยยยยยยยยย :hao7:
mystery Y หวานขึ้นมาหน่อยแล้วๆ อิ้อิ้
IIIA เขินเม้นนี้ด้วยยยยยยย :ruready
tsundere ใช่ค่ะ แรมอวดอยู่ ด้วยความที่คนชอบคิดมีมาก พอนึกดูแล้วแรมเป็นคนที่โชคดีพอควร พอได้โอกาสเลยอวดใหญ่เลย555555 //ขอบคุณสำหรับแนะนำเกมนะคะ ไว้จะไปหาเล่นมั่งงงง อุอุอุอุ :hao6: //เพิ่งรู้ว่ามัธยมไม่มีท.ทหารก็ตอนนี้แหละค่ะ บ้าจริง5555 ขอบคุณที่ช่วยแก้นะคะ
Sar2288 ขอบคุณที่ชอบนะคะะะะะ กอดกอดดดด :กอด1:
Maytbb เสียดายที่คิดไม่ได้เสนออะไร เขาแค่นอนด้วยกันเฉยๆ :hao7:
quiicheh. แรมเป็นเงาะป่าค่ะ อุอุอุ
meeoldly ให้แรมหื่นในใจไปก่อนเนอะ อุอุ
toshika คนแต่งก็เขิลลลลล :-[
loveaaa_somsak ขอบคุณค่า
Ra poo งี๊ดดดดดดดดดดด :impress2:
fanglest ยังไม่ถึงเวลาเน่อออ คิดจะเสนอก่อนรึเปล่านะ... :mew2:
sang som แต่งเองก็เขินเองค่ะ 555 ขอบคุณนะคะ
DoubleBass กว่าจะบอก ผ่านมาเป็นสิบตอน โถ55555// คาแรคเตอร์นันก็กะให้เป็นจิ้งจอกนี่แหละค่ะ หุหุ
prueksa ความหื่นไม่เข้าใครออกใคร :hao6:
pachth ขอบคุณค่ะะะ
yuierror โอ้ะ มาต่อแล้วค่ะะ //สารภาพว่าตอนอัพชนกับเม้นนี้พอดีเลย5555
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นที่เพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
(กราบเบญจางคประดิษฐ์)
ตอบเม้นอย่างมันส์เลยค่ะ555555
เม้นเยอะๆนะเราชอบตอบ อิอิอิ :o8:
________________________________________________________________________
-
ใสๆก็ดีน้า อ่านอะไรคลีนๆบ้างก็น่าจะดี แบบกิ๊วก๊าวหัวใจ อิอิ
"เขายังเป็นคนอยู่หรอครับ คนอะไรทำงานไวขนาดนี้" <<<<<< ชอบ!!
แล้วนันกะเปเปอร์มีอะไรในก่อไผ่เปล่าหว่าาาาา
-
ชอบแรมอ่ะ
เมื่อไหร่แรมจะรุกสักทีมั่วแต่เขินอยุ่นั่นแหละ :z3:
-
แรมคิดมาก เขินมากไปอ่ะ :hao7: ดีนะที่คิดรุกขนาดนี้ น่ารัก :katai2-1:
แต่ก็ชอบนะที่แรมมันคิดรัยของมันตลกๆ ดี :katai2-1:
-
:katai2-1:
-
ขัดใจแรม นอนหันหลังทำไม หันหน้ามา ๆ :ling2:
-
เข้าใจนะคะอารมณ์แบบกล้ส่งงานแล้วไม่มี จะเป็นจะตายสุดๆ ผลัดปลุกปลัดตื่นกับเพื่อนสุดๆ คิดถึงสมัยปี1ใสใส ฮ่าๆ
-
น่ารักทั้งคู่เลย
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
แนมขี้เขินอ่ะะะะะะะะะ
-
แรมกล้าๆหน่อย อย่าให้คิด รุกอยู่ฝ่ายเดียว
-
โธ่แรมมมม ทำไมไม่กอดคิดกลับซะเลย เดี๋ยวก็หายเขินเองแหละ :laugh:
แหมคิดนี่มาได้ตรงจังหวะสุดๆ เป็นนางฟ้านำโชคของแรมเชียว เอ๊ะ รึต้องขอบคุณนันหว่า :hao7:
ว่าแต่คราวที่แล้วเปเปอร์กับนันนี่เค้าไปงานเลี้ยงรุ่นกันอีท่าไหน นันถึงได้หงุดหงิดกลับมาหนอ :z1:
ปล. ไม่ต้องกังวลหรอกค่ะเรื่องnc เรามองว่ามันคือส่วนประกอบหนึ่งของความรักไม่ว่าจะนิยายชายชายหรือหญิงชาย
เป็นเรื่องธรรมชาติของมนุษย์ที่อยากจะสัมผัสหรือเป็นของกันและกันกับคนที่เรารัก ในแบบฉบับของเราเอง :o8:
ไม่จำเป็นต้องร้อนแรงเลือดพุ่งแบบคนเขียนท่านอื่นๆ ก็ได้ค่ะ เอาแค่เป็นตัวเองก็พอ แบบค่อยๆรักกันเบา เราก็ฟิน :-[
หรือถ้าไม่ได้จริงๆก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เพราะอย่างที่บอกมันคือส่วนเติมเต็มหนึ่งของความรักแต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด
เป็นกำลังใจให้และรอตอนต่อไปค่ะ :L2: :pig4: :กอด1: :L2:
-
แรมเขินอยู่ได้
หัดรุกซะบ้างงงงง
-
ทำงานกันมาราธอนมาก เหนื่อยแทน :เฮ้อ:
-
ฮาตอนเหล่าเด็กถาปัตทำงานในสตู มีเสน่ห์มาก เพราะ ฮา 55555 ไม่เกี่ยวหรอกค่ะ
แรมมันขี้เขินขนาดนี้เซ็กซ์คงยากมาก :katai3:
-
แรมมมมมมมมมม คราวหน้าให้หันไปกอดเลยนะ!!!!!
ลุ้นจริงๆ แค่กอดยังลุ้น แล้วถ้ายิ่งกว่านี้คงได้ลุ้นจิกหมอนขาดดดดด >..<!!!
-
นี่ตอนมันสั้นหรือเราอ่านเพลิน :mew2:
ชอบบบอ่าาาน่ารัก มาบ่อยๆนะคะ :katai2-1:
-
เขินแบบไม่เป็นอันทำงาน 55555555555555
:laugh:
-
รักต้องสู้
-
ใสๆมากตอนนี้ นุ้งนิ้งนะ เวลาคิดอยู่กะ แรม แต่พอคิดคุยกับนันคนล่ะเรื่องเลย 55555
นันกลัวเปปเปอร์หรอ คู่นี้มีลุ้นไหมคะ :-[
รอตอนต่อไปค่า ^_^
-
โถ่วววววววววว แรมเราทำตัวไม่สมกับได้ตำแหน่งเสะเลย
ให้เคะต้องรุกตลอด ๆ ใส ๆ ก็ได้ข๊า แต่มีอักษรศีลธรรมหน่อยก็ดี :hao7: (เอาไงแน่)
ใคร ๆ เขารู้ว่าหนูอะเปิดเผย หนูชอบของหนูแบบเนี้ย หนูเน้นเรียกเลือดเฉย เฉยยยยยยย
ตอนวายใหม่ ๆ ก็จิ้น ๆ ใส ๆ นะ แค่ยิ้มให้กันนี่ก็ doki doki เลยค่ะ
แต่พอนานไปเริ่มจะจิ้นไกลไปหน่อยหื่นเลยยยยยยยยยยย :hao6:
อยากได้คิดมาช่วยตอนจะส่งงานจริง ๆ อะไรจะเมพขนาดนั้นนนน
-
อาร๊ายย....เค้าเอาทิชชู่มาซับเหงื่อให้แรมหรอก
เหนื่อยไหมพ่อคุณ....เหนื่อยไหมกับการยับยั้งชั่งใจเนี่ย 55555
Ncไม่มีไม่เป็นไรแค่มีผู้ชายรักกันก็ฟินแล้ว :oni1:
-
o13 o13
-
พ่อคู๊ณณณ ขี้อายมากกกกกกกก
คิดน่ารักมากกกก :hao3: :hao3: :hao3:
-
ได้นอนจริงๆ (ประชด)
ถึงกับสบบเหมือด คิดมาดูแรมหน่อย
-
แรมมมมมมมมมมมมมมมมมม น่ารักจัง :impress2:
เรื่องแต่ง nc เค้าไม่ถือนะตัวเอง แรมจ๋าน่ารักขนาดนี้ ฟินแล้วจ้า 5555
:katai3:
-
แรมใช่ว่าคิดชอบแล้วคนอื่นจะไม่มีสิทธิ์จีบคิดนะ
ระ วัง โดน งาบ! แฮ่
-
โอ้ย แรมเอ้ยมัวแต่เขินอยู่นั่น!
-
ขี้เขินขนาดนี้ NC คงอีกพักใหญ่
-
เราอาจมองแปลกจากคนอื่นที่อยากให้แรมแสดงออกให้คิดรู้ว่ารักหรือชอบทางการกระทำบ้าง
เพราะหากมองดูแล้วเหมือนแรมจะนิ่งๆออกไปทางผลักไสคิดมากกว่า ทั้งๆที่เป็นเพราะจริงๆแล้วแรมเป็นห่วง
และตื่นเต้นที่ได้เจอคิดแท้ๆ แต่อย่าลืมนะว่าถ้าเราไม่แสดงออกบ้างคิดอาจจะน้อยใจได้นะ แรกๆอาจจะรับได้
แต่พอนานๆไปไม่มีใครจะทนได้หรอกนะแรม และเราบอกเลยว่าคนบุคลิกแบบแรมเนี่ยเป็นประเภทที่เราจัดอันดับ
ที่จะเอามาเป็นแฟนลำดับท้ายๆเลยล่ะ คือคงเป็นแฟนที่คบด้วยแล้วคงเหนื่อยมากๆอ่ะ ต้องมานั่งตีความจากการกระทำ
ของอีกฝ่าย โดยที่แรมนั้นแทบจะไม่พยายามทำอะไรเลย อย่างน้อยๆคิดก็ยังแสดงออกว่าพยายามมากกว่าอ่ะ
ปล.เราไม่อยากให้แรมเปลี่ยนโฉมจนหล่อเลยอ่ะ อยากให้มีแค่คิดหรือเพื่อนสนิทที่เห็นมุมหล่อของแรมเท่านั้น
ไม่งั้นงานนี้คิดเหนื่อยแน่ๆ ยิ่งแรมเป็นพวกปฏิเสธไม่เป็นอยู่ โอ๊ยยย! แค่นี้เราก็เครียดแทนคิดแล้วอ่ะ คือคิดมีคน
เข้าหาเยอะก็จริงแต่ก็คิดก็เอาตัวรอดได้ และรู้จักปฏิเสธแบบชัดเจนเด็ดขาดอ่ะ แต่แรมนี่สิ เฮ้อ! พ่อเทพบุษ พ่อสุภาพบุรุษ
ดีเกินไปก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นแฟนที่ดีได้นะพ่อแรม หัดเปลี่ยนแปลงบ้างไม่งั้นเค้าจะเชียร์คิดกับคนอื่น(ซึ่งยังไม่รู้ว่าใคร5555++) :katai1:
-
:mew2:รออ่านยุน้าเมื่อไหร่จะมาาาาาาาา
-
-14-
“ชิบหาย!!!! ไอ้แรม!! ตื่นว้อยยย ตื่นนน!!!”
อื่ม...เหมือนได้ยินเสียงอะไรแว่วๆ
“เชี่ยแรมมตื่นนนน มึงตื่นนนนน ตื่นเดี๋ยวนี้!!!”
“นัน กูหนวกหู จะนอน” เสียงตู้ตะโกนมาอีกคนทำให้ผมยอมลืมตาอย่างช่วยไม่ได้
“...มีอะไรครับนัน”
“..คืองี้นะมึง มึงต้องไปคณะกับกูด่วนๆเลย”
“ทำไมล่ะครับ?”
“เออน่า เดี๋ยวกูอธิบายช่วยไปกับกูก่อนเร็ว”
ผมที่ยังไม่ทันได้ตั้งสติดีก็ถูกนันลากไปโบกรถไปคณะทันที เมื่อพอจะรวบรวมสติได้ผมก็เป็นฝ่ายถามนันว่ามีอะไรในขณะนั่งอยู่ในรถแท็กซี่
“..คืองี้นะ มันเป็นแผนของกูที่กูคิดไว้เพราะมึงกับคิดในตอนนั้นดูยังไม่คืบหน้ากันเสียที..”
“อะไรครับ???”
“...จำงานรวมชาวสถาได้ป่ะ...”
หมายถึงกิจกรรมที่รวมคณะสถาปัตย์ในพื้นที่จังหวัดมาทำกิจกรรมร่วมกันน่ะครับ ยังจำกันได้ไหมครับ
“ครับ”
“กูขอโทษที่ลืมบอก ก็งานมันยุ่งๆอ่ะเนอะ ปีสองได้จัดการเรื่องการแสดงทั้งหมด ...คือ...กูเสนอชื่อมึงไปในการแสดงอ่ะ”
“เห้ย!! ไม่เอาครับ นันก็รู้ผมทำอะไรฮาๆไม่ได้หรอก!”
“กูป่าวส่งมึงเข้าชุดฮาหรอก...”
“?”
“กูส่งมึงเข้าชุดสวยงาม”
สวยงามป๊ะป๋าคุณสิครับ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ผมไม่เอา! นันคิดอะไรเนี่ย ก็รู้ว่าผมไม่..”
“ไม่เอาน่าแรม... กูพิจารณาอย่างถี่ถ้วนดีแล้วถึงส่งมึงเข้าเนี่ย แถมเพื่อนๆในสาขาก็ตกลงแล้วด้วย นี่เหลือไปรอคุยกับสาขาอื่นๆว่าเขาจะตกลงไหม”
“นัน ไม่เอา! ผมหน้าแย่จะตาย ทำไมไม่เอามินแทนล่ะครับ” มินที่ว่าคือเดือนสาขาผมครับ ผมอยากจะต่อยเขาจริงๆให้ตาย จะให้ผมไปเป็นตัวแทนคณะเนี่ยนะ ไม่เอาหรอก มีหวังโดนโห่จนงานล่มพอดี นันมันคงเล่นงานผมตอนที่ผมออกไปคุยธุระกับไปเข้าห้องน้ำสินะ เอ่อ..จะว่าไปหลังจากนั้นผมก็ไม่ได้เข้าประชุมเลยนี่หว่า แล้วเขาทำยังไงให้เพื่อนๆตกลงกัน ติดสินบนอะไรรึเปล่าเนี่ย!
“มินมันยังยอมมึงเลยหลังจากที่กูเอารูปมึงให้ดู อันที่จริงกูส่งวนให้เพื่อนๆในสาขาดูจนพวกมันตกลงพร้อมใจกันเลือกมึงอ่ะ”
“รูป...รูปผม? รูปอะไรครับ”
“...รูปมึงตอนหลับ”
ละเมิดความเป็นส่วนตัว!! นี่นันละเมิดสิทธิความเป็นส่วนตัวผมชัดๆ!! เขาไปถ่ายรูปตอนผมหลับตอนไหน แล้วถ่ายทำไม หน้าผมมันคงฮามากจนเพื่อนๆต้องยอมแน่ๆ สักวันไอ้นันมันจะต้องตายคาตีนผม
“...ไม่เอาน่าแรม มึงหล่อจะตายไม่งั้นเพื่อนไม่เลือกหรอก” ไอ้นันว่าพลางตบไหล่ผมปุๆ คงเพราะเห็นผมทำท่าช็อคค้างไปแล้วก็ได้ จะบ้าตาย เขาคิดอะไรอยู่! เอาผมที่หน้าไม่เข้าเบ้าไปขึ้นโชว์เนี่ยนะ แล้วคณะผมจะถูกประนามในความอุจาดตาเพราะผมสักเท่าไหร่กันเชียว ให้ตายยังไงก็ไม่เอาแน่ๆ จากที่ผมงัวเงียเพราะนอนไปได้แค่ชั่วโมงกว่า ตอนนี้กลับตื่นเต็มตาเลยครับ ในขณะที่ผมนึกหาวิธีปฏิเสธการขึ้นเวทีครั้งนี้ แท็กซี่ก็มาจอดที่มหาลัยผมพอดี นันลากผมไปยังคณะก่อนตรงไปยังสตูของสถาปัตย์หลัก
“โทษๆ กูหลับลืมว่ะ”
นันโผล่พรวดเข้าไปพร้อมคำขอโทษ ข้างในสตูดิโอมีเพื่อนๆที่ผมไม่รู้จักหน้าประมาณสี่ห้าคนได้
“เออๆ มาก็ดีละ ไหนละคนของสาขาภูมิ”
“อ้อ ไอ้นี่ๆ” นันว่าพลางดันผมมาข้างหน้า ทุกคนจ้องผมแบบแปลกๆประมาณว่า ไอ้นี่น่ะหรอ?จะไปเดินงาน
“อะ..เอ่อ..คือผมว่าผมคงไม่..”
“อย่าพึ่งตกใจๆ มึงๆดูนี่นะ”
นันเข้ามาถอดแว่นผมไปโดยไม่ขอสักคำ เห้ย ทำอะไรน่ะ ยังไม่ทันได้ออกปากว่าเขาก็ยกมือขึ้นมารวบผมหน้าของผมขึ้นไป
“โอ้ะ...”
“หยา...”
“ไอ้หี้ย...กูพลาดได้ไงวะ”
ปฏิกิริยาคนรอบข้างดูทึ่งเสียจนผมอยากตาย นี่นันเขาทำอะไรของเขาเนี่ยหา เห็นผมเป็นตัวตลกหรือไง
“ทึ่งยังๆ โอป่ะ” นันยังมีหน้ามาถามเพื่อนๆของเขาอีก ดูก็น่าจะรู้แล้วนี่ครับว่าไม่โอ! หาคนอื่นเถอะครับฮือ
“...กูยอมเลยสัด”
“เนี่ยยย ขนาดเดือนคณะยังยอม กูยอมด้วย ฮ่าๆ”
“บ้ะ! ไอ้นัทยังยอม เออแต่กูก็ยอม เอาไอ่นี่แหละ ชื่อไรนะ?”
“แรมๆ ชื่อแรม ข้างแรม”
“เออ งั้นตกลงตามนี้ คนเดินชุดสวยงามเป็นแรมสาขาภูมิกับยาหยีสาขามัณฑนฯ โอเคนะ”
“อืม”
“ตามนั้น”
เดี๋ยวๆ เขาตกลงอะไรกัน ถามผมก่อนดีไหมครับ ผมไม่ยอมอ่ะทำไงดี หันไปหานันมันก็ยักคิ้วกวนตีนมาให้ ฮึ่ม...อย่าให้เผลอนะ ผมจะเล่นแบบให้ลืมทางกลับบ้านเลย
“โอเค แรมกับยาหยีฟังนะ โอ้ะ แรม เราชื่อส้มอยู่ถาปัตย์หลัก เป็นคนจัดการเรื่องการแสดงชุดนี้นะ ที่แน่ๆตอนนี้คือเรามีคอนเซปต์ละ ทั้งชุดฮาและชุดสวยงามที่ต้องโชว์มีคอนเซปต์เหมือนกันคือ ‘สถาปนิก’ เข้าใจง่ายดีเนอะ คือทางยาหยีกับแรมต้องแต่งตัวหล่อๆสวยๆแบบสถาปนิกขึ้นไปทำการแสดงอีกนิดๆหน่อยๆ ทีนี้เรื่องชุดเราจะให้แตงจัดการ ส่วนเรื่องการแสดงช่วยกันคิดหน่อยว่าจะทำอะไรดี”
ห้ะ เอ่อ...ส้มร่ายยาวจนผมไม่มีเวลาร้องขอเลย เพื่อนๆครับผมไม่อยากขึ้นแสดงครับ โถ่
“ร้องเพลงคู่เป็นไง เบสิกสุด ยังไงการแสดงหลักมันก็อยู่ที่ชุดฮาอยู่แล้ว ชุดสวยงามก็มีขึ้นพอเป็นพิธี อวดคนหล่อสวยแต่ละสถาบันเฉยๆ”
“...เอ่อ ยาหยีว่าไง”
“เราร้องเพลงไม่เป็นอ่ะ เสียงแย่แถมหลงคีย์สุดๆ อ้ะ แต่เราเล่นกีตาร์เป็นนะ”
“งั้นให้แรมร้องแล้วยาหยีเล่นกีตาร์เอาป่ะ”
“เอ่อ ผมไม่..” ผมไม่ร้องครับ แง...
“โอเค กูตอบให้ ไอ้แรมเสียงดีกูมั่นใจ กูแอบเคยฟังมันร้องเพลง”
ผมอยากเลิกคบกับนัน...
“งั้นโอเค ตามนี้ แรมร้องเพลงกะยาหยีเล่นกีตาร์ เออดีๆผู้หญิงเล่นกีตาร์ให้ผู้ชายร้อง ฮ่าๆ ว่าแต่จะเอาเพลงอะไร”
เดี๋ยวครับ ผมยังไม่ตกลงเลยนะ ไม่ตกลงอะไรสักอย่างแหละทั้งขึ้นไปโชว์ตัวหรือขึ้นไปร้องเพลงอะไรนั่นน่ะ
“เราเล่นเพลงใหม่ๆไม่ค่อยได้นะ ไม่ได้ฝึกเลยอ่ะ งานท่วม..”
“งั้นยาหยีเล่นเพลงไรได้มั่งอ่ะ”
“เอ่อ.....ก็มีวันทอง อากาศ... อ้ะ แต่ถ้าเพลงใหม่ล่าสุดที่เราเล่นได้ก็เพลงที่รักเธอ ของเอก สุระเชษฐ์อ่ะ”
“เออ งั้นเอาเพลงนั้นละกัน น่ารักดี ยาหยีจะได้ไม่ต้องไปฝึกเล่นใหม่ให้ยุ่งยาก เห็นว่าถาปัตย์หลักใกล้ไฟนอลโปรเจคแล้วนี่”
“ช่ายยย แฮ่ๆ”
“แล้วแรมร้องได้ไหม” ถ้าถามถึงเพลงที่รัก(เธอ)ล่ะก็ผมเคยได้ยินครับ แต่จะให้ผมร้อง..
“ได้ดิ แรมมันเทพจะตาย”
...........................ผมเกลียดนัน
โดยสรุปแล้วก็คือผมต้องขึ้นไปเดินโชว์แล้วร้องเพลงหนึ่งเพลงเป็นอันจบ...จบชีวิตของผมเองนี่แหละ ทำไมทุกคนตกลงกันเองโดยไม่ถามผมเลยอ่ะ (เพราะไอ้นันมันตอบให้หมด) ผมไม่ได้อยากขึ้นไปแสดงอะไรนั่นเลยสักนิด ขอผมช่วยอย่างสงบดีกว่า ให้แบกให้ยกของอะไรผมยอมหมดอ่ะ ขอแค่ไม่ขึ้นแสดง โฮ... การประชุมเป็นอันเสร็จสิ้นโดยทุกคนก็แยกย้ายกันกลับรวมถึงผมกับนันด้วย
ป๊าบ!
เข้าให้
“โอ้ย..เตะกูไมวะ”
“ก็แล้วนันทำอย่างนี้ทำไมอ่ะ ผมไม่ได้อยากขึ้นไปแสดงอะไรนี่เลยนะครับ”
“เห้ย นี่เป็นโอกาสที่มึงจะได้ทำตัวใกล้เคียงกับของสูงไง มันได้เวลาปฏิวัติตัวมึงแล้วว่ะ”
“แต่ผมไม่อยาก!”
“มั่นใจหน่อยดิว้าไอ้แรม เชื่อกูดิว่ามึงหล่อจะตาย ท่านนันคนนี้อุตสาห์ชมเลยนะเว้ย”
“งั้นนันก็ขึ้นแสดงเองเถอะผมไม่เอาด้วยหรอก”
“เห้ยๆ ได้ไง เขาตกลงกันแล้วว่าเลือกมึง”
“นั่นนันตกลงเองต่างหาก”
“คนอื่นเขาก็เลือกมึง อ้ะ เฮลโหลคิตตี้ มาทำอะไรเนี่ย”
“คิตตี้พ่อมึง กูลืมของที่สตูอ่ะ”
โอ้ะ คิดแหละครับ ผมมองเขาว่าใช่คิดจริงๆหรือเปล่าเพราะค่อนข้างมืด แต่พอเขาเห็นผมก็ส่งยิ้มกลับมานั่นทำให้ผมมั่นใจแน่นอนว่าเป็นคิด
“แรมมาทำอะไรหรอ?”
“โอ้ะๆ นี่เลยๆ คิดไอ้แรมมันขึ้นแสดงด้วยนะ งานรวมชาวสถาอ่ะ”
“โหหห จริงดิ อยากเห็นๆ”
“รอเห็นของจริงที่งานนะครับ หึหึ”
“เออ มันแน่อยู่แล้วดิ ว่าแต่ไปตกลงกันตอนไหนทำไมเราไม่รู้เลยอ่ะ”
เอ่อ...ไอ้นันมันบังคับอ่ะครับ
“พึ่งสรุปได้เมื่อกี้น่ะ เดี๋ยวจะเริ่มซ้อมพรุ่งนี้ละ”
“อ่าหรอ แรมสู้ๆนะ”
คิดครับผมอยากบอกว่าผมไม่อยากขึ้นแสดงเลยครับ แต่คำว่าสู้ๆนะของเขานั่นมันทำให้ผมจะ...
จะ...
“ครับ...จะพยายามครับ”
....ตอบไปอย่างหน้าด้านๆเลยครับ
“คิดดด เสร็จยังวะ ยุงตอมกูตายห่าแล้วเนี่ย อ้ะ”
“เชี่ย!”
“อ่า เปเปอร์ สวัสดีครับ”
ผมกล่าวสวัสดีเมื่อเห็นเปเปอร์เดินขึ้นบันไดขึ้นมา เขาคงมาส่งคิดมั้งครับว่าแต่เพื่อนนันจะตะโกนทำไมเนี่ย
“ดีๆแรม แล้วไปหลบข้างหลังแรมทำไมหือ? นัน..”
“เสือก”
พอเปเปอร์พูดอย่างนั้นผมก็หันไปสังเกตคนข้างตัวปรากฏว่านันมันโคจรมาอยู่ข้างหลังตามคำที่เปเปอร์ว่าจริงๆ นั่นสิ หลบเปเปอร์ทำไมกันน่ะ
“หึหึหึ เปอร์รอแปปนะ เดี๋ยวกูมา”
คิดว่าพลางเดินผ่านผมกับนันไป มีการตบไหล่นันเบาๆด้วย นี่ผมพลาดอะไรหรือเปล่าครับ?
“แรมกลับกัน..”
“เหอะ หนีหรอมึง”
“หนีพ่อมึง กูหมดธุระกูก็กลับดิวะ”
ไอ้นันว่าพลางพยายามลากผมไป เดี๋ยวสิ ผมเพิ่งเจอคิดได้แปปเดียวเองนะ โถ่
“........อย่าให้เผลอนะสัส หึหึ”
เสียงเปเปอร์ตะโกนไล่ตามหลังมา เดาว่าน่าจะคุยกับนันล่ะมั้งครับ ว่าแต่สองคนนี้เขามีอะไรกันหรอ?
________________________________________________
เป็นตอนที่รับรู้ได้ถึงความสั้น หึหึหึ //วิ่งหลบรองเท้า
ค่าตัวคิดแพงเลยออกมาน้อยค่ะ555
(ลืมอธิบายตอนที่แล้วว่างานที่คิดทำไม่ได้หนักหนาเหมือนกับแรมนะคะ เขาอยู่คนละสาขา ฮืออออ เป็นความผิดพลาดของเราเอง ขอโทษด้วยค่ะ คิดเองก็เป็นคนนะ ถ้าทำงานหนักหนาแบบแรมเสร็จในคืนเดียวเนี่ยไม่เรียกว่าคนแล้ววว555)
ใครรอเงาะป่าถอดรูป ใกล้ได้ฤกษ์แล้วค่ะ
คราวนี้ไม่ใช่แค่ในมหาลัยที่ต้องตะลึง แต่เป็นถึงสามมหาลัยที่ต้องตะลึง คุคุ
จริงๆพระเอกของเราหล่อจะตายยยย :o8:
ท่านนันมีอะไรในก่อไผ่รึเปล่ายังไม่บอกค่ะ :hao7:
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ
______________________________________________________________
ตอบคอมเม้นค่ะ :กอด1:
Ra poo นั่นสินะ มีอะไรรึเปล่าน้อ..
yuierror ใช่ ปล่อยให้คิดรุกอยู่ฝ่ายเดียวเลยTT
route rover ถ้าคิดไม่รุกมีหวังปล่อยเอ๋อใส่กันไม่จบแน่ๆค่ะ5555
Maytbb :กอด1:
boong086 แค่หันหลังนายแรมก็แทบแย่แล้ววววว :hao6:
Ali$a฿eth 555 ปีหนึ่งใสๆ สนุกสุดๆ งานปีหนึ่งชิลสุดแล้วววววว
omyim_jjj ขอบคุณค่ะะะะะ :กอด1: :กอด1:
Jthida เป็นพระเอกขี้อายยยย :o8:
kenghan ช่ายย เมื่อไหร่แรมจะกล้าสักทีนะะะ
kongxinya ถ้าไม่มีคิด งานแรมถึงคราวเกิดโศกฆนาฏกรรมแน่ๆค่ะ5555//ขอบคุณสำหรับคำแนะนำเรื่องncนะคะ :hao5:
mild-dy ใช่ ไม่ยอมรุกสักที
sang som นี่ยังไม่ใช่พรีเซนท์จริงๆนะคะ เหนื่อยกันสุดๆ5555555 :hao5:
yisren. บรรยากาศในสตูนี่ฮาจริงๆค่ะ(แต่ถ้าไม่มีงานส่งก็ฮาไม่ออกเหมือนกันนะ555) //เรื่องเซ็กซ์นั้นยากจริงแต่ไม่เกินความสามารถค่ะ อุอุอุอุ
DoubleBass มากกว่านี้คนแต่งก็เขินนนนน :o8: (จิ้นตาม :hao6:)
IIIA ตอนนี้น่าจะสั้นกว่านะคะ555555 ขอบคุณค่า มาต่อแล้วว
PetitDragon หน้าแดงตลอดการทำงานจริงๆ :-[ :-[
loveaaa_somsak ชีวิตต้องสู้ o13
toshika นันมันกวนตีนค่ะ555555 นันจะมีคู่หรือเปล่าต้องลุ้นค่ะ อิอิ มาต่อแล้ววว
tsundere แรมเป็นเสะสุภาพบุรุษษ :-[ //อยากได้คิดมาช่วยงานด้วยเหมือนกันค่ะ :hao5:
bulldog17 โอ้ะ.........เป็นเราเองซะงั้นที่เปิดเผยความหื่น ทิชชู่ซับหน้าหรอกหรอออ โถ้วว :z1: 55555
meeoldly :กอด1: :กอด1:
fonny1987 หนุ่มขี้อายน่ารักๆๆ :impress2:
maemix กลัวว่าถ้าคิดมาแรมจะตื่นเต้นจนไม่เป็นอันนอน55555
phana_qbz ขอบคุณค่า หลงรักแรมแล้วล่ะสิ อิอิ
quiicheh. ใช่แล้ว แรมระวังตัวเหอะ หึหึ
mystery Y ไม่ทันใจจริงๆเนอะ555
river พักใหญ่จริงๆค่ะ แต่ไม่นานเกินรอ(คิดว่านะคะ)555
AMINOKOONG เป็นคอมเม้นที่โดนใจมากๆค่ะ การที่แรมยังคงทำตัวแบบนี้อยู่ อนาคตชีวิตคู่ข้างหน้ามีหวั่นแน่ๆ ถ้าแรมยังไม่เปลี่ยนตัวเองคิดเองก็ท่าจะแย่ค่ะ ดีใจที่มีคนดูออก อิอิ แต่เขาจะปรับตัวและสู้กันต่อไปหรือไม่อย่างไรต้องติดตามค่ะ555
น่าเสียใจที่แรมโดนเพื่อนนันจับถวายให้ถอดรูปเงาะค่ะ ไม่งั้นแรมก็จะอยู่แต่ในมุมมืดต่อไป แต่เมื่อเหตุการณ์มันเกิดขึ้นแล้วปัญหาตามมามีแน่ๆค่ะ ต้องมาลุ้นว่าแรมจะจัดการได้มั้ยน้อ ยิ่งเป็นสุภาพบุรุษน่าหมั่นไส้สุดๆ5555555
yuierror ขอบคุณที่รอค่า มาต่อแล้วน้า
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่ะ
_____________________________________________________________________
-
สั้นจังอ่า ม่ายเป็นรัยจะรอ
กรี้ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แรม อยากฟังแรมร้องเพลง,.....
-
แอร๊ยย ความหล่อของแรมจะได้ประจักษ์ต่อชาวโลกแล้วววว คิดไม่หวงหน่อยหรอ? แต่เก๊าหวงนะ คริคริ
พี่นันสำเร็จรูป เทพจริงๆ 555
แหน๊ นัน-เป๊บมีอะไรในกอไผ่ใช่ม้ายยยยยยยยยยยย
-
จะได้เห็นแรมถอดรูปเงาะละ
-
แรมจะได้ออกจากมุมมืดแล้ววววววววว :katai2-1:
ในกอไผ่นันกะเปเปอร์นิ๊สงสัยจะมีหน่อไม้แน่ :laugh:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
รอเงาะถอดรูปจร้าาา
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
คนมันหล่อ ช่วยไม่ได้นะแรม :z1:
นันกับเปเปอร์นี่อะไรยังไงกันนะ อิอิ :impress2:
-
ถัาแรมถอดรูปแล้วก็จะมีคนมาตอมเยอะขึ้น
คิดต้องรีบเปนของแรมนะ :katai5:
รอลุ้นคู่นันเปอร์
-
โอยยยแรมมมมมมม ถอดรูปแล้วเดี๋ยวทีนี้เนื้อหอมม ให้คิดหึง :katai2-1:
นี่สองคนนี้บอกชอบกันแต่ยังไม่เป็นแฟนใช่ไหมคะ. เป็นได้แล้วววววว :katai1:
สั้นๆแต่มาบ่อยก็ได้ค่ะ ยอมมมมมม. รอตอนหน้าน๊าาาาาา
-
:hao6: รอแรมถอดรูป
-
แรมถอดรูปแล้ววจะเป็นไง :laugh: :laugh:
แล้วคิดจะทำไงถ้าแรมหล่อขึ้นมา :เฮ้อ:
ส่วนนันปิดบังอารายอยากรู้ :serius2: :serius2:
-
นันนนนนนนตอนนี้รักนันจังงงงง~~~~ <3
ป.ล.ขำความในใจของแรมที่มีต่อท้ายเวลานันตอบทุกอย่างตัวเองจริง ฮ่าๆๆ
-
น่าจะร้องคู่กับคิด :impress2:
-
รอเงาะถอดรูป
รอข้างแรมถอดรูป
เปปเปอร์กับนันท์มีอัลไรกันชัวววว
-
ตอนนี้สั้นนนนนนนนนนนนจุง ตอนหน้ามาแก้ตัวด้วยน๊า55555
แรมนี่จะแปลงโฉมต่อหน้าประชาชีแล้ว กี๊สสสสสส คิดต้องหลงยิ่งกว่าเดิมแน่เลยอ่ะ
ส่วนนันเปปเปอร์ กดๆกันไปเลยป่ะ นันหลบอยู่ได้ 5555 คนอ่านเริ่มหื่น :katai1: :katai1: :katai1:
-
โอะ พระเอกจะถอดรูปแล้วสินะ ว่าแต่นันมีซัมติงอะไรกับเปปเปอร์?
-
เพิ่งอ่าน น่ารักมาก ๆๆๆๆ น้องคิด :hao7:
-
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3:อ่านรวดเดียวเลยแรมกับคิดน่ารักมากกกกกกกกกก :mew1: :mew1: :mew1:
-
แรมเถียงนันบ้างก็ดีนะ
แต่กรณีนี้ไม่เถียงอะดีละเดี๋ยวไม่ได้เห็นแรมเวอร์ชั่นเพอร์เฟคกาย55555555555555555
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยต้องมีคนชอบตามเป็นขบวนแน่
-
รอเงาะถอดรูป แอร๊ยๆๆๆ
-
เปเปอร์กับนันเนี่ยมีซัมติงกันใช่ม่ะ?? อิอิ ><
-
เงาะจะถอดรูป ยังงี้ชีวิตแรมต้องวุ่นวายแน่ๆ
แล้วคิดหล่ะ ยิ่งไม่ค่อยได้เจอกันอยู่
รอนะคะ :pig4: นักเขียน
-
ข้างแรมจะถอดรูปแล้วนะเออ :mew1:
เปอร์กะนันนี่ชักจะยังไงๆซะแล้วซิ
เอ๊ะ!หรือแอบกินกันโดยไม่บอกเค้าล่ะเนี่ย ฮี๊ฮี๊ฮี๊ :hao6:
-
รุ่นพี่นัน ชักแปลก--
แล้วไอ้แรมถอดรูป เรื่องจะไม่ยุ่งหรอ เนี้ย
:katai5:
-
:-[ รอนะตัวเอง
-
พ่อเงาะถอดรูปแล้ว คิดต้องปวดหัวอีกแน่ๆ แรมหล่อซะขนาดนี้
-
ไม่เอ๊าาาาาาาา เค้าหวงแรมมมมมม(แทนคิด)<<วงเล็บทำเพื่ออออ :z6:
แรมจะฮอตแล้วอ่ออออออ จริง ๆ อยากให้แรมเป็นคนที่คิดรู้จักดีคนเดียวนะนี่
(ไม่นับอินันละกัน)
-
ม่ายดีเลยม่ายอยากหัยใครรุจักแรม
คิดแย่แน่เพราะแรมสุภาพบุรุษเกิน
เดี๋ยวชะนีมาสีมแน่ๆๆๆๆๆ
อยากอ่านต่อแล้วๆๆๆๆ :m16:
-
:katai5: :katai5: :katai5:
รอฉันรอเธออยู่~~~
-
-15-
เกลียดผู้มีพระคุณนี่ถือว่าบาปไหมครับ?
ผมชักจะเกลียดนันจริงๆแล้วนะ แม้ว่าเขาจะช่วยส่งเสริมเรื่องผมกับคิดก็เหอะ แต่ไอ้เรื่องที่เขาส่งผมขึ้นเวทีเนี่ยไม่ไหวจริงๆครับ ผมไม่มั่นใจหน้าตัวเองอยู่แล้วเพราะไม่ใช่คนหน้าตาดีและนันก็น่าจะรู้อยู่แต่ก็ยังเสือกจับผมส่งไปขึ้นเวที แถมต้องมามีการแสดงอะไรนี่อีก ทำให้ผมไม่ได้เจอคิดในตอนเย็นเลย..
แค่เวลาปกติภาคผมกับคิดก็ไม่ค่อยจะว่างตรงกันอยู่แล้ว จากการที่ช่วงพักจะได้ไปเจอเขากลับต้องมาซ้อมการแสดงนี่ตลอด ผมเจอเขาแค่ในคาบปอศอกับเวลาบังเอิญเดินไปสตูที่คณะแล้วเขานั่งอยู่ระหว่างทางที่ผมต้องสัญจรพอดี นี่มันไม่ดีเอาซะเลยครับ!
ทั้งๆที่ผมกับเขาอุตสาห์ใจตรงกันแล้วแท้ๆ แต่กลับไม่มีเวลาได้พูดคุยกันเสียเท่าไหร่ แม้ว่าผมกับเขาจะแลกเบอร์มือถือกันแล้วก็ตามที แต่ตอนเขาโทรมาผมก็ซ้อมแสดงอยู่ยังไม่เลิก พอโทรกลับเขาก็ดันทำงานอยู่เลยไม่กล้าชวนคุยยาว ส่วนเรื่องเฟสบุ๊คผมเป็นเพื่อนกับเขามานานแล้วครับ เพราะอยู่โรงเรียนเดียวกันรุ่นเดียวกันมาก่อน เป็นเขาที่แอดมาก่อนน่ะครับ(ตอนนั้นตื่นเต้นแทบตาย ก่อนจะตั้งสติได้ว่าเขาก็คงเห็นเราเป็นเพื่อนร่วมรุ่นเฉยๆเลยแอดมา) แต่ถึงอย่างนั้นเฟสบุ๊คก็ไม่ช่วยอะไร เพราะทั้งเขาและผมต่างก็ไม่ค่อยเล่นเช่นกัน(ผมมีเฟสไว้ส่องชาวบ้านและไลค์ดะไปเรื่อยน่ะครับ)
ทุกๆเวลาเลิกเรียนหรือเลิกสตูผมต้องไปฝึกซ้อมการแสดงกับส้มและผองเพื่อนเขาน่ะครับ แม้ว่าบางทีเวลาของผมกับส้มที่อยู่สถาปัตย์หลักจะไม่ตรงกันตามที่เคยบอกไว้แต่ก็ยังมีไอ้หมานันมาคอยกำกับชีวิตผมอยู่ เพื่อนนันครับ..ผมอยากเจอคิดใจจะขาดทำไมทำอย่างนี้กับผมเล่า! ผมไม่ได้อยากขึ้นแสดงอะไรนี่เลยสักนิด ถ้าไม่ติดว่าคิดคอยให้กำลังใจผมอยู่เสมอมาล่ะก็นะ ผมเดินออกไปถอนตัวตั้งนานแล้ว
วันนี้ผมก็ยังคงอยู่ในห้องฝึกซ้อมการแสดงนี่เช่นเคย
“เอ้า เชิดไหล่ มองตรง เดินค่ะ ซ้ายขวาซ้าย มาหยุดหน้าเวทีแล้วโพสค่ะ อ้ายยย แรมไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ เงยหน้ามองผู้ชมสิคะ เชิดหน้าหน่อยค่ะ อย่างนั้นนนน ยิ้มค่ะ ยิ้มมม เยี่ยมค่ะ เสร็จแล้วหมุนตัวเดินมาหากันค่ะ โพสอีกท่าค่ะ”
“แรม เดี๋ยวมาลองใหม่นะคะ”
ผมอยากจะบ้าตาย แรมกับการเดินโชว์บนเวทีนี่เข้ากันไม่ได้จริงๆครับฮือออ ถอนตัวทันไหม ผมไม่สามารถจริงๆ หนุ่ม เพื่อนสาวประเภทสองจึงต้องคอยมานั่งปวดหัวกับผมตลอดเลยครับ...รู้สึกตัวเองเป็นภาระจังเลย
“ขอโทษ...นะครับ”
“โอ้ยยย ไม่เป็นไรจ้ะสุดหล่อ เค้าจะได้แตะตัวเองบ่อยๆไงคริคริ โอเคๆ ไม่เป็นไรนะคะแรม เอาใหม่ๆ ตั้งสติดีๆแล้วค่อยๆทำตามที่บอกนะคะ”
ผมยังคงพยายามเดิน...ครับ แค่เดิน ซ้อมเดินเฉยๆผมยังลำบากขนาดนี้เลย ผมไม่เคยเดินประกวดหรือเดินขึ้นเวทีแบบนี้มาก่อนนี่ครับ เอาจริงๆผมไม่เคยขึ้นเวทีไหนด้วยซ้ำ ผมชอบทำตัวเป็นแรงงานอยู่เบื้องหลังมากกว่า และแม้ว่าทั้งสาขาผมและสาขาอื่นๆต่างก็มีงานมาจ่ออยู่เรื่อยๆถามว่าทำงานตอนไหน ตอบได้เลยครับว่าตอนนี้นี่แหละ ตอนที่ผมกำลังซ้อมอยู่นี่แหละ ยาหยีกับนันและก็คนอื่นๆที่ว่างๆก็นั่งทำมันในห้องซ้อมนี่เลยล่ะครับ ส่วนผมเองเมื่อถึงตอนยาหยีซ้อมผมก็มานั่งทำงานนี่เหมือนกัน นับได้ว่าทรหดสุดๆ
หวืดดดด...หวืดดด......
‘สู้ๆนะ ^^’
ข้อความจากคิดครับ นั่นหมายถึงเขาคงรู้ว่าผมซ้อมอยู่เลยไม่อยากโทรมากวนสินะจึงเลือกส่งข้อความมาแทน แต่ก็ทำให้ผมมีกำลังใจเพิ่มขึ้นเยอะเลย ขอบคุณนะครับ...
พอซ้อมเดินเสร็จผมก็ต้องมาซ้อมร้องเพลงคู่กับยาหยี....เอ่อ จะว่าเพลงคู่ก็ไม่ใช่เพราะผมร้องเดี่ยว แต่ก็คือมาฝึกร้องให้ตรงจังหวะกับยาหยีที่คอยเล่นกีตาร์น่ะครับ จริงๆผมก็เล่นกีตาร์ได้นะ น่าจะให้ผมเล่นกีตาร์มากกว่าอีก เฮ่อ....
ทั้งหมดนี่เป็นเพราะหมานัน จบงานนี้เมื่อไหร่ผมไม่ปล่อยมันแน่
“เพราะคิดว่ารัดเธอหมดตัว เธอคงต้องใจอ่อน...”
“หนึ่งสอง..มองหน้ากันค่ะ”
“ขยับเข้ามาได้ไหม ขยับมาใกล้กัน..”
“แรมเข้าไปใกล้ยาหยีค่ะ อีกนิดค่ะ มองตากันด้วยค่ะ เริศ”
“ลองคบลองดูกันไหม เขย่าให้หัวใจเต้นตรงกัน
เธอจะมีแต่ความสุข เธอจะมีแต่ฉัน...ที่รัก.....เธอ”
“หยุดค่ะ แรมมองคนดูเอาแบบหวานๆหน่อยค่ะ ทำตาหวานๆนะคะท่อนนี้ ยิ้มอ่อนๆด้วยค่ะ ไม่ใช่ๆ ยิ้ม ยิ้มแบบ..ยังไงดีวะ ยิ้มเหมือนยิ้มให้คนที่แรมชอบน่ะค่ะ”
“...” แน่นอนว่าผมคิดถึงหน้าคิด
“ว้ายยยยยยยยยย อย่างนี้แหละค่ะ เริศๆๆๆๆ กรี๊ดดดๆๆๆ กูตายยยย ใจจะวายอิแม่ หล่อมากค่าแรมมม กรี๊ดดดด”
จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าผมหล่อยังไง พวกเขาชมเพราะอยากให้ผมมีกำลังใจเฉยๆหรือเปล่า ผมบอกพวกเขาไปหลายรอบแล้วนะว่าให้เปลี่ยนตัวแต่พวกเขาก็ไม่ยอม ไม่เข้าใจจริงๆครับ คนหล่อในคณะมีออกจะเยอะ ทำไมถึงเลือกผมที่ไม่ได้มีความหน้าตาดีแม้แต่เศษเสี้ยว หรือพวกเขาต้องการเปลี่ยนลุคหรือเปล่า แบบของมหาลัยอื่นหล่อๆกันหมดแล้ว ดังนั้นมหาลัยผมคงขอเอาหน้าตลกเข้าสู้...
“มึงๆ กูว่าทรงผมแรมไม่โอว่ะ จริงๆปาดเจลงี้ก็โอเคนะ แต่กูว่าผมมันยาวไปอ่ะหัวมันเลยดูพองๆ”
“อื่ม..ก็จริง เดี๋ยวค่อยลองดูใหม่ละกัน ตอนนี้เอาซ้อมให้รอดก่อน”
เอ่อ ลืมบอกครับ ตอนซ้อมผมต้องเก็บผมหน้าขึ้นละก็ถอดแว่นเปลี่ยนไปใส่คอนแท็คเลนส์แทน ทั้งนี้ไอ้หมานันบอกว่าเพื่อความเคยชินก่อนวันแสดงจริงซึ่งทุกคนดันตกลงเห็นด้วยซะอย่างนั้น
“มาลองอีกรอบนะ เข้าที่ๆ...เริ่มค่ะ”
“อยากรู้จัก อยากเป็นคนรู้จัก อยากเป็นคนรักเธอ อยากให้เธอหันมอง...”
“มองยาหยีค่ะแรม อย่างนั้นแหละค่ะ”
...
“..ความรู้สึกเธอคือคนพิเศษ
อยากให้ลองรักดู อยากให้รู้ว่ารักเป็น
ก็เลยร้องมาเป็นทำนอง ชาดีดา
ถ้าได้เป็นแฟนจะดูแลเธออย่างดี”
“ค่อยๆเดินค่ะ ช้ากว่านี้นิสส”
ผมยังคงซ้อมร้องเพลงตามที่หนุ่มบอกไปเรื่อยๆ ยาหยีเขาคงเล่นกีตาร์จนนิ้วด้านแล้วมั้งครับซ้อมนานขนาดนี้ จนเมื่อถึงเวลาอันควรแล้วก็เลิกซ้อมกันแล้วแยกย้ายตามปกติ
ผมอยู่ในวงจรแบบนี้มา5วันเต็มๆครับ จากศุกร์ที่แล้วที่ไอ้หมานันประชุมแล้วตกลงเออเองให้ผมขึ้นเวที เสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมาก็ทำpin-upกันเสียจนลืมเรื่องงานอื่นๆ มาเริ่มตกลงตัวกันก็วันจันทร์จากนั้นก็ซ้อมมาเรื่อยๆจนถึงวันนี้ ด้วยความที่ยังคงต้องทำงานส่งอ.เรื่อยๆและต้องซ้อมเรื่อยๆเป็นอะไรที่เหนื่อยสุดๆเลยครับ แต่เพื่อนๆคนอื่นที่แสดงชุดฮาก็เหนื่อยไม่ต่างกัน วันนี้เป็นวันศุกร์ วันสุดท้ายของการฝึกซ้อม เพราะพรุ่งนี้หรือเสาร์นี้จะเป็นวันงานแล้วครับ
จากที่เลิกซ้อมแล้วแยกย้ายกันตามปกติตอนนี้เปลี่ยนเป็นไม่เลิกซ้อมไม่แยกย้ายและนอนสตูกันแล้วครับ ทั้งๆที่การแสดงของผมก็สั้นๆนิดเดียวเอง แต่ที่ซ้อมกันหนักคงเป็นเพราะผมไม่ได้เรื่องเองนั่นแหละครับ ระหว่างซ้อมก็มีพักบ้างโดยไปดูการแสดงชุดฮา ซึ่ง...ผมว่ามันก็ฮาจริงๆ ตลกมากครับ ทั้งๆที่คอนเซปต์เหมือนกันคือ ‘สถาปนิก’ แต่ทำไมถึงได้ต่างกันอย่างสุดขั้วแบบนี้นะ ชุดฮาเขาเน้นเต้นตลกๆ ทำตัวเป็นสถาปนิกที่ต้องอดนอนเพื่อส่งงานให้ลูกค้า แต่ลูกค้าผู้น่ารักก็สั่งให้แก้แบบตลอด ทำให้สถาปนิกทั้งหลายเกิดอาการบ้าคลั่ง...เลยออกมาเป็นการแสดงชุดนี้แหละครับ แต่ละคนแอคติ้งดีจนผมยังขำตัวโยน นี่ขนาดยังไม่ได้แต่งหน้าทำผม ผมยังฮาได้ขนาดนี้ ทุกคนทุ่มเทมากเลยครับ
...เลยย้อนมามองตัวเองว่าทั้งๆที่ทุกคนทุ่มเทกับการแสดงขนาดนี้แล้ว แล้วผมล่ะ?มัวทำอะไรอยู่
พอหมดช่วงพัก ชุดผมก็มาฝึกซ้อมกันต่อก่อนซ้อมใหญ่รันคิว ครั้งนี้ผมลองใส่ความตั้งใจเข้าไปให้มากๆ ไม่คิดว่าตัวเองทำไม่ได้อีกแล้ว ผลปรากฏว่าหนุ่ม ส้มและคนอื่นๆชมกันใหญ่เลยครับ ดีจัง..
เมื่อจบการซ้อมใหญ่ เพื่อนๆมารุมผมใหญ่เลยทั้งเพื่อนๆที่แสดงชุดฮา ทั้งเพื่อนๆที่เป็นทีมงาน ทั้งเพื่อนๆที่มาคอยดูเฉยๆ บางคนผมไม่รู้จักชื่อด้วยซ้ำแต่เขากลับเข้ามาชื่นชมผมเสียใหญ่...เจอแบบนี้ก็เขินนะครับ
ผมมองไปรอบๆแล้วก็เจอเขา คิดเองก็มาอยู่รอดูการแสดงซ้อมใหญ่เหมือนกัน แต่เขาไม่เข้ามาหาผม คิดยืนยิ้มให้ผมอยู่ไกลๆทำให้ผมต้องเป็นฝ่ายเดินเข้าไปหาเขาเอง
“...สุดยอดเลยแรม ทำได้ดีมากๆ เพิ่งรู้ว่าร้องเพลงได้ด้วย เสียงดีอ่ะ”
“ข..ขอบคุณครับ”
“.............พรุ่งนี้สู้ๆนะ เอาให้เหมือนวันนี้หรือจะดีกว่าไปเลยก็ได้ แรมทำได้อยู่แล้ว”
“ค..ครับ จะพยายามครับ”
“เดี๋ยวเรากลับละ สู้ๆนะครับ”
“อ่ะ..คิดกลับยังไงครับ”
“อ่อ..มากับเปเปอร์อ่ะ เดี๋ยวให้มันไปส่ง”
“อ่ะครับ.....กลับดีๆนะครับ”
“อื้อ ฝันดีนะ”
“..ค ครับ ฝันดีครับ”
คิดฉีกยิ้มกระชากใจให้ผมหนึ่งทีแล้ววิ่งไปหาเปเปอร์ที่ตอนนี้กำลังไล่จับกับนันอยู่ โดยมีเสียงนันตะโกนด่าหยาบคายดังมาแว่วๆ เอ่อ...ผมเริ่มสงสัยในตัวสองคนนี้แล้วนะครับ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ก็เหมือนจะไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ ทำไมเดี๋ยวนี้ดูสนิทกันจัง?
สุดท้ายพวกผมได้นอนกันก็ราวๆตีสามครับ ตื่นแปดโมงเช้าเพื่อมาเช็คความพร้อมทั้งที่งานเริ่มสี่โมง ผมกับยาหยีได้ลองซ้อมกันใหม่อีกรอบสองรอบเพื่อความแน่ใจ
“เอ้ออ ว่าแต่ผมแรมเอาไงวะ”
“..........กูอยากให้ตัด”
“เห้ย แต่แรม...”
“เอาเลย กูอนุญาต”
มามีสิทธิอนุญาตผมตอนไหนครับ หมานัน!
“อ่ะ เอ่อ...แล้วแรมว่าไงอ่ะ”
คือผมไม่อยากตัดหรอกนะ ผมชอบที่ผมของผมมันปรกๆหน้าอย่างนี้เพราะเคยตัดสั้นแล้วมันคงตลกน่าดู เดินไปไหนมีแต่คนจ้อง ทำเอาผมเสียความมั่นใจเรื่องการตัดผมสั้นไปนานเลยครับ
“เห้ยแรม เพื่อคณะเรานะเว้ย ตัดเดี๋ยวก็ยาวได้ เล็มๆนิดเดียวเอง”
“เอ่อ.....” อย่าอ้างอย่างนี้สิครับนัน!
“มึง เพื่อนๆชุดฮาเขาลงทุนแต่งหน้าเหียกๆกันเลยนะเว้ย กะอีแค่ผมมึงนิดๆหน่อยๆเองทำไม่ได้หรอวะ ครั้งเดียวในชีวิตนะ
เว้ยงานเนี้ยะ ปีหน้ามึงก็ไม่ได้แสดงแล้วนะเว้ย”
“เอ่อ.........คือ..”
“แรมว่าไงอ่า”
“....คือ...........ก็...ได้ครับ...”
“เยส! โอ้ะ เปล่าๆ” นันร้องดีใจทันทีที่ผมตอบตกลง แต่พอผมหันไปมองเขาเขาก็เงียบทันที
“งั้น...แตงพาแรมไปตัดผมหน่อย มึงรู้ร้านใช่มะ เออ เอาไปเลยเดี๋ยวกลับมาต้องแต่งหน้าแต่งตัวอีก”
ประมาณสิบโมงครึ่ง.....ผมได้สูญเสียเส้นผมของผมไปบางส่วนครับ....เสียดายเหมือนกันนะแต่ทำไงได้ล่ะครับนอกจากจบงานนี้ผมต้องหาทางเล่นงานนันให้หนักๆ
ประมาณเที่ยงกว่าๆผมได้กลับมาที่คณะพร้อมกับ...
“ว้ายยยยยยยย แรมมมมมมมม เริศอ่ะ!! เค้าขอได้มั้ยคนนี้ เป็นแฟนเค้าน้า”
“อย่าเยอะๆอีหนุ่ม กูเจอก่อนย่ะ”
“ทรงนี้เริศมากค่ะ ขอกอดหน่อย ว้ายยย ตายละกูเขิลอ่ะ”
“อิแรด แรมมาหาส้มดีกว่ามะ”
“มึงไม่แรดเลยค่ะอิห่า อย่างแรมจะไปสนชะนีน่าเกลียดอย่างหล่อนหรอยะ ไม่มีทางหรอก แรมมามะ มาหาเจ๊หน่อย”
“หึหึ นี่สิเพื่อนกู”
จบท้ายด้วยนันที่มาตบไหล่ผมเบาๆ ผมไม่ค่อยเข้าใจปฏิกิริยาตรงหน้าเสียเท่าไหร่ แต่น่าจะแปลได้ว่าผมไม่ได้ดูแย่อะไร...ใช่ไหมครับ?
“งานนี้คิดเป็นต้องช็อค หึหึหึ” ผมได้ยินเพื่อนนันบ่นอะไรพึมพำอยู่คนเดียวก่อนเขาจะเดินไปทางอื่น ส่วนผมก็โดนจับแต่งตัวแต่งหน้าไปตามระเบียบ
เวลาบ่ายเกือบบ่ายสาม ผมกับยาหยีแต่งหน้าแต่งตัวเสร็จ ไม่ค่อยชินกับเสื้อผ้าและทรงผมแบบนี้เท่าไหร่ มันดู...ขัดๆยังไงไม่รู้ ยิ่งโดนเปิดหน้าผากแบบนี้ความมั่นใจผมยิ่งหดหาย ผิดกับยาหยีที่เป็นคนน่ารักอยู่แล้ว พอแต่งหน้าแต่งตัวอย่างนี้ทำให้ดูน่ารักกว่าเดิมเท่าตัวเลยครับ อ้ะ! ผมไม่ได้นอกใจคิดนะครับ ยังไงคิดของผมก็น่ารักที่สุดอยู่แล้ว พอทุกคนพร้อมเราก็เดินทางไปยังมหาลัยLที่เป็นเจ้าภาพ จะว่าไปผมยังไม่ได้คุยกับคิดเลย อา...อยากได้กำลังใจจากเขาจัง
ผมนั่งกุมมือถือของตัวอย่างนั้น ในใจมัวแต่คิดว่าจะโทรไปหาหรือส่งข้อความไปดี ถ้าส่งข้อความผมจะส่งให้เขาว่าอะไร แล้วถ้าโทรไปหาแล้วผมควรจะคุยอะไร เพราะมัวแต่นั่งคิดอยู่อย่างนี้ทำให้ผมถึงจุดหมายปลายทางจนได้ ผมเก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกงก่อนเดินเข้าไปในห้องที่เขาจัดเตรียมให้กับนักแสดง พอเข้าไปถึงคนที่อยู่ในห้องก็จ้องผมกับยาหยีใหญ่เลย ประหม่าจังเลยครับความมั่นใจยิ่งไม่ค่อยมีอยู่แล้วด้วย เขาคงมองว่าผมตลกสินะ ยาหยียิ้มทักทายคนในห้องก่อนพาผมไปนั่งในที่ที่เขาจัดเตรียมให้ ผมทำได้แค่พยักหน้าเกร็งๆเป็นการทักทายเท่านั้นเอง
ด้วยความประหม่าและความลนของผมทำให้เสียสติชั่วคราว แต่มือถือที่สั่นอยู่ในกางเกงผมทำให้ผมเบี่ยงเบนความสนใจไปที่มันแทน
‘เราอยู่ด้านซ้ายของเวทีนะ เกือบติดขอบเลย รับรองเห็นแรมชัดแน่ๆ
แสดงให้เต็มที่นะ สู้ๆ ’
อ่า......เจ้าของดวงใจผมส่งข้อความมาให้กำลังใจกันแบบนี้ เห็นทีผมคงต้องพยายามอย่างเต็มที่แล้วล่ะครับ!
__________________________________________________________________
เอาแล่วๆๆ
เงาะถอดรูปแล่ว เหลือแค่ออกไปแสดงตัว คึคึคึคึ
คิดจะรู้สึกยังไงหนอ
แล้วนันกับเปอร์มีอะไรหนอ? เค้ายังไม่บอก5555 :hao7:
คลังในสต็อกใกล้หมดแล้วค่ะ แงแง
แรงปั่นนิยายไม่ค่อยจะมีด้วย การบ้านล้นเหลือเกินนนน :hao5:
(กำลังหาข้ออ้างลงนิยายช้า o22 55555555)
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
______________________________________________
ตอบคอมเม้นค่า :L2:
yuierror ตอนนี้ยาวขึ้นละนะ(นิดนุง..) ตอนหน้าได้เห็นแรมร้องแน่ๆค่ะ อุอุ
yisren. อุอุอุ เค้าไม่บอก แต่เค้าก็หวงแรมเหมือนกันนะที่จริง555
prueksa ถอดรูปเงาะเป็นหนุ่มรูปงามมม
kongxinya ขำหน่อไม้ในก่อไผ่55555555555555555555555555555555555
omyim_jjj ได้ฤกษ์ละค่าาา
BeeRY จริงๆแล้วพระเอกของเราหล่อจะตายยยยย -..-
boong086 ช่ายๆ //คู่นันเปอร์ลุ้นต่อไปนะฮ้า :hao6:
IIIA ใช่แล้ว ยังไม่ได้เป็นแฟนกันเลยยย //ขออภัยในความสั้น 55555555 มาต่อแล้วค่า
Maytbb ถึงเวลาแล้ววววว
meeoldly คิดจะทำยังไงเน้อออ :hao3:
DoubleBass ความคิดของแรมเป็นอารมณ์ของคนที่อยากจะเถียงแต่ไม่กล้าพอค่ะ555555555 (ด่าได้แต่ในใจ)
PetitDragon น่าเสียดายเนอะะะะ
mild-dy //ข้างแรมแงะตัวเองออกจากบอดี้สูทรูปเงาะอย่างช้าๆ5555
toshika ตอนนี้ยาวขึ้นมานิดนุง 5555 คิดจะทำยังไงน้าา
mystery Y ถอดเลย ถอดเลย ถอดเลย ชะชะช่า
~มือวางอันดับ1~ ขอบคุณค่าาาาา :-[
ormn ขอบคุณค่า หลงรักแรมกับคิดแล้วล่ะซี๊ :impress2:
quiicheh. แรมเถียงได้แต่ในใจค่ะ555
bulldog17 ได้ฤกษ์แล้ววววว //มาแล้วจ้ะมาแล้วววว :man1:
Toon_TK มีรึเปล่าน้าาาาาา :z1:
Sar2288 มีปัญหาแน่ๆ พรเอกเราหล่อจะตาย อิอิ มาต่อแล้วค่า
Bovie เอ๊ นันกับเปอร์ยังไงกันน้าาาาา :hao7:
fanglest นั่นสิ เรื่องยุ่งแน่ๆ(....)
FFS_Yaoi มาแล้วจ้าตะเองงง :man1:
sang som นั่นสิ คิดจะทำยังไงเน้ออ
tsundere จริงๆเราก็หวงแรมนะ แต่เพื่อนนันดันพยายามถอดรูปเงาะซะห้ามไม่ทัน เลยปล่อยเลย 55555 :hao7:
yuierror นั่นสิ คิดแน่แน่ๆ :hao5: มาต่อแล้วค่าา
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่ะ :L2:
_______________________________________________________________
-
:z13: คิดจะช็อคจริงๆใช่มั๊ย หลีอลากไสัแล้ว จะมีปัญหาเรื่องน้องนีรึป่าว
ปล แรมมันเอาความมั่นใจจากไหนว่ามันขี้เหร่ ทีบ้านไม่มีกระจกเหรอยะ
ปล 2 ลุ้นันเปอร์ เปอร์นัน
-
:haun4: เหอๆ แรมลุคใกม่ เข้ามาอย่างไว อ
-
ถอดรูปแล้วก็เปิดตัวหวานใจเลย
จะได้ไม่มีชะนีหรือหนุ่มน้อยหน้าไหนมาวอแวแรมของคิด
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
รอคนหล่อจ้าา
-
แรมทำไมต้องให้คิดรุกก่อน ตลอดเลย
แล้วถ้าคิดเข้าใจผิด แรมจะทำไง รุกก่อนบ้างสิ
เดี๋ยวถ้ามีคนมารุมเยอะ คิดถอยห่างแน่เลย :เฮ้อ:
-
น้ำตาจะไหล ในที่สุดเงาะก็ถอดรูปแล้ว
ฮือ แต่ทีนี้คนก็มาชอบแรมเยอะดิ :katai1:
เก็บแรมให้คิดคนเดียว แต่แรมเป็นฝ่ายรุกคิดก่อนก็ดีนะ
ฝ่ายนั้นก็คิดมากพอกัน แง้ ทำไมรู้ว่าใจตรงกันแล้วไม่ค่อยคืบหน้าเลยอะ
ปล.อย่าลืมแก้แค้นนัน หมั่นส้ายยยย
-
รับรองแรมลุคใหม่คิดต้องตะลึงแน่ :m3:
ส่วนเปเปอร์กะนันดูท่าหน่อไม้จะโตขึ้นเรื่อยๆแล้วนะตัวเธอ มีไล่จงไล่จับกันด้วย :m12:
ว่าแต่แล้วจะมีแบบสะดุดล้มทับตาสบตากันด้วยม้ายยย :hao7:
ปล เสนอให้เเรมตอบแทนนันแบบเล็กๆน้อยๆในความหวังดี?ด้วยการจับนันใส่พานให้เปเปอร์เลยแรมขา :laugh:
รอตอนต่อปายยยย :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
โอ๊ยย อยากให้คิดเห็นแรมเร็วๆ :katai2-1:
-
อ่า เอ่อ
ไอ้พี่แรม ก็ยังเป็นไอ้แรม (เรียกพี่นิดนึง)
รุ่นพี่นัน ทำไรบ้างสิครัชชชชช
:katai1:
-
แรมถอดรูปละงี้
ทั้งเก้ง กวาง ชะนี แรด ฯลฯ
ก็ติดตึมอะดิ
ม่ายยอมมมมมม
ม่ายยอมมมมมม
เด่วคิดตี้น้อยใจ
-
:sad4: รู้สึกยังไม่สุด อยากอ่านต่อไวๆจัง แรมหล่อแล้ว ทีนี้ก็จะมีพวกชะนี เก้งน้อย มารุมทึ้งแน่ๆ คิดจะน้อยใจมั้ยอ่ะ :katai1:
-
ต่อให้คนมาชอบแรมเป็นล้าน แต่คนที่แรมเลือกมีแต่คิดคนเดียว อิอิ
-
แร้มมมมมมมมมมมมมมมม ตัดผมด้วยเค่อะ
รอคิดจะอึ้งยังไง รออออออออออออออออออออ :ling1:(เน้นมากเลยตู)
-
กรี๊ดดดด ติดขอบจอด้วยคนค่าาา ขอตรงบริเวณที่ชายแรมสิงสถิต เอ๊ย ยืนร้องเพลง อยากจะสบตาปิ๊งๆ :impress2: คิดอย่าฆ่าเก๊าน๊าาาาาาาาา :beat:
-
ถ้าขาดความมั่นใจขนาดนี้อ่ะนะ
มาม๊ะ!เดี๋ยวพี่ติวหลักสูตรเร่งรัดเรียกความมั่นใจแบบตัวต่อตัวให้ไหม๊จ๊ะน้องแรมจ๋าาา คริคริ [อ๊ากกกก! >> โดนคิดถีบบบ!] :impress2:
-
กลัวคิดดราม่าว่าไม่เหมาะสมกับแรมอ่ะ เอาวะเรื่องของอนาคต คิดไปไกลเลยนะเนี่ย :heaven
-
อย่าหล่อมากนะแรม เดี๋ยวคิดจะงอนที่มีคนมารุมเยอะแยะนะ :katai1:
-
เปลี่ยนลุคแล้วนันก็ช่วยสอนแรมด้วยนะว่าที่เค้ามองเพราะแกหล่อเว้ย! แล้วก็สอนให้พูดมากๆหน่อย ไม่งั้นเดี๋ยวคนเข้ามาหาก็เออ ออไปคิดหนักใจอีก โฮ
-
``นันเปอมีsomething wrong อะไรกานนนนน
-
ค้างมากมาย !! :ling1:
เป็นแฟนกันหรือยังเนี่ย ทำไมดูเอื่อยเฉื่อยแปลกๆ :hao4:
-
แรมมีเฟชบุคไว้ส่องปละๆลค์พะเฟมือนเราเลย 555555555
เงาะถอดรูปแล้ว คู่แข่งคิดจะเยอะขึ้นไหมเนี่ยแต่เรียกคู่แข่งม่ะ เพราะยังไงแรมก็ไม่สน ิืิื อือิ
-
ถ้าแรมเป็นเงาะถอดรูปเมื่อไร กลัวจะมีคนเข้าหาเยอะ
แล้วกลัวว่าคิดจะคิดมากด้วย
-
กรี๊ดดด ตอนนี้คุณนักเขียนทำร้ายมากกกกก
ตัดบทอย่างนี้~~~ ฮือออออออ
กำลังเคลิ้มๆกับมโนลุคใหม่ของน้องแรมอยู่เลย (กัดผ้าห่ม)
ปล.ปกติไม่ค่อยกล้าเร่งนักเขียน แต่รอบนี่ขอเถอะน้าาาา มาเร็วๆนะจ๊า >..<"
-
ตื่นเต้นๆแรมถอดรูปแล้วคิดต้องตะลึงแน่ๆ
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2:ติดตามตอนต่อไปปปปปปปปปปปปปปปป :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
เพิ่งได้อ่าน ขอสมัครเป็นแฟนคลับ แรม กับ คิด ด้วนคน :man1:
-
-16-
“สวัสดีค่า เพื่อนๆชาวสถาปัตย์ทุกคน!!!”
ไม่นานนักก็มีเสียงพิธีกรดังขึ้นมาจากตรงเวที นั่นหมายถึงงานกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว โอ้ะ! เกือบลืมบอก ผมคิดนะครับ ตอนนี้กำลังยืนเขย่งสุดฤทธิ์อยู่หน้าเวที เพราะต้องรีบมาจองที่หน้าๆทำให้ผมไม่มีเวลาได้แอบแวะไปเจอแรมเลย เขาเองก็คงยุ่งล่ะมั้ง ไม่ได้ติดต่อมา ผมเลยเลือกส่งข้อความให้เขาแทน แม้ว่าจะได้การตอบกลับมาว่าขอบคุณครับแทบจะทุกครั้งก็ตาม ถึงผมจะอยากได้คำตอบยาวๆกว่าคำว่าขอบคุณแต่ไม่เป็นไร ผมชอบเขาดังนั้นผมให้อภัย
เสียงกรี๊ดดังสนั่นเป็นการต้อนรับพิธีกรและงานที่กำลังจะเริ่มขึ้นนี้ พิธีกรสาวประเภทสอง2คนกำลังแข่งกันพูดไม่หยุด แต่พวกเขาก็เรียกเสียงเฮฮาจากทุกคนได้ดี ทำให้งานไม่น่าเบื่อ ดูมีสีสันไปเลยล่ะครับ เวลาผ่านไปอีกสักพักก็ได้เริ่มเปิดงานโดยมีการแสดงจากมหาลัยLเล็กๆน้อยสองสามชุดการแสดง มีการกล่าวพูดคุยของตัวแทนแต่ละมหาลัย มีคอนเสิร์ตอีกเล็กน้อยของวงดนตรีจากมหาลัยL จนในที่สุดก็ถึงเวลาแสดงของแต่ละมหาลัยสักที
ตอนนี้เวลาประมาณหนึ่งทุ่ม เริ่มจากมหาลัยLที่เป็นเจ้าภาพขึ้นแสดงก่อนครับ อ่า ตื่นเต้นแทนแรมชะมัดเลย ผมอยากแอบไปดูเขาซ้อมอยู่เหมือนกันนะ แต่กลัวจะทำเขาเสียสมาธิเอาบวกกับงานที่ใกล้ถึงช่วงไฟนอลเข้าไปทุกทีทำให้ผมทำได้แค่โทรหาหรือส่งข้อความหาเขาเท่านั้นเอง แต่พอถึงวันซ้อมใหญ่ผมเลือกที่จะมาดูเขาซ้อมและนั่น...ทำให้ผมตะลึงไปนานพอควร
แรมหล่อมากครับ จากที่ผมเคยเห็นเขาถอดแว่นเฉยๆตอนไปค้างคอนโดเขาครั้งล่าสุดแต่นั่นมันก็ยังเทียบกับครั้งนี้ไม่ได้ ครั้งนั้นผมเขายังปรกหน้าทำให้เห็นหน้าเขาไม่ค่อยชัด แต่ก็ทำให้มั่นใจได้ว่าแรมหล่อมาก มีช่วงหนึ่งที่เขาเสยผมตัวเองเผยให้เห็นหน้าเต็มๆของเขาแวบหนึ่ง เล่นเอาผมเขินได้แบบไร้เหตุผลเลย แม้ว่าดูเผินๆแล้วเขาจะไม่ได้หน้าตาแย่อะไร แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะหน้าตาดีได้ขนาดนี้นี่นา!
ช่วงซ้อมใหญ่เขาก็ทำได้ดีอย่างเหลือเชื่อว่าเขาคือแรม คนที่เงียบๆคนนั้น คนที่ไม่ได้เป็นจุดสนใจคนนั้น เขาดึงดูดผู้คนได้ดีสุดๆ พอการแสดงจบเพื่อนๆก็กรูเข้าหาเขาใหญ่ แน่นอนว่าทุกคนต้องตกใจแน่ๆเมื่อรู้ว่าคนตรงหน้านี้คือแรม เพื่อนๆเข้ามาพูดคุยกับเขายกใหญ่ทำให้ผมเลือกที่จะไม่เจ้าไปแทรกในหมู่ผู้คน แต่แรมกลับเป็นฝ่ายเดินเข้ามาหาผมเสียเอง เขาจะรู้ไหมนะว่าผมดีใจมากแค่ไหน แต่ในทางกลับกันผมก็แอบเคืองนิดๆนะที่เขาหล่อได้ขนาดนี้ เพราะมันจะทำให้มีคนสนใจเขามากกว่าเดิมน่ะสิ เฮ้!แรมน่ะเป็นของผมนะ!
“โอ้ะๆ มึงว่าเป็นไง ผู้หญิงเด็ดสัสอ่ะ สวยชิบหาย” ไอ้ซิงเพื่อนของผมพูดขึ้นเมื่อการแสดงแรกเริ่ม เป็นการแสดงชุดสวยงามมาก่อนน่ะครับ เห็นว่าเขาเรียงไปแบบม.Lที่เป็นเจ้าภาพ ถัดไปก็ม.Sที่เป็นเจ้าภาพปีที่แล้ว และปิดท้ายด้วยม.ผมที่จะเป็นเจ้าภาพปีหน้า อ่า...แสดงว่าแรมจะได้แสดงเป็นชุดสุดท้ายของชุดสวยงามสินะ
“ผู้หญิงก็งั้นๆแหละ กูสวยกว่าเยอะ มึงๆผู้ชายดิแซ่บสัส หุ่นน่าแดกมาก นี่ดิพ่อของลูกกู”
“ถุยเหอะมึงเอาอะไรคิดว่ามึงสวยกว่าเขา ไอ้โฟร์”
“กูสวยกว่าเห็นๆอ่ะมึงอย่าเถียงดิ”
“สวยกว่าขี้ตีนเขานิดหน่อยหรือไง เออ อย่างนั้นกูพอรับได้”
“อีทุเรศศศศ”
เสียงของโฟร์กับไอ้ส้นตีกันครับ อ่า..จริงๆไอ้ส้นมันไม่ได้ชื่อส้นมาก่อนหรอก พ่อแม่มันตั้งให้ชื่อว่าสน แต่แม่งกวนส้นตี- เพื่อนๆเลยเรียกไอ้ส้นไปนี่แหละเหมาะดี
“อู่ยยยยย เหี้ยๆๆๆ แล่วๆๆๆ สะบัดอีกดิๆ อุ่ยๆๆ สะบัดแรงๆสิจ้ะคนสวย”
“สัดฟุ้ง ไอ้เหี้ย มึงมองใต้กระโปรงเขาทำไม”
“ก็เขาใส่สั้นน่ามองนี่หว่า มุมนั้นมองไม่เห็นอ่ะดิ มาๆขยับมานี่”
“เออ ไหนๆ”
เพลียกับไอ้เปเปอร์ที่ตอนแรกด่าเขาอยู่ดีๆ ตอนนี้แม่งมาส่องใต้กระโปรงชาวบ้านกับไอ้ฟุ้งซะงั้น เดี๋ยวกูฟ้องนันแม่ง... โอเค ทุกคนอาจจะงงๆเรื่องนันกับไอ้เป๊ป คืองี้ครับไอ้เปเปอร์มันเล่าว่าคืนที่ผมไปนอนคอนโดแรมแล้วนันมันอ้างว่ามีงานเลี้ยงรุ่นมอปลายอะไรนั่นน่ะ มันโกหกไอ้เปอร์ครับ งานนั่นมันมีเดือนหน้าอย่างที่ไอ้เปอร์เข้าใจนั่นแหละ เชี่ยนันมันโกหกเพื่อให้ผมกับแรมได้อยู่ด้วยกัน ส่วนไอ้เปเปอร์เลยหงุดหงิดจัด ไอ้นันเลยพาไปแดกเหล้าแทน ไม่ได้ไปแดกที่ร้านหรอกครับ มันซื้อมาแดกที่หอไอ้เปอร์ แดกกันไปแดกกันมาเลยเมาไงครับ ความเป็นมาของไอ้สองตัวนี้ผมไม่รู้หรอก รู้แต่ไอ้เปอร์เกือบปล้ำนันแต่โดนไอ้นันถีบเต็มแรงแล้วเอาไอ้เปอร์ที่มึนๆไปขังในห้องน้ำ เสร็จแล้วไอ้เปอร์คงแค้นอ่ะครับ เจอไอ้นันทีไรเป็นต้องมีกัดกันตลอด
เรื่องตื้นลึกหนาบางของไอ้สองตัวนี้อย่างที่บอกผมไม่รู้ แต่ถึงขนาดจะปล้ำกันผมว่ามันต้องมีเงื่อนงำอะไรแน่ๆ ผมก็ตกใจนะตอนที่ไอ้เปอร์มันเล่าว่าเกือบปล้ำไอ้นัน(ไม่ทราบว่ามนุษย์สายพันธุ์นั้นมันน่าปล้ำขนาดนั้นเลยหรอ) หลังจากเหตุการณ์นั่นก็ดูเหมือนนันจะขยาดไอ้เปอร์ไปพอควรเลย ซึ่งนั่นก็ดี นันมันกวนตีนชาวบ้านไปเรื่อยทำให้ผมเลิกคุยเพราะๆกับมัน พอมันโดนเล่นเองซะบ้างก็เล่นเอาผมสะใจอยู่เหมือนกัน
“เห้ยๆ อีกม.มาแล้วเว้ยๆๆๆ ดูดิ้ๆ”
เสียงไอ้ฟุ้งอีกนั่นแหละ ดูมันจะตื่นเต้นกับการส่องสาวๆมาก ตอนนี้ผมอยู่ข้างเวทีกับผองเพื่อนครบแก๊ง ปกติที่ผมสนิทสุดก็มีไอ้เปอร์กับไอ้โคม แต่กลุ่มนี้ผมก็สนิทนะไปไหนด้วยกันก็บ่อยจะไล่ให้ฟังครับ มีไอ้ฟุ้ง ไอ้ส้น ไอ้ซิง ไอ้โฟร์(สาวน้อยคนเดียวของกลุ่ม) รวมไอ้เปอร์ ไอ้โคมและก็ผมอีกก็มีกันเจ็ดคนบริบูรณ์ ความจริงผมก็สนิทได้กับหลายกลุ่มอยู่นะครับ แต่กลุ่มนี้สนิทที่สุดแล้ว
การแสดงชุดสวยงามเป็นการแสดงนำร่องของแต่ละมหาลัยครับ เป็นการอวดสาวๆหนุ่มๆหน้าตาดีของแต่ละม.ให้ม.อื่นชื่นชม โดยคนแสดงก็จะเดินมาแสดงตัวหน้าเวทีพักหนึ่งก่อนจะเริ่มการแสดงที่เตรียมไว้ของแต่ละคน อย่างการแสดงเมื่อครู่ก็เป็นการเต้นโคฟเวอร์ทำให้ไอ้ฟุ้งพยายามส่องใต้กระโปรงที่จะเปิดแหล่ไม่เปิดแหล่อย่างเอาเป็นเอาตาย พอจบการแสดงก็เป็นการตอบคำถามเล็กๆน้อยๆจากพิธีกร และก็มีการสุ่มผู้ชมให้สามารถขออะไรก็ได้ให้คนแสดงทำคนละอย่างสองอย่างเป็นอันจบ
ผมที่เมื่อยจากการยืนเขย่งก็ขอยืนเฉยๆแปปนึง เดี๋ยวแรมออกมาแสดงแล้วจะเมื่อยเสียก่อน การแสดงดำเนินไปเรื่อยๆโดยที่มีเสียงไอ้พวกนี้ตีกันอยู่ข้างๆผม หัวข้อถกเถียงเป็นเรื่องผู้หญิงคนนี้กับคนก่อนคนไหนสวยกว่ากัน เพลียจริงๆ...
....
และแล้วก็มาถึงการแสดงของม.ผมจนได้ หยา...ตื่นเต้นชะมัดเลย ผมเขย่งเกาะไหล่โคมอีกครั้ง น่าเศร้านิดหน่อยครับที่เกิดเป็นผู้ชายแท้ๆแต่ดันเตี้ยกว่าผู้หญิงข้างหน้า...(ก็เขาใส่ส้นสูงนี่!)
เสียงเพลงเริ่มขึ้นพร้อมกับแรมและยาหยีเดินออกมาจากคนละขอบเวที ทั้งคู่ค่อยๆเดินมาตรงเวทีกลางที่เป็นทางเดินยาวที่ทุกคนต้องมายืนอยู่ตรงนี้ และผมก็อยู่ทางซ้ายของเวที ได้เห็นแรมชัดๆเลย อ๊าก...พระเจ้า! เขาหล่อชะมัด! หล่อกว่าวันที่ซ้อมใหญ่เสียอีก!!
เสียงกรี๊ดดังกระหึ่มเลยครับเมื่อแรมมาถึงหน้าเวทีพร้อมกับยาหยี แรมใส่เสื้อเชิร์ตข้างในผูกเนคไท มีสูทสีดำเข้มคลุมเขาอยู่ กางเกงเป็นกางเกงแสลคแบบขาเดฟ รองเท้าหนังสีดำ ไหนจะทรงผมนั่นอีก ผมของเขาถูกเสยขึ้นไปด้วยเจลเล็กน้อยทำให้มีผมบางส่วนตกลงมา ดูยุ่งๆเหมือนสถาปนิกหนุ่มที่เพิ่งทำงานเสร็จ อ่า...เขาดูมีเสน่ห์เอามากๆเลย เขายกยิ้มมุมปากเล็กน้อย เท่ห์! นี่มันเท่ห์มากๆเลย ไม่จบแค่นั้นเมื่อแรมถอดเสื้อสูทตัวนอกออกไปเหลือเพียงเชิ้ตสีขาวบางๆ ยิ่งไฟแรงส่องมายังตัวเขายิ่งทำให้เห็นผ่านเสื้อทะลุปรุโปร่ง อ๊ากก แรม ผมหวงนะ!! ยาหยีเองก็แสดงได้ดีไม่แพ้กันเธอเข้าไปกระชากเนคไทของแรมเล็กน้อยเพื่อให้เขาก้มหน้าเข้ามาหา ผมไม่หึงยาหยีหรอกเพราะรู้ว่าเธอมีแฟนแล้วอยู่สาขาเดียวกับผม แถมแฟนยาหยียังเป็นผู้หญิงด้วย ยาหยีเองก็น่ารักมากๆเช่นกัน เธอใส่ชุดคล้ายแรม แต่ใส่กระโปรงทรงเอสั้นเหนือเข่าเล็กน้อยกับส้นสูง
เมื่อจบการเปิดตัวก็เป็นการแสดงท่ามกลางเสียงเชียร์กรีดร้อง ผู้หญิงที่อยู่แถวๆผมเองก็กรี๊ดสนั่น เฮ้ๆบอกไว้ก่อนเลยนะว่าแรมน่ะของผม! ทีมงานนำเก้าอี้กับกีตาร์มาให้แรม แรมขำเล็กน้อยก่อนจะยกกีตาร์ให้ยาหยี อ่า...ทีมงานเขาคงคิดว่าแรมจะเล่นกีตาร์สินะ ยาหยีเริ่มนั่งเก้าอี้ แรมเองก็เหมือนจะเดินไปอีกฝั่งหนึ่งของเวที แต่เหมือนเขาจะสังเกตอะไรบางอย่าง แรมเดินกลับมาหายาหยีแล้วนำเสื้อสูทที่ถือไว้มาคลุมเข่าให้เธอ เรียกเสียงกรี๊ดได้มากโขเลยล่ะ คงเพราะกระโปรงทรงนี้เวลานั่งแล้วมันจะดูสั้นมากๆ อีกทั้งยาหยีต้องเล่นกีตาร์ทำให้นั่งได้ไม่สุภาพเท่าไหร่ ...เขาเป็นคนดีจัง จะทำให้ผมหลงไปถึงไหนกันนะ
แล้วเสียงดีดกีตาร์ก็ขึ้นนำเป็นการเริ่มแสดง...
https://www.youtube.com/watch?v=Cp5Q_W4LVYc
“...อยากรู้จัก อยากให้เธอรู้จัก
อยากเป็นคนรักเธอ อยากให้เธอได้หันมอง
แบบว่าฉันคนธรรมดา ไม่ใจร้าย
ถ้าลองได้คบจะดูแลเธออย่างดี..”
แรมเริ่มร้องเพลงอยู่อีกฝั่งหนึ่งของเวที เสียงเขานุ่มและเพราะเอามากๆ ทำไมกันนะ ตอนแรกผมคิดว่าเขาเป็นแค่คนธรรมดาๆ แต่ตอนนี้เขากลับดูโดดเด่น มีเสน่ห์อย่างร้ายกาจ เขาใช่แรมที่ผมรู้จักจริงๆหรอ?
“ความรู้สึก เธอคือคนพิเศษ
อยากให้ลองรักดู อยากให้รู้ว่ารักเป็น
ก็เลยร้องมาเป็นทำนอง ชา ดี ดา
ถ้าได้เป็นแฟนจะดูแลเธออย่างดี....”
เขาเดินไปหายาหยีช้าๆ พร้อมกับร้องเพลงไปด้วย
“เพราะคิดว่ารักเธอหมดตัว
เธอคงต้องใจ อ่อน
ถ้างั้นฉันถามเธอสักครั้ง...”
เขาเดินมาใกล้ๆยาหยีแล้วมองหน้าเธอพร้อมร้องเพลงไปด้วย ฮึ่ม..ผมเริ่มอิจฉายาหยีนิดๆแล้วล่ะที่แรมทำหน้าอย่างนั้นให้
“ขยับเข้ามาได้ไหม ขยับมาใกล้กัน
ขยับความสัมพันธ์ มารักกับฉันนะเธอ
ลองคบลองดูกันไหม เขย่าให้หัวใจ เต้นตรงกัน
เธอจะมีแต่ความสุข เธอจะมีแต่ฉันที่รักเธอ...”
พอถึงท่อนฮุคแรมก็ค่อยขยับเข้าใกล้ยาหยีทีละนิดๆ ตามที่เพลงร้อง อ๊า นั่นมันดูน่ารักมากๆ เหมือนแรมเป็นผู้ชายขี้อายขี้เล่นน่ารักๆ เขาร้องไปเรื่อยๆหันมามองผู้ชมบ้าง ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าเหมือนเขาจะมองผมแวบหนึ่งด้วยล่ะ! เขาหล่อและมีเสน่ห์มากทำให้ผู้ชมกรี๊ดได้ไม่หยุดเลย แม้แต่ไอ้โฟร์เพื่อนผมยังกรี๊ดไปกับเขา พอถึงท่อนสุดท้ายจากที่เขาร้องเพลงให้ยาหยีเขาก็หันหน้ามาทางผู้ชมแล้วยิ้มบางๆ
‘เธอจะมีแต่ฉัน ที่รัก...เธอ’
//กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด//
“จบไปแล้วค่ากับการแสดงของม.C อิฉันกรี๊ดๆอยู่ข้างเวทีแหน่ะคุณ ต๊ายยยยยย ยิ่งมาดูใกล้ๆยิ่งหล่อนะคะเนี่ย”
“น้องผู้หญิงก็ใช่ย่อยนะคะ สวยไม่แพ้กันเลย เอาล่ะเรามาแนะนำตัวกันก่อนดีไหมคะ”
“สวัสดีค่ะ ชื่ออัญญาดา จินดาพรค่ะชื่อเล่นชื่อยาหยี มาจากคณะสถาปัตย์มหาวิทยาลัยC ชั้นปีที่สองค่า”
“สวัสดีครับ ชื่อแรม..นายข้างแรม กรภัควัฒน์ มาจากคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์มหาวิทยาลัยC อยู่ปีสองเช่นกันครับ”
เสียงกรี๊ดดังกระหึ่มกว่าเก่าเมื่อแรมพูดจบ ชิ นั่นของผมนะ! อย่าได้หวัง
“ต๊ายยยๆ ชื่อแรมกะยาหยีแหละเธอ ชื่อน่ารักมากมาย นี่ว่าเจอพ่อของลูกแล้วล่ะค่ะ”
“ค่ะคุณหล่อน อย่าลืมสิคะว่าเราไม่มีมดลูก แหมๆ มาสัมภาษณ์เล็กๆน้อยๆพอกรุบกริบกันต่อดีกว่า”
“งั้นคำถามแรกยาหยีกับแรม ตายละพูดชื่อนี้แล้วเขิล มีแฟนกันรึยังคะ”
“เริ่มจากยาหยีเลยค่ะ”
“...ยาหยีมีแล้วค่ะ...”
“ว้ายตายแล้วๆ อย่างนี้หนุ่มๆก็อดแล้วค่ะ มีเจ้าของแล้วค่ะ”
“แฟนยาหยีอยู่คณะเดียวกันรึเปล่าคะหรือว่าคนละคณะ”
“คณะเดียวกันค่ะ ม.เดียวกัน”
เธอตอบแล้วส่งยิ้มน่ารักให้ผู้ชม ทำให้เสียงเชียร์ยาหยีไม่ลดลงเลยเช่นกัน
“ใครเล็งยาหยีไว้เห็นทีคงจะพลาดแล้วค่ะ แต่ก็อย่างว่าแหละเนอะ สวยน่ารักแบบนี้จะมีใครจับจองก็แปลก มาต่อที่อีกคนแล้วกันค่ะ”
“แรมขา แรมมีแฟนรึยังคะ”
“.......เอ่อ...”
ใจผมกระตุกวูบเลยครับ ผม..กับเขา..เรายังไม่ได้ตกลงเป็นแฟนกันเลยแม้ว่าจะชอบกันก็เหอะ สถานะของผมกับเขาตอนนี้จะเรียกว่ายังไงดีล่ะ กิ๊กหรอ? ไม่เอาหน่า แต่ก็ยังไม่ใช่แฟนนี่นา ผมใจเต้นระทึกรอคำตอบของเขา แรมจะคิดยังไงกันนะ
“...........ก็...ไม่เชิงครับ”
“ว้ายยยย แสดงว่ามีคนคุยด้วยแล้วสิคะเนี่ยย”
“ครับ”
“ไม่ต้องเลยหล่อน ก็ฉันนี่ไงล่ะ กิ๊กกันอยู่ๆเนอะแรมเนอะ”
“ตลกมากค่ะคุณเธอ เห็นชัดๆว่าเขาคุยกับชั้น ฮ่าๆ งั้นดิฉันถามต่อนะคะ ที่บอกว่าไม่เชิงเนี่ยแสดงว่ายังไม่ได้ขอคบใช่ไหมคะ”
“ก็...ครับ”
“แต่ว่าชอบกันรึเปล่าเอ่ย”
“ครับ....ชอบ....ครับ”
หน้าผมร้อนแข่งกับไฟบนเวทีแล้วครับ..
“กรี๊ดดดดดดดด สาวๆคะ คนนี้ก็น่าจะหมดหวังนะคะ ดูสิเนี่ยหน้าแดงใหญ่แล้ว ต๊ายยย น่ารักอร้ะ”
“หล่อเลอค่าเหมาะกับการเป็นสามีในอนาคตจริงๆเลยค่า เอาล่ะ เรามาจับฉลากสุ่มหาผู้โชคดีดีกว่าค่ะ เพื่อไม่ให้เสียเวลา”
สาวประเภทสองทั้งสองเริ่มจับฉลากและมหาลัยเพื่อทำการสุ่มผู้ที่จะได้รีเควสอะไรก็ได้จากแรมกับยาหยีคนละอย่างครับ
“รหัส 0 8 8 มหาลัยSค่า อยู่มั้ยคะ อยู่มั้ย โอ้ะตรงนั้นเองๆ ทีมงานรบกวนส่งไมค์ให้หน่อยค่ะ”
“ค่า แนะนำตัวเองหน่อย ต๊ายผู้ชายแหละแกร”
“ผมโชคครับ ถาปัตย์ม.sสาขาภูมิ ปีสาม”
“ค่ะ โชคอยากให้ยาหยีหรือแรมทำอะไรคะ เลือกมาคนหนึ่งเลยค่ะ”
“อยากให้เอ่อ...ยาหยี....ทำท่าน่ารักๆให้ดูหน่อยครับ”
“คำขอมาแล้วค่ะ ยาหยีจัดให้หน่อยนะคะ”
ยาหยีทำท่าเขินเล็กๆก่อนจะทำตามรีเควสอย่างช่วยไม่ได้ ถ้าผมชอบผู้หญิงผมก็คงชอบยาหยีไปแล้วล่ะครับ เธอน่ารักเอามากๆและนั่นทำให้เสียงโฮ่เชียร์ดังกระฮึ่มเต็มฮอลล์
“น่ารักมากๆเลยใช่มั้ยค้าคุณผู้ชม ถ้าดิฉันเป็นผู้ชายคงเข้าไปจีบแล้วล่ะค่ะ แต่เสียใจที่เราเพศเดียวกัน ฮ่าๆ”
“สุ่มอีกคนนะคะก่อนที่เวลาจะเกินไปมากกว่านี้ รหัส.....0 6 0 มหาลัย L ค่า ต๊ายยยยยย นังพิชชี่นั่นเองค่ะ เพื่อนกลุ่มก้อนเดียวกัน คิกๆ สาบานได้ค่ะว่าไม่ได้เตี๊ยมกันมาจริงๆนะคะ คุณพิชชี่อยากรีเควสอะไรค้า”
“โอ้ะๆ แนะนำตัวก่อนนะคะ”
“ค่า สวัสดีค่ะ พิชชี่ค่ะ ถาปัตย์ม.L สาขาออกแบบภายในค่า”
“ค่ะ คุณพิชชี่อยากขออะไรคะ”
“แรมคะ.......ถอดเสื้อให้ดูหน่อยได้มั้ยคะ”
//กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด//
จบคำขอของคนที่ชื่อพิชชี่ที่เป็นสาวประเภทสองเสียงกรี๊ดก็ดังกระหึ่มกว่าเดิมจนผมแทบสะดุ้ง เฮ้ๆเขาเป็นของผมนะ! ผมต้องเห็นได้แค่คนเดียวสิ แต่กระนั้นก็ทำได้แค่พูดในใจน่ะครับเมื่อแรมเขินหน้าแดงแต่ก็ยอมทำตามรีเควสนั่น เขาปลดเนคไทก่อนส่งให้ยาหยีช่วยถือ เสียงกรี๊ดก็ดังขึ้น เขาเริ่มปลดกระดุมเม็ดที่สอง และสามตามมาอย่างช้าๆ เผยให้เห็นหน้าอกขาว ฮึ่ม แรมเป็นของผมนะ หยุดเดี๋ยวนี้เลย! ผมเห็นได้คนเดียวสิ!
“แรม!!!!!!!!!”
สิ้นเสียงตะโกนของผมเพื่อนๆก็หันมามอง เอ่อ...ผมตะโกนออกไปโดยไม่ได้ตั้งใจอ่ะครับ ไม่คิดว่าเขาจะได้ยินหรอกนะ ก็เสียงกรี๊ดคงดังกลบเสียงผมไปหมด ผมแค่หวงเขาเฉยๆตอนที่เขากำลังปลดประดุมเม็ดสุดท้ายอ่ะ! ผมก้มหน้างุดแปปนึงก่อนจะหันขึ้นไปมองบนเวที
อ่ะ...เขาหันมาสบตากับผมด้วย
ไม่รอช้าผมส่งสายตาไม่พอใจพร้อมกับส่ายหัวรัวๆให้เขา แรมยกมือเกาแก้มเขาแปปนึงก่อนจะขอไมค์จากยาหยี
“.....ขอโทษนะครับ แต่ที่เหลือ.....ขอเก็บให้คนรักของผมนะครับ...”
//กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด//
แรมเอ่ยใส่ไมโครโฟนด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ เป็นใครก็ต้องละลายแหละ แล้วผมจะรอดหรอเจอเขาพูดแบบนั้น
เขินแทบบ้าแล้วครับ!
_________________________________________________________
ในที่สุดความหล่อของแรมก็เป็นที่ประจักษ์ อรั๊ง...
เปเปอร์กับนันนี่มีมีหน่อไม้ในก่อไผ่จริงๆด้วยค่ะ 55555 :hao6:
(ชอบมุกนี้มาก ขออณุญาตคุณ kongxinya เอามาใช้นะคะ)
แนะนำให้เปิดเพลงฟังไปด้วยเพื่อความฟิน...
พยายามหาโคฟเวอร์ของเพลงนี้แล้วมันยังไม่ถูกใจ เลยเอาเพลงเต็มให้ฟังแทนละกัน
จิ้นเสียงแรมได้ตามสบายค่ะ555
จริงๆแล้วคิดก็หึงไม่น้อยนะ แต่จะทำยังไงต่อล่ะทีนี้ แฟนคลับแรมเพิ่มพรึ่บอย่างรวดเร็ว คิคิ
อันที่จริงแล้วเรื่องนี้วางพล็อตไว้แค่คู่เดียวค่ะ
แต่เขียนถึงนันไปๆมาๆชักหมั่นไส้
หาคู่ให้แม่งเลย (นัน:อ้าว!!) 55555
โถ่ ลูกนันอาภัพ เพราะรักหรอกจึงหยอกเล่น ก๊ากกก
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ :L1:
________________________________________________________
ตอบคอมเม้นค่า :L2:
boong086 คิดหวงหน้ามืดเลยแหละ 5555 ส่วนแรมทำไมถึงคิดว่าตัวเองขี้เหร่จะมีบอกภายหลังค่า(ต้องติดตาม....//โฆษณาแบบเนียนๆ..555)
FFS_Yaoi หลงรักเลยล่ะซี้ :z1:
bulldog17 เสียใจที่เขายังไม่เปิดตัวจริงจัง...
omyim_jjj คนหล่อมาแล้วจ้าาาาา 555
Sar2288 นั่นสิ ทำไมแรมไม่รุกคิดก่อนมั้งหนออออ
Ra poo เพราะมัวแต่เขินเขานั่นแหละเลยไม่กล้ารุก ไม่คืบหน้าสักทีเนอะแรมเอ้ย... //แก้แค้นนันโดยจับให้เปอร์ละค่ะ5555
kongxinya คิดตะลึงจนหน้ามืดเลยค่ะ //หน่อไม้นี้มีความลับใช่มั้ย55555
route rover คิดเห็นแล้วหวงหน้ามืดเลยค่ะ
fanglest นันกำลังยุ่งๆน่ะค่ะช่วงนี้ 55555555
mild-dy คิดตี้แย่แน่ๆเจอแรมหล่อเกิน :sad4:
Maytbb คิดต้องรู้สึกบ้างแหละค่ะ นี่ก็หวงแบบหน้ามืดเลยทีเดียว อิอิ
sang som ช่ายแล้วววว คิคิ
tsundere คิดหวงแบบสุดเลยค่ะ มาต่อแล้วค่าาาาาาาาาาาาาา
yisren. เสียใจค่ะ บริเวณนั้นคนเขียนจองแล้ว (อ้าว)5555555555
Bovie แรมไปไม่เป็นแน่ๆ เจออย่างนี้เข้าไป555555
buathongfin ยังไม่มาม่าหรอกเนอะๆ กำลังเลือกรสอยู่(...)
BeeRY แง.. แรมหล่อขึ้นเยอะเลยล่ะ
quiicheh. เสียดายที่ตอนนี้ท่านนันกำลังยุ่งๆเลยไม่มีเวลามาอบรม :hao5:
Ali$a฿eth ฮี่ๆ :hao6:
PetitDragon ยังไม่ได้เป็นแฟนกันเลยค่ะ :hao5:
IIIA เนอะๆ ยังไงที่หนึ่งในใจแรมก็มีแค่คิด อิอิ
maemix คิดแย่แน่ๆค่ะ
DoubleBass โฮรวววว รู้สึกตื้นตันนนน มาต่อแล้วค่าา
mystery Y ตะลึงแทบคลั่งเลยค่ะ555
ormn มาต่อแล้วค่าา
sweetbasil กรี๊ดดด เขินเลย :-[ ขอบคุณค่าา
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่ะ
_______________________________________________________
-
เฮ้อออออออออ! อย่างน้อยๆก็แอบโล่งใจนะ
ที่ถึงแรมจะขี้อายจนไม่แสดงออกเลยจนเหมือนไม่คิดอะไร
แต่แรมก็ดูจะเชื่อฟังคิดดี อีกอย่างเราก็นึกว่าคิดจะแบบน่ารักใสๆ แต่ก็ขี้หวงใช่ย่อย
อย่างน้อยๆไม่พอใจอะไรคิดก็ยังแสดงออกบ้าง นึกว่าจะเก็บเงียบ
แต่ถ้าเกิดมีเหล่าชะนีมาเกาะแกะคิดก็น่าจะพอสู้รบปรบมือไหวอยู่นะ
เพราะดูแล้วคงไม่ยอมคนง่ายๆแน่(ถ้าเป็นเรื่องแรม)
ปล.เห็นแววกลัวเมียมาแต่ไกลนะจ๊ะแรม :m20:
-
เขินฝุด ฝุด
-
อ่านแล้วรู้สึกถึงความเป็นติ่ง
แอร๊ยยยย ชอบ ถูกใจ๊ถูกใจ แรมก็คูลเฟ่อ คิดก็น่าร้อกเอ่าะะะะ
-
โอ๊ยยยยย แรมมมมมม เธอออ ช่างน่ารัก :-[
ที่เหลือผมเก็บไว้ให้คนที่ผมรัก :impress2: :-[ ตายๆๆ คอสเป็นคิดได้ม้ายย
-
แรมหล่อเกินห้ามใจ
แถมยังรักและแคร์คิตตี้มากอีกด้วย
คิตตี้น้อยขี้หึงไม่เบานะคะ
55555
-
:hao7: :hao7: :hao7: อ๊ากกกกกก ไอ้ประโยคสุดท้ายนั้นคืออัลไร แรมอาจตอบแบบซื่อๆ
แต่คนฟังแทบจะระเบิดในทุ่งขิาวสาลีเปนโกโก้ครั้นละ
ปล ปูเสื่อรอนันเปอร์ต่อไป :เหอะ1: :a2:
-
แรมเป็นผู้ชายที่(นิสัย)น่ารักมาก แอบอิจฉาคิดเบาๆ :mew3:
ไม่ค่อยจะหวงออกหน้าออกตาเลยนะคิด :o8:
-
//กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด//
มากรี๊ดด้วยคนกับคำตอบแรมมมมมมมมม อิแร้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
นึกว่าเฮียจะบอกว่าไม่มีแฟนซะแล้ว พลิกล็อคที่ตอบว่าก็ไม่เชิง มันยังมีคำตอบแบบนี้อยู่สินะ
คิดเปิดตัวเลยจ้าาาาาาาาาาาาา เก๊าเชียร์อยู่
ปล.นึกถึงแรมแกะกระดุมแล้วน้ำลายไหล (:z6: โดนคิดถีบ)
ปลล.เปอร์นี่ไม่น่าจะ"เกือบ"ปล้ำเลยเนาะ :hao6:
-
ถ้าแรมจะน่ารักขนาดนี้ :m25: เจ้จะไม่ทน 555
-
คุณพระเจ้าช่วย กล้วยซันเดย์ ทำไมแรมทำยังงี้ เขินจิกหมอนจิ๊ก จิก จิก
ปล.อยากอ่านนันเปอจังเลยคะ
-
มีหวงมีหวงนะคิด แต่แรมก็พูดโดนใจมากอ่ะ
โอ๊ยยยยย ฟิน
เสร็จงานนี้ แรมคงฮอตมากอ่ะ
-
//กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เข้าใจหัวอกหัวใจชะนีหรือเพศที่สามแถวนั้นทันทีเลยค่า แอร๊ยยยย พ่อแรมของอิชั้น ทำไมเซ็กซ์แอพพีลแรงสูงขนาดนี้ห๊ะ ตอบ :heaven
อยากได้แรม
อยากได้แรม
อยากได้แรม
อยากได้แรม
อยากได้แรม
อยากได้แรม
อยากได้แรม
อยากได้แรม
อยากได้แรม
.......คิดเผลอแล้วเจอกันค่ะ จุ๊ฟฟฟฟ :z2: :katai3:
-
พ่อหนุ่มขี้อายยยยยยยยยยย แบบนี้มีคนวิ่งมาหาพรึ่บพรั่บแน่เลย
ธรรมดาแบบ หล่อเป็นธรรมดามากนะจ๊ะเธอ
-
แหมๆๆๆคิดนี่หวงแรมจริงๆ :m20:
สามีผู้ชายข้าใครอย่าแตะ555555
-
5555เกาะ ขาเตียงรออย่างกระชั้นชิด
ไม่ใช่แระ
55
ยังรอรุ่นพี่นันอยู่นะ
:hao3:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เขินนนน
แรมน่าร๊ากกกกที่ซู้ดดดดดดด อยากเข้าสิงคิดเเล้วจับแรมปล้ำมากจุดนี้ ถ้าจะน่าหม่ำขนาดนี้นะแรม :laugh:
โถๆ สงสารหนูคิด เป็นเค้า เค้าก็หวงนะ สงสัยต้องจับแรมมัดแล้วขังไว้ในห้องเลยดีกว่า
แต่ดูท่าแรมน่าจะเป็นเด็กดี?เชื่อฟังคิดนะคงไม่น่าห่วงเท่าไหร่
แต่เหล่าแฟนคลับแรมที่เกิดขึ้นแบบกะทันหันนี่สิในอนาคตอันใกล้คงทำให้ทั้งคู่ปวดหัวแน่เลยยย :hao7:
ส่วนนันกะเปเปอร์นี่ว่าแล้วมันต้องมีหน่อไม้ในกอ :z1:
อยากรู้ๆ ว่านันทำอิท่าไหน? ให้เปอร์น่ามืดจะปล้ำเข้าได้ล่ะนี่แก :m20:
รอตอนต่อไปค่ะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
แรม นายนี่เฟี้ยวเงาะมาก :man1:
อิจฉาคิดเลย รีบขอกันเป็นแฟนเร็วนะ
-
เฮ้!แรมน่ะเป็นของผมนะ! :-[ คิดหวงขึ้นมาทันทีเชียว หุ หุ
แรมน่ารักอ่ะ ที่เหลือเก็บไว้ให้ที่รักคนเดียว
-
กรี๊ดดดด น้องแรมน่ารักน่าเอ็นดูที่สุดดดดดด >...<
ปล.คนเขียนมาต่อเร็วสมใจ ขอกอดทีนึง~~~
-
หวานเวอร์ :m3:
-
น่ารักน่าหลงจริงๆแหละ แรมน่ะ แอร๊ยยย คิดอย่าจิกเค้านะ :laugh:
-
กรี๊ดแรมด้วยคน~ คิดก็หวงซะ
-
แรมน่ารัก.......................................................................
.....มากๆเลย :L2:
-
อ้ากกกกกกกกกกกทำไมแรมพูดยาวๆทีก็ทำคิดเขินได้เหมือนกันนะ
-
อ๊ากกกกกกกกก แรม!!!!!!!!! อยากจะดูบ้าง เอ้ย! อยากจะบ้า
เขินแรมมากๆๆๆๆๆ คิดน่ารักมีหวงๆ 5555
ปล.เปปเปอร์จ๋า แค่เกือบจริงๆหรือ อุอิ
-
โอ้ย ไม่ไหวปวดแก้มปวดมือปวดฟัน นั่งกัดหมอนทุบโต๊ะบิดไปบิิดมาเพราะความเขินจนคนข้างๆจะว่าเป็นคนบ้าอยู่ร่อมร่อ
-
เรื่องนี้น่ารักจัง ทำไมเราถึงเพิ่งจะพบเจอ :hao7:
คิดน่ารักดี แรมเป็นพระเอกในฝันเลย :katai1:
-
มารอ จ้า
-
คิดหวงได้น่ารักมากอะ แรมก็สปอย์ว่าที่แฟนจนน่าอิจฉา
-
-17-
.
.
.
.
.
.
.
.
.
..
.
.
.
.
.
.
..
.
.
ไม่มีอะไรอัพค่ะ แฮ่!! :hao6:
สุขสันต์วันโกหกค่ะ
เกิดอารมณ์ไหนไม่รู้อยากเล่นตอนเกือบจะหมดวัน555555555555555555
(อย่าทำร้ายเค้า :mew4:)
รักคนอ่านทุกคนเลย จุ๊บๆ(อันนี้ไม่ได้โกหกนะเออ555)
:L1: :L1:
:katai5: :z10: :katai5: :z10:
-
ชิๆหลอกคนอ่านตาดำๆเฉยเลย คนเขียนช่างโหดร้ายย :ling1:
-
ชิ
เห็นเป็นตอน 17
นึกว่าจะคึก มาลงตอน ห้า ทุ่ม
โดนไปจนได้(วันนี้โดนมาเยอะ55)
happy april fool's day
:hao7:
-
วันนี้โดนทั้งวันอ่ะ!
-
กรี๊ดดดด ใจร้ายอ่ะะ
-
โถ่ คนเขียนไม่สงสารกันบ้างเลย นึกว่าลงตอนใหม่ เข้ามาดูอย่างว่อง
:a5:
:a5:
โดนอีกละ คุณหลอกดาววววว!!
-
:rureadyจริงๆมันควรจะจบตั้งแต่ครึ่งวันละนะ นี่เล่นกันจนจะหมดวันละ บูบู
-
o18 o18 o18 o18 o18 o18
เราไม่รู้สึกอะไร ดูได้จากอีโม หึหึ o18 แค่ซ่อนมีดเท่านั้นเอง
-
:z3: :z3: :z3:
-
o18
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
ทั้งวันที่เจอ...อันนี้โหดสุด แงๆๆๆ
-
หนูจะไม่เชื่ออีกแล้ววววววววววววววววววววววววววววว :katai1: :katai1: :katai1:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
รู้สึกหน่วงๆ :a5:
ไม่รู้ว่าจะเตะคนเขียนหรือว่าเตะคนคิดวันโกหกนี้ขึ้นมาก่อนดี :3125:
-
นั่นไง งอนๆๆๆ เอามาเบิ้ล สองตอนเลย
-
ืทำไมถึงทำกับฉันได้ :z3:
ขอคิดกับแรมหนักเลยนะ
ไม่งั้นไม่ยอม :a14:
-
:laugh:
-
แหมมมม o'o
-
ทำกันได้!!!!!!
-
จัดว่าเด็ด 5555
-
:hao5:
-
ฟินฝุดฝุด
-
อุ๊แหม่ :hao3: :katai1: :m31: :angry2: :seng2ped:
มาวันนี้ชิมิเคอะ 5555
-
อ่านทันละ ในที่สุดแรมก็ถอดรูปจนได้ หวานได้อีกอ่ะ
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
โดนอีกแล้ว :hao5:
-
-17-
-แรม-
แล้วการแสดงก็ผ่านไปด้วยดี...มั้งครับ คือชุดฮาเขาก็แสดงออกมาได้อย่างน่าประทับใจส่วนที่ผมแสดงนี่ผมก็ไม่แน่ใจสักเท่าไหร่ว่ามันจะออกมาดีหรือเปล่า เพราะไปขัดคนออกคำสั่งแบบนั้นอย่างช่วยไม่ได้นี่นา.. พอผมขึ้นเวทีปุ๊ปผมก็พยายามสังเกตหาคิดตามพิกัดที่เขาบอกและผมก็เจอทำให้ผมอมยิ้มได้ตลอดการแสดงเลยล่ะครับเมื่อรู้ว่ามีเขาคอยดูผมอยู่ ตอนที่คุณพิชชี่รีเควสมาผมก็ทำตามที่ขอแต่เหมือนจะได้ยินเสียงคิดตะโกนเรียกชื่อเอาไว้ทำให้ผมชะงัก พอเห็นไปก็พบว่าเขาทำหน้าไม่พอใจอยู่ผมเลยหยุดปลดกระดุมเม็ดสุดท้ายก่อนเอ่ยคำขอโทษขึ้นมาแม้ว่าจะได้รับการอนุโลมจากพิธีกรทั้งสองคนก็ตาม แม้ว่าจะเขินแทบบ้าเมื่อต้องพูดแบบนั้นออกไป แถมประกาศออกไมค์ด้วยนะครับ! ยืนตั้งสติให้ทรงตัวได้อยู่นี่ผมว่าผมเก่งมากแล้วนะ
พองานใกล้เลิกผมถึงได้มีโอกาสออกมาตรงหน้าเวทีบ้าง ดูการแสดงจบแล้วทุกคนก็ค่อยๆทยอยกันกลับ มีผู้หญิงกลุ่มใหญ่ๆมาขอถ่ายรูปผมมากมาย ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจว่าพวกเธอจะถ่ายรูปกับผมไปทำไมเหมือนกัน แต่ก็ยอมแต่โดยดี ไม่นานพวกไอ้นันก็ตามหาผมจนเจอ
“โว้วๆ เดี๋ยวนี้เพื่อนกูฮอตว่ะ”
“ไอ้แรม ได้ดีแล้วอย่าลืมกูนะ ฮึก..”
“มึงๆ แบ่งกูมั่งดิ”
“มึงมีคิดแล้วนี่ คนรักของผมนั่นน่ะ โฮ้ยยยย เท่บาดใจมากครับคุณแรม สาวๆที่รุมมึงนี่ให้กูสักคนเถอะ”
“เพื่อนผมคร้าบบ เพื่อนผม ถ่ายรูปได้ครับคนกันเองคิดไม่แพงหัวละห้าบาท”
และอีกสารพัดคำแซวที่ไอ้พวกนี้จะสรรหามาให้ ผมถ่ายรูปกับสาวๆที่มาไม่หมดไม่สิ้นเสียทีได้สักพักแล้ว พวกนันก็คุยกันรอผม ไม่นานนักผมก็เห็นคิดและเพื่อนๆของเขาเดินตรงมาทางผม เหมือนคิดจะเห็นผมแล้วชะงักแปปนึง ก่อนส่งยิ้มมาให้ อา..ให้ตาย ผมอยากไปกอดเขาชะมัดเลย เพราะเขาทำให้ผมกล้าขึ้นเวทีได้ขนาดนี้ ติดเสียแต่ต้องถ่ายรูปกับสาวๆที่ไม่หมดไม่สิ้นนี่
คิดมองซ้ายมองขวาไปรอบๆผม ดูเขาเหม่อๆแปปนึงก่อนหันมายิ้มให้ผม คงเพราะผมสังเกตคิดยิ้มมาบ่อยมากเสียจนผมรับรู้ได้ว่าครั้งนี้คิดไม่ได้ยิ้มออกมาจากใจ ทำไมกันล่ะ?
“แรม กลับได้ละ”
“เอ้ะ แต่...”
“เออน่า กลับได้แล้วเมียมึงรอเนี่ย”
นันว่าพลางลากผมออกจากดงสาวๆ
“ขอโทษนะครับสาวๆ ไว้วันหลังนะ ไอ้นี่มันมีธุระต้องไปต่อ”
“นัน เดี๋ยว อ้ะ”
นันไม่ว่าเปล่า เขาจูงแขนผมข้างนึงและอีกข้างก็จูงคิดมาด้วย เฮ้ๆ อะไรของมันน่ะ
...
เพื่อนนันลากผมมาถึงลานจอดรถไปยังมุมที่ไม่ค่อยมีคนแล้วค่อยหยุดเดิน
“เอ้า จะพูดอะไรก็รีบพูด เรื่องแฟนน่ะ ได้ข่าวว่ายังไม่มี”
อึก...จุกเลยโดนเล่นอย่างนี้
“รีบๆเคลียร์กันล่ะ ละก็ไหนๆพรุ่งนี้ก็วันอาทิตย์ พวกมึงก็ไปนอนด้วยกันซะเลยคืนนี้ เอาให้มันเคลียร์ ถ้ายังคุยไม่เคลียร์แนะนำให้คุยด้วยร่างกาย...”
“...ทีเรื่องของคนอื่นล่ะชอบยุ่งจังนะ”
“เหี้ยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ผมสะดุ้งตามเสียงในประโยคแรกก่อนจะสะดุ้งเป็นระลอกต่อมาเพราะเสียงกรีดร้องของไอ้นัน เอ่อ...เปเปอร์เดินตามพวกผมมาตอนไหนไม่รู้ รู้อีกทีมาโผล่ข้างหลังนันแล้วและกำลังจับไหล่เขาไว้ไม่ให้นันดิ้นหนี เขาล้วงๆจับๆแถวๆกระเป๋ากางเกงของนันอยู่พักนึงเล่นเอานันร้องเสียงหลง ก่อนจะโยนกุญแจรถมอไซค์ไอ้นันมาให้ผม...
“คิด...มึงกลับกับไอ้แรมละกัน ถ้ายังไงกูก็สนับสนุนให้มึงไปค้างกับไอ้แรมคืนนี้เพราะกูเองก็มีเรื่องต้องเคลียร์กับไอ้เชี่ยนี่ ใช่มั้ยนัน หืมม?”
“K!”
“อยากโดนนักหรอ หึ ทีคนอื่นล่ะบอกว่าจะพูดอะไรก็รีบพูด รีบเคลียร์ อย่าลืมสนใจเรื่องของตัวเองด้วยสิครับ..”
“ไอ่สัส ปล่อยกู ปล่อย ปล่อยยยยยยย โว้ยยยยยยยยยยยยย”
ผมมองนันที่โดนเปเปอร์หิ้วออกไปด้วยความสงสัย ตกลงสองคนนี้นี่ยังไงผมคงต้องหาทางถามนันเสียแล้วล่ะมั้ง หึหึ
“เอ่อ...แรม”
“ค..ครับ”
“แสดงดีมากเลยวันนี้ เก่งมากๆ และก็หล่อมากๆเลย” คิดฉีกยิ้มให้ผม
“ขอบคุณครับ ที่ทำได้ขนาดนี้ก็เพราะคิดเลยครับ” ผมเองก็ยิ้มให้เขาตอบ
“เราทำอะไร?”
“ให้กำลังใจก่อนขึ้นเวทีไงครับ ตอนนั้นผมสติหลุดสุดๆเลย พอเห็นข้อความคิดแล้วสงบสติได้ทันที”
“แฮะๆ งั้นหรอ.. ดีใจจัง”
“....”
“....”
“...”
“แรม...ทำไมต้องทำผมอย่างนั้นด้วยอ่ะ คือแบบแรมทำทรงนี้แล้วหล่อออก เอาผมมาปิดๆหน้าทำไม”
“คือ...ผม..ไม่มั่นใจน่ะครับ แต่นี่ก็ถูกตัดผมออกไปบ้างเหมือนกันนะ”
“จริงดิ อยากเห็นอ่า ทรงใหม่ๆ”
เพราะตอนนี้ผมของผมถูกปาดเจลเซตมาเพื่อการแสดงเรียบร้อย ทำให้เขายังไม่เห็นสภาพของมันก่อนโดนเซต ผมยิ้มแห้งๆให้เขา เพราะไม่มั่นใจกับไอ้ทรงนี่สักเท่าไหร่ ผมไว้ผมหน้าปรกหน้ามานาน แต่จู่ๆก็โดนเล็มออกให้สั้นมันเลยไม่ชินน่ะครับ
“แรม...ขอบคุณนะ”
“ครับ? เรื่องอะไรหรอครับ”
“...ที่....ที่ไม่ถอดเสื้อ”
“...”
“....เราหวงนะ”
คิดตอบพลางก้มหน้างุด หวา...เขาน่ารักจังเลย เขาน่ารักจัง เขาน่ารักเอามากๆจนผมอยากกอดแล้วลูบหัวเบาๆ เหมือนลูกหมาน้อยๆ ...น่ารักชะมัด เขาหวงผมด้วยอ่ะ!
“..ค..ครับ”
“...ห้ามทำอีกนะ...ห้ามโชว์อีกนะ พูดแล้วนะตอนนั้นอ่า”
“....ค.ครับ จะไม่ทำอีกแล้วครับ”
...
หมับ
เฮือก
จู่ๆคิดก็เข้ามากอดผมหมับ ผมนึกสงสัยเขาหลายครั้งอยู่เหมือนกันนะว่าคิดน่าจะเป็นคนที่...ติดสัมผัส? เป็นพวกสกินชิพสินะ ดูเขาชอบแตะเนื้อต้องตัวจัง อ่า แต่ผมไม่รังเกียจหรอกนะกลับกันเลย ผมชอบ...เหมือนสัตว์เล็กๆที่ชอบเข้าหาออดอ้อน
“.......................ตอนนี้เรา.....ยังเป็นแค่คนที่ชอบกันเฉยๆใช่รึเปล่า..”
“...............อ่ะ เอ่อ................”
“..............งั้น แรม....เรามาเป- อุ๊บ”
ผมรู้ทันทีว่าคิดจะพูดอะไรเลยรีบยกมือมาปิดปากเขาเบาๆเสียก่อน คิดมองผมอย่างไม่เข้าใจ โอเค คิดใจเย็นๆนะครับ
“....................ให้ผมขอเถอะนะครับ...............”
นี่มันเป็นความฝันสูงสุดของผมเลยนะ....
.
.
.
“.........คิดครับ.............เป็นแฟนกันนะครับ...............”
ความร้อนขึ้นมาเห่อบนหน้าอย่างช่วยไม่ได้เหมือนผมพูดจบประโยค คิดเบิกตากว้างจ้องผมนานมากจนผมเริ่มใจเสีย...เอ่อ...หรือว่าก่อนหน้านี้เขาไม่ได้จะพูดคำนี้ อ่าว ล..แล้ว แล้วผมมาพูดผิดจังหวะรึเปล่า แย่ล่ะสิ
“......อ่ะ เอ่อ....แรมว่า...อะไรนะ”
“......คือ....เป็นแฟนกันนะครับ”
“ง้ะ อ่ะ คือ...ตายล่ะหว่า ต้องตอบว่ายังไงอ่ะ”
อ..อ่าว เขาไม่ได้อยากเป็นแฟนผมหรอกหรอ เออ ให้ตายสิ คิดอะไรโง่ๆอีกแล้วสิเนี่ย คนอย่างเขาเนี่ยนะจะมาคบกับผม! เขาไม่เคยมีแฟนมาก่อนไม่ใช่หรอ แล้วทำไมผมถึงคิดว่าเขาจะมาตกลงเป็นแฟนกับผมล่ะ รู้สึกผมจะลืมฐานกำเนิดตัวเองเสียแล้วสิ ไอ้แรม บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าหวัง นายน่ะไม่ได้คู่ควรหรอก....
ใจเสียเลยครับ...
“เอ่อ..ผม....”
“อ้ะ คือไม่ใช่อย่างนั้น อย่าทำหน้างั้นดิ คือคิ...คือเรา เรา...แบบว่า ไงดีอ่า”
“...ม..ไม่เป็นไรครับ”
แค่เจ็บๆคันๆ ไม่เท่าไหร่ เดี๋ยวก็หายเชื่อผมสิ ผมหลอกตัวเองอยู่น่ะครับ
“หวา...ไม่ใช่นะแรม แรมเข้าใจผิดแล้ว คือคือ....ง่า”
ผมไม่พูดอะไรแต่ลูบหัวเขาเบาๆ นี่คงจะถือเป็นบทเรียนสำหรับผมเลยล่ะว่าอย่าหวังของสูง อย่าคิดไปเอง...
“แรม......คือเรา...”
คิดทำหน้าคิดไม่ตก อ่า...จริงๆผมไม่ควรพูดประโยคนั้นออกไปเลยถ้านั่นจะทำให้เขาคิดมากได้ขนาดนี้ ทำไมผมถึงคิดว่าแค่ชอบกันแล้วจะเป็นแฟนกันได้ล่ะ มันควรมีอะไรลึกซึ้งกว่านี้รึเปล่า ผมกับเขาควรเรียนรู้กันมากกว่านี้รึเปล่า หรือเขาเห็นว่าผมไม่ได้ดีพอสำหรับเขาแล้ว แรกๆเขาอาจจะหลงผิดไปหน่อยที่มาชอบคนอย่างผม แต่พอเอาเข้าจริงๆผมกลับไม่ใช่คนอย่างที่เขานึกฝันเขาเลยไม่ได้อยากคบกับผมแบบคนรักเท่าไหร่...
“แรม....หยุด...คิดเลย เราไม่ได้ไม่อยาก เอ่อ....เป็นแฟนกับแรมนะ..แต่เอ่อ...”
“...ครับ ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องพูดก็ได้”
“แรม...”
.
.
.
ผมยิ้มบางให้เขาแต่พอรู้สึกตัวอีกครั้งก็เมื่อมีผิวเนื้อหยุ่นๆอุ่นๆมาสัมผัสกับปากของผม คิดจูบผม!!!!! ยังไม่ทันได้สติดีเขาก็กดปากของเขาแนบมากขึ้นก่อนผละออกไป
แย่ล่ะ...รู้สึกดีชะมัด....................จนอยาก................ทำอีก......
“แรม...เรา..ตกลงครับ...”
“หือ?”
“เอ่อ...ก็ที่ขอก่อนหน้านี้ไง”
“...หมายความว่า....”
“ก็...เป็นแฟนกัน...”
ข...เขินชะมัด ความร้อนมาเห่อที่หน้าอีกครั้งจนแทบไหม้ แล้วทำไมก่อนหน้านี้เขาถึงทำตัวอึกอักให้ผมขวัญผวาเสียล่ะ แต่ดูเหมือนว่าผมไม่ต้องถามอะไรเขา เขาก็เอ่ยต่อมา
“....เรา...ตอบไม่ถูกอ่ะ ไม่รู้จะเลือกตอบอะไร ตกลง โอเค อื้ม เอาสิ เออ...ครับ ตามนั้นเลย ง่า...ไม่รู้ว่าต้องเลือกตอบว่ายังไงถึงจะดูดีที่สุดอ่ะ”
เขาเลยเลือกจูบแทนน่ะหรอ? ฮ่ะๆ น่ารักชะมัดเลย
“...ตอนนี้เป็นแฟนกันแล้วนะ”
“..ครับ” ไม่น่าเชื่อเลย
“..ถ้ามีสาวๆมาจีบให้บอกว่ามีแฟนแล้วนะ”
“ครับ...” ใครที่ไหนจะมาจีบผมกันล่ะ มีแต่คิดนั่นแหละที่มีแต่คนมาจีบน่ะครับ
“คบแล้วห้ามเลิกนะ”
“ครับ ไม่มีวัน...”
คิดฉีกยิ้มกว้างให้ผมก่อนเข้ากอดอีกครั้ง เขาทำผมใจกระตุกอีกแล้ว ปกติแค่เขากอดเฉยๆผมก็เขินแทบบ้า นี่เล่นเอาหัวมาซุกๆมุดๆพุงผมอีก โอ่ยยย จะน่ารักไปถึงไหนครับ
....คุณแฟน....
___________________________________________________
โอ้วววววววววววววว ใกล้หมดสต็อกจริงๆจังๆ
ขอโทษที่เอามาลงช้านะคะ งานเยอะมากเลย
คราวนี้ไม่หลอกแล้ว5555555555555555555555555
เขาเป็นแฟนกันแล้ว ในที่สุด :hao5:
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
ขออณุญาติตอบเม้นวันพรุ่งนี้นะคะ ขอตัวไปปั่นงานแง...
แม้งานจะเยอะแต่ก็ยังเจียดเวลามาแกล้งคนอื่น5555
อย่าถล่มบ้านหนู...
_______________________________
ตอบคอมเม้นค่ะ
AMINOKOONG หุหุ แน่นอน คิดไม่ยอมง่ายๆหรอกค่ะ เห็นอย่างนี้แต่ขี้หวงน่าดู ส่วนแรม...ขอแค่เป็นคิดพี่แกยอมโม้ดดด555
loveaaa_somsak เขินด้วยคน :-[
Ra poo 55555555 คนอย่างแรมถ้ามีจริงเราก็ยอมเป็นติ่งนะ555
route rover พระเอกเรามีดีกว่าที่คิด หุหุหุหุ :o8:
mild-dy คิดขี้หวงงงงงง
boong086 ประโยคเดียวที่มีพลังทำลายล้างสูงงงงงง กรั่กๆๆๆ
NY_JK ของรักของหวงใครๆก็หวงค่ะ อิอิอิอิอิ :o8:
tsundere เสียดายที่ไม่เปิดตัวต่อหน้าสาธารณะชนเนอะ555 //พระเอกเรามีดีกว่าที่คิดดด อิอิ
Maytbb หลงแรมแล้วล่ะสิๆๆๆ
Ali$a฿eth แรมน่ารักใช่มั้ยล่าาา :z1: //เปอร์นันมีแน่ๆค่ะ รอแปปนึงเนอะ
maemix คิดน้อยขี้หวงงงง แฟนคลับแรมเพิ่มพรวดแน่ๆ
yisren. ตลกเม้นนี้555555555555555555555555 //คิดบอกไม่เผลอแน่ๆ :m31:
fuku สาวตอมแน่ๆๆๆๆๆ ขนาดคนเขียนยังหลงเลย(อ้าว)5555555
bulldog17 ของเขามีดีต้องหวงหน่อยยย อิอิ
fanglest ขาเตียงนี้เราจองแล้วค่ะ ให้ไปแอบข้างๆโคมไฟแทน(?)55555555
kongxinya เน้อออ เจอแรมใครก็หวงงงงง //หน่อไม้กำลังเติบโตค่ะ555
sweetbasil หลงแรมอีกคนแล้วล่ะสิ้ คริคริ
Sar2288 ว่าที่ภรรยาขอมาทั้งที อุอุอุ
DoubleBass หลงแรมล่ะซี้้ อิ้อิ้ // :กอด1: :กอด1:
PetitDragon เบาหวานถามหาเลยยยยย
BeeRY คิดบอกมองได้แต่อย่าชอบนะครับ 5555
mystery Y แรมมีดี ว่าที่ภรรยาเลยต้องหวงงงงงง
Bovie หลงรักแรมแล้วใช่มั้ยยย :o8:
quiicheh. คริคริ นานๆทีจะพูดยาวๆสักทีเลยจัดเต็มค่ะ555
phana_qbz แรมหล่อล่ะสิ น่าหลงแบบนี้คิดเลยต้องหวงงงงง :hao7:
B52 เขินเม้นนี้จุงงง แอร๊ยยยย :-[ :-[ :-[
MK ขอบคุณที่พบเจอค่ะ555555555 เขิลล
fanglest มาแล้วค่า
kenghan ก็แรมน่าหวงงงงง ส่วนแรมคิดว่าอะไรก็ยอมไปโม้ดดดด 55555
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่ะ :L1:
____________________________________________
ตอนนี้สั้นมาก5555555555555
แถมด้วยตอนที่แล้วแกล้งคนอ่านไป เจอแต่ละคนขู่ทำร้ายซะหวาดหวั่น555
ครั้งนี้เลยเอารูปอิมเมจน่ารักๆของแรมกับคิดมาให้ดูค่ะ
เป็นการ์ตูนน่ารักๆคิขุใสๆแบ๊วๆ
เผื่อใครอยากเห็นว่าแรมกับคิดหน้าตาประมาณไหน...
ส่วนใครที่ไม่ได้คิดตามนี้ก็ไม่เป็นไรค่ะ
(http://upic.me/i/cl/cam0229t8.jpg)
(ท่ายืนแรมเคะไปไหน...อุ)
:hao6: :hao6:
-
:mc4: เขาเป็นแฟนกันแล้ว
ต้องขอบคุณนันด้วยนะ ถ้าไม่ดึงออกมา แรมยังยืนบื้ออยู่นั่นแหล่ะ ชิส์
-
พระเอกเขิน นายเอกเขิน คนอ่านก็เขิน//บิดตัวเป็นเลขแปด
รออ่านเรื่องของนันอย่างใจจดใจจ่อหน้าชิดติดจอความชัดระดับFullHD :เหอะ1:
-
ไม่ได้หรอกนันแค่ทฤษฎี มันต้องภาคปฏิบัติแรมมันถึงจะเข้าใจ เลือกเปอร์เป็นผู้ช่วยสิคะ :hao3:
-
เป็นแฟนกันแล้ววววว แอร๊ยยยยยยยยยย แรมทำตัวได้พระเอกมาก อิอิ //แรม - ก็ตูเป็นพระเอก :hao3:
ขออย่างงี้สักคนโนะ ถ้าได้จะจะไม่ลืมพระคุณเล้ยยย :z1:
-
แรมกับคิดเป็นแฟนกันแล้ว
ฮิ้ววววว
ต่อจากนี้ขอหวานๆนะคะ
-
ประโยคสุดท้ายของแรมตอนนี้ทำเราหวีดมาก กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :katai2-1:
จิกหมอนทั้งตอน. คิดเราขอเต๊ะแรมหน่อยได้ไหมมมมมมม. :katai5:
-
เค้าเป็นแฟนกันแล้ววววว แรมน่ารักตลอดดดด เคลิ้ม~~
-
:ling1: แรมจ๋าาาส น่ารักที่สุด
-
น่ารักอะ มุ้งมิ้งงุ้งงิ้งมากๆๆๆ
เค้าเป็นแฟนกันแล้ว เย้ :heaven
-
:-[ อร๊ายยยย เขาเป็นแฟนกันแล้ว
-
โอ้ย ้เขินๆ
-
คู่นี้คบกันแล้วก็อย่าเขินกันบ่อยนะ55555555555555
-
:hao7: คิดเปนแฟนแรมแล้วววว เขินบิดไปบิดมา น่าร๊ากกกก :katai2-1:
-
:impress2:
-
แรมเอ้ยยย :-[
-
เขินนนนน ทุบโต๊ะรัวๆ :-[
เค้าเป็นแฟนกันแล้ววววววววววววววววววว :hao7:
แต่แหมคิดนี่ล่ะก็ ตอบช้าทำเอาแรมใจเสียเลย แต่ไม่เป็นไรให้อภัยในความน่ารักกกกกับคำตอบตอนหลัง :impress2:
ส่วนนันกับเปเปอร์ เค้าอยากตามสองคนนี้ไปร่วมด้วยช่วยขุดหน่อไม้?จัง
อยากรู้ๆเค้าจะเคลียร์หน่อไม้?กันยังไง :z1:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
กรี๊ดดดดดดด. เขินอ่ะ หนูคิดน่ารักมาก แบบนี้ต้องจับกด 555 :laugh:
ตอนหน้ามาไวๆนะ รออยู่ :mew1:
-
คู่นี้น่ารักมากๆ
-
มีอีกไหม?คนที่เหมือนนายข้างแรมคนนี้เนี่ย!?
อยากได้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
น่ารักไปล่ะ! :impress2:
-
อุต๊ะ! เป็นแฟนกันแล้ว~ ดีใจด้วยน้า~
-
คิดนี่น่ารัก น่าฟัดจริงๆ :man1:
-
เป็นแฟนกันแล้ว
แบบว่า....คิดมันน่ารักจังวุ้ย
-
น่าร้ากอ่ะ
อิอิๆๆๆ
-
คิดคงเหมือนแมวเนาะ ออดออ้อน ออเซาะ ตัวนุ่มๆ ทำหน้าแป๋วๆ
-
เอาพาท นันด้วยจิ 5556
-
เค้าเป็นแฟนกันแล้วววววววววววว :heaven
อะไรๆจะยังไม่เริ่ม ถ้าคิดไม่เริ่มก่อน แรมสุภาพบุรษสุดๆ
ไอ้จูบน่ะ อยากอีก ก็เริ่มเลยสิ หึ่มๆ :m16: #แม่ยกขาวีน :laugh:
-
:-[ :mew1: :mew3: ฟิน ในที่สุดก็เป็นแฟนกัน อ่านไปเขินไป
-
ทั้งคู่น่ารักมากกกก อ่านไปก็เขินไป ฟินนนนน :impress2:
-
น่ารักอ่ะ
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
o13เขียนได้หวานและอบอุ่นมาก
-
ตามอ่านทันตอนล่าสุดจนได้ งื้อออออออ น่ารักมาก
อ่านไปยิ้มไปเหมือนคนบ้า ทำไมเราเขินนนน :man1:
คู่เปปเปอร์นันนี่อยากรู้รายละเอียดแบบลึกซึ้งมาก อะไรยังไงกัน :-[
-
เขินนนนน ลุ้นฝุดๆ :o8:
-
-18-
แฟน แฟน แฟน แฟน แฟน แฟน แฟน แฟน แฟน แฟน แฟน แฟน แฟน แฟน แฟน แฟน แฟน แฟน แฟน แฟน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ตอนนี้ผมกับคิดเราเป็นแฟนกัน!
เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นจริงๆหรือครับ!!! เมื่อสามปีที่แล้วจนถึงเดือนก่อนผมยังแอบมองเขาอยู่เลย แต่ตอนนี้...นอกจากความสัมพันธ์จะพัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็วแล้ว ยัง..ยัง....ยังได้สิทธิมาเป็นแฟนเขาด้วย!!
ตอนขอทำไมมันไม่ตื่นเต้นไร้สติเท่าตอนนี้ล่ะครับ พอรู้ตัวอีกทีก็กลับมานั่งใจสั่นหงึกๆแบบนี้แล้ว!! นี่เป็นเรื่องจริง นี่เกิดขึ้นจริงๆใช่ไหมครับ ผมฝันไปรึเปล่า? เรื่องจริงจริงๆหรอ เรื่องจริงใช่ไหม ผมพร่ำถามตัวเองในใจซ้ำๆเป็นรอบที่กี่ล้านก็จำไม่ได้
“แรม”
“...ค ครับ” เหวอออออ ตกใจหมด จู่ๆเขาก็โผล่มาด้านหลังผม
“เป็นอะไรหรอ..”
“เปล่าครับ...”
ตอนนี้ผมอยู่ในคอนโดของผมเองพร้อมกับคิดตามที่ถูกเปเปอร์ยัดมาให้ อ้ะ..แต่ผมไม่ได้รังเกียจอะไรนะครับ ต้อนรับสุดๆเลยครับ แค่เขินนิดหน่อยเอง... คิดเพิ่งอาบน้ำเสร็จและกลิ่นหอมนั่นทำผมหลงอีกครั้ง คิดตกลงมานอนกับผม(...คำพูดติดเรทจัง แค่นอนเฉยๆนะครับ)ตามที่เปเปอร์บอก เขาคงเกรงใจถ้าจะให้ผมขับมอเตอร์ไซค์ไปส่งคิดที่หอ เพราะระยะทางจากม.Lไปหอคิดไกลมากพอสมควร คอนโดผมจะอยู่ใกล้กว่าหน่อย เอาจริงๆ...หอคิดเขาอยู่ไกลจากทุกที่นั่นแหละ เกือบออกนอกเมือง ไม่รู้ทำไมเขาถึงได้เลือกจองที่หอนั่นกันนะ และเพราะว่าไม่ได้ไปหอเขาทำให้เขาต้องยืมเสื้อผ้าผมใช้ก่อนชั่วคราว ส่วนเรื่องแปรงสีฟันก็ซื้อสดๆเอาที่ร้านสะดวกซื้อครับ
จากประสบการณ์ที่เคยดูแลคิดตอนเมาแล้ว ผมจึงเลือกเสื้อที่พอดีกับเขาที่สุดพร้อมกับกางเกงขายาวที่ฟรีไซส์ เพื่อป้องกันตัวเขา(และผม)เอง ทนไม่ได้หรอกครับถ้าจะเห็นเขาใส่เสื้อตัวโคร่งของผม ฮึก...จินตนาการบางอย่างเหมือนจะผุดขึ้นมาอีกแล้ว......
แต่เอาจริงๆคิดใส่ชุดไหนก็น่ารักในสายตาผม แม้ว่าตอนนี้เขาจะอยู่ในเสื้อยืดแถมฟรีสกรีนลายโลโก้ร้านค้านิดหน่อยกับกางเกงยางยืดขายาวสีดำเข้ม แต่เสื้อผ้าบัดซบของผมก็ฆ่าเขาไม่ได้อยู่ดี เขาน่ารักเกินไปแล้ว
“แรมๆ หันมานี่หน่อยๆ” คิดจิ้มๆข้างหลังผมให้หันหน้าไปหาเขา ตอนนี้ผมนั่งอยู่ปลายเตียงส่วนเขานั่งอยู่บนเตียงข้างหลังผม อ่า...ไม่อยากทำเลยให้ตาย ไม่ใช่อะไรครับ ตอนนี้เราอยู่ในห้องนอน...แค่สองคน คุณครับ! สถานการณ์สุ่มเสี่ยงรอบที่ล้านแปดนี่มันอะไรกัน!
ผมหันหน้าไปหาเขาอย่างช้าๆ
“อะแฮ่ม...คืองี้นะ เราเป็น..ปะ เป็นแฟน..กันแล้วใช่ป่ะ”
“..ครับ” ยิ่งเขาย้ำสถานะของเราผมก็ยิ่งเขิน ให้ตายสิ
“เรา...มีเรื่องอยากจะบอกก่อนอ่ะ เอ้ะ หรือต้องเรียกว่าขอ? คือ จะว่าไงดี มาตกลงกัน”
“ครับ?”
“อย่างแรก....เรา...ขอแทนตัวเองว่าคิดนะ”
“ครับ” หวา..แทนตัวเองด้วยชื่อเขาหรอ แค่คิดก็น่ารักชะมัด เหมือนเด็กเลย
“โอเค ต่อมาคือ...ถ้าเรา เอ้ย ถ้าคิดอยากกอดแรม ต้องให้กอดนะ”
คำขอของเขานี่น่ารักชะมัดเลย คิดพูดพลางหน้าแดงก่ำไปด้วย เขาจะผมให้ผมหลงไปถึงไหน
“ครับ”
“แล้ว แล้ว...ขออ้อน...ด้วยนะ”
“ครับ”
ยินดีครับทูนหัว
“....ให้คิดกอดกับอ้อนได้แค่คนเดียวนะ”
“ครับ”
“ถ้า...คิดงอแง...อย่าโกรธนะครับ.....”
ใครจะโกรธลงครับที่รัก
“ครับ”
“ละก็...สุดท้ายแล้ว....อย่า...นอกใจคิดนะ...”
ผมคงไม่รู้สึกรักใครเท่าคิดแล้วหรอกครับ
“ครับ”
“สัญญานะ”
“ครับ..สัญญาครับ”
คิดฉีกยิ้มกว้างให้ผมก่อนพุ่งเข้ากอด เขาทิ้งน้ำหนักทั้งตัวดันลงมาทำให้ผมต้องเอนตามอย่างช่วยไม่ได้ สุดท้ายก็มาจบลงตรงที่เขานอนทับผมและยังคงกอดหมับไว้อยู่ อ๊ากก เขินแทบบ้า รู้แล้วล่ะครับว่าคิดเป็นคนขี้อ้อนจริงๆ เขากอดผมแน่นแล้วยังเอาหัวถูๆหน้าอกผมไม่หยุด จั๊กจี้นิดๆนะครับแต่ความรู้สึกเปรมปรีมีมากกว่า ฮะๆ นี่ผมกับเขาเป็นแฟนกันแล้วจริงๆน่ะหรอ เรื่องจริงใช่ไหมครับ คนอย่างผมเนี่ยนะ คนอย่างผมที่เป็นแค่หมาวัดแต่กลับเอื้อมถึงดอกฟ้าเนี่ยนะ อ่า...ชาติที่แล้วทำบุญด้วยอะไรกัน ผมนึกขอบคุณตัวผมในชาติที่แล้วมากๆเลยล่ะ
“หลับกันเถอะ พรุ่งนี้คิดโปรฯแล้ว ต้องรีบหลับตุน”
“ห้ะ คิดโปรวันพรุ่งนี้แล้วหรอครับ? แล้ว..แล้วมานอนอยู่อย่างนี้จะดีหรอครับ”
“สบายมาก กะเวลาไว้ละ เริ่มพรุ่งนี้น่าจะทันอยู่”
หยา.. โปรฯหรือชื่อเต็มคือโปรดักชั่นวีค มันคือช่วงไฟนอลของโปรเจคที่เราทำแล้วครับ จำตอนที่ผมทำPin-upได้ใช่ไหมครับ นั่นแหละ อารมณ์คล้ายๆกันแต่โปรคือของจริงแล้วครับ คราวนี้มีเนี๊ยบเท่าไหร่เก็บให้หมด มีฝีมือเท่าไหร่งัดออกมา เป็นการพรีเซนท์ใหญ่ครั้งสุดท้ายแล้วครับ โดยช่วงเวลาของโปรเนี่ยจะมีเวลาให้อาทิตย์หนึ่งครับเลยมีชื่อเรียกว่าโปรดักชั่นวีค(Production week) เรียกได้ว่ามีเท่าไหร่ต้องทุ่มให้หมดในอาทิตย์เดียว งานที่ถูกแก้ๆมานั้นก็เพื่อจะมาทำจริงก็ตอนนี้แหละครับ เกรดจะออกอะไรก็อยู่ช่วงโปรนี้ด้วย เรียกได้ว่าเป็นช่วงที่สาหัสที่สุดของการเรียนสถาปัตย์ เพราะวันๆจะนั่งทำแต่งานงานงานและงาน โต้รุ่งกันสนุกเลย
ผมรู้ว่าคิดเก่งมาก แต่การที่เขามานอนชิลกับผมแบบนี้ในขณะที่เพื่อนคนอื่นเขาเริ่มทำงานกันแล้วมันก็ไม่ค่อยสวยนะครับ ถึงแม้ว่าเขาจะทำงานเร็วมากก็เถอะแต่ยิ่งเขามีเวลาทำมากเท่าไหร่งานก็จะยิ่งดีมากขึ้นเท่านั้นไม่ใช่หรือ?
“คิดครับ จะไม่ทำงานจริงๆหรอครับ เดี๋ยวผมขับรถไปส่งให้ได้นะครับ...หรือจะให้ผมช่วย..”
“ไม่เอา จะนอนนนน นอนกับแรมก่อน พักเอาแรงไง เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยลุยเต็มที่เลย ไม่ต้องห่วงๆ”
“จะดีหรอครับ”
“อื้อออออ”
“จริงๆหรอครับ...”
“จริงสิ”
“แต่ว่า...ถ้าคิดมีเวลาทำงานมากก็น่าจะได้เปรียบ..”
“แรมไม่อยากให้คิดนอนด้วยหรอ?”
“เปล่าครับ”
ตอบกลับแทบทันที ผมเป็นห่วงเขามากๆจริงๆนะ
“คิดก็อยากนอนกับแรมนะ...เรื่องงานไม่เป็นไรจริงๆ เราแบ่งเวลาไว้ละล่ะ”
เขาว่าพลางเงยหน้ามายิ้มให้ แม้ผมจะอยากคัดค้านอย่างไรแต่ดูเหมือนเด็กดื้อตรงหน้าคงไม่ยอมท่าเดียวแน่ๆ ไว้เดี๋ยวผมไปช่วยเขาบ้างดีกว่า แม้ไม่รู้ว่าเขาจะต้องการไหมก็เถอะ
สุดท้ายผมก็ยอมเขา ผมลุกไปปิดไฟห้องนอนก่อนกลับมาที่เตียงที่มี..เจ้าของดวงใจนอนอยู่ อาการใจเต้นระรัวกลับมาอีกครั้ง เมื่อยิ่งมืดจินตนาการยิ่งบรรเจิดจนอยากเอาหัวโขกพื้นห้องเสียให้รู้แล้วรู้รอด คงทำอะไรไม่ได้นอกจากท่องยุบหนอพองหนออีกครั้ง
แม้ว่าผมจะมีความคิดจะไปนอนทที่โซฟาในตอนแรกแต่เปลี่ยนใจแล้วครับ.... ก็...เป็นแฟนกันแล้ว นอนด้วยกัน...คงไม่เป็นไรหรอก ใช่มั้ยครับ?
พอผมเริ่มจัดท่านอนของตัวเองให้เข้าที่โดยเว้นระยะห่างจากคิดมาค่อนข้างเยอะ แต่คนตัวเล็กกลับลากผมไปกอดหมับ คิดจัดแจงท่าให้ตัวเองและผมอีกสักพักก็นิ่ง บ่งบอกว่าพร้อมเข้าสู่โหมดนิทราแล้ว.....
เขาจัดให้ผมนอนตะแคงข้างหันหน้าเข้าหาเขา โดยที่เขาเองก็หันหน้ามาซุกหน้าอกผมเหมือนกัน แขนเขาก่ายผ่านตัวผม เรานอนอยู่ใกล้กันมากเกินไปจนผมใจเต้นระรัว
พระเจ้าครับ ลูกพอแล้วกับการทดสอบแบบนี้!!!
...
ยามเช้ามาถึง ผมตื่นขึ้นมาตอนราวๆเกือบเก้าโมงตามปกติ แต่พอขยับตัวก็รู้สึกถึงไออุ่นข้างหน้าจึงเหลือบมองลงไปเห็นกลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อน....
คิด!!!
เอ้ยยย เอ่อใช่ๆ เมื่อคืนผมนอนกันเขา ใช่แล้วเรา..นอนกอดกัน.... ความร้อนแล่นขึ้นมากองบนหน้าอย่างช่วยไม่ได้อีกแล้วครับ ผมได้นอนกอดกับเขา ไม่ใช่ความฝันล่ะ! แล้วแสดงว่าที่เราเป็นแฟนกัน...ก็ไม่ใช่ฝันอย่างนั้นสิ! อยากขอบคุณทุกสรรพสิ่งที่ทำให้ผมมีวันนี้ ผมนอนผ่อนคลายมองคนตรงหน้าสักพัก คิดเขานี่น่ารักจริงๆ มองเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อเลย เขาดีพร้อมทุกอย่างจนไม่น่าเชื่อว่าจะมาหยุดกับผมได้ ทั้งหน้าตา นิสัย ฐานะ การเรียน เขาทำได้ดีไปเสียหมดจริงๆ
อ้ะ พูดถึงการเรียน..
วันนี้คิดมีงานนี่! ผมนึกขึ้นได้ก่อนจะลุกขึ้นปลุกคิด เขาพึมพำนิดๆก่อนเอาหัวมาซุกที่ผมอีก อ๊ากกกก น่ารักจังเลย ถ้าไม่ติดว่าเขามีงานผมนอนต่อเก็บกำไรไปแล้วล่ะ แต่ไม่ได้ เดี๋ยวเขาทำงานไม่ทันจะทำอย่างไร ผมสะกิดเขาต่ออีกนิดพลางเรียกให้เขาตื่น คิดปรือตามามองผมก่อนยิ้มให้ ยิ้มได้ตลอดเวลาเลยนะคนนี้ ทำผมเคลิ้มไปพักใหญ่เลยล่ะก่อนจะดึงสติกลับมาปลุกเขาต่อ คิดงัวเงียลุกขึ้นมาก่อนโผเข้ากอดผมแล้วไหลลงไปนอน เฮ้ยๆ! เฉียดไปนะครับ ฮืออ เกือบโดนน้องผมแล้วมั้ยล่ะ
อันตรายๆ ผมพยายามยกตัวเขาขึ้นให้ลุกขึ้นมานั่ง เขาปรือตาใส่ผมนิดๆ ก่อนจะโผเข้ากอดอีกครั้งแต่ครั้งนี้ผมหยุดได้
“คิดครับ มีงานรออยู่นะครับ เดี๋ยวไม่ทันหรอก”
เท่านั้นแหละครับ ตาปรือๆเปลี่ยนเป็นตื่นเต็มที่เลย ตากลมใสจ้องผมก่อนกระพริบตาปริบๆใส่ผม เขาโน้มมา.....หอมแก้มผมแล้วลุกจากเตียงเข้าห้องน้ำไป
ทิ้งผมนั่งอึ้งกับการกระทำเมื่อครู่ไปนานเลย
เขาหอมแก้มผมล่ะ เขาหอมแก้มผม!!
ผมนั่งหาสติอยู่นานพอควรก่อนลุกไปเตรียมอาหารเช้านิดๆหน่อยๆให้เขาทาน ไม่นานนักคิดก็ออกมาจากห้องพร้อมกับเสื้อของผมที่เอาให้เขายืมกับกางเกงของเขาตัวเมื่อวาน กางเกงนี่หาไซส์ให้เขาไม่ได้จริงๆครับ เขาเอวเล็กมากจนผมคิดว่าขากางเกงของผมคงเอาทั้งตัวเขายัดลงไปได้(เวอร์ไปครับ) ผมให้เขาทานไข่ดาวที่ผมทำก่อนจะแวบไปล้างหน้าแปรงฟันบ้าง งานที่ต้องส่งอาจารย์วันจันทร์ผมเองก็มีเหมือนกัน แต่เป็นแค่การหาข้อมูลมานำเสนออาจารย์เพื่อเป็นการสนับสนุนงานของตัวเองเฉยๆ ไม่หนักหนาครับ ไม่ต้องตัดโมตัดแมสอะไรมาก เลยคิดว่าจะไปช่วยเขา
ผมล้างหน้าแปรงฟันเสร็จคิดก็ทานข้าวเสร็จพอดี (ตอนเข้าห้องน้ำพอเห็นแปรงฟันของเขากับผมวางคู่กันแล้วมันเขินแปลกๆ)
“แรม.....”
“ครับ?”
“วันหลังไว้ผมยาวๆเหมือนเดิมนะ”
“?”
“ไม่เอาทรงนี้แล้วนะ.......
“..........”
“.............หวง................”
เท่านั้นแหละอาการสงสัยของผมหายไปเลย เขาบอกว่าหวงผมอีกแล้ว! ผมรับรู้ได้ว่าหน้าตัวเองต้องแดงมากแน่ๆ
“.....ไว้จะไว้ทรงเดิมนะครับ”
ผมตอบเขาไป คิดฉีกยิ้มให้ผมก่อนพากันไปยังคณะ
เราเดินทางไปยังคณะสถาปัตย์ด้วยรถมอไซค์ของไอ้นัน... ที่จริงผมก็มีรถใช้นะครับ จอดทิ้งไว้ใต้คอนโดนี่นานมากแล้วล่ะแต่ผมขี้เกียจขับ ไปโบกรถนั่งให้เขาขับให้สบายกว่า ฮ่าๆ (ส่วนสาเหตุที่ใช้รถไอ้นันก็เพื่อประหยัดค่าน้ำมันตัวเองครับ หึหึ) ไม่นานนักผมก็พาเขามาถึงคณะ
ผมเดินตามเขาไปอย่างเงียบๆ และทิ้งระยะห่างเล็กน้อยเพื่อที่ถ้ามีคนในคณะมาเห็นจะได้ไม่สงสัยเรื่องผมกับคิดมาก... อ่า จริงๆถ้ามีคนมาถามว่าผมมีแฟนไหมผมคงตอบว่ามีตามที่สัญญากับคิดน่ะครับ แต่ถ้าให้บอกว่าเป็นใครผมคงไม่กล้า ไม่ใช่ว่ากลัวคนอื่นจะมองว่าเป็นแค่หมาวัดแท้ๆแต่ริกล้าเด็ดดอกฟ้า แต่ผมกลัวว่าคนอื่นจะมองคิดยังไงที่มาคบกับคนอย่างผม
เขาเป็นเหมือนคนบนฟ้า แล้วดูสิผมเป็นใคร... แค่เดินบนดินได้ก็ดีถมไป ความจริงก็คือเราช่างแตกต่างกันเหลือเกิน...
สรุปก็คือผมกลัวคนอื่นๆเขาจะมองคิดไม่ดีน่ะครับ ผมพยายามเดินตามเขาไปแต่ทว่า
“เห้ยยย น้องแรมมมม ว้าย ทรงผมใหม่หล่อมากอ่ะ ทำไมไม่ทำทรงนี้ตั้งแต่แรกคะ หล่อจะตาย”
“น้องแรมจริงๆหรอ นี่พี่ฟ้านะ อยู่ปีสี่ เห็นรูปน้องจากเฟสอ่ะ น้องหล่อมากกกกก ขอพี่ถ่ายรูปหน่อยนะ”
“เห้ยๆ ขอกูด้วยๆ”
แล้วพี่ๆทั้งสามคนก็เข้ามารุมผม ทำให้ผมต้องหยุดเดินตามคิดจนได้ และด้วยความที่เขากับผมอยู่ห่างกันพอควรทำให้เขาไม่รู้ว่าผมกำลังถูกล้อมอยู่ตรงนี้...
สุดท้ายผมก็ผ่าวงตรงนี้ไปได้ พอเข้าไปยังสตูดิโอของสถาปัตย์หลัก(อย่างหวาดๆ) ก็พบว่าเพื่อนๆในสตูต่างพร้อมใจมองมาทางประตูสตูที่ร้อยวันพันปีไม่เคยมีใครสนใจเรื่องคนเดินเข้าออกนักหรอก โดนสายตานับ70ชีวิตเพ่งเล็งมาที่ตัวเอง ประหนึ่งเหมือนโดนเมดูซ่าจ้องเลยครับ อ่า...อ่า... ทำไงดี
ผมเลยค้อมหัวเล็กๆเป็นเชิงขออนุญาตก่อนมองหาคิด แล้วก็เจอได้ไม่ยากครับ คนตัวเล็กทำงานอยู่ที่มุมหนึ่งของห้องสตูดิโออย่างขะมักเขม้นทำให้เขาไม่ได้สังเกตตอนที่ผมเข้ามาสักเท่าไหร่ สมาธิดีจริงๆเลย ผมเดินตรงไปหาเขาท่ามกลางสายตาของเพื่อนๆ อ่า....จะบอกยังไงดีว่าผมมาช่วยเขาตอบแทนที่เขาเคยมาช่วยผมน่ะ...(ก็ส่วนหนึ่งครับ อีกส่วนคือผมอยากเจอเขา อยากอยู่กับเขานานๆน่ะครับ..)
“...คิดครับ...."
“....”
“คิดครับ....”
“...สอง สิบสอง ยี่สี่ ยีบสี่บวกร้อยหกสาม ร้อยแปดเจ็ด” คิดบ่นพึมพำอะไรอยู่สักอย่าง ทำให้ผมเลือกที่จะสะกิดเขาแทน
“อ้ะ เอ้ยยย แรม นึกว่ากลับไปแล้ววว มีอะไรหรอ” คิดว่าพลางฉีกยิ้มไม้ตายของเขาที่กระแทกใจผมได้เสมอเลยสิน่า
“...มาช่วยครับ..”
“หา....”
“...เอ่อ...มาช่วยครับ.....”
“..ห่ะ ห้ะ เห้ยย เอาจริงดิ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่เป็นไรหรอกแรม มีงานไม่ใช่หรอ?”
“แค่รีเสิร์ชน่ะครับ ไม่มีอะไรมาก เลยอยากมาช่วย....มากกว่า”
“......อ่า....คือ...เกรงใจอ่า...”
“ม..ไม่ต้องเกรงใจครับ คราวก่อนคิดก็มาช่วยผม เลยอยากมาช่วยคิดบ้าง จะได้เจ๊าๆกันไงครับ”
“...................................”
“คิดครับ?” เห็นเขาก้มหน้าเงียบไปนานผมก็สงสัย ผมพูดอะไรให้เขาไม่เข้าใจหรือไม่พอใจหรอ?
“....ที่คิดไปช่วยแรม ไม่ได้หวังอะไรตอบแทนเลยจริงๆนะ”
“อ่ะ...แต่ผมอยากช่วยนะครับ”
“........อืมมม โอเค เอางั้นก็ได้ งั้นรอแปปนึงนะ ขอร่างก่อนเดี๋ยวหาอะไรให้ทำ” คิดว่าพลางยิ้ม..เจื่อนๆมาให้ผม? อ่า...เขาคงลำบากใจรึเปล่าที่ไม่รู้จะให้ผมทำอะไรดี
ผมนั่งช่วยคิดทำงานไป สตูของถาปัตย์หลักมีสภาพคล้ายๆกับสตูของผม คือมีเสียงเพลงดังตีกันตลอดเวลารวมไปถึงเสียงตีกันของคนในสตูด้วย มีเพื่อนๆของเขาแวะมาหาคิดอยู่บ่อยๆ อ่า...เขาเพื่อนเยอะจริงๆแหละ แถมส่วนใหญ่มาถามเรื่องงานเสียด้วย ประมาณว่าตรงนี้ทำยังไง เกณฑ์คะแนนมีอะไรบ้าง เพจจัดหน้ายังไง หรือกระทั่งมาขอดูงานคิดบ่อยๆ เพราะงานเขาสวยน่ะครับ แถมเป๊ะ เขียนแบบเนี๊ยบ คำนวณได้ โครงสร้างสมบูรณ์ อ่า..จากที่ฟังมาจากเพื่อนๆเขานะครับ เขาเก่งจริงๆเลย
“โอ้ะ คิดพาใครมาช่วยงานน่ะ”
“อ้อ....ชื่อแรมอ่ะ อยู่สาขาภูมินี่เอง”
“เฮ้ยยย แรมที่ประกวดงานชาวสถาอ่ะนะ เห้ยยยย”
“อื่อ คนนั้นแหละ”
“เชี่ยยยย ดูใกล้ๆหล่อกว่าที่เห็นอีกว่ะ มึงๆ ไม่ต้องไปช่วยไอ้คิดหรอก มาช่วยกูดีกว่า ไอ้คิดแม่งทำคืนเดียวเสร็จ มันเป็นลูกชัชชาติ”
“คืนเดียวพ่องดิ55555 กูไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้น”
“เออๆ แต่ยังไงมึงก็แม่งทำเร็วกว่าชาวบ้านอยู่ดีอ่ะ เอาคนมาช่วยเพื่ออะไรวะ กะเสร็จตั้งแต่วันนี้เลยเรอะ กูแซวๆ ไปละๆ งานแม่งไม่เดิน”
เพื่อนคิดคนนึงที่มาหาเขาว่าก่อนเดินจากไปทำให้ผมนั่งตัดงานให้เขาอย่างเงียบๆ เมื่อตัดเสร็จชิ้นนึงก็ส่งไปให้เขาที่เหมือนว่ารอรับอยู่แล้ว... เอ้ะ อย่าบอกนะว่าเขารอผมตัดอยู่? งั้นแสดงว่าผมมาทำให้งานเขาช้าลงรึเปล่าเนี่ย.... ด้วยความไม่แน่ใจผมเลยตัดชิ้นส่วนของผมต่อไปและแอบสังเกตเขาที่ทำงานของเขาอยู่เหมือนกัน และไม่นานเขาก็ทำเสร็จพร้อมกับนั่งเหม่อ ทำให้ผมรู้เลยล่ะครับว่าผม...ทำงานเขาช้าลงจริงๆด้วย! ฮือออออออ
เสียความมั่นใจสุดๆไปเลยครับ ผมว่าความเร็วผมอยู่ในเกณฑ์คนปกตินะเวลาทำงาน แต่คิดนี่น่าจะระดับเทพเจ้าแน่ๆ เมื่อคิดได้ว่าอยู่ช่วยต่อไปก็มีแต่รั้งให้เขาทำงานช้าเสียเปล่าๆผมเลยขอนุญาติออกไปหาข้าวกิน และจะได้ซื้อข้าวมาให้เขาด้วย เพราะตอนนี้ก็ปาไปเที่ยงวันแล้ว แต่พอกำลังจะออกจากสตูไปผมก็เหลือบไปเห็นร่างคุ้นๆก้มๆเงยๆอยู่แถวนั้น...
นันมาทำอะไรที่นี่?
_________________________________________________
เขินนิดๆพอให้กระชุ่มกระชวย อรั๊ง
ทำไมแฟนคลับเปอร์นันเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาลแบบนี้เล่า! 555555
โถ ลูกแรม เรียกเรตติ้งพระเอกลูกกลับมาหน่อย(จับแรมถอดเสื้อโชว์ //คิด: :z6: )
ใครรอพาร์ทเปอร์นันรอแปปนึงนะคะ กำลังคลอดอย่างช้าๆ555
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ
(เราแปะรูปแรมกับคิดไว้หน้าแรกนะคะเผื่อใครอยากเห็นอิมเมจคร่าวๆ :hao6: )
_____________________________________________________
ตอบคอมเม้นค่ะ :L1:
Sar2288 ถ้าไม่มีนันคอยดึงออกมาป่านนี้คงยังไม่ได้เป็นแฟนกัน 555
bulldog17 คนเขียนก็เขินนน //สาวกเปอร์นันรอแปร๊ปปป
tsundere นับว่าเลือกผู้ช่วยได้ถูกคนค่ะ 555
yisren. อยากได้ผู้ชายแบบแรมมาเชยชมเหมือนกันค่ะ55555
mild-dy หวานเล็กๆน้อยๆ พอกรุบกริบ :hao6:
IIIA โอ๊ะ คิดทำหน้าบูดเป็นสัญญาณหึงหวงงงงง555
DoubleBass เป็นแฟนกันสักที~~
phana_qbz เม้นนี้ก็น่ารักน้าาาา อิอิ
Ra poo เป็นแฟนกันสักทีน่ออออ
Maytbb กว่าจะเป็นแฟนกันนน 5555
B52 เขินด้วยย >///<
quiicheh. โอ๊ะ ท่าจะอีกนานกว่าจะไม่เขินกันน่ะค่ะ555555555 :o8:
boong086 อร๊ายยยยยย :-[
PetitDragon :-[ :-[
route rover แรมน่ารักใช่ม้ายยยย :impress2:
kongxinya เราก็กำลังเตรียมกล้องไว้ส่องหน่อไม้ของทั้งคู่อยู่ค่ะ55555555
loveromance หวังให้แรมกล้าจับคิดกดสักที 55555 //มาต่อแล้วค่า
loveaaa_somsak ขอบคุณค่ะ :-[ :-[
Bovie อยากได้คนอย่างแรมมาเดินเคียงคู่เหมือนกันค่ะ555555
mystery Y ฮูเร่ ในที่สุดก็เป็นแฟนกันสักที :impress2:
BeeRY อยากฟัดเหมือนกันแต่แรมคงไม่ให้ :o8:
maemix หลงรักคิดแล้วล่ะซี้
yuierror เขิลลลล :-[ :-[ :-[
Ali$a฿eth นัวเขาไปทั่วเลย งื้ออออ :mew3:
hoshinokoe รอแปปนึงน่อออ
MK บางทีแรมก็ป๊อดเกินไปจนอยากบ่นจริงๆค่ะ5555555
NY_JK กรี๊ส เขินนนเม้นนี้ :-[
pare_140 เขินด้วยคนนนน :impress2:
omyim_jjj ขอบคุณค่ะะะ :-[
prueksa ขอบคุณมากค่าาาา :3123:
lightseeker เราก็เขินนนน 5555555555 //คู่เปอร์นันรอแปปนึงเน้อ
~ณิมมานรฎี~ เขินด้วยคนนนนน :impress2: :-[
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่ะ :pig4:
______________________________________________________
-
เหมือนแรมสติแตกไปแล้ว อะไรจะดีใจขนาดนั้น :laugh:
-
นันมาช่วยเปเปอร์??
-
หนุกอ่ะ
-
ชักหมั่นไส้แรม จะอวดเกินไปปะแกกกกกกก. แหมมม รู้ว่าดีใจ 5555555 :katai5:
-
เขินอ่า อิอิ
คิดคงหวงแรมมากจริงๆแหละเนอะ ประกาศไปสิเลยว่าแรมเป็นของคิด!!
-
คิดน่ารักอ่ะ แรมทนไม่หอมคิดกับได้งัยเนี่ย คิดรุกแรมอยู่ฝ่ายเดียวเลย
แรมเอาแต่คิดมาก คิดเองเออเอง ทำไมไม่ถามคิด
สงสารคิด เด๋วก็ต่างคนต่างคิดจนมีเรื่องแน่ๆ
-
อย่ามัวแต่เขินสิแรม ทำอะไรซักอย่างสิ!?
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
คิดประกาศศักดาเลยลูก ว่าแรมเปนของคิดนะ อย่าปล่อยให้น้องนีมายุ่งกะแรม
ปล ว่าแต่คิดเปนลูกชัชชาติจริงดิ555
-
เว้ย เว้ย เว้ย ยิ่งอ่านยิ่งเขินอะไรจะน่ารักขนาดนั้นทั้งสองคนเลย
-
คิดแข็งแกร่ง !!!!!!!!! 55555555555
เห็นนันแว๊บๆ
-
พระเอกเราขี้เขิน ขี้อายได้อีก :hao6:
นันโผล่มาแย่งซีน :laugh: อยากจิอ่านนันเปอร์แล้ว :o11:
-
มีความรู้สึกว่าทั้งคิดกะแรม คิดมากคิดเยอะไป
มันเลยไปคนละทางยังไงไม่รู้ สงสัยต้องมาปรับใหม่
:mew2: :mew2:
ส่วนนันเปเปอร์ลากมาแน่เลย
-
เขินนนนนน แทนทั้งคิดทั้งแรม >\\<
ปล.นันมารอเปปเปอร์แน่ๆ -////-
-
ทำไมๆ แรมพูดน้อยขนาดนี้ :เฮ้อ:
คิดก็ชอบคิดมากกกกกกก :laugh:
นันมาทำไรกันนะ :hao7:
-
ทำไมแรมเขินบ่อยจังอ่าา คิดรุกอย่างเดียวเลย55555
อยากให้แรมรุกคิดบ้างแล้วววอ่ะ :impress2:
.
.
ส่วนนัน นั้นมีความลับใช่ไหม..(ร้องเพลง)
-
ดูเหมือนต่างคนต่างคิดอะไรอยู่ในใจรึเปล่าทั้งคิดทั้งแรม แบบคิดมากทั้งคู่ น่าจะเปลี่ยนมาเป็นคุยกันให้มากๆดีกว่านะ
ประกาศไปเลยทั้งคิดทั้งแรมว่าเป็นแฟนกัน คนอื่นเค้าจะได้รู้ว่าต่างคนต่างมีเจ้าของแล้วเนาะ :impress2:
:L2: :pig4: :กอด1: :L2:
-
เชียร์เปอร์นันด้วยคน
:mew4: เหมือนคิด จะคิดมากเรื่องที่แรมดังแล้วมีคนมาสนใจเยอะอ่ะ
-
แรมจะให้หรือไม่ให้เราไม่สน เราจะจับคิดฟัดแล้วนะ แอร๊ยยย น่าฟัดมาก :man1:
แต่นันมาแย่งซีนเหรอคะ มาแค่บรรทัดเดียว แต่คนอ่านอยากรู้เลยค่ะว่าจะมีใครตามมาหรือเปล่า :z1:
-
แรมนิสัยนางเอกมากเลยที่ร้ากกกก(?)
อยากตื่นมาเจอหน้าแรมอ่ะ อรั๊ยยย
นันนี่ซึนนะยะ
-
สนุกจังค่ะ
พึ่งเคยอ่านเรื่องที่พระเอกเล่าเรื่องเกือบทั้งเรื่องแบบนี้ครั้งแรก
ชอบมากเลยค่ะ
มาต่อเร็วๆนะค่ะ
-
ฉันพลาด... เห็นซักพักแล้วแต่ยังไม่ได้มากดดู
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก เรื่องนี้อ่านแล้วฮึ้ยยยย
เขินจัง ทั้งพระเอก นายเอก ทำตัวได้น่ารักทั้งคู่เลย ให้ตายสิ!! > <
แอบไม่ถึงใจทั้งคู่ รุกไม่เป็นทั้งคู่เลย จนเลยมาตั้งหลายปี
แต่ก็เป็นรักที่ดีนะ ทั้งคู่ก็ไม่นอกใจแม้จะผ่านไปกี่ปีก็ตาม (เขิน)
จะติดตามตอนต่อไปนะคะ~
-
แรมอย่ามัวแต่ เขิน เป็นแฟนกันต้อง กล้าๆหน่อย อย่าคิดเยอะ
-
แรมคิดเยอะไปป่าวลูก พูดไม่เคลียร์ ไม่ชัดเจน คิดน้อยใจแล้วว :mew2:
-
อย่าคิดเยอะดิแรม อยากรู้ก้อถาม กล้าๆหน่อย
-
แรมเจอคิดอ้อน .... หึหึ ไปไม่เป็นเลย :z1: แล้วคิดน่ะ จะทำงานเทพไปไหน สงสารแรมหน่อย
-
บางทีก็ขัดใจที่แรมมันสุภาพไป
เอ้ะหรือเป็นเพราะเราคนเดียวที่ขัด5555555555555
นี่ถ้าฉันเป็นแกนะแรม จะพุ่งเข้าหาคิดเลย
คนอะไรทำไมน่ารักจัง >_<
-
ทำไมยิ่งอ่านยิ่งขัดใจอิแรม จะขี้เกรงใจไปหนายยยยยยย
คิดตี้ฉันเหม่อแล้วเห็ยหมายยยยยยยยยยยย แรมนะเแรม
-
คิดน่ารักเวอร์ ชอบคิดจ้า
-
สุขสันต์วันปีใหม่ไทยค่ะ :L1:
เดี๋ยวจะเอาตอนพิเศษมาลงภายในวันนี้ค่ะ!!
ตั้งไว้ก่อนเป็นการกดดันตัวเองให้แต่งให้จบ โฮววว
ขอโทษที่หายไปนะคะ ลืมกันไปหรือยังเนี่ย แงงง :hao5:
-
ง่าาาาา
เป็นแฟนกันแล้ว ดีแล้ววววว
แต่ว่า แต่ละคนต้องมั่นใจกว่านี้ป้ะ
นี่ดูหงอๆ คุยกัน 555555
อ่อยยยย แรมถอดรูป หล่อมาเชียว
เดินควงเปิดตัวเลย เย่!!!!!
-
Special Songkran
แน่นอนว่าถ้าพูดถึงประเพณีสงกรานต์ในประเทศไทยแล้วล่ะก็คงไม่พ้นคำว่า..
“แรม! ไปเล่นน้ำกัน!!”
“เอ้ะ?”
“ไปกันๆ ไอ้เปอร์ชวนมา เนี่ยมากันครบเลยทั้งไอ้นัน ไอ้ฟุ้ง ไอ้ส้น ไอ้โฟร์ ไอ้โคม อ้อ มีไอ้ตองขับรถให้ และก็ตู้กับโรลก็ไปด้วยนะ ไปกันๆ”
“ไปนัดกันตอนไหนเนี่ยครับ”
“เมื่อกี้เลย ฮ่าๆ ไอ้เปอร์นึกอยากเล่นเลยโทรชวนทุกคนหมดเลย แต่ไอ้ซิงไม่ว่างไปเยี่ยมญาติที่ต่างจังหวัด ไปกันนะแรม”
“ค..ครับ ครับ แล้วเจอกันที่ไหนล่ะครับ?”
“รออยู่นี่แหละเดี๋ยวพวกมันเอารถมารับ คอนโดแรมเป็นทางผ่านไปเล่นน้ำพอดีนี่”
“ครับ”
“ป้ะ เปลี่ยนเสื้อกันๆ”
ร่างบางพูดจ้อด้วยรอยยิ้มไม่หยุดบ่งบอกถึงความกระตือรือร้นในการไปเล่นน้ำสงกรานต์ครั้งนี้มากพอสมควร ทำให้ชายหนุ่มคลี่ยิ้มออกมาจางๆดั่งทุกทีที่เห็นเจ้าของดวงใจมีความสุข ไม่มีวันไหนที่เขานึกเสียใจเลยสักครั้งที่ได้รักคนตรงหน้านี้
ไม่ช้านานนักทั้งคู่ก็เปลี่ยนเสื้อเตรียมเล่นน้ำกันเสร็จสรรพ
“คิด!!”
“หืม?”
“ใส่เสื้ออะไรน่ะครับ ไม่เอา ไปเปลี่ยน”
“หา อะไรอ่ะ หน้าร้อนขนาดนี้ก็ต้องเสื้อกล้ามเด้”
“คิดไม่เอา ไปเปลี่ยน...นะครับ”
“ทำไมต้องเปลี่ยนอ่ะ ทุกปีคิดก็ใส่ชุดนี้”
ผึง!
เหมือนเส้นประสาทของชายหนุ่มรูปงามจะขาดสะบั้น นอกจากเจ้าตัวเล็กนี่จะกล้าใส่เสื้อกล้ามสีเทาบางต่อหน้าเขาแล้ว ยังกล้าใส่ในปีก่อนๆด้วยอีกหรอ! แน่นอนว่าคนอย่างเขาไม่ยอมแน่ๆ
“ไปเปลี่ยนเป็นเสื้อยืดดีๆครับ ไม่งั้นไม่ให้ไปเล่น”
“เห้ย! เกินไปป่ะแรมมม”
“ผมพูดจริงนะ”
“....”
“...”
“หึ”
แม้จะถูกคนตัวโตกว่าจ้องขู่ซะถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงทำตามแต่โดยดี แต่นี่คบกันมาจะปีแล้วนี่อะไรๆก็ย่อมมีการเปลี่ยนแปลง เจ้าของร่างบางเลยได้แต่ยักไหล่ใส่
“คิด!”
“อะไร อะไร ลงไปรอด้านล่างได้แล้วเดี๋ยวพวกเปอร์มาจะหาไม่เจอ”
คิดว่าพลางเก็บมือถือและเงินบางส่วนลงในซองกันน้ำ ไม่สนใจคนเป็นแฟนที่ตอนนี้กำลังทำหน้าเครียดได้ที่ เมื่อรู้ว่าบอกยังไงเจ้าตัวก็คงจะยืนยันที่จะใส่เสื้อกล้ามบางโชว์ผิวเนื้อขาว ร่างสูงเลยจัดการคว้าเสื้อยืดสีเข้มตัวเล็กติดมือมาด้วยก่อนจะยอมลงไปด้วยกันแต่โดยดี
แต่เมื่อมาถึงหน้าคอนโดแล้ว ร่างบางที่คิดว่าคนตรงหน้าน่าจะถอดใจเรื่องเสื้อผ้าเขาไปแล้วแต่เขาก็ต้องคิดผิดเมื่อมือแกร่งกลับล็อคตัวเขาไว้พร้อมกับยัดเขาใส่เสื้อยืดสีเข้มอย่างทุลักทุเล แน่นอนว่าคิดดิ้นพล่านแต่แรงเขาหรือจะสู้คนตัวใหญ่กว่าอย่างแรมได้ จนสุดท้ายร่างบางก็อยู่ในเสื้อยืดสีเข้มที่มีเสื้อกล้ามใส่ซับข้างในแทน....
“แรมมม!!”
“ห้ามถอดนะครับ!”
ร่างสูงกำชับก่อนที่มือขาวๆนั้นกำลังจะถอดเสื้อที่ตนอุตสาห์ใส่ให้ แต่คิดก็ชะงักพักหนึ่งก่อนจะพยายามถอดเสื้อยืดนี่ออกไป ถ้าไม่ติดว่า..
“...ถ้าถอดก็ไม่ต้องไปเล่น ผมลากกลับขึ้นห้องแน่ ลองดูไหมครับ?”
คนตัวเล็กกว่าได้แต่ถลึงตาโตใส่ อยากถามหาเหตุผลว่าทำไมต้องบังคับกันขนาดนี้ด้วย เพียงแต่พอปากบางเริ่มขยับออกเพียงเล็กน้อยก็..
ซ่า!
“ก๊ากกๆๆๆ ไอ้เหี้ยคิดดดด ฮ่าๆๆๆๆ แม่งยืนโง่อะไรอยู่ข้างถนนวะ วู้”
“...........เปอร์...”
“อะไร อะไร มองอะไรอย่างนั้น อย่าดุนักสิจ้ะอีหนู มาม้ะขึ้นรถกะป๋านี่ เดี๋ยวพาแว๊นซ์รอบเมือง”
“สัดเอ้ย”
แม้จะบ่นๆแต่เจ้าตัวก็คลี่ยิ้มบางก่อนจะปีนขึ้นหลังรถกระบะไปโดยมีเจ้าของชื่อแรมปีนตามมาติดๆกัน รถกระบะสีเงินที่มีถังน้ำขนาดใหญ่บรรจุน้ำไว้อย่างครบครันพร้อมขันอีกสองสามใบ เริ่มออกตัวอีกครั้ง บรรดาหนุ่มสาวในรถต่างพากันส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวไม่หยุด
“โว้ยยย หยุด หยุดดดด หยุดได้แล้วไอ้เหี้ย เดี๋ยวไม่เหลือน้ำไปสาดคนอื่นหรอก”
“ฮะๆ เออๆ พอละพอ”
ซู่!
“ฮ่าๆ ไอ้โง่ ขอกูเอาคืนหน่อยเหอะ”
“สัสคิด..”
“พวกมึงเลิกตีกันสักทีเหอะ กูเหนื่อย”
สุดท้ายทั้งคู่ก็ยอมยุติสงคราม มีเพียงแต่การพูดคุยกันระหว่างทางไปเล่นน้ำในครั้งนี้ ส่วนใหญ่เป็นเรื่องสาวๆในชุดสงกรานต์ บนหลังรถกระบะมีแต่เสียงหัวเราะเฮฮาของเพื่อนร่วมคณะไม่ขาดสาย ทำให้ไม่มีใครสังเกตว่ามีอยู่สองคนที่ไม่ยอมพูดกันเลยตั้งแต่ขึ้นรถมา...
ในที่สุดรถก็เคลื่อนตัวมาถึงสถานที่ที่ชาวหนุ่มสาวเล่นน้ำกัน เสียงเพลงจังหวะมันส์ถูกนำขึ้นมาใช้ในช่วงเทศกาลนี้ เป็นอีกสิ่งที่คอยทำให้บรรยากาศคึกคักกว่าเก่า หนุ่มสาวพากันโยกตามจังหวะพร้อมกับสาดน้ำใส่กันไม่หยุด ถนนเส้นนี้จึงไม่มีวันแห้งเสียทีในเทศกาลนี้
“อีเหี้ยยยย น้ำเย็นนนนนนน”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ สดชื่นไหมครับคนสวยยย”
“ไม่อะ ขออีกรอบได้ป้ะ”
“จัดไป!”
ซู่!!
เฮือก!!
“...โฟร์....จะเล่นกับเขาก็ไม่ต้องเอาผมเป็นกำบังก็ได้นี่ครับ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ สดชื่นไหมคะ”
“สุดๆเลยครับ”
“โว้ววว มาจากไหนเนี่ยน่ารักจัง ขอปะแป้งนะ”
“......ขอน้ำเย็นด้วยดิ ขันนึง”
“ฮะๆ ได้ๆ”
ซ่า!
“ไม่ใช่ให้เทเรา!!!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โอเคๆๆๆๆ เพราะน่ารักหรอกนะถึงให้ คนอื่นมาขอคิดตังนะเนี่ย”
“ฮิ ใจนะๆ”
“คร้าบๆ”
กว่าร่างสูงจะรู้ตัวว่าแฟนตัวเองไปอ้อล้อกับคนบนรถคันอื่นก็ปรากฏว่าคิดโดนคนแปลกหน้าปะแป้งใส่เสียแล้ว เพราะรถติดมากถึงขนาดแทบจะจอดดับเครื่องได้เมื่ออยู่ในเส้นทางนี้ ดังนั้นการปีนขึ้นรถตัวเองเข้าๆออกๆถือเป็นเรื่องปกติ(แต่อันตรายนะคะ) ร่างบางกระโจนผ่านหน้าแรมไปพร้อมกับนำขันน้ำที่ได้มาจากรถกระบะคันข้างๆราดใส่เพื่อนรักนามเปเปอร์
ซ่า..
“เชี่ยยยย”
“สะดุ้งซะอย่างฮาเลยไอ้เหี้ยยย ฮ่าๆๆๆๆ”
“สัดคิด เดี๋ยวมึงเจอๆ นี่ไปให้ใครปะแป้งมาวะ”
“เจ้าของน้ำเย็น”
“แรมไม่ว่าไง?”
“หึ” เจ้าตัวว่าพลางยักไหล่เบาๆ
โอเค...ในเมื่อคนตรงหน้าเขาจงใจทำสงครามเย็นใส่เขาขนาดนี้ เล่นด้วยหน่อยก็ได้ เพราะยังไงคนที่ผิดก็ไม่ใช่เขาอยู่ดี... การหวงแฟนที่โชว์ร่างกายนี่มันผิดตรงไหน! ในเมื่อเห็นคิดจงใจเมินเขาอย่างเห็นได้ชัดขนาดนี้ เขาก็เมินกลับ ไม่สนว่าหน้าของคนรักจะถูกมือไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้มาลูบคลำก็ตาม ทำให้คนกลางอย่างเปเปอร์สงสัยเล็กๆที่เพื่อนเขาไม่มีปฏิกิริยาหึงหวงเท่าที่ควร
ก่อนที่จะละความสงสัยไปเพราะเสียงเจี๊ยวจ๊าวดังขึ้นข้างๆ
“นัน! ใครให้เหล่สาวห้ะ!!”
...
ในเมื่อยอมลงทุนไปให้คนอื่นปะแป้งใส่หน้าแล้วก็ยังไม่ได้รับปฏิกิริยาอะไรจากคนที่เป็นแฟน แถมยังถูกเมินกลับอีกด้วย ฮึ! เมินได้เมินไป จะทำให้หันมาบอกขอโทษเขาให้ได้เลย แล้วคอยดูว่าคนอย่างคิดใช่ว่าจะไร้เล่ห์เหลี่ยม
เขาเริ่มเดินว่อนไปทั่วเส้นทางในถนนสายนี้ ถนนที่มีแต่เส้นตรงเดินอย่างไรก็ไม่หลงแถมรถที่เคลื่อนที่อย่างช้าๆขนาดนี้ต่อให้เอ้อระเหยนานเท่าไหร่รถก็คงเคลื่อนที่ไปได้ไม่ไกลเกินกว่าจะเดินไปถึงหรอก
“มาคนเดียวหรอครับ?”
“หืมม์ ถามเราหรอ? ฮ่าๆ มากับเพื่อนครับ”
“แล้วเพื่อนอยู่ไหนแล้วล่ะครับ หลงหรอ มาอยู่กับผมก่อนก็ได้นะ”
“อ่อ เพื่อนอยู่แถวๆนี้แหละครับ เดินแยกออกมาเฉยๆไม่ได้หลง”
“ถ้ายังไงเดินกับผมก็ได้นะครับ”
“ไม่เป็นไรครับ อยากเดินว่อนไปเรื่อยๆน่ะ ฮ่ะๆ”
เดินแยกออกมาจากฝูงเพื่อนได้ไม่ทันไรก็โดนชายหนุ่มแปลกหน้าจู่โจมเสียทันทีจนเขานึกประทับใจในตัวเองอยู่ไม่น้อย ถ้าแรมหันมามองสักหน่อยก็จะได้เห็นเขาหัวเราะคิกคักกับคนแปลกหน้านี่แล้ว เสียแต่เขาไม่รู้ว่าแรมหันมามองหรือเปล่าเพราะหันหลังให้อยู่
หาทางแยกจากชายหนุ่มตรงหน้าได้แล้วก็เดินเลียบถนนไปเรื่อยๆท่ามกลางผู้คนจำนวนมหาศาลพร้อมกับสายน้ำที่สาดมาใส่เขาไม่หยุด แม้ว่าบางขันจะไม่ได้สาดใส่เขาก็เถอะ แต่เมื่ออยู่ในระยะของการโจมตีแล้วมันทำให้เขาถูกน้ำนั้นไปโดยไม่รู้ตัว แต่ก็อย่างว่าแหละน้า มาเล่นน้ำสงกรานต์ทั้งทีก็ต้องเปียกให้สุดๆสิ ว่าแล้วก็นึกถึงเมื่อปีก่อนๆที่เขามักจะมาเล่นกับเพื่อนๆเช่นนี้เหมือนกัน แค่เพื่อนเพิ่มขึ้นกับเปลี่ยนกลุ่มอยู่และใส่เสื้อกล้ามตัวโปรด................................
และแล้วก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ในเมื่อแรมบอกว่าถ้าถอดเสื้อจะไม่ให้เล่น แต่ตอนนี้กลับสนุกสนานอยู่ในพื้นที่เล่นน้ำนี่แล้ว อีกทั้งถ้าจะกลับก็คงต้องรอรถติดเป็นชั่วโมง ถ้างั้น....
.....ถอดแม่ง
เสียงโฮ่ฮารอบกายเขายังคงดังอึกทึกไม่เปลี่ยนจากเดิมนัก ร่างเล็กก้าวไปเรื่อยๆตามเส้นทางด้วยรอยยิ้ม สายน้ำยังคงสาดใส่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด แต่ที่น่าแปลกคือ....เขาโดนรุมสาดมากกว่าเดิมรึเปล่านะ? เหมือนจะมีคนมาปะแป้งมากกว่าเมื่อกี้เสียด้วยสิ แต่อย่างไรก็ตามเขาก็ทำได้แต่คิดในใจและคิดว่าคงคิดไปเอง ก็นี่มันเทศกาลสงกรานต์นี่ สาดน้ำปะแป้งเป็นเรื่องปกติออก
ซ่า..
“สุขสันต์วันปีใหม่ครับ”
“ครับ”
“ฮะๆ มาจากไหนครับ น่ารักจัง...”
“เอ่อ....” อ่า...โดนอีกแล้วสินะเรา อ้างอะไรดีหว่า...
“เฮ้ยยย ไอ้คิด!!!”
“ซันนนน!!!!”
“เอ่อ...”
“ขอโทษนะครับ ขอตัวก่อนนะ”
“ซัน ซันนนน ไอ้เหี้ยยย คิดถึงอ่ะ คิดถึงงงง”
“ฮ่าๆๆๆ ไอ้ลูกหมา นี่มึงเมื่อไหร่จะเลิกโดนตัวผู้จีบซักทีวะ”
“เออ ไม่รู้เหมือนกัน”
คิดหัวเราะร่าเมื่อได้เจอกับเพื่อนเก่าสมัยม.ปลาย ไม่คิดว่าจะได้มาเจอกันในที่นี้ ดูคนเยอะจะตายไป ไม่คิดว่าจะหากันเจอด้วย แต่ก็ต้องถือว่าซันได้ช่วยเขาไว้ละกัน
“นี่มึงยังไม่เลิกใส่เสื้อกล้ามมาเล่นน้ำอีกหรอวะ”
“ทำไมวะ มึงก็อีกคน กูใส่เสื้อกล้ามแล้วมันทำไมวะ”
คนตัวโตได้แต่กรอกตาไปมาให้กับความเขลาของเพื่อนเกลอ เออ บทจะโง่ก็โง่จริงๆวุ้ย ใครก็รู้ว่าแต่งตัวมาอย่างนี้แม่งล่อตะเข้สัดๆอ่ะ ยิ่งกับไอ้คิด ไอ้มนุษย์ที่น่ารักเกินเหตุจำเป็น แต่มันก็เป็นอย่างนี้มาตั้งนานแล้วล่ะหมายถึง มันก็ใส่เสื้อแบบนี้มาของมันตั้งนานแล้วล่ะ พอขึ้นมหาลัยเขาคิดว่ามันอาจจะเบื่อแล้วเปลี่ยนไปใส่เสื้อผ้าดีๆกับเขาบ้างแต่เมื่อเห็นอย่างนี้ก็เป็นการบอกอย่างดีว่าคิดไม่ได้เปลี่ยนไปอย่างที่เขานึก
“แล้วมากับใครเนี่ย”
“ไอ้เปอร์ ไอ้นันอ่ะ ละก็เพื่อนๆในคณะ”
“เออดีละๆ แล้วพวกมันอยู่ไหนวะ ทำไมกูเห็นมึงคนเดียว”
“ก็กูมาเดินเตร่เอง ติดแหง่กอยู่ที่เดิมมันน่าเบื่อออก”
อื่ม...นับว่าเป็นเหตุผลที่ใช้ได้สำหรับคนไฮเปอร์อย่างคิด แต่มันอาจจะลืมไปอย่าง..
“เดินคนเดียวอย่างนี้อันตรายจะไปไอ้บ้าเอ้ย ไอ้เปอร์อยู่ไหนเดี๋ยวกูพาไปหามัน”
“ง่ะ พาไปหาทำไมวะ กูอุตสาห์เดินหนีมันมา”
“ปล่อยให้มึงเดินโต๋เต๋คนเดียวได้ที่ไหนกัน”
“อะไรเล่า”
“ไปๆเดินไปเลย”
“แล้วเพื่อนมึงอ่า?”
“เออ เดี๋ยวกูตามไป ไปกันได้ไม่ไกลหรอกคนเยอะขนาดนี้”
ซันว่าพลางดันเจ้าตัวเล็กนี้ไป คิดเดินกลับตามทางเดิมที่มาแม้จะนึกเซ็งอยู่ในใจ คิดเดินมาไกลจากพรรคพวกชาวคณะอยู่พอสมควรทำให้ซันได้รู้ว่าระหว่างทางนั้นมีคนมองร่างขาวๆนี่อยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว และมันก็เป็นเป้าหมายในการสาดน้ำขั้นดีเยี่ยมเสียด้วย เชื่อเขาได้เลยว่าก่อนหน้านี้ยังไม่โดนกระหน่ำสาดน้ำใส่ขนาดนี้ แต่พอมาเดินข้างๆไอ้เพื่อนตัวดีนี่กลับโดนสาดน้ำใส่ซะเกือบหายใจไม่ทัน อีกทั้งยังเป็นตัวดูดคนให้มาปะแป้งได้เยอะแทบไม่น่าเชื่อ ไอ้คนปะนี่ก็ปะจั้งอ่ะ เห็นๆอยู่ว่าพื้นที่บนหน้าไอ้ที่แทบจะไม่มีสีเนื้ออยู่แล้วก็ยังจะปะอีก แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่ กลับกันเลยไอ้คนตัวบางนี่ยื่นหน้าให้เขาปะเสียอย่างนั้น ถ้าเป็นเมื่อก่อนนี่มันคงทำหน้ามุ่ยหลบอยู่หลังเขาแล้วแท้ๆ
ทั้งสองเดินไปจนถึงรถกระบะสีเงินที่คุ้นตา
“เฮ้ยยยยย ไอ้คิด ไอ้ซันนนน! ไปเจอกันได้ไงวะ”
“กูบังเอิญเก็บได้ข้างทางว่ะ ฮ่าๆ”
“เออ มึงอ่ะไอ้คิด จู่ๆเดินไปไหนคนเดียวกูตกใจแทบตายนึกว่าโดนลากไปข่มขืนละ”
“เรื่องกูน่า”
“เออ แล้วมึงแก้ผ้าทำไมวะ รึว่าโดนข่มขืนจริงๆ”
“ปากหมาว่ะไอ้นัน กูอยากถอดเองมีปัญหาไง?”
“....ผัวมึงนู่นที่ดูจะมีปัญหาน่ะ”
“เสือก!”
“เออๆ วุ้ยยย กูผิดตลอดแหละ ดูมันดิไอ้ซัน ลูกมึงอ่ะดื้อชิบหาย”
“ฮ่าๆๆ เออ กูรู้ดีน่า ไอ้คิดมึงก็เล่นอยู่กับเพื่อนมึงดีๆ อย่าไปเดินเพ่นพ่านเดี๋ยวเจอคนฉุดอย่างที่ไอ้นันว่าจริง”
“ตลกละ นี่สงกรานต์นะ”
“คนมันจะหื่น มันหื่นไม่เลือกเทศกาลหรอกว่ะ”
“.....”
“เออ เดี๋ยวกูแวะไปหาแรมแปป”
“ไปหาแรมทำไม”
“เรื่องของกู”
“ไอ้สัดซัน!”
ทีแรกก็ว่าจะตามไปอยู่หรอกแต่นึกขึ้นได้ว่าตัวเองยังงอนแรมอยู่เลยเลือกที่จะอยู่ที่เดิม ตักน้ำในถังสาดใส่ไอ้นันเป็นการระบายอารมณ์แทน
ซักพักซันก็ขอตัวกลับไปหาเพื่อนของมันแทนหลังจากคุยกับแรมเสร็จ แรมเองก็เดินเข้ามารวมกลุ่มกับคนอื่นอีกครั้งและเมื่อชายหนุ่มเห็นร่างบางตรงหน้ากลับมาใส่เสื้อกล้ามบางส่วนเสื้อยืดของตัวเองกลับถูกม้วนขดยัดไว้แถวซอกหลืบบนกระบะ มันจะหยามกันเกินไปแล้วนะครับ!
อย่าคิดว่าคิดจะถอดได้คนเดียว!
พรึ่บ!
“เฮ้ยยยย”
แรมจัดการถอดเสื้อตัวเองออกแล้วโยนเสื้อเปียกๆไปใส่คิดเป็นทำนองว่า เอ็งถอดข้าก็ถอด....ตามที่คิดเข้าใจคงเป็นแบบนั้น หากแต่ลึกๆในใจร่างสูงนั้นยังคงมีความคิดว่า‘ใส่เสื้อผ้าซะเถอะครับ’อยู่
นอกเสียจากคิดที่มองแรมด้วยความตะลึงค้างแล้ว ผู้คนโดยรอบเองก็ไม่ต่าง สาวๆส่วนใหญ่เองก็แอบเหล่มาทางแรมบ่อยๆในเมื่อเจ้าตัวแผ่ฟีโรโมนเสียขนาดนี้ ตอนขามาที่ยังแห้งๆอยู่ผมมันก็ฟูปิดหน้าได้อยู่หรอก แต่พอตอนนี้มันกลับไหลลู่ตามน้ำไปจนเจ้าของเส้นผมต้องเสยมันขึ้นไปเผยให้เห็นรูปหน้าหล่อเหลาภายใต้หน้ากากเฉิ่มเชย แว่นตาอย่าให้พูดถึง เขาไม่ใช่คนสายตาสั้นมากขนากนั้น ไม่ใส่มาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
รูปร่างคนตรงหน้าดึงสติคิดหายไปพักใหญ่ก่อนเจ้าตัวสะบัดหน้าหนี ปากบางเม้มเข้าหากันอย่างแน่นหนา...
.........บ้าเอ้ย ทำไมต้องทำให้หวงด้วย.....
-
สงครามเย็นยังคงดำเนินไปอย่างต่อเนื่องแม้เวลาจะล่วงเลยไปเป็นชั่วโมงแล้วก็ตาม รถกระบะสีเงินเริ่มเคลื่อนห่างจากจุดเดิมไปไกลอย่างเห็นได้ชัด(แต่ก็ไม่ได้ไกลมากนักหรอกถ้าเทียบกับระยะทางปกติ) ทั้งคู่ยังไม่ยอมพูดจากันแม้ว่าแรมจะแผ่ออร่าความหล่อฟุ้งกระจายจนสาวๆเข้ามารุมปะแป้งอยู่บ่อยๆ แต่กระนั้นคิดเองก็ไม่ได้น้อยหน้า เหมือนเจ้าตัวจะมีพลังงานแปลกประหลาดที่สามารถรวบรวมได้ทั้งสาวหนุ่มแท้และเทียมทุกประเภทมาใกล้ชิดกับตน ทั้งสาดน้ำทั้งปะแป้งทั้งพูดจาเชิงชู้สาวใส่
แม้ว่าสงครามเย็นจะดำเนินไปอย่างไม่มีใครยอมใครจนเพื่อนๆสังเกตได้ แต่เพียงแค่เจ้าสองตัวนี้ไม่ทำให้เสียบรรยากาศพวกเขาก็ไม่ว่าอะไรนักหรอก แม้อยากจะให้พวกมันดีกันเร็วๆก็เหอะ แต่มันไม่ใช่เรื่องอะไรที่ต้องเข้าไปยุ่งนี่นา
“เฮ้ย! ไอ้นัน ไปเอาเบียร์มาจากไหน!”
“ข้างทางมีขายว่ะ”
“เยชชชช เด็ดว่ะ เดี๋ยวกูไปซื้อมั่ง”
“กูกินด้วยยย”
“สต็อปความคิดนั้นเลยคิดตี้ที่รัก มึงควรอยู่ห่างจากแอลกอฮอล์ให้มากที่สุดนะครับโดยเฉพาะในช่วงนี้ด้วยแล้ว...”
“ไอ้เหี้ย ไม่ยุติธรรมอ่ะ เรื่องไรมาบังคับกูวะ ทีพวกมึงยังแดกได้เลยนี่”
“จุ๊ๆ กูแดกนิดๆหน่อยๆไม่เมาเป็นหมาเหมือนใครบางคนครับ”
“ก..กูแดกนิดหน่อยก็ไม่เมาเหอะ”
“เชื่อก็งั่งแล้วสัส วันก่อนหมาตัวไหนเมาวะกะอีแค่เหล้าแก้วเดียว”
“อึก...”
“เชื่อกู ไอ้คิด มึง ห้าม แดก”
ส่งเสียงจิ๊ใส่ในลำคอแล้วสะบัดหน้าหนีไอ้หมานันตรงหน้า คนอื่นแดกได้แต่กูไม่ได้แดก ทำตามก็บ้าแล้ว เขาคิดในใจพลางลอบมองหาแอลกอฮอล์ตามท้องถนนบ้าง(สงกราต์โนแอลนะคะ ด้วยความหวังดี^^)
และก็...โป๊ะเช้ะ ในมือของเด็กหนุ่มคนหนึ่งไม่สิ...หลายคนเลยล่ะ บนหลังรถกระบะสีดำคันเยื้องๆไปจากรถเขาสองสามคัน ขาเรียวเดินตรงไปตามสองสั่งการโดยทันที
“เฮ้ยๆ มึงดูคนที่กำลังมาดิ น่ารักสัดอ่ะ”
“ผู้ชายนี่หว่า”
“เออ แต่แม่ง....”
“เฮ้!”
“โอ๊ะ ว่าไงคร้าบบบ”
“ในมืออ่ะ มีอีกป้ะ ขอซื้อต่อ”
“ฮะ? อ่อออ ฮ่าๆๆๆๆๆ มีๆ บนรถมีอื่นหลายกระป๋องเลย ขึ้นมาเอาหน่อยมั้ยล่ะ”
จบคำชวนร่างบางก็ปีนขึ้นไปอย่างไม่รอช้า
ซ่า...
“สาดซะหน่อยตามประเพณีนะคร้าบคนสวยยยยย”
“คร้าบๆ ถ้าน้ำไม่เย็นจะดีมากเลย หนาวอ่ะ”
“มาๆ เดี๋ยวพี่กอดคลายหนาว”
ผัวะ!
“ไอ้เชี่ย ลามปามๆ โทษทีๆ อ่ะ เอานี่”
“ฮ่าๆๆ ไม่เป็นไร ขอบใจๆ เท่าไหร่อ่ะ”
“เห้ย ไม่คิดตังหรอก มานั่งคุยกันดีกว่ามา”
“เอ่อ จะดีหรอ?”
“ดีดิๆ มานั่งๆ ชื่อไรเนี่ย”
“ชื่อคิด” ร่างบางว่าก่อนจะลงมือเปิดฝากระป๋องเบียร์ตรงหน้าก่อนจะยกซดบ้าง
“มาจากไหนครับ”
“ถาปัตย์ม.C นายอ่ะ”
“เห้ย อยู่มหาลัยเรอะ!!! นึกว่าเด็กมัทธยม!! เอ้ยยย หน้าเด็กโคตรรรร”
“ฮะๆ ขอบใจ ชมใช่ป่ะน่ะ”
“เออชมๆ กู..เอ้ย ผมอยู่รร.Xอ่ะ ตอนแรกนึกว่าเป็นน้อง”
“อ่าว เด็กกว่าเราหรอ? ตอนแรกนึกว่าแก่กว่าเหมือนกันฮ่าๆๆๆๆ”
“อ่าวๆ ไหงงั้นครับ”
“แล้วนี่เพื่อนโรงเรียนเดียวหมดเลย?”
“ใช่ๆ ไอ้นี่ชื่อ...........” เด็กหนุ่มเริ่มแนะนำเพื่อนพ้องของตัวเองบนรถประกอบกับชวนคิดคุยไปเรื่อยๆจนเขาเริ่มมึนๆเสียแล้ว
“อ่า... หวัดดีๆ”
“เห้ยๆ ไหวป่ะเนี่ย ยังไม่ถึงกระป๋องเลยนะ”
“ไอ้เหี้ย ใครไม่ไหววะ”
“ฮ่าๆๆๆ เอาแล้วๆๆๆ เพื่อนพี่อยู่ไหนเนี่ย”
“อยู่ไหนวะ ไม่รู้อ่ะ เดินหนีพวกมันมา แม่งไม่ให้กูแดกเบียร์”
“ฮ่าๆ เมาแล้วๆ กลับไปเหอะพี่ เดี๋ยวเพื่อนพี่มาด่าผมทำไง”
“ไม่ด่าๆ ใครด่ากูเตะม่างงงงง อืออ”
“ไอสัด น่ารักชิบหาย”
“ไอ้เหี้ยยย มึงเบี่ยงเบนนนน”
“มึงมาดูเองดิวะ น่ารักขนาดนี้”
“เหอะ กูผ่านล่ะ เห้ยๆๆๆๆๆ”
“เห้ย!! คิด พี่คิด ทำไรครับ”
“กอดไง กอดหน่อย”
“เห้ยยยยย พี่!!!”
“เห้ยๆ บอกให้พี่เขาหยุดแดกดิ้”
“พี่คิด ไม่กินแล้วนะครับ”
“อื้อออ จะกินอ่า....ห้ามเราทำไมอ่า”
โอ้ยยยย อย่ามาทำตาอย่างนั้นใส่ผมนะ!
“พี่เมาแล้ว ไม่กินนะพี่นะ เพื่อนพี่อยู่ไหนเนี่ยพาผมไปหาหน่อย”
“ไม่ปายยย กอดๆ กอดอยู่นี่แหละ”
“ชิบหายแล้วทำไงดี”
“ใครใช้ให้มึงให้เขาแดกวะ”
“ก็เขามาขอใครจะไปคิดว่าคออ่อนชิบหายขนาดนี้วะ”
“อือออ..”
“เห้ยยย อย่าซุก!! เหี้ยเอ้ยๆ มึงช่วยไปตามเพื่อนเค้ามาทีเด้ะ กูจะไม่ไหว”
“ทนไม่ได้ก็จับปล้ำแม่งในรถเลยไป ฟิลม์หนาไม่มีใครเห็นหรอก”
“ไอสัส ความคิดมึงนี่!”
“เอ๊า ก็เขาแม่งปล่อยตัวเองนี่หว่า”
“ชั่วจริงๆเลยมึง อ้ะ มึง...มึ....ง ทำไงดี”
“อะไร”
“พี่เขากอด...กูแน่นมากอ่ะ เนื้อชนเนื้อแล้วเนี่ย...”
“มึงหมายถึงจู๋มึงกับ-“
“หยุ๊ดดดดดดดดดดดดดด ไม่ต้องพูด ตามที่มึงเข้าใจ ไปหาใครก็ได้เอากูออกจากสภาพนี้ที”
“ฮ่าๆๆๆๆ ไม่คิดว่าลาภลอยไงวะ? ไหนตะกี้บอกน่ารักๆอยู่เลย”
“เออ น่ารัก ถ้าเป็นแฟนกูนี่กูเอาไปแล้ว สัส!”
“เชี่ยเอ้ย ไอ้คิด!!!!”
“อ่ะ!”
“มึงปล่อยๆ นั่นเพื่อนกู”
“เออดีพี่เอาไปเลย พี่เขามากอดผมเองนะ”
“มึง....เชี่ยเอ้ยยยยยยยย ไอ้เหี้ยคิด ไอ้ดื้อ”
“เอ่อ...”
“เออๆ ขอบใจละกันที่ช่วยดูให้ เพื่อนผมมันคออ่อน พอไม่ให้มันแดกมันเสือกกระสนไปหาแดกเอง จู่ๆก็หายไปตกใจชิบหาย ได้ยินกูมั้ยไอ้คิด!”
“เปอร์เจอมั้ยครับ? อ่ะ”
“เออ มาก็ดีละ เอาไอ้เหี้ยนี่ไปเก็บที ให้ตายเพื่อนใครวะดื้อเป็นเหี้ย”
การปรากฏของคนที่อ้างว่าเป็นเพื่อนของชายร่างบางคนนี้ทำให้เหล่าน.ร.ชายดูอึ้งปนสับสนเล็กน้อย แต่ก็ยอมอุ้มคิดไปให้เจ้าของแต่โดยดี ....เป็นกูมีเพื่อนงี้กูก็ไม่ให้แดกล่ะวะ
ไม่นานแรมก็พาคิดกลับสู่รถกระบะคันเดิมได้ แน่นอนว่าเขาทั้งโกรธทั้งเคืองคนตรงหน้าที่ชอบดื้อเป็นเด็กๆ แถมยังงอนเป็นเด็กๆอีกด้วย นี่ยังไม่รู้หรือไงว่าเขาหวงขนาดไหน แล้วยังจะกล้าใส่เสื้อกล้ามสีเทาบางๆนี่เดินลอยไปลอยมาให้คนอื่นมองอยู่นั่น ยังไม่นับเรื่องที่ยอมให้คนอื่นปะแป้งกับชอบแอบไปเดินคนเดียวอีกนะ แต่ก็เป็นความผิดของเขาด้วยแหละที่ไม่ยอมดูแลคิดดีๆ
“คิดครับ...”
“...อือ...”
“รู้ตัวมั้ยว่าทำอะไรลงไป”
“...แรมทำหน้าดุทำไม? ดุคิดทำไมมมม”
“แล้วคิดทำอะไรล่ะ มันน่าดุมั้ย ดูสิครับ!!”
“ตะคอกใส่คิดทำไมมมอ่ะ ฮึก ฮืออ..”
“อ้าวเห้ยๆๆ”
“คิด!!”
“ขึ้นเสียงใส่ทำไมมมมมมม”
“เฮ่อ...โฟร์ ผมฝากคิดแปปนึงนะครับ เดี๋ยวไปซื้อน้ำมาก่อน”
“อ่ะได้ๆ คิดมาหาโฟร์มาม้ะ”
“ฮืออ โฟรรรรรรร์ แรมดุเราอ้ะ”
“โอ๋ๆๆ ไม่ร้องนะไม่ร้อง ฮ่าๆ ไอ้เหี้ย นี่เพื่อนหรือลูกกูวะเนี่ย”
“ฮึกๆ โฟรรรร์ โฟรร์ครับบบบบ” ไม่ร้องเปล่าเจ้าตัวยังคงกอดเพื่อนสาวตัวเองไว้แน่น นี่ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นมาซบหน้าอกตัวเองโฟร์คงถีบกระเด็น แต่เพราะเป็นคิดแถมเป็นคิดที่กำลังเมาน่ารักได้ที่เสียด้วยเธอจึงนึกทำร้ายเพื่อนไม่ลง โฟร์จึงทำได้แค่ลูบหัวเพื่อนรักตรงหน้าเชิงปลอบประโลม แม้ว่าเพื่อนคนอื่นจะยังคงเล่นน้ำอย่างไม่หยุดไม่หย่อน แต่ก็มีหลายคนที่แอบเหลือบมามองไอ้คิดบ่อยๆ กลัวว่ามันจะหนีไปอีก
“ฮึก ฮือ....แรม...แยมอยู่ไหนอ่า”
“แรมไปซื้อน้ำเดี๋ยวมา”
“ฮึกๆ แยมทิ้งคิดอ่ะ แยมโกรธคิด โกรธเรื่องอะไรก็ไม่รู้ฮึก”
“โอ๋ ไม่ร้องนะไม่ร้องงงง”
“ฮือออออออออ คิดก็โกรธที่แยมโกรธคิดดด แต่แยมไม่ง้อคิดเลยอ่ะ ฮือออ”
โอ้ยกูจะบ้า! ร่างของหญิงสาวขยี้หัวตัวเองอย่างแรงให้กับคนตรงหน้าที่ยังคงพล่ามงอแงไม่หยุด เมื่อไหร่แรมจะกลับมาเนี่ย!! ไอ้นี่ก็ซุกกูจังงงงง
เวลาผ่านไปนานจนหญิงสาวเริ่มนึกว่าไอ้แรมมันไปตกน้ำตายแถวไหนรึเปล่า กลับมาช้าสัดหมา ช้าจนไอ้คิดบ่นวนลูปเป็นรอบที่สิบจนเลิกบ่นแล้วเนี่ย!!
หืม เลิกบ่นแล้วหรอ?
.....
“ฟรี้....”
เออ เอากะเขาสิ เหนื่อยจากการบ่นมึงก็หลับคาอกกูเลยสินะ ใจคอจะไม่ให้กูลุกออกไปเล่นน้ำกับชาวบ้านหน่อยหรือไง โน่นมีผู้ชายหล่อๆรอให้กูแอ้มอยู่นะ!
“โฟร์ครับ!”
“โว้ยยยยยยยยยย ไปซื้อน้ำที่ประเทศซาอุหรือไงวะ นานชิบหายยยยยยยย”
“ขอโทษครับๆๆ พอดีหาร้านไม่เจอเลย”
“เออๆ เอาเมียนายคืนไป หลับปุ๋ยแล้วเนี่ย ไม่เข้าใจหลับไปได้ไงกลางดงน้ำเนี่ยนะ”
“ฮะๆ ขอบคุณนะครับ โฟร์ไปเล่นน้ำต่อเถอะครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง ขอบคุณที่ช่วยดูแลนะครับ”
“เออ เพื่อนกันๆ”
ว่าจบหญิงสาวก็ลุกออกไปเล่นน้ำต่อตามที่ว่า ส่วนแรมก็แบกคิดขึ้นหลังก่อนจะพาไปนั่งข้างในรถ
“เอาผ้าปูๆไว้ก่อนค่อยนั่งนะ”
“ครับ”
แรมจัดการปูผ้าตามที่ตอง(สารถีประจำวันนี้)ได้บอกไว้ก่อนจะพาร่างตัวเองกับเจ้าของดวงใจเข้ามาในรถ เนื่องจากเป็นกระบะสองประตูทำให้แรมต้องเอาคิดไว้บนตักอย่างช่วยไม่ได้ในเนื้อที่อันน้อยนิดภายในรถนี้
“ไปเจอมันที่ไหนล่ะ ตอนไอ้โคมบอกให้ชะลอรถหน่อยเพราะไอ้คิดหายนี่กูช็อคสัด นึกว่าโดนฉุดไปปล้ำ”
“เจอ...ที่รถคันอื่นน่ะครับ นอนเมาอยู่”
“โหยยย แม่งกล้าเนอะไอ้เตี้ยนี่”
“ครับ...ดื้อสุดๆไปเลย”
“ถ้าไงเดี๋ยวกูขับไปส่งมึงที่คอนโดก่อนดีกว่าว่ะ”
“ครับ....ขอบคุณครับ”
ร่างสูงเอ่ยขอบคุณสารถีประจำวันนี้ที่เริ่มตบไฟเลี้ยวเพื่อไปส่งเขาอย่างที่เจ้าตัวว่าจริงๆ เพื่อนๆเองก็เริ่มมาเกาะกลุ่มอยู่บนหลังกระบะเหมือนเดิมเพราะเดี๋ยวถูกทิ้งไม่รู้ตัว รถกระบะสีเงินเคลื่อนตัวไปอย่างช้าๆในเส้นทางที่ไม่มีวันเปียกนี้ท่ามกลางหนุ่มสาวมากหน้าหลายตาที่ยังคงสาดน้ำใส่กันไม่หยุด
....
“อือ....”
“ตื่นแล้วหรอครับ?”
“...แรม?”
“ครับ”
“............................”
“รู้ตัวใช่มั้ยว่าทำอะไรลงไป”
“....อือ...”
“สำนึกผิดไหมครับ”
“ก็มัน...........................”
“คิดครับ...”
“เออ ก็ได้ คิดผิด ยอมแล้ว.....”
“หึ ตอนทำทำไมไม่คิดอย่างนี้ล่ะครับ”
“ก็มัน...”
“.....”
“ก็...ก็แรมนั่นแหละงอนอะไรคิดอ่ะ ทำให้เล่นน้ำได้ไม่สุดเลย..”
ตุบ!
เมื่อร่างบางยังคงโทษว่าเป็นความผิดของเขา เห็นอย่างนี้เขาคงปล่อยไปไม่ได้แล้ว สงสัยว่าคิดต้องโดนสั่งสอนเสียหน่อย
“....งั้นมาเล่นกันใหม่ก็ได้นี่ครับ?”
ร่างสูงกว่าขยับคร่อมร่างบางที่นอนอยู่ หัวของคิดมีโดนลำแขนแกร่งยันไว้ข้างๆเป็นเสมือนกรงขังไม่ให้คนตรงหน้าหนีไปไหน...
“....เล่นอะไร...”
“เล่นสงกรานต์ไง”
“แล้วที่แรมทำท่าเหมือนจะปล้ำคิดนี่มันเล่นสงกรานต์ยังไง?”
.
.
.
ริมฝีปากหนาได้รูปแสยะยิ้มออกมา
.
.
“ก็...เปียกเหมือนกันไงครับ”
________________________________________________________________
สุขสันต์วันปีใหม่ค่ะ
เอาพาร์ทพิเศษมาลงให้ก่อนเพราะเนื้อเรื่องหลักยังแต่งไม่ถึงไหน แงง
งานช่วงนี้เยอะมากค่ะ ทั้งงานทั้งสอบเลย ทำให้ไม่มีเวลาแต่งต่อเลย :hao5:
ลืมเค้าแล้วหรือยัง :sad4:
เรื่องตอนนี้เป็นช่วงเวลาประมาณห้าหกเดือนจากเนื้อเรื่องปัจจุบันค่ะ
เพื่อนแรมกับเพื่อนคิดรวมกลุ่มกันเสียกลมเกลียว555
เนื้อเรื่องหลักรอแปปนะคะ มีวันหยุดแล้วจะรีบปั่นมาลงค่ะ :katai4:
ใครไปเล่นน้ำที่ไหนก็ระวังตัวกันด้วยนะคะ
ไปเที่ยวที่ไหนก็ขอให้เดินทางปลอดภัยค่ะ ^^
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ :กอด1:
-
นู๋คิดนี่ดื้อจริงๆน่าจับตีก้น :hao7:
มีแฟนขี้งอนก็ต้องทำใจนะเเรม :laugh:
สุขสันต์วันสงกรานต์ค่ะ :mew3:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
คิดน่าตีมาก จับคิดให้แรมลงโทษ ซะเลย :hao6:
-
ขอบคุณจ้า อยากอ่านบทลงโทษหวานๆ อ่ะ
-
สาดน้ำกับร่กันสองคนดีกว่าโน๊ะคิดโน๊ะ. :hao7:
-
เล่นน้ำกันแรมกันสองคนดีกว่าโน๊ะคิดโน๊ะะะะ
-
เปียกกกเลย 55555555555555555
-
แหมมมมมมมมมมมมม แรมก็เจ้าเล่ห์ใช่ย่อยแฮะ ก็เปียกเหมือนกันหนิครับ :haun4:
คิดไม่รู้จักระวังตัวเองเลย :hao4:
ปล. แฮปปี้สงกรานต์เดย์ค่ะ :mc3:
-
เปียกในคอนโดเนี่ย ทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย นะคิดตี้ แรมจัดนักๆ ดื้อนักก็ต้องจัดให้เข็ด
-
ตอนนี้คิดทำตัวไม่น่ารักเลย ยิ่งช่วงที่บอกว่าคบกันมานานแล้วเลยยิ่งทำตัวงี้
ยิ่งพาให้รู้สึกไม่น่ารักเข้าไปอีก คิดตอนนี้กลายเป็นเด็กหน้าตาน่ารักแต่นิสัยไม่น่ารักเอาซะเลย :(
-
ทำไมคิดน่าตีจริง ให้แรมง้อฝ่ายเดียวก็ใช้เรื่องนะ
ตอนแรมถอดเสื้อยังไม่อยากให้แรมถอดเลย
ที่ตัวเองก็ทำเนี่ย คบกันนานนี่ไม่ช่วยให้เข้าใจกันขึ้นเลยหรือ
ยิ่งตอนไปเมาที่รถคนอื่นนะ ก็รู้นิสัยตอนเมาตัวเองว่าเป็นยังไง :katai1:
-
อ่า...เป็นสงกรานต์ที่งอนกันไปมา น่าร้ากกก~
-
ได้เล่นสมใจล่ะที่นี้
-
สงกรานต์นี้แรมกับคิดงอนกันได้น่ารักฝุดๆ
แต่คิดให้แรมง้อตลอดนิใช่ไม่ได้นะ
-
อยากอ่านต่อแล้ว
สุขสันต์วันสงกรานต์จร้า
-
ตอนแรกๆก็เป็นห่วงคิดนะที่แรมไม่ค่อยแสดงออกทางด้านความรู้สึกอะไรเลย
แต่พอได้มาอ่านตอนพิเศษก็ได้เห็นถึงพัฒนาการที่ดี อย่างน้อยๆแรมก็ยังมีปากมีเสียงบ้าง
คิดอะไรก็แสดงออก ว่าชอบหรือไม่ชอบอะไร แต่ที่หน้าเป็นห่วงแทนในอนาคตคือแรม เพราะดูแล้วคิดแม่มโคตรงี่เง่า
ถ้าคิดยังเป็นแบบนี้อยู่จะเชียร์ให้แรมไปจีบคนอื่นล่ะนะ ไม่ไหวๆ ไม่ชอบคิดเวอร์ชั่นนี้เลย
-
น่าจับมาตีจัง คิดเนี่ย :beat: :beat:
-
คิดประชดแรมแบบนี้ไม่ดีนะ อันตรายมาก
กลับมาเล่นน้ำในห้องกันสองคนดีกว่า ปลอดภัย แต่ได้เสียว
อุ้ย....พูดอะไรออกไป
-
น่ารักๆ :mew1:
-
คิดตอนสเปนี่นิสัยไม่น่ารักเล้ย -*-
-
เปียกเหมือนกัน ประโยคทำเราฟินไปสามวัน อิอิ
-
เล่นน้ำข้างนอกแล้วดื้อ
มาเล่นกันสองคนดีกว่า :z1:
-
คิดนี่ก็ดื้อจัง อยากให้เเรมจับตีก้นซะให้เข็ด
-
-19-
Special หมาจิ้งจอก Vs ทานุกิ
ชีวิตบัดซบ !
ทำไมทำดีไม่ได้ดีวะ ทำไมทำคุณบูชาโทษโปรดสัตว์ได้บาปยังงี้วะ ทั้งๆที่ผมคอยช่วยเหลือไอ้คู่รักหน้ามึนทั้งคู่นี่มาตลอดแท้ๆ แต่พระเจ้ากลับไม่เห็นถึงความดีที่ผมอุตสาห์มุมานะพยายามทำนี่เลย ทำไมกัน!
มาจะกล่าวบทไป... ขอแนะนำตัวแปป ผมนายนันทพัทธ์ครับ ตอนนี้กำลังอยู่ในยุคมืดของชีวิต โดยมีต้นเหตุงี่เง่าคือไอ้เชี่ยเปเปอร์ที่ตอนนี้มันกำลังพยายามฉุดกระชากลากถูท่านนันไปสตูมันเพื่อไปช่วยงานของมันอีกนั่นแหละ สัสเอ้ยย กูไม่ไป เรื่องอะไรวะ! งานกูก็ไม่ใช่ กูจะนอน!!
แต่สุดท้ายก็ต้องยอมจำนนเพียงเพราะประโยคเดียว...ไม่ดิ เพราะสองคำสั้นๆห้วนๆที่สื่อได้กระชับได้ใจความ ฟังแล้วเข้าใจอย่างถ่องแท้
‘งั้นปล้ำ...’
เป็นสองคำที่ทะลุทะลวงถึงหัวใจดวงน้อยๆของท่านนันเป็นที่สุด อะไร? คิดว่าคนอย่างผมกลัวมันหรอ ไม่มีทางอ่ะ ....ก็รู้นี่ว่าผมโม้ เออ ผมกลัว กลัวมันปล้ำ ถามหน่อยเหอะใครไม่กลัวบ้างวะ แบบกูรักษาประตูหลังที่มีทางสัญจรแค่วันเวย์มาตั้งแต่ก่อนเกิดเสียอีก มึงเข้าใจมั้ยวะ กูเป็นผู้ชายทั้งแท่งมาตลอด20ปี ไอ้ทางข้างหลังก็มีหน้าที่เดียวคือเอาออก ไม่เคยให้ใครเอาเข้า มันสวนทาง มันเป็นทางวันเวย์โอนลี่เข้าใจใช่มั้ย!!
และเพราะท่านนันมีหุ่นที่แสนจะเพอร์เฟ็ก ผอมบางนิดหน่อยตามสมัยนิยม เดี๋ยวนี้สาวๆเขาไม่นิยมหนุ่มกล้ามโตแล้วครับ ต้องแบบผมนี่ตี๋ๆขาวๆสูง หุ่นพอดีมือ แขนขายาวเรียว กล้ามเนื้อมีพอดีไม่ให้น่าเกลียด แหม่...ช่างจะเป็นรูปร่างที่เพอร์เฟ็กประหนึ่งรูปปั้นเดวิดเดินได้ สาวไหนเห็นเป็นต้องหลง แต่เพราะไอ้หุ่นแบบนี้แหละทำให้เวลาไฟท์ตัวต่อตัวกับตัวผู้ด้วยกันมักจะแพ้ทุกที หมาเปอร์ก็เช่นกัน มันเป็นชายหนุ่มที่ยังอนุรักษ์กล้ามเนื้อให้ยังคงอยู่ในยุคสมัยนี้ แล้วถามว่าท่านนันผู้ผอมบางปราดเปรียวกับไอ้เชี่ยบ้ากล้ามมาก่อสงครามกันแล้วผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร?
ถามหน่อย ใครคิดว่าท่านนันจะชนะบ้าง! ไม่มี..เห็นมะ
เพราะฉะนั้นด้วยความฉลาดที่ตัวเองมีนั้นเลยเกิดการคิดวิเคราะห์แยกแยะด้วยเหตุผลได้ว่าตนเองไม่สมควรที่จะตัวต่อตัวกับมันอย่างยิ่ง เหตุการณ์หมาบ้าเปเปอร์เคยเกือบปล้ำผมนั้นมันเคยเกิดขึ้นมาแล้ว(สยองสัดๆ) โชคยังช่วยที่ตอนนั้นใช้ตีนยันมันโครมได้ทันเพราะไอ้เหี้นนั่นยังเมาๆ เลยยังพอจัดการไหว แม้ว่าจะโชคดีที่หลบหลีกมันมาได้จนถึงตอนนี้ก็ตาม แต่จะให้พบเจอเหตุการณ์นั้นอีกท่านนันขอลา
ย้ำอีกครั้ง ผมเป็นผู้ชายทั้งแท่ง ไม่คิดพิศวาสมนุษย์เพศผู้ด้วยกันแต่อย่างใดแต่ถ้าหากเกิดอยากลองแล้วจะลองกับเจ้าฮัลโหลวคิดตี้ที่เป็นของๆเพื่อนแรมเท่านั้น....(โอกาสได้ลองติดลบอนันต์)
เฮ่อ...ที่กล่าวมาข้างต้นคือสาเหตุที่ผมต้องมานั่งตัดกระดาษชานอ้อยง่อยๆนี่ให้มัน
หืมม์ อะไรนะ เรื่องราวก่อนหน้านี้ของผมกับเหี้ยเปอร์หรอ เหอะ ไม่มีทางบอกหรอก มันเป็นความลับและผมจะเก็บมันลงหลุมไปด้วย
“....นัน....?”
หือ?
“เฮ้ยยยยยยย เฮ้ยยยย เชี่ยแรมมมม มานี่ได้ไงวะ”
“มาช่วยคิดน่ะครับ.....แล้วนัน...”
“อ่ะ...เอ่อ........มา.......เล่นๆ แก้เบื่ออ่ะ อยู่หอมันว่างๆไม่มีอะไรทำเลยมาเดินแถวคณะดูละก็เห็นว่าถาปัตย์หลักมีโปรดักชั่นเลยแวะๆมาเที่ยวเล่น...”
“....”
แรมมองหน้าผมอย่างจับผิด ให้ตาย! ผมเผลอพูดมากเกินเหตุจำเป็นอีกแล้ว คุณๆยังจำได้เรื่องที่แรมมันจับไต๋ผมได้เมื่อคราวก่อนใช่ไหมครับ สาเหตุแม่งมาจากที่ผมพูดมากเวลาจะโกหกเนี่ยแหละ โอยยยยยย
แต่ตูหน้าด้านเว้ย ยักไหล่แถๆแล้วก้มหน้าหลบมันซะก็จบ....
“มันมาช่วยงานกู”
ซะที่ไหนเล่า ไอ้เวรเปเปอร์มาเช่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ไม่เสือกสักนิดจะตายมั้ยวะ
“เอ้ะ นันมาช่วยงานเปเปอร์หรอครับ”
ม..ไม่ใช่ว้อย แค่มาเดินเล่น
“เออ กูลากมันมาเอง”
“...แล้วนันก็ยอมหรอ”
“จริงๆตอนแรกแม่งก็ไม่ยอมมาหรอก แต่กูขู่ไว้ว-”
ผัวะ
“หิวข้าวววววววววววววววว กูไปหาข้าวแดกก่อนละบาย”
ตบปากมันเบาๆ(?)ทีนึงก่อนตะโกนออกมาแล้ววิ่งจากไป แต่พอออกจากประตูสตูดิโอได้ไม่กี่ก้าวก็เหมือนมีมือใครมาตะครุบไหล่ผมเอาไว้แทบหงายหลัง!
ไอ้แรม!!
“ไปกินข้าวหรอครับ ให้ผมไปด้วยนะ”
แน้ะ มีย้งมียิ้ม แสยะยิ้มทำไมวะห้ะ คิดว่ามึงหล่อนักรึไง เออมึงหล่อ แต่ถ้าไม่ได้กูมึงก็ไม่มีสิทธิมายืนทำหล่อแบบนี้หรอก ชิ
พยายามจะส่ายหน้าปฏิเสธมันบอกกลายๆว่ามึงไปแดกคนเดียวเหอะแต่ว่า
“...เดี๋ยวเลี้ยง”
เลยเงียบแทนครับ....................
ไอ้แรมพาผมมาที่ร้านก๋วยเตี๋ยวธรรมดาๆแห่งหนึ่งหลังมอ ไอ้ซัซ กูอุตสาห์วาดฝันว่าจะได้แดกในห้างงงงงงงงงงงงงงงงงงง
“นัน....เข้าประเด็นเลยนะครับ กับเปเปอร์มีอะไรกันหรอ?”
แหม่...เล่นกูไม่ทันตั้งตัวเลยนะครับ พอมึงเห็นกูสั่งอาหารเสร็จก็เล่นกูเลย มึงเปิดช่องว่างก่อนคุยหน่อยก็ได้ ไม่ได้ว่าถ้าจะเดธแอร์หรือจะนั่งแดกแบบเงียบๆ
“นันครับ...”
“ไม่ได้มีอะไรนี่ เห็นว่ามีอะไรล่ะ”
“ก็....นันกับเปเปอร์ช่วงนี้ทำตัวแปลกๆ”
“แปลกไงวะ”
“ก็ปกติไม่เห็นสนิทกันเท่านี้เลยนี่ครับ”
“เห้ยๆ คิดมากน่า กูกับมันเป็นเพื่อนโรงเรียนเดียวกันมาก่อน สนิทกันก็ไม่เห็นแปลกนี่”
“แต่ก่อนหน้านี้ไม่เห็นจะเป็นแบบนี้”
“.....ก็ แบบว่าไงดี คิดถึงโรงเรียนมั้งช่วงนี้เลยหาเพื่อนเก่าๆคุย..”
“นันครับ...ไม่เนียน”
อย่ามาเสือกฉลาดตอนนี้!!!! ทีเมื่อก่อนล่ะกูกุอะไรแม่งก็เชื่อหมดดด!!!!
“อะไรไม่เนียนวะ ก็กู...”
“ตั้มก็เป็นเพื่อนโรงเรียนเดียวกับนันนี่ครับทำไมไม่คุย แถมตั้มยังอยู่สาขาเดียวกันอีก”
“ก็...ตั้มมันอยู่คนละกลุ่มไง กูกับไอ้เปอร์เคยอยู่แก๊งเดียวกันมาก่อน สะดวกคุยกันมากกว่าอ่ะ”
“ถ้างั้นแล้วทำไม-”
“หยุดเลย ถามอะไรกูนักหนาวะ”
“...นันมีพิรุธ”
“พิรุธแจ้อะไร ไม่มีเว้ย กูปกติ”
“กับเปเปอร์ มีอะไรกันหรือครับ เล่ามาเถอะ ผมอยากฟัง”
“...”
ไอ้.....!!
“นันฟังเรื่องของผมมามากพอแล้วนี่ ตาผมเป็นฝ่ายรับฟังบ้าง ยังไงก็เพื่อนกันนี่ครับ.. ต้องช่วยเหลือกันอยู่แล้ว จริงมั้ย?”
มียิ้มมียิ้ม ไอเหี้ย มึงแค้นใช่มะ มึงแค้นที่กูจับมึงส่งขึ้นเวทีใช่มะ มึงแค้นเรื่องนี้แน่ๆ!!
“....มัน ไม่มีอะไร อ้ะ ก๋วยเตี๋ยวมาแล้วมึง แดกๆ”
...
“ทำเชี่ยไรวะ!!”
“ยังไม่ให้กินครับ เล่าเรื่องมาก่อน”
“ไอ้บ้า เล่าตอนนี้แม่งเส้นก็อืดดิวะ”
“งั้นถ้านันสัญญาว่ากินเสร็จจะเล่าผมเอาคืนให้ก็ได้”
“เออๆ สัญญาๆ”
ไขว้นิ้วไว้แล้วมันไม่เห็นหรอก เรื่องไรกูจะเล่าวะ บอกแล้วว่าเป็นความลับและท่านนันจะเก็บเอามันลงหลุมไปด้วย
พอแดกเสร็จไอ้บื้อตรงหน้าก็มองผมอย่างใจจดใจจ่อตั้งใจจะฟังเรื่องราวตามที่เคยให้สัญญาไว้ เห็นแบบนี้ท่านนันชักจะใจอ่อน....ซะที่ไหน ไม่มีทางอ่ะ มองยังไงกูก็ไม่เล่าให้ฟังหรอก ไอ้เบื้อก เชิญเลี้ยงข้าวกูฟรีๆไปได้เลย
“นัน....เล่ามาสักทีสิครับ”
“....................เล่าอะไรวะ กูลืม”
“นัน!”
“อะไรวะ ทำไมหรอ?” หึหึหึ จะเล่นกับท่านนันหรอไอ้หนู ไม่มีหวังซะหรอก
“ผมไม่เลี้ยงแล้วนะ..”
“...........เออ ช่างเหอะ ก๋วยเตี๋ยวสามสิบสี่สิบบาทกูจ่ายเองก็ได้” หนักใจกับข้อนี้เหมือนกัน ถ้าเลี้ยงฟูจินี่อาจจะคิดหนักกว่านี้นะ
“......”
เมื่อเห็นว่าไอ้บื้อแรมเริ่มเงียบ ผมก็ลุกเตรียมจะไปจ่ายตังตามที่บอกไว้ ให้ตายยังไงก็บอกเรื่องนี้ไม่ได้เด็ดขาด!
“...เซ็ตโต้....”
อะไรนะ..
“ถ้าผมเลี้ยงเซ็ตโต้ล่ะ...............”
อย่า มา เล่น กับ กู แบบ นี้ นะ!!
เพราะกูยอม…
แอร์ในห้างเย็นเฉียบแตกต่างจากอากาศข้างหน้าที่ร้อนอบอ้าวอย่างสิ้นเชิง เกิดเป็นคนไทยต้องทำใจในเรื่องสภาพอากาศที่แปรปรวนมีสามฤดูในหนึ่งวันจริงๆ เฮ่อ...บ่นไปเรื่อยแหละครับ และตอนนี้สุดท้ายผมก็มานั่งสวีทกับคุณชายแรมในร้านไอติมเซตโต้ร้านโปรดของผม...
อยากจะเอาไปฟ้องคิดนักเชียวว่าไอ้นี่มีสาวมองไม่หยุดตั้งแต่ป้าในร้านก๋วยเตี๋ยวจนถึงสาวเล็กสาวน้อยในห้าง มีสาวเด็ดใจกล้าอยู่สองสามคนที่ถลาเข้ามาขอถ่ายรูปเพราะนึกว่าเป็นดาราหน้าใหม่ โหย ให้ตาย กูถามจริง ถ้าไม่มีกูมึงจะมีวันนี้มะ กูตอบเองว่าไม่มี เหอะ ที่หงุดหงิดไม่ใช่อะไร มันเล่นเบนเป้าสายตาไปหมดเลยน่ะสิ สาวๆแม่งไม่เห็นหัวผมกันสักคน บางรายแอบมีกรี๊ดๆเพราะคิดว่าผมเป็นแฟนมัน โว้ย! นอกจากสาวจะไม่แลยังต้องถูกมองว่ากลายเป็นคู่เกย์หน้าตาดีเดินควงกันอีก
มองผิดแล้วครับ อนุญาตให้มองใหม่ได้นะ ไม่ใช่ไปมองไอ้แรมมัน มองผมนี่สิ มองผมมมมมม!!!
เนื่องจากความหงุดหงิดที่ถาโถมทับถมมานมนานนี่ทำให้ผมนั่งละเลียดไอติมตรงหน้ากวนตีนไอ้แรมมัน โดยที่มันก็นั่งสั่นยิกๆทำท่าอยากรู้เต็มแก่ มีการเอาตีนมันมาสะกิดผมเป็นพักๆด้วย อยากจะเดินไปตบให้หัวโขกโต๊ะตาย แต่เกรงใจโต๊ะข้างหน้า เพราะสาวน่ารักมากนั่งอยู่ เหอๆ
“นันครับ... พูดมา”
“เดี๋ยวสิ กินอยู่”
“เล่นตัว”
อ..อะไรนะ
“ว่าไงนะ!”
“บอกว่าเล่นตัว ถามนิดถามหน่อยทำเป็นงุ้งงิ้งไม่ยอมบอก แต่ทีเรื่องของคนอื่นล่ะชอบนักนะครับ หึ”
หึ หรอไอ้สัส เล่นตัวหรอไอสัส!!!กูไม่ใช่ผู้หญิงนะมาเล่นตัวอะไร! อย่ามามองหน้ากูแบบนั้นนะ กูจะ......
“เออ กูเล่าก็ได้!”
“หึ ครับ”
อย่ามาหึใส่นะไอ้สัส
“ข้อแม้คือห้าม เล่า ต่อ ให้ ใคร ฟัง เด็ด ขาด”
“ครับ...ถ้านันเล่าเรื่องจริงนะ แต่ถ้าผมรู้ว่านันโกหก ผมจะไปถามเปเปอร์แทน”
โดนมันกุมจุดอ่อนนนน!!!!!!!!!!!!!!!!!! แดกเป็ปทีนมาหรือไงทำไมถึงฉลาดขึ้นขนาดนี้ห้ะ!!!!!!!! เสือกรู้อีกว่ากูกำลังจะโกหก...
“..อะ เออ”
แรมมันไม่พูดอะไรแต่จ้องจับผิดผมพร้อมแสยะยิ้มมุมปากทำเอาพนักงานเสิร์ฟมองตาเยิ้ม เหอะ กูฟ้องคิดแน่ๆ กูฟ้องแน่ๆ เตรียมใจไว้เหอะ!
...
-
...
มาจะกล่าวบทไป อื่ม...ก่อนอื่นต้องบอกว่าผมกับไอ้เปอร์เป็นเพื่อนกันมาก่อนใช่มั้ยครับ ใช่ครับ(ตอบเองทำไม) ไอ้เปอร์เป็นคนในเสป็กที่ผมเกลียดมากที่สุดอันดับหนึ่ง ไม่ว่าจะหน้าตากวนตีนของมัน หุ่นมันที่ดีกว่าผม(ยอมรับ) แม้ว่าหน้าตามันจะแย่กว่าผมหลายขุมก็ตาม(ใครเป็นคนกำหนดว่าคนหล่อต้องคิ้วดกตาคมจมูกเป็นสันปากได้รูปโครงหน้าเรียวแบบนั้นต้องหล่อ สู้ขาวๆตี๋เล็กน้อยพอบอกว่ามีเชื้อจีนเบาๆไม่ได้หรอกครับ นั่นหล่อกว่าเยอะ) และที่สำคัญ...นิสัยของมัน ที่ผมเกลียดมากที่สุดในตัวของไอ้เปเปอร์ นายสถาปนา วิชญสกุล
ผมเป็นเพื่อนมันมาตั้งแต่มอหนึ่งจนจบมอหกและยังหนีมันไม่พ้นเมื่อเข้ามหาลัย อะไรจะตามจองล้างจองผลาญกูขนาดนั้น แต่เอาเข้าจริง สาเหตุที่มันมาอยู่มหาลัยเดียวกับผมก็พอรู้มาอยู่บ้างแหละ
...ตอนนั้นผมอยู่มอสาม วัยกำลังขบเผาะน่ารักใสๆ(แต่ไม่ใช่สำหรับผมแน่นอน) ด้วยความที่ท่านนันกำลังแตกเนื้อหนุ่มหล่อเหลาฟีโรโมนแผ่กระจายไปทุกสารพัดทิศทำให้มีสาวๆมาตอมได้อย่างง่ายดาย เมินเรื่องชายหนุ่มไม่กี่คนไปนั่นเสียนะครับ ไอ้ผมก็มีแฟนสาวน่ารักๆตามประสา แต่เพราะแฟนคนนี้แหละที่ทำให้เกิดเรื่องขึ้นมา
ใครจะไปรู้ว่ากำลังเล่นชู้กับชาวบ้านเล่า! ผมไม่รู้ว่าเธอที่ผมคบอยู่นั้นมีแฟนเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว และเป็นถึงระดับรุ่นใหญ่เลยทีเดียว เธอมีแฟนอยู่มหาลัยครับซึ่ง...บอกเลยว่าตอนนี้กลัวชิบหายตอนไอ้เหี้ยยักษ์นั่นมาหาเรื่องถึงหน้าโรงเรียน คิดดูสิครับตอนนั้นผมอยู่แค่มอสามเองนะ แต่ก็นั่นแหละ ผมไม่ใช่คนยอมคน มันมาหาเรื่องเลยจัดไป เรียกว่าสั่นสู้ทีเดียว โชคยังดีที่มีเพื่อนๆผมมาคอยสู้เคียงบ่าเคียงไหล่ แน่นอน...หนึ่งในนั้นมีไอ้เปอร์
ผมโดนไอ้ยักษ์นั่นลากไปที่ลานกว้างๆพร้อมกับเพื่อนๆมันนับสิบ เท่านั้นแหละเยี่ยวแทบราด แต่มีหรือจะหนี ไม่งั้นฉายาท่านนันที่ตัวเองตั้งคงไม่ได้ใช้หรอกครับ เขาจัดมาผมก็จัดกลับ ตะลุมบอลกันอย่างกะหมากัดกัน และฉับพลันที่ไอ้เหี้ยนั้นเริ่มโกง มันคว้าไม้หน้าสามแถวนั้นมาหวังจะฟาดกะโหลกผมให้ยุบ แต่เป็นไอ้เปอร์ที่มาขวางไว้ ไม่ใช่มันเอาตัวมาบังผมหรอก มันแค่พุ่งเข้าชนไอ้เหี้ยนั่นให้เซไปข้างๆ ก่อนจะลากแขนผมออกจากการตะลุมบอลครั้งนี้ไป นับเป็นอันจบสงครามที่ไอ้พวกนั้นเห็นว่าผมวิ่งหนีตะเลิดไปแหม่...แมนมากเลย เด็กมหาลัยสู้กับเด็กมอต้น ชนะคงจะภูมิใจน่าดู เหอะๆ แต่นึกแล้วก็ตลกที่มาตีกันเพราะเรื่องผู้หญิงที่ผมไม่คิดจะรักด้วย คบไปงั้นแหละ ก็เธอน่ารักดี ได้มาควงก็ออกจะเป็นที่เชิดหน้าชูตาไม่น้อย
แต่เพราะเหตุการณ์นี้แหละมันถึงสืบเนื่องมาจนปัจจุบันนี้เป็นปัญหาคาราคาซัง ซึ่ง...แน่นอน พวกคุณคงรู้ว่าไอ้เหตุการณ์แย่งสาวบ้าบอนี้มันต้องมีอะไรแน่ๆ จริงมั้ย? ไม่งั้นผมจะเล่าทำไมล่ะ?
โอเคๆ พอเชี่ยเปอร์มันลากผมออกจากจุดเกิดเหตุแล้วสงครามเป็นอันยุติ ไม่กี่วันหลังจากนั้น มันก็มาดักผมที่ห้องน้ำชายตอนกำลังเยี่ยวเพลินๆ จัดการล็อกประตูห้องน้ำเสร็จสรรพไม่ให้คนนอกเข้าและไม่ให้คนในออก....
ยังจำสีหน้านั้นได้ดีเลย ไอ้เปอร์มันมองหน้าผมแบบจริงจังมาก ประหนึ่งหน้ากูเป็นสมบัติล้ำค่าแห่งชาติที่ไม่ได้จะหาดูได้ง่ายๆ จ้องยังกะจะเอาเซลล์สักเม็ด(หน่วยของเซลล์มันคืออะไรนะ ผมลืม)ไปขึ้นแท่นบูชาแทนพระบนหิ้งมัน ก่อนที่มันจะขยับปากเอ่ยคำแสลงหูนั่นออกมา
“....กูชอบมึง”
แต่กูหาได้ชอบมึงไม่!!!!!
แน่นอนผมทั้งตกใจทั้งสติแตกที่เพื่อน...เพื่อนในกลุ่ม เพื่อนร่วมสงคราม(?)จู่ๆมาบอกชอบผมเนี่ย ถีบมันด้วยซ้ำแต่แม่งก็ตื้อเหลือเกิน ผมไล่ถีบมันในห้องน้ำแม่งนี่แหละ พูดออกมาได้นะไอ้สัส รู้ทั้งรู้ว่ากูไม่ชอบผู้ชาย ถึงมันเป็นตลกร้ายแต่กูก็ไม่ขำ มือควานเจอไม้ม็อบแถวนั้น แหม่..ด้ามกำลังพอดีมือเชียว กำลังจะยื้อฟาดไม้ม็อบลงบนหน้ามันแต่..
“มึงเงียบ หยุดอาละวาดแล้วฟังกู!” มันว่าพลางจับตัวผมล็อกเอาไว้พร้อมกับปัดไม้ม็อบในมือผมทิ้ง ไอ้พวกใช้กำลังข่มขู่!! (มึงไม่ทำเลยไอ้นัน)
“ฟังเหี้ยอะไร ฟังประโยคทุเรศๆของมึงตะกี้อีกเนี่ยนะ กูไม่ฟังว้อยสัด กูไม่ใช่ตุ๊ด!!!”
“เออ กูรู้มึงไม่ใช่ กูก็ไม่ใช่ตุ๊ดเหมือนกันนั่นแหละ!!”
“อ้าวไอ่ห่า ถ้ามึงไม่ตุ๊ดแล้วเรียกไรวะ ไอเหี้ยตุ๊ด สัดเอ้ย ปล่อยกู!!!”
“ถ้ามึงสัญญาว่าจะอยู่นิ่งๆกูจะปล่อย”
“เออๆ สัญญาๆ ปล่อยกู”
พอมันคลายล็อกผมเท่านั้นแหละ กำปั้นมือขวาเตรียมพร้อมโจมตีสวนทันที หมายให้เป้าหมายตรงหน้าเข้าโรงพยาบาล แต่แม่ง...มันรู้ทัน แขนที่ใหญ่กว่าผม(นิดนึง)คว้าหมับทันที มันคว้าแขนซ้ายอีกข้างผมไพล่หลังแล้วจัดการล็อกผมไว้ไม่ให้ดิ้นไปไหน ท่านี้แม่งเจ็บสุดตีน
“เหอะ คิดว่ากูจะตามมึงไม่ทันหรือไง”
นี่แหละ สาเหตุที่ผมเกลียดมัน มันเป็นคนตามเกมผมได้ มันเป็นคนที่รู้แผนการของผมทุกอย่าง มันเป็นคนที่รู้ทันผมเสียไปหมด ผมเกลียดคนรู้ทัน! ดังนั้น ผมจึงเกลียดมันเข้าไส้
“เหี้ยเอ้ย”
“เฮ้อ....มึงฟังกู ที่กูบอกมึงไ-”
“หุบปาก กูไม่ฟังว้อย!”
“ไอ้หมา มึงอยู่ในสภาพไหนน่าจะรู้ตัวนะว่ามึงไม่สามารถร้องขออะไรได้”
“สัดเอ้ย”
“นัน กูชอบมึง...หุบปากแล้วฟังกู กูแค่อยากบอก กูไม่ได้บอกให้มึงมาชอบกู แต่กูแค่อยากบอก เผื่อมึงกับกูอาจจะไม่ได้เจอกันอีก.... กูแค่...อยากให้มึงรู้ไว้”
“....”
“....กูไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นตอนไหน แต่ตอนที่มึงโดนไอ้นั่นยำตีนแล้วกำลังจะถูกฟาด กู...ทนไม่ไหวจริงๆว่ะ กูกลัว...กลัวมึงจะเป็นอะไร กูก็เพิ่งเข้าใจว่าไอ้การที่กูมองมึงมาตลอดนั้นแม่งมากกว่าเพื่อน...กู....ขอโทษจริงๆว่ะ”
“เท่านี้ใช่มั้ยสัด!”
“เปล่า ยังมีอีก..”
และสิ่งเลวร้ายอันดับหนึ่งในชีวิตของผมก็คือการที่ผมเสียริมฝีปากแรกให้มัน(ผมไม่เรียกว่าจูบหรอก!!!!) จำได้ว่าตอนนั้นดิ้นชิบหายและไม่นานผมก็หลุดจากการจับกุมของมัน(มันปล่อยเอง) ต่อยมันไปก็หลาย เตะไปก็เยอะ ทั้งทุบทั้งตีระบายความโกรธออกมาให้หมด น่าแปลกที่มันไม่ขัดขืน ยอมโดนตีนแต่โดยดี
หลังจากนั้นผมกับมันก็มองหน้ากันไม่ติด จริงๆ...อาจจะแค่ผมคนเดียวเพราะมันทำตัวปกติสุขทุกอย่าง มีแค่ผมที่พอเห็นหน้ามันก็วิ่งโร่เข้าไปจะต่อยๆท่าเดียวจนเพื่อนๆต้องรั้งไว้ ทุกคนสงสัยถึงปัญหาของผมกับมัน แต่ผมไม่บอกใครรวมไปถึงมันเองก็ไม่ปริปากเอ่ยถึง ซึ่งนั่นก็ดี ถ้ามีคนรู้ล่ะก็รู้ถึงไหนอายถึงนั่น
แต่ความขัดแย้งของผมกับมันก็ต้องจบลงในปีเดียว เพราะเป็นการจบมัธยมศึกษาปีที่สาม เป็นการที่ต้องหาที่เรียนต่อม.ปลาย เป็นการที่ต้องแยกจากเพื่อนๆกลุ่มเดิม
แน่นอนว่าทีแรกผมจะเก็บความแค้นที่มีต่อไอ้เปอร์ไปจนวันตาย แต่....เพราะมีซีซัง(ชื่อน่ารักขัดกับหน้าตามันมาก มันมีพี่สาวชื่อจีจังและเป็นลูกเสี้ยวมีเชื้อญี่ปุ่นเบาๆแต่มันไม่ค่อยชอบใช้ชื่อนี้นักหรอก) หรือไอ้ซัน...เพื่อน.....ที่เรียกได้ว่าดีที่สุดในชีวิตนี้ของผมขอไว้ก่อนจะย้ายโรงเรียน ขอให้ผมกับเปเปอร์มาดีกันเหมือนเดิมก่อนที่มันจะย้ายโรงเรียน
เพราะไอ้ซันมีอิทธิพลในชีวิตผมมาก มันมีความคิดที่เป็นผู้ใหญ่เอาเสียมากๆจนผมนึกยอมรับ มันเป็นเพื่อน แต่เป็นเพื่อนที่ผมเคารพรัก ซีซังช่วยผมไว้มาก เป็นผู้มีพระคุณ เป็นคนฉุดผมขึ้นมาจากเหวนรกที่มีชื่อว่าเล่นยา เป็นคนที่ช่วยผมทุกครั้งที่มีเรื่องเพราะผู้หญิง เป็นคนที่ทำให้ผมเป็นผู้เป็นคนมาถึงวันนี้ ตอนเด็กผมเห้วน่าดูชมเลยล่ะครับ ก็มันอยากรู้อยากลองนี่ประกอบกับการที่พ่อแม่ค่อนข้างจะปล่อยผม ไม่หวงไม่โอ๋ อยากทำอะไรทำ ตอนนั้นแม่งไม่รู้หรอกว่าอะไรดีไม่ดี ก็แค่อยากลองใครจะไปรู้ว่าจะติด...
“กูรู้....ว่ามันชอบมึง”
“.....”
“มันไม่ได้บอกกู กูรู้เอง รู้มานานแล้ว มันมองมึงออกจะบ่อยนะ หึหึ แล้วไอ้ที่พวกมึงตีกันจะตายก็น่าจะเพราะเรื่องนี้ใช่มั้ย”
“...”
“มันบอกชอบมึงใช่มั้ย?”
“.......”
“...กูรู้...มึงชอบผู้หญิง แต่กูไม่อยากให้มึงรังเกียจมัน ไอ้เปอร์นอกจากมันจะชอบมึงเฉยๆแล้วมันทำอะไรมึงไหม? ก็ไม่ มันก็อยู่ของมัน เพราะงั้น....กูอยากให้มึงเป็นเพื่อนกับมันเหมือนเดิม”
“กูทำไม่ได้”
“กูขอร้อง... กูไม่ชอบที่เพื่อนของกูมาทะเลาะกัน”
“มันไม่ได้คิดกับกูเป็นเพื่อน”
“...งั้นมึง...ก็ทำให้มันคิดอย่างนั้นซะสิ”
ก็เท่านั้นแหละ... พอขึ้นม.ปลายเหมือนไอ้ซันจะรู้ว่าไอ้เปอร์มันเลือกเรียนที่เดียวกับผม(น่ารำคาญชะมัด!) มันเลยขอร้องไว้อย่างนั้น ซึ่งผมบอกแล้วว่าซีซังเป็นคนที่ผมเคารพ ผมยอมทำตามเขา โดยการบอกไอ้เปอร์มันตรงๆว่า
“กูไม่ได้ชอบมึง ไม่เลยสักนิด”
“กูรู้”
“....ตัดใจจากกูเหอะ ไปหาผู้หญิงเป็นแฟนดีๆแบบชาวบ้านเขา แล้วอย่ามายุ่งกับกูอีก ถ้ายังอยากเป็นเพื่อนกับกูอยู่ล่ะก็”
“.....”
“.....”
“.........อืม”
ใช่ แล้วหลังจากนั้นมันก็ทำตามที่ผมบอกทุกกระเบียดนิ้ว มันจีบสาวๆ หาแฟนน่ารักๆสวยๆได้ไม่ยาก คบกับผู้หญิงตามปกติ และเป็นเพื่อนกับผมเหมือนเดิม ความทรงจำเมื่อครั้งนั้นของผมกับมันเริ่มเลือนรางไปตามกาลเวลา จนผมไว้ใจมันเป็นเพื่อนอีกครั้ง
มันเปลี่ยนแฟนไปเรื่อยๆไม่ต่างจากผม คือคบกับใครได้ไม่ยาว เคยพยายามจีบน้องสาวไอ้เปอร์มันด้วยแหละแต่น้องแกไม่เล่นด้วย แต่ผมก็มีความสุขดีกับชีวิตอย่างนี้นะ ไม่ต้องมีการผูกมัด ยึดติดอะไร ผมใช้ชีวิตแบบนี้มาเรื่อยๆจนเข้ามหาลัยรวมถึงมันด้วย ถ้ารวมจำนวนแฟนเก่าของผมกับมันนี่ว่าน่าจะเกือบสร้างกลุ่มส.ว.ได้เลย มันตัดสินใจเรียนสถาปัตย์เหมือนพ่อมัน พ่อมันเป็นสถาปนิกและเปิดกิจการที่บ้าน ส่วนมันก็เลยต้องรับกิจการต่อ ส่วนผม...แค่อยากเรียนน่ะ เหอๆ ไม่มีกิจการที่บ้านมาปูรากเหมือนมันหรอก
ผมเลือกมหาลัยที่นี่เป็นอันดับสอง ส่วนมันเลือกไว้เป็นอันดับหนึ่งในการแอดมิชชั่น แต่ผลที่ได้คือผมชวดมหาลัยที่เล็งไว้อันดับหนึ่งแล้วมาติดที่นี่แทน ซึ่ง...เป็นที่เดียวกับมัน...
-
จะเป็นความบังเอิญห่ารากอะไรก็ช่างเหอะ ทีแรกปีหนึ่ง ผมกับมันก็ดีๆกันอยู่ เป็นเพื่อนตามปกติ คุยบ้างไม่คุยบ้างตามอารมณ์ของผมรวมไปถึงพยายามช่วยเหลือเพื่อนแรมให้สมหวังในรักทำให้ความสนิทของผมกับไอ้เปอร์เริ่มจาง ไอ้เปอร์เป็นเพื่อนในกลุ่มของคิดเพราะคิดรู้จักกับซีซัง และเป็นไอ้นี่อีกนั่นแหละที่ขอให้เปเปอร์ช่วยดูแลไอ้คิดมัน เห็นว่าไอ้ซันมันย้ายไปอยู่โรงเรียนเดียวกับคิดตอนมอปลายและดูท่าว่าจะสนิทกับไอ้เจ้าเฮลโหลวคิดตี้นี้อยู่ไม่น้อย
พอขึ้นปีสอง!
วันนั้นเลย วันนั้น วันที่มีการประชุมรุ่นเรื่องงานรวมชาวสถา วันที่ผมเสนอชื่อไอ้แรมไปโดยเปิดรูปที่แอบถ่ายตอนมันหลับสมัยปีหนึ่งให้เพื่อนๆในรุ่นวนดูจนยอมรับ วันที่ผมเห็นบรรยากาศสีชมพูรอบล้อมไอ้แรมกับไอ้คิด วันที่ผมโกหกไอ้เปอร์ว่ามีเลี้ยงรุ่นวันนี้!!
วันนั้นแหละจุดเริ่มต้นความวิบัติของชีวิตผม!
พอผมลากมันออกจากไอ้คู่รักหน้ามึนนี่ได้สักพักก็ยอมบอกความจริงกับมัน ว่าไม่ได้มีการเลี้ยงรุ่นอะไรตามที่เคยบอกไว้ และนั่นทำให้มันหัวเสียไม่น้อย มันบอกว่าผมให้ความหวังมันว่ามันจะได้เจอกับเพื่อนเก่า ได้ยินมันบ่นหงุงหงิงแล้วรำคาญอ่ะครับเลยจัดเหล้าที่หอให้มันซะจะได้เลิกบ่นผมเสียที หอที่เป็นจุดหมายในการแดกเหล้าคือหอผมครับ เพราะไอ้เปอร์อยู่บ้านเป็นส่วนใหญ่ นานๆทีจะมาอยู่คอนโดแถวมอที่ตอนนี้น้องสาวมันยึดไว้อยู่
ไม่บอกว่าซื้อเหล้ามาเท่าไหร่ แต่ที่แน่ๆคือมันมากพอที่จะทำให้คนอย่างเปเปอร์เมาเป็นเหี้ยได้ ไอ้เปอร์เริ่มจับผมยึดติดไว้กับโซฟา ตอนแรกแม่งก็งงๆว่ามันทำอะไร แต่พอมันพูดออกมาเท่านั้นแหละ สติกูขาดสะบั้น!
“.....นัน...กูชอบบบบบ.......มึง......กูชอบมึง กูยางชอบมึงอยู่ว่ะ”
“ไอ้เหี้ย!!!”
“กูพูดจริงนะ กูทำตามที่มึงบอกแล้ววววว กูคบคนอื่นไปทั่วววว แต่.....แต่สุดท้ายกูกลับมามองมึงทุกครั้ง”
“เหี้ยเอ้ย! ปล่อยกู!”
“นัน ....กูชอบมึง กูชอบมึง กูชอ-”
“หุบปากแล้วออกไป!!!”
“กูชอบมึง..”
“ถ้ามึงยังพูดอีกมึงไม่ต้องมาเป็นเพื่อนกับกูแล้ว!”
.
.
!
สิ่งบัดซบเลวร้ายที่สุดในชีวิตกลับมาเยือนอีกครั้งเมื่อผมถูกผู้ชายตรงหน้าจูบ! เป็นครั้งที่สองในชีวิตที่โดนผู้ชายด้วยกันจูบ แถมผู้ชายคนนั้นเสือกเป็นคนเดียวกันด้วย ถามว่าโกรธไหม..
แทบคลั่ง กลายร่างเป็นเดอะฮัคได้คงทำไปแล้ว!!
แต่ครั้งนี้มันมีแอดวานซ์กว่าครั้งที่ผ่านมาเล็กน้อย ตอนนั้นมันแค่เอาปากมาชนๆกันเฉยๆใช่มั้ยครับ คราวนี้แม่งสอดลิ้นมาด้วยอ่ะ!! อี๋! แขยงสัส ปล่อยกูนะ!!
แต่ไอ้เหี้ยนี่มันจูบเก่งจนผมไม่อยากยอมแพ้ ให้มันรู้ไปสิว่าท่านนันก็มีดี ผมจูบมันตอบอย่างเอาเรื่องก่อนจะหาจังหวะถีบมันกระเด็นออกไปดังโครม(ไม่ยอมรับหรอกว่าแอบเคลิ้มเลยจูบตอบ...) ไอ้เปอร์กลิ้งโค่โร่อยู่บนพื้น ไม่ปล่อยให้เสียจังหวะ ผมรีบลากมันเอาไปขังในห้องน้ำโดยไวตอนที่มันยังมึนๆนี่แหละ เชื่อเหอะว่าถ้ามันไม่ได้เมาผมสู้มันไม่ได้หรอก
หลังจากนั้นผมก็เข้านอนตามปกติ มีเสียงตึงตังในห้องน้ำนิดหน่อยแต่เมินมันไปเสีย พอเช้าผมก็ต้องยอมเปิดประตูให้มัน ไม่ใช่เพราะสงสาร แต่ผมปวดฉี่...
“...”
“หลบ”
เปิดมาเจอสภาพไอ้เปอร์เบลอๆมึนๆ คาดว่าเมาค้าง ไม่รู้ว่าที่มันเมามันจำได้ไหม หวังไว้ว่าจะจำไม่ได้แต่พอทำธุระเสร็จมันกลับพูดว่า
“....เรื่องเมื่อคืน กูพูดความจริงนะ” เท่านั้นแหละ
ฟึ่บ!!!
หวังจะต่อยให้มันได้สติ แต่มันกลับหลบได้เหมือนรู้ว่าผมจะต้องต่อยมันแน่ๆ
“นัน...กู...”
“หุบปาก ถ้ามึงยังมีความคิดจัญไรนี่อยู่ ก็เลิกคบกับกูซะ!”
สาบานได้ว่าไม่ใช่คนเหยียดรักร่วมเพศอะไรนะ ไอ้แรมกับไอ้คิดผมยังพยายามช่วยให้มันสมหวังกันเลย แต่ผมไม่ได้ชอบผู้ชายนี่ครับ การที่เจอผู้ชายสารภาพรักใส่นี่ก็ไม่ได้รู้สึกยินดีหรืออยากจะเปิดใจให้แต่อย่างใด
“.....ก็ได้”
ห้ะ มันว่าอะไรนะ
“กูก็เบื่อแล้วที่จะเป็นเพื่อนกับมึง....เลิกเป็นเพื่อนกันก็ได้”
“..........”
“.....เพราะกูจะได้จีบมึงแทน..”
และแม่งก็ทำตามอย่างที่พูดจริงๆ ไอ้เหี้ยนี่ไล่ตื้อผมซะทุกทีจนผมหลอนเหี้ย อยากจะโทษว่าเป็นความผิดของไอ้แรมแต่มันไม่ใช่ มันไม่ผิด มันผิดที่ผมเองที่ไปเสือกเรื่องของมัน วางแผนกันไอ้เปอร์ให้ออกไปแต่ปรากฏว่าโดนเล่นซะเอง อย่างครั้งสุดท้ายที่จู่ๆมันก็วาร์ปมาโผล่ด้านหลังผม หัวใจเกือบหยุดเต้นแน่ะครับ...
พอถูกมันลากไป ‘เคลียร์’ เรื่องของมันก็คือเรื่องที่มันจะโปรในวันพรุ่งนี้ซึ่งไม่ได้เกี่ยวอะไรกับกูเลยแม้แต่นิด!!! มีหน้าบอกจะจีบกูแต่เสือกบังคับกูไปช่วยงานเนี่ยมันคือวิธีจีบบ้านไหนไม่ทราบวะ!(บ้านวิชญสกุลนี่แหละ..)
ซึ่งถามว่าผมปฏิเสธมันได้ไหม?.....กลับไปอ่านประโยคบนเลยครับ สองคำต้นเรื่องที่ทำให้ผมต้องมาเป็นข้าทาสบริวารมัน!
แต่มันไม่ได้ให้ผมเริ่มทำในคืนวันเสาร์ทันทีหรอกครับ มันลากผมมาที่หอผมก่อนล้มตัวนอนลงบนเตียงโดยที่ไม่ขออนุญาตเจ้าของห้องที่ปรอทความโมโหแทบแตก
“มึงทำเหี้ยอะไรวะ นี่เตียงกูห้องกู ไปนอนที่อื่น!!”
“บ่นมากจังวะ มานี่”
พระเจ้า!! ช่วยลูกด้วยยย!!!
มันลากผมไปที่เตียงก่อนจะเขวี้ยง ย้ำว่าเขวี้ยงจริง เขวี้ยงผมลงบนเตียงก่อนจะขึ้นคร่อมกดไหล่ผมไว้แน่นกะไม่ให้ลุกได้พร้อมกับประโยคบัญชาของมัน
“พรุ่งนี้มาช่วยกูโปรด้วย”
“เรื่องดิวะสัส! งานมึง กูเกี่ยวไร”
“เกี่ยวดิเพราะกูจีบมึงอยู่...”
มึงจงอธิบายความสัมพันธ์ระหว่างงานมึงกับจีบกูอยู่ด้วยครับ ไม่ทราบว่าคะแนนแกทไทยติดลบหรือไงวะ!
“.....ก็มึงมาช่วยงานกู...กูจะได้อยู่กับมึงมากขึ้นไง”
“ส้นตีน!”
“เอาเป็นว่าตามนั้น”
“ฝันเถอะไอ้เหี้ย!!”
“....งั้นปล้ำ”
โอเค เดี๋ยวพรุ่งนี้กูไปช่วยมึงทำงานก็ได้...
แหม่ คุณครับให้คิดถึงสถานการณ์ตอนนี้ที่ผมโคตรจะสุ่มเสี่ยงสุดๆ ร่างสมส่วนเพอร์เฟ็กของผมอยู่ใต้ร่างไอ้ยักษ์นี่ แถมมันกำลังอยู่ในท่าขึ้นคร่อมพร้อมเผด็จศึก มือหนาจับยึดผมไว้ไม่ให้หนีไปได้ ขาผมก็ถูกเข่ามันกดทับไว้อยู่(โคตรเจ็บเหอะ)ทำให้ไม่สามารถง้างตีนไปถีบมันได้เหมือนเคย....
ไม่ว่าใครก็ต้องรู้ว่าถ้าผมปฏิเสธจะเจออะไร!!!
...
เหอะๆ แน่นอนว่าผมเล่าให้ไอ้แรมไม่หมดหรอก เล่าแค่ประมาณว่าเกิดเรื่องทะเลาะกันระหว่างผมกับเปเปอร์นิดหน่อย เรื่องอะไรผมจะต้องพล่ามเรื่องไร้สาระนี่ให้มันรับรู้ว่าผมกำลังตกเป็นเหยื่อของไอ้เหี้ยเปอร์ด้วยล่ะ บอกแล้วว่ามันเป็นความลับและผมจะเก็บมันลงหลุมไปด้วย...
ส่วนพวกคุณ...ถ้าใครลองปากโป้งไปบอกคนอื่นล่ะก็ ระวังท่านนันจะไปดักรอหน้าบ้านคุณด้วยไม้หน้าสามนะครับ หึหึ
_________________________________________________________________________
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ตอนนี้ยาวมากกกกก ยาวมากกกก กรี๊ดดด
ตอนท่านนันยาวมาก 55555555 ไม่คิดว่าจะแต่งให้ได้เกินสามกระทู้เหมือนกันค่ะ กรี๊ดดดด (ขอตื่นเต้นรัวๆ)
ตอบแทนที่หายไปเป็นอาทิตย์ค่ะ 5555
พาร์ทนันแอบแต่งยากเพราะไม่ได้คิดพลอตไว้ก่อนเลยต้องเริ่มปูพลอตใหม่ทั้งหมดค่ะ
ใครรอเปอร์นันคนแต่งประเคนมาให้แล้วน้า :hao6:
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ หวังว่าจะยังไม่ลืมกันนะ :hao5:
***********************
ขอตอบเม้นตอนพิเศษโดยรวมนะคะ
อย่างที่บอกไว้ว่าเป็นตอนของอนาคต หลายคนคงเห็นความเปลี่ยนแปลงของแรมและคิด
อย่างแรมที่เริ่มมีปากเสียงมากขึ้น ไม่ใช่อะไรก็ครับคิดครับๆตลอด(เหมือนในตอนนี้5555)
ส่วนคิด...จริงๆแล้วคิดเป็นคนดื้อค่ะ ดื้อมากแต่ดื้อเงียบ สังเกตได้จากน้องพยายามจะแดกเหล้าให้ได้ในตอนที่7
ดังนั้นตอนพิเศษก็เหมือนกับเป็นนิสัยของคิดอีกอย่างค่ะ ในตอนนี้คิดยังไม่ดื้อมากเท่าในอนาคตเพราะยังมีเหตุผลบางอย่าง
แต่ตอนอนาคตที่คิดดื้อชิบหายนั้น คิดก็ไม่ได้เป็นอย่างนั้นตลอดหรอกค่ะ
กรีส...พูดมากไปเดี๋ยวได้สปอยแน่ๆ555
เอาเป็นว่าอยากให้ลองติดตามคิดดูนะคะว่าทำไมถึงได้ดื้อชิบหายวายป่วงขนาดนั้น
เห็นหลายคนไม่ค่อยชอบคิดแบบนี้แล้วใจหายวูบ :hao5:
แต่ก็ขอบคุณทุกคอมเม้นนะคะ
บางทีเราอาจจะแต่งเพลินจนหลุดคาแรคเตอร์ก็ได้ :hao4:
ขอบคุณสำหรับทุกการติดตามค่ะ รักคนอ่านทุกคน :กอด1: :กอด1:
___________________________________________________
ตอบคอมเม้นค่ะ :L1:
PetitDragon 555555 ใช่เลยค่ะ สตินายแรมลอยไปแล้ว
Toon_TK ปิ้งป่อง! ทำไมเดาถูกล่ะ! > <
yuierror ขอบคุณที่ชอบนะคะะะ :กอด1:
IIIA 55555 ใช่เลย พอได้เป็นแฟนแล้วแรมอวดใหญ่เลย
Ra poo คิดกำลังรอโอกาสประกาศความเป็นเจ้าของอยู่ค่ะ คิคิ
Sar2288 ใช่เลยยยย เอาแต่คิดมากกันอยู่อย่างนี้เดี๋ยวได้เกิดเรื่องแน่ :o12:
mystery Y ทำอะไรไม่ค่อยได้ค่ะ เพระเอาแต่เขิน....(?)
oiruop :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
boong086 คิดกำลังรอโอกาสอยู่ค่ะ //คิดไม่ได้เป็นลูกชัชชาติจริงๆนะ!! เขาแค่เปรียบเทียบบบ55555555
B52 เขินด้วยคนนนน :o8: :o8:
Ali$a฿eth น่าจะมีเชื้อท่านชัชชาติผสมอยู่น่ะค่ะ5555555
MK ช่าย นันแย่งซียสุดๆ โผล่มานิดเดียวเอง.. :hao5: 555 นันเปอร์มาแล้วค่า
maemix คิดถูกแล้วค่ะ!! จะเป็นอย่างไรต้องติดตามโน้ะ(โฆษณาแฝง) //ทำไมเดานันถูกล่ะ! 5555
phana_qbz อิอิ เขินนนด้วยคนนนนน
mild-dy ทั้งสองยังต้องปรับตัวเข้าหากันอีกเยอะค่ะ ส่วนนัน...คึคึคึ
Plengaay เขายังต้องปรับตัวกันอยู่เนอะ //เพลงนั่น...อ่านแล้วทำนองตามมาเลยค่ะ 555555555
kongxinya ตอนนี้พึ่งเริ่มคบกันใหม่ๆ อะไรๆก็คงต้องค่อยๆปรับเปลี่ยนไปค่ะ ^_^
Maytbb ฮือออ ใช่เลยยยยย
BeeRY แอร๊ยยย ขอเราฟัดคิดก่อนนะคะ 55555 //นันแย่งซีนสุดเลยค่ะ โผล่มาบรรทัดเดียวเองทุกคนหันไปสนใจนันหมดเลย555555
yisren. แรมนัสิยนางเอกซะงั้น55555555 เขาแค่เป็นผู้ชายเรียบร้อยยยยยย
nicedog กรี๊ดดด...ขอบคุณมากค่ะ ฮือออ เขินนนน :-[
minerva00 ขอบคุณมากค่ะะะ เขิลลล :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: ตอนต่อไปมาแล้วๆๆ
kenghan ตาแรมไม่กล้าสักที :mew5:
route rover ช่ายย ไม่ยอมพูดเยอะๆ เอาแต่ครับๆอยู่นั่นแหละ ฮือออ
omyim_jjj แรมไม่กล้าเลยยยย :hao5:
prueksa แรมเขินแบบหาทางออกไม่ถูกเลย อิอิอิ
quiicheh. เราก็ขัดใจค่ะที่แรมทำตัวดีเกินไป(?)555555
tsundere เราก็ขัดใจแรมค่ะะะ ไม่ยอมพูดจาสักที :o12:
warin ขอบคุณค่าาาาาาา >_< :กอด1:
A-J.seiya* ใช่เลยยย แต่ละคนต่างยังไม่กล้าคุยกันจริงๆ //คุคุ หลงแรมแล้วล่ะสิ้ :hao6:
__________________________________________________________________
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่ะ :L2:
-
จะเอาไปบอกน้องคิตตี้กะข้างแรม
555555
นันเล่นตัวจริงๆแหละ
-
เอื้ออออออออออออออ กระอักเลือดรับสงกราน ทำไมอ่านแล้วขำมากกว่าสงสารละนัน 55555555555555555555555555555
ล้อเล่นน่า ลองๆยอมเปอร์ซักรออบสิ จะได้รู้เลยชอบไม่ชอบ ให้เป็นวันเวย์ อย่างเดียวได้ไงไม่ืลองไม่รู้นะจ๊ะ
ทำไมตอนอ่านนึกสภาพหน้าแรมแล้วหล่อปนสยอง 555
-
นันน่ารักมากกกกก
ตลกที่ชอบถามเองตอบเองตลอด ไอ้เคะซึนนน มีคิดว่าตัวเองหล่อกว่าเปปเปอร์ด้วย 5555 ชอบเปอร์นันสุดๆ แถมยาวจุใจมากๆ
-
น่าจะเซลล์สักเซลล์นะคะ (ไม่ได้จบสายวิทย์มาซะด้วยสิ แหม่)
"คืนนั้น" นึกว่าจะมากกว่านั้นซะอีกประมาณถอดเสื้อได้กำลังถอดกางเกงไรงี้(ว้าย ฉันพิมพ์อะไรไป)
แค่จูบเฟรนช์คิสเอ๊ง หนูนัน ยังไม่เรียกว่าปล้ำจ้ะ :hao3: (แค่เจตนาก็เรียกได้แล้วเฟ้ย)
อวยพรให้หนูนันโดนท่านเปอร์ปล้ำของจริง :hao7:
-
แรม เรื่องคนอื่นนี่ช่างสังเกตนะ ดูมีความคิดเชียว หุ หุ
นัน ซึนใช่ป่ะ เราจะไปบอกทุกคนเลย :laugh:
-
ท่านนันโดนเข้าแล้ว :laugh:
-
กร้ากกกก เปเปอร์จัดนันเลย 555555
ท่านนันโดนแน่ 5555
-
ยาวสะใจเลย แหมท่านนันยอมๆเขาไปเถอะรักนานขนาดนี้
-
แอบสงสารเปอร์อ่ะ รักมานาน แต่เข้าใจนันอยู่นะ เพราะไม่ได้ชอบ ผช นี่
เปอร์จีบแบบแปลกๆ สู้ๆเน้ออออออออออ ปราบนันให้อยู่หมัดเลยนะ :hao7:
-
ฉันไม่กลัวแกหรอกนัน ฉันจะไปเล่าให้แรมฟัง อิอื :laugh:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ตอนนี้ นัน แย่งเรตติ้งคิดแรมหมดเลย 555 ติดตามๆ
-
-20-
หลังจากที่ผมฟังไอ้นันเล่าจนจบผมก็ยอมปล่อยมันไปแต่สดุสดี แม้ว่าจะรู้ว่ามันน่าจะยังกั๊กๆเรื่องบางอย่างเอาไว้ เพราะตอนที่มันเล่าเนื้อหามันค่อนข้างไม่ค่อยปะติดปะต่อกันน่ะครับ แต่ไม่เป็นไร ไว้ผมไปถามเปเปอร์เองก็ได้ หึหึ
ผมกลับมาพร้อมซื้อข้าวกล่องให้คิด หลังจากนั้นผมก็พยายามหาทางช่วยงานเขาแม้ว่าจะเป็นงานเล็กน้อยอย่างยิ่งก็ตาม เช่นลบรอยดินสอ.... หักใบมีดคัตเตอร์.... ออกไปซื้อกาวยู้ฮูหลอดใหม่ให้..... โอเค ในที่สุดผมก็ยอมแพ้เมื่อผมไม่ค่อยได้ทำตัวเป็นประโยชน์ให้กับเขาเท่าไหร่ ประจวบกับที่คิดเริ่มไล่ให้ผมกลับไปทำงานของตัวเองบ้าง แม้จะมีอิดออดเล็กน้อยแต่สุดท้ายผมก็ยอมไปแต่โดยดีโดยที่ทิ้งไอ้หมานันที่นั่งตัดกระดาษอยู่งกๆไว้อย่างนั้น
...
และแล้วก็ถึงช่วงมรสุมเข้า......เมื่ออาทิตย์นี้อาจารย์กลุ่มผมเกิดไฟแรงอะไรขึ้นมาไม่รู้ สั่งงานพรวดๆซะอย่างกับว่าพวกผมไม่มีงานตัวนอกต้องทำน่ะ คงเพราะอาทิตย์หน้าผมโปรฯแล้วล่ะมั้งอาจารย์ถึงได้เพิ่มปริมาณงานมหาศาลนี้มาให้ โฮ่ยยยย อยากตายมากครับ แทนที่จะได้ไปช่วยคิดแต่กลับต้องมานั่งงมงานตัวเองแทนซะงั้น ดังนั้นการที่คิดกำลังมุ่งมั่นกับการทำงานไฟนอลโปรเจคนี้แล้ว ผมเองก็มีงานถล่มทับอยู่ไม่ต่างกันทำให้....
ผมไม่ได้เจอกับเขาแบบส่วนตัวเลย...
จะมีก็แค่เห็นผ่านๆไม่ก็ในคาบเลคเชอร์ปอศอเช่นเคย จะว่าไปช่วงนี้ก็มีคนนอกคณะเข้ามาแวะเวียนที่คณะผมอยู่บ่อยๆ ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกันว่าจะมากันทำไม เพราะคณะผมค่อนข้างปลีกวิเวก อยู่ห่างไกลชุมชน เป็นคณะที่แยกตัวออกมาในมุมลับๆของมหาลัย ซึ่ง...ถ้ามีคนบอกว่าไม่รู้จักคณะผมก็ไม่แปลกเลยล่ะครับ แต่ที่แห่มากันนี่ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน อาจจะเพราะบรรยากาศคณะร่มรื่น(?) เลยถือเป็นโลเคชั่นในการถ่ายรูปรึเปล่า
แต่ที่น่าสงสัยที่สุดก็คือมีคนแปลกหน้าแวะมาหาผมบ่อยๆ...?
ผมได้แต่นึกว่าไปทำวีรกรรมอะไรมารึเปล่าทำไมพวกเขาถึงได้นึกอยากมาหาผมกัน ลองถามดูแล้วว่ามาหาผิดคนรึเปล่าคำตอบก็คือไม่ เขามาหาคนที่ชื่อข้างแรม ซึ่งก็คือผม....(มั่นใจว่าชื่อไม่ซ้ำกับใครแน่ๆในคณะนี้ครับ) แต่ก็ไม่รบกวนมากหรอกครับ พวกเขาแค่มาขอถ่ายรูปกับเฟส ไลน์ บางคนก็ขอเบอร์ สไกป์(ซึ่งอันนี้ผมไม่มี) ผมก็ให้ๆไปแบบงงๆว่าพวกเขาจะเอาไปทำอะไร และพอพวกเขาได้มันไปแล้วพวกเขาก็ไม่มายุ่งกับผมอีก ซึ่งถือว่าเป็นเรื่องดีครับถ้าจะแลกอะไรพวกนี้ให้กับการที่พวกเขาไม่เข้ามายุ่งวุ่นวายกับผมในช่วงมรสุมงานนรกนี่ล่ะก็
ช่วงนี้เห็นนันแวบๆไปมาน่ะครับ หน้าตาดูอิดโรยพอดู เดาว่าคงเพราะต้องไปช่วยเปเปอร์แน่ๆ อีกทั้งงานของตัวเองก็ต้องทำอีก เปเปอร์นี่ก็ใจร้ายใช่เล่นนะครับ ใช้งานไอ้นันจอมกวนตีนซะหนักจนมันไม่ค่อยมากวนตีนผมเท่าไหร่แล้ว (ใจจริงอยากจะขอบคุณเปเปอร์น่ะครับ)
วันเวลาผ่านไปจนถึงวันศุกร์ วันสุดท้ายของไฟนอลโปรเจคของคิด และเป็นวันเริ่มไฟนอลโปรเจคของผม... เชื่อไหมว่าผมแทบไม่ได้เจอเขาเลยอย่างที่บอกจริงๆ พอมีเวลาว่างๆกะจะแอบแวบไปหาเขาสักหน่อยเป็นต้องเจอรุ่นพี่รุ่นน้องที่บางคนผมก็ไม่รู้จักมาดักชวนคุยตลอด นึกแล้วเศร้าเลยครับ ไม่รู้ป่านนี้เขาจะเป็นยังไงบ้าง แต่เพราะวันนี้เป็นวันสุดท้ายของไฟนอลโปรเจค ได้ยินมาว่าคิดต้องส่งงานเขาก่อนห้าโมงประจวบกับที่ผมตรวจแบบเสร็จพอดีผมจึงตรงไปหาเขาที่สตูฯครับ
“...สามครับ เห็นคิดมั้ยครับ”
“โอ้ะไอ้แรมมม เดี๋ยวนี้ดังใหญ่แล้วนี่ ..คิดหรอ เห็นอยู่แถวๆโน้นน่ะ ลองไปคุ้ยๆดู อาจจะแปรสภาพเป็นศพไปแล้วก็ได้ฮ่าๆๆ”
“ขอบคุณครับ”
นึกสงสัยว่าคิดคงทำงานหนักมากแน่ๆ ฮึ่มม...ถ้าอาจารย์ไม่โหมสั่งงานหนักล่ะก็นะ ผมคงมีเวลาไปช่วยเขาได้อยู่แท้ๆเชียว
“โว้ว แรมๆ คิด แรมมาเว้ย ตื่นๆ”
เสียงเพื่อนคิดที่ชื่อฟุ้งสะกิดกองกระดาษแถวนั้นทำให้ผมนึกสงสัย แต่ก็สงสัยไม่นานเมื่อใต้กองนั้นมีร่างของเจ้าของหัวใจของผมซุกอยู่ คิดครับบบบบ!! ไปอยู่ในนั้นทำไมกันเล่า!
“อ๋า แรมมมม แรมมมม กอดหน่อยยยย”
ไม่ว่าเปล่าร่างบางตรงหน้าก็ผุดจากที่นอน(?)แล้วพุ่งมาคว้าผมไว้หมับ
“เหนื่อยไหมครับ?”
ถามอะไรโง่จังเลยผมนี่ เห็นชัดๆว่าเขาอดนอนมากกว่าสามวันติดแน่ๆ แต่ไม่รู้จะพูดอะไรแล้วนี่
“เหนื่อยยยยยยสุดดดๆๆๆ ฮืออออ ง่วงง่า”
“เออ ไม่เหนื่อยให้แม่งรู้ไป ใครใช้ให้เป็นคนดีวิ่งไปช่วยชาวบ้านไปทั่วล่ะ”
“ก็....งานไอ้โฟร์ก็จะไม่ทันนี่ งานพี่รหัสก็ดูวิกฤตแล้วด้วยยย ละก็มีเพื่อนขอให้ช่วยนิดหน่อยก็เลย...”
นี่เขายังเป็นคนอยู่หรอ? เขาทำได้ยังไงกันนะ การที่ทำงานตัวเองไปด้วยช่วยงานคนอื่นที่ดูแล้วท่าจะช่วยไปหลายคนอยู่ได้ขนาดนี้ เขาเป็นเทพเจ้าจริงๆใช่มั้ย?
“ไอ้เพื่อนนิดหน่อยของมึงพอมันรวมๆกันแม่งก็โคตรมหาศาลแล้วสัด อยากจะโบกกะโหลก มีที่ไหนไปช่วยงานชาวบ้านแล้วงานตัวเองจะไม่เสร็จเนี่ย!”
“ก็แหม....นิดหน่อยเอง งานกูดูจะเสร็จกว่าชาวบ้านนี่นา”
“เออไอ้เก่ง ไอ้ห่า ไอ้ลูกชัชชาติ เริ่มงานก็ช้ากว่าชาวบ้านมีหน้ามาเสร็จก่อนอีกแม่งเอ้ย ความยุติธรรมอยู่ที่ไหน”
“บ่นจังวะ หนวกหู กูง่วงงงงงงง”
“เออ ดูก็รู้น่า แรมกูฝากเอามันไปเก็บด้วยละกัน เดี๋ยวไปดูสภาพไอ้โฟร์กับไอ้ส้นก่อน หวังว่าจะยังมีชีวิตอยู่นะ..”
“...ครับ”
“....แรม.......”
“ครับ?”
ผมก้มมองคนตัวเล็กที่ยังคงกอดผมไว้แน่นเขาทิ้งน้ำหนักตัวลงมาแบบไม่ยั้งเลย คิดว่าน่าจะเพราะสภาพที่สามารถชัตดาวน์ตัวเองได้ทุกเมื่อทำให้เขาทำแบบนี้
“....ไปนอนด้วยนะ..”
“ครับ..ห้ะ”
“......ไปนอนด้วยนะ คืนนึงๆ เดี๋ยวไปช่วยโปรนะๆ”
โอ้ยยย คิดครับไม่ต้องมาช่วยผมหรอกครับ!! หลับพักผ่อนให้สบายดีกว่า ไหนๆก็ว่างวิชาสตูดิโออาทิตย์หนึ่งแล้วทั้งที ฮือออ เขาจะเป็นคนดีไปไหนนะ ผมไม่ได้หวังให้เขามาช่วยผมเลยนะเพราะดูแล้วเขาควรจะอยู่ในสภาวะจำศีลสักสองสามวันถึงจะมีแรงเหมือนเดิม
แต่ผมยังไม่ทันได้ปฏิเสธเรื่องช่วยงานเขาก็หลับไปแล้วครับ... หลับจริงๆ หลับจริงจังเลย โถ่ เด็กน้อยของผม
ผมแบกคิดขึ้นหลังอย่างทุลักทุเลเล็กน้อยเพราะคนตรงหน้าหลับเป็นตายก่อนจะพาออกนอกสตูไป เห็นไอ้นันนอนตะกายผนังอยู่แวบๆแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจมัน ผมพาเขามาที่คอนโดผมได้ในที่สุด จัดการให้เขานอนบนเตียงไป ดูจากสภาพชุดแล้วเขาน่าจะใส่ซ้ำไม่ต่ำกว่าสองวัน อยากจะเปลี่ยนชุดให้เขาจะได้หลับอย่างสบายๆแต่ใจไม่กล้าพอครับเลยได้แต่หาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวเขา(เช็ดแค่ส่วนที่โผล่มาจากเสื้อผ้าน่ะครับ มากกว่านั้นก็ไม่กล้า) จัดการเปิดเครื่องปรับอากาศและห่มผ้าให้เสร็จสรรพ....
ฝันดีนะครับที่รักของผม...
...
ผมนั่งร่างแบบคร่าวๆบนโต๊ะทำงานในห้องนอนของผม ร่างของเจ้าของดวงใจกำลังหลับพริ้มทำให้หยุดกลั้นยิ้มไม่ได้ น่ารักจังเลยน้า... ผมนั่งแก้แบบไปตามคอมเม้นอาจารย์ครั้งสุดท้ายเพื่อให้งานออกมาได้ดีที่สุด โดยมีการแอบเล่นคอมเป็นพักๆน่ะครับ ช่วงนี้มีใครไม่รู้แอดเฟสมาเต็มเลย โดยปกติแล้วผมไม่ค่อยรับแอดคนไม่รู้จักน่ะครับก็รับบ้างไม่รับบ้าง ครั้งนี้ก็เหมือนกัน แต่ดูเหมือนพวกเขาจะทักแชทกับผมแทน... ไม่รู้ว่ามีธุระอะไรหรือเปล่า แต่ผมก็ตอบๆเขาไปนะครับส่วนมากเขาก็ไม่ได้ถามอะไรมาก แค่ประมาณว่าถามผมว่าสบายดีไหม เขาคือใคร อยู่คณะอะไร อ้ะ..มีบางคนถึงขนาดบอกว่าชอบผมด้วยล่ะ! แต่คงจะโดนใครแกล้งมาล่ะมั้งครับ นึกแล้วตลก ใครจะมาบอกชอบผมจริงๆกันเล่า(เว้นคิดไว้นะครับเพราะผมรักสุดใจ เขาพูดอะไรผมก็เชื่อหมดแหละ)
“แรม...คุยกับใครอ่ะ...”
“อ้ะ คิด..ตื่นแล้วหรอครับ”
“อือออ”
จากหกโมงตอนนี้ก็เกือบๆห้าทุ่ม คิดนอนไปแค่ราวๆห้าชั่วโมงแล้วฟื้นกับการอดนอนมาตลอดเกือบอาทิตย์....เขานี่สุดยอดจริงๆเลย ถ้าเป็นผมนะ นอนไม่ตื่นจนกว่าจะเที่ยงของอีกวันแน่ๆ
“...คิดหิวข้าวมั้ยคับ เดี๋ยวผมไปซื้อให้” อย่างที่บอกแหละครับพอใกล้ช่วงไฟนอลโปรเจคแล้วของสดในตู้เย็นผมก็ถูกทำการเนรเทศออกไปไม่เหลือซาก
“..ไม่หิวเท่าไหร่หรอก แรมคุยกับใครอ่ะ”
“เอ่อ... ผมก็ไม่รู้จักอ่ะครับ”
“ขอคิดดูนะ..” ไม่ว่าเปล่าเจ้าตัวเอาคางมาเกยไหล่ผมแล้วเรียบร้อย อ๊ากกกกกกก เกร็งสุดๆเลยครับ แก้มเขาจะชนกับแก้มผมอยู่แล้วอ่ะ!!!!
ไม่ใช่แค่เอาคางมาเกยๆไหล่ผมเฉยๆ แต่มือเขาก็โอบผ่านผมไปคลิกเมาส์เพื่อเลื่อนดูข้อความ
“แรม...”
“อ่ะ ครับ ครับ?”
“....คิดขอตอบได้มั้ย?”
อ๊ากกกกก อย่าหันมามองผมด้วยระยะใกล้เท่านี้นะครับ!! ใจจะวายตายเลยรู้รึเปล่า หน้าเขาใสชะมัดเลยยยย ฮือออออออ
“...ค ครับ..”
“งั้น แรมลุกแปปนะ”
“อ่ะ ครับ” ลุกพรวดให้ทันทีเลยครับ กลัวว่าถ้าอยู่ในท่านี้นานกว่านี้จิตอกุศลผมจะต้องเริ่มทำงานแน่ๆ คิดมองหน้าผมแวบหนึ่งก่อนจะหันไปสนใจหน้าจอโน้ตบุ๊คตรงหน้า มือเรียวเริ่มพิมพ์ข้อความตอบกลับทำให้ผมนึกสงสัยเลยแอบมองอยู่ด้านหลังเขา...
‘ดีจ้ะ แรมใช่มั้ย’
‘ครับ’
‘เราชื่อตาลนะ อยู่บริหาร แรมอยู่สถาปัตย์ใช่มั้ย?’
‘ครับ’
‘มีแฟนยัง?’
*สติ๊กเกอร์แมวเขิน*
‘มีแล้วครับ น่ารักด้วย’
เอ่อ.....ไม่เถียงกับข้อความที่เขาพิมพ์ไปครับ....
คิดเริ่มเปิดหน้าต่างแชทของคนต่อไปเรื่อยๆ
...
‘จีบได้ป้ะเนี่ย <3’
‘ไม่ได้ครับ แฟนหวง’
…
‘เราชอบนายอ่ะ’
‘ขอบคุณครับแต่มีแฟนแล้ว ไม่คิดนอกใจแฟนด้วยครับ’
...
‘สนใจหากิ๊กมั้ยคะ? อิอิ’
‘ไม่ครับ รักแฟนมากครับ’
...
‘คนนี้มีแฟนยังเนี่ยย’
‘มีแล้วครับ รักแฟนมาก’
…
‘น่ารักจังเลยค่ะ รักได้มั้ยคะ? >///<’
‘ขอโทษครับ มีแฟนแล้ว’
เอ่อ....ไม่รู้จะตอบคิดยังไงเหมือนกัน ผมไม่ได้โกรธเลยนะครับที่เขาเอาเฟสผมไปตอบคนอื่นแบบนั้น แต่ก็งงๆครับว่าทำไมเขาถึงตอบอย่างนั้น ร่างเล็กตรงหน้ายังคงพิมพ์ตอบข้อความอย่างไม่ย่อท้อ พอหมดแล้วเขาก็เปิดไล่หาเฟรนด์ ถามผมบ้างว่าคนที่มาโพสหน้าวอล์นี้รู้จักไหม ซึ่ง...ผมไม่รู้จักครับ ได้ยินดังนั้นเขาก็กดอันเฟรนด์ทันที..... จนเขาพอใจล่ะครับถึงได้หยุด
“แรมนี่..... ไปให้คนอื่นเขาจีบอยู่ได้”
“ห้ะ ใครจีบผม? ไม่มีนี่ครับ” ที่ผ่านมาผมไม่เคยถูกใครจีบเลยนะครับ ดอกไม้สักช่อหรือขนมหวานก็ไม่เคยได้มาก่อน เขาเอาที่ไหนว่าผมมีคนจีบเนี่ย?
“แรมมมม โอ้ยยยยย บื้ออ!!! เนี่ยยยย เขาจีบแรมอยู่ไม่รู้หรอไง”
“เอ้ะ....”
“ห้ะ ไม่รู้จริงดิ...”
“เอ่อ ครับ..?”
“ทำไมเป็นคนแบบนี้เนี้ยยยย คนที่แรมบอกว่าไม่รู้จักอ่ะที่แอดเฟรนด์มาอ่ะ ที่มาโพสหน้าวอล์แรมอ่ะ ที่ส่งข้อความมาอ่ะ เขาจีบแรมอยู่รู้ไหมมมมม”
“....เอ่ออ......จริงหรอครับ?”
“จริงสิ ฮึ่ม..... เอามือถือมานี่เลย...”
?
ถึงจะงงๆอยู่แต่ผมก็ยื่นโทรศัพท์ตัวเองให้เขาโดยดี
“.........หึหึ ไลน์ตรึมเลยนะ”
“?”
“สาวแอดมาหาตรึมเลย..”
“อ้ะ แต่ผมไม่ได้...”
“รู้แล้วน่า ไม่ต้องไปตอบนะ ห้ามตอบนะ ห้ามตอบสักคนเลย”
“ครับ”
“....”
“..?”
“....รำคาญ....มั้ย?”
“เอ้ะ รำคาญอะไรครับ??”
“รำคาญคิดมั้ย.....”
“เอ้ะ ทำไมผมต้องรำคาญล่ะครับ”
“ก็....ก็คิด....ทำแบบนี้......ก้าวก่าย เรื่องส่วนตัวไปรึเปล่า...บังคับมากไปรึเปล่า”
โถ่เอ้ย นี่เขาคิดมากอะไรล่ะนี่ เขาทำอะไรให้ผมก็ยอมหมดแหละ ไม่เคยคิดว่าเขาก้าวก่ายเลยสักนิด
“....ไม่เลยครับ..” ผมตอบพลางส่งยิ้มให้เขาให้ไม่ต้องคิดมาก
“.............................หวงนะ”
“ครับ?”
“บอกว่าหวง ใครใช้ให้ทำตัวหล่อขนาดนี้เล่า! มีสาวมาติดตรึมก็ยังไม่รู้ตัวอีก เห็นนันบอกว่ามีสาวมาหาถึงคณะเลยด้วย!”
....
เอ่อ......... เขาบอกว่าหวงผมด้วยล่ะ อัดเสียงทันไหมเนี่ย ยังไม่ทันคิดว่าจะหยิบมือถือตัวเองมาอัดเสียงเขายังไงดี คนตรงหน้าก็เข้ามาซุกตรงหน้าอกผมพร้อมกับแขนสองข้างที่โอบตัวผมไว้... เจอเขานัวใส่แบบนี้จะไปไหนรอดเล่าครับ ทำไมทำตัวน่ารักอย่างนี้นะ
“.....แรมเป็นของคิดนะ....”
“.......ครับ...”
“ฮึ่ม....อย่าให้ใครมาจีบเซ่!”
“เห อ้ะ เอ่อ..ครับ....”
ดูเหมือนเขาค่อนข้างที่จะ เอ่อ...โมโห? เดาจากแรงที่เขารัดผมมากขึ้นเรื่อยๆน่ะครับ แต่เฮ้! เขาจะรู้ไหมนะว่ายิ่งทำแบบนี้ร่างกายเรามันก็จะยิ่งแนบกันมากขึ้นน่ะ สติแทบหายเลยครับ...
_________________________________________________
แรมนี่บื้อจริงๆ แต่เพราะแรมไม่เคยมีคนมาจีบแบบนี้มาก่อนน่ะค่ะมันเลยไม่รู้ว่าโดนจีบอยู่
คิดเลยปวดหัวน่าดู :katai1:
ยังคงเป็นการคืบหน้าไปอย่างช้าๆ.... แรมไม่ค่อยเขินเท่าเมื่อก่อนแล้วนะ
(แต่ยังบื้อเหมือนเดิน ก๊ากกกก)
คิดจบโปรเจคแต่แรมก็มีโปรเจคต่อ โฮ....งานคณะนี้หนักหนาจริงจัง
อย่าพึ่งทิ้งเค้าไปนะ :sad4:
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ :3123: :3123:
________________________________
ตอบคอมเม้นค่ะ
*เนื่องจากตอนที่แล้วเป็นตอนของนัน เลยหยิบไอ้หมานันมาตอบเม้นแทนละกันค่ะ55*
(นัน:คนเขียนแม่งอู้อ่ะ โยนงานเฉย!)
mild-dy ผมเปล่าเล่นตัวสักหน่อย!!!
Ali$a฿eth วันเวย์ยังไงก็เป็นทางวันเวย์ครับ
บ๊ายบายโพ ขอบคุณที่ชมนะครับ วันหลังชมว่าหล่อดีกว่านะ //เปลี่ยนจากชอบนันเปอร์เป็นชอบนันคนเดียวดีกว่านะครับ*ยิ้ม*
tsundere ค..คิดอะไรน่ะ!!! คำอวยพรนั่น ผมขอไม่รับนะครับ......
Sar2288 ผมไม่ได้ซึน!! //หยิบไม้หน้าสามออกมา
Maytbb โดนอะไร ผมปกติดีเหอะ
phana_qbz อย่าไปยุไอ้เปอร์อย่างนั้นสิครับ!!
B52 ผมไม่ยอมหรอก ผมเป็นผู้ชายนะ!
MK ขอบคุณที่เข้าใจผมนะครับ T_T แต่ไปให้กำลังใจไอ้เปอร์ทำไม...
IIIA *หยิบไม้หน้าสาม*
fc_fic :t2: :t2: :t2:
prueksa คนมันเด่นกว่าก็งี้แหละครับ หึหึ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่ะ :pig4:
_________________________________________________________
-
:z13:
คิดนี่ขี้หึงเอาเรื่องเลยนะเนี่ย แต่ก็อย่างว่าแหละ แรมมันบื้ออะนะ
ปล มัวแต่เล่นน้ำเพิ่งเห็นท่านนัน เชียร์เปอร์จีบนันติดเร็วๆ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกก เคยอ่านแต่เมะหึงโหด ตอนนี้เคะหึงโหด น่ารัก
ของดีแบบแรม ต้องคุมให้อยู่ 55555555
-
แรมมมมมมมมม นายหลงยุคมาจากสมัยร. 2 ใช่มั้ย?
เจ้าคุณพ่อและคุณหญิงแม่เลี้ยงนายมายังไงเนี่ย
-
แรม เคยรู้อะไรบ้างไหมเนี่ยถ้ามันเกี่ยวกับตัวเอง
-
แรม พูดได้คำเดียว :angry2: ทำไมแกโง่!!อย่างงี้
:เฮ้อ: เหนื่อยแทนคิด แล้วแทนที่พอมีเวลาจะไปดูแลคิดบ้าง กลับเอาเวลาไปแจกไลน์เฟสสาวซะงั้น
ถ้าคิดทำบ้าง แรมแกจะพอคิดออกบ้างมั้ย ว่าไอ้แบบนี้อ่ะคืออะไร เคือง :m16:
-
แรม =_______= เป็นพวกหล่อไม่รู้ตัวสินะ คนมาจีบยังคิดว่าเค้าโดนแกล้งอีก 555555 เพลียแทคิด
-
ซื่อจริงๆแรมมมมมมมมมมมมมมมมม
:serius2: ต้องให้คิดเริ่มก่อนรึป่าว
-
ครับแรมครับ หล่อด้วยครับ มีแฟนแล้วครับ รักแฟนมากครับ อนาคตหลงแฟนแน่นอนครับ ไม่อยากมีกิ๊กครับ ขอบคุณครับ
แอร๊~ (มโนบางส่วน)
-
คิดขี้หวง ขี้หึง น่ารักอ่ะ
แต่แรมจะซื่อจะบื่อไปไหนคะ
ปวดหัวแทนคิด
-
น่ารักแบบนี้จับกดตอบแทนซัก รอบนึงดีมะ 5555 (หื่น)
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :i
อ๊ากกกกกกก น่ารักอ่ะ
-
โอ้ย แรมนี่บื้อจริง! คิดก็หวงได้น่ารักซะ
-
พ่อหนุ่มแรมเนื้อหอมแบบไม่ตั้งตัว น้องคิดเลยหวงมาก แต่เราไม่ห่วงหรอก แรมน่ะซื่อ(บื้อ)จะตาย ไม่นอกใจคิดแน่นอน :laugh:
-
โธ่ๆๆๆ แรม :impress2: ใสซื่อจริงๆ :really2: :o8:
-
ตอนพิเศษของนัน : ว่าแล้วนัน หน่อไม้แกยาวจริงๆด้วย :laugh:
เปเปอร์สู้ๆ รุกเข้าไปเชื่อเถอะเดี๋ยวก็เสร็จเรา :z1:
ส่วนนันก็ใจอ่อนบ้างเถอะเห็นแก่ความจริงใจอันมั่นคงและยาวนานของเปอร์หน่อยน่า :mew2:
ส่วนแรมตอนนี้ช่างน่ารักน่าหยิกอะไรจะใสซื่อขนาดนั้นพ่อคูณ
แต่ก็นะ ก็คนมันไม่เคยมีใครมาจีบนี่หว่า เอาเป็นว่าให้อภัยในความใสซื่อ :hao7:
นู๋คิดก็ขี้หวง เอ๊ะ รึหวงมานานแล้ว แหมก็เข้าใจล่ะนะแรมเล่นหล่อขนาดนี้ :impress2:
เป็นเค้า เค้าก็หวงแหละ :-[
รอตอนต่อไป เป้นกำลังใจให้ค่ะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
โอ้ยคิดดดดดดดดด. รักเขามากไหมลูก 55555555
-
ช่วงนี้ชะตาชีวิตช่างเหมือน แรมกับคิดจริงๆ งานเยอะมาก :sad4: รีบอ่านแล้วรีบทำงานอย่างเร็ว .....เฮ้อ
-
คิดหึงได้น่ารักน่าฟัดมาก โอ๊ย!!!ฟินอ่ะ
-
-21-
สัมผัสไออุ่นในอ้อมแขนเป็นสิ่งแรกที่รับรู้ได้ในเช้าวันเสาร์ครับ เมื่อคนตัวเล็กกลิ้งมาอยู่ในอ้อมกอดผมตอนไหนก็ไม่รู้ ทั้งๆที่เมื่อคืนยังต่างคนต่างนอนอยู่เลย(ผมนี้นอนชิดขอบเตียงแทบตก) กลิ่นหอมๆจากเจ้าตัวที่ไม่รู้ว่าได้มาจากไหนทั้งๆที่ก็ใช้ครีมอาบน้ำยี่ห้อเดียวกันทำเอาผมเคลิ้มไปนานเลยล่ะ ก่อนจะดึงสติจากกลิ่นกายคนตัวเล็กนี้ได้ก็ปาไปเป็นสิบนาที ผมค่อยๆแงะตัวเองออกจากคนตัวเล็กช้าๆก่อนจะเข้าห้องน้ำไปทำธุระส่วนตัวให้พร้อมที่จะลุยงานนรกต่อจากนี้
เมื่ออาบน้ำเสร็จกลับเข้าห้องมาก็ยังพบว่าคิดยังนอนท่าเดิมอยู่เลยครับ คงจะเพลียจากโปรเจคจริงๆสินะ ผมเลยถือโอกาสนี้เข้าไปลูบหัวเขาเบาๆก่อนจะรับรู้ได้ว่าอุณหภูมิของร่างกายคิด...มันร้อน...กว่าปกติ..?
“...อ...อือ แรม...?”
“อ่ะ ขอโทษครับ ผมทำให้ตื่นหรอ?”
“ฮื้ออ ป่าวๆ ตื่นเองนั่นแหละ อื่ออ..” เขาครางรับเบาๆ(อย่าครางอย่างนี้บ่อยนะครับผมขอ!)ก่อนจะพยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้นมา ดูท่าจะลำบากน่าดูเหมือนเขาจะไม่มีแรงอย่างนั้นล่ะ ผมเข้าไปช่วยประคองให้เขาลุกมาดีก่อนจะพบว่าเขาตัวร้อน..มากไปจริงๆ
“คิดครับ...”
“หือ”
“ไม่สบายหรอครับ?”
“.......หื้อ? ป..เปล่านี่ ปกติดี”
อ่า..จริงๆผมไม่ควรถามเขาอย่างนั้นหรอกในเมื่อเห็นได้ชัดขนาดนี้ เมื่อวานเขาก็ดูสบายดีอยู่นะแต่พอรุ่งเช้านี้กลับดูเหมือนจะเป็นไข้อย่างรุนแรงเสียด้วย และดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ยอมรับเท่าไหร่นะครับ
“หรอครับ...”
ไม่ว่าเปล่าผมยกมือไปอังหน้าผากเขาวัดอุณหภูมิเพื่อความมั่นใจว่าเขาไม่สบายจริงๆ และเขาก็ไม่สบายจริงๆนั่นแหละครับ จับตัวดูก็รู้ว่าไข้ขึ้นชัวร์ๆ
“ไม่เอาน่าแรม คิดสบายดีครับ เดี๋ยวขออาบน้ำแปปแล้วไปสตูกัน”
“คิดครับ แต่คิดไม่..”
“สบายดีน่า”
ดื้อจังเลยครับ แฟนใครเนี่ย! (....คิดแล้วเขินเอง) แน่นอนว่าผมไม่ปล่อยให้เขาทำอย่างนั้นแน่ ใครเขาให้คนป่วยไปอาบน้ำกันล่ะครับ! ร่างกายปรับอุณหภูมิไม่ทัน ได้ป่วยหนักกว่าเดิมพอดี
“คิดมานี่เลยครับ”
“เอ้ะ อะไรอ้ะ คิดจะอาบน้ำ”
“นั่ง อยู่ตรงนี้เฉยๆนะครับ ห้ามลุกไปไหนนะครับ เดี๋ยวผมมาแปปเดียว”
ผมกำชับเขาให้นั่งรอบนเตียงก่อนออกไปยังห้องรับแขก ค้นหากล่องปฐมพยาบาล และยาสามัญประจำบ้านก็เจอแผ่นวัดไข้ที่แม่ผมซื้อเก็บไว้ให้ ไม่รอช้าครับ ผมรีบนำเจ้าสิ่งนี้ไปใช้กับคิดที่นั่งตาแป๋วรอผมอยู่ทันที(ให้ตาย น่ารักชะมัด!)
ไม่ช้าผลวัดไข้ก็ออกมา 38.4 องศา ไม่บอกก็รู้ว่าเป็นไข้แถมไข้สูงเสียด้วย ยังไงก็เถียงไม่ได้ด้วยครับ
“...แฮ่ๆ ไข้นิดเดียวเอง กินพาราเดี๋ยวก็หาย”
“ไม่นิดแล้วนะครับแบบนี้ นี่เรียกป่วยแล้วนะครับ”
เฮ้อออ ให้ตายเถอะ เพราะเขาโหมงานหนักเกินไปจริงๆ เห็นเขาทำงานไวทำงานเก่งไปช่วยคนอื่นตลอดเวลาแบบนี้แต่เขาก็เป็นมนุษย์คนหนึ่งสินะครับ เจ็บไข้ได้ป่วยเป็น อาจเพราะงานครั้งนี้หนักหนากว่าครั้งไหนแน่ๆ และดูเหมือนเจ้าตัวจะวิ่งโร่ไปช่วยคนอื่นมิใช่น้อย จะป่วยขึ้นมานี่ไม่น่าสงสัยเลยครับ แต่นึกดูก็คงเป็นความผิดผมด้วยที่ทำงานช้าทำให้ไม่ได้ไปอยู่ดูแลเขา
คิดยิ้มแหยๆให้ผมเมื่อไม่สามารถอ้างอะไรได้ในเมื่อหลักฐานคามือขนาดนี้
“เอาน่า....เป็นเดี๋ยวก็หายเชื่อคิดเถอะ ไปทำงานดีกว่าเนอะ”
“ไม่ได้ครับ! คิดต้องนอนพักผ่อน เดี๋ยวนี้เลยครับ”
“เฮ้ยไม่เอา คิดจะช่วย”
“คิดครับ......”
“..............แรม...”
อย่าทำเสียงแบบนั้นนะครับ ฮึ่ม...อย่ามาอ้อนผมแบบนี้นะ แก้มแดงๆนั่น ตาเยิ้มๆนั่น แล้วไหนจะเสียงที่เขาเรียกผมแผ่วๆนั่นอีก..... ตัดใจไม่มองมันซะเลย กลัวใจอ่อนครับ
“แรม....ให้ไปช่วยนะ นะ นะ”
“ถ้าไข้ลดจะให้ไปนะครับ ตอนนี้นอนพักก่อนนะ เดี๋ยวไปเรียนตัวนอกไม่ได้นะครับ”
ครับ ถึงแม้ว่าคิดจะไม่ต้องเรียนวิชาสตูดิโอแล้วเพราะส่งงานไฟนอลไปแล้วก็ตาม แต่เขาก็ต้องเรียนวิชาตัวนอกอยู่ดี อีกทั้งใกล้จะสอบแล้วด้วย อาทิตย์นี้จึงเป็นอาทิตย์สำคัญก็ว่าได้ครับ แนวข้อสอบอะไรก็จะบอกกันช่วงนี้แหละ
“....ช่างตัวนอกมัน โดดแม่ง”
“คิดครับ” เดี๋ยวเหอะ ใครสั่งใครสอนให้โดดเรียนกันครับ!
“ก็...คิดเก็บคาบเข้าเรียนครบแล้วน่า เข้าทุกครั้งไม่เคยโดดเหอะ ขาดอาทิตย์เดียวไม่ส่งผลมากหรอก ..มั้ง”
“ไม่ได้นะครับ ถ้าอ.บอกแนวข้อสอบล่ะครับ”
“เดี๋ยววานให้เพื่อนจดให้ไง”
“ไม่ได้ครับ ถ้า....มีงานต้องส่งในคาบล่ะครับ ถ้าคาบนั้นเขาแจกคะแนนหรือเกิดอะไรขึ้นมาล่ะครับ?”
“อื่อออ ก็อยากอยู่ช่วยแรมมากกว่านี่”
“คิดครับ....งานผม ให้ผมทำเองบ้างเถอะครับ ขืนคิดมาช่วยผมทุกวันเดี๋ยวได้กลายเป็นงานของคิดพอดี อ.คงสงสัยน่าดูว่าทำไมผมถึงทำงานออกมาได้ดีเกินควรฮ่ะๆ”
“.....ก็....”
“พักก่อนนะครับ”
“....”
“....นะครับ คนดี....”
“.....อืออ...”
เยส! ในที่สุดผมก็กล่อมเขาจนสำเร็จจนได้ ผมจัดแจงให้เขานอนดีๆก่อนจะออกไปซื้ออาหารและยาให้เขา กำชับว่าให้นอนเฉยๆเท่านั้น ห้ามลุกมาอาบน้ำเด็ดขาด แต่ให้ล้างหน้าแปรงฟันได้นะครับ
เมื่อกลับมาถึงห้องผมก็ได้ยินเสียงแว่วๆดังขึ้นมาจากในห้องนอน
“ไม่มีครับ โทรผิดแล้วครับ”
“......”
“ไม่มีคนชื่อนี้จริงๆครับ แค่นี้นะครับ”
แกร๊ก...
“อ่ะ...”
“อุ่ย..”
“เอ่อ....คิด มีอะไรรึเปล่าครับ?”
“.............คือ...เปล่า”
หวืดดดดด....หวืดดดดดดด
แม้จะสงสัยว่าก่อนหน้านี้เขาคุยอยู่กับใคร แต่แล้วผมก็ต้องเบนความสงสัยไปที่มือถือของผมวางสั่นอยู่ข้างๆมือถือเขา หน้าจอปรากฏเบอร์แปลกหน้า คิดมองหน้าผมก่อนบอกว่า
“....ให้คิดรับนะ”
“เอ่อ..ครับ”
“......”
“....ไม่มีคนชื่อแรมครับ โทรผิดแล้ว”
แกร๊ก.....
“เอ่อ...”
“ครั้งที่สามแล้วนะ...”
“ครับ?”
“ที่เบอร์แปลกหน้าโทรมา แรมไม่อยู่เลยไม่กล้ารับอ่ะ แต่เป็นครั้งที่สามแล้วที่เบอร์แปลกโทรเข้าเครื่องแรม”
เอ่อ....อันนี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะครับว่าทำไมมีเบอร์แปลกหน้าโทรเข้ามาถี่ซะขนาดนี้
“....ไปให้เบอร์ชาวบ้านเรี่ยราดอีกล่ะสิ”
“เอ้ะ? อ่ะ เอ่อ.........ครับ” นึกสงสัยในตอนแรก แต่พอนึกดีๆก็เป็นตามที่เขาว่านั่นแหละครับ
“ฮึ่ม........ ไปให้เขาทำไมเนี่ยยย แรมห้ามรับแล้วนะ ถ้ามีเบอร์แปลกๆห้ามรับนะ”
“ค..ครับ” จริงๆผมก็ไม่ค่อยรับเลอร์แปลกอยู้แล้วด้วยน่ะครับ
“อือออ”
“เอ่อ คิดครับ......ทานข้าวก่อนมั้ยครับ จะได้ทานยา”
“อ่ะ อือ”
ผมจัดแจงใส่ข้าวต้มร้อนๆลงในชามก่อนจะตักมาป้อนเขา คิดมองผมตาปริบๆ เอ่อ....ผมทำอะไรผิดไปหรือเปล่า? ผมแค่จะป้อนข้าวเขาเองนะเพราะเขาดูเหนื่อยๆ เวลาผมป่วยตอนเด็กๆแม่ผมก็ทำแบบนี้ให้เสมอนี่นา
“......มีอะไรรึเปล่าครับคิด”
เจ้าตัวสะดุ้งเหมือนพึ่งนึกได้ก่อนจะส่ายหัวรัวๆ คิดยิ้มให้ผม
“...ไม่เคยมีใครป้อนข้าวคิดมาก่อนอ่ะ นึกว่ามีแต่ในละครซะอีก ฮ่ะๆ”
ผมมองหน้าเขาแล้วอมยิ้ม เขาหัวเราะได้น่ารักมากให้ตายเถอะ ผมลูบหัวเขาแปปนึงก่อนจะตักข้าวป้อนให้เขาอีกครั้ง เขาอ้าปากงับช้อนที่ผมส่งให้เบาๆ ตลอดการทานข้าวครั้งนี้เขาไม่ได้มองหน้าผมสักเท่าไหร่ คิดเอาแต่อ้าปากงับข้าวแล้วก้มหน้าเคี้ยว เขาหน้าแดงด้วยล่ะ แต่ผมคิดว่าคงเพราะพิษไข้
เราใช้เวลานี้ไปค่อนข้างนาน แต่ผมก็มีความสุขกับมันโดยที่ลืมนึกถึงเรื่องงานไปเลย...
ไม่นานเขาก็ทานเสร็จและผมก็ให้เขาทานยาต่อ แม้ว่าในตอนแรกผมไม่รู้ว่าคิดป่วยเป็นอะไรบ้างรู้เพียงแต่ว่ามีไข้ แต่หวัด ไอ เจ็บคอนี่ลืมถามว่าเขาเป็นด้วยรึเปล่า แย่จริงๆเลยผมนี่... ผมเลยซื้อยาจากเภสัชกรมาทุกอาการ แม้สุดท้ายคิดจะบอกว่ามีแค่ไข้ก็ตาม
พอกินยาเสร็จแล้วเจ้าตัวดีก็งอแงอยากจะออกไปสตูอยู่นั่น แน่นอนว่าผมไม่ยอมหรอก ผมบังคับให้เขานอนพัก กว่าจะกล่อมได้ก็แทบตายครับ งัดสกิลเลี้ยงเด็กมาใช้แทบหมดตัวแล้วสุดท้ายก็ล่อด้วยเกมคุ้กกี้รัน.....ในเครื่องผมน่ะครับ.... มือถือคิดเป็นมือถือปุ่มกดธรรมดายี่ห้อซัมซุง นึกสงสัยที่ทำไมเขาถึงไม่ใช้แอนดรอยหรือแอปเปิ้ลอย่างคนอื่น(รวมถึงผมด้วย) พอถามเขาก็บอกว่าเครื่องนี้ถูกดีแถมทนด้วย... ผมปล่อยให้เจ้าตัวดีนอนเล่นคุ้กกี้รันไปเรื่อยๆโดยมีผมคอยนั่งเฝ้าอยู่ ไม่นานด้วยฤทธิ์ยาคิดก็ผล็อยหลับไป
ผมในตอนแรกมีความคิดว่าจะออกไปทำงานที่สตูดิโอแต่พอเห็นคิดนอนซมอยู่แบบนี้แล้วถ้าผมออกไปทำงานโดยที่ทิ้งเขานอนป่วยอยู่แบบนี้ผมคงเป็นคนที่ใจร้ายมาก ด้วยเหตุนี้ผมจึงตัดสินใจซื้อของตัดโมมาทำที่คอนโดผมแทน เพราะโมเดลมันย้ายไปย้ายมาได้ แต่เขียนแบบนี้ต้องพึ่งโต๊ะที่สตูดิโออย่างเดียวล่ะครับ ผมใช้เวลาซื้อของแปปเดียวเพราะห่วงคนที่นอนซมอยู่และของที่เหลือๆจากโปรเจคครั้งที่แล้วก็ยังมี ผมจัดแจงเปลี่ยนให้ห้องรับแขกเป็นสตูดิโอชั่วคราว
คิดนอนอยู่ในห้องนอนเงียบๆ รวมถึงผมที่ตัดโมอยู่ข้างนอกเงียบๆด้วย(อันที่จริงก็เปิดเพลงคลอไว้เบาๆน่ะครับ) ผมเปิดประตูห้องนอนทิ้งไว้เผื่อคิดมีอะไรจะได้เรียกผมได้
เวลาผ่านไปได้เกือบสี่ชั่วโมง โมเดลผมก็ยังคงเป็นซากไร้อารยธรรมอยู่ แต่ถึงกระนั้นผมก็ยังตั้งใจตัดมันต่อไป ถ้าไม่ติดว่าได้ยินเสียงดังแผ่วๆมาจากในห้องนอนของผม
แน่นอนอยู่แล้วว่าเจ้าของเสียงนั้นจะเป็นใครไม่ได้นอกจากคิด สองขาผมก้าวตรงไปยังห้องนอนอย่างรวดเร็ว...
“.....อึก..อือ..”
“คิดครับ..?”
“....ข....”
เขาพึมพำอะไรซักอย่างทำให้ผมต้องเข้าไปใกล้ๆ
“...ขอโทษ...ครับ......”
“....”
“แม่...... คิด ขอโทษ..”
แม้แรกๆเขาจะพึมพำจนจับใจความไม่ได้ แต่พอพยายามฟังดูแล้วเหมือนว่าเขาจะเพ้อหา...แม่ของเขารึเปล่า?
“คิดครับ”
“...ฮึก....อืออ”
“คิด...”
“อือ... อ่ะ.....” เหมือนผมจะสามารถให้เขาตื่นจากความฝันจนได้ ตากลมจ้องผมอย่างตกใจ ข้างในตาเขามีน้ำใสๆคลออยู่ ไม่รู้เพราะฝันร้ายหรือเพราะฤทธิ์ไข้กันแน่
“...แรม”
“ครับ คิดเป็นอะไรรึเปล่า ฝันร้ายหรอครับ...”
“...เปล่าหรอก อ่ะ”
ผมยกมือไปอังหน้าผากเขาเพื่อพบว่าอุณหภูมิของเขาลดลงมานิดหน่อยแล้ว
“...งั้นเดี๋ยวเช็ดตัวก่อนไหมครับ เหงื่ออกเยอะแล้ว...”
“.....อ่ะ อือ...”
ผมไปหยิบผ้าขนหนูชุบน้ำหมาดๆที่ทิ้งไว้ในห้องน้ำก่อนเดินมาหาคนตัวเล็กตรงหน้า คิดจ้องผมตาแป๋วเลย ยิ่งตาเขาแดงๆแล้วรู้สึกเหมือนกระต่ายสุดๆ ผมไล่ผ้าขนหนูไปตามร่างกายเขา(อะแฮ่ม! แค่ส่วนที่โผล่พ้นเสื้อนะครับ) พอมาถึงส่วนลำคอเขาก็ซบลงบนไหล่ผม
“ค...คิดครับ”
“....ขออยู่อย่างนี้แปปนึงนะ”
“....ครับ”
ใบหน้าเล็กๆซุกเข้ากับไหล่ผมไม่ห่าง เขาขี้อ้อนอยู่แล้วและยิ่งตอนป่วยคงจะยิ่งอยากอ้อนสินะครับ เอาเลยครับที่รัก ผมยอมหมดทุกอย่างเลย อ้อนได้เต็มที่เลยครับ!!
“แรม.....”
“ครับ?”
“รัก.........มาก”
“......”
จู่ๆเล่นมาบอกรักกันแบบนี้ผมก็เขินสิครับ!! นึกครึ้มอะไรของเขากันนะ แต่ก็น่ารักชะมัด
“....เหมือนกันครับ”
“....คิก”
“......?”
เหวออออ จู่ๆเขาก็เข้ามากอดผมโดยไม่ทันตั้งตัว เกือบหงายหลังแล้วมั้ยล่ะ ถ้าเกิดไม่ยั้งไว้ล่ะก็ทั้งผมทั้งเขาคงได้กลิ้งโครมลงบนพื้นห้องแน่ๆ คิดยังคงซุกหน้าอยู่แต่เปลี่ยนจากไหล่มาเป็นแถวอกผม อ่า...บอกกี่ครั้งแล้วครับว่ามันจั๊กจี้ ฮ่ะๆ
“ขอบคุณครับ”
“ครับ?” ขอบคุณผมทำไมหรอ?
“ขอบคุณที่อยู่ดูแล ตอนแรกนึกว่าแรมออกไปสตูแล้วซะอีก”
“ผมทิ้งคิดไว้คนเดียวไม่ได้หรอกครับ”
“ฮื้อออ ขอบคุณนะ”
“ครับ”
“...แล้วงานแรมอ่ะ!!” เจ้าตัวเงียบไปพักหนึ่งก่อนเงยหน้ามาถามผมด้วยสีหน้าตื่นตระหนก
“ผมนั่งตัดโมอยู่ห้องรับแขกน่ะครับ”
“เฮ่ออ... นึกว่า...นึกว่าคิดจะทำให้เสียงาน....เอ้ะ แต่ก็ใช่นี่นา”
“ฮ่ะๆๆ ไม่หรอกครับ ไม่เลย”
“ขอโทษนะ ใกล้หายไข้แล้วล่ะ ถ้าหายดีจะมาช่วยแบบเต็มที่เลย”
“ครับ ไม่เป็นไร ไม่ต้องฝืนนะครับ พักผ่อนให้มากๆดีกว่า”
“อื่อ เดี๋ยวก็หายแล้ว”
“นอนต่อนะครับ”
“ง่ะ นอนมาเยอะแล้วอ่า ให้ทำอย่างอื่นบ้างดิๆ ให้คิดช่วยตัดโมนะๆๆ”
“ไม่ได้ครับ ไว้หายดีก่อนค่อยทำนะครับ”
“แต่คิด...เบื่ออ่า”
“อดทนหน่อยนะครับ เดี๋ยวจะไม่สบายมากกว่าเดิมนะ”
“...ฮื้ออ”
“คิดครับ...”
“ครับบบบ นอนก็ได้ ขอยืมเล่นคุ้กกี้รันต่อนะ”
“ครับ” กลายเป็นเด็กติดเกมไปตอนไหนเนี่ยครับ แม้อยากจะให้เขานอนพักให้มากๆแต่ดูเหมือนคิดจะเป็นคนที่ไม่ชอบอยู่นิ่งๆซักเท่าไหร่ ผมเลยยอมให้เขาเล่นเกมที่ขยับแค่นิ้วโป้งสองข้างแต่โดยดี
และไม่นานนักเจ้าตัวก็เพลียหลับไปเพราะฤทธิ์ไข้ และผมก็ไปไฟท์กับโมเดลนี่ต่อ
-
ตอบเม้นค่ะ
boong086 คิดหึงเพราะแรมน่าหึงค่ะ5555
phana_qbz ใครยอมคิดไม่ยอม อิอิ ของดีแบบนี้หาที่ไหนไม่ได้แล้ว :-[
fuku 555555555 อาจจะหลงยุคมาจริงๆก็ได้ค่ะ ส่วนวิธีการเลี้ยงลูกของแม่แรมนี่เป็นเหตุผลที่ทำให้แรมเป็นอย่างนี้เลยค่ะ
B52 แรมบื้อต้องทำใจ 5555
Sar2288 พระเอกเราบื้อต้องทำใจหน่อยค่ะ :hao5:
บ๊ายบายโพ สงสารคิดจริงๆมีแฟนบื้อ555
maemix ซื่อๆบื้อๆเป็นเอกลักษณ์ของแรมเขาล่ะ :hao5:
Ali$a฿eth แอร๊ยยยยยยย :o8: :o8:
mild-dy ถ้าแรมไม่บื้อขนาดนี้คิดคงไม่หึงจนเหนื่อยเหมือนกันค่ะ555
hoshinokoe หึหึหึหึหึ :hao6: :hao6:
omyim_jjj กรีส ขอบคุณค่ะ >__<
mystery Y พระเอกบื้อเป็นจุดขายของนิยายเรื่องนี้ค่ะ555555
BeeRY ช่ายยยย เห็นบื้อๆอย่างนี้รักคิดคนเดียวแน่นอนนนน
route rover ใสซื่อบริสุทธิ์เกินไป 5555 :hao5:
kongxinya หน่อไม้นี้ก่อไผ่บังไม่มิดแล้วล่ะก๊ากกก //แรมซื่อบื้อแบบฉุดไม่อยู่ คิดเลยเหนื่อยเลย :sad4: //ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ :man1:
IIIA คิด:รักมากครับ!!
prueksa โฮ....สู้ๆนะคะ เดี๋ยวส่งคิดไปช่วยปั่นงาน5555 :hao6:
sang som หลงคิดแล้ววว หลงคิดแล้ววววว >__< กิกิกิกิ
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่ะ
________________________________________
ขอโทษค่ะที่ลงช้าไปหน่อย...เก๊าเพิ่งสอบมา.. :mew2:
เห็นคิดแข็งแกร่งอย่างนี้แต่จริงๆแล้วคิดก็มนุษย์ตัวน้อยๆคนหนึ่งแหละค่ะ
ช่วยเขามากไป ป่วยเบย... :hao4:
จัดตอนหวานๆ(?)ไปเล็กน้อยพอกรุบกริบ อย่าพึ่งทิ้งนิยายเรื่องนี้น้าา :sad4:
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ :pig4:
-
บางครั้งคิดก็ดื้อจนแทนที่จะน่ารักกลายเป็นน่ารำคาญไปเลย
คือห่วงแต่คนอื่นจนไม่ห่วงตัวเองนี่ใช้ได้ที่ไหน แรมน่าจะจับตีก้นให้เข็ด
-
:hao4: คิดมีความหลังอะไรนะ
แต่พอป่วยแล้วก็อ้อนเปน 2 เท่าเลย
-
หลงเข้ามาอ่านแล้วก็หลงรักด้วย แรมแบบว่าผู้ชายแบบนี้มีอีกหรอ?? (ขอสักคน อร๊ายยยยยยยยยยยยยย) :hao7:
คิดน่ารัก ขี้หึง ขี้หวง แล้วก็ขี้อ้อนมากๆ
ชอบหนุ่มถาปัตสุดๆ รออ่านตอนต่อไปค่ะ มาเป็น FCแรมด้วยคน แอร๊ยยยยยยยยยยยยยย
:pig4:
-
คิดเหมือนแมวเซาขี้อ้อน ขี้หึงด้วย555
-
คิดคงคิดถึงแม่
เลยอ้อนแรมแทน
คิดป่วย ฝากแรมช่วยดูแลด้วยนะ
-
เอ๊ะะะะะะ คิดเป็นเด็กมีปมขนาดนี้เลย ร่าเริงขนาดนั้นแท้ๆ. แรมช่วยคิดนะะะะะ
-
นุ้งคิดมีอดีตอะไรที่น่าเป็นห่วงน้อ :กอด1:
แรมดูแลคิดดีจังเลย ยกตำแหน่งแฟนดีเด่นแห่งปีให้ไปเลย o13
-
อยากจะเบอร์แรมบ้าง อยากโทรไปให้คิดเหวี่ยงเล่น
อร๊างงงงงงงงงงงงง
-
เห็ฯงี้ ฟินจิกหมอนเลยนะคะ แรมจ้าาาาา สนใจรับเจ๊เป็นกิ๊กไหมจ๊ะ * 3*
-
คิดเอ๋ยชาติที่แล้วเจ้าเป็นแมวมารึเปล่า
-
ป่วยแล้วอ้อนน่ารักเชียวคิด :impress2:
ส่วนแรมก็นะ ยังทำให้คิดบริหารต่อมหึงได้เรื่อยๆ :laugh:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
หึๆ พระเอกแบบนี้ไม่ค่อยมีจริงๆนั่นแหละ ส่วนใหญ่บทบาทแบบนี้จะสลับกันนะ อิอิ
-
คิดน่าสงสารนะ ดีจังที่ตอนนี้แรมอยู่ดูแลตอนป่วย
ขนาดแรมป้อนยังคิดว่ามีแต่ในละคร
คงเป็นครั้งแรกที่ป่วยแล้วได้อ้อน แรมดูแลคิดดีๆนะ คิดจะได้พักบ้างไม่ต้องพยายามเข็มแข็งอยู่ตลอด
-
เรื่องนี้น่าร๊ากกกกก
-
แรมเป็นคนที่ประหยัดคำพูดมากๆ ครับๆๆๆอย่างเดียว คิดนี้ก็อ้อนเป็นเท่าตัวเลยน่ารักมากๆ
-
ตอนนี้มันน่ารักกุบกิบมาก
งึ้ยยยยย คิดน่ารักอ่ะ และก็น่าสงสารที่ฝันร้ายแบบนี้
-
ช่างอ้อนจริงคิดเนี่ย น่าร้ากกกก~
-
แรม พ่อเทพบุตร ถ้าเราไม่ได้ชอบเปอร์ไปแล้วนะ เราจะตกหลุมรักแรมเลยยย โฮ พ่อแฟนดีเด่น :กอด1:
คิดถึงพาร์ทมึนๆของนันอ่ะ เอ็นดู อยากอ่านอีก :man1:
-
คิดอ้อนน่ารัก :o8: แรมงงๆ ตลอดเวลา :katai2-1:
-
น้องคิตตี้อ้อนได้น่ารัก
แรมก้อนะพูดน้อยเกินนนนนนนนน
แต่เราก้อฟินอ่ะ
แรมน่ารักดูแลคิตตี้ตอนป่วยด้วย
คิตตี้ก้ออ้อนไปเถอะ :mew1: :hao3:
-
เมื่อไหร่ แรมจะคิดอะไร เยอะๆบ้าง เดี๋ยวนู๋คิด น้อยใจอีกหรอก
-
-22-
วันอาทิตย์มาถึงแต่งานผมยังไม่ถึงไหนเหมือนเดิม ชักเกลียดตัวเองที่ทำงานช้าจริงๆ ผมยังคงนั่งทำงานในคอนโดผมเพราะห่วงคิดน่ะครับ ถึงเจ้าตัวจะร้องแง้วๆว่าหายดีแล้วก็เถอะ แต่ผมก็ยังไม่วางใจอยู่ดีนี่ อีกอย่างถ้าไปสตูดิโอตอนนี้รั้งแต่จะทำให้คิดอาการแย่ลงจากที่พึ่งหายหมาดๆ(อย่างที่เจ้าตัวอ้าง) อย่างว่าแหละครับ สตูดิโอไม่ใช่ที่ที่สะอาดนักหรอก ทั้งฝุ่นทั้งขยะมาสุมรวมกัน เรียกได้ว่าแทบจะเป็นแหล่งเชื้อโรคเลยล่ะ(แต่ก็สามารถนอนในนั้นไปได้)
ตอนนี้ผมกับเจ้าของหัวใจเลยนั่งตัดโมกันสองคนในห้องของผม....
คิดว่าการทำงานที่นี่ก็ดีไม่ใช่น้อยนะครับ...
“แรมๆ อันนี้ตัดเสร็จให้ติดตรงไหนหรอ?”
“อ้ะ ขอผมดูแปปนะครับ.......เอาติดกับแผ่นนี้เลยครับ”
สวีทกันได้แบบไม่ต้องกลัวใครมายุ่งวุ่นวายแบบนี้ผมล่ะตื้นตันใจ... แม้ว่าคิดคงจะไม่ได้คิดอกุศลแบบผมก็ตามทีเถอะ
ผมและเขายังคงก้มหน้าทำงานไปเรื่อยๆ หิวก็ออกไปหาอะไรกิน เพราะยังไม่ใช่ช่วงท้ายของโปรเจคเลยเดินชิวกันแบบนี้ได้อยู่น่ะสิครับ ลองอีกสองวันเป็นวันส่งงานนี่อย่าถามถึงเวลาพักเลย ข้าวเขิ้วอะไรคงไม่ได้กินเสียด้วยซ้ำ
...
เข้าสู่เช้าวันจันทร์หลังจากที่เมื่อคืนผมพาคิดไปส่งที่หอแล้วก็กลับมาปั่นงานต่ออีกนิดหน่อยก่อนจะยอมแพ้ต่อความง่วงที่เข้าครอบงำในที่สุด ตื่นเช้ามาผมไปเรียนตามปกติพอตอนบ่ายก็หอบ(ซาก)โมเข้าสตูดิโอ
“แน้ะ ไอ้เพื่อนแรมมมม คืนวันเสาร์อาทิตย์หายหัวไปไหนมาจ้ะ”
“ทำงานที่คอนโดครับ” จะมีซักวันไหมนะที่นันจะพูดโดยไม่ใช้น้ำเสียงกวนตีนนี่
“ทำงานหรือทำหน้าที่ผั- โอ้ย”
“แหย่ชาวบ้านอยู่นั่น งานมึงไม่ทำหรือไงหือ?”
“ส..สัส”
“หึหึ”
“หัวเราะเชี่ยไร!”
“พึ่งรู้น่ะครับ ว่าเดี๋ยวนี้นันกับเปเปอร์มาช่วยกันทำงานด้วย”
หึหึหึ มอบใบหน้าชั่วร้ายให้หมานันได้ยล ครับฟังไม่ผิดหรอก เปเปอร์ เปเปอร์มาช่วยนันทำงานเหมือนกับที่นันโดยเปเปอร์ลากไปช่วยงานเขาเมื่ออาทิตย์ก่อน
“ไม่ใช่เว้ย! ไอ้เหี้ยนี่ตามกูมาเอง!”
“หึหึ ก็มาช่วยตอบแทนมึงที่มาช่วยกูคราวก่อนไง”
“กูไม่ต้องการโว้ยยย แผนมึงแน่ๆ มึงวางแผนนี่ไว้แน่ๆ”
ผมเลิกสนใจนันที่ร้องโวยวายอยู่ตรงนั้นพลางเดินไปยังโต๊ะเขียนแบบของตัวเองก่อนจะเริ่มลงมือทำงาน...อ่า อู้ไม่ได้แล้วล่ะครับ เดี๋ยวงานไม่เสร็จแน่ๆ
“โย่ววว แรม ไปไหนมาวะไม่เจอหน้า”
“ตัดโมที่คอนโดน่ะครับ”
“หืม หรอวะ ปกติเห็นมาทำงานที่สตูตลอด”
“ครับ...ก็ มีเรื่องนิดหน่อยน่ะครับ...”
ตู้เดินมาทักทายผมตามประสาครับ เรื่องคิดถ้าเป็นไปได้ผมก็อยากจะเลี่ยงๆ กลัวคนอื่นรู้ว่าคิดอยู่กับผมแล้วจะมองไม่ดีเอา
ก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไปจนกระทั่ง...
“แรมมมม ถึงไหนแล้ววว”
“คิด...”
“มาช่วยพร้อมเสบียง” เจ้าตัวยิ้มร่าให้ผมพร้อมชูถุงเซเว่นที่ข้างในบรรจุไปด้วยห่อขนมจำนวนมาก
“อ่ะ อ่า...ฮะๆๆ ครับ”
อดหัวเราะไม่ได้เลย น่ารักจังเลยครับแฟนใครเนี่ย คิดยังคงฉีกยิ้มก่อนจะมาช่วยผมทำงานอย่างที่เจ้าตัวว่า เอาจริงๆผมเกรงใจเขาสุดๆเลย เขาไม่จำเป็นต้องมาช่วยผมก็ได้แค่นี้ผมก็หลงเขาสุดๆแล้ว อีกอย่างใจจริงผมอยากให้เขาพักผ่อนมากกว่าด้วย เพิ่งจะหายไข้อีกทั้งเพิ่งหมดโปรเจคการพักผ่อนถือเป็นเรื่องสำคัญนะครับ
“อ้ะแหน่ะ คิดจ้ะ หายไปไหนกับแรมสองต่อสองคนในวันหยุดเสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมาเอ่ย...”
“ยุ่งอะไร”
“หึหึหึ กำลังคิดว่าโดนแรมเผด็จศึกไปแล้ว”
“...ไอ้!!”
นันคิดได้ยังไงนั่น! ผม...ผมกับเขายังไม่ได้มีอะไรกันเลยนะ!! แม้ว่าการที่หายไปสองคน(และอยู่ในห้องด้วยกันสองคน)นั้นจะดูเหมือนว่ามีก็เถอะ ทำไมเขาถึงคิดได้ลามกอย่างนี้นะ ผมยังไม่คิดจะทำเลย!!! คิดเองก็หาคำด่าไม่ออก ผมแข่งกับเขาหน้าแดงอีกครั้งโดยมีนันยืนแสยะยิ้มหัวเราะทำหน้าเหนือกว่าอย่างเห็นได้ชัด
“...หึ นันครับ...เราก็พึ่งรู้ว่านันพาแฟนมาช่วยทำงานด้วยน่ะ”
“อะ...อะไร”
“อ้าว ก็เปเปอร์ไง เห็นนั่งทำงานของนันอยู่ไม่ใช่หรอ? เอ้ะ เราเข้าใจผิดหรอครับ เห็นอยู่ด้วยกันบ่อยๆจนนึกว่าคบกันไปแล้ว”
“ไอ้คิดตี้งี่เง่า!!! กูไม่ได้คบกับมันเว้ยย”
“เขินหรอ เขินหรอ? ก๊ากๆๆๆ”
คิดโต้ตอบนันได้อย่างร้ายกาจ ไอ้นันทำท่าหัวเสียใส่ก่อนจากไป หึหึ ดูท่าผมจะรู้จักคิดน้อยไป ไม่คิดว่าเขาสามารถโต้ตอบไอ้นันได้ขนาดนี้นะครับ คิดของผมสุดยอดจริงๆ
....เวลาผ่านไปจนบ่ายสี่
“แรม!”
“ค..ครับ”
จู่ๆก็มีเสียงผู้หญิงที่ผมไม่คุ้นดังขึ้นมา ผมตอบกลับเธอไปตามสัญชาตญาณพร้อมกับหันไปหาต้นเสียง ......ใครอ่ะ? ผู้หญิงที่เข้ามาใหม่หน้าตาไม่คุ้นเลยสักนิดเดียว เธอเดินเข้ามาหาผมด้วยรอยยิ้ม
“เรานุ่นนะ เพื่อนหนิงอ่ะ ที่เคยมาหานายเมื่ออาทิตย์ก่อนด้วย” ถ้าหมายถึงหนิง....หนิงในสาขาผมนี่รู้จักอยู่ครับ แต่เมื่ออาทิตย์ก่อนมีคนมาหาผมเยอะเหลือเกิน ผมจำใครไม่ได้หรอก
“..อ่า ครับ?”
“เห็นหนิงว่าช่วงนี้สถาปัตย์มีงานนี่ ใช่มั้ย?”
“..ครับ”
“เรามาช่วยแรมน่ะ”
“ห้ะ...เอ่อ...คือ มาช่วย?”
“ใช่เลย”
เอ่อ....เขามาจากไหนแล้วเขาเป็นใครผมยังไม่รู้เลย อีกอย่างผมมีคิดเป็นลูกมือที่ยอดเยี่ยมอยู่แล้วด้วย แค่นี้ก็ดูท่าว่างานผมจะเสร็จก่อนชาวบ้านได้อยู่แล้ว ผมหันไปมองคิดแต่เจ้าตัวไม่ได้หันมามองผมตอบ เขานั่งก้มหน้าตัดกระดาษไปเรื่อยๆ ผมบอกปฏิเสธเธอ...เอ่อ...นุ่นไป
“ไม่ต้องเกรงใจหรอก ให้นุ่นช่วยนะคะนุ่นอยากช่วย อยากรู้จักเด็กสถาปัตย์มากขึ้นด้วย”
เธอว่าพลางหัวเราะคิกคัก ว่าแต่หนิงอยู่ไหนแล้วล่ะ ผมไม่ได้วิกฤตถึงขนาดต้องให้คนไม่รู้จักแบบนี้มาช่วยหรอกนะถึงผมจะทำงานช้าก็เถอะ ผมปฏิเสธเธออีกครั้งแต่นุ่นก็เอาแต่บอกว่าไม่ต้องเกรงใจ ผมเหลือบไปมองคนข้างๆ คิดโคลงหัวเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไร
“ไหนๆ ให้เราช่วยอะไรมั่ง”
“เอ่อ...ไม่เป็นไรจริงๆนะครับ ไปอยู่กับหนิงเถอะครับ ผม...”
“ไม่เป็นไรน่าไม่ต้องเกรงใจ อันนี้ตัดตามรอยเลยใช่มั้ย”
เธอว่าพลางหยิบคัตเตอร์และกระดาษชานอ้อยข้างๆไป จริงๆนั่นผมร่างไว้ให้คิดน่ะครับ พอได้ของตามที่ต้องการแล้วนุ่นก็จัดการกรีดมีดลงไปตามรอยร่างดินสอ ผมหันไปมองคิดแต่เขาก็ยังก้มหน้าก้มตาไม่หันมาหาผมสักที คราวนี้ผมหันไปมองคนอื่นๆอย่างนันที่ตอนนี้กำลังสนใจแต่เปเปอร์(ผมว่าเขาเถียงกันอยู่น่ะครับ) ตู้เองก็เอาแต่นั่งฟังเพลงใส่หูฟังอยู่ในมุมของตัวเอง ส่วนโรล.....หายไปไหนไม่รู้ครับ อ่า..ผมควรทำไงดีเนี่ย สุดท้ายว่าจะตัดสินใจไปหาหนิงให้พาเพื่อนเธอกลับ เอาจริงๆผมค่อนข้างเกร็งที่มีเธออยู่ด้วยน่ะครับ
“โอ้ย!”
“ป..เป็นอะไรรึเปล่าครับ”
“คัตเตอร์บาดอ่ะ...” นุ่นว่าพลางชูนิ้วที่โดนบาด เลือดเธอหยดซิบๆเลยครับ คงเพราะยังไม่คุ้นกับคัตเตอร์นั่นแหละอีกทั้งใบมีดที่ผมใช้ยังเป็นใบดำ(คมสุดๆ)อีกด้วย ผมเริ่มลนแล้วครับทีนี้ คิดมองมาทางผมก่อนจะหยิบทิชชู่ให้ ผมกล่าวขอบคุณเขาก่อนหยิบมันให้เธอ
“แรมมม นุ่นเจ็บอ่ะ..”
“ค..ครับ รอแปปนึงนะครับ”
ผมเดินออกไปหาไอ้โรลที่ตอนนี้หายไปไหนไม่รู้ครับ เพราะโรลเป็นคนที่พกพลาสเตอร์ติดตัวตลอดเวลา เห็นงี้แต่มันซุ่มซ่ามพอควรเลยครับ จับคัตเตอร์ทีไรมีเหตุให้เลือดออกทุกที มันเองก็รู้ตัวเลยพกพลาสเตอร์ติดตัวไว้ พวกผมและคนในสตูต่างรู้ข้อนี้ดีครับว่ามีดบาดให้ไปหาโรล สุดท้ายก็หาไม่เจอเลยเดินไปถามตู้แทน
“ตู้ครับ เห็นโรลมั้ยครับ?”
“ทำไม มีอะไรกับโรลหรือไง?”
“ครับ จะขอพลาสเตอร์น่ะครับ”
“อ่อๆ สงสัยไปหาไรแดกอยู่มั้ง กูรู้ว่ามันเก็บไว้ไหน รอแปปๆ”
ตู้ว่าพลางเดินไปยังโต๊ะทำงานของโรลก่อนจะขุดๆคุ้ยๆซักพักก็ยื่นพลาสเตอร์ยาอันหนึ่งมาให้ผม
“ขอบคุณครับ”
“เออๆ ว่าแต่ใครเป็นอะไรล่ะ คิดหรอ?”
“เปล่าครับ เพื่อนหนิงน่ะครับ”
“หือ? เพื่อนหนิง??”
“ครับ ตรงนั้น” ผมชี้ไปให้ตู้ดู นุ่นเองก็กำลังกุมนิ้วมืออยู่
“หึหึ เขามาจีบมึงไม่ใช่หรือไงวะ”
“ห้ะ ไม่ใช่นะครับ เขามาช่วยงาน...”
ผัวะ!
“มึงนี่จะโง่ไปถึงไหนวะ อย่างนั้นเรียกจีบแล้วเว้ย ใครที่ไหนไม่รู้มาช่วยงานมึงเนี่ยคิดว่าเขาอยากมาช่วยมึงเฉยๆหรือไง เหอะ ระวังเหอะบื้อเดี๋ยวไอ้คิดไม่เอานะเว้ย”
“....”
ช็อคค้างไปประมาณสามวิเลยครับ อ่า.....นุ่นมา...อย่างที่ตู้ว่าจริงๆหรอเนี่ย..
“เฮ่อออ... ให้มันได้อย่างนี้สิวะ มึงไปดูไอ้คิดเลยไป”
ตู้ว่าพลางตบไหล่ผมก่อนจะปลีกตัวไปทำงานของตัวเองต่อ ผมรับคำเขาก่อนจะเดินไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองบ้าง
“นุ่นครับ นี่พลาสเตอร์”
“ขอบใจนะแรม แต่ยังไม่ได้ล้างแผลเลยอ่ะ แรมพานุ่นไปห้องน้ำหน่อยได้มั้ย”
“เอ่อ...คือ...” หลังจากที่รู้ว่าเขาเข้ามา..เอ่อ..จีบผม(ไม่เห็นเข้าใจเลยว่าจะมาจีบผมทำไมกัน) ผมเลยตอบเขาไม่ค่อยถูกเสียแล้วล่ะครับ อีกทั้งคิดเองก็เคยบอกกับผมว่าอย่าให้ใครมาจีบ...การผิดสัญญาคิดนี่เป็นเรื่องสุดท้ายที่ผมจะทำจริงๆ เอาจริงๆแผลแค่นั้นเป็นผมแค่เลียๆแล้วเอาพลาสเตอร์ปิดก็จบแล้ว บางทีไม่มีพลาสเตอร์ก็เอาทิชชู่มาม้วนๆห่อไว้ที่แผลแล้วแปะสก็อตเทปไว้ก็มี แต่คงเพราะเธอเป็นผู้หญิงด้วยล่ะมั้ง
“นะ แรมพาไปหน่อยนะ แปปเดียวเอง..”
“..ค..คือ...” ใจจริงอยากตอบปฏิเสธนะครับ แต่เธอเป็นแผลอยู่นี่ อีกทั้งถ้าปล่อยให้เธอหาห้องน้ำเองคงหลงตาย คณะผมค่อนข้างซับซ้อนน่ะครับ ปีหนึ่งแรกๆผมยังเดินหลงเลย...
“แรมมมมมมมม มึงมาช่วยกูดูนี่หน่อยเร้ววววว”
“ครับ?”
“มานี่หน่อยๆ” เสียงไอ้นันเรีบกผมดังมาแต่ไกล ผมยึกยักอยู่พักนึงก่อนจะเดินไปหานัน
“แรม พานุ่นไปห้องน้ำหน่อยนะคะ”
“อ...เอ่อ....”
“แรม ทำไรอยู่ชักช้าวะ โอ้ ใครอ่ะ”
“ชื่อนุ่นค่ะ แฟนแรม”
เห้ย!!!! ผมไปตกลงเป็นแฟนตอนไหน!! เห้ย ไม่ใช่ดิ เราเป็นแฟนกันตอนไหน!! พึ่งรู้จักกันแค่ชั่วโมงกว่าๆเองนะ!!
“โฮ่ กล้าพูดนะคะ เพื่อนผมมีแฟนแล้วหรอก”
“..ก็เราไง”
“แฟนแรมที่ผมรู้จักไม่ใช่เธอนะ”
“...” นุ่นเงียบพลางมองหน้าผมเหมือนขอความช่วยเหลือ แต่ขอเถอะครับ ผมจะช่วยได้ยังไงเล่า แค่เธอเริ่มพูดกับนันก็โกหกเสียแล้ว แล้วมีหรือที่นันจะไม่รู้
“เฮ่อ แรมมานี่ๆ” นันว่าพลางเรียกให้ผมเดินตามมันไป
“แรม...เอ่อ....ยังไม่ได้พานุ่นไปห้องน้ำเลยนะ”
นุ่นเรียกผมไว้ก่อนจะชะงักเมื่อไอ้นันหันมามองหน้าเธอ
“ห้องน้ำเดินออกไปแล้วเลี้ยวซ้ายตรงหัวมุมเลยครับ อยู่ทางซ้ายมือ”
นันว่าเสียงเนือยๆ
“แต่ว่า..”
“บอกขนาดนี้ถ้ายังจะหลงก็เชิญกลับบ้านคุณไปเถอะ”
คราวนี้นันพูดแต่ไม่หันไปมองเธอแม้แต่นิดก่อนมันจะเดินนำผมไปที่โต๊ะมัน ทำให้ผมต้องเดินตามมันไปโดยไม่สนใจผู้หญิงด้านหลัง แอบเหลือบไปมองเธอออยู่แวบหนึ่งก่อนจะเห็นเธอทำหน้าบึ้งเดินไปหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกจากสตูไป.... อ่า....คงไปแล้วสินะ
“นันมีอะไรให้ช่วยหรอ?”
“ช่วยเอาไอ้เหี้ยนี่ไปไกลๆตีนกูหน่อยดิ”
“อ้าว ไอ้..”
“เปเปอร์ทำอะไรหรอครับ ก็เห็นอยู่ช่วยนันมาตั้งนานแล้วนี่” ผมแสยะยิ้มให้นันที่ท่าทางหัวเสียนั่น หึหึ ผมไปแอบถามเปเปอร์มาแล้วครับและพบว่าที่นันเล่าให้ผมฟังนั้นช่างเป็นส่วนที่น้อยมากกกกกกกของเรื่องนี้
“สัสเอ้ย เฮ่อ....จริงๆไม่มีอะไรหรอก กูเห็นผู้หญิงคนนั้นมาวนเวียนมึงได้ซักพักละ กลัวได้คิดน้อยใจตายเลยไปช่วยไว้ จริงมึงควรจะขอบคุณกูนะ”
“อ่า..ขอบคุณครับ” ขอบคุณจริงๆนะครับ เพราะถ้าไม่ได้นันผมคงต้องไปส่งเธอจริงๆทั้งที่ผมไม่อยาก และคิดจะต้องไม่พอใจแน่ๆ
“จบโปรเลี้ยงเหล้ากูด้วย”
“.......” หมานันยังไงก็เป็นหมาอยู่วันยังค่ำ นึกแล้วเชียวว่ามันไม่ช่วยฟรีๆหรอก
ผมเดินกลับมาที่ทำงานของตัวเอง คิดเหลือบมองหน้าผมแวบนึง.... อ่า..ที่รักครับ ผมขอโทษ ผิดไปแล้ว...ผมไม่ระวังเองครับ เงยหน้าขึ้นมามองกันหน่อยนะครับ...
“คิดครับ....” ผมเรียกเขาเสียงอ่อน
“โกรธแล่ว! กว่าจะรู้ตัว คิดไม่คุยด้วยหนึ่งชั่วโมง”
เจ้าตัวว่าก่อนจะผลักผมเบาๆ............
....ทำไมเขาโกรธได้น่ารักจัง....
_______________________________________
หมั่นไส้และรำคาญตาแรมตอนนี้มากค่ะ -*- (แต่งเองรำคาญเอง55555)
ถ้าถามว่าคนแบบแรมมีจริงมั้ย ตอบได้ว่ามีค่ะ
เป็นคนรู้จักเราที่ซื่อเรื่องนี้มาก แบบถ้าไม่มีใครบอกเขาว่ามีคนจีบอยู่มันก็จะไม่รู้อยู่อย่างนั้นแหละค่ะ5555
(แต่สำหรับแรมเราใส่สีเติมไข่เรื่องความบื้อลงไปอยู่เยอะเหมือนกันนะคะ)
เอาเป็นว่าตาแรมหล่อได้น่าหมั่นไส้มาก สงสารคิดเบาๆ
แต่เขาต้องค่อยๆทำความรู้จักกันไปค่ะ
เพราะต่างฝ่ายเอาแต่แอบมองกันไปมาเลยยังไม่รู้นิสัยจริงๆของอีกคน
การปรับตัวเข้าหากันนี่เราว่าค่อนข้างสำคัญนะคะ
เลยอยากเขียนให้เรื่องเป็นไปประมาณนี้มากกว่าความสัมพันธ์แบบฉาบฉวย
หวังว่าจะยังไม่เบื่อกันนะคะ :hao5:
ขอบคุณสำหรับทุกการติดตามค่ะ :pig4:
_________________________________________________
ตอบคอมเม้นค่ะ :L1:
AMINOKOONG แง...อย่าพึ่งรำคาญคิดน้า
boong086 เพราะไม่ค่อยมีคนให้อ้อนน่ะค่ะแล้วยิ่งพอป่วยแล้วมีคนดูแลคิดเลยอ้อนใหญ่เลย555
Pupay ขอบคุณที่หลงเข้ามาค่ะ555 ผู้ชายแบบแรมเราก็อยากได้เหมือนกัน(แต่คิดคงไม่ให้ค่ะ5555)
bulldog17 แมวน้อยยยย :mew1:
maemix ใช่เลยค่ะ //แรมดูแลดีอยู่แล้ววว >__<
IIIA จริงๆชีวิตคิดน่าสงสารนะคะ :hao5:
BeeRY แรมบอกว่าเป็นเจ้าของดวงใจทั้งที ต้องดูแลดีๆสิครับ อิอิ
phana_qbz 08------เซนเซอร์ 5555555555 ความคิดแยบยลมากค่ะ :hao6:
Ali$a฿eth ไม่เป็นไรครับ รักแฟนมาก(.....) กิกิ
ernnnxx เมี้ยววว :mew1:
kongxinya นานๆทีมีคนให้อ้อนเลยจัดค่ะ555 แรมบื้อตลอด
เกริด้า(๐-*-๐)v กรี๊สสสสส ไม่นะ ถือซะว่าแรมเป็นพระเอกแรร์ไอเทมละกันค่ะ5555555
Sar2288 ชอบเม้นนี้จัง ดูเข้าใจความคิดคิดมากเลยค่ะ ฮือ...ตามนั้นเลย :hao5: รับรองแรมดูแลดีอยู่แล้ว
ﾟﾟღ✿ศิลินส์✿ღﾟﾟ ขอบคุณค่าาา เขินจังงง :o8:
B52 5555555555 ชอบคำว่าประหยัดคำพูดมากๆค่ะ55555555
fuku กรุบกริบนิดๆหน่อยๆพอให้กระชุ่มกระชวยเนอะ อิอิ
mystery Y นานๆทีมีคนให้อ้อนทั้งที :o8:
บ๊ายบายโพ กรีส..แฟนคลับเปอร์คนแรก5555555 พาร์ทเปอร์นันรอหน่อยนะคะ มีต่อแน่ๆอร๊าย..
route rover หลงคิดใช่ม้าา แรมบื้อตลอดเวลา 55555
mild-dy แรมพูดน้อยจนเป็นนิสัยไปแล้วค่ะ :hao5: แต่เรื่องดูแลคิดตี้นี่ดูแลอย่างดีแน่นอน
kenghan ฮือออ เพราะไม่ค่อยพูดนี่แหละเป็นปัญหาใหญ่เลย :hao5:
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่ะ :3123:
___________________________________________
-
สนุกมากค่าา ชอบน้องคิดมากเลย
แบบว่าน่ารักน่ากอดที่สุด
เราพลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไงเนี่ย
น่าจะเข้ามาอ่านตั้งนานแล้ววว >.,<
-
คิดโกรธได้น่ารักมาก เเรมก็มึนได้ใจ เเรมต่ำอยู่ตลอดเว ๕๕๕
-
ชอบคนแบบแรมคะ น่ารักชวนให้เอาหัวไปไปฟัดกับหน้าท้องน้อง 55555
แต่ได้มาเป็นแฟน ปวดหัวตายยกให้พ่อยอดชายนายคิดเถอะ
นันเปอ เปอร์ เผด็ตศึกสิ !
-
เบื่อแรม รำคาญแรม บื้อเกินไปแล้วนะ
ทำลูกชัชชาติงอลลลล :katai4:
-
แรมดวงใจนายช่างขัดกับชื่อยิ่งนัก แบบสดใสไปป่าว คิดบ้างลูก ปฏิเสธบ้าง คนดีน้อยลงหน่อย จะใสหรือจะบื้อ
คิดโกรธอย่างงี้เดินมาให้ฟัดดีกว่า :katai2-1: :katai2-1:
-
คุณข้างแรมมมมม พ่อคนหล่อ พ่อคนเสน่ห์แรงงงงงง :hao7:
คิดก็นะตอนแรกนึกว่าจะไม่คุยด้วยสักหนึ่งวัน คู่นี้นี่จริงๆ :ruready
-
อ่านตอนนี้แล้วอยาก :z6: :beat: แกจริงๆเลยแรม
ทำเป็นรู้ทันรู้เรื่องของนันเค้าดี ทีเรื่องตัวเองนี่ไม่รู้จะด่าว่าโง่ ซื่อบื้อ หรือปัญญาอ่อนดี พ่อสุภาพบุรุษได้โล่
ที่ดูไม่ออกว่ายัยนุ่นมาจีบ เด็กประถมมันยังดูออกเลย อยากให้คิดมีคนมาจีบต่อหน้าแรมมันบ้างจัง
มันจะได้หัดแสดงออกทางด้านอารมณ์บ้าง ใครได้แกเป็นแฟนนี่คงโชคร้ายสุดๆอ่ะ
รักนะแต่ไม่แสดงออก ก็ไม่ต่างอะไรกับไม่ได้รักในความรู้สึกของคนเป็นแฟนกันหรอกนะจ๊ะแรม :katai1:
-
ตาแรมเอ้ยยยยยยยยยย น่ารักอ่ะ บื้อไปไหน นี่ต้องตามเฝ้าตลอดเลยใช่ไหมหะ!! :hao7:
คิดจ๋า โกรธเยอะๆๆๆๆๆๆๆ แรมจะได้รู้ตัวซะที คริ!
ส่วนคู่นัน-เปเปอร์ ไม่ขอแสดงความคิดเห็นแต่ขอให้คนแต่งจัดให้นันสักชุด :oo1:
:pig4:
-
อ่านแล้วแบบ ชะนีแรงเหลือ
นางค่ะ มาตู่เอาแบบนี้แม่ไม่ว่าเหรอค่ะ? คุยกันประมาณ 3 ประโยค ประกอบด้วยคำว่า อือ หือ และครับ
เป็นแฟนเลยเรอะ??
แล้วถ้าจับมือ จะเรียกปั๋วเลยป่ะ??
โฮ่ยยยยยยยยยยย เมนท์ด้วยความขัดใจชะนีขี้แอ๊บ
-
สงสัยต้องให้นันรีบจับแรมเข้าคอร์สอบรมเร่งรัดแบบด่วนพิเศษแล้ว :laugh:
นู๋คิดโกรธได้น่ารักน่าหยิกมาก :impress2:
ว่าแต่คิดก็ร้ายนะเนี่ยเล่นเอานันเงียบได้เหมือนกันวุ้ย :hao7:
รอตอนต่อไปค่ะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
เบื่ออิตาแรม ซื่อและบื้อเกิน :katai1:
สงสารนุ้งคิดน้อย แต่โกรธได้น่ารักจริงๆแหละ อยากจะยุให้เพิ่มเวลาไม่พูดกับแรมซักเจ็ดวัน แต่กลัวคิดคิดอกแตกตายก่อน :laugh:
บางทีคิดต้องทำป้ายให้แรมห้อยคอนะ ว่ามีแฟนแล้ว แฟนน่ารักมากด้วย ห้อยตลอด 24 ชั่วโมงเลย :m20:
-
บางทีแรมมันก็ซื่อเกินไป
มันน่าให้คิดตี้งอนนานๆ
-
คิดโกรธได้มุ้งมิ้งมากเลย :-[
-
หนักใจแทน คิด แรม บื้อไปนิด
-
เจ้านันทำดีมากกกกกกกกก เดี๋ยวบอกท่านเปปเปอร์ให้ให้รางวัล
คุณแรมมมมมมมม ซื่อตลอดกาล เดี๋ยวปัดจีบคิดตี้แทนเลยนี่
-
โอ้ย แรมเอ้ยบื้อขั้นเทพอ่ะ ดีนะคิดโกรธแบบน่ารักๆ
-
คุณแรม คุณบื้อได้โล่ห์หอกดาบมากๆ
แล้วพอเค้าตู่ว่าแฟน รู้แล้วแทนที่จะรีบปฏิเสธกับยืนบื้อจะไปส่งเค้าอีก ต้องขอบคุณนันนะ
ยกเปเปอร์ให้นันเป็นรางวัล หุ หุ
คิดงอนได้น่ารักมาก เป็นเราจะไม่ทน :laugh:
-
โอ๊ยยยยย แรมซื่ออ่ะ
งอนนานๆเลยคิด
-
แรมนี่แบบ พ่อคนทึ่มมมม ผู้หญิงเค้ามาอ่อยยังไม่รู้ตัวอีก โอย เพลียย
อยู่กับนันมาตั้งนานทำไมไม่ซึมซับความกะล่อนมาบ้างห้ะ 5555 เรารักนันนะ นี่ไม่ได้ด่ากระทบเลย
-
น่ารักฟุ้งฟิ้งมากกกก. อิจฉาทำไมเราไม่มีอย่างนี้บ้างน้าาา ฮือออ คนโสดมีบ้างไหมลองยกมือขึ้นหน่อย. ~
(เพ้อเจ้อแล้วเรา555)
-
คิดน่ารักจัง แรมก็น่ารักนะแบบมองโลกในแง่ดี และประมวลผลช้า :katai1:
..เฮ้อ ไม่เป็นไรๆแปรกแต่โอเค ชอบเวลาสองคนนี้อยู่ด้วยกัน เขินแทนอ่ะหวานมาก!! :-[
ปล.เฮ้ย คู่เปอร์ - นัน ดูเป็นคู่มันส์ๆเนอะ ชอบนิสัยนันอ่ะ :katai2-1:
-
แรมซื่อเกิ๊นนะ
ชะนีนางนั้นไปตายซะไป๊
-
แรมจะซื่อ(บื้อ)ไปไหนกับเรื่องของตัวเอง ทีเรื่องหมานันนี้หูตาดูจะแพรวพราวเจ้าเล่ห์จริง * คิดโกรธได้น่ารักมาก 555
-
แรม!!!!!! สอบติดเข้ามาได้ยังงัยฟะบื้อขนาดนี้
ชักเยอะไปหล่ะไอ้ความฉลาดน้อยของคุณ
-
สงสารคิดเหนื่อยแทน แฟนตัวเองบื๊อเกิน จะคบกันรอดไหมเนี่ย ถ้าขี้หึงนะ คบกันไม่รอดแน่ๆ
-
แรมโง่หรือแรมซื่อบื้อฟ่ะ หงุดหงิดแรมแทนคิด :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
คิดครับ...หาน้ำมันตับปลามาให้แรมทานบ้างนะครับ
มันช่วยบำรุงสมอง เผื่ออะไรๆจะดีขึ้นบ้าง
ปล.แต่ก็แอบขำความซื่อ(เฉียดโง่)ของแรมนะ เฮ้ออออ
-
-23-
(V.I)
Special
คิด.....(มาก)
‘แค่ต้องการใครสักคนมาฉุดให้ผมไปจากที่ตรงนี้
จินตนาการมาตลอดว่าให้ตัวเองหลุดจากชีวิตแบบนี้
หากมีใครสักคนที่จับมือผมไว้
แล้วพาผมออกไป...
ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร
แต่ผม
จะอยู่เคียงข้างเขาตลอดไป’
(แปลมาจากเนื้อเพลง I’m with you – Avirl lavigne ค่ะ)
( http://www.youtube.com/watch?v=dGR65RWwzg8 << เผื่ออยากฟังค่ะ ^^ )
ผมยังคงช่วยแรมไปเรื่อยๆแม้ว่าเขาจะขอร้องอ้อนวอนให้ผมกลับไปพักอย่างเห็นได้ชัด เขาไม่รู้หรือไงว่าผมอยากอยู่กับเขา อยากอยู่ใกล้ๆให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้... อีกอย่างมีคนเข้ามาจีบเขาต่อหน้าผมแท้ๆแต่แรมก็ยังไม่รู้เรื่อง! ผมเงียบไว้เพราะอยากรู้ปฏิกิริยาของเขาว่าจะทำอย่างไร แต่แรมก็ยังคงเป็นแรมที่ใจดีของผมเสมอ เขาปฏิเสธคนไม่เก่งพอๆกับความบื้อของเขาที่ปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นมายืนข้างๆเขาเป็นชั่วโมง
เฮ้ เฮ้ บอกกี่ครั้งแล้วว่าแรมน่ะของผม!
สุดท้ายเรื่องก็จบลงโดยที่เธอโดนนันมาขวางไว้ก่อนจะสะบัดหน้าออกสตูไป ผมได้ยินนะที่เธอบอกว่าเป็นแฟนแรม กล้าดียังไง ผมยังไม่เคยติ้ต่างตัวเองอย่างนั้นเลย และแม้ว่าผมจะเป็นแฟนเขาแล้วแต่ผมก็ไม่เคยไปป่าวประกาศไปทั่วหรอกนะ คนที่รู้เรื่องนี้ก็เพื่อนๆของผม และเดาว่าเพื่อนแรมเองก็น่าจะรู้บวกกับคนอื่นๆอีกไม่กี่คนที่จับสังเกตได้
ผมโกรธเขานะที่เขาไม่ทำอะไรเลย แต่จริงๆแล้วผมน้อยใจเขามากกว่า ผมเป็นแฟนเขานะ ทำไมดูเหมือนมีแค่ผมที่หึงหวงเขาอยู่คนเดียวล่ะ มีคนมาจีบผมอยู่เรื่อยๆแต่แรมคงไม่สังเกตหรือไม่รู้ เอาเข้าใจจริงผมแค่อยากให้เขาหวงผมบ้างไม่ใช่ให้ผมหวงเขาอยู่คนเดียวแบบนี้...
แต่ผมก็กลัวว่าจะทำตัวน่ารำคาญใส่เขามากเกินไป แค่นี้ผมก็รู้ตัวอยู่ว่าทำตัวง้องแง้งใส่เขาไปมากแค่ไหน อยากจะโกรธเขาให้มากๆแต่ก็กลัวว่าจะสำคัญตัวผิด ถ้าเขาไม่ได้เห็นผมสำคัญอย่างที่ผมนึกล่ะ ถ้าผมโกรธเขานานๆแล้วเขารำคาญเอาล่ะ....
ตอนเขาเฝ้าไข้ผมเขารู้ไหมว่าหัวใจผมพองโตแค่ไหน เขาเอาใจใส่ผมมากแบบที่ไม่เคยมีใครทำกับผมมาก่อน เช็ดตัว ป้อนข้าว...เป็นสิ่งที่ชาตินี้ผมไม่คิดว่าผมจะได้รับมัน ก็โดยปกติเวลาผมป่วยทีไรผมก็แค่นอนซมอยู่เฉยๆ มีเพื่อนๆแวะมาเยี่ยมบ้างแต่ยังไม่เคยมีใครทำแบบเขา ผมดีใจจนน้ำตาแทบไหล
เขา...อบอุ่น.....มากเหลือเกิน
แม้ว่าเขาจะพูดหรือแสดงออกน้อยกว่ามนุษย์ปกติแต่ผมก็สามารถรู้ได้ว่าเขาชอบผมจากการกอดเขา... ใช่ ที่ผมกอดเขาบ่อยๆหนึ่งก็คืออยากกอด และสอง....ผมอยากได้ยินเสียงหัวใจของเขา และมันไม่เคยทำให้ผมผิดหวัง หัวใจเขาเต้นแรงพอๆกับผมและนั่นเป็นสิ่งเดียวที่ผมสามารถใช้ยืนยันได้ว่าเขารักผมตามคำพูด เขาไม่รู้หรอกว่าที่ผมเอาหน้าไปแนบอกเขาบ่อยๆเพราะอะไร
เสียงหัวใจเขาทำให้ผมสงบได้เสมอ
ผมช่วยเขาทำงานทั้งอาทิตย์เสมือนเป็นงานตัวเอง เหมือนทำไฟนอลโปรเจคอีกครั้ง แน่นอนว่ามันเหนื่อย แต่ผมก็ไม่อยากปล่อยให้เขานั่งทำงานงกๆโดยที่ตัวเองไปนอนสบายหรอกแม้ว่าแรมจะขอร้องให้ผมกลับไปพักผ่อนก็ตาม ผมรู้ว่าเขาเกรงใจผม และผมก็บอกเขาหลายทีแล้วด้วยว่าผมอยากอยู่กับเขา นั่นทำให้เขายอมเงียบมาได้พักหนึ่ง เชื่อเถอะว่ามุกนี้เปเปอร์ก็ใช้กับไอ้นัน ตอนแรกทำเป็นลากนันให้มาช่วยงานมัน พอมันจบงานก็มาช่วยไอ้นันโดยอ้างว่ามาตอบแทน จริงๆผลลัพธ์ของมันก็คือการได้อยู่กับนันแบบตัวติดกันตลอด2อาทิตย์ เหอะ ไอ้แผนสูง
ผมไม่ได้น้อยใจหรอกนะที่เขาไม่ได้มาช่วยงานผมเหมือนที่นันมาช่วยไอ้เปอร์ รู้มาบ้างว่างานเขาเองก็เยอะไม่น้อย แค่เขายอมให้ผมอ้อนได้ขนาดนี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว
อย่างที่เคยบอกไว้ผมไม่เคยมีใครให้อ้อนในตอนเด็กมาก่อน ผมก็แค่...รู้สึกว่าถ้าทำมันแล้วจะได้รับความรักมากขึ้น เขาจะเอ็นดูผมมากขึ้นและยิ้มบางๆให้ผมมากขึ้นด้วย ดังนั้นการที่เขามีคนจีบไปทั่วทำให้ผมหึงมาก ผมกลัว กลัวว่าเขาจะไป กลัวว่าเขาจะไม่อยู่กับผมไม่รู้ทำไมทั้งๆที่คบกันได้เดือนกว่าๆเองแต่ผมรู้สึกผูกพันเขามากเหลือเกิน เหมือนกับว่าทั้งชีวิตผมเกิดมาเพื่อรอคนๆนี้...
น้ำเน่าดีใช่มั้ยล่ะ
แต่เชื่อเถอะว่าผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
ผมรักเขามากจนกลัวที่มีคนเข้ามาหาเขา กลัวว่าเขาจะทิ้งผมไป กลัวว่าเขาจะเห็นคนอื่นดีกว่าผม กลัวว่าเขาจะไม่รักผม ผมกลัวไปหมด ถ้าเขารู้ว่าผมไม่ได้ร่ำรวยเหมือนอย่างที่ทุกคนนึกผมแค่อาศัยบารมีนามสกุลพ่อมาตลอดเท่านั้นเอง เนื้อตัวจริงๆของผมแทบไม่มีอะไรเลย เขาจะรังเกียจไหมถ้าเขารู้ว่าจริงๆผมไม่ได้เพียบพร้อมสมบูรณ์อย่างที่คนอื่นเขาว่ากัน ผมก็แค่คนเดินดินสามัญชนทั่วไป มีดีหน่อยแค่ความพยายาม เขาจะรังเกียจไหมเมื่อท้ายสุดแล้วยังไงผมก็เป็นผู้ชาย... ผมไม่สามารถมีลูกให้เขาได้ ไม่สามารถเป็นครอบครัวที่ดีให้เขาได้ ไม่สามารถอยู่เคียงข้างเชิดหน้าชูตาเพื่อเขาได้...
เรื่องอนาคตเป็นสิ่งที่ผมกลัวที่สุด ถ้าหากว่าหนึ่ง วันที่เขาต้องแต่งงานกับผู้หญิงปกติมีลูกมีครอบครัว เมื่อถึงวันนั้นแล้ว...ผมควรจะยืนอยู่จุดไหน?
ถ้าหากว่าวันหนึ่งเขาเกิดรำคาญตัวผมที่เป็นแบบนี้ขึ้นมาแล้วผมจะทำอย่างไร
ถ้าหากว่าเขาไม่ต้องการให้ผมอยู่เคียงข้างเขาอีกต่อไปแล้วผมควรจะทำอย่างไร
เพราะอนาคตไม่มีใครรู้
เพราะเช่นนั้นผมจึงเลือกที่จะอยู่กับเขาในปัจจุบันให้มากที่สุด
...
เพราะรักมาก รักมากกว่าใคร รักมากจนลืมเผื่อใจให้วันที่ผมไม่มีเขาอีกต่อไป
คิดสภาพตัวเองไม่ออกเลยว่าถ้าต้องขาดเขาจะเป็นอย่างไร...
แต่ที่แน่ๆคือผมคงไม่คิดจะรักใครอีก
...
ผมช่วยเขาทำงานจนเวลาสุดท้ายของการส่งงาน เป็นคณะที่ไม่มีวันหลับใหลสมคำร่ำลือจริงๆ ช่วงระหว่างการทำงานของผมกับเขาก็เป็นไปแบบเรื่อยๆ แรมทักท้วงให้ผมพักผ่อนบ่อยๆ ผมเลยตอบแทนเขาโดยการเล่นคุ้กกี้รันในเครื่องเขาให้คะแนนแซงไอ้นัน(เมื่อสืบมาว่ามันแม่งอู้งานปล่อยให้ไอ้เปอร์ทำอยู่คนเดียว) ให้ไอ้หมานันหัวเสียเล่นๆ เหอะๆ สี่ล้านกว่าๆอย่ามาทำยืด
จริงๆแล้วผมเคืองนันนิดหน่อยนะ เพราะเขาทำให้แรมหล่อขนาดนี้แถมยังมีสาวๆติดมาเป็นพรวน เมื่อก่อนเขายังไม่เป็นที่สนใจของใครแท้ๆ เพราะนันจับเขาขึ้นเวทีนั่นแหละ! ผมไม่รู้จะแก้แค้นครั้งนี้ยังไงเลยเล่นคุ้กกี้รันเอาให้คะแนนแซงมันให้หมานันช้ำใจแม่ง อย่างมันน่ะคงนึกว่าตัวเองแน่สุดแล้ว
แน่นอนว่าผมแอบไปเช็คไลน์แรมบ่อยๆ มีสาวๆส่งข้อความหาเขาไม่หยุด และผมก็บล็อกไปหมดทุกคนนั่นแหละ มีบางคนที่ผมส่งหัวใจกับคำขอคุ้กกี้รันไปให้ ส่งเสร็จก็อันเฟรนแม่งไม่รอให้พวกเธอมาสานต่อหรอก ฮ่าๆ ทำให้ตอนนี้สาวๆรอบตัวเขาเริ่มลดน้อยลงแล้วล่ะครับและก็ไม่มีคนมาหาเขาซึ่งๆหน้าเหมือนกรณีนุ่นแล้วด้วย
แม้ว่าลึกๆแล้วผมจะกลัวว่าเขาจะนึกไม่ชอบใจที่ผมทำแบบนี้รึเปล่า
พอแรมเอางานไปส่งเสร็จกลับมาที่สตูเขาก็อยู่ในโหมดที่พร้อมจะชัตดาวน์ตัวเองได้ตลอด ฮ่าๆๆ ทุกคนก็มีลักษณะคล้ายๆเขานั่นแหละ ไอ้นันเองก็ไปมุดหลับข้างโต๊ะทำงานตัวเองไปแล้วมีไอ้เปอร์ที่คอยเอางานมันไปส่งให้ แล้วกลับมาหานันโดยการแบกมันพาดไหล่แล้วพากลับบ้านเฉย....คนในสตูที่เห็นเหตุการณ์ตรงนั้นยืนอึ้งไปพร้อมๆกันเลยครับ
แต่ที่ผมยังแข็งแรงปึ๋งปั๋งดีเพราะเขาบังคับให้ผมนอนน่ะครับ ถ้าผมไม่นอนเขาก็จะนั่งเฝ้าผมไปเรื่อยๆ ไม่ทำงาน ผมเลย...ได้นอนมากกว่าชาวบ้านหน่อย
ผมพาแรมมาที่คอนโดเขา ประคองเขาไม่ให้เดินเซไปชนนู่นนี่ก่อนจะพาไปยังห้องเขาที่ผมคุ้นเคยดี เมื่อผมพาเขาเข้าห้องมาจนได้แรมก็ขอตัวไปอาบน้ำ...เหลือเชื่อจริงๆที่เขายังมีแรงอาบน้ำอยู่เนี่ย เห็นตัวเองที่หลับคาอกเขาทันทีที่จบงานแล้วรู้สึกอายนิดๆ เขานี่รักสะอาดไม่น้อยเลยนะครับ
ผมจัดแจงที่นอนให้พร้อมกับเปิดเครื่องปรับอากาศ พอเขาออกมาจากห้องน้ำจะได้สดชื่น ไม่นานนักเมื่อเขาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วก็ล้มตัวนอนลงทันที
ผมอมยิ้มให้เขาก่อนจะแอบฉวยโอกาสไปจุ๊บแก้มเขาเบาๆ ก่อนจะออกจากห้องไป.... อ่า มาอยู่ห้องเขาบ่อยไปก็กลัวจะรบกวนเขาน่ะครับ หอตัวเองก็มีแท้ๆ ที่มากกตัวอยู่กับเขาบ่อยๆก็แค่อยากจะอยู่กับเขานานๆก็เท่านั้น แต่ตอนนี้เขาน่าจะต้องการพักผ่อนมากกว่าผมเลยปล่อยให้เขานอนไปแล้วออกจากห้องมาอย่างเงียบๆ
จนผมมายืนรอลิฟต์นั่นแหละ ก็มีมือมาจับตรงไหล่ผม
“คิด....จะ...ไปไหนครับ” ตกใจหมด แต่เป็นแรมน่ะครับ เขาตื่นตอนไหนนะ
“กลับหอน่ะ”
“กลับทำไมครับ?” เขาจ้องหน้าผมคิ้วขมวด เหมือนจะยังกึ่งกลับกึ่งตื่นอย่างนั้น เขาน่ารักจัง
“อ้าวว ก็หอคิด คิดกลับหอแปลกยังไงครับ”
“...ไม่ค้างหรอครับ”
“......”
เอ่อ...จะว่าไงดีล่ะ
ยังไม่ทันที่ผมจะได้ตอบเขาก็จับมือผมแล้วจูงกลับเข้าห้องเขาไป... เป็นครั้งแรกที่เขาแตะตัวผมนอกจากลูบหัวกับกอดเลยนะ เพราะเขาง่วงๆอยู่หรือเปล่าเลยกล้าทำแบบนี้ ให้ตาย! ผมเขินชะมัด!!
เขาพาผมไปที่ห้องนอนของเขาก่อนจะดันให้ผมนอนลงพร้อมกับเขา ผมอยากจะกระพริบตามองเขาด้วยความสงสัย เสียแต่ว่าเขาหลับไปแล้ว...
นี่เรียกว่านอนยั่วกันรึเปล่านะ?
เดี๋ยวพ่อจับปล้ำเลยนี่!
***
______________________________________________
ตอนแรกว่าจะไม่เอามาลงแล้วค่ะเพราะยังแต่งไม่จบดี
แต่แต่งไปแต่งมายาวเกินซะงั้น เลยแบ่งมาลงเป็นสองพาร์ทเอา งิ
จริงๆแล้วคิดเองก็น้อยใจไม่ใช่น้อยนะกับความบื้อของแรม
ให้ตายสิ เมื่อไหร่แรมจะคิดได้เสียทีน้ออออ :katai1:
งานเยอะมาเลยค่ะ ไม่ค่อยว่างแต่งเลยช่วงนี้
แวบไปปั่นงานและนิยายต่อละค่ะ :katai4: :katai4: :katai4:
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ :L1:
___________________________________________
ตอบคอมเม้นค่ะ :3123:
wickedwoman กรี้สส...ขอบคุณค่าาาาาาาา แงงง เขินนน :-[ :-[
whitefang มึนๆอึนๆเป็นสไตล์แรมเขาล่ะ!
Ali$a฿eth แรมน่ารักน้ออออ
boong086 แรมบื้อเนอะ!! ลูกชัชชาติก็มีหัวใจนะ 555555
ernnnxx ทั้งบื้อทั้งใสๆค่ะ 555
IIIA คิดโกรธได้ไม่นานหรอกค่ะ รักกันจนน่าหมั่นไส้(อ้าว)55555555
AMINOKOONG ถ้าเป็นเรื่องตัวเองแรมโง่เข้าขั้นสูงสุดเลยค่ะ แย่จังเนอะ ถ้าไม่แสดงออกบ้างสงคิดก็น่าสงสารแย่เลย :hao5:
Pupay ความบื้อเป็นเอกลักษณ์ของพระเอกเรื่องนี้ค่ะ5555
fuku 55555555 น้องนุ่นเขาอยากได้แรมมากๆค่ะเลยติ๊ต่างไปแบบนั้นเพราะรู้ว่าแรมคงไม่ขัด นิสัยไม่ดีเลยเนอะ :hao4:
kongxinya อยากให้นันจัดอบรมคนอย่างแรมเหมือนกันค่ะ555
BeeRY คนเขียนก็เบื่อมันค่ะ(อ้าว) //ป้ายห้อยคอเป็นไอเดียที่บรรเจิดมากค่ะ 5555555
maemix ความบื้อเป็นเอกลักษณ์ของแรมค่ะ ก๊ากกก
Feporchz คิดไม่กล้าโกรธแรงๆหรอกค่ะ อรั้ยย
kenghan สงสารคิดเนอะะะะะ มีแฟนบื้อ
phana_qbz ไม่ได้นันป่านนี้นุ่นคาบไปแล้วล่ะค่ะ หุ
mystery Y โชคดีของแรมไปปปป
Sar2288 ปลื้มได้โล่หอกดาบ 555555555555555555555
omyim_jjj คิด:งอนชั่วโมงเดียวครับ อยากคุยกับแรมอ่ะ....
บ๊ายบายโพ นั่นสินะ อยู่กับนันมาก็นานทำไมไม่ซึมซับนิสัยมันบ้าง5555 เชื่อแล้วค่ะว่าชอบนันจริง55555555555
sang som แหม่ คนเขียนก็โสดค่ะ //ชูมือขึ้นแล้วหมุนๆ(....)
mellowshroom แรม แรมต่ำค่ะ55555 //นันเปอร์เขารักกันด้วยลำแข้ง ก๊ากกก
mild-dy ใจเย็นค่ะ ใจเย็นๆนะ 55555
B52 เรื่องตัวเองแรมจะบื้อขั้นเทพเลยค่ะ :hao5:
Aommie ถ้าเรื่องวิชาการนี่แรมค่อนข้างเก่งนะคะ แต่เรื่องการใช้ชีวิตประจำวันนี่บื้อขั้นเทพเลยค่ะ55
punchnaja เขายังต้องปรับตัวกันอีกเนอะ
fonny1987 ฮึ่ม...เราก็หงุดหงิดแทนคิด คิดคิดมากเลยยยยย
Bovie ไม่รู้ว่าน้ำมันตับปลาจะช่วยได้มากขึ้นมั้ยนะ 55555
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่ะ :pig4:
________________________________________
-
พ่อจับปล้ำ หรือ พ่อจะให้เขาจับปล้ำ พ่อคิดคิดดีดีนะลูก อนาคตจะได้สดใส
:katai5: :katai5: :katai5:
-
สงสารคิดจังเลย ชีวิตหนอ
อยากให้แรมหายบื้อจัง ทำตัวเหมือนสาวน้อยไปได้นะแรมอ่ะ :hao3:
ชอบคำนี้จัง เหมือนกับว่าทั้งชีวิตผมเกิดมาเพื่อรอคนๆนี้...
-
ปล้ำเลยจ๊ะๆๆๆๆๆๆ รอคุณข้างแรมนกกระจอกไม่ทันได้กินน้ำหรอกจ้าาาาาาาาา :oo1:
-
คิดคิดมาเกินไปแล้ว
แรมไม่คิดมากขนาดนั้นหรอกน่า
คิดคิดอะไรก็ลองบอกแรมตามที่คิดดู
แรมจะได้รู้ซะบ้าง ว่าคิดคิดมากนะ
ที่มีสาวๆคิดจะฮุบแฟนหนุมของคิดอยู่
ให้แรมคิดให้มากขึ้น หวงเนื้อหวงตัวไว้ให้คิดบ้างย่ะ
#งงไหม555555
-
เราเคยคิดว่าแรมเป็นคนซื่อๆนะเดี๋ยวนี้อัพเป็นบื้อละ55555555
นี่่ต่างคนต่างยังเกรงใจกันอยู่เลย เหมือนไหร่จะสวีททททท(นี่ยังไม่หวีด) เหมือนยังกั๊กๆ :katai5: :katai5:
-
มาน่ารักสุดๆ ตรงท้ายตอนเนี่ยล่ะแรม
ถึงจะง่วงถึงจะมึน แต่ก็เป็นเรื่องที่แทบไม่เชื่อว่าแรมจะกล้าทำ
-
สงสารคิดจัง คิดไม่ได้ชอบแรมเพราะแรมหล่อ หรือรวยกว่า
เพราะมีคนที่หล่อรวยมาจีบคิดเยอะ แต่คิดก็ไม่เอา แต่คิดชอบแรมเพราะอ้อมกอดของแรมอบอุ่น
และแรมคือแรม จึงไม่แปลกที่คิดจะคิดมากที่มีคนเข้าหาแรม และหวงมาก
เพราะแรมเองหน่ะแหล่ะ ที่มองคิดเป็นของสูงโดยไม่พยายามทำความรู้จักคิดมากกว่าที่ตัวคิดเลย
ทั้งที่มีสัญญานหลายอย่างให้มองอ่ะนะ คิดไม่ค่อยมั่นใจเพราะเจ้าบื้อแรมนี่แหล่ะที่ไม่ทำให้มั่นใจ
ถ้าแรมยังบื้ออยู่อีก ตอนหน้าจะให้คิดแอบป้อนหญ้าให้กินตอนหลับแล้วน้า :laugh:
-
นู๋คิด ช่างคิดมากแท้
มีแฟนแสนซื่อคงต้องทำใจแล้วล่ะคิดเอ๊ยยย o18
เชียร์คิดเต็มที่ ปล้ำเลยๆ เพราะรอแรมเริ่มท่าทางจะยาก :laugh:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
เอาเลยคิดปล้ำเลยเราสนับสนุนอย่างเต็มที่
-
กอดโอ๋ๆ คิดก่อน :กอด1:
เป็นแฟนแรมต้องอดทน สิบล้อชนต้องไม่ตาย (เกี่ยว? :laugh:)
แรมคนนี้ที่อ่อนโยน ก็คือแรมคนเก่าที่คิดชอบนั่นแหละเนอะ ถึงเขาจะใจดีกับใครไปทั่ว แต่เชื่อเถอะ แรมชอบคิดคนเดียว คิดคือคนพิเศษที่สุดในสามโลก :man1:
เอ๊ะ เหมือนตัวเองสิงแรมแล้วสารภาพรักกับคิดเองเลย :m20:
-
คิดจ๋าาาาา ปล้ำไปเลย ถ้าช้าอยู่ทำไม -,,-
-
แรมเริ่มแสดงความรู้สึกมากขึ้นละ
แต่ก่อนมัวแต่คิดนั่นนี่ ไม่กล้าทำอะไรสักที
แต่พอเห็นคิดจะกลับ ก็รีบไปคว้าตัวมาทันที :-[
-
เเรมจะบื้อไปไหน ฮ่าๆ ส่วนคิดก็คิดมากจริงๆนั่นเเหล่ะ เเต่มันก็ลงตัวเเละเหมาะสมกันดีนะ แอร๊ยยยยยยยยย :-[
-
ตอนนี้น่าสงสารคิดนะ คือถ้าคนอื่นคิดอาจจะว่าน่ารำคาญ คอดมาก ขี้น้อยใจ
แต่ คิดก้แค่คน คนหนึ่งที่มีความรัก แถมเป็นความรักที่ยาวนานด้วย
ประกอบกับ คิดไม่ได้เคยได้รับอะไรที่อบอุ่นจากใจ จากอย่างมนุษย์ที่แรมแล้ว
ถ้าคิดรู้ว่าแรม ค่อนข้างมีฐานะมิคิดมากไปกันใหญ่เหรอ
น่าคิด อย่าคิดมากสิคับสู้ๆน๊า คนเก่งของแรม อนาคตเป็นเช่นไร ขึ้นอยู่กับปัจจุบันนะ
-
ยกป้ายไฟเชียร์คิดปล้ำแรม(ให้มันจบๆ)ไป :katai3:
-
น่าสงสารคิดตี้ น้อยใจแต่แรมไม่รู้
แรมมันบื้อนักก็จับมันปล้ำทำผัวไปเลยลูก
:katai1: :katai1:
:serius2:หมั่นไส้แรมมาก ชิส์
-
ควรจับเข่าคุยกันนะ อีกคนก็บื้อ อีกคนก็คิดมาก เดี๋ยวจะดราม่า คนอ่านซ้ำใจ
-
แรมไม่น่าหล่อเลย พอหล่อแล้วทำคิดคิดมากเลยอ่ะ มีแฟนหล่อนี่เป็นประเด็นที่หนักใจมากนะ ใครๆก็อยากได้ :katai1: แรมไม่มีดาร์คไซด์เลยหรอ แสดงออกมามั่งดิ น้าๆ อย่าให้คนอื่นมาเกาะแกะนักเลย สงสารคิด ㅠ ㅠ
ส่วนคู่มึนน่ะอะไรยังไงหรออ ว้าย มีอุ้มพาดบ่า ความสัมพันธ์พัฒนาอ่อ :impress2:
-
บื้อกับคิดมากจะไปกันรอดมั้ยยยยย
เฮ้อ รีบเคลียกันโดยด่วนนนนนน
ไม่อยากดราม่าคับ
-
คิดไม่หึงหวงแรมสิแปลกเนอะ ว่าแต่แรมเมื่อไหร่จะรู้ตัวนะ?
-
แรมอย่ายั่วเดี๋ยวคิดจัดเต็ม
-
แรมยังไม่ปล้ำคิด คิดก็ปล้ำแรมก่อนเลยก็ได้ คนอ่านไม่ถือนะ :katai2-1: :o8:
-
เรื่องนี้พระเอกนายเอกมันหลงกันเองเว้ยๆ :katai2-1: เพ้อมาก ทั้งแรมทั้งคิด
รอต่อๆ
-
จะปล้ำแรม รึจะปลุกแรมมาปล้ำตัวเองหล่ะคิตตี้
-
เอาเลยคิด ไม่เสียหาย
เป็นแฟนกันแล้ว
ไอ้แรมมันบื้อเกิน5555555555
-
ชอบเรื่องนี้ บรรยายอารมณ์ของคิดกับแรมได้ดีจนอินเลย ..มาติดตามต่อหลังจากเหนื่อยมาทั้งอาทิตย์
-
-23- (II)
Special ความคิด
เช้าวันอาทิตย์... อ่า อย่าเพิ่งสงสัยเลยครับว่าเช้าวันเสาร์หายไปไหน คืองี้ เรื่องมันมีอยู่ว่าผมตกลงปลงใจนอนหอเขาอีกคืนและตื่นขึ้นมาเจอเขาตามปกติ ไม่ได้ปล้ำเขาอย่างที่ใจนึก ผมเป็นสุภาพบุรุษที่ดีครับ พอเขาตื่นผมก็กลิ้งอยู่กับเขาในคอนโดไปเรื่อยๆ บอกแล้วว่าอยากอยู่กับเขาเยอะๆ เหตุการณ์ก็เรื่อยๆเป็นไปตามปกติ
ผมอ้อน เขาเขิน
ผมกอด เขาตัวแข็ง
เป็นแบบนี้วนไปเรื่อยๆ
พอตกเย็นผมก็ขอตัวกลับหอ และครั้งนี้.....ไม่มีเขารั้งไว้เหมือนเมื่อคืนก่อน....
ถ้าเขามีสติแล้วเขาจะไม่ทำอย่างนั้นสินะ....
แม้ในใจผมอยากจะอยู่กับเขาต่อแต่ก็เกรงใจไม่น้อยเลยกลับมานอนหอตัวเอง จนมาสู่เหตุการณ์ปัจจุบันที่ผมนอนแผ่หราอยู่บนเตียงนอน ผมใช้ชีวิตในวันอาทิตย์ตามปกติของผม ตื่นมาหาอะไรกินนิดหน่อยก่อนจะเปิดโน้ตบุ๊คที่ซื้อต่อมาจากไอ้ซัน เพื่อนเก่าผม เล่นนู่นเล่นนี่ไปเพลินๆตามประสา แอบส่องเฟสแรมบ้างก็พบว่ายังคงมีสาวๆที่ยังหลงเหลืออยู่ในการเป็นเฟรนด์ของเขาหลังจากที่ผมให้อันไปเยอะพอควรมาเม้นรูป โพสหน้าวอลล์ของเขาประปราย
ประเด็นคือเขากดไลค์ตอบด้วยนี่สิ! แม้ว่าเขาจะไม่ได้ตอบกลับตามที่ผมเคยบอกไว้ก็จริง แต่ไปกดไลค์ทำไมอ่ะ อย่าไปสนใจซี่ อย่าไปสนใจ...
ฮึ่ม อยากจะทึ้งหัวตัวเองให้หลุด
บางทีผมก็หวงเขามากเกินไปรึเปล่านะ ทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรเลยแท้ๆ ผมควรจะไว้ใจเขาสิ โอเค...สูดลมหายใจเข้าออกเพื่อตั้งสติ ผมควรจะไว้ใจเขา ผมควรจะไว้ใจเขา... ผมไว้ใจเขา...โอเค
เวลาผ่านไปจนเย็น มีสายโทรศัพท์โทรเข้าหาผม เมื่อดูหน้าจอก็พบว่า
เป็นนัน...................
“อะไรของมึงงงงงง”
“ไร้ว้า พูดแบบนั้นหมายความว่าไง”
“อยากรู้จริงๆหรอ”
“ไม่เว้ย มึงเข้าใจการพูดเปรียบเทียบมั้ยห้ะ”
“แล้วมีไรอะ”
“วันนี้มีนัดเลี้ยงกลุ่ม เลยมาชวน”
“เลี้ยงกลุ่มอะไร? ที่ไหน ไปๆ”
“ฮ่าๆๆๆๆ คิดตี้น้อย ยังไม่รู้ว่าเลี้ยงอะไรเลยไม่ใช่?”
“เออ ก็เลี้ยงอะไรล่ะ กูก็ถามอยู่ป่ะ?”
“จุ๊ๆ ไม่เอาๆ ไม่ดุสิครับ เลี้ยงฉลองที่มึงกับแรมเป็นแฟนกันซักทีไง เพื่อนๆมึงกับเพื่อนกูแม่งลุ้นกันเยี่ยวราดรู้ป่ะ กว่าจะมีวันนี้” ผมรู้หรอกว่ามันไม่ได้เลี้ยงฉลองผมกับแรมอะไรนั่น ไอ้นัคงแค่อยากแดกแล้วหาเหตุการณ์มาเชื่อมโยงกันสนับสนุนการแดกเฉยๆ..
“ไม่ต้องหลอกด่าเลย”
“ไม่ได้ด่ามึงเลยสักนิด เอาความคิดไหนมาเนี่ย ฮ่าๆๆๆ แล้วมึงจะ...”
/คุยโทรศัพท์เชี่ยไรนานชิบหายวะ สนใจกูบ้าง..../
ผมได้ยินเสียงคนคุ้นๆดังแว่วมาจากปลายทางทำให้ประโยคของไอ้นันขาดชะงัก ผมเลยตั้งใจบทสนทนาอันน่าสงสัยนั่นแทน
“นานพ่อง กูพึ่งโทรมั้ยสัส เล่นเชี่ยไรมึง ไปไกลๆตีนกูไป”
พลั่ก!! ตุ๊บ
/มึงต่างหากเล่นเชี่ยอะไร หึหึ/
“จัญไรเอ้ย!!!!!!!!!!!!!!! เห้ยไอ้คิด เจอกันร้านXX สองทุ่ม บ...เหี้ยยยย!!”
กริ๊ก
จับใจความไม่ค่อยได้เท่าไหร่ แต่เหมือนว่านันกำลังจะทะเลาะกับใครสักคนอยู่ มันจะรู้ไหมนะว่าผมจำเสียงหึหึนั้นได้........
เปเปอร์กับนันไปอยู่ด้วยกันตอนไหน?
หึหึ เพื่อนผมนี่ร้ายไม่ใช่เล่น
...
ผมมาตามที่ร้านที่นันว่า พอมาถึงก็เห็นแรมกับเพื่อนๆของเขานั่งอยู่มีไอ้เปอร์มานั่งเนีบนข้างไอ้นันด้วย....เดี๋ยวนะ ไม่ได้มีแค่ไอ้เปอร์... ไอ้ฟุ้ง ไอ้ส้น ไอ้โคมก็มาด้วย! มากันครบเลยเรอะ มีไอ้ซิงที่ผมไม่เห็นหน้า คงจะกลับบ้านมันล่ะมั้ง ไอ้นี่มันติดบ้าน กับไอ้โฟร์...เดาว่าเพราะมันเป็นผู้หญิงคนเดียว มานั่งท่ามกลางหมู่ผู้ชายคงจะยังไงอยู่ เมื่อผมเดินไปถึงโต๊ะ ไอ้นันก็เสนอหน้ามาทันที
“เอ้าทุกคน ลุกขึ้นปรบมือให้เกียรติเจ้าสาวหน่อยครับ”
ผัวะ!!!
ผมวิ่งไปตบหัวไอ้นันทันทีที่มันพูดจบ ไอ้บ้า! ที่บ้ายิ่งกว่าคือไอ้เชี่ยฟุ้งแม่งลุกขึ้นตามด้วยอ่ะ!!!
ผมนั่งข้างแรมเพราะมันเป็นที่ที่ว่างสุดท้าย อยู่ท้ายโต๊ะด้วยแหม่ รู้นะว่าวิเคราะห์ไซต์การจัดที่นั่งอย่างนี้หมายถึงให้กูเลี่ยงเหล้าให้มากที่สุดสินะ เหอะๆ
“มากันนานยังวะ”
“ชั่วโมงกว่าละ มาตั้งแต่ทุ่ม” ไอ้เปอร์ตอบ
“อ่าว แล้วไมนันมึงบอกให้กูมาสองทุ่มวะ”
“เซอร์ไพรส์ต้องเก็บไว้หลังสุดดิวะ นี่ไอ้แรมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามึงจะมา เนอะ”
“ค..ครับ”
ผมมองหน้าแรมอย่างงงๆ อ่าว...ผมนึกว่านัดกันหมดทุกคนแล้วเสียอีก
“ผมติดหนี้นันเลยจะเลี้ยงเหล้ามันน่ะครับ ไม่คิดว่ามันจะชวนทุกคนมาเหมือนกัน..”
“อ่ะหรอ” แรมตอบคำถามในใจของผม ผมว่าพลางเหลือบไปมองไอ้นัน หึ...อย่าให้เผลอเชียวนะ กูจะเล่นให้แม่งขยาดไปเลย
เหตุการณ์ดำเนินไปอย่างปกติดี ทุกคนคุยกันเฮฮา คุยเรื่องโปรเจคที่จบไป นินทาอาจารย์ นินทาชาวบ้านไปทั่ว เหล้าเข้าปากทุกคนยกเว้นผม....เออ! ไม่ให้กินแล้วชวนมาทำไมวะ มาดูพวกแม่งนั่งแดกนี่คิดว่าสนุกหรือไง ฮึ้ยยยย แม้แต่แรมยังกินอ่ะคิดดู!!!
“แน้ะ ไอ้คิดหยุด! กูเห็นนะสัด”
ไรวะ โถ่ กำลังจะแย่งแก้วของแรมมากินในจังหวะที่แรมเผลอหันไปคุยกับนันอยู่ แต่ก็ถูกไอ้หมานันขัดไว้ จิ๊
“อะไรอ่ะ แดกหมดโต๊ะยกเว้นกู มึงทำงี้ได้ไงวะ จิตใจโหดร้าย”
“มึงแดกสิวงได้แตก คราวนี้กูจับปล้ำแม่ง”
“เชี่ยนัน!!!//นัน!!!” ไอ้เปอร์กับแรมตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน เหอะๆ ผมรู้ว่านันไม่ทำผมจริงๆหรอก ขู่ไปงั้นแหละ มันไม่ชอบผู้ชายนี่
“อะไร หึงกูไง? ฮ่าๆๆๆๆๆ เอ้าไอ้คิดไม่ต้องน้อยใจเว้ย ในเมื่อมึงแดกไม่ได้กูก็จะให้ผัวมึงแดกให้แทน อ่ะแรม เพียวค่ะ จัดเลย”
“ห้ะ นันบ้าไปแล้ว กินเพียวเนี่ยนะ ไม่เอาครับ!!”
“กินแทนคิดหน่อยดิ ไม่เห็นมันงอแงง้องแง้งหรอ”
“กูเปล่าสักหน่อย...”
“กล้าพูด”
“เออ แรมเอาหน่อยๆ กินแทนคิดมัน” สัสฟุ้งเงียบไปเลย
“แก้วเดียวนะครับ”
แรมว่าพลางยกซดของเหลวสีชาแต่ที่จริงมันคือเหล้า แถมเป็นน้ำเหล้าเพียวๆเกือบเต็มแก้ว บ้าไปแล้ว!!!!!
เขาดื่มจนหมดอย่างช้าๆ ก่อนจะวางแก้วลงโต๊ะดังปึ๊กพร้อมกับหัวที่โคลงไปมาเล็กน้อย
“โอย...พอ...”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ มึงแม่งเด็ดว่ะ อ่ะดื่มน้ำตามหน่อยๆ”
“.............ทำไมน้ำมันรสแปลกๆ...........ครับ?”
“น้ำเปล่าๆ มึงคอฝาดไปเองหรือเปล่า?” เขามีแต่ตาฝาดมั้ยไอ้ฟุ้ง
แรมดื่มน้ำที่ไอ้ฟุ้งให้จนหมดก่อนจะวูบไปหน่อย
“ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก ฟุ้งมา!!”
แป๊ะ!
สองคนนี้พร้อมใจกับแท๊กมือข้ามโต๊ะ มันไปสนิทกันตอนไหน?มิตรภาพแม่งเกิดในวงเหล้าได้จริงๆ ผมรู้แล้วล่ะว่าไอ้ฟุ้งเอาอะไรให้มันกินถ้าไม่ใช่เครื่องดื่มแอลกอฮอล ไอ้สองตัวนี้หัวเราะก๊ากใส่แรมที่โคลงหัวไปมา โดนไปซะขนาดนั้นไม่มึนก็บ้าแล้วครับ ยิ่งกับคนที่ดื่มน้อยๆอย่างแรมด้วย
“ผม.......ไปห้องน้ำแปปนะครับ”
“ให้คิดไปส่งมั้ย?”
“ไม่.....ไม่เป็นไรครับ”
แม้จะเป็นห่วงเขาหน่อยๆแต่ก็ยอมให้เขาไปคนเดียว เพราะดูเขายังเดินตรงอยู่นะ สุดยอดเลยโดนไปขนาดนั้นแล้วแท้ๆ.... อย่าให้เผลอนะนันกูจะเล่นกลับจริงจังอ่ะ
พอแรมลุกไปที่นั่งเขาก็ว่าง และผมที่นั่งอยู่ท้ายโต๊ะเลยขยับมานั่งแทนที่เขาเพื่อที่จะได้คุยกับเพื่อนๆได้น่ะครับ แต่ยังไม่ทันได้ฟังว่าพวกมันคุยอะไรกันตอนที่แรมออกไปแล้วก็มีคนแปลกหน้าเข้ามานั่งที่นั่งเก่าผม
“...นั่งด้วยนะครับ”
เอ่อ...ไม่เห็นหรอว่านั่งกับเพื่อนเป็นขโยง...เจอเคสหน้าด้านแล้วสินะ...ผมคิดในใจแต่ยิ้มแฮ่ๆให้เขาไป
“คิดใช่มั้ยครับ ผม— นะ เพิ่งเคยเจอตัวจริง น่ารักนะครับเนี่ย”
“ครับ...”
เขาชื่ออะไรผมไม่ได้จำไว้หรอก อันที่จริงใครเข้ามาผมก็จำไม่ได้สักคนแหละ พวกเขาไม่ได้สำคัญเท่าแรมนี่ อีกอย่างพวกนี้ก็แค่เข้ามาอยากเอาชนะผมก็แค่นั้น อย่าหวังว่าจะได้เจอความรักจริงจังจากพวกนี้เลย ผมเลือกที่จะไม่ต่อบทสนทนาใดๆพลางเบือนหน้าหนี
“คิดเรียนสถาปัตย์ใช่มั้ย เรียนอะไรบ้างหรอครับ”
มาอีกแล้วคำถามนี้ ไม่มีมุกอื่นแล้วหรือไง
“ออกแบบดีไซน์ตึกน่ะครับ” ผมตอบเขาไปให้สั้นที่สุดแม้คำตอบจริงๆจะยาวกว่านี้มหาศาลบานตะไท เหลือบไปมองเพื่อนๆก็ไม่มีใครช่วยผมเลยอ่ะ!! แต่ละคนเอาแต่คุยโวเรื่องของตัวเอง แม้แต่ไอ้โคมที่นั่งตรงข้ามผมก็ยังไม่สนใจ มันเห็นผมนะแต่มันเมินอ่ะ!!! อย่าคิดว่าเป็นเรื่องปกติเด้!!
“ดูน่าสนุกดีนะครับ แล้วเรียนสนุกมั้ยครับ”
อย่าเนียนๆ มันถือโอกาสนี้ขยับเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น หน้าน่ะไม่ต้องยื่นมาใกล้ขนาดนี้ก็ได้! แล้วจะไม่มีใครช่วยกูหน่อยใช่มั้ย!!
“ก็สนุกดี..”
“ผมมีน้องอยากเรียนคณะนี้อยู่ด้วย เลยอยากจะถามนิดหน่อยนะครับเกี่ยวกับการเตรียมตัว”
มึงนั่นแหละต้องเตรียมตัวโดนตีนกู ฮึ่ม.....
“ฮะๆ ถามคนอื่นดีกว่าครับ เรารู้เรื่องไม่มากหรอก”
เคสนี้เรียกว่าตื้อหรือโง่ดีนะ ตัดจบคำถามทุกประโยคซะขนาดนี้ใครไม่รู้ว่าไม่อยากคุยด้วยก็บ้าแล้ว
“แต่ไม่รู้จะถามใครดีนี่ครับ”
รอบโต๊ะกูนี่เรียนถาปัตย์แม่งหมดอ่ะ เลือกถามได้เลยเพ่!! อย่ามายุ่งกับกรู เลิกเอาหน้าเข้ามาใกล้ๆซักทีดิ คิดว่ามันน่าดูนักรึไง
“...ผมได้ยินมาว่าคิดยังไม่มีแฟน”
นั่นไง....นี่ขนาดยิ้มแหยให้แล้วเบือนหน้าหนีแล้วมันก็ยังจะสานบทสนทนาต่อ
“มีแล้วครับ”
“ฮ่ะๆ ไม่ต้องโกหกก็ได้ครับ เห็นบอกใครก็บอกอย่างนี้ แต่ยังไม่เห็นควงใครเลยนี่ครับ”
โกหกแป๊ะอะไร! อย่ามาทำเป็นรู้ดีไปหน่อยเลย ที่ผ่านมาก็พูดเพราะกันคนอย่างพวกมึงไงล่ะ โอยยย ไปได้แล้ว
“....คิดครับถ้ายังไง...” โอเค จบประโยคนี้ผมจะไม่เล่นกับมันละ เห็นทีคงต้องจัดการขั้นเด็ดขาด
“.....ลองคบกับผมมั้-”
โครม!
“เห้ยยยย!!!”
เห้ยทั้งโต๊ะไม่ต้องถามว่าใครไม่ตกใจบ้าง คนที่เข้ามาผลักคนตรงหน้าผมล้มลงไปคือแรม!! แรม!! แรมคนนั้นหละครับ แรมคนที่หงิมๆคนนั้นกล้าผลักคนอื่นด้วย!!
“ร...แรม”
“เห้ยมึง!! ทำเหี้ยไรวะ!”
“ผมสิควรถาม....ยุ่งอะไรกับแฟนคนอื่นครับ”
เขาว่าพลางส่งสายตาไม่พอใจให้ ผมไม่เคยเห็นเขาทำหน้าดุแบบนี้มาก่อนเลย มันน่ากลัวแต่ก็น่าเกรงขามไปพร้อมกัน ว่าแต่เขาเรียกผมเป็นแฟนอ่ะ!!
“มึงพูดอะไรวะ!”
“ยุ่งอะไรกับแฟนของผมครับ”
“ตลก! คิดไม่มีแฟนเว้ย!! ใช่มั้ยครับคิด”
“ห้ะ..ม...อื้อ!!!!!!!!!”
.
.
.
แบล๊งไปสามวิ ก่อนจะสัมผัสได้ถึงแรงกดตรงริมฝีปากของผม แรมจูบผม!!!!! เขากดปากเขาให้แน่นมากขึ้นก่อนจะพยายามสอดลิ้นเข้ามา... เฮ้ๆ หยุด.....ไม่ทันแล้ว พอจะอ้าปากก็ปรากฏว่าเขาใช้โอกาสนี้ดันลิ้นเขาเข้ามาในโพรงปากของผม...
มันทั้งร้อนและเปียก...
และมีรสชาติแอลกอฮอล์คลุ้งอยู่เต็มไปหมด
ผมพยายามจะดันเขาออกแต่ไม่เป็นผลเลยเมื่อเขาจูบผมหนักหน่วงมากขึ้น ลิ้นของเขาตวัดเกี่ยวไปมาอยู่ในปากผมทำเอาสติหาย นี่เรียกว่าจูบเก่งได้ใช่มั้ย? ผมไม่เคยจูบดีฟคิสกับใครมาก่อนนี่! ละ...แล้วเขาทำ...ดูเหมือนจะเชี่ยวชาญด้วย สมองผมขาวโพลนไปหมด
“..ฮะ อือออ...อื้อ”
ผมพยายามรวบรวมสติเพื่อจะบอกให้เขาพอแต่เสียงที่ออกกลับกลายเป็นเสียงครางอื้ออึง ไหนจะเสียงดังจ๊วบจ้าบนั่นอีก อ๊ากกก ให้ตายเถอะ นี่เขาจูบผมกลางร้านเหล้าเลยนะ! แถมมีเพื่อนๆเป็นสักขีพยานครบครันด้วย!! ผมได้แต่ดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนของเขาหมายจะหลุดพ้นจากสภาพนี้ แต่ไม่เป็นผล เขาไม่เขยื้อนออกเลยกลับกัน เขาบดริมฝีปากนั่นลงมาแนบขึ้นกว่าเดิมเสียอีก!
“อะ....อือ...” สุดท้ายเขาก็ยอมผละออกจากผมเมื่อเห็นว่าผมหายใจไม่ออก นิ้วมือเขาปาดน้ำลายที่ไหลเยิ้มออกมาตอนไหนไม่รู้ข้างริมฝีปากผม ฮือออ อายชะมัดเลย...
“ขอโทษนะครับ...นี่คนของผม”
เขินกันให้ตายไปข้างเลยมั้ย!!!
_______________________________________________________
อ่าว...ปรากฏว่าแต่งไปแต่งมาแบ่งได้สามตอนเฉยเลย5555
ขอโทษที่อัพช้าค่ะ พอดีติดการ์ตูน(................เหตุผลฟังไม่ขึ้น555)
แหน้ ใครจะยอมให้แรมโดนปล้ำง่ายๆกัลลลล :o8:
รอไปก่อนเถอะะะะะะ :hao6:
แรมเมาแล้วววว
เมาแล้วหึงด้วย แล้วคิดจะทำอย่างไรรรรร
ไอ้ที่คิดเองเออเองว่าแรมไม่หึงไม่หวงคิดเลยความจริงไม่ใช่ค่ะ
ถึงจะบื้อแต่ก็หวงเป็นนะ แค่ไม่กล้าแสดงออก...
พอเมาแล้วจัดเต็ม กร๊ากกกกก :hao7:
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ :L1:
__________________________________
ตอบคอมเม้นค่า :3123:
ernnnxx สุดท้ายก็ไม่ได้ปล้ำใครทั้งนั้นค่ะ55555
Donaldye เดี๋ยวเขาจะค่อยๆพัฒนาความสาวให้แมนขึ้นค่ะ งิงิ
Pupay แฮ่กๆ เสียดายไม่ได้ปล้ำเนอะ55555
bulldog17 เอ่อ..ตอนแรกก็ยังไม่งงๆ อ่านไปอ่านมางงเลยค่ะ55555
IIIA ใช่เลยยยยย ถึงจะเป็นแฟนกันแล้วแต่ก็ยังเกรงๆกันอยู่ค่ะ :katai1:
fuku เพราะง่วงๆมึนๆนี่แหละค่ะเจ้าแรมถึงกล้า :hao5:
Sar2288 ชอบความเห็นนี้มากค่ะแง...แบบ เข้าใจความคิดของคิดที่เราจะสื่อได้สุดๆเลย กรี๊ดดด ปลื้มใจจจ :กอด1: :กอด1:
kongxinya เสียดายที่คิดตี้ดันทำตัวเป็นสุภาพบุรุษค่ะ(?)555
B52 เสียดายไม่ได้ปล้ำเนอะ...
BeeRY เขิลเบย...คิดได้ถูกแล้วค่ะ แต่เสียดายที่แรมไม่กล้าพูด T.T
phana_qbz เง้อววว ไม่มีใครปล้ำใครเน้อววว :hao6:
NY_JK เพราะแรมง่วงๆมึนๆอยู่น่ะค่ะ
Feporchz แอร๊ยยยย เคมีเขาเข้ากันได้ :-[
Ali$a฿eth กดไลค์ให้คอมเม้นนี้เลยค่ะะ เข้าใจความคิดของคิดที่เราอยากจะสื่อมากๆแง... :กอด1: :กอด1:
boong086 เสียใจที่คนเขียนไม่ให้มันปล้ำกันง่ายๆ หึหึหึ :katai3:
maemix แรมน่าหมั่นไส้จริงๆ ฮึ่มม
kenghan ใช่เลยยยย ถ้าไม่คุยกันก็จะคาราคาซังกันอยู่แบบนี้...
บ๊ายบายโพ ดาร์คไซต์ของแรมโผล่มาตอนนี้แล้วค่ะ คึคึคึ :hao6:
mild-dy ยังไม่ม่าตอนนี้ค่ะ(แต่อีกต่อไปไม่นานหรอก กรั่กๆ...)
mystery Y แรมมันบื้ออออออออออ แงงงงงงง
padthaiyen หึหึหึ คิดจัดเต็มแล้วจะหนาววว
route rover เกร้ส.....ให้แรมปล้ำเถอะเนอะ5555
MK ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก ขำเม้นนี้มากค่ะ 55555555555 มันตรงจริงๆ เออ หลงกันเองจริงๆ 55555555555
Still_14OC อุ้ย...แบบไหนก็ดีไปหมด :hao6:
quiicheh. เสียดายคิดเป็นสุภาพบุรุษค่ะ(?)555
prueksa โฮรวว...ขอบคุณที่ชอบนะคะะะะ เขิลลลลล :o8: :o8:
-
:z13:
เจอประโยคเด็ดของแรมแล้ว ฟินตัวแตก
ขอไว้อาลัยให้หนุ่มนิรนาม แอบขอบคุณเล็กน้อยที่ทำให้เห็นแรมในโหมดดาร์ก (รึป่าว)
-
แรมลูกกินไปเยอะๆ ไอ้น้ำเหลืองอำพันเนี้ย
สะใจจจจจจจจจจจจจจจจจ ไอ้คำว่า "..นี่คนของผม" :hao7: :hao7:
-
แรมโมโหหึงคิดตี้
มีจูบโชว์ด้วย
:hao6: :hao6:
-
กรี๊ดดดดดดดด เมาแล้วเด็ดได้ใจ :impress2:
เดี๋ยวเค้าจะซื้อเตรียมไว้ให้อีกสองลังเบยยยยยยยยยย :hao7:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
นัน! ไปเอาเหล้ามาอีกลังนึง 55555
โฮกกกกกกกก แรมแบดอ่ะ ดูแบดมาก เมาแล้วแบดขนาดนี้เลยหรอก๊ะ :-[ มีแบบหึงหวงดึงไปจูบด้วย อ๊ากกก เขิน รู้สึกปริ่ม นี่แหละด้านดาร์คที่เราต้องการ เมาบ่อยๆนะ 555
-
แรมมมมมมมม
คิดเลี้ยงเหล้าแรมแทนน้ำไปเลย55555555555
อร๊ายยยยย ชอบอะ
-
แรมเวอร์ชั่นนี้ก็แซ่บไม่น้อยยยยยยย คุณชายจูบโชว์นี่ไม่ธรรมดานะคะ แอร้กกกกกก ฟินตัวแตกจริงๆ
คิดเริ่มก่อนได้เปรียบนะลูก รุกก่อนเลย พอเค้ามีอารมณ์เราค่อยมารับก็ไม่เสียหาย
ขอกรี๊ดให้กับดาร์คแรมอีกรอบค่ะ แอร๊ยยยยยยยยยย :m3:
#คนเขียนขยันซอยจริงๆ :oo1: +1 สำหรับดีพคิส แซ่บมาก เอาอีกๆๆ :m4:
-
ตาแรมแปลงร่าง หึงคิดอ่ะดิ
ชอบแบบดุเข้มบางเวลามากๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด ไม่ว่าแรมบื้อละก็ได้ อร๊ายยยยยย เมาโหดหรอจ๊ะแรม มันน่าจับเหล้ากรอกปากทุกวัน 555555555 :hao7:
-
อ๊ากกกกกกกก แรมจ๋าเว่อร์ชั่นนี้
ทาสรักของแรมคนนี้แทบแดดิ้น
แรมไม่ว่าจะเป็นโหมดซื้อ(บื้อ) หรือโหมดเมาๆแบบนี้ ก็หลงงง
-
แรมมมมมมมมมมมมมม หล่อเลยอ่ะ ณ จุดๆนี้ :hao7:
อยากให้แรมเล่นบทโหดต้องเอาเหล้ากรอกปากสินะ :katai5:
-
อ่ะ ส่งคิดเข้าหอ .... แรมป้ามมมมมม :katai2-1:
-
เหล้าเข้าปาก แล้วความหน้าด้านตะเพิ่มขึ้นนนนนน
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
อุต๊ะ!อยากให้แรมเมาบ่อยๆซะแล้วสิ ชอบอ่ะ!
-
ถ้ารู้ว่าแรมเมาแล้วแสดงออก จะให้คิดมอมเหล้า เช้า กลางวัน เย็น
-
เมาแล้วเด็ดอ่ะแรม. โหดดดด คิคิ อย่างนี้ต้องกรอกเหล้าแรมบ่อยๆ
-
หึหึ...ผลัดกันหึง แรมเมาแล้วหึงคิดได้สักทีนะ
-
แรมสุดยอด o13 หวังว่าสร่างเมาแล้วคงไม่ลืมน่ะไม่งั้นโดนกระโดดตบแน่ๆ
-
ต้องให้มันได้อย่างนี้สิแรม o13
แม่ยกปลื้มมาก แต่คนที่น่าจะปลื้มที่สุดคงเป็นคิด :z1:
-
เยี่ยม ฮ่าๆๆๆ
o13
-
แรมสุดยอด ^^ o13
ปล.ที่บอกตอนนี้ไม่มาม่าแต่อีกสักพักไม่แน่ คืออัลไล
-
เล่นแบบนี้ คิดเขินจนมุดหนีแล้ว กรี๊ดดดดดดดแต่ก็สะใจดี 5555 :m20:
-
อั้ยย่ะ!! แรมคว้าคิดมาจูบกลางร้านเหล้า :heaven
คนบื้อนี่หึงโหดนะจ้ะ งัย?ขี้ตื้อ เจอแบบนี้ชัดพอมั้ย o18
-
แหม่ แบบนี้ต้องให้แรมดื่มบ่อย ๆ ซะแล้ว
-
แรมคะหึงหื่นนะคะ ฮ่าๆๆๆ :hao6: :mew1:
-
เมาหึง เมาปล้ำ ต่อเลยนะ เคร๊???
-
อุต๊ะ คุณพระะะะ น้องแรมของเจ๊เมาแล้ว
ปล้ำคิดเลยลูก///โดนตี
อ๊ายโหมดดาร์ค นัน รู้ใจเซอวิสเกิลมาก เอาไป10ดอก ///(เปอร์จัดเลย)
-
ชอบแรมโมเม้นท์นี้มาก ออร่าพระเอกกระจาย :laugh: :o8:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด แรมเท่ห์มากอ่ะ
-
-23- (III)
ผมรู้ตัวว่าตอนนี้ตัวเองคงหน้าแดงจัดแต่ยังคงไม่ละสายตาไปจากเขา แรมดูน่าดึงดูดมากเลยเวลาเขาเมาๆ เขาเบนสายตาไปยังแขกผู้ไม่ได้รับเชิญนั่น หมอนั่นทำแค่จิ๊ปากแล้วรีบเดินจากไป ท่ามกลางเสียงโห่ฮาของเพื่อนๆผม
“โว้วววว ไอ้แรมมมม เอาอีกดิ้ มึงแม่งเด็ดว่ะสาดดดดดดดด”
“เห้ยๆใครถ่ายรูปเก็บไว้ทันมั่ง”
“...กูช็อคจนลืมถ่ายว่ะ”
“กูอึ้งว่ะ ตอนนี้กูก็ยังอึ้งอยู่”
“เออ ไม่เป็นไร เพราะกูถ่ายวีดีโอไว้ ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก”
เชี่ยนัน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
อยากเดินไปถีบกบาลมันนักถ้าไม่ติดว่าแรมทำท่าโงนเงนๆ พยายามจะนั่งเก้าอี้แต่เหมือนจะกะที่นั่งไม่ได้(?)หรืออะไรก็ตามเหอะ ผมเลยเลือกที่จะพยุงเขาให้นั่งลงดีกว่าไปสนไอ้นันไร้สาระ
“แรมไหวมั้ย?”
“.........ครับ”
“โว้ววว ถ้าไหวขอแบบเมื่อกี้อีกรอบได้มั้ยคร้าบบบบ”
“สัสนัน หุบปาก!!” เขินนะไม่ใช่ไม่เขิน ไอ้งี่!
ตึง!
“แรม!”
จู่ๆเขาก็ฟุบลงไปบนโต๊ะดังตึง เดาว่าวูบไปน่ะครับ เพราะเมื่อหัวเขาโขกโต๊ะปุ๊ปเขาก็เด้งกลับมานั่งตัวตรง(?)เหมือนเดิม
“เหยดด...ไอ่แรมแม่งเมาเชี่ยๆเลยว่ะ กูเพิ่งเคยเห็น”
“เออ แดกเหล้ากับมันก็บ่อย เพิ่งเคยเห็นมันเมาเนี่ยแหละ เห้ยย ไหวมั้ยเพื่อน!”
“....ครับ เดี๋ยวไป”
“ก๊ากกกกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ ไอ้เชี่ยเอ้ยยยยยย สติไปแล้ววว ไอ้เชี่ยยยย ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
เพราะคำตอบของเขาทำเอาทั้งโต๊ะฮาครืน ผมเองก็อดปล่อยก๊ากไปด้วยไม่ได้ ตอบคนละคำถามแล้วแรม!
“แรมๆ นี่ใคร?” ผมลองถามลองเชิงเขาบ้าง
“....คิด....แฟน...ครับ”
“...”
ทำไมดูเหมือนผมจะโดนเล่นเองซะงั้นล่ะ
“เย้ชชชชชชชชชช สวีทกิ้วๆๆๆๆ ไอ้แรมๆๆๆ มองกูๆๆ กูใครๆๆ”
ผมเกลียดนันจริงๆแล้วนะ เกลียดเวลาเขาล้อแล้วทำหน้าทะเล้น มันน่าถีบเอามากๆ
“..แรมนี่ใคร เพื่อนมึงจำไม่ได้หรอเฮ้ยยย”
“....หมา......หมานัน ....................เหี้ยนัน”
“.....”
ทั้งโต๊ะเงียบกริบไม่ใช่เพราะอะไรนอกจากคำพูดของแรม......เขาพูดคำหยาบอ่ะ!! เขาพูดว่าเหี้ยอ่ะ! ผมเพิ่งเคยได้ยินเขาพูดคำหยาบครั้งแรกเลยนะ และดูเหมือนคนอื่นๆเองก็คงจะเหมือนกัน เพราะทำหน้าช็อคค้างกันทั้งโต๊ะ แรมเป็นคนสุภาพมากๆถึงมากที่สุด ไม่เคยคิดว่าเขาจะพูดคำหยาบออกมาด้วยอ่ะ!
“เชี่ยนัน.....มึงทำให้คนอย่างไอ้แรมหลุดศีล ไอ้คนบาป”
“เออ ชิบหายละ ทำไงดีวะ ขออีกรอบได้มะกูอยากอัดเสียงไปให้แม่มันฟัง”
ผัวะ!
“คิดมึง....พาแรมกลับเถอะว่ะ กูว่าไม่น่าไหว”
“....อ่ะ เอ่อ...ว่ะ”
เปอร์ตบหัวไอ้นันก่อนจะหันมาให้ความเห็นกับผมซึ่งผมเห็นด้วยอย่างยิ่ง ผมพยุงให้แรมลุกขึ้นก่อนจะพามันออกนอกร้านไป ดีหน่อยที่อย่างน้อยเขาก็ยังเดินเองได้แม้จะโงนเงน อยากจะขี่มอไซค์พาเขากลับแทนการโบกรถเพราะมันประหยัดกว่าแต่สภาพเขาอย่างนี้ท่านั่งมอไซค์อันตรายแน่ๆ เลยจำเป็นต้องโบกแท็กซี่กลับอ่ะ
พอหารถได้ผมก็พาแรมเข้าไปนั่งข้างหลังก่อนจะนั่งตามเขาไป บอกปลายทางให้คนขับไม่นานนักแรมก็หลับซบไหล่ผม....อ่า...อยากตัวสูงกว่านี้จัง เขาซบผมแบบนี้มันต้องโน้มคอลงมาเยอะพอควรเลยอ่ะ ถ้าผมสูงกว่านี้เขาคงได้หนุนไหล่ผมนอนสบายๆ
เวลาผ่านไปสักพักรถก็มาจอดอยู่หน้าคอนโดเขา
ตอนนี้แหละ วิกฤตแล้วครับ
เพราะผมพยายามปลุกเขาตั้งแต่ก่อนจะถึงคอนโดแล้วแต่เขาไม่ตื่นเลยอ่ะ และแม้ว่าจะมาถึงที่แล้วแต่เขาก็ยังไม่ตื่นอีกอยู่ดี วิกฤติขั้นสุดยอดแล้วครับ...เขาตัวใหญ่กว่าผมมาก ผมแบกเขาไม่ไหวแน่ แต่ถึงกระนั้นก็ต้องกระเสือกกระสนพาเขาลงจากรถเพราะสายตาของคนขับที่ไม่ค่อยพอใจนั่นทำให้ผมต้องรีบออกมา
แล้วก็ลงไปนั่งตุ๊บที่ข้างฟุตบาทกันทั้งคู่...
ผมเอาแขนเขาพาดไหล่ผมไว้หมายจะพยุงเขาแต่ด้วยความสูงที่ต่างกันมากเกินไปทำให้ผมไม่สามารถพาเขาเดินไปได้ เรื่องแบกเขานี่ตัดออกจากความคิดได้เลย...
ทำไงดีเนี่ย....
“หื้อผมจ้วยก่ครับ?” (ให้ผมช่วยไหมครับ?)
“ค..ครับ” ภาษาไทยสำเนียงเหนือๆนั้นทำให้ผมต้องหันไปมอง ผู้ชายคนหนึ่งส่งยิ้มมาให้ผมและผมก็นึกออกทันที... รปภ.ของคอนโดแรมนี่นา!
“ผ่อน้องหน้าคุ้นๆน่ะครับ” (เห็นน้องหน้าคุ้นๆน่ะครับ)
“ค..ครับ เพื่อนผมอยู่คอนโดนี้ครับ”
“อ่อ บ่น่าล่ะ มาๆ เดี๋ยวอ้ายจ้วย น้องแบกคนเดียวบ่ไหวหรอก” (อ่อ มิน่าล่ะ มาๆ เดี๋ยวพี่ช่วย น้องแบกคนเดียวไม่ไหวหรอก)
“..ขอบคุณครับ” ผมขอบคุณพี่ยามที่ยิ้มๆให้ก่อนจะแบกแรมให้เดินไปยังคอนโด เขาตัวเตี้ยกว่าแรมนิดหน่อยนะครับ แต่ก็ยังพอแบกไหว...อย่างน้อยเขาก็ทำได้มากกว่าผมโขเลยล่ะ
“บ่เป็นหยังๆ แล้วนี่น้องอยู่จั้นอะหยังครับ?” (ไม่เป็นไรๆ แล้วนี่น้องอยู่ชั้นอะไรครับ?)
“เอ่อ....11 ครับ” ผมบอกพี่รปภ.ก่อนพี่แกจะกดไปยังเลข11ตามที่ผมบอก คอนโดแรมมี23ชั้นน่ะครับ ผมว่าชั้นเขาก็โอเคนะ อยู่กลางๆตึก เวลาเกิดเหตุอะไรก็ออกมาได้ง่ายกว่าชั้นบนสุด (อ้าว) แถมวิวก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรด้วย
ลิฟต์เคลื่อนตัวไปยังชั้นเป้าหมาย ผมเดินนำคุณรปภ.ไปยังห้องของแรมอย่างเชี่ยวชาญ
“อ...อืม..”
“ตื่นละก๋า?”
“.......อือ”
ผมหันไปมองเสียงนั่น เหมือนว่าแรมจะเริ่มมีสติแล้วนะครับ แหม...มามีสติตอนที่พามาถึงห้องพอดีเลยนะ! ทีตอนอยู่ในรถปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น
“เอ้อ แรม กุญแจอยู่ไหน”
“...” เขาไม่ตอบ ทำแต่หน้างัวเงียๆ ผมเลยเดาว่าน่าจะอยู่ในกระเป๋ากางเกงนั่นแหละครับ ควักๆล้วงๆพอให้เสียวเบาๆก่อนจะได้กุญแจตามที่นึกไว้
ผมไขประตูห้องก่อนกล่าวขอบคุณพี่รปภ.ที่อุตสาห์เป็นภาระแบกแรมมาให้ถึงที่
“ขอบคุณมากๆนะครับ ถ้าไม่ได้พี่ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงเนี่ย”
“อ้ายบอกแล้วว่าบ่เป็นหยังงง หน้าที่อ้าย บ่ต้องเกรงใจ๋ แต๋ว่าบ่ดีไปกิ๋นนักเน่อเหล้ายาเนี่ย มันบ่ดี” (พี่บอกแล้วว่าไม่เป็นไร หน้าที่พี่ไม่ต้องเกรงใจ แต่ว่าไม่ต้องไปกินเหล้าเยอะนะ มันไม่ดี)
“ค..ครับ ยังไงก็ขอบคุณอีกครั้งนะครับ ขอบคุณจริงๆ”
“บ่เป็นหยังๆ โจ๊คดีๆ มีอะหยังฮื้อจ้วยก่เอิ้นอ้ายได้ตลอดเน่อครับ”(ไม่เป็นไรๆ โชคดีๆ มีอะไรให้ช่วยก็บอกพี่ได้ตลอดนะครับ)
“ขอบคุณครับ”
ผมโค้งขอบคุณเขาอีกครั้งก่อนจะเข้าห้องพร้อมแรมไป แรมพอเดินได้แบบเมาๆทำให้ผมต้องออกแรงพยุงเขาไปมากเลยล่ะ
ตุบ!
“เฮ้อออออออออออออออออ” สุดท้ายก็พามาถึงเตียงจนได้ ผมเตรียมเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่อจะเช็ดตัวให้เขาสบายตัวขึ้นหน่อย
“เหวอออ!!”
ตุบ!
“แรม..”
“จะไปไหนครับ?”
“เอ่อ....คิดแค่..จะเข้าห้องน้ำ”
จู่ๆเขาก็จับผมเหวี่ยงขึ้นเตียงอ่ะ!! ผมก็ตกใจสิครับ
“.....ตะกี้คุยกับใครครับ?”
“ห้ะ ตอนไหน ตะกี้ไหน??”
“..ก็เมื่อกี้นี้ ผมเห็นนะ”
“หมายถึง...รปภ.คอนโดแรมอ่ะ?”
“ผมไม่รู้จัก ไปคุยกับเขาทำไม”
“หา! เขาช่วยแรมนะ”
เอ้ะ เดี๋ยวก่อน เขาพูดอย่างนี้หมายความว่าไง? หึงหรอ หึงหรอ เขาหึงผมหรอ?
“...ก็ไม่เห็นต้องคุยขนาดนั้นเลยนี่”
“.....หึงหรอ”
“....”
“เอ้ย!!!”
เขาไม่ตอบแต่กลับพลิกตัวมาคร่อมผมไว้แล้วก้มลงซุกหน้าเข้าไปยังซอกคอผมแล้วขบเม้มเบาๆแต่ก็ทำเอาผมสะดุ้ง ผมดิ้นให้กับสัมผัสประหลาดนี่แต่เขากลับจับตรึงข้อมือผมเอาไว้ทั้งสองข้าง โดยที่ปากของเขายังคงสาละวนอยู่กับต้นคอผม อ๊ากกกกกกกก แรม ใจเย็นนะ!!
“อื่ม...หึง”
เขาเงยหน้าขึ้นมาตอบผมทำเอาผมอึ้งไปพักหนึ่ง หน้าตาเบลอๆของเขาไม่ได้ทำให้เขาดูแย่ลงเลยสักนิด กลับกันเลย...ผมหลงสีหน้าเขาในตอนนี้แทบสิ้นสติ แต่ก็ดึงสติกลับมาได้เพราะเขาเริ่มกลับมาขบเม้มที่คอผมรุนแรงขึ้น ลิ้นหนาเลียเบาๆตรงที่เขาขบไว้ทำเอารู้สึกประหลาด เขารวบมือทั้งสองของผมไว้อยู่เหนือศีรษะด้วยมือข้างเดียวของเขา มืออีกข้างเขาสอดผ่านเสื้อผ้าเข้ามาลูบผ่านลำตัวผม เท่านั้นแหละ ผมเริ่มรู้เลยว่าเขากำลังจะทำอะไร!
“ร..แรม ไม่เอา...”
ผมบิดตัวหนีจากสัมผัสนั้นน้อยๆ เล่นตัวนิดหน่อยไม่ให้น่าเกลียด เดี๋ยวเขาหาว่าผมง่าย แม้ใจจริงอยากจะแก้ผ้ากระโจนขึ้นคร่อมเขาก็ตาม
“อะ...”
มือใหญ่ลูบวนผ่านจุดอ่อนไหวบนตัวผมไปก่อนจะวกกลับมาหยอกล้อมันอีกครั้งทำเอาผมหลุดเสียงออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ปากเขายังคงทำหน้าที่เป็นอย่างดี ขบเม้มซอกคอผมไล่ไปจนถึงไหปลาร้าแล้วก็กลับขึ้นไปใหม่ เกิดเสียงดังประหลาดนั่นทำเอาผมเขินอย่างบอกไม่ถูก เขาเงยหน้าขึ้นมามองผมที่หอบสั่นก่อนจะก้มลงมาครอบครองลมหายใจผมไป ลิ้นหนาตวัดไล้ไปมาในโพรงปากชื้นแฉะ สัมผัสได้ถึงส่วนมือของเขาเริ่มเคลื่อนลงไปต่ำลงเรื่อยๆ
“อื๊อ”
แรงบีบที่สะโพกผมทำเอาหลุดครางออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เขาเริ่มปลดกางเกงผมแล้วดึงมันไปอยู่ที่หน้าขา ผมขัดขืนเขาอีกเล็กน้อยพอเป็นพิธีก่อนนึกในใจ
‘เอาเลยครับ ทำให้เต็มที่ คิดพร้อมแล้ว’
หลับตาพร้อมรอรับชะตากรรม.....
.
.
.
หืมม์
“แรม?”
จู่ๆเขาก็นิ่งไปเสียอย่างนั้นทั้งๆที่ยังค้างอยู่ในท่าหวาดเสียวนี่อยู่ทำให้ผมต้องเอ่ยชื่อของเขาออกมาเบาๆ
“....”
“แรม”
“.......ฟรี้...”
.
.
.
เออ ให้มันได้อย่างนี้สิวะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
______________________________________________________
:hao6: :hao6: :hao6:
ใครจะยอมให้ได้กันง่ายๆกันเล่า หึหึหึหึหึ :hao7:
รู้สึกมีแต่คนประทับใจเมื่อแรมเมา5555555
ในที่สุดออร่าพระเอกของแรมก็ปรากฏสินะะะะ
ใจเย็นๆค่ะ เรื่องแบบนี้มันต้องค่อยเป็นค่อยไปปป :hao6:
อยากชี้แจงเรื่องของแรมหน่อยค่ะ...
ยังจำทฤษฏีของคิดได้มั้ยคะที่คิดเคยพูดไว้ตอนที่7 ที่คนเมามีสองประเภท...
ค่ะ แรมเป็นประเภทเหมือนคิด คือ จะกล้าทำในสิ่งที่ก่อนเมาจะไม่กล้า
จริงๆแล้วแรมหึงคิดมากนะ แต่ไม่แสดงออก มาแสดงออกเอาตอนเมา
และจริงๆแรมเองก็อยากกอดคิดมากๆเหมือนกันค่ะ สังเกตตอนที่คบกันใหม่ พี่แกจิ้นเตลิดไปไกลแค่ไหน55555555
พอเมาปุ๊ปเลยได้ใจใหญ่เลย...
เพราะงั้นแรมไม่ได้มีสองบุคลิกแต่อย่างใดนะคะ
น้ำเมานี่ทำให้นิสัยคนเปลี่ยนได้จริงๆ
เด็กดีไม่ต้องไปกินมันนะ 555555 :hao7:
เอาล่ะ หมดสต็อกอีกแล้ว....
ขอตัวหมักน้ำดองสักครู่นะคะ55555555555
ขอบคุณสำหรับทุกการติดตามค่ะ :กอด1:
____________________________________________
ตอบคอมเม้นค่า
boong086 โหมดดาร์ก.....เอาจริงๆน่าจะโหมดเมามากกว่าค่ะ5555
ernnnxx ฮี่ๆ ไปไม่เป็นทั้งคิดทั้งคนจีบคิดเลยเจอประโยคนี้ :hao6:
maemix ผมไม่รู้ ผมเมา(......)
kongxinya โอ๊ะ....ซื้อมาเยอะขนาดนี้เดี๋ยวเราแย่งแรมกินเองนะคะ(...................)
บ๊ายบายโพ ด้านดาร์กที่ต้องการรร5555555 โถถถถ แรมบื้อๆไม่น่ารักตรงไหนนน :mew2:
slurpee04 คิดบอกยังไม่มีตังขนาดนั้น 55555
MK ความคิดแยบยลมากค่ะ5555 //ขำที่ว่าคนเขียนชอบซอย กร๊ากกกกก มันเป็นเทคนิคในการดองตอนต่อไปค่ะ(...)
nutty นานๆทีจะหึงโหดดด
IIIA สงสารตับพระเอกหน่อยค่ะ555
piposama นี่แฟนผม...
phana_qbz หลงนานๆนะคะ คนเขียนปลื้มแทนแรม5555
anarshy เขาแค่แสดงตัวตนอีกด้านเองงง555
route rover อุต้ะ :hao6: เกือบแล้ว... :hao6:
Toon_TK ถูกต้องนะคร้าบบบบ น้ำเมาเปลี่ยนนิสัยคนได้
mystery Y สงสารตับแรมด้วยค่ะ55555555
Still_14OC สุดท้ายพระเอกตายเพราะตับแข็ง(....)5555555
sang som อย่าเล้ยย ลำบากคิดเขาาา555
prueksa ไม่เมาไม่ทำงี้หรอกกก :hao5:
B52 อุ้ยหยา.......
BeeRY คิดบินไปฟินแลนด์แล้วค่ะ555
PetitDragon คริคริ :o8: :o8:
mild-dy โอ๊ะ....เป็นความลับค่ะ555555
GintoniC โดนจัดหนักขนาดนี้ ไม่เขินก็แย่แล้ววว :o8:
Sar2288 การกระทำของแรมออกจะชัดเจนขนาดนี้เนอะ หึหึหึหึ
malula สงสารคิดที่เป็นคนรับเคราะห์แทนค่ะ555
::UsslaJlwaJ:: อุหึหึหึหึหึหึหึหึหึ :hao6: :hao6:
hoshinokoe กรี้สสส รู้ได้ไงอ่ะะ5555555
Ali$a฿eth เกือบแล้วๆ :hao6:
NY_JK ก่อนหน้านี้ออร่าพระเอกติดลบ5555
omyim_jjj แรมเท่ห์ตั้งนานแล้วนะะะะ555555
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่ะ :กอด1:
________________________________________________________
-
โหยแรมด่าหมานันดีใจยิ่งกว่าถูกล็อตเตอรี่รางวัลที่หนึ่ง !!! สมควร
เวลาเมาคนมักขาดสติ แต่กับแรมแม่งเหมือนรวบกระบวนการคิดและทำ มันดีอ่ะ อีกนิดเองงงง :z3: :z3:
-
กรี๊ดดดดดดดดด นึกว่าจะเจอฉากอัศจรรย์ แต่นะรอให้สติสตังแรมมาก่อนเถอะ รึว่าจะจำไม่ได้:katai5:
+1 จุ๊บๆ เป็นกำลังให้คนเขียน และจะนอนรอตอนต่ิอไป
-
คนแต่งใจร้าย อีกนิดเดียวเข็มก็จะเข้าด้ายละ เอ่ยยย ด้ายก็จะเข้าเข็มละ :mew2:
-
บักแรมมมมมมมม หลับคาอกแบบนี้ คิดตี้ก็ตายอ่ะดิ!!!!
แต่น้องคิดตี้ ประโยคนี้ "ผมบิดตัวหนีจากสัมผัสนั้นน้อยๆ เล่นตัวนิดหน่อยไม่ให้น่าเกลียด เดี๋ยวเขาหาว่าผมง่าย แม้ใจจริงอยากจะแก้ผ้ากระโจนขึ้นคร่อมเขาก็ตาม"
แซ่บไม่เบา เค้าชอบบบบบ 555
-
แรมมมมมมมมมม!!! ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้แล้วสานต่อภารกิจให้จบ!!!
-
แรมทำคิดค้างนะครัชชชชชชชชช
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
นันสุดยอดมากกกก ทำให้เเรมหลุดได้นิ :laugh:
ว่าแต่เก๊าก็แอบค้างตามนู๋คิดอะ แรมบ้า อร๊ายยยยยยยยยย :-[
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
อ่านรวบ2ตอน คือแบบแรมเมา แรม เมา !!!!
กร๊ากกกกกก คือเมาแล้วหื่นนินา :hao6: คราวหน้าต้องจับกรอกเยอะๆ
ความคิดของคิดนี่แบบ พร้อมนะ 5555 แต่แรมทำค้าง อันนี้ขำกว่า :ling1:
ขอบคุณค่ะ +เป็ด ก๊าบๆ :กอด1:
-
หื้มมมม อีกนิดเดียววววววววววววววว
ทำไมแรมทำอย่างงี้เล่า
ตอนนี้คิดคงคงเป็นคนที่น่าสงสารที่สุดละมั้ง
ปล่อยให้อยากและก็หลับบบบ
จย้าาาาาา :hao7:
-
แรม เมาหลับซะงั้น
คิดตี้ถึงกับค้าง(อุตส่าห์เตรียมใจไว้เสียตัว) 555
:hao7: :hao7: :hao7:
-
นี่นะถ้าเราเป็นคิดเราจะถีบแรมตกเตียงแม่ง ขัดใจ 5555555555555555555 :z3:
มีแววว่านิยายเรื่องนี้นายเอกจะปล้ำพระเอกรึเปล่านะ. คิดดูหื่นๆ 55555. :katai2-1:
-
ตอนแรมเมานี้สุดยอดเลย :laugh: :laugh: :laugh:
-
แรมคิดค้างนะ คนอ่านก็ค้าง
แกหลับทำไม???
เพลียเลยยยยย
-
จริงๆแล้วคิดก็อยาก แอร๊ยยยยยยยยย :haun4: ขัดขืนพอเป็นพิธี แต่พระเอกเราดันหลับไปก่อน น้องคิดกำลังได้ที่เลย :m16:
ค้างอยู่คนเดียว แบบนี้เราต้องแก้แค้นค่ะ ต่อไปจะทำก็ขัดบ่อยๆ #หรือหนูจะอยากจนทนไม่ไหว :laugh: จนต้องเป็นฝ่ายร้องขอเอง
พระเอกเราสุภาพบุรษมากเลย อยากให้ได้กันตอนมีสตินะ ครั้งแรกอยากให้รู้สึกเยอะๆ #รู้สึกอะไร :m12:
แรมต้องรอให้น้องคิดรุกรึเปล่า ถึงจะกล้าแตะ แหมมมมมม แรมเวอร์ชั่นสุภาพบุรุษก็ดูดี เวอร์ชั่นดาร์คก็ดึงดูด เกิดเป็นแรมอะไรก็ดูดีจริงๆ โดยเฉพาะในสายตาคิด :hao7: หลงขั้นหนัก แต่แรมก็หลงคิดมากเหมือนกันล่ะเว้ยยยย เพ้อมาก อยากทำนุ่นนี่ก็ไม่กล้า กล้าๆหน่อย พระเอกนะเว้ยยยย เดี๋ยวเปลี่ยนบทให้คิดเป็นพระเอกเลย 555555 แรมเป็นนายเอกแทน :hao3:
สุดท้ายนี้ขอบคุณคนเขียน อย่าดองนานนะตัวเองงงงง เค้ารออยู่วววววว ให้เวลา 2 วิสำหรับเขียนตอนต่อไป o18 :pigha2:
-
ตอนนี้แอบดีใจแทนคิดนะเนี่ย แรมยอมรับว่าหึงด้วย
เค้าว่าคนเมาจะพูดความจริง จุดพลุเลยจ้า คิด
แล้วแรมก็รุก คิดก็พร้อมรับ ลุ้นจุง สุดท้าย แรม!!!! ไอ้อ่อน :m16:
-
หัวถึงกับทิ่มคีย์บอร์ด โถ๊ะ นึกว่างานนี้มีได้เสีย 555555555555
-
พระเอกตกม้าตายเพราะหลับคาอก คิดเอ๊ยเก็บจิ้นไว้ชิงรางวัลเถอะหนู
-
อ้ากกกก แรมหลับได้ไง ค้างเบยยย
เฮ้อ ..โอเคๆเราจะรอวันแรมมั่นใจในตัวเอง
และกล้าแบบตอนเมานะ
แต่อย่านาน จนความช้าาาาา ทำร้ายตัวเองล่ะ
ปล.อยากอ่านคู่เปอร์-นันอ่าาาา
-
คิดตี้ไม่ค่อยจะ เลยนะ 5555
แรมนี่ทำให้อยากแล้ว(หลับ)หนี
-
นู๋คิตตี้ค้างสินะๆๆๆ 55555 อิคุณแรม ตื่นมา ณ บัดนาวววววว มาโดนทำโทษษษษษษ :hao7:
-
กร๊ากกกกกก คิดโคตรน่าสงสารอะ ขำมากอะ
-
ทำไมต้องมาหลับตอนนี้แร๊มมมมมมม
:z3: แล้วมาเมาใหม่นะ เราจะรออออออ :hao7:
-
แรมมมมมมมมมม
คิดค้างน่ะ รู้ตัวไหมมมมมม555555555
-
:m31: แร๊มมมมมมมม ทำงี้ได้ไง หลับในหน้าที่ได้ไง
คิดเอ๊ยถ้าหนูพร้อมแล้วคร่อมแรมเลยลูก ถ้ารอแรมคงไม่ทันการ
-
คิดลูกกกก แอบแรดนะเนี่ยยยย
แรดเบาๆเเบบน่ารักๆอ่ะ 55555
ขำตั้งแต่ตอนที่แล้วล่ะ
อ่านแล้วฮาครืน
-
ขึ้นเองเลย :z1:
-
โอ้ คิดแอบแรดนะเนี่ยแต่แรมดันหลันซะนี่ ฮ่ะๆ
-
แรมเมาหลับไปแล้ว คิตตี้ ลักหลับเลย 55+
-
ชอบเรื่องนี้อะะะะะะะ
:m3: :oni2:
-
โถแรมมมมมมมมมมมม เมาแล้ใจแตกอ่ะ ///โดนคิดตี
เดี๋ยวๆ คิด "เล่นตัวนิดหน่อยไม่ให้น่าเกลียด เดี๋ยวเขาหาว่าผมง่าย แม้ใจจริงอยากจะแก้ผ้ากระโจนขึ้นคร่อมเขาก็ตาม"
คืออะไรคะลูกกก อร๊ษยยยยยย รอทำไม บุกดงเลย///แรมระเบิด
-
อ่านช่วงแรกๆ อืม...สงสารแรมอ่ะ ได้แต่เฝ้ามองคิดตลอด ไม่กล้าเข้าหา ไม่กล้าคุย ลุ้นจนแบบว่า ทั้งคู่จะได้คุยกันบ้างไหม
แต่พอทั้งสองคบกันแล้ว เริ่มสงสารคิดแทนแรมซะนี่ เพราะแรมซื่อมากกกกกกก จนคิดเองต้องออกตัวก่อนตลอด อิอิ
-
แรมไม่น่าหลับเลย สงสารคิด :hao6:
-
-24-
เช้าแล้วหรอ.....ปวดหัว.....จังเลย เมื่อคืน...เกิดอะไรขึ้นนะ โอย....ไม่อยากขยับตัวเลยแฮะ ปวดหัว ผมบ่นในใจก่อนจะพยายามลืมตาสู่เช้า(?)วันใหม่ ขยับตัวนิดหน่อยเป็นการบอกให้รู้ว่าประสาทสัมผัสผมยังใช้การได้อยู่ อื่ม...ทำไมรู้สึกแย่อย่างนี้นะ
“อืออ..”
...
ไม่ใช่เสียงผมนะครับ! เสียงนั้นคุ้นหูเสียผมนึกกลัว ค่อยๆก้มลงไปมองยังต้นเสียงช้าๆ
.
.
.
ฮึก.....ว่าแล้วเชียว..... คิดนอนซุกอยู่กับพุงผม เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นผมก็จำไม่ค่อยได้เท่าไหร่ แต่ที่แน่ๆผมว่าผมเมาชัวร์ และคงเป็นเขาที่พาผมกลับมาสินะ น่ารักจังเลยครับ... ผมนึกในใจก่อนลูบผมเขาเบาๆ ผมคิดนิ่มเหมือนขนแมวเลย ลูบแล้วเพลินมือมากครับ
“อืม..”
เขาขยับหัวไปตามมือผมเหมือนแมวที่ชอบให้คนลูบ น่ารักน่าหยิกชะมัดเลย!!
“.....แรม...”
เขาขยับตัวนิดหน่อยก่อนจะลืมตาตื่นขึ้นมาจ้องผมแปปนึง(ทำเอาตายได้ครับ) ก่อนจะลุกขึ้นมานั่งทำหน้าตางัวเงียได้น่าปล้ำมากครับ ฮึ่ม........ เอ้ะ...!
เดี๋ยวนะ...นั่นมัน...?
...
...
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ร..รอย...คิด..ค..คิด ตรงนั้น...มัน...คือ....อะไร.....อ่ะ คือ.....เขา...เขา!!!
/ตัดเข้าโฆษณาสักครู่/
(นับ1ถึง3)
โอเคครับ...ฮู่ว.....สติ สติ คิดตื่นขึ้นมานั่งมองผมตาแป๋ว แต่สิ่งที่ผมสังเกตจากตัวเขา(นอกจากเสื้อยืดย้วยๆกับกางเกงขาสั้นของผมนั่นแล้ว)คือ..
รอยจูบ...
ตรงต้นคอ
เต็มไปหมด....
ล..แล้วคิดว่าใครเป็นคนทำล่ะครับ.....ในเมื่อผมอยู่กับเขาทั้งคืนรึเปล่า แต่ที่แน่ๆคนที่พาผมกลับมาเป็นคิดแน่ๆ และผมก็คิดว่าเขาไม่น่าจะออกไปไหนต่อแล้ว เพราะงั้น เพราะงั้น........
เมื่อคืนผมทำอะไร!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“แรมตื่นแล้วหรอ?”
หื้ออออ อย่าทำท่างัวเงียแบบนั้นบ่อยนักสิครับ ใจจะวายเอา! ฮืออ
“ค....ค...ค..ครับ” ส..เสียงมันก..กระตุกกว่าที่คิดเสียอีก...ครับ
“อื่มมมม...ปวดหัวมั้ย ดื่มน้ำมั้ย เดี๋ยวคิดไปเอาให้”
“อ่ะ เอ่อ...” คือตอนนี้สภาพปวดหัวของผมถูกลืมไปแล้วล่ะครับเมื่อเห็นรอยจูบตรงต้นคอนั่น
ยังไม่ทันได้บอกว่าไม่เป็นไรคิดก็ทำท่าจะลุกออกไปจากเตียงจนผมต้องรีบคว้าเขาไว้ก่อน คุยกันก่อนนะครับ....
“ค..คิดครับ..”
“หือ มีอะไรรึเปล่า?”
“.................เมื่อคืน............เกิดอะไรขึ้นหรอครับ”
“.................แรม”
“........”
“....จำไม่ได้เลยหรอ”
ตาย!ตาย! นี่ผมทำอะไรลงไป!!! ทำไมเขาทำหน้าอย่างนั้นล่ะ ผมทำอะไร ผมทำอะไร ไม่อยากจะคิดเลย ฮืออออออ ผมทำอะไรลงไป!!
“ครับ”
เขาก้มหน้าลงไปเมื่อผมพูดเสร็จทำให้ผมเห็นสีหน้าเขาไม่ชัด
“...จำไม่ได้เลย....สักนิดอ่ะ?”
“....ค...ครับ”
อันที่จริงก็พอจำได้ลางๆแบบภาพตัดๆน่ะครับ ผมไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไปจริงๆหรอก ภาพมันแวบๆโผล่มาแล้วก็หายไป ก็เหมือนว่าจำไม่ได้ทั้งหมดนั่นแหละครับ
“ผม....จำได้แค่ว่านันให้ดื่มเหล้าเพียวๆ... แล้วผมก็จะไปเข้าห้องน้ำแต่มีคนขวางไว้ เขามาขอชนแก้วกับผม แต่ผมไม่มีแก้ว.....เขาเลยให้ผมกินเหล้าในมือเขา....ผมคงกินเข้าไปล่ะมั้งครับ.... แล้วก็เดินกลับโต๊ะ...ไม่ได้เข้าห้องน้ำ...”
“แล้ว...”
“แล้ว...........รู้สึกว่าหัวโขกโต๊ะแวบหนึ่ง”
“...........................แล้ว”
“.......อยู่บนแท็กซี่”
“ต่อจากนั้นล่ะ...”
“...ก็....เข้ามาในห้อง”
“แล้วไงต่อ...”
“......จำไม่ได้แล้วครับ”
“แรมมม...” คิดว่าผมเสียงอ่อน โฮ...ผมทำอะไรลงไปบ้างครับนี่
“คิดครับ...ผม...ทำอะไร?”
“...........” เขาเม้มปากแล้วนิ่งเงียบ ทำใจผมเขวไปพักใหญ่เลย
“คิด...ผม......อ่ะ!” ยังไม่ทันพูดให้จบประโยคดีคิดก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผม ตากลมเรียวนั่นจ้องผมเขม็งก่อนริมฝีปากบางๆจะขยับเอ่ยคำ..
“..แรม....เห็นรอยนี่ไหม?”
“...ค..ครับ” เขาว่าพร้อมชี้ไปแถวๆต้นคอตัวเอง
“..แล้วคิดว่าแรมทำอะไร”
!!!
“ค..ค..ค....ค...คิดครับ!!”
“...”
“ผม..ผม...ผม.....เอ่อ...ผม........ขอโทษ...........”
“ขอโทษทำไม?”
“ผม...ทำไม่ดี”
“...ยังไง?”
“ก็.........รอยนั่น....มัน...” มันหมายถึงผมทำอะไรๆกับเขาไปแล้วมิใช่หรือ?
“....”
“ผมขอโทษครับ...”
“...”
“ขอโทษครับ...จะ..ไม่ทำแล้ว...” จะไม่ดื่มหนักขนาดนี้แล้วครับ
“...ยังไม่ทันว่าอะไรเลย...”
“แต่...แต่ผมทำไม่ดี....”
“ทำไมถึงคิดว่าไม่ดี?”
“..ก็ผม...ทำ.....คิด...ไม่ยินยอม...”
“บอกตอนไหนว่าไม่ยอม?”
“เอ้ะ....”
“บ้าเอ้ย!” เขาสบถพร้อมทำท่าหัวเสีย ขอโทษครับ..
“.....คิด....ผม....”
“อยากจะตีแรมชะมัดเลย!! ฮื้ออออ” ผมก็ยินดีที่จะให้เขาตีนะครับ แต่คิดกลับไม่ทำตามคำพูด เขาพุ่งเข้ามากอดผมแน่นๆแทนๆ.... ตีผมอาจจะทำให้รู้สึกดีกว่านี้นะครับ
แม้ผมจะจำความไม่ได้ก็ตาม แต่ร่องรอยหลักฐานการกระทำมันปรากฏขึ้นชัดเจนขนาดนี้แล้ว ก็คิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้เสียนอกจากว่าผมทำ...อะไรๆกับเขา ซึ่งนั่น....ผมรู้สึกแย่นะครับ อ้ะ! ไม่ได้รู้สึกแย่ที่จะมีเซ็กซ์กับเขาหรอก แต่มันแย่ตรงที่ผมจำอะไรไม่ได้เลยและคงทำเขาแบบไม่ได้ถามคำยินยอม
แน่นอนครับว่าผมย่อมอยากจะกอดคนที่ผมรักอยู่แล้ว ผมก็ผู้ชายคนหนึ่งนะ แต่กับเขา...ผมอยากถนอมเขาไว้ให้นานๆ เรื่องการที่คนเราจะคบหากันผมว่ามันอยู่ที่ใจมากกว่า เซ็กซ์เป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น
แต่การที่มีวันนี้ทำให้ผมตระหนักได้ว่า...ผมทำความตั้งใจที่ผมเคยมีพังหมด....
“แรม...”
“..ครับ”
“มีอะไรกับคิดมันไม่ดีขนาดนั้นเลยหรอ?”
“เอ้ะ เปล่า เปล่านะครับ!”
“งั้นทำไม......”
“...”
“....ถึงต้องขอโทษล่ะ?”
“คิดรับ....ผม ผมอยากถนอมคิด....อยากให้มันค่อยเป็นค่อยไปมากกว่า แล้วยิ่งผมทำอย่างนี้มันก็เหมือนกับผมไร้ความรับผิดชอบ.... ผมไม่สามารถถนอมคิดเอาไว้ได้ตามอย่างที่ผมต้องการ ที่ผมรู้สึกแบบนี้นั่นก็เพราะว่า......”
“...”
“...คิดสำคัญนะครับ....” อ่าให้ตาย พูดเองแล้วเขินเองแบบนี้นี่บ้าชะมัด
คนตรงหน้าไม่พูดอะไรแต่เขากระชับอ้อมกอดของเขาให้รัดผมแน่นขึ้น เขาก้มหน้าซุกกับหน้าอกผมทำให้ผมมองไม่เห็นหน้าเขา และไม่รู้ว่าเขารู้สึกอย่างไร
“เฮ้อ....” เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่.... ผมพูดอะไรให้เขาไม่พอใจหรือเปล่า?
ยังไม่ทันนึกหายสงสัย เจ้าตัวตรงหน้าก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ผม เล่นเอาใจกระตุกเหมือนเดิม..
“แรม...ไม่ได้ทำ”
“หือ?”
“...เมื่อคืน แรมไม่ได้ทำ....ไม่ได้ทำอะไรคิด”
“เอ้ะ...ล..แล้ว...แล้ว...?” รอยจูบบนตรงคอของเขาล่ะ หรือว่าเขา...มีคนอื่นมาทำเขา...ห้ะ อะไรกัน
“..คิดอะไรน่ะ... รอยนี่แรมนั่นแหละทำ แต่...แค่ทำไม่สุด...............รู้งี้ไม่เล่นตัวก็ดีหรอก” เขาว่าพร้อมกับงึมงำในตอนท้าย อมลมพองลมที่แก้มแล้วเบะปากหันหน้าหนีผมไป เคือง?....เขาเคืองผมหรอ? เขาเคืองที่ผมไม่ทำอะไรๆกับเขาหรอ?
“คิดครับ....”
“บ้าเอ้ยยยย บ้าชะมัด ทำไมต้องจำอะไรไม่ได้ด้วยนะ ที่พูดไว้ที่ทำไว้ทำไมถึงจำไม่ได้ล่ะ”
ตายล่ะ...ผมพูดอะไรลงไปหรอครับ ผมทำอะไรลงไปแค่ไหนอย่างไรบ้าง โอ้ยยย สาบานได้เลยว่าจะไม่ดื่มหนักขนาดนี้อีกแล้วครับ
“ขอโทษนะครับ....”
“อื่ม โกรธ”
“...ขอโทษนะครับ”
“ก็ยังโกรธอยู่ดี...”
“คิดครับผม....ขอโทษจริงๆนะครับ”
“...”
“ทำยังไงถึงจะหายโกรธหรอครับ” คิดเงยหน้าขึ้นมาจ้องผมเขม็ง อ่า...ผมพูดอะไรผิดหรอ ผมมันโง่นี่ ถ้าเขาไม่บอกผมก็ไม่รู้จริงๆหรอกว่าต้องทำยังไงเขาถึงจะหายโกรธ ถึงจะยอมยกโทษให้
“......”
“คิดครับ..” ผมว่าเสียงอ่อนเมื่อเขาไม่ยอมพูดกับผมเสียที
“....หลับตา”
“ห้ะ?”
“หลับตาแล้วอยู่นิ่งๆ”
“..ค..ครับ” หมายถึง ถ้าผมทำตามที่เขาว่าเขาจะหายโกรธผมใช่มั้ย
.
.
.
“อ่ะ!”
“บอกให้อยู่นิ่งๆ อย่าลืมตาใช่มั้ยครับ?”
“ต..แต่...”
จุ๊บ
ฮื้อออออ!! ผมนึกว่าเขาจะตบตี ทำร้าย หรืออะไรก็ตามที่สามารถระบายความโกรธของเขาออกมาเสียอีก ไม่ใช่มาจุ๊บผมเบาๆแบบนี้! ผมอยากจะลืมตา อยากจะขัดขืนแต่ผมต้องยอมอยู่นิ่งๆตามที่ได้บอกเขาไว้ พอผมอยู่นิ่งๆเขาก็ได้ใจใหญ่.... รัวจุ๊บผมแบบไม่ยั้งเลย...
ฮือออ คิดครับ...
จุ๊บ..
คิดครับ...
จุ๊บ...
คิด....ครับ
จุ๊บ...
คิดครับบบบ!! หัวใจผมจะวายเอานะครับบบบบ!!!!
กลิ่นเขาหอม ปากเขาก็...นุ่ม....
สติสตังแทบหายแล้วตอนนี้
“คิด..”
“แรมอยู่เฉยๆ”
จุ๊บ
ทำแบบนี้แล้วให้อยู่เฉยๆอีกเนี่ย ใจร้ายเกินไปหน่อยมั้ยครับที่รัก!
“อ่ะ!”
ตุบ!
“แน้ะ อย่าลืมตาสิ”
ผมตกใจนิดหน่อยที่จู่ๆเขาก็ผลักผมให้ลงไปนอนราบกับเตียงเลยเผลอลืมตาขึ้นมาแวบหนึ่ง........เขาคร่อมผมอยู่ด้วยอ้ะ!!
จุ๊บ...
จุ๊บ.....
จุ๊บ
ฮื้อออออ คิดครับพอเถอะครับ ยอมแล้ววว ยอมแล้ววววว
เขาพรหมจูบไปทั่วใบหน้าผม หน้าผาก เปลือกตา ปลายจมูก แก้ม ปลายคาง และปาก... แค่นั้นผมก็ข่มใจแทบแย่แล้ว แต่เขากลับจูบตรงต้นคอผมด้วย กลิ่นหอมๆของเขาลอยมาแตะที่จมูกเรื่อยๆ ปากนิ่มนั่นก็ยังคงสัมผัสกับผิวคอผมเบาๆจนต้องนอนเกร็ง
จุ๊บ....
จุ๊บ....
“ค..คิดครับ อื๊อ..” พอผมจะเอ่ยปากร้องท้วงเขาก็ประกบปากผมไว้ทันที
...แล้วจะบอกเขายังไงดีว่าแรมน้อยมันใกล้จะตื่นแล้วนะครับ!!
“คิดครับ...”
“ชู่วววว จุ๊บ” ชู่วอะไรล่ะครับบบบ หยุดก่อนที่สติผมจะเลยเถิดไปกว่านี้เถอะครับบบ
“คิดยังลงโทษไม่เสร็จ”
ยอมแพ้แล้ววววว ทำโทษอย่างอื่นแทนได้ไหมครับ!
“อึก...” แม้ในใจจะขัดขืนแทบตายแต่สุดท้ายผมก็ทำได้แค่นอนตัวเกร็งปล่อยเขาใช้ปากนิ่มๆนั่นสัมผัสผมต่อไป
จุ๊บ..
“คิดครับ พอ…!” สุดท้ายผมก็ทนไหว ลืมตาตื่นพร้อมกับดันตัวเขาออกไปเพราะแรมน้อยที่เคยนอนสงบใต้ร่มผ้านั่นตื่นเต็มตาเสียแล้ว.......
“หือ...?” และเพราะในตอนแรกเขาคร่อมผมอยู่ พอผมลุกขึ้นนั่งปุ๊ปก็กลายเป็นว่าเขามานั่งตักผมแทนซะงั้น แล้วทำไมเขาจะไม่สังเกตมันในเมื่อเขากำลังนั่งทับน้องผมอยู่... โฮฮฮฮฮ ทำไงดีเนี่ย หน้าผมร้อนผ่าวจนแทบไหม้แล้ว ไม่คิดว่าจะมีวันที่น้องผมตื่นต่อหน้าเขา ผมอุตสาห์ปกปิดความหื่นภายในตัวมาตลอดแล้วนะครับ
หมับ!
“......จะ..ทำอะไรน่ะครับ”
“....”
ผมจับข้อมือเล็กๆนั่นเมื่อเห็นเขาพยายามจะเอื้อมทักทายน้องผม เฮ้ๆ หยุดเลย.. คิดมองผมตาแป๋ว แต่ครั้งนี้ไม่ใจอ่อนหรอกนะครับ ผมจ้องเขากลับแบบไม่ยอมเหมือนกัน
“...คิก”
จุ๊บ..
“อ่ะ...”
“เจ๊ากันแล้วนะ” เขาประกบปากเขาลงกับปากผมเบาๆก่อนยิ้มพร้อมเอียงหน้าหน่อยๆ
ผม...ไม่เข้าใจสิ่งที่เขาบอกจริงๆนะครับ?
___________________________________________________________________
สองจิตสองใจ ว่าจะแต่งเพิ่มแต่ว่ามันก็จบตอนได้แล้วเหมือนกัน
ว่าจะยังไม่เอามาลงสุดท้ายก็เอามาลง 555
เพราะไม่อยากทำให้ขาดตอนมากน่ะค่ะ :hao5:
แม้จะสั้นกระจึ๋ง....
จัดตอนหวานๆ หงุงหงิงกันไป
คิดเคืองคิดแค้น แก้แค้นแล้วนะคะ555555555 :hao7:
สำหรับตอนที่แล้วแลดูทุกคนจะเน้นไปที่ตอนที่คิดเล่นตัวนิดหน่อยแต่พองาม กร๊ากกกก
แหม...คิดก็รักของคิด แต่ยอมง่ายไปเดี๋ยวหาว่าง่าย 55555
ตอนนี้ยังชิวๆไม่มีอะไรมากค่ะ....
ขอตัวไปเตรียมวัตถุดิบแปป.... o18
ขอบคุณสำหรับทุกการติดตามค่ะะะ
_________________________________________
ตอบคอมเม้นค่ะ
ernnnxx ใช่เลยยย แรมกล้ามากขึ้นเวลาเมาค่ะ55555 กล้าด่านันด้วยยย
GintoniC แหม่...ทำไมเดาถูกล่ะะะะะะ //ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ
route rover ไม่ยอมให้เข้าด้าย(?)กันง่ายๆหร้อกกกก :hao6:
phana_qbz สงสารคิดเลย กะเล่นตัวนิดหน่อยแต่แรมดันหลับคาอกซะงั้น ก๊ากกก
B52 หลับยันเช้าเลยค่ะรายนี้5555555
Toon_TK คิดเงิบเลยตอนนี้ 555555
kongxinya นันช่างเป็นคนบาป....ทำโยคีหลุดศีล
Pupay คิดอุตสาห์เตรียมตัวเตรียมใจ...5555
slurpee04 แรมใจร้ายแบบไม่ได้ตั้งใจ 55555
maemix คิดตี้อุตสาห์ยินยอมพร้อมใจเสียขนาดนี้ กร๊ากกก
IIIA โอ๊ะๆๆ คิดจะปล้ำแรมไหวเร้อออ :hao6: //คิดก็ผู้ชายคนหนึ่งนะคะ แค่ดูไม่ค่อยแมน...5555
meeoldly สุดยอดในด้านดีหรือเสียคะ?5555555555555
mild-dy หลับสนิทเสียด้วย...
MK (เม้นยาวที่สุดที่เคยเห็นเลยค่ะ ปลื้มใจจังงง :man1:) คิดจัดการแก้แค้นเรียบร้อยแล้วค่ะ ต้องรอลุ้นว่าใครจะรุกใครเนอะ ก๊ากกก พระนางในนิยายเรื่องนี้หลงกันเองค่ะ 55555 //2วิ นี่ใจร้ายยยยย์ 3 วันเอ้งงงง...555 ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่าาาา
Sar2288 รมณ์เสียเลยยย คิดอุตสาห์ยินยอมมมม555
piposama หลับปุ๋ยไปเรียบร้อยเลยค่ะ55555
::UsslaJlwaJ:: ใครจะยอมให้ได้กันง่ายๆกันน :hao6:
malula สงสัยว่าจะชิงได้รางวัลใหญ่ละค่ะ555555555555
mellowshroom ต้องมีสักวัน ต้องมีสักวัน....//มาต่อแล้วค่าาา เปอร์นันรอต่อนหน้านะ อุอุอุ
shabushabu4 คิดอุตสาห์ยินยอมพร้อมใจเสียขนาดนี้55555
~ณิมมานรฎี~ แรมหลับปุ๋ยไปแล้วค่ะ55555555 มาโดนทำโทษตอนนี้แทนน :hao6:
Tennyo_Y ทั้งสงสารทั้งขำเลย555555555
บ๊ายบายโพ ผมไม่รู้ ผมเมา.....
quiicheh. โดนคิดจัดการไปเรียบร้อยยย555
boong086 ฮาหลับในหน้าที่มากค่ะ5555555555555 คิดเป็นสุภาพบุรุษค่ะ(?)
THiiCHA แรดเล็กน้อยแต่พองาม55555
PetitDragon อุ๊ปสส์ :z1:
mystery Y เขาเรียกว่าสมยอมมมม55555
Still_14OC คิดตี้เป็นสุภาพบุรุษค่ะ.......(?)
SiCK_SENt™ กรี๊ดดดด ขอบคุณที่ชอบนะคะะะ ดีใจจจจจ :กอด1:
Ali$a฿eth อยากบุกแต่ติดตรงแรมหลับไปแล่ว.....เง้อ555
seaz ความบื้อของพระเอกเป็นจุดขายของนิยายเรื่องนี้ค่ะ :hao5: //เกิดเป็นคิดก็เศร้ากันไป
prueksa คิดอุตสาห์ยินยอมเนอะะะ ก๊ากกกก :hao7:
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่ะ :L2:
_______________________________________________
-
คิด แสบ มาก!
-
คิดอยากได้แค่เจ๊าจริงหรอ ตอนนี้เหมือนแรมได้บุญมากกว่าได้รับโทษจากกรรมที่ก่อไว้
แล้วแรมความหื่นแกออกตั้งแต่เมาและ :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
รอให้แรมรุกคิดก่อนนี่คนอ่านน่าจะแก่ก่อน :laugh:
ให้คิดเริ่มก่อนดีแล้วล่ะ :katai2-1:
แต่แรม คนเรามันต้องมีพัฒนาการนะเออ จับคิดกดเลย เชียร์ :hao6:
ว่าแต่เค้าหื่นไปไหมเนี่ย พูดแต่เรื่องนี่ :laugh:
-
เป็นการเอาคืนที่น่ารักไปนะคิด..
แรมกำไรชะมัดเลย
แฟนเธอน่ารักเกินไปนะเนี่ย
ทนได้ขนาดนี้นายอึดมาก แต่ทนมากไปก็สงสารคิดนะ 55
-
:katai1:
-
ลงโทษได้น่ารักสูดดดดดดด :-[
คิดนี่เจ้าเล่ห์น้า อิอิ เป็นการลงโทษที่แสนหวานค่ะ ทำให้ค้างคืน :laugh:
:pig4: รอตอนต่อไปค่ะ
-
ยั่วแบบนี้ เอามีดมาแทงเลยดีกว่า!!!!
อุอิๆ ช่วยเตรียมวุตถุดิบ 555
-
คิดน่ารักไปนะ
ฟินแพบบบบ
-
แก้แค้นด้วยการทำให้"ตื่น"แต่ไม่ช่วยให้"เสร็จ"เหมือนที่ตัวเองโดนเมื่อคืนสินะ หนูคิดมันร้ายยยย :m20: :laugh:
-
อั๊ยยะ นู๋คิดช่างเป็นการลงโทษที่โหดร้ายมว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :laugh:
แรมเอ๊ยช่างน่าสงสารเสียนี่กระไรพ่อคุนนนนนน :mew4:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
:katai1: ทำไมคุณทำได้ลงคอ รอตั้งนานมาแค่นี้หรือ ทำให้อยากแล้วจากไปอ้า!!!! :serius2: สั้น
-
กุ๊กกิ๊กน่ารักมากนะ น้องคิดกับน้องแรม
-
เราเข้าใจที่คิดพูดนะแรม...ไม่เข้าใจก็บื้อต่อไปนะจ๊ะ 5555555
คิดอย่างแสบ
สมน้ำหน้าอีตาแรม :katai3:
-
คิดเอาคืนแบบนี้ไม่ดีเลย คิดต้องเอาคืนให้มากกว่าแรมสิ
ปล้ำเลย ปล้ำเลย ปล้ำเลย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อารมณ์แบบว่า นักวิ่งกำลังจะวินเข้าเส้นชัย สะดุดขี้จิ้งจก ตกม้าตาย
๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕ ขอหัวเราะเป็นภาษาไทย
งงต่อไปแรมคิดเค้าสะใจเค้า
เห้ย!!!! อ่านมาเรื่อยๆนี้นะ ตอนนี้ ณ จุดๆนี้ ณ ตอนนี้ ต่อไปในอนาคต
คือสงสารคิดอ่ะ เดี๋ยวมันต้องมีฉากคิดหวงแรมหัวฟัดหัวเหงี่ยวแน่ๆ
คืแไม่อยากให้คิดโดนมองว่าขี้หวงขี้เหงี่ยงอ่ะ เข้าใจน้องในจุดๆนี้
น้องรักของน้องมาก น้องไม่เคยมี น้องไม่เคยได้รับ ถึงแรมจะไม่สนใจคนอื่น แต่แรมซื่อมากกกกกกก
ทำให้น้องผู้เกือบเจนโลก อดหวงไม่ได้จริงๆ กอดคิด จุ๊บๆ พ่อหนุ่มหน้ามลคนน่ารักของแรม
จุ๊บๆคนเขียนด้วย รักนะจ๊ะเบเบ๊
-
ยั่วเข้าไปนะคิด เดี๋ยวแรมได้ตบะแตกหรอก ฮ่าๆ
-
ฆ่ากันให้ตายเหอะ 2 ตอนแล้วนะที่ค้าง :fire:
-
เป็นการลงโทษที่โหดมากกกกกก
ไม่ค่อยยั่วเลยคิดตี้ จัดให้สักนิดแรม
:hao6: :hao6: :hao6:
เรารออยู่ข้างเตียง เกาะติดสถานการณ์
-
เอาเลยแรมจ๋า ทำผิดเยอะๆ คิดตี้ลงโทษแบบนี้กำไลชัดๆ
งื้มมมมมม
-
เอาคืนแบบนี้ แถวบ้านเรียก ยั่ว
-
ช่างเป็นการเอาคืนที่สาสมมาก ค้างงงงงงเลย แต่เป็นคนอ่านนะ :m1:
คิดน่ารักมากๆอ่ะ ช่างยั่ว ช่างอ้อนจริงๆ ทำให้แรมหลงจนโงหัวไม่ขึ้นเลยนะ :m13:
-
แกัแค้นได้น่ารักสมเป็นคิดมากๆ
กร๊ากกกกก
และคิดรุกเหอะ รอแรมคงต้องอีกนานแน่ๆๆๆๆ
-
อยากให้คิดลงโทษแรมให้เสร็จ 5555
-
เราเหมือนโดนให้ความหวังแล้วสลายหายไปทั้งสองครั้ง แร๊มมม ความเป็นสุภาพบุรุษนี่โยนทิ้งไปบางทีก็ได้นะ คิดนำซะขนาดนี้ละ ฮึ่ยย น้ามตาไหลลล :hao5: ช่วยเอาเปอร์นันมาปลอบใจเราที -.,-
-
ถ้ารอให้แรมทำอะไรๆคิดเราคงแก่ตายก่อนอ่ะ ฮ่ะๆ
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยย บอกที ไอ้ จุ๊บ ไปทั่ว นี่คือการลงโทษใช่ไหม :heaven
ทำไมคิดทำตัวน่ารักจัง ฮรื้ออออออออออ ถ้าเราเป็นแรมคงทนไม่ไหวแน่ๆ อยากจิจับฟัดรัวๆ :man1:
แต่ด้วยความที่พระเอกของคิด(และของเรา)เป็นสุภาพบุรุษแห่งปีที่ผ่านๆมา ปีนี้ และปีถัดๆไปข้างหน้า จนถึงอินฟินิตี้ หนูคิดถึงยังบริสุทธิ์ผุดผ่อง พระเอกเราใจงามสุดๆ ส่งไปประกวดนางสาวไทยด่วนๆ #เกี่ยว?
พระเอกอย่างแรมคงไม่มีอีกแล้ว วอนคนเขียนก๊อปปี้แรมขาย เราจะซื้อสักโหล ฮรื้ออออออ :hao7:
+1 ขอบคุณคนเขียนเน้ออออ มาต่อด่วนๆ :laugh:
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: อ่านไปเขินไป ถ้าพี่แรมเค้าไม่ขี้อายน่ะ ป่านี้คิดคงนอนซมอยู่ที่เตียงแล้วม้างงงงงงงงงงงง
-
เจ๊าคืออัลไลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล
ครั้งก่อนแรมทำให้คิดอารมณ์ค้างใช่ปะ
ครั้งนี้คิดเลยเอาคืนทำให้แรมค้่างบ้าง
แต่หารู้ไม่ว่าทำให้คนอ่านค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงมาสองรอบแล้วนร้าาาาาาาาาาาาาา :hao5:
+1 รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :mew1:
-
สงสารคิด555555555+
-
อ่านตอนนี้แล้วฮา ไม่รู้จะสงสารใครดี คิดเอาคืนแรมได้ละ
คุณxyxear ใส่ใจการเขียนดีนะ แทบหาคำผิดไม่ได้เลย
-
น่ารักกกกกก
-
คิดแก้แค้นได้น่ารักสุดๆเลย :mew1:
-
คิดร้ายกาจสุดสุด
-
บันทึกคนเลี้ยงหมา
(ใครว่าหมาเลี้ยงง่าย?)
2/4/20xx
ชื่อ เด็กชายสถาปนา วิชญสกุล ชื่อเล่นเปเปอร์ อายุ 12 ปี อยู่ชั้น ม.1 โรงเรียนXXX
เริ่มยังไงหว่า เห็นปิ๊กม่า(น้องสาวน่ะ)มันเขียนบันทึกไดอารี่แล้วอยากลองทำดูมั่ง อื่ม...ตอนนี้เปอร์เข้าโรงเรียนใหม่ อยู่ม.1 ยังไม่มีเพื่อนเลย หวังว่าจะหาเพื่อนเจ๋งๆได้นะ
มันต้องเขียนยังไงอ่ะ ต้องเขียนเยอะๆมั้ย ไม่กล้าไปถามปิ้กม่า อายอ่ะ
จบเท่านี้ละกัน เขียนอะไรเยอะแยะวะ
5/6/20xx
เพื่อนคนแรกชื่อซีซัง มันตลกดี ชอบๆ
17/2/20xx
ลืมเขียนไปเป็นปีเลย ขอสรุปเรื่องตอนม.1คร่าวๆก็คือ มีเพื่อนดังนี้ ซีซัง(ซัน) ไกด์ นัน แดน
เกรดก็ออกมาดีอยู่ ม๊าชมด้วย เอาเป็นว่าผ่านพ้นไปด้วยดี หวังว่าปีต่อๆไปจะดีแบบนี้นะ
ตอนนี้ปิดซัมเมอร์ พ่อเลยพาเปเปอร์ ปิ๊กม่าและก็ม๊าไปเที่ยวกระบี่ กำลังจัดของไป เห็นสมุดอันนี้พอดีเลยมาเขียนต่อ เท่านี้ก่อนเดี๋ยวต้องไปจัดของต่อละ บายๆ
12/6/20xx
เปิดเทอมแล้ว อยู่มอสองแล้ว เป็นพี่แล้วด้วย ปิ๊กม่าเข้าโรงเรียนข้างๆนี้ นันชมด้วยว่าปิ๊กม่าน่ารัก แน่นอนดิน้องเปอร์ทั้งคน ก๊ากกกก เพื่อนชวนส่องเด็กม.1 แต่ยังไม่เจอคนน่ารักๆเลย
ถ้าเปอร์มีแฟนจะเป็นยังไงวะ
23/8/20xx
ไอ้นันแม่งแย่ว่ะ มันลองสูบบุหรี่จากรุ่นพี่อ่ะ ไม่ชอบ มันเหม็น ไปสูบไกลๆดิวะ พอสูบเป็นก็เอามาอวดเพื่อนใหญ่ คิดว่าเจ๋ง? เหอะ ไม่เลย มันอุบาทว์ ไม่ชอบว่ะ ไม่ชอบมันเลย ไอ้ซันก็ไม่ชอบ
มันควรจะเลิกทำตัวแบบนี้นะ พ่อแม่มันไม่ว่าหรือไง
29/8/20xx
ไอ้นันเริ่มติดบุหรี่ แต่เดี๋ยวนี้มันไปสูบไกลๆแล้ว เออดีจะไม่ได้ไม่เหม็น เห็นว่ามันมีแฟนแล้วด้วย ส่วนเปอร์ยังไม่มี ไม่มีใครโดนใจ แต่มีคนมาจีบเปอร์ด้วยนะ แต่เปอร์ไม่ได้ชอบ
3/9/20xx
ไอ้นันโดนซีซังสวดยับเรื่องบุหรี่ ไอ้ซันมันบอกว่าไอ้นันแก่แดด อยู่แค่มอสองแต่เสือกดูดบุหรี่ทำเท่โชว์สาว ปัญญาอ่อน เออ กูกับเพื่อนๆเห็นด้วยเลยรุมด่ามันไปเลย มันบอกว่าจะเลิกแล้วด้วย
เดี๋ยวนี้เริ่มใช้กูมึงละอ่ะ ถ้าพ่อกับม๊ารู้นี่คงโดนสวด แต่ใครๆก็พูดป่ะวะ
13/10/20xx
ไอ้นันหยุดสูบบุหรี่แล้ว ถือว่าเป็นเรื่องดี แต่มันเปลี่ยนแฟนเป็นว่าเล่นเลย ฟ้า(แฟนเก่านัน)มาปรึกษากูด้วย
ไอ้นันแม่งเหี้ยว่ะ ทำผู้หญิงร้องไห้ แล้วทำไมถึงมีแต่คนชอบมันนักล่ะวะ
วันนี้ประกาศคะแนนสอบคณิต เปอร์กูได้ท็อปชั้นว่ะ โคตรเก่ง กร๊ากกก
ไอ้นันสอบตกเลยต้องไปสอบซ่อม เห็นแล้วอยากสงสาร แต่สมน้ำหน้ามากกว่า 5555+
16/11/20xx
หยุดปิดเทอมเล็ก เมื่อวานไอ้นันมาบุกบ้าน มันรู้จักบ้านกูได้ไงวะ แต่เห็นว่าถามซีซังมา
ไอ้นันหนีออกจากบ้าน!! แต่ไม่ได้ค้างหรอก เย็นๆมันก็กลับไป สรุปมันหนีออกจากบ้านเพื่ออะไรวะ?
12/12/20xx
ไอ่นันเปลี่ยนแฟนอีกแล้ว มันคิดว่ามันหล่อหรือไง กูหล่อกว่าตั้งเยอะยังไม่คบผู้หญิงทิ้งขว้างแบบมันเลย ถุย!
วันนี้วันเกิดไอ้ซัน มันพาพี่มาอวดด้วย พี่มันโคตรสวย ชื่อพี่จีจัง คนอะไรชื่อก็น่ารักนิสัยก็น่ารักหน้าตาก็น่ารัก ไม่เห็นเหมือนซีซังเลย55555+ ไอ้ซันพาไปเลี้ยงเอ็มเค พี่จีจังก็ไปด้วย อ่า...นางฟ้าชัดๆเลย อยากได้แฟนแบบนี้!
21/1/20xx
ปีใหม่ตั้งนานละแต่ลืมเขียน 555+ จริงๆมันไม่มีอะไรหรอก
พี่จีจังมีแฟนละอ่ะ ไอ้ซันบอก แต่กูไม่ได้ถามมันหรอก ไอ้นันต่างหากที่ถาม มันบอกอยากจะจีบ เหี้ยว่ะ
4/2/20xx
วันเกิด! ได้ของขวัญเยอะเลย มีสาวๆให้ด้วย แสดงว่ากูก็หล่อไม่เบาสินะ 555
มีไอ้นันให้ตุ๊กตาบาร์บี้มา ตลกละ กูไม่ใช่ตุ๊ดนะ แต่มันบอกว่าซื้อมาให้ปิ๊กม่า เอองั้นช่างมันเหอะ
ไม่ได้โกรธมันนะ ตลกดี มันหัวเราะชิบหายตอนกูแกะของขวัญมันเสร็จ มันจะรู้มั้ยว่าหน้ามันตอนหัวเราะแม่งก็ตลกชิบหาย
20/3/20xx
ปิดเทอมแล้ว เกรดออก เกรดตกอ่ะ ได้ไงวะ ทั้งที่เคยได้ท็อปคณิตแท้ๆ เกรดตกจนม๊าด่า หาว่าเอาแต่เล่น ติดเพื่อน
ทำไมต้องว่ากันด้วยไม่เข้าใจ ไม่ชอบเลย ทำไมต้องอยากให้เรียนเก่งๆวะ เครียดอ่ะ
ไอ้นันมาปลอบ ไม่เชิงปลอบหรอก มันให้กำลังใจ มันบอกเกรดตกนิดหน่อยเป็นรสชาติให้ชีวิต ถ้าได้แต่เกรดดีๆชีวิตจะไม่มีสีสันเจอแต่เกรดเดิมๆน่าเบื่อจะตาย เออ สาระมากเลย แต่ตลกดี คลายเครียดไปได้หน่อย สงสัยต้องมองมันใหม่ :)
28/4/20xx
ไม่มีอะไรหรอก แค่เปิดมาอ่านใหม่ ทำไมกูเขียนเรื่องไอ้นันเยอะจังวะ?
23/6/20xx
เปิดเทอมใหม่แล้ว ขึ้นม.3 มีรุ่นน้องม.1คนนึงน่ารักดี ไอ้แดนเชียร์ให้จีบ แต่ไม่เอาอ่ะ รู้สึกว่าไม่ใช่ ทำไมต้องจีบคนพร่ำเพรื่อเหมือนไอ้นันมันด้วยวะ ไม่ได้ดูดีเลยนะ ไอ้นันเปลี่ยนแฟนเป็นคนที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ แต่ก็ยังมีคนมาชอบมันอยู่ดี ล่าสุดมาถามเรื่องนันจากกู ....ก็ตอบให้เท่าที่จะตอบได้อ่ะ ไม่รู้ดิ ไม่ค่อยชอบให้มันทำตัวแบบนี้ น่าจะจริงจังกับใครมั่งนะ
แล้วกูไปยุ่งชีวิตมันทำไมวะ
30/6/20xx
ปกติเพื่อนกันเขานอนหนุนตักกันมั้ยวะ วันนี้ไอ้นันมานอนหนุนตักกู ไม่มีใครว่าอะไรแต่ทำไมกูรู้สึกจี้แปลกๆวะ กูไม่ตุ๊ดนะเว้ย แต่หน้าตอนมันหลับน่ารักดี หมายถึงอยู่นิ่งๆไม่ปากหมาดีกว่าตอนตื่นเยอะ
2/7/20xx
ไอ้นันเปลี่ยนแฟนอีกละ เปลี่ยนทำไมบ่อยวะ คนที่มันคบด้วยตอนนี้เป็นคนที่เคยจีบกูมาก่อน
แม่งมีการมาทำเหนือใส่กูด้วย เหอะๆ อยากได้ก็เอาไปเหอะ กูมาได้สนใจเขา...
แม่งยิ้มกวนตีนดีว่ะ
8/7/20xx
อีกแล้ว เผลอมองมันอีกแล้ว ช่วยไม่ได้ แม่งทำตัวตลกๆเองนี่หว่า..........
ไม่ตุ๊ดนะ
31/7/20xx
ไอ้นันโดนหาเรื่อง ไปยุ่งกับแฟนชาวบ้าน แฟนเขาเลยเอาเรื่องจะยกพวกตีกัน เห้ย เด็กมหาลัยเลยนะเว้ย แม่งโคตรเอาเปรียบ
แต่ไอ้นันปากหมา ตอบตกลงนัดวันตีกันเรียบร้อย มันบอกไม่ต้องให้พวกกูตามไปก็ได้ แต่เรื่องไรวะ มันเพื่อนกูนี่หว่า ทุกคนตกลงไปกับมัน ตอนนี้ยังไม่ได้ตีกัน เป็นยังไงเดี๋ยวมาเล่า
บอกไว้เผื่อเกิดอะไร คนที่หาเรื่องนันชื่อ แมน อยู่วิศวะม.L มีแฟนชื่อน้ำฝน ภัทราวรรณ ดวงกมล ม.3/5 เผื่อเกิดอะไรจะได้มีหลักฐานตามจับตัวได้ถูก 555+
4/7/20xx
ไม่ไหวแล้วว่ะ กูว่ากูชอบผู้ชาย ...เออ กูว่ากูชอบนัน ไม่รู้ดิวะ ตอนแรกยังเกลียดๆมันอยู่เลย รู้ตัวอีกทีก็มองมันตลอดไปละ วันก่อนตอนตีกันไอ้นันเกือบโดนฟาด ใจกูงี้ตกลงไปตาตุ่ม ถ้ามันโดนไม้นั่นฟาดมันต้องแย่แน่ๆ ตัวแม่งผอมจะตาย ต้องเข้าโรงบาลหนักแน่ๆ ไม่ไหวว่ะ ถ้าแม่งเป็นอะไร ถ้าแม่งไม่ฟื้นมากวนตีนใส่กู กูคงรับไม่ได้อ่ะ
ไม่รู้ว่ะแม่ง....กูชอบมัน
ชอบไปได้ไงวะ แม่งเอ้ย
รู้แต่เป็นห่วงมันสัดๆอ่ะ ไม่เคยรู้สึกงี้กับใครเลยนะ
ไอ้นันแม่งไม่ได้ชอบกูแน่ๆ แต่พรุ่งนี้กูจะไปบอกมัน
กูกลัวมันหายไปโดยที่กูยังไม่เคยบอกมัน
ขอกำลังใจหน่อยดิ
6/7/20xx
บอกไปแล้ว จูบมันด้วย เจอมันฟาดด้วยตีน5555 อืม รู้อยู่แล้วว่ามันจะโกรธ แต่ทำไงได้วะ อย่างน้อยก็โล่งใจที่บอกมันไปถึงมันจะเมินกูก็เหอะ เสียใจมั้ย เสียใจดิ ไม่นึกว่าจะรังเกียจขนาดนี้นี่หว่า แต่ทำไงได้ ไม่รู้จะทำไงจริงๆว่ะ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ยังไงก็จะบอกมันอยู่ดี เอาเหอะ ตัดสินใจแล้ว เลิกเครียดๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไอ้เปอร์สู้เว้ย
11/8/20xx
ไม่ไหวว่ะ มันแม่งเมินกูตลอดเลย ถึงกูจะทำเหมือนปกติแต่แม่ง...เสียใจเป็นนะเว้ย
รังเกียจขนาดนั้นเลยหรอวะ?
แม่ง
21/9/20xx
เออ อยากเมินก็เมินดิ แม่งเอ้ย
เจ็บสัด
22/12/20xx
อาทิตย์แล้วมีเข้าค่ายลูกเสือ ครูให้จับกลุ่มนอนเต็นท์ แน่นอนว่าต้องอยู่กับพวกเพื่อนๆเหมือนเคย แต่ไอ้นันไม่ค่อยพอใจ กูไม่ปล้ำมึงหรอกไอ้เหี้ย
แค่แอบจูบปากมันตอนมันหลับเอง...ไม่มีใครเห็นหรอก.........มั้ง
(ถ้าพ่อกับม๊าแอบมาอ่านถึงตรงนี้คงช็อคอ่ะ พ่อครับม๊าครับเปอร์ขอโทษ...)
15/01/20xx
ไอ้ซันรู้ว่ากูชอบนัน มันเห็นตอนกูแอบจูบนันในค่ายด้วย
แต่แม่งไม่บอกใคร คนดีว่ะ กูประทับใจ
มันบอกจะช่วยเรื่องนันให้ แต่ไม่เป็นไรหรอก กูก็เกือบจะถอดใจแล้วเหมือนกัน
23/1/20xx
ไอซันแม่งเจ๋งว่ะ นันเริ่มไม่เมินกูแล้ว มันพูดกับกูแล้วแม้จะไม่มากเหมือนเมื่อก่อน
แต่แค่นี้กูก็แฮปปี้แล้วววววววววววววววววว
อยากกอดไอ้ซันสามสิบตลบแต่แม่งเกย์สัด กูกอดมึงในใจละกันนะ
31/1/20xx
ไอ้ซันมาบอกเรื่องโรงเรียนที่นันจะย้ายไปตอนม.ปลาย
หึหึ กูรู้ละว่าจะย้ายไปเรียนที่ไหน เดี๋ยวต้องไปบอกม๊า
16/6/20xx
เปิดเทอมใหม่ละ ปิดเทอมแม่งไม่มีไรหรอกอย่าสนใจเลย
เปิดเทอมมาได้อาทิตย์กว่าๆละ ตอนเปิดวันแรกไอ้นันเดินมาบอกว่า
ขอให้กูเป็นแค่เพื่อน ให้กูไปจีบสาวตามปกติ ให้เป็นเพื่อนกับมันเหมือนเดิม
ขอซะยากเลยนะสัส
แล้วคิดว่ากูต้องทำตามมั้ย?
เออ ทำ
22/7/20xx
มีแฟนคนแรกเป็นผู้หญิงชื่อมิ้น น่ารักดี :) <3
30/9/20xx
ตัดใจไม่ไหว
3/10/20xx
เลิกกับมิ้นละ มีใหม่ละด้วย 5555555555
......ไม่เห็นมีความสุขเลยวะ
12/11/20xx
เลิกๆคบๆนี่มันทำให้ชีวิตดียังไงวะ ทำไมไอ้นันแม่งทำบ่อยจริง กูไม่เห็นจะรู้สึกดีเลย :(
29/11/20xx
แม่ง ชีวิตตตตต
7/12/20xx
มีคนเข้ามาเยอะไปหมดจนไม่เลือกใครเป็นแฟนแล้ว ไม่ขอใครเป็นแฟนละ
ปล่อยให้แม่งคิดกันไปเองนั่นแหละ ชั่วว่ะ
กูเบื่อ เบื่อ เบื่อ ไม่เห็นมีใครทำให้กูรู้สึกดีได้เท่า___
2/1/20xx
ไอ้นันมาเยี่ยมบ้านอีกละ คราวนี้จุดมุ่งหมายของมันคือจีบปิ๊กม่า...
ฝันไปเหอะ!!! พอรู้เป้าหมายมันเท่านั้นแหละ กูกัน!! ไม่ให้เว้ยยย
คิดว่ากูกันปิ๊กม่าหรือไอ้นันล่ะ? เหอะๆ
มีคน(แอบ)รักเป็นแฟนน้องสาวตัวเองนี่ชีวิตคงย่ำแย่
28/1/20xx
ในที่สุดไอ้นันก็เลิกยุ่งกับน้องกู55555555555555555
ดีที่ไอ้ปิ๊กไม่เล่นด้วย เออก็กูไปขู่มันเองนี่วะ...
2/2/20xx
ปู่เสีย......
เศร้า
หลับให้สบายนะครับปู่
16/3/20xx
ปิดเทอมแล้วเว้ย เพื่อนๆชวนกันไปทะเล ไปปปปปปปปปปปป
25/4/20xx
ไม่ได้ไปทะเลแล้วว่ะ เรื่องมันเยอะ เฟลนิดๆ
ไอ้นันร้องงอแงใหญ่เลยตอนโทรไปบอกมันว่าทริปล่ม
5555555 ไว้ไปกับกูสองต่อสองดิ :P
28/4/20xx
ชิบหาย..ไม่คิดว่าแม่งเอาจริง มันชวนกูไปทะเลจริงๆว่ะ
ไม่รู้ว่าเอาจริงหรือล้อเล่น ไอ้สัส ทำกูหวังนะเหี้ย
แต่ถ้าได้ไปกูขอไปเสม็ดนะมึง....
เสร็จทุกราย ก๊ากกกก
.
ไม่ได้ไปว่ะ ไอ้นันแม่งหลอกกู
14/5/20xx
ม.5ละ หลายคนเริ่มคิดเรื่องคณะที่จะเข้าละ กูยังไม่รู้เลย
18/7/20xx
ไอ้นันบอกอยากเรียนถาปัตย์......................
กูว่ากูก็ชอบวาดรูปอยู่นะ555555555555555
พ่อกูเป็นสถาปนิกนะเฟ้ย
1/8/20xx
เบื่อผู้หญิงว่ะแม่ง เอะอะอะๆรก็หาเรื่องให้กูเสียตังอยู่นั่น
พาไปแดกนี่หน่อย ซื้อเหี้ยนี่ให้หน่อย เหี้ยไรนักหนาวะ คิดว่าบ้านพ่อกูผลิตแบงก์ปลอมขายหรอวะ
รำคาญว้อยยยย มึงจะงอนก็ช่วยบอกกูด้วยว่ามึงงอน กูจะได้ง้อถูก
แม่งงอนแถมงอนเหี้ยห่าไรไม่รู้ กูไม่ตอบแชท แค่เนี่ย? กูมีเวลาส่วนตัวบ้างไม่ได้ไง
จี้กูจังวะ เบื่อแม่ง
9/9/20xx
พอละกับผู้หญิง แม่งน่าเบื่อ
ใครจะเข้ามาก็เข้ามาเหอะ แต่กูไม่เทคแคร์อะไรทั้งนั้นนะ (เหี้ย เออกูรู้)
หาว่ากูเจ้าชู้ ดูตัวเองบ้างเหอะ
เผลอๆเคยคบซ้อนกับไอ้นันยังเคยมีเลย ตลกว่ะ
11/12/20xx
จะสอบเข้าถาปัตย์ละ แม้พ่อจะค้าน5555
เอาจริงตอนแรกว่าจะเรียนทันตะ....แต่สู้เคมีไม่ไหวว่ะ ปวดหัว
ข่าวว่าถาปัตย์ไม่เรียนเคมี? แถม___ก็เรียนด้วย เหอะๆ
ไม่ได้เรียนตามมันนะเว้ย นั่นอนาคตกูทั้งชีวิตเลยนะ
ก็แค่คิดว่าเรียนได้ และมันก็แค่เป็นอีกหนึ่งปัจจัยที่ทำให้กูอยากเรียนมากขึ้นแค่นั้นเอง
16/2/20xx
ติวอย่างเดียวอ่ะช่วงนี้
เสียดายที่ติวคนละที่กับมัน
24/2/20xx
ได้แมวมาสองตัว คนรู้จักแม่ให้ น่ารักสึสสสสสสสสสสส
ไอ้ปิ๊กม่าเห่อชิบหายย
แต่น่ารักจริงๆ
ตัวผู้ทั้งคู่ มีพันธุ์เปอร์เซียสีดำ ชื่อ สึ่งตึง* 5555555555
หน้ามันโง่ๆดี
อีกตัวพันธุ์โคราช แมวสีสวาท ให้ชื่อนางหม่น (แม้จะเป็นตัวผู้ก็เหอะ55)
(*สึ่งตึง เป็นภาษาเหนือค่ะ แปลว่าบื้อๆเอ๋อๆ ทำนองนั้น...(ใครรู้ความหมายมันจริงๆบอกเราได้นะ55))
3/3/20xx
ไม่คิดว่านันจะชอบแมวว่ะ!!!!!
ไอ้เหี้ยยยยยย รู้งี้ซื้อมาดักมันตั้งนานแล้ววว
มันมาบ้านกูบ่อยขึ้น มาเล่นกับไอ้สึ่งตึงกับนางหม่นเนี่ย น่ารักชิบหาย
ทั้งคนทั้งแมว...
-
28/3/20xx
วันนี้ไอ่ซันนัดเลี้ยงกลุ่มเก่า คิดถึงแม่ง
ชีวิตดีก็ดีละมึง ไอ้ซันบอกจะเข้าเศรษฐศาสตร์ พอมันรู้ว่ากูจะเข้าถาปัตย์เหมือนกับไอ้นันมีการแอบส่งสายตาแซวนะมึง5555
กูไม่เลือกมอเดียวกับมันหรอก เห็นมันเดินควงหญิงแค่นี้ก็ช้ำละ
หวังแค่นานๆทีเจอมันจากกิจกรรมรวมคณะของมหาลัย เผลอๆได้ทำงานที่เดียวกันดิ (เออ เพ้อเจ้อละกู)
พอเลิกกินเลี้ยงมันก็มาเล่นแมวบ้านกูอีกแล้ว
เล่นนานจนม๊ากูบอกให้ค้าง อย่างนี้ก็เสร็จเปอร์ดิม๊า555
ล้อเล่น ไม่ได้ทำอะไรมันหรอก
แม้มันจะนอนห้องเดียวกับกูก็เหอะ ตื่นเต้นเหี้ยๆ นอนไม่หลับเลยมาเขียนไดอารี่ที่รัก(ก็เหี้ยละ55)
ตอนนี้แม่งไอ้หมานันก็หลับฟรี้ๆอยู่ข้างหลังกูเนี่ย ว๊าก...
5/5/20xx
เปิดเทอมม.6ละสาด เร็วมากกกก เพราะต้องติวๆๆๆๆ สินะ
ยังไม่ทันเที่ยวเลย เก็บไว้หลังสอบติดละกัน ชิ
26/6/20xx
เหนื่อยชิบหายเรียนม.6 ติวแม่งทั้งวัน
คงไม่ได้มาเขียนพักใหญ่แล้วล่ะ
13/10/20xx
ลองไปสอบตรงถาปัตย์ที่ม.— ติดด้วยว่ะ...........
แต่คงไม่เอา เพราะเลือกมหาลัยไว้แล้ว
29/12/20xx
เมื่อไหร่จะติดวะ ปีใหม่กูคงต้องนั่งอ่านหนังสือเนี่ยนะ
24/3/20xx
ปิดเทอมม.6แล้วแต่ยังไม่มีที่เรียน รอแอด
เพื่อนบางคนติดรับตรงไปแล้ว แต่กูยัง.......
ไอ้นันก็ยัง
พูดถึงไอ้นันแล้วคิดถึงว่ะแม่งเอ้ย.... ไม่ค่อยได้คุย ไม่ค่อยได้เจอ
คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึงคิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึงคิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง
(คัดไทยกูคงเต็มสิบ T^T)
6/4/20xx
!@#$%^&*()_)(*&^%$#$%^&*()+)(*&^^!@#$%^&*()_*&^%$#$%^&*()__)_)!@#$%^&*()_
ไอ้นันมาบ้าน!!!!!!!!!!
มาเล่นแมวแก้เครียด รอประกาศผล !!!
คิดถึงแทบบ้า จู่ๆจะมาก็มาหรอวะ ให้กูเตรียมใจบ้างงงง ตื่นมาเจอมันนอนตะแง้วๆอยู่กับไอ้สึ่งตึงข้างเตียงแล้วใจจะวาย!! นึกว่าฝันเกือบจับปล้ำแล้วมั้ยล่ะ
กูฟิน~
3/5/20xx
ติดแล้วว้อยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ติดอันดับแรกที่อยากได้ สมกับความพยายาม ไอ้เปอร์มึงเก่งมาก!!
ไอ้นันไม่ติดอันดับแรก แต่ได้อันดับสอง...........ม.เดียวกับกู
อื่ม.....แล้วจะให้กูเริ่มตัดใจยังไงดีวะ!
18/5/20xx
พึ่งรู้ว่าไอ้นันเรียนม.เดียวกันแต่คนละสาขา...
ใครจะไปรู้ว่ามันเลือกภูมิฯวะ นึกว่าจะลงถาปัตย์หลักซะอีก
แล้วกูหวังอะไร พอพอ...
ไอ้ซันโทรมายินดี มันติดตั้งแต่รอบรับตรงแล้ว
มันบอกว่ามีเพื่อนมันติดที่เดียวกับกูและอยากให้กูดูแล...
ดูแลอะไร? ดูแลทำไม ดูทำเชี่ยอะไร อยู่มหาลัยแล้วยังต้องมีคนคอยเฝ้าดูแลอีกหรอวะ
แล้วมันเป็นใครทำไมกูต้องไปดูแลมันวะ...
1/6/20xx
มีนัดเลี้ยงกลุ่มกับไอ้ซันอีกครั้ง
คราวนี้มันพาเพื่อนมันมาด้วย ไอ้คนที่มันบอกให้กูดูแลนั่นแหละ ชื่อคิด
เห็นครั้งแรกแล้วคือ.....เตี้ยชิบหาย..... ยังกับเด็กม.ต้น ตัวแค่นั้นกูเหยียบๆก็ตายแล้วมั้ง
แม่งหลุดออกมาจากโลกฮอบบิทหรอวะ 55555555555
แต่เห็นไอ้ซันรักยังกับเป็นลูกมัน ไอ้นันเองก็ดูถูกอกถูกใจมัน
ตอนแรกๆก็หมั่นไส้นะ เป็นผู้ชายแท้ๆทำไมตัวเล็กยังกะฮอบบิท
แต่พอแม่งเมาเท่านั้นแหละ กูรู้เลยว่าทำไมไอ้ซันฝากให้ดู....
ป่วนชิบหาย
(ไอ้นันแม่งก็หายหัวไม่ยอมช่วยกูดูมันซะงั้น)
7/6/20xx
สุดท้ายก็ได้ไอ้เชี่ยเตี้ยนั่นเป็นเพื่อนซะงั้น
เปิดเรียนมหาลัยวันแรกแม่งโดนรุ่นพี่รุ่นเพื่อนรุมแดก ดีไอ้นันมาคอยช่วยบ่อยๆ
(เดาว่ามันคงยังหาเพื่อนไม่ได้ ก๊ากกกก) เพราะไอ้คิดอยู่สาขาเดียวกับกู
เปิดมาก็เจอรับน้องอีก ไอ้เหี้ยเตี้ยก็โดนแกล้งชิบหาย จนกูทนไม่ไหวต้องไปกันมันบ่อยๆ
ทีแรกว่าจะเมินๆมันอยู่นะ ถึงไอ้ซันจะขอมาก็เหอะ แต่แบบ ให้กูมีอิสระหน่อย
แต่สุดท้ายกูก็คบกับไอ้คิดเป็นเพื่อนจนได้
เพราะกูเป็นคนดีหรอกนะ
22/8/20xx
จบรับน้องจนได้ แทบตาย
ไม่ได้เจอไอ้นันเลย เจอแบบผ่านแวบๆ :(
เออ ไอ้คิดเป็นคนดีนะ
กูไม่ล้อว่าเป็นฮอบบิทแล้วก็ได้
9/10/20xx
เหนื่อยโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
คิดไงเข้าคณะนี้วะเนี่ยยยยยย
แล้วไอ้คนที่เป็นส่วนให้กูอยากเข้าแม่งก็ไม่โผล่หัวมาให้กูเห็นบ้างเลย!!!
กูรู้ละทำไมพ่อถึงไม่อยากให้เข้า5555 แม่งเหนื่อยสัด
ปิดเทอมเล็กแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นไอ้นัน
คิดถึง
(ทำไมกูไม่ยอมตัดใจสักทีวะ)
4/4/20xx
เออดี ทำงานจนลืมไปเลยว่าเคยเขียนไดอารี่ รู้อีกทีเข้าปีใหม่มาสี่เดือน
ความรู้สึกไม่ได้นอนมันเป็นแบบนี้!! งานเยอะเหี้ยยยยยย
เจอไอ้นันน้อยมากนี่เหี้ยกว่า!
รู้ว่ามันยังคบผู้หญิงไปเรื่อยเปื่อย เหี้ยที่สุด!!
ทั้งๆที่รู้เห็น แต่กูก็ยังชอบมันอยู่ดี
สงสัยไอ้เปอร์ท่าจะเป็นนางเอกในละครรักน้ำเน่าเรื่องใหม่
…
___________________________________________________________
บันทึกคนเลี้ยงหมา 555555555555555555
ในมุมมองของเปเปอร์ค่ะ จริงๆอยากให้เปอร์มันเขียนถึงตอนปัจจุบันด้วยเลย
แต่ว่ารอมันมาเล่าเองจะดีกว่า :hao6:
เปเปอร์ค่อนข้างเป็นลูกคุณหนูนะคะ
แต่ก่อนเปอร์ยังนั้นเปอร์อย่างนี้ ดูตอนนี้สิ....กูมึงซะ...555
ยังไงคนดูแลฟาร์หมาในปากไอ้นันก็ยังคงต้องสู้ต่อไป... :hao5:
ช่วงนี้ทั้งสอบทั้งงานรุมค่ะ อาจจะแต่งได้ช้ากว่าเดิม
ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ (มาแบบจดหมายราชการ55)
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
______________________________________________________
ตอบคอมเม้นค่ะ :L2:
Donaldye คิดแค่พิทักษ์ความยุติธรรมค่ะ 55555
ernnnxx นั่นสิ ดูเหมือนแรมจะได้เปรียบมากกว่าหน่อย คิคิ
BeeRY กรี๊สส ไม่ขนาดนั้นมั้งคะ55555 ไม่งั้นคนเขียนก็คงชราไแด้วย ก๊ากกก //ไม่หื่นค่ะ ไม่เล้ยยย ปกติ ชิวๆ ใสๆ เน้ออ
fuku ช่ายยย จะอดทนไปถึงไหนนะพ่อคุณณณ :hao5:
PetitDragon :katai3:
Pupay เรื่องอะไรคิดต้องยอมค้างอยู่คนเดียว 5555555555555 มาต่อแล้วค่ะ
hoshinokoe อุคึคึคึคึคึคึคึ o18
mild-dy หลงคิดแล้วสิตัววว
::UsslaJlwaJ:: ใครจะยอมเสียเปรียบอยู่ฝ่ายเดียวกัน!(แต่ดูเหมือนแรมจะได้กำไรมากกว่านะ55)
kongxinya เมื่อคืนก็จำอะไรไม่ได้ ตื่นมาก็โดนหนูคิดยั่วซะนี่ :hao6:
B52 กรี๊ส..ขอโทษค่าาาา TT___TT งานเยอะมากเลย ปั่นแทบไม่ทัน แงงงงง
warin มีเวลาให้รักกันต้องรีบตักตวง ก่อนที่จะเกิดดรา--- อุ๊ป
IIIA บื้อจริงน้อตาแรมมม 55
boong086 อุ๊ปส์ :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
Ali$a฿eth โอ๊ะ โอ๊ะ โอ๊ะ เดาได้เกือบถูกจุดเลยค่ะะะ แต่เดาได้ขนาดนี้ไม่น่าเรียกว่าเกือบเจนโลกแล้วม้างงง55555 จุ๊บแรมนี่ขอคิดก่อนนะคะ แต่คนเขียนจุ๊บได้ฟรีไม่คิดตังค์ อรั๊งงง 55555 :mew1:
seaz แรมอดทนกว่าที่คิดดด :hao7:
route rover ใครจะยอมให้ได้กันง่ายๆเล่า เคี๊ยกๆ o18
maemix แรมซื่อเกินไปปปปป คิดเองก็แอบหวังให้แรมตบะแตกเหมือนกัน555 //งั้นเราจองเกาะอยู่ใต้โคมไฟละกัน :hao6:
phana_qbz นั่นสิเนอะ ดูแรมจะได้เปรียบมากกว่า5555
Still_14OC ยั่วนิดยั่วหน่อยพอประมาณ :hao6:
Sar2288 55555 ทั้งคิดทั้งแรมก็ต่างคนต่างค้างไม่แพ้กัน ก็คิดน่ารักขนาดนี้ไม่ให้แรมหลงได้ไงเนอะะะ
BAKA คิดก็พยายามรุกอยู่ค่ะ5555
omyim_jjj ให้เสร็จนี่หมายถึงเสร็จอะไรหยอก้ะ :hao6:
บ๊ายบายโพ แรมเขาก็หวงของเขาน้อออ //เอานันมาไม่ได้มันเล่นตัว เลยเอาเปอร์มาแทนไม่ว่ากันเนอะ555
mystery Y คนเขียนก็คงต้องรอมันจนแก่ชราไปพร้อมๆกัน55
MK ลงโทษแล้วค่ะ555 เป็นเราก็คงจับคิดฟัดเหมือนกัน :hao6: แรมคงกะให้คิดได้รางวัลในความบริสุทธิ์5555 (ประกวดนางงามอะไร๊ยยย :hao7:) อยากถ่ายเอกสารแรมออกมาเหมือนกันค่ะ ฮาาาา ขอบคุณสำหรับ+ ค่า มาต่อแย้วว
Opoln Miyabi ช่ายยย ถ้าเราไปสิงพี่แรมนะ คิดไม่รอดหร้อกกก :hao6: :hao6:
GintoniC ก๊ากๆๆๆ ไม่ยอมให้ได้กันง่ายๆหรอกค่ะ o18 ขอบคุณสำหรับ+ ค่า ^^
punchnaja เกิดเป็นคิดต้องอดทนนน
prueksa เอาคืนในแบบของคิด ฮาา //กรี้สส ขอบคุณที่ช่วยดูให้นะคะ ก่อนเอามาลงเราอ่านตรวจซ้ำๆกลัวเจอคำผิดแล้วจะอารมณ์สะดุดกัน ฮ่าๆๆ
boobooboo หง๊าววววว :mew3: :mew3:
wickedwoman แก้แค้นฉบับคิดเขาล่ะะ
padthaiyen ใครจะยอมค้างฝ่ายเดียวกัน 5555
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่ะะ :L1:
_____________________________________________________
-
เปอร์มันรักจริงมากเลยนะเนี่ย
ยอมเหอะนัน หาใครรักจริง รักนานเท่านี้คงจะยากแล้วหล่ะ :laugh:
-
เปอร์หนูเก็บสมุดบันทึกนี้ไว้ตรงไหนคะ ไว่ว่างๆเจ๊จะฉกมาทิ้งไว้ให้หมานันอ่านบ้าง เผื่อจะใจอ่อนเร็วๆ
-
เปอร์ชอบนันมานานแล้วนะเนี่ย~
-
อยากอัพเกรดเปอร์จากคนเลี้ยงเป็นครูฝึก หมานันมันเลี้ยงไม่ค่อยเชื่อง
:z2: :z2: :z2:
-
เปอร์น่ารักมุ้งมิ้งเชียว ชอบเค้ามาตั้งแต่หัวเกรียนเลยอ่ะ 555555
เอาเป็นว่าถ้านันเผลอ(อีก) คราวนี้ปล้ำเลย!! :laugh: แล้วค่อยง้อ จะได้ตกลงปลงใจกันเสียที คริๆ
ตอนพิเศษนี้ชอบค่า มอบดอกไม้ๆ :L2:
-
เห็นชื่อตอนละรีบกดมาด้วยใจระทึก
เปอร์อ่ะ เปอร์จริงๆด้วยยย :man1: โคตรน่ารักเลย ฟัดๆๆๆๆ
เป็นผู้ชายมุ้งมิ้งนะมีเขียนไดอารี่ตามน้องสาวด้วย5555 อ่านไปยิ้มไป นี่หลงรักหมานันมาตั้งแต่เด็กเลย นันก็นะ ใจอ่อนให้เปอร์(ของเรา)ซักทีเถอะ รักจริงรักมั่นคงขนาดนี้หายากนะเธอ :heaven
-
สงสารเปอร์ทันที
ปล เปอร์ก็แบบเดียวกับเค้าเลย เขียนไดอารี่แบบลืม ข้ามวัน ข้ามปี 55555 น๊านๆ จะเขียนที ฮี่ๆ
ให้นันอ่านเลย คิๆๆๆ
-
อืม เปเปอร์นี่รักทรหดดีเนอะ รีบๆ กดนันให้ได้ล่ะ จิได้แซงหน้าคู่รักที่พลาดค้างมาสองรอบล่ะ(นาทีนี้พาล5555)
+1 เหมือนเดิม จุ๊บเหม่งคนเขียนรอตอนต่อไป :katai5:
-
หมา(นัน)ตัวนี้คงดื้อน่าดู :hao7: :katai3:
-
ขอบคุณจ้า
โชคเอในการสอบนะ
-
เปเปอร์ น่ารักกว่าที่คิดนะเนี๊ย :impress2:
ส่วนนัน เจ้าชู้เเต่ยังละอ่อนเลยนะแก :laugh:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
บันทึกของเปอร์ที่มีเรื่องของนันเยอะมาก
เป็นผู้ชายน่ารักนะนี่ รักเดียวใจเดียว
-
เปอร์ >\\\<
โอ้ยยยย ตอนนี้หลงรักทุกตัวละครเลย
แรมจ๋า คิดตี้ ท่านนัน ท่านเปอร์ และซีซังนี่ดูพึ่งพาได้ อร๊างงง
มอบแรมให้คิดตี้ เปอร์นี่ให้นัน ซันเป็นของเรา (._. )
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[คิดกับแรมน่ารักมากกกกกกกกกกก :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
เปอร์ เรายกนันให้เลยนะ
อะไรมันจะอึดปานนั้น โคตรทนเบยยยยย
-
เปเปอร์มุ้งมิ้งมากอ่ะ น่ารักนะเนี่ย :z1:
ที่แท้เขาก็รักของเขามาตั้งนานแล้วนี่เอง :hao6:
ตอนนี้ก็เริ่มใกล้ความจริงแล้ว เดินหน้าจีบนันเต็มที่เลยนะ เชียร์ๆ :mew1:
แต่เรียกคิดว่าฮอบบิท เกินไปนะ คิดงอนแย่ :m20:
-
เปเปอร์น่ารักวุ้ยยยยย :hao7: รักมานาน แต่อย่างไอ้หมานันมันต้องโดนบังคับ คือมันดื้อไง
+ให้เปเปอร์คนดีศรีสังคม
-
ก็อยากอ่านความในใจของนันบ้างนะ :katai2-1:
-
ประมาณ ว่า nan is a life เลยทีเดียวคะเปอร์
-
เราพึ่งเข้ามาอ่านจ้าา อ่านรวดเดียวเลย ไม่เข้าใจว่าเราพลาดได้ไง แบบเห็นนะ แต่ไม่กดเข้ามาอ่าน
วันนี้แบบ ว่างๆ เอาซะหน่อยเห็นนานล่ะ พออ่านแล้วแบบ อ๊างงง น่ารักอะไรขนาดนี้!!! ชอบแรมมากโง่บริสุทธิ์ดีจัง 555
มีใครซื่อบื้อกว่าแรมมั้ยเนี้ย :hao7: ติดตามต่อไปจ้า!!! รอๆๆ
-
คู่เอกลงตัวแค่รอให้ลงเอย คิดปล้ำก่อนง่ายกว่า 555
ส่วนเปอร์นัน มาต่อบ่อยๆนะชอบแบบเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ
-
เปอร์ก็มีมุมน่ารักซ่อนอยู่เหมือนกัน
:mew1: :mew1:
-
ตลกเปอร์
ไม่ตุ้ดนะ เป็นคนดีไม่ล้อว่าฮอบบิทแล้วก็ได้
ตลกกกกกกก เห็นนิ่งไม่คิดว่าจะรั่ว :m20:
-
-25-
เข้าสู่ช่วงมรสุมการสอบจนได้.... หลังจากจบโปรเจคไม่ได้แปลว่าจบเทอมนะครับ ยังต้องไปผจญกับการสอบใหญ่ครั้งนี้อีก ที่ไม่ค่อยพูดถึงเพราะไม่ค่อยให้ความสำคัญกับเรื่องสอบเท่าไหร่...เอ่อ ผมหมายถึงไม่ได้ให้ความสำคัญเท่ากับการทำโปรเจคน่ะครับ เพราะคะแนนสอบจากวิชาตัวนอกเก็บหน่วยกิตน้อยกว่าวิชาในคณะถึงสองเท่า... นศ.สถาปัตย์ส่วนใหญ่จึงทุ่มเทไปให้กับการทำโปรเจคมากกว่าสอบน่ะครับ
อ่า...ผมก็ด้วย
อ้ะ แต่ผมอ่านหนังสืออยู่นะครับไม่ใช่ไม่อ่านแล้วพึ่งบุญเก่าแบบไอ้นันมัน ชีวิตมันชิวเหลือเกิน ผมอ่านเท่าที่จะทำได้ พยายามอ่านให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้น่ะครับ เผื่อจะได้เกรดสวยๆไปฝากคุณแม่
อื่ม....หลังจากเหตุการณ์ในครั้งนั้นก็สอนผมได้เป็นอย่างดีว่าอย่าเมาไร้สติแบบนั้นอีก เพราะไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไปบ้าง(ตอนนี้ก็ยังไม่ทราบครับ)คิดถึงลงโทษผมอย่างนั้น... ผมว่าเขาลงโทษได้น่าหวาดเสียวว่าผมจะจับเขาปล้ำมากเกินไป เพราะงั้น...ผมไม่ดื่มหนักอย่างนั้นอีกจะดีกว่าน่ะครับ...
ตอนนี้ผมกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในคอนโดของผมเงียบๆ เพราะถ้าเริ่มจับกลุ่มติวเมื่อไหร่ล่ะก็...ไม่ได้อ่านมันหรอกครับหนังสือน่ะ เคยลองกันแล้วปรากฏว่าทั้งกลุ่มชวนกันคุยซะงั้น
.
.
.
***
“แรมมมมมม คิดทำไม่ได้อ่า” เจ้าตัวว่าเสียงยานพลางเดินสะโหลสะเหลออกจากห้องสอบมา วันนี้เป็นวันสอบตัวสุดท้ายของพวกผมครับ เป็นวิชาในคณะ...อ่า....ประวัติศาสตร์ศิลป์นั่นแหละครับ
“คิดทำไม่ได้คะแนนผมก็ติดลบแล้วครับ” ผมว่าพลางยิ้มให้เขาเพื่อให้เขาไม่รู้สึกคิดมาก
“...แต่คิดทำไม่ได้จริงๆอ่ะ”
“ตอแหลไอ้เตี้ย ครั้งก่อนมึงก็พูดเงี้ย แล้วไง...A! ไอ่สัสส” เปเปอร์ว่าคิดพลางโยกหัวคนตัวเล็กเล็กน้อย
“...แต่ครั้งนี้กูทำไม่ได้จริงๆอ่ะ...” คิดว่าพลางก้มหน้าหงอยๆ
ผมอดไม่ได้ที่จะลูบหัวเขาเพื่อปลอบใจ เจ้าตัวเลยขยับมาเอาหัวพิงอกผมพลางปล่อยให้ผมลูบหัวเขาต่อ น่ารักจังเลย... ผมเขินหน่อยๆนะ แต่เพราะเพื่อนๆเริ่มทยอยกลับบ้านกันไปบ้างแล้วทำให้เหลือคนที่อยู่หน้าห้องสอบไม่มากนัก ส่วนใหญ่ก็เพื่อนผมกับคิดนั่นแหละครับ รอคิดทำข้อสอบ
“ป้ะ แดกเหล้า”
“แดกพ่องสิไอ้นัน บ่ายสามอยู่เลย” ตู้ครับ เรื่องเวลามันใช่ประเด็นมั้ยนั่น?
“ว่างแล้วว้อยยย ทำไรดีวะ”
“ดูหนังป้ะ”
“มีเรื่องไรน่าดูบ้างวะ”
“เอ่อ....กูระลึกแปปนะ”
“อ้ะ..”
“พี่คิด!”
หืม?
ผมและทุกคนมีเครื่องหมายเควชั่นมาร์กแปะติดอยู่ตรงหน้าผากคนละตัวเมื่อเห็นเด็กสาวน่าจะอยู่ช่วงมัธยมปลายวิ่งเข้ามาหาคิด และไม่ใช่มีแค่พวกผมเท่านั้นที่มองเธอ คนอื่นๆที่ยังอยู่ในคณะก็มองเด็กสาวคนนั้นเหมือนเป็นเป้าสายตา อ่า...ก็ไม่แปลกหรอกครับ คณะนี้คนมันน้อย มีใครหลงเข้ามาที่นี่รู้ได้เลยไม่ต้องถาม
“....เม”
“พี่คิด สอบเสร็จแล้วใช่มั้ย?”
“...มาได้ไง”
“โบกรถมาน่ะ อ้ะ นี่เพื่อนพี่หรอ?”
“อื่ม”
“ดีค่ะ เม เป็นน้องสาวพี่คิดค่ะ” น้องสาวเขาว่าพลางยิ้มให้กับทุกคนที่มองเธอเป็นตาเดียว
“เหวยๆๆ ไอ้คิดมีน้อง!? ทำไมไม่เคยบอกกูเลยวะ”
“....ก็มึงไม่เคยถาม”
“ดีครับน้องเม พี่ชื่อนันนะครับ” ไอ้นันเสนอตัวคนแรกเลยนะ
“หวัดดีค่ะ” น้องเมไม่ว่าอะไร พร้อมส่งยิ้มร่ามาให้ไอ้นันได้ใจเล่นๆอีกด้วย
“เมมาทำไม”
“เห้ยยย ไอ้คิด ทำไมพูดงั้นว้า”
“นั่นสิพี่คิดอ่ะ พอเมรู้ว่าพี่คิดสอบเสร็จเมก็มาหาถึงที่เลยนะ”
“ทำไม”
“ใจร้ายจัง เมมาหาพี่ชายที่ไม่ได้กลับบ้านมาครึ่งปีไม่ได้หรอคะ”
“อ่าว นี่มึงไม่กลับบ้านหรอ”
“....”
“เห้ยยย ไหนๆน้องเมก็มาด้วยแล้ว ไปดูหนังด้วยกันมั้ยครับ”
“ไอ้นัน!” ไอ้เปอร์ร้องเสียงหลงเมื่อรู้ว่าไอ้นันกำลังออกอาการหม้อสาว นิสัยเสียจริงๆเลยครับ
“อะไรมึง ว่าไงครับน้องเม”
“จริงๆเมกะมาหาพี่คิดเฉยๆ คิดถึง แบบว่าไม่อยากรบกวนพี่ๆหรอกค่ะ”
“เห้ยย รบกวนอะไร ไม่เลยๆ มาด้วยกัน คนเยอะๆสนุกดีออก”
“แฮ่ๆ...พี่คิดจะว่าไงคะ”
“.........”
“ไอ้คิด เงียบทำห่าไรวะ”
“....กู......แล้วแต่”
“โอเค ตามนั้น ดูหนังกันๆ”
ไอ้นันว่าเองเออเองไปเรียบร้อย ผมนึกสงสัยเหมือนกันที่คิดมีน้องสาว แถมน่ารักไม่แพ้กันเลย(อ้ะ ยังไงผมก็ชอบคิดมากกว่านะครับ) มานึกๆดูแล้วผมแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวเขาเลยสิเนี่ย
คิดเงยหน้ามองผมสีหน้ากังวล... อ่า เขาเครียดเรื่องอะไรอยู่? เรื่องข้อสอบเมื่อครู่หรอครับ ผมยิ้มตอบให้เขาบางๆ
***
ไม่นานพวกเราก็มาถึงห้างดัง จุดมุ่งหมายคือการดูหนังคลายเครียดหลังสอบตามที่ไอ้นันว่าแล้วคิดเองเออเองทั้งนั้น
“...คิดๆ น้องมึงนี่กูจีบได้ป้ะ” จู่ๆนันก็มาโผล่อยู่ข้างคิดตอนไหนไม่ทราบได้
“........อย่าเลย”
“ช้ะ! หวงน้องนี่หว่า”
“..เปล่า”
“แน้ะๆ มีทำซึนๆ”
“ไม่ใช่สักหน่อยไอ้งี่ กูเป็นห่วงมึงต่างหาก”
“โว้ววว เป็นห่วงกู!! ไอ้คิดตี้ถามจริงมึงแอบคิดอะไรกับกูป้ะ แน้ๆ ไม่เอาน่า แรมของมึงอยู่ข้างๆนี้นะ ไว้ค่อยคุยกันสองคนดีกว่านะครับ”
ผัวะ!!
เออ สมน้ำหน้า เจอคิดของผมกระโดดตบหัวเต็มแรงเป็นไงล่ะ
“ไอ้สัสสสสส”
“มึงอ่ะสัส ไอ้หมาขี้เรื้อน”
“ปากจัดขึ้นนะสัด ตกลงกูจีบได้ป่ะ”
“...........”
คิดไม่ตอบแต่เขากัดริมฝีปากล่างเสียแน่น คิดครับ เดี๋ยวปากก็ช้ำหรอก
“.....อย่า...เลย”
“เออ ก็แค่นี้อ่ะ เห็นน่ารักดีเฉยๆ ไม่เอาน่าทำหน้าเครียดทำไมวะเนี่ย ไม่จีบแล้วเคร๊”
“อือ”
จบเรื่องแล้วเปอร์ก็มาคว้าคอไอ้นันไปตามทาง สุดท้ายก็ตกลงเรื่องหนังที่จะดูกันได้ เห็นว่าเอาน้องเมว่าเป็นหลักซะงั้น แต่ผมยังไงก็ได้อยู่แล้วครับ ขอแค่ได้นั่งข้างๆคิดก็พอ
เวลาผ่านไปจนหนังจบ คิดไม่ได้พูดอะไรกับผมเท่าไหร่ ทั้งๆที่ปกติเวลาดูหนังเจ้าตัวจะชอบพูดเจื้อยแจ้วแซวคนนู้นทีคนนี้ที แต่ครั้งนี้ไม่มีเลยครับ คิดนั่งเงียบข้างผมและข้างๆคิดก็เป็นน้องเม สงสัยจะเกรงใจน้องล่ะมั้ง ผมเดาว่านะ
เมื่อออกจากโรงไอ้นันก็ชวนน้องเมไปทานไอศกรีมต่อ ไม่สิ ต้องบอกว่าน้องเมชวนไปทานไอศกรีมต่อมากกว่า
“น้องเมอยากกินร้านไหนจ้ะ” ไอ้นันถามเสียงหวาน ไหนว่าจะไม่จีบไง?
“ร้านไหนก็ได้ค่ะ พี่นันอยากกินร้านไหนรึเปล่าคะ?”
“ร้านโปรดพี่คือเซตโต้น่ะ น้องเมชอบมั้ย”
“เมกินได้หมดแหละ” น้องเมว่าพลางส่งยิ้มหวานให้นัน ไอ้นันทำหน้าเคลิ้มจนเปเปอร์ต้องมาเตือนสติ และสุดท้ายพวกผมก็ตกลงไปกินเซตโต้ตามที่น้องเมว่านั่นแหละครับ
“น้องเมมาจากโรงเรียนอะไรหรอครับ” เปิดประเด็นด้วยไอ้ตู้ เมื่อทุกคนสั่งไอติมแล้วมานั่งที่กันเรียบร้อย
“โรงเรียน.XXX ค่ะ ตอนนี้อยู่ม.6”
“งั้นแสดงว่าเดี๋ยวก็แอดแล้วสิ อยากเข้าคณะไรรู้ยัง” ต่อด้วยไอ้โรลที่ถามคำถามต่อมา
“เมว่าอยากเข้าบริหารไม่ก็อักษรน่ะค่ะ ม.เดียวกับพี่คิด” น้องเมตอบพลางยิ้มร่า เป็นเด็กที่ร่าเริงดีนะครับ ยิ้มเก่งเหมือนกันทั้งพี่ทั้งน้องเลย
“ไม่คิดจะเข้าสถาปัตย์บ้างหรอครับ” ไอ้นัน...
“ฮะๆๆ เมวาดรูปไม่เป็นค่ะ ละก็ไม่มีหัวทางด้านนี้ด้วยไม่เอาดีกว่า”
“น่าเสียดายเนอะ”
ป้าบ
“สัส!”
“น้อยๆหน่อย”
“เสือกเชี่ยไรวะ”
เกิดสงครามระหว่างเปอร์กับนันรอบที่เท่าไหร่ผมก็จำไม่ได้ และทุกคนเองก็เริ่มชินชากับสองคนนี้แล้วล่ะครับ
“แล้วเม...มาหาเรามีอะไรหรอ?” คิดถาม
“...คุณพ่อคิดถึงน่ะค่ะ บอกว่าให้พาพี่คิดกลับบ้านบ้างเมเลยอาสาออกตามหาพี่คิดเลยนะเนี่ย เพราะโทรหาพี่คิดไม่ติดด้วยอ่ะ เปลี่ยนเบอร์ก็น่าจะบอกกันหน่อยนะ”
“...โทษที”
“อื้มม เดี๋ยวทานไอติมเสร็จเรากลับบ้านกันนะคะ โอ้ะ พูดถึงก็มาพอดี ขอบคุณค่ะ”
น้องเมว่าพลางยิ้มขอบคุณพนักงานเสิร์ฟ เป็นเด็กที่มีมารยาทจังเลยนะครับ ที่บ้านคิดคงสอนมาดี อันที่จริงดูแค่คิดก็น่าจะรู้
พวกผมทานไอติมไปพร้อมกับคุยเล่นกับน้องเมไป ผมไม่ค่อยได้คุยหรอกครับเพราะส่วนใหญ่หมานันกับไอ้ตู้ชิงถามชิงตอบหมด ผมนั่งสังเกตการณ์เงียบๆเพื่อพบว่าน้องของคิดเขาก็น่ารักดี ทั้งนิสัยและรูปร่างหน้าตาไม่แพ้คิดเลยล่ะครับ
“คิดครับ..?”
ผมถามเขาเบาๆเมื่อเห็นเขานั่งเลียไอติมของตัวเองอยู่อย่างเงียบๆ ทุกทีผมเห็นเขาต้องคอยแย่งไอติมของคนอื่นเสมอๆ รวมถึงของผมด้วย
“....หือ?”
“ทานมั้ยครับ?” เมื่อเขาทำตัวเงียบๆไม่เหมือนทุกทีไปผมเลยตักไอศกรีมของผมมาช้อนนึงให้คิด
“.....ขอบใจ” เขาพูดแค่นั้นแล้วก็ตักไอติมของผมไปทานต่อ
ผมไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ในใจ เขากำลังเครียดอะไรอยู่หรือเปล่า? แต่เหตุผลเท่าที่ผมจะนึกออกก็มีแค่ข้อสอบที่คิดบ่นว่าทำไม่ได้นั่นแหละครับ อ่า...เด็กเก่งอย่างเขาคงจะเครียดเรื่องนี้อยู่แน่ๆ
“คิด...ไม่เป็นไรนะครับ”
“..” คิดหันมามองหน้าผมแบบงงๆ อ่าว...ผมแค่อยากจะปลอบใจเขา นี่ผมพูดอะไรผิดไปรึเปล่า? แต่คิดก็ทำหน้างงได้ไม่นานเขาก็ฉีกยิ้มให้ผมเหมือนทุกที
“พี่แรมกับพี่คิดเนี่ย สนิทกันหรอคะ?”
“ห้ะ..เอ่อ...” จู่ๆน้องเมก็เบี่ยงความสนใจมาทางผมซะงั้น ผมเลยตอบกลับน้องเขาแบบเอ๋อๆ โอ่ยตาย ถ้าน้องเขาเอาไปเล่าให้พ่อแม่คิดฟังผมคงอายน่าดู
“...ครับ” ผมตั้งสติใหม่แล้วตอบน้องเขาไป
“เอ...ว่าจะบอกตั้งนานละว่าพี่แรมนี่น่าคุ้นๆนะ เหมือนเมเคยเห็น ขอคิดแปปนึงนะ”
“....”
“...พี่แรม...ใช่คนที่ขึ้นเวทีงานชาวสถาครั้งที่แล้วรึเปล่าคะ?”
“โป้เช้ะ! ถูกต้องนะครับน้องเมม ไอ้นี่แหละ ตัวจริงหล่อป่ะๆๆ”
“นั่นไงงง เมว่าแล้ววว ผมยาวขึ้นนะคะเมเลยไม่มั่นใจ แฮ่ๆ พี่คิดอ้ะ มีเพื่อนหล่อๆแบบนี้ไม่เคยบอกเม”
“เออไอ้คิด แนะนำเพื่อนๆให้น้องมึงรู้จักบ้าง ฮ่าๆๆๆๆ”
คิดไม่ตอบอะไรแต่ยิ้มส่งอย่างเดียว
ไม่นานเราก็ใช้เวลาทานไอศกรีมตรงหน้ากันจนหมดท่ามกลางเสียงเจี๊ยวจ๊าวของไอ้นันไอ้ตู้และคนอื่นๆที่ร่วมแจมนิดๆหน่อยๆ
“พี่คิด วันนี้กลับบ้านพร้อมเมนะคะ”
“.......”
“พี่คิด....”
“...อ่ะ....อื่ม..”
“อ้าว น้องเมจะกลับแล้วหรอ?”
“ค่ะ ขอบคุณที่พามาเที่ยวนะคะ แต่ต้องตามพี่ชายตัวดีกลับบ้านมั่ง คุณพ่อเป็นห่วงน่ะค่ะ” น้องเมตอบกลับโรลพร้อมรอยยิ้มหวาน
“แล้วกลับยังไงครับ ถ้ายังไงให้พี่ไปส่งมั้ย”
“เอ๋...จะดีหรอคะ เมโบกรถกลับเองก็ได้นะคะจริงๆ”
“เห้ยยย ไม่เอาน่าน่ากลัวออก ผู้หญิงกลับบ้านคนเดียว เอ่อ...ถึงจะมีไอ้คิดแต่มันก็คงช่วยอะไรไม่ได้เท่าไหร่หรอก ยังไงให้พี่ไปส่งมั้ย?”
“จะดีหรอ เมเกรงใจอ่ะ”
“ยังไงเมก็น้องเพื่อนพี่ แถมไปส่งไอ้คิดนี่ก็เหมือนไปส่งเพื่อนพี่นะ ดีเหมือนกันจะได้รู้จักบ้านมันสักที”
“เมยังไงก็ได้ค่ะ แล้วแต่พี่คิด”
“โอเคไอ้คิดตกลงตามนี้ เดี๋ยวกูพาไปส่ง”
“เห้ยย ไม่เอา กูกลับเอง”
“แหม่ ปิดบังที่อยู่กับเพื่อนพ้องได้ไงกัน ถ้าบ้านมึงใหญ่สมนามสกุลมึงกูจะได้มาบุกบ้านมึงบ่อยๆ ก๊ากกกก”
“....ไอ้บ้า ไม่เอา เมกลับกัน”
หมับ
“อย่าเกรงใจกูเลย มาๆ น้องเมมานี่เร้วว เดี๋ยวพี่พาไปส่ง”
“เปอร์ครับ ผมไปด้วยนะ”
“หือ เออตามใจ”
“ไม่...ไม่เอา กูกลับเอง”
“ไอ้นิสัยขี้เกรงใจชาวบ้านน่ะพอเหอะไอ้คิด กูเพื่อนมึงนะเว้ยยย”
“.............”
แม้คิดยังรั้นที่จะปฏิเสธให้เปอร์พาไปส่งที่บ้านอยู่ก็ตาม แต่สุดท้ายแล้วผม คิด น้องเม เปเปอร์ละก็ไอ้นัน(มาได้ไงไม่ทราบครับ แถมนั่งข้างหน้าข้างคนขับอีกแหน่ะ)ก็มาจบลงที่รถบีเอ็มของเปเปอร์ น้องเมบอกทางกลับบ้านตัวเองให้เปเปอร์ไป และคิด...นั่งก้มหน้าก้มตานิ่งเชียว
“คิดครับ..”
“....”
ผมถือโอกาสในช่วงที่น้องเม เปเปอร์และนันคุยกันลอบถามเขา คิดไม่ตอบผมแต่เงยหน้าขึ้นมามองแทน
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ”
“.....”
เขานั่งนิ่งอยู่พักหนึ่งก่อนจะส่ายหัวดิ้กพลางส่งยิ้มให้ผมเหมือนปกติ
...ทำไมผมรู้สึกว่ามันไม่ปกติกันนะ?
___________________________________________________
อ่ะห้า o18
ตัวละครหลักโผล่มาแล้วอีกหนึ่งตัว
น้องเมมาทำไมกันน้อออ
เพราะปิดหลายวันเลยมีเวลาแต่งค่ะ....(เมินกองงานนั่นซะ)
แต่หลังจากวันพรุ่งนี้เริ่มไม่กล้ารับประกันแล้วว่าจะแต่งทันรึเปล่า :hao5:
ทั้งสอบ สอบ และงาน งาน รุมเร้า โฮรว :o12:
ชี้แจงกันก่อนอย่าพึ่งหายไปไหนกันน้า แง
ขออณุญาตไปเตรียมเครื่องปรุง :hao6:
ขอบคุณสำหรับทุกการติดตามค่ะ :กอด1:
______________________________________________
ตอบคอมเม้นค่ะ :กอด1:
Sar2288 นันมันดื้ออออ
B52 วางกองๆอยู่แถวโต๊ะทำงานตัดโมน่ะครับ ถ้าหาเจอบอกผมด้วย ผมจะได้เขียนต่อ ฮาาา
mystery Y นานแสนนาน~
ernnnxx อรั้ยยยย ถูกใจจจจจ เปลี่ยนเปอร์เป็นครูฝึกสุนัข 55555
Pupay เคยพยายามปล้ำแล้วแต่โดนนันถีบกลับมาเต็มแรงเลยครับ... //ขอบคุณที่ชอบค่าาา :-[
บ๊ายบายโพ ดูเผินๆไม่คิดว่าเปอร์จะทำอะไรมุ้งมิ้งขนาดนี้เลยเนอะ 555555 นันมันดื้อออ ไม่ยอมยอมเปอร์สักที บุ่วว
hoshinokoe โอ้ะ สนใจแลกไดอารี่อ่านกับเปเปอร์มั้ยคะ 55555555
GintoniC เปอร์เคยพยายามกดนันแล้วนะคะ แต่โดนถีบกลับมาเต็มแรงเลย5555555 (คู่นี้ก็ไม่ถึงไหนสักที ก๊ากกก) //เปิดเหม่งให้จุ๊บบ
boong086 ทั้งดื้อทั้งเลี้ยงไม่เชื่องเลยค่ะะ
warin กรีส ขอบคุณค่าาาา :กอด1:
kongxinya ใครจะรู้ว่าเปอร์ที่จริงนั้นมุ้งมิ้งผิดคาดดด ส่วนนันม้นร้ายยย กรั่กๆๆ
malula หมานันน่าหลงใหลค่ะ (ตรงไหนกัน5555)
phana_qbz กีสสสสสส แฟนคลับซีซังคนแรกกก 55555555
ormn ขอบคุณค่า :o8:
fuku อึดถึกทนทาน
BeeRY เปอร์บอกพยายามจีบอยู่ครับ แต่หมานันมันไม่เชื่อง...
MK รอวันที่นันจะโดนเอาคืน หึหึหึหึ
route rover รอหน่อยน้าา
Ali$a฿eth ตลกและถูกใจเม้นนี้จังเลยค่ะ 55555555555555555555555555555
tempo_oil ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่านนะคะ 5555 > < :กอด1:
nutty ขอบคุณที่ชอบนะคะะะ :กอด1: :กอด1:
maemix ใครจะไปรู้ว่าชายร่างโตจะเขียนไดอารี่กุ๊กกิ๊ก 5555
Money11 ตอนนั้นเปอร์น้อยกำลังสับสน ไม่ตุ๊ดนะ 5555
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่ะ :L1:
___________________________________________________
-
กลิ่นมาม่าลอยมาตุๆ :ling3:
-
ทำไมรู้สึกไม่ดีเลยหว่า??
โรคระแวงชะนีกำเริบหรือเรา
-
จะเป็นยังไงต่อเนี่ย คิดเงียบแปลกๆนะ
-
นังนู๋เมเนี่ยต้องมีอะไรสักอย่าง? :katai1: (เก็บความสงสัยแปะไว้ก่อน)
แรมก็ดูแลคิดดีๆนะจ๊ะ เผื่อคิดต้องการกำลังใจ
หมานันเนี่ยระริกระรี้ใหญ่เลยนะ เด๋วจะโดนจัดหนัก!! น้องเปอร์ก็มีแผนหน่อยจะปล้ำมันน่ะ!! มัดมืดมัดเท้าโลด :laugh:
งั้นตอนนี้ก็มอบกำลังใจให้คนเขียนไปพลางๆ :กอด1: :กอด1: กอด2ที อิอิ
-
กลิ่นมาม่าครอบครัวโชยมาแต่ไกลเลยย :mew2: อย่าน๊าาา :mew6:
-
น้องเมมีออร่าน่ากลัวไงไม่รู้ :mew5: ที่ว่าเตรียมเครื่องปรุงนี่เตรียมเครื่องต้มมาม่ารึเปล่า ไม่นะ เราไม่อยากท้องอืด :katai5:
นันนนน นิสัยน่าฟาดด้วยด้ามไม้กวาดมากเลยอ่ะ ขี้หลีมากกก :m16: เปอร์เราเสียใจนะรู้มั้ย เดี๋ยวกลับบ้านไปร้องไห้กับไดอารี่อีกหรอก 55555
-
นังหนูเมอะไรนั่นดูไม่ธรรมดานะคะ สงสารน้องคิดอ่า :hao5: :hao5: :hao5:
-
ขออย่าได้ร้ายแรงเกินไปนักเลย สงสารคิด
-
มีลางสังหรณ์กับน้องเม ว่าจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่น่าคบหา
สงสารคิด จะเจออะไรที่บ้านบ้างเนี่ย
แถมมีแฟนแสนซื่อบื้อ จะช่วยคิดให้ดีขึ้น
หรือจะบื้อจนซ้ำให้แย่กว่าเดิมก็ไม่รู้ :เฮ้อ: ช่วยคิดด้วยนะแรม ถือเป็นที่พึ่งที่อบอุ่นหนึ่งเดียวของคิดเลยนะ
-
อย่าคิดมากคนเดียวนะคิด
-
คิดไม่ถูกกับชัชชาติ เอ้ย คุณพ่อใช่มั๊ย
รึ อะไร ยังไง แต่ไม่ค่อยใจน้องเมเลยแฮะ :hao4:
-
เห็นคนอื่นระแวงน้องเมกัน แต่ดูน้องแกก็ใสๆน่ารักๆดีนะ :hao7:
เหมือนคิดไม่ค่อยอยากกลับบ้านเลย มีปัญหาอะไรกับที่บ้านน้อ :katai1:
แต่แรมก็เป็นแฟนที่ดีมากเลย รู้ด้วยว่าคิดแปลกไป ยังไงก็ดูแลคิดด้วยนะแรม :กอด1:
-
ไม่แลกกับเปอร์หรอก เดี๋ยว นันๆจะตามมาทวงอาววว
ตอนนี้แลดูเครียดๆ คิดเครียด แรม ทำไมรู้สึกช้าจัง บู่ววววววว
-
รู้สึกไม่ชอบเพื่อนแบบนัน ดูเอาตัวเองเป็นจุดสูนย์กลางมากไปอ่ะ แถมยังไม่ใส่ใจไม่สังเกตเพื่อนๆด้วย
-
น้องเมดูแปลกๆ
อยู่ๆก็โผล่มา
คิดซึมไปเลยอ้ะ น่าสงสารจัง U-U
-
เอ่อ...มีเรื่องอะไรน้อออออ คิดน้อยถึงกับคิดมาก วิตกกลัวว่าเพื่อนจะรู้เรื่องครอบครัวใช่ไหม ที่สำคัญกลัวแรมจะรังเกียจใช่ป่ะ อืมๆ แรมไม่ใช่แบบนั้นน่ะ เผลอๆ พอรู่เรื่องจะรีบเลี้ยงดูปูเสื่ออย่างดี อิอิ :hao7:
ปล.เปอร์หึงนันที่หม้อสาวใช่ป่ะ 55555 :m20:
-
หึ๊ย! ขัดใจแรมจริง ไม่รู้รึไงว่าคิดกำลังกังวลกับอะไรน่ะ ซื่อบื้อเเถ่ะ :katai1:
-
น้องเมเปิดตัวมาอย่างงี้ ลูกทำให้โลกมืดมน ฟ้าฝนไม่ปลอดโปร่ง และบรรยากาศดูมัวหมอง อย่าทำไรไม่ดีนะ
คิดเองก็มีอะไรก็บอกแรมเลย เดี๋ยวเฮียแกก็มึนตามน้ำอีก :katai1: :katai1: :katai1:
-
ตะหงิดๆกับคุณน้องเม หรือคิดมากไปเอง 5555
แรมจ๋าทำให้คิดตี้ร่าเริงหน่อยเร็ววว
-
ตอนที่แล้ว เปอร์เขียนถึงนันเยอะมาก (แอบชอบนันมานานเลยนะ) ส่วนตอนนี้หนูเมมาพร้อมบรรยากาศอึมครึมอ่ะ ... :serius2:
-
หวังว่าน้องเมจะใสซื่อ?จริงๆนะ :hao4:
โถนู๋คิดซึมเลยยย คนเขียนเตรียมมาม่าแล้วชิมิ :katai1:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
เริ่มรู้สึกถึงกลิ่นมาม่าที่โชยมา
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :3125:คิดเป็นอะรัยอะ :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
เปิดตัวสงบๆแบบนี้อีกไม่กี่ตอนพายุลงรึเปล่าคะ อยู่บ้านว่างจะต้มน้ำรอมาม่าเดือดคะฝนตกออกไปไหนมิได้ กิกิ
-
ไม่ได้เข้ามาหลายวัน เหมือนความสัมพันธื คิดแรมจะดีขึ้น รึเปล่า
แล้วคิดตี้เป็นอะไรอะตอนนี้ ถึงไม่อยากให้ใครรู้จักที่บ้าน ท่าทางว่าชีวิตคิดแอบดราม่าแน่เลย
-
:กอด1:
-
อ๋อย~~~ อึดอัดแท้ๆ ๆ ลุ้นๆ ตอนต่อไป :katai1:
-
อาการคิดนี่น่าสงสัยจริงๆ เกี่ยวกับยัยเมแหงๆ (ตำไว้ก่อน555+)
-
ดราม่าสินะ :เฮ้อ:
-
เหมือนจะมีเรื่องไม่ดีเท่าไรตามมาเลยนะครับเนี่ย
-
ถึงน้องเมจะดูใสๆน่ารักๆ แต่มี ผญ โผล่เข้ามาใน BL ทีไร เราก็อดคิดไม่ได้ ว่าเธอจะไม่ธรรมดา :katai1:
-
ขออย่าให้มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับคิกเลย แค่นี้ก็น่าสงสารมากพอแล้ว
-
มารอตอนต่อไป :katai3:
-
-26-
“พี่แรมมม ทางนี้ๆ”
“ครับๆ”
ผมตอบรับเสียงเรียกนั้นไป หลังจากที่คิดกลับบ้านของเขาไปผมก็ไม่เจอเขามาสามวันแล้วครับ จะมีก็แต่น้องสาวเขาที่มาชวนผมไปเที่ยวโน่นนี่โดยเธอบอกว่าคิดสั่งมา
โถ่คิดครับ ผมอยากเจอคิดมากกว่านะครับ
ย้อนกลับไปตอนที่แล้ว
.
.
“เหยดดดดดดดดดด บ้านมึงใหญ่อลังการชิบหายวายวอด” เสียงอุทานของนันดังขึ้นเมื่อเปอร์ขับรถมาถึงหน้าบ้านคิด
บ้านเขาใหญ่มากจริงๆสมกับเป็นบ้านของนักธุรกิจเจ้าของกิจการยักษ์ใหญ่ บ้านแนวโพสโมเดิร์นตามยุคสมัยน่ะครับ สวยมากจริงๆ ใหญ่มากๆด้วย พื้นที่ในสวนก็ค่อนข้างกว้าง ไม่อยากจะเดาเลยว่าข้างในบ้านจะอลังการแค่ไหน
“ขอบคุณที่มาส่งนะคะ” น้องเมว่าพลางเปิดประตูรถ
“ครับๆไม่เป็นไร ไม่ต้องเกรงใจ”
“ขอบคุณจริงๆนะคะ วันนี้เมสนุกม้ากมากเลย”
“แฮ่ๆ” ไอ้นันทำตาหวานเยิ้มเชียว
“...กูไปก่อนนะ”
“เออ โชคดีเพื่อน ไว้กูจะมาเล่นที่บ้านบ่อยๆ”
“อย่าเลย”
“หวงบ้านหรอสาดดดด”
“เปล่า...พ่อเขาหวง”
“อ้ะ งั้นหรอ เออๆกูไม่กวนก็ได้ บายมึง”
“อืม.....บาย”
คิดบอกกับเปเปอร์และนัน ก่อนจะหันมายิ้มจางๆให้ผม ผมยิ้มตอบเขาพร้อมโบกมือลา อันที่จริงที่ผมตามมาส่งเขาด้วยเพราะอยากรู้ที่อยู่และเห็นบ้านเขานี่แหละครับ และมันก็ใหญ่โตสมคำร่ำลือจริงๆ...
อ่า เขาอยู่สูงจังเลย
.
.
หลังจากวันนั้นผมก็ไม่เห็นเขาเลยครับ ติดต่อไม่ได้สักทาง พอถามน้องเมน้องก็บอกว่าคิดอยู่บ้านเป็นเพื่อนคุณพ่อแก้เหงา... เพราะเขาไม่ได้กลับบ้านนานสินะครับ คงไม่แปลกที่นานๆทีกลับบ้านแล้วจะอยู่กับครอบครัว หวังว่าเขาจะเลิกเครียดแล้วนะครับ
“พี่แรมชอบกินรสอะไรคะ”
“เอ่อ...ผมยังไงก็ได้ แล้วแต่น้องเมเลยครับ”
“งั้นเอาหวานกับชีสนะคะ”
“ครับ”
ตอนนี้ผมกับน้องเมมาดูหนัง(อีกแล้ว)ตามคำชวนของน้องเมที่บอกว่าคิดให้มาอยู่เป็นเพื่อนผม ยังงี้ผมก็ขัดไม่ได้สิครับ
พอซื้อป็อปคอร์นกับเครื่องดื่มเสร็จเธอก็เดินนำผมเข้าโรงหนังไป ที่นั่งของเราอยู่เกือบหลังสุด น้องเมจูงมือผมไปนั่งตามเลขที่นั่งที่แสดงในตั๋วหนังก่อนจะเริ่มต้นดูภาพยนตร์จอยักษ์ข้างหน้า
“...พี่แรม เมเมื่อย ขอพิงหน่อยนะ” ผมตกใจที่อยู่ๆน้องก็เอนตัวมาพิงกับไหล่ผม เมื่อยหรอครับ? งั้นคงไม่เป็นไรมั้ง ผมตอบกลับน้องเขาก่อนตั้งใจดูหนังต่อไป
.
.
.
“แหะๆ เมขอโทษนะคะพี่แรม หลับเพลินเลยอ่ะ”
“ครับ ไม่เป็นไร”
“เมื่อยรึเปล่าคะ”
“อ่อ ไม่ครับๆ ไม่เลย”
..สุดท้ายแล้วน้องเมก็นอนพิงไหล่ผมจนหนังจบเลยครับ ผมเกร็งนิดๆนะแต่ไม่เป็นไรหรอก น้องสาวของคิดนี่นา
ผมกับน้องเมเดินเที่ยวห้างด้วยกันสักพักก็แยกย้ายกันกลับครับ ทีแรกผมอาสาไปส่งน้องเพราะอยากแอบแวบๆไปหาคิดด้วย แต่น้องบอกว่าตอนเย็นจะมีญาติมาเยี่ยมที่บ้านเยอะแยะเลยคิดว่าไม่น่าจะสะดวก.... ผมก็เลยแป้วไปตามระเบียบ
.
.
.
หนึ่งวันผ่านไป...
สองวันผ่านไป
และอีกหลายวันผ่านไป ผมก็ยังไม่เจอคิดร่วมอาทิตย์กว่าๆแล้วครับ ไม่มีแม้แต่ข้อความหรือโทรศัพท์มา แม้ผมจะโทรไปหาเขาแต่ก็ไม่มีใครรับสาย สงสัยว่าเขายุ่งอยู่หรือว่ายังไงกันนะ
ผมคิดถึงเขาจัง...
แม้ว่าจะมีน้องเมชวนออกไปเที่ยวบ่อยๆตามที่น้องเขาว่าว่าคิดบอกให้ทำ แต่ผมก็ยังคิดถึงเขาอยู่ดี และแม้ว่าจะมีเพื่อนๆชวนไปเที่ยวบ้างประปราย แต่ผมก็ลดความคิดถึงหาเขาไม่ได้อยู่ดี
ในบ่ายวันพฤหัส เป็นอาทิตย์กว่าๆแล้วที่ผมไม่ได้เจอเขา ผมนั่งอยู่ในร้านกาแฟกับน้องเมตามที่เจ้าตัวร้องว่าอยากมา น้องเมสั่งเค้กกับเครื่องดื่มมาส่วนผม....มานั่งในร้านกาแฟแบบนี้แล้วคิดถึงเขาในวันนั้นเลยครับ วันที่ฝนตก วันที่ผมได้คุยกับเขานานๆครั้งแรก น้องเมถามว่าผมจะทานอะไรไหม ผมตอบไปแบบแทบไม่ต้องนึกอะไรนานเลยครับ
“ขอโกโก้ร้อนกับบลูเบอร์รี่ชีสเค้กครับ”
เป็นเครื่องดื่มกับเค้กที่ชวนคิดถึงจริงๆ
ไม่นานนักเครื่องดื่มพร้อมกับเค้กที่สั่งไว้ก็มาเสิร์ฟถึงโต๊ะ น้องเมยิ้มร่าก่อนลงมือทานอย่างเอร็ดอร่อย ผมเริ่มจิบโกโกร้อน ให้ตายสิ คิดถึงเขาชะมัด คิดถึง...
“พี่แรมคะ”
“..ครับ?”
“เมขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ”
“ค..ครับ”
“พี่แรมเนี่ย...เป็นแฟนพี่คิดหรอคะ”
อึก! แทบจะสำลักโกโก้ร้อนเลยล่ะครับ น้องเมถามมาแบบนี้ผมควรจะตอบเขาไปว่ายังไงดี จะตอบความจริงก็กลัวว่าน้องจะรับไม่ได้แล้วจะเป็นเรื่องราวใหญ่โต ถ้าจะโกหกก็กลัวคิดจะไม่พอใจอีก...
“ฮิๆ อันที่จริงเมรู้นะว่าพี่แรมเป็นแฟนกับพี่คิด”
“เอ่อ....”
“พี่แรมไม่คิดว่ามันแปลกๆหรอ?”
“......” ผมไม่รู้จะตอบอะไรน้องเขาดี ทำไมผมจะไม่คิดว่ามันแปลกที่ผู้ชายรักกัน ตอนที่ผมยังมองๆเขาอยู่ผมยังคิดเลยว่าเขาจะชอบผู้ชายรึเปล่า แต่ถึงมันจะแปลกผมก็ไม่สนใจอยู่ดี
“จริงๆเมรู้นานแล้วเรื่องพี่กับพี่คิดอ่ะ”
“...เอ่อ...”
“พี่แรมชอบพี่คิดตรงไหนหรอคะ?”
“เอ่อ.....ชอบ....หมดแหละครับ ชอบ...” อ๊า...ให้ตาย ผมเขินชะมัด เขินชะมัดเลย! ผมไม่เคยบอกใครว่าผมชอบเขาตรงไหน ผมชอบที่เขาเป็นเขาก็เท่านั้น
“พี่แรมเขินหน้าแดงซะน่ารักเชียว ฮิๆๆ” อย่าแซวสิครับ โถ่
“...น้องเมถามทำไมหรอครับ?” ผมรีบเบี่ยงเบนความสนใจ
“เปล่าค่ะ เมแค่อยากรู้ ถามพี่คิดแล้วพี่คิดบอกว่าไม่ใช่นี่นา แต่เมเห็นนะว่ามีอะไรแปลกๆ ฮิๆ”
“....” คิดบอกน้องว่าผมไม่ได้เป็นแฟนกับเขางั้นหรอ อ่า...แล้วที่ผมพูดไปเหมือนว่าผมเป็นแฟนเขาแล้วนี่น้องเมจะว่ายังไงนะ แล้วคิด...จะคิดยังไงกันนะ
ผมปล่อยให้น้องเมคุยเจื้อยแจ้วของเธอไปโดยผมก็คอยขานรับบ้างเป็นช่วงๆ ในใจเอาแต่คิดถึงเขาวนเป็นลูปไม่รู้กี่ร้อยจบ จนกระทั่งเวลาเลยผ่านไป น้องเมขอตัวกลับบ้านซึ่งผมก็ขออาสาไปส่งเพราะอยากเจอเขา...แค่แวบๆก็ยังดี แต่น้องเมก็ปฏิเสธผมอีกนั่นแหละครับจนผมนึกสงสัยจริงๆว่าบ้านนี้ทำไมถึงได้ยุ่งตลอดวันเลยนะ
อีกหนึ่งวันผ่านไป
สองวันผ่านไป
“พี่คิดยังอยากอยู่กับคุณพ่ออยู่ค่ะ เมเลยมาเที่ยวเป็นเพื่อนพี่แรมไง”
“หรอครับ...”
ผมก็ยังไม่เจอเขาในหลายวันมานี้ น้องเมแวะมาชวนผมออกไปเที่ยวบ้างแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ผมคิดถึงเขาน้อยลงเลย กลับกัน ยิ่งน้องเมบอกว่าเขาฝากให้น้องเมมาแทนเขาเนี่ยทำให้ผมรู้สึกคิดถึงเขามากกว่าเดิมเสียอีก
วันนี้น้องเมชวนผมมาเลือกเสื้อผ้าให้เธอ เสื้อผ้าทั่วไปน่ะครับ เพราะวันก่อนผมขอให้น้องเมช่วยเลือกของขวัญฝากไปให้คิด ได้เป็นแหวนคู่สีเงินคู่นึง น้องเมรับปากว่าจะเอาไปให้เขาและวันนี้ผมก็เลยอยากขอบคุณน้องที่ช่วยเลือกของขวัญให้เขาโดยการมาเป็นเพื่อนน้องเขาช็อปปิ้ง
“พี่แรมๆ สองตัวนี้พี่แรมชอบตัวไหน?”
“เอ่อ....ชอบทั้งคู่เลยครับ” ผมตอบตามตรง...ก็มันสวยทั้งสองชุดเลยนี่นา
น้องเมพองลมทำหน้าไม่พอใจบอกให้ผมเลือกใหม่ แต่ผมเลือกไม่ได้จริงๆ ให้น้องเลือกเองน่าจะดีกว่านะครับ เสื้อผ้าของเขาคนใส่ก็เขาถ้าผมเลือกแล้วน้องเกิดไม่ชอบล่ะ?
เธอหันไปใช้ความคิดกับเสื้อผ้าสองชุดนี้ใหม่ น้องเมจะว่าคล้ายคิดก็คล้ายอยู่นะครับ แต่ไม่เหมือน เอาจริงๆถ้าไม่สังเกตให้ดีๆคงเดาไม่ออก ตาน้องเมโตกว่านิดหน่อยส่วนปากน้องเมก็บางกว่า แต่รูปจมูกนี่คล้ายกันมากเลยครับ อ่า...ผมคิดถึงเขาอีกแล้ว
ในระหว่างที่รอน้องเมจ่ายเงินโทรศัพท์ผมก็สั่นบอกว่ามีคนโทรเข้า ผมหยิบมันออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วดูเบอร์ที่ขึ้นโชว์.......................
คิดโทรมา!!!!
“ครับบ” ผมกดรับแทบจะทันที
“อ้ะ แรม..” เสียงของเขา ผมคิดถึงจังเลย....
“ครับคิด”
“แรมอยู่ไหนอ่า คิดไปหาที่คอนโดไม่เจอ” นี่เขามาหาผมที่คอนโดเลยหรอ!
“เอ่อ...ผมอยู่ห้างXXX น่ะครับ”
“หื้อออ ไปทำอะไรล่ะนั่น”
“มาเดินเที่ยวเป็นเพื่อนน้องเมครับ”
“ห้ะ?”
“ค..ครับ ก็คิดเป็นคนบอกให้น้องมาหาผมไม่ใช่หรอครับ?”
“อ่า...งั้นหรอ.................”
“ครับ..”
“งั้นเดี๋ยวคิดไปหานะ รอแปปนึง”
“ได้ครับ ให้รอที่ไหนดีครับ”
“เดี๋ยวถึงแล้วคิดโทรหาใหม่นะ”
“ครับ”
สายถูกวางไปแล้ว อ่า นี่ผมจะได้เจอเขาแล้วใช่มั้ยครับ ดีใจจัง ผมคิดถึงเขาทุกวันแทบบ้าแหน่ะ ไม่นานนักน้องเมก็จ่ายเงินเสร็จ น้องชวนไปอีกห้างแต่ผมรั้งไว้ เพราะเดี๋ยวคิดจะมาหาที่ห้างนี้นี่ครับ น้องเมก็ไม่ได้ว่าอะไรพวกเราเลยเดินต่อไปเรื่อยๆฆ่าเวลารอเขา
จนเวลาผ่านไปสักพักคิดก็โทรมา เขาถามถึงตำแหน่งที่ผมอยู่ก่อนจะบอกให้ผมรอแปปนึงเดี๋ยวเขาจะมาหา ตื่นเต้นจัง...เพราะไม่ได้เจอเขามาเป็นอาทิตย์หรือเปล่านะ
“แรมมมมมม”
“คิด..” นั่นเขา นั่นเขาตัวจริงกำลังวิ่งมาทางผมเลย อ๊ากกก คิดถึงชะมัด
“คิดถ-.....เอ่อ...หวัดดีเม..............”
“หวัดดีค่ะพี่คิด คุณพ่ออนุญาตให้ออกบ้านแล้วหรอคะ”
“อือ ขอเขาออกมาน่ะ”
“....ดีแล้วค่ะ”
“คิดครับ...หาอะไรทานกันดีไหม”
“คิดเหมือนกันเลยค่ะพี่แรม เมเองก็หิวแล้ว หาอะไรกินแถวนี้กันดีกว่าเนอะ”
“เอ่อ....แรม....คิดอยากกินข้าวฝีมือแรม...” หมายถึงให้ผมทำกับข้าวให้เขาทานน่ะหรอ
“อ่ออ ครับ ได้สิ เดี๋ยวซื้อของกลับคอนโดกันนะครับ” ผมว่าพลางยิ้มร่า ความรู้สึกในตอนนี้ผมมีแต่เขาเขาและเขาเท่านั้น คิดขออะไรมาผมให้ได้หมดแหละครับ
“เอ๋ พี่แรมแล้วเมอ่า งั้นให้เมไปกินด้วยนะคะ”
“เอ่อ....ค-”
“เมอยากกินอะไรแถวนี้ก่อนไม่ใช่หรอ”
“เอ้ะ? ก็พี่แรมบอกว่าจะทำอาหาร...”
“แต่คอนโดแรมไม่ให้คนนอกขึ้นนี่ ใช่มั้ยแรม”
“ค..ครับ ใช่ครับ”
“แล้วพี่คิดขึ้นได้ไง”
“ก็พี่เป็นเพื่อนแรม...แล้วก็สนิทกับยามด้วย”
“งั้นก็ไม่เห็นยากเลยนี่คะ พี่คิดก็บอกยามว่าเมเป็นน้องพี่คิดไง”
“คนที่ไม่คุ้นหน้ายามไม่ให้ขึ้นหรอกนะ เนอะแรม”
“เอ่อ...ครับ” เขาพูดถูกหมดนั่นแหละ แต่ว่าคอนโดนี้ผมมีอภิสิทธิ์อยู่หน่อยๆ คือเอาคนนอกเข้าได้ตามสบาย ไม่งั้นเพื่อนๆผมคงไม่มานอนแผ่หลาเอาแอร์กันบ่อยๆหรอกครับ แต่ถ้าเป็นคนอื่นก็อย่างที่คิดว่านั่นแหละครับ คอนโดผมก็มีระบบรักษาความปลอดภัยไม่ให้คนนอกเข้าอยู่เหมือนกัน แต่อันที่จริงถ้าน้องเมอยากจะเข้าผมก็ให้น้องเข้ามาได้นะครับ แต่คิดคงเห็นว่ามันดูไม่ดีรึเปล่านะที่น้องสาวตัวเองขึ้นคอนโดกับผู้ชาย แถมตั้งสองคนขนาดนี้
“เอ๋ แล้วเมจะกินอะไรล่ะ”
“ตะกี้เมบอกอยากหาอะไรกินแถวนี้ไม่ใช่หรอ เดี๋ยวพี่กับแรมนั่งเป็นเพื่อนเมกินก็ได้ เนอะ”
“ครับ” ผมรับปากพร้อมพยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดของเขาเต็มที่ แต่น้องเมกลับกัดปากตัวเองแล้วพองแก้มเบาๆ
“แต่เมก็อยากกินข้าวฝีมือพี่แรมนี่”
“เอ่อ...” ผมเริ่มหาทางไปไม่ถูก
“งั้นเดี๋ยวพี่ให้แรมทำเผื่อไว้นะ พรุ่งนี้ค่อยมาเอา”
“น่าเกลียดดดดด ทำไมไม่ให้เมไปคอนโดพี่แรมด้วยอ่ะ นี่เมอุตสาห์มาเป็นเพื่อนพี่แรมแทนพี่คิดเป็นอาทิตย์ๆเลยนะ”
“..........งั้นเดี๋ยวพี่เลี้ยง อยากกินร้านอะไรล่ะ”
“เหอะ พี่คิดเลี้ยง? ไม่เอาหรอก เมอยากกินข้าวฝีมือพี่แรม พี่แรมให้เมไปนะคะนะคะ นะนะ”
“เอ่อ.......ผมว่าไม่ควรมั้งครับน้องเม”
“ยังไงอ่ะพี่แรม?”
“ก็น้องเมเป็นผู้หญิง ถ้ามีใครเห็นน้องเมขึ้นคอนโดกับผู้ชายตั้งสองคนเดี๋ยวเขาจะคิดไม่ดีกับน้องเมเอานะครับ”
“......เมไม่แคร์หรอก”
“ไม่ได้นะเม ถ้าเรื่องถึงหูพ..พ่อคงไม่ดีหรอกเนอะ ถ้าอยากกินจริงๆเดี๋ยวพี่ให้แรมทำเผื่อ”
“....”
“ว่าไงเม”
“....เมไม่กินอะไรแล้ว เมจะกลับบ้าน พี่แรมไปส่งเมหน่อยนะคะ เหมือนทุกทีไง”
“เอ้ะ?” ส่งเหมือนทุกทีคืออะไร ปกติดผมขอไปส่งน้องน้องก็ปฏิเสธผมตลอดเลยนี่ครับ
“ก็ทุกทีพี่แรมขอไปส่งเมที่บ้านตลอดเลยนี่ เมจะกลับแล้วพี่แรมไปส่งเมหน่อยนะคะ”
“เอ่อ..ได้ครับ คิดครับ ถ้ายังไงนั่งไปด้วยกันนะครับ..”
“คิดเพิ่งออกบ้านมาเองอ่ะ...ให้กลับไปอีกแล้วหรอ”
“ไม่ต้องลงรถก็ได้นี่ครับ” ผมว่าพลางยิ้มให้เขาที่ทำหน้าบูดบึ้งได้ที่
“......อือ” คิดเงียบไปพักนึงก่อนจะขานรับกลับมา
พวกเราเดินไปยังรถที่ผมจอดไว้ อ่า...คือบอกอีกทีเผื่อว่าจะลืมกันว่าผมมีรถใช้นะครับ แต่ปกติไม่ค่อยเอาออกมาใช้ถ้าไม่จับเป็น ผมขี้เกียจขับน่ะครับ แต่พักนี้เอามาใช้บ่อยๆเพราะหวังจะได้ไปส่งน้องเมเพื่อไปแอบดูคิดสักครั้งบ้าง
น้องเมเปิดประตูรถข้างคนขับก่อนลงไปนั่ง ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร สงสัยน้องคงชอบนั่งข้างหน้า ตอนเด็กๆผมก็ชอบแย่งแม่นั่งหน้ารถบ่อยๆนะครับ มันเห็นวิวชัดดี ฮ่ะๆ
พอขึ้นรถกันครบคนผมก็จัดการสตาร์เครื่องออกเดินทาง
“พี่แรมวันนี้ขอบคุณที่มาเป็นเพื่อนเมซื้อของนะคะ”
“อ่อ ครับ”
“วันหลังไปกันอีกนะ เมอยากกินไอติมร้านนั้นอีกอ่ะ”
“ครับ”
“ร้านเค้กที่เคยไปกินสองวันก่อนนั่นด้วย อร่อยดีเนอะพี่แรม”
“ครับ” บลูเบอร์รี่ชีสเค้กกับโกโกร้อนอร่อยเพราะมาพร้อมกับความทรงจำดีๆน่ะครับ
“วันก่อนนู้นนนที่เมพิงไหล่พี่แรมตอนดูหนังก็ขอโทษอีกทีนะคะ”
“อ่อ..ครับ”
“ไหล่พี่แรมพิงสบายมากจนเมเคลิ้มหลับเลย ฮิๆ”
“...ครับ”
น้องเมชวนผมคุยเจื้อยแจ้วไม่หยุดผิดกับคิดที่ยังนั่งเงียบๆตลอดทาง แต่เพราะน้องเมเอาแต่คุยกับผมไม่หยุดเลยทำให้ผมหาจังหวะไปถามเขาค่อนข้างยากน่ะครับ
ไม่นานรถก็มาจอดหน้าบ้านของเขา น้องเมบอกลานิดๆหน่อยๆก่อนจะลงจากรถเข้าบ้านไป โดยที่คิดก็ยังคงนั่งเงียบๆอยู่ข้างหลัง ผมถามว่าเขาจะลงมานั่งข้างหน้าไหมแต่เขากลับบอกให้ออกรถไป ผมเลยทำตามที่เขาบอก
พอพ้นหมู่บ้านคิดก็จับรองเท้าเขามาไว้ตรงที่วางเท้าเบาะหน้าก่อนจะปีนข้ามมานั่งปุ๊ เอ่อ...แล้วทำไมตะกี้เขาไม่เปิดประตูลงมาล่ะครับ ง่ายกว่าตั้งเยอะ แต่เพราะเขาตัวเล็กการปีนข้ามเบาะจึงเป็นเรื่องที่ดูไม่ลำบากนัก
คิดย้ายมานั่งข้างผมแล้วแต่เจ้าตัวยังคงนั่งก้มหน้านิ่งไม่พูดไม่จา เอ่อ...ผมทำอะไรให้เขาไม่พอใจรึเปล่า?
“เอ่อ... คิดครับ...”
“...หยุด...แรม อย่าเพิ่งพูดอะไรนะ...”
เขาว่าพลางก้มหน้ากัดปากแน่น ผมทำอะไรผิดหรือเปล่า?
___________________________________________
อรั๊งงงงง ในที่สุดก็หาฤกษ์มาลงได้เสียดี
สรุปแล้วน้องเมมาดีหรือมาร้ายกันเน้ออออ :hao4:
หวังว่าจะยังไม่ลืมเรื่องนี้กันนะ :hao5:
ยังสอบไม่เสร็จค่ะ แต่จะพยายามปั่นนิยายนะคะ :katai4: :katai4:
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะะะ :L1:
_____________________________________________
ตอบคอมเม้นค่ะะ :3123:
IIIA จริงหรออออ
fuku 5555555 ระแวงอะไร๊ยยย
mystery Y ต่อไปแบบเรื่อยๆ เอื่อยๆ 55
Pupay มีอะไรรึเปล่าน้ออออ :hao6: //ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่าา กอดกอดดด :กอด1: :กอด1:
route rover ใช่รึเปล่าน้อออ
บ๊ายบายโพ ต้มมาม่าจริงๆหรอออ :hao3: //ขำเปอร์ค่ะ5555555555555 เออไม่แน่เนอะ กลับบ้านไปบ่นกับไดอารี่ที่รักแล้วนั่นน
::UsslaJlwaJ:: ยังไม่มีอะไรเลยนะคะะะะะะ :hao7:
B52 ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยน้าาา :hao7:
Sar2288 น้องเมไม่น่าคบจริงๆหยอออ :hao6:
tempo_oil คิดคิดอะไรอยู่จริงๆรึเปล่าน้อ :hao4:
boong086 เอ่อ ขำเลยค่ะ 5555 ลืมไปเลยว่าคิดเป็นลูกชัชชาติ55555 (ไม่ใช่!!)
BeeRY เน้อะะะ น้องเมออกจะน่ารักใสๆ
hoshinokoe แรมบื้อออออ บุ่วววว
PandP เจ้ยย นันไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นนะคะ อาจเพราะเราไม่ค่อยได้เขียนถึงมุมมองดีๆของนันในสายตาคนอื่น5555 แต่ที่นันตัดสินใจเอาเองเพราะคนอื่นๆเขายังไงก็ได้น่ะค่ะ เพราะไม่มีใครตัดสินใจแบบเด็ดขาดนันเลยตัดสินใจให้เท่านั้นเองงง ส่วนแรมก็บ่นนันเป็นเรื่องปกติไปแล้วค่ะ5555 แต่ที่ไม่ใส่ใจเพื่อนๆนี่จริงค่ะ :hao5:
wickedwoman แปลกจริงเร้อออ
GintoniC ตรบมือให้กับการวิเคราะห์ค่ะะะะะ แต่จะจริงรึเปล่านะะะะะ :hao6: //ปล. เปอร์หึงค่ะ555
buathongfin ความบื้อของพระเอกเป็นจุดขายของนิยายเรื่องนี้ 555555
ernnnxx น้องเมมาไม่ดีจริงๆเร้ออออ
phana_qbz คิดมากไปรึเปล่าาาาาาาา :katai5:
prueksa เขาเครียดเรื่องข้อสอบรึเปล่าน้า //มาต่อแล้วค่าาาาาาา :กอด1:
kongxinya ใสๆค่ะ คริคริ มาม่าอะรั้ยยย
Feporchz มาม่าอะไรคะะ ไม่มี๊ยยย
ormn เครียดเรื่องอะไรเน้ออออ
Ali$a฿eth พายุลงจริงๆรึเปล่าไม่แน่ใจค่ะ ต้องรอฟังข่าวพยากรณ์อากาศ 5555555 :hao7:
kenghan จะใช่อย่างที่คิดจริงๆรึเปล่าน้อออ
monoo :กอด1: :กอด1:
~ณิมมานรฎี~ ตอนต่อไปมาแล้วค่าา
beamintron จริงๆเร้ออออ :hao6:
PetitDragon แอร๊ยยย ยังไม่รู้นาาา
seaz จะจริงหยอออ :hao6:
MK อาจจะมาดีก็ได้น้อออออ
minjeez นั่นสินะคะะะะ :hao5:
ขอยคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่าาาา :L2:
______________________________________________
ปั่นตอนต่อไปป :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
น้องเมคะ ถ้าจะมาป่วนล่ะก็ ... ออกไปค่ะ นี่ไม่ใช่ที่สำหรับเธอ :angry2:
ทำไมคิดดูกลัวพ่อจัง :katai1: พ่อมีอะไร พ่อโหด พ่อดุ หรือว่าอะไร สงสัยอ่ะๆๆๆๆ
-
เอ่อ ชะนีคะ ถึงเป็นน้องก็ตบได้นะคะ :beat:
-
อ่านไปอ่านมาแรมน่ารำคาญจัง ซื่อ(บื้อ)จนไม่รู้จะพูดไงดี แบบนี้ทำอะไรก็ไม่ทันกินกับใครเขาหรอก ถ้าคิดยังเป็นแบบนี้ต่อไประวังมคปด.เน๊ออ
-
รำคาญเมจัง อาห์....... :z3: :z3: :z3: :z3:
ทำตัวแบบนี้ไม่น่ารักนะหนูนะ ระวังเปลือกทุเรียนนะ :เฮ้อ:
-
โอ้ยหงุดหงิดแรมอ่ะ ซื่อไปป่ะ นี่ชีวิตแรมมันจะบริสุทธิ์ไปมั้ย มีด้วยหรอแบบนี้
ชีวิตที่ผ่านมารอดมาได้ไงเนี่ย!
ส่วนน้องเมนี่ท่าจะไม่ธรรมดาเลยนะ หึๆ
-
นังน้องเมค่ะ อิชั้นมองนางในแง่ดีใสซื่อไม่ได้จริงๆ
ร้ายลึกนะยะ สะตอมาแต่ไกลเชียว -*-
-
บางทีแรมก็ซื่อเกินไปนะ รำคาญเมมากกกแอบร้ายลึกนะ
ถ้าแรมยังซื่ออยู่งี้ มีลางว่าจะทำให้คิดเสียใจโดยไม่รู้ตัวนะเนี่ย
-
ยังไงดีล่ะ แรมจะซื่อ(บื่อ)ไปไหน
-
นังเมจะยังไง มาในรูปแบบไหน
คิตตี้แฮปปี้หน่อยเร็ว
-
:เฮ้อ: เหนื่อยใจ เมื่อไหร่แรมจะเลิกกินหญ้าเป็นอาหาร
เมทำขนาดนี้ พูดต่อหน้าคิดแบบนี้ สาบานว่าแรมไม่รู้จริงๆ
คิดถึงแม้แรมจะอบอุ่นแค่ไหน แต่ถ้าบื้อแบบนี้ อยู่กันไปคงอบอุ่นจนร้อน
ตัดใจ หาพระเอกใหม่ดีกว่า ความหล่อไม่คงทน
ความฉลาดและความดี อยู่เย็นเป็นที่พึ่งได้สิ คงทนกว่า
-
เริ่มรำคาญแรมที่ซื่นบื้อจนไม่รู้ว่า(นัง)น้องเมมาเกาะแกะแล้วอ้างว่ะพี่คิดให้ทำ
เหอะๆ น่ารำคาญจัง
-
รู้สึกเริ่มรำคาญแรม ไม่น่าจะซื่อจนโง่ ขนาดนี้
ทั้งที่น่าจะสังเกตคิดได้น่ะ
-
อ๊ายยย ไม่ชอบนังน้องเมมากกก :z6:
คิดถึงคิดอ้ะ ตอนนี้คิดโผล่มานิดเดียวเอง แง้ๆ
-
อ่านมาตั้งเเต่ต้นจนวันนี้ ขอบอกเลยว่าหงุดหงิด....หงุดหงิดตั้งเเต่ตอนที่เเล้วที่ยัยเมโผล่มาเเล้ว
หงุดหงิดที่อยากเม้นก็ไม่ได้เม้น เพราะดันอ่านในโทรศัพท์ - -lll
มาอ่านตอนนี้ก็ยิ่งโคตรรรรรรรหงุดหงิด หงุดหงิดนิสัยแรม นี่!!! ดีขนาดคุณพิสุทธิ์ เจ๊ก็ด่ามาเเล้วนะ
นั่นขนาดคุณพิศุทธ์ที่คิดได้เองว่าสายน้ำผึ้งร้าย เจ๊ยังด่า เพราะดันดีกับนางพร่ำเพรื่อ
แล้วเเรมที่ดีจนโง่เข้าขั้นบื้อใบ้ คิดว่าจะไม่โดนเหรอคะ? เฮ๊อะ!!!! อึดอัดมากๆ
ใครๆก็อยากได้นะคนดีๆน่ะ แต่อย่าพร่ำเพื่อใช้ความสุภาพบุรษกับคนอื่นที่ไม่ใช่แฟนแบบไม่ลืมหูลืมตาได้ป่ะ
คิดสิคิด!!!! :beat: ถึงจะมาบอกว่าคิดบอกฝากมา อยากจะเชื่อ.....ก็ควรมีลิมิตป่ะ? ดีนะที่ในใจจะคิดถึงเเต่คิด
อีกทั้งยังพอจะรับมุขที่คิดไม่อยากให้นางขึ้นห้อง อ่านเเล้วพอให้ปรอทปรี๊ดมันลดลงไปได้บ้าง
แต่ไอ้เรื่องขอซบนี่...ก็สุดจะทนนะ :m16:
แต่ที่ไม่ลดลงเลย ความรู้สึกเดียวกับที่มีให้สายน้ำผึ้งนี่ คือยัยเมนี่แหล่ะ
แหมมมมม สตอนะคะ ทำเนียนให้ชาวบ้านชาวช่องเค้าคิดว่านางเป็นแฟนกับเเรมเหรอคะ
อยากอวดคนอื่นเหรอว่าหล่อนมีแฟนหล่อ โถววว หน้าไม่อาย อยากจะมั่นหน้าน่ะ....มั่นได้นะ
เเต่ช่วยมีสตินิดนึง หล่อนคิดว่าความสาวความเด็กของหล่อนจะเปลี่ยนใจเกย์ได้เหรอคะ
ดอกมากค่ะ มีการมาพูดข่มคิดอีกนะ พูดมาได้หน้าซื่อๆแต่สิ่งที่พ่นออกมานี่เลวร้ายจริงๆ
แต่พ่อเเรมเราก็ยังไม่เกทถึงความร้ายของนาง โถวววว ลาไปบวชเถอะ (ขึ้นอีกเเล้ววววว :katai1:)
นางดูมีเจตนาดีมากเลยนะคะคนเขียน จะให้คนอ่านคิดยังไงคะ
ถ้าคิดว่าเเย่งได้ก็มาเเย่งเลย ถ้าหล่อนไม่ตะขิดตะขวงใจภายหลังน่ะนะ(เรื่องอะไรก็น่าะเดาได้) ก็เอาเลยสิ
เรารู้ตัวนะว่าตีตนไปก่อนไข้ หรือถ้าภายหลังคนเเต่งมาบอกว่าจุดประสงค์นาง แค่อยากมาสแกนผู้ชายให้พี่ชายที่นางรัก
หรืออะไรก็เเล้วแต่เราจะพยายามฟังให้ขึ้นนะคะ เพราะเราว่าเล่นแบบนี้เล่นเเรง ต่อให้เจตนาดียังต้องมีเคืองอ่ะ
เหมือนหมาหยอกไก่ ได้ก็ดี ไม่ได้ก็วินๆ
เราว่านิสัยของสองคนนี้ ถ้าไม่รู้จักพูดกันมากกว่านี้ อีกหน่อยเวลาเจออะไรคล้ายๆแบบนี้ก็จะมามีประเด็นกันอีก
และนิสัยของสองคนนี้เหมือนกันอยู่อย่างคือ คิดเองเออเอง อีกคนก็มองโลกในแง่ดี โลกสวยเฟ่อ
อีกคนก็ร้ายซะจนโลกนี้เเมร่งเกือบไม่น่าอยู่ แล้วไอ้เรื่องเจียมตัวเจียมใจ พอซักที เอาเเต่พอประมาณนะ
ตอนนี้เป็นคนรักกันเเล้ว มันควรจะเมั่นใจในตัวเองเพิ่มในระดับหนึ่งเเล้วป่ะ
สิทธของคนรักกันมันใช้ได้เเล้ว ส่วนเรื่องความพอดีก็พิจารณากันเอาเองว่าได้แค่ไหนขอแค่มีสติก็พอ
โอ๊ยยยยยยยยย ปวดหัวว๊อยยยยยยยยย
เราชอบเรื่องน้นะ ชอบสำนวนการเขียน อ่านแล้วอินมากกกกกกกกกกกกก
จะเป็นกำลังใจในการสอบนะคะ แล้วก็จะขอติดตามเรื่องนี้ไปจนถึงวินาทีสุดท้ายที่จะรวมเล่มเลยค่ะ คึคึคึคึคึคึ o18
:กอด1: :L2:
ปล.ขอโทษที่อินไปหน่อยนะคะ แต่นี่ก็กรองจากในหัวที่ยุ่งเหยิงได้ดีเท่านี้ จริงๆมีที่อัดอั้นอีกเยอะ เเต่เอาเเค่นี้ก้พอ
เดี๋ยวมันจะกลายเป็นที่ระบายอารมณ์ไปซะก่อน :m23:
-
โหย! แรมควายยังฉลาดกว่าแกเลย ไม่อยากด่านะแต่แม่งทนไม่ไหวว้อย ขอขอบเขตบ้าง
แล้วทั้งตอนคือเจอแต่เม คือถ้าจะอ่อยผู้ชายก็ไม่ต้องแอ๊บใสมันทุเรศ แล้วของอ่ะมันคงไม่ถึงมือคิดเลยใช่ม้ายย
ท้ายนี้สงสารคิดที่แฟนโคตรซื่อ และน้องแรด ร้ายเงียบ แอ๊บใส อ่านแล้วโคตรหนักใจ ! :katai1: :katai1: :katai1:
-
ผิดตรงที่บางทีแรมก็ซื่อ(บื้อ) เกินไปนี่แหละค่ะ
นี่แอบไม่ชอบน้องเมจริงจังนะเนี่ย...ฮึ่มมมมม
-
แรมเอ้ย จะเรียกว่าซื่อ หรือโง่เกินดี โถวววววววววววววว !!!!!! :เฮ้อ:
:mew6:สงสารคิด
-
อิเม :z6:
จะบ้าตาย แรมนายยกินหญ้าแทนข้าวใช่มั้ยวะเนี่ย แมร่งงงงงงง -_____-!!!
-
ไหนแรมจ๊ะ เอียงหัวมาหน่อยสิ... เด๋วจะตบให้สมองกลับเลยพ่อคุณ!!!! :z6:
โอ้ย!! โมโห ซื่ออะไรขนาดนี้ แบบเริ่มรำคาญแรมแล้วนะไม่ได้เอะใจอะไรเล้ยยยย
นังน้องเมอ่อยซะขนาด! ผู้หญิงดีๆที่ไหนชวนแฟนพี่มาเที่ยว 2-2 ทุกวันนนน
คิดต้องอบรมแรมหนักๆนะ พาไปเข้าครอสหม้อตัวแม่กับหมานันก็ได้ ชิ
อุ้ย อินเนอร์มาเต็ม !
ตอนนี้กระแทกต่อมหมั่นไส้มากค่ะ อิอิ :o8:
เป็นกำลังใจให้คนแต่งเหมือนเดิมค่า :กอด1:
-
รู้สึกมิชอบมาพากลเรื่องครอบครัวคิด
อยากเตะน้องเมให้ไปแตะขอบฝ้า
แอบเบื่อความบื้อของแรม :katai4: :katai4:
-
แรม โครตของโครต ซื้อบื้อเลย ชะนีเม มันมาอ่อยยังซื่อบื้อได้อีก :katai1: :fire: :m31:
-
น้องเมทำไมทำแบบนี้ล่ะลูกกกกกก :angry2:
คิดต้องคิดมากแล้วแน่ๆเลย งื้ออออออออ แรมคนซื่อคนดีศรีสังคมรู้ตัวสักทีเถอะ พ่อคนซื่อ(บื้อ) :katai4:
-
ประเด็นคือ นางต้องการอะไร? o18
ปล ถ้าเอาพาร์ทของคิดขึ้นมาก่อนเรื่องคงแย่กว่านี้ :ling3:
-
อึดอัดอ่ะ คิดเล่าให้แรมฟังไม่ได้เหรอออ เรื่องที่บ้านอ่าาาา
อ่านแล้วอึดอัดแทน
-
ไม่ไหวแล้วจริงคะ ขอซักทที(ยกแขนเสื้อฟาดหน้า) กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อิเด็กแรด อินี่ บ้านขาดความอบอุ่นรึไง พ่อไม่รักเรอะ ถึงมาจองล้างจองผลาญคิดเนี่ย อิชะชีน้อย
ไอ้คำพูดชวนเข้าใจผิดนั่นคืออะไร ไอ้ที่ยกมาอวดนั่นกะทำให้คิดบ้ารึไง ขี้โกหกด้วย
ที่นั่งข้างหน้ามันของคนเป็นแฟนเค้านะยะ อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
คิด คิดอะไรต้องบอกแรมบ้างนะ คิดต้องเก็ทบ้างว่าแรมซื่อ(บื้อมาก)ในเรื่องนี้
ถ้าหนูไม่พูดแรมไม่รู้ จะมีปัญหาใหญ่ให้พวกพี่ น้องอ อาฟ้าเจ๊ปวดหัวใจกันนะจ๊ะ
รักเสมอ จุ๊บๆ
-
อ่อนใจในความใสซื่อของแรม ไม่รู้จะอธิบายยังไง :ling1:
ส่วน้องเม เธอช่างเป็นชะนีที่น่าจับไปปล่อยป่าซะจริงๆ :angry2:
นู๋คิดต้องทำใจนะลูกคนของเรามันซื่อ(บื้อ) เปิดคอร์สอบรมด่วนๆ :katai1:
รอตอนต่อไปแะขอให้โชคดีกับการสอบค่ะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
ชักเริ่มน่าเบื่อแหละ......แรม
ไม่ก้าวหน้าไปไหน.....ซะทุกเรื่อง
-
แรมค่ะ ซื่อกับโง่ มันห่างกันแค่เส้นบางๆเองนะ
-
ยัยน้องเมคิดจะทำอะไรกันแน่
แอบชอบแรมแล้วเอาคิดมาอ้างใช่มั้ย :angry2:
อย่ามาแยกเค้าสองคนออกจากกันเชียว
มินไม่ยอมจริงๆนะเออ
-
โอ้ยๆแรมอ่ะ ทำไมเป็นแบบนี้นะ นังน้องเมก็น่าหมั่นไส้!
-
รำคาญเมมาก :m31:
อึดอัดแทนคิด ถ้าเป็นเค้าคงระเบิดออกมาละ
-
รวบรวมกำลังพลไปรุมตบแม่น้องเมนี่แปบบบบบบบ
ไม่โกรธแรมเพราะแรมจ๋าไม่ผิดไม่ว่ากรณีใดทั้งสิ้น ทาสรักของแรมจ๋า~
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
อิน! โมโหนังน้องเมมาก ตบๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai4: :katai4:
-
คิดน่าจะรู้จักนิสัย น้องตัวเองและแรมดีไม่น่าจะมีดราม่านะ
-
ยู้ฮูววววววว :hao3: ไม่ได้เข้าเล้านานเลย<<เอ็งเป็นใคร ฮ่าาๆ
อ่านหลายตอนรวดกี่ตอนหว่า ฮ่าๆ เยอะพอสมควรเมนท์ตอนล่าสุดเลยเพราะอินมากกกกกกก
อินังเม(ฉันไม่ไว้หน้าค่ะ) เจตนาดีก็ไม่ให้อภัยค่ะ แรก ๆ พอรับได้แต่ตั้งแต่ชีทำพูดว่าแรมขอไปส่งอย่างนั้นอย่างนี้
บังอาจนั่งคู่แบบนั้นแบบนี้ กุลสตรีจังเลยค่ะนังเมขาาาาาาา แล้วแหวนอะเจ้าตัวอยู่นี่ค่ะ จะฉกไปไหนกันคะไม่ให้ละคะ
แล้วแรมแม่งทำไมไม่ให้หรือเขิน หรือลืม? จะอกแตกตายแล้วค่าาา คิดนี่เรื่องครอบครัวก็ไม่ยอมบอก
เธอจะมาดีมาร้าย แต่การกระทำแรดมากค่ะขอบอกเลย ยิ่งท้าย ๆ มันคือเจตนาของคนต้องการให้คนเขาผิดใจกันค่ะ
แล้วจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามแต่นางจะถูกฉันหมายหัวแม่มมม
จากปฏิกิริยาคิดที่นันจะจีบไม่ใช่วาหล่อนอ่อยไปทั่วราชอาณาจักรไทยแล้วนะ :katai4:
-
:m16: :m16: :m16: :m16: :m16:อินอ้งนี่มันจะมาไม้ไหน :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
เกลียดชะนีแบบนี้ อิน้องเมย์ :z6:
:a5: พึ่งจะรู้ว่าแรมซื่อบื้อได้ขนาดนี้ ...สงสารคิด
-
เมื่อไรคิดกับแรมจะรู้ตัวเองสักที ว่าแรมก็คือคนที่เคยกอดปลอบคิดตอนเด็กๆ
แต่ตอนนี้รุสึกว่าแรมจะซื่อบื้อไปหน่อยนะ แรมก็ไม่เนิร์ดนินาแต่บื้อจังเลย เฮ้ออ
ยัยน้อมเมนี่มันจะมากเกินไปละ แรมซวยแน่มีการซื้อแหวนคู่ไปแล่วด้วย แล้วคิดล่ะ คิดจะน่าสงสารขนาดไหน ;(
-
ตอนที่แล้วว่าน้องเมน่ารัก แต่ตอนนี้นางน่าโดน :beat: มากค่ะ
น่ารำคาญด้วย คิดไม่ดีกับพี่ตัวเองเหรอ ทำไมมาทำอะไรลับหลังกับแฟนพี่เขาแบบนี้เนี่ย :katai1:
แล้วพ่อแรมของเรา...อย่าพูดอะไรเหมือนที่คิดบอกนั่นแหละ น่าหงุดหงิดชะมัด คิดจะทนได้อีกซักแค่ไหนนะ แต่ถ้าเป็นเขาคงไม่ทนแล้ว :z3:
-
ชะนีตัวป่วนมาแล้ว รู้ก็รู้อยู่ว่าแรมเป็นแฟนคิดยังจะมาจุ้นจ้าน แรมก็ซื่อบื้อไปไหน เด๋วให้คิดตบสั่งสอนซะเลยนิ :angry2:
-
แรมคืนหรือ ควายน่ะแยกไม่ได้ กำ ของคิด จริงๆๆๆ แรมมีดีแค่หน้าตา :mew5:
-
ซื่อจนเซ่อก็น่าเบื่อนะแรม
คิดสั่งสอนหนัก ๆ หน่อยนะ
-
พอดีเห็นหลายท่านต่อว่าต่อขานคุณแรมน้อยมาหลายท่านแล้ว ซึ่งหลายความคิดเนี่ยน่ากระทืบไลค์ให้สุดๆ
เราเลยอยากจะฝากไปถึงหนูคิตตี้ ไม่ต้องคิดมากนะคะหนู ผู้ชายแบบนี้ไม่ต้องกลัวว่าเขาจะนอกใจ
ฮีเริ่ดที่สุดในสามโลก แต่ควรตั้งกฏให้ฮีปฏิบัติตามสักเล็กน้อย เพื่อป้องกันฮีจากการฉกชิงจากบุคคลที่ไม่พึงประสงค์
โดยสั่งห้ามฮีว่า
ข้อหนึ่ง ห้ามไปเที่ยวกับสาวใดสองต่อสองเกินกว่าเดือนละหนึ่งครั้ง ป้องกันสาวเจ้าแสดงความเป็นเจ้าของเกินหน้าเกินตาและมโนไปเองของนางที่คิดว่าคุณแรมน้อยมีใจให้นาง
ข้อสอง ห้ามให้คุณแรมน้อยไปส่งนางเด็ดขาด!!! เพราะอาจเกิดเหตุการณ์ล่อลวงได้
ข้อสาม สิ่งที่หนูคิตตี้ทำถูกแล้วค่ะ คือห้ามนางใดก็แล้วแต่ขึ้นห้องคุณแรมน้อยเด็ดขาด
พี่คิดว่าน่าจะป้องกันเหตุการณ์เข้าใจผิดอันเลยเถิดได้ในระดับหนึ่งนะคะ ส่วนการฟิจเจอร์ริ่งที่เกิดจากการเรียกร้องของพ่อแรมน้อยของหนูน่ะ พี่ว่าคงยากอยู่ ซื่อๆแบบนี้ถ้าหลายใจด้วย ต่อให้หน้าตาดีก็ไม่ไหวนะคะ
-
โง่ไปป่าวแรม มีน้องสาวโลกไหนมาเที่ยวกับเพื่อนพี่แทนพี่ชายมั่ง
แต่บ้านคิดน่าจะมาม่าได้อีกหลายตอนนะ สงสารคู่นี้หวานได้นิดเดียว
-
-27-
หลังจากออกจากหมู่บ้านคิดได้สักพักผมก็ตรงไปยังตลาดใกล้คอนโดผมเพื่อที่จะเลือกซื้อของสดไปทำอาหารเย็นให้เขาตามที่เขาบอก และพอมาถึงที่นี่คิดเองก็ดูจะร่าเริงขึ้นแล้ว เขาจูงผมไปร้านนู่นนี่ไม่หยุดเลย ปากบางๆนั่นก็เอ่ยคุยกับแม่ค้าอย่างสนุกสนานจนแม่ค้าลดราคาให้เล็กน้อย เขานี่เป็นที่รักของทุกคนจริงๆเลยนะครับ
เมื่อได้ของครบแล้วเราก็ตรงกลับคอนโดกัน พอถึงห้องผมนำของสดไปไว้ในครัวเพื่อจัดเตรียมอาหารมื้อค่ำ(เลยเวลาเย็นมาพอควรแล้วล่ะครับ) แต่พอผมวางของปุ๊ปเท่านั้นแหละ คิดของผมก็พุ่งเข้ามากอดจากด้านหลังผมเสียแน่น
“คิดครับ..?”
“คิดถึง....คิดถึง............คิดถึง........คิดถึงอ่า”
“ฮะๆๆ ครับ เหมือนกันครับ” ผมขยับตัวออกจากเขาก่อนจะหันมากอดเขาบ้าง ให้เขากอดผมอย่างเดียวได้ที่ไหนกัน ผมเองก็คิดถึงเขาไม่แพ้กันนะครับ คิดถึงที่สุดเลย
“คิดถึง...” ผมพึมพำเบาๆพลางสูดดมกลิ่นแชมพูของเขา ม...ไม่ได้โรคจิตนะครับ! แค่..แค่พอกอดเขาแล้วตำแหน่งหัวเขามันอยู่ตรงจมูกผมพอดีเท่านั้นเอง....
คิดมุดหัวเขาลงไปแนบกับอกผมมากขึ้นพอๆกับที่ผมขยับอ้อมกอดของตัวเองให้แน่นขึ้น เขินมั้ย? เขินนะครับ แต่ความคิดถึงมันมากกว่าจนลืมเขินไปเลย ผมไม่ได้เจอเขาเกือบสองอาทิตย์เลยนะครับ แบบไม่ได้ยินเสียงไม่ได้เจอหน้า สเตตัสเฟสเขาก็ไม่อัพไม่มีอะไรเลยที่ผมจะได้รับรู้ข่าวคราวของเขา แล้วนี่จู่ๆเขาก็มาปรากฏตัวตรงหน้าผมแบบไม่บอกกล่าว จะให้ผมยืนนิ่งๆผมคงทนไม่ได้แล้วครับ
ผมกอดกับเขาค่อนข้างนานก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเขาคงหิวแล้ว เลยต้องยอมปล่อยอ้อมกอดนี้ไปแม้จะเสียดายอยู่เล็กๆ จัดแจงวัตถุดิบเครื่องปรุงเตรียมทำอาหารโดยมีคิดเป็นลูกมือคอยช่วยผมหยิบนู่นนี่ น่ารักมากเลยครับ อันที่จริงผมบอกให้เขานั่งรอก่อนก็ได้แต่เขากลับขอมาช่วยผมแทน เขาจะทำตัวน่ารักไปถึงไหนกันนะ แค่นี้ผมก็หลงจนไปไหนไม่รอดแล้ว
ในที่สุดอาหารที่ผมทำกับคิดก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย มีต้มยำกุ้ง หมูสามรส และก็ไข่ตุ๋นทรงเครื่อง(อันนี้คิดรีเควสมาน่ะครับ) ผมจัดโต๊ะอาหารเล็กน้อยก่อนจะลงมือทานพร้อมเขา อ่า.....ไม่เห็นหน้าเขาตั้งนาน ดูเหมือนจะผอมลงไปนิดนึงนะครับ แต่ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวผมจะขุนให้เขากลับมามีเนื้อหนังเหมือนเดิมเอง!
“แรม.....ไปเที่ยวกับเมสนุกไหม” คิดถามผมเมื่อเราเริ่มลงมือทานอาหารกัน
“ค..ครับ...ก็ดีครับ...”
“หรอ...”
“แต่วันหลังไม่ต้องให้น้องมาแทนคิดแล้วนะครับ...ผมอยากเที่ยวกับคิดมากกว่าน่ะครับ” ผมรีบบอกเขาไปเมื่อเห็นเขาเริ่มก้มหน้าก้มตาอีกครั้ง
“จริงง่ะ” แล้วก็ได้ผล เขากลับมายิ้มร่าใหม่
“ครับ”
“แล้ว..ไปเที่ยวกับเมไปไหนบ้าง ได้อะไรมาบ้างล่ะ”
“ก็..เดินเที่ยวไปเรื่อยน่ะครับ มีไปดูหนังมั่ง ทานอาหาร ทานขนมอะไรประมาณนี้แหล่ะครับ...อ้อ น้องเมช่วยผมเลือกแหวนให้คิดด้วยนะครับ”
“แหวน...?”
“เอ้ะ แหวนสีเงินน่ะครับ”
“หมายถึงอันที่แรมสวมอยู่รึเปล่า?”
“ครับ มันมีสองอันอีกอันผมฝากน้องเมเอาไปให้คิด”
“.....คิดไม่ได้”
“อะไรนะครับ?”
“คิด...ไม่ได้ของอย่างที่แรมว่าเลย...”
“น้องเม...ไม่ได้เอาไปให้หรอครับ?”
“...อือ”
น้องลืมรึเปล่านะ? แต่น้องเมก็บอกแล้วนี่นาว่าจะเอาไปให้ถึงมือเลย...
“...ม..ไม่เป็นไรนะครับ เดี๋ยวผมซื้อใหม่ให้”
“ช่างมันเหอะ...กินข้าวต่อดีกว่า” คิดว่าพลางก้มหน้ากินข้าวตามที่เขาว่า ผมเองก็ลงมือทานข้าวของตัวเองต่อ ตักกุ้งให้เขาบ้างตอนเขาเหม่อๆ
“แรม..”
“ครับ..”
“...ต่อจากนี้...อย่าไปไหนกับเมอีกนะ”
“ครับ” สงสัยว่าเขาคงจะมีเวลาว่างมาหาผมแล้วใช่ไหมครับเนี่ย
ไม่นานนักพวกเราก็กินข้าวกันจนเกลี้ยง เห็นคิดกินหมดอย่างนี้แล้วอดปลื้มแทนไม่ได้ครับ แสดงว่ากับข้าวที่ผมทำอร่อยถูกปากเขาสินะเขาถึงได้กินเกลี้ยงขนาดนี้ คิดช่วยผมเก็บจานชามไปล้างและเช็ดโต๊ะอีกนิดหน่อย เมื่อทุกอย่างเข้าทีแล้วผมก็บอกให้เขาไปอาบน้ำได้เลย
“เอ้ะ...คิดนอนนี่ได้หรอ?”
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะครับ?”
“ก็...ก็...แบบว่า เอ่อ...ไม่รู้ดิ”
ผมเอื้อมมือไปลูบหัวเขาเบาๆ เดี๋ยวนี้ผมชักจะเสพติดการลูบหัวเขาไปโดยไม่ขออนุญาตเสียแล้วสิ ผมเขานุ่มมือขนาดนี้
“มาอยู่ได้ มานอนได้เสมอครับ”
คิดไม่พูดอะไรแต่ผมแอบเห็นเขาอมยิ้มนะ เขาก้มหน้าก่อนเอาหัวมาพิงอกผมแบบที่เขาชอบทำประจำ
“ขอบคุณนะ คิดถึงนะครับ....คิดถึงจนแทบบ้า...” เขาว่าเบาๆ
“ครับ คิดถึงเหมือนกัน” ผมตอบเขาพลางลูบผมนิ่มๆนั่นอย่างเพลินมือ และดูเหมือนเขาเองก็ชอบให้ลูบๆแบบนี้ด้วยนะครับ ไม่นานนักเขาก็ไปอาบน้ำ ไม่ต้องห่วงเรื่องเสื้อผ้าแล้วครับเพราะเขาเอาเสื้อมาเขามาทิ้งไว้ที่นี่สามสี่ชุดรวมถึงแปรงฟันและอุปกรณ์อาบน้ำ แม้ว่าผมจะบอกให้เขาใช้ของผมก็ได้จะได้ไม่ต้องซื้อใหม่แต่เขาก็ไม่ยอมครับ
ไม่นานเขาก็อาบน้ำเสร็จก็ถึงตาผมเข้าไปอาบบ้างละครับ ผมใช้เวลาทำความสะอาดร่างกายสักพักก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย เปิดประตูห้องออกมาก็เห็นคิดนอนกลิ้งอยู่บนเตียง หัวใจจะวายเอาครับจู่ๆก็มาทำท่าน่ารักแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ผมนึกว่าเขาจะนั่งดูทีวีอยู่ข้างนอกเสียอีก
“แรม มามะๆ”
พอเขากลิ้งมาเห็นผมยืนมองอยู่ก็ทำท่านอนชันหัวพร้อมตบมือปุๆที่นอนข้างๆ เล่นเป็นอาเสี่ยหรอครับ ผมกลั้นยิ้มไม่ไหวและยอมเดินไปนั่งข้างๆเขาแต่โดยดี คิดดึงแขนผมให้ลงมานอนข้างๆเขา เหวอเลยครับ มันใกล้มากใกล้เกินไปหน้าผมกับเขาห่างกันแค่ปลายจมูก ใจผมเต้นอย่างบ้าคลั่งอีกแล้วเมื่อเขาเข้ามาใกล้ขนาดนี้
จุ๊บ...
.....เกือบลืมหายใจ... เขายื่นหน้ามาจุ๊บตรงปลายจมูกผมก่อนล้มตัวนอนแล้วยิ้มเผล่ อ๊ากกกกกก เขาน่ารักเกินไปแล้วววว นับวันผมยิ่งคลั่งเขามากขึ้นเรื่อยๆจนนึกกลัวตัวเอง เขาขยับเข้ามากอดผมแน่นอย่างที่ชอบทำเอาหัวมุดๆกับอกผมจนผมแทบสติหลุด
“คิดครับ..จะนอนแล้วหรอครับ?”
“ฮื่ออ ทำไมหรอ ยังไม่ง่วงหรอ”
“เปล่าครับ งั้นเดี๋ยวผมไปปิดไฟแปปนึงนะครับ”
ผมว่าพลางเขยิบออกจากเตียงลุกไปปิดไฟ นึกสงสัยหน่อยๆเพราะตอนนี้มันแค่สี่ทุ่มสี่สิบห้าอยู่เลย แต่ถ้าเขาง่วงแล้วผมง่วงด้วยก็ได้(ดูท่าจะเป็นคิดริซึ่มจริงๆแล้วล่ะครับ)
ผมปิดไฟเสร็จเรียบร้อยก็เดินตรงมายังเตียงตามแสงไฟข้างนอกที่พอส่องให้เห็นเงาลางๆ เตียงยวบลงไปตามน้ำหนักของผม ยังไม่ทันได้จัดท่านอนดีคิดก็ลากผมไปกอดแน่นมีการยกขามาพาดเสียด้วย ร่างกายเขากับผมแนบชิดกันมากขึ้นจนผมคิดไปไกลจนเตลิด ยิ่งกลิ่นหอมๆจากตัวเขายิ่งทำให้ผมต้องข่มใจมากกว่าเดิมจนต้องท่องพุทโธอยู่ในใจแม้จะนับถือคริสต์... อ๊ากกกก สงสัยว่าสติบินหายไปแล้วล่ะครับ!
***
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเพื่อพบว่าคนตรงหน้านอนจ้องผมตาแป๋ว แถมยังไม่ปล่อยอ้อมกอดนี่อีกต่างหาก ใจผมกระตุกวูบในความน่ารักของเขา ...ตื่นมาก็มีความสุขเลยครับ
“อรุณสวัสดิ์ จุ๊บ”
คิดว่าพลางยิ้มแป้นก่อนจูบผมเบาๆที่ปาก...........................
แทบไหม้แล้วครับ!! ละลายได้ละลายไปแล้ว ทำไมเขาน่ารักมากขนาดนี้ หรือเพราะผมไม่ได้เจอเค้ามาเป็นอาทิตย์เลยคิดว่าเขาน่ารักขึ้นรึเปล่า? แต่ที่แน่ๆตอนนี้หัวใจเต้นเร็วจนแทบหลุดออกมาจากอกแล้วครับ
ผมนอนตัวเกร็งในขณะที่เขาเอาแต่นัวเนียผมไม่ห่าง หึ้ยยย เป็นแมวหรอครับหื้ม? ทำไมชอบอ้อนขนาดนี้นะ ผมลูบหัวลูบหลังเขาเบาๆหวังให้เขาเคลิ้มแล้วหยุดเบียดผมเสียที กลัวแรมน้อยจะตื่นมาทักทายนี่สิครับ แต่มันไม่ได้ผลคิดดูจะเคลิ้มก็จริงแต่เขาซุกผมมากกว่าเดิมอีก ฮือออออ ผมจะกล่อมน้องยังไงไม่ให้ตื่นดีนะ
“แรม.................รัก”
“...............ค..ครับ” จู่ๆก็เล่นบอกรักกันผมก็เขินสิครับ!
“แรม...จุ๊บหน่อย...”
“ค..ครับ...” ผมหลับตาแน่น
“งื้อออ ไม่ใช่ แรมจุ๊บคิดหน่อย จุ๊บคิดบ้างนะๆ”
“อ่ะ เอ่อ......” คิดครับบบบ!! กะเอาให้ผมเขินตายหรอครับ!!
คิดไม่รอผมค้านอะไรทั้งนั้น เขาหลับตาพริ้มยื่นหน้ามาเตรียมพร้อม เล่นเตรียมตัวขนาดนี้ผมก็มีแต่ต้องทำล่ะครับ... แต่ขอตั้งสติแปปนึงนะครับ
“แรมมมม เร้ววว”
“ค...ครับ....” ขออีกสามวินาทีนะครับ ฮืออออ ผมเขินนะ
.
.
....จุ๊บ
ว๊ากกกก เขินแทบคลั่ง ไม่คิดว่าเป็นฝ่ายทำเองมันจะเขินเป็นบ้าขนาดนี้ ถึง..ถึงผมจะเคยจูบเขาตอนที่สารภาพความในใจไปแล้วก็เถอะ แต่มันก็นานมากแล้วนะครับและผมก็ไม่ค่อยได้ทำแบบนี้บ่อยด้วย เขินเป็นบ้าเลย!ให้ตาย
จุ๊บ
อ๊ะ!!
คิดครับ!! หยู้ดดดดดด!! ดูเหมือนผมจะไม่ทำให้เขาพอใจเสียเท่าไหร่เจ้าตัวเลยขยับเข้ามาจูบปลายจมูกผมแทน ...ยังไม่ทันได้ร้องห้ามต่อเขาก็ขยับมาขึ้นคร่อมแล้วพรหมจูบผมทั่วหน้าอีก คิดครับ! เดี๋ยวก่อน! เดี๋ยวๆ! นี่ผมทำอะไรผิดหรอครับ ทำไมเขาถึงลงโทษผมแบบนี้ล่ะ
“คิด อุ๊..” พอเอ่ยปากจะร้องห้ามเขาก็จะจุ๊บที่ปากผมทันที แล้วแบบนี้ผมควรทำยังไงดีล่ะ!
ผมหลับตาแน่นปล่อยให้เขาทำตามใจชอบแต่นั่นเป็นความคิดที่ผิดมหันต์เพราะเมื่อหลับตาลงแล้วประสาทรับสัมผัสส่วนอื่นๆมันรับรู้ดีขึ้นแบบคาดไม่ถึง สุดท้ายแล้วแรมน้อยก็ถูกปลุกจากภวังค์จนได้....ฮือออ เพราะตอนเช้าๆนี่ด้วยแหละครับ อารมณ์มันแปรรวนง่าย...หวังแค่ว่าเขาจะไม่สังเกตเห็นมันนะ
ตุ๊บ
เฮือก!!
“โอ้ะ...”
คิดครับ!! กะฆ่ากันใช่ไหมครับ จะฆ่ากันใช่ไหมครับนี่!! ใครสั่งใครสอนให้ไปนั่งตรงนั้นเล่าครับ!! คิดครับ โฮฮฮฮ อีกแล้วหรอ นี่ผมหื่นต่อหน้าเขาอีกแล้ว แทบอยากจะมุดลงกับเตียงหนี แน่นอนว่าผมต้องการเขาตลอดแหละ แต่ว่า..แต่ว่าคบกันได้แค่เกือบสองเดือนเอง มันเร็วไปรึเปล่าครับ
“แรม...”
“เอ่อ....คิดลุกแปปนึงนะครับ...” โอยยย อายจนไม่รู้จะเอาหน้าร้อนๆนี่ไปไว้ที่ไหนแล้วครับ
“แรม...คิดทำให้มั้ย...”
ห้ะ!!!! ไม่ ไม่ไม่!! ไม่นะครับ! ผมส่ายหน้าหวือ ม..ไม่ใช่ไม่อยาก แต่...แต่ผมยังไม่คิดถึงขั้นนั้นจริงๆ แค่เขามานอนซุกๆอยู่อย่างนี้ก็ดีแล้วครับ จริงๆแค่มีเขาอยู่ข้างๆแบบนี้ก็เหมือนฝันแล้วครับ ทุกวันนี้ยังนึกว่ฝันไปอยู่เลยใครจะไปคิดว่าคนอย่างผมจะได้คบกับเขากันล่ะครับ ผมไม่เคยคิดไปถึงขั้นนั้นเลยนะพอเราคบกันจริงๆ
ผมดันตัวคิดออกช้าๆก่อนจะขอตัววิ่งเข้าห้องน้ำ(ด้วยความเร็วแสง) อายจนแทบมุดดินหนีเป็นอย่างไรตอนนี้รู้ซึ้งแล้วครับ
จัดการตัวเองในห้องน้ำสักพักก่อนรวดอาบน้ำไปด้วยเลย พอออกมาจากห้องก็เห็นคิดปิ้งขนมปังให้พร้อมกับทอดไข่ดาวอีกต่างหาก แฟนใครครับเนี่ยน่ารักจัง!! เมื่อคิดหันมาเห็นผมเจ้าตัวก็ยิ้มแป้น
“แรมมากินข้าวเช้ากันเร็ววว”
ผมอดฉีกยิ้มไม่ได้ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหารที่คิดจัดแจงเตรียมไว้อย่างดี เรานั่งกินข้าวเช้าด้วยกัน แม้ไม่ได้มีบทสนทนากันมากมายแต่แค่เขานั่งอยู่ตรงหน้าผมแค่นี้ผมก็มีความสุขมากพอแล้ว หัวใจมันพองโตไปหมด
“แรม คิดไปก่อนนะ”
“ห้ะ?”
เขาว่าเมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จสรรพ เขาจะไป...ไหน?
“ป...ไปไหนหรอครับ?”
“พอดีรับปากอ.ไว้ว่าจะช่วยงานวิจัยแกอ่ะ ละก็ตอนเย็นคิดมีทำงานพิเศษ แหะๆ โทษทีนะที่ไม่ได้บอกก่อน”
“เอ่อ...ครับ มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ”
“ไม่มีหรอก แรมพักผ่อนเถอะปิดเทอมยาวทั้งที แต่เห็นทีคงจะมานอนด้วยยากแล้วล่ะ”
“ทำไมล่ะครับ”
“ก็คิดมีทั้งงานที่ต้องช่วยอ.กับงานพิเศษที่ต้องทำนี่”
“แล้วเลิกงานกี่โมงหรอครับ”
“สี่ทุ่มเศษ บางทีก็ห้าทุ่มโน่นน่ะ”
“ให้ผมไปรั-”
“ไม่ ไม่เป็นไรครับ มันดึกแล้วไม่อยากรบกวนน่ะ”
“แต่ว่า...” รบกวนอะไรกัน
“คิดไปก่อนนะสายมากแล้ว”
แต่ว่า...อยากให้อยู่ด้วยกันนานๆกว่านี้นี่ครับ..... ผมได้แต่นึกในใจ
“แรม”
“?”
จุ๊บ
“ไปละนะ” เขาว่าพลางยิ้มแป้นหลังจากขโมยจุ๊บที่แก้มผมไปทีนึง ปล่อยให้ผมยืนตัวค้างอยู่อย่างนั้น...
________________________________________________________
ปล่อยให้หวานกันก่อนเตรียมไปตั้งหม้อ :hao6:
ดูเหมือนพระเอกของเราจะโดนด่ายับไปหลายยกเลย 55555555555555
โอ๋ๆ แรมไม่ร้องนะลูก *ลูบหัวทุยน้อย* :hao7:
เพราะนิสัยแรมเป็นอย่างนี้อยู่แล้วค่ะ จะให้แรมฉลาดขึ้นมาก็ไม่ใช่แรมสิ ก๊ากกกกกก
ตั้งใจให้ทั้งคู่ๆค่อยๆปรับนิสัยจูนเข้าหากันเนอะ ใครที่รำคาญก็ทนหน่อยนะคะ แรมมันบื้อมากจริงๆ 555 :hao5:
(บางทีก็เพลียในความโง่บริสุทธิ์ของแรมเหมือนกันค่ะ โถ่)
แต่แรมจะบื้ออย่างนี้ต่อไปได้ไม่นานหรอกค่ะ :katai5:
ตอนนี้เม้นกันเยอะมากเลย คนเขียนปลื้มปริ่ม :hao5:
(แม้จะเม้นด่าแรมกันซะตรึม กร๊ากกก)
มาถึงตอนนี้แล้วเราเริ่มอยากรู้ว่ามีผู้อ่านคนไหนงงเรื่องอะไรบ้างมั้ยคะ
เพราะบางจุดเราอาจจะไม่ได้อธิบายอะไรเท่าไหร่ อาจจะงงๆกัน
หรือสงสัยว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้อะไรยังไง
คือถ้ามีอะไรสงสัยถามได้นะคะ เพราะเราอยากตอบ(?) 5555
สอบเสร็จแล้ว(หนึ่งตัวค่ะ 5555555555555555) เหลืออีก2วิชา
แต่ถ้าเม้นเยอะๆ จะเอาตอนต่อไปมาลงเร็วๆให้ได้เลยค่ะ
กำลังใจในการปั่นสูงงง :katai4: :katai4:
ขอบคุณทุกการติดตามนะคะะะะะ :กอด1:
___________________________________________________
ตอบเม้นค่า
บ๊ายบายโพ ตอนต่อไปรู้แน่ค่ะ หุหุหุ
route rover ใจเย็นค่ะะ 5555
ﾟﾟღ✿ศิลินส์✿ღﾟﾟ บื้อเกินทนจริงค่ะ :hao5:
anarshy น้องเมออกจะน่ารักใสๆน้าาา o18
Donaldye สงสัยเหมือนกันค่ะว่าโตมาได้ไงแบบนี้5555555555555555555555
fuku น้องเมออกจะใสใส..
shockoBB บอกได้อย่างเดียวว่าลางสังหรณ์ถูกค่ะ...อุ
B52 บื้อเกินคน...เอ้ย บื้อเกินทน :laugh:
mild-dy เมมาแบบน่ารักใสๆค่ะ...
Sar2288 แรมบื้อเฉยๆเองนี่ถึงกับหาพระเอกใหม่เลยหรอคะ55555555555555 //จับปลายัดปากแรมด่วน
Gapompom แรมซื่อบริสุทธิ์ค่ะ ใครบอกอะไรก็เชื่อโม้ดด
k_U_K_K_I_K พระเอกเราเขาซื่ออออ
wickedwoman ตอนนี้คิดมาทั้งตอนละน้า หุหุ
narunarutoboyz (เม้นยาวมาก ขออนุญาตปลื้มปิติแปปนะคะ 555) เป็นเม้นที่ไม่รู้จะฮาหรือสงสารแรมดี 555 อยากที่รู้ๆว่าพระเอกเราบื้อ ใครทำอะไรให้ก็ไม่รู้หรอก ใครบอกอะไรก็เชื่อโม้ดดด (น่าตีจริงๆ) อีกทั้งเพราะเป็นคนดีพร่ำเพรื่อ คือทำดีกับทุกคนที่ผ่านเข้ามานั่นแหละค่ะทำให้มันเป็นปัญหา ส่วนน้องเมนี่เดี๋ยวตอนหน้ารู้แน่ค่ะว่ามาดีหรือมาร้าย คึคึ เดาเรื่องนิสัยของทั้งคู่ได้ตรงประเด็นมากค่ะ :hao5: (ปลื้มปริ่ม) ปัญหาของทั้งคู่คือไม่พูดกันแล้วคิดไปเอง ต่างคนต่างยังเกรงกันอยู่ค่ะ
เป็นเม้นที่เข้าถึงอารมณ์ได้มากเลย55555 เราชอบอ่านนะคะๆ ขอบคุณที่ชอบเรื่องนี้มากๆค่า และก็ขอบคุณสำหรับกำลังใจ ส่วนเรื่องรวมเล่ม......(สาบานได้ว่าไม่เคยคิดถึงขั้นนี้เลยจริงๆ) ไม่แน่ใจว่าจะได้รวมเล่มไหมนะคะ แต่ขอบคุณมากจริงๆค่ะ แง้งงงง :กอด1: :กอด1: ปล. เม้นยาวกว่านี้เราก็ไม่ว่านะคะ 5555
ernnnxx โอ๋แรมมม *ป้อนหญ้า* 55555 ของไม่ถึงมือคิดจริงๆค่ะะะะ :hao5: :hao5:
BAKA ช่ายยย แรมจะบื้อไปไหนน้อออ
::UsslaJlwaJ:: ...อาจจะทั้งคู่ค่ะ555555555555 //สงสารคิดที่รับกรรมไป
mumumim *ป้อนหญ้าแรม*
Pupay อุ้ย อ่านแล้วได้อารมณ์มากๆค่ะ55555 ให้นันจัดคอร์สอบรมแรมท่าจะดี :hao6: //ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่า
boong086 ขำที่อยากเตะน้องเมไปแตะขอบฟ้านี่แหละค่ะ 555555555555555555555555
KoBKaB พระเอกซื่อบื้อต้องทำใจค่ะ
MK แรมไม่เคยรู้ตัวเองเล้ยยยย
PetitDragon โอ้ะ เดาได้ถูกค่ะ 555555
hoshinokoe คิดก็มีสาเหตุที่ไม่อยากเล่าเรื่องที่บ้านให้ฟังนะคะ ต้องรอต่อไปนะ คิคิคิ
Ali$a฿eth พาร์ทนี้คิดก็บอกแรมแล้วนิดนึงนะคะ 5555 :hao7: //รักเหมือนกันค่าาาา
kongxinya แรมบื้อมากจนไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นภาษาได้เชียว55555555 ขอบคุณค่า ตอนต่อไปมาแล้วววๆ
Aommie อย่าเพิ่งเบื่อกันนะะะ :sad4:
Still_14OC บางทีแรมอาจจะเลยเส้นบางๆนั้นมาแล้วก็เป็นได้ค่ะ 555
minjeez น้องเมมาดีมาร้าย เดี๋ยวมีเฉลยแน่ค่ะะะ หุ
mystery Y น้องเมออกจะใสๆออก :hao3:
NY_JK คิดคงไม่กล้าระเบิดออกมาเท่าไหร่น่ะค่ะ อุอุ
phana_qbz โฮฮฮฮฮฮ เป็นหนึ่งในไม่กี่เม้นที่ไม่ด่าพระเอกของเราาาาาาา 55555 :man1:
kenghan จริงหยออออ
tsundere โอ้ ไม่เจอกันนานเลยนะคะ อิอิ เรื่องแหวนแรมฝากเมไปให้คิดแล้วน่ะค่ะ เลยไม่มีไว้ให้เอง เมมาดีมาร้ายเดี๋ยวได้รู้กันค่ะ คึคึ
ormn ตอนแรกอ่านเป็น อิน-อ้ง อินอ้งไหน อินอ้งคือใคร อินอ้งคืออะไร?5555
Newtun_TD ใจเย็นนนนนนนน 5555
CheeTah คิดว่าถ้าไม่บอกแรมคงจำไม่ได้แน่ๆค่ะ :hao5: แรมบื้อเฉพาะเรื่องการใช้ชีวิตนี่แหละค่ะ บื้อบื๊อ
BeeRY ตอนนี้น้องเมก็น่ารักนะคะ o18 คิดทนเพราะรักมากค่ะ :hao5:
GintoniC คิดไม่ตบแต่จูบแทน โฮะๆๆๆ
~มือวางอันดับ1~ แรมไม่ได้มีดีแต่หน้าตานะะะ :hao5: อย่างน้อยแรมก็รักคิดมากนะเออ :hao6:
malula เจอจูบรัวๆๆๆ เป็นการสั่งสอนแบบคิดแล้วค่ะ 55555
ตีสี่ ใช่เลยค่ะ แรมไม่นอกใจคิดแน่ๆ แต่จะเป็นปัญหาเพราะความบื้อของแรมเองเนี่ยแหละค่ะ กฏน่าสนมากค่ะเดี๋ยวจะปริ้นไปฝากคิดให้นะคะ555
nutty ตอนนี้ก็หวานนะคะ อุอุอุ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่ะะะะะะะ :man1: :man1: :man1: :man1:
_____________________________________________________________________________
-
:z13: จิ้มตูดครั้งแรก 55555
ตอนนี้แรมเหมือนสาวน้อยเลยอ่ะ แบบ...จับมือก็เขิน กอดก็เขิน จูบก็เขิน อยากจะรู้จริงๆ ว่าบทอัศจรรย์ใครจะเป็นคนเริ่ม สงสัยจะเป็นคิด กร๊ากกกกกกก
ปล.อยากรู้จังเมต้องการอะไรมาวุ่นวายทำไมกับแรมทำไม
ปล.2 แอบนอกใจแรมไปรักคิดให้รุก (ฟ้าผ่าแน่เมิง) 55555ร้
-
ตอนนี้แลดูมุ้งมิ้งน่ารัก แต่ชะนีเมย์ท่าจะมาร้ายชัวร์แหวนของแรมยังไม่ถึงมือคิดแสดงว่านางมาร้ายแน่ๆ
-
ทำไมเราอ่านตอนนี้แล้วแอบสมน้ำหน้าแรมเบาๆ อยากบื้อดีนัก
สำหรับคู่นี้เราก็ยังยืนยันนะว่าปัญหามือที่สามที่สี่ที่ห้าน่ะไม่กังวลเลย
จะกังวลก็แต่ความบื้อๆเกินมนุษย์มนาและใจดีไม่ทันคน(ในเรื่องของตัวเอง)ของแรม
กับการช่วยคนอื่นห่วงคนอื่นมากกว่าตัวเองของคิดเนี่ยแหละ
คือถ้าจะมีคนอื่นเข้ามาแล้วหวั่นไหวเราว่าคงไม่ใช่กับทั้งคู่ แต่ไอ้เรื่องน้อยใจไม่เข้าใจกันเนี่ยแหละ
อยู่ที่ว่าทั้งคู่จะทนกับข้อบกพร่องของอีกฝ่ายได้นานแค่ไหนเท่านั้นเอง
(ถามหน่อยจิสมองอิตาแรมนี่มันวัดระดับเทียบได้เท่ากับอนุบาลหมีน้อยรึป่าวเนี่ย) :katai1:
-
ทำถึงขนาดนี้แล้วน่ะก็ยังไม่ไปถึงไหนเลย
-
แรม บื้อจริงอะไร จริง :hao7:
คิดน้อย ยั่วได้น่ารักเป็นที่สุด :o8:
คิดน่ารักอ่ะ ตอนนี้ทอดหญ้าอ่อนไว้ให้แรมทานด้วย อ้าว!! ไม่ใช่เหรอ แรม หุ หุ
-
สงสัยเรื่องคิดกับน้องสาวนั่นแหละค่ะ :mew4:
-
:ling1: ขัดใจๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ขอตัวช่วยหน่อยดิจ้า น้องนันตัวแสบนั้นแหละ มาช่วยเพื่อนหน่อย เร็วๆๆๆๆๆๆ
-
คิดความลับเยอะจัง
-
แรมจะเป็นหัวหน้าครอบครัวได้ไหมนี่ ขนาดจะจุ๊บยังต้องให้คิดนำเลย :z1:
คลื่นลมยังสงบอยู่สินะ น้องเมกับคิดก็ยังไงๆอยู่นะเรื่องแหวนอ่า :katai1:
-
แรมน่ะดูบื้อแต่อีกด้านหนึ่งก็เป็นคนที่มั่นคงในความรู้สึกมากคนหนึ่ง ถือว่าหักล้าง !
แล้วไอ้อารมณ์สาวน้อยแรกแย้มของแกอ่ะ ลดลงบ้างเหอะแบบสงสารคนยั่ว สงสารคิด
แกชอบแกก็ยอมแสดงออกบ้าง เอาชนะความอาย เอาชนะตัวเองอ่ะ เจ๊แรมมมมม เข้าใจป่าว :z6:
ส่วนคิดถึงเวลาอยู่กับแรมจะดูความสุข แต่มันขัดๆ อ่ะ แบบมีปัญหาอะไรชัวร์ หรือคิดไปเองวะ
ยังไงมีอะไรก็นึกถึงตัวเองด้วยนะ ยังมีคนบื้อรักคิดอยู่ :hao5: :hao5:
ปล. /แกะซองเตรียมเทใส่หม้อ
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยย :serius2: ส่งไปอบรมด่วนนนนนนนนนน!!
บอกนันไว้เลยนะว่าเปิดครอสเจ้าชู้หน้าหม้อเร่งด่วนนน!!
คิดนี่ถ้าอินังแรมมันสะดีดสะดิ้งนักก็ปล้ำเลยจ๊ะ คริ!
แรมมองโลกในแง่ดีไปก็แย่นะ เพราะโลกเราไม่ได้เจอแต่คนดีๆสักหน่อย มาดีในคราบนางร้ายอย่างนู๋เมรัยนั่นก็มี :m16:
เอาใจช่วยแรมและคิด เอาใจช่วยคนเขียนด้วย :กอด1:
ปล.อินตลอดดดดดดดด
-
แรมมมมมมมม คิดถึง~
คิดตี้จะทำอะไร พ่อห้ามอะไรคิดป่ะ หรือยังไง
รออ่านต่อไป รักแรมเสมอ จุ้บ~ 5555
-
แรมขี้เขินไปไหน
น่ารักอ่ะ :)
-
ตอนนี้เตรียมตั้งหม้อ ตอนต่อไปก็มาม่าใช่มั้ยยยยยย
:hao5:
-
คิดต้องมีอะไรแน่ๆ
ครอบครัวคิดต้องมีอะไรแน่ๆ
น้องเมหวังเครมแรมแน่ๆ
แรมมันบื้อ(มากกกกกกก)แน่ๆ ที่ไม่กดคิด
-
คิดบอกไม่ให้ไปกับเมอีก แต่พ่อแรมคนดีใครขอให้ไปก็คงยอมไป ฮรื้อออออออ :katai1:
ท้ายๆนี่คิดเป็นไรป่าว แบบดูเลี่ยงๆแรม หรือเราคิดไปเอง :ling1:
+1 เพิ่มพลังสมองของแรม เราขอเป็นส่วนหนึ่ง คืออยากให่พ่อคุณฉลาดขึ้นมาจึ๋งนึงก็ยังดี :laugh:
#จะแซะแรมจนกว่าแรมจะรู้ตัว
-
แรมบื้ออ่ะ
ครอบครัวคิดเป็นอะไรอ่ะ อยากรู้
-
โอ้ยยยยยยยยย ชายน้อยแรมมมมมม น่าจะเจอโลกกว้างกว่านี้นะเคอะ จะได้รุ้สึกทันมนุษย์มนาบ้าง 55555 เดี๋ยวเจ้ซื้ออาหารเสริมให้ทาน เช้า กลางวัน เย็น ก่อนนอน หมันมาหลายตอนละ อยากโบกกระโหลกร้าวจริงๆ ส่วนชะนีน้อยหอยสังฆ์คอยก่อนๆ เดี๋ยวส่งคารามายแก้คันไปให้โหะๆๆๆๆๆ นู๋คิตตี้คะ มีอะไรบอกเพื่อนสนิมิตรสหายบ้างเน้อออ บอกชายน้อยแรมก็ได้ เผื่อจะได้ทำให้หน้าตาฉลาดขึ้นบ้างงงงงงงงงงงง
-
คิด เราแนะนำให้จับปล้ำด่วน ดูท่ารอแรมเริ่มเองหญ้ายาวเป็นดงแน่ :laugh:
อึมครึ้มที่คิดไม่ยอมเล่าเรื่องอะไรๆให้แรมฟังบ้าง ก็อย่างว่าล่ะนะคงต้องใช้เวลาและมาม่า?ในการปรับตัวเข้าหากัน :hao4:
รอวันที่แรมจะเรียนรู้และฉลาดทันโลกทันเหตุการณ์ขึ้น :ling2:
ส่วนยัยน้องเมย์ทำแบบนี้นี่ท่าทางอยากจะรับเปลือกทุเรียนไปมาร์กหน้าแน่เลยชิมิคะ? :hao7:
รอตอนต่อไปค่ะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
แรมมมมม~ แกปล่อยโอกาสไปได้ยังไง
ทำไมซื่อขนาดนี้ ขัดใจเป็นที่สุด
แต่ตอนนี้ยกความดีความชอบให้คิดเลยค่า
น่ารักม๊ากกกก~ :mew1:
-
ตอนนี้แทบจะเรียกว่าเนื้อเข้าปากเสือเลยนะ แต่แรม ..... มันเสือห่มหนัง}>{[¤¥รึเปล่านี่ โอยยย บื้อเกิ๊นนน น้ามตาไหลล :ling1:
คนเขียนย้ำบ่อยนะว่าน้องเมใสใส เราว่านางก็ใสใสนะ ใสใสใส่ไส้เยอะอ่ะดิ :beat: หมั่นไส้ค่ะ
-
คิดอ้อนได้น่ารักจริงๆ มีแอบยั่วแบบเนียนๆด้วยแต่แรมก็บื้ออีกตามเคย
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: ก็อีน้องนั้นละ:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
จับแรมมาทำแบบนี้ :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: ได้ม๊ายยยยยยยยยยย
บางทีก็ไม่ได้ดั่งใจอ่ะ แต่คิดน่ารักที่สุด
-
อือหือ น้องเม แผนสูงโคตรๆ แอ๊บใสร้ายลึกแบบนี้ไม่ควรให้เข้าใกล้แรม
อย่างอินางคงสามารถมอมเหล้าผู้ชายแล้วเรียกร้องให้รับผิดชอบได้ล่ะ
อ่อนต่อโลกแบบแรมนี่น่าห่วงมากๆ
-
ถือว่าแรมทำดีมากที่บอกเรื่ิองแหวน เดี๋ยวนางเมเอาไปทำไรไม่ดีอีก
ซื้อใหม่ ลายใหมเลยจ้าน้องเมคนดีช่วยเลือกเจ้ไม่ปลื้ม :katai3:
-
ตอนนี้พี่เริ่มออยากจับแรมทุ่มเบาะละ ย๊ากกกกกกกกก
ไมไ่ด้แหวนนี่น่าถามให้เคลียอะไรๆได้ละนะ
-
-28-
“รับออเดอร์โต๊ะ35!”
“ครับบบบ”
“โต๊ะสี่เช็คบิลค่า”
“ครับๆๆ”
“เสิร์ฟโต๊ะ14”
“ครับบบ”
และอีกสารพัดคำสั่งที่ทำให้เขาต้องวิ่งวุ่นอยู่ในร้านแบบนี้ หลังจากที่คิดบอกว่าต้องทำงานพิเศษและคอยช่วยงานวิจัยอาจารย์ก็ทำให้ผมไม่ได้เจอเขาเกือบอาทิตย์...ทีแรกผมก็นึกว่าเขาน่าจะพอมีเวลาว่างบ้างแต่ไม่เลย เขายุ่งมาก เราโทรหากันแต่ก็คุยกันได้ไม่กี่คำก่อนเขาจะหลับไปก่อนเพราะความล้า จนผมคิดถึงเขาจนทนไม่ไหวนี่แหละครับถึงได้ออกมาหาเขาที่ทำงาน
เขาทำงานที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งไม่เล็กมากแต่ก็ไม่ใหญ่พอจะเป็นภัตตาคาร ลูกค้าเข้าออกร้านนี้เยอะพอสมควรครับ และผมก็ถือโอกาสเนียนมาเป็นลูกค้าเขาด้วยเสียเลย แน่นอนว่าผมไม่ได้บอกเขาก่อนหรอกเพราะทีแรกว่าจะแอบแวบๆมาดู แต่พอเห็นเขาวิ่งไปมาแล้วมันก็อยากจะเห็นเขาอีกน่ะครับเลยตัดสินใจมานั่งในร้านนี้
แน่นอนว่าพอเขาเห็นผมเขาทำหน้าตกใจมากจนผมนึกขำ แต่เขาก็ทำหน้าที่พนักงานได้ดีจนน่าเหลือเชื่อ เขาทำงานได้อย่างคล่องแคล่วกว่าที่ผมคิดไว้เสียอีก
“...เมนูที่สั่งครบนะครับ”
“ครับ”
“มีอะไรเพิ่มเติมบอกได้นะครับ”
“ครับ”
“...คุณลูกค้าครับ...”
“ครับ?”
“คิดถึงนะครับ”
“....” หยอดมันตลอดสิคนนี้ ผมเขินจนไม่รู้จะเอามือไปไว้ที่ไหนแล้วเมื่อเจอคิดพูดมาแบบนี้ โอ้ยให้ตาย ตอนแรกก็เหมือนผมได้แกล้งให้เขาตกใจอยู่หรอก แต่ทำไมตอนนี้รู้สึกเหมือนผมโดนเขาแกล้งกลับล่ะ อยากกอดชะมัดเลย...
เมื่อผมกินเสร็จก็มีพนักงานคนอื่นมาเช็คบิลให้ทำให้ผมไม่ได้เจอเขาก่อนกลับเลย... เซ็งหน่อยๆครับแต่ไม่เป็นไร อย่างน้อยก็ยังได้เจอ ได้คุยกับเขานอกจากทางโทรศัพท์บ้าง เฮ้อ...คิดถึงเป็นบ้าเลย
***
เกือบสองอาทิตย์แล้วครับที่เขาเริ่มทำงานทำให้ไม่มีเวลามาเจอกันเท่าไหร่ น้องเมยังคงโทรมาชวนผมไปเที่ยวอยู่บ่อยๆแต่ผมปฏิเสธเธอไปเพราะคิดเคยขอมาน่ะครับ แหวนนั่นผมก็ไม่ใส่แล้วด้วยเพราะคิดไม่ใส่... ผมกะจะใส่คู่เขาสักหน่อย เฮ้อ...
วันนี้ก็เป็นวันว่างๆของผมอีกวัน ผมอยากจะไปหาเขาที่ร้านอยู่บ่อยๆเหมือนกันนะครับแต่กลัวไปรบกวนเขาทำงาน ผมเลยนอนดูหนังเพลินๆ สักพักก็มีคนโทรเข้ามา
ไอ้นัน...
“ครับ”
/ไอ้แรมมมมม คืนนี้ว่างป้ะ/ มาอีหรอบนี้ชวนกินเหล้าแหงๆ..
“ก็ว่างครับ แต่...”
/อ้ะ ถ้าว่างแล้วไม่มีแต่ว่ะเพื่อน เจอกันร้านพี่โดม 4ทุ่ม/
“แต่นัน ผมไม่อยากกิน..”
/ไรว้า ทุกคนมากันครบเลยนะเว้ย/
“คิดด้วยหรอครับ?”
/โอ้ะ ไม่ได้ชวนมันมาอ่ะ มีเรื่องอยากบอกมึงกับทุกคน มาให้ได้นะเว้ย/
“เรื่องอะไรอ่ะครับ?”
/ไม่บอกตอนนี้เว้ย มารู้ที่ร้านดิวะ/
“แล้วทำไมไม่ชวนคิดล่ะครับ”
/เอ่อ................กูกะจะเซอร์ไพร์สมันทีหลัง อย่าเพิ่งบอกมันนะว่ากูชวนมึงอ่ะ/
“....ครับ”
/ห้ามบอกมันเด็ดขาดเลยนะเว้ย รับปากกูแล้วนะ/
แม้จะสงสัยอยู่ในใจแต่ก็ตกลงรับปากมันอยู่ดี ผมนั่งดูหนังต่อจนใกล้ถึงเวลานัดจึงค่อยเตรียมตัวออกไปยังร้านที่ไอ้นันว่า
.
.
ครืด....ครืด....
ระบบสั่นของมือถือผมทำงานบ่งบอกว่ามีคนโทรเข้าอีกครั้ง พอดูหน้าจอก็ปรากฏว่าคิดโทรมา
“ครับคิด”
“แรมมมมมมม คืนนี้ว่างมั้ยยยย คิดเลิกทำงานเร็ววันนี้อ่ะ”
อ๊ากกกกก ทำไมนันต้องโทรมาดักผมก่อนด้วยนะ แถมมีกำชับไม่ให้บอกคิดอีก
“...คือ...ผม..มีธุระแล้วน่ะครับ”
“อ่า....งั้นหรอ แรมไม่ว่างหรอ......ไม่เป็นไรๆ ไว้วันหลังเนอะ”
เสียงเค้าดูผิดหวังจนผมอยากยกเลิกนัดไอ้นันเสียตอนนี้แล้วไปหาเขาแทน แต่ผมตกลงกับนันไว้แล้วน่ะสิครับ อยากร้องไห้ชะมัด
หลังจากวางสายจากคิดได้ไม่นานผมก็ขับรถออกมายังที่ๆนันนัดไว้ เมื่อมาถึงก็พบว่ามีเพื่อนๆนั่งรออยู่บางส่วนแล้ว ไอ้นันกวักมือเรียกหยอยๆให้มานั่งข้างมัน ส่วนข้างมันอีกข้างเป็นเปอร์ตามปกติ ไอ้ตู้ไอ้โรลก็มากันแล้วแต่ที่ไม่นึกว่าเพื่อนๆคิดคนอื่นๆจะมากันด้วย นอกจากเปอร์แล้วยังมีโคมกับฟุ้งที่นั่งอยู่ตรงข้ามผม
“แล้วนันมีอะไรอยากจะบอกหรอครับ....”
“เดี๋ยวเด่ะ คนยังไม่ครบ....”
ไอ้นันว่าพลางเริ่มชงเหล้าในมือแจกจ่ายไปทั่ว สักพักซิง สน และก็โฟร์ก็มากันครบ เฮ้...ผมไม่นึกว่าพวกเขาจะมากันนะเนี่ยโดยเฉพาะซิงกับโฟร์ เพราะคิดเล่าว่าซิงเป็นคนติดบ้านมากส่วนโฟร์ผมไม่ค่อยเห็นเธอออกมากินเหล้ากับเพื่อนๆผู้ชายเท่าไหร่ ซึ่งก็ดีแล้วครับ แม้ว่าพวกผมจะไม่คิดมากอะไรแต่คนอื่นคงมองเธอไม่ดีเอา
“มึงเรียกกูมาทำไมวะ ถ้าเรื่องของมึงมันไม่เด็ดจริงกูถีบนะเว้ย”
“ใจเย็นดิว้า” ผมไม่รู้ว่านันไปสนิทกับซิงตอนไหน...ไม่ใช่แค่ซิงแต่ทุกคนในกลุ่มของคิด ดูเหมือนว่าเขาจะสนิทกับทุกคนเลยจริงๆ
“เออ ถ้าไม่สำคัญจริงๆกูถีบด้วยอีกคน กูอุตสาห์หลอกคิดว่ากูมากินเลี้ยงกับเพื่อนเก่านะเว้ย”
“เห้ย ไอ้คิดก็โทรหามึงหรอวะ”
“อ้าวมึงก็โดนมันชวนหรอ เออถ้าไม่ติดว่าไอ้นันโทรมาดักกูไว้ก่อนกูคงไปนั่งแดกกับมันละ”
“คิดดีแล้วหรอมึง..”
“ฮ่าๆๆๆ เออกูรู้น่าว่ามันเมาง่ายแถมไม่น่าพิสมัย แต่ถ้าไปกับมันคงบังคับให้ดื่มแต่สปายไม่ก็ฟูลมูลอ่ะแหล่ะ”
“คิดก็โทรมาชวนกูเหมือนกันว่ะ”
“สรุปคือ....โดนทั้งโต๊ะ....?”
“เออคงงั้น ถ้ามันรู้คงน้อยใจตายห่า ทำไมมึงไม่ให้บอกไอ้คิดวะไอ้นัน”
“กูจะเซอร์ไพร์สไง!”
“เซอร์ไพร์สเหี้ยไร บอกมาได้ละคนครบแล้วเนี่ย”
“เออๆ....เซอร์ไพร์สของกูก็คือ...........” ไอ้นันทิ้งช่วงไว้นานมาก ผมเห็นมันแอบเหล่ไปทางเปเปอร์ด้วย
“...คือ........ไม่มีอะไร เรียกมาเฉยๆกูคิดถึง”
ผัวะ!! ผัวะ! ผัวะ!
“ฟายยยยยยยยยยยยย รุมตบกูทำไมอ้ะ”
“เซอร์ไพร์สมึงเหี้ยมาก/ มีอะไรก็บอกเขาไปดิวะ”
“หือ?”
หือ?
หือ.......เมื่อกี้เปอร์ว่าอะไรนะครับ เพราะเขาพูดขึ้นพร้อมกับฟุ้งเลยฟังไม่ค่อยถนัด แต่เหมือนว่าเขามีเรื่องจะบอกจริงๆใช่ไหมน่ะ
“เปอร์มึงว่าไงนะ” โฟร์เป็นคนถามซ้ำอีกรอบ
.
.
.
“กูคบกันนันแล้ว”
....
“เห้ยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ทั้งโต๊ะ ตกใจกันเสียงดังมากจนคนรอบข้างหันมามอง แต่เห้ยยยยอะไรนะครับ เปเปอร์คบกับนัน อะไรตอนไหนกัน ไม่ได้เจอกันเกือบเดือนเองทำไมเขาคบกันแล้วล่ะครับ ตอนไหนทำไม?
ดูท่าทุกคนเองก็คงคิดไม่ต่างกับผมเท่าไหร่ เพราะหน้าแต่ละคนเหวอมาก
“เดี๋ยวนะไอ้นัน...ตอนไหนวะ...”
“พอ จบ กูไม่อภิปรายอะไรทั้งนั้น”
“ไรว้า อย่าเขินดิ้”
“เขินพ่องงง”
“แน้ะๆๆๆ ไอ้นันหน้าแดงว่ะมึงดูๆๆๆ”
“แดงเหี้ยไรรร!!!”
และอีกสารพัดคำแซว คำถามมากมาย แต่สุดท้ายนันก็ไม่ยอมเปิดปากอะไรนอกเหนือจากที่มันคบกับเปอร์อีก เป็นเรื่องน่าตกใจในรอบเดือนจริงๆครับ ไม่คิดว่าเปอร์จะ..เอ่อ...จีบติด...(ว่าแต่คนอย่างนันนี่น่าจีบตรงไหนกันหรอครับ?) บรรยากาศในวงเหล้าเริ่มเฮฮากันมากขึ้น ผมไม่ค่อยดื่มครับ กลัวเมาภาพตัดเหมือนวันนั้นอีก ไม่เอาแล้วครับ เข็ดแล้ว...
พวกผมนั่งดื่มกันต่อไปเรื่อยๆ มีถามไอ้นันเรื่องมันกับเปอร์บ้างประปราย แต่ไอ้นันก็ไม่ยอมเล่าท่าเดียว พอเริ่มมีคนไปถามจากไอ้เปอร์บ้างไอ้นันก็อุดปากมัน สรุปว่าพวกผมไม่ได้รู้ความเป็นมาของมันสองตัวเลยครับ
.
.
“อ้ะ พี่แรม!!”
“เอ้ย..”
“อ่าว เชี่ยละ”
เสียงคุ้นเคยดังลอยมาแต่ไกล เมื่อมองดูต้นเสียงก็พบว่าเป็นน้องเม...น้องเม! น้องเมเข้าร้านแบบนี้ได้ไงกัน น้องยังเด็กอยู่เลยนะครับ แม้ว่าร้านจะไม่ตรวจอายุก็เหอะแต่น้องเขายังไม่บรรลุนิติภาวะเลยนี่ครับ อายุ17อยู่เลยทำไมมาอยู่ในที่แบบนี้ ส่วนคำสบถตอนท้ายนั้นเป็นของไอ้นันครับ ไม่รู้ว่ามันสบถเพราะตกใจเหมือนผมรึเปล่า
“พี่แรม บังเอิญจังเลยนะคะ เมก็มากับเพื่อนๆ” น้องเมว่าพลางอมยิ้มน่ารัก วันนี้น้องเมแต่งตัวดู...เอ่อ แตกต่างจากปกติ...ค่อนข้างมากเลยครับ ปกติน้องจะใส่ชุดเดรสพองๆสีหวานน่ารักๆ แต่วันนี้น้องใส่ชุดเดรสสายเดี่ยวสีน้ำเงินรัดรูป แถมกระโปรงที่น้องใส่ก็สั้นมากจนผมนึกเป็นห่วง น้องดัดผมเป็นลอนยาวทำให้ดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นรวมถึงหน้าตาที่ปกติไม่ได้แต่งแต้มเครื่องสำอางค์อะไรเยอะแยะเท่าวันนี้ เพราะอย่างนี้สินะครับเลยไม่มีใครสงสัยว่าน้องยังไม่บรรลุนิติภาวะ
“น้องเมมาได้ไงครับ”
“เมถามพี่นันว่ามีร้านนั่งดื่มร้านไหนแนะนำบ้าง พี่นันก็แนะนำร้านนี้มาน่ะค่ะ ไม่คิดว่าจะได้เจอกัน”
น้องว่าพลางมานั่งข้างๆผม เธอบอกให้เพื่อนๆไปนั่งกันก่อนเลย
“แรม...ใครอ่ะ” โฟร์ถามผมเบาๆ เพราะเมื่อตอนสอบเสร็จโฟร์กับซิงกลับก่อนน่ะครับเลยไม่ทันได้เจอน้องเม
“น้องเม น้องของคิดน่ะครับ..”
“อ้าว ไอ้คิดมีน้องด้วยหรอเนี่ย ดีจ้ะพี่ชื่อโฟร์นะ”
“หวัดดีค่ะ แล้วพี่คิดอยู่ไหนล่ะคะเนี่ย”
“อ่อ มันไม่มาน่ะ”
“อ้าว ทำไมล่ะคะ”
“ก็ไม่มีอะไรหรอก น้องเมไม่ไปหาเพื่อนหรอเดี๋ยวเพื่อนรอนะ”
“พี่นันไล่เมอ้ะ เมไปก็ได้”
“เห้ยยย พี่ไม่ได้ไล่ๆ”
“ฮิๆ ค่า เมไม่ได้โกรธหรอก หยอกเล่นเฉยๆ ไว้จะแวบมาหาบ่อยๆนะคะ”
น้องเมว่าพลางยิ้มร่าก่อนเดินไปยังโต๊ะของตัวเองที่อยู่ห่างจากโต๊ะผมเล็กน้อย เฮ้อ...คิดจะรู้ไหมครับว่าน้องเมมานั่งอยู่ในที่แบบนี้น่ะ ผมนึกเป็นห่วงจริงๆ ....ผมคิดถึงเขาอีกแล้ว
“ไอ้นัน........”
“อะ อะไร”
“จีบน้องเขาทำไม”
“อะไรไอ้เหี้ย กูเปล่าจีบ..”
“กูหึง...”
“แอร๊วววววววววววววววว” เสียงฟุ้งร้องโฮ่
“กรี๊ดค่า สรุปมึงเรียกกูมานั่งดูความสัมพันธ์มึงใช่มะ”
“ไม่ใช่!”
“อ้าวเหี้ยๆๆ เขินแล้วๆๆๆ”
“สัด หุบปากแล้วแดกเหล้ามึงไป”
เวลาผ่านไปจนเกือบเที่ยงคืน โต๊ะผมยังคงส่งเสียงเจี้ยวจ้าวไม่ลดลงเลย ฟุ้งกับไอ้นันเริ่มกึ่มๆกันบ้างแล้วส่วนเพื่อนที่เหลือยังสติดีกันอยู่บ้างครับ
“พี่แรมมมมมมมมมม”
“อ่ะ น้องเม...”
“เมนั่งด้วยนะค้า”
“เอ่อครับ..” เสียงน้องเริ่มยานๆ ไม่แน่ใจว่าน้องเมาแล้วรึเปล่า
“พี่แรม เมคิดถึงงง ทำไมไม่ออกมาหากันบ้างล่ะคะ”
“เอ่อ....ผม..ไม่ค่อยสะดวกน่ะครับ...” ผมเริ่มทำตัวไม่ถูกเมื่อน้องเมเริ่มมาเกาะแขนผมไว้แน่น พลางเอนหัวมาซบไหล่ผม ใบหน้าหวานของน้องนัวเนียอยู่แถวคอผม ตาน้องเยิ้มเชียวครับ เดาว่าน่าจะเมาๆบ้างแล้วแน่ๆ
“เอ่อ..เพื่อนๆน้องเมล่ะครับ”
“ไม่รู้ พี่แรมสนใจเมก่อน ทำไมถึงไม่ค่อยสะดวกละคะ เมอุตสาห์รอวันที่จะได้ไปเที่ยวกับพี่แรมอีกนะ”
“คือผมไม่ว่าง...”
“ไม่ว่างจริงๆหรอคะ”
“ค..ครับ” น้องเมเริ่มกอดแขนผมแน่นขึ้น ใครๆก็ต้องรู้ว่าการที่เธอกอดแขนผมเอาไว้ด้วยแขนทั้งสองข้างของเธอผมต้องสัมผัสโดนอะไร แต่เฮ้! ผมไม่ได้คิดอะไรนะ ไม่เลย ถ้าไม่ใช่คิดผมก็ไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้นแหละ แต่ผมห่วงว่าคนอื่นจะมองน้องไม่ดีที่มาเบียดๆผมแบบนี้ อีกอย่างคือน้องเป็นผู้หญิง ถ้าใครมองมาน้องจะเสียหายเอา
ผมพยายามแกะตัวเองออกจากน้องเม เพื่อนๆแต่ละคนก็สนใจมั่งไม่สนใจมั่ง เพราะไอ้ฟุ้งกับไอ้นันที่เมาเละและเริ่มคุยกันแบบไม่รู้เรื่อง(แต่มันฟังกันรู้เรื่อง)จนเพื่อนๆปวดหัว
“พี่แรมสนใจเมก่อน” น้องเมว่าพลางดึงแขนผมไปกอดแน่นอีกแล้วครับ
“ครับ”
“เมชอบพี่แรมนะ”
“ครับ..ห้ะ”
“เมชอบพี่แรม ทำไมพี่แรมต้องไปคบกับพี่คิดล่ะคะ เมไม่ดีตรงไหน” น้องถามพลางซบกับไหล่ผมอีกครั้ง ช้อนตาขึ้นมามองผมด้วย ถ้าผมเป็นผู้ชายคนอื่นผมคงใจเต้นกับน้องเมไปแล้วล่ะครับ เพราะน้องดู...เอ่อ...เซ็กซี่.. แต่ว่ายังไงคิดของผมก็ดีที่สุดอยู่แล้วล่ะครับ
“เอ่อ..ไม่ใช่นะครับ ไม่ใช่ว่าเมไม่ดี”
“ถ้างั้นมาคบกับเมดีกว่าไหมคะ”
“เอ่อไม่ดีกว่าครับ”
“ทำไมล่ะ เมชอบพี่แรมนะคะ ชอบมากๆด้วย แถมพี่แรมก็ไม่ได้บอกว่าเมไม่ดีด้วยนี่นา”
“คือผม...”
.
.
.
.
อ่ะ... ผมสัมผัสถึงริมฝีปากอุ่นๆมาประกบการปากผมตรงหน้า น้องเมจูบผม...? นี่มันแย่ชะมัด ไม่ได้รู้สึกดีเหมือนที่ผมจูบคิดเลย เธอไม่ทำให้ผมสะดุ้งเหมือนที่คิดทำได้ด้วยซ้ำ ผมผละน้องเมออกช้าๆเพื่อพบว่าภาพข้างหน้าของผม
คือคิด...!
.
.
.
เขาไม่พูดอะไรแต่มองไปรอบโต๊ะให้ทั่วครั้งหนึ่งก่อนจะมาหยุดสายตาที่ผม ทั้งโต๊ะเงียบกริบเมื่อเห็นผู้มาเยือนคนใหม่ ปากบางเค้นยิ้มออกมาน้อยๆแต่ดวงตาเขากลับเต็มเอ่อไปด้วยหยาดน้ำ คิดครับ มันไม่ใช่! ฟังผมก่อน..
ผมคิดในใจ...
...ก่อนที่หยาดน้ำใสจะหยดลงมาบนแก้มเขา
________________________________________________
:hao6: :hao6: :hao6:
ใครชอบรสไหนเทใส่หม้อได้เลยค่ะ น้ำเดือดรอแล้ว โฮะๆ
ข้างแรม นายซวยแล้วล่ะ :mew4:
ทำคิดร้องไห้ได้ไงงง
ไม่รู้ว่าใครแย่งซีนใครระหว่างเปอร์นันกับน้ำตาคิด :katai3:
ตอนหน้าจะเป็นที่มาของชื่อเรื่องนี้ค่ะ หุหุหุหุ
สงสารพ่อพระเอกเราโดนด่ากระหน่ำซะ
ครั้งนี้เลยเอารูปแรมมาดึงเรตติ้งขึ้นค่ะ...(ช่วยได้ไหมน้ออ 5555)
(http://upic.me/i/0n/8khrh.png)
(จับลูกแรมมาถ่ายแบบ...........เรียกได้ว่าอู้ 555555)
แรม : อย่าเพิ่งเกลียดผมเลยนะครับ...
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะะะะะ :katai5:
_________________________________________
ตอบคอมเม้นก้าบ
GintoniC *กุมตูด*5555 แรมขี้เขินจะตายยย งิงิ //ปล.ตอนหน้ารู้แน่ค่ะ โฮะๆๆ ปลล.เราทำการติดต่อเทพเจ้าธอร์แล้วค่ะ อย่าได้ลองเลยดีกว่า55555
KoBKaB มุ้งมิ้งก่อนพายุลงโครม 5555555555555555
AMINOKOONG สำหรับมือที่สามยืนยันว่าไม่มี... ไม่มีใครนอกใจจริงๆค่ะแต่น้อยใจกันแทนนี่หนักใจจจ คู่นี้ไม่ใช่อยู่ที่ว่าจะทนข้อบกพร่องของกันได้มากเท่าไหร่หรอกค่ะ แต่อยู่ที่ว่าจะปรับตัวเข้าหากันยังไงมากกว่าเนอะ ^^
ปล.อนุบาลอาจจะใกล้เคียงค่ะ55555555555555555
B52 เพราะไม่ยอมเปิดใจกันสักที เอาแต่คิดกันไปเองง :hao5:
Sar2288 ทอดหญ้าเลยหรอคะ เด็ดหญ้าสดๆให้ก็พอแล้ว //เอ้ยไม่ใช่5555
route rover ตอนหน้ามีบอกนะคะ อุอุ
Still_14OC ปรากฏว่านันทำให้เรื่องยุ่งมากขึ้นซะงั้นนนนนนนน
kenghan เดี๋ยวความลับคิดจะถูกเปิดเผยแล้วค่าาา ^^
BeeRY คงเป็นแบบยอมเมียค่ะ55555 :hao7: คลื่นลมเริ่มไม่สงบแล้วว
ernnnxx สงสารคนยั่วจริงๆค่ะ โถถถ 55555 //เดาได้เก่งมากค่ะ แต่ที่ยังขัดๆเพราะอะไรรออ่านตอนหน้านะคะ(โฆษณาแฝง) //ปล.เลือกรสตามใจชอบค่ะ วัตถุดิบพร้อมม :hao6:
Pupay ดูท่าควรจัดแรมไปอบรมด่วนๆแล้วสิเนี่ย :hao5: เสียดายที่แรมดูคนไม่ออกว่าเขามาดีมาร้าย //ปล.เขินตลอดที่อิน งิงิงิงิงิงิ
phana_qbz ตอนหน้ารู้ค่ะะ :hao6:
mild-dy งื้อออ ก็คิดน่ารีกขนาดนี้ ไม่เขินได้ไงงงงง :o8:
PetitDragon เลือกรสเลยค่ะ 5555555555555555555555
boong086 โฮะๆๆๆๆๆ ตอนหน้ารู้กันค่ะ o18
MK คิดบอกไม่ไปแรมก็ไม่ไปนะเออออ(แต่ดันมาเจอกันเฉ้ยยย) #แซะเท่าไหร่เจ้าตัวก็ยังคงไม่รู้ตัว ก๊ากกกกก :hao7:
omyim_jjj ตอนหน้านะคะะะะ
~ณิมมานรฎี~ ที่ผ่านมาแรมไม่ได้ผ่านโลกกว้างเท่าไหร่จริงๆค่ะ เลยบื๊ออยู่อย่างนี้ สงสารคิดโถ้วว 555555
kongxinya ที่คิดยังไม่ยอมเล่าอะไรให้ฟังนี่มีเหตุผลนะคะ แต่ไม่บอกหรอก 5555 //เปลือกทุเรียนมาร์กหน้า5555 ชอบค่ะะะ
minjeez เค้าให้โอกาสรักกันๆก่อนจะให้พายุลงโครม! 5555
บ๊ายบายโพ น้องเมใสใสใสใสใสใสจริงๆนะคะ :hao6: o18
mystery Y บื้อตามเคย คิดอุตสาห์ยั่วซะขนาดนี้ :m15:
ormn สาบานได้ว่าตอนแรกสตั๊นไปห้านาทีเลยค่ะกว่าจะเข้าใจ 5555555555555555555555
toshika เดี๋ยวจับแรมมาให้นะคะ 5555 แต่ดูท่ามีหลายคิวรอกระทืบแรมอยู่.... :z10:
fuku เกือบถูกแล้วค่ะ แต่น้องไม่มอมแรมนะคะ น้องมอมตัวเอง555555
tsundere ซื้อใหม่คราวนี้คงไม่เอาแหวนแล้วค่ะ เดี๋ยวคิดช้ำ55555
Ali$a฿eth แรมมันบื้อ ไม่ยอมถามดีๆค่ะว่าทำไมคิดไม่ได้แหวน คิดไปเองว่าน้องเมลืม :hao5:
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่ะ :L1:
________________________________________________________
-
โกรธทุกคนที่วันนี้ไม่มากับคิด
เพื่อนบ้า แฟนบ้า และน้องเลว!!
-
อยากจะบีบคอแรมจริงๆ :angry2: :z6: :z3: ไปให้ชะนีเมมันจูบทำมายยยยยยย :m31: :fire: :angry2: สงสารคิดไอ่ซื่อบื้อเอ้ยยยยยย! เปลี่ยนพระเอกด่วน! บื้อมากก็ไม่ไหว :o12: เอาพระรองมาช่วยคิดที เอาให้แรมหายโง่เลยยยยย :z3: #อินจัด
-
ซึ้งกับเพื่อนๆจริงๆ น้องคิดต้องชินนะกับความใจอ่อนและไม่ปฏิเสธใครของแรมเนี่ย
ความใจอ่อนของแรมจะนำความเสียใจมาให้คิดแบบไม่รู้ตัว
พระเอกซื่อก็น่ารักดีนะแต่ซื่อจนโดนใครสนสะพายแบบทำเหมือนไม่รู้ตัวก็แย่อ่ะ
เฮ้อ จากจะเป็นพี่เขยน้องเม จะได้เลื่อนฐานะเป็นน้องเขยของคิดแทนซะละ่มั้ง
ถ้าพี่แรมยังคงใสซื่อปล่อยให้ยัยน้องเมทำตามใจแบบนี้
มาม่าชามนี้คงได้กินหลายชามนะ ถามจริงๆพระเอกไม่รู้ตัวอะไรบ้างเรอ
-
แรมมมมมม เอียงหัวมาหน่อยสิ
ขอสักป๊าบเหอะ...ฮึ้ยยยยยยยย
คิดคะ จัดการเลยค่ะ!!!
-
เออสมควร นี่ถ้าโง่กว่านี้อีกนิดก็ควายแล้วนะ
ไม่คิดจะถามหรอว่าทำไมแฟนตัวเองทำงานหนักทั้งๆที่บ้านก็รวย
เอ่ออ เอาเข้าไป เปลี่ยนพระเอกทันป่ะ
หล่ออย่างเดียวมันไม่อร่อยนะเว้ยยยยยยยยย
สงสารคิด มีแฟนซื่อบื้อ :fire: :angry2:
-
หน่วง
สงสารคิด ทำไมไม่รีบกลับไปหาคิดตั้งแต่รู้ว่าเค้าคบกัน
โอ้ยน้อ
-
อ่านคอมเม์นท์หลายคน แล้วรอให้พระเอกฉลาดก่อนค่อยตามอ่านทีหลังดีกว่า :katai1:
-
โกรธทุกคนที่วันนี้ไม่มากับคิด
เพื่อนบ้า แฟนบ้า และน้องเลว!!
เห็นด้วยอย่างยิ่งค่ะ แต่ขออนุญาต ปรับเป็น เพื่อนบ้า แฟนโง่ และน้องเลว ค่ะ
คนเขียนคะ ถ้าในตอนหน้าไม่กรุณาป้อนโอเมก้าให้พระเอกหายโง่ขึ้นบ้าง
ยกมือขอพระรองค่ะ เอาแบบฉลาดๆ หล่อ ไม่ซื่อบื้อ รักน้องคิดคนเดียวนะคะ
จะจับน้องคิดบูชายันต์ให้เลยค่ะ เบื่อความซื่อจนบื้อของนายแรมจริงจัง อารมณ์เสีย ฮึ่ยๆๆๆๆๆๆ :fire: :m31: :m16:
-
บอกๆตรงนะ ว่าเริ่มเบื่อนิสัยที่ปฎิเสธคนไม่ค่อยเป็นของแรม (ขอภัยที่พูดแรง)
เพราะมันทำให้คิดเสียใจทั้งๆที่คิดก็รู้ว่าแรมเป็นคนอย่างไง
ถึงจะเข้าใจก็ใช่ว่าจะไม่เสียใจ แล้วนี่ยิ่งเป็นน้องสาวของคิดเองแล้ว
ทั้งๆที่คิดเคยบอกแล้วว่าไม่เคยให้เมชวนแรมไปเที่ยวกันสองคน แรกก็เริ่มจะน่าคิดได้แล้วนะ ว่าอย่างไง
แล้วนี่กลับมาเห็นเมจูบคิดอีก ถึงจะเข้าใจน้องตัวเองก็เถอะว่าเป็นคนอย่างไร
ถ้าใครเจออย่างคิดถึงตอนนั้นก็คงไม่มีเวลามาเข้าใจหรือฟังคิดหรอ ว่าที่เรื่องจริงมันคืออะไร
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก นังน้องเม ตบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ทำร้ายจิตใจแรมได้ไง แกทำแรมเศร้า แรมเห็นน้ำตาคิด แรมจ๋าจะเจ็บแค่ไหน
นังน้องเม!!!!!!!!!!! สองหน้า ตบๆๆๆ
-
บอกเลยว่าตอนนี้รู้สึกโกรธทุกคนและน้อยใจแทนคิดมากๆ จะเดินหนีออกมาทั้งน้ำตาแบบนั้นแหละแล้วก็จะไม่ฟังอธิบายใดๆจากใครเลยเป็นเวลา 3 วัน!!! (อินขนาด)
อยากตีหัวแรม เขย่าๆอะอะไรจะขนาดนี้ ขัดใจไปหมดเลย
**วอนคนเขียน มาต่อเร็วๆเถอะอย่าหายไปนานน่ะ อารมณ์มันขึ้นกลัวว่าจะทานข้าวไม่ลงแล้วน้ำหนังลด
-
น้องเมนี่น่าตบจริงๆเลยยยยย :hao7:
แรมก็ซื่อบื้อออ ฮ่วยยย
-
อยากตบน้องเมจิงๆๆ
-
คิด หายตัวไปสัก 3 เดือน เผื่อ แรมจะหายโง่ เซ่อ มึน ซึน โอ้ยขัดใจ ส่งใครมาจกคิตตี้ ไปกกเล่น หน่อยเถอะ
-
ม่ายยยยยยยย~ มันต้องไม่ใช่แบบเน้!!!!
ไม่เอาดราม่าได้มั้ย สงสารคิดอ่า
ไม่อยากให้คิดเสียใจ
-
แบบว่า นิสัยไม่ดีแอบอ่านมาตลอด เพราะเขียนเม้นท์ไม่เก่ง แต่เจอตอนนี้ไป ขอบอกว่า ไม่ไหวจะทน
ปกติชอบพระเอกนิสัยแบบแรมนะ น่ารักดี เวลาอ่านแล้วทำให้ยิ้มตามได้และอีกอย่างไม่ค่อยจะมีใครเขียนพระเอกแนวนี้ด้วย
แต่มาเจอตอนนี้เข้าไป อยากบอกว่าปรี๊ดดดดดดดดดดมาก ทั้งพระเอก ทั้งเพื่อนนัน ถ้าจะเปิดตัว ยังงัยก็ต้องเรียกคิดมาด้วยดิ
จะเซอร์ไพรซ์คิดแบบไหนไม่เข้าใจ หรือเซอร์ไพรซ์โดยการเปิดเผยธาตุแท้น้องสาวคิดกัน ซึ่งไม่น่าจะใช่ ถึงคิดจะกินเหล้าไม่ได้ แต่อย่างน้อยแรมก็มาด้วยเพราะฉะนั้น แรมก็ต้องดูแลคิดดิ เพราะเป็นแฟนกันแล้ว คงไม่ปล่อยให้คิดเมาจนเสียเรื่องหรอก
ส่วนคุณพระเอก มัวแต่เอ๋อ จนปล่อยให้คนอื่นมาจูบได้นี่เกินไปป่ะ แถมเงยหน้ามาเจอคิด ขอบอกเลยว่าสมน้ำหน้ามาก ถ้าคิดจะโกรธจนไม่ให้อภัยน่ะ
คือไม่รู้สินะ ในบางเศษเสี้ยวยังมีความรู้สึกว่านัดกันงวดนี้นันน่าจะมีอะไรมากกว่าการเปิดตัวของคู่ของตัวเองง่ะ
-
โหยยย ตอนนี้ทรมานจิตใจมาก สงสารคิดสุดๆ
มีแฟนโครตโง่ อย่างแรม อย่ามีมันซะ ดีกว่า
โง่ที่หนึ่ง คือคุณMungแค่นัดเพื่อนนะ กับนานที่แฟนจะโทรหาที แวะไปรับแล้วกลับมารวมกันก็ได้
โง่ที่สอง คุณไม่สนใจจิตใจแฟนตัวเองเลย รู้ว่าคิดโทรหาทุกคน แต่ไม่มีใครไป และยังไม่ชวน ต้องคิดแล้วมั้ย ว่ามันจะมีเรื่องอะไรสำคัญหรือเปล่า ถ้าคิดมาเห็นเพื่อนรวมตัวกัน แต่ไม่มีตัวเองจะคิดงัย
โง่ที่สาม ตัวยังกับกระบือ กับจูบผู้หญิงถ้าไม่อยาก ก็ผลักออกได้ง่ายๆ ไม่ต้องรอจนจูบเสร็จมั้ย :beat:
สรุปคือไม่ไหวจะทนกับแรมมากๆ อย่าให้อภัยง่ายๆนะคิด ขอเลย
:กอด1: นักเขียน ขอเถอะนะ ให้แรมมันได้ทานอะไร บำรุงสมองบ้าง please
-
:serius2: โอยยย อยากกระชากหัวแรมให้หายซื่อบื้อสักที :z6: สงสารหนูคิด :m15:
-
แนะนำให้คิดเลิกไปเลย เซ็งความดีเกินไปของแรม
ที่มีมากจนกลายเป็นซื่อบื้อ ไม่ต้องเสียใจไปคิด
เด๋วเจ๊หาผัวใหม่ให้ :seng2ped:
-
แรมมมมมมม อีตาซื้อบื้ออออออออออออ นี่จะซื่อบื้อขั้นแอดวานส์เกินไปละ โว๊ะะะ :z6:
ขอให้คิดโกธรนานๆ ฉีกซองต้มยำกุ้งน้ำข้น :katai5:
-
ไอ้เหี้ย!!!! แม่งสรรเสริญแม่งทุกคนนั่นแหล่ะ
ทั้งเพื่อน แฟน ส่วนอิน้องดอกๆน่ะลืมไปได้เลย สันดานสีทองตั้งเเต่เกิด
เลิกคบแม่งหมดนั่นแหล่ะ เซอร์ไพรส์ห่าเหวอะไรวะ ฟังไม่ขึ้นว่ะนัน
คนอยู่ตั้งเยอะ แถมแรมก้อมา ถ้าจะเมาก้อไม่น่าลำบากป่ะ
ไอ้แฟนก้อแม่ง ประเสริฐนัก มึงก้อไปอยู่ในโลกสวยๆของมึงคนเดียวเหอะ
บังเอิญคิดมันมีความรู้สึก มันยังรักเป็น โกรธเป็นอยู่ ไม่ได้ดีดะไปหมดป่าววะ
ฮรืออออออ คนเขียนอ่าาาา ตั้งแต่มีดราม่านี่ทั้งคลุมเครือ ค้างได้ทุกตอนเลยอ่ะ
ฮึ่ยยยยยยยยยยโมโห อึดอัดทุกอย่างเลยอ่ะ :m16: :serius2:
ขอโทษที่ง้องแง้งใส่คนเขียนนะคะ แต่เค้าอึดอัดนี่นา ทนไม่ไหวจริงๆ
สงสารคิดมากๆเลย ยิ่งเป็นคนขี้ใจน้อยอยู่ด้วย เราเข้าใจอารมณ์เลย
เพราะเราก้อเป็น ฮือๆๆๆๆ :m15:
โกรธนานๆเลยคิด ไม่ต้องพูดด้วย ไม่ว่าจะกับใครทั้งนั้น ดัดนิสัยให้เข็ดเลย
ไม่เคยคิดถึงจิตใจคิดเลยซักคนไม่ว่าใคร ทั้งๆที่เป็นคนสำคัญของคิดแท้ๆ
แรมแย่สุดละ แฟนห่วยๆ แคร์คนอื่นมากกว่าคนที่ตัวเองบอกว่ารัก
โอ๊ย ไม่เอาเเล้วอ่ะ ยิ่งพูดถึงยิ่งโมโห ไปให้พ้นๆหน้าเลยป่ะเเรม เหม็นขี้หน้า!!!!
ถึงจะโมโห แต่ก็ยืนยันคำเดิม คือติดตามและเป็นกำลังใจจนวินาทีสุดท้ายจ้าาา
:กอด1: :L2:
ปล.ยังไงเค้าก็คู่กันนิ ถึงจะโมโห แต่ก็อยากเห็นเเรมคู่คิดนั่นแหล่ะ//อะไรของหล่อนยะ :beat:
ปลล.ขอโทษสำหรับถ้อยคำรุนเเรงด้วยนะคะ
-
นี่ล่ะนะข้อเสียของการเป็นพระเอกที่ดีเกินไป
ตามใครไม่เคยทัน และทำให้แฟนเสียน้ำตา เสียใจ
อยากให้แรมเผยมุมมืดในตัวออกมาบ้าง
-
น้องเมคะ เลิกเรียนมาเจอกับพี่หน่อยได้มั้ยคะ ทำตัวได้น่า :z6: มาก
สร้างความร้าวฉานนี่สนุกมากเรอะ :m31:
โกรธนันว่ะะะะ เราฟินนะเรื่องที่นันยอมคบกับเปอร์(ของเรา)แล้ว แต่แบบ นันทำเรื่องยุ่งอ่ะ :z3: ความขี้หลีของนายมันทำให้เพื่อนผิดใจกันแล้วเห็นม้ายยย คิดร้องไห้เลย เราโกรธแรมด้วยอีกคน ทำไมยอมให้น้องมันจูบหาาา :katai1:
ไม่ชอบกินมาม่าเลยจริงๆ ท้องอืดหมดแล้ว =___=
-
:z6:ดักตบดอกเมสักดอกห้าหกดอกได้มั้ยคะ เมไม่ดีตรงไหน
แหมคุณเธอ ไม่รู้ว่าตัวเองดีตรงไหนแล้วใครเขาจะไปรู้กับคุณเธอกันละคะ
แฟนพี่นี่ก็จะแย่งได้ลงคอเนาะกับคนอื่นฉันจะคิดว่าสุดวิสัยค่ะ มันห้ามกันไม่ได้เรื่องความรู้สึก
แต่สำหรับนางที่คิดจะแย่งฉันจะตำหนิค่ะ(คนละมาตรฐานชัด ๆ )แล้วพี่ตัวเองนี่ผู้ชายนะคะ
ไม่คิดบ้างเหรอว่าเขาจะพิศวาสอะไรหล่อนหรือเปล่า ช่างกล้า น่าจะเป็นเด็กขี้อิจฉาพอดู
คงจะเห็นพี่มีอะไรเป็นไม่ได้ ต้องเอามาเป็นของตัวเองให้หมดเลยหรือไร
สำหรับนันนัดคิดมาหรือเปล่า อ่านไม่เคลีนร์ คือที่คิดมาทีหลังนี่นันไม่อยากโดนคิดล้อ
ว่าคบกับเปอร์หรืออะไร หรือต้องการเซอร์ไพรส์ แต่สมใจมากค่ะ ณ จุดนี้
แรมเอ๊ย สมน้ำหน้าค่ะบอกเลย การที่จะปฏิเสธคนไม่เป็นมันก็ไม่ใช่ว่าไม่ดีหรอกนะ
แต่การที่ปล่อยเนื้อปล่อยตัวขนาดนี้แถวบ้านฉันเรียกนอกใจว่ะค่ะ ขอบเขตของการตามใจคนอื่นหัดมีบ้างก็ได้นะ
:katai4:
-
เจ๊กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ตอนนี้อยาดกกระโดดถีบหน้าแรมสจริงๆ
ตบนันอีกป๊าบ
อิเด็กนั่นเหวี่ยงลงเหวไป แอร๊ยยยยยยยยยยย คิดมาซบเจ๊มาเร็ว อย่าร้องลูกอย่าร้อง
-
คิดงอนนานๆนะ เบื่อแรมว่ะ :เฮ้อ:
คิดคงรู้สึกแย่แน่ๆ ทั้งกับเพื่อนและแฟน กอดโอ๋คิดก่อนนะ :กอด1:
ตกลงน้องเมเธอเป็นยังไงเนี่ย ชักเกลียดแล้วนะ :katai1:
-
:m31: :m31:
ทำไมความรักดีๆ ต้องมีมารผจนด้วยนะ
....ทั้งในนิยาย และชีวิตจริง (ฝากตบตาแรมซักที ทำน้องคิดร้องไห้
:hao5:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:อิน้องสระเลว :m16: :m16: :m16: :m16: :m16:
-
ขัดใจแรมมมมมมม :ling1:
สงสารคิดเจอแจ๊กพอร์ตพอดีเลยยย :hao5:
ยัยน้องเมก็ช่าง :z6:
เอาล่ะ เราจะรอฟังคำแก้ตัวขอพ่อพระเอกหน้ามนคนซื่อ?ในตอนหน้าหวังว่าจะมีคำอธิบายดีๆ :katai1:
เพราะเรารู้ว่าแรมรักและซื่อสัตย์กับคิดคนเดียว แต่ที่เกิดเหตุนั้นด้วยด้วยความใสและซื่อ(บื้อ)แท้ๆเชียว :ling2:
แต่แหมมมม ถึงจะมาม่าอยู่แต่ก็อดแสดงความยินดีกับเปอร์ไม่ได้นะคะ
ยินดีด้วยอย่างที่สุดเลยยย ในที่สุดความพยายามและความจริงใจก็เป็นผลให้
เปเปอร์ชนะใจพ่อปลาไหล?นันได้ในที่ซู้ดดด :laugh:
อยากรู้เบื้องหลังคู่นี้มากเลยยยค่ะว่าเปอร์เอาชนะใจนันมันได้อีท่าไหนหว่า? :m26:
รอตอนต่อไปค่ะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
รสไหนก็เอามาเถอะค่ะไม่หวั่นแม้วันมาม่าอยู่แล้ว สู้!
-
ไม่เข้าใจนัน แล้วทำไมไม่เรียกคิดมาด้วย ดูๆม่มีเหตุผลพิกล-*-
-
น้องชะนีเมยังอยากหาสามีได้อยู่มั้ยคะ???
ทำไมต้องหาเรื่องแย่งสามีชาวบ้าน
เดินๆอยู่ระวังพี่จะเข้าถีบ -ีดอกจิก :z6: :fire:
-
บางที คนซื่อแบบแรม ก็น่ารำคาญ เบื่อบ้างไรบ้าง
-
เจ็บจนจุก นี่พูดเลย
ทั้งเพื่อน! ทั้งแฟน! FEDFE
-
คิดอยู่นาน ว่าจะอ่านเรื่องนี้ต่อไหม เพราะ แรม บรรพบุรุษควายจริงๆๆ น่าเบื่อหน่ายที่สุดในโลก โง่เง่ากว่าควายจริงๆๆ แต่ดั้น คิดโคตรโง่ที่ไปรักควาย....อ่านไปอ่านมากลับโง่กว่าเดิม...กำจริงๆๆ
-
คนแต่งสดน่ารักสุดสวาทขาดใจดิ้น ขอซักฉากให้คิดเอาคืน
ทั้งไอ้นันทั้งไอ้ฟายแรม(ขอเพิ่มไอ้ฟายใส่หน่อยเถอะ)หนักๆได้ป่าวครับ
ส่วนอินางชะนีมอนอเมนั่นคิดตบซักฉากหรือด่าซักหน่อยก้ดีเหมือนกันนะ คือถ้าเราเป็นคิดคงโกรธและที่สำคัญเสียความรู้สึกมาก
มันเจ็บจนจุกไปหมด หลายคนอาจมองว่าแค่เรื่องเล็กๆแต่สำหรับคิดที่ยิ่งเป็นคนคิดมากอยู่แล้วเราว่ามันเรื่องใหญ่นะ
และโกรธนันมากที่บอกให้เพื่อนๆไม่ต้องชวนคิดมา ถ้าคิดรู้คงคิดว่าเพื่อนๆไม่ชอบหรือไม่อยากให้เข้ากลุ่มป่าวว่ะทำไมทำแบบนี้
ปล.ถ้าจะขอเป็นมาม่ารสต้มแซ่บได้ป่ะเอาแบบให้คิดเอาคืนบ้าง
แต่คงยากเพราะคาแรคเตอร์นางไม่ให้หรือที่เป็นไปได้หน่อยก็
เมินเฉย เย็นชาใส่ ทำเหมือนทุกคนเป็นคนที่ไม่รู้จัก และขอให้คิดใจแข็งเข้าไว้
ไม่เอาแนวง้อนิดหน่อยก็ยอมอ่อนให้แล้วนะเบื่อแนวนี้มาก
และที่สำคัญที่เกลียดแรมมากคือทำไมปล่อยให้อินั่นมันจูบได้ทำไมไม่ผลักออก
ทีกับคิดที่เมิงทำเป็นสะดีดสะดิ้งรีบผลักออกเชียวนะช่วงแรกๆน่ะ
บอกแล้วว่าคนอย่างแรมน่ะดูนิสัยดีก็จริงแต่น่าคบหาเป็นเพื่อนมากกว่าแฟน
เพราะคบกับมันไปมีแต่เหนื่อยกับเหนื่อย ถ้าคิดบอกเลิกนี่คงสะใจดีเหมือนกันนะ
จะได้เห้นว่าคนอย่างแรมจะมีปัญญาไปง้อคิดรึป่าว(แค่จีบแมร่งยังป๊อด) ฮึ่ยส์ :katai1:
-
ดีๆ เอาให้รู้กันไปเลย ดราม่าหน่อยๆ คุยกันเยอะๆ ให้แรมมันรู้ตัวซะบ้าง
สงสารคิดอ่ะ งื้อออออออออออ
-
-29-
http://www.youtube.com/watch?v=nY9sHiZ4bTU
(http://www.youtube.com/watch?v=nY9sHiZ4bTU)
(เพลงอาจจะไม่ค่อยเกี่ยว แต่เราเปิดเพลงนี้ตอนแต่งตอนนี้ เผื่อใครฟังแล้วจะอินมากขึ้น55)
คิด................ไปเอง I
หลังจากที่เปอร์พาผมมาส่งที่บ้านแล้ว ผมเดินเข้าบ้านไปอย่างเกร็งๆ อย่างที่รู้ผมไม่ถูกกับคนในบ้านนี้สักเท่าไหร่ และก็หลีกเลี่ยงที่จะกลับมาในที่แห่งนี้มาตลอด อันที่จริงผมไม่มีหน้าเรียกที่แห่งนี้ว่าบ้านด้วยซ้ำ.... มันก็แค่สถาปัตยกรรมแห่งหนึ่งสำหรับผม ไม่ได้มีความรู้สึกว่าเป็นบ้านเลยสักนิด
“พ่อ เมพาเขามาแล้วค่ะ”
“...สวัสดีครับ คุณพ่อ”
“เรียกว่าไงนะ!!”
“....สวัสดีครับ คุณยศ”
“เหอะ กลับมาก็ดี เที่ยวปล่อยให้คนจัญไรแบบแกเดินร่อนไปในนามสกุลคนอื่นแบบนี้ก็กลัวว่าจะไปทำอะไรให้ตระกูลคนเขาเสื่อมเสียรึเปล่า”
“...” ผมเม้มปากข่มอารมณ์แน่น เขาคิดแบบนี้มาตลอดแหละครับ กลัวว่าผมจะไปทำอะไรแย่ๆทั้งๆที่ใช้นามสกุลของเขาอยู่ กลัวว่าชื่อเสียงตัวเองจะย่ำแย่ไปเพราะผม
แต่เขาไม่เคยรู้เลยว่าผมพยายามตั้งใจเรียนให้ได้เกรดสูงๆแค่ไหนเพื่อเขา
คนที่มีสถานะเป็นพ่อ แต่แม้แต่คำว่าพ่อเขาก็ไม่ให้ผมเรียกด้วยซ้ำ...
“อยู่ที่นี่เงียบๆไปละกัน จะได้ไม่ต้องไปทำให้ชาวบ้านเขาปวดหัวอีกว่าคุณจะไปทำเรื่องอะไรหรือเปล่า”
“ผมเปล่า”
“เงียบ! ผมสั่งว่าอะไรก็ทำตามนั้น อย่าคิดว่าใช้ชีวิตเที่ยวเล่นไปครึ่งปีจะทำให้คุณมีอิสระ ตราบใดที่คุณยังหน้าด้านใช้นามสกุลผมอยู่”
ผมไม่ตอบเขา มันเป็นอย่างนี้ทุกที นามสกุลที่เขารักนักรักหนา ศักดิ์ศรีชื่อเสียงที่เขาเห็นค่ามันมากกว่าชีวิตคน
ผมเดินไปยังห้องที่ผมใช้นอนเป็นประจำ
มันไม่ใช่ห้องนอนหรูหราสมกับลูกเจ้าของบ้านสักนิด(ถึงจะเป็นลูกชู้ก็เถอะ) ห้องผมอยู่ชั้นล่างข้างห้องเก็บของ ไม่ต้องบอกว่ามันเล็กแค่ไหน แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาสำหรับผมนักหรอก เพราะการออกแบบบ้านอย่างสวยงามนี้ทำให้ห้องเล็กๆนี่ก็ดูน่าอยู่ได้เหมือนกัน
ป้าสิออกจากบ้านนี้ไปแล้ว ป้าที่คอยดูแลผมมาตลอด อันที่จริงต้องบอกว่าโดนไล่ออกต่างหาก เพราะเมื่อผมตัดสินใจจะเรียนต่อมหาลัยโดยที่ไม่พึ่งเงินทุนจากเขา ก็มีป้าสินี่แหละครับที่คอยส่งเงินให้ผมแม้ว่าผมไม่ได้ใช้มันเลยก็ตาม ผมใช้เงินเก็บของตัวเองที่ได้เป็นค่าขนมจากเขามาตลอดสิบกว่าปีนี่แหละครับเป็นเงินทุน แต่พอป้าสิโดนจับได้ว่าแอบส่งเงินของเธอให้ผม พ่อ...ก็สั่งให้ป้าออกทันที
ป้าโทรมาบอกผมเมื่อออกจากบ้านนี้ไปได้สักพัก ตอนแรกผมตกใจมากจนแทบจะโดดเรียนไปคุยกับพ่อให้รู้เรื่อง แต่ป้าแกบอกว่าป้าเองก็ไม่ได้อยากอยู่บ้านหลังนั้นแล้ว ที่ยังอยู่เพราะยังอยากดูแลผม ป้าห่วงแต่ผมว่าจะอยู่อย่างไรต่อไปโดยไม่มีป้า แต่ผมบอกป้าว่าไม่เป็นไร ผมโตแล้วผมอยู่เองได้ แม้ที่จริงผมร่ำร้องหาอ้อมกอดที่แสนคิดถึงของป้าตลอดเวลาก็ตาม และสุดท้ายผมก็โอนเงินของป้ากลับไปให้ป้า
ผมคิดถึงป้า
พอๆกับที่คิดถึงเขา....แรม
จากกันยังไม่ถึงชั่วโมงดีเลยแต่ผมกลับเสพย์ติดอ้อมกอดอุ่นๆนั่นเข้าแล้ว ไม่รู้ว่าจะอยู่ที่นี่นานแค่ไหน ไม่รู้ว่านานแค่ไหนถึงจะได้ออกไปเจอเขาอีก ผมคิดแค่นั้นผมก็คิดถึงเขาแทบขาดใจ
...ไม่อยากอยู่ที่นี่…
ไม่นานนักก็มีแม่บ้านมาขอมือถือผมไป เธอบอกว่านายท่านหรือก็คือพ่อผมสั่งมา ผมจำใจหยิบมือถือให้เธอไปอย่างช่วยไม่ได้ เพราะถ้าผมปฏิเสธเห็นทีคนที่จะซวยคือแม่บ้านคนนี้มากกว่า
ผมนอนนิ่งๆผ่านไปสักพักก็มีคนนำข้าวเย็นมาให้ ไม่ต้องถามก็รู้ว่าเป็นกับข้าวเหลือๆจากเขาเมและแม่ของเมที่กินเสร็จแล้ว ผมเลือกได้ไม่เยอะหรอก ดีแค่ไหนแล้วที่เขายังอุตสาห์เอาข้าวคนให้ผมกิน
ผ่านไปหนึ่งวัน...
ผ่านไปสองวัน....
ผมคิดถึงเขาจนแทบบ้า แค่คิดถึงหน้าเขาน้ำตางี่เง่านี่มันก็พาลจะไหลออกมาเสียดื้อๆ ผมเอาแต่ขลุกตัวอยู่แต่ในห้องพร้อมหนังสืออ่านเล่นฆ่าเวลาที่ผมเคยซื้อทิ้งไว้เมื่อหลายปีก่อน แต่เย็นวันนี้สิ่งที่ทำให้ผมแปลกใจคือเมเข้ามาในห้องของผม
“เมมีอะไรจะอวดด้วยแหละ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงน่ารัก แต่ผมรู้หรอกว่าที่จริงเธอคิดอย่างไร นิสัยเธอไม่ได้น่ารักตามหน้าตาหรือท่าทางเธอเสียเท่าไหร่
“....”
“...ว้า อะไรกันไม่อยากรู้หน่อยหรอ”
“...”
“นี่ๆ เมไปเที่ยวกับพี่แรมมาด้วย”
อะไรนะ! ผมหันขวับไปมองเธอที่มองผมยิ้มๆอยู่แล้ว เธอต้องการอะไร...
“ไปดูหนังกันมาสองคน เพื่อนคิดนี่น่ารักดีเนอะ”
“.....” ผมไม่ตอบอะไร กัดปากแน่นข่มอารมณ์โมโหที่เธอกำลังจะมอบให้ผม
“คิดเป็นอะไรกับเขารึเปล่า”
“เปล่า” ผมไม่รู้ว่าเธอไปรู้อะไรมาบ้าง แต่ผมต้องปฏิเสธเธอไปเพราะถ้าเธอรู้ว่าแรมเป็นแฟนผม เขาคงไม่รอดจากเงื้อมมือเมแน่ๆ
“แน่ใจนะ คิกๆ งั้นเมจีบนะคะ” เมว่าพลางหัวเราะคิกคัก มาอีหรอบนี้เธอต้องรู้แน่ๆว่าผมกับแรมเป็นมากกว่าเพื่อนกัน แต่ได้ไงล่ะ ผมอุตสาห์ทำตัวเงียบๆ ไม่ทำอะไรมากมายต่อหน้าเมแล้วนะ พอสมใจเธอแล้วก็ออกจากห้องผมไป นี่มาป่วนประสาทผมเล่นใช่ไหมเนี่ย
เมเป็นน้องต่างแม่ของผม พ่อของผมแต่งงานกับแม่ของเมก่อนที่จะไปเล่นชู้กับแม่ผมเสียอีก พอพ่อแต่งงานได้สักพักเขาตกลงกันว่ารอถึงสองปีก่อนค่อยมีลูก แต่ดันทำแม่ผมท้องในช่วงระหว่างนั้นพอดี ไม่แปลกที่ถ้าผมจะโตมาพร้อมกับการที่คนในบ้านรังเกียจเสียขนาดนี้
อย่างน้อยผมก็นึกขอบคุณที่เขาสมเพชในตัวผมจนต้องให้ผมมาอยู่ด้วยที่บ้าน แม้ว่าแม่ของเมจะไม่สนใจใยดีผมสักนิด เธอทำเหมือนผมไม่มีตัวตนอยู่เสียด้วยซ้ำ แรกๆผมก็อึดอัดใจอยู่เหมือนกัน แต่พอนานๆเข้าความเคยชินก็ลบความรู้สึกนั้นไป
ผมไม่ชอบนิสัยเม นิสัยที่ชอบแย่งของๆผมไปเสียทุกอย่าง ทุกอย่างที่เธออยากได้
แต่ไม่ใช่ว่าเกลียดเธอ อย่างน้อยเมก็เป็นน้องสาวคนเดียวของผม
ถ้ายังจำกันได้ถึงเรื่องที่ผมเคยเล่าตอนผมอยู่มอสอง.... เรื่องที่ผมร้องไห้เป็นบ้าอยู่คนเดียว เรื่องที่ผมโดดเรียนครั้งแรก เรื่องที่ผมเจอเขาครั้งแรก....
ถ้าต้นเหตุเของเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะเมทุกคนจะเชื่อผมไหม?
พอแม่เสีย แม่ทิ้งกำไลข้อมือของแม่ไว้อันหนึ่งและผมก็เก็บรักษามันไว้อย่างดี มันเป็นของดูต่างหน้าของแม่ผมชิ้นเดียวและชิ้นสุดท้าย เพราะสมบัติของแม่ชิ้นอื่นๆโดยพ่อผมเผาทิ้งเสียหมดแล้ว ไม่เหลือแม้แต่รูปถ่าย ผมเก็บกำไลอันนั้นไว้ในลิ้นชักโต๊ะทำการบ้านของผม เสียแต่เมมาเจอเข้าพอดีและเธอก็พยายามขโมยมันไปจากผม
ตอนนั้นเมอยู่ป.6 ส่วนผมอยู่มอสอง เมหยิบกำไลของแม่ผมไปตอนไหนไม่รู้ พอเช้าผมเห็นผมก็ขอคืนแต่น้องไม่ยอม ผมก็ไม่ยอมเพราะนั่นเป็นของๆแม่ผม ของชิ้นสุดท้ายของแม่ผม ผมพยายามแย่งมาแต่ก็ไม่ได้ เธอวิ่งร้องไห้จ้าไปฟ้องพ่อ หาว่าผมแย่งของเธอ
“นั่นของๆผม”
“ไม่ใช่ มันเป็นของเม คิดจะเก็บไว้ทำไมเก็บไปก็ใช้ไม่ได้”
“นั่นมันของแม่คิด!”
เหอะๆ เท่านั้นแหละพ่อผมโมโหจนสติขาดผึง ต่อว่าผมเสียยกใหญ่
“มึงยังจะกล้าเก็บของอีนั่นให้กูเห็นอีกหรอ!”
“แต่มันเป็นของแม่..”
“แม่ของมึงแต่เป็นตัวจัญไรของกู เพราะอีนี่ทำให้กูต้องถูกสังคมมองอย่างไหนมึงรู้ไหม แล้วยังไง มึงยังจะกล้าเก็บอีของเสนียดนี่ไว้อีก!”
“แต่พ่อ นั่นของแม่ ผมขอคืน..”
“ใครสอนให้เรียกกูว่าพ่อ! กูไม่ใช่พ่อมึง พอได้แล้ว! เมปล่อยนะลูก อย่าไปจับมันสกปรก” พ่อผมว่าพลางหยิบกำไลอันนั้นออกไปจากมือของเม
“สกปรกตรงไหน คุณนั่นแหละที่สกปรก อย่ามาว่าแม่ผมนะ!”
“ไอ้เด็กอัปรีย์!! มึงก็ต่ำตมพอๆกับแม่มึงนั่นแหละไอ้เสนียดจัญไร เกิดมาก็รกโลกหนักแผ่นดิน แม่งเอ้ย!! มึงควรจะสำนึกแค่ไหนที่กูยอมให้มึงมาซุกหัวนอนในบ้านของกูเนี่ย!”
“คุณท่านพอเถอะค่ะ คิดแกยังเด็กอย่าไปว่าแกเลย”
“สิเงียบ!”
“....น้องคิดคะ ไปโรงเรียนก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวสายเอานะ ตรงนี้เดี๋ยวป้าสิจัดการเองนะคะ”
ป้าว่าพลางบอกให้ผมไปโรงเรียน ผมไม่อยากไปหรอกตอนนั้นนอกจากจะเอากำไลของแม่คืนมาให้ได้ แต่สุดท้ายผมก็ยอมสายตาอ้อนวอนของป้าสิก่อนจะวิ่งออกจากบ้านไปร้องไห้เงียบๆคนเดียว
และเขาก็ผ่านมาเห็นพอดี
เขาคงไม่รู้ว่าตอนนั้นผมรู้สึกแย่แค่ไหนกับการต้องทนอยู่ในบ้านหลังนี้ บ้านที่ไม่มีใครเอา ไม่มีใครรัก ไม่มีใคร ไม่มีใครเลยที่เป็นครอบครัวของผมจริงๆ ผมเรียกหาอ้อมกอดอุ่นๆของใครสักคนที่นอกจากป้าสิ เพื่ออยากให้แน่ใจว่าบนโลกนี้ยังมีคนที่ยังกล้ากอดผมจริงๆ คนที่เป็นถึงเสนียดจัญไรของตระกูล
แต่เขาก็ทำ เขากอดผม กอดอุ่นๆของเขาในตอนนั้นผมยังจำมันได้ดี เขาช่วยผมไว้มากแค่ไหนเขาคงไม่รู้ตัว ตั้งแต่วันนั้นผมก็เลยคิดว่าบนโลกนี้ยังคงมีคนใจดีแบบเขาอยู่แน่ๆ โลกนี้คงไม่แย่นักหรอกถ้าผมยอมปิดตาไม่ใส่ใจกับเรื่องครอบครัวของผมเสีย
เขาสำคัญกับผมมากจริงๆ
ตกเย็นกลับไปป้าสิก็มาขอโทษที่ไม่สามารถเก็บกำไลข้อมือของแม่ได้ ผมเสียใจและเสียใจมากกว่าเดิมเมื่อรู้ว่าพ่อเอาทิ้งขยะไปแล้ว แต่เพราะได้เจอกับเขาผมถึงพยายามก้าวต่อไป
หายครั้งที่ผมคิดอยู่เสมอว่าผมจะเกิดมาทำไม ถ้าไม่มีผมทุกคนคงจะมีชีวิตที่ดีกว่านี้
แต่ถ้าผมตาย...แม้แต่ฝันถึงเขาผมก็คงทำไม่ได้แน่ๆ
เขาเป็นที่ยึดเหนี่ยวในใจสำหรับผมมาตลอด
ไม่ใช่แค่เรื่องกำไลของแม่แค่อย่างเดียว หลายอย่างที่เคยเป็นของผมน้องก็เอาไปหมดถ้าน้องถูกใจ ไม่ว่าจะเป็นช็อกโกแลตวันวาเลนไทน์ ตุ๊กตาหมีตัวโตที่ผมได้ หรืออะไรก็ตามแต่ที่มีคนซื้อมาจีบผม สุดท้ายมันก็กลายเป็นของเมหมด ผมไม่อยากไปขอน้องคืนแล้วเพราะกลัวจะเกิดเหตุการณ์แบบนั้นอีก แม้จะไม่มีแม่ผมมาเกี่ยว แต่เกิดเป็นผมทำอะไรก็ผิดไปหมดแหละ
เพราะอย่างนี้ผมถึงกลัว...กลัวว่าถ้าเมติดใจแรมขึ้นมาน้องคงแย่งแรมของผมไปอีก คราวนี้ผมคงยอมไม่ได้จริงๆ แต่ผมจะทำอะไรได้มากแค่ไหนเมื่อผมไม่เคยชนะเธอเลย
ผมต้องอดทนต่อคำบอกเล่าของเมแค่ไหนเมื่อเธอเล่าเรื่องแต่ละวันของเธอกับแรมให้ผมฟัง ผมไม่รู้ว่าทำไมเมกับแรมถึงไปเที่ยวด้วยกันได้ แต่นั่นก็ทำให้ผมเจ็บ....ไม่น้อยเลยล่ะ ยิ่งแหวนที่น้องบอกว่าแรมซื้อให้เป็นแหวนคู่นั่นด้วยแล้ว ผมใจกระตุกวูบ
ยังมีรูปถ่ายคู่ของเมกับแรมที่ถ่ายด้วยกันแล้วน้องเอามาอวดผม และผมเดาว่าพวกเขาน่าจะใช้กล้องหน้าถ่ายด้วย รูปคู่ของแรมกับเมทำเอาผมอิจฉาไม่น้อย...... ผมไม่เคยถ่ายรูปคู่กับเขาเลย ไม่มีแม้แต่รูปถ่ายของเขาด้วยซ้ำ
ผมรู้ว่าแรมเป็นคนใจดีมาก ซื่อๆ ตามคนไม่ค่อยทันหรอก เขาคงไม่คิดอะไรกับเมที่เป็นน้องผม ผมเชื่อเขาอย่างนั้นมาเสมอ ที่เขาทำไปทั้งหมดเพราะความใจดีและซื่อของเขา เขาไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับเมแน่ๆ
ผมเชื่อใจเขามาเสมอแม้เขาไม่ได้บอก
สามวันผ่านไป...
สี่วันผ่านไป...
คิดถึงแทบบ้า
นึกอยากหายตัวได้แล้วไปโผล่หาเขาก็บ่อย เสียแต่มันเป็นไปไม่ได้ เมยังคงไปเที่ยวกับแรมอยู่เรื่อยๆจนผมนึกอิจฉา
“นี่คิดรู้มั้ยว่าแรมเขาเป็นลูกเจ้าของKP เจ้าของหมู่บ้านกฤตการณ์น่ะ” วันนี้เมก็เข้ามาพร้อมกับเล่าเรื่องของแรมให้ฟังเหมือนทุกที
“...”และผม..ไม่รู้ นั่นเป็นบริษัทรับเหมาก่อสร้างที่กำลังขยายตัวในตอนนี้ ที่ดินว่างๆใหญ่ๆโดนปักป้ายว่าเตรียมทำหมู่บ้านจัดสรรนั้นเป็นของบริษัทนี้เสมอ ไม่ว่าจะเป็นหมูบ้านกฤตการณ์ที่เปิดเป็นหมู่บ้านที่19แล้ว หรือคอนโดตึกอาคารต่างๆหลายหลังก็เป็นของบริษัทนี้ และผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าแรมเป็นลูกเจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่นี่…
“แล้วคิดรู้ไหมว่าตัวเองไม่คู่ควรแค่ไหน”
“....”
“พี่แรมเป็นถึงลูกเจ้าของKP เป็นคุณชายเสียขนาดนั้น คิดคิดยังไงเรื่องตัวเองกับเขาล่ะ”
“...”
“ไอ้ลูกชู้ที่ไม่มีใครอยากให้เกิดมารกโลก กับพี่แรมคนที่เพอร์เฟ็กเสียขนาดนั้น”
“...”
“อะไรทำให้คิดคิดว่าเขาจะยอมลดตัวมาคบกับคิดล่ะ”
“...”
“ที่ว่าคบกันนี่....คิดไปเองรึเปล่า”
“ไม่...”
“ดูตัวเองหน่อยเถอะ หลอกลวงชาวบ้านว่านามสกุลจิราเดชโภคินมาตั้ง20ปี แอบอ้างนามสกุลคนอื่นเพื่อให้ใครๆเขาก็คิดว่าตัวเองดีพร้อมไปหมดเสียทุกอย่างทั้งฐานะการเงิน เหอะ ถามจริงไม่อายหรอ”
“......” ผมเม้มปากข่มอารมณ์แน่น
“ถ้าคนเขารู้ความจริงว่าที่จริงแล้วคิดที่แสนเพอร์เฟ็กคนนี้ไม่มีอะไรเลยสักอย่างล่ะ นามสกุลปลอมๆที่ใช้หลอกชาวบ้าน แต่เจ้าของนามสกุลจริงๆเขาก็ไม่ได้อยากให้คิดใช้มัน”
“หยุด...”
“ทำไม..ละอายหรอ? ช้าไปไหมคะ ที่ตอแหลมาตลอดนี่เพิ่งมาสำนึกเอาตอนนี้หรอ”
“...”
“เฮ้อออ กับคนน่ารังเกียจอย่างคิดเนี่ย คิดว่าคู่ควรกับพี่แรมนักหรอ พี่เขาอยู่สูงเกินกว่าที่คิดจะเอื้อมถึงเยอะนะคะ ทำไมถึงจะไปกดให้เขาต่ำลงด้วยการคบกับพี่แรมล่ะ ผู้ชายด้วยกัน ไม่คิดว่ามันน่ารังเกียจหรอ?”
“...ไม่ หยุดพูดนะ”
“จี้ใจดำหรอคะ ถ้าคิดไม่กล้าบอกความจริงกับแรมเดี๋ยวเมบอกให้ก็ได้นะคะว่ามีปรสิตตัวหนึ่งมันแอบอ้างนามสกุลของมนุษย์มาถึง20ปี หลอกลวงชาวบ้านว่าตัวเองดีเด่นนักหนา”
“ไม่”
“เหอะ! พี่แรมคงภูมิใจน่าดูมีแฟนเป็นปรสิต แถมยังหลอกเขามาตลอดอีก”
แล้วเมก็ปิดประตูห้องออกไป ทิ้งผมจมอยู่กับความคิดเพียงคนเดียว...ผมไม่รู้ว่าเมรู้ได้ยังไงว่าผมคบกับแรม และไม่รู้เหตุผลที่ทำไมจู่ๆน้องถึงมาพูดเรื่องแรมและต่อว่าผมเสียขนาดนี้
ผมโต้ตอบเมไม่ได้เลย...
เพราะที่เมพูดนั้น มันเป็นความจริงทั้งหมด............
.
.
ที่จริงแล้วผมต่างหากที่เล่นของสูงอยู่
***
___________________________________________________
ที่มาของเรื่องนี้ค่ะ แฮ่!
ใครบอกว่าแรมเล่นของสูง ไม่จริ้งงงง นายเอกเราต่างหากที่เล่นของสูง
ความจริงแรมเกือบเรียกได้ว่าคนเพอร์เฟ็กเลยค่ะ(ถ้าไม่ติดว่าโง่ไปไม่นิดล่ะก็นะ 5555)
รูปหล่อพ่อรวยเรียนเก่งนิสัยดี...คิดเจอปัญหาหนักแล้วล่ะ
ยืนยันอีกครั้งว่าแรมเป็นพระเอกจริงๆนะ 555 แม้จะเรตติ้งตกไปเยอะ
//ลูบหัวทุยน้อยๆปลอบใจ
ย้อนอดีตไปหน่อยค่ะ ใครที่สงสัยเรื่องครอบครัวอะไรยังไงบอกหมดแล้วนะคะ
น้องเมไม่ได้มาดีจริงๆ :hao6:
(เดาถูกกันหลายคนเลย 555555)
เพิ่มเติมสำหรับน้องเมที่เป็นคนแบบนี้
เพราะการอบรมสั่งสอนของพ่อแม่ค่ะ... อย่างที่รู้ว่าพ่อแกไม่ชอบคิด เลยสั่งสอนให้เมไม่ต้องไปสนใจคิด
และสอนให้ลูกตัวเองอยู่เหนือกว่าคนอื่นตลอดโดยเฉพาะกับคิด
พอน้องโดนสั่งสอนมาแบบนั้นเลยกลายมาเป็นนิสัยอย่างที่เห็นที่แหละค่ะ
อะไรที่เป็นของเขาน้องก็เอามาได้แบบไม่แคร์เพราะคิดว่ายังไงตัวเองก็เหนือกว่า ทำอะไรก็ได้
แต่เมเองก็ผิดที่ถูกสอนมาแบบนั้นก็จริงแต่ก็เลือกที่จะไม่ปฏิเสธทั้งที่ทำได้
...สงสารคิดจังงง 5555 :hao5:
___________________________________________
ตอบคอมเม้นค่ะ(เพิ่งเคยได้เม้นเพียวๆหนึ่งหน้าเต็ม ปลื้มค่ะะะะะแอร๊ยยย)
fuku น่าโมโหจริงๆค่ะะะ
KoBKaB พระรองไม่น่าจะมีนะคะ เดี๋ยวเราเสนอตัวไปจีบคิดเอง555555
pepopyj ใช่เลย เพราะความใจอ่อนของแรมทำให้คิดต้องเสียใจตั้งหลายอย่าง //แรมรู้สึกอะไรยังไงจริงๆแล้วยังไม่บอกค่ะ โฮะๆ
BAKA ยกแรมให้ตีหนักๆเลยค่ะ TT คิดจัดการเองไม่ไหววว
Donaldye รีเควสเปลี่ยนพระเอกอีกแล้วววว555555 ยืนยันว่าพระเอกคือแรมจริงๆค่ะ 555
KhunMay บื้อยังไงก็อย่างนั้นค่ะ :hao5:
nutjisub อุ๊บส์....อีกหลายตอนเลยค่ะ แงงงง555555
Mooka *ป้อนโอเมก้าให้แรม* :mew4: 55555
Gapompom ใช่ค่ะ เพราะแรมยังติดนิสัยแบบนี้เลยทำให้คิดต้องช้ำ :hao5:
phana_qbz น้องเมแย่จริงๆค่ะ แต่คิดก็เศร้าไม่แพ้กันนะะะะ 5555
B52 อะไรๆก็ไม่เป็นใจให้คิดเลยยย :hao5: //มาต่อแล้วค่ะ เราสอบเสร็จแล้ววว555555555
Plengaay น้องเมไม่น่ารักจริงๆค่ะ ส่วนแรมก็บื้ออยู่อย่างนั้นนน
omyim_jjj ต่อคิวยาวหน่อยนะคะ 55555
Still_14OC เดี๋ยวเราลักพาตัวคิตตี้ไปเอง โฮะๆๆ
minjeez เสียใจที่ต้องบอกว่าดราม่านี้อีกยาวไกลเลยค่ะ ฮือออออออ
ayumi แรมทำให้ปรี๊ดแตกจนต้องลงมาเม้นเลยทีเดียว55555 เรื่องอื่นๆจะเป็นไงต้องติดตามนะคะะะ อิอิ
Sar2288 สงสารคิดเหมือนกันค่ะ :hao5: แต่แรมมันบื้อ บื้อจนโ- จริงๆค่ะ โฮฮฮฮฮฮฮ คิดไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ *ป้อนโอเมก้าสามให้แรม*
oreena *ยื่นแรมให้ซัด*
boong086 เอางั้นเลยหรอคะ 555555
IIIA ถ้าไม่บื้อเราคงไม่ต้องกินมาม่ากันท้องอืดขนาดนี้ 555555 :hao5:
narunarutoboyz มาแนวฮาร์ดคอร์มากค่ะ 5555 (อ่านแล้วสะดุ้งเบาๆ ^^) แต่พูดได้ถูกค่ะ คิดก็มีความรู้สึกนะะะ :hao5:
ดราม่านี้จะค่อยๆเปิดไปทีละปมนะคะ แรมจ๋อยไปแล้วนั่น 55555 ยังไงก็ขอบคุณที่ติดตามนะคะะะะะะ :กอด1: (เม้นยาวอีกแล้ว ประทับใจจจจ)
NY_JK หลังจากหมดดราม่านี้นะคะ หุหุ
บ๊ายบายโพ ถ้าจะดักตบน้องเมนี่รอคิวนานหน่อยนะคะ55555555 // นันทำเรื่องเสียจริงๆค่ะะะ :hao5:
tsundere ต่อคิวดักตบเมเชิญทางนี้ค่ะ 5555 เดาได้ถูกเลยค่ะ อะไรเป็นของคิดเมแย่งหมด :hao5:
Ali$a฿eth จัดไปค่ะะะ หยิบทุกคนให้ ส่วนคิดแบ่งกันกอดนะ 555555
BeeRY เมเป็นยังไงตอนนี้รู้ซึ้งแล้วเนอะ คริคริ
Newtun_TD เพราะชีวิตไม่ง่ายค่ะ :hao5:
ormn สั้นง่ายได้ใจความค่ะ 5555
kongxinya เจอแจ๊คพอร์ตแตกจริงๆ :hao5: คำแก้ตัวของคนบื้อนี้อาจจะยังอีกไกลหน่อยนะคะ 5555 //ส่วนเปอร์นันนั่นก็อีกนานเช่นกัน ก๊ากกกก
mystery Y ใจแข็งเชียวว!!
punchnaja นันแย่เองค่ะ :hao5:
mild-dy ฟีลลิ่งมาเต็มค่ะ 5555555 แต่ถ้าจะดักตบต่อคิวนานหน่อยนะคะะ
kenghan บื้อเกินควรก็ไม่ดีจริงๆค่ะ :hao5:
DraCo_SLa13 โดนแจ๊คพอร์ตเลยทีเดียวว
~มือวางอันดับ1~ เคารพในการตัดสินใจนะคะ ^^
AMINOKOONG ฮ่าๆๆๆ อันนี้เราก็บอกไม่ได้เนอะว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป แต่ไม่ปล่อยให้แรมสบายแน่ๆ คึคึ /ส่วนที่นันทำอย่างนั้นยิ่งใช่เลยค่ะ ใครๆก็คงคิดว่าตัวเองไม่ดีหรือไงกันนะ นันแย่มากจริงๆ งืออออ// อย่างที่บอกถึงคิดจะเอาคืนได้อาจจะไม่แสบ แต่แรมก็ไม่ได้สุขสบายแน่นอนค่ะ (สปอยยย!) ส่วนที่แรมไม่ผลักออกเพราะเจ้าตัวบอกแล้วว่าไม่ได้รู้สึกอะไรเลยสักนิด แต่คิดคงไม่คิดงั้นเนอะ(ใครๆก็คงไม่คิดอย่างนั้น 55) :hao7:
MK ดราม่ายาวนานแน่ค่ะ โฮะๆๆ
ขอบคุณทุกการติดตามค่าาา :กอด1:
___________________________________________
-
อ๊ากกกกกกกกก นังชะนีมโนแจ่ม
อิชั้นอยากจับหัวนางกระแทกพื้นแทบเท้าคิด คิดต่ำ ทุเรศทุรังมาก
ยังโกรธอิเพื่อนทั้งฝูงนั่นอยู่ รีบๆ ขอโทษคิดให้เร็วๆ นะยะ
-
สงสารคิดอ่าาาาา เมก็เหลือร้ายจริงๆ
รำคาญแรมสุดๆได้แต่คิดแต่ไม่ทำไม่พูด
คงต้องรอเสียคิดถึงจะรู้สึก ใจดีกับคนอื่นไปทั่ว
-
มาคืนนี้เถอะค่ะ อารมณ์มันจุกอกอยู่ตอนนี้อยากจะระเบิดอยากจะเคลียร์ และอยากทำอะไรสักอย่างกับครอบครัวพ่อของคิดสักอย่าง :z6: ทำไมคิดไม่เปลี่ยนนามสกุลไปเลยล่ะหรือยังเปลี่ยนไม่ได้ เฝ้ารอตอนต่อไปอย่างใจร้อนรน
-
นันคิดแทนคิดตลอด คิดเองเออเองบางเรื่องก็ดี อย่างเรื่องคิดกับแรมได้รู้ใจกันเนี่ยดีนะ
แต่บางอย่างนันคิดแทนคิดแล้วมันไม่โอเคอ่ะ ประหนึ่งรักเพื่อนแต่ยึดตัวเองเป็นหลัก
ส่วนแรมถึงได้เป็นพระเอกของเรื่องแต่ขอบอกว่าไม่ไหวจะเคลียจริงๆนะ ถ้าจะบื้อขนาดนี้
ไว้รออ่านทีเดียวดีกว่าเพราะหงุดหงิดกับความเป็นพระเอกของแรมมากเกินจะทน
ไม่ชอบพระเอกแบบนี้เท่าไร คือไม่ค่อยปลื้มพระเอกขออภัยคนเขียนด้วย
ดูแล้วแรมก็ยังคงจะแสนดีเกินคนธรรมดาอย่างแรง แถมแรมยังคงโลกสวยอีกนานเท่านาน
งานนี้ถ้าคิดจะเล่นของสูงก็เตรียมทิชชู่ไว้ซับน้ำตาล่ะกันนะเพราะคงไม่หยุดรักแรม
ส่วนพี่แรมมีแต่ได้กับได้จริงๆนะ พอกับยัยน้องเมที่ถนัดแต่แย่งคงสมใจเพราะแรมไม่ว่ากล่าวเหมือนจะเล่นด้วยซ้ำ
คนเราตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอก ไม่ห้ามคืออนุญาตว่าทำได้ ถ้าน้องเมจะวางยาแล้วได้นอนกับแรมก็คงไม่แปลกใจล่ะ
เพราะพี่แรมคนดีคงจะออกมายืดอกรับเป็นสามีของน้องเม ...อิอิ เราอ่านแล้วไม่ไหวกับพระเอกจริงๆอ่ะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะ ยืนยันว่าแรมเป็นพระเอกคนแรกที่เคยอ่านมาแล้วไม่ปลื้มที่สุดเลย เรื่องอื่นแม้พระเอกจะเลวแต่ทันคนอ่ะ
เรื่องนี้แรมดีเกินไปจริงๆ แรมเหมาะจะเป็นเพื่อนเป็นพี่มากกว่าจะได้มาเป็นแฟน
คาดว่าคงดราม่ายาวจนใกล้จบเพราะความบื้อของแรมเอง ทำอะไรผิดครับผมไม่รู้ตัว ผมจริงใจต่อทุกคน
คนบางคนเหมาะจะเป็นของส่วนรวมแต่ไม่เหมาะจะเป็นคนของเรานะ
-
สงสารคิดอ่ะ
แรมซื่อบื้อเอ้ย :katai1:
เครียดๆๆๆๆๆๆๆ :katai1:
-
ขอคืนนี้เลยเถอะ พรีสสสสสสสสสสส :ling1: :ling1: :ling1:
-
ขอทำความเข้าใจกับตัวเองว่า แรมเป็นคนมองโลกในแง่ดีแล้วกันนะคะ (จริง ๆ จะใช้คำว่าโง่ ก็เกินไป คิดว่าไม่น่าจะใช่ ดูจากการบรรยายของแรมตอนต้นเรื่องที่ทำให้เราหลงรักหัวปักหัวปำ ขอใช้คำนี้แล้วกัน) แต่มองโลกแง่ดีไปไหมแรม แบบ อ่านแล้วสุดจะบรรยาย โมโหนะ แต่ทำไรไม่ได้ ฮ่าาา แต่ถ้ามีตัวเป็น ๆ มายืน ขอตบสักทีดิ เพื่อตาสว่าง
ส่วนคิดนี่ โอ๊ย มันอะไรกัน ครอบครัวนี้ เปลี่ยนนามสกุลไปดิ เขาไม่ให้ใช้นามสกุลก็ไม่ต้องใช้ เขาไม่ให้เรียกพ่อก็ไม่ต้องเรียก คิดซะว่าตัวเองเป็นเด็กกำพร้าก็จบ ตัวเองก็เก่ง อย่าไปแคร์ หางานเองเลยคิด เรื่องอะไรมันจะยากขนาดนั้นแว๊ คนอ่านขัดใจ
ส่วนเมนี่แมร่ง สองตอนละ อารมณ์เสียมาก อิจฉาคิดละสิ ทำได้ไม่ดีเท่าคิด แล้วไง เลยมานั่งแพล่มอะไรมากมาย
สรุป รออ่านต่อ แม้ตอนนี้จะขัดใจนิดหน่อย แต่เข้าใจได้
ปล.เล่นของสูงอะ ท้าทายดีนะคิด อย่าได้ยอมแพ้
-
จะดราม่ารันทดกับชีวิตคิดขนาดไหนเราไม่ว่า
แต่ขอแค่ให้คิดได้ เอาคืนให้สาสม บ้างจะได้สมเหตุสมผล
ถ้าไม่ได้วางพล็อตแบบนี้ไว้กราบงามๆช่วยเพิ่มให้หน่อยก็ดีนะครับ
อย่างน้อยมันก็คุ้มกับที่เราทานมาม่าจนท้องอืด
ไม่เอาชนิดที่ว่ายกโทษให้ง่ายๆได้มั๊ยทั้งกับไอ้พ่อเฮงซวยทั้งครอบครัวตัวเอง
ทั้งเพื่อนและแรมด้วย ขอเอาคืนครอบครัวก่อนก็ดี เกลียดอิเมมากกกกกก
ปล.สปอยล์ให้เค้าหน่อยได้มั๊ยอ่ะครับว่าคิดจะได้เอาคืนพ่อ/เม/นัน/แรม รึเปล่า เอาคืนแนวไหน
ส่งมาทางข้อความส่วนตัวก็ได้ครับ(ถ้ากลัวคนอ่านอื่นๆรู้)รับรองเค้าไม่บอกต่อจะเก็บเงียบๆในใจ
ตอนนี้มันหน่วงจนจะทนอ่านต่อไม่ไหวแล้วจริงๆครับยิ่งแรมนี่อย่าหวังจะไปพึ่งมัน
ยังไงเราก็มองว่าแรมปกป้องคิดไม่ได้เลย ไอ้ขี้แพ้แบบนั้น
เค้าขอร้องเห็นใจแฟนนิยายเหนียวแน่นคนนี้ด้วยเถอะคราฟฟฟฟฟฟฟ
จะรอรับข้อความนะคราฟฟฟฟฟฟ ขอบคุณล่วงหน้า5555++
-
สงสารคิด :m15: เคืองนางเมมากอะ :m16:
-
อันของสูงแม้ปองต้องจิต หากไม่คิดปีนป่ายจะได้หรือ
ไม่ใช่ของตลาดที่อาจซื้อ ฤาแย่งยื้อถือได้โดยไม่ยอม จำCr ไม่ได้ ขอโทษนะคะ
คิดเอ๋ย ใครจะรักเราที่นามสกุล ก็จงปล่อยคนๆนั้นไปเถิด
แนะนำให้คิดเปลี่ยนนามสกุลแล้วออกจากบ้านนั้นมาเถอะ
ขนาดป้าสิ คิดไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไข ยังรัก แล้วคนเป็นพ่อ ทำไมเป็นเยี่ยงนี้
ไม่แปลกเลย ที่ครอบครัวแบบนี้ จะมีลูกสาว ดีออก!! ขนาดนี้
แรมไม่ใช่คนเดียวที่มีพร้อม คนอื่นที่มาจีบคิดก็มีพร้อมมากมาย
จงเลือกคนที่มีความคิด มากกว่าหน้าตาเถอะ จะได้ไม่ต้องมาเสียใจ เพราะความรู้ไม่เท่าทัน
:กอด1: นักเขียน มาไวๆนะ จิโดดลงบ่อมาม่าแล้วเด้อออค่ะ มันจะได้แห้งหมดซะที
-
เขาไม่อยากให้อยู่ในบ้าน เขาไม่อยากให้ใช้นามสกุล ก็ไม่ต้องอยู่ต้องใช้สิคิด
อายุ ๒๐ แล้ว บรรลุนิติภาวะแล้ว อยากทำอะไรก็ทำไปสิ ทนทำไม
-
พอรู้สภาพคิดเวลาอยู่ในบ้านแล้วสงสาร
อยากให้คิดออกไปอยู่ที่อื่นให้พ้นๆ เรื่องนามสกุลถ้าเขาไม่อยากให้ใช้ก็ไปเปลี่ยนเถอะ
แต่คิดอีกแง่นึง คิดอยู่บ้านหลังนั้นก็ดีเหมือนกันนะ
ทรมานนังเมเล่นๆ o18 ทำคนอื่นไม่มีความสุข เราก็เอาคืนมันโดยทำให้มันทรมานได้เหมือนกัน :z6:
ถ้าแรมทันคนเมื่อไหร่ คิดก็ควงแรมเย้ยมันเลย(แค้นแทน)
ยิ่งที่พ่อคิดด่าให้แม่ของคิดว่าอย่างนั้นอย่างนี้
เรื่องที่มันเกิดขึ้นก็เพราะตัวเองนั้นแหละเป็นต้นเหตุ
ไม่อยากโดนสังคมตราหน้าแล้วไปมีอะไรกับแม่คิดทำไม เด็กมันคงเกิดขึ้นมาเองมั้ง :fire: :m16: :m31:
-
เอาตามตรงจากใจ อ่านนิยายมาก็เยอะ นายเอกชีวิตรันทดนี่มีเยอะรับได้ พื้นฐานความเป็นมาของ คิด เราว่าโอเค
แต่ที่ไม่ไหวเนี่ยคือ ข้างแรม คือมันยังไง จากที่อ่านแรกๆคิดว่า แรม มันเป็น คุณชายใสๆ ซื่อๆ ซึนๆ เก็บเนื้อเก็บตัว
แต่ถ้าพื้นฐานจากครอบครัวบวกมันสมองและความรู้ ทำให้แรม มีความเฉลียวฉลาดรอบคอบได้แค่นี้
ก็รอวันที่สมบัติโครตพ่อโคตรแม่ ฉิบหายล่มจมเถอะ !!! พ่อแม่ ไม่ได้สั่งสอน หรือปลูกฝัง ให้รู้ทันคน เล่ห์เหลี่ยม กลโกงบ้างรึไง :angry2:
:katai4: ได้ระบายแล้วโล่ง เราชอบนิยายเรื่องนี้ บอกเลย เรารออ่านให้กำลังใจคนแต่งเสมอ แค่ขัดใจพระเอก นิดนึงเท่านั้นเอง 555++
-
วันนี้ขอพูดถึงกรณีสิ่งมีชีวิตเพศผู้ที่สวมบทบาทพ่อ//ประเด็นครอบครัวเราจัดเต็ม
นรกมากเลยนะ เท่าที่อ่านมานี่มักง่ายเอง มันเป็นผลการกระทำของมึงป่ะคะ
ถ้าไม่อยากรับผิดชอบไม่อยากให้ใช้นามสกุล ก้อไม่ต้องให้ใช้ 20 ปีคนเค้าลืมความมักมากของมึงเเล้ว
แถมยังมาทวงบุญคุณที่ไม่มีมาตั้งเเต่เเรกเนี่ยนะ แค่ทำให้คนเกิดแบบหมาๆ ก้อหายกันได้เเล้วมั้ง
มึงตะหากที่ต้องชดใช้คิดกับแม่ด้วยซ้ำ พวกคนต่ำช้า สมองต่ำตม สายเลือดสวะแบบนี้
แค่มีคิดเป็นคนดี ก็เป็นบุญใหญ่ของตระกูลมึงเเล้ว นี่ยังมาสอนให้ลูกที่โคตรภูมิใจนักหนา
มาจองเวรจองกรรม ขอส่วนบุญทำตัวเหมือนสัมภเวสีไร้ญาติ นี่ส่วนบุญไปไม่ถึงเหรอ ถึงไม่หยุดเนี่ย
คิดนายเป็นคนจิตใจดีมากๆ เมื่อเกิดมาแล้วก็แก้ไขอะไรไม่ได้
คิดดีทำดีต่อไปนะ แม้พ่อจะทำตัวไม่ใช่พ่อ ยังไงเค้าก็พ่อ อโหสิไปซะ จะได้ไม่บาปเปล่าๆ
เเต่เรามันคนนอก ด่าได้ จัดเต็ม.... o18
ขอโทษคนแต่งอีกครั้งที่รุนเเรงอีกแล้ว แต่ตอนนี้เอาเเค่ประเด็นนี้ก่อน เพราะเม้นที่แล้วยังครอบคลุมแยู่
รอตอนต่อไปคิดว่าน่าจะได้ด่า....เอ๊ย เม้นเพิ่มเติม
มาคืนนี้เถอะน้าาาาาา :m15:
สงสารคิด เราอยู่ข้างนายเสมอนะ :กอด1:
ปล.เราอ่อนไหวเรื่องครอบครัว เลยเม้นรุนเเรงไปมาก ขอโทษอีกครั้งนะคะ
-
อดทนอีกสักหน่อย คิดพอเรียนจบแล้วหนูเปลี่ยนนามสกุลเลยดีกว่า ผู้สูงส่งเค้าจะได้ไม่แปดเปื้อน
-
ขอบคุณนะคะที่มาต่อแบบด่วนจี๋ทีเดียว นักเขียนกับน้องคิดน่ารักที่สุดเลยค่า
นอกนั้นไม่ได้เรื่อง เชอะๆ :angry2: :z6:
สารภาพค่ะ เราเป็นอีกคนที่นิสัยไม่ดี เม้นท์ไม่บ่อย ><
แต่พอเจอพระเอกขาดโอเมก้ารุนแรงแบบนี้ ยุบหนอพองหนอต่อไปไม่ไหว ฮึ่มๆๆๆๆๆๆ
สติขาดผึง นายแรม!!!!! นายแน่มากกกกกกก
คิดถึงน้ำตาน้องคิดจากตอนที่แล้ว ยังโมโหไม่หาย มาอ่านตอนนี้ยิ่งสารน้องคิดเข้าไปใหญ่
โอ๋ๆ กอดน้องคิดแรงๆสองที :กอด1: :กอด1:
การเป็นคนรักที่ทำให้คนอื่นสงสารแฟนตัวเองได้แน่นเล้าขนาดนี้ ถือว่าเป็นคนรักที่แย่มาก Bad lover เชอะๆๆๆๆ
ส่วนนังน้องเม เธอเป็นชะนีที่จิตใจไม่ดี แล้วยังไม่มีสมองเนี่ย เฮ้ออออออ ชั้นเพลียกับนาง :เฮ้อ:
ปิดท้ายเม้นท์นี้ที่ อิตาคุณพ่อ เอิ่มไม่บอกก็รู้เนอะ นังน้องเมได้นิสัยแย่ๆใครมา
เป้นกิ๊กมีชู้กับแม่น้องคิดนี่ นางโดนบังคับหรอยะ โคตรจะแมน เลวเองเอี้ยเอง
โดนสังคมประนาม แล้วมีหน้ามาโยนความผิดให้ลูก เอี้ยยยยยยยอ่ะค่ะ
ให้น้องคิดมาใช้นามสกุลเราได้ป่าว?? 555 (ดูนางอินมากๆ) เค้าไม่อยากให้ใช้อินามสกุลแสนวิโสของอิตาคุณพ่ออ่ะ ><
ถ้าคนเขียนชงนมที่มีดีเอชเอและอาร์เอนเอยัดปากพระเอกแรมต่ำเสร็จแล้ว มาต่อไวๆนะคะ เฝ้ารอค่า
(นางยังมิวายจิกพระเอก 555)
-
ขอเม้นรวม
ตอนที่แล้ว(28)....กร๊ดดดดดดดดด เปอร์นันไปครบกันตอนไหน รึตรูอ่านข้ามไปคนเขียนคายมาเด๋วนี้ (ชอบให้นันอายบ่อยๆ ฮาดี 555)
ส่วนแรมก็เสมอต้นเสมอปลายดีกับความซื่อบื้อ เฮ้อออ....สงสัยคิดจับจิตเลย ต้องเข้าใจผิดว่าแรมนัดเจอกับเมเลยไม่ว่างมาหา ฮือออออออ :hao5:
ตอน 29
ไม่เข้าใจพ่อคิดเลย เป็นผู้ชายที่เห็นแก่ตัวมากๆๆๆๆๆ ตัวเองไม่ใช่หรอที่มีความมักมากไปมีอะไรกีับแม่ของคิด พอพลาดทำคิดเกิดมาก็โทษผู้หญิงทั้งๆ ที่ตอนทำก็ร่วมด้วยช่วยกัน
ส่วนเม ยัยชะนีสติไม่สมประกอบ เป็นผู้หญิงไปอ่อยผู้ชายที่มีเจ้าของแล้ว มาด่าว่าคิดไม่คู่ควรเธอนั่นแหละยิ่งไม่เหมาะกีบแรม ชิ
ส่วนคิดน้อยของแม่ยก :hao5: ชอดช้ำระก่ำทรวงไปถึงไหนแล้วหนอ มีแฟนก็ซื่อบื้อ มีครอบครัวก๋เหมือนไม่มี ฮือออออ
ปล.คนเขียนเอาตอนใหม่มาซับน้ำตาคนอ่านหน่อย :hao5:
ปล.2 แรมถ้ายังไม่อัพเกรดตัวเอง เด๋วจิรีเควซพระเอกเป็นคนอื่นนะจ๊ะ :m31:
-
ฮือออ จะร้องไห้พิมตั้งยาวคอมดับบ *ลืมเสียบสายชาร์ต* :hao5:
เอาใหม่ๆ คิดจ๊ะ ถ้ารู้ว่าเรายังไม่คู่ควร ลองใช้คำดูถูกที่คน"ในครอบครัว"พูดมาเป็นบรรไดสิจ๊ะ
ก้าวข้ามมันมา เหยียบหัวมันมาเลยก็ได้!! ไอ้ผู้ชายมักมากที่ไม่รู้จักรับผิดชอบ กับ เด็กหญิงแอ๊บแดรกพ่อแม่ไม่สั่งสอน
พวกนั้นไม่ต้องไปใส่"ใจ"ให้มันหรอกจ๊ะ คิดเป็นที่รัก เด็กน้อยที่รักของทุกคน อย่าท้อเลยนะ คนอ่านใจละลาย?
แรมเนี่ย เลิกกินหญ้าแทนข้าวได้แล้วนะยะ!! เข้มแข็งหน่อยได้เป็นที่พึ่งให้คิด แล้วนี่ยังไม่ไสหัวไปอบรมครอสชายโฉด?
กับพวกเพื่อนๆอีกหรอยะ! ต้องรอให้คิดทิ้งแกไปก่อนไหม หา!! :angry2:
เอาล่ะๆ อินมาเยอะ แบบตอนนี้เม้นรวบ2ตอน เพราะเมื่อวานอ่านไม่ไหวสลบบบบ
ปล.อินเหมือนเดิมมมม ชอบคนแต่งเขินนนนน :impress2:
-
ชื่อตอนนี่ คือ คิดจะเป็นคนไปเองสินะ ไปเถอะลูก
เปลี่ยนนามสกุลซะ ออกมาจากนรกแห่งนั้นสักที ป้าสิ ก็ไม่อยู่แล้ว
-
อิน้องเม อิชะะะะะะะะะะะะะะะะนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนี หลงป่าหรอคะ แหมมมมมมมมมมมมมมมม :z6:
พ่อคิดเป็น ผช. ที่โคตรทุเรศอ่ะ :z6:
คิดจ๋าาาา เปลี่ยนมาใช้นามสกุลพี่ข้างแรมเขาเลยยยยยยย ซื่อบื้อไปหน่อยแต่ก็รวยใช้ได้ 55555555555555555555555 อย่าไปง้อมันพ่อเฮงซวยแบบนั้นน่ะ :katai5:
-
เอาจริงๆ แอบเซ็ง แรมนะ ถ้าไม่อธิบาย หนีบเอาไว้อย่างนั้น
สงสารคิดอ่ะ ไว้ลุ้นตอนหน้าว่าแรมจะใส่ใจความรู้สึกคิดจริงๆ หรือปล่อยผ่านเหมือนเดิม
-
คิดสู้ๆๆ นะ อดทนไว้นะ
อยากให้คิดเปลี่ยนนามสกุล มาใช้ของแรม 555555
-
อิคุณพ่อ ด่าคนอื่นนี่ดูตัวเองมั่งป่ะห้ะ ปัญหามันเกิดเพราะแกเลย มีหน้ามาโทษลูก ผู้ชายทุเรศโคตรๆ มีพ่อแบบนี้อย่ามีเลยดีกว่า น้องสาวก็ทุเรศพอกัน เกลียดผู้หญิงแบบนี้มาก
แรมจงไปง้อคิดให้ไว เลิกเหอะนิสัยดี มองโลกแง่บวก ยอมคน เห็นใจคนอื่นเนี่ย ถ้ามันทำให้คิดเสียใจ หวังว่าจะแก้ไขตัวเองนะ ..
แล้วก็นัน เรารักนันนะ แต่อยากให้นันแม่งได้รับบทเรียนเจ็บๆสักที จะได้ปรับปรุงตัวเองบ้าง =_=
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:สงสารคิดอะ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
พ่อแบบนี้ไม่มีดีกว่า :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
ยิ่งได้รู้เรื่องครอบครัว โดนเฉพาะพ่อคิดนี่แบบสุดๆอะ :angry2:
สงสารนู๋คิดจริงๆ ชีวิตยิ่งกว่าดาวพระศุกร์บวกซินเดอเรล่า :hao5:
แต่สุดท้ายยังไงเราก็เชื่อว่าฟ้าหลังฝนสวยงามเสมอเเละตอนจบซินเดอเรล่าก็ได้คู่กับเจ้าชายด้วย :impress2:
ส่วนเรื่องแรมยิ่งไม่ต้องไปใส่ใจนังน้องเมมันเลยค่ะ แน่ละ ของสูงของดีใครๆก็อยากได้
แล้วเรื่องอะไรจะต้องยอมนั่งมองเฉยๆโดยไม่ทำอะไรล่ะในเมื่อตัวเราเองก็มีดีเนอะ o16
คิดสู้ๆเราเลือกเกิดไม่ได้เเต่เลือกทำชีวิตตัวเองให้ดีได้
ส่วนยัยน้องเมปล่อยไปเถอะเราเชื่อว่าอีกไม่นานหล่อนจะต้องถูกบรรดาแฟนคลับนู๋คิดที่น่ารักรุมตบแน่ :laugh5:
ปล. พยายามกินมาม่าแบบไม่ซีเรียสเพราะชีวิตจริงก็เครียดไม่ต่างกัน แต่ยังไงเราก็เชื่อว่าโลกในนิยายสวยงามกว่า
เพราะชีวิตจริงเราคาดเดาตอนจบไม่ได้ว่าจะสมหวังเหมือนในนิยายไหม (ดราม่าแข่งกับนู๋คิด ฮา)
เพราะฉะนั้นจะมาม่าขนาดไหนก็จัดมาได้เลยค่ะ ขอแค่ตอนจบนู๋คิดได้สมรักกับแรมและมีความสุขก็พอ :mew3:
รอตอนต่อไปค่ะ เป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้ค่ะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
คิดน่าสงสารอ่ะ ทำไมพ่อใจร้ายได้ขนาดนี้นะ ฮรื้อออออออ :hao5:
สงสารคิดอ่ะ โอ้ยยยยยยยยย ดราม่ามาเลย! พร้อมไฟท์ :fire: :m31:
-
:katai1: บางทีได้โอกาศก็ตบอินัองเมบ้านงถอะนะคิด ...จี๊ดเกิน (ถ้ามันวุ่นวายเปลี่ยนไปเล้ยยนามสกุลหนะ )
--//ตอนนี้ไม่มีพี่แรมเลย :hao7: :hao7: มาต่อไวๆนะครัปป๋ม
-
เมถูกเลี้ยงดูมายังไงถึงเป็นคนแบบนี้.......
คิดตี้ จุ้บๆสู้ๆนะ
แรมจ๋าตอนนี้ไม่เห็นหน้าเลย คิดถึงงงงงง
-
มาซบอกป๋าม่ะอีหนู :katai3:
-
ถ้ามันไม่อยากให้ใช้นักทำไมไม่ใช่นามสกุลแม่ล่ะคิด โอ้ยขัดใจจริง!เกลียดอิน้องเมเข้าไส้นี่บอกเลย!!
-
คิดจ๋า อย่าได้แคร์คำที่ยัยน้องเมปากหมามันพูดเลยนะ
เชื่อเถอะ ต่อให้แรมรู้ความจริงก็ไม่มีวันทิ้งคิดได้แน่นอน
ไม่เหมาะสมกันแล้วไง ในเมื่อแรมมีทุกอย่างแล้ว
คิดไม่จำเป็นต้องมีก็ได้แค่เป็นส่วนเติมเต็มให้กันก็พอ
-
สงสารคิดอ่ะ พ่อคิดไม่เข้าใจโลกหรอ?
-
ถ้าพ่อไม่อยากให้ใช้นามสกุลเขาก็เปลี่ยนไปใช้นามสกุลแรมแทนเลยคิด
แต่แอบไม่เข้าใจพ่อคิด ตัวเองไปเล่นชู้กับแม่คิดจนเขาท้องเอง(เราเข้าใจถูกปะ)
ยังจะมารังเกียจลูกตัวเองอีก :m16: :m31:
-
หา อะไรนะคะ ตัวที่ชอบลากไก่ลงไปกินในน้ำเป็นพ่อคิดเหรอคะ คิดเอ๊ยเล่นของสูงจริง ๆ #ผิด
ขอกรออดีตมายังปัจจุบันลากยาวไปอนาคตเลยได้ไหมอะ อิฉันอยากเห็นความล่มจมของตระกูลเหี้ยจากตัวลูกสาวจริง ๆ หึหึ
ไร้ความรับผิดชอบซะเหลือเกินทั้ง ๆ ที่ทำตัวเองแต่โทษว่าเป็นความผิดคนอื่น ระวังลูกสาวลุงไว้ดี ๆ นะคะอาจฉิบหายกันทั้งตระกูล
คิดเปลี่ยนใช้นามสกุลเก่าแม่เถอะ หรือจะรอใช้นามสกัลแรมวะคะไม่ยอมเปลี่ยนซะที #พาล
-
บางที่เรารักนันนะ แต่ตอนนี้เราเกลียดกนันมาก- -+
เรารักพ่อนะ แต่ถ้าเจขอพ่อแบบนี้ เราขอไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า ตัวเงอเป็นคนทำให้คิดเกืิดมาแท้ๆ แต่มาคิด ด่าอะไรเข้าตัวเองทั้งหมดแหละ
นั่นไงเล่นของสูงคิดเล่ยนของสูงจริงด้วย บ้าจริง ทำไมฉันน้ำตาไหล
อิเด็กเม อิชะนียน้อย เกิดมาเพื่อแย่งของคนอื่นชาติก่อนเป็นขอทานรึไงยะ เที่ยวละอิจฉาเค้าไปทั่ว พ่อไม่รักไง กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
เป็นกำลังใจให้ ดราม่าอะ แรมก็ยังซื่อได้อีก ทำให้คิดเสียน้ำตา..
-
-29-
http://www.youtube.com/watch?v=TSseYFijH8Q (http://www.youtube.com/watch?v=TSseYFijH8Q)
คิด....ไปเอง II
ผ่านไปจนเป็นอาทิตย์หนึ่งที่ผมไม่ได้เจอเขา ผมอยากออกบ้านแทบตายแต่พ่อไม่ให้ผมออก โทรศัพท์ผมก็ไม่มี เรื่องอินเตอร์เน็ตนี่ตัดทิ้งได้เลย
เวลาผ่านไปจนสุดท้ายผมก็ทนไม่ไหวบอกพ่อผมไปว่าผมมีงานต้องทำ
“งานอะไร คุณไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ยิ่งทำก็มีแต่จะยิ่งเสีย”
“แต่ผมสัญญาไว้แล้วกับอาจารย์กับพี่ผู้จัดการ ถ้าคุณยังคิดว่าผมควรจะอยู่ที่นี่ต่อไปคุณก็ควรคิดด้วยสิว่าคนที่ผมสัญญาไปแล้วเขาจะคิดกับผมอย่างไร เขาจะคิดถึงตระกูลจิราเดชโภคินยังไง”
“...”
“เขาคงมองว่าคนในตระกูลนี้ผิดสัญญา ไร้ความรับผิดชอบ”
“เออ จะทำอะไรก็ทำ” เรื่องแค่นี้เอง ทำไมผมคิดไม่ออกอยู่เสียนานนะ เรื่องงานผมไม่ได้โกหกแต่เป็นงานที่ผมจะเริ่มทำตอนไหนก็ได้เพราะอาจารย์ไม่ได้กำหนดวันเริ่ม ส่วนพี่เป้าเองผมก็รู้จักพี่เขามานิดหน่อย เพราะปีที่แล้วผมก็ทำงานร้านพี่เขา พี่แกถูกใจผมด้วยแหละผมเลยได้รับอภิสิทธิ์เข้าเริ่มงานเมื่อไหร่ก็ได้
ผมขอโทรศัพท์คืนและออกจากบ้านหลังนั้นโดยไม่มีอะไรติดตัวนอกจากเสื้อผ้าโทรศัพท์มือถือและกระเป๋าเงิน พอออกจากบ้านได้ผมก็ตรงไปหาแรมถึงคอนโดกะจะเซอร์ไพร์ส แต่เขาไม่อยู่... พอโทรถามก็รู้ว่าเขาอยู่ที่ห้างXXXกับน้องเม ผมรู้แล้วว่าอะไรทำให้แรมยอมมาเดินห้างเป็นเพื่อนน้องเขา
เพราะเมอ้างว่าผมใช้ให้เธอมาเป็นเพื่อนแรม
ผมไม่ได้บอกความจริงกับแรมหรอก แต่ก็ไม่ไว้หน้าเมเท่าไหร่เหมือนกัน ผมชวนแรมไปทำอาหารที่คอนโดเขาเพื่อที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน พอผมได้โทรศัพท์คืนก็มีสายเรียกเข้ามากมายเหลือเกินเมื่อเปิดดูก็พบว่ามีสายของอาจารย์และพี่เป้าอยู่ด้วย(เห็นสายของแรมด้วยแค่นี้ผมดีใจแล้วที่เขายังไม่ลืมผม) ผมโทรกลับหาอาจารย์ อาจารย์แกก็บอกให้ผมมาช่วยได้แล้วเพราะกำลังคนไม่พอ ผมเลยตอบไปว่าจะไปช่วยแกวันพรุ่งนี้ พอๆกับพี่เป้าที่โทรเข้ามาเพราะมีลูกจ้างลากออกไปสองคนทำให้พนักงานไม่พอเลยอยากให้ผมรีบไปช่วยในวันพรุ่งนี้
เพราะอย่างนั้นผมถึงต้องใช้เวลาในวันนี้ที่เหลืออยู่ให้คุ้มค่าที่สุด แม้ว่าเมจะให้แรมไปส่งเธอพร้อมเล่าเหตุการณ์ต่างๆที่เธอเคยเล่าให้ผมฟังแล้วซ้ำอีก คงเพราะอยากให้ผมแน่ใจว่าเธอทำอย่างนั้นกับแรมจริงๆ พอถึงบ้าน ผมพาลนึกไปถึงเรื่องที่น้องเคยบอก ‘ปรสิตน่ารังเกียจที่หลอกเขามาตลอด’ นั่นทำให้ผมจุกจนแทบพูดไม่ออก แม้สุดท้ายผมจะพอข่มอารมณ์นั้นเก็บไว้ได้และแสดงอารมณ์ร่าเริงอย่างที่เคยทำมาตลอด ผมไม่ล้มเลิกความตั้งใจที่จะต้องยิ้มเสมอของผมง่ายๆหรอกครับ
พอถึงคอนโดเขาจะรู้ไหมว่าผมคิดถึงเขาแทบบ้า ผมดีใจแค่ไหนที่เขากอดผม ผมดีใจแค่ไหนที่เขายอมทำตามคำขอของผม และผมดีใจแค่ไหนที่เขาอนุญาตให้คนอย่างผมนอนกับเขาได้อีก
หลังจากที่โดนเมตอกย้ำเรื่องความจริงมานั้นทำให้ผมเกรงเขาไปแปปนึงก่อนจะพยายามทำตัวให้ปกติที่สุด อยู่กับเขาให้นานที่สุดอย่างที่ผมต้องการ ผมกอดเขาตอนนอน ฟังเสียงหัวใจของเขาที่ทำให้ผมสงบได้เสมอนั้นก่อนผล็อยหลับไปอย่าง่ายดาย
ผมตื่นเช้ากว่าเขาเล็กน้อย พอมานึกว่าผมโชคดีแค่ไหนที่ได้ตื่นมาเจอคนรักอย่างเขามันก็อดไม่ได้ที่จะจูบเขา ผมอยากแสดงความเป็นเจ้าของ อยากบอกให้ทุกคนรู้ว่าเขาเป็นของผมและผม...ก็เป็นของเขา
...............แต่ดูเหมือนเขาจะไม่คิดอย่างนั้น
อยู่กับเขาตอนเช้าได้ไม่นานนักผมก็ต้องไปทำงานตามที่รับปากไว้ งานที่ช่วยอาจารย์แกเป็นงานไม่ยากแต่เยอะครับ ต้องคอยไปห้องสมุดหาข้อมูลนู่นนี่นั่นโน่นให้อาจารย์มากมาย กว่าจะทำให้เสร็จก็ถึงเวลาที่ต้องไปทำงานที่ร้านอาหารพี่เป้าพอดี ผมทำงานที่ร้านอาหารตั้งแต่สี่โมงเย็นจนถึงสี่ทุ่มครับ มารทอนสุดๆแต่เพราะเงินดีแถมพี่เป้าใจดีเลยยอมครับฮ่าๆ
วงจรชีวิตผมเป็นอย่างนี้สักพักจนเห็นแรมเข้ามานั่งกินข้าวร้านพี่เป้า นั่นทำให้ผมตกใจไม่น้อยเลยล่ะครับ เราได้ติดต่อกันทางโทรศัพท์อยู่บ้างแต่สุดท้ายก็เป็นผมเองที่ชิงหลับก่อน การที่เขามาหาผมถึงที่นี่เขาจะรู้ตัวบ้างไหมว่าผมใจพองโตแค่ไหน แค่นี้ก็มีกำลังใจในการทำงานต่อมากโขแล้วครับ!
แต่เขาก็ไม่ได้มาหาผมบ่อยนักหรอกครับ ผ่านไปหลายวันแล้วแต่ผมก็ยังไม่เห็นเขาเสียที แม้จะรู้ว่าเขาคงไม่ว่างมาทุกวันหรอกแต่ถึงอย่างนั้นผมก็แอบหวังจะเจอเขาอยู่ดี
คิดถึงจังเลย....
เป็นเอามากนะตัวผมเนี่ย ไม่ได้เจอไม่กี่วันก็คิดถึงแทบคลั่ง ช่วยไม่ได้นี่ก็ผมรักเขามากขนาดนี้
...
พออยู่คนเดียวนานเข้าผมก็เริ่มสติแตก มันแย่เอามากๆจริงๆนะครับที่เวลาอยู่คนเดียวแล้วคิดฟุ้งซ่านอยู่นั่น โดยเฉพาะคำพูดของเมที่ยังตามมาหลอกหลอนผมทุกครั้งที่ผมเหม่อ ผมยอมรับว่าผมกลัว...กลัวแรมรู้ว่าที่จริงแล้วผมไม่ได้มีอะไรเลย ไม่ได้ร่ำรวย ไม่ได้มีหน้ามีตาทางสังคม ผมกลัวว่าถ้าเขารู้เรื่องนี้แล้วความรู้สึกของเขาจะเปลี่ยนไปไหม เมื่อผมไม่ใช่คนเลิศเลอสมบูรณ์แบบอย่างที่เขาคิด...
ผมฟุ้งซ่านอีกแล้ว...
ผมเชื่อใจเขานะครับ ป้าสิเคยบอกว่าสิ่งสำคัญของคนรักกันคือการเชื่อใจ เพราะงั้นผมเชื่อว่าเขาคงไม่รังเกียจผมหรอก......มั้ง ง่ะ ถึงจะเชื่อเขาแต่ก็อดหวั่นๆไม่ได้อยู่ดีนี่นา ไม่ ไม่ ผมควรเชื่อเขา แม้ว่าผมจะไม่ได้มีฐานะดีอะไรอย่างที่เขานึกแต่เขาต้องไม่รังเกียจผมแน่ๆ ก็เขาเป็นคนดีเสียขนาดนั้น
เฮ้ออ... เรื่องนี้เพื่อนๆของผมก็ไม่มีใครรู้ยกเว้นไอ้ซัน ผมในความคิดของพวกเขาคือคิดที่เก่งสมบูรณ์แบบไปเสียทุกอย่าง ไม่มีอะไรน่ากลุ้มใจในชีวิตเลยสักนิด แต่มันไม่ใช่ ไม่ใช่เลย... บางทีผมก็อึดอัดที่ต้องเป็นคนในความคิดของพวกเขาแบบนี้ แต่ผมก็ขี้ขลาดเกินกว่าจะบอกความจริง แม้จะมั่นใจว่าเพื่อนทุกคนที่ผมคบมาต้องไม่รังเกียจผมแน่ๆถ้ารู้ความจริง แต่ผมกลัวสิ่งที่ตามมาต่างหาก
กลัวว่าพวกเขาจะสงสาร...
ซึ่งนั่นผมไม่ต้องการ
ผมคิดฟุ้งซ่านไปเรื่อยเปื่อยหลังจากที่ลูกค้าน้อยๆไม่ค่อยมีอะไรให้ผมทำแล้ว ผมเริ่มเหงาและนี่มันไม่ดีเลย ผมอยากร้องไห้ชะมัด
“คิด เลิกงานได้ละ วันนี้ปิดร้านเร็วหน่อยดีกว่า คนน้อย”
“ห้ะ”
“ฮ่าๆๆ เอ๋อไรไอ้บ้านี่ เลิกงานแล้วเว้ย กลับๆๆๆ” จู่พี่เป้าก็มาไล่ผมที่นั่งเหม่ออยู่ในร้าน บทสรุปคือพี่แกจะปิดร้านเร็วหน่อยนั่นแหละครับผมดูคนไม่น่าจะมากันแล้ว งี้ผมก็เลิกงานแล้วอ่ะดิ!
ดูเวลาก็พบว่านี่พึ่งสองทุ่ม! ไม่รอช้าผมรีบโทรไปหาแรมทันที ในใจหวังว่าจะได้เจอเขาเสียที แต่สุดท้ายก็แป้วเพราะแรมบอกไม่ว่างเสียอย่างนั้น ผมเลยโทรหาคนอื่นๆ ทั้งไอ้นัน ไอ้เปอร์ไอ้ฟุ้งไอ้ส้นหรือแม้แต่ซิงกับโฟร์ที่ไม่ค่อยออกไปไหนเท่าไหร่
แต่ทุกคนกลับไม่ว่างเหมือนกันหมดเลย
ผมเศร้าหน่อยๆนะที่พอตัวเองว่าแต่คนอื่นดันไม่ว่างเนี่ย แต่ไม่เป็นไรยังเหลือไอ้ซันอีกคน...ไอ้ซันหรือจริงๆชื่อซีซังเป็นเพื่อนเก่าสมันมอปลายของผมครับ ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงอยากดื่มแอลกอฮอล์ขนาดนี้ อาจจะเพราะผมเหงา? ผมอยู่คนเดียวนานเกินไป? หรือเพราะคำพูดของเมที่ทำให้ผมอยากดื่มเหล้าย้อมใจ
อันที่จริงมันถูกทุกข้อแหละครับ
อารมณ์มันหม่นๆมัวๆมานานหลายวันแล้วครับ ถ้าได้ปลดปล่อยคงจะดี
“ฮัลโหลววววววว”
“ว่าไงไอ้ลูกชาย”
“ฮ่าๆๆ ซันว่างมั้ยคืนนี้”
“หืม มีไรป่ะ?”
“อยากแดกเหล้า”
“ไอ้เด็กใจแตกกกก ฮ่าๆๆๆ จะมามั้ยล่ะ ตอนนี้กูอยู่ร้านXXเนี่ย หรือให้กูไปรับ”
“เอ้ยยยไม่ต้อง มึง...แดกกับเพื่อนๆมึงอยู่หรอ งั้นไม่เป็-”
“เห้ยยย ไม่เอากูว่าง มานี่มาอยู่ไหนเดี๋ยวกูไปรับ”
“เอาจริงดิ.....ไม่ต้องมารับกูหรอก เดี๋ยวไปเอง บอกที่หน่อย”
“เออโอเคๆ อยู่....” ไอ้ซันอธิบายร้านของมัน ผมฟังไปฟังพาก็พอนึกออกอยู่ เพราะอยู่แถวๆร้านพี่โดมพี่ศิษย์เก่าที่คณะน่ะครับ ผมโบกรถไปไม่นานก็มาถึง
“ไอ้คิดๆๆ มานี่ๆ” ผมมองหาไอ้ซันอยู่สักพักก่อนเห็นมันโบกมืออยู่ที่โต๊ะ ผมเดินไปหามัน
“มาเจอกันทั้งทีนี่มึงไม่คิดจะสูงขึ้นหน่อยเลยหรอวะ” ไอ้ซันว่าพลางเอามือลูบหัวผม
“สัด!” กูสูงได้กว่านี้กูทำไปนานแล้ว วุ้ว อย่าเอาปมด้อยมาล้อดิ
เห็นหน้ามันแล้วอารมณ์ดีขึ้นหน่อยๆ ไอ้ซันเป็นเพื่อนที่ผมไว้ใจที่สุดแล้ว และก็เป็นมันนี่แหละที่ห่วงผมเสียยิ่งกว่าใครๆ ถ้าไม่ติดว่ามันชอบผู้หญิงผมคงจีบแม่งไปแล้ว (อ๊ะ แต่ตอนนี้ผมมีแรมแล้วไม่นอกใจหรอกครับ) ผมรู้จักกับมันจากเหตุบังเอิญหลายๆอย่าง จากที่เป็นคนรู้จักก็กลายเป็นเพื่อนสนิทกันเฉย ผมว่าผมโชคดีเหลือเกินที่ได้เจอมันในชีวิตนี้ ถึงจะจัญไรไปบ้างแต่มันเป็นคนโคตรดี หลายๆคนแซวว่าผมเป็นลูกมันซึ่งนั่นไม่ได้เกินจริงอะไรเลย ไอ้ซันดูแลผมเหมือนลูกมันจริงๆจนผมนึกสงสัยเล่นๆว่าใครเป็นจะแม่ผมวะ ฮ่าๆๆๆ
มันเป็นคนเดียวที่รู้ถึงครอบครัวผม มันไม่ได้รังเกียจอย่าที่ผมกลัว และไม่ได้ทำตัวสมเพชหรือสงสารผมด้วย กลับกัน มันยังคงทำตัวเป็นเพื่อนที่ดีของผมเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยสักนิด ไม่รู้สิ ผมรู้สึกว่ามันเอ็นดูผมมากจริงๆนะ
“อ้ะๆ มึงหยุดเลยนั่นแก้วกู เอานี่ไปของมึงกูสั่งให้แล้ว” ไอ้ซันว่าพลางยื่นขวดสปายสีฟ้ารสใหม่ให้ผม...สปายย สปายยย!! สปายอ่ะนะ!! แค่สปายเองผมจะไปเมาได้ไงเล่า
“เพื่อนมึงหรอไอ้ซัน แนะนำกูหน่อยดิ้”
“เออเพื่อนสมัยมอปลายกูชื่อคิดมีผัวแล้ว”
“พ่อง!!!!!”
“อ้าว ยังหรอ เห็นไอ้นันว่ามึงลงเอยกับแรมแล้วนี่”
“ก็ใช่ แต่...แต่ยังเว้ยย สัสนี่” ผมโวยวายใส่มัน ผมเป็นแฟนกับแรมเฉยๆนะ ไม่ใช่ผัวเมีย มันเหมือนกันนะครับ!!
“ฮ่าๆๆๆๆ เออวุ้ย ไอ้คิดนี่เพื่อนที่คณะกู ไม่ต้องไปจำชื่อพวกแม่งหรอก รกสมอง”
“อ้าวๆ ไมพูดงี้วะ”
“ยุ่งไร แล้วมึงเป็นไรวะนึกอยากแดกเหล้ากับกู คิดถึงป๋าหรอจ้ะ”
“ครับ คิดถึงป๊ามากเลย เมื่อไหร่จะหาแม่ให้คิดซะทีอ่ะ” ผมว่าแบ๊วๆกวนตีนมันกลับ
“สัส พอ! ไม่เล่นก็ได้” ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ ผมขำกร๊ากเมื่อพูดถึงแม่สมมติของผม ไอ้ซันเห็นเป็นคนดีอย่างนี้แต่หาแฟนไม่ได้สักทีครับ เพราะมันดีเกินไปนั่นแหละ ช่วยเหลือชาวบ้านเขาไปทั่วจนคนที่มันเคยจีบนึกว่ามันแค่ชอบช่วยเหลือเฉยๆ ไม่ได้จีบเขา นึกแล้วขำ
“แล้วนึกครึ้มอะไรมาแดกเนี่ย เพื่อนมึงอยู่ไหนกัน”
“พวกแม่งไม่ว่างอ่ะ ติดธุระกันหมด” ผมว่าพลางเริ่มจิบสปายในมือ โถ่ไอ้ซันอ่ะ ผมอยากดื่มเหล้ามากกว่านะ
“อื่ม” ไอ้ซันว่าแค่นั้นก่อนจะเอื้อมมือมันมาลูบหัวผมเบาๆ เพราะไม่ได้เจอใครเลยรึเปล่านะ พอมันมาลูบหัวผมแล้วรู้สึกดีจัง
เวลาผ่านไปจนเกือบเที่ยงคืน ไอ้ซันบอกให้ผมพอได้แล้วเมื่อดื่มสปายไปขวดที่หก ผมยังไม่เมานะจริงๆ แค่มึนๆนิดหน่อย ไม่เมานะจริงๆกะอีแค่สปายเอง ไอ้ซันพาผมนั่งซ้อนมอไซค์มันโดยกำชับว่าให้จับมันให้แน่น ห่วงอะไรขนาดนั้นวะ ผมไม่เมาสักหน่อย ถ้าผมเมาป่านนี้คงร้องไห้จ้าไปแล้ว....
ว่าแล้วก็คิดถึงแรมจัง....ป่านนี้จะทำอะไรอยู่นะ ทำธุระเสร็จหรือยัง? ผมไปหาเขาได้ไหม?
คิดถึงไอ้พวกเพื่อนบ้าๆนี่ด้วย ทำไมไม่ว่างมาเจอผมสักคนเลยนะ นึกหงุดหงิดที่ตัวเองว่างไม่ตรงกับชาวบ้านเหมือนกันแต่ช่วยไม่ได้นี่นา ผมต้องใช้เงินนี่ ไม่งั้นคงมีเวลาไปนั่งก๊งกับพวกมันแล้วล่ะ
คิดถึงจัง....คิดถึง...ทุกคนเลย....คิดถึง......
ไม่อยากอยู่คนเดียวแบบนี้เลย
มันเหงา
...
ไอ้ซันขับมาจอดรอไฟแดงตรงทางแยกเล็กๆที่หนึ่ง ผมเบื่อที่จะนั่งมองไฟจราจรนี่เฉยๆเลยหันไปมองวิวรอบๆแทน... ตรงข้างซ้ายเป็นร้านพี่โคมอย่างที่ผมรู้ ร้านยังคงคึกคักเหมือนเดิมแม้จะเที่ยงคืนแล้ว แล้วผมก็สังเกตเห็นเงาคนที่คุ้นเคยอย่างดี คนที่ผมเฝ้ามองมาตลอด
แรม.......
กับเม...
ทำไมถึงมาด้วยกันล่ะ ทำไมล่ะ ผมขอให้เขาไม่ไปไหนมาไหนกับเมแล้วไม่ใช่หรอ ทำไมล่ะ..?
เมเบียดสีแรมอย่างเห็นได้ชัด คงเพราะโต๊ะที่เขานั่งมันอยู่แถวๆหน้าร้านริมถนนด้วยล่ะมั้งผมถึงเห็นพวกเขาชัดขนาดนี้...... ผมไม่เข้าใจว่าทำไมพวกเขาถึงมาอยู่ด้วยกัน ไหนแรมบอกว่าติดธุระ? หรือธุระที่เขาว่าคือมาเที่ยวที่นี่กับเม?
ผมลงจากรถมอเตอร์ไซค์ แม้ว่าจะติดไฟแดงอยู่ก็ตาม ไอ้ซันตะโกนโวยมาข้างหลังแต่ผมไม่ได้สนใจ ในเมื่อคนที่ผมเฝ้าคิดถึงมาตลอดอยู่ตรงหน้าผมเสียขนาดนี้ ผมอยากเจอเขาเหลือเกิน
พอเดินเข้าร้านไปร้านที่น่าจะเปิดเพลงเสียงดังหนวกหูกลับไม่ทำให้ผมรู้สึกอย่างนั้นเมื่อภาพตรงหน้าแทบตัดทุกประสาทสัมผัสของผม ภาพเมจูบแรม และเขาก็ไม่เห็นมีท่าทีสะดุ้งเหมือนอย่างที่ผมจูบเขาเลย... แรมนั่งนิ่ง นิ่งมากปล่อยให้เมประกบปากเขาอยู่นานก่อนจะผละออกช้าๆ
ผมเจ็บ…
...ผมผิดหวัง
ทุกอย่างดูเงียบมากขึ้นเมื่อแรมเห็นผม และไม่ใช่แค่แรมคนเดียวที่อยู่ที่นี่.... เพื่อนๆ เพื่อนๆของผมก็ต่างอยู่ที่นี่กันหมด ทำไมล่ะ ไหนว่าไม่ว่างไง? ไหนว่าต้องกลับบ้านไง ไหนไอ้ฟุ้งว่ามีนัดกับเพื่อนเก่าไง แล้วทำไม....? ทำไม...ถึงมาอยู่ที่นี่กันหมดเลยล่ะ
ทำไมทั้งๆที่ทุกคนอยู่กันครบ.....ทำไมถึงไม่มีผมล่ะ?
ทำไมล่ะ?
ผมพยายามยิ้มให้พวกเขา ยิ้มให้แรมที่ทำหน้าอึ้งเสียจนผมอยากตลก เอาน่าเรื่องขำๆ ก็แค่...ไม่มีผมอยู่ในวง จะมานึกน้อยใจทำไมกัน ก็แค่พวกมันแอบผมมากินเหล้าเหมือนทุกทีเพราะไม่มีใครอยากดูผมตอนเมา ก็แค่เหตุผลตลกๆแค่นี้
ทำไมผมถึงกลั้นน้ำตาไม่อยู่กันนะ
ยิ่งมองภาพยิ่งเบลอขึ้นทุกที ผมพยายามยิ้ม สูดลมหายใจเข้าไปช้าๆแม้ทีแรกเกือบจะลืมวิธีหายใจไปแล้วก็ตาม
“ฮะๆ มากันไม่ชวนกูเลยนะ” ทั้งๆที่อยากให้มันเป็นเรื่องขำๆแค่นั้น ก็แค่ทุกคนรวมหัวบอกผมว่าไม่ว่างแล้วมานั่งสุมหัวกันอยู่ตรงนี้ แค่นั้นเอง
ทำไมเสียงถึงสั่นขนาดนี้นะ
“...อะ.. คิด...”
“...คิดครับ”
“....แรม” ผมหันไปหาเขา เห็นเขาลางๆกับเมที่กอดเขาแน่นอยู่ ผมเสียใจ
“คิด...ผม...”
“...แรมทำอย่างนี้ทำไม....”
“คิด คือว่าผม...”
“แรม...ผิดสัญญาคิดทำไม? ....แรม....โกหกคิดทำไม? แรม.......ทำแบบนี้ทำไม” ไม่เห็นต้องถามซ้ำเลยเมื่อคำตอบมันน่าจะเป็น เพราะผมคงสำคัญไม่พอ ไม่สำคัญพอจะให้รักษาคำสัญญา ไม่สำคัญพอที่จะพูดคำสัตย์ ไม่สำคัญ.....
กับเพื่อนๆก็คงเหมือนกัน....
ทั้งๆที่ผมคิดว่าพวกเขาสำคัญที่สุดในชีวิตผมแท้ๆ ทั้งๆที่คิดอย่างนั้น คิดว่าพวกเขาก็คงเห็นผมสำคัญเหมือนกัน .....ทำไมผมถึงคิดว่าตัวเองสำคัญพอที่จะไปนั่งในวงเหล้านั่นกันนะ แล้วกะอีแค่ไม่มีผมอยู่ในวงเหล้าทำไมมันถึงทำให้ผมรู้สึกหายใจไม่ออกได้ขนาดนี้กัน
ตลกดีจัง...
“คิด พวกกู....”
“ฮะๆๆ เอาเถอะ ขำๆ ...ก็แค่มาแดก...เหล้าโดยที่...ไม่มีกู....กูรู้.....พวกมึงคงไม่อยากให้กูเมา....กูรู้...ว่าไม่มีใครอยากดูกูหรอก...กูรู้ว่ามัน.....น่ารำคาญจะตาย....ฮึก”
ก้อนสะอื้นที่ผมพยายามอั้นมันไว้กลับทรยศออกมา
“ก็แค่...ก็แค่ทุกคนบอกกูว่าติดธุระ ฮึก...ฮะๆๆๆ ฮะ...”
“คิด กู..กู....” ไอ้นันทำท่าจะเข้ามาหาผมแต่ผมถอยหนี
ผมคงไม่ใช่....ไม่ใช่คนสำคัญพอของพวกมันอย่างที่ตัวเองคิดไปเอง เป็นแค่ตัวถ่วงน่ารำคาญอย่างที่พ่อกับเมว่า
“คิดครับ”
แรมคว้าจับข้อมือผมโดยที่ไม่ทันตั้งตัว ผมสะดุ้งเฮือก เขามองผมด้วยสีหน้าอย่างไหนกันนะ ภาพมันเบลอมากจนผมดูไม่ออกเลย ผมพยายามยิ้มให้เขา ยิ้มสิ ไม่ว่าจะเกิดอะไรก็ห้ามร้องไห้นะ.......ทำไมครั้งนี้ถึงทนไม่ได้กัน
“แรม...พอ...พอเถอะครับ....พอแล้ว” พอแล้ว....เมชนะ ชนะผมอีกแล้ว
ทั้งๆที่ผมเชื่อใจแรมแท้ๆ
ทั้งๆที่เชื่อใจเขามาเสมอว่าเขาจะไม่ทรยศผม ไม่โกหกผม
ทำไมประสบการณ์ที่อยู่กับครอบครัวผมไม่ทำให้ผมสำนึกสักทีนะ คงเพราะผมทำตัวเป็นไอ้โง่ขาดความรักมาตลอด พอเจอเขาผมก็แทบไม่เผื่อใจถึงเรื่องที่เขาจะโกหกผมได้เลย
ผมควรจะหยุด
ทำไมกัน...ทั้งๆที่รักแรมมากขนาดนี้ ทั้งๆที่รักเขามานานขนาดนี้ ทั้งๆที่...คิดถึงเขามาตลอดแท้ๆ....
ทำไมทุกอย่างมันกลับตาลปัตรอย่างไม่ทันตั้งตัวแบบนี้
ผมแกะมือแรมออกอย่างง่ายดาย ทั้งๆที่เขาเป็นคนที่ผมคิดว่าจะพาผมออกจากที่บ้าๆนี้ได้ เขาคงหน้าเสียที่เห็นผมตอนนี้ อันที่จริงผมไม่ควรโผล่มาในตอนนี้เท่าไหร่ ทุกคนคงคิดอย่างนั้น
ปล่อยให้ผมโง่อยู่ในความคิดของตัวเองก็ดีแล้วแท้ๆ คิดว่าตัวเองจะมีโลกใหม่ มีคนที่รักมากมาย มีเพื่อนฝูงดีๆห้อมล้อม ผมคงคิดไปเองอยู่คนเดียวในเมื่อสิ่งที่พวกเขากระทำมามันตรงกันข้ามกับความคิดผมสิ้นเชิง...
คิดผิด...อีกแล้ว...
“คิดครับ มันไม่ใช่...คิดฟังผมนะครับ” เสียงของเขาดังแว่วๆข้างหู ผมเงยหน้าขึ้นไปหาเขา ดูเหมือนเขาจะพยายามพูดอะไรต่อ
“แรมทำแบบนี้ทำไม.....” สิ่งที่ทำให้ผมทรมานที่สุด...
“แรมจูบเมทำไม.....”
“...คิดคร-”
“นั่นน้องคิดนะ!” ถึงผมจะไม่ชอบเมแต่เธอก็เป็นน้องผม เป็นน้องสาวคนเดียว แต่ผมไม่ได้นึกเป็นห่วงเมอะไรมากไปกว่าการที่เขากล้าทำกับเมทั้งๆที่รู้ว่าเป็นน้องผม
ทั้งๆที่เรายังคบกันอยู่...
“เราคบกันอยู่จริงๆหรอ?.....แรมยังรักเราอยู่รึเปล่า”....เป็นสิ่งที่ผมคิดในใจและโพล่งถามมันออกไปพร้อมๆกัน
ผมน้อยใจ.... ที่ผ่านมามีแต่ผมที่ดูเหมือนจะรุกเขาเป็นบ้าอยู่คนเดียวโดยที่เขาไม่เคยทำอะไรให้ผมก่อนเลย...มีแต่ผมที่เข้าหา เข้าหาจนบางทีผมยังรู้สึกรำคาญตัวเองที่เข้าไปยุ่งวุ่นวายกับชีวิตเขามากขนาดนี้ แต่แม้ว่าเขาจะไปเคยทำอะไรเพื่อผมก่อนผมก็ยังปักใจเชื่อเขาอยู่ดี ว่าเขารักผมจริง...
คิดผิดอีกแล้วหรือเปล่า........?
สำคัญตัวผิดอีกแล้วรึเปล่า....?
น้ำตาหลายหยดเอ่อล้นทะลักออกมาโดยที่ผมไม่สามารถควบคุมมันได้อีกต่อไป ผมร้องไห้เหมือนคนบ้า ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ ทำไมผมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยล่ะ แค่อยากจะมีความสุขเหมือนคนอื่นบ้างผมไม่มีสิทธิ์นั้นเลยใช่ไหม ทำไมล่ะ ทำไม ทั้งๆที่พยายามมากขนาดนี้แล้วแท้ๆ
พยายามตั้งใจเรียนให้ได้เกรดดีๆเผื่อว่าพ่อจะชื่นชมผมบ้าง
พยายามทำงานหาเงินส่งตัวเองเรียนให้ได้จบปริญญาสูงๆ
พยายามเป็นคนดีเพื่อนๆจะได้ชอบจะได้รักจะได้เป็นที่พึ่งพาของทุกคน
พยายามเป็นคนรักที่ดีทั้งๆที่ไม่เคยคบกับใครมาก่อน
พยายามไม่งอแงอะไรมากทั้งที่ใจจริงอยากจะหึงอาละวาดไปทั่ว
พยายามทำความเข้าใจว่าเขาเป็นคนซื่อตามใครไม่ทัน
พยายามเปิดใจเชื่อใจทุกคนที่เป็นเพื่อน
ทำไมล่ะ? ผมยังพยายามไม่พอหรอ?
แล้วต้องทำอีกแค่ไหนกัน? ถึงจะมีโลกที่ผมอยู่ได้
ผมควร....ทำอะไรต่อไป?
“คิดพอแล้ว” เสียงไอ้ซันดังมาจากข้างหลังก่อนมันจะคว้าผมเข้ากับอกมัน
“.............ซ....ซัน......”
“.......ซัน...กู...กู...”
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้วเปอร์ นัน ไม่ต้องพูดแล้ว”
“....กู..”
“คิดครับ”
เสียงคนเคยคุ้นเคยยังคงดังไม่หยุด ผู้คนที่ผมคิดถึงจากใจจนอยากเข้าไปกอดให้ทั่ว แต่คงทำไม่ได้แล้ว ในเมื่อไม่มีใครต้องการแล้วนี่...
‘เกิดมาก็รกโลก’ คำพูดของพ่อดังก้องในหัวผม ประโยคที่ผมปฏิเสธพ่อมาตลอด ผมเชื่อว่าทุกชีวิตบนโลกนี้มีค่า ผมก็แค่ปลอบใจตัวเอง...
เมื่อไม่มีใครต้องการผมอีก...
ผมจะเกิดมาทำไม?
หัวใจเหมือนถูกบีบรัดจากมือที่มองไม่เห็น มันแน่นไปหมด และมันก็เจ็บ... เจ็บจนทุกประสาทสัมผัสหยุดทำงานรับรู้ได้อยู่ที่เดียว
ใจสลายเป็นยังไง...
...ตอนนี้ผมรู้ซึ้งมันดีแล้ว
_________________________________________________________
:hao5: :hao5:
จริงๆเมื่อวานกะจะอัพสักเที่ยงคืนน่ะค่ะ แต่เมนส์เล่นงานจนปวดท้องนอนแหมบตายไปก่อน orz
ขอโทษคนที่รอด้วยนะคะะะะะะ
สำหรับเรื่องพ่อคิด
เพราะพ่อคิดเป็นคนที่แคร์สังคมมากกว่าทุกสิ่งค่ะ
พอทำแม่คิดท้องแล้วตัวเองก็ถูกประนามเลยเกลียดคิดแบบสุดๆ แย่เนอะ....
แต่เราเชื่อว่าคนแบบนี้มีมากในประเทศไทยนะคะ :hao5: เลยหยิบยกมาเขียน
ส่วนทางแม่คิดเองก็ไม่ต่างกันค่ะ ครอบครัวแม่คิดก็ไม่ยอมรับที่ลูกท้องแถมเป็นชู้ชาวบ้านเสียเท่าไหร่
แม่คิดเลยต้องมาทนอยู่กับพ่อคิดอย่างนี้
และเพราะแม้แต่ครอบครัวแม่ก็ไม่สนใจคิด จะไปขอใช้นามสกุลแม่เห็นทีคงทำไม่ได้น่ะค่ะ :hao5:
ชีวิต....
คิดจมอยู่กับความเศร้าความผิดหวังมาตลอด
พอมาเจอแรมตัวเองก็หวังว่าจะได้มีความสุขกับเขาบ้าง แต่กลับโดนพระเอกเราทำร้ายกว่าเก่า
แงงงงงงงง
เรตติ้งพระเอกตกแบบไม่เหลือชิ้นดี โฮฮฮฮ *กอดทุยน้อย*
ขอบคุณสำหรับการติดตามนะคะะะะ รักคนอ่านทุกคนนน :กอด1:
________________________________________________
ตอบเม้น เม้นที่889 นะคะ
-
สงสารคิด แต่แรมก็ซึนเกินไป สุภาพบุรุษไป หงุดหงิดกะแรมอ่ะ :z3:
-
ไม่เข้าใจพ่อคิด
ตัวเองทำผิดไปมีเมียน้อย มีลูก ดันเรียกลูกตัวเองว่าลูกชู้
-
หืมมมม เป็นไงแรม โง่เกินเหตุ
สมน้ำหน้า ควายยยย
ว้ากกกกก เกลียดนังเม
-
หงุดหงิดอะ สงสารคิดจัง..... :ling1:
-
ตบทุกคนบนโต๊ะรัวๆ 20 ที ปฏิบัติค่ะ
-
รอตอนต่อไปนะคะ :katai4:
-
ตอบคอมเม้นค่ะ
fuku ชอบคำด่ามากค่ะ ชะนีมโนแจ่ม 5555555555555
shockoBB ฮืออออ แรมบื้อจนน่าเบื่อเนอะะ :hao5:
B52 ขอโทษที่ไม่ได้มาต่อเมื่อคืนนะคะ โฮฮฮ ขอบคุณที่ติดตามค่าา
pepopyj ใช่เลยค่ะ นันยังติดนิสัยแย่ๆแบบนี้อยู่ ส่วนแรมนี่เราห้ามไม่ได้ค่ะไม่ชอบไม่เป็นไร จริงๆโลกสวยเกินไปอย่างตาแรมก็ไม่ดี แต่เพราะไม่ได้เจนโลกเลยกลายเป็นมองโลกในแง่ดีมาตลอดน่ะค่ะ ทั้งเรื่องเป็นคนดีเกินไปกับตามคนไม่ค่อยทันก็คงเป็นเพราะการเลี้ยงดูด้วยน่ะค่ะ แต่เอาจริงๆก็อยู่ที่นิสัยเขานั่นแหละ เง้ออ ขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้นะคะ ยังไงแรมก็คงบื้ออย่างนี้ได้อีกไม่นานหรอกค่ะ ^^
yuierror สงสารคิดเหมือนกันค่ะะะะ
love AJ โดนคนเขียนหักหลังมาลงอีกวันซะงั้น 555555 :z6:
Tennyo_Y แรมมองโลกในแง่ดีเกินไปจริงๆค่ะ ทุกอย่างสวยงามจนน่าตบจริงๆ555 ส่วนคิดนี่อย่างน้อยเจ้าตัวก็คิดว่าเป็นครอบครัวตัวเองน่ะค่ะ(แม้ว่าคนอื่นไม่ได้คิดเหมือนกัน) เลยยังมียึดติดอยู่หน่อยๆ ก็พ่อทั้งคนนี่นะ... ส่วนเม...อิจฉาคิดจริงๆค่ะ อิจฉาที่ได้เป็นแฟนกับแรมแล้วทำอะไรไม่ได้เลยเอามาลงกับคิด โถ..... ขอบคุณที่ติดตามนะคะะะ กอดดดด :กอด1:
AMINOKOONG จะบอกว่ายังไงแรมก็คงไม่ได้คืนดีกับคิดง่ายๆหรอกค่ะ แต่จะสาสมมั้ยอันนี้เราไม่รู้นะ แฮ่.... //เรื่องสปอย....จริงๆอยากให้รอลุ้นไปพร้อมๆกันเนอะ แต่แง้มนิดนึงว่าได้เอาคืนแรมกับนันแน่ๆค่ะ และแรมจะบื้อได้อีกไม่นานนักหรอก 5555 ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ขอโทษที่ไม่ได้ส่งข้อความไปให้เนอะ อ่านเอาในนี้แหละค่ะเผื่อมีคนอยากรู้ด้วย5555555 กอดดดด :man1: :man1:
oreena สงสารคิดเหมือนกันค่ะ
Sar2288 โฮฮฮฮ เอากลอนมาให้เลยยยย ขอบคุณค่ะะะ :กอด1: กดปริ้นข้อความนี้ส่งให้คิด....ชอบมากค่ะ o13 //มาต่อแล้วค่า 555555
malula คิดยังยึดติดอยู่น่ะค่ะ อย่างน้อยก็เป็นพ่อแท้ๆของเขา
NY_JK เป็นความคิดที่แยบยลไม่เหมือนใครมากค่ะ ก๊ากกกกก //ขอบคุณที่ชอบนิยายเรื่องนี้นะคะ เป็นกำลังใจให้มากจริงๆ แงงงง กอดดดดด :กอด1:
narunarutoboyz อย่างที่บอกว่าคิดใช้นามสกุลพ่อเพราะไม่มีทางเลือกอื่นค่ะ เพราะทางแม่เองก็ไม่ยอมรับเหมือนกัน เง้ออ //เว้นช่วงด่าไว้ สะใจมากค่ะ จัดเต็มจริงๆ 5555555 // ขอโทษที่เมื่อคืนไม่ได้มานะคะะ แง้งงง :กอด1:
simiach ชอบคำประชดที่ว่าผู้สูงส่งจริงๆค่ะ แหม้มมมม
Mooka ตอนนี้ก็มาเร็วนะคะ อิอิอิอิ //มาอ่านตอนนี้น่าจะสงสารคิดหนักกว่านะ555 ส่วนแรมเป็นคนรักที่แย่จริงๆค่ะ :hao5: //มาต่อแล้วค่าาาาา
GintoniC นันกับเปอร์ดูท่าจะยังไม่ได้ออกโรงจนกว่าคู่หลักจะเคลียร์กันเสร็จแน่ๆค่ะ โฮรว... //ส่วนพ่อคิด ตามที่บอกไว้ข้างบนเลยนะคะ เป็นผู้ชายที่แย่มากกก อัพแล้วค่า ไม่ร้องนะโอ๋ๆ 555555
Pupay โอยขำ ลืมเสียบสายชาร์ต55555 //อย่างน้อยคิดก็ยังยึดติดว่าเป็นครอบครัวน่ะค่ะ //ส่วนแรม.....คนเขียนป้อนหญ้าให้แรมแบบเงียบๆละกันค่ะ โดนมาเยอะ55555555 //รักคนอ่านเหมือนกันนน เขินนนน :o8:
DraCo_SLa13 โอ๊ะะะะะะ เพิ่งนึกได้ว่ามันอ่านความหมายได้แบบนั้นด้วย เห้ยยยย เจ๋งงงง (อีนี่โง่เองค่ะ55555555)//ปล.เราเพิ่งรู้จริงๆนะคะ ใจจริงคือคิดคิดไปเองค่ะ แต่แบบ เห้ยยยหมายความว่าแบบนี้ก็ได้และก็ใช่ด้วย ว๊ากกกกก
IIIA เป็นคำว่าชะนีที่ยาวมาก5555 พ่อคิดแย่จริงๆค่ะ ฮื้อออ
bigbeeboom เสียดายตอนของแรมยังไม่ใช่ตอนนี้เนอะ :hao5:
omyim_jjj จะเปลี่ยนนามสกุลรึเปล่าต้องติดตามนะคะะะะะ งิงิงิงิ
บ๊ายบายโพ คุณพ่อนิสัยแย่จริงๆค่ะ เห็นแต่หน้าตาชื่อเสียง //แรมไปง้อแน่ค่ะแต่ยังไม่ถึงตาแรม55 ส่วนนัน...โดนหนักแน่นอน คึคึ
ormn น่าสงสารจริงๆค่ะ :o12:
kongxinya ทำไมเราฮาดาวพระศุกร์บวกซินเดอเรลล่า 55555555555 //ปล.ชีวิตคนมีขึ้นมีลงค่ะ เชื่อว่าฟ้าหลังฝนย่อมสวยงามเสมอ สู้ๆนะคะ :) //ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะะะะ
MK สงสารคิดจริงๆ //จัดมาม่าไปเต็มสตรีมค่ะะะะะ
Newtun_TD แรมโดนด่าจนน้อยใจไม่ยอมออกโรงแล้วค่ะ 55555555 //มาต่อแล้วค่าา
phana_qbz ถูกเลี้ยงโดยพ่อคนที่นิสัยไม่ดีนั่นแหละค่ะ :hao5: //แรมน้อยใจไม่โผล่แล้วว คนด่าเยอะ ก๊ากกกกกก
corn_rain คิด : *ซุก*
mystery Y เพราะฝั่งแม่ก็ไม่ยอมรับคิดค่ะ โฮรวว
minjeez ใช่เลยย แรมไม่ทิ้งคิดแน่นอนนนนน
mild-dy พ่อคิดสนแต่เรื่องชื่อเสียงหน้าตาทางสังคมมากกว่าความรู้สึกคนค่ะ ฮือ...
boong086 ตามที่อธิบายไว้ข้างบนนะคะ ^^
tsundere ตัวที่ลากไก่ลงไปกินในน้ำ 5555555555 พ่อคิดไร้ความรับผิดชอบจริงๆค่ะ เหมาะแก่การถูกเรียนกว่าเป็นตัวที่ลากไก่ลงไปกินในน้ำ 5555
Ali$a฿eth นันทำตัวแย่มากจริงๆค่ะ ฮืออออ //บ้าจริง ไม่ร้องนะคะ โอ๋ๆ :hao5:
item ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะะ ดราม่านี้ยังคงดราม่าต่อไป.......
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่ะ
____________________________________________________________________
-
(อย่าพยายาม อย่าพยายามอีกเลย)
ทุกอย่างนั้นคือความฝัน ที่ฉันฝันไป แต่สุดท้ายเธอมองไม่เห็นค่าฉันเลย แทนใจคิด
สงสารคิดอย่างที่สุด ทำไมมันเศร้ายังงี้ น้ำตาแตกเลย สุดๆ
คิด อย่าพยายามเลย ใครจะรักเราให้เค้ารักที่เราเป็นเราเถิด
อย่าเหนื่อย เพื่อที่จะทำให้คนอื่นรักเลย ถ้าใครรับที่เราเป็นเราไม่ได้
พวกเขา ไม่ใช่เพื่อนแท้ ต่อไปเมื่อเราพบความลำบาก เค้าก็จะทิ้งเราไปอยู่ดี
แรม เราเกลียดเธอ มากๆเลย คุณเป็นคนที่ไม่ได้รักคิดจริงๆ หรอก
ไม่เคยทำอะไร และพยายามอะไร เพื่อคิดเลยสักอย่าง แม้แต่พยายามเข้าใจคิด
ทั้งที่มีสัญญาณเตือนตั้งหลายอย่าง ก็ยังโง่งมคิดว่าคิดเป็นของสูง ไม่เคยเข้าใจอะไรเลย
คนอย่างนี้ เป็นที่พึ่งให้ใครไม่ได้หรอก
อยากให้ ซัน เป็นพระเอกแทน จริงจัง สุดๆ
:กอด1: นักเขียน ทานPonstanกับประคบกระเป๋าน้ำร้อน นะมันช่วยได้จ้ะ
-
คิดในแง่ดี อย่างน้อยตอนนี้ คิด ยังมี ซัน อยู่ข้างๆ น่าจะพอเป็นหลักให้ คิด ไม่คิดสั้น
ส่วนพวกที่เหลือก็ปล่อยไปตามเวรตามกรรมเหอะ อย่าใจอ่อนง่ายๆนะคิด ตอนนี้คิดต้องเข้มแข็งนะ
ปล.ตอนต่อ มาอีกที วันไหนคะ แจ้งหน่อยค่ะ จะลงแดงแล้วเนี่ย
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
ตอบคอมเม้นค่ะ
AMINOKOONG จะบอกว่ายังไงแรมก็คงไม่ได้คืนดีกับคิดง่ายๆหรอกค่ะ แต่จะสาสมมั้ยอันนี้เราไม่รู้นะ แฮ่.... //เรื่องสปอย....จริงๆอยากให้รอลุ้นไปพร้อมๆกันเนอะ แต่แง้มนิดนึงว่าได้เอาคืนแรมกับนันแน่ๆค่ะ และแรมจะบื้อได้อีกไม่นานนักหรอก 5555 ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ขอโทษที่ไม่ได้ส่งข้อความไปให้เนอะ อ่านเอาในนี้แหละค่ะเผื่อมีคนอยากรู้ด้วย5555555 กอดดดด :man1: :man1:
____________________________________________________________________
แล้วพ่อกับยัยเมล่ะครับ อย่าปล่อยให้มันลอยนวลน๊า เข้าม่ายยอม เอาคืนให้เค้าด้วย :m31:
ปล.ดีใจที่คนแต่งจะถอดเขาบนหัวแรมแล้ว และอย่าลืมไปถอดนอของยัยเมด้วยนะครับ หมั่นไส้อยาก :z6:
-
ไปตายกันให้หมด :m31: :fire: :angry2: ทั้งแรมทั้งชะนีเม ไอ้เปอร์ ไอ้นัน พ่อของคิด เห็นคิดเป็นอะไร ถึงมาเล่นกับความรู้สึกของคิด คิดอย่าได้สนใจเมื่อไหร่ที่คิดได้ดีเอาคืนพวกมันให้สาสมเลย :fire: #อินจัด จับซันมาเป็นพระเอกเลย ทำให้ไอ้แรมมันหายโง่ที อย่างน้อยมีซันคนเดียวที่เข้าใจคิด ให้เป็นพระเอกเลยจะดีมาก :katai1: พระเอกโง่ๆ ซื่อบื้อ มึนๆ แบบแรมไม่ไหว :angry2:
-
จากนี้ ไปคิดก็คงจะมีเวลา อยู่ กับตัวเองมากขึ้น เอาเวลาคิดถึงแรมมาคิดถึงตัวเอง
เอาเวลาไปช่วยงานเพื่อน มาทำงานหาเงินให้ตัวเอง
เอาความภูมิใจที่ทำเพื่อคนบริจาคน้ำเชื้อมาเป็นกำลังใจให้ตัวเอง
เวลาแบบนี้ น่าจะเป็น ข้อพิสูจน์เล็กๆว่า ในระหว่างที่ เพื่อนทุกคน มองข้ามคิด ซันยังเห็นคิดสำคัญ ทั้งที่จะปฏิเสธไม่ออกมาเหมือนคนอื่นก็ได้
ต่อไปนี้ถ้าคิดจะเห็นแก่ตัวทำอะไรเพื่อตัวเองก็ไม่แปลกในเมื่อทำเพื่อคนอื่นจนเค้าไม่เห็นคุณค่า ก็จงทำเพื่อตัวเองมีชีวิตอยู่เพื่อลมหายใจของตัวเอง
-
นั่งอ่านนั่งร้องไห้แบบเป็นจริงเป็นจังตามคิด เป็นเราเราก็คิดแบบคิดนี้แหละน้อยใจโลกชะมัดเกิดก็ไม่มีใครต้องการน่ะความคิดด้านลบคงมีอยู่เต็มหัวอาจจะมากกว่าคิดดตอนนี้ก็ได้ รู้แต่ละคนคงมีเหตุผลในที่ทำแบบนี้แต่ตอนนี้คงไม่หายโกรธทุกคนง่ายๆหรอก * ขอตัวไปร้องไห้ต่อก่อนแล้วกัน
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้คะ
อ่านถึงตอนปัจจุจัน
แรมช่าง................... :เฮ้อ: ปฏิเสธใครไม่เป็นขนาดนี้คิดมีแต่ช้ำ
คิดเชื่อใจขนาดนังน้องเมเอามาพูดทำถมทุกวันยังเชื่อแรม
แต่มาเห็นคาตา ในวันที่ใครๆก็ปฏิเสธเนี้ย บอกเลยว่าเพลียยยย :ling2:
-
คิดไม่ผิดหรอกนะที่อยากเป็นคนสำคัญของแรมและเพื่อนๆ
เพื่อนๆและแรมก็มีส่วนผิด แต่ที่ผิดที่สุดคืกการชอบคิดเองเออเอง
ของคิดและยังเป็นการคิดในแง่ลบอีกด้วย มันจึงส่งผลให้คิดต้องเสียใจ
แรมและเพื่อนๆคงต้องทำอะไรซักอย่างเพื่อเรียกความเชื่อใจจากคิดกลับคืนมา
และก็ขอให้คิดเปิดใจยอมรับคำอธิบายจากทุกคนด้วยเถอะ
ไม่อยากอ่านดราม่าแล้วอ่ะ
-
ที่เชียร์ให้คิดเปลี่ยนนามสกุลเพราะอยากให้หลุดพ้น เป็นไทจากบ่วงที่รั้งคิดไว้ รักตัวเองให้มากกว่านี้
เปลี่ยนนี่อาจสื่อความหมายไม่ตรงนัก คือให้คิดตั้งนามสกุลใหม่ เพื่อเป็นการประกาศอิสระภาพ
แต่ควรทำหลังเรียนจบ เพราะเป็นนักศึกษาเปลี่ยนนามสกุล มันดูไม่ดีในสังคมไทย
อินมากเพราะรู้จักคนที่เป็นแบบคิด พยายามมากที่จะดีกับทุกคน ช่วยทุกคน อยากเป็นที่รัก
แต่น้อยคนที่จะรับรู้ความรู้สึกนี้ หลายๆคนเอาความใจดีเพื่อเอาเปรียบ
เคยเห็นคนๆนี้ร้องไห้เสียใจน้อยใจ เราได้แต่ขัดใจ โมโหมากมาย
ส่วนแรม... กระบือเทพ เป็นใครนะ อยากเปลี่ยนพระเอกแล้ว
-
ผมจะเลิกอ่านเพราะรำคาญพี่เอกนี่แหละ
มีห่าไรไม่พูด เงียบอยู่ได้ขัดใจโว๊ยยย
ส่วนคิดน่าสงสารมาก เปลี่ยนพระเอกเหอะ !!!!!!!!!!!
-
:hao5: :hao5: :hao5:
อ้าวๆ อ่านตั้งนาน เพิ่งรู้ว่าซันเป็นพระเอก :hao7: :hao7:
-
อยากรู้ว่าแรมเป็นผู้ชายจริงหรอ ไม่เห็นจัทำอะไรเพื่อคิดเลยสักครั้ง มึน อึน พูดอยุ่กับตัวเองว่าชอบคิด คิดถึงคิด เราว่าปล่อยแรมให้อยุ่คนเดียว ช่วยไรคิดไม่ได้สักอย่าง มีแต่ทำลายความรู้สึกคิด ตามใจแต่คนอื่น นิสัยเหมือนพ่อของคิดเลย ให้ซันเป็นแฟนคิดเหอะ นะๆ
-
ไม่เข้าใจตัวเองตอนนี้ ทำไมถึงไม่สงสารคิด มองว่าคิดเป็นคนที่ยึดติดมาก เป็นคนที่คิดลบ คิดลบมากจนถึงมากที่สุด ใช้คำดูถูกของพ่อ มาเป็นสิ่งยึดเหนี่ยว ที่ทำให้มองโลกในแง่ร้าย โอเคไม่ผิด ที่เป็นแบบนี้ แต่ผิดตรงที่ เอามันมาเป็นด้านลบแล้วทำให้ตัวเองรู้สึกแย่ไปด้วย คนแบบนี้น่าจะมีเยอะ อันนี้เชื่ีอ แต่สิ่งที่คิดทำ หรือคิด มันทำให้เราไม่รู้สึกสงสารคิดเลยสักนิดเดียว คิดรักแรม แต่ขณะเดียวกัน คิดก็ไม่เคยคิดจะเล่าอะไรกับเรื่องบางเรื่องให้แรมได้รู้ ไม่ผิดถ้าไม่เล่า แต่ผิดที่ไม่บอกเรื่องราวความเป็นจริงของตัวเอง
ส่วนแรม จงมองโลกในแง่ดีต่อไป จงทำตัวแบบนี้ต่อไป โลกนายมันสดใสเกินไปมั้งแรม บางครั้งแรมก็เหมาะกับคิดดีนะ คนนึงก็อยู่ในโลกอึมครึมสุดขีด อีกคนก็สดใสสุดโต่ง
ส่วนเพื่อนแรม เพื่อนคิดนี่ขอละไว้ มองคนเพียงภายนอกจริง ๆ
ส่วนเม และพ่อ ขอให้เป็นไปตามยถากรรม จะรออ่านต่อไป
-
คิดจ๋าร้องไห้ก็ร้องให้พอนะ พรุ่งนี้ก็วันใหม่แล้ว มาซบอกแฟ่บๆ ของแม่ยกมา เด๋วจะการจัดพระเอกให้อ่วมเลยยยย
แรมก็เลิกซื่อบื้อ เลิกเป็นสุภาพบุรุษ(ที่เกืนพอดี)สักที ไม่งี้นได้เสียคิดไปแน่นอน
ปล.คนเขียนจ๋ามาต่อด่วนนนนนน มันขาดช่วงน่ะ :mew4:
-
ถ้าต้องยืนอยู่ในจุดที่คิดเป็น...คงไม่มีแรงจะยืน เหมือนโดนหักหลัง
แต่รักแรมนะ รออ่านต่อ อยากเห็นพัฒนาการของแรมจ๋า
-
อยากอ่านต่อคะ รอดูพัฒนาการทั้งคู่
-
ถึงจะไม่ชอบในความบื้อของแรม แต่ก็ไม่คิดเปลี่ยนพระเอกนะ แรมก็แค่เป็นคนที่ดีมากๆก็เท่านั้นเอง ปฏิเสธคนไม่เป็น ใจอ่อน ตามคนไม่ทัน เพราะเป็นคนที่ดีมากๆแบบนี้แหละเลยเหมาะกับ คิด คนที่ดูภายนอกสดใสแต่ข้างในมืดมน แรมจะเป็นคนที่ทำให้คิดสดใสขึ้นมาได้ แม้ว่าตอนนี้จะอึมครึมกับอยู่ก็ตาม ขอบอกเลยว่าไม่คิดจะเชียร์ซัน เรามั่นคงต่อแรม (คิดว่าคิดก็คงเป็นอย่างนั้น)
ตอนนี้คิดไม่ปล่อยโอกาสให้แรมได้อธิบายเลย แต่ก็เป็นธรรมชาติของคนที่กำลังโกรธอ่ะนะ จะไม่ค่อยฟัง ไม่อยากฟัง เพราะมีคำตอบในใจอยู่แล้ว พูดตอนนี้คงไม่เชื่อ คงต้องรอให้ใจเย็นก่อน วอนซันช่วยปลอบก่อนละกัน แต่ปลอบในฐานะเพื่อนนะ หวังว่าคงไม่อยากเลื่อนไปเป็นอื่น
ส่วนที่เราไม่เข้าใจคือ ทำไมเพื่อนๆอย่าง นัน เปอร์ ถึงไม่ชวนคิดมา แถมหลอกว่าติดธุระ แต่ออกมามั่วกันซะงั้น คือยังไม่เคลียร์ในความรู้สึกตอนนี้ เรายังให้โอกาสแก้ตัว หวังว่าคำแก้ตัวจะฟังขึ้นด้วย ไม่ใช่ประเภทว่า คิดเมาแล้วจะทำให้ลำบาก อยากให้เพื่อนเคลียร์ๆกัน คือตอนนี้เราเสียใจเรื่องเพื่อนที่สุดอ่ะ มากกว่าเรื่องแรมกับน้องเมอีก คือคบกันมานาน ทำกันได้ ขอเหตุผลด่วนๆ :laugh:
สุดท้ายนี้ :จุ๊บๆ: คนเขียนค่ะ
-
ฮืออออ สงสารคิดจังเลย
ทำไแรมไม่พูดอะไรเลยละ
เปลี่ยนพระเอกทันมั้ย ชอบซันจังเลย แหะๆ
-
ซีซัง...ชอบคนนี้จังมีคู่มั้ยคะแต่งเรื่องแยกเถอะ ขอร้อง ฮ่าๆ :haun5:
คิด ไม่อยากสงสารแล้วค่ะ สงสารตัวเองหดหู่เกิ๊น สู้ ๆ นะคิดรอใช่นามสกุลแรมก็ได้(อันนนี้ไม่พาลแล้ว)
ส่วนคนอื่นรอรับผลต่อไป :o211:
-
อือหือ จัดเต็มมาม่าอืดเบยยยยยยย
คิดเอ๊ยยย บอกได้คำเดียวว่าชีวิตต้องสู้ต่อปายยย :a2:
ส่วนแรมก็นะ ต้องรีบทำคะแนนเอาตำแหน่งพระเอกกลับมาด่วนๆรวมทั้งเหล่าผองเพื่อนด้วยยย :katai1:
สุดท้ายยัยน้องเมอ่านอีกก็จี๊ดอีก แต่ไม่มีไรจะพูดแหละ นอกจากอวยพรให้หลบเปลือกทุเรียนได้ว่องไวนะจ๊ะ o18
รอตอนต่อไปและขอบคุณสำหรับกำลังใจด้วยเช่นกันค่ะ :mew3:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
คิดครับๆๆๆ อยู่นั่นจะพูดอะไรก็ไม่พูดแรม แม่งงงงงงงงงงงงงงงง :ling1:
เล่นอีตาแรมให้หนักๆเลยนะคะน้องคิดเผื่อจะมีสติเลิกซื้อบื้อมาสักหน่อย :katai4:
-
คิดอย่าใจอ่อนยกโทษให้แรมง่ายๆนะ ให้มันเป็นบทเรียน แรมจะได้ตื่นจากโลกมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งใสใสซะที :m16:
จัดนันหนักๆเลย ตัวดีนัก :z6:
-
แรม้ป็นไบ้เหรอครับ หืมมมม
อารมณ์นี่มีอยู่อารมณ์เดียวรึป่าว
อารมณ์โง่ๆ :angry2:
-
:monkeysad: เข้าใจถึงความรู้สึกตอนโดนแบบนี้มากเลย (โดนมาแล้ว) สู้ๆนะคิดตี้
o13 คนเขียนเขียนได้อารมณ์มากก ขอบคุณนะก๊าาปที่มาต่อ อิอิ
-
เศร้าอ่ะ ร้องไห้ T T
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
สงสารคิดอ่ะ
-
คิดก็ควรจะบอกเรื่องครอบครัวกับเพื่อนๆบ้างกับแรมด้วย
แรมก็น่าเบื่ออะ เมื่อไหร่จะคิดมากๆ บ้างไม่ใช่คิดอะไรน้อยๆเกรงใจอยู่ได้
ส่วนนันตัวต้นเหตุ ทำไมถึงไม่ชวน คิดมาด้วย เซ็งจิต
-
ดราม่าตอนดึกมันไม่ดีนะเนี่ย เพราะตาอาจบวมจากการร้องไห้ได้ เฮ้อ~
-
ซันเป็นพระเอกสินะ :hao5:
-
อ่่นไปน้ำตาพรากไป อยากให้ซันเป็นพระเอกเบาๆ 55555555 คุณชายแรมคะ อิชั้นขออัญเชิญท่านเสด็จกลับวังเถอะค่ะ ไม่ไหวจะเคลียร์ คิตตี้รีบเรียนทำงานให้จบไปเล้ยยย เก็บเงินเลี้ยงดูตัวเองดีกว่า ไม่ต้องใจดีอีกละ เก็บบรรดาเพื่อนๆ เข้ากรุค่ะ หุหุหุหุ
ยกป้ายไฟเชียร์ซันสูงๆ :z2:
-
:m16: :m16: :m16: :m16:อ่านไปอ่านมาเริ่มเซ็งละตูแรมนี้ไม่รู้จะสุภาพไปไหน :m16: :m16: :m16:
-
ค้างงงงงงฮือสงสารคิด แรมทำไมไม่รู้จักพูดให้มันเคลียร์อ้ำอึ้งอ้ะ ขัดใจจจจ :katai1: :katai1:
-
ตกลงเรื่องนี้ต้องการจะสื่ออะไรให้คนอ่านคะเนี่ย....
How to be ควาย?
-
บางทีก็เบื่อๆเหมือนกันนะ เป็นถึงลูกเจ้าของกิจการรับเหมารายใหญ่ แต่ทำไมถึงได้ซื่อบื่อ จนเหมือนกับโง่ :เฮ้อ: เพลีย
-
:hao5: อ่านไปร้องไห้ไป เราเข้าใจคิดนะ คือคิดผ่านอะไรมาเยอะเจอความเสียใจมาก็เยอะ แล้วพอมาเจอแรมที่คิดว่าคนนี้คือความสุขของเรา แต่เรากับมาเห็นภาพบาดใจแบบนี้ :a5: คือจะไม่ใครคิดได้ยังไงล่ะ บอกเราว่ามีธุระ แต่กับมานั่งกินเหล้ากับเพื่อนที่ก็อ้างว่างไม่ว่างเหมือนกัน แถมยังบังเอิญมาเจอช๊อตเด็ดอีก :sad4: เป็นใครใครก็เสียใจ แถมยังโดนครอบครัวมาตอกย้ำความไร้ค่าอีก ที่คิดยังร่าเริงได้อีกนี่ถือว่าเก่งโครตอ่ะ o13
ที่เราไม่เข้าใจคือ แรมจะซื่อบื่อขนาดนั้นเลย :ruready เรางง ตั้งแต่แรกๆแล้วละ ที่มีคนเข้ามาจีบแรม คือต่ให้โง่ให้ซื่อบื่อขนาดเด็ก ป.3 ยังรู้เลย คงไม่ได้มองโลกในแง่บวกจนโลกทั้งใบเป็นสีชมพู่น่ะ :mew5: ถึงไม่พูดอันนี้ก็พอเข้าใจได้ว่าเขิน แต่ไม่คิดจะบอกความรู้สึกอะไรเลยเหรอ ?? เราว่านะ คิดไม่เหมาะกับแรมหรอก อีกคนให้ตั้งมากมายแต่อีกคนกลับไม่เคยให้อะไรกลับไปเลย อย่างนี้มันก็น่าน้อยใจน่ะ :mew2: ถ้าเจอแรมนะ จะ :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
เข้ามาอ่านที่เดี่ยว น้ำตาลไหล่เลยทำไมคนแต่ทำร้ายคิดแบบนี้อ่ะค่ะ ส่งสาร พ่อพระเอกก็พูดไปสิอำอึงอยู่ได้ :katai1:
สงสารคิดเด็กน้อยของพี่ๆๆๆๆ :mew6: เข้าใจกันไวๆน๊า
ปล.ตบเมค่ะ :angry2: :z6:
-
สวัสดีครับ ตอนแรกว่าจะเข้ามาอ่านเฉย ๆ เห็น หัวข้อน่าสนใจและจำนวนหน้า+จำนวนการอัพพเรื่องแล้วก็น่าไม่ผิดหวัง
แต่พออ่านจบกลับรู้สึกผิดหวังมาก ๆ เพราะมัน ค้างงงงงงงงงงงง ว่าจะไม่เข้าห้องนิยายที่ยังไม่จบแล้วนะ
การดำเนินเรื่องน่ารักดีนะครับตอนแรก ๆ ทำให้อยากรู้ว่าต่อไปจะดำเนินเรื่องไปอย่างไร
เพราะเริ่มต้น(แม้จะข้ามมาหลายตอนแล้ว)ก็มีใจรักกันและบอกรักกันแล้ว เลยอยากรู้ว่าต่อไปจะเป็นยังไง
ไม่เคยเจอการดำเนินเรื่องแนวนี้เลยสนใจ ทีอ่านผ่าน ๆ มามักไปรักกันตอนท้ายหรือไม่ก็โหดร้ายตั้งแต่ต้น
จึงอยากเห็นคนแต่งว่าจะต่อเรื่องไปยังไงนะครับ ส่วนเนื้อเรื่องตัวละคร
อ่านแรกๆ ชอบนันนะแต่พอหลัง ๆ เริ่มเกลียดละ 55555 แอบหมั่นใส้ด้วยแต่ไม่เท่าเมนะอันนั้นน่าตบล้างน้ำ
ลุ่นมากว่าเมื่อไหร่จะตะลึงตึงโป๊ะกันสักที พระเอกก็ซื่ออออออออออออ จะพูดอะไรทีเหมือนอะไรไปติดคอ
ขัดใจ 5555 แต่ก็สนุกนะมีสีสันดี พอจะทำให้เกิดอุปสรรคบ้าง
สุดท้ายอยากขอคนแต่ง คือ ขอเพิ่มตอนพิเศษของนันครับ
กับความเป็นมาของครอบครัวของทั้งพระเอกและนายเอก แม้ของนายเองจะแว๊บๆ ออกมาแล้วก็ตาม
จะรอติดตามนะครับ
-
อ่านตอนนี้ทำได้เพียงร้องไห้เงียบๆคะ (ร้องดังแม่ด่า//ผิดละ)
เคยมีประสบการณ์แบบนี้มาอยู่นิดหน่อยคะ ต้องขวนขวายต้องพยายามอย่างมาก เพื่อให้ใครซักคนเห็นหัวเรา ให้ใครต้องการเราบ้าง(แต่ไม่ถึงกับของคิด) เลยเข้าใจฟีลของคิดในตอนนี้มาก
สะเทือนอารมณ์ในตอนที่น้องมาเจอเพื่อนๆกับคนรักที่บอกไม่มีใครว่าง มันก็แค่พวกเห็นแก่ตัว ที่กลัวเวลาน้องเมา นั่นแหละ แรมก็นับ ถึงแรมจะไม่ได้รำคาญน้องก็ตามที(ยังเคืองบักทุยน้อยอยู่) มันไม่แปลกเลยที่น้องจะเสียใจมาก น้องเป็นคนที่รักและไว้ใจคนที่ตัวเองรักมากๆ เมื่อน้องรักมากก็ทุ่มเทให้มาก วางใจให้แก่หมู่เพื่อนฝูง มาเจอแบบนี้อแแล้วยิ่งเจอคำของพ่อ(เลวๆ)กับน้องสาวที่ดี(ออก) แล้ว มโนไปไกลเลยคิดเอ้ย ทุกคนรักคิดนะแต่มันยังไม่เคยเจอของจริง
ตอนนี้เลยคิดได้เพียงซีซังเหมาะกับคำว่าเพื่อนคิดที่สุดแล้ว นางใจดีเสมอต้นเสมอปลายดูจากไหน จากการที่คิดชวนกินเหล้าซซังไม่ปฏิเสธ (ทำไมพวกนันไม่ทำ ก็แค่กันไม่ให้คิดกินเหล้าป่าววะนัน แค่นั้นมันก็ไม่เมา ถ้ารู้มันเริ่มเมากันคิดไว้แล้วพาไปส่งดิ) ตอนนี้รักซีซังไปเลยเก้าสิบเปอเซนเลยจุ๊บๆ
บางที่คนเราไม่เห็นโลงศพ ไม่หลั่งน้ำตา อาจจะเป็นความจริงก็ได้ ไม่อยากให้คนแบบบพ่อแม่คิดได้ดีในสังคม แค่ลุกคนเดียวดูแลไม่ได้ มองเป็นตัวเสนียดตัวน่ารังเกียจทั้งๆที่คนที่ทำให้เค้าเกิดมาคือตัวเองแท้ๆ อยากให้เค้าได้รับบเรียน (อี)เมอยากให้รับบทเรียนราคาแพงที่ชีวิตนี้นางจะจำไม่ลืม ต่อให้ตายก็ยังจำได้นะคะ ไม่อยากให้คิดอภัยให้ใครง่ายๆ น้องเจ็บมาเยอะแล้วแต่ก็ไม่อยากให้น้องทุกข์ทนกับเพื่อนและคนรักคะ อยากใหน้องมีความสุขจริงๆกับชีวิตบ้าง
ปล.รักคิดน๊าจุ๊บๆ รักคนแต่งด้วยจุ๊บๆ ตอนนี้รักซีซังด้วยจุ๊บๆๆๆๆๆ(ฮ่าาาา)
-
-30-
ซีซัง
ผมพาไอ้คิดออกจากร้านนั่นมาอย่างเงียบๆไม่สนเสียงร้องของนันกับเปเปอร์อีกต่อไป ตอนมันลงจากมอไซค์ผมนั่นทำให้ผมตกใจไม่มากเท่ากับเห็นมันร้องไห้ ผมพามันไปยังที่จอดรถมอไซค์แถวนั้น เพราะจู่ๆมันก็เดินลงไปนี่แหละทำให้ผมวนหาที่จอดอยู่นานเลย คิดยังคงร้องไห้ไม่หยุด มันไม่ได้ร้องแหกปากจ้าเหมือนตอนมันเมา แต่ร้องไห้เงียบๆแบบนี้ผมกลับรู้สึกว่ามันเจ็บกว่าหลายเท่า
“...ฮึก...ซัน..กู...เมา...ฮึก กูเมา...นะ”
“.........เออ รู้แล้ว”
ไอ้คิดพยายามเค้นเสียงออกมา กลั้นสะอื้นและพยายามบอกกับผมว่ามันเมา ผมรู้ว่ามันไม่เมาจริงๆหรอก แต่ผมก็รู้อีกนั่นแหละว่ามันไม่ชอบร้องไห้ มันไม่เคยร้องไห้ให้ผมเห็นนอกจากเวลาเมา ครั้งนี้เป็นครั้งแรกจริงๆที่ผมเห็นมันเป็นอย่างนี้
ผมพามันขึ้นรถก่อนกำชับให้มันจับผมแน่นๆแล้วขับออกไปด้วยความเร็ว หวังแค่ให้ถึงจุดหมายปลายทางให้ไวที่สุด พยายามไม่ให้มันทรมานอยู่คนเดียว จนสุดท้ายผมก็ขับมาถึงหอพักของผม ผมพามันขึ้นห้องทั้งที่ยังร้องไห้สะอื้นไม่หยุด
“คิด....”
“ฮึก....ฮือออ....”
“พอแล้วไม่ต้องกลั้นหรอก อยากร้องก็ร้อง กูอยู่ตรงนี้”
“ฮึก...ฮึก โฮฮฮฮ”
คิดน้ำตาไหลมากกว่าเดิมก่อนผมจะคว้าตัวมันมากอด ทำไมจะไม่รู้ว่ามันพยายามกลั้นน้ำตาไว้มากแค่ไหน คนอย่างมันใช้ชีวิตอยู่กับคำว่าอดทนมาตลอดเวลา การที่มันไม่ร้องไห้ในเวลาปกติได้นี่ผมว่ามันเก่งมากแล้วนะกับการใช้ชีวิตอยู่กับที่แบบนั้น แต่ยังไงมนุษย์ก็คือมนุษย์ ย่อมมีความรู้สึกเป็นธรรมดา กลไกในร่างกายมันก็ทำงานตามปกติ แค่ขับความเศร้าออกมาเป็นน้ำตาก่อนที่จิตใจจะรับไม่ไหวเท่านั้นเอง
มองผ่านๆอาจจะเหมือนแค่ไอ้คิดอกหักช้ำรักแค่นั้นไม่เห็นต้องร้องไห้จะเป็นจะตายขนาดนี้เลย.. ก็ถ้ามองผ่านๆอ่ะนะ ผมอยู่กับมันมานานจนรู้ว่าที่มันร้องไม่ใช่เพราะมันผิดหวังกับเหตุการณ์ในวันนี้แต่อย่างเดียว ชีวิตมันจมอยู่กับความผิดหวังมาตั้งแต่เกิดเลยนั่นแหละ จะแปลกอะไรถ้ามันจะสะสมความอึดอัดตลอด20ปีของมันมาระบายเอาตอนนี้ อันที่จริงควรจะสงสัยมากกว่าว่ามันทนมาได้ไงตั้ง20ปี
แม้ความจริงที่ว่าเพื่อนผู้ชายมันไม่ได้ต้องไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆก็เหอะ แม้แต่แดกเหล้า มีชวนบ้างไม่ชวนบ้างตามประสา แต่นี่เล่นชวนทุกคนยกเว้นมันก็คงจะไม่ใช่เหตุผลที่ดีแล้วล่ะ
“ไม่เป็นไร กูอยู่ตรงนี้ มึงมีกูเสมอนะ”
“ฮึก ฮืออ”
“กูอยู่กับมึงเสมอ...เข้าใจนะคิด”
“อือออ ฮึก” มันว่าพลางซุกกอดผมแน่นกว่าเดิม ตัวมันสั่นสะอื้นไม่หยุดตั้งแต่ที่ร้านแล้ว ยิ่งมันขดตัวเข้าหาผมแบบนี้ยิ่งทำให้รู้ว่ามันตัวเล็กแค่ไหน ผู้ชายตัวเล็กๆอย่างมันแบกโลกของมันเอาไว้คนเดียวอยู่ตอลดเวลา
“ฮึก ซ..ซัน กู...ไม่เอาแล้ว....ไม่..ไหว.....ไม่เอา...แล้ว”
“คิด!”
ผมรู้ว่ามันหมายถึงอะไร มันคงอดทนมานานแล้วจนรับไม่ไหว แต่ไม่ว่ายังไง...มันต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป
“...คิดมึงยังมีกูนะ... กูอยู่กับมึงตลอดมึงก็รู้... อย่างน้อยมึงก็มีกู....ไม่พอหรอครับ?”
“ฮึก...ฮือออออออออออ ขอโทษ....ฮืออ..”
มันคงเป็นวูบหนึ่งในความคิดมันผมไม่โทษมันหรอก คิดยังคงร้องไห้ไม่หยุดมันกอดผมไว้แน่นเหมือนหาที่ยึดเหนี่ยว เวลาผ่านไปสักพักโดยที่ผมทำได้แค่กอดกับลูบหลังมันปลอบประโลม จนสุดท้ายมันก็เพลียจนหลับไป... ผมอุ้มมันไปนอนบนเตียงเช็ดหน้าเช็ดตาให้ก่อนจะห่มผ้าปล่อยให้มันหลับ
อย่างน้อย...ก็ขอให้มันมีฝันดี
.
.
.
เพื่อนๆชอบแซวหาว่ามันเป็นลูกผม ซึ่งมันก็ไม่ได้เกินจริงสักเท่าไหร่หรอก ผมเป็นห่วงมัน ไม่ใช่ในเชิงชู้สาว แต่ห่วงมันแบบเพื่อนมนุษย์คนหนึ่ง เพราะแม่ผมเป็นนักสังคมสงเคราะห์ด้วยหรือเปล่าก็ไม่รู้ทำให้ผมชอบช่วยเหลือชาวบ้านไปเรื่อย ไอ้คิดก็เหมือนกัน
แต่มันเป็นเคสที่ค่อนข้างหนักหนานิดหน่อย
ผมรู้จักมันตอนเพิ่งเข้าม.4 รูปร่างหน้าตามันเป็นที่กล่าวขานอยู่ไม่น้อย ผมอยู่ห้องเดียวกับมันแต่ไม่ได้สนิทกัน ตัวมันห้อมล้อมด้วยเพื่อนฝูงมากมายเสมอ ผมไม่นึกใส่ใจอะไรมันมากหรอก ก็เพื่อนร่วมห้องคนหนึ่ง เคยคุยกันไม่กี่ครั้ง ไม่ได้หืออือกับมันมากเท่าไหร่ รู้แต่ว่ามันเป็นคนดีร่าเริงเป็นที่ชื่นชอบของทุกคน
ก็เท่านั้น ผมไม่ได้รู้จักมันมากไปกว่านั้นเลย...
จนพักเที่ยงของวันหนึ่ง ผมไปเล่นบาสที่โรงยิมตามปกติ พอเล่นจนเหนื่อยผมก็ขอออกมาพัก ว่าจะเดินไปล้างเหงื่อเสียหน่อยแต่ได้ยินเสียงแว่วๆดังมาแถวๆห้องเก็บอุปกรณ์
พอเข้าไปเสือกก็เห็นไอ้คิดอยู่กับพวกกระเทยม.5
“มึงคิดว่าตัวเองดีเด่นักหนาหรือไง ถึงได้เดินอ่อยชาวบ้านเขาไปทั่วเนี่ย”
“ผมเปล่า...”
“ชอบให้ผู้ชายเดินตามมึงต้อยๆหรือไง”
“เอ่อ....ไม่ ผมชอบผู้หญิง..”
“ต๊ายยย หนังหน้าอย่างหล่อนน่ะหรอชอบผู้หญิง แล้วที่หล่อนคาบผู้ชายของฉันไปแดกนี่เรียกว่าอะไรห้ะ”
“ห่ะ?”
“ยังจะมาแอ๊บสงสัย”
“เอ่อคือ...”
“ว้าย น้องซัน!”
“นั่นเพื่อนผม...พี่ๆทำอย่างนี้คงไม่ดีเท่าไหร่...ใช่ไหมครับ”
“อึก... ชิ พี่ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย แค่เรียกมาตักเตือนด้วยความหวังดีเฉยๆเอง”
“ใช่ๆ ใช่ค่ะ ก็แค่หวังดี”
เออ จะพูดอะไรก็พูดไปเถอะแก้ตัวไปก็เท่านั้นในเมื่อสิ่งที่ผมเห็นมันไม่ได้เป็นอย่างที่พวกเธอพูดสักนิด เชื่อเถอะว่าถ้าผมไม่เข้ามายุ่งพวกเธอคงรุมตบคิดไปแล้ว... ชื่อเสียงของกระเทยม.5ปีนี้ร้ายแค่ไหนคนในโรงเรียนผมรู้ดี
ผมลากมันที่ยืนเอ๋อๆอยู่กลางวงกระเทยออกมาจากห้องเก็บของ ก่อนลากมันไปเป็นเพื่อนเข้าห้องน้ำด้วยเสียเลย
“....เอ่อ...ซีซัง ขอบคุณนะ”
“ซัน...”
“อื๋อ?”
“กูชอบให้เรียกว่าซันมากกว่า”
“โอเค ซัน...ขอบคุณนะ”
“อื่อ” ตอบมันแค่นั้นก่อนกวักน้ำล้างหน้าไป พอล้างเสร็จมันก็ยังยืนอยู่ตรงนั้นไม่ไปไหน
“...เห้ย กลับห้องได้แล้วไป”
“รอไปพร้อมกัน” มันว่าพร้อมยิ้มแฉ่ง
นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมได้สัมผัสถึงตัวตนของมันจริงๆ แต่ก่อนผมแค่รับรู้ผ่านๆ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะกลายเป็นเพื่อนสนิทมันในทันทีหรอก จากนั้นมาผมกับมันก็ทักทายกันอยู่บ่อยๆ แต่ผมก็มีเพื่อนของผมและมันก็มีกลุ่มเพื่อนของมันเลยไม่ได้อยู่ด้วยกันเท่าไหร่
ผมไม่ใช่เด็กดีอยู่ในโอวาทเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้เลวพอที่จะเรียกว่าเด็กเลวได้เหมือนกัน อาจจะแค่เด็กเกเรในสายตาผู้ใหญ่ล่ะนะ ยังมีเหตุการณ์ที่ทำให้ผมเจอมันมากขึ้นอีกอย่าง
ในคืนนั้นผมออกบ้านมานั่งดวดเหล้ากับเพื่อนๆในโรงเรียนบางคนและคนรู้จักที่สนิทกัน ตอนนั้นน่าจะประมาณสามสี่ทุ่มอยู่เลย ผมนั่งจิบเบียร์ชิวๆอยู่ในร้านพร้อมเสียงเพลงคลอเบาๆ ผมกวาดตามองไปนอกร้านหมายจะชมวิวแต่ดันเหลือบไปเห็นเด็กผู้ชายในชุดนักเรียนโรงเรียนเดียวกับผม ตัวเล็กๆเดินอย่างสั่นๆกล้าๆกลัวๆอยู่อีกฝั่งถนน จะเป็นใครไม่ได้เลยถ้านั่นไม่ใช่ไอ้คิด
ผมเดินเข้าไปหามันอย่างไม่ลังเล ผมรู้ว่าคนอย่างมันไม่เคยออกบ้านดึกๆดื่นๆมาในที่แบบนี้แน่ แล้วด้วยท่าทางมันที่อึกอักๆ ไม่รู้จะเดินไปทางไหนดีทำให้ผมอยู่เฉยไม่ได้ หน้าอย่างมันขืนอยู่คนเดียวแบบนั้นนานๆมีหวังโดนคนฉุดไปแน่ๆ
“คิด ทำไมมาอยู่ที่นี่”
“อ้าว..ซ...ซัน เอ่อ....ไม่รู้เหมือนกัน นี่ที่ไหนอ่ะ”
“แล้วมึงมาได้ยังไงเล่า โบกรถมาผิดหรือไง”
“เปล่าๆ” หรือจะบอกว่านั่งรลเมล์มาผิดสายก็ดูจะไม่ใช่ ในเมื่อแถวนี้และใกล้ๆแถบนี้ไม่มีป้ายรถเมล์เลยสักนิด
“แล้วมึงมาได้ไง หลงหรอ?”
“เปล่า...คือ ไม่รู้เหมือนกัน แหะๆ”
“เอ้า ไม่รู้แล้วจะมาโผล่ที่นี่ได้ไงวะ บอกกูมาดีๆ มึงมาโผล่แถวนี้ได้ไง ดูยังไงมึงก็ไม่น่าจะรู้แหล่งเลยสักนิด”
“ก็เอ่อ...ก็จริง....กูคง....โดนทิ้งมา ล่ะมั้ง...”
“หา ใครทิ้งมึง”
“อึ๊ เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่ช่วยหาทางกลับหน่อยดิ”
“แถวนี้ไม่มีรถผ่าน ถ้าอยากจะกลับเดี๋ยวกลับกับกู แต่รอแปปได้ป่ะ” ยังแดกเบียร์ไม่หมด เสียดายของครับตอนนั้น
“อืม ได้ๆ”
มันว่า จากนั้นผมก็พามันเข้าร้านเหล้า คงเป็นครั้งแรกของมันที่มานั่งในที่แบบนี้มันดูบริสุทธิ์ใสซื่อจะตาย มันนั่งรอผมดื่มเบียร์สักพัก หันไปคุยกับเพื่อนๆผมบ้างและดูท่าทางมันจะสนิทได้กับทุกคนเลยทีเดียว ไม่นานนักผมก็พามันกลับ
“แล้วสรุปมึงจะบอกกูดีๆได้ยังว่ามึงมานี่ได้ไง...”
“กู.. ปกติกูโบกรถกลับ แต่วันนี้...กูกลับกับน้อง น้องมีคนขับรถรับส่ง พอกูนั่งในรถแทนที่จะได้กลับบ้านกลายเป็นว่าน้องกูบอกให้คนขับพามาที่นี่ก่อนจะบอกให้กูลง....กูคงโดนน้องแกล้งนั่นแหละ ฮ่ะๆ”
มันน่าหัวเราะตรงไหนวะ แกล้งกันอย่างนี่เรียกคิดร้ายแล้วครับ ที่แบบนี้ใครไม่ใช่เจ้าแหล่งหรือไม่ได้มาบ่อยๆมีอันซวย เพราะที่นี่มันทั้งมืดทั้งเปลี่ยวเรียกได้ว่าเป็นสถานที่อโคจร เชื่อเลยว่าการที่น้องมันเอามันมาปล่อยแบบนี้ไม่น่าจะคิดดีอยู่แน่ๆ ถ้าผมไม่เจอมันป่านนี้กลายเป็นเมียใครไปแล้วก็ไม่รู้ เผลอๆโดนฉุดไปเอาแถวโพรงหญ้านี่แหละ
“แล้วมึงจะเอาไง”
“หือ....”
“ก็น้องมึงเอามึงมาปล่อยที่นี่ น้องมึงคงไม่อยากให้มึงกลับบ้านหรอกจริงมะ”
“ฮะๆๆ ก็จริง แต่กูก็ไม่มีที่อื่นแล้วนี่”
“งั้นไปนอนหอกู”
“ห้ะ”
“ไปนอนหอกูละกัน เอาให้น้องมึงสำนึกผิดที่ทำมึงไม่ได้กลับบ้าน พรุ่งนี้เดี๋ยวกูไปส่งถึงบ้านเลย”
“...ฮ่ะๆ อย่าดีกว่า เกรงใจ”
“พูดมากว่ะ ขึ้นรถมา” ผมว่าพลางบอกให้มันขึ้นมอเตอร์ไซค์ลูกรัก ก่อนบึ่งออกไปที่หอพักผมอย่างที่ว่าไว้ ตอนนั้นผมคิดแค่ว่ามันคงทะเลาะกับน้องมันเฉยๆ
หลังจากวันนั้นผมกับมันก็สนิทกันมากขึ้น เริ่มไปไหนมาไหนด้วยกัน กินข้าวด้วยกันมั่ง จนม.5 มันแอบชอบเพื่อนร่วมรุ่นที่ชื่อแรม(ถึงก่อนหน้านั้นมันจะเคยบอกว่าชอบผู้หญิงก็เถอะ) สาบานได้เลยว่าผมไม่เคยสังเกตเห็นไอ้นี่มาก่อนเลย มันโคตรจะไม่เด่น ผมไม่ได้นึกรังเกียจอะไรที่ไอ้คิดชอบผู้ชาย ไม่ชอบสิแปลก อันที่จริงผมว่ามันเหมาะกับผู้ชายมากกว่าไปดูแลผู้หญิงนะ
แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ทำอะไร มันแค่มองเฉยๆขนาดเข้าไปคุยด้วยมันยังไม่กล้าเลยด้วยซ้ำ ไม่รู้ทำไม สงสัยว่าไอ้แรมพิเศษยังไงไอ้คิดถึงไม่เข้าหา ไม่หือไม่อือได้แต่มองดูมันเฉยๆ แต่ผมก็ไม่ไปก้าวก่ายมันนักหรอก ปล่อยมันมองไปนั่นแหละถ้ามันทำแล้วมีความสุขดีล่ะก็
จนมาช่วงหนึ่งไอ้คิดมาค้างที่หอผมบ่อยมาก ผมไม่ได้ว่าอะไรมันหรอกแต่มันมาค้างนานจนผิดปกติ พอถามก็เอาแต่บอกว่าเบื่อบ้าน ผมปล่อยมันอยู่ไปไม่คิดอะไรมากจนวันหนึ่งมันไม่มาเรียน ไม่มาเกือบอาทิตย์จนผมต้องไปตามหามันเพราะมันไม่มีโทรศัพท์มือถือทำให้ติดต่อไม่ได้ ทีแรกนึกว่ามันป่วยเฉยๆแต่ที่ไหนได้...
พอผมหาบ้านมันเจอถึงได้รู้ว่ามันไม่ได้ป่วย แต่ถูกพ่อมันขังไว้ไม่ให้ออกจากบ้านเฉยๆ พอถามหาต้นเหตุก็เป็นเพราะรุ่นพี่กระเทยกลุ่มเดียวกับครั้งนั้นแม่งปล่อยข่าวว่าไอ้คิดมันมานอนกับผม...เอ่อ...แบบมานอนแบบลึกซึ้งน่ะครับ แล้วเรื่องถึงหูน้องมันจนน้องมันเอาไปฟ้องพ่อมัน ทำให้พ่อมันอับอายเลยไม่ให้มันออกบ้านอีกเนี่ยแหละครับเพราะคิดว่ามันจะทำให้นามสกุลพ่อมันเสื่อมเสีย
ผมพยายามเข้าไปอธิบายพ่อมัน ใช้เวลากล่อมค่อนข้างนานจนพ่อมันยอมให้มันออกมาเรียนหนังสือตามเดิม
หลังจากนั้นผมก็ถามมันเรื่องครอบครัวมันแบบละเอียดถี่ถ้วนบังคับให้มันตอบออกมาจนได้ นึกสงสัยตั้งแต่น้องมันเอามาปล่อยแล้วล่ะครับแต่ไม่อยากก้าวก่าย พอผมรู้ความจริงนั่นทำเอาผมไปไม่เป็นเลยเหมือนกัน ผมไม่รู้จะช่วยมันยังไงดี ใจหนึ่งก็อยากฉุดมันออกมาจากที่งี่เง่าแบบนั้น แต่ถ้าทำพ่อมันจะต้องตามมาหาแน่ และคนที่ซวยก็น่าจะเป็นมันมากกว่า
จนผมเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาแม่ แม่ผมคุ้นเคยกับสังคมที่เน่าเฟะแบบนี้ดี แม่บอกแต่ให้ดูแลเขาดีๆ เรื่องครอบครัวเขาคงเข้าไปยุ่งด้วยมากไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็ทำให้เขามีสภาพแวดล้อมอื่นที่น่าอยู่มากกว่าที่บ้านเขาจะดีกว่า แม่บอกมนุษย์ทุกคนย่อมอยากมีชีวิตอยู่ แต่ที่ทำให้พวกเขาอยากหายไปจากโลกเพราะสภาพแวดล้อมรอบข้างมากกว่า ถ้ามันดีใครๆก็อยากใช้ชีวิตอยู่ในที่นั่นกันทั้งนั้น
ผมทำตามแม่ ดูแลมันเยี่ยงลูกแต่ไม่ได้โอ๋มันเกินไป ผมทำตัวเป็นเพื่อนกับมันเหมือนเดิมนั่นแหละพยายามไม่ให้มันเห็นว่าผมสงสารมัน เพราะรู้ว่ามันคงไม่ต้องการความสงสาร สู้ทำตัวให้มันพึ่งผมได้ตลอดเวลามากกว่า มันแบกรับเรื่องแย่ๆนี้ไว้คนเดียวมาตั้งนานและไม่รู้จะแบกได้นานแค่ไหน ถ้าวันไหนที่มันแบกไม่ไหวมาถึง วันนั้นคงไม่มีมันอีกต่อไป...
สภาพชีวิตมันเลวร้ายกว่าที่ทุกคนคิดเยอะ
ผมถึงต้องคอยดูแลคอยเป็นห่วงมันอยู่ตลอด พอเรียนจบมอปลายมันติดสถาปัตย์มอเดียวกับเพื่อนเก่าผม ไอ้นันไอ้เปอร์ และไอ้สองคนนี้ผมก็ไว้ใจพวกมันมากพอที่จะให้ดูแลไอ้คิดเมื่อมันอยู่ไกลจากสายตาผม กลัวว่ามันจะไปเจอคนไม่ดีทำลายชีวิตมันให้แย่ไปกว่านี้อีก ผมไปขอไอ้เปอร์ที่ดูพึ่งได้มากกว่าไอ้นันคอยช่วยดูแลมันแทน และมันก็ทำได้ดีเสียด้วย ส่วนไอ้นันเป็นคนคอยรายงานข่าวให้ผมรับรู้ความเป็นไปของคิดกับแรมอยู่เสมอ แม้ว่ามันจะนึกสนุกมากกว่าเป็นห่วงไอ้คิดอ่ะนะ
แต่นั่นก็ทำให้ผมรับรู้ชีวิตมันคร่าวๆ เมื่อเห็นว่ามันมีความสุขดีผมก็นึกดีใจไปด้วยยิ่งพอตอนที่รู้ว่ามันคบกับแรมแล้วผมยิ่งดีใจใหญ่ เอาแต่นึกว่าในที่สุดมันก็จะได้มีความสุขเหมือนอย่างคนอื่นแล้วสักที
แต่พอมาถึงวันนี้...ทุกอย่างทำให้ผมคิดผิดมหันต์
เพื่อนๆที่มันไว้ใจ คนรักที่มันรักสุดใจ ทุกคนโกหกมัน...
….
ใครๆก็อยากเป็นคนสำคัญกันทั้งนั้น
พอผมเห็นภาพนั้น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไอ้คิดมันเจ็บมากแค่ไหน ความไว้ใจที่มันอุตสาห์มีให้ทุกคนในที่นั้นพังสลายไม่มีชิ้นดี ผมเห็นไอ้แรมทำหน้าเจ็บปวดไม่แพ้เปอร์กับนันที่ยืนตัวแข็งเมื่อเห็นหน้าผม
แหงสิ ก็ผมเป็นคนกำชับพวกมันเองว่าให้ดูแลไอ้คิดดีๆ เพราะผมไว้ใจพวกมันที่สุดแล้ว
กำชับพวกมันเสียแน่นหนาว่าอย่าทำให้คิดมีน้ำตาให้ผมเห็น
ไอ้นันพยายามพูดอะไรบางอย่างออกมา แต่ผมไม่สนใจมันอีกต่อไป ในเมื่อความไว้ใจของผมที่มีให้มันก็ถูกทำลายไม่มีชิ้นดีเหมือนกัน
_______________________________________________________________________
โฮรว...ว่าจะเอามาลงตอนเย็น แต่โดดไปดูหนังมาค่ะ....5555 (ก็อดซิล่าตุ้ยนุ้ยน่ารักมากค่ะ แงง :-[ )
ยังคงทำร้ายพระเอกและผองเพื่อนอย่างต่อเนื่อง
ย้ำอีกครั้งนะคะว่าแรมเป็นพระเอก! 5555555555555
มาถึงตอนนี้อยากจะบอกว่าไม่อยากจะเชื่อว่าะเขียนเรื่องยาวมาได้ตั้ง30ตอน แถมยังไม่มีทีท่าว่าจะจบ.....
ตอนแรกว่าจะเขียนไปยาว สักยี่สิบสามสิบตอนก็พอแล้ว...
(แต่ไหงมันมาตอนที่30แล้วแต่ยังไม่จบเนี่ยสิ)
มาได้ถึงตรงนี้ต้องขอบคุณผู้อ่านทุกคนเลยค่ะ ไม่ว่าจะเม้นหรือไม่เม้นก็ตาม
แค่เข้ามาเพิ่มยอดวิวเราก็ดีใจแล้วววว (แต่เม้นก็ดีนะเธอ 555)
ขอบคุณมากจริงๆค่ะ
ใจแอบแป้วเหมือนกันเมื่อมีนักอ่านหลายคนบอกจะเลิกอ่าน...
แต่ไม่เป็นไรค่ะ เราจะเขียนต่อไป :hao5:
(แต่ยังไงก็ยังอยากให้อ่านกันต่อจริงๆนะ :mew2: )
ที่รีบเอามาลงรัวๆเพราะอยากให้หมดมาม่าไวๆค่ะ
อยากเขียนตอนหวานๆแล้วแต่พระเอกไม่ค่อยเอื้อเท่าไหร่ 5555
ตอนหน้าแรมจะออกมาแก้ตัวแล้วค่ะ
ส่วนสาเหตุที่นันเรียกออกมาจริงๆแล้วจะมีอะไรอยู่รึเปล่าน้อ....
รับรองว่าจะพยายามไม่ให้ทุกคนเกลียดตัวละคร(ที่เราคลอด)ให้มากที่สุดค่ะ :sad4:
ขอบคุณทุกการติดตามนะคะ ขอบคุณมากจริงๆ
_____________________________________________________________
ตอบคอมเม้นค่ะ
route rover คนเขียนก็หงุดหงิดแรมไม่ต่างค่ะ 555
river เพราะพ่อคิดแต่งงานกับแม่เมก่อนจะไปเล่นชู้กับแม่คิดน่ะค่ะ คิดเลยเป็นลูกชู้...เอ เราอธิบายงงไปไหมน้ออ? 555
k_U_K_K_I_K เรียกได้ว่าโง่เป็นเหตุจริงๆค่ะ ไม่เคยรู้อะไรเล้ยย :hao5:
item โอ๋ๆ รอพระเอกถอดเขาแปปนะคะะ :hao5: //ตอนต่อไปมาแล้วค่ะะะ ขอบคุณที่ติดตามนะคะะะะ
fuku จัดให้ตามนั้นค่ะ 555
Sar2288 เพลงเพราะค่ะ TT ทั้งที่อุตสาห์พยายามมากขนาดนี้ ทำไมกันน้อ... ส่วนแรมอันนี้จริงมากค่ะ ไม่เคยจะสังเกตคิดบ้างเลยย เสียใจที่ต้องบอกว่าซันเป็นพระเอกค่ะ 555 //เราเป็นพวกทานยาแล้วไม่เคยหายเลยค่ะ ยิ่งพอนสแตนนี่เหมือนกลืนลูกอมเฉยๆ ไม่มีผลอะไรเลยแง..55555 แต่ก็ขอบคุณที่แนะนำนะคะะะะ
DraCo_SLa13 ซันช่วยคิดไว้จริงๆค่ะะะ :hao5: //วันที่ลงขึ้นอยู่กับอารมณ์คนเขียนล้วนๆค่ะ 55555555555
oreena :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
AMINOKOONG อุบไว้ก่อนค่ะหมดช่วงสปอย... :hao7:
KoBKaB จัดเต็มค่ะคนนี้ 555 ยืนยันอีกครั้งว่าซันเป็นตัวประกอบค่ะ ก๊ากกกกก
Still_14OC คมมากค่ะ ฮือออออ ให้คิดทำอะไรเพื่อตัวเองบ้าง.... :hao5:
B52 โอ๋ๆๆ ซับน้ำตาให้นะคะคนดี 55555 ไม่ร้องนาาา
nolirin ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ตาแรมนี่ใช้ไม่ได้จริงๆเลยเนอะะ
minjeez อาจะเป็นเพราะสังคมที่คิดอยู่ทำให้คิดติดคิดอะไรในแง่ลบมาพอควรค่ะ :hao5: ส่วนทุกคนต้องหาทางง้อคิดอยู่แล้วค่ะ(แอบสปอย.....) ไม่นานดราม่าจะจบแล้วค่ะ คิดว่านะ...55555
simiach จริงที่ว่าคิดสามารถเปลี่ยนนามสกุลได้เพราะอายุถึง20แล้ว แต่คิดก็ยังคงยึดติดกับครอบครัวตัวเองอยู่เพราะอย่างน้อยก็สายเลือดเดียวกัน :hao5: ดีใจที่อินนะคะ แงงง กอดดดด :กอด1: แต่ยืนยันว่าไม่มีการเปลี่ยนพระเอกค่ะ โฮ...
mild-dy :hao5: อีกเดี๋ยวจะถอดเขาให้แรมแล้วค่ะ แง...
taiyo_sora โอย...เจ็บจึ๊กเลยค่ะ 555555
CheeTah โฮ...เสียใจที่ต้องบอกว่าแรมยังคงเป็นพระเอกต่อไปค่ะ แต่ที่แรมเอาแต่อึนๆนี่มีสาเหตุค่ะ แต่คงไม่ได้ช่วยให้แรมดูดีมากขึ้นเท่าไหร่... ฮา
Tennyo_Y ถือว่าถูกค่ะ แต่คนเราก็คงมีจิตใจที่เข้มแข็งตลอดเวลาไม่ได้เหมือนกัน อย่างที่คิดนี่ก็ทนมานานแล้วเหมือนกันกับเรื่องร้ายๆ พอถึงจุดแตกหักคิดเลยนึกโทษทุกอย่างตามประสาคนเสียใจน่ะค่ะ ส่วนที่ไม่ยอมเล่าเรพาะกลัวว่าคนอื่นจะมองคิดแปลกไปจากเดิมค่ะ คิดกลัวว่าจะมีคนสงสารและเมื่อมีคนรู้เรื่องนี้ยังไงความคิดทุกคนก็จะเปลี่ยนไปแน่ๆ อาจจะไม่ได้แสดงออกมาว่าสงสารแต่ก็คงจะมีความรู้สึกอื่นแน่เวลามองคิด ซึ่งอย่างที่บอกคิดไม่ต้องการน่ะค่ะเลยเลือกที่จะเก็บมันไว่ในใจ //ส่วนแรม...ขอบคุณที่ไม่ด่าพระเอกของเรานะคะ โฮฮฮฮ 5555
GintoniC แบ่งกันกอดคิดนะคะ :mew4: //มาต่อแล้วค่าๆๆ 555
phana_qbz แง...ขอบคุณที่ไม่ด่าพระเอกของเราค่ะ กอดดดดดด :กอด1:
MK ขอบคุณที่มั่นคงในพระเอกบื้อๆของเรานะคะะ โฮรวววว ส่วนเพื่อนๆนั้น เดี๋ยวนันมีคำตอบให้แน่ค่ะ แต่อาจจะนานหน่อย.. 5555 //จู๊บบบบบบบบ
wickedwoman แฮะๆ....ยืนยันว่าซันเป็นแค่เพื่อนนายเอกค่ะ ไม่มีอะไรในกอไผ่555555
tsundere บร้ะ...อย่ายุเค้านะะะ วางไว้ให้ซีซังมาเป็นคนกอบกู้สถานการ์เฉยๆค่ะ ไม่ได้วางคู่ให้ แต่อย่ายุนะ..... :ling3: (เพราะถ้าเขียนคงแยกไปเปิดเรื่องใหม่เลยค่ะ อุ๊บ...)
kongxinya ยื่นยาธาตุน้ำขาวให้กินแก้ท้องอืดค่ะ ดราม่านี้ยังอีกยาวไกล...
IIIA แรมคงจุกอยู่น่ะค่ะะะะ โถ.... เล่นแรมแน่ค่ะแต่ไม่รู้จะหนักพอใจคนอ่านรึเปล่า... :katai3:
บ๊ายบายโพ คิดคงไม่ยอมยกโทษให้แรมง่ายๆแน่นอนนค่ะะ
LEksUp อูยยยยยยยย เจ็บจี๊ดไปถึงตาตุ่มแทนแรมเลยค่ะ5555
Newtun_TD โอ๋...เราไม่รู้จะปลอดอะไรดี สู้นะคะแง..... //มาต่อแล้วค่า
ตีสี่ *ซับน้ำตาให้*
omyim_jjj สงสารเหมือนกันค่ะ :hao5:
kenghan ที่คิดไม่บอกเรื่องตัวเองเพราะกลัวคนอื่นมองคิดเปลี่ยนไปน่ะค่ะ :hao5: เดี๋ยวจะถอดเขาแรมออกเร็วๆนี้แล้วค่ะ โฮ... ปมปัญหาจะค่อยๆคลายนะคะ งืออ
mystery Y ให้ฉันช่วยซับน้ำตา....//ร้องเพลงให้ :hao5:
boong086 จึ๊กเลยค่ะ 55555 แหม่...ไม่ใช่นะ...
~ณิมมานรฎี~ เอฟซีซันมาเพิ่มอีกแล้ววววว 5555555 น่าเสียดายที่อยากจะบอกว่าซันเป็นตัวประกอบเฉยๆค่ะ ฮา..
ormn นิสัยเขาน่าาาา อีกเดี๋ยวจะไม่เป็นแบบนี้แล้วค่ะะ :hao5:
Nunng ฮือออ มาต่อแล้วนะคะะะ
Aommie เม้นนี้เจ็บจึ๊กกรีดลึกถึงหัวใจ :hao5:
AnimajuS เป็นเพราะการเลี้ยงดูของแม่แรมน่ะค่ะบวกกับการที่แรมไม่ค่อยเจนโลก ไม่ค่อยออกไปเจอโลกกว้างด้วย...
Opoln Miyabi ฮืออ เป็นใครใครก็เสียใจเนอะคะ //ซับน้ำตา // ส่วนแรมเป็นคนไม่ค่อยเจนโลกน่ะค่ะ ถ้าเขาไม่บอกแรมก็คงไม่รู้อะไรแบบนี้ แต่อีกเดี๋ยวแรมก็จะปรับปรุงตัวเองแล้วค่ะะะ
MookYoon ขอบคุณที่หลงเข้ามานะคะ 5555
KoTo_Nat ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่านนะคะ ช่วงนี้อัพได้เพราะปิดเทอม+ว่างค่ะ...ช่วงหลังไม่แน่(แง้) ดีใจที่ชอบนะคะ เราเองก็ไม่ค่อยเห็นคนแต่งทำนองนี้เท่าไหร่...(หรือมันไม่ควรแต่งแบบนี้ก็ไม่รู้555555) เลยอยากลองแต่งแบบที่ดีเลวดีสลับปนไปแบบนี้มั่งค่ะ 555 ส่วนนันนี่เดี๋ยวมีเคลียร์ให้ค่ะ หวังว่าตอนนั้นน่าจะหายเกลียดแล้วนะ...(หวังว่านะคะ5555) เรื่องตะลึ่งตึ่งโป๊ะนี่เราก็ลุ้น อยากเขียนแต่เขียนไม่ได้สักทีเหมือนกัน กร๊ากกกก ขอบคุณที่ชอบนะคะ //ส่วนตอนพิเศษของนันไว้จะเก็บไปคิดนะคะ555 เรื่องครอบครัวนายเอกหมดตอนนี้แล้วหมดจริงๆค่ะ ถ้าสงสัยอะไรถามได้นะคะ ส่วนครอบครัวของพระเอกมีแน่ๆค่ะ รอหน่อยนะคะะะ ขอบคุณที่ติดตามค่ะะะะะ :กอด1: :กอด1:
Ali$a฿eth โอ๋....ไม่ร้องนะคะ ไม่ร้องงง :hao5: 5555 //ส่วนเรื่องเพื่อนๆนั้นเดี๋ยวคำอธิบายจะตามมาทีหลังค่ะ ไม่ให้คิดต้องเสียเพื่อนแน่ๆ :hao5: แม้นันจะผิดน่าตบมากมายก็เหอะ แรมเองก็เหมือนกันค่ะ ตอนนี้แรมน่าจะคิดได้บ้างแล้วและต่อไปคงจะไม่เห็นพระเอกบื้อๆแล้วล่ะค่ะ(กอดทุยน้อยยย) ส่วนเรื่องพ่อแม่และน้องเม............................ขออุบเงียบนะคะ // รักคนอ่านเหมือนกันค่าาาา :กอด1:
-
เนื้อเรื่องอยู่ไหนนนนนน
:
:
มาแล้วสรุปว่าใจร้อนไปก่อนที่จะมา
ยังคงค้างและเคลียดกันอย่างต่อเนื่อง เราาาาอยากกกด้ายยยยอีกกกกกก :ling1::ling1: :ling1:
-
^o^
-
คือแบบนี้มันค้างอ่ะ
เริ่มเกลียดนันละ เพราะนันเห็นทุกอย่างเป็นเรื่องเล่นๆ ไปหมดเลยอ่ะ
นี่กลายเป็นว่าแย่ไปแล้วอ่ะ
สงสารคิดอ่ะ อย่างน้อยเรื่องแย่ๆ ที่บ้านก็อยากให้แรมรู้นะ อย่างน้อยแรมก็จะได้ช่วยดูแล
โกรธนันอ่ะะะะะะะะะะะะะะ!!!!! :fire:
-
:hao5: :hao5: :hao5:สงสารคิดที่สุดเลยยยยยยยยย :hao5: :hao5: :hao5:
-
ยังคงเครียดกันต่อไป
รีบแก้ไขข้อเข้าใจผิดกันเถอะ
ช่วงนี้ชีวิตคนอ่านเครียดอยู่แล้ว เค้าขอเถอะน๊าาา :mew4:
-
นี่นะ แรมเห็นไหม คิดร้องอ่ะะะะะะะะะะะ มันน่าเปลี่ยนพระเอกจริงๆ แต่เราก็ไม่อยากให้เปลี่ยนหรอก อ้าว! :z13:
คิดจ๋าาาา คิดมีเรานะ เอานี่มาเรากอด โอ๋ๆ พอถึงทีเราเล่นอีตาพระเอกให้หนักๆนะลูก ถึงจะรักเขามาก็เถอะ 555555555555555555555555555555
-
ในนิยามของคำว่าเพื่อน
อบอุ่นจริงใจและห่วงใยเสมอมา
และเป็นความผูกพันที่เหนียวแน่น
เพื่อนอื่นหมื่นแสนแทนเธอไม่ได้ทั้งนั้น
ขอบคุณมากนะกับใจจริงที่ให้กัน ให้อุปป้า ซัน หล่อจากข้างในสู่กายนอก รักซันจริงจัง มาเป็นของเราเถอะ :mew1:
เพื่อน แท้ ดีใจด้วยที่อย่างน้อย ในชีวิตคิดก็มีสิ่งที่ดีที่สุดเข้ามา ซันงัยหล่ะ
เพื่อนที่รับเราได้ที่เราเป็นเรา เป็นที่พึ่งยามที่เราท้อที่สุด เป็นที่พักให้เราร้องไห้ได้อย่างที่ต้องการ
หวังดี โดยไม่ต้องการผลตอบแทน สบายใจที่ได้อยู่ด้วย เพื่อนกันตลอดไป ซันคิด :กอด1:
สุดท้าย อยากได้ซันมากๆ :ling1: :ling1: มาเป็นของเราซะเถอะซัน :oni3: :oni3:
-
ทำไมเรารู้สึกว่าซันดูอบอุ่นแบบโหดๆอ่ะ 55555 ถึงแรมจะโง่งมแค่ไหนก็ตามเรายังเชียร์แรมเป็นพระเอกอยู่นะ รีบๆมาง้อคิดสักทีเถอะนะพ่อ เราเบื่อมาม่าละอ่ะ อยากกินอะไรหวานๆบ้าง :hao7:
-
คิด หนูฟังเหตุผลแรมก่อนนะ ไม่ถูกใจค่อยกระโดดสกายคิกส์ยังทัน
-
เปลี่ยนพระเอกได้ไหมไม่เอาแรมแล้ว เอาซันมาแทนดีกว่า
เพราะดูซันจะเข้าใจและดูแลคิดได้ดีกว่าแรม
-
รู้สึกดีใจที่คนเขียนบอกว่าจะหมดมาม่าแล้ว
เป็นช่วงมาม่าที่อ่านแล้วปวดตับมาก
ไม่ขอหวานมากก็ได้แต่อย่ามาม่าอีกเลย :katai1:
แต่เขียนได้สมเหตุสมผลดีนะ
เพราะแค่มาเห็น(ภาพนั้น)คาตาก็น่าเข้าใจผิดอยู่แล้ว
แต่นี่เพื่อนทุกคนที่บอกว่าไม่ว่าง ไปนั่นไปนี่ แต่ดันมานั่งสุมหัวกัน(ให้เห็นคาตา)
คิดเข้าใจไม่ผิดหรอก เพราะแรมก็จูบกับนังเม(จริงๆ) เพื่อนก็หลอก จะรู้สึกว่าโดนหักหลังก็ถูกแล้ว
-
เฮ้อๆ เป็นกำลังใจให้คิด โป่งแรม.. :ling1:
-
คิดโชคดีที่มีเพื่อนแบบซัน ใจหล่อมากอ่ะ ปลื้มๆอยู่นะ ถ้ายังไม่มีใคร เราขอ :hao7: #แต่ดูเหมือนจะต้องตบตีแย่งชิงกับคนอื่นอีกเยอะเลย เพราะดูเหมือนมีคนปลื้มตัวประกอบที่เพิ่งออกมาแป๊บเดียวมากกว่าพระเอกที่โผล่มาเกือบทุกตอน
เอาจริงๆ เราชอบแรมมากนะ แต่ให้คิดก็ได้ :pigha2:
-
นันควรจะเลิกนิสัยพูดไม่คิด ทำอะไรไม่คิดให้คนอื่นลำบากได้แล้วนะ
ตั้งแต่เรื่องแรมแล้ว คือบางทีมันก็ไม่ใช่เรื่องของนันไปซะทุกอย่าง
ส่วนคิดสงสารคิดมาก
ส่วนแรมก็ไปไกลๆก่อนเหอะ :fire:
พระเอกมันต้องแบบซันสิ ถึงแฟนจะไม่เล่าแต่เราก็รู้ ไม่สงสัยหรืออยากถามเลยไง
เบื่อคนโง่ ถ้าเสียคิดไปก็ต้องแปลกใจเลยจริงๆ :เฮ้อ:
-
ชอบพี่ซัน o13 o13 o13 เปลี่ยนพระเอกได้ไหมอ่ะ ตกหลุมรักคนนี้ไปแล้ว :impress2: ไม่เอาแล้วพระเอกแสนดี แต่ซื่อบื่อแบบนี้ :z3: สงสารคิดดดด :o12: ปล.ให้คิดงอลพวกนี้นานๆ :fire:
-
สงสัยต้องขออีโนลดกรดลดแก๊สด้วยแล้วค่ะ อืดมากมาม่า :ling2:
แต่เราก็จะกินต่อปายยย :hao7:
ยังคงสงสารนู๋คิดอย่างต่อเนื่องไม่มีหยุดกันเลยทีเดียว เฮ้อ เรื่องมันเศร้า :hao5:
-
ยืนยันว่าไม่เลิกอ่านค่า แม้จะดราม่า (เข้ามารอทุกวันเลยย)
ความน่ารักของคิดช่วยดึงเราไว้ ถึงแม้ว่าพระเอกจะน่ากระโดดถีบก็ตาม :เฮ้อ:
ตอนนี้อ่านที่ซันมาเล่าก็ยิ่งสงสารคิดเลย ทำไมเพื่อนๆทำกับคิดอย่างนี้ ฮือออ
-
:sad4: เรียกได้ว่า ชีวิตบัดซบจริงๆสำหรับคิตตี้น้อย อยากต่อแล้วอ่า ค้าาาง! :katai1:
เบื่อแรมแล้วนะ ซื้อบื้อเกินไปแล้วว (รีบๆง้อกันเถอะน้าาาาเค้าอดใจไม่ไหวถึงตอนนั้นแล้วอ่าา)
:katai4:
-
ซัน ไม่เหมาะจะเป็นแฟน คิด หรอก เป็นผู้ปกครองอ่ะ ดีแล้ว ว่าแต่ ถ้า คิดเป็นลูก แล้ว ซันเป็นพ่อ รึแม่ อ่ะ
-
มาม่ามันไม่อร่อยแต่ก็ยกซดกันต่อไป อิ่มเมื่อไรของหวานจะตามมา 555555
-
ถ้าคิดบรรลุนิติภาวะแล้ว ก็ทำเรื่องเปลี่ยนนามสกุลเถอะ ไม่อยากให้ใช้ก็ไม่ต้องใช้!!
ตั้งนามสกุลใหม่แมร่งเลย
ในด้านของเพื่อน เป็นเราเราก็น้อยใจนะ กับเพื่อนเป็นอะไรที่เราให้ความสำคัญสุดๆ
ยิ่งถ้าเราเจอแบบคิด เราก็รู้สึกแย่ จริงๆ นะ
ส่วนแรม รบกวนคนเขียน Up Ram ให้หน่อย บื้อมันน่ารักก็จริง แต่ สงสารคิด
เจอเรื่องห่วยๆ มาเยอะละ ขอคนที่คิดมันจะมีความสุขอย่างสงบสักคนเอาที่ปกป้องคิดได้อะ
ปล.แบบว่าอินจัดอะ คนเขียนเขียนเก่ง อ่านแล้วรู้สึกตาม
มาต่อไวไวนะ ^______^
-
ซันเป็นคนดีจริงๆเป็นเพื่อนที่ดีมากๆ แต่เบื่อมาม่าแล้วอ่ะขอของหวานหน่อย~
-
น้ำตายังไหลพรากอย่่างต่อเนื่องงงง :hao5:
-
ไม่ได้คิดว่าแรมโง่นะ แต่แรมไม่เคยคิดเลย ไม่เคยมองคิดจริงๆเลยซักที คิดเอาเองว่าน่าจะเป็นแบบนั้น ใครบอกอะไรก็เชื่อ
เอ่อ..... จริงๆ ไม่คิดนี่ก็เรียกว่าโง่นี่หว่า =____="
อ๊ากกกกกกกก โมโหไอ้เพื่อนทั้งฝูงนั่นมาก เพราะซันออกมาเลยทำให้รู้ว่า ก็รู้เรื่องบ้านของคิดประมาณนึงนี่หว่า
พอชะนีมโนจริตเข้ามาทำไมไม่กันออกไปไกลๆ ฟระ
โดยเฉพาะนัน แกสมควรโดนซันกระทืบมากๆ
ต่อให้ยังคบเป็นเพื่อนได้แต่ความรู้สึกเชื่อใจไม่เหลือแล้วอ่ะ
แล้วแบบนี้คิดจะเป็นยังไง โอ๊ยยย โกรธ
รออ่านต่อนะคะ ว่าซันจะทำยังไง
ว่าแต่ผช.ค่ะ เห็นสันดานชะนีขี้แย่งแล้วนะคะ ไม่ต้องเก็บไว้ ฝากตบปากแรมด้วยนะคะคนแต่ง
-
พี่ซันพี่ชายที่แสนดี เหมือนพระรองซีรีย์เกาหลีเลย ดีจังที่อย่างน้อยคิดก็ยังเหลือซันไว้เป็นที่พึ่ง :hao5:
ปล.คนเขียนมาต่อด้วย กะลังได้ที่เลย :ling3:ท่
-
เข้ามาอ่านรวดเดียวจนถึงปัจจุบัน ถึงตอนล่าสุดปั๊บรู้สึกไม่ชอบนันขึ้นมาเลย แหะๆ
เอาใจช่วยคิดจ้าาาาาาา :กอด1:
-
มารอคิด แต่ไม่รอแรม คริๆๆ
-
เป็นกำลังใจให้คิด และคุณคนเขียนนะคะ :กอด1: :กอด1:
-
ให้ซันเป็นพระเอก(ชั่วคราว)ไปก่อน :katai2-1: รอให้แรมหายโง่ หายบื้อ ค่อยกลับมาเป็นพระเอก :hao3: ซันก็ช่วยคิดเอาคืนแรมกะนัน ให้สาสมเลยนะ :m16:
-
ใครเลิกอ่านไม่รู้ แต่จะอยู่ดูจนกว่าคิดจะมีความสุขนะคะ ///เอาคืนให้เจ็บให้แสบให้กระอักเลือดตายกันถ้วนๆหน้านะคะ
-
อ่าน2ตอนรวบ เม้นรวบด้วย
แต่ไม่มีอะไรจะคุยกับแรมละ รอแรมมาอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นละกัน :เฮ้อ:
เดี้ยนว่าแรมน่าจะมีเหตุผล แต่ไม่รู้จักจังหวะการพูดที่ดี
คิดจ๊ะ อย่าเศร้ามากไปซบอกน้องซันเข้าล่ะ ประเด๋วเดี้ยนจะอกแตกตายเพราะไม่ได้คู่พระเอก :serius2:
ปล.วันนี้อินน้อยแต่เขินหน่อยๆก้ได้นะ อิอิ
-
วันนี้จะมาไหมหนอ
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ค่ะ
สนุกมากเลย อ่านทีเดียวรวด ขอเม้นรวบทีเดียวเลยนะก๊ะ ♥ ><
ก่อนอื่นเลยขอกระโดดถีบแรมแรงๆทีนึงนะคะ 55555
ฮือออ แรมจ๋าา รู้ว่าแรมซื่อแต่ช่วยทันคนให้มากกว่านี้หน่อยจะได้มั้ย!! TvT
หงุดหงิดงุ่นง่านใจมาตั้งแต่ที่แรมถอดรูป มีคนเข้ามาจีบแล้วไม่รู้ตัวแล้ว!
โอย..หึงแทนคิด!! #ห้ะ?!
ยิ่งถึงตอนล่าสุดยิ่งอยากเขย่าๆตัวแรม! หัดสังเกตุอะไรรอบๆตัวบ้างสิเฮ้ย?! ฮึ่มม ==*
อีกอย่างคืออยากให้แรมเลิกมองคิดว่าเป็น 'ของสูง' สักที..
เป็นแฟนกันแล้วนะ มั่นใจในตัวเองหน่อยสิ
แรมเองก็มีดีไม่แพ้คิดเลยนะ :D
ส่วนนันไม่รู้ว่าทำไมถึงนัดทุกคนมาแล้วไม่นัดคิด?
พยายามคิดในแง่ดีว่าอาจจะมีเรื่องอะไรที่บอกคิดไม่ได้หรือเปล่า..? TvT
หวังว่าคงจะมีเหตุผลที่ดีนะนัน!!
ที่ทำให้เสียน้ำตาเยอะที่สุดไม่ใช่เรื่องแรม แต่เป็นเรื่องเพื่อนเนี่ยแหละ..
ประเด็นอ่อนไหวมาก5555
เล่นนัดกันทุกคนแล้วไม่มีตัวเองแถมยังโดนโกหกอีกเป็นใครก็ต้องน้อยใจกันทั้งนั้น
ยิ่งกับคิดยิ่งแล้วใหญ่..
ปวดใจมากตอนที่คิดบอกซันว่าไม่ไหวแล้ว ไม่เอาแล้ว ;_;
โอยย..โชคดีจริงๆที่ยังมีคุณพ่อซันอยู่ข้างๆคิดอีกคน ไม่งั้นคิดอาจจะคิดสั้นทำร้ายตัวเองไปแล้วก็ได้.. UU
เรื่องครอบครัวของคิด.. ถึงคุณพ่อจะห่วงหน้าตาทางสังคมมากกว่าลูกของตัวเอง..
แต่เราว่าที่จริงแล้วอาจจะรักคิดและเป็นห่วงอยู่หน่อยๆ (รึเปล่า? 55555)
ไม่งั้นคงจะไล่ออกจากบ้านให้เปลี่ยนนามสกุล ทำทุกอย่างเพื่อกลบข่าวไปแล้วล่ะ
แต่ถึงยังไงในฐานะคุณพ่อ คุณก็เป็นคุณพ่อที่แย่ที่สุดเลยรู้ไว้ซะ! ;(
ส่วนคุณน้องเม..สงสัยว่าน้องใจแตกไปแล้วเหรอถึงได้แต่งตัวแรงๆมาเที่ยวกลางคืน แถมยังจูบแรมอีก
คุณพ่อรู้มั้ยเนี่ยว่าลูกสาวทำตัวแบบนี้ ถ้าไม่รู้ก็อยากให้รู้ไว้นะคะ! ว่าน้องเมทำเรื่องเสื่อมเสี่ยวงศ์ตระกูลมากกว่าคิดอีก!!
หรือจงใจมาเพราะดักรอแรมอยู่แล้ว..?
อยากบอกน้องเมว่าน้องไม่มีทางแย่งแรมไปจากคิดได้หรอก
อย่ามามโนคิดว่าตัวเองจะได้ทุกอย่างนะหนู :(
สุดท้ายคิตตี้น้อยของเก๊า..ขอมากอดหน่อยลูก ฮืออออ TvT #โดนแรมตบ
ชีวิตคิดจะรันทดเกินไปแล้ว...!!
อยากให้คิดออกมาจากบ้านแบบนั้นซักที ไม่ต้องทนไม่ต้องเทินมันแล้ว!!
แล้วทำอะไรเพื่อตัวเองบ้างซักทีนะ...
อยากจะแย่งแรมคืนจากน้องเมก็ทำเลย อยากจะประกาศตัวเองว่าเป็นแฟนแรมก็ทำเลย อยากจับแรมปล้ำก็ทำเลย! #ผิด 5555
ไม่ต้องไปแคร์หรอกพ่อและน้องแบบนั้น..! ;(
ถ้าพ่อจะทำอะไรคิดอีก อยากให้คิดบอกแรม บอกให้หมด เล่าให้หมด..
ถึงแรมจะซื่อ(บื้อ)เกินไปหน่อย แต่เรามั่นใจว่าแรมรักคิดไม่แพ้ใครแน่ๆ แล้วแรมจะต้องปกป้องคิดได้แน่ๆ :D
ถึงจะอยากให้คิดเอาคืนแรมบ้างก็เถอะ..แต่อยากให้คิดหายเศร้ามากกว่านะ
และคิดว่าคนอย่างแรมแค่เห็นน้ำตาของคิดน้ำตาของคนที่ตัวเองรักที่เกิดเพราะตัวเองแค่นี้ก็คงเจ็บมากแล้วล่ะ..
ดังนั้นแรมจ๋า ได้โปรดมาอยู่ข้างๆคิดเถอะนะ TvT
:sad4: :sad4: :sad4:
-
ซีซังน่ารักกว่าซันอะ เค้าจะเรียกซีซัง ฮ่า ๆ
แรมไม่ออกสักทีแล้วเมื่อไหร่จะหายบื้อละคะนี่
สู้ ๆ นะคะคนเขียนเราจะรอการเอาคืนตระกูลของคิด :katai3:
ปล.เปิดเรื่องใหม่เลยค้าเอาเรื่องนี้จบก่อนก็ได้(ซีซังเด่น ๆ อะ)//กระดี๊กระด๊า :katai5:
-
ไม่ชอบดราม่าอะ เมื่อไหร่จะเคลียร์
-
แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ก็ยังสงสารคิดอย่างต่อเนื่อง :hao5:
อีพระเอกไปมุดหัวอยู่ไหนมาง้อสิๆๆๆๆ
ปล.เชีร์ยให้คู่กับซันเลย :katai2-1:
-
อ๊าคคคคคคคคคคคคคค
หลังจากตามอ่านจนทันถึงตอนปันจุบันแล้วสิ่งที่แรกคิดได้คือ
" อยากกระโดดขาคู่ใส่พระเอก และ ตามไปกระทืบ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แมร่งให้ตายคาตีน ( กู )"
เอาแหละมาเม้นอย่างจริงจังเลยแล้วกันข้างบนนั้นคือภาพลวงตา
คือแบบว่าพระเอกเป็นอะไรที่ # ซื่อบื้อ จน ควายเรียกพ่อครับ #
อยากให้ตอนต่อไป คิด หายไปจากวงโคจรของเพื่อนๆและแรมสักพักให้พวกนั้นทุรนทุรายบ้าง
และอยากให้ อีนัง ( อุ้ยหยาบคาย ) น้องเมหลุดปากบอกแรมเหมือนที่เคยบอกคิดว่าจะบอกความจริงเรื่องคิดให้แรมรู้มากๆๆๆ
ปล. ในความรู้สึกเราถ้าเราเป็นคิดกูจะตะโกนใส่หน้าอ้ายพ่อนั้นว่ากูไม่ใช้นามสกุลมึงก็ได้แค่นี้ไม่ทำให้กูตายหรอก
และเราจะเปลี่ยนไปใช้นามสกุลแม่เพราะยังไงคิดก็มีถึงจะตายไปแล้วก็ตามแต่นามสกุสแม่ก็ยังอยู่
แล้วแม่คิดก็ไม่ได้ใช้นามสกุลพ่อคิดด้วยเพราะเป็นแค่ชู้
แล้วตอนนี้คิดก็ยี่สิบแล้วสามารถเป็นผู้ปกครองตัวเองได้แล้ว แต่บางทีคิดก็แค่อยากได้ความยอมรับจากพ่อเลยทน
แต่เป็นเรานะกูไปตั้งนานแหละ แต่ก็อย่างว่ายี้คือนิยาย
ปล.อีก อินมากไปหน่อยทำเราเสียน้ำตาพรุ่งนี้ตื่นมาทำบุญตาบวมแน่
-
-31-
ซีซัง
“ขอโทษครับ ขอโทษ! พ่อ! คิดไม่ทำแล้ว ขอโทษครับ ขอโทษ ฮึก.......”
“ไอ้คิด คิด”
“ร....อย่า ไป...”
ผมพยายามปลุกมันให้ตื่นเมื่อได้ยินมันนอนละเมอ พร้อมกับตัวมันที่ดิ้นไม่หยุด
เฮือก!
“คิด”
“ซ...ซัน...ซัน กู...ก...คิด ไม่....ฮึก” มันลุกพรวดพร้อมกับพูดไม่เป็นประโยค กลั้นสะอื้นทั้งๆที่น้ำตามันไหลอีกแล้ว ผมกอดมันไว้นิ่งๆลูบหัวมันให้นอนต่อไป นี่เพิ่งจะตีสองอยู่เลย ไม่ช้าเพราะความล้าก็ทำให้มันหลับไปอีกครั้ง...
...ขนาดฝันดีมันคงจะไม่มีเลยสินะ
ผมนอนให้มันกอดพลางนึกอะไรไปเรื่อยอยู่คนเดียว ไม่อยากหลับเพราะกลัวมันฝันร้ายอีก แค่นี้มันก็ช้ำมากพอแล้ว
ก๊อก ก๊อก ก๊อก..
ใครวะ
ผมนึกสงสัยทีแรกนึกว่าหูฝาดไป แต่พอได้ยินอีกครั้งถึงรู้ว่ามีคนมาเคาะประตูหน้าห้องผม พอเปิดไปดูก็พบว่าเป็นไอ้แรม...
“...ซีซัง...ใช่ไหมครับ..คิดอยู่ในนั้นใช่ไหมครับ...ให้ผมเข้าไปนะครับ...”
“......”
“ซีซัง....”
“.......ไว้รอเช้าก่อน ตอนนี้มันหลับอยู่”
“...........ครับ”
ผมตอบมันไปก่อนจะปิดประตูลง เห็นไอ้แรมมันทำหน้าจ๋อยๆแต่ผมไม่ไดนึกสนใจหรอก ผมไม่รู้ว่ามันรู้ที่อยู่รู้ห้องพักผมได้ไง แต่เดาว่าน่าจะถามนันไม่ก็เปเปอร์เอา อีกทั้งหอผมไม่ได้มีระบบรักษาความปลอดภัยอะไรมากมายด้วย คงไม่แปลกถ้ามันคิดจะขึ้นมาหาง่ายๆแบบนี้ ว่าแต่ไอ้สองคนนั้นไปไหนแล้วล่ะ หึ
ผมเดินไปล้มตัวนอนข้างไอ้คิดอย่างเก่า นึกอะไรเรื่อยเปื่อยแล้วก็เผลอหลับไป...
....
...ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ซีซังครับ!”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ครั้งนี้อะไรอีกวะ
ผมงัวเงียไปเปิดประตูเพื่อพบว่าไอ้แรมยืนอยู่ตรงหน้า แต่คราวนี้มีไอ้เปอร์กับไอ้นันอยู่ข้างๆด้วย
“...ค..คือตอนนี้หกโมงแล้ว ผมเลยว่าน่าจะเช้าพอแล้วน่ะครับ...” ไอ้แรมเป็นคนพูด เมื่อผมหันไปดูนาฬิกาก็พบว่าเข็มสั้นชี้เลขหกอย่างที่มันบอกจริงๆ เหอะๆ นี่กูนอนไปได้แค่สามชั่วโมงอยู่เลย
แต่เฮ้อ...เอาเถอะ เพราะความสะเพร่าของผมเองที่ไม่บอกเวลามันให้ชัดๆ แค่บอกว่าตอนเช้าแต่ก็ไม่นึกว่าแม่งจะโผล่มาตอนหกโมงเช้า ผมเปิดประตูให้มันเข้าไป
“...เอ่อ...ซัน พวกกู เข้าไปด้วยได้ไหม...” ไอ้เปอร์พูด ผมไม่ตอบมันแต่เปิดประตูค้างไว้อย่างนั้น ทั้งสองคนรีบเข้ามาในห้องผมก่อนจะปิดประตูลงเบาๆ ผมเดินนำพวกมันไปที่ระเบียงห้อง
หอผมไม่ใช่คอนโดหรูที่จะมีหลายห้อง ห้องผมมีอยู่ห้องเดียวก็คือห้องน้ำ เปิดประตูเข้ามาก็เจอเตียงแล้วครับ เพราะไอ้คิดนอนอยู่ในห้องผมเลยคิดว่าออกไปคุยที่ระเบียงน่าจะดีที่สุด จะได้ไม่รบกวนมันหลับ ผมแอบเห็นทั้งสามคนเหลือบมองไอ้คิดนอนขดอยู่บนเตียง ก่อนมันจะเดินออกมาที่ระเบียงกัน
“คือ....”
“ถ้ามึงอยากจะคุยกับไอ้คิดตอนนี้คงไม่ได้ มันหลับอยู่อย่างที่เห็น”
“......”
“ฟังอะไรจากกูหน่อยแล้วกัน...”
“.....ค..ครับ”
“กูจะไม่บอกว่าเป็นเรื่องใครเพราะเจ้าของเรื่องแม่งไม่อยากให้ใครรู้”
“...”
“แต่กูว่าพวกมึงควรรู้”
“....เอ่อ...”
“สัญญาก่อนได้ไหมว่าถ้ารู้แล้วจะไม่ทำตัวเปลี่ยนไป”
“..ครับ /อืม”
ผมพ่นลมหายใจออกมาช้าๆ จ้องมองวิวตรงหน้าโดยไม่หันไปมองหน้าไอ้พวกนี้เลยสักนิด เวลาผ่านไปสักพักก่อนผมจะเริ่มเล่าเรื่องคิดให้ฟัง ไม่ได้บอกว่าเป็นใครอย่าที่ว่าไว้นั่นแหละ แต่หวังว่าพวกมันน่าจะฉลาดกันบ้างนะ
แม้ว่าไอ้คิดไม่อยากให้คนอื่นรู้เรื่องมันเพราะกลัวคนจะสงสารมันก็เถอะ แต่ผมเชื่อว่าไอ้พวกนี้คงต้องอยู่กับไอ้คิดไปอีกนาน
.
.
.
-แรม-
เขาร้องไห้
ผมทำเขาร้องไห้.....? น้ำตาเขาทำเอาหัวใจผมถูกบีบรัดแน่น
หายใจไม่ออก...
“แรมทำแบบนี้ทำไม......
“คิด คือว่าผม...”
“แรม...ผิดสัญญาคิดทำไม? ....แรม....โกหกคิดทำไม? แรม.......ทำแบบนี้ทำไม” เขาว่าพลางกลั้นสะอื้น น้ำตาเขาไหลไม่หยุด
ผมขอโทษ มันไม่ใช่อย่างนั้น ผมไม่ได้โกหก...
อยากจะบอกเขาแต่ภาพที่เขาร้องไห้ทำผมจุกจนพูดไม่ออก
“คิด...ครับ..” ผมพยายามเรียกเสียงผมคืนมา หวังจะได้อธิบายให้เขาฟัง
“แรม...พอ...พอเถอะครับ....พอแล้ว”
เขาว่าพลางมองผม แววตาเขาฉายถึงเขาผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด...
“คิดครับ มันไม่ใช่...คิดฟังผมนะครับ” ผมพยายามอธิบายให้เขาฟัง กุมมือเขาไว้หวังเรียกร้องให้เขาสนใจผมก่อน ฟังผมก่อนนะครับ...
“แรมทำแบบนี้ทำไม.....”
“แรมจูบเมทำไม.....”
“...คิดคร-”
“นั่นน้องคิดนะ!”
เขาตะโกนเสียงแหบพร่า แม้จะไม่ดังแต่มันก้องไปในใจผมไม่หยุด.... เขากำลังเสียใจ เสียใจมากมากขนาดที่คนโง่ๆอย่างผมยังดูออก
“เราคบกันอยู่จริงๆหรอ?.....แรมยังรักเราอยู่รึเปล่า”
คำพูดเขากรีดลงเข้าไปในใจผม เรายังคบกันอยู่สิครับ ผมรักคิดมากนะ ขอโทษที่ทำแบบนี้ ผมไม่รู้จะพูดอะไร แค่เห็นเขาร้องไห้คำพูดมันจุกอยู่ที่คอ ผมอึกอักอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งมีเพื่อนเขามาเขาออกไป
ไม่ใช่สิ มันต้องไม่เป็นแบบนี้
“อ่ะ...ไอ้โฟร์ร้องไห้ทำไม”
“กู...กูไม่น่ามาเลย มึงไม่เห็นหรอไงว่าคิดมันร้องไห้ ฮึก กูไม่เคยเห็นมันร้องแบบนี้ กู...กู.....ฮึก” โฟร์เริ่มร้องไห้จนฟุ้งต้องเข้าไปปลอบ ส่วนคนอื่นๆยังคงเงียบ
“...พี่แรม”
“.....”
“พี่แรมคะ”
“เปอร์นันครับ คนที่พาคิดไปคือใครหรอครับ”
“...อ่ะ ซีซังเพื่อนเก่าไอ้คิด เพื่อนเก่ากูด้วย.............” เปอร์เป็นคนตอบผมเมื่อนันยังคงยืนค้างอยู่อย่างนั้น
“พี่แรมคะ?”
“เม ปล่อย”
“แต่พี่แรม! เม..เมเพิ่งบอกว่าชอบพี่ไปนะคะ ปล่อยพี่คิดไปก่อนสิ เขาไม่เป็นไรหรอก”
“ผมไม่ได้ชอบคุณ! เข้าใจแล้วใช่ไหมครับ ผมชอบคิด...ผมรักเขา ปล่อยไปไม่ได้หรอก”
ผมเกือบจะตวาดใส่น้องเมที่ยังคงดึงแขนผมไม่หยุด ให้ตายเธอพูดแบบนั้นได้ไง เธอเป็นน้องคิดนะปล่อยให้เขาร้องไห้แบบนั้นได้ยังไง ไม่นึกเป็นห่วงกันบ้างหรอ ผมพยายามดันตัวเองออกมาจากน้องเม น้องไม่ผิดหรอก ผมผิดเองแหละ....
ผมผิดทั้งหมด
“เปอร์รู้ที่อยู่เขาไหมครับ?”
“...อื่อ กูรู้ แต่มึงรู้ไปจะทำไรได้ มึงไปหาเขาแล้วมึงจะทำอะไร ไอ้ซันมันหวงคิดจะตาย....มันคงไม่ปล่อย...ให้มึงเข้าไปคุยง่ายๆหรอก”
“...มันหวงคิดจะตาย”
“นันมึงตั้งสติก่อนดิวะ”
“กู....ทำไมกูทำแบบนี้วะ....กูแค่...แค่....”
“นัน!”
บรรยากาศเริ่มวุ่นวายเมื่อเพื่อนๆเริ่มโทษตัวเองเรื่องคิด น้องเมยังคงยืนนิ่งไม่ไปไหนแม้ผมจะบอกให้เธอกลับไปได้แล้ว ดูเหมือนคนที่มีสติที่สุดจะเป็นโคมกับเปเปอร์
“กู..กูต้องไปขอโทษมัน กูแม่งเหี้ย กู..กู....”
“นันมึงหยุด! ใจเย็นก่อนนะครับ” เปอร์พยายามปลอบนัน
“เปอร์ครับ.......”
“....อื่มแรม...หอสุภาวดี ตรงไปถนน— แล้วเลี้ยวซอยสี่ เจอแยกแล้วเลี้ยวขวา.....”
“...ครับ”
“ที่อยู่ไอ้ซันมัน มันอยู่ชั้นสามห้อง 308”
“..ข ขอบคุณครับ”
“...รีบไปหามันนะ เดี๋ยวพวกกูตามไป รีบไปหามันนะ อย่าให้มันอยู่คนเดียว เดี๋ยวที่นี่กูจัดการเอง”
“แต่พี่แรมคะ”
“เมกลับบ้านได้แล้ว”
“พี่แรมไปส่งเมหน่อยนะคะ เพื่อนเมกลับหมดแล้ว”
“...” ไม่รู้ทำไมผมถึงคิดแบบนี้ออกไป ผมไม่อยากไปส่งเธอ ไม่อยากพูดกับเธอเสียด้วยซ้ำทั้งๆที่เธอไม่ได้ทำผิดอะไร ทำไมผมต้องนึกโทษเธอๆทั้งๆที่ผมต่างหากที่ผิด...
“...เดี๋ยวกูจัดการเอง มึงไปเถอะ”
“...ข...ขอบคุณครับโคม”
“อือ รีบไปเหอะ ฝากบอกคิดด้วยว่ากูขอโทษ เดี๋ยวจะไปหา”
โคมว่าก่อนผมจะรีบออกมาจากร้านโดยไม่สนใจเสียงเรียกของเม ในหัวผมมีแต่ภาพของเขาร้องไห้วนเวียนเต็มไปหมด ผมทำได้ไงกัน ผมทำให้เขาร้องไห้ได้อย่างไรกัน ผมทำ...หัวใจอีกครึ่งดวงต้องเจ็บช้ำได้อย่างไรกัน...
ผมมันแย่ที่สุด
วินาทีที่ผมเห็นเขาร้องไห้ มันเหมือนกับพระอาทิตย์ในโลกของผม....ได้จากหายไป...
.
.
.
กว่าผมจะมาถึงก็ใช้เวลาเกือบสองชั่วโมง ไม่ใช่เพราะรถติดหรอกครับ ผมหลง... แม้เปอร์จะบอกเส้นทางผมมาแล้วก็เถอะแต่มืดๆแบบนี้ผมก็เลี้ยวเข้าผิดซอยได้เหมือนกันนะ พอมาถึงกว่าจะหาที่จอดรถยนต์ได้ก็เหนื่อยพอควร เพราะเป็นซอยเล็กๆอีกทั้งที่จอดของหอก็กั้นให้เฉพาะคนในหอใช้เท่านั้น ผมเลยต้องไปหาที่จอดเกือบสุดซอยก่อนจะรีบวิ่งมาใหม่
ห้อง 308…
ผมยืนอยู่หน้าห้องสักพักก่อนจะเคาะประตูไป... ครั้งแรกไม่มีใครเปิด แต่พอเคาะอีกครั้งคนที่เปิดประตูออกมาคือซีซัง... คนที่เป็นเพื่อนเก่าคิด
“...ซีซัง...ใช่ไหมครับ..คิดอยู่ในนั้นใช่ไหมครับ...ให้ผมเข้าไปนะครับ...”
“......” เขาไม่ตอบผม แต่จ้องไม่วางตา
“ซีซัง....”
“.......ไว้รอเช้าก่อน ตอนนี้มันหลับอยู่”
“...........ครับ”
เขาพูดแค่นั้นก่อนปิดประตูปัง.... รอเช้าก่อนงั้นหรอ แม้ผมไม่อยากรอแล้วก็ตาม แม้อยากจะเข้าไปกอดเขา ลูบหัวเขาหรือทำอะไรก็ได้ให้เขากลับมายิ้มกับผมเหมือนเดิม แต่ก็ขัดเจ้าของห้องไม่ได้อยู่ดี
ตอนนี้ตีสามอยู่เลย... ผมนั่งรอหน้าห้องเขารอเช้าอย่างที่ซีซังว่า ในใจเอาแต่พร่ำขอโทษเขาไปมา ภาพที่เขาร้องไห้ยังคงติดอยู่ในหัวไม่ไปไหน แค่คิดใจผมก็เจ็บปลาบขึ้นมาแต่ผมรู้ว่าเขาคงเจ็บผมมากกว่าผมหลายเท่าแน่ๆ ผมสัญญากับเขาแล้วแท้ๆว่าจะไม่ไปไหนกับเม แม้ผมจะไม่ได้ไปไหนกับเมจริงๆแต่เมื่อเขาเห็นผมอยู่กับเมแบบนี้คงจะคิดเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้ และผมโกหกเขา... ผมโกหกว่าติดธุระและเขาคงเชื่อผมสนิท
ผมทำลงไปได้ไงกัน
ผมเป็นแฟนที่แย่ที่สุด ขนาดที่เขาต้องถามว่าเราคบกันอยู่จริงๆหรือเปล่า ผมรักเขาสุดใจนั่นเป็นเรื่องจริง เพียงแต่ผมคงแสดงมันออกไปได้ไม่มากพอ
คิดครับ ผมขอโทษ...
ผมรักคุณ...
...
“แรม..”
“...อ่ะ”
“มานอนทำไมตรงนี้ ซันไม่ให้เข้าหรอ” เปอร์ถามผม
ผมเผลอหลับไปตอนไหนกันนะ ตอนนี้กี่โมงแล้ว..... ผมก้มลงไปดูนาฬิกาข้อมือ ตีห้า... ยังไม่เช้าพอ..สินะ
“ครับ” ผมตอบกลับเปอร์ไป เขามาพร้อมกับนันที่เอาแต่อยู่เงียบๆ ผมเห็นเขาตาแดงๆ
“แล้ว...เมื่อไหร่จะได้เข้าไปคุย?”
“...ซีซังบอกให้รอเช้าก่อนนะครับ”
“....อ่อหรอ” เปอร์ว่าพลางลงมานั่งพิงผนังข้างๆผมพร้อมกับดึงมือนันให้ลงมานั่งด้วยกัน
“.....แรม กูขอโทษนะ” เรานั่งเงียบๆกันไปสักพักก่อนนันจะพูดขึ้นมา
“ทำไมหรอครับ?”
“ที่ชวนมึงมา...แล้วไม่ให้ชวนคิด กูขอโทษ กูแม่งเหี้ย กูขอ...”
“นันพอแล้ว”
“...นันครับ ผมไม่ได้โกรธอะไรนันเลยนะครับ ไม่เป็นไรหรอก”
“....กูขอโทษ” นันว่าแค่นั้นก่อนจะก้มหน้าซุกกับเข่าตัวเอง มีเปเปอร์คอยลูบหลังอยู่ใกล้ๆ
ไม่มีใครผิดหรอกเรื่องนี้ ผมผิดเองทั้งหมดต่างหาก...ถ้าผมยกเลิกนัดกับนันแล้วไปหาเขาคงจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้แล้ว.... ทำไมตอนนั้นผมไม่ทำกันนะ ทั้งๆที่ผมก็คิดถึงเขามากแท้ๆ
พอเข็มนาฬิกาชี้เลขหกผมก็รีบลุกขึ้นไปเคาะประตูห้องใหม่ทันที
“ซีซังครับ!”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
แอ๊ด... เขาเปิดประตูออกมาทำหน้าหงุดหงิด
“...ค..คือตอนนี้หกโมงแล้ว ผมเลยว่าน่าจะเช้าพอแล้วน่ะครับ...” ผมบอกเขาไป เขานิ่งไปสักพักก่อนยอมให้พวกผมเข้ามาในห้อง ห้องเขาเปิดแอร์เย็นสบายผิดกับอากาศร้อนอบอ้าวข้างนอก บนเตียงใหญ่นั้นมีร่างของคนที่ผมรักสุดหัวใจนอนอยู่...
ผมไม่เห็นหน้าเขา แต่ไม่ต้องเดาก็ต้องรู้ว่าเขาต้องร้องไห้จนหลับไปแน่ๆ ผมอยากเข้าไปกอดเขาเสียตอนนี้จริงๆ
ซีซังเดินนำพวกเราออกมาที่ระเบียง คงเพราะกลัวว่าคิดจะตื่น พอพวกผมเดินตามเขามากันครบแล้ว เขาทำเพียงแค่มองวิวข้างนอกนั่นก่อนจะเอ่ยเล่าเรื่องราวของคนนิรนามคนหนึ่ง ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงไม่รู้แน่ว่าเขาพูดถึงใคร แต่ในใจของผมตอนนี้มีแต่คิดและคงไม่มีเหตุผลอื่นที่ซีซังจะเล่าเรื่องของคนที่ผมไม่รู้จักให้ฟัง ผมจึงคิดว่านี่น่าจะเป็นเรื่องราวของเขาแน่ๆ
เรื่องราวยังคงดำเนินจากปากของซีซังไปเรื่อยๆ ยิ่งผมฟัง ผมยิ่งรู้สึกว่าตัวเองแย่แค่ไหน คิดเขาเจออะไรมาตั้งมากมาย เขาแบกรับความรู้สึกแย่ๆนี้มาตั้งนาน ทำไมผมไม่เคยสังเกต
ผมมันเห็นแก่ตัว...
โดนซีซังด่าว่าโง่นี่ก็คงเป็นเพราะผมโง่จริงๆบวกกับ...การที่ผมไม่สนใจจิตใจของเขาเท่าที่ควร... ผมมันเห็นแก่ตัวที่พอได้เป็นแฟนกับเขาแล้วผมก็คิดแต่เรื่องของตัวเอง คิดแทนเขาว่าเขาคงรู้สึกแบบนั้นแบบนี้เพื่อทำให้ตัวเองสบายใจ
ผมมันแย่ที่สุด ทำไมผมทำตัวได้แย่ขนาดนี้
ใจมันโดนบีบรัดจนเจ็บเมื่อฟังเรื่องของเขาจบ ทำไมผมไม่ดูแลเขาให้ดีกว่า ทำไมผมไม่แสดงว่าผมรักเขาให้มากกว่านี้ ไม่ใช่ไม่เคยมีแฟน...แม้ว่าแฟนคนก่อนของผมเธอจะมีคนละนิสัยแบบคิด เธอคิดอะไรก็พูดออกมาหมด แต่ไม่ใช่ว่าผมจะบอกว่าคิดผิดที่ไม่พูดผมต่างหากที่ไม่ใส่ใจเขาผมต่างหากที่คิดไปเองว่าเขาจะโอเค คิดโง่ๆแบบนั้นไปได้ยังไงกัน
ผมไม่รู้จะขอโทษเขายังไงแล้ว คำขอโทษผมคงไม่พอสำหรับการกระทำของผมแบบนี้ เขาผ่านอะไรร้ายแรงมามากมาย แต่เขากลับเปิดใจให้ผมขนาดนี้ แต่ผมกลับไม่รักษามันไว้ ถ้าเขาจะเกลียดผมผมคงไม่แปลกใจเลย...
ซีซังคุยกับพวกเราอีกสักพักก่อนเงียบไป
“ซัน...กู....กู.......” นันเริ่มพูดเสียงสั่นหลังจากที่ทุกคนเงียบกันไปนาน
“ซั-”
“คิด!”
“ม..ไม่เอา...ซัน..ซัน!”
“คิดครับ”
“ซัน!!” ซีซังรีบเข้าไปหาเขา คิดตื่นตอนไหนไม่มีใครรู้ เขาคงเดินตามหาซีซัง แต่พอเห็นผมแล้วตัวเขาก็เริ่มสั่นอีกครั้ง ผมพยายามเข้าหาเขาแต่เขากลับถอยหนีเรียกชื่อซีซังไม่หยุด น้ำตาเริ่มกลับมาคลอเบ้าเขาอีกครั้ง พอซีซังเข้าไปหาเขาคิดก็เกาะเขาแน่นไม่ปล่อยเหมือนเขาเป็นที่พึ่งที่สุดท้าย
นี่ผม...ทำอะไรลงไปนะ
ทำให้เขาต้องท้อแท้ไม่เหลือใครอยู่แบบนี้ได้ไงกัน ผมกล้าเรียกตัวเองว่าแฟนเขาได้ไงกัน
“คิดครับ.....”
“คิด...กู....กูขอโทษ...คิด กูขอโทษ...”
“..................ฮึก” เขาไม่ตอบทั้งผมทั้งนัน เอาแต่เกาะซีซังไว้แน่นเขาก้มหน้าแต่ผมได้ยินเสียงสะอื้น
“พวกมึง...ออกไปก่อนเถอะ”
“แต่..”
“...ซีซังครับ ให้ผมได้คุยกับเขาก่อนเถอะนะครับ .....ได้โปรด” ผมอ้อนวอนเขาเมื่อเขาเริ่มไล่ผมกลับอีกครั้ง
“..ซัน ไม่เอา...”
“.....ผมขอร้อง”
ซีซังทำท่าลังเลใจ แต่พอคิดกอดเขาแน่นขึ้นเขาก็ส่ายหน้าให้ผม
“.....ที่เราคุยกัน.....ขอโอกาสให้ผมทำหน่อยนะครับ”
“........”
“.......ขอร้องล่ะครับ”
เขาถอนหายใจก่อนจะพาคิดมาหาผม! แม้ว่าคิดจะดิ้นสุดแรงก็ตาม
“เปอร์ นัน ออกไปเดินเล่นกันหน่อยไหม อีกสามชั่วโมงกูจะกลับมา”
“..ขอบคุณครับ!”
“ซันไม่เอา!! ซันไม่! อย่าทำแบบนี้ ซัน ฮึก....ซันอย่าทิ้งคิดไป ซัน! ซัน” คิดตะโกนพร้อมดิ้นพล่าน น้ำตาเขาไหลนองหน้าจนผมนึกเจ็บอยู่ในใจ ผมกอดเขาแน่น
เมื่อซีซังยอมให้ผมคุยกับเขาแล้ว
คราวนี้จะไม่ยอมให้พระอาทิตย์ของผมต้องดับแสงอีกแล้ว...
________________________________________________________
อรั๊งงง... พระเอกโผล่มาทวงเรตติ้งคืนแล้วค่ะ55555 (จะได้ผลรึเปล่าน้อ)
แรมจะเริ่มปฏิบัติการง้อแล้ว... 5555
ที่รีบเอามาต่อไวๆเพราะอยากให้หมดดราม่าภายในอาทิตย์นี้ค่ะเพราะ....
อาทิตย์หน้าเราจะไม่อยู่ยาว...........ยาวมาก.......... (หนึ่งเดือนค่ะ...)
แจ้งไว้ก่อนค่ะ เพราะที่ๆจะไปไม่รู้ว่าจะได้ใช้เนตมากแค่ไหน :hao5:
เลยอยากให้เคลียร์กันเร็วๆจะได้ไม่ค้าง....
แต่จะแต่งทันรึเปล่านี่สิ... :hao5:
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
(ตอบคอมเม้น ต่อเรปล่างนะคะ)
v
v
v
-
ตอบคอมเม้นค่ะ
B52 ตอนนั้นอัพหัวเรื่องไว้แต่ยังไม่ได้ลงเรื่องค่ะ บังเอิญมีคนเม้นดันขึ้นมาพอดีเลยอาจจะหาเรื่องไม่เจอ 55555555 มาต่อแล้วค่าา //เมื่อวานไม่มาค่ะ ถถถถถ
mild-dy :กอด1: :กอด1: :กอด1:
IaminLove โฮ่...จริงๆนันมีเหตุผลนะคะ แต่เพราะอะไรต้องรอดูต่อปายยยย
ormn สงสารเหมือนกันค่ะ :hao5:
nolirin กำลังเริ่มง้อแล้วค่ะ ไม่เครียดน้าาาๆ
IIIA ถึงจะไม่เหมาะกับบทพระเอกแต่แรมก็ยังคงเป็นพระเอกค่ะ555555
Sar2288 แฟนคลับซันโผล่มาอีกคนแล้ววว555 ซันเป็นเพื่อนที่ดีมากๆจริงๆค่ะ ^__^
บ๊ายบายโพ แรมเริ่มง้อแล้วค่ะ รออีกนิดเน้อเขาจะหวานกันแล้ว...
vermillian 555555555 เป็นความคิดที่ดีค่ะะ
Gapompom ยืนยันว่าแรมเป็นพระเอกค่ะ 5555 ที่ซันเข้าใจคิดมากกว่าแรมเพราะเป็นเพื่อนกันมานาน แต่แรมเพิ่งคบกันได้ไม่กี่เดือนเองค่ะ ยังต้องทำความเข้าใจกันอีกนานนน ^^
NY_JK จะต่อด้วยมาม่าแบบขมขื่นเบาๆก่อนไปหวานค่ะ ก๊ากกกกก //คิดเห็นแต่ภาพยังไม่รู้เหตุผลเนอะเลยงอนตุ๊บป่องงง
item คิด: ขอบคุณสำหรับกำลังใจครับบ
MK แฟนคลับซันเพิ่มมากอีกคนแล้วววว ถ้าอยากได้ต้องต่อคิวยาวค่ะ55555
Donaldye ครั้งนี้นันคงจะเข็ดแล้วค่ะ แต่ที่ทำไปเพราะมีเหตุผลน้าา... //ยืนยันว่าแรมเป็นพระเอกค่ะ 5555 แต่เดี๋ยวเขาจะเริ่มถอดเขาแล้วล่ะะะ
Opoln Miyabi แฟนคลับซันอีกคนแล้ววว แต่ยืนยันว่าแรมเป็นพระเอกนะคะ 5555
kongxinya ชีวิตคิดเศร้าจริงๆเน้อออ :hao5:
wickedwoman ขอบคุณที่ตามอ่านนะคะะ แงงงง กอดดดด :กอด1: //โชคดีที่คิดของเราน่ารักสินะ 555
Newtun_TD มาต่อแล้วค่าาา กำลังจะเริ่มง้อกันแล้วนะะะ
Still_14OC ซันเป็นพ่อค่ะ!! 555555555555
helpmeiiz ใกล้แล้วค่ะ เชิญทานอาหารจานหลักให้หมดก่อนนะคะ คุคุคุ
omuya ความจริงคิดเปลี่ยนนามสกุลได้แล้วค่ะเพราะอายุถึง20แล้ว แต่คิดยังยึดติดกับครอบครัวตัวเองอยู่ อย่างน้อยก็สายเลือดเดียวกัน :hao5: ส่วนเพื่อนๆ นันเขามีเหตุผลที่ทำอย่างนี้น้าาา แรมได้รับโอเมก้า3ปริมาณมหาศาลแล้วค่ะ 55555 ปล.ขอบคุณที่ชมนะคะ เขินมากง่า แอร๊ยยยยย :-[ :-[
mystery Y ใกล้ถึงเวลาของหวานแล้วเน้อออ อดใจนิสนุงง
~ณิมมานรฎี~ โอ๋... ไม่ร้องนะคะะะะ
fuku ใช่เลยค่ะ ที่โดนด่าว่าโง่เพราะแรมคิดไม่เยอะนี่แหละค่ะ :hao5: ส่วนนันมีเหตุผลที่ทำแบบนี้น้าาา //ตบปากแรมแบบตบจูบได้ไหมคะ .////. (คิดเตะ)
GintoniC ซันนี่อามรมณ์พระรองเกาหลีจริงๆเลยค่ะ 55555 มาต่อแล้วน้าาา
ekonut ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่านนะคะะะะะะ
oreena ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่าาาา
KoBKaB ถอดเขาแรมออกช้าๆ...55555 ได้เวลาพระเอกกลับมาทวงบังลังก์แล้วค่ะะ
Ali$a฿eth ขอบคุณที่ติดตามนะคะะ :hao5: //เอาคืนแน่ๆค่ะแต่จะสะใจคนอ่านไหมนี่ไม่รู้เหมือนกันนา..งิงิ
Pupay แรมพอมีเหตุผลค่ะ แต่พูดไม่ออกซะงั้นเง้อออ //ยืนยันว่าแรมเป็นพระเอกค่ะ คิดไม่นอกใจแน่ 5555
_KKawfang ขอบคุณที่หลงเข้ามานะก้ะ ขอบคุณที่ชมด้วยค่า ปลื้มปริ่มม :กอด1: :กอด1: //แรมบื้อเพราะไม่สังเกต ไม่คิดเยอะๆนี่แหละค่ะ โถ และเพราะยังมองว่าคิดเป็นของสูงอยู่นี่แหละทำให้ไม่คืบหน้ากันสักที :hao5: //ส่วนนัน..มีเหตุผลแน่ค่ะ ขออุบไว้ก่อน คิคิ // จริงๆก็มีส่วนนะคะที่พ่อคิดไม่ไล่คิดออกจากบ้านเพราะยังเห็นว่าเป็นลูกตัวเองอยู่ แต่ก็ไม่ได้ดูแลให้ดีเลย :hao5: ส่วนน้องเม...จริงๆน้องแรงค่ะ555555 //แรมจ๋ากำลังพยายามง้อคิดอยู่ค่ะะะ อีกไม่นานหรอกกก คึคึคึ
tsundere แรมออกมาแล้วค่าาา ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ //แหน้...อย่ายุซี้!! :hao5:
kenghan รออีกหน่อยเนอะ จะหมดมาม่าแล้วว
MookYoon พระเอกโผล่มาแล้วค่ะะะ 5555
kaew_ta อุ่ย...มาแบบจัดเต็มมากค่ะ 555 พระเอกบื้อเป็นจุดเด่นของนิยายเรื่องนี้ค่ะ ก๊ากกกก ส่วนต่อไปคิดจะทำยังไงต้องรอลุ้นกันเน้อออ //ส่วนนามสกุลแม่ ทางฝ่ายแม่คิดเองก็ไม่ยอมรับเรื่องของคิดค่ะ เลยให้คิดใช้นามสกุลแม่ไม่ได้ :hao5: //แต่20แล้วสามารถเปลี่ยนนามสกุลตัวเองได้ค่ะ แต่คิดยังยึดติดกับครอบครัวนี้อยู่ เพราะยังไงก็ถือว่าเป็นสายเลือดเดียวกันเง้อ :hao5: //ปล.ไม่ร้องนะะะ :hao5: :hao5:
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่า
____________________________________________________________
-
โฮฮฮฮฮฮฮ คิดดดดด :o12:
ให้โอกาศไอ้ใบ้มันพูดอะไรบ้างนะจ๊ะ ไอ้ใบ้นี่รีบๆพูดนะ!!
ชักช้าเด๋วแม่ตีหัวแบะ! :m16:
รอลุ้นตอนถัดปายยย
ปล.มีกาาจองด้วย อิอิ
-
อยากให้คิดมีสติ แต่อย่าเพิ่งดีกะแรมเลย ดัดนิสัยสักพักนึง จนกว่าจะเลิกโง่อ่ะ
-
้เฮ้อ ใครควรอิจฉาใคร
น้องสาวที่ได้รับความรักเปี่ยมล้น ดันอิจฉาคนที่เป็นรองขาดความรัก
เข้าข่ายไม่รู้จักพอ ..... พ่อแม่ไม่สั่งสอนได้เลยนะ
-
คิดอย่ายอมนะ ให้แรมง้อให้เลือดตากระเด็นเลย ให้เจ็บเหมือนที่คิดเจ็บ หายโง่หายซึนซะที :z6:
-
แรมโอกาศแก้ตัวมาแล้วนะอย่าให้พลาด :monkeysad:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
โอกาสมีแล้วก็รีบคว้าไว้ สิ่งแรกที่ควรทำคือ กอดให้สุดแรง :hao7:
+1ให้คิด อย่าร้องงงงงง ตาบวมหมดแล้ววววว
-
โห!!! นักเขียนจะไม่อยู่ 1 เดือน :a5:
ถ้า ซัน ไม่เล่าก็คงจะไม่มีใครรู้ หรือสังเกตุเพื่อนอยู่ดี
อย่ายอมง่ายๆนะ คิด ความสงสารคงไม่ใช่สิ่งที่คิดต้องการ
ความหมายของคนรักสำหรับแรม มันคืออะไร ??
ดีออก!! เม เลือดที่เหมือนกันครึ่งนึงของพี่น้อง ไม่ทำให้รู้สึกอะไรบ้างเลยเหรอ
ขนาดคนที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน เห็นคนร้องไห้ยังสงสาร แล้วนี่แกทำไมเป็นขนาดนี้ :beat:
:กอด1: ซีซัง
-
:z3: แรมนะแรม จะง้อยังไงละทีนี้ :angry2:
-
:sad11: น้ำตาไหลลล สงสารคิดดดดด คิตตี้น้อยอย่าร้องนะโอ๋~~~~ ้เห่อๆ แรมฉลาดอีกนิสสินะๆๆ
-
ในส่วนของแรมคะแนนยังไม่มานะจ๊ะ จะรอดูว่าจะทำได้แค่ไหนแล้วก็ขอเหตุผลจากผองเพื่อนด้วยว่า ทำไม เหตุใด มารวมตัวกันหมดโดยที่ไม่ให้คิดมาร่วมวงด้วย ดีดีน่ะจ๊ะเพราะตอนนี้ติดลบทั้งกลุ่มเลย
-
คิด อย่าไปใจอ่อนง่ายๆนะ :m16: เดี๋ยว แรม มันได้ใจ :fire:
-
ค้างอ่ะ
คิดยอมคุยกับแรมเถอะนะ
:o12:
-
คุยกันกันให้รู้เรื่องนะแรม มีโอกาศแค่ครั้งเดียวนะ :katai1:
ปล.คนเขียนอยากอ้านตอนต่อไปแล้วอ่ะ :hao3:
-
แรมเคลียร์ด่วนเลย :(
-
:angry2:แรมเคลียร์ให้ชัดๆนะเฮ้ย
-
ตอนนี้ยังไม่ให้อภัยแรม
รอแรมง้อก่อน ค่อยคิดอีกที :m16:
-
แรมทำให้ความเชื่อใจที่คิดมีหายไปจนหมดแล้ว
ทำให้คิดหวาดกลัวกับการเปิดใจยอมรับและไม่ยอมรับฟัง
ยิ่งตอนนี้แรมได้รู้ความจริงเกี่ยวกับเรื่องของคิดแล้ว
รีบทำให้คิดกลับมาเป็นเหมือนเดิมเร็วๆเถอะ
และก็นะ ช่วยแสดงออกความรู้สึกของตัวเองให้มากกว่านี้
ใส่ใจความคิด ความรู้สึกของคิดให้มากกว่านี้ เพื่อคิดนะแรมนะ
-
ซันใจดีเกินไป น่าจะดัดนิสัยแรมให้นานๆ บื่อดีนัก
:hao4:
คิดไม่ร้องไห้นะโอ๋ๆๆ
-
คือแบบเป็นตอนแรกที่อ่านแล้วน้ำตาซึมกับคิดจริง ๆ อะ คิด มันน่าสงสารเกินไป มันสะเทือนใจเกินไป มันน่าเวทนาเกินไป ยิ่งตอนที่คิดเรียกหา ซัน มันยิ่งเจ็บปวดเกินไป ยิ่งตอนที่บอกว่าอย่าทิ้งคิด มันยิ่งแบบ ปวดหนึึบในใจอะ คนแบบคิด มันสะอาดเกินไป สะอาดกว่าแรม สะอาดเกินกว่าที่จะรู้จักกับนัน ไม่สมควร ไม่สมควร นันมันแย่อะ ขอบอกเลย แย่จริง ๆ ต่อให้รู้สึกผิดมากแค่ไหนก็ตาม คือไม่รู้สิ ถ้าให้กลับไปมองหน้านัน คงทำไม่ได้ หรือถ้าทำได้ก็ไม่สนิทใจ แล้วไง พอรู้อดีตแล้วไง รู้เลยสงสาร รู้เลยเห็นใจ เพื่ออะไรอะ ทั้งสามคนนั้นละ รู้ไปแล้วไปสงสารคิดเพิ่มหรอ แต่คิดไม่ได้ต้องการความสงสาร ไม่รู้สิ คนแบบนันไม่ควรคู่จะเป็นเพื่อนคิด ไม่ควรจริงๆ สกปรก
ส่วนแรม ยอมรับนะ ว่าอ่านตอนนี้ แรมดูแลเป็นคนเห็นแต่ตัวเองจริง ๆ เพราะพอคบคิดเป็นแฟน แรมคิดถึงแต่ตัวเอง จนลืมนึกถึงคิด แต่เราให้อภัย เพราะเข้าใจแรม แบบแรมคงอารมณ์ประมาณได้เป็นแฟนกับคนในฝัน มันก็มักจะต้องรน ๆ ตื่น ๆ เออ แบบนี้เขาคงชอบ แบบนี้ มันคงดีสำหรับคนในฝัน เพราะแรมมองคิดเป็นคนในฝัน แต่แรมไม่มองความเป็นจริง ชอบที่แรมหัดฉลาด รู้จักเด็ดเดี่ยวกับเมบ้าง ถึงจะไม่ถึงที่สุด แต่ก็โอเค สำหรับคนแบบแรม แรมทำได้ขนาดนี้ ขอนับถือละนะ เหลือแค่ จะซื้อความไว้ใจจากคิดกลับมาได้หรือเปล่า แต่เราว่าแรมควรได้รับโอกาสจากคิด เพราะแรมเป็นคนที่คู่ควรกับคิดจริง ๆ นะ ไม่ใช่ว่าคิดคู่ควรกับแรม แต่แรมต่างหากที่คู่ควรกับคิด เพราะคิดเป็นเด็กที่ดีมาก ต่อให้แรมจะสูงส่งแค่ไหนก็ตาม แต่ในที่นี้ เรากับมองว่า คิดสูงค่ากว่าแรม คนแบบคิดในโลกนี้จะมีสักกี่คน ใครไม่คว้าไว้ก็โง่เต็มที
แต่สำหรับนัน บอกจากใจ ทำใจรักไม่ลง และที่สำคัญแทบไม่อยากให้กลับไปเป็นเพื่อนคิดจริง ๆ นันไม่ควรค่ากับคิดจริง ๆ ไม่เลยสักนิดเดียว เพื่อนแบบนี้บางที่ก็ไม่จำเป็น ถึงจะรู้สึกผิดแทบตาย ก็ตายไปตรงนั้นแหละนัน กองไว้ที่เดิมนั้นแหละ
-
อร๊างงงงงงงงงงง แต่ราศรีพระเอกแรมทำไมไม่เด่นขึ้นเลยละคะ
หรือซีซังกลบเนี่ย ฮ่าาาาาาา ๆ แรมมมม เกิดเป็นพระเอกมันลำบาก
เลวเกินไปก็โดนติ ดีเกินไปก็โดนด่า ทำใจนะลูก แต่ฉันไม่สงสารเธอหรอก ฮ่าาา ๆ
ปล.ขอบทซีซังเยอะ ๆ จัดไม่ได้เรื่องหน้ายังมีนะคะ (เราจะยังคงยุต่อไป ๕๕๕)
-
ยังทำใจอ่านตอนที่30กับ31ไม่ได้เลย ทำไมคิดเป็นคนที่ดี คิดดีกับเพื่อนมากๆ แต่ทำไมก็ยังมีคนใจร้ายกับคิดอีก แค่เรื่องพ่อก็เจ็บเกินไปแล้ว ยังจะให้คิดมารู้จักเพื่อนเชี่ยๆอย่างนันอีกหรอ บอกเลย เกลียดนันมาก เจอเพื่อนแบบนี้เลิกคบค่ะ เสียเพื่อนแย่ๆไปทำให้ชีวิตดีขึ้นเยอะ ให้ซันเป็นพระเอกได้มั้ยยย แงๆรักคิดกับซัน ใครคือพระเอกนะ ลืมไปแล้ว 555
-
เฮ้ออออออ
-
สงสารคิด :hao5: :hao5: :hao5:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:อ่านไปร้องไห้ไป :hao5: :hao5: :hao5:
:m16: :m16: :m16:ซันให้โอกาศแล้วก็ทำให้คิดเลิกร้องไห้ให้ได้นะแรมไม่งั้นโดน :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
คิดอย่ายอมลูกอย่ายอมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
สงสารคิดอ่ะ งื้ออออออ
-
แรมคู่กับคิดอ่ะดีล่ะ
ซันคู่กับเรานะ เคๆ ลงตัว
-
:monkeysad: สงสารคิดจังงง ฮรึ่ยยยยยย รีบๆเข้าใจกันซะนะ คนอ่านใจจะขาดยุแล้วว :z3:
:katai1: ค้างงงอ่าา เหมือนไม่จบตอน!! ให้กำลังใจพี่คนเขียนเน้ออ จุ๊บๆ
-
คิดน่าสงสารสุดใจ เอาใจช่วยแรมนะ ง้อคิดให้สำเร็จ เวลาเห็นนายเอกร้องไห้นี่เราไม่ชอบเลย สงสาร :sad4:
เริ่มสัมผัสความเคะในตัวนันได้บ้างแหละ เปอร์พยายามต่อไปนะ หนทางสีม่วงเริ่มใกล้เข้ามาทุกทีละ 555 o13
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
คิดสู้ๆๆนะ แรมก้อสู้ๆเหมือนกัน รีบง้อคิดนะ กลับมาคบกันเหมือนเดิมนะ
-
ได้โอกาสมาแล้วก็ทำให้ดีล่ะแรม!
-
แรมกำลังเปลี่ยนไปแล้วใช่ไหม คิดจะเปิดเผยเรื่องส่วนตัวใช่ปะ ลุ้นนนนนนน
-
มาแล้ววววว!! ดีใจ! ดีใจ!
สงสารคิดเหมือนเดิมเลย คิดคงฝังใจมากมาก อยากให้แรมเด็ดขาดอีกนิด แต่ก็เข้าใจนะ นิสัยแรมเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว จะให้เปลี่ยนนิสัยกระทันหัน ก็คงทำไม่ได้หรอก ( เอาเหล้ากรอกปากเลยดีมะ)
ส่วนเพื่อนๆ คิด ที่บอกว่ามีเหตุผลที่ทำอย่างนี้ อย่าบอกนะว่าจะแอบเซอร์ไพส์วันเกิดคิดอะ ??
ยังไงก็เอาใจช่วย เอาคิดคนเดิมกลับมาให้ได้นะ
รักคนเขียน นะจ๊ะ ^______^
-
ลุ้นอ่ะลุ้น
-
มาถึงตอนนี้รำคาญนันตะหงิดๆ
คือ เอ็งทำผิด แล้วโวยวายร้องไห้โทษตัวเอง ไม่รีบมาหาคิดฟระ?
เราคิดตลอดว่านันเป็นพวกตลกๆ ไม่คิดอะไรซับซ้อน น่าจะคิดไม่ถึงว่าที่ตัวเองทำลงไปเป็นเรื่องร้ายแรง
แต่ดราม่าร้องไห้ โทษตัวเองมันแปลกๆ ที่คิดยืนร้องไห้น่าจะรีบปลอบมากกว่าแฮะ
ที่นันคบกับแรมได้นี่คิดน้อยพอกันสินะ =__+
ปามะเขือเน่าใส่หัว 20 ลูก
ฝากตบปากชะนีมีมโนคนนั้นด้วยค่ะ จิตใจทำด้วยอะไร ต่อให้ไม่คิดว่าคิดเป็นพี่น้อง
แต่มารยา โกหก แย่งแฟนคนอื่น แล้วยังแอ๊บใส นี่มันสันดานเสียสุดๆ
-
:ling2:โอยยยยย เคลียร์กันไวๆนะคะ
-
อืม...จะรอดูนะว่าแรมจะทำยังไง หวังว่าคงจะกล้าพูดมากว่านี้ไม่ใช่เหมือนมีอะไรมาจุกคอ ส่วนยัยน้องเมนางนี่ไม่ไหว ๆ ถ้าแรมยังทำเหมือนเดิมในหลาย ๆ เรื่องคราวหน้าจะเชียร์ให้คิดเปลี่ยนใจไม่รักคนใหม่ล่ะนะ
หวังว่าคิดจะเคลียร์กันได้ทั้งจากเพื่อนและแรม ขอบคุณซีซังมากค่ะ ไม่มีซีซังแรมคงโง่ต่อไปและคิดคงไม่เปิดใจไปมากกว่านี้
-
-32-
“ซัน!! อย่าทิ้งคิด ซัน ซัน ฮึก!”
“คิดครับ”
“ม..ไม่เอา ซัน ฮือออออออออ”
ซีซังออกจากห้องไปแล้ว ในห้องนี้จึงเหลือแค่ผมกับเขาเท่านั้น คิดพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนของผม แต่ผมก็กอดเขาแน่นไม่ปล่อยไปอีกเหมือนกัน...
ครั้งนี้ไม่ปล่อยแน่ๆครับ....
“คิด ชู่ว..” ผมกอดเขาแน่นกอดจูบลงที่หน้าผากเขา หวังให้เขาสงบ และมันได้ผล...แค่แปปเดียวเท่านั้น
“ฮึก ไม่เอาแล้ว ปล่อยเรา ปล่อย.. ฮือออ”
“ไม่ปล่อยครับ คิดฟังผมก่อนนะครับ”
“ฮึก ไม่เอา ไม่เอาแล้ว พอแล้ว ปล่อยเรานะครับ ปล่อย..ฮึก” เขาร้องสะอื้นเสียจนใจผมเจ็บแปลบ ยิ่งคำพูดของเขาที่ตัดเพ้อนั่นทำให้ผมยิ่งรู้สึกได้ว่าตัวเองแย่แค่ไหน
“ฟังผมนะครับคนดี...”
“ไม่...พอแล้ว...พอแล้ว...ไม่เอาแล้ว...” ในที่สุดเขาก็ยอมอยู่นิ่งๆ แต่กลับเอาแต่ส่ายหัวพร่ำบอกว่าไม่เอาแล้วพอแล้วอยู่อย่างนั้น ยิ่งฟังผมยิ่งเจ็บ แต่รู้ว่าเขาคงต้องเจ็บกว่าผมแน่ๆ
“คิด...ผมขอโทษที่โกหกคิดว่าติดธุระนะครับ”
“ปล่อย..ปล่อยเรา”
“แต่ผมไม่ได้ไปหาเมนะครับ ผมบังเอิญเจอเธอที่นั่น จริงๆนะครับ”
“โกหก....ปล่อยเรา”
“ไม่ได้โกหกนะครับ เชื่อผมนะครับคิด”
“ปล่อยได้แล้ว...”
“ผมรักคิด...”
“บอกให้ปล่อย!!” คิดตะโกนพลางเริ่มดิ้นพล่าน แต่ผมไม่ปล่อยเขาไปหรอกครับแม้ต้องขัดคำสั่งเขา ผมกอดเขาไว้แน่นกว่าเดิม น้ำตาเขาไหลลงมาอย่างเงียบๆ ผมถือวิสาสะปาดมันออกเบาๆแม้เขาพยายามจะเบือนหน้าหนีผมก็ตาม
“ขอโทษนะครับ ผมรู้ว่ามันคงไม่ช่วยอะไรแต่ผมขอโทษจริงๆ”
“.....”
“จะโกรธหรือเกลียดกันผมจะไม่ว่าเลย ผมผิดเอง ขอโทษนะครับ”
“......”
“ผมทำให้คิดเสียใจ ทำให้ร้องไห้ ผมขอโทษนะครับ ขอโทษ....”
“หยุดพูดได้แล้ว....”
“.....ผม...รักคิดนะครับ.....”
ผลั่ก!
“คิด!”
เขาผลักผมออกอย่างแรงแล้วรีบวิ่งไปที่ประตู เสียแต่ผมวิ่งตามเขาได้ทันก่อนที่เขาจะหนีออกไป เขาดิ้นอีกครั้งเมื่อผมกอดเขาแน่น เราเสียหลักจนล้มลงไปบนพื้น
อั่ก...
ผมเอาตัวรองเขาไว้ไม่ให้กระแทกพื้นกระเบื้องนี่ เขานิ่งไปสักพักก่อนร้องโวยวายดิ้นพล่านให้ผมปล่อยเขาเหมือนเดิม ผมกอดเขาแน่น บอกแล้วว่าจะไม่ปล่อยให้หลุดมืออีกแล้ว
พยุงตัวให้เขาลุกขึ้นมานั่งแต่เขากลับขืนทุกการการะทำของผม พยายามผลักผมออกพยายามไม่แตะต้องผมแม้ว่าผมจะคว้าเขามากอดเสียแน่น ผมเจ็บไม่น้อยที่เขาทำตัวไม่ต้องการผมแบบนี้ แต่ผมรู้ดีว่าเขาต่างหากที่เจ็บมากกว่าผมมาก
อย่าร้องไห้เลยนะครับคนดี...
ผมปาดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุดของเขา คว้าเขามากอดแน่นก่อนลูบหัวลูบหลังเบาๆหวังกล่อมให้เขาใจเย็น คิดเริ่มไม่ขัดขืนผม อาจเป็นเพราะเขาเหนื่อยแล้วก็เป็นได้
เพราะผมเอาแต่คิดว่าได้เขามาเป็นแฟนได้เท่านี้ก็พอแล้ว เลยไม่คิดจะทำอะไรมากมายเพิ่ม เป็นความคิดโง่ๆที่ทำให้เขาเสียใจ พอได้เขามาอยู่ข้างตัวก็ทำให้ผมละเลยการดูแลเขาเท่าที่ควร เพราะคิดว่ายังไงคิดก็บอกว่ารักผม เพราะคิดเข้าข้างตัวเองมากเกินไป เพราะเห็นแก่ตัวมากเกินไปทำให้เขาต้องมาเสียใจแบบนี้
“ขอโทษที่ทำให้เสียใจนะครับคนดี”
“...”
“กับน้องเม..ไม่มีอะไรจริงๆนะครับ ผมบังเอิญเจอและ...น้อง...เข้ามาจูบผมก่อน....” ผมไม่อยากปัดความผิดไปให้น้องเมเลยให้ตายสิ แต่ผมแค่พูดความจริงให้คิดฟังเท่านั้น แม้น้องจะจูบผมแต่ผมผิดเองที่ไม่รีบผละเขาออกไป
“..........”
“....ผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับน้องเมจริงๆนะครับ ไม่เลย...”
“...”
“ไม่ว่ายังไงคนที่ผมรักก็มีแค่คิดนะครับ...”
“...”
“ขอโทษที่บอกช้าไป....ขอโทษที่ที่ผ่านมาผมไม่ทำอะไรเลย ขอโทษที่ละเลย ขอโทษนะครับ”
“...พอแล้ว”
“ผมมันโง่ โง่ที่ไม่ดูแลคิดให้ดีๆ ผมเป็นแฟนที่แย่ ขอโทษที่ทำให้เจ็บอยู่คนเดียวแบบนี้นะครับ”
“...พอ..”
“ขอโทษที่โกหกนะครับ ขอโทษนะครับที่ปล่อยคิดไม่ได้อย่างที่ขอ ขอโทษนะครับ...ที่รักมากขนาดนี้”
“บอกว่าพอแล้ว!!”
“คิดครับ..”
“คิดต่างหากที่โกหก คิดต่างหาก....ที่หลอกแรม หลอกมาตลอด ทั้งๆที่...ตัวเองไม่เคยมีอะไรเลย”
“..เรื่องนั้นผมไม่สนใจหรอก”
“.....”
“..ผมไม่ได้รักคิดเพราะนามสกุลชื่อเสียงหรืออะไรที่คิดมี.....ไม่ได้รักคิดที่ฐานะ...”
“....”
“....ผมรักคิดเพราะคิดเป็นคิด แค่เป็นคิด คิดที่ร่าเริงยิ้มเก่งขี้อ้อน... มีน้ำใจแถมยังทนกับคนโง่ๆอย่างผมมาตลอด ....รักมากเลยครับ”
“...ฮึก”
“รักที่สุดเลยครับ....ที่รัก”
“.......พอ.....ปล่อย....”
“ขอโทษที่ทำให้เสียใจนะครับ....”
“พอ...พอแล้วแรม..คิด.....เราต่างหากที่ต้องขอโทษ ที่ไม่เคยบอกอะไรเลย...ขอโทษ..ฮึก ที่ปิดบังนะครับ ขอโทษ.....เราไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่แรมว่าหรอก...ไม่เลยสักนิด...”
“คิดครับ ผมไม่ได้โกรธ ไม่เลย...ผมต่างหากที่ไม่ใส่ใจ ผมต่างหากที่ผิด ไม่ร้องนะครับ คิดจะเป็นแบบไหนผมก็รัก....รักมากที่สุด”
ผมว่าพลางยกมือทั้งสองปาดน้ำตาเขาที่ไหลอาบแก้ม คิดส่ายหน้าไม่หยุดจนผมต้องจับแก้มเขาให้อยู่นิ่งๆ ผมพยายามมองตาเขาหากแต่เขากลับมองต่ำ ไม่ยอมมองผมแม้แต่นิดเลย
จุ๊บ...
โน้มตัวไปจูบหน้าผากเขาเบาๆหวังปลอบประโลม กอดเขาให้แนบแน่นยิ่งขึ้นเพื่ออยากให้เขารู้ว่าผมรักเขาแค่ไหน และผมจะอยู่ข้างเขาแบบนี้ต่อไป คิดยังคงสะอื้นอยู่ในอ้อมแขนผม คนตัวเล็กไม่ได้เกาะก่ายเหมือนที่ชอบทำ เขาแค่ซบหน้าลงบนอกผมพร้อมสะอื้นเบาๆ ผมลูบหัวเขาลามมาถึงหลังหวังให้เขาหยุดร้องไห้ ยิ่งเขาร้องไห้มากเท่าไหร่ใจผมยิ่งเหมือนโดนกรีดลึกมากขึ้นเท่านั้น
ผมเจ็บ....แต่เขาเจ็บกว่า
“ขอโทษที่ผมไม่เคยถามเรื่องของคิดเลย...นะครับ”
“....ไม่เป็นไรหรอก....ทุกอย่าง...ไม่เป็นไรจริงๆ”
“...คิดครับ....”
“เรา...พอแล้ว...พอแล้วจริงๆ”
“คิด...” ผมเรียกเขาเสียงอ่อน ที่เขาบอกว่าพอแล้วหมายถึงอะไร? พอเรื่องผมกับเขาหรอ? แบบนั้นผมไม่ยอมหรอกนะ!
“....แรม...เราว่า เราเลิ-”
จุ๊บ..
“....ไม่พูดนะครับ....” ผมรีบประกบปากเขาทันที่ที่เขาเริ่มพูด ผมไม่ยอมเลิกหรอกนะ ไม่เอาหรอก...แม้ผมจะผิดมากก็ตาม แต่ตราบใดที่เขายังไม่เลิกรักผม ผมก็จะไม่มีวันเลิกกับเขา
“..เลิกกั-”
จุ๊บ..
“อือออออ!” ประกบปากเขานานจนคนดีของผมเริ่มร้องท้วง
“คิดครับ...” ผมว่าพลางส่ายหน้า อ้อนวอนเขาไม่ให้พูดคำนั้น
“....ทำไม....แรม พอเถอะ จริงๆนะ พอได้แล้ว...”
“คิดคุยกันดีๆนะครับ....ไม่เลิกนะครับ ผมไม่อยากเลิก.....ผมรักคิด....”
“....”
“ขอโทษนะครับ...ผมรู้ว่าคิดโกรธ...เสียใจ....แต่ว่า..แต่ว่า...ถ้าคิดยังไม่เลิกรักผมยังไงผมก็ไม่เลิกหรอกนะครับ...”
“....ก็จริง...คิด...เรายังรักแรม...รักมาก แต่มัน...ไม่ไหวแล้ว.....มัน...ฮึก”
“คิดครับ.....” ผมร้องเสียงอ่อน
“พอเถอะนะแรม...พอแล้ว...”
“......” คราวนี้กลายเป็นผมที่เงียบ ไม่ใช่เงียบเพราะยอมเขาแล้วหรอกครับ! ไม่มีทาง! ต่อให้เขาต้องต่อว่าผมมากๆก็ตาม ผมแค่เงียบ...เพื่อหาวิธีไม่ให้เขาจากผมไปต่างหาก
“...ไม่ว่ายังไง...แรมก็คงต้องแต่งงานกับผู้หญิงมีลูก...มีครอบครัว อยู่ดี...”
“ไม่! ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะครับ!? ผมไม่...ไม่มีวัน ผมรักคิด รักแค่คิดคนเดียว...และจะรักตลอดไป ไม่คิดอย่างนั้นนะครับคนดี...”
“...ไม่จริงหรอก ยังไงสุดท้ายเราก็ต้องเลิกกันอยู่ดี สู้เลิกกันตอนนี้อาจจะดีกว่า...อาจจะเจ็บน้อยกว่า...”
....
“อื้อ!!”
ผมปล้ำจูบเขาอย่างหนักเมื่อไม่คิดจะควบคุมตัวเองอีกต่อไป ทำไมเขาถึงคิดอย่างนั้น แต่คงเป็นเพราะผมแสดงความรักที่มีต่อเขาได้ไม่มากพอ เขาถึงไม่เชื่อใจว่าผมจะรักแค่เขาคนเดียวตลอดไปสินะ
ลิ้นน้อยพยายามดันสิ่งแปลกปลอมออกไปแต่นั่นทำให้มันสะดวกในการจูบเขามากขึ้น เขาพยายามเบือนหน้าหนีแต่ผมล็อคเขาไว้แน่น มือบางออกแรงดันไหล่แต่แรงน้อยๆนั้นไม่ทำให้ผมสะเทือนเท่าไหร่ จนสุดท้ายจากผลักก็เปลี่ยนมาเป็นวางมือบนไหล่ผมไว้เฉยๆ เสียงหอบน้อยๆตรงหน้าไม่ทำให้ผมนึกหยุดในการกระทำที่จาบจ้วงสิ้นดีนี่ ผมคงไม่เคยจูบเขาในแบบนี้มาก่อน แน่นอนสิ ผมห้ามใจตัวเองไม่ให้แตะต้องเขามานานแค่ไหน
แต่ต่อไปนี้จะไม่มีแล้ว
จะไม่มีแรมที่ไม่ชัดเจนอีกแล้ว...ในเมื่อการกระทำของผมเมื่อก่อนนั้นทำให้เขาต้องเสียใจมากขนาดนี้
สุดท้ายผมก็ยอมผละออกเมื่อเขาทุบหลังผมรัวๆ คงจะหายใจไม่ทันเมื่อผละออกมาแล้วเห็นหลักฐานตรงหน้า คิดหอบหนัก มุมปากเขามีหยาดน้ำใสไหลลงมาเล็กน้อยจากการกระทำเมื่อครู่ ปากแดงเจ่อ ใบหน้าแดงก่ำคงเพราะต้องหอบหายใจหนัก และดวงตาที่รื้นน้ำใส
น่าทำให้เสียตัวมากครับ...
ผมขยับเข้ามาจูบปากเขาเบาๆอีกครั้งและอีกครั้ง ซับน้ำใสที่ไหลเยิ้มออกมานั้นก่อนจะพรหมจูบเขาไปทั่วหน้า....
คาง ปาก ปลายจมูก แก้ม เปลือกตา กกหู หน้าผาก....
คือทั้งหมดที่ผมรัก คือทั้งหมดของคนรักของผม
“ไม่คิดอย่างนั้นแล้วนะครับ...ผมจะรักคิด รักแค่คิดคนเดียว ตลอดไป...”
แกร๊ก....
“หมดเวลาแล้ว...อ่ะ”
“เอ่อ....”
จู่ๆซันก็เข้ามาพอดี ครบสามชั่วโมงแล้วหรอครับเนี่ย....ทำไมเร็วจัง แต่สภาพของผมกับเขาตอนนี้คงไม่น่าดูเท่าไหร่นักซันเลยผงะไป
ผมคร่อมเขาไว้ มือข้างหนึ่งจับเอวเขาแน่นส่วนอีกข้างก็ประคองใบหน้าน่ารักนั่น ส่วนคิดที่อยู่ใต้ร่างผมอยู่ในสภาพเกือบนอนราบ มีข้อศอกเขายันพื้นเอาไว้ไม่ให้นอนลงไป
“เอ่อ......”
“ซัน..ซัน...” คิดร้องลั่นพลางพยายามยันตัวให้ลุกขึ้น ผมช่วยเขาพยุงช้าแต่เขากลับปัดแขนผมออก เขาวิ่งไปเกาะแขนซีซังแน่นไม่หันมามองผมอีกเลย...
“ทำอะไรวะ” ซีซังว่าผมเสียงดุพลางลูบหัวคิดเป็นเชิงปลอบขวัญ
“ขอโทษครับ......ผมแค่....รักเขามากไปหน่อย...”
“.....”
เงียบ....เงียบมากจนผมเขินหนักกว่าเดิม ผมกล้าพูดประโยคเสี่ยวๆแบบนั้นออกไปได้ไงกันนะ...แต่ว่า ผมพูดความจริงนี่นา
“....หมดเวลาแล้วแรม....ออกไปได้แล้ว”
“...แต่ว่า...” ผมยังคุยกับเขาไม่เสร็จ
“บอกว่าให้ออกไปไง” ซีซังว่าเสียงแข็งจนผมขัดอะไรเขาไม่ได้
“...ครับ” ผมตอบรับเขาก่อนเดินออกไปยังประตูช้าๆ
“...คิดครับ....แรมจะรักคิดตลอดไป..นะครับ”
ผมพูดพลางยิ้มให้เขาที่แอบหันมามองผมหน่อยๆอยู่ข้างหลังซีซัง
ผมไม่ยอมให้จบแบบนี้หรอก!
_________________________________________________________
ยังคงพยายามดันพระเอกเราอย่างต่อเนื่อง
แรมไม่หาเหตุผลดีๆมาแก้ตัวเพื่อให้ตัวเองดีขึ้นแล้วค่ะ
จากนี้จะมีแต่ทำตัวให้ดีขึ้นเพื่อง้อคิดเท่านั้นนน โอ่วว
ศึกชิงตำแหน่งพระเอกเริ่มขึ้นแล้ว 555555
ขอบคุณทุกการติดตามนะคะะ
______________________________________________________
ตอบคอมเม้นค่ะ :katai5:
Pupay ไอ้ใบ้พูดแล้วจ้ะ แต่ยังไม่ถูกใจคิด 555 //ต้องรีบจองง อิอิอิ
DraCo_SLa13 ยังไม่ดีง่ายๆหรอกค่า
river เพราะแรมเป็นสิ่งแรกที่น้องเมแย่งมาจากคิดไม่ได้ค่ะ แย่จริงๆเลย..
route rover คิดไม่ยอมง่ายๆหรอกค่ะ 555
kongxinya โอกาสนี้พลาด แต่ครั้งหน้ายังมีอยู่ :hao5:
MK ตาแรมกอดสุดแรงจริงๆด้วยยยยยย
Sar2288 ใช่ค่ะ ถ้าซันไม่เล่าคงไม่มีใครรู้ ไม่ใช่ว่าบางคนไม่สังเกต แต่ถึงสังเกตแล้วพอไปถามคิดเจ้าตัวก็คงไม่ยอมบอกเรื่องจริงอยู่ดี คิดกลัวคนอื่นสงสารตัวเองน่ะค่ะ :hao5: แรมกำลังให้ความหมายสำหรับคนรักของตัวเองแล้ว..แบบค่อยเป็นค่อยไป 555
item จะง้อสุดแรงเกิดเลยครับ //แรม
~ณิมมานรฎี~ โอ๋ ไม่ร้องน้า แรมจะฉลาดแล้วนะะ 55
B52 ตอนนี้คะแนนแรมเพิ่มบ้างรึยังคะ :hao5: //เหตุผลของนันมีบอกตอนหน้านะคะ อิอิ
KoBKaB คิดไม่ยอมง่ายๆร้อกก
Toon_TK มาต่อแล้วค่าาา คิดยอมคุยแล้วนะ แบบไม่เต็มใจ 5555
GintoniC แม้ครั้งนี้จะพลาด แต่ครั้งหน้ายังมีอยู่ค่ะ!! //มาต่อแล้วค่า
mild-dy พยายามเคลียร์อยู่เน่ออ
oreena เคลียร์แล้วแต่คิดไม่ยอมมม
NY_JK กำลังเริ่มง้อจริงจังแล้วค่าาา
minjeez ถูกใจเลยค่ะ คิดไม่กล้ากลับมาเชื่อใจตาแรมง่ายๆแล้ว แต่แรมเองก็สู้ไม่ถอยเหมือนกันน้าา
boong086 เพราะซันเป็นพระเอกค่ะ(ไม่ใช่!!) 5555
Tennyo_Y นันแย่มากจริงๆค่ะ แต่เหตุผลที่นันเรียกทุกคนออกมาก็มีอยู่นะคะ ส่วนเรื่องแรมพูดได้ตรงประเด็นมากค่ะ เหมือนเป็นแรมมาเอง5555 ตามนั้นนจริงๆค่ะ แต่แรมคงทำแบบนั้นไม่ได้อีกแล้วค่ะเพราะการที่แรมมองคิดอย่างนั้นไม่ได้ทำให้ความรักคืบหน้าเลย... :hao5: ครั้งนี้แรมจะสู้เพื่อคิดแน่ๆค่ะะะ
tsundere ทำไมโฟกัสแต่ซีซังล่ะคะเนี่ย55555555 อย่ายุนะะะะะะะะะะะะ :hao5:
CheeTah อ่านเถอะค่ะ มันไม่มีอะไรหรอก 55555555 นันมีเหตุผลนะคะ ส่วนพระเอกนี่...เจ็บมากค่ะ 5555555555 //ลูบหัวทุย
Ali$a฿eth งื้ออออออออออออ
meeoldly สงสารไม่ต่างกันค่ะ :hao5:
ormn โอ๋ ไม่ร้องนะคะะะ
IIIA คิดไม่ยอมง่ายๆหรอกค่ะะะ โถถ
phana_qbz โอ้ะ มาแบบเปิดเผยมาก555555555555555 //จะเอาซันนี่ต่อคิวยาวหน่อยนะคะะะ หุหุ
Newtun_TD ยังไม่เข้าใจกันเลยค่ะ T^T //มาต่อแล้วค่า ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะะะะ :กอด1:
บ๊ายบายโพ (ทำไมเราชอบแกล้งให้นายเอกร้องไห้ ก๊ากกกกก) ออร่าเคะของนันเริ่มแผ่ซ่าน หุหุ
omyim_jjj อยู่ในระหว่างการง้อกันอยู่ค่ะ :hao5:
mystery Y แรมสู้สุดใจ!!
kenghan แรมกำลังเปลี่ยนไปค่ะ แต่เรื่องอดีตของคิดนี่เปิดหมดเปลือกแล้วนะะะ
omuya แรมจะค่อยๆเปลี่ยนนิสัยนะคะ ตอนนี้พี่แกก็รุกใช่เล่น 5555 รักคนอ่านเมหมือนกันค่ะะะะ
ekonut จงลุ้นต่อไปป5555
fuku นันเคลียร์ฝั่งนู้นอยู่ค่ะ และเพราะเจอคิดร้องไห้เพราะตัวเองเข้าไปคงช็อก ไม่กล้าสู้หน้าเหมือนกันค่ะ แต่นันก็คิดน้อยไปจริงๆนั่นแหละ บุ่ว
AMINOKOONG ตอนนี้ได้เรตติ้งเพิ่มรึยังคะ? 55 แรมเองก็พยายามง้อคิดสุดชีวิตเหมือนกันน้า
JustWait แรมกำลังพยายามอยู่ค่าาา :hao5:
ﾟﾟღ✿ศิลินส์✿ღﾟﾟ แรมพูดมากกว่าเดิมแล้วค่ะ กำลังถอดเขาแรมออกช้าๆ 555 //ซีซังเป็นเหมือนพระมาโปรดเลยยยย
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่ะ
___________________________________________________________
-
จากนี้ก็พยายามกันเอาเองล่ะกันนะแรม
ตอนแรกนายได้เค้ามาแบบไม่ต้องพยายามอะไรเลย แต่ก็รักษาไว้ไม่ได้ เอาหัวโหม่งเต้าหู้ตายไปเหอะ
รักมากก็พยายามให้เท่าที่รักหน่อย
-
สู้ต่อไปทาเคชิ!!!!!!!!! (เกี่ยว??)
คิตตี้น่าสงสารจุงเบยยยย แรมสมควรง้อเยอะๆๆๆๆ แค่นี้ไม่พอหรอก 5555 :hao3:
-
ว่ะ คุณพ่อ ซัน มาขัดจังหวะได้ทันเวลา ตอนไปนี้ ก็ขัดบ่อยๆ นานๆ เอา ให้ แรมแม่งบ้าตายไปเลย
-
กระโดดถีบขาคู่แรมสัก 3 รอบได้มั้ย :z6:
ขอโทษทำมัยกันพร่ำเพรื่อ :m16:
พยายามให้เจียนตายเลยนะ จะได้รู้ว่าคิดมันเจ็บขนาดไหน :beat:
-
จะรอดูนะ
ช่วงนี้ก้อเชียร์ซันไปก่อนน
:z2:
-
ดีมากคิด อย่าไปยอมง่ายๆ :m16: :laugh: ต้องทำให้แรมหาย โง่ หายมึนหายทึ่ง กำจัดชะนีเมได้ ก่อน ค่อยคืนดี :m16: :angry2:
-
จริงอย่างที่คิดพูดเจ็บตอนนี้ทีเดียว
แรมต้องเคลียร์เรื่องน้องเมย์ให้ชัดเจนกว่านี้นะจ๊ะ ถึงจะเรียกความเชื่อใจของคิดกลับมา
แล้วต้องชัดเจนเรื่องของอนาคตด้วย จะอึมครึม และอมพะนำไม่ได้แล้วนะ
ควรพาคิดไปเปิดตัวกับครอบครัวด้วย
ถ้าทำได้จะยกตำแหน่งพระเอกสุดบื้อในดวงใจให้เลยค่ะ
-
ถูกใจมากแรม ตอนนี้ ทำให้ชัดเจนสักที เลิกคิดว่าคิดเป็นคนในฝันได้แล้ว เก่งมาก ปรบมือให้แรม ฉลาดสักที ซื่อมาตั้งนาน :katai2-1: :katai2-1:
เอาเป็นว่าต่อให้นันมีเหตุผลสวยหรูขนาดไหน แต่ความรู้สึกที่เสียไปแล้ว มันเรียกกลับมาไม่ได้ง่าย ๆ อะ ต่อให้ฟังเหตุผลของนันแล้วก็ยังไม่สมควรอยู่ดี (เอาง่าย ๆ ไม่อยากฟังเหตุผลนัน 55)
คิด เปิดใจอีกนิด ความเจ็บปวดมันจะได้น้อยลงนะคิด แล้วก็หัดรักตัวเองให้มากขึ้น เลิกดูถูกตัวเองได้แล้ว แรมบอกแล้วนิ ว่าไม่ได้รักคิดที่สิ่งภายนอก แต่รักคิดเพราะคิดเป็นคิด ให้อภัยแรม ด้วยการเปิดใจตัวเองสักที ที่ผ่านมาคิดเองก็ไม่ได้เปิดใจให้แรมเท่าไหร่หรอก
-
บอกได้สั้นๆว่า
ง้อ นาน นาน
:laugh: :laugh: :laugh:
อิอิ เม้นน้อยไปหน่อยเล่นในโทรสับแต่คันมืออยากเม้น โทรสับก็ชักกระตุกดีจังอยากจะเอาไปปาหัวหมา
นอกเรื่องๆ คิดน่าสงสารนะ แรมเองก็น่าสงสาร แต่สมควรโดนละ ไหนลองพยายามจีบคิดให้ดูหน่อยสิ!
ตอนได้มาง่ายๆ มาดีๆไม่ชอบ ป่ะๆ ไปหาครอสลง เด๋วเดี้ยนจะเทรนเองเลย
ส่วนซีซัง เด๋วกันเองฮ้าาาา ชอบคนหล่อจิตใจดี อิอิ :hao6:
ปล.คนแต่งมาต่อไวงี้รักเลยยย
-
อย่ามาทำดี เมื่อตอนสายไป
อย่ามาห่วงใย ในวันที่ฉันไม่ต้องการ
ฉันไม่ใช่คนที่โง่อีกแล้ว
อย่ามาเรียกร้องขอความเห็นใจ
เคยคิดบ้างไหมว่า
เธอนั้นใช้โอกาสเปลืองเหลือเกิน
ทำฉันเปลืองน้ำตา
ก่อนนั้นเธอเอาแต่เฉยชา
วันนี้ฉันขอเฉยชาบ้างได้ไหม
หมดเวลากับเธอคนนี้สักที
รักไปทำไมให้ช้ำ จะไม่ยอมให้เธออีก
แรมเอ๊ย เรายังไม่เห็นใจอ่ะ
โกหกทำไม ถ้ารักกัน เพราะเห็นคนอื่นสำคัญกว่างัยถึงโกหก
ทำไมถูกจูบ แล้วไม่ผลักออก ต้องรอจนจูบเสร็จ ถึงไม่ได้เริ่มก่อน ก็เหอะ!!
แฟนทำงานเลิกดึกดื่นตลอด แต่ไม่เคยสนใจ ไปรับส่งกันเลย แฟนประเภทไหนกัน เชอะ!!
อย่ายอมง่ายๆนะคิด ต่อไปวันหน้าจะเป็นเช่นไร ไหนจะครอบครัวแรมอีก :เฮ้อ:
-
แรม หวังว่าจะปรับปรุงตัวได้นะ :เฮ้อ:
-
OK จบเหตุผลของแรม ทีนี่เหลือแค่ตามง้อคิดและสร้างความเชื่อใจและมั่นใจให้คิด เหลือของเพื่อนในตอนหน้า รออ่าน
-
เลิกกันไปเลยก็ดีเหมือนกันนะ ในเมื่อไม่มีความเข้าใจในตัวของคนรัก
คิดเหมือนไม่เข้าใจในนิสัยของแรม ทั้งๆ ที่เรามองดูว่าแรมเขาก็ชัดเจนในรักของเขา
ว่าด้วยเรื่องของเมย์ คิดก็รู้ดีอยู่แล้วว่านิสัยเป็นแบบไหน เห็นแค่นั้นแล้วตัดสินเลย
ทั้งที่ครั้งก่อนๆ ที่เมย์ทำแล้วโกหกเรื่องแรมเรื่องแหวน แรมก็ชัดเจนว่าเขาคิดยังไง
บอกไม่ต้องส่งใครมาแทนแล้วบอกเรื่องแหวน
ส่วนเรื่องนันนี่ เรามองว่ามันต้องมีหตุผลที่ไม่ชวนคิด หลอกแรมว่าคิดมาด้วยป่ สงสัยจะวางแผนอะไรไว้อีก
:mew5:
เอาเถอะ. เลิกๆ ไปเลยก็ดีกลับไปแอบรักกันดีกว่า. แอ๊ะไอ้นี่ยังไงยุให้เขาเลิกกัน
-
เอาเป็นว่าทั้งเหตุผลและการกระทำของแรมแค่นี้มันยังไม่พอนะสำหรับเรา
และบอกตามตรงว่ามันไม่ทำให้เราเห็นใจมันขึ้นมาได้เลย ยังย้ำอยู่ว่าสิ่งที่แรมทำ
และสิ่งที่แรมเป็นมันใช่การกระทำของคนซื่อแต่มันเป็นการกระทำของคนโง่ซะมากกว่า
ปล.ยังรออีครอบของคิดทั้งพ่อและเมได้รับกรรมอยู่นะครับ ช่วยเคลียร์เร็วๆที
เค้าทนรอไม่ไหวแล้ว เห็นบอกว่าจะหายไปนานเลยต่อจากนี้ ช่วยเคลียร์ประเด็นนี้ก่อนไม่ว่างด้วยนะครับ
ไม่งั้นเค้านอนไม่หลับแน่ๆ แง๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อยาก :beat: :z6: อิเมกับพ่อมาก
-
พระเอกหรือท่อไม้ตายซากครับเหสิ้นดี ควายเรียกพี่มากครับ ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรเลยเฉยชา ประโยคบอกเล่ามาก
เปลี่ยนเฮอะไม่โอเคล่ะ :เฮ้อ:
-
ทำไมสามชั่วโมงมันเร็วจังละ กำลังลุ้นให้แรมคุยกับคิดด้วยภาษากายอยู่เชียว เคลียร์ด้วยคำพูดเนี่ยมันเข้าใจกันยากส์
-
ยังต้องติดตามดูความเปลี่ยนแปลงของแรมต่อไป
-
กรี๊ดดดด~ เชียร์แรมเต็มที่เลยจ้า
สู้ๆนะแรม เดี๋ยวคิดด็ใจอ่อนเองแหละ (มั้ง)
ให้กำลังใจคนเขียนด้วยน้า อยากให้อัพทุกวันเลยอ่ะ
-
รอดูพระเอกเค้าง้อ นายเอก จับปล้ำเลยแรม คริๆๆๆๆ :oo1:
-
เอาแล้ววว ข้างแรม ง้อคิดให้ได้นะเว้ยยย
คิดน่าสงสารจริงๆ นะ :เฮ้อ:
สาธุ ขอแม่ข้างแรม ใจดี ใจดีกับคิดนะ (มโนถึงอนาคต)
รักคนเขียน สู้สู้ ^______^=
-
ซันเป็นคุณพ่อห่วงลูกสาว(คิด)สิินะ
ฝ่าด่านพ่อตาให้ได้นะแรม
ถ้าจะให้ดี รีบไปเคลียร์ทางที่บ้านของแรมไว้ก่อนก็ดี
คิดจะได้มั่นใจหน่อย เพราะคิดมีปมเรื่องครอบครัว
ถ้าครอบครัวแรมยอมรับได้ คิดจะได้รู้สึกดีขึ้นหน่อย
-
เอ่อซัน ขอต่อเวลาพิเศษได้มั๊ยอะ :hao4:
หวังว่าคราวนี้แรมจะเอาจริสักทีนะ
-
นี่ถ้าซํนไม่เข้ามาเกือบจะยอมเขาแล้วใช่ไหมคิด 555555555555
สงสารแรมนะ แต่ขอให็โดนอีกเยอะๆนะ :katai5:
-
คิตตี้น้อยน่าสงสารมากๆ กลายเป็นกลัวแรมไปเลย ฮือออ :hao5:
ซีซังขัดจังหวะ!! :m31:
ชอบที่แรมจุ๊บไปทั่วใบหน้าคิดจัง.. อ่อนโยนมากๆ! <3
ดีใจที่แรมไม่หลงอ่อนแอไปตามคำพูดของคิด..
ต่อให้โดนบอกเลิกก็อย่าหวั่นไหวง่ายๆนะ!
แรมต้องทำตัวแข้มแข็งเป็นฝ่ายเข้าหาคิดบ้างล่ะทีนี้ !!
-
ให้ง้อนานหน่อยก็ดี ทำเราเจ็บมาก แต่อย่านานเกินไปล่ะเพราะเราก็ผิดที่ไม่ได้บอกอะไรกับเค้าเลย
อยากเห้นทั้งสองคนกลับมารักกันเหมือนเดิมค่ะ ต่อไปมีไรก็เปิดใจและเคลียร์กันจะดีที่สุด
#เป็นคนอ่านคนเดียวป่ะเนี่ยที่เชียร์พระเอก :laugh:
-
ถึงแรมจะโง่ไปบ้างแต่เราก็ให้อภัยนะ เชียร์แรมจร้า
แรมรีบๆแสดงความรักกับคิดเยอะนะ
-
นั่งคุยยังไม่เคลียร์ก็นอนคุยได้นะ :hao6:
ตอนนี้แรมเริ่มชัดเจนล่ะ กลับกลายเป็นคิดคิดมากสมชื่อเบยยยยยยย ร้กกันแต่ยังไม่เข้าใจกัน คงต้องหวังพึ่งแรมให้ตื้อคิดเยอะๆ และคิดก็ใจอ่อนเร็วๆ นะ
ปล.เรื่มคิดอยากให้ซีซังมีคู่ซะแล้วอ่ะคนเขียน เราไม่ชอบแบบซีรีย์เกาหลีที่มักจะไม่มีคู่ หาคู่ให่ซีซังหน่อยจิ :hao3:
-
พยายามเข้านะแรม ถึงนายจะโง่ แต่เราเชียร์นายเป็นพระเอกนะ 55555 ซันเป็นแค่เพื่อนหรือจะมาเป็นผู้เข้าชิงตำแหน่งเหรอ =_= ไม่นะๆ เราเชียร์แรม
ให้สองคนนั้นคู่กันน่ะดีแล้ว ส่วนซันน่ะ มาคู่กับเรา 55555555
-
ไม่เลิกนะไม่เลิก คิดเปิดใจให้แรมหน่อยนะ
-
แรมสู้ๆ โชว์พลังและเปล่งออร่าความเป็นพระเอกในตัวนายออกมาด่วนนนน :a2:
:L2: :pig4: :กอด1: :L2:
-
:m16: :m16: :m16: :m16: :m16:ยกโทษให้แรมนิดหนึ่งละถ้าจะให้ดีรีบทำให้คิดคืนดีด้วยละกันจะเป็นกำลังใจให้ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:hao7: :hao7:จะเข้าใจกันรึยังน้ออออ ลุ้นๆๆ (ทำค่ายแนะแนวน้องแต่แอบมาอ่านนิยาย>ติดเรื่องนี้ซะแล้วว หุหุหุ)
:katai3: :katai2-1: :katai3: มาจุ๊บพี่คนเขียน จุ๊ฟๆๆๆ :katai3:
-
เรียกว่าสลัดความซื่อบื้อทิ้งและเริ่มฉลาดใช่ไหมแรม? แต่เหมือนคิดจะยังไม่พอใจนะ
-
บอกตรงๆ เจ๊ยังไม่ไว้ใจอะไรเท่าไรเลย เง่อออ
-
กว่าจะคืนดีคงอีกยาววววววว
คิดฟังเหตุผลของแรมบ้างก็ดีนะ
:o11: :o11: :o11: :o11: :o11:
-
คิดฟังแรมบ้าง
อย่าคิดเองเออเอง มันดูน่าเบื่อ
-
เอะ ไม่รู้ว่าแรมอธิบายไม่สำเร็จหรือคิดไม่ฟัง o22
หรือแรมชัดเจนไม่มากพอหรือคิดไม่รับอะไรเลย
แรมคงต้องพยาสามขึ้นแล้วล่ะ
-
-33-
ผ่านมาเพียงวันเดียวที่ไม่มีเขา แค่ผมนอนคนเดียวโดยที่ไม่มีคิดคอยคิดถึงผมอีกต่อไปใจมันก็ปวดจนทนไม่ไหว ...นอนแทบไม่หลับ....
วันนี้เย็นผมจึงตัดสินใจไปหาเขาที่ทำงานพิเศษของเขา คิดยังคงขยันเหมือนเดิม น่าแปลกที่เกิดเรื่องขนาดนั้นแท้ๆแต่เขากลับยิ้มร่ารับแขกได้เหมือนไม่เคยมีเรื่องทุกข์ใจอะไรเลย... ใจเขาเจ็บแค่ไหนผมไม่อาจรู้ได้หรอกครับ แต่ที่แน่ๆผมจะไม่ปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนี้อีกแล้ว
คิดวิ่งวุ่นรับออร์เดอร์แต่พอมาถึงโต๊ะผมกลับไปขอร้องให้ลูกจ้างคนอื่นมารับออร์เดอร์ผมเสียอย่างนั้น ไม่เป็นไรครับ... ขอแค่ผมได้อยู่ดูเขาแบบนี้ก็ดีแล้ว...
ผมพยายามกินช้าๆ ช้าให้มากที่สุดเพื่อที่จะได้นั่งมองเขาแบบนี้ต่อไป สั่งเครื่องดื่มมากินบ้างเพื่อถ่วงเวลาไปเรื่อยๆจนเขาเลิกงาน... จริงๆก็นึกเกรงใจลูกค้าท่านอื่นอยู่เหมือนกันนะครับที่ผมมานั่งแช่นานไม่แบ่งที่ให้คนอื่นแบบนี้ แต่ขอเถอะนะครับผมจำเป็นจริงๆ... ผมนึกขอโทษลูกค้าท่านอื่นในใจ
พอคิดเลิกงานผมก็แอบตามเขาไปหลังร้านเพื่อพบว่าซีซังมารอรับเขากลับ...
ทำไมผมใจแป้วอย่างนี้ล่ะ นึกอิจฉาซีซังขึ้นมา และผมยังหึงเค้าอีกด้วย....ไม่ นั่นเพื่อนเขานะ..โถ่
สุดท้ายวันนี้ผมก็กลับบ้านมือเปล่า คิดไม่แม้แต่จะหันมามองผมสักนิด...ไม่เป็นไร ยังเหลือวันอื่นๆให้ผมได้ขอคืนดีเขา ได้ง้อเขาอีกตั้งเยอะ ผมไม่ยอมแพ้แค่นี้หรอกครับ
....
“คิดเอาน่าอย่างอแงสิคนมันขาดเนี่ย”
“แต่......แต่.......”
“คิด..”
“ครับ..”
ผมแอบเห็นเขาคุยอะไรกับผู้จัดการร้านอยู่สักพักก่อนเดินตรงมายังโต๊ะผม! นี่เขายอมมาหาผมแล้วหรอครับเนี่ย! หรือว่าโดนบังคับมากันนะเพราะหน้าบูดบึ้งของเขาทำให้ผมคิดอย่างนั้น
“รับอะไรครับ”
“....สปาเกตตี้หมูครับ”
“เครื่องดื่มล่ะครับ”
“น้ำ..เอ่อ...โกโก้ละกันครับ”
“เท่านี้ใช่มั้ยครับ มีสปาเกตตี้หมูกับโกโก้นะครับ ขอตัว..”
“คิดครับ...”
“...” เขาชะงักไปแปปนึงก่อนตั้งท่าจะเดินหนีผมใหม่
“เอ่อออ ยังสั่งไม่หมดครับ...”
“...” นั่นทำให้เขาต้องหันมาหาผมอย่างช่วยไม่ได้แม้ผมจะรู้จากสีหน้าเขาว่าเขาคงไม่อยากอยู่กับผมนานๆนักหรอก....
“เอ่อ......คือ....” เพราะไม่ได้คิดเมนูไว้ก่อนทำให้ผมอึกอักจนเขาถอนหายใจก่อนเสมองวิวรอบข้างแทน
“...เอ่อขอ...เฟรนช์ฟรายชุดนึงด้วยครับ...” สุดท้ายผมก็จำใจรีบสั่งเมนูอาหารทานเล่นที่โผล่มาหน้าแรกของเมนู คิดพยักหน้ารับก่อนจะเดินออกไป
“คิดครับ...คิดถึงนะครับ...”
“....”
ผมไม่ได้คุยกับเขามาสองวันแล้ว แม้ครั้งนี้จะได้คุยกับเขาแค่ไม่กี่ประโยคแถมยังเป็นการสั่งอาหารอีกต่างหาก แต่แค่นี้ผมก็มีกำลังต่อไปแล้ว อย่างน้อยเสียงของเขาก็ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น
ผมมองเขาอยู่ตลอดเวลาทำให้ผมสังเกตว่าเขาดูซูบๆ...เขาผอมลงด้วยรึเปล่านะ ถาดอาหารที่เขาถือดูใหญ่ขึ้นกว่าคราแรกที่ผมเห็น คงไม่ใช่ว่าเจ้าของร้านเปลี่ยนถาดใหม่หรอกนะครับ...
ไม่นานเขาก็ถือถาดอาหารมาเสิร์ฟโต๊ะผม ข้อแขนบางๆนั่นดูเล็กลงจนผมเอื้อมมือไปจับ
เคร้ง!!
“ขอโทษครับ..”
“ขอโทษครับ”
เขาสะดุ้งทันทีที่ผมสัมผัสเขาจนทำให้ช้อนส้อมผมหล่นลงกระทบพื้น ผมเอ่ยขอโทษพร้อมๆกับเขา คิดยังคงไม่ยอมมองหน้าผมดีๆเช่นเคย เขาก้มลงเก็บช้อนส้อมก่อนจะรีบนำมันไปเปลี่ยน... เขาทำไวมากจนผมไม่มีโอกาสได้ช่วยเขาเลยสักนิด
และอย่างที่คิด...เขาผอมลงจริงๆด้วย.. ข้อมือที่ผมเคยกุมไว้มันเคยจับถนัดมือกว่านี้ เคยหนากว่านี้...ผมนึกสงสัยว่าเขาได้ทานข้าวบ้างไหม ซีซังดูแลเขาดีหรือเปล่าทำไมเขาถึงผอมลงแบบนี้ล่ะ แค่ปกติคิดก็ตัวเล็กมากจนจะปลิวได้อยู่แล้ว
เขากลับมาพร้อมกับช้อนส้อมคู่ใหม่ให้ผม และผมก็ไม่ได้เห็นเขาหลังจากนั้นเลย...
...
วันต่อมาผมก็ยังคงมาตามเฝ้าเขาอย่างเคย เขาดูซูบผอมกว่าเมื่อวานอีก หน้าเขาขาวซีดทำท่าเหมือนจะเป็นลมได้ทุกที่จนผมนึกเป็นห่วง อยากไปช่วยพยุงเขาแล้วบอกให้ลาหยุดเสียแต่ว่าคงไม่มีโอกาสนั้นเมื่อเขาไม่ยอมแม้แต่จะมองหน้าผมเสียขนาดนี้ แต่ยังไงผมก็ยังคงเฝ้ามองเขาไม่ห่าง แม้วันนี้คนรับออเดอร์จะไม่ใช่เขาก็ตาม
“หวา!”
โครม!!! เพล้ง!!
“คิดครับ!”
นั่นไงล่ะให้ตายเถอะ ว่าแล้วเชียว ตัวเองเดินโงนเงนไม่ตรงเสียขนาดนั้นจะทำงานไหวได้ไงกัน คิดสะดุดก่อนล้มลงไปทั้งถาดเสิร์ฟจนลูกค้าท่านอื่นตกใจ ผมรีบลุกพรวดไปหาเขาทันที
พยุงร่างบางที่ดูเหมือนจะบางกว่าเก่าก่อนพาเขาไปข้างในร้าน ตัวเขาร้อนจี๋เลยคงมีไข้ด้วยแน่ๆ ส่วนเรื่องถาดเสิร์ฟพร้อมกับจานที่แตกเห็นพนักงานคนที่รับออร์เดอร์โต๊ะผมบอกจะจัดการให้น่ะครับ
“เกิดอะไรขึ้น”
“คือคิดเขา...”
“ผมขอโทษครับพี่เป้า เวียนหัวนิดหน่อย เดี๋ยวผมรับผิดชอบเองครับ”
“เฮ้ยๆ ไม่ต้องเลยพอเลย พอๆ พี่เห็นเราดูท่าไม่ดีมาตั้งสองสามวันก่อนแล้ว บอกให้ลางานก็ไม่เชื่ออีก เฮ้อ...ส่วนเอ่อ...คุณลูกค้า ขอบคุณมากนะครับเดี๋ยวผมดูแลต่อเอง”
“..เอ่อ...ไม่เป็นไรครับ ให้ผมดูเขาเถอะ” คนที่คิดเรียกว่าพี่เป้าทำท่ามาหาผม เสียแต่ผมบอกกลับเขาไปก่อนพี่เป้าจะเลิกคิ้วสงสัย
“เอ่อ...ผมเป็น...แฟนเขาน่ะครับ”
“...ไม่ใช่!” คิดแย้งทันที ทั้งๆที่เขายังต้องให้ผมช่วยพยุงอยู่อย่างนี้
“....” ผมยิ้มอ่อนๆให้เขาก่อนหันไปมองหน้าพี่เป้า
“...ให้ผมดูแลเขานะครับ..”
“..เอ่อ เกรงว่าจะรบกวน..”
“ไม่ครับ ไม่เลย...ผมมาที่นี่เพื่อจะดูเขาอยู่แล้ว..ให้ผมดูแลเขานะครับ”
“.......เฮ้อ ครับๆ ห้องพักพนักงานอยู่ทางซ้ายมือ รบกวนหน่อยนะครับ”
“ไม่เอา พี่เป้าคิดยังไหวนะ ปล่อยสิ!”
เขาดิ้นพล่านแต่ดูเหมือนจะทำให้อาการเขายิ่งแย่ จนผมต้องจับตัวเขาให้แน่นยิ่งขึ้น ขืนล้มลงไปอีกโครมนี่เขาแย่แน่ๆ
“ไม่ต้องดื้อเลยไอ้เตี้ย กลับไปพักผ่อนก่อนไป เป็นอะไรขึ้นมาพี่รับผิดชอบไม่ไหวนา..”
“แต่พี่เป้า....ร้านพี่กำลังขาดพนักงานอยู่นี่ ถ้าผมพักล่ะก็ไอ้ดินกับไอ้ติมคงเหนื่อย”
“เออไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ดูเอง ไปพักเถอะน่า”
“...” คิดไม่พูดอะไร แต่พอพี่เป้าพยักหน้าให้ผม ผมก็พาเขาไปที่ห้องพักตามที่พี่แกบอกก่อนหน้านี้
วางคิดลงไปที่โซฟานุ่มก่อนลดตัวลงมานั่งข้างๆเขา คิดยังคงก้มหน้าไม่มองและไม่พูดกับผมเหมือนเดิม
“คิดครับ....เขาบอกว่าถ้าหน้ามืดไม่ควรก้มหน้านะครับ”
“.....” เขายังคงนั่งนิ่งก้มหน้าไม่สนคำเตือนของผม ผมเอื้อมมือไปจับมือเขาที่วางอยู่บนตัก เขาสะดุ้งก่อนพยายามชักมือกลับแต่ผมรั้งเขาไว้แน่น
“....ได้ทานข้าวบ้างรึเปล่าครับ? ผอมลงไปเยอะเลยนะครับ...”
“...ยุ่งอะไ-”
“คิด!” ยังไม่ทันที่เขาจะได้พูดจบประโยค คนตัวเล็กก็เอนวูบไปทั้งตัว ผมรีบเข้าไปประคองเขาและพบว่า...เขาหมดสติไปแล้ว...
ผมรีบเดินหาพี่เป้าก่อนบอกอาการของคิดให้ทราบ พี่แกบอกให้ผมพาคิดกลับได้เลยพลางกำชับให้ผมดูแลคิดดีๆ ให้หายดีก่อนค่อยมาช่วยงานใหม่ ผมรับปากพี่เป้า แม้พี่แกจะไม่บอกให้ผมทำผมก็จะทำแน่นอนอยู่แล้วล่ะครับ
ผมอุ้มเขาไปยังรถของผมก่อนพาเขากลับคอนโดผมไป...
….
พอมาถึงคอนโดผมก็จัดแจงวางร่างบางลงบนเตียงเบาๆ เช็ดตัวให้นิดหน่อยก่อนห่มผ้าให้เขาไป ผมถือวิสาสะค้นหามือถือเขาจากกระเป๋ากางเกงเพื่อหาเบอร์ซีซัง และไม่ช้าก็เจอ คิดเมมชื่อเพื่อนตามปกติครับไม่เหมือนนัน...รายนั้นแต่งชื่อให้เพื่อนใหม่ในรายชื่อโทรศัพท์เสียจนไม่รู้ว่าใครเป็นใคร
จะว่าไปผมยังไม่ได้ติดต่อหานันเลย รวมถึงเพื่อนคนอื่นๆด้วย
ผมกดโทรหาซีซันโดยใช้โทรศัพท์ของตัวเอง ไม่ช้าปลายสายก็มีคนรับ
/สวัสดีครับ/
“อ่า...ซีซังใช่ไหมครับ ผมแรมนะครับ”
/อือ มีไร/
“คือ...ผมเห็นซีซังมารับคิดตอนเลิกงานเลยอยากจะบอกว่าวันนี้คิดค้างคอนโดผมนะครับ”
/ทำไมมันไปอยู่ที่นั่นได้ล่ะวะ/
“เอ่อ...คิดเขา ไม่ค่อยสบายและก็วันนี้เป็นลม...น่ะครับ”
/เอ้า จริงดิ! นั่นไงกูว่าแล้วเชียวไอสัดนี่ พอกูไม่อยู่ด้วยแม่งก็ไม่ยอมดูแลตัวเอง/
“เอ่อ...ที่ว่าไม่อยู่ด้วยนี่....?”
/อ่อ... คือหอกูมีญาติมาค้างเมื่อสองวันก่อน ไอ้คิดเลยขอกลับไปนอนหอมันทั้งที่แม่งค้างกับกูต่อก็ได้ แต่มันคงเกรงใจบ้าบออะไรไม่รู้มัน/
ผม...ไม่ได้สังเกตเขาอีกแล้ว จริงอยู่ที่ว่าวันแรกๆที่ผมไปหาเขาเขากลับกับซีซัง แต่วันต่อๆมาผมรอจนเขาเลิกงานจนพี่เป้าปิดร้านผมก็ยังไม่เห็นเขา คาดว่าคงออกไปทางไหนสักแห่งของร้านนี่แหละครับ... ผมละเลยเขาอีกแล้ว..... ถ้าพยายามมองหาเขาก็คงจะรู้ว่าคิดไม่ได้กลับกับซีซังแล้ว
“ละ..แล้ว....ตอนนี้คิดก็เลยอยู่หอของเขาน่ะหรอครับ?”
/อือ ดื้อจะอยู่ให้ได้แถมกูไม่มีเวลาไปรับส่งมันแล้วด้วย ญาติกูแม่งธุระเยอะชิบหาย/
ซีซังบ่นยาว ผมแอบได้ยินเสียงคนในห้องตะโกนด่าเขาแวบๆ คงจะเป็นญาติอย่างที่เขาว่านั่นแหละครับ
“งั้น...ผมขอให้เขามาอยู่กับผมสักพักนะครับ...” ยิ่งพอรู้ว่าเขาอยู่คนเดียวแบบนี้ด้วยแล้วยิ่งน่าเป็นห่วงกันใหญ่
/.........ถามมันเอาเองละกัน แต่คงยาก/
“ม..ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณครับ ผมโทรมาหาเท่านี้แหละครับ”
/อือ/
แล้วซีซังก็ตัดสายผมไป ยังไม่ทันได้บอกลาทางโทรศัพท์ดีๆเลย
พอคุยกับซีซังเสร็จแล้วผมก็หันมาสนใจเจ้าของดวงใจตรงหน้านี้ต่อ คิดหลับตาพริ้ม แม้ว่าเขาจะดูซูบซีดไปเยอะ ใต้ตาเขาคล้ำเหมือนเพิ่งผ่านไฟนอลโปรเจคมาเสียอย่างนั้น แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ความรักของผมที่มีต่อเขาลดลงไปเลยสักนิด เขาน่ารักสำหรับผมเสมอ
ผมฉวยโอกาสตอนเขาหลับลูบหัวเขาอย่างเบามือ เส้นผมที่นุ่มพอดีมือลู่ตามแรงจับ คิดไหวตัวน้อยๆแต่ยังไม่ตื่นนั่นทำให้ผมได้ใจใหญ่....
ก้มจูบหน้าผากเขาลงไปอย่างอาจหาญ
คิดของผมยังคงหลับตาหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ ผมหยุดการลักหลับเขาไว้เท่านี้ก่อนจัดแจงตัวเองให้นอนข้างๆเขา ก้มมองเจ้าของดวงใจตรงหน้าพร้อมลอบยิ้มออกมา ไม่ต้องห่วงนะครับที่รัก ผมจะอยู่ดูแลคุณไม่ว่าที่ไหนต่อให้ไกลแค่ไหนก็ตาม...
จะไม่ปล่อยให้อยู่คนเดียวอีกแล้ว...
....
“...อือ..” เวลาผ่านไปสักพัก ผมหาหนังสืออ่านเล่นมาอ่านฆ่าเวลาและนอนอยู่ข้างๆเขา คิดครางอือขึ้นมาท่ามกลางความเงียบจนผมต้องหันไปดู
เจ้าตัวขยับตัวเข้ามาซุกผมเหมือนหาไออุ่น น่ารักจังเลย...ผมอดไม่ได้ที่จะลูบหัวเขาเบาๆอีกครั้ง
“....แรม...”
“...อ่ะ?” หูฝาดไปรึเปล่านะ เขาเรียกชื่อผมหรือ?
แต่ก็ไม่มีเสียงอื่นใดดังขึ้นอีก ผมหยิบผ้าชุบน้ำที่เอามาโปะหน้าผากเขาออกก่อนลองเช็คอุณหภูมิในร่างกายเขา เหมือนว่าเขาจะตัวเย็นลงแล้วนะครับ เดินไปเปลี่ยนผ้าใหม่ให้เขาล้างน้ำแล้วบิดให้ผ้าหมาดๆก่อนนำไปวางที่หน้าผากเขาใหม่ คนตัวเล็กก็ยังคงหลับได้ไม่รู้ร้อนรู้หนาว สงสัยว่าเขาคงไม่ได้หลับไม่ได้นอนมาหลายคืนแน่ๆเลย เขาถึงได้ดูเพลียๆขนาดนี้
ผมนอนพิงหัวเตียงข้างๆเขาก่อนนึกครึ้มอะไรไม่รู้จึงหยิบโทรศัพท์มาเล่น เปิดเนตดูสักพักก็มีไลน์เด้งขึ้นมา... เป็นไลน์กลุ่มที่ไอ้นันสร้าง มีผม มัน เปเปอร์ โคม โฟร์ ซิง ฟุ้ง ส้น รวมไปถึงตู้กับโรลด้วยไม่มีคิดอยู่ในกลุ่มเพราะเขาไม่มีไลน์ มือถือเขาเป็นซัมซุงรุ่นเก่าๆอย่างที่เคยบอกนั่นแหละครับ ด้วยความสงสัยว่านันสร้างกลุ่มนี้มาทำไมผมเลยเลื่อนขึ้นไปดูบทสนทนาเก่าๆก็จับใจความได้ว่าเป็นกลุ่มที่สร้างเพื่อรวมตัวกันไปขอโทษคิด
...และรู้แล้วว่าทำไมนันถึงชวนทุกคนออกมาโดยไม่ชวนคิด
...เพราะอีกสามวันจะวันเกิดเขา....
ไม่ใช่ว่าผมลืมหรอกนะครับแต่เรื่องมันยุ่งเสียจนผมไม่ได้นึกถึงวันเกิดเขาเลย อีกสามวันอย่างที่นันว่าจริงๆด้วย ของขวัญที่ทีแรกซื้อแหวนให้เขากะไว้ให้เป็นมัดจำไว้ก่อนแต่ของกลับส่งไม่ถึงมือคิดเสียอย่างนั้น ผมคงต้องหาของขวัญวันเกิดให้เขาใหม่เสียแล้ว นันตั้งชื่อกลุ่มว่าง้อคิด สั้นๆง่ายๆได้ใจความดีครับ ผมเลื่อนอ่านข้อความนั้น
< ง้อคิด (10)
…
GodHnun : ขอโทษนะ ที่ชวนมาวันนั้นเพราะอยากชวนเซอร์ไพรส์วันเกิดมันอ่ะ
FungFF: ทำไมมึงไม่รีบบอกพวกกูก่อนวะ!!
GodHnun : ก็กูเมาก่อนอ้ะ
TreeSon : แม่งเอ้ยยยย แล้วใครผิด
GodHnun : กูขอโทษษษษษษษษษษษษษ *สติ๊กเกอร์ร้องไห้รัวๆ*
GodHnun : กูไม่คิดว่าคิดจะมาเจอพวกเรานี่นา กูกะจะเก็บไว้บอกพวกมึงตอนท้ายๆอ่ะเรื่องวันเกิดมัน
GodHnun : แต่กูเมาก่อนง่า
GodHnun : ปีแล้วมันก็เกิดปิดเทอมใช่ม้า กูเลยคิดว่าปีนี้น่าจะทำอะไรเซอร์ไพรส์วันเกิดมันหน่อยง่า
GodHnun : ทีแรกว่าจะชวนมันไปบ้านไอ้เปอร์ ไปจัดงานเลี้ยงวันเกิดให้ไอ้คิดมันแต่แบบ มันมาเจอก่อนง่า
FungFF : เออ เซอร์ไพรส์จริงๆเลย
Treeson : เซอร์ไพรส์สมใจมึงเลย
GodHnun : กูขอโทษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษ ผิดไปแล้ววววววววววววววววว กูเลยมาตั้งกลุ่มไลน์เนี่ยยยย ไปขอคืนดีไอ้คิดกันนนนนนนนนนน
Four4 : จะเอาไง กูไม่กล้าไปเจอหน้าคิดแล้วเนี่ย TT
GodHnun : กูแค่คิดว่าวันเกิดมันปีนี้จะไปง้อครั้งยิ่งใหญ่
FungFF : ยังไงวะ
GodHnun : ยังไม่รู้กูคิดได้แค่นี้อ่ะ ไม่งั้นจะตั้งกลุ่มทำเหียกไรวะ
Treeson : สัสสสสสนันนนนนนนนนน มึงอ่ะต้นคิด ลากพวกกูซวยรับผิดชอบด้วยดิวะ
GodHnun : รู้แล้ว
Paperman : อย่าไปด่ามันเยอะดิวะแค่นี้แม่งก็ร้องไห้ตาบวมเป็นบ้าแล้วเนี่ย
GodHnun : ไม่ได้ร้อง ไอ้สัด!!!!!
FungFF : ว้าย น้ำตาไอนัน อยากเห็นว่ะถ่ายรูปให้ดูหน่อยดิเปอร์
TreeSon : พวกมึงอยู่ด้วยกันดิ?
Paperman : กูเห็นได้คนเดียว
Paperman : เออ ตอนนี้อยู่ด้วยกัน
TreeSon : มึงจะมาจีบห่าอะไรกันตอนนี้วะ ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
Paperman : กูเห็นมันนั่งหน้าเครียดเล่นมือถือเนี่ย พวกมึงก็เลิกว่ามันได้ละดิ สัดนี่เครียดจะตายห่าอยู่แล้ว
Four4 : เออ เอาเหอะ ยังไงก็ผิดกันแม่งทั้งวงอยู่แล้วนี่ หลอกไอ้คิดแม่งหมด
Treeson : แต่ไอ้นันแม่งเริ่มเรื่อง
Paperman : กูบอกให้พอได้แล้วไงไอ่สน มานั่งคอยหาว่าคนนู้นคนนี้ผิดแล้วไอ้คิดมันจะดีใจขึ้นมั้ย ห่า!!
Treeson : โทษที...
Treeson : กูขอโทษ ไอ้นัน เดี๋ยวกูเอาเยลลี่ที่พ่อกูซื้อมาจากเมกาไปฝาก
GodHnun : กูจะรอ....................
ผมอ่านข้อความเงียบๆแล้วยิ้มออกมา อย่างน้อยพวกนี้ก็ไม่ได้ทิ้งคิดอย่างที่เขานึก
(GodHnun : นัน, Treeson : ส้น, FungFF:ฟุ้ง, Four4: โฟร์, Paperman:เปเปอร์)
________________________________________________________________
เฉลยแล้วว่าทำไมนันถึงชวนทุกคนออกมาโดยไม่บอกคิด :hao7:
(มีคนเดาถูกด้วยอร๊า เซงจุง )
นันชวนทุกมาเพื่อปรึกษาเรื่องวันเกิดคิดค่ะ เลยไม่ได้ชวนคิดมาและห้ามทุกคนชวนคิด ไม่งั้นมันก็ไม่เซอร์ไพรส์สิ..
ไม่รู้ว่าจะเป็นเหตุผลที่ดีพอสำหรับทุกคนรึเปล่า แต่นันก็ไม่ได้ทำเพราะอยากให้คิดเสียใจหรอกนะคะ
นันเองก็รู้สึกแย่เหมือนกันที่เป็นส่วนทำให้คิดร้องไห้
แต่ตัวนันเองก็แย่จริงๆนั่นแหละ :hao5: //ใครใช้ให้เมาก่อนล่ะ!
ส่วนแรมยังคงง้อต่อไปปปปป
ไม่ใช่ว่าคิดไม่ยอมฟังเหตุผลของแรม แต่อย่างที่รู้ว่าคิดเจออะไรมาเยอะแล้ว
คิดคงเหนื่อยและอยากพักแล้ว... แต่แรมของเราไม่ยอม :hao6:
แรมเองก็พยายามปรับปรุงตัวเองแล้วนะคะ งี๊ด... :mew4:
ถ้ายังไงคืนนี้จะเอามาลงให้อีกตอนนะคะ
กลัวไม่ทันจบดราม่าก่อนจะหายตัวนาน 555
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะะ
__________________________________________________________
ตอบคอมเม้นค่ะ :3123:
fuku ได้มาง่ายๆไม่ชอบเนอะ เลยต้องแสดงความพยายามให้เห็นซะแล้ววว
~ณิมมานรฎี~ ยังคงง้ออย่างต่อเนื่องงงงิงิงิ
Still_14OC เสียดายที่ซันเริ่มไม่มีบทมาขัดแล้วค่ะ ค่าตัวแพง 5555
route rover ขอโทษเพราะเป็นคนผิด ตอนนี้แรมก็พยายามอยู่น้าาา :hao5:
LEksUp เรตติ้งซันดีจริงๆวุ้ย 555
KoBKaB ละลายความโง่ของแรมช้าๆ... 5555
simiach เรื่องครอบครัวต้องรอแปปนึงน้าาา ตอนนี้เอาให้ง้อคิดได้ก่อนน :mew2:
Tennyo_Y เฮฮฮฮ พระเอกถอดเขาแล้ววว 5555 //เหตุผลของนันฟังขึ้นมั้ยเนี่ยย :mew2:
Pupay กำลังง้ออย่างต่อเนื่องเลยครับบ ซีซังนี่เรตติ้งพุ่งดีจริงๆ :hao6: //ช่วงนี้มาบ่อยค่ะเพราะอาทิตย์หน้าจะไม่อยู่ยาวแล้ววว
Sar2288 มาเป็นเพลง TT^TT แรมผิดก็จริงค่ะ แต่ก็พยายามขอคืนดีคิดอยู่น้าาา
oreena กำลังปรับปรุงตัวแล้วค่า
B52 ตอนนี้ก็ตามง้อคิดอยู่ค่ะ ฮึบ
kunt ไม่ใช่ว่าคิดไม่เข้าใจนิสัยแรมค่ะ แต่ทั้งที่คิดเชื่อใจแรมมากแต่แรมกลับทำให้คิดเสียความเชื่อใจไป ตอนนี้แรมเลยต้องพยายามทวงความเชื่อใจของคิดคืนมาค่ะ ส่วนเหตุผลของนันก็เฉลยแล้วน่ออ
AMINOKOONG ตาแรมก็ง้อสุดๆอยู่เหมือนกันน้าา ตอนของพ่อคิดและเมคงอีกไกลค่ะ ไม่ใช่เร็วๆนี้แน่ ง๊าก... อนุญาตให้รุมกระทืบตามใจในจินตนาการก่อนนะคะ แง..555
kboom แว๊ก...พระเอกเราพยายามอยู่น้าา
ตีสี่ แหม่ะ เราก็ลุ้นเหมือกันค่ะ :hao6:
kenghan จงตามต่อไปปป คิคิ :hao6:
minjeez งืออ นานๆทีมีคนเชียร์แรม..555 //ช่วงนี้มาต่อทุกวันค่ะเพราะอาทิตย์หน้าจะไม่อยู่ยาว :hao5:
item แหม...อีกไม่นานหรอกค่ะ อุ๊ป...
omuya นายข้างแรมพยายามง้อคิดอยู่ค่า รักคนอ่านเหมือนกันนน ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่า
nolirin พอ่ตาโหดด้วยนะเออ 5555 ส่วนเรื่องครอบครัวแรมยังไม่ใช่เร็วๆนี้ค่ะ :hao5: รอง้อคิดให้เสร็จก่อนเนอะ
boong086 แรมเอาจริงแล้วค่า
IIIA คิดไม่ได้ยอมนะ แค่ขัดขืนไม่ได้ 555555
_KKawfang แรมเขาเปลี่ยนไปแล้ววววว :hao6: ตอนนี้ง้อคิดแบบสู้สุดชีวิตแล้วค่ะ
MK ไม่ง้อแค่แปปเดียวแน่ๆ หุหุ แต่ก็ไม่นานเกินรอค่ะ //ไม่เชิงว่าเป็นคนอ่านคนเดียวที่เชียร์แรมค่ะ แต่น่าจะเป็นส่วนน้อยมากกว่า โถ :hao5:
omyim_jjj กรี๊ดดด มีคนเชียร์แรมแล้ววว
GintoniC แรมเขาปรับปรุงตัวแล้วค่าาาา //จริงๆตั้งให้ซีซังไม่มีคู่นะ ออกมาแค่ช่วยคิดเฉยๆ แต่อย่ายุเค้านะ :hao5:
บ๊ายบายโพ ซึ้งใจมีคนเชียร์พระเอก 555 //ซีซังไม่มาแย่งคิดค่ะ แต่ถ้าจะเอาต้องต่อคิวนานหน่อยนะ 555
ekonut ไม่เลิกค่ะไม่เลิก ตาแรมยืนยัน แค่ต้องพยายามง้อมากๆหน่อยยยย
kongxinya แรม : *ระเบิดพลังพระเอกกกกก!!* (?)
ormn อย่างน้อยก็ดีที่ยกโทษให้นิดนึงค่ะ :hao5:
Newtun_TD ลุ้นต่อปายยยย (ติดเรื่องนี้แล้วหรอ ดีใจจุง งิงิงิงิ :-[ ) จุ๊ฟด้วย จุ๊ฟฟฟฟ
mystery Y แรมถอดเขาแล้วค่าและยังคงต้องสู้ต่อไปปป
Ali$a฿eth ไม่ไว้ใจเรื่องหรือไม่ไว้ใจแรมคะ งืออ
meeoldly ไม่คืนดีกันง่ายๆแต่ไม่นานหรอกค่ะ โอ้ะ....
mild-dy คิดฟังนะคะ แต่อย่างที่บอกว่าไม่กล้ากลับมาไว้ใจแรมแล้ววว เง้ออออ :hao5:
tsundere แรมยังชัดเจนไม่พอค่ะ คิดเลยยังไม่กล้ากลับมาวางใจแรม ต้องพยายามให้มากๆแล้วตาแรม..
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่า :L1:
__________________________________________________________________
-
:z13:
โอ๋ คิดหายไวๆ น้าาาาา
-
ง้อไปเลยพวกแก พยายามให้มากๆ หน่อยล่ะ
แต่จริงๆ ก็ไม่มีอะไรดีเท่าความจริงใจ คุกเข่าขอโทษซะเถอะ
เป็นทาสคิดคนละ 1 อาทิตย์ได้มะ 555
แล้วอย่าลืมอีกล่ะว่า คิดเป็นคนยังไง
-
อ่า...กะจะเซอร์ไพร้ท์วันเกิดเพื่อนนี่เอง ถือเป็นบทเรียนว่าไม่ควรทำแบบนี้ แม้ในชีวิตจริงก็ตาม เพื่อนคงจะโกรธอ่ะ
เป็นกำลังใจให้แรมง้อคิดต่อไป :hao7:
-
นันนี่บ้า&บื้อ ถ้านัดคุยเรื่องวันเกิดก็ต้องคุยธุระก่อนสิ เรียงลำดับความสำคัญผิดไปรึเปล่า
แต่ก็เนอะไม่งั้นทุกคนจะเข้าใจแบ็คกราวน์ของคิดได้ยังไง คุณพ่อแบบแรร์ไอเท็ม
เอาเถอะถูกด่าฟรีไปก็แล้วกัน
แต่แรมนี่ยังไงก็ไม่สงสารหรอก ปล่อยให้เมย์จูบ ต้องให้คิดลงโทษง้อนานๆ
คิดรักตัวเองบ้างสิ กินเยอะๆ จะได้มีแรงเอาคืน
-
ได้รู้เหตุผลนันละ ...เลิกโกรธธธ 5555555 :sad4: ก็เราชอบนันอ่ะ ถึงนางจะหน้าหม้อแล้วก็เจ้าแผนการจนทำให้เพื่อนเดือดร้อนก็เหอะ แต่ไงเรารักอ่ะ เราให้อภัย :man1:
เป็นกำลังใจให้แรมง้อคิดให้ได้ไวไว เราว่าคิดน่ะรักแรมมากนะ แต่ความรู้สึกมันพังเพราะว่าผิดหวังนั่นแหละที่ต้องทำคือทำคือทำให้คิดมั่นใจว่าแรมรักจริงๆ สู้เค้านะทุยน้อย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด กลับมาเเล้ว หายไปนานเพราะไม่ได้จับคอมเลย ไปข้างนอกตลอด ไม่ได้เลิกอ่านนะ
เค้ายังอ่านอยู่ เเต่อ่านผ่านโทรศัพท์ เเละพอกลับบ้านก็มัวเเต่ดูลูฟี่อยู่ งื้ออออ เค้าขอโทษเเต่มันติดลมจริงๆ นี่ก็ยังดูไม่จบ
แต่วันนี้เค้าอยู่หน้าคอมเเล้ว หุหุหุหุหุ จะเม้นละน๊าาาาาาา :m23:
จะบอกว่าตอนอ่านพาร์ทของคิด เค้าร้องไห้ล่ะ พอเข้าใจเลยนะว่าคิดรู้สึกยังไงเวลาเจอสถานการณ์เเบบนี้
มันอาจจะดูมืดมนมองโลกในเเง่ร้าย และคิดเองเออเองคนเดียวจนมืดมน
แต่มันก็ไม่แปลกในเมื่อคิดเติบโตมากับสังคมเฮงซวยที่คล้ายๆจะเรียกว่า"ครอบครัว"
พอมาเจอคนที่คิดว่า..นี่แหละเพื่อนของเรา นี่แหล่ะคนรักของเรา
กลับมาเฮฮาปาร์ตี้กันอย่างสนุกสนานโดยไม่มีเรา หรือแอบไปจูบกับคนอื่นลับหลังเรา
มันเสียความรู้สึกอ่ะ มากๆด้วย// ก็ไม่มีอะไรจะพูดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดีใจนะที่คนเเต่งบอกว่าเเรม...พ่อสุภาพบุรุษโลกสวยของประชาชน จะเลิกบื้อใบ้...แต่ก็ไม่รู้จะเป็นไปได้ซักกี่น้ำกัน
เพราะหากเจอคนหน้าด้าน ใจด้าน สติมืดปัญญาหดแบบสัตว์เพศเมียฮีทกระจายนามว่าเมอีก จะมีปัญญหาอีกมั้ย
เราก็ขอให้แรมรู้จักวางตัวจริงๆซักทีเถอะ
มาถึงผู้ชายคนนี้ไม่พูดไม่ได้...ซีซังงงงงง กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด :m3:
คือคนแบบซันนะ เค้าเห็นคนที่เค้ารัก ไม่ว่าจะเพื่อนหรือครอบครัวหรือแฟนมาก่อนคนนอกเสมอ
สุภาพบุรุษมีให้ได้กับทุกคนแต่มันควรมีวิจารณญาณเเละการวางตัวที่ชัดเจน
เกิดอะไรขึ้นมา มั่นใจได้เลยว่าซันเลือกคนของตัวเองก่อนเสมอ
แต่หากปัญหามันเกิดภายใน ก็จะดูว่าใครผิดถูก หรือเป็นผู้ถูกกระทำมากกว่ากัน
ฮรือออออออ เอาแบบนี้แหละ ไม่มากไปไม่น้อยไป กำลังดีเลยยยยยยยย o7
มาจะกล่าวบทไป......ถึงตอนที่ต้องง้อ นี่แหล่ะที่รอคอย เอาให้หลาบจำ
อยากบอกอะไรนันนะ เวลามีเรื่องปรึกษาเช่นเรื่องทำเซอร์ไพรส์....มันจำเป็นต้องนัดกันที่ร้านเหล้าด้วยเหรอ
ที่หอไม่ได้????? คืองงไง พอนัดมาที่ร้านเหล้า แทนที่จะได้คุยแล้วเป็นไงล่ะ.....แดกเหล้าจนเมา
หากจะทำเซอร์ไพรส์ใครอีก โปรดนัดที่ที่มันลับตาคนกว่านี้จะดีกว่านะ :teach:
เอาล่ะ สุดท้ายนี้//ทางการจริง
เราก็ยังคงยืนยันว่าจะติดตามเเละคอยเป็นกำลังใจให้เรื่องนี้พร้อมคนเเต่งไปจนวินาทีสุดท้ายที่จะรวมเล่มเลยนะจ๊ะ
หุหุหุหุหุหุหุ o18 :กอด1: :L2:
ปล.รักคิดน้าาาาา สู้ๆ :man1: :กอด1: //รักซีซังด้วยยยยย แอร๊ยยยยย :-[
-
ติดตามการง้อของแรมต่อไป เค้าเข้ามารอ พี่คิดกะน้องแรมทุกวันเลยน้าาาาา เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งต่อไป สู้ๆๆๆๆ รอฉากคิดโดนแรมปล้ำ :oo1: :hao6:
-
คิดเอ๋ย ทำไมไม่ดูแลตัวเองหล่ะเนี่ย :เฮ้อ:
:mc2: ถ้ายังรักก็ต้องยังไหว หัวใจไม่หวั่นไหว
จะยากเย็นซักแค่ไหน ก็ไม่ต้องกลัว
ถ้ายังรักก็ต้องยังไหว แม้ไม่ใช่ความฝัน
รักคือเธอกับฉัน มีกันและกันด้วยความรัก
เพราะยังงัยคิดก็รักแรม ถึงกับเอามาละเมอ ถ้างั้นก็ยอมรับหัวใจแรมอีกครั้งเถอะ
ลองเชื่อแรม อีกสักครั้งนะคิด อยากเห็นคิดน้อยมีความสุข :m17:
ที่สำคัญเด๋วนักเขียนจะไม่อยู่ 1 เดือน ไม่อยากหน่วงๆคาๆ หุหุ :m13:
-
สู้ต่อไปแรมน้อยหอยสังข์? ใกล้แล้ววววว เริ่มเห็นแววพระเอก?ในตัวนายล่ะ :laugh:
ส่วนนันเอาเป็นว่าให้อภัย
แต่ต้องแลกกับการเล่าสู้กับฟังว่าไปทำอิท่าถึงได้ใจอ่อนคบกับเปเปอร์ได้ล่ะตัวเธอ :m12:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
อืมมมมม จริงๆ แล้ว ให้คิดงอนแบบนี้ก็ดีเนอะ จะได้กระตุ้นแรมให้กระตือรือร้นซะบ้างงงง
-
:hao7: มันค้าาาางอ่าาาา :z3:
มาต่อเร็วๆนะก๊าฟฟ ลุ้นๆ
-
แรมควรจะปล้ำคิดได้แล้ว !!
มันถึงเวลาแล้วป่ะ? :katai2-1:
-
ค้างงงงงงงง
มารอดูแรมง้อคิดต่อไปปป 5555555555
ต่อตอนต่อไปเร็วๆน้าาาาาาาา
:katai1: :katai1: :katai1:
-
แรมสู้ต่อไปนะ แรมสู้ๆ แรมสู้ตายย
รอตอนต่อไปจร้าาา
-
ง้อคิดให้ได้นะเพื่อนฟูง #ยังยืนยันว่าซันพระรองซีรีย์เกาหลีสมควรมีคู่คร่าาาาาา :laugh:
-
ยังคงบอกคำเดิมมมม
ง้อ นาน นาน
อิอิ เพราะอยากดูแรมจีบคิดซะหน่อย เพื่ออะไรที่ได้มายากๆ แรมจะได้ลองปรับปรุงตัวเองแล้วก็พยายามดู
ดราม่าหมดแล้วใช่ไหมคะ? คงมีแต่ภาพการง้อ อิอิ แต่นันกะเปอร์เนี่ยยยยยยยยยย อาร๊ายยยยย :hao7:
รอคืนนี้ค่ะ อิอิ :mew1:
-
แผนง้อไม่เจ๋ง ไม่ยอมให้คิดยกโทษให้ทั้งแก๊งค์นะเออ :katai3:
โดยเฉพาะแรม ของขวัญไม่เริศ ให้คิดงอนนานไปเลยยยยยยยยยยย
-
ง้อจัดเต็มไปเลย สู้ๆ ผองเพื่อนคิด :hao3:
-
คิดอย่างอนนานนะคะ เป็นห่วง ไม่มีใครดูแลหนู (กอดๆ :กอด1:)
-
น่ารักครับ :mew1:
-
:mew6: :mew6: :mew6:คิดของเจ๊ป่วยซะแล้ว :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
แรมก็ใช้โอกาสนี้ทำให้คิดคืนดีด้วยให้ได้นะไม่อย่ากให้คิดเป็นแบบนี้อีกแล้ว :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ไหนง่าา
-
-34-
ผลั่ก!!
“อ้ะ!”
คิดตื่นตอนไหนไม่รู้แล้วผลักผมเต็มแรง แต่แรงน้อยๆของเขาทำได้แค่เขยื้อนตัวผมเล็กน้อยเท่านั้น เขาบึ้งหน้าก่อนจะมองไปรอบๆ พอเริ่มได้สติว่าที่นี่คือที่ไหนคิดก็เตรียมตัวจะลุกออกไปทันที เสียแต่ผมคว้าเขาไว้ทัน...
“คิดครับ!”
“ปล่อย!!” เขาพยายามตะโกนสุดเสียง แต่แรงเขากลับไม่มีเลย
“คิดไม่สบายหนักเลยนะครับ พักก่อน...”
“ปล่อย... เราจะเป็นไงก็ช่างสิ ไม่เคยสนใจกันอยู่แล้ว..”
“คิดครับ...ขอโทษนะครับ....ขอผมแก้ตัวใหม่นะครับ...” ผมร้องเสียงอ่อน
“...ปล่อยได้แล้วเราจะกลับหอ..”
“กลับไปอยู่คนเดียวนะหรอครับ ไม่มีทาง ผมไม่ปล่อยให้คิดอยู่คนเดียวหรอก....พักที่นี่นะครับ..”
“ไม่....”
“พักให้หายก่อนนะครับ แล้วค่อยว่ากัน...ยังไงผมก็ไม่ปล่อยให้คิดออกไปแน่ๆครับ”
“...” คราวนี้เขานิ่งเงียบกัดปากแน่น คงเพราะรู้ว่าดื้อไปก็ไม่มีประโยชน์ในเมื่อตอนนี้เขาอ่อนแรงสุดๆบวกกับผมที่ไม่ยอมปล่อยเขาไปง่ายๆอย่างที่บอก
“อยากทานอะไรไหมครับ เดี๋ยวผมทำให้......”
“....”
“.....โจ๊กคนอร์ทานได้ไหมครับ ขอโทษนะครับช่วงนี้ไม่ได้ซื้ออาหารสดไว้เลย...”
“...”
“....งั้นรอแปปนึงนะครับ เดี๋ยวผมไปทำมาให้”
“.....”
ผมลุกออกไปจากห้องก่อนจะไปทำโจ๊กร้อนๆให้เขาทานจะได้ทานยาตาม อาการเขาอาจจะดีขึ้น แต่ในระหว่างที่ตั้งหม้อน้ำรอเดือดอยู่นั้นผมก็เห็นคิดเดินผ่านหลังผมไปแวบๆ พอหันไปดูก็พบว่าเขากำลังเปิดประตูเพื่อจะออกไป ผมรีบปิดแก๊สก่อนวิ่งไปคว้าเขาเอาไว้ เพราะเขาไม่สบายทำให้เขาทำอะไรก็ดูจะติดๆขัดๆ ทำให้ผมคว้าตัวเขาได้ทันก่อนเขาจะออกไป
“ปล่อย!! จะกลับ ไม่อยากอยู่นี่!!” เขาร้องลั่นเมื่อผมคว้าตัวเขาไว้
“..ไว้หายดีก่อนนะครับ ตอนนี้พักที่นี่ก่อนนะครับ...นะครับคนดี...”
“....ไม่เอา..ฮึก...ไม่เอาแล้ว บอกว่าพอแล้วไง...ฮึก เลิกยุ่งสักที ไม่เอา...” คิดว่าพลางเริ่มสะอื้น เขาร้องไห้อีกแล้ว ผมทำให้เขาร้องไห้อีกแล้ว...
ผมอุ้มคิดไปไว้ที่โซฟาก่อนทรุดตัวนั่งตรงหน้าเขา เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้เขาเบาๆแม้เขาพยายามปัดมือผมก็ตาม คว้าเขาเข้ามากอดแน่นอย่างอาจหาญ เพราะผมนั่งบนพื้นส่วนเขานั่งโซฟาทำให้เวลาผมกอดเขาศีรษะผมจึงไปอยู่ตรงหน้าท้องเขาแทน คิดตัวเกร็งแต่ยังสะอื้นไม่หยุด
ผมกอดเขาแน่นขึ้นก่อนคลายอ้อมแขน ดันตัวเองให้ลุกขึ้นมานั่งข้างๆเขาก่อนคว้าเขาไปกอดหมับอีกรอบ คิดพยายามดันผมออกไปอีก แต่...ผมไม่ปล่อย
“...พอแล้ว ปล่อยเราไป พอสักที...” เขาพึมพำเสียงสั่น ผมประคองแก้มเขาที่ร้อนจี๋ขึ้นมาก่อนประทับจูบลงไปบนหน้าผากใส
“....ขอโทษนะครับ....ปล่อยไปไม่ได้หรอก...”
“...”
“..ก็รักมากขนาดนี้...”
“ฮึก...” เขาไม่ตอบแต่ยังคงสะอื้น ผมคว้าเขามากอดอีกครั้งก่อนลูบหลังปลอบประโลม ไม่นานนักเขาก็หยุดสะอื้น น้ำตาเขาไม่ไหลแล้วผมดีใจจัง... ถ้าเขาร้องไห้บ่อยๆแบบนี้คงจะหายไม่สบายยากแล้วล่ะครับ เขาคงจะปวดหัวหนักเลยทีนี้
“เดี๋ยวทานโจ๊กก่อนค่อยเข้านอนนะครับ” ผมว่าเบาๆแต่เขาส่ายหน้าหวือ ก้มหน้าก้มตาไม่ยอมมองหน้าผม
“...แต่คิดจะไม่หายนะครับ ทานข้าวจะได้ทานยาไงครับ..”
“...ไม่ต้องการ ปล่อยเราไปได้แล้ว”
“....บอกแล้วว่าปล่อยไม่ได้หรอกครับ คิดรอแปปนึงนะครับเดี๋ยวผมทำอาหารให้” ผมว่าพลางลุกไปทำโจ๊กให้เขาเหมือนเดิม ดีหน่อยที่เขาไม่หนีแล้วแต่กลับนั่งนิ่ง พอผมทำโจ๊กเสร็จก็นำไปหาเขา หยิบช้อนเป่าให้ก่อนยื่นตรงหน้าคิด... แต่เขาไม่แง้มปากเลยสักนิด แบบนี้จะกินได้ยังไงล่ะครับ..
ผมจ่อเข้าไปอีกแต่เขากลับหดคอถอยหนีพลางส่ายหน้าหวือ...
“...ไม่ชอบโจ๊กหรอครับ?”
“...” เขาไม่ตอบแต่ส่ายหน้า
“....งั้นเดี๋ยวผมทำอย่างอื่นให้ก็ได้นะครับ คิดอยากทานอะไรครับ?”
เขาส่ายหน้าอีกครั้ง ผมไม่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร ไม่อยากทานอะไรเลยงั้นหรอ? ทำอย่างนั้นไม่ได้นะครับ ผมพยายามกล่อมถามเขาว่าอยากทานอะไรแต่สุดท้ายเขาก็ไม่ปริปากเลยสักนิด
“...ทานข้าวต้มไหมครับ ถึงตอนนี้จะไม่มีวัตถุดิบก็เถอะนะแต่ว่าเดี๋ยวผมขอให้ที่บ้านทำมาส่งให้ก็ได้นะครับ อยากทานไหมครับ? คุณแม่ผมทำอร่อยนะครับ” ผมว่าพลางส่งยิ้มให้เขา
พลั่ก!
“ไม่อยากกิน ไม่อยากยุ่งอะไรสักอย่างที่เกี่ยวกับแรมนั่นแหละ ปล่อยเรากลับหอได้แล้ว”
เขาผลักผมก่อนลุกขึ้นพูด น้ำตาเขากลับมาคลอเบ้าอีกแล้ว ไม่เอา..อย่าร้องสิครับ
“ผมทำไม่ได้หรอกครับ ขอโทษนะครับ....”
“เราก็ไม่อยากกินอาหารของแรม ไม่อยากอยู่ที่ของแรมเหมือนกัน”
เขาว่าทำเอาผมจุกไม่น้อยเลย....ผมท้อเหมือนกันนะที่ทำอะไรไม่ได้เลย แต่ผมไม่หยุดแค่นี้หรอก
ผมเดินไปกอดเขาแน่นแม้เขาจะดิ้นหน่อยๆก็ตาม กอดเขาไว้แน่นราวกับเขาสามารถหายไปได้ทุกเมื่อ ผมควรทำอย่างไรดี... ต้องทำยังไงนะคิดถึงจะพอใจ ต้องทำยังไงเขาถึงจะกลับมายิ้มเหมือนเดิม
“ปล่อยเราเถอะนะแรม....” เขายังคงยึดมั่นกับคำนี้ แต่ผมส่ายหน้าหวือ ส่ายหน้าทั้งๆที่ยังซุกหน้าอยู่ที่ไหล่เขา กอดเขาแน่นขึ้นเพื่อตอกย้ำว่าผมจะไม่ปล่อย
“....ถ้าผมปล่อยคิดไปแล้ว...คิดจะดูแลตัวเองได้ไหมครับ ถ้าผมปล่อยคิดไปแล้ว...จะร้องไห้อยู่ไหมครับ ถ้าปล่อยไปแล้ว...จะอยู่คนเดียวได้ไหมครับ......ถ้าปล่อยไปแล้ว...จะกลับมายิ้มได้เหมือนเดิมรึเปล่าครับ..”
ผมถามเขาเสียงเบา คิดไม่ตอบอะไร ผมสูดหายใจเข้าเพื่อรวบรวมความกล้าก่อนจะอุ้มเขาไปที่ห้องนอนอีกครั้ง วางเขาไว้บนเตียงเบาๆก่อนส่งยิ้มให้
“อย่างน้อยตอนนี้อยู่กับผมก่อนนะครับ...” คิดก้มหน้านิ่งไม่พูดจาซึ่งนั่นผมถือว่าเขาตอบตกลงเลยละกัน เพราะที่ผ่านมาผมไม่เคยทำตามใจตัวเองเลยเวลาอยู่กับเขา ตอนนี้ขอผมทำตามหัวใจหน่อยนะครับ ผมลุกไปหยิบถ้วยโจ๊กข้างนอกก่อนกลับเข้ามาหาเขาใหม่พร้อมแก้วน้ำอีกหนึ่งแก้ว นั่งลงข้างเตียงก่อนยกช้อนจ่อปากเขาอีกครั้ง
คิดไม่อ้าปากรับอย่างที่ผมต้องการ แต่เขาคว้าช้อนไปจากมือผมพลางลงมือทานเอง...
เท่านี้ผมใจผมก็พองโตขึ้นมาหน่อยแล้ว...
ผมมองเขานั่งทานไปพลางลอบอมยิ้มไป แม้ไม่มีอะไรน่าขำแต่ผมยิ้มเพราะความสุข ไม่คิดว่าเขาจะยอมทาน เพราะลูกตื้อผมอาจจะทำให้เขารำคาญก็ได้แต่ก็ดีแล้ว... เขาจะได้ทานข้าวทานยามีแรงเหมือนเดิม ขอแค่เขาสบายดี...
พอเขาทานหมดผมก็ส่งแก้วน้ำให้เขาพร้อมกับยาอีกสองสามเม็ด เขารับไปดื่มอย่างว่าง่ายผิดกับทีแรก พอมั่นใจว่าเขาทานเสร็จเรียบร้อยแล้วผมก็ลุกไปจัดแจงเสื้อผ้าให้เขา...เสื่อของเขาที่เคยเอามาทิ้งไว้ที่คอนโดผมนั่นแหละครับ
“คิดเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะครับ เดี๋ยวผมเอาถ้วยไปเก็บก่อน” ผมว่าพลางนำเสื้อของเขาไปไว้ปลายเตียงก่อนนำถ้วยไปเก็บ ล้างถ้วยอยู่พักนึงก็เสร็จครับ ผมจึงคิดว่าคิดเองก็น่าจะเปลี่ยนชุดเสร็จจึงเดินกลับเข้าห้องไป เคาะประตูเป็นสัญญาณอีกเล็กน้อยก่อนเปิด
คิดนั่งพักพนักเตียงเขาตาปรือๆเหมือนว่าจะง่วงแล้ว ฤทธิ์ยาทำงานไวสมราคา ผมเดินไปหาเขาก่อนดันตัวให้เขานอนลงเบาๆ คิดทำตามอย่างว่าง่ายก่อนผล็อยหลับไป... เมื่อผมเช็คดูดีๆแล้วว่าเขาหลับจริงๆผมถึงค่อยพาตัวเองไปอาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อย เมื่อทำธุระเรียบร้อยผมก็ปิดไฟห้องก่อนเดินมานอนข้างเขาอย่างถือวิสาสะ
เรียกได้ว่าฉวยโอกาสแต่ผมไม่สนแล้วครับ..
...
ผมตื่นก่อนเขาก่อนจะลุกไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วกลับมานอนข้างเขาเหมือนเดิม ตะแคงนอนดูเขาหลับอยู่อย่างนั้น คิดหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ คงเพราะฤทธิ์ยาและร่างกายที่อ่อนเพลียของเขาทำให้หลับนานแบบนี้ ตอนนี้จะสิบโมงแล้วครับแต่ยังไม่มีวี่แววว่าเขาจะตื่นเลย คิดขยับเข้าหาผมน้อยๆเหมือนหาไออุ่นซึ่ง...แน่นอนผมอ้าแขนยินดีเชียวล่ะ เอื้อมมือไปลูบหัวเขาเบาๆก่อนนึกได้ว่าเหลืออีกสองวันจะวันเกิดเขา...อ่า ผมควรจะให้อะไรเขาดีนะ
ยังไม่ทันได้นึกของขวัญให้เขาเสร็จคิดก็ตื่นขึ้นมาจ้องผมตาแป๋ว ก่อนจะหลับตาลงอีกครั้งแล้วขยับเข้ามาซุกๆผม... อะไรดลใจให้เขาทำอย่างนี้กันเนี่ย!! ก่อนหน้านี้เขายังรังเกียจที่จะสัมผัสผมแทบตาย คิดซุกได้สักพักก็นิ่งไปเหมือนจะเข้าสู่นิทราอีกรอบ..
พรวด!
อ่า...ไม่ใช่สินะ เขาลุกขึ้นจากเตียงพรวดพลางมองผมตาโต ก่อนแววตาจะเปลี่ยนเป็นความสงสัยปนตกใจ ผมยิ้มให้เขาบางๆก่อนคว้าเขามาจุ๊บที่หน้าผาก... บอกแล้วว่าผมขอทำอะไรตามใจหน่อย
“..อรุณสวัสดิ์ครับ หลับสบายไหมครับ?”
“...มะ.....” เหมือนเขาจะพูดอะไรแต่ก็เงียบไป แต่พอเขามองนาฬิกาที่ติดอยู่ตรงผนังปลายเตียงเขาก็เบิกตากว้าง
“ชิบหาย...” เจ้าตัวว่าแค่นั้นก่อนหยิบเสื้อผ้าชุดใหม่ที่ผมเตรียมไว้อยู่บนโต๊วางของก่อนเข้าห้องน้ำไป... วิ่งได้เท่านี้คงหายจากไข้มากขึ้นแล้วสินะครับ ผมคิดในใจก่อนเดินออกไปปิ้งขนมปังให้เขากิน.. อาหารในตู้เย็นผมเริ่มร่อยหรอขึ้นทุกวัน สงสัยต้องไปหาซื้อมาตุนเพิ่มเผื่อสถานการณ์แบบนี้เสียแล้ว คิดของผมจะได้กลับมาแข็งแรงอย่างเคย
คิดเดินออกมาจากห้องนอนก่อนจะรีบไปยังประตูทางออกแต่ผมคว้าเขาไว้ทัน
“ทานอาหารเช้าก่อนนะครับ เดี๋ยวจะเป็นลมอีกรอบเสียก่อน..”
“....ไม่ทันแล้ว” เขาพูดแค่นั้นพลางพยายามสะบัดแขนที่ผมจับไว้ ผมเลยถือวิสาสะจับมือเขาเดินไปนั่งตรงโต๊ะทานข้าว
“ทานก่อนนะครับ จะได้ทานยา” ผมว่า ผมไม่เชื่อว่าเขาหายสนิทหรอกและอย่างเขาก็คงจะดื้อฝืนไปทำงานต่อแน่ๆ
แน่นอนว่าในทีแรกเขาไม่ยอม แต่ผมก็ไม่ยอมเหมือนกันเอาสิ เมื่อเขารู้ว่าขัดแรงผมไม่ได้คิดเลยยอมทานแบบว่าง่าย คิดรีบทานก่อนขนมปังปิ้งแผ่นน้อยๆจะหมดอย่างไว เขาก็หยิบยาที่ผมเตรียมให้กระดกลงไปอย่างไวอีกเช่นกัน
“...หมดธุระแล้วใช่มั้ย” เขาว่าพลางเดินดุ่มๆออกไปยยังประตู แต่ก็โดนผมกันไว้ด้วยเขนทั้งสองข้างอีกนั่นแหละ ถ้าจะอธิบายสภาพตอนนี้ก็คงเหมือนผมยืนคร่อมเขาอยู่ด้านหลังน่ะครับ...
“...รีบไปไหนครับ..”
“ทำงาน...เดี๋ยวไม่ทัน”
“งั้นเดี๋ยวผมไปช่วย...”
“ไม่ต้อง”
...
สุดท้ายผมก็มาอยู่ช่วยเขาทำงานวิจัยให้อาจารย์ งานของเขาเป็นการหาข้อมูลตามที่อาจารย์สั่งมา เข้าๆออกๆห้องสมุดเป็นว่าเล่นเลย นี่เขาทำงานอย่างนี้คนเดียวได้ยังไงกันนะ แถมพอช่วยอาจารย์เสร็จเขาก็ต้องไปเสิร์ฟอาหารร้านพี่เป้าต่อ ไม่แปลกเลยที่เขาจะเหนื่อยจัดจนล้า ผมตั้งใจช่วยเขาทำงานไปเรื่อยๆแม้เขาจะทำหน้าตาบูดบึ้ง แต่ก็ยังดีกว่าปล่อยเขาไว้คนเดียวแล้วเป็นลมขึ้นมาอีกนั่นแหละครับ
พอสี่โมงคิดก็ขอตัวอาจารย์ไปทำงานที่ร้านต่อ ผมขับรถไปส่งเขาก่อนจะขอพี่เป้าช่วยงานด้วยอีกคน แน่นอนว่าคิดร้องห้ามแทบตายแต่ผมพยายามไม่ฟังเขาหรอก ผมอยากอยู่ข้างเขานี่นาเผื่อเขาเป็นอะไรขึ้นมาอีกผมจะได้ช่วยได้ทัน
พี่เป้าตกลงรับผมทำงานแต่ผมไม่ขอรับเงินเพราะจุดประสงค์ของผมคือการมาดูแลเขา ทีแรกพี่เป้าก็ไม่ยอมเหมือนกันครับ แต่เพราะต้องเปิดร้านแล้วทำให้เรื่องนี้ถูกยุติลงไป ผมทำหน้าที่พนักงานใหม่แม้จะไม่คล่องแคล่วเท่าไหร่แต่คงช่วยเขาได้บ้าง
พอถึงเวลาปิดร้านผมก็พาเขากลับคอนโดแต่เขาดื้อจะกลับหอท่าเดียว ผมก็ไม่ยอมหรอกครับแต่เขาก็ไม่ยอม เถียงกันไปมาสุดท้ายเขาก็ชนะ...เพราะน้ำตาของเขานั่นแหละ
“เราไม่อยากอยู่กับแรมเข้าใจมั้ย เลิกตามกันสักที มันน่ารำคาญ!”
“...แต่คิดครับ...” เจ็บไม่ใช่น้อยกับคำว่าน่ารำคาญของเขา แต่ถึงยังไงผมก็อยากมั่นใจว่าเขาจะปลอดภัย
“...พอได้แล้ว เราจะกลับหอ ถ้าไม่ไปส่งเราที่หอเดี๋ยวเรากลับเองก็ได้”
สุดท้ายผมก็จำใจไปส่งเขา คิดขึ้นหอไปตามปกติแต่ผมยังคงมองหอเขาอย่างเลื่อนลอย....รำคาญกันแล้วจริงๆหรอครับ? ขอโทษที่ทำให้รำคาญ ขอโทษที่ทำให้ไม่สบายใจนะครับ
...
วันรุ่งขึ้นผมตื่นแต่เช้าไปตลาด ซื้อของสดเข้าตู้เย็นกว่าจะเสร็จก็สายๆนู่นแหละครับ วันพรุ่งนี้ก็วันเกิดเขาแล้วดังนั้นผมจึงใช้เวลาที่เหลือไปเดินห้างหาของขวัญให้เขา เพราะงานวิจัยของอาจารย์ท่านบอกว่าวันนี้คงเหลืออะไรไม่มากแล้วผมเลยขอตัวลางานท่านและถามไถ่เรื่องคิดก่อนจะรู้ว่าเขายังคงไปทำงานตามปกติ เสร็จแล้วก็มาเดินตัวปลิวอยู่ในห้างแบบนี้แหละครับ..
เขาชอบอะไรนะ เขาอยากได้อะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า ผมคิดพลางเดินไปเดินมาจนจะรอบห้างอยู่แล้วก็ยังตัดสินใจไม่ได้ สุดท้ายเลยซื้อทุกอย่างที่คิดว่าเขาอยากได้เสียเลย มีทั้งตุ๊กตา สมุดเสก็ต ปากกาตัดเส้นของLAMY อุปกรณ์เครื่องเขียนและของใช้สำหรับตัดโมเดลอีกเล็กน้อย ลามไปถึงเสื้อผ้ารองเท้าที่ผมกะขนาดไซส์เขามา เพราะทางร้านบอกว่าสามารถนำไปเปลี่ยนได้ถ้าสินค้าไม่พอดี สร้อยคอและนาฬิกา ยังมีช่อดอกไม้และเค้กร้านโปรดของเขาที่ผมเหมาแทบจะทุกรสอีก หนังสืออ่านเล่นที่เขาน่าจะชอบอีกสองสามเล่ม ก่อนลามไปถึงอาร์ตบุ๊คฟรอสเซนเพราะเห็นเขาพูดถึงงานของดิสนี่ย์บ่อยๆ ผลาญเงินไปเยอะเหมือนกันครับแต่ไม่เป็นไร ผมเต็มใจซื้อ เงินเก็บผมเองก็ไม่ค่อยได้ใช้อะไรมากมายอยู่แล้วด้วย
ผมหอบข้าวของขึ้นคอนโดไปก่อนจะมีสายเรียกเข้า ผมวางของพวกนี้ระเกะระกะบนพื้นห้องก่อนจะรับสายที่ขึ้นหน้าจอว่าซีซังโทรมา..
“ครับ”
/ไอ้แรมมึงอยู่ไหน! คิดอยู่กับมึงรึเปล่า! กูโทรหามันไม่ติด!/
“เอ่อ...ผมอยู่คอนโดครับ คิดเป็นอะไรหรอครับ” น้ำเสียงของซีซังดูร้อนรนจนผมอดถามไม่ได้
/หอมันไฟไหม้! มึงรู้ไหมว่ามันอยู่ไหน กูจะเป็นบ้าตายห่าอยู่แล้วเนี่ย มึงว่างไหม ไม่ดิ มึงต้องว่าง ตอนนี้กูอยู่ต่างจังหวัดไปหามันไม่ได้/
“ผมไม่ทราบครับ แต่เดี๋ยวจะไปหาที่หอเขานะครับ”
ยังไม่ทันบอกลาซีซังผมก็กดตัดสายเขาไปก่อนรีบวิ่งไปที่รถ สตาร์ทเครื่องแล้วตรงไปยังหอเขาทันที ขออย่าให้เขาเป็นอะไรเลย พระเจ้าครับ ผมขอ...แลกกับอะไรก็ได้ ขอให้เขาปลอดภัยที...
.....
ระหว่างทางผมกดโทรหาคิดไปด้วยและเขาก็ไม่รับโทรศัพท์เหมือนที่ซีซังว่า ถึงแม้ว่าผมจะโทรถามอาจารย์ที่คิดช่วยทำวิจัยอยู่เมื่อตอนเช้าเพื่อพบว่าตอนนี้คิดอยู่กับท่าน แต่ตอนนี้อาจารย์บอกว่าคิดกลับไปแล้ว ใจผมยิ่งกระวนกระวายมากขึ้นกว่าเก่า ได้แต่ภาวนาว่าเขาจะไม่เป็นไร
เมื่อผมมาถึงหอเขาก็ต้องตกใจกับภาพตรงหน้า แม้ไฟจะไม่ได้ไหม้หอเขาทั้งหลังแต่เรียกได้ว่ารุนแรงพอควรเลย ยังดีที่ดับเพลิงมาก่อนที่ผมจะถึงน่าจะนานพอควร ผมเดินไปถามคนแถวนั้นถึงเรื่องคนในหอแต่เขาบอกว่าไม่มีใครเป็นอะไรเพราะไหวตัวทันก่อนออกมาจากหอได้หมด แต่กระนั้นผมก็ไม่เห็นคิดอยู่แถวๆนี้เลย
ได้ยินชาวบ้านคุยกันว่าไฟไหม้เพราะสายไฟรั่ว คงเพราะหอนี้เก่ามากแล้วและไม่ค่อยได้รับการซ่อมแซมเท่าไหร่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ผมกระวนกระวายใจมากขึ้นเมื่อทราบว่าแหล่งต้นเพลิงคือชั้นเดียวกับชั้นที่คิดอยู่...
แม้จะมีคนบอกว่าคนในหอทุกคนปลอดภัยแต่ผมก็ไม่เชื่อใจอยู่ดีถ้าไม่ได้เห็นเขา ใจผมเริ่มร้อนรนขึ้นทุกทีเมื่อดับเพลิงกำลังดับไฟตรงหน้าเสร็จ คิดอยู่ไหนกันนะ ผมมองไปรอบๆ มองหาเขาแล้วมองหาเขาอีก เดินไปรอบๆหอเขาท่ามกลางไทยมุงแต่ก็ยังไม่เจอเขาจนผมแทบบ้า
.....สุดท้ายผมก็หันไปเห็นเขาลงมาจากวินมอไซค์ คิดมองหอพักของตัวเองอย่างไม่เชื่อสายตา ผมวิ่งเข้าไปหาเขาทันทีก่อนกอดเขาแน่นอย่างไม่นึกอายคนรอบข้าง....
ไม่รู้เพราะอะไรทำไมน้ำตาผมถึงไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ทันทีที่ได้กอดเขา...
“ขอบคุณพระเจ้า ขอบคุณที่คิดปลอดภัย...ขอบคุณจริงๆ” ผมเอ่ยขึ้นพลางซุกเข้ากับไหล่บางๆของเขา น้ำตาผมยังคงไหลไม่หยุด ผมขอบคุณทุกอย่างที่ทำให้เขาปลอดภัย ถ้าเขาเป็นอะไรผมคง.....ไม่ให้อภัยตัวเองตลอดชีวิต
“....ร้องไห้ทำไม”
“...ผม...ฮึก.....”
“....คนที่ควรร้องควรจะเป็นคิดมากกว่าสิ....” เขาพูดนิ่งๆ ทำให้ผมต้องผละตัวเองออกจากเขาเพื่อจะมองหน้าเขาชัดๆ
น้ำตาเขาไหลลงมาอย่างเงียบๆ....
_____________________________________________
เคราะห์ซ้ำกรรมซัดเน้อ :hao5:
เกิดเป็นคิดต้องดิ้นรน :hao5: :hao5:
เอาลงแบบมารทอนรัวๆ จะเบื่อกันมั้ยเนี่ย 555555
ลงเร็วมากจนจะแต่งไม่ทันแล้ววว ย๊ากกกก
:katai4: :katai4: :katai4:
ขอบคุณทุกการติดตามนะคะ
___________________________________________________
ตอบคอมเม้นค่ะ
boong086 ใกล้แล้ว ใกล้แล้ววว :hao6:
fuku ยังไม่ถึงตาเพื่อนๆออกโรง แต่ง้อกันสุดใจแน่ๆ
MK นันเข็ดแล้วค่ะ 5555
simiach นันมันงี่เง่าอย่างนี้แหละค่ะ //ชอบคำว่าคุณพ่อแรร์ไอเทม ก๊ากกกกก
บ๊ายบายโพ เฮฮฮฮ นันรักตายเลยยย 55555 /ช่ายเลย คิดแค่ผิดหวังมากๆ หวังทุยน้อยคอยปลอบประโลมม
narunarutoboyz เฮ นึกว่าหายไปไหนนน เม้นยาวเหมือนเดิมเลยคนนี้ กอดกอดดด :กอด1: //โอ๋ ไม่ร้องนะตัว แรมกำลังฮึดสู้ขาดใจค่ะ! 555 //แฟนคลับซีซังมาอีกแล้ววว 5555 //ส่วนเรื่องนัดกันร้านเหล้านี่ค่อนข้างจะปกติสำหรับนันและเด็กถาปัตย์(?)นะคะ ถถถถถ OTL แต่ดื่มจนเมานี่ก็น่าตีจริงๆเลยยย ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะค้าาาา //นี่ก็ยุเรื่องรวมเล่มจังเล้ยยย 555555 :-[
item โอ้ะ ขอบคุณมากเลยค่าาา เค้ามาอัพให้พรวดๆเลยนะอย่าเพิ่งเบื่อกันล่ะะะ
Sar2288 เพลงมาซะเพราะเลยยยย ไม่นานคิดใจอ่อนแน่ค่ะ(อุ๊ปส์)์
kongxinya ออร่าพระเอกของแรมในที่สุดก็มาแล้วสินะะะะ :hao5: //ส่วนนันเปอร์นี่ขอดองไว้แปปนึงนะคะ แฮร่ :m23:
omuya เนอะะะ แรมจะได้กระตือรือร้นใส่ใจคิดมั่งง
Newtun_TD มาต่อแล้วตัววว
PetitDragon บอกเลยว่าอีกไม่นาน อุ๊ย..
Toon_TK มาต่อแล้วค่าาาาา ไวมั้ยยย 555555555
omyim_jjj แรมปลื้มตายเลยยยย มาต่อแล้วค่าาาา
GintoniC เพื่อนฝูงพยายามง้ออยู้ววว //แหน้....ซีซังมีคู่ก็ได้ค่ะ คู่เรานะ แอร๊ยยยยยยยยย :impress2:
Pupay ยัง ง้อ อยู่ 5555555555555555 ดราม่าจะหมดแล้วค่าา
IIIA อุอุอุ ดูท่านันต้องไปเตรียมการง้อดีๆซะแล้วสิ...ส่วนของขวัญแรม...เท่านั้นน่าจะพอมั้งเนอะ 55
oreena หัวหน้าทัพนันบอกสู้ตาย..
JustWait ไม่นานหรอกค่าาาา งิงิ
talentcs ขอบคุณค่ะะะะะ :o8:
ormn แรมฉวยโอกาสไม่หยุดเลยค่า 5555555
Pakarang เจ้ยย เตงใจเย็นนะแงง เค้าตอบเม้นอยู่ ขอโทษนะคะะะะะะ :hao5: มาแล้วๆๆ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่ะะะ
(กอดคนอ่านไส้แตก)
______________________________________________
-
ขอบคุณนักเขียนมาต่อเร็วอ่ะดีใจมาก
เมื่อคิดจะใจอ่อนสักทีน้าาา
สงสารทั้งคู่เลย
-
ตอนแรกงงๆ เข้ามาเพราะหัวเปลี่ยนแต่เนื้อเรื่องไม่มา ก็เลยรออีกหน่อย อิอิ
คิดเอ้ยยยย ทุกข์หนักเสียจริง แรมต้องดูแลคิดดีๆนะ จะได้หมดทุกขืหมดโศกเสียที :hao5:
:pig4: นะคะ
-
สองตอนรวด!ยังคงดราม่าอยู่ หอคิดไฟไหม้งั้นก็ย้ายไปอยู่กับแรมเลยสิ เนอะๆ
-
อ่านรวดสองตอน คิดน่าสงสาร แต่อย่าใจแข็งกับแรมเลยให้แรมดูแลเถอะ
-
ทำไมชีวิตคิดน่าสงสารจัง
ไปอยู่กับแรม ให้แรมดูแลไถ่โทษเลยน้า
-
ลงบ่อยแค่ไหนก็ไม่เบื่อเลยจ้าาาา มาอีกก็ได้นะ
ส่วนคิด ชะตากรรมช่างโหดร้ายนัก ชาติที่แล้วทำกรรมอันใดไว้หนอ เอ้า แรม ปลอบหน่อยเร็ว
^______^
-
แรมถือโอกาสนี้ย้ายคิดไปอยู่ด้วยเลยสิ
-
สงสารคิด :hao5: :o12: แรมเอาใจด่วนเลยไม่งั้น โกรธ :m16:
-
โอกาศมาอีกละแรมเอ้ยลากคิดไปอยู่ด้วยเลย
ปล.คนเขียนน่ารักมากมาต่อให้ตั้งอีกตอนในวันเดียว :กอด1: จุ๊บเหม่ง
-
ทำไมต้องแบบนี้ ทำกับคิดผู้น่ารักของเราได้ยังไง
แค่เรื่องที่ผ่านมาคิดก็แทบไม่เหลืออะไรแล้วนะ
ยังต้องมาเจอเรื่องแบบนี้อีก เมื่อไหร่จะหมดเวรหมดกรรมกันซักที
เฮ้อออ~ สู้ๆนะคิดจ้าถึงไม่เหลืออะไรแต่ก็ยังมีแรมมีเพื่อนนะ
-
***ไม่ไว้ใจคนแต่งคะ เดะตีโค้งหักศอกอีก เตรียมใจไม่ทันฮรืออออ
ง้อต่อไปนะทุยน้อย อย่าหมดความพยายามง่ายๆ ของเป็นฝ่ายรุกหนักดูมั่งจะได้รู้คิดเหนื่อยไหมลำบากใจแค่ไหน
ส่วนนันนี่ ยังไม่เคืองชิชิ
-
ขอบคุณที่ไม่ตัด ตอนไฟไหม้ :hao5:
วิบากกรรมหมดหรือยังเนี่ย :sad4:
-
ชีวิตน้องคิดน่าสงสารจริงจัง
อย่างนี้ก็ได้เวลาย้ายหอใหม่ ไปอยู่(เรือน)หอกับแรมแล้วละสิ
ตอนนี้เห็นความพยายามของแรม ยอมยกโทษให้แล้ว
้น้องคิดก็ยกโทษให้แรมไวๆนะจ้ะ
-
คิดเอ้ย ทำไม มัน เคราะห์ซ้ำกรรมซัด ขนาดนี้ :mew5:
เธอกอดฉันไว้ เธอเก็บฉันไว้ หรือฉันเองที่ไม่ยอมไป
คิดเองทั้งนั้น ว่าเธอยังไม่ปล่อยให้ฉันไป
อาจเป็นเพราะฉัน ยังอยากให้เรารักกันตลอดไป
คิดน้อย แรมไม่ยอมปล่อย และจริงๆแล้วคิดเองก็ยังรักแรม และอ้อมกอดของแรมก็ยังอุ่น สำหรับคิดเสมอ
เพียงแต่ คิดน้อยใจ และเหนื่อยเกินไป จึงปฏิเสธแรม
แรมเข้าใจคิดด้วยนะ แถมยังมาไฟไหม้อีก แรมบังคับเอาคิดไปอยู่ด้วยให้ได้นะ สงสารคิดน้อยมาก
:กอด1: นักเขียน เดินทางปลอดภัยนะคะ
-
โถ่~~~~~~ คิตตี้น้อยยยย ทำกรรมอาร้ายยยยย :hao5: รอต่อไปปปปป เมื่อไหร่แรมจะอัพเลเวลง้อสำเร็จอ่ะ!!! //กระโดดกัดคอ~~
-
ธ่อออ คิดหลานป้า :mew2: :กอด1: สงสารน่อววว
เบื่อพระเอกจริ้งงงง เปลี่ยนใหม่ก็คงจะไม่ทัน เฮ้อออ :เฮ้อ:
ขอให้ง้อคิดไปอีกสามร้อยชาติให้สาสม :beat:
-
คุณนักเขียนเข้าข้างแรมมากๆเลย ไฟไหม้แบบนี้คืดก็ต้องไปอยู่กับแรมสินะคะ มีเวลาให้แรมง้อนานๆ ได้ปลอบใจคิดด้วย
ถ้าคืนดีกันแล้วขอคิดเอาคืนบางนะคะ
-
-35-
“คิดครับ....”
“...ทำไม...ทำไมต้องเป็นเราตลอดเลยล่ะ ทำไม...ฮึก”
“...คิดครับ..”
“นี่ทำบาปอะไรเยอะแยะนักหรอ ทำไมเรื่องแย่ๆต้องเกิดกับคิดตลอด...ฮึก ทำไม ทำไม...”
“คนดี...ไม่ร้องนะครับ คิดยังมีผมนะครับ...”
“ฮึก ทำไมล่ะ”
“ไม่ต้องร้องนะครับ ไม่ว่าจะเกิดอะไรผมจะอยู่กับคิดนะครับ ไม่ร้องนะครับคนเก่ง”
ผมกอดเขาแน่นกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นกว่าเก่า ตอกย้ำให้เขารู้ว่าผมยังอยู่ตรงนี้ จะกอดเขาอยู่อย่างนี้เสมอไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมจะไม่ไปไหน จะอยู่ข้างเขาตลอดไป
“แรม..คิด....เรา...ฮึก.....” เขายังคงร้องไห้ไม่หยุดแม้ว่าเหตุการณ์จะเริ่มซาลงบ้างแล้ว ผมได้ยินพนักงานดับเพลิงบอกว่าข้าวของข้างในส่วนใหญ่คงไหม้ไม่เหลือ ทำให้ชาวหอทุกคนต่างก็เสียใจและสิ้นหวังไม่ต่างกัน
“คิด....กลับไปคอนโดผมก่อนนะครับ คิดยังมีผมนะครับ...”
เขาไม่ตอบแต่พอผมออกแรงจูงมือเขานิดเดียวเขาก็เดินตามมาอย่างว่าง่าย ร่างบางก้มหน้าก้มตาสะอื้นไม่หยุด ผมพาเขามานั่งในรถก่อนขับออกไป
ใช้เวลาสักพักก่อนจะมาถึงคอนโดผม คิดไม่ร้องไห้แล้วแต่เขายังคงก้มหน้านิ่ง ผมรู้ว่าเขาคงจะทำใจเรื่องการสูญเสียครั้งนี้อย่างยากลำบาก เดิมทีชีวิตของเขาเองก็ไม่ได้สวยหรูอย่างที่ผมเคยนึก การที่เขาต้องสูญเสียซ้ำแล้วซ้ำอีกคงทำให้เขาบอบช้ำไม่น้อย
ผมพาเขามานั่งที่โซฟา คิดมองของที่วางระเกะระกะอยู่ตรงทางเดินเล็กน้อย เขาจะรู้ไหมว่านั่นน่ะของเขาทั้งหมดเลย..
“คิดครับ....ไม่เป็นไรนะครับ...” ผมย่อตัวลงคุกเข่าตรงหน้าเขาที่นั่งอยู่บนโซฟา จับมือทั้งสองข้างของเขาไว้แน่น คิดก้มหน้ากัดปาก
“คิดยังมีผมนะครับ...ผมจะอยู่กับคิดนะครับ...ตลอดไปเลย...”
“...ท..ทำไม” เขาเริ่มพูดออกมาเสียงสั่น...อ่า น้ำตาเขาไหลอีกแล้ว...
“....ผมรักคิด..”
“ฮึก ทำไม ทำไม ทั้งๆที่บอกว่า...ไม่ต้องมายุ่ง พอแล้ว...แท้ๆ ทำไม...ต้องทำแบบนี้ด้วย ฮึก...”
“คิดครับ...”
“ทั้งๆที่คิด...เราจะตัดใจแล้วแท้ๆ ฮึก ทำไมต้องมาทำ...แบบนี้ด้วย...”
“...แทนตัวเองว่าคิดเหมือนเดิมนะครับ..”
“ฮึก...ฮือ....ทำไมต้องรักคนอย่างคิดด้วย ทำไม...ฮึก”
“..คิด”
“ตอนนี้คิดไม่เหลือ อะไรสักอย่าง...ฮึก...ไม่มี...แม้แต่ที่ซุกหัวนอน...ก็ไม่มีด้วยซ้ำ...ฮึก ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้...ทำไม...ฮึก”
“คิดครับ..ผมบอกแล้วไงว่าผมจะอยู่กับคิดเสมอ ไม่ต้องห่วงนะครับ..มาอยู่กับผม..”
“ไม่ ไม่เอา...ฮึก พอแล้ว...แรม..ดีกับคิดมากจริงๆ มากๆ....ขอบคุณนะ ฮึก”
“คิด..”
“แต่ว่า...พอแล้ว....ไม่เอาแล้ว......พอ...”
...
ผมเงยหน้าขึ้นไปประทับจูบเขาเบาๆเพื่อไม่ให้เขาพูดคำนั้นอีก คำว่าพอแล้วของเขามันฟังดูน่าหดหู่เอามากๆ เหมือนเขาจะพอแล้วกับโลกใบนี้จริงๆ และเขาดูสิ้นหวังมากจนน่าเป็นห่วง
“คิดมีผม...ไม่ว่ายังไง ผมจะอยู่กับคิดเสมอ ตลอดไป...ดังนั้น อย่าคิดอย่างนั้นเลยนะครับ ผมรักคิดนะ”
“......” คิดไม่ตอบแต่เขาเอาแต่ส่ายหน้า
ผมลุกขึ้นมานั่งข้างเขาก่อนคว้าตัวเขาไปกอดแน่น ไม่พอยังพรมจูบทั่วหน้าเขาอีกครั้ง...กดจูบที่ปากซ้ำๆเพื่อย้ำว่าเขายังมีผม มีแรมที่รักเขาอยู่เสมอ และจะรักแค่เขาตราบนี้ไปจนนิรันดร์ แม้ว่าเขาจะบอกว่าไม่เหลือใคร แต่อยากให้เขาได้รู้ว่าเขาจะมีผมอยู่ข้างๆเขาเสมอและตลอดไป
กดจูบตรงหน้าผากเพื่อปลอบใจกับสิ่งที่เขาเพิ่งสูญเสียไป พยายามบอกเขาว่าไม่เป็นไร เขาอยู่กับผมได้เสมอและผมยินดีอย่างยิ่ง
กดจูบที่เปลือกตาหวังให้ความเศร้าที่เขาเก็บสะสมมานานจางหายไป จูบซับน้ำตาให้แห้งเหือดเพื่ออยากให้เขารู้ว่า เขาอยู่กับผมจะไม่ต้องเสียน้ำตานี่อีก
จูบปลายจมูกเล็ก หมายถึงผมยังหวังให้เขาใช้มันหายใจตลอดไป และกดจูบตรงแก้มนิ่ม เพื่อบอกว่าผมเป็นห่วงเขาแค่ไหน
คิดสะอื้นไม่หยุดอยู่ในอ้อมแขนของผม จนในที่สุดเขาก็ขยับเข้ามากอดผมตอบ ใจผมฟูฟ่องขึ้นมาทันใด คิดกอดผมแน่นก่อนจะร้องไห้โฮ ผมลูบหลังเขาเชิงปลอบประโลม ไม่เป็นไรนะครับที่รัก คุณยังมีผมเสมอนะ
เวลาผ่านไปสักพัก ผมปลอบคิดจนเขาหยุดร้องไห้ คิดเงยหน้าขึ้นมามองผมก่อนยิ้ม..... เขายิ้มแล้ว! แม้จะเป็นยิ้มบางๆแต่นั่นก็เหมือนกับโลกทั้งใบของผมกลับมาสว่างอีกครั้ง
“ขอบคุณนะ...” เขาว่า
“...ไม่เป็นไรครับ ผมอยู่กับคิดเสมอนะครับ” ผมตอบเขาพลางเอื้อมมือไปลูบหัวเขา
“...” เขาไม่พูดอะไรทำให้ผมคุยกับเขาต่อ
“...ที่ผ่านมาขอโทษนะครับ ขอโทษที่ทำตัวแย่ๆนะครับ ขอโทษที่ละเลย ขอโทษที่ไม่ดูแลให้ดีๆ ขอโทษที่คิดไปเอง ขอโทษที่ไม่สังเกตคิดดีๆ ขอโทษนะครับ...”
“.....คิดก็ขอโทษ...ขอโทษ..ที่ไม่ยอมบอกอะไรเลย ขอโทษที่ทำตัวเป็นภาระ ขอโทษที่ต้องทำให้เป็นห่วง ขอโทษที่ทำให้เสียเวลามาดูคนอย่างคิด ขอโทษที่ทำตัวแย่ๆใส่ ขอโทษ....ที่รักมากขนาดนี้... ขอโทษที่ตัดใจไม่ลงสักที...นะครับ...”
“คิด....อย่าโทษตัวเองอย่างนั้นนะครับ ผมเต็มใจทำ ผมเต็มใจดูแล และก็...ไม่ต้องตัดใจนะครับ กลับมารักกันนะครับ....ที่รัก”
“รับได้หรอ...รับคนอย่างคิดได้หรอ คิด..ไม่มีอะไรสักอย่าง แถม...ถ้าเกิดวันหนึ่งแรมรู้ว่าคิดไม่ได้เป็นคนอย่างที่แรมคิด คิดอาจจะเป็นคนที่มีนิสัยไม่ดี แรมคงจะไม่ชอบ..”
“ผมรับได้ทุกอย่างที่เป็นคิดครับ... ไม่ต้องกลัวว่าผมจะเลิกรัก มันจะไม่มีวันนั้นต่อให้คิดคิดว่าตัวเองเลวร้ายเพียงไหนก็ตาม ผมก็จะรัก...จะรัก ตลอดไป...”
“....ฮึก ขอบคุณนะ...รัก...รักเหมือนกันนะครับ รัก...มาก... อึก” คิดว่าพลางโน้มตัวผมลงไปประทับจูบ ริมฝีปากนุ่มเป็นฝ่ายเริ่มบดลงมาก่อนที่จะส่งลิ้นเล็กเข้ามาตวัดเกี่ยวภายในโพรงปาก ผมจูบเขาตอบซึ่งนั่นทำให้รู้ว่าคิดไม่มีประสบการณ์เรื่องนี้เลยสักนิด ปลายลิ้นผมเริ่มไล่กวาดต้อนลิ้นเล็กให้จนมุมภายในปากเขา เมื่อเขาไม่สามารถดันผู้บุกรุกออกไปได้เจ้าตัวเลยครางอย่างขัดใจแทน ผมผละออกจากเขา ลูบใบหน้าแสนรักไว้อย่างทะนุถนอม หัวใจผมเต้นรัวเมื่อเห็นเขามองมาด้วยสายตาหวานเยิ้มอย่างนั้น
“เดี๋ยวผมโทรไปบอกคนอื่นๆ....”
“...เป็นของคิดได้ไหม?”
“ห้ะ...อะไรนะครับ” เอ่ออ....เขาว่าอะไรนะ!!
“............เปล่า.....ช่างมันเถอะ แค่อยากทำให้แน่ใจ..” คิดว่าพลางก้มต่ำไม่มองหน้าผมอีกแล้ว ผมค่อนข้างมั่นใจว่าผมหูไม่เพี้ยนนะ แต่แค่ตกใจนิดหน่อยที่เขาพูดออกมาแบบนั้นมากกว่า คือ...เขาหมายถึง...ให้เรามี...เซ็กซ์?
คิดได้แค่นั้นผมก็หน้าร้อนแทบไหม้ อย่างที่รู้ๆกันว่าผมเองก็เคยคิดเรื่องอย่างว่ากับเขา เสียแต่ผมไม่กล้าทำมัน อยากจะทะนุถนอมเขาเอาไว้ แต่มันจะมีประโยชน์อะไรในเมื่อความคิดของผมทำให้เขาเสียใจขนาดนี้...ผมประคองใบหน้าเล็กขึ้นมาสบตาก่อนประทับจูบลงบนริมฝีปากบาง
ผมเข้าใจแล้ว...มันไม่มีคำว่าช้าไป ไม่มีคำว่าเร็วไป....จะมีก็แต่ไปพร้อมๆกัน
.....
อุ้มคนตัวเล็กไปไว้บนเตียงนุ่ม ก่อนโน้มลงไปจูบปากเบาๆ คิดโอบคอผมแน่นทำให้ผมต้องคอยโน้มตัวหาเขาทั้งๆที่ยังขึ้นคร่อมเขาอยู่ สภาพแบบนี้เขินมากครับแต่เขินให้ตายยังไงก็คงหยุดไม่ได้ง่ายๆแล้วล่ะ ก้มลงขบชิมต้นคอขาวเบาๆเรียกเสียงครางอือจากคนตรงหน้าได้เล็กน้อย ผมจูบไล่ลงเรื่อยๆจากต้นคอเริ่มลงมาที่อกบางที่ตอนนี้ยังสวมเสื้อผ้ามิดชิดอยู่ มือกร้านเริ่มล้วงเข้าไปในเสื้ออย่างอาจหาญ กดเค้นสะโพกกลมจนร่างบางสะดุ้ง ถอดเสื้อเล็กออกช้าๆแต่มือยังคงสาละวนอยู่กับยอดอกสีสวย คิดครางอือไม่ได้สังเกตเลยว่าตัวเองเปลือยไปครึ่งท่อนแล้ว...เขาขาวมาก จนน่าขย้ำ....
“อือ...แรม เดี๋ยว...” ที่รักผมร้องครางท้วงก่อนจะพลิกตัวขึ้นมาทับผมแทน
ตุบ!
กลายเป็นว่าตอนนี้ผมอยู่ใต้ร่างขาวๆของเขาไปเสียแล้ว คิดเลียปากตัวเองเล็กน้อยก่อนก้มลงมาจูบปากผมพร้อมเริ่มรับมือกับการรุกรานจากปลายลิ้นใหม่ นิ้วเรียวลากผ่านหน้าอกผมไปถึงหน้าท้องจนเสียววูบ มือนิ่มจับๆแตะๆส่วนต้องห้ามจนผมสะดุ้งเฮือก...
“คิดจะ...ทำอะไรน่ะครับ...”
“..ไม่เห็นต้องถามเลย..”
“..ตะ..แต่..”
“..เป็นของคิดนะ จุ๊บ” คนน่ารักว่าพลางโน้มลงมาจูบปากผมเบาๆก่อนผละออกไป มือเล็กยังคงสาละวนอยู่กับส่วนกลางจนผมนอนเกร็ง ที่เขาทำนั่นมันเหมือนกับ...เขาจะรุกผม...ไม่ใช่รุกแบบออนท็อป แต่รุกแบบรุกจริงๆ...
“คิดเดี๋ยว..” ผมเริ่มร้องท้วงเมื่อมือบางเริ่มถลกกางเกงผมออกไป
“..จะไม่ทำให้เจ็บนะครับ”
...
นั่นไง...! เขาคิดจะ..ทำผมจริงๆด้วย!! อะไรดลใจให้เขากล้ารุกผมกันนะ แล้วใครมันจะยอมกันเล่า!
พรวด! ตุบ!
ผมพลิกร่างบางกลับลงมาให้อยู่ใต้ร่างผมอย่างที่ควร คิดจ้องผมตาแป๋วด้วยความสงสัย แต่เมื่อผมจับกางเกงเขาหมายจะถอดออกเจ้าตัวก็เบิกตากว้างพร้อมดิ้นเบาๆ
“แรม...ไม่เอา ให้คิดทำ..อ่ะ!” ก้มลงไปหยอกกับยอดอกสีสวยให้เขาสะดุ้งเล่น
“...ทำไมถึงอยากเป็นฝ่ายทำล่ะครับ” รู้ไหมว่ามันผิดหลักการสุดๆ
“...ก็.....เขาบอกว่าถ้าเอาของของคนที่เล็กกว่าใส่...จะเจ็บน้อยกว่านี่...ล..แล้วของแรมมันก็...”
“ก็อะไรครับ?”
“....แบบ...พ่อให้มาเยอะไปไหม?” ผมหลุดขำพรืดแต่เขาไม่ขำด้วย
“แรมยอมคิดเหอะ จะไม่ทำให้เจ็บเลยเชื่อสิ” เขายังคงยืนยันในความคิดตัวเองพลางดิ้นขืนแรงกดผมเล็กน้อย เชื่อเถอะว่าผมไม่ปล่อยให้เขารุกผมหรอกครับ เสียชื่อหมด
ก้มหน้าลงไปจูบปากนิ่มก่อนดึงกางเกงของเขาออกไปอย่างรวดเร็ว คิดครางฮือท้วงติดเสียแต่เขาไม่สามารถสู้แรงผมได้เท่าไหร่ ตัวเขาเล็กจะตายไป ผมผละจากจูบแสนหวานตรงหน้าก่อนส่งยิ้มให้คนที่ผมรักสุดหัวใจ..
.
.
.
“ขอโทษนะครับ ให้ผมเป็นฝ่ายกอดคิดนะ”
___________________________________________________________
:z1: กล้องแพลนไปที่โคมโฟ....
โฮ...แต่งเอ็นซีไม่ไหวจริงๆค่ะ โฮฮฮฮฮ แต่งไม่ได้จริงๆ แต่งแล้วลบแต่งแล้วลบเป็นรอบที่ล้าน
ไม่ไหวง่า...เค้าเขิน แงง.......... แค่เขียนฉากเล้าโลมกันเค้าก็แทบสิ้นนน
คิดว่าถ้าแต่งออกมาแล้วเอามาลงคงจะทำให้เสียอารมณ์กันเปล่าๆ 5555
เลยเว้นไว้ให้จิ้นกันตามใจชอบเองดีกว่า :hao5:
หวังว่าจะไม่โกรธกันน้า แงงงงง
เค้าขอโทษษษษษษษษ :o12: :o12:
มาสั้นๆแต่ได้ใจความ...
ดีกันแล้วค่ะ :mew3:
บางคนอาจจะมองว่าง่ายไปหรือเร็วไป
แต่เพราะคิดยังรักแรมอยู่ แค่ไม่กล้ากลับมาไว้ใจแรมเหมือนเคย
แต่แรมเองก็พยายามทำให้คิดกลับมาไว้ใจตัวเองจนได้ :a1:
เราว่าการที่คนๆหนึ่งทำผิดครั้งหนึ่งแถมเป็นครั้งแรก คงจะไม่ได้ยากกับการให้อภัยสักเท่าไหร่หรอกเนอะ
แม้ว่าที่ผ่านมาแรมจะไม่ค่อยทำตัวเป็นแฟนที่ดีเท่าไหร่
แต่เขาก็ปรับปรุงตัวเองแล้วนา...
ที่แรมทำได้ขนาดนี้อยากจะบอกว่าไม่ใช่เพราะว่าแรมเปลี่ยนตัวเองหรอกค่ะ เขาแค่ปรับปรุง
เราว่าไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนแปลงให้กลายเป็นไม่ใช่ตัวของตัวเอง
ในเมื่อคนรักกันย่อมเข้าใจนิสัยของกันอยู่แล้ว
แต่ในบางเรื่องปรับปรุงไว้ก็ไม่เสียหายเนอะคะ
และทุยน้อยของเราก็ทำสำเร็จจนได้ :a2:
หลังจากโดนรุมด่ามานาน 55555555 :hao7:
ตอนหน้ามายาวแน่นอนค่ะ :hao5:
พร้อมเจอกับการง้อของผองเพื่อน
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ :จุ๊บๆ:
(กอดรัดคนอ่านไส้แตก)
_________________________________________________
ตอบคอมเม้นค่ะ
omyim_jjj แฮ่...ดีกันแล้วน้าาา คิคิ
Pupay งิงิ ขอบคุณที่รอค่า เค้าตอบเม้นนานหน่อย 555
mystery Y มาอีกตอนนน ต้องย้ายไปเรือนหอกันอยู่แล้ววว :hao6:
kenghan คิดใจอ่อนแย้ววว
kisskiss แรมยอมไถ่โทษตลอดชีวิตเลยยย
omuya ขอบคุณที่ไม่เบื่อน้า ลงอีกแล้วล่ะ 5555 /แรมปลอบถึงเตียงเลย :hao6:
B52 แรมไม่พลาดแน่นอนนน
KoBKaB เขาเอาใจกันถึงเตียง คริคริ
GintoniC แรมลากไปอยู่แล้วววว //เปิดเหม่งให้จุ้บบ :จุ๊บๆ:
minjeez หมดเวรหมดกรรมของคิดแล้วค่ะ(น่าจะนะ555) รับรองว่าแรมดูแลอย่างดี
Ali$a฿eth คนแต่งออกจะน่าไว้ใจได้ขนาดนี้ :hao7: //ง้อแล้วแต่แรมไม่หยุดดูแลคิดแค่นี้หรอกค่า
PetitDragon หมดแล้วค่า (คิดว่านะ 5555)
wickedwoman เข้าห้องหอเรียบร้อย :hao6: เฮฮ คนอ่านยอมยกโทษให้แรมพร้อมๆกับคิดเลย อิอิอิ
Sar2288 มาเป็นเพลงเพราะอีกแล้ววว :-[ ใช่เลยคิดแค่น้อยใจแต่ยังรักแรมอยู่เสมอนะ ขอบคุณสำหรับคำอวยพรค่า :กอด1:
~ณิมมานรฎี~ อัพเลเวลง้อสำเร็จแล้วค่ะะ งิงิงิ
route rover เสียดายที่ง้อสำเร็จแล้ว 55555555 ไม่เบื่อพระเอกแล้วหน่าาาานะนะนะ
simiach ใช่เลยเราอวยพระเอกตั้งแต่แรกแล้วนะ 55555(ยอมให้เป็นแฟนคิดง่ายๆเลย ก๊ากก) คืนดีกันแล้วค่ะส่วนคิดจะทำอะไรเป็นการเอาคืนต้องรอต่อไปเน่อ :hao7:
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่ะ
________________________________________________________
-
กล้องแพนกลับมาที่เตียง เด๋วแน้!! ใช้หนังสติ๊กยิงโคมไฟให้แตกเลย
แล้วแรมก็ทำสำเร็จ :a2: ว่าแต่คิดเอ๊ยคิดได้งัย จะรุกแรมเนี่ย
เค้ามีแต่ เล็กๆ ไม่ ให้ ใหญ่ๆ ทำนะจ้ะ :o9:
-
คิดมันก็ช่างคิดเนอะ :z3:
ขรรรรมคนแต่ง แต่คือยังหมั่นไส้พระเอกอยู่นะ ถ้าโง่ก็อดมีเมียไปละกัน 555555
-
ดีกันแล้ว~แต่ถึงไม่มีฉาก...ก็ไม่ทำให้รักคู่นี้น้อยลงหรอกค่าาาา~
-
เอาละเป็นอันว่ารับรู้ ทั้งสองคนแนบชิดผูกสัมพันธ์เรียบร้อย แต่ว่านะแรม แรมน่าจะให้คิดเป็นฝ่ายรุกนะ เป็นการแสดงออกถึงความจริงใจและ ต้องการไถ่โทษไง
-
หึหึ ถ้าคิดยังไม่เลิกคิดแบบนั้น เราก็ยังจะยุให้เลิกกัน เลิกกันไปเลยดีกว่า
คนอื่นดูถูกตัวเอง เราให้กำลังใจ แต่ถ้าตัวเองดูถูกตัวเอง เราเหยียบซ้ำ เลิกๆ กันไปซ้าาา
ทำไมใครๆ เขากล่าวหาว่าแรมโง่อย่างนั้นอย่างนี้ แรมแค่มีความรักในแบบของแรมแค่นั้นเอง
-
:katai3: :katai2-1: ในเรื่องเล้วร้ายย ยังมีเรื่องดีๆเสมอ ปล.ได้กันแล้ว กรี้วๆๆ กรุ่มกริ้มๆ :impress2: :impress2:
-
มาต่อไวทันใจมาก เรายังไม่ได้เมนตอนที่แล้วเลย 555555
จะบอกว่าเกินความคาดหมายนะ นึกว่าจะแค่คืนดีกัน แต่นี่แบบ อ๊ายยย เค้ากดกัน เอ้ย กอดกันแล้ว กรี๊ดด :-[ ทุยน้อยร้อนแรงก็เป็นเว้ย เขินอ่าเขินอ่า
ตอนหน้าเพื่อนๆจะมากันยัง เราคิดถึงนันแล้ว :laugh:
-
ไม่เป็นไรนู๋คิด มองในแง่ดีเราจะได้ย้ายไปอยู่เรือนหอจะพ่อเเรมไง :laugh:
============================================
ในที่สุดแรมก็ทำสำเร็จ :laugh:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
ว้ายยยย แพลนกล้องไปที่โคมไฟซะละ อดแอบดูเลยยยยย :impress2:
ในที่สุดก็คืนดีกันซะที แรมพูดทันคิดซะทีนะ คิดจ๋า หมดทุกข์หมดโศกละนะ อยู่กับแรมไปนะจ๊ะ
แรมจะดูแลคิดเอง อ้ายยยย :กอด1:
:pig4: นะคะ อิอิ
-
เจิม
-
ดีกันแล้วข่าาาาาาาาาาา
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
มาต่อให้ค้างกว่าเดิม 55555555555555
-
คิดดดดดดดดดด อ่อยเขาขนาดเลยลูก :katai1: :katai1: :katai1:
อิตาแรมแกไม่เหมาห้างมาเลยละ 555555555 :katai5:
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เห็นม่ะเหมือนที่เราเคยพูดเล่นๆ เลยว่าอยากให้คิดรุก เกือบละแรมเกือบละ
:hao7:
ปล.มาต่อบ่อยนะเนี้ย น่ารักจุงเบยยยยย :mew1:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ดีใจคืนดีกันแล้วววววว
-
ในที่สุดก็ดีกัน
แรมทำผิดครั้งแรกและคิดยังรักแรม ก็เลยให้อภัย
ดีแล้วล่ะ สถานการณ์อย่างนี้(ไฟไหม้ที่อยู่)อย่างน้อยต้องมีซักคนที่อยู่ดูแลคิด
คนๆนั้นเป็นแรมก็ดีแล้ว
แต่ฮาความคิดของคิด คิดว่าจะรอดมือแรมได้เรอะ :laugh:
-
ง้อมันก็ดีนะ แต่แบบว่าอยากให้คิดมั่นใจตัวเองอีกนิดจัง
ออกจะเป็นคนดีไปหมดขนาดนี้ แรมต้องทำให้คิดมั่นใจตัวเองมากๆนะ
ส่วนเรื่องง้อบนเตียง เราจะไม่ยุ่ง
-
แล้วมาตัดอะไรตอนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนี้ :sad4:
-
ถ้าแพนกล้องจริงนะ คนเขียนคะ บ้านอยู่แถวไหนคะเขาจะเอาขวดไปปา
-
:hao6: รอตอนต่อไป อิอิ :katai5:
-
:-[ แล้วกล้องก็แพลนไปที่กองไฟ 55555.
คิดนี้นะคิดได้อะ จะกดแรม :m20:
-
อือที่คิดพูดมันก็ถูกแต่ยอมแรมเถอะนะเพื่อความฟินของคนอ่าน อย่าคิดรุกแรมเลยขอร้อง :m20: :laugh: :o8:
-
กรี้ดดดดดดดดดดดด ทูบีคอนตินิว ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:ในที่สุด :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:คิดคิดได้จะรุกแรม :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ดีกันก็ดี แต่ขอให้แรมรักคิดแบแสดงออกเยอะจัดๆเลยนะ อยากได้แบบนั้น อย่าลืม จัดการอิน้องเมย์ด้วยละ
-
เชียร์คิดกดแรมให้สำเร็จ :hao7:
นึกภาพหมาปอมขึ้นคร่มโกลเด้นเลย
-
อ่านแล้วก็ขำนะ คิดจะกดแรมจ้า 5555
-
ถ้าตอนใหม่ตัดมาเช้าอีกวัน มีเคืองนะจ๊ะ o18
-
ลุ้นแทบตายสุดท้ายก็กลับมาคืนดีกันแล้ว ช่วงแรกสงสารทั้งสองคนเลย
แต่ในที่สุก็แฮปปี้ แต่แอบค้างไปนะค่ะ รออ่านแผ่นการเซอร์ไฟรส์วันเกิดหนูคิดนะค่ะ
สู้ๆค่า :mew1:
-
ไม่ง่ายไปหรอกคะ :mew1:
ในเมื่อคนสองคนยังรักกัน แสดงตัวตนแสดงความคิดของตัวเองมากขึ้น
:z1: อยากแพนกล้องกลับไปที่เตียง
-
สรุปเค้าเป็นของกันและกันเรียบร้อยแล้วใช่ไหม ? :haun4: เรื่องแบบนี้คนอ่านจิ้นได้สบายมาก เผลอๆรุนแรงกว่าที่คนเขียนจิ้นไว้ :laugh:
อยากรู้ว่านันมันจะง้อยังไง :hao3:
-
บรรทัดสุดท้าย กอดคิดหรือกดคิดครับแรม :hao6: บางทีคนแต่งอาจจะเขียนผิด :laugh:
-
คิตตี้จะกดแรม 555555555
นึกภาพละฮา
-
เลเวลอัพเป็นหื่นเลยทีเดียว~~~~~~ หนุคิตตี้หนุทำไม่สำเร็จหรอกค่ะ!!!! 55555555
-
-36-
ผมตื่นมาในตอนสายๆ เสียงที่ปลุกผมให้ตื่นจากภวังค์ส่งเสียงครืดคราดดังมาอย่างต่อเนื่องจนผมต้องลุกออกตามหาต้นเหตุ โทรศัพท์ไอโฟนที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงโดนปาทิ้งไปเมื่อคืนทำให้ไม่ได้รับรู้เลยว่ามีคนคอยโทรเข้าหาผมอยู่ตลอด....
ซีซัง 141 สาย......พระเจ้าช่วย ถ้าเขาเจอผมเขาต้องฆ่าผมตายแน่ๆ
ไอ้นัน 57 สาย
เปเปอร์ 23 สาย และเพื่อนคนอื่นๆประปราย
บันทึกเป็นประวัติการณ์ได้เลยว่าเป็นครั้งที่มีคนโทรเข้าหาผมมากที่สุด ผมหยิบมือถือไปนั่งบนเตียงข้างๆคิดที่นอนหลับปุ๋ยเพราะออกแรงเมื่อคืนมากไปหน่อย....คิดแล้วยังเขินไม่หายเลยครับ ฮือ.. แต่สุดท้ายผมก็ต้องละภาพมโนในหัวเมื่อคืนก่อนหันมาสนใจโทรศัพท์มือถือที่สั่นขึ้นใหม่อีกครั้ง
“...ค..ครับ”
/ไอ้เหี้ย!!!! กว่าจะรับสายนะไอ้สัด นรกเอ้ย ควายจริงๆ!! แม่งเอ้ย! เหี้ยยย!/
“ซ..ซีซังครับ...”
/กูโทรหามึงเป็นร้อยๆสายไอ้สัด!! ทำไมไม่รับโทรศัพท์วะเหี้ย! ถ้าครั้งนี้มึงไม่รับกูจะไปแจ้งความแม่งแล้วเนี่ย! ห่าเอ้ย!!/
“ซ..ซีซังครับ..ใจเย็นๆนะครับคือ...”
/เออ เหี้ยเอ้ย คิดเป็นยังไง อยู่กับมึงรึเปล่า มันเป็นยังไงบ้าง/
“ครับ..คิดอยู่กับผม ตอนนี้ให้มานอนกับผมแล้วครับ หอพักเขาถูกไฟไหม้ไม่เหลือชิ้นดีเลย..”
/หรอวะ....เฮ้อออ ทำไมมันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยวะ ขอกูคุยกับมันหน่อยสิ/
“...เอ่อ คิดยังไม่ตื่นครับ...”
/จะสิบเอ็ดโมงแล้วเนี่ยนะ ทำไมมันตื่นสายขนาดนี้วะ/
“เอ่อ...คือ...” จะให้ผมตอบเขายังไงดีล่ะครับ! เมื่อคืนพวกเรา....เอ่อ.....โอ้ยยย ให้ผมบอกคนอื่นเนี่ยนะ ถ..ถึงเรื่องเมื่อคืนเนี่ย..ม..มัน...โอย...โอย.....หน้าไหม้แล้วครับ...
/มึงอึกอักทำไมวะ มันทำไม..มึงทำอะไรมัน../
“คือ...” ก็ทำไปแล้วน่ะสิครับ โถ่!!
/ถ้ามึงยังยึกยักไม่ยอมพูดกูจะบุกไปตีมึงถึงคอนโด จะลองไหมล่ะ บอกกูมา!/
“ผม...ผม..........ทำ.....ไปแล้วน่ะครับ” โดนเขาขู่ขนาดนั้นเล่นเอาผมยอมแต่โดยดี จากที่ฟังแล้วซีซังคงไม่ได้ขู่หรือพูดเล่นๆแน่ และแน่นอน..เขาห่วงคิดจะตายไป....เหมือนผมเผชิญหน้ากับพ่อตาทางโทรศัพท์ยังไงไม่รู้อ่ะ ผมตอบเขาเสียงสั่นเพราะความเขิน
/ทำอะไร............สัด อย่าเงียบ! มึงทำอะไร!!/
“...ทำ...ทำ เอ่อ.....” บอกใบ้แทนได้ไหมครับ ให้พูดหมดมันเขินอ่ะ
/มึงอึ๊บไปแล้วหรอ...ทำไปแล้วหรอ/ เขาพูดตรงจนผมแทบระเบิดหน้าตัวเองเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืน
“...ค....ค....คะ..ครับ”
/มึงบังคับหรือมันสมยอม/
“....ย...ยอมครับ” ฮืออ ทำไมผมต้องมานั่งตอบคำถามที่เจาะลึกถึงรายละเอียดขนาดนี้ด้วยครับ
/เออ อย่าให้รู้ว่ามึงบังคับมัน ถ้ามันตื่นแล้วบอกให้โทรหากูด้วย/
แล้วเขาก็กดตัดสายไป ทิ้งผมนั่งหน้าแดงเพราะเอาแต่นึกถึงภาพเมื่อคืนอยู่คนเดียว ภาพที่ผมและเขาเป็นหนึ่งเดียวกัน ภาพที่เขาร้องครางใต้ร่างผมเสียงหวาน ภาพที่ขาเรียวตวัดกอดเอวผม ภาพที่สะโพกน้อยขยับ....โอยยยยย พอ!
ผมทิ้งตัวลงบนที่นอนพร้อมคว่ำหน้าลงหมอนนุ่ม หยุดคิดเรื่องนั้นดีกว่าก่อนที่หน้าผมจะไหม้ ผมหันไปข้างๆก็พบเจ้าของดวงใจผมนอนหลับตาพริ้มอยู่อย่างสงบ ดีหน่อยที่ผมใส่เสื้อผ้าให้เขาแล้วไม่งั้นได้เขินตายไปอีกรอบแน่ๆ
ผมขยับเข้าไปจุมพิตที่หน้าผากเขากอดกวาดแขนโอบเขาไว้แนบแน่นอีกครั้ง เขินชะมัดเลยให้ตายเถอะ เขาน่ารักเอามากๆจนผมคลั่ง กระชับอ้อมกอดให้แน่นกว่าเก่าเพื่อกำชับตัวเองว่าจะไม่ปล่อยเขาไว้อีกแล้ว คิดเป็นของผมทั้งทางนามนัยและ...พฤตินัย.... จะไม่ยอมให้ใครมาพรากพวกเราจากกันอีกแล้ว จะไม่ทำตัวไม่แน่นอนให้เขาเห็นอีกแล้ว จะรักเขา จะรักให้มากกว่านี้ จะรักจนกว่าเขาจะแน่ใจว่าจะฝากชีวิตไว้กับผมได้ จะรัก จะรักตลอดไป
...เวลาผ่านไปสักพักเขาก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่น ผมเลยเปิดเนตเล่นมือถือนอนอยู่ข้างๆเขาไป เปิดไลน์ดูข้อความที่พวกนั้นคุยกันเป็นร้อยๆข้อความ
< ง้อคิด (10)
….
GodHnun : มีใครรู้เรื่องไอ้คิดแล้วบ้างงง
GodHnun : ไอ้แรมทำไมไม่รับสายกูวะ
GodHnun : สัดแรม เปิดไลน์อ่านหน่อยก็ดี เพื่อนๆเป็นห่วงมันแทบบ้าแล้วเนี่ยยยยย!!!
GodHnun : คิดเป็นยังไงแล้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
Treeson : กูโทรหามันไม่ติด
FungFF : เหมือนกันว่ะ ใครรู้ข่าวมันบ้างวะ ในเฟสแม่งก็ไม่มีข่าวมันเลย
GodHnun : สัดแรมอยู่ไหนวะ!!!!
KangRham : ครับ
GodHnun : ควายยยยยย กว่าจะโผล่หัวมา แม่งงงง
GodHnun : ซันโทรมาบอกกูเรื่องหอมันไฟไหม้ มันเป็นไงวะ
GodHnun : เห็นว่ามึงไปหามันนี่ เจอมันมั้ยวะ มันเป็นไง
GodHnun : ตอบกูนาวววววววว!!!
KanhRham : อยู่นี่ครับไม่ต้องห่วง
KangRham : อยู่กับผมแล้ว ปลอดภัยดีครับ
GodHnun : จริงอ่า กูนอนไม่หลับทั้งคืนเลยสัด...
FungFF : เจอมันแล้วหรอ อยู่กับมึงใช่มั้ย
KangRham : ครับ คิดอยู่กับผม ปลอดภัยดีไม่ต้องกังวลนะครับ
Treeson : ปลอดภัยก็ดีแล้ว
GodHnun : กูโทรหามึงทั้งคืนทำไมมึงไม่รับสายวะ
KangRham : ขอโทษครับ ผมติดธุระ
FungFF : ส่งรูปมันมาให้ดูหน่อยดิ คิดถึง
Treeson : เออ กูก็อยากเห็น
GodHnun : ธุระอะไรวะ
GodHnun : เออ ถ้ามันอยู่ข้างมึงถ่ายมาให้กูดูหน่อย นะนะนะ
FungFF : แอบถ่ายเอานะ อย่าบอกว่าพวกกูขอให้ถ่าย
ผมชะงักไปกับข้อความของพวกเขา...ถ่ายรูปคิดงั้นหรอ...ไม่ใช่ไม่ได้หรอกครับแต่ว่าเขานอนอยู่นี่นา..จู่ๆผมไปถ่ายรูปเขาโดยไม่ขอนี่จะดีหรอ แต่เพราะทุกคนรบเร้ามากเสียจนผมยอมถ่ายเขาจนได้.... กดส่งรูปเขาที่นอนอยู่และผมก็ดึงผ้าห่มคลุมตัวเขาแทบมิด จนเขาโผล่มาแค่ลูกตา....ส่งรูปให้ทั้งอย่างนั้นแหละครับ
GodHnun : นอนด้วยกันแล้ววว!!!!?????
Paperman : มันยอมคืนดีกับมึงละหรอ
KangRham : ครับ
KangRham : ไม่นานมานี้หรอกครับ
GodHnun : ฟหกดเสวง
GodHnun : มึงทำได้ไงงงงงงงงงงง กูอยากทำได้บ้างงงงงงง
GodHnun : ไอ้คิดได้พูดอะไรถึงพวกกูมั้ยย
KangRham : ไม่นะครับ
GodHnun : *สติ๊กเกอร์ร้องไห้*
GodHnun : วันนี้วันเกิดมันแล้วกูไปหามันได้มั้ยวะ แรมช่วยกูหน่อยได้มั้ย
KangRham : ครับ
GodHnun : ตอนเย็นๆพวกกูจะไปหานะ กูจะไปง้อมัน มันจะโกรธกูอยู่มั้ยวะ
KangRham : เดี๋ยวผมช่วยพูดให้ครับ
GodHnun : ขอบคุณ
นับว่าเป็นเรื่องหายากหน่อยๆนะครับเนี่ยที่นันขอบคุณ แต่ผมรู้ว่านันไม่ได้มีเจตนาร้ายกับคิดจริงๆหรอกและมันก็คงรู้สึกผิดมาต่างกัน อีกทั้งวันนี้เป็นวันเกิดคิด ผมเองก็อยากให้มีแต่เรื่องดีๆเกิดขึ้นกับเขา แม้ว่าจะได้สุขสันต์วันเกิดเขาไปแล้วเมื่อคืนก็เถอะ หึๆ
“อือ...” คิดร้องครางพลางบิดตัวไปมาก่อนพลิกมาสบตาผม
“ตื่นแล้วหรอครับ” ผมยิ้มให้เขาพร้อมลูบหน้าของเขาเบาๆ คิดหน้าแดงแจ๋...ก่อนมุดตัวลงในผ้าห่ม
“...คิดครับ...”
“งือออออออ กี่โมงแล้ว” เขาถามเสียงอู้อี้
“...สิบเอ็ดโมงครึ่งครับ” ผมว่า
“.....หิวอ่า...”
“คิดอยากกินอะไรไหมครับ เดี๋ยวผมไปทำให้”
“...อะไรก็ได้..”
“ครับ งั้นรอแปป-”
“แรม..”
“ครับ?”
จุ๊บ..
“กอดก่อน” ทำไมทำตัวได้น่ารักอย่างนี้ครับคนดี! คิดนอนมองผมตาแป๋วพร้อมชูมือขึ้นเหมือนเด็กน้อย ผมขยับตัวลงไปกอดเขาแน่น
“งือออ เจ็บ..”
“จ.เจ็บตรงไหนครับ..”
“...สะโพก....” เขาพูดอู้อี้พลางซุกหน้าลงบนไหล่ของผมแต่แขนเขายังเกาะผมแน่น หวา...น่ารักชะมัดเลย ข่มใจไว้สักพักก่อนเขาจะยอมปล่อยมือ ผมบอกให้เขานอนพักก่อนจะลุกไปเตรียมอาหารให้เขา ดีหน่อยที่เมื่อคืนผม..ทำความสะอาดร่างกายให้เขาแล้ว...เลยไม่ลำบากช่วงเช้า..
แค่คิดก็เขินเป็นบ้าแล้วให้ตายสิ
ลงมือทอดไข่กับไส้กรอกพร้อมปิ้งขนมปัง อุ่นโกโก้ร้อนๆให้เขาเป็นอาหารง่ายๆ เพราะตอนเย็นนี้พวกนั้นคงจะจัดอาหารชุดใหญ่เป็นแน่ ไม่นานผมก็ทำอาหารเสร็จ ผมเดินเข้าไปในห้องนอนที่มีเขารออยู่ พร้อมถาดอาหาร ไม่ลืมยาแก้ปวดที่จะให้เขาทานหลังทานข้าวเสร็จด้วย คิดนอนมองหน้าผมตาแป๋วก่อนชันตัวให้ลุกขึ้นมานั่ง
“...ขอโทษที่ไม่ได้ออกไปช่วยนะ...เหมือนคิดเป็นง่อยเลย”
“ไม่เป็นไรครับ ไม่คิดอย่างนั้นนะผมเต็มใจทำครับ”
“ขอบคุณครับ..” ผมยิ้มรับคำก่อนนั่งมองเขาทานอาหาร
“มองอะไรเล่า...” เขาร้องเมื่อเห็นผมจ้องไม่เลิก จ้องจนเขาจะกินหมดถาดอยู่แล้ว
“....มองแฟนไม่ได้หรอครับ”
“...” คิดไม่ตอบแต่ก้มหน้างุด มือเล็กจิ้มไส้กรอกเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ
“..สุขสันต์วันเกิดนะครับ”
“.....ขอบคุณครับ”
“...อยากได้อะไรไหมครับ”
“ถ้าของอ่ะไม่ครับ....”
“..แล้วอยากได้อะไรหรอครับ?”
“...อยากให้แรม..อยู่กับคิดตลอดไป”
“...ได้ตามคำขอแน่ครับ” ผมยิ้มรับพลางลูบแก้มแดงๆของเขาเบาๆ กดจูบลงบนแก้มนุ่มก่อนรีบผละออกไป คิดมองผมค้อน
“โทรไปลางานก่อนดีไหมครับ”
“....งือ...ลางานอีกแล้ว”
“ไว้กลับมาแข็งแรงก่อนค่อยไปช่วยพี่เป้านะครับ เดี๋ยวผมช่วยอีกแรง”
“อือ ไม่ต้องหรอกคือ..แรมไม่ต้องช่วยหรอก คิดทำเอง”
“ให้ผมไปช่วยนะครับ”
“.............ตามใจ” ไม่ยักรู้ว่าเขาใจอ่อนง่ายมาก แค่ผมจ้องเขาเฉยๆเขาก็ยอมผมง่ายๆ..เมื่อคืนก็เช่นกัน.....นี่ผมคิดอะไรอีกแล้วเนี่ย!
ผมลุกไปเก็บจานพร้อมกับโทรบอกพี่เป้าขอลางาน พี่แกก็เหมือนจะรู้เรื่องที่ไฟไหม้หอคิดดีเลยไม่ว่าอะไร บอกว่าพร้อมเมื่อไหร่ค่อยมา จบธุระแล้วผมก็กลับเข้าไปหาเขาอีกครั้งพร้อมกับขนของที่ซื้อมาให้เขาเข้าไปไว้ในห้องนอน คิดเห็นเขาก็ทำหน้าสงสัย
“...ของอะไรเยอะแยะอ่ะแรม”
“ของคิดครับ”
“หา?”
“...ผม...ไม่รู้จะให้อะไรคิดดี ตอนนั้นคิดยังโกรธผมอยู่เลยไม่กล้าถาม...ผมเลยซื้อ..มาหมดเลย”
“แรมจะบ้าหรอ!! นี่มันมากเกินไปแล้วนะ!!”
“ก็ผม..”
“แรมคิดขอบคุณนะครับ แต่ว่าวันหลังไม่เอาแบบนี้นะ มันเยอะไป คิดรับไม่หมดหรอก”
“...ครับ”
“...แล้วมันมีอะไรบ้างอ่ะขอดูหน่อย” คนตัวเล็กว่าพลางคลานไปยังปลายเตียง ที่ๆผมวางของไว้ คิดครับ...อย่าคลานอย่างนั้นสิครับโถ่.. คิดเริ่มแหวกดูทีละถุงทีละถุง หันมาถามผมบ้างนิดๆหน่อยๆเรื่องราคา แต่ผมไม่บอกเขาหรอกเจ้าตัวเลยเบะปากแล้วคุ้ยต่อไปจนหมด
“....เกิดมาเพิ่งเคยได้ของขวัญเยอะแบบนี้ครั้งแรกเลย”
“...” ผมยิ้มบางให้เขา
“ขอบคุณนะครับ ดีใจมากๆเลยแต่ว่าปีหน้าเอาน้อยกว่านี้นะ” คิดว่าพลางยิ้มแป้นทำให้ผมอดยิ้มตามไม่ได้ ยังไม่ทันได้ตอบตกลงเขาก็ขยับเข้ามากอดผมแน่นจนผมล้มตัวลงไปเกือบทับเขาบนเตียง ดีที่ยันแขนไว้ได้ทัน คิดซุกอยู่ตรงไหล่ไล่ไปยังหน้าอกของผมเหมือนลูกลิงเลยครับ ซนจังเลย..
“หายเจ็บแล้วหรอครับ”
“ยัง....ปวดอยู่หน่อยๆ....” เขาตอบผมหน้าแดง โอ้ยยย จะน่ารักไปไหนกันครับที่รัก
ผมจัดแจงให้ผมและเขากลับมานั่งดีๆ คิดบ่นว่าอยากดูหนังผมเลยอุ้มเขาออกไปที่โซฟา นำหมอนกับผ้าห่มหนาไปเผื่อเขาด้วย ผมให้เขาโทรหาซีซังพูดคุยกันไปก่อนเขาเลือกแผ่นหนังสักพักแล้วกดเล่นหนัง ผมลงมานั่งข้างๆเขาคิดก็เอนลงมาซบผมทันที
“......คิดครับ”
“หือ”
“โกรธพวกนันไหมครับ...”
“....อื่อ โกรธ....แต่น้อยใจมากกว่า”
“...แล้ว...”
“....น้อยใจมากๆด้วย เสียใจมากๆเหมือนกัน..”
“...”
“...แต่ยังไงก็ไม่อยากเลิกเป็นเพื่อนกับพวกนั้นหรอก... พวกมันเป็นเพื่อนของคิดนี่...”
“...งั้นหรอครับ” ได้ยินอย่างนั้นผมก็ค่อยชื้นใจแทนไอ้นันหน่อย
“อือ...ไม่เจอพวกนั้นเลย แรมเจอบ้างมั้ยอะ”
“ไม่เหมือนกันครับ” ก็ผมเอาแต่ตามง้อคิดนี่นา
“อือ..” เขารับคำก่อนจะนั่งเงียบดูหนังต่อไป เขาคงคิดมากเรื่องเพื่อนๆพวกนั้นอยู่แน่ๆ แต่ผมยังไม่บอกอะไรเรื่องที่นันจะมาเย็นนี้รอให้เขารู้เอง แล้วจะได้รู้ว่าเขาให้อภัยพวกนั้นจริงๆหรือเปล่า(ตอนนี้ผมรอดตัวแล้วครับ..)
ผมทำเพียงแต่กอดไหล่เขาแล้วลูบเบาๆเป็นเชิงให้กำลังใจ คิดของผมไม่ว่าอะไรเขานั่งดูหนังต่อไปอย่างเงียบๆ
....
หนังจบแล้วแต่คนในอ้อมกอดผมหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ เป็นโอกาสของผมเลยที่จะแอบลักแต๊ะอั๋งเขานิดๆหน่อยๆ ...ช่วยไม่ได้นี่ก็เขาน่ารักขนาดนี้
“อือออออ แรม?”
“ครับ”
“คิดหลับตอนไหนอ่า กี่โมงแล้ว” คิดว่าพลางบิดขี้เกียจแล้วครางอือ
“สี่โมงครึ่งครับ”
“....งือออออ เย็นนี้กินอะไรดี”
“.....เดี๋ยวก็คงรู้แล้วครับ” ผมว่า คิดทำหน้าสงสัยแต่ผมไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเติม ลูบหัวเขาเบี่ยงประเด็น คิดเอนหัวตามมือของผมอย่างน่ารัก
ระหว่างที่เขาหลับนันโทรมาหาผมบอกว่ามันและเพื่อนๆจะมาหาคิดที่คอนโดผมตอนหกโมง ซึ่งผมก็รับคำพลางบอกให้นันเตรียมคำง้อดีๆ นันบอกมันสั่งพิซซ่าถาดใหญ่มาสี่ถาด หวังกินให้ตายไปข้าง ตอนนี้ก็ได้แต่รอเวลาที่พวกมันจะมาเริ่มปฏิบัติการณ์ง้อคิดนี่แหละครับ ผมไม่ได้ดูในไลน์ว่าพวกนั้นจะทำอะไรบ้าง เก็บไว้เป็นเซอร์ไพรส์รอเจอพร้อมๆกับคิดดีกว่า
“ว่าแต่โทรศัพท์คิดเป็นอะไรหรอครับ” ผมเริ่มต้นบทสนทนาเพื่อถ่วงเวลารอพวกนันมา
“...ทำตกตอนจะรับสายซันอ่า ตอนนั้นนั่งอยู่บนมอไซค์ด้วย โดนรถคันหลังทับซะไม่รู้มันเป็นไงแล้ว”
“ง...งั้นหรอครับ งั้นเดี๋ยวผมหาซื้อให้ใหม่นะครับ” เคราะห์ซ้ำกรรมซัดจริงๆเลย
“ไม่เอา ไม่เอาแล้วนะแรมไม่ต้องซื้ออะไรให้คิดแล้ว... เท่านี้ก็เกินพอแล้วจริงๆ”
“..แต่ว่า” สำหรับผมมันเล็กน้อยมากเลยนะครับ
“ไม่มีแต่ครับ คิดบอกไม่เอาก็คือไม่เอานะครับ...เดี๋ยวคิดเก็บตังซื้อเอง”
“...ครับ” ทำอะไรได้นอกจากพยักหน้าหงอยๆรับเขาไป
“แรม...”
“ครับ?”
“คิด...อยากเจอพวกนั้นจัง... พวกมันจะอยากเจอคิดอยู่มั้ย ยังอยากเป็นเพื่อนกับคิดอยู่รึเปล่า ไม่ดิ คิดยังเป็นเพื่อนกับพวกนั้นได้รึเปล่า”
“ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะครับ”
“อื่อ...ก็ตอนนั้นไปเห็น....ทุกคนอยู่ด้วยกัน...แล้วไม่มีคิด.....เลยไม่รู้ว่าพวกนั้นยังต้องการคิดอยู่ไหม”
“ต้องการสิครับ ใครๆก็อยากอยู่กับคิดทั้งนั้นแหละ อย่าคิดมากเลยนะครับ”
“แต่ว่า.....”
“เดี๋ยวก็ได้เจอกันครับคนดี ยิ้มหน่อยนะครับ”
“....”
“ทุกคนอยากเป็นเพื่อนกับคิดอยู่นะครับ”
“จริงหรอ”
“ครับ” ผมว่าพลางก้มลงไปจูบหน้าผากใส คิดขยับเข้ามากอดผมก่อนไถหัวคลอเคลียจนผมจั๊กจี้ พอเห็นอย่างนั้นคนตัวเล็กก็ได้ใจใหญ่ ถูหัวกับตัวผมไม่หยุดเลย คิดครับ...ถ้าผมห้ามใจไม่ไหวเห็นทีเย็นนี้คงจะอดเจอเพื่อนๆนะครับ
เพราะผมคงเดินไปล็อกห้องแล้วจัดการเขาให้หายซ่า
....
(ต่อด้านล่างค่ะ)
-
ครืด...ครืดด.....
ระบบสั่นของโทรศัพท์มือถือผมทำงานอยู่ในกระเป๋ากางเกง เดาว่านันคงมาถึงแล้วล่ะมั้ง...นี่ก็เกือบหกโมงแล้วด้วย ผมเนียนเดินออกจากคิดไปที่ครัวก่อนรับสายนัน
“...ค...คือ พวกกูอยู่หน้าห้องมึงแล้วอ่ะ” นันว่าเสียงสั่น ผมไม่เคยเห็นเขาประหม่ามาก่อนเลย ขนาดที่ว่าตอนพรีเซนท์งานโปรเจคต่อหน้าอาจารย์ที่ว่าโหดๆ นันยังไม่เกร็งขนาดนี้
“ครับ ให้ผมเปิดให้เข้ามาเลยไหมครับ คิดดูหนังอยู่”
“...เอ่อ...คือ มึง...คุยกับคิดไปบ้างรึยัง...”
“ครับ คุยบ้างแล้ว นันไม่ต้องห่วงหรอกครับ”
“หรอ มันว่าไงอ่ะ”
“.......มารู้เองเลยดีกว่าครับ” ผมว่าพลางกดวางสายแล้วเดินไปเปิดประตูห้อง ก็พบไอ้นันทำหน้าตื่นๆเสียซะตลกจนน่าถ่ายรูปเก็บไว้ ข้างๆไอ้นันมีเปเปอร์ตามคาดและข้างหลังเขามีพวกเพื่อนๆทุกคนยืนตาแป๋วอยู่ ฟุ้งสนโคมและก็ซิงถือถาดพิซซ่าคนละถาด โคมถือขวดโค้กและ....เอ่อ...เหล้า? โฟร์ถืออาหารทานเล่นพวกพวกน่องไก่ ขนมปังกระเทียม และอะไรอีกเยอะแยะที่ผมไม่สามารถเดาได้ ตู้กับโรลถือถุงที่บรรจุกล่องของขวัญนับสิบ
ผมยิ้มให้พวกเขาก่อนบอกให้เข้าไปได้เลยเพราะคิดดูหนัง(เรื่องใหม่)อยู่
“นันมึงเข้าไปดิ นำทัพหน่อย” สนว่าพลางถีบๆไอ้นันเล็กน้อยก่อนเปเปอร์จะมองเขาตาขวาง
“...ด..เดี๋ยวดิ เตรียมใจแปป”
“มึงเตรียมมาสามวันแล้วห่า”
“..ก...ก็แม่ง....”
“ไอ้นัน ไปดิวะ”
“..ร แรม ไอ้คิดยังโกรธกูอยู่ป่าววะ”
“มาดูเองเถอะครับ” ผมว่าพลางกลั้นยิ้ม ไม่เคยเห็นนันเป็นอย่างนี้มาก่อน เขาดูตื่นๆกล้าๆกลัวๆ ทั้งที่ปกติออกจะเป็นคนมั่นใจในทุกสิ่งอย่างแท้ๆ สุดท้ายไอ้นันก็ก้าวเข้ามาในห้องผมช้าๆ พอมันเห็นคิดนันก็กลืนน้ำลายเอื้อก หันมามองหน้าผมอย่างหวาดๆเหมือนขอความช่วยเหลือ ตลกมากจนผมหลุดขำออกมาเล็กน้อย
“...แรม อยู่ไหนอ่-”
“....เอ่อ.....แฮปปี้เบิร์ดเดย์”
“...........” จู่ๆคิดก็เรียกหาผมทำให้เขาหันมาเจอนันที่อยู่ข้างๆผมพร้อมกับเพื่อนๆทั้งหลาย คิดเบิกตากว้างเล็กน้อยก่อนเงียบ
“...อ...เอ่อ.....คือ.......พวกกู เอ่อ...”
“.......”
“....พวกกูมา...ขอโทษ......”
“......”
“....อ่ะ อย่าเงียบดิว้า ค..คือ ...คือกูผิดเองโอเค คือ...ขอโทษแบบว่า...กู....กู...”
“...ที่ไอ้นันไม่ชวนมึงเพราะมันอยากทำเซอร์ไพรส์วันเกิดมึง และก็ไม่คิดว่ามึงจะมาเจอ” เมื่อเปเปอร์เห็นท่าไม่ค่อยดีเลยรีบพูดแทนนันที่ตอนนี้สั่นอย่างกับอะไรดี แต่คิดของผมก็ยังคงมองนิ่ง
“........”
“พวกกูขอโทษจริงๆนะเว้ย ไม่ได้ตั้งใจทำให้มึงเสียใจจริงๆ.....”
“...คิด...กูเอ้ย...เรา เรา...ซื้อของขวัญมาให้นะ...คือถ้าไม่รังเกียจ...” โฟร์เองก็พูดเสียงสั่นเช่นกัน ดูเหมือนทุกคนจะกลัวๆคิดของผมกันหมด ก็แน่แหละคิดเล่นจ้องพวกเขาเป๋งแถมไม่ยิ้มไม่พูดจาด้วย
“กูขอโทษ....” เปเปอร์ว่าพร้อมกับคนอื่นๆที่พูดขอโทษตามๆกันมาแต่คิดก็ยังนิ่ง ทั้งห้องเงียบไปพักหนึ่งก่อนเปเปอร์จะเป็นคนทำลายความเงียบนั้น
“...ของขวัญวันเกิดจากพวกกู ถ้าไม่อยากได้เอาไปทิ้งก็ได้ และก็พิซซ่า...เห็นว่ามึงชอบเลยซื้อมาฝาก แต่ถ้าไม่อยากกินก็ไม่เป็นไร ขอโทษที่รบกวน”
“เปอร์เดี๋ยว...ยัง..”
“ไปได้แล้วนัน พวกมึงก็ด้วย”
เปเปอร์ว่าพลางหันหลังให้คิดเตรียจะเดินออกประตู เฮ้ๆ อย่าเพิ่งรีบไปกันสิครับ คิดอาจจะแค่ตกใจอยู่เฉยๆก็ได้ รออีกสักพัก... ผมคิดในใจแต่เปเปอร์คงไม่คิดเหมือนผม เขาดันให้นันออกไปแต่นันขืนตัวไว้ นันพยายามอ้าปากพูดอะไรสักอย่างแต่ก็ไม่มีเสียงเขาออกมา
“..ใครบอกให้ไป”
“....หือ”
“...ใครบอกให้ไป........”
“....ไอ้คิด....”
“พิซซ่าตั้งสี่ถาด.....กูกินคนเดียวไม่หมดหรอก”
“....คิด.....”
“......กินด้วยกันไหม” คิดว่าพลางยิ้มจางแวบเดียว ก่อนจะเสมองอย่างอื่นแทน เขาเขิน?
“...คิด...กูขอโทษษษ” นันร้องพลางพุ่งเข้าไปกอดเขาหมับ คิดทำหน้าเหวอก่อนนันจะพูดต่อ
“กูขอโทษ ก..กูไม่ได้ตั้งใจอ่ะ กู...ฮึก กูไม่ได้อยากให้ มึงเสียใจ ฮึก ขอโทษ อย่าร้องไห้นะ กูขอโทษ จะไม่ทำอีกแล้ว ฮึก....ขอโทษ อย่าโกรธกูนะ กู...กู...ให้กูทำอะไรก็ยอมอ่ะ ฮึก...อย่าโกรธกูนะ”
......ตะลึงค้างกันทั้งห้องเลยครับไม่เว้นคิด สาเหตุก็เพราะนัน...นันร้องไห้!! พระเจ้า ใกล้ถึงกาลอวสานของโลกแล้วหรอครับ! พระเจ้า นันร้องไห้อ่ะ ร้อยวันพันปีผมไม่เคยเห็นน้ำตาเขา อันที่จริงไม่เคยเห็นเขาทำท่าเสียใจเลยสักครั้ง แม้จะเคยโดนอาจารย์ด่าเรื่องแบบแค่ไหนหรือโดนเพื่อนๆด่ามันแค่ไหนมันก็ไม่เคยทำท่าเสียใจให้เห็นเลยจนผมนึกว่ามันเสียใจไม่เป็นไปแล้วเนี่ย
“ขอโทษ...ฮึก...” นันยังคงว่าเสียสะอื้น
“.....”
“หายโกรธกูนะ ให้ทำอะไรก็ยอม...”
“...อะไรก็ได้หรอ”
“...อ...อือ”
“แรม ขอยืมมือถือหน่อย” แม้จะงงๆแต่ผมก็เดินเอาโทรศัพท์ผมยื่นให้เขาแต่โดยดี คิดดันนันออกแล้ว..
แชะ
“ก๊ากกกกก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
แชะ แชะ แชะ
“ฮ่าๆๆๆ ตลกชิบหายเลย คนอย่างมึงเนี่ยนะร้องไห้ ฮ่าๆๆๆ ขอกูเก็บภาพไว้เป็นความทรงจำหน่อยเถอะ”
“...ไอ้...คิด”
“อะไร หืม? โทษกูไม่ได้นะมึงบอกเองว่าทำอะไรก็ได้”
“..เออ ยอม ทำอะไรก็ทำ” นันว่าหน้าบูดพลางเช็ดหน้าตัวเอง เปเปอร์และคนอื่นๆเห็นอย่างนั้นจึงเริ่มค่อยๆเดินมาคิดทีละคนพร้อมกล่าวขอโทษ
“อื่ม ไม่เป็นไรไม่โกรธแล้ว” คิดว่าเช่นนั้นกับทุกคนทำให้บรรยากาศกลับมารื่นเริงอีกครั้ง อีกคนที่ร้องไห้ไม่ต่างจากนันคือโฟร์ เพื่อนผู้หญิงคนเดียวของกลุ่ม เธอร้องไห้จ้าจนหลายคนต้องรุมปลอบ คิดเองก็กอดปลอบโฟร์ไว้ไม่ต่างกัน ผมบอกแล้ว...คิดเป็นที่รักของทุกคนจริงๆ
เราเริ่มต้นทานอาหารด้วยบรรยากาศรื่นเริงอีกครั้งและเต็มไปด้วยเสียงเอิกเริก แม้จะหวั่นๆเรื่องการทำความสะอาดห้องที่จะตามมาหน่อยๆแต่ก็นะ....วันนี้วันดีผมยอมให้พวกนั้นทำอะไรตามใจละกัน
“....นันกับเปอร์เป็นไรกันอ่ะ” คิดขยับเข้ามาถามผมใกล้ๆเมื่อสังเกตเห็นบรรยากาศรอบตัวนันกับเปเปอร์แปลกตาไป เขายังไม่รู้เรื่องที่พวกนั้นคบกันผมเลยบอกเขาไป คิดทำตาโตก่อนวิ่งไปตีหลังเปเปอร์เสียงดัง
“คบกันแล้วทำไมไม่บอกกู!!”
“อ่ะ เอ่อ....”
“มึงไปคบกันได้ไงบอกกูมา เดี๋ยวนี้เลย!”
“อ่ะ เอ่อ คิดใจเย็นก่อนนะ คือ..”
“ไม่เอาดีกว่า พวกมึงคบกันแล้วใช่มั้ย จูบให้ดูหน่อยดิ” คิดว่าพลางยิ้มแป้นผิดกับสองคนนั้นที่ช็อกตาค้างไปแล้ว เพื่อนๆเองก็เริ่มหันมาสนใจทางนี้มากขึ้นเหมือนกัน ไอ้นันหน้าแดงก่อนเริ่มพูดอะไรไม่รู้ตะกุกตะกัก
“...โอเค เอาเป็นมึงนั่นแหละจูบเปอร์ให้กูดูหน่อยดิ้”
“ไม่เอา!!!!”
“...มึงบอกเองนะว่าให้กูทำอะไรก็ได้ แถม...ไม่ได้บอกด้วยว่าให้แค่ครั้งเดียว หึหึ”
“...ไม่เอา...ไอ้คิด...ให้กูทำอย่างอื่นเถอะ นะนะ”
“ทีแรกกูก็กะจะให้มึงไปขอแต่งงานไอ้ซันอยู่เหมือนกัน แต่ไม่เอาละ จูบเปอร์ให้กูดูดีกว่า”
“ไม่......ฮื้ออออ อย่ามองอย่างนั้นดิ”
“เร็วๆ อยากเห็น”
“......” ไอ้นันหน้าแดงแปร๊ดจนฟุ้งแอบกดถ่ายรูปไว้จนผมขำ เป็นเพื่อนกับเขามานานพึ่งเคยเห็นเขาประหม่า ร้องไห้และก็เขินทั้งหมดก็วันนี้แหละครับ ปกติเจ้าตัวเริงร่าจนน่าถีบจะตาย
“นัน” คิดกดเสียงต่ำลงจนไอ้นันเริ่มเลิ่กลั่ก หันซ้ายหันขวาขอตัวช่วยก่อนจะวิ่งไปหยิบสมุดของผมมาแล้ว.....
จุ๊บ
หา....เดี๋ยวนะ นี่นันทำ...แล้วหรอ? พอได้สมุดของผมมาอยู่ในมือแล้วเจ้าตัวก็วิ่งกลับมาหาเปเปอร์ใหม่ก่อนจะเขย่งไป...จูบมั้ง ผมไม่แน่ใจเพราะเขาเอาสมุดที่หยิบเมื่อครู่มาบังหน้าเขากับเปเปอร์เอาไว้
คิดมองตาค้างส่วนนันก็หน้าแดงเข้มไม่ต่างกับเปเปอร์ที่ยืนหน้าแดงแข็งทื่อ
“....แม่งเอ้ย....”
เสียงสบถเสียงเดียวของนันก่อนเขาจะลงไปนั่งบนพื้นพร้อมกุมหัวตัวเอง คิดยิ้มร่าหัวเราะอย่างพอใจก่อนจะกระโดดใส่นันจนล้มกลิ้งลงไปบนพื้นทั้งคู่
ทั้งสองกอดกันกลมและทำให้ผมได้เห็นว่า...
รอยยิ้มของคิดสวยงามเสมอ
____________________________________________
จบ..
จบดราม่าแล้วค่ะ 555555 :hao7:
เพราะความเป็นเพื่อนกว่าจะได้มานั้นไม่ง่าย
แต่การจะเสียเพื่อนไปก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆอยู่ดี
เวลาเพื่อนทำผิดแล้วออกมาขอโทษจากใจจริง
ถ้ามันไม่หนักหนาขนาดฆ่าใครตายก็คงไม่ยากต่อการให้อภัยเท่าไหร่หรอกเนอะ
นันเองก็รู้สึกผิดจนน้ำตาไหลขนาดนี้ :hao5:
:katai5: :katai5:
จะบอกว่ามาถึงตอนนี้ได้นี่คิดว่าตัวเองเก่งมากแล้ว555555
ไม่เคยเขียนเรื่องยาวขนาดนี้มาก่อนเลย
แรมคิดเองก็เดินทางผ่านครึ่งเรื่องมาแล้วเหมือนกันนะคะ
คิดว่าน่าจะแต่งเสร็จก่อนเปิดเทอมอาเซียน...
มาได้ขนาดนี้ต้องขอบคุณคนอ่านทุกคนมากๆค่ะ :hao5:
(รวบมากอดดดด)
ขอบคุณสำหรับการติดตามนะคะ :กอด1:
ประกาศค่ะ
คนเขียนจะไม่อยู่เป็นเวลา1เดือนนับจากวันนี้ค่ะ :hao5: //ร่อนใบลา
เพราะงั้นเรื่องนี้จะอยู่ในไหดองเป็นเวลาเดือนกว่า(รวมเวลาแต่งต่อ5555)
หวังว่าจะไม่ลืมกันน้า :o12:
แต่ถ้าที่ที่จะไปมีเนตให้เล่นพอล่ะก็น่าจะได้เอามาลงอยู่ค่ะ
ภาวนาให้มี 5555555555
________________________________________________
ตอบคอมเม้นค่ะ :katai2-1:
Sar2288 คิดไปเอาหลักการผิดๆมาจากไหนนะ 5555555
route rover ไม่โง่แล้วได้เมียด้วยค่ะ 5555555
mystery Y ขอบคุณน้าาาา :hao5:
ตีสี่ ให้คิดรุกแบบเป็นเมะแรมคงไม่ทนน่ะค่ะ :hao7:
kunt เพราะครอบครัวทำให้คิดดูถูกตัวเองซ้ำๆค่ะ แต่ตอนนี้คิดก็พยายามไม่คิดแบบนั้นแล้วนาา //แรมรักในแบบของแรมก็จริงแต่เป็นรักที่ไม่ค่อยแสดงออกทำให้คนอื่นเขาก็ไม่รู้หรอกว่าแรมรักยังไง ก็มีการปรับปรุงกันบ้างเล็กน้อยเนอะ ^^
Newtun_TD ฟ้าหลังฝนย่อมสวยงามเสมอ :hao6:
บ๊ายบายโพ มารีบต่อก่อนหายยาวค่ะ งือ//ทั้งกอดทั้งกดค่ะ คริคริ ทุยน้อยทวงความเป็นพระเอกคืน ส่วนนันและผองเพื่อนมาแล้วค่าาา
kongxinya กว่าจะสำเร็จจจจ :hao7:
Pupay คราวนี้ดูแลอย่างดีเลยย :hao7:
Ali$a฿eth :katai5: :katai5:
Toon_TK มาต่อใหม่แล้ววว 5555
IIIA คิดไม่อ่อยแรมคงไม่เริ่ม 55555555 //จริงๆก็เกือบทั้งห้างแล้วจริงๆ55555
GintoniC รอดตัวไปนะแรม 55555 //มาต่อไววันนี้วันสุดท้ายแล้วค่ะ แง..
omyim_jjj ดีกันแล้ววว :impress2:
NY_JK ดีกันจนได้เน้ออ //คิดไปหาข้อมูลมาจากไหนนะ 55555
fuku คิดเสียความมั่นใจไปเพราะเมค่ะ :hao4: แรมเองก็พัฒนาขึ้นแล้วน้าา
PetitDragon ตัดตอนไหนก็เหมือนกันเพราะเขียนเอนซีไม่ไหวจริงๆค่ะ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
B52 แพลนกล้องจริงค่ะ แงงงงงงงงงงง อย่าทำร้ายเค้าเลย เค้าแต่งไม่ไหวจริงๆ แงงงงงงงงงงงงง
oreena ตอนต่อไปมาแล้ว...คาดหวังอะไรรึเปล่าาา :z6:
omuya เอาหลักทฤษฏีไหนมากันน่ออ 55555
padthaiyen แรมเองก็ไม่อนุญาตให้คิดทำอย่างนั้นแน่นอนค่ะ 55555
k_U_K_K_I_K คอนทินิวมาก็ไม่มีเอนซีค่ะ 55555 เค้าเขียนไม่เป็นอ่าขอโทษน้า...
ormn ก็....จนได้... :hao6: :hao6: :hao6:
DraCo_SLa13 เดี๋ยวจัดให้เลยยย ส่วนน้องเมรอไปก่อนนะคะ 5555
เชียร์คิดกดแรมให้สำเร็จ :hao7:
นึกภาพหมาปอมขึ้นคร่มโกลเด้นเลย
ตลกมากกกก แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง หัวเราะไปห้านาที 5555555555555555555555555555
แบบมันใช่ มันใช่เลยอ่ะ 55555 ตลกกกกกก 55555555555555555555555
ekonut ไปเอาความคิดนั้นมาจากไหนน้ออ 555
AnimajuS อุ๊....อย่าโกรธเค้าเลยนะนะนะนะแง้งงงง เค้าแต่งไม่เป็นอ่ะะะ เค้าขอโทษษษ แงงงงง :hao5:
MookYoon สุดท้ายก็ดีกันจนได้ค่ะะ :impress2: ผองเพื่อนมาแฮปวันเกิดแล้วนะงิ //ขอบคุณค่าา
nolirin ขอบคุณค่ะะ :hao5: //กล้องแลพนกลับไม่ได้แย้ว งิงิ
MK เสร็จสมเรียบร้อยค่ะ :z1: จิ้นตามสบายเลย 55555 //นันง้อด้วยน้ำตาค่ะ :hao5: 555
KoBKaB กอดแบบลึกซึ้งค่ะ หุหุหุ
mild-dy คิดไปเอาทฤษฏีนี้มาจากไหนน้อ 555555555
~ณิมมานรฎี~ ถ้าสำเร็จแรมคงอับอายไปชั่วชีวิตค่ะ 55555555555
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่ะ
แล้วเจอกันน้าาาาาาาา
รักคนอ่านทุกคนเยยยย งิงิงิ :man1: :กอด1: :กอด1:
_________________________________________________________
-
คิดน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก จุฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
ปูลู ภาวนาให้มีเนตค่า ๕๕๕
-
คู่เปอร์นันท่าทางจะสนุกนะ แข่งกันหน้าแดงหรออออออ 5555
-
ขอให้ที่ที่คนแต่งไป มีเนต สาธุ :3123:
-
55555555555 ดีกันหมดแล้ว o13
-
"คิดเป็นของผมทั้งทางนามนัยและ...พฤตินัย.... "
มันต้องนิตินัยและพฤตินัยรึเปล่าคะ เพราะไม่คุ้นกับคำว่านามนัยเลย แต่เสิร์ชหาความหมายก็จะคล้ายๆ แต่ไม่เคย(พบ)มีคนใช้อ่ะ :really2:
ปล.ตอนนี้ยาวจุใจเลย ร้กคนเขียนจัง แต่หายไปนานคิดถึงน่ะ :ling1:
-
แหมมมมม อิตาข้างแรม พอได้แอ้มคิดนี่หื่นขึ้นมาทีเดียวเลยนะ :oo1:
คู่นันกะเปอร์ก็น่ารักกกกก หงุงหงิงๆดี อิอิ
คิดถึงคนแต่งแย่เลยค่ะ 1 เดือนจะรอนะคะ :mew1:
:pig4:
-
ดีกันแล้วววว ดีแล้วหล่ะ
เพื่อนกันนิดหน่อย อภัยได้ก็อภัย มิตรภาพสำคัญที่สุด
คงคิดถึงเรื่องนี้มากกก 1 เดือนเลย :mew2: ขอให้มีเน็ตนะ และพบเจอแต่คนดีๆด้วยจ้า
-
ดราม่าหมดไปแต่เจอดองนี่สิ จะรอแล้วกันน้า~
-
แรม จงอธิบายค่ำคืนนั้นมาเดี๋ยวนี้นะ (อย่างละเอียด)
:z1: :z1:
-
อ่านมาสองตอนล่าสุดเรายังไม่เห็นว่าแรมมันจะพยายามอะไร
ที่เป็นชิ้นเป็นอันพอที่จะทำให้เราหายเคืองได้เลยนะ
เพราะทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะสถานการณ์มันพาไปซะมากกว่า
เลยยังไม่ทำให้เราเห็นใจคิดมันได้เลย เรามองว่ามันง่ายไป
ปล.ที่เคืองคือยอมให้เมจูบแล้วยังไม่ปัดป้องนะ จะแก้ตัวว่าตกใจ(จนเคลิ้ม)เหรอ??
ไม่รู้สินะตอนนี้รู้แค่ว่าคะแนนแรมจาก10ตอนนี้เหลือ-2ล่ะ ยิ่งนานมันก็ยิ่งๆค่อยหายไปทีละคะแนนสองคะแนน
คือยิ่งอ่านยิ่งไม่อยากให้มันเป็นพระเอก(ถ้ายังทำตัว โง่เง่า ซื่อบื้อแบบตอแหลอยู่อ่ะนะ)เพราะการกระทำแรม
เรามองว่ายิ่งกว่าคนซื่อเพราะอีกนิดเดียวมันจะกลายเป็นเหมือนการกระทำของเด็กออทิสติกไปล่ะ(แรงส์555++)
เราว่าน้องออกัส(จากเรื่องเด็กน้อยออทิสติกกับหนุ่มอาร์ทติสท์ขี้โมโห)ยังฉลาดกว่าแรมเยอะเลย ดื่มแบรนด์ก่อนนอนบ้างนะจ๊ะแรม อิๆๆๆๆ
-
ตั้ง 1 เดืนอต้องคิดถึงแรมกพคิดมากๆแน่เลย
-
คิดกลับมายิ้มได้ก็ดีแล้ว
-
1 เดือน? :a5:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:ในที่สุดคิดก็จะได้มีความสุขจริงๆซักที :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ในที่สุดชีวิตนู๋คิดก็ได้สัมผัสกับความสุขกับเค้าแล้วววหลังจากย่ำแย่มานานนน :mew3:
รอค่ะ ถ้าคนเขียนสัญญาว่าจะกลับมาต่อ นานแค่ไหนเค้าก็จะรอนะตัวเอง :mew6:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
:call: เขาก็ภาวนาขอให้มีสัญญานเน็ต ยังไม่อยากลงแดงเพราะความคิดถึง
-
สัญญาว่าจะมาต่อนะ อย่าหายไปเลยนะ รอนานไม่เป็นไร แต่อย่าหายไปเลย :hao5:
-
โอยน่ารัก คู่นี้น่ารักใสๆตลอด :ling1:
-
เหยดดดดดดดดดดดดดด เหยด เหยดดดด (ขอหยาบเบา ๆ สามสี)//กล้าขอ
พัฒนา พัฒนามากกกก คือหนูตามอ่านไม่ทัน #มันต้องบอกว่าความสัมพันธ์แรมกับคิดไม่ใช่เหรอ
ความสัมพันธ์เพื่อนก็ดีกันแล้วกลับมาแล้วจัดน้องเมให้ทีสิคะ ไม่สะใจฮ่า ๆ :katai2-1:
แร้มมมมมมมม ขี้โกงว่ะรู้อยู่คนเดียว มีความสุขอยู่คนเดียวเนี่ย มานั่งจับเข่าคุยกันหน่อยซิ
โอ๊ยยย โอ๊ย โอ๊ยย ซีซังบทเริ่มจะหมด ร้อนตัวจริงจัง ซีซังจะได้เป็นพระเอกเรื่องใหม่ :hao7:
-
เคลียร์ใจกันหมดแล้ว ทั้งแรมและผองเพื่อน คิดไม่เศร้าแล้ว
แล้วซีซังล่ะคะ จะมีต่ออีกมั้ย พระเอกในอุดมคติเลย
-
จุ๊บๆคนเขียน ดราม่าได้ผ่านไปแล้ว คิดแรมเข้าใจกัน แถมด้วยดีกันกะเดอะแก๊งค์
ขอหวานๆ ให้ชุ่มๆหัวใจด้วยน๊าาาาาา รออีกนานเลยใช่มะ รอนะคะ
-
คิดน่ารักกกก โอ้ยยย อยากได้ไว้บ้านอะ ^^
-
ร้องไห้โฮฮฮฮฮฮฮ :ruready
ดีใจมากกกกคืนดีกันแล้วเย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :impress2:
ปัญหาต่อนังน้องสารเลว เกลียดนางงงงงงงงงง
อันนี้เกลียดจริงจัง รีบมาต่อนะคะ รออยู่ อิ๊อิ๊
:mc4: :mc4: :mc4:
-
เมื่อความคิดถึงกำลังเดินทางงงง โอ้ยยย คิดถึงคิดๆๆๆๆ อีกนานแค่ไหนจนกว่าชั้นจะใกล้บอกที(เดือนกว่า)5555 รอเสมอ จุ๊บ
-
:z3: :z3: จะรอต่อไปจ้าาา
-
คิดถึงน้องคิดจังเลยยยยย
คิดถึงคนเขียนด้วย อยากอ่านต่อแว้วววว
-
-37-
-นัน-
“มึงนี่มันน่ารักจริงๆเลย” ไอ้คิดว่าพลางซุกผมแน่น มุดหน้าเข้ากับซิกแพค(มันไม่มี)ของผมอย่างหมั่นเขี้ยว เออกูรู้กูน่ารัก เลิกซุกกูสักที เพราะมันโกรธผมหรอกนะถึงยอมทำอะไรทุเรศๆแบบนั้นน่ะ เฮ้อ...ในที่สุดมันก็หายโกรธผมสักที รู้ไหมตอนผมเห็นน้ำตามันนี่แทบล้มทั้งยืน มันเป็นคนร้องไห้ได้เจ็บที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมา คงเพราะผมแคร์มันด้วยล่ะมั้งถึงได้รู้สึกขนาดนั้น
เอาจริงๆพอมันคบกับแรมได้แล้วผมก็ไม่ค่อยได้เข้าไปยุ่งกับชีวิตทั้งคู้สักเท่าไหร่...เรียกได้ว่าละเลยเลยล่ะ เพราะคิดว่าต่อจากนี้ก็เป็นตาของพวกมันแสดงออกมาบ้าง แต่ผมละเลยคิดเกินไป...ไม่สนใจมันมากเกินไป จนไม่ได้สังเกตเวลามันอยู่กับน้องเม
ผมรู้น่าว่าผมผิด ผมหาทางขอคืนดีมันตลอดนั่นแหละ แต่พอนึกถึงหน้ามันตอนมองมาที่ผมทั้งน้ำตาแล้วมันก็จุกจนไม่กล้าไปหามันเสียเฉยๆ
กลัวมันเกลียดแทบตาย...
มาวันนี้ก็รู้สึกดีที่รวบรวมความกล้ามาหามันจนได้ และมัน...ก็เป็นที่รักของทุกคนเสมอ มันเป็นคนดีผมรู้ แต่การที่มันจะยอมคืนดีกับผมง่ายๆแบบนี้ผมเองก็ไม่อาจรู้ได้เหมือนกันนะ
เฮ้อ...แต่ก็เอาเถอะ ดีแล้วล่ะที่มา ดีแล้วล่ะที่มันยอมกลับมายิ้มให้พวกผมเหมือนเดิม
ผมเอื้อมมือไปลูบหัวมันที่ยังมุดๆอยู่กับพุง...ไม่ดิ ซิกแพคของผมอย่างหมั่นเขี้ยว ทำตัวน่ารักนักเดี๋ยวป๋าขึ้นคร่อมแม่งตรงนี้จะลำบากนะจ้ะ หึหึหึ
สถานการณ์ดีขึ้นมาก พวกเพื่อนเริ่มปาร์ตี้กันจริงจังเมื่อเห็นพระเอกของงานกลับมายิ้มได้เหมือนเคย ไม่นานพิซซ่าสี่ถาดพร้อมเครื่องเคียงก็เริ่มหมด...(พวกแม่งแดกหรือสูบกันวะ) และแน่นอนว่าต้องอัญเชิญสิ่งที่ขาดไม่ได้....แอลกอฮอล์ หึหึหึ คราวนี้ผมอนุญาตให้ไอ้คิดแดกได้เต็มที่ เอาจริงๆผมไม่ได้ไม่อยากดูมันเมาเท่าไหร่หรอกนะ คือให้ดูมันก็ทำได้ เสียแต่กลัวจะไม่จบแค่ดูเฉยๆ...เหอะๆ มันน่ารักแค่ไหนใครๆก็รู้
ขวดแรกเปิดออกพร้อมเสียงเฮฮา ไอ้คิดวิ่งโผเข้าไปเปิดเป็นแก้วแรก และมันก็เริ่มแจกจ่ายให้ทุกคน มีไอ้โฟร์ไอ้แรมละก็เหี้ยเปอร์ที่ไม่แดก
ผมนั่งจิบของเหลวสีชาแต่ที่จริงมันคือเหล้าพร้อมสังเกตการณ์ไปอย่างเงียบๆ ....ก็ไม่เงียบเท่าไหร่หรอกใครมาชวนผมคุยผมก็กวนตีนมันกลับแม่งหมดแหละ แต่ไม่รู้ดิ ช่วงนี้แม่งคิดมากกว่าพูดยังไงไม่รู้
“นันแดกอีกๆๆๆๆ เอาเยอะๆกูจะมอมมึง” ไอ้คิดว่าพลางเทเหล้าเพียวๆลงในแก้วผมพรวดๆ
“เห้ยๆ หยุดเลยมึง”
“แน้ะ หวงนะๆ เดี๋ยวนี้หวงหรออออ” แน่นอนว่าผมไม่ได้เป็นคนบอกให้มันหยุดหรอก ไอ้เหี้ยเปอร์ต่างหาก ......ผมคบกับมันแล้ว ได้ไงไม่รู้ คบไปทั้งๆที่ไม่รู้ว่าชอบมันจริงรึเปล่า แต่ก็เอาเหอะ ช่างแม่ง ดูเหมือนไอ้เหี้ยนี่จะคลั่งไคล้ในตัวท่านนันไม่น้อย แน่แหละผมมันเสน่ห์แรง
เอาจริงๆผมไม่อยากอ้างเหตุผลนี้หรอกนะว่าที่ผมไม่ค่อยได้สนใจไอ้คู่รักหน้ามึนนี่ก็เพราะไอ้เหี้ยเปอร์.... ตัวเหี้ยที่ตามหลอกหลอนกูแม่งทุกที่ กับมันผมก็ไม่รู้จะเรียกความรู้สึกนี้ว่าอะไร ไม่รู้จริงๆ
และที่อยู่ๆมาด้วยกันนี่.........ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคิดยังไง
มัน...ไม่รู้ดิ ผมไม่ใช่เกย์ ผมชอบผู้หญิงผมบอกตัวเองอย่างนั้นมาตลอด แต่การกระทำในตอนนี้แม่งขัดกับความคิดชิบหายจนผมปวดหัว ผมยังชอบผู้หญิงนะ ดูหนังโป๊ชายหญิงและไม่เคยดูหนังเกย์ ไม่เคยส่องผู้ชายเลยด้วย อีกทั้งยังเหล่สาวนมตู้มๆจนเหี้ยเปอร์สะกิดด้วยขาหลังมันบ่อยๆ แต่ทำไมถึงยอมตกลงคบกับมันไปได้ไงก็ไม่รู้
“แรมมมมมมมมมมมมมมม คิดอยากกีนนน อยากกีนเคร้ปปป”
“...ตอนนี้หรอครับ?”
“ช่ายยยยย”
“แต่ตอนนี้มันไม่ขายแล้วนะครับ”
“...งื้อ...ก็อยาก” ไอ้คิดเริ่มเมาแล้วแน่ๆ อาการเด็กน้อยของมันเริ่มปรากฏจนทุกคนขำ
“เอาอย่างอื่นได้ไหมครับ พวกขนมปัง...หรืออะไร”
“....เอาก็ได้..” คิดว่าพลางเริ่มเบะปาก
ไอ้แรมตอบตกลงคนตรงหน้าก่อนเตรียมจะออกไปซื้อของให้ตามบัญชาของยอดรักมัน
“...กูไปด้วย”
“เปอร์จะซื้ออะไรหรอครับ”
“...ยาแก้แฮงค์” ไรสัส มองหน้ากูทำไม ไม่แดกจนแฮงค์หรอกน่าไอ้เวร ก็เงี้ยตลอดอ่ะมันอ่ะ บางทีก็คิดไปเองแทนผมตลอดจนน่าหมั่นไส้
แรมไม่ได้ขัดอะไร ก่อนออกจากห้องไอ้แรมหันมากำชับให้ผมดูแลคิดให้ดีๆ ย้ำว่าให้ดีๆ ดีที่สุดและอย่าแตะต้องเขาเกินจำเป็น แหม่ไอ้ขี้หวง
ไอ้แรมกับเหี้ยเปอร์ออกไปแล้ว ไอ้คิดก็ยังวิ่งวุ่นไปหาคนโน้นทีคนนี้ที พูดง่ายๆว่าอ้อนไปรอบห้องและดูเหมือนไอ้ตู้จะชอบใจแปลกๆนะ เดี๊ยะเหอะไอ้สัด กูจะฟ้องแรมว่ามึงมองคิดแบบไหน ผ่านไปอีกสักพักไอ้คิดเริ่มเมามากกว่าเดิมและป่วนมากกว่าเดิมจนผมต้องเดินไปอุ้มมันมาวางใกล้ๆ ก่อนที่พวกแม่งที่เริ่มเมาๆจะจับเมียเพื่อนกดมันกลางห้อง(ไอ้ตู้นี่น่ากลัว)
คิดหันมางอแงกับผม ผมเล่นกับมันไปสักพักก่อนเริ่มหันไปจิบๆแก้วเหล้าของตัวเอง หนึ่งเดือนหลังจากปิดเทอมมานี้มีอะไรมากมายผ่านเข้ามา ไคลแมกซ์น่าจะเป็นเรื่องที่ผมยอมตกลงเป็นแฟนกับมันได้ไงไม่รู้กับเรื่องไอ้คิด...
ผมเป็นแฟนกับเหี้ยนั่นได้ไงหรอง....เหอะ ไม่บอกเว้ย!!
คร่าวๆมันก็แค่บอกชอบผมเป็นรอบที่หลายล้านพร้อมกับขอคบตอนที่ผม...เพิ่งเลิกกับกิ๊กคนใหม่ไปพอดี พอขึ้นมหาลัยผมไม่ค่อยได้คบใครจริงจังเท่าไหร่ครับเพราะงานเยอะ ไม่มีเวลาดูแลคุณๆทั้งหลาย พอละเวลาจีบไปนานก็ปรากฏว่าโดนหมาคาบไปแดกก็หลายรายอยู่
ไม่รู้ดิ อาจเพราะรำคาญมันไม่ก็เหงามั้งผมเลยตอบตกลงมันไป เรื่องมันก็เท่านี้ บอกแล้วว่าคร่าวๆ...
“นันนน”
“....”
“....นันนนนน”
“เฮ้ย!!!!” ตกใจสิครับ นั่งครุ่นคิดอยู่ดีๆมันก็ผลุบมาซะใกล้ เอาหน้ามาใกล้หน้าผมมาจากจนจะจูบกันได้อยู่แล้ว แน้ะ!
“ปวดฉี่..”
“ไอ่สัส ปวดเยี่ยวก็ไปห้องน้ำดิวะ มานัวอย่างนี้คงจะเยี่ยวได้หรอก” หรือจะได้วะ?
“...นันนนน” ไอ้คิดเริ่มเบะปากแล้วเรียกชื่อผมอีกครั้ง ผมดันตัวมันออกแต่ไอ้เตี้ยนี่ไม่ยอม มันพยายามเข้ามากอดผมให้ได้จนผมเริ่มยอมมัน และมันก็ทำสำเร็จ...มันไสตัวเล็กๆนั่นมานั่งบนตักก่อนเอาหัวมาถูๆแถวไหล่ผมจนนึกจั๊กจี้
“แยมมมม”
กูไม่ใช่แยมไอ้สัด!
“นัน! กูพาไอ้โฟร์กลับบ้านละนะ”
“..อ่อ อื้อๆ"
“ไอ้คิด กูไปแล้วนะ แฮปปี้เบิร์ดเดย์เว้ย ของขวัญกูกล่องสีฟ้า โชคดีนะมึง”
“อื้มมมมม ขอบคุณน้าซิงงงง มาจุ๊บๆหน่อยยยย”
“เห้ยๆ หยุดเลยเชี่ยเตี้ย นั่งอยู่เฉยๆเลยมึง”
“ฮ่าๆๆๆๆ มึงก็ดูมันดีๆนะ อย่าเผลอไปกดเมียเพื่อนล่ะสัด”
“เออน่า!”
“คิด กูไปแล้วน้า สุขสันต์วันเกิดละก็ขอบคุณนะ”
“จ้า เดินทางดีๆน้าสาวน้อยยยย”
คิดพูดกับโฟร์จนผมอยากหัวเราะก๊าก มันเป็นผู้ชายที่ไม่เหมาะจะเรียกผู้หญิงว่าสาวน้อยเลย กูว่าบางทีมึงสาวน้อยกว่าไอ้โฟร์อีกนั่น
ไอ้โฟร์ยิ้มขำก่อนเอื้อมมือมาหยิกแก้มมันทีนึงก่อนออกห้องไปพร้อมกับไอ้ซิง ทั้งห้องกลับมาเงียบเสียงคนพักนึงเพราะไอ้ตู้เมาหลับไปแล้วและไอ้ฟุ้งกำลังจะตามไป ไอ้โรลนั่งดูทีวีกับโคมและผมก็นั่งเบียดอยู่กับเมียเพื่อน
เดาว่าได้กันแล้วแน่ๆ เผลอๆน่าจะเมื่อคืนด้วยซ้ำเพราะผมเห็นรอยจูบที่ตัวไอ้คิดมัน สียังสดๆอยู่เลย หึ ไม่ใช่ว่าไอ้แรมทำรอยไว้ที่ต้นคอหรือที่ๆมันสังเกตเห็นได้ง่ายหรอกนะครับ แต่ไอ้คิดใส่เสื้อที่ใหญ่กว่าตัวมันนิดหน่อยทำให้เวลามันก้มอกขาวๆก็จะโผล่มาทักทายแวบๆ และผมก็ช่างสังเกตซะด้วย...ไม่อยากบอกว่าเห็นรอยจูบตรึมขนาดไหน หึหึหึหึ ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างไอ้แรมจะทำรอยร้อนแรงแบบนี้ได้เลยนะ
“แยมมมมมม จุ๊บๆหน่อยยย”
“กูนัน ไม่ใช่แรม!! กูหน้าเหมือนมันตรงไหนเนี่ย!”
“แยมจ๋า”
ไอ้คิดตี้งี่เง่า!!! เอาหน้ามึงออกไปห่างๆกูเลย ตอนนี้ผมเสียเปรียบมันครับเพราะยอมให้มันนั่งตัก ส่วนตัวเองนั่งหลังชิดพนักพิงโซฟาเสียแนบแน่น พยายามเพิ่มระยะห่างของมันกับผมให้ได้มากที่สุด แต่พอไอ้คิดเมานี่รู้สึกแรงดื้อมันจะเยอะขึ้นด้วยรึเปล่านะ ทำไมกูดันไม่ออกล่ะวะ
สัด! สัด! ชิบหายแล้ว วิกฤตขั้นสุด! ออกไปไอ้เตี้ย ออกไป๊ยยย ผมขัดขืนอย่างบ้าคลั่งอยู่ในใจเพราะหน้ามันแม่งเข้ามาใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจกลิ่นแอลกอฮอล์ อยากจะเอ่ยปากไล่มันแต่กลัวมันจะเข้ามาทำมิดีมิร้ายกับริมฝีปากผมเลยได้แต่เม้มเก็บไว้
“แยมม จุ๊บ!” กูไม่ใช่ผัวเมิ้งงงงง ออกไปปปปปปปป
แอ๊ด...
“คิด!!!//ไอ้ห่านัน!!!!” แหม่ ดูเรียกซะรู้เลยว่าใครเรียกใคร เรียกกูซะเพราะเชียวไอ้ห่าเปอร์ แล้วพวกแม่งเข้ามาได้ตรงจังหวะมากเลยครับ!! นี่กูจะตกเป็นผู้ต้องหาอะไรอีกไหมวะเนี่ย!
“อ้ะ แยมมมมม” พอไอ้คิดตี้คลั่งนี่เห็นหน้าไอ้แรมมันก็ร้องหาพลางอ้าแขนออกเป็นเชิงบอกให้รู้กลายๆว่าอุ้ม อุ้ม อุ้มผมหน่อยนะนะ น่ารักซะไม่มี และไอ้แรมก็คว้ามันไปแบบไม่ต้องคิดอะไรมากเลย ไอ้เตี้ยนั่นพอเจออ้อมกอดคนรักมันก็กอดหมับเป็นลูกลิงก่อนจะจุ๊บแก้มไอ้แรมครั้งนึงให้ไอ้หน้ามึนนี่สะดุ้งเล่น
หวานกันมากสินะ หันมาดูหน้าเชี่ยเปอร์นี่สิมองแบบอย่าให้ผมเผลอนะ ไอ้เหี้ยนี่จับผมไปฆ่าหมกป่าแถวๆนี้แน่
“นัน มึงทำอะไร”
“มึงไม่เห็นหรอว่ากูนั่งเฉยๆ มันทำกูไม่ได้ทำ” โบ้ยให้คนเมาทันที
“นัน...ผมอุตสาห์ย้ำแล้วว่าไม่ให้แตะคิด...”
“เออ กูรู้น่ากูไม่ได้แตะมันเกินจำเป็นสักหน่อยห่านี่ อย่าร้องไห้ดิวะ” ผมแซวมันเมื่อมันทำหน้าตาคิ้วขมวดให้ ทำไมไม่มีใครเชื่อผมวะเนี่ย
“ไอ้นัน...”
“เชี่ยนี่ไม่ได้ทำอะไรมึงไม่ต้องไปว่ามันหรอก” เสียงสวรรค์จากไอ้โคมดังมา ไอ้เหี้ย ถ้ามึงอยู่ในเหตุการณ์และสังเกตกูอยู่ล่ะก็มึงก็ช่วยโผล่มาให้เร็วกว่านี้หน่อยดีกว่าไหมวะ!!!
“.....กูนั่งดูมันอยู่น่า ไอ้คิดเข้ามานัวเองและดูเหมือนไอ้นันจะต้านมันไม่ไหว”
“แล้วก็ไม่มาช่วยกูเลยนะสัด”
“.....กูวัดความน่าไว้ใจของมึงอยู่”
“.....” ด่าแม่งไม่ออกเลย นี่ผมดูไว้ใจไม่ได้ขนาดนั้น? เห้ยๆถึงผมจะคิดอยู่บ่อยๆว่าจะจับมันปล้ำตอนมันเมาแต่เฮ้ย! ผมไม่ทำจริงหรอก มันเป็นของไอ้แรมนะ!
“..เอ่อ ขอบคุณที่ดูแลคิดนะครับนัน” ไอ้แรมพูดเร็วก่อนจะอุ้มสุดที่รักมันไปนอนให้ห้องหอรอรักของมันไป ทิ้งผมกับไอ้ตัวเหี้ยแต่สะเออะทำหน้ายักษ์นี่ พร้อมกับไอ้โคมที่สักพักมันก็ขอตัวกลับบ้านมันมั่ง ไอ้โรลเริ่มไหลลงไปนอนข้างๆไอ้ตู้แล้วเรียบร้อย
ทั้งห้องเงียบ....
จนไอ้เปอร์จับข้อมือแล้วลากออกไปจากคอนโดไอ้แรม
....
“อะไรของมึงวะ”
“...กูสิต้องถาม ไอ้คิดมันเป็นเพื่อนมึงนะ...แฟนไอ้แรมด้วยมึงยัง...”
“ยังอะไร พูดมาให้จบดิวะกูทำอะไร!”
“..เฮ้อ ช่างมันเถอะ”
“สัด พูดออกมาดิวะ คิดว่ากูเป็นยังไง คิดว่ากูจะทำมันหรือไงห้ะ”
“......”
ใช่ สายตาไอ้เปอร์บอกว่าแบบนั้น เออ ผมรู้ว่าผมคงเป็นคนรักของใครได้ไม่ดีเท่าไหร่ ยิ่งกับมันที่เห็นนิสัยเจ้าชู้มั่วหญิงของผมตั้งแต่ยังเด็กคงไม่แปลกที่มันจะคิดอย่างนั้น....ไม่รู้ทำไมผมไม่ชอบใจเอาเสียเลย ไม่รู้ทำไม......ถึงเจ็บ.....
ผมไม่พูดกับมันจนถึงหอพอๆกับที่มันไม่พูดกับผม ถึงหอผมก็เดินนำออกมาอย่างหงุดหงิด ไอ้เปอร์เดินตามมาไม่ห่างจนผมรำคาญ พอมาถึงห้องเราทั้งคู่ก็ต่างเงียบใส่กัน ตลกสัดๆ มันเงียบเพราะคิดว่าผมจะทำอะไรไอ้คิด ส่วนผมเงียบเพราะมันเสือกคิดอย่างนั้นไปได้ และผมก็คิดว่ามันแม่งโคตรไร้สาระเกินกว่าจะพูดมันออกมาให้จบๆไป ในเมื่อผมบอกมันแล้วว่าไม่ได้ทำแต่แม่งไม่เชื่อเองนี่หว่า
เรื่องของมึง
ผมเดินไปมาในห้องตามปกติ ถอดนาฬิกาวางไว้ตรงโต๊ะ เปลี่ยนกางเกงเปลี่ยนเสื้อไปตามปกติจนไอ้เปอร์ทนไม่ไหวจับผมเหวี่ยงเข้ากับกำแพงก่อนบดจูบอย่างบ้าคลั่ง ลิ้นมันบุกเข้ามาอย่างจาบจ้วง ดูดดึงริมฝีปากผมเสียงดังจ๊วบจ๊าบ ทำอะไรไม่ได้... แรงมันมากเกินไป.....ทำอะไรไม่ได้เลย.....
“แฮ่ก...” ผ่านไปหลายนาทีก่อนไอ้เหี้ยในร่างคนจะปล่อยให้ผมเป็นอิสระ หอบเอาลมหายใจเข้าก่อนจ้องมันเขม็ง
“....มึงจะทำอะไรอย่างน้อยก็อยากให้คิดหน่อยว่า มึงคบกับกูอยู่นะไอ้นัน”
“....” ผมไม่ตอบมัน ให้ตอบว่าอะไรในเมื่อผมไม่ได้ทำอะไรเลยแต่มันก็ไม่เชื่อ มันไม่เคยเชื่อใจผม ผมรู้ แต่มันก็ยังดูแลผมดีจนผมรู้สึกได้
แล้วจะให้กูไม่สับสนกับตัวเองได้ไงวะห่า บางเรื่องมึงก็ทำดี บางเรื่องมึงก็เลวเสียจนทำเหมือนว่ากูไม่มีความรู้สึก บางทีมันก็วางตัวดีแต่บางทีก็ไม่จนผมรู้สึกอึดอัดอยู่บ้างเวลาออกไปไหนมาไหนกับมัน แต่ก็ไม่ใช่ทุกครั้งหรอก แล้วจะให้ผมไม่สับสนได้ไงว่าบางทีผมก็รู้สึกดีกับมัน แต่ผมก็ยังชอบผู้หญิงอยู่
“...กูผิดหวังนะไอ้นัน พอจูบกูเสร็จแล้วก็มาจูบไอ้คิดต่อมึงจะให้กูคิดยังไง”
แล้วทำไมมึงไม่คิดบ้างว่าไอ้คิดมันเมา แล้วทำไมมึงไม่ฟังที่ไอ้โคมพูดบ้างว่ากูไม่ได้ทำ ทำไมมึงไม่ยอมเชื่อกูบ้างวะ!!
เหี้ยเปอร์แม่งเหี้ย...
___________________________________________________________
อร๊าง...... หาเวลาเอามาลงให้จนได้ :hao5:
ไม่คิดว่าจะมีคนทวงนิยายเค้านะเนี่ย แงงง ดีใจจจจจจ
พักตอนไปกับเปอร์นันแปปนึงเนอะ อิอิอิ
เรื่องของสองคนนี้อีกไม่กี่ตอนคงเคลียร์แล้วค่ะ
ขอโทษด้วยที่ไม่สามารถตอบคอมเม้นได้ เพราะแอบเอามาลงแบบสุดๆ :hao5: :hao5:
พักอยู่กับคนรู้จักน่ะค่ะทำให้เวลาแต่งนิยายต้องแอบๆ แถมเนตยังติดๆดับๆ โฮรววว
ตอนนี้เลยไม่เหลือค้างสต็อกแม้แต่เปอร์เซ็นเดียว...แงงง
สัญญาว่าจะเอามาลงให้จบค่ะ
แต่ไม่สัญญาว่าจะเอามาลงบ่อยๆหรือเปล่านะ
มันขึ้นอยู่กับจังหวะ 5555555
ขอบคุณทุกการติดตามมากๆเลยค่าาา
ยังไม่ลืมกันน้าาา แงงงงง
-
โถ่เปอร์ ไม่เชื่อใจนันซะบ้างเลย
-
คิดถึง คิด แรมมมม
เปอร์จัดหนักนันเลย รออยู่ :z1:
:pig4: นักเขียน แม้ลำบากก็ยังมาต่อให้
-
เป็นเรา เราก็ไม่เชื่อนันว่ะ ขนาดโคมยังบอกเลย ว่าวัดความไว้ใจ หึหึ ไม่รู้ดิ จนตอนนี้ ยังไม่หายเคืองนัน
แต่แรม น่ารักว่ะ น่ารักให้ตลอดนะ
-
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:นันงานเข้าจนได้ :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
คนมันรักมันหึงจนหน้ามืดล่ะมั้ง
-
นันก็เหมือนเด็กเลี้ยงแกะ ทำไม่ดีซะจนขาดความน่าเชื่อถือไปแล้ว แต่ก็สงสารนะ :mew4:
เอาความดี ความจริงใจเข้าสู้ละกันนันเอ้ยย :mew2:
-
เปอร์งี่เง่า
-
รอน้องคิด :oo1: :oo1: เป็นสามีน้องแยม :impress3: :impress3:
-
ดีใจที่ได้อ่าน
-
เปอร์หึงจนน่ากลัวอ่ะ อย่าตีกันๆๆ :mew6:
-
เปอร์แบดโหมด กรี๊ดดด จะบอกว่าผลักติดกำแพงนี่แบบเห็นภาพเลยอ่ะ :-[ นันจย๋ามันเด็กดื้อ กะล่อน แถมซึนอีกต่างหาก ต้องโดนแบบแบดๆถึงจะรู้สึก แต่น่าสงสารนะพูดอะไรทำอะไรใครเค้าก็ไม่ค่อยเชื่อ 55555
ในเมื่อดีๆแล้วไม่ได้ก็โหดมันซะเลยนะเปอร์ สนุบสนุนๆ :man1:
-
คิดถึงแรม คิด มากกกกก
ค้างกับคู่เปอร์ นัน มากกกก
-
ก่อนอื่นกอดคนเขียนแน่นๆก่อน คิดถึงงงงงงง :กอด1:
สงสารนันงานเข้าซะแล้ววว :katai1:
เข้าใจเปอร์นะ เพราะเมื่อก่อนนันเองก็เจ้าชู้ใช่ย่อย แต่ก็นะถ้าคนเราจะคบกันก็ควรเชื่อใจคนที่เรารักในโอกาสซิ :mew6:
รอตอนต่อไปค่ะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
คิดน่ารักอีกแล้ววววววว :hao7:
เชียร์ให้เปอร์จับนันกดเร็วๆ :katai2-1:
-
ทำไมคิดเมาแล้วน่ารักขนาดเน้ เกร้ดดดด :-[ :-[ :-[
-
คนเจ้าชู้ไว้ใจไม่ได้ :laugh:
-
นันผู้น่าสงสาร ตกเป็นผู้ต้องหา โดยที่ไม่ได้ทำไรผิด
-
ดีใจจังงง แวะมาต่อด้วย :mew1:
นันอย่าเพิ่งน้อยใจน้าา เปอร์ต้องใช้เวลาหน่อย :monkeysad:
:pig4: นะจ๊ะ
-
ต้มมาม่าแด๊กกกกอีกแล้วววว
เปอไม่มีเหตุผลเลย :(
-
หยา่วงดี เออรู้สึกถึงผลของการเจ้าชู้ประตูดินรึยังนัน
-
เปอร์ไม่เชื่อนันเพราะอะไร? ทำไมไม่พูดกันให้เข้าใจ
-
-38-
สุดที่รักของผมหลับปุ๋ยไม่ยอมตื่นในตอนเช้า เมื่อคืนก็เล่นเอาซะหนัก เพราะไหนๆผมก็ไม่จำเป็นต้องอดทนกับเขาเรื่องอย่างว่าอีกแล้วนี่เลยจัดไปนิดหน่อยน่ะครับ... เป็นครั้งที่สองแล้วที่ผมดูแลเขาตอนเมา แต่ไม่ว่าจะกี่ครั้งผมก็จะดูแลเขาตลอดไปนั่นแหละครับ ผมนอนมองหน้าคนน่ารักที่หลับตาพริ้มตรงหน้าสักพักก่อนนึกขึ้นได้ว่าควรไปทำอาหารเช้าให้เขา
แต่พอออกจากห้องไปกลับเจอตู้กับโรลที่นั่งอยู่บนโซฟาแถมดูโทรทัศน์กันสบายใจเฉิบ...
“โอ้ะ ตื่นแล้วเว้ยๆๆ”
“โฮ่ไอ้เหี้ย กูจะด่าก็ไม่ได้เพราะเป็นห้องมึง แต่วันหลังช่วยดูหน่อยนะว่ากูนอนอยู่”
“เอ้ะ...?”
“เสียงครางไอ้คิดทำกูหลับไม่ได้เลยสัด” โรลเป็นคนตอบ
....
ชิบหายล่ะ....
โอ้ยยย! ให้ตายผมไม่ควรคิดคำหยาบแบบนี้แต่มัน....มันชิบหายจริงๆ... พวกนั้นพูดแบบนี้ก็แสดงว่า....เขาได้ยินเสียง...และเขาก็ต้องรู้ว่าผมกับคิด..... ว๊ากกกก ผมมันแย่ แย่ที่สุด ผมไม่ได้สังเกตว่ามีใครอยู่ในห้องบ้าง ผมมันแย่!!!
“เอ้าๆ ยืนนิ่งเป็นอนุสาวรีย์มะเขือเทศหรอมึง ไม่เป็นไรหรอกกูไม่ได้อัดเสียงอะไรไว้”
ปัญหามันไม่ใช่ตรงนั้นสักหน่อย! ผมรู้สึกร้อนที่หน้ามากจนถ้าเอาไข่มาทอดหน้าผมอาจจะสุกก็ได้นะ ฮืออออออ
“จริงๆพวกกูก็ว่าจะกลับกันหรอกพอตื่นเพราะได้ยินเสียงพวกมึงเชิ้บๆกันอ่ะ แต่แบบ....กูไม่มีรถ ตอนมากูติดรถไอ้ซิงมา แถม...ดึกแล้วไม่มีรถให้โบกอ่ะ”
ทราบแล้วครับ ทราบแล้ว พอแล้ว ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ผมอายจะตายอยู่แล้วเนี่ย!
“โอเคๆ เก้าโมงกว่าละกูกลับก็ได้”
“จริงๆก็รอแซวมึงตอนตื่นนี่แหละ ก๊ากกกกกกก” นิสัยไม่ดี!
“เออ ไปละเพื่อน มีความสุขนะ ฝากบอกไอ้คิดด้วยว่าขอให้มีความสุข” ตู้ว่าก่อนเดินออกไปพร้อมโรล ทิ้งให้ผมอ้าปากพะงาบๆ ไม่ทันได้โต้ตอบอะไรกับพวกนั้นได้เลยเพราะผมอายเกินไป หน้าร้อนจนแทบไหม้!
นั่งทำสติอยู่สักพักก็ไปจัดแจงข้าวเช้าให้คิดก่อนเดินเข้าไปในห้องก็พบว่าคิดตื่นแล้ว...อาจจะตื่นก่อนผมเข้าห้องไม่กี่นาทีเพราะเขายังดูมึนๆอยู่เลย
“คิดไหวไหมครับ”
“อือออออ”
“เดี๋ยวผมเอาข้าวมาให้นะครับ จะได้ทานยา”
“งือออออ เร็วๆนะ”
ครับ ครับ ผมยิ้มแทนตอบรับคำ คิดที่หน้าตางัวเงียแบบนี้น่ารักชะมัดเลย แม้ว่าผมจะเขินเรื่องที่ตู้กับโรลได้ยินตอนที่ผมทำ...เอ่อ กับคิดอยู่ก็ตามแต่ตอนนี้ผมมีความสุขที่สุด ที่รักของผมเคี้ยวข้าวตุ้ยๆก่อนทานยา อาบน้ำแต่งตัวอีกสักพักก็มานั่งแกะกล่องของขวัญไปพลางอมยิ้มไป รอยยิ้มของเขาทำให้หัวใจผมพองโตได้เสมอ
รอยยิ้มที่แสนจะบริสุทธิ์นั้น
ได้ใช้เวลาร่วมกับเขาเป็นอะไรที่ผมมีความสุขเอามากๆ ได้เห็นเขาวิ่งดุ๊กๆไปนู่นไปนี่ ทำนู่นทำนี่แล้วสบายใจอย่างน่าประหลาด แค่มองเขาทำกิจวัตรประจำวันเฉยๆผมกลับมีความสุขได้มากขนาดนี้ ยิ่งตอนที่เขายิ้มให้ผมนี่ไม่ต้องบอกเลยว่าผมมีความสุขมากขนาดไหน ขอบคุณพระเจ้าที่ทำให้ผมมีวันนี้จริงๆ
เขาจัดของไว้นู่นนี่อีกเล็กน้อยก่อนจะเตรียมออกไปทำงาน...อึดมากเลยครับแฟนผมเนี่ย ทั้งๆที่จะนอนพักอีกหน่อยน่าจะดีกว่าแท้ๆแต่เขาก็ยังยืนยันว่าจะไปทำงาน ทำให้ผมต้องตามไปดูเขาอย่างช่วยไม่ได้ ไปเป็นพนักงานจำเป็นให้ร้านพี่เป้า จริงๆก็ไม่ได้แย่อะไรหรอกครับ สนุกดีด้วยซ้ำแม้ผมจะไม่ค่อยได้รับออร์เดอร์ลูกค้าเท่าไรเพราะคุยไม่เก่ง ได้แต่เสิร์ฟอาหารทำความสะอาดนู่นนี่นิดๆหน่อยๆ การที่ได้เห็นคนรักของตัวเองอยู่ในสายตา อยู่ข้างๆนี้อะไรก็ดีไปหมด
พูดแล้วเขินเป็นบ้าเลย
หมดไปอีกวันสำเร็จการทำงานพิเศษ ผมกับคิดช่วยพี่เป้าเก็บร้านนิดหน่อยก่อนกลับคอนโด ใช้เวลาสักพักก็มาถึงที่ห้อง คิดจัดการวางกระเป๋านู่นนี่นิดหน่อยก่อนควักบางสิ่งออกมาจากกระเป๋าตัง
“อ่ะแรม คิดให้”
“อะไรน่ะครับ”
“เงินไง”
“ไม่...หมายถึง...ให้ผมทำไม”
“..ก็....ค่าห้อง”
“คิด! ผมไม่เอาครับ เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าคิดไม่ต้องจ่ายอะไรให้ผม”
“แล้วแบบนั้นมันต่างอะไรกับการไปเกาะแรมกินล่ะ”
“ผมไม่เคยคิดอย่างนั้นนะครับ”
“แต่คิดคิด”
“....คิดครับ....” ผมว่าเสียงอ่อน
“.....รับไปเถอะนะแรม”
ผมส่ายหน้ารัวและนั่นทำให้คิดเรียกผมเสียงอ่อน ......แต่ครั้งนี้ผมไม่ยอมใจอ่อนหรอกครับ ทำไมผมต้องเอาเงินค่าห้องจากเขามาด้วยทั้งๆที่ผมเต็มใจจะให้คิดอยู่ด้วยกัน ก็เราเป็น....เอ่อ...เหมือนคนๆเดียวกันแล้วนี่...
“แรม...ยังไงคิดก็อยากช่วยจ่าย ให้คิดมาอยู่เฉยๆแบบนี้คิดไม่สบายใจนะครับ”
อย่านะ! อย่าช้อนมองผมแบบนั้นนะครับ ผมจะไม่ใจอ่อนหรอกผมบอกแล้ว ไม่ก็คือไม่
“แรมครับ....แรมช่วยคิดมาตลอดเลยอ่ะ ให้คิดตอบแทนแรมบ้างนะครับ ขอแค่ช่วยจ่ายค่าห้องก็ยังดี...”
“...ไม่...คิดต่างหากที่ช่วยผมทั้งเรื่องงานเรื่องเรียน ผม...ไม่......แค่คิดอยู่ด้วยกันกับผมแค่นี้ก็ดีมากพอแล้วครับ”
“มันไม่เหมือนกันสักหน่อย!”
“...แต่สำหรับผม ผมว่ามันเท่าเทียมกันนะครับ”
“ไม่ แรม...นะ ได้โปรด...”
โถ่ ไม่เอาเหมือนกันนะครับคิด ได้โปรด... ผมส่ายหน้าเบาๆ ที่รักครับ..แค่คุณอยู่ข้างๆผมแบบนี้ผมก็พอใจมากแล้ว อยากจะบอกกับเขาแบบนี้เหมือนกันแต่กลัวเขาหาว่าเลี่ยนไป เมื่อคิดรู้ว่าผมไม่ยอมเขาง่ายๆเหมือนครั้งก่อนๆคิดก็ทำเพียงถอนหายใจออกเบาๆพร้อมกับเบะปากหลุบตาต่ำ ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงนึกไปแล้วว่าเขายอมผมแล้ว แต่ไม่ใช่...คิดดื้อผมรู้ และเขาไม่ยอมง่ายๆหรอก ผมเริ่มเรียนรู้และสังเกตนิสัยของเขามากขึ้นกว่าเดิมเยอะ
ที่รักของผมเบะปากก่อนเดินดุ่ยเข้าห้องนอนไป คงจะเข้าไปอาบน้ำล่ะมั้งครับ ผมเปิดโทรทัศน์ดูฆ่าเวลาไปพลางๆรอเขาอาบน้ำ
.
.
.
“แรม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เฮือก!!
เวลาผ่านไปสักพักก่อนจะมีเสียงคิดตะโกนเรียกผมเสียงดังจนผมสะดุ้ง ผมรีบวิ่งเข้าไปหาเขาในห้องนอนพร้อมๆกับที่เขาวิ่งออกมาชนกับอกผมดังปึก แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ได้สนความเจ็บนี้เท่าไหร่
“แรม! แรม! มัน..มัน ในห้องมัน! แรม..แรมมมม” คิดร้องไม่เป็นภาษาและพอผมสังเกตเขาก็พบว่า....คิดนุ่งแค่ผ้าขนหนูผืนเดียว! โอยพระเจ้า...ท่านต้องการจะทดสอบผมแบบนี้ไปถึงไหน ผมเขายังเปียกลู่น้ำอยู่เลย พอๆกับตัวที่ชื้นน้ำบอกว่าเขายังไม่ทันได้เช็ดตัวให้แห้งดีนักก็เกิดเหตุอะไรสักอย่างก่อน
“คิดใจเย็นๆก่อนนะครับ ใจเย็นๆ เกิดอะไรขึ้นครับ”
“ในห้องมันมี...แรม....มัน มัน....”
โอเคๆ ดูเหมือนว่าเขาจะเริ่มรวนๆแล้วสิเนี่ย ผมพอเดาได้นิดหน่อยว่ามีอะไรสักอย่างในห้องนอนใช่ไหมครับ ไม่รอช้าผมเดินเข้าไปกะจะเห็นสิ่งที่คนตัวเล็กที่ตกใจกลัว แต่คิดกลับเกาะเอวผมแน่นทำให้ผมขยับเข้าไปในห้องอย่างลำบาก พอร่างกายก้าวเข้ามาในแล้วผมก็มองหาไอ้สิ่งที่คิดร้องโวยวายเสียงดังลั่น..
....
อะไรหว่า....?
เอ่อ...ห้องผมมันก็เหมือนเดิม ไม่ได้มีผีไม่ได้มีโจรอะไร แล้วคิดกลัวอะไรอ่ะ? ผมก้มลงไปมองคนตัวเล็กที่เกาะเอวผมแน่น เจ้าตัวก็มองรอบๆก่อนร้องขึ้นมาอีกระรอก
“แรม!!!!! นั่นอ่ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ผมหันไปตามที่เขาชี้พลางดิ้นเร่าๆ และก็พบ.....แมลงสาบ...? เอ่อ.......เขากลัวแมลงสาบหรอ? เอ่อ..... ผมควรจะทำอะไรต่อไปดี..... พอคุณแมลงสาบขยับตัวคิดก็ร้องว๊ากๆอีกพลางซุกตัวเข้ากับผมแน่น ...อยากจะเคลิ้มอยู่นะครับที่ร่างขาวๆนุ่มๆไม่ได้สวมเสื้อมาเบียดอยู่แบบนี้ แต่ดูท่าว่าผมไม่ควรจะมาเคลิ้มตอนนี้สินะครับ
คุณแมลงสาบเริ่มขยับตัวไปตามพื้นห้องทำให้คิดร้องลั่น ผมเดินไปหาเจ้าตัวปัญหาทำให้คิดปล่อยแขนที่เกาะผมแล้วไปมุดอยู่แถวขอบประตูแทน ผมใช้ไม้กวาดตีเข้าไปและตามสัญชาติของแมลงสาบ มันแกล้งตายตัวแข็งต่อหน้าผมทันที ไม่นานผมก็ตะคลุบคุณแมลงสาบตัวปัญหานี้ได้ คิดเริ่มมาด้อมๆมองๆดูผลงานของผม ก่อนที่ผมจะนึกอะไรบางอย่างได้....
“คิดครับ...”
“ว๊ากกกก!!!!!!!!@#$%^&*()_)(*&^%$#@!”
อะไรจะกลัวขนาดนั้นครับที่รัก
“เงินที่วางบนโต๊ะตรงนั้นน่ะผมเห็นนะ..”
“แรมมมม อย่าเอามันเข้ามา!!!” ผมยิ้มหวาน
“คิดตอบผมก่อนนะครับ...เงินตรงนั้นน่ะของคิดใช่ไหมครับ”
“......”
“....”
“ว๊ากก!!!ใช่ #^*(*&^%$#!!!!!” เพราะเขาไม่ตอบทำให้ผมถือหนวดแมลงสาบเดินเข้าไปใกล้ๆเขา
“ทำไมวางไว้เรี่ยราดอย่างนี้ล่ะครับ...”
“........ก็แรม....ไม่เอาจากคิดดีๆนี่ ก็เลย.........ว๊ากกก!!!!!!!!!” แม้จะสงสารที่รักของผมอยู่หน่อยๆที่ต้องวิ่งเต้นหนีแมลงสาบไปพร้อมๆกับเปลือยแบบนี้ แตว่านะ..
“คิดครับ...ผมบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่เอา”
“...แต่คิดอยากให้”
“...ถ้างั้น...” ผมยื่นแมลงสาบที่ห้อยต่องแต่งอยู่ในมือผมไปใกล้ๆเขาจนเขาร้องลั่นอีกครั้งก่อนวิ่งไปหลบอยู่หลังโซฟา
“จะยอมกันดีๆไหมครับ”
“...แรม.....คิดขอเถอะ นะ...นะครับ...ให้คิดช่วยออกบ้าง นิดเดียวก็ได้...” ผมส่ายหน้าให้เขา เงินของเขาแม้แต่บาทเดียวผมก็ไม่อยากได้ถ้ามันเป็นเพราะต้องเอามาให้ผมด้วยแล้วเนี่ย ผมเดินไปหาเขาพร้อมกับคุณแมลงสาบในมือ นึกขอโทษสัตว์ร่วมโลกตัวนี้อยู่ในใจที่ผมเอามันมาแกว่งเล่นแบบนี้
คิดยังคงวิ่งหนีไปรอบๆห้องพร้อมตะโกนลั่นเมื่อผมเข้าใกล้เขาในระยะสามเมตร เจ้าตัวเบะปากหน้าเบ้แต่ยังไม่ยอมเลิกคิดเรื่องจะนำเงินมาให้ผมอยู่ดี
“คิด...เร็วครับ...บอกผมว่าจะเก็บเงินและจะไม่เอามาให้ผมอีก ผมจะได้ปล่อยๆแมลงสาบนี่ไปไงครับ”
“..ม..มะ..ไม่เอา ว๊าก!!!!!!!!!!!” เขาร้องลั่นอีกครั้งทันทีที่ผมได้ยินคำว่าไม่ผมก็พุ่งไปหาเขาอย่างรวดเร็วทำให้คนตัวเล็กถอยหนีแทบไม่ทัน ผมเดินต้อนเขาไปเรื่อยๆหวังให้เขาเอ่ยปากมาว่าจะไม่จ่ายเงินอะไรให้ผมอีก แต่คิดเองก็ดื้อใช่ย่อย ตัวเองกลัวเสียขนาดนี้แท้ๆ รู้สึกเหมือนผมเป็นคนบาปเลย
“คิดครับ..”
“...ร...แรมครับ...” เจ้าตัวว่าเสียงสั่น เดาว่าคงจะกลัวสิ่งมีชีวิตในมือผมพอๆกับที่เขายืนหนาวเปลือยแบบนี้มาได้สักพักแล้ว
โถ่...เดี๋ยวผมก็ใจอ่อนหรอก...
“ร..แรม...เอามันออกไป...นะครับ...นะ”
“.....คิดพูดมาก่อนสิครับว่าจะไม่จ่ายเงินอะไรให้ผมแล้ว”
“....แต่...แต่..คิดขอช่วยนิดนึงก็ยังดี พันสองพันก็ได้..”
“คิดครับ.......” ผมส่ายหน้าเป็นเชิงว่าผมไม่รับ คิดทำหน้าเสียใจจนผมอยากจะพุ่งเข้าไปกอด(ติดตรงที่มีแมลงสาบอยู่ในมือนี่แหละครับ) คนตัวเล็กก้มหน้าครุ่นคิดแต่ก็ยังคงเดินถอยหนีผมไปเรื่อยๆ แต่เพราะเขาเอาแต่ก้มหน้านั่นแหละทำให้ผมสามารถต้อนเขาเข้ามุมจนได้...
“...ร...แรมม...” คิดว่าเสียงสั่นทันทีที่หลังบางนั่นชนกับผนังห้อง และเมื่อเขาไม่มีทางหนีอีกแล้วเพราะผมต้อนเขาไปที่มุมห้องนั่งเล่นได้พอดี
“คนดี...ผมไม่อยากแกล้งคิดแบบนี้หรอกนะครับ แต่ผมเองก็ไม่อยากได้เงินจากคิดเหมือนกัน..”
“ทำไม...”
“ผมบอกแล้วว่าผมเต็มใจให้คิดมาอยู่ด้วยกันนะครับ ปกติผมเองก็จ่ายค่าห้องนี้ได้อยู่แล้ว”
“แต่มันไม่แฟร์ คิดเข้ามาอยู่ฟรีๆไม่ได้หรอก”
“ได้สิครับ อยู่กับผมไง”
“......งั้นก็ไม่ต่างอะไรจากแมงดา....”
“คิด!” ให้ตาย ทำไมเขาคิดแบบนั้นล่ะ!!
“....คิดต้องเกาะคนอื่นกินไปถึงเมื่อไหร่...? แรมครับ..ให้คิดช่วยจ่ายนะครับ”
“ผมไม่เคยคิดว่าคิดเกาะผมกินเลยนะครับ ไม่คิดอย่างนั้นนะครับ”
“ถึงแรมไม่คิด คิดไม่คิด แต่คนอื่นก็มองว่าเป็นอย่างนั้นอยู่ดี....”
“....ไม่ต้องไปฟังเสียงคนอื่นมากก็ได้นี่ครับ...”
“...แต่ยังไง...คิดก็สบายใจกว่าถ้าช่วยแรมออกค่าห้อง ...นะครับ..นะ”
อย่าช้อนมองผมแบบนั้นนะฮือ... ไม่..ยังไงก็ไม่ เขาเหนื่อยมาทั้งชีวิตแล้ว ผมแค่ต้องการให้เขามีชีวิตที่ดีขึ้น อยู่อย่างสะดวกสบาย อยู่ข้างๆผม...
“....ถ้าอย่างนั้นผมจะปล่อยเจ้านี่ให้มันวิ่งไปรอบๆห้องนะครับ”
“ไม่!! ไม่เอานะ!! แรมห้ามทำอย่างนั้นนะ ขอร้อง ไม่เอา!!”
“งั้นก็...”
“..แต่คิดจะจ่าย..”
“งั้นผมปล่อย..”
“ม่ายยย!!!!”
“.....”
“..อึก...แรม............อะ เอามันไปทิ้งก่อนนะ...”
“ถ้าผมเอาไปทิ้งแล้วคิดจะยอมเก็บเงินนั้นไปไหมล่ะครับ”
“..........”
“....ให้ผมลองเลี้ยงมันดูไหม?”
“ไอ้บ้า!! ไม่เอา!! ใครที่ไหนเขาเอาแมลงสาบเป็นสัตว์เลี้ยงกันเล่า!!” ผมยิ้มให้เขาบางๆเป็นทำนองว่าเขามีตัวเลือกเดียวแล้วล่ะ เพราะผมเองก็ไม่พิสมัยที่จะเลี้ยงแมลงสาบเหมือนกันนะ
คิดเม้มปากส่ายหน้าหวือ ส่วนผมเองก็ช้อนมองเขาพลางถือหนวดแมลงสาบให้ห้อยต่องแต่งอยู่ตรงหน้าเขา ไม่อยากจะแกล้งเขาแบบนี้หรอกนะครับแต่ทำไงได้ คิดดื้อมากนี่นา ถ้าผมไม่ขู่เขาก็คงจะดื้อรั้นที่จะจ่ายต่อไป
“....โอเค...ยอมแล้ว....ไม่จ่ายก็ได้ครับ...”
“พูดแล้วนะครับ” ผมเริ่มยิ้มหน้าบานเมื่อได้ยินเขาพูดในสิ่งที่ผมต้องการ
“อือ...”
“สัญญานะครับ”
“สัญญาๆ”
“ห้ามกลับคำนะครับ”
“อือ...”
“ห้ามวางเงินทิ้งไว้แบบนี้อีกนะครับ”
“...รู้แล้ว...”
“..ห้าม.....ห้ามแอบเอาเงินใส่ในกระเป๋าผมนะครับ..”
“ง่า...ไม่ได้หรอ..” นั่นไงล่ะ ผมว่าแล้วว่าเขาไม่ยอมง่ายๆหรอก ลูกเล่นเยอะจริงๆ
“ไม่ได้ครับ ห้ามนะครับ”
“....อืออ หมดยัง..”
“....เอ่อ...ห้าม......เอ่อ....ห้ามเอาเงินของคิดมาให้ผมไม่ว่ากรณีใดๆก็ตาม”
“..........”
“คิดครับ..”
“.....ครับ..” ผมต้องคิดอยู่นานเลยล่ะว่าต้องหาคำพูดคำห้ามอะไรมาห้ามเขาเพื่อให้มันครอบคลุมไม่ให้เขาเนียนจ่ายผมไม่ว่ากรณีใดๆก็ตาม จนเขาขานรับตกลงออกมานี่แหละครับทำให้ผมค่อยโล่งหน่อย
“ถ้าผิดสัญญา....ผมจะไปจับแมลงสาบแถวนี้ขึ้นมาใหม่นะครับ”
“ง้า แรมอ่า!!!”
“...ตกลงนะครับ”
“......”
ถือว่าเขาตกลงแล้วละกัน ผมเปิดหน้าต่างก่อนขว้างแมลงสาบผู้มีพระคุณออกไป หวังว่ามันคงบินลงจอดได้โดยสวัสดิภาพ ผมเดาว่ามันคงแอบบินเข้ามาตอนคิดเปิดหน้าต่างแน่ๆ เพราะผมค่อนข้างมั่นใจนะว่าห้องผมไม่โสโครกพอที่จะมีแมลงสาบมาอาศัย หันมามองคนข้างตัวก็เห็นว่าคิดทำหน้าเบ้ก่อนเดินดุ่ยๆเข้าไปแต่งตัว... อดเหล่ผิวขาวๆนั่นเลย..
ผมล้างมือให้สะอาดก่อนจะไปอาบน้ำบ้าง คิดนอนนิ่งอยู่บนเตียง...สงสัยจะงอน ผมอยากเข้าไปลูบหัวปลอบเขานะแต่กลัวเขาจะรังเกียจมือที่จับแมลงสาบมาหมาดๆ เลยตัดสินใจไปอาบน้ำให้เขาเห็นว่าผมสะอาดเรียบร้อยดีก่อนดีกว่า
ใช้เวลาสักพักผมก็อาบน้ำแต่งตัวในห้องน้ำเสร็จก่อนเดินออกมาหาเจ้าของหัวใจที่ยังคงนอนนิ่ง สงสัยจะโกรธมากแน่ๆ แต่อย่างน้อยผมก็ไม่เห็นเงินที่เขาแอบเอาไปวางบนโต๊ะผมแล้ว
“คิดครับ...”
“.....”
“..คิดครับ....โกรธหรอครับ...”
“............อือ”
“...ขอโทษนะครับ..”
“ขอโทษทำไม แรมไม่ผิดอะไรนี่ คิดผิดเองแหละที่เข้ามาจุ้นจ้านวุ่นวาย”
“คิดครับ...”
“.....”
“...คิด...” ผมเรียกเขาเสียงอ่อยเมื่อเจ้าตัวไม่ยอมหันมามองผมเลย ผมกระเถิบตัวเองเข้าใกล้เขามากขึ้นกว่าเดิม แต่คิดก็พยายามขยับออกไป
“คิดครับ...ผมอยากให้เรื่องของเราไม่มีเงินมาเกี่ยวนะครับ”
“แล้วแรมจะออกให้คิดหมดทุกอย่างเลยหรือไง”
“...ใช่ครับ ได้ทั้งหมดเลยก็ดี”
“แล้วคิดล่ะ! คิดทำอะไรให้แรมได้บ้าง...ก็ไม่มี อยู่อย่างนี้ถึงแรมจะไม่คิดแต่คิดก็คิด...ว่ากำลังเกาะแรมกินอยู่อ่ะ!!”
“คิด...”
“ให้คิดอยู่เฉยๆแล้วก็มีกินมีใช้โดยที่แรมหาเงินจ่ายตังให้คิดคนเดียวอ่ะหรอ คิดไม่อยากให้เป็นแบบนั้น มันเหมือนเอาเปรียบ มัน...มันไม่จำเป็นต้องทำขนาดนั้น”
“แต่ว่า...”
“....คิดอยากอยู่อย่างแฟร์ๆกับแรม... ไม่มีใครได้เปรียบเสียเปรียบ...”
“..แต่ตอนนี้ผมก็ไม่ได้เสียเปรียบอะไรนะครับ”
“ตอนนี้อาจใช่ แต่ตอนหน้าอาจไม่ อย่างน้อยๆตอนนี้คิดก็เอาเปรียบแรมอยู่นะ”
“...ไม่นะครับ คิดครับ...”
“แรมควรจะเก็บเงินไว้ดีกว่า เผื่อวันนึงเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน...แล้วแรม...มีครอบครัว” เสียงเขาเบาลงเรื่อยๆและเบามากตอนท้ายจนแทบจะกระซิบ แต่ขอเถอะ ตอนนี้เราอยู่ในห้องกันเงียบๆสองคนไม่มีเสียงอื่นใดมารบกวนทำให้ผมได้ยินชัดเจน
นี่เขายังไม่เลิกคิดอีกหรอว่าผมจะไปมีครอบครัว
ทั้งๆที่ผมรักเขามาขนาดนี้....มากเสียจนคงไปรักใครไม่ได้อีก ลองกลับกันล่ะ ถ้าวันหนึ่งเขาไม่ได้รักผมแล้วไปมีครอบครัวของตัวเอง.....ผมคงเสียใจจนตาย
ผมขยับเข้าไปกอดเขาแต่คิดกลับดิ้นตัวหนีพร้อมกับผลักผมออก
“...ไม่ต้องมากอด ไม่ให้กอด” เขาพูดแค่นั้นก่อนจะนอนหันหลังให้ผมไปพร้อมกับความเงียบ...
...
..ดูท่าผมควรจะพาเขาไปหาครอบครัวผมเสียที
เพื่อยืนยันว่าผมมีแค่เขาคนเดียวจากนี้และตลอดไป
เพื่อให้เขารู้สึกสบายใจมากกว่านี้
_____________________________________________________
ยังจำกันได้อยู่ไหมมมมมม :hao5:
มาลงต่อแล้วน้าาา แงงงง ลืมกันไปรึยังงงง :o12: :o12: :o12:
ตอนนี้ไม่มีใครถูกผิดค่ะ ต้องพยายามเข้าใจทั้งสองฝ่ายเนอะ
ดึงเอาคุณแมลงสาบเข้ามาช่วยในตอนนี้55555
(จริงๆอยากลองเขียนเคะที่กลัวอะไรสักอย่างแล้ววิ่งพล่านไปทั่วห้องดูน่ะค่ะ ท่าจะน่ารักน่าฟัดดี55555)
ขอโทษที่หายไปนานนะคะ ไม่ว่างแต่งเลย :sad4:
(แถมแต่งไม่ค่อยได้อารมรณ์ด้วย เราแต่งๆลบๆบ่อยมากเลย :hao5: )
ไม่รู้ว่ามือตกรึเปล่า (มันเคยมีขึ้นด้วยหรอ? 555) คิดเห็นอย่างไรบอกกันได้นะคะ จะได้นำไปปรับปรุงแก้ไข
รู้สึกช่วงนี้ฟีลแต่งนิยายไม่ค่อยมา :o12:
คิดถึงทุกคนนะะะะะ
เรื่องของเปอร์กับนันรอแปปนึงนะคะะะ
ส่วนเรื่องของตาซัน...
จะมีเรื่องใหม่เป็นของตัวเองไหมนี่ขอรอดูเรตติ้งคนอ่านก่อนนะ 5555
ค่าตัวพี่แกแพงงง :hao7:
คิดถึงคนอ่านทุกคนค่าาาา :man1: :man1: :man1: :man1: :man1:
(ขอโทษที่ไม่ได้ตอบคอมเม้นนะคะ แต่อ่านหมดทุกเม้นน้าาา)
-
:กอด1: คิดคิดเยอะมากกก แต่น่ารัก ชอบตอนน้องเมา เหมือนเด็กเลย :กอด1:
ส่วนแรม ออกให้หมดก็ดูหล่อสไตล์พระเอกนิยายแสนดีดีค่ะ..แต่แบบ..เป็นเราเราก็ไม่ชอบนะแบบนั้น
รับๆไปแล้วเอาเงินนั่นเก็บไว้จ่ายของของคิดก็ได้ั้งคะ ยังไงก็ต้องอยู่ด้วยกันอยู่แล้ว 55
-
มาแล้วเย้ๆ :m4: :m4:
-
แรมมุกนี้โหดร้ายมาก เหี้ยมสุดๆ
แต่เราอ่านแล้วก็คิดได้อย่างนึงนะ
เรื่องเงินทองมันวุ่นวายจริงๆ น่ะแหละ แรมเองก็ยังไม่ได้ทำงานจะมาเป็นฝ่ายออกเลยก็ยังไงพิกล
เราว่าช่วยกันน่ะดีแล้ว ฝ่ายที่ได้รับก็ใช่ว่าจะรู้สึกดี มันเหมือนโดนเงินฟาดหน้า
ยิ่งแบบคิดที่มีอดีตและพ่อแบบนั้น ตรูล่ะหนาวใจวาบๆ
-
:katai5: :katai5:
-
คิดถึง แรมกับคิด
เข้าใจคิดนะ ถ้าเราไม่ได้ช่วยออกอะไร คงจะตะขวิดตะขวงใจ
เหมือนไม่ใช่ที่ของเรา ไม่มีส่วนร่วมในการเป็นเจ้าของ คงเกรงใจ
แรมก็ ให้คิดช่วยค่าไฟค่าน้ำก็ดีนะ วินๆ เพราะแรมก็คงคิดว่าแค่แฟนคนเดียว
ต้องการให้มาอยู่ข้างๆ ทำไมจะออกให้ไม่ได้แค่นี้ เพราะยังงัยค่าห้องก็เสียเหมือนเดิมอยู่ดี
ขอให้ตกลงกันได้นะจ๊ะ :pig4: นักเขียน
-
ขอบคุณที่มา ก็เข้าใจทั้งสองฝ่ายนะ ฝ่ังหนึ่งก็อยากดูแลให้ทั้งหมดเพราะมีความพร้อมมากกว่า อีกฝั่งก็กลัวว่าจะเก็นการเอาเปรียบกันเกินไป
-
คิดอะ ชอบคิดมากตลอด แต่เข้าใจได้ว่าเด็กมีปม แต่ไงก็ตามแรม นายควรหัดพูดมากกว่าทำกว่านี้อีกนิดนะ
-
กอดดดดดแน่นๆ คิดถึงคนเขียนจัง :กอด1:
เข้าใจทั้งคิดทั้งแรมเลยยย ต้องคุยกันๆ :mew2:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
น่ารักกกน่าฟัด ถ้าเราเป็นแรมก็จะไม่ทนเหมือนกัน :man1:
เปิดเรื่องใหม่เราอยากให้เป็นเรื่องเปอร์กับนันมากกว่าอ่า อยากอ่านเยอะๆ เด็กชายไดอารี่ของเค้า :-[
-
หายไปนานมากกกก อ่า
แต่กลับมาต่อก้ดีใจแล้ว
-
ป้าอยากเป็นคิดดดดดด
ผัวรวยมากเลยลูกกกกกกกกก
ป้าอิจจจจ นี่พูดเลยย
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
:o12: :hao5: เค้าอ่านรวดเดียวเลยยย ชอบมากสงสารคิดมากกกกกกกกกกกกกก ร้องไห้ไปสิบแปดลิตร :sad4:
เป็นกำลังใจให้น้าาาาา เค้ารู้ว่ามันอยากในการคิดเรื่องสักเรื่อง เเต่สู้ๆน้าา ไม่เอามาม่าเเล้วน้าาาา ไม่งั้นเค้าจะเอาคิดมาเลี้ยงเองงงง
o13
บายยยยยย รีบมาต่อน้าาา :katai3:
-
คิดกลัวแมลงสาบ!!!! เหมือนกันเลย ถ้ามันอยู่เฉยๆ ยังพิอได้น่ะ แต่ถ้าบินเมื่อไหร่วงแตกคร่าาาา
ที่ว่าค่าตัวซันแพง เด๋วเราช่วยสมทบทุน 2 บาท 555 อยากให้อ่ะท่
ปล.คิดุถึงคนเขียน หายไปนานเกือบลืมล่ะ :hao5:
-
เอาใจช่วยแรมกับคิด
เอาใจช่วยหมานันกับเปอร์
-
ถ้าแรมพูดแค่ว่า ให้คิดอยู่กับแรมแบบคู่ชีวิต คิดน่าจะยอมมากกว่ายอมเพราะแมลงสาบนะ
แรมคิดช้าจัง พ่อแรมต่ำ :mew4:
-
เข้าใจสิ แรมเองยินดี แต่น้องรู้สึกไม่แฟร์ โถ่ๆๆๆๆๆ คิดเอ้ยคิด ลดความคิดมากลงหน่อยจะแฮปปี้ ขึ้นนะ
ป่ะเปิดตัวสะใภ้
-
มาแล้วววว คิดถึงมากกกก
-
เราก็กลัวแมลงสาบนะ ถ้ามีคนคิดจะเอามาใกล้แบบที่แรมทำ คงต้องมีหัวตงหัวแตกกันบ้าง คว้าอะไรได้คงขว้างหมดอ่ะ
-
:L2:
-
แรมเขาเต็มใจให้อยู่ นะคิด อย่าคิดมาก ดูเเลคิดดีๆนะเเรม :hao7: ทำคิดเสียใจอีกครั้งจะจับให้ซันเป็นพระเอกแทน :laugh:
-
:pig4:
-
:hao7:
-
พึ่งตามมาอ่านคะ น่ารักมากก
-
คิดถึงน้องคิดจังเลยยยย
น้องคิดยังน่ารักเหมือนเดิม แต่คิดมากน้อยลงหน่อยจะดีมากนะจ้ะ
-
เง้อออ
แวบมาโบกมือทักทายว่าสบายดีและกลับมาแล้วค่า :t2:
มาทักทายก่อนคนอ่านจะลืมกันไป 55555
ลืมกันยังเนี่ยยย :mew6:
มาบอกว่าตอนนี้กำลังแต่งตอนใหม่อยู่ค่ะ
ขออภัยที่มาช้ามากๆเพราะต้องปรับตัวหลายๆอย่างค่ะ แง..
คิดถึงทุกคนเลยค่ะ
ตอนนี้ยังไม่อัพเลยเอาประวัติคร่าวๆของตัวละครมาบอกกันค่ะ แก้เหงา 55555
แรม
ชื่อ-สกุล นายข้างแรม กรภัควัฒน์
อายุ 20 ปี
วันเดือนปีเกิด 21/12/1993
ส่วนสูง 186 ซม.
น้ำหนัก 78 กก.
พี่น้อง -
กรุ๊ปเลือด AB
คิด
ชื่อ-สกุล นายจินตนา จิราเดชโภคิน
อายุ 20 ปี
วันเดือนปีเกิด 25/06/1993
ส่วนสูง 162 ซม.
น้ำหนัก 49 กก.
พี่น้อง น้องสาวต่างสายเลือด
กรุ๊ปเลือด O
นัน
ชื่อ-สกุล นายนันธพัทธ์ ดำรงกิจ
อายุ 20 ปี
วันเดือนปีเกิด 16/04/1993
ส่วนสูง 177 ซม.
น้ำหนัก 56 กก.
พี่น้อง -
กรุ๊ปเลือด B
เปเปอร์
ชื่อ-สกุล นายสถาปนา วิชญสกุล
อายุ 20 ปี
วันเดือนปีเกิด 27/02/1993
ส่วนสูง 183 ซม.
น้ำหนัก 77 กก.
พี่น้อง น้องสาว
กรุ๊ปเลือด A
:hao6: :hao6:
มาให้หายพอคิดถึง ตอนใหม่กำลังเข็นมาค่ะ
และก็ไหนๆแล้ว
อยากจะถามคนอ่านว่ามีอะไรสงสัยเกี่ยวกับตัวละครหรือเนื้อเรื่องบ้างไหมคะ
(ส่วนที่ทำไมแรมถึงโง่ ขอตอบเลยว่าเป็นที่การเลี้ยงดูและสภาพแวดล้อมค่ะ แรมไม่ได้โง่เรื่องเรียนแต่โง่เรื่องการใช้ชีวิต เพราะวันๆตาแรมไม่ค่อยออกไปไหนเลย อยู่แต่ในบ้านกับคุณแม่ทำให้ไม่ค่อยประสีประสาโลกภายนอกน่ะค่ะ //ตอบดักไว้ก่อนเพราะเดาว่าน่าจะมีคนถาม 55555)
สุดท้ายนี้ คิดถึงทุกคนเลยค่า :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
____________________________________________________________________
-
มาแล้วว :mc4: :mc4:
รอค่ะ :man1:
-
ก็คิดถึงอยู่ว่ามันก็น่าจะครบเดือนแล้วนี้ จากนี้คงจะได้อ่านบ่อยๆเหมือนเดิมแล้วใช่ไหม
-
เราก็คิดถึงงงง~ตอนใหม่มาเร็วๆน้า~
-
มาเร็วๆๆเด้อ
ข่อยรออยู่ X)
-
คิดถึงอ่ะ
มาเร็วๆๆนะ
-
คิดถึงเรื่องนี้
รอนะคะ :กอด1:
-
:mew2: :mew2: :mew2:คิดถึงงงงงงงงงงงงง :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
-39-
คิด.....ตื่นตูม
“ครับแม่”
“...”
“ครับ...ครับ ไม่หลอกครับ ..ครับ...เจอกันครับ”
ผมตื่นมาพร้อมกับเสียงอันคุ้นเคย แรมตื่นแล้วและเขากำลังคุยโทรศัพท์กับ...แม่ของเขา? ผมยันตัวเองให้ลุกขึ้นมาพิงพนักเตียงก่อนมาหน้าเขาทำตาปริบๆ พอเขาเห็นว่าผมตื่นแล้วเขาก็บอกวางสายปลายทางก่อนเดินกลับมาหาผมพร้อมรอยยิ้ม...
....ยิ้มของแรม..ทำผมอบอุ่นใจได้เสมอ....
“อรุณสวัสดิ์ครับ”
“อือ...แรมคุยกับใครอ่ะ?” ผมเอ่ยปากถามเขาทันทีไม่พูดพร่ำทำเพลง แม้พอจะรู้อยู่แล้วก็เถอะ
“คุณแม่น่ะครับ”
ผมไม่ตอบเขาแต่ส่งยิ้มจางๆให้ก่อนอ้าแขนกว้าง แรมก้มเข้ามากอดผมอย่างรู้งาน ผมคลอเคลียซุกไซร้เขาอยู่สักพักก่อนแรมจะเป็นฝ่ายทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน
“คิดครับ...พรุ่งนี้ว่างไหมครับ?”
“หือ? ก็มีไปทำงานร้านพี่เป้าอ่ะ”
“ถ้าไม่นับเรื่องงานล่ะครับ”
“ก็...ว่างนะ ทำไมหรอ?”
“ไปพบคุณแม่ผมด้วยกันนะครับ...”
..
..
..
“ห้ะ!!!”
ผมร้องเสียงหลงก่อนลุกพรวดออกจากอ้อมแขนเขา ผมจ้องหน้าแรมนิ่ง ภาวนาให้ผมหูฝาดไป
เขาไม่ได้จะให้ผมไปเจอแม่เขาใช่ไหม?
บอกตรงๆเลย...ผมไม่พร้อมมมมมม
“ไปพบคุณแม่ผมพรุ่งนี้นะครับ”
แต่สิ่งที่แรมเอ่ยมาไม่ช่วยให้คำภาวนาของผมเป็นจริงเลยสักนิด
“...ง่ะ....เอ่อ.......แรม..หมายความว่าไง...หรอ?”
“ก็...ไปพบแม่ผมน่ะครับ ไปทำความรู้จัก”
“เอ่อ...คือ ถามได้มั้ยว่าทำไม...”
“ผมคิดว่าพาคิดไปเปิดตัวเลยคิดจะได้ไม่คิดมากไงครับ”
เขาตอบพร้อมส่งยิ้มหวาน
โอ้ย!!! แร้ม!! ทำไมมันปุปปับขนาดนี้ล่ะ พรุ่งนี้! พรุ่งนี้เลยนะ! นั่นหมายความว่าผมมีเวลาทำใจแค่ 1 วัน!!! ไม่ดิ ไม่ถึงวันด้วยซ้ำตอนนี้!! บอกตรงๆอีกครั้งว่าไม่พร้อมจริงๆ
คือแม่แรมเป็นคนอย่างไร หน้าตาแบบไหนผมก็ไม่เคยรู้ แต่ที่แน่ๆท่านเป็นเจ้าของบริษัท KP และก็เจ้าของหมู่บ้านกฤตการณ์อันยักษ์ใหญ่นั่นเป็นแน่แท้ ...แค่คิดตัวผมก็หดเหลือมิลเดียวแล้ว
“ต...ต..แต่แรม... คิดไม่...”
โอ้ย! อย่ามองอย่านั้นสิครับ! สายตาของเขาทำเอาผมไม่กล้าปฏิเสธเลย!
ไม่ต้องมาทำหน้าอย่างมีความหวังแบบนั้นนะ!
คดีแมลงสาบยังไม่ได้คิดบัญชีเลย!!!
“ไม่ได้หรอครับ..” เขาพูดเสียงจ๋อยๆ
“อ..อือ คือ...คิดยัง...ไม่..”
“กังวลหรอครับ? ไม่เป็นไรหรอกครับ แม่ผมไม่ดุหรอก”
นั่นก็อีกเรื่อง!! แต่ประเด็นคือผมเป็นคนทำให้ลูกชายคนเดียวของท่านกลายเป็นเกย์น่ะสิ การที่ลูกชายคนเดียวของตัวเองมารักกับผู้ชายด้วยกันพ่อแม่ที่ไหนจะยอมรับกัน...
“..ง่ะ ง่า..”
แล้วผมจะอธิบายให้แรมฟังยังไงดีเนี่ย คุณชายช่วยอ่านหน้ากระผมหน่อยได้ไหมครับ ไม่ใช่คิดเอาเองว่าผมตอบตกลงแล้วมานั่งยิ้มแป้นน่าตีแบบนี้
“ไปนะครับ.. ผมนัดคุณแม่ไว้แล้ว พรุ่งนี้เที่ยง...นะครับ”
ถามกันก่อนนัดจะดีมากครับพี่!!
“....น่าจะปรึกษากันก่อนสิ จู่ๆก็เล่นตกลงนัดเองเฉยเลยอ่ะ คิดไม่...”
“ผมเห็นคิดหลับอยู่เลยไม่อยากกวน และก็...คิดยังคิดมากเรื่องผมอยู่ไม่ใช่หรอครับ ผมอยากให้คิดเชื่อว่าผมรักคิดจริงนะ ผมนอนคิดเรื่องนี้มาทั้งคืนเลย...”
“....”
“..เลยคิดว่าถ้าพาคิดไปรู้จักกับคุณแม่น่าจะพอช่วยยืนยันอะไรได้บ้าง”
แรมพูดทำเสียงจ๋อย เหมือนเห็นหูลู่หางลู่เป็นหมาหงอยยังไงอย่างนั้น
ผมอยากปฏิเสธเขาแทบตาย....แต่ดูเหมือนผมเองก็ไม่กล้าพอที่จะทำให้เขาทำหน้าหงอยไปมากกว่านี้เสียด้วยสิ
...
แล้วคุณเชื่อไหม ว่าสุดท้ายผมก็ไม่ได้ปฏิเสธแรมไป วันนี้ผมกระสับกระส่ายทั้งวันเลย เป็นใครใครก็เครียดเชื่อสิ...
ผมกลัว....
กลัวว่าถ้าแม่แรมเป็นเหมือนพ่อของผมล่ะ ท่านคงไม่ยอมรับแฟนลูกชายที่เป็นผู้ชายเหมือนกันง่ายๆหรอกใช่ไหมล่ะ ใครๆก็อยากให้ลูกตัวเองแต่งงานเหมือนคนปกติกันทั้งนั้น ผมไม่อยากนึกเลยว่าถ้าครอบครัวแรมกีดกันผมจะทำยังไง
ต้องกลับไปอยู่คนเดียวอีกแล้วหรอ?
ผมกลัว...
ไม่ใช่ว่าไม่เคยคิดเรื่องนี้ แต่คิดว่าการที่จะต้องมาเผชิญหน้ากับเรื่องแบบนี้มันเร็วไป ผมตั้งตัวไม่ทัน ผมรู้สึกดีนะที่แรมพยายามทำอะไรเพื่ออยากให้ผมสบายใจแต่นี่มัน...ผมไม่รู้จะพูดอย่างไรดี แค่คิดว่าถ้าอยู่ด้วยกันแบบนี้ก็ดีพอแล้ว ไม่เคยคิดว่าต้องไปเจอหน้าพ่อแม่ของเขา เดิมทีพ่อของผมก็คงไม่ยอมรับเรื่องนี้อยู่แล้วล่ะ
ผมเลยมีความคิดที่เห็นแก่ตัวว่าถ้าเราคบกันแบบไม่ต้องบอกผู้ใหญ่แบบนี้ไปเรื่อยๆได้ก็คงจะดี
...
ผมไปทำงานร้านพี่เป้าด้วยความกังวลสุดขีด จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวสุดๆจนพี่เป้าบอกให้ไปนั่งพักหลายรอบ ทำให้พนักงานคนอื่นๆรวมถึงแรมต้องเดือดร้อนเป็นกำลังแทนผมที่เป็นบ้านั่งเครียดอยู่คนเดียวแบบนี้
แรมเองก็แวบมาดูผมอยู่บ่อยๆแต่ก็ไม่นานนักเพราะลูกค้ามาค่อนข้างเยอะ ผมเองก็ไม่อยากนั่งเครียดกินแรงแบบนี้อยู่เหมือนกัน แต่ทำไงได้ พอลุกออกไปเสิร์ฟไอ้เรื่องนี้มันก็วนอยู่ในหัวไม่ออกไปไหนจนเสิร์ฟผิดโต๊ะบ้าง เกือบสะดุดล้มต่อหน้าลูกค้าก็บ่อย ฮือออ...
สุดท้ายก็เลิกงานโดยที่ผมทำได้แค่ปัดกวาดเช็ดถู ไม่ได้ออกไปหน้าร้านเท่าไหร่ ผมขอโทษพี่เป้าก่อนกลับแม้พี่แกจะไม่ถือโทษโกรธอะไรเลยก็ตาม แต่ผมก็อดเกรงใจเขาไม่ได้อยู่ดี... ได้เงินเดือนเขามาแต่ไม่ทำงานให้เขาได้สมกับเงินเดือน ผมมันแย่...
...ผมกลับมาคอนโดแรมด้วยสภาพจิตใจห่อเหี่ยว แรมถามผมก็หลายรอบแต่เป็นผมเองที่ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง
“คิดครับ...เครียดมากเลยหรอครับ” จนกระทั่งอาบน้ำเตรียมเข้านอนแล้วผมก็ยังจิตตกเรื่องนี้อยู่ดี พรุ่งนี้...พรุ่งนี้แล้วสินะ ชะตาผมจะออกมาเป็นยังไงอีกเนี่ย สูญเสียแค่นี้ก็มากพอแล้วสำหรับผม
“....อือ” ผมครางตอบเขาส่งๆเพราะมัวแต่ครุ่นคิดอยู่กับตัวเอง
…
จุ๊บ
!!!
“อ่ะ...!”
“ไม่คิดมากนะครับ ผมอยู่กับคิดเสมอนะ” เขาทำ..อะ.... แรมจูบผมอ้ะ!!! สิ่งที่ผมคิดๆอยู่เมื่อครู่ๆเริ่มมลายหายไป สมองโฟกัสแต่ภาพตรงหน้าแทน แรมยิ้มหวานให้ผม เขาจับมือผมทั้งสองข้างไว้ตอนไหนไม่รู้
สองมืออุ่นของแรมปล่อยออกจากมือผมช้าๆก่อนคว้าผมเข้าไปซุกอ้อมกอดเขาแทน เขาพยายามกระชับอ้อมแขนของตัวเองจนกลายเป็นผมนั่งตักซุกอกเขาไปแทน เขินเป็นบ้า!
“ไม่เครียดนะครับคนดี ผมอยู่ตรงนี้ ไม่ทิ้งคิดไปไหนแน่นอน” เขากระซิบลงข้างหู เสียงทุ้มเบาๆนั่นกล่อมผมซะอยู่หมัด รู้สึกว่าหลังจากที่ผ่านเรื่องมาแรมจะมีวิธีทำให้ผมอ่อนข้อระทวยให้เขามากขึ้น เจ้าเล่ห์เป็นบ้า (ยังไม่ได้หาวิธีเอาคืนคดีแมลงสาบเลย)
“...แม่แรมเป็นคนยังไงหรอ” เมื่อรู้ว่ายังไงผมก็หนีไม่พ้นแน่ๆ เลยเลือกที่จะเก็บข้อมูลดีกว่า
“คุณแม่เป็นคนใจดีครับ มีดุบ้างแต่ไม่บ่อย ท่านชอบคนสุภาพน่ารัก รับรองเลยว่าแม่ผมจะชอบคิดมากแน่ๆ” เขาว่าพร้อมยิ้มแฉ่งเหมือนเด็กๆเลย และนั่นทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม
“ผมแค่พาคิดไปแนะนำให้คุณแม่รู้จักเฉยๆ ไม่ต้องเกร็งนะครับ”
“แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ...”
“ผมกับคุณแม่ชอบอะไรเหมือนๆกัน ถึงท่านจะไม่เคยเห็นคิด แต่ผมรับรองได้ว่าท่านต้องชอบคิดมากแน่ๆครับ”
เขากระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น เสียงทุ้มที่พูดนั้นกล่อมให้ผมอุ่นใจได้อย่างรวดเร็วเลย.. ทำไมเพิ่งมาทำเอาตอนนี้นะ!!
***
ผมเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ ตื่นมาอีกทีก็เช้าแล้วและเป็นเช้าที่ผมได้ตื่นมาเจอหน้าแรม บ่อยครั้งที่แรมมักจะตื่นก่อนผมแล้วเจ้าตัวก็จะนอนข้างผมอยู่อย่างนั้นจนกว่าผมจะตื่น เพราะผมไม่เคยตื่นมาเจอใคร ผมนอนคนเดียวมาตั้งแต่เด็ก ผมเคยพูดลอยๆกับเขาว่าถ้าตื่นมาแล้วมีคนอยู่ข้างๆเราตลอดก็คงดี... และคำพูดลอยๆของผมก็ทำให้เขานำไปปฏิบัติเสียจริงจัง จนผมนึกดีใจ
แรมให้ความสำคัญกับผมมากขึ้น ไม่รู้ว่ามากกว่าเดิมหรือเปล่าแต่มันเห็นชัดขึ้นจากเมื่อก่อนเอามากๆ เมื่อก่อนแรมยังดูเงอะๆไม่ค่อยกล้าเถียงกล้าขัดผมเท่าไหร่เลย แม้แต่กอดเขาก็เกร็งซะผมกลัวว่าตะคริวจะจับเขาเอา
“อรุณสวัสดิ์ครับ” แรมว่าพร้อมยิ้มบางๆมาให้ผมใจเต้นเล่นๆ ผมครางฮือตอบเขาไป จนแรมลุกออกจากเตียงเตรียมไปอาบน้ำนั่นแหละผมเกิดอยากอ้อนเข้าขึ้นมา
“แรม...อุ้ม”
แม้ที่รักผมจะทำหน้าสงสัยแต่ก็ทำตามแต่โดยดี
“อาบน้ำด้วยกันนะๆ” ผมว่า
จบประโยคแรมก็ทำตัวแข็ง หน้าเขาแดงก่ำเป็นมะเขือเทศสุกจนผมนึกขำอยู่ในใจ แรมหื่น แต่หื่นเงียบ และนานๆทีผมก็ชอบแกล้งให้เขาตบะแตกอยู่เหมือนกัน
แม้แรมจะเคอะเขินไม่น้อยแต่สุดท้ายเขาก็ทำตามที่ผมว่า เขาเอาใจใส่ผมมากจนผมตกหลุมรักเขาเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้แล้ว
....สักพักเราก็อาบน้ำกันจนเสร็จ... เสร็จจริงๆ หึหึหึ ผมเดินไปปิ้งขนมปังไว้ทานรองท้องก่อนจะไปเผชิญหน้ากับคุณแม่แรม เลือกชุดแต่งตัวที่ใหม่ที่สุดพร้อมกับเซตผมทาแป้งเล็กน้อย เชื่อเถอะว่าปกติผมไม่เคยแต่งอะไรมากขนาดนี้นะ ปกติผมก็ลุกออกจากเตียง อาบน้ำและก็ออกบ้านไปเลย แต่ครั้งนี้คงต้องทำตัวให้ดูดีหน่อย เผื่อจะได้รับความประทับใจอะไรบ้าง
ไม่นานนักผมกับแรมก็พร้อมเดินทาง ผมสูดลมหายใจเข้าเรียกกำลังใจตัวเองก่อนขึ้นรถไป...
***
เสียงหัวใจเต้นโครมครามระหว่างทางไปบ้านของแรม ผมนั่งตัวเกร็ง มือเริ่มเย็นชืดจากความเครียดและตื่นเต้น แม้จะนั่งในรถที่มีเครื่องปรับอากาศแต่เหงื่อน้อยๆก็ยังผุดออกมาได้อยู่ดี
“เลี้ยวแยกหน้าก็ถึงแล้วครับ”
เสียงแรมคล้ายระฆังสังเวียนยังไงไม่รู้ ผมรู้ว่าเขาพยายามทำตัวไม่ให้ผมตื่นเต้น แต่มันก็ช่วยไม่ได้นักหรอกในเมื่อผมนั่งสั่นเสียขนาดนี้
และสุดท้ายก็ถึงจนได้ ใจผมเต้นแรงกว่าเดิม มีแม่บ้านเปิดประตูรั้วให้แรมเอารถไปจอดข้างใน บ้านเขาอยู่ในหมู่บ้านกฤตการณ์1 ซอยในสุด เห็นออร่าได้ชัดเลยว่าซอยนี้เป็นซอยของเจ้าของโครงการ ก็เล่นใหญ่โตเสียขนาดนี้ บ้านแรมใหญ่อย่างไม่ต้องนึกสงสัย เผลอๆอาจจะใหญ่กว่าบ้านพ่อผมด้วยซ้ำ สวนพื้นหญ้าหน้าบ้านดูกว้างขวาง มีดอกไม้ต้นไม้ประดับอย่างสวยงาม แรมเอารถเข้าไปจอดในโรงรถและนั่นก็หมายความว่า...ใกล้ถึงคิวผมแล้วสินะ
“น้องแรม คิดถึงจังเลย หล่อขึ้นรึเปล่าเนี่ย ไหนขอป้าดูหน่อยสิ” สาววัยกลางคนคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมาเมื่อแรมและผมเปิดประตูลงจากรถ เธอเข้ามากอดแรมพร้อมกับลูบหน้าด้วยความเอ็นดู ผมเดาว่าน่าจะเป็นแม่บ้านที่เคยดูแลแรมมาก่อนแน่ๆเลย
แรมพูดคุยกับเธอเล็กน้อย (ได้ยินมาว่าเธอชื่อต้อย) ไม่นานป้าต้อยก็พาเราเข้าไปในบ้าน เธอหันมายิ้มให้ผมเล็กๆก่อนเดินนำไป
แรมจับมือผมไว้ตลอดทางจนผมนึกเกร็งๆสายตาแม่บ้าน แม่บ้านของที่นี่มีไม่มากอย่างที่ผมนึก ที่แน่ๆมีแค่ป้าต้อยและก็ป้าแม่บ้านอีกสองสามคนเท่านั้นเอง ผมนึกว่าแรมจะมีแม่บ้านเป็นโหลๆยืนเรียงแถวต้อนรับคุณชายกลับบ้านแบบในการ์ตูนเสียอีก
ภายในบ้านแรมเองก็สวยมากไม่แพ้นอกบ้าน พื้นปูด้วยหินอ่อนทำให้อากาศในบ้านเย็นสบาย เฟอร์นิเจอร์ที่ผมเห็นแต่ละอย่างก็น่าจะแพงมากๆ
ผมมองรอบบ้านเขาไปทั่วจนมาหยุดที่ห้องห้องหนึ่ง ป้าต้อยพูดเป็นเชิงให้เข้าไปข้างในนั่นก็เท่ากับว่าอีกไม่ถึงนาทีผมจะได้เจอกับแม่แรมแล้วสินะครับ ใจผมกลับมาเต้นตูมตามอีกครั้ง แรมบีบมือผมเบาๆเหมือนกับบอกกลายๆว่าเขาอยู่ตรงนี้ ผมหันไปมองหน้าเขาหน่อยๆก่อนเจอรอยยิ้มของแรมส่งกลับมา มือหนาอีกข้างเริ่มผลักประตูให้เปิดออก..
....
“ตาแรม แม่กำลังคิดถึงพอดี ไม่ได้เจอลูกตั้งนานเลยไหนๆขอแม่กอดหน่อยสิ”
“อ่ะ เอ่อ แม่ครับ...”
“ส..ส...สวัสดีครับ”
ผมยังไม่ทันได้ยกมือไหว้ท่าน ท่านก็เข้าไปกอดแรมข้างๆผมแล้วเรียบร้อย แม่แรมเป็นคนสวย แม้จะรู้ว่ามีอายุมากแล้วแต่ก็ยังสวยสำหรับผู้หญิงวัยนี้ ร่างเธออวบหน่อยๆ ผิวขาวสะอาดสะอ้าน เธอสวมสูทสีแดงเลือดหมูและกระโปรงเอวสอบ ดูดีมากครับ เหมือนคุณนายในละครเลย ผมเริ่มทำอะไรไม่ถูก
พอผมกล่าวสวัสดีแม่แรม เธอหันมามองหน่อยๆก่อนหันไปยิ้มให้แรม
“หิวไหมลูก แม่ให้ป้าต้อยเตรียมของโปรดลูกไว้เยอะแยะเลย”
“อ่ะครับ... แม่ครับนี่คิด...ฟ-”
“เอาไว้ไปคุยที่โต๊ะอาหารเนอะ ลูกดูท่าทางจะหิวแล้ว”
คุณแม่แรมว่าพลางเดินนำไปที่ห้องอาหาร เหมือนว่าห้องนี้จะมีประตูเชื่อมกับห้องอาหารน่ะครับ ผมเริ่มใจแป้วหน่อยๆที่คุณแม่แรมไม่ค่อยให้ความสนใจผมสักเท่าไหร่ แต่ไม่เป็นไรนี่เพิ่งเริ่ม แรมบีบมือผมเบาๆก่อนพาผมไปยังห้องทานข้าว
ผมนั่งข้างแรมส่วนคุณแม่นั่งตรงข้ามกับแรมพอดี อาหารถูกนำมาเสิร์ฟโดยบรรดาแม่บ้าน
“แรมเป็นไงมั่งลูก ไม่ค่อยกลับบ้านเลย”
“ก็ดีครับแม่ ช่วงนี้ยุ่งหน่อยๆ ผมทำงานพิเศษเป็นเพื่อนคิดน่ะครับ”
คุณแม่ปรายตามามองผมแล้วเริ่มถามแรมต่อ
“หรอ...แล้วทำอะไรน่ะลูก เงินไม่พอหรอคะ?”
“ป..เปล่า ไม่ใช่อย่างนั้นครับ ผมแค่อยากทำเฉยๆ เป็นพนักงานร้านอาหารนี่แหละครับ”
“หรอลูก สนุกไหมจ้ะ”
“สนุกครับ แล้วแม่เป็นไงบ้างครับ”
“แม่ก็เรื่อยๆน่ะ ตอนนี้ก็มีโครงการทำหมู่บ้านกฤติการณ์อยู่ที่__ ตอนนี้พ่อเขาก็ไปคุมงานอยู่ คงกลับมาเกือบเย็นๆนู่น แรมอยู่รอพ่อกลับมาได้ไหมจ้ะ”
“เอ่อ...ผมต้องไปทำงานน่ะครับ ถ้าไม่เกินห้าโมงน่าจะได้นะครับ”
“งั้นเดี๋ยวแม่โทรบอกพ่อให้กลับมาเร็วๆละกัน ลูกชายคนเดียวอุตสาห์กลับมาหาทั้งที”
แม่แรมว่ายิ้มๆ ผมคงไม่คิดอะไรถ้าไม่ติดกับคำว่าลูกชายคนเดียว ผมนั่งก้มหน้านิ่ง เหมือนตัวเองหดเล็กลงเหลือมิลเดียวจริงๆ
“แม่ครับ...คือเอ่อ นี่คิด....แฟนผมครับ”
“....หรอลูก”
“ส..สวัสดีครับ” ผมหันไปยกมือไหว้คุณแม่ใหม่แบบลนๆ ก็จู่ๆแรมก็วกเข้ามาเรื่องผมเฉยเลยนี่
“สวัสดีจ้ะ แรมคิดถึงบ้านมั้ยลูก ปิดเทอมแล้วกลับมาอยู่กับแม่บ้างสิ แม่เหงานะ”
“อ่ะ..เอ่อ...ผมขออยู่คอนโดดีกว่าครับ”
“อ้าว ทำไมล่ะลูก ที่บ้านสะดวกกว่าตั้งเยอะ ไม่คิดถึงแม่หรอ”
“คิดถึงครับ แต่...ผมให้คิดอยู่คนเดียวไม่ได้”
“...หมายความว่าไงจ้ะ”
“...ผมให้คิดมาพักด้วยกันน่ะครับ หอเขาถูกไฟไหม้เลยให้ย้ายมาอยู่กับผม จริงๆล-”
“ตอนนี้อยู่ด้วยกันหรอ แม่ก็ว่าทำไมช่วงนี้น้ามิ้นบอกว่าแรมใช้น้ำใช้ไฟมากกว่าเดิม”
“ค..คือผม...”
แม้ผมจะสงสัยว่าน้ามิ้นคือใคร แต่ผมก็ไม่ได้สนใจเท่ากับว่าค่าห้องที่ผมพยายามจ่ายให้เขาแล้วแต่เขาไม่รับ ผมไม่อยากให้คุณแม่มองว่าผมมาเกาะเขากินแบบนี้
“จะใช้จ่ายอะไรก็คิดด้วยนะลูก”
“ค..ครับ แต่แม่ครับ...”
“แรมไม่ทานข้าวล่ะลูก เดี๋ยวเย็นหมดนะ นี่พึ่งให้คนเอาไปอุ่นมา”
“ค...คือ....เรื่องค่าใช้จ่ายที่คอนโดแรม...ผมยินดีช่วยจ่ายนะครับ”
ผมรีบแทรกเมื่อเห็นว่าบทสนทนากำลังจะจบลงที่สองแม่ลูกหันไปตักกับข้าวตัวเอง
แม่แรมไม่พูดอะไร เธอตวัดตามามองผมแวบนึงก่อนหันไปตักข้าวในจานขึ้นมาทานอย่างปรกติ ....ใจแป้วเลยครับ
“แม่ครับ...”
“ชู่ว แม่ทานข้าวอยู่จ้ะลูก”
เท่านั้นแหละทั้งผมทั้งแรมเลยได้แต่เงียบ แรมเริ่มตักข้าวมาทานบ้างส่วนผมนั่งมองจานข้าวนิ่ง... แรมหันมาตักกับข้าวลงในจานผมทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อย แต่พอเงยหน้ามาเจอหน้าคุณแม่ผมกลับใจแป้วอีกครั้ง...
ว่าแล้ว...ผมไม่ควรมาเจอท่านจริงๆด้วย
เผลอหลงคิดไปเองได้ไงนะว่าถ้าเป็นแม่แรมอาจจะยอมรับเรื่องที่ผมกับเขาคบกันก็ได้ พ่อแม่ที่ไหนเขาจะยอมรับง่ายๆกัน
แค่คิดก็จิตตกแล้วครับ อยากกลับชะมัด แรมยังคงตักกับข้าวมาให้ผมไม่ขาดสายแม้ว่าผมจะไม่ได้เริ่มทานอะไรสักอย่างก็เถอะ แต่เพราะรู้ว่าไม่ควรพูดขณะทานข้าว ทั้งผมทั้งแรมเลยไม่มีใครพูด จนกระทั่งคุณแม่แรมทานข้าวไปได้ครึ่งจาน เธอก็เริ่มพูดขึ้น
-
“แรมไม่ทานหรอลูก ไม่ถูกปากหรอจ้ะ”
“เปล่าครับ ผม...”
ผมรู้ว่าที่แรมไม่กินเป็นเพราะผม พอเหลือบมองคุณแม่เธอก็จ้องผมเสียจนผมต้องเริ่มลงมือตักกับข้าวเข้าปาก อาหารอร่อยมากติดอยู่ที่ผมทานไม่ค่อยลงเท่าไหร่นัก แต่พอแรมเห็นว่าผมเริ่มทานแล้วเขาเลยเริ่มทานบ้าง คุณแม่เองก็ยิ้มน้อยๆก่อนลงมือทานอาหารของตัวเองต่อ
ไม่นานกับข้าวบนโต๊ะก็หมด มีแม่บ้านสองคนมาเก็บจานออกไป พร้อมกลับเข้ามาให้ด้วยของหวานรวมมิตร ผมทานไปได้ไม่เท่าไหร่บทสนทนาก็เริ่มขึ้นใหม่
“แม่วานให้ป้านิดไปซื้อรวมมิตรเจ้าที่แรมชอบมาเลยนะ อร่อยไหมลูก”
“อร่อยครับ ขอบคุณครับแม่”
“แล้วสรุปว่าไม่อยากกลับมานอนบ้านจริงๆหรอลูก”
“ผม...ต้องอยู่กับเขา”
“แรม..ร..เราอยู่คนเดียวได้...ไม่เป็นไร” บรรยากาศอึดอัดเสียจนผมพูดติดๆขัดๆ จริงๆผมอยากจะบอกเขาตั้งแต่รอบเมื่อกี้แล้วว่าผมอยู่คนเดียวได้
“..แต่ว่า”
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวแม่หาคอนโดให้แฟนลูกใหม่เอาไหม จริงๆน้ามิ้นเองก็บอกว่าคอนโดแถวๆ___มีห้องว่างอยู่นะ ถ้ายังไงเดี๋ยวแม่ลองถามน้ามิ้นให้เอาไหมจ้ะ”
“แม่ครับ คือผม...”
“เห็นว่าที่พักเก่าถูกไฟไหม้ใช่ไหม แสดงว่าอยู่คนเดียวมาก่อนใช่ไหมจ้ะ งั้นน่าจะย้ายไปอยู่ได้นะแรมจะได้นอนสบายๆไง”
“แม่..”
“คอนโดลูกก็มีแค่เตียงเดียว มานอนด้วยกันคงจะอึดอัดรึเปล่า เดี๋ยวแม่หาให้แฟนลูกใหม่ดีกว่าเนอะ ราคาคงไม่แพงมากเท่าไหร่ เดี๋ยวแม่คุยให้”
“แม่ ฟังผม..”
“ถ้ายังไงเดี๋ยวแม่หาที่ใกล้ๆให้ก็ได้นะ อยู่ด้วยกันคงจะทำอะไรไม่ค่อยสะดวก”
“คือถ้ายังไง เดี๋ยวผมหาที่อยู่เองก็ได้ครับ จะได้ไม่รบกวนคุณ....น้า”
สุดท้ายผมก็ทนไม่ไหว พูดโพล่งออกมาอย่างไร้มารยาท เห็นได้ชัดเลยว่าคุณแม่แรมไม่ค่อยจะยอมรับผมเท่าไหร่ เสียแต่เธอพูดดี แต่พูดแบบนี้มันเจ็บกว่าเวลาที่พ่อผมด่าอีก ผมรู้ว่าคุณแม่แรมพยายามไล่ผมกลายๆ
ว่าแล้ว...
“แม่ พอเถอะครับ คิดจะอยู่กับผมไม่ว่ายังไง ถ้าเขาย้ายไปอยู่ไหนผมก็จะไปด้วย..แม่ไม่ต้องหาที่ใหม่ให้คิดหรอกนะครับ”
“......”
“แม่ครับ ผมรักคิด ผมอยากอยู่กับเขา...แม่ก็รู้ว่าผมรู้สึกยังไง....”
แรมพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น การที่เขาเถียงแม่เพราะผมนั่นทำให้ผมคิดได้ว่าเขาให้ความสำคัญกับผมขนาดไหน แต่ในขณะเดียวกันผมก็รู้สึกไม่ดีที่ทำให้เขากับแม่ความเห็นไม่ตรงกัน
“....แม่ครับ”
“....จินตนา จิราเดชโภคิน...ลูกของยศใช่ไหม”
“....ค..ครับ”
“...เห็นว่าตานั่นมีแค่ลูกสาว...”
“...ผมเป็นลูกนอกสมรสครับ...” ไม่อยากจะพูดว่าผมเป็นลูกเมียน้อยจริงๆ
“รู้แล้วล่ะ แล้วคิดว่าตัวเองมีดีอะไรให้ตาแรมไปอยู่ด้วยล่ะ?”
“แม่!”
“แรม เงียบ!”
เสียงเธอไม่ดังแต่ทรงพลังและน่าเกรงขาม ผมถึงกับสะดุ้งเฮือกก่อนหาสติมาตอบคำถามคุณแม่แรมใหม่.... มีอะไรดีหรอ...ผมว่าผมไม่มี ไม่มีอะไรเลย....ไม่มีอะไรคู่ควรกับเขาเลยสักนิด
“.......จริงอยู่ที่ผมเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองมีอะไรดีพอให้แรมมาอยู่กับผม ผมรู้ว่าไม่คู่ควรไม่เหมาะสม ฐานะผมสู้ใครไม่ได้ แต่ผมรักเขา....”
“....”
“....นั่นคือสิ่งที่ผมคิดว่าดีที่สุดในชีวิตผมแล้ว.. การที่ผมรักเขามากขนาดนี้ ผมจะไม่ว่าถ้าคุณน้าไม่ยอมรับ ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะคบกับเขาได้นานแค่ไหน ในอนาคตแรมอาจจะแต่งงานมีลูกกับใครก็ช่าง เพียงแต่...”
“...”
“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น....ผมจะยังคงรักเขาไม่เปลี่ยนไป นั่นเป็นสิ่งเดียวที่ผมมีจริงๆ”
ผมตอบแม่แรมไปตามความรู้สึกจริงๆ และตามที่ตัวเองมีจริงๆ ผมไม่มีเงินไม่มีบ้านไม่มีครอบครัว...ไม่มีอะไรเลย มีแต่แรมที่เอาแต่ให้ผม ผมทำได้แค่รักเขาและไม่มีวันทรยศเขาแค่นี้จริงๆ
“ผม...”
แต่ถ้าคุณแม่ของแรมไม่ยอมรับผมจริงๆผมคง...ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน....
“แม่ครับ..”
“โอเค พอ”
!?
“เงยหน้าคิดมาสิลูก แม่ไม่ดุแล้ว” ผมเงยหน้าตามที่คุณแม่แรมบอก เธอยิ้มอยู่ตรงหน้าผมเหมือนกับว่าเรื่องเมื่อครู่ไม่ได้เกิดขึ้น
“...ผ..ผม...”
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้วจ้ะ ตาแม่พูดบ้างเนอะ”
“..ค...ครับ”
“แม่รู้ตั้งนานแล้วว่าเราคบกัน”
ห้ะ!
“และก็รู้ด้วยว่าหนูเป็นคนที่ตาแรมชอบตั้งแต่มัทยม”
ห้ะ!!
“ก็ตาแรมเล่าให้แม่ฟังเองนี่เนอะ”
“...ครับ”
ห้ะ!!! อะไรเนี่ย ผมงงไปหมดแล้ว!! ขอกูเกิ้ลทรานสเลดที
“หน้าตาน่ารักกว่าในรูปอีกนะ แม่อยากจะกอดจริงๆตอนเจอหน้าหนูน่ะแต่ต้องเก๊กขรึมไว้ก่อนเดี๋ยวแผนแตก”
ด...เดี๋ยวนะ
“หมายความว่าไงครับแม่..”
“แม่แค่อยากวัดใจแฟนแรมน่ะ ไม่ได้ว่าแรมเลือกคนไม่ดีหรอกนะแต่แม่แค่อยากรู้ปฏิกริยาหนูคิดต่างหาก เพราะในอนาคตถ้าพวกหนูคบกันก็ต้องทนกับแรงกดดันที่มากกว่านี้อีกนะ... รับได้ไหมลูก”
“..ได้ครับ//ได้ครับ” ผมกับแรมตอบแทบจะพร้อมกัน นั่นทำให้คุณแม่แรมยิ้มออกมาจางๆ
“ได้ยินอย่งนั้นแม่ก็ดีใจ รู้ไหมว่าตาแรมเพ้อถึงหนูมากๆเลยนะ”
คุณแม่แรมว่าพลางหัวเราะคิกคักจนแรมต้องร้องปราม
“ค...คือ คุณน้ารู้จักผมมานานแล้วหรอครับ”
“ใช่จ้ะ ขอโทษนะที่แม่แกล้งหนู”
“ม..ไม่เป็นไรครับ! แล้วทำไมแรมบอกว่าแม่แรมไม่เคยเห็นคิดไง”
“...ก็...ไม่เคยเห็นตัวจริงน่ะครับ”
“แรม...” อยากจะตะโกนดังๆ แต่ติดที่เกรงใจคุณแม่ผมเลยทำได้แค่ร้องขู่เบาๆ
“จ..จริงๆผมก็งงกับคุณแม่นะครับ ผมจะร้องทักตั้งหลายรอบแล้วที่คุณแม่พูดแปลกๆ แต่แม่เล่นไม่เปิดโอกาสให้ผมพูดเลย”
“ก็เดี๋ยวแผนแตกน่ะสิ แล้วถ้าแม่บอกให้แรมรู้ก่อนละก็นะ แผนแตกตั้งแต่ยังไม่ถึงบ้านเลยมั้ง ดีนะที่แม่รู้ว่าตาแรมหลอกง่าย คิกๆ”
“แม่...”
“คุณน้ารู้เรื่องหมดทุกอย่างเลยหรอครับ? แรมเล่าให้ฟังหมดเลยหรอครับ?” ผมถาม
“เรียกแม่เถอะจ้ะ ครอบครัวเดียวกันแล้ว ก็...จะว่าทุกอย่างมั้ยแม่ก็ไม่รู้นะ แต่ตาแรมชอบเล่าเรื่องของตัวเองให้แม่ฟังตั้งแต่เด็กๆแล้วล่ะ พอมาถึงเรื่องหนูแม่ก็เห็นตาแรมคิดหนักอยู่หลายวันกว่าจะโพล่งออกมาได้”
“ก็ตอนนั้นผม...”
“จ้ะ ตอนนั้นพ่อกับแม่เองก็รับไม่ค่อยได้หรอกที่ตาแรมชอบผู้ชาย อ้ะ แต่ตอนนี้ไม่เป็นอย่างนั้นแล้ว หนูคิดอย่าทำหน้าแบบนั้นสิลูก”
“....”
“ตอนนั้นพ่อโกรธมากเลย แม่เองก็ไม่ค่อยพอใจเหมือนกัน แต่ตาแรมยังไงก็ยืนยันว่าชอบหนู พอนานเข้าเป็นปีเชียวล่ะที่ตาแรมยังชอบหนูและเอามาคุยกับแม่บ่อยๆจนแม่เริ่มเข้าใจ...”
“...”
“...ว่าความรักมันไม่มีเพศ ไม่จำเป็นต้องจำกัดความอะไรมากมาย ตาแรมมีความสุขเสมอที่ได้เล่าเรื่องหนูให้แม่ฟัง แม้ตอนแรกแม่ไม่ปลื้มแต่ก็ลูกชายคนเดียวนี่นา แม่ก็ฟังตาแรมเล่าเรื่องหนูจนเริ่มสนุกไปกับตาแรมด้วย กลายมาเป็นยอมรับเรื่องนี้ได้ตอนไหนก็ไม่รู้ แม่เริ่มกล่อมพ่อจนตอนนี้เราทั้งคู่ก็ต่างเข้าใจลูกแล้วล่ะ ไม่ต้องกังวลนะจ้ะ”
“.....”
“แม่ว่าอะไรที่ลูกทำแล้วมีความสุขก็อยากให้ทำ ชีวิตเป็นของลูกไม่ใช่ของพ่อแม่ การที่ตาแรมกับหนูรักกันไม่ใช่เรื่องผิดอะไรเลย”
“ค..คุณน้า...ผม....”
“แน้ะ บอกให้เรียกคุณแม่ไง”
“..ค..คุณ..แม่......”
“จ้ะ”
“ผม...ขอโทษนะครับ ขอโทษที่ผมเป็นผู้ชาย ผม...”
“ตายแล้ว ใครให้คิดอย่างนั้นกัน หนูคิดฟังแม่นะลูก หนูไม่ผิดอะไรทั้งนั้น หนูเกิดมาเป็นอะไรก็ไม่ผิด หนูจะรักใครหรือชอบใครก็ไม่ผิดอะไรทั้งนั้น เข้าใจแม่มั้ยลูก”
“ต...แต่ผม...มีลูกไม่ได้....ผมเป็นครอบครัว...ในอุดมคติของคุณ...แม่..ไม่ได้”
“แม่ไม่ได้หวังอะไรแบบนั้นแล้วตั้งแต่รู้ว่าตาแรมรักหนูมากแค่ไหน ใจแม่ขอแค่ให้ลูกๆมีความสุขก็พอแล้ว หนูคิดไม่คิดมากนะจ้ะ แม่ไม่ว่าอะไรแล้ว คุณพ่อเองก็เหมือนกัน แม่รักหนูเหมือนกับที่ตาแรมรักนะจ้ะ”
“ผ...ผม....ฮึก...”
“ตายแล้ว ร้องไห้ทำไมหืมคนเก่ง ไม่ร้องนะจ้ะ แม่ไม่ได้ดุอะไรสักหน่อย ตาแรมหยิบทิชชู่ให้แม่หน่อยสิ”
ผมกลั้นน้ำตาไม่อยู่ มันไหลออกมาตอนไหนก็ไม่รู้ ตั้งแต่คุณแม่บอกให้เรียกเธอว่าแม่ผมก็จุกจนพูดไม่ออก ไม่คิดว่าชาตินี้จะได้พูดคำนี้กับใครอีก... แล้วยิ่งเธอดีกับผมมากขนาดนี้ ไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้ได้จริงๆ....
วันที่มีคนยอมรับ
คุณแม่แรมเช็ดน้ำตาให้ผมอย่างเบามือ ผมก็พยายามกลั้นน้ำตากับก้อนสะอื้นนี่ลงไป ทั้งๆที่เมื่อก่อนผมกลั้นน้ำตาเก่งมากนะ แต่ไม่รู้ทำไมเดี๋ยวนี้ร้องไห้บ่อยจริง
“ไม่ร้องนะคะคนเก่ง ไหนลองยิ้มหน่อย ดูซิว่าจะยิ้มสวยเหมือนที่ตาแรมคุยเอาไว้รึเปล่า”
ผมหลุดขำออกมาทันทีที่คุณแม่พูดจบ แรมเอาเรื่องอะไรของผมไปเล่าให้ท่านฟังบ้างเนี่ย
“ตายล่ะ..น่ารักจริงๆ ยิ้มบ่อยๆนะคะ หนูคิดยิ้มแล้วโลกสวยมากเลย”
ผมลืมตาขึ้นมามองหน้าคุณแม่ที่ตอนนี้นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าผม เป็นเพราะเมื่อครู่เธอพยายามเช็ดน้ำตาให้ผมโดยที่ผมก้มหน้าอยู่ล่ะมั้ง เห็นอย่างนั้นผมก็รีบลุกลงไปนั่งบนพื้นหินอ่อนทันที ไม่ควรค้ำหัวผู้ใหญ่นะครับ!!
“นั่งเก้าอี้ก็ได้ลูกแม่ไม่ถือหรอก”
“..ผ..ผม...”
“เอางี้ดีกว่า เราไปนั่งคุยที่ห้องนั่งเล่นละกันเนอะ แรมพาคิดไปหน่อยสิลูก”
“ครับ”
แล้วพวกผมก็เคลื่อนตัวไปยังอีกห้องหนึ่งตามคำสั่งคุณแม่ทันที
“ตอนรู้ว่าลูกคบกันแล้วแม่ตกใจมากเลยนะ ไม่คิดว่าหนูจะยอมคบตาแรมด้วย”
“ม..ไม่หรอกครับ ผมต่างหากที่ตกใจตอนแรมขอคบ..ผมต่างหากที่คิดว่าแรมจะยอมลดตัวมาคบกับผม”
“อย่าดูถูกตัวเองอย่างนั้นสิลูก คนที่มีครบทุกอย่างไม่จำเป็นต้องเป็นคนที่อยู่สูงเสมอไปหรอกนะ คนที่มีจิตใจดีแบบหนูสิควรถูกยกย่องมากกว่า”
“..ผม...”
“ได้ยินมาว่ายศเขาไม่ค่อยดูแลหนูหรอลูก”
“อ่ะ!...คือ...” ผมหันไปมองแรมเพื่อจะถามว่านี่เขาเล่าเรื่องนี้ให้คุณแม่ฟังด้วยหรอ แต่แรมเองก็ทำหน้างงๆไม่ต่างจากผม
“ตาแรมไม่ได้เล่าให้แม่ฟังหรอก แม่รู้เองน่ะ ก็คนในวงการธุรกิจด้วยกันนี่นะ อีกทั้งยศยังเป็นเพื่อนเก่าแม่ตอนม.ปลายด้วย
ตายศนั่นนิสัยไม่ค่อยดีนักหรอก พอรู้ว่าหนูคิดนามสกุลเดียวกับตานั่นอีกทั้งไม่ค่อยมีข่าวเรื่องลูกชายทำให้แม่มั่นใจว่าตายศคงจะไม่ชอบหนูนักหรอก....แม่เดาถูกรึเปล่า?”
“...ครับ”
“ยศเป็นคนที่คิดว่าตัวเองเพอร์เฟ็ก ต้องเพอร์เฟ็ก ต้องสมบูรณ์เพียบพร้อมในทุกสิ่งทุกอย่าง อะไรที่มาขัดที่ขัดทางเขา เขาเอามันออกจากชีวิตหมดนั่นแหละ คนแบบนี้นิสัยไม่ดีเลยเนอะ ทั้งๆที่ตัวเองทำเองแท้ๆแต่กลับไม่รับผิดชอบ”
“...คือ...”
“หนูมาอยู่กับตาแรมก็ดีแล้ว ตาแรมจะได้ช่วยดูแล อ้อ ที่แม่พูดในห้องอาหารเมื่อครู่นี้แม่ล้อเล่นนะลูก แม่ไม่ว่าอะไรเลยถ้าหนูจะอยู่ด้วยกัน ดีใจด้วยซ้ำตาแรมจะได้ไม่เหงา”
“ค...คือเรื่องนั้น ผมอยากช่วยออกค่าใช้จ่ายให้จริงๆนะครับ”
“หือ ไม่เป็นไรหรอกลูก เก็บเงินที่หนูหามาได้ใช้ซื้อของที่หนูอยากได้เถอะ คอนโดนี้แม่ได้คนรู้จักแนะนำให้ น้ามิ้นนั่นแหละ เธอเป็นเจ้าของคอนโด เป็นคนรู้จักแม่ ค่าที่อยู่เลยไม่แพงมากหรอก ลูกสองคนแม่เลี้ยงได้สบายๆ”
“แต่ผม...”
“หนูไม่สบายใจใช่ไหมลูก.... งั้นถ้าแม่ขออย่างหนึ่งตอบแทนจะได้ไหมคะ”
“..ด..ได้ครับ ผมยินดี”
“ช่วยดูแลตาแรมแทนแม่หน่อยนะจ้ะ ในทุกๆเรื่องเลย พ่อกับแม่งานเยอะไม่ค่อยมีเวลาไปหาตาแรมเท่าไหร่ เห็นว่าหนูคิดเรียนเก่งด้วย ช่วยตาแรมเรื่องเรียนก็ได้นะจ้ะ ทำได้ใช่ไหมคะ”
“..ได้ครับ”
แต่ว่า...มันจะต่างจากที่เคยเป็นยังไงล่ะ ทุกทีผมก็ดูแลเขาพอๆกับที่เขาดูแลผม แล้วกะอีแค่ช่วยดูแลแรมแค่นั้นมันเป็นสิ่งที่ไม่เหนือบ่ากว่าแรงผมเลย ออกจะเป็นงานสบายๆเสียด้วยซ้ำ ผมว่ามันจะคุ้มหรอที่จะมาแลกกับการให้ผมอยู่อาศัยด้วยแบบนี้
“ตาแรมไม่ค่อยรู้เรื่อง ชอบมึนๆเอ๋อๆ แม่กลัวว่าจะโดนเขาหลอกเอาสักวัน หนูคิดช่วยเป็นหูเป็นตาให้แม่ได้มั้ยลูก”
“ได้ครับ”
“ต้องอย่างนี้สิลูกแม่ มีอะไรก็ช่วยกันจริงมั้ย ไหนยิ้มให้แม่ดูหน่อยซิ”
ผมยกยิ้มให้เธออย่างที่ชอบทำบ่อยๆ แม่แรมเห็นดังนั้นเธอก็ส่งยิ้มกลับมาให้
“คุณ...แม่..ครับ คือเรื่องคอนโด...”
“แนะ แม่บอกแล้วใช่ไหมคะว่าขอแค่เรื่องเดียว ดูแลตาแรมให้แม่หน่อย หนูคิดเองก็รับปากแล้วนะคะ เรื่องอื่นแม่ไม่เอานะ”
เหมือนคุณแม่จะรู้ว่าผมจะพูดเรื่องอะไร เล่นดักคอเอาเสียผมพูดต่อไม่ออก
“ดูเหมือนว่าหนูจะเจอแต่เรื่องร้ายๆมาใช่รึเปล่า” แม่แรมว่าพลางเอื้อมมือมาลูบหัวผมเบาๆ พอจบประโยคผมก็เงยหน้าขึ้นมองคุณแม่อย่างสงสัย
“ตาแรมเล่าก็ส่วนหนึ่ง แต่แม่ดูคนเก่งนะลูก คิดเหมือนจะเก็บอะไรไว้ในใจคนเดียว ตอนนี้มาเป็นลูกของแม่แล้วนะ เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ในอนาคตจะเป็นยังไงแม่ไม่สนหรอก แค่ตอนนี้หนูอยู่กับตาแรมแบบนี้แม่ก็รับหนูเป็นลูกอีกคนแล้ว เพราะฉะนั้น ไม่ต้องคิดกังวลอะไรแล้วนะจ้ะ”
“ผม........................”
“หนูเป็นลูกแม่นะ”
“....ผม...ขอบคุณครับ....ขอบคุณ...มากจริงๆ”
“ไหว้พระเถอะลูก เรื่องแค่นี้เอง หนูเป็นลูกของแม่ซะอย่าง”
ผมยกมือไหว้คุณแม่แรมค้างไว้ พร่ำบอกคำขอบคุณจากใจจริง นึกขอบคุณโชคชะตาที่พาผมมาเจอคนดีๆแบบนี้ คิดว่าชีวิตนี้จะมีความสุขแบบคนปกติไม่ได้แล้วเสียอีก
ขอบคุณพระเจ้าที่ทำให้ผมมีวันนี้
_______________________________________________
จบ...ดราม่าไปอีกหนึ่ง
ใครคิดว่าจะเจอดราม่าครอบครัวแรมนี่ไม่มีนะคะ
เพราะตาแรมจัดการก่อนที่จะได้คบกับคิดเสียอีก 55555 :laugh:
ที่อยากจะบอกอีกเรื่องก็คือ
เรื่องนี้ใกล้จะจบแล้วนะคะ :hao5:
น่าจะประมาณไม่ถึงสิบตอน....
โฮรวววววว
ขอบคุณทุกคนที่ยังตามกันมาถึงตอนนี้นะคะ กอดดดดดด :กอด1:
ตอนหน้าเป็นเรื่องหมาๆ
ใครคิดถึงหมานันยกมือหน่อยยย 55555
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะะะ :L2:
-
ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ :mew2:
แต่ยังไงก็ขอบคุณมากนะคะ รอตอนต่อไปค่ะ
-
เราอยากเห็นบทสรุปของพ่อกับน้องของแรมมั่งจัง
พ่อเลวๆแบบนี้มันไม่ได้มีบุญคุณกับเราเท่าครู อาจารย์หรือแม้แต่เพื่อนที่คอยช่วยเหลือคิดมาด้วยซ้ำ
อยากเห็นว่าจุดจบของคนแบบนี้จะเป็นยังไง เพราะเราก็เดาไม่ออก แหะๆ
แต่ก็ยังอยากเห็นนะ อย่างน้อยก็จะได้รู้ว่าทำอะไรก็ได้อย่างนั้น เหลือประเด็นนี้แหละที่รอลุ้นอยู่
เพราะตอนนี้เริ่มวางใจที่จะส่งลูกสาวอย่างคิดให้แรมดูแลได้บ้างแล้ว
-
ตีคุณยศสักทีได้ไหมคะ
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: สงสารคิดมากๆเลย
-
อ่านตอนต้นตอน เคืองคุณแม่มากกก บอกเลย โดนคนเขียนหลอกเต็มๆ
คิดดีใจด้วยนะ มีครอบครัวเป็นของเราแล้ว คุณแม่น่ารักถึงเลี้ยงลูกแรมได้ดีจัง
-
อิจฉาคิดจัง งื้ออออ
-
หนูคิดน่ารักมากเลย ตอนนี้คุณแม่แรมก็น่ารัก
แรมนี่มึนได้ที่จริงๆ พูดแทรกอะไรไม่ทันซักอย่าง ฮ่าๆ
อย่าพึ่งรีบจบได้มั้ยค้า ชอบเรื่องนี้มากๆเลย
จบไวอย่างนี้ทำใจไม่ได้ T^T :ling1:
-
โดนคนเขียนหลอกเต็มๆ คืออ่านตอนแรกแทบน้ำตาร่วงอ่ะ ปริ่มๆแล้ว ถ้าบิ้วอีกสักสิบบรรทัดนี่แตกเลย เฉลยก่อนเราเลยยิ้มออก โอ้ยยยยยยยยย ให้คิดมีชีวิตดีๆสักทีเถอะ
คิดช่างยั่วอ่ะ :hao7:
-
นึกว่าจะมีดราม่าจัดหนัก เล่นเอาคนอ่านกลัวเจอแรมปูทางมาเรียบร้อยอย่างนี้แล้วก็เบาใจ คิดมีความสุขให้เยอะนะให้พ่อและครอบครัวของเขาอิจฉาไปเลย
-
:กอด1: คุณแม่ใจดีจัง
แอบคิดว่า ถ้าแรมกับคิดจะเขินกันไปมาอย่างนี้
สักวันคงระเบิดตัวเป็นโกโก้ครั้นในทุ่งข้าวสาลีแน่ๆ :hao7:
ปล นั่งรอเรื่องหมาๆ ค้าาา
-
เป็นปลื้มคุณแม่ที่ซู้ดดดดดด :mew3:
แรม เอ๊ยตั้งแต่ต้นเรื่องมีตอนนี้แหละที่ออร่าพระเอก หล่อ และฉลาดจับที่สุดดดด :laugh:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
ผ่านไปใจหายใจคว่ำ :mew2:
กว่าพ่อคิดจะเข้าใจคิด คงจบเรื่องพอดี :mew4:
น้องคิดสู้ๆ นะ o13
-
ว้าววววว~ ตอนใหม่มาแล้ว อยากบอกว่าคิดถึงเรื่องนี้มาก
ไม่ได้เม้นท์มาหลายตอน แต่ไม่ได้หายไปไหนนะคะ
ยังติดตามและเฝ้ารอเรื่องนี้อยู่ตลอดเลย
ตอนนี้ดีใจกับคิดมากจริงๆ ที่มีคนที่พร้อมมอบความรักเพิ่มมาอีกสองคน
เป็นลูกอีกคนของพ่อแม่แรมที่รักและเอ็นดูคิด มากกว่าพ่อแท้ๆเสียอีก
จากนี้ก็ขอให้มีแต่เรื่องดีๆเข้ามาตลอดๆ นะคิดแรม เลิฟยู
-
น้ำตาไหลจริงๆเลยคะตอนนี้ คิดของเจ๊ มีความสุขแล้วววววววววววววววววว
ใช่คึะจบมาม่าก้นชามแล้ว
แต่ ฉาากเอาคืนบ้านนั้นยังไม่มา เราไม่ยอม ถ้าไม่มา อร๊ายยยยยย
ป.ลิงมัธยมนะคะ ไม่ใช่มัทยม :mew1:
-
ตกใจนึกว่าจะมีดราม่าครอบครัว แม่แกล้งคิดอ่ะ เกือบทำคิดร้องไห้เลย นี่กำลังคิดว่าจะด่าทุยน้อยละเอาแต่แม่ครับๆอยู่นั่นไม่พูดซะที สรุปแม่แค่หลอก โล่งอกไปที :katai2-1:
ตอนหน้าจะได้อ่านเรื่องของหมากับคนเลี้ยงหมาละอ่า ไม่ชออบบ ไม่เห็นจะกรี๊ดเลยยย :-[ :-[ :man1:
-
จัดการไว้ล่วงหน้านานเลยนะแรม
-
อ่านจบแล้วก็เฮ้ออออออออออออออออ ดีใจด้วยนะคิดดดดดดดดด
-
ดีแล้วววววววววววว :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อยากจะให้ครอบครัวแรม ตอกหน้าน้องเมกับพ่อยศให้หน้าหงายเลยอ่ะ หมั่นไส้
-
ตอนแรกอ่านไปใจหายหมดนึกว่าแม่แรมจะไม่ยอมรับ สุดท้ายก็แกล้งคิดกับแรมนี่เอง555
ผ่านไปด้วยดีสำหรับคู่นี้ คิคิ
รอตอนต่อไปนะคะ :katai2-1:
-
นึกว่าจะต้องเทศคุณแม่
คุณแม่ชนะใจสุดๆเลยค่ะ
คุณพ่อของคิดจะคิดได้ตอนไหนเนี่ย สงสารน้อง
ดีใจที่มาอัพให้อ่านค่าาาาาาาาาาาาาาาา
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
ผ่านแม่สามีเรียบร้อย 5555 :mew1: เล่นเอาเกร็งน้ำตาคลอเบ้า แหมะเกือบจะได้กินมาม่าซะแหละ
ปล.คิดถึงคนเขียนจังไปไหนมาคร่าาาาา
-
โฮววววว น้ำตาจะไหล (แต่ไหลไม่ได้ เรียนอยู่(?))
ดีใจแทนคิด แอบหวังลึก ๆ ว่าเป็นแผน แต่มันก็แอบค้านอีก
ว่าถ้าไม่ใช่แผนล่ะ แล้วก็เป็นแผนจริง :hao5:
คนเขียนขาาาาาา คิดถึงซีซางงงงง อุ๊บ ตอนหน้าหมานัน (ทำไมสรรพนามมันแตกต่างกันจริง 555)
-
:-[ :-[ ซึ่งน้ำตาไหลแปป :hao5: คนเขียนคร้า รออยู่นะคะ :hao7: :hao7: :mew1: :mew1: :pig4:
-
ตกอก ตกใจหมดเลย แค่นี้ชีวิตหนูก็ดาม่าพอแล้ว แม่สามียังร้ายอีกเอามีดกรีดอกกันเลยดีกว่า
ดีใจกับทั้งสองคนด้วยเนอะ
-
แฮปปี้กันแล้ว~คุณแม่ทำเอาตกใจหมด เฮ้อ~
-
:mew4: :mew4: :mew4: :mew4:ดีใจกับคิดด้วยที่ครอบครัวของแรมยอมรับ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:mew1: :mew1: แยมมม ...แรมน่ารัก อ่ :กอด1: :กอด1:
-
แรมพาไปดูตัวแล้วละ
โอ้ย เริ่ดอ่ะครอบครัวนี้
น้องคิดจะได้มีความสุขกับเขาสักที
อย่าให้มีมาม่าอีกเลยน้า สงสารคิด
-
-40-
เรื่องหมาๆ
(นัน)
หลังจากวันนั้นผมกับมันก็ไม่ค่อยได้พูดเรื่องนั้นกันอีก มันทำตัวตามปกติของมันและผมก็เหมือนกัน มีบางวันที่ผมจะไปนอนบ้านมันเพื่อไปเล่นแมว...(เล่นแมวจริงๆนะเชื่อเถอะ) แต่โดยปกติผมก็นอนหอผมนั่นแหละ ผมติดแมวบ้านมันยังกับอะไรดี ช่วงเปิดเทอมไม่ค่อยได้แวะไปเยี่ยมลูกรักทั้งสองเลย แมวเหี้ยเปอร์น่ารักน่าแดกมากครับ ถ้าผมมีเวลาผมคงอยากได้สักตัวเหมือนกัน
ผมกับมันยังคบกันอยู่ไม่เปลี่ยนแปลง แม้ว่าจะไม่มีอะไรหวานๆเมื่อที่ผมคบกับพวกสาวๆ แต่มันก็ให้อีกความรู้สึก ไม่ต้องหวาน ไม่ต้องคอยเอาใจ ไม่ต้องคอยซื้อของให้ ไม่ต้องคอยหยอดคำรัก ไม่มีคำว่าเซ็กซ์มาเกี่ยว ไม่ต้องคอยฟังคำบ่น ไม่ต้องมีการตรวจมือถือทุกครั้งที่เจอกัน
แบบนั้นแม่ง....โคตรสบายใจ
แต่ไม่ได้หมายความว่าผมชอบมันหรอกนะ! ผมแค่สบายใจเมื่ออยู่กับมัน เหมือนอยู่กับเพื่อนนั่นแหละ จริงๆผมว่ามันก็ไม่ได้ต่างอะไรจากการเป็นเพื่อนกันนักหรอก แต่แค่เดี๋ยวนี้เหี้ยเปอร์สามารถเข้ามาหึงหวงผมได้อย่างออกหน้าออกตาก็เท่านั้น นอกนั้นมันก็ทำตัวปกติ
ผมห่างเหินจากผู้หญิงมานานมากถ้าเทียบกับเมื่อก่อน ผมไม่เคยโสดได้เกินสองเดือนและคุยกับผู้หญิงตลอด พอคบกับเหี้ยนี่ดูเหมือนว่าวงจรชีวิตผมจะเปลี่ยนไปหน่อยๆ จากที่เคยคุยหว่านสาวๆแม้ว่าตัวเองจะมีแฟนแล้วก็ตามในตอนนั้น แต่ตอนนี้แค่ส่องรูปสาวนิดหน่อยไอ้เหี้ยนั่นก็แทบปาคอมผมทิ้งแล้ว จากที่ติดไลน์ไว้แชทกับสาวๆ กลายเป็นว่าตอนนี้ไอ้เปเปอร์ไล่อันเฟรนบล็อกเฟรนหมดเหลือแค่เพื่อนจริงๆ
ชีวิตผมในตอนนี้ถือได้ว่าอับจนในเรื่องสาวๆขั้นสูงสุด
ไม่ได้การล่ะ เห็นทีต้องจัดเสียหน่อยแล้วล่ะครับ
....
ผมแอบดอดไอ้เปอร์มาร้านเหล้า โดยที่มันคงคิดว่าผมนอนอยู่ที่หอ ภารกิจวันนี้คือออกตามล่าหาสาวๆไปนอนเล่นด้วยกันสักคืน หึหึ ถึงจะหาแฟนสาวไม่ได้แต่ถ้าคู่นอนคงหาได้ไม่ยากเท่าไหร่ ระดับท่านนันแล้วทั้งที
และอย่างที่คิดจริงๆ เข้าร้านได้ชั่วโมงกว่าๆเล่นหูเล่นตานิดหน่อยก็ได้สาวสวยควงกลับไปนอนด้วยแล้ว รู้สึกผิดกับไอ้เปอร์อยู่หน่อยๆแต่ช่างแม่ง แต่แล้วเหตุการณ์ที่ผมไม่คิดว่าชั่วชีวิตนี้จะเกิดขึ้นกับผมมันก็เกิด เมื่อผมพาเธอไปจบกันที่โรงแรมแห่งหนึ่ง หมายจะฟันนั่นแหละครับแต่...
เจ้าหนูผมมันไม่ทำงาน
มันไม่ตั้ง! ทั้งๆที่สาวเจ้าแก้ผ้าเสียขนาดนี้แล้ว แต่ผมกลับไม่มีอารมณ์ร่วมเลยสักนิด ขนาดที่เธอลงมาเล่นกับไอ้หนูของผมทั้งมือทั้งปาก แต่เจ้านันน้อยก็ยังคงนอนสงบเงียบเหมือนมีใครวางยาสลบมัน เห็นอย่างนั้นผมก็อดหน้าเสียไม่ได้ แต่ทำยังไงแม่งก็ไม่ตั้งจริงๆ ไม่เกิดอารมณ์ร่วมจริงๆ
นี่ผมเป็นเหี้ยอะไร
สุดท้ายผมก็บอกให้เธอพอ กล่าวขอโทษก่อนส่งเธอกลับ เสียหน้าสุดๆ ไม่มีอะไรเสียหน้าได้ขนาดนี้แล้ว! ผมเดินซึมกลับมาที่รังรักก่อนซุกหน้าลงที่นอน ครุ่นคิดว่าทำไมผมถึงเป็นเสียขนาดนี้ ผมว่าผมก็ไม่ได้สูบบุหรี่แดกเหล้าเยอะขนาดที่ทำให้เซ็กซ์เสื่อมนะ ทำไมผมถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้ ทำไมเจ้าหนูผมไม่มีปฏิกิริยากับผู้หญิง ทำไม....
...
...
...
“อ้ะ...อื้อ....”
“...อื่ม”
“...เบา..เบาๆหน่อย ม..อื๊อ...”
“ขออีกรอบนะ....”
“..พอ อ้ะ อ่ะ..”
“อ่า...นัน...สุดยอดจริงๆว่ะ”
“อือออ..ขยับดิ้เปอร์...”
สองร่างโรมรันกันไม่ยอมแพ้ เสียงร้องดังประสานก้องในห้องแคบ เสียงเนื้อกระทบกันไม่หยุด เสียงเตียงดังเอี๊ยดอ๊าดตามจังหวะรักตามที่คนบนเตียงขยับโยก เพลงรักบรรเลงโดยคนสองคนโดยที่ไม่มีท่าทีว่าบทเพลงนี้จะจบง่ายๆ...
พรวด!!!!!
อะไรวะนั่น!!!!! ผมฝัน!! ฝัน.... ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เหี้ยนัน มึงฝันเหี้ยอะไร!!!
ผมตื่นมาด้วยเหงื่อเต็มตัว หน้าชา หอบหายใจแรง ผมเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ และฝันเหี้ยๆนั่น... ผมมองรอบห้องก่อนตั้งสติ ไม่เว้ย...ไม่....กูไม่ได้หมกมุ่นอะไรขนาดนั้น แค่ฟันหญิงไม่ได้ไม่ต้องถึงกับเก็บเอาไปฝันก็ได้...
ไม่ใช่ว้อย!!!
ทำไม ทำไมผมถึงฝันเหี้ยๆแบบนั้นล่ะ ทำไม! แถมในฝันผมยัง....เป็นฝ่ายรับอีก!! โว้ยยยยย ยอมไม่ได้เว้ยยยยยย ใครเป็นคนกำหนดว่าคนตัวเตี้ยกว่าต้องโดนกดเสมอไป มึงเป็นเหี้ยอะไร ฝันเหี้ยๆว่าเป็นฝ่ายรับมันยังไม่พอ ยังครางแบบนั้นอีก โอ้ย!!! ประสาท! ผมแม่งประสาทแน่ๆ อะไรทำให้ผมฝันแบบนั้นวะแถม.......เจ้าหนูที่คิดว่าหมดไฟไปแล้วกลับตั้งตระหง่านพร้อมกับคราบน้ำรักบ่งบอกหลักฐานนั่นอีก...................................
.....
.....
“มึงเป็นเชี่ยอะไร”
“กูปกติเถอะ”
“แล้วหลบหน้ากูทำไม”
“ใครหลบ”
“มึงอ่ะสัดนัน”
“กูเปล่า กูแค่ไม่อยากมอง”
“เหอะ...”
“อื๊อ! ไอ้เหี้ย!!”
ด่ามันกลางห้างแม่งเนี่ยเลย ใครใช้ให้แม่งมาบีบจมูกกูให้หันไปมองหน้ามันล่ะวะ เจ็บนะเว้ยสัด มาลองดูบ้างมั้ย!
....
“อะไร เงียบทำไม ตะลึงความหล่อกูหรอ”
“...ตะลึงว่าทำไมเหี้ยพูดภาษาคนได้...โอ้ย!”
“แต่มึงก็เป็นเมียเหี้ย”
“.ส..สัด ..สัด!! ไอ้เหี้ย! ก..กล้าพูดได้ไงว่ากูจะเป็นเมียมึง เหี้ย!”
ภาพเมื่อวานโผล่เข้ามาเลยมั้ย กูว่าจะลืมได้อยู่แล้วแท้ๆ ตอนนี้ผมกับมันมากินข้าวข้างนอกครับ เหอะ ไม่ได้นัดกันมาทานข้าวหวานแหววอะไรหรอก มันนั่นแหละเล่นบุกห้องผมก่อนลากให้ไปห้างเป็นเพื่อนมันซื้อของวันเกิดให้น้องปิ๊กม่า ทานข้าวด้วยกันเป็นผลพลอยได้
ไอ้เรื่องที่ผมฝันถึงมันยังลืมไม่หมดเลยเหี้ยนี่ก็เล่นโผล่หน้ามาแล้ว ให้ตั้งตัวกันหน่อยสิวะ
ไอ้เปอร์ไม่ได้พูดอะไรต่อ มันแค่หัวเราะหึหึกวนประสาทก่อนผลักหัวผมให้เดินกันต่อ... เดินหาของให้น้องปิ๊กม่าตั้งแต่เช้าละครับยังไม่ได้อะไรเลยจนต้องแวบมาทายอาหารเที่ยงก่อนจะเดินต่ออีก ดีหน่อยที่ผมเคยฝึกฝนกำลังขาในการเดินห้างถือของให้พวกสาวๆทำให้ผมอึดในเรื่องนี้พอสมควร
แต่ไอ้เปอร์ห่างไกลจากคำว่าสาวมากนะ
มันเดินต่อไปเข้าร้านนู้นออกร้านนี้จนผมนึกเอือม ถ้าแม่งเป็นสาวๆน่ารักๆคงยิ้มสู้ได้อยู่หรอก แต่ไอ้ห่านี่....ห่างไกลความน่ารักนัก ผมเลยทำหน้าเหม็นเบื่อให้มัน
“เบื่อหรอ?”
“หน้ากูมีความสุขมากสิ”
“เออดิรอแปป มึงหาได้แล้วนี่”
“เออ ใครเขาเลือกมากแบบมึง”
“....ก็น้องกู..”
ผมหาของขวัญให้น้องปิ๊กม่าได้แล้วครับ ได้ตั้งแต่เช้าแล้วเหอะ เป็นเคสไอโฟน5ลายน่ารักเหมาะกับหน้าตาน่ารักของน้องปิ๊กม่า ติดอยู่ตรงที่พี่ชายงี่เง่านี่มันยังไม่ได้อะไรสักอย่าง
ผมบอกให้มันไปเดินดูคนเดียวเพราะขี้เกียจแล้วขอรออยู่ในร้านกาแฟXXละกัน มันก็โอเคไม่ได้ว่าอะไร นี่แหละจุดที่ผมประทับใจ ไม่จู้จี้จุกจิกน่ารำคาญเหมือนผู้หญิงบางคน ไม่ก็ไม่ เหนื่อยก็พอ แต่นั่นก็ไม่ใช่เหตุผลที่ผมเก็บเอาไปฝันแน่ๆ!!
คุณรู้ไหมว่าหลังจากผมตั้งสติเมื่อตื่นจากฝันเส็งเคร็งนั่นได้ไม่นาน หนังโป๊ที่สะสมไว้ในคอมเป็นอัลบั้มก็ถูกเปิดขึ้นมาใช้เพื่อพบว่า.....ผมก็ปกติดีอยู่ มีอารมณ์กับผู้หญิงในหนังเหมือนปกติ เจ้าหนูผมกลับมาแข็งแรงเหมือนเดิม แล้วเมื่อคืนมันหมายความว่าไงวะ!!
จะว่าหนังเกย์ก็เคยแอบเปิดดูอยู่ครั้งหนึ่งแล้วก็พบว่า...กูจะหาเรื่องอยากอ้วกไปทำไมกันวะ ผมไม่พิศวาสผู้ชายเลยสักนิด แม้ว่าจะเลือกหน้าตาคนในหนังมาแล้วก็เถอะ ผมก็ทำใจดูจนจบไม่ได้อยู่ดี(ดูได้สามนาทีนี่โคตรเก่งแล้วครับ) จากเรื่องนี้ทำให้ผมมั่นใจนะตัวเองยังไม่เบี่ยงเบน...
ผมนั่งเป็นบ้ากับกาแฟหนึ่งแก้วรอมัน ไม่รู้ทำไมถึงไม่กล้ากลับไปทั้งอย่างนี้เหมือนกัน คงเพราะผมแม่งคนดีไง รักษาสัญญา บอกว่ารอก็คือรอ...เหอะๆ
สักพักไอ้เหี้ยเปอร์ก็กลับมาพร้อมกับถุงบางอย่างในมือ เดาว่าน่าจะได้ของขวัญให้ปิ๊กม่าแล้วล่ะมั้ง ดีแล้วล่ะผมจะได้กลับไปพักผ่อนเสียที มันลงมานั่งตรงข้ามผมรอให้ผมดูดกาแฟให้หมดแก้วก่อน
“...ได้อะไรมาวะ”
“นาฬิกาข้อมือ”
“....น้องมึงใส่นาฬิกาหรอวะ?”
“ไม่อ่ะ แต่กูซื้อให้มัน แสดงว่ามันต้องใส่”
ไอ้พี่ใจยักษ์ บังคับน้องมันทำไม ผมไม่ตอบมันแต่ทำเบ้ใส่ ไอ้เปอร์ยักไหล่ก่อนหยิบอีกถุงนึงยื่นมาให้ผม
“...อะไร?”
“ของมึง...”
“..อะไร.. กูไม่ได้ฝากซื้ออะไรนี่”
“กูซื้อให้”
“...เนื่องในโอกาสอะไร”
“โอกาสกูอยากซื้อ”
“....ถ้ากูไม่เอา...?”
“....ก็ทิ้งไว้นี่แหละ”
“รวยนะสัด”
“เออ เศษตังค์อ่ะ”
“งั้นกูทิ้งไว้นี่แม่งอ่ะ เศษตังค์มึง”
“กูล้อเล่นไอ้นัน ซื้อให้แล้วก็รับๆไปเหอะ เสียดายของ”
“กูบอกว่าอยากได้หรือไง”
“..เปล่า กูแค่อยากซื้อให้”
“กูไม่ใช่ผู้หญิง ไม่ต้องมาเอาใจกู”
“กูไม่ได้เอาใจมึง กูเอาใจตัวเอง....กูแค่คิดว่าซื้อของให้มึงบ้างก็ดี”
“เหอะ”
“เอาไปเหอะ”
ผมเก็บของมันมาไม่พูดอะไรต่อ อยากให้กูรับก็ได้เอ้าะ ...รู้สึกตัวเองกระแดะขึ้นมา30%ยังไงไม่รู้สิครับ ผมก้มดูดกาแฟของตัวเองจนหมดก่อนลุกออกจากโต๊ะไปพร้อมกับมัน
ผมกับมันเดินเล่นอีกสักพักก่อนแยกย้ายกันกลับ พอกลับมาถึงหอตัวเองผมก็ทิ้งตัวนอนนิ่ง...เหนื่อยกับการตีกับตัวเองในสมองน่ะครับ... นอนได้ไม่เท่าไหร่ผมก็นึกได้ว่าของที่ไอ้เปอร์ให้ผมยังไม่ได้แกะกล่องดูเลย... อย่าเข้าใจผิดว่ามันห่อของอะไรมาให้นะครับ ของมันแค่อยู่ในกล่องที่อยู่ในถุงหิ้วปิดสก็อตเทปอย่างดีทำให้ผมไม่ได้แง้มดูข้างในสักที
ว่าแล้วก็แงะซะแม่ง....
..
..
เดาซิว่าไอ้เปอร์ซื้ออะไรให้ผม.....
‘นาฬิกาข้อมือ’ ทำเอาผมนึกถึงประโยคของมันที่พูดกับผมในร้านกาแฟขึ้นมา..
“...กูซื้อให้มัน แสดงว่ามันต้องใส่”
..ใจผมเต้นแรงขึ้นมาเฮือกหนึ่งอย่างไม่ทราบสาเหตุ..........................................
...
หลายวันผ่านไปโดยที่ผมคิดกระสับกระส่ายอยู่คนเดียว ผมใจเต้นกับผู้ชาย แต่ไม่เกิดอารมณ์อะไรทั้งสิ้นกับหนังโป๊ชายชาย ผมตื่นเต้นที่เห็นผู้หญิงสวยๆและมีอารมณ์กับหนังโป๊ชายหญิงตามปกติ ผมมีแอบแชทเฟสกับสาวๆบ้างแต่หน้าเหี้ยตัวนึงก็โผล่มาขัดความสำราญทุกครั้งไป
ผมกำลังจะเป็นบ้า
และคงจะเป็นบ้าจริงๆแน่ถ้าวันๆผมเอาแต่หมกตัวอยู่ในหอคิดเรื่องบ้าๆนี่คนเดียว วันนี้ผมเลยตัดสินใจออกไปเดินเล่นปลดปล่อยความคิดบ้าง ไม่รอช้าจัดการโทรชวนไอ้ตู้กับไอ้โรลมาร้านประจำเรียบร้อย ไอ้แรมนี่ผมคงตัดมันออกจากสาระบบสักพัก ปล่อยให้มันอยู่ในห้วงความสุขกับไอ้คิดไป
2 ทุ่มตรงไม่ผิดพลาด ผมมานั่งจองโต๊ะพร้อมกับสั่งเครื่องดื่มรอพวกมันไป ไม่ช้าไอ้ตู้ก็มาถึงก่อนตามมาด้วยไอ้โรลในเวลาไม่นานนัก พวกผมเริ่มต้นดื่มกันอย่างชิลๆ ผลัดกันเล่าเรื่องชีวิตช่วงปิดเทอมกันไป
ไอ้ตู้วันๆไม่ทำห่าอะไร นอนกินบ้านกินเมืองไปวันๆ ส่วนไอ้โรลช่วยแม่มันขายของ
“...แล้วก็นะ ลูกค้าที่เคยกวนตีนแม่กวนแม่งก็ไม่มากวนอีกเลย สงสัยมันกลัวกู”
“กูว่ามันระอามึงมากกว่านะไอ้โรล แล้วมึงอ่ะไอ้นันกูถามเรื่องมึงกับไอ้เปอร์ได้ยัง”
“.........ยัง”
“เล่นตัวนะไอ้เชี่ย กูเริ่มถามละนะข้อหนึ่ง...คบกันได้ไงวะ”
กวนตีน! จะถามกูทำไมถ้ามึงเลือกที่จะเสือกด้วยตัวเองอยู่แล้ว ผมเลิกที่จะไม่ตอบมัน ทำหน้าเฉยๆให้แม่งเดี๋ยวก็คงเลิกเซ้าซี้เอง ขอเหอะนี่ผมออกมาแดกเหล้าเพื่อไม่ให้คิดถึงหน้าเหี้ยๆอย่างมัน แล้วมึงจะเอามันมาเป็นประเด็นทำไมวะ
“...หยิ่งๆ ไม่ตอบนะ เดี๋ยวนี้มีความลับกันเพื่อนหรอวะ ทีเมื่อก่อนคบใครก็เอามาเล่าสู่กันฟังทั้งนั้น”
“แสดงว่าคนนี้แตกต่างจากคนที่เคยคบใช่ป้ะ ตัวจริงแล้วใช่มะ”
“กวนตีน!”
“แหน่ มีเขินๆ เพื่อนครับบอกเพื่อนเถอะ เพื่อนอยากเสือก”
“เออ แล้วมึงมานี่ไอ้เปอร์ไม่ว่าหรอวะ ทุกทีเห็นคุมเข้มยังกะผู้คุมกับนักโทษ ฮ่าๆๆ”
ผมส่ายหน้าระอา ก่อนบอกให้มันแดกๆไป เปลี่ยนเรื่องคุยแม่ง
...
ไม่นานนักไอ้โรลก็เริ่มจากไป...หมายถึงสติมันน่ะครับ ผมเองก็มึนนิดๆเลยขอลุกออกไปฉี่ ปล่อยไอ้ตู้นั่งเฝ้าโรลมันไป พอทำธุระเสร็จเรียบร้อยก็ว่าจะออกไปเดินเล่นให้หายมึนเสียหน่อย แล้วก็...แจ๊คพ็อต เจอสาวสวยว่างอยู่คนนึงพอดีเลยครับ เธอส่งสายตาเชิญชวนให้ผม เห็นอย่างนี้ชายใดจะปฏิเสธล่ะครับ
ไม่รอช้าผมเข้าไปชวนเธอคุยตามประสา(สันดาน)คนอย่างผม เธอชื่อก้อยมั้งฟังไม่ทัน แต่ชื่ออะไรก็ไม่สำคัญเท่ากับว่าคืนนี้เราจะไปจบที่ท่าไหนด้วยกัน หึหึ.....
ยังไม่ทันได้จินตนาการหน้าสาวเจ้าร้องครวงครางใต้ร่างผม หน้าเหี้ยตัวหนึ่งก็แวบเข้ามาอีกแล้ว... เป็นเอามากสิเนี่ย
เธอชวนผมไปคุยที่ลับตาคนมากกว่านี้ เหอะ อย่างนี้ก็เสร็จผมสิ ใครก็รู้ว่าสาวเจ้าเขากำลังให้ท่าน่ะ และผมก็ไม่เล่นตัวเสียด้วยสิ ผมเดินตามเธอไปหลังร้านก่อนเธอจะเริ่มคว้าผมมาแนบชิดกับร่างหอม ผมบดจูบริมฝีปากแดง มือเข้าลูบคลำสะโพกกลมมนอย่างจาบจ้วง เธอจูบผมตอบอย่างไม่ยอมแพ้
....เสียแต่สุดท้ายเป็นผมเองที่ผละออกมาก่อน...เอาอีกแล้ว ความรู้สึกนี้อีกแล้ว...
เธอยกมือคล้องรอบคอผมก่อนที่จะขยับตัวเข้ามาหมายจะเริ่มจูบอีกรอบ เสียแต่ผมไม่มีอารมณ์แล้วครับ ไม่รู้ทำไม หาสาเหตุไม่ได้เหมือนกับตอนที่จู่ๆน้องผมก็ไม่ทำงานนั่นแหละ ผมกำลังจะบอกปฏิเสธเธอเสียแต่ว่า..
ผลั่ก!!!
มีใครบางคนดึงผมออกมาจากเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างแรง พอหันไปดูหน้าชัดๆคำว่าชิบหายแล้วก็ปรากฏขึ้นมาในสมอง....ไอ้เหี้ยนี่มาได้ยังไงวะ!!
“....”
ผมไม่มีแรงแม้แต่จะเปล่งเสียงเรียกชื่อมัน ไอ้เปอร์มันทำหน้าโกรธมากและ...ผิดหวัง....มาก... มากจนผมรู้ความรู้สึกนี้ได้จากแววตามัน
“มึงทำเหี้ยอะไร”
“....”
มันถามผมเสียงแข็ง เสียแต่ผมไม่มีแรงจะตอบกลับไป ส่วนผู้หญิงคนนั้น...(จำชื่อไม่ได้แล้วล่ะครับ) พอเห็นท่าไม่ดีเธอก็ถอยออกไป
บรรยากาศกลับมาเงียบเชียบวังเวงแม้ว่าจะมีคนยืนอยู่ตรงนี้ตั้งสองคน ผมเสมองไปทางอื่นหวังตั้งสติ เห็นหน้ามันตอนนี้ผมคงตอบอะไรไม่ได้แน่ๆไม่รู้ทำไม...
มันจุก
“กูถามว่ามึงทำเชี่ยอะไร”
“ก็ทำเชี่ยไง”
ไอ้สัดนัน กูตอบกวนตีนมันทำห่าไรเนี่ย! สัญชาติญาณมันพาไปจริงๆนะ ผมแอบเหลือบมองหน้าไอ้เปอร์แปปนึงก่อนรีบตวัดตากลับมามองพื้นหญ้ารกๆนี่ต่อไป ผมไม่รู้จะบรรยายหน้าไอ้เปอร์มันยังไงดี มันเหมือนเป็นอารมณ์ของคนโกรธผิดหวังและก็เสียใจไปพร้อมกัน ไม่รู้ทำไมแต่ใจผมกระตุกวูบ
“...นัน มึงต้องให้กูพยายามเพื่อมึงอีกแค่ไหนกันวะ”
“....”
“...ทั้งๆที่กู...กูดีใจแทบบ้าที่มึงยอมคบด้วยแต่มึง..ไม่เปลี่ยนไปเลย ไม่เลยสักนิด”
“...”
“ทั้งๆที่กูพยายามทำตัวไม่ให้มึงรำคาญ ไม่ชวนมึงออกไปไหนบ่อยๆเพราะรู้ว่ามึงไม่ชอบเดินนานๆ อยากเจอหน้ามึงทุกวันแต่ก็ไม่อยากรบกวนเวลาส่วนตัวของมึง กูอยาก...ทำอะไรตั้งมากอย่างที่คนเป็นแฟนเขาทำกัน แต่สุดท้ายกูก็ไม่ทำเพราะกลัวมึงรำคาญ”
“....”
“กูแค่หวังว่ามันจะเปลี่ยนให้มึงคิดได้บ้าง แต่ก็ไม่...”
“...”
“...ทำไมถึงมีแค่กูที่วิ่งเข้าหามึงวะ”
“...กู..”
“กูรู้ว่ามึงคบกูไปฆ่าเวลาแค่นั้นแหละ กูรู้ว่ามึงไม่ได้จริงจังหรอก แต่กูก็ยังหวัง..หวังว่ามึงจะหันมามองกูบ้าง”
“...”
“กูพยายามอดทนตั้งหลายอย่างเพื่อมึง...เพื่อมึง มึงคนเดียว กูรักมึงมาคนเดียวตลอด”
“......”
“แต่แม่ง...กูรู้แล้วว่ะ ว่าต่อให้กูพยายามไปจนตายมึงก็ไม่หันมาสนใจกูหรอก ขนาดที่คบกันอยู่มึงยังไปมีคนอื่นได้เลย”
“...”
“กูเจ็บเป็นนะไอ้เหี้ย”
“กูขอโทษ”
“หึ..ขอบคุณที่มึงขอโทษเป็น... กูพอแล้วว่ะไอ้นัน พอแล้ว...กูไม่รู้ว่าทำไมกูต้องทนเจ็บเพราะมึงมาเกือบ7ปี โดนมึงหักอกซ้ำๆ”
“...เปอร์...กู....”
“..กูไม่ไหวแล้วจริงๆ ไอ้นัน..เลิกกันเถอะ”
“....”
“..กูรู้มึงคงไม่รู้สึกอะไร คงจะดีเสียอีกมึงจะได้ไปมีสาวๆอย่างที่มึงเคยมีไง”
“...”
“..กูถามมึงหน่อยเถอะนะนัน”
“....”
“มึงเคยร้องไห้เพราะความรักบ้างไหม”
“....”
“..ไม่เคยสินะ”
.
.
.
ไอ้เปอร์พูดทิ้งไว้เท่านี้ก่อนเดินออกไป ทิ้งให้ผมอยู่หลังร้านรกๆนี้อยู่คนเดียว คิดจะโผล่ก็โผล่มา พออยากจะไปก็ไป มันใช้ได้ที่ไหนกัน แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญกว่าการที่ผมกลับมาเป็นโสดอีกครั้งแล้วล่ะ
หึหึหึ ตลก นี่มันเรื่องตลกอะไร ตลกมากเสียจนผมขำไม่ออก
ทำไมกันนะ ทั้งๆที่เริ่มคิดจะยอมรับมันแล้วแท้ๆ ทั้งๆที่คิดว่าตัวเองน่าจะยอมรับมันได้แล้วแท้ แต่กลับเป็นมันที่มาบอกเลิกผมเองเสียนี่
ทั้งที่คิดว่าตัวเองน่าจะ........ชอบมันได้แล้วแท้ๆ
อะไรๆก็ไม่เป็นใจเอาเสียเลย สงสัยว่าผมไม่ควรมีความรักจริงๆล่ะมั้ง
ผมพูดตอบมันไม่ได้สักประโยคนอกจากคำขอโทษ น้ำเสียงไอ้เปอร์สั่นมากจนผมนึกตกใจ ผมรู้ว่ามันชอบผมมานาน...แต่ผมก็ยังคิดว่าจะคบกับมันเล่นๆจริงๆอย่างที่มันคิดนั่นแหละ ผมเล่นกับความรู้สึกของมันเสียป่นปี้
ผมรู้ว่าตัวเองห่วยแตก
บอกอีกครั้งว่าผมไม่เคยชอบผู้ชาย ไม่เคยคิดจะชอบด้วย ผมชอบผู้หญิง คบผู้หญิง มีอะไรกับผู้หญิงมาตลอด แล้วจู่ๆก็ดันไปตกลงคบกับมันที่เป็นผู้ชายจะให้ผมยอมรับได้ในทันทีน่ะหรอวะ ผมผิดเองที่ไปตกลงคบกับมันทั้งๆที่ความรู้สึกตัวเองก็ไม่ได้ชอบ
แต่แม่ง...การที่ผู้ชายทั้งแท่งจะเปลี่ยนไปชอบผู้ชายด้วยกันมันไม่ได้ง่ายอย่างนั้นนะเว้ย!
สุดท้ายยังไงผมก็ผิดเองนั่นแหละ ผิดที่คบกับมัน ผิดที่เล่นกับความรู้สึกมัน ผิดที่...ทำให้มันเสียใจ
ผมย้อนนึกถึงประโยคที่มันถามกับผม...
‘มึงเคยร้องไห้เพราะความรักบ้างไหม’
...แล้วมึงเคยมาอยู่ดูตอนกูร้องไห้ไหมล่ะ
...ก็แค่ไม่มีใครเคยเห็น...
..ใช่ว่า...จะไม่เคย..
________________________________________________
:hao5: :hao5:
ไม่เข้าใจกันทั้งคู่
เปอร์ก็แค่อยากให้นันเลิกนิสัยเจ้าชู้
ส่วนนันก็แค่สับสนกับตัวเองเพราะไม่เคยชอบผู้ชายมาก่อน
กลายเป็นว่าเกิดเรื่องใหญ่เสียได้ :hao5: :hao5:
เหมือนจะเอาฮาช่วงแรกๆแล้วก็หักหลังคนอ่านตอนท้าย 55555
ให้เวลาหมานันหน่อยนะ ก็คนเขาไม่เคย ชอบผู้หญิงมาตลอดจู่ๆเริ่มรู้สึกดีๆกับผู้ชาย หมานันแมนๆเลยทำใจรับไม่ค่อยได้ค่ะ ส่วนเปเปอร์ก็รักเขาข้างเดียวมาตลอด พอได้เป็นแฟนกันก็แค่อยากให้หมานันหันมามองบ้าง แต่ดันโดนหักอกดังเป๊าะ
:mew4: :mew4:
ถ้าไม่ผิดพลาดอะไรตอนสองตอนนี้เรื่องราวหมาๆนี่คงจะจบแล้วค่ะ เฮือก!
เพราะเป็นคู่ที่จู่ๆก็แต่งเลยไม่มีพล็อตอะไรมาก แง...
ขอบคุณทุกการติดตามเลยนะคะ
(หมดสต็อกอีกแล้ววว 555)
________________________________________________________
ตอบคอมเม้นค่าาา :L2:
mild-dy เค้าก็ไม่อยากให้จบเหมือนกัน ฮืออออ //ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ตอนต่อไปมาแล้วว
AMINOKOONG บทสรุปของพ่อคิดเราคิดไว้แล้วค่ะ แต่ไม่รู้จะถูกใจกันรึเปล่าเน้ออ :mew2:
JustWait ให้ตีได้หลายๆทีเลยค่ะ 5555 :hao7:
Noo_Patchy ฮือออ เกิดเป็นคิดต้องอดทน :hao5:
Sar2288 โฮะๆๆ ไม่คิดว่าจะหลอกสำเร็จเหมือนกันค่ะ อิอิอิ
IIIA อยากเป็นแฟนแรมล่ะซี่ 555
wickedwoman แรมพูดขัดใครไม่เคยทัน 5555 //ไม่อยากให้จบเหมือนกันค่ะ แต่ยื้แไปกลัวจะเบื่อกันเสียเปล่าๆ :hao5: ยังไงจะมีตอนพิเศษอยู่น้าาาาา :กอด1: :กอด1:
MK โถ่...รู้งี้จะเขียนบิ้วอีกสักสิบบรรทัด 555555555555
B52 โดนหลอกกันทั่วหน้า คิคิ
boong086 บอกแล้วว่าคุณแม่ใจดี คริคริ //ทุกวันนี้ก็เขินกันระเบิดตัวแตกอยู่บ่อยๆค่ะ 55555 เรื่องหมาๆมาแล้ววว
kongxinya ในที่สุดแรมก็โดนมองว่าเป็นพระเอกสักที 5555555555555555
route rover ต้องติดตตามมมมมมมม :hao6:
minjeez คิดถึงเหมือนกันค่าาา :กอด1: อย่างน้อยก็มีคนรับหนูคิดได้แล้วเนอะะะ
Ali$a฿eth *ซับน้ำตาให้* เรื่องพ่อคิดต้องรอดูเนอะ :hao6: //ขอบคุณสำหรับคำผิดค่ะะะะ แฮ่ๆ :กอด1: :กอด1:
บ๊ายบายโพ โดนคุณแม่หลอกกันถ้วนหน้า 555555 //หมานันมาแล้วว
AnimajuS สงสัยว่าวางแผนมาดี 5555
punchnaja คิดมีความสุขกับเขาได้สักทีเน่อออ :hao5:
oreena ดีแล้วล่ะเนอะะะะ :กอด1:
Toon_TK ครอบครัวคิดจะโดนอะไรต้องติดตามเน่อ คริคริ
Plengaay โดนหลอกกันกระจายยยย ตอนใหม่มาแล้วค่า
poterdow คุณแม่เจ๋งใช่มั้ยล่าาา 555 //ขอบคุณที่เม้นให้คนแต่งอ่านเหมือนกันน้าาาา :กอด1: :กอด1: :กอด1:
GintoniC โดนหลอกกันทั่วหน้า 5555 //ไปอยู่ต่างประเทศแวบนึงมาค่ะ อิอิอิ :o8:
tsundere แหม่...เซ้นดีจังงงงง //ซีซังหมดบทแล้วค่ะ ค่าตัวแพง555555555 :hao7: :hao7:
Rat8p9um มาต่อแล้วค่าาาาาา :hao7:
EoBen โดนคุณแม่หลอกไปเต็มๆ :impress2:
mystery Y คุณแม่ขี้แกล้งงงง
ormn ปลาบปลื้มแทนคิดจริงๆ :hao5:
Rat8p9um หลงรักพระเอกเราแล้วล่ะซี่ :impress2:
paladin.kn ครอบครัวนี้น่ารักใช่มิ :-[
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่ะะะ :katai5:
_______________________________________________________
-
:z13:น่าจับตีก้นกันทั้ง 2 คนเลย คนนึงทำไรไม่คิด
อีกคนก็ไม่ฟัง แต่เคสนี้เข้าข้างเปอร์
รีบตามไปง้อเปอร์บัดเดี๋ยวนี้ หมานันแกผิดเต็มๆ โฮะๆๆๆ
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: เข้าใจกันให้เร็วๆนะ
-
เอาตรงๆนะเท่าที่เราอ่านมาแม้พ่อของคิดจะออกมาแค่ไม่กี่ตอน
แต่ก็พอรู้เลยว่าสันดารมันเป็นคนเห็นแก่ตัวโคตรๆ มันจะไม่รักใครไปมากกว่าตัวเอง
เพราะฉะนั้นถ้าตอนจบมันสำนึกผิดนี่บอกเลยว่าเราคงไม่อินไม่เชื่อ
คนแบบนี้มาสำนึกผิดนี่ถ้าถามว่าได้มั๊ย ได้นะแต่ยากมาก
แต่เราว่าถ้าให้มันไม่เหลือใครเคียงข้างเลยซักคน
แม้แต่คิดก็เลือกที่จะไม่แยแส(อันนี้คงยากพอๆกับให้พ่อมันสำนึกเลย เพราะนางเป็นนางเอกเกิ๊น)
เราว่าคงสะใจและสาสมดีนะ
ปล.เราแอบดีใจที่แม่แรมไม่ชอบพ่อคิด เพราะคงจะสามารถรู้ทันและปกป้องคิดได้
ชักอย่างเห็นสองคนนี้ ปะ ฉะ ดะ กันซะแล้ว คงแซ่บน่าดู
-
ไปไม่เป็นเลยสำหรับคู่นี้ มัวแต่ตกใจอยู่มันเร็วเกินคาด
-
หาใหม่เลยเปอร์ เชียร์ตัว... นันหราปล่อย :z6:
-
เชียร์ให้เปอร์หาใหม่ คนอย่างนันไม่คู่ควรให้จริงใจด้วยสักนิด
มันไม่ตั้ง ใช่เหตุผลมั้ย :m16: เดาว่ามันคงมาจากความรู้สึกผิด
แต่การที่นันตกลงคบใครแล้ว มันต้องหมายถึงความซื่อสัตว์ด้วยนะ ไม่ใช่ทำอะไร เอาแต่ใจตัวเองอย่างเดียว
สองครั้งเลย นะ :m31:
-
นันนนนนนน เด็กบ้าาา :serius2: ยอมรับตัวเองสักทีว่าชอบเปอร์เข้าแล้ว เมื่อไหร่จะรู้ใจตัวเองห้ะ ต้องเสียไปซะก่อนใช่มั้ย โอ้ย โกรธ ทำเปอร์เราเสียใจอีกละอ่ะ แย่มาก ขัดใจแม่ยกเจงงง :m16:
คนเลี้ยงหมา โอ๋ๆนะ อย่าร้องๆ กอดนะ เดี๋ยวหมานันก็มาง้อเชื่อเค้า :กอด1:
-
ฮานันมากอ่ะ นันเหมือนคนจิตตกอ่ะ
55555555
รอคู่แรมคิตตี้
-
หว่ายยยยยย คู่นี้จะมาม่าแว้ววว :hao7:
-
ยังไม่ทันหวานก็ดราม่า ล่ะ
-
มีมาม่ามาให้กินอีกแล้ว ฮรือๆๆ :sad4:
-
มันต้องแบบนี้แหละ ถึงจะรู้ใจตัวเอง ถึงจะยอมรับได้ o18 สงสารทั้งคู่นะ
พอคิดว่าจะรักกัน เราก็คิดไปไกล คือนันมันจะหวานยังไง เปอร์นี่ไม่แปลกนะ เสียงอ่อนเสียงหวานเสียงอ่อยเหยื่อตลอด
โอ้ยยยยย จากหมานันจะกลายเป็นควายนันนะ ถ้ามันยังไม่รู้ใจตัวเองและไม่คิดจะง้อเปอร์ :pigha2:
-
คงต้องใช้เวลาปรับตัวอีกสักนิด :katai2-1:
-
เอ้า ตกลงคู่นี้จะเลิก เฮ้ยยยยยยยยยยยยย
ไม่ดีม๊างงงงงงงง
แต่นันทำเกินไปจริงๆว่ะ เฮ้อออออออ
-
ไสหัวไปง้อเด๋วนี้นะนัน จะหาว่าที่สามีหล่อ เพอร์เฟ็คขนาดเปอร์ได้ทีรไหน :katai1:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
เหมือนเจอของแข็งฟาดหัวอย่างแรง
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
เฮ้ออออ
-
เพราะเราไม่เข้าใจกัน...
-
:เฮ้อ: แต่ละคู่ คงจะเจอมาม่าอีกหลายกะละมังเลยรึเปล่าจ๊ะคนแต่งจ๋า
ไม่ว่าจะคู่ของนันกะเปอร์ หรือคู่ของแรมกะคิด :hao4:
-
-41-
“...แล้วเคยคุยว่ายังไงบ้างหรอ”
ผมยิ้มให้เขาเบาก่อนเริ่มเปล่งเสียงเล่าเรื่องราว ผมอยู่กับคิดในคอนโดกันสองคนหลังจากที่ไปพบคุณแม่ผมกันเสร็จแล้ว ทำงานร้านพี่เป้าจากนั้นก็มานั่งคุยกันที่ระเบียงห้อง น่าเสียดายที่วันนั้นคุณพ่อกลับเร็วไม่ได้เพราะติดธุระ แต่ยังไงก็เถอะ คุณพ่อเองก็ยอมรับคิดได้เหมือนกัน
ตั้งแต่ผมเริ่มมั่นใจชอบเขา ผมก็หาทางบอกคุณแม่อยู่บ่อยครั้ง เหมือนเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้วที่เวลาผมมีอะไรก็จะต้องบอกเล่าให้คุณแม่ท่านฟังเสมอ เรื่องแฟนคนแรกผมก็เล่าให้คุณแม่ฟังเหมือนกันนะครับ เพื่อนๆชอบล้อว่าผมเป็นลูกแหง่ติดแม่ ผมก็ไม่เถียงหรอกเพราะมันก็ใช่ว่าจะไม่จริงเสียหน่อย
ผมคิดนานอยู่หลายวันว่าควรจะบอกแม่เรื่องคิดดีไหม ผมเองก็เครียดนะตอนนั้น เพราะผมรู้ว่าพ่อแม่ผมคงไม่อยากให้ผมชอบผู้ชายสักเท่าไหร่หรอก ก็พื้นฐานปกตินะครับ แต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ผมเองก็เลิกชอบคิดไม่ได้สักครั้ง แม่เองก็เหมือนจะรู้ว่าผมมีเรื่องกลุ้มใจ ท่านพยายามมาถามถึงชีวิตช่วงนั้นของผมอยู่บ่อย คงหวังไม่ให้ผมเครียดและให้เล่าเรื่องของผมเหมือนอย่างเคย
สุดท้ายผมก็ทนที่ต้องเก็บความอึดอัดนี้ไว้คนเดียวไม่ได้ ในเย็นวันนั้นผมจึงตัดสินใจพูดเรื่องนี้กับแม่และพ่อขณะทานข้าวเย็น
“พ่อครับ แม่ครับ.....ผม...มีคนที่ชอบแล้วนะครับ”
“ต้ายยย จริงหรอจ้ะลูก คราวนี้น่ารักไหมจ้ะ”
“.....เขาเป็น........ผู้ชายครับแม่...”
น้ำเสียงและหน้าตาร่าเริงของแม่ในตอนแรกเปลี่ยนเป็นแน่นิ่งและเย็นชา ส่วนพ่อเองก็ไม่ต่าง
“...ลูกเล่นอะไรเนี่ย”
“ผมไม่ได้เล่นนะครับพ่อ...ผม....พูดจริง”
“....แรม....แม่ว่าลูกคงจะสับสน...”
“...ม...ไม่ครับแม่ ผมคิดมาแล้ว ผมคิดเรื่องนี้ตั้งหลายวัน...”
ปัง!!
“คุณคะ...”
“ไว้ลูกคิดใหม่ได้ค่อยมาคุยกับพ่อ”
พ่อผมตบโต๊ะดังลั่นก่อนลุกออกไปทั้งๆที่ยังทานข้าวไม่เสร็จดี แม่ผมเองก็หันมามองผมแบบผิดหวัง ตอนนั้นผมรู้สึกแย่มาก คิดว่ารู้อย่างนี้ไม่พูดออกไปจะดีกว่า...ความสัมพันธ์ครอบครัวของผมช่วงนั้นแย่มาก พ่อไม่พูดกับผม ส่วนแม่เองก็พูดกับผมน้อยลง
แต่ถึงอย่างนั้นผมกลับชอบคิดเขามากขึ้นเรื่อยๆ
ผมเล่าเรื่องชีวิตประจำวันให้แม่ฟังเหมือนปกติ มีบางวันที่ผมเล่าเรื่องของคิดไปด้วยแต่ไม่มากนักหรอกในช่วงแรกๆ ผมค่อยๆพูดเรื่องของเขาไปทีละนิดๆ จนสุดท้ายก็กล่อมแม่ผมได้
“...ลูกชอบเขาจริงๆใช่ไหม?”
“ครับ”
“รู้ไหมว่าผู้ชายรักกับผู้ชายมันแปลก”
“...แค่สังคมมองว่าแปลกนี่ครับ แต่แม่ก็เห็นว่าผมไม่ได้เปลี่ยนไปสักหน่อย การที่ผมชอบเขาไม่ได้ทำให้ผมแตกต่างจากเดิมเลยนี่ครับ”
“.......”
“แม่ครับ ผมรู้ว่าทำให้แม่ผิดหวัง....ผมขอโทษ...”
“ไม่จ้ะ แรมไม่ผิดอะไรหรอก ไม่ผิด...”
“...แม่ครับ.....”
“แรมคิดว่าจะชอบเขาได้นานเท่าไหร่? สักวันลูกอาจจะเปลี่ยนใจ”
“ผมไม่รู้หรอกว่าจะชอบเขาได้นานแค่ไหน อาจจะเปลี่ยนใจอย่างที่แม่ว่าจริงๆก็ได้ แต่แค่ตอนนี้ผมรู้สึกมีความสุขที่ได้แอบชอบเขา ที่ได้แอบมองเขาอยู่อย่างนี้”
“..เฮ้อออ ถ้างั้นแม่คงห้ามไม่ได้ อะไรที่ลูกทำแล้วมีความสุขแม่ก็อยากให้ลูกทำนะ ตาแรมดูมีความสุขกว่าทุกครั้งเวลาที่เล่าเรื่องเขาให้แม่ฟังรู้ไหม? ลูกอมยิ้มทุกครั้งเลยที่เล่าเรื่องเขา แล้วอย่างนี้จะให้แม่ใจร้ายขัดลูกได้ไงกัน”
“...แม่ครับ...”
“ยังไงคนเป็นแม่ก็ยังอยากอุ้มหลานนะลูก แต่ถ้าลูกยังชอบเขาจนถึงตอนนั้น แม่ก็ไม่ว่าอะไรนะจ้ะ”
“..ข...ขอบคุณครับ”
ผมยกมือไหว้แม่ผมน้ำตาคลอ ผมใช้เวลาหลายเดือนอยู่เหมือนกันกว่าแม่จะยอมพูดประโยคนี้ออกมา แม้จะรู้ว่าทำให้พ่อแม่ผิดหวัง แต่ผมก็ไม่อยากเลิกชอบเขาเหมือนกัน แม่ผมพยายามกล่อมเรื่องผมกับพ่อ แต่พ่อใจแข็งกว่าแม่มาก พ่อเมินผมนานนับปี ไม่ได้ถึงกับไม่พูดกันเลยเพียงแต่พูดคุยกันน้อยลง พ่อกลายเป็นคนพูดน้อยยิ้มยากไม่เหมือนทุกที
จนผมเริ่มหมดหวัง
ผมรู้ว่าพ่อมีลูกชายคือผมคนเดียว และพ่อก็ต้องอยากให้ผมใช้ชีวิตอย่างลูกผู้ชาย มีแฟนและแต่งงานกับผู้หญิงตามปกติ เสียแต่ผมทำตามพ่อไม่ได้จริงๆ จนกระทั่งจบม.6 พ่อยื่นคำขาดให้ผมเลิกชอบเขาเสีย ถ้าไม่อย่างนั้นผมจะโดนตัดหางปล่อยวัด พ่อจะไม่ส่งเสียผมเรียนอีกแล้ว... ครอบครัวผมสั่นคลอนมากในช่วงนั้น แม่ผมเองก็ทะเลาะกับพ่อบ่อยๆเพราะเรื่องของผม จนสุดท้ายผมเป็นฝ่ายบอกพ่อเองว่าผมจะตัดใจจากเขา เพราะตอนนั้นเป็นช่วงปิดเทอมแถมผมก็ไม่คิดว่าเขาจะเลือกมหาลัยเดียวกับผม อีกทั้ง...ผมไม่คิดว่าเขาจะหันมามองผมเช่นกัน
บรรยากาศครอบครัวผมเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ แม้จะมีความสุขแต่ผมรู้สึกเหมือนขาดอะไรไป สมองมันว่างโล่งจนเกินไป จนเปิดมหาลัยผมได้มาเจอคิดใหม่อีกครั้ง สุดท้ายผมก็รู้ว่าสิ่งที่ผมขาดไปคืออะไร...
รอยยิ้มของเขาทำให้ผมมีความสุขได้เสมอ
พอรู้แน่ๆว่าผมตัดใจจากเขาไม่ได้ผมเลยสารภาพเรื่องนี้กับแม่ พร้อมกับก้มกราบขอโทษผู้เป็นพ่อ
“...ถ้าพ่อรับสิ่งที่ผมเป็นไม่ได้ ผมจะไม่ว่าถ้าพ่อจะไม่ส่งเสียผมอย่างที่พ่อเคยบอกครับ... เพราะผม...ก็ขาดเขาไม่ได้เหมือนกัน”
“เออ ถ้างั้นจะไปไหนก็ไป!!”
“คุณ!!”
“พ่อครับ...ผมขอโทษที่เป็นลูกที่พ่อภูมิใจไม่ได้”
“...”
“...ผมไม่เคยชอบใครได้เท่าเขา และเขาก็ไม่เคยทำให้ผมเปลี่ยนไป ผมไม่ได้ทำตัวแย่ลงหรือเสียการเรียน แต่ถ้าพ่อเห็นว่าการที่ผู้ชายรักกันมันผิด มันไม่ดี...ผมจะไปเองครับ”
“.....”
“...ผมขอโทษ”
จากนั้นผมก็เดินเข้าห้อง เก็บของใช้และเงินเก็บส่วนตัวที่มาจากค่าขนมที่ผมอดออมไว้ ไม่นานผมก็ออกบ้านไปต่อหน้าพ่อและแม่
ผมออกไปอยู่หอเพื่อนได้สักพัก(หอไอ้นันนั่นแหละครับ)พร้อมกับหาหอใหม่ไปด้วย แต่ยังไม่ทันได้หอใหม่แม่ก็ตามตัวผมกลับ แม้ผมจะยืนยันว่าจะไม่กลับเพราะผมเองก็มีศักดิ์ศรีนะ ในเมื่อผมทำให้พ่อภูมิใจอย่างที่เขาต้องการไม่ได้ผมก็ไม่ควรอยู่ให้เขารำคาญใจ
แต่สุดท้ายทั้งพ่อและแม่ผมก็มาตามตัวผมถึงหอนัน...
ผมกลับไปพูดคุยกับเขาใหม่และก็ได้เรื่องที่น่ายินดี เพราะสุดท้ายพ่อก็ยอมรับผมได้
“...ถึงยังไงพ่อก็อยากให้ลูกแต่งงานกับผู้หญิงอยู่ดี พ่ออยากอุ้มหลาน”
“...”
“แต่อย่างที่แม่เขาว่า ความสุขของแต่ละคนมันไม่เหมือนกัน ถ้าแรมทำแบบนั้นแล้วมีความสุขพ่อก็คงขัดไม่ได้.... คนเรามีชีวิตแค่ชีวิตเดียว การที่พ่อไปบังคับลูกให้ทำในสิ่งที่ลูกไม่ชอบพ่อก็คงสอบตกการเป็นพ่อที่ดีแล้วล่ะ”
“พ่อครับ...”
“อันที่จริงต้องขอบใจแม่นะ เพราะแม่ทำให้พ่อนึกได้ ขอโทษด้วยที่เคยตวาดใส่ ขอโทษที่พ่อเคยไล่แรม”
“พ่อไม่ต้องขอโทษหรอกครับ ผมผิดเอง...”
“เอาเถอะ เรื่องนี้ไม่มีใครผิด คิดอย่างนี้ละกันโอเคไหม”
“..ค...ครับ”
“แรม...ลูกเป็นลูกชายที่พ่อภูมิใจเสมอ”
พ่อว่าพร้อมกอดไหล่ผม น้ำตาผมไหลอาบแก้มช้าๆ มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆที่ครอบครัวจะยอมรับเรื่องพวกนี้ได้ ถือว่าผมโชคดีมากที่ได้เกิดมาเป็นลูกของพ่อกับแม่ พ่อกับแม่ที่เข้าใจผมแม้ว่าต้องใช้เวลาสักหน่อย แต่ก็นับว่าเป็นการรอคอยที่คุ้ม
หลังจากนั้นแม่ก็ขอให้กลับมาอยู่ที่บ้านแต่ช่วงนั้นผมยุ่งมากจริงๆทั้งเรื่องรับน้องทั้งงานคณะ จนแม่อนุมัติให้ผมอยู่คอนโด เป็นคอนโดของคนรู้จักแม่น่ะครับทำให้ได้ราคาพิเศษอีกทั้งอยู่กลางเมืองเรียกได้ว่าอยู่กึ่งกลางระหว่างบ้านผมและมหาลัยเลยทีเดียว
หลังจากวันนั้นผมก็ได้แอบมองเขาอย่างสบายใจ ...ครับ...ช่วงนั้นยังทำได้แค่แอบมองอยู่ และที่พ่อกับแม่ยอมรับง่ายก็คงเพราะผมยังไม่ได้คบกับเขาด้วยล่ะมั้ง พวกท่านคิดว่าคงเป็นอารมณ์วัยรุ่น เดี๋ยวพอมีอายุมากขึ้นผมคงกลับมาชอบผู้หญิงเหมือนเดิม
แต่มันไม่ใช่น่ะสิ
พอผมเล่าให้แม่ฟังว่าผมได้คบกับเขาแล้ว แม่ผมถึงกับพูดไม่ออกไปช่วงนึง แต่ก็ยังคุยกับผมเหมือนปกติ แสดงความยินดีทั้งๆที่ผมรู้ว่าท่านคงผิดหวัง แต่ผมทำอะไรไม่ได้ยอกจากตั้งใจเรียนให้ได้เกรดสวยๆไปฝากท่านก็เท่านั้นเอง
ผมคุยกับคุณแม่เรื่องคิดบ่อยมากจนท่านเองก็รู้สึกสนุกไปกับผมด้วย ฟังจากน้ำเสียงเอาน่ะครับ จนกระทั่งผมมั่นใจว่าท่านต้องเริ่มชอบคิดของผมบ้างแล้วแน่ๆผมจึงตัดสินใจพาเขาไปหา..แต่ใครจะรู้เล่าว่าแม่ผมจะวางแผนแกล้งเอาไว้ด้วย! เล่นเอาผมงงและใจเสียเลยในช่วงแรกๆ ผมกลัวว่าคิดจะเสียใจอีก ในชีวิตของคนดีๆอย่างเขาควรจะหมดเรื่องเลวร้ายได้แล้ว
และก็เป็นเรื่องน่ายินดีที่แม่ผมก็รักเขาไม่ต่างกับผม...
....
“คิดครับ...?”
“...อ...อือ”
“...เป็นอะไรหรอครับ”
“เปล่า.....คิดแค่อิจฉา.......แรมมีครอบครัวที่ดีเนอะ”
“คิดเองต่อจากนี้ไปก็เป็นครอบครัวเดียวกับผมแล้วเหมือนกันนะครับ” พูดไปก็เขินนะครับไม่ใช่ไม่เขิน
“กอดหน่อยๆ” เขาว่าแค่นั้นก่อนโน้มตัวมากอดผม จากทีแรกที่นั่งข้างกันกลายเป็นว่าตอนนี้เขานั่งคร่อมผมไว้แล้วกอดผมแน่น ใบหน้าน่ารักซุกซ่อนอยู่กับไหล่ผม มือเล็กกอดผมเต็มฝ่ามือทั้งสอง ผมกอดเขากลับไว้อย่างแนบแน่น ลมร้อนชื้นตอนกลางคืนพัดผ่านไปอย่างเงียบงัน แสงดาวบนดินยังคงสว่างโร่แม้ว่าจะเข้าช่วงดึกของวัน ต่างจากดาวบนฟ้าที่แสงของมันกลับไม่สามารถส่องผ่านฝุ่นควันหนาในเมืองได้
“……”
คิดขยับตัวออกจากผมเล็กน้องก่อนยื่นหน้ามาประกบจูบ... ริมฝีปากน้อยพรหมจูบเบาๆก่อนถอนออก แล้วกลับมาประทับจูบใหม่ คิดงับริมฝีปากล่างผมเบาๆ มือเล็กทั้งสองยังคงเกาะกุมไหล่ผมไม่ไปไหน
“.....รัก.....”
ถ้อยคำเพียงคำเดียวแต่ทำเอาผมอุ่นวาบไปทั้งหัวใจ ความสุขมากล้นเหลือเกินจนผมกลัวว่ามันจะทะลักออกเข้าสักวัน ผมกดจูบลงบนหน้าผากมนใสเบาๆก่อนเอ่ยคำ…
“...รัก...”
เหมือนกัน...
….
___________________________________________________
มาแบบจึ๋งนึงแก้ขัด
ตอนหวานๆ(รึเปล่า?555) ก่อนเข้าสู่เนื้อเรื่องในตอนต่อไปค่ะ ^^
แรมน่ารักใช่มั้ยล่า
เห็นซื่อบื้อแต่วางแผนมาเป็นปีเลยนะ5555(จริงๆแค่ฟลุ๊คที่คิดตกลงคบด้วย)
จู่ๆงานก็เข้าโครมใหญ่เลยค่ะทำให้ไม่ค่อยมีเวลาแต่งต่อ
(อู้ด้วยส่วนหนึ่ง....แอร่กกกก)
ยังไงเรื่องนี้ก็ใกล้จะจบแล้วนะคะ
ขอบคุณที่ติดตามมาถึงตอนนี้ค่ะ
ร้ากกกกกก :กอด1:
___________________________________
ตอบคอมเม้นค่ะ
boong086 โฮ...หมานันไม่มีพวกกก 5555555555
Noo_Patchy ในไม่ช้านี่แหละค่ะ ^^
AMINOKOONG เราเตรียมบทลงโทษคุณพ่อคิดไว้แล้วค่ะ แต่จะสาสมไหมนี่ไม่รู้นะ55555 //ส่วนเรื่องแม่เอาแรมมาปะทะ..................หุหุ อะไรก็เกิดขึ้นได้..
B52 มาเร็วเคลมเร็วซ่อมเร็วไปเร็ว5555
item โถ่ ไม่มีใครเข้าข้างนันนน5555
Sar2288 นันเขาแค่สับสนน้าาาา :hao5:
บ๊ายบายโพ หมามันซึน ไม่รู้เรื่องเล้ยยย สงสารคนเลี้ยงหมาาาาาา :hao5:
mild-dy นันดูสับสนกับชีวิต555555555555 //คนนี้มาฮาเสียงั้นนนน
oreena ซดมาม่ากันให้มันส์!! :hao6:
kenghan อดทนเวลาที่ฝนพรำาาาา
Plengaay เรากลัวคนอ่านหิวค่ะ5555
MK หมายังคงเป็นหมาแน่นอนค่ะ อิ้อิ้
route rover ช่ายยย ให้เวลาหนูนันหน่อยยยย
poterdow นันเขาสับสนนนน :mew4:
GintoniC นันสับสนในชีวิตอยู่ค่ะ 5555555
ormn :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
paladin.kn โอ๋...เจ็บไหมมมม :mew4:
omuya เฮ้ออออ
mystery Y เพราะคงต้องใช้เวลา...
sanri มาม่าไม่หลายกะละมังค่ะ สักหม้อสองหม้อแค่นั้นแหละะะ :hao6:
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่ะะ
____________________________________________
-
รอ แรม แก้ตัว ว่าจะเอาคืน สองพ่อลูกนั่นยังไงอยู่นะ ถ้าไม่สาสมเราไม่ให้อภัย
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: ดีจังเลย คิดตี้น้อยเริ่มจะมีความสุขเข้ามาในชีวิตแล้ว
-
หวานทีละนิดไม่ว่า อย่าดราม่าแล้วกัน :laugh:
-
รอ รอ รอ แต่มันสั้นไปอะ
-
คือโอ้ยยยยยยย เขิน แบบแรมเป็นผชที่ดีมากอ่ะ ไม่ไหวๆ อิจฉาคิด
คือคิดน่ารักอีกแล้ววววง่ะ มีงับปาก แอร๊ยยยยยย คิดเป็นฝ่ายรุกสินะคะ งื้อออออออ อิจฉาแรม
สรุป คนเขียนทำให้คนอ่านขี้อิจฉาค่ะ :katai4: ตอนนี้หวานง่ะ อร่อย
-
:o8: ไม่ใช่ได้รับการยอมรับง่ายๆ แรมสู้มานานแล้ว
น่ารักจริงๆเลย
-
ทุยน้อยดีมากนี่พูดเลย อยากได้แบบนี้คนนึง แต่ก็อยากได้แบบเปอร์ด้วย ทำไงดี :-[
-
ส่านนนนนนนนอ่า เอาอีกๆ :katai4: :katai4:
-
รักกันๆๆ อยากเป็นหนูคิดจัง :mew3:
-
นันเป็นตัวละคร ที่รู้สึกรักและสงสารไม่ลง ไม่เข้าใจ คิดแรมน่ารักได้อีก
-
มาน้อยๆก็ยังดีกว่าไม่มาเลยเนอะๆ :กอด1:
-
ไม่เอามาม่านะ ขอหวานๆ
-
ใกล้จบแล้วดราม่าอย่าหนักนะคะ :katai2-1:
-
ดี ลงโทษพ่อคิดให้รู้กันไปเลย
ครอบครัวแรมน่ารักมากกกกก
-
ยังไงก็ขอความหวานมากๆหน่อยนะคะ ที่บ้านแรมน่ารักอ่ะ
อยากอ่านความมุ้งมิ้ง :ling1:
-
เอาแรมคืดไปเก็บก่อน เอานันเปอร์มาเลยคนเขียนนนนนนนน อยาก้เห็นนันไปง้อเปอร์อ่ะ :katai1:
-
อ๊ากกกก สั้นได้อีกค่าคนเขียน
ตอนนี้หวานเบาๆ อิอิ ค่อยๆรักกันไปนะ
-
เปอร์ลองฟังนันก่อนนะ
-
ในความโชคร้ายเรื่องครอบครัวของคิด
ยังมีความโชคดี คือ สิ่งที่เรียกว่า แรม ได้
-
o13 o13
ยกนิ้วให้แรมมีความพยามสุดๆ
แถมยังรักคิดไม่เปลี่ยน เท่มากๆๆๆ
ตอนนี้หวานเบาๆ :o8:
-
แด่เวลาทั้งหมดที่ผ่านมา
และเวลาทั้งหมดที่มีอยู่
เพื่อเธอคนเดียว
แอร้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
แอบยืมจากใครซักคน (ขอโทษที่จำไมไ่ด้ฮือ)
-
น่ารักที่สุดดดดดด อ๊ายยยยย
:-[ :-[ :-[
-
ชอบบตอนหวานๆๆ :katai2-1: :katai2-1:
-
เย้ อ่านทันแล้ว ทีนี้ก็ติดตามต่อไป
คิดน่ารักมาก มีความคิดที่น่านับถือ
ไม่ทำตัวเลวร้ายตามปากคน ที่ว่าร้าย
ไม่ทำตัวไม่ดีเพื่อเรียกร้องความสนใจ
แรมก็เป็นผู้ชายที่อบอุ่น ถึงจะซืีอไปสักนิด
-
หวีดหวานมากตอนนี้
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
คิดโชคดีจริงๆที่มีแรม :hao5: แรมน่ารักมากก
เราชอบนันนะ เปอร์ด้วย เข้าใจความรู้สึกนันอ่ะ คนเป็นผู้ชายอยู่ดีๆจะให้มาเป็นเคะคงจะรู้สึกสับสนมาก 5555
-
น่ารักมาาาาากกกกกอ่ะ คุณเเม่น่ารัก น้องคิดน่ารัก
เเรมก้อน่ารักกก น่ารักทั้งเรื่องเลยอ่ะ ดีจัง
สงสารก้อเเต่นันอ่ะ อย่าเอาสมองคิดสิ เรื่องความรักอ่ะ ใช้ใจคิดดีกว่าน้ะ
-
พึ่งได้เข้ามาอ่านนนน อ่านรวดเดียวเลย ชอบมากกกกกกกกกกกก มีครบทุกรสเลย คิดน่ารักมากๆ :katai2-1:
-
-42-
หลังจากวันที่พาคิดไปพบกับแม่ผม ผมกับเขาก็ใช้ชีวิตกันอย่างปกติแม้ว่าใกล้จะเปิดเทอมแล้วก็ตาม อีกไม่กี่อาทิตย์ก็จะเปิดเทอมแล้วครับ เพราะงั้นพี่เป้าเลยให้หยุดงานพักผ่อนก่อนเปิดเทอม ผมว่าพี่เขาเป็นเจ้าของร้านที่ดีมากเลย พี่เป้าไม่เคยเอาเปรียบลูกจ้างหรือลูกค้า อย่างที่ตอนนี้พี่เขาก็ให้พวกผมหยุดพักผ่อนก่อนเปิดเทอม ซาบซึ้งในน้ำใจพี่แกจริงๆ
ซึ่งพอไม่ต้องไปทำงานที่ร้านแล้วผมกับคิดเลยมีเวลาว่างทั้งวันเลยล่ะครับช่วงนี้ ไม่รอช้าผมชวนเขาออกไปเดินเล่นข้างนอกทันที มีออกไปเดินเล่นแถวถนนบ้างแต่ส่วนใหญ่ก็หลบมาอยู่ในห้างนั่นแหละครับ แดดประเทศไทยโหดร้ายจริงๆ
“แรม กินมั้ยๆ”
“เอาเลยครับ”
“ไม่กินจริงอ่ะ นิดนึงอ่ะ...”
แล้วใครจะปฏิเสธได้ลง ผมก้มลงไปเลียไอศกรีมโคนของเขาที่เพิ่งซื้อมาใหม่ๆ อร่อยดีนะครับแต่ผมอยากให้เขาทานเยอะๆมากกว่า พอคิดเห็นว่าผมยอมกินแล้วเจ้าตัวเลยเลียไอติมของตัวเองไป ผมพาเขาเดินว่อน เพราะคิดบอกว่าไม่ค่อยมีโอกาสได้มาเดินห้างแบบนี้เท่าไหร่ เลยไม่ค่อยรู้ตำแหน่งน่ะครับ
วันถัดมาและต่อๆมาผมก็พาเขาไปเที่ยวในเมืองนี่แหละครับ เพราะดูท่าคนตัวเล็กนี่คงจะไม่ค่อยได้เที่ยวอย่างที่เจ้าตัวว่าจริงๆ คิดดูตื่นเต้นกับทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเขา ผมเลือกที่จะพาเขาเที่ยวรอบห้างเป็นเพราะเขาไม่ค่อยได้เที่ยวห้างนั่นแหละครับและอีกอย่างคืออีกสองสามวันต่อจากนี้ผมว่าจะชวนเขาไปเที่ยวไกลๆดูบ้าง อย่างทะเลไม่ก็ภูเขาน่ะครับ เอาที่มันนอกเมือง ช่วงนี้เลยพาเขาเที่ยวในเมืองพร้อมกับเตรียมของไปเที่ยวด้วย
จนมาวันนี้ ผมพาเขามาเที่ยวห้างเป็นวันสุดท้ายที่ผมตั้งใจ คิดวิ่งตื่นได้ไม่หยุดเลยแม้ว่าผมพาเขาเดินห้างมาจะอาทิตย์แล้วก็ตาม ร้านบางร้านหรือของบางอย่างถ้าไม่เคยมาเที่ยวบ่อยๆก็จะไม่รู้จักจริงๆนะครับ ผมพาเขาไปร้านเครื่องเขียนที่ดีไซน์สวยๆ เป็นร้านของพี่บัณฑิตคณะผมเอง
“โห้ยยยยยย ไม้สเกลอันนี้โคตรสวยอ่า”
“อยากได้หรอครับ”
“อื่อ เดี๋ยวคิดเอาอันนึง”
“งั้นเดี๋ยวผมซื้อให้...”
“ไม่เอา ไม่ต้องเลยแรมคิดจะซื้อเอง โอเคนะครับ”
“....ครับ”
เป็นแบบนี้เสมอแหละครับตั้งแต่ผมพาเขามาเที่ยวแล้ว คิดไม่ยอมให้ผมเลี้ยงข้างหรือซื้อของให้เลย อย่างมากผมก็ทำได้แค่ช่วยแชร์ค่าอาหาร(จริงๆผมควรจะเป็นฝ่ายเลี้ยงเขาสิ!)
‘แรมเก็บตังไว้เลี้ยงคิดตอนโตๆเลย ตอนนี้คิดจะจ่ายเอง’
เพราะคำพูดนี้แหละทำให้ผมขัดไม่ได้เสียที... อย่างโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่คิดก็ซื้อเองนะครับ ไอโฟน 5sเสียด้วย เขาแย่งผมซื้ออ่ะ ตอนแรกผมอยากจะซื้อให้เขาใจจะขาด แต่สุดท้ายคิดก็หลอกให้ผมรอที่ร้านกาแฟโดยเจ้าตัวอ้างว่าไปเข้าห้องน้ำ(เป็นชั่วโมง) สุดท้ายก็กลับมาพร้อมกับไอโฟนเครื่องใหม่
ผมหน้าเหวอเลยครับพอเห็นอย่างนั้น แต่พอคิดยิ้มร่าก็โกรธไม่ลง....
คิดใช้เงินเก่ง..ไม่ได้หมายถึงว่าเขาซื้อของเยอะ แต่คิดจัดการเงินของตัวเองได้ดีมากๆอย่างที่เห็น... เขาซื้อไอโฟนด้วยตัวเอง แถมจ่ายสดอีกต่างหาก คิดมีเงินเก็บค่อนข้างเยอะเพราะไม่ค่อยใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่าย และพอไม่ต้องเสียค่าหอ(ตามที่ผมและแม่ผมไม่ให้เขาจ่าย) เงินเก็บเขาเลยมีมากกว่าเดิม
ซึ่งนั่นผมก็ดีใจนะที่ได้เห็นเขาใช้จ่ายอย่างที่ต้องการอย่างมีความสุข
“แรมๆ ไปไหนต่ออ่า”
“...คิดอยากไปดูอะไรอีกไหมครับ มีอีกหลายที่เลย”
“อยากๆ อยากไปร้านหนังสือเก่าๆ”
“อ่อ......ถ้างั้นมาทางนี้ อ่ะ”
“พี่คิด พี่แรม”
……
“.....เม.......”
ผมยืนนิ่งเมื่อเห็นเด็กสาวตรงหน้า น้องเม น้องสาวของคิดที่ผมไม่ได้เจอเธอนานมาก แม้ว่าน้องจะพยายามติดต่อผมทางโทรศัพท์หรือทางโซเชี่ยลอื่นๆแต่ผมก็ไม่ได้ตอบน้องไปสักครั้ง
คิดเริ่มทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นน้องเมเดินเข้ามาหา... ผมเลยยื่นมือไปจับมือเขาแล้วบีบแน่นก่อนซ่อนเขาไว้ข้างหลัง
“มีอะไรหรือครับน้องเม?”
“บังเอิญจังเลยเนอะ ได้มาเจอพี่ๆเนี่ย ตั้งแต่วันนั้นก็ไม่ได้เจอพี่แรมเลย เมคิดถึง....คิดถึงพี่คิดด้วยนะ”
“......ครับ”
“พี่แรมมากับพี่คิดหรอคะ? ดีเลยพอดีเพื่อนเมมันยกเลิกนัดเมเลยเซ็งๆ ขอเมเดินด้วยนะคะ”
“เอ่อคือ...”
ผมหันไปมองคิดที่ก้มหน้าก้มตา ดูเหมือนเขาจะไม่อยากให้เป็นไปตามความต้องการของน้องเมสักเท่าไหร่ และเห็นทีผมคงต้องปฏิเสธ
“...คือเดี๋ยวผมกับคิดมีธุระน่ะครับ คงไม่สะดวก...”
“จริงหรอ? โกหกแน่ๆ ไม่อยากให้เมเดินด้วยกันขนาดนั้นก็บอกสิคะ”
น้องเมเริ่มทำหน้างอ จนผมเริ่มเลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูกอีกครั้ง
“..ค..คือ จริงๆนะครับ ผมต้อง...เอ่อ....ไปหาคุณแม่..” อ้างแม่แล้วครับ
“อ้าว งั้นพี่คิดก็ว่างน่ะสิคะถ้าพี่แรมไปหาคุณแม่พี่แรม พี่คิดคงไม่จำเป็นต้องไปด้วยหรอกใช่ไหมคะ พอดีเลย....คุณพ่อท่านอยากเจอน่ะค่ะ บอกว่าคิดถึง ยิ่งพี่คิดไม่ค่อยได้กลับบ้านอีกแล้ว พ่อเลยบอกว่าถ้าว่างๆให้ไปหาทันทีด้วยล่ะค่ะ สงสัยท่านจะคิดถึงม้ากมากจนลืมเมแล้วมั้งเนี่ย ฮิๆ”
....ผมต่อน้องไม่ถูก เอาตรงๆนะครับ ถ้าผมไม่เคยรู้ว่าน้องมีนิสัยแบบไหนมาก่อนจากปากของซีซังผมคงคิดว่าน้องพูดเรื่องจริง น้องเมพูดได้ลื่นไหลมากจนแทบไม่มีข้อผิดสังเกต เสียแต่ว่าผมรู้แล้วน่ะสิว่าน้องเป็นคนอย่างไร และพ่อของคิด......นิสัยแบบไหน
“คิดก็ไม่ว่างน่ะครับ เขาต้องไปกับผม...” ผมตอบน้องเมไป น้องชักสีหน้าเล็กน้อยก่อนจะหันมายิ้มแป้นเหมือนเคย
“.....งั้นไม่เป็นไรค่ะ แต่ขอเมยืมตัวพี่คิดไปคุยด้วยหน่อยแปปนึงได้ไหมคะ?.......เรื่องครอบครัวน่ะค่ะ”
น้องเมว่า ผมขมวดคิ้วเล็กๆว่าทำไมต้องยืมตัวคิดไปด้วย แต่พอน้องบอกว่าเรื่องครอบครัวนั่นก็หมายความว่าผมไม่มีสิทธิ์ยุ่ง คิดของผมยังคงก้มหน้า พอน้องเมพูดจบประโยคเธอก็เดินมาดึงแขนคิดไป เขาสะดุ้งเล็กน้อยก่อนเดินตามไปแต่โดยดี ผมเห็นดังนั้นเลยเดินตามไปบ้าง
“อ้ะ พี่แรม เมขอเวลาแปปนึงคุยกับพี่คิดนะคะ ไม่นานจริงๆ พี่แรมรอแปปเดียวนะคะ”
น้องเมร้องเบรกทำให้ผมชะงัก อยากจะเดินต่อไปแต่คำพูดที่น้องใช้กันผมมันเหมือนกับว่าไม่อยากให้เข้าไปเสือก... แต่ถึงยังไงพอน้องเมกับคิดพากันเดินออกไปไกลสายตาผมแล้วผมก็เดินแอบเดินตามพวกเขาไปอยู่ดี
....น้องเมพาคิดมาที่ลานจอดรถทำไม?....
ยังไม่ทันได้รู้คำตอบ คิดก็ถูกผู้ชายร่างสูงใหญ่สองคนจับยัดเข้าไปในรถ น้องเมรีบก้าวไปนั่งเบาะหน้าข้างคนขับ ประตูรถถูกปิดลงพร้อมกับรถที่เคลื่อนไป....ต่อหน้าต่อตาผม!
...
ผมไม่รอช้าวิ่งเข้าหารถของผมทันที แม้ว่าจะเดาจุดหมายปลายทางที่คิดจะไปถึงได้แต่ยังไง... ถ้าทำขนาดนี้แล้วผมก็ไม่ขอไว้หน้าพวกเขาแล้วละกัน!
แล้วอย่ามาหาว่าผมใจร้ายนะครับ
****
(นอกความ....คิด)
ว่าแล้วไม่มีผิด....การที่เมมาโผล่ที่นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอก... เผลอๆน้องอาจจะตามสืบผมมาได้หลายวันแล้วเลยมาดักรอผมถึงที่นี่ในวันนี้... ผมไม่โทษแรมเลยที่ปล่อยผมมาเพราะเขาคงไม่รู้ว่าเมจะทำแบบนี้ เชื่อเถอะว่าผมก็ไม่คิด... ผมคิดว่าอย่างมากน้องคงแค่พาผมกลับบ้าน แต่ไม่มีคนของพ่อมาคุมตัวผมแบบนี้...
ทำไมถึงยังหนีชีวิตแบบนี้ไม่พ้นสักทีนะ
จุดหมายปลายทางคือบ้านของพ่อผมอย่างที่คิดไว้ บรรยากาศภายในรถเงียบกริบ ไม่มีใครพูดอะไรเลย มันเงียบมากจนแม้แต่เสียงหายใจยังได้ยิน
รถดำเคลื่อนมาจอดภายในตัวบ้านเป็นสัญญาณว่าผมได้กลับเข้าสู่ลูกกรงอีกครั้ง ครั้งนี้จะโดนพ่อด่าเพราะสาเหตุอะไรอีกนะ
ไอโฟนผมถูกยึดตั้งแต่ขึ้นรถ คนของพ่อกดปิดเครื่องไว้แล้วด้วย...ให้ตาย นั่นผมพึ่งถอยมาใหม่ๆเลยนะ ให้อยู่กับผมนานกว่านี้ไม่ได้หรือไงกัน ผมเข้ามาในบ้านและถูกขังไว้ในห้องนอนตามรูปแบบเดิมๆ อีกไม่กี่นาทีคนของพ่อก็จะไปเรียกพ่อว่าผมมาถึงแล้ว และผมก็จะได้ออกจากห้องนี้ไปรับคำด่าผรุสวาทมากมายก่อนจะถูกขังเดี่ยวอีกรอบ...เหอะๆ
คนอย่างผมไม่สมควรมีความสุขจริงๆ
ป่านนี้แรมคงงงที่ผมหายตัวไปเป็นชั่วโมงแถมยังติดต่อไม่ได้อีกต่างหาก แต่ไม่ต้องห่วงนะแรม คิดจะหาทางออกไปให้ได้....จะกลับไปหาอ้อมกอดของแรมให้ได้....
ไม่นานก็มีคนมาเปิดประตูให้ผม เป็นอันบอกว่าถึงเวลาแล้วที่ผมต้องไปเผชิญหน้ากับผู้ชายที่ดำรงตำแหน่ง’พ่อ’ของผมเอาไว้
“...ได้ยินมาว่าหอแกไฟไหม้?”
“ครับ”
“แล้วแกไปอยู่ที่ไหน?”
“....ผมพักกับเพื่อนครับ”
“หน้าด้านดีเนอะ ทั้งๆที่ทั้งตัวก็ไม่มีอะไรอยู่แล้ว ยังจะไปขอเกาะเขากิน หึ”
“......”
“ไม่เถียง? แสดงว่าครั้งนี้ผมพูดเรื่องจริงน่ะสิ?”
“.....”
“....คิด! อย่าคิดว่าทำแบบนี้แล้วจะพ้นนะ ไอ้เด็กหน้าด้าน เกาะเขามาเกิดยังไม่พอ ยังหน้าด้านไปเกาะเขากินอีก! สมองมึงทำด้วยอะไร ลืมไป ปัญญามึงคงไม่มีเหมือนแม่มึง”
“อย่ามาว่าแม่ผมนะ!!”
“หึ อีร่านนั่นก็ไม่ต่างจากมึงเลย ชอบเกาะชาวบ้านเขากินไปวันๆ เชื้อไม่ทิ้งแถวจริงๆ”
“...!” ผมพูดไม่ออก แม้ว่ามีคำที่อยากจะต่อว่าเขามากมายแต่กลับพูดไม่ออก
“ผมไม่เตือนแล้วนะ ถือเสียว่าวันนี้ให้เป็นครั้งสุดท้ายที่แกได้ไปเกาะลูกชายตระกูลกรภัควัฒน์ นับจากวันนี้ก็อยู่เฉยๆในห้องเน่าๆของแกไป อย่าทำให้ชื่อเสียงวงตระกูลผมต่ำอีกเลย”
“....”
ผมพูดไม่ออก แค่จะบอกว่าไม่เอายังพูดออกไปไม่ได้ มันจุก...เจ็บจนจุกไปหมด ผมเคยหวังสักครั้งให้พ่อมองผมเป็นลูกบ้าง ให้พ่อเห็นใจผมบ้าง...แต่ผมคงหวังมากไป พ่อรู้ว่าผมอยู่กับแรมจากคนที่พ่อคงให้มาสืบชีวิตผม และพ่อคงยอมไม่ได้ถ้าเห็นผมสนิทสนมกับลูกชายของเจ้าของหุ้นรายใหญ่ที่พ่อร่วมถือ
หึ พ่อผมหุ้นกับแม่แรม ผมรู้มาจากแม่ของแรมเอง เธอเล่าให้ฟังจากปากทำให้ผมรู้ได้ว่าทำไมเธอถึงรู้จักผม และคงไม่แปลกที่พ่อผมจะเห็นผลประโยชน์ตรงนี้มากเสียจนไม่อยากให้ผมเข้าไปทำเสนียด แต่ที่ไม่เข้าใจก็คือทำไมคุณแม่ของแรมถึงยอมร่วมหุ้นกับคนแบบนี้กันนะ
ผมถูกพาเข้าไปขังในห้องตามเดิมโดยที่ขัดขืนไม่ได้เลย...แม้แต่เถียงเขาสักคำผมยังทำไม่ได้... ผมมันแย่ แล้วแบบนี้ผมจะกลับไปหาแรมได้ยังไง บ้านที่ไม่มีใครอยู่ข้างผมสักคน ห้องที่ปิดตายมีแต่ประตูกับช่องหน้าต่างเล็กๆให้หนูผ่านได้
ผมจะกลับไปหาแรมยังไง.....
คิดได้เท่านี้น้ำตาผมก็เอ่อคลอเบ้า ขี้แงอีกแล้ว ....ถ้าไม่เข้มแข็งจะใช้ชีวิตอยู่ในโลกแบบนี้ได้ยังไง ถ้าไม่เข้มแข็งจะออกไปหาแรมได้ยังไง... อย่าร้อง อดทนเข้าไว้ เข้มแข็งเข้าไว้ ไม่งั้นจะไม่ได้เจอแรมนะ...
...
...
ผมท่องคำว่าอดทนกับเข้มแข็งจนน้ำตากลับเข้าไปใช้เวลาร่วมชั่วโมงแต่ก็ถือว่าเป็นผลดี ดีใจที่ไม่ต้องร้องไห้อีก เอาล่ะต่อจากนี้มาลองคิดหาวิธีออกจากที่นี่ดีกว่า ป่านนี้แรมของผมคงเอ๋อไปแล้ว หึหึ
.
.
.
ปัง!
“ออกมา”
คนของพ่อเปิดประตูห้องผมเสียงดัง เอ่ยคำบังคับก่อนฉุดให้ผมลุกจากเตียง ผมเซไปตามแรงก่อนเดินตามผู้ชายตรงหน้าไปแต่โดยดี
“....แรม...”
ภาพตรงหน้าทำน้ำตาผมแทบทะลัก....แรม...แรมของผมยืนประจันหน้ากับพ่อของผม แรมของผม...แรมมาหาผม...เขามาช่วยผมใช่ไหม?
ดีใจ...จนแทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่
“...ผมพาเขามาแล้วตาที่คุณบอก เอกสารก็ครบแล้ว เอ่อ...ไม่ทราบว่าเราจะตกลงกันตอนไหนดีครับ?”
“.........ขออีกสิบห้านาทีนะครับ ป่านนี้คุณแพรวพรรณคุณแม่ของผมคงใกล้ถึงแล้วล่ะ ให้ท่านมาลงสัญญาเองจะดีกว่านะครับ ผมแค่มาช่วยคุณแม่เตรียมเอกสาร”
“คุณแรมเป็นลูกที่ดีจังเลยนะครับ ช่วยคุณแม่แบบนี้ มิน่าล่ะกิจการถึงได้รุ่งเรืองเพราะมีลูกชายขยันสินะครับ”
“...ไม่หรอกครับ ผมไม่ค่อยได้ช่วยอะไรคุณแม่มากหรอก”
“ฮะๆ อย่าถ่อมตัวไปเลย เอาเป็นว่าเรามานั่งพูดคุยกันดีกว่านะครับ ยืนคุยคงไม่สะดวกเท่าไหร่ เดี๋ยวผมให้คนเอาน้ำมาให้นะครับ”
“...ครับ”
แรมนั่งลงตรงหน้าพ่อของผม ...ผมยังงงๆอยู่ว่าพวกเขาพูดเรื่องอะไร และตั้งแต่ที่ผมเห็นแรม เขาหันมาเหลือบมองผมแค่แวบเดียวเอง....
“เอ่อ..แล้วไม่ทราบว่าคุณแรมต้องการจะพบ...เอ่อ...ลูกชายผมทำไมหรอครับ?”
“อ๋อ มันอยู่ในข้อตกลงเรื่องสัญญาน่ะครับ”
“คิด...เอ่อ...ลูกผมไปเกี่ยวอะไรหรือครับ?”
“เดี๋ยวก็คงได้ทราบน่ะครับ”
แรมยิ้มเบาบางให้พ่อของผม ติดเสียแต่ผมไม่เข้าใจประโยคที่ทั้งสองคนคุยกันแม้แต่นิดเดียว แต่ดูท่าว่าการมาของแรมคงเป็นอะไรที่ยิ่งใหญ่พอดู ถึงขนาดที่แม่ของเมต้องออกมายืนต้อนรับอยู่ข้างๆ พร้อมกับเม ผมยืนอยู่ข้างหลังพ่อของผมส่วนแม่ของเมและน้องยืนทางฝั่งซ้ายติดผนัง คนใช้ในบ้านสองสามคนเองก็ยืนเตรียมพร้อมให้รับใช้อยู่ตามผนังเช่นกัน
ผมพยายามมองแรมในขณะที่แรมกับพ่อของผมยังคงคุยกันในเรื่องที่ผมไม่เข้าใจ ธุรกิจอะไรไม่รู้ แต่ที่รู้ก็คือแรมไม่มองผมเลยแม้แต่นิดเดียว.... อย่าทำให้น้อยใจแบบนี้สิ...
ผ่านไปสิบห้านาทีตามที่แรมว่า รถยนต์คันคุ้นตาก็มาจอดเทียบหน้าบ้านก่อนร่างของผู้หญิงที่ผมคุ้นเคยก้าวย่างออกมาจากรถ พ่อของผมลุกไปต้อนรับแม่แรมถึงหน้าบ้าน
“สวัสดีครับคุณแพรวพรรณ ไม่ทราบว่าที่จู่ๆก็บอกว่าอยากตกลงสัญญากับผมนี่เรื่องอะไรหรือครับ คงจะเป็นข่าวดีสิท่า ถึงกับรีบให้ลูกชายมาหาผมรอก่อนเลย จริงๆถ้าเป็นคุณแพรวพรรณผมจัดเวลาให้ว่างได้สำหรับคุณเสมอนะครับ”
“...ไม่ต้องพูดเป็นทางการก็ได้นะยศ เราไม่ถือตัวขนาดนั้น พูดเหมือนเพื่อนกันปกติเถอะจ้ะ”
“ฮะๆ ขนาดเป็นเจ้าแม่ในวงการธุรกิจแล้วยังถ่อมตัวขนาดนี้เลยนะแพรว”
“ก็เพื่อนกันนี่จ้ะ”
“...แล้วที่มาวันนี้คือ...?”
“อ๋อใช่ เรื่องสำคัญเลยล่ะ สำคัญมากถึงขนาดที่เราต้องมาหายศด้วยตัวเอง”
“เรื่องอะไรหรือ”
“....เรื่องทำสัญญาถอนหุ้น...”
“ห้ะ..!! เดี๋ยวๆ แพรวล้อผมเล่นใช่ไหมครับ ฮะๆ ยังตลกเหมือนเด-”
“ไม่ได้ล้อเล่นจ้ะ แพรวพูดจริงละก็นี่ รบกวนยศเซ็นให้หน่อยนะ...”
“..ม..ไม่ ผมไม่เซ็น แพรวเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า”
“ไม่จ้ะ เราตัดสินใจแล้ว รบกวนยศเซ็นหน่อยนะ”
“...ถ้าผมไม่เซ็น...”
“งั้น....ธุรกิจที่ยศถืออยู่อาจโดนฟ้องล้มละลายได้นะจ้ะ”
“อึก..”
“ทำสัญญาง่ายๆ ยศเซ็นชื่อตรงนี้และก็เอาลูกชายยศมาให้เราดูแล เท่านี้ธุรกิจของยศก็จะอยู่ได้ต่อไป แต่ถ้าไม่....อย่าหาว่าเราไม่เตือนล่ะ...เราพูดจริงทำจริงนะ”
“...แพรว...ผม...คือ...ขอผมรู้สาเหตุได้ไหม”
“จ้ะ อย่างแรกเลยคือยศดูแลลูกคิดไม่ดี ยศไม่เคยเห็นคิดเป็นลูกแถมยังไม่ใส่ใจคิดทั้งๆที่คิดเป็นลูกของวิไลเพื่อนของแพรว.... อย่างที่สอง...การที่ยศถือหุ้นร่วมกับเราไม่ได้ทำให้ธุรกิจเราเจริญขึ้นเลยจ้ะ มีแต่ถ่วงให้ต่ำลงๆ แต่ที่เรายังยอมให้ยศหน้าด้าน...อุ้ย ขอโทษจ้ะ ยอมให้ยศถือหุ้นกับเราเพราะสงสารครอบครัวยศน่ะ และก็ตามที่ยศเคยร้องขอเรา อย่างน้อยเราก็ถือว่าเคยเป็นเพื่อนร่วมโรงเรียนก็เลยอยากช่วยน่ะจ้ะ แต่ตอนนี้คงไม่ได้แล้วล่ะ”
“....คือ..แพรว...”
“เรารู้นะว่าถ้าเราถอนหุ้นแล้วธุรกิจของยศคงดิ่งลงเหว...แต่ก็คงดีกว่าโดนฟ้องล้มละลายใช่ไหมจ้ะ ก็เล่นไปกู้เงินซะมากขนาดนี้ แถมบางทียังไปกู้เงินเถื่อนอีก....อย่าคิดว่าแพรวไม่รู้นะ”
“..แล้วคิดเกี่ยวอะไร...”
“พอดีเราถูกชะตากับลูกของยศน่ะ เลยอยากได้มาเป็นครอบครับเดียวกัน ยศคงไม่ว่าอะไรใช่ไหมจ้ะ ก็ที่ผ่านมายศก็ไม่เคยดูแลคิดให้ดีๆอยู่แล้วนี่ เราแค่อยากให้คิดไปอยู่ในที่ๆดีเหมาะกับเขาน่ะจ้ะ”
“แต่แพรว...คิดเป็นลูกผม ถ้าผมไม่ยอม....”
“ไม่ต้องห่วงจ้ะ คิดอายุมากกว่า20แล้ว ถือว่าบรรลุนิติภาวะแล้ว คิดสามารถเซ็นเอกสารได้ด้วยตัวเอง รวมไปถึงเรื่องเปลี่ยนนามสกุลด้วย...”
“แพรว!!”
“ทำไมจ้ะ? มาหวงทำไมตอนนี้ล่ะ เสียใจนะเพราะตอนนี้เอกสารที่เราต้องการครบแล้ว ใช่ไหมจ้ะตาแรม?”
“ครับ...ผมขอให้คุณยศรบกวนถ่ายเอกสารตามที่คุณแม่ขอไว้ให้หมดแล้ว”
“ถ้างั้นตอนนี้ก็เหลือแต่ให้ยศเซ็นยกเลิกสัญญาร่วมหุ้นนี้แล้วล่ะจ้ะ”
“แพรว!!!”
“จ้ะ? หรืออยากให้โดนฟ้อง?”
“..หึ ผมต่างหากที่จะฟ้องแพรวได้ ขโมยเอกสารราชการของเจ้าบ้าน!”
“ขโมย...? ยศเห็นว่าเป็นขโมยยังไงหรอจ้ะ แรมเขาก็บอกว่ายศไปถ่ายเอกสารมาให้แรมกับมือนี่จ้ะ”
“แต่ผมไม่รู้ว่าคุณจะเอาเอกสารไปทำอะไรนี่!!”
“แต่การที่ยศยินยอมมอบเอกสารให้ผู้อื่นนี่...ฟ้องไม่ได้นะจ้ะ อีกอย่างยศเองก็ไม่ได้ถามไม่ใช่หรือ”
“แพรว.. ผมฟ้องในฐานะคุณข่มขู่ผมก็ได้”
“เราไม่ได้ข่มขู่ ไม่มีอะไรสักนิดมาเป็นหลักฐานว่าเราข่มขู่ยศ เราเพียงแค่ยื่นข้อเสนอในทางธุรกิจเท่านั้นเองนะจ้ะ”
“อย่ามาล้อผมเล่นนะ!”
“แล้วใครว่าเราเล่น? ยศเซ็นซะเถอะนะจะได้จบเรื่องจบราว ต่อจากนี้เราจะไม่เข้าไปยุ่งกับยศอีก”
“..........แล้วจะได้เห็นดีกัน!”
“จะรอดูนะจ้ะ”
ในขณะที่พ่อผมกำลังก้มลงเซ็นกระดาษใบนั้น แม่แรมก็พูดทำลายความเงียบขึ้นมา
“ยศ....เคยดูแลลูกสาวตัวเองดีๆไหม?”
“...ผมทำอยู่แล้ว ไม่ต้องมายุ่งหรอก”
“หรอ...
แสดงว่าพร้อมจะเลี้ยงหลานแล้วสินะจ้ะ?”
“ม...หมายความว่าไง”
คุณแม่แรมเค้นยิ้มออกมาประจวบกับแรมที่เดินมาจูงผมไปฝั่งตรงข้าม พอผมไปถึงคุณแม่ของแรมก็พูดประโยคที่เล่นเอาทุกคนในบ้านอึ้ง
“น้องเมท้องแล้วนะจ้ะ”
“คุณอย่ามาล้อผมเล่นนะ!!”
“เราไม่ได้ล้อเล่น ไม่เชื่อก็ถามลูกยศเถอะ ขอบใจที่ช่วยเซ็นเอกสารนะจ้ะ แพรวหมดธุระแล้วล่ะ เรื่องคิดไม่ต้องห่วง เราจะดูแลให้อย่างดีเลย เรื่องนามสกุลของคิดก็ไม่ต้องห่วงว่าตาคิดจะไปทำอะไรให้ยศคิดไม่ดีอีกนะจ้ะ เพราะเดี๋ยวเราจะพาคิดไปเปลี่ยนนามสกุลเอง...”
“แพรว!! เม!!”
พ่อผมตะโกนเรียกชื่อแม่แรมก่อนหันไปตวาดใส่น้องเม
“บอกมันสิว่ามันโกหก เมไม่ได้ท้องใช่ไหม!!”
“...คุณ..พ่อ....ฮึก.......”
“เม!!”
“เม...ขอโทษ.........เม...ฮึก”
และภาพสุดท้ายที่ผมเห็นก็คือพ่อตบหน้าเม มีแม่ของเมคอยห้ามอยู่ข้างๆ ก่อนประตูนรกนั้นจะปิดลง...
...
แรมพาผมขึ้นรถไปอย่าเงียบๆ ผมเองก็ยังพูดอะไรไม่ออก ทุกอย่างมันเร็วเกินไปจนผมตั้งตัวไม่ทัน แรมลูบหัวผมเป็นเชิงปลอบใจก่อนขับรถออกไปจากหมู่บ้านนี้ ผมนั่งเงียบและเขาก็ไม่ต่างกัน....ผมไม่คิดว่าแรมจะทำอะไรให้ผมได้ตั้งมากมายขนาดนี้ เรื่องนี้มันอยู่นอกความคิดของผมจริงๆ
รถแล่นไปตามทางสักพักก็เริ่มชะลอความเร็ว แรมจอดรถข้างทางจนนิ่งสนิท ผมหันไปมองเขาอย่างไม่เข้าใจว่าเขาจะจอดรถกลางคันทำไม แต่แล้วอ้อมแขนอุ่นที่ผมปรารถนามาเสมอก็กอดรัดผมเอาไว้....น้ำตาเอ่อล้นขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ หนึ่งหยดไหลหยาดลงบนไหล่แกร่ง....
“คิด...ไม่เป็นไรแล้วนะครับ อยู่กับผมแล้ว...ไม่เป็นไรแล้วนะครับ”
“........”
“....ผมรักคิด รัก...นะครับ”
“.....แรม..”
“ไม่ต้องเครียดแล้วนะครับ ทุกอย่างมันจบแล้ว...”
“คิด...ก็รักแรม...รัก รักมากที่สุด...ฮึก”
ผมสะอื้นแต่ไม่ร้องไห้ แรมกอดปลอบผมไว้จนผมหยุดนั่นแหละ เขาถึงค่อยๆผละอ้อมกอดแล้วจุมพิตตรงหน้าผากของผมอย่างที่เขาชอบทำ ไม่นานเขาก็เริ่มขับรถต่อ ผมไม่รู้จะซึ้งยังไงแล้วเมื่อรู้ว่าเขาจอดรถเพื่อมากอดปลอบผมเนี่ย แค่นี้ก็รักแทบบ้าแล้วนะ!
___________________________________________________________________
ฮ้าาาาาาาาาาาา
กว่าจะแต่งจบ ยอมรับว่าช่วงนี้ไฟหมดค่ะ ดองนานเลย5555
บทลงโทษสำหรับคนเลวในสังคมค่ะ ไม่รู้ว่าโทษจะหนักน้อยไปหรือเปล่า
แต่เราอยากแต่งให้รู้ว่าบางทีคนเลวๆก็มีจุดยืนในสังคมได้ค่ะ แบบไม่โดนเวรกรรมตามสนองเสียทีก็มีเยอะแยะ
เลยเขียนให้พ่อคิดโดนแค่ถอนหุ้น(ซึ่งก็ทำให้ธุรกิจของพ่อคิดเขวมากพอควร)
ต่อมาด้วยให้ลูกสาวของคนที่รักในชื่อเสียงมากกว่าทุกสิ่งท้อง
และน้องเมท้องเพราะอะไรจะเฉลยตอนถัดไปค่ะ งิงิ
โทษอาจจะเขาสำหรับบางคนแต่เราว่าขนาดนี้แหละพอดีแล้ว
ถ้าแต่งให้โดนลงโทษเยอะๆก็คงจะเกินจริงเกินไป
เพราะอย่างที่บอกว่าคนเลวๆแต่ยังกินดีอยู่ดีในบ้านเมืองเรานั้นมีเยอะ
:katai1: :katai1:
ส่วนคิดก็หลุดพ้นจากกรงทองแล้ว เฮฮฮฮฮฮ :hao7:
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามมาถึงตอนนี้มากจริงๆโฮรววววว
รักมากกกกกก
:กอด1:
_______________________________________________________
ตอบคอมเม้นค่ะ :L2:
DraCo_SLa13 งื้อออ บทลงโทษไม่รู้จะสมใจรึเปล่านะ :hao5:
Noo_Patchy มีแรมอยู่ข้างๆก็หมดห่วงงงง ^^
Poes เกือบไปแล้ววววว ไม่ดราม่าเนอะ5555
B52 เก๊าขอโต๊ดดดดดดด :mew2: //ตอนนี้ก็ไม่ได้ยาวขึ้นเท่าไหร่55555
MK จริงๆคิดอาจจะรุกแรมก็ได้นะ หึหึหึ
river คนเขารักจริงนี่นาเนอะ :o8:
บ๊ายบายโพ ควบสองค่ะ แต่ตกลงกับนันและคิดดีๆ5555555555555
boong086 มาแย้วววววววววววว
item อิจฉาหนูคิดล่ะซิ :hao7:
Tennyo_Y ให้เวลานันแก้ตัวหน่อยเน้อออ
sanri มาใหม่ละนะะะ งืองือ
omyim_jjj เกือบไปละ55555 ตอนหน้าเดี๋ยวเตรียมของหวานให้เน้ออ
route rover ไม่หนักค่ะ มีเท่านี้แหละ อิอิ
omuya พ่อคิดรับโทษแล้วว ไม่รู้จะโดนใจรึเปล่าาา
mild-dy เดี๋ยวรอคนแต่งเคี่ยวน้ำตาลแปปนึง คิคิ
GintoniC ตอนหน้านะคะ อิ :hao6:
minjeez ค่อยๆรักกันเบาๆ 55555
ekonut เปอร์ยิ่งใจร้อนอยู่ด้วย T.T
Sar2288 ไม่มีแรมคิดคงแย่...
mystery Y แรมเขารักจริงนะคะคุณ อิสอิส
Ali$a฿eth มาซึ้งเลยยยยยยยยยยย :hao7:
poterdow อ๊ายยยยยยยยยยยยยยย :o8: :o8: :o8:
Plengaay รอเคี่ยวน้ำตาลใหม่นะ :hao6:
snowboxs เย้ นักอ่านหน้าใหม่เย้ๆ ขอบคุณที่ติดตามนะคะะะ
paladin.kn น้ำตาลยังอายยย :hao6:
Raiwyn แรมเขารักจริงรักเดียวใจเดียว อ๊ายยยยย
Elizabeth_TonnY อะไรๆก็น่ารักไปโม้ดดด คิคิคิ //นันยังโง่อยู่ค่ะ 55555 ให้เวลานันหน่อยนะ
putt__p ดีใจที่หลงเข้ามาค่ะ ติดตามกันต่อไปนะะะ เยิ้ฟฟฟฟฟฟ
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่ะะะ
_______________________________________________________________________
-
ว่าแล้วนังเมต้องท้อง สะใจค่าาาา :katai4: :katai4:
-
คิดหลุดพ้นแล้ววววววว เย้ แม่แพรวเด็ดมาก สมน้ำหน้าพ่อคืิดนะ ทำตัวเองทั้งนั้น
-
อย่างเดียวที่เราขอบ่น
เอามือถือคิดคืนมานะ :angry2:
ชริ นั่นมันหยาดเหงื่อแรงกายทำงาของคิดนะ!!
อ่านล่ะอินมาก อยากโดดตบ :z6: :z6:
-
โอยย ผู้ชายแบบแรมมีอยู่จริงหรือเปล่าา อิจฉาคิดจรุงง :o8:
-
หลุดพ้นสักที คิดโชคดีจริงๆที่มีคนรักอย่างแรม คือทำทุกอย่าง แงงงงงงงงงงงงง อยากจิได้้้้้้ :katai1:
-
กรรมตามสนองกันไป :katai2-1:
-
ลงดาบได้เด็ดขาดมาก
-
ในที่สุดนังเมก้อโดนเก็บจนได้ :angry2:
หมั่นไส้มานาน รอเฉลยน้าทำไมนางถึงป่องอ่ะ
รอความหวานด้วย
-
:mc4: ดีใจกับคิดที่สุด พ้นจากครอบครัวเลวซะที หาใครดีไม่ได้เลย
แรมคือโชคดีของคิดจริงๆ ช่างเป็นแฟนที่ดีเลิศ อยากหาถ้วยมามอบให้ น้ำตาจะไหล คือดีงามมากกก
-
อย่างเดียวที่เราขอบ่น
เอามือถือคิดคืนมานะ :angry2:
ชริ นั่นมันหยาดเหงื่อแรงกายทำงาของคิดนะ!!
อ่านล่ะอินมาก อยากโดดตบ :z6: :z6:
v
v
v
เห็นด้วยกับประเด็นมือถือ เอามือถือคิดคืนมาาาาาาาาาาา
ขอเพิ่มอีกนิด เราว่าแค่นี้มันยังน้อยไปมากๆเลยนะ เมื่อเทียบกับที่พวกมันทำกับคิด
น่าจะเพิ่มประเด็นโดนแฉในสังคม คือให้สังคมได้รู้ว่าไอ้ที่พ่อของคิด
มันสรรเสริญกับหน้าตาทางสังคมน่ะมันก็แค่สิ่งจอมปลอม
และอยากให้มีข่าวออกมาว่าตระกูลนี้ใกล้ล้มละลายซ้ำลูกสาวยังท้องอีก
เอาให้มันอับอายไปเลยยิ่งดี แม้จะดูเกินจริงแต่เราเชื่อว่าคนอ่านน่าจะชอบและสะใจกว่านี้นะครับ(คหสต.)
ขออีกเถอะพลีสสสสสสสสสสสสส!!! ขยี้อีกนิดซัก5-6บรรทัดก็ยังดีกับประเด็นนี้อ่ะครับ
แบบคิดหรือแรมแค่อ่านข่าวจาก นสพ.ก็ได้ กราบงามๆล่ะครับ :hao5: :hao5: :hao5:
-
:jul1: :jul1: :jul1: เธอบ้านเธอมีอีกไหม มีอีกไหม มีอีกคนไหมเธอ อยากไปคนแบบพี่แรมมาเป็นสามี !! สมน้ำหน้าพ่อของคิด รักแม่แรมจัง :mew1:
-
แค่คิดหลุดมาจากบ้านนี้ได้ก็ดีแล้ว ต่อไปขอหวานๆ :hao6:
-
สมน้ำหน้า หึหึหึ o3 o3 o3 o3
-
สมน้ำหน้าคุณยศอ่ะ เป็นไงล่ะเป็นไง
-
ดีใจกับคิดจริงๆหลุดพ้นซะทีปลื้มปริ่ม~
-
พ่อคิดนี่แย่มาก ๆ แล้วไงลูกรักท้องซะแล้ว แล้วใครเป็นพ่อเด็ก
แต่ก็ช่างคิดหลุดออกมาได้ก็ดีแล้ว
-
โอัยยยย แม่แรมสุดยอด เธอเป็นผู้หญิงที่สุดยอดมาก
-
ปิดปากหัวเราะ อะไรที่ว่าคนอื่นไว้นี่ตามสนองไวมากๆทั้งพ่อทั้งลูกเลย สะใจค่ะ คิดจะได้มีความสุขสักที :กอด1: ต่อไปจะได้อ่านเรื่องหมาหมายังคะ เราคิดถึงนันอ่ะ นี่ไม่ได้ชอบนะะะ จริงๆหมั่นไส้ :man1:
-
อยากให้พ่อคิดหน้าหงายกว่านี้อ่าาาาา <<ซาดิสต์
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
คุณแม่แรมเจ๋งอ่ะ o13
-
หมดทุกข์หมดโศกซะทีนะคิด :กอด1:
-
สมน้ำหน้า กรรมตามสนองแล้วไหมล่ะ ว่าแต่ลูกคนอื่นเอาไว้ ลูกตัวเองทำงามหน้าเลยไหมล่ะ :laugh:
-
คิดสู้ๆ จากนี้ไปจงมีแต่ความสุขนะ
-
สมควรพอแล้วกับคนที่เห็น ชื่อเสียงติยศ เงินตรามากกว่าลุกในใส้ สมน้ำหน้ัา
-
แรมจ้าาา ผู้ชายในฝันของเราคือแรมน้า
อยากได้มาเป็นพ่อของลูกมากที่สุดเลย
-
ตอนหน้าถึงพาร์ทหมานันแล้วใช่ไหมมมมม เปอร์งอนนานๆ นะจะได้ดัดนิสัยเด็กดัื้อปากแข็ง :hao3:
-
ว้าวววว
คิดเป็นอิสระแล้ว
-
:z2: :z2: :z2: :z2:ตอนนี้ซะใจสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
แรมเริ่ดที่สุดดดดดดดดดดด
-
เริ่ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อย่างนี้เเหละ เป๊ะมากกกกกกกกอ่ะ เป๊ะเว่อร์
คุณเเม่เเพรว เริ่ดดดด เว่อร์ๆๆๆๆ
อ๊ยย่ะ สะจายยยยยยยยยยยยยยยยย โฮ๊ะๆๆๆๆ
-
คุณแม่แจ่มมากค่ะ กรี๊ด!!!!!!!!!!!
-
▆ ▇ █ Maybe….I’ll try? -เล่นของสูง █ ▇ ▆
ตอนที่ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2642429#msg2642429)
ตอนที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2643136#msg2643136)
ตอนที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2644822#msg2644822)
ตอนที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2645811#msg2645811)
ตอนที่ 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2646581#msg2646581)
ตอนที่ 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2646981#msg2646981)
ตอนที่ 7 (Special …ความคิด) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2647601#msg2647601)
ตอนที่ 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2648471#msg2648471)
ตอนที่ 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2650138#msg2650138)
ตอนที่ 10 (Special นันนานานานะ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2652248#msg2652248)
ตอนที่ 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2654573#msg2654573)
ตอนที่ 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2656308#msg2656308)
ตอนที่ 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2658396#msg2658396)
ตอนที่ 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2660322#msg2660322)
ตอนที่ 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2661988#msg2661988)
ตอนที่ 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2663820#msg2663820)
ตอนที่ 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2665013#msg2665013) ตอนที่ 17.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2666554#msg2666554)
ตอนที่ 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2668750#msg2668750)
Special Songkran (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2674394#msg2674394)
ตอนที่ 19 (Special หมาจิ้งจอก Vs ทานุกิ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2675840#msg2675840)
ตอนที่ 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2678006#msg2678006)
ตอนที่ 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2680956#msg2680956)
ตอนที่ 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2683186#msg2683186)
ตอนที่ 23 (Special คิด I) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2685700#msg2685700)
ตอนที่ 23 (Special คิด II) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2687620#msg2687620)
ตอนที่ 23 (Special คิด III) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2689544#msg2689544)
ตอนที่ 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2692689#msg2692689)
บันทึกคนเลี้ยงหมา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2694491#msg2694491)
ตอนที่ 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2696615#msg2696615)
ตอนที่ 26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2701584#msg2701584)
ตอนที่ 27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2705027#msg2705027)
ตอนที่ 28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2707694#msg2707694)
ตอนที่ 29 (คิดไปเอง I) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2708727#msg2708727)
ตอนที่ 29 (คิดไปเอง II) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2709720#msg2709720)
ตอนที่ 30 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.900)
ตอนที่ 31 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2712893#msg2712893)
ตอนที่ 32 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2714006#msg2714006)
ตอนที่ 33 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2714934#msg2714934)
ตอนที่ 34 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2715423#msg2715423)
ตอนที่ 35 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2715956#msg2715956)
ตอนที่ 36 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2716881#msg2716881)
ตอนที่ 37 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2722598#msg2722598)
ตอนที่ 38 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2734891#msg2734891)
ตอนที่ 39 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2749655#msg2749655)
ตอนที่ 40 (เรื่องหมาๆ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2751415#msg2751415)
ตอนที่ 41 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2756591#msg2756591)
ตอนที่ 42 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2766405#msg2766405)
Special จากปากคนเลี้ยงหมา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2771629#msg2771629)
ตอนที่ 43 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2782892#msg2782892)
ตอนที่ Special คนอะไรเป็นแฟนหมา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2803394#msg2803394)
ตอนที่ 44 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2833020#msg2833020)
ตอนที่ 45 Last Chapter (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2866390#msg2866390)
สวัสดี ผู้แต่งที่รัก วันนี้ไม่มีอะไรมาก แค่อยากทำสารบัญให้ด้วยใจที่รัก #อ๊ายย เขิน(เพิ่งเคยทำ) รักเรื่องนี้นะชุบๆ
-
สวัสดี ผู้แต่งที่รัก วันนี้ไม่มีอะไรมาก แค่อยากทำสารบัญให้ด้วยใจที่รัก #อ๊ายย เขิน(เพิ่งเคยทำ)
▆ ▇ █ Maybe….I’ll try? -เล่นของสูง █ ▇ ▆
ตอนที่ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2642429#msg2642429)
ตอนที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2643136#msg2643136)
ตอนที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2644822#msg2644822)
ตอนที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2645811#msg2645811)
ตอนที่ 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2646581#msg2646581)
ตอนที่ 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2646981#msg2646981)
ตอนที่ 7 (Special …ความคิด) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2647601#msg2647601)
ตอนที่ 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2648471#msg2648471)
ตอนที่ 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2650138#msg2650138)
ตอนที่ 10 (Special นันนานานานะ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2652248#msg2652248)
ตอนที่ 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2654573#msg2654573)
ตอนที่ 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2656308#msg2656308)
ตอนที่ 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2658396#msg2658396)
ตอนที่ 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2660322#msg2660322)
ตอนที่ 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2661988#msg2661988)
ตอนที่ 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2663820#msg2663820)
ตอนที่ 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2665013#msg2665013) ตอนที่ 17.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2666554#msg2666554)
ตอนที่ 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2668750#msg2668750)
Special Songkran (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2674394#msg2674394)
ตอนที่ 19 (Special หมาจิ้งจอก Vs ทานุกิ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2675840#msg2675840)
ตอนที่ 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2678006#msg2678006)
ตอนที่ 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2680956#msg2680956)
ตอนที่ 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2683186#msg2683186)
ตอนที่ 23 (Special คิด I) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2685700#msg2685700)
ตอนที่ 23 (Special คิด II) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2687620#msg2687620)
ตอนที่ 23 (Special คิด III) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2689544#msg2689544)
ตอนที่ 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2692689#msg2692689)
บันทึกคนเลี้ยงหมา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2694491#msg2694491)
ตอนที่ 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2696615#msg2696615)
ตอนที่ 26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2701584#msg2701584)
ตอนที่ 27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2705027#msg2705027)
ตอนที่ 28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2707694#msg2707694)
ตอนที่ 29 (คิดไปอง I) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2708727#msg2708727)
ตอนที่ 29 (คิดไปเอง II) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2709720#msg2709720)
ตอนที่ 30 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.900)
ตอนที่ 31 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2712893#msg2712893)
ตอนที่ 32 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2714006#msg2714006)
ตอนที่ 33 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2714934#msg2714934)
ตอนที่ 34 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2715423#msg2715423)
ตอนที่ 35 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2715956#msg2715956)
ตอนที่ 36 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2716881#msg2716881)
ตอนที่ 37 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2722598#msg2722598)
ตอนที่ 38 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2734891#msg2734891)
ตอนที่ 39 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2749655#msg2749655)
ตอนที่ 40 (เรื่องหมาๆ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2751415#msg2751415)
ตอนที่ 41 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2756591#msg2756591)
ตอนที่ 42 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2766405#msg2766405)
ตอนที่ 43 TBC
ทำหนแรกมีอะไรทักได้คะ :) รักเรื่องนี้นะชุบๆ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ขอบคุณมากค่า แงงงงงงงงงงงงง
สารภาพตามตรงเลยว่าเราทำไม่เป็น แง555555 :o12:
ฮืออออ ขอบคุณมากค่าาาาาา
ขอกอดสามล้านทีแล้วจุ๊บรัวๆๆๆๆๆๆ :กอด1: :กอด1:
รักเลยอ้ะะะะะะะะะ :L1:
ขอบคุณมากจริงๆนะคะะะ :hao5:
-
ตอบกระทู้คนแต่งข้างบน
ผมว่าเอาสารบัญไปไว้หน้าแรกจะดีกว่านะครับ
เอาไปต่อกฎของบอร์ด หรือบทนำของเรื่องก็ได้
เพราะคนที่มาอ่านทีหลังจะได้สะดวกมากยิ่งขึ้นครับ
และที่สำคัญเราจะได้สะดวกด้วย เมื่อเรื่องนี้จบแล้ว
และเราอยากเกิดกลับมาอ่านอีกรอบจะได้ไม่ต้องหาตอนต่อไปให้เมื่อยด้วยครับ
-
ลงโทษแบบพองาม
ให้มีที่ยืน แต่ไม่สูงเท่าเดิม
เด็กดีอย่างคิด สมควรหลุดพ้น
ทุกข์จากคนที่ได้ชื่อว่าพอสักที
-
คิดหลุดพ้นมาจากนรกนั่นเสียที
ต้องขอบคุณพ่อเทพบุตรแรมกับคุณแม่แพรวที่ช่วยฉุดคิดขึ้นมา
ต่อไปคิดจะได้มีแต่ความสุขจริงๆ เสียที
-
รอ!!
-
ชอบเรื่องนี้ น่ารักกก :กอด1:
-
Special จากปากคนเลี้ยงหมา
ผมตามตื๊อจีบไอ้นันเป็นเดือนกว่ามันจะยอมตกลงคบกับผม คุณรู้ไหมว่าตอนนั้นดีใจแทบกรี๊ด ดีใจชิบหาย ความรู้สึกหัวใจพองโตมันเป็นแบบไหนผมก็พึ่งรู้วันนั้นน่ะแหละ ผมรักมันมาตั้งนานนะ ใครจะรู้ว่ามันจะยอมคบกับผม เอาจริงๆนี่เป็นเรื่องดีใจจนแทบคลั่งได้
แต่พอเริ่มคบกับมันแบบเป็นแฟนผมถึงได้รู้ว่ามันคงแค่ตอบส่งๆผมไปเพราะรำคาญแน่ๆ มันไม่ได้ชอบผมหรอก ไอ้นันคงเบื่อเลยเอาผมมาทำให้ชีวิตมันสดชื่นขึ้นได้บ้างมั้ง ก็เพราะช่วงนี้มันไม่ได้มีสาวที่ไหนเลย
และตอนนั้นผมก็รู้ตัวดี
ว่าผมทำให้มันรักไม่ได้หรอก...
แต่เชื่อเถอะว่าผมไม่ยอมแพ้ ยังคงหน้าด้านคบกับมันไปทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่ได้ชอบนั่นแหละ ผมแค่หวังว่าความใกล้ชิดกันที่มากกว่าเก่าอาจจะทำให้มันเปลี่ยนใจบ้างก็ได้...
ผมทำทุกอย่างที่คิดว่ามันจะไม่รำคาญ ผมค่อนข้างรู้เรื่องส่วนตัวมันเยอะเพราะเป็นเพื่อนมันมานาน อีกทั้งเวลามันเบื่อๆมีปัญหาอะไรก็จะเอามาบ่นกับผม ผมรู้ว่ามันไม่ชอบเดินนานๆมันเมื่อย ไม่ชอบให้คอยให้มารายงานตลอดเวลามันรำคาญ ไม่ชอบที่มีคนมาระแวงมันบ่อยๆ มันรักความอิสระและความเป็นส่วนตัวของมันมาก
ผมถึงยอมข่มใจตัวเองไม่ให้ไปก้าวก่ายชีวิตมันมาก กลัวมันรำคาญเอา แค่นี้ก็ไม่รู้จะทำคะแนนยังไงให้มันพอใจได้แล้ว... ผมไม่ใช่สาวน้อยอกตู้มๆอย่างที่มันชอบนี่ครับ (ถ้าเป็นแบบนั้นผมคงไม่ต้องทำอะไร อยู่เฉยๆมันก็ปรี่เข้ามาหาแล้วล่ะ...ติดอยู่ที่ผมเป็นผู้ชายและไม่คิดจะเปลี่ยนเพศด้วยสิ)
สุดท้ายมันก็เป็นการคบกันแบบที่ประหลาดที่สุดในโลก
ผมไม่เคยทำอะไรที่คนเป็นแฟนกันควรจะทำ ที่ผมแสดงออกมามากที่สุดก็แค่หึงหวงมันออกหน้าออกตาเท่านั้นเอง
อย่างวันเกิดไอ้คิด ผมใจเต้นแรงชิบหายและเขินแทบบ้าตอนที่มันเข้ามาจูบผมก่อน(แม้จะเป็นคำสั่งไอ้คิดก็เหอะ) นั่นเป็นครั้งแรกเลยนะที่มันจูบผมก่อน โอยยยย น่ารักชิบหาย แต่พอหลังจากนั้นไม่นานผมก็เห็นมันไปนัวกับไอ้คิดซะงั้น เป็นใครใครก็ขึ้นดิครับ มันพึ่งมาทำให้ผมดีใจแล้วก็หักหลังผมโจ้งๆอย่างนี้เลย ผมหึงมันเพราะมันเคยบอกว่าผู้ชายคนเดียวที่มันโอเคในโลกนี้คือไอ้คิด...
ส่วนผมไม่ต้องพูดถึงหรอก ก็มันไม่ชอบไง
ผมไม่อยากทะเลาะกับมันเพราะความโกรธที่ผมควบคุมไม่ได้ในตอนนั้น ผมเลยทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น ปล่อยผ่านเรื่องที่ผมปล้ำจูบมันไปอย่างง่ายดายแล้วกลับมาทำตัวเหมือนที่เคยเป็นแทน..
แค่หวังสักวันว่ามันจะหันมามองผมบ้าง
จนวันนี้ไอ้โรลกับไอ้ตู้จู่ๆก็โทรมาหาผมในกลางดึก คาดว่ามันคงไม่หมกตัวอยู่ที่ร้านเหล้าที่ไหนสักที่แน่ๆ เพราะเสียงมันอ้อแอ้ขนาดนั้นแถมเสียงข้างหลังก็ดังเซ็งแซ่เสียขนาดนั้น อีกทั้งไอ้โรลกับผมเป็นอะไรที่ไม่ค่อยสนิทกันมากเท่าไหร่ เจอก็ทักๆแต่ไม่เคยโทรหากัน จะว่าไป...ชื่อที่ขึ้นมาทางโทรศัพท์ผมเป็นชื่อไอ้นันนี่หว่า
“...อ้ายยยเปอร์ มึงคบกันนันได้ไงว้า กูอยากรู้เจงๆน้าเว้ยยยย บอกกูทีเท้อออ”
“โรล ตอนนี้มึงอยู่ไหน”
“หือ? กูอยู่ร้านน...ร้านนxx อ่า ทำมาย มึงจะมาเฉลยความเจงให้กูใช่ม้า”
“เออ เดี๋ยวกูไป”
พอนึกได้ว่ามันใช้มือถือไอ้นันโทรมาแสดงว่าไอ้นันมันคงอยู่กับไอ้พวกนี้สินะครับ ผมว่าผมคาดการณ์ไม่ผิดหรอก ความจริงก็คิดอยู่เหมือนกันว่าไอ้นันจะทนอยู่ในห้องอย่างเดียวได้นานแค่ไหนกัน แต่ที่โกรธมันก็เพราะมันไปไม่บอกผมเนี่ยแหละแม่ง
ผมขับมอไซค์มาถึงร้านในเวลาไม่ช้า รถไม่ค่อยติดเท่าไหร่ครับบวกกับเชี่ยวชาญเส้นทาง ก็นะ ร้านนี้มันร้านประจำพวกผมเลยนี่หว่า
ไม่รอช้าผมเดินเข้าไปในร้าน มองหาหน้าไอ้นันแต่ไม่เจอ เจอแต่หน้าเอ๋อๆของไอ้โรลแทน ผมตรงเข้าไปที่โต๊ะเพื่อเห็นว่าทั้งโต๊ะมีแค่ตู้กับโรล...ไอ้นันหายไปไหน?
“....โย่ววววว พ่อหนุ่มไฮเปอร์ ผงซักฟอกขาวสะอาด ขจัดทุกคราบหนัก ก๊ากกกกก”
“ตลกละสัด ไอ้นันอยู่ไหนอ่ะ”
“กูไม่รู้วววว มันบอกว่าจะไปเยี่ยวและก็หายสาบสูญว่ะ”
“เออ เดี๋ยวกูไปหามัน”
“มึ้งงงง ไม่บอกกูหน่อยอ๋อ ทำไงถึงคบกันได้ว้า”
“เดี๋ยวกลับมาบอก”
ผมพูดกับไอ้โรลแค่ไหนก่อนทิ้งมันให้ไอ้ตู้ดู ผมเดินไปหาไอ้นันที่ห้องน้ำก็ไม่เจอ เลยเดินหามันไปรอบๆแทน จนสุดท้ายผมก็หามันเกือบจะไม่เจอละถ้าไม่ติดว่าผมเห็นว่าหลังร้านนั้นน่าจะลองไปดูหน่อย และก็โป้ะเช้ะ...แจ๊คพอร์ตแตกถล่มทลาย
ไอ้นัน....ยืนจูบกับผู้หญิงที่ไหนไม่รู้....
หึ.. อยากจะขำแต่ขำไม่ออก มันดอดผมมาแดกเหล้าโดยที่ไม่บอกแถมยังจูบกับคนอื่นต่อหน้าต่อตาผมอีก....ทั้งๆที่เรากำลังคบกันเนี่ยนะ
ผมรู้ว่ามันคงไม่ได้ชอบผม...แต่ก็แค่หวังว่ามันจะให้เกียรติกันบ้าง ผมรู้ว่าเวลามันคบมันคบแค่คนเดียว ถึงจะมีเล่นหูเล่นตากับคนอื่นบ้างแต่ก็ไม่เคยเกินเลย..... นี่ถือว่าผมเป็นกรณีพิเศษสินะ ซึ้งใจสัดๆ
ผมเดินเข้าไปกระชากมันออกจากผู้หญิงคนนั้น ผมถามคำถามมันตามที่ใจผมนึก แต่มันไม่ตอบ... แค่หน้าผมมันก็ยังไม่มองด้วยซ้ำ
กูเจ็บเป็นนะไอ้เหี้ย...
“กูขอโทษ”
ประโยคแรกหลุดออกมาไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเลย ขอโทษแล้วทำทำไม... ขอโทษแล้วมันช่วยอะไรหรือไง ถ้ารู้ว่าผิดแล้วจะทำทำไม...
คำตอบก็ง่ายๆเลย...
ทั้งๆที่รู้ตัวเองดีอยู่แล้ว
ว่ามัน...ไม่เคยรักผมเลย...
ผมไม่ไหวแล้วจริงๆ เจ็บจนแทบจะตายแบบนี้มานานแค่ไหนแล้ว ทนเจ็บโง่ๆแบบนี้มาไม่รู้กี่ครั้งกี่หน ตั้งแต่รักมันมาก็ไม่เคยมีเรื่องอะไรดีๆขึ้นเลย มีแต่ผมที่เป็นบ้าไปเอง ผมบอกเลิกกับมันและก็เป็นไปตามคาด ไอ้นันยังคงนิ่งไม่ไหวติง...มันคงไม่สะทกสะท้านห่าไรหรอก แหงสิ มันไม่ได้ชอบผมนี่ มันไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกับผมนี่ ทั้งๆที่ผมเป็นฝ่ายขอเลิกเองแต่ก็มีแค่ผมเองที่เจ็บเจียนตายอยู่คนเดียว
“..กูถามมึงหน่อยเถอะนะนัน”
“....”
“มึงเคยร้องไห้เพราะความรักบ้างไหม”
“....”
“ไม่เคยสินะ”
ผมถามมันเป็นประโยคสุดท้ายก่อนเดินออกมา ผมไม่รู้ว่ามันเคยรักใครจริงๆไหม มันเอาแต่คบๆเลิกๆเป็นว่าเล่นจนผมนึกสงสัยมานาน แต่พอมาเจอคิวตัวเองนี่มันก็ทำให้ผมอยากรู้จริงๆนะว่าคนอย่างมันรักใครเป็นไหม...แล้วเคยต้องเสียน้ำตาให้กับเรื่องแบบนี้เหมือนกับผมบ้างไหม...
ผมเดินออกมาจากหลังร้าน ตรงไปที่ที่ไอ้โรลกับไอ้ตู้ มันคงนั่งเฝ้าโทรศัพท์ไอ้นัน ผมแย่งแก้วในมือไอ้โรลมาดื่มอั่กๆ หมดแก้วแล้วก็ผสมใหม่แล้วยกซดต่อ
“เฮ้ยๆๆๆ มึงไปอดอยากมาจากไหนวะ”
“เงียบน่า เดี๋ยวกูช่วยออกค่าเหล้าให้ก็ได้”
“มันใช่ประเด็นนั้นที่ไหนกันล่ะโว้ย มึงเป็นห่าอะไรเนี่ยจู่ๆก็มาดื่มยังกะซดน้ำเปล่าแบบนี้”
“.....”
“แล้วไอ้นันไปไหน”
“.........ไอ้โรล”
“หงือ?”
“อยากรู้ใช่มะว่ากูคบกับมันได้ไง...”
“ช่ายๆๆ อยากๆ”
“...ตอนนี้กูเลิกกันละ ไม่ต้องอยากรู้แล้วนะมึง”
ว่าจบผมก็ยกเหล้าดื่มไปอีกแก้ว หมดก็เทผสมใหม่อีก
“เฮ้ย มึงว่าไงนะ มึง...”
“ก็ตามนั้นแหละ อกหักว่ะ ขอแดกเหล้าย้อมใจหน่อย หึ”
อกหัก....จากคนๆเดิมเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้ววะ ผมแสยะยิ้มน่าสมเพชในตัวเอง ยกซดน้ำเมาอย่างบ้าคลั่ง แดกเอาให้ตายห่าไปเลยแม่ง... ผมอยากร้องไห้จริงๆนะ แต่กลางร้านเหล้าคงไม่ดีเท่าไหร่หรอก...
ผมนั่งต่อไปเรื่อยๆเพื่อพบว่าร้านกำลังจะปิด และไอ้นันยังคงหายหัว ตอนแรกผมคิดว่ามันคงไปหาสาวของมันแต่นี่ผมไม่เห็นมันเลยตั้งแต่เดินจากมันมา อย่างน้อยถ้ามันจะไปต่อกับสาวผมก็น่าจะเห็นมันอยู่แถวร้านบ้างดิ ร้านนี้มันมีทางเข้าออกทางเดียวครับ ถึงหลังร้านจะเป็นหญ้าแต่ก็มีรั้วกั้นอาณาเขตไว้ และคิดว่ามันคงไม่บ้าปีนข้ามหรอก ข้ามไปก็เจอหญ้าอีกลำบากตายห่า
คิดได้อย่างนั้นผมก็คว้ามือถือมันไปยังที่เดิมที่ผมเพิ่งเดินออกมา ให้ตายดิ นี่ผมเพิ่งอกหักจากมันมานะ ทำไมต้องเป็นห่วงมันอยู่วะ ทั้งๆที่มันทำร้ายผมเป็นล้านๆครั้ง ไอ้ห่านี่ทำใจตัดยากจริงๆ
ตุบ!
“ไอ้นัน!”
ผมเดินไปหลังร้านเพื่อหามันแต่ว่าเป็นมันที่เดินออกมาชนอกผมเสียก่อน ผมตกใจไม่คิดว่ามันจะยังอยู่นะเนี่ย แค่มาดูเฉยๆ... ไอ้นันผงะไปเล็กน้อยก่อนก้มหน้าก้มตาเบี่ยงผมไป ผมคว้ามือมันไว้โดยที่ไม่ได้ตั้งใจ มันไปเองอ่ะ ไอ้นันเหลือบมือผมก่อนจะพยายามชักกลับเสียแต่แรงมันน้อยจนทำได้แค่กระตุกผมนิดๆ
“ทำไมไม่ออกไป ร้านจะปิดอยู่แล้ว”
“เสือก”
“สัดนัน กูถามดีๆ”
“กูตอบดีๆ...ตามประสาคนไม่เคยรู้จักกันไง”
“...ไอ้นัน...”
ผมจำประโยคนี้ได้เพราะผมเป็นคนพูดเอง ตอนที่ผมบอกว่าไม่อยากเป็นเพื่อนกับมัน ว่าถ้าเป็นเพื่อนไม่ได้ แค่คนเคยรู้จักผมก็จะไม่เป็นให้ ไม่นึกว่ามันจะเอามาใช้จริงๆ
...เจ็บสัด
“...กูเอาโทรศัพท์มาให้”
“....”
“...กูถามได้ไหม ทำไมมึงยังอยู่ตรงนี้อยู่....”
“เสือก”
มันหันมาด่าผมและนั่นทำให้ผมเห็นหน้ามันจังๆ ........ไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองนักหรอกแต่หน้าไอ้นันตอนนี้...เหมือนมันพึ่งผ่านการร้องไห้มาหมาดๆ ตามันแดงช้ำกว่าปกติแก้มแดงจมูกแดงอีกทั้งปากก็แดงเจ่อ เป็นหน้าตอนที่มันเพิ่งร้องไห้ชัดๆ...
“นัน!”
“ปล่อย! ไอ้เหี้ย!”
ผมรีบรั้งมันไว้อีกครั้งเมื่อมันทำท่าจะเดินหนีไป ผมอยากรู้ว่ามันร้องไห้จริงๆหรอ มันร้องไห้ทำไม ร้องไห้เพราะผมรึเปล่า... แม้ผมจะเพิ่งผ่านการเสียใจเพราะมันแต่ก็ยังอดคิดไปเองไม่ได้อยู่ดี
“ร้องไห้หรอ”
“เสือก”
“ร้องทำไม”
“เสือกเหี้ยอะไร!”
“..ก็มึง..”
“มึงเป็นเหี้ยอะไรกับกูหรือไง!”
“ไอ้นัน มึงหยุดพูด..”
“เพื่อนมึงก็ไม่ได้เป็น คนรู้จักกูก็ไม่ใช่ เสือกเหี้ยไร”
“นัน!”
“มันไม่มีเหตุผลที่กูต้องตอบมึง ปล่อยได้แล้วไอ้เหี้ย”
“นัน...กูถามมึงดีๆนะ”
“แล้วมันจะทำไมวะ กูตอบดีไม่ดีก็เรื่องของกูเสือกเชี่ยไร บอกแล้วไงว่ามึงไม่ได้เป็นเชี่ยอะไรกับกู เลิกยุ่งเรื่องชาวบ้านได้แล้ว จะไปเหี้ยไหนก็ไป”
“กูเป็นห่วงมึงนะ”
“กูขอหรอสัด เลิกยุ่งกับกูได้แล้ว เลิกกันก็แล้วมึงไม่มีสิทธิ์มาผูกมัดอะไรกูทั้งนั้น แม้แต่หน้ากูมึงก็ไม่สมควรมอง!”
“มันจะมากไปแล้วนะ!”
ผมอารมณ์ขึ้นอีกครั้งเมื่อได้ยินมันว่างั้น หักอกกูเป็นว่าเล่นยังไม่พอ ช่วยพูดจาดีๆหน่อยไม่ได้หรือไง รู้ว่าไม่ได้ชอบ รู้ว่ามึงเกลียดผู้ชาย รู้ว่ายังไงก็ทำให้มึงรักไม่ได้...อย่างน้อยก็พูดจาให้มันดีๆกันบ้าง
“มึงไม่มีสิทธิ์มาว่าอะไรกูทั้งนั้น”
“...แล้วถ้ากูได้สิทธิ์ผัวมึงล่ะ”
ความโกรธเข้าครอบงำผมอีกแล้ว ผมคว้ามันไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น จับข้อมือขาวนั่นลากออกไปนอกร้านตรงไปยังมอไซค์ของผม แน่นอนไอ้นันมันดิ้นก็แรงมันน้อยมากเหลือเกิน จากที่แรงมันน้อยกว่าผมอยู่แล้วมาตอนนี้มันกลับน้อยกว่าเมื่อก่อนเสียอีก แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะจับมันขึ้นเบาะมอไซค์ได้
มันดิ้น พยายามสะบัดมือผมที่ยึดข้อมือมันไว้แน่นแต่ไม่เป็นผลหรอก มันยื้อตัวพยายามขัดขืนแต่สุดท้ายมันก็สู้แรงผมไม่ได้อยู่ดี ผมจับมันขึ้นเบาะแต่มันก็ดิ้นไม่หยุดจนผมต้องยกคำขู่
“จะขึ้นมอไซค์กูหรือจะให้กูโบกแท็กซี่แล้วเย็-มึงข้างในนั้น”
เห็นได้ชัดเลยว่าไอ้นันอึ้งจนช็อกไปแล้ว มันคงไม่คิดว่าผมจะพูดอะไรแบบนั้น ผมเองก็ไม่คิดเหมือนกันให้ตายเหอะ เลือดขึ้นหน้ามากจริงๆ แต่พอพูดไปแล้วก็ทำให้มันยอมขึ้นรถผมง่ายกว่าเดิม พอผมขึ้นคร่อมมอไซค์แล้วก็บึ่งออกไปทันที
จุดหมายไม่ใช่หอมันหรือบ้านผม แต่เป็นโรงแรมใกล้ๆนี้ ผมขับรถมาจอดไม่รีรอเดินลากมันเข้าไปเช็คอินที่ล็อบบี้แล้วเดินขึ้นไปยังชั้นตามที่ผมได้โดยไม่สนใจสายตารอบข้างแม้แต่นิด ไอ้นันพยายามขัดขืนผมมาตั้งแต่เมื่อกี้ แต่เหอะ ปกติมันก็สู้แรงผมไม่ได้อยู่แล้ว แล้วนี่ยิ่งเป็นตอนผมที่โกรธเลือดขึ้นหน้าด้วย แรงมันยังกะขี้หมาไปเลย
ทันที่ที่เปิดประตูเข้าห้องผมก็เหวี่ยงมันลงบนเตียงทันที ไม่สนว่ามันจะรู้สึกยังไงแล้ว ไม่สนแล้วด้วยว่าตัวผมเองจะรู้สึกยังไงถ้าทำมันไปแล้ว ในตอนนั้นผมไม่สนอะไรทั้งสิ้นนอกจากจะจับหมอนี่ปล้ำ
คิดหรอว่า7ปีมานี้ผมที่เอาแต่นั่งชักว่าวคิดถึงแต่เรื่องมันจะทำให้ผมไม่รู้สึกอะไรกับมันเลย มันเป็นไปไม่ได้จริงๆ แค่ในจินตนาการมันก็เสร็จผมมาไม่รู้กี่ครั้งแล้ว รอบนี้ผมก็แค่ทำให้จินตนาการผมเป็นจริง…
ก็แค่นั้น...
“ไอ้เหี้ยมึง อื๊อ....!!”
ผมเริ่มลงมือถอดเสื้อผ้ามันออกพร้อมกับก้มลงไปบดจูบมันอย่างบ้าคลั่ง มือข้างหนึ่งผมจับข้อแขนมันทั้งสองข้างตรึงไว้เหนือหัวมันกันไม่ให้มันอาละวาดแล้วต่อยผม ส่วนมืออีกข้างของผมก็ทำหน้าที่ลูบไล้ลำตัวมันอย่างจาบจ้วง ลูบคลำไปทั่วหน้าอกขาวเลื่อนต่ำลงมาไปที่สะโพก บดบีบอยู่อย่างนั้นจนมันดิ้นขลั่ก
ผมสัมผัสมันทั่วทุกตารางผิวนุ่ม ร่างกายที่ผมอยากจะครอบครองเสียนักหนาตอนนี้ผมกลับกำลังจะได้มันอย่างที่เคยต้องการ ผมปลุกเร้าจนร่างกายมันร้อนเห่อ ไอร้อนระอุของผมกับนันตีกันไปทั่วห้องแคบ
“เหี้ยเปอร์..มึง......”
นันยังคงดิ้นเร่าใต้ร่างผม ผมใช้เวลาไม่นานในการปลดกางเกงมันออกไป ไอ้นันทำหน้าตกใจเมื่อเห็นว่ากางเกงที่มันใส่รวมไปถึงกางเกงในมันถูกผมกระชากถอดทิ้งไปอย่างไม่ใยดี ขาเรียวพยายามยกขึ้นหมายจะถีบผมเสียแต่ผมรู้ทันก่อน ผมจับขามันค้างไว้ก่อนวางราบแล้วขยับเอาเข่าตัวเองกดทับไว้ ผมนำเสื้อมันที่กองอยู่ข้างๆมามัดมือมันอย่างทุลักทุเล นันดิ้นไม่หยุดจากที่ดิ้นแรงๆตอนนี้แรงมันเริ่มตกลงแล้วครับ หึ
ผมเริ่มปลดกางเกงของตัวเองบ้าง มือข้างนึงยังคงกดหน้าท้องมันไว้แน่น พอกางเกงผมหลุดพอใช้การได้ผมก็ควักถุงยางอนามัยที่ซ่อนอยู่ในกระเป๋าสตางค์ออกมาสวมใส่ ผมไม่มีเจลหล่อลื่นหรืออะไรที่จะสามารถใช้เบิกช่องทางของไอ้นันได้เลย จะมีก็แต่เจลหล่อลื่นที่อยู่ในซองถุงยางก็เท่านั้น
“อื๊อออออ มะ...ไอ้เปอร์!!”
“ทำไม...รู้สึกดีหรอ? หึ”
ผมปาดน้ำหล่อลื่นในซองก่อนสอดนิ้วเข้าไปช่องทางเล็ก หมุนวนไปมาเพื่อเตรียมตัวให้มัน ไอ้นันยังคงพยายามดิ้นไม่หยุด ผมเห็นน้ำตามันคลอเบ้านิดๆแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ผมหยุดการกระทำนี้ต่อ ผมก้มลงไปจูบปากมันเบาๆแล้วลามลงไปถึงซอกคอ ขบเม้มให้เกิดรอย ให้รู้ว่ามันเป็นของผม นิ้วผมยังคงสาละวนอยู่กับช่องทางของมัน เปลี่ยนจากหนึ่งเป็นสองและจากสองเป็นสามนิ้วอย่างช้าๆ
“ฮึก...อือออ...” เสียงไอ้นันครางอือออกมาอย่างน่ารัก แม้จะปนเสียงสะอื้นมานิดๆก็ตาม...
“ทนหน่อยนะที่รัก” แน่นอนว่าผมพูดประชดมัน รู้ทั้งรู้ว่ามันไม่รักแต่ก็ยังกระสนอยากใช้คำนั้น อยากเรียกมันด้วยสรรพนามนี้ดูบ้าง
เมื่อผมเห็นว่ามันน่าจะพร้อมรับของผมได้แล้วผมจึงถอนนิ้วออก เตรียมเอาลูกผมเข้าช่องทางสวย ไอ้นันเห็นอย่างนั้นมันก็ดิ้นแรงกว่าเดิม จนผมต้องกดหน้าท้องมันแรงๆก่อนจ่อน้องชายของผมเตรียมเข้าสู่ตัวมัน
“ป...เปอร์ อ๊า!!!!” ไอ้นันร้องเสียงหลงเมื่อผมดันของตัวเองเข้าไปเกือบมิดด้าม ผมรู้ว่ามันคงพยายามร้องห้ามเสียแต่ผมไม่เปิดโอกาสให้มันทำหรอก ทันทีที่ผมสามารถแทรกตัวเข้าไปข้างในตัวมันได้ น้ำตาไอ้นันก็ไหลอาบแก้ม ใจผมกระตุกวูบแต่ผมก็จะไม่หยุดเหมือนกัน ผมทำได้แค่โน้มตัวลงไปบรรจงจูบซับน้ำตามันเบาๆก่อนจะเริ่มขยับตัว
ข้างในของไอ้นันร้อนมากและตอดรัดผมเสียแน่น ผมเริ่มขยับตัวเป็นจังหวะ จากช้าเนิบก็เริ่มเร่งให้เร็วยิ่งขึ้น คนใต้ร่างผมกัดปากแน่นมีแต่เสียงครางอือที่นานๆทีจะหลุดออก น้ำตานันยังไหลไม่หยุด เสียดายก็แต่ผมไม่มีเวลาไปปลอบมันเท่าไหร่
ไอ้นันร้องครางอื้ออึง แม้ว่าเสียงครางของมันจะนานๆหลุดออกมาทีแต่นั่นก็ทำให้ผมได้ใจไม่น้อย ยิ่งเห็นหน้ามันที่ตอนนี้หลับตาปี๋ ปากแดงขบกัดไว้แน่น หากแต่แก้มใสของมันขึ้นสีแดงระเรื่อ น้ำตามันไหลเป็นสาย เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่าผมชนะมัน ครั้งแรกจริงๆที่ผมคิดว่าผมไม่ได้เสียเปรียบมันอยู่คนเดียว ทั้งๆที่ควรดีใจแต่หัวใจผมกลับไม่บอกว่ามันรู้สึกอย่างนั้น
ไอ้นันเหลือบตามามองผมเป็นครั้งคราว แววตาของมันเหมือนขอร้องให้ผมหยุดเพียงแต่ไม่ออกเสียงออกมาก็เท่านั้นเอง ผมรู้ว่ามันคงเจ็บ...แต่...
หากมันเจ็บ...ก็ขอให้รู้ว่าผมเองก็เจ็บไม่แพ้มัน
.
.
.
_______________________________________________________________
เจ็บบ่อยๆค่อยๆชิน กร๊ากกกกกกกกกกกกกก
มาแบบดราม่าๆ ต่างคนต่างไม่ยอมฟังเหตุผลของแต่ละคนเน้อ เฮ้อ... :hao5:
สุดท้ายหมานันก็โดนจนได้ อาจจะสะใจใครหลายๆคน 555555
มาน้อยๆหวังว่าจะไม่ว่ากัน :hao5:
กิจกรรมรุมค่ะช่วงนี้ กลับบ้านมาก็เหนื่อยหอบ ไม่ค่อยได้แต่งต่อเท่าไหร่เลยแง...
ยังไงก็ฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ในอ้อมแขนด้วยนะคะ :L2:
ร้ากกกกกกกกก :กอด1: :กอด1: :กอด1:
//ตอนที่แล้วทำเอาเรตติ้งพระเอกเราพุ่งพรวดเลย
ไหน ไหนใครเคยบอกว่าแรมไม่ใช่พระเอกกกก 555555
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
อยากจะบอกอีกเรื่องคือ
เรื่องนี้มีสารบัญแล้วนะคะะะะ เย้้้!!!
ขอบคุณ คุณ Ali$a฿eth มากๆค่ะที่สละเวลามาทำให้ ฮืออออออออออออ
▆ ▇ █ Maybe….I’ll try? -เล่นของสูง █ ▇ ▆
ตอนที่ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2642429#msg2642429)
ตอนที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2643136#msg2643136)
ตอนที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2644822#msg2644822)
ตอนที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2645811#msg2645811)
ตอนที่ 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2646581#msg2646581)
ตอนที่ 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2646981#msg2646981)
ตอนที่ 7 (Special …ความคิด) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2647601#msg2647601)
ตอนที่ 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2648471#msg2648471)
ตอนที่ 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2650138#msg2650138)
ตอนที่ 10 (Special นันนานานานะ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2652248#msg2652248)
ตอนที่ 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2654573#msg2654573)
ตอนที่ 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2656308#msg2656308)
ตอนที่ 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2658396#msg2658396)
ตอนที่ 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2660322#msg2660322)
ตอนที่ 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2661988#msg2661988)
ตอนที่ 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2663820#msg2663820)
ตอนที่ 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2665013#msg2665013) ตอนที่ 17.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2666554#msg2666554)
ตอนที่ 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2668750#msg2668750)
Special Songkran (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2674394#msg2674394)
ตอนที่ 19 (Special หมาจิ้งจอก Vs ทานุกิ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2675840#msg2675840)
ตอนที่ 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2678006#msg2678006)
ตอนที่ 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2680956#msg2680956)
ตอนที่ 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2683186#msg2683186)
ตอนที่ 23 (Special คิด I) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2685700#msg2685700)
ตอนที่ 23 (Special คิด II) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2687620#msg2687620)
ตอนที่ 23 (Special คิด III) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2689544#msg2689544)
ตอนที่ 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2692689#msg2692689)
บันทึกคนเลี้ยงหมา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2694491#msg2694491)
ตอนที่ 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2696615#msg2696615)
ตอนที่ 26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2701584#msg2701584)
ตอนที่ 27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2705027#msg2705027)
ตอนที่ 28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2707694#msg2707694)
ตอนที่ 29 (คิดไปอง I) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2708727#msg2708727)
ตอนที่ 29 (คิดไปเอง II) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2709720#msg2709720)
ตอนที่ 30 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.900)
ตอนที่ 31 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2712893#msg2712893)
ตอนที่ 32 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2714006#msg2714006)
ตอนที่ 33 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2714934#msg2714934)
ตอนที่ 34 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2715423#msg2715423)
ตอนที่ 35 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2715956#msg2715956)
ตอนที่ 36 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2716881#msg2716881)
ตอนที่ 37 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2722598#msg2722598)
ตอนที่ 38 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2734891#msg2734891)
ตอนที่ 39 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2749655#msg2749655)
ตอนที่ 40 (เรื่องหมาๆ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2751415#msg2751415)
ตอนที่ 41 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2756591#msg2756591)
ตอนที่ 42 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2766405#msg2766405)
ตอนที่ 43 TBC
[/center]
ปล. เราเอาไปแปะไว้หน้าสุดแล้วนะคะ เผื่อใครอยากอ่านอีกรอบ คึคึคึคึคึคึคึ :hao6:
ขอบคุณ คุณAli$a฿eth อีกครั้งนะคะ ซึ้งใจสุดๆ :hao5: แงงงง
กอดดดดด :กอด1: :กอด1:
_________________________________________________________
-
ตอบคอมเม้นค่า
AnimajuS รู้ได้ไงอร้าาา
IIIA กรรมตามสนองงง เย้ยๆ
fuku สารภาพว่าอ่านแล้วขำพรูดเลย ไม่คิดว่าจะมีคนสังเกตด้วย..5555
Plengaay ผู้ชายดีๆมีแต่ใน...นิยาย 555555555555555 :laugh:
MK โชคดีจริงๆที่มีแรมมม
route rover เวรกรรมติดจรวด คริๆ
river ไม่มีลังเลอะไรแล้วว
mild-dy รอแปปนึงน้าา
Sar2288 หลงพระเอกเรารึยังงงงงงง :hao6:
AMINOKOONG อื่ม...อย่างที่บอกว่าเราให้โดนโทษเบาๆเพราะคนแย่ๆอย่างพ่อคิดในสังคมมีเยอะแยะไป แถมบางคนยังลอยหน้าลอยตาไม่เคยโดนอะไรหนักๆเลย... จริงๆเรากะทำให้มันดูไม่ยุติธรรมเท่าไหร่ แต่เดี๋ยวรออ่านตอนต่อไปก่อนน้า เราคงไม่เพิ่มประเด็นอะไรมากมายเพราะอยากให้รู้ว่าคนเลวบางคนก็ยังมีจุดยืนในสังคมอยู่ดี แต่ยังไงก็ขอบคุณที่แนะนำมานะคะะะ :กอด1: //เราเอาสารบัญแปะไว้ด้านหน้าสุดแล้วนะคะ ขอบคุณค่า
Opoln Miyabi มาเป็นเพลงเลยยยย ถ้ามีอย่างแรมอีกคนเราก็คงขอจองบ้าง5555
Poes รอดูละกัลล ฮิ้ :hao6:
patchylove เวรกรรมตามทัน หึหึหึ
ekonut จุกป้ะ จุกป้ะ 55555
mystery Y เป็นครั้งแรกที่รอมาเนิ่นนาน... 5555
padthaiyen โดนเวรกรรมแล้วว
omuya คุณหญิงแพรวพรรณไม่แพ้คุณแม่ชาติใดในโลก555
บ๊ายบายโพ หมานันมาแล้ว โฮะๆๆๆ
Toon_TK ได้เท่านี้แหละค่ะ ^ ^'' เพราะอยากให้รู้ว่าโลกนี้ไม่ยุติธรรมเท่าไหร่เลยปล่อยให้พ่อคิดโดนไปเบาะๆ งือออ
oreena คุณแม่เด็ดสะระตี่
Pupay หมดโรคหมดภัย....555
sanri เอ้วๆ โดนเข้าเองบ้างแล้วววววว เอ้อววว
B52 ขอบคุณแทนคิดค่ะะะะะ :กอด1:
Ali$a฿eth เจอเวรกรรมตามเล่นงานแบบไม่ยั้ง555 //ขอบคุณสำหรับสารบัญมากๆค่ะ *ปล้ำจูบบบบ*
minjeez โอ้ะ....ตกลงกับคิดดีๆนะคะ5555
GintoniC ใครบอกตอนหมานัน...ของคนเลี้ยงหมาต่างหากกกก หุหุ
omyim_jjj หมดทุกข์หมดโศกเสียทีเน้ออ
ormn สมควรโดนแล้ววว
kenghan พระเอกใช่มิล่าาา
Elizabeth_TonnY อันนี้เป็นFCคุณแม่แพรวรึเปล่า? 55555
ka[ze]na FC คุณแม่โผล่มาอีกแล้วววว5555 //มาแล้วค่าาาา
snowboxs ลงโทษพองาม ให้มีที่ยืนแต่ไม่สูงเท่าเดิม.... ชอบมากค่ะะะะะะะะะ :hao5:
gayraygirl ไม่มีแรมคงแย่แน่ๆเลยยย
Raiwyn ขอบคุณมากๆค่า แอร๊ยย เขินนน :o8: :o8:
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่ะะะะะะะะ :L1:
______________________________________________
-
ชอบคู่นี้พอกับคู่หลักเลยแก
แบบมันมุ้งมิ้งเบาๆ
-
โอะโอ๋ เกิดเรื่องแล้ว
-
มาต่อออแล้วววววววววววว :hao4: :hao4: :hao4: :hao4:
-
คู่นี้จะมาม่านานมั้ยอ่าาาา :mew2:
-
เฮ้อ...รักกัน ชอบกัน เลิกกัน เอากัน เอิ่ม......นะ แปลกๆแบบหมาๆ ฮ่าๆๆๆๆ
-
เอิ่ม คู่นี้กัดกันตล๊อดดดด ถ้าเป็นผู้หญิงสงสัยลูกดกน่าดูชม :haun5:
-
เปอร์คนบ้าา ดาร์คไซด์ออกโคตรน่ากลัว :ling1: ทำนันเราร้องไห้ทำไม ฮือออออ ตอนนั้นเพิ่งสนับสนุนให้เปอร์แบด แต่นี่คือแบบแบดไปปป นุ่มนวลหน่อย คนเค้าไม่เคยนะถนอมที่รักเราหน่อย กรี๊ดดด หมานันแบบว่านอนร้องไห้อย่างน่าสงสารเลย ทีนี้จะเคลียร์ได้หรือยิ่งเตลิดไปกันใหญ่ล่ะเนี่ย :hao5:
-
ไม่รู้ว่าจะสงสารใครมากกว่ากัน
-
Alisabate เพื่อนฉันเอง ยืดอก 555555555555555555555
o13 o13 o13
แหม๋ นันก็มีความรู้สึกดีๆให้เปอร์อยู่นิ่
ทำไม๊ ทำไมปากแข็ง
หวังว่าเสร็จศึกครานี้ นันจะไม่โกรธเปอร์ขนาดหนักนะจ้ะ ไม่งั้นต่อไม่ติดแหง๋ม
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
ขอให้คู่นี้Happyเหอะนะๆๆๆ นะแจ๊ะๆๆๆ
-
สงสารใครดี
-
ปล้ำแล้วค่อยปรับความเข้าใจทีหลัง แบบนี้เหมาะกับคู่นี้สุดแล้วววว ไม่งั้นเปอร์คงไม่ได้อะไรจากนันมันหรอก ซึนมากไง :katai5:
-
กรี๊ดดดดดดด เปอร์ไปไกลกว่าที่คิดนะตอนแรกคิดว่าจะแค่งอนๆ เย็นชาๆ ให้หมานันง้อ ไม่คิดว่าเปอร์จะให้บทภรรเมีย 555555 :hao6:
รอตอนหน้าคร่าาาาา :mew1:
-
คือนันอยากอยู่แล้วด้วยใช่ม่ะ////โดนตบ 5555555 ล้อเล่นคะ
คือไงดี มันโอเคแล้วอ่ะ
แต่ไหนๆก็ไหนและ ช่วยดร่าม่าอีกซักพักนะ สนุกดี ให้หมานันจำได้ขึ้นใจอย่า ขึ้นเสียงใส่เจ้าของแบบนี้
ส่วนเจ้าของ ดูแลแล้วต้องดูแลให้ดีสิ มาทำร้ายน้องหมาแบบนี้ได้ไง 55555
ปล. เขินคะ ทำสารบัญแอบมีคำผิดอยู่
ปล.เพิ่มตอนในสารบัญกับแก้ไขคำผิดแล้วคะ
-
หง่ะ ไมเป็นแบบนี้ละเนี่ย
เอาวะ ได้แล้วค่อยเคลียร์ละกัน
-
เปอร์โหดแล้วนะ...โอ้ว!
-
นันดื้ออะ ทำไมไม่คุยกับเค้าดีๆ ฮึ
โดนเลยเห็นไหม
เปอร์ก็อย่าใช้อารมณ์ตัดสินสิ
ได้เค้าแล้วเป็นไง สบายใจไหม? มีความสุขไหม? ฮึ
-
เปอร์ควรเบาๆกับนันหน่อยนะ
ถ้านันมันไม่ยอมคิดเหรอว่าจะลากออกจากร้าน ซ้อนมอไซค์ เช็คอินโรงแรมได้ขนาดนั้น
ผู้ชายเหมือนกัน คงโดนนันมัน :z6: เอาตัวรอด ไปได้หลายจังหวะ แล้วหล่ะ
แต่นี่นันมันยอมไง ค่อยๆรักกันเบาๆนะ ที่แล้วมาก็ให้มันแล้วๆไป เหอะ
-
เรื่องนี้สนุกมาก จุดที่เราชอบที่สุด ดราม่า ทั้งเรื่องครอบครัว และเรื่องเข้าใจผิด วางไม่ลงต้องอ่านจนจบ
ขอบคุณคนแต่ง :pig4: :pig4:
-
:katai4: ไม่ได้เข้านาน เข้ามาอ่านอีกทีไอ้หมาโดนจับกินซะแล้ว
คู่นี้หน่วงจิง :ling2:
-
บางทีก็เหนื่อยไปนะ...ความรัก
-
-43-
หลังจากที่เห็นคิดถูกแย่งไปต่อหน้าต่อตา... ผมไม่รอช้าที่จะวิ่งไปที่รถผมแล้วออกเครื่องตรงไปบ้านคิดทันที ระหว่างนั้นผมก็คิดว่ามันคงถึงเวลาเสียที ผมไม่อยากให้เขาทนอยู่ในที่แบบนั้นอีกแล้ว อันที่จริงเรื่องนี้ผมก็คิดไว้นานแล้วล่ะครับ เคยปรึกษาพ่อกับแม่แล้วด้วยและทั้งคู่ก็ยอมรับได้...
ที่จะให้คิดเปลี่ยนมาใช้นามสกุลร่วมกับผม...
เสียแต่ที่ผมพลาดไปก็คือ...ผมไม่คิดว่าจะเจอเหตุการณ์แบบนี้ พอออกรถได้สักพักผมก็โทรศัพท์หาคุณแม่ เพื่อสอบถามเรื่องเอกสารหรือกฎเกณฑ์ต่างๆที่ต้องใช้ในการเปลี่ยนนามสกุล แม่ผมบอกเอกสารที่ต้องเตรียมเสร็จเรียบร้อยผมก็หมดธุระแล้ว แต่ทว่ายังไม่ได้กดวางสายแม่ผมกลับขอไปหาคิดที่บ้านด้วยเหมือนกัน ท่านบอกให้ผมรออยู่ที่บ้านคิด ดึงคิดออกมาให้ได้ ให้อ้างว่าเดี๋ยวแม่จะมาเซ็นสัญญาเรื่องธุรกิจ พ่อคิดถึงจะยอมง่ายๆ
...และก็ง่ายดายจริงๆ
ทีแรกผมกะจะจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง แต่พอมีแม่เป็นกำลังเสริมแบบนี้ก็ทำให้ทุกอย่างดูง่ายดายไปหมด แค่เพียงเอ่ยปากว่าเป็นลูกคุณแม่พ่อของคิดก็ปรี่เข้ามาหาแล้ว ผมไม่อยากว่าผู้ใหญ่ยิ่งเฉพาะกับพ่อของคนรักด้วยแล้ว แต่เห็นอย่างนี้ผมก็อดรังเกียจนิดๆไม่ได้... เขาไม่เหมือนกับคิดเลยสักนิด
พอได้เอกสารทุกอย่างครบแล้ว เห็นคิดถูกพาออกมาจากห้องแล้วผมก็เพียงแค่รอคุณแม่มาออกดาบในตอนสุดท้ายแค่นั้น ผมไม่ทราบหรอกว่าคุณแม่จะมาทำอะไร ผมแค่พยายามยื้อเวลาให้คุณพ่อคิดนั่งคุยกับผมตามปกติ พยายามไม่หันไปมองคิดเพราะกลัวว่าจะคุมตัวเองไม่อยู่แล้วกระชากเขาออกมาจากการจับกุมนั่น...
และพอคุณแม่มา...ผมดีใจจริงๆที่ผมมีเธอเป็นแม่
ผมไม่เคยเห็นแม่ทำแบบนี้กับใครเลย นั่นเพราะท่านเป็นคนใจดีมีเหตุผล ท่านใจดีถึงขนาดที่ยอมให้พ่อคิดมาร่วมหุ้นทั้งๆที่การที่พ่อคิดมาร่วมหุ้นนั้นทำให้ธุรกิจของคุณแม่เสียเปรียบกว่ามาก แต่ตอนนี้ก็จบกันแล้วล่ะครับ
ผมไม่เคยรู้ว่าน้องเมท้อง คุณแม่ไม่เคยบอกผมเรื่องนี้รวมไปถึงผมเองก็ไม่ทราบว่าคุณแม่ทราบเรื่องนี้ได้อย่างไร พอทุกอย่างจบลงผมพาคิดออกจากบ้านทันที ไม่รอให้เขาบอกลาครอบครัวเขา...อันที่จริงต้องบอกว่าถึงผมจะพาคิดออกมา แต่คนในบ้านนั้นกลับไม่มีใครสนใจเรื่องนี้เลย...
พอผมพาเขานั่งรถออกมาแล้วผมก็จับสังเกตได้ว่าคิดเงียบๆ เขาดูเหม่อและใจลอย เห็นได้ชัดเลยว่าเขากำลังกังวลและคิดมากอีกแล้ว ผมจึงตัดสินใจหยุดรถสักพักเพื่อปลอบขวัญเขาเสียหน่อย ที่จริงผมตั้งใจว่าจะค่อยปลอบเขาทีเดียวพอถึงบ้านผม แต่ดูเหมือนว่าเป็นผมเสียเองที่ทนเห็นเขาเป็นอย่างนี้ไม่ไหว...
“คิด...ไม่เป็นไรแล้วนะครับ อยู่กับผมแล้ว...ไม่เป็นไรแล้วนะครับ”
เอื้อมมือไปคว้าเขามากอด คิดปลิวเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของผมอย่างง่ายดาย
“....ผมรักคิด รัก...นะครับ”
พูดย้ำให้เขามั่นใจ อยากให้คนรักของผมเลิกกังวลเสียที
“.....แรม..”
“ไม่ต้องเครียดแล้วนะครับ ทุกอย่างมันจบแล้ว...”
“คิด...ก็รักแรม...รัก รักมากที่สุด...ฮึก”
ผมกดจูบตรงหน้าผากใส กอดเขานิ่งสักพักก่อนขับเคลื่อนรถออกไป ตรงไปยังบ้านของผม...บ้านของเรา...
...
พอรถจอดลงหน้าบ้าน ผมก็พาเขาตรงไปยังห้องทำงานของแม่อย่างรู้งาน แม่เข้ามาลูบเนื้อลูบตัวคิดเหมือนกลัวว่าจะมีส่วนไหนของเขาสึกหรอลงไป คิดได้แต่ส่งยิ้มหวานอย่างเดียว หน้าเขาไม่เหมือนคนที่เพิ่งผ่านการร้องไห้มาหมาดๆเลยสักนิด เป็นอย่างนี้ก็แย่น่ะสิ...เพราะถ้าเขาร้องไห้ ผมก็จะไม่มีทางได้รู้เลย
จะต้องดูแลเขาให้ดีๆ
“คิด...ไม่เป็นอะไรจริงๆแน่นะลูก”
“ผมไม่เป็นอะไรครับ ไม่ต้องห่วง”
“.....งั้นนั่งลงก่อนนะลูก ต้อย ฉันขอน้ำให้ลูกๆหน่อยนะ”
“ค่ะ”
แม่ผมยังคงมีสีหน้าเป็นห่วงคิดไม่หาย เธอลูบแขนเรียวพลิกไปมา สำรวจให้ทั่วเพื่อให้แน่ใจว่าคิดไม่ได้โดนทำร้ายอะไรมาจริงๆ สุดท้ายพอคุณแม่พอใจแล้วเธอก็นั่งลงตรงข้ามพวกเรา
“แม่นะใจจะวายตอนตาแรมโทรมาบอกว่าคิดโดนยศพากลับบ้าน”
“อ่ะ เอ่อ...” คิดหันมามองผมนิดๆ
“แต่ไม่เป็นไรก็ดีแล้วลูก เท่านี้ก็จบกันสักทีเนอะ เดี๋ยววันสองวันนี้ตาแรมพาคิดไปเปลี่ยนนามสกุลเลยละกันเนอะ เอาที่ลูกๆสะดวกเลย”
“ห้ะ!! ด..เดี๋ยว..คุณ..คุณแม่ เอ่อ...ที่ว่าเปลี่ยนนามสกุลนี่จริงหรอครับ?”
“ก็ใช่น่ะสิจ้ะ ทำไมหรอ? หนูไม่อยากหรอจ้ะ?”
“ป..เปล่าครับ ไม่ใช่...คือ...ผมคิดว่าคุณแม่ล้อเล่น...”
“ฮะๆๆๆ ใครจะไปล้อเล่นเรื่องแบบนี้กันเล่า พ่อกับแม่และก็ตาแรมตกลงเรื่องนี้มานานแล้วล่ะจ้ะ หรือว่าหนูไม่อยากเปลี่ยนรึเปล่า?”
“อ่ะ..เปล่า คือผมหมายถึง...คุณแม่ไม่ต้องทำกับผมขนาดนี้ก็ได้ ค..คือ แค่ทุกคนยอมรับผมได้แค่นี้ก็มากพอแล้ว...” เสียงคิดแผ่วปลาย
“ไม่ได้หรอก รับลูกเขามาแล้วต้องเลี้ยงให้ดีสิ อีกอย่างแม่ก็อยากให้หนูมาเป็นครอบครัวเดียวกันนะจ้ะ ตายศจะได้ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายเราอีก”
“ต..แต่ผม....มัน...มากเกินไป...ผมทำไม่ได้หรอกครับ...”
“....งั้น...เรื่องนี้แม่จะให้ตาแรมโน้มน้าวเอาเองละกัน แม่ก็ไม่อยากบังคับ แต่ที่แม่อยากให้หนูคิดรู้ก็คือ พ่อกับแม่ยินดีที่จะให้หนูมาใช้นามสกุลร่วมกับครอบครัวเราโดยไม่มีข้อแม้ใดๆเลย พ่อกับแม่รักเรามากนะจ้ะ...”
“........ข..ขอบคุณครับ...”
คิดนั่งก้มหน้านิ่ง คิ้วทั้งสองข้างเริ่มเข้ามาชนกันมากขึ้นบ่งบอกว่าเขาเริ่มกังวลและคิดมากอีกแล้ว...ผมเลยเปลี่ยนประเด็นคุย ยังไงผมก็จะทำให้เขายอมผมให้ได้
“...แล้วแม่รู้ได้ไงหรอครับว่าน้องเมท้อง?”
ผมยิงคำถามที่สงสัยตั้งแต่ที่บ้านคิดออกไป
“อ๋อออ จริงๆแล้วเป็นเรื่องบังเอิญมากนะ แรมจำป้านุ้ยที่เป็นเพื่อนแม่ได้รึเปล่า? เอาเป็นว่าป้านุ้ยเขาทำงานอยู่โรงพยาบาลน่ะจ้ะ เป็นหมอ แล้วทีนี้น้องเมมาตรวจกับป้านุ้ยพอดี ป้านุ้ยเลยรู้ว่าน้องเมท้องแล้วน้องเมก็เป็นลูกตายศด้วยใช่มั้ยล่ะ ป้านุ้ยก็เป็นเพื่อนยศเหมือนกัน พอแม่ได้ไปทานข้าวกับป้านุ้ยเลยทราบเรื่องนี้มาน่ะจ้ะ”
“...ล...แล้วน้องเมรู้สึกยังไงหรอครับ ตอนที่เขารู้ว่าตัวเองท้อง...” คิดถามแม่ผมอึกๆอักๆ ผมคิดว่าอย่างน้อยเขาก็คงเป็นห่วงน้องตัวเองอยู่ดี
“ตกใจน่ะจ้ะ...เหมือนไม่เคยรู้มาก่อนว่าตัวเองท้องได้เดือนกว่าแล้ว... แต่แม่ก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าน้องเมไปท้องกับใครที่ไหน”
“...หรอครับ...”
“แม่ว่าเราเหนื่อยมากแล้วเนอะวันนี้ ตาแรมพาคิดไปพักผ่อนเถอะจ้ะ”
“ครับ”
ผมรับปากแม่ก่อนพาเขาไปยังห้องนอนของผม คิดก้มหน้าก้มตาเดินตามมานิ่งๆ พอเขาเข้ามาในห้องนอนผมแล้ว ผมก็กดจูบลงบนหน้าผากมน คิดสะดุ้งเล็กน้อยก่อนช้อนตากลมขึ้นมามองผม ....น่ารัก...ขนาดทำหน้าเครียดยังน่ารักเลย
“แรม...”
ผมกดจูบลงที่ริมฝีปากบางนั่นเบาๆ แม้ว่าใจจริงอยากจะมอบจูบที่ร้อนแรงให้เป็นการระบายความหมั่นเขี้ยว
“กังวลอะไรหรอครับ? หืมม์”
เขาไม่ตอบแต่ทิ้งตัวเข้าใส่ผม สองแขนบางโอบผมแน่น หัวเขาซุกอยู่ตรงบ่าผม มือเล็กกำเสื้อผมไว้ ผมกอดเขาตอบลูบหลังเขาปลอบใจ กดจูบตรงศีรษะเป็นพักๆ ผมรอให้เขาพร้อมก่อนค่อยพูดก็ได้ ถ้าเป็นเขา ผมรอได้ทั้งชีวิต
ผมรู้ว่าเขาไม่สบายใจเรื่องที่จะเปลี่ยนนามสกุลและเรื่องน้องเม เพียงแต่บางทีเขาอาจจะยังสับสนจนเรียบเรียงคำพูดไม่ถูก และผมก็รอเขาได้เสมอ ผมพาเขามานั่งปลายเตียงแต่ยังกอดเขาไว้แน่น ลูบหลังเขาเบาๆประหนึ่งเขาเป็นแก้วเพชรล้ำค่าที่แตกได้ง่ายๆ แต่เชื่อเถอะว่าสำหรับผมแล้วคิดมีค่ามากกว่าแก้วเพชรเสียอีก เขาสำคัญกับผมมากยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น
ผมไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ป้าต้อยมาตามให้ไปทานข้าวเย็น ผมถึงค่อยคลายอ้อมกอดออกจากเขา เดินจูงมือเขาลงไปทานข้าวด้านล่าง แม่ผมออกไปทำงานแล้วตามที่ป้าต้อยบอกเลยเหลือแค่ผมกับคิดในห้องทานข้าว ผมเดาว่าแม่คงสั่งให้ป้าต้อยทำอาหารให้พวกผม
“อร่อย...”
คิดเอ่ยขึ้นมาเบาๆก่อนตักกินอาหารในจานจดหมดเกลี้ยง เขาเงยหน้าขึ้นมายิ้มบางๆให้ผมเมื่อเห็นผมทานเสร็จพร้อมกันพอดี
“วันนี้นอนที่นี่นะครับ”
ผมบอกเขาเมื่อเห็นว่าดึกพอควรแล้ว ผมอยากให้เขาได้พักผ่อนเร็วๆ อีกอย่างที่นี่ก็เป็นบ้านผมด้วย ไม่แปลกที่ผมจะไม่ออกบ้านเพื่อไปนอนคอนโดหรอก คิดไม่ปฏิเสธแต่ก็ไม่ตอบรับ เอาเป็นว่าผมจะคิดไปเองละกันว่าเขาตอบตกลง
ผมพาเขามาที่ห้องนอนอีกครั้ง จัดแจงเสื้อผ้าให้พร้อมกับแปรงสีฟันอันใหม่นำไปให้เขาใช้อาบน้ำ คิดมองผมตาปริบๆ เหมือนมีคำถาม
“...ทำไมหรอครับ? อยากอาบด้วยกันหรอครับ?”
“....บ้า!”
เขาก้มหน้าแดงๆนั่นแล้วเดินเข้าไปยังห้องน้ำทันที ผมเองก็ตกใจไม่น้อยนะที่ตัวเองกล้าพูดประโยคนั้นออกไป ไม่รู้สิ ถึงเขาจะทำหน้ากังวลอยู่แต่ผมเห็นว่ามันหน้าแกล้งสิ้นดี แต่ทำไมถึงเลือกพูดประโยคนั้นผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะ....บางทีอาจจะเป็นจิตใต้สำนึกของผมล่ะมั้ง(?)
ผมเดินดูของรอบๆห้องเพลินๆรอเขาอาบน้ำ ไม่นานนักคิดก็ออกมาจากห้องน้ำด้วยกลิ่นหอมฟุ้งจนผมอยากเข้าไปฟัด แต่ก็ได้แค่คิด ผมบอกให้เขารอแปปนึงก่อนจะเข้าไปอาบน้ำบ้าง
“ดูอะไรอยู่หรอครับ”
“อ่ะ...เอ่อ.......”
ผมยิ้มให้เขาเมื่อคิดทำหน้าเหวอ เขาเหม่อจนไม่รู้ว่าผมเดินมาใกล้เขาตอนไหนเนี่ยนะ คิดมองรูปผมที่ถ่ายกับครอบครัวบนหัวเตียง ตอนนั้นผมอายุเก้าขวบอยู่เลย ไม่รู้ว่าเขาสนใจอะไรถึงได้จ้องเอาจ้องเอา
“เครียดอะไรหรอครับ บอกผมได้รึยัง”
ผมโน้มตัวไปกอดเขาไว้ก่อนจับโยกไปมา คิดจมอยู่ในอกผมแต่เขาก็ไม่ได้ดิ้นหนีอะไร
“.......แรม”
“ครับ?”
“คือว่า...เรื่องวันนี้ขอบคุณมากนะ ขอบคุณมากๆ มากจริงๆ ไม่รู้จะตอบแทนยังไง แต่ขอบคุณมากนะครับ...คิดดีใจมากๆเลย”
“ครับ” จุ๊บหัวเขาสักรอบแก้หมั่นเขี้ยว มาพูดอะไรน่ารักๆทำไมตอนนี้เนี่ย
“..ต..แต่ว่านะ เรื่องนามสกุล...คิดว่ามัน...มากไป แรมให้คิดมากเกินไป คือไม่ใช่ว่าคิดรังเกียจอะไรนะครับ แต่...แรมให้คิดมาเยอะมากจริงๆ คิดไม่คิดว่าแรมจะ อื้อออ!!”
ผมประกบจูบเขาพอรู้ว่าเขากำลังจะพูดเรื่องอะไร นิสัยขี้เกรงใจของเขายังไงก็แก้ไม่หายเสียที ผมกดริมฝีปากตัวเองให้แน่นขึ้นก่อนสอดลิ้นเข้าไปทักทายโพรงปากเล็ก คิดหอบสั่นแต่ผมไม่หยุด กระหน่ำจูบเขาไม่หวั่นจนเขาต้องทุบหลังผมปั่กๆนั่นแหละผมถึงยอมถอนจูบรสหวานนี้ออก
“...ร..แยม ง่า...อื้อ...” ลิ้นพันกันแล้ว เรียกชื่อผมซะผิดเลย...ผมเลยจัดการหอมแก้มเขาไปฟอดใหญ่ จนเขาหน้าเหวอ แก้มขึ้นสีแดงฉาน
น่ารัก...
คิดน่ารัก จนรักแบบโงหัวไม่ขึ้นแล้วครับ รัก รักมาก ไม่อยากให้เขาต้องกังวลเลย
“แรยมมม พอแล้..ว..ว งือออ” พอเขาเห็นว่าผมหอมเขาไม่หยุด คนตัวเล็กก็เริ่มดิ้นก่อนมุดลงไปตรงหน้าท้องผม โอ้ยย น่ารัก!
“ไม่แกล้งแล้วครับ เงยหน้าเถอะครับคิด”
“ไม่เอา”
“หึหึหึ”
คิดค่อยๆคลานออกจากตัวผมไปซุกหมอนใบโตแทน ผมแอบเห็นนะว่าหูเขาแดงก่ำ ได้แกล้งให้เขาเขินนี่มันก็สนุกดีนะครับ แต่มันติดอยู่ตรงที่ผมต้องข่มใจไม่ให้ลงมือฟัดเขาทั้งๆที่อยากจะตะครุบเขาแทบตาย ฮึ่มมม ใครใช้ให้ตัวเล็กๆขาวๆน่าฟัดขนาดนี้ล่ะ แถมตอนนี้ตัวยังหอมฟุ้งซะขนาดนี้
ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมไม่กล้าทำแบบนี้แน่ๆ ทั้งเป็นฝ่ายเริ่มกอดและจูบและ...เอ่อ...ฟัดเขากระหน่ำแบบนี้ แต่ช่วยไม่ได้นี่นา ตบะผมก็แตกเป็นเหมือนกันนะ
“คิดครับ”
“อะไรรรร”
“เงยหน้ามาคุยกันหน่อยสิครับ”
“.....”
คนน่ารักไม่ตอบแต่แอบแง้มหมอนใบโตออกเผยให้เห็นตากลมข้างนึงที่จ้องมองผมอย่างไม่ไว้ใจ เห็นอย่างนั้นผมก็เลยหลุดขำ ทำให้เจ้าตัวมุ่นคิ้วก่อนมุดหัวลงไปอย่างเก่า
อย่าน่ารักให้มันมากนัก!
ผมหมั่นเขี้ยว!!
ไม่รอช้าผมตะครุบเขาไว้ทันที คิดสะดุ้งเฮือกใหญ่ก่อนดิ้นเมื่อผมกอดรัดเขาก่อนอุ้มเขาให้มานั่งบนตัก เขี่ยหมอนใบยักษ์ที่เคยเป็นอุปสรรคทิ้งลงไป คิดหน้าแดงใหญ่เมื่อประสานตากับผม...รู้สึกว่าเมื่อก่อนมันจะสลับกันนะครับ เมื่อก่อนผมสิต้องเป็นฝ่ายเขินเขาตัวแข็งแบบนี้ แต่อย่างนี้ก็ไม่เลวนักหรอก หึหึ
จุ๊บ
“แรมมม ง่า......”
น่ารัก แค่ผมจุ๊บปากเขาเบาๆเขาก็หน้าแดงเหมือนจะระเบิด ไม่รู้ว่าเขินอะไร
“ผมรักคิดมากนะครับ รักมาก...อยากให้อยู่ด้วยกัน”
“ง่า...แต่แรม...คิด...คิดไม่มีอะไรเลย ไม่อยาก...เป็นตัวถ่วงชีวิตแร..อื้อออ”
ต้องจับฟัดสักกี่ทีล่ะครับเนี่ย เขาถึงจะเลิกคิดแบบนี้...
“อยู่ด้วยกันนะครับ”
“แรม...”
“...นะครับ”
“คือ..”
“คิดไม่อยากอยู่กับผมหรอครับ?”
“ไม่ใช่!! อยากสิ อยากอยู่ด้วย แต่ว่า...แต่ว่าคิด...งื้อ!”
“ไม่มีแต่แล้วนะครับ ถ้าอยากอยู่ด้วยกันก็มาอยู่ด้วยกัน ผมก็อยากอยู่กับคิด คิดก็คิดเหมือนกัน เท่านี้ก็พอแล้วไม่ได้หรอครับ?”
“..ไม่ได้หรอก ก็...ก็ อ้ะ! หยุดเลยนะ ให้คิดพูดบ้างดิ! .....ก็เรื่องที่จู่ๆก็ให้คิดมาอยู่ด้วยกับแรมนี่แหละ คนอื่นเขาจะคิดยังไง คิดไม่สนหรอกว่าตัวเองจะโดนว่าอะไร แต่แรม...แรมจะถูกมองไม่ดี คนอื่นๆคงจะคิดว่าแรมไปเอาคนไม่รู้หัวนอนปลายเท้าที่ไหนมาไม่รู้ เขาจะ...อื้ออออ แอมมม!!!”
“จะคิดแทนคนอื่นทำไมหรอครับ ในเมื่อเขาไม่ได้มาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเราสักหน่อย เขาจะคิดอะไรก็ปล่อยเขาคิดไป รู้แต่ว่าผมมีความสุขที่มีคิดอยู่ข้างๆก็พอแล้ว”
“......”
“ผมรักคิด กว่าจะได้รักคิดแบบนี้ กว่าจะได้กอดคิดแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องง่าย ผมไม่ยอมให้ใครก็ไม่รู้มาพรากมันไปหรอกนะครับ”
“......”
“คิดครับ...”
“.....ครับ”
“ใจอ่อนรึยังครับ”
“..หึ แรมคิดดีแล้วหรอครับ คิดดีจริงๆแล้วหรอที่ยอมให้คนอย่างคิดมาใช้นามสกุลด้วย”
“ยิ่งกว่าคิดดีเสียอีกครับ”
“.............”
“..คิดครับ”
“ฮือออออออ ข...ขอคิดก่อนหนึ่งคืน”
“.......”
“นะ...นะครับ ให้เวลาคิดหน่อยนะ”
“ผมยังไม่ได้ว่าอะไรเลย ...ก็ได้ครับ”
“ขอบคุณครับ จุ๊บ”
“หึ...แต่จะมีเวลาคิดรึเปล่าผมก็ไม่รู้นะครับ หึหึ”
ผมแสยะยิ้มพลางหัวเราะเสียงต่ำ คิดยิ้มค้างเหมือนว่าเขาเริ่มรู้จุดประสงค์ของผมแล้ว ผมคว้าไหล่บางไว้แล้วกดมันลงบนเตียงช้าๆ เคลื่อนตัวไปคร่อมเขาไว้ คิดมองหน้าผมตาตื่น เห็นเขาทำตัวเลิกลั่กแบบนี้แล้วนึกถึงกระต่ายขาวๆปะทะกับสัตว์ร้ายเลย
หมั่นเขี้ยว!
“อ้ะ!!!”
“ที่รักครับ ผมให้เวลาคิดทั้งคืนเลย แต่ว่าสุดท้ายยังไงคำตอบก็คือตกลงอยู่ดีนะครับ”
ขอเห็นแก่ตัวสักครั้งคงไม่ตาย ผมเอ่ยบอกคิดก่อนจะจัดการลอกคราบเขาให้หมด เสื้อผ้าของผมที่เคยอยู่บนร่างเขาลอยปลิวไปอยู่ข้างเตียงอย่าง่ายดายเมื่อผมเลือกจู่โจมเขาตอนที่เขายังเผลอๆ
เนื้อขาวผ่องเริ่มออกสีแดง ไฟนีออนจากห้องผมส่องสว่างทำให้ผมเห็นทุกสัดส่วนของเขาอย่างชัดเจน คิดนอนหงายเพราะผมจับไหล่เขาเอาไว้ไม่ให้ดิ้นพลิก ขาเรียวทั้งสองข้างยกขึ้นมาขดงอแนบอกบาง ผมรู้ว่าเขาพยายามปกปิดส่วนลับเอาไว้ถึงได้ขดตัวอย่างนั้น แต่รู้ไหมง่ายิ่งเขาทำตัวเขินอายเท่าไหร่ผมกลับรู้สึกอยากฟัดเขามากขึ้นเท่านั้น
“ร..แรรรรม”
ลิ้นรวนใหญ่แล้ว น่ารักจัง คิดหน้าแดงก่ำ ตากลมใสจ้องมองผมเหมือนขอความช่วยเหลือ บอกแล้วว่าผมเองก็คนนะ ตบะแตกเป็นเหมือนกัน ผมแทรกขาเข้าไประหว่างขาเขา คิดพยายามฝืนเกร็งแต่สุดท้ายผมก็ชนะ มืออีกข้างเริ่มลูบร่างกายขาวเนียนอย่างจาบจ้วง ก้มลงไปจูบปากซ้ำแล้วซ้ำเล่าก่อนเลื่อนลงมาดูดดึงยอดอกสีชมพูน่ารัก คิดร้องครางอือตัวแข็ง ผมเลื่อนตัวไปขบกกหูของเขาก่อนที่เจ้าตัวจะถดคอหนี
น่ารัก
บีบเค้นสะโพกกลมมนก่อนลูบลงไปทั่ว ผ่านจุดสำคัญจนคิดเกร็งตัวครางท้วงฮือ เล้าโลมคนตัวเล็กจนได้ที่แล้วผมก็เริ่มทำภารกิจต่อไป...
ส่วนกลางผมแข็งได้โดยไม่ต้องช่วยอะไรเลย เพียงแค่เห็นหน้าเจ้าของดวงใจหอบกระเส่าขนาดนี้ผมก็พร้อมที่จะกระโจนเข้าหาเขาทันที คิดหน้าแดงปากแดงเจ่อเพราะจูบ น้ำตาคลอเบ้าตาน้อยๆ หน้าอกบางหอบสั่นด้วยแรงราคะ
ผมกดจูบขมับเขาเป็นเชิงขออนุญาต... ขอเข้าไปแล้วนะครับ....
..
..
..
“...ว่าไงครับคิด ครบหนึ่งคืนแล้วคิดออกรึยังครับ” ผมยกยิ้มให้คนใต้ร่างที่ดูยังไงก็รู้ว่าเจ้าตัวหมดแรงข้าวต้มแล้ว แน่นอนสิผมเล่นเขาทั้งคืนเลยนี่ หึหึหึ
คิดพยายามลืมตาเหลือบมองผมโดยที่ยังหอบสั่นไม่หยุด เจ้าตัวมุ่นคิ้วก่อนเอ่ย
“...ให้คิดได้นอนเถอะ”
“หึหึหึ ขอคำตอบก่อนสิครับ”
“..........”
“..คิดครับ..”
“อ่ะ..อื้อ อื้ออ!! พะ พออ แล้ว วว..ว อือออ”
แกล้งขยับโยกสะโพกทั้งๆที่ส่วนกลางยังคงเชื่อมต่อกัน คิดร้องครางออกมาอย่างน่ารัก
“แรม..พอ ไม่เอาแล้ววว จะนอนนน”
“ตอบผมก่อนสิครับ”
“........”
“คิดครับ...”
“อะ อื้ออ พอแล้วว!!”
“.......”
“...........”
“......”
.
.
.
.
“ยอม...ก็ได้...”
หึ ผมบอกแล้วว่าคำตอบจะมีแค่คำว่าตกลงเท่านั้น
______________________________________________________________________
เข็นตอนใหม่มาอย่างอืดๆ 555555555555 :z6:
ขอโทษที่เอามาลงช้านะคะ :hao5:
ส่วนหนูคิดยังคงไม่ชินกับการได้รับน่ะค่ะ ปกติไม่เคยมีใครให้คิดขนาดนี้เลยเกร็งๆ
กลัวจะรำคาญคิดกัน 55555
จะเปิดเทอมแล้วยังแต่งไม่จบสักที เอื้อออออ
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะะะะ :pig4:
______________________________________________
ตอบคอมเม้นค่า
mild-dy มุ้งมิ้งปนๆกับเลือดสาด55555
B52 เรื่องใหญ่ด้วยยย :hao4:
ormn มาแล้วววค่าาาาาา :hao5:
oreena แอบกระซิบว่าไม่นานค่ะ อิอิ
ka[ze]na หมาสไตล์ 55555555555555
sanri อุ๊ปส์ นั่นสิเนอะะะะะะะ :hao6:
บ๊ายบายโพ เปอร์หมดความอดทนกับหมาแล้ววว :hao5: :hao5:
omuya สงสารทั้งคู่เลยย
poterdow กระซิบว่าแฮปปี้แน่ อุอุอุ
omyim_jjj อนุญาตให้สงสารทั้งคู่ค่ะ 5555 :hao5:
MK คู่นี้ต้องรักกันด้วยลำแข้งงงงง :hao6:
GintoniC เปอร์ศีลแตกค่ะ55555 มาต่อแล้วววววววว
Ali$a฿eth เขารักกันด้วยลำแข้งค่ะะะ ขอบคุณสำหรับสารบัญน้าาาาาา
gayraygirl รักกันฉบับหมาๆ :hao6:
mystery Y เปอร์จะไม่ทน!!555
EoBen เอาแต่ใช้อารมณ์ทั้งคู่เลยเป็นงี้ :hao5:
Sar2288 เปอร์โดนความโกรธครอบงำเลยไม่ได้สนใจอะไรเลยยย :hao5:
kik ขอบคุณค่าแงงงง เขิลลลลลลล :o8:
boong086 สงสัยเปอร์เป็นคนอีสาน(?) กินหมา(?)5555
ka[ze]na เหนื่อยหัวใจ :hao5:
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่ะะะะ
-
คู่นี้เขาหวานเขาลงตัวแล้ว เหลือคู่ของหมานันล่ะทีนีี้
-
คิดน่ารักง่าาาาาาาาา แรมกล้าขึ้นแล้ว ดีใจน้ำตาจะไหล :hao5: นึกว่าพ่อคุณจะไม่เริ่มก่อนสักที
-
น่ารักตลอดเลยคู่นี้
-
แหม วิธีเกลี้ยกล่อมของแรมได้ผลจริงๆด้วย เขิน~
-
ถึงจะไม่ชอบนัน ค่อนไปทางเกลียดกับความคิดบางอย่างของนัน ขอบอกว่าสงสาร ถึงจะพอมีใจให้เปอร์ ถึงจะยอมคล้อยตามแล้วยังไง สุดท้ายเปอร์ ไม่วรทำแบบนี้หรือเปล่า มันเรียกว่าการขืนใจ ถึงนันจะยอมตามก็เถอะ คนอย่างนันถ้าจะขัดขืนเราเชื่อว่าทำได้ แต่ไม่ทำ เพราะใจมันก็เอียงไปทางเปอร์ไม่น้อย ตอนนี้เปอร์ติดลบมากในความคิดเรา ไม่สมควรพูดคำว่ารักกับนันเลย เห็นแก่ตัวไปนะเปอร์ เขาไม่รักตอนนี้ก็พยามจนถึงที่สุดสิ พยามมาตั้ง 7 ปี แต่มาตกม้าตายเนี่ยนะ เพราะแค่คำว่าตัวเองเจ็บเลยอยากให้อีกคนเจ็บตามเหตุผลห่วย ๆ ของผู้ชายเห็นแก่ตัว เออะใช้กำลัง ตีความนิสัยเปอร์ผิดไปเยอะอะ เสียใจมาก เปอร์ทำตัวได้น่าสมเพชมาก สำหรับตอนเปอร์กับนัน
ส่วนคิดแรม แหม๋ ๆ แรมเดี่ยวนี้รู้จักพัฒนา 55555 ชอบอะ อย่าเป็นคนดีมากไปหนักเลยแรมเอ๊ย ร้ายกะคิดบ้างกะได้ 55 ร้ายละได้เปรียบเห็นปะละ หุหุ
-
เริ่มน่ารักแบบสุดๆแล้ว...
-
อยากอ่านนันเปอร์อ่ะคนเขียน ค้างจากพาร์ทโน้นนนนนนน
ปล.มาต่อเร็วๆ น่ะคร่าาาาาาาา :hao5:
-
:hao6: :hao7:ชอบ แรมเวอร์ชั่นนี้อะ 555
-
แม่แรมดีมากๆเลย แม่อย่างนี้แหล่ะ ที่ลูกจะก้มกราบที่เท้าได้ทั้งหัวใจ
พ่อคิด เอ๊ย ทำตัวอย่างไร สุดท้ายจะได้รับกรรมอย่างนั้นแหล่ะ
แรม ดีมากๆเลย o13 คุณเหมาะที่จะเป็นพระเอกที่สุด
คิด น่ารัก รู้จักเกรงใจ แต่คิดก็เก่งนะ เอาความเก่งมาช่วยครอบครัวแรมสิ ทีนี้ครอบครัวก็จะภูมิใจที่มีคิด และคิดก็ภูมิใจด้วยที่เป็นประโยชน์
-
หุหุ ทั้งคืนเลยรึแรมมมมมมมม :m25:
-
ไม่มีไรนะแค่จะบอกว่าคิดถึง หายไปไหนน๊า
-
ยอม ก็ได้ > <
-
แรมพัฒนาแล้ววววว
-
Special
คนอะไรเป็นแฟนหมา
ตุบ..
ผมตื่นมาเพราะเสียงดังตุบข้างๆเตียง พอหันไปมองก็เห็นร่างเจ้าของหัวใจผมนั่งจมอยู่กับพื้น ...แล้วภาพเมื่อคืนก็วิ่งแล่นเข้ามาในหัวเหมือนหนังเก่าฉายซ้ำ ไอ้นันพยายามประคองตัวมันเองให้ลุกขึ้น และพอมันลุกขึ้นได้มันก็เดินไปห้องน้ำอย่างช้าๆ เสียแต่ผมไม่รอให้มันเดินไปถึงหรอกครับ
“ไปไหน”
“..........เฮ้ย!”
ผมถามพร้อมกับลุกไปคว้าตัวมันมานอนต่อ ไอ้นันตั้งท่าจะลุกอีกรอบแต่ผมกดไหล่มันเอาไว้ หมานันหันมามองผมตาเขียว
“..จะเอาอะไรอีก”
“.....”
มันถาม แต่ผมไม่ตอบ
“กูถามว่ามึงจะเอาอะไรอีก!”
“นัน! มึงหยุด...”
“ได้กูแล้วจะเอาอะไรอีกวะ ต้องทำยังไงให้มึงถึงจะพอใจวะ ไอ้...ฮึก”
“...น...นัน อย่าร้อง...”
“ใครร้องไอ้เหี้ย!”
“...ก็เห็นอยู่..”
“กูไม่ได้ร้อง!”
“เออ ไม่ร้องก็ไม่ร้อง....”
“....”
ผมว่ายอมมันก่อนปาดน้ำตาให้มัน ไอ้ที่บอกว่าไม่ได้ร้องๆเนี่ย หน้าไม่ด้านจริงพูดไม่ได้นะครับ ไอ้น้ำที่มันไหลออกจากตามันนี่เรียกว่าอะไรถ้าไม่ใช่ร้องไห้...มึงเยี่ยวทางตาหรอ
“....เสียใจหรอ”
“.....”
ผมถามมัน...ทั้งๆที่รู้คำตอบดีอยู่แล้ว ไม่เสียใจแล้วมันจะร้องทำติ่งแมวอะไร อย่างไอ้นันคงทั้งเสียใจทั้งเจ็บใจล่ะมั้งที่ชีวิตลูกผู้ชายอย่างมันมาโดนผมเอาเนี่ย... คิดแล้วก็รู้สึกผิดอยู่เหมือนกันนะครับ แต่มันผ่านไปแล้วให้ผมทำยังไงล่ะ ถ้าให้ผมรับผิดชอบได้ผมยินดีทำเลยล่ะแต่คนอย่างไอ้นันมันคงไม่ยอม
“.....ร้องไห้ทำไม”
“กูบอกว่าไม่ได้ร้อง!”
เออ ครับๆ แล้วที่กูปาดให้มึงอยู่เนี่ยน้ำเยี่ยวใช่มั้ยห้ะ
“แล้วเสียใจเรื่องอะไร....”
“....”
“กูไม่ขอโทษเรื่องเมื่อคืนหรอกนะ เพราะกูตั้งใจทำ”
“....”
“...นัน กูรู้ว่ามึงไม่ได้ชอบกู...ทำยังไงมึงก็ไม่เคยหันมาชอบกู เพราะงั้นครั้งสุดท้ายจริงๆที่กูจะมาคุยกับมึงอย่างนี้ ขอครั้งสุดท้ายจริงๆ....คุยกับกูหน่อยเถอะ”
“...”
“..แล้วหลังจากนี้กูจะไม่ยุ่งกับมึงอีก คนไม่เคยรู้จักถ้ามึงอยากให้กูเป็นกูก็จะเป็นให้”
“.....”
“นัน..”
“หุบปากไอ้เหี้ย”
“....”
“มึงมันเหี้ย”
“อือ กูรู้”
“.....แม่ง......แย่”
“......”
“มึงแม่งไม่เคยฟังกูอ่ะ เอะอะอะไรแม่งก็คิดเองตลอด คิดว่าตัวเองอยู่เหนือความคิดกูเสมอรึไง”
“นัน..”
“...มึงแม่ง........ให้เวลากูหน่อยไม่ได้หรือไง..”
“....”
“...กูไม่เคยชอบผู้ชายนะเว้ย จู่ๆจะมาทำให้อย่างที่มึงหวังคงยาก แต่มึงคิดว่ากูไม่พยายามหรือไง...ตั้งแต่คบกับมึงกูก็เหมือนเป็นบ้า กูไม่เคยรู้สึกดีกับใครได้เท่ามึงจริงๆ....”
“....”
“..แล้วมึง...จะคะยั้นคะยอให้กูตอบรับมึงเร็วเกินไปมั้ยวะ กูไม่เคยชอบผู้ชายนะไอ้เหี้ย แล้วพอกูรู้สึกดีๆกับมึงกูก็กลัวมั่งดิ ในชีวิตกูเคยคบแต่กับผู้หญิงนะสัด จู่ๆก็มารู้สึกอย่างนี้กับผู้ชายมึงจะให้กูยอมรับมันได้ในทันทีเลยหรอวะ...ฮึก”
“นัน”
“แล้วพอกูพิสูจน์แล้วว่ากูน่าจะรู้สึกชอบมึงจริงๆมึงก็เล่นบอกเลิกกูอย่างเนี้ย ให้กูทำยังไงล่ะวะ!”
“ไอ้นัน...”
“เออ กูแม่งแย่เองอ่ะที่ทำอย่างนั้น เหี้ยเองแหละที่ไปจูบผู้หญิงโชว์มึง กูแม่ง....ฮึก”
“มึง..”
ผมช็อคมากกับคำพูดมันจริงๆนะ ตั้งแต่มันบอกว่ารู้สึกดีๆกับผมจนถึงมันบอกว่าน่าจะชอบผมแล้ว...ในหัวผมแม่งแทบจะขาวโพลน ไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้จากปากมัน...แต่เดี๋ยวนะ ใช่ว่าผมจะตรัสรู้กับคำพูดของมันทั้งหมดหรอก
“นัน มึงหมายความว่า....ยังไง...”
“พูดขนาดนี้ยังโง่อะไรอยู่วะ ที่กูยอมอ้าขาให้มึงเอาเมื่อคืนยังไม่ชัดเจนพอรึไงวะ”
“...ห้ะ? มึง...ให้กูเอา?”
“........เออ”
“ตลกละสัด มึงดิ้นจะตายห่า”
“แล้วจะให้กูสมยอมมึงแบบยินดีหรือไงวะ ศักดิ์ศรีกูมี กูขอดีดดิ้นบ้างดิ”
“......แต่มึง...”
“มึงรู้อะไรมั้ย เสื้อกูที่มึงใช้มัดมือกูอ่ะโคตรกากเลยว่ะ กูสะกิดนิดหน่อยแม่งก็หลุดแล้วสัดเผื่อมึงไม่เห็น กูยอมนอนถ่างขาให้มึงใส่เอาๆเนี่ย”
“...ต..แต่มึงร้องไห้”
“..มึงมาลองโดนเสียบดูบ้างมั้ยล่ะครับ เจ็บจะตายห่า”
“...แต่...แต่กูดูยังไงก็ดูเหมือนว่ามึงไม่อยาก...”
“แล้วมึงจะให้กูทำท่าสมยอมมึงทั้งๆที่กูเพิ่งทำตัวเชี่ยๆใส่มึงไปน่ะหรอวะ”
“...ต..แต่ว่า..”
“แล้วกูถามหน่อย....มีประโยคไหนที่กูบอกว่าหยุด อย่า...หรือไม่เอาบ้างไหม?”
....
เอาดิ ไอ้นันทำผมสตั๊นเป็นรอบที่สิบ มันหมายความว่าไงวะ...หมายความว่า..มันยอมให้ผมเอางั้นหรอ? มันชอบผมงั้นหรอ? โว้ยยยย ยังไงกันแน่วะ
.
.
.
“.....เอ่อ...”
รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนริมฝีปากนุ่มนั้นถอนออกไปจากปากของผม.....เดี๋ยวนะ....?
“เลิกทำหน้าเป็นเหี้ยงงได้แล้วดิวะ กูทำขนาดนี้แล้วมึงจะยังโง่อยู่อีก”
“..ม...มึง”
“อะไร...” นันมองผมตาขวาง แต่หน้านี่แดงเชียว โอยยยย น่ารัก!
“....มึง...ชอบ..กู?”
“..........”
จุ๊บ
เฮ้ย!! อีกแล้ว!!!
“....ตอนนี้กูยังบอกได้ไม่เต็มปากหรอก..... รอหน่อยได้ไหม...”
มันจ้องผมไม่หยุด จะว่าไงดี สายตาของมันอ่อนลงจากปกติที่เคยแข็งกร้าว คนอย่างนันไม่เคยยอมใครง่ายๆและไม่เคยก้มหัวขอร้องใคร... แต่ตอนนี้กลับเป็นมันที่ช้อนตาขึ้นมามองผมเหมือนรอความหวัง
“เปอร์...”
ขยับตัวเข้ามาพร้อมกับครางเรียกชื่อผมเบาๆ ถามหน่อยเถอะทำแบบนี้นี่เรียกว่ายั่วใช่ไหม ก็มันไม่ได้ใส่อะไรเลยน่ะสิในตอนนี้ เหตุเนื่องจากเมื่อคืน...ด้วยความโมโหพอทำเสร็จผมก็นอนแม่งทั้งอย่างนั้น ไม่ได้ใส่เสื้อให้มันและก็ตัวเองด้วย ให้ตาย...ใครใช้ให้แม่งมาทำตัวเปลือยขาวๆต่อหน้าผมแบบนี้ฟระ
แล้วใครมันจะปฏิเสธได้ลง!
จะด่าผมโง่ก็ด่าเถอะ โดนมันหักอกเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ยังจะไปยอมเชื่อคำพูดพล่อยๆของมันอีก แต่ถ้าไม่เป็นผมก็ไม่รู้หรอก...ว่ามันตัดใจยากแค่ไหน ไหนๆก็โง่มานานละ ถ้าจะโดนมันหลอกอีกก็ยอมอีกสักทีสองทีคงไม่คณามือไปมากกว่านี้หรอก
“เออ”
พอผมพูดจบคำเท่านั้นแหละ ไอ้นันแม่งยิ้มเลยว่ะครับ แต่ยิ้มแบบหลบใน ยิ้มแบบก้มหน้าเขินพยายามไม่ให้ผมเห็น โว้ยยยยยยย มึงจะน่ารักไปไหนไอ้เหี้ย!
“เฮ้ยยย!! มึง อุ๊-!!”
ไม่รอให้มันเปิดปากด่าผมหรอก ผมจัดการงับปากหมาๆของมันไปเรียบร้อย สอดลิ้นเข้าไปสำรวจโพรงปากเล็ก ไม่นานไอ้นันก็เริ่มจูบผมตอบ จากการจูบอุดปากกลายเป็นการจูบแบบที่ไม่มีใครยอมใคร สุดท้ายก็เป็นไอ้หมานันเองที่ดันไหล่ผมออก
“กูมีอีกคำถาม...” แต่เป็นผมเองที่เริ่มเอ่ยปากถามมันก่อน
“ว่า..”
“เมื่อกี้มึงร้องไห้ทำไม?”
“......”
“หืม?”
“...กูไม่ได้ร้อง...”
“โอเคๆ เปลี่ยนใหม่ เมื่อกี้มึงเป็นอะไร”
“..........กู”
“.....หืม”
“..ก..ก็มึงอ่ะ มึงนั่นแหละ มึงอ่ะ”
“กูทำอะไรครับ?”
“....มึงทำ...เหมือนมึงจะทิ้งกู...”
กูทำตอนไหนวะครับ!
“ทำหน้างงอีกไอ้เหี้ย มึงทำเหมือนกูเป็นอีตัวที่พอมึงใส่เอาจนพอใจมึงก็หมดธุระกับกูอ่ะ”
กูไปทำตอนไหน!!!
“เออกูรู้ว่ามึงโกรธ ตอนแรกกูก็กะจะถอยหลักกลับไปตั้งลำใหม่ แต่แม่งเสือกลากเข้าโรงแรมเฉย กูก็คิดว่าอย่างน้อยๆมึงก็น่าจะไม่ทำแรงเพราะมึงชอบกูใช่ป่ะวะ แต่พอโดนแม่ง......แทบอยากลุกไปตบหัว แต่เออกูก็เข้าใจเว่ยว่ามึงโกรธ ตอนเช้ามึงคงจะดีขึ้นแต่...”
“...แต่อะไร”
“มึงทำหน้ารำคาญกู......”
“อะไรนะ!!”
“มึงทำหน้ารำคาญกูทำไมไอ้เหี้ยยยยยย!!”
“กูไม่ได้ทำ ไอ้หมาโง่!!”
“มึงทำเหอะ ไม่งั้นกูจะเฟลแบบนี้ไมวะ”
“ไอ้นันมึงฟังนะ กูไม่ได้รำคาญมึง ...แค่แบบกูไม่รู้ว่ากูทำหน้าอะไรออกไปนะเว้ย แต่ความรู้สึกกูมันคือ...กูไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงกับมึงต่อไป แค่นั้นเข้าใจมั้ยครับพี่”
อีกอย่างนะ มันต่างหากที่ทำหน้ารำคาญผม
“ไม่เลยอ่ะ”
“ไอ้สัส มึงคิดนะ กูชอบมึงมาเกือบเจ็ดปีนะเว้ย เจ็ดปี!! กูไม่เคยทำอะไรมึงเลย.......เออที่ผ่านมาอาจจะมีแทะๆเล็มๆมึงบ้างแต่ก็ไม่เคยขืนใจมึงไง ถึงเคยก็ไม่สำเร็จ แล้วครั้งนี้มัน....มันสำเร็จ...กูแค่...รู้สึกแย่ว่ะที่มึงต้องมารู้สึกแย่เพราะการกระทำเหี้ยๆของกูเอง..”
“............กูบอกตอนไหนว่ารู้สึกแย่” เสียงไอ้นันเบามากแทบจะเป็นเสียงกระซิบ แต่พอดีโลเคชั่นมันเป็นห้องหับในโรงแรมเล็กๆ เสียงมันกระจายทั่วถึงครับ ได้ยินเต็มสองรูหู
“..หน้ามึงบอก”
“พ่องเถอะสัด อย่ามาทำเหมือนรู้ความรู้สึกกูไปซะทุกเรื่อง”
“แสดงว่ามึงฟินอ่ะดิ ลีลากูดีใช่มั้ยล่า ฮ่าๆๆๆๆๆ อุ้ก!”
สัส ต่อยมาได้ ท้องคนนะไม่ใช่กระสอบทราย ไอ้...!!
ยังไม่ทันได้เอื้อนเอ่ยคำด่าผรุสวาทออกไป ไอ้หมาของผมมันก็พุ่งเข้ามากอดแน่น ปรับอารมณ์ตามไม่ทันแล้วเนี่ย หนี่งชั่วโมงนี้ของกูนี่มีทุกฟิลลิ่งเลยนะสัด ไอ้นันซุกหัวลงกับอกผม แขนลีบๆของมันรัดผมไว้แน่น จะว่าก็ว่าเถอะ กอดไอ้นันทำหัวใจผมเต้นแรงยิ่งกว่ากอดใครที่ผ่านมา
ผมกอดมันกลับ รัดแน่นไม่แพ้กัน โอยยยยยย เขินจะบ้าตาย ใครจะไปคิดว่าจะมีวันที่ไอ้หมาบ้าอย่างมันมากอดผมอย่างนี้วะ ผมกดจูบลงบนกระหม่อมมัน สูดดมกลิ่นอายจากตัวมันอย่างไม่นึกรังเกียจ ไม่คิดว่าจะมีวันที่ฝันเป็นจริง วันๆที่ผ่านมาผมเหมือนหมาเห่าเครื่องบิน แต่ครั้งนี้อย่างกับเครื่องบินลำนั้นบินลงมาจอดอยู่หน้าเพื่อรับหมาโง่ๆอย่างผม
ผมบอกเลยว่าต่อให้เครื่องบินลำนั้นมันจะพาผมไปตายที่ไหนก็ช่าง ผมยอมขึ้นก็แล้วกัน การเฝ้ารอใครบางคนมันไม่ใช่เรื่องง่าย แถมยิ่งเป็นคนที่แทบจะไม่มีโอกาสหันมามองด้วยยิ่งแล้วใหญ่ มีหรือที่พอเจอโอกาสผมจะไม่คว้าไว้ แม้มันจะเป็นกับดัก เป็นห่าเหวอะไรก็ช่าง
แค่ให้ตอนนี้ผมมีความสุขกับช่วงเวลานี้ก็เพียงพอแล้ว...
.
.
.
.
.
.
“เปอร์...............เป็นแฟนกูนะ...”
.
.
.
.
.
ฟัดหมาอีกรอบคงไม่ผิด!!
- End of Special part –
________________________________________________________________________
แฮ่ก!!!
คลานมาอัพอย่างเชื่องช้า....
(คนอ่านบอกกูต้องกลับไปอ่านเรื่องนี้ใหม่มั้ยเนี่ย55555)
จบไปแล้วกับพาร์ทเปอร์นัน คู่รักลำแข้งทอง
หมานันยอมเปิดใจแล้วค่ะ
จริงๆก็ผิดทั้งคู่นั่นแหละ
เปอร์ผิดที่เร่งนันมากไป
นันก็ผิดที่ไม่ยอมทำความเข้าใจเปอร์
แต่ก็ลงเอยกันด้วยดี...แบบงงๆตามสไตล์คู่นี้
ที่ไปรักกันตอนไหนก็ไม่รู้555555
สำหรับใครที่อยากให้หมานันโดนเยอะกว่านี้ต้องขออภัยจริงๆค่ะ
เปอร์ของเรามันทั้งรักทั้งหลงจนโงหัวไม่ขึ้นขนาดนี้...
ตอนพิเศษอาจจะมีจัดหนักหมานันมากกว่านี้แน่นอนค่ะ
(ถ้ามีเวลาแต่งนะ โฮฮฮฮฮฮ :hao5: :hao5: :hao5: )
เปิดเทอมแล้วเจอโปรเจคกระหน่ำใส่ไม่ยั้งเลยค่ะ... :hao5:
ไม่มีเวลาแต่งด้วย แงงงงงงงง
จริงๆว่าจะลงตอนของคิดกับแรม....แต่แต่งยังไม่จบ โฮร้ววววววววว หมานันกับเห้เปอร์เลยต้องออกโรงแก้ขัดไปก่อน(....)
สำหรับตอนนี้คิดว่าอีกสองตอนคงจะปิดเรื่องนี้อย่างเป็นทางการแล้วค่ะ
พูดแล้วก็ใจหาย :hao5:
ขอบคุณสำหรับการติดตามมากๆจริงๆนะคะ
กอดดดดดดดดดดดดดด :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
__________________________________________________________
ตอบคอมเม้นค่ะะะ
B52 คู่หมานันมาแล้วววว
MK แรมมีการพัฒนาาา อิอิ
minjeez น่ารัก ใสๆ :hao6:
mystery Y พระเอกเราพัฒนาแล้วววว คิคิ :hao6:
Tennyo_Y เม้นนี้มองนันออกที่ว่านันมันขัดขืนได้แต่มันไม่ทำ5555(ชูโป้งให้เลยค่า) แต่ถ้าลองเป็นเปอร์ การที่ผู้ชายนิสัยธรรมดาทั่วไปมีรักโลภโกรธหลงเหมือนคนปกติมาเฝ้ารอนันตลอดเจ็ดปีโดยที่ได้แต่ดูมันไปอี๋อ๋อกับคนอื่น มันเหมือนกับจะหมดหวังอยู่แล้ว แต่พอเริ่มมีความหวังนันก็ดันหักหลังเปอร์อีก ไม่ได้บอกว่าเปอร์เป็นคนดี แต่เปอร์แค่ตบะแตกเป็น555555 เราคิดว่าเปอร์น่าจะหมดความอดทนแล้วมากกว่า แต่เลือกทางออกผิดไปก็เท่านั้น :hao7:
ka[ze]na แรมพัฒนาตัวเองอย่างรวดเร็ววว :-[
GintoniC มาต่อเปอร์นันแล้วค่าาาา ขอโทษที่มาช้านะคะะะะ :hao5:
boong086 ชอบแรมหื่นก็ไม่บอกกกก :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
Sar2288 แม่แรมเป็นคนที่พยายามเข้าใจลูก มากกว่าจะให้ลูกมาเข้าใจแทนตัวเองค่ะ :impress2: (ทำไมเม้นนี้เหมือนรู้อนาคตล่าาาา 5555)
gayraygirl โดฟ M-150 ยกลัง หุหุหุ :o8: :o8:
Ali$a฿eth คิดถึงเหมือนกั้นนนน ไม่ได้หายไปไหนน้า ผลุบโผล่อยู่ในเล้าบ่อยๆแต่ไม่อัพนิยายตัวเองเท่านั้น55555 กอดดดด :กอด1:
Elizabeth_TonnY เขิลเลยเด้ยยยยย :hao7:
omuya พัฒนาแบบก้าวกระโดด คึคึคึคึ :o8: :o8:
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นนะคะะะะะ
_______________________________________________
:katai4:
Edit ตอบคอมเม้นค่ะ
-
:katai3: กว่าคู่นี้จะมา :pig4: :pig4: :pig4:
-
แฮปปี้ไปอีกคู่!ยินดีด้วยนะนัน-เปอร์เข้าใจกันซะที
-
อ่านเรื่องนี้แล้วเขินนะ ที่คิดกับแรมต่างคนต่างแอบชอบกันมานาน แต่ไม่ได้บอกออกไป :-[ พอจะบอกแรมก็ดันไม่กล้าอีก กว่าจะบอกได้ลุ้นนานมาก
แต่สุดท้ายก็มาเป็นแฟนกันได้ แถมครอบครัวแรมก็รักเอ็นดูคิดมากๆด้วย ดีใจกับคิดมากจริงๆที่ได้คนรัก และมีครอบครัวใหม่ที่รักคิดมากแบบนี้ :กอด1:
เปอร์นันลุ้นกับคู่นี้มาก ในที่สุดก็ตกลงรักกันได้สักที ดีใจกับเปอร์ด้วยที่ได้หัวใจนันมาในที่สุด :mc4:
ขอบคุณที่เขียนเรื่องสนุกๆแบบนี้มาให้ได้อ่านนะคะ :pig4: แต่จะจบแล้วเสียดายมาก หวังว่าถ้าจบไปแล้วจะมีตอนพิเศษออกมาเยอะๆนะคะ ยิ่งตอนของเปอร์นัน ให้นันโดนเปอร์จัดหนักบ้างไรบ้าง :z1:
:L2: :mew1:
-
ศักดิ์ศรีกูมี กูขอดีดดิ้นบ้างดิ :jul3:
เปอร์นันเหมาะกันแล้วหล่ะ เอากันอยู่
-
นันน่ารักจนใจดั๊นกระตุก
-
กว่าจะนึกได้ว่าเรื่องไหน :katai2-1:
-
555555 เล่นเอาลืมเลย หมานัน กะ เปอร์เนี้ย
-
เป็นไงละเปอร์คุยกับหมา หมาเลียปากเลย :hao7: :hao7:
-
:laugh: แรมหื่นเงียบหื่นหลบใน ส่วนเปอร์หื่นเปิดเผย 55555555 ยิ่งอ่านยิ่งรักแรมกับเปอร์ หื่นกันให้มากกว่านี้เซ่!!!!! กร๊ากกกกก ฟินนาเล่~ เอาให้คิดกับนันหลงไปไหนไม่ได้เลย~
ปูลู. หวังว่าเมคงไม่มาบอกหรอกนะว่าที่ท้องน่ะท้องกับแรม =_= :hao4:
-
ก้อบับ เขิลอ่า เตง อร๊าย น้องนันนนนนนนน
-
ฮ่อยยยยยย :-[ หมานันน่ารักมากอ่ะ น่าฟัดดดด ขอฟัดหมาด้วยคน เจาาาาาา :man1:
-
ดีแล้วที่เคลียร์กันได้ นันยอมเปิดใจเยอะเลย
-
ลงชื่อ ปักกระทู้ไว้ว่าถึงตอนนี้
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.msg2674394#msg2674394
ขอบคุณนิยายดีๆ น๊า อ่านไป เขินไป
สงสัยเรื่องนี้ พระเอกเราคงหนีไม่พ้นคิดแน่ๆ (โดนถีบ)
กอดคนอ่านหนึ่งที
-
สวัสดีครับ ผมนักอ่านหน้าใหม่ อ่านรวดเดียวจนทันเลย
ขอบอกตามตรงนะครับ อ่านในตอนต้นๆ ขัดใจรามมากๆ ขัดใจจนนึกจะเลิกอ่านเลยทีเดียว
ช่วงต้นๆรามมันไม่กล้าจีบ ไม่กล้าทำอะไรเลย แถมยังกดตัวเอง ดูถูกตัวเองอีกต่างหาก (ทั้งๆที่ตัวรามเอง ก็ไม่มีอะไรด้อยกว่าคิด) แถมยังไม่พยายามเพื่อให้ตนเองคู่ควรกับคิดอีก บอกตามตรง ไม่แมนเอาซะเลย
ผมว่าคิดยังดูแมนกว่าเลยนะ ทั้งกล้าบอกว่ารัก ทั้งกล้าแสดงออก
ยิ่งช่วงมีสาวๆเข้ามาพัวพัน ยิ่งแสดงความซื่อบื้อออกมา ทำเอาผมแทบหมดอารมณ์เลย
สงสารคิดมาก ที่รักคนแบบเเรม
จนเพิ่งมาดราม่าของเมย์นี่ ผมแทบจะเชียร์ให้คิดเลิกกับรามไปคบกับซันเเทนเลย
พอทำใจอ่านมาจนถึงตอนท้ายๆ แรมมันค่อยเป็นผู้ เป็นคน แสดงความแมนขึ้นมาหน่อย
ยิ่งพอมาตอนพาคิดไปหาครอบครัว กับไปช่วยคิดจากพ่อใจร้ายนี่ขอยกนิ้วให้เลย นี่สิ ถึงจะสมกับเป็นพระเอก
ขอเทใจให้เเรมเต็มที่เลย (ลืมไอ้นิสัยที่ไม่ชอบบทแรกๆหมด คุๆๆ) แบบว่าให้มันได้เเบบนี้สิ ฟินสุดๆ คุๆๆ
สรุปว่า ขอยกนิ้ว กระทืบไลค์ให้คนเเต่งเลยครับ ที่เเต่งได้สนุกแบบนี้ จะรออ่านตอนจบนะครับ
-
ฮา นันอะ กุบอกมึงเมื่อไหรให้หยุด 55555 คนฟังคงเงิบอะ เห็นไหมละพอหันมาคุยกันดีแล้ว ก็เข้าใจกัน แฮปปี้เอนดิ้งเวอร์
-
-44-
“อือ....”
...ผมตื่นเพราะเสียงครางและไออุ่นจากคนข้างๆ คิดยังนอนหลับปุ๋ยอยู่...แน่สิ เพราะผมเล่นเขาไปทั้งคืนเลยนี่ครับ คิดขยับเข้ามาซุกเมื่อแอร์ในห้องเริ่มจะหนาวเกินกว่าคนตัวเล็กจะทนไหว ผมกระชับอ้อมกอดขยับเขาให้แนบชิดกว่าเดิม เนื้อเปลือยเปล่า
สัมผัสกันแบบนี้ผมคงต้องใช้ความอดทนมากน่าดูเลยล่ะครับ
“แรม...?”
“ครับ”
เหมือนคนน่ารักจะเริ่มรู้สึกตัวแล้ว..รึเพราะว่าผมกอดเขาแน่นไปรึเปล่านะ? คิดลืมตาปรือๆมองผมก่อนก้มลงไปซุกอกผมเหมือนเดิม
ฮึ้ยย น่ารัก!!
“อ้ะ!! แรมกัดทำไมเนี่ย!”
...ก็มันหมั่นเขี้ยวนี่ครับ คิดได้แต่ในใจเท่านั้นแหละครับ ที่ผมทำคือส่งยิ้มแฮ่ให้เขาไป คิดมุ่ยหน้าก่อนยื่นหน้ามาจุ๊บปากผมทีนึงแล้วมุดลงไปใต้ผ้าห่มทันที ฮึ่ม....อย่าน่ารักให้มากนักสิครับ เดี๋ยวก็เจออีกรอบหรอก!
ผมซุกลงไปใต้ผ้าห่มบ้างเพื่อไปงับหูเขาเล่นก่อนจะทนไม่ไหวพลิกคร่อมเขาแล้วระดมจูบไปทั่วแก้มใส คิดครางฮือร้องท้วง มือไม้ปัดไปมาอย่างสะเปะสะปะหลับตาปี๋เห็นแล้วหมั่นเขี้ยว
แอ๊ด..
“น้องแรมคะ อุ้ย!!”
.
.
.
ปัง
...
เฮ้ย!!!!!!
เฮ้ยยยยย!! เฮ้ยยยยยย!!! เดี๋ยวก่อนสิครับ!!!
เอ่อ....ป้าต้อยเปิดประตูห้องผมเข้ามาได้ยังไงอ่ะ...หรือว่าเมื่อคืนผมไม่ได้ล็อกห้องหรอ? โอยให้ตายเถอะ!! ผมไม่โทษป้าต้อยหรอกเพราะปกติแกก็เข้าๆออกๆห้องผมเพื่อบอกธุระสำคัญต่างๆเสมอ แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่ไง! คิดกับผมยังเอ่อ...นอนเปลือยกันอยู่เลยแถมผมยังขึ้นคร่อมเขาอีกต่างหากตอนที่ป้าต้อยเปิดเข้ามา...ยังดีหน่อยนี่มีผ้าห่มบังช่วงล่าง แต่.. โอ้ยยยย อายจะตายแล้วครับ!!
ส่วนคนน่ารักจะเหลืออะไรหรอ คิดเผยหน้าแดงก่ำยิ่งกว่ามะเขือเทศสุกก่อนมุดเข้าไปใต้ผ้าห่ม กอบโกยผ้าห่มมากุมไว้ทำให้เขาเหมือนดักแด้ยักษ์เลย...
“..ค..คือ คิดครับ..” เดี๋ยวก็หายใจไม่ออกหรอก
“แรมเงียบไปเลย” คิดแหววใส่ผมใหญ่ ผมคิดว่าคงจะอายจัดนั่นแหละครับ แต่เชื่อเถอะว่าผมก็อายมากไม่ต่างกันนักหรอก
ผมไม่รู้ว่าป้าต้อยขึ้นมาห้องผมทำไมเพราะพอป้าเห็นสภาพผมปุ๊บป้าแกก็รีบปิดประตูห้องทันที บางทีอาจจะตามให้ไปทานข้าวเช้าก็ได้ล่ะมั้งครับ ตอนนี้ก็เกือบสิบโมงแล้วด้วย.. ผมจัดการสวมเสื้อกับกางเกงเพื่อเตรียมลงไปทานอาหารช้าวอย่างที่ผมคาดเดาไว้..
แต่แล้วความคิดผมก็ถูกสับซะแหลกละเอียด..
ปัง!!
“เซอร์ไพร์ส!!! เหยดดดดดดดดด!!”
!!!!!!!
คนที่เปิดประตูเข้ามาไม่ใช่ป้าต้อย ไม่ใช่แม่หรือพ่อผมพูดง่ายๆก็คือไม่ใช่คนในบ้าน เพราะคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูนั้น..
คือตู้กับโรล....
มาได้ยังไงกันครับ!!!
“เยชๆๆๆๆๆ กูไม่คิดว่าจะได้สัมผัสประสบการณ์แบบนี้ ครั้งที่แล้วกูสัมผัสได้แค่เสียง ตอนนี้แม่งเจอภาพว่ะ กร๊ากกกกกกกกกกกก”
ตู้หยุดแซวสักทีเถอะครับ! หน้าผมจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว!!
“ไหนๆดูดิ้ ไอ้คิดไปมุดอะไรใต้ผ้าห่มวะ ฮ่าๆๆๆๆ”
“เชี่ย! อย่าดึง!!!” เสียงคิดร้องอู้อี้ดังออกมาจากผ้าห่มทำให้ผมนึกได้ว่าเขายังไม่ได้ใส่เสื้อผ้าอะไรเลย ผมรีบก้าวเข้าไปเพื่อจะหยุดโรล
พรึ่บ!!
“ว๊ากกกกกกกกกกก!!!”
ฟึ่บ!!!
“เชี่ยยยยยยยยยยยยยยย!!”
“โรลเงียบไปเลยครับ!!”
“เชี่ยยยยยยยยยยยยย”
“ว้ายยยย โป๊!!”
โอ้ยยยยยย จะบ้าตาย!!
ทันทีที่โรลคว้าผ้าห่มและดึงมันออกไปได้หน่อยนึง ผมก็รีบคว้าผ้าห่มไว้ได้ทันก่อนที่จะเห็นคิดโป๊ทุกสัดส่วน แต่ก็นั่นแหละ ผมมาช้าไปในตอนแรกทำให้มันดึงไปได้ครึ่งตัวคิด แล้วยังไงน่ะหรอ พวกคุณก็น่าจะนึกออกนะครับว่าเมื่อคืนผมเล่นเขาไปหนักมากแค่ไหน รอยตามตัวเขานี่แดงไปทุกตารางเซนติเมตรเลยจริงๆ เห็นดังนั้นเพื่อนผู้น่ารักทั้งสองเลยจัดการอุทานให้อย่างงามจนผมปวดหัว
ผมคว้าผ้าห่มส่งให้คิดคลุมตัวอีกครั้ง คนน่ารักจัดการคลุมตัวเองจนมิดโผล่มาแค่ลูกตา โดยที่โรลกับตู้ยังยืนอ้าปากค้างกันอยู่
“จะอยู่ตรงนี้อีกนานมั้ยครับ”
“....เอ่อ....”
“เฮ้ยยยยยยย ไอ่แรมอย่าจิกกัดกู กูแค่แวะมาเยี่ยมเยียน เห็นว่าไม่ได้เจอกันนาน กูคิดถรึง คริส์ๆ”
“ผมไม่ได้จิก...สักหน่อย..” ...หรือผมจิกกันนะ
“เออ เอาจริงแค่แวะมาเยี่ยม ว่าจะมาถามหาเรื่องนันด้วย เห็นมันหายไปวันก่อนแล้วกูก็ติดต่อมันไม่ได้เลย มึงเจอมันบ้างป่ะ”
“เอ่อ... ไม่เลยนะครับ” เพราะช่วงนี้ชีวิตผมเองก็วุ่นๆอยู่เหมือนกัน
“หรอวะ ไม่เป็นไรหรอกมั้ง...เนอะ เชี่ยนันอึดยิ่งกว่าแมลงสาบ” ผมก็ว่างั้นนะ
“แล้วนี่พวกมึง.....เอ่อ เอาเป็นว่ารักกันดีเนอะ”
“ครับ” ไม่น่าถามหรอกครับ
“จริงๆกูกับตู้ว่าจะชวนไปดูหนัง แต่ดูสภาพไอ้คิดแล้ว....หึหึหึหึ วันอื่นก็ได้เนอะ ใช่มั้ยคิดตี้”
“เมื่อไหร่พวกมึงจะออกไปเนี่ย!!”
“ฮ่าๆๆๆๆ แม่ง ตวาดใส่กูแบบนี้คิดว่าน่ากลัวหรอสัด ยังกะลูกแมวหัดขู่”
“สัดโรล!!”
“โอ๋ๆๆๆ เมี้ยวๆๆ ไม่โกรธๆ”
“....” ทันทีที่โรลเดินเข้าไปเกาคางคิดนิดหน่อย คนตัวเล็กของผมก็ไม่ตอบแล้วมุดหนีเข้าไปในผ้าห่มแทน คงรู้ว่าพูดอะไรไปก็คงไร้ประโยชน์
“เชี่ยยย ทำไมกูรู้สึกว่าไอ้คิดน่ารักขึ้นวะ หมั่นเขี้ยวสัส”
อย่าแม้แต่จะคิดนะครับ!!
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ เหี้ยตู้เก็บไว้คิดคนเดียวก็ได้มั้งมึง ไอ้แรมหันขวับแทบจะฆ่ามึงอยู่แล้ส”
ไม่ขนาดนั้นสักหน่อย..
“เออ ยังไงก็เหอะ ปิดเทอมตั้งนานไม่เห็นหน้าเห็นตา ไว้ไอ้คิดพักฟื้นดีขึ้นเมื่อไหร่ออกไปเที่ยวกันเนอะมึง”
“ครับ”
“รับปากแล้วนะเว้ย ห้ามเบี้ยวล่ะ”
“ครับ สัญญาเลย”
“แล้วปิดเทอมทำอะไรไปมั่งวะ”
“เชี่ย พวกมึงยังไม่ออกไปอีก”
“สัดเตี้ย หุบปากเถอะมึง แมนๆเขาจะคุยกัน”
“สาดดดดดดดดดดดด!! กูก็แมนนนนนนน”
“มึงพูดงี้นะกูว่าบอกว่าไอ้นันเป็นคนยังดูน่าเชื่อกว่าเลย”
“อ้าว แล้วนันเป็นอะไรอ่ะครับ?”
“เป็นหมา ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“หนวกหูจังเว้ยยยย คนจะหลับจะนอน เมื่อไหร่จะไปสักทีวะ”
“หูยยย ไอ้เหี้ยเตี้ย มึงพูดยังกะผู้หญิงท้องขี้หงุดหงิด ไอ้สัส กูขำ!”
“มึงแม่งโคตรแน่จริงเลยไอ้คิด มีที่ไหนตะโกนโหวกเหวกแล้วตัวเองมุดอยู่แต่ในผ้าห่มมั่งวะ เดี๋ยวกูปั๊ดดึงผ้าออกหมดแม่ง”
“อย่านะ!!”
“เหี้ยยยย ตลกสัส ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“แรมมมม!!!”
“ตู้กับโรลอย่าไปแกล้งเขาสิครับ”
“อูยยยย มีดุๆ ใช่ซี้ มองมานานนี่ พอได้กันแล้วลืมพวกกูเลย เออ ก็งี้แหละ กูก็เป็นได้แค่เพื่อน”
“เออ รู้ตัว”
“สัสฮอบบิท เงียบปากไปเลยไป”
“แรมมมม!”
ครับๆ พอเจ้าตัวรู้ว่าสู้ไม่ได้ก็เริ่มหันมาขอความช่วยเหลือจากผมแทน เห็นอย่างนั้นก็อดขำไม่ได้นะครับ เหมือนลูกแมวหัดขู่จริงๆ
“มีร้องหาผัว แรดจริงๆ”
“ห้ามว่าคิดนะครับ”
“เออ โทษๆ วุ้ยยย เอาเข้าไป .....พวกกูไปละดีกว่า เดี๋ยวไอ้คิดแม่งหายใจไม่ออกตาย”
“ถ้าเจอไอ้นันแล้วก็บอกกูมั่งนะ”
“ครับ” แล้วสรุปสองคนนี้แค่แวะมาหาผมจริงๆหรอครับ
“อืม ไอ้แรม.....”
“ครับ?”
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น กูก็เพื่อนมึงนะเว้ย”
“ค..ครับ?”
ผมไม่ค่อยเข้าใจว่าตู้จะบออกอะไร เลยได้แต่ตอบส่งเขาไปอย่างนั้น ผมคุยกับตู้และโรลอีกสักพักหนึ่งโดยที่มีคิดห่อตัวอยู่ในผ้าห่มมาร่วมฟังด้วยเป็นระยะๆ ซึ่งก็คุยเรื่องทั่วๆไปนี่แหละครับ ปิดเทอมไปทำอะไรมาบ้าง ตู้ได้อยู่ช่วยแม่เลี้ยงน้องกับทำงานที่บ้าน ส่วนโรลไปเที่ยวเพิ่งกลับมาเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว จนเวลาผ่านไปถึงเกือบเที่ยง สองคนนั้นจึงค่อยขอตัวกลับ ผมชวนให้อยู่ทานข้าวด้วยกันแต่ตู้อยากไปทานในห้างมากกว่า
บอกลาเพื่อนสองคนนั้นเสร็จก็หันมานัวเนียกับสุดที่รัดอีกพักหนึ่งก่อนยอมถอยออกมาเมื่อคนตัวเล็กเริ่มร้องงอแง เมื่อผมกับคิดอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ลงมาทานข้าวตามปกติ คิดเอาแต่มุดอยู่หลังผมเมื่อเห็นป้าต้อย......คิดว่าผมไม่อายบ้างหรอครับ ....แต่สุดท้ายคนที่ออกรับหน้าป้าต้อยก็เป็นผมเองที่พูดเงอะๆงะๆ แถมหน้าร้อนแทบไหม้ แต่ป้าต้อยกลับยิ้มแซวๆให้เท่านั้น
“อ้ะ น้องแรมคะ คุณแพรวฝากนี้มาให้ค่ะ”
“..ข..ขอบคุณครับ”
“เอ่อ...ป้าต้อยครับ คุณแม่...ไปเอามาได้ยังไงหรอครับ...”
“ป้าก็ไม่ทราบรายละเอียดหรอกค่ะ แต่เดาว่าแกน่าจะไปขอคืนถึงที่...น้องคิดไม่ต้องกังวลนะคะ นายหญิงของบ้านนี้ใจดีเสมอแหละค่า”
“....ยังไงก็ขอบคุณป้าต้อยนะครับ”
“ค่า น้องแรมก็ดูแลน้องคิดดีๆนะคะ น้องคิดก็ทานเยอะๆนะคะจะได้มีเรี่ยวแรง หุหุหุ”
“ป้าต้อย!!”
คิดแหวใส่หน้าแดงเมื่อโดนป้าต้อยแซว ป้าต้อยเอามือถือคิดมาให้ผมน่ะครับเลยอดสงสัยไม่ได้ว่าแม่ผมไปเอามาด้วยวิธีไหนอีกนะ คิดไหว้ขอบคุณป้าต้อยก่อนหันมาเกาะหลังผมแน่นซุกซ่อนหน้าแดงๆเอาไว้พร้อมเดินตามติดผมแบบก้าวต่อก้าว จนพอถึงโต๊ะอาหารเขาถึงค่อยๆคลายมือออก ผมแอบสังเกตว่าคิดแอบมองซ้ายขวาก่อนค่อยยอมปล่อยมือออกแล้วเดินไปนั่งแต่โดยดี สงสัยว่าจะสังเกตผู้คนรอบๆข้างมั้งครับ อะไรจะอายขนาดนั้น....
หรือว่าผมจะหน้าด้านขึ้นรึเปล่า?
ผมนั่งทานข้าวกับคิดไปเรื่อยๆ พูดคุยกันหน่อยๆก่อนผมจะสังเกตเห็นหนังสือพิมพ์วางพาดอยู่บนโต๊ะข้างๆ นึกครึ้มยังไงไม่รู้เลยคว้ามันมาเปิดอ่านสักหน่อย ผมไล่หน้าไปเรื่อยๆเมื่อไม่พบข่าวอะไรน่าสนใจเท่าไหร่นัก...
หืม เดี๋ยวนะครับ
อันนี้มัน.................
“แรมดูอะไรอ่า”
“อ..อ๋อ เปล่า..เปล่าครับ” ผมสะดุ้งพอคิดทักพร้อมกับเอนหัวมาสอดส่อง ผมกะจะไม่ให้เขาเห็นแต่ว่าไม่ทันเสียแล้ว คิดคว้าหนังสือพิมพ์ไปอ่านทันทีที่เขาสังเกตเห็นหัวข้อนี้
‘จิราเดชโภคิน โดนล้มสัญญาหุ้น
บริษัทยักษ์ใหญ่จิราเดชโภคินโดนถอนสัญญาหุ้นโดย KP company หรือที่เรารู้จักกันในนามเจ้าของกิจการหมู่บ้านกฤตการณ์ โดยผู้บริหารดร.แพรวพรรณ กรภัควัฒน์และดร.ณพน กรภัควัฒน์ไม่กล่าวถึงสาเหตุ คาดว่ามีปมขัดแย้งภายใน ’
“คิดครับ...เอ่อ...”
“นี่ถึงกับต้องลงข่าวเลยหรอ เรื่องแค่นี้อ่ะ?”
“ผม...ก็ไม่รู้สิครับ” อันที่จริงก็พอจะรู้มาบ้างว่ากิจการที่บ้านผมนั้นใหญ่พอตัว แต่ผมก็ไม่รู้ว่ามันใหญ่ขนาดไหนถึงขั้นต้องออกสื่อมาเสียขนาดนี้ แต่ว่าเพราะเหตุนี้ละมั้งครับไอ้ตู้กับไอ้โรลเลยแห่กันมาบ้านผมโดยไม่บอกไม่กล่าว... ก็ข่าวเล่นบอกนามสกุลคิดทั้งชื่อบริษัทผม ไอ้ตู้ไอ้โรลมันก็รู้จักกันอยู่แล้ว ทั้งคู่คงจะเป็นห่วงพวกผมรึเปล่าที่จู่ๆก็มีข่าวขัดแย้งกันในด้านธุรกิจ แสดงว่าผมเองก็มีเพื่อนดีใช่ไหมครับเนี่ย
“....”
“คิดครับ...คิดอะไรอยู่รึเปล่า.”
“อือ..”
“บอกผมได้ไหมครับ?”
“...กำลังคิดว่าบ่ายนี้ทำอะไรดี เฮ้ออ ว่างทั้งวันเลยน้า”
“.....”
ผมมองตาคิดปริบๆ นึกว่าเขาจะคิดมากเรื่องข่าวเสียอีก คิดยิ้มตาหยีให้ผมก่อนเอ่ย
“คิดไม่คิดมากเรื่องข่าวนั้นหรอกแรม คิดไปก็ไม่ได้อะไรนี่นา มันจบแล้วนี่.. คิดเรื่องอนาคตดีกว่าเยอะ เนอะ”
“ครับ” ได้ยินเขาพูดได้อย่างนั้นผมก็ดีใจ สักพักผมก็ช่วยคิดเก็บจานไปล้าง พร้อมกับความคิดที่ว่าจะออกไปเดินเล่นในสวนที่บ้าน...ที่เป็นอย่างนั้นก็เพราะว่าคิดเดินเยอะคงไม่ไหวน่ะครับ ตัวก็เล็กแค่นี้แถมเมื่อคืนก็ยังโดน....ไปซะขนาดนั้น...
คนตัวเล็กเดินสักพักก็เลือกมุมที่ถูกใจก่อนนั่งพัก คิดพกสมุดมาวาดรูปเล่นด้วยครับ คนอะไรขยันได้ขนาดนี้...เปิดเทอมมาผมคงลืมวิธีจับดินสอไปแล้วล่ะมั้งครับ ผมมองเจ้าของดวงใจเสก็ตสวนในบ้านผมไปเรื่อย... ใบหน้าน่ารักมีเลือดฝาดเล็กน้อยเพราะอากาศร้อน เหงื่อซึมตามขมับ แต่กระนั้นคิดก็ยังนั่งวาดอยู่อย่างนั้นไปเรื่อยๆด้วยสีหน้ามีความสุข
จนผมเผลอมีความคิดนึงวาบเข้ามา...
ว่า คนอะไรน่าจับยัดเข้าปากแล้วกลืนลงไปทั้งตัวขนาดนี้...
...
...
...
______________________________________________________________
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
คลานคุกเข่าเข้ามาด้วยความสำนึกผิด
ไม่ได้อัพต่อเป็นเดือนเลย แงงงง
นี่สาบานได้เลยว่าเพิ่งแต่งเสร็จร้อนๆแล้วเอามาลงเลย...
ที่หายไปไม่ได้ไปไหนหรอกค่ะ
งานรุมเร้ามากจนขยับไม่ได้ แต่ยังคงเข้ามาแวบๆอยู่ในนิยายคนอื่นอยู่(........)
และตอนนี้หมดช่วงส่งงานแล้วค่ะ เป็นช่วงอ่านหนังสือสอบเราเลยว่างมาแต่ง(...................................)
ขออภัยผู้อ่านทุกท่านจริงๆนะคะ ใครจำเรื่องนี้ไม่ได้แล้วก็...อ่านอีกรอบได้ไม่ว่ากันค่ะ555555
ตอนนี้แค่อยากจะแต่งให้อารมณ์สบายๆ น่ารักใสๆ(?) เพราะตอนหน้าจบแล้วค่ะ!!
เฮือกกกก
จริงๆตั้งใจไว้ว่าจะแต่งให้จบก่อนเปิดเทอม....(แต่ไม่สำเร็จ ดองยาวนานมากแงง)
ใครที่ยังติดตามอยู่จนถึงตอนนี้เราขอบคุณจากใจมากจริงๆค่ะ แงงง
รักน้ะะะะะะะ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
_______________________________________________________
ตอบคอมเม้นค่ะ
B52 นานพอควร(....)5555
mystery Y กว่าจะลงเอยกันน้ออออออออ :try2:
GlassesgirL แอร๊ยยยย ขอบคุณที่ชอบนิยายเรื่องนี้นะคะะะ สัญญาค่ะว่าถ้ามีเวลาจะแต่งตอนพิเศษเปอร์นันแน่ๆ คึห์
Sar2288 รักกันด้วยลำแข้ง5555
JustWait สงสัยว่าเป็นคนรักสุนัขนะคะ 5555
route rover โฮรววววววววววววว เค้าขอโทษษษษ :sad4: :o12:
omuya มาทั้งทีขอจัดหนักๆ...
boong086 จะเลียแต่ปากรึเปล่าน้อ อุ๊ปส์(...)
fahhee_zeze ขอเวลาให้สองหนุ่มค่อยๆปรับระดับสักเล็กน้อย หึหึหึ :hao6: //เมไม่ได้ท้องกับแรมค่ะ สปอยเล็กน้อยเพราะคงไม่ได้เขียนถึงน้องเมอีกแล้ว...
Elizabeth_TonnY เป็นการเขินที่ยิ่งใหญ่มากค่ะ555555555555
บ๊ายบายโพ แบ่งกับเปอร์ดีๆนะะะะ :hao7:
gayraygirl รักต้องเปิด(อก)ค่ะ!! (....)
thehackzzi ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะะะะ กอดดด :กอด1:แรมหลงคิดจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วเนี่ยยยย 555
shokung ก่อนอื่นขอขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ แฮ่ แรมตอนแรกๆนี่แย่ขนาดนั้นเลย55555 แต่พระเอกของเรามีการปรับปรุงเน้อะะะ ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงตอนนี้นะคะะะะ :L2:
EoBen เปอร์ถึงกับไปไม่เป็นเลยค่ะ5555
ขอบคุณทุกคอมเม้นนะคะ :pig4:
ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามกันมาจนถึงตอนนี้ด้วย
แงงงง รักคนอ่านทุกคนเลยค่ะะะะะะ :impress2: :L1: :L1: :L1: :L1:
_____________________________________________________
-
แรมคิดมาแล้ว คิดเริ่มต้นชีวิตใหม่นะมีแรมอยู่ข้างๆ ปล่อยอดีตไว้ข้างหลัง
เดินหน้าต่อไปนะ เเรมเริ่มหื่นมากขึ้นนะเนี่ย แล้วจะจับคิดกินหรอ ฮ่าๆๆๆ
:mew1: :L2:
-
อย่างแรกขอกรี้ดก่อนค่ะ กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดฮืออออออๆๆๆๆ
คิดถึงมากกกกกกก ขอบคุณนะคะที่มาต่อ
แรมหื่นขึ้นเยอะเลยนะคะ ลืมภาพหนุ่มซื่อๆใสๆไม่กล้าทำอะไรจากตอนแรกๆไปเลย หุหุ
-
กินคิดไปแล้วจะกอดใครละแรม 555555555555
-
อ๊ากกกกกก กลับมาแล้วรอคอยอยู่ทุกวันเลยนะ
แต่แรมจ้ะ คิดเป็นคนนะลูกไม่ใช่ขนม กินแต่ภายนอกก็พอมั้ง
ให้คนอ่านได้เห็นความน่ารักของคิดบ้างนะแรมนะ
-
ดีใจที่ได้อ่านจ๊ะ มีความสุขกับคิดจริงๆตอนนี้คิดถึงอนาคตที่ดีๆเท่านั้นน่ะคิด อดีตที่แย่ๆชั่งมันเถอะปล่อยไป
-
แรมเป็นไททัน 5555
-
:o12: ดีใจน้ำตาจะไหล แรม คิด มาแล้ว
-
แรมค่อยๆกินคิดนะ เดี๋ยวหมดเร็ว อดฟิน
-
ข้างแรมกับคิตตี้ :mew1: :mew1:
-
นั่งส่องหาเรื่องนี้แทบทุกวัน ในที่สุดก็มา คิดถึง :mew1:
-
รักกันหวานชื่นจริงน้า~ ตอนหน้าก็จะจบแล้ว เฮ้อ!
-
แรมถึงขั้นจะกินลงท้องเลยทีเดียว ถ้ากินไปแล้วไม่มีให้มองเล่นนะเออ
-
เปอร์นันๆๆๆๆๆๆ อยากอ่านเปอรฺ์นันอีกอ่ะคนเขียน
ปล.แรมคิดอย่าน้อยใจรักเท่ากันน่ะ แต่อยาก้เผือกหมานันมากเลย :hao7:
ปล.2 ดีใจอ่ะ คนเขียนมาต่อแล้ว จุดพลุๆๆ :mc4:
-
:m11: :m11: อ่านรวดเดียวจบ(ถึงตอนปัจจุบัน) สนุกมากๆๆๆค่ะ
ชอบผู้ชายอย่างแรม คิดก็น่ารัก :hao5:
-
แรมที่พัฒนาแล้วดูหื่น หน้าหนาขึ้นเยอะเลยนะ
แรมอย่าจับยัดเข้าปากกลืนกินทั้งตัวเลย กินคิดแบบอื่นดีกว่า คุๆๆ
ว่าแต่ถ้าเรื่องนี้จบแล้ว มีแผนแต่งนิยายเรื่องต่อไปไหมครับ
-
ติดตามอ่าน รออยู่นะ~~~~ คิดถึง :กอด1: มาลงให้นักอ่านให้ชื่นใจหน่อยเถอะนะ :o12:
-
:z10: อยู่ไหน๊ กลับมาด่วนนนน
-
-45-
Last Chapter
เปิดเทอมแล้วครับ
ก่อนหน้านั้นก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษมาก สุดท้ายผมก็ไม่ได้ออกไปเที่ยวตามที่เคยบอกตู้กับโรลไว้ นั่นก็เพราะตอนนั้นเหลืออีกแค่อาทิตย์เดียวก็จะเปิดเทอมแล้ว ผมเลยใช้ชีวิตอยู่แต่กับการฟัดคิดอยู่ในบ้านอย่างเดียวเลยแหละครับ มีนานๆทีก็ออกไปเดินห้างเป็นเพื่อนคุณแม่บ้าง
มหาลัยผมเปิดเรียนมาได้สักพักแล้วครับ รับน้องปีหนึ่งเองก็จบไปแล้วด้วยแต่เหตุการณ์ชีวิตในตอนนี้ที่ผมกำลังเครียดๆอยู่นั้นไม่ใช่เรื่องการเรียนหรือกิจกรรมอะไรหรอกครับ...เพราะต้นเหตุของมันคือ
น้องรหัสคิดครับ....
กล้าเป็นน้องปีหนึ่งที่เพิ่งผ่านการรับน้องมาสดๆใหม่ๆ และก็เพิ่งเปิดสายรหัสกันไปไม่นานมานี้นี่เองครับ จากที่ผมสังเกต...กล้าเป็นคนที่กล้าแสดงออก จริงใจทุ่มเทกับงานและก็ถือว่าเป็นคนดีมากครับ เสียแต่น้องเขาดันมาปลื้มคิดของผมนี่สิทำให้ผมญาติดีกับเขาไม่ได้เท่าไหร่
จริงๆแล้วถือเป็นเรื่องปกติที่มีคนมากมายจะมาปลื้มมาชอบคิดของผม แต่คิดเองถ้ารู้ว่าพวกเขาเข้ามาเพราะหวังอะไรบางอย่างคิดของผมก็จะปฏิเสธไปแบบอ่อนโยนไม่ก็หาทางหลีกเลี่ยงแบบไม่ให้เสียน้ำใจ แต่เพราะน้องกล้าเป็นน้องรหัสเขาทำให้คิดปฏิเสธไปไม่ค่อยได้
ผมคิดถูกใช่ไหมครับ
การที่ผมเห็นเขายิ้มหัวเราะกับน้องตอนพักระหว่างคาบ หรือตอนทำงานในสตู ผมแวะมาหาคิดบ้างในสตูของเขาแต่ต้องเจอน้องกล้าทุกครั้งไป เห็นน้องเขาหัวเราะเอิ้กอ๊ากกับคิดของผมทีแรกก็ไม่คิดอะไรมากหรอกครับ เห็นว่าสนิทกันดี แต่ตอนนี้ผมไม่คิดอย่างนั้นแล้วสิครับ
ใช่...ผมกำลังหึง หึงคิดมากๆด้วย
อะไรทำไมจะต้องสนิทกันมากขนาดนั้นด้วยล่ะ แค่ที่สตูดิโอยังไม่พอ บางทีผมเห็นไปทานข้าวด้วยกันก็มี ผมพยายามเข้าใจว่าเป็นสายรหัสกันนะ แต่ตอนกลางคืนน้องก็โทรมาหาคิดเหมือนกันแม้จะไม่นานเท่าไหร่ก็เถอะ แต่คิดเป็นของผมนะ! อย่าเข้ามายุ่งวุ่นวายนักสิครับ!
“เฮ้ยๆแรม มึงจะใส่แรงมากไปมั้ยวะ ตัดแค่บัลซ่าเอง...”
“....”
ผมสะดุ้งเล็กน้อยกับคำทักของนัน และก็พบว่าผมใส่แรงมากไปจริงๆ ไม้บัลซ่าบางมากกรีดเบาๆก็ขาด แต่นี่ผมเล่นออกแรงเสมือนจะกรีดแผ่นรองตัดให้ขาดไปด้วยยังไงยังงั้น
“ใจลอยนะมึง ถ้างานพังกูจะไปฟ้องไอ้หนุ่ยให้มาตุ๋ยมึง”
“เชิญนันโดนเองเถอะครับ ผมไม่ยุ่งหรอก”
“โหย ระดับกูมีแต่ต้องตุ๋ยชาวบ้านเถอะ”
“.....แต่ยอมเปอร์คนเดียวใช่ไหมครับ.....”
“ไอ้!!!!”
ผมไม่สนใจนันก่อนหันไปตัดงานของตัวเองต่อไป ช่วงก่อนเปิดเทอมไม่กี่วันผมได้รับข่าวคราวเรื่องของนันมาอยู่บ้าง เห็นว่าคบกับเปเปอร์แล้ว...ตอนไหนก็ไม่รู้แถมยังไปอยู่ด้วยกันบ่อยๆจนไอ้ตู้กับไอ้โรลชอบเอาไปนินทา
แต่ผมเห็นว่านันดูมีความสุขดีก็ดีแล้วล่ะครับ
ไอ้นันโวยวายสักพักบ่นหงุงหงิงว่ามันไม่ได้ยอมเปอร์สักหน่อยก่อนหันมาทำงานของตัวเองไป ตอนนี้ผมมีทั้งโปรเจคงานกลุ่มและงานเดี่ยวครับ แบ่งเวลากันมันส์เลย และเพราะงานยุ่งมากๆจนไม่ค่อยมีเวลาไปหาคิด ทำให้ไอ้น้องกล้าเข้ามาแทรกแซงคิดของผมได้
ผมนั่งทำอีกพักนึงก่อนนึกได้ว่าถึงเวลาแล้วที่ต้องไปแอบดูคิดสักหน่อย ผมวางงานก่อนแอบดอดออกนอกสตูไปอย่างเงียบๆ ไอ้นันเองก็เหมือนจะสังเกตเห็นอยู่นะครับแต่มันไม่พูดอะไร ซึ่งนั่นก็ดี...
ผมเดินออกไปตามทาง ระหว่างทางมีรุ่นน้องคอยทักอยู่บ้างประปราย จนสุดท้ายผมก็มาถึงเป้าหมายของผม ไม่รอช้าผมก้าวเข้าไปยังสตูดิโอของถาปัตย์หลัก เพื่อนๆสาขานี้ก็เห็นผมจนชินแล้วมั้งครับ ไม่งั้นก็งานยุ่งกันจนไม่มีเวลาได้มาสนใจคนเข้าๆออกๆสตูหรอก ผมเดินไปยังโซนที่คิดทำงานก่อนเจอแจ็กพ็อต.....อีกแล้ว
คิดกับไอ้น้องกล้านั่นอีกแล้ว....
“อ้าวแรม มีอะไรรึเปล่า งานเสร็จแล้วหรอ” เสียงน่ารักเอ่ยถามผม อยากจะตอบกลับไปจริงๆว่าผมไม่มีอะไรแล้วมาหาไม่ได้หรือครับ...แต่ผมรู้ ผมกำลังจะเหวี่ยง
ผมกำลังหงุดหงิด ที่นั่งข้างๆคิดควรจะเป็นของผมแท้ๆ
ผมไม่ตอบเขาแต่ยกขนมถุงในมือออกมาให้แทน ซื้อมาตุนไว้นานละครับแต่ไม่กินสักทีเลยเอามาฝากเขา เสียแต่ไม่คิดว่าเขาจะนั่งอยู่กับไอ้น้องกล้านั่น
“ขนม!! พี่แรมขอผมกินด้วยคนนะ” น้องกล้าเอ่ยด้วยเสียงฟังดูจะตื่นเต้นกับขนมในมือผมมากเสียเหลือเกิน อยากจะตอบกลับไปเหมือนกันว่าไม่ให้กินครับ ของแฟนพี่....แต่ผมรู้ ผมกำลังจะเหวี่ยงอีกครั้ง
“แล้วคิดเป็นยังไงบ้างครับ”
“อื๋อ ก็เรื่อยๆอ่า คิดแบบ ตรวจแบบ แก้แบบ เป็นวงจรไปเรื่อยๆ ฮ่าๆ” ผมเลือกที่จะไม่ตอบน้องเขาแล้วหันมาถามคิดแทน คิดตอบผมเสียงเจื้อยแจ้วพร้อมใบหน้ายิ้มแย้มนั้นทำให้ผมคลายอารมณ์หงุดหงิดไปมาก ผมเริ่มยิ้มตอบเขาได้หน่อยๆโดยทีก่อนหน้านี้เอาแต่ทำหน้าบึ้ง
“เฮ้ยไอ้นี่ กินมากไปละๆ ของกูเดี๊ยะเหอะ”
“โหยพี่ ของๆพี่ก็เหมือนของๆผมนั่นแหละ พี่น้องกันแบ่งกันหน่อยจะเป็นไรไป”
“นี่ไม่เรียกว่าแบ่งแล้วไอ้กล้า นี่เรียกแย่งกู สัด”
“พี่แรมดูดิ พี่คิดแม่งหวงของกินอ่ะ”
ผมไม่ตอบน้อง แต่ส่งยิ้มบางๆไป อยากจะตอกกลับเหมือนกันว่านี่ของแฟนพี่ครับ ที่น้องแย่งอ่ะผิด แต่ทำไม่ได้หรอกครับ มันดูงี่เง่า ผมยืนดูสองคนนั้นเถียงกันไปสักพักก่อนขอตัวกลับ แทนที่ผมจะได้พักงานมานั่งสบายๆกับคิด กลับเป็นว่าผมหงุดหงิดกว่าเดิมเสียอีก
ไม่ใช่ว่าไม่เคยพูดเรื่องนี้กับคิดนะครับ เพียงแต่คิดบอกว่าไม่ได้คิดอะไรเลยจริงๆ ผมเชื่อใจคิดแต่ไม่เชื่อใจน้องเลยต้องมาเฝ้าหึงนั่งจับตาดูจนจะเป็นบ้าอยู่อย่างนี้
...
...และแล้วก็หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปไวยิ่งกว่าจรวดอีกครับ ระหว่างนั้นผมไม่ค่อยได้กลับหอ คิดก็เช่นกันเพราะเป็นช่วงใกล้ส่งงาน อาจารย์สองสาขาดันสั่งวันส่งงานตรงกันน่ะครับ ทำงานที่สตูฯถือเป็นการประหยัดเวลาไม่ต้องเทียวไปเทียวมาด้วย เพราะงั้นใครที่มีแฟนอยู่สถาปัตย์แล้วหาตัวไม่เจอ ลองไปตามหาดูในสตูของคณะดูนะครับ เผลอๆอาจจะเป็นศพอยู่แถวนั้น
ผมก็ใกล้เช่นกัน...ใกล้ตายแล้วครับ
เพราะมีทั้งงานกลุ่มและงานเดี่ยวอย่างที่ว่าไว้ อีกทั้งงานกลุ่มยังต้องส่งก่อนงานเดี่ยวสามวัน ปั่นกันไฟลุกเลยครับ อาจารย์ที่คิดวันส่งงานนี่จิตใจก็ช่างโหดร้าย เพราะงั้นแล้วอาทิตย์ที่ผ่านมานี้ผมจึงแทบไม่ได้นอนเลยครับ ส่วนคอนโดผมก็กลับไปแค่อาบน้ำแล้วก็ออกมาเลย ไม่ได้อยู่นานๆรวมถึงคิดก็เหมือนกัน ตอนนี้ผมปั๊มกุญแจห้องไว้ให้คิดแล้วล่ะครับ ทำให้ไปไหนมาไหนได้สะดวกเผื่อเขามีธุระด่วนจะได้ไม่ต้องรอผม
แต่ดูเหมือนผมจะคิดผิด
เพราะนอกจากจะทำให้ผมไม่ได้เจอกับเขาและไม่มีข้ออ้างใดๆในการไปเจอเขาแล้ว ยังทำให้ไอ้น้องกล้านั่นเข้ามายุ่มย่ามกับคิดของผมได้ง่ายขึ้นอีกต่างหาก
ที่ผมรู้เพราะพอผมเอางานไปส่งตอนสี่โมงเย็นเสร็จก็รีบตรงไปสตูที่คิดอยู่เพื่อพบว่า...คิดนอนพิงไหล่ไอ้น้องกล้านั่นอยู่.... ผมรู้ว่าคิดต้องส่งงานก่อนบ่ายสามเพราะงั้นแล้วเขาต้องทำงานเสร็จก่อนผม จริงๆผมก็ไม่ได้โกรธอะไรหรอกนะครับ แต่ก็แอบหวังว่าถ้าคิดส่งงานแล้วจะแวะมาดูผมบ้าง แต่พอเห็นภาพตรงหน้าแล้วมันปวดใจจี๊ดๆยังไงไม่รู้
ตอนนี้กล้าที่นั่งเล่นมือถืออยู่สังเกตถึงตัวตนของผมแล้วครับ น้องเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมแล้วยิ้มๆให้ ถ้าเป็นในเวลาปกติ...ผมหมายถึงเวลาที่ผมไม่ได้ต้องอดหลับอดนอนไม่ได้เจอหน้าแฟนมาเกือบอาทิตย์แบบนี้ ผมคงส่งยิ้มให้เขาไปแล้ว แต่อารมณ์ตอนนี้ผมไม่มีกะจิตกะใจจะทำแบบนั้น
ผมไม่รู้จะทำอย่างไรกับภาพตรงหน้าดี ผมไม่เคยหึงออกอาการมากขนาดนี้มาก่อน ผมเลยไม่รู้วิธีรับมือ ผมไม่รู้ว่าควรจะตรงเข้าไปหาคิดแล้วกระชากเขาออกมาจากไหล่ของน้องนั่นหรือทำเฉยแล้วเดินจากไปดี...
สุดท้ายผมก็เลือกทำสองอย่างแบบผสมกัน...
ผมเดินตรงเข้าไปปลุกคิด คิดลืมตาแบบงัวเงีย ถึงแม้จะรู้ว่าเขาอดหลับอดนอนแต่นั่นไม่ได้ทำให้เขาดูน่ารักน้อยลงเลย คิดลืมตาเห็นผมก็ส่งยิ้มหวานให้ แต่ผมไม่แสดงอาการตอบ...อย่างที่บอกผมกำลังโกรธและหึงมาก ถึงเขาจะน่ารักแต่ผมก็ลบอารมณ์ขุ่นมัวในใจตอนนี้ไม่ได้จริงๆ
“กลับกันครับ”
“หือ?”
ผมว่าเสียงเรียบก่อนหมุนตัวเดินออกสตูดิโอไป และเป็นไปดังคาด คิดวิ่งเสียงตึกๆมาตามหลังผม ก่อนมาชะลอความเร็วเป็นเดินข้างๆผมแทน
“แรมเป็นอะไรอ่ะ”
“...เปล่าครับ แค่นอนน้อย” ผมเลี่ยง
“อ้อออ คิดก็นอนน้อยเหมือนกัน นี่เราพึ่งอยู่ปีสามจริงดิ อีกตั้งสองปีกว่าจะจบต้องเป็นบ้าตายแน่ๆ...” คิดส่งเสียงเจื้อยแจ้วอยู่ข้างๆผม บ่นระงมเรื่องงานเรื่องอาจารย์ แต่เชื่อเถอะว่าเขาบ่นไปแต่คะแนนก็ออกมาดีอยู่ดี
“.....แรมเป็นอะไรอ่า”
“ครับ?”
“ไม่เห็นคุยกะคิดมั่ง”
“....”
“เนี่ย”
“ผม...”
“...”
“ผมง่วง...ครับ” ผมรีบตัดจบก่อนที่เขาจะจับได้ว่าผมหึงงี่เง่าไร้สาระ คิดไม่ได้ว่าอะไรต่อเพียงส่งเสียงครางอือออเป็นเชิงรับรู้ ผมโบกรถกลับคอนโดเพราะไม่มีแรงขับแล้วจริงๆ กลัวว่าถ้าขับรถตอนนี้คงเอารถไปเสยเสาไฟฟ้าสักต้น
ไม่นานผมก็หอบเอาร่างไร้วิญญาณของตัวเองมาถึงห้องนอนจนได้ เหนื่อยและเพลียสุดๆ นอกจากจะเหนื่อยเรื่องงานที่คณะแล้วยังเหนื่อยเรื่องคิดอีก...เหนื่อยใจตัวเองน่ะครับ รักเขามากเกินไปจนเห็นเขาอยู่กับใครนิดหน่อยก็หงุดหงิดใส่ แบบนี้มันไม่ดีเลยจริงๆ ผมล่ะกลัวว่าถ้าเขารู้เขาจะรำคาญผมเอารึเปล่านะ
ยังไม่ทันได้หยุดคิดเรื่องเขาดีก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาขัดความคิดของผม
“...คร้าบบบบ .....เออถึงแล้วปล่อยภัยไร้รอยขีดข่วน.... บ่นมาก กลับบ้านได้แล้วไป..... เออๆรู้แล้วเดี๋ยวเลี้ยง.... ไอ้บ้า!เลี้ยงแถวนี้พอดิ มากกว่านี้ไม่มีตังจ่าย... อะไร เลี้ยงกูหรอ? เออเอาดิ.....ตลก กูหลอก ไม่เอา เรื่องดิกูเลี้ยงเอง....”
ผมหันความสนใจทั้งหมดไปที่คิด ที่ตอนนี้กำลังคุยโทรศัพท์กับใครสักคนที่ผมพอจะเดาออก...
“อือออออ รู้แล้วววว ง่วงงงง......ไปนอนไป .....เออ ขอบใจ ขอบใจมากกกกก พอใจมั้ย”
“.... ไม่เอาว้อย!! ....อย่ามาทำเสียงแบบนั้นนะ คิดว่าน่ารักไง ไม่เอา....ไม่เอา มึงไปนอนไป.....”
จะคุยกันอีกนานมั้ยครับ...
“.....เฮ่อออ เรื่องมากว่ะมึงนี่ ...เออ ร้ากกกกกก ร๊ากกรักกกมึงเล้ยยยยย คนอะไรน่าร้ากกกก ร..อ๊ะ!!!!”
ตุบ!
/พี่คิด...?/
“อ่ะ...แรม? คือ...?จะทำ โอ้ย”
/.....เป็นอะไรอ่ะพี่/
“.....”
“....”
ถึงตอนนี้ผมเพิ่งรู้สึกตัว...ว่าโถมกายใส่เขาไปเต็มแรง ฟัดจูบกัดคอเขาไปทีถึงค่อยรู้สึกตัว...
โอ้ย! ผมมันบ้า!!
ทันทีที่ได้ยินเสียงคิดบอกรักคนอื่น บอกรัก...ไอ้น้องนั่นผมก็สติขาดผึง รู้ตัวอีกทีก็ขึ้นคร่อมเขาแล้วขบลงต้นคอ ทำรอยเป็นเจ้าข้าวเจ้าของทันที รู้ตัวอีกทีก็ตอนคิดจ้องผมอย่างตื่นๆ ผมทำอะไรไม่ถูกแล้วตอนนี้... ผมรีบลุกจากคนตัวเล็กแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไป
“อ้าว แรม!”
/พี่คิด เป็นอะไรอ่ะ/
“แฟนหึง..หึหึ”
/พี่---/
----ตี๊ด
....
ผมขังตัวเองในห้องน้ำ สงบสติตัวเองอยู่นานเลยทีเดียว มีเสียงเคาะประตูจากข้างนอกพร้อมกับเสียงเรียกชื่อของผมเป็นระยะ คิดเข้ามาตามผม เขาคงสงสัยว่าผมเป็นอะไร แต่ให้ตาย ผมไม่น่าทำลงไปเลยจริงๆ ตอนนั้นมันเป็นอะไรไม่รู้ มันแค่...ทนไม่ได้ คิดเป็นของผมแล้วนะ เฮ้! การที่เขาบอกรักคนอื่นต่อหน้าต่อตาผมแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหน!
โอเค...ผมจะระงับสติอารมณ์ใหม่อีกครั้ง
“แรมมมมม แรมคร้าบบบบบบ”
โอ้ยยย ไอ้การที่เขามาตะโกนร้องเรียกชื่อผมอยู่หน้าห้องน้ำนี่ทำเอาสติผมกระเจิงมากกว่าเดิมเสียอีก อยากเข้าไปจับฟัดๆเอาให้เขารู้สึกตัวสักทีว่าเขาเป็นของผมนะ! คนอื่นไม่มีสิทธิ์ แต่ผมทำไม่ได้หรอก คิดไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์นะครับ ด้วยเหตุนี้ผมเลยต้องมานั่งเป็นบ้าอยู่อย่างนี้ไงล่ะ
“แรมมม เปิดประตูหน่อย คุยกันก่อน”
“...”
“แรมม ทำไมไม่ตอบอ่า”
“.....”
“แรม เป็นอะไรรึเปล่า แรมมมมม ตอบคิดหน่อย”
“ผม...ไม่เป็นไรครับ ขอโทษนะครับ ผมขออยู่คน-”
“ไม่ให้!!”
ผมยังพูดไม่ทันจบประโยคเลย
“ไม่ให้อยู่คนเดียว คิดอยู่ด้วยนะ นะครับ..แรมเป็นอะไรอ่า”
“.........”
“โกรธอะไรคิดรึเปล่าครับ”
“ป..เปล่าครับ” ผมโกรธตัวเองมากกว่าต่างหาก ที่ควบคุมสติตัวเองไม่ได้
“งั้นเปิดประตูหน่อยนะ”
“....”
“แรมมม” เสียงคิดดูอ่อยๆเสียจนน่าสงสาร ผมอยากจะเปิดประตูไปเสียตอนนี้ พุ่งเข้าไปกอดเขาแน่นๆ แต่ผมรู้ว่าถ้าผมทำอย่างนั้นแล้วผมต้องควบคุมตัวเองไม่ได้อีกครั้งแน่ๆ ผมต้องจัดการเขาแน่ๆ ไม่ได้หรอก ผมไม่อยากรุนแรงกับเขานี่ รอให้ผมสงบสติอารมณ์ดีกว่า
...
แกร๊ก
เฮ้ย!!
ที่เห็นเสียงคิดเงียบๆไปนี่ตอนแรกผมนึกว่าเขาถอดใจแล้วเสียอีก แต่ที่ไหนได้ เขาไปหากุญแจสำรองมาไขเสียอย่างนั้น
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นอ่ะ”
“...ผ...ผม...”
“แรมเป็นอะไรหรอครับ อ้ะ! ห้ามหนีนะ”
โอ้ยยยยยย ที่รักครับ ได้โปรดกรุณาอย่าทำอย่างนี้เลยนะครับ พอผมทำท่าจะลุกหนีเขาก็รีบมาคว้าเอวผมไว้ไม่ให้ลุกขึ้นได้ ก่อนที่จะทิ้งตัวลงบนหน้าตักของผม หัวใจจะวายเอา อย่าเล่นอย่างนี้สิครับสติยิ่งไม่ค่อยดีอยู่ ถ้าเผลอทำอะไรลงไปจะว่ายังไง
“แรมโกรธหรอ”
“เปล่าครับ ไม่ได้โกรธ”
ผมตอบคิดไป พยายามหลุบหน้าให้ต่ำมองพื้นกระเบื้องห้องน้ำจะได้ไม่ต้องสบตาเขา จะได้ไม่เห็นหน้าเขาแล้วฟัดเขาอย่างที่ใจอยาก
“.....หึงหรอ”
เฮือก!
เหมือนโดนอะไรสักอย่างปักตรงกลางใจ ไอ้คำว่าหึงเนี่ย ผมหึงจริงๆแค่ไม่อยากให้เขารู้ ผมรู้ว่ามันไร้สาระ ก็แค่...ก็แค่พี่รหัสน้องรหัสเอง ก็แค่...น้องกล้าไปช่วยงานคิดทุกคืนเท่านั้นเอง.. ก็แค่คิดอยากเอาใจน้องเลยบอกรัก..............แค่นั้น
ทำไมยิ่งพยายามจะสงบสติตัวเองกลับกลายเป็นว่าผมดันโมโหมากกว่าเก่าล่ะ
“หึงหรอครับ”
“...เปล่าครับ”
“งั้นเป็นอะไรบอกคิดได้ไหมครับ”
“...ผม...ผมแค่ง่วงน่ะครับเลย...เอ่อ..ทำอะไรไม่ค่อยถูก”
“....ไม่จริงอ่ะ ถ้าแรมแค่ง่วงจริงๆ อย่างน้อยแรมก็ต้องคุยกับคิดไม่ให้คิดพูดคนเดียวดิ อย่างน้อยแรมก็ต้องถามคิดหน่อยว่าทานอะไรมารึยัง อย่างน้อยแรมก็น่าจะถามว่างานเป็นไงบ้าง อย่างน้อยแรมน่าจะคุยอะไรกับคิดหน่อยอ่ะ”
...ใช่ ยอมเลยครับ อย่างที่คิดพูด ต่อให้ผมง่วงเพราะพิษงานมากแค่ไหน แต่ก็ไม่เคยมีครั้งไหนที่จะละเลยเขาสักครั้ง แต่ครั้งนี้ผมหึงหน้ามืด หึงมากเสียจนละเลยเขา...
แย่ชะมัดเลย
“ขอโทษนะครับ...”
“คิดไม่ได้โกรธเลยสักนิด คิดแค่อยากรู้แรมเป็นอะไร บอกคิดไม่ได้หรอครับ?”
“ผม....” เอาไงดี หรือผมจะหลอกเขาว่าผมเครียดเรื่องงานดี ดูจะเป็นข้อแก้ตัวที่ดีที่สุดสำหรับตอนนี้แล้วล่ะมั้ง
“แรม...ถ้าโกหก คิดจะโกรธนะ คิดรู้ว่าตอนนี้แรมรู้สึกยังไง ถ้าจะหาข้ออ้างล่ะก็ คืนนี้นอนคนเดียวเลย”
เรื่องอะไรเล่า!
“ผม....ขอโทษนะครับ ผม.....หึง.....”
ไม่รู้อะไรทำให้ผมเชื่อในคำพูดคิด ทั้งเรื่องที่ว่าเขารู้ว่าผมรู้สึกยังไงและเรื่องที่เขาไปแน่ๆถ้าผมโกหกเพียงแต่อีกความรู้สึกหนึ่งผมก็ไม่อยากโกหกเขาเหมือนกัน
“ฮิๆ บอกแค่นี้ก็หมดเรื่อง”
“......ขอโทษนะครับ”
“ขอโทษทำไมครับ”
“ผม..งี่เง่า หึงไม่เข้าเรื่อง......”
“ไม่เห็นจะงี่เง่าเลย คิดก็หึงแรมออกจะบ่อยรู้ตัวไหม ตอนที่แรมไปแสดงบนเวทีนั่นน่ะ แต่ตอนนั้นแค่ยังแสดงออกไม่ได้ อีกอย่างนะถ้าหึงกัน...แสดงว่ารักกันใช่ไหมล่ะ”
“แต่...”
“งื้อออ ไม่แต่ดิ คิดไม่โกรธเลยน้า หึงคิดเยอะๆเลยก็ได้”
“....”
“ขอโทษนะครับ ที่ทำให้หงุดหงิด....”
“หา? คิดผมไม่...”
“แรมคิดว่าคิดไม่สังเกตหรอ แรมหงุดหงิดนะรู้ตัวป่าววว ตอนที่จะกลับอ่ะ ฮิๆ”
“....ก็มัน...”
“กับไอ้กล้าไม่มีอะไรจริงๆน้า เคยบอกไปแล้วไงคิดไม่คิดอะไรเลย บอกไอ้กล้ามันไปแล้วด้วยว่าเป็นแฟนแรม”
“แต่ว่ากล้าก็ยังจะ....”
“อื่อ ไอ้กล้าชอบคิดคิดรู้ แต่คิดก็บอกให้มันเลิกหวังเพราะคิดไม่มีทางไปรักมันได้หรอก คิดรักแรมคนเดียวนี่นา”
“.....ก็แล้วทำไม...”
“ครับ?”
“ทำไมถึงไปบอกรักเขาล่ะ”
คิดฉีกยิ้มกว้างเหมือนจะล้อเลียนผมแวบนึงทำให้ผมรู้สึกตัวว่ากำลังหัวเสีย
“ไอ้กล้ามันบอกว่ามันจะตัดใจแล้ว มาช่วยงานครั้งนี้ถึงได้รู้ว่าคิดไม่นอกใจแรมหรอกแต่มันขอให้คิดบอกรักมันเป็นรางวัลที่ช่วยตัดโมอ่ะ บอกหลอกๆก็ได้คิดเลยจัดให้ โหยยแรมอ่ะ ตอนคิดบอกไม่ได้ใช้น้ำเสียงจริงจังอะไรสักหน่อย อย่าเชื่อสิครับ”
“ขอโทษครับ....ก็ผม.......หึง...”
“อืออออ คิดเข้าใจนะ ถ้าแรมไปบอกรักใครคิดก็โกรธอ่ะ แรมโกรธคิดไหมครับ”
“ไม่ ไม่เลยครับไม่ได้โกรธคิด ผม...อย่างที่บอก...แค่หึง”
“งั้นไม่หึงละนะ ดีกันๆ คิดรักแรมคนเดียวนะครับ”
บอกแบบนี้ น้ำเสียงแบบนี้ หน้าตาอ้อนๆแบบนี้ แล้วผมจะไปไหนรอดครับ...
....
วันต่อมาและหลายๆวันต่อมาไอ้น้องกล้าก็ไม่เข้ายุ่งกับคิดเหมือนอย่างเคยแล้วครับทำให้ผมอารมณ์ดีขึ้นเยอะเลยได้มาอยู่กับคิดมากขึ้นเนี่ย ผมมีนัดกับคิดและเพื่อนๆในวันลอยกระทงในปีนี้หลังจากจบโปรเจค ซึ่งถ้าหากยังไม่จบล่ะก็ผมคงต้องลอยงานแทนกระทงล่ะมั้งครับ
ผมนัดพวกนันที่สะพานแห่งหนึ่ง ไม่ช้าพวกเราก็มากันครบทีม พูดคุยกันสักพักก่อนพากันหาตำแหน่งดีๆในการลอยกระทง และไอ้นันก็เป็นคนหาได้ครับ เห็นไอ้เปอร์ลูบหัวลูบหางอยู่พักใหญ่แต่แปลกที่ไอ้นันโวยวายแค่เล็กน้อยก่อนปล่อยให้ไอ้เปอร์ลูบหัวตัวเองต่อไปแม้จะคิ้วขมวดอยู่เล็กๆ
ตู้กับโรลเป็นฝ่ายซื้อกระทงมาให้พวกผมครับ อ้อ ยังมีเพื่อนๆของคิดที่ตามมากันอีก ตอนนี้พวกเราเลยเป็นกลุ่มวัยรุ่นข้างแม่น้ำที่ใหญ่พอสมควร เสียงผู้คนสัญจรไปมา เสียงพลุ เสียงพูดคุย เป็นบรรยากาศอีกแบบที่ทำให้ผมรู้สึกดีพอควรเลยครับ
พอถึงเวลาผมก็คุกเข่าข้างแม่น้ำอธิฐานขอพรพระแม่คงคาพร้อมกับคิด
‘ขอให้คิดมีความสุขตลอดไป’
เป็นคำขอจากใจของผมครับ พอผมลืมตาก็ผมใบหน้าใสหันมาส่งยิ้มให้ผมเหมือนทุกที ไฟสีส้มของแสงเทียนตกกระทบบนผิวหน้าใสทำให้คิดดูน่ามองมากขึ้นจากเดิมจนผมเผลอคิดว่าอยากจจะจูบเขา...เสียแต่ที่สาธารณะครับ คงไม่เหมาะ...
ผมจับกระทงใบน้อยพร้อมกับคิดปล่อยลอยลงไปตามสายน้ำ คิดส่งเสียงเอิ้กอ้ากเมื่อเห็นกระทงลอยชนนู่นชนนี่แต่ยังคงลอยไกลออกไป
“รู้ไหมแรม...คิดไม่เคยลอยกระทงกับใครเลยนะ”
เจ้าตัวว่าพลางทอดสายตายาวลงไปตามแม่น้ำ ผมไม่ตอบอะไรเพียงแต่สิ่งยิ้มจางๆให้เขาก่อนเอื้อมมือไปกุมมือเขาแล้วบีบเบาๆ คิดส่งยิ้มกลับมาอีกครั้ง
“ขอให้เราอยู่ด้วยกันแบบนี้ไปนานๆเนอะ”
“ครับ”
ผมก็คิดเช่นนั้น..
ผมไม่รู้หรอกว่าคู่อื่นๆเขาคบกัน รักกันอย่างไร เพียงแต่ความรักที่ผมมีให้คิดก็ไม่น้อยหน้าคู่ไหนแน่ๆ
เป็นเรื่องยากที่คนสองสอง บุคลิกต่างกัน ชีวิตต่างกันจะมาใช้ชีวิตร่วมกันได้ และกว่าที่ผมจะได้มายืนตรงนี้ก็ใช้เวลานานพอตัว แต่สิ่งสำคัญสำหรับความรักครั้งนี้คือการเรียนรู้ที่จะปรับตัว
ผมไม่ได้เปลี่ยนแปลงตัวเองไป...เพราะถ้าหากเขารักเราจริงเขาย่อมยอมรับตัวตนของเราได้ ผมเชื่ออย่างนั้น
และคิดเองก็รับตัวตนของผมได้อย่างไร้ข้อกังขา
ผมแค่ปรับปรุงตัวเองในบางเรื่อง เพื่อที่จะได้อยู่กับเขาอย่างมีความสุขต่อไป
ผมไม่รู้ว่าผมกับเขาจะรักกันได้นานแค่ไหน แต่ที่ผมมั่นใจก็คือผมจะรักเขาต่อไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม เพราะผมรู้...ว่าการเลิกรักเขามันยากและเป็นไปไม่ได้แค่ไหน
ต่อให้ทางข้างหน้าจะต้องพบเจออุปสรรคมากมาย
แต่ผมรู้...ว่าสิ่งที่ผมควรนึกถึงคืออะไร
“รอยยิ้มของคิดงดงามอยู่เสมอ”
และผมคงขาดมันไม่ได้ในชีวิตนี้
.
.
.
เรื่องของผมกับเขาไม่รู้ว่าจะดำเนินไปถึงเมื่อไหร่
แต่ในเวลานี้
ผม
จะรักษาเขาให้ดีที่สุด...
...
แล้วเรื่องเราของเราจะยังคงดำเนินต่อไป
…And the story goes….
-END-
_____________________________________________
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
ไม่คิดว่าตัวเองจะมาถึงตรงนี้ได้
ขอโทษจริงๆที่มาช้าค่ะ จากนิยายรายวันกลายเป็นนิยายรายเดือนไปได้5555
ดันมาจบในช่วงลอยกระทงพอดีเลยแต่งให้เข้ากับเทศกาลซะเลย(...)
เป็นอันว่าจบไปได้ด้วยดี(รึเปล่า55)
ไหนๆก็ตอนจบแล้วเลยอยากพล่ามอะไรสักหน่อย
นิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นมาจากความว่างช่วงปิดเทอม6เดือนของเราเองค่ะ...
พอว่างมากๆวันๆก็ไม่ออกไปไหน อยู่แต่หน้าจอคอมเลยคิดว่าลองแต่นิยายเล่นๆดูสักหน่อยดีกว่า(ฆ่าเวลา)
แต่ไม่คิดว่าจะมีคนตามอ่านมากขนาดนี้ :hao5: :hao5:
ขอบคุณคนอ่านทุกท่านนะคะ
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกของเราเลยค่ะ
เพราะงั้นหากมีบางจุดที่ตกหล่นไปหรือผิดพลาดสงสัยอย่างไรก็ขออภัยมาด้วยนะคะแงงงง
ส่วนเรื่องของคิดกับแรมเกิดขึ้นมาเพราะความคิดชั่ววูบหนึ่งของเราค่ะ
ว่าถ้าคนสองคนที่ไม่เขากันเลยมาเป็นแฟนกันจะเป็นไงนะ
อีกทั้งไม่เคยอ่านเจอเมะบื้อด้วยค่ะเลยแต่งเองซะเลย..
(ช่วงแรกแรมเลยถูกโจมตีอย่างหนัก555555)
คีย์เวิร์ดของเรื่องนี้คือ ไม่ได้เปลี่ยนแปลง แต่ปรับปรุงค่ะ
เป็นคำที่เราชอบมากเลย
ส่วนเรื่องเล่นของสูงมาคิดได้ทีหลังค่ะ กร๊ากกกกกกกก
จริงๆวางแผนว่าจะต้องแต่งให้จบก่อนเปิดเทอมเพราะถ้าเปิดเทอมจะต้องไม่ว่างแน่ๆ
(และก็ไม่ว่างจริงๆ ตอนนี้ก็เอาเวลางานมานั่งปั่นนิยาย ก๊ากกก)
ดังนั้นต้องขออภัยคนอ่านทุกท่านที่ต้องรอนะคะ :hao5:
และที่สำคัญคือขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านมาเม้นกันนะคะ
เราเป็นนักเขียนมือใหม่ บางคนอาจไม่ชอบใจแล้วเลิกอ่านไปก็ไม่เป็นไรค่ะ :hao5:
แต่ที่ทำให้เราแต่งต่อไปได้คือคอมเม้นของทุกคนจริงๆ
ขอบคุณทุกคอมเม้นมากนะคะ (บางยูสเราจำได้เลยนะอิอิ)
สุดท้ายนี้ไม่รู้จะกล่าวอะไรนอกจากขอบคุณทุกคนที่ร่วมเดินทางมาถึงตอนนี้จริงๆ
8 เดือนเหมือนจะสั้น แต่ก็นาน5555
ขอบคุณทุกคนจากใจจริงๆนะคะ กอดดดดดดด :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
สัญญาว่าจะมีตอนพิเศษมาแน่ๆค่ะ(แต่ตอนไหน....ก็...ค่อยว่ากันเนอะ 5555 :z6: )
ส่วนเรื่องจะแต่งเรื่องอื่นต่อไหม....จริงๆเรามีพล็อตไว้ในใจแล้วค่ะ
แต่ไม่มีเวลาแต่ง5555
แต่ถ้าหากว่ามีเวลาผลิตผลงานต่อมา ก็ฝากไว้ในอ้อมอกอ้อมในทุกคนด้วยนะคะ
สุ้ดท้ายแล้วจริงๆ
ขอกระซิบดังๆว่า
ตอนสุดท้ายแล้ววว อยากเห็นความเห็นของทุกคนจังเล้ยยยย! :hao7:
ปล. สุขสันต์วันลอยกระทงค่า ^^
END- 7/11/2014.
-
ตอบคอมเม้นค่าา
GlassesgirL เขาหื่นของเขามานานแล้ว แต่ไม่ค่อยเปิดเผยยยย55555555555555
mjpnta ชายหนุ่มวัยกลัดมันก็เป็นงี้แหละค่ะ 555555555555555 :hao7:
IIIA นั่นสิเนอะะะ
minjeez อ๊ากกกก ดีใจที่มีคนรออออ :กอด1:
B52 คิดพร้อมจะก้าวต่อไปแล้วล่ะ ^ ^
Ali$a฿eth ให้แรมกัดนิ้วตัวเอง กลายร่าง ก่อนจับคิดยัดเข้าปาก 5555555555555555
boong086 ขอโทษที่ให้คอยนะคะะะ :hao5:
kenghan 55555 ให้แรมค่อยๆเล็มเอาละกันเนอะ
mild-dy คู่นี้ตลอดกาล :D
route rover ขอโทษที่ให้คอยค่าา T_T ดีใจมีคนรอแง้งงงง
mystery Y เง้ออ จบซะแล้ว...
gayraygirl สงสัยคงกินไม่ได้แล้วล่ะ เดี๋ยวไม่มีใครอยู่ให้มอง555
GintoniC เปอร์นันรอตอนพิเศษนะคะ อิอิ ขอโทษที่ให้คอยค่ะ T_T
imvodka ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะค กอดรัวๆ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
shokung โอ้ะ กินแบบไหนน้าาาา คิคิคิคิ //มีแพลนว่าจะเขียนค่ะ แต่มีเวลาไหมนี่สิ555 แงงงงงงง
AoMSiN555 ขอโทษที่ให้รอนะคะ มาแล้วววว :hao5: :hao5:
Money11 กลับมาแย้วววว ขอโทษที่ให้คอยนะคะ
____________________________________
ขอบคุณทุกคอมเม้นมากๆค่ะ
โอกาสหน้าเจอกันใหม่นะคะ แงงงงงงงงงงง
//กอดรัวววววๆๆๆๆๆๆ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ก่อนอื่น ต้องบอกว่า คิดถึงมาก
จบได้น่ารักมาก แรมก็ยังบื้อได้ที่ 55555
เป็นนิยายอีกเรื่องนึงที่เราชอบมาก อาจจะเพราะเนื้อเรื่องและคาแรกเตอร์ตัวละครค่อข้าแปล สนุกเกอร์
แล้วจะะิดะามผลงานเรื่องต่อไปของคนเขียนอีกนะ
รักและเป็นกำลังใจให้
-
Happy ending Thank U
-
สนุกมากๆเลย รอติดตามผลงานดีดีตอไปนะ :katai2-1:
-
จบแล้ว~ ประทับใจเรื่องนี้มากจริงๆ ขอบคุณคนเขียนมากๆนะคะ
-
สวัสดีคะ คิดถึวจัง หายไปไหนนานเลย อิอิ ทางนี้ก็ติดเรียนเหมือนกัน ฮ่าๆ โมเดล3Dนี่น่าอ้วกมาก อยากโบกมือลาไวๆ
คิดนะเจ้าเล่ห์ อยากยั่วแรมให้หึงด้วยละสิ อิอิ จัดหนักไปหลายดอก
ชอบที่คิดเป็นที่รักจริงของใครซักคนแล้ว ใครซักคนที่เค้ารักคิด มากกว่าใคร วางคิดไว้เหนือกว่าตำแหน่งไหนๆ มีผู้ใหญ่ที่เอ็นดูน้อง มีเพื่อนที่ดี คอยส่งเสริม สนับสนุนน้องเรื่อยๆไป คือเป็นชีวิตที่ดี
เห้ย มันรู้สึกดีคือเรามองดูคนคู่หนึ่งต่างฝ่ายต่างค่อยๆถักทอเส้นรักประสาน ประคองกันไป มันรู้ดี นะ ไม่รู้จะพิมพ์ไรต่อแฮะ แต่รักเรื่องนี้มาก เข้ามากดดูทุกวัน อัพยังน๊า ๆ~ คนแต่งหายไปไหนน๊า
ปล.แก้สารบัญแล้วนะจ๊ะ (หน้า44นะจ๊ะ)
ปลล.รักแรม กับ คิดมากเลยนะจ๊ะ
ปลลล. รักคนแต่งมากนะจ๊ะ ..รู้ยัง♥
-
เพิ่งได้มาตามอ่านก็ตอนที่เรื่องนี้ลงตอนจบซะแล้ว
สนุกดีค่ะ แม้จะมีขัดใจกับนิสัยแรมตอนต้นเรื่อง แต่ดีหน่อยหลังๆเริ่มดีขึ้น
-
เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่อ่านแล้วประทับใจมากค่ะ :m1: แม้ว่าจะเข้ามาอ่านช้าไปหน่อย(ตอนเกือบจะท้ายๆๆๆแล้ว) แต่ก็ทำให้ติดงอมแงมเลยค่ะ ขอบคุณมากๆๆๆนะค้าาาาาาาาาาาาาาา :pig4: จะรอตอนพิเศษ และผลงานชิ้นต่อไปค่าาาาาาาาาาาา o15
-
o13 ขอบคุณนะคะที่ผลิตเรื่องราวดีๆระหว่างคนสองคน น่ารักมากเลย :katai2-1:
-
ขอบคุณมากเลยนะคะ
เป็นตอนจบที่แอบฮานิดนึง
ฮาแรม 555555
รอตอนพิเศษนะคะ
-
จบแล้ววว :m2: :m2:
น่ารักทุกคนเลยเรื่องนี้ รอตอนพิเศษเปอร์นันด้วยคนนะคะ อยากเห็นพัฒนาการคนฝึกเป็นเคะ
-
จบแล้ว ถึงแรมจะดูบื้อ แต่ก็มีมุมน่ารักนะ ส่วนคิดน่ารักตลอดอยู่แล้ว
ขอบคุณมากค่ะสำหรับนิยายสนุกๆ ถ้าว่างอย่าลืมแต่งเรื่องใหม่มาให้อ่านอีกนะจ๊ะ
-
ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆๆๆ เลยครั้งเเรกที่เห็นชื่อเรื่องก้อนึงว่าไม่สนุกเเต่ลองเข้ามาอ่านเเล้ว
เเล้วก้อติดอ่ะ มากด้วย ติดตามเลย ประทับใจมากๆอ่ะ เป็นนิยายที่ดีจริงๆนะในความคิดเราอ่ะ
อ่านไปก้อเพลินแปปๆๆ จบล้ะ เฮ้ออออ ใจจริงเรายังอยากอ่านต่ออยู่เลยอ่ะ มันเป็นนิยายที่ไม่น่าเบื่อน้ะ
อ่านเเล้วเเบบเอ่อ เเปลกอ่ะ ต่างคนต่างคิดว่าอีกฝ่ายหนึ่งเป็นของสูง อะไรเงี้ย
ชอบบบบบบๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
[/color]
-
ขอบคุณมากค่ะ :pig4:
-
กรี๊ดดดดดดด จบแล้วหรอ ร้องไห้แปป ฮืออออ
เราต้องคิดถึงแรมกับคิดมากแน่ๆเลย
จะไม่ได้อ่านเรื่องราวความรักของพวกเขาอีกแล้ว
:mew4: :mew4: :mew4:
-
แอร๊ยยย น่ารักกันจิง คู่นี้ :-[
:L2: :L2: :bye2: :L2: :L2:
-
ตามอ่ารวดเดียวเลยยยยยยยย
คิดเป็นเด็กดีมาก ๆ น่ารักมากด้วย
นิยายน่ารักจ้า รออ่านตอนพิเศษนะ :)
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ ถึงกับปวดตา o22
เนื้อเรื่องสนุกมากกกกก ไม่เคยอ่านรุกบื้อขนาดนี้ ตอนอ่านได้แต่กระโดดตบอิพระเอกในใจบ่อยมาก สงสารน้องคิด 5555 คนไรจะบื้อคงเส้นคงวาเหลือเกิน ดีนะตอนท้ายปรับปรุงตัว
แล้วช่วงบีบอารมณ์ทำเราร้องไห้สะอึกสะอื้นตามเลยค่ะ เป็นคนเซนซิทีฟเรื่องครอบครัวอยู่แล้ว เจอเนื้อเรื่องแบบนี้ ตายค่ะตาย สงสารน้องคิด แต่ช่วงหมานันเราก็ร้องไห้นะ แต่งดราม่าเก่งมาก ทำเราร้องไห้ตั้งสองครั้งแหนะ :hao5: น้ำตาเป็นเผาเต่าเลย 555555
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ :กอด1: :pig4:
ปล.รอตอนพิเศษค่ะ
ปล.1 รอเรื่องต่อไปด้วย
ปล.2 รักคนแต่งจังค่ะ :hao6:
-
SPECAIL I
ของเล่นหมาๆ
เปอร์xนัน
.
.
“คิดครับ มีพัสดุส่งมา”
“หือ? ไหนอ่ะ เอามาดูๆ ใครเป็นคนส่งมาหรอ”
“ไม่ทราบครับ ที่กล่องไม่ได้เขียนไว้”
“งั้นลองเปิดดูก่อนละกัน”
สิ้นเสียงคนตัวเล็ก เจ้าของมือบางก็คว้าคัตเตอร์ลงกรีดแกะตัวกล่องปริศนา เขาแกะกล่องชั้นแรกได้ก็แกะห่อกันกระแทกพร้อมกับแกะกล่องชั้นในอีกขั้น ในไม่ช้าสิ่งของในกล่องก็ถูกเปิดเผย...
.....
“.....” คนตัวเล็กเงียบ
“.....” คนตัวโตกว่าก็เงียบ
เมื่อทั้งคู่ได้เห็นสิ่งของในกล่องพัสดุต่างไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา เพราะสิ่งที่อยู่ในนั้นเกินความคาดหมายของทั้งสองเอาไว้ค่อนข้างมาก...หรืออันที่จริงต้องบอกว่าเกินคาด ถ้าเปิดเจอระเบิดเวลาอาจจะช็อคน้อยกว่านี้
“..............แรม...”
“.......ค...ครับ”
“ค..คือ....อันนี้มัน....ยังไงง่ะ.....แรมสั่งหรอ”
“ไม่ใช่นะครับ!! ผมไม่ได้สั่ง!! อ่ะ...”
สิ้นเสียงแรมเขาก็เหลือบไปเห็นแผ่นกระดาษใบหนนึ่งที่สอดอยู่ข้างๆกล่อง เขาไม่รอช้ารีบคว้ากระดาษใบนั้นเข้าทันที
‘กูสั่งไว้ให้เป็นของขวัญครบรอบวันแต่งงานของพวกมึง หวังว่าจะใช้กันดีๆ คริๆ’
“...................นัน”
“หือ?”
“นัน...ส่งไอ้ของพวกนี้มาครับ” แรมว่าพลางโบกกระดาษในมือ ก่อนพูดต่อ
“...ผมจำลายมือเขาได้”
คนตัวเล็กไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่หรี่ตาเบาๆเสมือนกำลังใช้ความคิด
“งั้น...เราเอาไปคืนนันกัน”
“เอ้ะ?”
“หรือแรมอยากจะใช้!!”
“ไม่ครับ ไม่ๆๆๆๆ คืนครับ เอาไปคืนนันกัน”
“ตอนนี้แหละ”
“ตอนนี้เลยหรอครับ?”
“อือ แรมถามเปอร์ให้หน่อยว่าอยู่กับนันไหม เดี๋ยวคิดห่อไอ้กล่องนี้ใหม่เอง”
“อ่า...ครับๆ”
__________________________
เปเปอร์ Talk
หลังจากที่เปลี่ยนความสัมพันธ์จากเพื่อนมาเป็นผัว ผมก็จัดหนักมันไปหลายรอบต่อคืน โดนตีนกลับมาก็ไม่น้อยแต่ถือว่าคุ้มครับ หึหึ อย่างในวันนี้ไอ้หมาของผมก็นอนเป็นตายอยู่บนเตียง สาเหตุมาจากการบ้านที่ผมทำร่วมกับมันตั้งแต่เมื่อคืนยันเช้า ขอบอกเลยว่าเป็นการบ้านที่อร่อย...
ผมไม่ค่อยง่วงเท่าไหร่เลยตื่นมาจ้องหน้ามันเล่นดีกว่า ไอ้นันน่ารัก ยิ่งมองยิ่งน่ารักยิ่งรู้จักยิ่งน่ารักกว่าเดิมอีก มันเหมือนจะเป็นคนเอาแต่ใจ ขี้แกล้ง โลกหมุนรอบตัวเอง แต่นั่นมันแค่ภายนอกของมัน จริงๆไอ้นันโคตรน่ารักผมรู้ดี มันเอาแต่ใจแต่มันก็แคร์คนอื่นไม่น้อย มันขี้แกล้งแต่ก็ชอบโดนคนอื่นแกล้งกลับและมันก็ไม่เคยจะโกรธจริงๆจังๆ มันทำเหมือนโลกหมุนรอบตัวเองแต่จริงๆมันก็พยายามสังเกตคนอื่นอยู่บ่อยๆ มันช่วยเหลือชาวบ้านก็เยอะนะแต่เป็นในวิธีของมัน คนรอบข้างมันเลยไม่คิดว่ามันเจตนาดีเท่าไหร่
และสุดท้ายที่อยากจะอวดคือ ไอ้นันโคตร..อีโรติก
เคยรู้แต่มันปี้หญิงไม่เคยกับผู้ชาย พอได้ทำกิจกรรมเข้าจังหวะกับมันยิ่งรู้ว่าไอ้นันโคตรเอ็กซ์เหอะให้ตาย แต่ผมรู้ว่ามันไม่ได้ตั้งใจจะทำอย่างนั้นหรอกอย่างที่พยายามกลั้นเสียงคราง กัดปากตาปรืออะไรนั่นหน่ะ ฮึ่ม..คิดแล้วหมั่นเขี้ยว
ขอฟัดแก้มนิ่มนี่หน่อยเหอะ
ครืดดด
ยังฟัดแก้มหมาไม่ทันจุใจเสียงระบบสั่นของมือถือผมก็ดันขัดขึ้นมา ผมสบถอย่างรำคาญใจก่อนคว้ามาดู เป็นการแจ้งเตือนจากไลน์ที่เด้งขึ้นมาพร้อมกับชื่อคนส่ง...ไอ้แรม?
KangRham : เปอร์ครับ นันอยู่กับเปอร์รึเปล่าครับ?
ไอ้มนุษย์แรมทักมายังกะส่งส่งจดหมายทางราชการเชียว
PaperMan : เออ อยู่
PaperMan : มีไร
KangRham : อยู่ที่หอนันหรือบ้านเปอร์ครับ?
PaperMan : หอนัน
PaperMan : ทำไม?
KangRham : เดี๋ยวผมกับคิดจะไปหานะครับ
KangRham : มีของจะเอาไปคืน
PaperMan : ตอนนี้?????????????????????????
KangRham : ครับ
โหยยยยยยไอ่สัสสสสส ไม่ว่างเว้ยยยยย สวีทกันอยู่ มึงรู้มั้ยกว่ากูจะมีวันนี้ได้ต้องผ่านศึกมามากขนาดไหน
PaperMan : วันหลังเหอะ
KangRham : ไม่ได้ว้อยยยยยย กูจะไปวันนี้ตอนนี้ ห้ามมึงออกไปไหนเด็ดขาดดดดด
PaperMan : ไอ้คิด??
KangRham : เออกูเอง
KangRham : เอาเป็นว่ามึงห้ามออกไปไหน รอจนกว่ากูจะไปถึง
KangRham : สักครึ่งชั่วโมง
KangRham : ห้ามออกไปไหนเด็ดขาด ไม่งั้นกูจะไปขโมยแมวมึงไปปล่อยวัด
KangRham : โอเคนะ
อย่ามายุ่งกับแมวกูนะไอ้เตี้ยยยยยย!
PaperMan : เออ แต่ห้ามมานาน กูจะสวีทกับไอ้นัน
KangRham : ไม่นานสาบาน แถมพอกูกลับมึงจะได้สวีทกันอีกนานนนนน
KangRham : หึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึ
หลังจากนั้นผมก็ไม่เห็นมันส่งอะไรมาอีก ถือเป็นอันรู้ว่ารออีกครึ่งชั่วโมงสองผัวเมียโลกสีชมพูจะมาหาผม เอาเป็นว่าถ้าไอ้นันไม่ตื่นก่อนหน้านั้นผมจะรอก็ได้
....
ผ่านไปยี่สิบนาที
“อือออออ...”
“ตื่นละหรอ?”
“อืออออออออออออออ”
หึหึ ส่งเสียงน่ารักเชียวไอ้หมา
“หิวน้ำ...” ครับเมีย ผมลุกไปรินน้ำให้มันทันที ต้องรีบบริการครับเดี๋ยวมันเหวี่ยงแล้วผมจะอดแดก
“......”
“มองอะไร อยากโดนอีกไง?”
“เหี้ย!!”
อ่า วันไหนไม่โดนมันด่าคงจะรู้สึกแปลกๆ หรือผมกลายเป็นโรคจิตไปแล้วหว่า
“สัสเอ้ยเจ็บสะโพก” มันบ่นอุบพลางส่งสายตาเชือดเฉือนมาทางผม ผมไม่ตอบอะไรแค่ยักไหล่ส่งๆ
“ไม่คิดจะพูดอะไรหรอไง”
“...ขออีกที”
“พ่องตายยยย!!” หูยยยไอ้สัดนัน ขอนิดขอหน่อยมาด่าพ่อกูเดี๊ยะเหอะมึง ยังไม่ทันที่ผมจะได้โต้อะไรมันกลับไปเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น หอไอ้นันคล้ายกับหอไอ้ซันคือเป็นหอที่คนนอกเข้าได้ถ้าประตูหน้าหอมันเปิดอยู่(ถ้ามันปิดก็ต้องให้คนในหอเป็นคนออกไปรับ) และซึ่งส่วนใหญ่มันก็มักจะเปิดเป็นกระจำอยู่แล้วเนื่องจากสมาชิกภายในหอนี้คงจะชอบลักลอบเอาคนนอกเข้ามาบ่อยๆ และก็นั่นแหละมันเลยกลายเป็นเรื่องไม่แปลกอะไรที่ไอ้แรมกับไอ้คิดจะขึ้นมาเคาะถึงประตูห้องได้
“ใครมาวะ”
“....” ผมไม่ตอบมันก่อนลุกเตรียมไปเปิดประตู
“เห้ยๆๆๆ เดี๋ยวดิมึง จะออกไปเปิดประตูสภาพนี้เนี่ยนะ ขอกูใส่เสื้อหน่อยเหอะ” ไอ้นันร้องโวยวายแต่ผมไม่แคร์ อย่างน้อยผมก็ใส่บ็อกเซอร์ให้มันแล้ว กะว่าให้ไอ้แรมไอ้คิดเห็นรอยรักที่ผมสร้างไว้บนตัวนันบ้างก็ดี(เป็นการอวดศักยภาพครับว่าไม่ได้มีแค่ไอ้แรมที่ทำกับไอ้คิดได้ หึหึ)
แต่เอาเข้าจริงผมก็หวงมันหน่อยๆแฮะ ผมจึงตัดสินใจรอให้มันคว้าเสื้อมาใส่ก่อนเปิดประตูต้อนรับแขกทั้งสอง
“ว่าไง”
“ดี” ไอ้คิดตอบพลางแสยะยิ้ม มันยิ้มพิลึกๆยังไงไม่รู้
“ไอ้นันอยู่ข้างในใช่ป่ะ”
“อือ พวกมึงมีไร เอาของมาละก็ไปๆได้ละป่ะ”
“หูยยย อย่าไล่กูเด้ะ ขอคุยกับไอ้นันหน่อย แปปเดียว”
ไอ้คิดว่าพลางบุ่นมุดตัวผ่านตัวผมเข้าไปในห้องได้อย่างง่ายดายโดยใช้ความแคระของมันให้เป็นประโยชน์ ส่วนไอ้แรมคนบื้อก็ยืนบื้อถือกล่องโง่ๆอยู่อย่างนั้นจนผมต้องพยักหน้าเป็นเชิงให้มันเข้ามา
“นันนนน เฮลโล่ววววว”
“อ้าวไอ้แคระ มาไงวะ”
“จะมีวันไหนที่มึงจะพูดจารื่นหูบ้างป่ะสัส แต่เอาเถอะ หึหึ วันนี้กูมาดี”
“ทำไมหรอไอ้คิด ถูกฉลากชิงโชคได้รับนมหนองโพร้อยลังหรือไง”
“...............หึ ขนาดนอนซมอยู่บนเตียงยังมีแรงมาด่ากู แต่ถ้ามึงเห็นไอ้นี่มึงจะไม่ว่ากูอย่างนั้น” ไอ้คิดว่าพลางชี้ไปยังกล่องลังขนาดกลางๆที่ไอ้แรมยกไปวางข้างผนังห้อง
“? มันทำไม”
“มึงส่งอะไรมาให้พวกกู.................”
“.......... ? อ้อออออออออออ ไอ้นั่นสินะ หุหุ มึงใช้ไปยังง่ะ กูอุตสาห์หวังดีส่งเป็นของขวัญครบรอบแต่งงานของพวกมึงนะเนี่ย”
“กูพึ่งได้ของวันนี้สดๆเลยและไม่ต้องห่วงกูยังไม่ได้ใช้ กูเอามาคืนมึงหวังว่าจะให้มึงใช้”
“.......เฮ้ๆ ไม่เอาน่า กูซื้อให้มึงนะ ปฏิเสธน้ำใจกูอย่างนี้ได้ไงวะ เอากลับไปเลย”
ไอ้นันเริ่มเสียงหวั่นๆจิตตกหน่อยๆ จนผมอยากรู้ว่าไอ้ของนั่นมันคืออะไร
“ขอบคุณสำหรับน้ำใจว่ะ แต่กูว่าให้มึงกับเปเปอร์ใช้น่าจะเวิร์คกว่า”
“เวิร์คพ่อง กูไม่ใช้ว้อย ให้ผัวมึงใช้กับมึงนู่นไป”
“....หึหึหึ ไม่เป็นไรไอ้นัน ไม่เป็นไรวันนี้กูจะไม่ถือสานะ เอาเป็นว่าขอบคุณสำหรับของขวัญและความหวังดี แต่กูขอแค่น้ำใจก็พอละล่ะ”
ไอ้คิดว่าเสียงเย็นพลางค่อยๆถอยตัวออกจากเตียงที่ไอ้นันนอนอยู่ ผมเห็นหน้าไอ้นันเริ่มซีดคิ้วขมวดผูกกับเป็นเงื่อน
“เปอร์ ของนี้ของมึงใช้ให้เต็มที่เมียมึงซื้อมา กูไปละ”
“เฮ้ยๆๆๆๆ เดี๋ยวๆๆ ไอ้คิด!! เอ่อ...มึง...เอาของมึงกลับไปเถอะ กู...กูตั้งใจซื้อให้พวกมึงจริงๆนะเว้ยย อย่าปฏิเสธน้ำใจกูอย่างนี้ดิ”
“บอกแล้วว่ากูขอรับแค่น้ำใจไงเพื่อนนัน หึหึ โชคดีนะ”
“เฮ้ยมึง เดี๋ยวววว กูขอโทษ ผิดไปแล้ววว ไม่แกล้งแล้ว เอาของมึงกลับไปด้วยเถอะนะๆ”
“สายไปแล้วเพื่อน โชคดีนะ” ไอ้คิดว่าพลางตบไหล่ผมปุ กระซิบบอกผมอีกด้วยว่าจัดไอ้นันหนักๆ เปิดกล่องนั้นด้วย ดูท่าไอ้นันอยากใช้...เอ้ะ ผมชักสงสัยจริงๆละนะ
“นันครับ โชคดีนะครับ”
“ถ้าไม่คิดจะเอาของมึงกลับไปก็เงียบไปเลยไอ้แรม!”
“แล้วมึงจะเสียใจที่ว่าแฟนกูแบบนั้น หึ โชคดีไอ้นัน กรรมใดใครก่อ....”
ไอ้คิดว่าเป็นประโยคสุดท้ายก่อยปิดประตูลาห้องนี้ไป... ผมหันไปมองไอ้นันที่ทำได้แต่หน้าตื่นๆ นั่งสั่นอยู่บนเตียงเหงื่อแตกพลั่ก...อะไรทำให้มันผวาได้ขนาดนี้กัน ผมนึกสงสัย
“ไอ้เปอร์ อย่าเปิดเชียวนะเว้ยย”
ไอ้นันรีบร้องอย่างรีบร้อนเมื่อเห็นผมเดินตรงไปยังกล่องปริศนานั่น
“ทำไม มันมีระเบิดรึไง”
“..........ยิ่งกว่านั้นอีก อ้ะไอ้สัส บอกว่าอย่าคิดจะเปิด เดินกลับมาเลยมึงมานี่...”
ผมได้แต่เกาหัวแกรก ทีแรกก็ว่าจะเดินกลับไปหามันอยู่เหมือนกันแต่นึกขึ้นว่าไอ้นันมันระบมอยู่คงไม่มีแรงลุกมาถีบผมตอนนี้แน่ๆ ผมเลยเดินตรงไปจัดการไอ้ห่อพัสดุตรงหน้าเสีย
“ว้ากกกกกกกกกก ไอ้เปอร์อย่าเปิดดดดดดดดดด”
....
...
.
“.......นัน”
“เหี้ย กูบอกว่าอย่าเปิดๆๆๆๆ ไม่เชื่อ โว้ยยยย มึงปิดเดี๋ยวนี้”
“...มึงเป็นคนซื้อ...ไอ้นี่”
“กูจะซื้อให้ไอ้คิดไอ้แรมมันใช้นู่น โว้ะ”
“......ขี้เล่นนะมึงเนี่ย”
“อ้ะ ไอ้เหี้ยแกะทำไมมม เห้ยๆๆๆๆ”
อ่า...พวกคุณอาจจะสงสัยว่าอะไรอยู่ในกล่องใบนี้ โอเคผมจะเฉลยให้ มันคือ...
เซ็กซ์ทอย....
ประมาณสามสี่ชิ้นได้
อย่างแรกที่ผมเจอคือดิลโด้หมุนควงสว่านได้ ผมแกะห่อพลาสติกออกมาก่อนใส่ถ่านแล้วเปิดมันดู อื่มม ดูท่าจะใช้งานดี ส่วนได้นันก็ร้องโวยวายอยู่ห่างๆ
อย่างที่สองคือ...ยาปลุกเซ็กซ์ขวดใหญ่ ที่มีสรรพคุณกำชับว่าดื่มฝาเดียวก็เสียวได้ทั้งคืน แล้วขนาดขวดมันนี่กินได้เป็นปีเชียวนะ ใหญ่กว่าขวดแชมพูผมอีก คนผลิตนี่กะจะให้คนเขาปั๊มลูกกันทั้งวันทั้งคืนรึไง
อย่างที่สามคือ...ไข่สั่น.... สีชมพูด้วยแหม่
และอย่างสุดท้ายคือ อุปกรณ์เล่นตำรวจจับผู้ร้าย......มีทั้งกุญแจมือ ที่ปิดปากที่ปิดตา เชือก เป็นต้น...
โอเค ผมเริ่มเข้าใจไอ้คิดละ การที่ไอ้นันส่งของพวกนี้มาดูท่าไอ้คิดไอ้แรมไม่อยากจะใช้เลยเอามาคืน......แต่ผมเผอิญว่าไม่คิดอย่างไอ้สองคนนั้นน่ะสิ โอเค ได้....
“ช..เชี่ยเปอร์ มึง..จะทำอะไร อย่านะโว้ยยยย ไอ้เชี่ยย อย่าเอามันมาใกล้กู๊วววว!!!”
ผมแทบจะหลุดขำที่เห็นไอ้นันร้องเสียงหลง ผมถือไอ้ดิลโค้ควงสว่านได้พร้อมกับกุญแจมือไปหามันช้าๆ ไอ้นันเริ่มถดไปชิดหัวเตียง
“ม..มึง คงจะ..ไม่ทำ..จริงๆใช่มั้ย....ม..เมื่อคืนทำไปเยอะแล้วนี่..พ..พอก่อนดีกว่าเนอะมึง..”
โถ จากหมาบ้ากลายเป็นหมาบ้าน เชื่องเชียวนะเมีย ผมอยากจะหัวเราะให้ลั่นห้องที่เห็นสภาพตื่นกลัวของมันอย่างนี้ แต่เหมือนมันไปกระตุ้นต่อมอะไรสักอย่างภายในตัวให้ผมอยากแกล้งมันมากขึ้นไปอีก
“นัน อยู่นิ่งๆก่อนนะครับ”
“นิ่งครับพ่อมึงสิ ไอ้สัดดดดดดด”
พรึ่บ
ตุบ
แกร๊ก
"ไอ้เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!"
ผมปล้ำมันไม่นานก็ใส่กุญแจมือล็อกตัวมันได้ โชคดีจริงๆที่มันระบมอยู่ไม่งั้นคงเสียเหงื่อเยอะกว่านี้แน่ๆ ผมลุกไปหยิบน้ำยาสีชมพูขวดใหญ่มาเมื่อเห็นว่าล็อกมันสำเร็จ ไอ้นันร้องโวยวายพลางดิ้นพล่านใหญ่ ผมเทน้ำยาออกมาครึ่งฝาตามคำบอกข้างขวดก่อนอมไว้ในปากแล้วป้อนไอ้นันอีกต่อหนึ่ง
“อุ๊ อื้ออออ อื้อออออออออ”
“ฮ่าห์ อ้ะ.....อ่ะ อื้อออออออ ม..ไม่เอา ไอ้เปอร์...กูไม่เล่น- อ่ะ..อา”
หลังจากที่ป้อนยามันสำเร็จผมก็ลงไปเล่นกับยอดไตสีสวยสักพัก ไม่นานไอ้นันก็เริ่มระทวย สงสัยว่ายาแม่งเด็ดจริงๆ ออกฤทธิ์ไวชิบเป๋ง ผมเหลือบขึ้นไปมองหน้าเจ้าของดวงใจเพื่อพบว่ามันแม่ง...โคตรเอ็กซ์ โคตรกระตุ้นความอยากกูเลย!
จากทีแรกที่คิดว่าจะหยอกมันด้วยไอ้เครื่องเล่นน่าหวาดเสียวเล่นๆนี้แต่เห็นทีผมคงหยุดแค่นั้นไม่ได้แล้วล่ะ
“เหี้ยเปอร์อย่า! อ..อ๊า!!” ไอ้นันสะดุ้งพลางกรีดร้องเมื่อผมเอาดิลโด้ยัดเข้าไปในช่องทางของมัน ดีหน่อยที่เมื่อคืนพึ่งเสร็จกันสดๆร้อนๆเลยไม่ต้องเตรียมช่องทางอะไรมากมาย ไอ้นันหอบแฮ่กพลางน้ำตาคลออย่างน่าสงสาร ผมไล่จูบซับน้ำตามันอย่างเงียบๆ
“เปอร์มึงมัน...เหี้ย....กูจะด่ามึงเหี้ยกูยังสงสารเหี้ย เหี้ยเอ้ย อ๊า!”
ขนาดในสถานการณ์แบบนี้ยังจะด่ากูได้นะครับที่รัก จัดการเปิดสวิตช์แม่งเลย ไอ้นันครางพลางบิดเร่า นันน้อยเองก็ตื่นเต็มตัวแต่แม่มันช่วยปลอบไม่ได้เพราะมือถูกล็อกไว้ข้างหลังอยู่ โถ น่าสงสารจริงๆ มาเดี๋ยวกูช่วยนะ
“มะ..ฮึก ไม่เอา เปอร์ เอาออกไป ฮื้อออ อ่ะ..”
ผมก้มลงไปแหย่ลูกมันนิดๆหน่อยๆ
“เปเปอร์..กูไม่เล่น ปล่อย...”
ผมอยากจะหยุดอยู่เหมือนกันนะพอได้ยินไอ้นันเรียกเสียงแข็งเป็นอันแสดงว่ามันกำลังจะโกรธแล้วเนี่ย เพราะงั้นผมจึงหาข้อต่อรองกับมัน
“...นันครับ น้องมิ้นท์คือใคร”
“อ่ะ ไอ้...อื้อออ มึง..มึงแอบดูไลน์กูหรอวะ”
“หึ” ทีแรกผมก็ว่าจะปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปละนะ ผมรู้ไอ้นิสัยเจ้าชู้ขี้ม่อของมันคงยังไม่หายไปง่ายๆหรอก แต่ไหนๆสถานการณ์ก็เป็นใจ ขอยกเรื่องนี้เอามาเป็นข้ออ้างจะได้แกล้งมันอย่างสมเหตุสมผล หึหึ
“ตอบหน่อยสิครับนัน”
“อ้ะ...ไอ้...อ่า....”
“นันครับ...”
“ป...ไม่ได้เป็นอะไรกัน...อ่ะ น้องเขา...แอดไลน์มาหากูก่อนนะ...”
“แล้วมึงก็คุยตอบ?”
“ก็ให้ทำไงเล่า คนมัน...อัธยาศัยดี อ้ะ!! เหี้ย!!”
“หึ งั้นหรอ งั้นคนอัธยาศัยดีอย่างมึงเลยมีพี่เปิ้ลอีกใช่ไหม หืมมม”
“มึงแม่งเสียมารยาท แอบดูไลน์กู อ๊า!! เปอร์ไม่เอา เอาออกไป..อื้อออออออ”
ผมล่ะใจกระตุกเวลาได้ยินเสียงมันครางเนี่ย อยากจะอัดเสียงจริงๆ เมียใครวะร้องได้น่ารักชิบหาย
“เปอร์ครับ เอาออกไป นันไม่ชอบ...”
“งั้นตอบเปอร์ก่อนนะครับ พี่เปิ้ลนี่ยังไงครับ”
“...มะ..ไม่รู้ อื้อออ ไม่ได้เป็นอะไรกันครับ! อ่ะ พี่เขา...”
“แอดมาหรอครับ”
“อื้อออ ใช่ อ่ะ เอาออกไปที”
“นันของเปอร์ฮ็อตเนอะครับ เห็นทีต้องทำให้นันระลึกได้สักทีว่านันมีเจ้าของเป็นใคร”
“เหี้ยย!! อื๊ออ!!! ไม่เอา เปอร์ไม่เอา!! กูขอโทษษษ ไม่ทำแล้ว อ๊ะ เอาออกไป..ที”
“บอกรักเปอร์หน่อย”
“...สัดเอ้ย อ๊า”
“เร็วครับนัน ไม่งั้นไม่เอาออกให้นะ ไม่ช่วยลูกมึงด้วย”
“อ่ะ ฮึก....กู..รักมึง..”
“อะไรนะครับ”
“แกล้งกูอ่ะไอ้เหี้ยย อ๊า”
“....”
“โอ้ยย งื้ออออพอแล้วไอ้เปอร์ กูรักมึง! พอใจยัง!!”
“ใครกูใครมึงครับ?”
“โอ้ยยย ไอ้....นันรักเปอร์ พอแล้วดิ
“มีหางเสียงด้วย”
“น..นันรักเปอร์ครับ”
“เปอร์ก็รักนันนะครับ”
เอาเป็นว่าผมแกล้งมันวันละนิดวันละหน่อยก็พอแล้วดีกว่า เดี๋ยววันต่อๆไปจะหมดมุกแกล้งมันอีก รู้สึกดีจริงๆเวลาที่เห็นไอ้นันเป็นลูกหมาตัวน้อยๆว่านอนสอนง่ายแบบนี้
.
.
.
สุดท้ายผมก็จบลงไปหนึ่งน้ำกับไอ้นัน...สามน้ำ หึหึ ผมเปล่าเยอะนะเล่นแค่ไอ้ดิลโด้อันเดียวเอง แต่แค่นั้นไอ้นันก็สลบเหมือด หอบแรงเหมือนคนไปวิ่งรอบสนามมา
“...มึงนี่ก็ชอบแกล้งชาวบ้านเขาจริงๆเลยนะหมานัน เออว่าแต่เอาเงินที่ไหนไปซื้อของพวกนี้วะ”
“...เงินมึงอ่ะ”
“อะไรนะ”
“เปล่า.............................”
“นัน...กูได้ยินนะ มึงใช้เงินกูหรอวะ”
“เปอร์มึงอย่าเพิ่งโกรธกูดิ!”
“กูไม่ได้โกรธ กูแค่สงสัยว่ามึงแอบเอาเงินกูไปใช้ตอนไหน”
“ถ้าเล่าแล้วมึงห้ามโกรธนะ...”
“อืม”
“...ก็ตอนที่กูงอนมึงอ่ะคราวแล้ว กูเลย....สั่งซื้อของพวกนี้ทางเน็ตละก็เอาบัตรมึงไปรูด....ก็..ก็ตอนนั้นกูหงุดหงิดมึงอ่ะให้ทำไง...”
หึ เมียใครวะซนจริงๆ ผมไม่ได้โกรธที่มันเอาเงินผมไปถลุงเล่นเพราะความนอยด์ส่วนตัวของมัน อยากจะอวดว่าบ้านรวยครับ เมียเอาไปใช้เล่นแค่นี้ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก แต่สิ่งที่ผมคิดได้ก็คือ...
ไหนๆมันก็เป็นเงินที่ผมซื้อมาละ
ก็ขอใช้กับไอ้หมานี่ให้คุ้มละกัน!
.
.
.
บอกแล้วว่าไม่ได้โกรธมันจริงๆนะ!
แต่วันนี้ไอ้นันคงไม่ได้ออกห้อง หึ!!
________________________________________
เขาว่ากันว่ายิ่งทะเลาะกันยิ่งลูกดก :hao6:
เป็นตอนพิเศษไร้สาระตอนหนึ่งค่ะ 55555555
ไม่มีอะไรมาแค่อยากแกล้งหมา... :hao7: :hao7:
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะะ
คาดว่าจะทยอยตอนพิเศษออกมาเรื่อยๆแต่ไม่มากเท่าไหร่555555
อีกสักสองสามตอนของหมานัน และอีกตอนสองตอนของคู่หลัก
ถ้ามีพลังแต่งต่อคงจะมากกว่านี้ค่ะ
อีกเดี๋ยวก็จะสอบแล้วค่ะ คงจะมีเวลามาแต่งตอนพิเศษมากขึ้น(?)
55555
ขอบคุณทุกคอมเม้นและขอบคุณทกุการติดตามค่ะะะะ :bye2:
-
สงสารนัน 55555
-
โอกาสมาต้องรีบฉวยไว้
-
55555 โดน โครตจะขำ จะแกล้งคนอื่นกรรมตามสนองเลยทีเดียว :katai5:
-
น่ารักอ่ะ เปอร์ นัน
:mew1: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :mew1:
-
สงสารนันจัง ไอ้หมาน้อยยยย คึคึคึคึคึ :m10:
เค้าก็อยากเล่นกับหมานันบ้างอ่ะเปอร์ ขอเค้าเล่นบ้างงงงง :hao7:
-
หมาน้อยยยยย แกหลับข้ามวันแน่ๆ
555555
-
ชอบรูป อวตารจัง ใน GOT คนนี้ก็เป็นอีกคนหนึ่ง ที่เราเอาใจช่วยมาตลอด
:pig4: นักเขียนค่ะ
-
เป็นไงล่ะนันอยากแกล้งคนอื่นดีนัก 555
-
ชอบคู่แรมคิดค่ะ กรี๊ดดด จะละลายลงไปกองกับพื้น :m25: คู่เปอร์นันก็กรี๊ดค่ะ เลือดสาดมาก
นันเนี่ยพิเรนทร์จังนะคะ สั่งซื้อของอย่างนั้นเป็นของขวัญให้เพื่อนน่ะ เลยโดนเล่นซะเองเลย หึหึ
-
:impress2:
-
น่ารักมาก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เพลินเลยล่ะซิเปอร์เอ้ย :m25:
-
นันนี่แสบจริงๆ
-
SPECIAL II
บรรยายไทยโดย นายนันทพัทธ์
ลืมตา...
เจอเหี้ยหนึ่งตัวนอนจ้องหน้าผมอยู่
หลับตา..
น่าจะฝันอยู่
ลืมตาอีกครั้ง
เหี้ยตัวเดิมยังจ้องหน้าผมอยู่เหมือนเดิม แถมมีการแสยะยิ้มหน่อยๆอีกต่างหาก
เหี้ยที่ไหนยิ้มได้ สงสัยยังไม่ตื่น
หลับตา...
ครั้งนี้ขอหลับตานานๆหน่อยจะได้เรียกสติ
ลืมตาอีกครั้ง
...คราวนี้เป็นหน้าแมวบู้บี้ตัวนึงสบตาผมอย่างไม่สบอารมณ์ อ๊ากกกก ไอ้นี่มัน...! สึ่งตึงยอดรักของพ่อ!!
ไม่สนแล้วว่าฝันหรือจริง ผมคว้าเจ้าแมวตรงหน้ามากอดหมับ ก่อนซุกลงไปที่พุงอวบๆนั่นอย่างหมั่นเขี้ยว เจ้าแมวร้องครางแอ๊วๆแต่ผมไม่ปล่อยมันไปง่ายๆคราวนี้กดจูบที่กบาลนุ่มนิ่มไปฟอดใหญ่ เจ้าเหมียวดิ้นเล็กน้อยก่อนจะรู้ว่าดิ้นไปก็สู้ไม่ได้เลยหยุด ยอมนอนเฉยๆให้ผมฟัดเล่น แมวมันก็ดีอย่างนี้ มองยังไงก็..
“น่ารัก...”
ผมว่าความคิดผมออกมาเป็นเสียงไม่ได้แน่ๆ
ผมเหลือบกลับไปมองยังพื้นที่ตรงหน้าและพบว่าไอ้เหี้ยที่นอนมองหน้ากูตั้งนานสองนานยังคงอยู่ที่เดิม ผมไม่ใส่ใจมัน อุ้มแมวแล้วพลิกตัวหันหลังให้ เล่นกับไอ้หน้าบู้นี่มีความสุขกว่าเยอะ
“หึ ได้แมวแล้วลืมคน..อะไรว้า อุตสาห์ลุกไปหยิบมันมาให้เลยนะเนี่ย มาอ้อนกูมั่งนี่ไม่มี”
“ก็รู้ดีนี่ว่าไม่มีทาง”
“ก็เผื่อมึงจะสะลึมสะลือมาซุกกูบ้าง”
“รอมึงเป็นแมวก่อนค่อยว่ากัน”
“.....นัน”
“......”
“แอ๊วววว”
โถๆลูกพ่อ ครางทำไมหือ หิวแล้วหรอหรือปวดขี้หรืออยากให้พ่อซุกลูกไว้นานๆ แอร์ห้องนี้มันเย็นล่ะสิ ไม่เป็นไรนะอยู่กับพ่อไม่หนาวตาย
“แอ๊ววววววว”
“นัน แมวโง่แม่งจะโดนมึงบี้ตายอยู่แล้ว”
“เป็นเหี้ยก็อย่าเสือกดิ”
“หึ ยังไม่หายโกรธอีก”
“ขออีกสิบชาติ”
“นานไป กูให้สิบวินาที”
เร็วไปไอ่สัส
“...นัน กูเอาสึ่งตึงมาง้อแล้วไง จะเอาอีหม่นด้วยมะเดี๋ยวไปหยิบมาให้”
“เอา”
“งั้นหายโกรธกู”
“ไม่”
“งั้นอด”
แม่ง..ไอ้ขี้งก กูเล่นกะสึ่งตึงตัวเดียวก็ได้
อาจจะยังงงๆว่าผมมาโผล่ที่นอนบ้านมันได้อย่างไร ก่อนอื่นก็ต้อง...มาจะกล่าวบทไป...ถึงเรื่องคราวโน้น จริงๆมันยังผ่านมาไม่นานนี้เองนะที่ผม...เอ่อ...ไปส่งของแกล้งไอ้คิดมันไว้ แล้วทีนี้ตัวเองเลยโดนถล่มทัพกลับ คิดแล้วยังแค้นไม่หายส่วนคนที่ได้เปรียบเป็นใครล่ะ ก็มันคนเดียว ไอ้เหี้ยเปอร์ อัดกูไปซะ- โอเคผมจะไม่กล่าวถึงเรื่องนี้ซ้ำซ้อนอีก เอาเป็นว่าหลังจากวันนั้นโคตรโกรธไอ้เหี้ยแม่ง เล่นมาได้ไง ศักดิ์ศรีความแมนผมป่นปี้ย่อยยับ ผมเลยโกรธมันแม่ง
อ่านใหม่ ผมโกรธ โกรธ ไม่ได้แปลว่างอนนะครับ
และด้วยความสำนึกผิดของเหี้ยเวรๆตัวนึง มันเลยเอาแมวมาล่อผมและเป็นไงล่ะ เออผมยอมหลงกลมัน ก็แมวบ้านมันน่ารักที่สุดเท่าที่เคยเจอแล้วนี่หว่า ถึงแม้จะยอมไปค้างบ้านมันมาสองคืน ยอมนอนเตียงเดียวกับมันแต่ไม่ได้หมายความว่าผมจะยอมมีอะไรกับมันอีก ไม่มีทางงงงง
กูมาเพื่อแมว!
“อาทิตย์นึงแล้วนะ..เมื่อไรจะยอมคุยกับกูดีๆสักทีวะ”
ปกติกูเคยคุยกับมึงดีๆหรอ?
“นันนน หันมามองกูหน่อยเด่ะ”
“รอมึงน่ารักกว่าแมวมึงค่อยว่ากัน”
“.....”
ไอ้เปอร์เงียบไป สักพักผมสัมผัสได้ถึงเตียงที่ยวบขึ้น เป็นอันบอกว่าคนที่นอนข้างๆผมลุกออกจากเตียงไปแล้ว ผมแอบเหลือบไปมองมันหน่อยๆ
“หิวแล้ว กินข้าวเลยป่ะ”
“อือ”
“เดี๋ยวให้น้าตั้มอุ่นข้าวขึ้นมาให้นะ”
“อือ”
“มึงกินคนเดียวได้นะ”
“อือ...หะ?”
“กูมีนัดกับไอ้ปิ๊กว่ะ ลืมบอก มันนัดกูเมื่อคืนให้ไปดูหนังด้วยกัน เห็นว่ากูไม่ได้กลับบ้านนานสงสัยจะคิดถึง”
“อือ” ยังไม่ได้ถามเชี่ยอะไรเลยไอ้นี่หนิ แต่ก็ดีกูจะได้ไม่ต้องเปลืองน้ำลาย ไอ้ปิ๊กที่มันว่าก็คือปิ๊กม่า น้องสาวแท้ๆของมันน่ะแหละครับ น่ารักชิบหาย เคยคิดจะจีบแต่น้องไม่เล่นด้วย ตอนนี้เลยเห็นเป็นน้องสาวแท้ๆของตัวเองไปอีกคนซะงั้น
“กลับค่ำๆนู่นนะ ข้าวเย็นหากินเองได้ป่ะ หรือจะให้น้าตั้มทำกับข้าวเตรียมไว้”
“หาแดกเอง”
“จะเอาอะไรไหม ขนม? หรือให้ซื้อข้าวมาฝากไหม แต่กูไม่รู้จะกลับกี่โมงว่ะ”
“บอกว่าจะหาแดกเอง ไม่เอาอะไรทั้งนั้นแหละ”
“อื่ม...งั้นเดี๋ยวกูอาบน้ำเสร็จจะออกไปเลยนะ คงไม่ได้อยู่กินข้าวเป็นเพื่อน ไอ้ปิ๊กไลน์มาตามแล้ว”
“เออ”
...
ผมนอนเล่นจิ้มพุงเจ้าเหมียวหน้าบี้นี่สักพักก่อนลุกไปอาบน้ำหาอะไรกินบ้าง บ้านไอ้เปอร์แทบจะเป็นบ้านหลังที่สองจุดหนึ่งของผมไปแล้ว(หลังที่สองจริงๆคือสตูดิโอที่คณะครับ) ผมมาบ่อยจนทุกคนในบ้านชินรวมถึงตัวผมเองด้วย ร่อนไปร่อนมาในบ้านโดยที่ยังใส่เสื้อนอนได้สบายๆ
เวลาบ่ายสอง ไอ้เปอร์ออกไปได้สักพักแล้ว ตอนนี้ผมเลยว่าง ไม่มีคนหาเรื่องชวนตีรวมถึงแมวที่ตอนนี้ไปซ่อนไหนไม่รู้ สงสัยจะง่วงไม่อยากเล่นกับผมแล้วสิ แต่ไม่เป็นไรเนื่องจากผมเป็นพ่อแมว(?)ที่ดีจึงปล่อยมันซ่อนหาที่นอนไปไม่ยุ่ง แต่คนอย่างนันนั่งเฉยๆนานๆไม่ได้ครับ ผมแม่งไฮเปอร์ เลยตัดสินใจออกไปร่อนนอกบ้านสักหน่อย ไหนๆข้าวเย็นก็ต้องหากินเองอยู่แล้ว เที่ยวเล่นสักพักแปปๆเดี๋ยวก็เย็น พอเย็นก็แวะหาข้าวกินแถวนั้นเลย เป็นแผนการที่ชาญฉลาดจริงๆ
ผมนั่งรถไฟฟ้าไปลงแถวห้างใกล้บ้านไอ้เปอร์เหตุเพราะขี้เกียจไปไกลๆ แม่งร้อนคนก็เบียดอยู่นั่น หลุดออกจากรถไฟฟ้าได้ก็ร่อนเข้าสู่ความเย็นของแอร์ในห้าง
เวลาบ่ายสามเศษๆ ผมด้อมๆมองๆอยู่มุมเครื่องเขียนแห่งหนึ่ง กำลังคิดแล้วคิดอีกว่าจะซื้อไม้สเกลอันนี้ดีไหม เพราะอันเก่ามันหายไปตอนทำงานโปรเจคไฟนอล เสียดายที่ลืมจิ๊กของคนอื่นมาบ้าง...(เลวครับ ไอ้คนจิ๊กไม้สเกลผมอ่ะเลว......) แต่ก็ยังคิดอยู่ดีว่าถ้าซื้อมาแม่งต้องหายอีกแน่ อีกอย่างไอ้เปอร์มันก็มีอยู่อันนึง ถ้าจิ๊กของมันมาจะเป็นไรไหมหว่า
แต่มันต้องรู้แน่ๆว่าผมเอาไป ครั้นจะไปขอยืมก็กลัวว่ามันจะใช้เหมือนกัน ลำบากอีก แม่ง...
สุดท้ายก็ซื้อมาครับ ให้เป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะเสียตังเพื่อซื้อไม้สเกลอันที่12 (อันที่1-11 หายสาบสูญครับ ตอนนี้ก็ยังหาไม่เจอถึงจะเขียนชื่อติดไว้ก็เถอะ เชื่อว่ามันต้องมีคนเนียนลบชื่อผมออกแล้วแถว่าเป็นของตัวเองแน่ ไอ้พวกโจรใจทราม)
พอซื้อเสร็จก็รีบออกมาครับ กลัวว่าจะเสียตังเพิ่มอีก แม่ง..ไม่เคยมีหรอกแวะเข้าร้านเครื่องเขียนแล้วไม่ต้องเสียตังเนี่ย ทีแรกว่าจะเข้าไปเดินเล่น แต่ก็ต้องมีอันต้องเสียตังทุกครั้งไป
บ่ายสามครึ่งนิดๆผมเดินเตร็ดเตร่ไปจนเกือบจะทั่วห้าง เกิดอาการกระหายน้ำจึงหยุดซื้อร้านน้ำข้างๆสักพัก ระหว่างรอพี่สาวคนสวยปั่นน้ำอยู่นั้นผมก็มองไปรอบๆตัวเองและเหลือบไปเห็น...มนุษย์เพศผู้กับสาวน้อยน่ารักน่าหยิกคู่หนึ่งกำลัง....สวีทจู๋จี๋กันอยู่ในร้านเค้กสีชมพู
จะไม่สนใจเลยถ้ามนุษย์เพศผู้นั้นจริงๆคือตัวเหี้ยที่จ้องหน้าผมตอนเช้า
ไอ้เปอร์....กับ....ใครวะ
สาบานว่าผมรู้จักกับน้องปิ๊กม่า เพราะฉะนั้นสาวน้อยน่ารักตรงนั้นไม่ใช่น้องสาวมันแน่ๆ ....ปิ๊กม่าไม่อยู่หรือว่าไอ้เปอร์มากับคนอื่น
คิ้วผมเริ่มขมวดเข้าหากัน
“สตรอเบอร์รี่กีวี่ปั่นได้แล้วค่ะ”
เสียงหวานจากพี่สาวร้านน้ำปั่นกระชากให้ผมกลับมาสู่ความจริง ผมจ่ายเงินก่อนส่งยิ้มหวานให้แล้วเดินจากมา พร้อมๆกับที่มนุษย์เหี้ยเปเปอร์กับสาวน้อยคนนั้นเดินออกจากร้านเค้กสีชมพู
เปล่า ไม่ได้อยากเสือกแค่...แค่สงสัยและพอดีก็ว่างด้วยก็เลย..เอาเสียหน่อย
ผมย่องตามคู่บ่าวสาวนั้นไปอย่างเนียนๆ เว้นระยะห่างแบบที่ว่าไอ้เปอร์ไม่มีทางจับผมได้แน่ๆ สังเกตการณ์สองคนนั้นอยู่ห่างๆเพื่อพบว่า...แม่ง...ไม่ต่างอะไรกับเป็นแฟนกันเลยนี่หว่า คนหนึ่งก็สูง..เออยอมรับว่าดูดี ส่วนผู้หญิงก็น่ารักน่าหยิกซะไม่มี
สองคนเดินนำไปอย่างไร้จุดหมาย น้องผู้หญิง(คาดว่าน่าจะเด็กกว่าผม)เดินเข้าร้านนู้นออกร้านนี้เป็นว่าเล่น ไอ้เปอร์ก็ยิ้มๆเดินตามต้อยๆทำตัวเป็นเหมือนแฟนที่ดี....อ่าว ถ้านั่นเป็นแฟนมันแล้วผม...เป็นอะไร
ผมไม่ได้ตอบคำถามตัวเองแต่เลือกที่จะเดินตามต่อไป น้ำดื่มในมือเริ่มร่อยหรอลงจนถึงก้นแก้ว แต่สองคนนั้นก็ยังไม่หยุดเดิน น้องผู้หญิงเข้าร้านเสื้อผ้าแฟชั่นร้านหนึ่งก่อนหยิบชุดผู้ชายชุดหนึ่งออกมาทาบไว้กับตัวไอ้เปอร์
ไอ้เปอร์ยิ้ม...
ต่อด้วยการโอบไหล่แล้วชี้ไปยังชุดอีกตัว
สาวน้อยยิ้มหวานก่อนเอื้อมไปหยิบชุดที่ไอ้เปอร์ชี้ก่อนนำมาทาบที่ตัวมันใหม่
...
ผมยืนมองเหตุการณ์ตรงหน้านิ่ง
ไอ้เปอร์ที่บอกผมตอนเช้าว่ามีนัดกับน้องสาว ทำไมมาโผล่กับเด็กสาวที่ผมไม่รู้จักไปได้ล่ะวะ
ไม่ใช่ไม่เคยคิดเรื่องนี้...แต่คิดมากจนคิดว่าเรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้นกับผมหรอก แต่ดูเหมือนผมจะคิดผิดไปหน่อย พระเจ้าคงไม่ยอมให้คนอย่างผมลอยหน้าลอยตาโดยที่ยังไม่ได้ชดใช้เวรกรรมเป็นแน่ แต่ถึงแม้ว่าผมจะเจ้าชู้ ควงไม่เลือกหน้าแต่อย่างน้อยผมก็ไม่เคยคบซ้อน
ภาพตรงหน้าทำให้ผมอึดอัด
ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นไอ้เปอร์ยิ้มอย่างนั้นให้คนอื่น ไม่เคยคิดจะหวงรอยยิ้มมัน จะไม่ว่าถ้ามันไปโอบไหล่หรือลูบหัวใครก็ตามถ้าอย่างน้อย..มันบอกผมก่อนว่าคนๆนั้นคือใคร
ผมคิด...คิดมาตลอดว่าความสัมพันธ์แบบนี้จะอยู่ได้ยาวนานแค่ไหน ถึงไอ้เปอร์จะบอกว่ารักผมมาเจ็ดแปดปีแล้วก็เถอะ แล้วยังไง คนรักกันมาเป็นสิบๆปียังเลิกรักกันได้
มันไม่เกี่ยวกับเวลา
มันเกี่ยวกับใจคน
ซึ่ง...ผมคิดมาตลอดอีกนั่นแหละว่าไอ้เปอร์จะทนคนอย่างผมไปได้นานแค่ไหน ตลอดชีวิตถึงผมคบสาวเป็นว่าเล่นแต่ก็ไม่เคยคิดถึงชีวิตแต่งงาน...ผมไม่ศรัทธาในรัก
ผมอิจฉาไอ้แรมกับไอ้คิดหน่อยๆที่มันเจอเจ้าของใจตัวเอง เจอรักแท้ แน่นอนผมไม่ปฏิเสธหรืออคติเรื่องนี้หรอก แค่ผมไม่ศรัทธาเฉยๆ...เพราะผมไม่เคยเจอรัก ไม่เคยรักใคร ฟังดูเลวแต่เป็นความจริง ผมคบผู้หญิงด้วยความรู้สึกที่ให้มากที่สุดได้แค่คำว่าชอบเท่านั้น ไม่เคยมีคนไหนที่ผมอยากผูกพันอยู่ไปด้วยนานๆ
ความคิดที่ว่า บนโลกนี้จะมีคนที่ยอมอดทนกับคนอย่างผมได้จะมีจริงๆด้วยหรือ ถูกผู้ชายคนหนึ่งพังทลายความคิดตรงหน้าด้วยคำตอบที่ว่า...อาจจะมีจริงๆก็ได้ คนที่อดทนกับคนอย่างผมได้...
แล้วความคิดนั้นของผมก็เริ่มสั่นคลอนอีกครั้งด้วยภาพตรงหน้า
อื่ม...จะบอกว่าผมหงุดหงิดหรอ ก็ไม่นะ
สิ่งที่น่ากลัวกว่านั้นคือผมเห็นว่า...มันเหมาะสมกันดี
ผมยอมเดินดูสองคนนี้ต่อไปอีกสักพักหนึ่ง สาวน้อยรบเร้าอยากทานไอศกรีม ส่วนผู้ชายที่ผมรู้จักดีก็ควักตังจ่ายไอศกรีมสีสดใส เด็กสาวก้มเลียไอติมในมือไปได้ไม่เท่าไหร่ก็ถูกมือใหญ่ข้างๆเช็ดไอศกรีมที่มุมปากให้ ดูแล้วโคตรจะอ่อนโยน
จนถึงตอนนี้ผมก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าตัวผมมีดีอะไรให้ไอ้ห่านี่มาชอบ ผมไม่ใช่คนนิสัยดีผมรู้ตัว นมตู้มๆขาเรียวๆก็ไม่มี ถ้าผมเป็นผู้ชายคนอื่นผมก็คงไม่นึกมาหลงตัวเองแน่ๆ
เพราะอย่างนั้นคงจะไม่มีเหตุผลอะไรที่คนที่มีทุกอย่างเพียบพร้อมอย่างไอ้เปอร์....จะจากผมไปสักวัน..
แล้วจะมาทำดราม่าทำซากอะไรวะกู แม่ง มันจะไปก็ไปดิ ชีวิตมันผมบังคับมันไม่ได้หรอก ถ้ามันเลือกจะเจอกับคนที่ดีกว่าผมก็ไม่มีสิทธิ์ไปรั้งอะไรมันหรอก โชคดีของมันเสียด้วยซ้ำ ใครมันจะอยากทนอยู่กับคนอย่างผมกันเล่า
ไม่ได้น้อยใจอะไรนะครับแค่...เอ่อ...หงุดหงิดนิดหน่อย
มาบอกรัก มาคอยป้วนเปี้ยน มาเป็นแฟนให้กูเฉย แถมยังมีหน้าไปมีใหม่เฉย ผมก็แค่หงุดหงิดที่มันเป็นอย่างนั้น ทั้งๆที่อุตสาห์คิดว่ามันเป็นคนที่สามารถอดทนอยู่กับผมได้นานที่สุดแล้วแท้ๆ แต่ก็ไม่
ก็เออสิ ขนาดตัวเองยังเกลียดนิสัยเสียของตัวเองอยู่บ่อยๆเลย นับประสาอะไรกับคนข้างๆ
เวลาสี่โมงสี่สิบห้า คงได้ฤกษ์ที่จะไปหาข้าวกินแล้วล่ะมั้ง ผมเดินไปยังถังขยะเพื่อทิ้งแก้วเปล่าที่ถือมาร่วมชั่วโมงก่อนหันหน้าไปยังบันไดเลื่อน...และทันได้เห็นกับภาพตรงหน้า
ไอ้เปอร์จับมือกับสาวน้อยคนนั้นเดินตรงไปยังประตูทางออก เป็นอันจบภารกิจลอบมองของผม
ชัดเจนเลยแม่ง...ไอ้เปอร์เอารถมาเพราะงั้น..มันคงดูหนังกับน้องสาวอย่างที่มันบอกเสร็จแล้วล่ะมั้ง ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะอยู่ในห้างนี้ต่อ ผมเองก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะต้องอยู่ที่นี่ต่อเหมือนกัน
ผมแวะกินฟู้ดคอร์ทของห้างนี้ก่อนตัดสินใจเดินเรื่อยเปื่อย พยายามทำให้หัวโล่งๆก่อนกลับ.. แต่ถ้ามันทำง่ายอย่างนั้นก็ดี ผมเดินจนฟ้าเริ่มมืดก็คิดว่ากลับดีกว่า
กลับบ้านผม....
-
...
ถ้าไม่ติดว่าต้องกลับไปบ้านไอ้เปอร์ให้อาหารแมวอย่างที่รับปากกับน้าตั้มไว้ล่ะก็นะ เพราะที่บ้านมันไม่มีใครอยู่เลย ถ้าปกติไอ้เปอร์ไม่ก็น้องปิ๊กม่าจะเป็นคนให้อาหารเจ้าเหมียวสองตัว แต่เพราะครั้งนี้กลับบ้านดึกทั้งคู่ แถมน้าตั้มที่คอยดูแลบ้านมันก็ขอกลับบ้านเร็วเพราะเห็นว่าผมมานอนบ้านมัน ใช้งานได้ไงครับเลยฝากฝังอาหารเจ้าเหมียวที่รักสองตัวให้ผมดูแล
เพราะงั้นจึงช่วยไม่ได้ที่ต้องกลับไปบ้านมันก่อน หยิบอาหารเม็ดตรงหน้าแล้วเทใส่จานอาหารของลูกรักทั้งสอง เปลี่ยนน้ำดื่ม เก็บขี้มันในกระบะทรายอีกหน่อย.. พอตรวจดูแล้วว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีก็หมุนตัวกลับหวังจะออกจากบ้านนี้ไปสงบสติตัวเองสักหน่อย
“โอ้ะ อยู่นี่หรอไอ้นัน กินอะไรมารึยัง”
ทำไมมันซวยซ้ำซ้อนอย่างนี้วะ ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจเลยให้ตายสิ
“อืม”
“กูซื้อโดนัทมาฝาก”
“ไม่แดก บอกแล้วว่าไม่ต้องซื้ออะไรมาไง”
“เอองั้นกูแดกคนเดียวก็ได้”
“อืม..”
“นัน จะไปไหน”
“กลับบ้าน”
“...แม่เรียกกลับหรอ”
เปล่า
“....ก็คงงั้น”
“มึงเป็นอะไรวะ ยังไม่หายโกรธอีกหรอ”
“เปล่ากู...กูอินดี้อยากอยู่คนเดียว เพราะงั้นไปก่อนนะ”
“ตลกละสัด ถามจริงเป็นอะไร ทำไมทำหน้ายู่”
“...ปิ๊กม่าล่ะ”
“หืม? ถามทำไม”
“ก็ไม่ใช่ว่าไปด้วยกันหรือไง ทำไมน้องไม่กลับมาด้วย”
“อยากเจอหรอ ฮะๆ ไอ้ปิ๊กมันไปค้างบ้านเพื่อนน่ะ ดูดิมีอย่างนี้ที่ไหน ชวนพี่ชายไปดูหนัง พอเสร็จธุระแม่งก็เฉดหัวกูกลับบ้านเฉย ตัวเองไปลั้ลลาต่อบ้านเพื่อน”
“อื่ม”
“...มึงเป็นอะไรวะ”
“กูเปล่านี่”
“ปกติมึงต้องเถียงดิ มึงต้องปกป้องปิ๊กม่าไม่ให้กูด่ามันดิ”
“หรอ”
“....นัน...เป็นอะไรครับ”
“มาครับอะไร สยองสัด”
“แล้วมึงเป็นอะไรล่ะ”
“กูเปล่า กูอินดี้ บอกแล้วไง แล้วเมื่อไหร่จะปล่อยกูไปซะที”
“ตอบกูมาจริงๆก่อนดิ อินดี้ห่าอะไรกูไม่เชื่อหรอก”
“...กู...เฮ้อออ ให้กูอยู่คนเดียวแปปนึงนะไอ้เปอร์”
“งั้นอยู่ที่นี่แหละ”
“มึงฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องไง กูบอกอยากอยู่คนเดียว”
“กูก็ให้มึงอยู่คนเดียวแล้วไง มึงอยู่ในห้องกูไปคนเดียว เดี๋ยวกูเฝ้าหน้าห้อง หึหึ”
“ตลกละสัด”
“เป็นอะไรเหอะ ถามจริง”
“ก็บอกว่าเปล่า”
“นัน...บอกกูได้ไหม”
อย่ามาพูดด้วยน้ำเสียงแบบนั้นนะ ผมแพ้มันในรูปแบบนี้ตลอด มันที่ชอบทำเสียงอ่อนหูลู่หางตก ทำเหมือนว่ายอมผมทุกทางแล้วอย่างนั้น ถามจริงเถอะนะเปเปอร์
อดทนมานานแค่ไหนแล้วที่อยู่กับกู
“ปล่อยมือกู”
“ปล่อยมึงก็หนีดิ คุยกันก่อนนะครับ”
“...”
ผมไม่ตอบ ยกมืออีกข้างเสยผมหน้าอย่างรำคาญ ถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง มันรู้ว่าทำแบบนี้แล้วผมจะใจอ่อน แน่ล่ะ...ถ้าผมไม่ได้เห็นเหตุการณ์ในวันนี้ผมคงใจอ่อน
“นันเป็นอะไรอ่ะ ยังโกรธเรื่องนั้นอยู่หรอ ผ่านมาตั้งอาทิตย์นึงแล้วนะ........กูขอโทษ ขอโทษครับ ไม่ทำแล้ว... หายโกรธนะ”
“.....”
ผมขบปากตัวเองแน่น
มันเป็นคนดีมากจริงๆ ดีมากจนผมคิดเข้าข้างตัวเองหลายครั้งว่าผมโชคดีแค่ไหนที่มีมันอยู่ข้างๆ จนลืมไปว่าผมไม่ใช่คนโชคดี... เป็นเรื่องที่ดีที่เปเปอร์จะอยู่ข้างๆผมตลอดมาแต่คงไม่ใช่ตลอดไป สักวันหนึ่งมันก็คงต้องแต่งงานมีลูก เป็นหัวหน้าครอบครัว สืบทอดตระกูลและธุรกิจของมันต่อไป ไม่ใช่มาจมปลักกับคนเหี้ยๆอย่างผม
คนอย่างมันคงจะเจอคนที่คู่ควรกับมันได้ไม่นาน
แต่ผมล่ะ...ผมจะหาคนอย่างมันได้อีกที่ไหน
แล้วมันจะเป็นอะไรไป ไม่เห็นเป็นอะไร อย่างน้อยก็น่าจะเป็นเพื่อนกันได้...ล่ะมั้ง
“..สรุปบอกกูได้ยัง”
“พรุ่งนี้จะมาบอก”
“เชื่อก็ควายละ เดี๋ยวมึงก็จะแอบหายตัวไปอีก โผล่มานู่นเดือนหน้า ใช่ป่ะ”
เออ ถูก
“..หึหึ บอกกูหน่อยน้า อยากเสือก อยากรู้ เรื่องของมึงอ่ะ อยากรู้หมดแหล่ะ”
“เหนื่อยไหม?”
“หือ...”
“...ป..เปล่า ปล่อยกูเถอะ พรุ่งนี้สัญญาจะบอกแน่ๆ”
ผมไม่กล้าคิดว่ามันจะเป็นคนที่อยู่ข้างผมได้ตลอดไปอีกแล้ว ยิ่งมองดูมันผมยิ่งรู้ มันแตกต่าง มันเป็นคนดี มุ่งมั่น เอาใจใส่ และก็....ใจดี ยิ่งคิดได้แบบนี้ผมยิ่งไม่กล้าอยู่กับมัน ยิ่งเห็นภาพวันนี้แล้วผมยิ่งรู้สึกตัวเองไม่คู่ควรกับมัน มันไม่ควรมาจมปลักอยู่กับคนอย่างผมจริงๆ
ผมไม่โกรธมันเรื่องนี้หรอก ไม่เลย
ผมโกรธตัวเองที่ทำไมไม่นึกเรื่องนี้ได้เสียตั้งแต่แรก
จะได้ไม่พลาดพลั้ง....
เผลอรัก....
“กูไม่ปล่อยนะ ถ้ามึงไม่บอกกูตอนนี้”
“อื่ม....ถ้าอย่างนั้น....
เลิกกันไหม?”
“พูดเหี้ยอะไรมึงเนี่ย!”
“กูพูดจริง”
“ลองพูดคำนั้นออกมาอีกดิ กูตบปากมึงแน่ เป็นเหี้ยอะไรวะ มีอะไรทำไมไม่บอก จะติสท์ก็ให้มันน้อยๆหน่อย กูตามไม่ทัน”
“.....”
“...เฮ้อ..นัน ใจเย็นนะ มีอะไร ไปคุยบนห้องได้ไหม”
“.....”
“มึง...อย่าเงียบดิ กูใจไม่ดีเลย....หรือมึงอำอะไรกูเล่นป่ะเนี่ย”
“.....”
“นัน...”
“เหนื่อยไหม...”
“ครับ?”
“....อยู่กับคนอย่างกู...เหนื่อยไหม?”
“กู...ไม่เข้าใจ”
“...ช่างเถอะ”
ผมพยายามแงะมือมันออก แต่ทำไปได้สักพักมือมันที่จับแขนผมกลับกำแน่นยิ่งขึ้น ไอ้เปอร์ออกแรงกระชากผมเข้าหาตัวมันอย่างง่ายดาย พึ่งรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนแรงน้อยก็ตอนมาอยู่กับมันนี่แหละ
“นัน...อย่าทำอย่างนี้”
“......”
“อย่าทำเหมือนจะจากกูไปดิ กูเจ็บแทบบ้าเลยรู้ไหม”
“...ขอโทษ”
“เป็นอะไร เครียดอะไร คิดอะไรอยู่ กังวลอะไรใช่ไหมครับ บอกเปอร์ได้ไหม อย่างน้อยเราก็เป็นแฟนกันอยู่นะครับ”
แต่จะอีกนานแค่ไหน...
ผมปัดความคิดในใจทิ้งลงไปก่อนเลือกที่จะเงียบเป็นคำตอบให้มัน ผม...ยังไม่พร้อมที่จะพูด มันเรียบเรียงไม่ถูก ไม่รู้จะเริ่มตรงไหนก่อนดี...เพราะงั้นถึงอยากกลับไปสงบสติตัวเองแบบที่ต้องไม่มีมันอยู่แถวนั้น
เพื่อที่ผมจะได้ตัดสินใจอะไรๆได้ถูก
“ป่ะ ไปคุยกันบนห้อง อยู่ตรงนี้เดี๋ยวไอ้สองตัวนั้นมากวนมึงอีก”
“.....”
“นันครับ โกรธอะไรก็บอกดิ อย่าเงียบอย่างนี้ได้ไหม กูไม่รู้หรอกว่ามึงกำลังคิดอะไรอยู่ โกรธก็ด่ากูก็ได้ โมโห เหวี่ยงยังไงก็ได้ ตีกูต่อยกูก็ได้ อย่าเงียบแบบนี้สิครับ”
ทำไม...
“กูรักมึงนะ”
ทำไม..
“นัน...”
ทำไม...มันถึงยอมทนอยู่กับคนอย่างผมกันนะ
ผมคงไม่คิดถึงเรื่องนี้เลยถ้าหากไม่ได้เห็นมันอยู่กับผู้หญิงคนอื่น คนที่ผมไม่รู้จัก คนที่มันไม่เคยแนะนำให้ผมรู้จัก คนที่...ดูคู่ควรกับมันมากกว่าคนอย่างผม
ไม่รู้ทำไมผมถึงเกิดความคิดนี้วาบขึ้นมา
ว่า..ถ้าหากมันไม่ได้คบกับผม ชีวิตมันคงจะดีกว่านี้
ไม่ต้องมาอดทนกับอารมณ์ที่ไม่คงที่ของผม
ไม่ต้องคอยเอาเวลามาใส่ใจผม
ไม่ต้องมาดูแลเอาใจใส่ผม
ถ้ามันเอาเวลาทั้งหมดนี้ไปทำอย่างอื่น ป่านนี้ชีวิตมันคงจะดี
“เปอร์ ปล่อยกูก่อน...นะ....แล้วพรุ่งนี้กูจะมาบอก หมดทุกอย่างเลย เพราะงั้นตอนนี้...”
“มึงไปเจออะไรมารึเปล่า ไปเห็นอะไรมาใช่ไหม ทำไมพูดงี้วะ ไม่สมเป็นมึงเลย หรือใครทำอะไรมึง มีคนทำร้ายมึงหรอ ใครวะ บอกกูได้ไม”
“ไม่...ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ กูแค่....อยากอยู่คนเดียว”
“นัน....อย่าร้องไห้”
“กูเปล่า!!”
“งั้นก็หยุดทำหน้าแบบนั้นสิ ตามึงแดงนะรู้ตัวไหม”
“...กู...”
ใครบอกผมร้องไห้ อย่าไปเชื่อมันนะ ไม่มีน้ำตาห่าเหวอะไรอยู่บนหน้าผมทั้งนั้นแหละ ผมก็แค่...แค่คิดถึงว่าถ้าวันหนึ่งผมต้องอยู่โดยไม่มีมัน ยืนดูมันคบกับคนอื่นมันก็...ก็แค่จุกนิดๆ...
“เฮ้อออ ไอ้หมาดื้อ”
ไอ้เปอร์คว้าผมเข้าไปกอด พลางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
เหนื่อยไหม รำคาญไหม หมดความอดทนหรือยังกับคนอย่างกู
ผิดหวังใช่ไหมที่กูไม่ได้เป็นอย่างที่มึงต้องการ
เจอคนที่ดีกว่ากูแล้วใช่ไหม
จะไปจากกูแล้วหรือยัง
ถ้ายัง กูจะไปเอง...
จากกันตอนนี้อาจจะดีกว่า
“นัน...”
“...”
“นันครับ”
“....เปอร์”
“ครับ”
“เลิกกัน”
“บอกแล้วไงว่าห้ามพูด กล้าดียังไงห้ะมาบอกเลิกกู กูคบแล้วไม่เลิกนะเว้ยเพราะงั้นหุบปากไปเลยถ้าจะพูดคำนั้นอีก”
“เลิกกันเถอะ”
“นัน!!”
“ก..กู กู...ไม่ได้ชอบมึงจริงๆว่ะ กูคง..ชอบผู้ชายไม่ได้จริงๆหรอก ขอโทษนะ อย่างน้อยก็เป็นเพื่อนกันได้นะมึง กู...ขอโทษ...”
“.....เจ็บไหม”
“..?”
“ที่พูดออกมาน่ะ เจ็บไหม”
“...ไม่”
“ถ้างั้น...ร้องไห้ทำไมครับ”
“.........”
ตั้งแต่ตอนไหน? ผมคงคิดว่าไอ้เปอร์อำผมเล่นแน่ๆถ้าหากมันไม่ได้เป็นคนปาดไอ้น้ำตาเวรนี่ออกไปจากแก้มของผม มือหนาของมันประคองหน้าผมไว้อย่างแผ่วเบาก่อนก้มลงมา...จูบ
“ไม่พูดอีกแล้วนะคำนั้นน่ะ โคตรเจ็บเลยรู้ไหม”
“.....”
“เป็นอะไรครับ”
“....”
“นัน.... ไม่ร้องไห้นะ เจ็บจนจะเป็นบ้าแล้วเนี่ย อย่าร้องดิ”
“......”
“...เป็นอะไรบอกกูได้ไหมครับ..นะ อย่าเก็บไว้อย่างนี้ดิ มึงพึ่งกูบ้างไม่ได้เลยหรอ?”
“...กู...กลัว...”
“ครับ..”
“กูกลัวนะ มึง...ฮึก กูไม่รู้ว่ะ กูไม่รู้จะอธิบายยังไงแต่มึง...กับกู...ไม่รู้ดิ มัน...ไม่ควร....”
“ไม่ควรอะไรครับ”
“มึงไม่ควรมาอยู่กับกูเลย ไม่ดิ....กูต่างหากที่ไม่ควรอยู่กับมึง”
“....ทำไม? มึงใช้อะไรวัดว่าอะไรควรไม่ควร คำพูดของคนอื่น หรือสิ่งที่มึงเห็น”
“.....”
“กูรักมึงมากนะ”
“...แต่จะนานแค่ไหน”
“นัน กูรักมึงมาเจ็ดแปดปี ตอนนี้ก็ยังรักอยู่ ไม่เคยเลิกรักมึง พยายามเลิกชิบหายแต่ก็ทำไม่ได้ เห็นมึงอยู่กับคนอื่นกูก็เจ็บ เจ็บแม่งอยู่อย่างนั้นซ้ำๆ กูอกหักจากมึงเป็นร้อยๆครั้งแต่กูไม่เคยเลิกรักมึงเลย มึงถามว่านานแค่ไหน กูตอบได้เลยว่า...ตลอดไป”
น้ำตาผมหยุดไหลแล้ว
“.............”
“กู...ทำอะไรลงไปหรือเปล่า กูยังแสดงว่ากูรักมึงไม่พอใช่ไหม ขอโทษนะ”
“ไม่...ไม่ใช่”
“ถ้างั้นแล้วทำไม”
“กูแค่....คิดว่า...มึงกับกูเป็นเพื่อนกันอาจจะดีกว่า มึงคง...มีความสุขกว่าถ้าคบคนอื่น ไม่ต้อง..อดทนกับคนอย่างกู ไม่ต้องมาเหนื่อย...กับคนอย่างกู ไม่ต้อง...”
“แล้วมึงล่ะ นัน...อย่าคิดแทนกู กูมีความสุขที่อยู่กับมึง ตลอดที่อยู่กับมึงมาไม่เคยมีว่าอดทนต้องอยู่กับมึง กูไม่เคยอดทนกูอยู่อย่างมีความสุข กูไม่เคยเหนื่อย ถ้าทำเพื่อคนที่กูรัก เพราะงั้นนัน...กูขอได้ไหม...อย่าคิดอย่างนั้นอีก...”
“.....”
“นี่คือเรื่องที่มึงกังวลงั้นสิ..”
“.....อื่ม”
“หึหึ หมาโง่ อย่าได้ดูถูกความรักของกูนักสิ กูรักมึงมากนะ”
“ถ้างั้น...”
“หืม...”
“ถ้างั้นคนที่มึงอยู่ด้วยตอนบ่าย...ใคร”
“หือ? ก็ปิ๊กม่าไง”
“......”
“เฮ้ยๆ จะดิ้นไปไหนวะ กูก็อยู่กับน้องกูไงไม่เชื่อหรอวะ ให้โทรถามให้ไหม”
“ไม่ต้อง!”
“งั้นให้ทำไงวะ ทำไมมึงไม่เชื่อเนี่ย โอ้ยอย่าดิ้นดิ”
“ปล่อยกูเลยสัด ตอแหลเหี้ยๆ!”
“เห้ย เรื่องอะไรวะ”
“พูดมาซะดี กูคงเชื่อมึงหมดใจถ้ากูไม่ไปเห็นมึงตอนบ่ายนี้มา”
“เห็นอะไร?”
“.....ปล่อยกู”
“เห้ย แล้วมึงเห็นอะไรล่ะวะ กูก็อยู่กับไอ้ปิ๊กตลอด ไม่เชื่อมึงโทรถามมันก็ได้ กูงงสัดแล้วเนี่ยมึงพูดเรื่องอะไร”
“..ฮ...ฮึก”
“เห้ย!! นัน...ไม่เอาดิ”
“โกหกทำไมวะ”
“โกหกเรื่องอะไร? ไม่เอาอย่าร้องดิ”
“งั้นก็พูดมาดิ”
“นัน...กูงงไปหมดแล้วเนี่ย ขอรายละเอียดได้ป่ะวะ”
ไอ้เปอร์พยายามพูดกล่อมให้ผมสงบ แต่ขอเถอะใครมันจะหายง่ายๆวะ เจอภาพนั้นเข้าไปเต็มๆหน้า ต่อหน้ามาบอกรักนู่นนี่ลับหลังไปอยู่กับใครไม่รู้อีก ตลกสัด!
“โอ้ยยไอ้นัน อย่ากัดดิ ใจเย็นดิวะ ตั้งสติ เอางี้กูจะรายงานตั้งแต่แรกนะ กู..โอ้ย...เข่าใส่ทำไมเนี่ย”
ผมโมโหมันเลือดขึ้นหน้า ยกเข่ากระแทกท้องมันไปเต็มรัก มันคลายอ้อมกอดไปพักนึงผมจึงเริ่มผลักมันออก อยู่คนเดียวไปสัด แต่เพราะน้ำ...น้ำตาแม่งเอ่ออยู่เต็มลูกตาทำให้ภาพมันพร่ามัวไปหมด ผมถูกไอ้เปอร์คว้าไว้ได้อีกครั้ง และครั้งนี้มัน...มันอุ้มผม!! เชี่ยยย ตัวกูก็ไม่ใช่เบาๆ อุ้มไปได้ไงวะ มันอุ้มผมก่อนเอามาหย่อนลงบนโซฟาห้องโถง ร่างมันขึ้นคร่อมผมจับแขนผมยึดไว้ไม่ให้ทำร้ายมันอีก
“แฮ่ก แฮ่ก...มึงนี่แม่ง.. ฟังกันก่อนดิวะ กูออกบ้านไปเจอปิ๊กม่าที่ห้างxx ปิ๊กม่ามากับเพื่อนอีกคน กูซื้อหนังรอบห้าโมงสิบ ก่อนหน้านั้นไปเดินเล่นกับปิ๊กม่าละก็เพื่อนมันฆ่าเวลา พอถึงเวลาหนังฉายกูก็ดูหนัง ดูจบก็ออกมาเลย ไอ้ปิ๊กม่ากลับกับเพื่อนมัน ส่วนกูก็ตรงมาหามึงเนี่ย ไงครับ สงสัยตรงไหน”
“เดินกับปิ๊กม่าพ่อมึงดิ กูไม่เห็นปิ๊กม่าสักคน”
“....มึง...เห็นกูงั้นหรอ”
“เออ!”
เห็นด้วยว่ามึงไปกับใคร
“แล้วไมไม่เข้ามาทักวะ...หรือมึง..เห็นกูอยู่กับเพื่อนไอ้ปิ๊ก”
“....”
“ใช่ไหม ใช่แน่ๆ”
“.....”
“มึงหึง”
“พ่อง!”
“หึหึหึหึ มึงหึงว่ะนัน มึงหึงกู ฮ่าๆๆๆๆแม่ง น่ารักชิบหาย”
ใครใช้ให้มึงมาหัวเราะไอสัด ไม่ต้องมาไซร้กูไอ้เหี้ย!
“กูจะกลับบ้าน!!”
“งั้นก็แย่ดิ กูอยากนอนกอดมึงทั้งคืนแล้วเนี่ย”
“กอดแมวมึงไป”
“หึหึ นัน...ฟังกูนะ คนนั้นชื่อน้องฟาง เพื่อนปิ๊กม่าคนที่ปิ๊กม่าไปค้างด้วยก็น้องฟางนั่นแหละ”
แล้วไงวะ อยากรู้จักตายห่า
“ส่วนที่มึงเห็นน่าจะเป็นตอนที่ไอ้ปิ๊กไม่อยู่...ใช่มะ ช่วงบ่ายๆ เออคือว่านะนัน ไอ้ปิ๊กมันไปต่อแถวซื้อตั๋วหนัง ละคนต่อคิวเยอะชิบหาย ปิ๊กเลยบอกว่ามันจะเข้าคิวซื้อให้ ให้กูไปช่วยน้องฟางเลือกของขวัญให้แฟนเพราะกลัวว่าถ้าหนังจบแล้วมันจะดึก เข้าใจไหมครับ กูไปช่วยน้องเขาเลือกของขวัญให้แฟน”
“.................”
แล้วไอ้ที่จับมือถือแขน นั่งกินเค้กเดินกระหนุงกระหนิงนั่นมันห่าอะไรวะ
“หึหึ กูไม่รู้มึงเห็นอะไรบ้างนะ แต่กูคิดกับน้องเขาเหมือนน้องสาวแท้ๆอีกคนนั่นแหละ ทุกอย่างที่กูทำไปกูไม่ได้คิดอะไรเลยจริงๆนะเว้ย”
“.......”
“เลิกหึงยัง”
“ใครหึง ไอสัด!!”
“หึ มึงแม่ง...น่ารัก”
“เอาหน้ามึงออกไปเลยห่า ...กูยังไม่จบนะเว้ย”
“ครับๆ มีอะไรอีกหืม”
“...ก็...มึงโอบไหล่ มึงเช็ดไอติมให้ มึงเดินจับมือด้วย...มึงกล้าพูดว่าคิดแค่น้องสาวอีกหรอวะ”
“น้องสาวจริงๆครับเมีย กูไม่รู้ดิ แต่กับไอ้ปิ๊กกูก็ทำอย่างนี้นะ กูจับมือเพราะกลัวน้องเขาหลงอ่ะ จริงๆนะเมียจ๋า”
“ใครเมียมึง!! แล้ว...ไหนมึงบอกไปดูหนัง ทำไมกูเห็นมึงเดินไปที่ประตูทางออกห้างวะ...”
“หือ? อ๋ออออ ฟางปวดฉี่ แล้วห้องน้ำมันอยู่แถวทางออกนี่หว่า หึ มีอะไรอีกไหมครับ”
....
เสียหน้า
เสียหน้าสัดๆ
สรุปทั้งวันที่ผ่านมาคือ...กูคิดไปเอง??
ไอ่เหี้ย อายไปดิ โคตรอาย อายชิบหาย มโนเหี้ยห่าอะไรไม่รู้เสือกร้องไห้อีกควายเอ้ย
“หึหึหึ โอ้ยยยยมึงแม่งจะน่ารักไปถึงไหนวะ กูหลงมึงชิบหายจะบ้าตายอยู่แล้วเนี่ย”
“เออ ตายห่าไปเลยไป”
“ไม่เอา เดี๋ยวมึงเหงา”
“ไม่เหงาว้อย”
“เดี๋ยวมึงร้องไห้ไม่มีใครเช็ดน้ำตาให้”
“ไอ้...!!”
“หึหึ โอ๋ๆ จุ๊บๆนะ หายนอยด์ยัง โอ๋ๆ เปอร์มีแค่นันนะครับ รักอยู่คนเดียวเนี่ย”
โอ้ยพอแล้ว อายชิบหาย ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน ไอ้เหี้ยนี่ก็ไม่หยุดแซวกูอีก
พลั่ก
“นันจะไปไหน!”
“นอน!!”
“นอนด้วยสิ”
“นอนกับแมวมึงไป!”
“หึหึหึ ใจร้ายว่ะแม่ง แค่นี้ทำเป็นเขิน”
“ไอ้...เหี้ย!”
“ครับๆ เหี้ยครับ”
“ไม่ต้องตามกูมา สัด!”
“ไม่กลับบ้านละหรอ?”
“หุบปากกกกกกกกก!!!”
ปัง!
“เดี๊ยะเหอะ ปิดประตูใส่หน้ากูหรอ”
“เออแม่ง ไปนอนที่อื่นไป!”
“นี่บ้านกูนะ”
“ใครสน!”
“หึหึ”
ตุบ
“ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“นันแม่งโคตรน่ารัก กูโคตรรัก รักๆๆๆๆๆๆมึงเลยรู้ตัวไหมเนี่ย”
“รู้แล้ว ลุกออกไปจากตัวกูได้แล้ว หนัก!”
“หึหึ กูรักมึงนะ รักชิบหายรักมาก รักมึงจนรักใครไม่ได้อีกแล้ว”
“เวอร์”
“กูพูดจริง”
“......”
“ขอบคุณนะครับ”
“อะไร”
“ที่หึง”
ผัวะ!!
“หึงรุนแรงด้วย หึ”
จุ๊บ
ส..สัด..
“ขอบคุณนะ ที่ทำให้กูรู้ว่าอย่างน้อยมึงก็คิดถึงกู ไม่ได้มีแต่กูที่คิดมากเรื่องมึง”
จุ๊บ
“ขอบคุณนะ ที่ทำให้รู้ว่ามึงเองก็...รักกู ใช่ไหม?”
“มะ-“
จุ๊บ
“ขอบคุณนะครับ ที่อยู่ให้ผมรัก”
จุ๊บ
“ที่รัก”
จุ๊บ
“จะรักตลอดไปเลย...”
จุ๊บ
.
.
.
เออ จะทำอะไรก็ตามใจเถอะ...
__________________________________________
เขาว่าทะเลาะกันบ่อยๆจะลูกดก :hao6:
ไม่รู้ว่ายังจำกันได้หรือเปล่า นิยายรายเดือนมาแล้วค่า555555 :z6:
นันกับเปอร์เขารักกันดีน้า ใครยังคิดว่านันไม่รักเปอร์ตอนนี้คงตอบได้บ้างแล้ว
เห็นแค่เปอร์ไปเดินกะคนอื่นยังมโนซะ 555555
ขอบคุณสำหรับทุกการติดตามค่ะ ไม่รู้ว่าลืมกันไปหรือยังแง้งง555
:กอด1: :กอด1:
ปล. จริงๆนิยายเรื่องนี้เรื่องหลักก็จบแล้วนะคะเหลือแต่สเปเชี่ยล แต่เราย้ายไปห้องจบไม่เป็น555แงงง
มีใครใจดีพอจะบอกวิธีให้บ้างไหมคะ :hao5:
_____________________________________
ตอบคอมเม้นค่ะ
NIMME นันโดนลงทัณฑ์ค่ะ5555
B52 เปเปอร์ไม่พลาดดดด
GintoniC กรรมตามสนองค่ะ เจอกับตัวเองมั่ง55555
Elizabeth_TonnY >///< สวีทกันด้วยลำแข้งง55
บ๊ายบายโพ เปเปอร์บอกท่าจะยาก กว่าตัวเองจะได้เอามาเล่นนี่ก็รากเลือด555
shoi_toei เจอชุดใหญ่ :hao6:
Sar2288 เอ่อ..รูปอวตารเรารึเปล่าคะ? คือเพื่อนส่งรูปนี้มาให้บอกฝรั่งหล่อ เราเลยเอามาขึ้นเป็นดิส555 ไม่ได้รู้จักมักจี่อะไรเขาเลย555 ขอโทษนะคะ คุยด้วยไม่ได้เลยแงงงงงง :mew6:
mystery Y เจอกับตัวเองบ้าง คงจะเข็ด555
Celestia ดีใจที่ชอบนะคะะแง้งงงง //นันขี้แกล้งค่ะ โดนเองบ้างคงจะเข็ดละ5555
yaoisamasang :mew1:
mousejeed เขินนนนม้วนนน
gayraygirl เปอร์บอก สวรรค์เลย5555555
heartless code โดนเขาเล่นคืนเลย :katai5:
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่ะะะ :3123:
__________________________________________
-
มาทิ้งดราม่าไว้แล้วก็ไป
-
อยากอ่านสเปตลอดไป :hao7:
ตอนนี้สอนให้รู้ว่า หมานันก็หึงเป็นนะ. . .
เปอร์นี่ทั้งรักทั้งหลงปานเล่นของใส่ :laugh:
-
สนุกดีค่ะ ช่วงดราม่านี่อยากกระโดดตบพระเอกของเรื่อง
ถ้าไม่ได้ใช้ชีวิตมาช่วงหนึ่งคงคิดว่าพ่อของคิดจะมีจริง
หนักกว่านี้ก็น่าจะมีในสังคมไทย ดีที่บ้านแรมรับได้ถึงแม้ต้องใช้เวลา
-
เข้าใจอารมณ์เปอร์เลย ดีใจแทบบ้า :mew1:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
เปอจ๋า จริงๆไม่ควรทำงั้นกับคนที่ไม่ใช่คนในครอบครัวนะรู้ป่ะ ปกติผู้หญิงเขาคิดนะเฮ้ย
-
คือ ตอนนี้แบบแอบเซงนันเลยอะ คิดไปเอง มโนไปเอง น่าเบื่อที่สุด แต่ มันมีแต่ นันมันบ้าใช่ปะ มีไรไม่ถามเสือกบอก อินดี้ เออดี ถ้าไม่ใช่เปอร์นี่ก็คงไปนั่งนอยด์ร้องไห้คนเดียวประสาทปะนัน หึหึ
-
หึงได้ซึนมากนัน ฮ่าๆ
-
อ่านตอนท้ายๆเเล้วเขินนนนนนนนนน น้องนัน น่ารักมากอ่ะ
[/color] :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
อ่านรวดเดียวจนจบเลย
นิยายน่ารักมากค่า
ไม่ค่อยเจอพระเอกเอ๋อๆ เอ้อ น่ารักดี
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
คู่รองก็สนุก รักของหมา 5555
-
กรี๊ดหวาน
-
หมานันนนนนน แกน่ารักสุด ๆ
-
แปะไว้ก่อนนะ
ยังตามไม่ทัน
รู้แต่ว่า......
แรมบื้อได้ไจมากๆๆๆๆๆ
-
เพิ่งมารู้ว่าลงจบแล้วจากอีกเรื่อง
เลยรีบมาอ่านอีกครึ่งเรื่องย้อนหลัง
คู่นี้ดูแลกันและกันดีมาก อบอุ่นหัวใจ
นันเปอร์ก้อน่ารัก ชอบนันมากๆป่วงๆดี
-
ชอบมากเลยค่ะ
ได้อ่านก็จบพอดี
พระเอกดูมึนๆน่ารักดีค่ะ
สนุกมากกกกกกเลย อยากมีแบบนี้คนหนึ่ง
-
เห็นเขารักกัน
เรา(คนอ่าน)ก็ชื่นใจ
รักกันนานๆนะหนู
แรมนี่ใช่ย่อยนะ
หมานันกับคนเลี้ยงหมาก็.....
ฟินจัง
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
-
นันเอ๊ย ซึนได้น่ารักจริงๆ ว่าแต่ยังติดใจสงสัยอยู่เลยครับ เพราะอะไรแรมถึงคิดว่าตัวเองไม่หล่อเหรอครับ
-
SPECIAL III
Naneun nega buranhae geuge bulmanindedo
Jajonsim tat ttaemune maldo motae ireoke
Naega anim andoeneun namja manko manko manheunde
Nega sumgigo sseuneun munjaga deo singyeongsseuyeo munjaga singyeongsseuyeo)
ผมกำลังอ้าปากค้าง...
Ooh ooh ooh, ooh ooh ooh, ooh ooh, ooh ooh, gwiyeopge
Ooh ooh ooh, ooh ooh ooh, ooh ooh, ooh ooh, yeppeuge
Neol naege neol naege dagaoge mandeullae
Ooh ooh ooh, ooh ooh ooh, ooh ooh, ooh ooh, gidaehae
neot ttamae neot ttamae na mitcheo neo woa oh oh
จะบ้าตาย! ใครให้คิดของผมไปทำแบบนั้นกัน!!!
.
.
.
ย้อนกลับไปอาทิตย์ก่อน
“ผมเกลียดนัน”
“ไม่เอาน่า รักกูบ้างดิ ไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไรสักหน่อย”
“....แต่ผมไม่ชอบนี่ครับ”
“กูก็ไม่ชอบเหมือนกัน แล้วมึงคิดดูถ้าให้กูทำคนเดียวมึงว่าจะไปรอดหรือไง”
ล่ม...แน่ๆ
ในช่วงบ่ายของวันพุธ ซึ่งปกติผมต้องเรียนสตูดิโอตามปกติ แต่ครั้งนี้ผมโดนไอ้นันลากออกมาเนื่องจากมันถูกลงชื่อให้เป็นสต๊าฟงานโอเพ้นท์เฮาส์ของคณะครับ อีกทั้งยังต้องเป็นเฮดหลักคุมพวกสต๊าฟรุ่นน้องอีก ทั้งนี้ก็เพราะไอ้นันไปเกรียนเขาไปทั่วน่ะครับ ทั้งรุ่นเลยใส่ชื่อไอ้นันรับผิดชอบงานตรงนี้ซะเลย ซึ่งจริงๆผมควรสมน้ำหน้ามันอยู่บนสตูมากกว่าแต่ตอนนี้กลับโดนไอ้นันใส่ชื่อตัวเองพ่วงไปอีกคน
“ช่วยไม่ได้นี่วะ ตอนที่พี่นุชถามหาผู้ช่วยกูนึกชื่อมึงออกพอดีอ่ะ”
ผมไม่ดีใจเลยสักนิดครับ
ผมไม่ชอบที่คนเยอะๆอยู่แล้วจึงไม่ค่อยปลื้มกับงานที่ต้องพบปะผู้คนแบบนี้เท่าไหร่ครับ อีกทั้งผมบริการคนไม่เป็นด้วย ถ้ามีคนมาสอบถามผมคงได้แต่ตอบอึกๆอักๆกลับไป ทำร้ายชื่อเสียงคณะเข้าไปใหญ่ อยากจะถอนตัวแต่ไม่ทันแล้วล่ะครับ ทำไมนันไม่เลือกตู้หรือโรลมาแทนเล่า เปเปอร์ก็ดูท่าจะเหมาะกว่าผมเยอะ นันจะได้มีเวลาอยู่กับแฟนตัวเองให้เยอะๆไง โถ่
ผมมารู้ว่านันกับเปเปอร์คบกันแบบจริงๆจังๆก็ตอนเปิดเทอมแล้วนี่แหละครับ มีเรื่องอะไรทำไมไม่บอกผมเลยนะนัน ทีเรื่องของคนอื่นล่ะชอบยุ่งจัง
ส่วนผมกับคิดยังคบกันเหมือนเดิมครับ รักกันดี แหะๆ ผมยังแอบเขินคิดบางเวลาอยู่ครับ ก็ใครใช้ให้ทำตัวน่ารักตลอดเวลาขนาดนี้กันเล่า ส่วนเรื่องน้องเม ผมรู้มาคร่าวๆว่าเธอแท้งแล้วล่ะครับ ถึงจะสงสารแต่ผมก็ไม่มีสิทธิ์ไปยุ่งอะไรกับพวกเขา หวังให้แต่น้องเมจะได้พบความสุขเร็วๆ
“แรมโว้ย ยืนบื้อทำซากอะไร มาช่วยกูยกน้ำหน่อยดิ้”
“ครับๆ”
ผมเกลียดนันจริงๆแล้วนะ เวลานี้ผมควรจะได้อยู่กับคิดสิไม่ใช่มาช่วยนันแบกน้ำพวกนี้ ถึงแม้จะไม่ได้รังเกียจที่จะช่วยนัน แต่ผมอยากอยู่กับคิดมากกว่านี่ครับ
แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ งานโอเพ้นท์เฮาส์ดันจัดชนกับช่วงซ้อมประกวดดาวเดือนมหาลัยพอดี และดูเหมือนว่าคิดจะถูกเกณฑ์ให้ไปช่วยเป็นแบ็คอัพให้เดือนปีนี้ซึ่งก็คือน้องรหัสคิดนั่นแหละครับ ผมว่าผมจะไม่อคติกับน้องกล้าแล้วนะครับ แต่สุดท้ายก็อดหมั่นไส้ไม่ได้จริงๆ
คิดได้ไปเต้นเป็นแบ็คอัพให้กับน้องรหัสตัวเองครับ จริงๆก็มีคนอื่นๆทั้งปีสามและปีสองอยู่เหมือนกันที่ถูกขอให้ไปช่วย และเพราะอย่างนี้ผมเลยยิ่งไม่ได้เจอคิดเข้าไปใหญ่ เพราะต้องมาช่วยจัดสถานที่งานคณะ ส่วนคิดก็ซ้อมอยู่ในห้องซ้อมกันไป
ถ้าไม่ต้องมาช่วยนันผมคงได้นั่งดูคิดไปแล้วล่ะครับ
และคงไม่ต้องมาตกใจหัวใจจะวายในตอนหลัง....
...
งานโอเพ้นท์เฮาส์จบลงไปได้ด้วยดี พวกผมได้ค่าตอบแทนเป็นเงินเล็กๆน้อยๆจากทางคณะครับ ซึ่งไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเพราะสุดท้ายก็เอาไปบริจาคเข้ารุ่นน่ะครับ และวันนี้ก็เป็นวันซ้อมประกวดดาวเดือนวันสุดท้าย พรุ่งนี้เป็นวันขึ้นแสดงจริง ผมเลยมีโอกาสได้แวะเข้าไปแอบดูคิดหน่อยน่ะครับ
แต่แล้วภาพที่เห็นทำผมตกใจแทบช็อค...
https://www.youtube.com/watch?v=fqR2HGkjFCA (https://www.youtube.com/watch?v=fqR2HGkjFCA)
เพลงที่ขึ้นเป็นเพลงเกาหลีที่ผมไม่รู้จัก แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญมันสำคัญก็ตรงที่คิดได้เต้นเพลงนี้ จะไม่ว่าอะไรเลยครับถ้าท่าเต้นมันไม่...เอ่อ...แหกแข้งแหกขาขนาดนี้.... ถึงแม้มันจะไม่ใช่ท่าเต้นที่เซ็กซี่มากนักถ้าเทียบกับเพลงอื่นทั่วไป แต่..แต่แบบนี้ผมก็หวงนะครับ!
ผมยืนอ้าปากค้าง
ส่วนนันยืนหัวเราะก๊ากอยู่ข้างหลังผม
“ไอ้เชี่ยยย ใครคิดวะ โคตรฮา ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
จริงๆการแสดงเป็นการแสดงตลกแหละครับ เพราะเพลงนี้เป็นเพลงของเกิร์ลกรุ๊ปเกาหลี แต่คนเต้นเป็นชายล้วนทั้งหมด มีไอ้น้องกล้ายืนตรงกลาง ประกบข้างเป็นคิดกับสาม และข้างหลังอีกสามคนเป็นเพื่อนๆกับรุ่นน้องในคณะผมนี่แหละครับ
ผมให้นึกตามนะครับ.. สภาพไอ้น้องกล้าที่ตัวสูงโด่ ทรงผมสกินเฮดใส่เสื้อแหวกหลังและเอี๊ยมขาสั้นโชว์กล้ามขา(และขนหน้าแข้ง) ข้างๆเป็นคิดกับสามที่ใส่ชุดนักเรียนกางเกงสีน้ำเงินขาสั้น(ย้ำว่าสั้นมากครับ ปิดแค่ก้นแค่นั้นเอง ใครเป็นดีไซน์เนอร์ครับผมจะขอสาปแช่ง) ส่วนข้างหลังอีกสามคนเป็นชายฉกรรจ์ครับ...ด้านหลังนี่คงเป็นตัวเรียกเสียงฮาที่สุดแล้ว นึกภาพผู้ชายตัวใหญ่ๆ สูงกว่าผมอีก หน้าตาดุๆ มีคนหนึ่งไว้ผมเพ้ารุงรัง(ชื่อตั๋งครับ เพื่อนรุ่นผมเอง) ผิวสีเข้ม แต่ใส่ชุดนักเรียนกางเกงขาสั้นไม่ต่างจากพวกคิดเท่าไหร่ และก็เต้น...ท่าเต้นที่มัน...เอ่อ....เป็นของผู้หญิงน่ะครับ
คิดกับสามคงเป็นตัวช่วยหักล้างภาพน่าสะอิดสะเอียนข้างหลังแน่ๆ
แต่ถ้าผมรู้ว่าคิดต้องมาโชวว์ขาอ่อนแบบนี้ผมคงไม่ยอมหรอกครับ
ถ้าเปลี่ยนเป็นผู้หญิงเต้นก็คงจะเป็นการแสดงที่เน้นเซ็กซี่น้อยๆ แต่พอให้ผู้ชายมาเต้นแล้วเรียกเสียงฮาได้ล้นหลามเลยครับ คงไม่มีใครคิดแน่ๆว่าประกวดเดือนหมาลัยแต่คณะผมกลับเอาเดือนคณะไปเต้นฮาแบบนั้น แต่นอกจากเสียงฮาผมก็ได้ยินเสียงผิวปากแซวคิด(ของผม)กับสามอยู่เล็กๆ ได้ยินแล้วหงุดหงิดครับ
เอาจริงๆการแสดงนี้ไม่ได้มีความเซ็กซี่อะไรเลยแม้แต่นิดเดียว แม้ว่าคิดจะเต้นก็ตาม เพราะท่าเต้นมันถ้าไม่ฝึกซ้อมดีๆจะทำให้ดูดียากมากครับ ผมได้ยินมาว่าฝึกซ้อมกันแค่สองสามวัน แต่ละคนเลยเต้นกันแบบทุลักทุเล เอาแค่ให้พอเห็นว่าท่าไหนเป็นท่าไหนก็พอแล้ว เพราะแบบนี้มันถึงตลกเอาเสียมากๆ
ถ้าคิดไม่ต้องไปเต้นแบบนั้นผมก็คงขำกลิ้งอยู่เหมือนกันครับ
แต่คิดเต้นได้น่ารักเกินไปผมเลยไม่ขำนี่สิ
ท่าเต้นของออริจนัลอาจจะต้องเน้นการหมุนเอว แต่พอไอ้พวกนี้มาเต้นกลับดูเหมือนเป็นคนเอวพิการครับ ในทางกลับกันแม้คิดจะเต้นเงอะๆงะๆแต่ด้วยสรีระและหน้าตาเลยเป็นที่สุดของความน่ารักไปแทน
จบการแสดงนี้ก็เป็นการแสดงของดาวประจำปีนี้ ไอ้นันลงไปชักอยู่ข้างๆผมแล้วครับ
“ฮ่าๆๆๆๆมึง ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ดูไอ้ตั๋งดิ กร๊ากกกกกกก เชี่ยพ่องใครคิดวะฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
ผมเลิกสนใจนันก่อนเดินไปหาคิดที่ยืนดูน้องดาวปีนี้แสดงอยู่
“คิดครับ..”
“อ้าวแรม โอเพ้นท์เฮาส์จบละหรอ”
“ครับ”
“ตะกี้มาทันการแสดงของไอ้กล้ามั้ย โคตรตลกอ่ะ”
“ทันครับ ไอ้นันลงไปขำชักดิ้นชักงออยู่บนพื้นแหน่ะครับ”
“จริงอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ตอนคิดเห็นคิดก็โคตรตลกนะ แต่พอมาเต้นเองเลยไม่รู้ว่าตลกไหม ไม่เห็นไอ้พวกด้านหลังสามคนนั้น”
“....”
พวกด้านหลังสามคนนั้นตลกครับ แต่คิดโคตรน่ารักเลย
ผมอยากจะตอบแบบนั้นแต่ก็เกรงใจคนข้างๆ
“ตลกมากครับ พรุ่งนี้ได้ยินเสียงหัวเราะทั้งฮอลล์แน่”
“ฮ่าๆๆๆนั่นดิ ถาปัตย์แสดงเน้นฮาอยู่แล้วทุกปีนี่เนอะ”
“ครับ แล้วเดี๋ยวต้องอยู่ซ้อมต่อไหมครับ”
“อื๊อ ไม่ละล่ะ เดี๋ยวดูการแสดงจบแปปนึงค่อยกลับนะ พรุ่งนี้คิดไม่ได้ดูละอ่ะ”
“ได้ครับ”
ถึงอยากจะแสดงให้คิดเห็นว่าผมหวงแค่ไหน แต่พอเจ้าตัวยิ้มร่าแบบนี้ผมก็ทำหน้าบึ้งไม่ลงน่ะสิครับ เลยได้แต่ถอดเสื้อคลุมของตัวเองเอาให้คิดใส่เผื่อจะปิดขาขาวๆนั้นได้สักหน่อยก็ยังดี คิดหันมาขอบคุณก่อนจะดูการแสดงต่อ ฮึ่ม...ขนาดผมให้ใส่เสื้อของผมแล้วปรากฏว่ากางเกงนั่นยังจะสั้นว่าเสื้อคลุมผมอีก เหมือนคิดใส่เสื้อเชิร์ตตัวเดียวเลยครับ ผมยืนซ้อนหลังเขาไว้ อย่างน้อยก็ขอใช้ตัวเองบังแทนได้สักนิดก็ดี บอกไว้เลยว่าผมโคตรหวงทุกอย่างที่เป็นคิด
.
.
.
และพอถึงวันจริง การแสดงของคณะผมเริ่มขึ้นและดำเนินไปเรื่อยๆจนถึงจุดคลายแม็กซ์ ซึ่งไม่ใช่อะไรที่ไหน ก็ชุดที่คิดแสดงนั่นแหละครับ อย่างที่คาดไว้เสียงโฮ่ฮาดังขึ้นทั่วฮอลล์ มีทั้งเสียงกรี๊ดของสาวๆที่กรี๊ดไอ้น้องกล้านั่นกับเสียงโฮ่ฮาของผู้ชายที่ผมเดาว่าน่าจะโฮ่คิดกับสาม และฮาไอ้สามคนด้านหลังนั่น
ผมเองก็อดตลกไปกับการแสดงนี้ไม่ได้จริงๆ ไอ้ตั๋งคนที่หน้าโหดที่สุด ปกติไว้ผมยาวฟูปิดหน้าแต่วันนี้มันถูกทำทรงผมทวินเทลน่ะครับ มัดจุกไว้สองข้างถมติดโบว์สีชมพูใหญ่ๆ อีสองคนก็ไม่น้อยหน้า มีโบว์อันใหญ่เท่าโบว์มิกกี้เมาส์แปะอยู่บนหัวคนละอัน ไม่เข้ากับหน้าโหดๆของพวกนั้นเลยสักนิด
ส่วนคิด...ที่สุดของความน่ารักแล้วครับ คิดถูกแต่งหน้าบางๆมัดจุกบนหัวเป็นปอยน้อยๆแค่นั้นก็น่ารักสุดๆแล้ว แถมยังมายิ้มหวานบนเวทีอีก จะทำให้ใครหลงไปถึงไหนกันครับ ให้ผมหลงคนเดียวก็พอแล้ว ผมแอบได้ยินเสียงผู้ชายข้างๆผมโฮ่คิดกับสามเสียงดัง
ไอ้น้องกล้ายังคงหน้าหล่อๆของมันไว้ แต่ใส่เสื้อเสื่อมๆเปิดหลังและกางเกงขาสั้น ก่อนหน้านี้ไอ้น้องกล้าใส่เสื้อแบบผู้ดีหน่อยครับ พอจู่ๆทุกคนมาเห็นมันเปลี่ยนลุคแบบนี้เลยฮาทั้งฮอลล์ ไอ้นันที่ยืนข้างๆผมแม้ว่าเมื่อวานมันจะเห็นการแสดงนี้แล้วแต่วันนี้มันก็ยังคงขำก๊ากเหมือนเดิม ถ้ามีที่ว่างบนพื้นมันคงลงไปชักดิ้นชักงอแล้วล่ะครับ
การแสดงดำเนินต่อไปเรื่อยๆจนจบ ผมพยายามไปหาคิดที่หน้าห้องแต่งตัวก็เห็นคิดออกมาในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ขายาวแล้วล่ะครับ ดีแล้วที่เปลี่ยนชุดไม่อย่างนั้นผมจะต้องเป็นบ้าตายแน่ๆ ผมพาคิดกลับเข้าฮอลล์เพราะท้ายงานจะมีคอนเสิร์ตน่ะครับ
“เฮ้ยๆนั่นคิดป่ะวะ”
“เหี้ยย โคตรน่ารัก”
ได้ยินเสียงแบบนี้จากคนรอบข้างผมก็จับมือคิดจูงไปยังที่ๆเพื่อนๆผมอยู่อย่างรีบร้อน ไม่ปล่อยให้โดนใครก็ไม่รู้แทะโลมหรอกครับ นั่นแฟนผมนะ!
และผมก็นึกได้ว่าถ้าจบวันนี้ไป ผมคงต้องเตรียมตัวรับข้าศึกที่จะโจมตีเข้ามาจีบคิดของผมอย่างหนักหน่วงแน่ๆ
_____________________________________________
เป็นตอนไร้สาระตอนนึงค่ะ
แค่คิดว่าถ้าคิดเต้นโคฟเวอร์เกาหลีจะเป็นไงน้าาา เลยคลอดตอนนี้ออกมา55555
ไม่มีสาระอะไรทั้งนั้นแงง
ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดพรุ่งนี้จะลงตอน(ไร้สาระ)ใหม่อีกตอนนะคะ
แต่ไม่มีอะไรเลยจริงๆ แค่แต่งเล่นๆเพราะคิดถึง
อยากจะเขียนคู่นี้ในตอนอนาคตมากๆเลยค่ะ แต่น่าจะใช้เวลาหน่อย
คนขี้เกียจอย่างเราเลยเอาตอนน้ำๆมาส่งก่อน กร๊ากกกกกก :katai4:
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
______________________________________________
ตอบคอมเม้นค่ะ
B52 ดราม่านิดๆหน่อยๆเองเนอะะะ
MK จะพยายามแต่งสเปบ่อยๆนะคะ555555 //เห็นหมานันเกรียนๆแต่ก็หึงหนักใช่ย่อยนะ! :hao7:
jing_sng ขอบคุณมากค่ะ พระเอกนี่บื้อมากจริงๆเนอะ55555
gayraygirl ก็คนที่รักมานานคิดตรงกันแบบนี้ต้องดีใจเป็ยธรรมดาเนอะะ >///<
iceman555 :katai5: :katai5: :katai5:
punchnaja นั่นสิเนอะ ถ้าน้องฟางไม่มีแฟนนี่เปอร์น่าจะโดนหนักแน่ๆ :hao7:
Tennyo_Y แง้งง สงสารนัน555 แต่อย่างที่ว่า นันไม่เคยรักใครจริงๆ แต่กลับเพิ่งมารักเปเปอร์เป็นคนแรก อาการหึงเลยออกมาแบบง้องแง้งไปหน่อย555
mystery Y หมาซึนนนนน
Elizabeth_TonnY :-[ :-[ :-[ ใช่มั้ย นันออกจะน่ารักกก เปอร์เลยหลงแบบนี้ไงงง
fernfabled ดีใจที่ชอบนะคะะะ ไม่ค่อยเจอพระเอกบื้อๆเหมือนกันเลยลองแต่งดูค่ะ ปรากฏว่าบื้อมากไปหน่อย5555
JustWait :hao6: นานๆทีคู่นี้ขอหน่อยย :hao7:
shoi_toei แน้ ใครว่าหมานันน่ารักไม่เป็นนน >//<
Ice_Iris 55555 พระเอกบื้อต้องอดทนหน่อยนะคะ :hao5: // ดีใจที่ชอบนะคะ ขอบคุณที่ติดตามค่ะะะ :กอด1: :กอด1:
nutty จากอีกเรื่องไหนเอ่ย?55 ดีใจที่ชอบนะคะะ ขอบคุณที่ติดตามค่า
ronlbb ดีใจที่ชอบนะคะะ :mew1: พระเอกบื้อๆแบบนี้หายากหน่อยนาาา5555
shokung จริงๆอยากจะเขียนประเด็นนี้ไว้ในสเปเหมือนกันค่ะ แต่กลัวว่าจะอีกนาน555 ขอแง้มๆว่าเพราะเมื่อก่อนแรมไม่หล่อเท่าตอนนี้ค่ะ อีกทั้งยังมีคนชอบว่าแรมขี้เหร่ตั้งแต่เด็กๆ เลยเป็นเรื่องฝังใจจนถึงปัจจุบันค่ะ ^^'
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะะะ รักคนอ่านนนน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
________________________________________________
-
นึกภาพตามแล้วฮามากค่ะ 555
-
5555 คิดภาพคิดไม่ออกอ่ะ แต่คิดภาพตัวประกอบออกทุกคนเลย ฮาสุดๆ
-
ชอบตอนพิเศษจังเลยค่ะ น่ารักกกกกก
อ่านแล้วคิดภาพตาม อยากกระโดดขึ้นเวทีไปลวนลามคิดเลยอ่ะ
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:จบแล้วววว :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
SPECIAL IV
...
ผมไม่เคยเปิดห้องตัวเองมาเจออะไรที่น่าตกใจเท่านี้มาก่อน
...
“คิด..ทำอะไรน่ะครับ”
“อื้อออ แรมกลับมาแล้วหรอ”
“ครับ...ทำไมไม่ไปใส่เสื้อผ้าดีๆล่ะครับ”
“ก็พออาบน้ำเสร็จ เห็นเตียงก็อยากพุ่งเข้าใส่ทันทีเลยอ่ะ”
ครับ..ผมตื่นก่อนคิดเลยออกไปซื้อข้าวเช้ามาน่ะครับ แต่พอเปิดประตูห้องกลับพบร่างคนรักนอนโป๊ซะแผ่หรามีแต่ผ้าขนหนูคลุมส่วนล่างไว้ พระเจ้าต้องการจะทดสอบอะไรผมหรือเปล่า
“..คิดครับ...ไม่ไปใส่เสื้อเดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอกครับ” เครื่องปรับอากาศก็เปิดซะเย็นเลยนะครับ
“อื๊อออ เดี๋ยวไปนะแรม ตอนนี้โคตรเพลียเลยอ่า”
คิดส่งเสียงยานครางบ่งบอกว่าตัวเองเหนื่อยจริงๆ พวกผมตอนนี้อยู่ปีห้าแล้วครับ ปีสุดท้ายแล้ว พวกผมเรียนกันห้าปีครับมารทอนมากทีสิสหฤหรรษ์กันสุดๆและก็อย่างที่เห็น เมื่อวานคิดออกไปเซอร์เวย์หาข้อมูลทำทีสิสครับไปทั้งวันเลยแถมไปติดต่อกันหลายวันอีกต่างหาก วันนี้คนดีของผมเลยนอนเปื่อยอย่างนี้ แต่ไม่เห็นต้องแก้ผ้าก็ได้นี่ครับ
“อ้ะ เย็นนนน”
ผมจิ้มไปที่เอวบางๆนั้น คิดนอนคว่ำอยู่ครับเลยไม่สังเกตผมที่มานั่งข้างๆเขาบนเตียงแล้ว
“ไปแต่งตัวเถอะครับ เดี๋ยวได้ไม่สบายจริงๆหรอก”
“อีกแปปนะ นอนอย่างนี้โคตรสบายอ่า”
กังวลว่าถ้าคิดไม่สบายจริงๆจะทำอย่างไรน่ะสิ เรายังต้องเก็บแรงไว้โหมกับทีสิสอีกเยอะนะครับคิด
“โอ้ยแรม ฮ่าๆๆๆๆๆๆ จั๊กจี้ หยุดนะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ผมงัดไพ่ตายคือจี้เอวเขาครับ คิดบ้าจี้และมีหลายจุดที่เป็นจุดอ่อนซึ่ง...ผมไม่บอกหรอกครับว่ามีตรงไหนบ้าง หึ คิดดิ้นพล่านทันทีที่ผมสัมผัสจุดอ่อนไหว จากที่นอนคว่ำก็กลับตัวมานอนหงายเพื่อที่จะใช้มือเล็กๆนั้นรั้งผมไว้ แต่คิดครับ...ผ้าขนหนูมันจะหลุดเหล่มิหลุดเหล่อยู่แล้วนะครับ
“งื้อออ แรมพอก่อนนน”
“ก็..คิดไม่ยอมลุกดีๆนี่ครับ”
ผมเริ่มเสียงสั่นเมื่อเห็นภาพตรงหน้า คิดนอนหงายหน้าแดงน้อยๆ แต่ประเด็นหลักคือเขานอนแก้ผ้าต่อหน้าผมเนี่ยแหละครับ แถมผ้าขนหนูก็หลุดได้หมิ่นเหม่เสียเอามากๆ ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้วสิว่าตกลงผมแกล้งเขาหรือเขาแกล้งผมอยู่กันแน่
“..ลุกแล้วก็ได้”
คิดว่าพลางยันตัวขึ้นนั่ง ผ้าขนหนูผืนเล็กยังคงทำหน้าที่ปิดส่วนล่างไว้อย่างดี อกขาวๆนั้นอยู่ใกล้กับผมมากขึ้น ใบหน้าหวานทำหน้ามุ่ยนิดๆผมเห็นคิดแอบเหลือบมาองมาทางผมหน่อยๆก่อนรวบผ้าขนหนูให้มันพันเอวบางๆนั้นไว้เช่นเดิม
ตุบ
“อะ....”
“เปลี่ยนใจแล้วครับ..”
“ร..แรม”
“ไม่ให้ลุกแล้ว”
ผมคว้าเอวบางให้ล้มลงไปนอนแนบเตียงเช่นเดิม ทีแรกผมว่าจะอดทนอยู่เหมือนกัน แต่เห็นทีดูจะทนไม่ไหวเสียแล้วล่ะครับ... ผมลอบยิ้มบางให้คนตรงหน้าที่เบิกตาโพลง
“ร..แรย้มงื้อออออ”
...
“แค่กๆๆๆๆ”
“ดื่มน้ำหน่อยนะครับ”
“...เพราะแรมคนเดียวเลย”
“...ขอโทษนะครับ”
ฮืออออออ รู้อย่างนี้ผมน่าจะอดใจตัวเองเอาไว้ คิดจะได้ไม่ต้องมาไม่สบายอย่างนี้ นึกแล้วโกรธตัวเองครับ เพราะหลังจากจัดการเขาตามใจตัวเองไปแล้ว คิดก็ไข้ขึ้น เป็นหวัดเสียอย่างนั้น ดีหน่อยที่คิดพึ่งส่งงานรีเสิร์จทีสิสให้อาจารย์ที่ปรึกษาไปเมื่อวาน ไม่งั้นต้องยุ่งแน่ๆ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ผิดเต็มๆที่ทำให้เขาไม่สบายอย่างนี้
“อยากกินน้ำมะนาว”
“เดี๋ยวผมชงให้นะครับ”
คิดอ้อนผมตาแป๋ว จมูกแดงหน่อยๆเพราะเป็นหวัด แก้มก็แดงเพราะพิษไข้ น่ารักชะมัด คนอะไรกันนะ ทำไมต้องน่ารักตลอดเวลาขนาดนี้ด้วย ผมรีบลุกออกไปชงน้ำมะนาวให้เขาก่อนที่ด้านมืดของตัวเองจะออกฤทธิ์มากกว่านี้
พอชงเสร็จใช้เวลาไม่นานนักก็กลับมาดูแลคิดต่อ คิดนั่งพิงหมอนในโตตรงหัวเตียงพร้อมนั่งจิบน้ำมะนาวไปพลางๆ
“คิดอยากได้อะไรอีกไหมครับ”
เขาส่ายหน้า
“..คิดโกรธผมหรือเปล่าครับ” ผมเริ่มถามเพราะดูเหมือนเขาไม่ค่อยพูดอะไรกับผมเลยน่ะสิครับ
“บ้าหรอ ไม่โกรธหรอก คิดแค่..เพลีย”
“หรอครับ ถ้างั้นก็ดีไป...คิดนอนพักนะครับจะได้หายไวๆ”
“อืออออ”
คิดครางเสียงยานตอบรับก่อนส่งแก้วน้ำที่ตอนนี้กลายเป็นแก้วเปล่ามาให้ผมก่อนมุดตัวลงไปในผ้าห่ม ผมก้มลงจูบหน้าผากใสก่อนจะลุกขึ้นไปเก็บแก้ว เสียแต่คนดีของผมส่งเสียงเรียกไว้
“แรม...”
“ครับ?”
“อยู่เป็นเพื่อนคิดก่อน”
“อ่ะ ได้ครับ”
“.....อ้ะ ไม่ต้องนอนข้างๆก็ได้เดี๋ยวติดหวัด”
“แต่ผมอยากอยู่ข้างๆคิดนี่ครับ”
“..ก็...ก็นั่งข้างๆเอาก็ได้นี่”
“ถ้าแบบนั้นจะกอดคิดไม่สะดวกน่ะสิครับ”
“.....”
คนดีของผมไม่ตอบอะไร ก้มหน้าแดงๆมุดลงไปซ่อนใต้ผ้าห่ม ฮึ่มมม น่ารักจริงเชียว ผมขยับเข้าไปใกล้เขามากขึ้น ไม่กลัวจะติดหวัดนักหรอกครับเพราะค่อนข้างมั่นใจว่าตัวเองแข็งแรงพอสมควรนะ ผมวาดแขนโอบกอดคนตัวเล็กไว้ คิดพลิกตัวมาซุกกับอกผมแทน แขนบางๆนั้นโอบกอดผมไว้อีกที
“แค่ก...ถ้าติดหวัด...คิดช่วยไม่ได้นะ”
“ครับ”
“แรม...ขอบคุณนะ”
“...ครับ?”
“ที่อยู่ข้างๆคิด...อยู่แบบนี้ตลอดไปเลยนะ”
“หึหึ ได้ครับ จะไม่ปล่อยให้ไปไหนเลย”
“ฮิ....แรมรู้ไหม ชีวิตคิดตอนนี้...นอกจากแรม...ก็ไม่มีใครแล้วนะ”
“....ผมอยู่ตรงนี้ จะอยู่กับคิดตลอดไปเลยนะครับ”
“อือ..อย่าไปไหนนะ”
เจ้าตัวว่างึมงำก่อนผล็อยหลับไป
คิดไม่เคยพูดเรื่องนี้กับผมแม้ว่าผมจะรู้อยู่แก่ใจแล้วว่า...การที่ผมไปดึงเขาออกมาจากที่ตรงนั้นจะทำให้เขาเหลือที่พึ่งแห่งเดียวนั่นก็คือ..ผม ซึ่งผมก็ไปเอาความมั่นใจมาจากไหนก็รู้ที่คิดว่าตัวเองจะไม่มีวันปล่อยมือจากคิดแน่ๆ
อย่างน้อยก็ตลอดไป..
_______________________________________
ตอนไร้สาระอีกตอนค่ะ
แต่เพราะความเมาล้วนๆกร๊ากกก ไม่ช่ายยยย
แต่งด้วยความคิดถึงค่ะ
แต่ไม่มีสาระอะไรเลย เวิ่นเว้อมากกร๊ากกกกกกกกก
อยากจะลงตอนพิเศษที่เป็นเนื้อเรื่อง มีสาระมากกว่านี้ บอกปมที่ค้างไว้ในอีกหลายๆอย่าง
แต่...ขี้เกียจ ไม่ค่อยมีเวลาค่ะ
เปิดเทอมแล้ว งานก็โหมเข้ามาทันทีเลย5555 :hao5:
เอาเป็นว่าถ้าได้ฤกษ์งามยามดีคงได้เจอกันอีกค่ะ
แต่สัญญาว่าจะไม่ทิ้งเรื่องนี้แน่ๆ5555
ปล.มีแพลนว่าจะเปิดเรื่องใหม่ แต่กลัวดองค่ะ555555 :mew5: ถ้ายังไงฝากติดตามกันด้วยนะคะะะะะะ :mew1:
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะะ
_____________________________________
ตอบคอมเม้นค่ะ (ไม่คิดว่าจะมีคนเม้นนะเนี่ย ตอนไร้สาระมากเลย55555555 แต่ขอบคุณนะคะะ)
Celestia อยากเห็นของจริงบ้างเนอะ55555555
DraCo_SLa13 ตัวประกอบเป็นอะไรที่อาจจะหาได้ทั่วไปอยู่บ้าง?55555
aorpp ดีใจที่ชอบนะคะแงงงง//// จะลวนลามคิดต้องคิดดีๆนะคะ มีคนหวงงง555
ormn จบแย้ววว :hao5: แต่จะพยายามอัพตอนพิเศษเพิ่มนะคะะะะ :กอด1:
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่ะะะ
_________________________________________
-
แรมคิดน่ารักเสมอ :-[
-
แรมน่ารักสุดๆ
-
ตอนพิเศษน่าร๊ากกก~
-
หวานตลอด
-
น่ารัก :mew1:
-
อ่านจบแร้ววว ขอบคุณค่าา~
สนุกมาก ๆ เลยค่ะเรื่องนี้
พระเอกก็ซื่อมากกก
นายเอกก็น่ารักน่ารังแก
ชอบตัวละครทุกตัวนะคะ
:mew1:
-
ชอบมากครับ สนุกมากๆๆ ติดใจจริงๆนะ
นิสัยพระเอกก็แปลกดี
ขอบคุณนะครับสำหรับนิยายสนุกๆ
-
สเปที่คนเขียนบอกไร้สาระ อยากบอกว่าน่ารักมากกกกกก ทุกตอน
คิดยังน่ารักเหมือนเดิม อ้อนๆยั่วๆไม่รู้ตัวงี้ งื้อออออออ บางทีก็อิจฉาแรม :ling1:
-
แอร๊ยยยย ชอบเรื่องนี้ อ่านรวดเดียวจบเลย ชอบมากๆๆๆๆ :mew1: มาต่อตอนพิเศษอีกเยอะๆนะค้าาาา
-
o13
-
น่าร้ากกกได้อีก แต่ก็อิ่มมาม่าดี หึหึ :hao7:
พระเอกโง่เอ้ยบื้อ แบบแรมเนี่ยะ นานๆทีจะเจอ
หนูคิดก็น่ารักเหลือแสน คู่นันเปอร์ก็แอบเอสเอ็ม
ซูฮกเปอร์ที่รักนันมาตลอดเจ็ดปี อยากให้นันได้
อ่านไดอารี่ที่รักจัง
ขอบคุณคนเขียนมากๆนะคะ สำหรับนิยาย จะติด
ตามเรื่องต่อๆไปค่ะ รอตอนพิเศษเรื่องนี้เรื่อยๆด้วยน้า :impress2:
-
น่ารรักจังเลยยย❤️❤️
-
มีจริงไหมผู้ชายอย่าง แรม :mew1: อ๊ากกกก อยากได้แรมอะ
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: น่ารักที่สุด
-
แนมก็ยังคงดีเสมอต้นเสมอปลายเลยนะ น่ารักงี้ตลอดไปนะแรม แอบสงสัย คือคิดตั้งใจยั่วใช่มะ มีความรู้สึกว่าคิดยั่วอะ หรือจะคิดไปเอง แต่ว่าคิดยั่วแรมแน่ ๆ เลยอะ มาเฉลยหน่อยนะคะ 55 แต่ยังไง ก็คิดว่า คิดตั้งใจยั่วแรมอะ คิคิ ชอบและรักคิดกับแรมนะ
-
สวัสดีค่าาาา :mew1: คือเค้าเพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้อยากบอกว่าสนุกมากกกกกกกกก
เขียนดีมากๆเลยค่ะ เราหลงรักเลออออ คึคึ :L1: :L1:
อ่านจบรวดเดียวเลยค่ะไม่หลับไม่นอนกันเลยทีเดียว :mew5:
แรกๆนี่หลงแรมเลยอ่ะ!!! บื้อได้น่ารักมากกกกก(และน่าถีบในคราเดียว555) :laugh:
คิดเองก้น่ารักมากกกกก เหมือนลูกแมวตัวน้อยๆ อร๊ายยยย อยากได้มาเลี้ยงฝุดๆ :z6:
แต่!!!................
อยากเลี้ยงหมามากกว่าอ่ะ!!!!! เค้ารักกกกกกนันนนนนนนน :hao7: :hao7:
ยิ่งรู้จักอินันนี่ยิ่งรักอ่ะ!!!!!(หลบตีนอิเปอร์แป๊ป :z6: 5555)
เค้ารู้สึกว่าตัวเองจะหลงคู่รองมากกว่าคู่หลักอีกอ่ะ!!! (ขอโทดน้าาาา คิด-แรม :mew2:)
แต่รักนันจิงๆนะ!!! คนเขียนมีแพนจะรวมเล่มมั๊ยค่ะ???? อยากได้นัน-เปอร์ คิด-แรม มาเก็บไว้กับตัวอ่ะ!!!!!
สุดท้ายและสุดท้ายยยยย อยากขอตอนพิเศษ นัน-เปอร์ อีกสักหน่อยจะได้มั๊ยค่ะ???? เค้ารู้สึกมันยังไม่พอออออ :katai1: :katai1:
*****อยากบอกคนเขียนว่าขอบคุณมากๆๆๆๆค่ะ ที่ถ่ายทอดเรื่องราวที่สนุกๆแบบนี้ออกมา เราชอบมากกกกก o13 o13 o13
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:mew2: :mew2: :mew2:
จบแล้วอ่ะ....อยากอ่านต่อจังเลย
เรื่องนี้มีทุกรูปแบบเลยเนอะ..
หัวเราะ ร้องไห้ เสียใจ ดีใจ
และก็ฟินนนนนนน.................
ชอบนะไม่เศร้าเกินไป เรียกน้ำตาได้
และก็ไม่เลี่ยนเกินเหตุ หวาน ๆ พอให้มดมาไต่เล่น..
โดยรวมอยากอ่านต่อมว๊ากกกกกกกกกกกก.... o13
-
เปอร์&นัน แซ่บเวอร์ ๆๆๆๆๆ :z1:
-
แรมน่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :mew3:
:pig4: :pig4:
-
ขอบคุณนิยายน่ารักๆ เรื่องนี้คะ
ได้อ่านเรื่องนี้รวดเดียวจบ ประทับใจทุกตัวละครจ้า
สนุกครบรสมาม่า อิอิ
เป็นกำลังใจให้มีผลงานเรื่องต่อไปคร๊าาาาา :L2:
-
โฮๆๆๆๆๆ อ่านจบแล้วค่า คิดน่ารักมากกกกกกกกกกก ก.ไก่ร้อยล้านตัว
แต่แรมแรกๆบื้อมาก ซื่อได้ใจเจ้ ดีที่หลังๆเริ่มฉลาด หึงด้วยอ่ะ :katai2-1:
-
o13 สนุกมากกกกกกกกกกกกก ขอบคุณค่ะ ^^
-
เรื่องสนุกดีจ้ะ แม้ว่าจะหมั่นไส้ในความบื้อของนายแรมเบาๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องค่ะ :กอด1:
-
ชอบเรื่องนี้มากๆเยย ชอบแรมสุดๆ ^^ :กอด1: :กอด1:
-
อ่านจบแล้ว สนุกมากค่ะ ทั้งซึ้ง เศร้า ฮา ดราม่า ครบรสสุดๆ ชอบนันสุดอะ ติสท์ดี อิอิ
-
อ่านได้ครี่งเรื่อง ขอเม้นก่อน
รำคาณพระเอกเหมือนกันนะเนี่ย ซื่อจนเซ่อ+โง่ ฉากที่โดนเมจูบอ่ะ
อ่านแล้วรมณ์ขึ้น (อินจัด 555)
===========
สนุกมากๆค่ะ
ชอบแรมตรงที่ว่าพอเริ่มรู้ตัวว่าพลาดตรงไหนไปแล้วรีบแก้ไข รีบง้อแบบสุดๆ (แอบสงสารนิดๆ แต่ก็นะ ก็ทำตัวเองนิเนอะ)
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ
-
:katai2-1: :katai2-1: โฮก สนุกมากค่าาา ตอนอ่านแอบอยากจับนายเอกมาตบหลายรอบ
มันจะซื่ออะไรขนาดน๊านน พ่อคุณเอ้ย ขัดใจ555
ไม่ชอบครอบครัวคิดเอามากๆ ทำไมทำกับลูกงี้ :katai1:
อินมากกก ทำงานไปแวปอ่านไป55 ของคุณสำรับนิยายสนุกๆนะค่าาา :mew1:
-
น่ารักกันสุดๆ
-
เย้...สนุกคะ น่ารักมากกก
-
ช อบมากกก
-
เรื่องแรกแต่งได้ดีเลยทีเดียวค่ะ อาจจะมีบ้างช่วงท้ายๆ ที่วกไปวนมาไปหน่อยซึ่งเราว่าไม่ได้ทำให้เสียอรรถรสเท่าไหร่ แค่จะรู้สึกสะดุดบ้าง ถือว่าผ่านค่ะเพราะทำเราอินและปริ่มๆ ได้ 5555 ตอนแรกชอบความบื้อของแรมนะ น่าสนใจดีทีเดียว แต่กลางๆ ไปทางค่อนๆ เรื่องมันไม่ใช่บื้อแบบธรรมดาแล้ว มันเข้าขั้นแอดวานซ์หาใดปาน เราเป็นคิดเราก็ต้องคิดหนักนะเหมือนได้ลูกโดยไม่รู้ว ต้องให้สอนให้บอกตลอด เดีียะๆๆๆๆ 5555 แต่หลังจากเรื่องที่เป็นจุดเปลี่ยนของเรื่องก็เริ่มมีพัฒนาการที่ดีขึ้น นี่กะว่าถ้ายังไม่ดีขึ้นจะด่าละนะ 5555 ส่วนคิดนี่....ต้องขอสารภาพเลยว่าสับสนชื่ออยู่พักนึงเวลาอ่าน คิดคิดว่า...คิดไม่ได้คิด... ทั้งนามทั้งกิริยาเล่นเอาต้องจูนคลื่นในหัว ก๊ากกกกกกกกกกกก แอบขัดใจคืดบ้างเหมือนกัน ทำไมไม่บอก รู้ว่ามีความกลัวอยู่แต่แล้วเป็นไงเกือบเสียทุกอย่างเพราะความกลัวจนได้ อ้อออออออ แอบหมันไส้นันนะคะดีได้เปอร์มาปราบ ถึงจะไม่หาซ่าแต่ก้ลดลงล่ะ
ถือว่าเรื่องนี้สนุกค่ะเพราะเราอ่านจบยันตอนพิเศษเลย ต้องขอบคุณที่แบ่งปันเรื่องของแรมคิดนะคะ :bye2:
-
ทำไมเราพลาดเรื่องนี้ได้
คือสนุกมากกกกกกกกก
ชอบมากจ้า
-
สเปน่ารักดีจริงๆ ตอนหกน้าขอตอนเรียกเลือดของเเรมกับคิดหน่อยนะครับ
ว่าเเต่เรื่องใหม่เเนวไหนรึครับ
-
อ่านถึงตอนที่6คิดน่ารักมากเลยค่ะเมาแล้วอ้อนเมาแล้วอ่อยลวนลามแรมด้วยอิอิ
-
อ่านถึงตอน16แล้วแรมน่ารักน่าฟัดมาก คิดก็หวงน่ารัก แรมสุภาพบุรุษจริงๆค่ะ
-
รู้สึกชอบเพื่อนซันรวมถึงเอใจช่วยเปปเปอร์ให้พิชิตใจนันให้ได้ค่ะอ่านแล้วอมยิ้มมุ้งมิ้งกับแรมคิดดัวยอิอิชอบค่ะ
-
อ่านจบแล้วขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆมาให้อ่านนะคะ หลงรักแรมขี้มึนคิอน่ารักเพื่อนเปอร์เพื่อนนันและเพื่อนซีซันนะค่ะ
น้องเมกับพ่อคิดก็ได้รับผลกรรมที่ทำจริงๆนะเออ
-
ขอบคุณที่ทำให้เราร้องไห้เเละยิ้้มกว้างๆกับแรมคิดนัรเปอร์น้าาาาาาชอบจริงๆจ้าร้องจริงอินจริงด้วยล่ะขอบใจมากๆเลย
-
:กอด1: :กอด1: ขอบคุณนะค่ะ ><
-
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆๆนะคร๊าาา
-
ไม่ได้เข้ามาดูเสียนาน ตอนพิเศษเพียบเลยยยยย
อ่านแล้วคิดถึง ^^
-
อ่านจบแล้วววว 1 วันเต็มมม สนุกมากจ้า ชอบๆๆๆ สงสารคิดมากอะ ทำไมมีพ่อแบบนี้ก็ไม่รู้ หาว่าลูกเกาะตัวเองงี้ จะทำให้เสื่อมเสียวงศ์ตระกูลงี้ ทำไมไม่หันกลับไปมองตัวเองบ้างละว่าลูกอีกคนจะเกิดมาได้ไหม ถ้าไม่ใช่เพราะตัวเองไปก่อเรื่องไว้ รักเดียว ไม่นอกใจเมียหลวงก็ไม่มีปัญหานี้ตามมาปะ โทษแต่คนอื่นไม่มองตัวเองเลย ก็สมเหตุสมผลกับกรรมที่ได้รับนะ ลูกสาวคนเดียวท้องทั้งๆที่ยังไม่ทันจบ ม.6 หึหึ ครอบครัวแรมน่ารักมากๆ เลย ที่ยอมรับในตัวคิด ถึงแม้ความเป็นจริงมันจะมีน้อยมากก็ตามเถอะ ขอให้ได้มโนอยู่ในโลกของนิยาย :) คู่แรมคิท และ เปอร์นัน จัดว่าเป็นมหากาพย์ความรักที่ยาวนานนะ ตั้งแต่สมัยมัธยมแหนะ โคตรมั่นคง ชอบซีซังด้วย น่าจะหาคู่ให้นะ เป็นคนดีมากๆ เลย แอบเชียร์ให้เรียนเรื่องของซีซังเป็นเรื่องต่อไป อิอิ สรุปแล้ว ชอบเรื่องนี้จ้ะ.
-
น่ารักจังเลยยยยยยย ><
-
SPECIAL V
เขาว่ารุ่นใหญ่ชอบโคโยตี้ท่าจะจริงสินะครับ
ตอนนี้พวกผมอยู่ในงานเลี้ยงของพี่บัณฑิตที่คณะ คือพี่เขาเพิ่งทำทีสิสจบไปเมื่อปีที่แล้วและปีนี้พวกพี่ๆจึงรวมตัวกันนัดเลี้ยงน้องๆในคณะเป็นเหมือนการตอบแทนที่มาร่วมด้วยช่วยกันฝ่าฟันทีสิสมรณะนี่น่ะครับ อันที่จิรงก็เหมือนเป็นประเพณีไปแล้วด้วย พวกพี่นัดเลี้ยงกันที่ร้านเหล้าแห่งหนึ่ง...ครับ อ่านไม่ผิดหรอก ร้านเหล้า แบบเหล้าจริงจังเลยครับ มีกับข้าวบุฟเฟ่ต์ให้ลุกไปตักบ้างแต่จุดไคลแมกซ์จริงๆคือเหล้าต่างหาก
แต่ปีนี้จุดไคลแมกซ์ที่ยิ่งกว่าเหล้าสามขวดต่อสายรหัสหนึ่งสายแล้วนั่นก็คือ...โคโยตี้ครับ... โคโยตี้ตัวจริงเสียงจริงเลยครับ ผมไม่รู้ว่าพวกพี่ๆไปหามาจากไหนแต่เพราะเป็นครั้งแรกที่ผมเห็นโคโยตี้แบบจะๆเต็มตาแบบนี้เลยอดทึ่งไม่ได้เลยครับ(ขนาดเด็กที่ร้านยังบ่นพึมพำว่า’นี่เลี้ยงพี่บัณฑิตจริงหรอวะ’เลยครับ) อ่า...จริงๆเรื่องที่พี่บัณฑิตชอบจ้างโคโยตี้มามีเกือบทุกปีนั่นแหละครับ แต่ผมไม่ค่อยชอบงานสุราแบบนี้เท่าไหร่เลยไม่ค่อยไป มีครั้งหนึ่งที่ไปแต่ครั้งนั้นไม่มีโคโยตี้แบบนี้หรอกครับ มาเจอแจ๊กพอร์ตแตกก็ปีสุดท้ายนี่แหละครับ
ผมว่าผมเกริ่นมานานมากแล้ว ขอโทษจริงๆครับ ผมไม่เคยเจอโคโยตี้ตัวจริงเสียงจริงแบบนี้มาก่อนเลยอดตกใจไม่ได้น่ะครับ
โคโยตี้ที่ผมไม่รู้ว่าพี่คนไหนติดต่อเริ่มเต้นบนโต๊ะตามเสียงเพลงมาได้สักพักแล้วครับ ซึ่งผมก็มองบ้างไม่มองบ้าง มองเพราะความอยากรู้อยากเห็นน่ะครับ จริงๆนะผมมองคิดอยู่ตลอดเวลานั่นแหละครับ
ครั้งนี้คิดสัญญากับผมว่าจะไม่ดื่มเหล้า จะไม่เมาเพื่อความสบายใจของผมเองนั่นแหละครับ เพราะการกินเลี้ยงครั้งนี้จัดแยกโต๊ะตามสายรหัสน่ะครับทำให้ผมไม่ได้ดูแลคิดได้อย่างใกล้ชิดเหมือนทุกที และเพื่อป้องกันเหตุผิดพลาด(?)เราจึงตกลงกันว่าจะไม่กินเหล้า หรือถ้ากินจะไม่เมาอย่างเด็ดขาดครับ
“โว้ยยยยยยยยยย ไอ้เชี่ยเงาะ!!!!”
“เหี้ยยย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เอาอีกๆๆ”
ผมแอบเหลือบกลับไปมองโคโยตี้บ้างเพื่อพบว่าเพื่อนๆพี่ๆและน้องๆต่างเริ่มลามปามโคโยตี้กันแล้วครับ บางคนปีนโต๊ะขึ้นไปนัวเนียด้วย(สงสารโคโยตี้มากครับเพราะคนที่ขึ้นไปคือไอ้ตั๋งที่หัวฟูๆตัวดำๆใหญ่อ่ะจำได้ไหมครับ พี่โคโยตี้ดูท่าจะกลัวมากแต่ใจยังสู้) อีกเหตุการณ์ที่น่าอดสูใจไม่แพ้กันคือพี่ซิ่งกับน้องมิกซ์คุยกันระหว่างขาโคโยตี้ครับ....คือคุณโคโยตี้เขาเต้นอยู่บนโต๊ะใช่ไหมครับ และนั่นแหละพวกนั้นคุยกันลอดขาโคโยตี้ครับ
“เห้ยๆมิกซ์งานสตูถึงไหนละ”
“จารจรวจแบบไม่ให้ผ่านอยู่นั่นแหละพี่”
“เออ จารก็ไม่ให้ทีสิสกูผ่าน กร๊ากกกกกกก”
คุยกันจริงจังมากครับ และพอทุกคนเริ่มโฟกัสไปที่สองคนนั้นพี่โคโยตี้เลยก้มหน้ามา..เอ่อ...นัวเนียน้องมิกซ์แทน เลยได้เสียงโฮ่ฮากันไป
ผมพยายามมองหาคิดอยู่เป็นพักๆครับ และคิดก็นั่งเรียบร้อยท่ามกลางสายรหัสดี เห็นไอ้นันพยายามลูบขาพี่โคโยตี้เป็นพักๆจนไอ้เปอร์ต้องหิ้วออกไป....
เวลาผ่านไปอีกสักพักโคโยตี้รอบสองก็มาครับ ผมไม่รู้ว่พี่เขาจ้างกี่รอบ แต่ขอเถอะรอบเดียวก็สงสารพี่ๆโคโยตี้จะแย่อยู่แล้ว ตอนเขาลงจากโต๊ะเดินผ่านโต๊ะผมผมได้ยินเสียงบ่นงึมงำว่า’โอ้ย..ปวดหัว’อีกด้วย คือขนาดโคโยตี้มืออาชีพยังพูดแบบนี้เลยครับ สงสารจับใจจริงๆ
เสียงเพลงเปิดดังกระหึ่มพร้อมกับเสียงโฮ่เชียร์อีกรอบ ระหว่างที่โคโยตี้รอบแรกกลับไปนั้นผมไม่มีโอกาสแวบไปหาคิดเลยครับ คือโต๊ะเขาอยู่ค่อนข้างไกลจากโต๊ะผม อีกอย่างผมต้องอยู่พูดคุยกับพี่รหัสที่พึ่งจบไปปีที่แล้วนี่
“..จะว่าไป ทีสิสมึงเป็นยังไงบ้างละวะไอ้แรม”
“ครับ...ก็เหนื่อยดีครับ”
“ทำอะไรล่ะวะ บอกให้เลือกหัวข้อง่ายๆไม่เชื่อ”
“...ผมพลาดเองครับ”
“เออๆ ก็พยายามตรวจแบบกับแอดไวเซอร์บ่อยๆ มีไรก็ถามกูได้นะ..เฮ้ยโค้กหมดแล้วว่ะ”
“เดี๋ยวผมไปเอาให้เองครับพี่”
“อ่างั้นฝากด้วย สองขวดเลยนะมึง ดูท่าคืนนี้จะอีกยาวไกล”
ผมรับคำพี่ก่อนเดินตรงไปยังจุดวางน้ำ รุ่นพี่เขาเหมาร้านปิดเลี้ยงคนทั้งคณะน่ะครับเพราะฉะนั้นอาหารเครื่องดื่มเลยเป็นบุฟเฟ่ต์เพื่อความสะดวกสบาย จุดวางน้ำที่ผมต้องเดินไปหยิบนั้นต้องผ่านโต๊ะที่โคโยตี้เต้นอย่างเลี่ยงไม่ได้น่ะครับ ผมไม่คิดอะไรในทีแรกเพราะคิดว่าทุกคนคงมองโคโยตี้ไม่สนใจผมหรอก
แต่ผมคิดผิด!
ความคิดผมถูกต้องตรงที่ว่าไม่มีใครสนใจผมหรอก แต่ที่เหนือการคาดการณ์คือ...โคโยตี้ที่เต้นอยู่บนโต๊ะโน้มตัวลงมากอดคอมผมเอาไว้น่ะสิครับ!!
“โฮ่ววววววววววววววววววววววววววววววววววววว”
“ไอ้แรมมันร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“เข้!!! น้องผมๆๆๆๆๆๆๆๆ ไอ้แรมยัดแบงค์เลยยยย”
ผมไม่ตลกนะครับ!!!
เสียงโฮ่เริ่มดังขึ้นเมื่อพี่โคโยตี้เริ่มไซร้คอผมและพยายามเบียดตัวแนบผมมากขึ้น อะไรต่อมิอะไรของพี่เขาโดนผมเต็มเลยครับงานนี้
“หล่อแบบนี้สนใจนอกรอบไหมคะ” พี่โคโยตี้โน้มมากระซิบที่หูผมเบาๆ
“เอ่อ ไม่ดีกว่าครับ” ผมตอบกลับเธอแทบทันที ก่อนจะหลุดออกจากวงแขน ผมตรงปรี่ไปหยิบขวดโค้กสองขวดก่อนก้มหน้าก้มตารีบเดินมาที่โต๊ะสายรหัส
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ไอ้แรมไม่เลวนี่หว่า”
“ผมเปล่า!!”
“พี่แรมอย่างเด็ดอ่ะ ขอเทคนิคหน่อยสิ”
“ผม...ไม่...” พอเถอะครับได้โปรด
สักพักเสียงโฮ่ก็ดังขึ้นอีกระลอกจนผมต้องหันไปหาสาเหตุ....
ภาพตรงหน้าน่ากลัวกว่าสิ่งไหนๆอีกครับ กะเทยตัวใหญ่ๆปีสี่(น่าจะชื่อจุ๋มหรืออะไรนี่แหละครับ)ลุกขึ้นมาเต้นบนโต๊ะข่มกับโคโยตี้บ้าง คือ...ลืมบอกว่างานนี้จริงๆมีตีมการแต่งตัวเป็นสีๆไปครับ สายผมได้สีเขียวน้ำไหล(เกิดมาเพิ่งเคยได้ยินชื่อสีนี้ก็ตอนนี้แหละครับ) ซึ่งพอมีตีมแต่งตัวพวกนางฟ้า...ผมหมายถึงพวกเพศที่สามน่ะครับ ก็จะนัดกันแต่งตัวให้เด่นที่สุดในงาน ก็พอรู้มาบ้างว่าพวกนางฟ้าจะชื่นชอบการแต่งตัวเป็นพิเศษ ตอนงานเริ่มแรกๆพวกเราก็โฮ่ชุดที่พวกเธอใส่มากันเรียบร้อยแล้วครับ แต่ไม่นึกว่าต้องมาโฮ่อีกรอบ
กะเทยจุ๋มคนนั้นถอดเสื้อคลุมสีชมพูควายเผือก(ชื่อสีนี้จริงๆนะครับหาดูได้) ชุดด้านในเป็นบิกินี่สีเดียวกับเสื้อคลุมครับ เธอ(?)พยายามเต้นสู้กับโคโยตี้บ้างแต่ขอโทษที่ต้องใช้คำนี้...กระอักกระอวลอยากอ้วกมากครับ เพราะ...
“ไอ้เหี้ยจุ๋มจิ๋ม มึงลงมาเลยไอ่สัดทุเรศชิบหาย”
“สาดดด จะโชว์ก็แต๊บหน่อยไหมมึง!! มาเป็นลำแล้วไอ้เหี้ยยยย!!!”
นั่นแหละครับ...คุณจุ๋มจึงยอมลงมาจากโต๊ะแต่โดยดี
เวลาล่วงเลยไปจนถึงห้าทุ่ม ตอนนี้คนเมาเริ่มเพิ่มมากขึ้นเท่าตัวแล้วครับ โคโยตี้ล็อตสุดท้ายออกมา(ผมได้ยินมาว่าครั้งนี้ล็อตสุดท้ายแล้วน่ะครับ) แต่ไม่ค่อยมีคนให้ความสนใจแล้วครับ มึนเมากันไป คนไม่เมาก็ดูแลเพื่อนพี่น้องกันไปครับ อ้วกกันระเนระนาด เสียงแก้วแตกดังเป็นระยะ ห้องน้ำส้วมตันอีก สงสารเด็กร้านนี้จริงๆครับต้องมาเก็บกวาดทีหลัง
เมื่อเห็นดังนี้ผมเลยตัดสินใจไปหาคิดเพื่อที่จะได้กลับกันสักที
ไอ้นันมีเปอร์ดูอยู่เพราะงั้นไม่ต้องห่วงครับ...จริงๆถึงมันเมาแต่ผมก็เห็นมันเอาตัวรอดได้ทุกที ตู้มีน้องสายดูแลอยู่ และโรลกลับไปตอนไหนก็ไม่ทราบครับ เพราะอย่างนั้นผมถึงว่างไปหาคิดจนได้
หึหึ แต่บอกไว้ก่อนเลยว่าถ้ามีใครสักคนเมาแต่ไม่มีคนดูแลผมก็ไม่ยุ่งแล้วครับ ผมอยากไปหาคิดจะแย่ เรื่องการเมานี่ขอให้เป็นเรื่องของแต่ละสายจัดการกันเองนะครับ
ผมเดินหลบคนเมาบ้างอ้วกบ้างเศษแก้วบ้างและที่สำคัญ...พยายามเดินเลี่ยงโคโยตี้ด้วยครับ ในที่สุดผมก็มาถึงโต๊ะคิดเพื่อพบว่า...
คิดเมาครับ
“ม่ายยยยยยย ฮึกกก ม่ายเอาแล้วววววววว”
“เฮ้ยยยยได้ไงไอ้คิด พี่มึงจบแล้วเนี่ย ไหนๆมึงก็เปิดแล้วเอาให้สุดๆดิว้า”
“ม่ายยยย เพ่ คิดปวดหัวแย้ววววว”
“พี่คิดไหวไหมครับ กลับกับผมก่อนได้นะ”
“ไม่ต้องครับ”
...ผมตกใจเสียงตัวเองเหมือนกันนะครับที่พูดเสียงแข็งได้ขนาดนั้น แต่มัน...มันอะไรกัน!ไหนเขาสัญญากับผมแล้วว่าจะไม่กิน จะไม่เมา แล้วนี่อะไร!
สายคิดมีผู้หญิงน้อย และที่ผมเห็นในตอนนี้มีแต่ผู้ชายทั้งนั้น ไอ้น้องกล้า(อีกแล้ว)พยายามดันหัวคิดให้มาพิงไหล่มัน ส่วนพี่รหัสคิดก็คะยั้นคะยอให้คิดดื่มอีก ผมหันไปถามเด็กผู้ชายคนหนึ่งน่าจะเป็นน้องปีหนึ่งสายของคิดที่ดูพอจะมีสติอยู่บ้าง
“ทำไมคิดเป็นแบบนี้ครับ?”
“เอ่อ.....ก็ ตอนแรกพี่คิดเขาก็ไม่กินเหล้าหรอกครับ แต่เป็นไงไม่รู้จู่ๆก็คว้าเหล้าไปชงเองเฉยเลย พอทุกคนเห็นพี่เขากินก็เลยชงให้กินอีกเรื่อยๆน่ะครับ”
“......อย่างนั้นหรอครับ”
“ค..ครับ”
น้องทำหน้าเหมือนอยากจะบอกผมว่าน้องไม่เกี่ยวนะ แต่ผมตอนนี้ไม่มีอารมณ์คุยกับใครที่ไหนอีกแล้วล่ะครับ
“คิดครับ กลับกัน”
“อื๊อออ ม่ายยยยอาวววว โคโยตี้ยังไม่กลับเลยยยย”
“คิด..”
“เฮ้ยยยย เอาหน่อยน่า นานๆทีมันจะเมาแอ๋แบบนี้ ให้มันอยู่สนุกต่อหน่อ-”
ผมตวัดตามไปมองพี่คนนั้นอย่างอาจหาญ ผมไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำหน้าอะไรอยู่ตอนนี้ ทั้งโต๊ะถึงเงียบกริบยกเว้นแต่คิดที่ร้องอ้อแอ้ไม่หยุด
“คิดครับ”
“อื๊อออออ ไม่”
คนตัวเล็กว่าพลางซึกหน้าลงกับไหล่น้องกล้า ผมหงุดหงิดมากขึ้น โมโหมากๆด้วย ทำไมเขาทำตัวอย่างนี้ ไหนสัญญากันแล้วว่าจะไม่กิน จะไม่เมา แล้วนี่อะไร
ผมผิดหวังนะ
“จะไม่กลับใช่ไหมครับ?”
“อือออออออออออออ”
“งั้นผมไปละนะ ดูแลตัวเองด้วย”
ผมกระชากเสียงใส่ ทั้งๆที่เป็นคนโมโหยากแท้ๆ แต่กับเขาผมควบคุมอารมณ์ขุ่นมัวของตัวเองไม่ได้เลย ผมเดินออกมาจากโต๊ะเขา แน่นอนว่าไม่ได้ไปจริงหรอกครับ ผมหลบอยู่หลังเสาเพื่อสังเกตการณ์เขาอยู่ห่างๆเท่านั้นเอง
พอผมเดินออกมาได้สักพัก คิดเริ่มเงยหน้าขึ้นมาจากไหล่ไอ้น้องกล้าหันซ้ายหันขวาใหญ่ก่อนเริ่มเบ้หน้าและร้องไห้อีกครั้ง
ผมไม่ชอบน้ำตาเขา พอๆกับที่ไม่ชอบให้เขาผิดสัญญา
เรื่องแบบนี้เคยเกิดขึ้นแล้วเมื่อสงกรานต์ปีก่อน คิดดื่มจนเมาไม่ระวังตัวเองแต่เพราะเป็นครั้งแรกผมจึงให้อภัย อีกทั้งแอบมารู้ทีหลังว่าเขาเรียกร้องความสนใจจากผม อย่างที่เคยบอกคิดตอนเมาจะทำในสิ่งที่ตัวตนปกติของเขาไม่ค่อยทำ การเรียกร้องความสนใจนั่นก็เป็นอย่างหนึ่งที่เขาอยากทำแต่ทำไม่ได้ เพราะทำไปก็ไม่มีใครสนใจ แต่ตอนนั้นคิดมีผมแล้วเขาเลยทำมัน คิดแค่อยากให้มีคนยืนยันว่าเขายังมีตัวตนอยู่สำหรับใครจริงๆ
อีกทั้งที่เขาร้องไห้งอแงเพราะอยู่ที่บ้านคิดร้องไห้ไม่ได้ นอกจากจะไม่มีคนปลอบแล้วยังโดนดูถูกอีกต่างหากรวมไปถึงการพูด พ่อคิดไม่เคยสนใจเขาอยู่แล้วเพราะอย่างนั้นคิดพูดอะไรไปก็ไร้ค่า เขาถึงกลายเป็นคนที่ชอบคิดมากกว่าสมชื่อเลย แถมพอนานวันเข้าคิดกลายเป็นคนพูดน้อยแต่คิดเยอะ คิดมากไปเสียอย่างนั้น
อันนั้นผมรู้แล้วยังไงล่ะ เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้ว ผมเข้าใจเขานะถ้าเขาอยากจะงอแงอะไรกับผมก็ได้ถ้าผมอยู่ข้างๆ แต่นี่อะไร? ผมไม่ได้ดูแลเขาอย่างใกล้ชิดเขาก็รู้ อีกทั้งเราสัญญากันแล้ว สัญญา! สัญญาเลยนะครับ!
“เฮ้ยไอ้คิดใจเย็นๆ”
“ไอ้เท็น ไอ้เท็นไปตามไอ้แรมมาเร็ว!”
“แรม..? คนที่มาตะกี้หรอครับ”
“เออนั่นแหละ เร็วๆเลย!”
“พี่คิดไม่งอแงนะครับ โอ๋ๆ....ไม่ร้องนะครับ”
“แรม...ฮึก แรมอ่ะ แรมอ่า? ฮึกกก แรมทิ้งเรา...ฮึก แรมทิ้ง..ฮึก คิด แรม...”
“นี่กล้าอยู่ตรงนี้ไงครับพี่คิด”
“ฮึกกก ไม่เอา จะเอาแรม ฮืออออออออ”
“พี่แรมกลับไปแล้วครับ เดี๋ยวค่อยเจอกันนะ ตอนนี้กลับกับผมก่อนก็ไ- อ่ะ...พี่แรม”
ผมไม่สนใจน้องกล้า แค่หันไปมองเฉยๆน้องกล้าก็เงียบเสียงทันที ว่าแล้วเชียวว่าน้องกล้ายังคิดจะแย่งคิดจากผมอยู่อีก ถึงคิดจะบอกว่าไม่มีอะไรแล้วจริงๆก็เถอะ
“ร...แรม...ฮืออออ ไปไหนมา ฮึก ทิ้งคิด...ฮึกกกก”
“...”
ผมไม่ตอบไม่พูดอะไรทั้งนั้น ผมไม่รู้จะพูดอะไร อารมณ์ตอนโกรธจะพูดอะไรก็ดูจะแย่ไปหมด ผมดึงคิดขึ้นมาจากแขนไอ้น้องกล้า อุ้มเขาแล้วเดินออกร้านไป...
________________________________________________
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
แรมดาร์กโหมด :hao7:
มาหย่อนให้ค้างแล้วจากไป แอร๊วววว คิดถึงกันบ้างไหมมม :mew1:
คิดถึงคนอ่านทุกคนเลยค่ะ นานๆทีจะว่างมาแต่งตอนพิเศษ แต่งไปแต่งมายาวซะงั้นเลยตัดฉับ กร๊ากกกกกกกกก
ขอบคุณที่ยังคิดถึงกันนะคะ
ขอบคุณนักอ่านหน้าใหม่ด้วย ยินดีต้อนรับค่ะ ฮูเร่ :mc4:
เอาตอนนี้ไปให้หายคิดถึงกันก่อนนะคะ แล้วจะมาต่อในเร็วๆนี้ค่าา :hao7:
ปล. ตอนนี้แอบเปิดเรื่องใหม่ได้สักพักแล้วค่ะ (แต่ลงไปไม่กี่ตอน....) เลยอยากฝากเอาไว้ในกายเธอด้วยค่ะ 55555
ส่วนจะลุ้นว่ามีคู่ใครไหมนี้ต้องติดตามนะคะ :hao6: :hao6:
(โฆษณาตลอด)
เรื่องนี้ค่ะ
จิ้มจึ๊ก :-[
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45239.0
→>> I-C-U : พวกผมรู้ พวกผมเห็น <<←
เมื่อน้องชายมีพฤติกรรมแปลกไป
เมื่อเพื่อนชายทำตัวแปลกไป
เพราะอะไรทำไมเขาถึงแปลกไป
วิธีเดียวที่จะรู้...........................................ก็แอบดูสิครับ!
ขอแอบโฆษณาหน่อยนะคะ5555555
ขอบคุณทุกการติดตามนะคะ
รักคนอ่านทุกคนนนนน
_____________________________________________
ตอบคอมเม้นค่ะ
Sar2288 คนอ่านคนนี้ก็น่ารักเสมอนะคะ :impress2: :impress2: :impress2:
omyim_jjj คนอ่านน่ารักกว่าาา > <
mystery Y คนนี้ก็น่าร้ากกกกก
B52 มดกัดแล้ววว55555
route rover :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :man1: :man1:
iammz ดีใจที่ชอบนะคะะะ คิดนี่น่ารังแกจริงๆ555
DREAM COME TRUE ชอบเราก็ดีใจค่ะ>< ขอบคุณที่ติดตามนะคะะะ
MK แงงงง ดีใจที่ไม่มองว่าไร้สาระค่ะ5555555 คิดยั่วอย่างเป็นธรรมชาติ(...)
karashi ขอบคุณที่ชอบนะคะะะ ตอนพิเศษมาแย้วว
zuu_zaa :-[ :-[
Tsubamae พระเอกของเราหายากค่ะ เป็นรุ่นลิมิเตต555555 ขอบคุณที่ติดตามนะคะ แอบฝากอีกเรื่องไว้ในอ้อมอกด้วย งิงิ
mjpnta ขอบคุณค่าา >///<
Gatjang_naka คุยกับคิดดีๆนะคะ 555555
patchylove คนอ่านก็น่ารักกกก
Tennyo_Y เอ...คิดยั่วรึเปล่าน้ออออ จริงๆอาจจะเป็นการยั่วแบบบริสุทธิ์ก็เป็นได้ค่ะ55555 รักคนอ่านค่า
Aumy8059yaoi ขอบคุณที่หลงเข้ามานะคะะ ดีใจที่ชอบอ่านรวดเดียวเลยแอร๊ยยยย :-[ ตอนพิเศาเปอร์นันรอหน่อยนะคะ ว่าจะมีอีกแน่ๆค่ะ5555 ขอบคุณสำหรับการติดตามนะคะะะะ :กอด1:
Yร้าย จบแล้วค่ะ :hao5: มีตอนพิเศษ(ที่หวังว่าจะ)มาต่อเรื่อยๆนะคะ55 ดีใจที่ชอบนะคะแงงง กอดดดดด :กอด1: :กอด1:
am_am รักกันแบบแซ่บๆ :hao7:
phai พระเอกเราน่ารักกกกกกกก :-[ :-[
jum1201 ดีใจที่หลงเข้ามาและดีใจที่ชอบนะคะ >//< ขอบคุณที่ติดตามค่า
kimhamwong พระเอกเราต้องมีการพัฒนา555
nutae or ดีใจที่ชอบนะคะะะะ ^^
Bear Company ขอบคุณมากค่ะะะ :mew1:
peettator ดีใจที่ชอบนะคะะ แง้งงงงงง
Whatever it is ดีใจที่ชอบค่ะ นันนี่ติสท์หรือบ้ากันแน่55555
puchi พระเอกซื่อ(บื้อ)เป็นรุ่นหายากค่ะ5555 กีใจที่ชอบนะคะ ขอบคุณที่ติดตามค่า
llmup ความบื้อของพระเอกเป็นจุดขายของนิยายเรื่องนี้ค่ะ กร๊ากกกกกก ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
gayraygirl >//////<
mickeyz.min ขอบคุณค่าาา
Flowerrice13 ดีใจที่ชอบนะคะะะะ
nichytaec ขอบคุณสำหรับคอมเม้นนะคะ จะพยายามปรับปรุงค่ะ :-[ แรมบื้อขั้นเทพไปเลยใช่ไหมคะ55555 เรื่องชื่อคิดนี่บางทีเราเองก็สับสนเหมือนกันค่ะ55555555555 ถ้าทำให้มึนๆงงก็ขอโทษด้วยนะคะ นันต้องได้เปอร์มาปราบนี่แหละค่ะถึงจะหยุดซ่า อิอิ ขอบคุณที่ติดตามและขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะะ :L1:
naamsomm กรี๊ดๆ ดีใจที่ชอบค่าาาา
shokung โอ้ะ เรื่องโชกเลือดนี่ยังไงหรือคะ แบบนี้ได้ไหม? แรมโกรธเลือดขึ้นหน้า55555555 :z6: //เรื่องแนวไหน..เอ่อ อันนี้เราก็ยังตอบไม่ค่อยได้ค่ะ เดี๋ยวจะสปอยล์(....) ถ้ายังไงฝากติดตามด้วยนะคะะ ^^
kautumn คิดช่างยั่วววว :hao6: //แรมของเราน่ารักชิมิล่าาา//เปเปอร์สู้สุดใจค่ะะะ เพื่อนซันนี่ฮ็อตจริงๆ555//ขอบคุณที่หลงเข้ามาและขอบคุณที่ชอบเรื่องนี้นะคะ ^^
Chan-Alish ดีใจที่ชอบนะคะ ไม่ร้องนะ โอ๋ๆ ;;__;;
PharS ขอบคุณเช่นกันค่ะะะะ
sodawan ขอบคุณมากๆเช่นกันค่าา
omuya เราก็คิดถึงคนอ่านนน
littlepink ดีใจที่หลงเข้ามาชอบเรื่องนี้นะคะ 5555 พ่อคิดนี่แย่จริงๆ จริงๆก็ผิดที่ตัวเองนั่นแหละเนอะแต่เพราะไม่ยอมว่าตัวเองผิดเลยไปลงกับลูกซะงั้น :hao5: แรมคิด เปอร์นันนี่เป็นมหากาพย์จริงๆค่ะ555555 อ่านแล้วขำเลย รักกันมานานมากกกกก //ส่วนเรื่องใหม่เป็นของซีซังหรือเปล่าต้องติดตามนะคะ :z1: (โฆษณาแฝง..)
phai คนอ่านก็น่าร้ากกก >///<
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่ะ
ตอบเม้นมันส์มาก55555555
เจอกันตอนหน้านะคะะะ :กอด1:
______________________________________
-
แรมของขึ้น!!!! คิดจะทำอย่างไร รออ่านอีกจ้า
-
รอตอนต่อไป :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
สถานการณ์จะเป็นยังไงหนอ แรมโหมดดาร์ค :katai1:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
มาต่อเลยน้าาาาาาาาาาา
:katai1:
-
โอ้!แรมโหมดดาร์ค รอๆๆ
-
นัน กะ เปอร์ :-[
-
คิดถึงเรื่องนี้จริงๆค่ะ สนุกครบรสเลย
มาต่อเร็วๆนะคะ อยากอ่านตอนคิดอ้อนเยอะๆอ่า :hao3:
-
แรมน่าจะซัดไอรุ่นนองของคิดให้จำซักยก รำจริงๆ :ruready
-
:pig4:
-
รออออออออออออออออออออออ แรมโหดเยอะๆเลยชอบ~~~~~
-
หนูคิดเมาอีกแล้ววววว
-
Special V-II
….
“แรมมมมมม ทำไงเงียบอ่า โกรธหรอ โกรธอะไรอ่ะ โกรธทำไมหรอ”
“......” นี่เขาไม่รู้จริงๆหรือเพราะเขากำลังเมาอยู่กันแน่?
“แรม...ฮึก อย่าเงียบสิครับ ฮึก....คิดทำอะไรผิดหรอ..”
“....แล้วคิดคิดว่าตัวเองทำอะไรผิดล่ะครับ..”
“...ก็....คิดกินเหล้า...”
“......”
“ง่ะ...ก็...ก็คิด....ก็แรม...แรม ฮึก..แรมกอดกับโคโยตี้อ่า”
“ผมไม่ได้กอด เขาก้มลงมาเองต่างหาก”
“ก็...ก็นั่นแหละ คิดไม่ชอบนี่นา ฮึกกก”
“แล้วก็เลยกินเหล้าหรอครับ?”
“....ก็......”
“เลยผิดสัญญาหรอครับ”
“.......................”
“.......” ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ คิดว่าไว้รอให้เขาสร่างก่อนดีกว่า ผมขับรถไปตามถนนเพื่อที่จะกลับคอนโด ทั้งคิดทั้งผมต่างเงียบแม้จะมีเสียงสะอื้นของคิดดังมาเป็นระยะ
“...แรม....”
“.....”
“โกรธ...มากไหม?”
“มากครับ”
“....ขอโทษ....”
“.......เฮ้อ ไว้ค่อยคุยกันพรุ่งนี้นะครับ”
“แต่..อึก ฮึก แรม...ยังโกรธ”
“....ไว้ค่อยคุยกันนะครับ”
“.....”
ที่ผมยังไม่อยากคุยกับเขาตอนนี้เพราะ หนึ่ง สติของคิดยังไม่ครบผมอยากคุยกับเขาตอนสติดีๆมากกว่าเราจะได้เข้าใจกันได้ถูก และสองผมโมโหมากๆจนควบคุมตัวเองไม่ค่อยอยู่ ผมกลัวว่าจะพูดอะไรไม่ดีใส่เขาลงไป เพราะอย่างนั้นผมจึงเลือกที่จะเงียบ แม้ว่าการที่คิดจะนั่งเงียบกลั้นเสียงสะอื้นแต่น้ำตาไหลไม่หยุดจะเป็นการทำร้ายจิตใจผมมากๆก็ตาม
ใช้เวลาอีกไม่นานก็ถึงคอนโด ผมพาคิดมาถึงห้องของเรา แม้เขาจะเดินโงนเงนอยู่แต่เราก็ถึงห้องได้โดยไม่ต้องเสียพลังงานอะไรมาก คิดยอมเดินตามผมมาแต่โดยดี
“คิดไปอาบน้ำก่อนนะครับ ไหวไหม?”
“......ถ้าไม่ไหวอ่า”
“ก็เช็ดตัวเอาครับ”
“.......................”
“คิดครับ?”
“อือ...”
คนตัวเล็กว่าพลางปาดน้ำตาป้อยๆ เห็นแล้วสงสารจับใจแต่ก็ต้องห้ามใจตัวเองไม่ให้โอ๋เขามากไป ไม่อย่างนั้นเขาก็จะทำผิดซ้ำแล้วซ้ำอีก
ผมเดินเข้าห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย แต่ยังไม่ทันเสร็จดีก็มีเสียงเคาะประตู
“แรม...”
“.....”
“ค..คิดอาบด้วยนะ”
“ไม่ต้องครับ”
ไม่! ไม่ได้เด็ดขาด ผมจะต้องจับเขาปล้ำแน่ๆยิ่งตอนเขาเมาด้วยแล้ว หน้าแดงๆตาเยิ้มๆนั่นอีกทั้งต้องมาเปลือยอาบน้ำด้วยกันอีกผมทนไม่ไหวหรอก ผมยังไม่อยากทำอะไรเขา แน่นอนว่าผมยังโมโหอยู่ ไม่อยากใส่อารมณ์น่ะครับ
“....”
เสียงคิดเงียบลงไป ผมปิดฝักบัวก่อนแต่งตัวออกไป คิดไม่ได้รอผมอยู่หน้าห้องน้ำหรือในห้องนอน ผมเดินตามหาเขาและเจอเขาที่มุมระเบียง คิดนั่งขดตัวอยู่ที่มุมระเบียงน้ำตาไหลไม่หยุดและเจ้าตัวก็ไม่ได้ปาดมันออกไป
“.....เช็ดตัวหรือยังครับ”
“....ยัง...ครับ ฮึก...”
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมเอาผ้ามาให้นะครับ”
“.........แรม”
“......”
“..ทำ...ต้องทำยังไงถึงจะหายโกรธหรอ....คิด...ฮึก...ไม่ชอบแบบนี้ แรมเงียบ ฮึก...ไม่ดูแลคิด ฮึก ไม่ชอบ...”
เขาเริ่มสะอื้นตัวโยนก่อนพยายามเดินต้วมเตี้ยมมาหาผม คิดทิ้งตัวใส่หน้าอกผมพร้อมกับกอดผมแน่น
“ขอโทษ...ขอโทษนะครับ ฮึก ฮืออออออ คิดไม่ดี ผิดไปแล้วครับ ฮือออออ แรม...ฮึก หายโกรธนะ คิดไม่ชอบแบบนี้เลย ฮึก”
“แล้วที่คิดทำอะไรลงไป...ผมชอบหรอครับ?”
“อึก...ก็...ก็นั่น......”
“คิดหึง?”
“อืออออออ ก็แรมกอดกับผู้หญิงคนอื่น...”
“แต่ผมไม่ได้เต็มใจนี่ครับ”
“แต่แรมก็กอดอ่ะ....ฮึก คิดเห็นเต็มๆ นมโคโยตี้โดนแรมด้วย ฮึก....ชอบใช่ไหมล่ะ ยืนนิ่งเลยอ่ะ ฮึก...”
ผมดันไหล่เขาออกมาจากอ้อมกอด ก่อนเดินเข้าห้องนอนไป
ผมกำลังโมโหอีกครั้งและโมโหมากๆ
ผมรู้ว่าคิดหึง เกือบจะหายโกรธแล้วเชียว จริงๆผมก็ดีใจที่เขาหึงนะแต่ความคิดของเขานี่มัน... คิดได้ยังไงกัน! คิดว่าผมชอบเลยยอมอยู่นิ่งๆอย่างนั้นหรอ ผมอยู่นิ่งไม่ถึงครึ่งของครึ่งนาทีด้วยซ้ำ ทำไมเขาถึงคิดอย่างนั้นไปได้ คิดไม่เชื่อใจผมเลยอย่างนั้นหรอ ที่ผมแสดงออกไปตั้งมากมายว่าผมรักเขาขนาดไหน ทำไมเขายังคิดว่าผมจะไปชอบคนอื่นได้
“แรม! ฮึก...ชอบจริงๆหรอ...แรม...”
ผมเดินหนีเขาเข้าห้องมา ถ้าอยู่ต่อผมได้ตวาดเขาแน่ๆ คิดเดินไม่กี่ก้าวก็ล้ม ก่อนจะนั่งกอดเข่าตัวเองแล้วร้องไห้ตัวโยน ผมอยากจะให้อภัยเขา แต่พอนึกถึงตอนที่เขาพูดมาเมื่อครู่ผมก็หงุดหงิดอีกครั้ง
“ขอโทษครับ...ฮึก..ฮืออออ ขอโทษ...แรม..ฮึก คิดขอโทษครับ ฮึก...แรม....แร...ม...อึก”
สุดท้ายก็เป็นผมเองที่ทนไม่ไหว ผมเดินเข้าไปหาเขา อุ้มเขาไปไว้บนเตียง
“แรม...ฮึก...จะไปไหน?”
“ไปนอนข้างนอกครับ”
“มะ..ไม่เอา นอนด้วยกันนะ นะครับ...แรม...”
“......”
“คิดจะไม่ดื้อแล้ว ฮึก....แรมอย่าไปไหนนะ...” คิดร้องพร้อมกับจับชายเสื้อผมไว้แน่น น้ำตาเขาไหลไม่หยุดตั้งแต่ที่ร้านแล้ว ผมเกรงว่าวันรุ่งขึ้นมันจะต้องบวมมากแน่ๆ
ผมสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ก่อนเดินไปหาผ้าขนหนูมาเช็ดตัวเขา พร้อมกับผ้าชุบน้ำผืนเล็กๆมากโปะดวงตาเขาจะได้ไม่ช้ำมากไปกว่านี้
สุดท้ายจะโกรธยังไงผมก็หยุดเป็นห่วงเขาไม่ได้จริงๆ
ผมกดเขาลงกับเตียงเพื่อที่จะให้เขาหยุดดิ้น คิดยอมนอนนิ่งๆในที่สุดแต่มือของเขาจับชายเสื้อผมไว้แน่นจนผมต้องยอมทิ้งตัวลงนอนข้างๆเขา...ไว้เขาหลับค่อยปิดไฟทีหลังก็ได้ครับ
คิดนอนสะอื้นอยู่เป็นพักๆ ไม่นานเสียงสะอื้นก็หยุดลง ลมหายใจเข้าออกของเขาเริ่มสม่ำเสมอเป็นสัญญาณบอกว่าคิดของผมเข้าสู่นิทราไปเรียบร้อยแล้ว ผมเช็ดหน้าเช็ดตาเขาอีกเล็กน้อยก่อนลุกไปปิดไฟและล้มตัวนอนข้างๆเขา
…
ตอนเช้ามาถึงคิดนอนซุกตัวอยู่ข้างผมอย่างน่ารัก เมื่อคืนเขาละเมอถอดเสื้อออกเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้เขาบ่นร้อน แต่ผมก็ลุกไปสวมเสื้อกล้ามให้เขาอยู่ดีเพราะกลัวไม่สบายเอาน่ะครับ
เห็นคิดนอนฟรี้ๆแบบนี้เรื่องเมื่อคืนที่ผมโกรธแทบจะหายวับไปจากหัวเลย ผมคงโกรธเขาจริงจังไม่ได้จริงๆเสียแล้วล่ะมั้ง แต่ในระหว่างที่นอนเชยชมคนน่ารักข้างๆตัวนี้ก็มีเสียงสั่นจากมือถือข้างๆเตียง เมื่อผมหันไปดูก็พบว่าเป็นมือถือของคิดครับ ทีแรกผมก็จะไม่สนใจนักหรอกเพราะเป็นเครื่องของเขา แต่มันส่งเสียงสั่นรัวเข้าจนผมนึกรำคาญจึงหยิบมาดูเสีย และปรากฏหน้าจอเป็นการแจ้งเตือนจากแอพพลิเคชั่นไลน์
โดยน้องกล้า...
กล้ามากครับ กล้าสมชื่อจริงๆ อารมณ์โกรธเมื่อคืนมันปะทุขึ้นมาอย่างแผ่วเบาอยู่ในใจผม ผมหายโกรธคิดแล้วครับแต่โกรธคนที่ยุคิดมากกว่า เรียกได้ว่าเบนเป้าหมายไปแล้วล่ะครับ คิดไม่เคยตั้งล็อคเอาไว้ทำให้ผมเข้าไปดูมือถือเขาได้โดยง่าย
G.Brave : พี่คิดครับถึงบ้านหรือยังครับ
ตอบผมหน่อยดิพี่คิด
ผมเป็นห่วงนะ
.....
พี่คิดครับ?
G.Brave : พี่คิดเป็นไงบ้าง
ไหวมั้ย แฮงค์ป่ะพี่
ผมมียาแก้แฮงค์ดีๆนะพี่จะเอามั้ย
พี่คิด?
ตื่นยังงงงงงง
*สติ๊กเกอร์สงสัย*
G.Brave : พี่คิดอ่านแล้วไม่ตอบบบบบบบบบบ
เป็นไรมากป่ะพี่?
ปวดหัว?
ถ้าอ่านไม่ตอบอีกผมแบล็คเมย์พี่จริงๆนะ...
....
พี่คิด ตอบน้องหน่อยเด่ะเฮ้ยยย
....
*ส่งรูป*
หืม........?
ทันทีที่รูปที่กล้าส่งมาให้ผมโหลดเสร็จผมก็แทบปามือถือทิ้ง... ใจที่ตอนแรกร้อนเพียงถ่านสุมตอนนี้เป็นเพลิงไหม้แล้วครับ อีกนิดหนึ่งจะไหม้เท่าพระอาทิตย์แล้ว
รูปที่กล้าส่งมาเป็นรูปคิดหอมแก้มมันครับ
แม่ม...
กล้าดียังไง?
G.Brave : ไม่ตอบอีกแน้ะ เดี๋ยวผมส่งรูปนี้ให้พี่แรมหรอก
KID : เอามาจากไหน
G.Brave : ตอบแล้วๆๆๆ55555555555555
พี่จ่อยถ่ายไว้พอดีอ่ะ คริคริ
KID : เราทำตอนไหน?
G.Brave : อ้าวพี่จำไม่ได้หรอ
ผมยุพี่เองแหละ กิกิ
พอผมบอกว่าถ้าหอมแก้มผมแล้วพี่แรมจะมาพี่ก็ทำทันที กร๊ากกกกกกก
....
อ้าว เงียบๆ
ผมไม่ส่งให้พี่แรมหรอกพี่
อย่าคิดมากสิ
พี่คิด
โกรธหรอครับ?
ขอโทษน้า ดีกันๆๆๆ
เงียบอีกแล้ว พี่คิดดดดดดดดดดดดด
...ผมพยายามระงับความโกรธจนอยากจะบีบมือถือนี้ให้แหลกคามือเสีย กล้ามากนะครับ เดี๋ยวจะได้เห็นดีกันอยากจะรู้ว่ายังจะกล้าอีกไหม
ผมลุกออกจากเตียง เดินวนรอบห้องพักหนึ่งจนหามุมดีๆได้ก็ตั้งมือถือแบบเอียงข้างไว้ เอาหนังสือมาหนีบไม่ให้มันล้ม เดินไปหยิบหูฟังอีกมุมหนึ่งของห้องก่อนต่อมันเข้ากับโทรศัพท์พร้อมกับปิดระบบสั่นทุกชนิด กะองศาพอดีแล้วผมก็กดส่งวีดีโอคอลไปหาน้องกล้าก่อนเดินไปนอนกับคิดของผม
ผมรอจังหวะสักพักก่อนแอบสะกิดคิดให้ตื่น
“คิดครับ...”
“อืออออ แร...แรม?”
“ปวดหัวไหมครับ”
“อือ นิดหน่อย...อ้ะ แรม...หายโกรธรึยังครับ”
“.....”
“แรม...โกรธอยู่หรอ ไม่เอาดิ ไม่โกรธแล้วน้าๆ”
คิดอ้อนผมเหมือนอย่างทุกทีเวลาเขาทำผิด เอาหัวมาไถแถวซอกคอผมจนรู้สึกจี้เบาๆ ผมหันหน้าหนีเขาเล็กน้อย คิดทำหน้าบึ้งก่อนลุกขึ้นมาคร่อมตัวผมไว้แล้วก้มกอดหมับ
“ขี้งอนจังเลยยยย แฟนใครเนี่ยยยยย หืมม?”
“.....นั่นสินะครับ แฟนใครไม่รู้” ผมแกล้งตอบเสียงโทนเดียวใส่เขา รู้สึกว่าตัวเองเริ่มมีมารยามากขึ้นยังไงไม่รู้สิครับ
“...ง่า รู้สิ นี่ไงๆแฟนคิด จุ๊บ” คิดร้องงอแงก่อนเข้ามาจูบเบาๆที่ปลายคางผม ตากลมใสนั่นจ้องผมเป๋ง
“แฟนคิดขี้งอนจังเลย ทำยังไงดี” คิดว่าพลางมุดอยู่หน้าอกผม มันจั๊กจี้นะครับ อีกทั้งผ้าห่มที่คลุมไหล่เขาก็ร่นลงไปแล้ว คิดใส่เสื้อกล้ามบางสีขาวและด้วยความที่ผมแอบวีดีโอคอลไปหาไอ้น้องกล้านั่นทำให้ผมดึงผ้าห่มมาห่มตัวเขาอย่างช่วยไม่ได้ ผมไม่รู้หรอกว่าไอ้น้องกล้านั่นกดรับหรือยัง แล้วจะดูอยู่ไหม ผมแค่กะเอาเท่านั้นและหวังว่าเขาจะฉลาดพอว่าผมเป็นคนคอลวีดีโอไป
คิดยังคงอ้อนผมอย่างต่อเนื่องเพราะคิดว่าผมยังโกรธเขาจริงๆอยู่(แม้ว่าจริงๆแล้วจะโกรธอยู่เล็กน้อยก็ตาม)และวิธีการอ้อนยอดฮิตของเขาก็คือการเข้ามานัวเนียคลอเคลียเหมือนแมวน่ะครับ คิดรู้ว่าถ้าทำแบบนี้แล้วจะใจอ่อน...ซึ่งก็ถูกต้องที่สุด ผมเจอเขาคลอเคลียใส่แบบนี้ก็ไปไหนไม่รอดแล้ว ใจอ่อนยวบแต่ยังทำใจแข็งไว้เพราะอยากให้คนในไลน์รับรู้
ว่าผมกับคิดเรารักกันมากแค่ไหน
จุ๊บ..
“หายงอนนะ ดีกันนนน”
“....”
“แรมมม เกี่ยวก้อยๆๆๆ อ่ะๆ จุ๊บ”
โอ้ยยยย น่ารักมากจะบ้าตาย ทำไมทำตัวได้น่ารักขนาดนี้กันครับ ฮึ่มมมม
สุดท้ายผมก็ยอมแพ้จนได้ เกี่ยวก้อยกับเขาตามที่เขาต้องการก่อนก้มลงจูบประทับตราลงบนปากนิ่มเบาๆ คิดยิ้มร่าพอเห็นว่าผมยิ้มให้ คนน่ารักกระโจนกอดรัดฟัดเหวี่ยงผมอีกครั้ง
“ขอโทษนะแรมม ไม่ทำแล้ววววว”
“ครับ ถ้าทำอีกจะโกรธให้มากกว่านี้เลย”
“อื้อออ ไม่เอา ไม่ชอบ ห้ามโกรธนะ แรมโกรธน่ากลัว” คิดส่งเสียงหงุง
“...ถ้าคิดทำอีกผมจะโกรธอีก โกรธมากกว่าเดิมด้วย...”
“ง่ะ”
“คิดครับ...ผมไม่ได้อยู่ติดกับคิดตลอดเวลา มันต้องมีบ้างที่บางช่วงผมไม่ได้ตามไปดูคิด เข้าใจไหมครับ?”
“อืออออ...”
“ผมอยากจะดูแลคิดไปตลอดแต่มันเป็นไปไม่ได้คิดก็รู้ ยิ่งพอพวกเราจบไปมีงานทำ เราก็ต้องมีบางเวลาที่ห่างกัน...ผมดูแลคิดทุกนาทีไม่ได้นะครับ แล้วที่คิดทำเมื่อวานผมอยากให้คิดเลิกทำได้ไหมครับ”
“ครับ...ไม่ทำแล้ว”
ผมยิ้มเบาพลางลูบหัวเขา
“ที่ผมทำไปเพราะผมไม่อยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกนะครับ ผมรู้ว่าคิดดูแลตัวเองได้ถ้าไม่เมา และอีกอย่าง...สัญญาต้องเป็นสัญญานะครับ ถ้าคิดผิดสัญญาแบบนี้ผมคงไม่กล้าสัญญาอะไรกับคิดอีก”
“งื้อออออ ไม่เอาๆ คิดไม่ทำแล้ว ไม่ผิดสัญญาแล้ว เชื่อคิดนะครับ”
“ครับ คนดี” ผมก้มลงไปจูบหน้าผากหอมคลอเคลียอยู่บนใบหน้าเขาสักพัก
“...ถึงผมจะดูแลคิดไม่ได้ทุกวินาที แต่ผมจะดูแลคิดทุกวันนะครับ”
ผมไม่แน่ใจว่าตัวเองกล้าพูดประโยคเสี่ยวๆนั้นออกไปได้อย่างไร คิดอีกทีก็เขินครับ คิดเองก็ซุกหน้าแดงๆเข้ากับหน้าอกของผมเป็นที่เรียบร้อย
ผมลูบหัวเขาสักพักก่อนคิดจะกอดผมอยู่เฉยๆ ผมคิดว่าได้เวลาแล้วล่ะครับจึงถอนตัวออกจากอ้อมกอดเล็ก คว้ามือถือคิดที่ตั้งบนโต๊ะอยู่ข้างเตียงไม่ใกล้ไม่ไกลเพื่อมาดูหน้าจอและพบว่า น้องกล้าตัดสายไปแล้วครับ แต่มีข้อความหนึ่งส่งเข้ามาแทน
กล้า : ขอโทษครับพี่ ผมไม่ยุ่งแล้ว
.
.
.
หึ...ให้มันรู้ว่าใครเป็นของใคร
__________________________________________________
:hao6:
อยากจะอัพให้เร็วกว่านี้ค่ะแต่คอมเข้าเล้าไม่ได้ไปพักหนึ่งไม่รู้ทำไม :hao5:
ขอโทษที่มาช้านะคะ
เป็นอีกตอนใสๆ(?)ของแรมกับคิดค่ะ
อยากให้รู้ว่าทำไมคิดถึงคิดมาก คิดเยอะ เมาแล้วชอบเรียกร้องความสนใจ กรั่กๆ
และก็อยากให้เห็นถึงการพัฒนาของตัวละครค่ะ แรมเราไม่บื้อแล้วน้าาาาาา :hao7:
คิดถึงคนอ่านทุกคนเลยค่ะ รักน้าาา
ปล. ฝากอีกเรื่องไว้เช่นเดิมค่ะ จะอัพตอนใหม่ในเร็วๆนี้ เมื่อมีเวลา 55555555555 :z6:
→>> I-C-U : พวกผมรู้ พวกผมเห็น <<←
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45239.0
(แอบแง้มว่ามีตัวละครจากเรื่องนี้ไปโผล่ด้วยนะเออ :hao6: )
ตอบคอมเม้นค่าาา
B52 อ้อนอย่างเดียวถึงจะเอาอยู่5555
6002 เสียดายดาร์คได้ไม่นาน 55555555555 :hao6:
Toon_TK กรี๊ดดด มาต่อแล้วค่าาาาาาา
mystery Y มาแล้วค่าาาาา o13
Ticha น่ารักล่ะซี่ ... :o8: :o8: :o8: :o8:
Peung002 คิดถึงคนอ่านเหมือนกันค่ะ มาต่อแล้วน้าาา คิดอ้อนหนักเลย5555
route rover ตื้อไม่เลิกจริงๆ5555555
warin :กอด1: :กอด1:
neno.jann แอร๊ยยยย มาแล้วค่ะะะ แรมโหดได้แปปเดียวเอง5555 :hao5:
Whatever it is เมาทีไรเป็นเรื่องทู้กที.. :hao7:
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่ะะะ
__________________________________________________
-
แรมมันร้ายยยยยยย o18
-
แรมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
-
ตอนนี้รักแรมมากเลยอะ ส่วนคิดขอละนางไว้ในฐานที่เข้าใจยอมให้คนอื่นหอมแก้ม แย่นะ ถึงจะมีเหตุผลอะไรก็ตามที เบื่อคิด โตแต่ตัว สมองไม่โต ชื่อคิดแต่ไม่รู้จักคิด ไม่เหมือนแรมของป้า เก่งขึ้นเยอะ แต่เอาเถอะ จะถือว่าคิดพยามเรียกร้องความสนใจแบบไร้สาระ ^^
-
โอยยยยย
อะไรคิดจะอ้อนได้ขนาดนี้เนี่ย ถ้าเราเป็นแรมนะ ตายอย่างสงบอยู่บนเตียงตั้งแต่เริ่มเข้ามานัวเนียแล้วอะ :mew4:
แต่อีน้องกล้าก็เนอะเจอช็อตเด็ดเข้าไปหวังว่าจะจากไปอย่างสงบนะคะกร๊ากกกกกกกกกกกก :hao7:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:pig4:
-
:mew3: :mew3:
-
แรมโหมดนี้เจ้าเล่ห์สุดๆ!!
-
แรมดีที่สุดสำหรับคิดแล้ว คนอื่นอย่าแม้แต่จะคิดเลย หึ หึ
-
น่ารัก งุงิมากๆๆๆๆๆๆ ต้องทำโทษหน่อยนะแบบนี้ 5555
-
คือชอบ อ่านทั้งคืนเลยอ่ะ
แบบคิดน่ารัก แรมก็ซื่อหน่อยๆ
แต่ชอบหมานันสุดละ เกรียนดี
-
สนุกมากกกก ชอบทั้งคิดแล้วก็แรม ถึงแม้จะซึนหน่อยๆก็ตามอ่ะนะ่ น่ารักมากกก แต่แอบบขัดใจนันอ่ะ คือบางที่ก็ไม่เข้าใจนางไงยิ่งตอนที่ทุกคนปฏิเสธคิดนะ แม่เจ้าน้ำตาไหลเลยจ้า
ขอบคุณมากๆค่ะ
-
แรม รายกาจมากเลยอ่ะ ตอนตั้งวีดีโอคอลอ่ะ แต่สงสารคิดนะที่โดนเรื่องพ่ออ่ะ น้ำตาตะไหล แต่ชอบ นัเนกะเปอร์มากๆๆๆๆๆ มารักแรมตอนท้ายเรื่องนี้แหละ #ตั้งวีดีดีโอคอล 5555
-
นี่คือมุมมืดของแรมซินะ 5555
:-[
-
อ่านจบแล้ว!!! ใช้เวลา 2-3 วัน อยากบอกว่าติดหนึบมากกกกกกกกกกกกกกก คือคนเขียนเขียนให้เราคิดว่าแรมกับคิดมีตัวตนจริงๆ งื้ออออออออออ แรมแบบเป็นเมะบื้อๆที่ไม่เคยเจอ คือบื้อมาก!!! เกือบจะโง่และ...55555 ส่วนคิด...เป็นเคะในดวงใจเรามาก!! โอ้ยยยยยยยย อยากได้มากอดอ่าาา น่าร้ากกกกกกกกกกกกก เหมือนลูกแมวววว TwT คือติดคิดตามแรมไปด้วยเลยเนี่ย
ส่วนนันกับเปอร์ คู่นี้เราก็ลุ้นนนนนนนน นันก็น่ารักในอีกมุมมมมม เราชอบคู่นี้เหมือนกัน อยากอ่านอีกกกก คือพูดจริงๆอยากอ่านตอนพิเศษทั้ง 2 คู่อีกเยอะๆๆๆๆ เราชอบเรื่องนี้มาก ไม่มีโครงการอยากรวมเล่มบ้างหรอคะ TwT
สุดท้ายนี้ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ นี่เราไปหาอ่านเรื่องอื่นไม่ได้เลย ใจติดอยู่กับเรื่องนี้ 55555555555
-
แรมชนะเลิศ แต่คิดน่าตีจริงๆ เลย เมาแล้วยังไปซบบ่ากล้าอีก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จัดว่าเด็ดมากแรม ให้มันได้อย่างนี้สิ
กล้านี่แบบยุ่งกับคิดไม่เลิกจริงๆ
เหมือนก่อนหน้านี้คิดก็บอกไปแล้วนะว่ามีแฟน
คือยังไงก็คิดได้แค่น้องอ่ะ
แต่พอเห็นกล้ามายุ่งวุ่นวายแล้วของขึ้นเลย
ทีนี้คงเลิกยุ่งจริงๆสักที
ส่วนคู่รองนันเปอร์ยอมรับว่าชอบมาก
นับถือความรักของเปอร์จริงๆ
คือรักเดียวใจเดียวมากอ่ะ
ถึงนันมันจะปากมอมแต่ก็มีมุมน่ารักนะ
อ่อ อีกเรื่องคือชอบไดอารี่ของเปอร์นะ
มีแต่เรื่องนันทั้งนั้น นันรู้รักตายเลย
-
SPECIAL บันทึกคนเลี้ยงหมา II
2/2/20xx
นันเป็นแฟนกูแล้ววววว
เขียนถึงเรื่องนี้รอบที่ห้าล้าน ยังดีใจทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องนี้ ผ่านมาเกือบสามปีแล้วที่กูได้คบกับนัน ไอ้เชี่ยยยย เรื่องจริงหรือฝันไปวะ ได้เป็นแฟนกันว่าปาฏิหาริย์แล้ว คบกันเป็นปีอีก โว้ยยยยย
มีความสุขแทบบ้า!
เพ้อเรื่องเดิมๆมาหลายรอบมากและคิดว่าคงจะเพ้อเรื่องนี้ต่อไปจนตายนั่นแหละ
พอสังเกตดีๆไดอารี่เล่มนี้แม่งมีแต่เรื่องของนันว่ะ55555 แต่กูก็ชอบทุกครั้งที่ได้กลับไปอ่านบันทึกเก่าๆนะ ถึงจะไม่ได้บันทึกทุกวันก็เถอะ แต่ที่เลือกๆมาเขียนนี่ก็เป็นแต่เรื่องเด็ดๆทั้งนั้นแหละ(แต่กูชอบทุกวันที่ได้อยู่กับนันอยู่ดี)
วันนี้ก็มีเรื่องจะเซอร์ไพรส์
จริงๆเรื่องแบบนี้ก็เคยเกิดขึ้นมาละสองสามครั้งแต่ไม่มีโอกาสเขียนสักที
เรื่องมีอยู่ว่า...เดี๋ยวนี้พอช่วงสอบไอ้นันจะมาติวหนังสือกับกู... มันเริ่มตั้งแต่ปีสามเทอมสองจนตอนนี้ปีห้าเทอมหนึ่งละ จะจบละแม่ง แล้วทีนี้คิดว่ากูจะนั่งติวให้มันเฉยๆหรือไง
ไม่มีทาง
ของแบบนี้มีโอกาสก็ต้องแทะเล็มหน่อย ขอกำไรคืนบ้างหลังจากที่โดนมันทุบตีอยู่ทุกวัน(รู้น่าว่าตีกูเพราะเขินน่ะ)
พอมีโอกาสได้เล่าทั้งทีขอเล่าให้ละเอียดๆหน่อยเถอะ เผื่อวันข้างหน้าไอ้นันอาจจะต้องไปทำงานที่ไกลๆแล้วเราอยู่ห่างกัน(กูไม่ยอมเขียนว่าเลิ-กันหรอว้อย) เปิดมาถึงหน้านี้จะได้มาพอแรงชักว่าวหน่อย....
จริงๆตอนนี้ไอ้นันก็นอนหมดแรงกรนฟรี้ๆอยู่บนเตียงบ้านกูเนี่ย มีไอ้เหมียวสองตัวมานอนอิง สงสัยชอบที่ได้นอนพิงเนื้อนิ่มๆของมัน หึหึ เออ ตอนนี้ไอ้นันนอนเปลือยอยู่เนี่ย เขียนจบแล้วจะไปฟัดมันอีกสักรอบ ภาวนาให้ไม่โดนตีน
โอเคกูจะเล่าล่ะนะ
เรื่องมันมีอยู่ว่า
.
.
.
ครืด...ครืด...
เสียงสั่นจากโทรศัพท์มือถือดังขึ้นมาทำให้ผมที่กำลังอ่านหนังสือเตรียมสอบอยู่เป็นอันต้องละจากกิจกรรมตรงหน้าเพื่อมาดูมือถือและพบว่าเป็นไอ้นันที่ไลน์เข้ามา...อ่า ไม่ได้เจอมันนานเหมือนกันนะ ต่างคนต่างยุ่งกับทีสีสปีห้า ว่าแล้วก็คิดถึงมันชะมัดเลย ผมเปิดดูข้อความในไลน์อย่างไม่รอช้า
GodHnun : เปอร์
GodHnun : ติวหนังสือให้กูหน่อย...
หึ... ผมชะงักเล็กน้อยก่อนพิมพ์ตอบไป
Paperman: เอาดิ ติวเหมือนเดิมนะ
GodHnun : เชี่ยเอ้ย
ติวแบบปกติมั่งไม่ได้ไงวะ
Paperman : คนผิดปกติอย่างมึง ติวปกติไปก็ไม่เข้าหัวหรอก
ตกลงจะให้กูติวมะ
GodHnun : ติว
Paperman : งั้นมาบ้านกู กี่โมงดีล่ะ
GodHnun : แม่ง
สักทุ่มหนึ่งเข้าไป จะกินข้าวก่อน
Paperman : โอเค
เมื่อคนรับสารขึ้นสัญญาณว่าอ่านแล้วเรียบร้อยผมก็หมดธุระกับมือถือตัวเองแล้ว ตอนนี้ก็หมดอารมณ์ทบทวนหนังสือแล้วด้วยเมื่อคิดว่าคนในดวงใจกำลังจะมาหาในเวลาไม่ช้า ผมปิดหนังสือก่อนเก็บมันเข้าตู้ไป อ่านจบมาสองรอบแล้วคงพอแล้วล่ะมั้ง พอเหลือบมองนาฬิกาก็พบว่าเป็นเวลาห้าโมงครึ่ง เห็นอย่างนั้นก็อดใจรอให้ถึงเวลานัดแทบไม่ไหว
ลงไปกินข้าว นั่งเล่น นอนเล่น เขี่ยแมวเล่น กดมือถือเล่นอีกสักพักก็ใกล้ถึงเวลานัดพอดี ผมนอนกดมือถือเล่นเฟซไปอีกสักพักประตูห้องก็เปิดออก
พร้อมกับหมาน้อยของผม
“ไง มาแล้วหรอ”
“เออ กูมีสอบพรุ่งนี้”
“พูดงี้หมายความว่าไง...ขอหนักๆนะ อย่างนี้หรอ”
“ก็เหี้ยแล้ว!”
“หึหึหึหึ”
“ไอ้เหี้ยเปอร์หยุดทำเสียงน่าขยะแขยงแบบนั้นได้ป่ะ กูแหยง...จริงๆถ้าแม่งติวไม่ดีกูไม่ยอมให้มึงมาช่วยหรอกสัด”
ไอ้นันด่าผมเหมือนทุกครั้งก่อนบ่นงึมงำในช่วงท้ายๆ แต่ขอโทษเถอะ ผมได้ยิน จริงๆอยากจะชมที่กูติวดีก็บอกเถอะ มาทำเป็นซึน
“หึ แล้วสอบกี่โมงล่ะ อ่านมาบ้างยัง”
“สอบบ่าย...อ่านมาแล้ว...............นิดนึง จำไม่ได้เลยว่ะ”
“โอเค งั้นเดี๋ยวกูจัดให้ หึหึ”
“ส..สัด บอกว่าอย่าทำเสียงอย่างนั้น! ติวหนังสือก็ติวเฉยๆดิ”
“ครับๆ ติวเฉยๆ....”
ว่าแล้วก็เดินไปล็อคห้อง
“อ่ะ...”
“ไอ้นันอย่ามาทำเขินน่า มึงก็รู้ว่าวิธีนี้ช่วยมึงได้ตั้งหลายครั้ง หึหึหึหึ”
“..........”
ไอ้นันเงียบแถมยังยืนหน้าแดงทำตัวน่าฟัด เดี๋ยวพ่อปล้ำแม่ง ไม่ต้องตงต้องติวมันละ
“แล้วติวเรื่องไร...”
“สตรัคเจอร์อ่ะ ตั้งแต่ปีสอง”
“อื่ม ขอดูเลกเชอร์หน่อย”
หมาน้อยของผมยื่นกระดาษปึกนึงมาให้ เป็นอันบ่งบอกว่าในไปเอาเลกเชอร์ไอ้แรมมาถ่ายเอกสารอีกแล้วสินะ ไม่เคยจะเห็นมันจดเองสักที
ผมเปิดอ่านดูคร่าวๆแล้วส่งกลับให้มัน จริงๆสาขาผมเรียนแน่นกว่าสาขาพวกมันเยอะ แต่ก็ไม่ถึงกับเทียบเท่าวิศวะหรอกนะครับ ถาปัตย์หลักแม่งต้องรู้บ้างแหละเรื่องพวกนี้ จริงๆถาปัตย์ทุกสาขานั่นแหละที่แม่งเรียนยังกะต้องรู้ทุกอย่างบนโลกนี้
“ให้อ่านอีกรอบ เดี๋ยวจะเริ่มติว”
ไอ้นันทำตามที่ผมว่าโดยดี บอกแล้วว่าครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรก และพอเป็นการติวแบบนี้ไอ้นันกลับทำข้อสอบได้ดีทุกครั้งไป เพราะงั้นมันจึงต้องมาพึ่งผมบ่อยๆซึ่งนั่นก็ดีครับ กำไรล้วนๆ
เวลาผ่านไปสักพักไอ้นันก็อ่านจนจบ ผมยื่นไปเอาเอกสารนั้นมาไว้ในมือก่อนจะเริ่มถามคำถามแรก
“bending moment คือ?”
“เอ่อ..ค่าการโก่งตัว”
“ถูก งั้นต่อไป ระยะdeflectionคืออะไร”
“ห้ะ..อะไรนะ”
“ระยะสูงสุดของ deflection คืออะไร”
“........”
“นัน...”
“ช..ชิบหาย”
“หนึ่งชิ้น”
“เออ”
งี้แหละครับ กฎการติวของผม ตอบผิดถอดหนึ่งชิ้น เหมือนเล่มเกมพระราชาเลย ฮ่าๆๆ บอกแล้วว่ากำไรล้วนๆ ผมไล่ถามมันไปเรื่อยๆ ไอ้นันตอบได้บ้างไม่ได้บ้างและส่วนมากจะตอบไม่ได้ไม่ก็ตอบผิด... ผมรู้ว่าแต่ละครั้งที่มันมาขอให้ผมติวนั้นมันจะพยายามหาเสื้อผ้าเครื่องประดับมาสวมใส่มากกว่าปกติ อย่างวันนี้แม่งสวมถุงเท้ามาสองชั้น ลงทุนสัดๆเลยแฟนผม ผมนี่แม่งขำกร๊ากลั่นห้องเลย ทำไปได้นะคนเรา
เพราะต่างคนต่างรู้ดีว่าถ้าถอดหมดแล้วยังตอบผิดอยู่จะเจออะไร
“ค่าsafety factor มีค่าเท่าไหร่...”
“อะ...เอ่อ...0.5-3?”
“หึหึ ผิดครับ 1.5-3”
“อีเหี้ย นิดเดียวเองหยวนๆให้หน่อยไม่ได้ไง”
“ไม่ได้ เกิดมึงเอาค่า0.5ไปคำนวณแล้วอาคารถล่มจะทำไง หึ ถอดเถอะนัน ชิ้นสุดท้ายละ และกูยังมีอีกร้อยแปดคำถาม ยังไงมึงก็ต้องถอดอยู่แล้วล่ะ”
“แม่งเอ้ยยยยย”
ไอ้นันสบถอย่างหัวเสียแต่ก็หน้าแดงก่ำน่าฟัดไปพร้อมกัน มันฟึดฟัดอีกเล็กน้อยก่อนยอมถอดกางเกงในที่เป็นป้อมปราการที่สุดท้ายไป
“เอาล่ะ มานั่งนี่”
ผมตบตักตัวเองตุบๆเหมือนทุกที ไอ้นันถลึงตาใส่ก่อนยอมเดินมานั่งปุ๊กที่ตักผมแต่โดยดี รู้น่าว่าทำเป็นโกรธกลบเกลื่อนความเขินน่ะ หึ้ยย น่ารักชะมัด
ผมก้มลงขบเม้มบริเวณไหล่มันอย่างหมั่นเขี้ยว
“อ่ะ โอ้ยยย สัด”
แน่นอนว่าต้องโดนไม่ตีนก็ขาหน้ามันสวนมาดังปั่กๆ เดี๋ยวมึงเจอกูตั้งคำถามโหดๆละกัน
“ค่าelasticหาได้จากอะไร”
“ความเค้น/ความเครียด”
“เก่งมาก งั้นต่อนะ ค่า H.I หาได้จากอะไร”
“ห้ะ ค่าอะไรนะ”
“ค่า H.I”
“อ่ะ เอ่อ.....................”
“ว่าไง”
“..เอ่อ...อึก L/360”
“ผิด มั่วสัดเลยมึง ตะกี้มึงก็ตอบไปแล้วไม่ใช่ ไอ้L/360น่ะ”
“ก็...กู.....”
“หึ หนึ่งนิ้ว”
“อ้ะ....อึก เบาๆสัด อะ......”
ไม่ต้องบอกก็น่าจะรู้ใช่ไหมครับว่าหนึ่งนิ้วอะไร ใช่ครับ หนึ่งนิ้วที่สอดเข้าไปในตัวมัน หึหึหึหึ เห็นหน้าหมาๆแบบนี้แต่พอโดนเข้าไปแบบนี้จากหมาบ้ากลายเป็นหมาบ้านง่ายๆเลยครับ
“อย่าตอดดิ”
“ก็มึง........”
“โอเคๆ ต่อนะ”
“เดี๋ยวๆ แล้วค่า H.I หาไงอ่ะ”
“อ่อ เอาElev+B.S.ไง”
“...........”
“กูต่อนะ ระบบแห้งแบ่งเป็นกี่อย่างอะไรบ้าง”
ผมรีบเปลี่ยนคำถามก่อนไอ้นันจะไหวตัวทัน ครับ...ผมโกงมัน ข้อตะกี้จริงๆมันเป็นของวิชาเซอร์เวย์ซึ่งผมแอบเอามาปน โชคดีที่ไอ้นันแม่งโง่ จับไม่ได้กร๊ากกกกก ไม่แปลกใจหรอกที่มันจะตอบไม่ได้เพราะมันไม่มีในชีท ผมแค่อยากเข้าไปในตัวมันเร็วๆเท่านั้นเอง
ผมเริ่มถามมันต่อเรื่อยๆซึ่งคราวนี้เริ่มเปลี่ยนกฎเป็นว่าถ้ามันตอบได้ผมจะทำให้มันรู้สึกดี แต่ถ้ามันตอบผิดผมจะหยุดทำ และการที่ให้มันค้างๆคาๆแบบนั้นน่ะโคตรทรมาน
หึหึ บอกแล้วว่าผมอ่ะโคตรได้กำไร
“...ถูกครับ เก่งอีกแล้ว”
“อึก....อื้ออ..” ไอ้นันครางเสียงแผ่ว มันกัดไหล่ผมพยายามกลั้นเสียง และการทำแบบนี้แม่งโคตรน่ารักน่าแกล้งสุดๆ
“อ้ะ อ้ะ ไอ้.......”
“จะออกละหรอ กูยังเหลือคำถามอีกนะ”
“.....เปอร์ กู....แฮ่ก...”
“งั้นขออีกข้อเดียวนะครับ”
“อือออออ”
“ข้อดีของคอนกรีตเสริมเหล็กมีอะไรบ้างครับ”
“....ราคาถูก....ทนไฟ ทนอา...กาศ....แฮ่ก...แข็งแรงต่อแรง..อื้อ สั่นสะเทือน...”
“แล้วข้อเสียล่ะ”
“น้ำหนักมาก ใช้ระยะเวลา อ้ะ...ใช้แรงงานเยอะ”
“เก่งครับเด็กดี แล้วข้อดีของเหล็กล่ะ”
“น..ไหนมึงบอกว่าข้อสุดท้าย”
“งั้นหรอ เอาอีกข้อก็ไม่เป็นไรหรอกมั้งเนอะ”
“ไอ้เหี้ยย...”
“เอาเร็ว บอกไม่บอกหืม”
“เหล็ก...เอ่อ....ระยะเวลาสร้างน้อย น้ำหนักน้อย...เคลื่อนย้ายง่าย”
“แล้วข้อเสีย”
“พอแล้วดิสัด!”
“โอ๋ๆ ข้อสุดท้ายแล้วจริงๆนะ”
“มึงแม่ง.....”
“ไหนบอกหน่อยสิ”
“...อึก”
“เร็วๆสิครับ”
“อย่าเร่งดิไอ้นี่ มึงแม่ง...อ๊า....ฮะ แฮ่กๆ กูใช้ความคิดอยู่...”
“หึหึหึ”
“ข้อเสีย...ค่าใช้จ่ายสูง อ้ะ อ่ะ....ต้องใช้ อ่ะ ช่างฝีมือ ใน..การเชื่อม...ต...ต้องทำระบบบป้องกันไฟ อ้ะเป้อร์ กู.....ไม่ไหว”
“ครับคนเก่ง เก่งมาก”
ผมเร่งมืออีกนิดก่อนไอ้นันจะครางออกมาพร้อมกับหยาดน้ำขุ่น ตัวมันกระตุกเกร็งอีกเล็กน้อยก่อนที่ไอ้นันจะเอาหัวมาซบไหล่ผมหอบแฮ่ก
อีโรติกสาดดดดด
ผมระดมจูบและฟัดมันอีกเล็กน้อยก่อนไอ้นันจะพ่นออกมาอีกหนึ่งน้ำแล้วเคลิ้มหลับไป มันแย่หน่อยตรงที่ไอ้เหี้ยนี่แม่งต้องมาติวโดยให้พรุ่งนี้เป็นวันสอบทำให้ผมทำอะไรมันมากไม่ได้(แต่หลังสอบมีจัดครับ) เจ้าเล่ห์นัก
ผมเช็ดตัวให้มันก่อนห่มผ้าให้มันนอนสบายๆ ไม่นานนักก็ไปเปิดประตูให้เจ้าเหมียวสองตัวเข้ามานอนกับแม่มัน
.
.
.
ด้วยเหตุนี้ทำให้ไอ้นันมันนอนหมดแรงฟุบอยู่บนเตียงกู และพอคิดได้ว่านี่แม่งก็ปีห้าแล้วนี่หว่า สอบครั้งนี้ก็ครั้งสุดท้ายแล้วเลยรีบมาเขียนก่อนที่จะลืมความรู้สึกไป กลับมาอ่านจะได้ฟินๆ 5555 ว่าแล้วก็ขอกลับไปนอนกกได้หมาน้อยนี่ต่อละ ถึงตอนนี้ละกูขอ
บอกเลย
ว่าไอ้นันแม่งน่ารักเหี้ยๆ!!
_________________________________________
:hao6: :hao6: :hao6: :hao7: :hao7: :hao7:
:o8: :o8: :o8:
เป็นตอนที่เข็นมาเพราะตอนนี้อยู่ในช่วงสอบค่ะ และเพิ่งสอบเสร็จไป กร๊ากกกกกกก
เอามาเป็นกำลังใจให้คนที่อ่านหนังสือสอบอยู่ทุกคน(.....)
เป็นอีกมุมน่ารักๆ(?)ของคู่นี้ค่ะ เห็นว่าบันทึกของนายเปเปอร์ไม่ได้เอามาเขียนนานแล้วเลยจัดให้สักหน่อย
หวังว่าจะชอบกันนะคะ หุหุ
แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะ
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่า
__________________________________________
ตอบคอมเม้นค่ะ
EverGreen™ ถึงร้ายก็รักนะะะ 555
Toon_TK :hao6: :hao6: :hao6:
Tennyo_Y อาจจะเป็นการพยายามแก้ตัวให้คิด แต่อยากให้คิดอีกอย่างว่าคิดพยายามทำตัวเป็นเด็กดีไม่ดื้อไม่งอแงมาตลอดเลยค่ะ เพราะไม่มีใครให้งอแงทำตัวงี่เง่าใส่ด้วย แต่พอเจอแรมนิสัยเด็กๆก็เลยโผล่ออกมา อาจจะงี่เง่าน่ารำคาญบ้างไม่ว่ากันน้า
Peung002 แรมนี่ตายแล้วตายอีก กลับมาเกิดใหม่ซ้ำแล้วซ้ำอีกค่ะ55555 น้องกล้าก็ได้บทเรียนไปปป
ormn :กอด1: :กอด1: :กอด1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
warin :L2: :L2:
PharS :L2: :L2:
mystery Y ให้มันรู้ว่าใครเป็นของใครรร 5555
Infinity 888 ใช่แล้วววว :hao7:
mickeyz.min โดนทำโทษไปแล้วค่า อิอิอิอิ
gupalz ดีใจที่ชอบนะคะ :กอด1: :กอด1: แงงกอดด
BeauBeeiiz ดีใจที่ชอบนะคะ ส่วนตานันนี่ก็เข้าใจยากจริงๆเนอะ ^^'' :กอด1:
beer9999 รู้สึกจะชอบให้แรมตั้งวีดีโอคอลมาก มาเป็นแท็กเลย 555555 แรมเขาพัฒนาแล้วน้าา
thenumberten แรมดาร์กโหมดดด!!
firrytail งื้อออ ประทับใจคอมเม้นมากเลยค่ะ ดีใจมากๆด้วยที่ชอบเรื่องนี้ขอบคุณนะคะ ส่วนเรื่องรวมเล่มยังไม่มีแพลนค่ะ เพราะเป็นเรื่องแรกที่เราว่ายังมีข้อผิดพลาดเยอะอยู่พอควร อีกทั้งเรารวมไม่เคยทำรวมเล่มด้วยค่ะเลยไม่กล้า อิสอิส ให้อ่านฟรีๆในเนตนี่แหละเนอะะ ^^ แต่ในอนาคตอาจจะไม่แน่นาา 5555 ขอบคุณที่ติดตามนะคะ กอดดดดด
gayraygirl ใช่เลยย คิดเลยถูกทำโทษเลยยยย หึหึหึ
Kfc_Pizza :mew1: :mew1: :mew1:
Ningg.Destiny น้องกล้า กล้าสมชื่อค่ะ555 แต่ทีนี้คงจะเข็ดไปแล้ว บอกเลยว่าแฟนคิดแซบมาก555555 //จริงๆหมานันออกจะน่ารักเนอะะะะะะ ไม่งั้นเปอร์ไม่รักไม่หลงขนาดนี้หรอกกก :-[ :-[
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่ะ
__________________________________________
แอบแนบนิยายเรื่องใหม่ค่ะ อุอิ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45239.0
I C U พวกผมรู้ พวกผมเห็น
-
:hao3: ขอไว้อาลัยให้นันอย่างสงบ
สาบานว่านี้คือวิธีทบทวนบทเรียนก่อนสอบบบบบบบบบบ
โคตะระอีโรติกอะ :hao3:
ดีใจนะคะที่ยังมีตอนพิเศษมาให้อ่านเรื่อยๆ
ขอบคุณค่ะ o13
-
:pig4:
-
เปอร์เจ้าเล่ห์สุดๆ
-
ติวทุกวันเลยยยยยย~~~
:hao6: :hao6:
เปอร์นี่กำไรเห็นๆ
-
เปอร์มันเจ้าเล่ห์จริงๆ แต่นันก็น่ะซื่อ(บื้อ) จัง เอ๊ะ รึชอบติวแบบนี้หนอ 55555 :hao7:
-
เป็นการติวที่ฟินมากกก~
-
เค้นออกมาจากแรงเครียด เอามาเขียนกันเลยที่เดียว :hao6:
-
เปอร์กำไรโคตร
-
ติวแบบนี้เปอร์โคตรได้กำไร :z1:
-
เปอร์มีแต่ได้ 5555555+
-
Special V
(คิด)
เฮ้อ...
“หืม แรมเป็นอะไรหรอครับ”
“เปล่าครับ...แค่เพลียๆ”
“งานเยอะหรอ”
“นิดหน่อยครับ”
“มีอะไรให้คิดช่วยไหมครับ?”
“ไม่ครับ ลำพังแค่งานของคิดก็เยอะมากอยู่แล้ว ไม่ต้องห่วงผมหรอกครับ”
คนเก่งของผมยิ้มน้อยๆมาให้เหมือนทุกที ติดที่ครั้งนี้เขาดูจะเพลียมากอย่างที่ว่าจริงๆ
ครับ..ตอนนี้พวกผมเรียนจบแล้ว ทีสิสที่ว่าหนักหนาแล้วเทียบไม่ได้เลยกับงานจริง ผมเข้ามาทำงานในบริษัทแรมทันทีที่เรียนจบเพราะคุณแม่ของแรมอยากให้มาช่วยน่ะครับ เห็นว่าถ้าแรมคนเดียวมาคุมนี่น่าจะไม่ไหว(ซึ่งผมก็เห็นด้วยกับคุณแม่นะ แรมน่ะซื่อจะตายได้โดนเขาหลอกง่ายๆบริษัทล่มพอดี) และก็อีกเหตุผลหนึ่งก็คือผมอยากเข้าทำงานที่นี่อยู่แล้วด้วย
อยากตอบแทนคุณพ่อคุณแม่แรมที่ยอมรับในตัวผมและให้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว
และอยากอยู่กับแรม ด้วยกัน
ผมมาฝึกงานที่นี่ตอนปีสี่ครับ อ.เป็นคนแนะนำมา ซึ่งผมมารู้ทีหลังว่าคุณแม่แรมเป็นคนยื่นเอกสารขอผมไปฝึกงานให้กับอ.เองเลยล่ะครับ จริงๆมันก็ไม่ได้ตรงตัวขนาดกำกับว่าเป็นชื่อผม แต่คุณแม่แรมเขียนแค่ว่า’ต้องการนักศึกษาสถาปัตยกรรมศาสตร์ ภาควิชาสถาปัตยกรรมหลักผู้ที่มีเกรดเฉลี่ยมากกว่า3.75ตลอดสี่ปี เข้าร่วมการฝึกงานกับบริษัท KP…’ ประมาณนี้แหละครับ และเผอิญว่าคนๆนั้นมีแค่ผมคนเดียวทั้งภาควิชานี้
เอาเข้าจริงก็มีคนที่ได้เกรดเฉลี่ยมากผมอยู่เหมือนกันนะครับ แต่ถ้านับรวมสี่ปีนี่มีแค่ผมคนเดียวที่รักษาเกรดไม่ให้ร่วงไปกว่า 3.75 น่ะครับ พอไปแอบถามมาก็ได้เรื่องว่าคุณแม่แรมอยากให้ผมมาฝึกงานที่นี่จริงๆ
“แม่น่ะ อยากให้เราช่วยดูตาแรมให้หน่อย แม่รู้ว่าหนูคิดเก่ง สามารถรับมือกับงานพวกนี้ได้แน่ๆ แต่ตาแรมเขาไม่...เขาซื่อเกินไปในโลกวงการธุรกิจนี้ แม่เลยอยากให้หนูคิดมาช่วยเป็นหูเป็นตาให้หน่อยจะได้ไหมจ้ะ”
แน่นอนว่าผมตกลงรับคำอย่างไม่เสียเวลาคิดให้มากเลย
แต่แรมไม่ได้ฝึกงานที่บริษัทบ้านเขาหรอกครับ เขาได้ไปฝึกต่างจังหวัด(ช่วงนั้นผมก็คิดถึงเขามากๆเลย) และพอจบมาแม่แรมก็ไม่ได้ให้เขาขึ้นรับตำแหน่งผู้บริหารทันทีหรอกครับ
ผมใช้เวลาสองปีในการไต่เต้าขึ้นมาเป็นรองผู้บริหาร ส่วนแรมให้เวลาเกือบสามปีในการทำตัวให้พนักงานทุกคนยอมรับและก้าวขึ้นมาเป็นผู้บริหารรับต่อช่วงจากคุณพ่อคุณแม่
ถือว่าเป็นเวลาที่สั้นมากๆ ผมไม่แน่ใจว่าอาจเป็นเพราะเส้นสายด้วยล่ะมั้งครับทำให้ระยะเวลาในการไต่เต้ามันจึงสั้นขนาดนี้ แต่ทั้งผมทั้งแรมก็ทำให้พนักงานทุกคนได้เห็นแล้วว่าพวกผมสามารถรับผิดชอบงานส่วนนี้ได้จริงๆ
“อืออออ” แรมส่งเสียงครางพลางบิดขี้เกียจ ผมเห็นเขานั่งจ้องคอมพิวเตอร์มาตั้งแต่เช้าแล้วพร้อมกับเอกสารเป็นปึกข้างๆ ไม่แปลกถ้าเขาจะเพลีย
แล้วผมก็คิดว่าให้เขาพักหน่อยก็น่าจะดี
“แรมพักหน่อยไหม”
“หือ ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวก็จะเสร็จแล้ว”
“ก็เห็นพูดแบบนี้มาตั้งแต่เที่ยง ตอนนี้บ่ายสามแล้วยังไม่เห็นจะเสร็จสักที” ผมแอบแขวะเขาเบาๆ ผมรู้ว่าแรมพยายามอย่างหนักกับหน้าที่ตรงนี้ มันยากมากจริงๆที่ให้คนซื่อๆบื้อๆอย่างเขามาดูแลงานทั้งหมดเนี่ย ถึงเขาจะทำได้ดีพอสมควรก็เถอะ แต่คนเราย่อมมีขีดจำกัดของตัวเอง จริงไหมครับ
“แหะๆ...ครั้งนี้จะเสร็จจริงๆแล้วครับคิด”
“แรมพักหน่อยเถอะ เอางี้...มานอนนี่มา” ผมว่าพลางตกตักตัวเองปุ จริงๆแล้วผมมีโต๊ะทำงานอยู่ข้างเขาแหละครับ แต่ด้วยความที่ห้องเป็นห้องใหญ่ เลยมีโซฟาไว้รองรับด้วย และตอนนี้ผมก็ย้ายมานั่งทำงานที่โซฟาแทน เปลี่ยนบรรยากาศ
“หึหึ เอาจริงหรอครับ”
“จริงสิ มานี่มา ทำงานมากเกินไปแล้ว” ผมว่าพลางส่งสายตาดุๆไปให้เขา ไม่อยากให้เขาฝืนน่ะครับ จนแล้วจนรอดแรมก็ยิ้มบางๆมาให้พร้อมกับยอมเดินมาหาผมแต่โดยดี
ผมขยับตัวเล็กน้อยเพื่อให้แรมได้นอนหนุนตักได้สะดวกๆ ทันทีที่แรมเอาหัวมาวางบนตักผมปุ๊ป ผมก็ได้สังเกตหน้าเขาชัดๆ แรมมีท่าทีที่เหนื่อยอ่อนมาก เหมือนเขาพยายามโหมงานหนัก เดาว่าต้องแอบทำงานตอนผมหลับแน่ๆเลย
ผมลูบหัวเขาเบาๆ
“อือออ”
“หลับเถอะครับแรม เหนื่อยก็พักหน่อยนะไม่เป็นไรหรอก”
“งั้นอีกสิบห้านาทีคิดปลุกผมด้วยนะครับ”
“อือ หลับเถอะไม่ต้องห่วง”
“....”
ผมลูบหัวเขาเบาๆ แรมปรือตาเล็กน้อยก่อนหลับไป ผมไม่ค่อยได้เห็นด้านนี้ของเขาเท่าไหร่นักและก็อยากที่จะเป็นคนเดียวที่ได้เห็นด้านนี้ของแรม
ผมนั่งทำงานไปเรื่อยๆ คิดถึงอะไรหลายๆอย่างที่ผมกับเขาผ่านร่วมกันมา คิดแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ครับ ผมรักเขามากจริงๆนะ
พลางคิดไปถึงน้องเมที่ตอนนี้ไม่มีข่าวคราวอะไรเลย หลังจากที่รู้ว่าน้องท้อง แต่ก็ไม่ได้มีข่าวว่าน้องเมมีลูก ผมไม่กล้าคิดต่อว่าเป็นเพราะอะไรแต่ก็ถือเป็นเรื่องน่าเศร้าอยู่เหมือนกัน หลังจากนั้นอีกสองสามปีข่าวเรื่องบริษัทพ่อผมล้มละลายก็ดังขึ้นมา ผมนึกสงสารเขาอยู่ไม่มากก็น้อย อย่างน้อยเขาก็เป็นคนเลี้ยงผมมาถึงทุกวันนี้น่ะครับ ผมแอบโอนเงินไปให้น้องเมอยู่บ่อยๆถึงแม้จะไม่ได้รับการติดต่อกลับมาเลยสักครั้งก็ตาม
จนกระทั่งแรมจับได้นั่นแหละครับผมถึงยอมเลิก แต่แรมเองก็ใช่ว่าจะโหดหินขนาดนั้นหรอกครับ เขาให้ผมโอนเงินให้น้อยลงกว่านี้พร้อมทั้งสอนอะไรให้ผมอีกมาก อย่างที่เขาว่าถ้าผมโอนเงินให้แบบนี้ไปเรื่อยๆ พวกเขาก็ไม่สำนึกหรอกครับ ได้อยู่ดีกินดีเหมือนปกติทั้งๆที่ทำตัวเลวร้ายมามาก พวกเขาก็จะทำตัวเลวร้ายแบบนี้ต่อไปเพราะยังไม่เคยเจอกับความทุกข์จริงๆสักที
ถึงจะไม่อยากยอมรับแต่ว่าพอผมเลิกโอนเงินให้พ่อผมก็ติดต่อกลับมาทันที แต่ก็ถูกคุณแม่แรมเป็นคนจัดการเรื่องนี้ให้น่ะครับ ผมยังใจอ่อนอยู่และนั่นทำให้คุณแม่แรมต้องเดือดร้อน
หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้รับการติดต่อใดๆจากครอบครัวผมอีกเลย ก็หวังว่าพวกเขาจะยังอยู่ดีกันนะ
พอคิดไปถึงเรื่องเพื่อน ทั้งเปอร์และนันเองก็ดูจะรักกันดีทั้งๆที่เคยตีกันแทบตาย แต่ผมก็เห็นนะว่านันมันเริ่มเปลี่ยนไปบ้างถึงจะเล็กน้อยก็เถอะ มันเริ่มใส่ใจคนรอบข้างมากขึ้นซึ่งนั่นก็เป็นเรื่องดีครับ ส่วนเปอร์ก็ตามนันต้อยๆ เห็นแล้วตลกดี
คนอื่นๆเองก็มีงานทำกันสุขสบายดี นานๆทีพวกผมก็นัดออกมาเจอกันเป็นครั้งคราว คิดแล้วก็ใจหายครับ ยังนึกว่าเมื่อวานเป็นนักศึกษาอยู่เลย แต่เราก็ต้องหมุนตามโลกไป
เขาบอกว่าการที่เรามานั่งคิดถึงอดีตแสดงว่าเริ่มแก่แล้วท่าจะจริงสิครับเนี่ย ตอนนี้ผมก็ปาไป26แล้วนะครับ กาลเวลาช่างโหดร้ายจริงๆ
เวลาผ่านไปจนกระทั่งเกือบสี่โมงผมก็ขยับขาเล็กน้อยเพราะเหน็บเริ่มจะกินครับ ทนนั่งแบบนี้มาได้ขนาดนี้นี่เพื่อแรมเลยนะ แต่พอผมขยับแต่นิดเดียวแรมก็ลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วล่ะครับ แต่ดูท่าทางเขายังงัวเงียๆอยู่เลยผมเลยลูบหัวเขาหวังให้เขาพักอีกสักหน่อย(15นาทีของเขาไม่มีความหมายสำหรับผมหรอก แค่15นาทีมันจะไปได้พักอะไรเล่า)
“อือ...”
“แรมพักอีกหน่อยก็ได้นะครับ”
“ครับ..”
แรมรับคำแต่โดยดี ดูท่าจะอ่อนล้ามากๆเลยสิคุณผู้บริหาร ผมกำลังจะลูบหัวเขาอีกครั้งแต่ก็มีมือคว้ามือผมไปไว้ก่อน แรมจับมือผมก่อนก้มลงประกบปากกับปลายนิ้วทีละนิ้วๆ...ทำอย่างนี้ผมก็เขินแย่น่ะสิ! ผมนั่งตัวแข็งให้แรมพรมจูบทั่วมือผมจนเขาพอใจ ผมก็นึกว่าเขาจะปล่อยแต่ที่ไหนได้แรมกลับสอดนิ้วเขาเข้ามาประสานมือผมไว้อย่างแนบแน่น เจ้าของใบหน้าอ่อนโยนแหงนหน้าขึ้นมามองผมพลางอมยิ้มหวาน
“......”
ผมพูดไม่ออก แรมไม่ค่อยจะทำแบบนี้กับผมเท่าไหร่ ไอ้อาการแบบนี้เขาเรียกว่าอ้อนใช่ไหมครับ แรมกำลังอ้อนผม โอ้ย เขาน่ารักเป็นบ้า ถึงแม้จะดูขัดๆกับหน้าตาที่ยิ่งโตก็ยิ่งหล่อของเขาก็เถอะ แต่ต้องบอกว่าเขาน่ารักจริงๆ
แรมพลิกตัวซุกหน้าเขาเข้ากับท้องของผม เล่นเอาผมจั๊กจี้หน่อยๆจนต้องส่งเสียงท้วง แรมเอามืออีกข้างที่ไม่ได้จับมือผมโอบเอวผมไว้ ลมหายใจอุ่นๆของเขาเป่ารดลงที่หน้าท้อง ไหนจะมือที่ประสานกันแน่นนี้อีก ผมแทบจะละลายอยู่แล้ว ทำไมเขาอ้อนได้น่ารักนักล่ะ ทีผมทำไม่เห็นจะเป็นแบบนี้เลย ไอ้นันยังด่าผมอยู่บ่อยๆว่าน่ารำคาญ
ผมผละออกจากงาน ใช้มืออีกข้างลูบหลังลูบหัวเขาเบาๆ ค่อยๆไล่ลามไปจนถึงใบหน้าของเขา ผมสะดุดกึกเมื่อแรมเอียงหน้าเข้าหาฝ่ามือผม ผมลูบไปทางไหนเขาก็เอนศีรษะไปทางนั้น ฮือออออ น่ารัก!!! เหมือนแมวตัวใหญ่เลยๆอ๊ากกก
ผมหยิกแก้มเขาอย่างหมั่นเขี้ยว แรมยังไม่ทันได้ลืมตาได้ดีผมก็ก้มลงไปจูบเขา เหมือนแมวตัวโตจะตกใจไม่น้อยแต่ก็ยอมอยู่นิ่งๆให้ผมเล่นกับปากเขาแต่โดยดี ผมจูบเขาอีกครั้งก่อนเลียริมฝีปากเขาทิ้งท้าย และพอลืมตามามองแรมก็อมยิ้มใส่ผมใหญ่เชียว
“ฮึ่ม ทำไมทำตัวน่ารักฮะ”
“...ใครครับ? ไม่มีใครน่ารักเท่าคิดแล้วนะ”
“ไอ้แมวยักษ์”
ผมตอบกลับพร้อมหยิกแก้มเขาอย่างหมั่นเขี้ยว ใครใช้ให้เอาหน้าหล่อๆมาอมยิ้มหวานๆแบบนั้นเล่า!! ตั้งแต่แรมเข้าบริษัทมาเขาก็ดูดีขึ้นมาก เพราะถูกคุณแม่สั่งให้ไปตัดผมรกๆนี่ออก อีกทั้งบุคลิกการแต่งตัวเขาก็ดูดีขึ้น และพอใบหน้าหล่อๆนั้นเปิดเผยต่อที่สาธารณะนี่ตอนเขาเข้ามาใหม่ๆนี่สาวๆตามจีบเป็นพรวน คิดดูสิว่าเขาป็อปมากแค่ไหน หล่อมากแค่ไหน และตอนนี้เขาก็ใช้หน้าหล่อๆนั่นมาทำร้ายหัวใจผมเสียโครมใหญ่
“น่า...รัก”
แรมปล่อยมือที่โอบเอวผมไว้ก่อนยกขึ้นมาลูบแก้วผมเบาๆ พูดคำสั้นๆที่ทำให้หน้าผมระเบิดบรึ้ม! ใครกันแน่ที่น่ารัก
ดูท่าเย็นนี้ได้กลับบ้านช้ากันแน่ๆครับ
____________________________________________
สุขสันต์วันครบรอบนิยายเรื่องนี้ค่ะ
แต่งมาครบหนึ่งปีแล้วฮือออ :hao5:
เลยเอาตอนพิเศษเล็กๆน้อยๆมาฝากค่ะ ทุกๆคนโตกันหมดแล้วววว :hao5:
ต่อไปก็คงให้เด็กๆเขาได้เดินต่อกันเองบ้างละล่ะ
คิดว่าคงไม่ได้มาแต่งตอนพิเศษต่อแล้วล่ะค่ะ
(แต่ถ้ายังคิดถึงเราอาจจะได้เจอกันอีก อิอิ)
จริงๆยังมีอีกประเด็นที่เรายังไม่เฉลยว่าทำไมแรมถึงคิดว่าตัวเองไม่หล่อ... ถ้าว่างๆและมีเวลาจะหยิบมาเขียนนะคะ :mew2:
การที่เรื่องนี้เดินทางมาได้จนถึงตอนนี้ต้องขอขอบคุณทุกคนจริงๆค่ะ ฮือออ รักทุกคนมากกกก
รวบมากอดดดดดดด :กอด1: :กอด1:
อยากขอบคุณทุกคอมเม้นท์ทุกการติชมและทุกการติดตามากๆค่ะที่ทำให้นิยายเรื่องนี้มาถึงตอนนี้
จริงๆเราก็ไม่อยากหยุดเขียน
แต่งานเลี้ยงต้องมีวันเลิกรา :mew6:
อยากขอบคุณทุกคนจากใจจริง
ขอบคุณที่ติดตามนิยายเรื่องนี้นะคะ...
รักทุกคนนน :L1: :L1:
ปล. อยากสอบถามเรื่องการรวมเล่มค่ะ เห็นมีหลายคอมเม้นเริ่มถามมาบ้าง คือตอนนี้ยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะรวมเล่มดีไหม เลยอยากมาถามคนอ่านที่น่ารักทุกคนก่อน
ซึ่งถ้ามีคนสนใจเยอะเราอาจจะเปิดรวมเล่มค่ะ(ย้ำนะคะว่าอาจจะ55)
อยากจะสร้างโพลแต่สร้างไม่เป็น รอหาวิธีแปปนึงนะคะ5555 หรือใครรู้ช่วยแจ้งหน่อยนะคะ T^T
โพสตอบก็ได้นะ :mew2:
ทำโพลในเล้าไม่เป็นจริงๆค่ะ :hao5:
รบกวนกรอกแบบสอบถามในลิ้งค์
https://docs.google.com/forms/d/1Fld_0zCvi4ADzzEcDmw54IOea_cQP9epyKbMKh-a5tc/edit?hl=en (https://docs.google.com/forms/d/1Fld_0zCvi4ADzzEcDmw54IOea_cQP9epyKbMKh-a5tc/edit?hl=en)
แทนนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามมาถึงตอนนี้จริงๆค่ะ
:L1:
__________________________________
ตอบคอมเม้นค่ะ
Peung002 เป็นการทบทวนหนังสือที่ชวนเลือดหมดตัวจริงๆ5555 //ขอบคุณที่ติดตามนะคะ เสียใจที่ต้องบอกว่าตอนนี้(อาจจะ)เป็นตอนพิเศษตอนสุดท้ายแล้ว :hao5:
warin ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ
TheWanFah หนามยอกต้องเอาหนามบ่ง นันว่าเจ้าเล่ห์แล้วต้องเจอเปอร์เจ้าเล่ห์กว่า5555
PharS แอร้ยยย อยากให้ติวทุกวัน แต่นันคงไม่ยอมมม
GintoniC เผอิญว่าติวแบบนี้นันเขาทำข้อสอบได้ก็เลย... :hao6:
mystery Y เลือดหมดตัวเยยยยย
Infinity 888 โฮฮฮ เปิดหนังสือไปด้วยค่ะตอนเขียนตอนนี้ กลัวจะไม่เนียน55555555555
B52 ติวแบบค้ากำไรเกินควร :hao6:
gayraygirl เสร็จเปอร์เลยย
mild-dy สมใจเปอร์ล่ะ -..- 555555
ขอบคุณทุกคอมเม้น
ขอบคุณทุกการติดตามมากจริงๆค่ะะะ
_______________________________________
-
ฉากติวหนังสือ.....เอิ่มมมม :m25: น่ารักทั้ง 2 คู่เลยค่ะ :pig4:
-
อยากให้เรื่องนี้รวมเล่มจัง ชอบเรื่องนี้มากเลย :katai5:
-
รวมเล่มไหมคะ. ชอบมากกกกกกกกกกกค่า
รักนัน รักเปอร์ รักคิด รักแรมมมมม
ที่สำคัญรักคนเขียนที่ซู้ดดดดดดดดด. :heaven :hao7: :o8:
-
คู่นี้น่ารักใสใส คิดน่ารัก แรมก็น่ารัก อ่านแล้วฟีลกู๊ดสุดๆ เพิ่มพลังบวกเลย
ส่วนคู่นันเปอร์นี่ร้อนแรง มาทีไรเงิบๆ ตลอด แรมกับคิดไม่สนใจเอาวิธีติวหนังสือของนันเปอร์ไปใช้บ้างเหรอ ทำงานเสร็จช้าจัดไป 1 นิ้ว งี้ 555555555555555555 โอ้ยยยยย เพ้อ ที่เป็นแบบนี้เพราะคนเขียนอ่ะบอกเลย
-
ยังรักกันดีเราก็ดีใจ
-
:hao3:
กรี๊ดดดดดด พี่แรมช่างอ้อน
แมวยักษ์ น่ารักอะ ฟินไปสามโลก
ปล.เค้าเข้าไปตอบคำถามตามลิ้งค์แล้วนะคะ
นิยายสนุกๆอย่างนี้ รวมเล่มเลยเหอะค่ะ :impress2:
-
ยังอยากอ่านอยู่เรื่อยๆนะ~
-
เรื่องนี้น่ารักอ่านแล้วมีความสุข
ถ้ารวมเล่มซื้อแน่นอนค่ะ :กอด1:
-
จนสรุปสุดท้าย ทำให้เราได้รู้ว่า นันรักเปอร์ และทำตัวน่ารักขึ้นทุกวัน ส่วนคิด ขอโนคอมเม้น
-
น่ารักไปนะ คู่คิดตี้ กับ แรมอะ 5555+
-
:impress2:
-
น่ารักมุ้งมิ้งค่ะคู่นี้ อ้อนได้น่ารักมากกกก
-
หวานมากกกก
-
มาตามอ่านตั้งแต่ต้นจนจบ... ขอบคุณนะครับ
-
ตามอ่านจบแล้ว
พลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไงเนี่ยเรา
ชอบคิดกับแรมจัง คิดน่ารักมากกก
แรมก็ตามใจสุดๆ ชอบอ่ะๆๆ
-
แรมน่ารัก
-
น่ารักจริงๆคู่นี้~
-
อั๊ยยะ สุดยอดเลยยยยย วิชาติว
-
ชอบมากค่ะ อ่านวันเดี๋ยวจบเลย
o13 o13 o13
-
เย้ อ่านจบแล้ววว
o13 o13
-
อ่านจบแล้ว ขอตอนพิเศษอีกเรื่อยๆนะคะ :z2:
-
อะไรคือกลับบ้านช้าคะะะะ
โอ้ยยย หนูคิดนี่ก็หื่นไม่เบานะ :hao6:
แรมแบบน่ารักอ่าาา ผู้ชายที่ดี สุภาพ จริงใจ
หาไม่ได้แล้วแน่ๆในปัจจุบันนี้ 55555
เปอร์กะนันก็น่ารัก แอบเศร้าตอนยังไม่รักกัน
แต่พอรักกันแล้ว รู้สึกนันจะโดนบ่อยนะ 5555
แอบจำเลคเชอร์ไม่ได้รึเปล่าเลยมาหาน่ะ :mew4:
ขอบคุณนักเขียนที่อุตส่าห์สละเวลามาเขียนนะคะ เลิฟยู :mew1:
-
ยังน่ารักกันเหมือนเดิม
-
หวานนนนนนนนนนนนๆๆๆๆๆๆๆๆ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ตะกี้เพิ่งกลับมานั่งอ่านอีกรอบ้วเพิ่งสังเกตว่าคนแต่งอัพตอนพิเศษ คิดถึงคู่นี้มากๆๆๆๆๆ แรมในความรู้สึกเราแบบหล๊อหล่อ หล่อมากมายอ่ะ เหมือนเจ้าชายยิ้มสวย เหมาสมกับคิดตี้ยิ่งน้ากกกกกกกก อ่านตอนนี้้วแรมเหมือนแมวยักษ์อย่างที่คิดว่าจริงๆ :impress2: แมวยักษ์กับต่ายน้อย~
-
เปนการติวที่อีโรติคมาก 5555
-
ต่างคนก็คิดว่าตัวเองนั้นเล่นของสูง
สนุกมากเลยนะ
-
อ่านๆแล้วบางทีก็หงุดหงิดคิดนะ แต่รวมๆแล้วก็สนุกเลยค่ะ คู่ของนันขโมยซีนสุดๆ ชอบอะ
ขอบคุณนะคะ
-
จบแล้ววว ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่นำมาให้อ่านนะครับ :-[
-
สวัสดีค่า
ไม่ได้เข้ามานานมากแงง
ก่อนอื่นขอขอบคุณสำหรับการทำแบบสอบถามนะคะ
แล้วก็..
มาประกาศเรื่องการรวมเล่มค่า ^^
สำหรับตอนนี้เราได้ทำสัญญารวมเล่มหนังสือกับทาง UNIX BOOKS เรียบร้อยแล้วค่ะ
ใครที่รอรวมเล่มอยู่อดใจอีกแปปนึงนะคะ แรมกับคิดจะได้ออกมาเป็นหนังสือแล้ว เย่ๆๆๆ :hao7:
เพื่อเป็นสิทธิพิเศษสำหรับคนที่ซื้อหนังสือ
สำหรับรวมเล่มจะมีตอนพิเศษกรุบกริบของคู่แรมxคิด เปอร์xนัน ที่ไม่ได้ลงในเวปด้วยค่ะ อิอิ
ตอนนี้รายละเอียดอื่นๆยังไม่ออกมา อดใจรอแปปนึงนะคะ ^^
ถ้ามีอะไรเพิ่มเติมเราจะมาอัพเดทนะคะ
:กอด1: :กอด1:
https://www.facebook.com/pages/UNIX-BOOKS/1423178677910225?fref=ts
<<อันนี้เป็นลิ้งเพจของทางสนพ.ค่ะ ใครสนใจเข้าไปดูได้นะคะ ^^
สุดท้ายนี้ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากๆค่ะ
:L2: :L2: :L2:
-
เย้ๆ เก็บเงินรอ :katai2-1:
-
เพิ่งอ่านจบไป สนุกมากๆ ไม่เคยอ่านเรื่องที่พระเอกเรียบร้อยขนาดนี้
แล้วแบบซ้อนรูปอีก ชอบพระเอกอ่ะ แรมต่ำ 55
นายเอกก็ hello คิตตี้ น่ารักอ่ะค่ะ
ขอบคุณนิยายสนุกๆน่ะค่ะ
-
ร้องไห้หนักมาก สงสารคิด
ยิ่งตอนยัยเมเข้ามานะ และที่ร้านเหล้านั่นอีก
เราเดาเรื่องออกนะว่าจะเซอร์ไพรส์อะไรสักอย่าง
แต่เขียนดีมากเราก็เลยต้องตามอารมณ์คิดไป
ทิชชู่เยอะมากกก
เราชอบแรมนะ แต่เกลียดจริง ๆ ไอ้ที่ชอบคิดเอง
แล้วชอบทำอะไรที่คิดว่าคนอื่นจะสบายใจ แต่ตัวเองทุกข์เองเนี่ย
แต่พออยู่กับคิดแล้วมันก็ลงตัว
ทุกคนต่างมีทั้งข้อดีข้อเสีย แค่คุยกันเข้าใจกันก็พอแล้ว
ชิอบตอนท้ายที่แรมบังคับให้คิดเปลี่ยนนามสกุลให้ได้
เราก็อยากให้คิดเปลี่ยนนะ เขาไม่อยากให้ใช้แล้วจะใช้ทำไม
มาใช้ของคนที่อยากให้ใช้ดีกว่า
ไม่ตามตอนออนแอร์ แต่อ่านรวดเดียวจบ :pig4:
-
เพิ่งเห็นว่าจะรวมเล่ม รออุดหนุนค่ะ
-
ชอยมากเลยค่ะ อ่านรวดเดียวจบเลย
คิดน่ารักมากน่าสงสารมาก เอ็นดูคิด งื้อออ
แต่แรมตอนแรกบื้อมากกก มากจนน่าโมโหมากๆเลย แต่พอหายบื้อก็น่ารักมาก รักแรม อยากได้ผู้ชายแบบนี้ 555555
ปล.จะรอหนังสือนะค่ะ
-
:heaven :heaven :heaven :impress2: :impress2: :impress2:
-
ชอบเรื่องเน้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:D ทุกคนน่ารักมากเลยค่ะ โดยเฉพาะคิด น่าฟัดที่สุดแล้ววววววววววววว
-
:กอด1: :pig4: นั่งอ่านทั้งวันจนจบชอบเนื้อเรื่องนี้มากเลยค่ะ คิดน่ารักดีค่ะเสียอยู่นิดที่ชอบคิดอะไรกดดันตัวเอง ชอบแรมตอนหลังๆมากกว่าช่วงแรกค่ะ ส่วนเปอร์กับนันคู่นี้น่ารักตลกดีค่ะ
-
อ่านจบรวดเดียวเลย อ่านตอนแรกๆรู้สึกขัดใจพระเอกมาก บื๊อเกิ๊นน แต่หลังๆนี่น่ารัก ชอบตอนแรมเมาสุด :hao3:
คิดก็น่ารัก ชอบตอนเพื่อนเรียกว่าคิตตี้มากเลย ดูเหมาะมาก :impress2:
คู่เปอร์นันนี่ อื้อหืออออ :jul1: ชอบตอนพิเศษมากค่ะ เป็นการติวที่อีโรติคมาก เปอร์เจ้าเล่ห์สุดๆ
สรุป ชอบเรื่องนี้ค่ะ :mew1: o13
-
ขอบคุณค่ะ อ่านสนุกชวนติดตาม （⌒_⌒）
-
เมื่อไหร่จะรวมเล่มค่ะ รออยู่
-
แง มาประกาศว่ายังมีชีวิตอยู่นะคะ เผื่อมีใครอีกหลายคนรออยู่
เมื่อไหร่จะรวมเล่มค่ะ รออยู่
สำหรับเรื่องรวมเล่มเราเองก็กำลังรอสำนักพิมพ์จัดคิวอยู่เหมือนกันค่ะ T^T
ทางUnix books ได้แจ้งเราว่าจะทำการชี้แจงเรื่องคิวการตีพิมพ์อีกทีตอนเดือนกันยายยน
ซึ่ง...เราก็ได้แต่รอค่ะ5555 :hao5:
ช่วงนี้ก็ค่อยๆหยอดกระปุกรอกันไปก่อนนะคะแงงงง
ยังไงก็อย่าเพิ่งลืมกันนะคะ
แล้วก็ขอบคุณที่ยังไม่ลืมกัน มาถามไถ่นะคะ
ช่วงนี้ยุ่งมากจริงๆ แต่สำหรับตอนพิเศษในหนังสือเราได้เขียนเสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ :katai2-1:
ถ้ามีการอัพเดตอะไรเพิ่มเติมจะมาชี้แจงต่อนะคะ
สำหรับตอนนี้ขออภัยในความล่าช้าจริงๆค่ะ T__T
เราเองก็เมลล์ถามสนพ.บ่อยๆจนกลัวเขากลัว5555 :hao5: :hao5:
-
:hao7:
หลงรักเปอร์นันไปแล้ว
-
สวัสดีค่าา
มาแจ้งความคืบหน้าเรื่องรวมเล่มค่ะ
ตอนนี้ทาง unix books ได้แจ้งกำหนดการณ์คร่าวๆมา ประมาณนี้ค่ะ
เล่ม 1 ตอนนี้คร่าวๆ ที่ 300 หน้า
เล่ม 2 ที่ 280 หน้าค่ะ(ไม่รวมตอนพิเศษ)
คาดว่าการเปิดจองจะเริ่มประมาณปลายเดือนตุลาคม หรือต้นเดือนพฤศจิกายนค่ะ :katai2-1:
ใครที่รออยู่เตรียมหยอดกระปุกได้เลยนะคะ :hao7:
สำหรับแบบสอบถามความสนใจยังเปิดอยู่นะคะ
ใครสนใจสามารถกรอกได้ที่
https://docs.google.com/forms/d/1Fld_0zCvi4ADzzEcDmw54IOea_cQP9epyKbMKh-a5tc/edit?hl=en
(เป็นแค่การสอบถามยอดผู้สนใจเท่านั้นนะคะ ยังไม่ใช่การจองค่ะ^^')
ขอบคุณค่ะ
ปล. มีใครรู้ไหมคะว่าอีกเรื่องหนึ่งของเรา(I-C-U)มันหายไปไหน
หายไปสักพักแล้วค่ะแต่ไม่ทราบสาเหตุ หรือเพราะไม่ได้ลงนานเกินเลยโดนลบไปแล้ว?
แต่ก็ไม่เจอในกระทู้พักนะคะ TT^TT
-
อ่านจบแล้ว เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่เราอ่านทุกบรรทัดเลย เนื้อเรื่องสนุกมาก ไม่น่าเบื่อและขำเจดีด้วย อ่านไปยิ้มไป ฟินได้เรื่อยๆ มีดราม่าพอเป็นกระษัย ชอบตัวละครหลักทุกตัวเลย แรม คิด เปอร์ นัน น่ารักทุกคน เอาเป็นว่าชอบมาก ให้สิบกะโหลกเลย
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
กลับมาอ่านอีกรอบ ชอบมากครับสนุกดี รอบสองแล้วยังไม่เบื่อเลย
จะรออ่านผลงานใหม่ๆต่อไปครับ
-
:pig4:
-
:pig4:
-
ตามอ่านมาวันนึงค่า
ทำไมเรานึกภาพน้องพละ ฮอร์โมนเป็นแรมได้น้า ><
คิดน่ารักมากกกกกกกค่า
-
o13
-
อืมมมมแล้วเมื่อไหร่แรมของเราจะสมหวังเนี่ย
-
แรมของเราเจอพลังทำลายล้างสูง :hao7:
-
ฟินอะ :ling1:
-
สู้ๆนะน้องแรม
-
น่าารักอะ คิดแรม โอยยยย ท่านนันก็ฮามาก
-
ขอบคุณมากนะค้าา
อ่านรวดเดียวจนจบเลย
สนุกมากค่า
-
สวัสดีทุกคนค่ะ
ไม่รู้ว่ายังจำกันได้อยู่ไหม55555 คิดถึงทุกคนเลยยยย :man1:
ขอบคุณที่ติดตามจนถึงทุกวันนี้จริงๆนะคะ
มีนักอ่านหน้าใหม่เพิ่มมาเรื่อยๆเราก็ดีใจ ฮืออออ ไม่คิดว่าจะมีคนมาเม้นเรื่องนี้อยู่อีก T//T
กลับมาครั้งนี้มาเพื่อบอกว่า คิดกับแรมเปิดจองแล้วนะคะ :hao7:
หน้าปกน่ารักมากๆเลยยย
ใครที่รอรวมเล่มอยู่(จะมีไหม555) ไปจับจองกันได้ที่นี่เลยค่า http://www.unixjung.com/product/20/pre-order-maybe-iaposll-try-%E0%B9%80%E0%B8%A5%E0%B9%88%E0%B8%99%E0%B8%82%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%AA%E0%B8%B9%E0%B8%87 (http://www.unixjung.com/product/20/pre-order-maybe-iaposll-try-%E0%B9%80%E0%B8%A5%E0%B9%88%E0%B8%99%E0%B8%82%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%AA%E0%B8%B9%E0%B8%87)
สำหรับหนังสือจะมีสองเล่มนะคะ
รวมเป็น 630 บาท
พร้อมตอนพิเศษที่ไม่เคยลงที่ไหนอีก4ตอนนน
(ไว้จะเอามาสปอยเป็นพักๆนะคะ5555)
ตอนนี้เอาปกเล่มสอง น้องคิดไปยลกันก่อน อิอิอิอิ :-[
(http://www.uppic.com/uploads/14531268601.jpg)
หน้าปกยังมีแก้ไขอีกบางส่วนค่ะ
ของแถมกำลังปรึกษากับทีมงานอยู่
ไว้มีความคืบหน้าอะไรอีกจะมาบอกนะคะ
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ :hao5:
-
ของแถมขอเป็นปลอกสวมได้ไหมค่ะ^^
-
ความรักของคิดกับแรมเป็นความรักที่บริสุทธิ์เหมือนกับที่นันว่าจริงๆด้วยล่ะ
-
คือมันเริส คือดี มันดีงามมมมม :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
สนุกมากกกกก
อินมากกกกก
ร้องไห้หนักมากกกกก
-
สวัสดีค่ะ โผล่มาอีกแล้ว
มาสปอยตอนพิเศษในเล่มเล็กน้อยค่ะะ หุหุ :hao6:
Special End I – หมาขอ
“...เปอร์”
“ไร”
“กูจริงจังนะ”
“....”
“ขอทำหน่อย”
....
“...เล่นเชี่ยอะไรมึงอีกเนี่ย”
“ไม่ได้เล่น กูจริงจัง”
“...นันถอด..กูสระผมอยู่มองไม่เห็น”
“เดี๋ยวกูล้างให้”
แล้วผมก็ล้างตามที่ว่าจริงๆ ล้างหัวให้มันเสร็จไอ้เปอร์ก็ลืมตามามองผมแบบหน่ายๆ
“...เล่นเชี่ยไรอีก”
“นั่นดิ เล่นไรดีน้า”
ผลั่ก!
------------------
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
ขออะไรไม่บอก ให้ไปลุ้นเองว่าหมานันจะได้ตามที่ขอไหม55555 :hao7:
/คนอ่านตบ
ไม่กล้าลงเยอะเพราะกลัวไม่แฟร์กับคนที่ซื้อ แฮ่ๆ
เอาเป็นว่าเป็นหนึ่งในตอนพิเศษที่จะไม่เอาลงเว็ปนะคะ
เผื่อใช้ในการประกอบการตัดสินใจ
ใครสนใจแล้วยังไม่ได้สั่งจอง เชิญลิ้งนี้โลดดดด http://www.unixjung.com/product/20/pre-order-maybe-iaposll-try-%E0%B9%80%E0%B8%A5%E0%B9%88%E0%B8%99%E0%B8%82%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%AA%E0%B8%B9%E0%B8%87 (http://www.unixjung.com/product/20/pre-order-maybe-iaposll-try-%E0%B9%80%E0%B8%A5%E0%B9%88%E0%B8%99%E0%B8%82%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%AA%E0%B8%B9%E0%B8%87)
ปล.
ปกเล่มหนึ่งมาแล้วค่าาา > < อวดๆ 555 :hao7: :hao7:
(http://www.uppic.com/uploads/14536193131.jpg)
-
อ่านรวดเดียวค่ะ
แน่นอนว่าความเห็นจะต้องรุนแรง เพราะอินแล้วก็ไม่ได้พักให้อารมเย็นลง
แต่ค่อนข้างไตร่ตรองในการคอมเม้นแล้วนะ เพราะชอบเรื่องนี้ตอนแรกๆมาก สนุกสุดค่ะ เลิฟ <3
แต่พอถึงตอนดราม่านี่ ขึ้นเลย หลังๆปวดหัวมาก จนจะเลิกอ่านไปหลายรอบละเพราะหงุดหงิด
หนึ่งเลยพระเอก ไม่ซื่อบื้อนะ เราเรียกโ ่ โ ่มาก โ ่แบบอยากยึดคิดคืน ตลก มีคนไม่รู้เรื่องขนาดนี้บนโลกจริงๆหรอ?? ปวดหัว
ปวดหัวทุกๆเรื่อง เรื่องเมย์นี่ปวดหัวสุด ยี้สุด แบบ คุณไม่ต้องเป็นละพระเอก ไปไป you go home! you go home!
ตอนแรมสำนึก เราก็ยังนอนด่าแรมอยู่เลย อิตาพระเอก อิโ ่ แรม นังงี่เง่า
นี่นอนด่าหลายตอนมากกว่าจะให้อภัยนาง(คิดให้อภัยไปแล้วประมาณตอนสองตอน น้ำตาไหลตามคิด อินสุดๆ ถึงจะเป็นเรื่องเข้าใจผิด ก็น่าสงสารคิดอยู่ดี อิตาโ ่ (ยังคงจะตามด่า))
สองเลย เกลียดนัน เกลียดมาก แบบเป็นตัวละครเจ้าปัญหา ตั้งแต่เรื่องจับแรมไปประกวดแล้ว ไม่ฟังใคร เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง
ไม่ได้นึกถึงหัวอกชาวบ้านเลย ตอนเมย์ก็ออกนอกหน้า ชวนไปนู่นไปนี่ ไม่ได้เห็นเลยว่าเพื่อนตัวเองลำบากใจ
ไม่ชอบคนแบบนี้ ไม่ใส่ใจความรู้สึกคนอื่น you go home ไปอีกคนค่ะ
มาถึงตอนดราม่า ตอนที่คิดไปเจอ นี่ด่านันมากกว่าแรมอีกนะ เพราะแรมมันไม่ได้ตั้งใจไง แรมแค่โ ่ (อดด่านางไม่ได้เลย)
แต่นี่คือนันคิดมาแล้ว ตอนแรกยังไม่รู้เหตผล เราแบบ เบือนหน้าหนีนางเลย จากที่เกลียดสุดๆเรื่องของเมย์ ก็เกลียดเข้าไปอีกแบบเบ้ปากใส่ ตอนเปอร์บอกหยุดด่ามันได้ละ มันสำนึกผิดจะตายแล้วเนี่ย รู้สึก เปอร์แม่งด่าคนอ่านปะวะ 555555
แต่พอรู้เหตผล เออ โอเคแรม เราขอโทษ เราเข้าใจนายละ (แค่เรื่องนี้นะเว้ย เรื่องอื่นก็จะด่านางอยู่ดีนั่นแหละ)
สุดท้ายคุณแม่แรม อุตส่าห์คิดว่า จะไม่ดราม่า พออ่านเสร็จ เกลียดผู้ใหญ่ที่ทำเป็นเมินมากอะ มันเจ็บกว่าด่ากูมาตรงๆอีก ให้ตาย!
พอนางเฉลยว่าแกล้งคิดนี่เบ้ปากเลยอะ ตลกหรอ เอาความรู้สึกคนอื่นมาล้อเล่นนี่ตลกนักหรอ แรมก็ไม่ได้บอกแม่เลยรึไงว่าคิดเจออะไรมาบ้าง นี่ก็โมโห แบบ จะแกล้งทำไมอะ คิดแม่งใจเสียสุดๆอะ โอ้ยปวดหัวกับครอบครัวนี้
สุดท้ายอยากบอกว่าชอบเนื้อเรื่องตอนแรกๆมากค่ะ แต่พอหลังๆ ตัวละครหลายๆตัวมีปัญหา ปวดหัว จะหยุดอ่านไปหลายที
ก็สงสารคิด อยากรู้ว่านางจะจบแฮปปี้มั้ย อืม เอาเป็นว่า ขอบพระคุณคุณคนเขียนมากๆเลยนะคะ แต่ถ้าจะให้ดี ไม่เอาตัวละครแบบสามคนที่กล่าวมาเป็นตัวเอกแล้วนะคะ ปวดหัว มันบวกกับบริบทของคิดที่มีแต่ปมด้อย พอเจอ บุคคลสามคน ที่เอาแต่พาไปเจอเหตการณ์ที่เหมือนซ้ำเติมแล้ว เพลียจริงๆ
สรุป เปอร์แม่งดูจะดีสุดในเรื่องอะ !
นี่ก็บ่นบ้าอะไรซะยาว
ขอบคุณค่ะ
ปล ปกสวยดีค่ะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เราพลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไงเนี่ย :serius2: คือชอบนิยายแนวแอบรักๆอบอุ่นๆแบบนี้อยู่แล้ว เจอแนวนี้เข้าไปดีใจเลย
ภาษาสวยอ่านแล้วไม่ค่อยสะดุด ยิ่งช่วงตอนดราม่าอ่านแล้วอินมากอารมณ์ของตัวละคนมันสื่อได้ออกมาบีบหัวใจสุด
ยอมรับว่าอ่านตอนแรกๆขัดใจข้างแรมมาก โอ๊ยยย คนอะไรจะซื้อบื้อได้ขนาดนี้ 5555
คิดก็น่ารักมาก พอรู้เรื่องราวของคิดที่ไม่มีใครรู้แล้วสงสารมากเลย ถ้าไม่เจอแรมชีวิตคิดจะเป็นยังไงต่อไปนะ
เชื่อเลยว่าคนบนฟ้าท่านคงสร้างให้แรมกับคิดคู่กันจริงๆ ขอบคุณที่แต่งนิยายอบอุ่นๆดีๆแบบนี้นะคะ :pig4:
-
คิดถึงเรื่องนี้มากกก อ่านหลายรอบเหลือเกิน อิอิ :z2:
-
สวัสดีค่า
มาครั้งนี้เพื่อจะมาบอกว่าเรามีแฟนเพจแล้วนะคะ5555
เพิ่งสร้างสดๆร้อนๆเลย
เลยอยากเชิญชวน(?)ทุกคนที่อยากติดตามนิยายเราเรื่องอื่นๆ(จะมีไหม555)
มาทักมาย ติดตามกันได้ที่ https://www.facebook.com/Xyxears-1687968611471792/?fref=ts (https://www.facebook.com/Xyxears-1687968611471792/?fref=ts)
ตอนนี้หนังสือก็ทยอยส่งแล้ว
ใครอยากมาพูดคุยตอนพิเศษก็เข้ามาคอมเม้นกันได้เลยค่ะ
หรือใครมีข้อแนะนำ อยากบอกอะไรเกี่ยวกับหนังสือ อยากให้ปรับปรุงตรงไหนก็บอกได้เลยนะคะ
ยินดีรับฟังงง
ส่วนใครยังไม่ได้สั่งหนังสือ ยังสั่งได้ถึงวันที่ 5 เมษานี้นะคะะ (ขายของมาก5555)
สุดท้ายนี้อยากขอบคุณทุกคนที่ติดตามมาจนถึงวันนี้จริงๆค่ะ
คิดถึงคนอ่านทุกคนเลย //กอดดดด
Until we meet again,
xyxear ^^
-
:pig4:
-
กลับมาอ่านเรื่องนี้รอบที่ล้านแปด เว่อ55555
-
คนขี้เขิน2คนมาเจอกัน ถึงจะตะกุกตะกักบ้าง อ้ำอึ้อจนช้าไปบ้าง
เเต่น่ารักทั่สุด
-
แรมมีปมอะไรปะเนี่ย ทำไมถึงได้กดตัวเองต่ำเตี้ยทุกทางขนาดนี้
เรื่องความบื้อนี่ธรรมดา แต่ไม่ธรรมดาตรงมันมาบวดกับความคิดลบเนี่ย
คูณสิบเข้าไปเลย อ่านแล้วเหนื่อยเลย
แบบว่าลุ้นเหนื้อยจิตเหนื่อยใจมาก
นับถือคิดละนะ อดทนได้ดีจริงๆ 555
-
มันต้องอย่างนี้สิแรม ตอนเมาถึงจะแสดงธาตุแท้สินะ เอาแบบนี้บ่อยๆนะ 5555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เข้ามาตอนแรกเพราะชื่อเรื่อง อ่านตอนแรกๆก็เฉยๆอ่านจนถึงตอนพิเศษสงกรานต์กลับชอบซะนี่ ฮ่าๆน่ารักดี เรื่องนี้แปลกใหม่ดี ได้เห็นมุมมองมากขึ้น มันอาจจะจริงที่คนที่เรารักเรามักจะมองเค้าเพอร์เฟคเสมอ แต่จะฮาไปไหน หึงเค้าแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำโอยยยพระเอกเรื่องนี้ ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆให้อ่านค่ะ
-
ขอบคุณค่ะ อ่านกี่ทีก็สนุก
-
ชอบคู่เปอร์นัน :jul1:
-
น่ารัก 555
แรมคิดก็น่ารัก
เปอร์นันก็น่ารัก
ชอบทั้ง 2 คู่เลย 2 คู่ 2 คาเรกเตอร์
-
สนุกมาก ๆ ครับ มีครบทุกอารมณ์ น่ารักทั้งสองคู่เลย
ขอบคุณครับ
-
o13 o13 สนุกค่ะ
-
ชอบการติวของนันกับเปอร์มากพูดเลย :hao6:
-
:-[ so cute
-
:impress2: เรื่องนี้อ่านรวดเดียวจบเลยจ้า ฟิน น่ารักมากมายค่ะ :mew1:
-
ง่ะะะ สงสัยตัวเองว่าไปมุดอยู่ที่ไหน ทำไมเพิ่งเจอเรื่องนี้
คิดน่ารักมากกกกกกก แรมก็ซึนสุดพลังงงง 55555+
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ ชอบเลย แนวอบอุ่นๆ
นิยายครบรสดีค่ะ มีทุกอารมณ์เลย
เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะคะ :mew1:
-
อืมมม ขอเม้นตามไทม์ไลน์แต่ละตอนที่คนเขียนลงเลยละกันนะ :katai4:
-แรมเป็นพระเอกที่โง่+โคตรบื้อที่สุดเท่าที่เคบเจอเลยอะ พูดกับคิดแต่ละที่เหมือนคนติดอ่าง อ่านแล้วขัดใจมากกกก :katai1:
แล้วพอคิดเกิดเรื่องก็เหมือนได้โอเมก้า3กระทันหัน :เฮ้อ: คือแบบควรคิดได้นานแล้วอะ มีอย่างที่ให้คนอื่นหลอกจูงจมูกเพราะคำว่าคิดมากให้มาแทนเนี่ย :m31:
-ไม่โอเคกับคิดในวันสงกรานต์ จะดื้อจะงอแงอะไรขอมีลิมิตนิดนึง
-คู่เปอร์นันเป็นอะไรที่แย่งซีคุ่หลักมาก หุหุ :katai2-1: :hao7: :z1:
-พอมาเจอแม่แรมแล้วมันรู้สึกขัดอะ จริงๆก็รู้สึกตั้งแต่เริ่มเรื่องแล้วว่าบ้านแรมต้องเป็นแบบไหนถึงหลอมมาให้กลายเป็นคนมั่นใจตัวเองติดลบแถมปฏิเสธคนไม่เป็นขนาดนี้ คือพอเห็นแม่แรม พ่อแรมแล้วเลยรู้สึกไม่สมเหตุสมผลอะ จะว่าเบี้ยงแบบปล่อยแต่การที่แรมคุยกับแม่บ่อยๆมันต้องทำให้ลูกซึมซับลักษณะดีๆบางอย่างไปด้วยสิ :serius2:
-เกลียดครอบครัวพ่อแรมมาก นี่ลูกหรือหมาที่มีชื่อในทะเบียนบ้าน ที่คนทั้งคนเลยนะะะ
-สมน้ำหน้าเมชะมัด ได้รับผลกรรมติดจรวจ ส่วนขุ่นแม่แรมเท่มากเลยค่าาาfcแพร้บบ
-สงสารคิดนะเป็นคนที่เหมาะกับคำว่าเสียจริงๆแต่สุดท้ายก็ได้คนดีๆอย่างแรมมาอยู่ด้วยกัน คนเชียนถ่ายทอดมาม่าในส่วนของคิดได้ดีมากๆเลย อ่านแล้วอินเวอร์~
-แล้วก็ชอบตอนพี่เศษอะ รู้สึกแต่ละคู่มีพัฒนาการ(?)อย่างก้าวกระโดดดี5555
ทั้งหมดที่เขียนมาอาจจะดูติเยอะไปหน่อยแต่ก็เป็นแค่ความเห็นส่วนตัวของเรานะ เราตามคนเขียนมาจากเรื่องคุณเกรย์บ่ะ คิดใจลักษณะงานเขียนละมุนๆงี้ อ่านได้เรื่อยๆดี แล้วตัวพละอตก็วางไว้ได้ค่อนข้างดีเลยล่ะ
ขอบคุณสำหรับงานเขียนดีๆนะคะ :pig4: เดี่ยวตามไปอ่านอีกเรื่องก่อนนะ แล้วเจอกันค่ะ บายย :bye2:
-
เค้าอยากให้ แรม ฉลาดขึ้นกว่านี้นะ ถ้าเป็นในชีวิตจริงเรื่องคงมาไม่หยุดแน่ เราเห็นเค้าลาง ความหายนะมาเยือนในไม่ช้า เราว่าเนไม่ได้มาดีแน่ แล้วซื้อแหวนกัน แบบนั้นยังไม่สงสัยอีก ในชีวิตจริงป่านี้แรมคงได้แต่งงานกับเนแล้วละ ถ้าเค้าเป็นเนเราว่าแรมสุภาพบุรุษนี้เราจะบอกพ่อว่า พี่แรมรักเนแล้วอยากแต่งงานกับเมแต่ไม่กล้าบอกพ่อพ่อช่วยบอกแม่พี่แรมให้หน่อย พอเรื่องถึงผู้ใหญ่เข้า เราอยากจะรู้ว่าแรมจะปฏิเสธยังไง ไม่พ้นได้เลิกกับคิดแน่ เพราะสุภาพบุรุษเกิน หรือไม่นันเป็นคนช่วยอีก ชีวิตจะไม่แก้ไขด้วยตัวเลยหรือไง ให้เอาแต่เพื่อนช่วย เราเอาใจช่วยคิด อยากคิดบอกเรื่องครอบครัวที่บ้านให้แรมฝังเผื่อแรมจะฉลาดขึ้น
ปล. เราอึดอัดมากอ่ะ อินมากๆด้วย ลุ้นๆว่ามันจะจบยังไง เอาใจช่วยนักเขียนค่ะ
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ ไม่รู้ทำไมพลาดเรื่องนี้ไปตั้งนาน
แรมคือซื่อมาก แรกๆซื่อบื้อจนน่าโมโห ซื่อจนโง่อะ
แต่ยอมในความรักอะ แค่ได้แอบรักก้พอ จริงจังถึงขั้นบอกพ่อแม่
ยอมใจในความบ้าคลั่งคิดของแรมด้วยอะ ในใจนี่สั่นมากก
ทั้งชอบทั้งโมโหในความซื่อบื้อของแรมอะ555
คิดก้น่ารักมากกก แต่คิดมากกแบบมากๆๆๆ
คิดๆๆๆๆ คืดอยู่คนเดียว คิดไปเอง แต่ไม่พูดไม่ถาม
ขี้เกรงใจมากเกินไปด้วย แต่เข้าใจจุดนี้ว่าเพราะโตมากันการไม่เคยได้รับอะไรเลย
ชีวิตหนูน่าสงสารมากกลูกกกก แรมถือเป็นสิ่งดีๆในชีวิตคิดเลยอะ
เกลียดครอบครัวคิดมาก พ่อแย่ๆ ลูกสาวเลวๆ
ส่วนคู่รองเปอร์นัน ไม่รู้ทำไมฟิน อาจจะเพราะมันดราม่าหนักหน่วงมาก่อน
พอเค้าหวานกันรักกันแล้ว เลยดูเป็นอะไรหายาก น่ารักเฉยยย
เปอร์ก้จะดูโหดๆหน่อย แต่รักนันมากกอะ เรียกได้ว่าคลั่งไคล้
สงสารมาก โดนแต่ละอย่าง แถมเวลา7-8ปีไม่ใช่เวลาน้อยๆเลยอะ
นันกว่าจะรู้ใจตัวเองก้เกือบสายเกินไปซะแล้ว หลังๆคือน่ารักมากก
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆแบบนี้นะคะ ชอบมากกกน่ารักก
-
มีครบเลยค่ะ ทั้งฮา ทั้งเศร้า ทั้งนอยด์ ทั้งน่ารัก
แรมเป็นแบบนี้แต่แรกเลยหรอ ตอนแรกยังแอบคิดว่า โดนทักอะไรไหม เลยคิดว่าตัวเองด้อยไปหมด
ที่ไหนได้ คนมองเยอะไป เลยคิดว่าขี้เหร่ ก็คิดไปได้เนาะ แล้วบ้านก็ดี ดีทุกอย่าง ยกเว้นว่าแรมถ่อมตัวหนักมาก 55555
พอมีบทเรียน เลยดีขึ้น ก็ยังดี ไม่งั้นแรมก็ไม่ทำอะไรสักที
คิดน่าสงสาร ใครจะรู้เนาะว่าเจอแต่เรื่องแย่ แล้วต้องไว้ใจซันมากเลยนะ ถึงยอมเล่า แต่ก็เพราะซันรู้นั่นแหละ
คิดต้องใช้ชีวิตแบบนั้นมาอย่างนาน แต่ในที่สุดก็สมหวัง
นันก็เล่นตัวไปเหอะ 5555 เข้าใจนันนะ คนไม่ชอบอะเนาะ แต่พอเริ่มมีใจ เปอร์มาทิ้งซะงั้น คนบ้า
เปอร์เลยได้รู้เลยว่า นันก็หึงเป็นนะ
-
กว่าจะเผยความในใจกัน
-
เพิ่ได้อ่านอบบรวดเดียวจบจริงๆ ละมุนมากเลย เหมือนเค้ามาเติมเต็มสิ่งดีๆให้กัน แบ่งปันสิ่งที่มีให้กัน ตัดส่วนที่เกิน เติมสิ่งที่หาย ชอบมากเลย อบอุ่นละมุนจริงๆ จริงๆอยากอ่านคู่นันอีก ตล๊กตลก คนเป้นหมาเนาะ55555
-
ชอบเรื่องนี้มากกกก ..
:katai2-1:
-
งือ หลงรักเลย :man1:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบมากเลย อยากให้มีต่อภาค2อ่ะ ภาคทำงาน :hao5:
ชอบที่สุดตอนคิดนัวเนียแรมแบบแมวขี้อ้อนบนเตียง น่ารักทั้งคู่เลยอ่ะ ชอบบบบบบ :haun4:
-
เป็นเรื่องที่ละมุดละไม ดีต่อใจมากๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
:pig4: :pig4:
-
:กอด1: :กอด1: :mew1: :mew1: :pig4:
-
:pig4:
-
o13 :o8: :bye2: :bye2: :bye2:
-
:katai1: เรื่องนี้ตัวละครมันน่าอึดอัด ทำไมไม่พูดกันนนนน เล่นเอาหน่วงในแต่เเรก
ปต่พอเค้ารักกันดีเราก็ฟินไปสิ่ง ขอบคุณผู้แต่งค่า :pig4: :pig4:
-
แรมบื่อเกินไป บื่อจนน่าลำคาญ
กะอีน้องเมหรือคนอื่นๆ ปฎิเสธให้หมด
อย่าทำตัวบื่อจนดูเหมื่อนโง่
ยิ่งอ่ายิ่งหงุดหงิด :z3:
-
พระเอกกูฉลาดแล้ว!! :katai1:
-
ขอบคุณมากค่าา ดีอะ ปกติอ่านแต่เมะร้ายๆ แรงๆ ได้มาอ่านแบบละมุนบ้างใจบางอะ ภาษาก็เป็นแบบที่เราชอบเลย เราตามทุกเรื่องเลยย ชอบมาก :mew1: :heaven
-
อ่านตอนแรกเกือบปิดทิ้งหลายรอบเพราะรำคาญพระเอก
อะไรซื่อบื้อจนโง่ปานนั้น
แต่ก็อ่านต่อเพราะชอบคิด น่ารัก