จิระxจิระ
ตอน 6 กุ้มใจ ไม่มี ล.ลิง
เสียงเพลงอัสนีวสันต์จากที่ไหนสักแห่งดังแว่ว...
‘กลุ้มใจ ไม่มี ล.ลิง
กลุ้มใจจริงๆ ล.ลิงไม่มี
รักเธอแต่เธอไม่ยินดี
เพราะตัวเรานี้ไม่มี ล.ลิง’
ผมโยนจานชามลงซิงค์โครม
“อ้าวดีๆ หน่อย ไม่เต็มใจก็ไม่ต้องล้าง” เจ๊
“ผมเองครับ” ร่างสูงควานหาไม้ค้ำทำท่าจะลุกขึ้นช่วย
“เจฟฟรี่ไม่ต้อง ให้โจ๊กทำ”
“ฮื่ย...” ปึงปังหนีขึ้นห้อง อดทนปิดปากเพราะเห็นแก่ครอบครัว
ไอ้มนุษย์ชีกอชอบเอาผู้ชาย
เวอร์จิ้นริมฝีปากกู
จูบแรกของจิระเชียวนะเฟ้ย โจ๊กแซด
“วันนี้เป็นอะไรไปอีก อยู่ดีๆ ก็เงียบหน้าบูด คิดมากเรื่องเรียนต่อหรือเปล่า ประกาศทุนนั้นหรือยัง เขาเล่าให้เจฟฟรี่ฟังบ้างไหม”
“ทุนอะไรนะครับ” ได้ยินเสียงเจ๊กับเป๋ห่าวคุยกันตามหลังแว่วๆ
อยากเปลี่ยนนามสกุลใจรักษาก็บอกมาเถอะ
เสแสร้งแกล้งทำดีใส่คนโน้นคนนี้อยู่ได้
ตาชอบเรียกหาเพราะเห็นว่าไปอ่านนิทานชาดกให้ฟัง
เจ๊ได้ขนมของกินเข้าบ้านทุกเย็น
เฮียเทใจด้วยช่วยดูแลให้ข้าวสุนัขหน้าบ้าน
พี่สมบัติยิ่งแล้วใหญ่ ได้เงินพิเศษจากรับจ้างวิ่งรอกทำโน่นทำนี่ตลอด
กูเป็นหมาหัวเน่าประจำแฟมิลี่เพราะมึงคนเดียว
...
...
ได้ยินเสียงภาษาประกิตคุยโทรศัพท์อยู่หน้าห้อง
(“Yeaw, that’s scholarship, I need...”) สักพักถึงเปิดประตูเข้ามา
เมินไม่สน นอนคว่ำคากองหนังสือกระจายเต็มเตียง
แอบเหล่ด้วยหางตาเห็นกระเผลกไม่ใช้ไม้ค้ำไปเลื่อนบานเลื่อนกระจกเข้าห้องติดกัน
เอ๊ะ เปิดได้ด้วยหรือ ฟากนั้นขี้ฝุ่นเยอะจะตาย
ตามจริงชั้นนี้เป็นห้องใหญ่ห้องเดียวเดี่ยวๆ
กั้นพื้นที่จะใช้ในอนาคตจึงแบ่งเป็นสองแค่ซอกเล็กๆ
แสดงว่าทำความสะอาดแล้ว
มิน่าพี่สมบัติถึงยิ้มแต้ตบเงินในกระเป๋ารีบกลับไปกินเหล้าแต่หัววัน
เปิดหนังสือกรอบแกรบไปเรื่อย
ได้ยินเสียงกุกกักแต่เชิดคอแข็งไม่มอง
จะเล่นสงครามเย็นให้สาแก่ใจ
ห้ามพูดกับกูก่อนเลยด้วย
...
“เย้ย!” วัตถุเย็นเฉียบแตะแก้ม
“...” ยิ้มเผล่อยู่ห่างไม่ถึงฟุต
ผมแดงกระเซิงเปียกหมาดเพิ่งอาบน้ำเสร็จกำลังดึงชายเสื้อลงปิดพุง
กล้ามเป็นแพ็กสวยชวนอิจฉา
คิดว่าหุ่นดีตายล่ะ
เบียร์ขวดฉลากสีเขียวตราดาวต่างหากเล่า (^0^) ฮิ้ว
“เอาเบียร์มาจาก...”/ “จุ๊ๆ” โดนนิ้วชี้ยาวเรียวแตะปากห้ามเสียก่อน หงายมือกระดิกดิ๊กๆ เรียกหมาน้อยเข้าไปหา
“ฮึ!” คนอย่างจิระไม่ได้ใจง่ายนะเฟ้ย ลุกจากเตียงวิ่งตามต้อยๆ ทันที ไม่ง่ายจริงจริ๊ง
...
...
ห้องเก็บกวาดเรียบร้อยโล่งโจ้ง
มีแค่โซฟายาวสีเขียวขี้ม้าวางยาวชิดแนวผนัง
หน้าต่างฝั่งถนนหน้าบ้านมีตู้เย็นเล็กกับเก้าอี้ทรงสูงตั้งอยู่
ใกล้กับโต๊ะกระจกสีดำหน้าแคบสำหรับวางแล็บท็อป
เฟอร์นิเจอร์ไม่กี่ชิ้นกับคนสองคน
ร่างสูงหมุนปรับสทูลสูงลงจนสามารถนั่งได้สบายโดยไม่ต้องเขย่ง ก่อนยื่นให้...
“ผมไม่ขอโทษหรอกนะ”
“พุ...พรวด!” ฮุกเปรี้ยงเล่นเอาเบียร์วุ้นกระฉอกเลยตู
“เพราะทดสอบแล้วว่าคุณไม่ใช่เกย์” ยิ้มๆ ยื่นมือมาขอขวดคืนไปกระดกบ้าง
กล้าจุมพิตหักงวงไอยราเพราะเทสต์ข้าพเจ้านี่เอง
ถือว่าหมาเลียปากก็แล้วกัน
“เออดิ บอกแล้วว่าไม่นิยมปลูกต้นไม้ ทีหลังนะ...” ผมเม้มปาก รอยสัมผัสยังค้างในใจ
บ้าเอ๊ยโจ๊ก อย่าคิดถึงมันสิวะ แค่จูบ
“หึหึ ทีหลังว่า?” เห็นริมฝีปากเปื้อนฟองของอีกฝ่ายแล้วชวนหวิวหวั่นพิกล
“ทีหลังถามเอาก็ได้ ไม่ต้องถึงขนาด...”
“อึกๆๆ” ฝรั่งยกดวด
“อ้าวๆ กินเองหมดแล้วกูล่ะ”
“เป็นเด็กเป็นเล็กอยู่ ดูในนั้น เปิด” ชายตาให้ผมเปิดตู้เย็นเอง
“โตแล้ว ทำบัตรแล้ว เมาได้ไม่ผิดกฎหมาย ไหนล่ะเบียร์มีแต่ขนม ไม่หัดแช่ไว้วะ เราอยู่กันกี่คน เอามาขวดเดียวทำแปะ รู้ไหมมันเปลืองไฟ วู้” บ่นอุบเห็นแค่น้ำดื่มกับกล่องช็อกโลแลตขนาดมหึมาตั้งอยู่
“เรา?”
“ก็เออซิ คิดว่าห้องนี้อยู่กันกี่คน หัดแบ่งปันชาวบ้านเขาบ้าง น้ำใจ”
“โทษที เอามาขวดเดียวเพราะเจ้าของห้องทำท่าไม่อยากให้แชร์ด้วยต่างหากล่ะ”
“ใครบอก ไม่แชร์ก็ไม่ได้ตังค์ดิ รายการของหายของพังกับที่อยากได้จดไว้เรียบร้อยเดี๋ยวเอาให้ดู พูดแล้วห้ามคืนคำ”
“อ๋อ ไม่ลืม หึหึ” จิบชิลๆ ต่อให้ผมค้อนควับด้วยความหมั่นไส้
หัวเราะไปก่อนเถอะไอ้ซากุระหงิ เรื่องเงินๆ อย่าหวังมาอำเสียให้ยาก
ใต้โต๊ะเดือนละ 3000 กับลิสต์วัตถุสิ่งของตามสัญญา
โจ๊กมิได้งกแต่ขอโทษ รายการเต็มหน้ากระดาษ
(^D^) วะฮะฮ่า
...
“ไม่ยักรู้ว่าทำความสะอาดแล้วซอกแค่นี้ก็น่าอยู่เหมือนกัน” ชวนคุยพลางกวาดตาโดยรอบ
ซอกกว้างแค่เมตรครึ่งถึงสองเมตรยาวตามความยาวห้อง
ที่แค่แมวดิ้นตายแต่พอวางอาร์มแชร์ตัวใหญ่ก็น่าหลบมานอนเล่นดีเหมือนกัน
“อือหึ” ไม่รับไม่ปฏิเสธยังตั้งหน้าตั้งตาจิบต่อสบายใจ
คุ้นๆ ว่าเห็นซองบุหรี่แวบๆ จากเป้ที่เปิดอ้า
ไม่รวมซิปโป้สีเงินวาววับบนหลังตู้เย็นนี่อีก
“เมื่อกี้เห็นซองบุหรี่ อย่าบอกนะว่าจะเอาไว้ปุ๊น ติดจมูกกูเลยเชี่ย ห้ามนะเว้ย ไม่งั้นกรุณาย้ายออกไปเลยให้ไว”
“ไม่หรอก ไม่ติด ไม่ใช่ขี้ยา”
“ไม่สน ยังไงก็ไม่ได้ อยากเป็นมะเร็งปอดที่ไหนก็เชิญ ไม่ห้ามแต่ต้องไม่ใช่ใต้จมูกกู”
“โอเค” รับคำง่ายๆ ก่อนถาม “ไม่ชอบคนสูบบุหรี่แต่เหล้าได้”
“เออ ถ้ายอมแลกให้เจ๊ด่าเจ็ดวันซ้อน” ผม
โวยไว้ก่อนเนื่องจากเพิ่งสำเหนียกกลิ่นตุๆ โชยมา
ร่างกายกำยำสูงโย่ง หน้าตาท่าทางแบดบอยเท่เซอร์ดูดีตบตาชาวบ้าน
แต่อาจซุกซ่อนความเลวระดับชาติไว้ก็ได้ใครจะรู้
จิระต้องไม่ส่งเสริมปีศาจให้มีชัย
บ้านก็มีจะกระเสือกกระสนมาเช่าห้องอยู่เองทำไม
กำลังจะจบมัธยมในอีกไม่กี่วันแท้ๆ
...
น้าจอมจะรมควันตัวเองเวลามีเรื่องไม่สบายใจหนักๆ เช่น
ช่วงยายป่วยอาการเข้าขั้นตรีทูต
บ้านขาดเงินหรือเรื่องไหนอีกไม่ทราบ
ห้องนอนเฮียกับเจ๊เดิมอยู่ชั้น 2 ข้างล่าง
ควันโรงงานยาสูบจะลอยขึ้นมาถึงห้องผมตอนกลางคืน...ช่วงเวลากลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“แสดงว่าเป็นเด็กดีใช้ได้ หึหึ” พ่อมดเจ้าเล่ห์ยิ้มพรายอีกแล้ว
เกลียดเสียงหัวร่อหึหะในลำคอไม่หาย
เบียร์ขวดเล็กกระทัดรัดแบบขายในผับ
กระดกไม่กี่คำก็หมดแต่อร่อยสุดยอด คอทองแดงคอนเฟิร์ม
(แต่ตองเรียกผมคอแป๊บ ไม่ขอเล่าตอนนี้ ถ้าเมาไม่แน่ครับ ; โจ๊ก)
เปิดตู้เย็นหยิบกล่องของหวานออกมาดูเล่นๆ
ช็อกโกแลตกล่องหรูยี่ห้อไม่คุ้น
ท่าทางแพงระยับแหงแซะ
“มีแต่ขนมไว้อ่อยเด็ก แหวะจ๊อดเซ็ง อึกเดียวเอง เลวชิบ หลอกให้อยากแล้วจากไป” เปลี่ยนเป้าเป็นของหวานก็ได้ จิระไม่เกี่ยง
“พรุ่งนี้เอามาให้ ล็อกเกอร์โรงเรียนมีตุนเป็นลัง หิ้วมามากไม่ได้ ขวดเสียงดัง เก็บทิ้งอีก”
“ไม่มีแบบกระป๋อง” ง่ายดี ดื่มหมดทุบทิ้งเก็บซ่อนง่ายด้วย ใต้เตียงโจ๊กมีเต็ม
“ชอบแบบขวดมากกว่า แต่กระป๋องก็ได้เดี๋ยวหามาไว้ให้”
“รสนิยมสูงชิบหาย เอาที่มีนั่นแหละ เดี๋ยวช่วยขนเอง หุหุ” ตูจะได้เมาของแพงแบบฟรีๆ อุอุ
มือใหญ่คว้าผมเข้ากลางหว่างขา
แย่งกล่องช็อกโกแลตไปเปิดออกให้ยลสีสัน
กลิ่นหอมหวานเย้ายวนเข้าจมูก ว้าว
...
“โอเค...ลองนี่ก่อน”
“รสอะไรบ้างวะ ของกูหมดเลยชิมิ”
“หลับตาก่อน”
“ไม่!” ผมเสียงแข็ง จุมพิตเมื่อครู่กระแทกขวัญเสียไม่หาย
“ใช้ลิ้นทดสอบอย่างเดียว จะได้รู้ว่าชอบไหม...นะครับ” ละลายตรงนะครับหางเสียงนี่ล่ะ
“ก็ได้”
ปิดการมองเห็นหลบนัยน์ตาสีเทาเข้มมองมา
อยู่ใกล้จนเห็นเส้นสีฟ้าจากเลนส์ลูกตากระจายเป็นริ้วๆ งดงาม
“อ้าปาก...อั้ม”
“อือ...” อ้ารับเศษชิ้นของหวานเล็กจิ๋ว เผลองับปลายนิ้วอีกฝ่ายเบาๆ
“ดาร์ก 75%”
“แหวะ ขม” เค็มมือมึงด้วย
“หึหึ เปิดลิ้นให้รับรสก่อน พร้อมนะ เริ่ม...อั้ม” จงใจแช่นิ้วให้กูอมหรือเปล่าวะไอ้เกย์เฒ่าเจ้าเล่ห์
“โว้ะ! มีถั่วด้วยเหรอ” สนุกดีแฮะ
“แมกคาเดเมีย ค่อยๆ เคี้ยวให้ละลายเป็นเนื้อเดียวกันก่อนค่อยกลืน อย่างนั้น” มือข้างหนึ่งหนึ่งช้อนประคองท้ายทอยผม อีกข้างดึงเอวให้หย่อนลงนั่งบนท่อนขา (ข้างไม่เดี้ยง) ของมันตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ
“อืม...” อร่อยกว่าปกติจริงด้วย
“อย่าเพิ่งลืมตา...อีกชิ้น”
“โอ้...มีไส้ด้วย”
เคี้ยวไปไม่รู้ว่าโดนหอมแก้มไป
ปลายนิ้วโป้งสัมผัสกรามขยับขึ้นลงเบาๆ กับจมูกโด่งคลอเคลีย
(เด็กเห็นแก่กิน จุ๊ๆ อย่าส่งเสียงครับ: เจฟฟรี่)
ไส้คาราเมล ไส้แยม ไส้อัลมอนด์ รัมเรซิ่น ส้ม สตรอว์เบอรี่ ไวท์ช็อกแลต เทอร์กิสยังมี
กี่ชิ้นไม่ทราบแต่ถาดใหญ่เบิ้งหมดไปแค่ 1 ใน 3 เท่านั้น
“อร่อยไหม” สั่งให้ลืมตา นิ้วโป้งยังเกลี่ยลูบไล้แก้มโจ๊กไม่หยุด
“มะหวาย มาวช็อกโกแลต...เอิ๊ก” แกล้งโอนเอนถูหัวกลิ้งกับบ่ากว้าง
“555” มือขวาเลื่อนลงมาประคองเอวไว้เฉยๆ มือซ้ายยกเบียร์ของมันต่อ
...
แปลกดี หน้าเราห่างแค่คืบหากผมไว้ใจ เชื่อใจและอยากใกล้ชิด
ลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดแก้มไม่รวมยักษ์โอบล้อมผมไว้กลายๆ
ผมเป็นฝ่ายเดินเข้าหาเงื้อมมือมารเองอีกต่างหาก
เจาะหู 3 รู ข้างขวาหนึ่ง สวมแป้นกลมแบบกระดุมสีดำอันใหญ่เกือบเซนติเมตร
ระเบิดหูด้วยหรือเปล่าไม่แน่ใจ
ข้างซ้ายไม่ได้เจาะที่ติ่งหูเหมือนคนปกติแต่เจาะที่ขอบใบหูสูงขึ้นไปอีก
สวมห่วงเงินเล็กๆ สองอันเรียงกัน
เผลอสูดกลิ่นสบู่ เม็ดน้ำสะอาด
หอมหวานช็อกโกแลตผสมกลมกลืนกับกลิ่นฟองเบียร์จากปาก
“งั่มๆ” ผมหยิบสองไม้สองมือโซโล่น้ำตาลแก้เก้อ
นั่งบนขาคนป่วยเต็มที่ กินไม่แบ่งแถมท่ายกก็เท่คนเกิน
บาดตาโจ๊กทนไม่ได้
“คิดยังไงถึงอยากรู้เกย์เรดาร์” เปรยเรื่อยๆ เหมือนบอกเล่าเชิงถามกึ่งชวนคุย เสียงทุ้มนุ่มสลายความโกรธไปมากโข สงสัยมียาสั่งในช็อกโกแลต
“ไม่อยากรู้แล้ว” ไม่อยากโดนเล่นจ้ำจี้แบบบ้าๆ อีก
“ดาร์กสีดำๆ ป้อนหน่อย”
“กินเอง”
“น้ำใจ”
“เอ้า เอาไป”
“อุ๊บ!” มันยกเบียร์กระดกพร้อมผมยัดทั้งมือลงคอ แก้แค้นแคะขี้มูกจากตอนที่แล้ว
“เป็นไง ดาร์ก 75%”
“แคกๆ เกือบติดคอตาย อ๋อย เล่นซะเห็นดาว 555”
“สม 555” เราหัวเราะร่วน
ผมชิล จ้ำจี้มะเขือเปราะเลือกชิ้นของหวานค้นหาแมกคาเดเมียไปมา
“ไอ้ทอฟฟี่ชอบว่าไม่รู้เรื่อง จะจีบใครดันเสือกบอกว่าไม่ได้ ไอ้อาร์มหวง ปิงอีก...”/ “ไอ้อาร์มนี่ใคร” ยังเล่าไม่จบแท้เหลา
“เพื่อน”
“เพื่อน? เล่าเรื่องเพื่อนให้ฟังหน่อยซิ” โหมดบงการตั้งแต่เมื่อไร งง
“สนิทหรือไม่สนิท ทั้งโรงเรียนหรือเปล่า”
“...” ทำตาเล็กตาน้อย ดวงตาเรียวอยู่แล้วยังบังอาจหรี่ใส่โจ๊ก คิดว่ากลัวตายล่ะ
“ก็ได้ ไอ้อาร์มหล่อรวยหญิงตรึม เข้าใหม่ ม.4 เพื่อนห้องไอ้ตอง เตะบอลด้วยกัน ม.4 แล้วไม่รู้ ขี้เกียจมั้ง เคยชวนไปตีปากชาวบ้านทั้งสิ้น 3 ครั้ง แต่ไม่เคยได้เตะใครหรอก ไปเฝ้าต้นทางกับหามเพื่อนกลับเท่านั้น มันสองคนไม่ยอม”
“อืม...” รับฟังเบาๆ แต่ดวดแอลกอฮอล์ไม่เบาๆ ยกทีเดียวหายวาบค่อนขวด จิระตาละห้อยกลืนน้ำลายเอือกๆ
“แต่กูสนิทกับไอ้ตองมากกว่า มันวิทย์คณิตแต่เตะบอลด้วยกันตั้งแต่ ม.1 แรกไม่สนิทหรอก มันมีเพื่อนกลุ่มมัน กูมีเพื่อนกลุ่มกู ขึ้น ม.4 ดันมาซี้กันเฉยเพราะไอ้ปิงที่ตี๋ๆ ขาวๆ เจ้าของฟี่โน่น้ำตาลดำคันนั้นไง บ้านใกล้กัน ไปไหนไปด้วยกันตลอด”
“อ้อ”
“อย่างฮาตอนคู่นี้เจอกัน ตองปิงฟังเปล่า”
“ว่า?”
“เอาที่เจอกูก่อนนะ คือปิงเข้า ม.4 ขาวๆ ติ๋มๆ พวกเราก็แกล้งแซว เอ๊ยตุ๊ดเปล่าวะ ไอ้ปิงน้ำตาไหลพรากหลบหลังกู โจ๊กช่วยด้วย จากนั้นมาติดเป็นตังเม ลูกชายร้านทอง นิสัยดีชอบเอาขนมมาแจก”
“อ้อ ของฟรี” ยิ้มติดมุมปาก หลอนความหล่อ เฮ้ย คนละประเด็น
“แหงซิ ต่อๆ อยากเล่า ปิงมันตามต้อยอยู่เกือบเดือน วันนึงร้องไห้จ้าวิ่งมาหาบอกไอ้ตองจะฆ่ามัน ปรากฏผัดวุ้นเส้นเต็มหัวไอ้ตองเลย มีจานครอบด้วยจำได้ ฮามาก 555” ผมขำอดีตคล้ายเกิดขึ้นเมื่อวาน
...
ปิงคล้ายน้องชายน่ารักเดินตามต้อยๆ บอกอะไรได้หมด
ยิ้มรับไม่หือไม่อือ มีอะไรก็โจ๊กๆ อยู่นั่น
ผมหลุดจากกลุ่มถ่อยเพราะแววตาอ้อนๆ ของปรีดานี่เอง
ยกเว้นเวลาเหวี่ยงตี๋เล็กแห่งร้านทอง (ชื่อดังจากเยาวราชมาเปิดสาขาที่นี่)
สามารถสำแดงอิทธิฤทธิ์จนเหวอตาค้าง
ทอฟฟี่ แคทไก๋เพื่อนเก่ายังเอาไม่อยู่
แต่โจ๊กเอาอยู่เพราะมันยอมฟังผม ฮะฮ่า
ส่วนตองเล่นฟุตบอลด้วยกัน ไม่สนิทแต่แรกด้วยต่างคนต่างมีเพื่อนแก๊งใครแก๊งมัน
ม.ปลายเพื่อนผมย้ายหนีหมดตองถึงโผล่เข้ามาแจมเนื่องจากปาท่องโก๋ไอ้ปิงซึ่งอยู่ห้องเดียวกับโจ๊กนั่นเอง
“เพื่อนผู้หญิง?” ยังจะเปิดประเด็นภาคต่อ
“ทอฟฟี่เป็นตุ๊ดแต่ชอบนิยามตัวเองว่าเป็นเกย์รับสาวแตกอยู่ในซับเซตด้วยไหม”
“เล่า” ครับท่าน
“ทอฟฟี่ แคท ไก๋ เพื่อนเก่า ม.ต้น ปิงอีกที สามคนนั้นเด็กวิทย์ห้องคิง จบ”
“อือฮึ”
“ตกลงชื่ออะไร?”
ผมเปลี่ยนแกนด้วยหวังสร้างสัมพันธไมตรีเพื่อแอลกอฮอล์หนึ่งลังล้วนๆ
เผยความลับมากไปไม่ไดี ไอ้นี่คู่อริตูเองนี่หว่า
“ได้ยินน้าเรียกว่าอะไรล่ะ” อ้าวๆ เมาแล้วหาเรื่อง
“เจฟฟรี่?” ผมทวนชื่อ
“หึหึ” เท่แฮะ รูปตาเรียวกับปอยเส้นผมสีแดง คุ้นๆ ว่าเคยเห็นจากที่ไหนนึกไม่ออก
“มีชื่ออื่นอีกเปล่า สระอีต่อท้ายแล้วฟังดูตุ๊ดชิบหาย ทอฟฟี่จริงๆ ชื่อท็อปนะ แต่ซ้ำกับคนอื่นบวกอยากแรดเลยเป็นทอฟฟี่ซะ”
“เหรอ?”
“เออ”
“เจฟ” ไกด์พร้อมยิ้มๆ (เรียกว่าบงการกลายๆ มากกว่าครับ ; โจ๊ก)
“โอเค เจฟ” ผมโยนช็อกโกแลตเข้าปาก ขบแมกคาเดเมียกรุบกรอบ
มองลูกกระเดือกตรงหน้าจิระอยากมีบ้าง
กลิ่นสบู่ กลิ่นแชมพูเจือกลิ่นหอมอ่อนๆ ฝังในนาสิกประสาท
ครีมอาบน้ำของตูไม่มีกลิ่นนี้ อ้อ ส่วนใหญ่เกย์ชอบใช้น้ำหอม
“กินด้วยดิ” ของเหลวกลอกกลิ้งจะหมดขวด สักกรึ๊บเถอะโจ๊กขอ
“ไม่ได้ เดี๋ยวเมาตาย”
“น่านะ”
“ช็อกโกแลตกับเบียร์นะดื้อ โอเคสอนให้ รู้มาจากเชฟอีกที จิบแตะติดปลายลิ้นนิดเดียวพอ กลั้วปากทั่วๆ ให้ปนกับช็อกโกแลตก่อนค่อยกลืน นั่นล่ะ...อย่างนั้น”
“อร่อยสุโค่ย!” ผมโพล่งยิ้มกว้าง
ขมแอลกอฮอล์กับหวานล้ำผสมกันลงตัวอย่างไม่น่าเชื่อ
มิน่าถึงช็อกโกแลตไส้บรั่นดีถึงขายดีทั่วโลก
“ปากเปื้อน...” สองแขนโอบเอวไว้แค่หลวมๆ โน้มชิดจนรับรู้ลมหายใจร้อน ก้มดูดมุมปากเบาๆ ลิ้นร้อนเลียนุ่มช้า กดจมูกหอมแก้มผมส่งท้ายก่อนผละออกไปยิ้มเผล่
“...” ตึกตักหัวใจในอกเต้นแรงเกือบตาย
(ผมจำโมเม้นท์นั้นได้ยาวนานตลอดหลายปีให้หลัง
ทุกครั้งเวลาเห็นหรือกินช็อกโกแลตเหล้าจะคิดถึงเสมอว่า
ทำไมไม่ปัดหรือแหวกอ้อมกอดหลวมๆ นั้นทิ้งเสีย)
“ไปนอนได้แล้วครับคนเก่ง”
“อืม...” โจ๊กล่องลอยถึงเตียงเมื่อไหร่ไม่ทราบ
“จุ๊บ...ราตรีสวัสดิ์” หน้าผากเหม่งตูเสียเอกราชอีกแล้ว
“เจฟ...”
“ครับ” ครับเคิบหาพระแสง
“กูไม่ได้เมา แล้วรู้ด้วยว่ามึงหลอกโซเดมาคอมกูชิมิ”
“หึหึ รู้ว่าไม่เมา แต่กู๊ดไนท์คิสเพราะ เอ่อ...”
“เพราะอะไร?” ตอบผิดหูเมิงตายแน่ ไอ้เจฟ
“Magic...ร่ายเวทย์ฝันดีไง” ฝรั่งยักไหล่ยิ้มๆ อธิบายชิลๆ
“อ้อ พ่อมดจะเล่นคุณไสย ฮ้าว...จะฟ้องตา” พยายามชี้หน้าด่าทั้งที่ตาปรือ
มือใหญ่ผลักล้มฟุบลงกับฟูกนุ่ม
ตามคลี่ผ้าห่มให้ขณะผมยุกยิกพลิกนอนคว่ำท่าประจำ
คลุมโปงครอบศีรษะงานเนี๊ยบเรียบร้อยทว่าแหวกนิ้วมาเกี่ยวตรงจมูกปากออกให้
“จุ๊บ...กู๊ดไนท์ครับ...จิระ”
คิสอีกแล้วไอ้บ้า จะแบดไนท์เพราะมึงนี่ล่ะ
*************
หัวข้อ: JIRA's JIRA ตอน 46-จบ- P.53>>>พิเศษ P.55 (29/9/2014) ขอบคุณเล่ม 2014 p.56 (อ่าน 329833 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก