หัวข้อ: JIRA's JIRA ตอน 46-จบ- P.53>>>พิเศษ P.55 (29/9/2014) ขอบคุณเล่ม 2014 p.56

[B52]

เจฟสู้ๆ

[choijiin]

อยู่กับโจ๊กกี้เหมือนเล่นโรลเลอร์คอสเตอร์
มีขึ้นมีลงไม่อยู่กับที่เลยนะ
แต่แอบอยากรู้ว่าเจฟฟรี่มาแอบปิ๊งโจ๊กกี้ตอนไหนหนอ
 

[Gokusan]

รูมเมทๆ แหมๆ

โจ๊กเอ๊ย...ไม่อยากแชร์ห้อง
แต่ความงกมันบังตาใช่มั้ยเล่า หุหุ
เหมือนจะปฏิเสธ แต่ไม่...จิระแค่ขี้โวยวาย แต่ยอมเขา

เดี๋ยวเขาเนียนไปเรื่อยๆ...หลวมตัวไปตอนไหนยังไม่รู้เลย
ก็เพราะจิระอีกคนนั่น...พ่อมดชัดๆ ^^ << อย่าสาปเค้าน้าาาา กิ๊งๆ

[nunda]

กรี๊ดดดดด ทำไมชั้นเพิ่งเห็น
เข้ามาเพราะชื่อคนเขียนเลยนะเนี่ย อิอิ
ยังไม่ได้ทันอ่านใดๆ ทั้งสิ้น ขอมาเม้นก่อนเด้อออออ  ^^

[pochu52]

แมวโจ๊กมันดื้อ แต่น่ารัก หมาเจฟเริ่มไปไม่เป็นละ 55555

[puppyluv]

จิระxจิระ
ตอน 4 ไบ










(ปังๆๆๆ)
“ตื่นๆๆ จะเคารพธงชาติแล้ว” เสียงผู้หญิงวัยทองฟาดฟันฝันหวานกระจุย
“จ๊าก! 15 นาทีแปดโมง มึงเป็นใคร อยู่นี่ได้ไง ไม่ปลุกกูวะ?”
“อือ...”

ยังจะอืออางัวเงียอยู่อีก ตัวโตเป็นควายแล้วดันหลับไม่รู้เรื่อง
เห็นขาใส่เฝือกขาวเวอร์กางเต็มเตียงอยู่หรอกมิเช่นนั้นจะถีบให้

“เออจำได้ล่ะมึงนี่เอง แล้วทำไมกูนอนพื้น เตียงอยู่ไหนเนี่ย”
ผมตะกายจากพื้นขึ้นไปเห็นหัวแดงกระเซิงเป็นรังนกยักคิ้วดิกๆ รับอรุณ

“Morning...” รูมเมทหน้ายับแต่เท่มาก
“มอร์นิ่งบ้านพ่อง”
“ลุกเร็ว ทั้งคู่นั่นแหละ!” เจ๊เท้าสะเอวอยู่หน้าประตู


ตาลีตาเหลือกจะเข้าห้องน้ำแต่เห็นกระเผลกๆ หาไม้ค้ำ
ผมถึงมีน้ำใจหอบเสื้อผ้าลงบันไดตึงๆ มาอาบชั้นล่างแทน
ควบชาลีสีฟ้าลูกพ่อบิดสุดแฮนด์ด้วยความเร็วเหนือแสง
(ไม่เกิน 15 กิโลเมตรต่อชั่วโมง จักรยานอาม่าแซงโจ๊กอะครับ (T^T))
ไปส่ง ณ โรงเรียนนานานชาติครึ่งกิโลเมตรท้ายซอย
ก่อนย้อนกลับมาขณะ...

“เถลิงประเทศ ชาติไทยทวี มีชัย...ไชโย” พอดีเป๊ะ
เหนื่อยยิ่งกว่าเข้าค่าย รด. 7 วันซ้อน

....
.....

เลิกเรียน ม้ายาวในโรงอาหารติดสนามฟุตบอลละแวกประจำ
“ฮ้าววววววววว...”
“อ้าปากกินแมลงวันได้หมดโลกแล้วโจ๊ก”
“ปิง กูโคตรง่วงเลยว่ะ”

ผมอ้อยสร้อยป้อแป้ขยี้ตา
ฝันว่างูตัวใหญ่เกล็ดแดงเพลิงรัดขนดเสมือนจริงยิ่งกว่าทีวี HD
สูบวิญญาณหดจนกระทั่งบัดนี้

“หาวทั้งวันแล้วนะ เมื่อคืนนอนกี่ทุ่มกันแน่” ปิงถาม
“4-5 ทุ่มมั้ง เอ๊ะ...” ไม่แน่ใจเวลา คล้ายโดนรบกวนหน่อยๆ ด้วยจูจู๊บหลับฝันดี

เช้ดโต้!!!
เวอร์จิ้นหน้าผากเหม่งตู
เผลอตาเหลือกยกมือตบป๊าบ



“เป็นอะไร ยุงกัด...อ้าวอาร์ม” ปิงทัก
“น้ำหน่อยไหม” อาร์มวางน้ำอัดลมกระป๋องเย็นเฉียบลงตรงหน้าผม

เพื่อนตัวสูงกำลังจะนั่งลงม้ายาวฝั่งตรงข้ามอยู่แล้ว แต่...

“ไอ้โจ๊ก! เมื่อเช้ามึงสาย แอบไปส่งใครท้ายซอยรายงานเดี๋ยวนี้ อย่าริโกหกหม่ามี้ กูนั่งสองแถวสวนกันกะมึง” ทอฟฟี่วิ่งมาชนเปรี้ยงอาร์มกระเด็น
“อ้าวอาร์ม อยู่นี่ด้วยเหรอ” แคททัก
“อาร์ม ยังไม่กลับเหรอ” ไก๋ ครบเซต TCK ทอฟฟี่แคทไก๋
“ไปนะ...” อาร์มถอดใจผละไปกับเพื่อนอีก 3-4 คน ท่าทางไม่เต็มใจเล็กน้อยพองาม



แคทรออาร์มกับพวกพ้นไประยะถึงกระชากผมเขย่า...

“ต๊ายอีนี่! พูดมาเดี๋ยวนี้นะโจ๊ก อาร์มคุยกะมึงยัง ตกลงถึงขั้นไหนกันแล้ว บอกๆๆ อยากรู้ๆๆ”
“มีน้ำมาเซ่นด้วย เหมือนทุกทีเลยนะจ๊ะตัวเอง” ทอฟฟี่ชะม้าย
“สรุปว่า?” ไก๋ขยับแว่นลอยหน้าลอยตามาจ้องอีกคน เวียนเฮดกับสามนางนี้แท้เหลา
“ว่า?” ผมซื้อเวลา
“ไม่ต้องมาทำไก๋ เรื่องที่เห็นเมื่อเช้าไม่ต้อง ลืมไปเลยไม่น่าสนใจ เอาเรื่องไอ้อาร์มก่อน มันคุยกะมึงยัง แล้วตอบว่าไงโจ๊ก พูด” ทอฟฟี่ยื่นหน้ามาเกือบชนแก้มรอมร่อ ไม่ตุ๊ดจ๋าจะถีบให้

จริงๆ รุมล้อมหมดทุกคน กระทั่งปิงยังโน้มมาชิดผมเลย

“ว่ากระไรเหรอตัวเอง” จิระย้อนแถมยิ้มไว้ก่อนยายสอนไว้
“โว้ะ! ท่าทางอย่างนี้”
“อ้าว ไหงงี้ล่ะโจ๊ก”
“จะได้เรื่องไหมวะเนี่ย”
“เวรของกรรมๆ ของเวร” ทุกคนส่ายหน้าวงแตก


“มีอะไรกัน โอ้กำลังคอแห้ง แทงกิ้วเว้ย” ตองโผล่มาหยิบกระป๋องไปเปิดซัดโฮกๆ ไม่ถาม
น้ำดำยอดฮิตของกูไอ้เชี่ยตอง โจ๊กกัดฟันกรอด
“สรุปว่าอาร์มยังไม่คุยอะไรกับโจ๊กเป็นชิ้นเป็นอันใช่ไหม”

เข้าใจนะว่ามึงเป็นตี๋เล็กมารยาทงามแถมได้รับการอบรมมาอย่างดีจากอาม่าของมึง
ไม่กล้าตีซี้กับปิงมากเพราะไม่ค่อยมีภาษาไทยพื้นบ้านให้ตบหัวเล่นนี่ล่ะ
คอยเป็นกันท่าไม่ให้ใครมารังแกหนูปิงครับ หน้าที่จิระ


“คุยแล้ว มันบอกเฮ้ยโจ๊ก กูมีเรื่องจะคุยด้วย ติดวิดวะนะ แล้วมึงล่ะติดที่ไหน พอบอกยังลูกผีลูกคนลุ้นทุนกีฬาอยู่ ก็...” ผมพลันนึกขึ้นได้
“ก็อะไร?” ทอฟฟี่
“ก็ไฟไหม้พอดี อ้อ การ์ตูนมึงโหลดไม่ได้นะตอง คอมเจ๊ง เมื่อวานโดนด่า เกือบโดนเฮียหวดไม้หน้าสามด้วย ชดใช้เลยเพื่อน”
“เรื่องของมึงดิ” ตอง
“เอ๊า ไอ้หอกนี่” ผม
...

“อะนี่...ขนม” ตองยื่นของหวานให้เพื่อนตี๋แต่เพียงผู้เดียว ไม่เห็นฝูงแร้งในสายตา
“ใครให้มา” ปิงแหว โอ้เย่!
“ก็ เอ่อ...น้อง ม.1 หรือ 2 หว่า พวกนั้นไงที่ทักเราบ่อยๆ” ตองปาดเหงื่อหน้าเจื่อนๆ เหมือนแอบทำผิด แต่คุณปรีดาลุกยืนพรึ่บจิกตาเลเซอร์ ใส่กันโต้งๆ เลยครับ

มันชักจะยังไงอยู่นะผมว่า


“รู้ว่าตัวเองไม่กินแล้วรับมาทำไม” สารภาพว่าไม่ค่อยเห็นตี๋ผ้าพับไว้โหมดสำแดงฤทธาเท่าใดนัก
“ไม่ได้ให้ตอง น้องเขาฝากมาให้ตัวเองต่างหากเล่า ถ้าให้ตองจริงๆ จะกล้าเอามาให้เห็นเหรอ” อั๊ยยะ มีตองมีตัวเอง ทีกะจิระบูชาพ่อขุนเต็มขั้น ไม่มีตติยะงั้นงี้เด็ดขาด
“ไม่ต้องเลย ทีหลังนะ...” คุณหนูปิงก้มหน้างุดไม่พูดต่อ
“น่า ไม่มีอีกแล้วจริงๆ” ตองแทบโดดข้ามโต๊ะม้ายาวมาโอ๋


พอปิงโยนเวเฟอร์ช็อกโกแลตทิ้งกลางโต๊ะปุ๊บ โจ๊กก็ฉกมาแกะปั๊บ
อยากไม่สนเอกซ์ตราดาราประกอบ อาทิเช่น TCK+กระผมเองนี่หว่า
หวานล่ะ (^0^) กัดงั่มๆ ปล่อยพวกนั้นคุยๆ กันไป

...

“ไม่มีอะไรหรอก พวกนั้นสาววายรุ่นกระเตาะ สนทำไมกันจ๊ะหนูปิง” ทอฟฟี่พูดกับเล็บตัวเอง
“แค่แฟนคลับกองเชียร์ธรรมดาๆ นี่แหละ เรารู้จักดี” ไก๋ยิ้ม
“ใช่ โครๆ ก็รู้ว่าไอ้ตองมันไม่ชอบของหวาน เอามาให้กับมือก็แสดงว่า เอ่อ...อาจจะเขียนชื่อปรีดาไว้ก็ได้ เอามาดูซิโจ๊ก”
“แง่ง!” แคทกระชากจากปากผมดังปึด “แคท ยังกินไม่หมดวู้!”

“หม่ามี้กลุ้มใจ เมื่อไหร่หนูจะโตลูก บัฟฟาโร่บางตัวยังไอคิวชนเพดานมากกว่าหนูนะบ่องตง เฮ้อ...เห็นแก่กินเป็นที่หนึ่ง” ทอฟฟี่ส่ายหน้าหลอกด่าอย่างปลงสังเวช วันๆ คงทำอย่างอื่นไม่เป็น
“ปิงดู โอ้เฮ อีนี่นะนายจ๋า อุจ๊ะๆๆๆ” ผมเซิ้งอินเดียไปซามะละเฮเกี่ยวขนมจากแคทมากินต่อจนได้
“555”
“โอ๊ย รั่วกว่านี้มีอีกไหม 555”
“เกรียนเห็นแก่กิน” สารพันสรรเสริญ


บรรยากาศแช่มชื่น
ตองปิงหัวเราะร่วนกอดเอวเกี่ยวก้อยกันเหมือนเดิม
ผมอมเวเฟอร์ให้ยุ่ยในปากช้าๆ
ตั้งใจจะมองผ่านดังทุกคราวถ้าทอฟฟี่ไม่สะกิดต่อมเอ๊ะ


“หนูปิงไม่ต้องงี่เง่าไปนะ เชื่อขนมกินได้ ตองไม่ได้เป็นไบ ตะติยะมีเพศเดียวแถมรักเดียวใจเดียวล้วนๆ เชื่อหม่ามี้”
“555” ตองหน้าหงายประหนึ่งเขินจัด
“บ้าซิ” ปิงบิดเอวตองร้องโอ๊ยเยี่ยงปกติวิสัยเคยๆ เหมือนทุกวัน

เอ๊ะโอ๊ะ ประเดี๋ยวก่อน ไบ!!!

“ไบ!” จิระสุดเสียง

‘ผมเป็นไบ’ ลอยมาในความฝัน



ของหวานหล่นปุ๊เลอะเสื้อ
ไอ๋หยา เจ๊เห็นได้ด่าตาย เสื้อขาวยิ่งซักยากอยู่
เปื้อนดินสนามหญ้าว่าไปอย่าง


“อะไรโจ๊ก?” ทุกคนหันขวับมาเจอะไข่แดง
“ก็เป็น...ไบไง” ผมครางอ่อยๆ นรกกินหัวกินหางกินกลางตลอดตัว โจ๊กเกอร์เอ๋ย
“ไบ-ไบนารี่ แบ่งตัวเป็นสองหรือสองเพศในร่างเดียวกัน” แคท

ถึงเลือกสายศิลป์คำนวณแต่กูรู้วิชาการข้อนี้ดีไม่ต้องการคำอธิบายเพิ่มครับแม่นางแคท
ที่ปิ๊งในหัวคือ ‘ไบเซกช่วล’ ตามรสนิยมทางเพศของกระทาชายโน่นต่างหาก

“ละ...เล่นก่อนนะ”

ไม่สน รื้อกระเป๋ากีฬาเปลี่ยนใส่สตั๊ดแล้ววิ่งลงสนามทั้งชุดนักเรียนทันที
นิสัยหนีไปตั้งหลักก่อนอย่างอื่นค่อยว่าทีหลัง

...
...


ชั้น 3 ห้องโจ๊กเอง...
(ปัง!)/ “มึงไม่ได้บอกว่ามึงเป็นเกย์! แฮกๆ” เปิดประตูได้ใส่ผลัวะ
“สตั๊ด...” หางตาเหลือบมาแวบเดียวแล้วหันกลับไปสนใจหนังสือต่อ

“พูด ไอ้เชี่ย!” ย่ำเศษหญ้าไปหาถึงโต๊ะ
“พูดว่า?” เสือกย้อน
“ที่มึงพูดบอกกูเมื่อคืน เป็นไบเป็นใบ้ห่าเหวอะไรนั่นน่ะ”
“อ้อ หูไม่หนวกแล้ว”
“หูหนวกบ้านป้า!”


ผมหอบฮักซัดไม่ยั้ง
เตะฟุตบอลอัดรุ่นน้องในทีมให้ตายคาสนาม
จนสาแก่ฟิลลิ่งถึงปลุกปั่นใจกล้าวิ่งมาถามเอาความ
จักต้องไล่เสนียดตนนี้ออกไปให้จงได้


“บอกว่าไบ ไม่ใช่เกย์”
“จะอย่างไหนก็ไม้ป่าเดียวกันนั่นแหละ ไอ้วิปริตทางเพศ แม่งเสือกมานอนเตียงเดียวกะกู ไวรัสติดมารึเปล่าเนี่ย แค่คิดก็...หยึย!” สะบัดหางพองขนสะพรึงกลัว สำรวจเวอร์จิ้นความเป็นชายให้เรียบร้อยครบถ้วน
“...” ปิดหนังสือ หมุนเก้าอี้มามองหน้านิ่งๆ สุมไฟโทสะ
“ออกไปจากบ้านกู ห้องกู เตียงกู เก้าอี้กูด้วย ออกไปเดี๋ยวเน้!” กระชากพนักแรงๆ ร่างสูงขยับแค่นิดเดียวแต่หนังสือบนโต๊ะดันไหลหล่นหล่นลงโครมคราม

(ปัง!)
“เออ! กูวิปริต กูชอบอัดตูดคนแล้วมันหนักหัวใครไม่ทราบ!”
“ไม่ต้อง กูไม่นิยมกินถั่วดำ ลุกไปเลยไอ้ชั่ว!” บังอาจตบโต๊ะใส่หน้าเจ้าของบ้าน
“ไปแน่ไม่ต้องไล่ ไม่ต้อนรับก็บอกกันดีๆ ร้องแง่งๆ กวนประสาทอยู่ได้ ลูกผู้ชายหรือเปล่าวะ หมาหน้าบ้านยังจะไม่ใจจืดใจดำเหมือนไอ้เจ้าของมันเลย ให้ตาย”
“มึงด่ากูว่าใจหมาเหรอไอ้สัด!”
“เออ! ด่า ดูปาก...กู-ด่า!” ดังก้อง
“มึงงงงง...!” มันย้อน


“เสียดายชิบเป้ง ดูคนผิดชัดๆ หน้าตาก็ดีใช่จะจิตใจดี คิดจะถามถึงเพื่อนกูที่รับมีดแทนเพื่อนมึงสักคำรึก็ไม่ โดนแทงเป็นไง มือแตกจนไม่ได้คัด NBA กระทั่งพลาดทุนยูที่มันหวังนักหวังหนา เพราะเรื่องบ้าๆ พวกนี้เคยอยากรู้บ้างมั้ยเล่า!” กวาดของทิ้งลงกระเป๋าตูมตาม
“อ๊ะ...” ลืมเลย นักบาสเกตบอลโดยเฉพาะนิโกรมือเดี้ยงคนนั้นช่วยปิงกับเด็กนักเรียนเราไว้นี่หว่า

“กระทั่งตีนกู...” หน้านิ่งๆ เส้นผมแดงยาวระปิดดวงตาสีเทาเหลือข้างเดียว เหวี่ยงกระเป๋าพาดบ่า อีกข้างจับไม้พยุงเตรียมจะก้าวเดิน
“...” โจ๊กหน้าม้านกำหมัดค้าง
“โอเค มันไม่เกี่ยวกับมึงหรอก กูรองหลังเพื่อนจนหกล้มไปเอง เรื่องมันจิ๊บๆ มากถ้าเทียบกับที่กูผิดเพศชอบเอาผู้ชายด้วยกันเป็นเมีย”
“...” แทบร้องไห้

“จริงไหม...จิระ” นามที่ปักหน้าอกเสื้อถูกเอ่ยเบาๆ ทว่ายิงแก้วใจตรงกลางเสียงดังเพล้งแหลกละเอียด


น้าจอมกับเจ๊ยืนเด่นอยู่หน้าประตู (T-T) จังหวะนรกสุดยอด

...
...

โต๊ะกินข้าวชั้นล่าง ที่เดิมเป๊ะๆ
เพิ่มท่านตานั่งหัวหลักหัวตออีกหนึ่ง
แฟมิลี่ครบองค์

“โจ๊ก?” เจ๊หญิงเดี่ยวแห่งค่ายใจรักษาเปิดประชุม
“มันจะอัด เอ่อ...คิดมิดีมิร้ายกับโจ๊ก มันเป็นเกย์ชอบผู้ชายด้วยกัน”
“ว่า?” เจ๊พยักหน้าไปที่จำเลย ฝรั่งหน้าตาดีน้อยกว่าผมและขาเดี้ยงใส่เผือก แขนชนแขนผม

ไม่เข้าใจว่าให้นั่งติดกันเก้าอี้ตัวเดิมเด๊ะๆ ทำไม

“ผมเป็นไบ บอกแล้วเมื่อคืน”
“อ้าว เจฟฟรี่ก็บอกแล้วนี่ ทำไมเมื่อคืนยังนอนด้วยได้ เมื่อเช้าไปปลุกก็อยู่กับพื้นเหมือนทุกที นั่นคือคิดมิดีมิร้ายเหรอ” คุณผู้หญิงหันมา เจ๊เห็นโจ๊กเป็นลูกบ้างหรือเปล่าถามจริง
“ก็เพิ่งคิดออกนี่นา หรือมึงปฏิเสธว่าไม่ได้หื่นกาม ไม่เคยคิดจะไล่ฟันใครๆ เขาไปทั่วน่ะ”
“เพศศึกษาผมปกติพอ ไม่เคยโหลดรูปโป๊จนคอมจะไหม้บ้านก็แล้วกัน”
“เฮ้ย! เรื่องนั้นไม่เกี่ยว การ์ตูนของเพื่อนไม่ใช่ของกู ถามไอ้ตองดูได้ บอกว่าไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ไง”

“อ้อ...” เจ๊พยักหน้า
“อืม...” น้าจอมกอดอก
“หนังเรื่องอะไร ตาอยากดูบ้าง” เอ๊า คนแก่นี่ก็ อยู่นิ่งๆ ก็ได้ฟันปลอมไม่หลุดไปไหนหรอก


“ทำไมทุกคนเข้าข้างมันล่ะ โจ๊กต่างหากที่เป็นฝ่ายเสียหาย มันคิดจะล้วงตับโจ๊กนะ”
“ล้วงหรือเปล่าไม่รู้ แต่ถ้าทำจริงเจ๊เอาตาย” เจ้านางบีบตะหลิว
“...เอือก...” เสียงกลืนน้ำลายดังอึกใหญ่จากแฮนดิแคปข้างตัว

เป็นปรปักษ์แต่นั่งสีกันไม่ห่างยิ่งกว่าแฝดอินจัน
โต๊ะกลมวางชิดผนังข้างหนึ่ง โจ๊กนั่งในสุดที่เดิมเก้าอี้ประจำตำแหน่ง
ถัดออกมาคือยักษ์ซึ่งเบียดไหล่ชนไหล่ขยับไปไหนไม่ได้

...

“แล้วเพื่อนเราที่ซี้ๆ กันอยู่คือไม่เสียหายเลย กอดหอมกันอยู่ข้างๆ บ้านเรานี่เอง เจ๊ไม่ได้สอนลูกสอนหลานให้มีความคิดอคติ ชอบดูถูกคนอื่นอย่างนี้นะ ใช่ไหมเฮีย”
“จะเพศไหนเราก็คนเหมือนกัน” น้าจอมอย่างแมน
“กอดหอมอะไรเจ๊?” โจ๊กงงซีนผนังข้างบ้านมากกว่า

ใครจะเข้ามานอกจากคู่ตองปิง
ทีมนักฟุตบอลกับรุ่นน้องรุ่นเพื่อนบางคนที่สนิทๆ
ขอเข้ามาจอดมอเตอร์ไซค์ยิ่งไม่ใช่ใหญ่
จิระยังนกหงส์หยกชายงามมากกว่าเสียอีก


“เพื่อนคุณเป็นเกย์” ขาเป๋เอ่ยเรื่องใดมิทราบ
“หา...?” เพื่อนกูไหน ไม่เชื่อ จ้างสิบล้านก็ไม่เชื่อ (ร้อยล้านว่าไปอย่าง)

ทอฟฟี่ชัวร์ซึ่งมักบอกเราว่ามันเป็นเกย์รับ
สาวแตกบ้างเป็นครั้งคราวแต่ไม่ใช่ตุ๊ด
นิยมเหล่ผู้ชายจะแจ้งไม่ว่ากัน สเตตัสเกย์สาวแน่ๆ
คู่ตองปิงก็ไม่น่าใช่ แค่สนิทตัวติดกันเป็นปลิงแฝดเท่านั้น

ที่เหลือคือแคทกับไก๋ เพศหญิงจะเป็นเกย์ไปได้เยี่ยงไร
ทอมดี้หรือเลสเบี้ยนว่าไปอย่าง
ทำไมฝรั่งถึงบอกว่าเพื่อนตูเป็นเกย์ โม้ชัวร์
 
...

“อะแฮ่ม พวกที่อยู่โรงพยาบาลคือเพื่อนเรา?” น้าจอมกอดอกนิ่งอยู่ถามแทรกบรรยากาศ
“ออกมาแล้วครับ หายจนลงซ้อมได้เมื่อสองอาทิตย์ก่อน แต่มาชนผมต่อ”

ถ้าเช่นนั้นก็ไม่เกี่ยวกับเหตุการณ์ฮอตๆ ของโจ๊กสิ คนละกรณีกันศาลยกฟ้อง


“แต่ก็ถือว่าเป็นความรับผิดชอบ” เฮียเย็บปากไว้บ้างก็ดีนะครับ โจ๊กกราบ (="=)


“คนเราเลือกเกิดไม่ได้ โตมาบางทีก็เลือกเพศที่จะเป็นไม่ได้เหมือนกัน รักใครชอบใครขอให้จริงใจ ทุกข์โศกล้วนมีเหมือนกันหมดนั่นล่ะ เรื่องธรรมดาโลก” ท่านตายกสัจจธรรมที่คล้ายจะช่วยอริศัตรูของหลานรัก
“จะจำไว้ ชื่อจิระ แม่ง...ไร้น้ำใจ” ค้อนสะบัดบ๊อบสีแดงๆ ปลิวไสว
“...เอิ่ม...” เจ็บจี๊ดบาดลึกถึงเซลล์ผิวหนังชั้นที่ 30
“ขอโทษที่มาสร้างความเดือดร้อน ลาล่ะครับ” ฝรั่งไหว้ผู้ใหญ่ก่อนพยุงตัวลุกเก้ๆ กังๆ พยายามยื้อไม้ค้ำจะจากไป

(ตุบ!)
ปลายมือชนไม้ล้มกระทบพื้นเสียงดังกังวาน
เป๋ห่าวเซแทดๆ เกาะผนัง
เจ๊กับเฮียยังคงนิ่งไม่ขยับไซโคข้าพเจ้าจนเกือบร้องไห้รอมร่อ


“เดี๋ยว...” ผม
“...” ทุกอย่างหยุดชะงักในความเงียบ
“สัญญาได้เปล่าว่าจะไม่ทำอะไรกู ไม่แตะต้องกู เอ่อ...แบบนั้นน่ะ”
“แบบไหน?”

“ก็แบบนั้นน่ะ!”
“น้ำหน้าอย่างผม?” ชี้หน้าตัวเองแถมมุมปากอมยิ้มเล็กๆ
“เออ ก็น้ำหน้าเกย์ๆ อย่างมึงนั่นแหละ” คิดว่าหล่อตายล่ะ
“ไม่สัญญา...” มองหน้าเต็มความสูงเตรียมท้าต่อย ทว่านัยน์ตาสีเทาวิบวับสดใส “แต่จะทำให้ดู”
“อ้าว...”
“โอ้ววว...”
“เฮ้อ...”


สิ้นประกาศ เจ๊ น้าจอม ตาเครียดๆ อยู่หลุดโหมด
ทุกคนวงแตกโบกมือบ๊ายบายปล่อยเด็กจัดการกันเอง


“ไปๆ หาข้าวหาปลากินกันเถอะ ตาหิวแล้ว”
“เราหนีไปกินสุกี้ดีไหมตา เบื่อเด็กเกแถวนี้” เจ๊
“555” เฮียหัวเราะก๊ากสะใจโจ๋

(TT^TT) ขอเปลี่ยนชื่อจาก ‘จิระ ใจรักษา’ เป็น ‘จิระ ระทมทุกข์’


*************

[rujaya]

กว่าจะนึกออกนะโจ๊กว่าเมื่อคืนเจฟฟรี่พูดคำว่าอะไร
เจฟฟรี่พูดตรง ไม่อ้อมค้อม แถมทางบ้านโจ๊กรับได้ทุกคน
อย่างนี้โจ๊กจะเหลือหรอ  55555 โดนแน่แต่จะตอนไหนแค่นั้น
พ่อมดจะร่ายคาถาเวทมนต์ให้โจ๊กติดบ่วงๆเรื่อยๆแบบเนียนๆ 

[tuckky]

 
โจ๊กกี้ดูเป็นเด็กผู้ชายที่ไม่มีเซนส์ในเรื่องแบบนี้เลย
ทั้งๆที่รายล้อมอยู่ในแวดวงของเพื่อนๆที่เป็น ทั้งตอง-ปิง ทั้งอาร์ม
เพื่อนๆรอบข้างก็รู้กันหมด 
เจอเจฟไซโคลถึงกับเงิบ ไปไม่เป็นเลยทีเดียว 

[route rover]

จะรอดมือเจฟฟรี่ได้ยัง 

[mystery Y]

มาดูกันว่าเจฟฟรี่จะ'ทำให้ดู'แบบไหน แต่คู่ตอง-ปิงชัดๆเลย

[วัวพันปี]

ดีนะทำให้ดู มิใช่ ทำด้วยกัน

[gupalz]

โจ๊กทำไมซื่ออย่างนี้

[mamacub]

ความรู้สึกเธอช้ามากนุ่โจ๊ก

[patee]

ครอบครัวโจ๊กน่ารักทุกคนเลย

ยกเว้นโจ๊กท่าจะติงต๊อง 

[why yyy]

จิระ(เตี้ย) นายจะซื่อเกินไปแล้วววว คิดลึกๆบ้างนะบางที!! ขอบคุณ

[nekko]

รอดูว่าจะทำแบบไหน

 

[nongrak]

โจ๊กนี่เพื่อนแสดงออกอย่างนั้นยังไม่คิดอีก

[MiSS-U]

"ไม่สัญญา....แต่จะทำให้ดู". มันยังไงน้อ

ยิ่งเป็นพ่อมดหัวแดงพูดด้วยย่อมไม่ตรงตัวตามความหมายแน่ๆ 

จิ้นไปไกลล่ะว่าเจฟจะทำไรให้ดู 

โจ๊กมุทะลุและปากไวจัง สงสารเจฟนะ แต่เดี๋ยวเกรียนน้อยได้กลืนน้ำลายตัวเองชัวร์

บวกเป็ด

 

รอๆ 

[mm03]

ฮ่าๆๆ โจ๊กใสซื่อมากกกกกก

[NOoTuNE]

จะทำให้ดูว่าเค้าทำแบบไหน แฮ่ๆๆๆๆ หมาหูตั้งหางกระดิกๆ เข้าทางหมาป่าผมแดง

[sukie_moo]

ไม่รอดมือเจฟหรอกโจ๊กมีทุกคนเป็นแบล็คขนาดนี้ 

[B52]

 งานหนักเลยเจฟ

[พลอยสวย]

  ผู้ใหญ่ไฟเขียวแล้วด้วยยยย คิดถึงน้องลมจะโผล่มาให้หายคิดถึงไหมอ่ะ

[IIIA]

เอิ่บบบบบบบบ ฝรั่งออกตัวเเรงตอด 

[eaey]

โอ้ว  คิดถึงๆๆๆ ทำไมพลาดไปหลายวัน
เหยี่ยว &ลมเหนือ
จิระ &จิระ
เก็ท & บี

[Gokusan]

ตายแล้ว คุณจิระ...
ไม่มีเซ้นส์ทางนี้จริงๆ สินะ
ประเดี๋ยวคุณจิระจับเทรนให้ได้เมื่อไหร่
เซ้นส์นั้นจะมาอย่างแรงกล้าเลยทีเดียว...ฟันเฟิร์ม!!

คู่เพื่อนสนิทและคนรอบตัวนี่มันน่า...ตามติดชีวิตนักเรียนจริงๆ ^^
ส่วนครอบครัวหรรษา...ไม่ว่าจะเป็นยังไง เขาก็น่าจะรับได้อยู่แล้ว น่าฮักขนาด

เริ่มเห็นคนมาก่อนแต่ไม่พูด...อิหรอบเดิมนะ ไม่กล้าพอก็ไม่ควรครอง เอวัง ;p

จิระจะรุกคืบจิระไปได้อีกแค่ไหน...ฉันว่าเธออดใจได้อีกไม่นาน
หมั่นเขี้ยวจนน่าฟัดใช่มั้ยล่า...ตาพ่อมด ^^

ปล.เหมือนแต่ละวันจะวนไปวนมาสองรอบอย่างต่ำ
อ่านในมือถือ...ด้วยอดใจไม่ไหว
แต่ต้องเม้นท์ในคอมฯ...ไม่งั้นมันไม่สะใจ ฮ่าๆ

[pochu52]

คุณจิระจะเริ่มจีบคุณจิระยังไงน๊าาาาา ^^

[puppyluv]

จิระxจิระ
ตอน 5 สนุกกู









(ปรี๊ดดดดดดดด ปิ๊ดๆๆๆๆๆ)
“วิ่งๆๆ โซนๆๆ ดีเฟนซ์ๆๆ” ผมเป่านกหวีดไฟท์แบบขาเดี้ยงอยู่บนสแตนด์เชียร์
“โอ๊ย เหนื่อย!” เพื่อน
“จะขาดใจตาย” เพื่อน
“ขาลากแล้วโว้ย!” แล้วก็เพื่อน
“ขอเวลานอกด่วน!” เพื่อนอีกล่ะ

“ม่าย! ให้!” NO WAY ดังก้องภาษาอังกฤษชัดเจน

“เชี่ยเจฟฟรี่!” ทุกคนพร้อมเพรียงแจกฟักแฟงแตงโม
“เป็นบ้าอะไรมาสั่งซ้อมวะ ปี๊ดๆ อยู่นั่น ไม่ใช่ลัซโลว์แคมป์นะเว้ย” ต้นหอบ
“จะอ้วก” รักษ์ทรุด
“กูไปสู่สุขคติแล้วนะ บ๊ายบาย” I’m R.I.P มิกกี้นอนแผ่หลาซี่โครงบานอยู่กับพื้น

ในโรงเรียนห้ามภาษาไทยยกเว้นกับบุคคลภายนอก เช่น แขกหรือผู้ปกครองนักเรียน เป็นต้น ทว่าเด็กส่วนใหญ่ล้วนเป็นเด็กฝรั่ง ลูกครึ่งพันทางแทบทั้งสิ้นจึงพูดอังกฤษติดลิ้น

“เหยี่ยว เจฟฟรี่มันเป็นบ้าอะไรวะ” กายเด็กไทยแท้เท้าสะเอวถามนักบาสเบอร์ 7 เหงื่อซกอยู่ข้างๆ
“ไปกล่าวอะไรกับท่านสาธุคุณทีซิ คึกอันใดมาลงพวกเรา หอกเอ๊ย” เอเจลูกครึ่งละตินอเมริกัน-ไทย ผิวหมึกผายมือเชิญสหายสนิทที่สุดขณะนี้ ซึ่งก็คือ...เหยี่ยว
(“แฮกๆ”) เหยี่ยวลูกเสี้ยวหลายเชื้อชาติครับ ไม่พูดแต่เดินหอบหายใจขึ้นไปเอาเท้าถีบขาขวาข้างปกติของผม
“อะไร?” what

(“อึกๆๆ”) เหยี่ยวชุดบาสเกตบอลสีแดงเบอร์ 7 นั่งลงข้างๆ ยกน้ำขึ้นดื่มอั๊กๆ ตายอดตายอยาก รอหายใจสักพักถึงพยักพเยิดหน้าถาม
“หึหึ กูสนุกกู ลุกขึ้น!” rise up ตะโกนลั่น เพื่อนร้องโอ้ยเสียชีวิตยกทีม

....
.....

เสร็จจากช่วยซ้อมเช้า
อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย
เรากำลังยกขบวนไปหาอาหารเช้าก่อนเข้าเรียน

“ตกลงเอ็นร้อยหวายด้วยเหรอวะ นึกว่าแค่กล้ามเนื้อกับสะบ้าเข่าเท่านั้น แย่ว่ะ กูอยากเล่นกับมึงมากกว่าเจฟฟรี่” ต้น
“จงไปเพราะรักในบาสเกตบอล แล้วเจ้าจะเจอเพื่อนใหม่ โลกใหม่”
“โอ้ โวหารท่านเจฟเฟอร์สันหรือนี่ 555”
“555 สนุกเผื่อกูด้วยต้น” ผมเช็กแฮนด์ เราโอบคอตบบ่าปุๆ แสดงความยินดี
“ยินดีด้วยนะเว้ย ซื้อเมกะสโตร์ส่งไปให้กูด้วย” มิกกี้
“ไม่ต้องไปอ้อล้อมันต้น เพื่อนมึงไม่ได้โคมา ไกลหัวใจตายชักไม่ตายง่ายๆ หรอก” เหยี่ยวเดินนำหน้าขบวนหันมาเสียงดังยิ้มๆ

“เฮ้ยเหยี่ยว! แทงกิ้วด้วยเรื่องทุน ม.K ใจมาก” เอเจโผล่หน้าแวบๆ ก่อนวิ่งแยกไปหาเพื่อนห้องตนเอง
“เออ!” เหยี่ยวรับ


ผลประกาศออกมาแล้วว่าต้นได้สิทธิ์แต่เพียงผู้เดียว
ขึ้นแท่นว่าที่นักศึกษาทุนบาสเกตบอลของยูที่อเมริกาๆ เป็นที่เรียบร้อย
ทุกคนไชโยไม่เสียใจ ติดจะยินดีมากด้วยซ้ำ...โชคดีเพื่อน

.....

“สรุปปีนี้ไม่มีไปงานบ้านกูเลยสักคนใช่ไหม” กายถามถึงงานวันเกิดพ่อซึ่งจัดขึ้นเป็นประจำทุกปี ณ บ้านหลังใหญ่ย่านใจกลางกรุงเทพมหานคร

“ไม่ แม่กูมา” มิกกี้แม่มาจากออสเตรเลีย
“บ้านกูจะพาไปฉลอง” ต้น
“เจฟฟรี่?” กายถามผม
“หมอนัด” พูดปดไว้ก่อน ไม่มีแก่ใจสังสรรค์รื่นเริงตอนนี้
“กูขี้เกียจ ขอบาย” เหยี่ยว
“เออดี ปีนี้สละเรือกันหมดไม่เปลือง ขอแวะไปดูสารวัตรนักเรียนก่อน เจอกันโรงอาหาร” กายได้ข้อสรุปก่อนขอตัวแยกไปอีกอาคาร

...
...


โรงอาหาร...นั่งโต๊ะรออยู่สองคนผมกับเหยี่ยว

“เหยี่ยว ทุนเอเจ?” สงสัย ทราบคร่าวๆ แล้วแต่อยากรู้รายละเอียด
“แผนสำรองเราไง 1 ถ้าไม่ไปเมกาก็ 2 บ้านใครบ้านมัน หรือ 3 มึงจะไปซิดนีย์ตามมิกกี้กับไอ้กายก็ได้ ไม่งั้นคือ 4 เอาใหม่ โยนหัวโยนก้อยเลือกที่ไหนสักแห่งในโลก”
“อืม...” ผมพยักหน้า
“แต่ชัวร์สุดคือ ม.K ที่นี่แหละ ทุนอาทิตย์กรุ๊ปพ่อกูเอง”

“ถ้าให้ไปซิดนีย์ ขอเลือกยุโรปหรือเยอรมันกับมึงดีกว่า แต่ล็อก ม.K ไว้ให้หน่อยได้ไหมวะ อยู่ที่นี่กูชิลกว่า ยังไม่อยากกลับไปทำไซรัปที่บ้าน” ผมคิดเผื่อไว้ไม่เสียหายอะไร
“งั้น 2 เลยล่ะกัน จริงๆ กูอยากชวนมึงแก๊ปเยียร์ก่อน แต่ขาเป๋อย่างนี้เรียนที่นี่ไปเลยก็ดี ถ้ายังไงค่อยซิ่วไปนอกก็ได้ถ้ามึงเปลี่ยนใจ”
“เพื่อเพื่อน หึหึ” ผมเทคมือ
“ใช่ เพื่อเพื่อน 555” เหยี่ยวหัวเราะ


อนาคตเราคล้ายถูกกำหนดไว้บ้างแล้วจากกิจการครอบครัวบังคับกลายๆ บ้านเหยี่ยวทำอสังหาริมทรัพย์ด้านโรงแรมและคอนโด ป้าที่ยุโรปทำไฟแนนซ์บ้านและรถยนต์

ครอบครัวผมที่อังกฤษทำกิจการน้ำเชื่อม ยางไม้และเฟอร์นิเจอร์ไม้เป็นหลัก ญาติบางส่วนทำอุปกรณ์อิเลคทรอนิกส์และคอมพิวเตอร์ ฉีกแนวเป็นผู้จัดการดาราบ้างบางคน ทว่าในส่วนลึกผมอยากเล่นกีฬาหรือดนตรีมากกว่า ขอเวลาค้นหาหนทางของตนต่ออีกเล็กน้อยเท่านั้น

หรืออาจเพราะมีบางสิ่งน่าสนใจมากกว่า นั่นคือ...

...
...

(ปัง!)
บานประตูตีผนังเสียงดังสนั่นพร้อมหัวเกรียนโผล่พรวด

“เฮ้ยมึง! เขาว่าเกย์ทุกคนจะมีเกย์เรดาร์ใช่ไหมวะ”
“หนึ่งไม่เคาะประตู สองสตั๊ด...อีกแล้ว”

ผมกลับเร็วตั้งใจจะอ่านหนังสือสอบหรือเพื่อรอพบหน้าเจ้าเด็กคู่อริคนนี้กันแน่ สงสัยตัวเอง

“เอ๊าไอ้นี่ หนึ่งห้องกู...นี่-ห้อง-ของ-กู อ่านปาก เอาเมจิกมาเขียนชื่อจิระไว้ข้างหน้าเดี๋ยวนี้เลยก็ได้ และสองสตั๊ดกูเอง ไม่ได้สอใส่เกือกอยู่บนหัวใคร เห็นไหม โอ้เย่!”


ย่ำแขนขาวาดลวดลายท่ามูนวอล์กไมเคิล แจคสันให้หญ้ากับดินโคลนหล่นกระจายเป็นทาง เคยฟังภาษาไทยออกที่ไหน


“...ฟู่...” เป่าปาก จะขำหรือขย้ำคอคนพูดก่อนดี
“สรุปว่ายังไงเล่า” ยื่นหน้าเกือบเกยไหล่ผมที่นั่งอยู่
“สรุปอะไร?”
“เกย์เรดาร์เมื่อกี้ไง ถามทอฟฟี่แล้ว มันมีเซนส์รู้ว่าคนไหนเป็นไม่เป็นประมาณผีเห็นผี พอให้เฉลยว่าใครบ้างก็ไม่ยอม เลยนึกได้ที่มึงเคยบอกเมื่อวานว่าเพื่อนกูเป็นเกย์ไง เคยเห็นไอ้ทอฟฟี่แล้วเหรอ”
“อ้อ” สงสัยว่าทอฟฟี่คือคนไหน แต่พบคู่รักฟี่โน่เมื่อเย็นวานแล้ว อีกคนตัวสูงๆ มองจากหน้าต่างห้องนี้ลงไปเห็นคุยกันอยู่ข้างกำแพงวัดนี่เอง


ไม่ชอบขี้หน้าแต่จำชื่อไม่ได้ ต้นหัวโจกเรื่องชกต่อยเคยเรียกให้ได้ยินว่า อาร์ อาร์ม หรืออั้มไม่แน่ใจ ตงิดตรงลอบคุยลับกับหัวเกรียนตาคม ไม่ชอบใจขึ้นมาเฉยๆ เลยส่งข้อความไฟไหม้แม่ง

...
...

“นั่นแหละ อยากรู้ใครเป็นเกย์บ้างวะ เห็นปุ๊บเดียวแล้วฟันธงได้ปั๊บ แบบจิตสัมผัส ฟิ้ว!” ท่าทางสนุกมากเจื้อยแจ้วต่อยหอย
“คุณคงไม่อยากรู้หรอก” กันด้วยความหวังดีจากใจจริง

ผมเล่นเกย์ ตุ๊ด กะเทยหรือผู้หญิงที่เอาด้วยเท่านั้น ชายแท้หรือคนปกติทั่วไปไม่ยุ่ง

นักฟุตบอลเสื้อเหลืองทีมชาติบราซิลเบอร์ 13 หลังเสื้อสกรีนอักษร  ‘JIRA’ ยืนเด่น สั่งตัวเองซ้ำๆ ว่าไม่ใช่ (ทั้งที่หัวใจข้างในบอกอีกอย่าง ประสาทกลับแล้วผม)


“ก็ไม่ได้อยากรู้ แต่ที่คุยนักคุยหนาว่าได้ทั้งผู้ชายผู้หญิง ตั้งแต่จีบยันได้แอ้มบนเตียงคือโกหกใช่ปะ ขี้จุ๊นี่หว่า” ยอมมิได้ ไม่อยากโอ้อวดแต่ยียวนเกินทน
“ไบคือได้ทั้งชายและหญิง จะจีบ ออกเดทถึงขั้นไหน...ได้หมด” ผมชิล ตั้งใจขู่ให้เกรงเฉยๆ ไม่รอดถ้าคิดจะเอา
“อู้วววว...โม้มั้ง” ทำหน้า เอียงคอเล็กๆ บวกเหล่หัวคิ้วกวนโอ๊ยดูแคลนน่าจับตีเข่า
“...” ผมยักคิ้ว แสยะยิ้มตอบพร้อมแบมือเบๆ ส่งภาษาใบ้ว่าไม่เชื่อก็ตามใจ

“จริงดิ” นั่นล่ะ ติดกับจนได้ ดูออกง่ายดาย ปั่นหัวก็ง่ายแสนง่าย
“หึหึ” สบมองนัยน์ตาสีนิลแวววาวคู่นั้น
“ไม่เชื่อว่ะ หน้าตาก็งั้นๆ ขาเดี้ยงไม่ครบ 32 อีกต่างหาก หล่อน้อยกว่ากูด้วย ไม่มีทาง ไม่จริงชัวร์” เอาเข้าไป
“555” น่ารักบวกน่ามันเขี้ยวจริงๆ คุณต้องเห็น

“ขำเชี่ย” ตาโตแก้มป่องเป็นลูกแมวแสบนรกนี่อีก
“โทษที ผมผิดเอง เจอคนหล่อเลยเส้นตื้นไปหน่อย 555” กลั้นไม่อยู่ จิระของผมน่าฟัดสุดๆ ทว่ายั้งไว้ก่อนประเดี๋ยวไก่ตื่น
“เหม่ๆ เกลียดมึงจริงเหว่ย ตกลงจะช่วยกูไหม ไอ้เกย์เรดาร์เนี่ย” 


ผมยิ้มพร้อมหันกลับไปพินิจใหม่ เจื้อยแจ้วเล่นๆ ไม่น่าเอาจริงทว่ากัดไม่ปล่อย

ตามจริงน่าจะฉุกใจย้อนอดีตสักนิด กลุ่มผมกับแก๊งของขาเคยมีเรื่องบาดหมางกันมาก่อน เปรี้ยวปากตามประสาฮอร์โมนว้าวุ่นของเด็กทั่วๆ ไปแต่ก็น่าจะฝังใจบ้างพอประมาณ ไม่น่าให้ผมมานั่งอยู่ตรงนี้ด้วยซ้ำ

ผมมองเกรียนคนนี้ตั้งนานมาแล้ว ดื้อ อวดดี กร่างจอมกวน อีกมุมคิดว่าไม่น่าใช่ตัวตนทั้งหมด พอเข้ามาใกล้ชิดเช่นนี้ก็ดูมีน้ำใจและพร้อมรับฟังเหตุผลใช้ได้

น่าอยากรู้จักลึกๆ เหมือนกัน

...

“โอเคช่วยก็ได้...หลับตา” ผมสั่ง
“หลับตาทำพ่อง เผื่อมึงคิดจะล้วงตับกูล่ะ”
“2 วิคงพอให้ล้วงหรอก นอนเตียงเดียวกันมากี่คืน กลัวล่ะซิ ลูกแมวหรือลูกหมาวะ” ปลายนิ้วเชยคางมน

เจฟเฟอร์สันสุภาพบุรุษพอเจ้าเหมียว

“ฮื่ย ก็มึงน่ะ...”
“ว่า ฟังอยู่?” โน้มใกล้จะชนซอกคอ


สูดดมกลิ่นเหงื่อผสมผสานกลิ่นแดด
แต่ไม่มีกลิ่นเต่าทั้งที่เล่นจนเหงื่อโทรมกาย
แสดงว่าดูแลร่างกายดีมาก


“หน้าตาแม่งหื่นกาม”
“โอเคๆ แค่จะทดสอบว่าจะรังเกียจผู้ชายด้วยกันแค่ไหนเท่านั้น ถ้าผ่านจะไกด์ให้ เกย์เรดาร์ใช่ว่าจะมีทุกคน บอกกันได้คือแค่แนะแนวทาง...แต่เซนส์จริงๆ อยู่ในนี้ต่างหาก” ผมกางฝ่ามือลงบนหัวใจเต้นแรงของอีกฝ่าย
“...แล้วก็ไม่บอก” มุบมิบแต่ยอมหลับตาทันที เชื่อใจคนแปลกหน้าง่ายเช่นนั้นเชียวหนูน้อย


ขนตาสั้นงอนเช้งรับกับคิ้วเรียวเข้ม
พวงแก้มแดง ปากอิ่มเผยอนิดๆ
แย่ล่ะ อยากจูบติดหมัด

x x x

(เพียะ!)

ดังเปรี้ยงหน้าหัน เห็นอีกทีนักเลงลูกหนังเด้งไปหลังชนผนังอีกฝั่งห่างไกลเป็นไมล์


“มึงจูบกู ไอ้สัด!” หน้าตื่นน้ำตาคลอ ปัดเช็ดปากเอาเป็นเอาตาย


ความนุ่มหยุ่นติดริมฝีปากยังตราตรึง
ผมเป็นบ้าอะไรวะ


*************ซี ยู ออน มันเดย์

[rujaya]

 เป็นไงละ อยากรู้ดีนัก โดนจูบเลย เจฟฟรี่คงอดใจไม่ไหวจริงๆ โจ๊กเวลาพูดจ้อยๆคงน่ารัก น่าจูบ

[puppyluv]

rujaya อรุณสวัสดิ์