หัวข้อ: •.*...♥ รักเรา(ไม่)เท่ากัน ♥...*.• ตอนพิเศษ [ 6-9-58 / P.64 ]

[stickyyrice]

เรื่องนี้เรตติ้งมันเเรงฉุดไม่อยู่

น้องทิว เเละ พี่เดียว
มาต่อเร็วนะค้าบบบบ

[phana_qbz]

 

[indy❣zaka]

เอิ่ม  เซ็งครอบครัวไฮโซจริงๆ

เอะอะๆ บังคับสนับสนุนให้ลูกเสียตัว ให้ลูกแต่งงาน โดยไร้ความรัก

แต่งๆไป เดี๋ยวผู้ชายมันก็มีบ้านน้อยกันประจำ 
สงสัยชอบจะชอบเป็นเมียหลวง แล้วอยากให้ลูกเป็นตามกันมั๊งเนอะ  แม่แบบนี้ อยู่ดีไม่ว่าดี  เหอะๆ

[ampkung]

เริ่มได้กลิ่นทะแม่งๆ 

[greensoda]

รอต้มน้ำ 

[iforgive]

เหมือนจะได้กลิ่นมาม่าละ แต่เป็นกลิ่นมาม่าเรื่องครอบครัวนะ ไม่ใช่กับพระเอกตัวร้าย

[PoPuAr]

ตัวมาร(คุณแม่) โผล่มาแล้วค่ะ
เอาไงต่อละนายเดียว งานนี้ไม่ใช่หมูๆเป็นแน่

[minenat]

จะแกล้งอะไรทิวาาาาาาา

[krappom]

"คนเดียวที่รัตติกาลชนะไม่ได้สักที ก็คุณนายราตรีคนนี้นี่เอง...."

นี่จบด้วยเสียงแบบทีวีแชมเปี้ยนด้วยปะ 555

[aukuzt]

ได้กลิ่นโชยมาแระ

[liza sarin]

 
จงมาๆๆๆๆ

[nutty]

ถ้ามีพัวพันกับน้องสาว
งานนี้เดียวมีซดมาม่าชามโตแน่

[pagg]

คุณรัติกาลหลงน้องมากกกกก โทรหาเชัา กลางวัน เย็น ถึงจะโดนก็ด่ายิ่งเหมือนจะชอบนะ ฮ่าาา แถมยังชอบแหย่น้องอีก ชอบล่ะสิเวลาได้ขัดใจน้อง
คุณหญิงแม่ต่อไปท่าทางจะมีบทบาทสำคัญกับชีวิตคู่ของรัติกาลนะ หวังว่ารัติกาลคงไม่ใช้เรื่องน้องสาวเอ๊ะรึพี่สาวนะ คนละแม่ของน้องมาเป็นข้อต่อรองกับน้องอีกนะ
 อยากรู้จังถ้าน้องยอมรัติกาลทุกอย่าง เป็นแมวน้อยเชื่องๆ รัติกาลจะยังสนใจน้องอยู่มั้ย

[Vavaviz]

สงสารทิวจังง

มีช่วงให้ทิวเอาคืนเดียวมั่งนะ คึคึ

[bvan]

Where are you???????
Wait...wait...wait...

[ormn]

  :mew2:เข้ามารออออออออออออออออออออ

[bvan]

รอด้วยคน

[A-J.seiya*]

มารอทิวา คิดถึงงงงงง
>___<

[no.fourth]

เข้ามารอ

[sakiko]

อยากอ่านต่อแล้วอ่า

[krappom]

 

[L@DYMELLOW]

รักเรา(ไม่)เท่ากัน

CHAPTER 8...หวั่นไหว??




เขามาทำอะไรที่นี่วะเนี่ย...

รัตติกาลแทบจะซ่อนใบหน้าสุดเซ็งเอาไว้ไม่มิด เขาไม่คิดว่าไอ้การนัดดูตัวของคุณนายแม่มันจะรวดเร็วปานติดจรวดขนาดนี้ ผ่านไปแค่สองวันก็ลากเขามาพบกับผู้เข้าประกวดว่าที่ลูกสะใภ้จนได้ คุณอรดีนั่งตรงข้ามคู่กับคุณอติกานต์ หรือหนูสองของคุณนายแม่ ทั้งที่เป็นการนัดมาดูตัวแต่เขากลับทำได้แค่นั่งฟังอย่างเดียว บอกตรงๆว่าพูดไม่ทันแทรกไม่ถูก

“คุณตรีนี่โชคดีจังนะคะ มีลูกชายทั้งเก่งทั้งหล่อ”   คุณอรดีพูดชม คนเป็นแม่ได้ฟังก็ภูมิใจเสียจนตัวลอย

“คุณอรก็มีตาหนึ่งเป็นหน้าเป็นตานี่คะ ทั้งเก่งทั้งเท่ห์ ไอ้เจ้าเดียวของฉันสู้ไม่ได้หรอกค่ะ”   คุณนายราตรีก็ชมกลับบ้าง

“คุณตรีก็พูดเกินไป”   ชมกันไปเขินกันมาจนน่ารำคาญ ที่มันงานนัดพบผู้ปกครองหรือไงกัน ถึงได้มานั่งอวดลูกอวดหลาน

“จริงนะคะคุณน้า คุณรัตติกาลเนี่ยเป็นขวัญใจสาวๆเลยนะคะ”   อติกานต์ร่วมวงยกยอกับเขาบ้าง ปรายสายตาที่ตกแต่งมาอย่างประณีตมาทางเขา   “เพื่อนสองยังรู้จักเลยค่ะ แค่บอกว่าจะได้มาทานข้าวกับคุณรัตติกาลยังอิจฉาสองกันใหญ่”

“แหม หนูสองก็พูดไป แล้วเรียกพี่เขาว่าเดียวดีกว่านะจ๊ะ ยังไงก็คนกันเอง”   คุณนายแม่ออกรับแทน โปรยยิ้มหวานให้คนสวยที่ยิ้มเอียงอายมาให้เขา

“สนิทกันไว้ก็ดีค่ะ ยังไงเราก็ร่วมงานกันอยู่”   คุณอรดีพูดยิ้มๆ มองใบหน้าสวยของลูกสาวก่อนจะหันมาทางเขาด้วยใบหน้าดุจเดียวกัน   “เห็นตาหนึ่งว่า เดียวเลือกบริษัทป้าผลิตงานให้ ยังไงก็ขอบใจนะจ๊ะที่ไว้ใจกัน”

รัตติกาลยิ้มรับด้วยความสุภาพ ไอ้เรื่องไว้ใจอะไรนั่นไม่เคยอยู่ในหัวสมองด้วยซ้ำ ตอนนั้นก็แค่ต้องการทิวาเท่านั้นเอง เพราะทิวาทำงานอยู่ก็เลยเลือกที่นั่น แค่อยากเข้าถึงตัวคนตัวหอมของเขาเท่านั้นจริงๆ

“ผมรู้จักกับทิวมาก่อนน่ะครับ”   เพียงแค่อ้างออกไปส่งๆ แต่ผลตอบรับกับเกินความคาดหมาย สองแม่ลูกตรงหน้านิ่งงันไป ส่วนแม่เขาก็ตีหน้างงด้วยไม่รู้จัก

“อ้อ...เป็นเพื่อนกับทิวานี่เอง”   คุณอรดีตอบรับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ   “แต่ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ ป้าจะให้ตาหนึ่งดูงานของเดียวด้วยตัวเองเลย”

“คุณหนึ่งให้ทิวคอยดูแลผมอยู่แล้วครับ ลูกชายคุณป้าทั้งคนคงเก่งเหมือนคุณหนึ่งนั่นแหละ”

“เอ๋... ลูกชายคุณอรหรือคะ ไม่ใช่มีแค่ตาหนึ่งหรอกเหรอ”   คุณนายแม่ก็สงสัยได้เข้าเป้า สองแม่ลูกเงียบงันไปอีกครั้ง

“ก็ไม่เชิงหรอกค่ะ”   หญิงสูงวัยที่สุดดูจะกระอักกระอ่วนในการยอมรับ รัตติกาลมองสองคนตรงหน้าด้วยความสงสัย   “พูดไปก็น่าอาย...”

“ทิวเป็นลูกเมียน้อยน่ะค่ะ”   อติกานต์ชิงตอบเสียเอง คนเป็นแม่หันไปมองลูกสาวพร้อมอุทานด้วยความตกใจ   “แม่ทิวตายไป คุณแม่สงสารก็เลยยอมรับมาเลี้ยง”

“งะ งั้นหรืออคะ... มิน่าถึงไม่เคยเห็นออกงานอะไร”   รัตติกาลหันไปมองมารดาที่ออกอาการอ้ำอึ้งเล็กน้อยกับคำพูดตรงไปตรงมา แม่อาจจะคิดเหมือนเขาในเรื่องที่ว่าเรื่องในครอบครัวตัวเองจะเอามาประจานให้คนอื่นรู้ทำไม

“จะให้ออกงานทำไมล่ะคะ คนอื่นจะได้รุมถามกันว่าเป็นใครน่าอายออก มีแค่พี่หนึ่งคนเดียวก็พอแล้วค่ะ”

“ยัยสอง”   คุณอรดีเรียกชื่อลูกสาวเพื่อปรามคำพูดที่เหมือนกับไหลบ่าไปตามความรู้สึก หญิงสาวเหมือนจะได้สติหันมายิ้มขอโทษมารดาเขาที่พูดมากเรื่องออกไป

“เดี๋ยวเราไปเดินซื้อของกันดีกว่ามั้ยคะคุณอร ให้เด็กๆคุยกันไป”   รัตติกาลหันไปจ้องหน้ามารดาตัวเองเสียตาแทบถลน จะอยากเปิดโอกาสอะไรขนาดนี้   “เดียวกับหนูสองรอทานของหวานกันไปนะจ๊ะ”

“ก็ดีค่ะคุณตรี ไว้แม่ซื้อของเสร็จแล้วจะโทรหานะสอง”   คุณอรดีบอกลูกสาวด้วยรอยยิ้ม ส่วนมารดาของเขาน่ะหรือ แม้จะฉีกยิ้มแต่ในตากลับแข็งกร้าว โน้มใบหน้าเข้าใกล้พร้อมกับส่งเสียงกระซิบแผ่วเบา

“ทำตัวดีดีนะจ๊ะลูกชาย อย่าให้แม่ต้องเคือง”

“จะพยายามแล้วกัน”   รัตติกาลตอบรับเสียงเบาไม่แพ้กัน

“งั้นก็พยายามให้มากๆ”   พูดจบก็ฉีกยิ้มหวานให้เขาและอติกานต์อีกรอบก่อนจะเดินไปสมทบกับเพื่อนวัยใกล้เคียงแล้วพากันเดินออกไปจากร้านอาหาร ทิ้งให้สองหนุ่มสาวที่เพิ่งจะเจอกันครั้งแรกนั่งมองหน้ากันด้วยความรู้สึกไม่สนิทใจ ไม่นานนักบริกรก็เดินมาเพื่อเก็บจานเมนคอสไป รัตติกาลอาศัยจังหวะนี้พิจารณาหญิงสาวตรงหน้าให้ถี่ถ้วน

อติกานต์เป็นคนสวย แต่ไม่มีเสน่ห์เอาเสียเลย และรัตติกาลก็ชอบคนมีเสน่ห์มากกว่าเสียด้วย คนที่มองเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ ยิ่งมองยิ่งดึงดูดสายตาจนยากที่จะหันไปมองใคร เมื่อก่อนเขามักจะคิดว่าคนในอุดมคติเขาคงจะหายาก แต่เมื่อมาเจอทิวาคนที่ตรึงสายตาเขาได้โดยไม่ต้องทำอะไรเลย แต่ดันเป็นผู้ชายเนี่ยสิที่ทำให้อดคิดไม่ได้ว่าชะตาช่างเล่นตลกกับเขาเสียจริง

“คุณเดียวก็ถูกบังคับมาเหมือนกันหรือคะ”   รัตติกาลชะงักไปเล็กน้อยกับเสียงของหญิงสาวที่ดังแทรกความคิดเขาขึ้นมา หึ...บ้าจริงๆ  ขนาดเวลาแบบนี้ยังอดนึกถึงทิวาไม่ได้

“ก็ไม่เชิงหรอกครับ”   ตอบออกไปตามตรง มองสบตาคนตรงหน้าที่เผยยิ้มหวาน ในเมื่อก็ไม่รู้จะพูดอะไรกันอยู่แล้ว เขาก็จะขอถามในสิ่งที่อยากรู้เลยแล้วกัน   “เรื่องของทิว...”

“คุณเดียวรู้จักกับทิวมานานแล้วหรือคะ”

“ก็สักพักน่ะครับ ไม่ได้สนิทกันเท่าไหร่”   เรื่องส่วนตัวไม่สนิทกันเลย แต่ด้านร่างกายนี่แนบแน่นแทบทุกคืน

“ทิวเขาไม่เคยพูดอะไรให้ฟังหรอคะ คิก...ก็แน่ล่ะนะ ใครจะอยากบอกว่าตัวเองเป็นแค่ลูกเมียน้อย เป็นกาฝากกัน”

กาฝาก... รัตติกาลมองจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตของอติกานต์ พยายามจะมองให้รู้ว่าคนพูดรู้สึกอย่างไรกับคำรุนแรงแบบนี้ แต่เขาก็พบแต่ความเหยียดหยามในสายตา ชายหนุ่มรู้ได้ทันที... ผู้หญิงคนนี้เกลียดทิวา

“คุณพ่อปิดเงียบมาโดยตลอดว่ามีชู้ แล้วจู่ๆก็พาทิวเข้าบ้าน คุณแม่ก็ช่างใจดียอมรับไว้ แต่สองคิดไม่ออกเลยว่าคุณแม่จะช้ำใจสักแค่ไหนที่ต้องทนเห็นทิวทุกวัน”

รัตติกาลเพียงแค่เงียบไว้ ปล่อยให้คู่สนทนาพรั่งพรูสิ่งที่อยู่ในใจออกมากให้หมด ทุกคำทุกประโยคที่อติกานต์พูดออกมามันสื่อถึงอคติ ความเกลียดชัง

“เห็นว่าผู้หญิงคนนั้นตายตั้งแต่ทิวยังจำความไม่ได้ คุณพ่อก็เลยพาไปฝากเลี้ยงไว้ที่บ้านญาติฝ่ายนั้นเพราะไม่กล้าพาเข้าบ้าน ที่จริงถ้ามีคนเลี้ยงดูอยู่แล้วก็แค่ส่งเสียไปก็พอ ไม่รู้จะต้องพามาให้คุณแม่เจ็บปวดทำไม สองคนหนึ่งล่ะที่รับไม่ได้ จะมีก็แต่พี่หนึ่งนั่นแหละที่เอ็นดูสงสาร รายนั้นคงคิดว่าตัวเองเป็นพ่อพระ ไม่ได้คิดถึงหัวอกคุณแม่บ้างเลย”

ยิ่งฟังเขายิ่งรู้สึกสงสารทิวา ไม่ใช่ว่าไม่เข้าใจความรู้สึกของคนเป็นลูกที่ทนเห็นแม่เจ็บปวดไม่ได้ แต่ทิวาไม่ผิดไม่ใช่รึไง ทิวาไม่ใช่ต้นเหตุ ไม่ใช่คนที่ก่อเรื่อง แล้วทำไมต้องถูกจงเกลียดจงชังขนาดนี้ คนที่เข้าใจอะไรทั้งหมดก็คงจะเป็นเอกสิทธิ์ที่ยอมรับและเข้าใจว่าทิวาก็เป็นแค่เหยื่อของการกระทำเหมือนๆกัน

“สองได้ข่าวมาด้วยนะคะ ว่าทิวามีพวกเสี่ยเลี้ยง”   รัตติกาลตาโตขึ้นมาทันทีกับข่าวกอสซิป และคงเป็นปฎิกริยาที่ถูกใจคนเริ่มเรื่องพอดู เพราะอติกานต์ยิ้มกริ่มก่อนจะเริ่มเล่า    “ก็พอทิวเข้ามหาลัยคุณพ่อก็ส่งไปอยู่หอ จากนั้นแหละค่ะที่น่าสงสัย เพราะทิวแทบไม่ใช้เงินที่คุณพ่อจัดการให้เลยนอกจากค่าเทอมกับค่าห้อง แถมพอเรียนจบไม่นานก็มีเงินซื้อคอนโดด้วยตัวเองอีก เพื่อนของสองที่อยู่คอนโดเดียวกันเคยเห็นค่ะว่ามักจะมีผู้ชายมาค้างด้วยบ่อยๆ ถ้าไม่ใช่เสี่ยก็คงเป็นแฟนที่กระเป๋าหนักน่าดู”

มาถึงตอนนี้รัตติกาลก็แทบจะต้องนับหนึ่งถึงร้อยเพื่อสงบจิตสงบใจ อยากจะกระชากคอเสื้ออติกานต์เข้ามาถามว่าเรื่องจริงหรือวะ! แต่ผู้หญิงคนนี้ไม่ชอบทิวาเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ไอ้เรื่องจะมองให้ดีคงเป็นไปไม่ได้ และอีกอย่าง ต่อให้มันเป็นเรื่องจริงแต่มันก็กลายเป็นอดีตไปแล้วเพราะตอนนี้ทิวามีแค่เขา ที่สำคัญที่สุดเขารู้ดีว่าทิวา ไม่คุ้นเคยกับร่างกายผู้ชายเอาเสียเลย ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำกันบนเตียงนั้นขาเป็นผู้สอนแทบทั้งสิ้น ร่างโปร่งแสนจะเงอะงะและขลาดกลัวทุกครั้งที่แตะต้องร่างเขา

“อย่าไปพูดเรื่องคนอื่นเลยค่ะ พูดเรื่องที่สองอยากรู้บ้างดีกว่า”   อติกานต์เปลี่ยนอารมณ์รวดเร็วจนคนมองตั้งตัวแทบไม่ทัน ริมฝีปากสีสดคลี่ยิ้มหวาน โน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ หรี่ตาอย่างจับผิด   “คุณเดียวมีแฟนรึยังคะ”

“คุณสองคิดว่ายังไงล่ะครับ”

“อย่างคุณคงไม่ลงเอยกับใครง่ายๆ เพื่อนของสองบอกว่าคุณชื่อดังเรื่องผู้หญิงน่าดู”

“คนก็พูดกันไปเรื่อย”

“ข่าวลือก็มักจะมีเรื่องจริงปนอยู่นี่คะ”   รัตติกาลแค่ยิ้ม ไม่ตอบรับหรือปฎิเสธ หญิงสาวตรงหน้าก็ไม่ได้อยากรู้คำตอบจริงจัง แค่มองกันเหมือนกำลังลังประเมินอีกฝ่าย จนของหวานมาเสิร์ฟอติกานต์จึงพาเปลี่ยนเรื่องคุยพลอยให้บรรยากาศดีขึ้นมาบ้าง แต่รัตติกาลก็ได้แค่ฟังให้ผ่านหูซ้ายทะลุหูขวาไปอย่างนั้นเอง เพราะตอนนี้ความนึกคิดไปจมอยู่กับอีกคนหมดแล้ว


 * *

* * * *

* * * * * *

* * * * * * * * *

หลังจากที่เว้นว่างไปแค่สองคืนเพราะไอ้คนจอมบงการติดธุระเรื่องงาน แต่ก็เป็นสองคืนที่ทิวาแสนจะเป็นสุข ได้กลับห้องที่ไม่ได้กลับเสียหลายวัน ได้กินข้าวคนเดียว ได้ดูหนังที่อยากดู ได้นอนพักผ่อนจนเต็มอิ่ม แต่ก็อย่างที่ใครสักคนว่าไว้ว่าความสุขมันแสนสั้น เพราะทันทีที่เจอหน้ารัตติกาลในตอนเย็นของวันต่อมา ทิวารู้ได้ทันทีว่าความสุขปลิวหายไปเรียบร้อยแล้ว รัตติกาลพาเขาไปกินข้าวเย็น ไปซื้อของนิดหน่อย และพากลับห้องเพื่อเช็คสภาพ

ใช่...

ทันทีที่เข้าห้องก็แทบจะโยนสัมภาระในมือทิ้ง ไอ้คนโรคจิตนั่นจัดการเช็คสภาพร่างกายเขาซะละเอียด ทิวาครางแล้วครางอีกจนเสียงแทบจะแหบแห้ง ไม่รู้ว่าจะมักมากอะไรขนาดนั้น ไม่มีเสียล่ะที่จะได้นอนอย่างสบายใจโดยไม่ถูกทำอะไร ไม่ได้คืบก็จะเอาศอกแต่ส่วนมากแล้วทิววาแทบจะต้องเสียทั้งศอกทั้งคืบ

“อาบนานจังนะ”   เสียงพูดกึ่งล้อเลียนดังขึ้นทันทีที่ร่างโปร่งของทิวาเดินออกมาจากห้องน้ำ ทิวาแค่ปรายตามองคนตัวโตที่กึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียง   “ก็บอกแล้วว่าจะเข้าไปช่วยล้างให้ ไม่อย่างนั้นก็เสร็จตั้งนานแล้ว”

“ถ้าคิดอย่างนั้นก็ช่วยใส่ถุงยางซะทีเหอะ”   ทิวาย้อนเสียงนิ่ง เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วจัดการแต่งตัวอย่างรวดเร็ว เมื่อหันหลังกลับไปก็พบสายตากรุ้มกริ่มที่จับจ้องเขาไม่วางตาสร้างอาการร้อนๆหนาวๆให้วูบวาบไปทั่วตัว รัตติกาลตบที่นอนข้างๆเป็นสัญญาณ ทิวาได้แต่พ่นลมหายใจก่อนจะจำใจเดินขึ้นเตียงอย่างช่วยไม่ได้ และทันทีที่หัวถึงหมอนร่างโปร่งก็ถูกคว้าให้เข้ามาแนบชิด ความอุ่นจากผิวกายซึมผ่านเสื้อผ้าออกมาจนเครื่องปรับอากาศก็ไม่สามารถต้านทาน แขนแกร่งกอดรัดแน่นพร้อมฝังใบหน้าลงกับกลุ่มผม ทิวาได้ยินเสียงสูดหายใจฟอดใหญ่

“ชื่นใจ...คิดถึงทิวนะครับ”   เสียงคล้ายจะหวานหูดังผะแผ่ว แต่ในเมื่อมันมาจากปากของรัตติกาลมันทำให้เขาไม่แน่ใจว่าควรจะรู้สึกอย่างไรดี

“ปล่อย อึดอัด”   ไม่รู้จะตอบโต้ประโยคน่าสงสัยนั้นยังไง ก็เลยต้องใช้ความรู้สึกทางกายภาพเข้าว่า

“ไม่สน”   รัตติกาลตอบอย่างดื้อดึง ทิวาได้แต่นอนอย่างปลงตกกับแรงรัดที่ไม่คลายลงแม้แต่น้อย   “นี่...ไปเที่ยวกันมั้ย”

คราวนี้ทิวาทนข้องใจไม่ไหวจริงๆ ตั้งแต่เมื่อกี้นี่แล้วพูดบ้าบออะไรอยู่ได้ ร่างโปร่งพลิกตัวอย่างรวดเร็วหันมาเผชิญหน้ากับคนผิดปกติ สองใบหน้าห่างกันไม่ถึงคืบแต่ต่างกันตรงสีหน้า คนหนึ่งหน้านิ่วด้วยความสงสัย อีกคนยิ้มพรายไปทั้งใบหน้า

“แค่ชวนไปเที่ยว ทำไมต้องทำหน้าเครียดขนาดนั้น”

“ก็มันไม่ปกติน่ะสิ ถามหน่อยเหอะว่าไปกินอะไรผิดสำแดงมารึเปล่า”

“งั้นไม่ถามแล้ว แต่บังคับเลยละกัน”   ใบหน้าคมหุบยิ้ม ตีหน้าขรึมเสียงเข้ม   “วันเสาร์นี้นะ ลางานมาด้วยล่ะ”

“จะบ้ารึไง วันเสาร์มันมะรืนนี้เองนะ และผมก็ไม่อยากไปด้วย”

“บอกแล้วไงว่าบังคับ...ไปไหนกันดีนะ”   

“ผมไม่ไป อยากไปก็ไปเองเหอะ”   ทิวาชักหงุดหงิด จะพลิกตะแคงตัวไปอีกทางแต่กลับถูกล็อคเอวเสียแน่น   “จะนอน”

“ก็นอนไป”

“ก็ปล่อยซะที”

“นอนกอดแทบทุกคืนยังไม่ชินอีก อยู่อย่างนี้แหละ อยากมองหน้า”

ทิวาเบิกตากว้าง ดวงตาเหยี่ยวมองคนตรงหน้าด้วยความไม่เข้าใจ รัตติกาลไม่เคยพูดอะไรแบบนี้มาก่อน อย่างน้อยก็กับเขา แล้วคืนนี้กลับเป็นอะไรขึ้นมา จะว่าไปมันก็แปลกตั้งแต่ที่ไปรับที่บริษัทแล้ว ทั้งๆที่คิดว่าจะต้องมาเจอหน้าถมึงทึงเพราะที่คุยโทรศัพท์เหมือนจะทะเลาะกัน แต่รัตติกาลกลับฉีกยิ้มต้อนรับ แถมยังให้เขาเป็นคนเลือกมื้อเย็นอีก

แปลกมากๆ แปลกจนน่ากลัว

แต่ที่แปลกกว่าอะไรคือใจเขานี่แหละ ไม่ใช่ว่าไม่เคยจ้องหน้ากัน ไม่ใช่ว่าไม่เคยใกล้ชิดกัน และที่สำคัญเขาเกลียดหมอนี่จะตาย แต่ทำไมล่ะ... แค่รอยยิ้มน้อยๆที่แต่งแต้มริมฝีปากกับสายตาที่ทอประกายอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยเห็น เพียงแค่นี้ทำไมเขาถึงเผลอคิดไปว่าคนคนนี้ก็มีหัวใจ

“จะ จ้องอยู่อย่างนี้จะไปหลับลงได้ไง”   ทิวารีบซุกใบหน้าลงกับหมอนเมื่อใบหน้าทำท่าว่าจะเห่อร้อนขึ้นมา

“ไหนบอกว่าง่วง คงต้องเหนื่อยมากกว่าเดิมล่ะมั้งจะได้หลับสบาย”   

“อย่ามาหื่นบ้าๆบอๆนะ”   ทิวาผลักร่างหนาสุดแรงแต่ก็ยังไม่พ้นอ้อมกอดอยู่ดี

“นี่ทิว...คุณมีน้องสาวรึเปล่า”   เสียงถามแผ่วเบาที่เขาไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองว่าตอนนี้คนถามอยู่ในอารมณ์ไหน

“มี ถามทำไม”

“สนิทกันรึเปล่า”

ทิวาหลับตาลง การนึกถึงเรื่องของน้องสาวอย่างอติกานต์บางครั้งก็พาลทำให้คิดถึงเรื่องที่พาลให้ช้ำใจพ่วงมาด้วย ไม่แปลกที่อติกานต์จะเกลียดเขาเข้าไส้ แต่มันก็สมเหตุสมผลกับสถานะลูกชู้อย่างที่เขาเป็นแล้ว

“ไม่หรอก ไม่ค่อยสนิทกัน แต่สองเป็นเด็กดีนะ น่ารักร่าเริง แถมช่างเจรจา”   โดยเนื้อแท้แล้วน้องสาวเขาเป็นแบบนั้น แม้จะตรงข้ามกับที่แสดงออกกับเขาก็ตาม ทิวายังพูดต่อทั้งๆที่ไม่มีใครตั้งคำถามต่อ แม้เสียงจะเริ่มงัวเงียแล้วก็ตาม   “พี่หนึ่งใจดี ...ใจดี...มากๆ ...นี่เดียว...เบาแอร์หน่อย...หนาว...”

รัตติกาลยิ้มก่อนจะเอื้อมมือปิดสวิชซ์ไฟ แล้วคว้าร่างบางไว้แนบแน่นกว่าเดิมแทนคำขอให้เพิ่มอุณภูมิ ชายหนุ่มยิ้มในความมืด ฝังใบหน้ากับกลุ่มผมหอม ร่างในอ้อมกอดแม่ไม่นุ่มนิ่มดังเช่นผิวเนื้อสาว แต่มันทำให้เขารู้สึกอยากสัมผัสอยู่ตลอดเวลา ฟังจากเสียงขาดๆหายกับเสียงบ่นในช่วงท้าย ทิวาก็เข้าสู่นิทราไปเรียบร้อยหลังจากบ่นมาหลายรอบระหว่างปฏิบัติกามณ์

มันก็แค่การลองถามเท่านั้น หลังจากที่ฟังเรื่องราวมากมายของทิวาจากอติกานต์ เขาก็อยากจะรู้ว่าในทางกลับกัน คนในอ้อมกอดเขาจะพูดถึงอีกฝ่ายว่ายังไง และนั่นก็ไม่ทำให้เขาผิดหวังเลย ไม่มีการพูดจาใส่ร้ายหรือส่อเสียดให้อีกฝ่ายดูแย่ ยิ่งได้รู้ว่าแสนดีก็ยิ่งสงสาร อยากจะกอดแน่นๆไม่ปล่อยไปไหน


* *

* * * *

* * * * * *

“ทิวตื่นเถอะ”   

รัตติกาลจอดรถหน้าบ้านไม้สีขาวชั้นเดียวก่อนจะหันมาปลุกคนข้างๆที่ตั้งใจหลับทันทีที่ออกรถจากกรุงเทพฯ หลับยาวจนถึงเพชรบุรี ทิวากระพริบตาปริบๆไล่อาการเบลอหลังตื่น มองหน้าเขาอย่างงงๆก่อนจะมองออกไปนอกกระจกรถ แล้วก็เริ่มมองไปรอบๆ

“หึหึ ถึงแล้ว ถ้ายังง่วงก็ไปนอนในบ้านเถอะ”   

“อือ~ ไม่ง่วงแล้ว”   พูดจบก็เปิดประตูลงจากรถไป ปล่อยให้เจ้าของรถคันงามดับเครื่องแล้วลงตามมาเปิดประตูหลังหยิบกระเป๋าใบย่อมมาถือไว้หนึ่งใบ   “ที่ไหนเนี่ย”

“หาดเจ้าสำราญ เพชรบุรีครับ”   ตอบด้วยน้ำเสียงนุ่ม เดินไปคว้ามือบางให้เดินตามกันเข้าไปในบ้านหลังน้อยสีขาวติดทะเลสีสวย   “นี่บ้านตากอากาศของเพื่อน สวยมั้ย”

คนที่ยังเบลอมองซ้ายมองขวาก่อนจะเผยรอยยิ้ม บ้านหลังน้อยตั้งบนเนินมีสีเขียวของพรรณไม้ล้อมรอบอย่างลงตัว ลงทางเดินหินเล็กๆไปก็จะเป็นหาดทรายขาวที่เงียบสงบ เสียงลมเสียงคลื่นซัดกระทบฝั่งได้ยินชัดเจนราวกับดังก้องมาจากเครื่องขยายเสียง สงบสดชื่น

“สวย...”   เสียงตอบสั้นๆจากคนยิ้มพราย ทำให้รัตติกาลยิ่งกระชับอุ้งมือที่จับไว้ด้วยความพอใจ ที่นี่เขามาบ่อยๆสมัยเรียน แต่ทุกครั้งที่มาก็มักจะแทบไม่ได้ยินเสียงบรรยากาศ เพราะเสียงเฮฮาของกลุ่มเพื่อนดังกลบเสียหมด มีครั้งนี้แหละ ที่เป็นครั้งแรกที่มากับใครสักคนที่ไม่ใช่เพื่อน มันสงบ และพลอยให้รู้สึกว่าทิวทัศน์ช่างสดใสพิกล

ภายในบ้านก็ตกแต่งเป็นสีขาวล้วนไม่ว่าจะเป็นสีเครื่องเรือน หรือแม้แต่ของจุกจิกเล็กน้อย นี่ถ้าหน้าจอทิวีมันเปลี่ยนสีได้ไอ้กิตติมันก็คงจะทำ ส่วนของบริเวณนั่งเล่นโล่งโปร่งด้วยกระจกบานเต็มล้อมเป็นรูปตัวแอล ที่ตอนนี้แง้มเปิดไว้ทุกบานเพื่อรับลมเย็น คาดว่าคงเป็นคนดูแลบ้านมาจัดการให้ตามที่กิตติสั่งไว้ มองออกไปไร้ซึ่งสายตาใคร มีแต่ทะเลกับทิวไม้

ทิวาทำท่าจะเดินไปยังมุมนั้น รัตติกาลจึงปล่อยมือแต่โดยดี ร่างสูงหยุดยืนมองคนที่ทำท่าจะจมอยู่ในความหลงใหลเดินไปนั่งยังโซฟาสีขาวขนาดสองคนที่วางตั้งหันออกไปยังตรงกระจก ทิวานั่งมองทิวทัศน์ด้านนอกนิ่งๆ ตัวเขาเลยจัดการทำหน้าที่เบลบอยเดินเข้าห้องไปเก็บสัมภาระ แต่เมื่อออกมาอีกครั้งก็ยังเห็นว่าทิวายังไม่ยอมกระดุกกระดิกไปไหน

“เป็นยังไง”   เดินมานั่งลงที่ว่างข้างๆ แม้ว่าเบื้องนอกจะสวยสักเท่าไหร่ แต่ใบหน้าที่แตะแต้มไปด้วยรอยยิ้มของคนข้างๆกลับน่ามองกว่าเป็นไหนๆ

“ผมชอบที่นี่”   เท่านั้นแหละ รัตติกาลก็อมยิ้มแก้มแทบปริ ไม่เสียแรงที่พามา

“แต่ที่นี่ไม่มีอะไรเลยนะ ซ้ายก็ทรายขวาก็ทะเล ผับไม่มี สาวๆนุ่งบิกินี่ยังไม่มีให้เห็นเลย”

“คิก คุณนั่นแหละจะทนไม่ได้”   ทิวาหลุดขำ แต่ก็ยังไม่ยอมละสายตากับทะเลที่มองไกลสุดลูกหูลูกตา

“ถ้าทนไม่ได้ไม่พามาหรอก”   รัตติกาลยิ้มให้กับใบหน้าที่เขาหลงใหลตั้งแต่แรกเห็น   “แต่อยู่ได้แค่คืนเดียว น่าเสียดายเนอะ”

“แค่นี้ก็พอแล้ว...ขอบคุณนะ”   

“แค่รอยยิ้มก็ชื่นใจแล้ว”

ทิวามองใบหน้าคมเข้มที่เผยยิ้มไม่เหมือนเดิม ตั้งแต่เมื่อคืนก่อนแล้วที่รัตติกาลดูแปลกตาออกไป รอยยิ้มปกติที่เขาเคยได้รับ เป็นยิ้มที่แสนเจ้าเล่ห์และดูน่าหมั่นไส้ที่สุด มันไม่ใช้รอยยิ้มแบบนี้ มันดูอ่อนโยนและอบอุ่น


บ้าแล้วทิวา...


มันก็เป็นแค่ช่วงเวลาพาไปเท่านั้น คนอย่างรัตติกาลน่ะหรือจะยิ้มแบบนี้ไปได้ตลอด คนเลวโรคจิตบ้าอำนาจแบบนั้น ไม่มีทางที่จะแสร้งอ่อนโยนไปได้ตลอดหรอก


เพราะฉะนั้น...


อย่าไปเผลอรู้สึกแปลกๆกับความจอมปลอมนั่นเด็ดขาด


จำไว้นะทิวา...   


_______________________________________
TBC.___________________________________________________________________________


มาช้าอย่างมากมาย

เดือนนี้คนเขียนติดงานมากๆๆๆ จากที่อัพช้าอยู่แล้วก็จะช้ากว่าเดิมไปมาก เพราะแต่งสดงดสต็อคนะจ๊ะ เพราะฉะนั้นก็จะได้วันละนิดวันละหน่อย กว่าจะรวมเป็นตอนได้ก็นั่งมึนแล้วมึนอีก(เอ๊ะ ยังไง)
รอกันหน่อยนะคะ เพราะจะลงช้าทุกเรื่อง
ว่าได้ บ่นได้ แต่อย่าทิ้งกันนะตัวเอง

รักคนอ่าน รักคนเม้น

Untill we meet agaiN

[MK]

อยากจิ จิ้ม 
---------------------------------------------------
ตอนนี้ดูหวานละมุน ดูซอฟต์ลงทั้งคู่เลย  งื้ออออออออ  น่ารักกกกกกกกก   

เห็นเค้ามีความสุขกัน เราก็สุข 

สงสารทิวา. . . เรื่องของผู้ใหญ่ แต่เอามาตัดสินเด็ก ทิวาคงเจอลำบากมามากอ่ะ
ว่าแต่ พี่หนึ่งคิดแค่พี่ชายใช่ไหม หึงแทนเดียวตั้งแต่ยังไม่ออก     ท่าจะเป็นเอามาก
ตอนหน้าขอหวานๆอีกนะ      #คิดว่าจะได้?
แล้วค่อยสาดมาม่าตาม   
หายไปนานๆน่ะได้   แต่ต้องกลับมา  แค่นั้นล่ะที่ต้องการ   

[Moose]

ถ้าครบ 1 เดือนเมื่อไรคงได้เห็นหมาบ้า  อิอิ

[milkshake✰]

ฮือออออออออเริ่มเห็นเค้าลางความน่าสงสารของทิวาในอนาคตแล้ว
โอ๊ยยยยยยอยากให้มาถึงเร็วๆ
เอ้ยไม่ใช่ อยากให้เดียวหลงรักทิวาจริงๆ จังๆ เร็ว
 

[liza sarin]

เดียวเริ่มรักทิวแล้วซิ

[♠DekDoy♠]

คุณนายแม่นี่ไม่รู้รึไงว่าคนที่อยากจะได้เป็นลูกสะใภ้อ่ะน่ารังเกียจแค่ไหนแค่คำพูดคำจาครั้งนั้นก็น่าจะรู้แล้วนะ

[bvan]

ฮือๆๆๆๆๆ มาให้อยาก...แล้วจากไป....ยังไงเค้าจะรอนะคนแต่ง (แบบว่าติดนิยายตีัอ่ะ)

[BAKA]

เวลาเดียวทำตัวดีๆแบบนี้นี่น่ารักนะ

อย่างนี้ค่อยน่าเชียร์ให้ทิวหลงหน่อย 5555

[kun]

งานนี้ต้องไหวหวั่นแล้วแระอิอิ
มาช้าแต่ยาว อิอิ