•.*...♥ รักเรา(ไม่)เท่ากัน ♥...*.• ตอนพิเศษ [ 6-9-58 / P.64 ]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: •.*...♥ รักเรา(ไม่)เท่ากัน ♥...*.• ตอนพิเศษ [ 6-9-58 / P.64 ]  (อ่าน 862507 ครั้ง)

ออฟไลน์ L@DYMELLOW

  • กำลังงงๆ เพราะหาทางลงจาก “คาน” ไม่เจอ
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 356
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +826/-4
    • facebook


ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ

เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0


ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม


===================================================================

เรื่องใหม่ เอามาแนะนำค่าาา...

หึหึ เรื่องเก่าก็ยังอยู่ หาเรื่องจริงๆ แต่ด้วยความมักมาก? ก็เลยต้องเข็นกันออกมา :katai4:

ฝากตัว ฝากใจ ไว้ในอ้อมอกอุ่นๆ ด้วยนะฮ้าาาา :impress: :impress: :impress:

================================================================================================






ความรัก...เอาอะไรมาวัดกันนะ ว่าของใครมากกว่าหรือน้อยกว่ากัน
ดูที่การกระทำ หรือแค่คำรักที่บอกซ้ำไปซ้ำมา
หรือ คนที่รักมากกว่า คือคนที่ต้องทนเจ็บมากที่สุด
ถ้าอย่างนั้น คนที่ทำให้ต้องเจ็บซ้ำไปซ้ำมาคือคนที่รักน้อยกว่าสินะ
เขาคงได้แต่เข้าใจ...
...รักของเราคงไม่เท่ากันจริงๆ




================================================================================================


INTRO
CHAPTER 1...ยินดีที่ได้รู้จัก
CHAPTER 2...ฝันร้าย
CHAPTER 3...คืนร้อน
CHAPTER 4...เรื่องบนเตียง
CHAPTER 5...ห ล ง
CHAPTER 6...การตัดสินใจ
CHAPTER 7...คุณนายแม่
CHAPTER 8...หวั่นไหว??
CHAPTER 9...ความรู้สึก กับ เหตุผล
CHAPTER 10...กลัว...
CHAPTER 11...ก่อนพายุเข้า...
CHAPTER 12 ...คนที่ตามหา...
CHAPTER 13 ...แค่รัก...
CHAPTER 14 ...คนข้างๆ...
CHAPTER 15 ...What can I do...
CHAPTER 16 ...การเดิมพัน...
CHAPTER 17 ...คุณราตรี...
CHAPTER 18 ...ตื่นจากฝัน...
CHAPTER 19 ...ลูกไก่ในกำมือ...
CHAPTER 20 ...รักเราไม่เท่ากัน...
CHAPTER 21 ...คนที่อยู่...
CHAPTER 22 ...ความว่างเปล่า...
CHAPTER 23 ...คนที่จาก...
CHAPTER 24 ...เริ่มต้นอีกครั้ง...
CHAPTER 25 ...ข้อเรียกร้อง (ครึ่งแรก)...
CHAPTER 25 ...ข้อเรียกร้อง (ครึ่งหลัง)...
CHAPTER 26 ...แขกไม่ได้รับเชิญ...
CHAPTER 27 ...การแลกเปลี่ยน...
CHAPTER 28 ...ลูกชายคนใหม่...
CHAPTER 29 ...ภูเขาที่มองไม่เห็น...
CHAPTER 30 ...รอยแผลเป็น...
CHAPTER 31 ...ยังไงก็รัก...
CHAPTER 32 ...แขกไม่ได้รับเชิญ(อีกครั้ง)...

ขอบคุณมากค่ะคุณminjeez สำหรับลิ้งค์แต่ละตอนที่สละเวลาอันมีค่ามาช่วยทำให้ คนเขียนปลื้มปริ่มเป็นที่สุด
Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 06-09-2015 15:40:11 โดย L@DYMELLOW »

ออฟไลน์ Eternal luv

  • ชะตาฟ้าลิขิต แต่ชีวิตนะ...ของกรู
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 361
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +30/-1
Re: ...รักเรา(ไม่)เท่ากัน...[ INTRO ]
«ตอบ #1 เมื่อ14-12-2013 03:19:14 »

ต้อนรับเรื่องใหม่ แต่ว่ามาดึกจังนะ :mc4:

ออฟไลน์ Moose

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1257
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +35/-2
Re: ...รักเรา(ไม่)เท่ากัน...[ INTRO ]
«ตอบ #2 เมื่อ14-12-2013 04:05:36 »

ดูท่าจะมาม่า  :ling3:

ออฟไลน์ L@DYMELLOW

  • กำลังงงๆ เพราะหาทางลงจาก “คาน” ไม่เจอ
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 356
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +826/-4
    • facebook
...รักเรา(ไม่)เท่ากัน...[ INTRO ]
«ตอบ #3 เมื่อ14-12-2013 04:07:16 »

ไม่มาม่าอย่างที่คิด รับประกันว่า happy end แน่นอนจ้า



==================================================


รักเรา(ไม่)เท่ากัน


INTRO



เรื่องของเรามันเริ่มต้นจากตรงไหนนะ...

อาจจะเริ่มจากที่นั่น ในงานฉลองมงคลสมรสของเพื่อนสนิท เจ้าสาวแสนสวยที่ทิวาเคยแอบรัก ความรู้สึกนั้นมันหายไปนานมากแล้ว เหลือไว้เพียงความรักแบบเพื่อนที่ดี ที่ได้เห็นเพื่อนมีความสุข เจ้าสาวเดินควงคู่เจ้าบ่าวทักทายแขกเหรื่อในงานด้วยรอยยิ้มหวาน ทิวาเคยเห็นกานดายิ้มได้หวานสวยกว่านี้ แต่รอยยิ้มตรงหน้านี้คือรอยยิ้มที่มีความสุขที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา

เจ้าบ่าวเป็นเพื่อนร่วมงาน หน้าตาธรรมดาไม่มีอะไรโดดเด่น แต่กานดาเคยบอกกับเขาว่า เธอหลงรักในความธรรมดานั้น เพราะกานดาเป็นคนสวยจึงได้เจอเล่ห์กลผู้ชายมาสารพัดที่จะยกมาอ้างเพื่อให้เธอยอมเดทด้วย แต่เจ้าบ่าวคนนี้ไม่เหมือนใครที่เคยเข้ามา ด้วยความซื่อ สุภาพ และอ่อนโยน เธอตกหลุมรักเขาที่ตรงนี้

ไม่รู้กี่ครั้งแล้วที่ทิวาเอ่ยคำเดิมว่า ‘ยินดีด้วย’ เขาคิดอย่างนั้นจากใจ เพื่อนรักของเขาได้เจอคู่ชีวิตที่พร้อมจะเดินไปด้วยกัน แต่ชีวิตเขายังว่างเปล่า ไม่ใช่ไม่มีใครเข้ามา เพียงแต่คนเข้ามาเป็นคนที่ไม่ใช่ เขาเคยตามหาคนที่จะเข้ามาเติมชีวิตเว้าแหว่งให้เต็ม แต่ในเมื่อไม่เคยเจอความคิดนั้นก็ปิดตัวลง กานดาเคยบอกกับเขาว่าเรื่องความรักกับคนที่ใช่ ถ้าเราหยุดค้นหาเมื่อไหร่มันจะเดินเข้ามา...

ได้เจอเพื่อนเก่าหลายคนที่ไม่ค่อยได้เจอกัน เหมือนอยู่ในงานเลี้ยงรุ่น ดื่มในงานพอเป็นพิธี แล้วพากันไปต่อที่อื่น จำได้ว่ามีเพื่อนทางฝ่ายเจ้าบ่าวไปด้วยหลายคนเพราะคุยกันถูกคอตั้งแต่อยู่ในงาน กลายมาเป็นการเผาเจ้าบ่าวเจ้าสาวลับหลังกันอย่างสนุกปาก

ทิวาจำไม่ได้ว่าดื่มไปมากแค่ไหน รู้แค่ว่ามีความสุขที่สุดในรอบเดือน เพื่อนคนไหนยื่นแก้วให้เขาก็รับไปอย่างไม่อิดออด ...รู้ตัวอีกที ก็ไม่ใช่แค่ความร้อนจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ หากมีความร้อนอย่างอื่นเข้าพัวพันด้วย

ในหัวยังมึนงงสับสน แต่เสียงครางเครืออย่างน่าอายออกมาจากปากตัวเองแน่นอน แต่เสียงครางต่ำๆ อีกเสียงเป็นของใครกัน ทิวาปรือตามองขึ้น เพดานห้องหรูหราที่เขาไม่คุ้นเคยล่องลอยอยู่เบื้องหน้าพร้อมกับความเสียวกระสันจากช่วงล่างของตัวเอง

“อาาาา...”   เขาครางยาวเมื่อส่วนอ่อนไหวถูกความร้อนครอบคลุมจนชื้นแฉะ ทิวากำลังสับสน สองมือปัดป่ายหาตัวการที่ทำให้เขาร้อนรุ่มอยู่ตอนนี้ หากไม่นานเกินรอ ร่างกายหนาแน่นของผู้ชายก็ยืดตัวขึ้นมาอยู่เหนือร่างกายของเขา ใบหน้าที่เหมือนจะคุ้นตาแต่ก็นึกไม่ออกจ้องมองเขาด้วยแววตาบอกอารมณ์ชัดเจน

ยังไม่ทันจะได้พิจารณาใบหน้านั้นให้กระจ่าง ริมฝีปากก็ได้ถูกปิดแนบสนิทจนแทบจะกลายเป็นเนื้อเดียว ปลายลิ้นไล้เลียไปตามกลีบปาก ก่อนจะซอกซอนเข้าไปภายใน ไม่รู้ว่าเพราะยังมึนเบลอหรืออะไร แต่ทิวาก็เปิดทางให้ลิ้นร้อนบุกรุกเข้าไปรุกไล่กันภายใน รสขมฝาดเฝื่อนของเหล้าคละคลุ้งจนเขาแทบจะเมามายไปอีกหน เขาได้แต่ครางอือเมื่อลิ้นถูกดูดดึง ไม่รู้ว่านานแค่ไหนรู้แต่ว่ากว่าอีกฝ่ายจะถอนปากออกไปเขาก็แทบขาดใจตาย

“อ้าขาอีกสิ”

ทิวาทำตามเสียงทุ้มต่ำนั้นอย่างว่าง่าย เพิ่งจะรู้ว่าร่างกายไร้ซึ่งเสื้อผ้าปกปิด คนแปลกหน้าแทรกกลางหว่างขา เขาโน้มตัวลงมันจนรับรู้ถึงน้ำหนักตัว เรียวลิ้นร้อนเริ่มและเล็มไปตามลำคอสร้างความเสียวซ่านให้มากขึ้น จนกระทั่งสัมผัสได้ถึงความเย็นบริเวณทางที่ไม่สมควร

“อะ โอ๊ย!! เจ็บ”   บางอย่างถูกสอดใส่เข้าไปยังช่องทางที่ได้ได้ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อรองรับสิ่งแปลกปลอม

“ชู่ว...ผ่อนคลายนะครับ แค่นิ้วเท่านั้น”   เสียงเดิมกระซิบข้างหู ก่อนจะหอมแก้ม จูบไล้ไปตามสันคาง ลงไปตามซอกคอพลางบ่นพำพำบางอย่างที่เขาได้ยินไม่ถนัด

“เจ็บ ไม่เอา!”   ความเสียงซ่านที่เคยเกิดหดหายไป เหลือไว้เพียงความทรมานเมื่อนิ้วที่อยู่ภายในหมุนคว้าน เหมือนจะหาอะไรบางอย่าง หากเมื่อปลายนิ้วถูไปโดนบางจุด ร่างทั้งร่างก็สะดุ้งสุดตัว ปลายนิ้วคลึงวนแต่จุดที่พบ และนั่นทำให้ทิวาถึงกับครางออกมาไม่เป็นภาษา

“อ๊าาาาา หยะ  อย่า... อาาาาา อ๊ะ อ๊ะ!!”

“กอดไว้นะ”   มือใหญ่คว้าท่อนแขนที่เปะป่ายอย่างไร้จุดหมายให้ขึ้นโอบรอบคอตัวเองไว้ เมื่อได้ที่ยึดเหนี่ยวทิวาก็แทบจะจิกลงกับเนื้อแน่นๆ เพื่อระบายความอัดอั้น   “ถ้าเจ็บจะจิก จะกัดก็ได้นะ”

“โอ๊ย!! พอแล้ว มันเจ็บ”   นิ้วถูกเพิ่มเข้าไปอีกหนึ่ง ขยับเข้าออกเพื่อขยายช่องทาง นอกจากจุดๆ นั้นแล้ว ยังคงมีอีกจุดที่ปลายนิ้วแสนขยันค้นเจอ แม้จะน้ำตาแทบไหลแต่ก็ปลุกความร้อนจนเหมือนตัวเขาจะลุกเป็นไฟ เมื่อเขาได้แต่ส่งเสียงครางอีกครั้ง นิ้วที่สามก็บุกรุกเข้าไปรวมตัวกันทันที

“อ๊าาา ห๊าาาา อะ อะ โอย   พอ”

นิ้วทั้งสามขยับรัวเร็วจนร่างกายเขาสะเทือน ทั้งหมุนควง ทั้งกระแทกซ้ำๆ เข้าจุดกระสัน จนเป็นที่พอใจของคนกระทำ นิ้วทั้งสามจึงถอยทัพออกไป สร้างความโล่งกายของคนถูกรุกรานอย่างเขา แต่ความสบายใจก็จากไปอย่างรวดเร็วเมื่อบางสิ่งที่ใหญ่โตกว่านิ้วทั้งสามรวมกันพยายามดุนดันเข้าไปยังช่องทางคับแคบ

“โอ๊ยยยย ไม่ ไม่ อย่าเข้ามา!!”   ทิวาจิกเล็บลงกับบ่ากว้าง ลำตัวเกร็งแน่นไม่ยอมรับสิ่งแปลกปลอม

“ผ่อนคลายนะ ชู่ว... ไม่ร้องนะ”

ริมฝีปากอุ่นครอบทับยอดอกชูชัน ดูดซับบรรเทาความเจ็บปวด ปลายลิ้นละเลงรัวเร็วอย่างชำนาญ แม้จะพอบรรเทาได้บ้างแต่ความแข็งร้อนก็ยังคงพยายามทลายด่านเข้าไปให้ได้

“พอเถอะนะ...มันเจ็บ”   ทิวาได้แต่ส่งเสียงอ้อนวอน น้ำตารินไหลอาบแก้ม ด้วยความเจ็บปวดเกินทน คนแปลกหน้าไม่มีทีท่าจะรับคำร้องขอซ้ำยังยังคงดุนดันจนส่วนหัวเข้าไปได้ เพียงแค่ส่วนเล็กน้อยที่เข้ามา ร่างทั้งร่างก็เหมือนถูกแยกออก ไม่มีความรู้สึกอื่นใดนอกจากความเจ็บแสบ

“อาาาา ยะ อย่ารัดอย่างนี้สิ สูดหายใจเข้าลึกๆ”

ทิวาทำตามอย่างว่าง่ายถ้ามันจะช่วยให้ความเจ็บมันคลายบ้าง ทุกครั้งที่เขาสูดหายใจเข้าปอดทั้งน้ำตา ร่างหนาก็ดันท่อนร้อนเข้ามาทีละนิดทีละนิด แถมใจดีพร่ำบอกระยะทางที่เหลือเป็นระยะ

“อาาาา เข้าไปหมดแล้วนะ”   เสียงต่ำครางยาว ก้มจูบซับน้ำตาที่ยังไหลไม่ขาดสาย ริมฝีปากเริ่มกลับเข้างานอีกครั้ง จูบไล้ไปตามจุดต่างๆ เพื่อพาอารมณ์เสียวซ่านให้กลับเข้ามาอีกครั้ง ท่อนเอ็นร้อนเต้นตุบตุบอยู่ภายในตัวสร้างความอึดอัด จุกแน่น

“พร้อมนะคนดี”

สะโพกสอบเริ่มเคลื่อนไหวอย่างเนิบนาบ รู้สึกโล่งยามถูกถอนออก แต่เจ็บแสบยิ่งกว่าเมื่อแก่นกายกระแทกเข้าไปอีกครั้ง

“โอ๊ยยย เจ็บ”

“โอยยย แน่นเหลือเกินที่รัก”

อีกคนสุขสม อีกคนเหมือนจะตาย

ทิวาพยายามสูดหายใจเข้าออกยาวๆ เหมือนที่เคยทำ เหมือนจะเจ็บน้อยลง แต่กลายเป็นสร้างความพึงพอใจให้คนโถมกายมากขึ้น

“อาาา อย่างนั้นแหละที่รัก อาาา แน่นกำลังดีเลย ซี๊ดดดด”

คนแปลกหน้าไม่ลืมที่จะซุกไซร้ซอกคอเขา จูบย้ำๆ เน้นๆ จนรู้สึกเจ็บ วนขึ้นไปจูบปลายคางไล้ลงไปตามแนวยาว ส่วนสะโพกที่ยังคงกระหน่ำแรงไม่หยุดก็ทำให้เขาร้องครางเสียงหลง มันเจ็บ! แต่มันกลับโดนจุดกระสันภายในที่ไม่คิดว่าจะมีกันได้ในทุกครั้งที่เคลื่อนไหว ส่วนอ่อนไหวของเขาที่อ่อนปวกเปียกกลับมาแข็งแรงอีกครั้ง เสียดสีกับหน้าท้องแข็งยามที่เคลื่อนตัวไปมา

“อ๊าาาา อ๊ะ อ๊ะ โอว...บะ เบาหน่อย”

“อืม อาาาา สุดยอด”

สะโพกเขาถูกยกลอยขึ้นสูงจนหลังแทบจะไม่ติดที่นอน ร่างหนาขยับท่าทางให้ถนัดอีกครั้งก่อนจะกระหน่ำแรงลงไปยิ่งกว่าเดิม ทิวาปรือตาขึ้นมองอีกครั้ง ภาพตรงหน้าก็ทำให้เขาตกตะลึง บั้นท้ายที่กระดกลอยของเขาถูกกระแทกกระทั้นด้วยท่อนเอ็นขนาดใหญ่จนน่าตะลึง มันผลุบเข้าผลุบออกจนมองตามไม่ทัน แต่ล่ะทีที่เข้าไปก็เข้าไปจนมิด ทิวาจุกจนพูดไม่ออก พยายามเอื้อมมืออกไปดันหน้าท้องแน่นเป็นลอนสวยให้เพลาแรงอัด แต่ก็ไม่เป็นผล เขายังคงถูกรุกรานจนหัวสั่นหัวคลอนอยู่ดี

“อ๊าาาาา!!!”   ทิวาร้องเสียงหลงเมื่อส่วนอ่อนไหวถูกกระตุ้นด้วยฝ่ามืออบอุ่นที่ขยับรัวเร็วไปแพ้แรงกระแทก

เสียงครางดังผสานกัน หยาดเหงื่อเริ่มไหลรินตามเนื้อตัว กลิ่นกามารมณ์คละคลุ้งจนชวนมึนงง เนิ่นนานจนเกือบจะขาดใจกว่าที่ร่างกายจะเกร็งกระตุกปล่อยหยาดหยดรินลดตัวเอง

“อืมมมม ซี๊ดดดด”   เมื่อทิวาไปถึงฝั่ง ร่างข้างบนก็ยิ่งโหมแรงอย่างไม่คิดชีวิต เขารับรู้ได้ถึงการเกร็งกระตุกของแก่นกายภายใน เสียงร้องครางต่ำๆ ดังคำรามก้อง และทุกสิ่งทุกอย่างก็แตกซ่าน ความร้อนไหลรินเข้าสู่ช่องทางคับแน่น มากเสียจนล้นทะลักออกมายามท่อนเอ็นเคลื่อนตัว น้ำรักยิ่งสร้างความชุ่มลื่นให้กับช่องทาง เหมือนทุกอย่างจะจบลง แต่คงเป็นแค่ทิวาคนเดียวที่คิดอย่างนั้น เพราะเมื่อเจ้าของแก่นกายเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง ความเร่าร้อนที่มากกว่าครั้งเดิมก็ถูกจุดขึ้น...     



==========================================================

TBC.
 

ออฟไลน์ badbadsumaru

  • ♡ caramel macchiato
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2458
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +91/-2
Re: ...รักเรา(ไม่)เท่ากัน...[ INTRO ]
«ตอบ #4 เมื่อ14-12-2013 04:33:04 »

กำ ทิวาโดนใครเปิดซิงละเนี่ย
ต้องเป็นเพื่อนทางฝั่งเจ้าบ่าวแน่ๆ
รอตอนต่อไปค่ะ  สู้ๆนะคะ :)

ออฟไลน์ ♠DekDoy♠

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4512
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +421/-8
Re: ...รักเรา(ไม่)เท่ากัน...[ INTRO ]
«ตอบ #5 เมื่อ14-12-2013 06:38:28 »

โดนมอมยารึเปล่าเนี่ย

ออฟไลน์ Eternal luv

  • ชะตาฟ้าลิขิต แต่ชีวิตนะ...ของกรู
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 361
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +30/-1
Re: ...รักเรา(ไม่)เท่ากัน...[ INTRO ]
«ตอบ #6 เมื่อ14-12-2013 09:15:37 »

มาแสดงความยินดีกับเพื่อน
แต่ตัวเองดันได้สามีเหมือนกันซะงั้น  :katai1: o22

ออฟไลน์ ►MoNkEy-PrInCe◄

  • อินเตอร์ไลน์
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 726
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +27/-3
Re: ...รักเรา(ไม่)เท่ากัน...[ INTRO ]
«ตอบ #7 เมื่อ14-12-2013 09:25:48 »

อ๊ากกก ทิวา!!!!

ไปแสดงความยินดีกับเพื่อน
แต่ตัวเองดันโดน...ซะงั้น  o16

ออฟไลน์ BlueHoney

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 229
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0
Re: ...รักเรา(ไม่)เท่ากัน...[ INTRO ]
«ตอบ #8 เมื่อ14-12-2013 10:34:38 »

เรียกเลือดในยามสาย!!  คนนนั้นเขาคือใครกันเล่า??? รอมาต่อตอนต่อไป   :mc3:
 :pig4:  :pig4:

ออฟไลน์ เกริด้า(๐-*-๐)v

  • ไม่อยากคิดอะไรทั้งนั้นแหละ
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3191
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +349/-29
Re: ...รักเรา(ไม่)เท่ากัน...[ INTRO ]
«ตอบ #9 เมื่อ14-12-2013 12:34:51 »

ชื่อเรื่องและคำเปิดตัวมาอย่างน่ากลัว...ท่าจะดราม่าจัด  แต่พอบทนำมา.... :pighaun: 

อ่ะนะ มาแสดงความยินดีให้เพื่อน ดื่มซ้าาา มีสามีตามไปด้วย อิอิ  :hao3:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: ...รักเรา(ไม่)เท่ากัน...[ INTRO ]
« ตอบ #9 เมื่อ: 14-12-2013 12:34:51 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26
Re: ...รักเรา(ไม่)เท่ากัน...[ INTRO ]
«ตอบ #10 เมื่อ14-12-2013 12:43:03 »

รออ่านตอนต่อไป เปิดฉากมาก็เรียกเลือดเลย

ออฟไลน์ mukmaoY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3956
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7
Re: ...รักเรา(ไม่)เท่ากัน...[ INTRO ]
«ตอบ #11 เมื่อ14-12-2013 17:07:24 »

จะเศร้ามากมั้ยน้อ :hao4:

ออฟไลน์ drasil

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1690
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +95/-1
Re: ...รักเรา(ไม่)เท่ากัน...[ INTRO ]
«ตอบ #12 เมื่อ21-12-2013 12:48:42 »

รอติดตามตอนต่อไป

ออฟไลน์ anntonies

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 847
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +27/-0
Re: ...รักเรา(ไม่)เท่ากัน...[ INTRO ]
«ตอบ #13 เมื่อ21-12-2013 13:01:00 »

นายเอกของเราเสียตัวให้ใครกันน้า
พระเอกรึเปล่า

ออฟไลน์ quiicheh.

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1629
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +73/-9
Re: ...รักเรา(ไม่)เท่ากัน...[ INTRO ]
«ตอบ #14 เมื่อ21-12-2013 15:33:42 »

ครายยยยยยยมาปล้ำทิวาเนี่ย

ออฟไลน์ jj_girl

  • รูปโปรไฟล์ขำๆ นะคะ / Cr.สาววายในตำนาน
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 343
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +27/-0
Re: ...รักเรา(ไม่)เท่ากัน...[ INTRO ]
«ตอบ #15 เมื่อ21-12-2013 16:09:38 »

ว๊าย ว๊าย ว๊าย ว๊าย ว๊าย

ทิวามีสามีเป็นของตัวเองคืนเดียวกันกับเพื่อน(กานดา) ซะงั้นอ่ะ    นึกซะว่าไปงานแต่งตัวเองก็แล้วกันนะจ้ะ  เหอๆ

ออฟไลน์ Millet

  • `ヅ
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1667
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +663/-5
Re: ...รักเรา(ไม่)เท่ากัน...[ INTRO ]
«ตอบ #16 เมื่อ21-12-2013 21:01:42 »

ใครทำกับทิวาแบบนี้  พระเอกใช่หรือไม่

ออฟไลน์ zelesz

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 525
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-4
Re: ...รักเรา(ไม่)เท่ากัน...[ INTRO ]
«ตอบ #17 เมื่อ21-12-2013 23:10:48 »

เหมือนจะดราม่านะ...

haru1111

  • บุคคลทั่วไป
Re: ...รักเรา(ไม่)เท่ากัน...[ INTRO ]
«ตอบ #18 เมื่อ22-12-2013 02:37:54 »

รออ่านต่อค่ะ

ออฟไลน์ L@DYMELLOW

  • กำลังงงๆ เพราะหาทางลงจาก “คาน” ไม่เจอ
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 356
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +826/-4
    • facebook
...รักเรา(ไม่)เท่ากัน...CHAPTER 1...[22-12-13 / P.1]
«ตอบ #19 เมื่อ22-12-2013 04:58:45 »

รักเรา(ไม่)เท่ากัน

CHAPTER 1...ยินดีที่ได้รู้จัก



ในย่านใจกลางเมืองที่เปรียบเสมือนขุมทรัพย์ทางเศรษฐกิจ ธุรกิจหลายประเภทกระจุกรวมกันสร้างความหลากหลาย ไม่เว้นแม้กระทั่งโรงแรมนาคินทร์ ของตระกูลเกียรตินาคินทร์ โรงแรมห้าดาวที่ติดอันดับท็อปเท็นของประเทศทุกปี และผู้บริหารรุ่นใหม่ไฟแรงคนล่าสุดก็พาโรงแรมไปในทิศทางที่ดีขึ้นกว่าเคย จนผลการสำรวจในปีที่ผ่านมาขึ้นมาถึงอันดับห้าของโรงแรมที่ดีที่สุด แถมรั้งอันดับในผลสำรวจจากต่างประเทศ จนมีบุคคลสำคัญหลากหลายวงการให้ความไว้ใจใช้บริการทั้งในและต่างชาติ

ชั้นบนสุดของอาคารสำนักงาน ด้านในสุดปลายทางเดินคือห้องของรองประธานบริหารที่เป็นกำลังสำคัญในการสร้างชื่อของโรงแรม ชายหนุ่มเจ้าของห้องที่ควรจะเคร่งกับการอ่านเอกสารสำคัญกลับเหม่อลอย สายตาทอดไกลออกไปนอกกระจกหน้าต่างสูงเกินครึ่งกำแพงที่ทอดตัวเต็มความยาวของผนังห้องด้านหนึ่ง ทิวทัศน์เดิมๆ ที่เห็นจนชินตาไม่ได้มีอะไรน่าสนใจ แม้สายตาจะมองไกลออกไป หากความสนใจกลับอยู่ที่แผ่นกระดาษที่ปลายนิ้ว เสียงเคาะสั้นๆ เป็นจังหวะสม่ำเสมอลงกับโต๊ะเหมือนจะยิ่งพาสติเข้าสู่ภวังค์

แม้จะผ่านมาเกือบสัปดาห์แล้วหลังจากความเร่าร้อนที่โรงแรมในค่ำคืนนั้น แต่จนบัดนี้เขาก็ยังไม่คลายความคิดถึงผิวเนื้อเนียนลื่น ที่ไม่ว่าจะจับไปตรงไหนก็กระตุ้นความอยากในร่างกาย จะนับว่าครั้งนั้นคือเซ็กซ์ที่ดีที่สุดในชีวิตก็ว่าได้ เพราะไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตา กลิ่นกายหอมติดผิวเนื้อ ทีท่ายามถูกสัมผัสกอดรัด เสียงครางที่แสนจะกระตุ้นความกำหนัด ที่สำคัญเมื่อยามร่างกายได้แนบชิดมันให้ความรู้สึกที่ยากจะหาคำใดมาบรรยาย

รัตติกาลมีคู่นอนเป็นผู้หญิงมาตลอดตั้งแต่รู้ว่าราคะเป็นอย่างไร เขาไม่ได้เบี่ยงเบน ไม่เคยมีความรู้สึกเสน่หากับผู้ชายหน้าไหน แม้จะเป็นหนุ่มหน้าสวยหรือกระเทยหน้าหวานที่มักเข้ามาให้ท่าเชิญชวน ไม่เคยมีสักครั้งในความคิดที่เขาคิดจะลองหรือเหยียบย่างเข้าไปยังเส้นทางสายลึกลับนั้น แต่ผู้ชายคนนี้ฉีกทุกกฎเกณฑ์ แค่เพียงแรกเห็นก็เหมือนมีใครเอาน้ำร้อนมาสาดใส่หน้า คนที่ผ่านผู้หญิงมานักต่อนักกลับเอาแต่เหลียวมองผู้ชายแปลกหน้าอย่างกับสาวเริ่มหัดรัก



โต๊ะทรงกลมที่ปูด้วยผ้าปูสีขาวระบายริ้วสวยสมกับงานแต่งถูกล้อมรอบด้วยชายฉกรรจ์ล้วนๆ ร่วมสิบชีวิต รัตติกาลแทบจะเบือนหน้าหนีถ้าไม่ติดว่าเกรงใจเพื่อนที่ร่วมหัวหกก้นขวิดมาด้วยกัน มันน่าชื่นมื่นเสียเมื่อไหร่เล่า! โต๊ะเพื่อนเจ้าบ่าวมีแต่ชายโฉดทั้งนั้น ผิดกับโต๊ะเพื่อนฝ่ายเจ้าสาวที่หันไปดูกี่ครั้งก็แสนจะเจริญหูเจริญตา ก็เจ้าสาวเป็นถึงอดีตดาวมหาลัย ทำงานเป็น Account Executive ให้กับเอเจนซี่โฆษณายักษ์ใหญ่ ดังนั้นจึงไม่แปลกถ้ากลุ่มชายโฉดที่ล้อมหน้าล้อมตากันอยู่จะหมั่นปรายสายตาไปยังเพื่อนเจ้าสาวที่มาจากตำแหน่งงานเดียวกัน แต่ละนางนั่งหน้าสวยเริด แทบจะเป็นเป้าสายตาของคนทั้งงานก็ว่าได้

“แหมไอ้เดียว กะจ้องให้ท้องกันทั้งโต๊ะเลยมั้ย พักสายตามามองพวกกูบ้างอะไรบ้าง”   เสียงกิตติที่นั่งใกล้กันเรียกความสนใจของรัตติกาลให้กลับมามองหน้าตาเพื่อนตัวเองอีกครั้ง

“ตรงนั้นมันน่ามองกว่านี่หว่า มองแต่พวกมึงกูมิกลายเป็นกามตายด้านพอดีรึไง”

“วาจามึงนี่น้า ใช่ซี้~~พวกกูมันตัวผู้ หน้าอกมันไม่ตูมเท่าหัวเด็ก ไฉนเลยคุณรัตติกาลจะอยากสังสรรค์ด้วย”

เขาส่ายหน้าให้กับอีกเสียงที่นั่งขนาบอีกข้าง ชิงพลบทำเสียงเล็กเสียงน้อย เรียกเสียงหัวเราะได้ทั้งวง  จะว่าไปนี่ก็เหมือนงานรวมเพื่อนดีดีนี่เอง เพื่อนบางคนอย่างโต๋ที่ไปทำงานไกลถึงต่างแดนนานๆ ถึงจะได้เจอกันทีก็อุตส่าห์บินกลับมา บางคนถึงอยู่จังหวัดเดียวกันแต่ก็แทบไม่ได้มานั่งมองหน้ากันเหมือนสมัยเรียน คงต้องยกความดีความชอบให้กับพบเพื่อนเจ้าบ่าวของงาน ที่เป็นคนดีเสมอต้นเสมอปลายพลอยให้เพื่อนรักเพื่อนหลงจนยอมกลับมานั่งหน้าโฉดใส่กันอยู่ในตอนนี้   

คำถามแรกที่เพื่อนทุกคนถามเจ้าบ่าวป้ายแดงคือ

“มึงไปสอยดอกฟ้าด้วยท่าไหนวะ”

เพราะพบเพื่อนเป็นชายหนุ่มธรรมดา ฐานะทางบ้านก็ไม่ได้วิเศษเลิศเลออะไร แถมใช้ชีวิตสมถะสมกับปรัชญาเศรษฐกิจแบบพอเพียง แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงกับเจ้าสาวคนสวย ดาวมหาลัย ลูกผู้ดีมีอันจะกัน มาดเก๋แบบผู้หญิงทำงาน ดูจะเป็นพวกหัวสมัยใหม่เชื่อมั่นในตัวเอง

ไม่มีตรงไหนที่ดูจะบรรจบกันได้เลย

แม้ใครต่อใครจะสงสัยรวมทั้งเขา แต่คำตอบที่ได้กลับเป็นแค่ยิ้มเอียงอายอย่างกับใครไปถามมันเรื่องบนเตียง บิดไปบิดมาจนเพื่อนขี้เกียจจะซักไซ้ กลับไปถกกันเป็นประเด็นเบื้องหลังต่อไป

“อย่างคุณเพื่อนสะใภ้น่ะมันต้องระดับนั้นเว้ย มึงดูมึงดู”   เสียงใครสักคนเรียกสายตาคนทั้งโต๊ะไปยังฝั่งเพื่อนเจ้าสาวอีกโต๊ะหนึ่ง หนุ่มหล่อมาดดีกำลังแลกยิ้มหวานกับเจ้าสาวจนมองดูเหมือนเพื่อนเขากลายเป็นแบ็คกราวด์ขาวดำในทันใด

แต่คนที่ทำให้สายตาของรัตติกาลต้องหยุดมองกลับเป็นคนที่นั่งข้างๆ กัน ชายหนุ่มที่ยิ้มน้อยๆ กับการสนทนาของเพื่อน รูปร่างหน้าตาโดดเด่นจนเขาแปลกใจที่มองข้ามไป แต่ก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเพราะคนนั้นไม่ใช่ผู้หญิงนี่นา ริมฝีปากบางที่แตะแต้มหยักโค้งน่ามอง จมูกโด่งขนาดเหมาะเจาะกับใบหน้าเรียวสวยได้รูป ขนาดตาไม่โตไม่เล็กนั้นคมเฉี่ยวจนเขานึกถึงตาของเหยี่ยวขึ้นมาทันที ทรงผมที่เซตอย่างดูดีก็ดูนุ่มสลวยจนอยากจะลองลูบไล้ดูสักครั้ง ร่างบางดูสบายในเสื้อสูทลำลองสีฟ้าอ่อนพอดีตัวพับแขนกับเสื้อคอวีสีขาวที่อวดช่วงคอบอบบางขาวผ่อง

รัตติกาลคิดว่าตัวเองเริ่มใกล้คำว่าไม่ปกติขึ้นทุกที

ไม่เคยมีครั้งไหนในชีวิตที่เขาจะนั่งแจกแจงรายละเอียดของผู้ชายได้ถี่ยิบขนาดนี้ แต่คนคนนั้นก็ทำไปแล้ว โต๊ะสาวAEสุดสวยอยู่ใกล้กัน แต่เขาไม่อาจละสายตาจากผู้ชายคนนี้ไปได้ เหมือนมีแรงดึงดูดอะไรบางอย่างที่เอาแต่ทำให้เขาอยากจะเดินเข้าไปหาแล้วฝังใบหน้าลงกับซอกคอขาวๆ นั้น

เขาไม่ได้เป็นเกย์!! แต่ที่เขากำลังเป็นอยู่นี่คืออะไร??

รู้แค่ว่า...ถ้าเขาเป็นแม่เหล็กขั้วใต้ ผู้ชายคนนั้นก็เป็นแม่เหล็กขั้วเหนือดีดีนี่เอง...

แล้วก็ต้องยกความดีความชอบให้พวกเพื่อนของเขาที่แสนจะมิตรภาพล้นเหลือ บอกปาวๆ ว่าเพื่อนเจ้าสาวกับเพื่อนเจ้าบ่าว ก็เหมือนทองแผ่นเดียวกันแล้วที่เหลือก็แค่มาเฮฮาให้สนิทชิดเชื้อแค่นั้นเอง รัตติกาลรู้ดีว่าเป้าหมายของไอ้พวกหื่นมันก็มีแค่สาวๆ AE เท่านั้น แต่แม่เหล็กของเขาก็ถูกคะยั้นคะยอจนติดสอยห้อยตามไปอย่างเสียมิได้

ในคลับหรูของโรงแรมที่จัดงาน แสงสลัวทำให้ทุกสิ่งดูน่าสนใจ สาวบางนางเริ่มออกลวดลายนางแมวยั่วสวาทล่อหลอกเพื่อนเขาทีล่ะน้อย รัตติกาลได้แต่ส่ายหัวเห็นขัน มันก็พันธุ์เดียวกันล่ะว้า ไอ้เพื่อนเขามันก็แอ๊บเจนเทิลแมนไปแบบนั้นเอง พอเสียน้ำเสียท่าแล้วก็จะเห็นความเหี้ยของมัน

ทุกนาทีที่ทำได้สายตาของเขาก็มักจะหันไปมองคนที่นั่งไกลออกไป ผู้ชายคนนั้นเรียกได้ว่าสวยกว่าผู้หญิงบางคนที่โต๊ะนี่เสียอีก ยิ่งตอนนี้ที่ใบหน้านั้นแดงระเรื่องก็ยิ่งน่ามอง เสียงนุ่มๆ ที่หัวเราะสนุกสนานไปกับคนอื่นชวนฟังยิ่งกว่าเพลงเพราะๆ ที่เปิดคลอ

ไม่คิดเลยว่าครั้งหนึ่งในชีวิตจะถูกผู้ชายที่รู้จักเพียงแค่ชื่อสะกดสายตาได้ขนาดนี้ ‘ทิวา’ ช่างเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์ไม่เหมือนใคร ไม่รู้ว่าเป็นเขาแค่คนเดียวหรือเปล่าที่รู้สึกแบบนี้ มีผู้ชายคนอื่นที่เกิดอาการแบบเขาอีกรึเปล่า ถ้าทิวาเป็นผู้หญิงเขาคงเรียกอาการที่เขาเป็นว่านั่นคือการหลงใหล แต่ในเมื่อคนคนนี้เป็นผู้ชาย...

เขากำลังจะเป็นเกย์อย่างนั้นเหรอ

ไม่ใช่ไม่เคยรู้ ไม่ใช่ไม่เคยลอง แต่ไม่เคยมีผู้ชายหน้าไหนทำให้เขาคลั่งไคล้ได้แบบนี้

หรือแค่ว่ายังใหม่... ยังไม่เคยได้

รัตติกาลแย้มยิ้มเย็นกับแก้วเหล้าในมือ ถ้าได้กอดสักครั้งความรู้สึกรุนแรงนี้จะลดน้อยลงรึเปล่านะ? ถ้าทิวายังคงรับแก้วที่เพื่อนขยันส่งให้มาดื่มเรื่อยๆ อยู่แบบนี้ต่อไปล่ะก็ โอกาสที่จะได้ทดลองคงไม่เกินเอื้อม

และโอกาสเข้าหาใครสักคนที่ทุเรศที่สุดในชีวิตก็อยู่หน้าห้องน้ำที่ทิวาเดินเป๋หายเข้าไป ด้วยเพราะที่มากันหลายคนและแต่ละคนก็เมามายแทบไม่ต่างกัน การที่เพื่อนจะหายหน้าไปก็คงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

ทุกอย่างเริ่มขึ้นบนเตียงนุ่มบนห้องสวีทในโรงแรมเดียวกัน ทิวาที่ตามเขามาง่ายดายแทบจะไม่เป็นตัวของตัวเอง แอลกอฮอล์เข้าไปทำลายสติจนแทบไม่เรื่องเรื่องราวอะไร รัตติกาลมองร่างที่สลบไสลอยู่บนที่นอน ใบหน้าเรียวสวยแดงก่ำ ริมฝีปากบางเผยอเล็กน้อยราวกับจะเชื้อเชิญให้เขาก้มลงไปลิ้มรส

ทิวาดวงซวยเหลือเกิน ที่ถูกคนชั่วๆ อย่างเขาสนใจ 

รัตติกาลแสยะยิ้ม ถึงยังไงคืนนี้ก็มีปลายทางเดียวที่ทิวาต้องเจอ

.

. . .

. . . . .

. . . . . . .

รัตติกาลหันกลับมามองนามบัตรสีเบจในมือ ชื่อนามสกุลพิมพ์ด้วยตัวหวัดเล็กน้อยสีน้ำตาลเข้มที่เขาดูจนจำขึ้นใจ ในการ์ดใบเล็กนี้มีข้อมูลที่เขาอยากรู้ สถานที่ทำงานและเบอร์โทรศัพท์ ชายหนุ่มได้นามบัตรใบนี้มาหลังจากเสร็จกิจเกือบใกล้รุ่ง เขาที่กำลังเป็นคนดีช่วยเก็บเสื้อผ้าที่ถูกโยนทิ้งของทิวาขึ้นใส่ไม้แขวนให้เรียบร้อย ซองใส่นามบัตรเรียบหรูก็ตกลงมาจากเสื้อสูท

เขาหยิบอกมาหนึ่งใบเก็บไว้ โดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำแบบนั้นทำไม

แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่ามันคงเป็นสัญชาตญาณ เพราะที่คิดแค่ว่าน้ำแตกก็แยกทาง มันกลับไม่เป็นไปตามนั้น เวลาล่วงมาจนถึงวันนี้เขายังไม่ลืมความอุ่นร้อนของผิวเนื้อที่ได้ลูบไล้ รสจูบหวานล้ำที่ชิมเท่าไหร่ก็ไม่พอ และยังช่องทางนุ่มที่ชุ่มร้อนตอดรัดเขาสุดแรงนั่นอีก

แค่คิดเขาก็แทบจะทนไม่ไหว

รัตติกาลหาผู้หญิงมาดับร้อนให้เขายามนึกถึงค่ำคืนนั้น แต่ก็ไม่มีใครมาช่วยลบไฟที่สุมในร่างนี้ได้เลย แถมไม่ว่าจะทำสักกี่ครั้งเขากลับถึงปลายทางด้วยความนึกคิดถึงใบหน้ายั่วยวนของทิวา

หลายครั้งที่เขาคิดว่าจะทำให้ความร้อนรุ่มที่สุมอยู่มันมอดไปเสียทีโดยการโทรไปหาทิวา หรือไม่ก็บุกไปยังที่ทำงาน ลากตัวออกมาแล้วจบลงที่เตียงเหมือนเดิม แต่เขาไม่ใช่พระเอกละครน้ำเน่าที่พอบงการแล้วนางเอกจะต้องยินยอมพร้อมใจ เขาอาจจะเจ็บตัวได้ถ้านั่นเป็นตอนที่ทิวามีสติครบสมบูรณ์

รัตติกาลถึงได้อดทนรอเวลา

การพบกันในครั้งนี้จะต้องไม่ทำให้ทิวาปฏิเสธเขาได้





ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูหยุดลงพร้อมกับบานประตูที่เปิดเข้ามา ร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีขรึมพอดิบพอดีกับร่างสะโอดสะองเดินเข้ามาภายในห้องผู้บริหารใหญ่ของ INNOVAR เอเจนซีโฆษณายักษ์ใหญ่อันดับต้นๆ ของประเทศ

“นั่งสิทิว”

ทิวาเดินมานั่งยังเก้าอี้เดี่ยวหน้าโต๊ะทำงานสีโอ๊ก ขาเรียวตวัดไขว้กันอย่างเคยชิน เอนหลังพิงพนักด้วยท่วงทีผ่อนคลาย เขาถูกเรียกตัวจากเอกสารที่ยังคงค้างบนโต๊ะเพื่อให้ขึ้นมาพบกับผู้ที่กุมบังเหียนบริษัทแทนบิดาที่หันไปเอาดีด้านกิจการทัวร์อย่างเอกสิทธิ์ พี่ชายคนโตที่เขานับถือ ทั้งความรู้ความสามารถ รูปร่างหน้าตา พี่ชายของเขาไม่เป็นสองรองใคร

“พี่หนึ่งมีอะไรจะใช้ผมหรือครับ”

“พี่อยากให้เราประชุมกับลูกค้าพร้อมกับพี่บ่ายนี้นะ”   เอกสิทธิ์บอกเสียงเนิบอย่างเป็นกันเอง

“ทำไมพี่ต้องคุยงานเองด้วยล่ะครับ หรือว่าลูกค้ารายใหญ่”

“ของเกียรตินาคินทร์น่ะ ผู้บริหารเขาจะเข้ามาคุยเองพี่ก็ว่าจะลงไปดูเองซะเลย อีกอย่างถ้ารู้จักกันเป็นการส่วนตัวเอาไว้ก็ไม่เสียหายอะไร”

“เกียรตินาคินทร์? โรงแรมนาคินทร์น่ะเหรอครับ? นั่นน่ะยังต้องโปรโมทอะไรอีก ติดลมบนจนรั้งสายป่านไม่อยู่แล้ว”

“ฮึฮึ ไม่ใช่โรงแรม แต่เป็นคอนโดสร้างใหม่น่ะ เห็นว่าทำเลดีมากเสียด้วย”

“อ้อ... ผมไม่มีปัญหาครับพี่”   

“แล้ววันนี้กลับไปทานข้าวที่บ้านด้วยล่ะ คุณแม่ท่านว่าคุณพ่อจะกลับจากใต้เย็นนี้เลยอยากให้อยู่พร้อมหน้ากัน”

“...ครับพี่หนึ่ง”

ทิวารับคำกับน้ำเสียงอ่อนโยนของพี่ชาย เขาแยกตัวมาอยู่คอนโดฯ ที่ซื้อมาด้วยน้ำพักน้ำแรงมานานหลายปีแล้ว เพราะความเป็นส่วนตัว ทำให้เขาไม่ต้องพบปะกับใครให้มากนอกจากตัวเอง จะได้ฤกษ์กลับไปบ้านใหญ่บ้างก็เวลามีงานสำคัญหรืออย่างวันนี้ที่แม่ใหญ่ออกปากเรียกเขากลับไป

เขามักจะทำตัวไม่ถูกทุกครั้งเมื่ออยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา มันอึดอัดจนอยากจะหายตัวไปให้พ้นๆ เหมือนว่าเขาไม่สามารถกลืนไปกับครอบครัวสุขสันต์นั้นได้ แต่เขาก็รักพ่อ รักพี่ชาย แสนจะเอ็นดูน้องสาว และแม่ใหญ่ที่เลี้ยงเขามานั้นก็ดูแลอบรมให้การศึกษาเขาเป็นอย่างดี เขาเคารพและนับถือผู้หญิงคนนี้เหลือเกิน

กล้ำกลืนรับเด็กที่เป็นลูกเมียน้อยมาเลี้ยงไว้

ทิวาไม่เคยเห็นหน้าแม่จริงๆ แต่ถึงเคยเขาก็จำไม่ได้อยู่ดี เพราะไม่นานที่เขาเกิดมาแม่ของเขาก็ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตไป ทิ้งเขาที่ยังอายุไม่กี่เดือนเอาไว้เป็นที่เวทนา คุณพ่อที่ไม่อาจหักใจพาเขาไปอุ้มชูที่บ้าน จึงได้ฝากฝังไว้กับญาติฝ่ายแม่ แล้วจะด้วยอะไรก็ตามแต่แม่ใหญ่ยินยอมให้เขาเข้ามาเป็นส่วนหนึ่ง แม้จะไม่ได้รักเอ็นดูเทียบเท่าลูกแต่ก็ไม่เคยให้ขาดตกบกพร่องอะไร

แต่เป็นเขาเองที่ไม่ว่าจะผ่านเวลาไปกี่มาก ก็ไม่อาจกลายเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวอบอุ่นนั้นได้ ทิวาฉีกตัวเองออกมาแต่ไม่ได้แปลกแยก เขาแค่อยู่กับตัวเองจนทุกคนมองว่าเขาเป็นพวกเก็บตัว



ช่วงเที่ยงทิวาที่ไม่อยากออกไปหาอะไรใส่ท้องให้ไกลบริษัทนักเพราะบ่ายโมงตรงจะเริ่มประชุม จึงได้ร้านกาแฟที่ชั้นล่างเป็นที่รองรับกระเพาะ แค่โกโก้ร้อนสักถ้วยกับแซนด์วิชชิ้นก็ทำให้เขาอิ่มพอดี ร่างโปร่งนั่งติดริมผนังกระจกที่มองออกไปจะเป็นถนนสายหลักที่การจราจรหนาแน่นแทบจะตลอดทั้งวัน ใส่หูฟังเพื่อกลบเสียงพูดคุยของใครต่อใคร จมตัวเองกับเสียงเพลงที่อยู่ในกระแสนิยม

ไม่ต้องรีบร้อน ไม่ต้องแก่งแย่งกับใคร แค่อยู่ในที่ที่ควรอยู่ นี่แหละคือชีวิตที่เขาเป็นมาตลอด บางครั้งมันช่างหน้าเบื่อหน่ายจนอยากจะหนีหายไปยังที่ที่ไม่เคยไป แต่เขาก็ยังมีภาระหน้าที่ในส่วนของเขาอยู่ นี่อาจจะเป็นหนึ่งในสาเหตุที่ไม่มีผู้หญิงคนไหนทนคบกับเขาได้นาน เพราะเขาเรียบง่ายเกินไป น่าเบื่อเกินไป

ก็นั่นแหละ ใช่ว่าผู้หญิงพวกนั้นเป็นคนที่ใช่เสียเมื่อไหร่

เขามองหาจนเลิกหวัง ตอนนี้เขาชินเสียแล้วกับชีวิตเว้าๆ แหว่งๆ บางทีการที่เป็นอยู่นี้อาจจะเหมาะกับเขาที่สุดก็ได้

ไม่รู้ว่าเหม่อออกไปนอกกระจกนานแค่ไหน แต่การเคลื่อนไหวทางหางตาก็เรียกความสนใจของเขากลับมาทันที แขกไม่ได้รับเชิญนั่งอยู่บนเก้าอี้เบื้องหน้าเขา ตั้งข้อศอกบนโต๊ะด้วยท่วงท่าสุดแสนจะเพอร์เฟค จรดหลังมือกับปลายคางสมชาย ริมฝีปากที่ไม่หนาไม่บางแย้มยิ้มจนทิวาขนลุกเกรียว ยิ่งนัยน์ตาคมเข้มสีดำสนิทที่จับจ้องเขาอย่างกับราชสีห์จ้องเหยื่อพลอยทำให้ลมหายใจติดขัดขึ้นมา

ผู้ชายคนนี้!!

“ทำอะไรน่ะ!!??”   ทิวาร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ เมื่อมือใหญ่เกี่ยวสายหูฟังออกจากที่

“ชู่ว... อยากให้คนสนใจรึไง”   เสียงต่ำห้าวบอกน้ำเสียงนุ่มนวล ผิดกับหน้าตาที่พร้อมจะขย่ำเขาทุกเมื่อ

“แก... ไอ้โรคจิต! แกมาทำอะไรที่นี่”   

ทิวาตัวสั่นเทิ้ม ไม่ใช่เพราะกลัวแต่เพราะเรื่องราวที่พยายามลืมแทบตายมันย้อนกลับมาให้คิด ตั้งแต่เช้าวันนั้นที่เขาลืมตาขึ้นมาพร้อมกับความเจ็บปวดและร่างกายที่ถูกกกกอดโดยคนแปลกหน้า เขาก็สาบานกับตัวเองเด็ดขาดว่าจะลืมเรื่องอัปยศนั้นให้สิ้นสมอง แต่ขณะนี้คืออะไร ไอ้คนที่มันทำร้ายเขากลับมานั่งลอยหน้าลอยตาอยู่ตรงนี้

“ไอ้เลว มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลยนะ”   เสียงขู่ลอดไรฟันออกมาพอให้ได้ยินเพียงแค่สองคน

“หึหึ ด่าผัวมันไม่ดีรู้มั้ย? เจอหน้ากันก็ไล่อย่างนี้ผัวคนนี้น้อยใจจริงๆ”   

ทิวากัดฟันแน่น อยากจะลุกขึ้นต่อยหน้าไอ้คนหน้าเป็นให้หายเจ็บใจ แต่ที่นี่มีแต่คนรู้จักเขา ถ้าเกิดมีเรื่องขึ้นมาคงไม่วายรู้กันทั่วบริษัท

“อย่ามาใช้คำอุบาทว์อย่างนั้นกับฉัน”

“แล้วจะให้ใช้คำไหนล่ะ ครางใต้ร่างผมจนเช้าแบบนั้น ถ้าไม่ใช่ผัวจะให้เป็นอะไร หื๊ม?”

เสียงหัวเราะชอบใจของคนตรงหน้ายิ่งไปเพิ่มโทสะของทิวาให้ลุกโชนมากขึ้น

“แกต้องการอะไร”

“ผมมาหาเมีย แล้วก็มาเรื่องงาน”

“งั้นก็ไสหัวไปได้แล้ว”

“ไปไม่ได้ ก็เมียกับงานมันเกี่ยวข้องกันนี่ครับ”   

รัตติกาลแยกยิ้มร้ายกาจยั่วโมโหคนตรงหน้าอย่างครึ้มอกครึ้มใจ เขาที่คิดว่าจะมานั่งจิบกาแฟรอเวลาประชุม แต่กลับเจอคนที่อยากพบมาตลอดสัปดาห์นั่งทอดอารมณ์อยู่ในมุมหนึ่งของร้านกาแฟที่เขาเดินเข้าไป จากที่ตั้งใจว่าจะเปิดตัวในที่ประชุมให้ทิวาตกใจเล่นๆ แต่การพบกันแบบสองต่อสองแบบนี้ก็ไม่เลวเหมือนกัน

ดูสิ จ้องเขาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ มันน่าชื่นใจจริงๆ

“ผมยังไม่ได้แนะนำตัวเลยใช่มั้ย? คืนนั้นก็ใส่อย่างเดียว แหม...ผมนี่แย่จัง”   เอ่ยกลั้วหัวเราะพลางเอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อสูทด้านในหยิบซองนามบัตรออกมา ปลายนิ้วหยิบกระดาษแข็งสีขาวสะอาดตาออกมาหนึ่งใบเพื่อวางลงบนโต๊ะ เมื่อหมุนได้ด้านที่ต้องการแล้วจึงไสไปหยุดเบื้องหน้าร่างโปร่งบาง

“ผม รัตติกาล เกียรตินาคินทร์”   เขาอมยิ้มกับดวงตาเหยี่ยวที่เบิกโตขึ้นเมื่ออ่านไล่ไปตามตัวอักษรบนนามบัตรก่อนจะเงยขึ้นมาสบหน้าเขาด้วยใบหน้าดุจเดิม

“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ...ทิวา”



=========================================

TBC.

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

...รักเรา(ไม่)เท่ากัน...CHAPTER 1...[22-12-13 / P.1]
« ตอบ #19 เมื่อ: 22-12-2013 04:58:45 »





ออฟไลน์ BlueHoney

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 229
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0
คนเขียนชอบมาเช้า><  (เช้ามาก) ดีใจมาแล้วๆๆ
คุณพระเอกคะ น่าถีบมากอ่ะ แกจะทำอะไรทิวา!!?

ออฟไลน์ quiicheh.

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1629
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +73/-9
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบค่า
ชอบพระเอกแบบนี้นายเอกแบบนี้
เห้ยยยยยทิวาอยากรู้จักแกเป่ากร้ากกกกกกกกกกกกก

ออฟไลน์ mukmaoY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3956
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7
ชอบๆ รุกบุกเข้าไปเลย ฮ่าๆๆๆ

ออฟไลน์ Jthida

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1549
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-3
โถ่ทิวาตัวน้อยๆ

ออฟไลน์ snowboxs

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5445
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +124/-7
น่าลุ้นอยู่เหมือนกันนะ

ออฟไลน์ AGALIGO

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 310
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +47/-4

แค่ตอนแรกก็ทำให้อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆ
สนุกมากเลย---ติดใจเรื่องนี้ซะแล้ว

ขอความกรุณาแต่งต่อจนจบด้วยเถอะนะ
สัญญาว่าจะตามเม้นท์ให้จนกว่าจะจบเรื่องเลย

+ 1 + เป็ดจ้า

ออฟไลน์ L@DYMELLOW

  • กำลังงงๆ เพราะหาทางลงจาก “คาน” ไม่เจอ
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 356
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +826/-4
    • facebook
...รักเรา(ไม่)เท่ากัน...CHAPTER 2...[26-12-13 / P.1]
«ตอบ #26 เมื่อ26-12-2013 00:10:18 »

รักเรา(ไม่)เท่ากัน

CHAPTER 2...ฝันร้าย




การประชุมเล็กๆ ผ่านพ้นไปด้วยดี ดังเช่นการประชุมกับลูกค้ารายอื่นๆ ผู้ชายคนนั้น รัตติกาล เกียรตินาคินทร์  รับฟังข้อเสนอแนะและบอกข้อคิดเห็นได้อย่างเป็นงานเป็นการ ผิดกับผู้ชายหยาบคายคนที่เขาเจอที่ร้านกาแฟลิบลับ รัตติกาลคนนี้ดูเป็นผู้ใหญ่ มีอำนาจแบบนักธุรกิจที่คร่ำหวอดมานานทั้งที่อายุคงไม่แตกต่างจากเขา น้ำเสียงโทนต่ำแจกแจงความต้องการด้วยความสุภาพ พนักงานผู้หญิงทุกคน ใช่ ทุกคนไม่เว้นแม้แต่เลขาของเอกสิทธิ์ที่แต่งงานมีลูกแล้วก็ยังจับจ้องไปที่ร่างสูงหนานั้นด้วยแววตาหลงใหล

คนเราก็มักถูกล่อลวงด้วยรูปกายภายนอกทั้งนั้น

ทิวารีบเก็บเอกสารด้วยความรวดเร็วที่สุดหลังจากการประชุมสิ้นสุดลง แต่มันก็ยังช้ากว่าร่างสูงที่เดินตรงเข้ามาหาเอกสิทธิ์ด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม ทิวารับรู้ได้ถึงสัญญาณอันตราย แต่กว่าสองเท้าจะก้าวพ้นประตูห้องตามคนอื่นๆ ไป เสียงจากพี่ชายคนโตก็รั้งร่างทั้งร่างของเขาเอาไว้ให้หันกลับไปเผชิญกับมารร้าย

“มานี่สิทิว”

ด้วยความที่ไม่เคยขัดคำสั่ง ทิวาจำต้องเดินเข้าไปร่วมวงสนทนาอย่างไม่อาจเลี่ยง รัตติกาลมองหน้าซังกะตายของเขาด้วยรอยยิ้มเหยียดที่เหมือนกับกำลังสะใจกับอะไรบางอย่าง

“ไม่เห็นทิวเคยบอกเลยว่าเป็นเพื่อนกับคุณรัตติกาล”

 ทิวาตวัดสายตาจ้องร่างสูงกว่าในทันทีที่เอกสิทธิ์พูดจบ รัตติกาลแค่ยักคิ้วยักไหล่ด้วยทีท่ากวนอารมณ์คนจ้อง

“เป็นเพื่อนของสามีเพื่อนผมอีกทีครับ ไม่ได้สนิทกันเลย”   เขาเน้นย้ำประโยคสุดท้ายช้าๆ ชัดๆ

“ทิวาก็ เราสนิทกันออกจะแนบแน่น ทำเป็นจำไม่ได้”

ร่างโปร่งกำมือแน่น เขาต้องนับหนึ่งถึงร้อยในใจไม่ให้โวยวายอะไรอย่างที่ใจอยาก แม้ว่าคนตรงหน้าจะพูดส่อเสียดให้เห็นถึงความนัยก็ตามที แต่บุคคลที่สามที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยอย่างเอกสิทธิ์กลับตีความตรงไปตรงมาด้วยรอยยิ้ม

“สนิทกันขนาดนั้นแต่ปิดพี่ซะเงียบเชียว ถ้าอย่างนั้นงานคราวนี้ก็ให้ทิวเขาประสานงานให้ ดีมั้ยครับคุณรัตติกาล”

“ไม่!!”

กลายเป็นเสียงทิวาที่บอกปัดเสียงดัง ผิดกับคนถูกถามที่ยืนยิ้มพรายสนุกสนานสุดๆ

“มีอะไรทิว ทำไมถึงปฏิเสธ”   เอกสิทธิ์มีสีหน้าเงียบขรึมลงในทันที ไม่ใช่ไม่พอใจที่โดนปฏิเสธคำสั่ง หากเป็นเพราะทิวาไม่เคยไม่เคยขัดคำสั่งเขาต่างหากที่ทำให้น่าสงสัย   “มีเรื่องอะไรกันรึเปล่าครับ?”

รัตติกาลคว้าคอร่างบางเข้ามาใกล้ ท่อนแขนแกร่งพาดลงกับบ่าบอบบางด้วยความสนิทชิดเชื้อ ยิ่งคนตัวเล็กกว่าออกแรงสะบัดเท่าไหร่ห่วงแขนของเขาก็ยิ่งรัดแน่นขึ้น ต่อเมื่อหมดทางที่จะปลดแขนเขาออกนั่นแหละ ดวงตาเหยี่ยวจึงจ้องเขาจนแทบจะจิกแทน

“เราทะเลาะกันนิดหน่อยครับ ทิวเขาโมโหที่ผมไปเที่ยวแล้วไม่ชวน”

“หืม? ทิวเนี่ยนะ”   โมโหด้วยเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ คนเป็นพี่หันกลับไปมองน้องชายที่สีหน้าบึ้งตึงด้วยแววตาสุดจะเชื่อ

“วันนี้ผมก็เลยว่าจะพาเขาไปเที่ยวไถ่โทษเสียหน่อย ที่นี่สาวๆ มีระดับทั้งนั้นนะจะบอก”   บอกกับคนสูงวัยกว่าก่อนจะหันกลับมายักคิ้วหลิ่วตาให้กับคนในวงแขน

“วันนี้ไม่สะดวก ใช่มั้ยครับพี่หนึ่ง”   ทิวาบอกเสียงเรียบ แล้วหันไปขอคำยืนยันจากบุคคลที่ดูจะน่าเชื่อถือที่สุด

“มีนัดทางข้าวกับที่บ้านน่ะครับ”   เอกสิทธิ์ขยายความกึ่งตอบรับ เรียกเสียงแสดงความผิดหวังจากร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆ ทันที ทิวาหมั่นไส้จนอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นไปมองความเสแสร้งแกล้งระทดระท้อของอีกฝ่าย

“แย่จัง ถ้าอย่างนั้นผมขอพาทิวาไปตอนนี้ได้มั้ยครับ รับปากว่าจะปล่อยกลับก่อนมื้อเย็น”

ทิวาถลึงตาจนแทบจะหลุดออกมาจากเบ้า ไอ้คนหน้าด้าน ไอ้คนหน้าไม่อาย ไม่ได้อย่างนี้ก็จะเอาอย่างนั้น ไอ้ผู้ชายร่างใหญ่เป็นยักษ์ปักหลั่นนี่ต้องการอะไรจากเขากันแน่

“ไม่มีปัญหาครับ อู้เสียบ้างก็ดีนะทิว”   เอกสิทธิ์ยิ้มส่งให้เขาหลังจากอนุมัติการลาที่งี่เง่าที่สุด เขารู้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องน่าต่อว่าอะไรนักสำหรับคนเป็นพี่ ก็เอกสิทธิ์แทบจะยุให้เขาหยุดทำงานสักวันสองวันอยู่เสมอ ทิวาชอบทำงาน หรือจะเรียกว่าพวกบ้างานก็ไม่ผิดนัก

มันก็แค่ยังไม่มีเรื่องไหนน่าสนใจกว่าก็เท่านั้นเอง

เอกสิทธิ์ขอตัวออกไปก่อนแล้วเพราะมีธุระต้องไปจัดการต่อให้เรียบร้อย เหลือเพียงคนสองคนที่ต่างอารมณ์ต่างความรู้สึกอยู่ลำพังในห้องประชุมขนาดเล็ก ท่อนแขนแกร่งยังไม่คลายออกจากบ่าของร่างเล็กกว่า และไม่มีทีท่าว่าจะเอาอกจนอีกฝ่ายทนไม่ได้เสียเองต้องเบี่ยงตัวออกโดยแรงด้วยความขยะแขยง

“ต้องการอะไรกันแน่”   ถามเสียงเย็นกับคนหน้าเป็นที่ยังวางหน้ายิ้มระรื่น ร่างสูงกอดอก พิงสะโพกกับขอบโต๊ะ

“จะให้คุยที่นี่จริงๆ หรอ ไม่กลัวใครจะมาได้ยิน”

ทิวาข่มกรามแน่น เขาไม่ได้อยากจะคุยอะไรด้วยเลยด้วยซ้ำ แต่ถ้ามันจะต้องคุยเขาก็ไม่เสี่ยงที่จะออกไปที่อื่นแค่สองต่อสองเด็ดขาด แต่ถ้าจะให้ยืนทิ้งระยะห่างขนาดนี้ก็พาลว่าจะไปทำให้คนภายนอกสนใจแม้ประตูมันจะปิดสนิทอยู่ก็ตาม

ร่างโปร่งจึงเดินเข้าไปประชิดตัวรัตติกาล ความใกล้ทำให้ร่างกายแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด ทิวาไม่ได้ตัวเล็กบอบบางแบบผู้หญิง แม้ความสูงจะไม่ได้เหยียบร้อยแปดสิบแต่ก็ใกล้เคียงพอดิบพอดีกับรูปร่างโปร่งที่พอมีกล้ามเนื้อเล็กน้อยพอไม่ให้ขายขี้หน้ายามถอดเสื้อ แต่กับไอ้บ้าตรงหน้านี้กลับทำให้เขานึกเวทนาในรูปร่างตัวเองขึ้นมา ร่างสูงใหญ่เกินที่คะเนด้วยสายตาว่าเกินร้อยแปดสิบห้าเซนฯ แน่นอน และไม่ต้องถอดเสื้อโชว์ก็พอรู้ได้ว่าภายใต้เสื้อผ้านั้นประกอบด้วยกล้ามเนื้อตึงแน่นขนาดไหน หน้าตาคมเข้มแบบไทยแท้รับกับผิวสีน้ำตาลอ่อนๆ ไม่ต้องให้ใครมาฟันธงเขาก็รู้ด้วยตัวเองว่าผู้ชายคนนี้หล่อแค่ไหน

“คุยที่นี่ ตรงนี้ และเบาที่สุดด้วย”

“ก็ไม่มีปัญหา”

แล้วต่างคนก็ต่างเงียบ ทิวาจำต้องเริ่มเรื่องอีกครั้งด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแทบจะรอดไรฟันออกมา

“ต้องการอะไร”

“คุณ... ผมต้องการคุณ”

ร่างโปร่งเหลือกตาคมสวยของตัวเองจนเบิกกว้างกว่าที่เคย ริมฝีปากบางอ้าค้างด้วยไม่คิดว่าจะได้ยินอะไรแบบนี้

“จะ จะบ้ารึไงห๊า”   อารมณ์เต็มที่ แม้เสียงที่ออกมาจะเรียกได้ว่ากระซิบก็ตาม   “แก แกมันโรคจิต โอ๊ย!!”

ทิวาถูกกระชากท่อนแขนโดยแรงจนร่างแทบจะปลิวไปกระทบอกกว้าง   

“อย่างนึงนะคนสวย ผมไม่ชอบให้ใครมาเรียกจิกหัวแบบนี้ จะมึงกูก็ไม่มีปัญหาแต่นั่นมันสำหรับเพื่อน ส่วนเมียน่ะควรจะให้เกียติผัวเรียกให้เพราะๆ หรืออย่างน้อยผมก็เป็นลูกค้าคุณอยู่นะครับทิวา”

“เข้าใจแล้ว ปล่อย!”   ทิวาสะบัดแขนออก   “รีบพูดมา แล้วก็รีบกลับไปได้แล้ว”

“ก็บอกแล้วว่าต้องการคุณ จะให้ผมได้มั้ย?”

“กะ...คุณ เป็นเกย์รึไง”

“เปล่า”

“งั้นเป็นบ้าอะไรห๊า? มันสนุกหรือไงที่แกล้งกันแบบนี้”

“ก็ไม่ได้แกล้ง”

“แล้วทำแบบนี้ทำไม แค่ปล่อยผมไปไม่ได้หรือไง มายุ่งวุ่นวายกันทำไม”

“อืม... จะบอกว่ายังไงดีล่ะ ผมกำลังหลงคุณ”

“ห๊า!!??”

“ไม่ใช่หลงรัก แต่ผมกำลังหลงหน้าตาคุณ ร่างกายคุณ และผมกล้าสาบานเลยว่าผมลืมเซ็กส์ของเราไม่ได้เลย”

ผะ ...ผู้ชายคนนี้กำลังพ่นอะไรออกมากัน สมองทิวาประมวลทุกคำที่รัตติกาลเอ่ยออกมาแล้วให้หน้าร้อนวูบวาบ เกิดมายี่สิบห้าปีไม่เคยมีมนุษย์หน้าไหนกล้าบอกเขาอย่างที่คนหน้าด้านคนนี้พูดออกมาสักคน

“แล้วจะให้ผมทำยังไง ยอมเป็นแฟนคุณงั้นหรอ”   ทิวาถามอย่างมึงงง

“ไม่ต้องเป็นแฟน ไม่อยากได้ถึงขนาดนั้น”

“แล้วจะเอายังไง!”   ความอดทนทิวาใกล้จะหมดลงทุกที

“นอนด้วยกัน จนกว่าผมจะเบื่อ”

“ไอ้ทุเรศ พูดเอาแต่ได้”

“ก็ผมกำลังหลงคุณเอามากๆ บอกตรงๆ ว่ามีเซ็กส์กับใครก็เอาแต่นึกถึงหน้าคุณไม่อย่างนั้นนี่ไม่ถึงเอาเลยนะ”

“ไอ้ ไอ้ลามก!”

“เพราะฉะนั้นก็นอนกับผมจนกว่าผมจะเบื่อ ผมเลิกหลงคุณเมื่อไหร่เรื่องก็จบ”

ทิวาอยากจะตะโกนให้สุดเสียง แต่ก็ต้องข่มใจอดกลั้นความโมโหที่พุ่งปรี๊ดจนทะลุขีดแดง ไอ้คำขอเห็นแก่ได้นี่มันอะไรกัน ให้นอนด้วยกันจนกว่าอีกฝ่ายจะเบื่อ แล้วเขาล่ะ ความรู้สึกเขาล่ะจะเอาไปวางไว้ตรงไหน

“ถ้าคิดว่าผมจะตอบตกลงก็ไปกินหญ้าเถอะ มาทางไหนไปทางนั้นเลยนะ”

“ก็คิดแล้วว่าต้องพูดแบบนี้”   ร่างสูงล้วงโทรศัพท์ราคาแพงขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง สัมผัสหน้าจอได้ไม่นานเสียงบางอย่างก็ดังขึ้น ทำเอาขนทั้งร่างของทิวาลุกเกรียว   “เนี่ย ถ่ายเองกับมือเลยนะ ซูมเข้าซูมออกชัดแจ่มอย่าบอกใคร”

เสียงครางกระเส่าที่ไม่รู้ว่าของใครดังทะลุโสตประสาท แต่แค่ฟังจากเสียงกูรู้ได้เลยว่าอารมณ์ขนาดนั้นมันที่สุดแค่ไหน มันเป็นเสียงของใคร? ของเขาอย่างนั้นหรือ? ทิวายื่นมือออกไปหวังจะกระชากเทคโนโลยีในมืออีกฝ่าย แต่ก็ถูกหลบหลีกอย่างง่ายได้ และการเล่นคลิปก็หยุดลง พร้อมกับรอยยิ้มยั่วเย้าเจ้าเล่ห์

“ไม่ใช่ว่าจะมาขอนอนกันง่ายๆ โดยไม่มีของแรกเปลี่ยนหรอกนะ”

“คนเลว ทำอย่างนี้ได้ยังไง”

“ว่ายังไง ตกลงมั้ย?”

“ไอ้ชั่ว!”

“หึหึ ด่าอย่างนี้ไม่เจ็บหรอกนะ ต้องด่าว่าไอ้คนดี ไอ้คนมีมนุษยธรรม อย่างนี้นี่ผมได้ยินถึงกะขนลุกเกรียว”

ทิวาจนคำพูดที่จะต่อว่า อยากจะหาอะไรฟาดหน้าหล่อๆ ให้รอยยิ้มกวนโมโหนั่นหายไปเสียจริง โกรธจนน้ำตาแทบไหลเป็นยังไงเขาเพิ่งรู้ซึ้งก็วันนี้

“แล้วรู้อะไรมั้ย ถ้าคลิปมันเผลอหลุดออกไปอะไรมันจะเกิดขึ้น หน้ายั่วยวนของคุณคงแผ่กระจายไปตามเน็ต คงได้ปลุกใจเสื้อป่าแมวเซากันบ้างล่ะทีนี้”

“ทำแบบนี้ทำไม ผมไปทำอะไรให้คุณ”   ทิวากลั้นก้อนสะอื้นที่ตีตื้นลำคอให้หายไป เขาไม่อยากทำนบแตกให้กับคนที่ไร้หัวใจอย่างนี้ แต่คลื่นเสียงที่สั่นไหวก็ไม่อาจปิดบังความรู้สึกได้ เขาไม่อยากให้เสี้ยวหนึ่งใดของคนใจร้ายเข้ามาอยู่ในครรลองสายตาจึงทำได้แค่ก้มหน้ามองพื้นราวกับยอมรับชะตากรรม

รัตติกาลมองร่างโปร่งบางด้วยความรู้สึกยากจะบรรยาย เสียงเหมือนคนจะร้องไห้ก็แทบจะเรียกความรู้สึกผิดของเขาให้กลับมา แต่ความเลวที่มีมากเกินไปเลยทำให้เขาแค่มองเพียงผ่าน ความต้องการมันมีมากกว่าความรู้สึกผิด ความหลงจนแทบหน้ามืดตามัวยอมให้เขาทำทุกสิ่งทุกอย่าง แม้กระทั่งกุเรื่องคลิปเวรตะไลนั่นด้วย ใครมันจะไปสนเรื่องถ่ายวิดิโอบ้าบออะไรตอนนั้น ในตอนที่ร้อนเร่าอย่างกับล้อมรอบด้วยทะเลเพลิง เขาที่มัวแต่กระหน่ำไม่ลืมหูลืมตาจะเอาตอนไหนไปคิดคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาจดจ่อให้เสียอารมณ์ ไอ้เสียงที่ทิวาได้ฟังก็มาจากคลิปเกย์ที่เขากล้ำกลืนโหลดมาเก็บไว้เพื่อการนี้โดยเฉพาะ

“ผมน่ะเป็นลูกคนเดียวที่เอาแต่ใจสุดๆ ไม่มีอะไรที่ต้องการแล้วไม่เคยได้มาเพราะผมจะทำทุกอย่างแม้มันจะเลวระยำแค่ไหน”   เขาบอกด้วยเสียงราบเรียบ เชยใบหน้าเรียวสวยให้ขึ้นมาสบสายตา ดวงตาเหยี่ยวไหวระริกด้วยม่านน้ำที่เอ่อคลอ ริมฝีปากบางถูกขบกัดด้วยฟันแน่น

“ผมจะให้คุณตัดสินใจ ผมจะรอคุณจนถึงสามทุ่มคืนพรุ่งนี้ ถ้าคุณไม่มาหลังจากนั้นผมอาจจะไปหาสักคนมาแก้เหงา แล้วคุณอาจจะโด่งดังในวันรุ่งขึ้น”

“เลว...”

รัตติกาลปล่อยมือจากปลายคางเรียว ยกโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ข้อความลงไปด้วยความรวดเร็วแล้วกดส่ง ไม่นานเสียงเตือนข้อความเข้าก็ดังขึ้นจากโทรศัพท์ที่อยู่ในสักทีบนเสื้อผ้าของร่างโปร่งตรงหน้า

“ที่อยู่ผม เลือกให้ดีนะครับ”

ทิวาทรุดตัวลงกับพื้นทันทีที่รัตติกาลเดินออกไปจากห้อง น้ำตาที่บังคับให้คลอแค่หน่วยตากลับไหลรินลงมาเมื่อไม่ต้องกักเก็บอะไรไว้อีก ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดกับเขา ทำไมถึงต้องมาเจอเรื่องบ้าบอกับคนสารเลวอย่างรัตติกาลด้วย แค่ค่ำคืนนั้นมันก็สร้างรอยแผลไว้ตลอดชีวิตของเขาแล้ว ถูกผู้ชายด้วยกันย่ำยี แถมยังถูกถ่ายคลิปห่าเหวให้ได้อับอาย ทั้งๆ ที่ตั้งใจจะเก็บตราบาปนั้นเอาไว้และไม่พูดถึงอีกเลยจนกว่าจะตาย แต่ทำไมต้องมาหลอกหลอนกันแบบนี้ ทำไมไม่ปล่อยให้มันเป็นแค่ฝันร้าย

ทำไมต้องทำให้ฝันร้ายกลายเป็นจริง   



=====================================

TBC.

=============================================

หึหึ ขอบคุณทุกความเห็นนะคะ

หลายคนอาจอยากโดดถีบรัตติกาล อ่านตอนนี้แล้วคงอยากถีบให้แรงกว่าเดิม หึหึ เชิญเลยค่ะ :z6: :z6:

ถ้าใครกลัวว่าจะดราม่า บอกเลยว่ามาม่าแน่นอน แต่ไม่มากหรอก เค้าไม่ชอบเรื่องหน่วงๆ

ติดตามกันต่อนะคะ อย่าเพิ่งทิ้งกัน กระซิก กระซิก :hao5: :hao5:


Untill we meet agaiN




ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26
อ่านตอนนี้ก็ต้อง :z6:อย่างเดียวเลย ทิวไม่ได้ทำผิดอะไรเลย มาเอากันง่ายๆแบบนี้เนี้ยน่ะ มันไม่ใช่

ออฟไลน์ fannan

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2453
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +141/-6
โอ้รุกให้หนัก


มัดใจทิวาให้ได้ละ



รออ่านตอนต่อไปค้าบ

ออฟไลน์ quiicheh.

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1629
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +73/-9
แปลกอ่ะชอบรัตติกาล แม้เหตุผลจะแบบแย่มากไปหน่อยแต่ก็ชอบ5555555555555

สงสารทิวY_Y พอมันรักมันหลงก็ทิ้งมันเลยนะ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด