หัวข้อ: •.*...♥ รักเรา(ไม่)เท่ากัน ♥...*.• ตอนพิเศษ [ 6-9-58 / P.64 ]

[Maeo]

สนุกมากๆค่ะ
ฟินนนนนนน
 

[ป่ามป๊ามป่ามปาม]

อ่านเรื่องนี้จบไปหลายรอบมาก คิดถึงก็กลับมาอ่านอยู่บ่อยๆเลย แต่หาคอมเม้นตัวเองไม่เจอ กรี๊ด เราไม่เคยเม้นหรอเนี่ย เอาเป็นว่าเราอ่านกี่รอบก็สนุกทุกรอบเลยนะ
เราชอบพัฒนาการตัวละครมาก เป็นพระเอกกับนายเอกที่อยู่ด้วยกันแล้วช่วยเติมเต็มกัน เป็นรักที่เพื่อเค้าทั้งสองคน สู้เพื่อความรักกันมากเลยนะทั้งสองคน เดียวเป็นพระเอกที่ดีมาก หลังจากรู้ใจตัวเอง คือเราไม่โกรธเลยที่ทิวดีกับเดียวง่าย แต่ก่อนหน้านั้นสงสารทิวมาก ปมครอบครัวเราไม่ชอบพ่อทิวที่สุด ดีแล้วที่ทิวมาเจอเดียวและครอบครัวของเดียว ถึงแม้ตอนแรกคุณแม่จะเข้าใจผิดอะนะ
ชอบเพื่อนๆพระเอก นายเอก ออกมานิดนึงยังปั่นขนาดนี้ ตลก
ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้นะคะ 

[sailom_orn]

  มาอ่านรอบ2 ก็ยังน้ำตาไหลเหมือเดิม
 

[Maymon]

รู้สึกอิ่มเอมหัวใจทุกครั้งที่มาอ่านเรื่องนี้
ขอบคุณมากๆนะคะ อ่านกี่ครั้งก็ยังประทับใจเหมือนเดิม

[matame]

สงสารน้อง อย่ารังแกน้องนะ

[hiwawa]

ฮือออออสงารรรรร ขอให้ได้ลงเอยกันนน้้้าาาาาา

[allmysecret]

สนุกมากค่ะ แรกเริ่มไม่ชอบรัตติกาเลย หลังๆมานี่คือตลกโปกหาไปหมด อยาดให้เพื่อนสองฝ่ายมาเจอบ้างจัง น่าจะปวดหัวมาก 5555555

[Musashi]

CHAPTER 26 ...แขกไม่ได้รับเชิญ...





 
“ไอ้เดียวไปเจอคุณที่ไหนล่ะถึงได้หิ้วกลับมาห้องด้วยเนี่ย”

ทิวาขมวดคิ้วฉับกับคำถาม หันหน้าไปมองคนที่พูดเจื้อยแจ้วไปเรื่อยๆ

“หน้าตาก็สวยดีหรอกนะ แต่ถึงขนาดมันทิ้งคุณไว้ในห้องคนเดียวได้เนี่ยแสดงว่าเจอกันหลายครั้งแล้วสิ”

“............”

“เห็นซึมๆเศร้าๆ แม่งก็ไม่ทิ้งลายจริงๆ แอบไปหิ้วเด็กมานอนกกลับหลังซะได้ เพื่อนก็ห่วงไปเหอะ เลวจริงๆ”

ทิวาหน้าตึงขึ้นมาในทันที เมื่อจับใจความได้ว่าผู้ชายคนนี้พูดถึงอะไร

“นี่ๆ ถ้ามันใช้บริการคุณอีกก็บริการมันดีดีหน่อยล่ะ อ๊ะๆ อย่ามองผมอย่างนั้น ผมไม่ตกใจหรอกที่มันฟันผู้ชาย คนเรามันต้องหาจุดเปลี่ยนให้ชีวิตบ้าง แต่ถึงขนาดพามาห้องด้วยเนี่ยสิ...จิ๊ๆ”

แล้ว ‘กิตติ’ ก็พึมพำอะไรสักอย่างที่เขาจับใจความได้ประมาณว่า ‘ทำไมไม่ไปเอากันที่โรงแรมวะ’ ทิวาแทบจะเลือดขึ้นหน้ากับความเข้าใจของแขกผู้มาเยือน สรุปว่าเขาถูกมองเป็น ‘เด็กขาย’ ไปแล้วสินะ!  ทั้งๆที่มองเขาเป็นอย่างนั้นแต่กลับพูดจาเรื่อยเปื่อยไม่หยุด มันหมายความว่ายังไงกันนอกเสียจากว่า ...เห็นจนชิน...

เขาไม่รู้เลยว่าในอกตัวเองมันจะร้อนเร่าและเดือดปุดๆได้มากขนาดนี้ แสดงว่าที่ผ่านมารัตติกาลซื้อบริการเด็กขายมาตลอดในช่วงที่จากกันอย่างนั้นเหรอ แล้วที่บอกว่าจะเป็นจะตายมันหมายความว่ายังไง ที่บอกว่าเศร้า ที่บอกว่าขาดเขาไม่ได้เนี่ยมันคืออะไร

“นี่คุณ เพื่อนผมจ่ายเงินคุณยังอ่ะ ผมจ่ายแทนก่อนก็ได้นะ คุณจะได้ไม่ต้องเสียเวลาคอย”

 

ปากแบบนี้ขอยืมจอดเท้าหน่อยได้มั้ย

[Musashi]

CHAPTER 32 ...แขกไม่ได้รับเชิญ(อีกครั้ง)...






 
       
 

“ก่อนพี่มาได้มันเนี่ย มันก็ได้กับคนอื่นมาเยอะแยะ”
“ล่าสุดนี่ใครนะมึง”
“อ๋อ ผู้หญิงฝ่ายบุคคลบริษัทกูไง เดี๋ยวก็คุณทิวคะ คุณทิวขา ไอ้นี่ก็ยิ้มไปเถอะ”   

รัตติกาลคิ้วกระตุกวูบ หันไปมองทิวาในทันที  ใบหน้าสวยซีดเผือดสั่นศีรษะจนผมกระจาย เขาไม่อยากจะเชื่อว่ามันจะเป็นเรื่องจริง แต่ถ้ามองจากรูปลักษณ์ของทิวาแล้วก็ทำให้เชื่อได้ไม่ยาก

“อ้าว ไม่ใช่น้องร้านกาแฟ ที่มันไปโปรยเสน่ห์ใส่บ่อยๆหรอกเหรอ”

“มึงนี่ไม่อัพเดตเลยนะ หลังจากนั้นก็ยังมีป้าร้านข้าวที่มันไปกินบ่อยๆด้วย หูย ตักให้มันทีนี่อย่างเยอะ”

“โธ่ถัง คนมีผัวแล้วนี่มันเสน่ห์แรงจริงวุ้ย สงสัยกูคงต้องหาผัวสักคน”

“ใครเขาจะมาเอามึงห๊ะหมอ หน้าก็ไม่สวย ผิวก็ไม่เนียน ไอ้ทิวนี่จับไปตรงไหนก็นุ่มไปหมด”

“ก็จริงว่ะ ตอนหอมแก้มมันนี่อย่างหอมอ่ะ กลิ่นแบบติดจมูกเลย”

“ยิ่งขามันนะ หาขนยุบยับนี่ไม่เจอเลย มึงยังชอบลูบๆคลำๆบ่อยๆเลยนี่”

“แหมมึง ขนาดส้นตีนยังสวยตีเสมอหน้า กูนี่อย่างหลงอ่ะ”



     

ทินกร จัญไรเอ๊ยจัญญามานี่ลูก แม่ขอจอดเท้าที่ปากปากลูกสองคนหน่อยนะจ๊ะ

[karunanont]

คิดถึงก็กลับมาอ่านใหม่อีกรอบ

[Freezz]

น่ารักมสกครับเรื่องนี้ชอบมาก

[● MaYa~Boy ●]

กลับมาอ่านใหม่อีกรอบ ^^

[nano]

กลับมาอ่านอีกรอบ
 ยังสนุกเหมือนเดิมเบย
สงสารทิวจับใจ หมดทุกข์ หมดโศกเสียทีนะ
อยากให้ทิวมีความสุขมากๆ

อยากให้มีภาคต่อจัง สนุกจนวางไม่ลง