รักเรา(ไม่)เท่ากัน
CHAPTER 10...กลัว...อากาศเย็นสบายที่โอบล้อมรอบตัวทำให้คนหลับใหลยังไม่คิดจะตื่นขึ้นมาพบกับเช้าวันใหม่ เพราะมันยังไม่ใช่เวลา เพราะมันยังเช้าเกินไป คนหลับสบายถึงได้ออกอาการประท้วงกับเสียงเรียกที่แว่วกระซิบอยู่ข้างหู
“ทิว...ตื่นเถอะ”
“ไม่เอา อย่ายุ่ง!”
เสียงงอแงแบบเสียภาพลักษณ์ทำเอาคนส่งเสียงเรียกขบขัน รัตติกาลรู้อยู่หรอกว่าทิวาตื่นยากแค่ไหน นอนด้วยกันทุกคืน เจอกันทุกเช้า แต่เขานี่แหละที่เป็นฝ่ายตื่นก่อนแม้ว่าจะผ่านค่ำคืนที่เหนื่อยกายขนาดไหน ทิวาจะตั้งปลุกที่โทรศัพท์ทุกวัน และจะปล่อยให้เสียงเพลงดังไปเรื่อยๆโดยที่ไม่มีท่าทีว่าจะคว้ามันมาปิด เป็นเขาที่ทนไม่ได้ต้องช่วยปลุกเสียทุกครั้งไป
“ตื่นเถอะ อยากให้ดูอะไรดีดี”
ข้อเสนอเหมือนจะถูกสนใจ เพราะคนนอนลืมตาเหยี่ยวขึ้นมามองหน้าเขาก่อนจะปรายตาไปยังบานกระจกที่กลายเป็นกำแพงห้อง ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีแต่ก็ยังไม่สว่างพอจะเรียกว่ากลางวัน ทิวาปรายตากลับมาจ้องเขาเขม็ง หน้าตึงอย่างคนไม่สบอารมณ์
“ฟ้ายังไม่สว่างเลย ปลุกทำไม”
“แค่วันเดียวน่า มาทะเลทั้งที” ออกแรงฉุดร่างคนขี้เซาขึ้นนั่ง แม้จะไม่ได้ขัดขืนแต่ก็ไม่ได้ให้ความร่วมมือเอาเสียเลย “ไหนว่าอยากเห็นอาทิตย์ขึ้น”
ทิวาเงยหน้าขึ้นมองเขาครู่เดียวแววตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจแต่ก็เหมือนไม่สบอารมณ์อยู่ลึกๆ จนเขางุนงงจนต้องเลิกคิ้วเป็นเชิงถามนั่นแหละ ร่างโปร่งถึงบิดตัวออกจากการดึงรั้งของเขาเพื่อเดินเข้าห้องน้ำไปด้วยตัวเอง
ไม่นานเราก็เดินลงมาที่ชายหาดข้างล่าง ฟ้าที่เกือบจะสางเลยไม่ทำให้รอบข้างมืดสนิท จะมีก็เพียงทะเลกว้างที่ยังไม่ฉายความสดสวย ยังคงดำดิ่ง มืดมิด และน่ากลัว แม้แต่ฟองคลื่นที่ซัดเข้าฝั่งยังดูเป็นสีเทาคล้ำ เราแค่เดินกันไปเรื่อยๆตามแนวชายหาดที่ทอดยาว ไม่มีคำพูดอะไร ไม่ได้จับมือกัน ไม่ได้เดินใกล้ชิดกัน เพียงแต่เดินเคียงกันไปเรื่อยๆ ระยะห่างที่จะว่าใกล้ก็ใกล้ จะว่าไกลก็ไกล
ใกล้แค่ตัว...แต่หัวใจคงไกลจนเอื้อมไม่ถึง
รัตติกาลหันมองคนที่เดินเคียงกันเป็นระยะ ทิวาเอาแต่มองออกไปยังท้องทะเล เขาไม่รู้ว่าตอนนี้คนข้างกายเขากำลังรู้สึกแบบไหนแต่เสี้ยวหน้าที่เขาเห็นมันบอกให้เขารู้ว่าทิวาอ่อนแอแค่ไหน แววตาที่เกือบจะเหม่อลอย ทอดอารมณ์ไปกับเสียงเกรียวคลื่น สายตาจ้องไกลออกไปยังขอบฟ้าที่ไม่รู้จะไปสุดที่ใด จนเมื่อแสงแรกของวันเริ่มสาดส่อง แสงสีส้มสลัวค่อยๆฉาดฉายออกมาพร้อมกับเสี้ยวส่วนของต้นกำเนิดสรรพสิ่งทั้งมวล ทิวาหยุดเดินพร้อมกับหันตัวออกเบื้องหน้าทะเล เขาเดินเข้าไปหยุดยืนเคียงข้างอีกครั้ง
ความสวยงามเบื้องหน้าไม่ได้ตราตรึงเขาเท่ากับแววตาของคนคนนี้ แววตาที่เหมือนกับทะเลยามค่ำคืนค่อยๆแปรเปลี่ยนมีชีวิตชีวา ราวกับแสงอาทิตย์ได้สาดส่องเข้าไปในใจ รอยยิ้มบางๆแตะแต้มใบหน้าเป็นครั้งแรกของวัน
เท่านั้นเองที่เขาอยากเห็น หาใช่แสงแรกที่ใครต้องการ
เขาถอดรองเท้าแตะแล้วลงนั่งทับแทนเบาะกันเปื้อนที่แม้จะไม่ได้ช่วยอะไรมากแต่ก็ยังดีกว่านั่งกับทรายชื้นๆเต็มก้น เอื้อมมือฉุดคนข้างๆให้นั่งลง แต่ทิวาก็ได้แต่สายหัวไปมาเมื่อมองเห็นว่าเขานั่งแบบไหน เขาแทบจะหลุดขำกับสีหน้ายุ่งยากใจที่ความต้องการกับความขัดแย้งมันปะปนกันมั่ว ใจหนึ่งคงอยากจะนั่งลงมองอาทิตย์ขึ้นให้สมใจอยาก อีกใจคงไม่อยากเปื้อนเพราะเพิ่งอาบน้ำได้ไม่นาน
ทิวาเบิกตากว้างอย่างไม่คาดคิด เมื่อคนที่ทำตัวสบายเกินคาดถอดเสื้อเชิ้ตเนื้อบางสีอ่อนออกก่อนจะวางลงกับผืนทรายข้างตัว ใบหน้าคมคายเผยรอยยิ้มติดมุมปากพร้อมกับกระตุกมือเขาให้นั่งลง มันกะทันหันแล้วก็แปลกใจจนแย้งอะไรไม่ออก รู้สึกตัวอีกทีเขาก็ลงนั่งข้างๆรัตติกาลไปแล้ว ไม่ใช่ว่าตัวเองรักสะอาดหรือว่าเรื่องมากอะไร เพียงแต่เพิ่งจะผ่านการอาบน้ำมา ยังรู้สึกถึงความสะอาดสดชื่น เลยไม่อยากนั่งแนบกับทรายชื้นในตอนเช้ามืดแค่นั้น
แต่ไม่คิดเลย...
ไม่เคยคิดว่าครั้งหนึ่งในชีวิตจะมีสักคนที่ยอมเสื้อเปื้อนเพื่อให้เขาได้นั่งดูอาทิตย์ขึ้นอย่างที่ใจอยาก
แต่แสงแรกของวันที่สวยงามก็ยังแพ้การกระทำที่แปลกประหลาดของคนข้างเคียง รัตติกาลก้มตัวเพื่อถอดรองเท้าแตะสีสดใสออกจากเท้าเขาอย่างนุ่มนวลทีละข้าง เขามองการกระทำนั้นด้วยความรู้สึกหลากหลาย ไม่คิดว่าตัวเองจะถูกกระทำแบบนี้ แบบที่ผู้ชายปฏิบัติกับเพศตรงข้าม
“ผมไม่ใช่ผู้หญิง”
“รู้...” รัตติกาลตอบคำถามด้วยเสียงที่นุ่มนวลกว่าที่เคยได้ยิน มือหนากุมมือข้างหนึ่งของเขาไว้ “แค่อยากทำ...”
ทิวามองใบหน้าของรัตติกาลที่รู้สึกว่าสายตาคมกล้านี้ไม่ได้ละไปไหน นัยน์ตาสีนิลราวกับสว่างวิบวับจนน่าแสบตา รอยยิ้มที่เผยจากริมฝีปากได้รูปก็ช่างเปล่งประกาย
กลัว... กลัวตัวเองจะกลายเป็นคนตาบอด ถ้าขืนมองใบหน้าของคนข้างเคียงในตอนนี้ ทางที่ดีที่สุดก็คืออย่าหันไป แค่เท่านี้ก็จะไม่ต้องรับรู้อะไร
เขามองภาพอาทิตย์ดวงใหญ่ค่อยๆโผล่ขึ้นมาจากขอบฟ้า แสงสีทองเริ่มสาดส่องให้ผืนน้ำทะเลเปล่งประกายราวกับอัญมณี มันไม่น่ากลัวอีกต่อไปแล้ว ทะเลในยามนี้ดูน่าหลงใหล คลื่นลูกแล้วลูกเล่าซัดเข้าหาดเหมือนงานเลี้ยงฉลองให้กับความสดใสแห่งวัน เขายื่นปลายเท้าออกไปเพื่อให้ฟองคลื่นโลมไล้ รู้สึกดีจนอยากอยู่อย่างนี้ไปอีกนาน ความเงียบที่มีเพียงเสียงธรรมชาติขับกล่อม ผ่อนคลายและสงบแต่ก็ไม่เดียวดาย
เราเดินขึ้นจากหาดเมื่อยามที่ดวงอาทิตย์อวดแสงแรงกล้ากว่าเดิม เขาเดินตามรัตติกาลกลับบ้านพัก คนตัวโตเดินถือเสื้อที่เปื้อนทรายไว้ในมือ แผ่นหลังกว้างแข็งแรงอวดกล้ามเนื้อสวยที่โผล่พ้นออกจากเสื้อกล้ามสีขาวสะอาด เขาไม่ปฏิเสธเลยว่ารัตติกาลดูดีแค่ไหน ทั้งร่างกายและน่าตา และคงไม่แปลกถ้าคนนี้จะมีความมั่นใจมากกว่าคนอื่นเป็นเท่าตัว แต่เพราะรัตติกาลเป็นคนแบบนั้น เขาเลยได้แต่เก็บความขอบคุณไว้ในใจ ไม่อยากเป็นรอง ไม่อยากเห็นตัวเองดูตัวเล็กเหลือเกินในสายตาของคนคนนี้
ทั้งๆที่เป็นแค่คำพูดเบาๆกับตัวเอง แค่มองทะเลแล้วคิดขึ้นมาว่าอยากจะเห็นอาทิตย์ขึ้นจังนะ เป็นแค่คำพูดที่แม้แต่ตัวเองยังไม่ได้ตั้งมั่นว่าจะทำ แต่รัตติกาลกลับได้ยิน กลับยอมตื่นเช้ากว่าที่เคยเพื่อปลุกเขาขึ้นมา ยอมเดินไปเรื่อยๆโดยไม่พูดอะไร ยอมนั่งข้างกันเนิ่นนานโดยไม่แสดงท่าทีเบื่อหน่าย ยอมสละเสื้อ ถอดรองเท้าให้
เขาควรจะต้องพูดขอบคุณ อาจจะบอกว่าตื้นตันแค่ไหนกับสิ่งที่คุณทำ
แต่เขาจะไม่พูด จะไม่ให้รู้เด็ดขาด เขาไม่อยากให้รัตติกาลเป็นคนนั้น เป็นคนถือค้อนยักษ์ที่ทุบกำแพงในใจเขาจนร้าว
ทิวาเงียบกว่าเดิมนั่นคือสิ่งที่สังเกตได้ไม่ยาก ตั้งแต่กลับจากดูพระอาทิตย์ขึ้น ไปกินโจ๊กรับอรุณ จนกลับมาที่บ้านพักอีกครั้ง ทิวาคุยกับเขาแทบจะนับคำได้ สีหน้าเหมือนกับมีเรื่องให้คิดตลอดเวลา
“คุณจะกลับเลยรึเปล่า?” เสียงนุ่มถามขึ้น หลังจากละสายตาจากทะเลสีสวย เรากำลังนั่งเอกเขนกบนโซฟาสีขาวสะอาด ที่มีภาพธรรมชาติอยู่เบื้องหน้า
“อยากกลับแล้วหรอ รอแป๊บนะไปเก็บของก่อน”
“เปล่า! คือว่า... ผมอยากเล่นน้ำ” รัตติกาลยิ้มรับคำกับเจ้าของมือที่รั้งแขนของเขาไว้ คิดว่าจะเอาแต่นั่งมองทะเลอย่างเดียวซะอีก “เอาสิ กลับเย็นๆก็ได้ ไม่เป็นไร”
เหมือนจะเห็นรอยยิ้มน้อยๆ จากคำตอบของเขา แต่ก็ไม่ได้มีเวลามานั่งพิจารณาหรอกว่าจริงหรือไม่ เพราะทิวาวิ่งเหย็งๆเข้าห้องไปเปลี่ยนชุดแล้ว แป๊บเดียวก็ออกมาพร้อมกับกางเกงว่ายน้ำขาสามส่วนสีฟ้าสดใส เดินเริดออกจากบ้านไปแบบไม่มีรอ รัตติกาลได้แต่ส่ายหัวให้กับความกระตือรือร้นแบบปุบปับของคนที่ทำตัวเฉื่อยมาตั้งแต่เช้า ร่างสูงเดินเข้าห้องนอนเพื่อหยิบผ้าเช็ดตัวกับผ้าปูรองนั่งก่อนจะเดินตามลงไปตามเนินหิน หาดทรายสีขาวกระจ่างตาตัดกับน้ำทะเลสีสวย หาดส่วนตัวที่ไร้ผู้คนมีเพียงร่างโปร่งดำผุดดำว่ายอยู่ลำพัง เขาจัดการปูผ้าสีเหลี่ยมผืนผ้าลงกับผืนทราย ร้อนแดดเล็กน้อย คาดว่าถ้าแดดแรงกว่านี้เขาคงต้องลากเด็กน้อยนั้นกลับเข้าฝั่ง
รัตติกาลลงนั่งกับผ้าปู เหยียดขาสุดความยาว สายตาคมจับจ้องร่างที่กำลังเริงร่าแม้จะอยู่เพียงลำพัง บางครั้งทิวาก็เหมือนคนที่พยายามซ่อนตัวตนจริงๆของตัวเอง จะมีใครอีกบ้างที่รู้ว่าบางช่วงบางเวลาก็มักจะหลุดคำพูดหรือท่าทางให้คนเห็นต้องอมยิ้ม แต่จะมีแค่เขารึเปล่าที่ได้เห็นได้รู้ มีใครอีกมากเท่าไหร่ที่รู้ในส่วนนั้น
ชั่วเวลาไม่นานที่รัตติกาลจมไปกับความคิดของตัวเอง ต่อเมื่อมองกลับไปยังทะเลกว้างเพื่อมองหาคนตัวขาว แต่ไม่ว่าจะทางซ้ายหรือขวาก็ไร้ซึ่งร่างของคนที่กำลังต้องการ ร่างสูงผุดลุกขึ้นในทันที พยายามสงบใจนึกย้อนกลับไป แน่นใจยิ่งกว่าอะไรว่าไม่ได้ยินเสียงเรียกหรือว่าเสียงขอความช่วยเหลือ
แล้วทิวาหายไปไหน
ไม่มีทางที่จะขึ้นมาแล้วแน่นอน เพราะต่อให้เขาเหม่อขนาดไหนแต่ก็ไม่มีทางที่จะพลาดได้แม้กระทั่งคนเดินผ่าน ทันทีที่จบความคิดร่างหนาก็แทบจะพุ่งตัวลงน้ำ รัตติกาลจ้วงมือตีขาให้เร็วที่สุดเพื่อไปยังจุดสุดท้ายที่เขาเห็นทิวายืนอยู่ ความกลัวเข้าครอบงำจิตใจจนร่างกายสั่นแทบควบคุมไม่ได้ เขาหยั่งเท้าลงกับผืนทรายใต้น้ำ ขนาดเขาที่ว่าสูงเกือบจะร้อยเก้าสิบระดับน้ำยังท่วมถึงคาง แล้วทิวาที่สูงแค่ปลายจมูกเขาเล่า
“ทิว!” รัตติกาลตะโกนเสียงดัง ว่ายหมุนรอบตัวเพื่อมองหาการตอบรับ “ทิว!!”
ความกลัวกำลังจะทำให้เขาเป็นบ้า
ร่างสูงผุดดำลงใต้น้ำเพื่อมองหา ภาพใต้น้ำพร่ามัวเพราะเม็ดทรายที่ลอยปลิว เขาว่ายไปเรื่อยๆจนสุดจะกลั้นอากาศถึงได้โผล่ขึ้นเหนือผิวน้ำเพื่อสูดอากาศเข้าปอด เขาจะทำยังไงดี...ถ้าหาทิวาไม่เขาจะทำยังไง ถ้าทิวาเป็นอะไรไปเขาจะเป็นยังไง
“ทิว! ทิว” รัตติกาลตะโกนสุดเสียง “คุณอยู่ไหน”
“แค่กๆ...แฮ่ก...แฮ่ก... แค่กๆ” เสียงไอผสมกับเสียงหอบหายใจดังจนเขาต้องวนมองหา สายตาเขาหยุดไปที่ร่างโปร่ง คนที่เขาตามหากำลังยืนลูบหน้าลูบตาในตำแหน่งที่น้ำตื้นกว่า ใบหน้าซีดเผือด ตาแดงเล็กน้อยคงมาจากการสำลัก
ไม่เคยคิดเลยว่าการเห็นหน้าใครสักคนมันจะทำให้เขาดีใจได้ขนาดนี้ ร่างที่ถูกน้ำแข็งฉาบทับราวกับถูกไออุ่นหลอมละลาย ใบหน้าเขาตอนนี้คงซีดอย่างที่ไม่เคยเป็น และรอยยิ้มก็คงฉีกกว้างอย่างที่ไม่เคยเคย โล่งอกเป็นที่สุด
รัตติกาลรีบว่ายไปหาทิวา ทันทีที่เข้าถึงตัวได้ ร่างทั้งร่างก็แทบจะโถมเข้ากอดให้สมกับความกลัวที่เกิดขึ้น ร่างโปร่งยังเอาแต่ไอสำลัก เขารวบเอวทิวาไว้แน่น พาประคองเข้าหาด ให้ลงนั่งยังผ้าปูรอง เขารีบนั่งตาม สำรวจเนื้อตัวร่างโปร่ง อยากจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นถึงได้ไปจมน้ำในที่น้ำตื้นแค่อกได้
“เป็นไงบ้าง...เจ็บตรงไหน เป็นตะคริวรึเปล่า ไปโรง’บาลดีมั้ย” รัตติกาลถามรัวเร็วพลางลูบผมที่ปรกหน้าของร่างบางออก ใบหน้าสวยยังซีดเซียวจนน่าใจหาย
“ผมไม่เป็นอะไร” เสียงกระท่อนกระแท่นตอบกลับมา
“แล้วทำไมถึงจมน้ำ”
“ใครจมน้ำ?”
“ฟั่นเฟือนรึไง ไม่งั้นจะสำลักน้ำอย่างนี้หรอ”
“ผมเปล่า” คำปฏิเสธสั้นๆ ที่พาลเอาคนฟังขมวดคิ้ว “ผมแค่อยากลองดูเฉยๆว่าคนจมน้ำรู้สึกยังไง...ทรมานแทบตะ...”
เพี๊ยะ!!
รัตติกาลยังมึนงงกับการกระทำของตัวเอง แต่ทันทีที่ได้รู้ว่าความกระวนกระวายของเขาไม่มีค่าอะไรเลย เขาก็หยุดฝ่ามือที่ประทับลงข้างแก้มไม่ทันเสียแล้ว แม้จะไม่แรง แต่แก้มขาวๆก็ยังเจือรอยแดงได้ในทันที ทิวากุมซีกหน้าที่โดนตบหันมามองเขาอย่างไม่เข้าใจ เขาไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองทำหน้าแบบไหน แต่ทิวาเพียงแค่มองดูเขา ไม่มีคำต่อว่าหรือการโต้กลับ
“เดียว...”
รัตติกาลลุกขึ้นหนีเสียงแผ่วเบาที่เอ่ยชื่อ ตอนนี้เขาอยากอยู่คนเดียว อารมณ์หลากหลายมันประดังประเดเข้ามาในคราวเดียว ทั้งโกรธ ทั้งอับอาย โล่งใจและ...กลัว
ถ้ามันไม่ใช่แค่การอยากลองอะไรบ้าๆขึ้นมาล่ะ? ถ้าทิวาจมน้ำจริงๆโดยที่เขาไม่ทันรู้ตัว ถ้าเขาหาร่างของคนที่นอนกกกอดอยู่ทุกคืนไม่พบล่ะ? มันเป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกกลัวการสูญเสียใครสักคนที่ไม่ใช่ญาติพี่น้อง กลัวจนกระทั่งคิดว่าตัวเองจะเป็นยังไงถ้าไม่มีคนคนนี้อยู่ ขณะที่มองหา ขณะที่ตะโกน ใจเขาสั่นระรัว ความหวาดกลัวมันน่ากลัวอย่างนี้นี่เอง
แต่พอได้เห็นคนๆนั้นยืนอยู่ตรงหน้า ก็ราวกับเมฆหมอกทั้งหลายมันหายไปหมด ได้กอดร่างอุ่นๆ ได้รู้ว่ายังปลอดภัย การดีใจจนแทบบ้ามันเป็นแบบนี้นี่เอง
ทำไมนะ...
ครอบครัวก็ไม่ใช่ เพื่อนก็ไม่ใช่ เป็นแค่ใครสักคนที่เขาใช้ความเห็นแก่ตัวลากเข้ามาใกล้ชิด
ไม่ได้สำคัญอะไรเลย
แต่ตอนนี้กลับรักฉิบหาย..
ทิวาเปิดประตูห้องนอนเข้าไป ผู้ชายที่ฝากรอยแดงไว้ที่แก้มเขานั่งก้มหน้ากับฝ่ามืออยู่ที่ปลายเตียง มันก็น่าโมโหอยู่หรอกที่จู่ๆก็มาตบกัน ก็ตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยโดนตีมาก่อน ยิ่งตบหน้ายิ่งไม่เคย เพิ่งจะรู้ว่ามันเจ็บขนาดนี้ เจ็บแปล๊บๆจนเหมือนแก้มจะบวม
แต่สีหน้าของรัตติกาลมันทำให้เขาโกรธไม่ลง
สีหน้าเหมือนเด็กถูกทิ้ง มันร้อนรนและกำลังหวาดกลัว ถึงแม้ว่าพอตบเขาแล้วจะกลายหน้าเป็นยักษ์ก็เถอะ แต่ก็เป็นยักษ์ตาแดงที่ร่ำๆจะร้องไห้
ที่จริงเขาก็แค่อยากลองอะไรเล่นๆเท่านั้น แค่คิดว่าทะเลมันเงียบ พื้นที่ตั้งกว้างแต่มีแค่เขาอยู่ ก็แค่อยากจะรู้ว่าถ้าหายไปจะเป็นยังไง ถ้าเกิดว่าจมน้ำจริงๆจะทรมานแค่ไหน แค่อยากจะรู้ว่านานไหมกว่าคนนั่งเหม่อบนหาดจะรู้ตัว ก็แค่เล่นกับความอดทนของตัวเอง กลั้นหายใจให้นานที่สุด จนหูอื้อ สมองเบลอ ลืมตัวจนคิดว่าจะตายแน่แล้วถึงได้เผลอปล่อยลมออกจนสำลักน้ำ แต่พอโผล่ขึ้นมาก็ถูกโผเข้ากอดเต็มรักจากรัตติกาล ใบหน้าคมเข้มซีดเผือดราวกับไม่มีเลือด เขารับรู้ความห่วงใยได้แม้จะเป็นระยะเวลาไม่กี่นาที อาจจะเพราะความตกใจ หรืออะไรก็ตามแต่
แค่เวลาสั้นๆ ทิวาค้นพบว่า คนที่เกลียดแทบตาย กลับทำให้หัวใจอุ่นวาบด้วยความยินดี
ทิวาเดินมาหยุดเบื้องหน้า รัตติกาลเงยหน้าขึ้นมามองเขาแว่บเดียวแล้วก็ก้มหน้าลงกับฝ่ามืออีกครั้ง เขาทำในสิ่งที่ไม่เคยคิดจะทำมาก่อน นั่นคือการเอื้อมมือเข้ากอดร่างของรัตติกาล ร่างหนาคลายฝ่ามือออกโอบรัดรอบเอวเขาในทันที ซุกใบหน้าแนบเนากับหน้าท้องเปลือยเปล่า ลมหายใจร้อนที่รินรดทำให้อุ่นซ่านไปทั้งกาย
“เป็นห่วงใช่มั้ย?...” เขากอดศีรษะทุยสวย ไล้มือไปตามลาดไหล่กว้างที่สั่นน้อยๆ “ขอโทษนะ”
“อย่าทำแบบนี้อีก” เสียงเข้มเอ่ยกับผิวเนื้อ
ทิวาไม่ตอบ เพียงแต่เพิ่มแรงกอดแทนคำสัญญา
บางครั้งหัวใจกับสมองมันก็ไม่เคยร่วมมือกัน สมองสั่งอีกอย่าง แต่ใจกลับเริ่มรู้สึกอีกอย่าง อะไรที่มันถูกต้อง สิ่งไหนที่ควรจะเชื่อฟัง ถ้าชีวิตคนเราเป็นเหมือนนิยายก็คงจะดี เพราะรู้ว่าเริ่มต้นยังไง และข้ามไปอ่านบทสรุปได้อย่างไม่ยากเย็น แต่ตอนนี้เขารู้ว่ามันเริ่มต้นยังไง แต่ตอนจบมันอยู่ที่ตรงไหนล่ะ แล้วมันจะเป็นยังไงเมื่อถึงตอนนั้น
ข้างหน้าเขาคือทางแยกหลายทาง และจากเส้นทางนั้นก็มีทางยิบย่อยแตกสาขาอยู่มากมาย จะเดินถอยหลังกลับ แต่ทางที่ผ่านมาก็ไกลมามากแล้วเกินกว่าจะย้อนไป
จะทำยังไงดีนะ...
เขาจะเลือกทางไหนดี...
_______________________________________________
TBC._________________________________________________________________
นานมากกกกก ขออภัยอย่างแรงที่หายเงียบไป
งานยังคงรุมเร้า แต่ก็เบาบางลง คงมีเวลานั่งปั่นนิยายได้
เรื่องอื่นๆ รอกันหน่อยนะคะ ถึงจะหายไปนาน แต่ก็จะไม่เงียบหายไป
เนื้อเรื่องตอนนี้ดูอึมครึม อารมณ์มาเต็มจนคำพูดมีนิดเดียว ใครขี้เกียจอ่านบรรยายจะอ่านข้ามๆไปก็ไม่ว่า แต่มันเป็นจุดที่ทำให้พี่เดียวยอมรับใจตัวเองซะที และน้องทิวที่ยอมรับว่าใจเริ่มสั่นคลอน
มันเหมือนจะสุข แต่ก็แอบทุกข์
คนอ่านจะคิดแบบนี้มั้ย หุหุหุ
ถ้าใครอ่านแล้วงงๆ คนเขียนบอกตรงๆ ว่ากำลังมึนๆ กร๊ากกกก
รักคนอ่าน
รักคนเม้น
Untill we meet agaiN
หัวข้อ: •.*...♥ รักเรา(ไม่)เท่ากัน ♥...*.• ตอนพิเศษ [ 6-9-58 / P.64 ] (อ่าน 837642 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก