รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
...
"....ป้อจ๋า...ป้อจ๋า...ด้วงเจ็บ...ด้วงเจ็บ...ไม่เอาแล้ว...ป้อจ๋า...ป้อหนอน..ป้อหนอนพอแล้ว....พอแล้ว.. " คุณหนอนจำภาพในวันนั้นได้ และเพราะคิดว่าตัวเองเป็นพ่อ เพราะอย่างนั้นใช่ไหม คุณหนอนถึงได้มองข้ามอะไรๆ ไปหลายอย่าง...
.
.
.
เพราะเป็นครอบครัวทหาร ครอบครัวที่ปลูกฝังคำว่า
'กล้าทำต้องกล้ารับ ...'
คงเป็นเพราะประโยคนี้ล่ะมั้งที่ทำให้ด้วงกว่างเกิดขึ้นมาได้ ...
.
.
.
...คุณหนอนจำได้...
จำได้ว่าเคยโดนที่บ้านเล่นงานเสียจนเกือบปางตาย และสาเหตุมันก็มาจากเจ้าด้วงกว่าง ...ครั้งแรกที่จำได้นั้น คุณหนอนโดนด้ามไม้กวาดฟาดเสียจนตัวแทบร้าวในวันที่พาคุณหม่อนไปกราบพ่อกับแม่ที่บ้านในกรม ก็ในตอนนั้นจากความรักที่ไม่ประสีประสาใครจะคิดว่ามันจะกลายมาเป็นเจ้าด้วงกว่าง ที่ดิ้นดุ๊กด็กอยู่ในท้องของคุณหม่อน ..
แค่ 15 อายุแค่ 15 ในตอนที่มีด้วง คุณหนอนอายุแค่ 15 ยังไม่เข้า 16 ดีด้วยซ้ำในตอนที่ คุณหม่อนคลอดไอ้ลูกด้วงตัวจ้ำม่ำขาวๆ แดงๆ ...ตอนแรกบอกตามตรงว่าการเป็นพ่อคนในวัยละอ่อน คุณหนอนมีแต่ความกังวลและความกลัว กลัวไปเสียทุกอย่างเมื่อทุกอย่างเป็นเรื่องใหม่และเรื่องยากที่จะต้องเผชิญไหนจะเรียนเรียนเรื่องอนาคตเรื่องลูก คุณหนอนถึงต้องพยายามเกินกำลังตั้งแต่ยังเด็ก แต่ถึงอย่างนั้น คุณหนอนก็ผ่านทุกอย่างมาได้ ..
.
.
.
คุณหนอนเป็นคนรักลูก ...
รักมากเกินไปกว่าพ่อรายอื่น ..ส่วนหนึ่งเพราะลูกชายหัวแก้วหัวแหวนคนเดียวอย่างด้วงกว่าง เหมือนเป็นทุกอย่างในชีวิต ...
.
.
.
...และก็คูณความรู้สึกไปมากยิ่งกว่าพ่อแม่ปกติทั่วไป เพราะพอคุณหม่อนมาตัดช่องน้อยทิ้งพ่อหนอนและด้วงกว่างไป ..รักที่พ่อหนอนเคยให้คุณหม่อน เลยยิ่งมาถมทับในส่วนที่เป็นรักของด้วง...
.
.
.
เพราะรักมากจนเกินไป ยิ่งเห็นลูกเจ็บ พ่อหนอนก็เลยยิ่งเจ็บ ...
.
.
.
ในวันสุดท้ายที่พ่อหนอนไปเยี่ยมลูกชายที่โรงพยาบาล เจ้าด้วงกว่างดูดีขึ้นมากกว่าทุกวัน ..
วันนั้น พ่อหนอนจำได้ว่าเป็นคนป้อนข้าวต้มหมูสับที่ตัวเองทำให้ถึงปากลูกชาย พ่อหนอนยิ้ม...ยิ้มให้กับแก้มยุ้ยๆ ที่คนเป็นพ่อดึงเล่นในทุกครั้งที่เห็นอย่างอดใจไม่ได้ ...
.
.
.
และในคำสุดท้ายที่ป้อน...
.
.
.
เจ้าด้วงกว่างของพ่อหนอน...
...ก็เอ่ยปากขอร้องในสิ่งที่ คนเป็นพ่อชาวาบไปทั้งตัว ... .
.
.