รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
...
"...เทอมนี้มันไม่มีเรียนหรอกพี่ ...เห็นพ่อมันมาขอทำเรื่องดร็อปเรียนแล้วเอาตัวมันกลับไปฝึกงานที่เมืองกาญฯ " .
.
.
...ข้อมูลมีแค่นั้น และก็ข้อมูลนั่นล่ะที่ทำให้ รัตติกร ยิ่งหงุดหงิด และกระวนกระวาย ...
นี่เป็นอีกครั้ง...อีกครั้งที่ไอ้ด้วงกว่างมันทำให้คนอย่าง รัตติกร ต้องต่อสังขารไปสืบหาข่าวไอ้ด้วงร่าน ด้วยตัวเอง ...
.
.
.
ก็จะไปบอกใครได้ล่ะ...
ว่าตอนนี้ ไอ้รัตติกร รักษารัตน์ ......กำลังติดกับดักของตัวเองเข้าอย่างจัง...
.
.
.
สัสเอ้ย!!
เขาเองล่ะที่ว่า ด้วงมันร่าน...แต่ร่านแล้วไง? สาบานได้ว่ารัตติกร ลืมสัมผัสของมันไม่ลง ด้วงมันมีแฟนแล้ว ....แล้วไง ? บางที รัตติกร ยังสงสัย ไอ้กล้ามใหญ่แฟนด้วงกว่าง มันเคยทำให้ด้วงกว่างครางร้องทั้งน้ำตาได้แบบเขาหรือเปล่า ? ยิ่งกอดยิ่งอยากกลืนกิน ...รัตติกรจะบ้าตายอยู่แล้วที่ในหัวสมองตอนนี้มันมีทั้งภาพและเสียงในวันนั้น ..
โอเค ภาพพจน์เขาในวันที่จากมันมานั่นอาจดูเหี้ยขึ้นมาหน่อยเมื่อในวันที่เขามุทะลุ บ้าบอทิ้งไอ้ด้วงกว่างที่เขาฟันเสียเละด้วยความสะใจไว้ที่บ้านหลังนั้นแบบไม่ไยดี...และจากสภาพของมัน มีร้อยเขาให้พันเลยว่าไอ้ตัวผู้บ้ากล้ามที่อยู่กับไอ้ด้วงกว่าง ถ้ามันมาเห็นสภาพแบบนั้น มันต้องเขี่ยไอ้ด้วงกว่างทิ้งด้วยความสมเพช ...และพอหมดจากทุกอย่าง ไอ้ด้วงกว่างก็ต้องเจ็บใจจนตามมาอาละวาดกับเขา ...
.
.
.
แล้วก็เข้าสูตร เขาเองก็จะยึดตัวมันไว้ ยึดไว้เพื่อระบายทุกอย่าง อย่างที่เขานั่งฝันนอนฝันอยากจะทำแบบนู้นแบบนี้กับมันใจจะขาด ..แต่มันเกือบสองอาทิตย์แล้วนะ สองอาทิตย์ที่ รัตติกร ต้องคิดเองเครียดเองที่มัน หายไปอีกครั้งอย่างไม่มีร่องรอย ..
เขาว่าเขาทำมันเจ็บแล้วนะ ...แต่ก็นั่นล่ะ จะต้องทำยังไงเล่า ? ต้องให้มันเจ็บอีกสักแค่ไหน ? ต้องทรมานมันยังไงเมื่อไอ้ด้วงมันไม่เคยจำ มันไม่เคยรู้สึกรู้สาอะไรสักอย่าง ..ทั้งๆ ที่เขาเองก็หวังอยู่ลึกๆ หวังให้มันมาตามหา มายืนด่า มาต่อว่า หรือมาโวยวายอะไรก็ได้ ที่จะทำให้ทุกคนรู้ว่า 'มันเป็นของเขา'
.
.
.
แต่ก็เหมือนเดิม...
.
.
.
ทุกอย่างเหมือนโยนหินลงน้ำ ..
นอกจากจะไม่มีอะไรสะท้อนกลับมา หินที่โยนไป มันกลับยิ่งไกลออกไป ยิ่งจมลึกลงไปจนแทบจะเรียกได้ว่า ต่อให้เป็นนักประดาน้ำก็หาไม่เจอ..ทุกทฤษฎีที่ รัตติกร คิดได้ มันผิดหลักผิดการไปเสียหมด ...
ให้ตาย ! รัตติกร เพิ่งเคยเจอพวกไม่โต้ตอบแบบไม่แคร์โลกอย่างไอ้ด้วงกว่าง โอเค ..คิดในอีกทางคือมันอาจกลัวเขาจนต้องดร็อปเรียน ก็ว่างั้นล่ะไอ้ด้วงนั่นก็เหมือนก้อนหินที่เขาปาลงน้ำ ยิ่งออกแรงปามันยิ่งไปไกล แต่ก็นั่นล่ะถึงต่อให้ นายรัตติกร รักษารัตน์ จะว่ายน้ำไม่เป็น ...
แต่เพื่อไอ้ด้วงกว่าง...
.
.
.
.... 'หมาบ้าอย่างรัตติกร ก็พร้อมจะทำทุกอย่างให้มันมาครางอยู่ใต้ร่างเขาเหมือนเดิม ' ...