-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ด
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วย
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
********************************************************************************************
-
รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
...เคยมีคนบอกผมว่า โลกนี้ อยู่ยากขึ้นทุกวัน ...
ยิ่งเราดีเท่าไหร่ ไอ้พวกที่จะคอยตักตวงผลประโยชน์ยิ่งมากขึ้นตามเป็นเงา แต่ก็นั่นล่ะ ผมก็ยังเป็นผม ในโลกสีเทาหม่นๆ ผมขอแค่ให้ผมเป็นจุดขาวเล็กๆ แต้มบนโลกบ้างก็พอ...
.
.
.
...
ก็คงเพราะคิดอย่างนี้ล่ะมั้ง เรื่องราวทุกอย่างมันถึงได้บานปลาย...ผมมันก็แค่คนธรรมดา ไม่ได้วิเศษวิโส หรือว่าเกิดมารวยล้นฟ้าอะไร จะมีบ้างก็แค่พอกินพอใช้ ผมเลยไม่เคยคิดว่า จะมีใครบางคนที่มันเลวได้ใจ และช่างขยันตักตวงจากผมได้ทุกวิถีทาง...
ปัง! ปังๆๆๆๆ!!!
"ด้วง! เฮ้ยไอ้ด้วง! เหี้ยด้วง! ห่าด้วงงงงงงงงงง!! เปิดประตูดิว่ะ!!"
.
.
.
...ตีสี่ยี่สิบห้า...
.
.
.
.
ตีสี่ยี่สิบห้าที่ผมต้องลากสังขารลืมตาขึ้นมาเปิดประตูให้ใครหน้าไหนก็ไม่รู้ที่จู่ๆ ก็บุกมาเคาะห้อง ผมพยายามรวบรวมสติแล้วนะ แต่เสียงเรียกโหวกเหวกโวยวาย จะให้สมองซีกไหนคิดผมก็ยังจำไม่ได้อยู่ดี ว่าเสียงนี้มันเป็นเสียงของใคร ..
"ไงด้วง! หวัดดี ...หลบดิว่ะ!! เชี่ย กูง่วงนอน .."
แค่เปิดประตู สาบานได้ว่าผมแค่เปิดประตู เปิดแบบแง้มๆ ด้วยซ้ำ แต่ขนาดเปิดแค่นั้น ไอ้คนแปลกหน้ามันยังดันแทรกตัวควายๆ ของมันเข้ามาได้ เสื้อนิสิตที่ติดทั้งกลิ่นเหล้ากลิ่นน้ำหอม ถูกถอดโยนอยู่ตรงโซฟาพร้อมกระเป๋าเงิน ก่อนที่เจ้าของแผ่นหลังใหญ่จะเดินตรงดิ่งไปที่เตียงผมแล้วทิ้งตัวลงนอน...
.
.
.
... "....."
แล้วทุกอย่างก็เข้าสู่ความเงียบสงบ ...
ตัววุ่นวายหลับลงไปทั้งอย่างนั้น ผมยื่นงงๆ สักพักกว่าจะได้สติปิดประตูห้อง ก่อนที่อากาศเย็นๆ ของหน้าหนาวจะแทรกเข้ามา ผมเรียกสติตัวเองสักนิดด้วยการเดินไปล้างหน้าล้างตา หาน้ำดื่ม พร้อมทั้งหรี่แอร์ให้ไอ้คนที่ถอดเสื้อนอน ก่อนจะปิดไฟแล้วขึ้นไปนอนบนเตียงพร้อมกับคำถามที่ยังถามตัวเอง...
.
.
.
.
'ไอ้ขี้เมานี่มันเป็นใคร??'
...ตีห้าเก้านาที...
นั่นเป็นตอนที่ผมควานมือตะปบหานาฬิกา ทำได้แค่ควานมือหาเพราะว่าผมขยับตัวมากกว่านี้ไม่ได้ เหมือนโดนผีอำ มันเหมือนมีตัวอะไรหนักๆ มาทับผมไว้ทั้งตัว เพียงแค่จะลืมตา มันก็เหมือนมีฝ่ามือร้อนๆ มาทาบปิด หรือเพียงแค่คิดจะส่งเสียง ปากผมก็เหมือนโดนง้างแล้วสอดยัดไว้ด้วยนิ้วสองสามนิ้วที่ทั้งเขี่ยทั้งจับทั้งกวานไปทั่วโพรงปากและปลายลิ้น...
.
.
.
สติผมยังไม่ค่อยมี...
ไม่สิ...ใครมันจะไปมี ก็ตอนตีห้าหน้าหนาว แถมยังเป็นเช้าวันเสาร์อย่างนี้ ใครหน้าไหนมันจะมีสติตื่นตอนตีห้า...
.
.
.
.
" อ้าขา....แยกขาอีกนิด..."
.
.
.
เสียงใครก็ไม่รู้ กระซิบข้างหู ก่อนที่ฟันคมๆ จะงับใบหูผมแล้วเลีย..
ผมดิ้นหนี แต่สู้แรงที่ทับลงมาไม่ได้ ไหล่ผมถูกกดไว้ แล้วทุกอย่างมันก็แทนที่ด้วยความเจ็บและจุกจนผมร้องไม่ออก...
.
.
.
.
ที่นอนว่างเปล่า...
มันคงจะดีถ้าทั้งหมดที่ผมเพิ่งผ่านมาเป็นแค่ความฝัน...
ผมนอนนิ่งตะแคงมองข้อมือตัวเอง ...มันซ้ำๆ ม่วงๆ ขึ้นเป็นรอยนิ้วมือ ...เหนือขึ้นมาปลายเล็บยังมีคาบเลือดติดอยู่อย่างน่ารังเกียจ...สกปรก ...สกปรกทั้งตัวผม ทั้งที่นอน ทั้งปลายเล็บ...
.
.
.
วันเสาร์ที่แสนเจ็บปวดคืบคลานอย่างเชืองช้า...
ผมไม่มีแรงจะลุกขึ้นมาทำอะไร ทำได้ก็แค่นอน...เพราะพอจะขยับตัวก็เจ็บระบม ไม่สิ แค่หายใจแรงก็ยังเจ็บด้วยซ้ำ เจ็บไปทั้งใจ...หนาวไปถึงกระดูก ...ผมปล่อยให้ตัวเองนอนนิ่งอยู่ครึ่งค่อนวัน กว่าจะมีแรงพยุงร่างช้ำๆ ของตัวเองไปอาบน้ำ ไปล้างคราบคาว ปล่อยให้สายน้ำรดตัวลงมาพร้อมน้ำตา ทั้งถูทั้งขัดรอยฟันที่ไม่มีทางจางลงในช่วงสองสามวัน ...
.
.
.
.
นี้เป็นครั้งแรกที่ผมบอกตัวเองไม่ได้ ว่าตอนนี้ความเจ็บปวดจากจิตใจ หรือจากร่างกาย..เจ็บอย่างไหนที่เจ็บมากกว่ากัน ...
ผมขัดตัวเองอยู่ชั่วโมงกว่าๆ ก่อนที่ผมจะพบว่า บนหลังผมมีรอยปากกาเมจิกเขียนพาดตั้งแต่ไหล่ลงไปถึงช่วงสีข้างว่า...
'ทรัพย์สินของ นายรัตติกร รักษารัชต์ '
-
:katai5: :katai5: :katai5:
มานอนรอจ้า
-
ซวยสุด ๆ เปิดประตูให้เค้ามาข่มขืนตัวเอง
-
เอาล่ะค่ะ...
ชักจะสนุก
*ปูเสื่อรอ*
:katai3: :katai3: :katai3:
-
:katai5:
มาปูที่นอนรออออออ
-
อ้าววว ไอ้หมอนั่น....ทำร้ายน้องแล้วไม่รับผิดชอบบบบ
:katai1:
-
:m31: :m31:
เรื่องใหม่อีกเเว้วววว
-
เดี๋ยวตอนเปิดประตูแกละเมอมาเปิดเหรอ!!? ติดตามตอนต่อไป... ><
-
รอติดตามเรื่อยๆอยู่นะครับ :L2:
-
มารอๆ
-
ขอตอน 2 ต่อเลยก็ดีนะค่า 55+
เจอประโยคสุดท้ายเด็ดหัวใจไปแล้วววววววว >///< :-[
-
เอาเสื่อกับหมอนมานอนรอด้วยคนค่ะ
:katai3:
-
รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
...'ทรัพย์สินของ นายรัตติกร รักษารัชต์ '
กำลังนั่งหัวเราะกับเรื่องไร้สาระของกลุ่มเพื่อนกลุ่มใหญ่ ...
.
.
.
...ใครว่า ไอ้ด้วงมันใสๆ ตอนนี้นายรัตติกร กำลังมองจ้องมันพร้อมๆ กับการหาวิธีรวบรัดหาทางจับไอ้ด้วงกว่างที่ดันเสือกโผบินจากกรงขอนไปอย่างง่ายดายเพียงเพราะคนอย่างเขาไม่เคยคิดว่า ไอ้ด้วงกว่างนั่นมันจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ...เหล้าบรั่นดีสองกลมที่ได้มาจากการท้าทาย หมดไปนานเกือบอาทิตย์ แต่สิ่งที่ทำให้นายรัตติกรติดเสียยิ่งกว่ารสชาติของเหล้ามันดันทำท่าทางไม่ทุกข์ไม่ร้อน ...ขนาดเอาปากกาเมจิกสีแดงเขียนจองไว้ตัวใหญ่ๆ แถมนามสกุล 'รักษารัชต์' ก็ไม่ใช่นามสกุลเล็กๆ ที่ใครๆ จะมองผ่าน แต่ถึงอย่างนั้นรัตติกรก็ไม่เคยได้ยินผ่านหูว่าไอ้ด้วงมันมาถามหา 'รัตติกร รักษารัชต์'
โอเค ไอ้เรื่องนั้นมันยังพอเข้าใจ ...
แต่ไอ้เรื่องที่ ไอ้ด้วงมันเสือกบินหายด้วยการย้ายของทั้งหมดออกจากหอรวม นี้มันไม่น่าจะใช่เรื่องเล็กๆ สำหรับคนไร้ความอดทนอย่าง รัตติกร แค่อาทิตย์แรกที่ต้องรอไว้ฟอร์มให้ไอ้ด้วงตามหา แค่นั้นขาใหญ่พ่อรวยก็แทบจะนั่งไม่ติด คนอย่างเขาไม่เคยคิดที่จะอดทนรอใคร แต่ไอ้ด้วงนี้สิ ขนาดเขาทิ้งหลักฐานไว้ นอกจากมันจะไม่หา มันยังหนีหน้าเขาด้วยซ้ำ
.
.
.
ขัดอกขัดใจกับท่าทีที่ไอ้รุ่นน้องนิสัยดีมันทำ..
...กับคนอื่น ดวงตายิ้มได้นั้น ยิ้มระรื่นไปทั่ว
...กับคนอื่น ไอ้ปากช่างเจรจา มันกลั้วเสียงหัวเราะเสียจนน่าหมั้นไส้
...กับคนอื่น ไอ้มือเรียวๆ มันทั้งจับทั้งยกปักป่าย หยอกล้อ...
.
.
.
ทีกับ รัตติกร ดวงตายิ้มได้มันมีแต่ท่าทีหวาดกลัว ปากนั่นอีกที่ส่งแต่เสียงครางห้ามสะอื้นไห้ ไหนจะไอ้ปลายนิ้วที่กดเล็บจิกแล้วลากครูดลงบนหลังเขาจนเป็นแผลเป็น...ได้เลือดแต่ก็ได้ความสะใจ ...รัตติกร ปฏิเสธตัวเองไม่ได้ว่าเขาเองก็ดันหลงชอบรสชาติของไอ้ด้วงกว่างอย่างมัน..
.
.
.
รัตติกร ดูดควันสีขาวเข้าปอดเฮือกใหญ่ พ่นลมหายใจก่อนจะหรี่ตามองไอ้ด้วงกว่างที่ตอนนี้เดินเลี่ยงแยกออกมาจากกลุ่มเพื่อนเพียงลำพัง มือใหญ่ขยี้ปลายบุหรี่กับผนังปูน โยนขี้บุหรี่ ก่อนจะสาวเท้าก้าวยาวๆ จนเหมือนกับจะเหิรวิ่งไปดักไอ้ด้วงบินได้ที่หน้าบันได!!
.
.
.
ไอ้ด้วงมันสมองช้า...
ถึงแม้ว่าเขาจะได้มันมาจากการพนันสนุกๆ กับเพื่อน เพื่อแลกด้วยเหล้าบรั่นราคาแพงสองกลม...
แต่ถ้าไม่รักไม่ชอบอยู่บ้าง คนอย่างรัตติกร คงไม่ลงทุนขืนใจมันทั้งอย่างนั้น..ก็นั่นล่ะ ไอ้ด้วงมันสมองช้า...ขืนค่อยๆ จีบค่อยเข้าหา ชาติทั้งชาติคงไม่ได้ตัวมันมาอย่างที่เคยได้ ...
เป็นคนดีมันก็เท่านั้น ...
ไม่สะกดจิตไม่ฝังใจ ...สู้เป็นคนเลวไม่ได้ ...และก็คนเลวอย่างนายรัตติกรนี่ล่ะ ที่จะเลวได้ใจจน ไอ้ด้วงกว่างมันไม่มีทางลืม...
.
.
.
.
"เฮ้ย! มึงอะ...ไม่คิดถึงผัวอย่างกูเลยหรือ??"
..
-
ทิ้งประโยคสุดท้ายไว้เด็ดใจแม่ยกตลอดอ่ะ 5555+
แล้วน้องด้วงจะตอบกลับมาเช่นไร? หรือจะทำหน้ามึนไม่รับรู้ไปเลย?!!
แค่รู้ตัวช้า พี่รัตติกร ก็หาทางออกได้ดีที่สุดด้วยการขืนใจซะแหละนะ :o8:
รอตอน 3 ก๊ากกก
-
กรี๊ดดดดดดดดดด
ตอนที่ 2 มาแล้ววววว
น้องด้วงไม่คิดถึงผัวอย่างนายรัตติกรมั่งเลยหรอคะ ตอบรัตติกรเค้าหน่อยสิ เค้าอุตส่าห์มาถามเชียวนะ ฮ่าๆๆๆๆ
แล้วตอนที่ 3 จะตามมาติดๆ รึเปล่าอ่ะคะคนเขียน
เค้าจะได้นอนเกลือกกลิ้งรอบนเสื่อ ยังไม่ลุกไปไหน อิอิ
-
:ling1: :ling1: :ling1:
มาทำให้ค้างทำไม!!!!!!!!!!!!!!
-
:mew4: อี้อ......... เลว จริง ๆ ... :katai2-1:
-
เฮ้ยยย!!!
นายรัตติกรนี่ใครอ่ะ
อยู่ดี ๆ มาข่มขืนด้วง แล้วยังเขียนอะไรแบบนั้นไว้อีก!!
แล้วยังทำเหมือนหึงอีก
แหมมมมมมมม มีการแทนตัวเองว่าปัวอีกนะ!!
-
:call: :call: :call:
จุดธูปสามดอกไว้ขอตอน 3
อย่าทำเค้าค้างจิตะเอง :mew2:
-
อร๊ายยยยยย ชอบๆๆๆๆ เค้าชอบแนวนี้ อิอิ :hao7: :hao7:
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ
-
เอาอีก เอาอีก เอาอีก เอาอีก เอาอีก o9 o9 o9 o9
-
น้องด้วงเค้าไม่อยากจำผัวเลว ๆ ไง แต่แกนั่นแหละที่ไม่ลืมน้อง 55
-
เร็วมากพึ่งอ่านเมื่อเช้า^^ ...แต่ค้างอ่า!!?
-
รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
..."เฮ้ย! มึงอะ...ไม่คิดถึงผัวอย่างกูเลยหรือ??"
เสียงทักมันดังก้องอยู่หน้าห้องน้ำ ...และในตอนที่ผมหันไปหาต้นเสียง ปลายปืนกระบอกเล็กมันก็กดจ่อที่สีข้างผมแล้ว ...
.
.
.
..."คิดถึงกูไหม?"
ไอ้สัตว์ในคราบคนมันกระซิบถามผม...กระซิบแล้วก้มลงมาจูบ ...แรงของปากกระบอกปืนที่กดแน่นลงมา มันทำให้ผมไม่กล้าขยับ ขยะแขยง...คลื่นไส้ ...ปวดหัว...ปวดหัว...ปวดหัว...ปวดหัว...ปวดหัว...ปวดหัว...ปวดหัว...ปวดหัว...ปวดหัว...ปวดหัว...ปวดหัว...ปวดจนเหมือนกับว่ามีก้อนสมองของผมสักส่วนล่ะที่กำลังขมวดเกร็ง เพื่อปิดการรับรู้ทั้งหมดของร่างกาย หัวใจ..หัวใจของผมมันกระตุกวาบ ในตอนที่มันขยับเข้ามาใกล้มากกว่าเดิมอีกครั้ง..
.
.
.
"บอกกูให้ชื่นใจหน่อยสิ...ว่ามึงก็คิดถึงกู...หือ?.."
.
.
.
ไม่ได้ตอบอะไร ผมยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ยืนนิ่งจนมันสถบด่าแล้วใช้ปืนจ่อ ลากผมออกมาจากห้องน้ำ ผมไม่รู้จริงๆ ว่ามันต้องการอะไร มันอาจแค่อยากแกล้งผม เล่นสนุกนิดๆ หน่อยๆ แล้วปล่อยผมไป จนมันจับผมยัดใส่รถสปอร์ตสีดำนั่นแล้วขับทยานกระชากตัวออกมาจอดในซอยร้างหน้าสวนบ้านใครก็ไม่รู้ ผมถึงเพิ่งได้สติว่า เรื่องราวที่ผมพยายามลืมมันมาเกือบสองอาทิตย์...มันไม่ใช่ความฝัน และมันกำลังจะเกิดขึ้นอีกครั้ง...
"ตัวมึงสั่นๆ นะ ด้วง"
"...."
"..มือมึงก็สั่น..."
"...."
"เห็นหน้ามึงแล้วแม่งของกูขึ้น ..โม้คให้กูดิ...ถ้าลูกกูมันลง...มึงอาจไม่ต้องเจ็บตัวก็ได้..."
...มันจับหน้าผมให้เงยขึ้นไปมองหน้ามัน รอยยิ้มกว้างฉาบหน้าเหมือนคอยให้ความหวังและทางเลือก..เสียงกับท่าทางของมันเหมือนกับตอนปีศาจหลอกล่อเหยื่อ...ผมสั่นไปทั้งตัวตอนมันกดหัวผมให้ก้มลงไปใกล้ๆ ซิบกางเกงมัน ก่อนมือมันจะขยุมหัวผมแล้วสั่งให้ใช้ปากรูดซิบให้ ผมหลับตาแน่นทำทุกอย่างอย่างรนลาน จนก้อนเนื้อที่มีแต่ความต้องการของมันยื่นจ่ออยู่ตรงหน้า ผมได้แต่หลับตา หลับตาไม่กล้ามองก้อนเนื้อระอุร้อนที่จ่อติดริมฝีปาก มันครางขัดใจก่อนจะสอดนิ้วมันเข้ามาง้างปากผมแล้วสวนส่วนนั้นเข้ามา
"อย่าให้โดนฟันนะ...ไม่งั้นกูขายคลิบมึงแน่.."
ประโยคนั่นทำเอาผมแทบจะเงยหน้าขึ้นมา น้ำตามันไหลอีกครั้งตอนที่ผมเห็นไอ้สัตว์นั่นมันถือกล้องวีดีโอในมือ...
"จะก้มลงไปทำต่อให้มันจบๆ หรือว่าจะเหงยหน้ามองจนคนดูเขาจำได้ ว่าหน้าตามึงเป็นยังไง...จะเอางั้นหรือ ด้วง...."
ถึงในตอนนั้นมันจะพูดเสียงหวานแล้วส่งยิ้มกว้างให้ ถึงในตอนนั้นมันจะลูบหัวลูบหลังผมเหมือนรักเหมือนหลง ..แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผมลดความเกลียดความกลัวมันลงได้เลย...
.
.
.
...
"ครางหน่อยสิ...กัดปากทำไมว่ะ? จะเก็บเสียงมึงทำไม..ตอนมึงครางเสียงเพราะจะตาย ด้วง...ส่งเสียงหน่อยสิคนเก่ง...นะครับ คนเก่งครับ.."
ปากมันอ้อนขอ แต่เอวมันดันกระทุ้งสวนกระแทกขึ้นมา มือใหญ่ๆ มันวางปืนลงไปไว้ข้างๆ ก่อนจะจับเอวผมแล้วแทงสวนจนสุดแรงเพื่อเร่งให้ผมร้อง มันเจ็บและจุกแทบขาดใจ ผมเผลอครางห้าม ร้องห้าม ร่างกายเหมือนกำลังถูกฉีกแล้วยัดแท่งถ่านร้อนๆ สวนใส่ ทั้งๆ ที่มันแตกคาปากผมไปแล้วหลายรอบ แต่ไอ้สัตว์ร้ายมันยังกลับคำได้อย่างด้านๆ ผมถูกมันบังคับให้ขึ้นคร่อม ตัวมันแทรกสอดแล้วยัดทั้งหมดเข้ามาอย่างไม่ออมแรง มือผมปัดป่ายดันมันออก มันไม่ได้ตะคอก แต่หยุดผมด้วยแรงฝ่ามือที่ตบฉาดลงมาที่แก้ม...
.
.
.
..."อืมส์....อ่า...ขยับหน่อยสิ...ใช่อย่างนั้นล่ะ...ดี...ดีแล้วเด็กดี...อืมมมมมม"
ผมเกลียดมัน...เกลียดมัน...เกลียด...เกลียด...เกลียดจนอธิบายเป็นคำพูดไม่ถูก
น้ำตาผมไหล...ไหลลงมาอย่างควบคุมไม่ได้ ไม่ใช่เพราะเจ็บระบมกับส่วนล่างที่ยังเชื่อมต่ออยู่กับมัน ...แต่น้ำตามันไหลเพราะผมเจ็บใจ เจ็บใจที่ต้องมาอยู่ใต้คำสั่งของไอ้สัตว์ในคราบคน ผมเกลียดมันที่เลวได้อย่างไม่สะทกสะท้าน เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียดเกลียด เกลียด เกลียด..ตัวเองที่อ่อนแอได้อย่างกับมดปลวกที่พร้อมจะโดนบีบหรือบี้เกลียด เกลียด เกลียด เกลียดที่มันทำอย่างกับผมไม่ใช่คน
.
.
.
"เชี่ยเอ้ย!! ด้วง ...มึงแม่งอย่างเผ็ด ...ถ้ารู้ว่าเ-ดมึงแล้วมันอย่างนี้ กูแม่งจับมึงทำเมียตั้งแต่เห็นครั้งแรกแล้ว ...อูยยย...ซี๊ดดด ..ฟิตสัสเลยเชี่ยเอ้ย! "
ผมใช้มือปิดหน้า ปิดตาตัวเองแน่นแล้วกัดฟัน ...
กับมัน...ผมไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น ไม่อยากเป็นสัตว์ที่ถูกมันจับมันผลิกอย่างนี้ ผมเจ็บ..เจ็บทั้งใจ เจ็บทั้งตัว ซ้ำยังปวดระบม ...ในรถ...ในรถนะทั้งๆ ที่ผมกับมันยังอยู่ในรถ ผมไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องมาทำอะไรกับใครในรถแบบนี้ มันทั้งด้านทั้งเลว มันทั้งขยำ ทั้งดูดกัดจนหัวนมผมแดงช้ำและขึ้นสี สองมือใหญ่ๆ บีบบี้ยอดอกผม ส่วนอีกข้างปลายลิ้นร้อนชื้นมันละเลงน้ำลายแล้วดูดกัด ...เสียงน่ารังเกียจดังระงมออกมาพอๆ กับคราบน้ำคาวที่ไหลเยิ้ม ผมร้องไห้ ร้องทั้งต่อหน้าและในใจที่ย่อยยับ ... ผมไม่รู้เหตุผลที่มันทำกับผมอย่างกับผมไม่ใช่คนอย่างนี้...ไม่รู้ ...ไม่รู้เลยจริงๆ
"...ปล่อย...ปล่อยกูไปเถอะ..."
ผมครางขอมัน เสียงผมสั่น ทั้งสั่นทั้งพร่าด้วยความเจ็บและความกลัว ผมขอ แค่ขอและหวัง...หวังแค่ให้มันเวทนา ...แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือกระบอกปืนที่มันหยิบจากข้างรถขึ้นมาจ่อที่หน้าอกผม...
"... กูยังไม่พอว่ะ...อยากแดกมึงทั้งวันนะ ...อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิยังไงมึงก็ปฏิเสธกูไม่ได้อยู่แล้ว...ด้วง...มึงจะร้องไห้ก็ได้นะ...แต่กูแค่อยากให้มึงรู้ว่า กูชอบหน้ามึงตอนมึงมีน้ำตา... กูโคตรชอบเลย...ชอบพอๆ กับรอยฟันของกูบนตัวมึง ...เซ็กดีว่ะ...อ่าส์...เชี่ย แตกอีกล่ะ ...ตอนมึงขึ้นแม่งสุดๆ เลยนะ...หมดแรงแล้วหรือว่ะ? ไหนมึงลองเปลี่ยนท่าเป็นท่าหมาแล้วครางให้กูฟังทีสิ...เห็นไหม..แค่คิดของกูก็ขึ้นอีกแล้ว .... "
-
นายรัตติกร เขามาแรง :a5:
-
มันช่างงงงง :sad5:
-
อันนี้เร็วเวอร์ สนุกมากกกก.... ไอ้คุณพระเอกแกงี่มาจากไหน ไม่ถนอมด้วงเลย!!!
-
:katai1: :katai1: :katai1:
อยากจะ :z6:
ให้หายหมั่นใส้ เลววววววว
เอามายั่วแบบนี้ ต่อด่วนๆๆๆๆ
-
พระเอกซาดิสม์ มว๊ากกกกกค์ น้องด้วงเราจะไหวมั๊ยเนี่ย
-
รัตติกร ...ปฏิสัมพันธ์กับคนที่รักติดลบเกินลิมิต!! :serius2:
น้องด้วง..........ใจจะตายก่อนร่างกายแล้วนะนั่นน่ะ :z3:
รัตติกร เป็นสาย S ขนาดนี้ น้องด้วงไม่ใช่สาย M จะจนทนไหวไหมนั่น!!
(หรือในอนาคตน้องจะพัฒนาเป็นสาย M เพราะพี่รัตติกร?)
-
อ่าาา สงสาร ด้วง จริงๆๆเลย
-
ให้กำลังใจคนเขียน สู้ๆ ค่ะ ^^V
-
โคตรเลวเลย พระเอกเรื่องนี้
สงสารด้วงจัง
-
:hao6:
พี่เลวได้ใจหนูมากกกกก
เอาขวัญใจแม่ยกไปเลยค่ะ
-
:jul1: :jul1:
จมกองเลือดเลย...อร๊ายยยยยยยย
กลับไปจุดธูปรอตอนสี่ :call: :call:
-
โอ้ย สงสารด้วง!!!!!!!
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
รัตติกรเลวได้ใจ โฉดชั่วสุดๆๆๆๆ
อยากได้ๆๆๆๆๆ อยากโดนๆๆๆๆๆ
เอาปืนมาจ่อที่หัวใจน้องซิคะพี่~~
อร๊ายยยยยยยยยยยยยย :mew1:
-
แรงและเลวได้ใจ :a5:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
อิกิตติกร ชั้นนึกว่าแกจะดีกว่านี้
แกมัน S ไปไหนนนน
แล้วอย่างนี้แกจะให้ด้วงมันรักแกได้ยังไง :z6: :beat: :beat: :beat: :katai1:
รอติดตามนะคะ
-
โอ้วว ค้างคาอย่างแรง รอตอนต่อไปนะคะ
-
ให้ตาย! ชอบเหลือเกินค่ะ นายรัตติกรดิบเถื่อน โฉด เข้าทำนองอาญารักเลยนะ มาลากๆ เขาไปข่มขืน โอ๊ย พระเอก 'เลว' อย่างหัวเรื่องจริงๆ แต่ก็นั่นแหละ...นี่คือเสน่ห์ของเรื่องนี้ สนุกมากค่ะ
นายรัตติกรจ๊ะ...รักเร็ว...ก็จะเจ็บเร็วนะ มอบรักอันแรงให้กับน้องด้วง แล้วคิดหรือว่าจะได้รับ "รัก" กลับคืนมา สู้ค่อยๆ เข้าไปจีบ ค่อยๆ เข้าไปทำให้รู้ว่ารักก็ไม่ได้ นั่นจะทำให้ได้รับรักจริงๆ จากน้องด้วงนะ โดยเฉพาะตอนแรกที่ไปขืนใจน้องด้วงเพียงเพราะการพนันเหล้าแพงๆ มันเป็นสิ่งไม่ดีเอาเสียเลย
...แต่นายรัตติกรก็ได้ใจเจ้ไปเต็ม :hao7:
-
:a5: :a5: :a5:
-
:a5: :a5:
-
ซะเหลือเกิน
-
นาย-รัต-ติ-กร :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
ToT พี่ด้วง~~~ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
อะหื้อ คุณพี่มาโซมากเลยค่ะ
สงสารน้องด้วงจริงๆ T^T
ว่าแต่ทั้งสองคนนี่รู้จักกันรึเปล่าคะ?
ทำไมพระเอกของเราถึงพูดเหมือนรู้จักน้องด้วง
แต่น้องด้วงไม่รู้จัก?
หรือว่าฝั่งพระเอกเรารู้จักน้องดวงฝ่ายเดียว?
-
แนวนี้ชอบบบบ
-
:a5: :a5:
โอ้...อิรัตติกรมันช่าง.... :z6: :z6:
ส่วนเทอก็ช่าง..... :z13: :z13:
ของเก่าค้างไว้กี่เรื่องแล้วยะ :serius2: :serius2:
-
นายรัตติกร... :z6: :z6: :z6:
:angry2: :angry2:
:m31: :m31:
ขอโทษนะคะ... ไม่ทราบพระเอกยังไม่ออกใช่มั้ย :13223: :13223:
-
ด้วงเอ๊ยย
คนแบบนี้ต้องทำให้รักแล้วหักอก เฮอะ
-
:a5: :ling1: รอตอนที่ 4 :katai1:
-
:impress2:มารอตอนต่อไปค่ะ
-
น้องด้วง สู้เขา แม่ยกเชียร์อยู่ :3123: :3123:
-
โอ๊สสสส!!! เจอแล้วอีกเรื่องงงงง
เรื่องนี้โดนมากกก พระเอกเห้ดี
:pig4: :pig4:
-
โอยยยย อิพี่รัตติกร มัน S มากกกกกกกก
หัวใจจะวายค่ะ บอกตรงๆ
สงสารน้องด้วงนะ แต่ก็แอบชอบ :hao6:
น้องด้วงจะตายคามืออิพี่มันก่อนมั้ยคะเนี่ย
ถ้าจะ S ทั้งเรื่องหนูจิเตรียมโลงรอน้องด้วงเลยค่ะ :hao5:
-
ใจร้ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
สงสารหนูด้วงจัง :hao5: :hao5:
-
ด้วง เดี๋ยวก็ชินนะ แล้วก็จะชอบไปเองคนดี :)
ไหน บอกพี่สิ ว่าชอบให้ทำตรงไหน ....
:
:
:
โอ้ยยยยยย แอบมาเป็นรัตติกรชั่ว(เน้นๆ)คราว
ชอบมากเลยค่ะคนเขียน น้องด้วงนี้จริงๆมาโซใช่ไหมเนี้ย แต่มาเจอโดเอสแบบนี้
ก็นะ .... สู้เค้าลูกกกกก
รอตอนต่อไปค่าาาาา :)
-
เลวได้โล่ ชอบจัง
-
แรงได้ใจ...
-
o22
-
รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
..."...เห็นไหม..แค่คิดของกูก็ขึ้นอีกแล้ว .... "
ประโยคนั้น...
เชื่อเถอะว่า รัตติกร ไม่ได้พูดขู่มัน ...แต่เขาลงมือทำพร้อมทั้งบังคับให้มันลงมือปฏิบัติตามจริงๆ
...เกือบสองชั่วโมงที่ได้ใกล้มันอีกครั้ง ครั้งนี้ รัตติกร รู้สึกเหมือนใช้พลังงานไปมากเกินลิมิต เหนื่อยแต่สบายตัว หัวโล่งๆ แต่ก็สุขใจ โคตรมีความสุขตอนมองจ้องร่างในอ้อมแขน ...ไอ้ด้วงกว่างไม่ได้ตัวเล็กน่ารักน่าชัง แต่ก็ใช่ว่าจะน่ารังเกียจ รัตติกรไล้สายตามองคนตรงหน้าเลยมาถึงช่วงไหล่ลาด กว้างแต่ได้รูป อีกครั้งที่รัตติกร มองตามร่องกระดูกไหปลาร้า ลากสายตาแล้วสัมผัสแผ่ว จนอดใจไม่ได้ที่จะกัดและเม้มตามทุกจุดที่มือตนลากผ่าน อีกครั้งที่เขาเผลอก้มลงกัดงับผิวตลอดช่วงไหล่ลาดนั้นจนมันแต้มไปด้วยรอยแดงของเลือดฝาดขึ้นสี..
ผู้ชาย...ผู้ชายแท้ๆ เลยก็ได้มั้งที่นอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่บนตักเขา จะบอกว่าหลับไปก็คงจะดูโลกสวยเกินเหตุ แต่ถ้าบอกว่ามันสลบเพราะโดนจัดหนัก ...รัตติกรบอกกับตัวเองอย่างนั้นไม่ได้นักหรอกเพราะแค่คิด...ของมันก็เตรียมจะรุกขึ้นตั้งท่าสู้อีกครั้งอย่างไม่รู้จักพอ...
.
.
.
...แค่มองหน้าตอนมันหลับ แค่เห็นร่องรอยแหลกยับบนตัวมันที่เขาทั้งกัด ทั้งดูด และขบเม้มจนขึ้นรอยหลากสี ทั้งจาง ทั้งช้ำ แดงก่ำไปจนถึงม่วงเขียว...แค่นั้นคำว่า 'เจ้าของ' มันยังดูน้อยไป...เหมือนเสือตัวใหญ่ในตัวถูกปล่อยออกมา ..รัตติกร กำลังหลงไอ้ด้วง ทั้งหลงทั้งรัก ทั้งคลั่งใคล้อย่างหัวปักหัวปรำ ...หลงใหลเสียจนความคิดออมแรงหรือความคิดจะทนุถนอมเจ้าของร่างที่เขาครอบครองไม่เคยอยู่ในสมองหรือซอกหลืบความคิด..
เขาใช้มือไล้ลูบข้างแก้มมันอีกครั้ง ก่อนจะฝังจมูกกดลงสูดดมแก้มข้างนั้นแล้วพรมหอม เรื่อยลงมาจนถึงลำคอ ...
อดไม่ได้ที่จะกัดฝังคมเขี้ยวทิ้งรอยฟันไว้อย่างเด่นชัด...
จากนั้นก็ไล่กัดแรงๆ ตั้งแต่ไหล่ ไล่ลงมาถึงข้อมือ ...เหมือนบ้า รัตติกร ยิ้มให้กับผลงานตัวเอง ยิ้มแล้วก็กระชับกอดไอ้ด้วงกว่างแน่นๆ เสียงมันครางขืนในลำคอ แต่ก็ยังคงไม่ได้สติ
.
.
.
ที่ทำขนาดนี้..ไม่ได้รัก..
อาจจะไม่ได้รัก ...เขาแค่อาจจะหลงรสชาติมันแค่นั้นก็เป็นได้ ...
รัตติกร เฝ้าบอกกับตัวเองอย่างนั้น ...ใช่สิ ผู้ชายอย่างไอ้ด้วงกว่าง...ผู้ชายอย่างมันน่ะหรือ จะเป็นคนที่ นายรัตติกร จะหลงฝากทั้งชีวิตและหัวใจ ...ใช่...เขาในตอนนี้มันก็แค่ปลาหลงน้ำใหม่ ... แค่คิดได้อย่างนั้น รัตติกรก็พร้อมจะตักตวงจากร่างคนหลับอีกครั้งด้วยเหตุผลเพียงอย่างเดียว...
.
.
.
'เมื่อไม่ได้รัก ก็ไม่ต้องเกรงใจ ไม่ต้องสนใจอะไร แค่ฟัดมันให้หายอยาก...เดี๋ยวก็ได้เบื่อไปเอง...'
.
.
.
....แล้วจากนั้น หลังจากที่เขาเบื่อมัน.... เขาก็คงจะเขี่ยไอ้ด้วงกว่าง ไร้ค่าทิ้ง...ได้อย่างไม่ใยดี...
..
(http://upic.me/i/u9/87q6b.jpg)
-
รักแล้วไม่รู้ตัวมากกว่า
-
:z6: :z6: :z6:
ความคิดรึนั่น!!!!!!!
ต่อแล้วจะรักคนแต่งมากๆๆๆ จุฟฟฟ
-
โถ
ทำแบบนี้เดี๋ยวรักเขาจริงๆขึ้นมาแล้วจะหนาวนะคะคุณพี่ขา
-
:z3: :z3: :z3:
-
เหมาะสมกับชื่อเรื่องมากจริงๆ
รักเค้าไม่รู้ตัว แล้วยังจะโคตรซึนอีกนะคุณพี่
รู้ใจตัวเองไวไวหละ
-
อ่านแล้วชอบอ่ะ o13 :hao6: ดราม่าแซ่บ
-
ซึนหรือเปล่าคุณรุ่นพี่ :เฮ้อ:
-
:katai5:
โหดร้ายยยยย
-
อ้ากกกกก ไอััหมอนี่มันโรคจิต!!! :z6:
-
เลวไดใจจริงๆ
ระวังจะหลงรักน้องด้วงโดยไม่รู้ตัว :hao7:
-
กรี๊ดดดดดดดดดด อิรุ่นพี่ :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:
-
ตอนแรกที่เห็นเราก็อดใจเอาไว้ไม่เข้ามาอ่านทันที
รอให้เยอะตอนกว่านี้หน่อยค่อยเข้ามาอ่าน
สุดท้าย............แพความอยาก?ของตัวเองซะงั้น
แล้วก็เป็นจริง เพราะทำเราค้างงงงงงงงงงงง o22
พูดถึงตัวละคร
ด้วงหนูช่างเป็นคนที่มองโลกในแง่ดีเกินไปจริงๆ บางทีถ้าหนูหลุดไปได้คราวนี้
ก็อยากจะให้ลองคิดหาวิธีต่อกรกับนายนั่นดูสิตั้งนะ
ส่วนแก ไอ้รัตติกร ถ้าดีไม่ได้ก็จะเลวเพื่อให้เขาได้จดจำนี่ สิ้นคิดจริงๆเลยแม่งงงงง :m16:
อย่านะ อย่าให้เจอว่าเดินสวนกันนะไม่งั้นแม่จะ :z6: ให้งามๆ
ปล.อย่าเว้นช่วงอัพนานนะ เรารออ่านอยู่
ปล.2 น้องหว้าเมื่อไหร่จะมาต่อให้อ่ะ :hao5:
-
กดดันแท้..:impress:
สนุกสุดๆ เลย
ลุ้น..น้องด้วง..อย่ายอมเขาน้า
เชียร์คนเขียน..วันนี้ได้อ่านสัก 4 ตอน ได้เปล่าจ๊ะ..แฮร่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :ped149: :ped149:
-
หึ ถ้าถึงเวลาเสียน้องด้วงไำปแล้วแกจะเสียดาย เชอะ ๆ
-
ดันเจอพระเอกเป็นเอสซึน...มาทีไรอดเข้ามาไม่ได้เรื่องนี้ สองตอนแล้วยังไม่ไปจากรถเลยนะ!? //เลวแต่เป็นขวัญใจแม่ยก เป็นกำลังใจจร้า^^
-
นี่หรือใจคน
เป็นรัก หรือหลงใหล หรือมัวเมาในเพศรสกามา? ควรคิดพินิจให้ดี ก่อนจะสายเกินไป
ขอบคุณค่ะ :mew1:
-
เหมือนจะเป็นซาดิสส์นะนี่
-
ใจร้ายจังเลยนะคะคุณรัตติกร
-
สงสารด้วงจัง
-
ด้วงสอนให้รัตติกรรู้จักความรักหน่อย
มันจะเมากเกินไปแล้ว *หยิกพุง*
-
เหนื่อยใจเหลือเกิน
-
:m28: :m28:
อิรัตติกร อยากโดดถีบขาคู่อ่ะ...หลอกใครหลอกได้ หลอกตัวเองจะเจ็บเองนะ
:hao4: :hao4:
-
แหม๊ะ เลวได้ใจจริงๆพ่อคุณ :katai2-1:
-
พระเอกแม่งซึนเกินไปแระ
รักเขาแล้วยังไม่รู้ตัวเหรอ
พ่อหนุ่มโรคจิต!
:pig4: :pig4:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกก
ชอบแนวนี้ ชอบ :hao6:พระเอก(หรือไม่ใช่) โหด เลว เถื่อน โอย..ครบสูตร
ด้วงกว่าง(ของพี่) ช้ำไปหมดทั้งตัวละ
-
สงสารด้วงๆๆๆ
-
ฆ่าตัวตาเหอะน่าสงสารว่ะ เลวเกินไปละ
-
เลวสุด เปลี่ยนอีตานี่เป็นตัวโครตร้ายเลยดีกว่า
-
โอ้โห ได้แล้วจะเขี่ยทิ้งอย่างนี้เดี๋ยวเชียร์ให้ด้วงหาพระเอกใหม่เลย
-
จะรอดูเน้อว่าไผทิ้งไผ
-
สงสารด้วงงงงงงง
มาต่อไวไวน้าาาาา
-
ชอบความดิบ เถื่อน โฉด ชั่วของพี่รัตติกรมากกกกนะคะ
ชอบสามซาดิสม์ของพี่ด้วยยยย
แต่... จะเขี่ยด้วงน้อยกลอยใจของน้องทิ้งเนี้ย
อยากตายใช่มั้ย??!!!!! :z6:
-
มันน่าแจ้งตำรวจจับแล้วขอให้ศาลสั่งห้ามเข้าใกล้ตลอดชีวิต
-
รัตติกรมันบ้า มันหื่นกาม :angry2:
ไม่รักแล้วมาขืนใจด้วงทำไม ชิชะ ไม่ใช่ว่าหวงรึไงทำรอยไว้ซะขนาดนั้น บอกมาซะดีๆ :laugh:
-
แอร๊กกกกกกก :z3:
ทำไมเลวอย่างนี้ โหดร้ายมาก ป่าเถื่อน
ถ้าแอบชอบมาตั้งแต่แรกก็ไม่ควรทำงี้นะ
สงสารน้องด้วง T^T
โถ่ ต้องมารองรับอารมณ์ไอ้คนแบบนี้
แต่แบบนะ ไอ้ร้ายๆ อย่างนี้
พอสุดท้ายทำไมผู้ถูกกระทำมักไปหลงรักพวกใจโหดซะได้
-
รัตติรว่าจร้ายแล้วนะ
แต่คนเขียนใจร้ายกว่า...
มาแบบกระปริบกระปรอยแต่ได้อารมณ์
ต่อไปด้วงคงเปลี่ยนเป็นเดี้ยงแน่ๆ
ซาตานเค้ากัดไม่ปล่อยแล้วนี่
ฮึก...
*ชูป้ายไฟเชียร์นายเอกอย่างเป็นทางการ*
o18 o18
-
เรื่องแรกที่อ่านรวดเดียว 80 กว่าตอนของคุณทำเราปวดตาทั้งวัน นานมาแล้วนิ จำได้ๆ แล้วก็อ่านของผึ้งกะหมี แล้วก็ตามอ่านทุกเรื่องเลย
ที่อ่านจบก็คือ 29 G. เนี่ยแหละ 555
ปล. ไม่ใช่อะไรค่ะ แค่อยากบอกว่าเรื่องนี้ก็แต่งได้สนุกน่าติดตามอีกแล้ว แต่งให้จบน้า ขอบคุณค่ะ :กอด1:
-
น้องด้วงนี่เป็นใบ้ป่ะ ทำไมยอมมันได้ขนาดนี้เนี่ยยย โมโหแทน เจอแบบนี้ใครจะรักลงว่ะ
-
เลวได้ใจ
ชักติดใจแล้วสิ หนูด้วงต่อยมันหงายไปเลย คนแบบนี้มันน่านัก
-
เป็นพระเอกที่ความรู้สึกนึกคิดไร้ความรับผิดชอบมากกกก :z6:
ทำรุนแรงกับด้วงเกินไปแล้ว
นี่ไม่ได้ชอบจริงๆหรือไม่รู้ใจตัวเองหรือไม่ยอมรับหรืออะไร :ling1:
-
พระเอกแนวนี้ชอบๆ
เพิ่งมาอ่านสนุกมากๆ
-
คำเดียวสั้นๆ
ชอบ!
นี่แหละสเปคเลย! 55555555555+
-
พระเอก S มาก แต่นายเอกไม่ M ใช่หรือเปล่านี่
-
เลวแบบช็อคค้างทันทีที่อ่านจบ
-
อย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกัน
-
รักเค้าแล้วแทนที่จะถนุถนอมหน่อย จะได้มีไว้ใช้นานๆ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
แต่ละเรื่องนี่เด็ดสุดๆ!!ติดใจเรื่องนี้อีกแล้ว จะดีมากถ้ามาอัพเรื่อยๆนะคะ!!!สู้ๆๆๆๆๆๆ :hao6: :hao7: :man1:
-
แน่ใจนะรัตติกร?...ว่าถึงเวลาเบื่อแล้วจะปล่อยไปได้?!!
นี้ขนาดหลงนะ ยังจัดหนักจักเต็ม...ไม่เคยได้ยินหรือว่า...รักมันมักมาต่อจากหลง... :hao7:
รอตามต่อไปจ้า :katai4:
-
เลวมาก
สงสารน้องอะ
มันน่านัก
รอตอนต่อไปค้าบ
-
เก๋มากครับ คุณพระเอก :ruready
เลวได้ใจจริงๆ
ทำร้ายด้วงกว่าตลอด :z13:
-
เขามาติดตามด้วยคนครับ
สงสารด้วงอะ โดนนายรัตติกรทำซะขนาดนั้น
อยากจะเอาไม้หน้าสามฟาดหน้าพระเอกแล้วพาด้วงหนี
จะรอดูวันนั้นว่าพระเอกเราจะเบื่อแล้วทิ้งด้วงไปได้จริงๆไหม
-
กีสสสสสสส
สงสารน้องด้วง T_T
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
...'... หลังจากที่เขาเบื่อมัน.... เขาก็คงจะเขี่ยไอ้ด้วงทิ้งได้อย่างไม่ใยดี...'
.
.
.
"ไอ้สัสเอ้ย!! ต้องให้กูล่ามไว้หรือไงว่ะ??!!"
รัตติกรแทบจะบ้า ตอนนี้เขาหัวฟัดหัวเหวี่ยงวิ่งไล่ เดินไล่ ซอกแซกทั่วทั้งตึกเพื่อตามไอ้ด้วงกว่างที่หายหน้าหายตาไปเกือบจะครบเดือน ทั้งๆ ที่ได้ตารางเรียนมันมา ทั้งๆ ที่คิดว่าคาบไหนมีสอบ มันจะต้องอยู่ แต่ไอ้การตามตัวคนที่จู่ๆ ก็หายตัวได้อย่างไร้ร่องรอยแบบนี้ บางทีมันก็ทำให้เขาสงสัย สงสัยว่าไอ้ด้วง มันได้ชื่อนี้มาเพราะว่า มันกางปีกบินหนีได้เหมือนด้วงหรือเปล่า?
ทรมานฉิบหาย !!
นี้ขนาดไม่ได้เจอหน้าแค่สองสามอาทิตย์เขายังแทบจะบ้าตาย รัตติกร รู้ตัวเองเลยว่าเขากระวนกระวาย กระวนกระวายซ้ำยังหงุดหงิดได้กับเรื่องทุกเรื่องที่ผ่านเข้ามา โอเคไอ้เรื่องอารมณ์เบื้องล่าง มันไม่ใช่ปัญหา สำหรับ 'รัตติกร รักษารัชต์' แค่ยิ้มให้แล้วส่งสายตา รั้งแต่จะมีสาวๆ วิ่งปรี่เข้ามาทำความรู้จักเป็นส่วนตัว แต่ก็แค่นั้น จะบนเตียงหรือริมระเบียงกระทั่งในอ่างอาบน้ำของโรงแรมชั้นดี ไม่ว่าจะนักศึกษาหรือบรรดาเหล่านางแบบที่เพื่อนฝูงแนะนำให้ รายไหนรายนั้น ไม่ว่าจะเอวบางๆ หรืออกตูมๆ ไม่ว่าใคร ไม่ว่าจะสวยจะเด็ดแค่ไหนแต่มันไม่มีสักรายที่จะทำให้ รัตติกรน้อย พ่นความกำหนัดออกมาได้เหมือนตอนที่เขาแทรกเจ้ารัตติกรน้อยเข้าไปในตัว ไอ้ด้วงกว่าง...
.
.
.
'...ไม่ได้ฟัดไอ้ด้วงแล้วของมึงไม่ขึ้น? ตลกว่ะ คิดไปเองหรือเปล่าไอ้ติ ...มึงอาจไม่รู้ตัวก็ได้ ลองหาผู้ชายมานอนด้วยดิว่ะ จะได้ทดสอบรสนิยมมึงด้วย ..ถ้าของมันขึ้น ถ้ามึงถูกใจ...จะได้สรุปได้ว่ามึงเป็นเกย์ ...ไม่เกี่ยวกับไอ้ด้วง.. '
.
.
.
.
...อย่าท้าทาย ..
คนอย่างรัตติกร น้อมรับทุกคำท้า...
อีกครั้งที่เขาหิ้วรุ่นน้องหน้าตาดีจากผับกลับมาที่คอนโด ลีลาและรสชาติจัดจ้านได้ใจ แถมยังทำทุกอย่างให้ทั้งๆ ที่เขาไม่ต้องสอน เร้าร้อนและร่านแรง ...
.
.
.
.
.
.
....ถ้าไม่ติดว่าไอ้แท่งเนื้อที่ชูชันดันตุงออกจากกางเกงนิสิตของไอ้น้องคนนั้น...
.
.
.
.
มันจะทำเอาเขาหมดอารมณ์....
.
.
.
.
สวรรค์ล่มไม่เป็นท่า...
เขาไล่ไอ้รุ่นน้องนั้นกลับไปแล้วหันมาจัดการกับน้องชายตัวน้อยด้วยมือตัวเอง ครั้งแรกเลยก็ว่าได้ ที่ดันเสือกมีอารมณ์กับหมอนข้างเพียงแค่คิดไปว่าไอ้หมอนใบนั้นเป็นไอ้ด้วง...
.
.
.
.
..
'...ไปแกล้งมันทำไม....มันตายแล้ว...นี่ไง... ไม่ขยับแล้ว...'
เสียงใครสักคนพูดใกล้ๆ หู พอหันไปมอง รัตติกรก็เห็นมัน ...
ไอ้ด้วงกว่างในตอนนี้ดูจะสูงใหญ่กว่าเขาเยอะ..ไม่สิ..มันก็ตัวเท่าเดิมนั่นล่ะ จะมีก็แต่เขาที่ตัวเล็กลง เขามองมัน..มันก้มลงมานั่งใกล้ๆ จากนั้นก็หยิบกิ่งไม้ในมือเขาออก แก้มมันยังเป็นสีนวลๆ ดวงตามันยังคงยิ้มได้ ถึงริมฝีปากจะมีรอยช้ำ แล้วก็รอยกัดที่พอจะจางลงบ้างแล้วที่ซอกคอ...
.
.
.
รัตติกร หันไปมองตามมัน ....ด้วงกว่าง ตัวใหญ่ นอนหงายท้องอยู่บนกองทราย มันไม่ขยับ....อีกต่อไปแล้ว...
.
.
.
.
'รัตติกร แกล้งมัน...รัตติกรเป็นเด็กไม่ดี...'
.
.
.
....เขาจำรอยยิ้มมันได้... เขาจำเสียงมันได้... จำได้แม้กระทั่ง ...ประโยคที่มันบอกเขาว่า.
.
.
'....ด้วงตัวนั้นมันตายแล้ว.....'
.
.
.
..
(http://upic.me/i/cz/7h5k8.jpg)
-
อ่าครับ คนแรกเลยหรือเปล่า อิอิ
ชอบๆรออ่านตอนต่อไปครับ
-
มาต่อแบบ งงๆ
อะไรยังไงคะเนี่ย TOT
-
งงจิงๆ คำมันกำกวมเกินไปเหมือนมันจะเป็นตั้งแต่ตอนแรก หรือเราโง่เองหว่าาาา?
-
กิดอะไรขึ้น!!
-
พิษรักทำให้คนกระวนกระวายร้อนเร่า นั่งไม่ติด เพราะใจไม่ยอมรับว่ารัก เพราะ "พิษสวาท" และ พิศวาส จึงทำให้ใครบางคนวิ่งพล่าน เหมือนเป็นผลด้านลบของรักตีกลับ
ในขณะที่น้องด้วงกว่างหายหน้าไปนี้ ก็ต้องลองทบทวนความรู้สึกและการกระทำของตัวให้ดีนะรัตติกร
ปล. รักเรื่องนี้ซะแล้ว ตอบแทนได้อย่างเดียวคือการบวกคะแนนให้นะคะ จุ๊บๆ :mew1:
-
:ruready
รัตติกร ตัวยะอะหยัง?
-
เคยรู้จักกันมาก่อน...ชิมิ!?? ด้วงหายไปเลย ถ้ารัตติกรหาเจอคงเข้าโหมดเอสบวกจิต!! -.-"
-
ตอนสุดท้ายนี้เป็นอดีตของนายติรึเปล่า :m28: (แอบงงเล็กๆ :m21:)
-
อยากอ่านต่อ :z3: :ling1:
-
มาแบบกะปริดกะปรอย แต่...ต่อยหนักทุกที :impress2:
-
มาต่ออีกกกกกกก :hao7:
สองคนรู้จักกันมาก่อนรึเปล่าอ่ะ มานิดเดียวเองค้างเลย
-
:a5:
จะให้รัตติกรเป็นเคะเรอะ!! ด้วงสูงกว่าแล้วอ่ะ
ไม่นะ!!!
o22
ปล.เรา งง นะ ตอน นี้ :ruready
-
เป็นไง พอเขาหายเข้าก็วิ่งพล่าน โธ่... น้องด้วง หนีไปไกลๆนะ
-
ค้างเลย
สองคนนี้มีอดีตอะไรกันหนอ
-
เรื่องไหนไม่งงไม่ใช่... จริงๆ นะ 555
ด้วง หวังว่าคงไม่...
-
เอิ่มมมมม
ตอนนี้อยู่ในโหมดงงซุปเปอร์งง
อะไร ยังไง...
-
เอ่อ หรือที่น้องด้วงหายไปจะไปเปลี่ยนแปลงตัวเอง กลับมาเป็น the new ด้วง ที่ไม่ยอมให้นายรัตติกรรังแกอีกแล้ว
สู้ๆครับน้องด้วง
รอนักเขียนด้วยครับ
-
หือ?
รอค่าาาา
-
:ling1:
-
อ่าว เคยเจอกันมาก่อนเหรอ เมื่อก่อนน้องด้วงตัวสูงใหญ่กว่ารึึึึเปล่า
อยู่ในโหมดเดา :really2:
-
หายไปสัก2ปีนะด้วง..รัตติกรตายด้านเเน่ๆ :hao3:
-
รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
..."... ได้นอนบ้างไหมว่ะ ไอ้ติ? ...หน้ามึงโทรมยังศพ นี่อย่าบอกกูนะว่าที่มึงไม่หลับไม่นอนแล้วช็อคเข้าโรงพยาบาลเพราะมึงเสือกเล่นยา..."
.
.
.
เหมือนหมาป่วย ..รัตติกร ไม่ได้เถียงไม่ได้เกรี้ยวกราดอะไร ...ส่วนหนึ่งเพราะรู้ดีด้วยมั้งว่า พวกเพื่อนๆ ที่อุส่ามาเยี่ยม มาเยี่ยมด้วยใจ กับเพื่อนฝูงในกลุ่มถึงจะชั่วจะเลวแค่ไหนรัตติกร ก็ไม่เคยขาดมิตรแท้ ในห้องคนป่วยถึงได้มีแต่เสียงคุยกันดังโวยวาย..
ปล่อยให้เพื่อนมันพูดไปส่วนตัวเขาเองก็ได้แต่ ปวดหัว ปวดหัวกระวนกระวาย หงุดหงิดเจียนตายแต่ไม่ตาย ...ไมเกรนที่ไม่เคยเป็นอยู่ๆ มันก็บุกเข้ามาเล่นงานเขาจนช็อคซะอย่างนั้น และเหตุผลมันก็มีเพียงเรื่องเดียว เรื่องที่เขา 'ไม่ยอมหลับ' นี่เกือบสี่ห้าวันแล้วสิที่รัตติกรไม่ได้หลับตาพักผ่อนเหมือนชาวบ้านชาวช่องเขา...เหตุผลไร้สาระ แต่มันก็เหมือนจริงเสียจนทำเอาเขาไม่กล้าหลับตา..
.
.
.
แค่ปิดเปลือกตาลงก็เห็นภาพฝันเดิมๆ
ภาพที่เขาเป็นเด็กตัวเล็กๆ เด็กที่แกล้งด้วงกว่างตัวนั้นจนตายคามือ..ฝัน ที่ตามหลอกหลอน..มันเหมือนจริง..เหมือนจริงเสียจนเขาไม่กล้าหลับตา ไม่กล้า...ไม่กล้าที่จะคิดไปเองว่าที่ไอ้ด้วงกว่าง มันหายไป...มันอาจจะเจออะไรหรือประสบอุบัติเหตุร้ายแรงเพราะเขา..
.
.
.
เคยคิด....ว่าถ้าเล่นให้แหลกเหลวจนพังคามือคงจะเบื่อไปเอง...
เคยคิด....ว่าถ้าเบื่อก็คงเขี่ยมันทิ้งได้เหมือนของไร้ค่า...
คนอย่าง รัตติกร ไม่เคยสนใจหรือใส่ใจอะไรมากกว่าตัวเอง...
ทรมานฉิบหาย !!
ทรมานได้อย่างที่ไม่เคยคิดว่าตัวเขาเองจะเป็นไปได้ขนาดนี้ ...ไอ้ด้วง....ไอ้ด้วงกว่างนั่นล่ะที่ต้องรับผิดชอบ!!!
.
.
.
.
...
"จะออกจากโรง'บาลแล้วหรือว่ะ? ขอบตามึงยังคล้ำขนาดแพนด้าอายอย่างนี้อะนะ? หมอปล่อยหมาออกมาได้ไงว้า? ฮ่าๆๆๆ "
เสียงตะโกนทักทาย ในร้านเหล้าของพวกเพื่อนๆ ดูเหมือนจะแปลกใจ และคงจะยิ่งแปลกใจแน่ ถ้ารู้ว่าถึงจะออกจากโรงพยาบาล รัตติกร ไม่ได้นอนมานานเกือบอาทิตย์ ...ไม่รู้สิ ทั้งๆ ที่รักตัวเอง แต่เขากลับไม่กล้าหลับตา ไม่กล้าแม้แต่จะคิดว่า หลังเปลือกตาที่มืดมิด มันจะมีภาพของด้วงตัวน้อย นอนนิ่ง โดยไม่ขยับ...
.
.
.
"...เรื่องที่กูให้สืบเป็นไงบ้าง? เจอมันไหม? "
.
.
.
ประโยคแรกหลุดถามออกมาได้หลังจากใครสักคนในกลุ่มยื่นเหล้าผสมแก้วใหญ่ให้ตามธรรมเนียม
ก่อนจะมีใครอีกคนในกลุ่มยื่นซองกระดาษที่มีแต่ภาพถ่าย...เพียงแค่เห็นว่าคนในรูปยังเป็นไอ้ด้วงกว่างคนเดิมแบบที่ไม่ได้มีส่วนไหนบุบสลาย แค่นั้นรัตติกรก็เผลอยิ้มอย่างไม่รู้ตัว..
"มันอยู่ที่ไหน?"
.
.
.
คำถามนั่นของรัตติกร ไม่มีเพื่อนคนไหนเอ่ยตอบ ...
ทุกคนที่เขามองล้วนขมวดคิ้วแล้วก้มหน้า.... และก็มีบ้างบางส่วนที่เบือนหน้าหนี...
.
.
.
ก่อนที่ใครสักคนจะหลุดหัวเราะ ...
เผยให้เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ของฝูงหมาป่า ที่พากันหันหน้าไปทางโต๊ะด้านล่างที่มีพวกกลุ่มเด็กวัยรุ่นกำลังเลี้ยงฉลองงานวันเกิด....งานวันเกิดเล็กๆ ของคนที่ รัตติกร อยากพบนักอยากพบหนา...
"...ในฐานะรุ่นพี่...ถ้ามึงจะพามันกลับไปส่งถึงบ้าน...พวกกูก็ไม่ห้ามหรอกนะ..ไอ้ติ..."
.
.
.
..
-
:hao4: :hao4:
-
สนุกๆๆๆ มาต่อๆๆๆๆ จะเอาเรื่องนี้ๆๆๆๆ จะเอาๆๆๆๆ :ling1:
-
:z3: :z3:
ยังไม่สะใจเลย..เจอด้วงซะเเหละ
-
:hao5:
-
อะไรอะ ติจะเจอด้วงแล้วหรอ น้องด้วงหนีไป เอาให้ติตรอมใจสักปีสองปีค่อยกลับมา :(
-
:mew5: :mew5:
:pig4: :pig4:
-
ใครกันแน่วะที่ทรมานจนเจียนตาย
-
:z3:
-
:katai1: ดราม่าแน่ :sad4:
สงสารด้วงกว่างจัง :hao5:
-
นี้มันนิยายหรือเรื่องสั้นคะ..รู้สึกว่ามันมาน้อยจังเลย...พยายามต่อไปนะคะ..จะติดตามต่อไปไป
...ขอบคุณคะ
-
นิยาย อัพเร็วได้ใจค่ะ
แต่อยากได้แบบยาวๆหน่อยค่ะ
-
มาครั้งหนึ่งนี่ยาวเลยนะคะ เรื่องอื่นเป็นไงมั่งๆๆๆๆ รอคิวๆๆๆๆๆ :hao7: :hao6: :katai5:
-
อุ้ย!! ตาย!!
ที่แท้ก็ฝันไปนี่เอง น้องก็งงอยู่ได้
แต่ชายโฉด ชั่ว ดิบ เถื่อน ช็อคจนเข้าโรงพยาบาล
เอิ่ม.. ก็ดูน่าหัวเราะสะใจอยู่นะคะ 555555+
ลุ้นว่าถ้าเจอด้วงน้อยกลอยใจของน้อง
พี่ติจะลงโทษยังไงเนี้ยยยย :hao6:
-
ด้วงไปไหนมาาา
-
พระเอกเลวมาก
-
อะค้างได้ใจ
ยังโทษคนอื่นอีกนะพระเอกของเรา
-
พี่ติจ้าาาา มาน้องจะปลอบพี่เอง
-
แง๊ อย่าเพิ่งตามเจอสิ ให้ติสำนึึึึกก่อนว่าจะไม่รังแกน้องด้วงอีก
-
ตกลงน้องด้วงหนีแล้วรัตติกรตามหาไม่เจอเลยเครียดไมเกรนลงเข้า รพ.??? :hao4:
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
เอามีดจี้เอวให้มาต่อด่วน
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
แหม่ๆเพื่อนนายติแต่ละคน จับน้องใส่พานกันเลยทีเดียว :serius2:
อยากให้ด้วงหนีไปนานๆอะ นายติจะได้สำนึกซะบ้าง ว่าเคยทำอะไรกับใครไว้ :3125:
-
นี้มันนิยายหรือเรื่องสั้นคะ..รู้สึกว่ามันมาน้อยจังเลย...พยายามต่อไปนะคะ..จะติดตามต่อไปไป
...ขอบคุณคะ
5555555 ชื่อก็บอกแล้วค่ะว่า One Short (วันช็อตแบบเหล้าแก้วเล็กๆอ่ะค่ะ) กินน้อย สั่งบ่อย เลยเสิร์ฟถี่
แต่รับรองว่าแก้วนี้ไม่เมา...แค่มึนๆค่ะ :mew3: :mew3:
-
สนุกมาค่ะ ติดตามเลย
5555 :z1: :katai2-1:
-
มาสั้นๆ ให้กระสันอยากอ่านกว่าเดิม ในที่สุดนายรัตติกรก็ได้เจอน้องด้วง
ถ้ารุ้ว่าน้องสำคัญก็อย่าทำร้ายน้องอีกเลยนะ
มาสั้นๆแต่มาถี่ๆให้หายคิดถึง ผมก็ไม่รังเกียจนะ โอเคอ่ะครับ
-
แซ่บค่ะ
-
นายรัตติกร... :z6: :z6: :z6:
:angry2: :angry2:
:m31: :m31:
ขอโทษนะคะ... ไม่ทราบพระเอกยังไม่ออกใช่มั้ย :13223: :13223:
ฮ่าๆๆๆ เค้าชอบเม้นท์นี้อ่ะ เห็นด้วยอย่างแรงเลยค่ะ o13
-
กำลังอ่านสนุกเลย
ด้วงอย่าไปยอมติมันนะ
เลวแบบนี้ ต้องเอาให้สำนึก ทรมานมากๆ
-
อาการหนักนะรัตติกร เข้าโรง'บาล เพราะไม่เจอหน้าเค้าเนี่ยนะ :hao3: :hao3: :hao3:
ขนาดนี้แล้ว ยกขันหมากไปสู่ขอเลยเหอะ :hao7: :hao7: :hao7:
-
สมถึงขั้นเข้าโรงพยาบาลเชียว
มีเพื่อนดีจริงๆจัดน้องด้วงมาให้
รออ่านตอนต่อไปครับ
-
จะตบจูบกันไหมเนี่ย...
-
รออ่านต่อ
-
แหม่....ลงเร็วจนตามอ่านแทบไม่ทัน กร๊ากๆ :hao7:
จับตัวได้คราวนี้ ด้วงเอ้ย โดนบี้จนเละคาตีนแน่ๆ :oo1:
-
แอบ งงๆ :hao5:
แต่สะใจอิพี่ติแกบ้าถึงขั้นเข้าโรงบาลเลย :katai5:
-
เรื่องนี้สุดแสนจะดิบ เถื่อน และเศร้า โฮกกก สงสารด้วงกว่างอ่ะ ทำไมพี่ติถึงทำร้ายน้องแบบนั้นนน
ทำเองเจ็บเอง เฮอะ สมน้ำหน้า ชิชิ (อิน)
รอตอนต่อไปอยู่ค่่าาาาาาา เอาน้องด้วงกว่างแก้แค้นบ้าง :mew1:
-
อย่าทำร้ายกันด้วยการมาต่อแค่นี้เลย
มันค้างงงงงงง
โฮกกกกกก :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
:really2: :really2:
มาตอนสั้นๆ ทั้งนั้นเบย....บู บู
-
ด้วง...คลานหนีเถอะลูก
ตัวเขวือบมันมาล่ะ...
:mew5: :mew5:
-
รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
..."...ในฐานะรุ่นพี่...ถ้ามึงจะพามันกลับไปส่งถึงบ้าน...พวกกูก็ไม่ห้ามหรอกนะ..ไอ้ติ..."
.
.
.
...งานวันเกิดเล็กๆ ของคนที่ รัตติกร อยากพบนักอยากพบหนา...
ถูกจัดอย่างง่ายดาย เค้กก้อนพอประมาณ อันตธานหายไปแทบจะในวินาที หลังจากนั้น ของหวานก็ถูกแทนที่ด้วย มิกเซอร์และเหล้าสีเข้ม ...
.
.
.
กลางร้านเหล้าที่โหวกเหวกโวยวาย รัตติกร ได้แต่นั่งนิ่งแล้วเฝ้ามอง ...
เขาจิบเหล้ารสแรง...ค่อยๆ จิบ แล้วเอนหลังพิงโซฟาอย่างย่ามใจ... สายตาคมเฝ้ามองร่างที่เคยอยู่ในอ้อมแขนยกชนแก้วเหล้าที่พวกเพื่อนๆ เขาทำเป็นเนียนส่งให้ ...ฝูงหมาป่ากำลังล้อมเหยื่อที่ไร้โอกาสรู้สึกตัวถึงอันตราย ในฐานะเจ้าของวันเกิด...ด้วงตัวน้อยจำใจต้องกระดกดื่มทุกแก้วที่ผ่านมือ...
.
.
.
กลางเสียงเพลงและแสงไฟ...
หลายสายตาที่อยู่ในฝูงของ รัตติกร ต่างจ้องมองรุ่นน้องที่กระโดดโลดเต้นไปตามเสียงเพลงด้วยความเมา... ด้วงยิ้มง่าย ยิ่งเมาก็ยิ่งยิ้ม...ยิ้มเสียจนรอยยิ้มนั่นมันเชิญชวญแขกไม่ได้รับเชิญเข้ามา
.
.
.
สายตาหลายคู่ของเพื่อนฝูง ถูกส่งมาเหมือนเย้ยท้า...
เมื่อกลางร้านเหล้าที่แขกทุกคนแทบจะเรียกว่าเมาจนได้ที่ ต่างลากดึงเจ้าของวันเกิดที่แทบจะยืนไม่อยู่ไปโต๊ะนู้นบ้างโต๊ะนี้บ้าง จนสุดท้าย ด้วงตัวนั้นก็ถูกผู้ชายร่างใหญ่ในชุดเสื้อยืดสบายๆ ขวักมือเรียกแล้วยึดตัวให้นั่งใกล้โดยไม่ยอมปล่อยตัว...
แก้วเหล้าในมือรัตติกรแทบแหลก เมื่อไอ้วงแขนใหญ่ๆ นั้นโอบตัวด้วงไว้แล้วดึงให้ลงไปซบบนไหล่หนา...ซ้ำ...ในแสงสีที่หลอกตา รัตติกร ยังเห็นแววตายิ้มได้ปิดลงพร้อมๆ กับแขนที่ยกโอบรอบลำคอของแขกไม่ได้รับเชิญ ...
.
.
.
"...มึงโดน...ตัดหน้าแล้วว่ะ ไอ้ติ.."
.
.
.
.
..เสียงกระซิบของหนึ่งในกลุ่มเพื่อน เหมือนกระซิบเย้ย...
และเพียงแค่นั้น.... รัตติกร รักษารัชต์ ก็แทบจะวิ่งลงไปกระชากตัวไอ้ด้วงนั้นออกมาจากผู้ชายร่างใหญ่ที่กำลังหิ้วปีกบางๆ ของด้วงตัวนั้นเดินออกจากร้านไปอย่างไม่สนใจใคร...
.
.
.
..
-
สั้นไปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปป
ติไม่ปล่อยไว้แน่ ด้วงเอ๊ย
ซวยละ
-
โอ้ม่ายยยยยยย สั้นอย่างนี้มาต่อด่วนเลยนะ
เร็วๆ เลย ด่วนนนนนน!!!!!!!!!
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ใครมันช่างกล้านะ
เดี๋ยวโดนแน่ๆๆ
บอกแล้วนะ
+1 สำหรับความสนุกและความขยัน
-
อ๊ากกกกกกกกกกก
ทำร้ายจิตใจกันมากกกกกก
คืนนี้นอนไม่หลับแน่ๆ!!! :ling1:
พี่ติไปฉุดด้วงน้อยกลอยใจกลับมา
แล้วจัดชุดใหญ่เลยน้าาาาา ><
-
เอาละไง
ติจะตามไปทันมั้ย
:katai4:
-
ทำไมถึงมีแค่นี้เองงงงงงงง มาต่อด่วนนนนน
-
โอยยย :katai1:
-
:a5:
:katai4:
:katai1:
:ling3:
ถ้าจะสั้น และค้างงงงงงงงงงงงงง ขนาดเน้ เน้ เน้ เน้ เน้ (เสียงเอคโค่ดังกระหึ่ม)
มาต่อไวๆ นะคะ เค้าลุ้นจนปัสสาวะเหนียวแล้วค่ะ :ling1:
-
ขออีกนิด ขออีกนิดนุงจิ :z3: :z3: :z3:
-
หวงหล่ะสิๆๆ
-
สั้นนนนนนนนน
-
:z3: :z3: ด้วงตายแนนนนน่
-
o13
-
อ่านแล้วติด อ่านแล้วค้าง โอย!!! :z3:
-
ตัดฉับมาต่อก่วนคะ:a5:
-
ไอ้คนนั้นมันคงไม่ตายดี :laugh:
ให้มันรู้ซะบ้าง ด้วงน่ะของใคร :hao6:
ปล.พรุ่งนี้คงไม่ได้เม้นท์อีกหลายๆตอนแน่ ต้องทำงานอ่ะ
ถ้าไม่ได้เม้นท์ทุกตอน อย่าเคืองกันน้าาาา เพราะเค้าต้องทำงาน แต่ได้อ่านทุกตอนแน่นอน :z3:
-
กรี๊ดดด ค้างอย่างแรงเลยค่าาา :katai1:
-
อ่านเรื่องนี้ แล้วรู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นลำยองเข้าไปทุกที มาทีละนิดเหมือนดื่มยาดองทีละกรึ๊บ
แต่ละกรึ๊บก็ซ่าบซ่าน ต้องติดตามอย่างเสมอ
หวังว่าน้องติจะพัฒนาตัวนะคะ ไม่งั้นแม่ยกจะตีหนูด้วยโหลยาดองแทน
-
:a5: รอ รอ รอ ครับ :call:
-
โอ้ยยย กลัวติโมโหแล้วจะไปลงที่ด้วง :sad4:
-
เหมือนผู้ชายคนนั้นจะรู้จักกับด้วงอยู่แล้วปะ
ก็ด้วงไปหาว่าง่ายแถมซบด้วยอ่า
หรือพี่ชายด้วง
ก็ว่าไปเรื่อย 555555
รอรอรอรอ
-
:serius2: ค้างคา T^T ปูที่นอนรอตรงนี้นะคะ
คร่อก~
-
อ้ากกกกก ค้าง! สั้นจังเลยย :z3:
ใครหิ้วน้องด้วงไปปปป อิพี่ติมันทรมานน้องด้วงได้คนเดียวนะคะ! :z6:
-
รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
..."...มึงโดน...ตัดหน้าแล้วว่ะ ไอ้ติ.."
.
.
.
เสียงกระซิบแหย่นั้นมันไม่ได้ทำให้ รัตติกร ใส่ใจมากไปกว่าร่างคนเมาที่กำลังถูกหิ้วเหมือนตุ๊กตาไร้น้ำหนัก ...แม้เพื่อนฝูงที่พอรู้อะไรอยู่บ้างพยายามกันคนอื่นที่เต้นขวาง รวมทั้งพยายามเรียก หรือแม้แต่ดึงไอ้ด้วงขี้เมาไว้ให้ แต่สุดท้ายทั้งกลุ่มก็ต้องหยุดเมื่อถูกขวางไว้ด้วยกลุ่มคนเมาที่พากันลุกเต้นในช่วงเบรควงดนตรีสด ...หมดความทะนงที่เคยคิดว่าตัวเองจะมีแต้มต่อ เมื่อกลางร้านที่แออัดไปด้วยผู้คนมากมาย มันไม่มีหนทางให้รัตติกร ที่อยู่บนชั้นสองของร้านวิ่งฝ่ากลางฝูงชนไปทันเอื้อมคว้าร่างคนเมาที่อ่อนแรงได้เลย...
รัตติกรเพิ่งสำนึก สำนึกได้ว่าตอนนี้เขาเหมือนเป็นเด็กเล็กๆ เด็กน้อยที่เตรียมตะคุบจับ ด้วงตัวสำคัญ แล้วเจ้าด้วงกว่างที่เกาะอยู่บนขอนไม้นั่น ก็ถูกอินทรีใหญ่โฉบไปต่อหน้าต่อตา...
.
.
.
ถึงจะพยายามฝ่าฝูงคนออกมาแค่ไหน แต่สุดท้าย..หน้าลานจอดรถของร้าน ...รัตติกร ก็มาทัน..แค่พอเห็นไอ้ด้วงที่เมาไม่ได้สตินั้น มันถูกจับยัดเข้ารถออฟโรดคันใหญ่ ...
.
.
.
ครั้งแรกที่คำว่า 'แพ้พ่าย' มันเหมือนถูกมีดที่มองไม่เห็นกรีดสลักลงบนอกด้านซ้าย ของ รัตติกร ..
...
..."ทันไหมว่ะ?"
เพื่อนฝูงที่เพิ่งเข้ามาสมทบถามคำถามที่ตัวเขาเองไม่อยากจะพูดถึงคำตอบ...แต่ก่อนที่ รัตติกร จะหันหลังเดินจากไป ใครคนหนึ่งในฝูง ก็ลากให้เขากลับไปในร้านและกระเซ้าให้เขาโทรหาไอ้ตัวต้นเหตุ...
"...กูสืบถึงขนาดมีรูปมัน ...แล้วมึงคิดหรือว่า แค่เบอร์มันกูจะไม่มี? "
.
.
.
.
แค่ประโยคเดียวเท่านั้น ที่มันเหมือนประโยคเรียกรอยยิ้มกว้างของรัตติกร ให้ฉีกออกเกือบถึงใบหู รัตติกร ชะงักนิ่งก่อนหัวเราะเสียงดัง เขาอดเผลอสบถให้พวกเพื่อนๆ ไม่ได้ ...เหล้าขวดใหญ่ถูกสั่งมาเปิด กลุ่มเพื่อนกลุ่มใหญ่หัวเราะโวยวาย รัตติกร เหยียดยิ้มกว้างอีกครั้งก่อนจะกระดกดื่มเหล้ารสขมแก้วใหญ่แล้วรับเศษกระดาษในมือเพื่อนไปเพื่อกดหาเบอร์ไอ้ขี้เมา...
.
.
.
..."....หือ....อื้ออออ....อ่ะ...คะ....ใคร....ใครครับ..."
.
.
.
.
เสียงปลายสายตอบกลับมาอย่างไม่ได้สติ ...
แต่แค่นั้นก็เพียงพอเรียกรอยยิ้มของ รัตติกร เสียจนไม่ยอมหุบ...อีกครั้งที่ รัตติกร เพิ่งรู้ว่าคนความอดทนต่ำอย่างตัวเขา มีความอดทนมากพอที่จะคุยกับคนเมาได้อย่างอารมณ์ดี ...
.
.
.
...และผลตอบแทนของความใจเย็นครั้งนี้ ดูว่ามันน่าจะเป็นผลดีเกินคาด เมื่อเบอร์นั้นนอกจากจะละเมอครางให้เขาฟัง มันยังเป็นเบอร์ไลน์ที่ตัวเขาเองไม่รู้ว่าจะเรียกว่าโชคหรือบุพเพสันนิวาสกันแน่ที่มันดลใจหรือบังคับ ให้ไอ้ด้วงมันกดสถานะแจ้งพิกัดที่อยู่ตัวเองพร้อม...
"...อืออ..บ้าน...บ้านด้วง...อื้อ...ไม่..มะ..ไม่รู้แล้ว...พี่จะมาก็มาดิ....อื้อออ...วาง...วางสายแล้ว...ไม่รู้แล้วด้วงนอน...ด้วงจะนอน... "
.
.
.
เห็นไหม ได้ยินไหมล่ะว่าปลายสาย ไอ้ด้วงมันยอมให้เขาไปหา ...เสียงอืออ่า ในลำคอของคนเมาที่คราง เข้ามาในสายเพราะความรำคาญ ทำให้ รัตติกร ยิ้มกว้างอย่างกับคนบ้า..ในตอนนี้รัตติกรไม่รู้หรอกว่าถ้าเขาไปหาไอ้ด้วงขี้เซา เขาจะเข้าบ้านมันยังไง เพราะสิ่งเดียวที่ รัตติกร รู้หลังจากดูจุดชี้พิกัดที่แจ้งชัดในไลน์ทรามส์...รัตติกร รู้แต่เพียงอย่างเดียวว่า...
.
.
.
ไม่น่าเกิน 30 นาที ที่เขาจะไปยืนหน้าบ้านมัน!!!
-
บุกฐานทัพ!
-
ผู้ชายคนนั้น ใครกันนะ
-
ใครรรรร เขาคนนั้นคือใคร
ด้วงจ๋า...หนูพลาดแล้วววว
-
:katai5: o13
-
แอร๊ยยยยย เลวแบบนี้ ชอบบบบบ
-
เล่นกับใครไม่เล่น มาแจมกะคุณรัตติกรเป็นไงล่ะ
ตามทวงหนี้ทบดอกทบต้นถึงบ้านเลย :laugh:
-
:mew5: :mew5:
เเค่ละเมอตื่นมารับหรือติดกิจอยู่...เลยรับ
-
:mew5: :mew5:
แล้วไอ้คนที่พากลับคือใครอ่ะ
-
รวดเร็วดีจังค่ะเรื่องนี้!!!! :hao7:
-
พี่ติ!!!!
รีบไปหาด้วงน้อยกลอยใจของน้องเลย
เมาขนาดนั้นไม่รู้เป็นไงบ้าง!!
ผู้ชายที่พาด้วงน้อยไปเป็นใครก็ไม่รู้!!
-
ด้วงงงงงงงงงงงซวยละไง หนีเสือปะจระเข้
-
:m31: :m31: :m31:
อย่าทำให้ค้างงงงเด้!!!!!!!!!
-
บุกถึงที่เลย
-
ตอนแรกๆยอมรับนะครับว่าไม่อยากให้ติเจอด้วง แต่เอ๊ะ?!? ตอนนี้ด้วงไปกับใครก็ไม่รู้ ของอย่างนี้เลยต้องยอมให้ติตามไป #หาด้วงให้เจอนะติ
-
one short ครับ
คลั่งดีกว่า..หนูด้วงโดนกินเปล่าเนี่ย? :hao7:
-
ไม่ใช่เข้าไปเจอฉากบาดจิตพอดีหรอกนะพี่ติ :z2:
-
มาบวกเป็ดให้ทุกตอน หวังว่าเรื่องนี้จะจบนะ :hao4:
-
อ่านเรื่องนี้เหมือนตัวเองต้องเกาะขอบบาร์เอาไว้
เพราะเด็กเสิร์ฟจะเอาเตกีล่าทีละช๊อตมากรอกปากเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
*เมา*
:z10: :z10:
-
ลุ้นๆ พี่ติจะทำไรน้องด้วง :katai5: :katai5:
ด้วงจัดการไอ้พี่ติกลับไปบ้าง อย่ายอมๆ
:pig4: :pig4: คุณzitraphat น่ารักที่สุด :กอด1: :กอด1:
-
ความดีความชอบของเพื่อนล้วนๆ
-
สปอต์สีดำ กับ ฟอดออฟโรด ใครจะแรงแซงได้ใจด้วงกว่าง
เปิดโต๊ะพนัน..เจ้ามือแม่ยกแทงข้าง ฟอด เราชอบมวยรอง มันลุ้นก่า คึกๆ คึกๆ :hao3: :hao3:
-
สวัสดีค่ะ เพิ่งมาอ่าน
สงสารด้วงจริง นายติมันเลว!!จนเกลียดมันสุด ๆ เลยอ่ะ :angry2: :o211:
แค่นี้ยังน้อยไปนะ ทรมานยังไม่พอ น่าจะทรมานนายติอีก
ด้วงน้อยอย่าใจอ่อนนะ อ่า! ต่อไปจะเป็นไงเนี่ยน่าสงสารด้วงน้อยจัง :hao5:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: ด้วงกว่างงงงงงงงงงงงงงง ติเร็วๆเข้านะ!!!
-
เสียงละเมอครางนี่พาคิดไปไกลมว๊ากกกกกกก :z1:
รอพี่รัตติกร ทำโทษน้องด้วงอยู่นะคร๊าาาาา :hao6:
-
แทนตัวเองว่าด้วงด้วย น่ารักจัง :ling1:
-
ครางซะเค้าจิ้นไปไกล >/////<
-
ชอบจังเรื่องนี้~ ด้วงน่ารัก ไอ้คุณรัตติก็ซึนนนนนนซะ! และที่ชอบที่สุด...มาน้อยๆแต่มาบ่อยๆ คริๆๆ :katai2-1:
-
นี่รออ่าน ทรมารเหมือนตอนตามน้องด้วงเลยคะ
เจ็บปวด มาต่อไวๆนะคะ อิอิ
-
ไม่ได้เข้ามาวันเดียว ได้อ่านอีกหลายตอนเลย
สรุปเม้นท์รวบยอดแล้วกัน
ไม่รู้ว่าหนูด้วงหายไปแบบไร้ร่องรอยเพราะเพื่อนของติมันช่วยแล้วแกล้งติรึเปล่า
แต่ตอนนี้มันทำให้อยากทราบว่าผู้ชายคนนั้นคือใคร เอาน้องไปไว้ไหน
และ...........ทำอะไรน้องรึเปล่า
จากเสียงที่รับโทรศัพท์มันทำให้เราคิดไปไกลกว่านั้น เยอะ :mew5:
ยังไงก็แล้วแต่อยากให้มีรัตติกรคนเดียวที่ได้ด้วงนะ หรือไม่ก็ตัดรัตติกรไป
แล้วเอาคนอื่นมาแทนเลย :hao4:
-
พี่ติสู้ๆ :yeb: รีบตามน้องด้วงไปไวๆเลยนะ :oni1: คุยกันดีๆล่ะ :L2: :กอด1:
-
อ่านรวดเดี๋ยวจบเลย สนุกมากค่ะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
รอตอนต่อไปจ๊า :mew1: :mew1: :mew1:
-
ขอเม้นท์อีกรอบนะคะ
ตอนที่อ่านๆ อยู่นั้น มีความรู้สึก...แค่ความรู้สึกเล็กน้อยที่โผล่ขึ้นมาคล้ายกับตอนเอาเข็มหมุดสะกิดผิว...เหมือนกับว่าเพื่อนๆ ของรัตติกรกำลังวางแผนอะไรสักอย่าง แผนที่ว่านั้นอาจไม่ใช่ทางรูปธรรม แต่เป็นทางนามธรรม ดิฉันรู้สึกเหมือนพวกเขากำลัง "สนุก" กับการกระทำของรัตติกร และเหมือนกับจะ "ดูแคลน" น้องด้วงอยู่มากโข ตอนที่อ่านนั้นรู้สึกไม่ค่อยชอบใจเพื่อนกลุ่มนี้มากๆ คือ...รัตติกรนั้นเขาร้ายจริง แต่เมื่อร้าย ก็แสดงให้เห็นว่าร้าย แต่พวกเพื่อนกลุ่มนี้นั้น มันร้ายลึก และเหมือนจะคอยเหยียบให้จมดินเมื่อคนล้ม และแม้รัตติกรจะล้ม พวกเขาก็จะเหยียบซ้ำ ถ้าให้ใช้คำอังกฤษ ก็คงประมาณว่า รัตติกร และน้องด้วงกว่างนั้นเป็น laughing stock ของพวกเพื่อนกลุ่มนี้ (???)
ส่วนการอัพเดทอันรวดเร็วนี้ถือว่าดีมากทีเดียว เพราะทำให้ผู้อ่านได้ยกดื่มกรึ๊บเดียวไม่ต้องเสียวฟันเยอะ (ฮา)
ขอบคุณค่ะ :mew1:
-
ไม่ได้ดั่งใจข้าเลยโว้ยยยยยยย :katai1:
ด้วงกว่างรีบหนีเร็วลูก อิพี่ติมันจะไปหาหนูแล้วววววว :katai4:
-
โอเค...ชอบคะ..พระเอกสารเลวดี...
-
เอิ่ม แล้วที่ด้วง คราง หรือพูดด้วยน้ำเสียงติดๆ ขัดๆ เนี่ย
คือว่าเมา เลยพูดไม่ค่อยรู้เรื่อง หรือว่ามีใครกำลังกวนตัว กวนใจอยู่ :katai1:
แล้วผู้ชายคนนั้นที่พาด้วงขึ้นรถเป็นใคร
แล้วถ้ารัตติกรตามไปหาด้วงที่บ้าน แล้วจะเจอผู้ชายปริศนาคนนั้นมั้ยอ่ะ
อร้ายยยยยยยย อย่าบอกนะว่าตอนหน้าจะเป็น 3P :katai1:
ไม่น๊าาาาา อย่าทำร้ายน้องงงงงงงงง
#Me อยู่ในโหมด มีแต่คำถาม เวิ่นเว้อ สับสน คิดเองเออเอง :ling3: :m31:
อ๊ากกกกกก อยากให้โลกสวยยยยยย (Meบ้าไปแล้วววววว)
-
งง ผู้ชายที่พาด้วงไปเปนใครอ่ะ
แล้วด้วงเปนใครกันแน่อ่ะ
เห้อ ถ้าเจอแล้วรัตติกรจะทำร้ายด้วงอีกมั้ยเนี่ยยย
รู้ตัวว่ารักรึยัง
-
แล้วผู้ชายคนนั้นล่ะ!!
-
คนที่พาด้วงไปคือใคร?
รัตติกรบุก!
-
:ling1: เอาอีกๆๆ!!!
-
เรื่องนี้แต่ละตอนมันสั้น แต่อัพถี่จุง :-[
พระเอกคือคนที่พาด้วงไปใช่ปะครับ? คือแบบ รัตติกรนี่...ซาตานมาก :serius2:
-
เอ๋?? แสดงว่าเราเข้าใจผิด o22
ฮ่าๆ ตอนแรก งง ทีนี้เข้าใจละ :hao3:
-
อัพเร็วและถี่มาก
แถมเนื้อเรื่องสนุกอีก
รักเลยอะ ♥
-
:z3:
-
เผลอแป๊บเดียวมาต่อเยอะมากกกกกก ดีใจ
นั่งรอตอนต่อไปค่ะ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
นั่นเสียงยานคานเพราะเมา หรือว่าคนที่หิ้วด้วงไปเค้าทำมิดีมิร้ายดวงอยู่
-
เอาอีกกกก
-
อย่าชะร่าใจไปติ ที่ครางๆมันใช่คนเมาขี้เซาแน่หรอ :sad4:
-
หวังว่าน้องด้วงจะปลอดภัย อ่านแล้วแบบใครหลอกใครว้าเรื่องนี้
-
เอิ่ม...ด้วงจะมีผัวเพิ่มป่ะล่ะ :z1:
-
รวดเร็วทันทีทันใด
แหม น้องด้วงไม่รีบรับเลย น่าจะให้รัตติกรกระวนกระวายสักนิด 555 :hao7:
-
สนุกอ่ะ ถึงสั้นแต่อยากให้ต่อเรื่อยๆ
-
รู้แล้วหรอว่าเค้าอยู่กะใคร มาแอบดีใจอ่ะ
ระวังเก้อนะ หึ o3
-
รีบไปเลยนะติ ช้าโดนแย่งไปแน่
-
แล้วใครพาไปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปป
-
รอเรื่องนี้แบบใจจดใจจ่อมาก :hao5:
-
หน้ามืดตามัวด้วยความรัก :katai2-1:
-
ไอ้คนพากลับใครอะ ไม่ใช่ตามมาเจอฉาก XXX ด้วงถูกกินหรอกนะ :hao6:
-
สนุกกกกมากกกค่ะและสั้นมากกกด้วย :a5: o22
ยังไม่เห็นวี่แววที่ด้วงจะรักพระเอกเลยอ่ะ
-
เลิกเลวซิ ด้วงจะได้รัก
-
ต่อด่วนกร๊ีดดดดดดดดดดดด
-
ยังจะตามไปเลวอีกเร๊อะ -*-
-
กด F5 ทุกๆ สิบนาที
-
นานแล้วน้าาาา มาต่อเถอะ จะลงแดงแล๊ววววววว
-
มาต่อเถอะนะ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
มารออ่ะมารอ สนุกมากมาย เข้ามาตามดูว่าอัพยัง มาไวไวนะคะ :call: :call: :call:
-
หายไปเรย
:z13: :z13: :z13:
-
บุกบ้านๆๆๆ :katai2-1:
-
สั้น แรง ได้ใจ
-
มาทวงงงงงงงงงงงงงง
มาต่อเถอะนะคะ เค้าอยากรู้แล้วอ่ะว่าชายปริศนาคนนั้นคือใคร แล้วเค้าทำอะไรด้วงน้อยรึเปล่า :hao5:
:ling3:
-
ติดเรื่องนี้งอมแงม
มาต่อไวๆนะค้า
-
:m16: :m16: :m16: :m16: :m16:
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
:mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
เวลาด้วงกว่างเมาแล้วน่ารักอ่ะ
-
มานั่งรอค่ะ :impress3: :impress3: :impress3:
-
มาต่อเร็วๆ อยากอ่านแล้ววววว
-
มาต่อได้แล้วมั้งครับ
-
อัพเถอะนะ :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ร ออออออออออออออออออออออออออออออออออออ อออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
-
รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
..."...อืออ..บ้าน...บ้านด้วง...อื้อ...ไม่..มะ..ไม่รู้แล้ว...พี่จะมาก็มาดิ....อื้อออ...วางแล้ว...ไม่รู้แล้วด้วงนอน...ด้วงจะนอน....."
.
.
.
"..ใครโทรมา ด้วง..?"
.
.
.
เสียงคุณหนอนดูจะแข็งขึ้นมาเมื่อมองสภาพคนเมาที่นอนหลับไปทั้งๆ ที่เสื้อผ้ายังคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นน้ำหอมและแอลกอฮอล์... คุณหนอนถามอีกครั้ง แต่มันก็ไร้ประโยชน์ แถมพอจะดึงไอ้คนเมาขึ้นมาพูดจากันให้รู้เรื่อง ด้วงตัวโตกลับปัดป่ายและข่วนตะปบลงเล็บเข้าแผ่นอกคุณหนอนจนเลือดซิบ... งี่เง่าละงอแง...คุณหนอน หันไปมองเด็กขี้เมาที่ครางอื้ออ้าไม่รู้เรื่องรู้ราว ... พอเมาแล้วเรื้อนได้ใจ จากเด็กว่าง่ายนิสัยดี ตอนนี้ด้วงของคุณหนอนกลายเป็นไอ้ง้องแง้งไปแล้ว ...และก็เงียบไปอย่างไม่มีคำตอบ คุณหนอนถอนหายใจเหนื่อยหน่าย เช็ดผ้าชุบน้ำอุ่นข้างซอกคอของคนงอแงอีกครั้ง ก่อนจะก้มหน้าลงมาหยิบโทรศัทพ์ในมือของคนหลับไปดู...
.
.
.
ที่หน้าจอไม่ได้ขึ้นอะไรนอกจากเบอร์โทร ...
.
.
.
...
ฝนตกลงมาแบบไม่ลืมหูลืมตา ...
แต่ถึงอย่างนั้น รัตติกร ก็ยังพาตัวเองมาจนถึงหน้าบ้านหลังหนึ่ง มันเป็นบ้านไม้สองชั้น ในเขตค่ายทหาร ในแนวรั้วและต้นไม้ ไฟในตัวบ้านปิดมืด ท่ามกลางสายฝนที่กระหน่ำ รัตติกร ตัดสินใจโทรหาเบอร์ที่เพิ่งได้มาอีกครั้งแล้วพูดสายกรอกเสียงลงไปอย่างไม่ทันให้อีกฝ่ายตั้งตัว
"กูอยู่หน้าบ้านมึงแล้ว กูเมา ...ออกมารับกูที"
กรอกสียงใส่โทรศัพท์ไปทั้งอย่างนั้น...
รัตติกร ฉลาดพอที่จะไม่บอกชื่อ และก็ฉลาดพอที่จะซุ่มรอจนไฟในบ้านหลังนั้นเปิด..
.
.
.
.
ในความมืด รัตติกร ไม่ทันได้สังเกตว่าใครเป็นคนเปิดประตูรั้ว จนเขาขับรถเข้าไปในรั้วบ้าน พร้อมทั้งจอดเทียบใกล้ๆ กับรถออฟโร้ดคันสูงนั่น รัตติกร ถึงได้รู้ว่า ไอ้คนที่พาด้วงออกมาและไอ้เจ้าของรถนั่นเป็นคนเดียวกันกับคนเปิดประตูร่างกายกำยำ เปลื่อยเปล่าท่อนบน ส่วนด้านล่างใส่แค่กางเกงเลสบายตัว แต่ที่ รัตติกร สนใจ มันมีแค่ไอ้รอยเล็บบนแผ่นอกสีน้ำผึ้งก็เท่านั้น...
.
.
.
"...นายใช่ไหมที่โทรมา?"
"..."
"รุ่นพี่ด้วงงั้นหรือ? "
"..."
ในสมองสับสนและคิดไปไกล รัตติกรไม่ตอบอะไรทั้งนั้น สิ่งที่สมองสั่งการมีเพียงสั่งให้ขาก้าวตามไอ้ล่ำนั้นขึ้นไปห้องชั้นบน...
.
.
.
...ด้วงของเขา นอนนิ่งอยู่บนเตียง...
เสื้อที่สวมยังเป็นเสื้อตัวเดิมที่รัตติกรจำได้ แต่กางเกงที่ถูกถอดแล้วพาดไว้บนเก้าอี้ มันยิ่งทำให้รัตติกร กำมือแน่น...
.
.
.
"คืนนี้ชั้นเข้าเวร... นายนอนห้องด้วงก็แล้วกัน..."
เสียงคนพูดทำอย่างกับตัวเองเป็นเจ้าของบ้าน รัตติกร ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น จนไอ้ล่ำนั่น เดินเข้าไปปลุกและดึงตัวด้วงที่กำลังนอนไม่รู้เรื่องขึ้นมากอดและกระซิบบอกอะไรบางอย่าง ..
.
.
.
.
.
...และหลังจากนั้นก็จูบเบาๆ ที่หน้าผากด้วง...
...รัตติกร ยืนนิ่ง...
.
.
.
.
นิ่งในตอนที่ประตูห้องปิดลง...
นิ่งอยู่จนสักพักที่ได้ยินเสียงสตาร์ทรถ..
.
.
.
นิ่งอยู่จน เสียงนั้นไกลลับออกไป..
.
.
.
.
.
และ...
.
.
.
...นิ่งอยู่จนเขานึกได้...ว่าจะทำยังไงกับไอ้ด้วงที่นอนอยู่เพียงลำพัง ...
รัตติกรก้าวเข้าไปหาร่างที่ขดตัวนอน...มือใหญ่ลูบลงบนแก้มของคนหลับ ปลายนิ้วเกลี่ยไล้ริมฝีปาก พร้อมทั้งค่อยๆ ลากมือสัมผัสผ่านกระดุมเสื้อที่เม็ดบนโดนปลดออกจนเห็นผิวสีนวลตามแสงไฟ..
.
.
.
แค่คิดถึงรอยเล็บบนตัวไอ้เหี้ยนั้น ..
รัตติกรก็พอเดาๆ ได้รางๆ ว่ามันเป็นของไอ้คนที่นอนอยู่ตรงหน้า...
.
.
.
"...เหนื่อยกับชู้จนหลับหรือไง...กับไอ้ร่านๆ อย่างนาย ..คืนเดียวควบสอง...คงไม่มากไปนะด้วง... "
.
.
.
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
มาต่อแล้วววววววววววววววววว
ดีใจจัง :katai2-1:
-----------------------------------------------------EDIT------------------------------------------------
:katai1:
อิรัตติกร คิดจะถามไถ่กันบ้างม้ายยยยยยยยย
เค้าอาจจะเป็นแค่พี่ชายก็ได้นะยะ
แกจะข่มขืนน้องอีกแล้วววววววววววว :m31: :beat: :beat: :z6:
( ชื่อคล้ายๆ กัน หนอน กับ ด้วง ภาวนาขอให้เป็นแค่พี่ชายน้องชายกันจริงๆ ด้วยเถ๊อะ สาธุ๊ )
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
มาแล้ววววว อย่าปล่อยให้รอจิ ฮือออออ
มันค้างงงงงงงงงง
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
-
:hao6: :hao6:
....คุณหนอน..ชื่อน่ารักจัง
:เฮ้อ: :เฮ้อ: พี่ติก็มโนไปเรื่อยเนอะ...หาเรื่องปูยี่ปำยำนัองด้วงเค้าหล่ะซิ...ชิ
-
นายติ!! ความหึงครอบงำ จนไม่มีสติไตร่ตรองให้ถี่ถ้วนก่อนเลยเหรอ!!?
ด้วงกว่างน่าสงสารจริง
หนอนคือคุณพี่ชายแหงแซะ อย่าฝากปลาย่างไว้กับแมวสิ กลับมาก่อน ๆ
เอ้ย!! ทิ้งเนื้อไว้กับเสือ เพราะถ้าเนื้อเข้าปากเสือมันไม่ยอมคายหรอกนะ
ทำไมนายติไม่เจ็บมากกว่านี้หนอ ไม่ยุติธรรมกับด้วงกว่างเลย!!!
-
กรำจิง... เริ่มด้วยข่มขืน ตามด้วยข่มขู่... นี่มาเข้าใจผิดไปไกล (เก๊าเดาว่าชุนหนอนเป็นชุนพี่น้องด้วง) ...คราวนี้คงเลวใส่แบบกู่ไม่กลับ ชัวร์ :เฮ้อ:
กรำของเจ้าตัวด้วง... คราวที่แล้วหนีไปอยู่ที่อื่น หวังว่าคราวนี้คงไม่ถึงกะปาดคอตัวเองหนีิอิรุ่นพี่นะ เจ้าด้วงกว่าง :sad4:
...และ... กรำของตรู...ที่... ค้างแรงกว่าเดิม... :z3: :z3: :z3:
-
เอาล่ะซิ....
คุณหนอนเป็นใครน้า
ดูสนิทกับด้วงซะด้วย
จะเป็นคู่แข่งพี่ติหรือป่าว? ต้องรอดู
แต่....อยากรู้ว่าพี่ติจะทำยังไงกับด้วงน้อยกลอยใจ~~~
-
เดี๋ยวด้วงมันก็หายไปอีกหรอก ไม่สำนึกเลยนะ
-
เขาเป็นใคร?????? แล้วทำไมทิ้งน้องด้วงน้อยเอาไว้ ไม่รู้เหรอว่าด้วงจะโดนเขมือบแล้วววววววว
-
เข้าใจกันผิดป่าวเนี๊ย
-
บ้าไปแล้วนายติ คิดเอง เออเองยุฝ่ายเดียวอะ(ถามคนเมาจะรู้เรื่องป่าวนิ 555)
แล้วนี่จะลักหลับน้องด้วงหรอไงฟะ :angry2:
-
เรื่องนี้ 'อร่อย' ในทุกความหมาย อร่อยจนเสพติด
ฟันธงว่าต้องเป็นพี่หนอนกับน้องด้วง คือพวกเขาเป็นพี่น้องคลานตามกันมา แต่เพราะปัจจัยหลายอย่าง (กางเกงเล+เปลือยท่อนบน พร้อมรอยเล็บขีดข่วนบนแผ่นอกแน่นสีน้ำผึ้ง การโอบกอดอย่างเคยคุ้น และการจูบหน้าผากก่อนลา) อาจทำให้รัตติกรเข้าใจผิด เพราะบุคลิกผู้ชายเจ้าชู้เช่นนี้มักจะผลีผลาม ทำอะไรมักไม่คิด และสำคัญที่สุด มักจะขี้หึง เรียกว่าอารมณ์ความหึงหวงมันวิ่งเข้าครอบงำจนสมองมืด มองอะไรไม่เห็น
...แต่อย่าทำร้ายน้องด้วงนะยะนายรัตติกร!
มัวแต่ซึน รักเขาก็ไม่ยอมรับว่ารัก ระวังจะเสียเขาไปจริงๆ นะจ๊ะ
ปล. บวกเป็ด บวกแต้มให้นะคะ
ปปล. อย่าลางานนานนะตัวเอง :ling1:
-
โอ้ยยยย เข้าใจผิดแล้ววววว
ฟังด้วงอธิบายก่อนสิเพ่ :m16:
ใช้อารมณ์ ทำร้ายตลอด :fire:
-
:ped149: :ped149: :ped149:
เปิดป้ายไฟ้ ให้กำลังใจคนเขียน..สู้ๆ สู้ๆ ค่า
-
อ้ากไม่ได้มีอะไร
อย่าทำด้วงเลย
น้องน่าสงสาร
-
รัตติกร แกมันเข้าใจผิดโว้ยยย โอ๊ยๆ น้องด้วงตื่นเร็ว ไอ้ติมันจะปล้ำน้องด้วงแล้ววววว
-
o13
-
หลงจนหน้ามืดตามัว หลงไม่ลืมหูลืมตา จนลืมนึกไปว่าเขาก็คนเหมือนคุณ มีหัวจิตหัวใจเหมือนกัน ไอ้พระเอกไร้จรรยาบรรณ ฮึ่ย!!!
เราคิดว่าเพื่อนเจ้าติกำลังดัดหลังติอยู่หรือเปล่า?เพราะถ้าสืบได้ขนาดที่อยู่และเบอร์โทร ก็คงรู้อยู่หรอกว่าพี่หนอนเป็น(เราแอบเดาว่าเป็นพี่น้องด้วง ถ้าไม่ใช่ คงต้องมาเก็บเศษซากหน้าตัวเองที่แตกในตอนหน้า555)
-
หนอน...เป็นพี่ชายอ่ะเปล่ารัตติกร? อย่างเพิ่งทำอะไรด้วงเลย
รุนแรงเร้าร้อนตลอลอ่ะรัตติกร!!! แต่แม่ยกชอบ 555+ :hao7:
-
:laugh: :laugh:
เด๋วเน้แรงตกนะยะ ช็อตเริ่มห่างแระ
อิรัตติกรแกหัดถามน้องก่อนจะมโนไปเองบ้างดิ๊
เด๋วปั๊ดช่วยด้วงจะเหนี่ยวก้านคอด้วยจระเข้ฟาดหาง
เลยนี่
:z6: :z6:
-
อ๊ากกกก ถ้าคุณหนอนรู้ว่าติจะทำอะไรได้โดนกระทืบตายแน่ๆๆๆๆๆ มาต่อเรื่องอื่นด้วยนะคะ(โดยเฉพาะกับดัก)แอบเข้ามาส่องทุกวัน :z6:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
ถ้าพี่หนอนรู้น่ะตายแน่ :beat: :z6: :beat: :z6:
-
มารอตอนต่อไปนะครับ
มาให้กำลังใจคนแต่ง
แต่รู้สึกว่าจะน้อยไปนะ
-
:oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
-
อ๊ะ...มาต่อแล้ว
แต่สั้นจึ๋งเดียวเอง
หนอนนี่ต้องเป็นพี่ชายของด้วงแน่เลย แล้วยังเป็นทหารอีกด้วย เท่่อ่า
ว่าแต่รัตติกรไม่ใช่ว่าจะกระทำน้องด้วงทั้งๆที่ไม่มีสติรับรู้หรอกนะ
แถมยังเข้าใจผิดคิดไปไกลคนเดียวอีก เฮ้อ
ปล.หนอนเค้าขอโทษนะที่ตอนที่แล้วด่าซะเสียเลย
ปล.2 รอตอนต่อไปจ้า :mew1:
-
พี่หนอนมาปกป้องน้องก่อน หมาบ้าจะรังแกน้องอีกแล้ว :hao7:
-
รออ่านตอน 10
-
ติแกหึงหื่นว่ะ! :ruready
-
สั้นๆได้ใจความ ว่า"รอลุ้นตอนต่อไป"
:ruready
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน ตามมาจากกับดักเด็กบ้านนอก
เรื่องนี้สนุกมากกก :o8:
หนอนด้วงชื่อน่ารักดี คงเป็นพี่น้องคลานตามกันมาสิเนี่ย
-
:z3:
-
ตามทันแล้วจ้า
เป็นเรื่องที่อ่านมันส์มากๆ
ตอนล่าสุดขอด่าอิคุณรัตติกรคำนึงนะ ไอ้โง่!
:m20:
ดูสถานการณ์ก็ควรรู้มั้ยว่าเค้าเป็นพี่น้องกัน :ruready
-
ทำไมพี่หนอนถึงกล้าทิ้งน้องด้วงไว้กับคนแบบนี้หนอ
แบบนี้น้องด้วงก็เสร็จสิ :impress2:
-
รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
...สัมผัสของปลายนิ้วที่เกลี่ยไล้ริมฝีปาก ลากยาวไปถึงความรู้สึกระอุอุ่นของไอผิว อุ่นวาบจนเย็นสะท้าน ...สัมผัสที่คุ้นเสียจนน่ากลัว พาลให้ด้วงสะดุ้งเฮือกเผลอยึดรั้งข้อมือใหญ่ที่กำลังดึงปลดกระดุมเสื้อเอาไว้อย่างงงงัน..
.
.
.
.
.
.
"...เข้าเวรไม่ใช่หรือไง ?"
.
.
.
ในแสงไฟที่สลัว..
.
.
.
พอประโยคนั้นหลุดปากออกไป สิ่งที่ได้มากลับกลายเป็น ความรุนแรงที่สาดโถม ด้วงแทบไม่ทันได้ตั้งสติด้วยซ้ำในตอนที่ เงาดำใหญ่นั้น กดทับลงมา ข้อมือถูกผูกรั้งแล้วกระตุกยึดขึงกับเสาเตียงแรงเสียจนเจ็บร้าว เสื้อที่ใส่อยู่มันไม่ต้องปลดกระดุมให้มากกว่านั้น เพราะเจ้าของเงาดำมันดึงกระชาก เสียงร้องไม่ทันได้หลุดออกจากปาก เมื่อหมัดลุนๆ ชกซัดเข้าจนด้วงทั้งจุกและเจ็บจนตัวงอ ...
.
.
.
สองอุ้งมือใหญ่ กระชากดึงทั้งกางเกงตัวบางและผ้าห่ม ความกักฬะทำเอาคนหลับแทบจะสร่างเมา แรงที่มีทั้งหมดถูกรวบรวมไว้ แล้วดิ้นรน ขายาว ถีบดิ้นและตะเกียกตะกาย ข้อมือสองข้างที่ถูกรั้งรัดเอาไว้ ถูกกระตุกดึง ด้วยแรงทั้งหมดที่มี แรงไร้ประโยชน์ที่แสวงหาอิสระภาพอันเลือนลาง รัตติกร สบถคำราม เมื่อโดนเท้าข้างไหนสักข้างถีบถองเข้าที่แผ่นอก และทุกอย่างมันไม่ได้หยุดแค่นั้นเพราะเป็นอีกครั้ง อีกครั้งที่ด้วงกว่างตัวน้อย ถูกสันมือใหญ่นั้นฟาดจนหน้าหัน...ก่อนหมัดหนักๆ จะซัดเข้าตรงตำแหน่งเดิม..
.
.
.
.
ร่างกายไร้เรี่ยวแรงต่อต้าน ..ด้วงนอนจุกเสียจนตัวสั่น จนอุ้งมือใหญ่สองข้างของเจ้าของเงานั้นคว้าเข้าที่ลำคอเจ้าด้วงกว่าง แล้วเกร็งบีบ เกร็งบีบไม่ให้ด้วงน้อยได้มีโอกาสร้อง หรือแข็งขืน..เสียงจากลำคอ แหบหายไปพร้อมๆ กับความเจ็บที่กระชากดึงห้วงความรู้สึกให้ดีดดิ่ง แท่งเอ็นร้อนสอดใส่สวนกระแทกแล้วเร่งแรงทะยานสู่ความหฤหรรษ์ เสียงครางของคนข้างบนระส่ำดังสุขสม เสียงพร่านั้นส่งเสียงพร้อมๆ กับหยดน้ำตาของคนไร้ทางสู้ที่กำลังคิดว่า ตนเอง...
.
.
.
.
ตกอยู่ในฝันร้าย...
...แค่ฝันร้าย..
.
.
.
.
....ใช่....ด้วงแค่กำลังฝันร้าย...
.
.
.
'....มาปลุกด้วงให้ตื่นจากฝันที.....พ่อหนอน...
.
.
.
-
อร๊ายยยยย
:katai4: :katai4: :katai4:
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
อ๊ากกกกกกกก แม่งเลว อ่ะ
อยากจะ
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
:ling3: :ling3:
หลบแทนน้องติตี้..จิโดนพ่อหนอนตื้บ..เปล่าเนี่ย
-
ใจร้ายๆๆๆๆๆๆ
-
เลวมากกกกก :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:
พ่อหนอนจัดการมันเลย :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
:m31:
-
อ้ากกกกกกกกกกก สั้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
เลวมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ทำร้ายด้วงขนาดนี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รออ่านต่อคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยย
คุณหนอนพ่อด้วงน้อยกลอยใจ
อยากจะรุ้ว่าจะหนอนสมชื่อหรือป่าว ><~~ :z2:
พี่ติของน้อง นับวันยิ่งซาดิสม์นะคะ
ถนอมบ้างอะไรบ้างก็ได้!!!!!!
เดี๋ยวหนีไปอีกแล้วจะรู้สึกกกก!!!!!!
-
แกมันเลวววววววววว
ทำด้วงทำไมอ่ะ สงสานน้อง :hao7: :hao7: :z6:
-
อ่าวววววว พ่อหนอนซะงั้น
คุณพ่อ ลูกด้วงโดนล่วงละเมิดทางเพศแล้ว มาช่วยลูกก่อน :hao5:
พ่อเค้าเป็นทหารด้วย แกไม่ตายดีแน่คุณรัตติกร หึหึหึหึหึ
ว่าแต่สั้นไปมั้ยยยย :z3:
-
กรี๊ดดดดดดดด :katai1: :katai1: :katai1:
คุณพ่อ กลับมาช่วยน้องด้วงก่อน :dont2: :dont2: :dont2:
-
เลววววว
-
:hao6:
น้องด้วง รับสมัครแม่เลี้ยงไหมค่ะ
:impress2:
-
:m31: :angry2: ไอเลววววววว
-
คือหัวสมองพระเอกมันคิดได้แต่เรื่องชั่วๆใช่ป่ะ
น่าจะให้พ่อหนอนกระทืบซะเลย เพื่อความบ้าจะได้หายลงบ้าง
-
ทำไมมันสั้นอย่างงี้อ่ะคุณผมมมมม อีพี่ติ...เลวมากๆ ขอให้พ่อหนอนกลับมาเอาพี่ติใส่รองเท้าซีเมนส์ถ่วงน้ำทีเถอะ!
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: o22 :pig4: :pig4:
-
โอย หนูด้วง!!!! จะรอดไหมนั่น :katai1:
-
:fire: :angry2:...........อ๊ากกก ค้างงงงงงงงง
พ่อหนอนรีบกลับมากระทืบบบบบบมานทีๆๆๆๆๆ :z6:
#คลั่ง
-
แป๋ว พ่อหนอนเหรอ อด3P เลย
แต่ว่ารุนแรงไปแล้ว พระเอกเรื่องนี้ น่าเตะกลิ้ง :angry2:
-
อิพี่ติ อ๊ากกกกก เป็นเอสไง????? :angry2: :angry2:
ไม่เคยคิดก่อนอะไรสักอย่างอ่ะ มาถึงซัดเอาๆ บ้าไปแล้ว :katai1:
-
แอร้ยยย...มากรี๊ดให้พ่อหนอน(นึกว่าเป็นพี่ชายเสียอีก)
เอ็งโดนเป่ากบาลด้วยลูกซองแน่ เจ้าติ
-
:fire: :fire: :fire: :fire:
เรื่องนี้ถึงพ่อหนอนแน่!!!!!!!
-
เรื่องนี้ถี่ดีแล้ว ขอเรื่องอื่นถี่ๆมั่งซิคะโดยเฉพาะกับดักกับกาล!!! :katai4: :katai2-1:
-
โถ น้องด้วงของป้า อย่ารังแกน้องงง
-
สงสารด้วง
-
เลวววววววววววววววววววว............... :z6: :z6: :z6:
สรุปอิ (เชี่ย) พี่ตินี่เป็นตัวร้ายใช่ไหม แล้วเมื่อไหร่พระเอกจะโผล่มา...
คงไม่ใช่ว่าเจ้าด้วงตายคาเตียงคราวนี้ แล้วเรื่องพลิกเป็นนิยายสยองขวัญใช่ไหม... :sad3:
เค้ารออยู่นะ :katai5:
-
เอร้ยยยยยยยยยยย
ทำไมรู้สึกว่าการใช้คำที่เอ่ยถึงพ่อหนอนนั้น เป็นแบบที่ว่า พ่อหนอนไม่น่าจะใช่พี่ชายของด้วงเลย
ตกลงว่า พ่อหนอน เป็นใคร ใคร ใคร ใคร ใคร ใคร ใคร (เซอร์ราวด์กระหึ่ม)
อยากรู้ อยากรู้ คาใจ คาใจ :katai1:
อิรัตตี้ แกจะเลวไปไหน สงสารน้องด้วง :ling1:
:เฮ้อ:
-
หน้ามืดใหญ่แล้วติ
ถ้าหนอนเป็นชู้ด้วงคงปล่อยแกเข้าบ้านหรอกนะ โดนอัดกระสุนไปแล้ว -_-
-
อ่านรวดเดียวถึงตอนล่าสุด แล้วสิ่งที่ค้นพบในเรื่องนี้คือ พระเอก เอี้ยมาก =___=
-
เวรแล้วววว พ่อช่วยด้วยยยยย
-
แก กล้าทำด้วงหรอหะ :angry2: :fire:
-
อะไรแว๊ ติไมนายซาดิสท์ได้ขนาดนี้วะ :angry2:
สงสารด้วงอะ :hao5:
-
อีพี่ติ :z3:
-
o22 หา?
ถ้าเรื่องนี้จบแบบไม่แฮปปี้ก็ไม่แปลกใจ พระเอกเลวเกินไปแล้ว ! :z6:
-
อ้ายยยยยติ!!!
-
เมื่อไหร่มันจะรู้ตัวว่สิ่งที่มันทำเรียกว่า"เลว" สงสารน้อง :ling3:
-
:angry2: ไม่เจอเค้าทำจะเป็นจะตาย แล้วมาทำร้ายด้วงอย่างนี้อ่ะนะ
ได้กินรองเท้าคอมแบทแทนข้าวแน่
-
อ้าว พ่อเลยหรือ คิดว่าพี่นะนี่ ยังไงๆๆๆ ฮึ แต่พ่อก็วางใจเกินไปป่ะที่ให้คนแปลกหน้ามาอยู่กับด้วงลำพังเนี่ย
หรือว่าเคยรู้เรื่องพี่แกมาบ้างแล้ว แต่มาทำร้ายร่างกายน้องนี่ยังไงคนอ่านก็รับไม่ได้นะ
รู้ว่าหวงว่าหึงแต่คนที่รักกันเข้าไม่ทำแบบนี้หรอก แบนพระเอกค่ะ
:z6:
ขอบคุณค่ะ
-
รัตติกร!!!!! เข้าใจผิดไปใหญ่โตไม่พอยังทำร้ายร่างกายน้องด้วงอีก :sad4:
ไม่ไหวล่ะเพลียกับความคิดเองเออเองของรัตติกร!! :o12:
-
สั้นจังงงงงงง
แต่สงสกกการด้วงมากกกกก
รุนแรงอีกแล้ว รุ้ว่าหึงแต่ถามก่อนได้มั้ย
-
:เฮ้อ:ไร้คำบรรยาย
-
โอ๊ยเกลียด!! :m31: แม่ง!เลววววววววววววววววววววววววว!! :angry2: :z6: :z6: :z6:
-
ปล้ำน้องได้แต่อย่าทำร้ายได้มั้ยฟร่ะ
-
(http://upic.me/i/lr/7taqk.jpg)
ร้องไห้มา...หลับตานะ...พ่อจะกล่อม..
-
รีบกลับไปดูลูกเร็ว เร๊วววว :ling3:
-
อ๊ากกก ให้ตายเถอะ :katai1:
:z3: ติดเรื่องนี้งอมแงมละ
:katai4: รีบกลับมาด่วนๆ
-
นี่เค้าเรียกว่า หึงจนหน้ามืด ซึนจนโง่ โทษทีที่หยาบคาย
สงสารน้องด้วง บางที่พี่รัตติ ก้อรุนแรงไปนะ (T T) ด้วงน้อยช้ำหมด
พ่อหนอน อุ๊กรี๊ดดดดดดดด
-
สั้นไปนะ
-
ที่ทายว่าเป็นพี่ชาย ก็ผิดถนัด สรุปว่าเป็น...คุณพ่อ!
รัตติกร ตอนนี้นอกจากแกจะเข้าถ้ำเสือ แกยังบังอาจข่มขืนลูกเสือเขาด้วย ระวังเหอะ เดี๋ยวจะเจอดี!
-
กับดักกับกาลเมื่อไหร่จะมาคะ!!รออยู่ๆ!!! :katai5: :katai4: :katai2-1:
-
มานั่งรอค่ะ :3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123:
-
พระเอกมันบ้า.......
-
แอร๊ยยยยยยยยย
อยากจะซบอกพ่อหนอนบ้างงง ><~~<
-
รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
......มันก็เหมือนกับการติดกระดุมเม็ดแรกผิด....
.
.
.
ก็รู้ทั้งรู้....และรู้ดีกว่าใคร ...
.
.
.
...แต่คนรั้นอย่าง ไอ้รัตติกร ก็ยังฝืนติดมันต่อไปทั้งๆ อย่างนั้น ...
.
.
.
"..."
.
.
.
รัตติกร ตื่นมาในตอนใกล้รุ่งสาง...
ตื่นมาเพราะเสียงไอ ...
ไอ้ด้วงกว่างตัวดี มันนอนสั่น รัตติกรถึงกับสบถ ในตอนที่เอามืออังจมูกไอ้ด้วงมันแล้ว สัมผัสได้แต่ไอร้อน ..ในแสงไฟสลัว.. ทุกอย่างดูเหมือนถูกหยุดเวลา ...
.
.
.
รัตติกร นอนกอดมันแน่น ก็คงแค่ตอนหลับอย่างเดียวล่ะมั้ง ....ที่ไอ้ด้วงกว่างมันจะไม่ดิ้นรนหนีเขา...
.
.
.
หน้าผากชื้นไปด้วยไอเหงื่อ ลมหายใจร้อนระอุ...
อุณหภูมิร่างกายที่เริ่มสูง... ใบหน้าที่เริ่มจะแดงก่ำ ไปด้วยพิษไข้ ...รวมไปกระทั่งเสียงครางละเมอ...
.
.
.
.
...ในเมื่อกระดุมเม็ดแรกมันผิด...
.
.
.
ในสมองของ รัตติกร ก็เลยไม่คิดอะไรมาก....
ไม่คิดอะไรมากไปกว่า ตักตวงทุกอย่างอย่างไม่สนใจ ...
รัตติกร คลายกอดออกจากมัน แล้วหันมาสนใจเรียวขาที่ซ้ำไปด้วยร่องรอยการใช้กำลัง
เม้มจูบแล้วกัด... ก่อนจะกระชากมันลงมาสนองอารมณ์ตัวเองอีกครั้ง อย่างหื่นกระหาย ...
ก็แค่ตักตวงให้ได้มากที่สุด... ก่อนจะทิ้งไอ้ด้วงที่กลายเป็นแค่เศษแมลงไร้ค่าลงถังขยะไป..
.
.
.
.
.
.
.
...
'ใครใช้ให้เป็นไข้ ...ไอ้ด้วงมันทำตัวเองทั้งนั้น...ร่านเอง...ร่าน...เสียจนทำให้คนอย่างไอ้รัตติกร กลายเป็นไอ้โง่ ...แดกเดนคนอื่น..'
.
.
.
-
:katai1:
ไอ้บ้าาาา
-
อีตารุ่นพี่รัตติกรนี่มันน่าโดน :z6: ยังๆ :beat:
น้องด้วงไม่สบายยังมามีหน้าโทษคนอื่น เดียะๆๆ (อินจัด)
ปล.สั้นไปเด้อค่าาาา มาต่ออย่างด่วนๆๆ
-
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อยากจะกระโดดเตะกกหูด้วยขาทั้งคู่ นายรัตติกรเป็นคนที่...ที่...ฮึ่ย...เลวอย่างไรคำบรรยาย ที่น้องด้วงเป็นไข้ก็เพราะใคร? ถ้าไม่ใช่เพราะเอ็ง!!! เห็นอย่างนั้นยังจะหมกมุ่นในเรื่องกามารมณ์อีก นายรัตติกร...ระวังจะเจอบทเรียนอันโหดร้าย
:z3:
ปล. กดบวกให้คุณจิตตระภัทรนะคะ :mew1:
-
:z3: :z3: :z3:
โอ้ยยยยย อยากจะ
:z6: :z6: :z6: :z6:
มันค้างงงงงงงงงง
:ling1: :ling1: :ling1:
-
One Short จริงๆ แต่ช็อตนี้เล็กไปหน่อยนะ :o11:
-
ให้กำลังใจคนแต่งน้าาาาาาาาาาา :mew1:
-
คิดเองเออเองเก่งจังเว้ยพระเอกเรื่องนี้
:z6: :z6:
-
อิรุ่นพี่ เอ็งมโนเก่งไปนะคะ :z6: :z6: :z6: :z6:
-
ฮ่วยยย
ไอ้รัตติกรบ้าาาา
ไม่รู้เรื่องอะไรก็คิดเองเออเองตลอดดด
-
:katai5:
พี่โหดมาก ข้าน้่อยขอคาราเต้ เอ้ย คาราวะ
-
หะ...เห้ย...ไอ้...หมด...หมดคำพูดจะบรรยาย
มันค่อนข้าง...เลว...มาก...
ไอ้เชี่ยรัตติกรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร
:z6: :z6: :z6: :z6:
-
อิรัตติก๊รรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร :katai1:
-
ไอ่บ้ารัตติกร แกว่าด้วงร่านแล้วแกมายุ่งทำซากอะไรฮะ :angry2:
ไม่รัก ไม่ชอบ ไม่เห็นต้องมายุ่ง จะได้ไม่ต้องมากินของเหลือจากใครไง :m16:
(แอบสั้นสมชื่อเรื่องจริงๆ :laugh:)
-
:katai1: ข่วนหน้าตัวเองไปพลาง ๆ ที่จริงอยากข่วนหน้าพระเอกมากค่ะ
นี่มันนรกขุมไหนของน้องด้วง ป่วยก็ป่วย โอ๊ย คนอ่านจะบ้าตายค่ะ
-
ไอ้ เลววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
-
อ่าน short นี้จบแล้ว คำเดียวที่หลุดปากคือ
"ไอ้ควาย !!!" :angry2:
ขอโทษที่หยาบคายค่ะ
แต่มันเป็นคำเดียวจริงๆ หลังจากที่อ่านจบ หึหึหึ
ถ้าอยู่ข้างไอ้คุณติ ได้ตบหัวมันหันชัวร์!!! ฮึ่ม...... :z6: :z6: :z6:
-
:katai1: แม่มม!!! คิดไรอยู่วะ!!
-
พี่รติกรคะ พี่จะเลวเกินมนุษย์ไปแล้วม้างงง :fire:
สงสารน้องด้วงกว่างตัวน้อยๆสุดพลัง :m15:
-
ไอ้ควาย..... : :fire:m31: :angry2:
-
ทนไม่ไหวแล้ว ขอเตะพระเอกหน่อย :z6: :z6:
-
ไอ้บ้า ไอ้บัดซบ ทำกับด้วงอย่างนี้ได้เยี่ยงไร เจ้าไม่รู้รึด้วงมันป่วยอยู่ ไอ้บ้า :z3: :z3: :z3:
-
มันเป็นตัวร้ายแล้วพ่อหนอนเป็นพระเอกใช่มั้ยคะ บอกหนูที :o12:
-
คนเขียนเก่งค่ะ แต่ละ short นี้ ตามชื่อเรื่องเลย
รัตติกรเลวววววววว.....ได้ใจไปเลย
-
:mew6: :mew6:
สงสารน้องด้วง
แต่ก็ลุ้นพ่อหนอนกลับมา ปลุกน้องติตี้ตื่นจากฝันร้ายสักที พ่อหนอน สู้ๆ น้องติ สู้ๆ
-
พึ่งมาอ่าน ติดงอมเเงมเลย เเฮ่ๆ
สงสารพี่ด้วงจับใจ เเต่ก็อ่านต่อเพราะชอบ เง้อ
คุณพี่ก็ช่วยถนอมด้วงหน่อยสิค่ะ สงสารนะ
:hao5:
-
คิดเป็นตุเป็นตะอยู่ได้
สงสารด้วง
-
อิ (เชี่ย) พี่ติ :z6: :z6: :z6: ...จบนะ
p.s. ต้องการอีโมที่แรงกว่านี้ เอาแบบ ตื้บๆๆ เลือดสาด... อินจัดฮะ อยากจะอ่านตอนอิ (เชี่ย) พี่ติ เจ็บบ้าง :katai1:
ส่ง sos เรียกน้องตะบองพลำมาจัดหนักให้ด่วน!!! :serius2:
-
อิพี่ติ!!!!!!!!! :z6:
บ้าโคตรรรรร เลวโคตรรรร ชั่วโคตรรรรร
ด้วงน้อยกลอยใจป่วย เป็นไข้ ยังจะทำลงอีกนะ!!
ไม่พอ...ยังมาว่าด้วงน้อยกลอยใจอีก!!!
สมควรรับประทานหญ้าแทนข้าวได้แล้วนะคะ ^__^
-
สนับสนุนให้ด้วงน้อยหนีไปไกลๆ ให้อิพี่ติมันตามหาไม่เจอ ให้มันคลั่งตายไปเลย :z3:
-
พี่รัตติ หนูชักจะไม่ค่อยปลื้มพี่แล้วน้าาาาาาา (T T)
-
อิรัตตี้
ข่มขืนคนป่วยได้ยังไง
ทำเค้าป่วยก็ไม่มีแม้เศษเสี้ยวของความมีสำนึก
ชอบคิดเอง มโนไปเอง ฆ่ามานนนนนนนนนนน :m31: :beat: :z6:
น้องด้วงของพี่ หวังว่าคงจะไม่ช้ำในตายไปก่อนนะคะ :sad4: :o12:
-
โอ๊ย รัตติกร ไม่ไหวจะเพลีย.... คิดเองเออเองตลอด แถมคิดเข้าข้างตัวเองได้เก่งมาก
เป็นพวกไม่ยอมรับความจริง และไม่คิดว่าตัวเองผิดอีกแน่ะคนเรา แม่ยกเหนื่อยใจแทน o22
-
ไม่มีใครบังคับให้แดก อยากแดกเอง :เฮ้อ:
-
รัตติกรโง่ ...งี้เง่า
-
อิพี่ติ!!! นั่นพ่อเค้านะเฟ้ยยยย อินี่เข้าใจผิดไปไหนแล้ว
ยิ่งอ่านยิ่งเลวนะเพ้!!!!
:m31:
-
สั้นมากค่า รอตอนต่อไปค่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด....... เปลี่ยนๆพระเอกคนใหม่ ไม่เอาแล้วคนนี้ :m31:
เลวมาก! ทุเรศที่สุด! ขอให้พ่อหนอนกลับมากระทืบ+ตัดของติทิ้งเลย!!!!!! :z6:
-
:m31 :m31: :m31:
ตบพี่ติสักรอบได้มั้ย โง่ๆๆๆ เลวๆๆ
-
รัตติกร ไอ้บ้าาาาาาาาาา
เลวววววววว
ชั่วววววววว
ก่อนด่าาาาาาเนี่ยยยย ถามก่อนมั้ยยยยย
ทำร้ายเค้าแล้ว ยังว่าเต้าอีก ชิ ด้วงอย่ายอมนะ
-
แอบสงสัย...ตกลงเรื่องนี้เจ้าติมันเป็นพระเอกหรือตัวร้ายที่มีนิสัยเถื่อนสถุลกันแน่
เพราะดิฉันอินจนอยากเอาเปลือกทุเรียนขว้างใส่เสียจริง พระเอกบ้าอะไรโหดกว่านายหัวที่ทำกับโสรยาเสียอีก
-
รออ่านตอน 12
-
โอ๊ยยย!! ไม่ไหวแล้ว!! ยิ่งอ่านยิ่งเกลียดดดดด!! :m31:
เชียร์ให้มีพระเอกโผล่มาใหม่ค่ะ อย่าเอามันเป็นพระเอกเลย
แม่ง!!นรกส่งมาเกิด!!
-
อะไรของมึงเนี่ย อีบ้าาาาา :z6:
-
:beat: ไอ้เลววววว
-
:a5: :a5: :a5:
ร้ายกาจจจจจจจจ ขอให้ด้วงมีสามีใหม่ในเร็ววัน
-
ด้วงทำผิดอะไรต้องมาโดนเรื่องเลวๆ แบบนี้ด้วย
-
คิดเองเออเองน่าสงสารน้องด้วงกว่างอ่ะ
มาต่ออีกนะคะ *0* เป็นกำลังใจให้คะ
-
รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
......ตั้งแต่คุณหนอนเลี้ยงลูกมา...ด้วงเคยร้องไห้ให้เห็นก็แค่ครั้งที่คุณหม่อนเสีย
.
.
.
ก็คุณหนอนเองนั่นล่ะ กรอกหูลูกชายคนเดียวของตนอยู่เสมอ ว่าลูกผู้ชาย...
'ถ้าไม่ใช่พ่อตาย หรือแม่ตาย ..ยังไงก็ต้องไม่ร้องไห้ เดี๋ยวทุกอย่างมันก็ผ่านไปได้เอง' ...
.
.
.
...มาถึงตอนนี้ คุณหนอนถึงได้รู้สึกผิด...
รู้สึกผิดที่กลับมาบ้านพักแล้วเห็นลูกชายนอนนิ่งในห้องน้ำ ...เจ้าด้วงตัวน้อยถูกคนเป็นพ่อกระชากขึ้นมาจากความตาย คุณหนอนไม่ได้ตบลูกชายให้ฟื้น เพราะแค่ดึงร่างนั้นขึ้นมาจากพื้นเปียกๆ พ่อหนอนก็เห็นร่องรอยของการถูกทำร้ายได้จากตัวลูกชาย
เจ้าด้วงของพ่อหนอนตัวพับตัวอ่อนจนคนเป็นพ่อไม่กล้าแตะต้อง ซ้ำตอนเจ้าด้วงลืมตาขึ้นมายังผวาไล่แล้วผลักพ่อหนอนด้วยความรังเกียจเต็มแรง คุณหนอนพอรู้สึกอยู่บ้างที่ช่วงนี้เจ้าลูกชายเกิดอาการเหม่อลอย แต่ก็พอค่อยยังชั่วอยู่บ้าง คุณหนอนเลยไม่ได้บังคับถามว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะอย่างนั้นเมื่อคืนก่อน ถึงได้เป็นพ่อหนอนเองนั่นล่ะที่อาสาออกปากพาเจ้าลูกชายไปเลี้ยงวันเกิด ...
.
.
.
คิดว่าทุกอย่างมันคงจะดี แต่มาตอนนี้พ่อหนอนเริ่มไม่แน่ใจ ว่าอะไรๆ มันจะยิ่งเลวร้ายลงหรือเปล่า ลูกชายพ่อหนอนตอนนี้เหมือนซากศพ แถมยังเพ้อเพราะพิษไข้ ตัวด้วงกว่างสั่นจนเกร็ง ผิวเนียนๆ เปลี่ยนเป็นสีขาวซีดเสียจนคุณหนอนกลัว ...กลัว...คุณหนอนกลัวลูกชายจะคุณหนอนอันตรธานหายไปต่อหน้าเสียจนต้องดึงลูกชายมากอดทั้งอย่างนั้น ...
.
.
.
..."มันเป็นใคร? มีเรื่องอะไรกัน? "
คุณหนอนตัดสินใจถามในตอนที่พาร่างซีดๆ ของลูกชายขึ้นมาไว้บนที่นอน...
.
.
.
.
คำตอบไม่ค่อยหน้าพอใจ ...
'เพราะนอกจาก ไอ้คนที่ทำนั่นเป็นรุ่นพี่ ที่ไม่ค่อยสนิทกัน นอกนั้น ด้วงกว่างของพ่อหนอน ไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับมันเลย...'
.
.
.
-
สั้นจัง
รอๆๆๆๆๆๆ
-
ตอนแรก ๆ ก็ยังมายาวอ่ะนะ แต่พอหลัง ๆ ทำไมมาแบบตัดฉึบหล่ะคะ ถึงจะมาบ่อยก็เถอะนะแต่มันสั้นไปหน่อยไหมเอ่ย :ruready
-
รอออออ มาเลยๆๆๆ
-
พ่อ... เค้าเดาผิดอ่ะตอนแรกนึกว่าเป็นพี่ ไม่นึกเลยว่าจะคือพ่อ
ด้วงกว่างอยู่ในห้องน้ำ นี่คืออะไร ไม่ได้คิดจะฆ่าตัวตายใช่ไหม?
พ่อหนอนคะ ไปเอามีดเฉาะเอาเลือดจากหัวมันออกเลยค่ะ
เค้าสนับสนุน!!
-
พ่อหนอน จัดการไอรุ่นพี่บ้านั้นเลย :katai4:
-
:z6: :z6: :z6: :z6:จัดการอิคุณติ รอตอนหน้าเลย
-
ตอนหน้าเจ้าติมันคงโดนเชือดเป็นแน่ หึ หึ
-
หัวอกคนเป็นพ่อเป็นแม่จะเจ็บวดขนาดไหนเนี่ย...กลับบ้านมาเจอลูกชายสภาพนั้น
แถมที่น่าเจ็บใจไปกว่านั้น ตัวเองเป็นคนอนุญาตให้ไอ้คนนั้นเข้ามานอนในบ้านกับลูกตัวเองอีก :hao5:
.
.
รัตติกร ความโมหึงบังตาอย่างแรง การกระทำเลยยิ่งผิดเป็น 10 เท่าตัว...
โดนพ่อตาเอาปืนส่องหัวสักโป้งสองโป้งนี่ แม่ยกไม่ห้ามเลยนะนั่นน่ะ 5555+ :ruready
ดูท่าพ่อตาจะเป็นทหารอีกด้วย ก๊ากๆๆ :really2:
-
เอาอีกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai5:
น้องด้วงน่าสงสาร
-
สั้นจัง
รอค่ะ
-
สั้นจริงๆ เลยค่ะ ขอยาวอีกนิดได้ไหมค่ะ
-
น่าสงสารด้วงเนาะ จัดการมันเลยครับคุณพ่อ
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงง :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
จัดการเลยพ่อหนอน มันเลวมาก :z6:
-
เรื่องนี้ไม่มีพระเอก!!
-
ค๊อดดด สั้นน.....
(แต่ได้ใจความ)....เห็นชื่อเรื่องแล้วเถียงไม่ได้ ฮึกๆๆๆๆ
เป็นการเขียนที่เท่มาก มาแบบสองสามบรรทัดรู้เรื่อง
-
สนุกมากเลย ขอให้รุ่นพี่มันไม่ใช่พระเอก พระเอกยังไม่ออกมา แก้แค้นให้สาสมด้วยนะ สงสารด้วง T^T
-
พ่อหนอน จัดการอิพี่ติมันโล้ดดดด
:z6:
-
พ่อหนอนลุยเลยค่ะ ไอ้รุ่นพี่มันย่ามใจนัก อยากรู้ว่าถ้ามันรู้ว่าหนอนเป็นพ่อจะช็อคมั้ยที่หึงจนน้องพังขนาดนี้
คนนะเฮ้ย จะทำร้ายร่างกายอะไรกันนักหนา ยิ่งได้ยินว่าไม่เคยร้องไห้ยิ่งแบบ พ่อเข้าเลี้ยงมาดีแกเข้าใจป่ะรัตติกร
โมโหวุ้ย ดีดถีบขาคู่เลย
:z6:
-
พ่อคะ จัดการมานนนนนนนนนนน o9 o9 o9 o9 o9 o9
-
พ่อหนอนจัดการมันที :fire:
-
แง่วด้วงน้อยป่วยเลย
พ่อหนอนช่วยด้วงด้วย
น่าสงสารอะ
-
ไอตินโดนรุมแน่คราวนี้ สะใจ!!!! :katai2-1:
-
มาต่อไวๆนะครับ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
...... '...ไอ้คนที่ทำนั่นเป็นรุ่นพี่ ที่ไม่ค่อยสนิทกัน นอกนั้น ด้วงกว่างของพ่อหนอน ไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับมันเลย...'
.
.
.
เพราะเรื่องราวมันเป็นไปอย่างนั้น ...
.
.
.
เหยื่อรายแรกของพ่อหนอนเลยเป็นนักสืบที่ดันบังเอิญเป็นลูกน้องของเพื่อนพ่อหนอน...
.
.
.
อาโก้วสิม นายทหารที่เคยเล่นกับด้วงกว่างเมื่อครั้งที่อยู่ในกรม เป็นคนติดต่อพ่อหนอนมา รูปของด้วงกว่างเซ็ตเดียวกันกับที่ถูกส่งให้กลุ่มเพื่อนๆ รัตติกร ถูกพ่อหนอนขยำจนยับ อาโก้วสิมไม่ได้ถามอะไรมาก แค่กังวลอยู่บ้างก็เพราะนั่นเป็นรูปของหลานรักถูกตามติดทุกฝีก้าว ..
ความบังเอิญที่บังเอิญเสียจนสุดท้ายมันก็เหมือนกับกรรมเก่ามาบรรจบและสงบลงแทบเท้าที่เตะอัดจนลูกพี่ลูกน้องของคนที่พ่อหนอนเกือบจะแต่งงานด้วยอย่าง เอกณัฐ หนึ่งในเพื่อนรักของรัตติกร เพื่อนที่พอเจ็บก็ยอมพูดทุกอย่างจนหมดเปลือก..
.
.
.
เรื่องราวที่พ่อหนอนรับรู้ มันแทบจะเป็นเรื่องไม่ใช่เรื่อง ..
เพียงแค่คุณหนอนกำลังตกลงปลงใจจะแต่งงานใหม่กับคุณเพลิน ญาติลูกพี่ลูกน้อง ของเอกณัฐ เพื่อนในกลุ่มของนาย รัตติกร อะไรนั่นล่ะ ...และเพราะความคะนองปาก ด้วงกว่างที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วยถึงถูกดึงเอามาพนันด้วยเหล้า เรื่องนี้พ่อหนอนพอปะติปะต่อได้ เพราะมีอยู่ช่วงหนึ่งก่อนหน้านี้ ที่ด้วงของพ่อหนอน เงียบไปแล้วขอย้ายกลับมาอยู่กับพ่อหนอนในกรม ...
.
.
.
เรื่องของเรื่องมันก็แค่ เรื่องพวกวัยรุ่นที่คึกคะนอง แล้วก็ตามมาด้วยเหยื่อที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างด้วงกว่าง ...ความจริงเรื่องมันควรจะจบอยู่แค่นั้น จบอยู่แค่ด้วงกว่างปิดปากเงียบกลับมาหาพ่อแล้วก็เลิกลากันไป ..แต่คงมีเหตุผลอะไรบางอย่างที่ ทำให้ไอ้รัตติกร นั่นมันไม่ยอมจบ ...
แถมยังกลับมาเล่นงานด้วงกว่างที่ไม่คิดจะสู้ ด้วยเหตุผลที่ก็คงไม่มีอะไรมากไปกว่า รังแกเล่นเพราะเห็นว่าด้วงของพ่อหนอนไม่คิดสู้และไม่คิดเปิดปากฟ้องใคร ...
.
.
.
ท้องฟ้าหน้าหนาวเป็นสีส้มแสด...
พ่อหนอนสูดหายใจยาวเข้าปอดแล้วกระชากดึงหนึ่งในตัวต้นเหตุขึ้นมาแล้วใช้สันมือตบหน้าไปที ก่อนจะสั่งให้พวกลูกน้องยำตีนใส่อีกรอบจนร่างนั้นไร้เสียงขอความเมตตา ... ท้องฟ้ายังคงป็นสีแสด...ในตอนที่พ่อหนอนโทรไปยกเลิกการหมั้นและการแต่งงานกับคุณเพลิน ...
.
.
.
ร่างยับเยินของเอกณัฐ ป่านนี้ลูกน้องของพ่อหนอนคงเอาไปวางทิ้งหน้าบ้านแล้ว...
อาจจะเป็นคนในบ้านหรือแม้แต่คุณเพลินเองมาพบ..แต่ก็นั่นล่ะ พ่อหนอนไม่ได้สนใจ ..
.
.
.
...เพราะต่อให้รักคุณเพลินมากมายแค่ไหน ...
.
.
.
พ่อหนอนก็ยังรักลูกชายคนเดียวอย่าง ด้วงกว่างมากกว่าใครทั้งหมดอยู่ดี ...
.
.
.
...
ผ่านไปได้ยังไม่พ้นอาทิตย์ ..ในตอนที่พ่อหนอนเดินขึ้นตึกผู้ป่วยเพื่อไปเยี่ยมลูกชาย...รูปถ่ายเพื่อนในกลุ่มของรัตติกรที่ถูกส่งมาโดยอาโก้วสิม ก็โดนขีดฆ่าเกือบจะครบทุกคน ...
.
.
.
ไม่ใช่ฝีมือพ่อหนอน ...แต่เป็นอาโก้วต่างหากที่พอเห็นสภาพหลานรักก็หลุดคลั่งเสียจนสั่งเด็กในสังกัดดักกระทืบเพื่อนๆ ของรัตติกรรายตัว ...
.
.
.
...แต่มีแค่รัตติกรที่ยังรอด...
.
.
.
รอดเพราะ....
.
.
.
.
.... รัตติกร รักษารัตน์ ชื่อนี้ คุณหนอนขีดฆ่าไว้อย่างตั้งใจ ...
.
.
.
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ตบมือให้สามที อย่างนึกสะใจ ดีมากกกก จัดการมันเลยยยย
:angry2: :angry2: :angry2:
-
พ่อหนอนจะลงมือเองใช่ไหมมมมมมม :hao3: :hao3:
-
ตายแต่เลยรัตติกร
พ่อหนอนเอาเอ็งตายยย
-
ให้นายรัตติกรได้ทานยำตีนเสียบ้าง (หยาบคาบหรือเปล่า)
-
Wait for next "SHORT"
-
จึ้กๆ จิ้มตูดรีบนทะลุคนเขียน
แอบซุ่มอ่านอยู่นาน ทนไม่ไหวแล้ววว :angry2:
กรรมใกล้ตามทันแล้วไอคุณรัตติกร สงสารน้องด้วงมากๆ :z6: :beat: :z6: :beat:
พ่อหนอนต้องแก้แค้นให้ด้วงน้อยๆให้สาสมนะคะ
เกลียดพระเอก เอ่อ มันคือพระเอกจริงๆใช่มั้ยคะ ตบตีรัวๆ
-
จัดการเลยค่ะพ่อหนอน เอาให้รุ่นพี่จูเนียร์ใช้งานไม่ได้ถาวรไปเลยค่ะ :interest: :interest: :interest:
-
สมน้ำหน้าโดนคนสุดท้ายนี่แหละหนักสุด
-
รัตติกร...เจอของจริงแล้ว หึ หึ
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่าพ่อหนอนอายุไม่มาก แกมีเมียตอนอายุเท่าไหร่กันนี่
-
เลวทั้งกลุ่มก็ต้องโดนแบบนี้ จัดการไอ้รัตติกรตัวดีให้เจ็บแสบด้วยค่ะ
ถ้าอยากมาสานสัมพันธ์กันต่อก็ต้องผ่านตรีนพ่อไปก่อน วะฮ่าฮ่า สะใจค่ะ
-
เอาให้เละ! ให้มันสำนึก :z6:
-
ฆ่ามัน ฆ่ามัน ฆ่ามัน ฆ่ามัน ฆ่ามัน ฆ่ามัน ฆ่ามัน ฆ่ามัน ฆ่ามัน ฆ่ามัน ฆ่ามัน ฆ่ามัน
-
ถูกใจคุณพ่อมากกกกกก เอาไอ้รัตติกรหนักๆเลยนะพ่อหนอน :a2:
-
ยกป้ายไฟพ่อหนอน เอาให้สาหัสเลยนะคะ
-
จัดการฆ่ามันให้สิ้นซาก!!!! :fire:
-
มารอตอนต่อไปครับ
-
อูยยยยย มันมีประเด็น!!!
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ฆ่าพี่ติเลยค่ะพ่อหนอน ฮี่ๆ
พ่อหนอนอาจจะเป็นพระเอกลับๆสินะ
:z1:
-
ตกหลุมรักพ่อหนอนทันที
-
อร๊าาายยยยย พ่อหนอนสุ่โค่ยย ค่าาาาาา o13
คุณพี่ รัตติคะ เตรียมตัวพบพ่อหนอนรึยังเอ่ยยย อิอิ :hao3:
-
พ่อหนอนคะ จัดเลยค่ะ :katai2-1: เอาให้ตายคาตีน :z6:
กระทืบให้จมดิน :beat: :beat: ให้สาสม :z10: จัดเลยค่ะพ่อ
:m31: :fire: :m31: :angry2: :angry2:
-
สะใจดีแท้คร้า!!!!ขอเหอะอย่าให้ติน :angry2:เป็นพระเอกเลย เลวเกิน!!!!
-
เหอๆ รอชมสภาพหลังพ่อหนอนจัดเต็มให้
อวยพรให้ไม่เหลือซากนะจ๊ะ
-
รักพ่อหนอนทีสุดในสามโลก ลูกชายมาเป็นที่หนึ่ง ทั้งสลัดสาวทิ้ง ทั้งล่าหัวรายตัว ปลื้มใจมาก ณ จุดนี้
...ตาม plot ทั่วไป อิ (เชี่ย) พี่ติ จะกลายเป็นนายเอกของพ่อหนอน!?! :o :sad3:
ค้างยิ่งกว่าตัดจบก่อน nc :z3: เชื่อว่าตอนฉากสวีทคนอ่านยังไม่คล้ายจะลงแดงเท่าตอนนี้ ที่อยากเห็นอิ (เชี่ย) พี่ติโดนลงทัณฑ์จากพ่อหนอน หึหึหึ o3
ว่าแต่ว่า...เพราะมันเป็นเรื่องสั้น...มันเลย... สั้น (มาก) สินะ... :undecided:
-
โอ้วววววววววววววววววววววว
เรื่องมัยซับซ้อนเล็ก ๆ ที่เพื่อนพี่ติมาท้าพนันพี่ติ
ก็เพราะพ่อหนอนจะแต่งงานกับคุณเพลินนี่เอง
พ่อหนอนเท่ห์มากเลยนะคะ
ตอนนี้ใจเริ่มเอียงไปทางพ่อหนอนซะแล้ววววววว
รอดูว่าพ่อหนอนจจัดการพี่ติยังไง
กระทืบปางตาย หรือจับไปทรมานดี?
ได้แต่สงสารด้วงน้อยกลอยใจ :o12:
-
เอาเลยค่ะ เชียร์อยู่
-
จัดการนายรัตติกรเลยครับ คุณพ่อหนอน :z6:
-
เสร็จแน่พ่อหนอนออกโรงแล้ว
รอตอนต่อไปคร้าบ
-
นั่งรอติดขอบสนาม จัดมันหนักๆเลยค่ะคุณพ่อ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
เอาให้มันเจ็บปางตาย และสำยึกให้ได้
เชื่อในฝีมือพ่อหนอน
-
เอาให้หนักๆเลยพ่อหนอน
มาทำน้องด้วงเราซะยับเยินขนาดนี้
ตายแน่นายติ ชริๆ
-
คนประเภทเดียวกัน นั้นแหละ สมน้ำหน้า!!ล่ะ
น่าสงสารหัวใจคนเป็นพ่อ คงเจ็บปวดเจียนตาย พ่อหนอนคะ อย่าแค่ยำตีนเลยค่ะ น้อยไปค่ะ นายติต้องเจอแบบที่ด้วงเจอ น่าจะเอาคนไปรุมดักข่มชื่นซะให้เข็ด สะใจกว่าเยอะค่ะ
-
:a5:
เอ๋ ? อย่าบอกนะว่าพ่อหนอนจะทรมนพี่เขาด้วยการ จิ้ม!
น่ากลัว :ling3:
-
พ่อหนอน เอามันให้ตาย อย่าใจอ่อนนะ ถึงมันจะรวย ขนานไหน พ่อหนอนอย่ายอมเด็ดขาด
-
ฆ่ามันให้ตาย!!
-
ทำไมมีแต่คนจะเชียร์ให้ทำร้ายรัตติกร ไม่เป็นไรน๊า....นายยังมีเรา
เราโทรจองวัดให้แล้ว ไปสบายนะ อาเมน :heaven :heaven
-
เลวสมชื่อเรื่อง สรุปมันเป็นพระเอกป่าวเนี่ย
-
สมน้ำหน้าาาาาาาาาาาา
รัตติกรยิ่งต้องโดนเยอะ
-
เอาให้หนักเลยค่ะคุณพ่อออออออ :m16:
แกตายแน่นังรัตตี้ :m31: :beat:
-
ถ้าไม่ติดที่ชื่อเรื่องนะ จะให้พ่อหนอนจับทำเมียซะให้หายซ่า :katai1:
-
ไม่เคยนิยมชมชอบความรุนแรง แต่ครั้งนี้รบกวนพ่อหนอนที :m16:
-
พ่อหนอนจัดการมันเลยค้า เอาให้สาสมกับความผิดที่มันก่อไว้ :fire:
งานนี้เกลียดสุดๆ เกลียดจริงๆ เอาให้ใช้การไม่ได้อีกเลย :m16:
-
ทำกับเขาขนาดนั้น สมน้ำหน้า55
-
ถ้าบอกว่าจิ้นพ่อหนอนxรัตติกร จะผิดไหมเนี่ยคนแต่งคะ?
คนแหวกไม่เลวถ้าคนอย่างรุ่นพี่โดนกดเป็นนายเอกเสียเอง
ไม่เกลียดอะไรเลยนะ แบบว่าอารมณ์จิ้นมันแรงกว่า อิอิ
คงเหมือนจำเลยรักอ่า ถ้าพ่อหนอนกับนายรัตติกรคู่กันจริง
เห็นลางตบจูบๆมาแต่ไกลเลย อิอิอิอิ><
-
:ling3: :ling3:
คุณพ่อหนอน อาโก้วสิม ใจเย็นๆ น้า
น้องติ รีบสำนึก มาขอโทษน้องหนอน :sad4:
-
:katai4: :katai4:
จัดเต็มเลยค่ะคุณพ่ออาโกว
##แอบจิ้นพ่อหนอนกับอาโกว เบาเบา##
:o8: :o8:
-
ดีค่ะ ต้องสั่งสอนให้รู้เสียบ้าง ว่าอย่าคะนองให้มันมากนัก ไอ้เพื่อนพวกนี้ ส่วนรัตติกรนั้นให้เป็นฝีมือพ่อหนอนจัดการเองใช่มั้ยคะ? เอาให้หนักไปเลยนะคะ การข่มขืนมันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ เลยนะเออ เป็นตราบาปไปตลอดชีวิตเลยนะนั่น :z6:
-
ขอยาวๆๆ
-
ท่าทางจะรอดยากนะ หึหึ
-
รัตติกร!แกตายแน่!สม! :pigangry2: :laugh5:
-
พ่อหนอนจัดหนักเลย เต็มที่ o13
-
เอาเลย..เอาให้เละ :beat:
-
o13 เยี่ยมเลยคุณพ่อหนอน แม่ยกเห็นชอบอนุมัติผ่าน
ตัวต้นเรื่องเนี่ยแหละตัวดี จัดการให้สาสมเลย
แต่ก็ไว้ชีวิตหน่อยนะค่า เดี๋ยวคุณลูกจะม่ายสามี ฮิๆ :hao7:
รอตอนต่อไป :katai4:
-
จัดเต็มเลยพ่อหนอน อย่ายั้งงงง :fire:
-
เราก็นึกว่าพี่ที่แท้ก็ พ่อ
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นเพราะ
คนบางคนไม่พอใจที่พ่อหนอนจะแต่งงานกับญาติตัวเอง
จัดมันให้หนักเลยค่ะคุณพ่อ แต่เอารัตติกรหนักๆหน่อยบังอาจมาทำ
น้องด้วงเราป่วยหนัก จิตตกอีกแล้ว :m16:
สุดท้าย สมัครเป็นแฟนคลับคุณพ่อด้วยคนนะคะ แอร๊ยยยยยยยย :hao7:
-
รออยู่ว่าจะเจออะไร
-
พ่อหนอนคะ บ่องตง "เอามันให้พิการ" ค่ะ
ไม่อยากให้มันตาย ง่ายเกิน.....ฮึ่ม!!!!
เอาให้มันไม่กล้าไปข่มขืนใครอีกเลยค่ะ :fire: :fire: :fire:
-
สรุป พลิก
พ่อหนอนเป็นพระเอก ส่วนรัตติกรเป็นนายเอก 555
แล้วน้องด้วงอ่ะ
-
:katai1: :katai1: ไม่น่าลิมเลยยยย
-
ให้กำลังใจคนแต่งนะครับ
-
ฆ่าเลยค่ะ
-
แรกนึกว่าพ่อหนอนเป็นหมอซะอีกแฮะ คึคึ
เแต่เป็นทหารนี่แหละดีแล้ว :katai5:
ปล.ค้ำคอร์ก็เข้าท่านะเออ
-
ปรบมือรัวๆค่ะขุ่นพ่อขา :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
จัดการมันเลยค่ะ เอาให้ตายคาฝ่าทีนเลยยิ่งดี
จะจัดงานเลี้ยงรอนะคะ :hao7: :hao7:
-
เอาเลยพ่อหนอน :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: จัดการเลย
ยกป้ายไฟ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ้ยยตายและ เอสได้ใจมาก น่าจะเป็นตอนยาวมากกว่าวันช็อตแง สนุกมากอะ น่าติดตามสุด ทรมานสุด สงสารด้วงน้อยสุดใจ แต่คุณหนอนต้องล่ำมากแน่ :z6: :beat: :katai5:
-
ตายแน่ๆๆ นายรัตติกร :z2:
-
รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
..."....ป้อจ๋า...ป้อจ๋า...ด้วงเจ็บ...ด้วงเจ็บ...ไม่เอาแล้ว...ป้อจ๋า...ป้อหนอน..ป้อหนอนพอแล้ว....พอแล้ว.. "
คุณหนอนจำภาพในวันนั้นได้ และเพราะคิดว่าตัวเองเป็นพ่อ เพราะอย่างนั้นใช่ไหม คุณหนอนถึงได้มองข้ามอะไรๆ ไปหลายอย่าง...
.
.
.
เพราะเป็นครอบครัวทหาร ครอบครัวที่ปลูกฝังคำว่า
'กล้าทำต้องกล้ารับ ...'
คงเป็นเพราะประโยคนี้ล่ะมั้งที่ทำให้ด้วงกว่างเกิดขึ้นมาได้ ...
.
.
.
...คุณหนอนจำได้...
จำได้ว่าเคยโดนที่บ้านเล่นงานเสียจนเกือบปางตาย และสาเหตุมันก็มาจากเจ้าด้วงกว่าง ...ครั้งแรกที่จำได้นั้น คุณหนอนโดนด้ามไม้กวาดฟาดเสียจนตัวแทบร้าวในวันที่พาคุณหม่อนไปกราบพ่อกับแม่ที่บ้านในกรม ก็ในตอนนั้นจากความรักที่ไม่ประสีประสาใครจะคิดว่ามันจะกลายมาเป็นเจ้าด้วงกว่าง ที่ดิ้นดุ๊กด็กอยู่ในท้องของคุณหม่อน ..
แค่ 15 อายุแค่ 15 ในตอนที่มีด้วง คุณหนอนอายุแค่ 15 ยังไม่เข้า 16 ดีด้วยซ้ำในตอนที่ คุณหม่อนคลอดไอ้ลูกด้วงตัวจ้ำม่ำขาวๆ แดงๆ ...ตอนแรกบอกตามตรงว่าการเป็นพ่อคนในวัยละอ่อน คุณหนอนมีแต่ความกังวลและความกลัว กลัวไปเสียทุกอย่างเมื่อทุกอย่างเป็นเรื่องใหม่และเรื่องยากที่จะต้องเผชิญไหนจะเรียนเรียนเรื่องอนาคตเรื่องลูก คุณหนอนถึงต้องพยายามเกินกำลังตั้งแต่ยังเด็ก แต่ถึงอย่างนั้น คุณหนอนก็ผ่านทุกอย่างมาได้ ..
.
.
.
คุณหนอนเป็นคนรักลูก ...
รักมากเกินไปกว่าพ่อรายอื่น ..ส่วนหนึ่งเพราะลูกชายหัวแก้วหัวแหวนคนเดียวอย่างด้วงกว่าง เหมือนเป็นทุกอย่างในชีวิต ...
.
.
.
...และก็คูณความรู้สึกไปมากยิ่งกว่าพ่อแม่ปกติทั่วไป เพราะพอคุณหม่อนมาตัดช่องน้อยทิ้งพ่อหนอนและด้วงกว่างไป ..รักที่พ่อหนอนเคยให้คุณหม่อน เลยยิ่งมาถมทับในส่วนที่เป็นรักของด้วง...
.
.
.
เพราะรักมากจนเกินไป ยิ่งเห็นลูกเจ็บ พ่อหนอนก็เลยยิ่งเจ็บ ...
.
.
.
ในวันสุดท้ายที่พ่อหนอนไปเยี่ยมลูกชายที่โรงพยาบาล เจ้าด้วงกว่างดูดีขึ้นมากกว่าทุกวัน ..
วันนั้น พ่อหนอนจำได้ว่าเป็นคนป้อนข้าวต้มหมูสับที่ตัวเองทำให้ถึงปากลูกชาย พ่อหนอนยิ้ม...ยิ้มให้กับแก้มยุ้ยๆ ที่คนเป็นพ่อดึงเล่นในทุกครั้งที่เห็นอย่างอดใจไม่ได้ ...
.
.
.
และในคำสุดท้ายที่ป้อน...
.
.
.
เจ้าด้วงกว่างของพ่อหนอน...
...ก็เอ่ยปากขอร้องในสิ่งที่ คนเป็นพ่อชาวาบไปทั้งตัว ...
.
.
.
-
:katai4: อยากรู้วววววว
-
อ๊ากกกกกกก :serius2: //กรีดร้อง ตัดฉับๆ :pandalaugh:
ไม่ได้เม้นมาหลายตอน - -
-
ขอ!!.... ขออะไรคะ!!!!!! ลุ้น!
-
ขอไรรรรรร น่ะะะ
คุณคนแต่งค่ะะะ ช่วยไปต่อเรื่องเก่าๆหน่อยเถอะะ อยากอ่านพี่กรรรรร :katai1:
-
้้ด้วงขออะไรพ่อหนอนหรอ อยากรู้จัง
:hao4:
-
มันค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ว่าแต่ ขอ ไร หว้าาาาาาาาาาา
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
มันคืออะไร!!!!!!! มาต่อด่วนเลยนะ
-
ค้างไว้แบบนี้มา :z6: :z6: กันเลยดีกว่า
:hao5: :hao5: :hao5:
-
สั้นมาก ลุ้นนนนนน
-
กรี๊ดดดด น้องด้วงขออะไรรรรร :hao5:
-
กีสสส ค้างงงค้างค่ะค้างง
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
อยากรู้ อยากรู้ ด้วงขออะไร โอ้ยๆๆๆๆ
-
อะไรคะ ขออะไร
ขอให้รัตติกรตาย หรือขอให้หยุดทำร้ายกัน T T'
:katai4:
-
แต่ละตอนลุ้นจนตัวโก่ง :m31:
-
:z3: :z3: :z3:
ช่างทำกันได้.... จะให้ค้างจนปวดม้ามเลยรือ...
ขอ...
1. ขอหนีไปให้ไกล (จากอิ (เชี่ย)พี่ติ)
2. ขอตื้บมันเอง (ไม่น่าใช่...)
3. ขอให้ให้อภัย ไม่ต้องไปตื้บเชี่ยพี่มันแล้ว (อิพวกเพื่อนตัวประกอบโดนตื้บตายฟรี...)
4. ขอน้ำกินเฉ้ยเฉย (แล้วจะชาวาบทำม้ายยยยยยย)
.
.
.
5. ขอให้มาต่อตอนต่อไปคืนนี้แหล่ะ...ฮิ้ววววววววววววววววว
แต่เค้าขอรอต่อไปด้วยใจระทึก... :katai5:
-
ถ้าจะมาค้างขนาดนี้ ฆ่ากันเลยดีกว่า ฮอลลลลลล :serius2: :serius2:
ด้วงจะขออะไรรรร
-
เพราะว่าเป็นวันชอท ซินะเลยไม่เคยสะใจเท่าไหร่
แต่ก้ออยากอ่านยาวๆบ้าง
ไม่เปนรัยค่ะ ยังงั้ยก้อจะติดตาม
o13 o13 :pig4: :pig4:
-
เดาสั้น ๆ ว่าน่าจะขอให้ให้อภัย เพราะถ้าเป็นไปกระทืบ พ่อคงอยากทำเองอยู่แล้ว
เรื่องของเรื่อง...ไม่กล้าเดาสิ่งที่ร้ายแรง...กลัว :sad4:
-
ค้างอ่ะ :hao7
-
ด้วงขอมีผัวนะคะ
/เค้ากำลังดราม่าอยู่ อีนี่ -*-
-
รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
..."...เทอมนี้มันไม่มีเรียนหรอกพี่ ...เห็นพ่อมันมาขอทำเรื่องดร็อปเรียนแล้วเอาตัวมันกลับไปฝึกงานที่เมืองกาญฯ "
.
.
.
...ข้อมูลมีแค่นั้น และก็ข้อมูลนั่นล่ะที่ทำให้ รัตติกร ยิ่งหงุดหงิด และกระวนกระวาย ...
นี่เป็นอีกครั้ง...อีกครั้งที่ไอ้ด้วงกว่างมันทำให้คนอย่าง รัตติกร ต้องต่อสังขารไปสืบหาข่าวไอ้ด้วงร่าน ด้วยตัวเอง ...
.
.
.
ก็จะไปบอกใครได้ล่ะ...
ว่าตอนนี้ ไอ้รัตติกร รักษารัตน์ ......กำลังติดกับดักของตัวเองเข้าอย่างจัง...
.
.
.
สัสเอ้ย!!
เขาเองล่ะที่ว่า ด้วงมันร่าน...แต่ร่านแล้วไง? สาบานได้ว่ารัตติกร ลืมสัมผัสของมันไม่ลง ด้วงมันมีแฟนแล้ว ....แล้วไง ? บางที รัตติกร ยังสงสัย ไอ้กล้ามใหญ่แฟนด้วงกว่าง มันเคยทำให้ด้วงกว่างครางร้องทั้งน้ำตาได้แบบเขาหรือเปล่า ? ยิ่งกอดยิ่งอยากกลืนกิน ...รัตติกรจะบ้าตายอยู่แล้วที่ในหัวสมองตอนนี้มันมีทั้งภาพและเสียงในวันนั้น ..
โอเค ภาพพจน์เขาในวันที่จากมันมานั่นอาจดูเหี้ยขึ้นมาหน่อยเมื่อในวันที่เขามุทะลุ บ้าบอทิ้งไอ้ด้วงกว่างที่เขาฟันเสียเละด้วยความสะใจไว้ที่บ้านหลังนั้นแบบไม่ไยดี...และจากสภาพของมัน มีร้อยเขาให้พันเลยว่าไอ้ตัวผู้บ้ากล้ามที่อยู่กับไอ้ด้วงกว่าง ถ้ามันมาเห็นสภาพแบบนั้น มันต้องเขี่ยไอ้ด้วงกว่างทิ้งด้วยความสมเพช ...และพอหมดจากทุกอย่าง ไอ้ด้วงกว่างก็ต้องเจ็บใจจนตามมาอาละวาดกับเขา ...
.
.
.
แล้วก็เข้าสูตร เขาเองก็จะยึดตัวมันไว้ ยึดไว้เพื่อระบายทุกอย่าง อย่างที่เขานั่งฝันนอนฝันอยากจะทำแบบนู้นแบบนี้กับมันใจจะขาด ..แต่มันเกือบสองอาทิตย์แล้วนะ สองอาทิตย์ที่ รัตติกร ต้องคิดเองเครียดเองที่มัน หายไปอีกครั้งอย่างไม่มีร่องรอย ..
เขาว่าเขาทำมันเจ็บแล้วนะ ...แต่ก็นั่นล่ะ จะต้องทำยังไงเล่า ? ต้องให้มันเจ็บอีกสักแค่ไหน ? ต้องทรมานมันยังไงเมื่อไอ้ด้วงมันไม่เคยจำ มันไม่เคยรู้สึกรู้สาอะไรสักอย่าง ..ทั้งๆ ที่เขาเองก็หวังอยู่ลึกๆ หวังให้มันมาตามหา มายืนด่า มาต่อว่า หรือมาโวยวายอะไรก็ได้ ที่จะทำให้ทุกคนรู้ว่า 'มันเป็นของเขา'
.
.
.
แต่ก็เหมือนเดิม...
.
.
.
ทุกอย่างเหมือนโยนหินลงน้ำ ..
นอกจากจะไม่มีอะไรสะท้อนกลับมา หินที่โยนไป มันกลับยิ่งไกลออกไป ยิ่งจมลึกลงไปจนแทบจะเรียกได้ว่า ต่อให้เป็นนักประดาน้ำก็หาไม่เจอ..ทุกทฤษฎีที่ รัตติกร คิดได้ มันผิดหลักผิดการไปเสียหมด ...
ให้ตาย ! รัตติกร เพิ่งเคยเจอพวกไม่โต้ตอบแบบไม่แคร์โลกอย่างไอ้ด้วงกว่าง โอเค ..คิดในอีกทางคือมันอาจกลัวเขาจนต้องดร็อปเรียน ก็ว่างั้นล่ะไอ้ด้วงนั่นก็เหมือนก้อนหินที่เขาปาลงน้ำ ยิ่งออกแรงปามันยิ่งไปไกล แต่ก็นั่นล่ะถึงต่อให้ นายรัตติกร รักษารัตน์ จะว่ายน้ำไม่เป็น ...
แต่เพื่อไอ้ด้วงกว่าง...
.
.
.
.... 'หมาบ้าอย่างรัตติกร ก็พร้อมจะทำทุกอย่างให้มันมาครางอยู่ใต้ร่างเขาเหมือนเดิม ' ...
-
จิ้มก่อนอ่าน
ปรบมือให้คนเขียนก่อนเลย มาอัพตอน 14 และตอนที่ 15 ถี่ อิอิ
ต่อไปก็ได้เวลาด่าอิรัตตี้ละ (อินเนอร์มาเต็มค่ะ)
เมือไหร่แกจะเลิกคิดเอง มโนไปเองห๊ะ :angry2:
แกคิดว่าแผนการที่แกคิดไว้ วางแผนไว้ และลงมือทำเอาไว้เนี่ย มันยอดเยี่ยมกระเทียมดองมากนักหรอไง :serius2:
อยากได้เค้า อยากให้เค้ามาหา โดยที่ตัวเองจะรออยู่แบบผู้ชนะ คิดได้นะยะ
แล้วเป็นไงล่ะ แผนแกอ่ะเคยสำเร็จบ้างมั้ย น้องไม่เคยหันมาหาแกเลย แค่นี้ก็ยังไม่รู้ตัวอีก :katai4:
พ่อหนอนจัดการมานนนนนนนนนนนนนน :m31: :beat:
ปล. อ่านแล้วอินไปหน่อย เหอๆ
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
โอ้ม่ายยยยยย ค้างอีกแล้ววว มาต่อเลยน่ะ
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
ทำกับเขาไว้เยอะสมควรแล้ว สมน้ำหน้า อยากให้กระทืบสักที
:z6:
-
เย้ :mew1: มาแล้ว
-
บ้าไปแล้วไงงงงงงงงงงงงงง? :katai1:
ที่ด้วงขอคือดรอปเรียนแล้วหนีอีพี่ติหมาบ้าไปสินะ :ling1: โห่ย ไม่น่าปล่อยมันเลย
คนอะไรทำผิดกี่ละครั้งก็ยังไม่สำนึกสักที นี่ยังจะคิดไปตามเค้ามาอีกเหรอ เลวๆๆๆๆๆๆ :z3: :z3:
-
หมั่นไส้จริงๆ เมื่อไรพ่อหนอนจะมากระทืบมันสักที สงสารน้องด้วง เสียการเรียนเพราะแกคนเดียวเลยยย
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :katai4:
-
อยากอ่านอีกๆๆ
-
ค้างอ่ะ ค้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พ่อหนอนรีบจัดการเลยน้าาาาา :m31: :m31: :m31: :m31:
-
...มากดรีเฟรชแบบไม่หวังไรมาก.... หื้ม หื้ม หื้ม
#15
#15
#15
...ขอกรี้ด (แบบแต๋วแตก กร้ากกกกกก) ขอข้อ 5. ก็ได้ข้อ 5 จิงด้วยยยยยยยยยยยยย มาต่อให้ในคืนนี้จิงๆ น้ำตาจิไหล ด้วยความปลื้มปิติ (เยอะไปล่ะๆ) ขอบคุณน้องด้วงมากมาย (ใช่หรอ??) :oni2:
เชี่ยพี่นี่ เป็นโรคย้ำคิดย้ำทำรึ ไร้พัฒนาการอย่างแรง เหตุการณ์ซ้ำเดิม กับความหวัง ความคิด ข้อสรุป และการกระทำเดิม ถึงได้วนกลับมาเรื่อยๆ เหมือนซีดีแผ่นกระตุก ...กรำจิง... ว่าแต่ไม่มีการรับรู้ข่าวสารเพื่อนพ้องน้องพี่ตัวประกอบที่โดนล่าหัวไปแล้ว??
เอาเหอะ ขอจัดหนักๆให้เชี่ยพี่เขาหน่อยละกัน เผื่อกระแทกซีรีบรัมให้แผ่นกระตุกของเชี่ยพี่เขากระเตื้องไปข้างหน้าได้บ้าง หรือต้องพาไปเลิกด้วงที่ถ้ำกระบอกหนอน (เห้ออออ) หึหึ o3
สุดท้ายนี้น้อมหัวจรดพื้นงามๆ ขอบคุณการอัพต่อเนื่อง ที่ทำให้ไม่ต้องทนปวดม้ามนาน o1
จะยังคงรอด้วยใจจดจ่ออย่างต่อเนื่อง ไม่ได้โลภนะ ไม่ได้กดดัน... แค่อยากให้รู้ว่าเค้ารออออออออออออนะตัวเทอว์ :impress:
-
ไม่ค่อยค้างเลยเธอว์ :hao5:
-
รัตติกร เจอพ่อหนอนหน่อยสิ
ยังจะซ่าได้อยู่มั้ย????
:m16:
-
พ่อหนอนต้องแก้แค้นให้ด้วงนะ เอาแบบรัตติกรไม่มีวันลืมเลย
-
นี่ยังไม่รู้อีกเหรอ ว่าเขาเป็นพ่อลูกกัน
โง่บรม :m16:
-
สมนำ้หน้าาาาาา
พ่อหนอนจัดการรัติกรแทนด้วงด้วยนะ :katai1:
-
พ่อหนอนน่ากลัวง่ะ แล้วงี้พ่อหนอนจะคู่คร้ายอ่ะ o22 :serius2:
สงสารด้วงฝุดฝุด
-
รัตติกร ง่าย ๆ แมน ๆ อยากได้เค้ามานอนครางใต้ร่างแก ทำไมแกไม่ทำให้เค้ารักวะเห๊ย!
แบบนั้น อยากได้แบบไหนบอกไปเล๊ย ด้วงกว่างคงจัดให้ชุดใหญ่
แต่ทานยำซ่งตีนเด็จพ่อด้วยนะ ฮ่วย!!!!
ขอประทานโทษที่ความเห็นนี้คำหยาบเยอะครับ มันมาจากภายใจ อินจัดชัดจริงมาก! :z6:
-
พ่อหนอนคะ เรายังไม่รู้ว่าน้องด้วงขออะไรกับพ่อ
แต่ตอนนี้เรามีคำขอให้พ่อช่วยค่ะ
ช่วยยำตีนนายรัตติกรนั่นแรงๆ เลยนะคะ เอาให้มันสำนึก!!!!!!!!
อ่านแล้วอยากเอาเล็บข่วนหน้า
ความคิดบิดเบี้ยวมากอ่ะพ่อรัตติกร
-
ที่ดร๊อปเรียนไปฝึกเพื่อจะเข้มแข็งยื่นได้ด้วยตัวเองแล้วสู้นายติได้ชิมิ
นายติ ถึงจะอย่างนั้น อต่วิธีที่ไหนใช้ มันเลว!เกินคน ด้วงเป็นคนมีจิตใจนะเห้ย! ไม่ใช่สิ่งของ!!
-
:angry2: :angry2:
อิรัตติกรแกมันไม่มีความสำนึกผิดเลย....ช่ายม๊ายยย
:serius2: :serius2:
-
ไม่ไหวแล้วววว...ติดเรื่องนี้งอมแงมเลย
อยากรู้ว่าน้องด้วงขออะไร...
-
:serius2: นังรัตติมันบ้าาาาา
-
:z6: ขอสักทีเผื่อตาจะสว่าง
-
สู้ๆนะครับ คนแต่ง
-
:z3: :z3: :z3:อ๊าก.....ค้างงงง :hao7: :hao7:
-
อีตาพี่ติ แกมโนเองทั้งนั้นเลยนะ เมื่อไหรจะตื่นมารับความเป็นจริงบ้าง
ทำด้วงกว่างที่น่ารักเจ็บไปเท่าไหร่ ไม่เคยรู้ตัวเลยใช่ไหม
ขอให้พ่อหนอนจัดการทีเถอะ อย่าปล่อยไว้เล้ยยยยยยยยย
-
มันจะมีการเปลี่ยนขั้วไหมนิ :laugh: :laugh:
-
โอ๊ยยยยยยย น้องละเพลียกับพี่ติสุดๆ
จ๊าดหง่าวววว บรมโง่ บัฟฟ่าโล่เรียกปู่!!!!
สมองนี่คิดบ้างมั้ยว่าด้วงน้อยกลอยใจจะเจ็บเท่าไร
แหมมมมมม พ่อหนอนลากพี่ติไปข่มขืนหน่อยยย อุ๊ปส์!! :hao7:
-
โถ พ่อรัตติกร ก็ลองเปลี่ยนจากทำเลว าทำดีดูบ้างดีไหมลูก เผื่อชีวิตจะดีขึ้น
-
:m16: :m16: :m16:
โมโหนะเนี๊ยะ...พ่อหนอนมีด้วงตั้งแต่15..ไวไฟกันจัง เค้ายังโดดยางอยู่เลย *เหมือนจะไม่เกี่ยว*
นั่งยัน ยืนยัง เอาเท้ายันว่ายังไงรัตติกรต้องเดียวดายในตอนจบ ให้สาสมกับความร้ายกาจที่ทำกับลูกด้วงชั้น..//เมียพ่อหนอน
-
รัชติกร แกกกกกกกก :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
ยังไม่สำนึก :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:
-
หมั่นไส้อิพี่ติมาก
นี่แกคิดว่าโลกจะหมุนตามใจแกรึไง ห๊ะ :z6: :z6: :z6:
-
บางคนก็มักยึดติดกับอัตตา ของกู ตัวกู เต็มไปด้วยความคิดเข้าข้างตนเอง คิดว่าตัวใหญ่ที่สุดในโลก คิดว่าตัวเป็นศูนย์กลางของทุกสิ่ง โดยลืมนึกไปว่า...แม้ขาดคุณ น้องด้วงกว่างก็ไม่ตายหรอก ไม่รู้เมื่อไหร่นายรัตติกรจะเข้าใจโลกมากกว่านี้เสียที คือ...ชั้นเชียร์แกให้เป็นพระเอกแบบแมนๆ นะ แต่ดูทำตัวเข้าสิ วุ้ย...ขัดใจ
แอบรู้สึกเล็กน้อยว่าพ่อหนอนมีความรู้สึกกับน้องด้วงกว่างเกินเลยกว่าความเป็นพ่อ-ลูก Incest?
คุณจิตรภัทรเขียนเรื่องได้เก่งมาก ปลาบปลื้มสุดๆ ตามติดไม่ลดละ เรียกว่าถ้าอยู่ใกล้จะล่ามโซ่ผู้เขียนไม่ให้ไปไหน :laugh:
-
พ่อหนอนจัดพี่ติซักชุดก็ดีนะ หมั่นไส้มาก
-
มันมีความคิดแบบเด็กมีปัญหามากอ่ะ ไอติเนี่ย เลว ระยำกะน้องด้วงมากเพื่อ?
ความรักในการตีความของแก โหดร้ายกะน้องหว่ะ
-
อ่านแล้วติด อยากอ่านแล้วอยากอ่านอีก :hao7:
เราเลยรอให้มาเยอะๆจะได้อ่านทีเดียวดีกว่า
อย่าว่าเราน้าาาาา
กดบวกให้อย่างเดียวไปก่อน :L1: :pig4:
-
ไม่คิดจะทำดีกับน้องมันมั่งเหรอวะ!!! :angry2:
-
อ๋อยยย พี่รัตติขาาาาา ความคิดคุณพี่นี่ เฮ้อออออ
-
ค้างอ่ะ ค้างทั้ง 2 ตอน ไม่กระจ่างซักตอน :ling1: :ling1: :ling1:
-
:ling1:ด้วงความจำเสื่อมเลยเหอะๆ แมร่งเลวเกินไปแระ
-
:hao5:
-
พ่อหนอนพาน้องด้วงไปไกลๆอย่าให้รัตติกรหาเจอเลย
หรือถ้าเจอพ่อหนอนก็ช่วยจัดหนักให้ด้วยก็แล้วกัน
ขัดใจรัตติกรจริงๆ
-
อุ้ก!! :sad4:
-
เข้ามารอ
-
โห่ไอ่พี่ตินี่ ไม่รู้จักสำนึกเดี๋ยวก็โดนฉุดแบบเพื่อนพี่หรอก :z6:
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
เราว่ามันคือหินโยนลงบ่อโคลนมากกว่าอีกนะเนี่ย
โยนไปนอกจะมันจะไม่สะท้อนแล้วมันกลับถูดดูดลงไปในบ่อโคลนที่ไม่มีวันช่วยตัวเองขึ้นมาได้
รัตติกร ก็ยังเป็นพวกคิดเองเออเองได้ตลอด บอกว่าทำทุกอย่าง
แต่ทุกอย่างที่ทำ คือทำตามคิดเองอย่างเดียวล้วนๆ แล้วด้วงมันจะตอบสนองอะไรกลับมา
ในเมื่อทุกอย่างที่ทำลงไปคือการคิดเอง เออเอง เข้าข้างตัวเอง
ไม่คิดจะถามว่าด้วงคิดอะไร ยังไง อยากได้หรือต้องการไหม
ไม่คิดถึงความรู้สึกของอีกฝ่ายว่าเจ็บปวดเพียงไร
แล้วจะเอาอะไรกลับมาได้เมื่อสิ่งที่ทำไปด้วงไม่ได้ต้องการสักหน่อย
รัตติกรไม่คิดจะปรับตัวเข้าหาคนอื่นเลย
แต่คิดอยากให้คนอื่นปรับตัวเข้าหาตัวเอง
มันจะทำได้หรือ สมควรด้วงหนีล่ะ 555+
แม่ยกชอบอ่ะ รู้สึกสมน้ำหน้ารัตติกรมากกว่าสงสารอ่ะ :mew4:
-
ไม่ผิดจากที่คิดไว้เท่าไหร่ ตอนแรกเดาเอาไว้ว่าน่าจะย้ายที่เรียน แต่กลายเป็นแค่ดรอปเฉยๆ ซะงั้น สงสารน้องด้วง :hao5: พ่อหนอนพาน้องด้วงไปฝึกงานอะไรนะ? พาไปฝึกหลักสูตรทหารเพิ่มความเข้มแข็งป่าว แล้วแบบพอกลับมาอีกครั้งก็ปิ๊งๆ บึนบึกถึกทึนกลายมาเป็นฝ่ายอยู่บนที่ไม่ใช่ออนท็อปแทนไรงี้ ใช่มะ ใช่มะ ใช่มะ? (มโนไปไกล แต่ยังระลึกอยู่เสมอว่าคนเขียนเรื่องนี้คือ Zitraphat นะคะ 555555555)
-
กลับมาเอาให้ไอ้พี่ติกระอักเลือดเลยนะ
-
พ่อหนอนยิงหัวมันเลย ยุ
-
รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
... "...เรื่องที่ป๋ากับอาโก้วสิมทำ ...ด้วงขอนะ....ป๋า...ด้วงไม่ใช่เด็กๆ ด้วงไม่ใช่เด็กเล็กๆ ที่ทำอะไรเองไม่ได้ ..."
.
.
.
...คุณหนอนชาวาบไปทั้งตัว ในตอนที่ลูกชายสุดที่รักพูดอย่างนั้นออกมา...
.
.
.
กับคนอื่น ถ้าคนอื่นขอแบบนี้..อาจจะได้ ...
แต่กับลูกชาย ...ไม่ว่าจะผ่านไปอีกนานแค่ไหน ในสายตาของคนเป็นพ่อ ด้วงกว่างก็ยังเป็นด้วงตัวกลมๆ ที่ไร้เดียงสาของพ่อหนอนอยู่วันยังค่ำ และก็เพราะเป็นด้วงน้อยตัวกลมๆ พ่อหนอนเลยไม่กล้าที่จะปล่อยด้วงน้อยไว้ตามลำพัง เพราะสำหรับด้วงกว่าง พ่อหนอนไม่เคยเชื่อใจ หรือไว้ใจให้ใครดูแลทั้งนั้น..
.
.
.
'....ป้อจ๋า...ป้อจ๋า...ด้วงเจ็บ...ด้วงเจ็บ...ไม่เอาแล้ว...ป้อจ๋า...ป้อหนอน..ป้อหนอนพอแล้ว....พอแล้ว.. '
.
.
.
ภาพในวันนั้นมันยัง ติดตา ..
เพียงแค่ปล่อยเจ้าด้วงให้เล่นน้ำกับปู่ กับคนงาน เพียงแค่ชั่วอึดใจ ความไว้ใจคนอื่น..มันพังทะลายเมื่อมันแลกไม่ได้กับสิ่งที่คุณหนอนกลับมาเจอ ..
.
.
.
...
กลางแม่น้ำ เจ้าด้วงกว่างถูกปล่อยให้ลอยคอเกาะลำไม้ไผ่ อายุยังไม่ถึงห้าขวบด้วยซ้ำในตอนที่ปู่เข้ม พ่อแท้ๆ ของคุณหนอน โยนเจ้าดวงใจของพ่อหนอนลงกลางแม่น้ำแล้วให้เจ้าด้วงกว่างตัวกลม พยายามหาทางว่ายเข้าฝั่งเอง...
.
.
.
.
นอกจากเสียงร้องเรียกของลูกในวันนั้น ...
สิ่งที่คุณหนอนจำได้ดี ก็ยังมีเรื่องน้ำตา... น้ำตาของคนเป็นพ่อคลอเบ้าเมื่อเห็นว่าลูกเจ็บ ..และก็น้ำตานั่นล่ะ ที่มันบังความจริงที่ว่า ...
.
.
.
.
...ด้วงกว่างของพ่อหนอน มันโตขึ้น และ...
... เจ้าด้วง..มันยืนขึ้นได้ด้วยตัวเองมาตั้งแต่วันนั้นแล้ว...
-
นี่แหละความรักของคนเป็นพ่อแม่
ด้วงกว่างจงยืนให้ได้อย่างเข้มแข็งนะลูก
-
ทำไมปู่ใจร้ายจังอ่ะ ทำกับนู๋ด้วงได้ลงคอ
มาม่ะนู๋ด้วงมาซบอกอ่าเจ๊... :กอด1: :กอด1:
นี่ถ้าแอบถามเรื่องสมิงจะโดนถีบออกจากกระทู้ป่าวหว่า :z6: :z6: งั้นอยู่เงียบๆรออ่านเรื่องด้วงต่อไป :katai5:
-
สั้นจัง มีแบบยาวไหมครับ
-
:call: :call: :call:
ตอนต่อไปๆๆๆ เพี้ยงงงง
-
รัตติกรจะเจอน้องด้วงก่อน...หรือเจอพระบาทของพ่อตาก่อนหว่า
แต่คาดว่าจะเป็นอย่างหลัง
-
สั้นจัง มีแบบยาวไหมครับ
One Short ค่ะ One Short สั้นๆแต่เร้าใจ
ปูลู อย่าให้เขียนยาวๆเดี๋ยวมันจะนานกว่าจะได้อัฟ(อุ๊ฟ!! :z6::z6:ใครทำไรอ่ะ) เราเตือนคุณแล้วนะเออ
-
ยิ่งอ่านยิ่งลุ้นอ่ะ :ling3:
-
ไม่ว่าเมื่อลูกก็ยังเด็กเสมอในสายตาของคนเป็นพ่อเป็นแม่
-
โถ่ ด้วงน้อย
-
ทำไมปู่ใจร้ายจังอ่ะ ทำกับนู๋ด้วงได้ลงคอ
เพื่อนเราก็โดนแบบนี้เหมือนกันค่ะ พ่อของเขา 'ถีบ' ลูกลงน้ำเพื่อจะได้ว่ายน้ำเป็น แถมเขาก็เป็น 'ผู้หญิง' อายุพอ ๆ กับด้วงตอนนั้นด้วยล่ะ
คิดถึงผลแล้วก็มีทั้งข้อดีข้อเสียนะ เหมือนฝึกให้เข้มแข็ง ช่วยตัวเองได้ ให้ยืนได้ด้วยตัวเอง แต่ถ้าใจไม่แข็งพอก็อาจจะทำให้กลัวน้ำไปเลยก็ได้
-
พ่อหนอนรักด้วงน้อยกลอยใจสุดๆ
ความรักของพ่อยิ่งใหญ่มากกกกก
ด้วงน้อยกลอยใจโตแล้วก็จริง
แต่ความรู้สึกพ่อ ด้วงน้อยยังเด็กเสมอ...
-
เพื่อนเราก็โดนแบบนี้เหมือนกันค่ะ พ่อของเขา 'ถีบ' ลูกลงน้ำเพื่อจะได้ว่ายน้ำเป็น แถมเขาก็เป็น 'ผู้หญิง' อายุพอ ๆ กับด้วงตอนนั้นด้วยล่ะ
คิดถึงผลแล้วก็มีทั้งข้อดีข้อเสียนะ เหมือนฝึกให้เข้มแข็ง ช่วยตัวเองได้ ให้ยืนได้ด้วยตัวเอง แต่ถ้าใจไม่แข็งพอก็อาจจะทำให้กลัวน้ำไปเลยก็ได้
อุบ๊ะ!!!! เลี้ยงลูกแบบฝรั่งซินะ ฝึกให้คิดเอง ทำเอง :z2:
-
ไม่ใช่เลวแล้วแหละ....เข้าขั้นโรคจิตแล้วนะ
พาไปบำบัดเถอะ :m26:
-
ปู่ใจร้ายจัง
ด้วงสู้ๆๆ
อยากให้ถึงวันที่ด้วงได้เอาคืนรัตติกรบ้างจัง
-
ด้วงน้อยไม่น่าขอพ่อเลย
อดเห็นคุณรัตติกรโดนยำเลย
:katai1:
-
แม้จะเป็นด้วงกว่าง แต่ก็เป็นด้วงกว่างที่เข้มแข็ง ดูได้จากการที่ทนความเจ็บปวดต่างๆ ที่เจ้ารัตติกรมอบให้แล้ว ก็ต้องยกนิ้วนับถือ น้องด้วงกว่างเข้มแข็งมากค่ะ ส่วนคุณพ่อไม่ต้องกังวล หรือเจ็บปวดใจไปนะคะ เพราะไม่ว่าจะอย่างไร สักวันหนึ่งลูกของคุณเขาก็ต้องยืนหยัดอยู่ด้วยลำแข้งของตนเอง
ซึ้งอะตอนนี้!
-
มิเ็ห็นชอบด้วยกับการเลี้ยงลูกหลานแบบสิงโตเขี่ย (ถีบเบาๆ) ให้ตกหน้าผา... เพราะสัญชาตญาณ (เอิ่ม ศัพท์เริ่มยาก สะกดลำบากแระ) ในการเอาตัวรอดของสิ่งมีชีวิตแต่ละสายพันธุ์นั้นต่างกัน เมื่อชาตินี้ไม่ได้เกิดเป็นสิงโตแลกูปรี ไม่ต้องทำพฤติกรรมเลียนแบบเค้ามากก็ได้...เนื่องว่าผลที่ได้อาจไม่ได้เหมือนกันทุกคน... เพราะเค้ายังทั้งกลัวความสูงและว่ายน้ำไม่เป็นมาจนบัดเดี๋ยวนี้... (นอกเรื่องแระ..) :a11:
น้องด้วงบอกให้ไม่ต้องทำไร บุพการีที่ไหนมันจะทำได้ฮะ ถ้าน้องด้วงโดนทารุณเสร็จแล้วลั้นลาอาราเล่ก็เรื่องนึง แต่นี่สติแตก แถมสภาพอนาถต้องส่งเข้าโรงบาล แล้วใครมันจะโอเครล่ะฮะ แหม่ o12
ยังคงรอคอยฉากเลือดสาดของเชี่ยพี่ติด้วยความหวังและใจจดจ่อ... :katai5:
...เพราะมันเป็นเรื่อง สั้น มันก็เลย สั้น ...
p.s. สั้นยาวไม่ใช่สาระสำคัญ...เท่าจำนวนครั้งและความถี่... (หื้มมมมม ยิ้มอัลลัยยย เค้าหมายถึงอัพเรื่องมั่งเหอะ) :o8:
-
เข้าใจที่ปู่ทำนะ พ่อเราก็ทำกะพี่เรา 555+
ถีบตกน้ำเบย.....แล้วมันก็ว่ายน้ำเป็นตั้งแต่ตอนนั้น
ตอนที่ 14 หายค้าง เหลือตอนที่ 15 จ้าาาาาาา
ประเด็นเยอะจริง เรื่องนี้ :ling1: :ling1: :ling1:
-
อุบ๊ะ!!!! เลี้ยงลูกแบบฝรั่งซินะ ฝึกให้คิดเอง ทำเอง :z2:
ไม่ใช่ฝรั่งจากเมืองนอกหรอกค่ะ แบบเด็กบ้านนอกเนี่ยแหละ :laugh: :laugh: :laugh:
เด็กบ้านนอกตามชนบทส่วนใหญ่แถวบ้านเรานะ จะต้องทำอะไรทุกอย่างเป็น ทำนา หาปลา เลี้ยงเป็ด เลี้ยงหมู เลี้ยงวัว ทาสี ฯลฯ ส่วนเราเด็กบ้านนอกในตัวเมือง ทำแบบเขาไม่ได้หรอก ถูกเลี้ยงมาสบายเกิน 555+
-
สั้น สั้น สั้น :hao5:
-
สิ่งที่ด้วงขอ เกรงว่าพ่อหนอนจะทำไม่ได้อ่ะสิ
ใครทำร้ายกล่องดวงใจ มันผู้นั้นก็ต้องโดนเอาคืน
ฆ่ามานนนนนนนนนนนนน ฆ่าอิรัตตี้ ฆ่ามานนนนนนนนนนนนนนนน :beat: :beat: :z6:
-
:pig4:คุณ zitraphat
Short ต่อไปจะเป็นยังไงละเนี้ย :katai1:
สู้ๆค่ะ
-
คนอ่านว่าด้วงกว่างตัวนี้มันคือด้วงกว่างนางพญา และมีคนมาติดกับแล้วด้วย
อยากบ้าตายกับตรรกะของพระเอก เรื่องทิ้งด้วงไว้แล้วด้วงต้องกลับมาหา
โอ๊ย เขาไม่ได้มีแกคนเดียวป่ะวะ เขามีคนที่รักเขาอีกเยอะ ปล่อยให้รอโดนซ้อมอยู่งั้นแหละ ชิๆ
:katai1:
-
ไม่ใช่ฝรั่งจากเมืองนอกหรอกค่ะ แบบเด็กบ้านนอกเนี่ยแหละ :laugh: :laugh: :laugh:
เด็กบ้านนอกตามชนบทส่วนใหญ่แถวบ้านเรานะ จะต้องทำอะไรทุกอย่างเป็น ทำนา หาปลา เลี้ยงเป็ด เลี้ยงหมู เลี้ยงวัว ทาสี ฯลฯ ส่วนเราเด็กบ้านนอกในตัวเมือง ทำแบบเขาไม่ได้หรอก ถูกเลี้ยงมาสบายเกิน 555+
เราก็บ้านนอกนะ แต่ไม่ยักกะโดนถีบตกน้ำ โชคดีแหะที่ว่ายน้ำเป็น
ขอบคุณสำหรับข้อมูลงับ :กอด1: :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พ่อหนอน เอ๊ย จับโยนอะ เบาะๆ เรานี้ ถีบตกคลองเลย -..- :ling2: :ling2: :ling2:
-
ด้วง ให้พ่อไปจัดมันสักทีเหอะ ดูมันทำสิ! :fire:
-
ขอนี่..ขออะไรหล่ะด้วง ขอไป กระทืบเอง รึ จอว่าอย่าไป กระทืบ มัน....#อย่างแรกก้ดีนะ :hao7:
-
ความรักของพ่อแม่ :กอด1: ไม่มีอะไรมาเทียบได้
-
เจ๋งมากกกกกเรื่องนี้
รออยู่นะ
-
ไม่รู้จะพูดไร
-
เฮ้อ ไม่เคยเจอพระเอกที่ชอบโชว์โง่และชอบคิดเข้าข้างตัวเองตลอดแบบนี้เลยให้ตาย
แล้วน้องด้วงจ๋า ถ้าน้องดูแลตัวเองได้จริงน้องคงไม่มีสภาพแบบนี้หรอกค่ะ เรื่องบ้างเรื่องถ้ามันเกินความสามารถจะพึ่งคนอื่นบ้างก็ได้มันไม่ได้ทำให้เราอ่อนแอลงหรอกนะ :เฮ้อ:
-
เรื่องนี้มาถี่มาก ขอเรื่องอื่นถี่ๆมั่งซิค่ะ พลีส!!!! :call:
-
รออ่านต่ออออ
-
สั้นทุกครั้งแต่กระแทกใจทุกครา 555+
นึกว่าอ่านคอมเม้น(ล้อเล่นจ้า 55+)
พระเอกเรายังคงเลวได้เสมอต้อนเสมอปลายจริงๆไห้ตาย
พ่อหนอนจะยอมง่ายๆไหม
หรือเพราะว่า ด้วงจะเป็นคนจัดการเอง?
อืมน่าคิดๆ
-
อืมมมม ดูท่าจะใจแข็งด้วย
-
คนเป็นพ่อแม่ก็แบบนี้ละ
ด้วงเข้มแข็งแล้วละ
พ่อหนอนจัดหนักรัตติกรเลย
-
เล็ก...สั้น..ขยันซอย เป็นแบบนี้นี่เองสินะ :a5:
-
ด้วงน้อย น่าสงสารตั้งแต่เด็กเลยทีเดียว (T T)
-
:mew5: :mew5:
เหอะๆเคยโดนเเบบด้วงเลย..เเต่ดีที่เราได้ลูกมะพร้าวเเห้งสองลูกเเทนไม้
ด้วงจะจัดการพี่ติอย่างไรรอติดตาม..
ปล.ชั้นจะเมาเเล้วนะ
-
:monkeysad: :monkeysad:
หนูด้วงโตแล้วนะพ่อหนอน เด็กๆโตเร็วเสมอ แต่ยังไงลูกก็ยังเป็นเด็กในสายตาพ่อแม่ตลอดเวลา
ดังนั้น เรื่องเอาคืนอิรัตติกร ปล่อยเป็นหน้าที่หนูด้วงเถอะนะ พ่อหนอนกับโกวสิมแค่จับมันมาขึงไว้
เด๋วเราจุดเทียนส่งให้หนูด้วงเอง
:laugh: :laugh:
-
เรื่องนี้สินะที่ด้วงของ ครึ่งนึงก็เห็นด้วยที่จะจัดการเรื่องนี้เอง
แต่อีกครึ่งมันก็อดห่วงไม่ได้ เหมือนกับที่พ่อหนอนคิดนั่นแหละ
ยังไงก็สู้ๆนะหนูด้วง เรนาจะคอยดู
-
รอให้มาต่อนเน้อ
ด้วงน่ารักอ่ะ ดูอ้อนพ่อ เบาๆ
-
รอออออออออออออ
-
รอน้องด้วงงงงงงง :hao7:
-
คิดถึงนะคะน้องด้วงกว่างที่รัก :mew1:
-
รออ่านต่อครับ สนุกดี
-
มาต่อเร็วๆ เน้อ :mew2:
-
เป็นธรรมดาของพ่อแม่แหละเนอะ
ยังไงก็ยังเห็นลูกเป็นเด็กน้อยตัวเล็กๆ อยู่ตลอด ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี
ยิ่งลูกมาโดนแบบนี้อีกเป็นใครจะไม่เจ็บช้ำ :hao5:
+เป็ด และรอตอนต่อไป
-
ถ้ารัตติการจะเลงขนาดนนี้ จะปล่อยไปทำไม ให้พ่อจัดการเถอะด้วง นิสัยมันเกินเยียวยาแล้วจริงๆ
-
:hao5: ด้วงกว่างทำไมพูดอย่างน้านนนกะพ่อหนอน
เขาใจหัวอกพ่อหนอนมาอะ :katai1:
หัวอกพ่อลูกยังไงก็เป็นเด็กอยู่วันยังค่ำละน่า :mew6:
-
ไม่ได้เข้ามาไม่กี่วัน อัพตั้ง 3 ตอน เลยเเฮะ อิอิ :hao5:
อ่านตอน 14 จบค้างเเต่เลื่อนลงมามีตอน 15 ต่อ โชคดีมีอยู่บ้าง
พี่ติมันน่าชวนไปเป็นพวกช่างจิ้นจริงๆ คิดเเต่ละอย่างซับซ้อนมาก-*-!
บอกตามตรงเราคิดไม่ถึงเลยอ่ะ ที่ว่าจะให้ด้วงมาโวยวายเเล้วจะกักขัง
ตอนที่ 16 ขอบอกว่ารักพ่อหนอนที่สุด อิอิ
ชอบพ่อหนอนจังเลยยย :katai2-1:
-
สั้น ๆ แต่ขยัน"อัพ"หน่อยนะจ๊ะ :katai4:
-
ด้วงน้อยไม่น่าเลย
อยากเห็นอิติโดนกระทืบ อุอุ
-
ต่อด่วน แต่เลวอย่างงี้อย่ารักกันเลยเถอะครัช
-
เมื่อไหร่จะมาต่ออะคะ คิดถึงๆ
อยากอ่านต่อง่า
-
อยากให้ไอ้รุ่นพี่โดนกระทืบเร็วๆอ่ะ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
รอพี่ติกับด้วงน้อยกลอยใจตอนต่อไป
รอพ่อหนอนด้วยเหมือนกันน้าา :hao6:
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบ :serius2: :serius2:
-
:ling1: ไม่ได้อ่านมาหลาย short อ่านทันละ
รอชอทต่อไปค่ะ :z3:
-
รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
... '...ฝึกงานที่เมืองกาญจน์ ...'
.
.
.
ข้อมูลมันมีแค่นั้น ...
.
.
.
นอกนั้นรัตติกร แทบจะไม่รู้อะไรเลย จากความทะนง ความถือดี ตอนนี้ทุกอย่างมันเหมือนย้อนมาทำร้ายตัวเองด้วยความคิดถึงและโหยหา เหมือนว่าทุกอย่างมันคลุมเคลือ ยิ่งพอจะหาข่าวจากพวกหมาบ้าที่คบๆ กันในกลุ่มก็ยิ่งเหมือนไร้หนทาง เพราะพวกเพื่อนๆ เหมือนจะเลี่ยงชื่อไอ้ด้วงกว่าง ยิ่งพอเขาคาดคั้นถาม พวกนั้นกลับเปลี่ยนเรื่องคุยหน้าตาเฉย...จากที่หวังจะเพิ่งพวกเพื่อนๆ สุดท้ายรัตติกรกลับไม่ได้อะไรสักอย่าง
.
.
.
...
ไม่สิ...ทำไม่จะไม่ได้ ตอนนี้รัตติกร ได้ความกระวนกระวายที่กำลังจะทำให้แทบบ้า...
.
.
.
แค่หลับตาก็ยังเห็น...
ทั้งเห็นและคิดถึงจนแทบอยากดึงตัวเข้ามากอด แต่จะให้กอดอะไรเล่า ในเมื่อเขาเอง...
เขาเองทั้งนั้นที่ทำ...เขาเองทั้งนั้นที่ทำให้มันเป็นอย่างนี้ ...
.
.
.
.....อยากจูบ อยากกอด..อยากไซ้ซอกคอแล้วดูดกัด...ความกระสันมันเหมือนจะพุ่งทะยานเมื่อคิดถึงเสียงคราง เสียงร้อง ...เสียงห้ามแล้วครางกระเส่า ...ไอ้ด้วงกว่างมันน่ารักไปทั้งหมด ..น่ารักโดยไม่ต้องเสแสร้ง น่าแกล้งน่าหยอก ..น่าจับโยกแล้วกดให้มันครางห้าม...
.
.
.
คิดถึง...คิดถึง....คิดถึง....
ตอนนี้ รัตติกร คิดถึงไอ้ด้วงตัวนั้นจนจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว ..คิดถึงจนเหมือนจะเพ้อไปคนเดียวด้วยซ้ำ..
.
.
.
..สัส!! สันดาน!! ถ้ารู้ว่าตอนห่างกันแล้วมันจะทำให้เขาใกล้บ้า...
.
.
.
ถ้ารู้อย่างนี้ ...
... สู้ฟัดเจ้าด้วงกว่างนั้นให้ยับจนหนีไปไหนไม่ได้ แล้วถ่ายวีดีโอไว้ดู ..ยังจะดีซะกว่า...
-
จิ้ม :z13:
นับวันไอ่พระเอกยิ่งจะหื่นน่ะ :hao7:
-
โทษฐานที่มาอัพช้า ต้องมาลงต่อกันซัก 4 ตอนรวดดดดดด :katai4:
-
เอิ่มมมมมมม
พี่ติค่ะ พี่เม่งเลวได้ใจน้องมากกกกกกกกกเลยค่ะ
ด้วงน้อยกลอยใจหนีไปขนาดนี้แล้ว
พี่ยังคิดอะไรเนี้ย!!!
ปล...จริง ๆ ถ้าถ่ายคลิปไว้ก็มาปล่อยให้น้องดูด้วยนะคะ :hao6:
-
:beat: :beat:
เลวได้อีก....... ซัดมันสักหมัดดีกว่า
:z6: :z6: :z6:
-
กรี๊ดดด
-
:katai1:ไม่สำนึกนะๆๆ :katai1:
-
อีกนิดเดียวเองนะ เกือบแล้ว เกือบคิดได้ สุดท้ายก็คิดได้แค่นี้จริงๆ โตมาได้ไงเนี่ย ในหัวมีแค่นี้ ? ขออย่าให้เจอด้วงเลย สงสาร T^T
-
:z6: :z6: :z6: :z6:
ข้างบนแด่คนแต่ง....ชั้นจะเมาเเล้วนะ 17 ช๊อตแล้วน้องด้วงยังไม่ตอบโต้เลย..หรือคุณแม่ขอร้อง
-
คุณพี่รัตติความคิดคุณพี่หื่นมากอ่ะ
แต่คุณพี่คิดช้าไปนะคะเรื่องถ่ายคลิปอ่ะ อิอิ
-
เอ่อ ไม่ได้ฉลาดขึ้นเลยนะ รัตติกร
-
O N E S H O R T :sad4:
-
...กรำ... o22 :sad2:
...จิตแพทย์เถอะฮะ... หลุดจากป่วยจิตไปวิกลจริตแล้ว... :undecided:
-
โห อิรุ่นพี่ คิดได้แค่นี้เรอะ :z6: :z6: :z6:
-
แอร๊กกกกกก ,, รัตติกรโรคจิตอ๊าาาาา แต่เค้าก็ชอบอ๊าาาาา :hao7: :hao7: :hao7:
-
:m31:เคยคิดเรื่องดีๆกับเค้ามั่งมั้ย :angry2:
-
ประโยคสุดท้ายรัตติกรพาชั้นอึ้งทุกที :katai1: แต่ละความคิดแกโว้ย กักขังฉันเถิดกักขังไปมาก ๆ
ป่วยป่าวว้า ต้องบำบัดก่อนมั้ย 555 น้องด้วง หนีให้สุดหล้าฟ้าเขียวค่ะลูก จับได้รอบนี้มันไม่ปล่อยแน่
ปล่อยให้คิดถึงจนลงแดงตายไปเลย สมๆๆๆ
-
โอ๊ยแม่งงงงงงงงงงง :z3:
หนูด้วงงงงง :hao5:
-
บ้าไปแล้วววววววววว
ด้วงขอให้เจอคนที่ดีกว่านี้
รัตติกรเหมือนหมาบ้า โรคจิตมาก o22
-
อื้อหือ ไม่รู้จะด่ายังไงดีเลยอ่ะ
ตอนอ่านๆ มานี่นึกว่าจะบอกว่ารู้อย่างนี้ สู้ยอมทำดีกับมันสักนิดดีกว่า
แล้วนี่อะไร QQQQQQQ
คนแต่งมาเหนือเมฆฉีกแนวพระเอกโดนใจเรามากค่ะ
เลวๆ อย่างนี้เราชอบ ฮิฮิ
-
นี่ดูรัตติกรมันคิดสิ ระวังเงาหัวไว้ดีๆนะ อีกครั้งนึงพ่อเค้าเอาตายแน่ๆ :z6:
-
ยัง มันยังไม่สำนึก ตายซะเถอะแก :angry2: แกไม่ได้คิดถึงน้องติหรอก แกอยากเฉยๆ :beat:
-
ไอ่พระเอกบ้าาาาาาา
-
อิตารัตติกรนี่เอะอะก็เรื่องบนเตียงตลอดเลยวะ หื่น!!!
เดี๋ยวก็เจอลุงหนอนหรอก :laugh:
-
บ้าจริงๆ
ติมันเริ่มเจ็บใจและ
แต่เราอยากให้มันโดนกระทืบมากกว่าง่ะ
-
เชี่ย ไม่รุ้จะว่าไงดี เอาคำนี้ไปละ
น่ารักสุดละ
-
ถ้าน้องรัตติจะยังไม่ตื่น
ป๋อหนอน..ปลุกน้องหน่อยเร็ววววว :mew2: :mew2:
-
นายติฉันดีใจนะที่ด้วงห่างจากแกได้
ถ้าแกยังไม่รู้ตัวว่ามีความรู้สึกยังไงกับด้วง แล้วที่ทำลงไปมันผิดมากขนาดไหน ก็อย่าไปทำเลวให้ด้วงเสียใจอีกเลย
หึ! เพื่อน เพื่อนจริงหรือนั้น ถ้าเพื่อนกันจริงป่านนี้ต้องพูดต้องบอกอะไรไปบ้างล่ะ แต่ที่ไม่ทำเพราะกลัวเสียหน้า
นายติก็เข้าใจว่าแก S แต่มันมากเกินไปนะ กับความรู้สึกของใครหลาย ๆ คน แกเคยนึกถึงบ้างไหม แต่นี่นึกถึงแต่ตนเองนี่หว่า คนอื่นเป็นอย่างไรก็ชั่งหรอ? เห็นแก่ตัว เลวโคตร :angry2:
-
ตอนแรกก็คิดว่าจะดีขั้นนะ
ไหงท้ายๆตอนยังคงความหื่นเลวอยู่อีก
-
ลงแดงแล้วสินะ รัตติกร :hao7:
ด้วงกว่างก็ต้องไปมีชีวิตของเขา
ถาคิดถึงมากก็ทำตัวดีๆนะ เดี๋ยวน้องก็กลับมาเอง
ห่างไกลจะคิดถึงกัน
-
:mew5: :mew5:
ตกลงคือแกโตมายังไงเนี่ย...ไร้จิตสำนึกฝุดฝุด
-
พี่รัตตินี่ชอบคิดอะไรชวนอึ้งตลอดเลยเนอะ :beat: คิดดีจังนะ ช่วยเลวให้มันน้อยๆลงหน่อย :katai1:
-
ตอนแรกอ่านแล้วหมั่นไส้เจ้าติเหลือหลาย แต่อ่านตอนนี้แล้วแอบสงสารมันเล็กน้อย
บางทีมันอาจจะไม่ได้เป็นคนไม่ดีโดยเนื้อแท้หรอก แต่อาจจะมีพื้นหลังบางอย่างที่ทำให้มันต้องเป็นแบบนี้
เราว่ามันอาจเป็นพวก"ร้ายซ่อนรัก"ก็เป็นได้ ประมาณว่าคุ้นเคยกับเรื่องรักใคร่ดี แต่ดันไม่รู้ว่าความรักที่แท้จริงเป็นอย่างไร
ปล.แค่เดาเอา เพราะอยากมองพระเอกในแง่ดีบ้าง อิอิ
-
สนุกดี
-
พี่รัตติกรคะ
ความคิดคุณมึงนี่.... :z6:
-
:sad4: แลดูโรคจิตไปมั้ยอ่ะ พระเอกเรื่องนี้
แต่ก็โดนนะ หุหุ o18
-
เฮ้อ.......ปลงกับติจริงๆไอ้เรื่องความคิดเนี่ย
เมื่อไหร่ติจะรู้ว่าการทำร้ายและกังขังไม่เคยทำให้ได้อย่างถาวร
แล้วเมื่อไหร่กันที่ปมในใจติมันจะคลายออก เพื่อทำอะไรให้ถูกต้องสักที
สงสัยคงต้องพึ่งด้วงน้่อยแล้วมั้ง
-
ดิฉันละเหี่ยใจกับความคิดของคุณรัตติกรจริงๆ ค่ะ :m15:
-
อยากให้ติ โดนรุมโทรมเลยอ่ะ คิดได้ไง จ้องแต่จะทำร้ายน้องด้วง
ชีวิตมึงช่างมืดมนมากติ :angry2:
-
เลวเกินบรรยายแล้วเพ่
ยังจะคิดได้นะ เรื่องนี้
-
โถ อิติ อ่านตอนแรกนึกว่าจะดี ที่ไหนได้ โถ๊ะ
น้องด้วงไม่ต้องกลับมาเลย แก้แค้นอิติมัน
-
รัตติกรอิหื่นนนน :jul1:
-
ชักเริ่มคิดถึงน้องด้วงกว่างแล้วอ่ะจิ
รีบๆตามให้เจอซักทีนะคะ
สู้ๆนะคะเป็นกำลังใจคะ *0*
-
เป็น one short. ที่ทรมานใจคนอ่านมาก//สนุกมากอยากให้มีเรื่อยๆ เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ไม่เอาโซ่ แส้ กุญแจมือ ด้วยล่ะพี่ติ
พี่ติรู้สึกยังไงกะหนูด้วงกันแน่ ถ้าชอบแล้วทำไมไปทำกะเค้าอย่างนั้น :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ยัง...
...ยังไม่สำนึกอีก นายรัตติกร
อย่างนี้ต้อง!
:fcuk: :z6:
หรือให้น้องด้วง
:z10: :oo1:
จะได้เจ็บเสียบ้าง
เผื่อจะไปสะกิดต่อมสามัญสำนึก
อิอิ ว่าไปนั่น
-
ไม่เข้าใจสาระบบการทำงานของสมองที่กลั่นกรองมาเป็นความคิดของรัตติกรเลยจริงๆ! :katai1: :z3:
-
ชื่อเรื่องกับเนื้อเรื่องเหมาะสมกันมากเลย
รอตอนต่อไปนะครับ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งครับ
-
ดูเหมือนจะคิดไม่ได้เลยนะ เหอะๆ
-
รัตติกรหื่นแตกกกกก :hao6:
-
ขอหยาบนิด
เี้ย...มากค่ะ ความคิดพี่
แหม ไอ้เรารึก็ลุ้นว่าพี่แกจะรู้ตัวว่าแอบสนอกสนใจน้อง จะออกไปตามหารักอะไรเทือกนั้น
ไหงกลายมาเป็นอยากอัดวีดีโอไว้ดูย๊าาาาาาาาาาาา
เตะที ชริๆ
-
รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
... '...วีดีโอ ...มันมีรูปไอ้ด้วงกว่าง...'
.
.
.
หึ! หึ! ฮา!!
ดีใจเหมือนแทบบ้า !! เรื่องบังเอิญที่น่าตลกและน่าสมเพช...
ไม่ทันจะถึงวันด้วยซ้ำ ที่คนอย่างรัตติกรจะทันรู้สึกว่าตัวเองพ่ายแพ้ เพราะแม้จะพยายามแค่ไหน แต่สุดท้ายก็คว้าน้ำเหลว ทั้งเพื่อนมัน ทั้งอาจารย์ที่ปรึกษา หรือแม้แต่ที่บ้าน รัตติกร ตามไอ้ด้วงมันทุกที แต่ก็ไร้ข่าวและวี่แวว ..
.
.
.
จนได้กลับไปบ้านใหญ่นั่นล่ะ ...
รัตติกร ถึงได้รู้ว่า ไอ้ด้วงกว่างมันอยู่ใกล้แค่เอื้อม ...
.
.
.
ทั้งๆ ที่ รัตติกร แทบจะผลิกแผ่นดินหาไอ้แมลงตัวเล็กที่จู่ๆ ก็บินหายไปลับฟ้า ...แต่พอถูกตามกลับมาบ้านอย่างจำนนต่อโชคชะตา..ในระหว่างที่ต้องทนฟังพ่อและพี่ชายบ่นเรื่องไม่เห็นหัวเกือบสามสี่เดือน ไหนจะเรื่องที่ดินที่ทำทัวร์แห่งใหม่ของบริษัท เรื่องราวต่างๆ มันไม่เข้าหัว รัตติกรสักนิด จนความเบื่อเกือบจะทำให้คุณชายคนเล็กแห่งบ้าน รักษารัตน์ เดินออกมาอยู่รอมร่อ ...แต่ก็นั่นล่ะความบังเอิญที่เหมือนโชคชะตาบังคับสั่งมันดูจะไม่เข้าใครออกใคร.. ก็ใครจะไปรู้ ...ใครจะไปรู้ล่ะว่าวีดีโอที่พี่ชายถ่ายมาระหว่างดูสถานณ์ที่ทำทัวร์ ...
.
.
.
มันจะมีภาพไอ้ด้วงกว่างติดมาด้วยแบบเต็มๆ ..
.
.
.
รัตติกรฉีกยิ้มกว้าง...
ความสุขที่ปรากฎบนหน้าเหมือนจะทำให้ควบคุมรอยยิ้มไม่ได้
ในตอนนั้น รัตติกร ไม่ได้ทำอะไรนอกจากหันไปหาพ่อและพี่ชาย พร้อมบอกว่า เขาจะไปดูงานที่แก่งเพกา ด้วยตัวเอง ... 'แก่งเพกา ' ชื่อนี้รัตติกร แทบจะจดมันใส่รอยหยักในสมอง...
.
.
.
ภาพของเด็กหนุ่มใส่เสื้อกล้ามเปียกน้ำแนบลู่ไปทั้งร่าง ...
ภาพของผิวเนื้อสีน้ำผึ้งที่เผยออกมาอย่างไม่ตั้งใจ ยามเจ้าของร่างนั้น ขึ้นมาจากธารน้ำตก...
.
.
.
ไม่ต้องรออะไร ...
ถ้าอยากได้ก็ต้องได้ พี่ชายและพ่อ พยักหน้าให้สายตามุ่งมั่น ต่างคนต่างแปรความหมายของสายตานั้นไปคนละทาง ..และก็ไม่ได้ฟังเสียงใคร รัตติกร กดปิดเครื่องเล่นแล้วคว้าแผ่นซีดีลุกเข้าห้องไปแบบไม่ฟังเสียงเรียกของพ่อและพี่ชาย..
.
.
.
.
...ในห้องส่วนตัวที่ปิดม่านเงียบ ...
มือใหญ่ข้างหนึ่งของรัตติกร เกร็งรั้งรูดรัตติกรน้อยที่ชูคอพองใหญ่จนเผยให้เห็นเส้นเลือดที่เต็นตุบ ...
ส่วนอีกมือ... รัตติกร กดภาพที่เล่นผ่านโน๊ตบุ๊คให้ช้าลง ...
.
.
.
ปลายนิ้วไล้แตะแก้มสีเลือดฝาด...
...ไล้แตะเสื้อกล้ามขนาดพอดีตัวที่รัดลู่แนบร่าง...อยากจะกอดใจจะขาด...อยาก... จูบ ...อยากสัมผัส...อยาก...
.
.
.
ริมฝีปากหนา เอ่ยพร่าเรียกชื่อที่วนเวียนอยู่แต่ในความคิด...
..คิด..คิด...คิด...
.
.
.
คิดถึงเสียงคราง คิดถึงร่างกายที่สั่นเทา...
คิดถึงใบหน้าที่ฉาบบางไปด้วยความปรารถนาและความทรมาน...
.
.
.
แค่คิดแล้วความอยากมันก็ทะยานขึ้นสุงสุดอย่างหยุดไม่ได้ ...
อยาก...
อยาก...
... อยาก..จนหัวใจมันทะยานไปแก่งเพกา แล้วคว้าตัวไอ้ด้วงกว่างมากระทำรักให้หายอยาก ตั้งแต่ตอนนี้ด้วยซ้ำ......
-
^
^
^
จิ้มจึ้กก :z13:
-
แล้วด้วงน้อยจะเป็นยังไงงงงงงง รอรอ :katai5: :katai5:
-
อาการหนักนะ :a5:
-
ไอ้รัตติกรนี่หายใจเข้าออกก็เป็นเรื่องอย่างนี้หรือไงนะะะะะะ ตบๆๆๆๆ
-
สรุปรัตติมีแต่ความอยากใช่มั้ยเนี่ย :beat:
-
ไม่ต้องถึงสามคำ... คำเดียว..."ป่วยจิต"... o6
นี่มันพฤติกรรม STALKER ตัวโคตรพ่อ!!! o22
...ขอ... ขอ... ขออีกตอนง่ะ :o8:
รออยู่น้าาาาา :katai5:
-
:katai1:บ้าไปแล้ว :angry2:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :serius2: :serius2: :serius2:
-
o22
-
:ling1: :ling1:
โทรจิตหาป๋อหนอน..ช่วยน้องรัตติหน่อย
ยังไงแม่ยกก็ยังเอาใจช่วย รัตติอยู่น้า
วันนี้ได้อีกซักตอน สองตอนเหอะเพี้ยงงง :call: :call: :call:
-
มัน โรค จิต
-
โอ๊ย คุณพี่รัตติกรคะขา คุณพี่ช่างหื่นไร้คำบรรยายซะจิ๊ง :hao6:
นี่ถ้าน้องด้วงตัวจ้อยๆ โดนลากกลับมาได้ หึยยยยยย ไม่อยากจะคิดภาพแห่งความสยอง :oo1: :oo1:
-
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
ด้วง!!!!!!!!! มันกำลังจะไปหาแล้ววววววว
-
:sad4: พระเอก นายโรคจิต จริงๆด้วยค่ะ
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
พี่รัตตี้ขา แค่รูปด้วงน้อยพี่ก็คลั่งขนาดนี้เลยเหรอค่ะ
รอพี่ไปกระชากด้วงน้อยกลอยใจมาทำรักแรงๆๆๆอยู่นะคะ :hao7:
-
เอ่อ นะ ด้วงมันคงจะรักอ่ะ
-
คืองงพี่ท่านเริ่มมีอาการที่เรียกว่าความรักบ้างหรือยัง ????
:katai1:
ขอให้หาด้วงไม่เจอ :z6:
-
ท่าจะหนักแล้วนะเนี่ยพ่อคุณ :hao3: :hao3: :hao3:
-
รู้สึกเสพติด One Short นี้จัง =,.=
-
ยอม ยอมความจิตของนังรัตตี้จริงๆ :ling1:
-
ไม่ได้สำนึกอะไรเล๊ยย :katai1:
-
คืออ่านแล้วอยากทำแบบนี้
:katai1: :katai1: :katai1:
พ่อหนอนตื้บมันเลย
-
พ่อหนอนนนนน พ่อหนอนไปเตรียมการปกป้องลูกที ไอ้หื่นมันจะไปทำร้ายน้องอีกแล้วววว :ling2:
-
พาด้วงหนีไปดาวอังคารรรรรรรรรรรรรรรรรรรร!!!
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
ยอมรับมาเถอะว่ารักด้วงเข้าแล้วอิพี่ติ :เฮ้อ:
รักแบบฮาร์ดคอร์สินะ แต่นายเป็นพระเอกแบบโรคจิตมากเลยเผื่อไม่รู้ตัว :katai1:
-
ไปแล้วทำร้ายด้วงกว่างอีก ก็ให้ได้กินยำตรีนจากพ่อหนอนเถอะ! จะสมน้ำหน้าให้!!
-
ด้วง ถ้าด้วงรักรัตติกรได้
ด้วงคงเปนคนดี และแปลกมาก บอกเลย
ในหัวของรัตติกร ระบบความคิด มันดูโรคจิตบอกไม่ถูกอ่ะ
-
เพิ่งสังเกตว่าแต่ละตอน shortๆ นี้ จะมีรูปแบบของมันเอง กล่าวคือ แต่ละตอนจะแบ่ง "อารมณ์" ออกเป็นสองส่วน ส่วนแรกจะทำให้ผู้อ่านรู้สึกหวานไปกับความรู้สึกของรัตติกรที่มีต่อด้วงกว่างน้อย อย่าง...คิดอยากกอดบ้างละ คิดถึงอยากจูบบ้างละ และส่วนที่สองคือส่วนความคิดของรัตติกรที่แทบทำให้อยากจะกระโดดถีบยอดหน้าพระเอก!
อยากให้รัตติกรก้าวผ่านช่วงลุ่มหลงในตัณหานี้ไปให้ได้ แล้วมามองดูด้วงกว่างด้วยหัวใจและความรู้สึกรักของตัวเอง โดยไม่ต้องพึ่งเรื่องกามา...
ขอบคุณค่ะ :mew1:
-
พระเอกมันหื่นไม่สิ้นสุดจริงๆ :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
ว่าแล้วว่าไอ้พี่ติเดี๋ยวมันก็ตามเจอ
:serius2: :serius2:
-
ไอพี่ตินี่มันซาดิสของแท้เลยนะเนี่ย.... :ruready
-
ยังคงความหื่นเลว
เจอตัวจนได้
งะด้วงจะโดนอะไรอีกละเนี่ย
-
:hao5: :hao5:
อิรัตติ...นี่แน่ะ
:z6: :z6:
-
เมือ่ไหร่จะได้เจอน้องด้วงกว่างซักทีนะ ถึงจะสั้นไปแต่ก็มาบอยอภัยให้คะ อิอิ *0* เป็นกำลังใจให้นะคะสู้ๆ
-
แบบนี้เค้าเรียกว่า คู่กันแล้วไม่แคล้วกัน รึป่าวหว่า
พ่อหนอนทำไรอยู่คร๊าาาาาาา พี่รัตติยังไม่โดนลงโทษเลยเน้อ พี่แกจะไปเจอน้องด้วงแล้วน้าา
-
หึหึ ใครจะว่าไงไม่รู้แต่เรา
อยากให้เขาได้กันอ่ะ
ไม่ใช่เพื่อความสะใจแต่อยากให้รัตติกร
รู้สึกรักใครจากใจจริงๆ
แต่มันดันเป็นน้องด้วงกว่างซะนี่ เท่านั้นเอง
ปล.คิดถึงพ่อหนอนจัง
-
สงสัยรัตติกรไปไกลจนกู่ไม่กลับแล้ว อย่างนี้ต้องจับช๊อตไฟให้หมดสมรรถภาพถาวร
-
มาทีละช็อตสมชื่อจริงๆ :katai1:
เล่นเอามึนและหน่วงทุกช็อตจบ น้องด้วงเอ้ยยย :hao5:
-
>_<
-
เดี่ยวๆๆๆๆ เดี่ยวมันจะเจอตีนพ่อหนอน หึๆๆๆๆ :mew4: :mew4: :mew4:
-
พระเอกฉันชักจะโรคจิตขึ้นทุกวัน หนูด้วงจ๋าหนีให้พ้น ๆ นะคะ เอาให้คลั่งตายกันไปข้างค่ะ
แหม่ บทจะเจอก็เจอง่ายจริง บุพเพป่ะเนี่ย ก่อนรักด้วงขอพ่อหนอนกระทืบให้จมดินซักรอบก่อนนะคะ
ขอบคุณค่ะ
-
จิต คักๆ
-
ไอ้นี่ท่าจะบ้าวุ้ย - -*
ว่างๆก็ไปเช็คน้องชายบ้างเถอะค่ะขุ่นเพ่
- รอชอตต่อไปนะฮ้าบ :katai5: -
-
ดูๆ ไปพี่ติแกดูจะทุรนทุราย อารมณ์ลุ่มหลงดำดิ่งกะหนูด้วงสุดๆ ไปเลย
ทำไมพี่แกถึงเป็นได้ขนาดนี้ หนูด้วงคงจะหาวิธีจัดการกับพี่แกได้ไม่อยากมั้งหลง ซะขนาดนั้น
-
รักเขาก็บอกมาเถ๊อะ
-
โรคจิตมากมาย
-
อารมณ์รัตฯแลดูเหมือนเด็กเพิ่งดูหน้าคนที่รักแล้ว'ทำ'ครั้งแรก...
-
รัตตินายมันเลวได้ใจมาก :z6:
ยิ่งอ่านยิ่งสงสารด้วงกว่างตัวน้อยของพ่อหนอน :hao5:
มาต่ออีกช๊อตไวไวเย้อ :katai4:
-
พี่ติประสาทเเล้วสินะ สงสารด้วงเเล้วสิ :hao5:
-
เอิ่มมมมมมมมมมมมม
พี่ติแกเป็นเอามากแล้วนะ
จิตได้ใจน้องจริงๆ
-
ติ ,, ชั้นว่าแก ,, จิตไปนะ
แต่ก็ชอบบบบบบบบบบ 555555+ :hao7: :hao7: :hao7:
-
ไปหาถึงที่ เจอ พ่อหนอน ทืบแน่!!
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน ต้องขอบอกว่า ชอบเทคนิคในการนำเสนอมาก ๆ เลย :katai2-1:
ลงเป็น One Short สั้น ๆ ไม่ยาวแต่สามารถเข้าประเด็น คนอ่านรู้เรื่อง โดยที่ไม่ต้องบรรยายอะไรมากมาย
ยิ่งประโยคที่ทิ้งท้ายในแต่ละตอน ต้องยกนิ้วให้เลย เพราะ เป็นชนวนให้ต้องตามต่อจริง ๆ
ถ้าเป็นหนังสือ คงวางไม่ลงจนกว่าจะจบเล่ม เพราะ ความอยากรู้อยากเห็นกับประโยคท้ายตอนเนี่ยแหละ o13
ป.ล. พระเอกเรื่องนี้ ดาร์คจริง อะไรจริงนะค่ะ :mew5:
นอกจากจะ "ยันดาเระ" ขั้นสุดยอด ยังใช้สมองส่วนล่างไปตามความรู้สึกล้วน ๆ
สงสารแต่น้องด้วงกว่าง ชาติก่อนไปทำเวรทำกรรมอะไรกับพี่รัตติกรเนี่ย???
-
พระเอกหื่นมากกกก o22
-
ทริปแก่งเพกาคราวนี้ เจ้าติคงจะได้รับบทเรียนสักอย่างที่ทำให้มันตาสว่างขึ้นมาอย่างแน่นอน แต่ไม่ฟันธงเพราะเค้าเดาใจคนเขียนไม่ออกเลย
-
ค้างอะ :hao5:
อยากอ่านต่อจังเลย
-
จริงๆ แล้วพระเอกยังไม่ออกมาใช่มั้ย ? เป็นห่วงด้วง :hao5:
-
:mew2: รอค่ะรอ
จะว่าอะไรไหม ถ้าจะทวงอีกรอบ :call:
-
พ่อหนอนน่าจะไปจัดการติก่อนด้วงจะขอนะ ทำไมติถึงเลวจัง
-
รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
... จู่ๆ ลมฝนก็พัดมาวูบใหญ่...
.
.
.
ทางดินแดงคลุ้งฝุ่นที่จะนำเข้าสู่ป่าไผ่ มันเลยทุรกันดานเกินไปกว่าที่รถสปอร์ตคันหรูจะขับผ่าน ..
ดีที่บ้านกำนันเข้ม คนรู้จักของบ้านรักษารัตน์อยู่ห่างจากถนนไม่มาก รัตติกร ถึงได้วางใจฝากรถไว้ใต้ถุนบ้านกำนัน ที่เป็นบ้านไม้หลังใหญ่ ก่อนจะเอ่ยปากถามถึงทางไป 'แก่งเพกา' ซักไซ้กันอยู่นานจนได้ความว่า รัตติกร จะมาดูงานที่แก่งในฐานะผู้จัดการรีสอร์ท กำนันเข้มถึงได้เอ่ยปากเรียกเด็กผิวสีทองแดงตัวสูงชลูดมาสั่งกำชับอะไรบางอย่างพร้อมกับฝากกับข้าวกับปลาถุงใหญ่ ไปให้พวกที่อยู่อีกฟากของแก่ง..
.
.
.
...
ฟ้ามืดพอดีที่ รัตติกร สะพายกระเป๋าเป้ใบใหญ่ขึ้นพาดบ่า ลมหนาวพัดกระโชกมาในตอนที่เท้าของเขากำลังก้าวข้ามกาบเรือหางยาวลำเล็กเมื่อเทียบกับความกว้างของแม่น้ำ...
.
.
เรือติดเครื่องแล้วแล่นฝ่าความมืด...
ท้องน้ำสีดำเคว้งคว้าง และเย็นเยือก จนผ่านมาเกือบค่อนชั่วโมง รัตติกร ถึงพอจะเริ่มรู้สึกกังวลจนตั้งคำถามไปเองว่า...จุดหมายมันดูจะไกลเกินไปกว่าความเป็นจริงหรือเปล่า? ความรู้สึกระแวง มันเหมือนเคลือบแฝงในความมืดของท้องน้ำ...และความเงียบก็ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้น รัตติกร ยังคงนั่งนิ่งเมื่อสารถีที่เป็นเด็กหนุ่มชาวกระเหรี่ยง สนใจแค่เรื่องขับเรือมุ่งหน้าเข้าหาความมืด ...
ชั่วเสี้ยวของความกลัว ...
ภาพในสมองของ รัตติกร ฉายแต่ภาพหลอนของด้วงกว่าง ...
ลมเย็นเหนือผิวน้ำ มันยังเย็นไม่เท่ากับความคิดแว๊บแรกที่คิดไปว่า ถ้าเขาตายไป...ถ้าเขาไม่เจอหน้ามัน ..ไอ้ด้วงกว่างตัวนั้น...ยังจะคิดถึงเขาอยู่หรือเปล่า??
.
.
.
....จนเมื่อเรือเริ่มชะลอดับเครื่องจอดเทียบท่า รัตติกรถึงได้พอเบาใจได้ว่า ไอ้กระเหรี่ยงที่เป็นคนขับเรือมา...
มันไม่ได้หลอกเขามาปล้น..แล้วฆ่าทิ้ง..
.
.
.
.
...
"จ๊ะปอ...ด้วงกว่าง ม่ะอยู่ล๊ะ? "
"...ไม่อยู่ คุณด้วงไปดู แพที่บนเขื่อน ทำไมไอ้ยะข่า? คุณด้วงไม่กลับมามึงแดกข้าวไม่ลงรึไง?"
ในตอนแรกที่ ไอ้เด็กกระเหรี่ยงนั้นเอ่ยปากตะโกนถามคนบนท่าเรือ รัตติกร ไม่ได้สนใจจะฟังเท่าไหร่ แต่พอประโยคต่อไป ที่เป็นเสียงแซวแล้วมีเอ่ยฟาดพิงถึงคนที่ทำให้รัตติกรต้องถ่อสังขารบุกป่าข้ามน้ำมาขนาดนี้ หัวใจเขามันก็เต้นตุบ ...มือใหญ่ที่กำสายสะพายเป้แน่น ..
ส่วนแววตาที่ซ่อนในแว่นกันแดดสีดำราคาแพง ...
.
.
.
จ้องมองแล้วยิ้มเหยียดไปทางไอ้กระเหรี่ยงไม่เจียมตัว ..
.
.
.
...หวังสูงนะมึง..ขาดไม่เห็นหน้ายังกินข้าวไม่ลง... แล้วถ้าแม่งเห็นกู จับกดไอ้ด้วงต่อหน้า..มึงจะรู้สึกยังไงว่ะ ไอ้กระเหรี่ยง???!!
.
.
.
ความหึงหวงชั่วเสี้ยว มันผุดภาพไอ้ด้วงถูกมัดติดกับเตียงขึ้นมา ...อ้าส์ ..แค่คิด...รัตติกร น้อยก็ปวดหนึบเสียแล้วสิ...
-
รัตติกร นี่ดูจิตๆ หื่นๆนะเนี่ยยยย
ด้วงหนีเร็วววววววว
:sad4:
ไม่ก็สู้เลยด้วง อย่ายอมนะคราวนี้
-
:katai4: ไอ้หื่นนนนน
-
นะ ไอ้คุณรัติกร
วันก็คิดได้แค่นี้จริงๆ
-
โรคจิตว่ะเห้ย!!
ขอให้ด้วงตะเพิดมันกลับโดนพ่อหนอนกระทืบ! ไม่ก็กักตัวเป็นทาสไว้ใช้งานไปเลย
-
หื่นไม่เลือกเวลานะ ท่าจะจิตจริงๆ นะเนี่ย
-
o13
ยกความหื่นให้เลย
-
ป้อหนอนมาไม่ทัน
คงต้องวานยะขาปลุกน้องรัตติดีกว่า เอาให้ตื่นซะที :katai2-1: :katai2-1:
-
:angry2:
ขอใหมไม่สมหวัง
แต่งได้อินมากค่ะ คนอ่านเกลียดพระเอก(?)หมดแล้ว o13
-
คิดอกุศลตลอดเวลาจริงๆนายรัตติกร :เฮ้อ:
-
ไอ้หื่นนนนนน น้องด้วงหนีไปแล้วยังจะมาตามรังควาญอีก :katai1:
-
o22 o22
ยังจะกล้าคิดอีกนะ..เเต่ก็น่าสนเนอะ
-
คิดเป็นอยู่เรื่องเดียวเนอะไอพี่ติ งานนี้ขอให้โดนน้องด้วงจับมัดแล้วให้พ่อหนอนกระทืบหรือโดนเสียบบ้าง เพี้ยง!
-
พระเอกคนนี้มีครบ ไม่ว่าจะการหยามเหยียด การยกตนข่มท่าน การเห็นตัวเองเป็นศูนย์กลางโลก แต่ร้ายสุดคือการชอบทำร้ายน้องด้วงกว่างอย่างไม่ละเลิก
รอดูว่าจะอะไรยังไงต่อไป :mew1:
-
ติแม่ง ทั้งจิต ทั้งหื่น
-
ขอให้แม่งหลงด้วงจนโงหัวไม่ขึ้น จนไม่กล้าทำร้ายด้วงอีก
-
มาอีกน้าาาาาาาาาาาาาา :mew1: :mew1: :mew1:
-
รอต่อๆๆๆๆๆ
-
รัตติกรนายโรตจิตมาก :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
โอวววว แร๊งส์
-
หือ…รัตติกรคะ ยิ่งอ่านยิ่งเลว ยิ่งอ่านยิ่งจิตอ่ะ
-
ในหัวมีแต่...ไม่สามารถใช้คำนั้นในเนี้ได้ :angry2:
-
คุณพี่รัตติ พีหื่นจริง ไรจริง ขอคารวะ
-
ด้วงกว่างจะเป็นยังงัยต่อไปนะ
-
คนที่เคยได้อะไรก็ต้องได้อย่างรัตติกร คงจะได้รับบทเรียนอะไรหลายอย่างจากการหลงรักน้องด้วงอย่างแน่นอน
-
เพลียกะอิป่วยจิตนี่จริงๆ :เฮ้อ:
ต้องโดนกะเหรี่ยงจับกดมั่งมั้ย เผื่อจะดีขึ้น (หมายถึงคนอ่านรู้สึกดีขึ้น กร้ากกก) :pandalaugh:
-
พี่รัตตี้คิดแต่ละอย่างนี่แบบ....
อยากนู้ว่าถ้าเจอด้วงน้อยจะเป็นยังน้าา
-
พ่อหนอน มากระทืบด่วน :katai4: :katai4: :katai4:
-
ยังมิวายจะ... :เฮ้อ:
ฉันล่ะเพลีย
นี่ยังไม่ได้ไปเช็คสมองชิมิก๊ะ :hao7:
-
ที่สุดของความหื่่น + โรคจิต ขอยกตำแหน่งนี้ให้รัตติกร
ด้วงกว่างเอ้ย หนูไม่รอดแน่งานนี้ :hao6:
-
เค้าอุตส่ามาส่ง...ไปเจ้าคิดเจ้าแค้นเค้าอีก..T_T
น่ากลัวมากเลยอะ...ตกลงพี่ตามมาเพราะรักหรือแค้นเนี่ยยย..= =
-
ไอโรคจิต
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไอ้รัตตี้ ไอ้โรคจิต หวังว่ามันจะคิดได้บ้างนะ ไม่ก็ได้รับบทเรียนอะไรบ้าง
-
คุณพ่อหนอนจ๋า
กระทืบไอ้คุณติ ให้ไปนอนโรงพยาบาลสัก 3 คืน ซะที
:z6: :z6: :z6:
-
ป่วย ป่วยแน่ ๆ ไม่อยากให้เจอเล้ย สงสารน้องด้วงกว่าง สู้นะคะลูก
-
อยากโดดถีบยอดหน้านังรัตตี้
อิฉันขอแช่งให้มันโดนยะข่าเสียบ!!!
-
ถ้าคุณพี่จะจิตและหื่นขนาดนี้นะเฮ้ย :hao7: :hao7: :hao7:
-
คงความเลวไว้ได้จริงๆ
คิดแต่ละเรื่องนี่ไม่น่าเป็นพระเอกเลย
รอตอนต่อครับ
-
รัตตี้จิตได้ใจอ๊าาาา 555555 :hao7: :hao7:
-
แต่ละเรื่องนี่ซาดิสได้ใจเลยค่ะ :hao6:รอๆตอนต่อไปกับเรื่องอื่นด้วยนะคะอย่าลืมล่ะ :hao7:
-
หื่น + จิต ไปนะอิรัตตี้
อย่างนี้น่าจะให้กระเหรี่ยงยะข่าจับกดซะให้เข็ด
-
o22 โรคจิตตัวพ่อ ยกให้พระเอกเรื่องนี้เลย
-
รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
... สายฝน...ตกลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา
.
.
.
ท้องฟ้ามืดลงจนเกินกว่าจะมองเห็นสายเอ็นเบ็ดที่โดนกระตุกดึงเข้าซอกโขดหินซ้ำ ยะข่า เด็กคนงานในแก่งยังแอบวิ่งเรือหางยาวมาตามถึงแพเช่า ...ครั้นพอบอกว่าจะเฝ้าชะโดถึงเช้า ไอ้เด็กยะข่านั้นก็หน้าเง้าหน้างออ้างนู้นอ้างนี้ จนสุดท้ายอ้างเรื่องผู้จัดการแก่งเพกาคนใหม่ที่ คุณทิวากร ส่งมา
..อ้างเสียจนเจ้าของแพเช่าหมดสนุกที่จะเย่อกับชะโด ตัวเท่าท่อนขา ..คุณด้วงกว่างของไอ้ยะข่าถอนหายใจยาว มือเรียวยกเช็ดเม็ดฝนที่ตกลงบนจมูกแดงๆ ก่อนจามฟึดฟัดแล้วผูกคันเบ็ดไว้กับหลักแพ ผุดลุกขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้อารามคงลุกเร็วเกินไปเลยไม่ทันได้ตั้งสติว่าขาข้างขวาที่ถูกนั่งทับอยู่ท่าเดียวนานๆ มันขาดเลือดไปเลี้ยงเสียจนเหน็บชากินตั้งแต่ปลายนิ้วเท้าลามมาถึงข้อเข่า ...แล้วก็ล้มลงไป ดีที่หัวไม่ฟาดพื้นเพราะไอ้ยะข่ากระชากร่างนั้นมาพักไว้กับแผงอกได้ทัน
.
.
.
กลิ่นเหงื่อของผู้ชายมันทำให้ผวา ...
ด้วงชะงักนิ่งแล้วกำท่อนแขนไอ้ยะข่าแน่น... ท้ายทอยมันเหมือนจะปวดและเต้นตุบตามหัวใจ ..ยิ่งไอ้ยะข่าเรียกปลุกสติแต่ดันกระชับอ้อมกอดเข้ามายิ่งกว่าเก่า ด้วงกว่างกลับไม่กล้าขยับตัว ..
.
.
.
'ทรัพย์สินของนายรัตติกร รักษารัตน์'
.
.
.
ประโยคนั้นมันเหมือนฝังอยู่ในหัว ความกลัวความเกลียด ความขยะแขยง ทุกอย่างมันรวมกันเป็นแรงสัญชาติญาณที่ผลักดันความรู้สึกหนึ่งขึ้นมาในใจ ...
"ด้วงกว่าง ?"
ไอ้ยะข่ากระชับอ้อมกอดแล้วออกแรงเขย่า พอเบาใจอยู่บ้างเมื่อคุณด้วงที่ตัวสั่น เงยหน้ามองมันแล้วยิ้มแหย ตอนแรกไอ้ยะข่าตกใจอยู่ไม่ใช่น้อยที่นายมันแปลกไปจนดูน่าสงสาร แต่ก็แค่ชั่วพักจนสุดท้ายพอได้สติขึ้นมาจริงๆ ด้วงกว่าง ถึงยอมให้ไอ้ยะข่ามันหิ้วปีกพาเดินมาลงเรือหางยาว...
.
.
.
....
กว่าเรือจะฝ่าลมฝนกลับมาที่แก่งฯ ได้ก็ร่วมๆ จะชั่วโมง ลุงจ๊ะปอรายงานแล้วว่า คนงานทางแก่งฯแวะมาบอกเมื่อช่วงหัวค่ำว่าลูกบวบแพที่เขื่อนบนพังเสียหาย ยังไงก็คงต้องออกแรงลากพวกในหมู่บ้านมาช่วยซ่อม ...ถ้าซ่อมเสร็จก่อนน้ำเต็มเขื่อนก็คงจะเปิดแพเช่าให้พวกนักท่องเที่ยวได้ ...ด้วงพยักหน้าเออออไปพร้อมเปิดสำรับหยิบชิ้นเนื้อทอดมาเคี้ยวตุ้ยๆ ก่อนจะคว้าช้อนของไอ้ยะข่ามาตักต้มจืดสาหร่ายเข้าปากแล้วคาบยึดไว้ไม่ยอมปล่อย จ๊ะปอที่กินอิ่มแล้วหลุดหัวเราะร่าเมื่อมองท่าทีลูกชายกับนายจ้างที่อายุไล่เลี่ยกัน กินกันไปแกล้งกันไป จนจบที่ไอ้ยะข่ามันกินอะไรไม่ได้เมื่อนายมันหยิบหมูทอดชิ้นหนาที่ไอ้ยะข่ามันงับไว้มาป้อนใส่ปากตัวเองแล้วหัวเราะเดินหายไปทางเรือนพักอย่างผู้ชนะ
.
.
.
ทั้งเหนื่อยทั้งสนุกที่ได้แกล้งยะข่า ...เด็กหนุ่มกระเหรี่ยงแสนซื่อที่เหมือนจะตัวติดกันตลอดเวลาที่อยู่แก่งฯ เป็นมากกว่าลูกคนงาน ก็นั่นล่ะเพราะไม่ว่าจะมีเรื่องอะไร พ่อหนอนก็มักจะไว้ใจให้ยะข่าอยู่ข้างลุกชายคนนี้เสมอ ...คิดไปหัวเราะไป ด้วงกว่างเล่นสนุกจนลืมถามเรื่องสำคัญไปแล้วว่า ผู้จัดการคนใหม่ของคุณทิวากร พักที่ไหน?
.
.
.
ก็นั่นล่ะหลายเรื่องมันอัดยัดอยู่ในสมอง
เรื่องปลาชะโดที่อุส่าห์เฝ้ามาเกือบสามวัน เรื่องฝนที่ดันตกนอกฤดู เรื่องลูกบวบแพเช่าที่เหมือนว่าจะต้องซ่อมยกแพ เรื่องคนงาน และไหนจะเรื่อง ผู้จัดการคนใหม่ที่จู่ๆ คุณทิวากร หัวหน้าไกด์จากกรุงเทพฯ ก็ดันส่งมาเหมือนคุมงาน คิดๆ แล้วพอเอาด้วงหัวเสียอยู่ไม่น้อย ..
.
.
.
น้ำเย็นๆ ในถังถูกตัดราดหัวแล้วชโลมยาสระผมขยี้แรงๆ ขยี้เหมือนจะให้เรื่องหนักๆ มันพอเบาลงได้บ้าง ..เสียงลมเสียงฝนยังคงโหมกระหน่ำ ...น้ำในขันถูกตักราดอีกครั้ง ก่อนแปรงสีฟันจะถูกหยิบขึ้นมา..
.
.
.
เรื่องราวทุกอย่างมันถูกความคิดค่อยๆ จัดสรรค์ฆ่าเวลาระหว่างแปรงฟันได้ชะงัก...ปวดหัว...
โอเค...อาจจะต้องปวดหัวกับเรื่องงานที่แก่งฯ อาจจะต้องมีปัญหาเข้ามาอีกมาก..แต่มันก็แค่นั้น..เมื่อให้อาการปวดหัวมันมีกับเรื่องงานยังดีเสียกว่า ไปปวดหัวคิดเรื่องบ้าๆ ที่จับต้นชนปลายอะไรไม่ถูก...
.
.
.
จนมาถึงตอนนี้ ด้วงยังไม่รู้ว่าเคยทำเชี่ยอะไรไว้กับ ไอ้คนที่ชื่อรัตติกร ?
สองครั้งสองคราที่พอเมาแล้วตื่นขึ้นมาเห็นไอ้ตัวเหี้ยนั้นนอนข้างๆ ในลักษณะที่ไม่ต้องเดาเลยว่าเหี้ยตัวนั้นทำอะไรกันกับเขาเมื่อคืน ส่วนหนึ่งด้วงยังพอโทษตัวเองได้ว่าเพราะเมา ใช่ ครั้งแรกเพราะมันเมา ส่วนครั้งที่สองเพราะเขาเมา ...แต่แม่งก็ดันเสือกเลือกเวลาเมาได้เหมาะเจาะยังกับมันจ้องมองเขามานาน..
.
.
.
น้ำเย็นๆ ถูกรดลงราดหัวอีกครั้ง ..
แล้วตักราดซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อให้เรื่องที่ตัวเองคิดว่าไร้สาระจางหายไป..
.
.
.
'ชาตินี้หวังว่าคงไม่ต้องมาเจอไอ้ห่ารากนั้นอีกนะ ...'
ด้วงไม่ได้ภาวนา แต่หลุดปากพูดออกมาเลยในตอนที่ตักน้ำขันสุดท้าย บ้วนปากก่อนจะถุยทิ้ง...
.
.
.
เรือนพักยังคงปิดไฟ...
แสงสว่างส่องผ่านเข้าไปในตัวเรือนแค่พอมองเห็น ..คนเพิ่งอาบน้ำเสร็จถอดเสื้อผ้าชุดเดิมที่ใส่อาบน้ำออกจนเหลือแต่ตัวเปล่า เหมือนลมฝนพัดแรงเข้ามาในตัวบ้าน ด้วงกว่างคว้าผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่มาคลุมท่อนล่างไว้ ก่อนจะโป๊ะผ้าเช็ดตัวผืนเล็กลงบนหัวแล้วขยี้อย่างไม่ใส่ใจ จนจามฟึดฟัดได้สองสามที ด้วงกว่างถึงได้คิดตรงดิ่งไปหายาแก้ไข้กินดักตัวเองไว้ก่อนจะเจอเรื่องราวของวันใหม่ที่ดูท่าจะหนักหนาพอสมควร กลืนยาลงคอแล้วดื่มน้ำตาม เท้าเปล่าเดินเหยียบพื้นห้องเย็นเฉียบก่อนเปิดประตูห้องพักที่มืดสนิทแล้วทิ้งตัวลงบนเตียงด้วยความง่วงจากฤทธิ์ยา...
.
.
.
.
จนเสียงหายใจ และไอร้อนจากผิวเนื้อ มันปลุกคนที่นอนอยู่ก่อนให้ลืมตา...
.
.
.
...
รัตติกร มองคนที่หลับอย่างหลงใหล ..
มือใหญ่เผลอไปลูบเรือนผมที่ปรกหน้า...ไอร้อนและลมหายใจที่ระอุอุ่นเกินไปกว่าคนปกติ พาให้ความคิดชั่วๆ ในหัวสลายหายไป ผ้าขนหนูผืนเล็กที่ตกอยู่ข้างๆ ถูกเจ้าของมือหยิบไว้แล้วบรรจงเช็ดผมชื้นๆ ของคนหลับสนิท...
.
.
.
.
กว่าจะรู้สึกตัว เจ้าด้วงตัวน้อยก็มานอนเกยหัวอยู่บนตัก ... รัตติกร ยิ้มกว้างอย่างไม่รู้ตัว มือใหญ่บรรจงเช็ดเรือนผมสีอ่อนอย่างเบามือ เช็ดไปหอมแก้มหอมหน้าผากไป...หอมเบาๆ กระทั่งกลีบปากที่เผยออก...
ทั้งจูบทั้งหอม แผ่วเบาราวไม่อยากปลุกให้คนหลับตื่นจากความเมื่อยล้า ...
...ไม่ได้เป็นห่วงหรอกนะ...รัตติกร บอกตัวเองอย่างนั้น ก็แค่เขาไม่อยากให้ไอ้ด้วงกว่างมันเจ็บป่วยด้วยเรื่องอื่น ...เรื่องไร้สาระที่ไม่ใช่เรื่องที่นายรัตติกรเป็นคนทำ...
.
.
.
-
บางทีนางก็ซึนไปนะ :hao3:
-
:ruready โรคจิตแบบมีนๆนะตอนนี้
-
อร๊ายยยยยยยยย...มันหวานเเบบปะเเล่มๆอ่ะ จะว่าหวานก็ไม่เชิง ขมก็ไม่ใช่ เอาเป็นว่าขออีกเเก้วเพื่อความมั่นใจ... :katai3:
-
รัตติกรค่ะ ทำดีมันไม่พอ(แค่นั้นดีแล้วเหรอ)ต้องคิดดีด้วยนะคะ :z6:
-
ปากแข็งจริงๆ ชอบน้องด้วงกว่างก็บอกมาเถ้อะะะะ
-
อร้ายยยยย
นี่จะเป็นตอนเดียวเลยมั้ง ที่อิชั้นไม่ด่าอิรัตตี้หน่ะ
หวานแบบนี้สิ น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก :hao7:
-
รัติกรนี่ชอบหลอกตัวเองจัง เป็นเด็กมีปมหรือไงนะ :hao4:
-
อ่าว ไอ้บักหำหนิ! ในหัวนี่มีเรื่องดีๆอยู่ป่าวแว๊? :angry2:
-
อ่านแล้วโก๊ดจะลุ้น
ลุ้นกลัวจบตอน ตาม นิยาม วันช็อต
แต่ถึงจะช็อต มาวันละสองตอน ก็ชื่นจายยยยย
:mew1: :mew1:
-
เอิ่ม...ซึนสุดๆ ส่วนมากคนซึนจะนิ่ง แต่อิพี่ติซึนแต่เป็นคนพุ่งเข้าหา
พี่ก๊งหรือเปล่าค่ะ
-
:a5: :a5: :a5:
อ่านแล้วช็อก!!!!!!!!!!!!!!!!!! คุณรัตติกรขาาาาาาาาาาาา เหมือนจะดูดีนะ ต่อด่วนเลย............
-
เกรงว่าหลังจากให้ด้วงกว่างนอนตักแบบไม่รู้ตัวแล้วต่อจากนี้จะมี...อะไรอีกน่ะสิ, อย่าข่มขืน, ขืนใจ, หรือทำร้ายร่างกายน้องด้วงกว่างเลยนะ อุตส่าห์ตามมาทั้งที แสดงด้านดีๆ ให้น้องได้เห็นหน่อยเถอะ เผื่อน้องจะรู้สึกดีกับนายบ้าง แค่นี้น้องก็มีปมด้อยเรื่องความรู้สึกลึกๆ เกี่ยวกับผู้ชายแล้ว
ปล. มาต่อเร็วมาก ชอบจังเลยค่ะ :mew1:
ปปล. ชอบช่วงเวลาของยะข่าหนุ่มกับน้องด้วงกว่างจังเลย ดูน่ารักใสใสอย่างเพื่อนอยู่ด้วยกัน
-
ต๊ายยย :o ตอนนี้เหมือนร้ตติ นางจะเป็นคนดีนิดๆนะ รึฉันคิดไปเอง o16
-
รัตติกรอ่อนโยน???
พ่อหนอนจะรู้ไหมว่าเหยื่อมาแล้ว
-
เอ๊ะ นี่มันคุณรัตติกรปลอมตัวมาป่าวเนี่ย
แหม....มาทำเป็นหวานแปลกๆ เห้ยย ตั้งตัวไม่ทันอ่ะ o22
-
แอ๊ะๆๆๆ :katai2-1: มีหลุดมุมน่ารักมาให้เห็นเนอะ อีนี่น่ากลัวตลอดคนอ่านก็ลุ้นว่าจะเจอกันตอนไหน
มานอนรอในห้องเลยจ้า โถ ด้วงกว่างน้อยเพิ่งบ่นอยู่หยก ๆ มานอนเกยตักเขาเสียแล้วลูก
ดี ๆ เน้อรัตติกรเน้อ ไหน ๆ ก็รักเค้าแล้ว ความหึงก็ให้มันน้อยหน่อย ทำดี ๆ บ้าง ลุ้นสายตัวจะขาดค่ะคนอ่าน
ขอบคุณค่ะ
-
มาเปนกำลังใจให้
และมาตามอ่านครับ
ยังอ่านไม่ทัน
-
อืม... ตกใจเล็กน้อย นายติเปลี๋ยนไป๋ เริ่มชอบด้วงกว่างจากใจแล้วหรอ?
ความรักนี่มันดีนะ ทำให้คนโคตรเลว โคตรจิต โคตรหื่น อ่อนโยนขึ้นมานิด
-
ตอนเค้าตื่นก้ทำตัวดีๆกับเค้าหน่อยดิ
-
เห็นแล้วตกใจนึกว่าหลอน!! o22
อัพสองตอนต่อ :o
น้ำตาจิไหลด้วยความปลื้มปิติ o7
แต่ยังต้องการเห็นอิพี่ติโดนลงทัณฑ์อยู่ดี หึ o3
ปอลิง... สั้นยาวมิใช่ปัญหา ถ้าจัดมาถี่ๆ อุฮิ อุฮิ :impress2:
-
:mew2: :mew2: :mew2:
-
รัตติกรแอบมีอาการ "ซึนดาเระ" นะค่ะเนี่ย :m26:
อยากทะนุถนอมกล่อมเกลี่ยน้องด้วงกว่างบ้าง อะไรบ้างก็ไม่มีใครว่าหรอก
ขนาดตอนขามา ยังมีแอบคิดว่า ถ้าตัวตายไป ด้วงจะสนใจบ้างไหม?
หรือว่า...เฮียแกเริ่มคิดอะไร ๆ ได้มากกว่าการจับฟัดแล้ว(มั้ง?) :katai5:
-
เอิ่มมมม
รัตติกรเปลี่ยนไปนิดนึง แต่ยังรู้สึกถึงความแอบจิตอยู่นะ :hao4:
-
รัตตี้แอบโมเอ้นะ แอร๊ยยย เกือบเป็นคนดีแล้วค่ะ อีกนิด :hao7: :hao7:
เข้าแถวรอจ้าาาา
-
อ่อนโยนไปจนน่าแปลก 5555555555 :o8:
แผนลวงก่อนพายุของคนเขียนรึเปล่าาา
-
:a5: อ้าวติ นึกว่าจะหวานกะด้วง ที่แท้แกหวังผลนิเอง :angry2:
-
o13 รัตติกร ลื้อกลายเป็นคน ขึ้นมา หนึ่ง ขั้น ระวังตกไปเป็นไอ้โรคจิตอีกละ
-
ขอให้ 3 คำเพื่อปลอบใจด้วงกว่าง
เชี่ย แล้ว ไง
(ขออภัยในความไม่สุภาพ)
-
อืม.... บอกไม่ถูก
นี่คือรัตติกรนางเริ่มชอบน้องด้วงแล้ว
แบบไม่ใช่แค่หลงแล้วสินะคะ?
หรือเราเดาผิดไปเอง
หวังว่าตอนหน้านางจะไม่องค์ลงขึงน้องด้วงกับเตียงจริงๆ นะ
แม่จะฟาดให้
-
หวานแบบแปลกๆ
ขอใส่น้ำตาลลงอีกสักกระปุกได้ป่ะ
จะได้ลดความขมจากตอนก่อนๆลง :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ติชอบด้วงกว่างก็ยอมรับใจตัวเองเถอะ
-
เหมือนจะดีพ่อคุณ :hao7:
-
:a5: :a5:
อิรัตติ....เหมือนจะดีนะแกร๊...
-
คุณพระ!!!!!!!!
พี่รัตตี้ของน้องมีโมเม้นแบบนี้ด้วยเหรอออ!!!!!!!
จะเอา จะเอา จะเอา จะเอา จะเอา จะเอา จะเอา จะเอา!!
ชอบอ่าาา ><~~
-
พี่รัตติแอบหวานนิดๆ ปนจิตหน่อยๆ กรุบกริบๆ
-
คิดว่าตอนนี้น่ารักดี
-
แรกๆพูดมาเหมือนดีนะ หลังๆ ชักไม่ใช่ละ..
-
o18
-
ก็ทำดีหวังผลแหละ
-
เรารู้สึกว่าเราเพลียกับรัตติกรอ่ะ
ทั้งๆที่ หวง ทั้งๆที่ ห่วง
แต่ก็ยังอยากทำลายด้วยมือของตัวเอง
เฮ้อ!!!!!!!!!!!!!!!!
-
อย่านะอย่า อย่าหวั่นไหวนะ :z3:
เปิดเรื่องมานี่ดีอยู่หนึ่งตอนถ้วนอ่ะไอ้พี่รัตติกร
ฮึ้ยยย
-
อ่านเรื่องมาได้สักพัก เพิ่งมาเม้น (ขออภัย :sad4:)
อยากบอกว่า สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกก
รอตอนต่อไปนะค่ะ :impress2: :impress2:
-
ด้วงซวยแล้ววววววววววววว
-
พี่ติซึนนนน :z6:
ยอมรับสักทีเถอะว่ารักน้องด้วงอ่ะ!! :hao7:
-
แบบนี้เค้าเรียกว่า "หวง" รึป่าวนายรัตติกร
เมื่อไหร่พระเอกของเราจะคิดได้สักทีนะ :katai1:
-
นังรัตตี้ ขอให้ดีไปตลอดนะยะ
ไม่ใช่ว่าอยู่ๆก็กลับมาเลี้ย(เลว+เี้ย)อีก ถ้าแกทำน้องด้วงอีกนะ o18 :beat: :z6:
-
:a5:
ไม่ใช่พระเอกเรื่องนี้อ่ะ
คนละคนแน่ แสนดีเกินไป
-
อะไรยังงัย
-
ทำไมตอนนี้ติน่ารักหน๊ออ
-
พระเอกดูจิตๆ ยังไงก็ไม่รู้ :katai1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากจะกระโดดเตะนายติ รู้ใจตัวเองสักทีเถอะพ่อคุณ
ตอนหน้านายติ ต้องร้ายเหมือนเดิมแน่ สงสารด้วง
-
รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
... คงเพราะลมหนาว...คละปนสะเปะสะปะไปกับสายฝนที่ตกกระทบนอกหน้าต่าง...
.
.
.
...วงแขนร้อนๆ ที่รัตติกร จับให้มันมาโอบรอบคอเขานั้นมันเลยยิ่งร้อนระอุและโอบแน่น ...
ลมหายใจร้อนกระทบแผ่นอกและซอกคอ ยิ่งเจ้าของลมหายอย่างด้วงกว่างพยายามซุกปลายจมูกหนีความเย็นของค่ำคืนหาความอบอุ่น รัตติกรยิ่งกอดตอบด้วยความรู้สึกแปลก..ตั้งแต่เที่ยงคืนมาแล้วมั้งที่เจ้าของบ้านพักครางอื้ออ้าไม่ได้สติเพราะอากาศข้างนอกมันเย็นเกินไปจนคนป่วยไข้ขึ้นหนักเพ้อละเมอแถมยังสั่นเทาไปด้วยพิษร้อน เพราะเหตุผลนี้ล่ะพาให้ตั้งแต่เที่ยงคืนจนค่อนจะมาเข้ารุ่งสาง รัตติกร แทบจะไม่ได้นอนหรือหลับตา...
อาการใครบางคนเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ ดวงตาดุกร้าวกลายสะท้อนแค่ความห่วงหา วงแขนใหญ่โอบกอดร่างที่สั่นสะท้าน โอบกอดแล้วลูบหลัง ประคองร่างร้อนระอุมาโอบไว้ใกล้กันแล้วมองจ้อง... สายตาคมจ้องเปลือกตาที่สั่นพริ้มปลายนิ้วแกร่งเกลี่ยไรผมชื้นเหงื่อที่หล่นปรกใบหน้า...
พรมจูบซับคราบเหงื่อ ประคองกอดมอบไออุ่น...
.
.
.
...แล้วก็เหมือนเล่นเกมส์พระราชา ..
ยิ่งคนเพ้อ เพ้อหลุดพูดอะไรออกมา รัตติกรก็แทบจะทำถวายในชั่วเสี้ยวลมหายใจ ขอน้ำ ริมฝีปากหนานั้นก็ดื่มป้อน ขอความอุ่นอ้อมกอดก็กระชับแน่น...ท่อนแขนสอดรองใต้หัวทุยให้ใครอีกคนได้นอนสบาย..ความเจ็บปวดความเมื้อยล้าหายไปเมื่อไอ้ด้วงกว่างลดอาการกระสับกระส่ายแล้วค่อยๆ หายใจเป็นปกติ
.
.
.
ค่ำคืน...ยังคงเป็นค่ำคืน ...
ค่ำคืนยามผสมกับความห่วงหา และความฝันที่เหมือนจะเลือนๆ ลางๆ ไป..
มันกลายเป็นความอ่อนละมุนที่กรุ่นไปด้วยความหวานของหยาดน้ำค้าง...
.
.
.
.
ดั่งนิทานเรื่องเล่า...
เจ้าเงือกน้อยจักกลายเป็นหยดน้ำค้าง แล้วพลันสลายหายไปเมื่อต้องแสงตะวัน ...
.
.
.
ใกล้รุ่งสางใครบ้างคนเพิ่งจะเคลิ้มหลับด้วยความเหนื่อยอ่อน
.
.
.
หากแต่คนที่นอนเต็มอิ่ม กลับผุดขึ้นลุกนั่ง ...
ตั้งสติได้แล้วรีบคว้าเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ วิ่งรี่ออกไปจากห้องโดยแทบจะไม่ได้มองคนที่เพิ่งล้มตัวลงข้างๆ ด้วยซ้ำ...
...
"ด้วงไปไหน!!!?? ไม่สิ!! ไอ้ไกด์ประจำแก่งมันหายไปไหน !!!"
จะบ้าตาย !! รัตติกร แทบจะแหกปากตะโกนเรียกไอ้ด้วงกว่างที่เมื่อคืนนอนเพ้อเพราะพิษไข้ แต่ตอนเช้าเสือกหายหัวไปแบบไม่เห็นเงา ...
.
.
.
ยักษ์ตัวใหญ่ที่สวมหัวโขนผู้จัดการแก่งคนใหม่ โกรธจนแทบจะพ่นไฟได้ ..และยิ่งโคตรโกรธเพิ่มเข้าไปอีก...เมื่อเสียงจากที่ไหนสักทีตะโกนตอบมาว่า ..
'คุณด้วงไปเฝ้าเบ็ดชะโด้ ตั้งแต่ตะวันยังไม่ขึ้นด้วยซ้ำ !!'...'
.
.
.
นั่นล่ะ ....
นางเงือก สลายหายไปเหมือนหยดน้ำค้างต้องแสงแดดที่แผดเผา...หากแต่ รัตติกร เองก็ไม่เคยคิดว่า ไอ้สิ่งที่เฝ้าร้อนใจเป็นห่วงเป็นใยใครบางคนมาตลอดคืนจนไม่ได้หลับไม่ได้นอน...
.
.
.
...มันจะสลายและเทียบไม่ได้กับแค่ไอ้เรื่องเบ็ดคันเดียว!!!
-
นิดหน่อยทำเป็นโมโหไปได้
ชริ!!
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกก ตอนนี้ขอขำ :m20: :m20:
หึงแม้กระทั่งเบ็ดคันเดียว :laugh:
-
เบ็ดชะโดสำคัญกว่านังรัตตี้ กร๊ากกกกกกกกกก :m20:
-
เขาเห็นเบ็ดสำคัญกว่านะคะ 5555
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ตอนนี้นายติโดนน๊อคด้วยปลาชะโดว่ะ
อยากเจอด้วงจังเลยน๊าาาาา
ปล.คิดถึงพ่อหนอนด้วย
-
ตอนนี้แอบฮาาานะคะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
คะแนนพี่รัตติจากติดลบ กลายเป็นศูนย์ค่า
หวังว่าจะดีขึ้นเรื่อยๆ คริ คริ
-
จะให้เค้าอยู่รอแกขย้ำหรอ? อยู่ให้โง่ดิ! :z2:
-
:katai2-1: :katai2-1:
ยกป้ายไฟ..เชียร์ปลาชะโด..โฮะๆๆๆๆๆ
-
ดีใจ เห็นมาต่อแล้วแทบติดปีกบิน
คิดถึงเรื่องนี้มากมาย ชอบมากค่ะ
ขอบคุณค่ะที่มาเร็วขนาดนี้
-
ด้วงเจ๋งอ่ะ
-
มือที่3คือ...ปลาชะโด เยี่ยมมมมมมมมม o13
-
เฮ้ย รัตติกรฝันไปป่ะเนี๊ยว่าได้ดูแลน้องด้วง 555
-
อย่างงี้แหละ คนมันยังไม่สำคัญ o18
-
รักแท้ แพ้คันเบ็ด ฮ่าๆๆๆๆ สมน้ำมะหน้ามัน :katai2-1: :katai2-1:
-
น้องด้วงน่ารักกกก :m20:
-
งี้แหละรัตติกร ทำกับเขาไว้เยอะ
-
มาทีละกระจิ๊ด :katai2-1:
-
ไปเฝ้าเบ็ดดีกว่าเนอะ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
:hao3: พี่ติ ๆ ทำตัวน่ารักกะเค้าเป็นด้วยเหรอออ
-
พี่ติทำดีก็เป็นนิ ชอบทำร้ายด้วงอยู่เรื่อย
แต่ตอนนี้ฮาอ่ะ เบ็ดชะโดสำคัญกว่าซะแล้ว อย่าไปหึงเบ็ดหละ ฮ่าๆๆๆ
-
:hao3:แหม. พี่ติจะ ซึน ไปใหนคะ
-
ฮาเลย
-
รัตติกรเสียเซลฟ์เลยทีเดียว
-
:pig4:
-
ต้องประเมินตัวเองแล้วแหละรัตติกร มีค่าน้อยกว่าเบ็ด :m20: :laugh:
-
ตั้งแต่อ่านมา เพิ่งทำตัวถูกใจก็ตอนนี้ล่ะค่ะพี่ติ (อัพเกรดจากไอ้พี่ติ มาเป็นพี่ติแล้ว ฮิฮิ)
-
เอิ่มมมมมม
พี่ติของน้องแพ้เบ็ดตกชะโด!!!!!!!!!
:laugh:
ด้วงน้อยได้ใจป้าไปเต็มๆๆๆๆเลยตอนนี้ ><~
-
...สู้ปลาชะโดไม่ได้สินะ
.
.
สะใจนิดๆแฮะ :katai2-1: :katai2-1:
-
เฮ้ยๆ นังรัตตี้หวานขึ้นอีกแล้ว รักเขาก็พูดตรงๆเซ่!!
หวังว่าคงไม่หึง(เบ็ดคันเดียว)ขึ้นหน้า จนเผลอทำร้ายน้องด้วงอีกนะ
ดูพูดเนี่ย ก็เพราะเป็นห่วง(?) เดี๋ยวน้องมันจะเกลียด(มากขึ้น)
-
:m20: :m20:
สมน้ำหน้าอิรัตตี้
-
กร้ากกกกกกกกกกกกกก :pandalaugh:
ซึ้งใจดีมั๊ยล่ะ โดนเมินนนนนนนนนนนนนนนนนน :laugh3:
ยังๆๆๆ แม้ตอนนี้จะแลเหมือนน่ารักกรุบกริบ คดีความยังไม่ได้ชำระนะ หึ o3
-
ตอนนี้ฮ่าดีเนอะ อิอิ
-
ทำใจนะรัตติกร น้อยใจไปเค้าก็ยังไม่สนนายหรอกนะตอนนี้ :z13:
-
คนอ่านเริ่มมีใจให้พระเอกเบา ๆ เพราะมีความห่วงใยน้องด้วงจากใจจริง ชอบตรงคำว่าเล่นเกมส์พระราชา
ทำทุกอย่างให้เค้าดีขึ้น รู้จักการให้ การดูแลใครซักคนแล้วสินะ (แต่พยายามไม่คาดหวังใด ๆ จากเขาค่ะ)
ด้วงกว่างจ๋า ที่ลุกไปนี่เพราะห่วงเบ็ดใช่มั้ย หรือตกใจคนนอนข้าง ๆ
รัตติกรเอ็นดูน้องนะ ห้ามทำร้ายน้อง
ขอบคุณค่ะ
-
ถ้าพี่ติยังเป็นแบบนี้ต่อไป จะหวั่นไหวแอบเชียร์แล้วนะ :z3:
หนูด้วงเห็นใจป้านะ ป้าหวั่นไหว~~~~
-
ไอ้ที่พี่ทำเมื่อคืนนี่ มันเทียบกะเรื่องเลวๆที่ทำมาก่อนหน้าไม้ได้เยนะ
แหมๆๆๆๆ
-
ตื่นมา เจอ รัตติกร เป็นใคร ก็วิ่ง!!
ปวดร้าวครับ,,,,
-
เอ่อะ :ruready
-
พี่ติ คิดได้นะ หวงแม้แต่กับเบ็ด 1 คัน :m20:
ตอนนี้ฮามากค่ะ ดราม่ามาหลายตอนล่ะ
ตอนนี้มาแบบเบาๆ แต่แอบหวาน :z1:
เอาใจไปเลยค่ะ :L1: เต็มๆ พี่ติ น่ารักเป็นเหมือนกันนี่นา
-
เบ็ดชะโดคือมือที่สามค่ะท่านผู้โช้มม :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ลองคิดดูดีๆ แล้ว ก็รู้สึกว่า นายรัตติกรเขาก็รักน้องด้วงกว่างมากๆ เลยนะ เพียงแต่ ถ้าเราทำใจยอมรับว่า เขาเป็นคนอย่างนี้เอง มันก็จะไม่มีอะไรให้น่าห่วง เพราะยังไงก็ยังอุตส่าห์อดหลับอดนอนทั้งคืนเพื่อเฝ้าไข้เชียวนา เพียงแต่อยากจะให้อ่อนโยนกับน้องด้วงกว่างและเข้าใจหัวอกฝ่ายนั้นด้วยจะดีมาก
ขอบคุณค่ะ
-
ความสำคัญมันผิดกันสินะ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
นอนเฝ้าเค้าทั้งคืนเค้ายังไม่หันมาสนใจเล้ยยยยยยยยย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รอพี่รัตตี้อยู่น้าาาาาา
อยากจะรู้ด้วยว่าด้วงน้อยจะตกชะโดได้มั้ย
ลงทุนไปเฝ้าเบ็ดเอง ทิ้งพี่รัตตี้ไปเลย อิอิ
-
คิดถึงจังเลยค่ะ ไรน์หายไปไหนอะ :mew2:
-
:hao7: สะใจรัตติกรละ
ด้วงน่ารัก
คุณแหมบจ้า น้ำบวกเป็ดละ ว่าแต่พินาศอยู่ไหน ไหนบอกจะอัพ :fire: :fire: :fire: :fire:
-
ด้วงยังคงน่ารักเสมอ
-
ติเอ๊ยยย แบบนี้เค้าเรียกทำบุญไม่ขึ้น
ท่าทางด้วงน้อยจะไม่รับรู้เลย
คริๆ แพ้เบ็ดคันเดียว เจ็บไปนานเลยเนอะ
-
:katai1:
มารอค่ะ
-
รอคอยเธอมาแสนนาน ทรมานวิญาณหนักหนา ระทมอยู่ในอุรา แก้วกานดาฉันรอเธอผู้เดียว555555555555 เพลงแต่ปางก่อน
รอๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ทำไมคราวนี้หายไปนานจังเลยคะ
-
Miss youuuuuuuuuu :mew6: :mew6:
-
คิดถึงๆ หนูด้วง :ling1: :ling1:
-
คิดถึงน้องด้วง :กอด1:
-
ด้วงไปดูเบ็ดปลาชะโดถึงไหนแล้วเนี่ย
-
ชอบแนวนี้จังจะติดตามนะเจ้าค่ะ
-
เพิ่งได้มาอ่าน
ขอมาหมั่นไส้พระเอกด้วยคน :hao3:
ถึงจะว่างั้นงี้ แต่ก็ชอบอยู่นะ 555555555555
ตรรกะมันประหลาดดี
-
คนเขียนหายไปนานจัง
คิดถึงค่ะ :mew6:
-
ด้วงกลับมาได้แล้ว สงสารคนรอหน่อยลูกเอ้ย ไปลั้นล้าปีไหม่อยู่ที่หนายเหรออออออ
แงๆๆๆๆ เค้าคิดถึงตะเอง แล้วน่า :ling3: :ling1:
-
สวัสดีปีใหม่นะคะ ขอให้มีความสุขมากๆ ยังคงรอน้องด้วงกว่างนะคะ ^_^
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ ขอให้มีความสุขมากๆ ไม่เจ็บไม่ไข้ เฮงๆตลอดปีค่ะ
สงสัยคุณนักเขียนจะเที่ยวกะคุณแฟนเพลินไปหน่อย 55
:z1: :z1:
-
ขึ้นปีใหม่แล้วนะตัว เค้าคิดถึงน้องด้วง มาไวๆน้าาา :L2:
-
หึงคันเบ็ด เอ็งเปป็นหนักเเล้ รัตตี้เอ๊ยยยยยย
-
ด้วงน้อยกลอยใจไปตกฉะโด
หรือไปให้ฉะโดกินเนี้ยยยยย
คิดถึงพี่รัตตี้สุดๆเลยตอนนี้!!!!
-
ได้โปรดสงสารคนรอเถอะนะ รีบกลับมา :call:
-
พี่ติรักน้องด้วงอย่างไม่ต้องสงสัย ทำดีๆกับน้องแบบนี้สิถึงจะน่ารัก~~
แอร๊ยยยย ลุ้นตอนต่อไป!
-
นักเขียนหายไปไหนคะะะะะ :hao5:
งืออ ชอบงานของคุณนักเขียนมากนะคะ แต่เดี๋ยวนี้พอเห็นชื่อไม่อยากจะเข้าไปอ่านแล้ว
เขียนๆไปซักพักหายเงียบตลอดเลยอ่ะ คนอ่านค้างรู้บ้างไหมคะะะะะ :katai1: :katai1: :katai1:
ปล. :call:
-
กลับมาต่อนิยายได้แล้วคนดี...พี่ให้อภัยเธอแล้ว
ตามติดเรื่องนี้มาตลอด...อย่าให้ค้างคาเลยนะจ้ะ
-
:monkeysad: :monkeysad: คิดถึงๆ
-
รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
......'มันแดกไม่อิ่มท้องหรอกครับ แต่ตรงเนี้ย..ตรงหัวใจเนี้ยมันโคตรอิ่มเลยพ่อ พ่อคิดดูดิ ไอ้การที่เราเฝ้าดูเฝ้าอ่อย เฝ้ารอ รอเฝ้าเฝ้าจนมันวางใจแล้วหันมาหาแต่เหยื่อล่อของเรา ไม่ว่าจะตกกี่ครั้งมันก็ยังจะกินแต่เหยื่อของเรา...อันนั้นล่ะ ที่ทำให้ผมอิ่มใจ..ปลามันก็ปลาเหมือนกัน แต่ชะโดมันแตกต่างชะโดมันสู้ไม่ถอยแต่ต่อให้ดุให้แรงแค่ไหน สุดท้ายมันก็ถูกผมตกได้อยู่ดี ...นั่นล่ะที่มันทำให้ผมอิ่ม...'
.
.
.
...คุณหนอน เงียบไปนานหลังจากฟังลูกชายหัวแก้วหัวแหวนตอบประโยคนั้นผ่านมาทางสายโทรศัพย์ ถอนหายใจให้กับลูกชายนักเบ็ด อย่างที่คาดและแทบไม่ต้องเดา พอเครียดๆ พอไม่ได้ดั่งใจ เจ้าลูกชายมักจะหลบกลับไปที่แก่งเพกา ถึงงานหลักจะเป็นหัวหน้าไกด์ แต่งานพักสมองส่วนใหญ่ของด้วงส่วนมากจะอยู่กับแค่ การอ่อยเหยื่อ วางเบ็ด ตกปลา ...
เรื่องตกปลาเหมือนกับว่ามีผีเบ็ดสิง ขอให้มีปลาที่อยากได้ ว่ายๆเวียนๆ อยู่แถวๆ แก่ง แค่นั้นต่อให้ยากลำบากแค่ไหนไอ้ด้วงของพ่อหนอนก็ดันทุรังไปด่อมไปมองจนได้ อย่างคราวก่อนตอนพ่อกำนันพลั้งปากบอกว่ามีปลากระเบนหลงมาร่อนเหนือแก่งนั้นปะไร เกือบสี่ซาห้าวันกะมังที่เจ้าด้วงมันหายหัวไปเฝ้ากระเบนจนไม่ได้กินไม่ได้นอน แล้วก็แทบจะสลบคาเบ็ดในตอนที่คนงานช่วยกันลากกระเบนตัวเกือบสองเมตรกว่าๆ ขึ้นมาได้จากฝีมือตกเบ็ดของไอ้ลูกชายอย่างด้วงกว่าง..
...
เรื่องกระเบนนั้นถือเป็นวีรกรรมเลยก็ว่าได้ ก็ใครหน้าไหนอีกล่ะที่จะลงทุนศึกษา ลงทุนทั้งหาข้อมูลทั้งคอยเฝ้า ทั้งคอยสังเกตสังกา จนกระทั้งเรื่องที่พวกคนงานบอกว่ามันเป็นเรื่องบ้าๆ บอๆ ที่จะตกราหูขึ้นมาจากแก่งเพกาได้ เล่าให้ใครเขาฟังก็มีแต่จะหัวเราะตอกกลับมาให้หน้าหงายแต่ไอ้ด้วงกว่างของพ่อหนอนก็ทำให้มันเป็นจริงมาแล้ว...
แล้วยิ่งคิดถึงสภาพลูก พ่อหนอนยิ่งเหนื่อยใจ สายตาคมเหลือบกลับไปมองปฏิทินบนหลังตู้เย็นใบยักษ์ ปากกาสีแดงสะท้อนแสงที่ไอ้ลูกชายวงไว้มันใกล้เข้ามาวันสองวัน ไม่สิ ไม่พ้นพรุ่งนี้หรอกมั้ง ที่ไอ้ฝรั่งดองหัวแดงนั้นมันจะกลับมาเป็นลูกทัวร์คู่หูคู่ฮาเข้าขากับไอ้ลูกชายแล้วพากันตะล่อนหาวังน้ำตกปลาตามแก่งแบบไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรม พ่อหนอนถอนหายใจยาวอีกครั้ง ครั้งนี้ถอนหายใจไว้อาลัยให้กับ TJ. ลูกทัวร์ ชาวสก็อตที่ติดไอ้ด้วงกว่างของพ่อหนอนเสียยิ่งกว่าปลาวัง ติดเหยื่ออ่อย..
.
.
.
***
...แสงตะวันสีส้มสดส่องสะท้อนที่ขอบเมฆ แล้วค่อยๆ ซาแสง...
เหมือนกับเรียวแรงของผู้จัดการแก่งเพกาคนใหม่อย่างรัตติกร วันทั้งวันรัตติกรทั้งดูงานทั้งเขียนบันทึกการปรับปรุงและซ่อมแซม วุ่นวาย...วุ่นวายแต่อดทำไม่ได้เพราะนิสัยส่วนตัว สำหรับที่บ้าน รัตติกรถึงจะเอาใจอยู่บ้างแต่โดยรวมแล้วคนในบ้านรักษารัตน์ ต่างรู้ดี ว่าคุณหนูใหญ่เอาการเอางานและเอาจริงเอาจัง ฉะนั้นวันทั้งวันรัตติกรถึงได้เอาแต่ทำงานไม่หยุด ต่างกับอีกคนที่หายหัว แม้จะเก่งงานแค่ไหน แต่ถ้าไม่มีกรุ๊ปทัวร์ลงมาเหล่าคนงานต่างรู้ดีว่ากว่าคุณไกด์เบอร์หนึ่งของแก่งเพกาจะโผล่หัวเข้ามาที่แก่งก็หลังตะวันลับฟ้าไปแล้ว ส่วนเรื่องข้าวปลาไม่ต้องพูดถึง ไอ้ยะข่ารู้การรู้งานขนาดแอบเอาเนื้อเค็มกับน้ำใบเตยไปวางให้ในเรือนพักเรียบร้อยโรงเรียนกะเหรี่ยง ถึงแม้วันนี้ลุงจ๊ะปอจะบอกเกริ่นๆ ไว้แล้วว่า 'มีผู้จัดการแก่งคนใหม่มาจาก กรุงเทพฯ' แต่ก็แค่นั้น จะเอาอะไรกันเมื่อด้วงกว่างหายเข้าแก่งไปตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง เรื่องผู้จัดการคนใหม่เลยไม่ใช่เรื่องในความสนใจ และยิ่งไม่เคยจะรับรู้ด้วยซ้ำว่าค่ำเมื่อวาน ไอ้ผู้จัดการที่ไม่ได้มีความสำคัญมันมานอนเฝ้าคนป่วยอย่างด้วงกว่างทั้งคืน...
พอคล้อยหลังที่ผู้จัดการแก่งคนใหม่ ล้มตัวลงหลับ ไอ้คุณไกด์ประจำแก่งถึงได้อาบน้ำอาบท่าแล้วแอบย่องมานอนข้างๆ คลาดกันไปคลาดกันมาแบบนี้มากว่าสองคืน ...
จนมาเมื่อรุ่งสางของวันล่าสุด...
.
.
.
.
...หัวใจของลูกชายพ่อหนอนแทบจะหยุดเต้น...
.
.
.
ความฝันเลวร้ายมันเหมือนจะย้อนกลับมาอีกครั้ง...
กลิ่นน้ำหอมจางๆ มันเหมือนกับกลิ่นน้ำหอมที่ยัดอัดอยู่ในความรู้สึกเลือนลางที่ชื่อว่าความ..
.
.
.
.
.
'จงเกลียดจงชัง..'
ปลายลิ้นร้อนๆ ลากผ่านริมฝีปาก ก่อนจะหยุดโลมเลียแล้วขบกัดเข้าที่ซอกคอ...
ท่อนขาใหญ่แหวกฝ่าความอุ่นของผืนผ้าห่ม สายตาคมจดจ้องแล้วสะกดให้ร่างทั้งร่างไหวสั่น...
.
.
.
.
"รัตติกร...?"
.
.
.
เป็นด้วงกว่างที่เอ่ยเรียกชื่อของคนด้านบนที่คร่อมทับร่างของตนแล้วกดกักเอาไว้ในวงแขน สมองด้วงกว่างเย็นเฉียบแต่ฉาบไว้ด้วยความร้อนชา สายตาที่สะท้อนกลับมา มาพร้อมรอยยิ้มละมุนที่ทำให้หนาวไปถึงไขสันหลัง และกว่าที่ด้วงกว่างจะรู้ตัว ไอ้ผีนรกนั้นมันก็ทั้งกัดทั้งสร้างร่องรอย ไว้จนทั่วทั้งแผ่นอก ...
อากาศยามเช้าหนาวจนโลมผิว แต่มันไม่หนาวเท่าตอนที่ปลายลิ้นลากเลียน้ำลายเกลี่ยวนและครอบริมฝีปากลงมาอมเข้าที่ยอดอกชูชัน เลียซ้ำแล้วกัดหยอก ก่อนที่ริมฝีปากจะรุกไล่ปลายลิ้นนั้นจนด้วงกว่างทั้งครางห้ามทั้งดิ้นหนี สองมือถูกยึดไว้แล้วกดรวบ สองขาถูกดันให้อ้าแล้วแทรกตัวเข้ามาบดเบียด...
ความตกใจ กำลังจองจำร่างกายเหมือนยามสัตว์ตัวน้อย ไม่อาจถอยหนีงูใหญ่ที่กักฬะ
ความกลัวมันกำลังหลุดออกจากความฝันมาสร้างร่างและสำนึกในความเป็นจริง ...ด้วงกลัวจนน้ำตาไหลอย่างไม่รู้ตัว ..ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความเกลียดชังมันกำลังจะค่อยๆ เพิ่มขึ้นจนกลบ สามัญสำนึกและสติ ..
.
.
.
"...เฮ้ย! ฟ้าผ่า!!!!"
เป็นยะข่าที่ทะเล่อทะล่าเข้ามาหวังปลุกคุณไกด์ไปดูเบ็ดตก แต่ดันเป็นตัวเองที่ตกใจ เมื่อเห็นคุณไกด์กับผู้จัดการคนใหม่กำลังจะเย่อเบ็ดตกกันกลางที่นอน!!
ขอบคุณพระเจ้า !!
เป็นเสียงไอ้ยะข่าที่กระชากสติให้กลับมาอยู่กับเนื้อกับตัว อาศัยช่วงชุลมุน คุณไกด์แก่งเพกายันขาโครมเข้าที่ท้องน้อยคุณผู้จัดการคนใหม่ ก่อนตัวเองจะตะกายลุกขึ้นมาคว้าเสื้อผ้าและคว้าข้อมือหนาๆ ของไอ้ยะข่าแล้วพาวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต !!
.
.
.
.
จ๊ะปอ หวิดจะสะดุ้งตอนได้ยินเสียงเครื่องเรือกระชากติดแล้วรีบแล่นออกจากแก่งไปทางวังน้ำหน้าเขือน เห็นหลังไวๆ ว่าเป็นไอ้ยะข่ากับคุณด้วง แต่ยังไม่ทันได้ทักท้วงอะไรเรือลำน้อยก็แล่นหายไปลับตาเสียแล้ว ...
คนแก่ขมวดคิ้วยุ่ง ล้างหน้าล้างตาแล้วพาตัวเองเข้าที่พัก ก่อนจะชะงักเพราะคุณผู้จัดการคนใหม่วิ่งหอบมาพร้อมกับแผงอกสีแดงเป็นรอยเท้าประดับติดไว้เป็นเหมือนสัญลักษณ์
"...ลุง...รู้ใช่ไหมว่าด้วงจะไปไหน?"
.
.
.
ในตอนนั้นอย่าว่าขายเพื่อนเลยนะ จะว่าก็ว่า ว่าเถอะที่ลุงจ๊ะปอได้แต่พยักหน้ายอมสารภาพทุกอย่างที่พอจะเดาทางได้ ...แหม..ก็ใครจะไปกล้าขัดไอ้ผู้จัดการคนใหม่ที่ทำหน้าทำตาจะกินเลือดกินเนื้อทุกคนอย่างกับว่าเมียรักหนีตามชายชู้ได้อย่างนั้น...
-
^
^
^
:z13: :z13: :z13: จิ้มมมมม มาต่อแบ้วววววววววววว ไปอ่านโลดดดด
-
:a5:
เย้ๆ ในที่สุดก็มาสักที....
รัตติกรยังเหมือนเดิมเลย....เลววววว :katai1:
-
ด้วงกว่างหนีให้พ้นนะ เดี๋ยวจะเจ็บตัวอีก
-
มาแล้ววว :katai2-1:
-
รัตติกรกำลังจะเป็นเหยื่อของด้วงกว่างชิมิ ตกกี่ที ๆ ก็ติด เหอๆๆๆ ดูท่าจะไปไหนไม่รอดซะแล้วพระเอกฉัน
ด้วงกว่างเร้าใจอย่างประหลาดค่ะจุดนี้
ขอบคุณค่า มาต่อแล้ว คนอ่านดีใจ
-
:hao5: มาแล้ว นึกว่าตาฝาดไป รัตติกรนะรัตติกร หาวิธีมัดใจเค้าดีๆสิวะเฮ๊ย! :beat:
-
ไปอ่านมาล่ะ...
นอนร่วมเรียงเคียงหมอนกันมาสองคืนโดยไม่รู้ว่าเป็นอิพี่รัสตี้ :o เวงกำ... ด้วงเอ๊ย นี่เอ็งเอ๋อหรือเอ๋อเนี่ย o6
"ฟ้าผ่า" อ่ะ กร้ากกกกกกกก ฮาได้อีก อุทานได้ตรงตัวเว่อออออ :z3: เอาหัวโหม่งกำแพงด้วยความฮาาา
ว่าแต่อิฝรั่งหัวแดงเป็นครายยยยย อัลไล ยังไงงงงงง
เขาค้างงงง เขาอยากอ่านนนต่ออออ เขาอยากได้ยาววววววว ยาววววววววววววววว o9
สวัสดีปีใหม่ + สุขสันต์วันเด็ก ... ตอนนี้ถือเป็นของขวัญปีใหม่ (คิดเอาเอง...) จิผิดไหมถ้าเขาจิขอของขวัญวันเด็กด้วย :o8: (เอากันหน้าด้านๆอย่างนี้แหล่ะ 555)
-
ถ้ารักด้วง ช่วยรู้ตัวเร็วๆทีนะ รัตติกร
จะได้คุยกัน ไม่ใช่เอะอะจับปล้ำ :เฮ้อ:
ใครมันจะไปรักลง นี่ด้วงกลัว จนต้องหนีอีกแล้วเนี่ย
-
ไอประโยคที่บอกว่าเมียรักหนีตามชายชู้นี่ ตรงสุด!!!!! :laugh:
หนูด้วง เกือบอีกแล้วนะลูก :เฮ้อ: ดีที่มีคนมาขัดจังหวะ ไม้งั้นเจอกันทีไรหนูเสร็จพี่ติทุกที :katai1:
-
มาแล้วววว
ไปๆๆๆ ตามด้วงกว่างไป...
-
:hao7:
-
มาแล้ววววววววว ขยี้ตาด้วยความตกใจ #เวอร์ 5555
ตลกยะข่าที่อุทานว่า ฟ้าผ่า 555
แอบสะใจรัตตี้โดนน้องด้วงกว่างถีบ ก้ากกกกกกกกกกก
ขอบคุณที่มาต่อค่า
รอตอนต่อไปปปปปปปปป
-
จะผิดไหมที่แอบหมั่นไส้ด้วง :hao4: คือตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลมาก็ไม่มีใครหรืออะไรทำอะไรรัตติกรเลยจนมันคิดว่าด้วงไม่มีปัญญาสู้อะไรมันได้ไง แล้วตัวด้วงก็คอยแต่หนีแบบนี้อ่ะ เลยคิดว่าแบบ...ปล่อยให้พ่อหนอนจัดการซะตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่องไปแล้ว แต่ด้วงกลับทำเหมือนตัวเองจัดการเองได้แล้วเป็นไง สุดท้ายก็ทำอะไรเองไม่ได้อยู่ดี :เฮ้อ: ตอนหน้าก็หวังว่าด้วงจะคิดได้นะคะว่าให้พ่อหนอนจัดการนั้นแหละสมควรแล้ว
รอๆตอนต่อไปทั้งเรื่องนี้และเรื่องอื่นด้วยยยยย :katai5:
-
เปิดป้ายไฟลุงจ๊ะปอ..ช่วยพี่ติ ตามน้องด้วงให้ทันด้วยน้า
แม่ยกทำป้ายไฟ คิวปิดลุง ให้เลย :mew1: :mew1:
-
:mew5:
ค้างงงงงงงงงงงงงง
ค้างกันทุกฝ่ายเบยนะครัช
-
เมียรักหนีตามชู้ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
ไม่อยากให้หนีก็คุยกับเขาดีๆสิเฮ้ย :katai4: :katai4: :katai4:
-
:katai1: อารมณ์ค้างสินะรัตติกร
ชั้นก็ค้างเหมือนกัน :z3:
-
แหมอิตารัตติกรนี่เอะอะก็ขืนใจตลอด :angry2:
พ่อหนอนรู้ เดี๋ยวก็โดนสั่งเก็บหรอก :laugh:
-
รอตอนหน้านะครัช
-
ขอบคุณที่มาต่อค่ะ :pig4:
-
อร๊ายยยยยยยยยยย
พี่รัตตี้มาแล้วววววว :mc4:
แต่... เกริ่นมาซะน่าตามมากกกกกก
ตกลงด้วงน้อยกำลังตกพี่รัตตี้
หรือพี่รัตตี้กำลังไล่ล่าด้วงน้อย
รอต่อไปว่าจะเป็นไงกันแน่...
-
o13 ฝีมือไม่เคยตกอ่ะ ตื่นเต้นเร้าใจ ลุ้นกันต่อไป
-
อ่านตอนนี้แล้วไม่รู้ว่าอยากจะขอบคุณหรือหนุมานถวายแหวนยะข่าดี
มันทำชั้นค้าง เอ้ย!!!! พี่รัตติค้าง
ขอบคุณค่า รอตอนต่อไปเน้อ
-
หนีให้พ้นนะจ๊ะน้องด้วงกว่างจ๋า อย่าให้เขาจับได้ เพราะดูท่าทางแล้วนายรัตติกรน่าจะเอาจริงนะตอนนี้ ดิฉันว่าต้องมีเรื่องสนุกเกิดขึ้นที่แก่งเพกานี้เป็นแน่ เพราะทั้งไอ้กะเหรี่ยงยะข่า ไหนจะไอ้ฝรั่งดองหัวแดงสัญชาติสก็อตนั่นอีกเล่า มันส์น่าดูชม
รอตอนต่อไป และขอบคุณมากๆ ค่ะ :mew1:
-
เย้ ในที่สุดก็มาต่อแล้ว
-
น้องด้วงง
-
:mew1: เย้ ด้วงกว่างมาแว้วววว
แอบอยากให้รัตติกรโดนพ่อหนอนสั่งเก็บ :katai1:
เลวได้ใจม๊วฟฟฟฟ ปล้ำน้องตล๊อดตลอด
ค้างมาอ่าาา มาต่อด่วนๆค้าบบบ เฝ้ารอ :ling1:
-
ขอจุดพลุฉลอง...คนเขียนคัมแบ็ค
รัตติกรท่าจะมีคู่แข่งเพิ่มมาเสียแล้ว
-
รัตติกร เธอเลววววว..... :hao4:
คงเส้นคงวามากกกก... :mew5:
ดีใจที่เห็นคนเขียนมาต่อแล้ว แทบจะโห่ร้องไชโยเลยทีเดียว :mew1:
-
กรี๊ดกร๊าด ในที่สุดก็มาแล้ววว :heaven
ยะข่าทำได้ดีมาก เดี๋ยวอิฉันจะตบรางวัลให้อย่างงาม น้องด้วงน้อยหนีนังรัตตี้มันไปเลยลูก ไปให้ไกลๆเลย
สงสารน้อง หนีมาถึงแก่งเพกามันยังตามมาหลอกหลอน อุตส่าห์ดีใจ คิดว่าจะกลับตัวได้ซะอีก ทำร้ายน้องอยู่นั่นแหละ :เฮ้อ:
คุณพ่อหนอนตามไปตื๊บมันที :beat: :z6:
-
แอร๊ยๆ :hao6: :hao7:
-
เมียรักที่คิดถึง
-
ประโยคสุดท้าย เห็นภาพชัดเจนมากเลยค่ะ :hao7:
กำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็ม ด้วงกว่างที่ตามหาก็บินหนีออกจากอ้อมอก( แต่ได้ยะข่าฝากรอยเท้าไว้แทน )
งานนี้สะใจเป็นที่สุด เพราะ คุณรัตติกรชวด อดกินน้องด้วงแบบต่อหน้าต่อตา
สมน้ำหน้า...แบร่ :m14:
-
ให้ทายว่าระหว่างคนอ่านกับพี่ติใครจะเกลียดยะข่าตอนนี้มากกว่ากัน 5555555555
ทำไมเมิ่อคืนตอนเข้าห้องน้องด้วง พี่ติไม่ล็อกประตูล่ะครัช~~ ค้างเลยเนี่ย!!
-
อ่านไปมา 2คนนี้เคยคุยกันบ้างยังเนี้ย
กลายเป็นเรื่องที่พระเอกนายเอกแทบไม่คุยกันเลย
ข่มขืนตอนเขาไม่รู้เรื่อง ตื่นมาเขาหนี 555555
ชอบวิธีการของด้วงมาก ไม่ต้องต่อความยาวกะคนพรรนี้หรอก เสียเวลา หนีแม่งเลย
-
ขำคำพูดของ จ๊ปอครับ :m31:
รีบๆมาต่อนะครับ
-
อะไรคือเย่อเบ็ดบนเตียง5555
สงสารยะไข่ที่กลายเป็นชายชู้แบบไม่รู้ตัว :hao7:
-
เขายังคิดถึงเธออยู่นะ
-
กว่าจะรักคงได้วิ่งตามกันข้ามเขาเป๋นหนังอินเดียซะมั้ง :katai1:
-
รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
......"ก็แค่ไอ้พวกชอบลองของแปลก...ช่างแม่งมันเถอะ เดี๋ยวมันเบื่อมันก็ไป..."
คุณด้วงของพ่อหนอน บอกปัดๆ แค่นั้นในตอนที่ยะข่าหันมาฆ่าเวลารอปลากินเหยื่อโดยถามถึงเรื่องบัดสีบัดเถลิงบนเตียงนอน ถึงจะบอกใบ้ไอ้ลูกกะเหรี่ยงกลายๆ ว่าไม่ได้มีอะไรกัน แต่มือไม้ที่เกี่ยวต้นหญ้ากับขอเบ็ดนั่นมันกลับสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ จนคุณไกด์ต้องวางต้นหญ้าลงแช่น้ำไว้อย่างเก่าแล้วเปลี่ยนเหยื่อตัวใหม่เป็นสปูนเพื่อหันเหความสนใจไปยังเบ็ดในมือ
"..เหมือนเขาตามไกด์มาจากกรุงเทพนา.."
อีกครั้งที่ไอ้ยะข่าพยายามโยงเข้าเรื่องเดิม และก็เล่นเอาด้วงเสียสมาธิไปด้วยเหมือนกัน เมื่ออยู่ๆ ไอ้ยะข่ามันก็ไม่ให้ซุ่มให้เสียงแต่ดันตะโกนสวัสดีผู้จัดการ! ทำเอาคนที่บอกว่า ช่างแม่งมันนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น และกว่าที่จะรู้ว่าถูกไอ้กะเหรี่ยงเจ้าเล่ห์มันหลอกเอา สองเท้าของไกด์แก่งเพกาก็แทบจะหาที่เหยียบที่กระทืบไอ้กะเหรี่ยงหน้ามึน..
"...ดูๆ ไป คุณผู้จัดการคนใหม่ก็เอาการเอางานนะไกด์ แต่ยะข่าว่าดูๆ ไปเขาอยากจะเอาไกด์มากกว่านา.."
"..."
"..รึถ้าไกด์ไม่สนใจ..ยะข่าจะบอกให้พวกอีสาวๆ ในหมู่บ้านแวะเวียนมาค้างแถวๆ แก่ง..."
"..."
"ยะข่าว่า..."
'ฟุบ!!'
มันเป็นเสียงหวีดยามคันเบ็ดแหวกลมเวลาถูกฟาดกระทบกับห้วงอากาศและที่หยุดทุกอย่างในสมองยะข่าได้ก็ในตอนที่เบ็ดมันมาหยุดจ่อข้างๆ กกหูไอ้กะเหรี่ยงปากมาก...
"..ผู้ชายเอากัน ..มันก็แค่เอามัน มันแค่อยากลองของแปลกเป็นกำไรชีวิตแก้เบื่อมันก็เท่านั้น..มึงจะมาพูดกวนตีนกูทำไม ไปเต้นตามมันทำเชี่ยอะไร มันอยากทำอะไรก็ช่างมัน มันไม่ได้สำคัญอะไรกับกูทั้งนั้นถ้าลองมันได้สมใจเดี๋ยวมันก็เขี่ยทิ้ง..."
ยะข่ากลืนน้ำลายเฮือกเมื่อเจอประโยคนั้นของคุณไกด์ แววตาเอาเรื่องที่มองจ้องมาเหมือนแววตาดุๆ ของเสือยามปรามสั่งว่า 'ให้หุบปาก!!' ไอ้ยะข่าอ้าปากค้างเพราะเสียวสันหลังในคันเบ็ด ที่จ่อข้างหน้าซ้ำยังสะดุ้งผวา กับธาตุแท้โคตรเหี้ยมของหลานกำนันเข้ม ก่อนจะตั้งสติหุบปากปิดแล้วเงียบไป..
.
.
.
...แต่ไอ้คนที่ถือกระติ๊กน้ำแล้วดันได้ฟังประโยคนั้นเต็มสองหู อย่างรัตติกร นี่สิ ที่แทบบ้า !!
ก็จะให้ทำยังไงล่ะ เมื่อไอ้ประโยคที่ได้ฟังมามันกำลังบอกกับตัวเขาเองว่าไอ้เรื่องเลวๆ ที่อุตส่าทำมาทั้งหมด มันไม่ใช่เรื่องที่รุ่นน้องหน้ามึนมันใส่ใจสักนิด...
"กลับเถอะผู้จัดการ ไกด์อารมณ์ไม่ดี เจอหน้ากันตอนนี้มีหวังโดนฟาดด้วยคันเบ็ด"
ลุงจ๊ะปอแกโผล่หน้าออกจากพุ่มไม้มาแล้วพูดเนื่อยๆ ริมฝีปากแห้งสูดบุหรี่ใบจากซูดใหญ่แล้วทิ้งก้นบุหรี่ที่ไหม้จนแทบไม่เหลือไส้ยาไว้ตรงนั้น ก่อนจะจับท่อนแขนคุณผู้จัดการแล้วดึงลากให้ห่างออกมาจากที่กำบังข้างต้นหูกวาง ผู้เฒ่าประจำหมู่บ้าน ค่อยๆ ลากท่อนแขนผู้จัดการให้เดินตามกลับไปยังเรือหางที่จอดอยู่ท้ายแก่ง ..
"...คนเงียบๆ เวลาโกรธมันน่ากลัวอย่างคิดไม่ถึงเลยล่ะคุณ "
ลุงจ๊ะปอแกพูดลอยๆ ก่อนค่อยๆ ยกหางถอยเรือออกแล้วติดเครื่องขับกลับแก่งเพกา ลุงแกพูดกลายๆ เตือนแล้วนะ แต่ข้างในใจใครมันจะไปรู้ว่า ไอ้คุณผู้จัดการนั่นน่ะมันเป็นประเภท ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ก็ลองให้มันรู้ไปสิว่า..
'ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันเขาจะทำให้ไอ้ด้วงกว่างมันจดจำเขาจนลืมไม่ลงไม่ได้!! '
-
นิสัยพระเอกนี่มันเลวเสมอต้นเสมอปลายจนชินแล้ว แต่นายเอก... :เฮ้อ: ตกลงเอาไง? เดี๋ยวพอเขารุกก็จะกลัวแล้วก็หนีไปอีก เบื่อออออ ทำอะไรให้มันชัดเจนทีว่าตกลงนี่พร้อมจะสู้หรือทำเป็นแต่หนีอย่างเดียวววว :angry2:
รอกับดักกับกาลอยู่นะคะ :hao5: (มาคนล่ะอารมณ์เลย)
-
ผ่านมันไปให้ได้นะด้วง :katai4: :katai4:
-
ด้วงโหดดหรอออ :katai2-1: :katai2-1:
-
:katai2-1: ดีใจที่มาต่อแล้วววว :laugh:
-
ก็ไปทำเค้างั้นก่อนนี่น้อ
-
น้องด้วงโหดขนาดนี้ แล้วจะหนีเขาทำไหมกันค่า
-
ยังไม่หยุดิีกหรอ???
คุณรัตติกร
สงสารด้วงกว่างบ้างเหอะ!!
-
:beat:
-
... 2-3 ตอนที่ผ่านมา อิบ้ารัสตี้ (แหม้มมมม ชื่อช่างตรงกะบุคลิก) มันจิมีวิวัฒนาการ... แต่เปล่าเลย ความคิดและการกระทำคงเป็นเพียงค่าผกผันกะอารมณ์โดยปราศจากการกลั่นกรอง... เช่นเดิม... :undecided:
....ณ... จุดนี้...
เจ้าด้วงเอ๊ยยยย....
กดแม่มกลับเลยเหอะ ดักตีหัว ขึงกะเตียง เล่น sm กันไปเรย เอาให้มันเนี่ยแหล่ะ จำจนวันตาย ห่านนนน :angry2:
เขารักและรอต่อนะเตง :กอด1:
ปอลิง สั้นๆไม่ว่า ขอถี่ๆก็พอ... :-[
-
ทำดีๆ กับน้องด้วงบ้างสิย่ะ ชิชิ
-
อร๊ายยยยยยยยย
พี่รัตตี้มาแล้วววว
คิดถึง ><
ด้วงดูแบบ เข้มแข็งอยู่นะ
เด็ดเดี่ยวไงชอบกล พี่รัตตี้ระวังตัวดีๆ!!
-
:jul3: :jul3:
พี่รัตติเซ็งงงงงงงงง
-
เอาเถอะ รัตติกร จะทำไรก็ทำไป
ด้วงไม่สนอยู่แล้ว :katai2-1:
-
ด้วงกว่างจะเล่นบทโหดเร๊อะ!!!
-
น้องด้วงแอบเป็น..ศิษย์ค่ายเดียวกันกับตัวเล็ก พี่ปืน เปล่านี้
รัตติเป็นเด็กดีแบบตัวใหญ่ดีกว่านะ..รายนั้นทำตัวน่ารัก..เลยไม่โดยแข้ง คิกๆ คิกๆ :mew3: :mew3:
-
ดีใจแทบจะร้องกรี้ดดดด.........ตอนที่ 23 มาแล้ววววววววววววววว...... :heaven
-
สู้ๆนะด้วง
-
ได้ยินขนาดนี้แล้วยังจะคิดไม่อีกอีกเนอะ :เฮ้อ:
ทำไมไม่ใช้ใจผูกใจ ดิ้นให้ตายก็ดิ้นไม่หลุด :hao4:
-
:mc4: ถ้าคนแต่งหายเผ่าบ้าน 5555555 แอบจิตเหมือนพระเอก
-
แนะนำด้วงให้จับ ผจก.แกเป็นเหยื่อปลาหรือจับเป็นทาสอารมณ์ของไกด์ได้เลยค่ะ :hao3:
-
สั้นจังง รออ่านต่อค่าาา
-
เฮ้ออออ
-
อัยยะ สั้นไปนะ แหะๆ :hao3: :hao5: :katai1: :a5:
-
โหว เพิ่งเคยได้ยินน้องด้วงพูดประโยคยาวๆ :a5:
อิพี่ติอึ้งเลยดิ :beat: น้องด้วงก็โหดเป็นนะเออ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านแค่หน้าแรกผ่านไป...อืม เอาไงดีล่ะนั่น ด้วง รัตติกรเอ๋ย ปล่อยน้องไปเถอะถ้าแกเป็นคนอย่างนี้ :katai1: :katai1:
เจ็บแทนด้วงอ่ะ :hao5: :hao5:
-
เอ้า ออกแนวไม่เข้าใจตัวเองอีก ว๊ากกกกกกกกกกกก พุ่งทะลุจอไปกระชากๆๆๆๆๆ หัวอิพระเอก :z6: :z6: :z6:
-
ป่วย ... ป่วยแน่ๆ ไอ้พี่ติมันต้องเป็นโรคอะไรสักอย่าง :hao3:
รักษาไม่หาย เป็นโรคเรื้อรัง
.....สงสารน้องด้วงกว่าง :o12: ฮื้อๆๆๆๆๆ :o12:
รีบพาไอ้พี่ติไปรักษาตัวเถอะอะไร อะไรอาจจะดีขึ้นนะ o13 o13
-
พึ่งเคยเห็นด้วงโกรธ ตกใจไปแวบนึง :hao5: :hao5: :hao5:
-
ระบบปฏิบัติการณ์ของคุณรัตติกรชักไม่ใคร่เสถียรนะ
แปรเปลี่ยนตามอารมณ์หนูด้วงเหลือเิกิน...จะน่ารักก็ตรงนี้แหละ
ดูท่าความซาดิสม์อาจจะเริ่มผลุบๆโผล่ๆ เพราะเริ่มใจอ่อน เริ่มรู้จักรักงี้ (คริคริ)
และหลังๆหนูด้วงแกร่งกว่าที่เคย...ซึ่งดี ถูกใจ
-
ขำรัตติกร ฮ่าๆ :mc4: :mc4: :3123: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
...'...ออกไปแต่เช้าอีรอบนี้ ท่าจะไม่มีแววกลับเข้ามาแล้วล่ะผู้จัดการ'
.
.
.
ลุงจ๊ะปอแกเอ่ยลอยๆ กับคนกรุงที่กำช้อนบ้าง กัดช้อนบ้าง กินข้าวได้คำครึ่งคำสายตาดุๆ ก็หันวกกลับไปทางท่าน้ำยามได้ยินเสียงเรือเครื่องแวะมาจอด ..และก็เป็นอย่างที่ลุงจ๊ะปอว่า วันนี้ทั้งวันแม้จะชะเง้อหาแต่รัตติกรก็ไม่เห็นเรือหางยาวของไอ้กะเหรี่ยงขับกลับมาจากวังปลาที่ท้ายเขื่อน
.
.
.
"ไปตามไหมลุง?"
สุดท้ายก็อนรนทนไม่ได้ คุณผู้จัดการคนใหม่กระสับกระส่ายจนถึงขนาดเดินรัดเลาะจากบ้านพักรับรองไปด้อมๆ มองๆ ที่เรือนลุงจ๊ะปอ ใบหน้าดุๆ หงอลงยามเอ่ยปากหาหนทางเอาตัวไกด์กลับมาจากวังปลา ครั้นพอลุงแกบ่ายเบี่ยงอ้างว่าขี้เกียจบ้าง ไกด์โตแล้วบ้าง ไม่ต้องไปนั่งเฝ้าหรอก แถมไอ้ยะข่าก็น่าแป้นแล่นอยู่กับไกด์ด้วยทั้งคน ก็ใครมันจะไปรู้ล่ะเน่อะ ว่าพอคำพูดบ่นๆ ที่เหมือนไม่เจาะจงของลุงจ๊ะปอพอเอ่ยไปพาดพิงถึง ไอ้ยะข่ากับไกด์ด้วงจากหน้าหงอๆ ผู้จัดการก็ดูจะหน้าขึ้นสีงี่เง่าขึ้นมาทันที จนลุงแกสิต้องรับปากว่าจะพาไปหาเสียเดี๋ยวนั้น และก็เป็นอีกครั้งที่ลุงจ๊ะปอ แกจำใจต้องตัดจากบุหรี่ใบจาก สูดอัดควันขาวเข้าปอด แล้วค่อยเดินนำผู้จัดการเรื่องมากไปทางท่าเรือเครื่อง แถมยังอดเคืองไม่ได้ว่า ผู้จัดการน่ะมันห่วงไกด์เกินไปจนลืมเรื่องหิวเรื่องข้าวปลาไปเสียแล้ว..
'..ดูท่าผีปลามันจะเข้าสิง...'
ลุงจ๊ะปอแกอดบ่นไล่หลังไม่ได้ เมื่อมองไอ้อาการกระสับกระส่ายของผู้จัดการคนใหม่ มันชักจะเหมือนปลาติดเบ็ดคุณด้วงเข้าไปซะทุกที..
**
..เรือเครื่องขับเข้ามาจอดที่วังปลา ในเวลาที่อาทิตย์เริ่มอับแสง
แดดสีส้มอมแดงตัดแต้มไปทั่วทั้งฟ้า ลุงจ๊ะปอแกเตรียมจะดับเครื่องเรือแล้วจอดเทียบท่า ถ้าไม่เห็นว่าเป็นไอ้ยะข่าที่วิ่งกระหืดกระหอบตรงออกมาทางทิศที่ไกด์วางเบ็ด
"จ๊ะปอ! ไม่ต้องดับเครื่องรีบกลับแก่งเน้อ!!"
ไอ้ลูกกะเหรี่ยงตะโกนบอกมาแต่ไกล มันกระโดนข้ามโขดหินมาใกล้เรือพอจับหัวเรือได้ก็เหวี่ยงตัวเข้าเรือจ๊ะปอแล้วลงนั่งหน้าตาเฉย
"อ้าว! ผู้จัดการ มาไงล่ะเน้อ? เออดีเนอะ เปลี่ยนกันเลยเน่อะ ผู้จัดการลงเรือไปอยู่เป็นเพื่อนไกด์เลยน่ะ.."
ว่าแล้วก็ลุกเหนี่ยวหัวเรืออีกลำเข้ามาใกล้แล้วออกแรงผลักให้ผู้จัดการคนใหม่ขึ้นเรือที่จอดนิ่งริมท่าไปซะอย่างนั้น กว่ารัตติกรจะคิดอะไรขึ้นมาได้ เรือเครื่องลำใหญ่ของจ๊ะปอก็ขับพาไอ้ยะข่าห่างออกไปไกลเสียแล้ว ..
เกาะกลางน้ำท้ายเขื่อน..
เรื่องราวมันชักจะเหมือนละครหลังข่าวยังไงๆ อยู่ ..ในตอนที่เดินลากขาพาตัวเองไปหาไกด์บ้าปลา รัตติกรไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นนะ แต่ที่คิดขึ้นมาได้น่ะ มันเรื่มจากตอนที่ ฝนฟ้าเหมือนจะคลุมเกาะทั้งเกาะไว้แล้วพรมเม็ด ..
.
.
.
แสงแดดรำไร ..
กับสภาพของไกด์ที่เสื้อแสงเปียกปอนแนบลู่ไปกับร่างกาย ...
.
.
.
รัตติกร ไม่รู้ว่าตัวเองทำบุญมาด้วยอะไร แต่ดูจากสถานการณ์ในตอนนี้ รู้สึกว่าบุญที่มี มันกำลังส่งผลให้เขาได้ 'กินเบ็ด' อีกครั้ง ..
-
เอิ่ม....อิพี่มันไม่เข็ดจริงๆ
-
เปิดป้ายไฟ น้องฝน น้องปลา อย่าเพิ่งหยุดตก อย่าเพิ่งติดเบ็ดนะ
ฮิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :hao6: :hao6:
-
:hao7:
บรรยากาศเป็นใจมากๆ เลยนะคะรัตติกร คราวนี้อย่าให้พลาดนะเออ
คือเมื่อแรกๆ อ่านก็ไม่ค่อยชอบรัตติกรเลย แต่พออ่านไปอ่านมา กลับอยากจะเชียร์รัตติกรให้ชนะใจน้องด้วงกว่างให้ได้ ดิฉันคิดว่าน้องด้วงกว่างคงจะเริ่มคิดอะไรกับรัตติกรบ้างแล้วล่ะ (คิดในทิศทางไหนก็ไม่รู้เหมือนกันนะเนี่ย)
-
พ่อนอนก็ไม่อยู่ สองพ่อลูกก็เอามายัดเยียดให้แบบนึ้แล้วใครจะช่วยด้วงกันเนี่ยยย ชอบตอนติทำหน้าหงอที่จะไม่ได้ไปเจอด้วงจัง :impress2:
-
fc. พ่อหนอนค่ะ ชูป้ายไฟๆ :hao6:
-
เหมือนจะเห็นเค้าลางรำไรว่าใกล้ถึงเวลาที่รัตติกรจะโดนเอาคืนบ้างแล้วอย่างไรก็ไม่รู้ :hao4:
-
อิรัตติกรเบาๆหน่อยเว้ยสงสารน้องด้วงอ่ะ :impress3:
-
:hao3: :hao3: :hao3:
ใครจะได้กินใครเดี๋ยวรู้กัน
-
:hao6:
ดูบรรยากาศจะเป็นใจเหลือเกินนะ
-
ช่วยด้วงด้วย
-
จะได้กินรึเปล่าน๊อ :hao7: :hao7: :hao7:
-
จะ-ได้-กิน หรือ จะ-โดน-ทีน (อีกรอบ) กันน้าาาา
-
รัสตี้โดนเอาคืนเมื่อไหร่แล้วปลุกด้วยนะ... :z6: โอ๊ย (โดนฝ่าเท้าสัมผัสเข้าที่กลางหลัง...)
อยากกินเบ็ดนัก เอาเบ็ดเกี่ยวปากมันเรยเจ้าด้วง :o211: หมั่นไส้แม่ม หึ
แล้วก็เฝ้ารอต่อปายยยยยยยยยยยยยยยย
-
บอกรักไปซะไอ้หนู อย่าหยึกยัก เดี๋ยวเหยื่อหลุดมือ :katai2-1:
-
แหม บรรยากาศเป็นใจ :-[
-
รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
......"..มาทำไม? .."
น้ำเสียงเรียบๆ ที่ถามกลับมา พาให้รัตติกร หลุดออกจากภวังค์ มันยากนะกับการที่จะสั่งให้สายตาละออกมาจากภาพเบื้องหน้าในตอนนี้ ก็เสื้อยืดสีขาวขุ่นเปียกโชกจนแนบลู่ไปกับร่างเบื้องหน้า มันยังไม่ทำให้หัวใจเต้นระส่ำได้มากกว่าการที่เจ้าของเสื้อมันใจกล้าถอดเสื้อออกมาบิดต่อหน้าต่อตาเขาทั้งอย่างนั้น
"มาตามไกด์กลับไปที่บ้านพัก..."
"หน้าที่ของผู้จัดการหรือครับ ? ถ้าอยากแสดงอำนาจมากไม่ต้องมาตามถึงที่หรอก ใช้ยะข่าหรือจ๊ะปอมาตามก็ได้ จะได้ไม่เสียอารมณ์กันทั้งสองฝ่าย"
เป็นครั้งแรกที่รัตติกรได้ยินเสียงของไอ้ด้วงมันชัดๆ เสียงที่เจรจามันฟังดูเรียบๆ รั้นๆ และบาดใจได้มากกว่าเสียงครางเป็นไหนๆ แถมไอ้แววตาที่มองเขามานั่นปะไร แววตาที่สะท้อนมามันดูยอมใครซะที่ไหนล่ะแววตาเย็นเฉียบมันดูน่าค้นหาเกินกว่าจะละสายตา ..
.
.
.
ช่วงไหล่ลาด ช่วงลำคอ ช่วงเอวคอด ที่กางเกงขาสั้นมันคาดเกี่ยวไว้อย่างหมิ่นเหม่..
.."ส้นตีนเหอะ ถ้ามึงเข้ามากูถีบแน่.."
เสียงเรียบๆ เย็นๆ เป็นเสียงที่หยุดทุกอย่าง ฝ่าเท้าที่ถีบยันเขาไว้นั่นก็ด้วย มันไวชะมัด !!
"..ข้าวปลาก็ไม่ติดไม้ติดมือมา โทรศัพท์ก็ไม่คิดจะพก เรือแม่งก็เสือกขับไม่เป็น แถมแม่งว่ายน้ำไม่ได้อีก เสล็ดเป็ดเหอะ ตำแหน่งผู้จัดการแก่งเพกาเนี้ย ใช้เส้นคุณทิวากรใช่ไหม?"
ในกระท่อมจากที่ไม่ห่างจากวังปลา บรรยากาศตอนค่ำๆ ฝนตกโคตรเป็นใจ ทุกอย่างมันคงดีกว่านี้เป็นไหนๆ ถ้าไอ้ไกด์ของแก่งแม่งมันไม่ได้บ่นกับบ่น บ่นเป็นหมีกินผึ้งโดยไม่เว้นระยะอะไรให้โต้เถียง ลบทุกภาพที่คาดว่าจะดราม่า ไอ้ด้วงตอนนี้มันใจกล้าขนาดถอดเสื้อพาดบ่าแล้วก่อกองไฟ รัตติกรถูกทิ้งให้นั่งอยู่ในกระท่อม ในตอนที่ไอ้ด้วงกว่างมันผลุบเข้าผลุบออก เอาเบ็ดมาเก็บบ้าง เอาสายเอ็นมาม้วนบ้าง ทุกอย่างมันดูเหมือนเป็นเรื่องปกติที่ไม่ขัดเขิน จนสุดท้ายไอ้ด้วงกว่างมันเอาปลาสดๆ ที่ขังไว้ออกมาจากถังน้ำ แล้วทาเกลือเสียบไม้ย่างนั่นล่ะ รัตติกรถึงได้รู้ว่าความหิวเป็นยังไง รัตติกรเพิ่งรู้ตัวว่า ไอ้ไกด์บ้าเบ็ดมันทำให้เขาเป็นห่วงจนลืมหิวได้ก็คราวนี้ ...
.
.
.
[...เหมือนเขาตามไกด์มาจากกรุงเทพนา..]
เสียงของไอ้ยะข่ายังเหมือนตามมาหลอกหลอน ด้วงกว่างสะบัดหน้าเรียกสติก่อนจะหลับตาแล้วลืมตามองจ้องหน้าไอ้คุณผู้จัดการก่อนถอนหายใจ เรื่องมันบังเอิญเกินไปรึเปล่า ? กี่ครั้งกี่คราวที่เจอไอ้หน้าปลาจรวดนี้ในสภาพที่ไม่ได้มีสติสักนิด โอเค ถึงแม้ว่ามันจะดูเป็นการแกล้งกันที่หนักหนา แต่เจ้าด้วงกว่างกลับคิดว่าถ้าปล่อยวางและให้อภัยมันก็คงจบ 'ตามมาจากกรุงเทพฯ ' โอเค ไอ้เรื่องนั่นมันก็น่าคิด แต่ถ้ามันไม่ใช่ล่ะ ถ้าไอ้การที่เจอมันที่นี้เป็นแค่เรื่องบังเอิญล่ะ ถ้าถามตรงๆ ว่ามันได้ตามมาจริงหรือเปล่าต่อหน้า???
.
.
.
..สำคัญตัวเองผิดไปหรือเปล่า ? ถ้าขืนถามอย่างนั้นออกไป แล้วมันดันตอบว่า 'หลงตัวเองรึเปล่าเถอะ' คนอย่างเขาคงไม่วายถูกผู้จัดการคนใหม่หัวเราะเยาะใส่ ตลอดเวลาที่ทำงานร่วมกันในแก่งเพกา ดีไม่ดีอาจจะทุกครั้งที่เจอหน้าก็ได้ .. ฉะนั้นก็เปล่าประโยชน์จะด้วงกว่างถามอะไรที่เข้าตัวอย่างนั้น
ในกระท่อมมีแค่เสียงแมลง และจิ้งหรีดเรไร ความเงียบที่เข้ามาพร้อมความมืด กำลังดึงสติของคนสองคนที่จมอยู่กับความคิดตัวเอง .. หนึ่งคนหาช่องทางคิดอกุศล ส่วนอีกคนเพ้อเจ้อคิดเรื่อยเปื่อยไปไกล จนสุดท้ายสองความคิดมันมาบรรจบกันที่ปลาย่าง..
'นอกจากครางบนเตียงอร่อยแล้ว...เพิ่งรู้ว่าย่างปลาก็อร่อยนะ'
มันเป็นเสียงชมอย่างจริงจังที่ไม่น่าจะเข้ากับบรรยากาศ ...
.
.
.
จบประโยคนั้น ทุกอย่างดูเงียบฉี่จนน่าหวาดเสียว ...
แม้อากาศยามค่ำคืนออกจะเย็นสบาย แต่แววตาเจ้าด้วงกว่างที่มองกลับมาทำเอารัตติกรที่เผลอพูดความรู้สึกลึกๆ ในสมอง ถึงกับเย็นหน้าจนเสียววาบ...แววตาเอาเรื่องที่มองจ้องมามันเหมือนปรามสั่งว่า 'หุบปาก!!' รัตติกร ตั้งสติหลบตา ก้มหน้าก้มตาฝืนกินปลาย่างต่อทั้งๆ ที่กลืนแทบไม่ลง แถมกินยังไม่ทันเสร็จ ไกด์ของแก่งมันก็ดันผุดลุกออกไปจากกระท่อมทั้งอย่างนั้น ทิ้งทุกอย่างไว้แค่ความเงียบ...
.
.
.
.
10
9
8
7
6
5
4
"ด้วง ! เดี๋ยว มีอะไรก็คุยกันสิ!!"
เป็นรัตติกรที่จู่ๆ ก็พรวดพราดวิ่งตามออกมาทั้งอย่างนั้น ...
นาฬิกาพรายน้ำบนข้อมือของด้วงกว่างยังคงส่องสว่าง เข้มวินาทีนับได้ยังไม่ถึงสิบวิ ด้วยซ้ำในตอนที่รัตติกร ก้าวพรวดตามออกมา ใต้กอไม้ใกล้ๆ กระท่อมหลังต้นตีนเป็ดด้วงแอบมองแล้วถอนหายใจ ..จากการจับเวลารอเป็นอันว่าไม่ต้องเอ่ยปากถามว่าจงใจตามมาหรือเปล่า เมื่อจู่ๆ ปลามันก็ถลาตามเบ็ดอย่างที่คิด... ด้วงกว่างทรุดลงนั่งอย่างอ่อนใจ หน้าเรียบๆ ตอนนี้แทบกลายเป็นสีลูกตำลึงสุก ไม่รู้ว่าจะโทษอะไรกับไอ้ผู้จัดการคนใหม่อย่างรัตติกร โทษความชั่วช้า โทษความเลวแบบหน้าด้านๆ หรือโทษความใจอ่อนของตัวเองดี ..
ด้วงกว่างได้แต่ภาวนา ภาวนาว่า ให้ยะข่าหรือจ๊ะปอ กลับมารับเร็วๆ ทีเถอะนะ ..
'คืนนี้ยังอีกยาวไกล ยิ่งเปียกๆ ด้วยแบบนี้ แบบนี้ถ้าไม่เป็นปอดปวมไปซะก่อน ก็คงไม่พ้นต้องเป็นเมียไอ้เชี่ยผู้จัดการมันอีกรอบแน่ๆ '
-
รัตตี้ สู้ๆๆๆ
-
ค่ำคืนนี้ รัตติกรจะกินปลา หรือกินด้วงหว่า :hao3
-
ติดเบ็ดแล้วเว้ยรัตติกร แหม่ ก็น้องด้วงน่าติดน้อยซะเมื่อไร
เดี๋ยวนี้ด้วงดูมีอำนาจมากขึ้นแฮะ คืนนี้จะรอดไหม อีกคนคิดหื่นตลอดนะ 555
-
หนูด้วงเด๋วนี้คิดงี้แล้วเหรอคะ ปลาบปลื้มแทนอิรัตตี้ :hao5:
-
งะ..
เปิดป้ายไฟ ให้เบ็ด
ติดเบ็ดกัน..ทั้งน้องด้วง น้องรัตติ..
รอฟังเสียงน้องด้วงตอนหน้า..ฮริ้วววววววววววววว
-
ปลาติดเบ็ดแล้ว แต่ไหงคนตกปลาจะโดนกินซะนี่
-
:o :o :o
นู๋ด้วงแมนมาก สิ่งที่คิดแลเป็นเรื่องเล็กประหนึ่ง ...เชรี่ย แดกมาม่าอีกมื้อหรอวะ... เง้เรยยยยย
ไร้ซึ่งการเคียดแค้นเจ็บปวด หรือดราม่าใดๆ การโดนรัสตี้ขืนใจเป็นเรื่องใหญ่ระดับ "อีกแล้วหรอวะ" แค่นั้นเองหรอลูกกกกกก
ถถถถถถถถ เจ้าด้วงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
สงสารพ่อหนอนที่เครียดฟรี... และตัวประกอบเพื่อนอิรัสตี้ที่พลีกายตายฟรีทั้งๆที่ไม่ได้ทำไร... จริงๆ ณ จุดนี้ :o12:
ขอบคุณที่มาโปรดสัตว์รัวๆ 2 ตอนต่อฮะ เลิฟนะ :กอด1:
-
ด้วงก็ยอมๆไปเถอะ :เฮ้อ:
-
เสร๊จแน่เลยด้วงของเรา :mew2:
-
:m20: ได้ปลาตัวใหญ่เวอร์มาติดเบ็ดซะด้วย
ขอให้(ไม่)รอด นะน้องด้วง คืนนี้อะ o18
-
ด้วงนี่ชิวกับเรื่องที่ผ่านมามากมาย รัตติกร ได้เวลาใช้ใจให้ทำงานบ้างแล้วนะเว๊ยๆๆๆๆ :hao3:
-
ด้วงนี่ดูอารมณ์ขัดกับแต่ก่อนมากเลยนะคะ สรุปแล้วจะยอมเป็นเมียติโดยไม่โต้แย้งอะไรแล้วใช่ไหม ถ้าโดนขึ้นมาอีกจริงๆอย่าไปโทษติอีกล่ะเพราะดูท่าแล้วด้วงก็แอบเต็มใจอยู่ ส่วนตินี่ก็เริ่มมุ้งมิ้งกับเขาเป็นแล้วเหมือนกันนะ
-
:-[ :-[
-
รัตตี้จะได้ เเล้วด้วงจะโดนมั้ยน๊าาา
-
สมยอมเรอะ
-
ตามอ่านจนมาถึงตอนล่าสุด
แรกๆให้อารมณ์ดราม่าสุดๆ
นายติตี้โรคจิตแบบเต็มสูบ ด้วงกว่างก็ดูโมเอ้
แต่อยู่ๆ พลิก!!
ยิ่งอ่านรู้สึกฮา ติตี้มีมุมมองแปลกๆ
เหมือนไม่รู้ตัวเอง แต่ขณะเดียวกันก็เหมือนรู้แต่แสดงออกไปในทางหื่นๆ
ส่วนด้วงกว่าง น่าจะพลิกตอนที่บอกพ่อหนอนว่าเค้าโตแล้ว
แต่ฮาติตี้จริงๆนะ จะอะไรขนาดนั้น ฮ่าๆ
แต่ละตอนสั้นไปนิด แต่ก็สนุกค่ะ
จะติดตามนะคะ
คนแต่งรักษาสุขภาพด้วยค่ะ
-
หวังว่าครานี้ คงจะทำดีกับด้วงกว่างมากๆหน่อยนะ
อยู่กันสองต่อสอง บรรยากาศเป็นใจขนาดนี้ อย่าให้พลาด
-
หนูด้วงอย่าไปยอมเค้าง่ายๆสิลูก
พี่รัตติดูอ่อนลงไปเยอะเลยนะ แต่ความหื่นนี่ยังคงเส้นคงวา
-
ดูจากทรง ด้วงไม่น่ารอด... :katai2-1:
-
ไม่พ้นๆๆ :ling1:
-
ตอนนี้สำหรับเรา แสดงให้เห็นการเปลี่ยนแปลงของตัวเอกทั้งสองคน
สำหรับรัตติกรบรรยากาศดูอ่อนลง ไม่แข็งกระด้างเหมือนที่ผ่านมา ส่วนด้วงเผยความเป็นตัวเองมากขึ้น
เรียกว่าอยู่ในช่วงจูนหากัน หวังว่าจะจูนหากันได้ไวๆนะ
-
กินด้วง กินด้วง :hao7: :hao7: :hao7:
-
ถ้าอยากเป็นพระเอก ทำดีกับด้วงบ้างเถอะ
-
มารออีกวันจ้า .
....อยากรู้แล้วว่า รัตติกรรูปหล่อ พ่อรอย _?_?_ใหญ่??
จะอิ่มเพราะกินปลา หรือเพราะกินด้วงกว่างน้อยน่ารัก กันแน่ :hao4: :hao5:
* เป็นกำลังใจให้คนแต่นะจ๊ะ สู้ๆๆๆ :กอด1:
-
เจ้าติมันติดเบ็ดขนาดนี้
คาดว่าในอนาคตแกได้ตกเป็นเบี้ยล่างด้วงแน่555
-
พระเอกโหดไปไหม...=[]=
-
เสร็จแน่ด้วงเอ๊ยยย 555555 :-[
-
ครึครึ
น้องด้วงจะใจอ่อนเหรออออ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โดนแน่เลยน้องด้วงเรา
-
ด้วงมันคงปลงแล้ว :เฮ้อ:
-
พอน้องด้วงมีบทปุ๊ป รัตติกรเลยกลายเป็นไไอ้งั่งโง่ๆไปเลยคุณ o13
โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เรื่องนี้มาสั้น แต่ขออัพถี่ๆได้ป่าว คริคริ
ตอนแรกๆที่ น้องด้วงโดนรัตติกรเอาปืนจ่ออ่าค่ะ มันมีผ่านตาแวบๆว่าบรรยายเป็นมีดด้วย
สรุปน้องโดนมีดจ่อหรือโดนปืนอ่าคะ
เรื่องนี้ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่า รัตติกรพบหมอจิตหน่อยดีไหม
-
รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
......'...หิวน้ำไหม?...ตอนมาจากแก่ง ผมติดกระติกน้ำมาด้วย'
.
.
.
.
เสียงเข้มของคุณผู้จัดการดูเหมือนมันอ้อนๆ แปลกๆ ยามเอ่ยกับคนที่นั่งฟากตรงข้ามกองไฟ ...
"เอาตัวเองให้รอดก่อนดีกว่าไหมผู้จัดการ? "
เสียงเรียบๆ ที่เอ่ยสวนตอบมานั่นก็เหมือนกัน มันช่างขัดกับบุคคลิกภายนอกของเจ้าของประโยคชะมัด ใต้แสงไฟ รัตติกรหรี่ตาดูสภาพเจ้าไกด์ปากดี เมื่อครู่หลังจากกินปลาย่าง เจ้าด้วงกว่างก็นั่งผิงไฟตัวสั่น เสื้อแสงที่เปียกโชกยามที่ถูกซัดโกรกด้วยไอน้ำค้างและลมหนาวของผืนป่ามันยิ่งพาให้เสื้อผ้าชื้นแนบลู่สูเสียดยอดอกให้ชูชัน ริมฝีปากสีสดขบกันยามสายลมพัดโหมเข้าตัวที่พักที่น่าจะเรียกว่าเพิงพิงมากกว่ากระท่อม นั่งไปได้สักพัก เจ้าด้วงปากดีมันถึงได้พรวดพราดลุกไปหักกิ่งไม้มาปักข้างๆ กองไฟเพื่อตากเสื้อ ล่ะก็นะ ใครมันจะไปรู้ล่ะ เมื่อจู่ๆ มันก็ลุกหายออกไปทั้งอย่างนั้น อารามตกใจ รัตติกร ก็พรวดตามติดมันไป จะด้วยความห่วงหรือความหื่นก็ช่าง อารมณ์อะไรสักอารมณ์นั่นล่ะ มันทำให้รัตติกรเร่งฝีเท้าตามหาไกด์ปากดี และเกินกว่าที่จะสั่งให้เท้าตัวเองชะลอได้ ผู้จัดการที่ทะยานออกจากเพิงพิงไปแบบม้าศึกตอนนี้เลยได้แต่นั่งนิ่งตัวงอนิ่งๆ ข้างกองไฟ ไม่อยากจะรับสารภาพกับใครว่าความห่วงไอ้ด้วงกว่างมันเป็นหลุมพรางผลักเขาถลาลงพุ่มไม้ จนหัวทิ่มหัวตำอย่างไม่เป็นท่า และกว่าที่ไอ้ด้วงมันจะมาเจอเขาเข้า พ่อม้าศึกคึกคักอย่างคุณผู้จัดการก็กลายเป็นม้าขาหักเสียแล้ว ...
.
.
.
"ยังปวดอยู่ไหม?"
กระติกน้ำถูกส่งคืน มาพร้อมกับเสียงเรียบๆ มือเย็นๆ ของไอ้ด้วงกว่างที่เอื้อมจับเข้าที่ข้อขาทำเอารัตติกรสะดุ้งเฮือก มันไม่ได้ปวดอะไรมากมาย แต่สัมผัสที่ได้ มันทำเอาเจ้ารัตติกรน้อย ปวดกึ่มเสียยิ่งกว่าปวดขาที่ผลิกบวม ปากดีไปงั้น ที่จริงก็คงจะเป็นห่วงเป็นใยอยู่บ้าง ก็จากการที่รัตติกร ลงทุนสืบเรื่องของไกด์แก่งเพกาก่อนที่จะมาสวมตำแหน่งผู้จัดการแทนพี่ตัวเอง ไกด์แก่งเพกา ขึ้นชื่อเรื่องเป็นห่วงเป็นใยคนงานในแก่งฯ จะตาย ..
ปากดี เสียงแข็งไป..
ในตอนนี้นายรัตติกร อยากรู้เสียจริงๆ ว่า นอกจากปากกับไอ้ยอดอก ส่วนอื่นของไกด์มันจะมีอะไรแข็งได้อีก ??!!
"ยังเจ็บอยู่ไหม?"
เสียงไอ้ด้วงกว่างมันถามเรียกสติเขาอีกครั้ง ..
อีกครั้งที่ยิ่งทำให้รัตติกรคิดไปไกล ...ไกลจนใกล้เมื่อภาพเบื้องหน้ามันใกล้จนพาลทำให้สมองคิดเรื่องอันตราย ...ดวงตาสีน้ำตาล ใบหน้าซีดๆ สีนวลๆ ไม่ว่าจะให้ดูอีกกี่ครั้งในสภาพไหน มันก็รับเข้ากันได้เป็นดิบดีกับริมฝีปากอิ่มๆ ใต้จมูกรั้นๆ ...
.
.
.
"ไม่เจ็บ ...แต่หนาว.."
.
.
.
.
.
.
...
.
..ปลายลิ้นชื้นๆ ลากผ่านใบหูแล้วมาหยุดขบกัดที่ติ่งหูนิ่ม ริมฝีปากเม้มขบกัดลำคอ พร้อมพ่นลมหายใจร้อนๆ รดผิวกายที่เย็นเฉียบ..รัตติกร ขยับตัวยกวงแขนสองข้างนั้นมาพาดไว้กับบ่า...
ปลาเจ้าเล่ห์ ยิ้มให้ร่างไอ้ด้วงกว่างที่นั่งในอ้อมกอดของตัวเองอย่างผู้ชนะ หัวใจ..มันเต้นแรงจนแทบจะวาย เมื่อความตื่นเต้นมันยิ่งกว่าเกมส์ทุกเกมส์ที่เคยเล่น เจ้าด้วงกว่างโดนจับได้อีกครั้ง คราวนี้เป็นเพราะน้ำผสมยานอนหลับในกระติกที่รัตติกรพกมาส่วนตัว ร่างที่ซบนั่งเอนนอนนิ่งพิงเข้าในอ้อมกอด รัตติกรค่อยๆ วางมันลงกับพื้นแคร่ เลียชิมอย่างย่ามใจในทุกสัดส่วนที่เคยจดจ้อง จนหนำใจถึงได้เงยหน้าขึ้นมาปาดปากก่อนจะหยุดโลมเลียแล้วขบกัดซ้ำเข้าที่ซอกคอเหมือนตีตรา...
"คืนนี้จ๊ะปอ หรือไอ้กะเหรี่ยงล่ะ ที่จะกลับมารับไกด์....กับผัวไกด์?? "
-
รัตติกร ร้ายไม่เปลี่ยน :เฮ้อ:
-
คล้องมาลัยแบงค์ยี่สิบให้กระติก กับพุ่มไม้ ตัวประกอบยอดเยี่ยม ฮิ้วๆๆๆๆๆ :hao3: :hao3:
-
ฮิ้ววววว ?!?? :hao7: :hao7:
-
หมดทิชชูไปสองมนเลยทีเดียว =,...=
-
...หมกมุ่นมากนะ รัสตี้... :mew5:
-
ตอนแรกนึกว่าจะดี....อิรัสตี้เลวจนหยดสุดท้ายเลยอ่ะ นำ้ผสมยานอนหลับ!!! คิดได้ไง!!! :a5:
-
พ่อคุณเอ้ยยย...นึกว่าจะเป็นคนดี
-
รัตตี้ ,, นิสัยยยมากกกกกกกกกก !!! :angry2:
-
รัตติกรยังคงคอนเซ็ปหล่อ เลวเหมือนเดิม หุหุ
ด้วงน้อยเอ้ย เคยทันใครบ้างมั๊ยหนะ หรือว่าแท้ทางให้กับเรารุ่นพี่นี่คนเดียว 555
-
ตลอดๆนะ รัตติกาล แต่ชอบหว่ะ 5555
น้องไกด์กะผัวไกด์ คึคึ
:z1: :m25: :hao6:
-
โว๊ะ!! อิคุณพระเอ๊กกกกกกกกกกก ทําดีให้ชนะใจได้ก่อนสิฟระ แล้วค่อยกิน!!
ฮ่วย! ขัดหูขัดตาขัดใจ :z6: :z6:
-
ด้วงเธอแพ้อีกแล้ว แพ้ด้วยเหตุผลซ้ำซากมากคือ โ_่ ออกแนวโปรดสัตว์ได้บาปป่าวคะ เพราะด้วงก็น่าจะรู้ดีกว่าใครว่าสันดานของติมันเป็นยังไง
-
อิพี่ติสตรอเบอรี่ได้โล่ มีการชวนเค้ากินน้ำ อือหือ ที่แท้มีแผน :z6:
นางเคยเป็นคนดีได้ถึงชั่วโมงป่ะถามจริง =___=
-
รักษาความเลว ยิ่งกว่าเกลือรักษาความเค็ม
นี่มันพระเอกนิยาย หรือโจรห้าร้อยกันครับ ลวกกกเพ่ o22
-
เลว้เสมอต้นเสมอปลายจริงจริ๊งงงง :katai1:
มาต่อไวๆนะคะะะะะ
-
ตลอดเวลาาาาาอะ
ร้ายกาจจริงๆ
-
ว้ายยยยยๆๆ...... :o8:
ว่าแล้วเชียว ลูกเล่นเยอะนักนะคุณผู้จัดการ o18
-
ปลาเจ้าเล่ห์จริงๆ..
-
เอาไปเลยจ้ะ ตำแหน่ง หล่อเลว เสมอต้นเสมอปลาย ฮ่าๆๆๆ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ซะงั้น
-
หงอได้แป๊บเดียวหรอคะ รัตติกร :hao5: :hao5: :hao5:
-
ชั่วเสมอต้นเสมอปลายดีจริงๆ
-
เจ้าเล่ห์ไม่เปลี่ยน :m20:
-
หางโผล่อีกแล้วรัตติกรเอ๋ย เฮ้อ เมื่อไรจะดีกับเค้าบ้างเนี่ย
สงสารน้องด้วง
-
คุยกันดีๆ เดี๋ยวเค้าก็ยอม
ทำแบบนี้แล้วเค้าจะเห็นใจมี้ย :katai1:
-
ขาเดี้ยงแล้วยังไม่วาย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขาหักอย่างเดียวไม่พอชิปร้า :hao3: :hao3: :hao3:
-
(http://upic.me/i/vt/page43.jpg)
'รุ่นพี่ผมมัน เลว' :: ฉากปลากินเบ็ด ที่พวกเธอว์ไม่ได้ขอมาแต่คนเขียนอยากฟิน..
-
แม้จะแอบหมั่นไส้ด้วงแค่ไหนแต่ก็ยังรออยู่ตลอดนะคะ เป็นเรื่องแรกที่ชอบพระเอกนิสัยบัดซบมากกว่านายเอก...
:mew5:
ขอแอบทวงเรื่องอื่นๆจากหน้านี้ได้ไหมคะ โดยเฉพาะกาลกับกับดัก...เม้นรอจนถี่ปล้วค่ะ มาต่อสักที่เถิ้ดดด :sad4:
-
:L2: :L2: ชอบอ่ะหนุกดี แต่สั้นๆแต่ได้ใจความ
แต่อยากอ่านแบบยาวๆมากกว่าอ่ะ :ling1: :katai1:
แบบนี้มันค้างจัง T T :z3: :m31:
-
อิมเมจพระเอก หื่นมาก555
-
คนเขียนเมื่อไหร่จะอัพง่ะ
ขออนุญาติทวงค่ะ :monkeysad:
-
ดูสายตากับรอยยิ้มนั่นสิ มันช่าง... :serius2:
-
รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
......'...คืนนี้จ๊ะปอ หรือไอ้กะเหรี่ยงล่ะ ที่จะกลับมารับไกด์....กับผัวไกด์?? '
.
.
.
..คนที่ตอบคำถามนี้ได้ไม่ใช่คนงานในแก่งฯ แต่เป็นไอ้ฝรั่งร่างใหญ่หัวแดงถักเดทร็อคที่ใส่กางเกงเลสีส้มสะท้อนแสงนั่นต่างหาก ที่ประกาศสงครามโดยการใช้สายตาที่มันมองมาระหว่างมองเขาและมองร่างไร้สติที่ลายพร้อยโชว์ร่องรอยที่เขากัดและลากลิ้นผ่านแทบจะทุกสัดส่วน สายตาแข็งๆ ที่มองมามันเหมือนสายตาของหมาหวงก้างชิ้นสุดท้าย!! ..
รัตติกร ยังไม่ทันจะพูดอะไร ไอ้ฝรั่งร่างควายมันก็ดึงไอ้ด้วงกว่างของเขาเข้าไปอุ้มไว้เอง เออนะ หลังเช้าที่เพิ่งลืมตาตื่นนี้เป็นครั้งที่สองก็ว่าได้ ที่รัตติกรนึกเสียใจเรื่องที่ไม่ได้ฟัดไอ้ด้วงกว่างที่กอดไว้ทั้งคืนให้แหลกยับพอเป็นร่องรอยประจานให้ใครต่อใครรู้ได้โดยไม่ต้องถามว่า สถานะของมันกับเขาควรจะเป็นอะไร ๆ ส่วนหนึ่งรัตติกรคิดเข้าข้างตัวเองว่าเพราะขาเขาที่เจ็บต่างหากทำให้มันไม่สะดวกจะทำมากไปกว่านี้ ทั้งๆที่อีกใจหนึ่งในส่วนลึก สาบานได้น่าว่าส่วนที่ลึกที่สุดเลยมั้งที่มันสั่งและบอกเขาว่า.. ถ้าเป็นไปได้
.
.
.
'เขาขอแค่ให้ได้กอดได้ใกล้ จนกว่ามันจะหายสั่นหายหนาวก็พอ..'
..
"Damn bitch!!"
เสียงสบถหรือเสียงด่าก็ไม่รู้ที่จู่ๆ ที่ไอ้ฝรั่งมันหันมาพ่นใส่เขา พร้อมๆ กับแววตาที่วาวโรจน์เหมือนขู่ใส่ โชคดีที่ได้ระฆังอย่างจ๊ะปอมาช่วยเรียกขัดได้ทันเวลา ไอ้ฝรั่งหน้าโหดมันถึงได้ ยอมละสายตาจากเขาแล้วอุ้มไอ้ด้วงกว่างหันหลังเดินหายขึ้นเรือไป
ไอ้ยะข่าที่ตามมาทีหลัง ไม่รู้เรื่องรู้ราว แต่พอเห็ชัดในสถานการณ์ว่า ไอ้อารมณ์ที่ Mr.TJ. อุ้มร่างด้วงกว่างที่ไร้สติห่างออกมาจากคุณผู้จัดการขาเดี้ยงนั่นมันให้อารมณ์ประมาณเจ้าชายช่วยเจ้าหญิงไว้จากมังกรไฟ
.
.
.
ทุกอย่างไม่ได้เป็นไปตามแผนการณ์
รัตติกรไม่ได้ถูกพากลับแก่งฯ ในตอนนั้น เพราะขาข้างที่เจ็บมันทรยศ เขาถึงได้ถูกคนงานอย่างจ๊ะปอ พาวกกลับไปที่อนามัยในตัวหมู่บ้าน และตลอดวันหลังทำแผลเสร็จ ก็ถูกปล่อยให้รอคอยอย่างไร้จุดหมาย
อีกกี่ครั้งกี่หนที่จะต้องเป็นฝ่ายอดทนรอ
ก็ไอ้ด้วงกว่างมันแค่โดนยาสลบ แต่เขาต่างหากที่เจ็บร้าวไปทั้งขา และก็จากเหตุผลที่ว่า มันน่าจะเป็นไอ้ไกด์ด้วงกว่างนั่นมากกว่าที่จะต้องกระเสือกกระสนมาเยี่ยมเขาที่ อนามัย เมื่อขาข้างที่เจ็บดันสำออยติดเชื้อซะอย่างนั้น จากการคิดคำนวนเขาควรจะได้ข่าวที่มันโวยวายเรื่องร่องรอยบนตัวมัน เขาควรจะได้เห็นหน้าซีดๆ นั่นขึ้นสีแดงจางๆ หรืออาจจะแดงจนไปถึงไหล่ลาด เมื่อมันต้องโกรธหรือน่าจะอายจนหายใจไม่ออกมากกว่า ใช่..ต้องเป็นข่าวประมาณนั้นล่ะ ไม่ใช่ข่าวจากปากคนอื่นที่จะมาบอกเขาว่า..
'ไอ้ด้วงกว่างมันหายไปกับไอ้ฝรั่งนั้นอย่างไม่รู้ชะตากรรม '
และข่าวเรื่องที่ว่านั่นกว่าไอ้ยะข่ามันจะมาส่งถึงเขาได้ก็เป็นในตอนสายๆ ของอีกวันที่ไอ้ลูกกะเหรี่ยงมันมาส่งสะเบียงให้เขาที่อนามัย
"..ไกด์กลับไปแล้ว ...คงไม่ลงมาที่แก่งตลอดฤดูฝน "
.
.
.
"กลับไปกับใคร?"
...กว่าที่รัตติกรจะยอมรับและทำความเข้าใจในประโยคของไอ้ยะข่าพร้อมๆ กับฝืนทำอารมณ์ปกติตักข้าวกินไปด้วยรอฟังคำตอบไปด้วยได้.. ก็สักพักใหญ่ๆ ...
กว่าระเบิดจะลง..
"กลับกรุงเทพฯ ไปกับเพื่อนฝรั่งที่ชื่อ TJ. เน้อ "
-
งานเข้าาาาและไง
-
ด้วงหนีไปแล้ววววววววววว :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
เง้อออออ........ :a5: เงิบบบบบ
คนเขียนเอาระเบิดมาทิ้งไว้แล้วก็จากไป :monkeysad: กระซิกๆ :hao5:
-
น้องด้วงกว่างหนีไปอีกแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
-
อ้าว อ้าว...หนูด้วงโดนฉกไปซะแระ...สมน้ำหน้าอิรัตตี้ :hao3:
-
สมน้ำหน้าไอ้รัตติกรมัน
แต่เมื่อไหร่ด้วงถึงจะจัดการ
ให้มันเด็ดขาดสะที
มัวแต่ทำอะไรอยู่ คือไม่เข้าใจ
ว่าด้วงคิดจะทำอะไรกันแน่
เอาคืนหรือปล่อยวาง คือมันงง
จนรำคาญล่ะจะทำอะไรก็ทำๆซักที
คนอ่านเค้ารอสะใจรอสมน้ำหน้ารัตติกรกันอยู่นะ :katai1:
-
เค้าไม่มาเหลียวแลเลยจ้ะพี่ติ :laugh: รีบๆหายเดี้ยงแล้วไปตามง้อน้องด้วงละกันนะ 55555 :jul3:
-
ทำน้องซะลายพร้อยทั้งตัว ใครจะไปไส้ใจล่ะ หนีดีกว่า เดี๋ยววันดีคืนดีแกจับกลืนลงท้องจะทำไง 555 ยิ่งขี้หื่นอยู
หนูด้วงไปไหน คนอ่านคิดถึง
ขอบคุณค่ะ
-
:m20:
-
มาต่อไวๆ นะคะ :ling1: :ling1: :ling1:
-
ยังงัยต่อไป
-
สม น้ำ หน้า
ไปแล้วไปเลยไม่ต้องกลับมานะด้วงน้อย
หรือไม่ก็จนกว่าอิพี่รัตตี้มันจะหายโรคจิต
//เอ๊ แต่ตอนนี้แอบมีดีที่อยากกอดไว้เฉยๆ แต่แหม...ตัวเล็กตัวน้อยจังเลยนะคะบรรทัดนั้น
-
กลับไปคราวนี้ขอให้ด้วงฉลาดแบบเปิดเผยกว่านี้หน่อยนะคะ :angry2:อารมณ์นี้เชียร์TJ.สุดฤทธิ์ เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ :impress2:
-
สมควรแล้ว :hao3:
-
รัตตี้กำลังถูกเอาคืน !!! 5555555555
:hao7: :hao7:
-
ขอสาวแตกกรี้ดวี้ดดังๆแบบว่า สะใจ กร้ากกกกกกกกกกกกกก :pandalaugh:
-
ติดต่อขอเป็นเอเยนต์ขาย..เหยื่อ..จากน้องด้วง
แหมะ..เหยื่อดีจัง..ปลาติดเบ็ดหลายตัว..ฮิ้ววววววววววววว :mew1: :mew1:
-
ด้วงหนีอีกและ :เฮ้อ:
-
งามไส้ไหมล่ะ อิพี่ติ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตายแล้ววววว พี่ติอย่าหึงโหดนะ~~
มาเฝ้าตั้งหลายวันมีคนขัดความหื่นตลอด จะสงสารพี่ติดีไหม :z1:
-
เฮ้ย!!!!! ตัวละครใหม่มาอีกแล้ววววววววววว
ดูท่าจะยาวนะงานนี้ :hao7:
-
รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
......"...ไปไงมาไงเนี้ย!!?? "
.
.
.
บ้านหลังใหญ่แถวชานเมืองหลังจากปรากฎภาพหลานสุดที่รักทักทายบนหน้ากล้อง CCTV.
อาโก้วสิม ก็เป็นคนแรกที่วิ่งถลาฝ่าวงล้อมของพวกการ์ดออกมาจะอุ้มพ่อนักเบ็ดด้วยความคิดถึง แต่ก็ต้องชะงักอยู่แค่นั้นเมื่อสายตาใต้กรอบแว่นหนาๆ ของแกสะดุดอยู่ที่ไอ้ฝรั่งหน้ากวนตีนถักเดทร็อค ยืนนิ่งวัดใจกันอยู่จนพ่อหลานชายโบกมือให้พวกลูกน้องโก้วสิมที่ตั้งท่าจะควักปืนกลับเข้าตัวบ้านไป หน้าบ้านถึงได้เหลือแค่ เจ้าพ่อคุ้มมือปืนกับไอ้ฝรั่งกางเกงเล...
.
.
.
..
"Damn bitch!!"
อีกครั้งที่ไอ้ฝรั่งมันหันมาพ่นไฟสบถเสียงสถุนใส่เจ้าของบ้าน..
ก่อนมันจะถือวิสาสะหันมารวบตัวเจ้าด้วงกว่างไปกอดไว้แล้วเปิดซองสีน้ำตาลซองเก่าที่โก้วสิมเคยให้พ่อไอ้หลานตัวดีดู ตัวใหญ่แรงควาย..อาโก้วสิมได้แต่มองแล้วจ้องซองสีน้ำตาลที่เริ่มจะยับเพราะแรงกำแน่น แววตาที่วาวโรจน์เหมือนงูจงอางหวงไข่หรี่หันไปหาเรื่องที่เจ้าซุ้มจนคนถูกมองต้องเอ่ยปากสารภาพว่า ได้จัดการอะไรไปบ้างแล้วตามสมควร อธิบายจนไอ้ฝรั่งรุ่นหลานมันพอใจนั้นล่ะมันถึงได้เหยียดยิ้มยกริมฝีปากหนาขึ้นมายิ้มกว้างอย่างเจ้าเล่ห์ รอยยิ้มแปลกๆ ของไอ้ฝรั่ง กับสีหน้าเนื่อยๆ ของหลานรักที่เป็นไปอย่างสวนทาง ตอนนี้อาโก้วสิมชักจะไม่แน่ใจว่าไอ้หลานกับไอ้เพื่อนหลานมันพยายามจะทำอะไรกันแน่ ..
.
.
.
***
"..ไกด์กลับไปแล้ว ...คงไม่ลงมาที่แก่งตลอดฤดูฝน "
ไอ้ยะข่ามันไม่ได้หลอก แต่มันพูดหน้าซื่อตามปาก และก็เพราะปากซื่อๆ จนเกือบจะโง่ของมันนั้นล่ะที่พ่นภาพความสัมพันธ์ของไอ้ฝรั่งสถุนกับเจ้าด้วงกว่างออกมาได้เป็นฉากๆ ซึ่งแต่ล่ะฉากที่มันดันพูดมาก็เสือกบาดใจไอ้คนฟังแทบจะทั้งนั้นในทุกฉาก..
"คุณ TJ. ไปไหนมาไหนกับไกด์บ่อยๆ บางทีไปเฝ้าวังปลากันสองสามวันกว่าจะกลับ ...สนิทกันมากก็เพราะชอบเหมือนกันนี่น่า...แต่ยะข่าว่าน้า...ถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้ชายเหมือนกัน ยะข่าคงคิดว่าฝรั่งหัวแดงนั่นกับไกด์อ่ะ เป็นผัวเมียกันเลยเน้อ "
.
.
.
"..."
***
..."สรุปคือ ทิ้งแก่งฯ ลงมา? "
อาโก้วสิมแกขยับแว่นสายตาแล้วหันมาเหมือนจะเอาเรื่องเมื่อหลานตัวดีได้แต่บุ้ยปากไปที่ไอ้ฝรั่งหัวแดง ...
"ก็ไอไม่ไว้ใจ ...ถ้าจะให้คนสำคัญของไออยู่กับไอ้ผู้จัดการที่แก่งฯ "
กระฟึดกระฟัดเมื่อไอ้กระทิงหัวแดงยังพยายามเถียงคนเป็นผู้ใหญ่กว่าด้วยสำเนียงที่ฟังแล้วน่าเวียนหัว
"..ไกด์ทิ้งแก่งฯ ลงมากับยู แล้วใครจะอยู่ดูแลแก่งฯ แล้วแขกชุดใหม่ที่ยูลากให้ลงมาทัวว์..แล้ว.. "
"Stopping!! ไอรู้ว่ายูห่วงงาน แต่ไอโทรตามคนของไอมาเคลียร์ให้แล้ว วีคนี้ไอจ่ายค่าตัวด้วง รวมถึงค่าเสียหาย แล้วก็ค่าใช้จ่ายของกรุ๊ปทัวว์ที่ไอพามา โอเค??!!"
"..ใช้เงินซื้อทุกอย่าง ??!! ผลาญแต่เงิน.."
ประโยคบ่นของเจ้าของบ้านรวมทั้งสายตาดื้อด้านของแขกหัวสี ทุกอย่างกำลังจะชี้ว่าสงครามกำลังบังเกิด..แต่แล้วทุกอย่างก็สงบเมื่อด้วงกว่างขยับลุกออกมาจากตักเจ้าเพื่อนหัวแดง เดินไปหาอาโก้วสิม พร้อมๆกับโน้มลำคอหนานั่นลงมากระซิบแผ่ว...
.
.
.
แล้วเดินจากไปแบบตัวปลิว...
.
.
.
ทิ้งให้ผู้เป็นอาวัยสี่สิบต้นๆ ยืนหน้าแดงกล่ำไปยันหู....
-
กระซิบอาร๊ายยยยย หนูด้วงทำไมหนูดูร้ายแปลกๆนะ
-
อะไรๆ กระซิบอะไรกัน อาหลาน :hao4:
ดีใจ..... :heaven ถึงจะไม่ค่อยเม้ม(ทวงนิยาย)เท่าไหร่
แต่ก็เช็คทุกวันนะคะว่าอัพบ้างไหม
ก็ยังดีใจค่ะ ที่ไม่ทิ้ง อย่างน้อยคนเขียนก็ยังมาต่อให้บ้าง
ถึงจะนานนนนน.......ๆๆๆๆ ที จะมาให้ชื่นใจบ้างก็เถอะค่ะ
............. :กอด1: รักคนเขียนนะคะ ดีใจที่มาต่อให้ค่ะ
(จะไม่ทวง จะไม่เร่ง จะไม่บอกว่าจะรอค่ะ แต่ทุกครั้งที่มา 1 ตอน
จะมีทุก 1 คอมเม้มของเราเสมอนะคะ)
เราเข้าใจว่าคนเขียนอาจไม่ว่าง และอาจจะด้วยอะไรหลายๆ อย่าง
เพราะงั้นถ้าสะดวกเมื่อไหร่ก็ลงนะคะ ขอบคุณค่ะ
-
อารายเนี่ยยยยยยยยยยยยยย... :m15:
-
ตอนใหม่มาแล้ววววววว !!!! :katai2-1: :katai4:
-
ทำไม ทำไม ทำไม... :ling1: :ling1: :ling1:
-
อะไรรร
เค้าพูดอะไรกันนนน
-
อีพี่ติไม่ได้ออกเลย ยังไม่หายเดี้ยงเหรอ o18
-
เบื่อด้วง...เสมอต้นเสมอปลายดีค่ะ ไม่ยอมทิ้งแก่งไปไหนทั้งๆที่ก็รู้อยู่ว่าถ้ามีติอยู่อะไรจะเกิดขึ้นได้บ้าง ถ้าโดนทำอะไรขึ้นมาอย่ามาโทษว่าเป็นความผิดตินะ!!! :angry2: ตอนหลังๆนี่ชอบติและหมั่นไส้ด้วงมาก เริ่มไม่น่าสงสารแล้วน่าสมน้ำหน้ามากกว่า :m16:
ทีเจกับอาโกวนี่มีสัมติงอะไรกันรึเปล่าคะเนี่ย ทำไมด้วงพูดแล้วอาโกวต้องหน้าแดง :hao6:
-
กระซิบอะไรกันอ่ะ ขอเค้ารู้ด้วยจิ :hao5: :hao5: :hao5:
-
อัลไล ยังไง ทำไม ชอบแกล้งกันให้ต่อมเสือกทำงานหนัก :z3:
มาทำให้ค้างกันอย่างเง้ ให้ตบหน้าอีกทีด้วยอีกตอนต่อเลยดีกว่า (เกี่ยวกันยังไง) :a6:
:z13: :z13: :z13: สะกิดให้ต่อ 555
รอตัวเสมอนะ :impress:
-
หรือว่า หรือว่า หรือว่า..... อาฝรั่งหัวแดงอีชอบอาโกว
-
อุ๊!!!
เขากระซิบอะไรกันๆๆๆๆๆ :katai1: อยากรู้ง่าาาา
-
อะไรอ่ะ เราก็อยากรู้นะ จะทำอะไรน้องด้วงของเราป่าว
-
พี่รัตติเจอก้างชิ้นใหญ่เข้าซะแล้วหุหุ
แล้วหนูด้วงไปพูดไรกะอาโก้วสิมละเนี้ย อยากรู้ๆ
-
รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
......"...ผู้จัดการกลับไปกรุงเทพฯ แล้วยะข่าบอกว่าด้วงกว่างจะไม่ขึ้นมาตอนฤดูฝน ด้วงกว่างจะเอายังไง? กรุ๊ปทัวร์ฝรั่งที่ TJ. เอามาลงทำลุงจ๊ะปอแกปวดหัวจนจะเอาตีนก่ายหน้าผากอยู่แล้ว "
.
.
.
..."ก็ไม่เอาอะไร ...เดี๋ยวเคลียร์เรื่องที่พัก TJ. ได้แล้วจะรีบขึ้นไปให้ทันฤดู ตกปลา"
.
.
.
"แล้วเรื่องผู้จัดการล่ะ..."
"...ถ้าผู้จัดการนั่นฉลาดมากพอ...อดทนมากพอ...ชั้นก็แค่หวังว่าเขาจะขึ้นมาที่แก่งเพกาฯ ด้วยตัวเขาเองได้นะยะข่า แค่นี้นะ TJ. กับอาโก้วสิ้มจะฆ่ากันอยู่แล้ว "
...โทรศัพท์ตัดสายลง ยะข่ากลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ พร้อมๆ กับวางสายและหันไปทางคุณผู้จัดการ ที่ยืนเฝ้าอยู่ไม่ห่าง จากการสนทนา ครั้งแรกเลยนะ ครั้งแรกเลยก็ว่าได้นับตั้งแต่มาทำงานที่แก่งเพกาฯ ครั้งนี้ครั้งแรกเลยล่ะ ที่ยะข่าภาวนาไม่ให้ ด้วงกว่างลงมาที่แก่งเพกาฯ ในตอนนี้
.
.
.
***
..
"ด้วงอยู่บนรถแล้วอาโก้วสิ้ม อืมส์ ครับ ...ยังไงก็ฝากไอ้ดื้อด้วยแล้วกัน ..ถือเสียว่าอาได้มือปืนคุ้มกันเพิ่มมาอีกหนึ่ง ครับ ...กำลังจะขึ้นไปแก่งฯ ...อา....เรื่องมันร้ายแรงมากเกินไป...อาฟังผมนะ....
.
.
.
.
TJ. มันก็ปากหนักไปอย่างนั้นล่ะ มันคิดถึงอาจะตาย ..ฮาาาา เอ่อออ !!อีกเรื่องนึ่ง เรื่องสำคัญ ..
.....อา 'รุก' มันให้ได้ล่ะ เราคนไทยอย่ายอมเสียเอกราชให้สก็อตแลนด์ ฮา!!!!!!!"
เสียงในสายเงียบไปนานกว่าจะมีเสียงตะโกนโหวกเหวกอาละวาดตามมาในสาย ด้วงกว่างเอามือถือออกห่างหูแล้วปิดเครื่องเก็บใส่กระเป๋า เรื่องราวของไม้เบื่อไม้เมาอย่างเจ้าของซุ้มมือปืนและเพื่อนฝรั่งช่างจ้อยังคงอยู่ในหัว เรื่องนี้เป็นเรื่องเดียวก็ว่าได้ล่ะมั้งที่ทำให้ด้วงกว่างของพ่อหนอนอารมณ์ดี ...
***
..."ไปก่อนนะปู่ !!!"
กว่าจะขึ้นเรือออกมาจากท่าบ้านกำนันเข้มก็ในตอนที่ตะวันยอแสงใกล้พลบค่ำ เรือหางลำใหญ่กลายเป็นแค่ก้านไม้ขีดเมื่อเทียบกับผืนน้ำในแก่งฯ สายลมพัดฉิวกับกลิ่นหอมของดอกไม้ป่า...ไม่สิกลิ่นดอกมะนาวผีมากกว่าที่โชยเอื่อยมาตามลม ...
.
.
.
"พี่?! ผิดทางหรือเปล่า? แก่งเพกาฯ ไม่ได้ขับเลี้ยวมาทางนี้นะ?"
กลิ่นดอกมะนาวผี ที่ใครต่อใครว่ามันช่วยผ่อนคลายลดความเครียด ตอนนี้ด้วงกว่างขอถียงขาดใจว่าจากสัญชาติญาณ ตอนนี้ด้วงกว่างของพ่อหนอนยิ่งเครียดมากกว่าเดิม ...
.
.
.
คนขับเรือที่สวมผ้าข้าวม้าปิดครึ่งหน้า บวกกับท่าทางที่ไม่น่าจะใช่พวกคนงานในแก่ง..
แถมเส้นทางลัดที่พาอ้อมให้ยิ่งออกจากแก่งเพกาฯ ..
.
.
.
"ผมก็ไม่ได้คิดจะพาไกด์กลับตั้งแต่แรกอยู่แล้วนี่น่า...คุณไกด์" ....
***
"อ้าว!! ไอ้ยะข่า มึงค่อยใครที่ท่าล่ะนั่น ??"
"ปะ..เปล่าจะจ๊ะปอ ...ชั้นแค่มาดูกระชังปลา"
.
.
.
เงินในมือเกือบสองพัน กับความกระสับกระส่ายที่เทียบกันแทบไม่ติด ในตอนนี้ ยะข่าไม่กล้าบอกใครว่า คุณไกด์จะกลับขึ้นมา ..มันปิดปากเงียบพอๆ กับเรื่องที่ว่า ผู้จัดการใหม่คนนั้น มันจ้างเขาให้รูดซิบปิดปากเรื่องที่ผู้จัดการจะไปรับด้วงกว่างด้วยตัวเอง...
ยะข่า สั่นจนหน้าซีดเมื่อเกือบจะสี่ทุ่มกว่าแล้ว แต่ที่ท่าน้ำยังไม่เห็นแม้เงาของด้วงกว่างหลานเจ้าของแก่งและผู้จัดการ ที่อาสาจะไปรับมากับมือ...
***
"ไอ้เหี้ย !! จะทำอะไร !!??? ปล่อยกูดิว่ะ!! มึงเป็นรุ่นพี่กูนะ จะทำเหี้ยอะไรก็เหลือความดีไว้ให้กูเคารพมึงหน่อย !!!!"
"..."
"ไอ้รัตติกร กูบอกให้ปล่อย !! เหี้ยเอ้ย!! ปล่อย !!!!"
'ปึ้ก!!'
"ฤทธิ์มากนะมึง ?! กูเกือบลืมว่ามึงชอบแรงๆ ...ชอบของใหญ่ ชอบของนอก???!!!"
"ไอ้เหี้ย !! ปล่อย !!!"
.
.
.
"...เก่งนะมึง!! เก่งนักก็โดดน้ำลงไป ถ้าจะหนีกูได้ มีปีกมึงก็บินไป ว่ายน้ำได้มึงก็ลอยคอกลับแก่งฯ เอง ....หนีเก่งนักไม่ใช่หรือมึง???"
.
.
.
เรือยางยาวลอยลำอยู่บนผิวน้ำเรียบ กลางแก่งเหล่าแมลงหน้าผิวน้ำต่างพากันมาบินตอมดวงไฟ เมื่อนอกจากไฟฉายที่เรือมันก็ไม่มีแหล่งพลังงานอะไรที่จะล่อแมลงอื่น ..
.
.
.
"กูว่า กูกับมึงมายืนยันความสัมพันธ์กันอีกครั้งดีกว่า...ย้ำหนักๆ เผื่อมึงจะคิดขึ้นมาได้บ้างว่ายังไงก็หนีกูไม่พ้น..."
'ตู้ม !!'
"ด้วงงงงงงงงงงงงงง!!!! ไอ้สันดานเอ้ย !! ใครบอกให้มึงโดด !!!"
-
อ้าวว
งานเข้าแล้วไง
-
คิดไงท้าด้วงเนี่ย คุณผู้จัดการ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
อิรัตตี้...แกจะรังน้องด้วงไปถึงไหน :angry2:
-
กระโดดน้ำเลยเรอะ ก้อพี่รัตติกรไปท้าเขาเองนี่ :katai1:
-
ด้วง :sad4: :sad4:
ไอ้รุ่นพี่บ้า(กรรม...ตูจำชื่อพระเอกไม่ได้ o22 ) ไปท้าน้องด้วงทั้งที่รู้ว่าน้องด้วงกลัวตัวเอง :a5:
คือ....คิดอะไรอยู่ :undecided:
-
เจี๊ยก..ทิปยะข่าเพิ่มยี่ฝิบ..
ทำดีมากจ้า..
เปิดป้ายไฟเชียร์โก้วสิ้มกับคุณฝาหรั่ง..ไทยแลนด์สู้โว้ยยย.. :katai2-1: :katai2-1:
-
อิรัตตี้เอ๊ยยยยย :z6: :z6: :z6: :z6:
-
กะโดดถีบไอรัตติ :z6:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ทีเจกับอาโก้ววว แอร๊ยยยยยยย :hao7:
ส่วนพี่รัตตี้ของน้อง ทำไมทำเยี่ยงนี้!!!
ด้วงน้อยของน้องโดดน้ำลงไปแล้ว!!!!
โดดตามไปเลิฟซีนในน้ำเลยนะ! อุ๊ปส์!! ใครพิมพ์ไม่รู้ :katai5:
-
ด้วงจ๋า หนูควรจะแยกแยะมั้ยลูกว่าอันไหนอิพี่ติมันท้าอันไหนมันประชด กระโดดลงไปทำไมมม :serius2:
-
โดดน้ำทำไม เดี๋ยวก็ได้ตายฟรีหรอกด้วงเอ้ย
-
:z6: :z6: :z6: อิรัสตี้ อิชั่ว อิเลว อิ@?!$#%#@! มันต่อยอ่ะ มันต่อยเจ้าด้วงได้ง้ายยยยยยยยยย :fire:
ขอโบกยะข่าด้วยเงินสามพันให้กดอิรัสตี้ให้ลืมเพศที ฮึ้ยยยยยยยยยยยยย :m31:
ขอให้รัสตี้เป็นนายเอกของพ่อหนอน!!!!!! (ให้โดนเหมือนที่อิเถื่อนดินทำกะพี่ลูกหมูเลย... ง่ะ ข้ามเรื่อง...) #โดนแม่ยกรัสตี้ :z6:
รอต่อนะตัวเทอว์ (ลูบหัวเจ้าตัวด้วงสองหน พร้อมเกาคางสามที เวรกรรมไม่จบไม่สิ้นเรยยยย :o12:)
-
:katai1: เริ่มไม่เข้าใจด้วงอีกแล้ว
หนูจะร้าย จะซื่อ จะบื้อ หรือจะอะไรเนี่ย
นี่ไปประชดรัตตี้ด้วยกานโดดเนี่ยนะ
ทำไมไม่ถีบรัตตี้มันลงไปแทน ด้วงเอ๋ย
-
บอกได้คำเดียว ว่าอย่าท้าคนอย่างด้ง ฮา
-
นางคิดผิดแล้วรัตติกร สุนัขจนตรอกจะตัดสินใจเลือกทางที่ตัวเองมีโอกาสรอดเสมอ แม้มันจะริบหรี่ก็ตามที
แกมันไร้สติตั้งแต่ออกสตาร์ท ผิดสโลแกนรัฐบาลเสมอ
เจ้ล่ะปวดหัวกับเอ็งจริงๆ
-
รัตติเลวตลอดจริง :เฮ้อ:
ด้วงกว่างจะเป็นยังไงล่ะเนี้ย :hao5:
ติดตามครับติดตาม จิ้มให้คนเขียนมาต่อรัวๆ :z13:
-
น้องด้วง งานใหญ่ งานเข้าแล้ว :-[
งานนนี้จะรอดดอีกไหมเนี่ย อุตส่ายอมโดดน้ำหนีแล้ว
สู้ๆ นะ น้องด้วงกว่าง เอาใจช่วยขอให้ รอดนะ o18
-
เคยถีบแต่พี่ติ ตอนนี้ขอถีบด้วงแทน :z6: เมื่อไหร่ความงี้เง่าของด้วงจะหายไป....
-
555555555555555
ด้วงเอ๊ยยย เล่นตัวกว่านางเอกช่อง7 เสียอีกค้ะะ :katai3:
-
555ตลกทีเจ ทำเป็นปากดีที่แท้ชอบเค้าแต่ไม่กล้าบอก
พี่รัตติไม่รู้จักหนูด้วงซะแล้ว 55 คราวหลังท้าอะไรที่เข้าทางเราหน่อยสิ
-
ไม่รู้อะไรซะแล้ว ด้วงกว่างเป็นใคร ลูกพ่อหนอน หลานปู่เข้ม โก้วสิมเจ้าคุ้มมือปืน และที่สำคัญ ด้วงชอบตกเบ็ด เย่อปลา ล่อเหยื่อ มารอดูกัน ว่าสภาพรัตติกรจะเป็นไง เหอๆ
-
เป็นไงละ
โดดน้ำลงไปเลย
รออ่านตอนต่อไปครับ
-
:laugh:
-
เอ้อ ว่ายน้ำกลับเลยลูกปล่อยอิรัตตี้ไว้นั่นแหละ
-
ว่าแล้วว่าคุณฝรั่งต้องชอบคุณอา ฮ่าๆๆๆ คุณอาท่าจะโดนรุกแฮะ // ดีมากหนูด้วง ยอมว่ายน้ำดีกว่าอยู่กับคนปากแข็ง
-
รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว-ตอนพิเศษ-ขั้นเวลา!!'
...... 'ตู้ม !!'
"...Hey! Grandfather you so hot!! ".
.
.
..."ฮอต บ้านพ่องมึงสิไอ้เด็กเปรต..."
คุณโกสินทร์ แกบ่นพลางพ่นลมหายใจยาวก่อนจะก้าวขึ้นบอร์ดแล้วกระโจนดำดิ่งลงสระน้ำส่วนตัวและทะยานขึ้นมาใหม่...
ในสระส่วนที่ระดับน้ำมันต่ำกว่าแผ่นอก เสื้อยืดสีเขียวขี้ม้า แนบลู่ไปกับมัดกล้ามน่ากัด ท่อนแขน สันกราม ลามมาถึงใบหูที่เจาะจิว ทุกอย่างมันไม่เคยทำให้ TJ. คิดสักนิดว่า คนตรงหน้าอายุอานาม สี่สิบกว่านิดๆ เสียแล้ว ..
ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่ TJ. เผลอผิวปากแซวเจ้าของบ้านยามเสื้อยืดสีเขียวอึนๆ นั้นถูกถอดโชว์รอยสักรูปพยัคฆ์หมอบกลางแผ่นหลัง แถบยันต์ลงอักษรแปลกตา สัดส่วนชวนให้น่าหลงใหล เรื่อยมาถึงยอดอกชูปานประดับด้วยเม็ดนิล...ไหนจะยังเจ้าเห็ดเปาฮื้อที่ถูกซ่อนอยู่ในอันเดอร์แวร์สีดำล้วน ชวนให้น่าค้นหา ..
ตอนนี้ TJ. แทบจะคิดภาพไปเลยว่า เขาเองเป็นหมีป่าที่กำลังจะบ้าตายเพราะได้กลิ่นเห็ดโคนป่าชั้นดีที่ซ่อนอยู่ใต้ร่มผ้าเนื้อนุ่มสีดำสนิท...
.
.
.
.....อา 'รุก' มันให้ได้ล่ะ อย่ายอมเสียเอกราชให้สก็อตแลนด์ ฮา!!!!!!!"
อีกครั้งที่เผลอคิดถึง คำพูดไร้สาระของไอ้หลานหน้ามึน ส่วนไอ้ฝรั่งหน้าอึน ที่ชื่อ TJ. ตอนนี้ถึงคิดจะเอามันส่งคืน แก่งเพกาฯ ก็คงจะไม่น่าทัน ..
"อาโก้วสิมมมมมมมมมมมมมม..."
ไอ้หมีควายจู่ๆ มันก็ไถลตัวลงมาแช่ในสระด้วยซะอย่างนั้น ..
เจ้าพ่อซุ้มมือปืนอย่างคุณโก้วสิมมองไอ้ฝรั่งนั่นที่เดินลุยน้ำเข้ามาใกล้ แล้วส่ายหน้า แต่ถึงอย่างนั้นคุณโกสินทร์ก็ยังอดไม่ได้ที่จะทอดสายตาสังเกตถึงความแตกต่าง เรื่องของเผ่าพันธุ์มันพอบ่งบอกถึงความแปลกตา ไอ้หัวเฮดร็อคนี่พอมองดูดีๆ ก็ดูดี ไม่สิ คงแล้วแต่จะเลือกมองมากกว่า ว่าจุดไหนที่สายตา เห็นว่า น่าจะ 'ดี' ไรขนบนแผ่นอกสีแทนเป็นไรขนสีแดงอ่อน ๆ สีเดียวกันทั้งท่อนแขนและหน้าแข้งที่ขา...
.
.
.
...ชิ้นเนื้อพองได้ที่กำลังดันตุงอยู่ภายใต้เนื้อผ้า มันถูกเสียดสีกับฝ่ามือที่ค่อยๆ คลำคลึง ...
เสียงอืมส์ครางยาวทอดอารมณ์อยู่ในลำคอ ปลายลิ้นรุกไล่แล้วดูดดัน เกี่ยวกระหวัดแล้วเลาะเล็มริมฝีปากของอีกฝ่ายอย่างถือชัยชนะ...
.
.
.
"มะ...ไม่ไหวแล้ว...ขึ้นไปข้างบนเถอะนะ..ผมจะบ้าตายอยู่แล้ว ..."
คำขอที่ถูกติต่างว่าเป็นการเชิญชวน เสียงอนุญาติที่ครางกระเส่า...
เสียงกระซิบที่เว้าวอน ปานขอให้มือใหญ่ที่กุมกำชิ้นเนื้อนั้นเผลาแรงกอบกุมและบีบบี้ เจ้าหมีหลังแดงไม่เคยถอย มันไม่เคยขอยอมแพ้ เหมือนกันกับดอกเห็ดที่ถูกซ่อนในกองผ้า เห็ดดอกใหญ่มันก็ขืนสู้มืออย่างไม่ยอมลดละเหมือนกัน...
.
.
.
ลมหายใจแรงพ่นออกมาเลียบกับผิวน้ำ คลอกับเสียงครางปานจะขาดใจ แกนเนื้อร้ายดึงดันชูชันแล้วต่างบดเบียด รอยยิ้มเย็นที่เหมือนจะฆ่ากัน ริมฝีปากบางที่หวานและเผ็ดร้อน ดวงตาที่เหมือนกับว่าจะดึงผู้เฝ้ามองให้หลุดร่วงลงหลุมดำ หมียักษ์หลุดคราง แล้วดันช่วงล่างให้สู้แรงขยำกุมของมือใหญ่ ที่ปรนเปรอ...
.
.
.
"...อ่า...อ่ะ!! โก้ว!! โก้ว!! ไอไม่ไหวแล้ว...จะตายแล้ว...จะตายแล้ว..."
.
.
.
หมียักษ์ กอดร่างเบื้องหน้าแน่น ในสระน้ำเย็นฉ่ำ หากแต่ร่างล่ำอุดมด้วยมัดกล้ามนั้นกลับสั่นระริก...
.
.
.
เสือร้ายกำลังสนุกกับการเล่นงานเจ้าหมียักษ์หลังแดง ..
เรี่ยวแรงเจ้าหมีถูกดูดสูบให้แทบละลายไปกับสายน้ำ เสียงครางโฮกของเด็กหนุ่มจอมคะนอง มันไม่ได้ดังก้อง หากแต่กระซิบแผ่วยอมจำนนอยู่ข้างซอกคอ เสือเฒ่าเจ้าเล่ห์...
นี่ล่ะ...
.
.
.
เสน่ห์เหลือร้ายของนายโกสินทร์ !!
-
แหมะะะ เห็ดใหญ่ดีน่าตัดมาทำต้มยำ :z1: :z1:
-
ติบพวงมาลัยแบงค์ยี่สิบให้เวลา มาคั่นบ่อยๆ น้า :mew1: :mew1:
-
(0{}0lll) ง่ะ เสือร้ายกะหมีหย่ายยยยยยยยยยยยยย อยู่ๆก็มาเล่นหนังสดให้อึ้ง ทึ่ง เสียว กันกลางสระซะงั้น :a5:
-
หะ!! อารายกันเนี่ย :ling1:
-
:a5: หนังสดกลางสระ
-
แอร้ย.....คุณอาร้ายเหลือจริงๆ
น้องด้วงจะมาเมื่อไหร่น้า
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยย
โก้วร้ายเหลือจริงๆ
ทีเจระทวยเลย ><
แต่...อย่าพึ่งได้ใจไปนะโก้ว
ทีเจก็ดูร้ายใช่เล่นนะ อิอิ :hao7:
-
:pighaun: :pighaun:
หมีจะกินเห็ด....หรือเห็ดจะกินหมี...
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงง
-
หลงเสน่ห์อาโก้วสิมกะทีเจเข้าซะแล้ว :impress2: :impress2:
ไม่ต้องพูดไรกันมาก 555
สู้ๆ อาโก้วสิมเพื่อประเทศชาติ อย่าให้ไทยเสียดุลเด็ดขาด
-
งานนี้ท่าทางว่าเห็ดของหมียักษ์หลังแดงจะถูกเสือไทยจับกินซะมากกว่านะเนี่ย :haun4:
-
ใครจะกินใครกันน๊อออออออ :hao7: :hao7: :hao7:
-
หวังว่าคงไม่พลิกล็อคนะ เสือเฒ่า..... :impress2:
เดี่ยวจะกลายเป็นว่าโดนเด็กจับกินแทนล่ะยุ่งเลย :z2:
-
ว้ายๆๆ -///- จินตนาการถึง เอิ่ม...ผู้ชายตัวยักษ์สองคนกำลัง กำลัง อะจึยดึ๋ยๆกัน อ๊ากกกกก
-
อยากให้เสือเฒ่าโดนหมีจับกินอ่ะ o18
มีเมียเด็กมันไม่ฟินเท่ามีผัวเด็ก หุหุ :hao6:
-
มาดันๆๆ
อยากอ่านพี่รัตตี้แล้วอ่าาาา
ด้วงน้อยกลอยใจด้วยยยย
-
ช่วยดันค่ะ :monkeysad:
มาซักทีเตอะ...... :m16:
-
o18 o18 o18 o18 o18 o18
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ฉันรอพี่อยู่นะ
-
:monkeysad: เรื่องนี้ไม่ลงแล้วเหรอคะ
หายไปนานมากเลยง่ะ :hao5: อยากอ่าน
-
โรคจิตอ่ะ บอกได้คำเดียว
-
รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
... "ด้วงงงงงงงงงงงงงง!!!! ไอ้สันดานเอ้ย !! ใครบอกให้มึงโดด !!!"
.
.
.
...เสียงไอ้หมาบ้ามันเอะอะโวยวายอยู่บนเรือนั่นล่ะ แล้วเสียงมันก็ค่อยๆ ห่างออกไป
.
.
.
สักพักถึงจะมีเสียงกระโจนลงน้ำตามมา แต่ก็ช้ากว่าร่างของด้วงที่ดิ่งลงลำน้ำอยู่ดี พอมาถึงตอนนี้ด้วงได้แต่หลับตา ลมหายใจที่ถูกสูดไว้เต็มปอดก่อนกระโจนลงน้ำยังคงพอมีเวลาให้หยุดหายใจใต้น้ำได้อีกพักใหญ่ เหนื่อยชิบหายกับเรื่องวุ่นวายของไอ้รุ่นพี่ตัวเหี้ย ไม่รู้ว่าทำเวรทำกรรมอะไรกันมากับไอ้บ้าสติไม่สมประกอบคลึ้มดีคลึ้มร้ายพอไม่ได้ดั่งใจแม่งก็ซัดซะแทบกระอัก...
.
.
.
...แต่ถึงอย่างนั้นด้วงก็ยังสงสัยตัวเอง..
.
.
.
ว่าไปยอมมันทำไมว่ะ?
***
..
เคยไหม?
ที่อยู่ๆ ก็เกือบจะลืมกลัวความตายกระโดดน้ำตามไอ้โง่สักตัวอย่างไม่คิดชีวิต พอมาสำนึกได้ ถึงได้รู้ว่าทุลักทุเลชิบหาย กับการที่ว่ายน้ำไม่เป็นแล้วดันลืมตัวกระโจนตามลงไปแบบไม่คิด!!
เรี่ยวแรงทั้งหมดหายไปกับการตะกายตัวเองและไอ้ด้วงขึ้นมาให้ได้มีชีวิตรอดดีที่เอื้อมมือตะกายคว้าเอาเชือกผูกเรือหางยาวแล้วสาวตัวเองพร้อมทั้งร่างไอ้ด้วงขึ้นมาได้เหนื่อยและตระหนกจนหัวใจเกือบวาย ทั้งไอทั้งสำลักจนแทบอ้วกแต่จนแล้วจนรอดพอตะกายตัวขึ้นเรือมาแล้วเห็นไอ้ด้วงนั้นมันนอนนิ่ง..
.
.
.
..ความผิดในใจ..
มันกลับเป็นเหมือนหินก้อนใหญ่ๆ ที่ทับอยู่บนแผ่นอก..
.
.
.
ฝนอีกแล้วที่ตกลงเม็ดแบบไม่ลืมหูลืมตา ในตอนแรกรัตติกรว่าจะฝืนความหนาวฝ่าสายฝนขับเรือหางยาวไปให้ถึงแก่งฯ แต่พอมาตอนนี้แค่ขยับตัวประคองเรือและร่างไอ้ด้วงรัตติกรยังแทบไม่มีแรง รู้ตัวเองดีว่าถ้าปล่อยไอ้ด้วงให้นอนลงไปจะทำอะไรๆ ถัดกว่านี้ แต่อีกใจที่อยู่ในสามัญสำนึกน่ะสิ มันทำให้ยากที่จะยอมตัดใจปล่อยร่างไอ้ด้วงให้นอนหนาวอยู่ในลำเรือคนเดียว แขนข้างหนึ่งกอดเอวมันไว้กับอก ในขณะที่แขนอีกข้างพยายามฝืนตัวเองขับเรือเข้าเทียบเกาะแก่งที่ใกล้ที่สุด
รัตติกรไม่รู้ตัวหรอกว่าตัวเองทำอะไรลงไป..
ไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่า..
.
.
.
..ตัวเองจะกลายเป็น 'ปลา'
.
.
.
***
..ท่อนแขนมันร้อนผ่าวพอๆ กับแผ่นอก ลมหายใจนั่นก็ด้วย ใช้แทนกระเป๋าน้ำร้อนได้เลยมั้ง..
บนฝั่งในตอนนี้มืดก็จริง แต่ยังไม่สนิทพอเพราะแสงจันทร์บนฟ้ายังคงส่องลงมาทะลุดงไม้ ด้วงได้แต่จ้องหน้าคนหลับ โครงหน้าที่มองผ่านแสงจันทร์มันไม่ได้ดูดีนักหรอก แต่ถึงอย่างนั้น..มันก็น่าชื่นชมอยู่ไม่น้อย กับสติปัญญาประมาณหางอึ่งของไอ้รุ่นพี่ที่ดีแต่ใช้กำลัง..
'เพี้ยะ!'
เผลอฟาดมือลงต้นขาจนเลือดแดงเลอะมือ พร้อมอาการคัน ด้วงแทบอยากจะกระทืบไอ้รุ่นพี่ที่นอนไข้ขึ้นอยู่ในตอนนี้ชะมัด ถ้าไม่ติดตรงแรงรัดของวงแขนแกร่งนั่นมันรัดช่วงเอวของตัวเองไว้อย่างกับคีมเหล็ก
สัส! ปัญญาอ่อน!!
นี้ไอ้เหี้ยพี่มันคิดหรือไงว่ามันอยู่ในละครหลังข่าว???!! จำเลยรัก เหี้ยๆ เลยมั้งที่ติดเกาะตอนฝนตก เงยหน้าขึ้นไปมองไอ้บ้าชอบใช้กำลังแล้วด้วงก็แทบครางถอนหายใจ มาถึงขั้นนี้แล้ว ทำไมจะไม่รู้ว่ามันรัก ..รักแต่เสือกแสดงออกไม่เป็น ดีแต่ใช้กำลัง ดีแต่..
.
.
.
...ทำร้ายจิตใจ..
"..อยู่ในเรือก็ดีอยู่แล้ว เสือกขึ้นมาบนฝั่งให้ยุงกัดตัวลาย...รุ่นพี่ ..รุ่นพี่รู้รึเปล่าว่าผมแพ้ยุง..ตอนนี้เริ่มคันแล้วด้วยสิ...ผมไม่ชอบยุง ไม่ชอบรุ่นพี่ด้วย...ตอนนี้ผมกลับไปที่แก่งฯ คนเดียวดีรึเปล่านะ..กลับไปแล้วทิ้งให้รุ่นพี่ไข้แดกตายกลางเกาะ?.."
พูดเพ้อไปอย่างนั้น ตอนนี้ด้วงรู้ดีว่าไม่มีวันได้คำตอบ..
.
.
.
และเพราะรู้ไง..
ว่าคนที่กอดตัวเองไว้ตอนนี้พิษไข้ทำให้ไม่มีสติ..
.
.
.
..ด้วงถึงได้..
.
.
.
กล้าโน้มลำคอใหญ่ๆ นั้นลงมาหอมแล้วกัดเลีย..ผ่านผิวหนังอันร้อนผ่าว...
.
.
.
"...กลืนเบ็ดเข้าไปลึกๆ นะครับพี่...กลืนเข้าไปแล้วทรมานให้ตาย..ตอนที่ผมดึงเบ็ดขึ้นมา..."
***
จ๊ะปอ อดแปลกใจไม่ได้ที่ด้วงกว่างฝ่าสายฝนกลับมาถึงแก่งฯ ในตอนใกล้รุ่งสาง..
ไต่ถามกันคราวๆ ถึงได้รู้ว่าติดเรือหาปลากลับมาจากเกาะไผ่ ส่วนเรือหางยาวที่ผู้จัดการขับไปจอดทิ้งไว้รอเช้าให้คนงานไปเอากลับ ไอ้ยะข่าปิดปากเงียบเรื่องคุณผู้จัดการ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ได้ถูกไกด์อย่างด้วงคาดโทษจนเกินเหตุ ช่วงเช้ามืดด้วงทิ้งให้ไอ้ยะข่าเข้าไปดูผู้จัดการ ส่วนตัวเองผลุดลุกไปต้อนรับบรรดาแหม่มฝรั่งอย่างครึกครื้น เรื่องกรุ๊ปทัวร์เรื่องอาหารก็ว่ากันไป จนจวนจะสายๆนั้นล่ะ ไอ้ยะข่าถึงได้วิ่งกระหืดกระหอบแอบมากระซิบบอกว่า..
'คุณผู้จัดการอาละวาดเพ้ออยากเจอไกด์'
.
.
.
***
โครงหน้าเข้มๆ ..
ตัดกับแววตาดุๆ ที่หลุบอยู่ใต้เปลือกตา ไรหนวดที่ออกจะเริ่มเขียวครึ้มเพราะเจ้าของโครงหน้านอนซมอยู่อย่างนี้มาสองสามวันได้แล้วมั้ง..ด้วงกว่างแวะมาดู 'ปลาป่วย' ในบางครั้ง แต่ก็ดันเข้ามาในตอนปลาหลับ ทิ้งให้ไอ้คุณปลา ได้กระสับกระส่ายในตอนตื่น ทั้งเคือง ทั้งน้อยใจ และที่หยุดตัวเองไม่ได้คืออาการคิดถึงอย่างร้ายกาจ...
.
.
.
อยาก..กอด..อยากบอกว่า...
'คนป่วยมันอ่อนแอแค่ไหน..'
"ด้วง...ผู้จัดการจะตายไหมอ่ะ?"
นั่นเป็นประโยคที่ยะข่าพลั้งปากถามด้วงกว่างในตอนที่ ไกด์อย่างด้วงมันว่างจากพวกแหม่มๆ มานั่งเฝ้าข้างเตียง ผ่านมาสี่วันล่ะที่ไอ้คุณผู้จัดการมันนอนซมไม่ยอมลุก เนื้อตัวตอนนี้ถึงไม่ร้อนมากแต่ก็รุ่มๆ เอาการ มาถึงในตอนนี้ด้วงชักอยากจะให้จ๊ะปอ หรือไอ้ยะข่าก็ได้ พาคนป่วยไข้ไปหาหมอที่ฝั่งเสียที
"ขอดูอาการคืนนี้ก่อนแล้วกัน..ถ้ายังไม่ดีคงต้องพาไปฝั่งพรุ้งนี้เช้า "
"...แล้วคืนนี้? ด้วงจะให้ยะข่าเฝ้าไข้ หรือให้จ๊ะปอมาเฝ้าล่ะจ๊ะ? "
.
.
.
..."คืนนี้ผมเฝ้าเอง...ตอนเช้าค่อยว่ากันอีกที ตอนนี้ผมเฝ้าให้ ส่วนยะข่ากับจ๊ะปอ ไปดูพวกลูกทัวร์ มีปัญหาอะไรก็มาเคาะเรียกแล้วกัน"
.
.
.
ปิดประตูลาไอ้ยะข่าได้แค่นั้นล่ะก่อนจะหันกลับมาเจอแววตาเหม่อๆ ของคนป่วยจะว่าไป ไอ้บ้านี้ตอนป่วยนี้ก็ดีนะ ปากไม่หมา..ว่าง่าย.. ไหนจะยังโคตรเชื่อง.. แต่ถึงจะว่างั้นก็เถอะ แต่ตอนไม่ป่วยมานี้หมาบ้าดีๆ นี้ล่ะ
ข้าวต้มหมูสับกับน้ำเปล่า..
ด้วงได้แต่ป้อนมันเข้าปากตัวเองบ้างเข้าปากไอ้หมาบ้าบ้าง บอกให้อ้าปากก็อ้า บอกให้กลืนก็กลืนสติยังคงมาไม่ครบสินะ ไอ้หมาบ้ามันถึงได้ดูเหม่อๆ เชื่องๆ เชื่องจนด้วงอดคิดไม่ได้ว่าถ้ารู้ว่าตอนเป็นไข้แล้วว่าง่ายขนาดนี้ดูท่าหาเรื่องถีบไอ้หมาบ้านี้ตกน้ำบ่อยๆ ท่าจะดี
"..ปวดหัวไหม?"
ถามไปแค่นั้นเมื่ออีกฝ่ายได้แต่สั่นหน้าเบาๆ แววตาเศร้าๆ ที่จะยิ้มก็ไม่ยิ้ม แต่ความกังวลที่มันปรากฎที่หัวคิ้วเข้มๆ ทำเอาด้วงอดถอนหายใจไม่ได้
"อยากกินอะไรอีกไหม? จะไปเอาให้.."
ประโยคนั้นคนฟังเหมือนจะอ้าปากบอกอะไร แล้วจู่ๆ ก็หุบปากตัวเองปิดเงียบไปซะอย่างนั้น ..
.
.
.
...อาการแบบนั้นล่ะที่พาลพาให้คนไม่ป่วยเริ่มวางใจตัวเอง...
.
.
.
มันก็เหมือนกับการเย่อปลา...
เมื่อปลามันเหมือนเริ่มจะไม่ยอมสู้แรงเบ็ดนัก... พรานเบ็ดถึงได้ค่อยๆ ปล่อยสายเอ็น..
.
.
.
เป็นครั้งแรกที่ด้วงเป็นฝ่ายยั่วไอ้หมาบ้านั่น เป็นครั้งแรกที่มันยอมโอนอ่อนตามแรงผลักที่ดันร่างอันร้อนผ่าวลงไปนอนราบกับพื้นเตียง..
เป็นครั้งแรกที่เป็นฝ่ายรุกจูบ..
เป็นครั้งแรกที่เริ่มรู้สึกสนุกและอยาก....อยากได้มันมาก...มากกว่าการกอด...
.
.
.
ปากร้อนๆ ตัดกับผิวเย็นๆ สายตาที่มองจ้องขึ้นมามันดูโคตรน่าแกล้ง มือใหญ่ที่เหมือนจะไร้เรี่ยวแรงในตอนต้น ตอนนี้มือนั้นเป็นฝ่ายกดคลึงสะโพกด้วงแล้วบีบขยำ กางเกงขาสั้นถูกรูดรั้งดึงงลงไปกองกับพื้น..
.
.
.
ใครมันจะไปคิดว่าแรงขืนที่เคยได้รับมาตลอด มันจะกลายเป็นแรงปรารถนาที่สามารถสั่งการณ์ปรนเปรอได้ทุกอย่างโดยยินยอม
.
.
.
จูบเบาๆ หวานๆ ลิ้นชื้นๆ ที่ละเลงไปทั่วโพรงปากอย่างเอาใจ ..
ยอดอกที่ชูชี้แข็งเป็นไตเพราะแรงขยี้ของปลายนิ้วมือ เสียงครางขอและเสียงสูดซี้ดด้วยความเสียวซ่านยามตกอยู่ในห้วงหฤหรรษ์อย่างความคุมไม่ได้เมื่อมือใหญ่ขยำแล้วบีบเค้มคลึงสะโพกไล่ลามไปยังช่วงเอวที่ถูกฉุดกระชากขึ้นมาจรดจนหน้าไอ้หมาบ้ามันถือโอกาสอ้าปากเข้าครอบครอง
"อ้า!! อื้ออออออออออ!!! ป..ปล่อย...ปล่อยก่อน...อื้อออออออออออ..!!"
ด้วงแทบจะไร้แรงต่อต้านยามปากร้อนๆ มันครอบแล้วรูดรั้ง จะถอนตัวออกมาก็ไม่ได้กระมังเมื่อมือแข็งๆ มันกดตรึงแล้วขยำอยู่ที่บั้นท้าย เรี่ยวแรงมันหายไปหมดเหมือนถูกสูบจิตวิญญาณ เสียงครางมันแทบจะไม่ได้ช่วยให้ความเสียวซ่านนั้นลดลง เม็ดเหงื่อทั่วทั้งร่างหล่นลงบนแผ่นอกที่อุณหภูมิมันค่อยๆ ปรับเข้าสู่ระดับปกติ ต่างกับด้วงที่ตอนนี้อุณหภูมิร่างกายค่อยๆ ไต่ระดับขึ้นสูง!!
..และกว่าที่ไอ้ปลาป่วยจะยอมคายแก่นเบ็ดออกมา ด้วงก็แทบจะละลายคาปากมัน..
เนื้อตัวเปียกชื้นไปด้วยเม็ดเหงื่อ เรี่ยวแรงถูกสูบดูดอย่างร้ายกาจ ท่อนขาทั้งสองข้างที่แนบคล่อมอยู่กับหน้าไอ้ปลาบ้าในตอนนี้สั่นระริก และยิ่งสั่นเข้าไปอีกเมื่อปลามันปล่อยคันเบ็ดของด้วงแล้วเลียไล้ต่ำลงมาพร้อมๆกับปลายนิ้วแข็งๆ ที่เริ่มจะอยู่ไม่สุข..
.
.
.
ในตอนนี้ด้วงไม่รู้หรอกว่าอะไรเป็นอะไร..
ไม่มีสติด้วยซ้ำในตอนที่พยายามกดร่างกายตัวเองให้กลืนบ้างอย่างเข้าไปจนมิด แรงขย่มที่ส่งช่วยมาจากคนป่วยข้างล่าง เสียงคราง เสียงเนื้อ เสียงในสมองที่ส่งไปยังหูดังวิ้งๆ แล้วขาวโพลนยามที่ด้วงจะพยายามคิดหาเหตุผลมันว่างเปล่า ..
.
.
.
"ชอบไหม?"
เป็นครั้งแรกในช่วงสามสี่วันที่ด้วงได้เห็นไอ้หมาบ้ามันยิ้มถามอย่างหยามใจ ก่อนถือเอาอารมณ์ดิบๆ ข้างในมาเป็นแรงผลิกตัวกดให้ร่างด้วงได้กลับไปนอนบนที่นอนชื้นๆ แทนตัวมัน ท่อนขาถูกฉีกให้อ้ากว้างอย่างน่าอับอาย หากแต่ยามคนข้างบนมันจับขานั้นพาดบ่าตัวเองไว้ แล้วเอียงมาจูบเข้าที่ข้อเท้า ความอายของด้วงมันก็หายไปซะดื้อๆ
"..กู..อยู่กับมึงตรงนี้.. "
"อื้อ..."
"..แล้วทุกอย่างของกู..ก็อยู่กับมึงตรงนี้..."
ฝ่ามือใหญ่ๆ มันแนบเข้ากับช่วงหัวใจของด้วงที่เต้นแรง ครั้งเดียว แค่ครั้งเดียวในตอนนี้เท่านั้นล่ะ ที่ไอ้หมาบ้ามันอ่อนโยน ก่อนจะกลับเข้ามาสู่โหมดหมาบ้า กระแทกและลงแรงมาแบบไม่ต้องถนอม หลายครั้งที่ด้วงซี้ดจนต้องกัดมันเสียบ้างเพื่อเตือนให้หยุด หากแต่สิ่งที่ได้คือแรงควายๆที่พยายามตักตวงทุกอย่างอย่างขาดสติ ...
.
.
.
มันก็แค่ช่วงเวลาโอนอ่อนตามปลาใหญ่ที่มีแรงลากสายเบ็ด ...
มันก็แค่ช่วงที่สมองขาดการสั่งการณ์ยามถูกเสียดสีแล้วยัดปลายนิ้วนั้นมาควานในโพรงปาก ดูดกลืนทุกสัมผัสที่หวามหวาน ไล่เลียทุกอย่างที่ประเคนมาใกล้ปากอย่างหื่นกระหาย..สัมผัสทุกอย่าง..ใช้เพื่อเรียกเสียงกรีดร้องอันสุขสม .. ขนมหวานและน้ำเมา บีบกัด ก่อนจะสอดเพื่อให้รัดแน่นแล้วควบโยก..
.
.
.
ดูดกลืนปลายนิ้วใหญ่ให้คลายความหฤหรรษ์ ส่งเสียงครางอย่างควบคุมไม่ได้ หัวใจเต้นแรงจนแทบจะวาย ก่อนจะถือชัยชนะยามทำให้อีกฝ่ายทนทรมาน..
.
.
.
ด้วงถูกไอ้หมาบ้าปิดปากอีกครั้งในตอนที่มันกดสะโพกโยกแล้วกระแทกถี่ แต่ยังไงค่ำคืนนี้ก็ดีกว่าทุกครั้ง ดีกว่าตรงที่มันปรนเปรอจูบเบาๆ หวานๆ เพื่อผยุงและช่วยทุเลาความแหลกช้ำๆของร่างที่ไอ้หมาบ้ามันจับให้เป็นฝ่ายนั่งเทียนขึ้นขย่มเสียเอง..
.
.
.
"...อื้ออออ...อ่ะ!! !อ่ะ!! อึก!!! พอแล้ว ..พอไม่ไหวแล้วนะ..."
"..มึงไม่ไหวก็ต้องไหวว่ะ..อย่าเพิ่งนอน..กูไหว้ล่ะด้วง..อย่าเพิ่งหลับ...กู..อยากอยู่กับมึงอย่างนี้ทั้งคืน..อยากได้ยินเสียงมึงครางทั้งคืน..."
"อื้อออ!!!"
"เชี่ยเอ้ย...อย่ากัดหัวนมกูดิว่ะ..อ้าส์!! ก้นมึงแน่นเชี่ยๆ ยกสะโพกอีก..อืมมมมมมมส์...งั้นล่ะเด็กดี อึก!!! อ่ะ!! อ่ะ!! "
"อื้ออออออ..."
.
.
.
***
..
"ไกด์ !! ตกลงจะเอาผู้จัดการไปฝั่งนู้นหรือเปล่า?"
ตอนเช้ายะข่าเป็นฝ่ายกระวนกระวายมาเคาะห้องพักผู้จัดการเสียเอง แล้วก็แปลกใจเสียเองที่ได้เห็นว่า...ไม่ใช่ไกด์อย่างด้วง..
คนที่เป็นฝ่ายเปิดประตูออกมาเป็นผู้จัดการป่วยหนักใกล้ตายในท่าทางโคตรสดชื่น ส่วนไกด์ที่เป็นคนเฝ้าไข้อย่างด้วงกว่าง นอนหลับขดตัวกลมเป็นตายอยู่ในกองผ้าห่ม..
-
:haun4: :haun4:
-
โอ๊ยยยยยยยยย เลือดหมดดดด :-[
-
เหอๆ รัตตี้ยังอยู่ :haun4:
-
:jul1: :jul1:
ขอเลือดสำรองด่วนค่ะ :hao6: :hao7:
-
ห้ะ...
แทบไม่เชื่อสายตาว่ามาต่อจริงๆ :a5: :a5: :a5:
ปลากินเบ็ดแล้วนู๋ด้วงจะเอาไงต่อล่ะลูกกกกกกกกกกก หื้มมมม
...จะมีบุญได้อ่านเรื่องอื่นด้วยรึป่าวน้าา... :impress2:
-
รุ่นพี่ได้ยาดี
-
ด้วงมาแล้วววววววววว คิดถึงด้วง คิดถึงคนเขียน อิๆ :L2: :L2: :L2:
คุณพี่รัตติกรได้ยาดี จากใกล้ตาย หายป่วยเลย :katai5: :katai5: :katai5:
-
:mew1: คิดถึ๊งคิดถึงคุณนักเขียน กอดๆ 555
พี่รัตติกะน้องด้วงเริ่มจะรู้เค้ารู้เรากันแล้วอิอิ
แต่ละฝ่ายจะงัดไม้ไหนมาสู้กันละเนี่ย ลุ้นๆ
-
อ๊ายยย ด้วงนายร้ายอ่ะ เริ่มจะเห็นใจพระเอกแล้วสิ
-
สรุปคือตอนเช้า ไกด์ไม่สบาย ป่วย นอนซมหลับเป็นตาย
ส่วน ผู้จัดการ สบายตัว หายไข้เป็นปลิดทิ้ง
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รัตตี้ดูดพลัง :haun4:
-
โว้ว เหมือนจะรักกันแล้วสิ
-
เอาคนรุ่นพี่ก่อนสิ อย่าเพิ่งมาหวานกันตอนนี้ -*-
-
:hao5: ด้วงเอ๊ยยยย...หมดสภาพเลย
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
พี่รัตตี้ขาาาา
ป่วยใกล้ตายแต่พอได้กินด้วงน้อยนี่คื้นชีพเลยนะ!!!!!!!!
เอ๊ะ!! แต่เหมือนด้วงน้อยจะเริ่มนิ ><~~
-
:a1: :a1: :a1:
ขอบคุณค่า..ลงมาอีกเรื่อยๆ เลยน้า..ไม่เขียนซะนาน..แต่ยังเหมือนเดิมเลย.. o13 o13 o13
-
คิดถึงด้วงงงงงงง ,,, กลับมาก็ถูกสูบพลังชีวิตเลยนะด้วงเอ็ยย เฮ้ออออออ :hao6:
-
:m25:
-
ตื่น ในอารมณ์ ทุก One. Short. สนุกมากมาย
-
คิดถึงด้วงงงงงงงง
-
ณ จุดนี้ ตกลงใครเป็นปลากันแน่นะหนูด้วง ฮ่าๆๆๆ :hao6:
-
เพิ่งมาอ่าน อ่านวันละนิดวันละหน่อย
ตอนแรกดราม่ามากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ตอนหลังๆทำไมเราอ่านแล้วรู้สึกว่ามันฮา
คนแต่งบรรยายคำพูดของด้วงกับรัตติกร กวนๆอ่านแล้วมันสนุก
คู่รุ่นอา อาโก้ววววววกับทีเจ นิแลดูพลัง เค มาก
ดีๆๆๆๆ จะได้ไม่ต้องมายุ่งกับด้วงน้อย
ตอนล่าสุด
:katai5:
รัตติ ดูดพลังด้วงป่วยแทน
ด้วงเหมือนยาชุบชีวิต
จะมาต่ออีกทีเมื่อไรเนี่ยยยยยยยย
ลุ้นๆว่าจะไงต่อเริ่มรักกันแล้วใช้มั้ย?
หรือแค่แพ้ล่อเหยื่อของด้วงน้อย
-
อิพี่ติแกล้งป่วยให้น้องดูแลใช่มั้ยตอบ พอได้โอกาสเท่านั้นละแหม ร้าย :hao7:
-
มาต่อแล้วดีใจๆ
-
อิตี้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ร้ายกาจ!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
มาแล้วจ้า
-
รัตตี้จะดีแตกไหมเนี่ย???? อิๆๆๆ
-
อยากอ่านพี่รัตตี้~~~~~~
อยากอ่านด้วงน้อยกลอยใจ~~~~~
อยากอ่าน อยากอ่าน อยากอ่าน อยากอ่าน :ling1:
-
รออออออ
-
อ่านตอนแรกๆ ก็ว่าจะเกลียดไอ้ติ แต่อ่านไปอ่านมาไม่เกลียดดีกว่า ไอ้นี่แม่มจั๊ดหง่าวนี่หว่า ควรเปลี่ยนชื่อเรื่องเป็น 'รุ่นพี่ผม...มัน'โง่' นะ :hao3:
-
ผู้เขียนเมื่อไร คุณจะมาลงต่อ รู้มัยรอนานมันทรมาน :ling1:
-
คุณพี่คะ มาต่อเถอะค่ะ หนูคิดถึงน้องด้วง
ส่งสายตาปริบๆ กอดแข้งกอดขาอ้อนวอน
-
สรุปว่าคนเลวก็ไม่ได้รับผลตอบแทนอะไรเลย..? พ่อไม่คิดแค้นคนเหี้ยๆที่มากระทำกับลูกชายอีกแล้ว...? คนบางคนโดนกระทำไปเยอะขนาดนั้นไม่กลายเป็นรู้สึกเกลียดเข้าไส้ได้ด้วยเหรอนี่...? และอีกสารพัดคำถาม 555
-
ย๊าา!! มันเป็นอะไรที่ฟิน เลือดพุ่งหมดตัวแล้ว :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :m25: :m25: :pighaun: :pighaun:
ลงเอ่ยกันซะที มาต่อเร็วๆนะ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
จุดธูปไหว้เรียกตอน 32 :call: :call: :call:
-
พี่รัตตี้ฟินลอยไปดาวอังคารหรือไร
ทำไมหายเงียบไปเช่นนี้!!!!! :katai5:
-
ด้วงเอ้ยืปลากินเบ็ดไม่พอกินด้วงไปอีกนะลูก
-
รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
... "ไกด์ไหวรึเปล่า? พวกแหม่มให้มาตามไปดูวังปลา"
.
.
.
...ไอ้ยะข่ามันมาผลุบหัวเรียกอยู่หน้าห้อง ใจหนึ่งด้วงอยากจะลุกไปหา แต่แขนขาที่อ่อนแรงกับกระบอกตาที่ร้อนผ่าวมันเหมือนจะไม่ยอมอนุญาตให้ไกด์ป่วยทำอะไรได้ทั้งนั้น ปวดเมื่อยไปทั้งเนื้อทั้งตัว ปวดร้าวลามมาถึงกระดูกสันหลัง ปวดจนแทบจะกัดฟันกรอด !!
“ไหวไหมไกด์?”
เห็นว่าเงียบไป ที่ไหนได้ ไอ้ยะข่ามันดันกล้า แอบย่องเข้ามาถามอาการถึงเตียง ..
ลมหายใจระอุร้อน กับเหงื่อที่แย่งกันผุดขึ้นเหมือนตาน้ำ ทำให้ยามนี้ด้วงกว่างของพ่อหนอนแทบไม่มีสติ
“เอาน้ำไหมไกด์ ท่าจะไม่ไหวเอาเน้อ ข้ามไปฝั่งนู้นไหม ยะข่าจะขับเรือไปให้”
‘ปัง!!’
“เสือก!!”
เสียงทุบประตูมาพร้อมกับเสียงสบถด่า ไอ้ยะข่าแทบจะกระเด้งลงจากเตียงเมื่อไอ้คุณผู้จัดการมันมายืนเท้าเอวมองเขม็งแบบจะกินเลือดกินเนื้อ ไอ้เด็กบ้านป่ายังไม่ทันได้อธิบายอะไร ผู้จัดการที่เหมือนหมาบ้ามันก็คว้าแขนไอ้ยะข่าแล้วลากไปโยนหน้าห้อง ก่อนจะปิดประตูดังโครม!! เสียงเอะอะโวยวายพาให้ลุงจ๊ะปอแกวิ่งมาดู แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากนักเพราะผู้จัดการแก่ง ปิดห้องเงียบหาย..
“ปวดหัวมากไหม?”
รัตติกรได้แค่ไล้ปลายนิ้วปาดเหงื่อให้ด้วงกว่างที่หอบหายใจ แต่ในครั้งนี้คำถามไม่มีคำตอบจะให้เพราะคนป่วยปิดเปลือกตาหลับลึกไปแล้ว...
.
.
.
**
“แอนนาตวัดคันเบ็ดขึ้น!!”
เสียงเชียร์เสียงกรี๊ดกร๊าด เสียงตูมตามของเหล่าสาวๆ ผมทองที่ต่างฉลองการตกปลาไนตัวใหญ่เกือบสามโลฯ ได้ด้วยการถอดชุดที่ใส่เหลือเพียงอันเดอร์แวร์ตัวในลงว่ายน้ำ ทำให้อารมณ์ดีขึ้นมานิดนึง แต่ที่พูดว่าอารมณ์ดีในที่นี้นั้นหมายถึงแต่ไกด์นะ ไม่ได้หมายรวมไปถึงไอ้คุณผู้จัดการแก่งที่หัวเสียโวยวายเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วไม่พบคนป่วยที่เพ้อตลอดทั้งคืน!!
ตื่นมาแล้วไม่เจอก็ว่าหัวเสียแล้วนะ แต่ไอ้การที่ตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกห่วงแสนห่วงแล้วดันมาเจอตัวการกระดี้กระด้าอยู่ท่ามกลางเหล่าสาวๆ ทรงโต ยิ่งทำให้รัตติกรแทบฟิวส์ขาด
“กลับไปนอนพัก..”
คราวนี้หนักกว่าทุกครั้งที่เคยทำ ในชายตลิ่งที่ระดับน้ำท่วมถึงเอว คุณผู้จัดการสติแตกขนาดลุยน้ำท่อมๆ ลงไปลากแขนไกด์ขึ้นมาได้อย่างค้านสายตาเหล่าลูกค้าผมทอง เหล่าสาวๆ เงียบกริบกับท่าทางเสียมารยาท เกือบจะมาการโวยวายกัน ถ้าไกด์อย่างด้วงกว่างไม่สะบัดมือไอ้คุณผู้จัดการออกแล้วปั้นหน้ายิ้มกว้าง ให้แอนนา สาวรัสเซียที่ตกปลาตัวใหญ่ได้ก่อนเพื่อน เรื่องช่วงเช้าถึงผ่านไปได้ด้วยดี
ไล่เรื่อยมาถึงกลางวันที่ต่อมความซวยมาเข้ามา ..
ครั้งนี้คุณผู้จัดการลงทุ่นทำข้าวต้มให้คนป่วย แต่ด้วยเหตุอะไรก็ไม่รู้ ไอ้ข้าวต้มกระดูกหมูอ่อนมันถึงได้ยังอยู่เต็มชามโดยไม่มีการชิมจากด้วงกว่างสักนิด
“ทำไมถึงไม่กิน”
ส่วนหนึ่งคงเพราะได้เสียหน้าจากความพยายามที่สูญเปล่า เสียงตวาดมันถึงดังออกมาอย่างไม่ตั้งใจ รัตติกรพูดไปแล้วอยากกัดลิ้นตัวเอง แต่จะเปลี่ยนท่าทีก็คงไม่ทัน เพราะไอ้ไกด์ตรงหน้ามันมองมาด้วยแววตาว่างเปล่า ไร้การตอบสนอง ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปทางบ้านพักรับรองลูกค้า ทิ้งให้คนไม่ป่วยเป็นบ้าเป็นหลังอาละวาดฟาดงวงฟาดงากับกระถางต้นไม้
.
.
.
**
..ช่วงเย็นผ่านมา ด้วงกว่างอาบน้ำแล้วก็ออกมานั่งรับลมอยู่ที่ ริมระเบียง สองขาห้อยทิ้งที่หน้าชาน ส่วนมือข้างหนึ่งถือถ้วยชามะลิที่จ๊ะปอชงมาให้ถือไว้แล้วค่อยๆ จิบ กระบอกตาตอนนี้เริ่มจะปวดและร้อนผ่าว นั่งอยู่สักพัก ความมึนงงมันก็แทรกกลางเข้ามาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย อยากจะพยุงตัวเองขึ้นแล้วเข้าไปนอนในห้องพัก หากแต่พอเอาเข้าจริงสิ่งที่ด้วงทำได้คือทิ้งตัวลงไปกับพื้นไม้แล้วนอนนิ่ง..ปล่อยให้ขมับเริ่มปวดตุบขึ้นเรื่อยๆ จากไออากาศเย็นที่พัดมาจากแนวป่าหลังบ้านพักด้วงกว่างทิ้งตัวนอนแล้วหลับไปทั้งอย่างนั้นพร้อมอาการมึนหัว
แล้วลุงจ๊ะปอก็เป็นคนมาพบและพยุงคุณไกด์ขึ้นไปนอน ก่อนแกจะวอไปหาไอ้ยะข่าให้แจ้งผู้จัดการที่ติดลูกค้ากลุ่มใหม่ว่า.. ‘คุณด้วงท่าจะแย่’
..
ยาพาราฯ สองเม็ดกับน้ำเปล่า ถูกลงให้เจ้าด้วงกว่าง ลุงจ๊ะปอตอนนี้แกขอตัวออกไปนานแล้วเพราะหน้าตาเหมือนยักษ์ที่คุณผู้จัดการส่งมาให้ ในห้องเงียบสนิท ทิ้งไว้แค่เสียงแอร์ กับเสียงลมหายใจ สมองด้วงมึนๆ แต่ยังฝืนลืมตาเพราะแม้เปลือกตาจะหนักหากแต่พอหลับตากระบอกตามันกลับร้อนผ่าว ร้อน...พอๆ กับหน้าผาก ปาก และลำคอ
“เพราะไปเล่นน้ำกับพวกแหม่มพวกนั้นไข้ถึงกลับ!!”
ตวาดเสร็จไอ้คุณผู้จัดการมันทิ้งตัวลงมานั่งข้างๆ พร้อมผ้าเช็ดตัวผืนเล็กที่เช็ดลงมาที่แขน ด้วงกว่างสะดุ้งวาบ! เมื่อทุกที่ที่ผ้าผืนนั้นเช็ดผ่านมันเย็นเฉียบ ด้วงกว่างชักมือกลับ แต่ไอ้ผู้จัดการอย่างรัตติกรมันยังรั้งมือไว้แล้วจงใจเช็ดแรงๆ
“เพราะดื้ออย่างนี้ไงมันเลยต้องให้ใช้กำลัง!!”
อีกครั้งที่รัตติกรกระชากมือด้วงกว่างให้ลุกขึ้นตาม แล้วลากไปโยนไว้ในห้องครัว
“กินให้หมด..”
เสียงเรียบเอ่ยสั่งพร้อมๆ กับชามข้าวต้มและถาดผลไม้ ด้วงกว่างได้แต่หอบหายใจ ในตอนนี้เหมือนปอดมันจะรับอากาศได้ไม่เท่าไหร่เพราะจู่ๆ ร่างกายมันก็เหนื่อยขึ้นมาจนไม่สามารถแม้จะเอื้อมมือขึ้นมาจับช้อน
“แดกเองได้ไหม? ถ้าแดกไม่ได้กูจะใช้ปากป้อน!!”
เสียงสั่งเสียงตะคอกตอนนี้มันดังวิ้งๆ พอๆ กับเสียงอะไรก็ไม่รู้ที่สมองประมวลผลออกมา ปวดหัว.. ปวดหัวจนด้วงกว่างต้องหลับตาแล้วเอนแผ่นหลังพิงกับพนักเก้าอี้
“ด้วง!! กินๆ เข้าไป แค่ข้าวต้มไม่กี่คำ!!”
อีกครั้งที่ด้วงกว่างจำใจต้องลืมตา เมื่อไอ้บ้ารัตติกร มันกระชากแขนพร้อมเขย่าตัว สติที่โดนกระชากปลุกมันยิ่งทำให้รู้สึกพะอืดพะอม รสขมฝาดในเพดานปากมันทำให้ไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น แล้วไหนจะกลิ่นผักขึ้นฉ่ายที่โรยหน้า ยิ่งพาให้ปวดหัวขึ้นมาอีก..
“มึงจะกินได้ไหม?”
เสียงสั่งจากรัตติกรดังออกมาเบากว่าทุกครั้ง ในชั่วโมงที่เหมือนจะไร้สตินั้น ด้วงกว่างได้แต่พยักหน้าช้าๆ ก่อนจะฝืนตั้งสติตัวเองค่อยๆ ยกมือขึ้นมาจับช้อน..
.
.
.
ก่อนที่แรงที่ฝืนนั้นมันจะหดหายไปอย่างไม่ทันตั้งตัว
‘เพล้ง!!’
มือข้างขวาที่จับช้อนอยู่ๆ ก็หมดแรงตกลง พาให้ถ้วยข้าวต้มถูกปัดกระจายลงพื้น ความเหนื่อยอ่อนที่หายไปค่อนวัน มาตอนนี้มันยิ่งทวีความรุนแรงพอๆ กับอาการปวดร้าวที่แล่นเข้าไปถึงกระดูก
“ด้วง!!”
เสียงตวาดนั่นดังออกมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ด้วงกว่างไม่ได้ตอบสนองอะไรทั้งนั้น เมื่อหัวมันปวดตุบ ส่วนขมับนั้นเหมือนมันโดนบีบด้วยครีมเหล็กตามจังหวะการเต้นของหัวใจ ปวดหัว..ปวดหัวจนน้ำตาไหลพราก ปวดกระดูกจนอยากจะกรี๊ดร้องระบาย
“ด้วง!!”
.
.
.
เสียงตวาดบ้าบอ ในชั่วโมงนั้น รำคาญเสียงดัง หงุดหงิดกับคนตรงหน้า น้ำตาที่ห้ามไม่ได้ และความเจ็บปวดที่ถ้าให้อธิบายคือความเจ็บร้าวลึกไปถึงกระดูก ในทุกส่วน รวมไปถึงการเกลียดตัวเองที่จู่ๆ ก็กระเด็นออกมาจากส่วนลึกมันทำให้ ชั่วเสี้ยวของเวลาด้วงกว่างของพ่อหนอนเหมือนคนบ้า มือที่สั่นมันคว้าหยิบมีดปอกผลไม้ขึ้นมา แล้วปักปึกลงบนโต๊ะเต็มแรง
“ออกไปจากชีวิตกูซักทีไอ้สัส!!”
-
น้องด้วงกลับมาอีกทีเข้าโหมดโหดเลยเหรอลูก
แต่มันก็น่าโมโหอยู่ล่ะนะ
-
:a5: ห้ะ
ท่ามกลางพิษไข้และความมึนงง อินเนอร์หลุด รัตตี้เหวอเลยดิ o22
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พี่รัตตี้มีแล้ววววว
ด้วงน้อยป่วยเพราะแกเลยนะนังพี่รัตตี้!!!!
จริงๆด้วงน้อยน่าจะปักมีดไว้ที่พุงนังพี่รัตตี้
คงสะใจดี 5555555555+ :hao7:
-
ด้วง โคตรเท่ห์เลยอ่ะ ขนาดป่วย 55555 คงสุดจะทนแล้วจริงๆ ไม่ก็รำคาญมากเพราะป่วยอยู่ :laugh: :laugh: :laugh:
-
แอบแรงน่ะค่ะนัองด้วง
-
ดะ ด้ว ด้วง คุณด้วงคะ... (ยังช็อคอยู่)
ใจเย็นๆก่อนนะคะ พี่รัตติกรเค้าเป็นห๊วง เป็นห่วงด้วงนะคะ
กินไม่ไหวก็บอก เค้าจะได้ป้อนดีๆ ไม่ต้องโหดขนาดนี้ก็ได้ :monkeysad:
สงสารพี่รัตติกร เจอโหมดนี้ของด้วงเข้าไปอาจจะหงอยเลยก็เป็นได้
รอตอนต่อไปนะคะ รีบมาต่อเร็วๆน้า
คู่นี้เมื่อไรจะได้รักกันดีๆเนี่ย :hao4:
-
แทงโต๊ะทำไม
แทงไอ่ผู้จัดการ งี่เง่านุ้น
โธ่ สงสารน้องด้วง
-
:call:
-
:katai2-1:ดีมากลูก
-
โหมดดาร์กของน้องด้วง เหอๆ
-
เค้าเป็นมาลาเรียรึเปล่า หรือเป็นไข้หวัดใหญ่
รีบรักษาด้วยฟ้าทลายโจรในป่า 55555
-
:katai4:
-
:a5: o22 :a5: o22
-
o22 ช็อกอึ้งแดก
-
เข้าโหมดดาร์ค :hao7: :hao7: :hao7:
-
ด้วง ง ง ใจเย็น พิษไข้ทำด้วงสู่โหมดดาร์กแล้วสิ
พี่รัตตี้อึ้งเลยดิ 5555 แต่อย่าย้อยใจนะ ด้วงกำลังไม่สบาย ไม่พี่น้อยใจแล้วไปจากด้วงจริงๆหรอก ม่ายนะ!! คิดอะไรไปไกลล่ะ
-
พี่รัตตี้หายไปเลยอ่าาาาาาา
อยากอ่านๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ด้วงน้อยจะหายป่วยหรือยังนะ~~
-
รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
33
... “ออกไปจากชีวิตกูซักทีไอ้สัส!!”
.
.
.
ตะโกนออกไปแค่นั้นแล้วหัวมันก็ยิ่งปวดหนึบ ไม่อยากเอาอะไร ไม่อยากทำอะไร ไม่อยากเห็นหน้าใครทั้งนั้น
“ด้วง..”
เสียงเรียกของไอ้บ้าที่อยู่ข้างๆ มันลดลง แต่ชั่วโมงนั้นใครจะมาสนใจอะไร สะตงสติที่มีตอนนี้มันพร่าเลือนไปเกือบจะทั้งหมด ดีที่โชคยังพอช่วยอยู่บ้าง ที่ลุงจ๊ะปอแกได้ยินเสียงโวยวายเลยวิ่งเข้ามาดู และก็พอดีกับที่ไกด์ทรุดฮวบกลิ้งลงไปที่พื้น ..
ในชั่วโมงที่ผู้ จัดการทำอะไรไม่ถูกลุงจ๊ะปอเป็นคนเรียกสติผู้จัดการขึ้นมา และให้ไอ้ยะข่าเตรียมจะพยุงไกด์ใส่เรือไปหาหมอที่ในเมือง อีกทั้งเรื่องยิ่งวุ่นวายเมื่อพวกแหม่มทั้งหลายเกิดมามุ่งกันอยู่นอกบ้านพัก ท้ายที่สุดของความโกลาหลที่พอจะสรุปนั้นคือไอ้ย่ะขาเป็นคนขับเรือพาไกด์ไป ส่งที่ฝั่ง ส่วนผู้จัดการกับลุงจ๊ะปอ ต้องอยู่ดูความเรียบร้อยของคณะทัวร์..
***
..
“อ้าว..ไอ้ยะข่า กลับมาทำไม? ทำไมมึงไม่อยู่ดูแลไกด์เขา แล้วไกด์เป็นอะไรมากรึเปล่า?”
ลุงจ๊ะปอแกวิ่งกระหืดกระหอบออกมาที่ท่าเรือเมื่อได้ยินเสียงเครื่องยนต์จอดที่ท่า ไอ้ยะข่าผูกเชือกเรือแล้วหันมาโบกไม้โบกมือ
“..ไข้เลือดออกเล่นไกด์ซะแล้วลุง ดีที่ไม่เป็นมาเลเรีย ”
“อ้าว! แล้วมึงไม่อยู่ดูไกด์ ไอ้สันขวานนี้!!”
ลุงจ๊ะปอแกด่าแล้วยกขาเตรียมถีบ ยะข่าเอี้ยวตัวกระโดดหลบ ก่อนจะหันมาบอกตาแก่อารมณ์ร้อน ..
“ไม่ต้องห่วงอยู่กับพ่อกำนันแล้วลุง พ่อกำนันแกบอกรับปากจะดูแลไกด์ให้..แล้วก็ไล่ฉันให้กลับมาช่วยลุงดูพวกแหม่มๆ นี้ล่ะ”
“อูยยย..ไอ้ยะข่า แล้วอย่างนี้เรื่องจะไม่ไปถึงคุณหนอนหรือว่ะ นี้ถ้ารู้ว่าผู้จัดการพาไกด์ไปตกระกำลำบากจนโดนไข้เลือดออกเล่นงาน คราวนี้คุณหนอนได้กระทืบผู้จัดการตายแน่”
“คงไม่มีเวลามากระทืบหรอกจ้ะ..เห็นพ่อกำนันว่าคุณหนอนท่านยังไม่กลับจากเข้าฝึกในกรมเลย ..แล้วตอนฉันกลับมานี้ไกด์เองก็ยังไม่ฟื้นด้วย ไม่มีคนพูดแน่นอน ”
“อย่าให้พวกในแก่งปากพล่อยล่ะเดี๋ยวจะซวยไปกันหมด”
“เออลุง! แล้วพรุ่งนี้ผู้จัดการจะเข้าไปเฝ้าไกด์ด้วยไหมล่ะ? ถ้าไปฉันจะได้บอกให้พวกลูกเรือเอาเรือมาจอดรอ ”
“อย่าเพิ่งให้ไปเลย ตอนนี้ไกด์อารมณ์ไม่ปกติ ตื่นขึ้นมาจะฆ่ากันตายเปล่าๆ สังเกตดูผู้จัดการกับไกด์ยิ่งไม่ค่อยเข้าหน้ากัน..”
“แต่ตอนไกด์ป่วยก็ดูผู้จัดการเขาห่วงไกด์ดีนี้ลุง ไหงมาๆ ไปๆ ตอนนี้แทบจะฆ่ากัน ”
.
.
.
“เรื่องบ้างเรื่อง..มึงไม่จำเป็นต้องรู้หรอก..มึงต้องเจอกับตัว ไอ้ยะข่าใจคนมันวกวนนักโว้ย!!”
-
เอ๊ะ!! ห๊ะ!!
พี่ขอนนี่ใครอีกเนี้ย!!!!
แล้วพี่รัตตี้นี่ชอบบื้อ+โง่ในจังหวะที่ไม่ควรจริง ๆ
อดีตของด้วงน้อยกับพี่ขอนนี่น่าติดตามมาก!!
-
ดีใจที่คนเขียนมาแปะตอนใหม่ค่า...
ว่าแต่ไหงมันสั้นแถมมีตัวละครใหม่มาให้ชวนสงสัยอีกคะเนี่ย
ท่าทางพระเอกเราคงอีกนานกว่าจะได้หวานกะนายเอก
ก็เล่นทำตัวไม่ดีไว้ตั้งแต่ต้นอ่ะ เฮ้อ....
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
มีตัวละครม้ามืดมาอีกแล้ว
-
มืทั้งลุงกำนันและพี่ขอน
พวกเขาคือใครละนั่น
-
อ้าวๆๆๆๆ
จะมีตัวแสบกว่ารัตตี้โผล่มาอีกรึนี่
:hao4:
-
ถ้าอดีตกับปัจจุบันเจอกันแล้วอะไรจะเกิดขึ้น :katai1:
-
ตัวละครใหม่โผล่มาอีกแล้ววว
-
:z13:รอ
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: รอออออออ
-
โอ๊ะ บุคคคลในอดีตที่โผล่มาตอนทะเลาะกัน :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
รัตตี้ต้องระวังดีๆนะ อดีตกลับมาเดี๋ยวขอคืนดีจะแย่เอา
-
จะตีกันตายไหมนั่น ลุกไม่ได้แต่ปากขยับได้ เราเชื่อว่าด้วงด่ายับแน่ๆ
-
:hao4:ปัจจุบันเจออดีต มีจุกไหมหนอ
-
เงิบแดร็ก o22
-
(http://www.uppic.org/image-C6E6_5416EB93.jpg) (http://www.uppic.org/share-C6E6_5416EB93.html)
-
ตอนใหม่ๆๆๆๆๆๆ :ling1:
-
:hao5:
โอยยเนื้อเรื่องไหลไปถึงไหนแล้วหนอออ
ง้อยยยยยยยย
เพิ่งโงหัวจากกองงาน //แล้วต้องมุดไปอ่านหนังสือต่อ
น้องด้วงขาาาา รักษาตัวดีๆน้าาาา
รัตตี้...เอิ่ม...โนคอมเม้น
พี่ขอน...รอลุ้นว่าคือตัวอะไรต่อไป
-
รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
34
... ‘ถ้าพระเจ้าจะทดสอบอะไรคุณ..พระองค์จะเลือกทดสอบในช่วงเวลาที่คุณอ่อนแอที่สุด’
Cr.Zitraphat.
.
.
.
..
.. “เพราะอย่างนี้ไง ผมถึงได้เกลียดพระเจ้า!!”
.
.
.
สรุปอาการคือช็อกจากพิษไข้เลือดออก แถมยังอาละวาดเพ้อเพราะพิษไข้เลยวุ่นวายกันทั้งหมอและพยาบาล ซ้ำยังไปลากเอาไอ้คนที่ด้วงกว่างไม่คิดว่าจะพาลพามาลำบากไปด้วยอย่างพ่อกำนันมานั่งเฝ้านอนเฝ้า ฝืนสังขารผู้หลักผู้ใหญ่ที่ห่วงหลานชายแบบออกอาการอย่างเห็นได้ชัด
แต่กระนั้นไอ้การที่ด้วงนอนอยู่โรงพยาบาลเสียเกือบอาทิตย์ มันเลยใช่ว่าจะไม่ได้อะไรเลย..อย่างน้อยมันก็ยังถือว่าได้พักทั้งสมองและร่างกาย ให้ฮึดขึ้นมาใหม่เพื่อกลับไปสู้กับไอ้ผู้จัดการที่อยู่แก่งเพกา
เมื่อหมอท่านอนุญาตให้กลับบ้านได้ แต่ก็ใช่ว่าพ่อกำนันจะยอมให้กลับไปเพียงลำพัง เมื่อแกเอ่ยปากออกมาเองว่า ระหว่างที่อาการยังไม่ดีจะมีใครมาว่างดูด้วง ไหนจะหยูกยาที่เป็นภาษาไทย เมื่อไอ้ยะข่ากับจ๊ะปอเองก็อ่านไม่ออกทั้งคู่ หมดหนทางปฏิเสธ เมื่อพ่อกำนันยื่นคำขาดมากอย่างนั้น ด้วงเลยจำใจต้องกลับไปพักรักษาตัวที่บ้านปู่อย่างพ่อกำนัน พร้อมๆ กับรอระยะเวลาพักฟื้นจนกว่ายาของหมอจะหมด
ด้วงกว่างเลยบ่อยให้มันเลยตามเลย แม้จะคาดเดาได้เลยว่า การที่ไม่ยอมกลับไปที่แก่งเพกา
..มันจะยิ่งสร้างปัญหาก็เหอะ!!
**
ปัญหาแรกที่มาเยือนคือเรื่องพวกแหม่มสาวๆ ที่เห็นว่าไกด์คนสนิทหายไป แม้จะมีผู้จัดการมาถอดเสื้อโชว์ซิคแพคกับผิวสีแทนเรียกทุกสายตาให้หันมามอง แล้วไหนจะไอ้รอยยิ้มกระชากใจ ที่ยิ้มแจกให้ได้กับทุกสายตามันทำให้แหม่มจ๋าบางคนถึงกับคุมตัวเองไม่อยู่ แต่ก็นั่นล่ะมันแค่ช่วงระยะเวลาประเดี๋ยวประด๋าว เพราะไอ้ที่พวกแหม่มสาวๆ ต้องการจริงๆ คือไกด์นำตกปลาไม่ใช่อาหารตาไร้เซ้นส์อย่างคุณผู้จัดการ ปัญหาที่สองคือเรื่องที่พัก เมื่อตอนนี้ห้องพักมันเต็มเพราะกรุ๊ปทัวร์ของสาวๆ ชาวรัสเซียน ที่ TJ. เหมือนจะเกณฑ์มาปล่อยแก่ง ที่พักที่เหลือเลยเหลือแค่ห้องผู้จัดการที่แชร์กันกับไกด์ และห้องไอ้ย่ะข่ากับจ๊ะปอ ในตอนแรกผู้จัดการกับจ๊ะปอคุยกันแล้วว่า ไกด์ป่วยอยู่เลยจะให้ผู้จัดการได้นอนพักคนเดียวอย่างสบายใจ แต่มาๆ ไปๆ ผู้จัดการกลับต้องขอย้ายไปนอนกับจ๊ะปอและไอ้ยะข่า เพราะมีแหม่มจ๋าบางคนใจกล้าถึงขนาดมาเคาะห้องผู้จัดการ
แล้วปัญหาที่สามก็เกิดขึ้นมา ..
เมื่อเกือบสามอาทิตย์กว่าๆ เข้าไปแล้วที่ด้วงกว่างไม่กลับมาแล้วไอ้อาการเหม่อของผู้จัดการมันค่อนข้างจะน่ากังวล
“จะขึ้นไปเยี่ยมไกด์ที่ฝั่งไหมล่ะผู้จัดการ?”
จ๊ะปอแกเอ่ยปากดักคอ ไอ้คนที่หอบเอาหมอนข้างกับผ้าห่มมายืนเคาะประตูหน้าห้องแล้วถอนหายใจ แต่ไม่มีคำตอบกลับ มานอกจากเสียงถอนลมหายใจ กับร่างกายสะโหลสะเหลที่เบียดตัวชนไหล่แทรกจ๊ะปอเข้าไปในห้องแล้วทิ้งดิ่งลง นอนข้างๆ ไอ้ยะข่าที่กำลังกรนสนั่น
“พรุ่งนี้มีออกเรือพาพวกแหม่มไปถ่ายภาพอยากจะติดเรือไปด้วยไหม?”
จ๊ะปอแกเอ่ยปากแต่ผู้จัดการอย่างรัตติดรแค่ยกมือโบกปัดแล้วขดตัวกลมพร้อมดึงหมอนข้างเน่าๆ ของไอ้ยะข่ามากอดแน่น..
“..ห่วงเขา หวงเขาก็ไปดูใจเขาหน่อยเถอะผู้จัดการ .. ”
“...”
“ถึงเขาจะเกลียดจะโกรธยังไงแต่ไปดูใจเขาหน่อยก็ไม่เสียหายอะไรหรอก ”
จ๊ะปอแกบ่นไปอย่างนั้นแล้วเอื้อมมือไปดึงประตูปิด ไอ้ที่พูดลอยๆ ไปใจหนึ่งก็หวังให้ผู้จัดการรุ่นลูกรุ่นหลานมันฟังๆ เอาไว้บ้างเพื่อจะคิดอะไรขึ้นมาได้ แต่แกก็ไม่แน่ใจนักหรอกว่าไอ้การที่คนฟังนั้นเงียบไป เงียบไปเพราะเริ่มจะคิดได้หรือเงียบไปเพราะ..หลับตามไอ้ยะข่า?
สายฝน กับสายลมเย็น เหมือนจะเตือนบอกให้รู้ว่าพรุ่งนี้เช้ากำลังเดินทางเข้ามา กะเหรี่ยงเฒ่าถอนหายใจแล้วก่ายหน้าผากได้แต่หวังว่า คงไม่มีปัญหาอะไรที่จะตามมายิ่งกว่านี้หรอกนะ
***
“ช่วงเช้าจะพาไป ถ่ายภาพฝูงควายที่พวกชาวบ้านเขาเอาลงมากินหญ้า จากนั้นจะพาลงแพไปตกปลาที่แก่งนอก ข้าวเช้าทานที่แค้มป์ก่อน ส่วนข้าวกลางวันผมสั่งให้เอื้องดาวเตรียมแล้ว ส่วนข้าวเย็นเราจะกลับมาทานที่รีสอร์ต”
แผนงานคร่าวๆ ถูกจัดวางและแจกจ่าย พร้อมเด็กใหม่อย่างเอื้องดาวที่ถูกแนะนำตัวให้กับทางคณะ และก็อย่างที่คิดเด็กสาวชาวกะเหรี่ยงที่หน้าตาจิ้มลิ้มแลดูซื่อๆ จนพากันเรียกความสนใจจากพวกแหม่มได้นั้น ยังไม่เรียกความสนใจได้เท่ากับผู้จัดการที่แต่งตัวมาอย่างกับงานทัวร์เป็นงานเดินโชว์ ไอ้ยะข่ามองพวกแหม่มแล้วมองหน้าลุงจ๊ะปอ เห็นลุงแกได้แต่ส่ายหน้า ไอ้ยะข่าเลยไม่รู้ว่าการไปถ่ายภาพควายในครั้งนี้ พวกแหม่มๆ นี่จะได้ภาพควายตัวไหน ระหว่างควายที่อยู่ในตำแหน่งที่แอบกระซิบให้พวกชาวบ้านเขามาปล่อยไว้ หรือว่าควายเมืองกรุงที่อยู่ในตำแหน่งผู้จัดการแก่งเพกา ?
ไหนบอกว่าไม่มา?”
“หา?!”
ไอ้ยะข่ามันหันมาถามลุงจ๊ะปอที่ดูพวกแหม่มถ่ายภาพควายสองพวกอย่างอารมณ์เสีย สรุปว่าไอ้การที่เอาแพใหญ่ออกมาให้พวกแหม่มดูฝูงควายที่ริมน้ำ มันไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าให้พวกแหม่มพากันรัวภาพกดชัตเตอร์ถ่ายกับควายกรุงเทพฯ และควายเมืองกาญฯ
“ช่างมันน่าไอ้ยะข่าถือว่าเปลี่ยนบรรยากาศ ถ่ายควายถ่ายแบบบ้างก็ช่างมัน”
ลุงจ๊ะปอแกว่าขันๆ แล้วกวักมือเรียกให้มาช่วยกันหยิบเอาข้าวกล่องไปแจก จะว่าไปการอยู่บนแพมันก็ใช่ว่าจะไม่ดี อย่างน้อยก็ไม่มีอดให้ต้องรันทดใจ เพราะว่ามีพวกแหม่มๆ รายล้อมด้วยเนื้อนมไข่เต็มไปหมด ไอ้ยะข่าได้แต่ยิ้มแก่นๆ ก่อนจะหัวเราะหึๆ ในลำคอ เพิ่งรู้ว่าเหมือนกัน..เพิ่งคิดได้เหมือนกันว่าผู้จัดการที่ปากหนักอย่างนั้น ยอมติดแพมาด้วยเพราะความเป็นห่วงคนบนฝั่งอย่างที่ลุงจ๊ะปอแกกำลังคิดจริงๆ
‘กร๊อบ!’
ช้อนพลาสติกที่กำไว้แหลกคามือผู้จัดการจนเอื้องดาวที่นั่งใกล้ๆ ต้องสะกิดให้รู้ตัว ช้อนคันใหม่ถูกยื่นให้พร้อมๆ กับรอยยิ้มใสๆ..รัตติกรได้แต่รับมันไว้พร้อมเอ่ยคำขอบคุณ บางที..บางทีนะบางที ..บางทีรัตติกรก็คิดว่าสีฟ้าของท้องฟ้ามันมีสีของความหวังลางๆ สีของความหวังสีฟ้าจางๆ อย่างท้องฟ้าบ้านกำนัล..
***
แพจอดแช่อยู่ครึ่งชั่วโมงก็บ่ายหน้าเคลื่อนตัวจากท่าที่จอดไปยังเขื่อนแก่งนอก เป้าหมายของการตกปลา เพราะไม่ได้มาดูล่วงหน้าครั้งนี้ ไอ้ยะข่าเลยคาดเดาอะไรไม่ได้ เมื่อแพเคลื่อนมาแล้วพบว่าน้ำน้อยกว่าที่คิดไว้ ซ้ำเพราะไกด์ประจำที่ชำนาญอย่างด้วงกว่างดันป่วยได้เกือบอาทิตย์ไอ้ยะข่าเลยไม่รู้ว่าพวกปลาที่เขื่อนในยังจะ เหลือปลาอะไรให้ตกอยู่บ้าง ถ้าพวกปลาในแก่งตอนนี้ตามน้ำหลากไปทางเขื่อนล่างก็คงต้องให้ลุงจ๊ะปอแกเอา เรือลากแพกลับรีสอร์ตอย่างเดียว ..
“คิดอะไรอยู่จ๊ะผู้จัดการ?”
เอื้องดาวเธอเอาน้ำมาเสิร์ฟให้พร้อมๆ กับรอยยิ้ม รัตติกรรับเอาน้ำใบเตยมาดื่ม ความสดชื่นของน้ำแทบอยากจะทำให้ต้องขอใบเตยจากเอื้องดาวมาอีกซักขัน เอามาเทราดหัวตัวเองให้ไอ้ความคิดถึงไอ้ด้วงกว่างอัดอั้นในใจมันลดลงได้บ้าง..ได้บ้างสักนิดก็ ยังดี
“..น้ำที่เขือนนอกลดลงกว่าที่คิด”
ไอ้ยะข่าที่เพิ่งแทรกเข้ามายิ้มๆ แล้วเอาสองมือลูบหน้า ดีนะที่พวกแหม่มๆ พากันไปอออยู่ที่ควายจริงๆ ในตอนนี้เลยไม่ค่อยมีเนื้อนมไข่มาวนเวียนใกล้ๆ ให้เสียอารมณ์
“กลัวจะไม่มีปลาหรอ?”
“อืมส์..กลัวไม่มีอะไรให้พวกแหม่มๆ ทำกันมากไปกว่าถ่ายรูป ผู้จัดการกับควาย”
พูดเองแล้วก็ฮาเอง หัวเราะไปหัวเราะมาเอื้องดาว กลับดึงแขนพาไอ้ยะข่ากับผู้จัดการไปที่ท้ายแพ
“..เอื้อง เห็นลุงจ๊ะปอติดอาหารปลากับขนมมา ที่เขื่อนนอกมีพวกปลาเสือที่ไม่ค่อยกลัวคน เอาอาหารปลาลงโปรยกับให้พวกแหม่มลงเล่นน้ำก็ได้ ถ้าไม่ไปตกปลา ”
ไอ้ยะข่าได้แต่มองหน้าเอื้องดาว คราวนี้มันยิ้มกว้าง แล้ววางมือบนหัวเด็กสาวก่อนจะขยี้ด้วยความเอ็นดู รอยยิ้มของไอ้กะเหรี่ยงยิ้มกว้างได้อย่างไม่ต้องเสแสร้ง
***
ไอ้ยะข่ามันยกนิ้วให้เอื้องดาว ในตอนที่พวกแหม่มวี๊ดว้าย ว่ายน้ำเล่นกับฝูงปลาเสือสีสวย โชคดีที่น้ำไม่ลึกมากนัก และก็โชคที่จ๊ะปอติดอาหารปลามาด้วยนอกจากเหยื่อล่อ กะไว้แล้วว่าจะจอดแพไว้กับเรือลากซักชั่วโมงสองชั่วโมง ด้วงคิดว่ากะให้เวลาพวกแหม่มเล่นน้ำถ่ายรูปฝูงปลา แล้วจากนั้นก็พากันกลับรีสอร์ต
“โห่เอื้อง คิดได้ไงเนี้ยเรื่องพาพวกแหม่มมาว่ายน้ำ”
ไอ้ยะข่ามันว่าพลางกดชัตเตอร์ถ่ายภาพพวกแหม่มๆ กับฝูงปลา
“อย่างกับพวกกินรี”
ลุงจ๊ะปอแกกว้างตอนไอ้ยะข่ามันชมพวกแหม่มอกบึบบับสัดส่วนอย่างกับนางแบบตามนิตยสาร
“ยกยอดความดีความชอบให้เอื้องดาวเลยไอ้ยะข่า”
รัตติกรว่าอย่างอารมณ์ดีแล้วเอื้อมมือไปขยี้ผมยาวๆ ของเอื้องดาว เด็กสาวได้แต่หันมายิ้มหยี่ตา จนได้เวลากลับพวกแหม่มบางคนถึงกลับออกปากว่าอยากมาอีกด้วยซ้ำ
“ชูชีพกับกล่องข้าวทิ้งไว้ในเรือนะครับ ส่วนข้าวของของใช้ตรวจสอบให้ครบก่อนนะครับ”
ก่อนจะกลับเข้าแก่งเพกา ลุงจ๊ะปอแกแวะที่ท่าเรือลงผู้จัดการไปบ้านลุงกำนัน และในตอนนั้นถ้าถามว่าผู้จัดการห่วง ไกด์อย่างด้วงกว่างไหม ?
ลุงจ๊ะปอแกคงไม่ต้องตอบอะไรนอกจากชี้มือให้ดูภาพผู้จัดการวิ่งขึ้นบ้านกำนัลไปอย่างไม่เหลียวกลับมา
ไอ้ยะข่ามันว่าขันๆ แล้วเดินหันหลังกลับไปอย่างงงๆ
““ทำยังกะเมียป่วย”..”
-
เอาแล้วๆๆๆๆๆ
ด้วงน้อยกับพี่รัตตี้ก็ยังไม่เคลียร์
ยังมีพี่ขอนมาอีก
ที่สำคัญ....เคยจะปล้ำด้วงน้อยอีกต่างหาก!!!!!!
รอติดตามแบบเกาะผนังห้องเลย :katai5:
-
เรื่องเยอะจริงๆ
-
อืม นะ อิพี่ขอน แค่เคยจะปล้ำ แต่อิผู้จัดการน่ะ มันปล้ำ ซ้ำแล้วซ้ำอีก ปลอดภัย กว่า เรอะ 5555
-
แฮ่มๆ ด้วงเอ้ยยยยยยย
พี่ขอนแค่เคยจะปล้ำ
แต่อีพี่ผู้จัดการ มัดซัดไปหลายดอกแล้วมิใช่เรอะ :laugh3:
-
นอนด้วยกันหมดเลยนั่นแหละ จะได้ช่วยปล้ำ เอ๊ย! ช่วยเหลือกันได้ :laugh3:
-
ป้าด....น้องด้วงน่าสงสารแท้
-
TJ ทำดีมาก..จัดไป 20 อิอิ อิอิ :katai2-1: :katai2-1:
-
:katai2-1: :katai2-1:555555
-
...สั้นได้อีก... :z3: :z3: :z3:
3พีเรอะ :a5:
-
แหม่....แต่พี่ขอนนี่ดูดีกว่ารัตตี้นะ
:hao6:
-
เคลียร์ปัญหาซะผู้จัดการ :hao5: :hao5: :hao5:
-
ด้วงมันแอบร้ายอีกแล้ว พี่ขอนแค่จะ แต่รัตตี้นี่ปล้ำแล้ววนะ :hao3:
-
แล้วคิดว่า....ผู้จัดการจะยอมมั้ย?
ตอบ........... :z6:
-
กรรมการแจงใบแดง รัตตี้ พี่ขอน ส่วนใบเหลืองให้น้องด้วง เป็นคนดีที่ไม่มีสติ..นี้ก็น่าตำหนิอยู่
ทิปพวงมาลัยแบงค์ร้อยให้จ๊ะปอ.. :katai2-1: :katai2-1:
-
คนเรามันจะร้ายได้ถึงขนาดนี้เลยหรือ.....
-
ไม่ใช่ควายสองตัวละ
เป็นปลวกๆ 2 ฝูงมากกว่า
ควายยังช่วยไถนานะ
หมายังช่วยเฝ้าบ้าน
แต่ปลวกนี่
มาตรงไหน ฉิบหายวายวอด
-
อย่าเรียกควายหรือหน้าตัวเมีย ต้องเรียกเดรัจฉานจัญไรที่อยู่ไปก็รกจักรวาล
ถ้าสมมติว่ามีคนแบบนี้วนเวียนอยู่รอบตัวเรา คงได้เอายาฆ่าหญ้ากรอกใส่ปากมันแน่ๆ :z6:
-
พี่ขอน+รัตติกร=เหี้ย
:z6:
-
:เฮ้อ:กลายเป็นแกล้งชะนีไปซะงั้น
-
ทำไมเรื่องอื่นไม่มาบ่อยเหมือนรุุ่นพี่บ้างคะ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ความชั่ว คูณ สองเลยทีเดียว. เลวได้อีก
-
วั้ยยยยย ขุ่นพี่รัตตี้กะขุ่นพี่ขอน... จังไรจุงเบย :a5: บอกว่าเอี้ยนิยังน้อยไปอ่ะ...
ทำไหมน้องเอื้องมะเป็นหนุ่มน้อยน่าฮักง่ะ เป็นสาวน้อยเชียร์มะได้ เพราะนิคือนิยายวายยยยยยยยย :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ไอ้ 2 ตัวที่อยู่บนฝั่งมันไม่ใช่ควายนะคะ มันเป็น 'เหี้ย' รึเปล่า :katai4: :katai4: :katai4:
-
จำเรื่องพี่ขอนไม่ค่อยได้เลยนานแหละ
-
นี่เขาเรียกว่า ร่วมกันหึงและกำจัดศัตรู?
-
โห... ขอถอนคำพูดที่ว่าอีขอนดีกว่ารัตตี้
เชรี่ยพอกันเลยนี่หว่า
เดี๋ยวก็เชียร์ชะนีซะนี่ :beat:
-
มาต่อไวไวนะ
-
แอบขำเวลาที่ควาย 2 ตัวเค้าเจอกัน ฟาดปากกันตลอดอ่ะ น้องด้วงจัดแผนหนักๆ หน่วงๆ เอาให้ทุลนทุลายทั้งคู่เลย ฮึ่ย :3125:
-
:mew1:
-
:เฮ้อ: ไล่อ่านทัน แล้ว อ๋อย ทำไมเค้าคิดว่า ไอด้วงมันร้ายลึก 5555 มาต่ออีกนะ จุฟๆๆ
-
ภาพ นางร้ายตบกัน เเวบๆเข้ามาในหัว :z6:
-
"ที่ผมทำไปก็เพื่ออนาคตของเรา'สามคน'นะด้วง" (แอบสุภาพ) มโนว่าเป็นคำพูดของใครคนหนึ่งที่ยืนอยู่ 555 :z1:
-
ด้วงกว่างก็มีด้านมืดมนกับเขาเหมือนกันนะนี่
-
ด้วงหน้ากลัวอะ
-
ด้วงแค่เก็บกดไว้ แต่ถ้าวันไหนมันทนไม่ไหว
ไม่รู้ว่าใครคงได้ตายสักคน :onion_asleep:
-
โหดไม่เบานะคะ ถ้าสามีมาเห็นจะ'เกลียมัว'ไหมน๊าาาาาาาา~~ :z1:
-
อดีตที่ขมขื่น :hao5:
-
:sad4: ด้วงน่าสงสาร แอบโหดอีกต่างหาก :mew5:
-
มีมาอีกตัวของด้วงกว่างเหรอคะ.....คงไม่ใช่ว่าอธิคนนั้นก็มาแบบเดียวกันรัตติกรหรอกนะคะ
งั้นด้วงก็น่าสงสารมากเลย ไม่แปลกที่ด้วงจะลงมือฆ่าได้ง่ายๆ แบบนั้น
ด้วงจะฆ่าใคร ก็น่าจะมีเหตุผล อยากรู้เหตุผลจังเลยค่ะ :mew5:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ปมของด้วงช่างแสนเศร้า
-
อีรัตตี้ปรับปรุงตัวด่วนๆ ถ้าไม่อยากกินลูกตะกั่ว :hao7:
-
ถ้าวันหนึ่งด้วงร้ายขึ้นมา...ผมจะไม่มีคำว่าสงสารให้รัติการเลย...
-
สงสัยว่าพี่อธิเป็นใคร
แล้วทำไมด้วงถึงยิง
ช่วยเฉลยทีเถอะคุณพี่ :serius2:
-
...ห้ะ ยิงตายไปเลยเรอะ :a5:
ว่าแต่ว่า... มันช่าง..สั้นเหลือเกิ๊นนนน :o12:
-
อ่านรวดเดียวเลย ตามหาเเนวนี้มานาน ชอบเรื่องนี้มากๆ :monkeysad:
-
พี่อธิคือใคร ทำไมด้วงถึงยิง :hao4: :hao4: :hao4:
-
มันเป็นอุบัติเหตุใช่ไหม
-
คนเขียนหายอีกแล้ว :o12:
คิดถึงนะคะ ยังติดตามเรื่องนี้อยู่น้า :m17:
-
คิดถึงเรื่องนี้จังเลยค่ะ เมื่อไหร่จะมาต่อเหรอคะ
-
ThankS
-
คนแต่งหาย มาต่อเถิด :katai4: :z3: :z13:
-
อยากอ่านเรื่องนี้ต่อแล้วค่ะ
ช่วงนี้คนเขียนหายไปไหนน๊า คนอ่านปูเสื่อรออยู่นะคะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
คนเขียนหายไปอย่างไร้ร่องรอย
-
ไม่ได้มาตามอ่านซะนาน
มาถึงมีตัวละครใหม่ด้วยยยย
ว่าแต่...ด้วงนี่น่าปล้ำเนอะ มีแต่คนอยากปล้ำ :laugh:
-
:sad4: :sad4:
-
รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
... “จะให้เข้ามานอนเฝ้าไข้ด้วยจริงๆ หรือไงป๋าจำไม่ได้หรือว่าไอ้เหี้ยเนี้ยเคย..ปล้ำผม..”
.
.
.
..แล้วหลังจากประโยคนั้นการมองหน้ากันของสองหุ้นส่วนคนสำคัญที่หนึ่งในนั้นครองตำแหน่งผู้จัดการแก่งเพกาก็จบลงด้วยหมัดลุนๆ ที่คุณพ่อหนอนเป็นฝ่ายซัดไอ้คุณผู้จัดการก่อนอย่างไม่ให้ทันตั้งตัว ท่ามกลางความตกตะลึงของเหล่าลูกน้องของพ่อกำนันที่พยายามแยกพ่อหนอนออกมาพร้อมทั้งตั้งการ์ดจะรุมกระทืบรัตติกรซ้ำหากเกิดจะกล้าลุกขึ้นมาซัดสวนคุณหนอนลูกชายของพ่อกำนัน รัตติกรปาดเลือดสดๆ ที่ไหลพรากจากจมูกลงมาเลอะเสื้อตัวเอง แววตากร้าวจ้องมองด้วงกว่างเด็กดีของพ่อหนอนมองได้แค่นั้นก่อนพวกเด็กในสังกัดพ่อกำนันจะลากร่างซ้ำๆ ของรัตติกรออกไปทิ้ง ชั่วโมงนั้นพ่อหนอนตามพวกลูกน้องฉกรรจ์ออกไปด้วยปล่อยให้ด้วงกว่างหันหลังเดินกลับเข้าห้องไปอย่างไม่สนใจใยดี ..
“..แม่งเอ้ย!...”
ด้วงเผลอตัวสบถออกมาสาบานได้สิว่าในตอนนั้นหน้าไอ้ผู้จัดการแก่งเพกามันเข้ามาไม่ถูกจังหวะเสียจริงๆ ในจริงด้วงกว่างไม่อยากบอกพ่อหนอนไปอย่างนั้นเสียหน่อยคิดมาเสมอว่าเดี๋ยวไอ้ห่ารากนั่นเบื่อมันก็จะไปของมันเอง ขืนถ้ายิ่งเร่งสร้างกรรมต่อกันชาติหน้าคงได้มาเจอมันวนเวียนในชีวิตอีกแน่ เพราะคิดอย่างนั้นมาตลอดด้วงกว่างถึงได้ปล่อยวาง ช่างแม่งมันไอ้ผู้จัดการนั่นมันจะทำอะไรก็ช่างมัน เพราะหลังจากนี้ด้วงกว่างก็แค่อโหสิให้มันแล้วไม่ต้องมาเจอหน้ากันอีกตลอดชาตินี้และชาติหน้า แต่ให้ตาย เพราะไอ้พิษไข้บ้าๆ ที่อยู่ในตัวแท้ๆ ที่ทำให้อารมณ์หงุดหงิดถึงขั้นมองหน้าไอ้ผู้จัดการนั้นแล้วอยากจะกระทืบมันให้จมดิน!!
เอายังไงดีจะปล่อยให้พ่อหนอนลากไปกระทืบทั้งอย่างนี้หรอ?
ด้วงกว่างได้แต่หยุดชะงักแล้วยืนคิด เป็นครั้งแรกที่คิดหันหลังมองไปตามทางที่พ่อหนอนกับพรรคพวกลากร่างไอ้ผู้จัดการนั้นออกไป ก่อนจะตัดสินใจวิ่งสุดฝีเท้าไปตามทางที่ไอ้ผู้จัดการนั่นโนนลากไปจนลับตา
.
.
.
“..พอแล้วป๋า”
ด้วงกว่างละล่ำละลักขอผู้เป็นพ่ออย่างไม่กล้าสบตา บอกตามตรงว่าไม่กล้าเข้าไปแยกไอ้ผู้จัดการนั่นออกจากการรุมสกรัมของพวกลูกน้องพ่อกำนันเพราะดูท่าแล้วคาดว่าคงโดนลูกหลงได้ง่ายๆ สุดท้ายเลยจบลงด้วยการขอลากไอ้ร่างช้ำๆนั้นออกมาจากดงฝ่าเท้านับสิบคู่
แต่ก็ใช่ว่ามันจะจบเรื่องเมื่อไอ้ผู้จัดการมันเสือกกร่างฟึดฟัดเลยโดนพ่อหนอนตะบันหน้าไปอีกหมัดอย่างช่วยไม่ได้ กว่าที่ด้วงจะเคลียร์ทุกอย่างแล้วลากร่างผู้จัดการออกมา รัตติกรก็ไร้สติเสียจนไม่มีทีท่าจะขัดขืนอะไรเมื่อไอ้พวกฝูงหมาบ้าสองตัวหิ้วปีกร่างที่อ่อนแรงนั้นไปโยนอย่างชิ้นขยะที่หน้าห้องด้วง
แค่เศษขยะ เศษขยะที่ชื่อว่ารัตติกรนอนนิ่ง ไม่มีคำปลอบไม่มีคำถาม ไม่มีหรอกให้ความห่วงใยที่ด้วงกว่างจะให้ไอ้ซากขยะโทรมๆเปื้อนเลือดและเศษดิน บางทีไอ้คนตรงหน้ามันก็สมควรจะได้รับสิ่งนี้จริงๆจังๆบ้างเหมือนกัน ..ในตอนนี้ด้วงแค่ถอนหายใจปิดประตูแล้วเดินกลับเข้าไปในห้อง ใครจะนอนข้างในข้างนอกก็ตามใจ เพราะถ้าไอ้บ้ารัตติกรมันจะนอนช้ำในตายตรงนั้นก็ถือได้ว่าคงหมดเวรหมดกรรมกันเสียที..
***
“สนุกไหมล่ะไกด์?”
พ่อหนอนแกเอ่ยปากดักคอ ไอ้คนหมดสภาพที่นอนหมอบราบกับพื้น ก่อนจะเอาเท้าสะกิดอีกป๊าบสองป๊าบจนหนำใจ ด้วงกว่างที่อยู่ในห้องอีกฟากได้แต่ถอนหายใจพ่นลมหายใจเฮือกใหญ่ แล้วถึงได้กล้าเปิดประตูห้องออกมาเผชิญหน้าพ่อตัวเอง กับร่างกายสะโหลสะเหลที่นอนกองเละอยู่บนพื้นไม้
“ขอเถอะป่าพอแล้ว เดี๋ยวก็ได้ตายกันพอดี”
“ไม่ต้องห่วงหรอกถ้ามันตายก็แค่ถ่วงปูนทิ้งแก่งเพกา”
พ่อหนอนแกพูดออกมาปนขำ มีแต่ด้วงเท่านั้นที่พอดูออกว่าไม่ใช่มุขหรือเรื่องเฮฮาเมื่อพ่อหนอนแกพูดจริงทำจริง อีกครั้งที่ด้วงกว่างถอนหายใจเบียดตัวชนไหล่แทรกพ่อหนอนออกมา พร้อมทั้งก้มลงไปช้อนแขนหิ้วปีกลากร่างไอ้ผู้จัดการเข้าไปในห้องให้ไกลรัศมีเท้าพ่อหนอนกับพวกลูกน้องพ่อกำนัน ครั้งแรกพ่อหนอนแกเลิกคิ้วเป็นทำนองถามว่า ‘แน่ใจใช่ไหมที่จะเอาไอ้ตัวเหี้ยนี้เข้าห้อง?’ หนอนได้แต่พยักหน้าก็สภาพอย่างนี้ไอ้ผู้จัดการแก่งเพกามันคงไม่ซ่าลุกขึ้นมาทำอะไรแน่นอน รอสักพักจนด้วงกว่างปิดประตูห้องพ่อหนอนถึงได้เดินกลับไปที่ห้องพักของตัวเอง
***
“อาบน้ำไหม?”
คำถามออกมาจากปากคนป่วยที่เคยนั่งเงียบ มือเย็นๆ เอื้อมไปปลดกระดุมจากเสื้อเชิ้ตที่ค่อนข้างยัยยู่เอาการจากการลงแรงของฝาเท้าหลายคู่
“....”
“เป็นยังไงบ้าง? อาการดีขึ้นไหม?”
เสียงเบาๆ ถามออกมาจากริมฝีปากที่ซีกขวานั้นเขียวจนม่วงไปทั้งแถบ กระดุมเม็ดสุดท้ายนั้นถูกปลดลงพร้อมคำตอบ
“..ดีขึ้น... หมอให้มาพักที่บ้านได้ ตอนไปหาหมออาการยังพอทรงๆ อยู่เลยไม่ได้เป็นอะไรมากอย่างที่คิด”
“...”
“...”
“…วันนี้ออกเรือพาพวกแหม่มไปถ่ายภาพมา”
“...”
“...”
“...”
“...แล้ว...”
“..ไปอาบน้ำเถอะ เนื้อตัวสกปรกหมดแล้ว”
.
.
.
“...มึงไป..ไปอาบด้วยกันนะ..ด้วง”
“มันไม่ใช่เวลาที่จะมาสั่งคุณรัตติ”
.
.
.
“กูไม่ได้สั่ง ..แต่กูขอร้องมึง กูเจ็บไปทั้งตัว อาบน้ำให้กูทีนะด้วง...”
.
.
.
ผู้จัดการแก่งเพกาครางขอ แต่ไกด์ประจำแก่งอย่างด้วงกว่างแค่ยกมือโบกปัดแล้วเดินอ้อมมาช่วยพยุงให้รัตติกรนั้นเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างไม่ลำบากนัก
“..อย่าสร้างเรื่องให้มันมากนักนะเลยคุณรัตติแค่นี้ มันก็เกินพอแล้ว ”
“...”
“จะเกลียดจะโกรธกันก็บอกมาตรงๆ อย่ามาปั่นหัวมาแกล้งกันอย่างนี้เลย ผมอโหสิให้แล้วหลังจากนี้ ก็เลิกแล้วต่อกันไปแล้วกัน จะได้ไม่ต้องมาจองเวรกันอีก..”
ครั้งแรกที่ด้วงกว่างตัดสินใจพูดไปตามตรงอย่างนั้นแล้วเอื้อมมือไปดึงประตูห้องน้ำปิด ไอ้ที่พูดลอยๆ ไปใจหนึ่งก็หวังให้ไอ้ผู้จัดการบ้านั่นมันฟังๆ เอาไว้บ้างเพื่อจะคิดอะไรขึ้นมาได้ แต่ด้วงกว่างก็ไม่แน่ใจนักหรอกว่าไอ้การที่หมาบ้าอย่างรัตติกรเงียบไป เงียบไปเพราะเริ่มจะคิดได้หรือเงียบไปเพราะ..หากทางจะเอาคืนกันแน่?
***
..
สายฝนกับสายลมเย็น เหมือนจะเตือนบอกให้รู้ว่าพรุ่งนี้เช้ากำลังเดินทางเข้ามา พ่อหนอนถอนหายใจแล้วก่ายหน้าผากได้แต่หวังว่า คงไม่มีไอ้หมาบ้าหน้าไหนมากัดลูกชายแกในแก่งเพกาได้หรอกนะ
***
..
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรแล้ว..”
ด้วงกว่างผวาตื่นขึ้นมาในตอนที่ความฝันมันเกินกว่าจะทนหลับต่อไปได้ บอกตามจริงว่าจำไม่ได้หรอกว่าไอ้ฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนมันคืออะไร แต่การที่จะให้ทนหลับทั้งๆที่ยังเผชิญหน้ากับความฝันนั้นมันทรมานเกินจะต้านทานจริงๆ
เหงื่อบนใบหน้าไหลพรากพอๆกับเหงื่อที่โชกชุ่มไปทั้งตัว พอรู้ตัวว่าตัวเองนอนขดกลมในวงแขนของไอ้ผู้จัดการแก่งด้วงกว่างยิ่งผวา ผุดจะลุกขึ้นมาแต่ก็ต้องทรุดลงไปกองกับพื้นเบื้องล่างเพราะสมองที่สั่งการมันปวดหนึบจนเกินทน
“ด้วง?”
เสียงคนที่เพิ่งตื่นขึ้นมา ลุกขึ้นมาคว้าข้อมือด้วงไว้ ก่อนจะกระชากให้ขึ้นเตียงมานอนใกล้กัน
‘ทุกคนไม่ได้เป็นคนเลวไปทั้งหมดหรอก’
ด้วงกว่างพยายามบอกตัวเองแล้วบังคับสติให้หลับลึก ไม่มีอะไรร้ายๆ จะเกิดขึ้นทั้งนั้น ทุกอย่างในวันนี้มันควบคุมได้แล้ว พ่อหนอนเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้แล้ว..แล้วทุกอย่างมันต้องควบคุมได้ ด้วงกว่างพยายามฝืนหลับตาแล้วคิดวนเวียนอยู่อย่างนั้น พยายามเชื่ออย่างนั้นจนกระทั่ง..
..อีกครั้งที่ไอ้หน้าตัวเมียอย่างรัตติกรมันขึ้นมาคร่อมทับพร้อมกดฟันคมๆ ลงมาบนลำคอด้วงกว่าง
“อย่าดิ้นสิวะทำอย่างกับมึงไม่เคย..”
“อื้ออออออออออออออออออออออ!!!!!”
TBC.
-
นี่คือ จำเนื้อเรื่องไม่ค่อยได้แล้ว :katai5:
-
ติมันดีได้แค่2วิหรอ แป๊ปๆกัดแป๊ปๆกด
-
อยากกลายร่างเป็นด้วงมูลช้าง (ญาตินุ้งด้วงกว่าง) โดดกัดคอรัตตี้ให้ขาดจริงๆ
กัดเตือนสติ ว่าระวังตีนป๋าหนอนจะมาซ้ำเน่อ!
-
อีพี่รัตตี้ มึงไม่ได้สำนึกเลยหรอ น้องด้วง อุตส่าอโหสิกรรมให้ #ช้างเอา #รัตตี้เอา
-
หายไปนานเลย ในที่สุดก็กลับมาแว้ววว ดีใจจุง
เลือนๆตอนเก่าๆละ สงสัยต้องเริ่มอ่านใหม่อีกรอบ 5555
-
เข้ามารอ ด้วง&รัตตี้
-
ในมี่สุดก็มาต่อ แต่มาแบบติดขัดอารมย์จิงๆ
-
ทุกครั้งตอนที่อ่าน รัตติกรมันเลวจริงๆ แต่ในใจลึกๆ ก็คิดว่ามันจะสำนึก
พอมาอ่านตอนนี้แล้ว รัตติกรไม่ใช่คนที่ควรค่าแก่การให้อภัยจริงๆ
ไม่ใช่คนที่ควรจะมีจุดจบที่ดีด้วย
้เกลียดค่ะ เกลียดแรงมาก :z6: :beat: :m16:
-
จะมาต่อไหมอ่าาาา :impress2:
-
จะมาได้อ่านเรื่องนี้อีกมั้นน๊าาา
รอด้วยความหวัง อิอิ
-
รอน้า อิตารัตติก็เหลือเกินจริงๆ จะดีอยู่แล้วเชียว
-
ไม่เห็น คุณ Zitraphat มาต่อนินายเลยอ่ะ :hao5:
-
ดัน
-
มารอน้องด้วง :mew2:
-
งื้อ มาต่ออีกนะคะ คิดว่าน้องด้วงไม่ธรรมดาแน่ๆ :ling1:
-
รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
36
...“อื้อออออออออออออออออออออออออออออออ!!!”
ผลั๊วะ!!
“ไอ้สัส!”
ปึก!!
“!!??”
“อย่า...มายุ่งกับ..กู...”
ทุกอย่างมันหยุดชะงักเว้นเสียแต่หยดเหงื่อที่หล่นลงบนเตียง หัวใจด้วงเต้นรัวเรี่ยวแรงทั้งหมดเหมือนจะถูกหยุดไว้กับมีดสปาร์ต้าร์เล่มใหญ่ที่ปักอยู่กับหมอนหนุนเฉียดแก้มรัตติกรไปแค่นิดเดียว แค่นิดเดียว ด้วงพยายามสูดหายใจเข้าปอด พยายามทำให้หัวใจเต้นช้าลง พยายามสงบจิตสงบใจพยายามจะควบคุมตัวเองให้ได้มากกว่านี้ พยายามที่จะ... รักษาสติ..
“ปวดหัว...”
สุดท้ายความเครียดที่สะสมไว้ก็เล่นงาน ด้วงกว่างเผลอกัดริมฝีปากตัวเองหัวซีกซ้ายปวดหนึบจนเต้นตุบ อยากร้องไห้ อยากตะโกนร้อง อยากอาละวาดและทำลายทุกสิ่งทุกอย่างให้พังไปกับมือรวมทั้งไอ้คนที่กำลังนอนอยู่ด้านล่างนี่ด้วย
“....”
รัตติกรยังคงช็อคค้างอยู่ หมอนั่นนอนนิ่งอยู่อย่างนั้นคล้ายกับโดนมีดเล่มนั้นมันปักตรึงไว้ เกือบจะฆ่าหมอนั้นตายถ้าไม่มือไม้สั่นจนมันพลาดเป้าในชั่วเสี้ยวนาทีนั้นมันแค่นั้นจริงๆ เพียงแค่หาทางรอดด้วงเหมือนจะทำได้ทุกอย่าง ทุกอย่างแม้แต่จะต้องจัดการกับตัวต้นเหตุ?
พอ..พอแล้ว หยุดได้แล้ว หยุดยุ่งกับไอ้บ้านี่เสียที ไม่ได้สนใจ ด้วงสูดหายใจยาวแล้วฝืนตัวลุกขึ้น น้ำตาที่หยดลงมามันควบคุมไม่ได้พอๆ กับอาการสั่นสะท้านของร่างกาย
"..กับมึงกูไม่มีอะไรจะพูดเลยว่ะ ถ้ากูตายไปได้ มึงจะมีความสุขมากไหม? ไม่..ไม่หรอกทำไมต้องเป็นกูที่ต้องตายด้วยล่ะ? ทำไมไม่เป็นมึงล่ะรัตติกร? "
อีกครั้ง อีกกี่ครั้งที่ต้องเจอเรื่องราวบ้าๆ ซ้ำไปซ้ำมา ทั้งๆที่เคยคิดเสมอว่า ไม่มีใครเลวมาตั้งแต่เกิดหรอก แต่พอเจอเข้าจริงๆ ด้วงกว่างถึงได้เข้าใจว่า คนบางคนมันเกิดมาเพื่อที่ไม่สมควรจะมีชีวิตอยู่ เหมือนกับแม่หม่อน ใช่..ด้วงจำได้ จำได้แล้วล่ะว่าตัวเองฝันถึงอะไร ในฝันมันฉายภาพซ้ำไปซ้ำมาตรงแกเดิมๆ
‘คุณคะอย่าเพิ่งยิง..’
ทุกอย่าง...มันพังครืนลงมาเพียงเพราะความเห็นอกเห็นใจ คำว่าครอบครัว มันแหลกสลายลงไปเพียงเพราะแม่หม่อนไว้ใจผิดคน ในโลกแห่งความจริงมีโจรที่ไหนกลับตัวได้? กับโอกาสที่ให้ไป มีครั้งไหนที่พออำนาจมันอยู่ในมือโจรแล้ว สิ่งเลวร้ายไม่เกิดขึ้น? ให้โอกาส เพียงเพื่อให้มันฉวยโอกาส? งั้นหรือ?
“..คนอย่างนายนี่...ลองตายดูบ้างไหม?”
ไอ้สัส! รัตติกรไม่เคยคิดว่าไอ้ด้วงกว่างมันจะเอาจริง ฝ่ามือเย็นเฉียบที่แนบลงมาแล้วรวบรัดเข้ากับลำคอกดบีบแล้วเกร็งแน่น รัตติกรพยายามรวบรวมกำลังที่เหลือขืนแรงกับไอ้ด้วงกว่าง แต่แขนตัวเองในตอนนี้มันเจ็บจนชาระบม ช่วงเย็นตอนที่โดนไอ้พวกนั้นเตะอัดมันยังไม่แสดงอาการปวดได้มากเท่านี้ นี้แขนมันปวดปร๊าบปวดจนเหมือนจะหลุดออก ไม่มีกำลังและแรงขืนส่งไปที่ท่อนแขน ยิ่งเมื่อกี้โดนไอ้ด้วงกระแทกตัวใส่แล้วกดสองแขนเอาไว้กับหน้าขา รัตติกรถึงได้รู้สึกว่าความปวดมันทรมานอย่างกับแขนทั้งสองข้างกำลังจะหัก มือด้วงสั่น มันสั่นจนเหมือนกับไม่ใช่มือตัวเอง แต่ถึงอย่างนั้นชีพจรบนคอของรัตติกรที่ด้วงกดบีบเอาไว้มันกลับเต้นแรงจนรับรู้ได้ แรงบีบที่ใช้กำลังโถมลงไปทั้งตัวมันคล้ายจะระบายความปวดหนึบที่อัดแน่นอยู่ที่สมอง ออกแรงให้มากกว่านี้อีก ออกแรงให้มากกว่านี้ ให้ไอ้เหี้ยนี่ ตายๆไปซะที!!
“กูไม่อยากจมอยู่กับฝันร้าย ...กูไม่อยากต้องอยู่กับยากดประสาททั้งชีวิตอีกแล้ว ถ้ามึงไม่หายไป..กูจะเป็นฝ่ายหายไปเอง..จะเอายังไงดีล่ะ พี่รัตติกร?”
แรงบีบของฝ่ามือที่รัดแน่นคลายออก คลายออกคล้ายทุกอย่างมันจบลงเอาดื้อๆ รัตติกรสำลักไอ ในขณะที่ด้วงกว่างทิ้งตัวลงข้างๆ ลำคอเขาแห้งผากรอยของนิ้วมือยังคงประทับอยู่เป็นหลักฐาน หลักฐานร้อนวูบให้ตัดสินใจว่าต่อเอาเองว่าจากนี้ไปเขาจะทำยังไงกับไอ้ด้วงกว่างตัวนี้จะดึงดันเดินต่อไปดีหรือว่าจะ..ปล่อยมือ
***
..
“ให้ไปส่งที่แก่งเพกา?”
เช้านี้แปลกออกไปพ่อหนอนทวนคำลูกชายแล้วจ้องเข้าไปในดวงตา แต่มันก็ว่างเปล่า จนสุดท้ายเลยต้องปล่อยเลยตามเลยไปกับคำของลูกชาย หัวเสียนิดหน่อยที่ต้องปล่อยไอ้ผู้จัดการแก่งกลับไป แต่ก็ถือซะว่าทำบุญทำทานปล่อยปลาลงน้ำสักครั้งจะเป็นไร จากนี้ก็ช่างแม่งมันว่าไอ้ผู้จัดการยังจะคงทำงานต่อที่แก่งหรือแจ้งลาออก พ่อหนอนไม่ได้แคร์ถ้าลาออกก็แค่หาคนใหม่ก็แค่นั้น ส่วนเรื่องหุ้นกับทางฝ่ายไอ้ผู้จัดการ ขอซื้อคืนมาทั้งหมดก็จบ กับธุรกิจเสริมของครอบครัว ถ้าให้แลกกับลูกชายเพียงคนเดียว พ่อหนอนไม่ลังเลอยู่แล้วที่จะเลือกลูกชาย! หรือถ้ามันไม่จบง่ายๆ ถังปูนกับลูกตะกั่วก็ยังพอมีเหลืออยู่บ้าง
รัตติกรเงียบไปตลอดทาง ส่วนด้วงกว่างของพ่อหนอนก็นั่งเงียบ ระหว่างทางที่นั่งอยู่บนเรือข้ามไปยังแก่งเพกาในหัวของด้วงมีอะไรวิ่งวุ่นวายไม่แพ้กับรัตติกร จะเอายังไงดีล่ะ จะขอโทษกับเรื่องที่ผ่านมาไหม?
ทุกอย่างมันอาจจะจบลงแค่นี้ เพียงแค่คำขอโทษ ก็ทุกครั้งไม่ใช่หรือไงเวลาที่เขาทำเหมือนจะสำนึกผิด ด้วงมันก็ใจอ่อนทุกครั้ง ไม่ว่าจะทำอะไรผิด ไม่ว่าจะทำให้เจ็บปวดแค่ไหน สุดท้ายก็จะได้รับการให้อภัยทุกครั้ง ก็ไอ้ด้วงมันใจดี จิตใจดีเกินไป ดีกับทุกคนเลยหรือเปล่า? กับทุกคนเลยไหมที่มันพร้อมจะให้อภัย?
ไอ้คนดี?
ช่างแม่งมึงสิ กับคนอื่นมึงจะดียังไงก็ได้ แต่แค่กับกู มึงไม่ต้องมาให้อภัยหรอก แค่กูคนเดียวก็พอ แค่กู..ที่เป็นคนพิเศษสำหรับมึง
**
..
ชั่วระยะเวลาที่เรือแล่นมาถึงท่าน้ำ จากนี้ไปที่แก่งเพกาคงมีอะไรให้ทำอีกเยอะ อย่างน้อยก็เชือกดิบในห้องพักที่ยังไม่เคยลองใช้ จะไม่มีใครหายไปไหนทั้งนั้นล่ะด้วง สำหรับกูต่อให้กูเป็นผีกูก็จะยังอยู่กับมึง ส่วนมึงหน่ะกูจะมัดเอาไว้เอง มัดไว้ไม่ให้มึงหายไปไหนได้ทั้งนั้น
กับคนอื่นมึงจะดียังไงก็ช่าง แต่กับกู มึงร้ายกับกูก็พอ แค่กูก็พอ..แค่กูคนเดียวที่พิเศษกว่าคนอื่นก็พอ
TBC.
-
หายไปนานเลย ดีใจที่มาต่อนะคะ
ผล.อีพี่ก็ยังมีความคิดเลวๆเหมือนเดิม :m31:
-
และก็หายไปอีก 4 เดือน
-
นิยายออกครั้งละครึ่งปีละป่าว ก็ไม่แน่ใจ
:a5:
รออยู่นะ ชอบเรื่องนี้มาก
-
ดีใจที่คนเขียนกลับมาต่อนะคะ นึกว่าจะทิ้งเล้าไปซะแล้ว
อ่านแล้วเกลียดพระเอกจิงๆ คู่นี้จะคู่กันจิงเหรอคะ
อยากฆ่าพระเอกทิ้ง แล้วเปลี่ยนคนใหม่จังค่ะ 555
+1 กดเป็ดให้กำลังใจคนเขียนเสมอค่ะ ^^
-
เป็นเวลาเนิดนานที่ไม่ได้อ่าน
ดีใจที่มาต่อ :katai2-1:
-
ดีใจมากที่คนเขียนกลับมา :hao5:
อยากบอกว่าได้โปรดอย่าหายไปนาน เหลือที่หลายเรื่องที่อยากให้อัพต่อ
วันไหนอารมณ์ดีอากาศเป็นใจ ขอให้พิมไวๆนะคะ :katai4: :L1:
-
มาแล้วคนเขียนกลับมาแล้ววว :mew1: :pig4:
-
อีานรวดเดียว 36 ตอน สนุกมากค่ะ แอบงงๆนิดหน่อย เป็นกำลังใจให้อยู่นะคะ
-
...และนางรัตตี้ก็ยังเป็นนางรัตตี้ ยังคงมีความคิดอันชั่วร้ายต่อไป
ถามจริง ไม่กลัวมีดสปาต้าจามหัวเอาเรอะ!!! น้องด้วงมันสติเเตกเเล้วเห็นไหมรัตตตตต!!
ปล.ดีใจจังที่คุณคนเเต่งกลับมา อ้ายยย :-[
-
ความชั่วอีรัตตี้นี่มันสตรองจริงๆ เจอไปขนาดนี้ยังไม่เข็ด จะคิดชั่วต่ออีก
o22
-
และแล้วรัตตี้ก็ยังเป็นรัตตี้ :katai3:
-
รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
37 [END]
“ว่าแล้ว..ว่าแล้วว่าผู้จัดการไม่พ้นตีนคุณหนอนแน่ๆ”
ลุงจ๊ะปอแกครางในลำคอเมื่อเห็นสภาพชัดๆ ของผู้จัดการแก่งดีนะที่ยังรอดมาได้ ดีนะที่คุณหนอนท่านไม่สั่งให้จับมัดแล้วถ่วงปูนทิ้งแก่งเพกา แต่จะว่าไปไอ้แขนขาที่ช้ำไปด้วยร่องรอยของรองเท้าคอมแบทนั่นถ้าให้เดาช่วงแผ่นอกและหลังก็คงช้ำในไม่ต่างจากแขนขาตาด้านซ้ายไม่รู้ว่าโดนอไรระหว่างเท้ากับหมัดเหมือนมันเกือบจะปิดไปแถบหนึ่งแก้มช้ำเป็นปื้นสีม่วงๆเขียวๆ ปากแตกจนใกล้จะตกสะเก็ดแต่ก็เก่งที่ยังมีแรงลุกขึ้นมาดูงานกับคุมคนงานได้
เช้านี้ที่รีสอร์ตออกจะยุ่งๆ พอสมควรไกด์เองพาพวกแหม่มๆ ติดเรือไปทำบุญที่วัดทุ่ง เลยขึ้นไปทางหัวเขื่อนหน่อยเป็นเขตที่เรียกว่า ‘ดงนาง’ ใต้ผืนน้ำนั้นเป็นไฮไลท์ของทัวร์แทบทุกทัวร์ที่อยู่ในพื้นที่ ใต้ดงนางมีปราสาทเก่าที่ต้องวัดดวงว่าวันไหนยอดปราสาทถึงจะโผล่พ้นระดับน้ำไฮไลท์ที่แทบจะต้องส่งคนของรีสอร์ตมาเฝ้ากันเป็นวันๆ
วันนี้วันสุดท้ายของกรุ๊ปใหญ่ ด้วงคุยกับคุณหนอนแล้วว่าจะให้เอื้องดาวเข้ามาช่วยงานเต็มตัวเด็กสาวเรียนทางด้านบัญชีคงช่วยพวกผู้ชายได้เยอะถ้ามีอะไรเล็กๆ น้อยๆ ปลีกย่อยที่ต้องใช้ความถี่ถ้วน อย่างเช่นวันนี้ที่ต้องเคลียร์แพกับเคลียร์ค่าใช้จ่ายให้พวกแหม่มๆ เพราะพรุ่งนี้พวกคณะทัวร์ทั้งกรุ๊ปจะต้องกลับไปถึงท่ารถที่ฝั่งให้ทันก่อน 4 โมงเย็น เอื้องดาวเธอก็จัดการได้ดีกว่าที่คาด
พาทัวร์ไฮไลท์ จัดเตรียมของที่ระลึก เคลียร์ค่าใช้จ่าย ทำบันทึก ตรวจสอบสิ่งของ เช็คสภาพรถ ฯลฯ ทุกคนในแก่งเพกาวิ่งวุ่นทั้งวัน วันนี้ทั้งวันผู้จัดการหน้าบวมเลยไม่มีโอกาสได้คุยได้แกล้งอะไรไกด์อย่างด้วงอีก สรุปเลยนี่รัตติกรเพิ่งได้เจอหน้าด้วงกว่างแค่ตอนช่วงบ่ายที่ไกด์พาเรือลูกทัวร์กลับมาเปลี่ยนเป็นเรือใหญ่เพื่อเตรียมส่งพวกแหม่มขึ้นฝั่ง สวนกันโดยแทบจะไม่ทัก คุยกันก็แต่เรื่องของงานที่ต้องรีบเคลียร์
เห็นไอ้ย่ะข่ามันมาบอกว่าหัวหน้าทัวร์ฝรั่งที่ชื่อ TJ. ล่วงหน้าไปรอที่กรุงเทพฯ ก่อนแล้วเลยไม่ได้กลับลงมาที่แก่งฯ ก็ดีเหมือนกันกับไอ้บ้าหัวเฮดร็อคนั่นรัตติกรรู้สึกไม่ถูกชะตากับมันยังไรบอกไม่ถูกความวุ่นวายในรีสอร์ตยังคงดำเนินต่อไปยันเย็น จวบจนส่งพวกแหม่มๆ เข้าที่พัก รัตติกรรับช่วงต่อจากไกด์ไปเช็คของฝากให้พวกแหม่มและไม่ลืมที่จะย้ำเตือนว่าให้เก็บตรวจสัมภาระให้เรียบร้อยเพื่อเตรียมพร้อมในวันพรุ่งนี้กว่ากอย่างจะเคลียร์จบ รัตติกรที่เดินเข้ามาที่พักตัวเองก็แทบจะล้มตัวลงคว่ำหน้าหลับไปกับผืนเตียงหนา
“เหนื่อยไหม?”
เขาสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงคนร่วมห้องใกล้ๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นมานั่งมองหน้ามัน ไอ้ด้วงกว่างมันกำลังอ่านเอกสารอะไรสักอย่าง ใบหน้าใต้กรอบแว่นที่ไม่ค่อยจะได้เห็น ดูแปลกตาแต่ก็ดึงสายตาอย่างบอกไม่ถูก
“วันนี้ทำได้ดีนี่น่าผู้จัดการ”
คำชมถูกส่งมา แต่คนชมกลับไม่ได้ละลายตาจากกระดาษเอกสาร รัตติกรได้แต่มองริมฝีปากที่กำลังเพลินกับการใช้ความคิดจนเผลอกัดปลายปลอกปากกาอย่างไม่รู้ตัว
“แล้ว..ไม่มีของรางวัลหน่อยหรือ?”
ผู้จัดการแก่งฯ กระเซ้าแหย่เขานั่งจ้องหน้ามันจนมันรู้สึกตัวถึงได้ละสายตาออกจากกองเอกสาร ใบหน้านิ่งๆ นั้นชะงักไปก่อนจะแต้มระบายด้วยรอยยิ้มที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนหน้านี้ เอกสารทั้งหมดถูกรวบรวมแล้วยัดใส่ลิ้นชักใต้โต๊ะ รัตติกรพยายามฝืนตัวเองให้เหนือกว่าเขาพยายามมองด้วงกว่างอย่างมันด้วยสายตาท้าทาย รอยยิ้มนั้นแทบจะทำให้ใจละลายก็จริงอยู่แต่ถ้าถามถึงรางวัลเขาอยากได้จากมันมากกว่ารอยยิ้ม มากกว่านั้นเยอะแยะเลยล่ะ
“งั้นวันนี้จะอาบน้ำให้”
“....”
ไม่ทันได้ตั้งตัวหัวใจเขากระตุกวาบ ไม่รู้จริงๆ ว่าไอ้ด้วงกว่างมันจะมาไม้ไหน ยิ่งตอนที่มันเดินเข้ามาใกล้แล้วผลักเขาให้ล้มลงก่อนจะค่อยๆ ปลดกระดุมเขาออกทีละเม็ดไล่เรื่อยไปจนถึงเข็มขัด ไอ้วิธีที่ค่อยๆ ปลดแต่สายตายังจดจ้องอยู่ไม่ยอมหลบ บอกตามตรงว่าเขารู้สึกพ่ายแพ้จนแทบไปไม่เป็น
***
..
น้ำอุ่นกำลังพอดี แรงมือที่นวดอยู่บนศีรษะก็กำลังพอเหมาะ เสียงฮัมเพลงจากคนนวดเหมือนบ่งบอกได้ว่าสภาวะจิตใจกำลังไปได้สวย รัตติกรนั่งนิ่งจนด้วงกว่างขืนแรงดึงเขาลงมาให้เอนแผ่นหลังนาบไปกับพื้นอ่างอาบน้ำ เขาถึงได้เอนตัวลงไปตามแรงดึง
“ยังเจ็บอยู่ไหม?”
มือเลอะฟองนุ่มค่อยๆ สัมผัสผ่านที่แก้ม ไล้ลงไปจนถึงริมฝีปากที่แตกจนช้ำม่วง รัตติกรเห็นมันยิ้ม เขาแค่พยักหน้าก่อนโน้มวงแขนโอบรอบคอมันแล้วโน้มดึงให้ใบหน้าของมันเข้ามาใกล้ รสจูบแผ่วๆ ติดรสเลือดประแล่มๆ บนริมฝีปาก มันยอมโอนอ่อนตามเขาจนน่าใจหาย จูบหวานๆ ละมุนๆ เหมือนลอยฟุ้งอยู่ในฟองสบู่
“ทำได้ไหม?”
เหมือนได้คืบแล้วเอาศอกรัตติกรครางขอด้วยแววตายากอธิบาย ด้วงกว่างได้แต่จ้องหน้าช้ำๆ นั่นก่อนจะก้มตัวลงมาใช้ริมฝีปากสัมผัสหน้าผากชื้นน้ำของคนข้างล่าง มือที่เลอะฟองสบู่ตอนนี้ถูกจับกดลงน้ำในอ่างให้สัมผัสถูกับแกนเนื้อร้อนๆ ที่พองโตอยู่ใต้ผิวน้ำ มันแข้งขันเสียจนเพียงแค่ด้วงกว่างลากปลายนิ้วกดลากตามแนวลงมา แกนเนื้อนั้นก็ผงกสะท้าน
“ทำได้ไหม?”
เจ้าของแกนเนื้อร้ายอ้อนถามอีกครั้ง
"อยากทำก็ทำเถอะ..กูไม่เป็นไรหรอก..กับมึงหนักกว่านี้กุยังเคยผ่านมาได้เลย"
***
..
‘รัก’ กับการ ‘ทำรัก’ แทบแยกกันไม่ออก เชือกดิบที่แขวนอยู่ปลายเตียงรัตติกรไม่ได้เอามันมาใช้เพราะเกือบทั้งคืนเขากับมันแทบไม่ได้ออกมาจากอ่างอาบน้ำ มันร้อนแรงได้เกินกว่าที่เคยวาดฝัน มันรัญจวนและโหยหาได้มากกว่าที่เคยคิด ร่างกายที่สอดประสาน ความปรารถนาและห้วงอารมณ์ รัตติกรเมามัวไปกับมันทั้งหมด บอกรักมันด้วยภาษากายซ้ำๆ กอดรัดจนลืมความเจ็บปวดก่อนหน้านี้ กระทุ้งถี่แล้วสอดแทรก ก่อนจะขย่มโยกจนสั่นสะท้าน รักมันฉิบหาย หลงใหลมันจนเกินกว่าจะยอมปล่อยไป
หลายต่อหลายครั้งที่ต้องโกยหอบเอาอากาศเข้าปอดด้วยความเหนื่อยล้า แต่พอได้เห็นแววตาฉ่ำเยิ้มของคนที่อยู่ตรงหน้ารัตติกรกลับลืมทิ้งทุกสิ่งทุกอย่าง ยังไม่พอ ยังอยากได้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า รัก รักมันมากจนเกินกว่าจะปล่อยมือ รักมันมากจนแทบไม่อยากจะคลายอ้อมแขน คำว่ารักถูกร่างกายกระซิบบอกซ้ำๆ เสียงครางขานรับสอดประสมไปกับเสียงเนื้อและเสียงกระทบกันของน้ำในอ่าง เขารักมัน ให้ตายเถอะ รักมันมากเกินกว่าจะถอยกลับ รักมันมาเกินกว่าจะปล่อยไปจริงๆ
**
..
“ไกด์ไม่ลาผู้จัดการหน่อยหรือ? เดี๋ยวตื่นมาก็อาละวาดอีก”
ยะข่ายกขาขึ้นเกี่ยวคันเร่งเรือเพื่อหมุนองศาของเรือให้กลับลำ ก่อนจะหันไปดูปลายหางเสือเรือที่กำลังจะจมลงน้ำ
“กว่าจะตื่นก็น่าจะบ่ายๆ เห็นหลับลึกเลยไม่อยากปลุกน่ะ”
ด้วงกว่าง ตอบไอ้ยะข่าไปทั้งยิ้มๆ เมื่อคืนทำเอาเพลียจริงๆ กว่าจะได้หลับก็เกือบตีสี่กว่าๆ แว่นกันแดดสีน้ำตาลอ่อนถูกล้วงหยิบขึ้นมาจากกระเป๋าเป้ใบย่อม จะว่าไปด้วงกว่างเองก็เพลียๆ อยู่เหมือนกัน ดวงตาช้ำๆ นี้เมื่อเช้าแทบจะมองแสงสว่างตรงๆ ไม่ได้
“แล้วไกด์ไปเรียนต่อเยอรมัน กระเป๋ากับของทำไมมีแค่ใบเดียวล่ะ”
ไอ้ยะข่ายังคงถามไม่เลิก เรือหางยาวลำน้อยแล่นมุ่งตัดแผ่น้ำตรงไปยังท่าเรือ ด้วงกว่างได้แต่ยิ้มๆ ข้าวของสำคัญกับสัมพาระถูกทยอยส่งไปตั้งแต่เมื่อตอนที่เขาขอพ่อหนอนไปเรียนต่อที่เยอรมันแล้ว เรื่องที่เคยขอพ่อหนอนไม่ใช่เรื่องที่ขอดร็อปเรียน หรือขอให้พ่อหนอนอภัยให้ไอ้ผู้จัดการนั้นหรอก แต่เป็นเรื่องที่ขอไปเรียนต่อกับ TJ. ต่างหาก
ริมฝีปากยังคงได้รสชาติของเลือด รู้สึกดีจนเผลอเอามือมาสัมผัสกับตำแหน่งที่เคยบดเบียดเข้ากับไอ้บ้านั่น ไปที่นู้นอาจจะคิดถึงมันบ้างก็ได้ หรือไปอยู่ที่นู้นอาจจะเจอคนที่ดีกว่าหรือร้ายกว่าไอ้ผู้จัดการแก่งก็ได้ แต่ไม่ว่ายังไงก็ยังจะคงไม่ลืมมัน ‘รัก’ ไม่รู้สิกับความเหี้ยของมันด้วงกว่างบอกไม่สนิทปากนักหรอกว่ารัก แต่ก็แน่ใจว่าคงไม่มีทางลืมมันได้แน่ ผ่านมาจนบัดนี้ด้วงกว่างยังคงสงสัย ‘ตอนเด็กๆ นี่รัตติกรขาดความอบอุ่นหรือพ่อแม่ไม่ตั้งใจให้เกิดกันนะ มันถึงได้เหี้ยขนาดนี้?’ คิดแล้วอดขำตัวเองไม่ได้ ที่บังเอิญเขาดันชอบ ขอบคุณที่บังเอิญตัวเองเป็นคนไม่อาฆาตมาดร้ายใคร ไม่งั้นรัตติกรคงตายคามือทั้งหมดแค่เรื่องราวที่เพียงคิดฆ่าเวลาระหว่างเดินทาง ทุกอย่างมันกำลังจะจบลงคิดได้แค่นั้นด้วงกว่างก็ถอนหายใจยาว
“คงจะไม่ได้เจอกันอีกจริงๆ แล้วล่ะ ‘อดีต’ ”
เขาเอ่ยออกมาเหมือนทิ้งทุกอย่างไว้กับรอยคลื่นที่เกิดจากเรือหางยาว ทิ้งทุกอยางไว้บนแผ่นน้ำในแก่งเพกาฯ ที่อีกไม่นานก็จะจางหายไปเมื่อไร้ลำเรือที่แล่นผ่าน สิ่งสุดท้ายคือเก็บเกี่ยวแต่สิ่งดีๆ ที่ผ่านมาถึงจะเลวร้ายจนลืมไม่ได้แค่ไหนก็ช่างมัน
‘จบกันแล้ว จะด้วยดีหรือไม่ดีมันก็เป็นได้แค่ 'อดีต' เท่านั้นเอง’
-END-
-
:sad4: ตอนจบมาแล้วววว
:z13: จิ้มไว้ก่อนเดี๋ยวค่ำๆ มาอ่าน :man1:
-
....อ่า
-
จบแล้วหรอ :ling1:
-
จบแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
.... o22 o22 เอ๊ะ!? อะไร!!? จบเเล้วเหรอ!!!? ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย :sad4: สรุปรััตตี้ฉันเป็นอดีตรึนี้ โฮ่ๆๆ :hao5: (มีความรู้สึกว่ามันต้องตามไปแน่ๆเลยอ่ะ...)
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จบแล้ว?
-
หาาาาาาาาาาาาา o22
ทำไมจบแบบนี้คะะะะะะะะะะะะะะะ :z3:
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :ling1:
-
จบแล้ว??? :katai1:
-
รุ่นพี่ผมมัน 'เลว' :: จบแล้วล่ะ ขอบคุณที่ติดตามเรื่องนี้มาตลอด เรื่องนี้เขียนมาด้วยสภาวะขัดแย้งในตัวเอง สมมุติว่ามีคนแกล้งเรา เราจำเป็นไหมที่ต้องตอบโต้ด้วยวิธีแรงๆ สมมุติว่ามีคนทำร้ายเรามากๆ สุดท้ายเราจะรักเขาได้หมดใจจริงหรือ ไอ้ความชั่วที่แม่งทำไว้เนี้ยเราไม่หวนกลับไปคิดจริงหรือ?
ปกติพล็อตตลาดก็ต้องกลับมารักกันสิเนอะหรือไม่ก็ฆ่ากันไปเลย แต่ถ้าไม่ล่ะ? ถ้าไม่สนใจด้วยซ้ำว่ามันจะแกล้งยังไง ถ้าไม่โต้ตอบ ถ้าไม่สนใจ ถ้าเลือกเพียงแค่จะเก็บความทรงจำดีๆไว้ แล้วเลิกแล้วต่อกัน ชีวิตมันคงไม่เครียดอะไรขนาดนั้น
ส่วนที่เหลือต่อจากนี้ก็ให้ไอ้บ้านั้นมันเลือกเองว่าจะทำยังไงกับชีวิตต่อไป
อ่านกันมาขนาดนี้ สำหรับตอนจบถือเป็นการสุ่มเช็คนิสัยคนอ่าน
1. #ทีมมาโซ :: ถ้าคิดว่าจบแบบนี้ดีแล้ว ช่างมันเถอะ ให้แม่งดิ้นเสียบ้างคงสนุกดี ฉันจะบินหนีอย่างชิวๆ ยินดีด้วยคุณได้อยู่ #ทีมด้วง #ทีมไกด์
2.#ทีมซาดิสต์ :: ถ้าคิดว่าตัวเองดิ้น ตัวเองไม่สุด ทำไมจบแบบเน้้้้้้้้้้้้้้้้้้????!!!!!! ยินดีด้วยคุณอยู่ #ทีมรัตตี้ #ทีมผู้จัดการ
ขอบคุณที่ติดตามกันตลอดมา ว่างๆ ก็แวะไปทักทายบ้าง
-
อ่านจบแล้ว อยากแยกร่างเชียร์แม่งทั้ง 2 ทีมเลย
#ทีมมาโซ - อยากบอกด้วงว่าดีแล้วแหละสมน้ำหน้ามัน ดิ้นให้ตายเลย
#ทีมซาดิสต์ - หนีได้หนีไป แต่จะตามด้วงไปสุดขอบโลก
:katai1:
-
รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
38 [พิเศษ]
“ผู้จัดการ! จ๊ะปอจะเข้าไปในเมืองจะเอาอะไรไหม?”
ที่แก่งเพกา ไอ้ยะข่าก็ยังคงเป็นไอ้ยะข่า 9 ปีที่ผ่านมานี่หลายสิ่งเปลี่ยนไป อาจจะไม่มากมายแต่ก็พอดูรู้ ตั้งแต่วันที่ด้วงกว่างหบินลับฟ้าไปรัตติกรแทบทำอะไรไม่ถูก ทั้งๆ ที่คิดว่าเช้าที่ตื่นขึ้นมาจะพยายามทำดีชดเชยเรื่องร้ายๆ แล้วขอเริ่มใหม่ด้วยกันอีกครั้ง แต่โอกาสนั้นเขากลับไม่เคยได้
มันทำเขาเคว้งเลยทีเดียวที่หายไปทั้งๆ ที่เขากำลังรักมันสุดหัวใจ 9 ปีที่อะไรๆ เปลี่ยนแปลง เอื้องดาวกับไอ้ยะข่ามีลูกสาวน่ารักเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคน ส่วนอีกคนในท้องหมอว่าน่าจะลูกชาย จ๊ะปอแกยังคงเป็นขวัญใจพวกแหม่มๆ นี่ล่าสุดไอ้ขมิ้นเด็กที่เพิ่งรับเข้ามาเหมือนจะแซวๆ จ๊ะปอแกว่ามีแหม่มผมแดงมาติดพันตอนแก่ ว่าแต่คนอื่นตัวเขาเองก็เปลี่ยนเขาตามมันกลับกรุงเทพในทันทีที่รู้ข่าวแต่ไม่เจอ ทั้งที่บ้านหรือที่มหาลัยตามหาตามค้นเทียวมาเทียวไปกรุงเทพฯ กับแก่งฯ โดนทั้งมือทั้งตีนไปก็หลายครั้งอยู่แต่พอมีแรงเขาก็ลุกขึ้นมาใหม่ตามเกือบปีจนรู้ว่าไอ้ด้วงกว่างมันบินหายลับฟ้าไปต่างประเทศตั้งแต่วันนั้น
ไม่ได้ตามมันไปเขากลับมาตั้งหลักที่แก่งเพกา เสียเวลาไปเปล่าๆ กับการนั่งเฝ้ารอมันที่ท่าเรือขึ้นฝั่ง ปีแรกผ่านไปจนเข้าปีที่สองพี่ทิวาถึงได้มารับกลับไปเรียนต่อ 3 ปีกว่าๆ จมไปกับการเรียนและร้านเหล้า ปีที่ 5หรือ 6 นี้ล่ะ เขาถึงได้เป็นผู้เป็นคนขึ้นมาหน่อย แล้วพอรู้สึกตัวอีกที พอจะเข้าปีที่ 6 เขาก็กลับมานั่งเฝ้าท่าเรือที่แก่งฯ ในตำแหน่งผู้จัดการเหมือนวันที่มันจากไป
“ผู้จัดการจะเอาอะไรไหม?”
ไอ้ยะข่าถามย้ำ เขายัดบุหรี่มวนใส่ปากแล้วคาบไว้ ล้วงมือเข้ากระเป๋าจุดไฟที่ปลายบุหรี่สูบเข้าไปเฮือกใหญ่แล้วพ่นควันขาว ใช่ว่าแต่ยะข่ากับจ๊ะปอตอนนี้เขาก็เปลี่ยนผิวขาวๆ แบบชาวกรุงกลายเป็นผิวสีเข้มคล้ำกร้านแดด น้ำหอมไม่เคยได้แตะ ดีหน่อยที่พวกเสื้อผ้ามีเอื้องดาวคอยจัดการให้มันเลยพอดูเนี้ยบตัดกับหน้าตา ตอนนี้หนวดเคราเริ่มขึ้นมารกใบหน้าช่วงแรกๆ เขาก็โกนมันดีอยู่หรอกแต่พออยู่แก่งนานๆ เข้าเขาก็ละเลยไม่ใส่ใจ นานๆ ถึงได้คว้ามีดโกนขึ้นมาสักที ผมเผ้านี้ก็เหมือนกันเขาไม่ได้ตัดมัน..ไม่ได้ตัดออกตั้งแต่วันที่ด้วงกว่างไปไม่กล้าตัด เพราะกลัวสิ่งดีๆ สิ่งเดียวที่จำได้มันจะหายไป..
“ผู้จัดการ?”
“เดี๋ยวผมไปกับจ๊ะปอด้วย”
สลัดความคิดถึงออกไป หมดจากเรื่องมันเขาก็แทบไม่มีสิ่งเร้าชีวิตลุ่มๆ ดอนๆ ช่วงนั้นดีขึ้นมาได้ก็ตอนที่พี่ทิวาถีบหัวส่งเขากลับมาทำงานที่แก่ง ก็ดีถือว่าฆ่าเวลาระหว่างรอมัน แย่หน่อยที่การรอมันเป็นการรอที่ไร้จุดหมายเขาไม่ได้ข่าวอะไรเกี่ยวกับมันเลย ไม่รู้อะไรทั้งนั้นว่ามันจะกลับมาหรืออยู่ที่นั่นถาวร เคยบ้าๆ บินไปตามหามันสองสามครั้งสุ่มเมืองที่จะไป แต่สุดท้ายก็คว้าน้ำเหลว สิ่งเดียวที่ทำได้คือแค่รอ...
“ฝากด้วยล่ะ คืนนี้ผมขอค้างตัวเมือง กลับพรุ่งนี้บ่ายๆ”
รออยู่ที่นี้เพื่อให้มันกลับมาอีกครั้ง รอจนจะเข้าปีที่ 10 แล้วสินะ
**
..
ในเมืองแสงสีเปลี่ยนไปไวกว่าที่คาดร้านรวงที่ตั้งเรียงกัน บวกกับเสียงเพลงที่ดังตลอดถนนสองฟากทำเอาเขาเหงาใจ นี่ถ้ามันอยู่ที่นี้กับเขาตอนนี้ บางทีเขาอาจจะบังคับให้มันจับมือกับเขาเดินไปตลอดจนสุดที่ท้ายตลาด จากนั้นก็หาซื้ออะไรกันเล็กๆ น้อยๆ ก่อนจะกลับแก่งฯ แต่มันเป็นไปไม่ได้ เขามีแรงที่จะรั้งมันไม่พอ
ย่ำแย่ชะมัดกับการผูกทั้งชีวิตที่เหลือไว้กับคนเพียงคนเดียว คนที่แม้พยายามลืมขนาดไหน แต่สุดท้ายเขาก็กลับไปนั่งคิดถึงมันอยู่ดี
“สนใจสักไหมครับพี่?”
เสียงเรียกของเจ้าของร้านวัยไล่เรี่ยกับเขากระตุ้นเตือน รัตติกรสูบบุหรี่เฮือกสุดท้ายก่อนทิ้งมันลงแล้วใช้ปลายเท้าขยี้ตลกตัวเองนี่เขามายืนเหม่อหน้าร้านสักอย่างนั้นหรือ?
“สักไหมพี่ หน้าคมๆ เข้มๆ แบบพี่นี่ถ้าสักลายเท่ห์ๆ รับร้องสาวกรี๊ด”
“....”
เขาได้แต่เงียบไปจนเจ้าของร้านนั้นยัดงานตัวอย่างให้ดู ลวดลายต่างๆไม่ได้ผ่านเข้ามาในสมอง เขาเกือบตอบปฎิเสธจนเกิดนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ถึงได้ถามราคากับรายละเอียด
“ไม่ยากหรอกพี่ แต่...สักแบบนี้จะดีหรือ?”
“อืมส์ สักลายนี้..ส่วนตำแหน่งก็.. สักที่ไหนเจ็บที่สุดล่ะ?”
“ถ้าแบบโชว์ๆ เจ็บๆ ก็ที่สีข้างพี่ แต่แน่ใจหรือพี่? นี่สักนะเปลี่ยนใจไม่ได้นะ?”
“อืมส์งั้นเอาลายที่ว่านี่ล่ะ สักนานไหม?”
“สองสามชั่วโมงล่ะพี่”
“งั้นก็เอาลายตามนี้เลย”
“คิดดีแล้วหรือพี่?”
ช่างสักยังคงเซ้าถามเขาด้วยความไม่แน่ใจ จนเขาก้มลงไปดูกระดาษที่เขียนแบบนั้นอีกครั้งก่อนจะพยักหน้ายืนยันกับสิ่งที่ตัดสินใจ
“คิดมาจะ 10 ปีล่ะ”
**
..
ตัวอักษรภาษาไทยวิจิตรศิลป์ที่พาดสักอยู่ตลอดแนวสีข้างมันยังคงเจ็บระบมอยู่นิดๆ เลือดกับน้ำหนองที่ไหลซึมออกมาถูกบล็อคไว้ด้วยแผ่นพลาสติกกันน้ำ แต่มันดันไร้ประโยชน์เมื่อกลับมาที่แก่งฯ เสื้อเชิ้ตที่สวมไว้ดันซึมซับเลือดได้ดีกว่าที่คาด ภาระเลยไปตกอยู่กับเอื้องดาวที่เป็นฝ่ายซักล้าง ในชีวิตไม่เคยที่จะคิดสักอะไรที่เป็นการเป็นงานขนาดนี้ รอยสักที่เจ็บๆ คันๆ แต่มันก็ทำให้เขาอารมณ์ดีทุกครั้งที่ได้เห็นรอยสักนั้นสะท้อนผ่านกระจก
จากวันสองวันผ่านไปเป็นเดือนกว่าที่รอยสักจะเข้าที่เขาทั้งรักษาความสะอาดทั้งหมั่นทาครีมจนสุดท้ายก็บ้าถ่ายภาพรอยสักที่สะท้อนผ่านกระจกเก็บลงไว้เป็นภาพพักหน้าจอของโทรศัพย์ คงจะบ้าไปจริงๆ รัตติกรมองภาพสะท้อนแล้วพูดกับตัวเอง คงจะบ้าไปจริงๆ นั่นละถึงได้สักประโยคนั้นลงบนร่างกาย ประโยคที่คงไม่มีใครในโลกนี้สักกัน...
‘ทรัพย์สินของ นายภัทรนภา หิรัญไพฑูลย์’
-
กลับมาเถอะ รอ 9 ปี สาสมกับสิ่งที่ทำได้หรือยัง :เฮ้อ:
-
ด้วงงงงง กลับมาเก็บสมบัติกลับไปได้แล้วววว
-
:m20:รอคอยด้วงกว่างกลับมา
-
:pig4: :pig4:
-
ด้วงเอ้ย 9 ปีเเล้วนะ...กลับมาไหม?
-
อ่านตอนจบแล้วอ้าปากค้าง แต่ที่จริงมันก็สมควรนะ ทำไว้ขนาดนั้น
มีตอนพิเศษมาเพิ่ม แต่ก็ยังคงค้าง555
มาต่ออีกมั้ยๆๆ
-
เราว่าเรา สายเอสนา...มาต่อเถอะอ่านมาหลายปี ก้อยังรักเหมือนเดิม
-
สงสารทั้งคู่อ่ะ 10 ปี แล้ว
-
เราตามมาตั้งแต่เริ่มเขียน ลงเพจ...ตอนนี้ก้อตามตอ...ตอนพิเศษจงมาๆๆ
-
:pig4: :pig4:
-
อยากให้ด้วงกลับมา
-
:monkeysad: เหมือนหมาน้อยติดป้ายชื่อตามหาเจ้าของ
ด้วงรีบกลับมาเก็บไปนะ
-
:mew5: เรื่องนี้จบแบบไม่สุดจริงๆอ่ะ :mew6:
-
:mew6: :mew6:
-
ด้วงไปไหน กลับบ้านเถอะ คิดถึง
-
กลับมาเถอะด้วง รัตตี้สำนึกแล้วล่ะ 9 ปีแล้ว
-
สงสัยเราจะทีมด้วงอะ
สะใจเวลารัตตี้ดิ้น ติดบ่วงไปไหนไม่รอด 555555
-
รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
39 [พิเศษ]
..
‘คนเรา พอกังวลมากๆ เข้ามันก็เหมือนจะเห็นจุดจบ..ลางๆ แล้วจะให้มันจบแบบไหนดีล่ะ?’
ผมน่ะเป็นพวกที่ชอบความตื่นเต้น แต่คงเพราะนิสัยส่วนตัวเป็นพวกไม่ค่อยสนใจโลกเท่าไหร่ไอ้สิ่งที่ชอบมันเลยไม่ค่อยได้ผ่านเข้ามาในชีวิตมากนัก ผมเคยคิดนะว่าตัวเองคงออกจะจิตๆ อยู่บ้างถึงได้ชอบอะไรที่ต้องลุ้น ต้องรอ หัวใจมันระส่ำมากถ้ามีพวกความรู้สึกแบบแปลกๆ ให้หัวใจได้กระตุกวาบรู้สึกดีจนอะดรีนาลีนวิ่งพล่าน พวกอันตรายความจริงก็น่าสนใจแต่ก็ไม่คิดว่าจะได้เจอคนอย่างนั้นจริงๆ จังๆ ขนาดนี้
ครั้งแรกที่เจอนั่นตอนที่ได้สติขึ้นมาหัวใจผมเต้นรัวจนแทบยืนไม่อยู่ ก็ไม่ได้ชอบตั้งแต่แรกหรอกแค่หัวใจมันเต้นแรงเกินไปจนจับความรู้สึกลึกๆ ไม่ได้ว่านั่นมันเป็นอาการตื่นเต้นตกใจหรือว่ารังเกียจ ที่แน่ๆ ตอนนั้นคงเกลียดแน่ๆ กับหัวใจที่เต้นรัวไอ้ที่คิดว่าเรื่องมันน่าจะจบตั้งแต่ครั้งแรก มันดันเริ่มต้นใหม่ในทุกๆ ครั้งที่รู้สึกตัว ก็ไม่เคยคิดว่ามก่อนนี่น่าว่ารุ่นพี่นั่นมันจะเป็นพวกชอบแว้งกัดซ้ำๆ
เหมือนปลาเลยนะ เหมือนไอ้พวกชะโดหวงถิ่น รุนแรง ได้ลุ้น ได้รอ พอรู้สึกตัวอีกทีก็มาติดเบ็ดอันเดิมอยู่ที่เดิม ไม่ได้ลดลาวาศอกลง ไม่ได้ทำให้จิตใจสงบลงได้เลยไม่เคยเข็ด ทุกๆ วัน ทุกๆ ครั้งที่เจอกัน ไอ้สายตาที่มองจ้องมานั่นมันทวีความรุนแรงขึ้นในทุกๆ ครั้ง รุนแรงขึ้นในทุกๆ วันจนหัวใจชักจะเต้นผิดจังหวะ แต่บางทีมันก็น่ารำคาญ น่ารำคาญที่ต้องคิดให้ทันว่าไอ้รุ่นพี่นั้นจะมาไม้ไหนอีก เป็นคนร้ายกาจได้อย่างคงเส้นคงวาจนน่ารำคาญจริงๆ แต่เวลาถูกสายตานั่นจ้องมองทีไร มันก็มีอันต้องได้ลุ้นทุกครั้งจะงัดเอาเรื่องเลวร้ายแบบไหนมาประเคนให้อีกนะ?
มันน่าตลกชะมัด..
ตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมานอกจากเรื่องร้ายกาจที่พอจำได้ก็มีเรื่องคืนสุดท้ายที่ไอ้รุ่นพี่นั่นอ่อนโยนด้วย มันรู้สึกดีจริงๆนั่นล่ะ รู้สึกดีจนสมองพร่าเลือนไปหมดทั้งๆ ที่ถูกกอดไว้แน่นขนาดนั้นแต่ดันไม่รู้สึกรังเกียจเลยสักนิด จนเหมือนกับว่าไอ้ที่เจอๆ มาก่อนหน้านี้มันแค่เศษเสี้ยวด้านเดียวจากทั้งหมด ชักอยากเห็นส่วนที่อยู่ลึกที่สุดแล้วสิ ยังมีอะไรอยู่อีกที่ยังไม่ได้เห็นอีกนะเรื่องราวบ้าๆ ของรุ่นพี่ที่แสนจะเข้าใจยาก
นี่ได้ข่าวว่ายังอยู่ที่แก่งเพกา สุดท้ายก็กลับมาเป็นผู้จัดการเหมือนเดิม ได้ยินเรื่องราวและวีรกรรมหลังจากนั้นจากจ๊ะปอเยอะแยะเลยล่ะ ยังนึกขำๆ อยู่เลยว่าไอ้รุ่นพี่บ้านั่นเหมือน ‘ไอ้โหด’ ปลาชะโดยักษ์ที่อยู่แถวๆ ดงนาง เคยเย่อมันได้อยู่ สี่ห้าครั้ง ไอ้ปลาหัวรั้นตัวนั้นไม่เคยเข็ดขอแค่ได้เหยื่ออ่อยเท่านั้นล่ะพอลองเบ็ดอีกครั้งก็ได้เย่อมันอีกแล้วเป็นปลาที่ทำให้หัวใจเต้นแรงได้ไม่แพ้กันเลย ไม่ว่าหน้าน้ำปีไหนมันก็จะยังรออยู่ที่เดิม รอเบ็ดคันเดิม ตลกชะมัด จะเหมือนกันหรือเปล่า? นี่เข้าปีที่ 13 แล้ว เลข 13 กำลังสวยเสียด้วยสิ กลับเมืองไทยดีไหมนะ?
‘กลับไปเย่อกับไอ้ปลาหัวรั้นร้ายกาจสองตัวนั่นอีกครั้ง...’
-
โฮกกกก เข้ามาก็เจอพาร์ทน้องด้วงพอดี
13 ปี!! เป็นการกลับมาเจอกันที่เลขสวยมาก
คือที่จริงน้องด้วงแอบมาโซใช้มั้ยแอบติดใจนังรัตตี้เนี่ย :m12:
แต่น้องด้วงคะเราจะบอกนังรัตตี้มันไม่ได้ค่ะ เดี๋ยวมันจะได้ใจ
น้องด้วงต้องเหนือกว่า! น้องด้วงต้องกลับมาในมาดราชินีนะคะ! 55555
-
ด้วงงงงง กลับมาเหอะะะะะ ไหนๆ ก็ทนมือ ทนตีน มาเยอะ ไม่โกรธ ไม่เกลียด แล้ว
ก็กลับมารักอิผู้จัดการเถอะ สงสารมานนนน 13 ปี แว้ววววว
-
กลับมาเร็วๆเลยค่าาา รับรองคราวนี้ไม่เสียเวลาเย่อนาน o13
-
กลับมาอย่างราชินีแน่ๆ. o13
ปราบมันให้หงอยเลยนะด้วงนะ
-
สงสัยว่าทำไมช่วงแรกๆด้วงถึงได้ยอม? อาจจะเป็นคนมองโลกในแง่ดี ไม่เจ้าคิดเจ้าแค้น แต่ดูบุคลิกแล้วไม่น่าจะยอมโดนรังแกง่ายๆ
ขำที่รัตติกรสัก ตอนแรกนึกว่าจะสักรูปตัวด้วงซะอีก 555
-
จะมีตอนพิเศษอีกป่ะ มันค้าง
-
13 ปี!!!โอ้ววว กลับมาเยี่ยมบ้านบ้างก็ดีนะด้วงนะ
-
o13
-
จะเอายังไงกับชัวิตดีล่ะ ด้วง?
-
ให้อภัยแล้วก็กลับมานะ ด้วงกว่าที่รัก5555 :pighaun:
-
ลุ้นๆ จะกลับมาไหม
แต่รุ่นพี่ก็สุดๆ จริงๆ ร้ายคงเส้นคงวามาก
โดนไปเท่าไหร่ก็ไม่เข็ด
-
จะรอด้วงกว่างกลับมา กลับมา กลับมา กลับมา อิอิ :ruready
-
ชอบมากกกกก บรรยายให้เห็นภาพเลยค่ะ 5555
-
ขอบคุณครับ สนุกมากกกกก :-[
-
กลับมาเหอะ คนอ่านจิตายละ
-
เรายังอยากรู้เรื่องราวต่อจากนี้นะ คุณคนเขียนห้อยหลังตอนว่า End ไปตั้งแต่ด้วงกว่างไปเรียนเยอรมันแล้ว ตอนแรกที่เราอ่านตอนพิเศษเราคิดว่ามันเป็นตอนพิเศษได้ยังไงกันนะ เพราะตอนพิเศษออกมาแบบเปลี่ยนตอนจบและโครงเรื่องไปเลยถ้าด้วงกว่างกลับมาแก่ง แต่ตอนนี้เราคิดว่าถึงจะเป็นแบบนั้นก็ไม่ได้หมายความว่าโครงเรื่องจะเปลี่ยนแล้วล่ะ เพราะเราว่ามันคือทางของตัวละครที่จะต้องเป็นแบบนี้อยู่แล้ว ขอบคุณคุณคนเขียนแล้วก็ตัวละครทุกตัวเลย สนุกมากๆ จะเป็นยังไงต่อไปก็แล้วแต่คุณคนเขียนกับตัวละครเลยนะ เราชอบมากๆ :bye2:
-
กลับมาเพราะมันพ่วงกับอีกเรื่องอยู่จ้ะ ฮาาา ถ้าด้วงไม่กลับอีกเรื่องก็ไม่มีผลการเปลี่ยนแปลง กลับมาได้ก็กลับไปได้จ้ะ ชิวๆ
#รุ่นพี่ผมมันเลว. #ไพรซ่อนผี. ::
20/3/2559
การกลับมาครั้งนี้ที่แก่งเพกาวุ่นวายกันน่าดู เรื่องมันเริ่มมาจากไอ้ขมิ้นดันทำซ่า พาลูกทัวร์ไปดูปรางค์ประสาทที่ดงนาง ขาไปก็ว่าไปดีๆแต่ขากลับที่พาลูกทัวร์ขึ้นไปบนเกาะใกล้ยอดปราสาท ห่าฝนจากไหนก็ไม่รุ้ตกกระหน่ำจนขาดการติดต่อ ใครจะไปคิดว่าบนเกาะเล็กๆกลางน้ำ
อาถรรพย์มันซ่อนใครสักคนไว้ได้อย่างน่าสะพรึง
13 ปีที่จากไปดงนางยังคงเป็นดงนางเวลาไม่ได้ทำอะไรให้สถานที่แห่งนั้นเปลี่ยนแปลงแม้กระทั่งไอ้ชะโดโหดตัวนั้น มันก็ยังคงว่ายวนอยุ่บนยอดปราสาทดงนาง..
-
สนุกดีนะ แต่เล่าเรื่องงงๆไปหน่อยในบางช่วง :hao3: :hao3: :hao3:
-
กรี๊สสสสสสสสสส :impress2:
หนูด้วงจิกลับมาร้าวววว ขอบคุณคนเขียนที่สุด มิเสียแรงที่ตั้งใจรอคอย
-
จงกลับ จงกลับ จงกลับมาด้วงกว่าง :katai3:
-
อ่านจบแล้ว
มีภาค2เหอะ สนุกน่าติดตาม จะเลวจะจิต ก็อ่านค่ะ
-
อยากอ่านต่ออะ ไม่อยากให้จบเลย มันค้างงงง :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ทำไมอ่านแล้วรู้สึกว่ารัตติกาลแค่หลง ติดใจ บ้ากาม ตัณหากลับ โรคจิต นอกนั้นไม่เจอความรักเลย??
-
ด้วงกว่างๆๆๆ :katai4: :katai4: :katai4:
-
ตกลงกลับมาไหม ไม่มีพิเศษอีกหน่อยเหรอคะ
อีกซักนิดไม่ได้เหรอ นะๆๆ :call: พลีสสสส...... :mew2: :mew2:
-
รอด้วงกว่างช่างนานแสนนาน
-
gz]vsojvp 9jvpl][555
-
รุ่นน้องผมแม่ง..
รุ่นน้องผมแม่ง...
-1-
..
ผมชื่อรัตติกร เป็นผู้จัดการแก่งเพกา ส่วนมากในแต่ละวันๆ นอกจากดูแลพวกลูกทัวร์แล้วก็หาเรื่องก๊งเหล้าไปวันๆ เมื่อก่อนมันก็ไม่ใช่งานที่อยากทำหนักหรอก แต่พอทำๆ ไปจากเดือนเป็นปี จนเข้ามาปีที่ สิบสาม ทุกอย่างมันก็กลายเป็นกิจวัตรประจำวัน มันเหมือนกับการตื่นขึ้นมาล้างหน้าแปรงฟัน ตื่นขึ้นมาสำรวจลูกบวบแพที่ใช้ล่องแก่ง ตื่นขึ้นมาสำรวจทางน้ำ ตื่นขึ้นมาเช็คแขกที่จองที่พักในแต่ละวัน เรื่องมันก็วนลูบอยู่ประมาณนี้ วันไปวนมา อาจจะมีช่วงโลว์ซีซั่นที่ผมได้พักบ้างอย่างน้อยก็สองสามวันต่อปี นานเป็นสิบปีแล้วที่ผมใช้ชีวิตแบบสังกะตายในแก่งเพกา ใช้ชีวิตเหมือนหมานั่งๆ นอนๆ รอให้เจ้าของตัวจริงมารับเสียที แต่ก็นั่นล่ะ สิบสามปีที่ผ่านไปใครจะไปรู้ล่ะว่าตอนนี้จากหมาบ้าไม่ยอมฟังใคร ผมกลายมาเป็นหมาแก่เฝ้ารอเจ้านายเพียงคนเดียวกลับคืนมา...
ก็ผมทำกับมันไว้เยอะนี่น่า ตอนนี้ผมเลยได้แต่รอ เฝ้ารอทั้งๆ ที่ไม่รู้จริงๆ ว่ามันจะมีวันนั้นหรือเปล่า วันที่มันทิ้งผมไป วันที่เรื่องราวนั้นผ่านไป มันคล้ายกับเป็นเพียงแค่เรื่องของเมื่อวาน
“ผู้จัดการ แย่แล้ว! ไอ้ขมิ้นทำเรื่องแล้ว!!”
เสียงเอื้องดาวเธอตะโกนก้องมาก่อนตัว ผมผลุดลุกแล้วรวบมัดผมเผ้าที่ไม่ได้ตัดมาเป็นแรมปี ขยี้ก้นบุหรี่ทิ้งแล้ววิ่งตามไปทิศที่ได้ยินเสียงเอื้องดาว ปีนี่เธอกำลังท้องลูกชายคนที่สอง น่าจะใกล้คลอดในไม่กี่เดือนนี้ล่ะ แต่ก็ยังฝืนมาทำงานในแก่งไม่ยอมขึ้นฝั่งเธอว่าเคยคลอดมาแล้วคนนึง อีกคนคงคลอดได้ง่ายกว่าท้องแรก เห็นเธอว่าอย่างนั้นพวกในแก่งเลยไม่มีใครกล้าขัดต้องยอมให้เธอเป็นแม่บ้านของแก่งต่อไปจนกว่าจะคลอดไอ้หมาน้อยในท้อง
“ว่ามา?”
“ไอ้ขมิ้นทำลูกทัวร์หาย พวกตำรวจตามมาจากบนฝั่งด้วย นี่กำลังสอบปากคำกันอยู่”
เอื้องดาวเธอว่าหน้าตาเสีย ในแก่งเคยมีเรื่องร้ายแรงที่สุดก็แค่ช่วงฤดูน้ำหลากที่ปกติจะปิดแก่ง แต่เมื่อสองวันก่อนพายุเข้ามาไม่ทันได้ตั้งตัว แม้จะสั่งงดล่องแพแต่ก็ยังมีพวกทัวร์บางกลุ่มฝืนประกาศ ไอ้ขมิ้นเป็นกะเหรี่ยงหน้าใหม่ที่รับเข้ามาช่วยงานจ๊ะปอได้ไม่นาน ผมไม่คิดจริงๆ ว่ามันจะห้าวถึงขนาดเอาพวกลูกทัวร์แอบไปที่แก่งโดยลำพัง ถึงจะบอกว่าทางแก่งไม่มีส่วนรู้เห็นแต่แค่จากคำเล่าปากเปล่าของไอ้ขมิ้นใครจะเชื่อ?
“ถ้าหาตัวลูกทัวร์ไม่เจอ ตำรวจเขาตีไปว่าเป็นคดีฆ่าชิงทรัพย์ไอ้ขมิ้นมันจะถูกจับไหมผู้จัดการ?”
นั่นเป็นเรื่องปวดเศียรเวียนเกล้าเรื่องแรกที่โถมเข้ามาตั้งแต่เมื่อวาน ส่วนเรื่องของวันนี้ก็คงไม่ต่างกัน เพราะแทนที่จะได้ทำงานแต่ผมกลับต้องมานั่งอยู่กับพวกตำรวจและอาสาฯ กู้ชีพ นักท่องเที่ยวที่หายไปเป็นลูกชายคนเดียวของนายทหารระดับสูงแถมยังเป็นว่าที่คุณหมออนาคตไกล การหายไปในเขตแก่งเพกาถึงได้เป็นเรื่องใหญ่ที่ทุกฝ่ายต่างเพ่งเล็ง ไอ้ขมิ้นตอนนี้มันกลัวจนหัวหด คำให้การอะไรที่หลุดออกมาเหมือนจะออกมาจากปากพวกบ้าเสียจริตมากกว่าจะออกมาจากปากของลูกหาบเจนพื้นที่ ผมพยายามที่จะคิดในแง่ของความเป็นจริงมากกว่าเชื่อเรื่องอาถรรพย์ ‘ดงนาง’ อย่างที่หลายคนพูดกันปากต่อปากแต่นั่นมันก็ไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้นมา เมื่อทั้งๆ ที่เข้าวันที่สองแล้วแต่ทีมค้นหายังไม่เจอเบาะแสอะไรของว่าที่คุณหมอ
หลายคนในแก่งเพการู้ดีว่าเพราะอะไร หลายคนในแก่งเพการู้ดีว่าช่วงน้ำขึ้นไม่มีใครกล้าเข้าไปใกล้ เวิ้งดงนาง เว้นแต่ไอ้ขมิ้นอวดดี ที่ความอวดดีของมัน นำภัยมาให้ทุกคนในแก่ง ทุกคนต่างตกเป็นผู้ต้องสงสัย หากไม่เจอตัวว่าที่คุณหมอ คดีความคงตามมาอีกเป็นกระบวน ทีนี้ถ้าไม่ได้ผู้ต้องสงสัย คงต้องมีใครสักคนในแก่งกลายเป็นแพะรับบาปไปจริงๆ
..
“ไหวไหมผู้จัดการ? ”
ไอ้ยะข่า ที่กำลังจะกลายเป็นพ่อลูกสอง สะกิดถามรัตติกรที่ตอนนี้แทบไม่เหลือสภาพ การค้นหาคนในเวิ้งน้ำสุดลูกหูลูกตาไม่ใช่เรื่องง่าย ใจหนึ่งหลายๆคนภาวนาให้ห่าอะไรก็ตามที ดลใจให้มีสักศพลอยขึ้นมา จะได้ยุติการค้นหาที่ไร้หนทาง แต่อีกใจหนึ่งหลายๆคนก็ภาวนาขอแค่ให้ว่าที่คุณหมอยังมีลมหายใจคืนกลับมาหาครอบครัว
“ไอ้ขะมิ้นมาว่าไง? มันจำได้ไหมว่าปล่อยเขาไว้ที่ไหน?”
ในตอนนี้เขาเบลอจนหลุดคำถามเดิมๆที่ไม่เคยได้คำตอบ กลางเวิ้งน้ำกว้าง มันจะมีป่ารกชัฏได้ยังไง ไม่ว่าถามกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ไอ้ขะมิ้นก็ยืนยันว่า ‘นาย’ ให้จอดเรือหางยาวที่ริมเกาะแล้วเดินเข้าป่าไป..
“พักก่อนไหมผู้จัดการกลับไปแก่งเพกาก่อนทางนี้ผมดูแลเอง”
ยะข่าขันอาสาทั้งๆ ที่สภาพก็ไม่ต่างกัน ฝนฟ้ากระหน่ำลงมาเหมือนจงใจให้การค้นหายิ่งยากขึ้น รัตติกรเหมือนจะติดไข้เนื้อตัวรุ่มๆ ร้อนผ่าว เขาได้แต่ส่ายหัว ก็ในตอนนี้ถ้าไม่มีเขาคุ้มกะลาหัวไอ้ขะมิ้นสักคน มีหวังไอ้ที่ลอยขึ้นมาคงจะเป็นศพไอ้ขะมิ้น
“เอื้องดาวบอกมีคนจะไปตามจ๊ะปอ…”
อยู่ๆไอ้ยะข่าก็โพล่งออกมาเหมือนคิดได้ ตอนนี้จ๊ะปอแกได้ดิบได้ดีมีเมียฝรั่ง รัตติกรหวลคิดไปถึงวันที่แกแต่งตัวโก้เขามาลาไปกรุงเทพฯ กับแหม่มสาวคราวลูก…คิดได้แค่นั้นทุกอย่างก็ดำมืด ทุกอย่างเหมือนไฟที่ถูกดับสวิตซ์ลงเพียงแค่ชั่วพริบตา..
TBC.
-
ว่าที่ คุณหมอ ลูกนายทหาร ไอ้ด้วงใช่ไหมเนี่ย
-
กลับมาแล้วสินะ แต่กลับมาธรรมดาๆไม่ได้ รุ่นพี่ต้องร้อนรนซักนี๊ดนึงก่อน :laugh:
-
ว้าย อยู่ ๆ ก็มาไม่ทันตั้งตัว :m20:
-
ข้ามปี ข้ามชาติ จริง ๆ รอกันมาแสนนาน
-
กลับมานะด้วงกว่าง :mew2:
-
เรื่องน่าสนใจดีค่ะ อ่านเพราะแรงดึงดูดทางสำนวนการเขียนเลย
ตอนแรกๆก็คิดว่าสั้นจังในแต่ละอ่าน อ่านไปค้างไป
ต้องเลื่อนหาตอนใหม่ มาดูอีกทีอ้อออ one short เลยสั้นๆ
ชอบตอนแรกๆ แต่ตอนหลังๆอารมร์มันก็แปลกๆ บอกไม่ถุก
เหมือนไม่ได้ปะติปะต่อเท่าใด เหมือนเรื่องไม่ได้จะมาแบบนี้ ฮ่าๆ
ยังคงติดตาม ละถ้ามีเรื่องอื่นๆก็จะลองไปติดตามนะคะ
ชอบการถ่ายทอดวิธีการเขียนแบบนี้
-
ด้วงกลับมารักษาไข้ของคุณผู้จัดการ
-
ไปจับปลาชะโดก่อน ค่อยมาจับปลาผู้จัดการใช่ไหมจ้ะ
-
ด้วงน่ารัก แต่ก็ยัง งงๆ กะเนื้อเรื่องนะ :mew3:
-
สนุด โหดมันส์ดี แต่จบแบบงงๆไปหน่อย :oo1: :sad4:
-
กลับมาแล้วแน่เลย
-
น่ากลัวว่าจะรู้ตัวตอนสายไปแล้วนะสิ
-
จะยังรอ รอตอนที่สองคนมาอยู่ด้วยกัน รอคนเขียนมาต่อ
-
รอจ้าาาาาาาา
-
.... รัตติกร รักษารัตน์ ชื่อนี้ คุณหนอนขีดฆ่าไว้อย่างตั้งใจ ...
.
.
.
พ่อหนอนอย่าฆ่านะ .
.
.
.
.
.
.
.
.
แค่ทำให้เป็นอัมพาตเดินไม่ได้แล้วเชือดจู๋มันทิ้งให้มันไม่มีทางระบายความใคร่ตลอดชีวิตก็พอ
รักพ่อหนอนนะ จุ๊บจุ๊บ
-
ถึงแม้ว่าเขาจะได้มันมาจากการพนันสนุกๆ กับเพื่อน เพื่อแลกด้วยเหล้าบรั่นราคาแพงสองกลม...
คราวหน้าก็ลองเดิมพันด้วยคนใกล้ตัวแบบคุณแม่หรือน้องสาวดูบ้างนะ ฟินกว่านี้ เชื่อพี่ พี่เรียนมา
-
เรื่องสั้นนี่หว่า
แต่ละตอนมีไม่กี่บรรทัดเลย