รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
...
...มันก็เหมือนกับการติดกระดุมเม็ดแรกผิด.....
.
.
ก็รู้ทั้งรู้....และรู้ดีกว่าใคร ...
.
.
.
...แต่คนรั้นอย่าง ไอ้รัตติกร ก็ยังฝืนติดมันต่อไปทั้งๆ อย่างนั้น ...
.
.
.
"..."
.
.
.
รัตติกร ตื่นมาในตอนใกล้รุ่งสาง...
ตื่นมาเพราะเสียงไอ ...
ไอ้ด้วงกว่างตัวดี มันนอนสั่น รัตติกรถึงกับสบถ ในตอนที่เอามืออังจมูกไอ้ด้วงมันแล้ว สัมผัสได้แต่ไอร้อน ..ในแสงไฟสลัว.. ทุกอย่างดูเหมือนถูกหยุดเวลา ...
.
.
.
รัตติกร นอนกอดมันแน่น ก็คงแค่ตอนหลับอย่างเดียวล่ะมั้ง ....ที่ไอ้ด้วงกว่างมันจะไม่ดิ้นรนหนีเขา...
.
.
.
หน้าผากชื้นไปด้วยไอเหงื่อ ลมหายใจร้อนระอุ...
อุณหภูมิร่างกายที่เริ่มสูง... ใบหน้าที่เริ่มจะแดงก่ำ ไปด้วยพิษไข้ ...รวมไปกระทั่งเสียงครางละเมอ...
.
.
.
.
...ในเมื่อกระดุมเม็ดแรกมันผิด...
.
.
.
ในสมองของ รัตติกร ก็เลยไม่คิดอะไรมาก....
ไม่คิดอะไรมากไปกว่า ตักตวงทุกอย่างอย่างไม่สนใจ ...
รัตติกร คลายกอดออกจากมัน แล้วหันมาสนใจเรียวขาที่ซ้ำไปด้วยร่องรอยการใช้กำลัง
เม้มจูบแล้วกัด... ก่อนจะกระชากมันลงมาสนองอารมณ์ตัวเองอีกครั้ง อย่างหื่นกระหาย ...
ก็แค่ตักตวงให้ได้มากที่สุด... ก่อนจะทิ้งไอ้ด้วงที่กลายเป็นแค่เศษแมลงไร้ค่าลงถังขยะไป..
.
.
.
.
.
.
.
...
'ใครใช้ให้เป็นไข้ ...ไอ้ด้วงมันทำตัวเองทั้งนั้น...ร่านเอง...ร่าน...เสียจนทำให้คนอย่างไอ้รัตติกร กลายเป็นไอ้โง่ ...แดกเดนคนอื่น..' .
.
.