หัวข้อ: >>เชลยหงส์ กรงพยัคฆ์ << The End~ ความสุขของคนรักกัน _ 03/01/2557 P.52

[บูมเบส]

ตัดของมันให้เป็ดแดกเลยผู้ชายเลวๆแบบนี้

[maemix]

เอาใจช่วยพิงเอาคืนโฟน เอาให้เจ็บให้จำไปเลย

[Poes]

น่าจะได้อีกคู่แล้วนะ    ไม่แน่ต่อไปโฟนนี่หงอพี่พิงไปอีกคนแน่ๆ

[NUTSANAN]

แอบชอบคู่นี้นะ รุนแรงดี  พิงก้แอบผิดเล้กๆที่ชอบยั่วโมโหฟาน แต่ฟานก้ไม่ควรทำถึงขนาดนี้อ่านะ แล้วมันจะรักกันได้ยังงไงงงงง  มันยากที่จะรุ้สึกดีกะคนที่ข่มขืนตัวเอง 

[akiko]

อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆแล้วคะ

ไม่ชอบซูกัสเลยที่ทำตัวแย่ๆๆอย่างนี้

ส่วนพี่โอ น้องซอก็น่ารัก อยากได้ฉากหวานๆๆบ้าง

 

[sulsul]

โอยยย ซูกัส  สงสารพ่อแม่เทอจริงๆ ที่ตัวเองก็เอาไม่รอดแล้ว
ลูกสาวยังทำตัวไร้ค่าอีก อี๊
นึกว่า มีพ่อคุ้มกะลาหัวแล้วจะกร่างที่ไหนก็ได้เหรอ รอนะจ๊ะ
เพราะอีกสักพักคงหน้่าแตก หมอไม่รับเย็บ  รวมทั้งเพื่อนกร่างของเทอด้วย หึหึ

ส่วนโฟน อย่าบอกนะว่า ได้พิงแล้วติดใจ ในเรือนร่าง เลยรู้สึกผิด เหอๆ
ชดใช้กรรมไปล่ะกัน พี่พิงแค้นฝังหุ่นแน่ๆ

[sukaz]

ชะนีค่ะ ชะนี เทอจะเอายังไงกับชีวิต ได้เชื้อพ่อ!!! เชื้อแม่มาเต็มเหนี่ยวเลยน่ะค่ะ
 แต่ล่ะคนดีๆทั้งน๊านนนน
 

[DeShiWa]

มาเป็นกำลังใจให้น้องซอ สู้ๆ

ที่ทำอยู่อะถูกต้องแล้วนะครับ

[yuyie]

  ยัยคุณหนูร้ายนะยะ

[fay 13]

 

[Queen1001]

อ๋อนี่เองต้นตอของความบัดซบในชีวิตพิง!

เอามันให้ตายคาอก อย่าให้ได้ผงาดในโลกของมาเฟียอีกต่อไป

 

[mutoo]

เรารับไม่ได้นะ ถ้าจะให้ฟานได้กับพิง
ฟานเลวเกิน ไม่เอาได้มั้ย ขอคนใหม่ที่ดีที่คู่ควรกับพิงเหอะ

[ppoi]

Kill Kill Kill KILL HIMMMMMMMMMMMM 

จริงอยู่ที่ว่าก็นี่มันนิยายวาย การทำร้าย = ปล้ำ... แต่อยากจะบอกว่า ซ้อมบ้างก็ได้นะ ทั้งตบตีทั้งข่มขืนอย่างนี้มันเกินไปง่ะ คือถ้าทำดีๆ สงสารใส่ใจกว่านี้บ้าง อาจมีลุ้นนะคู่นี้ แต่นี่ซ้อมแล้วข่มขืนแบบรุนแรง เอาๆให้เสร็จอย่างเดียวไม่แคร์พิงเลยอย่างนี้...

...เชือด... เท่านั้นเป็นคำตอบสุดท้าย 

ปอลิง "ลอบ" ใช้ ล ฮะ

[nk23992]

เรื่องนี้สนุกมากๆเลยค่ะน่าติดตามต่อมากกเลย เรียบเรียงเรื่องได้ดี ทิ้งปมและเหตุผลต่างๆให้คิดตามมากมาย

ว่าทำไมซอถึงเป็นยังงั้น ทำไมพ่อถึงเกียจลูกตัวเอง แล้วต่อยเฉลยปมต่างๆออกมา

ซึ่งตอนแรกๆ สงสารซอมากๆและไม่เข้าใจทำไมซอถึงทนเพราะไม่ว่ายังไงคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าพ่อก็ยังรังเกียจอยู่ดี

โดยที่พี่ทั้งสามคนดีกับซอมากๆเพราะอาจจะรู้สาเหตุมาบ้างแล้วแต่ยังไม่แน่ใจ ซึ่งยังไงซอก็มีความเกี่ยวข้องกับตัวเองอีกครึ่งและ

ชีวิตซอน่าสงสารมากๆ แต่ซูกัสนี่ไม่ไหวจะเคลียจริง เพราะถูกพ่อตามใจ ตอนแรกว่าซอไปอ่อย ไปให้ท่าพระเอกและพ่อพระเอก

แต่ตัวเองกลับทำเอง น่าตบสักที จริงซอไม่ต้องไปเห็นใจ เกรงใจ เลยเพราะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกันเลย แมร่งเลวทั้งพ่อและลูก

สะใจจริงตอนที่ซอตอกหน้าพ่อไปสุดๆอ่ะ จริงแล้วซอน่าจะบอกพี่ๆไปนะว่าพ่อเคยจะฆ่าตัวเองทั้งที่ตัวเองคือเลือดแม้ แต่ตัวไม่ใช่เลย

ยังไงก็รอตอน ต่อไปนะค่ะ

ปล. พระเอกใจดีกะยังซูกัสเกินไปน่าจะตอกอะไรบ้างนะที่กะซออ่ะเคยร้าย เคยว่ามาแล้วเลย ขัดใจแม่ยกซอจริงเลย

[พลอยสวย]

 :beat:น้องซอสู้ๆฆ่ามันเลยย

[no.fourth]

อีโฟนคะ เลวเกินไปแล้วนะ

พี่พิงสู้ๆค่ะ เชือดมันทิ้งซะ

[eye-lifestyle]

สงสารพิงนะ
แต่เรารู้สึกว่าเราชอบคู่นี้อ่ะ แลดูจิตๆดี

[•♀NoM!_KunG♀•]

กำลังตล๊อดดดด

[stormphoenix]

คำทำนายเป็นจริงใช่ไหมมมมม ราชสีห์จะยิ่งใหญ่ถ้าได้ครอบครองพยัฆา
ซึ่งตอนนี้น้องซอก้อได้ครอบครองพี่โอแล้ว ถึงแม้ว่าน้องซอจะเป็นฝ่ายถูกกระทำ
ก่อเหอะนะ ฮ่าาาาาาา

[aimjungna]

เย้ ๆ มาต่ออีกตอนแล้วขอจิ้มก่อนละกานนะคะ
เป็นกำลังใจให้คะ สู้ ๆ น๊าาา *0*

[Lilly_Fw]

ตอนพิเศษ โฟน+พิง ตอนที่ 2


ผมมองหน้าจอโทรศัพท์หลังจากที่มันแผดเสียงดังขึ้น..เลี่ยงออกมาจากโต๊ะอาหารก่อนจะชั่งใจว่าจะรับดีรึเปล่า...มันมีรางสังหรณ์บางอย่าง...แต่สุดท้ายก็กดรับจนได้...

“สวัสดีครับ”

/....................../

“ฮัลโหลครับ”  เสียงปลายสายเงียบ...ผมรู้ว่าตั้งใจเพราะเสียงอื้ออึงจากฝ่ายนั้นทำให้รู้ว่าโทรศัพท์ไม่ได้เป็นอะไร...

/ ผมรออยู่สวนสาธารณะ /

ตึ๊ด ๆๆๆ

“...................”  กลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะกำโทรศัพท์แน่นหลังจากอีกฝ่ายกดตัดสายไป

...กำแน่นจนรู้สึกเจ็บมือ...ความรู้สึกที่เก็บเอาไว้เอ่อล้นออกมาอีกครั้ง เมื่อจำได้ว่าเสียงทุ้ม ๆ นั่นเป็นของใคร...เหมือนเข็มและมีดกำลังกรีดลงตามลำตัวอีกครั้งเมื่อนึกถึงสิ่งที่ผ่านมาแล้ว...

...สเตฟาน...

“พี่พิง จะไปไหนครับ”

“..พี่จะไปธุระนิดหน่อย...วันนี้มีพี่ ๆตั้งหลายคน อ้อนให้เต็มที่เลยนะ...”  ขึ้นไปเอากุญแจลงมา ก็เจอซออยู่หน้าบ้านกำลังเดินเล่นกับหนึ่งในเจ้าสัวน้อยแห่งราชสีห์เกริกไกร...เห็นแววตามีความสุขนั่นผมก็รู้สึกมีความสุขไปด้วย...เป็นที่รักของใครต่อใคร....น่ารัก จิตใจดี...จนคนรอบข้างรู้สึกว่าอยากปกป้อง....รวมทั้งผมด้วย...

“พี่พิงจะไปไหน ให้ซอไปเป็นเพื่อนไหม..ซอเป็นห่วง”

“ จะไปหาเพื่อนครับ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก..”  บอกคนที่ปล่อยเอวพี่ชายตัวเองแล้ววิ่งมาเกาะแขนผมไว้...เหมือนซอจะรู้ทันผมว่าเป็นยังไง...เพียงแต่เจ้าตัวไม่แสดงออกว่ารู้มากแค่ไหน...เพราะมันจะทำให้ผมอึดอัด....ใบหน้าน่ารักทำปากจู๋เมื่อถูกขัดใจจนต้องยื่นมือไปบิดจมูกเล็กอย่างหมั่นเขี้ยว...

“ ถ้ามีอะไรรีบโทรหาซอนะ”

“ ครับพี่รู้...ไปนะ..”  ซอยอมปล่อยแขนในที่สุด แต่สีหน้าก็เป็นกังวลจนสังเกตได้...ทุกอย่างผมจะจัดการเอง โค้งให้เจ้าสัวน้อยราชสีห์เกริกไกร ก่อนจะเดินไปที่รถ....

....ตราบาปแห่งความอับอายมันกระตุ้นให้ผมรู้สึกว่า ....การฆ่าใครซักคนไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร...ถ้าหากเกิดอะไรขึ้น...ผมยินดีฆ่าตัวตาย เพื่อที่จะไม่ทำให้ตระกูลพยัคฆราชต้องเดือดร้อนในฐานะที่ดูแลผมอยู่...

ก้าวเดินอย่างมั่นคง  ทั้งที่ลมเย็นๆ  พัดผ่าน..แต่มันไม่ได้ช่วยให้ความครุกรุ่นภายในจิตใจลดลงเลย...ตาจ้องไปที่ทางเดินด้านหน้าที่จะพาผมไปพบใครบางคน...คนที่คิดผิดที่โทรหาผม....ไม่รู้วัตถุประสงค์อะไรทั้งนั้น ไม่สนใจว่าจะเอาเบอร์มาจากไหน...

“......................”

“.......................”  จ้องมองคนที่ยืนมองพื้นน้ำอยู่.....ที่เดิม....ที่เจอกันคราวที่แล้ว...ผมยกยิ้มมุมปากกับร่างสูงใหญ่ บ่ากว้าง  แผ่นหลังที่เห็นดูแข็งแกร่งและมั่นคง...เส้นผมสีน้ำตาลเข้ม ถูกลมพัดปลิวน้อย ๆ ....เหมือนภาพวาด...

..ภาพวาดที่จะถูกเขาทำลายอย่างไม่มีชิ้นดี...หลับตาลงช้า ๆ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าระงับอารมณ์แค้นให้นิ่งที่สุด...ไม่ว่าตอนนี้
หรือตอนไหน ผมก็ไม่มีวันละทิ้งความคิดที่มีเด็ดขาด....คนที่เกิดขึ้นมาแล้วถูกปลูกฝังเรื่องให้รักศักดิ์ศรียิ่งกว่าชีวิตอย่างผม...ตอนนี้มันไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว....

“...ผมมารอคุณต้องนาน...”

“.......................”   มองคนที่หันมาเผชิญหน้า...บรรยากาศรอบ ๆ ตัวดูนิ่งสงบเหมือนกับใบหน้าหล่อที่หันมามองผมที่เดินเข้าไป...และใบหน้าของผมก็คงนิ่งสนิทพอกัน...

“..มีอะไรจะคุยกับผมรึเปล่า...เห็นคุณหนูของคุณไปหาผมถึงคณะ..”

“..ซอไปหา...แกทำอะไรซอ!!...”  ทำไมเรื่องนี้ผมไม่รู้เรื่อง....ทำหน้าเข้มก่อนจะตวาดถามออกไปเสียงดัง...จะทำอะไรก็ได้...จะทำผมหนักหนาแค่ไหน...ยังพอที่จะอดทนได้บ้าง...แต่ถ้าคนตรงหน้าทำอะไรซอเมื่อไหร่...ผมจะฆ่ามันทันทีที่เห็นหน้า...

“ อย่าใจร้อนสิ...ผมไม่ได้ทำอะไร...คุณหนูแค่มาต่อว่าผมที่ผมไปทำคุณนอนร้องไห้..เอาหนังสือตีผมผลั๊วะ ๆ ใครกันแน่ที่ทำ
ใคร”

“ ซอรู้ได้ยังไง”

“ คุณว่าคุณหนูคุณอ่อนหัดหรือโง่หรือไง..”   กลืนน้ำลายลงคอเมื่อนึกถึงท่าทีอีกฝ่าย...ซอรู้จริง ๆ ด้วย...แล้วการบุกไปหาคนร้ายกาจถึงที่มันเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำ...ซอไม่ต้องมาทำเพื่อผมขนาดนี้...เพราะมันอันตรายเกินไป...

“ มีอะไร “

“ เปล่า ก็แค่เห็นว่าป่วย ก็แค่อยากดูอาการ...ถ้าไม่เป็นอะไรแล้ว...สนใจไปต่อกันอีกไหม”

“...หมายความว่ายังไง...”  กำมือแน่นกับคำพูดปรามาสนั่น...ใบหน้าของคนเลวมันตราตรึงหัวใจผมเหลือเกิน...อยากจะเอามีดกรีดลงให้ให้เลือดพุ่งออกมา...เลือดของคนพวกนี้มันจะเป็นสีแดงเหมือนของพวกผมรึเปล่า...

“ ก็แค่คิดว่า...คุณไม่สนใจผมเหรอ...คุณเด็ดดีนะ ว่าไหม...”

“...คุณคิดว่างั้นเหรอ...”

“...ครับ...”  ร่างสูงเดินมาประชิดร่างผม...ตาคมจ้องมาอย่างมีความหมาย...ก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบผิวหน้าผมที่ยังเป็นรอยมือของเจ้าตัว...ยกยิ้มตอบไปเมื่อเอวผมถูกกอดไว้หลวม ๆ เงยหน้ามองสบตาคนกอด ก่อนจะก้มลงมองอกกว้างที่อยู่ห่างจากหน้า...

.....แค่ถูกสัมผัสก็แทบอยากจะอาเจียนออกมา...

“ ว่าง่าย ๆ อย่างนี้ รักตายเลยครับ “

“ ครับ...เราได้รักกันจนตายแน่ ๆ..”  ช้อนตามองคนที่ก้มลงมากระซิบที่ข้างหู ใช้นิ้วมือไร้ตามสาบเสื้อเชิ้ต พร้อมกับสอดนิ้วมือเข้าไปสัมผัสกล้ามเนื้อด้านในแผ่วเบา....อีกคนเหมือนจะพึงใจที่ผมทำอย่างนี้....

รถวิ่งไปจอดในลานจอดของคอนโดหรู แถวสวนที่ผมไป ไม่แปลกใจถ้าครั้งที่แล้วผู้ชายคนนี้จะตามผมไปถูก เพราะหลังจากที่ขึ้นลิฟท์มาแล้ว มองจากระเบียงห้องเห็นสวนสาธารณะเป็นบริเวณกว้าง และสถานที่จอดรถของสวนมองไปก็พอจะจำรูปพรรณสัณฐานได้...

ฟอด!

“เข้าข้างในกันเถอะครับ”

“....................”  ยิ้มให้คนที่กอดจากด้านหลังแล้วหอมแก้มผมอย่างแรง....พร้อมกับเดินเข้าไปด้านใน...ก่อนจะนั่งลงที่เตียงทั้งคู่....

“ คุณคิดอย่างที่ทำจริง ๆ รึเปล่าพักพิง”

“ แล้วคุณว่าไงล่ะครับ...คิดว่าผมจะยอมคุณจริงๆ รึเปล่า..”

ฟุ่บ!

“..ไม่รู้สิ...”

“................”  ริมฝีปากหนาพาดผ่านริมฝีปากผมแผ่วเบา...หลังจากที่ดันร่างผมให้นอนราบลงกับที่นอน...ส่งยิ้มไปให้อย่างประจบพร้อมกับยื่นมือไปปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเม็ดบนขอคนที่คล่อมอยู่ออก...

“...รู้ไหม พิง..คุณ เป็นคนแรกที่ผมอ่านแววตาไม่ออก...”

“...................”   ใบหน้าคมฝังจมูกลงที่ซอกคอผม...เป็นสัมผัสที่ชวนขนลุก...แต่ไม่ใช่เพราะความเสียวกระสันอะไร...

...เพราะรู้สึก...รังเกียจ...ขยะแขยง....

“...หึ...คราวนี้..ผมจะทำให้คุณมีความสุขด้วย ดีไหม...พักพิง..”

“...เอาสิครับ..สเตฟาน...”

สเตฟาน  ปุญไพรคชสาร...คุณมองแววตาผมไม่ออก...แต่แววตาที่ผมอ่านจากคุณมันชัดเจน...หยอกเย้า...ระวังตัว...คุณไม่ใช่คนโง่  และผมก็ไม่โง่เช่นกัน...ข้อมือผมถูกจับไว้แน่นทั้งสองมือ...แต่นั่นมันไม่ได้ทำให้คุณปลอดภัยหรอก...

“................”

จูบแสนหวานที่อีกคนตั้งใจปรนเปรอ ทำให้รู้สึกอึดอัด...แม้จะยอมรับว่าชั้นเชิงเรื่องแบบนี้มันชวนให้ลุ่มหลง...ถ้าไม่มีความรู้สึกอื่นเข้ามาปะปน..กระดุมเสื้อผมถูกปลดออกทีละเม็ดอย่างรวดเร็ว ทั้งที่หน้าหล่อ ๆ ก็ยังซุกไซร้ ตะโปมจูบตามซอกคอผมอยู่...

“..หอมจัง..ค่อย ๆ ทำอย่างนี้แต่ก็ตื่นเต้นดีเหมือนกันนะ ว่าไหมครับ..”

“..ครับ ๆ ช้า...แต่เร้าใจหึ ๆ..”

“...ทะ..ไม...”

...ผลั๊ก!..

“..พะ........”

“ หอมไหมครับ  เร้าใจไหม หึ หึ ไอ้เลว!!” ตะโกนกร้าวหลังจากที่ผลักร่างที่โซเซออกจากร่างกายตัวเอง...ผมรู้ว่าถ้าพกอาวุธไม่มีทางที่จะทำอะไรไอ้ชั่วนี่ได้แน่ ๆ  ในเมื่อมันมาผมมาได้ยังไง ผมก็ควรจะทำอย่างนั้น..

...ยาสลบฤทธิ์แรงที่ทาไว้ตามซอกคอ คือสิ่งที่ผมทำ ยิ่งสูดมากเท่าไหร่ อาการก็หนักขึ้นเท่านั้น ขนาดผมได้กลิ่นเจือๆ ยังรู้สึกมึน ๆ ....จากคนที่แค่วิงเวียนเริ่มทำตาลอยหลังจากที่ผมผลักออกไป...ตาคมพยายามลืมขึ้นมาจ้องมาที่ผมที่ลุกขึ้นยืนติดกระดุมเสื้อตัวเอง..

“...หึ..”

“.....................”  จ้องเขม็งมองคนที่ยังยกยิ้มกวน ๆ  ให้ก่อนที่ตาจะปิดสนิทไป...แม้เวลาที่เหมือนจะจนมุมก็ยังทำให้ผมรู้สึกโมโหได้...ตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ ก็คงจะหัวเราะไม่ออก...


มองเชือกเส้นใหญ่ที่ผูกใส่ขื่อด้านบนเพดาน....ปลายเชือกมัดติดกับข้อมือเรียวของคนที่หมดสติอยู่...รู้สึกสะใจและตื่นเต้นที่กำลังจะได้ทำบางอย่าง เสื้อเชิ้ตถูกถอดออก...เหลือแค่เนื้อตัวเปลือยเปล่ากับกางเกงยีนส์เข้ารูปตัวแพง...ถ้าหญิงที่ไหนมาเห็นก็คงจะกรี๊ดไม่น้อยกับรูปร่างอย่างนี้ แต่ไม่ใช่กับผมแน่...โกดังเก่าแถบชานเมืองของพยัคฆราชคือที่ผมอยู่ มีการ์ดที่ผมโทรเรียกออกมาสองคน...เพื่อมาช่วยผมทำบางอย่าง...แต่สุดท้ายก็ให้กลับไปและกำชับว่าห้ามบอกใคร...

ซ่าส์!

“ อึก อืม...”

“ ตื่นแล้วเหรอครับที่รักของผม...หลับไปนานจังเลยนะ”

“...หึ...คุณเก่ง...เหมือนกัน..หนิ...”

“แน่นอน!...ถ้าวันนั้นคุณไม่เล่นสกปรกกับผมก่อน ผมก็คงไม่ทำอย่างนี้.!.”  เดินเข้าไปใกล้คนที่โหนตัวอยู่กับเชือกมะนิลาเส้นใหญ่....ร่างกายเปียกโชกไปด้วยน้ำที่ผมสาดใส่....แต่คนที่ลืมตาขึ้นแค่หันมองสภาพตัวเอง ไม่รู้สึกยินดียินร้ายอะไร...ทำให้ผมรู้สึกโมโห..

“ จะทำอะไรผมก็รีบทำสิ”

“ หึ..ทำแน่..”  คนที่ทำหน้าเหมือนไม่รู้สึกอะไรในตอนแรก เริ่มนิ่งและจ้องมีดพกที่ผมหยิบขึ้นมาจากเก้าอี้ตัวเล็กเก่าๆ  ที่ตั้งอยู่แถวนั้น ความเงาวาวของมันสะท้อนให้เห็นว่าผมทำสีหน้าสะใจแค่ไหน...

“.....................”

“ ผมก็แค่อยากจะให้คุณรู้ ว่าความเจ็บปวดจากการถูกทิ่มแทงน่ะ  มันสนุกแค่ไหน...”

“งั้นคุณก็ยอมรับน่ะสิ ว่าตอนนั้นมัน..สนุก..”

ฟึบ!

“..อึก...”

“..หึๆ..แต่ตอนนี้สนุกกว่า..”  ยกมีดเงาวับที่ตอนนี้มีหยดเลือดแดงฉานเคลือบติดมาด้วย...หลังจากที่ตั้งใจแทงเฉียดเอวของคนที่โหนเชือกอยู่ ร่างสูงแค่สะดุ้งแต่ไม่ได้แสดงอาการออกมาว่าเจ็บอะไร...เพราะคำพูดปรามาสนั่นทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิด...

“..ถ้าคุณฆ่าผม..อย่าเสียใจจนฆ่าตัวตายทีหลังนะ..”

ปึก!!

“...อย่าปากมากนักเลย!!..ต่อให้คุณตายซักพันครั้ง!! ผมก็ไม่มีวันเสียดายชีวิตคุณหรอก!!..”  หน้าหล่อหันตามแรงหมัดของผมที่กระแทกใส่ที่มุมปากนั่น จนเลือดหยดน้อยๆ  ไหลออกมา

.... ความแค้นมันคับแน่นขึ้นเพราะใบหน้าที่ไม่รู้สึกอะไร ไม่ร้องว่าเจ็บ ไม่มีท่าทีว่าตัวเองกำลังเจ็บปวดและพ่ายแพ้.....

“ อึก!”

“ ฮ่าๆๆ สนุกไหมครับ...ที่รัก...”  ไม่อยากจะเสียเวลามาก เพราะเดี๋ยวซอจะเป็นห่วง...เดินเข้าไปใกล้คนที่ถูกเชือกรั้งไว้ ก่อนจะกดปลายมีดลงบนแผงอกหนา...ก่อนจะกรีดเป็นรอยยาวลงมา...ร่างหนาสะดุ้งแต่ก็ไม่ร้องโอดโอยตามที่ผมคิดไว้....

“ สนุกครับ!”

“....................”  เงยหน้าจ้องเขม็งไปที่ใบหน้าที่ยังนิ่ง ๆ แทนที่จะแสดงอาการเจ็บ....

“..อึก...”

“ งั้นเลิกเล่นกันเถอะครับ..”  กรีดมีดลงบนอกข้างซ้ายตำแหน่งหัวใจ...รู้สึกสะใจที่อีกคนเริ่มมีสีหน้าเจ็บปวดขึ้นมา เพราะมีดที่กดลงมันลึกกว่าปกติ...เลือดสด ๆ ไหลออกมาเคลียผิวขาวนั่น...

“อ๊ากก!”

“ฮ่าๆๆ สนุกจังเลยครับ...การเจอกันของเรา ครั้งนี้ผมมีความสุขที่สุด..”  เสียงร้องเพราะความเจ็บปวด เมื่อน้ำเกลือในขวดที่เตรียมมาถูกราดลงบนแผลบนร่างกายหนานั่น....

...ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะทำได้ขนาดนี้...แต่เมื่อสิ่งที่ผมรักอย่างศักดิ์ศรีถูกทำลายย่อยยับ...แค่นี้มันยังน้อยไป...ความทรมานที่ได้รับ...มันต้องตอบกลับคืนคนทำ....

“อัก!”

“....................” กรีดหลังมือของคนที่โหนเชือกยาวลงมาถึงข้อศอก....แขนคู่นี้ที่โอบกอดและมือนั่นที่จับผมไว้....

ปึก!!

“....อึก.....”

ปึก!!

“ อา..”

“................” เหวี่ยงหมัดใส่ปาก และหน้าท้องแข็งนั่นอย่างสุดแรง...จนเลือดออกมากลบปากหนา...ปากนั่นที่จูบผมอย่างจาบจ้วง.....ร่างสูงงอตัวเพราะหมัดหนัก ๆ ที่ท้องตัวเอง...แรงผมไม่ใช่น้อย ๆ เพราะวิชาการต่อสู้ผมเรียนมาพร้อม ๆ กับคุณโอ ถึงฝีมือผมจะไม่เท่าผู้นำพยัคฆราช แต่ผมก็ถือว่าพอตัว...ไม่มีทางแพ้แน่ถ้าไอ้บ้านี่ไม่ใช้วิธีสกปรก...

“...ทำสิ...ถ้าคุณจะหายโกรธผม...”

“.................”  ชะงักมือที่กำลังจะปลดเข็มขัด...เสียงพูดกระท่อนกระแท่นอย่างไม่เต็มเสียง...คำพูดที่ได้ยินแทนเสียงครางเพราะความเจ็บปวดนั่นทำให้รู้สึกใจกระตุก...แต่...แก่นกายอัปปรีย์ที่ทำร้ายผม....ไม่อยากจะเอามันไว้ .....เพื่อความสะใจ...เลิก
สนใจ ....ปลดเข็มขัดและปลดกระดุมกางเกงยีนส์ก่อนจะรูดซิบ จนเห็นบ๊อกเซอร์สีดำ...

“...แค้น ผมมาก สินะ...ผม มันก็ แค่ มดแมง...คุณ รู้สึกไม่สมเกียรติ!! ที่ถูก มดแมง กัดใช่ไหม...เกลียดผม มากใช่ไหม!!...”

“ใช่!! ผมเกลียดคุณ!!”

“...ความ รู้สึก ที่ถูก ดูถูก...คุณไม่รู้ ใช่ไหม ว่ามันก็เจ็บ เหมือนกัน!!..”

ฉึก!!

“แต่คุณควรที่จะทำอย่างนั้นรึไง!!”

“อ๊าค!!”  ค่อย ๆ ขยับออกมา ก่อนจะมองมีดที่ปักอยู่ตรงต้นขาของคนตรงหน้า....กลืนน้ำลายอย่างลำบาก...เกิดอะไรขึ้น ทำไมความตั้งใจของผมมันถึงไม่เป็นผล...ทำไมผมไม่ทำ...มองเลือดแดงฉานที่ซึมออกมาจนกางเกงเปียกแต่โลหิตนั่น....จ้องมองหน้าคนที่ร้องเสียงดัง....แต่สุดท้ายก็กลั้นใจทั้งที่เหงื่อกาฬผุดเต็มใบหน้าเพราะความเจ็บปวด....ตาคมจ้องมาที่ผม...ก่อนจะยกยิ้มอีกครั้ง....

“ ฆ่า ผมสิ ไม่งั้น ผมจะหลุดออกไป ได้...”

“ ผมเชื่อว่าคุณออกไปได้แน่!..ถ้าผมเจอคุณอีก ผมจะฆ่าคุณ!!”

เดินออกมาอย่างไม่รีรอ...ไม่หันมองคนที่ยังโหนเชือกและต้นขามีมีดปักอยู่....ทั้งที่ถือว่าผมทำสำเร็จ ถึงจะไม่ทั้งหมดก็เถอะ...อย่างน้อย ๆ ก็ควรจะรู้สึกดีกว่านี้...แต่ทำไมความหน่วงมันถึงได้เกิดขึ้น...ไม่ชอบความรู้สึกอย่างนี้เลย...

“..พักพิง!! เราจะต้องเจอกันอีก...ถึงแม้ว่าคุณจะฆ่าผม!!..”   

.............................

.............................

กลับมาถึงบ้านก็เกือบจะห้าโมงเย็น...ซอยืนรอผมอยู่หน้าบ้าน  พวกราชสีห์เกริกไกร กลับไปกันหมดแล้ว...พอลงจากรถร่างเล็กนั่นก็วิ่งมาหาอย่างเป็นห่วง...

“พี่พิงหน้าซีดจัง ไข้กลับรึเปล่า”

“..พี่ปวดหัวนิดหน่อย...”   ส่งยิ้มให้คนที่วิ่งมาเกาะแขนผม...ก่อนจะถามอย่างห่วงใย...ใบหน้าน่ารักดูเป็นกังวลจนผมรู้สึก
ผิด...นอกจากคุณโอกับเจ้าสัวแล้ว  พึ่งจะมีคนที่คอยเป็นห่วงผมขนาดนี้....รู้สึกผูกพันธ์ และสบายใจที่ได้อยู่ด้วย...

“...ไปนอนพักเถอะครับ ซอพาไป...”

ซอเกาะแขนผมจนถึงห้อง...ดูเหมือนว่าคนตัวเล็กอยากจะพูดอยากจะถามอะไรมากมาย.. แต่ไม่กล้า...อย่างน้อย  ก็คงจะมีคำถามว่าผมไปไหนมา ไปทำอะไรมา ถึงกลับมาซะเย็นย่ำอย่างนี้...

“ พี่ไม่เป็นไรหรอก พักนิดหน่อยก็หาย..”

“ จริงเหรอครับ”  ยิ้มให้คนที่ทำหน้าอมทุกข์...นึกถึงคำพูดที่ซอไปหาสเตฟานที่คณะแล้วก็ยิ่งรู้สึกเอ็นดูคนตรงหน้ามากขึ้น...

...เป็นห่วงความรู้สึกของคนอื่น...เป็นห่วงคนอื่น....โดยไม่คำนึงความปลอดภัยของตัวเอง....บอบบางแต่ดูก็รู้ว่าจิตใจช่างเข้มแข็ง...คนอย่างนี้ควรที่จะพบเจอแต่ความสุข...ไม่จำเป็นต้องรับรู้เรื่องราวร้าย ๆ...

“ จริงครับ “  ยกมือขึ้นแนบแก้มนุ่มของน้องชายเพียงคนเดียวตอนนี้ที่ผมรักที่สุด...รู้จักกันเพียงไม่นาน แต่มันเหมือนว่าผูกพันกันมาแล้วเนิ่นนาน..

“ พี่พิง...มือ..เลือด...เกิดอะไรขึ้น..”

“....................”  รีบชักมือกลับมือ เมื่อลืมตัว...เลือดของคน ๆนั้น ยังติดมือผมอยู่....แล้วบังเอิญว่าซอเห็น....ไม่น่าเลย ทั้งที่ไม่อยากจะให้เป็นห่วงแท้ ๆ แต่ผมกลับปิดแค่เรื่องง่าย ๆ อย่างนี้ไมได้...

“..พี่ พิง ฮึก!..ใคร ทำ...พี่พิง..”

“...ไม่ มี ใครทำ...”

“ ฮึก พี่พิง บอก ซอสิ! ฮึก เจ็บไหม...ถูกทำอะไร มา เจ็บ ฮืออ ไหม!..”   ร่างบอบบางโถมกอดผมไว้...ก่อนจะร้องไห้และซุกหน้าที่อกผม...ก้อนบางๆ จ่อจุกที่ลำคอ...แต่ก็พอทำให้น้ำตาคลอได้...

“ ไม่มีอะไร จริง ๆ ครับ...อย่าร้องสิ..เลือดสุนัขน่ะ พี่ไปช่วยสุนัขถูกรถชน”

“ จริงเหรอ ฮึก ครับ..”  ลูบหัวคนที่ยังพูดอู้อี้ไปอ้อมกอด...เงยหน้าให้น้ำตาที่คลอเพราะความอ่อนล้าที่เกิดขึ้นทั้งร่างกายและจิตใจกลับเข้าไปให้ลึก เพื่อปัดเป่าความอ่อนแอที่จะแสดงให้อีกคนเห็น...

“จริงสิ แดดมันร้อน พี่ก็เลยปวดหัว..ขี้แยจัง...”

“..ก็ ซอเป็น ห่วง พี่พิง..” 

“เอาล่ะ เดี๋ยวพี่พักซักหน่อยแล้วจะลงไปหา โอเคไหม..”  บอกคนที่ยอมเงยหน้าจากอกผม...ใบหน้าน่ารักพยักขึ้นลงทั้งที่น้ำตายังเปรอะเปื้อนดวงตากลมโตนั่นอยู่...ก่อนจะยอมที่จะออกจากห้องไป...

ล้มตัวลงนอนบนที่นอนตัวเอง ก่อนจะยกมือข้างขวาที่ถือมีด ที่ตอนนี้มีรอยเลือดกรังอยู่น้อย ๆ   หลับตาลงช้า ๆ พยามสงบสติอารมณ์ที่เกิดขึ้นจากหลากหลายความรู้สึก...เสียงตะโกนสุดท้ายที่ได้ยินยังก้องอยู่ในหัวไม่หยุด....

“..พักพิง!! เราจะต้องเจอกันอีก...ถึงแม้ว่าคุณจะฆ่าผม!!..” 


*** หวังว่าจะชอบกันนะคะ ลงให้อ่านกันก่อน ส่วนตอนที่ 22  ถ้าคืนนี้เสร็จจะลงให้ได้อ่านกันต่อเลย...แสดงความคิดเห็น ติติงได้ตามสมควรนะคะ ถ้ายอดเมนท์ดี คู่นี้คงลงให้อ่านควบคู่กับคู่หลักไปเรื่อย ๆ ขอบคุณที่ติดตามอ่านกันค่ะ

[question09]

เม้นท์ก่อนอ่าน อิอิ

 

[maemix]

พักพิงโหดเหมือนกันแหะ
รู้สึกแปลกๆกับคำพูดโฟน

[question09]

ได้เจอกันแน่ พักพิง ฮ่าๆๆๆ

เริ่มคิดอะไรกะสเตฟานแล้วอ่ะดิ พักพิง
 

[phana_qbz]

พี่พิงงงงงงงงงงงง โหดจังเลย 

[Noo_Patchy]

 

โอ๊ยยย เดี่ยวจะมีรักในรอยแค้น พักพิง กับ พี่โฟน  ฮือ ๆๆๆๆ

[Pumpkin_23]

พี่พิงก็ใจเด็ดนะ

รออ่านซอ

[senty]

พิงสุดยอด!!  โฟนไม่ยอมง่ายๆ หรอก.
ชอบพิงแล้วแน่เลย. 

[blanchet]

พิงโหดเหมือนกันแฮะ แต่ถึงโหดก็รักก
โฟนหลุดออกมาจะทำอะไรพิงเนี่ย คู่นี้กว่าจะรักกันคงช้ำอ่ะ
แต่ว่า ชอบคู่นี้นะอิอิ

[liza sarin]

พี่พิงโหดจัง