Part 23 ภูมิต้านทานความโง่
ความเข้มแข็งที่เพียรสร้างบัดนี้กำลังทะลายลง...แผ่นหลังที่ตั้งตรงกำลังทรุดลงน้อย ๆ อย่างคนหมดแรง...น้ำตาที่เอ่อคลอไหลหยดลงมาอาบแก้มเป็นทาง...คลิปวิดีโอหยุดเล่นไปแล้วเมื่อครู่ แต่ภาพนิ่งที่ค้างอยู่มันก็ตอกย้ำได้เหมือนกัน.
...ผมกำลังถูกหลอก....กำลังถูกปั่นหัว...กำลังถูกหักหลัง...โดยคนที่ผมเผลอมอบใจให้ไป...กำลังจะตายเพราะความสุขจอมปลอมที่อีกคนมอบให้ใช่ไหม...เพราะความเจ็บปวดมันทำให้ผมแทบขาดใจ...
“ ดีใจจนน้ำตาไหลเลยใช่ไหมที่ได้เห็น...คงนึกว่าตัวเองจะชนะ และทุกคนรุมรักไปหมดสินะ...งั้นดูนี่อีก...”
“.................” ยังมีอะไรอีกงั้นเหรอ...ยังมีอะไรที่ผมต้องรู้อีก...กำมือตัวเองแน่น...ก้อนที่จ่อจุกมันมากมายเหลือเกิน...น้ำตากำลังสั่นระริกในดวงตาเพื่อหยาดหยดลง...
“..พี่โอ..ก็เคยเป็นแฟนพี่จ๊ะ...เราพึ่งเลิกกันเมื่อสามเดือนที่แล้ว...เพราะมีซูกัสเข้ามา...แต่พี่ก็ไม่แคร์นะเพราะถือว่าแบ่งกันใช้...”
“..................” น้ำตาหยดลงเป็นสาย..อย่างกั้นไม่อยู่เมื่อภาพที่มีคนเลื่อนให้ดู คือรูปคู่บนเตียงของ...ผู้หญิงตรงหน้ากับผู้ชายที่ผมรู้จักเป็นอย่างดี...ถึงแม้จะมืดแต่ก็พอจะจำได้ว่าเป็นใคร...
“...สะใจจริงๆ ที่ได้เห็นสภาพอย่างนี้...จัดการต่อด้วยนะนนท์...ฉันรู้ว่าเธอชอบ...พี่ไปก่อนจะน้องซอคนสวย!...”
“........................” ยังนั่งอยู่ที่เดิม ท่าเดิม...ไม่ได้สนใจว่าโทรศัพท์ถูกคืนให้เจ้าของตอนไหน...และร่างของหญิงสาวเดินออกไปจากห้องตั้งแต่เมื่อไหร่...ในห้องเหลือแค่ผมและผู้ชายร่างสูงที่ชื่อนนท์...
“..ฮึก.ฮืออ...อึก..ฮืออ...” เจ็บเหลือเกิน....เจ็บจนแทบทนไม่ไหว....เจ็บไปทั้งหัวใจ....ผมเป็นไอ้โง่ในตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา....ทั้งที่ผมเป็นเชลยทำไมถึงได้มาทำดีกับผมนัก...ถ้าแค่คุณแม่เคยมีความเกี่ยวข้องกับเจ้าสัว....แต่กับผู้นำพยัคฆราชไม่มีความผูกพันใด ๆ เลย
...อยากจะมองให้เป็นภาพตัดต่อ...อยากจะมองให้เป็นสิ่งที่อีกฝ่ายทำขึ้นเพื่อใส่ร้ายพี่โอ....แต่ทั้งคลิปและภาพนิ่งนั่นมันเหมือนซะจนผมรู้สึกร้าวไปทั้งใจ...อยากจะโทรหา...อยากจะถามว่ามันคือความจริงไหม...แต่ตอนนี้แม้แต่แรงจะพยุงตัวเองให้อยู่ผมก็ทำไม่ได้....
“..ให้ผมปลอบใจไหม...”
“...ฮึก..ฮือ.....” ส่ายหัวอย่างช้า ๆ ทั้งที่รู้ว่าถึงปฏิเสธไป...ผมก็ไม่ดั่งที่ตั้งใจ...กุญแจมือถูกไขออก...แต่ก็ทำได้เพียงทิ้งแขนลงข้างลำตัว...
“..หยุดร้องไห้ได้แล้ว...”
“....ฮึก..ฮือ....” เสียงทุ้มที่กระซิบข้างหู...ยิ่งทำให้ผมร้องไห้ปริ่มจะขาดใจ....มันเหมือนคำปลอบโยนที่ผมเคยได้รับจากคนๆ นั้น...คำปลอบโยนพร้อมสัมผัสที่อบอุ่น....ที่ผมคิดมาตลอดว่าเขามอบให้ผมด้วยความจริงใจ....
ร่างของผมถูกดึงให้ลุกขึ้น ก่อนจะถูกจูงให้เดินไปที่เตียง....อ่อนแอเกินไปที่จะขัดขืน...เสียใจเกินใจ....ยากเกินไปที่จะคิดว่าผมต้องทำยังไง...มือหนาผลักผมให้ล้มลงบนเตียง ก่อนที่ร่างสูงนั่นจะขึ้นคล่อม.....
“...รับรองผมจะถนอมคุณอย่างดี........”
“....................” หลับตาลงช้า ๆ ทั้งที่ยังสะอื้นอยู่....จะดิ้นรนทำไม....ในเมื่อทำยังไงก็ไม่มีคนมาช่วย....
คิดเสมอว่าตัวเองคือคนที่ถูกรัก....คิดเสมอว่าตัวเองคือคนที่ถูกปกป้อง...แต่ทุกอย่างมันกลับไม่ใช่ซักอย่าง...ที่ผ่านมาในระหว่างที่เขากอดผม...เขาก็กอดคนอื่น...อ้อมกอดอบอุ่นที่มีให้ผม...เขาก็มีให้คนอื่นเหมือนกัน....และสิ่งที่ทำให้ผมอยากจะหยุดหายใจซะเดี๋ยวนี้คือ...คำว่าไม่แคร์...ไม่แคร์ว่าผมจะเป็นยังไง....จะเป็นหรือจะตาย......โอฬาริศ พยัคฆราช...คุณคือคนที่ทำลายหัวใจของคน ๆ นึงให้แหลกละเอียดไม่มีชิ้นดี...
....แต่ถ้าผมมีโอกาศรอด...ผมจะกลับไปหาเขา...เพื่อขอคำอธิบาย....ถึงแม้ตอนนี้ผมตีโพยตีพายแค่ไหน...แต่ก็อยากจะได้ยินว่า..มันไม่ใช่เรื่องจริง..
“........................” ผมลืมตามองคนที่ผละออกไป ก่อนจะยืนมองผมอยู่....ทำให้รีบพยุงตัวเองลุกขึ้นก่อนจะเหม่อมองผนังสีขาว...ในหัวมีแต่เรื่องที่ได้รับรู้อยู่เต็มไปหมด...
“..ผมจะพาคุณกลับราชสีห์เกริกไกร..”
“.....ทำไม.....” มองหน้าคนที่พูดก่อนจะถามออกไป...หน้าคมเข้มจ้องมองผมอย่างดุดัน...แผลเป็นบนซีกแก้มดูน่ากลัว....แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังเห็นแววตาสงสารอาทรปะปนอยู่....ชีวิตผมคงน่าสงสารมากสินะ....มันน่าสมเพชจนคนที่ทำแต่เรื่องร้าย ๆ ยังไม่กล้าที่จะแตะต้อง....
“ไม่มีเหตุผล ลุกขึ้นเถอผมไม่มีเวลามาก”
“....................”
“ลุกขึ้นมาสิ หรืออยากจะอยู่ที่นี่...ผมไม่ชอบทำอะไรพวกนอนนิ่ง ๆ หรอกนะ...ถึงจะสวยแค่ไหนแต่ผมก็ชอบเร้าใจมากกว่า..” ฝืนกลืนน้ำลายคงคอ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับคนที่พูด....
“ พาผมกลับพยัคฆราช ”
“ ไปทำไมคุณ...ไปหาความจริงเหรอ ไม่กลัวจะเจอความจริงที่ทำร้ายตัวเองรึไง...” คนที่พูดเดินไปหยิบสูทที่ตัวเองถอดออกก่อนหน้านี้....
“..ผมไม่กลัว...ความเจ็บปวดแค่นี้...ฮึก..ผม ไม่เป็นไร..”
“..ปากกับใจไม่ตรงกัน...งั้นรับนี่ไป...มีอะไรให้โทรหาผม...อ้อ ผมจะบอกให้ว่าผมคือนักฆ่ามืออาชีพ ไม่ใช่ลูกน้องยัยหื่นนั่น...ทำงาน รับเงิน จบ..ไปกันได้แล้ว..” นักฆ่ามืออาชีพ...มองกระดาษแผ่นเล็กที่อยู่ในมือที่เป็นเบอร์โทร....มือหนาควักซองสีขาวออกมาก่อนจะนับเงินที่อยู่ในซอง แล้วพับเก็บลงกระเป๋าเหมือนเดิม...มันคือเงินค่าจ้างสินะในการจับตัวผมมา...
“ คุณไม่ฆ่าผมเหรอ “
“ ผมได้รับคำสั่งแค่ ให้ข่มขืนคุณ ไม่ได้ให้ฆ่า....หน้าจืด ๆอย่างนี้ไม่ใช่สเป็คผมหรอก... จะไปกันได้รึยัง....”
“ ได้แล้ว..” ปาดน้ำตาออกจากหน้าตัวเอง ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอด...แล้วเดินตามร่างสูงในชุดสูทสีดำนั่นออกไป...ผมมีโอกาสรอดแล้ว...สิ่งที่ตั้งใจไว้...จะทำให้ได้...ถึงแม้ว่าบ้านหลังนั้น จะไม่มีใครจริงใจ.....แต่ผม..ก็จะต้องกลับไป...
“ ผมจะเตือนคุณไว้ ในฐานะที่แก่ประสบการณ์...อย่าร้องไห้ให้ใครเห็นง่าย ๆ และอย่าด่วนตัดสินใจจริงจังจนครั่งตาย ถ้ายังไม่รู้ว่ามันเป็นจริงรึเปล่า ไม่งั้นคุณจะเสียใจไปตลอดชีวิต...”
........................................
......................................
ลงจากรถของคนที่บอกว่าตัวเองเป็นนักฆ่า....พร้อมสมบัติของผมทุกชิ้นที่ได้รับคืนมา....ก้มมองนาฬิกาถึงได้รู้ว่าเกือบจะสี่โมงเย็นแล้ว...มองนาฬิกาที่อีกคนให้มา....คนที่บอกว่าให้คิดถึงเขาทุกครั้งที่มองนาฬิกา...
“...ซอ!! ไปไหนมา! รู้ไหมว่าพี่เป็นห่วง!!...ไปทำอะไรมา....”
“.......พี่พิง.........” เมื่อเห็นคนที่ถลาเข้ามาหาทันทีที่ก้าวเข้าบ้าน...น้ำตาที่กักเก็บก็เอ่อคลออีกครั้ง....มือเรียวลูบหน้าผมเมื่อเห็นว่าผมแสดงอาการออกไปยังไง...
“...เป็นอะไร...บอกพี่สิ....”
“...เปล่า ครับ...พี่โอ อยู่ไหม...”
“ อยู่ในห้องหนังสือครับ...กำลังโทรติดต่อเพื่อให้คนตามหาซอ...”
“..ซอจะไปหา พี่โอ...” พยายามกลืนน้ำตาทุกหยดกลับคืน...พี่พิงพยักหน้าก่อนจะพาผมเดินไปหน้าห้องหนังสือ แต่ตัวเองไม่ได้
เข้าไปด้วย....
เปิดประตูเข้าไปภายในห้องหนังสือที่คุณพ่อมักจะเรียกผมเข้ามาพบ...ความเย็นจากแอร์ทำให้ผมรู้สึกหนาว...ความตื่นเต้นที่จะได้รู้บางอย่างทำให้ปากสั่น...
“...................” มองแผ่นหลังกว้างของคนที่นั่งหันหลังคุยโทรศัพท์....เพราะไม่ได้เคาะประตู ทำให้อีกคนไม่รู้ตัวว่าผมเข้ามา....
“ ครับ...ผมว่ามันยังไม่เหมาะครับ...ซูกัสก็มาหาผมได้เป็นปกติ....ครับ”
“......................” เมื่อได้รู้อะไรมา มันเหมือนกับว่ามันก็รู้เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ยืนนิ่งฟังเสียงทุ้มนุ่มนั่นคุยโต้ตอบกับเจ้าของชื่อ....เงยหน้าขึ้นมองโคมไฟระย้าเพื่อให้น้ำตาย้อนไหลกลับเข้าไป....ผมยังต้องถามอะไรอีกไหม....ผมไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่าพี่โอโทรติดต่อ
กับซูกัสด้วย...
“....ว่าไงเจอซอไหม!...งั้นเหรอกลับมาแล้ว....งั้น......ซอ...”
“...................” คนตรงหน้าวางสายจากซูกัส... ก่อนจะติดต่อหาใครซักคนที่จะให้ตามหาผม....แต่ทันทีที่ลุกขึ้นแล้วหมุนตัวกลับมา...คนที่กำลังคุยอยู่ก็ชะงักไป...ก่อนจะวางสายไป...รู้สึกอุ่นใจที่แววตาที่มองมามีความลิงโลดดีใจวิ่งพร่านอยู่...คงไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม...
“ ซอ...เป็นยังไงบ้าง...ไปไหนมาครับ..”
“..................” หมดแล้วความอดทน...น้ำตาที่พยายามห้ามไว้ตั้งแต่ต้น ทะลักพรั่งพรูออกมาเหมือนห่าฝน....เมื่อร่างสูงใหญ่นั่นเดินเข้ามาหาผม ก่อนจะโอบกอดเหมือนว่าดีใจซะเต็มประดาที่เห็นผมมายืนอยู่ตรงนี้....มันมาจากใจรึเปล่า....มันคือสิ่งเสแสร้งใช่
ไหม...
“ ซอ...เป็นอะไรครับ...เป็น...อะไร....”
“...พี่โอ..ฮึก...คุณโอ...มีอะไร ที่จะบอกผมไหม...คุณกับซูกัสเป็นอะไรกัน!!...แล้วยังกลับลูกสาวอธิการนั่นอีก!! ฮึก ฮืออ!!..หลอกผม ทำ ไม!! หลอกผมทำไม!!”
“..ซอ....”
“ ไอ้คนใจดำ!! ฮึก ฮืออ ไอ้คนใจดำ!!” ความแข้มแข็งที่มีมันช่วยอะไรผมไม่ได้เลย...มือทุบกระหน่ำลงบนอกของคนตรงหน้า...สะอื้นจนยืนไม่ไหว จนอีกคนต้องพยุงไว้...ไม่มีเสียงตอบรับอะไรจากอีกฝ่าย....
“...ขอโทษ...พี่..รักซอนะ..”
“......................” ....ขอโทษงั้นเหรอ... ร่างกายชาดิกไปหมด...นี่คือคำตอบ....นี่คือสิ่งที่กำลังการันตีว่า...ทุกอย่างมันคือความจริง....ผมยืนนิ่งอยู่ในอ้อมกอดของคนที่รวบตัวผมเข้าไปหา....ไม่มีแม้เสียงสะอื้น....มีเพียงน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่มีท่าทีว่า
จะหยุด....
...รัก...รักงั้นเหรอ...ผมมาทีหลังซูกัสด้วยซ้ำไป...แต่ก็หยิ่งลำพองว่าของ ๆ คนอื่น คือของ ๆ ตัวเอง....
“ ...ซอเชื่อใจพี่ได้ไหม..พี่รักซอ.....”
“ฮึก มีซอ แค่ คนเดียว....ทั้ง ที่พี่มี ฮึก ซูกัส แล้ว งั้นเหรอ.!!”
“..กับนรินดา มันคืออดีต!! ก่อนที่จะเจอซอด้วยซ้ำ...ส่วนกับซูกัส..มันไม่ใช่....” ร่างของผมถูกกอดไว้แน่น เหมือนกับกลัวว่าจะหายไป....
“ ฮึก ฮืออ!!...ฮืออ.!!...” ค่อย ๆ ยกมือขึ้นกอดตอบในที่สุด...โหยหา....ต้องการ....ผมขาดไม่ได้...ผมขาดผู้ชายคนนี้ไม่ได้....ผมต้องการเขา ผมต้องการคนที่ผมยอมรับหมดหัวใจแล้ว...ว่าผมรักผู้ชายคนนี้....ทั้งที่คำตอบที่ได้รับมันทำร้ายผมจนแทบลืมหายใจ....
“..เชื่อใจพี่สิ...เชื่อพี่ว่าพี่รักซอ....”
“ ...พี่มี อะไร กับ ฮึก ซูกัส แล้ว ฮือ ใช่ ไหม...” กลั้นใจถามออกไป...
“..ฟังพี่นะ...เมื่อเดือนก่อนที่ไปอังกฤษ ซูกัสตามพี่ไปถึงที่นั่นพร้อมนรินดา...หนึ่งในกลุ่มเพื่อนคือคนที่พี่รู้จัก...และสนิทกันพอสมควร... เลย ทานอาหารร่วมกัน...เพราะความสนิททำให้ไม่ได้ระวังตัว....หลับไปโดยไม่รู้ตัว...ตื่นขึ้นมาซูกัสก็นอนอยู่บนเตียงข้างพี่แล้ว...ที่ไม่เล่าให้ซอฟังเพราะพี่ไม่อยากให้ไม่สบายใจ...”
“.......................”
“ พี่ไม่ได้โง่ถึงขนาดจะไม่รู้ ว่าไม่ได้มีอะไรกัน...และพี่ก็มีหลักฐานและพยานเพียงพอ....แต่เธอก็พยายามจะยัดเยียดทุกอย่าง...ทั้งที่พี่ทำเฉย เพราะพี่ให้เกียรติเธอในฐานะน้องสาวของซอ แต่พี่ไม่รู้ว่าเธอจะระรานซออย่างนี้...ที่พี่ขอโทษคือ...ขอโทษที่ปล่อยให้พวกนั้นมาระรานซอ ”
“ แล้วคลิปที่พี่กับซูกัสกอดกันอยู่ในห้อง “
“ คลิปกอดกัน..ในห้อง..?...”
**************************************************
ผมนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น....มองกลุ่มคนที่นั่งปรึกษาหารือกันอยู่...ผมมองน้องสาวต่างสายเลือดที่กำลังนั่งทำหน้าน่าสงสาร...ที่ไม่เข้าไปร่วมเพราะเจ้าสัวศรันย์มาด้วย...ไม่เข้าร่วมเพราะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นและกำลังจะเป็นไปยังไงต่อ...
“..คุณโอ ถ้าคุณปฏิเสธแล้วจะยอมรับน้องสาวผมมาอยู่ที่บ้านทำไม..”
“ เพราะผมให้เกียรติน้องสาวคุณ...ถ้าเธออยากอยู่ ผมก็ให้อยู่..”
“ คุณพูดอย่างนี้ได้ยังไง!! คุณกับลูกสาวผมมีอะไรกันแล้วทำไมถึงพูดอย่างนี้!!”
“...คุณพ่อคะ..ใจเย็นๆ ค่ะ...ซูกัส ผิดเอง ที่เผลอตัวเผลอใจ ไป”
ผมมองหน้าพี่ชายที่ยกมือขึ้นกุมขมับเมื่อสองพ่อลูกเข้าขากัน...เหมือนกับทั้งสามคนจะรู้นิสัยของซูกัสดี...ไม่งั้นคงมีเรื่องกับพี่โอไปแล้ว เพราะพี่โซเป็นพวกใครมาหยามไม่ได้...ไม่ว่าตัวเองหรือคนรอบข้าง จะขึ้นก่อนใคร...แต่ตอนนี้กลับทำหน้าเหมือนกำลังอับอายกับเรื่องที่เกิดขึ้น...
...ก็เพราะพี่ชายผมไม่โง่....มีเพียงแค่ผู้ชายมักมากอยากได้อยากมีอย่างเจ้าสัวศรันย์เท่านั้นที่แกล้งโง่ ยัดเยียดลูกสาวเข้ามาใน
บ้านผู้ชาย โดยที่ยังไม่ได้ตบแต่งให้เป็นเรื่องเป็นราว....ช่วงที่เธอไปหาพี่โอคือช่วงที่เธอบอกครอบครัวว่าจะไปต่างจังหวัด...และ
กลับมาก็ควงพี่น้องปุญไพรคชสาร ที่ผมกับพี่พิงบังเอิญเจอที่ห้างและร้านไอศครีม...เพราะเธอกลับมาวันเดียวกับที่พี่โอกลับ...
ยกยิ้มเหยียดกับสิ่งที่ผ่านมาเมื่อไม่กี่วัน... ก่อนจะเกิดเรื่องนี้ขึ้น..ทำให้ผมนึกเกลียดชังน้องสาวต่างสายเลือดมากขึ้นไปอีก...ไม่คัดค้านอะไรกับการที่ซูกัสจะเข้ามาอยู่ที่นี่... ดีซะอีก...เพราะเธอจะเข้ามา...ในฐานะ...ภรรยา...ไม่ใช่สิ...ถ้าตามภาษาชาวบ้านเขาเรียกกันแบบหยาบ ๆ เรียกคนที่มาทีหลังว่า....เมียน้อย...นอกเหนือจากเป็นเมียน้อยแล้ว...ก็คงเป็นเมียน้อยแค่ในนามเท่านั้น...ที่ไม่คัดค้านเพราะ...
....มันเป็นโอกาสที่ผมอยากจะทำบางอย่าง...เพื่อสั่งสอนเธอกับพ่อที่ความเลวสูสีกัน....สิ่งที่เธอกับนรินดาทำ...มันดีตรงที่ทำให้ผมยิ่งเกลียดและแค้นพวกเธอมากขึ้น...ช่วยให้บทเรียนและภูมิต้านทานความโง่ให้ผมด้วย...
“จะดูอีกกี่รอบ..พี่ก็อายเหมือนกันนะ”
“อายอะไร คนที่อายไม่ใช่พี่โอนะครับ” เงยหน้าขึ้นไปหาคนที่เกยคางลงที่บ่าผมที่กำลังนั่งดูคลิปเต็มๆ ในอีกมุมเป็นรอบที่
3...สรุปว่าซูกัสจะย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านนี้ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป....ผมยังจำสีหน้าของสองพ่อลูกนั่นได้เมื่อทางฝ่ายนี้ยอม..แต่ก็บอกเสมอว่าไม่ได้ยอมรับแต่เป็นการให้เกียรติ.... เจ้าสัวศรันย์คงจะคิดให้ลูกสาวเข้ามาในบ้านนี้เพราะคำทำนายหรือไม่ก็คงจะคานสิ่งที่พยัคฆราชจะทำให้ราชสีห์เกริกไกรต้องยับลง...
“...ฟอด! พี่ดีใจ ที่ซอเข้าใจ...แต่ก็แอบร้ายนะ..จะทำอะไรเขาล่ะ...”
“...ว่าซอร้ายอีกแล้วอ่ะ...” ทำหน้างอนใส่คนที่ใช้จมูกคลอเคลียแถวแก้มผมอยู่...ขนลุกจนต้องใช้มือดันออก....
“...ร้ายก็รักครับ...เป็นเมียเสือก็ต้องร้ายอย่างเสือสิ...ต่อไปนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...พี่ขออย่างเดียว...ให้เชื่อใจพี่....”
“.....ซอ ก็รัก..พี่โอ.....”
“ อะไรนะ!! ไม่ได้ยินเลย...ฮะ อะไรนะ!!” พี่โอก้มลงมาอีกเพราะคำพูดอ้ำอึ้งอู้อี้ของผม...มันก็เขินเหมือนกันนะ...มาแกล้งกันอยู่ได้...แล้วเป็นเมียเสืออะไรกัน...บ้า...
“...ซอก็ รักพี่โอ!!..ออกไปเลยนะ...ซอจะนอนแล้ว...” พูดแล้วดัน ๆ พี่โอออกไปนอกห้องตัวเอง...เพราะหน้าตากรุ้มกริ่มนั่น....มันทำให้หน้าผมร้อนฉ่าขึ้นมา...ก่อนปิดประตูยังทำปากจู๋ส่งจูบให้อีก....ทำให้รีบเดินประตูคอนเนคให้ปิดลงก่อนจะเดินกลับ
มานั่งที่เดิม...
มองคลิปวิดีโอที่ตัวเองเปิดค้างไว้ตั้งแต่เมื่อครู่.....ผมพึ่งรู้ว่าห้องพี่โอมีกล้องวงจรปิดอยู่...ภาพของหญิงสาวที่บุกเข้ามาถึงในห้องของพี่โอในวันเดียวกันกับที่ผมไปเรียนแล้วโดนจับตัวไป...เสียงพูดคุยชัดเจนเพราะเทคโนโลยีที่ติดตั้งไว้...ห้องที่เต็มไปด้วยเอกสารและสิ่งของสำคัญของตระกูลพยัคฆราช.. ไม่ใช่ห้องหนังสือ ไม่ใช่ห้องเชฟ แต่เป็นห้องพี่โอเอง...ต้องยอมรับขั้นตอนการทำงานของพวกนั้นว่ารวดเร็วมาก...
/ มีอะไรกับผม แล้วคุณเข้ามาได้ยังไง /
/ ซูกัสก็เดินเข้ามาไงคะ ในฐานะภรรยาของคุณ /
/ คุณกำลังทำให้ผมโกรธ...มีเรื่องอะไรครับ /
/...พี่โอเมื่อไหร่จะบอกความจริงคนอื่นเรื่องความสัมพันธ์ของเราคะ.../
/ ไม่ครับ ผมบอกคุณไปแล้วว่าเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน.../
/ พี่โอคงไมรู้สินะคะ ว่าเกิดอะไรขึ้นวันนี้...แต่ก็ช่างเถอะค่ะ...ถ้าพี่โอไม่ยอมรับ ซูกัสจะเอารูปที่ถ่ายในห้องที่เรานอนด้วยกันออกเผยแพร่ให้เต็มโลกออนไลน์เลยดีไหมคะ..พร้อมที่จะแก้ข่าวไหม..../
/..พร้อมเสมอครับ.../
/....แต่ถ้า..ทำอย่างนี้พี่ซอก็เสียใจแย่สิคะ...เพราะพี่ชายซูกัสเป็นคิดมาก...ถึงจะไม่ใช่ความจริง แต่สำหรับคนอ่อนแออย่างพี่ซอ
ก็ต้องคิดอยู่ดี../
/........................../
/ มีแฟนเป็นผู้ชาย...ไม่อายเหรอคะ...พยัคฆราชเป็นตระกูลดัง...ต้องมาตกต่ำเพราะผู้นำมีแฟนเป็นผู้ชาย.../
/...ไม่แคร์ครับ..../
/........................../
ผมมองภาพจูบที่ซูกัสเป็นฝ่ายกระทำ...คลิปที่ผมได้ดูก่อนหน้านั้น เป็นอีกมุมนึงซึ่งถ่ายจากโต๊ะที่วางในห้อง...ซึ่งเป็นการแอบถ่ายโดยซ่อนกล้องในกระเป๋า เพราะภาพที่เห็นในมือถือเริ่มฉายตั้งแต่ซูกัสเอากระเป๋ามาวางไว้...และตั้งใจผลักพี่โอให้ชิดผนังด้านที่กล้องเธอหันไป...คลิปที่จูบเป็นซูกัสที่ฉกฉวยอย่างรวดเร็วพร้อมกับรั้งคออีกคนลงมาจนคนที่ยืนอยู่ตั้งตัวไม่ทัน...แต่ที่ได้ดูในมือถือกลับทำเป็นภาพสโลช้า ๆ ทำให้ดูเหมือนว่าทั้งคู่โน้มตัวหากันอย่างช้า ๆ ...เพราะกริยาท่ายืนท่าเดิมตลอดระยะเวลาที่ถูกถ่าย....ทำให้ตัดต่ออกมาแล้วแล้วมันต่อเนื่องกันจนเหมือนว่าไม่มีส่วนไหนถูกตัดทิ้ง...และส่วนที่ถูกตัดออกท้ายคลิปคือ พี่โอผลักซูกัสออกจนเซล้มลงกับพื้น...ก่อนจะเจ้าตัวจะเอ่ยปากไล่น้องสาวต่างสายเลือดผมออกจากห้อง....ส่วนเรื่องภาพของพี่โอกับนรินดาคือของจริง แต่นั่นเมื่อครึ่งปีก่อนที่จะเจอผม...ที่เลิกกันเพราะเธอมีคนใหม่ ไม่ใช่เพราะมีซูกัสเข้ามา....และเรื่องที่คุยกันตอนผมเดินเข้ามาในห้องสมุด...คือเธอโทรมาสำนึกผิดเรื่องตอนเช้า และขอเข้ามาที่บ้านเพื่อขอโทษ....แต่เกิดเรื่องผม...ทำให้พี่โอบอกว่ายังไม่เหมาะ เอาไว้เข้ามาวันหลัง...
...พี่โออนุญาตให้ผมจัดการซูกัส...ส่วนตัวเองจะจัดการนรินดาเอง...ของผมคงต้องใช้เวลาหน่อย...มันถึงจะสะใจ...ส่วนนรินดา ก็อยากจะรู้ว่าพี่โอจะจัดการยังไง...มันถึงจะสาสมกับที่ผมร้องไห้แทบตายเพราะไร้สติ
....ถ้าผมไม่กลับมาที่นี่...ไม่เผชิญความจริง...ผมก็คงกลายเป็นไอ้โง่ให้พวกนั้นหัวเราะเยาะแน่ ๆ และคงต้องเสียใจไปตลอดชีวิตอย่างที่นักฆ่าคนนั้นพูด...
..............................
.............................
ร่างเพรียวระหงที่เดินเฉิดฉายเข้ามาในบ้านพยัคฆราช โดยมีพี่โอไปยืนต้อนรับอย่างเสียไม่ได้...ส่วนผมกับคุณพ่อยืนดูอยู่ในบ้าน...ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นดูเหมือนว่าคุณพ่อก็จะพอรู้....แต่ท่านคงเชื่อมั่นในตัวลูกชายตัวเองพอสมควรที่จะไม่ยื่นมือเข้าไปยุ่ง...
“..พ่อดีใจที่เด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของสุนีย์..”
“....................” หันไปยิ้มให้คุณพ่อพร้อมกับซบหน้าลงกับต้นแขนหนา....ผมก็ดีใจที่เด็กคนนี้...ไม่ใช่น้องแท้ ๆ ของผม...และไม่มีสายเลือดของราชสีห์เกริกไกร....
“สวัสดีค่ะคุณพ่อ สวัสดีค่ะพี่ซอ...”
“ ยินดีต้อนรับนะ ซูกัส มาสิพี่จะพาไปดูห้อง” ผมรับอาสาก่อนจะจูงมือเธอเดินออกมา...ซูกัสทำสีหน้าแปลกใจแต่ก็ไม่พูดอะไร...จนกระทั่งผมพาเธอเดินไปห้องที่ถูกจัดไว้...
“ ทำไมซูกัสถึงไม่ได้นอนห้องเดียวกับพี่โอคะ!!”
“..คงไม่สะดวกมั้ง...นอนนี่ไม่ได้เหรอ...” มองหน้าเธอพร้อมกับโบกมือให้แม่บ้านนำสัมภาระเธอมาวางไว้...ก่อนที่ทั้งห้องจะมีแค่ผมกับเธอ...
“...เดี๋ยวซูกัสจะคุยกับพี่โอ...พี่ซอเป็นคนอื่นไม่ต้องมายุ่งหรอกค่ะ...”
“..งั้นเหรอตามใจนะ...พี่ขอตัว พักผ่อนตามสบายแล้วกัน...” พูดแล้วทำหน้าเฉย ๆ ไม่รู้สึกรู้สากับคำพูดของเธอ....
“..ถ้าต้องนอนนี่จริง ๆ แต่พี่โอก็ต้องมาหาซูกัสทุกคืน...พี่ซอคงจะอนุญาตนะคะ ในฐานะพี่ชายของน้อง...”
“...อืม...แน่นอนพี่อนุญาต...” ผมพูดรับคำเธอ ก่อนจะเดินออกมาจาก...ห้องรับแขก....ที่เล็กที่สุดในบ้าน...ที่ผมอุตส่าห์เลือกให้เอง...
...แน่นอน...พี่โอจะต้องไปหาเธอทุกคืน....แต่....
/ ฮัลโหล /
“ ..นนท์เหรอครับ.. นี่ผมซอเอง....ผมมีงานให้คุณ.......”
***
เหอๆๆ คงจะโล่งใจกันไปล่ะสิ...เราไม่ถนัดแต่งให้พระเอกมีชู้จ้า.....เพราะปกติแล้วไม่ชอบ.....แต่งตอนน้องซอร้องไห้ ก็ร้องไปกับน้อง อินจัดเลย...เหมือนเป็นตัวเอง...คงเห็นพัฒนาการโหดของน้องซอแล้วล่ะสิ....เป็นเมียเสือก็ต้องโหดอย่างเสือสิเนอะ...หวังว่าจะชอบนะคะ รอตอนต่อไปเร็ว ๆ นี้ค่ะ...ช่วงนี้ลงติดกันเลย อย่าพึ่งเบื่อเน้ออออ!!!...
หัวข้อ: >>เชลยหงส์ กรงพยัคฆ์ << The End~ ความสุขของคนรักกัน _ 03/01/2557 P.52 (อ่าน 554530 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก