หัวข้อ: Re: Brother Next Door แจ้งรวมเล่ม Home The Series P.17

[TIKA_n]

พี่วิน มาทำเป็นเย็นชาใส่ก้องนะ ชิส์ อะไรก็ไม่รู้ ทำเย็นชา เพื่อปกปิดความรู้สึกบางอย่างรึเปล่าพี่วิน
พวกที่ชอบหาเรื่อง คราวก่อนที่ก้องอาละวาดไป คิดว่าจะกลัวจนไม่มีใครกล้ามาวุ่นวายแล้วซะอีก
ที่ไหนได้ ไม่มีจะเข็ด เกิดทำให้ก้องฟิวส์ขาดอีกรอบทำไงล่ะเนี่ย พี่วินก็คงออกตัวช่วยไม่ไหวแล้ว

การป่วย ก็ทำให้มีเรื่องดี ๆ เหมือนกันนะ พี่วินทำเก๊ก ๆ เย็นชาใส่ สุดท้ายก็อดห่วงไม่ได้ ต้องมาดูแลก้องอยู่ดี
คนที่ใช้ชีวิตคนเดียว เวลาไม่สบายทีนี่ลำบากสุด ๆ จริง ๆ แล้วยิ่งนิสัยไม่ค่อยสนใจอะไรอย่างก้องด้วย ยิ่งแล้วใหญ่
ดีที่ได้พี่วิน มาดูแลอย่างดี ดีขนาด กระทั่งเช็ดตัว แหม่ เข้าใจนะว่าหวังดี  แต่ก้องที่ลงไปรับพี่จนถึงชั้นล่างไหวเนี่ย
แค่เช็ดตัว ก็น่าจะทำเองไหวเนาะ แต่พี่วินอยากบริการก็ปล่อยเขาหน่อย แถมเช็ดให้หมดทั้งบนทั้งล่างด้วยอ่ะ เขินจัง
ก้องพอไม่สบายแล้วว่าง่ายน่ารัก ส่วนพี่วิน ก็อ่อนโยนใจดี สุด ๆ ชอบมาก ๆ เลย ตอนที่ จุ๊บเหม่ง น้องก้องเนี่ย
จุ๊บทั้ง ๆ ที่น้องยังไม่หลับ ยิ้มหวานให้น้องอีก ตั้งใจสื่อความนัยอะไรในใจส่งไปด้วยรึเปล่าจ้ะ พี่วินทำถึงขนาดนี้
ถ้าก้องคิด ว่าคิดไปเอง รึเพราะพิษไข้จริง ๆ นะ คงต้องไปยุพี่วิน ให้มาทำยืนยันให้อีกรอบ ตอนน้องก้องมีสติเต็มร้อยซะแล้วเนอะ
รอ ๆ รออ่านตอนพี่วินมาเฝ้าไข้น้องอีกรอบ แต่อยากถามพี่วินจัง ตอนเช็ดตัวให้น้องเนี่ย รู้สึกอะไร ๆ บ้างมั้ยจ้ะพี่วิน อิอิ
ขอบคุณมากค่ะ 

[malula]

ที่จริงพี่วินต้องนอนเฝ้าไข้สิเผื่อน้องก้องอาการหนัก

นี่จำลองมาจากอาการคนเขียนเลยหรือเปล่า หายไวไวนะคะ

[yamanaiame]

มาสั้นๆ แต่ ฟินอะ >///<

[greenapple]

 

[irksome]

ก้องกับพี่วินมัวเเต่ซึนนน   

[josephine]

เราสัมผัสได้ถึงความผูกพันที่มันอยู่ในอากาศล่ะ

[ExecutioneR]

ตอนที่ 9


ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ากี่โมง แต่ที่แน่ๆ คือภายในห้องนั้นมืดสนิท ผมรู้สึกตัวขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงของคนที่กำลังเปิดประตูห้องนอนออก ผมหันไปเห็นเงาของคนๆ หนึ่งกำลังเดินตรงมาที่เตียง

“เป็นยังไงบ้างแล้ว” เจ้าของเงานั้นถามพร้อมกับวางมือลงบนหน้าผากของผม

“ดีขึ้นแล้วครับ” ผมตอบเบาๆ

“แน่นะ” เขาถามย้ำ

ผมพยักหน้า

“ไม่ต้องไปหาหมอแน่นะ”

ผมส่ายหน้า “ผมดีขึ้นแล้วจริงๆ”

“แต่ยังมีไข้อยู่เลย” เขาลุกออกจากเตียง เดินออกไปข้างนอก จากนั้นก็กลับเข้ามาในห้องนอนพร้อมกับยาและแก้วน้ำในมือ “กินยาซะอีกหน แล้วคราวนี้ก็นอนยาวไปเลย พรุ่งนี้เช้าพี่จะมาเช็คดูอีกที”

เมื่อกินยาเสร็จ ผมก็ยื่นแก้วน้ำคืนให้เขา “พี่วิน”

เขาที่เพิ่งลุกขึ้นยืนหันกลับมามองผม

“ขอบคุณนะครับ”

แสงสลัวๆ ที่ทะลุผ่านผ้าม่านเข้ามาและดวงตาที่เริ่มชินกับความมืดแล้วทำให้ผมเห็นว่าเขาส่งยิ้มมาให้ผม จากนั้นเขาก็เดินออกจากห้องไป ส่วนผมเองก็หลับลงไปอีกครั้งอย่างรวดเร็ว

ในตอนเช้า ผมตื่นขึ้นมาก่อนนาฬิกาปลุกซะอีก ผมรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว ผมลุกออกจากเตียงไปหยิบปรอทที่วางอยู่บนโต๊ะรับแขกมาวัดไข้ดูก็พบว่าอุณหภูมิร่างกายผมมันลดลงเหลือแค่ 37.4 เท่านั้น ผมจึงตัดสินใจที่จะอาบน้ำและไปเรียนตามปกติ

ด้วยความเคยชินของการอยู่คนเดียว ผมจึงอาบน้ำโดยเปิดประตูห้องน้ำทิ้งเอาไว้ และในขณะที่กำลังสระผมอยู่นั้น ผมก็ได้ยินเสียงประตูห้องที่ถูกไขกุญแจและเปิดออก ตอนแรกผมตกใจมาก เพราะคิดว่าใครไม่รู้เข้ามาในห้อง แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าผมให้กุญแจกับพี่วินไปเมื่อคืน ผมก็ยิ่งตกใจมากกว่าเดิมซะอีก!

“เฮ้ย อาบน้ำได้แล้วเหรอ” เขาเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องน้ำ “หายแล้วรึไง”

“พี่วิน! ปิดประตู!!” ผมรีบใช้มือปิดไอ้น้องชายตัวน้อยของผมเอาไว้

“มาทำเขินอะไรเอาป่านนี้ เมื่อวานก็เพิ่งเช็ดตัวให้หยกๆ” เขาส่ายหน้า “แล้วนี่จะไปโรงเรียนใช่มั้ย”

“ครับ”

“งั้นก็รีบอาบน้ำแต่งตัวซะ เดี๋ยวจะพาไปพร้อมกัน” เมื่อพูดจบ เขาก็ปิดประตูห้องน้ำลง

ผมรีบอาบน้ำ และเมื่อพันผ้าเช็ดตัวเดินออกมาแล้วก็เห็นว่าเขากำลังนั่งดูทีวีรออยู่ ผมจึงรีบเดินเข้าไปในห้องนอนและแต่งตัว เมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาก็พาผมลงไปยังลานจอดรถ ระหว่างทางสั้นๆ ไปยังโรงเรียน เราแทบไม่ได้คุยอะไรกันเลย แต่ผมกลับรู้สึกได้ว่าดูเหมือนเขาจะอารมณ์ดีผิดปกติชอบกล

จะว่าไป... เมื่อคืนเขาจุ๊บหน้าผากผมแน่รึเปล่าวะ ถ้าใช่ ทำไมเขาถึงยังทำตัวได้ปกติขนาดนี้ หรือว่าผมจะคิดไปเองเพราะจิตใต้สำนึกมันต้องการแบบนั้น

เฮ้ยๆๆๆ ไม่ใช่ละ! ผมไม่ได้อยากให้เขามาจุ๊บมาหอมอะไรผมนะเว้ย ผมไม่เคยคิดต้องการอะไรแบบนั้นสักนิดเดียว... แต่ถ้าเกิดเขาทำ หรือจะทำ แบบนั้นจริงขึ้นมาล่ะก็ มันก็คงน่ารักดีเหมือนกันเนอะ...

เฮ้ยยย!! พอๆๆ!! เลิกคิดได้แล้ว ไอ้ก้อง!

“เป็นอะไร” เสียงทุ้มต่ำของเขาทำเอาผมสะดุ้ง “เดี๋ยวก็ยิ้ม เดี๋ยวก็คิ้วขมวดเข้าหากัน เดี๋ยวก็ตาลอย เดี๋ยวก็ทำหน้าหงุดหงิด คิดอะไรอยู่”

“เปล่านี่”

“ไม่จริงอะ”

“ไม่มีอะไรหรอกน่า แค่คิดเรื่องที่ขาดเรียนไปนิดหน่อยเฉยๆ”

เขาเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งเหมือนไม่เชื่อ “แล้วทำไมหน้าแดง”

“เหอ หน้าแดงเหรอ ไข้มั้ง เออ เมื่อเช้าวัดไข้แล้วยังมีไข้อยู่เลย แต่ไม่เยอะแล้ว”

คราวนี้ดูท่าทางเขาจะเชื่อผมแฮะ

เมื่อไปถึงที่โรงเรียน เขาก็หันมาบอกผมว่าไม่ต้องไปรายงานตัวเรื่องทำความสะอาดโรงเรียน เดี๋ยวเขาจะไปบอกให้เองว่าผมไม่สบาย ให้ผมขึ้นห้องเรียนไปได้เลย และถ้ารู้สึกไม่สบายจนไม่ไหวก็ให้ไปนอนที่ห้องพยาบาล ผมพยักหน้าตอบรับเขา จากนั้นก็ลงจากรถ และหลังจากที่ผมเดินห่างออกจากลานจอดรถได้ไม่เท่าไหร่ ผมก็ถูกใครบางคนวิ่งเข้ามากระแทกอย่างจัง

“ไอ้เชี่ยก้อง!!” ไอ้บอมที่จู่ๆ โผล่มาจากไหนไม่รู้วิ่งเข้ามารวบตัวผมเอาไว้ ทำเอาผมต้องหยุดเดิน “เมื่อกี้กูเห็นมึงลงมาจากรถอาจารย์อัคนี่หว่า! อะไรยังไงวะมึง!”

“ก็กูไม่สบาย อาจารย์เค้าก็เลยมาส่ง แค่นั้นแหละน่า”

“อ้าว เออ มึงหายแล้วเหรอวะ แล้วไปทำอีท่าไหนอาจารย์เค้าถึงไปรับมึงที่คอนโดได้อะ”

“เค้าไม่ได้ไปรับกู เค้าพักอยู่ตึกเดียวกับกู ไอ้ห่า มึงอย่าสงสัยมากน่ะ ไม่มีอะไรหรอก แต่มึงอย่าไปบอกใครก็แล้วกัน รับปากกูเลย สัตว์” ผมหันไปมองหน้ามันด้วยแววตาจริงจัง

“เออๆ โอเคๆ ไม่บอกเว้ย ไม่ต้องทำหน้าดุก็ได้ เหี้ยแม่ง กูกลัว”

ผมหันกลับมาและเริ่มออกเดินต่อโดยมีไอ้บอมเดินอยู่ข้างๆ มันเริ่มเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้ฟังไปด้วย ซึ่งก็ไม่ได้มีอะไรสลักสำคัญนักหรอก และในตอนนั้นเองที่ผมสังเกตเห็นไอ้วีกับเพื่อนๆ ของมันด้วยหางตา แต่เมื่อผมหันไปมอง พวกมันก็หันไปทางอื่นและเดินจากไปทันที ผมนึกถึงคำเตือนที่ไอ้ข้าวมันมาพูดกับผมเมื่อวันก่อนขึ้นมาแล้วก็ชักรู้สึกสังหรณ์ใจชอบกล

“อย่าไปสนพวกแม่งเลยมึง ไปเหอะ” ไอ้บอมสะกิดให้ผมเดินต่อ

ผมพยักหน้าเบาๆ แล้วจึงเดินตรงไปยังตึกเรียนพร้อมกับไอ้บอม

ในตอนเย็นหลังเลิกเรียน ผมนอนฟุบลงบนโต๊ะครู่หนึ่ง รู้สึกดีใจที่สุดที่วันนี้เป็นวันศุกร์ เพราะผมชักเริ่มรู้สึกเหมือนไข้จะกลับมาอีกแล้ว ยังดีที่ผมสามารถทนผ่านมาได้ตลอดทั้งวัน แต่ถ้ากลับถึงห้องเมื่อไหร่ ผมก็คงจะตรงไปนอนเป็นอันดับแรกก่อนเลยแน่ๆ เมื่อนึกถึงเตียงนอนในห้องขึ้นมาแล้วก็ค่อยมีกำลังใจเก็บของกลับบ้านขึ้นมาหน่อย ผมยัดหนังสือเรียนลงกระเป๋าแล้วจากนั้นก็บอกลาเพื่อนๆ

ขณะที่ผมกำลังเดินไปยังป้ายรถเมล์ ผมก็เจอเด็กน่าสงสัยสองคนกำลังยืนพิงกำแพงโรงเรียนอยู่ พวกมันใส่เสื้อยืดไปรเวท แต่ยังคงใส่กางเกงและรองเท้านักเรียนอยู่ เมื่อพวกมันเห็นผม มันก็มองตามผมแบบไม่วางตา ผมว่าผมพอจะเดาได้ล่ะว่าพวกมันคือใครและต้องการอะไร แต่ก็ทำเป็นไม่สนใจและเดินต่อไปเรื่อยๆ จนผ่านหน้าพวกมัน

“เฮ้ย ไอ้ก้อง!” หนึ่งในสองคนนั้นเรียกชื่อของผม ผมจำได้ว่าไม่เคยบอกชื่อพวกมันไปนะ แต่นาทีนี้เรื่องนั้นก็ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว
ผมทำเป็นไม่ได้ยินและเดินต่อ

“เฮ้ย! จะรีบไปไหนเล่า หยุดคุยกันก่อนดิวะ” พวกมันเดินขึ้นมาเทียบผม

“กูไม่มีอะไรจะคุยกับพวกมึง” ผมยังคงเดินต่อ

“แต่พวกกูมี” คนแรกที่เรียกชื่อผม จับหัวไหล่ของผมเอาไว้

ผมหยุดเท้าลงและหันไปหามันทันที

“โอ๋ๆ ไม่ต้องทำหน้าน่ากลัวอย่างนั้นก็ได้ กูกลัวไปหมดแล้ววว” มันทำหน้าและเสียงล้อเลียนผม “กูไม่ได้จะมาหาเรื่องมึงหรอกน่าา”

“แต่กูมาเพราะอยากหาเรื่องว่ะ” อีกคนพูดขึ้น “ได้ข่าวว่ามึงแม่งทำซ่า ไปเล่นงานเพื่อนกูซะน่วมเลยนี่หว่า เก๋านักเหรอวะมึงน่ะ”

ผมกลอกตาก่อนจะถอนหายใจเบาๆ จากนั้นก็หันไปหามัน “มึงจะเอาไงกะกูก็ว่ามาเหอะว่ะ”

“พูดง่ายๆ แบบนี้ค่อยยังชั่วหน่อย” ไอ้คนที่อยากจะหาเรื่องผมยิ้มเยาะที่มุมปาก “คืนนี้ เที่ยงคืน หลังโรงเรียนมึง ถ้าแน่จริง มึงมาคนเดียว”

ผมมองหน้าพวกมันนิ่ง ไม่พูดอะไรสักคำ ในใจน่ะคิดอยู่แล้วว่าผมไม่ไปให้โง่หรอก พวกแม่งก็ไม่ค่อยฉลาดเนอะ มาพูดแบบนี้แล้วใครจะไปให้มันรุมกระทืบวะ คือถ้าเป็นเมื่อก่อน ผมก็คงไปแหละ แค่ไม่มีทางไปคนเดียวแบบโง่ๆ แน่ๆ หรือไม่ผมก็คงกระทืบแม่งจมตีนไปแล้วตั้งแต่ตรงนี้เลย แต่ผมในตอนนี้ทำแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว

มันมองหน้าผมตอบกลับด้วยแววตาหาเรื่อง ก่อนที่จะยิ้มมุมปากออกมาอีกครั้ง “หึ ไม่ใช่แค่มึงหรอกนะที่จะซวย แต่ไอ้อาจารย์คนนั้นที่อยู่คอนโดเดียวกับมึงก็จะโดนด้วย แล้วอย่าหาว่ากูไม่เตือน”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ผมก็กระชากคอเสื้อของมันเข้ามาหาผมทันที “มึงหมายความว่าไงวะ!”

มันคว้าคอเสื้อของผมคืน “ถ้ามึงอยากรู้ก็ลองไม่โผล่หัวไปสิวะ!”

“อย่างเบาแม่งก็โดนไล่ออก หรืออย่างมากก็แค่ตาย จะลองดูมั้ยล่ะ” อีกคนพูดขึ้น “หรือไม่อย่างนั้นพวกกูก็จะยกพวกมาตีโรงเรียนมึงทั้งโรงเรียนเลย จะเอางั้นปะล่ะ ไอ้สัตว์!”

“ถุยเหอะ! ไอ้พวกหน้าตัวเมีย!!” ผมกำหมัดแน่น แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ทำอะไร ผมก็เห็นว่า เด็กนักเรียนคนอื่นๆ และคนที่เดินผ่านไปผ่านมาแถวนั้นเริ่มหันมามองพวกเรากันมากขึ้นเรื่อยๆ ผมจึงยอมลดมือลง และเมื่อมันปล่อยคอเสื้อของผมออกแล้ว ผมก็เริ่มออกเดินต่อโดยทิ้งพวกมันไว้ข้างหลัง

ไอ้สองคนนั้นเดินจากไปพร้อมกับทิ้งความหงุดหงิดและความสับสนไว้ให้ผม นี่ผมควรจะทำยังไงดีวะ มันรู้เรื่องของพี่วินได้ยังไง และถ้าผมไม่ไปตามที่พวกมันท้า มันจะทำอะไรพี่วิน เมื่อกี้ไอ้คนที่ตัวเล็กกว่าก็พูดออกมาแล้วว่าพี่วินอาจจะโดนไล่ออกได้ ส่วนไอ้เรื่องถึงตายน่ะ พวกมันไม่มีปัญญาหรอก แม่งเป็นการบลัฟที่ควายมากๆ แต่เรื่องไล่ออกนี่แม่งทำให้ผมคิดนักแฮะ เพราะก่อนหน้านี้พี่วินเองก็เคยพูดเรื่องแนวๆ นี้มาแล้วหนนึงเหมือนกัน ถ้าผมไม่ไปหาพวกมันคืนนี้ แม่งก็อาจจะทำอะไรบางอย่างที่ทำให้พี่วินต้องโดนไล่ออกก็ได้

“ไอ้ก้อง!” เสียงของไอ้บอมตะโกนเรียกผมจากทางด้านหลัง ผมหันกลับไปมองและก็เห็นมันกำลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาหาผมอยู่ “เมื่อกี้มีเรื่องอะไรวะ!”

“ไม่มีสักหน่อย มึงไปเอามาจากไหน”

“มึงอย่ามาทำไก๋ ไอ้เหี้ย เมื่อกี้กูได้ยินเด็กรุ่นน้องมันคุยกันว่ามีคนกำลังมีเรื่อง และพอกูเดินออกมาก็เห็นไอ้สองคนนั้นกำลังเดินแยกจากมึงพอดี ตอนแม่งเดินสวนกู กูยังได้ยินที่พวกมันคุยกันเลย”

“มึงได้ยินอะไร”

“ก็แค่ชื่อมึงนั่นแหละ แม่งพูดเหมือนจะทำอะไรสักอย่าง กูไม่ได้ตั้งใจฟังและแม่งก็แค่เดินสวนกูไปเร็วๆ ด้วย ว่าแต่มึงเหอะ จะมีเรื่องกับพวกแม่งอีกเหรอวะ” มันถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

“กูก็ไม่ได้อยากมีหรอกนะเว้ย มึงเชื่อกูเหอะ”

“งั้นมึงก็ปล่อยๆ มันไปนะเว้ย อย่าไปหาเรื่องให้ตัวเองเลย ไอ้เหี้ย”

“กูรู้น่า...” ผมตอบมันไป “มึงไม่ต้องห่วงหรอก ไอ้บอม กูไม่ทำอะไรโง่ๆ หรอกน่า แต่มึงรับปากกับกูอย่างดิวะว่ามึงจะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใครเด็ดขาด กูไม่อยากให้คนอื่นเป็นห่วง โดยเฉพาะอาจารย์อัคน่ะ”

“อาจารย์อัคทำไมวะ” มันสงสัย

“เออน่ะ มึงรับปากกูดิวะ ถ้ามึงรับปากกู กูก็รับปากว่าจะไม่ไปหาเรื่องอะไรพวกแม่งด้วยเหมือนกัน โอเคปะวะ”

“โอเคๆ กูรับปาก” มันรับคำ ถึงแม้ว่าจะดูไม่ค่อยมั่นใจนักก็ตามที

“ดีมาก ขอบใจเว้ย มึงกลับบ้านไปเหอะ ไม่ต้องเป็นห่วงกู แล้วเจอกันวันพรุ่งนี้ กูไม่ค่อยสบาย จะรีบกลับไปนอนพักก่อนล่ะ”

“เออๆ ไงก็พักผ่อนเยอะๆ เว้ย ไอ้ก้อง” ไอ้บอมโบกมือลาผม แต่สีหน้าของมันยังคงแลดูกังวลอยู่เล็กน้อย ผมโบกมือตอบกลับ แล้วจากนั้นมันก็หันหลังเดินกลับไปยังประตูโรงเรียน

ขอโทษทีว่ะ ไอ้บอม กูไม่ได้ไปหาเรื่องพวกมันก่อน แต่ถ้ามันมาหาเรื่องกูก่อน คงไม่นับว่าผิดสัญญาใช่มั้ยวะ

เมื่อถึงห้อง หลังวางสายรายงานตัวกับแม่ ผมก็นอนเอาแรงไปงีบหนึ่ง ตื่นมาอีกทีก็สองทุ่มกว่าเกือบสามทุ่ม ผมลงไปหาข้าวกิน และจากนั้นก็กลับขึ้นมาบนห้อง นั่งคิดและเตรียมตัวเตรียมใจที่จะไปเจอกับไอ้พวกเหี้ยนั่นตามเวลาและสถานที่ที่มันนัดไว้ ประสบการณ์มันบอกผมว่า อีกฝ่ายคงจะมีกันหลายคนแน่ๆ เผลอๆ ก็น่าจะมีอาวุธด้วย ผมเคยเจอกับไอ้คนประเภทนี้มาเยอะแล้ว อย่างดีผมก็คงจะเอาตัวรอดมาได้ ถึงจะต้องเจ็บตัวและเสียเลือดบ้างก็เถอะ แต่อย่างเลวคือผมอาจจะนอนจมกองเลือดอยู่ตรงนั้นจนกว่าจะมีคนมาพบตอนไหนก็ไม่รู้นั่นแหละ

ไอ้เรื่องต่อยตีน่ะ ผมไม่ห่วงเท่าไหร่หรอก ผมเจอมาเยอะ ลุยมาเยอะ ทั้งแบบมือเปล่าและมีอาวุธ หลังจากที่เคยโดนพี่วินจับสอนพื้นฐานให้สมัยเด็กๆ ผมก็ได้ฝึกเทควันโดต่อ พอได้สายดำและเลิกเรียนไปแล้วก็ยังคงฝึกซ้อมอยู่เรื่อยๆ บางทีก็เข้าค่ายมวยของพ่อเพื่อนบ้าง แต่ส่วนมากก็ได้ประสบการณ์มาจากสนามจริงนั่นแหละ จะเรียกว่าผมแม่งดันมีพรสวรรค์ด้านนี้ก็คงได้ล่ะมั้ง แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะโง่พอที่จะทำเป็นมั่นใจในตัวเองและเดินเข้าไปในวงตีนของศัตรูตัวเปล่าหรอกนะ ถ้าหากจำเป็น ผมก็ต้องพึ่งตัวช่วยเหมือนกัน แต่มันแย่ตรงที่ผมรับปากกับแม่และพี่วินเอาไว้แล้วเนี่ยสิ ว่าผมจะไม่ต่อยตี ไม่สร้างปัญหาอีก แต่ก็อีกนั่นแหละ ถ้าหากผมไม่ไปตามที่พวกมันท้าในคืนนี้ ผมก็อาจจะทำให้พี่วินต้องลำบากได้ เพราะผมไม่รู้เลยว่าหลังจากนี้มันจะทำอะไรลงไปบ้าง

ผมเดินไปหยิบปรอทวัดไข้ขึ้นมาวัดไข้ตัวเอง 37.8 องศา ก็ยังคงมีไข้อ่อนๆ อยู่ดี ดูท่าทางว่าคืนนี้ผมคงจะแย่แน่ๆ แฮะ ผมตัดสินใจลงไปซื้อของบางอย่างจากร้านขายยาใกล้ๆ คอนโด และขณะเดินกลับเข้ามาในคอนโด ผมก็สังเกตเห็นเด็กวัยรุ่น 2-3 คนที่มีท่าทางน่าสงสัย ที่ผมคิดว่าน่าสงสัยก็เป็นเพราะทันทีที่ผมหันไปมองหน้าพวกมัน พวกแม่งก็หันหลบและทำเป็นเดินออกไปอีกทางทันที

ที่จริงผมก็ไม่อยากจะคิดอะไรมากหรอก แต่หลังจากเรื่องที่เกิดขึ้นมาทั้งหมด จะไม่คิดไม่ระวังอะไรเอาไว้เลยก็คงไม่ได้แล้ว
หลังจากกลับถึงห้อง โทรศัพท์มือถือของผมก็ดังขึ้น

“ว่าไง ไอ้บอม” ผมรับสาย

“มึงทำไรอยู่วะ ไอ้ก้อง”

“ไม่ได้ทำอะไร กูเพิ่งลงไปซื้อยาขึ้นมาแดก มึงมีไรป่าว”

“ไม่มีว่ะ กูแค่เบื่อๆ เลยอยากไปห้องมึงอะ”

“เฮ้ย เวลานี้เนี่ยนะ” ผมหันไปมองนาฬิกาบนผนังห้อง “สี่ทุ่มกว่าแล้วนะมึง”

“เออ กูไปนอนกับมึงก็ได้ กูเบื่อๆ บ้านว่ะ”

ผมรู้ว่าบ้านของไอ้บอมอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนและคอนโดของผม และผมก็รู้ด้วยว่ามันเป็นคนหนึ่งที่นิสัยลุยๆ จะไปไหนเวลาใดก็ไปได้ตลอด เพราะพ่อแม่ของมันไม่ค่อยอยู่บ้าน หรือต่อให้อยู่ พวกเขาก็ไม่ค่อยว่าอะไรมันอยู่ดี เพราะถึงมันจะมีนิสัยอย่างนั้น แต่แม่งก็ดันเรียนได้เกรดดีติดอันดับต้นๆ ของโรงเรียนมาตลอด

“กูไม่ค่อยสบายว่ะ ไอ้บอม ไว้คราวหน้าเหอะ”

“อ้าว กูก็จะไปดูแลมึงไง สาดดดด น่าๆ เดี๋ยวกูออกไปเลยเนี่ย ไม่เกินชั่วโมงเดียว ถึงแน่นอน”

“อย่าเลย ไอ้เหี้ย กูไม่สะดวกว่ะ” ผมปฏิเสธอีกครั้ง

“ทำไมวะ มึงจะออกไปไหนรึไง ถ้างั้นกูไปด้วย” น้ำเสียงหนักแน่นของมันทำให้ผมเริ่มเอะใจ

“ไม่ได้”

“เฮ้ย นี่ ไอ้ก้อง...”

“มึงไม่ต้องห่วงกูหรอก ไอ้บอม กูดูแลตัวเองได้ กะอีแค่ป่วยนิดๆ หน่อยๆ แค่นี้ ไม่ทำกูถึงตายหรอกน่า แค่นี้ก่อนนะเว้ย กูยุ่งๆ อยู่ว่ะ”

หลังจากพูดจบ ผมก็วางสายไปเลยทันที ผมชักแน่ใจแล้วว่าไอ้บอมน่าจะรู้เรื่องการนัดหมายของผมกับไอ้พวกเหี้ยนั่นที่กำลังจะเกิดขึ้นในคืนนี้  ถึงจะไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์ และไม่รู้ว่ามันไปรู้มาจากไหนอย่างไร แต่มัวมาคิดอยู่ก็คงไม่มีประโยชน์แล้วล่ะมั้ง เพราะถึงยังไงผมก็จะทำให้มันมาเสี่ยงอันตรายไปกับผมไม่ได้เด็ดขาดอยู่ดี

ผมกินยาลดไข้ และจัดการเตรียมตัวเองให้พร้อม เมื่อนาฬิกาบอกเวลาห้าทุ่มครึ่ง ผมก็เดินลงจากคอนโดไปแบบตัวเปล่า และตรงหน้าทางเข้าคอนโด ผมก็ยังเห็นไอ้เด็กสองคนนั้นยืนอยู่ที่เดิม

[Redz]

มาลงต่อๆๆๆๆๆๆ 

[Palmpalm]

ค้างมาต่อด่วน

ก้องไม่น่าตัดสินใจคนเดียวเลย

[ammamooty]

มาต่อๆๆๆ   โอ้ยอยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่าา

 

[maemix]

ก้องนายป่วยอยู่นะ ออกไปแบบนั้น เฮ้อ คงเป็นเรื่อง
พี่วินอยู่ไหน ไปช่วยก้องด้วย แล้วอย่าเพิ่งโกรธก้อง
ที่มีไรไม่บอกไม่ปรึกษา

[Rafael]

ก้องไม่น่าไปเลยนะ
อันตรายมากอะ

[lizzii]

ตื่นเต้น กลัวใครจะเป็นอะไรไปอีก

[malula]

แย่ละสิยิ่งไม่สบายอยู่ด้วยจะไปสู้ยังไงไหว

[EverGreen™]

ก้องเอ๊ยยยยย
 

[mur@s@ki]

ถ้าคิดอีกสักนิดมันต้องมีวิธีที่ดีกว่านี้แน่ๆ
ทำไมนะก้อง



 

[กุหลาบเดียวดาย]

แหงะ น่าจะแจ้งความกะตำหนวด ลุ้นๆ

[yamanaiame]

ค้างอย่าง แรง     มาต่อเร็วๆเน้ออออ 

[iammz]

หูยย~~ ก้องฉายเดี่ยวเหรอ >.<

[tamahomae]

ก้องเอ๊ย บอกพี่วินไปเถอะ อย่าไปเสี่ยงคนเดียวเลย เกิดพวกมันทำมิดีมิร้ายหล่ะ

[cocoaharry]

แล้วไงต่อคะ แล้วไงต่ออออ ค้างจังเลย

ตาก้องเอ๊ยยย จะลุยเดี่ยวทำไมเนี่ย

[Damon]

แนวนายเอกทรหดเนี่ยพี่ต้นชอบมากกกก

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

ก้องอย่าไปเลย

พี่วินช่วยด้วยดิ

[=นีรนาคา=]

อย่าไปเลยนะก้อง พี่วินมาดูก้องด่วยๆเลย

[Biwty...]

 

[Yunatsu]

โอ้ยยยยย ก้องจาเปนไรไหมมแง้ๆๆๆ

[TIKA_n]

คิดว่าจะได้ฟินตอนเฝ้าไข้ต่อซะอีกนะเนี่ย กลายเป็นเรื่องซีเรียสอีกแล้ว
ก้อง คิดอะไรอยู่นะ แน่นอนว่าก้องพยายามเลี่ยง และ ระงับอารมณ์ตัวเองได้ดีแล้ว
แต่เรื่องที่ไอ่สองคนที่มาหาเรื่อง ยกขึ้นมาขู่ คือเรื่องที่จะทำให้พี่วินโดนไล่ออก รึตาย
เรื่องตาย ก้องคิดอยู่แล้วว่าพวกนั้นไม่มีปัญญาแน่ ๆ แต่เรื่องโดนไล่ออกนี่สิ
ก้อง คิดว่าถ้าตัวเองไม่ไปตามนัด พวกนั้นจะมีทาง ทำให้พี่วินถูกไล่ออกได้
แล้วก้องไม่คิดรึไงนะ ว่าถ้าก้อง ไปมีเรื่องกับพวกนั้น ตามที่นัดไว้ พี่วินที่คราวก่อน
ออกหน้าช่วยก้องไว้ ก็ต้องโดนลงโทษ รึอาจโดนไล่ออกเหมือนกัน รึถ้าโชคดีก้องชนะกลับมา
พวกนั้นก็ต้องแค้นกว่าเดิม ก็มาหาเรื่องอีกอยู่ดี และอาจทำให้พี่วินโดนไล่ออกได้อยู่ดี ไม่จบไม่สิ้น
ในเมื่อก้องต้องการเปลี่ยนแปลงตัวเองจากเมื่อก่อน ทั้งที่คิดได้ถึงผลที่จะตามมา
ทั้งที่คิดถึงเรื่องสัญญาที่รับปากแม่กับพี่วินไว้ตลอด แต่ก้องก็ยังจะไป ไม่เข้าใจก้องแฮะ
ทำไมก้องถึงคิดจะจัดการเรื่องใหญ่อย่างนี้เองคนเดียว ทำไมตัดสินใจเองหมด ทำไมไม่ปรึกษาพี่วิน
แล้วก็กำลังคิดว่า เหมือนก้อง จะมีแผนอะไรอยู่ในใจด้วยรึเปล่า อะไรที่ซื้อมาจากร้านขายยานะ
เด็กวัยรุ่นน่าสงสัยที่ก้องว่า เป็นพวกไหน อาจไม่ใช่พวกตรงข้ามก็ได้ มีใครสั่งให้มาจับตาดูก้องรึเปล่า
แล้วขนาดบอมยังรู้เรื่องที่ก้องจะไปตามนัดของพวกนั้น ก็ไม่น่า ว่าพี่วินจะไม่รู้นะ (คิดเอาเองนะ)
คิดในแง่ดี ว่าพี่วินอาจจะทำอะไรซักอย่าง ไม่น่าจะปล่อยให้ก้องไปมีเรื่องได้ (รึเปล่า) 
รู้สึกจะเดาไปเรื่อยเลย แหะ ๆ  รอคนเขียนมาต่อดีกว่า ขอบคุณมากค่ะ 
ปล. เมื่อคืน พี่วินจุ๊บหน้าผากก้องไม่ใช่เหรอคะ ไม่ได้หอมแก้มนี่นา

[ExecutioneR]

ปล. เมื่อคืน พี่วินจุ๊บหน้าผากก้องไม่ใช่เหรอคะ ไม่ได้หอมแก้มนี่นา

จริงๆ ต้องการให้ไอ้ก้องมันเหมือนลืมๆ เบลอๆ น่ะครับ ว่าหอมแก้มรึจุ๊บหน้าผาก มันก็จำไม่ได้ แต่ไปๆ มาๆ คนอ่านงงเนอะ งั้นผมแก้ดีกว่า 55555

ขอบคุณมากๆ ครับ

[p.spring]

ก้องฉายเดี่ยว ???

[karatop]

น้องก้อง.....ระวังเจอพี่วินดุนะลูก ^^"