หัวข้อ: Re: Brother Next Door แจ้งรวมเล่ม Home The Series P.17

[u_cosmos]

แหม มันค้างคาใจไม่ต่างกับก้อง
พี่เค้าคิดอะไรก็ไม่รู้ เข้าใจ ไม่เข้าใจ รึยังไง
จะนอนหลับมั้ยเนี่ยก้อง

[netkung]

มาต่อด่วนๆเลยครับพี่ต้น ขึ้นหน้า 10 แล้วนะ อิอิ 

[whynotme]

พี่วิน มีอะไรในใจ แต่ไม่กล้าจะบอกก้องแน่ ๆ เลย
เป็นกำลังใจให้พี่วินนะคะ ดู ๆ ไปก่อน ค่อย ๆ เปิดเผยที่ละนิด 
ก้องเค้าไม่ได้มีใครอยู่แล้ว ไม่รีบ ๆ ค่ะ ^^

ขอเป็นกำลังใจให้นักเขียนด้วยนะคะ  หายป่วยเร็ว ๆ แข็งแรง ๆ ค่ะ         

[atcharayee]

  รอๆๆๆ สนุกโดนใจ

[whynotme]

เข้ามาง้อพี่วินแทนก้อง ^^
และมาส่งกำลังใจให้คุณนักเขียน ขอให้หายป่วยเร็ว ๆ นะคะ     

[TimelessOne]

พี่ต้นหายไวๆค้าบ 

[netkung]

พี่ต้นหายไวๆนะครับ ผมจะดันไว้รอ อิอิ

[pppf44]

หายไวไวน้าค้าคนเขียน หนูรออ่านอยู่ ทำไมอ่านแล้วคิดว่าบางทีก็อยากมีคนแบบพี่วินมาอยู่ข้างๆบ้างไรบ้างงงกร๊ากกกกกก

[cocoaharry]

พี่วินถามว่าชอบผู้ชายหรือผู้หญิงไปทำไมน้อออ

แต่ดูท่า คงเดาได้ว่าชอบเพศไหนล่ะนะ

[sosi]

งงอะคุยกันดี ๆ ทำไมงอนกันชะงัน
 

[ExecutioneR]

ตอนที่ 8


หลังจากนั้นผมก็แทบไม่ได้คุยกับพี่วินอีกเลยนอกจากในห้องเรียนเท่านั้น จากปกติเวลาอยู่โรงเรียนที่เขาจะทำเฉยๆ กับผม ก็กลายเป็นความเย็นชาที่แย่หนักกว่าเดิมซะอีก แต่ผมก็ไม่อยากจะใส่ใจมากนัก เพราะผมต้องทั้งทำการบ้าน ทำรายงานกลุ่ม ทำความสะอาดโรงเรียน เตรียมตัวสอบ แล้วไหนยังจะต้องรายงานความประพฤติให้แม่ฟังทุกเย็นหลังจากโดนด่าเรื่องไอ้วีมาแล้วรอบนึงอีก

เย็นวันหนึ่งหลังจากเลิกเรียน ผมที่รู้สึกไม่ค่อยสบายเนื้อสบายตัวเท่าไหร่ก็กำลังเตรียมตัวจะกลับบ้าน และในตอนที่ผมกำลังเก็บของอยู่นั้น จู่ๆ ไอ้ข้าวก็เดินเข้ามาหาผมที่โต๊ะ

“ระวังตัวไว้ให้ดีนะมึง” มันพูดเบาๆ สั้นๆ ก่อนจะเดินจากไป

ผมมองตามมันไปอย่างงงๆ ไม่รู้ว่ามันจะมาไม้ไหนอีก ถึงผมจะไม่กลัวคำขู่ของมัน แต่ผมว่าผมคงต้องพยายามเลี่ยงการมีปัญหาให้ได้มากที่สุดน่าจะดีกว่า

“เฮ้ย ไอ้ก้อง” ไอ้ภูมิเดินเข้ามาหาผม “เมื่อกี้ไอ้ข้าวมันมาพูดอะไรกับมึง” มันถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

“ไม่มีอะไรหรอก”

“แน่นะมึง”

“เออ แน่ มันไม่ได้พูดอะไรหรอก มึงอย่าคิดมาก” ผมสะพายกระเป๋าเป้

“หน้ามึงแม่งแย่ๆ ว่ะ ดูแย่กว่าเมื่อตอนกลางวันอีกนะเว้ย”

“เออ กูเริ่มรู้สึกไม่ค่อยสบายว่ะ”

“เปล่า กูหมายถึงหนังหน้ามึงอะ ดูแย่ๆ เหี้ยๆ ออกแนวขี้เหร่อะว่ะ”

ผมหันไปยิงสายตาใส่มันพร้อมกับชูนิ้วกลางขึ้น

“ฮ่าๆๆ กูล้อเล่น ไอ้เหี้ย มึงไหวป่าววะเนี่ย”

“ไหว เดี๋ยวกูจะรีบกลับไปนอนสักงีบว่ะ ตื่นมาคงดีขึ้น”

“เออ ดีเว้ย ไปพักผ่อนเยอะๆ แล้วเจอกันพรุ่งนี้”

ผมโบกมือลาไอ้ภูมิและเพื่อนคนอื่นๆ จากนั้นก็เดินออกจากห้องเรียน

เมื่อกลับไปถึงที่คอนโด ผมก็ยิ่งรู้สึกเหมือนร่างกายมันหนักมากขึ้นกว่าเดิมอีก ผมครั่นเนื้อครั่นตัวแบบสุดๆ ท่าทางจะโดนหวัดเล่นงานเข้าจริงๆ ซะแล้ว แต่ความซวยคือผมไม่มียาติดห้องเลยสักอย่างเดียว แถมเมื่อกี้ตอนเดินเข้ามาก็ไม่ได้แวะซื้ออีกต่างหาก ผมตัดสินใจไม่อาบน้ำ ไม่กินข้าว และตรงเข้านอนเลย เผื่อว่าตื่นมาแล้วจะรู้สึกดีขึ้น แต่ปรากฏว่าผมคิดผิด เพราะเมื่อผมตื่นขึ้นกลางดึก อาการของผมกลับยิ่งทรุดหนักลงกว่าเดิม ผมหนาวจนตัวสั่นทั้งที่ไม่ได้เปิดแอร์ แถมยังหิวอีกต่างหาก ผมลากตัวเองไปที่ตู้เย็นและกินขนมปังที่เหลืออยู่สองแผ่นกับนมอีกกล่องหนึ่งเพื่อรองท้อง ก่อนจะกลับไปนอนต่อที่เตียง

เช้าวันรุ่งขึ้นผมตื่นขึ้นเพราะเสียงนาฬิกาปลุก แต่ไม่มีแรงที่จะลุกออกจากเตียงได้เลยจริงๆ ผมปิดเสียงโทรศัพท์และหลับตาลงนอนต่อ เมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้งในช่วงเที่ยง ผมก็เห็นว่ามีเพื่อนโทรเข้ามาหาผมหลายสาย แต่หนึ่งในสายที่ผมไม่ได้รับนั้นมีเบอร์ที่ผมไม่ได้เมมเอาไว้อยู่ด้วย ผมไม่ได้โทรกลับไปหาคนเหล่านั้น แต่ตัดสินใจลงออกจากห้องไปซื้อข้าวมากิน เพราะไม่อย่างนั้น แทนที่จะตายเพราะพิษไข้ ผมจะได้ตายเพราะความหิวแทน

ในตอนเย็น ขณะที่ผมกำลังนอนอยู่บนเตียงนั้น เสียงโทรศัพท์มือถือของผมก็ดังขึ้นอีก คราวนี้มันไม่ใช่ชื่อเพื่อนของผม แต่เป็นเบอร์แปลกที่ผมไม่รู้จัก ขึ้นต้นด้วย 02 ตอนแรกผมก็คิดจะไม่รับสาย เพราะว่าเจ็บคอ ไม่อยากคุยกับใคร แต่ก็ไม่รู้ทำไมมาเปลี่ยนใจเอาในวินาทีสุดท้ายได้

“ฮัลโหล” ผมพูดด้วยเสียงแหบพร่า

“ทำไมเสียงเป็นแบบนั้น” อีกฝ่ายตอบกลับมาด้วยคำถาม

“ใครเนี่ย”

“ไม่สบายเหรอ”

“กูถามว่านี่ใคร” ผมชักเริ่มหงุดหงิด

“ผมเป็นชื่ออัครวินท์ครับ เป็นอาจารย์อาจารย์ฝ่ายปกครองและก็เป็นอาจารย์ประจำวิชาเคมีของคุณด้วย”

“เฮ้ย พี่วินเหรอ” ผมตกใจ ไม่คิดว่าจะเขาจะโทรมา

“ทำไมถึงไม่มาเรียน”

“ผมไม่สบาย”

“กินยาหาหมอรึยัง”

“ยัง”

“พอเดินไหวรึเปล่า”

“ไหวครับ”

“อีกครึ่งชั่วโมงลงไปเจอหน้าลิฟต์ชั้นหนึ่งด้วย” เมื่อพูดจบ เขาก็วางสายไปเลย

ผมว่าผมชักเริ่มชินกับการออกคำสั่งของเขาแล้วว่ะ แถมยังไม่มีแรงจะไปต่อปากต่อคำด้วยอีกต่างหาก ดังนั้นผมจึงนอนรอจนกว่าจะถึงเวลาที่ต้องลงไปรับเขา และพอนอนเคลิ้มๆ ได้สักพักหนึ่งเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นอีก คราวนี้เป็นเบอร์มือถือที่ผมไม่รู้จัก แต่ก็พอเดาได้แหละว่าน่าจะเป็นใคร พี่วินโทรมาบอกว่าเขามาถึงที่คอนโดแล้ว ผมจึงลุกออกจากเตียงและเดินออกจากห้องลงไปหาเขาที่ชั้นล่าง เมื่อผมเดินออกจากลิฟต์ ผมก็เจอเขากำลังยืนรอผมอยู่พอดี

“วันนี้ได้กินข้าวกินปลาบ้างรึยัง” เขาถาม ส่วนผมก็ทำได้แค่พยักหน้าตอบ “รู้สึกยังไงบ้าง”

“หนาวมาก” ผมตอบไปตามจริง

เขายื่นมือมาแตะลงบนหน้าผากของผม “ไข้สูงมากเลยนะ ทำไมไม่กินยา”

“ไม่มียา”

เขามองหน้าผมด้วยสีหน้าไม่พอใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เมื่อเรากลับขึ้นมาถึงบนห้องของผมแล้ว เขาก็วางถุงพลาสติกที่ถืออยู่ในมือลงบนโต๊ะ ในขณะที่ผมนั่งลงบนโซฟา

“ดีนะที่พี่ซื้อยาแก้หวัดติดมากับปรอทวัดไข้ด้วย ส่วนนี่ก็โจ๊ก กินสักหน่อย จะได้พอมีแรง แต่ถ้าคืนนี้ไม่ดีขึ้น พี่จะพาไปหาหมอ” เขาแกะปรอทวัดไข้ออกจากกล่องแล้วเดินมานั่งยองๆ ลงตรงหน้าผม “อ้าปาก”

ผมทำตามที่เขาบอก เขาสอดปรอทวัดไข้เข้ามาใต้ลิ้น ผมอมมันอยู่ครู่หนึ่งจนกระทั่งมีเสียงดัง ‘บี๊ป’ ร้องเตือน เขาจึงดึงมันออกแล้วมองดูตัวเลข

“ไข้ 38.7 เลยนะ ก้อง นี่มันสูงเกินไปแล้ว ต้องเช็ดตัวแล้วว่ะแบบนี้ ไม่งั้นเดี๋ยวชัก”

ผมส่ายหน้า “ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมนอนพัก”

“ไม่ต้องเถียงน่ะ มันใช่เวลาจะมาเถียงมั้ย ผ้าขนหนูผืนเล็กอยู่ในตู้ใช่มั้ย ไปถอดเสื้อผ้ารอบนเตียงเลยไป”

ผมชักไม่แน่ใจแล้วว่าที่ผมรู้สึกร้อนๆ ที่หน้าเนี่ย แม่งเป็นเพราะไข้หรือเพราะเขินกันแน่

“ถ้ายังไม่ลุก พี่อุ้มนะ” เขาเดินเข้ามาหาผม

“ไม่ต้อง” ผมลุกออกจากโซฟาแล้วค่อยๆ ลากตัวเองไปนอนลงบนเตียงโดยมีเขาเดินตามเข้ามาด้วย

พี่วินเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบผ้าขนหนูออกมาผืนหนึ่ง จากนั้นเขาก็เดินออกจากห้องนอนไป เขากลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมกับกะละมังใบเล็กที่ใส่น้ำเอาไว้ด้วย เขาวางมันลงบนเตียงข้างๆ ตัวผม จากนั้นก็ชุบผ้าลงในน้ำ

“อ้าว ถอดเสื้อสิ พี่จะเช็ดตัวให้”

ผมชันตัวขึ้นแล้วถอดเสื้อยืดออก จากนั้นก็ทิ้งตัวนอนลงไปบนเตียงเหมือนเดิม เขาใช้ผ้าชุบน้ำหมาดๆ เช็ดถูไปตามร่างกายของผม ผมได้แต่นอนตัวอ่อนปล่อยให้เขาจับแขนผมยกไปมา เช็ดตามร่องแขน ต้นคอ อย่างอ่อนแรง ตั้งแต่ผมจำความได้ นอกจากแม่แล้ว ผมว่าผมไม่เคยถูกใครเช็ดตัวให้มาก่อนเลยนะ แถมขนาดแม่ยังเคยเช็ดตัวให้ผมแค่ครั้งเดียวเท่านั้นด้วย เพราะปกติผมไม่ค่อยป่วยสักเท่าไหร่ ดังนั้นผมจึงรู้สึกเขินๆ ชอบกล

เขาสั่งให้ผมลุกขึนนั่ง จากนั้นก็ใช้ผ้าเช็ดไปตามแผ่นหลังของผม เขาไม่ได้ถูตัวผมอย่างแผ่วเบาทะนุถนอมนักหรอก นั่นแม่งในนิยาย แถมคนอย่างพี่วินน่ะเหรอจะทำอะไรเบาๆ มือเป็น แต่อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้ลงน้ำหนักมือมากนัก แถมยังคอยถามตลอดด้วยว่าเขาทำผมเจ็บหรือเปล่า แค่นั้นก็ทำให้ผมรู้สึกดีมากแล้ว

เมื่อทำความสะอาดร่างกายท่อนบนเสร็จ เขาก็เอนตัวของผมลง จากนั้นก็เลื่อนมือไปจับที่ขอบกางเกงขาสั้นของผม

“เฮ้ย พี่จะทำอะไร” ผมรีบยกตัวขึ้นและจับข้อมือของเขาเอาไว้

“ก็ถอดกางเกงไง ถามได้ จะได้เช็ดตัวให้ ไม่ต้องมาทำเขินน่า ทำเป็นพี่ไม่เคยเห็นไปได้ อย่าว่าแต่เห็นเลย จับยังจับมาแล้วเมื่อวันก่อน นอนลงไปซะ” เขาดันหน้าอกของผมให้ล้มลงไปเหมือนเดิม จากนั้นก็เริ่มดึงกางเกงของผมลง ผมที่ไม่มีแรงจะขัดขืนเขา และบอกตรงๆ ว่าก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองจะมีอารมณ์อะไรอย่างนั้นอยู่แล้ว ยกสะโพกขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้เขาถอดมันออกได้ง่ายขึ้น

ผมนอนหลับตาและปล่อยให้เขาเช็ดบริเวณซอกขาของผมอยู่อย่างนั้น นี่ถ้าผมไม่ได้กำลังป่วยอยู่แบบนี้ล่ะก็ ผมว่าไอ้น้องชายผมมันคงตั้งเด่ขึ้นตั้งนานแล้วล่ะ

หลังจากที่เช็ดบริเวณต้นขาและขาหนีบเสร็จแล้ว เขาก็ช่วยทำความสะอาดขาทั้งสองข้างของผม จนเมื่อเสร็จหมดเรียบร้อย เขาก็ช่วยผมแต่งตัว แล้วจากนั้นก็เอากะละมังกับผ้าไปเก็บ ก่อนจะกลับมาพร้อมกับชามใส่โจ๊กในมือ

เขาสั่งให้ผมลุกขึ้นนั่ง จากนั้นก็ป้อนโจ๊กให้ผมจนหมด ทั้งๆ ที่ผมบอกเขาแล้วนะว่าผมกินเองได้ แต่เขาก็ไม่ยอมให้ผมลุกออกจากที่นอน ผมจึงต้องปล่อยเลยตามเลย หลังจากกินโจ๊กเสร็จเขาก็เอายามาให้ผมกินแล้วสั่งให้ผมนอนต่อ

“นอนพักไปซะ แล้วเอาไว้พี่จะโทรมาถามว่าเป็นยังไงบ้าง ถ้าไม่ไหวหรือจะเอาอะไรก็บอก เข้าใจมั้ย” เขาพูด

“พี่วิน... กระเป๋าตังค์ผมอยู่บนโต๊ะ” ผมชี้ไปที่โต๊ะเขียนหนังสือ “พี่เอาคีย์การ์ดไปก็ได้”

เขาหันมามองหน้าผม

“ส่วนกุญแจสำรองแขวนอยู่ตรงประตู...”

เขาเดินไปหยิบกระเป๋าตังค์ของผมขึ้นจากโต๊ะแล้วดึงคีย์การ์ดออกมา จากนั้นก็เดินกลับมานั่งลงข้างๆ ผมบนเตียง แล้วยิ้มให้ผมน้อยๆ “ถ้าไม่สบายแล้วจะว่าง่ายน่ารักขนาดนี้ น่าจะป่วยแม่งทุกวันไปเลยว่ะ”

ผมกลอกตาก่อนจะหลับตาลง “ผมนอนละนะ...”

“พักผ่อนไปเหอะ” เขาตอบ

ผมรู้สึกว่าเขาลุกขึ้นจากเตียง แล้วจากนั้นก็รู้สึกถึงริมฝีปากที่จุ๊บลงบนหน้าผากของผมเบาๆ ผมจึงรีบลืมตาขึ้นทันที

ใบหน้าของพี่วินที่อยู่ห่างจากผมแค่ไม่กี่นิ้วกำลังยิ้มให้ผม ก่อนที่ผมจะทันได้พูดอะไร เขาก็ลุกออกจากเตียงแล้วยกมือขึ้นมาขยี้หัวผมแรงๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องนอนและออกจากห้องของผมไป

เมื่อกี้ผมแค่คิดไปเองใช่มั้ย ผมแค่เพ้อเพราะพิษไข้ใช่รึเปล่า!

[netkung]

ฮือออๆ สั้นไปอ่าพี่ต้นนนน อยากอ่านยาวๆๆๆๆ กำลังได้ฟิลเลย

[Vavaviz]

เฮ้ย

มันแบบว่าฟินนนน 5555

[Rafael]

กรี๊ดดด
เอาอีก
หนูขออีกค่ะพี่ต้นนน

 

[Damon]

แปะ ก่อนนะ เดี๋ยวมาอ่าน บรรกาศชวนให้นอน อิอิ

[Biwty...]

แล้วพี่วินก็เดินไปเข้าห้องน้ำ หลังจากเช็ดตัวให้ก้องเสร็จ................... 55555555655555555555

[Palmpalm]

อือหือจุ๊บเหม่ง

[iammz]

พี่วินจุ๊บหน้าผากด้วย >/////<

[►MoNkEy-PrInCe◄]

อ่ะกิ๊วๆ ตัวเองไม่ได้เพ้อหรอกน้องก้อง

    

[ammamooty]

อยากอ่านยาวๆๆๆๆๆ

[BlackKnight09]

อืม มีอะไรอีกไหมเนี่ย
น้ำตาล กำลังก่อตัวเลยอ่ะ

มาไว ๆ ๆ นะ กำลังได้ที่เลย

 

[koikoi]

จะมีเรื่องอะไรอีกหนอ

[TimelessOne]

ไข้สูงมากๆจนชักได้จากไข้มันเฉพาะในเด็กเล็กนะคร้าบ
พี่วินหลอกเช็ดตัวน้องนิ 

[lizzii]

โหยพี่วิน ดูแลอย่างดีอ้ะ
ไม่หอบผ้าลงมานอนเฝ้าเลยละค๊าาาา

[maemix]

ก้องเวลาป่วยว่าง่ายนะ อยากอ้อนพี่วินเหรอ
ให้คีย์การ์ดพี่วินไว้ด้วย

ส่วนข้าวนี่ไม่ยอมจบ

[karatop]

มาต่อน้อยจังเลย รอต่อไปนะ กำลังฟินเลย ^^

[miracle22936]

สั้นไปนะ T_T อยากอ่านต่อแว้ว 

[mur@s@ki]

พี่วินก็อารมณ์ละมุนเป็นนะ ตอนแปดนี่เลยหลักฐาน


 

[RGB.__]

น่ารักค่ะ 

[toshika]

แอร๊ย........ตอนนี้สั้น....แต่น่ารักอ่ะ ชอบๆ