หัวข้อ: Re: Brother Next Door แจ้งรวมเล่ม Home The Series P.17

[Damon]

เพิ่งตื่นมาเห็น นอนสะดุ้งกับเลขตอน...
โห! นี่มัน... ยาวจุใจเบย ชอบๆ อิอิ
แหม ตอนนี้ก้องมึนดีเนอะ

[cher7343]

  จุ๊บให้รางวัล สามตอนรวด

[Tassanee]

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย


ชอบมั่กๆ ค่ะ  รอตอนต่อไปนะคะ

[karatop]

สามตอนรวดเลย ชอบพี่วินอ่าตรงได้ใจจริงๆ ^^"

[wargroup]

...รักเหมือนกัน... อ๊างงง เขิน ก็เล่นปล่อยมาตั้ง 3 ตอนนี่นา
ก้องเด็ดมาก ใจนักเลง โดนเป็นโดน ไม่โต้ตอบ ยกเว้นปาก(ปากยังดีอยู่ ใช้ได้ๆ)
แต่มีแอบเสริมเกราะอ่อนไว้หน่อยนึง ฮิฮิ พ่อคนฉลาด ถูกใจกองเชียร์
แล้วออกหมัดไวขนาดนี้ ถ้ามากกว่าจูบ เช่น เผลอคว้าหมับเข้าให้ พี่วินไม่โดนทีเคโอเลยเหรอ! 555
แล้วๆๆๆ แบบนี้พี่วินจะยังไปเรียนต่ออีกมั้ย? มีคู่แล้วเนี่ย ...ไม่ค้างค่ะ แต่ดันอยากรู้ต่อ อิอิ

[TimelessOne]

จุใจมากครับ 

ใกล้จบแล้วสิเนี่ย ไม่อยากให้จบเลย 

[josephine]

over react อ่ะ  ปฏิกิริยาต่อยใส่ แล้วด่าแบบนี้มันคนเกลียดเกย์นี่หน่า   
เราว่าถ้าพี่วินก็เป็นสเปคของก้อง   แล้วก้องก็ชอบผู้ชายด้วย  ไม่น่าจะ
รุนแรงขนาดนี้ 

ลงให้ 3 ตอนนี้เป็นของฝากจากโรงพยาบาลหรือเปล่าจ๊ะ

[iammz]

3 ตอนรวด ขอบคุณมาก ๆ นะคะ >.<

น้องก้องคงจะเขิน ๆ แหละ
ไม่ค่อยกล้าบอกพี่วินไปว่า พี่แหละสเป๊คผม อิอิ

 

[TIKA_n]

การตัดสินใจของก้อง คือ แบบนี้เองเหรอเนี่ย มาตามที่พวกนั้นนัด แต่ตั้งใจจะไม่ตอบโต้
เพื่อรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับแม่ และเพื่อจะปกป้องพี่วิน ไม่ให้ถูกไล่ออก ตามที่พวกนั้นขู่
จะว่าเข้าใจ ก็พอจะเข้าใจความคิดของก้องนะ แต่ตัดสินใจแบบนี้ มันเสี่ยงชีวิตเกินไปหน่อยมั้ยเนี่ย
ถึงโดนหนักขนาดนั้น แต่มีแค่แผลฟกช้ำ หัวแตก ไม่มีกระดูกหัก เพราะเตรียมป้องกันตัวไปพร้อมก็เถอะ
แต่้ถ้าพวกนั้นมีอาวุธที่ร้ายแรง อย่างมีดใหญ่ ๆ  รึ ขนาดเล่นปืนขึ้นมาล่ะ พันตัวหนาขนาดไหน ก็คงช่วยไม่ได้
ไม่ผิดสัญญากับแม่ ได้ปกป้องพี่วินตามที่ต้องการ แต่ถ้าไม่มีชีวิตรอดกลับไป ที่ทำไปก็คงไม่มีประโยชน์
แต่ก็เอาเถอะ ถือว่าโชคดี ที่ไม่เป็นอย่างนั้น และดีที่พี่วินไปช่วยไว้ได้ทัน พี่วินรู้จากบอมนี่เอง
งานนี้ ถ้าไม่ได้บอม ก้องคงแย่แน่ ๆ  เพื่อนที่แสนดีจริง ๆ แต่ก็นะ เลยกลายเป็นว่าพี่วิน มีเรื่องจนต้องลาออกอีก
พี่วิน ก็มีสัญญากับแม่และลุง เหมือนของก้องเลย ต้องมาผิดสัญญาเพราะช่วยก้อง แต่มันก็เพราะความจำเป็นจริง ๆ นินะ
รู้สึกพี่วินกับก้องเนี่ย สองคนนี้จะมีชะตาชีวิตคล้าย ๆ กันเลยนะ แล้วถึงจะมีเรื่องขนาดนี้ แต่พี่วิน ก็พยายามถามเหตุผลจากก้อง
ทำให้รู้สึกดี ที่มันแสดงว่าพี่วินเชื่อใจ ว่าก้องเองก็ไม่ได้อยากจะมีเรื่องจริง ๆ และที่สำคัญที่สุด ก้องทำเพื่อพี่วิน
ว่าแต่ สองคนนี้ มีดวงที่ดึงดูดปัญหาการทะเลาะวิวาทเข้ามาในชีวิตบ่อยๆ เหรอเนี่ย มาอยู่ด้วยกัน ก็ยิ่งดึงดูดเป็นสองเท่าน่ะสิ

พี่วิน! เราก็รอพี่วินสารภาพความในใจกับก้องอยู่นะ ตอนบอกชอบครั้งแรก อุตส่าห์ดีใจ ดันมาบอกว่าพูดเล่นซะอีก
แล้วจู่ ๆ ตอนก้องกำลังสับสน ดันจู่โจมซะงั้นอ่ะ สรุป ยังไม่ทันได้บอกรักน้อง แต่การกระทำดันไปก่อนซะแล้วนะพี่วิน
มันก็สมควรที่ก้องจะคิดอะไรไปมากมาย เด็กขนาดก้อง ก็คงจะกลัวและกังวลไปหมด กับการไม่พูดแต่ทำเลยของพี่วินเนี่ย
แต่ถึงจะเข้าใจก้อง แต่ก็สงสารพี่วินนะ ทั้งคำพูดและการกระทำของก้อง เหมือนรังเกียจอย่างนั้น ถ้าเราเป็นพี่วิน ก็คงเสียใจ
ยังดีที่พี่วิน มีความเป็นผู้ใหญ่มากพอนะ ยังมาดูแลก้องเหมือนเดิม แถมให้คำแนะนำที่ดีกับก้องอีก ดีแล้วล่ะที่ก้องไม่โกหกแม่
พอกลับมาพูดกันดี ๆ เริ่มจากบอกชอบก่อน ก้องก็เข้าใจนะ แหม๋ พี่วิน ทำแบบนี้ตั้งแต่แรก ก็ไม่ต้องเจ็บตัวละ
พี่วิน โหมดอบอุ่นอ่อนโยน กับ ก้อง โหมดอ่อนแอ เนี่ย น่ารักดีจัง ต่างฝ่ายต่างรับฟังเรื่องราวของกันและกัน มันรู้สึกดีจัง
แต่จนแล้วจนรอด ก้องก็ไม่ยอมรับซะทีนะว่าชอบพี่วินเหมือนกัน ทั้งที่พี่วินก็สเป็คแท้ ๆ ทำเพื่อพี่วินขนาดนั้นแท้ ๆ
มันจะแค่รู้สึกดีนิด ๆ ได้ไงนะก้องเนี่ย พวกไม่ยอมรับความจริง แต่ก็เอาเหอะ แสดงออกขนาดนี้แล้ว พี่วินก็ชัดเจนซะขนาดนี้
แถมใจก้อง ดูก็รู้แล้วว่าให้พี่วินไปแล้วเต็ม ๆ รอก็แค่ ยอมรับ และบอกออกมาเป็นคำพูดให้พี่วินได้ฟังก็แค่นั้น
แต่ว่า พอพูดถึงแม่ก้อง แม่ก้องรู้รึเปล่านะเรื่องที่ก้องชอบผู้ชาย ถ้าไม่รู้ แล้วจะยอมรับได้รึเปล่า แล้วที่สำคัญ
กับพี่วิน คนที่แม่ก้องคิดว่าเป็นต้นแบบทำให้ก้องกลายเป็นเด็กเกเร ซะด้วยนี่สิ ท่าทางจะปัญหาใหญ่นะเนี่ย
จะได้เป็นบทพิสูจน์ความรักของคู่นี้รึเปล่า รอลุ้นว่าพี่วินกับก้อง จะจัดการกับปัญหายังไงต่อไป
.........................................................................................
มาทีเดียวสามตอน ยาวจุใจ คนเขียนใจดีจัง ขอบคุณมากค่ะ

[boyslover]

  ก้องได้กินขนมตุบตั๊บอิ่มเลย
พี่วินบอกชอบก้องแล้ว มาขัดใจตรงที่อีก้องนิสิ อืมอ้ำอยู่นั่นแหละบอกๆไปสิว่าสเปกแกก็อีพี่วินนี้ไงว่ะ น่าเตะสักดอกมันอาจจะพูดออกมากก็ได้แม่งขัดใจจจจจ แต่ก็ทำให้พี่วินรู้อะนะว่าชอบผู้ชายด้วยกัน

[แป้งข้าวหมาก]

โห...พี่วินแมนสุดๆ ขนาดก้องไล่ขนาดนี้
แต่ก็ยังมาดูแลเหมือนเดิม ก้องรีบคว้าไว้
ให้ไวอย่าเสียเวลา
 

[gboykung]

 

[ExecutioneR]

ตอนที่ 13


วันรุ่งขึ้น แม่โทรมาหาผมแต่เช้าเพื่อบอกว่ากำลังออกจากบ้าน และจะมาถึงที่คอนโดของผมราวๆ กี่โมง ผมอยากบอกแม่ใจจะขาดว่าไม่ต้องมา แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะผมตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะสารภาพความจริงกับแม่ ถึงจะยังไม่แน่ใจว่าควรจะพูดอย่างไรและพูดอะไรบ้างก็ตาม แต่พี่วินก็ยืนยันกับผมว่าเขาจะคอยช่วยผมเอง ผมถามว่าเขาจะช่วยผมยังไง แต่เขาก็ไม่ยอมบอก เวลาผ่านไปจนกระทั่งตกบ่าย แม่ก็มาถึง

ผมลงจากห้องไปรับแม่ที่ชั้นหนึ่ง และเมื่อแม่เห็นรอยฟกช้ำบนหน้าและผ้าพันแผลบนหัวของผม แม่ก็ตาโตและหน้าซีดเผือดทันที

“ตาก้อง! นี่แกไปทำอะไรมา!” แม่ถามขึ้นหลังจากที่ผมเปิดประตูออก

“เดี๋ยวเราไปคุยกันข้างบนดีกว่านะ แม่ ก้องมีเรื่องอยากบอกแม่อะ...”

“นี่แกไปมีเรื่องมาอีกแล้วใช่มั้ย!” น้ำเสียงของแม่เริ่มเปลี่ยนจากความกังวลเป็นความโกรธ “ทำไมแกถึงทำตัวแบบนี้ ตาก้อง! ไหนแกสัญญากับแม่ไว้แล้วไง! แล้วนี่เป็นอะไรมากรึเปล่า ใครเป็นคนพาแกไปหาหมอ!” น้ำเสียงของแม่เปลี่ยนกลับไปเป็นความกังวลอีกครั้ง

“เราไปคุยกันบนห้องเถอะแม่ อย่าเพิ่งเสียงดังตรงนี้น่า” ผมนิ่วหน้า

“แบบนี้แม่ไม่ชอบเลยนะ ก้อง” ท่าทางของแม่เริ่มหงุดหงิดแล้ว

“ก้องรู้น่ะ แต่แม่ไม่ต้องห่วงหรอก ก้องไม่ได้เป็นอะไรมากเลย เห็นมั้ยเนี่ย ที่สำคัญ อาจารย์ที่โรงเรียนเค้าก็เป็นคนช่วยก้องทุกอย่าง และก้องก็ไม่ได้ไปหาเรื่องชกต่อยใครก่อนเลยด้วย สาบานเลยเอ้า”

เสียงดัง ‘ติ๊ง’ เบาๆ และประตูลิฟต์ที่เปิดออกช่วยผมเอาไว้ได้พอดี ผมเดินนำแม่เข้าไปในลิฟต์ จากนั้นผู้หญิงอีกสองคนก็รีบเดินตามพวกเราเข้ามาข้างใน เราจึงไม่ได้คุยอะไรกันอีกเลยจนกระทั่งขึ้นไปถึงที่ชั้น 15

เมื่อก้าวออกจากลิฟต์แล้ว ผมก็พูดขึ้นต่อ “และตอนนี้อาจารย์ก้องคนนั้นเค้าก็รอเจอแม่อยู่ที่ห้องด้วยนะ”

“อาจารย์แกน่ะเหรอ” แม่ทำหน้าแปลกใจ “เค้ามาอยู่ที่ห้องแกได้ยังไง และเค้าจะมาเจอแม่เรื่องอะไร”

“ก็เค้าบังเอิญพักอยู่ที่คอนโดนี้เนี่ยแหละ และเค้าก็จะมาช่วยคุยให้แม่เข้าใจไงว่ามันเกิดอะไรขึ้น เพราะต่อให้ก้องพูดไป แม่ก็คงไม่เชื่อก้องอยู่ดี จริงปะล่ะ”

แม่ไม่ได้พูดอะไรต่อ ผมเดินนำแม่ตรงไปที่ห้องด้วยหัวใจที่เต้นไม่ค่อยจะเป็นจังหวะ เพราะถึงผมจะบอกแม่ไปด้วยน้ำเสียงมั่นอกมั่นใจอย่างนั้น แต่ที่จริงแล้วผมก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าผมควรทำตัวยังไง และพี่วินจะพูดกับแม่ว่ายังไงบ้าง และที่สำคัญ ผมว่าแม่เองก็น่าจะจำพี่วินได้ ถ้าหากแม่รู้ว่าอาจารย์คนที่ผมพูดถึงคือพี่วินแล้วล่ะก็ แม่จะมีปฏิกิริยายังไงวะเนี่ย

ผมจับลูกบิดประตูค้างอยู่ครู่หนึ่ง ใจก็นึกลังเลว่าจะเอายังไงดี

“เป็นอะไรของแก ตาก้อง” แม่พูดขึ้น

“เปล่านี่”

ทันทีที่สิ้นเสียงของผม ประตูห้องก็ถูกเปิดออกจากข้างใน

พี่วินยกมือขึ้นไหว้แม่ของผม “สวัสดีครับ”

“สวัสดีค่ะ...” แม่ยกมือขึ้นรับไหว้งงๆ แค่ดูหน้าแม่ผมก็รู้ได้ทันทีว่าสมองของแม่ต้องกำลังทำงานประมวลผลอยู่อย่างรวดเร็วแน่ๆ “เอ๊ะ นี่เรามันเจ้าวินใช่มั้ยเนี่ย”

พี่วินยิ้มน้อยๆ “จำผมได้ด้วยเหรอครับ”

“นี่มันยังไงเนี่ย แม่งงไปหมดแล้ว ไหนบอกว่าอาจารย์แกเค้าจะมาคุยกับแม่ไง ก้อง” แม่หันมาหาผม จากนั้นก็หันกลับไปหาพี่วินอีกครั้ง “แล้ววินมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

“เข้าไปนั่งคุยในห้องก่อนเหอะแม่ เดี๋ยวก้องเล่าให้ฟัง” ผมดันตัวแม่เข้าไปในห้อง

เมื่อทุกคนนั่งลงบนโซฟาและเก้าอี้เรียบร้อยหมดแล้ว พี่วินก็เป็นฝ่ายเล่าเรื่องที่เขากลายเป็นมาอาจารย์สอนเคมีที่โรงเรียนของผมให้แม่ฟัง รวมทั้งเรื่องที่เราบังเอิญเจอกันก็ด้วย แต่เว้นรายละเอียดที่ว่าเขาไปทำอะไรในซอยนั้นตอนค่ำๆ มืดๆ เอาไว้ และในที่สุดเขาก็เล่าถึงตอนที่มีเด็กคนอื่นเข้ามาหาเรื่องผม

“ก้องมันกลัวว่าเด็กพวกนั้นจะทำร้ายเด็กคนอื่นๆ ในโรงเรียน มันก็เลยยอมเอาตัวเองเข้าแลกน่ะครับ แต่แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ทางโรงเรียนเราออกค่ารักษาพยาบาลทุกอย่างให้ก้อง และก็จัดการเอาผิดนักเรียนตัวการเหล่านั้นได้ครบทุกคนแล้วด้วย แต่ผมเข้าใจว่านั่นมันอาจจะยังไม่พอ ถ้าหากว่าแม่ต้องการจะเอาเรื่องเด็กเหล่านั้นให้ถึงที่สุดโดยการไปแจ้งตำรวจ ผมก็เข้าใจ เมื่อคืนผมคุยกับท่านผู้อำนวยการแล้ว ท่านเองก็บอกว่ามันเป็นสิทธิ์ของผู้ปกครองที่สามารถทำได้ แต่ถ้าหากเป็นไปได้ ท่านก็อยากจะให้ทางโรงเรียนเป็นคนติดต่อประสานงานเองทั้งหมด เพื่อไม่ให้เรื่องราวมันบานปลายจนทำให้เด็กคนอื่นๆ ต้องตื่นตระหนก รวมไปถึงอาจจะยิ่งทำให้ความบาดหมางของนักเรียนทั้งสองโรงเรียนต้องแย่ลงไปอีกน่ะครับ”

แม่ที่นั่งฟังอย่างเงียบๆ มาตลอดตอบกลับด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจนัก “พูดแบบนี้มันจะง่ายไปหน่อยมั้ง วิน แม่ว่าทางโรงเรียนก็แค่ห่วงชื่อเสียงของตัวเองมากกว่า และไอ้การที่ทางโรงเรียนของฝ่ายนั้นไปจัดการกับเด็กของตัวเองน่ะ แม่ก็ไม่รู้มันไปลงโทษอะไรบ้าง และมีอะไรมาการันตีได้ว่าพวกนั้นจะไม่มายุ่งกับลูกของแม่อีก”

“ตอนนี้เด็กๆ พวกนั้นถูกสั่งพักการเรียนเรียบร้อยแล้วครับ และถ้าหากว่าเกิดเรื่องพิพาทขึ้นอีกก็จะถูกไล่ออกสถานเดียว นอกจากนั้นทางโรงเรียนของเรา ซึ่งนักเรียนเราเป็นผู้เสียหาย ก็จะเอาเรื่องกับทางโรงเรียนนั้นอย่างถึงที่สุดด้วย ดังนั้นพวกเค้าจึงไม่มีตัวเลือกมากนักนอกจากคุมเด็กของตัวเองให้ดีที่สุด นี่คือเงื่อนไขที่เรายื่นไปเพื่อป้องกันไม่ให้เด็กเหล่านั้นมาหาเรื่องก้องหรือคนอื่นๆ อีก... ผมเข้าใจว่ามันอาจจะฟังดูเชื่อถือไม่ค่อยได้นัก แต่ผมก็อยากให้แม่ลองให้โอกาสแก่เด็กๆ พวกนั้น โรงเรียน และรวมถึงตัวเจ้าก้องเองด้วยนะครับ ก้องมันอาจจะดูเป็นเด็กแบบนี้ก็จริง แต่มันก็มีจิตใจดี และยังพูดกับผมอยู่เสมอว่ามันไม่อยากจะมีปัญหาอะไรเพื่อให้แม่ต้องเสียใจอีก เพียงแต่ว่าครั้งนี้ก้องมันเลือกที่จะเสียสละตัวเองเพื่อเด็กคนอื่นๆ ซึ่งผมว่ามันเป็นการกระทำที่กล้าหาญและแสดงถึงจิตใจที่ดีมากๆ ของมันนะครับ ถึงแม้ว่าที่จริงผมจะคิดว่ามันเป็นการตัดสินใจที่โง่ หุนหันพลันแล่น อันตราย และขาดความรอบคอบมากเกินไปหน่อยก็ตามเถอะ” พี่วินจบประโยคด้วยการส่ายหน้าเบาๆ

“เอาตัวเองเข้าแลกเพื่อคนอื่นๆ เหรอ จะบ้ารึไงกัน! แม่ที่ไหนมันจะอยากเห็นลูกตัวเองถูกรุมกระทืบปางตายเพื่อเด็กคนอื่นๆ ที่ไม่รู้จักแบบนั้น” แม่พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้ดีขึ้นกว่าตอนแรกสักเท่าไหร่

“ผมรู้ครับ แต่นั่นก็อาจจะเป็นความผิดของผมเองส่วนหนึ่งที่เคยสอนให้ก้องมันปกป้องคนอื่นๆ มาตั้งแต่เด็กแล้ว มันอาจจะคิดและทำไปแบบนั้นโดยไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ และเท่าที่ผมรู้มา นั่นก็เป็นสาเหตุที่ทำให้ก้องมันมีเรื่องชกต่อยกับเด็กคนอื่นๆ มาหลายครั้งด้วยใช่มั้ยล่ะครับ”

แม่หันมามองหน้าผมก่อนจะถอนหายใจเบาๆ “ก็จริงของวิน... แม่รู้ว่าก้องมันไม่ใช่คนเลวโดยสันดานหรือเป็นเด็กเกกมะเหรกเกเรอะไรหรอก เฮ้อออ...” แม่เงียบไปพักหนึ่ง ท่าทางใช้ความคิด “เออ เอาเหอะ! จะว่าแม่ชินกับเรื่องพวกนี้แล้วก็คงได้ล่ะมั้ง แต่หัวอกคนเป็นแม่น่ะ รู้ว่าลูกของตัวเองมีเรื่องต้องเจ็บตัว ถึงจะชินสักเท่าไหร่ แต่มันก็อดเจ็บแทนและเป็นห่วงไม่ได้หรอกนะ แต่แม่จะไม่เอาเรื่องทางโรงเรียนหรือเด็กพวกนั้นแล้วก็ได้ แม่เชื่อใจวิน”

“ขอบคุณมากครับ ผมรับปากว่าจะติดตามเรื่องนี้อย่างดีที่สุด”

ผมมองหน้าแม่ด้วยความแปลกใจ ทำไมมันดูง่ายขนาดนี้วะเนี่ย แต่ในขณะที่แม่ยังคงมีสีหน้ายุ่งยากใจอยู่เล็กน้อย พี่วินกลับเหลือบมามองผมพร้อมด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก

“แล้วที่โรงเรียนเจ้าก้องมันเป็นยังไงบ้าง วิน มันตั้งใจเรียนรึเปล่า แม่เห็นผลสอบมันออกมาแล้วก็กลุ้มใจ มีแต่คาบเส้นๆ ทั้งนั้น”

“ก้องอาจจะไม่ใช่เด็กหัวดีอะไรมากมาย แต่มันก็ไม่เคยโดดเรียนหรือไม่ส่งงานวิชาผมนะครับ ผมว่าน้องมันก็คงกำลังพยายามเต็มที่ แม่ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะดูแลก้องให้เป็นอย่างดี อย่างน้อยๆ ก็จนหมดวิชาของผมเทอมนี้นั่นแหละ”

“อ้าว แล้วเทอมหน้าวินจะไม่ได้สอนก้องแล้วเหรอ”

“ไม่ครับ เพราะผมยื่นเรื่องลาออกไปแล้ว”

“อ้าว!”

“เพื่อแสดงความรับผิดกับเรื่องที่เกิดขึ้น และที่ทำให้ก้องต้องบาดเจ็บแบบนี้ด้วยครับ” พี่วินอธิบายสั้นๆ แต่หนักแน่น

แม่ดูเหมือนอยากจะถามอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ต่ออีก แต่สุดท้ายก็เปลี่ยนใจหันมาหาผมแทน “ทำไมก้องไม่เห็นเคยบอกแม่เลยว่าเจอพี่วินที่นี่”

“ก็...” ผมอ้าปากกำลังจะตอบ แต่สุดท้ายก็ต้องชะงักไป “เออนั่นดิ ทำไมวะ” ผมนิ่วหน้า “อ๋อๆ นึกออกแล้ว ก็ก้องกลัวแม่จะ... เอ่ออ จะไม่ชอบใจอะดิ เห็นพี่วินบอกว่า แม่เป็นคนพูดเองไม่ใช่เรอะ ว่าแม่คิดว่าพี่วินคือตัวการที่ทำให้ก้องชอบใช้กำลังอะไรนั่นน่ะ”

“อ้าว แล้วมันเรื่องจริงมั้ยล่ะ”

“จริงครับ” พี่วินตอบทันควัน

“เห็นมั้ยล่ะ” แม่หันมามองผม “แต่ความจริงอีกอย่างคือสมัยก่อนวินเองก็รักและคอยดูแลก้องมาตลอด เป็นเพื่อนเล่นให้ก้องบ้าง ช่วยดูแลก้องเวลาแม่ไม่อยู่บ้านบ้าง เรื่องดีๆ เหล่านั้นทำไมแม่จะไม่รู้”

ทำไมพอได้ยินอย่างนั้นแล้วผมถึงรู้สึกเขินขึ้นแปลกๆ ชอบกลแฮะ

“ไม่ใช่แค่ตอนนั้นหรอกครับ” พี่วินพูดขึ้น

“หือ ว่าไงนะ วิน”

“ผมบอกว่าไม่ใช่แค่ตอนนั้นหรอกครับ ที่ผมรักและอยากจะดูแลก้องน่ะ”

“เฮ้ย! พี่วิน!!” ผมร้องขึ้นเสียงดัง

“อย่าเสียงดังน่ะ ก้อง!” แม่เอ็ดผม จากนั้นก็หันไปหาพี่วินด้วยดวงตาเป็นประกาย ผมว่าผมเห็นรอยยิ้มเล็กๆ ที่มุมปากแม่ด้วยซ้ำ “วินพูดต่อซิ”

พี่วินยิ้มน้อยๆ “ผมชอบลูกชายแม่ครับ ผมอยากจะเป็นคนช่วยดูแลก้องแทนแม่ ไม่ให้เหลวไหลทั้งเรื่องเรียนและไม่ให้มีปัญหาชกต่อยเกิดขึ้นอีก ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้เป็นครูสอนก้องในโรงเรียนแล้วก็ตาม แต่ผมสัญญาว่าผมจะดูแลก้องให้ดีที่สุด ทุกเวลา และตลอดไป”

เมื่อได้ยินอย่างนั้นเท่านั้นแหละ ผมก็รีบลุกขึ้นยืนทันที “พี่วินนน!!”

“เงียบนะ ตาก้อง!” แม่หันมาดุผมอีกรอบ “โวยวายทำไมเนี่ย เขินนักรึไง!”

“แม่!!”

“เออ จะเขินทำไมวะ ก้อง เมื่อวานพี่ก็สารภาพกับเราไปรอบนึงแล้วไง” พี่วินหันมานิ่วหน้าใส่ผม

“ว้ายยย! เหรอ!! นี่วินเพิ่งสารภาพกับตาก้องเหรอว่าวินชอบมันน่ะ ไหนๆ เล่าให้แม่ฟังซิ แล้วทำไมเราถึงไปชอบมันได้ล่ะ มันมีอะไรดี ไอ้ลูกชายแม่เนี่ย” แม่ผมโน้มตัวเข้าหาพี่วินด้วยสีหน้าสนอกสนใจ น้ำเสียงและท่าทางเปลี่ยนไปจากตอนแรกแบบหน้ามือเป็นฝ่าเท้า

นี่มันอะไรกันวะเนี่ยเฮ้ยยย! ทำไมมันหักมุมแบบนี้อะ!

“แล้วเจ้าก้องมันว่ายังไงบ้าง มันชอบวินรึเปล่า ตกลงมันชอบผู้ชายมั้ย”

“เฮ้ยย!!”

“ที่ถามแบบนั้นนี่แปลว่าแม่เองก็พอรู้อยู่แล้วเหรอครับ”

“เฮ้ยยยย!!”

“ก็พอเอะใจนิดหน่อยน่ะนะ แม่เห็นมันไม่มีแฟนสักที พอถามเรื่องผู้หญิงก็ชอบทำเขิน ทำบ่ายเบี่ยง และแม่เคยทำความสะอาดห้องมันแล้วไปค้นเจอมันเก็บนิตยสารที่มีนายแบบผู้ชายหุ่นดีๆ อยู่หน้าปกเก็บไว้ 2-3 เล่ม ก็เลยเอะใจอยู่”

“เฮ้ยยยยย!! แม่!!” ผมร้องดังขึ้นกว่าเดิมซะอีก นี่แม่เคยเจอหนังสือ Atti... เฮ้ยย! คือแบบ เฮ้ยยยย!!!

“น่ารำคาญน่ะ! ตาก้อง!! จะไปเดินเล่นที่ไหนก่อนก็ไป แม่จะคุยกับวิน!”

ผมมองหน้าแม่สลับกับพี่วิน รู้สึกเขินจนแทบอยากจะตายให้รู้แล้วรู้รอด แต่พี่วินกลับมองหน้าผมแล้วยิ้มน้อยๆ พร้อมกับยักคิ้วให้ผม เหมือนกำลังจะบอกผมว่าเขาได้ชัยชนะมาเรียบร้อยแล้วยังไงอย่างนั้น เมื่อเห็นแบบนั้น ผมจึงคว้ากุญแจห้องขึ้นจากโต๊ะแล้วเดินจ้ำออกจากห้อง ถ้าอยากคุยนักก็คุยกันไปเลย แม่งงง!

ผมเดินลงจากคอนโดด้วยอารมณ์หงุดหงิด แต่เมื่อผมลองถามตัวเองดูดีๆ แล้ว ผมก็ชักจะไม่แน่ใจว่าผมกำลังหงุดหงิดเรื่องอะไร ผมโมโหใครอยู่ หรือที่จริงแล้วผมแค่กำลังอายเพราะสิ่งที่แม่กับพี่วินกำลังคุยกันอยู่กันแน่

ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าแม่จะสงสัยในตัวของผมอยู่แล้ว และยิ่งไม่เคยคิดเข้าไปใหญ่ว่าแม่จะโอเคกับเรื่องนี้ได้ขนาดนั้น คือที่จริงผมก็รู้นิสัยแม่ตัวเองอยู่แล้วว่าเขาเป็นคนตรงๆ ค่อนข้างขวานผ่าซาก และไม่ค่อยจะจริงจังซีเรียสกับอะไรมากนัก นอกจากเรื่องของผมและครอบครัว แต่ปฏิกิริยาของแม่หลังจากที่พี่วินบอกว่าเขาชอบผมมันเกิดคาดไปเยอะจริงๆ ว่ะ คือเกินไปเยอะจนผมรับไม่ได้ด้วยซ้ำ นี่ผมชักรู้สึกไม่ค่อยปลอดภัยซะแล้วสิ เพราะไม่รู้ว่าตอนนี้ทั้งสองคนจะกำลังคุยอะไรกันอยู่บ้าง และชีวิตของผมจากนี้จะเป็นยังไงต่อไป

เพื่อแก้อาการหงุดหงิด ผมจึงเดินไปซื้อของกินที่เซเว่นกลับมานั่งกินอยู่ใต้คอนโด ผมไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว เพราะมัวแต่คิดถึงเรื่องของพี่วินกับแม่อยู่ แต่ไปๆ มาๆ ผมก็กลับมาคิดถึงความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อพี่วินเข้าจนได้

เอาจริงๆ ผมยอมรับแล้วล่ะว่าชอบเขา ผมไม่โกหกตัวเองแล้วก็ได้วะ แต่ที่ผมไม่แน่ใจว่าผมขอบเขาแบบไหนนั้น มันคงเป็นเพราะว่าผมกลัวมากกว่า ผมไม่เคยมีแฟน ไม่เคยได้ใกล้ชิดใครหรือผู้ชายคนไหนแบบพี่วิน และผมก็ไม่เคยถูกใครจู่โจมใส่แบบนี้มาก่อนด้วย ที่ผ่านมาไม่เคยมีใครบอกว่ารักหรือชอบผม ไม่เคยมีใครกอดผมแบบที่เขาทำ มันทำให้ผมรู้สึกดีมากๆ นะเว้ย แต่ในขณะเดียวกันมันก็ทำให้ผมกลัว เพราะผมไม่กล้าที่จะแสดงออกถึงความรู้สึกของตัวเอง หรือถ้าพูดให้ถูกคือผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรจะแสดงออกไปยังไง

ก่อนหน้านี้ผมเคยคิดว่าผมอยากมีแฟนนะ แต่พอมีคนมาชอบผมเข้าจริงๆ ผมกลับเป็นฝ่ายทำตัวไม่ถูกซะเองแบบนี้มันจะไหวเหรอวะเนี่ย

โอ๊ยยยย! ยิ่งคิดผมก็ยิ่งรู้สึกเขินเข้าไปอีก!

“เฮ้ย”

เสียงของผู้ชายที่ดังขึ้นด้านหลังของผมทำเอาผมสะดุ้งแทบสุดตัว

“พี่วิน! ทำไมชอบโผล่มาเงียบๆ แบบนี้วะ ตกใจนะเว้ย!”

“พูดให้มันดีๆ” เขาทำหน้าดุ

“พูดไม่ดีแล้วจะทำไม”

เขาจ้องหน้าผมไม่กะพริบโดยไม่พูดอะไรออกมาอีกเลย แต่แค่สีหน้าละแววตาของเขานั้นก็ทำให้ผมต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้ก่อนแล้ว

“ขอโทษ... ครับ” ผมก้มหน้าพลางพึมพำเบาๆ

“ทำไมไม่เอาโทรศัพท์ลงมาด้วย แม่ให้มาตามขึ้นห้องได้แล้ว”

ผมตบกระเป๋ากางเกงของตัวเอง “อ้าวว เออ ไม่ได้ไม่เอามา แต่ลืม”

“ก้อง”

“ครับ”

“แม่เราเค้าไม่ว่าอะไรเลยนะ ที่เราชอบผู้ชายน่ะ กลับขึ้นไปแล้วก็พูดกับเค้าให้ดีๆ อย่าทำตัวเหวี่ยงแบบเมื่อกี้อีก มีพ่อแม่ไม่กี่คนนักหรอกนะครับ ที่จะรัก เข้าใจ และยอมรับในตัวลูกกับเรื่องแบบนี้ได้น่ะ”

“ผมไม่ได้เหวี่ยงสักหน่อย” ผมรีบแก้ตัว “เมื่อกี้ผมแค่...”

“แค่อะไร”

ผมก้มหน้าหลบตาเขาอีกครั้ง “เปล่าครับ... ขอโทษ...”

“ขึ้นข้างบนกันเถอะ ตอนเย็นเราจะออกไปกินข้าวด้วยกัน”

“พี่วิน เดี๋ยว” ผมจับชายเสื้อของเขาเอาไว้ “ผมพูดตรงๆ เลยนะ ผมทำตัวไม่ถูกอะพี่”

“เรื่องอะไร”

“ก็เรื่อง... เนี้ย เรื่องของพี่ เรื่องของผม เรื่องของแม่ ทุกเรื่องเลย” ผมนิ่วหน้า ชักเริ่มรู้สึกเครียดขึ้นมาอีกครั้ง “ผมบอกพี่ไปเมื่อคืนแล้วไงว่าผมไม่คุ้นเคยกับเรื่องพวกนี้ ผมไม่เคยใกล้ชิดใคร ไม่เคยมีใครทำอะไรให้ผมแบบที่พี่ทำ ไม่เคยต้องเผชิญหน้ากับความรู้สึกแบบนี้ ผมควรจะทำยังไงดีวะ พี่ ผมถามจริงๆ เลย ผมควรทำยังไงดี...”

เขามองหน้าผมนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงซีเรียส “คิดอะไรมากมายวะ เพิ่งจะอายุแค่นี้ อยากทำอะไรยังไง ก็ทำไปเลย ไม่ต้องไปคิดเยอะนัก เป็นตัวของตัวเอง ทำแบบที่เคยทำมาตลอดนั่นแหละ ดีแล้ว ทั้งพี่ แม่ และเพื่อนๆ ที่โรงเรียน ต่างก็รักเราเพราะเราคือเรานะ ไอ้ก้อง”

ผมคิดตามที่เขาพูด จากนั้นก็พยักหน้าเบาๆ “แปลว่าให้ผมต่อยพี่แบบครั้งนั้นได้อีกเหรอ”

“ถ้าคิดว่าพี่สมควรโดนอีกก็เอา” เขาตอบกลับด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่จริงจังเกินคาด

“ผมขอโทษนะพี่ ตอนนั้นผมตกใจอะ ก็เลย...”

“ไม่เป็นไร พี่สมควรโดนเอง”

“พี่เจ็บป่าววะ”

“นิดหน่อย แต่ไม่เจ็บเท่าเจ็บใจหรอก”

“ทำไมอะ งง เจ็บใจอะไร”

“ก็เจ็บใจที่ทำให้ก้องต้องรู้สึกไม่ดี”

“หูยยยยย จะอ้วก!”

“หน้าพี่เหมือนคนพูดเล่นเหรอ” เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย

“ขึ้นข้างบนกันเหอะพี่ เดี๋ยวแม่จะรอนาน” ผมเปลี่ยนเรื่อง จากนั้นก็เดินนำเข้าไปในคอนโด

ในขณะที่อยู่ในลิฟต์กันตามลำพังแค่สองคน เราก็ไม่ได้พูดอะไรกันออกมาอีก และในตอนที่ลิฟต์กำลังจะหยุดที่ชั้นของผม จู่ๆ เขาก็เขยิบเข้ามาขโมยหอมแก้มผมแบบไวๆ ไปหนึ่งที

“เฮ้ยย!!” ผมสะดุ้งพร้อมกับยกมือขึ้นมาจับแก้มตัวเองตามสัญชาติญาณ

เขาหัวเราะชอบใจก่อนจะเดินออกจากลิฟต์ไป ทิ้งให้ผมยืนอยู่ในลิฟต์แบบนั้น

“พี่วินนน!!” ผมรีบวิ่งตามเขาออกไปก่อนที่ประตูลิฟต์จะปิดลง จากนั้นก็กระโดดขึ้นขี่หลังของเขาแบบไม่ทันให้เขารู้ตัว

“เฮ้ยย!” เขาร้องออกมาด้วยความตกใจ แต่ก็รีบใช้แขนทั้งสองข้างรองรับตัวของผมเอาไว้ทันที

“ครั้งหน้าเล่นแบบนั้นอีกเดี๋ยวจับหักคอนะเว้ย!” ผมพูดพลางล็อคคอของเขา “กล้องวงจรปิดก็มี อายเค้ามั่งมั้ยยยย!!”

“อ้าว ห่วงกล้องวงจรปิด กลัวคนเห็น แต่ไม่เขินที่พี่หอมแก้มแล้วเหรอ เออดีๆ”

“กวนต...!!” ผมรั้งปากไว้ได้ทัน แต่ก็ล็อคแขนที่รัดคอเขาไว้ให้แน่นขึ้นแทน

“แอ่กก..!! หายใจไม่ออกเว้ย!” เขาปล่อยมือที่ประคองตัวผมไว้ออกข้างหนึ่งมาตีแขนผม

“อยากให้เป็นตัวของตัวเอง อยากให้ทำตามที่อยากทำ ไม่ต้องคิดเยอะ ก็นี่แหละ!”

“ยอมๆๆ!!”

เมื่อได้ยินเขาพูดอย่างนั้นแล้วผมจึงยอมคลายวงแขนออก แต่ก็ยังคงกอดคอขี่หลังเขาอยู่ดี

“พี่ไม่มีคนขี่หลังแบบนี้มานานมากแล้วนะ”

“ผมก็ไม่ได้ขี่หลังใครแบบนี้มานานแล้วเหมือนกัน”

“คนสุดท้ายที่พี่ให้ขี่หลังก็คือเรานั่นแหละ”

“ผมว่าผมก็คงขี่หลังพี่เป็นคนสุดท้ายเหมือนกัน...”

เขาพาผมเดินตรงไปที่ห้องโดยไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก เมื่อมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องแล้ว เขาก็ปล่อยตัวของผมลง เรามองหน้าและส่งยิ้มให้กัน จากนั้นผมก็ไขกุญแจห้อง รู้สึกทำไมหัวใจมันพองโตและเต้นเป็นจังหวะแปลกๆ ชอบกล

[maemix]

คุณแม่เริศมาก
มีความรู้สึกคล้ายๆก้องว่า มันหักมุมอย่างนี้
คิดว่าจะดราม่ากว่านี้สักหน่อย

พี่วิน หยอดบ่อยจริง

[แป้งข้าวหมาก]

คุณแม่สุดยอดมาก...ก้องยังต้องอึ้ง
คุณแม่เซเยสแล้วคบกันได้เลย...อิอิ
 

[iammz]

แอร๊ยย~~ คุณแม่ยอมรับ~~~
เพราก้องทิ้งหนังสือเป็นหลักฐานไว้นี่เอง อิอิ

>.<

[netkung]

แม่ยอมรับแล้วววว ดีใจด้วยๆๆๆๆ เจอพ่อแม่ที่คิดใจกว้างแบบนี้ยากจริงๆ

[ammamooty]

แอร้ยยย ฟินไปโลกหน้าแล้วคนแต่งง  >//////////////<

[Tassanee]

อิอิอิ   ไวยิ่งกว่าสายฟ้าแลบซะอีก 



คุณแม่  ได้ใจมากกกกกกกกกกฮ่ะ

[warin]

หวานนะเนี่ยน้องก้องกับอ.วิน
ยินดีด้วยที่แม่ยอมรับซะด้วย  อิอิ  ยินดีด้วยจ้า
มาลงให้อ่านเร็วมาก  ขอบคุณนะคร๊าบ

[lizzii]

แม่คะ เปลี่ยนอารมณ์เร็วมาก 55

[toshika]

ยกป้ายไฟให้คุณแม่เลยจ้า

[prapawon]

คุณแม่ สุดยอดจริง ๆ

[=นีรนาคา=]

แอบกรี๊ด กับคุณแม่เบาๆ รักแม่อ่ะ
 

[Rafael]

แม่น้องก้องเป็นสาววายปะเนี่ย 5555
ดูท่าทางตาเป็นประกายซะขนาดนี้

[Pumpkin]

ตกใจคุณแม่ ฮ่ะๆ นึกว่าคุณแม่จะเม้งแตก ที่ไหนได้ สงสัยลูกชายตัวเองมานานนมแล้วนี่นาเนาะ
อืมม ดูเหมือนเรื่องจะจบ ไม่มีอะไรมาก แต่เราคิดว่านี่คงเป็นช่วงสงบที่รอเวลาจะกลับมาวุ่นวายอีกครั้ง

[mur@s@ki]

ขอบคุณคุณแม่ที่เข้าใจและยอมรับค่ะ ฟีดแบคดีมากด้วยค่ะ


 

[miracle22936]

นึกว่าจะดราม่าแล้วสิ แต่กลับไม่ดราม่าซะงั้น เยี่ยม ๆ มาต่อตอนใหม่เร็ว ๆ ครับ ชอบมากเลย

[greenapple]

โอ้โห คนเขียนใจดีมากมาต่อให้รวดเร็วทันใจ 

[TIKA_n]

ดีนะที่ก้องเชื่อพี่วิน ยอมบอกความจริงกับแม่ไปตามตรง ในที่สุดคุณแม่ก็ไม่โกรธและเข้าใจ
ที่สำคัญ ต้องยกความดีให้กับทักษะการพูดของพี่วินเลยนะ ไม่อย่างนั้นเรื่องนี้คงไม่จบง่าย ๆ
ที่จริง คิดว่าคุณแม่ จะรู้สึกไม่ดีกับพี่วินมากกว่านี้ซะอีก กลายเป็นว่า คุณแม่ ก็แค่พูดตามสิ่งที่คิด ที่เชื่อ
รับรู้ทั้งด้านบวก และด้านลบของพี่วิน ไม่ได้ตั้งแง่ มีอคติ จนจดจำแต่ด้านร้าย ๆ เท่านั้น เป็นผู้ใหญ่ที่ดีมาก ๆ เลย
แล้วจากเรื่องชกต่อย ไหงกลายมาเป็นเรื่อง สารภาพความในใจของพี่วินไปได้ เข้าใจก้องนะ ก็ยังไม่ทันตั้งตัวนี่นา
แต่เรื่องที่คิดว่าจะกลายเป็นปัญหาใหญ่แน่ ๆ กลับกลายเป็น ไม่มีอะไรให้กังวลเลย คุณแม่ได้ใจเราไปเต็ม ๆ 
ยอมรับ และเข้าใจ แถมท่าทางมีความสุข คุณแม่ เหมือนสาววายอย่างเรา ๆ มากเลยนะ ยิ่งตอนตาเป็นประกายเนี่ย
พอคุณแม่ยอมรับได้ พี่วินชัดเจน กลายเป็นก้อง คิดมากมาย จนสับสนแล้วก็กังวลไปเองซะอีก ก็พอจะเข้าใจก้องนะ
แต่อย่างที่พี่วินว่า ในเมื่อทุกคนรักที่เราเป็นเรา เราก็แค่เป็นตัวของตัวเองต่อไป เรามีความสุข ไม่ทำให้ใครเสียใจ ก็แค่นั้น
เข้าใจกันได้ซะที ขี่หลังกันน่ารักจังเลยอ่ะ ก้องยอมรับว่าชอบพี่วินแล้ว เหลือก็แต่เมื่อไหร่ พี่วินจะได้ยินคำนั้นจากปากก้องนะ
จบตอนด้วยความชื่นมื่น ไม่ดราม่า ค่อยยังชั่วหน่อย ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ