หัวใจซ่อนรัก
ตอนที่ ๖ หัวใจดื้อรั้น
บ้านหลังเล็กของอัลเบิร์ต สายตาของคนในมุมมืดคอยมองจ้องทุกความเคลื่อนไหว เมื่อเห็นคนในบ้านเปิดประตูออกมาเงานั้นก็หลบวูบ ก่อนจะค่อยโผล่มามองอีกครั้งพร้อมรายงานสถานการณ์ให้ใครอีกคนรู้
อัลเบิร์ตเปิดประตูบ้านออกมาพร้อมน้องๆ ชายหนุ่มจะส่งน้องไปโรงเรียนในเช้านี้ ก่อนที่ตนเองจะตรงไปสนามบินเพื่อข้ามฟ้าไปเมืองไทยพร้อมกับเพื่อนรักอย่างปอนด์ ทั้งหมดเรียกรถที่วิ่งเข้าออกรับคนในหมู่บ้าน เช้านี้ช่างสดใส เช้าที่เขาพร้อมจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ในที่แสนห่างไกล
เมื่อส่งน้องเรียบร้อยอัลเบิร์ตก็มาต่อรถอีกคันเพื่อให้พาไปยังสนามบิน รถแล่นไปตามทางเรื่อยๆ ผ่านทุ่งหญ้าที่ชาวบ้านเลี้ยงแกะบ้าง ทำไร่กันบ้าง ชายหนุ่มยิ้มบางกับชีวิตแสนธรรมดาท่ามกลางธรรมชาติสวยๆ จนเมื่อเวลาผ่านไปครู่หนึ่งอัลเบิร์ตถึงได้มองรอบกายอีกหน สีหน้าชายหนุ่มดูเครียดขึ้นมาเมื่อรถคันนี้กำลังพาเขาออกนอกเส้นทาง อัลเบิร์ตกระชับกอดกระเป๋าด้วยท่าทีระวังภัย หากจะบอกว่ามันคือทางลัดไปสนามบินย่อมไม่ใช่แน่ เพราะเขาเกิดและเติบโตแถบนี้ รู้เส้นทางดีพอสมควร
มือเรียวค่อยเอื้อมปลดล็อคประตูรถช้าๆก่อนเปิดมันออกโดยไม่ให้คนขับข้างหน้ารู้ตัว แต่เสียงเปิดประตูมันก็ยังทำให้คนขับรู้ตัวจนได้ อัลเบิร์ตเดาะลิ้นขัดใจ เมื่อเป็นเช่นนี้แล้วทางรอดเดียวคือต้องโดด ชายหนุ่มเปิดประตูรถออกกว้างแล้วกระโจนลงไปข้างทางอย่างไม่กลัวตาย คนขับร้องเสียงหลง รีบหยุดรถจนตัวโก่ง หันขวับกลับมามองด้านหลังก็เหลือเพียงความว่างเปล่าและประตูรถที่เปิดอ้า
เจ้าคนขับสบถด้วยความหัวเสีย ลงจากรถมาดูข้างทางรกร้าง หญ้าแถวนั้นขึ้นสูงพอให้อัลเบิร์ตได้พรางตัว คนขับรถยกโทรศัพท์ขึ้นโทรหาพรรคพวก อัลเบิร์ตจึงอาศัยช่วงที่อีกฝ่ายเผลอนั้นพยายามหนี ค่อยคลานให้เบาที่สุด หัวใจเต้นแรงโลดจนแทบกระดอนออกมา ตอนนี้เขาไม่มีพวก อาวุธอะไรก็ไม่มีเลยสักอย่าง จะเอาอะไรไปสู้ เมื่อคลานออกมาได้สักระยะแล้วอัลเบิร์ตจึงเหลียวกลับไปมองด้านหลัง ไม่เห็นอะไรเลยเพราะพงหญ้ามันบังสายตาเขา ชายหนุ่มตัดสินใจขยับลุกแล้วออกวิ่ง
ปัง!!!!!เสียงปืนหนึ่งนัดดังขึ้นพร้อมกับร่างอัลเบิร์ตกระตุกเฮือก มันเจ็บมันปวดเท่าไรไม่รู้เพราะตัวเขาชาดิกยันปลายเท้า ก่อนร่างสูงนั้นจะทรุดฮวบลงไปบนพื้นหญ้าแสนรก เลือดแดงฉานไหลลงมาจากไหล่ซ้ายเมื่อกระสุนร้ายฝังใน เท้าหลายคู่ค่อยก้าวเข้ามาใกล้แล้วยืนล้อมตัวเขาเอาไว้ สติอัลเบิร์ตค่อยหลุดลอยไปพร้อมกับความลางเลือนของใบหน้าคนร้าย
อัลเบิร์ตถูกหามมาขึ้นรถโดยชายฉกรรจ์ตัวใหญ่ยักษ์ กระเป๋าเดินทางของชายหนุ่มถูกโยนทิ้งในพงหญ้าอย่างไม่ไยดี ก่อนที่คนร้ายจะพากันขึ้นรถปิดประตู รถแล่นไปตามทาง หนึ่งในนั้นรู้สึกได้ถึงความผิดปรกติบางอย่างเมื่อมองผ่านกระจกมองหลัง บอกกับคนขับว่ามีรถตามพวกตนมา คนขับมองกระจกข้าง เห็นเป็นจริงดังที่อีกฝ่ายว่าหัวคิ้วก็ขมวด หักพวงมาลัยรถไปขอบถนนเพื่อหลีกทางให้รถที่ตามมาแล่นผ่านไป แต่รถคันดังกล่าวไม่มีวี่แววว่าจะผ่านไปแต่อย่างใด กลับไล่บี้เข้ามาใกล้มากขึ้นอย่างไม่น่าไว้ใจ เจ้าคนขับจึงตัดสินใจขับหนี พรรคพวกบนรถก็เตรียมพร้อมรับมือ
ด้วยลักษณะที่แสนเสียเปรียบทำให้รถคันหลังแล่นมาขนาบ อาวุธปืนถูกฝ่ายนั้นนำมาใช้ยิงล้อรถ คนขับหักหลบเข้าประชิดขอบถนน เบี่ยงหลบอีกครั้งเมื่ออีกฝั่งตามเบียดเพื่อให้ฝั่งตัวเองยิงสวน แต่อีกฝ่ายกลับยิงแม่นยิ่งกว่าจับวาง เมื่อกระสุนทะลุล้อรถของพวกมันจนรถหมุนคว้างไม่เป็นทาง สถานการณ์คับขันเมื่อไม่สามารถหยุดรถได้ ประกายไฟจากล้อรถบดถนนน่าหวาดเสียว เสียงหวีดลากยาวเมื่อรถไถลลงไปข้างทาง ก่อนที่มันจะหยุดลงพร้อมควันโขมงในที่สุด
รถอีกคันที่ตามเบียดมาจอดลงไม่ไกล ชายร่างใหญ่ในรถลงมาพร้อมปืนจ่อระวังภัย ต่างเล็งปืนยืนล้อมรถที่เต็มไปด้วยควันโขมงเอาไว้ ประตูรถค่อยเปิดออก ก่อนคนในรถจะก้าวลงมายืนยกมือแสดงการยอมจำนน ชายคนหนึ่งจากฝั่งที่ยืนล้อมอยู่นั้นพยักหน้าให้คนอื่นเข้าไปพาพวกนั้นออกมา แล้วที่เหลือจึงเข้าไปดูสภาพของคนที่เหลืออยู่ภายในรถคันดังกล่าว
อัลเบิร์ตนอนพับอยู่บนพื้นรถใต้เบาะหลัง คงเพราะเหตุการณ์เมื่อครู่ทำให้อีกฝ่ายหล่นลงมาอยู่ในซอกนั้น เลือดจากไหล่ซ้ายยังไหลซึม ริมฝีปากบางซีดเผือดไร้สีเลือด ชายคนเดิมรีบเก็บปืนก่อนจะเข้าไปพยุงให้อัลเบิร์ตลุกขึ้นมา อีกคนที่อยู่ใกล้กันเข้ามาช่วยพาอัลเบิร์ตออกมาจากรถที่สภาพไม่น่าไว้ใจ
รถยนต์อีกคันแล่นมาจอด อเล็กซานเดอร์ก้าวลงมาจากรถด้วยความรีบร้อน เมื่อเห็นสภาพอัลเบิร์ตที่บอดีการ์ดของตนเองพยุงอยู่ก็โกรธจนเลือดขึ้นหน้า ชักปืนจากเอวบอดีการ์ดจะยิงหัวคนทำให้มันกระจุย!
แกร๊ก
เจฟฟรี่รีบกดแขนผู้เป็นนายเอาไว้เมื่ออีกฝ่ายจะลั่นไก อเล็กซานเดอร์เกร็งมือจนสั่น ลมหายใจหอบหนักเพราะความแค้นใจมันตีขึ้นมาจนยากจะระงับ ก่อนที่จะกัดกรามกรอด หลับตาแน่นเพื่อข่มใจแล้วผลักปืนคืนให้เจฟฟรี่ ขาแกร่งก้าวไปหาอัลเบิร์ต เข้าไปช้อนอุ้มอีกฝ่ายไว้ในอ้อมแขน ก่อนก้าวเดินสีหน้าถมึงทึงไปที่รถ บอดีการ์ดข้างตัวรถรีบเปิดประตูให้ เจฟฟรี่จึงหันมาสั่งการกับลูกน้องตน
“พาพวกนี้กลับไปสอบสวนที่เฟอร์ริงตัน”
“ครับ!” น้ำเสียงตอบรับแข็งขันจากบอดีการ์ดผู้เป็นลูกน้องตนดังขึ้นพร้อมเพรียง เจฟฟรี่พยักหน้าพอใจแล้วจึงรีบตามนายขึ้นรถไป
บนรถ อเล็กซานเดอร์มองอัลเบิร์ตที่นอนหลับตานิ่งแล้วใจไม่ดี ลูบแก้มอีกฝ่ายแผ่วเบาขณะเอ่ยเรียก
“อัล... อัลเบิร์ต ได้ยินฉันไหม... ลืมตาขึ้นมาสิ... อัล”
ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับจากอีกคนอเล็กซานเดอร์ยิ่งใจเสีย เสื้อนอกถูกถอดมาห่มกายคนเจ็บ เลือดที่ไหลจากบาดแผลเริ่มจับตัวเป็นลิ่มแข็งขึ้นมา ใบหน้าอัลเบิร์ตซีดเซียวจนอเล็กซานเดอร์ต้องร้องสั่งลูกน้องให้เร่งความเร็วรถเพื่อให้ถึงโรงพยาบาลโดยไว
“ฉันขอสั่งนาย... อย่าเป็นอะไรไปเด็ดขาดนะอัลเบิร์ต... ได้ยินไหม?”
คำสั่งที่มาพร้อมรอยจูบบนหน้าผากไม่ได้ทำให้อัลเบิร์ตรับรู้มัน อเล็กซานเดอร์กระชับอ้อมแขน กอดตัวอัลเบิร์ตแน่น แม้อัลเบิร์ตมักจะเจ็บตัวบ่อยเมื่อตอนเป็นบอดีการ์ด แต่ไม่มีครั้งไหนมากเท่าครั้งนี้สักที มันพาลให้นึกไปถึงเมื่อครั้งที่เขาไปช่วยอัลเบิร์ตจากเพื่อนเลวพวกนั้น หัวใจของเขาแทบหล่นหายเมื่อคิดถึงมัน กลัวคนๆนี้จากไปอย่างไม่มีวันย้อนกลับมา กลัวเหลือเกิน...
โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในเคมบริดจ์
อัลเบิร์ตถึงมือหมอในเวลาต่อมาและได้เข้ารับการรักษาอย่างทันท่วงที อเล็กซานเดอร์ได้แต่รออยู่หน้าห้องผ่าตัดด้วยความกระวนกระวาย กระสุนฝังในจนน่าห่วงว่าจะเกิดอันตรายมากไปกว่านี้ เวลาผ่านไปนาทีแล้วนาทีเล่า จากนาทีแปรเปลี่ยนเป็นชั่วโมง อเล็กซานเดอร์แทบทนรอไม่ไหว อยากเร่งเวลาให้มันเร็วขึ้นกว่านี้ ออกมาสักทีสิวะหมอ!
ราวคุณหมอจะรับรู้ได้ว่าหากช้าอีกเพียงนิดเดียวห้องผ่าตัดอาจถูกมาเฟียบุกก็เป็นได้ เมื่อท่านเปิดประตูออกมาพร้อมกับแจ้งข่าวดีให้ญาติคนไข้ทราบ...
ภายในห้องพักผู้ป่วย อเล็กซานเดอร์นั่งกุมมือคนป่วยอยู่ข้างเตียง ด้านนอกนั้นเจฟฟรี่กำลังโทรศัพท์หาปอนด์เพื่อบอกข่าวเรื่องอัลเบิร์ตเกิดอุบัติเหตุเล็กน้อยทำให้กลับไทยพร้อมปอนด์ไม่ได้ ปลายสายดูแตกตื่นจนเขาต้องบอกย้ำอีกว่าไม่ต้องเป็นห่วงเพราะอัลเบิร์ตถึงมือหมอเป็นที่เรียบร้อย พ้นขีดอันตรายแล้ว
“ผมจะไปเยี่ยมอัล” ปอนด์บอกมาตามสาย ได้ยินเสียงกุกกักเหมือนกำลังค้นของดังมาด้วย
“เฮ้ย มาไม่ได้”
“ทำไม?” ถามกลับน้ำเสียงเริ่มขุ่นเมื่อถูกปฏิเสธความต้องการ
“มาไม่ได้จริงๆที่รัก เพราะว่า...”
“อ้อ รู้ละ” ปอนด์ทำเสียงหึในลำคอกับอาการอ้ำอึ้งของยักษ์บ้า
“ตามนั้น” เจฟฟรี่ยอมรับอย่างที่อีกฝ่ายคาดเดา แม้ไม่ต้องพูดออกมาก็รู้กันดี
หลังวางสายจากเมียรัก ลูกน้องก็เข้ามารายงานเรื่องสำคัญ สีหน้าบอดีการ์ดหนุ่มดูอึ้งกับสิ่งที่ได้ฟัง เข้าไปในห้องพักผู้ป่วยเพื่อที่จะบอกอเล็กซานเดอร์ให้ทราบ เห็นเจ้านายยังคงนั่งเฝ้าอัลเบิร์ตไม่ไปไหนแล้วก็ไม่อยากกวน แต่เรื่องนี้มันจำเป็นต้องบอกและจัดการอย่างเร่งด่วน
“อเล็กซ์”
“ถ้าไม่สำคัญก็เอาไว้ทีหลัง”
ยังไม่ทันที่เจฟฟรี่จะได้รายงานอะไรไป อเล็กซานเดอร์ก็เอ่ยดัก บอดีการ์ดหนุ่มจึงตอบกลับมาเสียงนิ่งพอกัน
“เรื่องนี้สำคัญมาก”
ผู้เป็นนายหันกลับมามองบอดีการ์ดมือขวาของตน ร่างสูงใหญ่ขยับลุก วางมืออัลเบิร์ตลงแผ่วเบาก่อนจะเดินนำออกไปด้านนอกเรื่องราวที่ได้รับรายงานมาถูกถ่ายทอดสู่อเล็กซานเดอร์ พอล เวสส์เล่นไม่ซื่อ ลักพาเกวนไปยังไม่พอ เวลานี้ยังส่งสาสน์ท้ามาถึงเขาให้ไปรับตัวเกวนกลับ ถ้ามันพากลับมาง่ายดายอย่างที่อีกฝ่ายเสนอก็ดีน่ะสิ
อเล็กซานเดอร์ขบกรามกรอด เวลานี้การไปช่วยเกวนสำคัญมากอย่างที่เจฟฟรี่ว่า แต่แล้วอัลเบิร์ตเล่า ชายหนุ่มเหลียวมองประตูห้องผู้ป่วยที่ปิดสนิทแล้วเกิดความลังเลใจ แต่ ณ ตอนนี้เขาจำต้องตัดสินใจให้รวดเร็วที่สุด อเล็กซานเดอร์สูดลมหายใจเข้าลึก สีหน้าเครียดเคร่งเมื่อออกคำสั่ง
“เฝ้าไว้ให้ดี ฉันจะไปจัดการกับหมอนั่นให้มันจบ!”
อเล็กซานเดอร์สั่งมือขวาของตน ก่อนจะก้าวออกไปพร้อมลูกน้องส่วนหนึ่ง เจฟฟรี่มองตามแล้วถอนใจ หันมามองอีกฝั่งที่ยังคงนอนเจ็บอยู่ในห้องแล้วก็ถอนใจอีกเฮือก ชีวิตวนเวียนอยู่แบบนี้ หนีกันไม่เคยพ้นเสียทีนะอัลเบิร์ต
-----------------
อัลเบิร์ตฟื้นขึ้นมาหลังจากนั้น ชายหนุ่มนอนนิ่งด้วยความมึนงงอยู่บนเตียงคนไข้ ร่างกายยังปวดหน่วงเพราะยาลดปวดเริ่มหมดฤทธิ์และแผลยังสดใหม่ ตัวเขาถูกจับนอนตะแคงเพื่อไม่ให้กดทับแผลด้านหลัง อัลเบิร์ตมองสภาพโดยรอบ หัวคิ้วขมวดเมื่อพยายามคิดทบทวน เขาจำได้ว่ามีคนยิงเขา เป็นพวกไหนไม่รู้ ต้องการอะไรจากเขาที่เป็นเพียงคนธรรมดาไม่ได้ร่ำรวยเงินทอง แต่ที่เขารู้ตอนนี้คือต้องหนี
อัลเบิร์ตขยับลุก สบถเบาๆเมื่อขยับตัวไม่ได้อย่างใจ สายน้ำเกลือและเลือดยังเต็มแขน อัลเบิร์ตมองมันนิ่ง ก่อนตัดสินใจแกะแล้วดึงออก อุทานเสียงเบาเมื่อเลือดไหลย้อนออกมาตามรอยเข็ม มือข้างหนึ่งกดไว้เพื่อห้ามเลือด เพิ่งรู้ตัวว่ามันเป็นการกระทำที่โง่จริงๆ นอกจากเจ็บตัวแล้วยังหนีไปอย่างที่ใจคิดไม่ได้อีก คิดหรือว่านอกห้องจะไม่มีคนเฝ้า แต่กว่าสมองจะประมวลผลและทันได้คิดก็ทำมันไปเสียแล้ว โง่จริงอัลเบิร์ต
“ทำอะไรน่ะอัล?”
เสียงทักจากหน้าประตูทำให้อัลเบิร์ตชะงัก เงยขึ้นมองที่มาของเสียงด้วยความตกใจ ก่อนสีหน้าจะแปรเปลี่ยนเป็นความมึนงงเข้ามาแทนที่
“เจฟฟรี่?”
-----------------
เจฟฟรี่ให้พยาบาลเข้ามาทำแผลและเปลี่ยนสายน้ำเกลืออัลเบิร์ตใหม่ เมื่อทำแผลเสร็จพยาบาลก็ออกไป เจฟฟรี่ยืนอยู่ข้างเตียงก่อนจะบอกกับเพื่อน
“ตอนนี้อเล็กซ์ไปช่วยมิสเจฟเฟอร์สัน มันเป็นโอกาสดีที่นายจะหนีไปจากที่นี่”
“เมื่อกี้... นายบอกว่าอเล็กซานเดอร์ไปช่วยใครนะ?” ราวอัลเบิร์ตจะไม่ได้ฟังที่เจฟฟรี่พูดจนจบประโยค เพราะจุดสนใจของชายหนุ่มอยู่ที่ประโยคแรกนั่นต่างหาก
“พอล เวสส์ทำเรื่อง ลักพามิสเจฟเฟอร์สันไป ตอนนี้มีข้อต่อรองให้อเล็กซานเดอร์ไปรับเธอกลับ”
“อเล็กซ์ไปคนเดียวหรือ?” หัวคิ้วอัลเบิร์ตขมวดมุ่น
“ฉันถูกสั่งให้เฝ้านาย” เจฟฟรี่บอก มองเพื่อนที่มีสีหน้ากังวลนิ่ง
“เจฟฟรี่...”
“ไม่ อัลเบิร์ต ฉันต้องอยู่ที่นี่” เจฟฟรี่ขัดขึ้นมาเมื่ออีกฝ่ายเพียงเอ่ยเรียก
อยากหนีไปจากอเล็กซานเดอร์ไม่ใช่หรือ โอกาสมาถึงแล้วนะอัลเบิร์ต แต่ดูท่าเพื่อนของเขาจะไม่อยากหนี เพราะแววตาอ้อนวอนที่ส่งมาให้พร้อมการวอนขอนั่น
“เจฟฟรี่ ขอร้องล่ะ มันอันตรายเกินไป อเล็กซานเดอร์กำลังเดินเข้าสู่กับดักนะ ทำไมนายไม่ไปช่วย”
“นายก็น่าจะรู้ดี คำสั่งก็คือคำสั่ง ที่โน่นก็มีบอดีการ์ดอีกมากมายที่พร้อมจะคุ้มกันอเล็กซ์”
“แต่นายเป็นมือขวา...”
“อัลเบิร์ต” เจฟฟรี่เรียกสติเพื่อน น้ำเสียงเหนื่อยใจ
“เจฟฟรี่ ขอร้องล่ะ ไปช่วยอเล็กซ์เถอะนะ นะเจฟฟ์ ฉันสัญญาจะอยู่ที่นี่ ไม่หนีไปไหนให้นายต้องเดือดร้อน”
อัลเบิร์ตขอร้องอ้อนวอนเพื่อนบอดีการ์ด ห่วงใยความปลอดภัยของอเล็กซานเดอร์ เจฟฟรี่มองเพื่อนอย่างไม่เข้าใจ รู้สึกพูดไม่ออกบอกไม่ถูก
“โธ่ อัลเบิร์ต” ถอนใจแรงๆอีกสักเฮือก รู้สึกเหนื่อยกับคู่นี้จริงๆ
เจฟฟรี่ออกไปสั่งการลูกน้องให้เฝ้าอัลเบิร์ตไว้ให้ดี เขาจะไปช่วยนาย ลูกน้องรับปากแข็งขัน บอดีการ์ดหนุ่มจึงรีบออกไปเพื่อให้ทันช่วยผู้เป็นนาย
ส่วนอัลเบิร์ตที่สัญญาไปแล้วว่าจะไม่หนีก็ได้แต่ขอให้ทุกคนไปช่วยเกวนสำเร็จ ขอให้อเล็กซานเดอร์ปลอดภัย แม้ตัวเองจะต้องถูกกักขังเอาไว้อีกหนก็ตาม...
----------------
ทางด้านอเล็กซานเดอร์ที่กลับมาถึงเฟอร์ริงตัน ชายหนุ่มเข้าพบบิดาและพูดคุยหารือกันเพื่อความรัดกุมไม่ให้ถูกตลบหลัง วิคเตอร์มองเกมนี้ของพอลว่าแปลก การส่งข่าวมาให้ลูกชายของตนไปรับว่าที่คู่หมั้นกลับมานั่นย่อมหมายความว่าหลักใหญ่ใจความพอลอยากเย้ยอเล็กซานเดอร์มากกว่าสิ่งอื่น เกวนเป็นเพียงเชื้อกระตุ้นที่พอลคิดว่ามันจะทำให้อเล็กซานเดอร์คลั่ง ผู้ชายคนนี้ชั่วได้ใจจริงๆ
อเล็กซานเดอร์เตรียมคนไปช่วยเกวน พร้อมเต็มที่หากมีการปะทะกันเกิดขึ้น เมื่อไปถึงพอลก็รอส่งเกวนคืนอยู่แล้ว เจฟฟรี่ที่บินตรงจากเคมบริดจ์ตามมาสมทบได้ทันเวลา บอดีการ์ดหนุ่มก้าวมายืนเคียงผู้เป็นนาย อเล็กซานเดอร์มองลูกน้องคนสนิทอย่างมีคำถาม แต่เมื่อตอนนี้สิ่งสำคัญไม่ใช่เรื่องนั้น เขาจึงต้องละมันเอาไว้ เพราะเกวนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว เธอต้องการความช่วยเหลือ
นัยน์ตาหญิงสาวแดงก่ำคล้ายผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก เห็นเช่นนั้นอเล็กซานเดอร์ก็จ้องพอลราวจะกินเลือดกินเนื้อ อีกฝ่ายกลับยกยิ้มเย้ยหยันพร้อมเอ่ยถ้อยคำเสียดแทง
“มาเร็วดีนะ แต่ก็ยังช้าเกินไปสำหรับคนเป็นคู่หมั้น”
อเล็กซานเดอร์ไม่คิดจะโต้อะไรกลับไป เวลานี้เขาต้องพาเกวนออกห่างจากพอล เมื่อมองสบตาหญิงสาวความรู้สึกเคียดแค้นในตัวพอลยิ่งปะทุ
“ที่จริงแกน่าจะมาได้เร็วกว่านี้ถ้าไม่มัวแต่ไล่ตามใครบางคน...” พอลพูดขึ้นมาอีกราวรู้การเคลื่อนไหวของอเล็กซานเดอร์เป็นอย่างดี นัยน์ตาสีควันบุหรี่ฉายแววดูถูก
“แต่ก็นั่นล่ะนะ แกคงไม่ถือหรอกมั้งอเล็กซานเดอร์หากจะใช้ของเหลือจากฉัน ไม่เช่นนั้นเกวนคนสวยคงน่าสงสารแย่”
แขนแกร่งโอบไหล่เกวนแล้วกระตุกแรงให้เซมาชิด หญิงสาวกำหมัดแน่น ริมฝีปากสั่นระริก ทั้งโกรธ ทั้งอับอายกับถ้อยคำดูถูกของพอล อเล็กซานเดอร์เองก็ทนไม่ไหว ตรงเข้ากระชากคออีกฝ่ายรุนแรง บอดีการ์ดสองฝ่ายขยับตัวทันทีเช่นกัน
“อย่าค่ะอเล็กซ์” เกวนร้องห้าม ทั้งสองคนหันมามองเธอ “อย่าเสียมือกับคนพรรค์นี้เลยค่ะ อะไรที่มันเสียไปก็ถือซะว่าให้หมามันกิน!”
ดวงตาหญิงสาววาวโรจน์ กระแทกเสียงเน้นทุกประโยค พอลมองเธอด้วยแววตาไร้ความรู้สึก
“ฉันจะจำไปจนตาย ว่าผู้ชายที่ชื่อพอล เวสส์มันทำชั่วอะไรไว้กับฉันบ้าง!”
เกวนกำหมัดน้ำตาคลอเบ้า เจ็บปวดกับการกระทำของพอล เธอเจ็บ และเธอจะจำให้ขึ้นใจ ร่างสูงเพรียวหมุนกลับก่อนจะก้าวออกไปขึ้นรถของเฟอร์ริงตัน
อเล็กซานเดอร์ละสายตาจากหญิงสาวมาที่พอล เวสส์ ก่อนที่หมัดหนักๆจะเสยเข้าเต็มรักแบบไม่มีออมแรงจนพอลเซล้ม อเล็กซานเดอร์สะบัดมือเล็กน้อยก่อนที่จะหมุนกายกลับแล้วเดินตัวตรงจากไป คนของเฟอร์ริงตันรีบตามประกบคุ้มกันนายทันที
รถที่อเล็กซานเดอร์นั่งค่อยเคลื่อนตัว พอลลุกขึ้นยืน จับมุมปากของตนเองที่เลือดซึม ลิ้นดุนกระพุ้งแก้ม ขณะที่มองตามรถยนต์ที่แล่นลับด้วยสายตาอ่านไม่ออก...
ขณะที่บนรถ เกวนสุดจะกลั้นกับอารมณ์ที่เธอเก็บกดมันเอาไว้ หญิงสาวร้องไห้หนักอย่างไม่อายใคร อเล็กซานเดอร์กอดเธอเอาไว้ เป็นหลักให้เธอร้องไห้กับอกเขา ชายหนุ่มกัดกรามจนขึ้นสัน พอล เวสส์ เขาจะเป็นศัตรูกับมันจนวันตาย!
อเล็กซานเดอร์พาเกวนกลับมายังเฟอร์ริงตัน พ่อบ้านมิลเลอร์จัดคนไปดูแลรับใช้อำนวยความสะดวกให้หญิงสาว เมื่อร้องไห้อย่างหนักทำให้ร่างกายของเธอต้องการการพักผ่อน ดวงตาที่เคยสวยสดใสกลับเป่งบวมจากการร้องไห้ อเล็กซานเดอร์บอกให้เธอพักผ่อน เรื่องอื่นยังไม่ต้องไปคิดถึงมัน เขาจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยเอง
แม้จะบอกหญิงสาวไปเช่นนั้นก็ใช่ว่าอเล็กซานเดอร์จะไม่เครียด เขาเครียดหัวแทบแตกเชียวล่ะ ปัญหาหลายอย่างประดังเข้ามาในเวลาเดียวกัน จนเขาไม่รู้ว่าควรแก้ปมไหนก่อนดีมันถึงจะไม่ยุ่งเหยิงไปมากกว่านี้
“สั่งเดรคเตรียมเอาเครื่องออก ฉันจะไปเคมบริดจ์ ให้คนเฝ้าที่นี่และเจฟเฟอร์สันอย่างแน่นหนา อย่าให้แม้แต่มดสักตัวผ่านเข้าไปได้เป็นอันขาด!”
ชายหนุ่มสั่งการรวดเร็ว ลูกน้องของเขาก็รับคำแข็งขันและพร้อมทำตามอย่างฉับไว เขาชะล่าใจ ออกจะประมาทเกินไป ทำให้ทั้งเกวน ทั้งอัลเบิร์ตต่างต้องเจอกับเรื่องเลวร้าย นี่หรืออเล็กซานเดอร์ เฟอร์ริงตัน พอถึงเวลาคับขันกลับปกป้องใครไม่ได้สักคน!
ชายหนุ่มกลับมายังโรงพยาบาลที่เคมบริดจ์อีกหน ร่างสูงใหญ่เข้ามาภายในห้องผู้ป่วย พยาบาลที่เข้ามาถอดสายน้ำเกลือเข็นรถอุปกรณ์ออกไปเมื่อจัดการธุระเสร็จ อัลเบิร์ตเหลือบสายตาขึ้นมองคนที่มายืนอยู่ข้างเตียง
“ช่วยเธอได้ไหมครับ?”
อเล็กซานเดอร์มองคนถามนิ่ง ขณะที่เจ้าของคำถามกำลังรอคำตอบ ริมฝีปากหยักค่อยเอ่ยวาจา
“มัวแต่ห่วงคนอื่น เอาตัวเองให้รอดก่อนไหม?”
พอเปิดปากพูดก็มีแต่ถ้อยคำร้ายกาจ เจฟฟรี่ที่ยืนกอดอกพิงผนังห้องกระตุกยิ้ม ตอนเขาเจ็บล่ะจะเป็นจะตายเสียให้ได้ แล้วพอมาตอนนี้ดูเอาเถอะ ร้ายใส่เขาอีกแล้ว พวกปากไม่ตรงกับใจ
บอดีการ์ดด้านนอกถือถุงใส่เสื้อผ้าเข้ามา อเล็กซานเดอร์รับมาก่อนโยนมันลงบนเตียงข้างตัวอัลเบิร์ต อดีตบอดีการ์ดหนุ่มเพียงเหลือบมองแต่ยังไม่คิดจะหยิบมันขึ้นมาดูในทันที จนเสียงทุ้มห้าวออกคำสั่ง
“ไปเปลี่ยนชุดซะ เราจะกลับเฟอร์ริงตันกัน”
ดวงตาสีอ่อนเหลือบขึ้นมองเขา อเล็กซานเดอร์จ้องกลับเชิงถามว่ามีปัญหาอะไรกับคำสั่งของเขาอย่างนั้นหรือ อัลเบิร์ตจึงพยายามพูดกันด้วยเหตุด้วยผลอันสมควร
“อเล็กซานเดอร์ พอเท่านี้เถอะนะ เรา...”
“ไม่!”
“............” อัลเบิร์ตจากที่อยากประนีประนอมรอมชอม ตอนนี้ชักอยากเสยปลายคางคนพูดไม่รู้เรื่องให้หน้าหงาย
“หยุดพูดอะไรให้มากความ เพราะฉันไม่คิดจะรับฟังมัน ไปเปลี่ยนชุด!”
เผด็จการไม่เคยเปลี่ยน อัลเบิร์ตส่ายหน้าด้วยความเหม็นเบื่อ เมื่อไรจะแก้หายนิสัยแบบนี้ ชายหนุ่มค่อยๆลุกลงจากเตียง คว้าถุงเสื้อผ้าค่อยๆเดินเข้าห้องน้ำไป ร่างกายเขายังไม่ถึงกับฟื้นตัวอย่างเต็มที่ แต่ไม่ถึงขั้นอ่อนแอจนต้องนอนเป็นผักอยู่ในโรงพยาบาล
อัลเบิร์ตค่อยถอดเสื้อของโรงพยาบาลออก นิ่วหน้าเล็กน้อยเมื่อรู้สึกเจ็บตึงที่แผลด้านหลัง เหลียวกลับไปมองที่กระจกเหนืออ่างล้างหน้า พอขยับแรงเลือดก็ซึม เสียงเคาะประตูห้องน้ำดังมาเร่ง อัลเบิร์ตอยากหาอะไรปาคนเคาะจริงเชียว จะเร่งไปไหนนักหนา
พอออกจากห้องน้ำมาดวงตาสีอ่อนก็จ้องคนที่ยืนขวางหน้าห้องน้ำเขม็ง ทำอย่างกับในห้องน้ำมันจะมีประตูลับให้เขาหนีไปอย่างนั้นล่ะ
“ชักช้า”
โดนบ่นเข้าอีก อัลเบิร์ตถอนใจเมื่อมือหนาคว้าแขนเขาแล้วลากไปที่ประตู เจฟฟรี่รีบก้าวตาม บอดีการ์ดหน้าห้องค้อมศีรษะเมื่อผู้เป็นนายก้าวออกมา เมื่อคนที่เขาให้ไปจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายในโรงพยาบาลมาสมทบอเล็กซานเดอร์จึงออกเดินอีกครั้ง ชายฉกรรจ์ที่เดินตามกันเป็นพรวนพาให้ทั้งญาติผู้ป่วยและพยาบาลต่างขวัญผวา หลบสายตาไม่กล้าเงยมองเมื่อคนเหล่านั้นก้าวผ่านไป ก่อนจะลอบถอนใจเมื่ออีกฝ่ายเดินลับสายตาไปแล้ว
สุดท้ายแล้วคฤหาสน์หลังใหญ่ก็มาอยู่ตรงหน้าอัลเบิร์ตอีกครั้ง เหมือนก่อนนี้ที่เขามากับลุงมิลเลอร์ไม่มีผิด แต่ตอนนี้เขาโตแล้ว ไม่ใช่เด็กน้อยที่ตื่นตากับภาพลวงแสนยิ่งใหญ่ สถานที่แห่งนี้มันเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แม้จะมีบางช่วงเวลาที่มีความสุข แต่มันช่างน้อยนิดนัก ไม่เพียงพอที่จะลบล้างความเจ็บปวดที่สะสมมานานเนิ่นให้มันเจือจางและหมดไปได้
อเล็กซานเดอร์ก้าวมาหยุดด้านหลังอัลเบิร์ต แขนแกร่งโอบไหล่ของคนที่ยืนนิ่งสายตาเหม่อมองคฤหาสน์เฟอร์ริงตัน อัลเบิร์ตเบือนสายตามามองมือที่วางบนไหล่เขา ก่อนหลุบสายตาลงมองต่ำ ในอกเจ็บหนึบเมื่อก้าวเดินตามแรงรั้งของอีกคนเข้าไปภายในคฤหาสน์หลังใหญ่อีกครา...
โปรดติดตามตอนต่อไป
อ๊ากกกก ใครปาเกิบมา 
มาม่ายังไม่หมดค่ะคุณผู้ชม แต่มันก็ใกล้จะหมดแล้วล่ะ อ่านตอนนี้แล้วอาจจะเกิดคำถามขึ้นมาว่าอัลจะยอมอย่างนี้อีกนานไหม~
อัลบอกมาว่า "อีกไม่นาน" ค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ บวกและบวกให้ทุกท่านเช่นเคยค่ะ
วันใหม่ 
อัลมายังอะ รอรับอยู่สนามบินสุวรรณภูมิแล้วเนี่ย 
มารอโบกป้ายเชียร์อัลที่ประตู10ค่ะ (ส่วนมากศิลปินออกประตูนี้) 
แอร๊ยยยย ขอโทษที่ทำให้รอเก้อค่ะ เก็บป้ายไฟไว้รอตอนต่อไปนะคะ อัลกำลังจะได้ไปไทยในไม่ช้าค่ะ >__<bปอลิง. เรื่องทายาทเฟอร์ริงตัน สำหรับท่านที่เคยอ่านก็โปรดลืม ลืมฉันลืมไปก่อน~ เพราะคราวนี้ใหม่เรียงลำดับเนื้อหาใหม่หมดมันอาจจะสลับตำแหน่งกันเล็กน้อย ท่านที่เคยอ่านอาจรู้สึกสะดุดใจก็เป็นได้ที่มันเปลี่ยนไป แหะๆ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
