หัวข้อ: The Lost World มหัศจรรย์ดินแดนสาบสูญ EP204 + ประกาศอัพเดต 23/05/2018

[โมโม่ที่รัก]

เฟี๊ยตจะโดนอะไรไหมเนี่ย ไอ้ที่เมานี้จำอะไรไม่ได้เลย

[naneku]

เฟี๊ยตต้องตามหาธันนะ ถ้าจะลง 5555555




ล้มล้าง Dark Drag ให้หมดไปเลยยยย

[aoihimeko]

เฟี๊ยตตัดสินใจถูกแล้วที่ยอมเรียน เพราะมันจะเป็นประโยชน์กับเฟี๊ยตมากแน่ๆ

แต่ยาย.....จะสอนแค่สามวันเองหรอ น้อยไปไหม?

พวกดาร์คมาอีกแล้ว คงตามมาแก้แค้นแน่ๆเลย แถมเฟี๊ยตจำไม่ได้อีกทำไงทีนี้

ขออย่าให้พวกนั้นมีข้อมูลที่ว่าเฟี๊ยตเป็นต้นเหตุเลยนะ สาธุ

ปล.เป็นกำลังใจอยู่นะ ค่อยแต่งไปไม่ต้องรีบ 

[Zelsy]

ตายละ โจทย์เก่า

แล้วคุณธัน(? ใช่ปะ เฟี๊ยตเรียกหลายชื่อเกิน) จะได้มาช่วยอีกไหมน้ออ

[lukkeng]

บทที่ 83 The Poles

 

                  “4 ขั้วอำนาจ?” เฟี๊ยตเอ่ยทวนความขึ้นอย่างเป็นคำถาม

 

            “ระบบของเกมนี้ถูกคานอำนาจไว้ด้วย 4 ส่วนด้วยกัน ส่วนแรกคือ เกมมาสเตอร์ หรือโซดิแอคทั้ง 12 บุคคลกลุ่มนี้เป็นกลุ่มบุคคลที่คอยควบคุมให้ผู้เล่นดำเนินไปตามกฎกติกาของเกม พวกเขาจะมีพลังอำนาจและความสามารถสูงมากเมื่อเทียบกับผู้เล่นคนอื่น การปรากฏตัวก็เป็นความลับ แทบไม่เคยมีใครได้รู้จักโซดิแอคเลย เชื่อกันว่าโซดิแอคทั้งสิบสองเป็นกุญแจไปสู่การพิชิตเกมนี้ได้ แต่ก็ไม่รู้เหตุผลว่าทำไม”

 

            “ขั้วอำนาจที่ 2 คือ องค์กรลับฝ่ายอธรรม องค์กรลับฝ่ายอธรรมคือ องค์กรที่เกิดจากการรวมกลุ่มของผู้เล่นที่ไม่น่าจะมีจุดประสงค์ดีสักเท่าไหร่ แต่ส่วนใหญ่แล้ว ไม่เคยมีใครรู้ว่ามันถูกก่อตั้งขึ้นมาเพื่ออะไร ถึงแม้ว่าคนในองค์กรจะฝ่าฝืนกติกาของเกมมากแค่ไหน ผู้เล่นคนนั้นก็จะถูกตั้งค่าหัวเป็นรายไป ไม่ได้เป็นความผิดของทั้งองค์กร จึงทำให้เกิดช่องว่างที่ทำให้องค์กรเหล่านี้หลุดรอดมาจนถึงปัจจุบัน และ 2 องค์กรที่มีชื่อเสียงและกองกำลังมากที่สุดคงหนีไม่พ้น Dark Drag หรือพรรคมังกรทมิฬ และ Avian Eye หรือพรรคดวงตาวิหค ซึ่งมีเครื่องแบบเป็นสีขาวดำ และสีฟ้าครามตามลำดับ”

 

            “ขั้วอำนาจที่ 3 คือ สภาแห่งอิสรภาพ หรือ Council of Liberty ที่เปรียบเสมือนองค์กรฝ่ายธรรมะที่คอยต่อต้านกับความชั่วร้าย สภาแห่งอิสรภาพจะรวบรวมผู้เล่นที่ติดอันดับ 100 ผู้เล่นที่น่าจับตามองที่สุดในเกมซึ่งถูกจัดอันดับโดยหนังสือพิมพ์ The Lost News ในทุกๆ 1 เดือน แต่ขั้วอำนาจนี้ถือว่ามีอำนาจค่อนข้างน้อย เนื่องจากสมาชิกเปลี่ยนหน้าไปเรื่อยๆ นอกจากนี้ ผู้เล่นหลายๆ คนก็ไม่สนใจอยากเข้าร่วมสักเท่าไหร่ จึงทำให้บทบาทของสภานี้ค่อนข้างน้อย แต่ที่ต้องนับรวมเป็นขั้วอำนาจด้วยเนื่องจากในอดีตที่สภาแห่งอิสรภาพเคยรวบรวมยอดฝีมือจากทั้งเกมเพื่อล้มองค์กรฝ่ายอธรรมหนึ่งจนสิ้นซาก สภานี้จึงยังคงเป็นพลังขับเคลื่อนหนึ่งของเกม ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยเห็นบทบาทนักก็ตาม”

 

            “และขั้วอำนาจสุดท้ายคือ เหล่าไพ่สูงสุดนั่นเอง ไพ่สูงสุดถือเป็นเป้าหมายหลักของการเล่นเกมนี้ ทำให้การมีอยู่หรือการหายไปของไพ่เกิดความเปลี่ยนแปลงของกระแสของเกมได้มาก นอกจากนี้ การ์ดสูงสุดเป็นการ์ดที่มีอำนาจในตัวเองและสามารถเปลี่ยนไปมาระหว่างสภาวะถูกผนึกกับเป็นอิสระได้เร็ว ทำให้ทุกครั้งที่สมดุลของระบบไพ่สูงสุดเปลี่ยนแปลง ผู้เล่นเกมก็จะเกิดความเปลี่ยนแปลงตามไปด้วย ยกตัวอย่างง่ายๆ เช่น ถ้ามีข่าวของการ์ดสูงสุดอันดับหนึ่งหลุดออกมา องค์กรหรือสภาก็อาจจะแตกคอกันเองได้ เพราะการ์ดมีแค่ใบเดียว แต่เป็นที่ต้องการของทุกคน การรวมกลุ่มกันต่อไปก็อาจจะเป็นเรื่องที่ยากลำบาก”

 

            ‘ขอบคุณมาก ไบเบิ้ล’ เขาเอ่ยขอบคุณสมุดคู่ใจเพียงสั้นๆ จากสี่ขั้วอำนาจที่ว่านี่ เขาแทบจะเรียกได้ว่ายังไม่มีโอกาสเจอจริงๆ เลยสักครั้ง ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเพียงจุดเล็กๆ อันเกมที่แสนกว้างใหญ่นี้ ความมั่นใจที่เคยมีมาตลอดว่าจะพิชิตเกมนี้ลงได้ กลายเป็นสายตาที่มองเห็นความเป็นจริงเท่านั้น บางที เขาอาจจะต้องวางแผนการและจัดการความคิดตัวเองใหม่ เพื่อไม่ให้การคาดการณ์ที่ผิดพลาดนี่ขัดขวางไม่ให้เขาไปสู่ความสำเร็จ

 

            ชั่วจังหวะที่เฟี๊ยตกำลังจะมุ่งหน้ากลับไปสู่ที่ๆ เขาหมายตาไว้เป็นที่พักนั่นเอง ชายที่สวมผ้าคลุมไหล่ลายขาวดำนั่นก็หันมาประสานสายตากับเขาพอดี ใบหน้าเกลี้ยงเกลาที่รับกับเคราที่ดูเจ้าเล่ห์นั่นแสดงท่าทางพิจารณาเขาอย่างเปิดเผย สายตานั่นบอกถึงความครุ่นคิดในตัวเขา ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนถูกตรึงไว้ด้วยดวงตาที่แสนทรงอำนาจคู่นั้น ริมฝีปากนั่นยกขึ้นน้อยๆ อย่างเย้ยหยันก่อนจะพาพรรคพวกเดินหายไปในฝูงชน

 

 

            ค่ำคืนนั้นเฟี๊ยตตัดสินใจเลือกพักแบบโฮมสเตย์ที่ร้านขายการ์ดนั่น ถึงแม้ว่าร้านธรรมดาๆ นั่นจะไม่มีความน่าสนใจให้เลือกใช้เป็นที่นอนอยู่เลย หากแต่เขาต้องการจะทดสอบอะไรบางอย่าง

 

            ชายหนุ่มนั่งมองชั้นวางซองการ์ดจากหลังร้านผ่านกระจกที่ไม่อนุญาตให้ผู้ที่อยู่ด้านนอกมองมาเห็นภายในส่วนที่ลึกเข้าไป สายตาของเขาไล่พิจารณาไปตามสีของซองการ์ดเหล่านั้นที่ถูกหยิบไปจากชั้นวาง เฟี๊ยตเฝ้าสังเกตสีหน้าของผู้ซื้อถึงความพึงพอใจจากการเปิดซองไพ่เหล่านั้น เขาใช้ดินสอในมือจดถึงความน่าจะเป็นที่ผู้ซื้อจะแสดงความพึงพอใจเมื่อซื้อซองไพ่ราคาต่างๆ เฟี๊ยตเข้านอนในเวลาเกือบสี่ทุ่มหลังจากได้ข้อมูลในจำนวนที่มากจนพึงพอใจแล้ว และความเหนื่อยล้าจากการตะลอนเดินไปทั่วเมืองก็ทำให้เขาหลับไปอย่างรวดเร็ว

 

 

            ชายหนุ่มในชุดเดิมที่ยังไม่มีทีท่าว่าจะสกปรกเสียทีเปิดประตูเข้าไปในร้านขายยาที่ราวกับถอดแบบมาจากหนังสือนิยายแม่มดนั่น หลังจากกินข้าวเช้าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ครูของเขาเป็นคุณยายวัยเลยเกษียณนั่นที่ชอบพูดจาด้วยเสียงแหบแห้งราวกับปีศาจร้ายในหนังชวนหัวไม่มีผิด (ประโยคขยายความข้างหลังนี่ก้องไปมาในหัวของเขาตลอดเวลาที่ได้ยินน้ำเสียงนั่น แต่เขาไม่กล้าเอ่ยวิจารณ์อะไรออกไปแม้แต่ครั้งเดียว ท่าทางอาจารย์ของเขาจะมีพรสวรรค์ในการวางยาโดยไม่ให้ผู้เคราะห์ร้ายรู้ตัวอยู่ไม่น้อย และแน่นอน เขายังไม่อยากเป็นหนูลองวิชาเสียเท่าไหร่) ครูของเฟี๊ยตให้เขาเรียกตัวเธอเองว่าครู ซึ่งนั่นทำให้เฟี๊ยตถึงกับต้องลอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เพราะถ้าเขาต้องเรียกชื่อ เขาคิดว่าตัวเองน่าจะใช้คำว่ายายนำหน้าชื่อนั้นดูจะเหมาะสมที่สุด และชายหนุ่มเองก็ไม่รู้เลยว่าครูของเขาจะชอบให้คนมาเรียกว่ายายหรือเปล่า การไม่ต้องเรียกเลยดูจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด อย่างน้อย เขาจะได้ไม่ต้องมาเสียสันหลังทุกครั้งที่ต้องดื่มน้ำอะไรสักอย่างในโรงเรียนแห่งนี้ ที่อาจจะมียาพิษปนอยู่สักหยดสองหยดก็เป็นได้

 

 

            “ยาพิษมีหลายประเภท และนั่นเป็นเรื่องสำคัญที่สุดที่นักวางยาหรือฆาตกรจะต้องศึกษาให้เชี่ยวชาญ เพื่อที่จะให้ความตายของเป้าหมายของเราเป็นไปตามแบบที่เราต้องการมากที่สุด ตายช้า ตายเร็ว ตายแบบไม่รู้ตัวล่วงหน้า ตายตามสถานการณ์ที่กำหนด ไม่ว่าจะตายด้วยหนทางใดก็ตาม นักวางยาที่ดีจะต้องสั่งมันได้อย่างเฉียบขาด” เสียงแหบแห้งนั่นเอ่ยขึ้นต้นบทเรียนแรกของเขา

 

            “ครับ” เสียงของเขาตอบรับออกไปสั้นๆ เขาถึงกลับกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ แค่การจั่วหัวของการเรียนก็ทำให้ขนลุกเสียแล้ว เขาไม่เคยคิดมาก่อนสักนิดว่าตัวเองเขาเองจะต้องมาศึกษาวิชาฆ่าคนแบบนี้

 

            “ยาพิษนั้นแบ่งประเภทได้หลายวิธี เช่น แบ่งตามวิธีการนำเข้าสู่ร่างกาย แบ่งตามระยะเวลาการออกฤทธิ์ แบ่งตามที่มา แต่ที่ข้าจะสอนให้คือการแบ่งตามอวัยวะเป้าหมายที่ต้องการให้พิษไปจู่โจม ข้าจะค่อยๆ ทยอยสอนเจ้าไปเรื่อยๆ จนครบทุกระบบ เรียนหนึ่งเรื่อง ข้าก็จะสอนเจ้าปรุงยาพิษนั้นๆ ไปด้วยเลย จะได้ไม่เสียเวลา และที่สำคัญที่สุด การเห็นความตายมาอยู่ตรงหน้าจะทำให้เจ้าจำได้ไม่มีลืม ฮ่าฮ่าฮ่า” หญิงชราตรงหน้าเขาหัวเราะด้วยน้ำเสียงชวนรู้สึกสะอิดสะเอียนอีกแล้ว

 

            “เอ่อ ความตายตรงหน้านี่หมายความว่าอะไรหรอครับ” เขาเอ่ยถามอย่างเป็นกังวล

 

            “ทุกครั้งที่มีการปรุงยาพิษต้องมีการแบ่งมาทดสอบว่ามันมีฤทธิ์ในการฆ่าหรือเปล่า ยาพิษล๊อตไหนที่ไม่ถูกทดสอบ หรือที่เรียกกันว่าลองยา นักวางยาจะถือว่ามันไม่มีจิตวิญญาณในการฆ่า เอาไปใช้จริงมันจะไม่ประสบความสำเร็จ ฆ่าใครก็ไม่ตาย”  ครูของเขาอธิบาย

 

            “ถึงกับต้องฆ่าคนเลยหรอครับ” เขาเอ่ยถามด้วยความไม่มั่นใจ แต่ตัวเขาเองไม่อยากออกตัวแสดงความอ่อนแอมาก เขาจึงเลือกถามไปด้วยน้ำเสียงกลางๆ เท่านั้น

 

            “ฮ่าฮ่าฮ่า หนูทดลองก็พอ ฆ่าคนมันสนุก จะให้ตายง่ายๆ เพราะลองยามันไม่สนุกหรอก ฆาตกรรมมันเป็นศิลปะ เจ้าต้องวางแผนการลอบฆ่าอย่างมีชั้นเชิงเท่านั้น ฮ่าฮ่าฮ่า” เขารู้สึกตัวเย็นๆ อย่างบอกไม่ถูกเมื่อฟังประโยคอันน่าสะพรึงกลัวนั่นจนจบ

 

            “แต่เราจะไปจับหนูเป็นๆ มาได้จากไหนทุกครั้งที่ทำยาหละครับ มันไม่ลำบากเหรอครับ ครู” เขาเอ่ยถามออกไปอย่างนั้น ทั้งๆ ที่ในใจเขาอยากจะพูดมากกว่าว่าหนูก็เป็นหนึ่งชีวิต จะมาฆ่ามาแกงกันเป็นของเล่นได้อย่างไร แต่เฟี๊ยตก็เลือกที่จะละคำพูดที่ดูไม่เฉียบขาดนั้นไว้เสีย ในวันนี้เขามาเรียนเป็นฆาตกรผู้เหี้ยมโหด เขาไม่อยากจะแสดงความอ่อนแอให้คนตรงหน้าเห็นเท่าใดนัก

 

            “ใช้แค่การ์ดหนูทดลองก็พอ มันเป็นแค่การจำลองสมมติฐาน มันไม่มีชีวิต เจ้าไม่ต้องมานั่งกลัวบาปกลัวกรรมอะไรหรอก อีกอย่างนะ เจ้าลืมอะไรไปหรือเปล่า นี่มันก็แค่เกม ถึงเจ้าจะฆ่าใครตายไปก็จงอย่าลืมเสียว่า มันทำให้เขาแค่ต้องกลับไปเริ่มต้นเกมใหม่เท่านั้น ไม่ได้ทำให้เขาตายไปในโลกความเป็นจริงสักหน่อย นับจากวินาทีนี้ไป ขอให้เจ้าจงปิดใจซะ แล้วขัดเกลาความรู้สึกตนเองให้เฉียบขาด ความเมตตากรุณาหนะพับเก็บไว้ตั้งแต่ก่อนเข้าเกมนี้ได้แล้ว มโนธรรมกับจริยธรรมมันเป็นของแสลงของนักวางยา จำไว้!”



จากผู้แต่ง : วันเสาร์นี้จะไปสอบแล้ว ตื่นเต้นที่สุดเลย ห่างสนามสอบมานานมว๊ากกก กก ก

>///<

[lukkeng]

ตอนที่ 83 แล้วนะเนี่ยยยยยยย

ตอนที่ 100 ฉลองอะไรดี เย้เยเย

[RELAXED]

 

[sarama]

  กว่าจะเรียนจบหลักสูตร สยองทุกวัน เอิ่มมมม

[zylph_z]

เฟี๊ยตจะเข้าสู่โหมดดาร์คแล้ว 555+
เรียนปรุงยาพิษไว้ก็ดีนะเฟี๊ยต จะได้จัดการศัตรูได้ง่ายๆ

[PiSCis]

  ท่าทางครูกับวิชาที่จะเรียนน่ากลัวจัง
กว่าจะเรียนจบหลักสูตรนี้เฟี๊ยตทำอย่างที่ครูบอกให้ได้
แต่ถ้าเรียนจบแล้ว เฟี๊ยตต้องเก่งขึ้นอีกหลายระดับแน่ๆ 

ปล.อ่านย้อนหลังซะนาน ตามทันซะที 

[MaRiTt_TCL]

ครูน่ากลัวมาก ><
คนแต่งสู้ๆน้า

[sowza3366]

เฟี๊ยตจะเปลี่ยนอาชีพเป็นราชาพิษสินะ

[Wednesday]

 

อยู่ในช่วงสอบอะ
แต่ อยากอ่านจุง

[naneku]

ชายชุดดำคงไม่ได้ปิ้งเฟี๊ยตใช่ไหมอะ




พี่คนเขียนสู้ๆน้าาาาาาา สอบอะไรหว่า

[aoihimeko]

เฟี๊ยตพร้อแล้วที่จะเข้าสู่บทเรียนการปรุงยา..........พิษ

เราเองก็พร้อมแล้วที่จะได้รับความรู้ใหม่จากเฟี๊ยต

คนที่เป็นหัวหน้าหน่วยมีผ้าคลุมนั่น คงไม่ใช่ว่าหมายตาเฟี๊ยตไว้แล้วหรอกนะ

แต่ไม่รู้ว่าจะหมายตาเพื่อจุดประสงค์อะไรนี่สิ

ปล.รอตอนต่อไปจ้า

[$VAN$]

สี่ขั้วอำนาจดูช่างยิ่งใหญ่
กว่าเฟี๊ยตจะก้าวถึงจุดสูงสุดได้ คงอีกยาวไกล

ฝันให้ไกลแล้วไปให้ถึงนะคนแต่ง เอ๊ยเฟี๊ยต อิอิ^^

[normiechan]

เข้าใจว่าถ้าเฟี๊ยตจบหลักสูตรนี้คงมีความเฉียบขาดและคมเล็บไว้ป้องกันตัวมากขึ้น
แต่จะรอดจนจบหลักสูตรรึเปล่านี้อีกเรื่องเพราะหลอนแทนเฟี๊ยตที่ต้องเรียนกับครู
ที่เหมือนแม่มด
ส่วนคนเขียนขอให้สอบได้นะคะ ป.โทรึเปล่าค่ะ สู้ๆน๊า

[Zelsy]

จำไว้นะ ห้ามปราณี!!

[lukkeng]

บทที่ 84 How to poison

 

            “ระบบแรกที่เราจะเรียนคือระบบประสาท ระบบนี้มีความสำคัญมาก เพราะถ้าเป็นเหมือนจุดศูนย์รวมของมนุษย์ ยิ่งถ้าเจ้าควบคุมมันได้ เจ้าจะมีพลังอำนาจจนเจ้าคาดการณ์ไม่ถึง” เสียงของหญิงชราเริ่มต้นสอนเขาในบทเรียนเริ่มต้นของวันนี้

 

            “ยาพิษจะมีผลต่อระบบประสาทได้หลักๆ อยู่ 5 แบบด้วยกัน คือ กระตุ้นประสาท กล่อมประสาท กดประสาท ลดการทำงานของระบบประสาท และสุดท้ายคือหยุดการทำงานของระบบประสาทไปเลย” ครูของเขาหยิบต้นไม้ต่างๆ ออกมาจากลิ้นชักที่อยู่ลึกเข้าไปให้เขาดู บางต้นก็ยังคงเป็นต้นไม้สด ในขณะนี้บางต้นกลายสภาพเป็นเพียงต้นไม้แห้งแล้วเท่านั้น

 

            เฟี๊ยตมีโอกาสได้เห็นต้นไม้หลายต้นที่เขาเคยได้ยินเพียงชื่อ แต่ไม่มีโอกาสได้เห็นตัวจริงมาก่อนเลย เพราะการเรียนในหลักสูตรนั้น แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะนำต้นไม้พิษที่อันตรายเหล่านี้มาให้นักศึกษาได้เห็นกันจริงๆ มากมายขนาดนี้

 

            ชายหนุ่มได้เห็นตั้งแต่ต้นฝิ่น ดอกฝิ่น ครูของเขาสอนเขาตั้งแต่การกรีดยางฝิ่น การแยกสกัดสารสำคัญ ไปจนถึงวิธีการสังเคราะห์เฮโรอีนจากมอร์ฟีนที่ได้มาจากการสกัดนั้น ถึงแม้ว่าจะดูสุ่มเสี่ยงต่อคุกต่อตารางอยู่บ้าง (เฟี๊ยตไม่รู้ว่าการผลิตยาเสพติดในเกมนี่ถือเป็นเรื่องผิดกฎหมายไหม แต่เขาก็ขอกังวลไว้ก่อนสักนิดหนึ่ง) แต่เรียกได้ว่าเขาสนุกกับการเรียนมาก การได้ทำในสิ่งที่ไม่เคยลองมาก่อน ถือว่าเป็นความสุขของเขาอย่างหนึ่ง

 

            หลังจากผลิตเฮโรอีนบริสุทธิ์ได้สำเร็จ ครูของเขาก็สอนให้เขาให้การ์ดหนูลองยาเพื่อทดสอบฤทธิ์ เขาให้หลอดหยดหยดสารละลายของผงยาสีขาวนั่นเข้าปากเจ้าหนูสีขาวตัวน้อย หลังจากที่มันกลืนลงได้มันนาน เจ้าหนูนั่นก็ลุกขึ้นยืนสองขาขึ้นได้อย่างมหัศจรรย์ แล้วมันก็เริ่มเต้นรำเป็นจังหวะสามช่าไปรอบๆ ห้อง มันสะบัดสะโพกไปมาอย่างมีความสุขที่สุด เสียงครูของเขาหัวเราะร่วนอย่างพอใจที่ยาดังกล่าวมีฤทธิ์ถูกใจต้องการ เฟี๊ยตในแวบแรกนั้นก็หลุดขำออกมาด้วยความตลก แต่เมื่อคิดต่อว่าถ้าเป็นตัวเขาโดนเข้าเอง เขาคงจะหัวเราะไม่ออกเท่าไหร่นัก

 

            “เจ้านี่ฝีมือไม่หยอกนะ ทักษะการปรุงยาก็ใช้ได้ แถมมือยังนิ่ง สกัดสารได้มีดี ฮ่าฮ่า ท่าทางเจ้าจะมีโชคด้านการฆ่านะ” หญิงชราเอ่ยปากชื่นชมเขา เฟี๊ยตยิ้มน้อยๆ ตอบรับ การได้รับคำชื่นชมว่ามีคุณสมบัติการเป็นฆาตกรที่ดีนี่ดูจะไม่ค่อยน่าปลาบปลื้มเท่าไหร่

 

            “พอดีพอมีพื้นฐานมาบ้างหนะครับ” เขาเอ่ยตอบพลางก้มหัวเป็นการขอบคุณ

 

 

            นอกจากฝิ่นที่เขาเองก็เคยปรุงยามาเองบ้างแล้ว เขายังได้รู้จักต้นไม้มากมายที่เขาเคยแต่ได้ยินในตำราเท่านั้น ไม่ว่าจะเป็นกัญชา กระท่อม เห็ดขี้ควาย แสลงใจ รวมไปถึงต้นไม้ต่างชาติหน้าตาแปลกๆ อีกมากมายที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน หญิงชราลองให้เขาบดส่วนยอดของต้นกระบองเพชรหนึ่งให้หนูตัวหนึ่งกินเพื่อทดลองฤทธิ์ หลังจากมันกินได้ประมาณไม่ถึงห้านาทีเท่านั้น มันก็ลุกยืนขึ้นอย่างองอาจ ราวกับว่ามันเป็นนักรบผู้ยิ่งใหญ่ฉะนั้น ก่อนจะพาตัวเองปีนขึ้นไปสู่เหนือตู้เก็บของที่เป็นบริเวณสูงสุดของห้องนั้น มันลุกขึ้นยืนสองขาอย่างมุ่งมั่น ก่อนจะกระโดดลงมาสู่พื้นเบื้องล่างโดยไม่มีความลังเลอยู่เลย หัวของมันแหลกละเอียดไปด้วยแรงกระแทกอย่างแรกนั่น เฟี๊ยตกลืนน้ำลายก้อนใหญ่ลงสู่ลำคออย่างยากเย็น ความรู้สึกของเขาแห้งผากไปหมด เขาสาบานได้เลยว่าต่อไปนี้เขาจะไม่รับอาหารจากคนแปลกหน้าอีกแล้ว!

 

            อีกหลายชั่วโมงต่อจากนั้น เฟี๊ยตใช้เวลาในการทำยาแบบต่างๆ ตามวัตถุดิบที่ครูของเขาได้เตรียมไว้ให้ โดยเน้นไปที่ยาที่ออกฤทธิ์ต่อระบบประสาทเป็นหลัก เขาเสียเวลาไปการบด คน ผสม กรอง สกัด ทดสอบฤทธิ์วนไปวนมาเรื่อยๆ ไปอย่างนี้ กว่าที่บทเรียนของวันนั้นจะจบสิ้นลง เขาก็ได้ยาพิษไปอีกนับขวดไม่ถ้วน

 

            ครูของเขาสอนยาตำรับพิเศษให้กับเขาอีกตำรับหนึ่ง คือ กระสายยาแผ่พุ่ง (spouting vehicle) ซึ่งเป็นยาตำรับพิเศษที่นักปรุงยาแต่ละคนจะรังสรรค์ขึ้นมาด้วยตัวเอง เช่นเดียวกับวิชาตำรับยากระจายตัวของลุงย้ง หลักการการทำงานของมันคือ การใช้ผงจักระของตนผสมลงในน้ำกระสายยาแบบพิเศษ เมื่อเราต้องการใช้ยาพิษจู่โจมคู่ต่อสู้ ก็ให้ตั้งจิตมุ่งจักระไปยังบริเวณอวัยวะที่เราจะจู่โจม ก่อนจะปล่อยให้ยาที่บรรจุผงจักระนั้น วิ่งไปหาบริเวณที่จักระเราผูกจิตไว้นั่นเอง เฟี๊ยตยิ้มอย่างพึงพอใจ อาจารย์แต่ละคนก็จะมีตำรับลับของตัวเองที่จะมอบให้แก่ลูกศิษย์เท่านั้น นั่นหมายความว่า ยิ่งเขามีครูมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งมีตำรับลับมากขึ้นเท่านั้น

 

            “อย่างนี้ ระหว่างที่กำลังจะส่งยาพิษไปที่เป้าหมาย ผู้ใช้ก็ไม่สามารถรวมจักระไว้ที่ร่างกายเพื่อป้องกันตัวได้ใช่ไหมครับ” เขาเอ่ยถามขึ้นตามความสงสัย

 

            “ถูกต้อง เพราะเมื่อไหร่ที่เจ้าเบนจิตไป ยาจะพุ่งไปผิดที่ทันที ตำรับยาของข้าจึงถือว่าเป็นตำรับที่ใช้ยากมาก เพราะถ้าผู้ใช้มีจิตที่นิ่งไม่พอ สุดท้ายแล้วยาพิษนั้นจะไปถึงเป้าหมายไม่ได้เลย” ครูของเขาตอบมาอย่างเรียบๆ นัยน์ตานั้นดูท้าทายเขาอยู่ไม่น้อย

 

            “ถึงแม้ข้าจะบอกเจ้าถึงตำรับยาลับนี้ก็จริง แต่ถ้าเจ้าไม่มีความสามารถพอและพยายามฝึกฝนมันแล้ว เจ้าก็ทำมันไม่สำเร็จหรอก และที่สำคัญ เรื่องหลังจากนี้มันเป็นหน้าที่ของเจ้าจะต้องเรียนรู้ต่อไปเอง ข้าสอนเจ้าทำนี่ก็บุญโขแล้ว แต่เจ้าจะเอาไปใช้ได้หรือใช้ไม่ นั่นมันเรื่องของเจ้านะ ฮ่าฮ่าฮ่า”

 

            “บทเรียนวันนี้จบเท่านี้ พรุ่งนี้เจอกันใหม่เวลาเดิม อ่อ อีกอย่างนะ คิดจะเป็นนักวางยาเนี่ย ต้องหัดฆ่าคนไว้ให้ชินมือสะบ้างนะ กลับไปวันนี้ก็ลองฆ่าคนบ้างสักคนสองคน ถ้ากลัวผิดกติกาเกมก็เลือกฆ่าคนที่มีค่าหัวก็ได้ จะได้ไม่ถือเป็นความผิด แถมยังเพิ่มตังใช้อีกด้วย เจ้าต้องฝึกฝนให้ชำนาญ พอถึงเวลาจริงมือมันจะได้ไม่ฝืด ฮ่าฮ่าฮ่า” หญิงชราผู้มีศักดิ์เป็นครูของเขา หัวเราะอย่างเยือกเย็นอีกครั้ง ก่อนจะเดินลับเข้าไปภายในของร้านขายยาแห่งนั้น

 

 

            คืนนั้นเขากลับมาพักที่โรงแรมแห่งเดิมที่เขาเคยพบกับชายปริศนาคนนั้นอีกครั้งด้วยเหตุผลใดที่เขาก็ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกัน อยู่ดีๆ เขาก็กลับมานึกถึงเรื่องความขายขี้หน้าของเขาในคืนนั้น เฟี๊ยตอยากพบกับชายที่เข้ามาช่วยเขาในยามคับขันนั่นอีกครั้ง แต่ด้วยเหตุผลใด เขาก็ยังไม่เคยมีคำตอบ หรือบางที อาจจะเป็นเพราะเขาไม่กล้าที่จะตั้งคำถามจริงๆ  ก็ได้

 

            ชายหนุ่มพาตัวเองเข้ามาที่บาร์ใต้ดินแห่งนั้น เขากวาดตามองไปรอบๆ อย่างมีความหวัง ก่อนที่จะหลุดขำกับตัวเองอย่างรู้สึกสมเพชตัวเอง เขากำลังมองหาใคร ในเมื่อเขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาคนนั้นแม้แต่นิดเดียว

 

           

            “อ๊าวพี่!” เสียงเรียกหนึ่งที่เฟี๊ยตมีความรู้สึกว่ามันน่าจะหมายถึงตน และทันทีที่หันไปเขาก็พบว่าชายหนุ่มตรงหน้าเป็นผู้ชายที่ดูคุ้นตาคนหนึ่ง

 

            “อืมม น้องบาร์เทนเดอร์ตอนนั้นนี่ เป็นไงบ้างน้อง” เฟี๊ยตเอ่ยทักหลังจากเสียเวลานึกอยู่ชั่วครู่หนึ่ง ความจริงเขาแทบจะจำคนตรงหน้านี้ไม่ได้แล้ว หากเพียงแต่ว่าความทรงจำในช่วงก่อนที่เขาจะเมานั่นยังพอหลงเหลืออยู่บ้าง อีกอย่างเครื่องแต่งกายของคนตรงหน้าก็ช่วยใบ้เขาอยู่ไม่น้อย

 

            “โหยย ไม่เป็นไงหรอกพี่ วันนั้นพี่โคตรโชคดีอะที่มีคนมาช่วยไว้ ลำพังแค่ผมคงช่วยอะไรพี่ไม่ได้หรอก ผมนะลุ้นแทบตายตอนที่พี่คนนั้นเขาโผล่มาช่วยพี่ไว้ได้พอดี ผมนี่โล่งอกเลย” เด็กคนนั้นพูดยืดยาวอย่างอัธยาศัยดี เขาเกือบลืมไปแล้วว่าคนตรงหน้านี่เป็นเบาะแสอีกอย่างหนึ่งที่อาจจะนำไปสู่ชายลึกลับคนนั้นได้

 

            “น้องจำหน้าคนที่มาช่วยพี่ไว้ได้ไหม” เขาเอ่ยถามสั้นๆ โดยไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ออกไป

 

            “จำได้ดิพี่ พี่คนนั้นเขามาที่บาร์นี่อีกตั้งหลายครั้ง สี่ห้าวันติดได้อ่าพี่ ที่เขามานั่งคนเดียวที่เคานเตอร์บาร์เหมือนมารอใครสักคนอ่าพี่ เห็นใครมาคุยด้วยก็ไม่ยอมคุย นั่งหงุดหงิดงุ่นง่านอยู่คนเดียว ตอนแรกๆ ผมกับเพื่อนนี้กลัวนะพี่ แต่ตอนหลังๆ ตลกมากกว่า แต่ก็มาได้แค่ประมาณห้าวันมั้งพี่ หลังจากนั้นก็ไม่ได้มาอีกเลย ผมไม่เห็นหน้าพี่เขามาน่าจะอาทิตย์หนึ่งได้แล้วนะ” บาร์เทนเดอร์หนุ่มเล่าให้เขาฟังพร้อมกับหัวเราะน้อยๆ ในบางช่วงของคำบอกเล่านั่น และความจริงที่เขาได้ฟังนั้นก็ทำให้เขาถึงกับหูผึ่ง บุรุษปริศนามาที่บาร์นี่ติดต่อกันอีกหลายวัน เขามาทำไม? บาร์เทนเดอร์บอกว่าท่าทางของชายคนนั้นเหมือนมารอใครสักคนหนึ่ง ใครกัน เขากำลังเฝ้ารอใครกันนะ?

 


จากผู้แต่ง : พรุ่งนี้ผมจะไปสอบชิงทุนเรียนพิเศษฟรีครับทุกคน ห่างหายจากสนามสอบไปนานมาก ไม่มั่นใจเลย ใครใจดีส่งกำลังใจให้หน่อย ใครแอบอ่านไม่เคยเมนท์ ต้องมาให้กำลังใจผมด้วยนะ พรุ่งนี้ผมสอบแล้ว ถือว่าเป็นค่าอ่านละกันนะครับ ฮี่ฮี่

[lukkeng]

ผมขอปล้นกำลังใจจากทุกคน

คนสอบเป็นร้อย รางวัลมีรางวัลเดียว

ไม่มั่นใจเลย

เติมกำลังใจกันให้หน่อยนะ

พลีส

ขอยาวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

//ยืมปืนยาวจากแทนมาเล็งขู่ทุกคน

 

[MaRiTt_TCL]

คนเขียนสู้ๆขอให้สอบได้นะคะ ^^

[patchylove]

อยาจะบอกว่าให้เฟียตฝึกฆ่าพวกมีค่าหัวเยอะๆๆ จะได้เก่งๆๆ  สู้ๆๆ

[saruttaya]

มารอเฟี๊ยตเหรอธัน อิอิ

[milky way]

พระเอกเปิดตัวมาแล้ว
แถมชื่อที่ใช้ดูยิ่งใหญ่มาก
เฟี๊ยต ต้องหาคู่หูคนนี้ให้เจอไวไวน่ะ

ขอเป็นกำลังใจให้กับการสอบ
ขอให้ได้ตามตั้งใจน่ะ

[premkoe]

สู้ๆ ครับ สอบให้ได้นะครับ

[RELAXED]

 :hao7:มารอตัวเองอ่ะแหละ อิอิ

[naneku]

สู้ๆนะพี่คนเขียน อาทิตย์หน้าเราก็สอบเหมือนกัน ต้องอ่านหนังสือ แงงงง



ธันมารอเฟี๊ยตตตตตตตตตตตตต

[kiizkziekiizk]

โชคดีกับการสอบค่ะ ขอให้ได้ทุนฟรี เย้
อยากจะบอกว่าไม่อยากรอตอนต่อไปแล้วงะ
อยากอ่านไม่ไหวแล้ววว อ๊ากกก ลงแดง
พี่ชาย ชั้นเข้ามารออ่านนิยายพี่ชายทุกวันเลยนะ
มาอัพเร็วๆ อยากให้1วันผ่านไปเร็วๆจะได้มาอัพไวไว
ติดเรื่องนี้ละอะ

[$VAN$]

ขอให้สอบได้นะ สู้ๆ^^

เฟี๊ยตกับธันต่างมองหากัน หวังว่าคงจะพบกันเร็วๆ

[fuku]

ขอให้อ่านหนังสือแล้วจำได้เหมือนมีไบเบิ้ลกระซิบข้างหูเลยนะคะ