หัวข้อ: The Lost World มหัศจรรย์ดินแดนสาบสูญ EP204 + ประกาศอัพเดต 23/05/2018

[lukkeng]

ขอบคุณทุกความคิดเห็นเลยครับ ขอเคลียร์เรื่องติวให้เสร็จก่อนนะครับ ไว้มาตอบตามปรกติฮะ

 


ขอกำลังใจหน่อยสิฮะ หมดก๊อกอีกแล้ว ห้าห้า

 

[keniji01]

  สู้ๆ อย่าท้อดิ มันเป็นความตั้งใจไม่ใช่หรือ ไม่อยากให้ใคร ๆ ทิ้งเอาไว้กลางคันแบบนี้

[$VAN$]

รออ่านต่อ...ตอนเช้าแสงมา ต้นไม้สังเคราะห์แสง จะเกิดอะไรขึ้น

[เกเร]

อีกด้านของประตูสินะ
ว่าแต่คนเเต่งอย่าพึ่งท้อสิ กำลังสนุกเลย ไหนๆก็วางพล๊อตเรื่องไว้แล้วก็ทำให้มันสุดๆไปเลย สู้ๆเน่อะ

[jungjiyoo]

สงสารเฟี๊ยตนะคะ ถ้าให้กำเนิดเค้าขึ้นมาแล้ว เค้าเป็นคนเก่งขนาดนี้ . .  คุณคนเขียนทิ้งไม่ลงหรอกใช่ม๊าา รวมทั้งคนอ่านตาดำๆแถวๆนี้ด้วยย คิก~
คอมเมนต์อาจจะไม่มาก แต่เรื่องนี้เป็นนิยายแนะนำนะ เราเองก็เช้ามาจากห้องแนะนำ
มมาถึงก็โดนของเบย   คือต้องการจะสื่อว่าประทับใจนะ ดรื่องนี้เจ๋งจริงๆน้าาา
เราเองก็เคยท้อ แต่ก้วยกำลังใจ พอทำได้สำเร็จ กลับมาอ่านกี่ครั้ง ก็ยังภูมิใจ
ไม่ว่ากี่ปี ก็ยังอ่านคอมเมนต์ อ่านเรื่องแล้วยิ้มได้เสมอ
คุณคนเขียนจงสู้ๆ และมีกำลังใจส่งเฟี๊ยตต่อไปให้ถึงคำว่า winner ดน้อออออ

[june55]

สู้ ๆ นะ อยากให้นายเอก (หรือพระเอก?) โผล่ออกมาเร็วๆ แอบจินตนาการว่าบรรดาไอเท็มต่างๆของเฟี้ยตน่าจะเปนคนนะ น่าจะสนุกสนานน่าดูถ้าจับไอเท็มมาจิ้นกันเอง:p

[zylph_z]

เรื่องนี้เราชอบนะ ตามอ่านประจำ มันเป็นนิยายที่สนุกอ่ะ อยากจะอ่านไปเรื่อยๆ เพราะงั้นอย่าท้อนะ แต่งต่อไปให้เราและคนอื่นๆอ่านอีก เหนื่อยก็พัก คิดไม่ออกก็หยุดไว้ก่อน แต่อย่าหายอย่าทิ้งนิยายเรื่องนี้ไปนะ คิดถึงเฟี๊ยตปันแทน  ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ต่อไป ^^

[hewlett]

อย่าเพิ่งท้อนะ แม้จะเหมือนคนอ่านน้อยแต่น่าจะมีคนตามอยู่เยอะน่า
ใจเย็นๆนะ อย่าคิดมาก
แม้เนื้อเรื่องจะยาวเราทนได้
แม้บางคนจะบอกว่าเรื่องอืดก็ไม่จริงหรอก ค่อยเป็นค่อยไปน่ะดีแล้ว
อย่ารวบรัดหรือหนีหายไปเลยนะ 

[naneku]

พี่คนเขียนสู้ๆน้าาาา  อย่าท้อเลย เราจะรออ่าน T T






เราเสียใจนะถ้าไม่มาต่อ




เฟี๊ยตยังหาแฟนไม่ได้เลย อย่าพึ่งทิ้งเฟี๊ยตน้าาาา

[nemesis]

อย่าพึ่งท้อสิคับ คนแต่งสู้

[aoihimeko]

มาสั้นเนอะ แต่ก็ดีกว่าไม่มา  อืม....จากข้อมูลตอนก่อนและตอนนี้สันนิถานว่าเมื่อยามต้องแสงอาทิตย์พีระมิดนั้นจะเปิดดังเช่นดอกไม้บาน แล้วทีนี้ก็จะเจอกับใจกลางวิหารใช่ไหม รอลุ้นๆ  ปันเองก็อย่าเพิ่งคิดอะไรมากนะ        ปล.ที่บอกว่าเหนื่อยนี่คงไม่ใช่ว่าจะไม่มาต่อหรอกใช่ไหม สงสารเราบ้างนะที่เฝ้ารอให้เธอมาต่อ   ปล.2 ยังมีเราเป็นกำลังใจนะสู้ๆ

[cheyp]

อย่าเพิ่งเหนื่อย อย่าเพิ่งท้อ
เรารออ่านอยู่ แหะๆๆ เอาเป็นว่าเป็นกำลังใจให้นะคะ
ถ้าเหนื่อยหรือไม่มีเวลาก็ลงช้านิดช้าหน่อยก็ได้ค่ะ

ปันเริ่มออกอาการเยอะ เก็บกดมากๆเข้าอาจระเบิดเข้าสักวันนะเนี่ย หงุหงิดไปแทนก็ไม่ได้รู้เรื่องด้วยหรอก แทนน่ะซื่อ(บื้อ)นะเออ
เฟี๊ยตยังคงความน่ารัก ฉลาดรอบรู้อยู่ ขอเชียร์ต่อไปค่ะ

[Zelsy]

เรามาอยู่ด้วยกันไปอีกนานๆสิครับ ส่งลูกชาย(เฟี๊ยต)ให้ถึงฝั่งก่อน อย่าปล่อยเขาไว้กลางทางเลยนะครับ

[lukkeng]

บทที่ 60 Pun

 

            ชายหนุ่มผิวขาวถึงกับพูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะหนึ่ง หลังจากได้ยินคำบอกเล่าของเรื่องราวดังกล่าว ริมฝีปากคู่สวยนั่นเม้มลงด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายได้ ปันสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะหลับตาลงช้าๆ เพื่อปรับอารมณ์และความรู้สึกตัวเองให้เข้าที่เข้าทาง มันเป็นแค่เพียงเหตุบังเอิญ ไม่มีใครตั้งใจให้เกิด ถ้าจะมีคนผิด ก็คงเป็นเขาเองที่ไม่ยอมเดินไปด้วยกันสามคน ปล่อยให้เพื่อนทั้งสองไปเจอกับกับดักจนต้องไปติดอยู่ข้างในนั้น ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจออกยาวราวกับจะขับไล่ความรู้สึกไม่ดีให้ออกไปจากสมองของเขาด้วยเช่นกัน

 

            “ปัน เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมเงียบไปเลย” เสียงจากปลายทางดังขึ้นด้วยความฉงน เมื่อเห็นว่าไม่มีคำใดเอ่ยตอบกลับมาจากเพื่อนชายของตน

 

            “เปล่าๆ เราโอเค” เสียงของชายหนุ่มดังออกไปอย่างเสียไม่ได้ ถึงเขาอยากจะไม่โอเค แต่ก็ต้องโอเคสินะ เพราะมันก็ไม่เห็นว่าเรื่องนี่จะมีหนทางการแก้ไขแต่อย่างใด

 

            “งั้นคืนนี้ปันพักอยู่ข้างนอกก่อนละกันนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้า เรากับเฟี๊ยตจะหาวิธีการเปิดประตูนี่ให้เร็วที่สุด” แทนเอ่ยมาด้วยน้ำเสียงปรกติ

 

            “อืม” ปันทำได้เพียงตอบไปอย่างสั้นๆ อย่างที่ตัวเขาเองก็ไม่รู้จะตอบอะไรให้มันดีกว่านี้ หัวใจของเขามันกระตุกขึ้นอย่างบอกไม่ถูก

 

            “คืนนี้ปันพยายามนอนชิดกำแพงหน่อยนะ จะได้ไม่ต้องระวังจากหลายทิศ แต่เราคิดว่าไม่น่าจะมีอันตรายอะไรในวิหารนี้นะ เพราะตั้งแต่เข้ามายังไม่เจอสัตว์ประหลาดสักตัว เราว่ามันน่าจะเป็นแนวเชาว์ปัญญาให้แก้ปัญหามากกว่า ไม่น่าจะมีฉากบู๊อะไรให้ตื่นเต้นเท่าไหร่ แต่ยังไงปลอดภัยไว้ก่อนจะดีที่สุด มีอะไรรีบโทรมาเลยนะ เผื่อจะช่วยกันคิดช่วยกันแก้กันไปได้” แทนอธิบายเสียยืดยาวด้วยความเป็นห่วงเพื่อนของตนที่จะต้องอยู่คนเดียวในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย ปลายสายอีกทางก็ทำได้แต่รับฟังเสียงแห่งความเป็นห่วงนั้นอย่างสงบ

 

            “อืม” ปันคิดคำพูดที่ดีกว่านี้ที่จะตอบรับออกไปไม่ออกจริงๆ มือข้างที่กำลังกุมโทรศัพท์นั้นอยู่สั่นขึ้นน้อยๆ อย่างควบคุมไม่ได้

 

            “งั้นเราวางก่อนนะ โทรศัพท์มันกินเงินเฟี๊ยต เราเกรงใจ” แทนเอ่ยขึ้นอย่างต้องการจบบทสนทนา เมื่อเห็นว่าน่าจะหมดธุระของการติดต่อเพียงเท่านี้

 

            “อืม” คำสุดท้ายดังขึ้นจากชายหนุ่มผู้ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวในค่ำคืนนี้ ก่อนที่ระบบการสื่อสารจะถูกตัดขาดออกไปอย่างสิ้นเชิง

 

ชายหนุ่มทรุดตัวลงกับพื้นอย่างหมดแรง เรื่องบางอย่างดูเหมือนว่าจะเป็นเรื่องที่สามารถเข้าใจได้ แต่มันก็ดูจะเป็นเรื่องที่สามารถทำใจให้เข้าใจได้ยากจริงๆ  ริมฝีปากนั่นได้แต่พร่ำบอกตัวเองว่าอย่าคิดมาก เรื่องราวทั้งหมดนี่มันเป็นเพียงเหตุสุดวิสัยเท่านั้น แค่พรุ่งนี้เช้ามาถึง เรื่องทุกอย่างก็จะกลับเข้าสู่ปรกติสุขเหมือนเดิม แต่จนแล้วจนรอด หัวใจที่ยังมีบาดแผลเก่าของเขาก็ไม่อาจแบกรับความรู้สึกนั่นได้เลย เขาสัมผัสได้ถึงความชื้นที่รื้นขึ้นที่ขอบตาของเขา ชายหนุ่มนั่งกอดเข่าตัวเองอยู่ริมกำแพงนั่นที่กว้างใหญ่ราวกับว่าจะเป็นกำแพงที่ขวางกั้นความสัมพันธ์ของพวกเขาอยู่ ประตูเบื้องหลังของเขาปิดตายลงอย่างไร ประตูของความรู้สึกภายในของเขาก็คงถูกปิดตายลงด้วยอย่างนั้น

 

นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่เขาเฝ้ามองแผ่นหลังของคนๆ หนึ่งมาโดยตลอด นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่เขาคอยแต่วิ่งตามคนๆ หนึ่งทั้งๆ ที่ตัวเขาเองก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ นานเท่าไหร่เขาเองก็ไม่รู้ หากตัวเขารู้แต่เพียงว่ามันนานมากพอที่จะทำให้ใจของเขากร่อนไปทั้งหัวใจ เขาอาจจะได้เป็นคนที่สำคัญที่สุด แต่เขาไม่เคยได้เป็นคนที่รักที่สุดเลย ยิ่งความผูกพันและความสัมพันธ์ยิ่งแน่นแฟ้น ตัวเขาเองก็ยิ่งถลำลึกเข้าไปในหุบเหวของห้วงอารมณ์ที่ไม่มีทางออก ยิ่งใกล้เท่าไหร่ ยิ่งมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งเหมือนกับว่ามีอะไรมาขวางกั้นระหว่างกลางมากขึ้นเท่านั้น ระยะทางระหว่างคำว่าเพื่อนสนิทกับสถานะอะไรที่มากกว่านั้น มันดูเหมือนไกลแสนไกลจนมองไม่เห็นปลายทางเลย อันที่จริงแล้ว เขาควรจะถอดใจยอมแพ้ไปเสียตั้งแต่ต้นที่ความรู้สึกต้องห้ามนั้นก่อตัวขึ้นมา แต่ก็เป็นเพียงเพราะคำสั้นๆ คำเดียวที่หล่อเลี้ยงหัวใจให้เขายังกัดฟันวิ่งมาได้ไกลถึงขนาดนี้ เขาเกลียดตัวเองมากขึ้นทุกที เกลียดสายตาที่เฝ้ามองหาคนๆ หนึ่งมาโดยตลอด เกลียดมือทั้งสองข้างที่อยากจะโอบกอดใครคนนั้นไว้แนบอกแต่เพียงผู้เดียว เกลียดหัวใจที่ไม่เคยเชื่อฟังคำสั่งจากสมองของเขา เกลียดหัวใจที่มันไม่เคยลบภาพใครคนหนึ่งออกไปจากชีวิตเขาได้เลย

 

ปันเอาหัวซุกลงบนหัวเข่าก่อนจะปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาอย่างสุดจะกลั้น นานเท่าไหร่ก็ไม่ทราบที่ห้องโถงกว้างอันแสนวังเวงนั่นถูกประดับด้วยเสียงสะอื้นที่มาจากหัวใจของผู้ชายคนหนึ่งที่แสนจะบอบช้ำ ท่ามกลางความรู้สึกโดดเดี่ยวในค่ำคืนอันแสนจะเดียวดายที่สุดนั้น

 

            คืนนี้เป็นคืนที่เขาพ่ายแพ้ให้หัวใจตัวเองอีกคืน

 

 

            “ขอบคุณมาก เฟี๊ยต” แทนพูดพร้อมกับส่งการ์ดโทรศัพท์คืนให้เฟี๊ยต หลังจากที่วางสายจากเพื่อนสนิทของตนเรียบร้อยแล้ว

 

            “ปันว่าไงบ้าง” เฟี๊ยตเอ่ยพร้อมกับที่เก็บการ์ดลงในสมุด พร้อมกับหยิบการ์ดที่ใช้ในการค้างแรมขึ้นมาเพื่อใช้สำหรับจัดเตรียมที่พักในคืนนี้ ความจริงบรรยากาศในห้องนี้ถึงมันจะดูวังเวงไปบ้าง แต่มันก็ดูปลอดภัยอยู่ไม่ใช่น้อย เพราะเท่าที่แทนสาดแสงไฟไปรอบๆ ก็ดูไม่มีทีท่าว่าจะมีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่แต่อย่างใด

 

            “ก็ปรกติดีนะ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกเฟี๊ยต ตอนอยู่กันสองคนก็เคยพลัดหลงกันอยู่บ้าง ปันมันโตแล้ว เรื่องแค่นี้จิ๊บจ๊อยน่า ฮ่าฮ่า” แทนเอ่ยขึ้นอย่างไม่คิดอะไรมาก ดูเหมือนว่าเหตุการณ์ตื่นเต้นที่เพิ่งเกิดขึ้นนี่จะทำให้ชายหนุ่มผิวเข้มลืมข้อเท็จจริงที่ว่าเพื่อนสนิทของตนกำลังอยู่ในอารมณ์ขุ่นมัวไปอย่างหมดสิ้น

 

            “ปันหายอารมณ์เสียแล้วหรอ” เฟี๊ยตหยั่งขึ้นอย่างสงสัย ในขณะที่ปากก็สั่งใช้การ์ดที่พักค้างแรมไปพร้อมๆ กัน ดวงไฟที่แสนจะคุ้นเคยลอยขึ้นเหนือศีรษะพวกเขา และเปล่งแสงสว่างไปจนทั่วบริเวณนั้น เมื่อเฟี๊ยตกวาดสายตามองไปรอบๆ ก็ถึงกับต้องอ้าปากค้างเพราะภาพที่เข้ามาปรากฏในคลองจักษุของเขา ชายหนุ่มในเวลานี้ลืมเรื่องที่กำลังพูดคุยกันไปเสียสนิท

 

            ห้องที่พวกเขาสองคนยืนอยู่นั้นมีอาณาเขตประมาณ 20 คูณ 20 เมตรเห็นจะได้ ลักษณะของผนังมีความคล้ายคลึงกับผนังด้านนอกที่พวกเขาได้เห็นกันมาแล้ว ต่างเพียงที่ว่ามันดูจะมีความงดงามวิจิตรบรรจงกว่าหลายต่อหลายเท่านัก งานแกะสลักบนห้องนั้นเป็นภาพของผู้คนที่แสดงอากัปกิริยาต่างๆ ปริมาณมากมายจนคณานับไม่ได้อัดแน่นกันอยู่ราวกับประติมากรรมฝาหนังที่เคยเห็นกันในผนังอุโบสถอย่างใดอย่างนั้น วัตถุภาพที่ฉาบด้วยสีน้ำตาลเข้มแอบแซมด้วยสีทองประกายให้ความรู้สึกถึงความยิ่งใหญ่ของวิหารแห่งนี้อย่างถึงที่สุด ขณะที่พื้นที่บนพื้นนั้นถูกเรียงรายไว้ด้วยแผ่นกระจกจำนวนไม่มากไม่น้อยที่ฉายองศาทับกันไปมาอย่างไร้ระเบียบแต่กลับมีแบบแผนซึ่งเขาเองก็บรรยายออกมาไม่ถูกนัก ขณะนี้ เฟี๊ยตรู้สึกราวกับว่าตัวเองหลุดมาอยู่ในสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของอาณาจักรล่มสลายที่กลายมาเป็นสถานที่ต้องห้ามของมนุษย์เดินดินฉะนั้น สีทองที่สาดประกายแวววาวเมื่อต้องแสงไฟทำให้เขาอดรู้สึกขนลุกกับความงามตรงหน้านี่ไม่ได้ คำกลอนที่อธิบายไว้ถึงความงามของห้องลับนี้ไม่ได้ด้อยไปกว่าความเป็นจริงแม้แต่นิดเดียว หรือไม่บางที มันอาจจะงามเกินกว่าตัวอักษรเหล่านั้นจะร้อยเรียงออกมาเป็นบทกวีได้ด้วยซ้ำ

            ลึกเข้าไปอีกด้านของห้องลับนั้น ปรากฏมีแท่นวางสิ่งของอะไรอย่างหนึ่งขนาดประมาณหนึ่งตารางเมตรถูกตั้งขึ้นสูงจากพื้น เมื่อใช้สายตาสังเกตให้ดีก็พบว่ามันเป็นที่อยู่ของหีบสีน้ำตาลแกมทองที่มีลักษณะราวกับภาชนะบรรจุสมบัติล้ำค่าซึ่งมักจะถูกบรรยายถึงในนิยายปรัมปราอย่างใดอย่างนั้น ลวดลายอันวิจิตรและเสน่ห์แห่งทองคำหยอกเย้าสายตาให้ถูกตราตรึงอยู่บนวัตถุนั่นอย่างห้ามไม่ได้

เภสัชกรหนุ่มหรี่ตาลงอย่างพินิจพิเคราะห์ ก่อนจะบอกกับตัวเองว่า เจ้าหีบลึกลับตรงหน้าเขาคงจะเป็นสมบัติล้ำค่าที่ว่ากันว่าถูกซ่อนอยู่ในวิหารกุมภาพันธ์อันแสนจะลึกลับนี่กระมัง!

 


จากผู้แต่ง : ขอโทษนะครับ เมื่อวานนอยนิดนึง ปัญหาเยอะมากเลยครับ ห้าห้า ชีวิตทำงานนี่ยากกว่าชีวิตการเรียนเยอะเลยนะครับ อย่างน้อยผมตั้งใจว่าจะแต่งนิยายเรื่องนี้ให้ได้อย่างต่ำร้อยตอน ช่วยลุ้นกับผมด้วยนะฮะ ห้าห้า


ปูลู ในไม่ช้าไม่นานนี้ผมอาจจะขอหายไปตามหาแรงบันดาลใจสักอาทิตย์นึงนะครับ ผมรู้สึกว่าหลังๆ ผมแต่งตามหน้าที่มากกว่าแต่งตามความสุขเหมือนตอนต้นๆ หนะครับ ห้าห้า อาจหายไปแสวงหาแรงบันดาลใจใหม่ๆสักช่วงนึง แต่ถ้าทุกอย่างโอเค ก็จะไม่หายไปครับ ห้าห้า ไว้มาบอกอีกที ผมอินดี้เนอะ ห้าห้า

[lukkeng]

ขอบคุณทุกคอมเมนท์เลยค๊าบบบบบบ

วันนี้ขออู้ต่ออีกวันนะ ห้าห้า สอนมาเหนื่อยมากเบยยยย

น้องเล่นจิ้มถามทุกบท ตื่นเต้นเลย ห้าห้า

ราวกับเล่นเกมเศรษฐี ลุ้นว่าจะโดนถามอะไร จะตอบได้ไหมหนอ ห้าห้า

 

[KIMKUNG]

ชอบมากที่สุดเลย

[Zelsy]

คล้ายที่คิดไว้เลย ไม่ไหวก็ต้องไหวนะปัน
เฟี๊ยตจะเจออะไรอีกเนี่ย

[milky way]

เนื้อเรื่องสนุก ตื่นเต้นทุกตอน
แถมยังคืบหน้ามากด้วย
เป็นกำลังใจให้นักเขียนน่ะค่ะ

[kingdaemon]

สนุกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

เป็นไปตามที่คิดเลยปันเอ๋ย

[$VAN$]

แทนนี่ไม่คิดเอะใจอะไรเล้ย สงสารปัน

เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ

[jungjiyoo]

สงสารปันนนนนนนนนนนนน //ดิ้นนนนนน
รีบๆให้เฟี๊ยตเปิดประตูให้ได้นะ ฮึก

คุณคนเขียนนน
เบื่อก็ลองพวกไซด์สตอรี่ หรือ povของคนอื่นๆ  หรืเอาคนที่ชอบมาฟีเจอริ่งก็ดีน้า
เร็คคอมเมนด์

ส่วนเรื่องงาน จัดระบบการรับงาน เก็บตัง ประกันเวลาเจ็บป่วยให้เรียบร้อย แล้วจะรู้ว่า

ชีวิตการทำงาน ก็สนุกไม่น้อยนะเอ้อ สู้ๆจ้าา

[maew189870]

ปัน ไม่ได้ร้องให้คนเดี่ยวฮะ อาจจะมีหลายๆคนที่ร้องให้กับปันอยู่ก็ได้  ผมคนหนึ่งหละ

--------------------------------------------------------------

(นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่เขาเฝ้ามองแผ่นหลังของคนๆ หนึ่งมาโดยตลอด นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่เขาคอยแต่วิ่งตามคนๆ หนึ่งทั้งๆ ที่ตัวเขาเองก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ นานเท่าไหร่เขาเองก็ไม่รู้ หากตัวเขารู้แต่เพียงว่ามันนานมากพอที่จะทำให้ใจของเขากร่อนไปทั้งหัวใจ เขาอาจจะได้เป็นคนที่สำคัญที่สุด แต่เขาไม่เคยได้เป็นคนที่รักที่สุดเลย ยิ่งความผูกพันและความสัมพันธ์ยิ่งแน่นแฟ้น ตัวเขาเองก็ยิ่งถลำลึกเข้าไปในหุบเหวของห้วงอารมณ์ที่ไม่มีทางออก ยิ่งใกล้เท่าไหร่ ยิ่งมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งเหมือนกับว่ามีอะไรมาขวางกั้นระหว่างกลางมากขึ้นเท่านั้น ระยะทางระหว่างคำว่าเพื่อนสนิทกับสถานะอะไรที่มากกว่านั้น มันดูเหมือนไกลแสนไกลจนมองไม่เห็นปลายทางเลย อันที่จริงแล้ว เขาควรจะถอดใจยอมแพ้ไปเสียตั้งแต่ต้นที่ความรู้สึกต้องห้ามนั้นก่อตัวขึ้นมา แต่ก็เป็นเพียงเพราะคำสั้นๆ คำเดียวที่หล่อเลี้ยงหัวใจให้เขายังกัดฟันวิ่งมาได้ไกลถึงขนาดนี้ เขาเกลียดตัวเองมากขึ้นทุกที เกลียดสายตาที่เฝ้ามองหาคนๆ หนึ่งมาโดยตลอด เกลียดมือทั้งสองข้างที่อยากจะโอบกอดใครคนนั้นไว้แนบอกแต่เพียงผู้เดียว เกลียดหัวใจที่ไม่เคยเชื่อฟังคำสั่งจากสมองของเขา เกลียดหัวใจที่มันไม่เคยลบภาพใครคนหนึ่งออกไปจากชีวิตเขาได้เลย)

ชอบบทความนี้ฮะ 
มันแสดงให้เห็นถึงอารมณ์ของใครบางคนได้ดีฮะ
และภาษาที่เขียนกล่าวถึงความรัก
เพราะคำสั้นๆ คำเดียวที่หล่อเลี้ยงหัวใจ

 

สิ่งสำคัญตอนนี้ไม่ใช่ของที่อยู่ในหีบ

แต่มันอยู่ในใจใครบ้างคนที่มันมีค่ายิ่งกว่าของที่อยู่ในหีบชะอีก

[/b][/color]

[rinny]

ก่อนอื่นเลย ต้องขอกรายสวัสดีพี่คนเขียนสุดน่ารักที่แต่งฟิคสนุกๆแบบนี้มาให้เราอ่านกัน
จะบอกว่าเค้าแอบอ่านนิยายของพี่คนเขียนตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนที่59มา2-3วันละแหละ
เราเห็นแค่ชื่อเรื่องก็นึกว่าเป็นฟิคแนวหลุดไปอีกมิติหรือย้อนอดีตไปเมือวโบราณซะอีก~
แต่พอได้อ่านตอนแรกก็แบบ 'โอ๊ะ! เข้าไปในเกมหรอกหรอ?' อ่านแรกๆก็เนื้อเรื่องน่าสนใจดี
อ่านต่อๆก็เจอความรู้วิชาการ พี่คนเขียนเก่งจังเลย แต่งฟิคมีความรู้ประกอบด้วย
อ่านแล้วรู้สึกเหมือนมีความรู้ใหม่เข้ามาแบบไม่รู้ตัว >^< ชอบฟิคของพี่คนเขียนจัง
ถ้าอ่านหนังสือเรียนได้เหมือนอ่านฟิคของพี่คนเขียนก็ดีสิ >3< อ่านแรกๆก็เฉยๆนะ
 แต่อ่านไปอ่านมา เราติดงอมแงมเลย ถึงsafariของios7จะกากขนาดไหนเราก็ไม่หวั่น!
 เราจะต้องอ่านพี่เฟี๊ยดต่อ อิอิ ฟิคนี้แอบมีโมเมนต์ฟินของพี่เฟี๊ยดกับไบเบิ้ลด้วยแหละ
 ตอนที่บอกว่าหวงอ่ะ เราแอบกรี๊ดด้วยนะ >0< ฮ่าๆ ปันกับแทนนี่แอบสงสารนะเนี่ย
ปันดูซึนมาก!!! แทนก็ดูไม่รู้ไรเลยอีก คนกลางอย่างเฟี๊ยดน่าสงสาร ตอนนี้ใครเป็นพระเอกอ่ะ ยังดูไม่ออกเลย หรือพระเอกยังไมามา? พี่คนเขียนต้องมาอัพบ่อยๆนะคะ เราจะรออ่านอยู่น้า ขอบคุณค่า^_^

[~tai~]

เป็นกำลังใจให้ค่ะ เติมพลังเสร็จแล้ว รีบกลับมานะคะ

[vk_iupk]

พักได้แต่ห้ามหายน่ะค่ะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ ^  ^

ตอนนี้แอบสงสารน้องปันอ่ะ อ่านแล้วอินมาก
บรรยายได้กินใจอย่าแรง

ป.ล. มาลงยังไงก็ได้นะค่ะ เอาให้สบายใจ แต่ห้ามหายน่ะค่ะ ^ ^ 

[tutankamen]

สู้ๆ นะ เหนื่อยนักก็พักนะครับ ผมก็อยากมาให้กำลังใจทุ๊กกวันเลย แต่ การงาน+การเรียน ก็เอาเวลาวัยรุ่นตอนปลายผมไปเสียแล้ว

[aoihimeko]

ปันใจเย็นไว้นะ เราเข้าใจเพราะเส้นบางๆเส้นหนึ่งที่เรียกว่ามิตรภาพทำให้ไม่อาจเอ่ยสิ่งที่รู้สึกได้ ช่างทรมาน  ด้านเฟี๊ยตเราว่าหีบใบนั้นมันเป็นกับดักเอาไว้ลวงคนโลภมากกว่า และแทนนายชั่งไม่รู้อะไร

[cheyp]

  ส่งกำลังใจให้ ช่วยชาร์จพลังค่ะ

[naneku]

หายไป เค้าก็จะรอนะ    T T 



กลับมาไวๆ เค้าคิดถึงเฟี๊ยตกับพี่คนเขียน T T

[zylph_z]

สงสานปันอ่า~ T_T
อารมณ์แอบรักนี่มันหน่วงๆนะ ไม่รู้ว่าจะสมหวังหรือเปล่า

เป็นกำลังใจให้เฟี๊ยตแทนปันต่อไป