หัวข้อ: The Lost World มหัศจรรย์ดินแดนสาบสูญ EP204 + ประกาศอัพเดต 23/05/2018

[zylph_z]

ซึ้งใจกับมิตรภาพของทีมมายา แล้วก็เสียดายที่ตอบปัญหาปริศนาผิด เลยอดอ่านตอนพิเศษเลย T^T

บุคคลปริศนาที่มาใหม่คือใคร? แล้วต้องการความช่วยเหลืออะไรจากพวกเฟี๊ยตกันนะ?

รอตอนต่อไปจ้า ^^

ปอลอ.มันเป็นสัจธรรมของชีวิตนะคนแต่ง เป็นกำลังใจให้นะ สู้ๆ ^^

[เกเร]

เอาละซิเกิดอะไรขึ้นกับหมู่บ้านวาเลนไทน์แล้วผู้เฒ่าเป็นใคร ติดตามตอนต่อไปสินะ

[milky way]

ได้ไพ่ลำดับที่8ด้วย
แถมทั้งปันกับแทนให้เฟี๊ยตอีก
ชักอยากให้เดินทางเป็นกลุ่มแบบนี้ไปเรื่อยๆ
ขอแค่เฟี๊ยตไม่เป็นมือที่สามของคู่เพื่อนรัก

[naneku]

กำลังรอภารกิจใหม่ๆ อยากลุ้นแล้ววว ><



เฟี๊ยตของเค้า (?) เก่งที่สุด อิอิ



พี่คนเขียนจะสอบภาษาอังกฤษหรอ สู้ๆน้าาาาาาา เป็นกำลังใจให้ อิอิ



 

[s.mosis]

ชอบมาก อ่านแล้วติดทันที มาต่อเร็วๆ นะ เก๊ารออยู่

[$VAN$]

ดีใจที่กลับมาต่อนะ หายไปนานเลย คิดถึง
ในที่สุดไบเบิ้ลก็ช่วยเฟี๊ยตคิดปริศนาออกจนได้ เย้!
รออ่านตอนหน้า ปริศนาในห้องปิดตาย หมู่บ้านวาเลนไทน์ เย้!

[rinny]

สู้ต่อไปนะคะพี่คนเขียน >.< ถึงกราฟเงินเดือนจะเป็นกราฟเส้นตรง
 แต่สักวันมันอาจจะกลายป็นพาราโบล่าหงายฝั่งของI+
 ที่มีDr = [1,infinity] Rr = [1,infinity]ก็ได้นะ
สู้ต่อไปค่ะพี่ คำถามอ่ะ เราเดาเยอะแยะ ไม่ถูกสักอัน55555
คำตอบนี่ลึกซึ้งมากเลยอ่ะ
 เราก็นึกอยู่แล้วว่าต้องเกี่ยวกับศาสนาพุทธ
งืมๆๆๆๆอดอ่านตอนพิเศษเลย -3-
ไม่เป็นไร ยังไงเราก็ยังรออ่านฟิคของพี่คนเขียนอยู่น้า
สู้ๆๆๆๆๆ เราเป็นกำลังใจให้เสมอน้า เลิฟพี่คนเขียน~ >.<

[Zelsy]

อ๊ะ งานเข้าแล้วว

[tutankamen]

ขอต้อนรับกลับ............ดีใจที่กลับมาได้ สู้ต่อไปครับ

[hotoil]

เอ๋......เสร็จจากการแก้ปัญหาเชาว์มาหยกๆ
ต้องมาแก้ปัญหาอีกแล้ว เราว่าเราต้องฉลาด หรือ มีไหวพริบขึ้นจากนิยายเรื่องนี้แน่ๆ ฮ่าๆ
เฟี๊ยตเพื่อนเขาให้แล้วทำใจรับๆไปเถอะ...ไว้หาการ์ดใบอื่นมาให้ก็ได้ เชื่อว่าต้องได้ทุกคน
ปันกับแทนคู่นี้ก็ยังไม่รู้ใจตัวเอง เอ๊ะ! ไม่ใช่สิ ยังไม่รู้ใจของกันและกัน
ใบเบิ้ล... ขอสมัครเป็นแฟน(คลับ)ไบเบิ้ลด้วยค่ะ ฮ่าๆ
ปล.สู้ๆค่ะ อ่านต่อไป อิอิ
 

[lukkeng]

บทที่ 67 Valentine Village

 

            “หมู่บ้านวาเลนไทน์? ไม่เคยเห็นเคยเจอชื่อนี้ในแผนที่เลย” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย เขาอ่านแผนที่ของป่าทิวสนมาหลายครั้ง แต่ไม่มีสักครั้งที่เขาจะเคยเห็นชื่อหมู่บ้านที่ว่านี้เลย

 

            “หมู่บ้านวาเลนไทน์เป็นหมู่บ้านแห่งความลับที่ไม่เคยปรากฏอยู่บนแผนที่ฉบับใดๆ” ชายแก่คนนั้นเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงสุขุม

 

            “แล้วหมู่บ้านแห่งความลับของท่านจะมาต้องการความช่วยเหลืออะไรจากพวกเรา” แทนเอ่ยขึ้นอย่างเคลือบแคลงไม่หาย ชายหนุ่มคิดว่าบุรุษตรงหน้าพวกเขานี้มีความลึกลับอยู่มากเกินไป

 

            “ข้าขอเชิญพวกท่านทุกคนไปที่หมู่บ้านของพวกข้าเพื่อพักผ่อนให้หายเหนื่อยเสียก่อน แล้วข้าจะเล่าเรื่องราวให้ฟังโดยละเอียด” ชายคนนั้นเอ่ยอย่างสำรวม และอาจจะเป็นด้วยสันชาตญานหรืออะไรสักอย่างที่บอกให้เฟี๊ยตรู้ว่า ชายตรงหน้านี่คงจะไม่ยอมปริปากเรื่องใดออกมาเป็นแน่ ถ้าพวกเขาไม่ได้ล่วงเข้าไปในเขตหมู่บ้านดังกล่าว หากแต่เขาก็ไม่ได้เอ่ยคำใดออกไป เพราะมองว่าเหตุการณ์นี่น่าจะเป็นเรื่องราวต่อเนื่องจากวิหารกุมภาพันธ์มากกว่าจะเป็นกับดักใดๆ ที่ถูกซ้อนแผนไว้ เฟี๊ยตจึงได้แต่ยืนเงียบๆ เก็บข้อมูลของสถานการณ์ต่อไป

 

 

            “จะเป็นกับดักหรือเปล่านะ” ปันเอ่ยด้วยน้ำเสียงเบาๆ ให้ได้ยินกันเพียงสามคนเท่านั้น

 

            “เอาเหอะปัน พวกเราไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว ไม่แน่ หมู่บ้านนั่นอาจจะมีการ์ดสูงสุดอยู่ให้เก็บอีกก็ได้นะ” แทนเอ่ยขึ้นทั้งๆ ที่สายตายังคงจับจ้องไปที่บุรุษปริศนานั่นอยู่

 

            “คิดเหมือนกันเลย ลองดูเถอะ หมู่บ้านนั่นน่าจะมีการ์ดให้เก็บอีก ถ้ามันจะเกิดอะไรขึ้นอีก ก็ค่อยๆ แก้ไขกันไปละกัน” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นอย่างเห็นด้วยกับแทน เขาไม่ค่อยกลัวเรื่องกับดักเท่าไหร่ เพราะเขามองว่าเกมนี่จะต้องมีทางออกให้ไปต่อได้เสมอ ถึงแม้ว่ามันจะยากลำบากไปบ้างเหมือนที่ผ่านมาก็ตาม

 

 

            “ช่วยท่านแล้วพวกเราจะได้อะไร” เสียงของปันเอ่ยดังขึ้นอีกครั้งเป็นคำถามถึงชายปริศนานั่น

 

            “น้ำ อาหาร และของป่าเท่าที่พวกท่านต้องการ” ชายชราคนนั้นเอ่ยตอบอย่างรวดเร็วราวกับว่าเตรียมคำตอบมาไว้ในใจอยู่แล้ว

 

            “พาพวกเราไปที่หมู่บ้านของท่านก่อน พวกเราไม่รับปากว่าจะช่วยเหลืออะไรได้ แต่พวกเรารับปากว่าจะพยายาม!”

 

 

            ชายชราลึกลับพาพวกเขาลัดเลาะไปตามป่าทิวสนในทิศที่ห่างจากวิหารกุมภาพันธ์ไปตามลำดับ พวกเขามุ่งหน้าลงไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ขึ้นเรื่อยๆ อย่างสังเกตได้ ปันพยายามเสนอให้ชายดังกล่าวใช้นกอัลบาทรอสยักษ์เพื่อย่นย่อระยะทางในการเดินทางลงไปบ้าง แต่ชายดังกล่าวก็ปฏิเสธอย่างมั่นคงว่าไม่อาจใช้พาหนะใดๆ เพื่อมุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านลึกลับนั้น พวกเขาจึงทำได้เพียงเดินเท้ากันไปเท่านั้น

 

            สามชั่วโมงผ่านไปที่พวกเขาขึ้นลาดลงหุบกันอย่างไม่ได้พักผ่อน ตามความเป็นจริงแล้วพวกเขาน่าจะต้องเหน็ดเหนื่อยจนเหงื่อตกกันบ้าง แต่น่าประหลาดที่พวกเขากลับรู้สึกสบายๆ ในการเดินทางครั้งนี้ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นระยะทางไกลไม่น้อยเลย ในช่วงสุดท้ายนั้น ชายชราที่ดูมีพละกำลังแข็งแรงอย่างไม่น่าเชื่อนั้นได้พาพวกเขาลอดเข้าไปในอุโมงค์สั้นๆ ตอนหนึ่ง พวกเขาใช้เวลาเพียงไม่ถึงสิบห้านาทีในการลัดเลาะไปตามอุโมงค์ที่แสนวกวนนั่น ชายชราเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและแน่วแน่ราวกับว่าจะไม่เปิดโอกาสให้ผู้ติดตามได้จดจำแม้แต่น้อย แต่ถึงกระนั้นก็ตาม เฟี๊ยตก็ได้สั่งการให้ไบเบิ้ลจดจำทางตั้งแต่เริ่มเดินทางไปตลอดระยะทางอยู่แล้ว ความคิดของชายหนุ่มหมกมุ่นอยู่กับการเดินทางที่ดูซับซ้อนนั่นอยู่ตลอดเวลา หลายครั้งที่ชายแก่พาเขาอ้อมไปตามทิศทางต่างๆ ราวกับว่าจงใจให้พวกเขาจำทิศทางไม่ได้ฉะนั้น แต่เมื่อลอดผ่านอุโมงค์ตอนนั้นไปได้ ทันทีที่ภาพหมู่บ้านลึกลับนั่นเข้ามาปรากฏในคลองจักษุของเขา ความตระการตาในภาพที่ผ่านเข้ามาใหม่ก็ทำให้เขาลืมเรื่องราวว้าวุ่นที่ก่อกวนใจไปเสียหมด

 

            ชายชราพาพวกเขาทะลุทางภายใต้อุโมงค์นั่นออกมายังพื้นที่ที่เป็นเหมือนหน้าผาโดยมีทางลาดลงไปสู่หุบเขาตอนหนึ่ง เฟี๊ยตถึงกับเบิกตากว้างเมื่อได้เห็นหมู่บ้านลึกลับที่ชายชรานั่นกล่าวอ้างอยู่ต่ำลงไปจากบริเวณที่พวกเขายืนอยู่ หมู่บ้านวาเลนไทน์มีขนาดประมาณ 20 หลังคาเรือนเห็นจะได้ บ้านแต่ละหลังถูกยกขึ้นสูงจากพื้นราบและตั้งอยู่ห่างจากกันโดยมีต้นไม้ใหญ่น้อยแทรกให้แยกจากกันจนเป็นสัดส่วน พื้นที่ตรงกลางถูกเว้นว่างไว้ให้เป็นพื้นราบขนาดกว้างพอสมควร เฟี๊ยตสันนิษฐานว่าน่าจะเป็นลานประชุมของหมู่บ้านดังกล่าว เมื่อชายปริศนาผู้นำทางของพวกเขาก้าวมาในเขตหมู่บ้านเป็นที่เรียบร้อย ชายคนนั้นก็หยิบวัตถุอย่างหนึ่งที่มีลักษณะเหมือนแตรที่ทำจากเขาสัตว์ป่า และทันทีที่เสียงจากเครื่องมือบ้านป่าดังกังวานก้องไปทั้งบริเวณ ผู้คนในชุดการแต่งกายคล้ายกับชายแก่คนนั้นก็ค่อยๆปรากฏตัวออกมาตามทางเดินบ้าง ป่าริมทางบ้าง จากบ้านนั่นบ้าง ทีละคนสองคน จนไม่นานก็มีผู้คนในชุดชาวป่ายืนกันสลอนอยู่เต็มไปหมด นับคร่าวๆ ราว 30 ชีวิตได้ ในช่วงแรกชาวบ้านป่าเหล่านั้นแสดงท่าทางกล้าๆ กลัวๆ เนื่องจากมีผู้มาใหม่อีกสามคนที่ติดตามชายชรามาด้วย แต่เมื่อชายคนนั้นพยักหน้าเป็นท่าทีว่าไม่มีอันตรายใดๆ เหล่าลูกเด็กเล็กแดงก็วิ่งกรูเข้ามาล้อมหน้าล้อมหลังพวกเราไปหมด ชายแก่คนนั้นถูกฝูงเด็กร่วมสิบกว่ารุมเสียแล้ว รอยยิ้มแรกคลี่ออกมาจากใบหน้านั้นที่ดูจะเคร่งเครียดตลอดเวลา เสียงหัวเราะร่วนดังขึ้นมาอย่างสนุกสนานในวงล้อมนั้น เด็กหลายคนที่วิ่งมาช้ากว่าเพื่อนจนไม่อาจเข้าไปถึงตัวของชายคนนั้นได้ ก็หันหน้ามาสนใจผู้มาใหม่อีกสามคนแทน จนตอนนี้ ทีมมายาทั้งสามคนต้องกลายมาเป็นพี่เลี้ยงเด็กจำเป็นเสียแล้ว พวกเขาอุ้มเด็กตัวน้อยบ้างใหญ่บ้างอยู่ในอ้อมแขนอย่างละคน แถมอีกมือนึงก็ต้องคอยเล่นกับเด็กที่ยังวอแวอยู่บนพื้นอีกด้วย เฟี๊ยตที่กำลังอุ้มเด็กผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งหน้าตามอมแมมแต่ดูบริสุทธิ์ไปด้วยความใสสะอาดของวัยเด็กนั้น กวาดสายตาไปยังชาวบ้านที่ปรากฏตัวขึ้นเหล่านั้นก็ต้องพบกับความเป็นจริงอันน่าประหลาดใจข้อหนึ่งว่า หมู่บ้านนี้ไม่มีลูกบ้านในช่วงวัยหนุ่มสาวเลย ทุกชีวิตที่เขาเห็นนั้นไม่เป็นเด็กเล็กก็เห็นจะเป็นแค่คนชราเท่านั้นเอง

 

            “ขณะนี้ล่วงเวลาจนเกือบจะค่ำแล้ว ขอเชิญพวกท่านเข้าพำนักในที่พักที่พวกเราจัดไว้รับรอง ก่อนที่จะมาร่วมกินอาหารกันในเย็นนี้ ข้าในนาม ลอซู ขอรับรองด้วยเกียรติผู้ปกครองหมู่บ้านวาเลนไทน์นี้ว่าทุกตารางนิ้วในหมู่บ้านแห่งนี้ไม่มีภยันอันตรายใดๆ ที่น่าหวั่นเกรงอยู่แม้แต่นิดเดียว!” ชายชราผู้นำทางพวกเขามาตลอดเอ่ยกับพวกเขาอย่างหนักแน่น พร้อมกับคลี่ยิ้มกว้างเป็นการต้อนรับพวกเขาทุกคน

 

 

            พวกเขาทั้งสามคนได้ขึ้นมาอาบน้ำอาบท่า และพักผ่อนระหว่างรอเวลาอาหารเย็นในบ้านยกสูงตามที่ลอซูผู้เป็นนายใหญ่ของหมู่บ้านนี้จัดหาไว้ให้ ตอนแรกผู้ใหญ่บ้านดังกล่าวได้เตรียมที่พักให้พวกเขาอยู่ถึง 3 หลังด้วยกัน โดยแบ่งออกให้บ้านหนึ่งหลังต่อหนึ่งคนเท่านั้น แต่พวกเขาก็ตัดสินใจที่จะปฏิเสธและอยู่รวมกันไว้อย่างนี้ เฟี๊ยตเห็นด้วยกับความคิดดังกล่าวอยู่มาก เพราะถึงแม้ว่าสถานการณ์จะดูไม่มีความน่ากลัวใดๆ อยู่ แต่หมู่บ้านนี้ก็เจือไปด้วยความพิศวงอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว

 

            พวกเขาสามคนในเครื่องแต่งกายเดิมที่ยังดูไม่มีทีท่าจะชำรุดหรือสกปรกแม้แต่น้อยเดินทางไปหาลอซูที่บ้านเพื่อร่วมวงอาหารเย็นตามที่ได้รับคำเชิญไว้แต่แรก บ้านของลอซูมีลักษณะไม่ต่างจากบ้านของลูกบ้านคนอื่นๆ คือเป็นบ้านยกพื้นที่อยู่ท่ามกลางต้นไม้ที่จัดแบ่งไว้เป็นสัดส่วน จะต่างอย่างเดียวก็ตรงที่ว่าบ้านของผู้ใหญ่บ้านเฒ่าคนนั้นมีขนาดใหญ่กว่าบ้านหลังอื่นอย่างเห็นได้ชัดและมีทำเลตั้งอยู่เป็นศูนย์กลางของหมู่บ้านนั้นด้วย ระหว่างที่มุ่งหน้าไปยังบ้านหลังนั้น เฟี๊ยตสังเกตเห็นว่าตรงปลายสุดของหมู่บ้านอีกฝั่งหนึ่งที่อยู่ด้านตรงข้ามกับทางที่เขาเข้ามานั้นมีลักษณะเหมือนลานอะไรสักอย่างหนึ่งที่ยกตัวสูงขึ้นจากพื้นดิน สายตาของเขายังสังเกตคล้ายว่ามีวัตถุขนาดใหญ่อะไรสักอย่างหนึ่งตั้งอยู่ด้วย แต่ด้วยความขะมุกขมัวของเวลาย่ำราตรีนั้น สายตาของเขาก็จับได้เพียงเค้ารางของอะไรสักอย่างหนึ่งนั่นเท่านั้นเอง

 

 

            “ขอต้อนรับเข้าสู่หมู่บ้านวาเลนไทน์แห่งดินแดนตะวันตกเฉียงใต้แห่งนี้” ลอซูพูดขึ้นพร้อมยกจอกเครื่องดื่มบ้านป่าของหมู่บ้านนั้นขึ้นสูงแสดงความต้อนรับ หลังจากที่พวกเขากินอาหารกันจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว

 

            “พวกเรายินดีอย่างมากที่ได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากหมู่บ้านแห่งนี้” เสียงของปันดังขึ้นตอบรับ ขณะนี้ ปันกลายสภาพมาเป็นฝ่ายเจรจาประจำทีมเสียแล้ว โดยมีแทนที่กวาดสายตาระวังภัยไปรอบๆ และเฟี๊ยตที่นั่งเก็บข้อมูลจากการพูดคุยอยู่เงียบๆ

 

            “อะไรปัญหาของท่านหรือลอซู” ปันเอ่ยขึ้นถึงสาเหตุที่พาพวกเขามายังหมู่บ้านลึกลับแห่งนี้

 

            “พวกท่านก็ได้ล่วงเข้ามาในหมู่บ้านนี้สักพักหนึ่งแล้ว พวกท่านมองเห็นสิ่งใดที่เป็นปัญหาของหมู่บ้านนี้แล้วหรือยัง” น้ำเสียงช่วงปลายประโยคทอดสูงขึ้น พร้อมกับสายตาที่ทอดนิ่งมาที่พวกเขาราวกับจะทดสอบสติปัญญาฉะนั้น หากแต่ก่อนที่ปันที่เงียบไปอึดใจหนึ่งจะตอบคำใดออกมา เสียงของเฟี๊ยตก็แทรกขึ้นมาเสียก่อน

 

            “คงจะเป็นเรื่องลูกบ้านของท่านที่ดูเหมือนจะมีเด็กเล็กกับคนชราเท่านั้นกระมัง!”

 


จากผู้แต่ง : วันนี้งานมีปัญหาอย่างหนักมากเลย ท้อจนไม่อยากทำอะไรแล้ว ใครใจดีแบ่งกำลังใจมาให้หน่อย เกลี้ยงฉาดจริงๆวันนี้ เฮ้อออ หมดแรง ขออ้อนคนอ่านหน่อยนะ (,____,)

 

[lukkeng]

ผมว่าไปไปมามาไบเบิ้ลจะดังกว่าเฟี๊ยตแล้วนะครับ ห้าห้า

ระวังเฟี๊ยตน้อยใจน้า อิอิ

ปูลู เห้ออออออออออออออออออออ

[milky way]

เป็นกำลังใจให้ สู้สู้น่ะค่ะ   
วิหารกุมภาพันธ์ แล้วก็หมู่บ้านวาเลนไท
ถ้าเป็นเดือนอื่น จะมีหมู่บ้านไหนอีกน่ะ

[zylph_z]

ปัญหาหมู่บ้านวาเลนไทน์นี่ใหญ่นะ วัยรุ่นไม่มีเลย โดนคำสาปหรือว่าไงเนี่ย แล้วพวกเฟี๊ยตจะช่วยเหลือยังไงกันนะ
รอติดตามต่อไปจ้า ^^

ปอลอ.อย่าท้อนะ คนอ่านเป็นกำลังใจให้ สู้ๆต่อไป ^^~

[patchylove]

ม๊วฟ ๆๆ ให้กำลังใจเต็มสิบเลยจ้า สู้ ๆๆ อย่าท้อ ๆ 

[$VAN$]

ชื่อหมู่บ้าน นึกว่าจะมีคู่รักเต็มไปหมดซะอีก แต่ไม่ใช่เลย

คนแต่งสู้ๆ ชีวิตไม่สิ้นก็ดิ้นกันไป  (ช่วยไหมเนี่ย)

[LimousinX9]

คนเด็กคนหนุ่มถูกส่งไปทำอะไรบางอย่างหรือเปล่า ประเภท บูชายัญ (ไม่น่าจะใช่)  หรือจะส่งไปเป็นอาหารหรือบรรณาการแก่ปีศาจ ไหม?

แต่แอบน่ากลัวอยู่นะ...

[naneku]

สู้ๆค่าา พี่คนเขียน




เหนื่อยก็พักเนอะ ยังไงคนอ่านก็สัญญาว่าจะอยู่อ่านอยู่เม้นให้ไปเรื่อยๆ ไม่ทิ้งไปไหนแน่นอนจ้าาาา

[keniji01]

  ในที่สุดก็กลับมา HA HA  เกี่ยวกับ 14 กุมภาวันวาเลนไทน์ เพราะขาดคนหนุ่มสาว วันเวลาถูกหยุด เลย ไม่มีวันวาเลนไทน์  อิอิ เดามั่วอีกแล้ว 555

[tutankamen]

นักบุญ??? ความรัก???? หนุ่มสาว???? ..................ขอบคุณที่ยังแต่งลงครับ วันละตอนผมก็อิ่มแล้วครับ

[premkoe]

ขอบคุณที่มาต่อให้ครับ รอตอนไปนะครับ

[Zelsy]

เอ๋ ทำไมเป็นอย่างนั้นล่ะ

[hotoil]

รึมันจะเป็นคำสาป...ที่คนในหมู่บ้านมีแต่คนแก่ กับเด็ก
ประมาณว่า คนหนุ่มสาวโดนคำสาปให้เป็นคนแก่
ส่วนเด็กก็โดนคำสาปให้เป็นเด็กต่ดไป?
เราคิดยังงี้นะ เฟี๊ยตไม่ต้องกังวลเรายังชอบเฟี๊ยตอยู่
แต่ชอบไบเบิ้ลมากกว่านิดนึงฮ่าๆๆ
ปล.คนแต่ง แต่งเก่งมากค่ะ เป็นการผจญภัยที่ไม่ได้ใช้แต่กำลัง
ต้องใช้ทั้งสติปัญญา และไหวพริบอีก

[rinny]

โอ๋ๆๆๆ อย่าหน้างอคอหักเป็นปลาทูนะโอ๋เอ๋ๆ
 พี่คนเขียนสู้ๆๆๆๆนะ เราจะแบ่งกำลังใจไปให้
รับนะ .......................…........
..........…………………………
 .......................…........
ได้กำลังใจยัง >.< 555555
เหนื่อยก็พักน้า อย่าหักโหม กินข้าวทุกมื้อ
พักผ่อนเยอะๆ อย่าท้อนะพี่ สู้ต่อไปค่า

[kingdaemon]

ในที่สุดก็กลับมาแล้ว

รู้ไหมเค้าคิดถึงน้าาาา
สนุกอ่าาา
คนแต่งสู้ๆนะเป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ^^

[lukkeng]

บทที่ 68 The Bell of Valentine

 

            เมื่อชายชราผู้เป็นคนนำพาพวกเขามาถึงนี่ฟังจบ ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยก่อนจะหรี่ลงอย่างครุ่นคิดอีกครั้ง ลอซูเงียบไปอยู่เสี้ยวเวลาหนึ่ง ก่อนถอนลมหายใจยาวออกมาราวกับต้องการจะระบายความอัดอั้นที่ตื้อตันอยู่ภายในให้หมดสิ้นไป

 

            “หมู่บ้านแห่งนี้เป็นหมู่บ้านศักดิ์สิทธิ์ที่ถูกจัดสรรไว้โดยเทพเจ้าเบื้องบน วาเลนไทน์ถูกตัดขาดออกจากโลกภายนอก มีเพียงแต่ผู้ที่มีสายเลือดของวาเลนไทน์โดยแท้ที่จะสามารถรู้ทางเข้าออกของหมู่บ้านแห่งนี้ได้ พวกเราเป็นผู้ที่ถูกเลือกให้สละทิ้งซึ่งสังคมภายนอกทั้งปวง” ลอซูเอ่ยกล่าวขึ้นด้วยเสียงทุ้มๆ โดยไม่ได้ตอบรับถึงข้อสันนิษฐานของเภสัชกรหนุ่มที่กล่าวไปข้างต้นแต่อย่างใด

 

            “แต่พวกเราก็มากันได้นี่นา” เสียงของแทนขัดขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ ปันรีบสะกิดแทนให้หยุดพูดทันที

 

            “นั่นเป็นเพราะท่านติดตามมากับชาวเผ่าวาเลนไทน์ หากพวกท่านย้อนกลับออกไปแล้วเดินทางกลับเข้ามาอีกครั้ง ถึงแม้ว่าท่านจะเดินทางด้วยเส้นทางที่เหมือนเดิมทุกประการ แต่ท่านก็จะไม่มีทางได้เหยียบเข้ามาในดินแดนแห่งนี้ได้เลย” ลอซูตอบเรียบๆ โดยไม่ได้แสดงอาการโกรธเคืองในคำขัดนั้นแต่อย่างใด

 

            “เดิมทีหมู่บ้านวาเลนไทน์จะมีระฆังศักดิ์สิทธิ์ที่คอยนำพาพวกเรากลับมาสู่ดินแดนแห่งนี้ นั่นก็คือ ระฆังนี้จะก้องกังวานเสียงที่สามารถได้ยินแต่ผู้ที่มีสายเลือดวาเลนไทน์เท่านั้น และพวกเราที่อยู่ภายนอกหมู่บ้านที่ได้ยินเสียงนี้จะมองเห็นทางกลับสู่หมู่บ้านนี้อย่างถูกต้องได้เอง” ลอซูเอ่ยต่อเมื่อเห็นว่าฝ่ายของทีมมายาไม่เอ่ยสิ่งใดขึ้นอีก

 

            “ระฆังที่อยู่บนลานตรงอีกฝั่งของหมู่บ้านหรือ ลอซู” เฟี๊ยตถามขึ้นอย่างสงสัย

 

            “คมในฝักแท้ๆ ข้าเดาไม่ผิดเลยว่าท่านต้องเป็นบุคคลที่ฉลาดที่สุดในทีมนี้แน่ๆ ท่านเข้าใจไม่ผิดแม้แต่น้อย พ่อหนุ่มผิวขาว ระฆังศักดิ์สิทธิ์นั่นตั้งอยู่ตรงที่ท่านสงสัยอยู่ไม่มีผิดเพี้ยน ท่านเป็นคนที่มีความละเอียดลออซ่อนไว้ในท่าทีเมินเฉยของท่านได้อย่างแนบเนียน” ลอซูหันมาพูดกับเฟี๊ยตอย่างเจาะจง ก่อนจะคำนับศีรษะลงน้อยๆ ราวกับนับถือในสติปัญญาฉะนั้น

 

            “เดิมทีหมู่บ้านแห่งนี้เป็นหมู่บ้านเล็กๆ อยู่กันไม่ถึงยี่สิบคนเท่านั้น แต่นับวันเวลาผ่านไป จำนวนลูกบ้านก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนกว่าจะรู้ตัวอีกครั้ง ทรัพยากรที่มีในหมู่บ้านก็ไม่เพียงพอเสียแล้ว พวกเราจะไม่จับสัตว์ป่าที่อยู่ที่เขตหมู่บ้านกินเด็ดขาด เพราะว่าพวกเขาเป็นผู้ถูกเลือกเหมือนพวกเราเช่นกัน การเกษตรกรรมจึงเป็นสิ่งเดียวที่ช่วยเจือจุนปากท้องของคนในหมู่บ้านแห่งนี้ได้” ชายชราเอ่ยเล่าเรื่องต่อ

 

            “แต่พืชพันธุ์ที่ให้โปรตีนได้มีอยู่จำกัด แถมพื้นที่ที่เหมาะสมกับการเพาะปลูกก็น้อย ทำให้ลูกบ้านวาเลนไทน์ขาดแคลนโปรตีนอย่างหนัก จนต้องจัดตั้งทีมลาดตระเวนออกไปล่าสัตว์เพื่อมาเป็นแหล่งโปรตีนให้กับพวกเรา เหตุการณ์ทุกอย่างเป็นไปในรูปแบบนั้น คือ ส่วนหนึ่งเพาะปลูกภายในหมู่บ้าน อีกส่วนหนึ่งออกไปล่าสัตว์จากภายนอก จนกระทั่งเรื่องราวที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นกับพวกเรา” เมื่อคำพูดของลอซูไล่มาจนถึงประโยคสุดท้าย สีหน้าของผู้ใหญ่บ้านคนนั้นก็มีท่าทีหม่นหมองลงอย่างรู้สึกได้

 

            “เรื่องราวไม่คาดคิด?” เสียงของปันเอ่ยสูงขึ้นเป็นคำถาม

 

            “ระฆังศักดิ์สิทธิ์ของวาเลนไทน์ค่อยๆ เคลื่อนไหวได้น้อยลงเรื่อยๆ จนในที่สุดก็ไม่อาจส่งเสียงอีกเลย นั่นแปลว่า ผู้ที่ออกไปนอกหมู่บ้านจะไม่สามารถค้นพบทางกลับเข้ามาได้อีก เพราะไม่มีเสียงศักดิ์สิทธิ์นั่นคอยนำทาง ในตอนแรกพวกเราไม่ยอมให้ใครออกไปนอกหมู่บ้านอีก โดยตัดสินใจที่จะแบ่งอาหารที่มีจำกัดนี้ แต่น่าเสียดายที่มันไม่เพียงพอ” น้ำเสียงของผู้ใหญ่บ้านคนนั้นเศร้าลงเรื่อยๆ อย่างรู้สึกได้

 

            “แต่ท่านก็ออกไปและพาพวกเรากลับเข้ามาจนได้” เสียงของเฟี๊ยตดังขึ้นอีกครั้ง

 

            “วาเลนไทน์มีผงยาตำรับลับอยู่หยิบมือหนึ่งที่สามารถปรุงยาที่ทำให้ผู้กินระลึกถึงทางกลับบ้านได้ แม้ว่าจะไม่ได้ยินเสียงระฆังก็ตาม น่าเสียดายที่ปริมาณมันน้อยมากจนต้องเก็บไว้ใช้ในกรณีจำเป็นมากๆ เท่านั้น เช่น การพาตัวพวกท่านมาที่นี่ในวันนี้” ลอซูพูดพลางกวาดสายตาไปยังพวกเขาทั้งสามคน

 

            “เราเข้าใจแล้ว ท่านลอซู โปรดอธิบายเรื่องราวของหมู่บ้านของท่านต่อ” เฟี๊ยตเอ่ยเมื่อเข้าใจเรื่องราวแล้ว

 

            “หนุ่มสาวมากมายเสียสละตัวเองที่จะออกไปจากหมู่บ้านเพื่อไม่ให้เป็นภาระของคนอื่นในหมู่บ้าน พวกเขาเลือกที่จะออกไปเสี่ยงชีวิตอยู่ข้างนอก ดีกว่าจะต้องมาแย่งอาหารของลูกบ้านคนอื่นกิน วันแล้ววันเล่า ชายหนุ่มและหญิงสาวมากมายต้องเอ่ยลาพ่อแม่และลูกน้อยเพื่อออกไปใช้ชีวิตอยู่ภายนอก เพื่อรอคอยสักวันหนึ่งที่ระฆังศักดิ์สิทธิ์นั่นจะกลับมามีชีวิตอีกครั้ง รอคอยวันที่จะได้กลับมาหมู่บ้านวาเลนไทน์ของพวกเรา”

 

            “ท่านไม่คิดจะย้ายถิ่นฐานออกไปสู่โลกภายนอกบ้างหรือ ถ้าหากการยึดมั่นอยู่ที่ดินแดนแห่งนี้จะทำให้พวกท่านต้องลำบากขนาดนี้” แทนเอ่ยขึ้นเป็นครั้งแรกอย่างเห็นใจในชายชราที่อยู่เบื้องหน้า

 

            “ชาววาเลนไทน์มีความเชื่ออย่างถึงที่สุดว่า หากผู้ใดได้กระทำความผิดใดๆ ขึ้นแล้ว ผู้นั้นต้องไปสารภาพบาปที่บ่อน้ำแห่งการให้อภัยที่อยู่ในหมู่บ้านแห่งนี้ด้วยตนเอง มิฉะนั้น เขาผู้นั้นจะต้องพบกับความตายที่เจ็บปวดจนถึงที่สุด ไม่มีใครรู้ว่าความเชื่อนี้เป็นความจริงมากแค่ไหน ตำนานนี้มีมาตั้งแต่ปู่ของข้าจำความได้ ถึงแม้ว่าจะไม่ชัดเจนเท่าใดนัก แต่ก็ไม่มีใครอยากท้าทายบัญชาจากเทพเจ้า ลูกบ้านทุกคนพิสูจน์เห็นชัดแล้วว่าตำนานเรื่องระฆังศักดิ์สิทธิ์กับทางเข้าหมู่บ้านเป็นเรื่องจริง การจะให้ปฏิเสธว่าตำนานเรื่องบ่อน้ำแห่งการให้อภัยกับความตายนั้นเป็นเรื่องมดเท็จนั้นเห็นทีจะยาก คำสาปที่ว่าบังคับให้พวกเราหนีไปจากหมู่บ้านแห่งนี้ไม่ได้เลย พวกเราต้องจำใจพลัดพรากกับครอบครัวที่รักเพื่อจะรักษาชีวิตรอดด้านปากท้องไว้เป็นอันดับแรก พวกเราต่างต้องรักษาชีวิตของตนไว้เป็นอย่างดี เพื่อรอวันที่จะได้หวนกลับคืนมาอยู่กันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาอีกครั้ง” ชายชราพูดประโยคสุดท้ายพร้อมกับทอดสายตาออกไปทางหน้าต่างที่เปิดออกเผยให้เห็นท้องฟ้าที่แสนดูวังเวงในค่ำคืนนี้

 

            “ข้าผู้เป็นผู้นำของพวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย ได้แต่เฝ้ามองชายหนุ่มและหญิงสาวหอบข้าวของเพื่อออกไปต่อสู้กับโลกภายนอกทุกวันๆ ครอบครัวต้องแตกสาแหรกขาด ครอบครัวของข้าก็เช่นกัน ลูกชายของข้าเป็นหนึ่งในผู้เสียสละเหล่านั้น นี่ก็เป็นเวลาสามปีแล้วที่ข้าไม่เคยได้เห็นหน้าลูกชายอีกเลย มันเป็นความผิดของข้าแท้ๆ ข้าเป็นผู้ใหญ่บ้านที่ไม่อาจช่วยเหลือลูกบ้านได้สักคน” เฟี๊ยตสังเกตเห็นน้ำใสๆ คลออยู่ที่ดวงตาของชายชราผู้นั้นอย่างสุดจะกลั้น หากแต่มันก็ไม่ได้กลั่นออกให้เห็นชัดแต่อย่างใด ราวกับว่าลอซูกำลังใช้ความพยายามอย่างที่สุดที่จะสะกดความอ่อนแอนั่นไม่ให้ใครเห็น

 

            “แล้วพวกเราจะช่วยเหลือหมู่บ้านของท่านได้อย่างไร ลอซู” ปันเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลราวกับตั้งใจจะปลอบประโลมความเศร้าหมองของคนตรงหน้าอยู่ในที

 

            “พวกเราชาววาเลนไทน์ได้ยินตำนานของระฆังนี้มาเป็นอย่างดี พวกเราพยายามทุกวิถีทางที่จะลั่นมันให้ดังขึ้นอีกครั้ง แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีใครสามารถทำสำเร็จเลย จนพวกเราคิดว่ามันน่าจะเป็นปริศนามากกว่าที่จะเป็นตำนานที่บอกเล่าอย่างตรงไปตรงมา” ลอซูเอ่ยต่อ

 

            “ท่านเลยพาพวกเรามาที่นี่?” เสียงของปันเอ่ยสูงขึ้นเป็นคำถาม

 

            “พวกท่านพิชิตวิหารกุมภาพันธ์ที่พันธนาการไว้ด้วยปริศนาที่ลึกล้ำเกินกว่าจินตนาการของมนุษย์จะไปถึงได้ นั่นแปลว่า สติปัญญาของท่านจะคืนชีพให้ระฆังศักดิ์สิทธิ์ได้อย่างแน่นอน” ชายชราพูดอย่างมั่นใจ

 

            “ท่านช่วยเอ่ยตำนานให้พวกเราฟังหน่อยได้ไหม” เสียงของเฟี๊ยตเอ่ยขอกับลอซู

 

            “ตามตำนานกล่าวไว้ว่า ยามใดที่ระฆังแห่งวาเลนไทน์เงียบสงัดลงไปด้วยความสิ้นหวังแล้ว ผู้ที่มีคุณสมบัติแห่งวาเลนไทน์ที่แท้จริงเท่านั้นที่จะสามารถสั่นสะเทือนระฆังศักดิ์สิทธิ์นั้นให้กลับมามีชีวิตอีกครั้งได้!”




จากผู้แต่ง : วันไหนแต่งไม่ทันจะมาเม้นบอกไว้นะครับว่างด ห้าห้า งานเยอะจุง แต่งไม่ค่อยจะทันเลย ห้าห้า

 

[lukkeng]

ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจนะครับ

อ่านแล้วรู้สึกดีมากเลย

ข้อความเหล่านี้ทำให้ผมมีกำลังใจมากเลยน้า

ขอบคุณครับ //โค้งหัวอย่างนอบน้อมม

 

[naneku]

ง่อออออออออออออออออออ



แล้วเฟี๊ยตของเค้ากับเพื่อนๆ จะไปสั่นระฆังยังไงละเนี่ย



งานหนักก็สู้ๆนะพี่คนเขียน



เค้าจะรอ ><

[$VAN$]

คุณสมบัติแห่งวาเลนไทน์ที่แท้จริงคืออะไร
พลีชีพได้เพื่อศาสนาแบบนักบุญป่าว??

[milky way]

ภาระกิจใหม่มาอีกแล้ว
ต้องทำให้ระฆังดัง
หวังว่าทั้งทีมจะแก้ไขปริศนาใหม่นี้ได้น่ะ