ตอนนี้ขอมาแบบสั้นๆนะ เปียกนิดหน่อย ฮ่าๆๆๆ 
แอบกระซิบ มีบางคนเดาทางถูกไปกว่าครึ่งเรื่องของผมเบย งั้นเลิกเขียนดีกว่า งอล 
ตอนที่ 5 สารภาพ ผมนายศิลวิธิตยา วาษิตฤทธ์ ชื่อเล่นชื่อซัน ผมเป็นน้องใหม่ปีหนึ่ง นักบาสของโรงเรียน แต่ตอนนี้เลิกเล่นบาสไปแล้วครับ ไม่มีเหตุผลอะไรซับซ้อนแค่ขี้เกียจเล่นแล้ว
ในวันรับน้อง ผมได้พบกับรุ่นพี่คนหนึ่ง เขาน่ารักนิสัยดี ขนาดจะว้ากน้องๆแต่ละทียังหันไปถามเพื่อน ถามแล้วถามอีก ผมเลยจำแกได้ รุ่นพี่คนนี้รูปร่างสูง ตัวหนากว่าผมนิดเดียวเองแต่เอวบางอย่าบอกใคร หน้าตาจัดว่าหล่อแต่มองอีกมุมจะบอกว่าเขาสวยก็ได้ ผมแอบมองเขามาตั้งนานแล้ว
ผมและไอ้นัทย้ายมาเรียนที่เดียวกันเพราะเราสนิทกันมาตั้งแต่สามขวบ ฟังไม่ผิดหรอกครับ ไอ้นัทเป็นลูกบุญธรรมของพี่สาวของเพื่อนแม่ เราถูกเลี้ยงมาด้วยกันจนเหมือนพี่น้องท้องเดียวกัน ผมมีอะไรก็มักจะบอกมันหมด
"คนนั้นเหรอไอ้ซัน แต่ดูน่าจะเจ้าชู้สุดๆเลยนะเนี่ย"
ไอ้นัทบุ้ยปากชี้ไปทางรุ่นพี่คนนั้น ผมพยักหน้าแล้วแอบมองเขาอีก เพื่อนคนผิวเข้มๆกระโดดกอดคอเขาอีกแล้ว ผมล่ะหมั่นไส้อยากออกไปถีบสักที บังอาจมาแตะต้องของๆผม
"เขาชื่ออะไรวะ กูชอบพี่เขาจังมึงดูดิๆขนาดกินน้ำยังน่ารักได้อีกอ่ะ"
"มึงนี่เป็นเอามาก เขาชื่อพี่เฟย์ ชื่อจริงชื่อเฟเลี่ยน วิษากมลวิเศษ ลูกครึ่งไทย-สวิตซ์ นอกนั้นกูไม่รู้แล้ว"
"ชื่อพี่เฟย์เหรอ ชื่อน่ารักจังเลย"
ผมเพ้อเพราะพี่คนน่ารักไปแล้วจนกิจกรรมรับน้องจบ พวกพี่ๆเขาก็จะเลี้ยงปลอบขวัญน้องๆที่โดนว้าก ผมดีใจที่จะได้มีเรื่องเนียนไปแอบคุยกับพี่เฟย์ แต่ผมเดินเข้าไปไม่ทันถึงตรงที่พวกพี่เขานั่งกันอยู่ มือปริศนาก็คว้าไหล่ผมไว้
"น้องเหรอที่สนใจไอ้เฟย์มัน ชื่ออะไรนะเรา"
ผมจำพี่คนนี้ได้เขาชื่อพี่ยูเฟีย เพื่อนพี่เฟย์ แต่ท่าทางแบบนี้พี่เขาอาจจะไม่ได้มาดีกับผมแน่ๆ
"ผมชื่อซัน ผมจะสนใจใครมันไม่เกี่ยวกับพี่ไม่ใช่เหรอ?"
"เกี่ยวแน่ถ้ามึงมายุ่งวุ่นวายกับไอ้เฟย์ อย่าคิดเลยเชื่อกูดีกว่า"
พี่ยูเฟียตบบ่าผมแล้วเดินไปหาพี่เฟย์ พี่เขานั่งหันหลังให้ผมเลยไม่เห็นว่าผมอยู่ตรงนี้ ผมกำลังจะก้าวเท้าเข้าไปหาพี่ยูเฟียก็เอ่ยเสียงดังหยุดการก้าวขาของผมได้ชะงัก
"เฮ้ย ไอ้เฟย์ คราวก่อนที่มึงหิ้วน้องปีสองไปแดกเป็นไงมั่งวะยังคบกันอยู่หรือเปล่า"
"ไอ้บ้า ใครจะไปคบวะกูแค่เล่นๆน้องมันอ้าขาให้กูเองนี่หว่า แล้วตอนนี้มันก็ไปเป็นเมียคนอื่นแล้วด้วย"
ผมได้ยินพี่เฟย์หัวเราะเบาๆแต่สะท้านเข้ามาถึงหัวใจผม นี่พี่เฟย์เป็นคนแบบนี้เองเหรอ?
"อ้าว ไอ้ห่านี่เลือกแดกแต่เด็กหนุ่มๆรุ่นน้องนะมึง สันดานจริงๆ"
คราวนี้เสียงเพื่อนอีกคนของพี่เฟย์พูด ผมมองไปยังแผ่นหลังพี่เฟย์ แต่ได้สบตากับพี่ยูเฟียที่ยักคิ้วส่งมาให้ผม
"ก็ช่วยไม่ได้อ่ะ เด็กหนุ่มรุ่นน้องมันน่ากินจริงๆ กูเลยจัดการ"
ผมทนฟังต่อไปไม่ได้แล้ววิ่งหนีออกมาจากบริเวณนั้น สมองผมสะท้อนก้องคำพูดของพี่เฟย์ ผมกลับหอไปเล่าให้ไอ้นัทฟัง มันบอกให้ผมตัดใจซะ ยังไม่รู้จักกันดีก็ไปคาดหวังกับพี่แก มันไม่เป็นอย่างที่หวังเสมอหรอก
ผมนอนคิดไปมา ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ผมก็อดคาดหวังไม่ได้อยู่ดี ผมข่มตาหลับอีกไม่นานจะเข้าสู่เช้าวันใหม่ ผมรอวันที่จะได้พบกับพี่เฟย์อีกครั้ง
ในผับ
ผมนั่งโต๊ะเดียวกับพี่เฟย์ ตอนแรกผมก็ดีใจนะแต่พอเห็นพี่แกแอบมองๆบรรดาน้องๆคนอื่นด้วยดวงตาหวานเชื่อมขนาดนั้นผมก็รู้สึกหงุดหงิด เลยชวนไอ้นัทออกไปดิ้นด้วยกัน ระหว่างนั้นผมก็คอยสังเกตพี่เฟย์ แกเป็นคนมีเสน่ห์มากทั้งหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ต่างเข้ามานัวเนียเข้ามาให้ท่ากับพี่เฟย์ แต่ดูเหมือนแกจะไม่เล่นด้วย แกอาจจะมีเป้าหมายแล้วก็ได้ พอคิดได้ดังนั้นผมก็หงุดหงิดเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว ผมดึงไอ้นัทเข้ามากระซิบ
"มึงไปถามพี่เฟย์หน่อยดิว่าทำไมไม่มาเต้นกัน"
"เฮ้ย มึงจะไปถามพี่เขาทำไมล่ะ"
"กูอยากรู้ว่าพี่เขาแอบเล็งใครไว้รึเปล่า เห็นนั่งมองไอ้พวกที่เต้นๆนี่นานแล้วแต่ไม่เห็นจะมาเต้นด้วยเลย"
"เออๆ เดี๋ยวกูจัดให้"
ว่าแล้วไอ้นัทก็แล้นแหลวิ่งกลับไปที่โต๊ะแกล้งหิวน้ำแล้วคุยกับพี่เฟย์สองสามคำแล้วแล่นกลับมารายงายผม
"ว่าไงมึง พี่เฟย์เขาว่าไงบ้าง?"
"เออๆ ใจร้อนจริงๆมึง พี่เขาบอกจะเฝ้าโต๊ะกลัวเด็กมันตีกัน กูว่าพี่เขาคงไม่ได้เล็งใครหรอกคืนนี้"
หึ ผมหัวเราะขึ้นจมูก คนอย่างพี่เฟย์เห็นรุ่นน้องละลานตาขนาดนี้จะไม่เอากลับไปสักคนเป็นไปไม่ได้หรอก
ผมแกล้งหิวน้ำบ้างเดินกลับไปที่โต๊ะคว้าแก้วประจำตัวผมขึ้นดื่มอักๆทีเดียวหมดแก้ว พี่เฟย์ปรามผมอย่างขำๆ ผมนึกโมโหเมื่อเห็นพี่เฟย์หัวเราะผมเหมือนที่หัวเราะให้เด็กหนุ่มอีกโต๊ะ ผมวางแก้วกระแทกโต๊ะแล้วพูดในสิ่งที่ตรงกันข้ามกับใจผมออกไป ผมผละออกมาไม่ทันได้มองพี่เฟย์อีกเพราะผมละอายเกินกว่าจะมองหน้าพี่เขา ผมกลับไปเต้นกับไอ้นัทแล้วจากนั้นผมก็ไม่รู้สึกตัวอีก
ผมฝัน?
ผมฝันว่าพี่เฟย์จูบผมและขอผมเป็นแฟนด้วย พอผมตอบตกลงกำลังจะจับพี่เฟย์กดผมก็โดนลูกศรปักเข้าที่ก้นและรู้สึกเจ็บมาก!
ผมตื่นขึ้นมาในเช้าอีกวันในสภาพเละเทะ เนื้อตัวผมเต็มไปด้วยคราบน้ำเหนียวๆกลิ่นคาวกามทั้งข้างหน้าและรูก้นของผม แถมยังมีไอ้นัทนอนข้างๆผมในสภาพไม่ต่างกันด้วย เนื้อตัวเราสองคนเต็มไปด้วยร่องรอยความใคร่ ไอ้นัทเล่าทุกอย่างให้ผมฟัง มันเจ็บใจมากแต่ผมกำลังอึ้งอยู่ไม่คิดว่าคนที่พี่เฟย์สนใจจะเป็นผม
และนาทีหลังจากสติผมกลับมา ผมโกรธพี่เฟย์มากทั้งเรื่องวางยาผมและข่มขืนไอ้นัทและที่ผมเดือดสุดๆก็คือพี่เฟย์เป็นฝ่ายเสียบผมนี่สิ!
ผมโกรธมากที่เห็นไอ้นัทร้องไห้ ผมเปลี่ยนความรู้สึกดีๆที่มอบให้พี่เฟย์เป็นความเกลียดชังเพื่อทค่ผมจะได้ไม่ต้องยกโทษให้เขา ถ้าหากผมยกโทษให้เขาง่ายๆนั่นจะหมายถึงว่าผมทรยศไอ้นัท เขาทำร้ายร่างกายและจิตใจไอ้นัทมาก ผมไม่รู้จะทำตัวยังไงเลยทำตัวตรงกันข้ามกับใจตัวเองทุกอย่างตั้งแต่การพูดจาและการแสดงออกทางกิริยา
วันรุ่งขึ้นผมพาไอ้นัทเล่นซ่อนแอบกับพี่เฟย์ ไม่อยากเจอพี่เฟย์ไม่อย่างนั้นใจผมมันจะอ่อนลงไม่อาจทนเฉยเมินกับพี่เขาได้ และไม่อาจจะแสดงท่าทีที่เข้าข้างพี่เฟย์ได้เมื่อไอ้นัทยังอยู่กับผม ดังนั้นไม่ให้เขาสองคนเจอกันน่าจะดีที่สุด
ผมรีบพาไอ้นัทกลับห้องกะจะพามันไปอยู่กับเพื่อนอีกคนของเราแต่มันไม่ทันเวลา พี่เฟย์มาดักรอในห้องของพวกผม ผมทั้งดีใจและหวาดกลัว ดีใจที่จะได้อยู่กับพี่เฟย์ หวาดกลัวว่าไอ้นัทจะเจ็บปวด แต่ผมไม่มีทางออกให้พวกเราอีกแล้ว.....
พี่เฟย์ข่มขืนเราอีกครั้งผมก็ยังรับไม่ค่อยได้เมื่อต้องเป็นฝ่ายถูกเสียบอีกครั้ง ผมเจ็บ กลัวและไม่ชอบถูกเอามากๆผมอยากจะเป็นฝ่ายจับพี่เฟย์กดเสียด้วยซ้ำแต่ผมกลัวใจตัวเองจำต้องทำเหมือนผมไม่สมยอม
ไอ้นัทดันมีอารมณ์ตอนที่เห็นผมถูกกระตุ้น แล้วมันก็โดนพี่เฟย์เสียบจนได้ ภาพที่พี่เฟย์ขยับตัวและครางทำเอาผมใจเต้น ผมเบือนหน้าหนีแต่หูได้ยินชัดเจน ผมหวงไม่อยากให้พี่เฟย์ สัมผัสไอ้นัทแต่ว่าผมพูดออกไปไม่ได้
พี่เฟย์ชอบทำให้ผมอาย ชอบทำเหมือนตัวเองเก่งเหลือเกินจับมัดผมให้อยู่ในท่าทางที่น่าอายแต่ผมก็รู้สึกดีไปด้วยเมื่อพี่เฟย์รู้สึกดี.....
วันต่อมาผมตื่นขึ้นมาเพราะเสียงนาฬิกาปลุกจากมือถือที่หัวเตียงเพียงแต่ว่ามันไม่ใช่ของผมหรือไอ้นัท ผมเด้งตัวลุกขึ้นมาก็แปลกใจกับของเหลวบางอย่างในปากไอ้นัทเองก็เหมือนกัน แล้วพี่เฟย์ก็เข้ามาสั่งพวกผมให้แต่งตัว พอพี่เฟย์ออกไปผมกับไอ้นัทก็รีบไปอาบน้ำอย่างเร็ว
ผมกับไอ้นัทออกมาก็เห็นโจ๊กปู ผมสงสัยครับว่าพี่เฟย์ดูแลคนเป็นคู่ขาขนาดนี้เลยเหรอก็ไหนผมเคยได้ยินมาว่าน้ำแตกแล้วแยกทาง ผมส่งสายตาให้ไอ้นัทถาม และคำตอบนั้นทำเอาผมอายม้วน
สุดท้ายพี่เฟย์ก็ส่งยามาให้พวกผมกินจริงๆ ผมคิดหาทางทำยังไงก็ได้ที่จะทำให้พี่เฟย์จูบผมขึ้นมา แล้วผมก็นึกถึงนิยายเรื่องหนึ่งขึ้นมา ผมแกล้งไม่กินยาแต่โดยดีและตามคาดพี่เฟย์ป้อนยาให้ผมด้วยปากแถมยังขโมยจูบผมอีกด้วย แล้วเราก็รีบไปเรียนเพราะมันจะสายแล้ว ผมเสียดายจังเลย
ตอนเที่ยงพี่เฟย์จะมารับไปทานข้าวปต่ไอ้นัทไม่อยากไปมันบอกว่าถ้าเจอหน้าพี่เฟย์มันกินข้าวไม่ลง ผมก็เลยตกลงกับมันรีบออกจากห้องก่อนเที่ยงและกลับมาหลังเที่ยงเล็กน้อย แต่ผิดคาดพี่เฟย์บุกห้องเรียนพวกผมแล้วแต่งเรื่องมั่วซั่วลากผมกับไอ้นัทออกไปเนียนๆเลย
หน้าตาพี่เฟย์ดูโมโหมากทั้งผมและไอ้นัทพร้อมใจกันหุบปากสนิท พอถึงบ้านพี่เฟย์ลากพวกผมเหวี่ยงลงสระน้ำ มันลึกมากเลยผมกลัวมากเพราะว่ายน้ำไม่เป็นตอนเด็กก็เคยจมน้ำมาแล้วด้วย พี่เฟย์ทรมานพวกผมด้วยการไปเอาน้ำแข็งมาเติมในสระ พวกผมตอนแรกก็พอไหวแต่นานไปชักจะรู้สึกตัวชาขึ้นมาบ้างแล้ว ไอ้นัทเลยแหกปากด่าพี่เฟย์ไปและมันทำให้พี่เฟย์โกรธมากขึ้นไปอีก สุดท้ายวันนั้นก็จบลงแบบเดิมพวกผมก็ถูกพี่เฟย์แทงจนแทบสลบ แต่เพราะเป็นการมีเซ็กส์กับพี่เฟย์ในน้ำมันทำให้ผมไม่รู้สึกกลัวน้ำอีกแล้ว
ตอนดึกขณะที่พี่เฟย์กำลังจะเรียกพวกผมกินข้าว ไอ้นัทที่นอนหลับอยู่ก็ชักขึ้นมาผมตกใจรีบเรียกพี่เฟย์เสียงดังลั่น พี่เฟย์วิ่งหน้าตื่นมาจับหน้าผากไอ้นัทแล้วรีบพาไอ้นัทออกไปส่งโรงพยาบาล ผมได้แต่สวดมนต์ขออย่าให้เพื่อนผมเป็นอะไรไป
เกือบเที่ยงคืนพี่เฟย์ก็กลับมาพต้อมกับรอยฝ่ามือบนหน้าและรอยเลือดมุมปาก ผมอยากถามใจจะขาดว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ว่าสิ่งที่ผมถามออกไปคือไอ้นัทเป็นยังไงบ้าง
แล้วพี่เฟย์ก็ถามเรื่องการชดใช้คืน ผมไม่รู้ว่าพี่เฟย์ไปเจออะไรมาแต่ผมได้ยินทุกคำพูดนั้นแล้วผมรู้สึกเจ็บในหัวใจมาก สิ่งที่พี่เฟย์ทำร้ายผมมันยากจะชดใช้คืนแต่ผมก็ไม่เคยคิดจะเอาคืนเลยสักครั้ง แต่สิ่งที่คาใจผมคือเรื่องของไอ้นัท มันเป็นเพลย์บอย ชอบผู้หญิงเป็นชีวิตจิตใจ แต่พี่เฟย์ทำร้ายความภาคภูมิใจของมัน ทำให้มันเป็นเกย์ ทำให้มันอับอาย มันคงจะเกลียดพี่เฟย์มากและมันคงจะเกลียดผมด้วยถ้าผมเลือกพี่เฟย์
ผมถามพี่ดฟย์ว่าชดใช้ให้ผมด้วยชีวิตได้มั้ย เพราะผมอยากให้พี่เฟย์เอาชีวิตทั้งหมดของพี่เฟย์มาอยู่กับผมตลอดไปโดยถือซะว่าคือการชดใช้ แต่ผมตั้งใจให้พี่เขาคิดว่าผมอยากให้พี่เขาตาย มันผิดคาดมากที่พี่เฟย์ตอบตกลง สุดท้ายคืนนั้นผมนอนคิดเรื่องนี้จนนอนไม่หลับ
รุ่งเช้า
พี่เฟย์ทำข้าวเช้าไว้สองที่ ผมจำที่ไอ้นัทสืบมาได้ว่าพี่เฟย์เป็นคนไม่ทานข้าวเช้า แต่วันนี้พี่เขาทำข้าวเช้าสองที่ และผมเข้าใจว่าอีกที่เผื่อไอ้นัท ผมอดหึงห่วงไม่ได้แต่ตอนที่แอบเหลือบตามองหน้าพี่เฟย์ซีดมากเหมือนคนอดนอน ตาก็แดงก่ำ ผมใจอ่อนเรียกพี่เขามานั่งทานข้าวด้วยกันจากนั้นก็ไปหาไอ้นัท
ที่โรงพยาบาล
ผมมองไอ้นัทผ่านกระจกใส ผมอยากสัมผัสมันแต่ทำได้แค่ลูบมือมันผ่านกระจก ผมมันงี่เง่าทั้งๆที่รับปากแม่เอาไว้แล้วแท้ๆว่าจะดูแลมันเหมือนน้องชายคนหนึ่ง แต่ผมทำไม่ได้ ผมปล่อยให้ไอ้นัทโดนข่มขืน ปล่อยให้มันไม่สบาย ผมไม่มีสิทธ์จะเป็นพี่น้องกับมันจริงๆ แค่น้องคนเดียวดูแลไม่ได้ พยาบาลสาวเดินมาบอกกับผมว่าจะย้ายไอ้นัทออกมาแต่ขอเวลาให้หมอตรวจอีกหน่อย ผมหันมาจะถามพี่เฟย์แต่เขาหายไป
ผมออกเดินหาจนมาเจอพี่เขานั่งหน้าเศร้า ยังไม่ทันเข้าไปหาเสียงคนทะเลาะกันก็ดังขึ้น ผมเห็นพี่เฟย์เข้าไปช่วยแยกช่วยห้ามด้วยแต่จู่ๆก็มีหมอคนหนึ่งปรี่เข้าไปอย่างเร็วแล้วตบหน้าพี่เฟย์จนปากแตก ผมสะดุ้งตกใจมากว่าจะวิ่งออกมากระโดดถีบมัน แต่พี่เฟย์กลับยืนนิ่งและมองคนนั้นด้วยสีหน้าแข็งกร้าวทั้งๆที่แววตทดูเจ็บปวดและเริ่มมีน้ำตาคลอ
สุดท้ายเหตุการณ์ก็สงบลงพี่เฟย์นั่งปิดหน้านิ่งผมเดินเข้าไปหาเขาก็เงยหน้ามองผม ทำสีหน้าอ่อนโยนจนน่าตลกแต่ผมกลับหงุดหงิด นี่ถ้าผมไม่เห็นเรื่องเมื่อกี้ผมก็คงไม่รู้ว่าพี่เฟย์เจ็บเป็น ทำหน้าตาสุขสบายได้สมจริงเหลือเกิน สุดท้ายพี่เฟย์พาผมออกไปกินข้าวผมสะบัดมือพี่เฟย์ออกเพราะไม่อยากให้คนในโรงพยาบาลพูดนินทาพี่เขาเพราะเมื่อกี้ตาหมอหน้าดุยังกล่าวหาพี่เฟย์แย่งผัวชาวบ้านเลย แต่พี่เฟย์ไม่เข้าใจผมเขาซึมลงไปอีกแล้ว
พวกเรากลับมาเยี่ยมไอ้นัท ผมถามไถ่อาการมันเยอะแยะจนมันรำคาญผม พี่เฟย์เดินไปนั่งที่โซฟาไกลจากพวกผม คงไม่อยากขัดจังหวะ สายตาพี่เขาเหมือนอยากคุยกับไอ้นัทผมหาข้ออ้างปล่อยเขาปรับความเข้าใจกัน
ผมเดินออกมารออยู่หน้าประตูสักพักจนกระทั่งได้ยินเสียงไออย่างรุนแรงของไอ้นัท ด้วยความตกใจและเป็นห่วงมันผมเลยหันไปตะคอกพี่เฟย์แล้วหันไปดูแลไอ้นัท พี่เฟย์พูดกับพวกผมเสียงสั่นแล้วหุนหันวิ่งออกไปจากห้อง เสียงสะอื้นนิดๆที่ได้ยินทำเอาผมใจหาย
ไม่กี่ชั่วโมงต่อมาหมอเจ้าของไข้ไอ้นัทก็เดินเข้ามาบอกผมว่า ผู้ชายที่พาไอ้นัทมาหาหมอตอนนี้ถูกรถชนอยู่ห้องฉุกเฉิน หัวใจหยุดเต้นนานแล้วเห็นว่าเป็นญาติไอ้นัทเลยมาบอกเพื่อจะให้โทรตามคนในครอบครัวมารับทราบ
ผมกับไอ้นัทอึ้งไปสนิทใจ ไอ้นัทตรมหมอเสียงสั่นแต่หมอก็ยืนยันคำเดิม ผมหัวหมุนไปหมดไม่ได้ยินอะไรอีก ใจเต้นจนแทบทะลุอกออกมา สองขาผมวิ่งไปยังห้องฉุกเฉินพยาบาลไม่ยอมให้ผมเข้าไปผมได้แต่นั่งคุกเข่าอยู่หน้าห้องนั้น แล้วก็มีมือคู่หนึ่งวางแปะไหล่ ผมเงยหน้ามอง สองตาพร่าไปด้วยน้ำตาไอ้นัทเดินมาทั้งเสาน้ำเกลือ
"พี่เฟย์ต้องไม่เป็นอะไรหรอก มึงใจเย็นๆนะไอ้ซัน"
"ไอ้นัท แต่หมอบอกว่าพี่เฟย์หัวใจหยุดเต้นนานแล้วนะโว้ย! จะให้กูใจเย็นได้ยังไง!"
ไอ้นัทเดินไปนั่งที่เก้าอี้ ผมลุกขึ้นไปนั่งข้างๆมัน ไอ้นัทเอ่ยเบาๆทั้งยังจ้องไปยังประตูฉุกเฉินตาไม่กระพริบ
"พี่เฟย์บอกว่าจะรอให้กูหายดีก่อนถึงจะชดใช้ให้ด้วยชีวิต ตอนนี้กูยังไม่หายเพราะงั้นพี่เฟย์ต้องไม่เป็นไรแน่ๆ" ไอ้นัทถอนหายใจแล้วพูดต่อ "ตอนเห็นหน้าพี่เฟย์วันนี้กูอยากให้พี่เขาตายๆไปซะ แต่พอรู้ว่าพี่เขาจะ....นั่นแหละแล้วกูก็ใจหาย แล้วกูก็เสียใจและ....เจ็บปวดที่ตรงนี้"
ไอ้นัทชี้ตรงหน้าอกข้างซ้าย ผมมองมันอย่างประหลาดใจ
"ไอ้นัท มึงรักพี่เฟย์?"
"อืม...ทั้งรักทั้งเกลียดเลยล่ะ แต่กูรู้ว่ามึงรักพี่เขากูจะไม่ไปแทรกกลางระหว่างมึงกับพี่เขา กูทำใจไม่โกรธแค้นพี่เขาได้แล้วล่ะและไม่โกรธมึงด้วยถ้ามึงจะเลือกพี่เขามากกว่ากู"
"กู....กูไม่รู้ ตอนนี้กูแค่อยากให้พี่เฟย์ตื่นขึ้นมาก่อนเรื่องอื่นค่อยว่ากันอีกทีเถอะ"
ผมภาวนาให้พี่เฟย์มีชีวิตกลับมาอีกครั้ง ในใจผมเรียกหาพี่เฟย์เป็นร้อยๆครั้ง ผมอยากให้ปาฏิหาริย์เกิดขึ้นกับเราช่วงเวลานี้ที่สุด!
จบตอนที่ 5เฮ้อ......หมดไฟในการเขียนจังเลย ไม่เปียกเลยอ่ะ
แต่ถ้าได้หอมแก้มสาวๆในเล้าสักที สองที อาจจะมีกำลังใจมากขึ้น 
มา! ใครใจดี ผมขอหอมแก้มหน่อยคร้าบ ฟอดดดดดดดด 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
โพลล์
