ขอบคุณคนอ่านที่แจ้งคำผิดให้ผมนะครับ ช่วงนี้เปื่อย เปียกมากไปหน่อย อิๆๆ 
ตอนที่ 7 เปลี่ยนอดีตและปัจจุบัน ในวันต่อมาใครจะรู้ว่าจะเกิดเรื่องวุ่นวายสับประลังเคพรรค์นี้กับตัวผม หลังจากนอนอยู่ที่โรงพยาบาลแล้วกลับมาอยู่ที่บ้านนี่ไม่มีวันไหนที่ผมจะเล็ดรอดสายตาของพี่ชายทั้งสามคนไปได้เลย ไหนจะไอ้พ่องี่เง่าที่เอาแต่ยัดเยียดหนังสือการแพทย์ให้ผมอ่าน ไหนจะพร่ำด่าพวกเกย์ต่อหน้าผม ไหนจะการเอาใจผมที่เมื่อก่อนผมไม่เคยได้รับเลยด้วยซ้ำทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะผมความจำเสื่อม!!
อันที่จริงหลังกลับมาอยู่บ้านได้สองวันความทรงจำผมก็กลับคืนมาหมดแล้วแถมชัดเจนจนเหมือนมันไม่เคยเสื่อมเลยด้วยซ้ำ แต่เพราะการเอาใจใส่จากพี่ชายทั้งสามคนและพ่อ ทำให้ผมโลภอยากได้มากขึ้นอีกจนกระทั่งมันเลยเถิด ผมอยู่ที่นี่ได้ 1 สัปดาห์แล้วและเพิ่งรู้ตัวว่าคิดผิด นี่มันยิ่งกว่านรกซะอีก ไอ้เฟย์อยากจะบ้าตายโว้ย!
“น้องเฟย์ ดื่มวิตามินแก้วนี้ด้วยนะครับจะได้แข็งแรงๆ”
“ขอบคุณครับพี่ออย”
“น้องเฟย์ กินเค้กกันๆ นี่พี่ไปซื้อจากร้านที่ดังๆลงในนิตยสารเลยนะ มาชิมเร็ว”
“ขอบคุณครับ พี่แอล”
“นม ดื่มซะ”
“ขอบคุณครับพี่มิล”
“เฟย์ พ่อซื้อเสื้อผ้ามาให้ใหม่น่ะ นี่พ่อมีหนังสือการทำ bypass มาให้อ่านด้วย มารับไปเร็ว”
“ขะ...ขอบคุณครับพ่อ”
และอะไรอีกเยอะแยะที่ผมแทบจะบ้าตาย มันไม่เหมือนที่ผมวาดฝันไว้สักนิดว่าการมีครอบครัวที่อบอุ่นมันไม่ใช่อุ่นจนร้อนขนาดนี้ แถม ผมเกลียดมันอีกด้วย ผมเกลียดการเสแสร้งของเหล่าพี่ชายปลอมๆและพ่อที่ไม่เคยยอมรับในตัวผม
ผมนั่งถอนหายใจริมระเบียง สวนหลังบ้านปลูกดอกไม้และสมุนไพรไว้หลายอย่าง ผมจำมันได้ว่าพ่อเคยมานั่งร้องไห้และพูดถึงแม่ แม่ผมสาวสวิตซ์หน้าตาน่ารัก ชอบดื่มชามากและที่นี่เป็นที่โปรดของแม่ พ่อเลยไม่ยอมให้ใครมายุ่งกับสวนนี่ แต่มันจะทดแทนกันได้เหรอกับคนที่ตายไปแล้วไม่สามรถเห็น สัมผัสหรือรับรู้เรื่องพรรค์นี้ได้อีกแล้ว ทำไปก็ไม่มีประโยชน์
แม่เลี้ยงคนใหม่น่ารังเกียจหล่อนทำตัวสูงส่งทั้งๆที่มาจากบ้านหม่อมตระกูลดัง แต่หล่อนเป็นแค่คนดูแลบ้านนะครับ แต่พ่อผมดันมาชอบหล่อนเลยขอมาหลังจากแม่เสียไม่นาน ฮึ ผมรู้ หล่อนตั้งใจเข้าหาพ่อเพราะรู้ว่าแม่ผมตายแล้ว แถมมรดกของคุณพ่อไม่ใช่น้อยๆ หล่อนพาลูกติดอีก3คนมาด้วย และตอนแรกผมดีใจมากที่จะมีพี่ชายแต่ผมคิดผิด พวกมันเป็นเดรัจฉาน พวกมันทำร้ายผม!
มัวแต่คิดเรื่องตัวเองแล้วตอนนี้น้องนัทกับน้องซันจะเป็นยังไงบ้างนะ ผมยังจำได้ถึงสายตาที่คลอน้ำตาของน้องๆได้ดี ผมทำน้องเขาร้องไห้อีกแล้ว ผมมันใช้ไม่ได้เลยเห็นทีผมจะต้องกลับบ้านแล้วล่ะ บ้านของผมที่มีน้องๆอยู่ด้วยนั่นสิบ้านจริงๆของผม
“คิดอะไรอยู่ น้องเฟย์ข้างนอกหนาวแล้วนะครับเข้าบ้านเถอะ”
เสียงพี่แอลดังมาจากข้างหลังผมหันไปมองละลุกพรวดหนีห่างจากมือเขาที่กำลังจะแตะตัวผม ไม่ใช่ว่าผมกระแดะนะแต่มันกลัวฝังใจ ไม่สามารถเข้าใกล้พวกมันได้เลย ผมพยายามฝืนยิ้มและตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่นิ่งที่สุด
“ผมกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะครับ ขออยู่คนเดียวอีกสักพักนะครับพี่แอล”
ผมขยับหนีพี่แอลแล้วก้าวลงไปในสวนด้านล่าง ผมไม่สนใจมันแล้วไอ้สารเลวที่ข่มเหงผม แค่เห็นก็จะอ้วกแล้ว ให้ตายสิผมเดินมาไม่ทันไรไอ้แอลก็จับแขนผมไว้แล้วดึงเข้าไปหามันแต่ผมขืนตัวไว้ อยากจะอ้วกแล้วกูยิ้มไม่ไหวแล้วเว้ย
“เฟย์ อย่าดื้อ เข้าบ้านเดี๋ยวนี้”
“เข้าก็เข้าสิ ปล่อยแขนผมด้วยมันเจ็บ”
ไอ้แอลปล่อยแขนผมทั้งที่ยังทำหน้าโหดนั่นแหละ ผมเดินผ่านหน้ามันเร็วๆจงใจกระแทกไหลมันไปที ผมแอบสะใจต่อไปผมจะเอาคืนพวกมันบ้างแล้ว ไอ้พวกปลิง!
ผมเข้าบ้านแล้วก็ต้องเครียดหนักเพราะผมไม่มีมือถือ ไม่มีเงิน ไม่มีอะไรเลย ข้าวของของผมมันหายไปหมดตั้งแต่ตอนเกิดอุบัติเหตุ ผมอยากจะโทรไปหาเพื่อนๆของผม อยากจะรู้ข่าวคราวของน้องนัทกับน้องซัน ผมอยากจะกลับไปแต่ว่าไม่ได้ ผมต้องแก้แค้นไอ้สารเลวสามคนนี่ก่อน
พอผมขึ้นมาที่ห้องนอนผมก็ต้องถอยหลังออกมาอีกที ไอ้หน้าขรึมมิลนั่งอยุ่ที่เตียงของผมมืดๆ ไฟก็ไม่เปิดผมเห็นตามันสะท้อนแสงไฟวาวน่าสยดสยอง มันลุกเดินเข้ามาหาผม เอาแล้วไง สัสเอ้ย!
“จะไปไหนล่ะ นี่ห้องของเฟย์นี่”
“อะ...ครับ ใช่ แล้วพี่มิลมาทำอะไรที่ห้องผมล่ะครับ”
“เปล่า พี่แค่อยากคุยอะไรด้วยหน่อยเข้ามาสิ”
ไอ้มิลจับมือผมลากเข้าห้องแล้วปิดประตู ฮึ กูไม่กลัวกูในตอนนี้ไม่ใช่ไอ้เฟย์เมื่อ6ปีที่แล้วอีกต่อไป ถ้าคิดจะทำอะไรกูละก็โดนดีแน่
“พี่มิลมีอะไรครับ”
“เฟย์ เข้าเรื่องนะเฟย์ความจำกลับคืนมาแล้วใช่มั้ย?”
เฮือก!
สะดุ้งสิครับ ไหงไอ้มิลมันรู้วะ เอาไงดีๆ ถ้ามันรู้แล้วนอกจากจะแก้แค้นไม่สำเร็จผมอาจจะโดนมันฆ่าปิดปากด้วยก็ได้นะ คิดเข้าสิๆไอ้เฟย์
“ครับ ความจำผมกลับมาแล้ว แต่มันไม่ชัดเจน ผมจำได้แค่ผมน่าจะอายุ15นะครับ ผมอยู่ที่นี่และนอกนั้นผมจำไม่ได้เลย”
ใช่ ความจำเมื่อ ตอนอายุ 15 ผมอยู่ที่นี่และจากไปเมื่ออายุ 15 ย่าง 16 ผมก็หนีไปจากที่นี่ และเพราะอย่างงั้นหลังจาก15ปีแล้วผมจะไม่มีความจำเกี่ยวกับทีนี่อีกเลย
ไอ้มิลมองหน้าผมอย่างคิดหนัก ผมก็แอ๊บหน้าซื่อไว้ ผมทำหน้าซื่อจนชินแล้ว ทำไว้หลอกน้องๆมานอนกับผมบ่อย อิๆ เฮ้ย! กลับมาซีเรียสต่อ ผมมองมัน มันก็มองผมจนสุดท้ายมันก็ยกมือขยี้หัวผมแล้วบอกราตรีสวัสดิ์เดินออกไป เฮ้อ กูรอดสินะ?
รุ่งเช้าวันต่อมา
“เอาพี่เฟย์คืนมานะโว้ย! พี่เฟย์ออกมานะ”
“ใจเย็นๆไอ้น้อง มึงจับมันไว้ก่อนๆ”
“ที่นี่ไม่มีคนที่พวกมึงรู้จัก กลับไปซะ!”
“โกหก! พี่เฟย์ๆๆ”
เสียงโหวกเหวกโวยวายที่ห้องโถงหน้าทำผมปวดหัวจี๊ดก่อนจะกลายเป็นยิ้มกว้างเมื่อได้ยินเสียงและจดจำได้ นั่นเสียงน้องนัทและน้องซันแต่เอ.....เหมือนจะมีเสียงเพื่อนผมด้วยนะ?
“มีอะไรกันเหรอครับพี่”
ผมเดินลงบันไดมาอย่างไม่รู้เรื่อง พยายามไม่มองน้องสองคนที่เกือบจะสะบัดตัวหลุดจากไอ้ยูเฟียและไอ้หมาม่อนวิ่งมาหาผม ใจจริงผมอยากจะวิ่งเข้าไปกอดน้องๆให้หายคิดถึงแต่ว่าอีกใจผมกลัว....กลัวไม่ได้แก้แค้น
“พี่เฟย์ กลับบ้านเรากัน! ผมมารับพี่แล้วนะ”
“พี่เฟย์ พี่จะชดใช้ให้ผมไม่ใช่เหรอ เนี่ยกลับบ้านเราด้วยกันนะครับ”
ผมแทบจะร้องไห้ พยายามกลั้นสะอื้น ไม่ไหวแล้วทำไมมันทำยากแบบนี้ผมหันกลับจะเดินขึ้นห้องแต่มีคนวิ่งมาดึงมือผมไว้ ผมหันมามองก็เห็นไอ้ซูกัสจ้องผมหน้าเครียด ผมหันกลับมาอีกครั้ง
“เฟย์ น้องจำคนพวกนี้ได้รึเปล่าครับ”
“ไม่......ผมจำไม่ได้”
ผมจำไม่ได้ ไม่ใช่ไม่เคยรู้จัก ผมอยากจะบอก อยากจะโผเข้ากอดเพื่อนๆและน้องของผมแต่มันยังไม่ถึงเวลา ไอ้ออยหันกลับไปประจันหน้ากับน้องซันและไอ้ยูเฟีย ไอ้หมาม่อนรีบดันตัวไอ้น้องนัทไปอยู่ข้างหลัง ไอ้ซูกัสดึงผมไปหาไอ้เป็ดแต่พี่มิลที่อยู่ใกล้ผมกระชากตัวผมกลับมา ไอ้เป็ดจิ๊ปากอย่างหงุดหงิด
“ได้ยินที่น้องกูบอกแล้วใช่มั้ย พวกมึงกลับไปซะแล้วอย่ามารบกวนน้องกูอีก”
ไอ้ออยสั่งเสียงเข้มผมอยากจะกระโดดถีบมันจัง บังอาจตะคอกใส่หน้าน้องซันของกู ไอ้น้องซันไม่มองมันเลย สายตาน้องมองผมน้ำตาคลอสีหน้าดูโกรธมากผมเจ็บที่ใจจังเลย ล้มเลิกแผนนี้ดีมั้ยนะ ถ้าทำแบบนี้ผมจะได้กลับไปพร้อมกับน้องๆและเพื่อนๆของผมได้
“ออกไป ไม่งั้นแจ้งตำรวจ”
“ใช่ ข้อหาบุกรุกโดยไม่ได้รับอนุญาต ออกไป!!”
ไอ้มิลและไอ้แอลออกปากไล่ทุกคนอีกครั้ง ผมกำมือแน่นแล้วล้วงกระเป๋าเดินกลับขึ้นห้อง เมื่อไอ้พวกเพื่อนๆผมพาน้องๆผมเดินออกไป ผมรีบเข้าห้องปิดประตูอย่างแน่นหนาและเอามือออกจากกระเป๋ากางเกง ผมมองสิ่งที่อยู่ในมือใจผมเต้นรัว
“เฟย์ เป็นไรมั้ย?”
เฮือก!
กูตกใจ ไอ้สัส อยู่ๆก็เล่นมาเคาะเรียกกู ผมหันซ้ายหันขวาหาที่ซ่อนของกลางในมือและผมก็เจอ ยัดมันไว้ในหมอนนี่แหละ แล้วผมก็ออกไปเปิดประตูไอ้มิลมันยืนมองผมอย่างสงสัย
“มีอะไรครับพี่มิล ผมปวดหัวอยากนอน”
“เปล่าพี่แค่จะมาดูว่าเป็นอะไรหรือเปล่า ถ้างั้นก็นอนเถอะ”
ผมกล่าวขอบคุณอย่างขอไปทีแล้วรีบปิดประตูล็อคเสร็จสรรพแล้วกระโดดขึ้นเตียงหยิบของที่อยู่ในหมอนออกมา เพียงสักพักมันก็สั่นผมกดรับทันที
“ไง ไอ้เหี้ย ไอ้เพื่อนเวง ไปทำอีท่าไหนความจำเสื่อมวะไอ้เฟย์!”
ทันทีที่ผมกดรับสายมือถือเครื่องสีดำเครื่องเล็กขนาดฝ่ามือผมที่ไอ้ซูกัสยัดใส่มือผม เสียงไอ้ห่าหมาม่อนก็ตะเบ็งออกมาเต็มรูหูผม แก้วหูแตกเรียบร้อย
“ไอ้สัส หูกูบอดแล้ว ห่าเอ้ย จะเล่าย่อๆนะ กูถูกรถชนความจำกระเด็นหายไปพร้อมกับกระดูกซี่โครงกูเมื่อหลายวันก่อน กูได้ความจำกลับคืนมาเมื่อไม่นานมานี้เองและกูยังกลับไปไม่ได้ กูมีเรื่องต้องทำ”
ปลายสายเงียบไป ผมใจเสียดึงมือถือออกมาดูเพื่อให้แน่ใจว่าแบตมันไม่ได้หมดจริงๆแล้วเอามาแนบหูอีกครั้ง
“พี่เฟย์ พี่ไม่ได้จะทิ้งพวกผมใช่มั้ยครับ”
“น้องซัน.....พี่ไม่มีวันทิ้งน้องซันแน่นอน พี่ขอโทษแต่พี่ต้องการเวลาจัดการอะไรบางอย่างก่อน”
“พี่เฟย์ ผมยังไม่ได้รับการชดใช้จากพี่เลยนะครับ ผมอยากให้พี่กลับมาเร็วๆ”
“น้องนัท.....ไม่โกรธพี่เฟย์แล้วเหรอครับ ยังอยากให้พี่กลับไปใช่มั้ยครับ”
ผมสะอื้นออกมาเบาๆ พยายามแล้วที่จะไม่แสดงความอ่อนแอออกมาแต่ว่ามันไม่ไหว มันคิดถึง มันห่วงหา ใจจะขาด อยากได้ยินเสียง อยากเห็นหน้า อยากสัมผัส อยากได้กลิ่น อยากอยู่ใกล้ๆ น้องซันน้องนัทของผม
“ครับ พี่เฟย์รีบกลับมานะครับ พวกผมรออยู่นะ”
น้องซันกับน้องนัทประสานเสียงพูดเข้ามาผมน้ำตาร่วงเลยครับ ไม่คิดว่าจะได้รับความรู้สึกแบบเดียวกันตอบกลับมา ผมมีความสุขมากและจะยิ่งมีความสุขมากขึ้นไปอีกถ้าผมจัดการอะไรได้สำเร็จผมจะรีบกลับไปหาน้องๆทันที
“ไอ้เฟย์ พวกกูก็รอมึงอยู่นะ รีบๆจัดการธุระมึงให้เรียบร้อย ต้นคูณที่มหาลัยมันเหงาที่มึงไม่ไปขับรถขูดมันบ้างเนี่ย”
ไอ้หมาม่อนแซวผมมาตามสาย มันทำให้ผมหยุดร้องได้และหัวเราะกับมุขของมัน
“เฟย์ รีบกลับมาเร็วๆนะกูขี้เกียจตอบบรรดาแฟนคลับของมึงว่ามึงหายหัวไปไหนแล้ว กูเบื่อ ไอ้หน้าหล่อ!”
ฮ่าๆๆ ไอ้ซูกัสด่าผมหรือชมผมกันเนี่ย ว่าแต่ผมมีแฟนคลับด้วยเหรอไม่เห็นรู้เรื่องเลย เสียงปลายสายเงียบไปหลังจากผมหัวเราะพวกมัน ผมพยายามเรียกหลายครั้งก็ไม่มีเสียงตอบผมดูเบอร์มันก็ขึ้นว่าโทรอยู่ ผมแนบหูลงไปอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงเบาๆ
“เฟย์ รีบกลับมานะ ที่นี่ไม่มีมึงอยู่มันเหงา......”
“ไอ้ยูเฟีย กู......กูจะพยายาม อีกไม่นาน กูสัญญา”
“รีบกลับมานะ กูคิดถึงมึง”
!!
ผมอึ้งไปนิดหน่อยกับประโยคสุดท้ายที่ไอ้ยูเฟียบอก เสียงสัญญาณดังบอกให้ผมรับรู้ว่าปลายสายวางสายลงแล้ว ผมนั่งนิ่งคิดเรื่องราวต่างๆขึ้นมา ในอดีตผมโดนทำร้ายร่างกายและจิตใจจากไอ้ชั่วที่ได้ฐานะเป็นพี่ชายของผมเพราะแม่ของมันเข้ามาเกาะพ่อของผม และพ่อของผมที่เสียใจที่ผมเกิดมาและทำให้แม่ต้องตาย ผมกลายเป็นส่วนเกินในบ้านหลังนี้ แล้วทำไมตอนนี้ทุกคนถึงได้เปลี่ยนไปหมด พ่อที่ไม่เคยสนใจในตัวผม เอาใจผมซะจนผมอึดอัด ไอ้พวกสารเลวนั่นอีกอยู่ๆก็มาทำดีกับผมจนผมสะอิดสะเอียน ผมไม่รู้ว่าควรจะเลิกราแค่นี้ดีหรือเดินหน้าต่อไป ความเจ็บคับแค้นใจในอดีตยังคงตอกย้ำผมอยู่ ผมตัดสินใจไม่ได้
กลางดึก
ผมตื่นขึ้นมาเพราะนอนไม่ค่อยจะหลับ ผมเดินออกมานั่งมองท้องฟ้าตรงระเบียง ดวงดาวระยิบระยับสวยงาม ถ้ามีน้องนัทกับน้องซันอยู่ตรงนี้ด้วยผมคงจะมีความสุขกว่านี้ ผมถอนหายใจยาวยืดเพราะความหนักใจ
“นอนไม่หลับเหรอ คิดมากอะไรอยู่ล่ะสิเรา”
ผมสะดุ้งเฮือก! ไอ้แอลนั่นเอง มันเดินเข้ามาหาผมพร้อมทั้งแก้วชาอุ่นๆสองแก้ว มันยื่นให้ผม ว่าจะไม่รับแต่กลิ่นหอมๆนั่นมันดึงดูดเหลือเกิน กลิ่นชากุหลาบของชอบผม ผมยกขึ้นจิบและกล่าวขอบคุณเบาๆ
“ผมกำลังคิดเรื่องบางอย่าง เกี่ยวกับพวกพี่และพ่อ......ผมอยากจะรู้”
“อะไรล่ะ ถามพี่ได้นะครับ”
“พี่....พวกพี่ไม่ใช่พี่ของผมแท้ๆใช่หรือเปล่าล่ะครับ”
ผมถามทั้งๆที่รู้อยู่แล้ว แต่ถ้าไม่เกริ่นนำแบบนี้มันจะรู้ว่าผมไม่ได้ความจำเสื่อมแล้ว ไอ้แอลหันมามองหน้าผม มันไม่ได้ทำหน้าประหลาดใจเท่าไรแต่เสยกชาขึ้นจิบผมจ้องมันเอาคำตอบ
“ใช่ เฟย์กับพวกพี่เกิดคนละแม่ แม่ของเฟย์ตายไปแล้วและที่เห็นอยุ่ตอนนี้คือแม่ของพวกพี่เอง”
“แล้วพวกพี่ไม่เกลียดผมเหรอครับ ผมไม่ใช่ลูกของแม่พี่ แล้วแม่พี่ก็ดูไม่ค่อยชอบผมด้วย”
“คิดมากน่ะเฟย์ พวกพี่รักเฟย์มากนะ รักมากจนเฟย์คิดไม่ถึงเชียวล่ะ”
“เอ่อ.....ละ....แล้วพ่อล่ะครับ ทำไมต้องเอาหนังสือยากๆมาให้ผมอ่านด้วย ไหนจะชอบพูดเรื่องชายรักชายที่วะ...วิปริตให้ผมฟังบ่อยๆพ่อทำไปทำไมครับพี่แอล”
ผมเอียงหัวหลบมือไอ้แอลที่จะยกมาจับหัวผมแล้วเสถามเรื่องอื่นต่อ ไอ้แอลชะงักแล้วนั่งพิงพนักเก้าอี้
“พ่อเขาอยากให้เฟย์เป็นหมอ เขาไม่อยากให้เฟย์ไปเป็นพวก....เกย์.....พ่อเขารักเฟย์นะครับ”
“งั้นเหรอครับ”
ฮึ รักงั้นเหรอครับ สิ่งที่เขามอบให้กับผมตั้งแต่ลืมตาดูโลกคือความรักงั้นเหรอ เป็นความรักที่ซาดิสต์ไปหน่อยรึเปล่าพอดีผมไม่ใช่พวกมาโซซะด้วยสิ รับไม่ไหวหรอกเฟ้ย คนที่ชี้หน้าด่าว่าผมทำให้แม่ตาย คนที่ทุบตีผมทุกครั้งที่สอบไม่ได้ที่ 1 คนที่ขังผมไว้นอกบ้านทั้งคืนเมื่อผมกลับช้า คนที่ไม่ให้ผมกินข้าวปลาเมื่อผมมีเรื่องชกต่อยที่โรงเรียน นี่หรือคือคนที่รักผม?
ความทรงจำวัยเด็กมันไม่มีอะไรน่าจดจำสักอย่าง ช่างน่าสมเพชจริงๆตัวผม ผมลุกขึ้นเดินเข้าห้องนอนโดยไม่ยอมแม้แต่ละเอ่ยลาไอ้แอลตามมารยาท ผมล้มตัวลงนอนครุ่นคิดถึงอดีตที่ผ่านมา อดีตที่ครั้งหนึ่งผมเกือบจะตายไปแล้วเพราะพวกมัน คนในบ้านหลังนี้
หลังจากวันนี้เป็นต้นไปผมจะเปลี่ยนมัน ไม่ว่าจะอดีตหรือปัจจุบันผมจะเปลี่ยนมัน
เปลี่ยนให้มันมาสยบแทบเท้าผม!จบตอนที่ 7ตอนหน้า
เฟย์ : ผมจะแก้แค้นพวกมันแล้วนะครับ เตรียมเปียกอีกแล้ว ฮี่ๆๆ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
โพลล์
