Beautiful hangover เมารัก [ตอนพิเศษ ช้าง : พิกเล็ต] หน้า ๕๐
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: Beautiful hangover เมารัก [ตอนพิเศษ ช้าง : พิกเล็ต] หน้า ๕๐  (อ่าน 580883 ครั้ง)

ออฟไลน์ Eliz

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 62
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-1
หมอมะรุมเสน่ห์แรงจริงๆ แต่มีบางคนยังไม่ยอมรับว่าแอบชอบ นายเสือช่างปากแข็งจริงๆ :hao3:

นายปืนมีคู่ แอบเชียร์หมอภูมิอ่ะ แบบว่าดูน่าจะโอเคนะ ลุ้นต่อไปค่ะ

ออฟไลน์ sweetbasil

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 807
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +45/-3
ชอบหมอคีย์กับคุณออย :เหอะ1:

ออฟไลน์ yamapong

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 198
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +13/-0
อ้ายยยย ตัวมารจะกลับมา มาแบบเลวๆอีกต่างหาก ยอมไม่ได้

ออฟไลน์ narunarutoboyz

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 595
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +108/-2
ตูนึกแล้วว่ามันต้องกลับมา มั่นหน้ามากเลยนะยะหล่อน แรดจน.....เนาะ //ทำปากสระอิ ;(
หวังว่า....ความคิดถึงที่เสือมี น่าจะเป็นเพราะเจ็บฝังใจมากกว่า เจ็บขนาดนี้จะลืมได้ยังไง
ของเน่าของเสียขนาดนั้น ถ้ายังกลับไปเกลือกกลั้ว ลดคุณค่าของตัวเอขนาดนั้น กินเข้าไปอีกก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว
ของดี หอมๆ สะอาดๆ รออยู่ตรงหน้า ถ้าไม่เอา ก็ปล่อยไปเหอะ ไอ้โง่!!!!
(นี่ขนาดยังไม่รู้ว่าเป็นยังไงยังด่าเสือซะขนาดนี้ ก้เพราะรักหรอกจึงไม่อยากให้หลงไปอีกถึงจะรู้ว่าสุดท้ายก็ไม่เเคล้วกับมะรุม
แต่ถ้าไม่กลับไปหาอีกเลยมันก้ดีกว่านี่นา - -)

ส่วนโย....ชาตินี้ทั้งชาติก็อย่าหวังเลยว่าจะได้อะไรไปจากเสืออีก แม้เเต่ปืน? โนววววววววววว
ไม่สนับสนุนอย่างเเรง ถ้าต้องยกปืนให้  :oak:

อิอิ ดีใจที่ปืนมีคู่จริงๆ แต่รู้สึกตงิดๆยังไงไม่รู้ว่ามีแววจะคดีพลิกกกกกก......ไปเป็นเคะ
คู่กับหมอภูมิอ๊ะป่าวววววววว  :z1:

กลับมาไวๆนะคะเป็นกำลังใจให้ทุกคืนวันเลยยยย
เฝ้าระวังติดตามอย่างใกล้ชิดเว่อรรรรรรรร  :กอด1: :L2:

ออฟไลน์ mukmaoY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3956
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7
ปืนกับออยเถอะนะ :ling1:
ชอบอ่ะ เด็ดดอกฟ้า

ออฟไลน์ KilGharRah

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 856
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +169/-0
ไม่ไหวกับอิพี่เสื้อนะแบบนี้ เหมือนจะชอบหมอมะรุมแต่ก็ยังทำร้ายกันเรื่อยๆ
แบบนี้ต้องให้หมอมะรุมเอาคืนให้สาสมนะ  :m16:

ออฟไลน์ ~มือวางอันดับ1~

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1583
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-7
ออยน่ารักมากอ่ะ....เสือ อดเห็นมะรุมเลยอิอิ+1 :katai5:

ออฟไลน์ Minnie~Moo

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 372
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +27/-1
ปืนคู่กับภาคภูมิรึเปล่า  :hao7:

ออฟไลน์ iammz

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2681
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +292/-6
ยาวมาก อ่านสะใจมาก ขอบคุณนะคะ
ดีใจจัง ปืนก็จะได้มีคู่

+1 ค่ะ^^

ออฟไลน์ Palmpalm

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 669
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-4
ปืนมีคู่คือหมอภูมิแน่เลย

ปืนเคะ เพี้ยง คริคริ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ shoi_toei

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4359
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +222/-26
พี่เน่ากะโลงผุ กำลังจะมาป่วนและ

หึ พี่เสือแกพบรักใหม่และหนู !!!!

ออฟไลน์ jinjin283

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 934
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +45/-1
ลุ้นนายปืนอิอิ หรือจะคู่กะดินอ่า (ฮ่าๆๆ)
ปล พี่เสือก็ยอมรับซิคะว่าไปตามจีบอะ อย่ามัวแต่เขินนะ คนจีบหมอมะรุนยิ่งเยอะๆอยู่

ออฟไลน์ Vavaviz

  • oONaMMOo
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 513
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +31/-4
อ่านรวดเดียวเลยย 555

หมอมะรุมน่ารักมากกกกกก
เมื่อไหร่จะสวีทกันล่ะ คึคึ พลาดมาหลายรอบล่ะนะพี่เสืออออ~~~

ออฟไลน์ mintra1982

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 44
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
 o18 เป็นพวกคิดนอกคอก บับว่าคุณออยกะนายปืน 5555+ รออ่านตอนต่อไปนะคะ

ออฟไลน์ wiwari

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 420
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +93/-1
หมอคีย์กับอาออยน่ารัก :mew1: แต่ก็สงสารปืนนะ ชอบเขามาตั้งหลายปี แล้วนายเสือไม่ใช่ว่าเมียเก่ากลับมาก็จะกลับไป love love นะไม่งั้นเค้าจะยกหมอมะรุมให้หมอภูมิ

ออฟไลน์ RELAXED

  • ทำไงได้ก็ Y มันเรียกร้อง
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 449
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +13/-0

ออฟไลน์ sukie_moo

  • ปัจจุบัน คือ อดีตของอนาคต
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3488
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +457/-15
มะรุม-เสือ
ออย-หมอคีย์
ปืน-หมอภูมิ??? หรือ โยธินดี จับมาขังตบจูบ แก้แค้นแทนเสือ???? เพ้อไปกันใหญ่  555

ออฟไลน์ RELAXED

  • ทำไงได้ก็ Y มันเรียกร้อง
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 449
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +13/-0
คิดถึงจัง :hao5: :hao5: เมื่อไรจะแวะมาหากันบ้างนะ :ling2:
ไรเตอร์สงสารพวกเราเถอะะะะะะะะะะ :sad4: :sad4:

ออฟไลน์ iforgive

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +844/-80
พี่เสือกับหมอมะรุม  หมอภูมิกับหมอคีย์หรือเปล่าฟระ  อาณกรจะได้คู่กับเจ้าปืน ลงตัวพอดี
แล้วโยธินนี่ไม่ใช่ว่าจะมาลงสนามกับเขาอีกคนซะล่ะ 

ออฟไลน์ Biwty...

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 985
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +22/-1
โยอย่ามานะ :ling3:




กลัวจะตกหลุมรักหมอมะรุมอีกคน :hao7:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ RELAXED

  • ทำไงได้ก็ Y มันเรียกร้อง
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 449
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +13/-0

ออฟไลน์ hongzaa

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 500
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +54/-2
วันอาทิตย์นี้จะมาต่อมั้ยน๊าาาาา
คิดเถิ้งงงงงงงคิดถึงงงงง

ออฟไลน์ indy❣zaka

  • กระซิกๆ เบื่อดราม่า...
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4582
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +625/-26
ปืน-ออย  คิมหันต์-ภาคภูมิ 
ถ้าได้แบบนี้ จะแหล่มมากค่ะ  o13

ออฟไลน์ t2007

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2400
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +135/-5
นายปืนคู่กะเมี่ยงแน่ๆเลย แน่ะหนูพิกเร็ต เอาพี่มะรุม รวมเป็นครอบครัวแล้วด้วย. เอาใจพ่อเสือล่ะซิ คิคิ ขอบใจจร้า

ออฟไลน์ libra82

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 285
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +236/-5

พยายามจะหาภาพให้ตรงกับที่เขียนไว้ แต่ไม่มีเลย ติ๊งต่างเอาว่าแบบนี้ก็แล้วกันเนอะ

ตอนที่  ๑๔...ของขวัญวันเกิด


   ปืนมองผู้ชายที่ทั้งรูปร่างหน้าตาถอดแบบมาจากเจ้านายของเขาแทบจะทุกกระเบียดนิ้ว แต่ท่วงท่าและลักษณะนิสัยต่างกันราวฟ้ากับเหว และถึงจะหล่อสีสีกันแค่ไหนแต่สายตาของเขาพี่เสือหล่อกว่าคุณหมอภาคภูมิคนนี้เยอะ ชายหนุ่มไม่ได้ถอยห่างไปไหนยังคงยืนอยู่ใกล้ๆ รถจักรยาน สังเกตเหตุการณ์อยู่เงียบๆ

   “อ้าวภูมิ! มาตั้งแต่เมื่อไร”

   “ตั้งแต่เจ้าตัวเล็กนี่บอกว่าจะทำของขวัญวันเกิดให้พ่อ” จักษุแพทย์รูปหล่อบอกยิ้มๆ พลางยกมือรับไว้หลานชายที่กระพุ่มมือไหว้ก่อนจะไปซุกอยู่หลังอาปลอมๆ ของตัวเอง “ท่าทางจะติดออยน่าดูเลย”

   อาณกรยิ้มรับ “ก็เขาไม่มีใคร”

   “จริงซินะไม่มีใคร” ภาคภูมิทวนคำ ก่อนจะย่อกายจนระดับความสูงเท่ากับหนูน้อยที่ยื่นหน้ามาจากสะโพกของคุณอาตัวเล็ก มือใหญ่วางเบาๆ กับศีรษะเล็ก “อาเป็นอาแท้ๆ ของพิกเร็ตเลยนะ”

   ตาโตกลมใส่แจ๋วมองมาที่เขาคล้ายยังไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน “จริงหรือฮะอาออย”

   “จริงซิ คราวก่อนอาไม่ทันได้บอก”

   เด็กชายปล่อยมือจากกางเกงของอาออย เดินมาจากที่หลบซ่อนอย่างอิดออดตายังคงจ้องมองผู้ชายตัวใหญ่หน้าตาเหมือนพ่อเสือ แต่ไม่ดุเท่า มือน้อยยกขึ้นกระพุ่มอ่อนจะทำความเคารพตามมารยาทตามที่อาและคุณครูสั่งสอนมา

   ภาคภูมิมองหลานชายด้วยความเอ็นดู ไม่น่าเชื่อว่าคนห่าม ดิบ ไร้มารยาทอย่างพศินจะมีลูกชายน่ารักเช่นนี้ ไม่ใช่แค่หน้าตาแต่รวมไปถึงนิสัยด้วย เขานึกดีใจที่ยัยปารินอะไรนั่นทิ้งพิกเร็ตไปเพราะถ้าให้พ่อแม่แท้ๆ สั่งสอนพิกเร็ตอาจจะไม่ได้น่ารักอย่างนี้ก็เป็นได้ เขาเอียงคออมยิ้ม มือขยี้ที่เส้นผมนุ่มของหลานชายอีกครั้ง

   “อาออยสอนมาดีจริงเชียว”

   พิกเร็ตยิ้มอายๆ ทำความเคารพเขาเสร็จก็เดินไปจับมือคุณอา คอยส่งสายตามาทางเขาเป็นระยะๆ

   “ภูมิจะมาอยู่วันนี้เลยใช่ไหม”

   “ทำห้องให้ผมแล้วเหรอ” ภาคภูมิถามกลับ ยืดร่างเต็มความสูงอีกครั้งรู้สึกปวดต้นขานิดหน่อยเพราะทรงตัวอยู่บนส้นเท้าอยู่นาน อาณกรผงกหัวเล็กน้อยเป็นการตอบคำถาม “เดาไว้แล้วไม่มีผิด ห้องเดิมหรือเปล่า”

   “ครับ ขนของเข้าไปอยู่ได้เลย หรือถ้าไม่มีรถเดี๋ยวผมให้ปืนเอารถไปช่วยขน”

   จักษุแพทย์หนุ่มโคลงหัว “ไม่มีอะไรมากหรอกแค่เสื้อผ้ากับของใช้ไม่กี่ชิ้นเดี๋ยววันอื่นค่อยไปขนก็ได้ เออ! จะวันเกิดพี่เสือแล้ว ยังจัดงานกันอยู่หรือเปล่า”

   “ไม่แน่ใจ” อาณกรตอบไปตามความจริง เมื่อปีที่แล้วไม่มีการจัดงานใดๆ เพราะเป็นช่วงที่ปารินทิ้งพี่ชายไม่แท้ของเขาไป พี่เสือนอนจมขวดเหล้าจนไม่มีกะจิตกะใจจะนึกถึงวันเกิดตัวเอง อย่าว่าแต่วันเกิดวันอะไรเป็นวันอะไรเจ้าตัวยังจำไม่ได้ แต่ปีนี้ดูเหมือนอะไรๆ จะดีขึ้นมาบ้าง ส่วนตัวเขาเองก็อยากให้ไร่เคียงฟ้ามีงานรื่นเริงบ้างเหมือนกัน

   “จัดก็ดีเหมือนกันนะ ใช่ไหมพิกเร็ต” ประโยคหลังอาแท้ๆ ก้มลงถามเจ้าตัวเล็กที่ยังมองเขาตาปริบๆ เหมือนเดิม แต่ศีรษะกลมที่ผงกไวๆ มันเป็นคำตอบที่ทำเอาเขาต้องอมยิ้มซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาชักจะอิจฉาไอ้พี่เสือขึ้นมาบ้างแล้วที่มีลูกชายน่ารักอย่างนี้

   “จัดดีกว่า ออยไปจัดการเรื่องอาหารนะขาดเหลืออะไรบอกผมได้เลย”

   “แต่ผมยังไม่ได้ถามพี่เสือเลย” อาณกรแย้ง มันก็ดีอยู่หรอกถ้าจะมีงานแต่ถ้าไม่ได้ถามเจ้าตัวเขากลัวว่างานจะล่มเพราะโดนถล่ม

   “เขาไม่ฆ่าใครหรอก วันก่อนก็ไม่ได้ฆ่าผม” คนพูดยิ้มไปเรื่อย คล้ายกับว่ารอยยิ้มไม่เคยจางหายไปจากใบหน้า “ไม่เห็นหรือไงว่าหลานอยากให้มีงาน”

   อาณกรลังเลอยู่พักใหญ่แต่พอก้มลงมองหลานชายที่เงยหน้ามองเขาพอดี ดวงตาใสเป็นประกายด้วยความคาดหวัง เป็นปีแล้วที่พิกเร็ตเจอเรื่องเลวร้ายวันเกิดตัวเองก็ไม่ได้จัดเพราะพ่อไม่ยอม เขายิ้มให้เจ้าตัวน้อยก่อนจะพยักหน้ายอมรับในข้อเสนอขอภาคภูมิ

   “ได้ เดี๋ยวผมจัดการเรื่องอาหารเอง ส่วนเรื่องเค้กผมคงต้องวานให้คุณภูมิช่วยดูให้หน่อย เอาหน้าเค้กเป็นรูปพิกเร็ตนะ”

   จักษุแพทย์หนุ่มยิ้มกว้างยื่นมือไปดึงแก้มนุ่มๆ ของหลานชายเบาๆ “ได้ซิจะเอาให้น่ารักกว่าเจ้าตัวนี้อีก”

.....................................


   สรุปว่าวันที่หนึ่งพฤศจิกายนปีนี้ไร่เคียงฟ้าจะมีการจัดงานวันเกิดให้กับพศิน ตอนที่อาณกรไปประกาศทุกคนโห่ร้องด้วยความยินดีต่างก็พูดคุยว่าจะหาอะไรเป็นของขวัญให้พี่เสือดี

   “ถุงยางไปเลย ช่วงนี้พี่เสือกำหนัดมาก” ดินออกความเห็นหลังจากเลี้ยวหน้าเอี้ยวหลังแล้วว่าบุคคลที่ตัวเองพูดถึงไม่อยู่แถวนี้

   “ไอ้ห่าดิน มึงนี่ไม่เคยพ้นเรื่องใต้สะดือ” ปืนสั่นหน้าอย่างระอาใจไม่รู้ว่าเด็กๆ พ่อกับแม่ไอ้ดินเอาอะไรให้มันกินถึงได้ทะลึ่งจนลามกขนาดนี้

   “อ้าว! ก็มันจริงนี่หว่า มึงไม่รู้ล่ะซิว่าพี่เสือน่ะ อยาก แค่ไหน” ไอ้คนพูดไม่เพียงแต่พูดเปล่ายังทำหน้าชวนอาเจียนอีกด้วย “แต่เขาไม่ได้อยากกับสาวๆ นะโว๊ย ตอนนี้เปลี่ยนรสนิยมชักอยากจะยอดชายนายเสือแล้ว”

   “หมายความว่าอะไร” คิ้วของปืนขมวดเป็นปมด้วยความสงสัย

   ดินหันมองซ้ายขวาเพราะเกรงว่าพี่เสือจะโผล่มาเตะเขาก่อนจะได้คายความลับที่มันแน่นอกเหลือเกินให้เพื่อนรักรู้

   “พี่เสือชอบหมอมะรุม”

   “มั่ว”

   “ไม่มั่ว ไอ้ห่า! ฟังกูพูดให้จบก่อนซิ” ดินทำท่าฮึดฮัดขัดใจรีบชิงพูดก่อนที่ไอ้ปืนจะแย้งอีกรอบ “เมื่อวันก่อนก็ก็เอาบันไดไปปีนห้องเขา เมื่อวานซืนก็ชวนกูไปดักหน้าโรงพยาบาลตั้งแต่เช้ามืดแต่ก็รับประทานแห้วเพราะเขาไม่ออกมา มึงว่าถ้าไม่ชอบพี่เสือจะทำขนาดนี้ไหมล่ะ”

   ปืนมองหน้าดำๆ ของเพื่อนรัก แววตายังแสดงอย่างชัดเจนว่าไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

   “ปีนห้องเนี่ยนะ มึงเพ้ออะไรของมึง”

   “เพ้อห่าอะไร กูพูดเรื่องจริง ตั้งแต่วันที่เฝ้าปาล์มแล้ว พี่เสือแม่งไปฉุดเขามากูห้ามก็ไม่ฟัง แถมยังไปปีนห้องเขาไปเฝ้าหน้าโรงพยาบาลมึงว่าถ้าไม่ชอบจะทำทำไมวะ”

   “จริงหรือวะ”

   “กูโกหกมึงแล้วตังค์หรือเปล่าล่ะ” ดินย้อนถาม

   หน้าที่จริงจังยิ่งกว่าตอนลุ้นหวยของดินทำเอาความมั่นใจของปืนเริ่มโอนเอียง แม้จะเคยเห็นพี่เสือทำท่าเหมือนจะขย้ำหัวหมอมะรุมหน้าขาวแต่เรื่องความพอใจเหมือนจะไม่มีให้เห็น ส่วนไอ้ที่ฉุดมาที่ไร่หรือแม้แต่ไปปีนถึงห้องเขาไม่เคยรู้เลยจริงๆ…

..............................


   “พี่เสือชอบหมอมะรุม”

   คำพูดของดินยังสะท้อนอยู่ในหูของเขาจนถึงตอนนี้ ทั้งที่ประโยคนั้นมันผ่านไปนานนับชั่วโมงแล้ว สองเท้ายังก้าวไปข้างหน้าอย่างต่อเนื่องโดยไม่รู้ว่าจุดหมายของมันอยู่ที่ใด ดูเหมือนว่ามันจะร่วงหายไปตอนที่ได้ยินสองเพื่อนรักคุยกัน ในหัวกำลังโต้แย้งอย่างหนักถึงสิ่งที่ได้ยิน พศินชอบหมอมะรุมมันไร้ความน่าจะเป็นแต่ในขณะเดียวกันมันก็มีสิทธิ์เป็นไปได้เพราะใดๆ ในโลกล้วนไม่แน่นอนทั้งนั้น โดยเฉพาะหัวใจของคน

   แต่ในท่ามกลางความสับสนนั้นมันเจือไปด้วยความเจ็บปวด แม้ไม่เคยหวังว่าพศินจะมองตนมากกว่าไปน้องชายทว่าการที่จะทำใจยอมรับว่าคนที่แอบรักมามากกว่าหกปีจะไปชอบคนอื่นอีกคน คราวที่พศินได้พบกับปารินเขาเองก็เจ็บเจียนตายกว่าจะทำใจได้ก็ตอนที่ทั้งคู่มีพิกเร็ต เขาใช้ความน่ารักของเด็กชายช่วยกลบเกลื่อนความเจ็บปวดมันได้ผลดีทีเดียวเพราะปารินไม่ค่อยได้ทำหน้าที่แม่เท่าไรนัก ส่วนใหญ่จะเป็นเมี่ยง กลอยและเขาที่ช่วยกันดูแลมากกว่า ดีหน่อยที่พิกเร็ตเลี้ยงง่ายไม่งอแงแถมยังติดเขามากกว่าแม่เสียอีก ดังนั้นตอนที่ปารินทิ้งไปเด็กชายเลยไม่ได้คร่ำครวญหรือร้องเรียกหาแม่

   สองขาหยุดก้าวเพราะหัวใจชักจะอ่อนล้าลงทุกที มันไม่ได้เจ็บมากกว่าไปกว่าเดิมแต่มันเหนื่อยจนคิดว่าน่าจะพักลงบ้าง เมื่อหัวใจอยากหยุดร่างกายก็พลอยหยุดเคลื่อนไหวไปด้วย ร่างเล็กทรุดตัวลงนั่งลงที่ใต้ต้นมะม่วงอกร่องเอนหลังพิงกับลำต้นหนา สองขายืดเหยียดยาวกล้ามเนื้อที่ตึงจากการใช้งานมากเกินไปผ่อนคลายลงเล็กน้อยแต่หัวใจเหนื่อยล้าและเจ็บปวดเหมือนเดิม การแอบรักมันเหนื่อยยิ่งกว่าเดินข้ามภูเขาเสียอีก เขาไม่ได้นั่งนับนิ้วหรอกว่ากี่ปีกันแล้วที่ทำตัวเป็นมดแดงแฝงพวงมะม่วง กินไม่ได้แต่วนเวียนอยู่รอบๆ เป็นทั้งน้อง ทั้งเพื่อน แต่ไม่มีโอกาสจะได้เลื่อนฐานะเป็นไปได้มากกว่านั้น เขาถามตัวเองว่าอิจฉาหมอมะรุมหรือเปล่าที่มาทีหลังแต่พศินกลับให้ความสนใจมากกว่า

   ยอมรับอย่างน่าอายว่าเขาคิดอย่างนั้นจริงๆ แต่ทำได้แค่รู้สึกเท่านั้นไม่คิดจะไปทำร้ายหรือต่อว่า อะไรที่พศินทำแล้วสบายใจเขาก็ยินดียอมรับ แม้แต่การกินเหล้าเมาหัวราน้ำเป็นปีๆ เขายังทำใจได้ ขอแค่ยังได้อยู่ข้างๆ เขายอมได้ทั้งนั้น อาณากรแค่นยิ้มขมขื่นให้ตัวเอง เขามันน่าสมเพชสิ้นดีทั้งที่ไม่เคยชายตาแล ซ้ำยังเป็นผู้ชายแต่ก็ยังดันทุรังอยู่ที่เดิม ยอมทิ้งทุกอย่าเพื่อได้อยู่กับคนที่รัก ทำตัวราวกับไร้ครอบครัวไม่มีญาติมิตรทั้งที่จริงแล้วเขามีทั้งพ่อแม่ และพี่สาว แต่ยังส่งเงินเข้าบัญชีทำหน้าที่ลูกที่ดีผ่านเงินและความคิดถึงผ่านทางสายโทรศัพท์อยู่เสมอ

   อาณกรระบายลมหายใจหนักๆ อยากให้ปวดร้าวในอกมันทุเลาลงบ้างแต่มันไม่เป็นเช่นนั้นเขายังเจ็บปวดเพราะการรักข้างเดียวอยู่ดี

    “มานั่งทำอะไรคนเดียว”

    ความคิดที่แสนหดหู่ถูกทำลายลงโดยคนที่เป็นต้นเหตุ หนุ่มร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะขยับตัวเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายตั้งท่าจะนั่งลงบนพื้นที่ข้างๆ กัน

   พศินหย่อนสะโพกลงบนใบไม้แห้งๆ ร่างสูงใช้ท่านั่งเดียวกันกับน้องชายไม่แท้ เอนหัวพิงต้นมะม่วงอกร่องเปลือกตาหนาปิดลง ปล่อยให้ลมเย็นๆ ของยามบ่ายจัดพัดใส่กายเต็มที่

   “แล้วพี่เสือล่ะมาทำอะไรแถวนี้”

   “ไล่ดูปาล์มน่ะ ยังเหลือที่ต้องตัดอีกนิดหน่อย”

   อาณกรพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ “มะรืนนี้ผมกับภูมิจะจัดงานวันเกิดให้พี่นะ”

   ศีรษะที่พิงต้นมะม่วงอยู่ผงกขึ้นทันควัน ตาคมเปิดขึ้นสะท้อนความไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจน “ไม่อยากจัด จะจัดทำไม”

   “ไม่เห็นเป็นอะไรเลย พิกเร็ตเองก็อยากให้จัดงาน”

   “ไอเดียไอ้ภูมิล่ะซิ”

   “นะ พี่เสือนานๆ จะมีงานรื่นเริงสักที” อาณกรใช้น้ำเสียงแผ่วอ่อนฟังดูคล้ายจะอ้อนอีกฝ่าย พอเห็นคิ้วที่เลิ่กสูงหน้าก็พลันร้อนวูบ นึกอยากจะด่าในความไม่ระวังของตัวเอง แล้วรีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันที “เอาแค่คนในไร่แล้วก็คนที่พิกเร็ตอยาก…”

   ท้ายประโยคหายไปเมื่อจู่ๆ ใบหน้าหล่อคมคร้ามยื่นเข้ามาใกล้…ใกล้จนแทบจะนับขนตาได้ อาณกรกลั้นลมหายใจไม่บ่อยครั้งนักหรอกที่เขาได้อยู่ใกล้กับพศินถึงเพียงนี้ หนุ่มตัวเล็กผงะถอยห่างแต่อีกฝ่ายยังตามไม่ลดละ

   “พะ พี่เสือ จะทำอะไร”

   ตาคมหรี่ลงจนเป็นเส้นเดียว แต่กระนั้นก็ยังเห็นแววเคลือบแคลงสงสัยในดวงตาคู่นั้นได้ “เป็นอะไรหรือเปล่า”

   “อะไร?”

   “เมื่อกี้นายพูดแปลกๆ” พศินยังไม่หันหน้ากลับรักษาระดับความห่างไว้แค่คืบนิดๆ อย่างเหนียวแน่น

   “ปะ แปลกๆ ยังไง” คนตัวเล็กกว่ากลั้นใจถาม พยายามอย่างยิ่งยวดที่จะไม่แสดงท่าทางผิดปกติให้พศินเห็น แต่หน้าที่ร้อนจนแทบจะระเบิดได้นั่นมันคงแดงเป็นตูดลิงแสมไปแล้ว

   “นายพูดเหมือนจะอ้อน”

   “ก็ เอ่อ..ผมอยากให้พี่เสือจัดงานนี่นา”

   พศินยังคงจ้องมองหน้าที่แดงขึ้นเหมือนคนเป็นไข้ของอาณกร “หน้านายแดงมีไข้หรือเปล่า”

   ไม่เพียงแต่พูดเปล่าแต่ยังใช้หลังมือวัดอุณหภูมิร่างกายให้ด้วย เขาอยากบอกเหลือเกินว่านอกจากหน้าที่ร้อนจัดนั้นส่วนอื่นๆ มันเย็นเยียบไปหมด ถ้าพศินจับมือเขาจะรู้ว่ามันเย็นแค่ไหนแถมยังสั่นอีกด้วย ไม่ใช่ว่าไม่เคยอยู่ด้วยกันตามลำพังแต่ไม่เคยใกล้กันจนชิดชนิดหายใจรดหน้ากันอย่างนี้มาก่อน

   “ร้อนกว่าปกตินิดหน่อย ฉันว่านายพักผ่อนบ้างก็ดีนะตอนนี้ฉันกลับมาทำงานได้แล้วนายไม่ต้องเหนื่อยคนเดียวแล้ว”

(มีต่อ)

ออฟไลน์ libra82

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 285
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +236/-5
มือใหญ่ละจากหน้าผากไปแล้วแต่ทิ้งรอยอบอุ่นเอาไว้บนผิวกาย แม้อยากจะรั้งมันไว้แทบขาดใจแต่ที่ทำได้คือแค่มองปลายนิ้วที่กลับไปวางบนใบไม้แห้งเท่านั้น

   “ผมดีใจที่พี่กลับมาทำงาน แต่ผมไม่เป็นอะไร แข็งแรงดี”

   พศินถอยตัวกลับไปนั่งที่เดิม ทิ้งหัวเอียงมาทางหัวไหล่เล็กไม่สมชายของอาณกรไม่กี่อึดใจมันก็เอนทับมาเต็มที่ เจ้าของไหล่ตัวแข็งแต่ก็ไม่ได้เบี่ยงหนี

   “ง่วงนอนว่ะ ถ้าไม่ได้ป่วยก็ขอยืมไหล่สักพักนะ ส่วนเรื่องงานอยากจัดก็จัดแต่ไม่เป่าเค้กทุเรศตัวเองว่ะ”

    “อือ”

    อาณกรพึมพำรับในคอ ตอบตัวเองไม่ถูกว่าควรจะดีที่ได้งานวันเกิดหรือที่ได้เป็นหมอนชั่วคราวให้คนที่รัก…

..................................


    “วันเกิด?”

   “ฮะ”

   “ไอ้บ้ากาม เอ๊ย ! พ่อเสือ”

   “ฮะ”

   ดวงตาใส่แจ๋วนั่นมันทำให้ตัดสินใจยากเหลือเกิน ทั้งที่ใจปฏิเสธไปตั้งแต่ได้ยินว่ามันพรุ่งนี้จะเป็นวันเกิดของไอ้เสือตกมันที่บุกมาลวนลามเขาถึงห้องแล้ว ทว่าความไร้เดียงสาและมุ่งมั่นของพิกเร็ตทำเอาคำปฏิเสธจุกอยู่แค่ในคอเท่านั้น

   “ไปนะฮะพี่มะรุม เอาหมอคีย์ไปด้วยก็ได้ อาออยอนุญาติแล้ว”

   มือเขาโดนมือเล็กๆ รวบไปเขย่าอย่างอ้อนวอน วรทย์ระบายยิ้มอ่อนโยนให้เด็กชายพลางย่อกายจนระดับความสูงเกือบจะเท่ากัน

   “แต่พี่ไม่มีของขวัญเลย”

   “ไม่เป็นไรพ่อเสือไม่โกรธหรอกฮะ ไปเถอะนะฮะหนูอยากให้พี่มะรุมไป” ไม่รู้ว่าพิกเร็ตไปเอาวิธีอ้อนคนมาจากไหนแต่เขาเชื่อว่าใครที่ได้เห็นแววตาและใบหน้าอันแสนน่ารักนี้ไม่ทางปฏิเสธได้ลงได้ เช่นเดียวกันกับเขาที่จำต้องพยักหน้าตอบรับคำเชิญนั่นไป

   “เย้ๆ อาภูมิ พี่มะรุมยอมไปแล้ว”

   “ครับๆ อาเห็นแล้ว” มือใหญ่ของอาแท้ๆ วางลงบนศีรษะเล็กอดขยี้ด้วยความหมั่นเขี้ยวไม่ได้ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นยิ้มให้กับผู้ใหญ่อีกคนที่โดนลูกอ้อนเข้าไปเต็มรัก “เรื่องของขวัญไม่ต้องกังวลไปหรอกครับ แค่ไปเล่นเป็นเพื่อนพิกเร็ตก็พอแล้ว ท่าทางจะติดหมอไม่เบาเลย”

   แม้คนชวนจะเอ่ยปากแล้วว่าของขวัญไม่ของสำคัญสำหรับงานนี้แต่ด้วยมารยาทของแขกจำเป็นต้องหาอะไรติดมือไปให้เจ้าของงานอยู่ดี แต่ติดตรงที่เขาไม่รู้ว่าอะไรจะเหมาะกับคนบ้าป่าเถื่อนพรรค์นั้น

   ทว่าที่น่าแปลกใจยิ่งกว่าการจัดงานวันเกิดให้กับคนไร้อารยธรรมอย่างนายเสือคือจักษุแพทย์ผู้มีอัธยาศัยดีคนนี้จะเป็นน้องชายแท้ๆ ของนายเสือ เขาเพิ่งรู้จากเจ้าตัวเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้าที่พิกเร็ตจะชวนไปงานวันเกิดพ่อตัวเอง มิน่าเล่าเขาถึงได้รู้สึกว่าสองคนนี้มีเค้าโครงใบหน้าและรูปร่างคล้ายคลึงกัน แต่นิสัยต่างกันราวกับฟ้ากับเหวจนเขาเดาเอาเองว่าภาคภูมิคงได้นิสัยผู้อำนวยการที่เป็นอาแท้ๆ ของตัวเองมาแน่แท้ ส่วนนายเสือเขาไม่อยากเดาให้เสียเวลาเพราะนิสัยอย่างนั้นน่าจะมีอยู่คนเดียวในโลก

   “สงสัยเย็นนี้ผมคงต้องชวนหมอคีย์เข้าเมืองไปช่วยหาของขวัญเสียแล้ว”

   “ไม่เป็นไรหรอกครับพี่ชายผมเขาไม่ใช่พวกวัตถุนิยม”

   “ไม่ได้หรอกครับมันน่าเกลียด ขนาดพิกเร็ตยังมีของขวัญให้พ่อเลยจริงไหม”

   เจ้าตัวเล็กพยักหน้ารัว แต่ปิดปากสนิทกลัวว่าความลับเรื่องขวัญของตัวเองจะหลุดออกมา

   ภาคภูมิถอนหายใจอย่างยอมแพ้ ก่อนจะทำหน้าเสียเมื่อนึกได้ว่าตัวเองไม่สามารถวรทย์พาไปเลือกของขวัญได้ “ถ้าไม่ติดเข้าเวรล่ะก็ผมจะพาหมอไปเลือกของขวัญเองเลย”
   วรทย์หัวเราะเบาๆ “แล้วนี่จะกลับไปส่งพิกเร็ตก่อนหรือเปล่าครับ”

   “เดี๋ยวอาอีกคนเขาจะมารับน่ะครับ พอดีออยเขาไปซื้อของผมเลยติดรถเขามาด้วยพรุ่งนี้เช้าค่อยใช้บริการพี่วิน”

   พี่วินที่ภาคภูมิว่าคือพี่วินมอเตอร์ไซค์ที่มีอยู่สองสามคันคอยให้บริการอยู่หน้าโรงพยาบาล จวนได้เวลาทำงานแล้วจักษุแพทย์หนุ่มฝากพิกเร็ตให้คุณหมอตัวเล็กช่วยดูแลต่อจนกว่าอารกรจะมารับ วรทย์ยิ่งกว่ายินดีจะทำหน้าที่นี้เพราะไม่ได้เจอหน้ากันพักใหญ่เขาเองก็คิดถึพิกเร็ตไม่น้อยเหมือนกัน

   คุณหมอตัวเล็กจูงมือเด็กชายหน้าตาน่ารักไปนั่งรถอาณกรที่ม้าหินอ่อนใต้ต้นหูกวาง พิกเร็ตดูตื่นเต้นมากที่ได้จัดงานวันเกิดให้กับบิดา ร่ำๆ จะหลุดปากเรื่องของขวัญเสียให้ได้แต่เจ้าตัวก็ยกมือปิดปากได้ทันทุกรอบ

   “จะไม่บอกพี่จริงๆ หรือว่าจะเอาอะไรให้พ่อ”

   “ไม่บอกหรอกเดี๋ยวไม่ตื่นเต้น”

   วทรย์อมยิ้มอดไม่ได้ที่ยกมือลูบเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนด้วยความเอ็นดู “แล้วพ่อเสือของพิกเร็ตชอบอะไร นอกจากเหล้าน่ะพี่จะได้ซื้อของขวัญถูก”

   เจ้าตัวน้อยขมวดคิ้วมุ่นอย่างใช้ความคิด เกือบๆ นาทีกว่าได้คำตอบแต่ไม่แน่ชัดนัก “พ่อเสือชอบหนูกับอาออย”

   “หือ?”

   “ก็พ่อจะพูดเพราะๆ กับหนูแล้วก็อาออย ครูอุ้มเคยบอกว่าถ้าเราชอบใครให้เราพูดเพราะๆ กับเขา”

   คราวนี้เป็นเขาเสียเองที่ต้องขมวดคิ้วทั้งงงงวยกับตรรกะของพิกเร็ตและทฤษฏีการสอนของครูอุ้ม แต่เขาคิดว่าครูอุ้มคงอยากให้พิกเร็ตพูดเพราะๆ มากกว่าผู้ใหญ่จะได้เอ็นดูแต่ด้วยวัยเพียงแค่ห้าขวบเลยแปลความหมายผิดไปมากทีเดียว แต่ที่งงมากกว่าคือหัวใจที่เต้นแรงผิดปกติของตัวเองแถมมันยังรู้สึกเหมือนโดนมดกัดบนเนื้ออ่อนๆ อีกต่างหาก เจ็บจี๊ดชอบกล อันที่จริงเขาไม่ควรรู้สึกอะไรด้วยซ้ำในเมื่อเขากับไอ้เสือตกมันนั่นไม่ได้เป็นอะไรกัน

   พิกเร็ตมองใบหน้าที่เริ่มจะบึ้งขึ้นเรื่อยๆ ของพี่ชาย แถมยังไม่พูดอะไรสักคำทั้งที่ให้คำตอบไปแล้วว่าพ่อเสือชอบอะไร ตอนแรกอยากจะตอบว่าแม่แพรวแต่หลังจากที่แม่หนีไปเขาก็ไม่แน่ใจว่าพ่อเสือจะยังอยากพูดเพราะๆ กับแม่แพรวอีกหรือเปล่า มือเล็กกระตุกแขนเสื้อของพี่ชายหน้าเขาเบาๆ ตาที่มองไปทางอื่นค่อยกลับมามองที่เขาเหมือนเดิม

   “พี่มะรุมเป็นอะไรหรือฮะ หน้ามุ่ยเลย”

   “หะ หา อ๊ะ เปล่าหรอกพี่แค่กำลังคิดว่าจะซื้อให้พ่อเสือดี เพราะพี่คงซื้อพิกเร็ตกับอาออยไม่ไหวแน่” เขาพูดติดตลก ปัดเรื่องฟุ้งซ่านไร้สาระออกไปจากสมอง

   “ตุ๊กตาตักพิตเร็ตไงฮะ พ่อเสือต้องชอบแน่ๆ”

   “ตุ๊กตา?”

    เด็กชายพยักหน้ารัว “พ่อเสือต้องชอบมากแน่ๆ”

   เขายิ้มในความไร้เดียงสาของเด็กน้อยที่คิดว่าคนที่ดิบยิ่งกว่ากล้วยสีเขียวๆ พรรค์นั้นจะชอบตุ๊กตาหมูสีชมพูน่ารักๆ แค่คิดก็สยองแล้วผู้ชายตัวใหญ่เท่ายักษ์ปักหลั่น ผิวคล้ำ หน้าโหดเหมือนโจรห้าร้อยแถมตายังดุเหมือนเสือสมชื่อนั่นเล่นตุ๊กตา แต่จะปฏิเสธคำแนะนำที่ออกมาจากใจของเด็กวัยแค่ห้าขวบก็ใจร้ายเกินไป

    พิกเร็ตชวนเขาคุยอีกเยอะแยะแต่ทุกเรื่องล้วนแต่เกี่ยวกับงานวันเกิดของพ่อทั้งสิ้น จนเกือบห้าโมงเย็นอาณกรที่ทุกเอาอะไรต่อมิอะไรมาเต็มหลังรถกระบะคันเดิมก็เลี้ยวเข้ามารับหลานชาย คุณอาตัวเล็กกล่าวขอบคุณเขาพร้อมกับเอ่ยชวนอีกรอบ

   “ไปให้ได้นะครับ พิกเร็ตอยากให้หมอไปมาก”

   “ครับ ผมจะไป” วรทย์รับปากหนักแน่น พลางคิดหาว่าอะไรจะเหมาะกับคนป่าเถื่อนไม่น่าคบคนนั้นไปด้วย…

……………………..


   “อืม ผมว่าเขาน่าเหมาะกับพวกเป็นพวกปืนลูกโม่ หรือไม่ก็ลูกซอง”
   คิ้วเรียวแต่ไม่เล็กยกสูง เปลือกตาบางกระพริบรัวๆ เขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าการชวนคิมหันต์มาช่วยเหลือของขวัญเป็นการตัดสินใจที่ดี เพราะแต่ละอย่างมันฟังดูคล้ายกับจะซื้อของไปเยี่ยมมือปืนไม่มีผิด

   “กว่าจะได้ปืนก็ปีหน้าพอดี”

   “เออจริงด้วย งั้นก็มีดไหม พวกสปาตาร์”

   วรทย์สั่นศีรษะไม่เห็นด้วยกับทั้งสองความคิดที่เสนอมานั้น แต่จะโทษคิมหันต์ก็ไม่ได้เพราะไอ้เจ้าของวันเกิดมันเหมาะกับของที่ว่าจริงๆ

    เขาชวนคิมหันต์ออกมาซื้อของขวัญเพราะวันนี้ทั้งคู่ไม่ต้องเข้าเวรกลางคืน พร้อมกับชวนให้ไปเป็นเพื่อนกัน อีกฝ่ายอิดออดอยู่นิดหน่อยแต่พอเจอลูกอ้อนเขาเข้าไปนิดหน่อยก็คล้อยตามกันมาถึงห้างใหญ่ในตัวจังหวัด เดินผ่านมาหลายแผนกแล้วแต่จนแล้วจนรอดเขาก็ยังคิดหาของขวัญให้ไอ้เสือตกมันไม่ได้ ตอนแรกกะจะเลือกคุกกี้ให้แต่นึกขึ้นมาได้ว่าช่วงนี้นายเสืออยู่ในช่วงงดของหวานเพราะถึงจะหลุดเหล้าได้แล้วแต่น้ำตาลในเลือดยังสูงอยู่ไม่น้อย คงจะต้องห่างพวกของหวานอีกพักใหญ่

   กระทั่งผ่านมาถึงโซนเสื้อผ้า เสื้อและกางเกงหลากหลายแบบแขวนเรียงรายน่าสนใจไม่น้อย

   “ถ้าผมซื้อเสื้อให้เขา เขาจะชอบไหม”

   “ขึ้นชื่อว่าของขวัญน่ะไม่ว่าอะไรคนรับเขาก็ดีใจทั้งนั้นแหล่ะ” คิมหันต์บอกซึ่งดูเหมือนจะเป็นคำแนะนำที่เข้าท่าที่สุดของวันนี้

   “ถ้าอย่างนั้นเอาเสื้อก็แล้วกัน หมอช่วยผมเลือกหน่อยนะครับ”

   คุณหมอตัวสูงยักไหล่มาถึงขั้นนี้คงหมดสิทธิ์ปฏิเสธ จำต้องทำหน้าที่ต่อไปให้จบเขาช่วยวรทย์เลือกเสื้อและหาขนาดที่คิดว่าใกล้เคียงกับคนใส่ให้มากที่สุด แต่พอได้มาตัวนึงหางตาก็เห็นอีกตัวพาลให้ต้องเข้าไปเลือกซ้ำจากนั้นคิมหันต์ก็ติดอยู่ในกับดักเสื้อผ้าที่ถูกใจจนลืมไปว่าที่กำลังเลือกอยู่ไม่ใช่ของตัวเอง

   วรทย์มองคนที่มาช่วยเลือกของขวัญหายเข้าไปในแผนกเสื้อยี่ห้อดัง สาวเท้าเข้าไปด้านในหมายจะช่วยสมทบอีกแรงแต่เขากลับหาคิมหันต์ไม่เจอ จากโซนเสื้อเลยไปถึงกางเกงแต่ก็ยังไม่พบ เขาเดินไปตามช่องว่างของทางเดินแต่แทนที่จะได้พบกับคิมหันต์กลายเป็นว่าเขากำลังเดินอยู่ในแผนกของเล่นเด็ก มือขาวยกมือขึ้นเกาหัวตัวเองแกรกๆ เขามันพวกหลงทิศอย่างร้ายกาจทั้งที่เห็นหลังกันอยู่ไวๆ แต่ดันเดินผิดหลงมาอยู่ในแผนกที่ห่างจากวัยตัวเองเสียอย่างนั้น

   นายแพทย์หนุ่มส่วนสูงน้อยถอนหายใจตั้งใจว่าจะเดินกลับไปที่เดิม ทว่าสายตาไปหยุดชะงักเข้าที่กล่องดนตรีตรงหน้าเข้าเสียก่อน

    ‘พ่อเสือชอบหนูกับอาออย’

    จู่ๆ คำพูดของพิกเร็ตก็ดังขึ้นในความคิด มันตรงกับสิ่งที่เห็นอย่างพอเหมาะพอดี เจ้าหมูตัวน้อยสีชมพูหัวเราะร่าอยู่ข้างเสือทิกเกอร์ โดยมีเจ้าลาอียอร์ตัวสีฟ้านั่งทำหน้าง่วงอยู่ข้างๆ เสือสีส้ม แม้จะเป็นแค่ของเล่นเด็กแต่มันสื่อความหมายได้ตรงกับสิ่งที่พิกเร็ตพูด พศินรักลูกแต่จะรักอาณกรเหมือนอย่างที่พิกเร็ตสันนิษฐานด้วยหรือเปล่าเขาไม่แน่ใจแต่เท่าที่เห็นมันช่างดูคล้ายเป็นครอบครัวที่อบอุ่นแบบแปลกๆ มีพ่อสองคนและมีลูกอีกหนึ่ง วรทย์หัวเราะให้กับความคิดติ๊งต๊องของตัวเองตัวแต่ไม่ลืมหยิบกล่องดนตรีติดมือไปด้วย ถึงไอ้เสือบ้ากามไม่ชอบแต่พิกเร็ตต้องชอบแน่นอนเขามั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์…

……………………


    ในที่สุดจากที่ไม่รู้จะให้อะไรเป็นของขวัญกลับกลายเป็นว่าตอนนี้เขามีของขวัญสองชิ้นอยู่ในมือ กล่องนึงคือเสื้อที่คิมหันต์สละเวลาเกือบชั่วโมงกว่าจะตัดสินใจเลือกได้ เจ้าตัวไม่วายบ่นเสียดายอีกสองสามตัวที่ระดับความสวยพอๆ กันให้ได้ยิน ส่วนอีกกล่องคือกล่องดนตรีครอบครัวของเจ้าหมูสีชมพู เขาห่อมันมิดชิดยิ่งกว่าเสื้อที่คิมหันต์แถมยังแยกถุงตั้งใจว่าจะให้พิกเร็ตแทน

   “สวัสดีครับหมอมะรุม เอ่อ.หมอคีย์ เชิญด้านในเลยครับ”

   เจ้าบ้านผายมือต้อนรับด้วยรอยยิ้มแม้จะชะงักไปเล็กน้อยแต่ก็กลับมายิ้มได้เหมือนเดิม
    คุณหมอตัวสูงกระตุกยิ้มเมื่อเห็นท่าทางคล้ายจะตกใจของคู่แข่งตัวเล็ก เขาตั้งใจเดินเฉียดไหล่อีกฝ่ายโดยไม่ได้หันไปมองตาเขียวๆ ที่ส่งตามหลังมาติดๆ

   “พี่มะรุม อาคีย์!”

   พิกเร็ตถลาเข้ามากอดรัดร่างของพี่ชายหน้าขาวเต็มรัก ตากลมพราวระยับด้วยความยินดี คิมหันต์มองสองพี่น้องที่วัยห่างกันจนน่าจะเป็นพ่อลูกกันได้กอดรัดกันราวกับไม่เจอกันมานานนับปี ส่วนคนที่จู่ๆ ก็ได้กลายเป็นอาอีกคนอย่างเขาได้แต่มองอย่างปลงๆ คิดว่าอีกไม่นานวรทย์คงจะลดวัยลงมาได้ใกล้เคียงกันจนได้

   “ไหนดูซิ โอ้โห! วันนี้พิกเร็ตหล่อเหมือนพระเอกหนังเกาหลีเลย”

   พ่อพระเอกเกาหลียิ้มแป้นบอกว่าชุดนี้อาออยพาไปช่วยเลือก ยอมรับว่าหนุ่มบ้านไร่ตัวเล็กมีเซ็นส์ในการเลือกเสื้อผ้าไม่น้อยเสื้อลายสก็อตสีชมพูกับสีขาวเข้ากันได้ดีกับเอี๊ยมยีนส์และรองเท้าผ้าใบสีชาว ยิ่งทำให้พิกเร็ตน่ารักเพิ่มขึ้นอีกเป็นเท่าตัว จากนั้นเจ้าบ้านตัวน้อยก็จูงมือแขกพิเศษหายเข้าไปในกลุ่มเด็กๆ ที่วันนี้มีมากกว่ากิ่งแก้วอีกหลายคน


(มีต่อ)

ออฟไลน์ libra82

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 285
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +236/-5
เขาได้แต่มองตามคุณหมอรักเด็กแต่ไม่คิดจะเข้าไปสมทบ เพราะไม่ได้รักเด็กจนแทบจะเป็นนางงามได้เหมือนวรทย์ นายแพทย์หนุ่มเดินเตร็ดเตร่อยู่แถวนั้นสังเกตบรรยากาศในงานซึ่งมันก็เหมือนกับงานเลี้ยงตามต่างจังหวัดทั่วๆ ไป แต่ไม่มีโต๊ะจีน มีแค่โต๊ะตัวยาวๆ คลุมผ้าสีเข้มแบบง่ายๆ ตั้งอยู่ตรงสวนหน้าบ้านเท่านั้น ส่วนอาหารการกินถูกตั้งไว้ด้านข้าง แขกที่มาในงานเขาเดาว่าคงเป็นพวกคนงานในไร่มากกว่าคงมีแค่เขากับวรทย์เท่านั้นที่เป็นคนนอก เสียงเพลงลูกทุ่งเปิดไม่ดังมากนักสร้างความครึกครื้นได้เป็นอย่างดี แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังรู้สึกเบื่ออยู่ดีหมอหนุ่มเปิดปากหาวอย่างไม่เกรงใจแมลงแถวนั้น กำลังมองหาทำเลในการนั่งปลดปล่อยความเบื่อแต่สายตาก็ไปหยุดที่แผ่นหลังเล็กๆ ของศัตรูเข้าเสียก่อน เขาเปลี่ยนทิศทางพร้อมกับความเบื่อค่อยๆ หายไปทีละน้อย

   “ผมหิวน้ำ”

   ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหมุนตัวกลับอย่างรวดเร็วตาที่โตอยู่แล้วยิ่งโตกว่าเดิม แต่แค่ชั่วประเดี๋ยวก็กลับเป็นปกติ

   “น้ำอยู่ตรงนั้น งานนี้เป็นแบบบริการตัวเองเราไม่มีบริกรคอยให้บริการ”

   “แต่ผมเป็นแขกนะ” หนุ่มตาหวานหน้าบึ้งอย่างเห็นได้ชัด แต่คนหิวน้ำกลับทำหน้าระรื่นจนหมั่นไส้ “เจ้าบ้านที่ดีต้องหาน้ำหาท่ามาให้แขกไม่ใช่หรือไง”

   “ผมไม่ได้เชิญคุณมาสักหน่อย”

   คิ้วเข้มตัดกับใบหน้าขาวยกสูง “แต่หมอมะรุมชวนผมมาเป็นเพื่อน เห็นไหมว่าเขาเห็นใครสำคัญกว่ากัน”

   อาณกรมองใบหน้ายียวนกวนโมโหด้วยความอดกลั้น เขาไม่ได้หงุดหงิดที่อีกฝ่ายพูดคล้ายจะยั่วยุแต่เขาไม่ชอบได้หน้ากวนๆ นั่นสักนิด หนุ่มร่างเล็กตั้งใจจะเดินหนีไปให้รู้แล้วรู้รอดแต่กลับโดนยึดแขนเอาไว้

   “ผมหิวน้ำไม่ได้ยินหรือไง”

   “ก็บอกไปแล้วไงว่าอยู่ตรงไหน เป็นง่อยหรือไงถึงเดินไปเอาเองไม่ได้น่ะ”

   “พาไปเอาหน่อย”

   “ไม่เอา ผมมีงานต้องทำ” อาณกรปฏิเสธเสียงห้วน ดึงมือแข็งๆ นั่นออกจากต้นแขนตัวเองไปด้วย

   คิมหันต์ไม่โต้ตอบแต่ใช้กำลังที่มีมากกว่าทั้งดึงทั้งลากอีกฝ่ายไปยังซุ้มน้ำที่เจ้าตัวบอก อาณกรโวยวายไปตลอดทางเจ็บใจตัวเองที่ไม่อาจทำแขนเป็นอิสระได้ แต่ที่น่าโมโหยิ่งไปกว่านั้นคือที่ซุ้มน้ำยังไม่มีใครมาทำหน้าที่สักคน แถมไฟก็ยังมีไม่มากพออีกด้วย มันดูมืดกว่าบริเวณอื่นนี่ถ้าเขาไม่ได้จัดสถานที่เองก็คงไม่รู้เหมือนกันว่ามันอยู่ตรงนี้

   “เอาโค้กนะ”

   อาณกรตวัดตามองทันควัน ใบหน้างอง้ำ “ตักเองซิ”

   “ไม่ว่าง”

   “ทำอะไรไม่ว่าง”

   “จับคุณอยู่ไง”

   อาณกรหายใจแรง ทั้งโกรธทั้งโมโหพยายามดิ้นรนให้หลุดจากการเกาะกุมเขาเองใช่ว่าจะแรงน้อยแต่กลับสู้คนตัวสูงกว่าไม่ได้

   “ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยซิ”

   “ไม่ได้เดี๋ยวคุณก็หนีไปอีก ยิ่งหนีเก่งๆ อยู่ด้วย” คิมหันต์ยักคิ้วให้พลางพยักพเยิดให้คนตัวเล็กตักน้ำแข็งเทโค้กให้อย่างตั้งใจเอาเปรียบเต็มที่

   “บ้าไปกันใหญ่แล้วนี่มันบ้านผม ผมจะหนีไปไหน แล้วถ้าจับผมอยู่อย่างนี้ผมจะตักน้ำให้คุณได้อย่างไร”

   คิมหันต์ยักไหล่ซึ่งดูเหมือนว่ามันจะกลายเป็นท่าประจำตัวเขาไปแล้วยอมปล่อยมือแต่โดยดี แต่ยังไม่วายใช้ร่างกายดักทางกันคนชอบชิ่งหนี เขาต้อนเจ้าของบ้านเข้าไปจนชิดถังใส่น้ำแข็งใบใหญ่มองดูแขนๆ เล็กยกฝาปิดที่ใหญ่กว่าบานหน้าต่างแล้วก็กลัวว่าแขนจะหักเสียก่อนได้น้ำแข็ง มือใหญ่สอดเข้าไปช่วยอย่างเสียมิได้เล่นเอาเจ้าตัวหันมามองกระพริบตาปริบๆ แล้วใช้จังหวะนั้นก้มหน้าลงไปตักน้ำแข็งใส่แก้วพลาสติกให้

   “โค้กใช่ไหม”

   คุณหมอหนุ่มตัวสูงพยักหน้ากับเสียงกระชากๆ นั่น ก่อนจะงับฝาถังใส่น้ำแข็งลงแล้วตามเดินมาประกบไม่ห่าง ไม่อยากจะบอกเลยว่าความจริงแล้วเขาไม่ได้หิวน้ำสักนิดแต่อยากจะแกล้งคู่แข่งแก้เบื่อมากกว่า

    น้ำสีดำรสหวานซาบซ่านชื่นใจค่อยๆ ไหลจากปากขวดสู่แก้วพลาสติกใบเล็ก พอเห็นอีกฝ่ายตั้งอกตั้งใจขนาดนั้นก็อดหาเรื่องแกล้งอีกรอบไม่ได้ คิมหันต์แตะมือลงที่เอวเล็ก เท่านั้นน้ำอัดลมก็เปลี่ยนจุดหมายจากแก้วมาเป็นพื้นโต๊ะแทนซ้ำปากขวดยังเกี่ยวเอาแก้วที่มีน้ำอยู่เกือบครึ่งล้มลงมาด้วย ทั้งคนแกล้งและคนโดนแกล้งกระโดดหวือให้พ้นจากวิถีน้ำสีดำที่จะทำให้เสื้อผ้าเปื้อนเป็นด่างดวงตั้งแต่ยังไม่เริ่มงานได้

   “เล่นบ้าอะไร!”

   “ก็กันคุณหนี”

    คนผิดที่ไม่ได้รู้สึกผิดสักนิดตอบ และจวนจะได้ขวดน้ำอัดลมสีดำเป็นรางวัลไปแล้วถ้าหากยั้งมือไว้ไม่ทัน

   “ก็บอกแล้วไงว่าไม่หนี โอ๊ะ!”

   สิ้นคำร่างบางก็ถลาเข้าสู่อ้อมอกของคนที่ตรงหน้าด้วยจากทุ่มจากด้านหลัง ตัวต้นเหตุเป็นเด็กชายตัวดำหัวเกรียนหัวเราะแหะๆ คล้ายจะสำนึกผิดที่วิ่งเพลินไปหน่อยเลยไม่ทันได้ดูทาง จากนั้นเจ้าเด็กตัวดำก็วิ่งฉิวไปสมทบกับกลุ่มเพื่อนอีกฝากนึงของสนาม

   อารกรกระพริบตารัวถี่รอบตัวมีไออุ่นประหลาดโอบอุ้มเอาไว้ ใบหน้าเล็กเงยขึ้นมองแม้แสงไฟบริเวณนี้จะน้อยไปนิดแต่เขาก็ยังเป็นลูกคางแข็งแรงของอีกฝ่ายได้ เลื่อนสายตาไปอีกนิดก็พบกับดวงตาเรียวแต่คมกริบจ้องมองอยู่พอดี

   “เป็นอะไรหรือเปล่า” คุณหมอตัวสูงถาม ไม่อาจจับกระแสน้ำเสียงได้ว่าที่ถามเพราะเป็นห่วงหรือแค่ตามมารยาทเท่านั้น

   คนตัวเล็กดิ้นขลุกขลักเล็กน้อยส่งสัญญาณว่าอยากจะหลุดจากอ้อมแขนที่รัดรอบเอว แต่อีกคนทำเหมือนไม่รู้ยังไม่ยอมคลายมือจากเอวด้านหลัง

   “ผมไม่เป็นไร”

   “แต่ผมว่าน่าจะเป็น ผมเองก็เป็นเหมือนกัน”

   อาณกรเลิ่กคิ้วด้วยความแปลกใจ แค่โดนเด็กวิ่งใส่แถมไม่ได้ล้มลงไปกองบนพื้นไม่น่าจะเป็นอะไรมากแต่ไม่ถึงอึดใจความชื้นจากอะไรบางอย่างมันซึมเข้ามาถึงผิวกาย เขาถึงสำเหนียกได้ว่าไอ้เจ้าขวดน้ำอัดลมมันคงสำแดงเดชเข้าให้แล้ว

   “หวา เสื้อเปียกหมดเลย”

   “ไม่ใช่แค่เสื้อคุณ เสื้อผมด้วย”

   อาณกรรีบวางขวดน้ำอัดลงบนโต๊ะแล้วก้มดูสภาพเสื้อสีชมพูอ่อนของตัวเอง เขาอยากจะร้องไห้กับรอยเปื้อนสีดำจางๆ ที่กินเป็นกว้างจนเกือบถึงหน้าอก เหลือบตาไปมองอีกคนก็พบว่าเสื้อสีขาวนั่นมีสภาพไม่ต่างกันแถมยังเป็นรอยชัดมากกว่าของเขาเสียอีก

   “ทำไงดีล่ะ”

   “นั่นน่ะซิจะทำยังไง” คิมหันต์เอียงคอมองคนตัวเล็ก ถึงแม้จะไอ้เจ้าเด็กตัวดำนั่นจะผิดแต่มันก็ไม่ได้อยู่ให้เขาเขกกบาลมันแล้วฉะนั้นคนที่ต้องรับผิดชอบก็คือคนที่ยังอยู่ตรงหน้านี่แหล่ะ

   คิ้วเรียวขมวดมุ่นอย่างใช้ความคิดลำพังตัวเองน่ะไม่เท่าไรเพราะแค่ไปเปลี่ยนก็ไม่มีปัญหาแล้วถึงจะเสียดายที่เพิ่งมันได้ไม่กี่ชั่วโมงก็ตาม แต่คิมหันต์นี่ซิจะทำอย่างไรจะให้ใส่เสื้อของเขาก็คงไม่ได้เพราะขนาดต่างกัน

   “คุณใส่เสื้อพี่เสือก่อนได้หรือเปล่า”

   “ไม่ได้” คุณหมอหนุ่มตอบทันควัน “ผมไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร”

   เจ้าของบ้านทำหน้ายุ่งกับความยุ่งยากของแขกไม่ได้รับเชิญ “อย่าเรื่องมากได้ไหม ใส่แค่คืนเดียวไม่ตายหรอกน่า”

   “ไม่เอา” คิมหันต์ยังยืนกรานหน้าตาย จนคนมองชักจะหงุดหงิดนึกอยากจะเอาโค้กที่เหลือเทราดทั้งตัวไปเลย

   “แล้วจะเอายังไง”

   “ซักให้ซิ มีเครื่องซักผ้าไม่ใช่หรือไง”

   อาณกรลังเลอยู่พักใหญ่ ถ้าซักตอนนี้อาศัยเครื่องปั่นพอชื้นแล้วเอาเตารีดนาบก็น่าใช้ได้ เขาถอนหายใจเสียงได้ไม่คิดว่ากะอีแค่จะกินน้ำมันจะเหนื่อยขนาดนี้

   “ก็ได้ ตามผมมา”

   คิมหันต์ยกยิ้มมุมปากอาศัยความมืดของแถวนั้นปิดบังดวงตาที่เป็นประกายวิบวับก่อนจะเดินเอื่อยๆ ตามร่างเล็กไป คืนนี้เขาจะแกล้งคุณคู่แข่งตัวเล็กให้เข็ดไปเลย..

………………………….

.
   เขามาถึงไร่เคียงฟ้าตั้งแต่ทุ่มกว่าๆ แต่จนป่านนี้เกือบจะสองทุ่มแล้วเขาก็ยังไม่เห็นเจ้าของวันเกิดแม้แต่เงา แอบถามจากพิกเร็ตได้คำตอบพอให้หายสงสัยนิดหน่อยว่าพ่อของเด็กชายนั้นยังอยู่ที่โรงงานกลั่นน้ำมัน เขาเองก็เพิ่งรู้ว่านอกจากจะมีไร่ปาล์มแล้วพศินยังมีโรงงานขนาดเล็กไว้กลั่นน้ำมันเองอีกด้วย ชายหนุ่มแอบบิดปากอย่างอดไม่ได้ไม่น่าเชื่อว่าท่าทางป่าเถื่อนไม่เอาถ่านอย่างนั้นจะมีกิจการใหญ่โตถึงขนาดนั้นได้

   วรทย์เดินเตร็ดเตร่อยู่แถวนั้นหลังจากที่หลุดจากวงโคจรของเด็กๆ หมายจะกลับไปหาคิมหันต์แต่อีกฝ่ายก็หายเงียบ โทรหาก็ไม่รับสาย คุณหมอร่างเล็กนั่งบนเก้าอี้พลาสติกสีน้ำเงินที่ตั้งโดดเดี่ยวอยู่ด้านท้ายของสนาม พิกเร็ตยังวิ่งเล่นอย่างสนุกสนานกับเพื่อนๆ เด็กชายดูสดใสร่าเริงมากกว่าทุกวันหัวเราะเสียงดังวิ่งไล่จับเพื่อนๆ ถุงของขวัญทั้งสองยังอยู่กับเขาไม่ใช่ว่าอยากให้กับเจ้าตัวหรอกแต่เมื่อครู่เขาลืมให้อาณกรเท่านั้นเอง ส่วนพิกเร็ตก็เล่นสนุกจนไม่มีเวลามาสนใจของขวัญ วรทย์ถอนหายใจเบาๆ มองดูหนุ่มๆ สาวๆ ที่เขาไม่ค่อยจะได้เห็นหน้าจับกลุ่มคุยกัน นั่งไปนั่งมาเปลือกตาก็ชักจะหนักมากขึ้นทุกที

   “มานั่งทำอะไรแถวนี้”

   ร่างเล็กสะดุ้งโหยงจนเกือบหล่นจากเก้าอี้ดีที่ยั้งตัวได้ทัน เขาได้ยินเสียงหัวเราะในคอของใครบางคนตามมาอีกด้วย

    “มารอกูหรือ?”
   วรทย์สะดุ้งอีกรอบคราวนี้เขาลุกจากเก้าอี้หมุนตัวหันมาเผชิญหน้ากับเจ้าของเสียงใหญ่ต่ำนั่น เปลือกตาบางกระพริบถี่ใบหน้าคมคร้ามแดดที่แสนคุ้นเคยอยู่ในระยะประชิดจนน่าตกใจ ร่างบางเผลอก้าวเท้าถอยหนีทว่าไม่เร็วไปกว่าช่วงแขนยาวที่รัดรอบเอวบางไว้ได้ก่อน

   คนเคยเมาก้มหน้าลงจนปลายจมูกเกือบจะชิดกัน วรทย์เบือนหน้าหนีทันทีกลิ่นไอของบุรุษเพศที่เจือมาพร้อมกับกลิ่นเหงื่อมันสร้างความปั่นป่วนให้อย่างน่าประหลาด

   “คิดถึงกูบ้างไหมวะ แต่กูโคตรคิดถึงมึงเลยว่ะ”

………………………
แบบว่าที่ให้ทายเล่นกันคราวที่แล้ว มีคนทายถูกด้วยล่ะแต่เราไม่บอกหรอกว่า มันคือใครที่จะได้วี๊ดวิ้วกับนายปืน มีมาให้ทายเล่นอีกรอบ ทายซิว่าตอนหน้าจะมี nc ไหม โฮะๆๆๆ
  :hao7:

ออฟไลน์ clock_nuchchee

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 243
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +12/-1
ทั้งปืน ทั้งมีด ต๊าย ของขวัญแน่เรอะ

ออฟไลน์ t152_rakjai

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 305
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-0

ออฟไลน์ My_yunho

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1683
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +43/-5
เสือ-หมอมะรุมๆๆๆๆๆๆ


ชอบคู่นี้มากๆๆๆๆๆๆ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด