Beautiful hangover เมารัก [ตอนพิเศษ ช้าง : พิกเล็ต] หน้า ๕๐
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: Beautiful hangover เมารัก [ตอนพิเศษ ช้าง : พิกเล็ต] หน้า ๕๐  (อ่าน 580853 ครั้ง)

ออฟไลน์ hongzaa

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 500
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +54/-2
มายางงงงงงงงงงงง
เก๊ากึดตึงหมอมะรุมขนาดดดดดดดด

ออฟไลน์ waris

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 26
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
ตอนแรกหนักใจมากไม่รู้อยากให้ใครคู่ใครดี หมอภูมิมาพอดีเลยยยยย ลงตัวพอดีเป๊ะ

เสือ-หมอมะรุม  ปืน-อาออย  หมอภูมิ-หมอคีย์  :hao7:


ออฟไลน์ gupalz

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4911
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +604/-20

ออฟไลน์ narunarutoboyz

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 595
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +108/-2
แวะมาดันผิดหวังจากหวย เมาหวยเลยอยาก "เมารัก" เกี่ยว?
ไม่หรอกเรื่องเมาหวยอ่ะล้อเล่น แต่เรื่อง "เมารัก" นี่ของจริง

ก็อาจเป็นเพราะฉัน นั้นคงยัง "เมารัก"
จึงลืมว่าฉันนั้นควรหักห้ามใจ
ก็เมื่อมันคิดถึงเธอคงต้องปล่อยไป
ก็จะให้ทำอย่างไร ก็หัวใจฉันยังไม่สร่าง.........


Cr : เมารัก - P2 Warship

เป็นแรงใจให้คน "เมารัก" ค้าบบบบบบบบ
 :กอด1: :L2: :hao5: :จุ๊บๆ:


ออฟไลน์ ~l3aml3ery~

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 679
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +39/-0
เค้ามารอพี่เสือ :จุ๊บๆ:

มาเถิดวันนี้ :call:

ออฟไลน์ puppyluv

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2539
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2000/-20
รอหมอคีย์ 555
มะช่าย รักมะรุมคนเดียว
บวกและเป็ดเบาๆ
คิดถึง
ถีบส่งไอ้พี่ไทเกอร์ไปไกลๆ ชิ้วๆ
 :hao7:

ออฟไลน์ nunamicky

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2285
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +182/-3
เลือกไม่ถูกเลย
สามหนุ่ม สามสไตล์
หมอมะรุม so hot
อิจฉา :hao3:

ออฟไลน์ yoyo

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 579
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +28/-0
พึ่งอ่านครั้งแรก สนุกมากกก
ชอบคุณหมอมะรุม ไม่ชอบพ่อเสือเลย

Queen1001

  • บุคคลทั่วไป
หมอจ๋า คิดถึงคะ หายไปไหนนานๆจ๊ะ  :mew2: :mew2:

ออฟไลน์ hongzaa

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 500
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +54/-2
หมอม้าาาาาาารุมมมมมมมมมมมมมมมมมม ม๊าาาาาารุมมมมมมมมมมมมม

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ libra82

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 285
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +236/-5
ตอนที่  ๑๒...หรือว่าพวกเดียวกัน


    “เสน่ห์แรงจริงนะครับคุณหมอ เข้าไปกับอีกคนแต่ออกมากับอีกคน ถ้าเป็นผู้หญิงเขาเรียกว่าหัวบันไดไม่แห้ง”

    หัวใจคนฟังหล่นไปอยู่ตาตุ่ม ตากลมเบิกกว้าง ปลายเท้าขยับห่างจากเตียงของตัวเอง คราแรกเขาคิดว่าตัวเองฝันไปที่ได้เห็นร่างของคนที่ไม่อยากเจอมากที่สุดบนเตียงของตัวเอง แต่ตั้งแววตาและน้ำเสียง รวมทั้งกลิ่นกายที่จำได้สนิทใจมันเหมือนจริงเสียจนปฏิเสธไม่ได้ เขาใช้เวลาหลายอึดใจกว่าจะตั้งสติได้

    “นะ...นายมาทำอะไรที่ห้องฉัน”

   “อยากมา”

    คำตอบแบบกำปั้นทุบดินมันเอาน่าเอากำปั้นกระแทกหน้าใส่นัก ความตื่นตระหนกพลันเปลี่ยนเป็นไม่พอใจทันที เจ้าของห้องก้าวถอยหลังจนแผ่นหลังติดกับประตู

    “ห้องฉันไม่ใช่ที่ๆ นายจะมาเที่ยวเล่นได้ กลับไปเลยนะ”

    “ไม่กลับ” คนหน้าด้านตอบกลับทันควัน “กว่ากูจะปีนขึ้นมาได้ลำบากแทบตาย”

   ข้อสงสัยที่ตั้งไว้ถูกเฉลย เขาเหลือบมองไปบ้านหน้าต่างที่เปิดค้าง เห็นกลอนห้อยร่องแร่งหมอนี่คงเขย่ามันจนหลุด อีกประเด็นที่สงสัยพศินพาตัวขึ้นมาถึงชั้นสองได้อย่างไร จะขึ้นทางด้านหน้าแล้วโหนตัวเหนี่ยวหน้าต่างก็ไม่น่าเป็นไปได้ถึงจะตัวสูงใหญ่แต่ช่วงแขนคงไม่ยาวมากขนาดนั้น

    “พอดีเอาบันไดมา ยกขึ้นพาดก็เข้าห้องมึงได้แล้ว” คิ้วหนายกเร็วๆ ราวกับจะอวดศักยภาพอันน่ายกย่องของตัวเอง

    คุณหมอตัวเล็กกำมือแน่นทำอย่างนี้มันบุกรุกชัดๆ “นายออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งความข้อหาบุกรุก”

    “ไหนๆ ก็จะติดคุกแล้วเอาข้อหาข่มขืนคุณหมออีกกระทงก็แล้วกัน”

    ผู้บุกรุกไม่ได้แสดงทีท่าหวาดหวั่นกับคำขู่นั่นแต่อย่างใด ร่างสูงกระโดดจากเตียงเล็กพรวดเดียวถึงตัวเจ้าของห้องก่อนที่จะเปิดประตูหนีไปได้ เขาอุตส่าห์เอาบันไดลิงใส่ท้ายรถกระบะเข้ามา เอาตำแหน่งหลานชายผู้อำนวยการขู่ลุงยามหน้าโรงพยาบาลเลยเข้ามาได้โดยไม่มีปัญหาแล้วอาศัยช่วงที่ไอ้หมอหน้าขาวนั่นเข้าไปประคองไอ้ตัวดี แบกบันไดมาถึงบ้านพักมันโดยมีไอ้ดินคอยดูต้นทาง แล้วถ้าคราวนี้มันทำพลาดอีกเขาจะให้มันออกไปต้มเหล้าเถื่อนขายเป็นการถาวร

    เพราะขาที่ยังเจ็บทำให้เคลื่อนไหวได้เต็มที่ เพียงแค่ชั่วพริบตาเขาก็ตกอยู่ในอ้อมแขนของคนบ้า มือหนารวบตัวเขาแน่นกลิ่นกายที่พยายามไม่นึกถึงมาได้หลายวันอบอวลรอบตัว เขาดิ้นรนขัดขืนเท่าที่เรี่ยวแรงพอจะมีทว่าอีกฝ่ายมีกำลังมากกว่าเยอะไม่ต่างจากการเอาไม้ซีกไปงัดไม้ซุง สองมือผลักอกแกร่งพัลวันถึงจะเป็นผู้ชายเหมือนกันแต่เขาไม่เคยพิสมัยการโอบกอดแบบแนบชิดอย่างนี้

    “ถ้านายทำอะไรฉันอีกคราวนี้ฉันแจ้งตำรวจจับนายแน่”

    “กล้าหรือเปล่าล่ะ” อีกฝ่ายเย้ยหยันอย่างเกรงในคำขู่อีกครั้ง มือกระชับเอวเล็กจนนึกสงสัยว่ารอบเอวคุณหมอตัวหอมนี่ถึงยี่สิบแปดนิ้วหรือเปล่า “ไอ้กระผมน่ะไม่เท่าไรหรอก อย่างน้อยๆ ผมก็ได้เมียคนที่สองเป็นหมอเชียว”

    “ไอ้บ้า!” วรทย์ตวาดอย่างเหลืออด ขณะที่ปลดมือที่เหนียวกว่าตีนตุ๊กแกออกจากเอว ก่อนจะเบือนหน้าหนีเมื่อใบหน้าคมสันนั้นก้มลงมาใกล้เสียจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่ปะทะใบหน้า

    นายแพทย์หนุ่มรวบรวมสติอีกครั้ง จากประสบการณ์หลายครั้งสอนให้เขารู้ว่าคนอย่างพศินใช้อารมณ์ปะทะไม่ได้ “ฟังนะ ฉันถามนายจริงๆ เถอะ นายต้องการอะไรจากฉันกันแน่ คราวก่อนนายช่วยฉันจับโจร แต่พอกลางคืนนายกลับพยายามจะปล้ำฉันทั้งที่ปากก็บอกว่าเกลียดพวกผิดเพศ ไม่แปลกไปหน่อยหรือไง”

   “แปลกซิ” คนบ้าตอบทันใจ “แต่ไม่รู้ทำไมหมู่นี้ชักจะติดใจของแปลก” ไม่เพียงแต่พูดเปล่า ปลายจมูกโด่งยังเกือบจะได้ชิดแก้มนวลถ้าหากอีกคนไม่เอียงตัวหลบเสียก่อน

    “เดี๋ยวก่อน เฮ้ย”

    พศินใช้กำลังที่มากกว่าตวัดร่างเล็กเข้าสู่อ้อมแขน อดหงุดหงิดไม่ได้ที่วันนี้เขาได้เป็นอันดับสามที่ได้โอบกอดร่างนี้ คุณหมอหน้าตุ๊ดผวาด้วยความตกใจเผลอยกมือโอบรอบต้นคอของเขา ก้าวยาวๆ แค่สองก้าวก็ถึงเตียงเขาวางร่างบางลงบนที่นอนนุ่มกำลังดี แต่ไม่ได้ขยับถอยหนีไปไหนสองขากางคร่อมคนตัวเล็ก หัวเข่าชิดกับต้นขาเรียวที่จำได้ดีว่ามันขาวเนียนไม่ต่างจากผู้หญิง ดวงตากลมโตเบิกกว้างกว่าปกติ ริมฝีปากรูปกระจับสีสดน่าจูบเผยอขึ้นจนมองเห็นไรฟันน้อยๆ มันเป็นความจริงที่อยากจะยอมรับ ไอ้หน้าตุ๊ดนี่น่ารักน่าฟัดยิ่งกว่าผู้หญิงคนไหนๆ ที่ผ่านมา อาจจะมากเท่ากับปารินเลยก็ว่าได้ อารมณ์ดิบของเขาถูกปลุกเร้าอย่างรุนแรงทั้งที่อีกฝ่ายไม่ได้มีสัดส่วนเว้าโค้งยวนใจอย่างที่เคยชอบแท้ๆ แต่สิ่งเดียวที่ทำให้เขาหงุดหงิดเหมือนตอนที่หักดิบเลิกเหล้าใหม่ๆ คือไอ้กลิ่นที่ปนมากับกลิ่นขนมเพิ่งอบเสร็จ เขาจำได้ดีว่ามันเป็นกลิ่นของใคร กลิ่นน้ำหอมไอ้ห่าภูมิ!

    “ไอ้ภูมิมันกอดมึงใช่ไหม”

    “อะไรนะ” วรทย์ถามกลับทั้งที่ยังไม่หายตกใจดี

   “กูถามว่ามึงให้ไอ้ภูมิมันกอดใช่ไหม” ตาสีดำสนิทถลึงใส่

     “เกี่ยวอะไรกับนายล่ะ”

   “กูไม่ชอบหน้ามัน!”

    วรทย์ย่นคอหนีเมื่ออีกฝ่ายตะโกนใส่หน้า “นายรู้จักเขาหรือไงถึงไม่ชอบหน้าเขาน่ะ”

   “ยิ่งกว่ารู้จักอีก กูขอเตือนอย่าให้เข้าใกล้มันอีกเพราะกูไม่ชอบ”

    คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน ไอ้บ้าห้าร้อยนี่มันชักจะเหิมเกริมเกินไปแล้วบุกเข้ามาในห้องเขา ทำกลอนหน้าต่างเสียไม่พอยังจะมาสั่งห้ามเขา ทำตัวเป็นยิ่งกว่าพ่อเขาเสียอีก มือน้อยยกขึ้นดันหน้าอกที่หนาและแข็งไม่ต่างจากท่อนหิน ใบหน้าหวานบึ้งตึงเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

   “นายไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน อย่าคิดว่าเป็นหลานผู้อำนวยการแล้วจะมาขู่กันได้นะ”

    “เออ ถ้ามึงไม่พูดกูก็ลืมไปแล้วนะว่ากูเป็นหลานอาหมอ ความคิดดีนี่หว่า” ริมฝีปากเข้มยกยิ้มด้วยความยินดี ตอนแรกกะว่าจะเอาเรื่องเมื่อหลายวันก่อนมาขู่ แต่ตอนนี้เขาได้ประเด็นใหม่ที่น่าสนใจกว่ากัน

    วรทย์อยากจะกัดลิ้นตัวเองเสียให้ขาด ที่ดันไปแนะช่องทางการข่มเหงเพิ่มขึ้นอีกทาง สองมือยังยันอกกว้างให้ถอยห่างออกไป แต่แขนเขามันเล็กเหลือเกินแค่อีกฝ่ายเพิ่มแรงกดทับศอกมันก็เริ่มงอจนในที่สุดสองแขนของเขาก็จมหายไปกับแผ่นอกหนา

    ดวงตาคมกริบยิ่งกว่าพญาอินทรีย์จ้องมองใบหน้าที่เพิ่งจะรู้เมื่อไม่กี่วันก่อนว่ามันดึงดูดความสนใจมากแค่ไหน ความรู้สึกมันรุนแรงยิ่งกว่าตอนที่เขารู้จักกับปารินเสียอีก เขาไม่แค่ฝันถึงแต่ยังโหยหาอีกด้วยส่วนลึกของร่างกายถูกกระตุ้นหนักหน่วง แค่คิดถึงกลิ่นกายหอมละมุนและผิวกายเนียนนุ่มไม่ต่างจากผิวเด็กเขาก็แทบจะทนไม่ได้จนต้องทำเรื่องเสี่ยงคุกเสี่ยงตารางอีกจนได้

    “ถ้ายังอยากจะทำงานที่นี่ต่อไปจนกว่าจะใช้ทุนหมดมึงต้องเชื่อฟังกู เข้าใจไหม”

   “ไม่! ฉันไม่ใช่ทาสของนายนะ”

    นี่ก็เป็นอีกอย่างที่ทำให้เขาติดใจไอ้หน้าตุ๊ดนี่ มีไม่กี่คนหรอกที่กล้าต่อปากต่อคำกับไอ้เสือเว้นเสียแต่อาณกรที่รายนั้นน่าจะเป็นเขามากกว่าที่ไม่อยากต่อกรด้วย ไม่ใช่ว่ากลัวโดนต่อยแต่เพราะอะไรหลายๆ อย่างที่ไอ้น้องชายคนนี้ทำเพื่อเขามันมายมายเสียจนต้องยกฐานะคนสำคัญไว้ให้ พศินใช้มือที่วางบนฟูกนิ่มๆ เลื่อนมาจับที่ปลายคางมันเพิ่มแรงนิดหน่อยเพื่อดันให้หน้าของมันเชิดขึ้น พร้อมกันนั้นก็ก้มหน้าต่ำลงไปจนปลายจมูกแทบจะชนกัน

    “มึงยังลืมไปอีกข้อ ไอ้โรคแอลกอฮอล์ลิซึ่มของกูยังไม่หายดี มึงต้องดูแลกูแทนอาหมอจนกว่ากูจะหาย”

    คนที่กำลังจะตกเป็นเบี้ยล่างสั่นหน้าดิก ไม่ยอมรับสิ่งที่อีกฝ่ายบอกสักข้อเดียว

    “ไม่เอา ฉันจะไม่รักษานาย”

   พศินยิ้มเยาะ ถึงเขาจะไม่ใช่คนฉลาดแต่ก็ไม่ได้โง่เขาจัดการโทรไปให้ขอให้อาหมอโอนเขาไปอยู่ในการรักษาของไอ้ตัวหอมนี่จนกว่าจะหาย โดยให้เหตุผลไปว่าเพราะท่านผู้อำนวยการใหญ่ไม่ค่อยจะอยู่ติดที่นักเวลาในการดูแลเขาอาจจะไม่เต็มที่ โชคดีที่ท่านยอมรับข้อเสนอนั่น เขารู้ว่าตัวเองชักจะเหมือนคนปัญญาอ่อนเข้าไปทุกที เป็นพวกกลืนน้ำลายตัวเองประกาศปาวๆ ว่าเกลียดพวกผิดเพศแต่ตอนนี้กลับมาติดใจเสียเอง ใครจะไปรู้ล่ะว่าร่างกายผู้ชายมันจะมีเสน่ห์ได้ขนาดนี้

    “คุณไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธหรอกครับคุณหมอ ผมเป็นคนไข้ถ้าคุณไม่รักษาผมมันก็ผิดจรรยาบรรณของหมอซิครับ”

   วรทย์เบ้หน้านึกรังเกียจคำพูดไพเราะที่ขัดกับนิสัย เขาพยายามหันหน้าไปมาเพื่อให้หลุดจากปลายนิ้วหยาบแต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรเขาก็ไม่เคยต่อต้านคนที่มีกำลังเหนือกว่าได้เลย

    “แล้วไอ้ที่คนไข้ข่มขู่หมออย่างนี้มันถูกต้องแล้วหรือไง”

    คนด้านบนยักไหล่คล้ายไม่ยี่หระ “แต่มันขู่แล้วได้ผลก็อยากทำ” ใบหน้าคมคร้ามก้มต่ำลงมาอีกจนกระทั่งปลายจมูกแนบชิด วรทย์เบี่ยงหน้าหนีทำให้จมูกโด่งนั่นแตะลงที่ข้างแก้มนวลเต็มที่ “ตัวมึงนี่แม่งโคตรหอม”

    “หยุดพูดบ้าๆ สักที!”

    คุณหมอตัวหอมตวาดเสียงเขียว ไม่ได้รู้สึกดีสักนิดกับคำชมเถื่อนๆ นั่น แม้โดนรุ่นพี่ รุ่นน้องหรือรุ่นเดียวกันพูดจาเกี้ยวพาแต่ไม่มีใครจะที่จะดิบเถื่อนชวนให้โมโหเท่ากับไอ้เสือบ้ากามนี่สักนิด เขาโกรธตัวเองที่เกิดมาตัวเล็กเรี่ยวแรงเลยน้อยตามไปเลย ไม่ว่าจะขยับหรือเคลื่อนกายไปทางไหนเป็นอันต้องติดอยู่ในพันธนาการของคนตัวใหญ่กว่า สองมือที่เคยยันอกเอาไว้เลื่อนมาจับบ่าแข็งเอาไว้ตามกลไกของร่างกาย

    พยายามใช้เหตุผลพิจารณาไตร่ตรองการกระทำบ้าดีเดือดของพศินแต่จนแล้วจนรอดเขาก็หาสาเหตุไม่ได้ เพราะมันทั้งแปลกและขัดแย้งกันเกินไป

(มีต่อ)

ออฟไลน์ libra82

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 285
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +236/-5
วรทย์ไม่รู้ตัวหรอกว่าระหว่างที่กำลังใช้ความคิดอยู่นั้น จมูกโด่งนั่นซุกไซ้ไปทั่วแก้มขวาของตัวเองซ้ำยังไล้ลงไปตามแนวสันคาง ไล่ต่ำไปที่คอระหงแล้ววกกลับมาที่มุมปากกว่าจะตั้งตัวได้ริมฝีปากก็ถูกครอบครองเสียแล้ว

    ปากสีเข้มปิดกั้นคำปรามมันเลยดังอยู่แค่ในลำคอเท่านั้น คนได้เปรียบชอบเสียงอื้ออึงอย่างหมดทางสู้แต่ชอบฟังเสียงครางมากกว่า เพิ่งรู้ว่าผู้ชายเวลาครางมันเพราะและเร้าใจไม่ต่างจากผู้หญิงบางทีอาจจะมากกว่าด้วยซ้ำโดยเฉพาะอย่างยิ่งเสียงหวานๆ จากคนๆ นี้ ลิ้นใหญ่อุ่นจัดกวาดกวัดไปทั่วโพรงปากหอมละมุน ดูดดึงเกี่ยวไล้จนเจ้าของปากนิ่มๆ ชักจะเบลอๆ ยิ่งจูบก็ยิ่งหวานเหมือนได้กินน้ำผึ้งจากรวง เขาขบเม้มกลีบปากล่างเบาๆ ด้วยความหมั่นเขี้ยว จากจุมพิตหวานพัฒนาเป็นเร่าร้อนได้แค่ชั่วนาที

    วรทย์รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นลูกข่าง มึนงงไปหมดกับรสชาติที่หลากหลายบนปลายลิ้นของตัวเอง แรกเริ่มมันหวานเหมือนลูกอม แต่แค่กระพริบตามันเปลี่ยนเป็นซาบซ่านเหมือนโซดา เปลือกตาบางปิดเผลอตวัดลิ้นตอบโต้กลับไปบ้างเมื่อถูกชักจูงให้เผลอไผล แทบจะลืมไปแล้วว่าสิ่งที่โดนกระทำอยู่มันไม่ถูกต้อง กระทั้งลมหายใจเริ่มจะขาดห้วงถึงได้สติกลับคืน กำปั้นน้อยทุบที่หัวไหล่หนาแรงๆ เพื่อบอกให้รู้ว่าตนกำลังหายใจไม่ออก

    ริมฝีปากสีเข้มผละออกห่างรับรู้ว่าอีกคนลมหายใจจะหมดปอด ทว่าจมูกโด่งยังคงซุกไซ้ที่พวงแก้มเนียนมันหอมจรุงใจ กลิ่นหอมที่มาจากผิวกายมิได้เกิดจากปรุงแต่งเฉกเช่นผู้หญิงที่เคยผ่านมา พศินเคลื่อนใบหน้าคมหล่อเหลาไปที่คอเล็ก ที่เขาคะเนว่าแค่มือเดียวของตัวเองอาจจะกำมันรอบ ผิวขาวจัดไม่ต่างจากหยวกกล้วยมันชวนสร้างร่องรอยแห่งความเป็นเจ้าของน้อยเสียที่ไหน คราวก่อนที่ทำประดับไว้มันเลือนหายไปตามเวลา เขาดูดเม้มลิ้มรสหวานจากผิวเนื้อนวล รอยแดงช้ำปรากฏขึ้นทันทีเมื่อผละไปบริเวณอื่น คุณหมอตัวน้อยหันหน้าหนีเขาเลยได้โอกาสสร้างอีกรอยตรงที่ใหม่ แต่ก็อดหงุดหงิดกับไอ้เสื้อเชิ้ตหอมน้ำยาปรับผ้านุ่มของมันไม่ได้

    มือหนาสอดเข้าระหว่างร่างปลดกระดุมด้วยความเชี่ยวชาญ จากเม็ดแรงไปจนถึงเม็ดสุดท้ายรวดเร็วเสียจนจับเวลาไม่ทัน ผิวกายขาวที่หมายจะได้ยลกลับไม่ได้มองสมใจ ในเสื้อเชิ้ตยังมีเสื้อยืดสีขาวอยู่อีกถึงจะบางจนมองเห็นยอดอกรำไรแต่ก็มันปิดบังทัศนียภาพที่ดีกว่านี้ พศินสอดมือกร้านของตัวเองเข้าไปในเสื้อยืดพลางรั้งให้มันขึ้นสูงเปิดผิวขาวนวลให้เห็น ลมหายใจเขากระชั้นถี่ขึ้นทุกทีมันขาวอย่างที่เขาชอบ

    “อ๊ะ อย่า เอามือออกไป อื้อ”

   เสียงห้ามที่ดังพร้อมกับเสียงครางที่ออกมาอย่างไม่ตั้งใจ กายบางบิดพลิ้วไม่ปรารถนาให้เนื้อตัวโดนฝ่ามือหยาบนั้นแตะต้อง ทว่าเรี่ยวแรงตัวเองน้อยนิดนักไม่ต่างจากมะตะนอยตัวน้อยที่คิดอาจหาญจะต่อกรกับเสือกลัดมัน เสื้อยืดเนื้อบางถูกดึงพ้นจากศีรษะที่เขาไม่อาจยื้อกลับมาได้ ตากลมหวานเบิกโพลงทั้งตกใจทั้งยังวาบหวามกับอารมณ์ที่โดนปลุกเร้า มือวางบนหัวไหล่หนารับรู้ได้ถึงกล้ามเนื้อตึงแน่นภายใต้ผ้าเนื้อหนา นัยน์ดำสนิทเหลือบมองมันฉ่ำเยิ้มจนเขาอดสะท้านไม่ได้ พศินในยามนี้ต่างจากนายเสือที่เคยด่าทอเขาต่างๆ นานา เพียงแค่แววตาที่มองเขามันเปลี่ยนไปเท่านั้น โดยที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวศีรษะที่ปกคลุมด้วยเส้นผมสีดำยาวเลยท้ายทอยซุกลงที่หน้าอกของตัวเอง กายบางสะท้านเฮือกเมื่อความร้อนชื้นแตะที่ยอดอกของตัวเอง

    “อ๊ะ อย่า อา”

   เขาเกลียดตัวเองยิ่งนักทั้งที่ไม่ต้องการสัมผัสพวกนั้นเลยสักนิด แต่ร่างกายไม่เคยฟังเสียงร้องห้ามจากสมองมันมีปฏิกิริยาตอบโต้กลับไป บัวเม็ดเล็กในอุ้งปากชื้นแฉะบีบตัวจนแข็งเขม็งอีกฝ่ายได้ใจที่สามารถสร้างความกระสันให้กับเขาได้ ลิ้นร้อนสากนั่นกวาดตวัดเร็วพลางใช้ริมฝีปากดูดดึงทำตัวไม่ต่างจากทารกน้อยร้องหาน้ำนมจากอกมารดา คนเสียเปรียบพยายามรวบรวมสติที่กระเจิดกระเจิงของตัวเองให้กลับเข้าที่ ใช้สองมือยันไหล่หนาเสือกกายขึ้นเพื่อให้พ้นจากโพรงปากร้อนที่กำลังรุกรานหน้าอกบางของตัวเอง

   “พอสักที! ฉัน อื้อ ไม่ใช่เมียนายนะ อ๊า”

    ไม่รู้ว่าได้ผลหรือไม่แต่ลิ้นที่หยอกเอินอยู่กับอกหวานมันชะงักลง ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาคมคร้ามจะเงยขึ้น ตาคมกริบมองนิ่งจนยากจะอ่านความหมาย

   “อยากเป็นเมียกูไหมล่ะ”

   วรทย์เบิกตากว้างยิ่งกว่าเดิม แทนที่จะฟังคำปรามกันกลับกลายเป็นว่าเปิดทางให้อีกฝ่ายอีกจนได้ สองครั้งแล้วที่เขาพูดไปแล้วไม่ต่างจากการชี้โพรงให้กระรอก ใบหน้าน่ารักสั่นระรัวปฏิเสธเสียงสั่น

    “ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ที่ฉันจะบอกก็คือนะ…นายกับฉันเราไม่อาจเป็นอะไรกันได้”

   “ทำไมจะไม่ได้ มึงเคยได้ยินไหมไอ้ที่เขาพูดกันว่าชายได้ชายคือยอดชาย ตอนนี้กูอยากเป็นยอดชายแล้วว่ะ”

   รอยยิ้มบนใบหน้ายิ่งสร้างความหวาดหวั่นยิ่งกว่าเดิม นายแพทย์หนุ่มกระถดตัวถอยหนีแต่ห่างไปได้ไม่กี่นิ้วก็ถูกลากตัวกลับลงมาอยู่ที่เดิม สองมือระดมทุบไปทั่วแผ่นอกหนาแต่อีกฝ่ายไม่มีทีท่าสะดุ้งสะเทือนเลยแม้แต่น้อย

    “แต่ฉันไม่ได้อยากเป็นเมียนาย”

    “มึงอยากเป็นเมียไอ้หมอคีย์หน้าจืดนั่น เอ๊ะ! หรือว่าไอ้ภูมิ!”

    แค่คิดถึงหน้าไอ้สองตัวนั่น ก็โกรธกรุ่นจนหน้ามืดแล้ว ยิ่งคิดไปถึงมือไม้ของพวกมันลูบไล้บนเนื้อตัวขาวจัดของไอ้หน้าตุ๊ดนี่เขาก็ร้อนไปหมด จะหน้าไหนเขาก็ไม่อยากให้แตะต้องทั้งนั้น มือแกร่งรวบสองมือเล็กที่สร้างความรำคาญให้มากกว่าความเจ็บไว้แน่น

   ข้อมือขาวถูกพันธนาการด้วยมือเพียงข้างเดียวแต่คนอย่างวรทย์ไม่มียอมแพ้ ขาข้างที่ปกติยกสูงเตะปัดป่ายแสดงฤทธิ์เดชเท่าที่สังขารจะอำนวย ไม่ใช่แค่หวาดหวั่นตอนนี้เขายังโกรธไอ้บ้ากามนี่อีกด้วย มันเที่ยวยกให้เขาเป็นเมียคนอื่นไปทั่ว อยากจะตะโกนใส่หน้ามันเหลือเกินว่านอกจากมันก็ไม่มีหื่นหน้ามืดเท่ามันอีกแล้ว

   “ไอ้บ้า! ฉันจะไม่เป็นเมียใครทั้งนั้น ปล่อยฉันเลย อื้อ”

   ริมฝีปากสีเข้มปิดกั้นคำพูดให้ดังอื้ออึงอยู่แค่ในลำคอเท่านั้น พศินสอดลิ้นร้อนเข้าไปเกี่ยวไล้โลมลันพันตูให้อีกฝ่ายหยุดพูดเสียทีระบายความไม่พอใจด้วยจุมพิตดุดัน เอนกายทับร่างบาง ตรึงสองแขนเรียวไว้เหนือศีรษะใช้มือข้างที่ว่างลูบไล้เนื้อกายที่เขาหมายจะครอบครองแต่เพียงผู้เดียวด้วยจิตใจร้อนรุ่ม ลิ้นใหญ่ซอกซอนสำรวจไปทั่วทุกมุมปาก ใช้ความชำนาญหลอกล่อให้อีกฝ่ายคล้อยตามอีกจนได้ เพียงไม่นานร่างน้อยที่แข็งขืนก็อ่อนลง เขาใช้จุมพิตปราบพยศได้สำเร็จ ขาแกร่งก่ายขึ้นทับเรียวขาเล็ก แม้จะมีเนื้อผ้าปิดกั้นหลายชั้นแต่ต่างฝ่ายต่างก็รับรู้ถึงความแข็งขืนของกันละกัน

    วรทย์ร้องด่าตัวเองที่ขัดขืนได้ไม่นานแค่โดนจูบเข้าหน่อยเนื้อตัวก็อ่อนไปหมด แต่ที่น่าอายกว่านั้นคือส่วนกลางลำตัวมันแข็งขืนขึ้นสวนทางกับสมองที่สั่งการให้ปฏิเสธ แต่พศินเองก็เก่งเหลือเกินทั้งที่เขาไม่เต็มใจ ทั้งที่ปราศจากความรักแต่ก็สามารถปลุกปั่นให้ร่างกายตื่นเร้าได้ เมื่อเห็นว่าเขาจวนจะสิ้นฤทธิ์จูบเร่าร้อนนั่นก็ถอยห่างไป การรุกรานเปลี่ยนไปที่ซอกคอ เนินไหล่ ไหปลาร้าและหยุดเนิ่นนานที่แผ่นอก เขาพยายามจะต่อต้านแต่เพียงแค่โดนความอุ่นชื้นที่แตะลงยอดอกเขาก็สะท้านเฮือก พ่ายแพ้ต่อความต้องการที่รุมเร้าหนักหน่วง
 
    พศินปฏิบัติเท่ากันทั้งสองด้านกระทั่งพอใจก็ผละออกไป โดยทิ้งรอยแดงช้ำไว้ทั่ว ลิ้นสากลากต่ำลงไปที่หน้าท้องเนียนไร้ไขมันส่วนเกิน แต่มีกล้ามเนื้อที่เกิดขึ้นจากการเกร็งมันแข็งเขม็งและผ่อนลงตามแรงหายใจของเจ้าของ เขาเงยหน้ามองใบหน้าหวานที่เหยเกขึ้นทุกที ก่อนจะหลุบตามองต่ำไปที่เป้ากางเกงผ้าเทโรป๊อบปริ้นโป่งนูนเป็นรูปร่างเฉพาะตัว ผู้ชายมันตื่นตัวง่ายต่อให้ไม่อยากแต่โดนกระตุ้นนิดเดียวก็ขยายขนาดแล้ว

    เขาปล่อยมือจากข้อมือเล็กเลื่อนตัวต่ำลงมาที่กลางตัวของคุณหมอตัวหอม ในห้องนอนขนาดเล็กอวลไปด้วยกลิ่นตัวของเจ้าของห้องความสว่างจากแสงไฟ ลมเย็นจากหน้าต่างที่เปิดค้างพัดผ่านเข้ามา ข้าวของเก็บเป็นระเบียบเรียบร้อย เตียงเล็กนี่ออกจะแคบไปสักหน่อยสำหรับคนสองคนแต่โดยรวมแล้วบรรยากาศดีกว่าครั้งก่อนเยอะ เขาเลื่อนตัวได้โดยที่เข่าไม่ครูดกับไม้ ซ้ำยังได้กลิ่นหอมเหมือนขนมเพิ่งอบเสร็จไปทั่วแทนกลิ่นอับชื้นในกระท่อมเก่า ชายหนุ่มใช้ริมฝีปากจูบซับบนกางเกงทิ้งรอยน้ำลายเอาไว้ ไอชื้นซึมเข้าไปด้านในปลุกให้สิ่งที่ซ่อนตัวอยู่ในนั้นตื่นตัวยิ่งกว่าเดิม หูได้ยินเสียงครางผะแผ่วดังแว่วเข้ามาและมันเป็นอีกอย่างที่เขาชอบ เวลาครางเสียงของมันเพราะกว่าเสียงผู้หญิงเสียอีก

    ขณะที่ปากและลิ้นโลมเล้าอยู่บนเนื้อผ้ามือก็แกะเกี่ยวเอาเข็ดขัดออกรูดทีเดียวมันก็หลุดจากหูกางเกง จากนั้นทั้งตะขอทั้งซิปก็ถูกจัดการอย่างรวดเร็ว แค่เนื้อผ้าแยกเขาก็เห็นมะรุมน้อยตื่นตัวอยู่ในผ้าสีขาวเนื้อดี มันเปียกชื้นอวดขนาดและสีสันได้เกือบหมด เขาจำได้ดีว่ามันสวยและน่ารักแค่ไหนเคยคิดว่าไอ้ตรงนั้นของผู้ชายคนไหนๆ มันก็ไม่น่ามองเท่าของตัวเอง แต่พอเขาได้เห็นของไอ้หมอนี่ความคิดมันก็เปลี่ยนไปหมดจากที่รังเกียจพวกผิดเพศตอนนี้มันผิดไปหมด เขาโหยหาปรารถนาจะได้กอดร่างนี้ให้เต็มรัก แต่ไม่ใช่ว่ามันจะเกิดกับทุกคนเฉพาะกับคนๆ นี้เท่านั้น

   นิ้วแกร่งดึงเอาชั้นในสีขาวลง แก่นกายอันน้อยดีดเด้งจากผ้ายืดส่วนปลายบานจัดเต็มไปด้วยอารมณ์ กลิ่นหอมหวานเฉพาะตัวไม่ได้ชวนขยะแขยง มือสากแต่อุ่นจัดกอบกุมมันไว้รูดเบา ร่างน้อยสั่นสะท้านดูเหมือนว่าร่างกายจะขัดแย้งกับสมอง เขารู้ว่าไอ้หน้าตุ๊ดนี่ไม่ได้เต็มใจกับการล่วงเกินของเขาแต่ร่างกายมันยอมรับ พศินกระตุกมือไปที่ส่วนโคน อ้าปากรับเอาความหวานจากส่วนบนสุด ลิ้นร้อนตวัดลากไล้อย่างไม่นึกรังเกียจ

    “อื้อ อย่า อ๊ะ อา”

    สะโพกมนยกส่ายด้วยเสียวเสียด ความคิดส่วนดีถูกความร้อนเร่าแทนที่หน้าท้องแบนเกร็งแน่นเขม็ง สองมือจิกกับผ้าปูเตียงแน่นอย่างลืมตัว ยิ่งอีกฝ่ายเร่งลิ้นรัวกับส่วนอ่อนไหวเขาก็ยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองปีนขึ้นที่สูง ในหัวเริ่มมีหมอกสีขาวเข้ามาแทรกกลบกลืนสติให้เลือนราง วรทย์ไม่รู้ตัวหรอกว่าเลื่อนมือสอดเขาไปดึงทึ้งผมสีดำเส้นใหญ่นั่นตั้งแต่เมื่อไรกัน

   เมื่อไม่มีการต่อต้านพศินยิ่งได้ใจ ใช้ทั้งมือและลิ้นโลมเลียลิ้มรสหวานจากหยดน้ำใสที่หลั่งไหลไม่ขาดใส มันสั่นระริกใต้ลิ้นของเขา อาการตอบโต้ที่รุนแรงขึ้นบอกให้รู้ว่าอีกไม่นานคุณหมอตัวน้อยจะปลดปล่อยเอาความกำหนัดของตัวเองออกมา แล้วก็ไม่ได้ผิดจากที่คาดเดาไว้ จังหวะที่ลิ้นปาดน้ำหวานสีขุ่นก็ทะลักทะลายเข้าสู่อุ้งปากของเขาเต็มที่

   “อ๊ะ อื้อ อ๊า”

   ชายหนุ่มไม่ได้ชักใบหน้าหนีเขาเต็มใจที่กลืนกินมันทุกหยาดหยด ลืมสิ้นคำที่เคยปรามาสเพศไปเสียสิ้น ดวงตาเขาพร่ามัวด้วยความต้องการเจ้าเสือน้อยขยายตัวจนปวดหน้าขา ร่างสูงกำยำเคลื่อนกายกลับไปด้านบน คนที่เพิ่งปล่อยเอาความสุขออกมาหายใจกระชั้นถี่อกบางสะท้อนเร็ว ริมฝีปากแดงเรื่อเผยอช่วยระบายความเสียวซ่านอีกทาง เขากดจูบที่เต็มไปด้วยรสพิศวาสของเจ้าตัวถ่ายทอดรสชาติของเจ้าตัวให้รับรู้

    พศินปล่อยปากสวยหวานฉ่ำให้เป็นอิสระ เขาถอยห่างออกมาเล็กน้อยดึงเสื้อยืดสีดำออกทางศีรษะ เปิดเผยสรีระให้อีกฝ่ายได้ชมบ้าง

    ความซาบซ่านจากความวาบหวามที่พุ่งทะยานทำให้เขาสั่นไปทั้งตัว ไม่ทันจะได้ร้องห้ามไม่ให้นายเสือกลืนกินสิ่งที่ตัวเองปลดปล่อยด้วยซ้ำ พอจะได้พักหายใจก็ได้รับจูบที่เจือด้วยรสชาติของตัวเองอีก คุณหมอหนุ่มปรือตาขึ้นสิ่งแรกที่ได้เห็นคือแผงอกกำยำสีเข้ม สายตาไล่ต่ำลงไปยังกล้ามเนื้อแข็งที่เรียงซ้อนกันแม้จะไม่ได้นูนเด่นแบบพวกเล่นกล้ามแต่ก็บอกได้ดีว่าเจ้าของเรือนร่างนี้แข็งแกร่งแค่ไหน หน้าเขาร้อนเพิ่มอีกหลายองศาเมื่อมองเห็นไรขนอ่อนที่ใต้หลุมสะดือมันวิ่งหายไปในขอบกางเกงยีนส์สีซีด ทว่ายังไม่ทันได้หันหน้าหนีปลายคางก็ถูกช้อนขึ้นเสียก่อน

(มีต่อ)

ออฟไลน์ libra82

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 285
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +236/-5
“กูเริ่มชอบมึงแล้วว่ะ มึงแม่งน่าฟัดกว่าเมียเก่ากูอีก”

    วรทย์พยายามจะเบี่ยงหน้าหนีให้พ้นจากอุ้งมือแกร่งแต่เรี่ยวแรงมันหมดไปแล้ว แม้จะใช้มือช่วยก็ไม่อาจต้านทานได้ เขาโดนไอ้เสือหื่นกามจูบหนักๆ ที่ปากอีกรอบ

   “พี่เสือ พี่เสือ!”

    เพราะโดนความพิษพิศวาสเข้าครอบงำหูที่เคยทำหน้าที่ได้ดีเยี่ยมกลับไม่ได้ยินเสียงเรียกที่ดังผ่านหน้าต่างเข้ามา จมูกโด่งเคลื่อนไปทั่วแก้มนวลสูดเอาความหอมหวานเอาไว้เต็มที่ แต่พอจะเลื่อนตัวลงเสียงที่ร้องเรียกก็ดังยิ่งกว่าเดิม

   “พี่เสือ! ไอ้พี่เสือโว๊ย!”

   “ไอ้ห่าดิน!”

    พศินพ่นเอาชื่อไอ้ตัวแสบที่เข้ามาขัดจังหวะด้วยความหงุดหงิด ร่างสูงผละจากขนมหวานไปก้าวพรวดๆ ไปที่หน้าต่างตั้งใจจะเอากระป๋องสเปรย์แถวนั้นปาใส่หัวมันให้หายแค้น เขายื่นหน้าไปมองก่อนเห็นไอ้ตัวดีกระโดดเหย็งๆ อยู่ชายคาบ้านมือยังป้องปากตะโกนเรียกไม่หยุดหย่อน

   “มึงจะเรียกหาพ่อมึงหรือไงไอ้ห่าดิน!”

   ดินสะดุ้งแต่ก็โต้กลับได้ทันที “คุณออยโทรมาบอกว่าพี่ภูมิไปที่บ้านครับ”

   “ใครนะ!”

   “พี่ภูมิครับ เห็นว่าจะมาคุยเรื่องสมบัติ”

    “ชาติชั่วเอ๊ย!”

    ชายหนุ่มสบถลั่น จากที่หงุดหงิดทวีเป็นโกรธแค้นเพิ่งเห็นหน้ามันไม่กี่ชั่วโมง ก็ไปโผล่ที่บ้านเสียแล้ว ร่างสูงเดินกลับมาที่เตียงคว้าเสื้อยืดกลับเข้ามาสวม ความปรารถนาที่อาบรดทั่วร่างเมื่อครู่เหือดหายจนเกือบสิ้น แต่ยังไม่วายชำเลืองมองร่างเกือบเปลือยบนเตียงเล็กแต่น่านอนยิ่งนักนึกเสียดายที่ผิวขาวๆ ถูกบดบังด้วยผ้าห่ม เขายกเข่าข้างนึงวางไว้บนเตียงชะโงกหน้าเข้าไปชิดกับเจ้าของเตียงที่กระถดตัวหนีจนหลังไปชิดกับผนังห้อง มือจับคางมนเอาไว้ออกแรงบีบเล็กน้อยเพราะอีกฝ่ายตั้งท่าจะหนีลูกเดียว

   “วันนี้กูมีธุระด่วน เอาไว้วันหลังกูจะมาช่วยอีกนะ มึงนี่หวานไปทั้งตัวจริงๆ”

   “ไอ้บ้า!”

    พศินหัวเราะร่วนแต่ก็หลบหมอนที่ปลิวมาเกือบจะโดนหน้าได้ทัน ร่างสูงกลับไปยังทางเดิมที่ขึ้นมา ทิ้งให้คนดวงซวยนั่งตัวสั่นกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไว้เพียงลำพัง

   นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน รอยสัมผัส ทั้งปาก ลิ้นและนิ้วมือติดตรึงไปทั่วทุกพื้นที่ที่โดนรุกราน เขารีบดึงกางเกงที่ถูกร่นลงไปให้กลับเข้าที่เพิ่งรู้ว่ามือตัวเองสั่นแค่ไหนก็ตอนติดตะขอกางเกง เขาด่าตัวเองไม่รู้กี่ร้อยรอบที่ปล่อยให้ร่างกายโดนรุกรานแม้ไม่ได้ถึงขั้นล้ำลึกแต่ก็มากพอที่จะสร้างความอับอายให้ได้ ใบหน้าร้อนจัดวางลงบนหัวเข่าที่ชันขึ้น เขาไม่อาจให้คำตอบกับตัวเองได้ว่าเหตุผลเมื่อยามที่โดนแตะต้องร่างกายทำไมถึงคัดค้านไม่ได้ ทั้งที่ไม่ได้รัก ออกจะเกลียดด้วยซ้ำแต่ร่างกายมันสวนทางกันอย่าน่าโมโห

    “บ้าเอ๊ย! ฉันเกลียดนาย ไอ้เสือบ้า!”
..................................

    ไม่ถึงชั่วโมงหลังจากโทรไปรายงาน รถกระบะสีแดงบุโรทั่งก็แล่นเข้ามาจอดหน้าบ้านเคียงฟ้า ก่อนที่คนขับจะกระโดดลงมาจากรถด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวที่พ่วงด้วยความโกรธเต็มพิกัด อาณกรพาร่างเล็กๆ ของตัวเองเข้าไปปาดขวางหน้าไว้ก่อนอย่างไม่กลัวชะตาขาด

   “ใจเย็นๆ นะพี่เสือ ภูมิเขามาดี”

   “คนอย่างมันน่ะรึ มาดี” พี่ชายต่างสายเลือดของเขากระตุกยิ้มเครียด ผมเผ้ายุ่งเหยิงเพราะโดนลมพัดยิ่งทำให้เจ้าตัวดูน่ากลัวกว่าเดิม ดึงดันจะเข้าไปในบ้านให้ได้จนเขาต้องใช้มือยันหน้าอกแข็งเอาไว้

   “อย่าเพิ่งโมโหซิครับ พิกเร็ตก็อยู่ด้วย”

   อีกคนไม่ยอมตอบแต่ปัดมือเขาออกจากอก ก่อนจะเดินเฉียดหัวไหล่เข้าไปในบ้าน ตาหวานมองตามร่างสูงไป ตอนนี้คงทำได้แต่ภาวนาขอให้ภาคภูมิอย่าก่อกวนอารมณ์พี่เสือเท่านั้น เขาเกือบจะเดินตามไปแล้วทว่าหางตาเห็นร่างกำยำของลูกน้องตัวเอ้ของพี่เสือเสียก่อน

    “แบกอะไรน่ะดิน”

   “อุ้ย! คุณออย” เจ้าของชื่อสะดุ้งจนไอ้ที่พาดอยู่บนบ่าเกือบจะหลุด “เอ่อ แค่บันไดน่ะครับ”

   “แล้วจะเอาไปไหน”

   “อะ เอาไปเก็บครับ”

   ดินไม่รอให้คนตัวเล็กแต่ดุยิ่งกว่าเสือคาดคั้นต่อ ร่างหนารีบแบกบันไดหนีหายไปด้านหลังบ้านทันที

    อาณกรขมวดคิ้วมองท่าทางมีพิรุธของดิน แต่ก็ไม่มีเวลาให้สงสัยมากพอเพราะในบ้านกำลังมีเรื่องใหญ่รอเขาอยู่ อาณกรรีบสาวเท้าเข้าไปในบ้าน แล้วก็เป็นจริงอย่างที่เขากังวลที่ห้องโถงมีเสือสองตัวยืนจ้องหน้ากันเพียงแค่สายตาที่ปะทะกันก็รับรู้ได้ว่าทั้งสองพร้อมจะกระโดดใส่กันได้ทุกเวลา แต่คนที่เขาเป็นห่วงมากที่สุดไม่ใช่ผู้ใหญ่สองคนทว่าเป็นเจ้าตัวน้อยที่นั่งมองผู้ใหญ่ทั้งที่มือยังจับดินสออยู่ เขารีบเข้าไปหาพิกเร็ตก่อนที่ได้เห็นฉากบู๊สมจริงโดยยิ่งกว่าได้ดูหนังสามมิติ มือขาวรวบร่างน้อยไว้ในอ้อมแขน แม้ว่าหลานชายจะมองเขาอย่างไม่ค่อยใจสถานการณ์นักแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรยอมให้เขาอุ้มห่างจากผู้ใหญ่ตัวใหญ่เท่ายักษ์สองคน

    “มึงมาทำไม!” เจ้าของไร่เคียงฟ้าเปิดปากถามก่อนขณะที่สายตาไม่ได้ละจากใบหน้าที่คล้ายกันแม้ซักวินาทีเดียว

   “ก็นี่มันบ้านผมเหมือนกัน ผมจะมาไม่ได้หรือไง” อีกฝ่ายตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน ทั้งที่ดวงตาคู่นี้หากมันจ้องใครด้วยแววเกลียดชังเช่นนี้ชะตาชีวิตของคนๆ นั้นอาจจะขาดเอาดื้อๆ แต่กลับเขามันไม่ใช่เขาไม่เคยกลัวคนตรงหน้ามาแต่ไหนแต่ไรแล้ว

   “แต่ที่ๆ มึงยืนอยู่มันเป็นของกู!”

   ภาคภูมิส่ายหน้าเล็กน้อยเอือมระอากับการใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผลของเจ้าของไร่เคียงฟ้า ดุดันเหมือนหมาบ้าไม่เคยใช้สมองตัดสินปัญหา ล่าสุดได้ข่าวว่าเมียทิ้งไปก็ทำตัวเมาเป็นหมาถึงจะให้อาหมอมารักษาแต่คงยังไม่หายดีตาถึงได้แข็งเป็นหมาโดนน้ำไม่ได้อยู่อย่างนี้

    “มันก็เป็นผมของด้วยครึ่งนึงเหมือนกัน พี่ลืมไปแล้วหรือไงว่าพ่อแบ่งให้เราคนละครึ่งแม้แต่บ้านหลังนี้ยังมีชื่อผมเป็นเจ้าของเลย”

   ไอ้ท่าทางสบายๆ เหมือนกับมาพักผ่อนตากอากาศของไอ้คนถือสิทธิ์มันทำให้ความกรุ่นโกรธกระจายไปทั่ว หน้าเขาร้อนเหมือนโดนน้ำเดือดราดใส่ เลือดในกายอุ่นขึ้นหลายองศา โกรธยิ่งกว่าตอนโดนไอ้หมอหน้าตุ๊ดกัดน้องชายจนบวมเสียอีก มือหนาใหญ่คล้ำแดดกำเข้าหากันแน่นข่มอารมณ์ให้ต่ำลง แม้จะโกรธจะเกลียดแค่ไหนเขาก็ยังไม่อยากแสดงด้านเลวให้ลูกชายเห็น เพราะแค่เมาหัวราน้ำพิกเร็ตก็น่าสงสารมากพอแล้วเขาไม่อยากซ้ำการกระทำที่ไม่ต่างจากอันธพาลให้ลูกเห็นอีก เจ้าของไร่เคียงฟ้าสูดเอาอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่นึกรังเกียจกลิ่นน้ำหอมที่ไอ้หน้าด้านมันใช้เพราะมันติดปะปนเข้ามาด้วย

    “ออยพาพิกเร็ตขึ้นไปข้างบนก่อน พี่มีธุระจะคุยกับไอ้ไส้เดือนตัวนี้”

   หางตาของเขาเห็นอาณกรพยักหน้ารับรู้ แต่ยังไม่ได้จากไปในทันทีหนุ่มร่างเล็กอุ้มพิกเร็ตเอาไว้สาวเท้าเข้ามาทางเขาก่อนจะบอกให้เขาใจเย็นๆ เขาแค่นยิ้ม ที่ระงับใจไม่พุ่งไปต่อยหน้ามันก็นับว่าเย็นที่สุดแล้ว เขารอให้น้องชายร่วมสถาบันอุ้มลูกชายหายขึ้นไปยังชั้นสองแล้วจึงค่อยเปิดบทสนทนาดันดุเด็ดเผ็ดมันต่อ

    “แต่กูจำได้ว่ามึงปฏิเสธที่จะไม่เอา แล้วมึงจะหน้าด้านกลับมาอีกทำไม”

   “ถึงจะไม่อยากได้แต่ชื่อก็ยังเป็นของผมครึ่งนึงอยู่ดี”

    มันตอบเสร็จก็ย่อตัวนั่งลงที่เก้าอี้ไม้ตัวใหญ่เท่านั้นไม่พอมันยังตวัดขายกขึ้นไขว้ เป็นท่านั่งที่เขาเกลียดเป็นที่สุดจำได้ว่าสมัยก่อนตอนที่เห็นมันนั่งใหม่ๆ เขาด่ามันว่าเป็นตุ๊ดหรือไงถึงได้นั่งท่าอย่างนี้ คิดไม่ถึงว่าสิ่งที่ด่าไปอย่างไม่คิดมันจะเป็นจริง ใช่! ไอ้น้องชายหน้าด้านของเขามันเป็นพวกผิดเพศอย่างที่เขาเกลียด ถึงท่าทางของมันจะไม่ได้กระตุ้งกระติ้งจนน่าถีบแต่มันก็ไม่ชอบผู้หญิง เรียกว่าตั้งแต่แตกเนื้อหนุ่มมันไม่เคยมีแฟนเป็นผู้หญิง แต่ที่ทำให้เขาเกลียดมันจนมาถึงทุกวันนี้คือการที่มันมีแฟนเป็นผู้ชายสมัยเรียนมัธยม เขากับพ่อต่อต้านกันเต็มที่แต่มันไม่สนใจแถมยังควงกันที่โรงเรียนอย่างเปิดเผยอีกด้วย เขาในฐานะพี่ชายซ้ำยังเรียนที่เดียวกันเลยโดนเพื่อนๆ ล้อว่ามีน้องเป็นตุ๊ด พ่ออายคนทั้งตำบลที่ลูกชายคนเล็กตัวใหญ่ ผิวเข้ม หน้าหล่อ ดันเป็นพวกผิดเพศ เอาผู้ชายมาเป็นเมีย ในฐานะของคนที่มีหน้ามีตาในอำเภอทำให้พ่อของเขาไม่ออกงานสังคมอยู่พักใหญ่ กว่าจะทำใจได้ก็ตอนที่มันเรียนจบแล้วสอบเข้าคณะแพทย์ศาสตร์ได้นั่นแหล่ะ แต่สำหรับเขาคนที่เกลียดเพศที่สามเข้าไส้ จะผ่านไปนานแค่ไหนก็ยังเกลียดอยู่วันยังค่ำ ถึงระยะหลังๆ จะโดนใครบางคนเข้ามาปั่นป่วนความคิดให้ไขว้เขวไปบ้าง

   “มันก็เป็นของกูครึ่งนึงเหมือนกัน หรือว่ามึงจะให้กูเอามีดมาผ่าครึ่งแบ่งให้มึง”

    ภาคภูมิอดหัวเราะกับความคิดที่ไม่ต่างจากเด็กของพี่ชายไม่ได้ หมอหนุ่มรูปหล่อยกท่อนขนกำยำขึ้นไขว้กัน เขารู้ดีกว่าท่านั่งนี่พี่ชายที่เป็นลูกผู้ชายตั้งแต่หัวจรดเท้าเกลียดแค่ไหน แต่เขาไม่สนใจในเมื่อชีวิตมันเป็นของเขาทำไมเขาต้องสนใจคนอื่นด้วยถึงคนอื่นที่ว่าจะเป็นพี่ชายแท้ๆ ของเขาเองก็ตาม

    “ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกครับ แค่บริจาคห้องว่างๆ ให้ผมสักห้องนึงก็พอ”

    “กูไม่ให้!”

   “จุ๊ๆ ไม่เอาซิครับ” จักษุแพทย์หนุ่มส่ายหน้าเบาๆ “โตๆ กันแล้วอย่าทำตัวเป็นเด็กหน่อยเลย ผมแค่ขอห้องไม่ได้มาขอแบ่งสมบัติของพี่หรอกน่า ใครๆ ก็รู้ว่านายพศิน เอื้ออังกูร หวงสมบัติ เอ๊ย! ไร่เคียงฟ้าแค่ไหน”

   “ไอ้ภูมิ!” พศินตวาดลั่นเขาโกรธจนเลือดขึ้นหน้า รู้สึกถึงเสียงหวีดหวิวของลมในหูนิ้วแกร่งชี้ไปที่หน้าของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นน้องชาย แต่เขากลับเกลียดมันไม่ต่างจากศัตรู “มึงออกจากบ้านกูไปเลยนะ ก่อนที่กูจะเอาปืนมายิงมึงทิ้งซะ”

   ทว่าอีกคนกลับไม่รู้สึกสะทกสะท้านกับคำขู่ที่พร้อมจะเป็นจริงได้ทุกเมื่อสักนิด ตลอดยี่สิบเจ็ดปีที่เป็นพี่เป็นน้องกันมาถึงจะไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดแต่เขาก็รู้นิสัยพี่ชายคนนี้ดี ดุดัน ใจร้อน ปากร้าย แต่ใจอ่อนเป็นขี้ผึ้ง ไม่อย่างนั้นจะโดนผู้หญิงแพศยาคนนั้นหลอกเอาได้อย่างไร เขาเห็นธาตุแท้ของหล่อนตั้งแต่วันแรกที่เห็นหน้าทว่าพศินในตอนนั้นทั้งรักทั้งหลงซ้ำเขายังเป็นน้องชายที่น่ารังเกียจ พูดไปก็รังแต่จะผิดใจกันเขาเลยปล่อยเลยตามเลย หนีไปเรียนกรุงเทพฯ ปล่อยให้พี่ชายโดนผู้หญิงคนนั้นปลอกลอกแล้วก็ทิ้งไปไม่ไยดี โชคดีที่หล่อนเอาสมบัติของเอื้ออังกูรไปไม่ได้ทั้งไร่เคียงฟ้าและบ้านหลังนี้เลยยังอยู่รอด สงสารก็แต่หลานชายที่เพิ่งเห็นหน้าชัดๆ ก็วันนี้ หน้าตาน่ารักถอดแบบผู้เป็นแม่มาทั้งรูปร่างผิวพรรณ แต่ได้ดวงตามาจากบิดา สรุปแล้วพิกเร็ตได้ส่วนดีจากทั้งพ่อและแม่มาอย่างเหมาะเจาะลงตัว เสียดายที่ยังไม่ทันจะได้ทักทายอาณกรก็กันตัวเอาไปเสียก่อนท่าทางเจ้าหนูน้อยจะไม่ยังไม่รู้ว่าเขาคืออาแท้ๆ

   ภาคภูมิผ่อนลมหายใจยาวๆ เขาไม่ได้กลัวลูกปืนอย่างคำขู่ แต่เบื่อที่จะต่อปากต่อคำมัดมือชกเลยจะง่ายกว่า

    “เอาเป็นว่าผมเอาห้องนึงก็แล้วกันจะย้ายมาพรุ่งนี้เลย อยู่ใกล้โรงพยาบาลหน่อยเดินทางจะได้ไม่เหนื่อย” ร่างสูงลุกขึ้นจากเก้าอี้ มองใบหน้าที่ไม่ต่างจากยักษ์วัดแจ้งของพี่ชาย หางตาเห็นมือที่กำแน่นอยู่ชิดต้นขา “ผมกลับก่อนนะ ดีใจที่เห็นพี่เลิกเหล้าได้”

   มือใหญ่แต่ไม่กร้านเท่าพี่ชายตบลงเบาๆ ที่หัวไหล่แข็งแรงโดยที่อีกฝ่ายเบี่ยงตัวหนีไม่ทัน ทิ้งไว้แต่กลิ่นน้ำหอมที่เจ้าของไร่เคียงฟ้าเกลียดจับใจ

   พศินมองตามร่างสูงใหญ่ของน้องชายไป เขาโกรธจนพูดไม่ออกตอนที่มันสรุปความเองว่าจะมาอยู่ที่นี่ไม่ได้ แต่ที่ทำให้ความโกรธชะงักลงก็ตรงที่มันรู้ว่าเขาติดเหง้า ดวงตาคมกล้าอ่อนแสงลงเล็กน้อยแม้ว่าจะไม่เห็นร่างนั้นในสายตาแล้วแต่หูยังคอยฟังเสียงเครื่องยนต์คุณภาพเยี่ยม เพียงไม่นานมันก็หายไปจากการได้ยิน ไหล่ตั้งตรงผ่อนลงแต่ไม่ได้ผ่อนคลายจากความเครียดเสียเท่าไร บอกตัวเองไม่ถูกว่าควรจะโกรธมากกว่านี้หรือรู้สึกดีที่ไอ้น้องชายมันรู้ความเป็นไปของเขา ทั้งที่ไม่ได้ติดต่อกันมาเกือบเก้าปี

    “ภูมิกลับไปแล้วหรือครับ”

   เสียงใสดังขึ้นจากเบื้องหลัง ทำให้แผ่นหลังหนาไหวเล็กน้อยหลุดจากภวังค์ความคิด ศีรษะทุยที่ปกคลุมด้วยเส้นผมสีดำยาวระคอผงกเบาๆ

   อาณกรพาร่างเล็กของตัวเองมาเทียมเคียงพี่ชายต่างสายเลือด เอียงหน้าขึ้นมองหาร่องรอยของอารมณ์แม้จะมั่นใจว่าทั้งสองไม่ได้เหวี่ยงหมัดเข้าหากันแต่เสียงของพศินก็ดังขึ้นไปถึงห้องของพิกเร็ต

    “ให้เขามาอยู่ด้วยเถอะครับ ท่าทางเขาก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร”

   “แต่ฉันเกลียดมัน นายก็รู้”

   หนุ่มร่างบางผ่อนลมหายใจเบาๆ ยกมือแตะที่หัวไหล่ที่เดียวกับที่ภาคภูมิทำไว้ก่อนไป “เขาเป็นน้องชายพี่เสือนะ ผมเองเป็นแค่รุ่นน้องพี่ยังให้ที่พักที่กินกับผมเลย”

   “มันไม่เหมือนกันนายก็รู้ นายไม่เหมือน...มัน” ปลายเสียงเค้นมาจากไรฟัน เขาไม่อาจบอกใครได้ว่าน้องชายแท้ๆ ของตัวเองเป็นพวกลักเพศ ชอบเพศเดียวกัน มันน่าอาย น่าขายหน้า และน่ารังเกียจ

   อาณกรกลืนก้อนแข็งที่ตีขึ้นมาบนลำคอ ฝ่ามือเล็กปล่อยจากไหล่แกร่งลงมาวางชิดลำตัวและกำแน่นเพื่อระงับความหวาดหวั่น พศินไม่รู้หรอกว่าความจริงแล้วทั้งเขาและภาคภูมิก็ไม่ต่างกัน แต่ภาคภูมิน่าชื่นชมกว่าเขามากรักหรือชอบอะไรก็แสดงออกมาผิดกับเขาที่ได้เก็บงำเอาไว้อย่างคนขี้ขลาด

   “เขาไม่ได้ฆ่าคนตายเสียหน่อย แถมยังเป็นหมอรักษาคนอีกด้วย ส่วนเรื่องอื่นก็ปล่อยมันไปเถอะครับถือมากไปก็เมื่อยเปล่าๆ” ร่างเล็กถอยห่างจากพี่ชายที่ชาตินี้คงไม่มีวันได้ขยับฐานะได้ ตาหวานมองแผ่นหลังกว้างที่หวังตลอดว่าจะได้กอดอย่างที่ผู้หญิงคนนั้นทำ แผ่นหลังที่ได้แต่จ้องมองมาตลอดเก้าปี...เก้าปีที่ยาวนาน เก้าปีที่ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงแม้ว่าพี่ชายของเขาจะไม่มีใครข้างกายแล้วแต่เขาก็ยังไม่อาจขึ้นมายืนข้างๆ ได้ “ผมไปทำมื้อเย็นก่อนนะ เห็นพิกเร็ตบ่นอยากกินไข่เจียว พี่เสืออยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม”

   “มะรุม” คนตัวสูงพึมพำตอบ

   “อะไรนะ ผมได้ยินไม่ถนัด”

   “เอ่อ แกงส้มมะรุมน่ะ กินกับไข่เจียวอร่อยดี”

   “ได้ๆ เดี๋ยวผมให้เมี่ยงไปเก็บมะรุมก่อน”

   รอจนกระทั่งเสียงฝีเท้าของน้องชายที่เป็นแค่รุ่นน้องร่วมคณะถอยห่างออกไป ร่างสูงจึงหย่อนตัวลงกับเก้าอี้ไม้สักตัวยาว ท่อนขาแข็งแรงทอดเหยียดตามความยาว ความเครียดบวกกับอาการโกรธจัดเมื่อครู่มันทำให้ความต้องการที่พุ่งพล่านเมื่อพักใหญ่ๆ เหือดหายไปแล้ว เปลือกตาหนาปิดลงปล่อยให้สมองวนเวียนอยู่กับคำพูดทั้งของน้องชายแท้ๆ และน้องชายต่างสายเลือด เขาไม่เถียงอาณกรหรอกว่าไอ้ภูมิมันไม่ใช่คนเลวหรือโจรผู้ร้ายที่ไหน แต่มันก็ยากจะทำใจยอมรับกับสิ่งที่มันเลือก...ทว่าเสียงนึงในความคิดดังซ้อนเข้ามา ‘แล้วมันผิดตรงไหน’

    ผิดตรงที่ไม่รักต่างเพศ ผิดตรงที่สร้างความอับอายให้วงศ์ตระกูล หรือผิดที่ไม่ได้เป็นดังที่เขาหวัง แต่เมื่อวกกลับมาถามตัวเองเขาเกลียดภาคภูมิตรงไหน...ตรงที่มันไม่ได้รักผู้หญิง ตรงที่มันทำให้พ่อกับเขาอาย หรือตรงที่มันทำตัวหายไปจากชีวิตเขาถึงเก้าปี คิดจนหัวแทบระเบิดสุดท้ายเขาก็ยังไม่ได้คำตอบที่แน่ชัดให้ตัวเอง แต่ที่น่าแปลกมากกว่านั้นแทนที่เขาจะโกรธจัดเหมือนเมื่อก่อน โกรธชนิดข้ามวันข้ามปีตอนที่มันบอกว่ามีแฟนเป็นผู้ชาย ทว่าวันนี้มันต่างออกไปแค่คำเดียวที่มันบอกถึงความห่วงใยเขาก็ใจอ่อนลง หรือว่าลึกๆ แล้วเขายอมรับในตัวของมันได้แล้ว จริงอย่างที่อาณกรพูดถึงมันจะเป็นพวกผิดเพศแต่มันไม่เคยทำตัวให้ตกต่ำ ซ้ำยังยกฐานะเป็นคุณหมออีกด้วย แล้วเขาล่ะคนที่ภูมิใจในความเป็นเพศชายแท้ๆ แต่กลับทำตัวเป็นไอ้หน้าโง่ขี้เมาอยู่เป็นปีๆ เมาแล้วต่ำยิ่งกว่าหมาเสียอีก บางทีเขาควรจะปล่อยวางอย่างที่อาณกร ถือว่าไว้ก็เมื่อย ปล่อยๆ มันไปจะได้เบาตัว สบายใจ

   ชายหนุ่มเอี้ยวตัวบิดไล่ความปวดเมื่อยพลันกลิ่นบางอย่างที่แทรกกลิ่นเหงื่อตัวเองเข้ามาทำให้จิตใจที่ขุ่นมัวพลอยดีขึ้นมาได้ กลิ่นหอมที่เหมือนขนมเพิ่งอบเสร็จ กลิ่นที่เขาอยากจะกลืนกินเข้าไปทั้งตัวมันคงจะติดตัวเขามาตอนที่เอาตัวลงไปเกลือกกับตัวมัน ลิ้นใหญ่เผลอยกแตะขึ้นริมฝีปากเมื่อนึกถึงรสชาติหวานปนขมที่มาจากตัวมัน เปลือกตาเปิดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก แต่แล้วสมองก็ประมวลผลได้ ใช่แต่เขาเสียที่ไหนที่ชักจะติดใจกลิ่นหอมของไอ้หมอมะรุม เมื่อครู่ใหญ่ๆ นี่เองที่เขาเห็นกับตาว่าไอ้ภูมิมันก็สนใจไอ้หน้าตุ๊ดของเขาด้วยเหมือนกัน ความโกรธที่ระงับดับไปเมื่อครู่ลุกฮือขึ้นมาอีกรอบ เขายอมให้มันเป็นตุ๊ด เป็นเกย์หรือเป็นห่าเหวอะไรก็ได้แต่อย่ามายุ่งกับไอ้หมอมะรุมของเขา...

..............................

 :katai1:แต่งไปก็งงตัวเองไป ไอ้เสือนี่พลิกไปพลิกมาจริงๆ อย่าโกรธเค้าเลยน้า เค้าแต่งตอนง่วงนอนคาแร็คเตอร์ไอ้เสือแล้วพิลึกพิลั่นอย่างนี้แหล่ะ
 :mew6:


ออฟไลน์ narunarutoboyz

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 595
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +108/-2
 :ling2: จิ้มก๊อนนนนนนนเด๋วมาเม้นน้าาาา ดีใจฝุดๆ

ออฟไลน์ ♠DekDoy♠

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4512
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +421/-8
ลึก ๆแล้วเสือน่าจะโกรธที่น้องหายออกไปจากชีวิตมากกว่า

ออฟไลน์ My_yunho

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1683
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +43/-5
มาแล้วววววไปอ้านก่อนนะ

ออฟไลน์ RELAXED

  • ทำไงได้ก็ Y มันเรียกร้อง
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 449
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +13/-0
ค้างงงงงง :katai1: :katai1:
ชอบอ่ะ :hao6:555+เกือบๆทุกที :hao5:
 :ling1: ดีใจที่ไรเตอร์กลับมานะคะ :mew1:
แล้วมาต่ออีกนะค่อยอยู่ :mew6:

ออฟไลน์ ゚゚ღ✿ศิลินส์✿ღ゚゚

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 247
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +23/-4
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ สนุกมาก

ตอนแรกเกลียดเสือมากอ่ะ แต่หลัง ๆ แพ้ภัยตัวเองเลยยอมให้อภัย อิอิ

เราว่าตอนนี้แต่งได้ดีเลยนะ สื่ออารมณ์ได้ดีมาก เพราะเสือก็เป็นแค่มนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง อารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ ตามความคิดก็ไม่แปลก

คือยอมรับภูมิโดยไม่ให้ยุ่งกับมะรุมเนี่ยนะ หึงเขาล่ะสิ!! อันนี้จะรอดูต่อไปว่าจะเกิดศึกระหว่างพี่น้องหรือเปล่า

อยากให้เสือเปิดใจยอมรับให้ได้ไว ๆ เพราะมันทำให้คนรอบข้างเจ็บปวดนะ

ออฟไลน์ TanyaPuech

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4341
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +531/-23
 :haun4:   พี่เสือนี้อารมณ์แปรปรวนยิ่งกว่าวัยทองซะอีก

บอกตรงๆนะ  ลุ้นอ่ะเมื่อไหร่จะได้กันจริงๆซะที  55555

ออฟไลน์ Zelsy

  • เพราะ "รัก" คำเดียวเท่านั้น
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1859
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +191/-2
มะรุมของเขา มะรุมของเขา มะรุมของเขา มะรุมของเขา

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย :hao7:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ nongrak

  • ยังไงก็รักคาเมะจังที่สุด
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4168
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +912/-14
สงสัยเสือยังคงสับสนในชีวิตอยู่แน่ๆ เลย ไปปล้ำมะรุมอีกแล้ว

ออฟไลน์ greenapple

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1115
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +48/-5
นายเสือคงอยู่ในช่วงวัยทองเนอะ อารมณ์แปรปรวน  :beat:

ออฟไลน์ hongzaa

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 500
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +54/-2
โกรธน้องเพราะน้องหายไปมากกว่าม้างงงง
อิพี่เสือนี้เมาจนวัยทองเลยปะเนี้ย อารมณ์ขึ้นลงยิ่งกว่า
ผหญิงประจำเดือนมาไม่ปกติอีก 5555

แต่ว่านะ... ไอหน้นตุ๊ดของเขา   มะรุมของเขา ?????  เดียววว
หมอมะรุมไปเป็นของแกเมื่อไหร่ ขี้ตู่สุดดดด เปิดใจซะพี่เสือ
พี่เล่นหลงหมอมะรุมขนาดนี้ ระวังไม่ทันหมอภูมินะยะ 55555

แต่อิพี่เสือก็นะ วินตัลลอดดดด หมอคีย์กะหมอภูมินี้ได้แค่จับๆแตะๆ
อิพี่เสือนี้มาทีหลังแต่ปีนขึ้นห้องเฉยเลย ข้าขอคารวะ 555

ออฟไลน์ shoi_toei

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4359
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +222/-26

ออฟไลน์ nanami253

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 30
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
 แอบเขินเบาๆ แอบมโน นึกว่าตัวเองเป็นหมอมะรุม 5555 :z3:

ออฟไลน์ Alone Alone

  • ขอตายในอ้อมกอดฮยอกแจ
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 773
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +40/-0
ดีใจตอนนี้ไม่มีหมอคีย์ แต่ก็ไม่มีพี่ปืนของเค้าด้วยอ่ะ =_=

ออฟไลน์ yuyie

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2112
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +92/-5
หวังว่าพี่เสือจะยอมรับได้เร็วๆ

ออฟไลน์ t2007

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2400
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +135/-5
จะเข้าใจพ่อเสือดีรึเปล่าหว่า จิตใจแปรปวน เพราะอยากมีเมียเป็นตุ๊ด คิคิ

ออฟไลน์ koikoi

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3861
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +311/-13
เค้าเป็นของนายตอนไหนหานายเสือ

ออฟไลน์ sine_saki

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 825
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +58/-2
พี่เสือนี่ปากไม่ตรงกับใจเลยนะ เข้าข่ายเกลียดตัวกินไข่ เกลียดปลาไหลกินน้ำแกง ว่าแต่เขาอิเหนาเป็นเอง

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด