-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
:mew3: ก่อนอื่นต้องขอแนะนำตัวก่อนนะคะ ชื่อ กวาง ค่ะ เคยแต่งฟิคกับนิยายปกติแต่นิยายวายอย่างเต็มขั้นเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก
อาจหาญเอามาลงให้อ่านกัน ไม่ประสาเรื่องหมอกับโรงพยาบาลเท่าไหร่นะคะ
แต่อยากลองแต่งดู ผิดพลาดประการใดแนะนำได้เลยนะคะ
อาจแต่งไม่ได้เรื่องเท่าไหร่ก็อย่าถือสากันเลยนะคะ แต่อยากแต่งมากจริงๆ
อิมเมจตัวละครไม่มีค่ะให้คนอ่านจิตนาการเองได้เลย ^^
แค่ผู้ชายตัวเล็กๆ ขาวๆ กับผู้ชายตัวใหญ่ผิวคล้ำก็บรรเจิดแล้วจ้า
เกริ่นเรื่องไม่ค่อยเป็นค่ะ อ่านเลยแล้วกัน เนื้อเรื่องก็ไม่มีอะไรมากแค่หมอน่ารักกับคนขี้เมาเท่านั้นเอง :mew4:
Beautiful hangover เมา...รัก
สารบัญ
ตอนที่...๑ คุณหมอมะรุม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38144.msg2401571#msg2401571)
ตอนที่...๒ นายเสือ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38144.msg2401575#msg2401575)
ตอนที่...๓ ไข่ม้วน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38144.msg2409227#msg2409227)
ตอนที่...๔ คนไข้ขี้เมา VS คุณหมอหน้าขาว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38144.msg2417265#msg2417265)
ตอนที่...๕ เข้าถ้ำเสือ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38144.msg2426213#msg2426213)
ตอนที่...๖ แค่เอาคืนอย่าคิดมาก ๕๐% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38144.msg2432234#msg2432234)
ตอนที่...๖ แค่เอาคืนอย่าคิดมาก ๑๐๐% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38144.msg2437582#msg2437582)
ตอนที่...๗ หมอป่วยเสือก็ป่วย๕๐% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38144.msg2449539#msg2449539)
ตอนที่...๗ หมอป่วยเสือก็ป่วย๑๐๐% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38144.msg2480014#msg2480014)
ตอนที่...๘ โด่ไม่รู้ล้ม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38144.msg2487155#msg2487155)
ตอนที่...๙ ฮีโร่หรือโจรลักพาตัว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38144.msg2494162#msg2494162)
ตอนที่...๑๐ ทวงบุญคุณ๖๐% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38144.msg2500625#msg2500625)
ตอนที่...๑๐ ทวงบุญคุณ๑๐๐% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38144.msg2502213#msg2502213)
ตอนที่...๑๑ มะรุมมะตุ้มรุมทั้งมะรุม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38144.msg2508248#msg2508248)
ตอนที่...๑๒ หรือว่าพวกเดียวกัน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38144.msg2517774#msg2517774)
ตอนที่...๑๓ ไม่รู้ใจตัวเอง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38144.msg2525805#msg2525805)
ตอนที่...๑๔ ของขวัญวันเกิด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38144.msg2532462#msg2532462)
ตอนที่...๑๕ ชอบหรือไม่ชอบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38144.msg2539590#msg2539590)
ตอนที่...๑๖ คนในอดีต (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38144.msg2546035#msg2546035)
ตอนที่...๑๗ คนลืมยาก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38144.msg2552168#msg2552168)
ตอนที่...๑๘ คนเห็นแก่ตัว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38144.msg2557631#msg2557631)
ตอนที่...๑๙ คนฉวยโอกาส (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38144.msg2570021#msg2570021)
ตอนที่พิเศษ ๒๖+๑๔ ครึ่งแรก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38144.msg2605898#msg2605898)
ตอนที่พิเศษ ๒๖+๑๔ ครึ่งหลัง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38144.msg2608799#msg2608799)
ตอนที่...๒๐ ผู้หญิงคนเดิม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38144.msg2619159#msg2619159)
ตอนที่...๒๑ เพื่อนร้าย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38144.msg2625169#msg2625169)
ตอนที่...๒๒ ความช่วยเหลือจากผู้ที่ร้องขอ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38144.msg2636375#msg2636375)
ตอนที่...๒๓ เจ็บของฉันฝันเป็นของเธอ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38144.msg2643463#msg2643463)
ตอนที่...๒๔ หวานนักรักนี้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38144.msg2649529#msg2649529)
ตอนที่...๒๕ สิ่งที่ดีที่สุด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38144.msg2658618#msg2658618)
ตอนที่...๒๖ อวสาน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38144.msg2668094#msg2668094)
ตอนพิเศษ รักสามเส้าเราสองสามคน ครึ่งแรก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38144.msg2674736#msg2674736)
ตอนพิเศษ รักสามเส้าเราสองสามคน ครึ่งหลัง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38144.msg2675424#msg2675424)
ตอนพิเศษ Frist Love (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38144.msg2733712#msg2733712)
ตอนที่...๑ คุณหมอมะรุม
มือขาวยกขึ้นป้องมองฝ่าแดดที่สะท้อนถนนยางมะตอยจนเป็นไอระยิบเพื่ออ่านป้ายที่เห็นในระยะสายตา สะกดให้แน่ใจว่ามันถูกต้องไม่ใช่เพราะว่าร้อนจนหน้ามืดตาลายอ่านผิด ชั่วอึดใจในการใช้สายตาสู้กับแดดถึงได้ถอนหายใจด้วยความโล่งใจ ร่างเล็กกระชับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ในมือมุ่งหน้าไปยังเส้นทางที่ตัดตรงสถานที่ ที่อีกหลายปีต่อจากนี้เขาจะต้องพักพิง ‘โรงพยาบาลอโนทัย’
เหงื่อผุดขึ้นเต็มหลังจนเปียกชุ่ม แต่ไม่ได้สนใจเพราะตัวอาคารสีขาวที่ไม่ไกลมันสำคัญกว่า สองขาหนักอึ้งเพราะต้องเดินมาเกือบสามกิโลเมตรแต่จะโทษใครได้ในเมื่อเขามาไม่ทันรถสองแถวที่วิ่งรับคนเข้าออกอำเภอนี้เพียงเที่ยวเดียวต่อวันเอง เดินมาเป็นชั่วโมงก็ยังไม่เห็นรถวิ่งผ่านมาซักคันอีกคันอย่าว่าแต่รถเลยแม้แต่หมาซักตัวเขาก็ยังไม่เห็น มีแต่ทางลูกรังขรุขระเป็นหลุมบ่อ สองข้างทางมีหญ้าสูงท่วมหัวเศษดินลูกรังติดตามกิ่งใบจนเป็นสีส้ม มองข้ามหญ้าไปก็เป็นต้นไม้สูง สลับกับอ้อยอีกสิบไร่ๆ สุดลูกหูลูกตา พอชื้นใจอยู่บ้างที่เห็นเสาไฟฟ้า ถึงจะกันดาลแต่มีไฟฟ้าก็พอทำเนาไม่อย่างนั้นหนุ่มเมืองกรุงอย่างเขาคงอยู่กับตะเกียงไม่ได้แน่
วรทย์หยุดพักขาที่ใต้ต้นตะขบต้นใหญ่ให้ร่มเงาได้ดีพอควร ก้มหน้าหอบหายใจมองดูลูกตะขบที่สุกหล่นเกลื่อนไม่ใช่เพราะไม่ได้ทำความสะอาดแต่เพราะไอ้ต้นนี้ลูกมันดกร่วงได้ตลอดเวลา คงไม่มีใครมีเวลามากวาดมันทิ้งได้ทั้งวัน ภายในรั้วโรงพยาบาลเงียบกริบต่างจากโรงพยาบาลทั่วไปไม่มีคนไข้พุพล่าน รถพยาบาลวิ่งเข้าวิ่งออกเป็นว่าเล่น เสาธงโดดเด่นอยู่ด้านหน้าอาคารสีขาวขุ่นคร่ำคร่าจากอายุการใช้งาน ธงชาติไทยปลิวไสวเพราะลมร้อน ต้นไม้ใบหญ้าเหี่ยวแห้งเพราะขาดการดูแล ไม่สดชื่นแถมชวนหดหู่ พ่วงกับคำว่าโรงพยาบาลยิ่งทำให้สถานที่แห่งนี้ไม่น่ามาเยี่ยมเยียนหรือแม้แต้จะฝากชีวิตไว้ซักนิด...หากคนเจ็บไม่มีสิทธิ์เลือกแต่ให้น่ากลัวกว่านี้ก็ต้องมา
ทั้งคนเจ็บกับเขาไม่ต่างกันเท่าไหร่นัก ชีวิตของนายแพทย์คนใหม่อย่างเขาก็เช่นกัน เขาถูกส่งตัวมาที่นี่เพื่อชดใช้ทุนคืนให้กับรัฐบาลตามสัญญาซึ่งทำไว้ตั้งแต่ก่อนเข้ารับการศึกษา หลายคนปฏิเสธที่จะมาเป็นหมอในโรงพยาบาลที่ห่างไกลความเจริญ แต่เขาไม่คิดอย่างนั้นยิ่งห่างไกลคำว่าเจริญมากเท่าไหร่ ยิ่งต้องการบุคลากรในการช่วยฟื้นฟูและกระตุ้นคุณภาพชีวิตเพื่อนำไปสู่ความเจริญที่แท้จริงเวลา ๓ ปีต่อจากนี้เขาจะใช้มันให้คุ้มค่าที่สุด ลมเย็นเริ่มพัดผ่านมาบ้างบวกกับร่มที่ได้จากต้นตะขบความเหนื่อยที่สะสมน้อยลง ร่างกายเขายังแข็งแรงพักฟื้นนิดหน่อยก็หายมือเรียวขาวยกคอเสื้อโบกสะบัดไล่ความชื้นจากเหงื่อ รู้สึกว่ามันพอจะแห้งบ้างจึงก้มลงถือกระเป๋าที่ตั้งทับลูกตะขบไปหลายลูกกำกระชับก้าวเดินเข้าสู่ชายคาโรงพยาบาลอโนทัย
ภายในตัวอาคารต่างจากภายนอกลิบลับ ที่เห็นๆ ก็ความเย็นและแสงแดดที่ผ่านเข้ามาไม่ได้ ที่จริงมันไม่ได้เงียบเหงาอย่างที่เห็นจากด้านนอก ยังมีคนไข้นั่งรอรับการรักษาอยู่ถึงจะบางตาไปบ้างแต่ในอำเภอที่มีหมู่บ้านไม่ถึงสี่สิบหมู่ไม่ถือว่าเป็นเรื่องแปลก ถึงจะมีคนไข้จากอำเภอใกล้เคียงมาเข้ารับการักษาด้วยแต่จะให้หนาตาเหมือนโรงพยาบาลในเมืองใหญ่ๆ คงเป็นไปได้ยาก เสียงเภสัชกรประกาศเรียกคนไข้รับยา สลับการเรียกให้เข้ารักษาไม่ต่างจากโรงพยาบาลทั่วไปแต่เรียบร้อยและสงบกว่ามาก ด้วยจำนวนคนไข้ที่มีไม่เยอะนั่นเอง
เขาเดินไปหยุดที่หน้าเคาน์เตอร์จ่ายยาก้มตัวมองลอดผ่านช่องเล็กๆ เข้าไปที่นี่ไม่มีแผนกประชาสัมพันธ์เลยต้องถือวิสาสะ
“เอ่อ ขอโทษนะครับ ผมนายแพทย์วรทย์ ที่จะทำงานที่นี่น่ะครับ” เขาเอ่ยแนะนำตัวเองรู้สึกระดากกระเดื่องไม่น้อยเขาไม่ชินกับการที่ต้องเป็นฝ่ายพูดกับคนอื่นยกเว้นคนไข้
พยาบาลดึงผ้าปิดปากออกเอียงคอมองหนุ่มน้อยหน้าใสผิวขาวชื้นเหงื่อ โหนกแก้มแดงคงเพราะถูกแดดเผา ริมฝีปากเคลือบลิปสติกสีชมพูอ่อนที่สั่งซื้อจากแค็ตตาล็อกเครื่องสำอางไทยทำคลี่แย้ม แต่ดวงตาฉายแววงุนงง
“เอ่อ...ทำหนังสือแจ้งมาแล้วเหรอคะ”
“ครับ ผมทำหนังสือแจ้งมาตั้งแต่เมื่อสามเดือนที่แล้ว”
“เอ..เดี๋ยวพี่ถามหัวหน้าพี่ก่อนนะ”
เขาไม่ได้ตอบโต้อะไรแต่เบี่ยงตัวหนีเพื่อเปิดทางคนไข้ที่รอให้เรียกคิวตัวเอง ชายหนุ่มยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นไม่ได้มองไปที่จุดใดเป็นพิเศษ ไอร้อนในตัวทุเลาลงมากเขารอคำตอบจากพยาบาลอยู่พักใหญ่ถึงได้เรื่อง
“น้องคะ น้อง” พยาบาลคนเดิมกวักมือเรียกโผล่หน้าจากรูเล็ก เขาเห็นแค่ปากกับจมูกเธอเท่านั้น
วรทย์ย่อตัวจนระดับความสูงเท่ากับช่องเล็กๆ “ครับ”
“ต้องขอโทษด้วยนะจ๊ะ เรื่องมาถึงแล้วล่ะจ้ะแต่หัวหน้าพี่เขาดันลืม น้องชื่อวรทย์ พิทักษ์ชน เนอะ”
“ครับ” เขายิ้มรับ โล่งใจไปทีที่หนังสือส่งตัวของเขาไม่ได้ตกหล่นที่ไหน
“พี่ชื่อพรพิมล เรียกพี่มลก็ได้ ยินดีต้อนรับค่ะคุณหมอวรทย์” พยาบาลที่เขาเพิ่งรู้ชื่อเมื่อสองวินาทีที่แล้วยิ้มกว้างต้อนรับ เขาเองก็ยิ้มกว้างไม่ต่างกัน
“เรียกผมว่ามะรุมก็ได้ครับ”
“ค่ะ หมอมะรุม”
คุณหมอมะรุมหรือน้องมะรุมของพี่ๆ พยาบาลทั้งหลายถูกเลี้ยงต้อนรับอย่างเป็นทางการด้วยส้มตำ น้ำตก คอหมูย่าง ลาบหมู และข้าวเหนียวหลังจากนั้นอีกห้าชั่วโมงถัดมาก่อนหน้านั้นมีบุรุษพยาบาลพาเขาไปบ้านพักที่อยู่ไม่ห่างจากตัวโรงพยาบาลมากนัก สภาพไม่ต่างกันมากนักโทรมจนเสื่อม บ้านไม้สองชั้นที่โดนปลวกทำลายไปบ้างแล้วบางส่วน เพราะหนังสือส่งตัวถูกเก็บจนลืมเลยไม่มีใครรู้ว่าเขาจะมาบ้านเลยไม่มีคนทำความสะอาดฝุ่นหนาเตอะแค่ย่ำลงไปก็เป็นรอยเท้าชัดเจน อยากจะทำความสะอาดก่อนจะเข้าพักจริงแต่เพราะเหนื่อยอ่อนจากการเดินทางแค่เดินยังอ่อนแรง แต่ถ้าไม่ทำแล้วเขาจะได้ยังไงระหว่างที่กำลังชั่งความคิดเขาก็ได้ยินเสียงสนทนาดังจากหัวบันไดบ้านพัก
“ไปนอนบ้านหมอก่อนก็ได้จะให้เขานอนที่นี่ได้ยังไงฝุ่นหนาขนาดนี้ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยหาคนมาทำความสะอาดอีกที”
เขาชะโงกหน้ามองหาเจ้าของเสียง เห็นแค่เส้นผมสีดำปกคลุมศีรษะทุยสวย กับเสื้อกาวน์สีขาวคนพูดคงเป็นหมอเหมือนกันกับเขา เพราะได้ยินผู้ชายคนนั้นเรียกแทนตัวเองว่า ‘หมอ’
“คุณหมอมะรุมครับ”
บุรุษพยาบาลผิวเข้มเงยหน้าขึ้นร้องเรียก ทำให้อีกคนเงยหน้าตามด้วยวรทย์กลืนน้ำลายกระพริบตาถี่ดึงหน้ากลับทั้งที่ยังไม่ได้เห็นอีกฝ่ายด้วยซ้ำ เขาจำใจต้องเดินลงไปยังชั้นล่างของบ้านหยุดที่หัวบันไดตากลมมองชายที่ขึ้นชื่อว่าแปลกหน้าทั้งสอง ก่อนจะเป็นฝ่ายแนะนำตัวเพื่อการสร้างมิตรที่ดียาวไปถึงลู่ทางของการงานในอีก ๓ ปีของตัวเอง
“เอ่อ ผมนายแพทย์วรทย์ครับ เรียกว่ามะรุมก็ได้” เขาก้มหัวให้เป็นเชิงทักทาย หมอหนุ่มอีกคนเดาจากสายตาอายุคงหนีไม่ห่างกันเท่าไหร่พยักหน้ารับ
“ชื่อแปลกดี ผมหมอคีย์อยู่อายุรกรรม” หมอคีย์แนะนำตัวสั้นๆ คิ้วหนานั่นโดดเด่นบนใบหน้าขาว ริมฝีปากบางสีสดขยับเอื้อนเอ่ยต่อ “คืนนี้ไปพักกับผมก่อนก็แล้วกัน บ้านผมมีสองห้องอยู่ใกล้ๆ กัน หลังนี้ไม่ไหวหรอกฝุ่นหนายิ่งกว่าถนนลูกรังไว้พรุ่งนี้ผมจะให้แม่บ้านมาทำความสะอาดให้”
สรุปความได้ว่าคืนนี้เขาได้พักกับหมอคีย์แผนกอายุกรรม บุรุษพยาบาลคนนั้นอาสาช่วยถือกระเป๋าแต่หมอคีย์ปฏิเสธรับหน้าที่นี้เอง เขาทำแค่เดินตามจะเอ่ยปากห้ามอะไรก็ง้างปากไม่ออกหมอคีย์แนะนำส่วนต่างๆ ของบ้านคร่าวๆ แล้วชี้ไปยังประตูอีกบานบอกว่านั่นคือที่พักของเขาคืนนี้ กระเป๋าถูกส่งคืนมือเจ้าของอีกครั้งหมอคีย์หายไปทันทีเขาไม่ทัน
ได้ดูว่าไปที่ไหนเหนื่อยเกินจะสนใจใคร กระเป๋าวางหน้าเตียงเล็กขนาดสามฟุตเหมาะกับชายไทยร่างกะทัดรัดของเขายิ่ง
นัก หน้าต่างถูกเปิดครบทุกบานลมเย็นพัดโชยช่วยดับร้อนไม่ต่างจากพัดลม ร่างบางทิ้งตัวลงบนเตียงแล้วหลับทันทีที่หัวแตะโดนหมอนจนเกือบหกโมงเย็นหมอคีย์ถึงได้มาปลุกแล้วก็โดนลากมาโต๊ะหินอ่อนหน้าบ้านพักที่อยู่ถัดไปอีกสองสามหลัง ถึงจะมึนงงเพราะยังไม่ตื่นดีแต่เพราะที่โต๊ะส่วนใหญ่จะเป็นผู้หญิงเล่นเอาเขินแก้มึนไปได้เหมือนกัน
เก้าอี้หินอ่อนเข้าชุดกันเหลือเพียงหนึ่งตัวเขากับหมอคีย์จำเป็นต้องนั่งคู่กัน แต่เพราะหมอคีย์ไม่ได้แสดงทีท่าลำบากหรือรังเกียจอะไรซ้ำยังหยิบจาน ช้อนส้อมวางลงตรงหน้าให้เขาเลยผ่อนคลายความเกร็งลงไปได้บ้าง
“เป็นไงบ้างที่นี่กันดารดีใช่มั้ยล่ะ”
พยาบาลคนแรกที่เขาคุยด้วยตอนที่สอบถามเรื่องหนังสือส่งตัวจำได้ว่าชื่อพรพิมล เอ่ยถามพลางตักคอหมูย่างใส่จานให้เขา วรทย์ยิ้มรับบางพยักหน้าไปหน
“ครับ ผมมาไม่ทันรถด้วยเลยเดินซะขาลาก”
“ชาวบ้านแถวนี้เขามีรถเองกันแทบทุกบ้านไม่กระบะก็มอเตอร์ไซด์รถสองแถวเลยวิ่งแค่วันละเที่ยว” พี่พยาบาลคนเดิมอธิบายเพิ่ม
“ซื้อมอเตอร์ไซด์ซักคันก็ดีเหมือนกันนะเดินทางสะดวกหน่อย แต่ถ้าจะไปไหนให้หมอคีย์ไปส่งก็ได้” พยาบาลอีกคนบอกตักส้มตำปูปลาร้าเข้าปากแล้วส่งเสียงซี๊ดซ๊าด “เผ็ดไปนะแกให้เจ๊เปียวใส่พริกกี่เม็ดเนี่ยไอ้ขวัญ”
“ไม่ได้นับเห็นหยิบเป็นกำ” คนที่ตอบเขาไม่รู้ว่าเป็นพยาบาลหรือเปล่าเพราะเธอไม่ได้สวมเครื่องแบบเหมือนคนอื่นๆ แต่ที่แน่ๆ เธอชื่อขวัญ
“ซื้อทำไม ไปรถผมก็ได้” หมอคีย์บอกเรียบๆ ปั้นข้าวเหนียวจิ้มกับส้มตำไทยสีสันไม่จัดจ้านเท่ากับปูปลาร้าที่แดงด้วยพริกแห้ง
“ใจดีจังน้า หมอคีย์เนี่ย” พี่มลแซวยิ้มๆ ส่งปีกไก่ย่างให้เขา “ที่นี่เราอยู่กันแบบนี้ ข้าวเหนียวส้มตำแกงถุง เห็นกันดาลๆ อย่างนี้ขับรถไปอีกห้านาทีก็เจอตลาดแล้วแต่ไม่มีเซเว่นกับโลตัสหรอกนะ”
“ครับ” วรทย์รับคำค่อยตักคอหมูย่างเข้าปากอาหารที่สองของวันล่วงมาตอนเกือบจะหกโมงเย็นน่าแปลกที่มันไม่ยักจะหิวคงเป็นเพราะตอนที่เดินมาที่โรงพยาบาลเขากินน้ำหมดไปเป็นขวดกระหายจนลืมหิว
จากนั้นวงข้าวเย็นก็กลายเป็นวงสนทนาส้มตำ น้ำตก ไก่ย่างกลายเป็นของแค่ของประดับทุกคนถามไถ่ประวัติความเป็นมา ทั้งเรื่องที่เรียน ที่บ้านหรือแม้แต่คนรัก
“น้องมะรุมมีแฟนหรือยังหน้าตาน่ารักอย่างนี้สงสัยไม่รอดแหง ชักอยากจะเห็นหน้าแฟนแล้วซิว่าจะน่ารักกว่าหรือเปล่า” พี่อรหรืออรอนงค์หัวหน้าพยาบาลพูดไปหลิ่วตาไปไม่น่าเกลียดแต่น่าขำมากกว่า วรทย์อมยิ้มสั่นหัวแทนคำตอบ พี่อรตบเข่าฉาดคล้ายถูกใจ “นั่นไง! น่ารักอย่างนี้ผู้หญิงที่ไหนจะอยากได้เป็นแฟน เล่นน่ารักกว่าผู้หญิงซะนี่”
“พี่อรก็พูดเกินไป แต่ถ้าเป็นพี่ๆ ก็ไม่อยากได้หมอมะรุมเป็นแฟนหรอก อยากเอาไว้ดูเล่นดีกว่า เห็นแล้วเพลินตาดีชะมัด” พี่มลช่วยสำทับอีกเสียง สองสาวพากันมองคุณหมอตากลมหน้าใสที่ส่วนสูงเลยพวกตนมาไม่ถึงห้าเซนดี วรทย์ยกแก้วเป็บซี่ขึ้นดื่มแก้เขินเขาเคยโดนเพื่อนผู้หญิงชมบ่อยๆ ว่าน่ารักแถมยังเคยโดนเพื่อนและรุ่นพี่ที่เป็นผู้ชายจีบอีกด้วย แต่เพราะยังไม่พร้อมมีความรักไม่ว่าจะผู้ชายหรือผู้หญิงเขาปฏิเสธหมด
“แล้วหมอคีย์ล่ะมาทำงานที่นี่จะสองปีแล้วถูกใจลูกสาวบ้านไหนบ้างหรือยัง” ขวัญถามเลยไปยังหมอหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ กัน แม้จะเว้นระยะห่างเอาไว้แต่ไออุ่นจากกายคนตัวใหญ่ยังแผ่มาถึง วรทย์เหลือบมองเสี้ยวหน้าขาวอดรอฟังคำตอบไปกับเขาด้วยไม่ได้
“ไม่มีหรอกครับ ผมมันพวกรักไม่ยุ่งมุ่งแต่งาน” หมอคีย์ตอบเรียบๆ นิ่งๆ ไม่มีการยกแก้วน้ำขึ้นดื่มแก้เก้อแก้เขิน
อย่างที่เขาทำ ใบหน้านิ่งสงบเหมือนผืนน้ำแต่ไม่ให้ความรู้สึกเย็นชามันชวนอบอุ่นเสียมากกว่า วรทย์ถอนสายตาจากร่าง
สูงผินหน้าเข้าสู่วงสนทนาอีกครั้ง สองหนุ่มปฏิเสธไม่มีความรักแต่อีกสาวสาวต่างพากันถ่ายทอดประสบการณ์ความรักให้
ฟัง เขาจำเรื่องของแต่ละคนไม่ได้แต่สรุปได้ความว่าพี่อรมีสามีแล้วเป็นเจ้าของอู่ใหญ่อยู่ในตัวเมืองมาทำงานแบบไปกลับส่วนอีกสองสาวยังโสดสนิทด้วยกันทั้งคู่ โดยให้เห็นผลว่าสวยเลือกได้ กว่าปาร์ตี้เล็กๆ เลี้ยงต้อนรับคุณหมอคนใหม่จะเลิกก็เกือบสองทุ่มเป็นการกินมื้อเย็นนานที่สุดของวรทย์เลยก็ว่าได้ หมอหนุ่มเดินตามหมอรุ่นพี่เพราะต้องพักบ้านหลังเดียวกันระหว่างรอทำความสะอาด หมอคีย์ที่เพิ่งรู้ชื่อจริงเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้าว่าชื่อคิมหันต์
แม้จะเพิ่งหัวค่ำแต่เพราะความเป็นชนบทเพียงแค่ความมืดโรยตัวปกคลุมทุกอย่างเป็นสีดำ หมดแสงสว่างทุกอย่างก็ราวกับจะกลืนไปหายกับความมืดมิด เสียงหรีดหริ่งเรไรร้องขับขานแทนเสียงรถที่วิ่งบนถนนแสงไฟในตัวอาคารเป็นเพียงแห่งเดียวที่ไม่ทำให้ที่แห่งนี้ดูน่ากลัวเกินไปนัก เพราะกระทั่งบ้านพักที่เขาต้องพำนักในคืนนี้ยังดูน่ากลัวมันเป็นเงาทะมึนดูคล้ายบ้านผีในหนังไทยจนอดขนลุกไม่ได้ ถึงจะเป็นหมอเชื่อในวิทยาศาสตร์แต่ก็อดหวั่นไม่ได้ แปลกที่แปลกทางเสียด้วยเผลอยกมือไหว้ลมไหว้อากาศไปกันไว้ดีกว่าแก้เขาไม่อยากตื่นมาแล้วเจอใครมานั่งอยู่ปลายเตียงเหมือนที่เคยเห็นในหนัง
“ทำอะไร”
มือที่ยกขึ้นประนมไว้ระดับหน้าอกลดลงวูบสั่นหัวปฏิเสธ หน้าร้อนกับประกายในตาคมของหมอคีย์ถึงแสงจากตัวอาคารจะส่องมาไม่ถึงแต่ก็มองเห็นอยู่ดี หมอรุ่นพี่เลิกใส่ใจท่าทางประหลาดของอีกฝ่ายก้าวไปบนบันไดอย่างแม่นยำแม้จะไม่มีไฟให้แสงสว่าง วรทย์ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ที่เดิมไม่กล้าขึ้นบันไดตามไปเพราะกลัวพลาดตกกระทั่งนีออนหลอดยาวเปิดขึ้นแสงจ้าทำตาฝ้าแต่แค่เสี้ยวนาทีก็ปรับสภาพได้ เขาเงยหน้าขึ้นมองหาเจ้าของบ้านก็พบว่ายืนรออยู่ชั้นสองแล้ว
“จะยืนรอเจ้าที่มาอวยพรก่อนนอนหรือไง”
ไม่ต้องรอให้บอกซ้ำสองวรทย์รีบปีนขึ้นบันได แต่อารามตกใจทำให้ก้าวผิดขาขวาก้าวพลาดเสียหลักหงายหลังชายหนุ่มอุทานด้วยตกใจคิดว่าคงได้ตกลงไปหัวร้างข้างแตกแน่ หากทุกอย่างไม่ได้เป็นดังที่คาดการณ์ทั้งร่างถูกดึงด้วยพลังมหาศาล ใจหล่นไปอยู่ตาตุ่มตาช้อนมองคนที่กอดตัวเองแน่น “ซุ่มซ่ามกว่าที่คิดนะครับหมอมะรุม”
กลิ่นหอมเย็นเคล้ากลิ่นดอกไม้อ่อนๆ ของน้ำยาปรับผ้านุ่มรายล้อมรอบตัว มือขาวเผลอยึดเสื้อเนื้อนุ่มที่ท่อนแขนแข็งแรงแน่นใจยังเต้นไม่เป็นปกติขาสั่นเหมือนตอนเข้าไปพบอาจารย์ใหญ่ครั้งแรก วรทย์สูดเอากลิ่นนั่นเข้าปอดไปเฮือกใหญ่ตั้งสติให้มั่น
“ขอบคุณครับหมอคีย์” พึมพำขอบคุณ
หมอหนุ่มตัวโตค่อยปล่อยมือจากผู้ตัวตัวบางผิวขาวเมื่อแน่ใจแล้วว่าอีกฝ่ายจะล้มพับลงไป ใบหน้าคมอมยิ้มมองดูคุณหมอคนใหม่ที่กำลังตั้งหลักบนเท้าอีกครั้ง
“คุณกลัวผีด้วยเหรอ”
“ปะ เปล่าไม่ได้กลัว แค่ไม่ชิน” หมอกับผีเป็นเหมือนเส้นขนาน เขาไม่เคยเห็นแบบที่ออกมาแหวกอกปลิ้นตาเหมือนในหนังไทยมากที่สุดก็ตอนผ่าร่างอาจารย์ใหญ่ (วิชามหกายวิภาคศาสตร์,Gross Anatomy) นั่นแหล่ะ
“บ้านนอกก็อย่างนี้แหล่ะ หัวค่ำก็เข้านอนกันหมดบ้านใครบ้านมัน ถ้าอยากเจอแสงสีก็ต้องเข้าเมือง”
หมอวรทย์พยักหน้าหงึกหงัก จำได้ว่าเมื่อตอนกลางวันผ่านผับผ่านบาร์รวมไปถึงคาราโอเกะหลายร้านอยู่เหมือนกันไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้ไปใช้บริการบ้างหรือเปล่า
“ไปนอนเถอะพรุ่งนี้ต้องไปรายงานตัวกับผู้อำนวยการ”
-
คิมหันต์ตบที่ไหล่เล็กเบาๆ เพิ่งสังเกตว่าหัวของคุณหมอคนใหม่สูงเลยคางมาไม่กี่เซนเท่านั้นเอง เขาสูงร้อยแปด
สิบคาดว่าอีกคนคงสูงไม่เกินร้อยเจ็ดสิบห้าแน่นอน ตัวก็ผอมบางไม่รู้ว่าจะมีเรี่ยวมีแรงรบรากับคนไข้ถิ่นห่างไกลความ
เจริญได้ครบสามปีหรือเปล่า เขารอจนกระทั่งคนตัวเล็กหายเข้าไปในห้องติดกันรอจนแน่ใจว่าอีกฝ่ายจะลื่นล้มไปอีกรอบ จึงค่อยตัดสินใจกลับเข้าห้องของตัวเองบ้างพร้อมกับหัวใจที่แช่มชื่นกว่าทุกวันราวกับว่าสิ่งดีๆ กำลังจะเกิดในอีกไม่ช้านี้...
หมอวรทย์ตื่นเช้ากว่าปกติทั้งที่อากาศต่างจังหวัดดีกว่าที่กรุงเทพฯ หลายเท่า แต่เพราะแปลกที่แปลกทางฝืนบังคับร่างกายให้หลับไปได้แค่ไม่กี่ชั่วโมงก็ตื่นขึ้นพร้อมกับเสียงไก่ขันตอนตีสี่พอดี อยากลงจะไปอาบน้ำอาบท่าให้สดชื่นก็ไม่กล้าเพราะห้องน้ำอยู่ด้านล่างของตัวบ้าน จะเปิดไฟเองก็ดันไม่รู้ว่าสวิตช์ไฟอยู่ตรงไหนอีก หยิบจับอะไรไม่ค่อยจะถูกนักจะไหว้วานเจ้าของบ้านยิ่งไม่กล้าเพราะแค่รบกวนที่นอนก็มากเกินไปแล้ว เลยจำต้องนั่งหัวโด่บนเตียงรอให้แสงแรกของวันปรากฏขึ้นทีละน้อย แต่ก็ทำท่าจะเคลิ้มหลับไปหลายหนกระทั่งได้ยินเสียงกุกกักหน้าห้องก็กระโดดผึงลงจากเตียงเงี่ยหูฟังจนแน่ใจว่าไม่ใช่เสียงเจ้าที่ที่ออกมาทักทายตอนเกือบจะหกโมงเช้า
“หมอมะรุมตื่นหรือยังครับ” เสียงหมอคีย์ คนแปลกถิ่นถอนหายใจยาวเปิดประตูให้ มองผู้ชายตัวสูงที่ยังอยู่ในชุดนอน เขายิ้มแหยให้ไปเพราะยังเก้อเขินกับมิตรใหม่อยู่มากพอควร
“นอนไม่หลับล่ะซิ ตอนมาวันแรกผมเองก็นอนไม่หลับเหมือนกันแต่พอได้ทำงานกลับมาหลับเป็นตาย” หมอคีย์พูดยิ้มๆ “ลงไปหากาแฟกินกันดีกว่า หน้าโรง’บาลมีร้านขายกาแฟปาท่องโก๋ขาย” เขามือวิสาสะยื่นมือไปจับมือเล็กกว่า อมยิ้มเมื่อเห็นว่าคุณหมอตัวเล็กทำหน้าเหรอหราแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร ปล่อยให้เขาลากไปจนถึงหน้าโรงพยาบาลอาแปะเส็งกำลังยืนตักน้ำเต้าหู้ให้ลูกค้าอยู่พอดี ข้างๆ กันป้าหมวยยิ้มร่าอวดฟันทองเรียกลูกค้าขาประจำที่ร้านขายโจ๊กของตัวเอง ความคึกคักมาเยือนพร้อมกับแสงตะวันของวันใหม่และจะโรยราไปเมื่อแดดทอแสงแรงขึ้น
แผงร้านค้าชนิดเก็บได้ตั้งเรียงรายกันเกือบสิบร้าน ตั้งแต่ร้านขายน้ำเต้าหู้ โจ๊ก ข้าวราดแกง ข้าวเหนียวหมูปิ้ง ดอกไม้ ผลไม้กระทั่งผักปลาช่วยเพิ่มความสดชื่นได้มากทีเดียว เมื่อวานเขามาตอนเที่ยงนอกจากกำแพงขุ่นๆ เขาก็ไม่พบสิ่งใดอีกแต่ตอนเช้ามันต่างกันลิบลับ เสียงแม่ค้าร้องเรียกลูกค้ามันกระตุ้นให้กระปี้กระเป่าตากลมมองร้านนู้นทีร้านนี้ที คนกรุงฯ ชินตากับแผงลอยพวกนี้ดีแต่ไม่บ่อยครั้งที่เขาจะได้มาเยือน ได้แต่นั่งรถผ่านเท่านั้น
“หมอมะรุมอยากกินอะไร โจ๊กมั้ย เช้าๆ กินโจ๊กก็ดีเหมือนกันนะ”
คนที่ชวนมาสะกิดถาม เขากวาดตามองไปรอบๆ อย่างชั่งใจ จะให้ถูกต้องเรียกว่าชั่งจมูกมากกว่าว่ากลิ่นไหนมันเชิญชวนเขาได้ดีกว่ากัน ปรากฏว่าไอ้หมูปิ้งควันลอยฟุ้งไปทั่วพร้อมกลิ่นที่หอมยิ่งกว่าสเต็กในร้านดังชนะไปใสๆ ด้วยกลิ่นที่แรงกว่าใคร
“หมูปิ้งครับ”
น้ำย่อยในกระเพาะทำงานทันทีทั้งที่เพิ่งจะหกโมงกว่าๆ เท่านั้น เขาเดินตรงนี่ไปแผงขายหมูปิ้งแม่ค้าอายุไม่มากปิ้งหมูจนหน้ามัน ปากเรียกลูกค้าแต่มือพลิกหมูไม่หยุด หมอคีย์มองตามแผ่นหลังเล็กไปยิ้มๆ ก่อนจะพาตัวเองไปยังร้านปาท่องโก๋ร้านประจำของตัวเอง เช้าๆ เขากินได้แค่กาแฟกับปาท่องโก๋เท่านั้น
“เอาหมูปิ้งห้าไม้ครับ” น้ำลายทำท่าจะไหลเข้าไปทุกที เพราะเมื่อวานกินแต่ส้มตำมันเลยย่อยเร็วเช้ามาถึงได้หิวเร็วนัก แม่ค้าหน้ามันเงยหน้าขึ้นมายิ้มกว้างเมื่อได้ลูกค้ารีบกุลีกุจอคว้าหมูปิ้งห้าไม้ให้เขาพร้อมทั้งถึงข้าวเหนียวเขารีบพยักหน้ารับเอาสองถุงไปเลยจะได้อยู่ยาวจนถึงมื้อเที่ยง ทั้งหมูและข้าวเหนียวในถุงพลาสติกเกือบจะถึงมืออยู่แล้วทว่ากลับโดนฉกไปต่อหน้าต่อตา เขามองตามถุงพลาสติกไปด้วยความตกใจไม่ต่างจากแม่ค้า
“เฮ้ย! นั่นมันของน้องคนนี้เขานะไอ้ห่าดิน”
“ก็ฉันหิวนี่ อะนี่ตังค์” ไอ้คนที่ตัดหน้าแย่งหมูปิ้งไปมันควักเงินแบงค์ร้อยส่งให้แม่ค้า แกทำปากขมุบขมิบคล้ายกับจะด่าแต่พอมันแค่เขม่นตาใส่แกก็ยอมรับเงินรีบนับเงินทอนส่งให้แต่มันกลับส่ายหน้าปฏิเสธ “ทิปอ่ะเจ๊ รู้จักทิปมะ โอ๊ย!”
“ทิปพ่อมึงซิ! เจ๊พรเอาหมูใส่ถุงคืนคุณคนนี้เขาไป ไอ้ห่าดินไอ้ตะกละ”
วรทย์ยืนมองคนแปลกคนแรกกินหมูปิ้งที่ควรเป็นของเขาหน้าตาเฉย แต่พอจะกินไม้ที่สองก็โดนคนแปลกหน้าคน
ที่สองตบเข้าให้ที่หัวจนไอ้คนหน้าด้านแย่งหมูเขาหน้าคะมำ อยากจะขำแต่สถานการณ์ไม่อำนวยเขาไม่รู้จักใครเลยกระทั่งแม่ค้าที่ได้ยินคนที่เป็นมือตบเรียกว่าเจ๊พร
“ก็กูหิว เมื่อคืนพี่เสือชวนกินแต่เหล้ากับแกล้มก็ไม่มีตื่นมาโคตรหิว”
“กูก็หิวรีบๆ ไปซื้อโจ๊กได้แล้ว เดี๋ยวไปช้าพี่เสือเล่นมึงกูไม่ช่วยด้วย”
จะเรียกอาการที่เป็นว่าอยู่เอ๋อแดกก็คงจะไม่ผิดนัก หมูปิ้งยังไม่ได้กินแถมต้องมาดูคนแปลกหน้าตอบโต้กันอีก คนที่เป็นมือตบหันมายิ้มให้เขาคล้ายจะขอโทษ พลางช่วยเอาถุงหมูปิ้งอันใหม่ส่งให้แล้วรีบลากคอไอ้คนที่ยังยืนกินอยู่ให้ตามกันไป
“อย่าไปถือสาไอ้พวกนี้มันเลยนะคะ มันถือว่ามีนายคอยคุ้มกะลาหัว ไอ้ปืนไม่ค่อยเท่าไหร่แต่ไอ้ดินนี่ซิกร่างไปทั่วหวิดๆ จะโดนตีนคนแถวนี้หลายรอบแล้วเขาเกรงใจบารมีเจ้านายมันเลยปล่อยให้มันลอยหน้าลอยตาอยู่” แม่ค้าหมูปิ้งที่เข้าใจว่าชื่อเจ๊พรร่ายยาวส่ายหน้าอย่างอิดหนาระอาใจ แล้วก็เปลี่ยนเป็นยิ้มหวานทันทีที่ได้รับเงินจากเขา ความอยากอาหารลดไปเกือบครึ่ง “เออ! ว่าแต่น้องเพิ่งมาอยู่ใหม่เหรอคะ อยู่บ้านไหนล่ะหน้าตาผิวพรรณไม่ใช่คนแถวนี้แน่เลยสงสัยมาจากที่เดียวกับหมอคีย์แน่เลย”
เจ๊พรช่างจ้อถามต่อ เขาเงียบไปชั่วอึดใจเพราะตามอารมณ์แกไม่ทันก่อนที่คำตอบจะค่อยๆ ผุดออกมา “เอ่อ ผมเป็นหมอมาใหม่ครับ เพิ่งมาเมื่อวานชื่อวรท์เรียกว่ามะรุมก็ได้”
“ต๊าย! คุณหมอคนใหม่ หน้าใส๊ใส” แม่ค้าหมูปิ้งยิ้มตาพราว “เสียดายพี่เกิดเร็วไปหน่อยไม่อย่างนั้นจะป่วยเช้าป่วยเย็นเลย” เปลี่ยนสรรพนามใช้เรียกตัวเองจาก ‘เจ๊’ เป็น ‘พี่’ อย่างทันควัน
“พอเลยเจ๊พรเดี๋ยวพี่หวินก็ตามาแหวกอกหมอมะรุมเอาหรอก”
คุณหมอคนใหม่สะดุ้งน้อยๆ เมื่อมีน้ำหนักถ่ายทอดลงมาที่ไหล่ กลิ่นกาแฟโชยแทรกหมูปิ้ง วรทย์หันไปมองเจ้าของแขนที่พาดบนไหล่อย่างสนิทสนมหมอคีย์หรือคิมหันต์ยกแก้วใสๆ บรรจุกาแฟสีน้ำตาลเข้มไปเกือบเต็มขึ้นซด มันเป็นการซดจริงๆ แค่พริบตาเดียวมันพร่องไปครึ่งแก้ว
“โอ๊ย! หมอคีย์เจ๊ก็แซวไปตามเรื่องตามราวหน้าตาน่ารักอย่างนี้ไม่เหมาะจะเป็นสามีใครหรอก เหมาะกับเป็น...” แกเว้นช่วงยกตาพราวเอามือป้องปากฝั่งเขาให้หมอคีย์ได้ยินคนเดียว “...เป็นเมียมากกว่า”
หน้าเขาร้อนวูบเสียงเจ๊พรแม่ค้าขายหมูปิ้งเบาเสียที่ไหน ทำเป็นยกป้องแต่เสียงดังจนแม่ค้าแผงข้างๆ ยังได้ยินหันมามองเขาซ้ำยังหัวเราะคิกคัก หวังจะให้หมอคีย์ช่วยรายนั้นกลับหัวเราะสมทบเพิ่มไปอีกเสียง แค่เกิดมาตัวเล็กกว่าคนอื่นแต่ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นสามีของใครไม่ได้เสียหน่อย
“โธ่เจ๊พร ไปล้อหมอมะรุมดูซิหน้าแดงหมดแล้ว” หมอคีย์ว่ายิ้มๆ ออกแรงรั้งไหล่ให้ห่างจากแผงขายหมูปิ้ง แล้วพามานั่งระงับความอายที่ร้านปาท่องโก๋แทน “แปะเอากาแฟมาแก้เขินแก้วนึง”
“ผมไม่ได้เขิน!” วรทย์แย้งแต่หน้าแดงไม่เลิก ยิ่งผิวขาวมันยิ่งเห็นชัด ตากลมตวัดค้อนคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามดึงเอาหมูปิ้งมากินแก้โมโหในส่วนสูงที่น้อยนิดของตัวเอง...ก็ไม่ได้น้อยนักหรอกตั้งร้อยเจ็บสิบสอง
“ไม่เขินก็ไม่เขิน”
หมอตัวสูงผิวขาวที่เริ่มจะคล้ำเพราะแรงลมแรงแดดพูดยิ้มๆ ดึงหมูปิ้งเจ๊พรมากินบ้าง กาแฟกับหมูปิ้งไม่ได้เข้ากันเลยจริงๆ...
การทำงานวันแรกไม่ได้เกินไปกว่าที่คิด เขาถูกแนะนำตัวอย่างเป็นทางการต่อหน้าหมอและพยาบาล อีกรอบ ในโรงพยาบาลเล็กๆ มีหมออยู่สี่คนรวมเขาด้วยก็เป็นห้า พยาบาลไม่แน่ใจว่าเท่าไหร่เพราะผลัดกันเข้าเวร อาจจะประมาณสิบสองหรือสิบสามคน คนไข้คนแรกของการเป็นหมอเต็มตัวเป็นเด็กหญิงวัยห้าขวบที่เป็นไข้หวัดเพราะตากฝน เกือบจะราบรื่นดีแต่แม่หนูดันร้องไห้ดิ้นพล่านตอนที่ต้องฉีดยาร้อนถึงพยาบาลและผู้ปกครองที่ต้องช่วยกันจับ กว่าจะฉีดยาได้เล่นเอาหูชาเพราะเสียงเด็กหญิงดังยิ่งกว่าติดเครื่องขยายเสียงเสียอีก ฉีดเสร็จแล้วก็ยังร้องไห้สะอึกสะอื้นซุกหน้าลงกับอกมารดา ไม่มองหน้าเขาอีกเลยคงจะโกรธที่เขาทำให้เจ็บตัว...พ้นช่วงเช้าไปเกือบราบรื่นถ้าไม่นับรวมแม่หนูน้อยหน้าบึ้งคนนั้น แปลกใจนิดหน่อยที่โรงพยาบาลเล็กๆ ตั้งอยู่ห่างจากแหล่งชุมชนแต่กลับมีคนที่ดั้งด้นมารักษา เยอะกว่าเมื่อวานตอนที่เขาเพิ่งมาถึง
“ไปกินข้าวกันค่ะ ช่วงบ่ายคนไข้ซาลงแล้ว” พยาบาลชื่อวิวที่บังเอิญเข้าเวรแล้วมาเจอเขาพอดีเอ่ยชวน ใบหน้าจิ้มลิ้มปากนิดจมูกหน่อยพ่วงกับดวงตาเป็นประกายและน้ำเสียงสดใสอ่อนหวานมีส่วนช่วยให้เด็กคนนั้นหยุดร้องไห้ได้เร็วขึ้น เขาเห็นเธอพร่ำพูดอะไรบางอย่างก่อนจะดึงเอาอมยิ้มรสอะไรซักอย่างสีส้มๆ ส่งให้ถึงจะยังสะอื้นแต่ก็หยุดเสียงแสบแก้วหูได้ชะงักดีนัก
ร่างที่สูงมากกว่าไม่กี่เซนลุกขึ้นบิดตัวเอี้ยวไปมาไล่ความเมื่อยขบ เขามีหน้าที่ตรวจตามอาการหากหนักมากคนป่วยจะถูกส่งต่อไปยังแพทย์เฉพาะทาง ที่นี่มีผู้อำนวยการแค่คนเดียวไม่มีหมอผ่าตัด รักษาแค่ระดับพื้นฐานตรวจ จ่ายยา ฉีดยาบ้างแต่ถ้าต้องผ่าตัดก็จะมีรถส่งต่อไปยังโรงพยาบาลในตัวเมือง
“แล้วพี่วิวกินที่ไหนล่ะครับ” เขาถาม แม้จะไปสำรวจพื้นที่มาบ้างแล้วแต่เมื่อเช้าตอนที่เดินผ่านโรงอาหารไม่แน่ใจว่ามีแม่ค้าเปิดร้านหรือเปล่า หมอคีย์ไม่ได้บอกอะไรไว้ด้วย
พยาบาลวิวยิ้มหวานอวดไรฟันขาว “วิวห่อข้าวมาค่ะ ที่นี่มีร้านข้าวร้านเดียวอาหารก็จำเจน่าเบื่อจะตายสู้ทำเองห่อเองกินเองดีกว่า”
‘แล้วผมจะกินอะไรล่ะ’ ชายหนุ่มพึมพำในใจมองดูสะโพกมนที่ห่างออกไป คงต้องพึ่งร้านอาหารเพียงร้านเดียวตามที่เธอบอก อาหารจำเจดีกว่าไม่มีอะไรให้จำเจสองขาที่ยาวน้อยกว่าชายไทยทั่วไปนิดหน่อยก้าวออกจากห้องตามพยาบาลคนสวยไปบ้าง หากแต่เพียงแค่หน้าประตูห้องก็ต้องสะดุดกับเสียงเอ็ดขรม
-
“แค่ฉีดยาจะร้องทำไมนัก ห๊ะ! พ่อเราบอกว่าเป็นผู้ชายห้ามร้องไห้”
“แต่กิ่งแก้วเป็นผู้หญิงนะ!”
“นั่นแหล่ะ จะผู้หญิงหรือผู้ชายก็ห้ามร้องไห้”
“แง๊ ก็พิกเล็ตไม่โดนฉีดยาไม่รู้หรอกว่ามันเจ็บ แง๊!”
สิ้นคำเสียงแสบแก้วหูที่หายไปพักใหญ่ก็กลับมาอีกครั้ง แม่หนูคนเดิมร้องไห้ยกใหญ่แถมคราวนี้ไม่มีผู้ปกครองที่มาด้วยกันอยู่คอยห้ามคอยปลอบอีกด้วย วรทย์ยืนหันรีหันขวางเขาไม่เป็นโรคไม่ถูกกับเด็กซักเท่าไหร่นักให้รักษาน่ะทำได้แต่จะให้กล่อมมันยกยิ่งกว่าเย็บเส้นเอ็นให้ติดกันเสียอีก
“เงียบ! ไม่งั้นเราจะไม่ให้ขนมกินนะ” เด็กชายคนเดิมแผดเสียงดังแข่งกับเสียงร้องไห้ คุณหมอหนุ่มยอมเยี่ยมหน้าออกมาดู ชักจะสนใจเจ้าเด็กเสียงดังขึ้นมาตงิดๆ
“ฮึกๆ เอาหลายๆ อันด้วย”
“ก็ได้แต่กิ่งแก้วต้องหยุดร้องไห้ก่อนเราหนวกหู”
คิ้วเรียวเรียงกันยกขึ้นด้วยความแปลกใจจำได้ว่าตอนฉีดยาแม่หนูคนนี้ร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร ทั้งขู่ทั้งปลอบกันอยู่นานสองนานกว่าจะยอมเงียบ จะว่าเงียบคงไม่ถูกนักต้องบอกว่าหมดแรงเสียมากกว่าแต่เพียงแค่เด็กชายที่ยืนหันหลังให้เขาอยู่นี่พูดไม่กี่ประโยคก็สามารถหยุดเสียงร้องไห้ได้
“อ้าว! คุณหมอมายืนทำอะไรตรงนี้คะ ไปโรงอาหารไม่ถูกเหรอคะเดี๋ยววิวพาไปก็ได้ค่ะ”
ใบหน้าขาวใสหันกลับไปมายังต้นเสียงที่ดังขึ้นจากด้านหลัง ตาใสมองผู้ชายตัวไม่สูงเลยถ้าเทียบกับคนที่บ้านใส่
เสื้อสีขาวตัวยาว มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นหมอ ถึงจะไม่ได้แก่เหมือนลุงหมอก็ตาม
“พิกเล็ตคนนี้แหล่ะที่ฉีดยาเราน่ะ”
ตาใสแจ๋วเปลี่ยนเป็นวาววับราวกับกดปุ่มได้ จากที่แค่เอี้ยวตัวมองกลายเป็นหมุนกลับมาทั้งตัวร่างเล็กหนักไปทางป้อมขยับเท้าเข้าหา เงยหน้ามองคุณหมอหน้าขาวคิ้วหนาที่ได้รับการถ่ายทอดมาจากบิดาขมวดแน่นปากเม้มเป็นเส้นตรงแขนยกขึ้นแล้วชี้ไปด้านหน้าพ่นวาจาอย่างไม่เกรงใจ
“นายกล้าดียังไงมาฉีดยาเพื่อนเรา เพื่อนเรามันเจ็บไม่รู้หรือไง”
อึ้ง ทึ่งและเกือบเสียวสันหลัง..เกือบนาทีทีเดียวกว่าที่จะตั้งตัวติดเกิดมาไม่เคยโดนใครชี้หน้าซ้ำไอ้คนแรกที่กล้าทำดันเป็นเด็กชายตัวป้อมๆ ตาโตๆ เสียอีก น้ำลายเหนียวกะทันหันหมดคำพูดลงไปดื้อๆ รู้สึกว่าตัวเองเหมือนไปทำร้ายเด็กแล้วโดนผู้ปกครองเล่นงาน พลันสติหวนคืนวรทย์สะบัดหัวเล็กน้อย เอียงคอมองหนุ่มน้อยที่ทำเอาเขาหลงว่าเป็นหนุ่มใหญ่ไปได้หลายวินาที คุณหมอหน้าขาวกระแอมเบาเตือนตัวเองพร้อมกับเรียกกำลังใจไปด้วยในตัว
“แต่ถ้าหมอไม่ฉีดเพื่อนของหนูก็จะไม่หายนะครับ” พยายามยิ้มใช้สุภาษิตใจดีสู้เสือ? เข้าว่า พลางย่อตัวให้ส่วนสูงเกือบเท่ากัน เจ้าเด็กตัวแสบไม่หลบตาแถมยังทำหน้าบู้ไม่เลิก
“กินยาเอาก็ได้ตอนเราป่วยลุงหมอก็เอายาให้เรากินไม่เห็นต้องฉีดยาเลย”
“มันไม่เหมือนกันครับ” เมื่อมองใกล้ๆ ถึงได้เห็นว่าเด็กชายคนนี้ตาสวยน่าดู ที่เห็นว่ากลมๆ ที่แท้มันคมไม่ใช่เล่นชักอยากจะรู้แล้วว่าได้ตาสวยๆ นี่มาจากพ่อหรือแม่ เขาทำใจกล้าเอื้อมมือไปแตะที่ไหล่เกร็งเบาๆ เจ้าตัวดีไม่ได้ปัดออกแต่เหล่ตามอง มือที่ชี้หน้าเขาเมื่อครู่ลดลงไว้ข้างตัวแล้วเรียบร้อย “หมอไม่ได้แกล้งเพื่อนหนูนะครับ แต่ถ้าไม่ฉีดยาเพื่อนหนูจะไม่หาย”
เด็กชายพิกเล็ตทำปากยื่นมองหน้าขาวๆ ของคุณหมอ ไอ้รอยยิ้มบนหน้านั่นมันทำให้อารมณ์ขุ่นๆ ในใจลดลงได้อย่างไม่น่าเชื่อ เหมือนพี่จ้าในช่องจ๊ะทิงจ้าเลยดูทีไรอารมณ์ดีเมื่อนั้น มือที่แตะอยู่บนไหล่ก็อุ่นนุ่มด้วยไม่เหมือนของพ่อเสือแข็งยิ่งกว่าด้ามหนังสติ๊กซะอีก
“แต่เพื่อนเราเจ็บ”
“เจ็บแปบเดียวเดี๋ยวก็หายหรือว่าหนูอยากให้เพื่อนป่วยอยู่อย่างนี้ ตอนป่วยมันทรมานจะตาย ตัวก็ร้อน หัวก็ปวดแถมยังต้องกินยาขมๆ อีก”
หมอหน้าขาวยิ้มอีกแล้ว เด็กชายตัวกลมก้มหน้าไอ้ลมร้อนๆ ที่พ่นออกหูเมื่อครู่มันหวนย้อนตีขึ้นมาบนหน้า พิกเล็ตเจ้าหมูสีชมพูที่ตั้งตามการ์ตูนแก้มแดงเรื่อรีบหมุนตัวเดินกลับแต่ไม่วายสูดเอากลิ่นหอมๆ จนกลิ่นเขียวๆ ของยาเก็บไว้ในปอด วันนี้ต้องเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้พ่อเสือฟังโรงพยาบาลของลุงหมอมีพี่หมอหน้าขาวมาทำงานด้วย
วรทย์ยกคิ้วสูงอีกรอบไอ้เท่าเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อเขามันหายไปทั่วพริบตา เจ้าเด็กตัวกลมเดินเร็วรี่ตรงปรี่ไปหาหญิงร่างท้วมที่มากับเด็กหญิงที่โดนเขาฉีดยาไปรายแรกของวัน แล้วซุกอยู่ด้านหลังเอาแต่หน้ายื่นมามองเป็นระยะๆ หมดสิ้นลายหนูน้อยจอมซ่าส์ไปอย่างน่าพิศวง
“พี่ต้องขอโทษคุณหมอด้วยนะคะ คุณหนูแค่เป็นห่วงกิ่งแก้วมากไปหน่อยเท่านั้น”
เขาไม่ได้เอะใจกับคำขอโทษของเธอ แต่สะดุดกับคำว่า ‘คุณหนู’ มากกว่า เริ่มจะมองเห็นเค้ารางบางอย่างไอ้ท่าทางเอาแต่ใจวางอำนาจอยู่ในทีคงได้รับมาจากฐานะที่ยกสูงขึ้น เจ้าเด็กพิกเล็ตนี้คงเป็นลูกท่านหลานเธอของผู้มีบรรดาศักดิ์ในพื้นที่แน่
“ไม่เป็นไรหรอกครับน้องน่ารักดี ชื่อพิกเล็ตเหรอเราน่ะ” ประโยคหลังเขาเอียงคอถามเจ้าตัวแสบ หัวทุยๆ พยัก
หน้าอยู่กับต้นขาของคนที่เรียกว่าคุณหนูแล้วหดคอกลับไป ส่วนเด็กหญิงที่เขาเข้าใจว่าชื่อกิ่งแก้วเกาะอยู่อีกฝั่งสิ้นเสียงรอง
ไห้ไปพักใหญ่แล้ว
“ยังไงพี่ขอตัวก่อนนะคะ ดูท่าเจ้ากิ่งแก้วจะไม่ไหวตาปรอยเต็มที”
“ครับ อย่าลืมให้กินยาตามที่หมอสั่งนะครับ”
หญิงคนนั้นพยักหน้ารับไวๆ จัดการอุ้มร่างของเด็กหญิงไว้ในอ้อมแขน แม่หนูเอาคางเกยไหล่ช้อนตามองเขาแล้วหลุบตาหนี ส่วนเจ้าตัวดีอีกคนหันมามองหน้าเขาอีกทีแล้วรีบวิ่งตามไปมือเกาะชายเสื้อแจ วรทย์ยืนมองจนทั้งสามลับตาไปหวังว่าเจ้าพิกเล็ตที่อ้วนเกือบเท่าหมีพูห์จะไม่เอาพ่อมาด่าเขาถึงโรงพยาบาลหรอกนะ...
“เด็กที่ชื่อพิกเล็ตน่ะเหรอ เป็นลูกของนายเสือคนแถวนี้รู้จักกันดี อ้อ! ไอ้สองคนเมื่อเช้าที่เราเจอก็ลูกน้องนายเสือเหมือนกัน”
ข้อสงสัยถูกคลายออกเมื่อเอาไปถามจากหมอคีย์ที่ตอนนี้เขายกตำแหน่งเพื่อนสนิทให้ไปแล้ว เพราะนอกจากหมอคีย์เขาก็แทบจะไม่มีใครให้คุยด้วยอีก เหล่าพยาบาลทั้งหลายที่เพิ่งรู้จักกันเมื่อวานไม่เห็นหน้าอีกเลยหมอคีย์บอกว่าบางคนมีวันหยุดวันนี้ บางคนก็เข้าเวรดึก เลยไมได้เจอกัน ส่วนตัวหมอคีย์เองเข้าเวรดึกตลอดทั้งสัปดาห์ส่วนของเขาน่าจะเริ่มอยู่เวรดึกในสัปดาห์หน้า
“แล้วคนที่ชื่อเสือเป็นใครเหรอครับ” เขาถามต่อขณะตักไข่พะโล้เย็นๆ เข้าปาก ร้านอาหารเพียงหนึ่งเดียวรสชาติไม่ได้แย่ซักเท่าไหร่แต่เมนูอาหารน่าเบื่ออย่างที่พยาบาลวิวว่าจริงๆ
“เป็นเจ้าของไร่ปาล์มที่ใหญ่ที่สุดในอำเภอนี้ ผมไม่ค่อยได้เจอเขาเท่าไหร่หรอกแต่กับผู้อำนวยการนี่สนิทกันพอดี เห็นโทรมาตามกันอยู่บ่อยๆ”
“ผู้อำนวยการ? ผู้อำนวยการโรงพยาบาลของเราน่ะเหรอครับ”
คิมหันต์พยักหน้า “ไม่รู้ว่าไปรู้จักกันได้ยังไง แต่ถ้าให้ผู้อำนวยการโรงพยาบาลไปรักษาให้ถึงบ้านแสดงว่าไม่ธรรมดาจริงๆ”
วรทย์กระพริบตารัวถี่กลืนไข่ขาวลงคอแทบจะไม่ได้เคี้ยวด้วยซ้ำ รู้สึกถึงรางร้ายที่อาจจะทอดมาถึงตัว ภาวนาขออย่าให้เจ้าพิกเล็ตตัวกลมนั่นไปเล่าเรื่องเขาให้พ่อฟัง เพราะเขาไม่อยากมีปัญหากับเพื่อนของท่านผู้อำนวยการ คิดให้น่ากลัวกว่านั้นบางทีพรุ่งนี้พิกเล็ตอาจจะพาไอ้สองคนที่เจอเมื่อเช้ามาเล่นงานเขาก็เป็นได้รู้สึกอิ่มตื้อขึ้นมาดื้อๆ วางช้อนลงยน้ำขึ้นดื่มจบการกินมื้อกลางวันอย่างกะทันหัน
หัวหนักๆ เพราะเพิ่งตื่นเบาขึ้นเรื่อยๆ เขามองแก้มเนียนของคุณหมอหน้าใสเพลินตา จริงอย่างที่เจ๊พรว่าคุณหมอมะรุมหน้าใสจริงๆ คล้ายผิวเด็กเนียนละเอียด ขาวลออตาผิดกับคนแถวนี้ อดห่วงไม่ได้ถ้าหากไม่ดูแลตัวเองโดนแดดร้อนๆ กับลมแรงๆ สีผิวก็อาจจะเปลี่ยนเอาได้ เขามองตามือขาวรวบช้อนเข้าหากัน นิ้วเรียวจับรอบแก้วยกขึ้นจรดริมฝีปากอิ่มฉ่ำสีสด น้ำพร่องเกือบหมดแก้วแล้ววางลงที่เดิม
“อิ่มแล้วเหรอครับ” เขาถามเพราะข้าวในจานหายไปไม่ถึงครึ่งด้วยซ้ำ คุณหมอคนใหม่พยักหน้าหงึกคิดว่าคงอิ่มยาวเลยไปอีกหลายมื้อเลยทีเดียว “ไม่ต้องคิดไปมาหรอกครับ นายเสือน่ะถอดเขี้ยวแล้วตั้งแต่โดนเมียทิ้ง”
“เมียทิ้ง?”
“ครับ” คิมหันต์รับคำ ที่จริงเขาไม่ใช่พวกสอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้านแต่บังเอิญได้ยินขาเมาห์นินทาให้ฟัง เรื่องนายเสือเลิกกับเมียดังสนั่นตำบลลามทุ่งไปถึงขั้นอำเภอ แต่มาเร็วก็ไปไวไม่ถึงสัปดาห์ชาวบ้านก็เปลี่ยนเรื่องนินทาแต่เจ้าของประเด็นดังยังไม่หายโศกเศร้าเสียใจเขาได้ยินได้ยินว่านายเสือกินเหล้าเมาหัวทิ่มไม่เว้นแต่ละวัน จากคนเอาการเอางานกลายเป็นไอ้ขี้เมาไปเสียแล้ว “ตอนนี้เมาหัวราน้ำไม่มีปัญญาลุกขึ้นมาเอาเรื่องใครหรอกครับ สบายใจได้”
วรทย์ลอบผ่อนลมหายใจด้วยโล่งอก หากแต่ก็ต้องขมวดคิ้วฉับถ้านายเสือคนนั้นเป็นพวกขี้เมาไปแล้ว...แล้วเจ้าพิกเล็ตตัวกลมนั่นล่ะ เด็กแค่ห้าขวบจะใช้ชีวิตยังไงแม่ก็หนีไปพ่อก็เมา...นึกแปลกใจตัวเองที่ทำไมต้องเก็บเอาเรื่องของ
เด็กที่เพิ่งเจอกันยังไม่ถึงน้านาทีมาคิดด้วย หรือเพราะในตาคู่นั้นมันมีอะไรที่ทำให้เขาลืมไม่ลง...
คืนนี้เขายังคงสิงสถิตนอนที่บ้านหมอคีย์เช่นเคยเพราะบ้านพักหลังที่เขาต้องไปพักมีจุดที่ต้องซ่อมแซมหลายที่แค่ทำความสะอาดไม่พอ พี่สินบุรุษพยาบาลเจ้าเดิมทำหน้ายุ่งเดินมาบอกตอนเย็นเขาจึงต้องทำตัวเป็นกาฝากไปอีกหลายคืน เผลอๆ อาจเป็นเดือน บ้านไม้สองชั้นดูน่ากลัวกว่าเดิมเมื่อต้องอยู่คนเดียว ยามที่เท้าเหยียบบนแผ่นไม้ดังเอี๊ยดอ๊าดชวนเสียวสันหลังชอบกล เขาไหว้เจ้าที่เจ้าทางไปแล้วเรียบร้อยตั้งแต่เมื่อวานไม่เชื่อเรื่องผีสางแต่ของไม่เห็นก็อย่าไปลบหลู่ คืนนี้หมอคีย์เข้าเวรเขาเลยต้องนอนคนเดียว ถึงจะพูดคุยกันไม่มากเท่าไหร่แต่ก็รู้สึกถูกคอกับหมอหนุ่มรุ่นพี่คนนี้
ร่างเล็กพร้อมเข้านอนในชุดสบายๆ เสื้อยืดเก่าเก็บเนื้อบางมีรูโหว่เพราะอายุการใช้งาน กับกางเกงใส่เตะฟุตบอลเนื้อลื่นไม่ค่อยได้เตะเท่าไหร่เพราะตลอดหกปีเขาทุ่มเทให้กับการเรียนมากกว่ากิจกรรม เวลาว่างเลยคลุกตัวอยูในแต่ในห้องสมุดมืดก็กลับบ้านร่างกายถึงไม่ค่อยจะมีกล้ามเหมือนชาวบ้านชาวช่องเขา เตียงนอนสามฟุตครึ่งไม่ได้ใหญ่เกินไปสำหรับเขา ห้องพักส่วนตัวเล็กกว่าห้องเก่าเป็นเท่าตัวแต่กลับไม่อึดอัด หน้าต่างบานเก่าๆ เปิดรับลมกลางคืนแทนพัดลมไม่ต้องเปลืองไฟ ดีที่ยังมีมุ้งลวดกันยุงไม่อย่างนั้นต้องโดนรักษาเองเพราะไข้เลือดออก หัวค่ำวันนี้เงียบเหงากว่าเมื่อวานไร้เสียงพูดคุยของบรรดาเหล่าพยาบาลช่างจ้อ วรทย์ทรุดตัวลงนั่งบนเตียงได้กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มหอมฟุ้งคิดว่าหมอคีย์คงให้ใครไปซักมาใหม่ไอ้กลิ่นอับๆ ไม่มีเหลือให้แสบจมูก เพิ่งสังเกตเห็นว่ามีโต๊ะขนาดเมตรกว่าๆ มาตั้งด้วยทั้งที่เมื่อวานนอกจากเตียงกับตู้เสื้อผ้าก็ไม่มีเฟอร์นิเจอร์ชิ้นไหนอีก มีโคมไฟดวงพอประมาณตั้งอยู่ริมโต๊ะ พร้อมกับอุปกรณ์เครื่องเขียนที่ใส่อยู่ในกล่องอลูมิเนียมซึ่งประยุกต์มาจากกล่องใส่ขนมอบแห้ง ที่น่ารักไปกว่านั้นคือบนโต๊ะมีขวดสปอร์นเซอร์อยู่ด้วย แต่มันไม่ได้ทำหน้าที่ใส่น้ำชูกำลังแต่กลายเป็นแจกันชั่วคราว มีดอกพุทธรักษาสีขาวปักอยู่ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ แทรกให้ชื่นใจเป็นระยะ ไม่ต้องเดาให้ปวดหัวฝีมือหมอคีย์แน่นอนเพื่อนใหม่น่ารักกว่าที่คิด ท่าทางนิ่งๆ ติดเย็นชาพูดน้อยแต่ได้ใจความซ่อนมุมดีๆ เอาไว้ได้อย่างไม่น่าเชื่อ คุณหมอคนใหม่เอนกายลงบนเตียงเกือบนุ่มแต่ยังไม่ง่วงซักนิด ที่นี่ไม่มีทีวีให้คลายเหงาแต่คิดว่าคงอยู่ในห้องหมอคีย์ ตากลมเหลือบมองหลอดนีออนกลางห้องสาเหตุที่ทำให้เขาไม่ง่วงเพราะความคิดวิ่งวนอยู่กับดวงตาใสๆ ของเด็กชายพิกเล็ต หมดห่วงเรื่องที่โดนพ่อของเจ้าตัวกลมมาเล่นงานไปแล้ว แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงยังห่วงอยู่
ไม่ได้ห่วงสวัสดิภาพของตัวเอง แต่ดันไปเป็นห่วงความเป็นอยู่ของเด็กคนนั้นแทนเสียนี่ เด็กที่เพิ่งโตได้ไม่กี่ปีแต่ต้องมาเจอปัญหาใหญ่ของชีวิต แม่หนีไป อยู่กับพ่อขี้เมาถึงจะรวยจนถึงขั้นจ้างคนมาดูแลแต่ความรักจากพ่อและแม่สำคัญที่สุด เด็กจะมีความสุขได้อย่างไรหากปราศจากดูแลที่แท้จริงจากผู้ให้กำเนิด ทำไมคนเป็นแม่ถึงได้ใจดำนักทิ้งเด็กหน้าตาน่ารักตาใส่แจ๋วนั่นได้ยังไง
ร่างเล็กพลิกตัวนอนตะแคงไอ้เรื่องอยากรู้ว่าตาสวยๆ นั่นได้มาจากใครยังไม่หาย เขาเผลอจินตนาการไปถึงหน้าพ่อแม่ของพิกเล็ต แต่พอนึกได้ว่านายเสือเป็นเพื่อนกับท่านผู้อำนวยการก็เลยคิดว่าพ่อของพิกเล็ตคงจะมีอายุมากพอดู แต่ถ้าแก่ขนาดนั้นยังกินเหล้าหัวราน้ำก็น่าสมเพชเกินไปหน่อย วรทย์พลิกกลับมายังอีกด้านตามองไปยังรูเล็กของซี่มุ้งลวดจากมุมนี้เขาสามารถมองเห็นทิวทัศน์ด้านนอกได้ แถมยังเลยไปถึงตัวอาคารของโรงพยาบาลอีกด้วย ไฟยังติดอยู่บอกให้รู้ว่าพร้อมที่จะรักษาคนป่วยทันทีเมื่อมาถึง สัปดาห์หน้าเขาจะต้องเข้าเวรช่วงกลางคืนไม่รู้ว่าในพื้นที่ห่างไกลตัวเมืองจะมีคนเจ็บกะทันหันให้รักษาหรือเปล่า เปลือกตาชักหนักขึ้นทุกทีความง่วงคืบคลานเข้าหาเพราะความคิดเริ่มหลุดลอยไปไกล ที่สุดแสงนีออนก็หายไปจากสายตาความมืดเข้ามาแทนที่ ร่างเล็กซุกกายเบียดหมอนข้างกลิ่นหอม ดอกพุทธรักษาหอมเย็นช่วยขับกล่อมให้ฝันดี...
**โปรดติดตามตอนต่อไป**
***ตอนที่สองขอตรวจทานคำผิดกับแก้ไขข้อมูลก่อนนะคะเดี๋ยวเอามาให้อ่านกัน ริอาจแต่งคุณหมอต้องเหนื่อยเยี่ยงนี้แล***
-
แอบมาจิ้มพี่กวาง :z13:
แบบยาวมากกกก จิค่อยๆอ่านแล้วมาเม้นต์เน้อ คุณหมอมะรุม :กอด1:
+++++++++
มีเจ๊เปียวด้วยอ่ะ! *ประเด็นสำคัญ กร๊ากก >_<
รอเปิดตัวพี่เสือค่ะพี่กวาง แค่คุณหมอเจอเจ้าหนูพิกเล็ตก็เก็บมาคิดเป็นห่วงขนาดนี้แล้ว ถ้าเจอพี่เสือจิเป็นยังไง ไม่อยากจะจิ้น~
ปล. คุณหมอคีย์สุดเท่อย่ามาแย่งหมอมะรุมของพี่เสือเค้านะ!
-
ป้ากวางจ๋า.... *กระโดดกอดด้วยความรัก
ในที่สุดก็อ่านหมอมะรุมหน้าขาวแล้ว(เรียกตามพิกเล็ต) o13
หมะมะรุมน่ารักจังเลยห่วงใยเด็กตัวน้อยๆที่โดนแม่ทิ้งด้วย
ยัยแม่นี่ก็นิสัยไม่ดีเลย ทิ้งลูกได้ไง!!!
ตอนนี้พี่ทิกเกอร์(วอนโดนพี่เสือเตะ) ยังออกมาแค่ชื่อ
ออกมาช้าระวังหมอคีย์คว้ามะรุมไปกินนะ หุหุ
ทั้งหมดอยากจะบอกว่าหนูพิกเล็ตหมูอ้วนสีชมพูน่ารักมากๆๆๆๆ
ขอเป็นแม่ยกพิกเล็ต *ชูป้ายไฟ :o8:
ขอบคุณสำหรับเมารักตอนนี้นะคะป้าจ๋า
จะรอตอนต่อไป ไว้จะแวะไปทวงบ่อยๆ
(ทุกวันนี้ยังไม่บ่อย จิกยังกะไก่ 5555)
ปอลิงโป้. ชอบชื่อเรื่องมาก beautiful hangover เย้~ *ใส่ทำนองเพลง
ไว้เจอกันวันเสาร์คอนน้องจีเนอะ สู้ๅคร้าบ :bye2:
-
อ่านทีแรกนึกว่าหมอคีย์คว้าตำแหน่งพระเอกไปกินแล้วซะอีก รอพ่อเรือพ่วงเสืออีกคน :z1:
-
มารอพระเอก :katai5: :katai5:
-
รอจ้า
-
:mew3: ตามมาอ่านค่ะ
-
ตอนที่ ๒...นายเสือ
‘แพรวรักพี่เสือที่สุดเลย รักมากกว่าใครในโลกนี้ แพรวสาบานว่าแพรวจะไม่รักใครอีกนอกจากพี่เสือ’
‘เชื่อได้เหรอ’
‘ถ้าไม่เชื่อแพรวสาบานให้ธรณีสูบเลยก็ได้ แม่พระธรณีเจ้าขาหากลูกช้างเปลี่ยนใจไปจากพี่เสือคนนี้ขอให้ท่านสูบ...’
‘พอแล้ว ไม่ต้องสาบงสาบานหรอก ให้เวลาพิสูจน์ก็พอ’
…แล้วเวลาก็ได้พิสูจนใจคน แค่ไม่กี่ปีคนที่บอกว่ารักนักรักหนาก็จากลาทิ้งคนโง่มีเขาบนหัวนอนจมน้ำเมาเคล้าน้ำตามานานเกือบจะปีแล้ว หัวหนักๆ ฝืนยกขึ้นเพราะถ้อยคำที่ใครบางคนเคยบอกไว้มันย้อนกลับมาตอกย้ำความช้ำให้ทบทวีสูงขึ้น ไหนใครว่าเวลาจะเยียวยาแผลในใจได้แล้วทำไมเขายังไม่หายเสียที...เจ็บที่สุด หนักหนาที่สุด เหมือนทุกอย่างพังทลายลงต่อหน้า ไร้เรี่ยวแรงลุกขึ้นมาใหม่หมดกำลังใจดำเนินชีวิตต่อไปเหมือนเถาวัลย์ที่ขาดต้นไม้ให้เกาะเกี่ยวเลี้ยวพัน ล้มลงตายซากมีร่างกายแต่ปราศจากวิญญาณเหมือนผีดิบเดินได้เข้าไปทุกที
ร่างหนาเอนหัวที่หนักไม่ต่างจากหินพิงกับเสาไม้ต้นใหญ่เพราะมันไม่สามารถทรงตัวอยู่ได้ เรอเอาแก็สที่อยู่ในท้องออกมาลูกใหญ่กลิ่นไม่พึงประสงค์อวลไปในอากาศแทรกปะปนกับแอลกอฮอล์ที่ไม่เคยห่างมือตลอดเฉียดๆ ปีที่ผ่านมา ลำคอแห้งผากจนต้องควานหาขวดที่อยู่ใกล้มือที่สุดขึ้นมายกซดแก้กระหายไม่สนใจว่ามันจะเป็นน้ำอะไร เหยี่ยวหมาเหยี่ยวแมวหรือเหยี่ยวคนก็จะกิน โชคดีที่น้ำที่ผ่านลงคอคือน้ำเมาฝีมือไอ้ดินรสชาติบาดคอจนต้องหลับตาแต่พอมันไหลลงกระเพาะแล้วค่อยดีหน่อย ตาพร่าจนแยกแยะภาพไม่ออกตีรวมกันจนทุกสิ่งที่มองเห็นคล้ายภาพวาดแนวแอบสแตรคเอกซ์เพรสชันนิสม์ผู้ไม่เคยมีศิลปะในหัวใจแค่นยิ้มให้ตัวเอง บางทีถ้าสนใจอะไรซักอย่างคงไม่หมกมุ่นอยู่กับทุกข์โศกอยู่นานนับปีอย่างนี้ก็ได้ ขวดที่เพิ่งวางลงไปได้ไม่ถึงนาทีถูกยกขึ้นจรดริมฝีปากแตกๆ อีกครั้งแต่คราวนี้มันไม่มีน้ำขมแสบคอไหลลงมาอีก มือใหญ่ปาขวดเปล่าทิ้งอย่างไม่ไยดี ควานหาขวดใหม่แต่นอกจากพื้นว่างๆ ก็ไม่พบสิ่งใดอีก คิ้วหนาขมวดครางฮึ่มในคอด้วยขัดใจ พยายามเปล่งเสียงเรียกหาน้ำเมาเพื่อนใจ
“ครายอยู่ม่างวะ...เอา เอื๊อก เหล้ามาห้าย...กู หน่อย” น้ำเสียงยานคางสลับกับลูกเรอที่พ่นออกมาผสมกันจนฟังแทบไม่ออกดังก้องห้องโถงโล่ง ไม่มีเสียงใดๆ ตอบรับ ไม่รู้หรอกว่ากี่โมงกี่ยามกันแล้วแต่ถ้าหากเจ้าของไร่เคียงฟ้าเรียกหาก็ต้องพร้อมรับใช้ แต่ตอนนี้กระทั่งหมาซักตัวก็ยังไม่เห่าราวกับทั้งบ้านเหลือแต่เขาเพียงผู้เดียว
เคร้ง
เสียงขวดกระทบกันทำตาที่จวนจะปิดค่อยๆ หรี่ขึ้นอีกรอบ ภาพแอบสแตรคเอกซ์เพรสชันนิสม์ตรงหน้าค่อยๆ ชัดขึ้นสีที่ผสมกันมั่วๆ ก่อตัวเป็นรูปเป็นร่างจนพอมองออกว่าเป็นหน้าของคน ไมใช่คน...แต่เป็นเด็ก เด็กที่เขารู้จักตั้งแต่เจ้าตัวถือกำเนิดมาบนโลกเฮงซวยใบนี้ ลมในท้องตีรวนจนต้องเรอออกมาปากแห้งๆ ยกยิ้มให้อยู่ที่อยู่เบื้องหน้ากลิ่นแป้งเด็กโชยกลบกลิ่นของเสีย
“พิกเล็ตเหรอลูก”
“พ่อจ๋าไปนอนบนห้องเถอะ”
หน้าที่สากยิ่งกว่าถนนลูกรังถูกมือนุ่มๆ ของเด็กชายแตะเบาๆ พร้อมกับลำตัวอุ่นๆ ที่แทรกเข้ามาในอ้อมแขน หน้ากลมซุกที่อกของบิดา ถึงใครจะว่าพ่อเขาขี้เมาแต่คนขี้เมาคนนี้คือพ่อที่เลี้ยงเขามา พ่อแค่เมาอีกเดี๋ยวก็หายเขาเคยเห็นลุงหนั่นเมาพอเช้าก็หาย แต่พ่อของเขาหนักกว่าหน่อยกินเหล้าทั้งวันเลยไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะหายเมา เขาได้แต่รอหวังว่าพ่อเสือคนเดิมจะกลับมา น้ำตาอุ่นไหลผ่านแก้มเย็นเห็นพ่อทีไรมันทั้งเสียใจทั้งสงสาร พ่อเสียใจที่แม่แพรวหนีไปเขาเองก็เสียใจเหมือนกันแต่ในเมื่อแม่ไม่รักเขากับพ่อ เขาก็ไม่จำเป็นต้องสนใจแค่มีพ่อ มีอาออย น้าเมี่ยง แล้วก็กิ่งแก้วก็พอแล้ว มีแค่แม่แพรวเท่านั้นที่ไม่รักเขา คนอื่นๆ รักเขาทั้งนั้น
ตัวพ่อเหม็นเขียวพี่เมี่ยงเคยบอกแต่เขาไม่สน เพราะเมื่อไหร่ที่เสียใจอ้อมอกนี้มันอบอุ่นพร้อมกกกอดเขาเสมอ เด็กชายเบียดหน้ากับอกกว้างของบิดามาขึ้นมือบีบแขนที่โอบร่าง ‘พ่อจ๋าเมื่อไหร่จะกลับมาหนูรอนานแล้วนะ’
น้ำอุ่นเหมือนที่ไหลจากตาของเขาหยดแหมะลงบนบ่า เด็กชายพิกเล็ตตัวกลมเงยหน้ามองพ่อของเขากำลังร้องไห้มันไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่พ่อร้องไห้อยู่เสมอตั้งแต่แม่แพรวหนีไป พ่อด่าทุกคนที่ห้ามไม่ให้พ่อกินเหล้าแต่พ่อไม่เคยด่าแม่ที่หนีไปซักคำ ลำแขนกลมเหนี่ยวคอแข็งกอดรัดร่างใหญ่ของคนเป็นพ่อแน่นหัวใจเขาเองก็เจ็บปวดไม่ต่างกัน สองพ่อลูกกอดกันร้องไห้เงียบๆ ผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้พิกเล็ตเหนื่อยเหลือเกินห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลไม่ยากเลยเพราะเขาเรียนรู้วิธีห้ามความเสียใจได้มาพักใหญ่แล้ว อยากจะสอนให้พ่อมั่งแต่พ่อก็เมาเกินกว่าจะตั้งสติรับรู้ เด็กชายคลายอ้อมแขนออกเล็กน้อย
“พ่อจ๋าขึ้นไปนอนบนห้องเถอะเดี๋ยวหนูพา”
เด็กชายวัยแค่ห้าขวบกับส่วนสูงที่ยังไม่พ้นหนึ่งร้อยเซนติเมตรพยายามจะยกแขนหนักๆ ของบิดาพาดบ่าเล็กๆ ของตัวเองใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดทั้งดึงทั้งลากแต่พ่อตัวใหญ่เหมือนเสาที่พ่อนั่งพิงเลยไม่ขยับไปไหน พ่อไม่ได้กินเหล้าแต่น้ำตาพ่อไหลไม่หยุด เขาชอบให้พ่อกินเหล้ามากกว่าร้องไห้ไม่มีเสียงอย่างนี้
“เดี๋ยวอาช่วย”
เด็กชายหันมองผู้มาใหม่ อาออยก้มลงยิ้มให้เขาพลางจับแขนของพ่อพาดบ่าตัวเองแทนแล้วดึงตัวของพ่อขึ้น อาออยตัวเซเพราะพ่อตัวใหญ่กว่าอาออยเยอะ เขาช่วยดันหลังพ่อให้แล้วเอาแขนอีกข้างพาดบ่ามือวาดไปด้านหลังโอบเอวพ่อเอาไว้ก่อนจะใช้แรงทั้งหมดลากพ่อขึ้นไปข้างบน
“พิกเล็ตไปเอาน้ำเย็นใส่กะละมังมา เดี๋ยวอาจะเช็ดหน้าเช็ดตาให้พ่อเรา”
พิกเล็ตพยักหน้ารัววิ่งปรื๋อลงไปด้านล่างหาอุปกรณ์ตามที่อาออยบอก อาณกรหรืออาออยของพิกเล็ตมองสภาพที่เรียกได้เต็มปากเต็มคำว่าดูไม่ได้ของเจ้านายตัวเอง เกือบปีแล้วที่พศินหรือพี่เสืออยู่ในสภาพครึ่งผีครึ่งคนอย่างนี้ มือเรียวที่ขาวกว่าคนอื่นๆ ในไร่เคียงฟ้าไล่ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตให้คนเมา ไม่ได้นึกรังเกียจกลิ่นสาบที่ปนกับกลิ่นแอลกอฮอล์ไม่ใช่เพราะทำใจได้ แต่มันชินแล้วต่างหากเกือบๆ ปีที่เขาต้องทำหน้าที่พาพศินเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าทุกครั้งที่เมามายจนช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ซึ่งก็เป็นอย่างนี้แทบทุกวัน แผงอกสีทองแดงเปลือยเปล่ากล้ามเนื้อที่เคยแข็งตึงจนใครๆ อิจฉาค่อยๆ
คลายลงและในไม่ช้ามันจะสลายจนเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก... ‘เมื่อไหร่พี่เสือคนเดิมจะกลับมา’
“อาออยน้ำเย็นมาแล้วจ้า”
เด็กชายตัวน้อยทำหน้าที่ตัวเองได้ดีเยี่ยม เพราะไม่ใช่ครั้งแรกที่ต้องดูแลปรนนิบัติบิดาตั้งแต่เริ่มแรกที่พ่อของตัวเองเปลี่ยนไปด้วยซ้ำ พิกเล็ตเข้มแข็งมาก เข็มแข็งกว่าพ่อด้วยซ้ำเขาไม่เคยเห็นเจ้าตัวดีร้องไห้หาแม่ซักคำ ได้แต่ทำหน้าชิงชังหากมีใครพูดถึง ซ้ำยังไล่เตะไอ้พวกปากดีที่ล้อตอนที่แพรวหนีไปใหม่ๆ ด้วยซ้ำ สองน้าหลานช่วยกันจับคนเมาตัวใหญ่พลิกซ้ายพลิกขวาเช็ดตัวทำความสะอาดให้ ดีที่สิ้นฤทธิ์ไม่อย่างนั้นคงโดนตะเพิดหนีไม่ทันแน่
“เมื่อไหร่พ่อจะหายเมาล่ะอาออย” พิกเล็ตถามเมื่อพ่อถูกเช็ดตัวใส่เสื้อผ้าชุดใหม่ไม่มีกลิ่นเหม็นนอนหลับบนเตียงเรียบร้อยแล้ว อาออยสั่นหน้าพึมพำพอได้ยินกว่าไม่รู้ “หนูอยากให้พ่อหายเมา”
“อาก็อยากเหมือนกัน”
อาณกรบอกหลานชาย ถึงไม่ใช่หลานแท้ๆ แต่ก็รักพิกเล็ตไม่น้อยไปกว่าพศินและมากกว่าผู้หญิงคนนั้นที่ทิ้งไปอย่างไม่ไยดีอีกด้วย เขาไม่อาจให้คำมั่นกับเจ้าตัวดีว่าเมื่อไหร่พศินจะหายเมาเพราะมันนานเหลือเกินแล้ว พี่หมอบอกว่าบางทีพศินอาจจะเป็นแอลกอฮอล์ลิซึ่มซึ่งคงต้องหาทางรักษา แต่ก็คงเป็นไปได้ยากเขารู้ดีว่าเจ้าของไร่เคียงฟ้าหัวรั้นแค่ไหน ตอนปกติก็ดื้ออย่างกับอะไรดี ไม่ต้องพูดถึงตอนเมาแค่มีคนห้ามไม่ให้กินเหล้าไอ้คนๆ นั้นโดนเตะซะแทบแย่ สงสารก็แต่พิกเล็ตแม่หนีไปพ่อก็เมาเด็กชายคงเคว้งน่าดู เขากับคนอื่นๆ ต้องช่วยกันให้ความรัก ช่วยกันดูแล ทำหน้าที่แทน
พ่อที่คงใช้เวลาอีกนานกว่าฟื้นตัวจากความเจ็บปวด...
เสร็จสิ้นภารกิจเอาคนเมาเข้านอนสองน้าหลานก็พร้อมใจกันท้องร้อง อาณกรยิ้มเจ้าตัวกลมที่ได้ชื่อมาจากตัวการ์ตูนที่มารดาหลงรัก พิกเล็ตจับมือเขาแน่นอ้อนอยากกินไข่ยัดใส่ น้าชายใจดีรับอาสาทำให้เพราะวันนี้น้าเมี่ยงพี่เลี้ยงและแม่ครัวประจำตัวพิกเล็ตพากิ่งแก้วหนีเข้าไปดูชุดสวยใส่เต้นงานโรงเรียนในตัวเมือง พิกเล็ตไม่ได้ร่วมการแสดงเพราะเป็นเด็กผู้ชายซึ่งเจ้าตัวก็แสนจะยิ่งดีใครจะใส่ชุดที่สะท้อนไฟวับๆ อยู่บนเวทีมีคนดูเต็มไปหมดน่าอายจะตายไป อาออยของพิกเล็ตจัดการตอกไข่สามฟองทำเผื่อตัวเองด้วย แล้วส่งส้อมให้เจ้าตัวกลมช่วยตี แล้วหันไปจัดการหั่นเครื่องของไข่ยัดไส้ เด็กชายชะเง้อมองน้าชายที่ทยอยใส่หมูสับ และผักอีกสองสามอย่างลงในกระทะผัดจนได้กลิ่นหอม แล้วยกกระทะใบนั้นวางไว้บนเตาแก็สอีกอันใส่น้ำมันน้อยๆ พอกระทะร้อนก็จัดแจงเอาไข่ที่เด็กชายพิกเล็ตช่วยตีเทใส่ พิกเล็ตทำตาโตตอนที่อาออยยกกะทะขึ้นแล้วร่อนไข่เหลืองๆ จนมันเต็มกระทะ
ไข่ยัดใส่เสร็จภายในไม่กี่นาทีด้วยความชำนาญของพ่อครัวตัวเล็ก ในยามที่ท้องหิวหากรอให้คนทำให้มีหวังอดตายกันพอดี สองน้าหลานตักข้าวร้อนๆ ใส่จานของตัวเองนั่งกินบนโต๊ะในห้องครัวนั่นแหล่ะเก็บล้างง่าย กินข้าวอิ่มก็ตบท้องจนเรอออกมา อาณกรอมยิ้มกับเสียงเรอของหลานชายก่อนจะชวนให้มาล้างจานเก็บทำความสะอาดจนเรียบร้อย เขาดีใจที่พี่เสือได้ลูกชายเลี้ยงง่ายถึงพ่อจะเมาบัดสบแต่ลูกน่ารักใครก็เอ็นดู
“ไปเที่ยวในเมืองกันมั้ย ของสดหมดแล้ว”
อาณกรเอ่ยชวนหลานชายเมื่อล้างจานและคว่ำเสร็จเรียบร้อย พิตเล็ตพยักหน้ารัวถึงจะอยากอยู่กับพ่อทั้งวันแต่ก็อยากออกไปเที่ยวในเมืองด้วย เพราะในเมืองมีร้านขนมเยอะแยะเต็มไปหมดอยากได้ขนมเอาไว้ให้ตัวเองแล้วก็เผื่อกิ่งแก้วอีกคน
“พาหนูไปซื้อหนมด้วยนะ ช็อกโกเลตหมดแล้วเดี๋ยวกิ่งแก้วร้องไห้หนูไม่มีให้”
ผู้เป็นน้ายิ้มรับจูงจับมือน้อยก่อนจะพากันขึ้นรถจิ๊ปสีเหลืองปมน้ำตาลเพราะสนิมที่เล่นงาน ล้อรถที่ไม่เคยทรยศค่อยๆ เคลื่อนออกจากไร่เคียงฟ้าสู่ตัวเมือง สองน้าหลานพูดคุยหัวเราะตามประสาพอจะลืมเรื่องหดหู่ลงไปได้บ้าง
อาณกรจอดรถที่ลานจอดรถในซุปเปอร์มาร์เก็ตที่ใหญ่ที่สุดในอำเภอ เขามาที่นี่สัปดาห์ละสองครั้งเพราะมีหน้าที่ต้องจับจ่ายทั้งของแห้งและสดสำหรับคนในไร่ ของสดไม่เท่าไหร่เพราะตลาดตอนเช้าแถวบ้านมีให้ซื้อได้ทุกวันแต่ของแห้งต้องพึ่งพาร้านสะดวกซื้อ เด็กชายพิกเล็ตกระโดดลงจากรถโดยไม่ต้องรอให้น้าอุ้ม เจ้าตัวน้อยคว้ามือนุ่มของน้าอย่างรู้หน้าที่
“เอาอันนี้ด้วยนะอาออย พ่อชอบกิน”
คนเป็นน้าพยักหน้าอนุญาตเมื่อหลานชายหยิบถุงไส้กรอกรมควันใส่ลงในรถเข็น พิกเล็ตความจำดีขนาดพี่เสือไม่กินมันมาเกือบแต่ก็ไม่เคยลืมซื้อ สุดท้ายก็เสร็จกิ่งแก้วกับเมี่ยงอยู่ดี เขาได้ของแห้งประเภทเครื่องกระป๋องมาอีกหลายอย่างพิตเล็ตหยิบนู่นจับนี่ใส่รถเท่าที่จะนึกได้
“พรุ่งนี้คุณครูให้ห่อข้าวไปกินด้วย อาออยจะทำให้หนู”
“ห่อข้าวเหรอ” อาณกรทำท่าคิดหวนนึกถึงตอนตัวเองอายุ 5 ขวบ จำไม่ได้ว่าสมัยนั้นเขาต้องห่อข้าวไปกินกับเพื่อนๆ ด้วยหรือเปล่า
“ครับ กินข้าวด้วยกัน อาออยทำให้หนูหน่อยนะ ไม่อยากให้น้าเมี่ยงทำมันไม่อร่อย”
หนุ่มร่างเล็กหัวเราะนึกเมนูอาหารที่เหมาะกับเด็กวัย 5 ขวบและระดับชั้นอนุบาล พลางเข็นรถไปด้วย เพราะคิดเพลินเลยไม่ทันไม่ได้มองทางข้างหน้าหน้ารถเข็นจนชนกับคนเข้า
“อุ๊ย! ขอโทษครับ เป็นอะไรหรือเปล่า”
อาณกรปล่อยมือจากรถเข็นทันทีรีบวิ่งเข้าไปหาร่างของผู้โชคร้ายที่นั่งงอตัวอยู่บนพื้น เพิ่งเห็นตอนที่เข้าไปใกล้ว่า
เขากุมมือที่กลางลำตัวสัดส่วนสำคัญเสียด้วย ร่างเล็กย่อกายให้เท่ากันเผลอยกมือลูบหลังด้วยความเป็นห่วง คนที่โดนรถเข็นมรณะของเขาเป็นผู้ชาย เจ้าตัวค่อยๆ เงยหน้าขึ้นใบหน้าเหยเกแดงจัดปากขบแน่นข่มความเจ็บปวดชนิดกะทันหันที่มาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว เจ้ากล่องดวงใจถูกโจมตีด้วยมุมของรถเข็นทั้งเจ็บทั้งจุกทั้งอาย
“ขอโทษนะครับ ผมไม่ทันได้มอง”
อยากจะบอกว่าไม่เป็นไรแต่มันจุกจนพูดไม่ออก คนเคราะห์ร้ายพยายามจะยันตัวขึ้นแต่ก็ต้องทรุดลงไปอีกรถเข็นคันเล็กเสียที่ไหนแถมยังบรรจุของมาเกือบเต็มเขาไม่หน้าเขียวก็ดีแค่ไหน อาณกรรีบเข้าช่วยประคองมือเล็กจับที่ต้นแขนใหญ่กล้ามเนื้อแข็งแรงบอกถึงสุขภาพของเจ้าของ พิกเล็ตยืนมองห่างๆ อย่างห่วงๆ คุณลุงคนนั้นไม่พูดซักคำแต่ทำหน้าเหมือนโดนประตูหนีบนิ้ว
“อ้าวหมอคีย์! เป็นอะไรไปครับ”
บุคคลที่สี่เข้ามาสมทบทำหน้าเลิกลั่กมองเขา พลางเข้ามาช่วยพยุงคนเจ็บโดยไม่ต้องร้องขอ
“เอ่อ..ผมเข็นรถไปชนเขาเข้าน่ะครับ” อาณกรตอบคำถามแทน ตอนนี้คนดวงซวยยังยืดกายไม่ได้เลยถึงจะลุกขึ้นมาแล้วตัวยังงอสีหน้าไม่เก็บอาการซักนิด เขาเริ่มใจเสียมันหนักหนากว่าที่คิดจุดยุทธศาสตร์เสียด้วยดีไม่ดีไปโดนเส้นอะไรเข้าให้หรือเปล่าก็ไม่รู้ ถ้าหนักถึงขึ้นต่อมอะไรแตกเขาคงได้โดนแจ้งข้อหาทำร้ายร่างกายแน่
ผู้มาใหม่กระพริบตารัว แค่รถเข็นแต่ทำไมหมอคีย์ถึงได้ทำหน้าเหมือนจะตาย พอก้มมองอาการของคุณหมอตัวสูงอีกทีถึงได้ถึงบางอ้อ คงจะโดนกล่องดวงใจเข้าพอดีถึงได้หน้าแดงหน้าดำอยู่อย่างนี้ วรทย์เกือบหลุดขำพรืดดีที่กลั้นได้เสียก่อนไม่อย่างนั้นคงโดนคนเจ็บค้อนใส่แน่
“อ้อ เราช่วยพาเขาไปนั่งตรงนั้นก่อนมั้ยครับ” คนไม่ตั้งใจพยักหน้าเห็นด้วยทันที
“พิกเล็ตอยู่เฝ้ารถแป๊บนึงนะลูกเดี๋ยวอามา”
-
พิกเล็ต?..วรทย์หันไปมองร่างเล็กที่ยืนอยู่ใกล้รถเข็นมรณะ เด็กชายตัวกลมที่เข้ามาอยู่ในความทรงจำของเขาตั้งแต่เมื่อวานรกระพริบตาปริบๆ มองเขาอยู่เช่นกัน เจ้าตัวเล็กพยักหน้ารับยื่นมือไปจับรถเข็นไว้ตามคำบอกของน้าชาย
หนุ่มตัวเล็กสองคนช่วยกันประคองคุณหมอตัวใหญ่ที่ดันเจ็บเสียเองมานั่งพักที่เก้าอี้ตัวยาวหน้าร้านหนังสือ คิมหันต์ถึงกับถอนหายใจเสียดังเมื่อร่างกายส่วนล่างได้รับการผ่อนคลาย เมื่อกี้ตอนที่เดินเขาจะตายเสียให้ได้จังหวะการก้าวย่างมันเสียดสีกับคิมหันต์ตัวน้อยเจ็บจนจุก น้ำตาซึมอย่างน่าอาย
“นั่งพักก่อนนะเดี๋ยวผมจะรีบไปจ่ายเงินแล้วจะพาไปหาหมอ”
“ไปทำไมล่ะครับ ก็นี่ล่ะหมอ” วรทย์ว่ายิ้มๆ เลยได้ค้อนจากหมอเจ็บเข้าวงใหญ่
“คุณเป็นหมอเหรอครับ คนไหนกันล่ะ” อาณกรมองหน้าขาวสลับกับหน้าแดงของคนเจ็บ ได้คำตอบเป็นนิ้วเรียวขาวที่ชี้ทั้งตัวเองและคนที่นั่งอยู่ “สองคนเลยเหรอครับ”
“ครับ ผมเพิ่งมาอยู่ใหม่ ส่วนคนนี้น่าจะอยู่มาสองสามปีแล้ว ใช่มั้ยครับหมอคีย์”
ไม่มีคำตอบใดๆ ให้ หมอคีย์เบือนหน้าหนีรู้ถึงไหนอายถึงนั่นเป็นหมอแท้ๆ แต่กลับมานั่งป่วยหนัก แถมเจ็บตรงไหนไม่เจ็บดันมาโดนจุดสำคัญ รักษาไม่ได้เสียด้วยนอกจากจะรอให้มันหายเองคงอีกพักใหญ่เชียวล่ะ
อาณกรใช้เวลาพักใหญ่เพื่อให้หายงง ก่อนจะนึกขึ้นได้พอดีกับหางตาที่เห็นรถเข็นของตัวเองเคลื่อนไหวอยู่ไกลๆ เจ้าพิกเล็ตตัวดีกำลังทำหน้าที่แทนตัวเองแล้ว “รอก่อนนะครับเดี๋ยวผมมา”
วรทย์มองตามร่างเล็กพอๆ กับตัวเองที่วิ่งผลิวไปในทิศทางเดิมที่เพิ่งจากมา เขามองผู้ชายคนนั้นคว้ารถเข็นที่กำลังเคลื่อนที่ช้าๆ ด้วยฝีมือของเจ้าตัวดีชื่อน่ารัก เขาเหลียวกลับมามองคนอาการเกือบหนักอมยิ้มน้อยๆ ล้วงกระเป๋าเอา
ยาดมที่บังเอิญพกติดตัวมาด้วยส่งให้ หมอคีย์เบ้หน้าแต่ก็ไม่ปฏิเสธ คุณหมอตัวเล็กย่อกายลงนั่งบนโต๊ะตัวเดียวกัน
“ยังไม่ได้ซื้อปลากระป๋องเลย กาแฟด้วย น้ำตาลก็ยังไม่ได้ไปดู แชมพู ยาสีฟัน สบู่”
เพราะยังจุกไม่หายเลยไม่ได้ต่อปากต่อคำกับคนข้างๆ ถ้าหากไม่พูดไปยิ้มไปเขาคงคิดว่าเจ้าตัวกังวลกับสารพัดของใช้ที่ต้องจับจ่ายเพื่อเอามาใช้สอยเป็นแน่ แต่ทั้งปากที่ยกสูงและตาที่วาววับด้วยความขบขันมันทำให้ต้องทำหน้างอแทน คิดแล้วมันซวยจริงๆ อุตส่าห์ไม่ไปร้านขายของชำในตลาดหวังจะพามาเดินตากแอร์คลายร้อนแต่ดันโชคร้ายของก็ไม่ได้แถมน้องชายยังโดนทำร้ายอีกด้วย
ไม่ถึงห้านาทีสองน้าหลานก็กลับมาตามที่บอกไว้พร้อมกับรถเข็นมรณะ น้าของพิกเล็ตที่ยังไม่ได้แนะนำตัวกับใครเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัดขณะที่อาการของหมอคีย์ค่อยๆ ดีขึ้นตามลำดับ ไอ้จุกหน่วงๆ ที่ท้องทุเลาลงแต่ส่วนสำคัญยังปวดตุบถ้าเคลื่อนไหว เขาเลยนั่งนิ่งเป็นหุ่นทั้งที่อยากจะเดินหนีแทบตาย
“ไปครับ เดี๋ยวผมพาไปหาหมอ”
พิกเล็ตยังจับมือน้าชายแน่น แต่ซ่อนตัวอยู่ด้านหลังผู้ใหญ่เหมือนครั้งแรกที่ได้เจอกับคุณหมอตัวขาย เด็กชายคอยยื่นหน้ามองเป็นระยะและจะหลบหลังต้นขาน้าชายเมื่อคุณหมอมองกลับมา
“แค่นี้เองไม่เป็นไรหรอกครับ หายจุกก็เดินได้แล้ว” คุณหมอหน้าขาวของพิกเล็ตบอกยิ้มๆ ก่อนจะยักคิ้วให้หมอเจ็บที่มองตาเหลือก
“ขอโทษจริงๆ นะครับผมไม่ทันมองคุณ เอ่อ..”
“หมอเจ็บนี่ชื่อคีย์ครับ ส่วนผมวรทย์เรียกว่ามะรุมก็ได้” หมอไม่เจ็บแนะนำทั้งตัวเองทั้งหมอรุ่นพี่เสร็จสรรพ “ไม่ต้องห่วงนะครับ ไม่ได้โดนเส้นประสาทสำคัญอะไรแค่จุกเท่านั้นเอง”
อาณกรถอนหายใจเสียงดัง สีหน้าคลายกังวลไปได้บ้างเขาเองก็เป็นผู้ชายรู้ดีว่าหากจุดสำคัญโดนกระทบอย่างแรงมันทั้งจุกทั้งเจ็บแค่ไหน ส่วนนั้นมีเส้นประสาทมากมายหากเสียหายไปซักเส้นเดือนร้อนไปหมดแน่ แต่เพราะคนที่บอกเป็นหมอคนโชคร้ายก็เป็นหมอเมื่อได้รับคำยืนยันค่อยสบายใจขึ้นหน่อย แต่จะให้ทิ้งไปโดยไม่รับผิดชอบอะไรเลยก็ไม่อาจทำได้ในเมื่อเขาเป็นคนผิดอย่างน้อยก็ควรจะทำอะไรเพื่อไถ่โทษบ้าง
มือเล็กที่กำเนื้อผ้ากางเกงกระตุกยิกๆ อาณกรเอี้ยวตัวไปมองหลานชายที่จู่ๆ ก็กลายเป็นเด็กขี้อายขึ้นมา เลิกคิ้วสูงเป็นเชิงถามเจ้าตัวดีฉลาดพอจะรู้ว่าน้ากำลังอยากรู้อะไร
“หนูยังไม่ได้กับข้าวไปกินโรงเรียนพรุ่งนี้เลย”
“เอ่อ อาลืมไป ทำไงดีไปซื้อที่หน้าโรงเรียนก่อนดีมั้ย”
หลานชายสั่นหน้ากับความคิดของผู้เป็นน้า ถ้าซื้อไปมันจะมีความหมายอะไรมันก็ไม่ต่างจากกินอาหารในถาดหลุมของโรงเรียนหรอก พิกเล็ตหน้างอเบะปากอยากจะร้องไห้
“ไปกับหมอก็ได้ หมอเองก็ยังไม่ได้ของใช้”
เด็กชายพิกเล็ตชะโงกหน้ามองคนพูด คุณหมอหน้าขาวยิ้มให้พอดีเจ้าตัวดีหดหน้ากลับเม้มปากแน่น
“จะดีเหรอครับ รบกวนเปล่าๆ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมยังไม่ได้ของเลยยังไงฝากคุณ..”
“เอ่อ...ออยครับ”
“อ้อ ยังไงฝากคุณออยดูหมอคีย์ให้หน่อย เอายาดมให้ดมอีกพักนึงก็เดินได้แล้ว” พูดจบคุณหมอตัวเล็กก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินมาใกล้เด็กชายพิกเล็ตที่ยังกำมือแน่นกับกางเกงอาออย “ไปกับหมอ ไม่เอาๆ ไปกับพี่นะ พิกเล็ตอยากห่ออะไรไปกินที่โรงเรียนครับ”
พิกเล็ตยังไม่ตอบคำถามแต่กลอกตาไปมาอย่างใช้ความคิด ก่อนจะขยับปากพึมพำตอบกลับไป “ไก่ทอด”
“ไก่ทอดเหรอ” คุณหมอหน้าขาวยิ้มกว้าง ยื่นมือมาข้างหน้า “งั้นเราไปซื้อไก่กัน”
พิกเล็ตเงยหน้ามองน้าชายเพื่อขอความเห็น อาณกรพยักหน้าอนุญาตเด็กชายถึงได้ยอมปล่อยมือจากต้นขาแล้วส่งมืออีกข้างให้กับคุณหมอหน้าขาวที่เพิ่งได้ยินชื่อว่า ‘หมอมะรุม’
เมื่อเด็กและผู้ใหญ่หายเข้าไปยังสโตร์สินค้าจึงเหลือแค่ผู้ใหญ่สองคน อาณกรรู้สึกประดักประเดิด แขนขาจะขยับไปทางไหนก็ขัดไปหมด เขาไม่ใช่คนขี้อายแต่ก็ไม่ใช่พวกใจกล้าที่พร้อมจะผูกมิตรกับคนทั่วไปได้ง่ายๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคนที่เขาเพิ่งจะประทุษร้ายไปโดยไม่ได้ตั้งใจ เขาชื่อหมอคีย์เป็นหมอแต่ไม่รู้ว่าสังกัดที่โรงพยาบาลไหน หรืออาจจะเป็นคลินิกแห่งใดแห่งหนึ่งในจังหวัดนี้ เขามันหัวแข็งป่วยยากเลยไม่เคยเฉียดไปโรงพยาบาลหรือคลินิกอย่างดีก็ยาอนามัยที่เด็กในบ้านมันขอมาติดไร่ไว้ คนตัวเล็กกว่าผ่อนลมหายใจแผ่วช้าไม่อยากให้เขารู้หรอกกว่าตัวเองกำลังหนักใจ ถึงจะเป็นผู้เคราะห์ร้ายจากความไม่ระวังของเขาแต่ยังไงซะหมอคีย์คนนี้ก็ยังเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเขาอยู่ดี อาณกรหย่อนสะโพกลงนั่งทับที่หมอมะรุมเพิ่งลุกไป ยาดมที่คุณหมอตัวเล็กว่าวางอยู่ใกล้ๆ ต้นขาของคนเจ็บ เขาไม่ได้หันมามองแต่คงจับการเคลื่อนไหวด้วยความรู้สึก
“เอ่อ..คุณหมอดีขึ้นหรือยังครับ”
คิมหันต์ปรายตามองเจ้าของรถเข็นเพชฌฆาตที่เกือบจะประหารคิมหันต์น้อย เจ้าตัวทำหน้าแหยอย่างลุแก่โทษเขาเบือนหน้าหนีไม่ใช่ว่ายังไม่หายโกรธแต่อาการมันยังไม่ดีมากพอจะสนทนากับใครได้ เพียงชั่วอึดใจเขาก็ต้องหันหน้ากลับมาอีก กลิ่นเย็นๆ ของการบูรที่อยู่ในยาดมลอยอยู่ใต้จมูกกลิ่นหอมของอะไรบางอย่างปะปนมาด้วย มือขาวโบกไปมาไวๆ
“ผมขอโทษนะครับ ผมไม่ทันได้มองจริงๆ คุยกับหลานเพลินไปหน่อย” เขาจำไม่ได้แล้วว่าผู้ชายตัวเล็กคนนี้พูดคำว่าขอโทษกี่ครั้งกันแล้ว แต่มันก็มากพอที่จะทำให้เขาโกรธผู้ชายคนนี้ไม่ลง ที่สำคัญมันเป็นอุบัติเหตุไม่มีใครตั้งใจเข็นรถมาชนกล่องดวงใจคนอื่นหรอก เขาทำแค่พยักหน้าพยายามรวบรวมกำลังเปล่งคำถามกลับไปบ้าง
“เด็กคนนั้น เอ่อ หลานคุณเหรอ”
“อ้อ ครับ ชื่อพิกเล็ตลูกพี่ชาย ไม่ใช่ซิ ลูกเจ้านายน่ะครับ” อาณกรหันกลับไปมองหลานชายแต่ว่าไม่อยู่สายตาเสียแล้วคุณหมอคนนั้นคงพาไปแผนกของสุดที่อยู่ด้านในสุดแล้ว
ไม่มีใครพูดอะไรอีกอาณกรยังทำหน้าที่โบกลมพร้อมกับยาดมให้กับหมอเจ็บต่อไปเงียบๆ ความอึดอัดในคราแรกค่อยๆ หายไป พร้อมกับอาการทางกายที่ทุเลาลงเรื่อยๆ...
“อยากกินตรงไหนของไก่อ่ะ”
วรทย์ก้มลงถามเด็กชายวัยห้าขวบที่หัวเพิ่งเลยเอวเขามานิดหน่อย เจ้าตัวกลมเอียงหัวไปมาตามองที่ตู้เย็นขนาดใหญ่บรรจุทุกสัดส่วนของไก่ไว้เต็มแผง ก่อนจะชี้นิ้วป้อมๆ ไปที่ส่วนที่เป็นปีกบน
“น่องครับ”
คุณหมอตัวเล็กอมยิ้ม ด้วยวัยเพียงแค่ห้าขวบไม่รู้หรอกว่าส่วนที่บอกว่าเป็นน่องคือส่วนที่เป็นปีกด้านบนของไก่ เขาพยักหน้าลอดมือเข้าหยิบแพ็คโน้นแพ็คนี้ขึ้นมาดูตั้งแต่วันเวลาที่ผลิตรวมทั้งแหล่งที่มา
“ที่บ้านอยู่กันกี่คน”
พิกเล็ตกรอกตาไปมา ยกนิ้วขึ้นมานับจำนวนคนที่อยู่ในบ้านก่อนจะเงยหน้ามองคนถาม “หนูไม่หนูหรอกครับ นิ้วหนูไม่พอนับ”
วรทย์ถึงกับยิ้มกว้างให้กับความไร้เดียงสาของเด็กชาย พิกเล็ตที่เห็นตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อวันก่อนเท่าไหร่นัก ไอ้
ท่าทางกางปีกป้องกันเพื่อนกับคำพูดที่โตเกินตัววันนี้ไม่มีให้เห็นเหลือแต่ความเยาว์วัยอย่างเด็กวัยห้าขวบเท่านั้น แต่ความ
เฉลียวฉลาดในดวงตาไม่ได้หายไปไหน คุณหมอหน้าขาวย่อกายลงจนระดับความสูงเกือบเท่ากับพ่อหนูน้อย มือขาวยกขึ้นลูบศีรษะเล็กแผ่วเบาด้วยนึกเอ็นดู
“เอาอย่างนี้หนูอยู่กับใครที่บ้านบ้าง”
-
“อ๋อ!” เจ้าตัวดีลากเสียงยาว “หนูอยู่กับพ่อเสือ อาออย พี่เมี่ยง กิ่งแก้ว น้าดิน น้าปืน ป้าโส ลุงหอม ยายจิตรแล้วก็”
“เดี๋ยวก่อนๆ” วรทย์รีบยกมือห้ามก่อนที่รายชื่อผู้อาศัยในบ้านเดียวกันจะพรั่งพรูออกมาอีก มิน่าเล่านิ้วของเด็กน้อยถึงไม่พอกับจำนวนคน ท่าทางบ้านของพ่อหนูพิกเล็ตจะมีเยอะกว่าจำนวนนิ้วจริงๆ “ทำไมอยู่กันเยอะจัง เหมือนโรงเรียนเลย”
“ที่ไร่ของพ่อเสือกว๊างกว้าง คนเลยอยู่กันเยอะแยะ” มือป้อมยกมือวาดขนาดของไร่ แต่มันกางได้ยังไงก็ได้แค่นิดเดียวเทียบกับไร่ของพ่อเสือไม่ได้ซักนิด
“พ่อเสือของพิกเล็ตคงรวยน่าดูเลยเนอะ”
หัวกลมสั่นไว “ไม่รวยหรอกครับ น้าเมี่ยงบอกว่าถ้าพ่อรวยกว่านี้แม่คงไม่หนี...”
ใบหน้าสดใสหมองลงอย่างเห็นได้ชัด เด็กชายหลุดคำพูดทั้งหมดลงพร้อมกับก้มหน้าต่ำ ความผิดปกตินั้นไม่ได้หลุดลอดสายตาของผู้ที่ผ่านโลกมาก่อนเขาลุกขึ้นพลางดึงมือน้อยขึ้นมาด้วย ไม่คิดจะถามถึงประโยคที่ค้างไว้ ไม่อยากรับรู้ความเจ็บปวดของเด็กน้อย
“งั้นพี่ว่าเราซื้อไปหลายๆ แพ็คก็แล้วกันเนอะ ทำอย่างอื่นด้วยก็ดีนะเอาไปแต่ไก่ทอดน่าเบื่อตายเลย แล้วพิกเล็ตชอบกินอะไรอีก”
ใบหน้าขาวใสเงยขึ้นช้อนตาขึ้นมองพี่ชายที่เป็นหมอรักษากิ่งแก้วด้วย “ชอบกินไข่ครับ แต่วันนี้อาออยทำไข่ยัดใส่แล้ว”
วรทย์เอียงคอเป็นฝ่ายใช้ความคิดบ้าง กระชับมือนิ่มในมือแน่นกว่าเดิมเล็กน้อย ไข่ต้มก็น่าเบื่อไป ไข่ดาวไข่เจียวยิ่งแล้วใหญ่ห่อไปกินโรงเรียนหมดความร้อนไม่อร่อยกันพอดี
“ไข่ม้วนมั้ย พิกเล็ตเคยกินไข่ม้วนหรือเปล่า” หน้ากลมด้วยพวงแก้มใสสั่นปฏิเสธอีกครั้ง เคยกินแต่ไข่ตุ๋น ไข่ต้มไข่ม้วนไม่เคยเห็น “งั้นเราทำไข่ม้วนอีกอย่างนึงก็แล้วกันเนอะ”
“อาออยทำไม่เป็นหรอกครับ”
หัวคิ้วของเจ้าของความคิดขมวดเข้าหากันเล็กน้อย เขาลืมไปว่าพิกเล็ตไม่ได้อาศัยอยู่กับเขาแต่อยู่กับน้าชาย พ่อเสือและอีกสารพัดรายชื่อที่ได้ยินเมื่อครู่ ไม่แน่ใจว่าคนอื่นๆ จะทำไข่ม้วนเป็นหรือเปล่า
“งั้นเราทำอย่างอื่นมั้ย เอาที่อาออยทำเป็น”
“แต่หนูอยากกินไข่ม้วน”
“เอาไงดีล่ะ พี่ทำเป็นแต่อยู่คนละบ้าน” เขามองหน้าเด็กชายที่ขมวดคิ้วมุ่นใช้ความคิดหนักไม่ต่างกัน
“พี่ทำแล้วเอามาให้หนูที่โรงเรียนได้หรือเปล่า”
คราวนี้เป็นวรทย์ที่ขมวดคิ้วบ้าง แม้จะนึกรักและเอ็นดูเจ้าหนูน้อยตัวกลมนี่แต่ก็ไม่ได้สนิทมากพอที่ถึงขั้นจะทำอาหารให้ที่สำคัญเขาไม่รู้ด้วยว่าโรงเรียนของพิกเล็ตตั้งอยู่ที่ไหน ถึงบอกชื่อโรงเรียนก็ไปไม่ถูกอยู่ดี แต่แววตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวังมันก็ทำให้เขาปฏิเสธไม่ลงเช่นกัน พิกเล็ตมองเขาตาแป๋วรอให้เขาตอบรับความคิดของตัวเอง ตอบรับได้อย่างเดียวห้ามปฏิเสธ คุณหมอหนุ่มถอนหายใจเบาๆ ไม่ให้เด็กจับผิดสังเกตได้ เสนอเมนูเองก็ต้องรับผิดชอบ ริมฝีปากสี
สดคลี่แย้ม
“ตกลง พี่จะทำไปให้แล้วโรงเรียนของเราอยู่ที่ไหนล่ะ”
พิกเล็ตบอกที่ตั้งของโรงเรียน เขาคิดว่าคงละเอียดมากพอดูแต่เพราะไม่คุ้นชินกับจังหวัดนี้เลยนึกภาพตามคำบอกไม่ได้เห็นทีคงต้องพึ่งหมอคีย์อีกแล้ว สองหนุ่มต่างวัยที่กลายเป็นเพื่อนซี้ภายในเวลาอันรวดเร็วพากันซื้อของจำเป็นของแต่ละคน เมนูไข่ม้วนของคุณหมอมะรุมมีส่วนประกอบไม่กี่อย่าง ถ้าเป็นของญี่ปุ่นดั้งเดิมจะไม่มีสาหร่ายแต่เขาอยากเพิ่มสีสันให้เมนูนี้เสียหน่อยเลยใส่สาหร่ายแผ่นลงไปด้วยตอนตัดจะได้สีสวยน่ากินมากขึ้นตั้งชื่อว่าสาหร่ายไข่ม้วน เขาอธิบายขั้นตอนคร่าวๆ ให้พิกเล็ตฟังเด็กชายพยักหน้าทำเออออ แต่ที่จริงแล้วคงไม่รู้เรื่องอะไรแค่ไม่อยากโดนเขาตำหนิมากกว่า
เขาได้ของใช้ครบถ้วนไม่ขาดแต่มีเกิน เขาซื้อเผื่อคนเจ็บที่นั่งหน้าดำหน้าแดงรออยู่ที่หน้าร้านหนังสือด้วยรายนั้นเปรยว่าอยากได้อีโดสเปรย์กระป๋องใหม่เขาไม่รู้หรอกว่าคิมหันต์ใช้กลิ่นอะไรแต่เลือกกลิ่นเดียวกับที่เขาใช้
“ได้ของครบแล้วครับ”
ผู้ใหญ่พ้นร้อยเจ็ดสิบมาสองเซนจูงมือป้อมมาหยุดตรงหน้าหมอเจ็บและคนไม่เจ็บ สองหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองอาณกรมองที่ไปหลานชายตัวเองก่อน พิกเล็ตช่วยหิ้วถุงที่มีของในนั้นไม่กี่ชิ้น ส่วนหมอมะรุมหิ้วมาพะรุงพะรังเต็มมือไปหมดมองเห็นแพ็คของสดอยู่หลายแพ็คเลยทีเดียว
“ทำไมคุณซื้อไก่มาหลายแพ็คจัง”
“ก็พิกเล็ตบอกว่าที่บ้านมีคนเยอะผมก็เลยซื้อมาเผื่อ”
เจ้าตัวดียิ้มกว้างอวดฟันที่ยังมีครบไม่หักซักซี่ “พี่มะรุมบอกว่าจะทำไข่ม้วนให้ด้วยพรุ่งนี้จะเอาไปให้ที่โรงเรียน”
“ได้ยังไง รบกวนพี่เค้า” อาณกรปรามหลานชาย เขาไม่อยากรบกวนคุณหมอทั้งสองเพราะแค่ทำร้ายหมอคีย์ก็ไม่รู้จะไถ่โทษยังไงแล้ว
“ไม่เป็นไรครับไม่ได้รบกวนอะไร ถือซะว่าเป็นการสำรวจพื้นที่ไปในตัว ใช่มั้ยครับหมอคีย์” เจ้าของชื่อตวัดตามองทันที เลิกคิ้วสูงเป็นคำถามแต่ได้รอยยิ้มละมุนที่มุมปากสวยๆ กลับมาแทน “กินข้าวตอนสิบเอ็ดโมงเนอะ”
พิกเล็ตพยักหน้ารัว ยิ้มกว้างกว่าเดิมอยากเห็นไข่ห่อสาหร่ายไวๆ เจ้าตัวกลมเกาะขาน้าชายแต้เอาใจไว้ก่อนเดี๋ยวอาออยจะเปลี่ยนใจ
“หมอคีย์เดินได้หรือยังผมว่าน่าจะค่อยยังชั่วแล้วมั้ง หน้าไม่เขียวแล้วนี่”
อาณกรเหลียวกลับไปมองคนเจ็บอีกครั้ง สีหน้าเขาดีขึ้นอย่างที่หมอมะรุมว่าจริงๆ แถมยังขยับนั่งท่าปกติได้แล้วด้วย คิมหันต์พยักหน้าน้อยๆ มองดูถุงพลาสติกในมือของเพื่อนร่วมวิชาชีพ
“ผมดีโอสเปรย์มาให้ด้วยแต่ไม่รู้ว่าใช่กลิ่นที่หมอคีย์ใช้อยู่หรือเปล่า”
“กลิ่นอะไรผมก็ใช้ได้หมดยกเว้นกลิ่นพิมเสน” ปลายนิ้วเรียวปัดแถวๆ จมูกตัวเองวันนี้เขาดมไอ้เจ้าพิมเสนเย็นๆ จนรู้สึกว่าการรับรู้กลิ่นมันถูกทำลายไปชั่วขณะ น้าชายของพิกเล็ตไม่เว้นจังหวะให้เขาได้ดมกลิ่นอื่นเลยทำเหมือนเขาเป็นคนท้องรอคลอดไปได้ แค่จุกจนเดินไม่ได้เท่านั้นเอง
อาณกรหลบตาคมที่บังเอิญเงยขึ้นมามองพอดี เขาขยับห่างจากคนเจ็บโอบรอบไหล่หลานชาย “ต้องขอโทษพวกคุณอีกครั้งนะครับ เอาไว้มีโอกาสผมจะพาพวกคุณเที่ยวไร่เคียงฟ้า ผมจะต้อนรับคุณอย่างดีเลย”
“คุณอยู่ไร่เคียงฟ้าเหรอ”
“ครับ หมอคีย์รู้จักไร่เคียงฟ้าด้วยเหรอครับ”
“คนในอำเภอนี้ใครมั่งไม่รู้จักไร่เคียงฟ้า” เขากล่าว ไม่ใช่เย้ยหยันแต่เป็นเรื่องจริง ไร่เคียงฟ้าใหญ่ที่ผลิตปาล์มสด
ใหญ่เป็นอันดับต้นๆ ของจังหวัด แถมชื่อเสียงเรียงนามของเจ้าของไร่ก็ขจรขจายไม่ได้น้อยไปกว่ากัน ตั้งแต่เรื่องที่เมียหนีไป
จนถึงความขี้เมาหยำเปที่เป็นที่โจษขานไปทั่วอำเภอพักใหญ่ เขาเองเคยเห็นเจ้าของไร่อยู่สองสามครั้งตอนที่หมอนั่นมาหาท่านผู้อำนวยการ ใครจะไปคิดว่าเมาหนักขนาดนั้นจะเป็นเพื่อนกับผู้อำนวยการโรงพยาบาล แต่ผู้ชายตัวเล็กคนนี้เขาไม่เคยเห็นมาก่อนรวมทั้งเด็กที่ชื่อพิกเล็ตคนนี้ด้วย
“ผมไม่แน่ใจว่าหมอรู้จักไร่เราในทางไหน แต่ก็ดีใจนะครับที่หมอรู้จักไร่เคียงฟ้า” ชั่ววูบในดวงตาคู่นั้นมันหมองลงอย่างเห็นได้ชัด แต่เพียงแค่กระพริบตามันก็กลับมาเปล่งประกายเหมือนเดิม “ว่างเมื่อไหร่โทรหาผมเลยนะครับ ผมจะไปรับพวกคุณถึงที่ เอ่อ..คุณเป็นหมอที่ไหนกันเหรอครับ”
“อ้าว! หมอคีย์ยังไม่ได้บอกเหรอครับ” วรทย์ทำท่าแปลกใจ อยู่ด้วยกันตั้งนานสองนานนึกว่าจะถามไถ่เล่าอะไรให้กันฟังบ้าง ดูอย่างเขากับพิกเล็ตยังคุยกันตั้งหลายเรื่องยกเว้นเรื่องส่วนตัว อาณกรสั่นหน้าไม่กล้าบอกหรอกว่าตั้งแต่ถูกทิ้งให้อยู่กันตามลำพังได้คุยกับคุณหมอตัวใหญ่คนนี้แค่สองประโยคเท่านั้นเอง “เราเป็นหมอที่โรงพยาบาลอโนทัยครับ”
อาณกรเกือบจะร้องอ๋อ เขาเองก็เขลาเสียจริงอำเภอนี้มีโรงพยาบาลอยู่แค่ที่เดียว คลินิกก็มีไม่กี่ที่หรือถ้าอยู่ในตัวจังหวัดคงไม่พากันมาซื้อของถึงอำเภอห่างไกลอย่างนี้ เขาก้มดูนาฬิกาเลยเวลาที่กำหนดไว้มากโขจึงต้องรีบเอ่ยคำลา ไม่มีใครคัดค้านยกเว้นเจ้าตัวดีที่ทำหน้าอาลัยเมื่อต้องจากพี่ชายคนใหม่
พิกเล็ตโบกมือลาพี่หมอหน้าขาว ไม่วายกำชับให้พี่ชายเอาสาหร่ายม้วนไข่ไปให้ที่โรงเรียนด้วย วรทย์รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะถึงคนที่จะทำหน้าที่พาเขาเอาไข่ม้วนไปส่งจะยังไม่ตกปากรับคำก็ตาม คิมหันต์ยันกายขึ้นได้แล้วไอ้ที่จุกที่ท้องดีขึ้นมากจนเกือบจะเป็นปกติ ส่วนน้องชายที่สุดรักก็ทุเลาเจ็บลงไปเยอะไม่มีอะไรไปกระทบกระเทือนมันอีกนอนพักอย่างสงบซักคืนก็คงหาย…
สองน้าหลานกลับถึงไร่เคียงฟ้าตอนเกือบได้เวลามื้อเย็นพอดีเมี่ยงยืนคอยท่าเพราะไม่มีอะไรพอจะทำมื้อเย็นได้เลย พอเห็นรถก็ยิ้มร่ารอรับของที่คุณออยซื้อมา นึกเอะใจกับไก่ในแพ็คโฟม
“ซื้อปีกไก่มาทำไมเยอะแยะคะคุณออย”
“ฉันจะทอดให้พิกเล็ตไปโรงเรียนพรุ่งนี้”
“น้องพิกเล็ตกินคนเดียวเยอะขนาดนี้เลยเหรอคะ” เมี่ยงยังไม่หายสงสัย ชูถุงของสดพิจารณาว่าเย็นนี้ควรจะทำอะไรกินดี
“ไม่อยากกินหรือไง ถามเยอะจริงไปเก็บบวบหลังบ้านมาหน่อยวันนี้ฉันจะทำแกงเลียง”
เมี่ยงเลิกสงสัยเมื่อคุณออยเสียงแข็งขึ้น ผู้ชายคนนี้ตัวเล็กจริงแต่ถ้าโกรธขึ้นมาเมื่อไหร่ตัวใหญ่อย่างไอ้ดินยังหัวหด หญิงสาวรีบเดินเอาของสดไปใส่ตู้เย็นแล้วไปเก็บบวบที่ปลูกไว้ตามที่ได้รับคำสั่งทันทีทันใจ
บนโต๊ะอาหารมีแค่สองน้าหลานตามเคย เจ้าของบ้านไม่เคยลงร่วมวงกินข้าวด้วยกันมาเกือบปีแล้วพิกเล็ตเคยไปตามตื้อพ่ออยู่พักใหญ่แต่ก็ไม่ได้ผล นานวันเข้าก็เบื่อเลิกล้มความตั้งใจไปเองแต่คนทำก็ยังแบ่งทั้งข้าวและกับข้าวไว้เผื่อเสมอ...เผื่อว่าสักวันเขาอยากจะกินข้าวแทนเหล้ากับน้ำตาบ้าง
“ไข่ม้วนมันเป็นยังไงเหรออาออย หนูไม่เคยได้ยิน” เจ้าตัวดีเอ่ยระหว่างที่รอเมี่ยงเอาขนมที่ซื้อมาจากในอำเภอมาให้ วันนี้กิ่งแก้วหลับเร็วเลยไม่มีใครมาแย่งกิน
“ก็ไข่เจียวธรรมดาแต่ใส่น้ำ...”
เพล้ง! โครม!
เสียงของวัตถุอะไรบางอย่างตกกระทบพื้น เรียกเอาความสนใจของสองน้าหลานไปสิ้นทั้งคู่เงยหน้าขึ้นมองไปยังชั้นบนของบ้านเข้าใจตรงกันว่าต้นตอของเสียงต้องมาจากที่ใด ไม่มีใครร้องบอกอาณกรกระโจนลงจากเก้าอี้วิ่งไปยังที่
หมายทันที พิกเล็ตวิ่งตามน้าชายไปติดๆ
ประตูไม้สักแท้ถูกกระชากออกอย่างแรง ร่างของคนที่ทำให้เกิดเสียงโครมใหญ่นอนนิ่งอยู่หน้าคว่ำอยู่กับพื้น อาณกรถลาเข้าหาคนที่นับถือเสมือนพี่ชายแท้ๆ ยกมือประคองศีรษะตกใจเมื่อได้เห็นเลือดสดๆ ไหลเปรอะเปื้อนตั้งแต่ไปถึงชุดที่เขาเพิ่งเปลี่ยนให้เมื่อตอนกลางวัน ไม่ใช่แผลจากที่ล้มแต่แผลจากอวัยวะภายในถูกทำลาย น้ำตาคลอด้วยความห่วงสุดหัวใจมือไม้สั่นไปหมดนึกเกลียดที่ไม่เคยห้ามพศินได้ ทั้งที่หมอก็เตือนแล้วแท้ๆ
“อาออย พ่อเป็นอะไร”
พิกเล็ตทรุดตัวนั่งลงใกล้ๆ มองดูบิดาที่นอนนิ่งมีเลือดไหลเต็มไปหมดแต่ไม่มีแผล แต่ไม่ได้ตกใจเหมือนน้าชายพ่อเคยเป็นอย่างนี้มาแล้ว แต่ก็ไม่อาจทำใจนิ่งเฉยอยู่ได้ มือน้อยสอดเข้าช้อนหลังใหญ่ของบิดาช่วยน้าชายประคองอีกแรง
“ให้หนูตามลุงหมอมั้ย”
คนเป็นหน้าพยักหน้าพร้อมกับน้ำตาร่วงอาบแก้มพอดี เด็กชายปล่อยมือจากหลังบิดาเดินกึ่งวิ่งไปยังโทรศัพท์ของน้าชายกดหมายเลขของลุงหมอได้อย่างแม่นยำโดยไม่ต้องเสียเวลามานั่งทบทวน โทรมาแล้วไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งพ่อเสือของเขาหาหมอบ่อยยิ่งกว่าเขากับกิ่งแก้วรวมกันเสียอีก
ลุงหมอของพิกเล็ตมาถึงไร่เคียงฟ้ารวดเร็วทันใจ แต่กว่าที่ลุงหมอจะมาเขาก็กับอาออยและพี่เมี่ยงอีกคนก็ช่วยพ่อขึ้นมานอนบนเตียงแล้ว เสื้อเปรอะเลือดถูกอาออยจัดการเปลี่ยนให้ใหม่วันนี้พ่อใส่เสื้อไปสามตัวแล้ว ลุงหมอใช้หูฟังตรวจนู่นนี่เหมือนอย่างที่เคยทำ ลุงหมอทำหน้าเหมือนเขาตอนเบื่อข้าวกลางวันที่โรงเรียนไม่มีผิด
“อาอุตส่าห์ย้ำแล้วย้ำอีกว่าอย่าให้ไอ้เสือกินเหล้า อาการกำเริบจนได้”
“ผมห้ามจนไม่รู้จะห้ามยังไงแล้ว ถามจริงๆ เถอะอาว่าพี่เสือจะฟังผมมั้ย ขนาดอามันยังไม่ฟังเลย” อาณกรเองก็เหนื่อยหน่ายใจไม่ต่างกัน ทุกครั้งที่เห็นอาการของพี่ชายกำเริบเขาจะต้องตกใจจนเสียน้ำตาทุกทีไป ตากลมหลุบมองพี่ชายต่างสายเลือดทั้งเป็นห่วงทั้งโกรธตีกันยุ่งเหยิงไปหมอจนนึกอยากจะกระชากขึ้นมาต่อยสักทีสองที
คราวนี้เป็นนายแพทย์ผู้ทำการรักษาที่พูดไม่ออกบ้าง ที่อาณกรพูดไม่ได้เกินจริงเลยซักนิดขนาดเขาเป็นอาแท้ๆ ของมัน มันยังไม่ยอมฟังนับประสาอะไรกับคนที่เด็กกว่า บอกเตือนเป็นร้อยรอบพันรอบผลก็เหมือนเดิมพศินกินเหล้าหนักจนเป็นโรคแอลกอฮอล์ลิซึ่มภายในระยะเวลาไม่ถึงปีด้วยซ้ำ จนโรคร้ายทำลายอวัยวะภายในคราวก่อนไอออกมาเป็นเลือดจนถึงถูกหามส่งโรงพยาบาล วันนี้ไม่รู้ว่าไอหรืออาเจียนแต่จากจำนวนเลือดคิดว่าน่าจะเป็นอย่างหลังมากกว่า ลำพังตัวมันเขาไม่สงสารเท่าไหร่หรอก ห่วงก็แต่เจ้าตัวเล็กเสียแม่ไปแล้วคนนึงถ้ากำพร้าพ่ออีกเด็กแค่ห้าขวบจะรับไหวได้ยังไง ด้วยฐานะที่เป็นทั้งอาและหมอเขาเลยกลายเป็นนายแพทย์ประจำตัวของไอ้หลานไม่รักดี ข่าวลือที่ว่าเป็นเพื่อนรักต่างวัยไม่จริงซักนิดความจริงเขากับพศินผูกพันกันมากกว่านั้น เพราะมันคือลูกชายของพี่ชาย
“เออๆ ช่วงนี้ก็อย่าเอาอะไรให้มันกินซักสามวัน น้ำก็กินไม่ได้นะรู้มั้ย แล้วอาจะดูให้”
อาการของพศินยังไม่หนักจนถึงขั้นต้องผ่าตัด แต่ถ้ายังไม่รักษาตัวคงอีกได้ตัดกระเพาะทิ้งแน่
พิกเล็ตนั่งบนเตียงข้างบิดาหมอบกายลงหนุนหัวกับท่อนแขนที่ยังแข็งแรงของพ่อ เจ้าตัวน้อยไม่ร้องไห้งอแงมองดูลุงหมอกับอาออยเถียงกันเงียบๆ เขาไม่รู้หรอกว่าพ่อป่วยเป็นอะไรแต่พอพ่อกินเหล้าเยอะๆ ทีไรต้องไอออกมาเป็นเลือด ได้ยินลุงหมอบอกว่าถ้ายังไม่หยุดกินพ่อต้องตัดกระเพาะทิ้ง แต่เขาก็ไม่รู้อีกนั่นแหล่ะว่ากระเพาะมันอยู่ตรงไหน รู้จักแต่ใบกระเพรา มือน้อยวางบนอกของบิดาดีใจที่หน้าอกด้านซ้ายมันยังเต้นอยู่ คุณครูสอนว่าหัวใจคนเราอยู่ตรงนี้ถ้ามันเต้นแสดงว่ายังไม่ตาย แต่ถ้าวันไหนมันหยุดเต้นพ่อของเขาจะตาย สำหรับเขาพ่อจะเป็นอะไรก็ได้แต่อย่าตายเท่านั้นพอ หัวเล็กเสือกเข้าชิดอกสูดเอากลิ่นยาที่ลุงหมอฉีดให้กับกลิ่นเลือดที่ยังเหลืออยู่ไว้ในปอด
“พ่อจ๋า พรุ่งนี้หนูจะได้กินไข่ม้วนแล้ว พ่ออิจฉาหนูมั้ยเพราะพ่อไม่เคยกินอะไรเลยนอกจากเหล้า”
*** เมื่อไหร่จะเจอกันซะทีล่าาาา**** :z3:
-
นายเสือนี่ก็ช้ำรักจริงๆ :katai5:
สงสารพิกเลต
-
แงๆฮือๆ อ่านแล้วน้ำตาท่วมจอ สงสารเด็กชายพิกเล็ต
แค่ 5 ขวบเอง คำพูดไร้เดียงสาบางคำกลับทิ่มใจ ฉึกๆ :sad4:
เกลียดนังแพรว นังแม่ใจร้ายใจยักษ์ใจมาร สมน่ำหน้าที่ลูกจะเกลียด
โมโหพี่เสือด้วย ขนาดลูกแค่ 5 ขวบยังคิดได้ หาเมียใหม่ดีกว่ามานั่งกินเหล้าตั้งเยอะ :m16:
ไม่รู้จะอยู่รอดจนได้หมอมะรุมเป็นเมียใหม่หรือกระเพาะทะลุตายก่อน!!!
อีกคู่นึงคือน้าออยกับคุณหมอคีย์แน่ๆเลย อิๆ
คู่นี้ก็น่าเชียร์เหมือนกันนะ :laugh:
อ้อ! เรียกปีกไก่บนว่าน่องเหมือนพิกเล็ตเด๊ะเลย 55555
รอตอนต่อไป *กระโดดจุ๊บแก้มป้า :กอด1:
-
คิดถึงเจ้าพิกเล็ตหมูสีชมพู :mew1:
-
ขออนุญาตเข้ามาติดตามอ่านด้วยคนนะคะ ขอปักหมุดเอาไว้แน่นๆก่อน
พอดีตอนนี้อยู่ตจว เลยอ่านไม่ค่อยถนัด เนตช้ามาก กลับกทมเมื่อไร จะอ่านให้ฉ่ำปอดเลย
ขอบพระคุณค่ะ
-
สงสารพิกเล็ต
-
สงสารพิกเล็ต
ทำไมพ่อเสือไม่นึกถึงลูกให้มากๆ
ทำไมพ่อเสือไม่รักตัวเอง ผู้หญิงมีแค่คนเดียวในโลกหรือไง
พ่อเสือไม่สมกับที่เกิดมาเป็นผู้ชายเลย
-
:hao4: เมื่อไหร่จะเจอกันน้อออออ หมอมะรุมกับพ่อเสืออออ
พ่อเสือเอ๊ยยยย แค่แม่ญิงทิ้งไปคนเดียวววว สงสารพิกเก็ตบ้างน้ออออออ :katai1:
-
เมาอะไรขนาดนั้น ไม่รักลูกรักตัวเองซะเลย
หมอมะรุมมาสั่งสอนให้หนักๆ นะ
-
เจอกันหลังตัดกระเพาะเลยเหอะ
มัวแต่เมา พี่หมอคีย์มันทำคะแนนแล้วนะ
คึ คึ ชอบอา(น้า)ออย น่ารักดี
-
แงงงง ตอนนี้ทำหนูร้องไห้อ่ะพี่กวาง สงสารหมูน้อยพิกเล็ต :m15:
ตอนหน้าเขาจิได้พบกันแล้วใช่ไหมอ่า ต้องได้พบกันในห้องผ่าตัดแน่เลย พี่เสือจะไปตัดกะเพรา เอ้ย! กระเพาะ!!
เอาใจช่วยคุณหมอมะรุมกับหนูพิกเล็ตรับมือกับพี่เสือขี้เมาให้ได้ค่ะ :กอด1:
-
ตอนที่...๓ ไข่ม้วน
ลมหายใจที่เข้าออกสม่ำเสมอ ดวงตาที่ปิดสนิทและร่างกายที่ไร้การขยับเขยื้อนมันราวกับว่าเจ้าของร่างหลับใหลเข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว แต่ความจริงแล้วไม่ใช่เลย เขาแค่ไม่อยากได้ยิน ไม่อยากเคลื่อนไหว ไม่อยากทำอะไรทั้งสิ้น ปล่อยให้ความคิดหลุดลอยเวียนวนอยู่กับเรื่องเดิมซ้ำซาก เหมือนหนูติดกับดักทั้งที่แค่ยกขาก้าวหนีก็พ้นแล้วแต่เขากลับไม่หลงเหลือเรี่ยวแรงๆ ใด ปล่อยให้ทุกข์โศกถาโถมเล่นงานจนเสียผู้เสียคน น้ำเมาพรากเอาความสามารถทั้งมันสมองและร่างกายหายไปสิ้น
เสียงพูดคุยของผู้ใหญ่สองคนไม่อาจลอดเข้ามาในการได้ยินได้ ทว่าเสียงเล็กๆ ที่ดังใกล้หัวใจมันเด่นชัดเหลือเกิน
‘พ่อจ๋า พรุ่งนี้หนูจะได้กินไข่ม้วนแล้ว พ่ออิจฉาหนูมั้ยเพราะพ่อไม่เคยกินอะไรเลยนอกจากเหล้า’
ในขณะที่หัวอกของผู้เป็นพ่อกลัดหนองเจ้าตัวเล็กก็คงไม่ต่างกัน กลิ่นหอมของแชมพูเด็กโชยเข้าปอดมันติดไปทุกครั้งที่หายใจเข้าน้ำตาที่หมดไปจากร่างกายแต่เจิ่งนองในหัวใจไหลซ้ำลงที่เดิม เขามันเป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่อง ไม่ต้องให้ใครบอกเขารู้ตัวเองดีเพียงแต่หัวใจมันอ่อนล้าและเจ็บปวดจนเกินกว่าจะทำหน้าที่พ่อได้ ‘ไข่ม้วนเหรอ ใครทำให้ เมื่อก่อนพ่อก็ชอบกิน แม่ชอบชวนพ่อไปกินที่กรุงเทพฯ บ่อยๆ’ แล้วภาพในวันวานก็กลับมาเล่นงานให้หัวใจเพิ่มรอยช้ำซ้ำอีกรอย รู้ซึ้งถึงคำว่า ‘สามวันจากนารีเป็นอื่น’ แล้วจริงๆ…
“พ่อจ๋าหนูไปโรงเรียนก่อนนะ วันนี้หนูเอาไก่ทอดไปโรงเรียนด้วย อาออยทอดเผื่อพ่อด้วยนะ แล้วตอนเย็นหนูจะเอาไข่ม้วนมาฝาก”
เป็นประจำทุกวันที่เด็กชายพิกเล็ตต้องเข้ามาลาบิดาก่อนไปเรียนหนังสือ เจ้าตัวกลมกระโดดขึ้นเตียงพ่อไม่เคยตื่นก่อนเขาเลยตั้งแต่แม่หนีไป มาทีไรพ่อหลับสนิทกรมเสียงดังทุกที แต่วันนี้ไม่มีเสียงกรนแต่พ่อก็ยังไม่ตื่นอยู่ดี จมูกเล็กจรดที่ข้างแก้มสากๆ ของพ่อไม่เคยรังเกียจสารพัดกลิ่นกลับรักมันเพราะมันทำให้รู้ว่าพ่อยังอยู่กับเขา ถึงพ่อจะตัวเหม็นเหมือนถังขยะ หรือเป็นไอ้ขี้เมาเหมือนอย่างที่เพื่อนเคยล้อเขาก็รักพ่อที่สุด แล้วก็รักอาออยด้วย
“ไปโรงเรียนได้แล้วเดี๋ยวสาย”
“ครับ” พิกเล็ตกระโดดลงจากเตียงส่งมือให้ผู้เป็นอาที่ยืนรออยู่ปากประตู มืออาออยไม่ใหญ่เท่าพ่อแต่อุ่นพอกัน สองอาหลานคุยกันเหมือนทุกวันแต่วันนี้เจ้าตัวดีดูจะตื่นเต้นกับเมนูที่พี่ชายตัวขาวสัญญาไว้ว่าจะเอามาส่งให้ตอนก่อนกินข้าวเที่ยง
อาณกรทำหน้าที่เป็นสารถีขับรถไปรับไปส่งพิกเล็ตและกิ่งแก้วตั้งแต่เด็กทั้งสองเพิ่งเข้าโรงเรียน กิ่งแก้วเป็นลูกสาวคนงานในไร่ที่บังเอิญเกิดปีเดียวกับพิกเล็ตเลยได้สิทธิ์เป็นเพื่อนสนิทของลูกชายเจ้าของไร่ไปโดยปริยาย ส่วนเด็กคนอื่นๆ ก็โตเกินกว่าจะเป็นเพื่อนเล่นได้แล้ว กิ่งแก้วยืนยิ้มอวดฟันหลอรออยู่ที่รถแล้วในมือมีปิ่นโตเหมือนกันเห็นว่าเจ๊กลอยแม่ของกิ่งแก้วทำผัดผักไปให้
“กิ่งแก้วไม่ได้เอาไก่ทอดไปหรอก เดี๋ยวซ้ำกับของพิกเล็ต”
เจ้าของชื่อพยักหน้ารัวเห็นด้วยก่อนที่ลำตัวจะถูกอุ้มขึ้นและวางลงที่เบาะหนังที่ด้านหน้าของรถกระบะด้วยฝีมือของอา อาออยดันเบาะที่เขานั่งอยู่เขยื้อนไปด้านหน้าเล็กน้อยเปิดช่องให้กิ่งแก้วเข้าไปนั่ง
“ไปกันได้แล้วจะเจ็ดโมงอยู่แล้ว”
เกือบเจ็ดโมงครึ่งรถกระบะแบบแค็บสีน้ำเงินของอาออยก็จอดที่หน้าโรงเรียนประจำอำเภอ เจ้าตัวดีสองคนรอให้ผู้เป็นอาเปิดประตูให้แล้วส่งมือให้จับจูง อาออยจะไม่ยอมปล่อยมือจนกว่าทั้งคู่จะถึงมือคุณครูที่รอรับอยู่หน้าโรงเรียน
“สวัสดีครับครูอุ้ม ฝากเจ้าตัวแสบสองหน่อนี่ด้วยนะครับ”
ครูอุ้ม ครูประจำชั้นของเจ้าสองแสบของอาณกรยิ้มรับ ก่อนจะยกมือรับไหว้นักเรียนตัวน้อยพิกเล็ตหันกลับมาโบกมือให้ผู้เป็นอา เกือบจะหมุนตัวเดินเข้าโรงเรียนแต่โดนรั้งไว้เสียก่อน
“เดี๋ยวก่อนพิกเล็ต” อาณกรย่อกายนั่งลงบนหลังเท้าจนระดับความสูงเท่ากับหลานชาย มือเรียวยื่นจัดชุดนักเรียนให้เข้าที่ พิกเล็ตมองตาใส “ถ้าวันนี้ไม่ได้กินไข่ม้วนห้ามร้องไห้งอแงเข้าใจมั้ย แล้วตอนเย็นอาจะทำให้กิน โอเคมั้ย”
“แต่พี่มะรุมสัญญาแล้วว่าจะมา”
“เขาเป็นหมอรักษาคนป่วยนะ จะมาหาเราได้ยังไง” อาณกรยิ้มให้หลานชาย มือวางบนหัวกลม “ห้ามงอแง เป็นลูกผู้ชายห้ามร้องไห้”
“พ่อร้องทุกวันเลย” เจ้าตัวดีย้อน จะแย้งก็ไม่ได้อีกเพราะหลักฐานมีให้เห็นอยู่ทนโท่
“เรื่องของผู้ใหญ่น่า เอาเป็นว่าถ้าตอนกลางวันไม่ได้กิน เย็นนี้อาจะทำให้กินแถมไอติมแท่งนึงด้วย ตกลงนะ”
“ครับ” พิกเล็ตรับคำแข็งขัน ถึงจะเถียงบ้างแต่เด็กชายก็เชื่อฟังเป็นอย่างดี
อาณกรปล่อยให้หลานกลับเข้าโรงเรียนไป เขายืดกายเต็มความสูงของตัวเองพลางระบายลมหายใจออกช้าๆ ไม่อยากให้พิกเล็ตตั้งความหวังไว้สูงนักกลัวจะผิดหวัง
“ไม่ต้องกลัวไปหรอกค่ะเดี๋ยวอุ้มช่วยดูให้ พิกเล็ตแกเข้มแข็งกว่าที่คุณออยเห็นนะคะ”
เมื่อครูประจำชั้นรับปากเขาก็ค่อยเบาใจลงหน่อย ถึงวันนี้คุณหมอมะรุมจะไม่มาตามสัญญาแต่อย่างน้อยหลานชายของเขาก็จะได้เรียนรู้ถึงความผิดหวัง เขาเอ่ยลาครูอุ้มก่อนจะกลับที่รถยนต์ของตัวเองมุ่งหน้ากลับไร่เคียงฟ้าทำหน้าที่แทนเจ้าของตัวจริงต่อไปอย่างไม่มีกำหนด…
อีกสิบนาทีจะสิบเอ็ดโมงครึ่ง ตากลมคอยสอดส่องมองไปที่ประตูห้องเรียนอยู่เรื่อยๆ เพื่อนๆ และครูอุ้มเริ่มช่วยกันจัดโต๊ะอาหารแบบชั่วคราวแล้ว โดยแปลงจากโต๊ะนั่งเรียนหนังสือเอามาต่อกันเป็นวงกลมเสียงพูดคุยดังจอแจทุกคนตื่นเต้นกับการเอาอาหารมากินด้วยกัน ปกติแล้วก็กินข้าวเที่ยงที่โรงอาหารด้วยกันทุกวันแต่วันนี้มันพิเศษตรงที่ผู้ปกครองจะทำอาหารให้ ต่างฝ่ายต่างอวดว่ารสมือของแม่หรือของยายอร่อยกว่า พิกเล็ตถอนหายใจแรงๆ จำไม่ได้ว่าเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้ว ดูเหมือนว่าความหวังที่จะได้กินไข่ม้วนที่ใส่สาหร่ายด้วยจะค่อยๆ ห่างไปทุกที
“พิกเล็ตกิ่งแก้วเรียกแล้วไปนั่งที่เถอะจ้ะ”
เด็กชายยังไม่ละสายตาจากบานประตู แม้ตัวจะถูกรั้งไปในทิศทางที่ครูอุ้มพาไปกิ่งแก้วนั่งคอยอยู่พักใหญ่แล้วกวักมือเรียกเพื่อนตั้งนานแต่ก็ไร้การตอบรับเอาแต่จ้องไปที่ประตูตั้งตั้งยังไม่เลิกเรียนวาดรูป
“พิกเล็ตมองอะไรอ่ะ”
“มองพี่มะรุมพี่เค้าบอกว่าจะเอาไข่ม้วนมาให้”
กิ่งแก้วเอียงคอมองตากรอกขึ้นด้านบนพยายามนึกว่าตัวเองรู้จักคนที่ชื่อพี่มะรุมด้วยหรือเปล่าใช้เวลาแค่กระพริบตาก็สรุปได้ว่า ไม่รู้จัก “ใครเหรอ”
“ก็หมอที่ฉีดยาให้กิ่งแก้วเมื่อวันก่อนไง วันที่ไปโรง’บาลอ่ะ”
“อ๋อ~” คราวนี้เด็กหญิงความจำสั้นเกิดจำขึ้นมาได้ แต่พูดถึงโรงพยาบาลที่ก้นเจ็บแปลบขึ้นมาเชียว “แล้วพิกเล็ตรอเค้าทำไมอ่ะ”
“ก็พี่มะรุมสัญญาว่าจะเอาไข่ม้วนมาให้ เราอยากกิน”
“หมอน่ะชอบโกหก บอกเราว่าไม่เจ็บทั้งที่มันเจ็บเกือบตายแน่ เอ้อ! แล้วไข่ม้วนเป็นยังไงเหรอ”
พิกเล็ตสั่นหัวบอกว่าไม่เคยเห็นเหมือนกัน อดใจหายกับคำพูดของกิ่งแก้วไม่ได้หมอชอบโกหกบอกว่าไม่เจ็บแต่ก็เจ็บ บอกจะมาแต่ก็ไม่มา จนได้เวลากินข้าวกลางวันที่บานประตูนอกจากครูอุ้มก็ไม่มีใครอีก อาออยบอกไว้ว่าอย่าเสียใจเพราะเย็นนี้อาออยจะพาไปกินไข่ม้วนแถมไอติมอีกหนึ่งแท่งแต่ยังไงเขาก็ยังอยากกินไข่ม้วนของพี่มะรุมมากกว่าอยู่ดี
“เอาล่ะเด็กๆ กินข้าวกันได้แล้วจ้ะ ไหนดูซิบอมห่ออะไรมา” เสียงครูอุ้มดังขึ้นเป็นการส่งสัญญาณของมื้อกลางวันอย่างเป็นทางการ เขาไม่ได้ยินหรอกว่าเด็กชายบอมเลขที่หนึ่งห่ออะไรมากิน และไม่อยากรู้ด้วย
ครูอุ้มไล่ถามเมนูอาหารจากเด็กๆ ตามลำดับเลขที่ทุกคนตอบฉะฉานด้วยความมั่นใจ บางคนก็ตอบถูกบางคนก็ตอบไม่ถูกโดนล้อโดนแซวกันไปบ้าง เรียกความครึกครื้นได้ดี
“พิกเล็ตวันนี้อาออยทำอะไรมาให้คะ”
“...........”
“พิกเล็ตอาออยทำอะไรให้กินเอ่ย”
“..........”
“พิกเล็ต”
ไร้เสียงตอบรับจากเด็กชาย กิ่งแก้วหันมองหน้าครูอุ้มทีสลับกับหน้าเพื่อนรักทีแต่พิกเล็ตก็เงียบไม่ยอมตอบคำถามเหมือนไม่ได้ยินทั้งที่เสียงครูอุ้มดังเหมือนครูใหญ่พูดหน้าเสาธงตอนเช้าเลย ศอกเล็กๆ กระทุ้งสีข้างเพื่อเรียกให้เพื่อนเลิกมองที่หน้าประตู มันได้ผลพิกเล็ตสะดุ้งหันมองหน้า กิ่งแก้วพยักพเยิดไปทางครูอุ้มที่รอคำตอบอยู่แต่ดูท่าพิกเล็ตจะไม่ได้ยินคำถามเลยต้องกระซิบบอกให้อีกรอบ
“ไก่ทอดครับ”
เมื่อได้ยินคำตอบครูอุ้มก็ถามไปที่เด็กคนต่อไป พิกเล็ตเอาช้อนเขี่ยข้าวในกล่องพลาสติกสีส้มไปมาไม่อยากกินอะไร ไม่ได้ห้ามตอนที่กิ่งแก้วหยิบไก่ในกล่องอีกใบแจกเพื่อนแล้วตักเอาผัดผักของตัวเองลงในกล่องข้าวให้เขา
“พิกเล็ตไม่กินข้าวเหรอ เพื่อนๆ จะกินไก่หมดแล้วนะ”
ครูอุ้มเดินอ้อมมาด้านหลังมืออุ่นแตะลงที่ไหล่เล็กของลูกศิษย์ตัวน้อย นึกสงสารที่เด็กชายผิดหวังจากการรอคอยใครซักคน
“ผมไม่หิว” พิกเล็ตสั่นหน้า ด้วยวัยเพียงห้าขวบอาจจะยากซักหน่อยกับการรับมือกับความผิดหวังหน้าที่ของครูคือต้องปลอบใจหากพิกเล็ตรับมันได้ ครั้งๆ ต่อไปก็จะไม่เสียใจเท่านี้อีก
“ถ้าไม่กินอาออยจะเสียใจน้าอุตส่าห์ตื่นมาทำให้แต่เช้า พิกเล็ตไม่เสียดายเหรอที่ไก่ทอดอร่อยๆ ของอาออยโดนเพื่อนแย่งกินหมดเลยน่ะ”
เขาเงยหน้ามองคุณครู รอยยิ้มอบอุ่นประดับบนใบหน้าตาสวยๆ ของคุณครูมองไปที่กล่องที่ยังเหลือไก่อีกน่องเด็กชายพยักหน้ารับพลางใช้ช้อนตักไก่ใส่กล่องข้าวแสดงความเป็นเจ้าของไว้ก่อนที่โดนเพื่อนแย่งไปอีกแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่อยากกินอยู่ดี
“โทษทีนะครับ เด็กชายพิกเล็ตอยู่ห้องนี้หรือเปล่าครับ”
พิกเล็ตเงยหน้ามองไปยังบานประตูที่เพิ่งละสายตามาได้แค่ไม่กี่นาที ตรงนั้นมีผู้ชายตัวขาวสูงเท่าอาออยยืนอยู่เด็กชายยิ้มกว้างส่งมือโบกหยอยๆ กลางอากาศกวักเรียกพี่มะรุมด้วยความดีใจอย่างที่สุด
“พี่มะรุม”
วรทย์ส่งยิ้มให้เด็กชายตัวกลมเขาลืมตัวเผลอโบกมือกลับจนหน้ากลมๆ ของพิกเล็ตถูกบังด้วยใบหน้าหวานน่ารักของหญิงสาวใส่ชุดกากีแทน
“มาหาใครเหรอคะ” ครูอุ้มถามเสียงหวานแม้ไม่รู้จักชื่อ ไม่เคยเห็นหน้าแต่พอจะเดาได้ว่าผู้ชายคนนี้คงเป็นคนที่พิกเล็ตคอยอยู่แน่
“เอ่อ ผมมาหาพิกเล็ตน่ะครับเอาข้าวกลางวันมาส่ง” นายแพทย์หนุ่มบอก ชูปิ่นโตสามเถาในมือให้ดูเพื่อเป็นการ
ยืนยันเจตนา ลมหายใจเขายังรัวเร็วเพราะอัตราการเต้นของหัวใจยังไม่เข้าที่จำไม่ได้ว่าวิ่งถามมากี่ห้องกว่าจะเจอห้องที่พิกเล็ตเรียน นึกด่าตัวเองที่สะเพร่าไม่ยอมถามชื่อชั้นให้ชัดเจนเลยเสียเวลาหาบวกกับเวลาหลงทำให้เขามาถึงช้าไปหลายนาที
เลยทีเดียว
“เด็กชายพชรดนัย มีผู้ปกครองมาพบจ้ะ”
เจ้าของชื่อยืนยิ้มข้างขาครูอุ้มก่อนที่จะเรียกชื่อจบด้วยซ้ำ มือน้อยยื่นตรงหน้ารอรับปิ่นโตที่พี่หมอหน้าขาวทำมาให้ วรทย์ส่งปิ่นโตให้ด้วยความเต็มใจอยากจะเข้าไปร่วมวงมื้อกลางวันด้วยแต่โดนคุณครูคนสวยห้ามไว้เสียก่อน “วันนี้เฉพาะเด็กค่ะ ผู้ปกครองวันหลัง”
-
เขาไม่ได้กลับทันที่แต่ยืนเกาะขอบหน้าต่างมองเจ้าแก้มใสจ้วงตักกินไข่ม้วนที่เขาลุกขึ้นมาทำตั้งแต่หกโมงเช้า ทำเพื่อเด็กคนอื่นๆ ด้วย และเพราะไม่รู้จำนวนเด็กเลยทำมาสองปิ่นโตคิดว่าคงพอสำหรับเด็กกิน
“มาช้าไปหลายนาทีเลยนะคะ พิกเล็ตไม่ยอมกินข้าวเลยมองแต่ที่ประตู”
“เอ่อ ขอโทษครับพอดีผมเพิ่งมาอยู่ไม่ค่อยชินกับเส้นทาง” เขาละสายตาจากพิกเล็ตมายังครูประจำชั้น
เธอไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแต่ยิ้มให้เขาก่อนจะก้มหัวให้เล็กน้อยแล้วกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ สิบห้านาทีต่อมามื้อเที่ยงของเด็กอนุบาลก็หมดลง พิกเล็ตวิ่งมาหาเขาแทบจะทันทีที่เก็บของลงในกล่องข้าวที่แก้มยังมีข้าวติดอยู่ แถมไม่ได้มาคนเดียวเอาเด็กหญิงที่วันก่อนเพิ่งจะร้องไห้ลั่นโรงพยาบาลมาด้วย
“กิ่งแก้วบอกว่าอยากกินไข่ม้วนอีกฮะ”
“เราไม่ได้บอกซะหน่อย” เด็กหญิงกิ่งแก้วแย้ง ซ่อนตัวอยู่หลังพิกเล็ตอาศัยลำตัวที่หนากว่าบดบังตัว
“เอาไว้พี่มีเวลาจะทำมาให้กินอีกนะ” เขายิ้มให้เด็กน้อยทั้งสอง อยากจะคุยต่ออีกสักหน่อยแต่ครูประจำชั้นก็เรียกตัวกลับเสียก่อนเพราะได้เวลานอนกลางวัน
“พี่มะรุมฮะ อย่าลืมมาเที่ยวบ้านพิกเล็ตนะฮะ ผมอยากให้พี่มะรุมทำไข่ม้วนให้พ่อกินด้วย” พิกเล็ตตะโกนบอกขณะที่เดินต่อแถวตามเพื่อนๆ ไปเอาแป้งจากคุณครู เด็กคนอื่นๆ ก็พลอยมองเขาไปด้วยถึงจะเป็นเด็กชั้นอนุบาลแต่ก็อดเขินไม่ได้ คุณหมอตัวเล็กยกมือเกาหัวแก้เก้อพยักหน้ารับส่งๆ ทั้งที่ยังไม่รู้เลยว่าไร่เคียงฟ้าอยู่ที่ไหน เขาโบกมือลาเจ้าตัวดีและผองเพื่อนที่ยื่นคอมองกันหน้าสลอน ยอมเสียเวลาครึ่งวันเพื่อทำไข่ม้วนห่อสาหร่ายให้เด็กที่เพิ่งรู้จักกันได้แค่สองวัน
วรทย์ถอนหายใจยาวๆ รู้สึกเหมือนเพิ่งลงจากวอร์ดไม่มีผิด ภารกิจเอาไข่มาส่งลูกคนอื่นเสร็จสิ้นได้เสียที คิดแล้วก็อดขำไม่ได้ตื่นมาตั้งแต่ไก่โห่ทำในครัวของหมอคีย์รกไปหมด คาดคั้นบีบบังคับให้คุณหมอตัวสูงวาดแผนที่ให้ แถมยังโทรถามมาตลอดทางรบกวนเวลาการทำงานอย่างจงใจ แต่พอได้เห็นรอยยิ้มของพิกเล็ตเขากลับไม่รู้สึกว่าเวลาพวกนั้นมันสูญเปล่า กระดาษใบเดิมถูกดึงจากกระเป๋ากางเกงตอนมาก็ต้องดูแผนที่ตอนกลับก็ต้องอาศัยมันเหมือนกัน คงอีกพักใหญ่เลยกว่าจะคุ้นชินกับเส้นทาง...
“กูบอกให้เอาเหล้ามาไง หูมึงหนวกหรือไง!”
สิ้นคำพูด ทั้งหมอน ผ้าห่ม โคมไฟ หรืออะไรก็ตามที่อยู่ใกล้มือถูกโยนโครมลงมาหมด เมี่ยงสะดุ้งโหยงแทบยกเท้าหนีชิ้นส่วนของโคมไฟที่แตกกระจายจนไร้ค่า รีบลนลานคว้ากระป๋องไม้กวาด ผ้าขี้ริ้วออกจากห้องไปทันที คงต้องรอให้เจ้านายหลับเสียก่อนแล้วค่อยหาเวลาและความกล้ามาเก็บทำความสะอาดอีกครั้ง ไม่น่าเสี่ยงขึ้นมาตอนนี้เลย
“เมื่อไหร่จะหายเมาซะทีวะ น่ากลัวขึ้นทุกวัน”
“บ่นอะไรเมี่ยง”
สาวใช้ร่างเล็กสะดุ้งเมื่อโดนทัก หันไปมองทางต้นเสียงเห็นเป็นคุณออยเลยพอเบาใจนึกว่าเป็นนายเสือตามลงมาด่าข้อหารักสะอาดไม่รู้จักเวล่ำเวลา
“โธ่คุณออยตกใจหมด” เมี่ยงยกมือลูบอก ก่อนจะทำหน้าบู้ใส่ “ก็คุณเสือซิคะ ร้องแต่จะกินเหล้า กินจนข้าวปลากินไม่ได้แล้วรึยัง”
อาณกรถอนหายใจ ออกไปทำงานตากแดดยังไม่เหนื่อยใจเท่านี้พศินเรียกหาแอลกอฮอล์เข้าร่างกายทั้งที่มัน
เป็นสาเหตุที่ทำให้ต้องนอนหยอดน้ำเกลือแท้ๆ ไม่รักตัวเองอย่างนี้ยาดีขนานไหนๆ ก็ช่วยไม่ได้ เขาไม่ต่อว่าที่เมี่ยงบ่นเพราะเข้าใจความรู้สึกของเด็กสาวดี เขาเดินกลับเข้าไปในครัวเห็นว่ายังพอมีไก่ทอดที่ทำให้หลานเหลืออยู่บ้างกับกับข้าวอีกสองสามอย่าง หลังจากล้างมือจนสะอาดก็จัดการตักข้าวใส่จาน กับข้าว แล้ววางลงในถาด ไม่ได้เอาไปให้คนป่วยแต่เอาไปกินเองเพียงแต่ใช้ห้องคนป่วยแทนห้องครัวชั่วคราวเพราะอาหมอสั่งห้ามไม่ให้กินอะไรสามวันสามคืน
“มาอีกทำเหี้ยอะไร! ถ้าไม่เอาเหล้ามาก็ไปให้พ้นหน้ากู!” เจ้าของห้องตวาดลั่นเมื่อบานประตูที่เพิ่งปิดไปได้ไม่กี่นาทีถูกเปิดออกอีกครั้ง เขาเกลียดแสงสว่างที่พร้อมกันมันทำเขาตาพร่ามองอะไรไม่ถนัด “หูมึงหนวกหรือไง ปิดประตูซิโว๊ย!”
“เป็นผีดิบหรือไงชอบอยู่ในที่มืดน่ะ”
เสียงที่ตอบกลับมาไม่ใช่เสียงของผู้หญิงแต่เป็นของใครบางคนที่เขารู้จักคุ้นเคยเป็นอย่างดี ร่างหนาพลิกหน้าหนีไม่อยากต่อล้อต่อคำกับมัน เพราะไม่เคยชนะซักที
ผ้าม่านสีเลือดหมูหม่นถูกดึงออกกว้างเปิดรับแสงสว่างยามเที่ยงจนต้องหลับตาหนี ยิ่งเกลียดยิ่งเจออยากจะขยับลุกเดินหนีแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ แค่หายใจยังลำบากมันเจ็บไปหมดไม่ใช่แค่ที่ตัวแต่รวมไปถึงหัวใจด้วย
“ห่าเอ๊ย! จะเปิดผ้าทำไมวะ มันแสบตา”
คนถือวิสาสะไม่สนใจคำสบถนั่นซักนิดกลับลากเอาเก้าอี้แถวนั้นๆ มาวางถาดที่ถือมา หย่อนสะโพกลงปลายเตียงใกล้เท้าของเขา กลิ่นอาหารลอยกรุ่นในอากาศจนคนป่วยต้องเหล่ตามอง แต่พอตากลมหันกลับมามองก็เมินหนีทำทีเป็นไม่สนใจ
“วันนี้ตัดปาล์มส่งโรงงานเกือบหมดแล้วนะเหลืออีกไม่กี่แปลง ปีนี้ราคาดีหน่อยเพราะน้ำมันมันขึ้น” อาณกรรายงานตามหน้าที่พลางจ้วงแกงเทโพรดข้าวแล้วตักใส่ปากรอเคี้ยวจนหมดแล้วพูดต่อ “ฉันให้คนงานปรับหน้าดินยกร่องแล้วก็ลงปาล์มใหม่แล้ว”
พศินพิงหัวที่หนักกว่าครกหินกับหัวเตียง ตาอ่อนล้าปิดลงหลังที่เปิดมาได้ไม่กี่ชั่วโมง กระเพาะของเขามันร้องขออาหารแต่สมองมันไม่ต้องการ อยากได้แต่น้ำเมาที่ดับเอาความทุกข์ไปได้ชั่วคราว ลำคอเขาแห้งผากเกลียดร่างกายตัวเองที่อ่อนแอจนป่วยแม้แต่น้ำยังกินไม่ได้แถมไอ้หน้าหมายังเอาข้าวมากินล่ออยู่ได้
‘พ่อจ๋า พรุ่งนี้หนูจะได้กินไข่ม้วนแล้ว พ่ออิจฉาหนูมั้ยเพราะพ่อไม่เคยกินอะไรเลยนอกจากเหล้า’
คำพูดของลูกชายดังเข้ามาในห้วงคำนึง เมื่อคืนเขาเก็บเอาประโยคสุดท้ายที่ได้ยินเอาไปฝัน แต่เป็นความฝันที่อิงจากเรื่องจริงทั้งสิ้น ตั้งแต่ตอนที่ได้พบกับปารินครั้งแรก เดทแรกที่เธอขอให้เขาพาไปร้านอาหารญี่ปุ่นเพราะอยากชิมลิ้มรสปลาดิบ พอลืมตาตื่นขึ้นมาความฝันมันตามหลอกหลอนหัวใจเจ็บปวดซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนอยากได้เหล้าช่วยดับทุกข์ในใจ เขาฟังเสียงการบดเคี้ยวอาหารของอาณกรไปเงียบๆ น้ำย่อยในกระเพาะทำงานหนักขึ้นทุกทีแต่เพราะถูกสั่งถามจึงไม่อาจแตะต้องอะไรได้
“วันนี้พิกเล็ตห่อข้าวไปกินโรงเรียนฉันทำไก่ทอดให้” อาณกรพูดเรื่อยๆ ข้าวใกล้หมดจานแล้วท้องก็เริ่มตึง
แค่ไก่เหรอ? คิ้วหนาเผลอยกขึ้นเขาจำได้ดีที่ลูกชายพูดมันไม่ใช่ไก่ทอดแต่เป็นไข่ม้วน “ไข่ม้วนล่ะ”
เสียงแหบห้าวเปล่งถามไปด้วยสงสัย อาณกรเอี้ยวตัวกลับมามองคิ้วยกสูงไม่ต่างกับเขา “อะไร อยากกินเหรอไอ้ไข่ม้วนน่ะ พ่อลูกนี่เหมือนกันชะมัด”
“เปล่า เห็นพิกเล็ตบอกว่าจะได้กินไข่ม้วน”
“ไม่รู้จะได้กินหรือเปล่า เค้าก็แค่รับปากไปอย่างนั้นแหล่ะ” อาณกรตอบคล้ายไม่ใส่ใจอะไรแต่ลึกๆ แล้วเขาเองก็ไม่อยากให้หลานชายผิดหวังเหมือนกัน หวังว่าคุณหมอคนนั้นจะรักษาสัญญา
“เค้าไหน?”
“เอาเถอะ เดี๋ยวเย็นนี้ก็รู้เอง อิ่มแล้วผมไปแล้วนะ”
“ถามทำไมไม่ตอบ”
“ถ้าอยากรู้ก็เลิกเหล้าก่อนซิ” คำย้อนที่เล่นเอาคนฟังสะอึก ความอยากรู้หยุดนิ่งที่เข้ามาแทนคือความหมองหม่นเขาไม่ได้สำนึกในคำพูดของหนุ่มรุ่นน้องหรอกแต่มันทุกข์เสียจนพูดไม่ออก ที่กินเหล้าไม่ใช่เพราะขาดสติแต่เพราะเขาไม่อยากให้มีสติต่างหากจะได้ไม่ต้องคิดอะไร เจ็ดปีที่ยาวนานสิ้นสุดลงไปเมื่อปลายปีที่แล้ว ความรักความผูกพันที่ถักทอกลายเป็นสายใยและก่อกำเนิดทายาทแห่งความรักนั้นมันหมดความหมายเมื่อทุกอย่างจืดจางเพียงแค่ชั่วข้ามคืนเธอก็ทิ้งเขาเพราะเบื่อหน่ายกับชีวิตที่จมปลักดักดาน พศินเบือนหน้าหันมองหน้าต่างเมื่อความโศกเข้าปกคลุมพื้นที่ใจอีกครั้งแต่ก็เกลียดความทรงจำของตัวเองเหลือเกินไม่ว่าจะมองไปมุมไหนภาพของผู้หญิงคนนั้นก็จะตามผุดขึ้นมาหลอกหลอนให้ชอกช้ำเสมอไป แล้วมันผิดหรือไงที่เขาเลือกที่จะให้ตัวเองไร้ความคิด
อาณกรถอนหายใจยาวอยากตบปากตัวเองที่เผลอหลุดความต้องการออกมาเสียได้ เขามองร่างสูงใหญ่ที่ยังความกำยำแข็งแกร่งพอให้เห็นอยู่บ้าง โครงหน้าหล่อเหลาคมเข้มแม้จะหันข้างก็ยังทำเอาใจสั่นทั้งต่างเพศและเพศเดียวกัน แพขนตายาวแทบจะไม่กระพริบทอดสายตามองไปยังกระจกเปื้อนๆ นั่นราวกับมันมีอะไรน่าสนใจ แต่เขารู้ดีว่าพศินไม่ได้มองกระจกแต่มองเลยผ่านออกไปขณะที่ความคิดคงวนเวียนอยู่แต่กับผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงที่ทำให้พี่เสือของเขามีสภาพเหมือนตายทั้งเป็นอยู่อย่างนี้ เขาหมดสิ้นหนทางที่ดึงเอาพี่เสือคนเดิมกลับมาได้แต่เยียวยาไปตามอาการช่วยงานได้เท่าที่กำลังกายและกำลังใจยังเหลืออยู่
“ทนหน่อยนะอีกสองวันถึงจะกินอะไรได้ แล้วจะทำไข่ม้วนให้กิน”
ผู้ชายตัวขาวร่างเล็กบอกทิ้งท้ายก่อนจะดึงประตูไม้สักบานใหญ่ปิดลง...พิษรักมันหนักหนานักเขาเองถึงไม่เคยได้รับคำนั้นแต่ก็พอจะรู้ว่ามันสาหัสเพียงใด...จากการที่รักข้างเดียว...
“เฮ้ยพี่! หมอให้ออกมาเดินได้แล้วเหรอ”
ปืนร้องถามเจ้านายที่เดินลากขาเนือยๆ มาทางพวกเขา ไอ้ดินรีบกระโดดลงจากแคร่ทำหน้าที่ลูกน้องที่แสนดีประคองพี่เสือเอามือพาดบ่าโอบเอวเรียบร้อย
“หาเหล้าให้กูกินหน่อย” พศินบอก หย่อนสะโพกนั่งลงบนแคร่สะบัดตัวหนีจากแขนไอ้ดินก่อนจะคว้าช้อนตักเอาลาบเป็ดเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ โดยไม่สนใจคำเตือนของอาหมอ เขาอยากกินก็จะกิน กินแล้วมันลืมดีกว่าอดแล้วเจ็บหัวใจ
“ได้จ้ะพี่ วันนี้ฉันมีม้ากระทืบโลงด้วย”
“ไอ้เหี้ยดิน! หมอเขาไม่ให้พี่เสือกินเหล้า” ปืนตลาดเพื่อนลั่น ดินคอหดกระพริบตามองเจ้านายปริบๆ
“แต่กูอยากกิน มึงกินเงินเดือนใครกูหรือหมอ”
ปืนจนใจอยากจะปรามแต่เพราะตัวเองเป็นแค่ลูกน้องกินเงินเดือนของพศิน เลยได้แต่มองดูด้วยความเป็นห่วงไอ้ดินก็เหลือเกินจ้วงแก้วลงในไหยาดองที่ไปเหมามาจากร้านน้องนีคนสวยส่งให้เจ้านายอย่างเอาใจ
ในท้องของเขาเหมือนมีน้ำกรดหกใส่มันทั้งเจ็บทั้งปวดแต่ก็ฝืนใจทน เหล้าดีกรีแรงแก้วแล้วแก้วเล่าถูกเทลงในกระเพาะตามด้วยอาหารรสจัดฝีมือไอ้ปืนอีก ถ้ามันจะตายก็ตายไปเลยเขาไม่อยากจะสนใจอะไรอีกต่อไปแล้ว เพียงแค่ไม่อยากเห็นภาพของผู้หญิงคนนั้น
“เฮ้ยไอ้ปืน ยำไข่ดาวมึงสุดยอดไปเลยว่ะ แม่งโคตรแซ่บ”
‘พ่อจ๋า พรุ่งนี้หนูจะได้กินไข่ม้วนแล้ว พ่ออิจฉาหนูมั้ยเพราะพ่อไม่เคยกินอะไรเลยนอกจากเหล้า’
มือช้อนตักยำไข่ดาวแล้วจ้องมันเขม็ง จู่ๆ คำพูดของลูกชายก็หวนแทรกเข้ามาอีก ในหูเขาอื้ออึงด้วยประโยคนี้อยู่หลายครั้ง..ลูก...ลูกชายของเขา ช้อนในมือทิ้งลงในจานแต่ไม่ใช่จานยำไข่ดาวมันพลาดไปโดนถ้วยใส่ต้มยำไก่บ้าน น้ำต้ม
ยำทั้งร้อนทั้งจัดจ้านด้วยเครื่องเทศกระฉอกนอกถ้วย หยดนึงพุ่งเข้าตาคนทำช้อนร่วงปัดแก้วเหล้าหล่นพื้น
“ไอ้เหี้ย!”
พศินอุทานลั่นมือปัดไปทั่วแทบจะกวาดเอาทุกอย่างลงจากแคร่ มือขยี้ตาอาการปวดแสบตัวร้อนไม่ได้หายไป ชายหนุ่มลุกขึ้นทันควัน แต่ก้าวพลาดเหยียบแก้วร่างหนาเสียหลักหน้าคะมำ หัวฟาดเข้าที่แคร่อย่างจัง
“พี่เสือ!”
“เป็นไงบ้าง สนุกมั้ย”
วรทย์หันไปค้อนใส่คนถามอย่างอดไม่ได้ ช่างกล้าถามออกมาได้เขาเพิ่งได้เข้าไปในเมืองแค่ครั้งเดียวใครจะไปจำทางได้แถมลายมือคุณหมอรุ่นพี่ก็ไก่สองเขี่ยสมเป็นหมอ เขาว่าตัวเองลายมือหนักแล้วเจอของหมอคีย์เข้าไปตาลายจนหลงทางต้องทำใจกล้าหน้าด้านลงไปถามทางจากแม่ค้าแถวนั้น กว่าจะไปถึงโรงเรียนของพิกเล็ตเกือบหมดเวลาพักเที่ยงพอดี
“หายจุกหรือยังล่ะ” เจอคำถามย้อนเข้าให้คิมหันต์เองเลยค้อนเข้าให้บ้าง ถามมาได้ไม่คิดหรือไงว่าเขาจะอายถึงจะหน้าไม่ได้ขาวใสเหมือนเจ้าตัวแต่ก็ไม่หนาเท่าคอนกรีต ยิ่งหัวเสียใหญ่เมื่อได้เห็นตาวาวคล้ายจะเย้ยกันของอีกฝ่าย
“คุณออยแรงดีกว่าที่คิดอีกนะ เห็นตัวเล็กๆ อย่างนั้นก็เถอะ”
“หยุดพูดไปเลยผมไม่อยากได้ยินชื่อผู้ชายคนนั้น”
“จะว่าไปผมก็ชักอยากจะไปไร่เคียงฟ้าเหมือนกันนะ ท่าทางน่าสนใจดี”
คิมหันต์เผลอบิดปาก “อย่าไปบ้าจี้ตามเขาเลยน่า”
“ผมไม่ได้บ้าจี้ซักหน่อย”
-
พูดจบก็ลุกขึ้นใช้มือปัดเศษดินออกจากกางเกงใกล้ได้เวลาเข้าเวรแล้ว เสียดายเวลาพักที่มีน้อยไปนิดนอนกลางวันไปได้แค่สองชั่วโมงเอง
“เจอกันตอนเช้าหมอคีย์ไข่ม้วนอยู่ในตู้เย็นนะผมทำเผื่อไว้เยอะเลย”
“แหมดีใจจังได้กินของเหลือด้วย” คิมหันต์ประชดกลับบ้าง เลยได้ลิ้นแดงๆ แลบใส่มาให้ “แลบมากๆ เดี๋ยวก็ดูดให้ซะหรอก”
“ว่าไงนะ!” คนพูดแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินเดินหนีไปเฉย วรทย์เผยอยกมือขึ้นปิดปากลิ้นหยุดเคลื่อนไหวทันที หน้าร้อนกับทีเล่นทีจริงของคิมหันต์ “พูดบ้าอะไร ดูดได้ที่ไหนผู้ชายด้วยกัน”
จากนั้นก็บ่นพึมพำคนเดียวคำพูดของคิมหันต์พลอยให้นึกย้อนไปถึงสมัยเรียน คิมหันต์ไม่ใช่คนแรกหรอกที่พูดจาหมาหยอกไก่กับเขาแบบนี้ ทั้งหนุ่มรุ่นพี่รุ่นน้องทั้งสาขาเดียวกันหรือต่างสาขาก็ทำอย่างนี้เหมือนกัน ถึงจะบอกจนปากแทบจะฉีกถึงหูว่าเขาเป็นผู้ชายแต่มีใครฟังที่ไหน นึกจะเกลียดพันธุกรรมที่ถ่ายทอดมาจากมารดาตงิดๆ...
เขานั่งหาวตั้งแต่สี่โมงจนถึงตอนนี้เกือบจะสองทุ่มอยู่แล้ว ภายในแผนกฉุกเฉินยังคงเงียบสงบบรรยากาศชวนให้เคลิ้มหลับเสียจริง พยาบาลที่ทำหน้าอยู่เป็นเพื่อนกันนั่งติดหน้าจอทีวีรอชมละครเรื่องโปรด ส่วนพี่สินนั่งหาวหวอดประจำที่ตาจวนจะปิดเต็มที
ทว่าความสงบถูกรบกวนด้วยเสียงล้อเบียดมากับพื้นถนน มันหยุดตรงหน้าประตูพอดีวรทย์เผลอยื่นหน้ามองผ่านกระจกบานใหญ่ ด้วยความสนใจอดตื่นเต้นไม่ได้เพราะไอ้เสียงเครื่องยนต์มันทำให้เขาหายง่วงนอน ประตูรถกระบะสีแดงเลือดหมูสนิมเกรอะเปิดผัวะ ก่อนที่ร่างสูงใหญ่ลักษณะคุ้นตาจะกระโดดลงมาก่อนแล้วยื้ออะไรบางอย่างในรถ โดยที่ผู้ที่ทำหน้าที่เป็นสารถีขับมารีบวิ่งออกมาช่วยดึงอีกแรง
พี่สินทำหน้าที่เฉียบไวรถเข็นประจำที่ตั้งรถยนต์จอดลงแล้ว วรทย์เห็นผู้ชายสามคนกำลังช่วยกันทั้งดึงทั้งลากและประคองชายอีกคนที่มีเลือดไหลเต็มศีรษะ บุรุษพยาบาลรีบเข็นรถเข้ามาในแผนกคุณหมอคนใหม่วิ่งตามไปติด
“เขาเป็นอะไรมาเหรอครับ?” มือขาวเมื่อไปแตะรอยแผลใหญ่ที่หน้าผากเลือดสีแดงฉานไหลเป็นทางอย่างน่ากลัว
แต่ด้วยอาชีพแล้วไม่อาจรังเกียจได้
พี่สินกับคนที่มาด้วยกันช่วยกันยกร่างสูงใหญ่ขึ้นเตียงเพราะนอกจากจะได้รับบาดเจ็บแล้วผู้ชายคนนี้ยังเมามากอีกด้วยด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์ฉุนจัดที่ปนแทรกกับกลิ่นเลือดและกลิ่นยาภายในแผนกฉุกเฉิน
“เรื่องของกู! พวกมึงพากูมาที่ไหนวะเนี่ย” คนเจ็บปัดมือที่แตะแถวๆ หน้าผากอย่างนึกรำคาญ
“เมาตกแคร่ครับหัวกระแทกกับหินคุณหมอช่วยดูให้หน่อย” ปืนบอกเสียงสั่นอดเป็นห่วงเจ้านายไม่ได้เลือดออกเยอะจนใจหาย เขาเหยียบคันเร่งแทบแย่กลัวพี่เสือจะเลือดออกหมดตัวตายก่อนจะมาถึงโรงพยาบาล
“เชิญญาติคนเจ็บออกไปด้านนอกก่อนครับ”
พี่เปียวที่วันนี้เข้าเวรดึกเป็นเพื่อนเขารีบจัดหาอุปกรณ์ให้อย่างทันท่วงที ทุกคนรู้หน้าที่ผ้าม่านถูกดึงปิดเพื่อทำการรักษาอย่างเร่งด่วน
“อยู่นี่ซักคืนนะพี่เสือ ผมไปก่อนเมียอยู่คนเดียวด้วยเดี๋ยวหนีไปอีกคน” ดินพูดติดตลกเป็นนิสัยแต่มันทำร้ายหัวใจคนได้ยินยิ่งนัก
“ไอ้สัตว์! พ่อมึงตาย จะไปตายโหงตายห่าที่ไหนก็ไปเลย พวกมันไว้ใจไม่ได้ซักคน ไม่มีใครรักกูจริง กูมันหมาหัวเน่า ไอ้พวกควายเอ๊ย!” แผลที่หน้าผากไม่เจ็บซักนิดแต่แผลที่ใจรักษายังไงก็คงไม่หาย มันฝังลึกยิ่งกว่ารากต้นไทรซะอีก
“ไอ้ห่าดิน! เล่นไม่รู้เรื่องนะมึง” ปืนหันไปด่าคู่หูที่ยังเล่นไม่เลิก ทั้งที่เจ้านายกำลังอยู่ในช่วงหน้าสิ่วหน้าขวาน เขาหันไปมองคุณหมอหน้าขาวแถมยังหวานยิ่งกว่าแม่ค้าขายยาดองเสียอีกดวงตาทั้งคาดหวังและฝากฝัง “ยังไงฝากคุณหมอด้วยนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมมารับ”
“ครับ ไม่ต้องห่วง ผมจะทำให้เต็มที่” ริมฝีปากสีสดแบบไม่ต้องพึ่งลิปสติกคลี่แย้มแต่เป็นเหมือนคำมั่นพร้อมผ้าม่านถูกกระตุกปิดลง
ร่างสูงใหญ่ผิวคล้ำจนดำยื่นหน้าข้ามไหล่เล็กไปมองคนเมาหัวแตกเลือดไหลอาบบนเตียงอีกทีเอาเถอะอยู่ในมือหมอยังไงก็ปลอดภัย ปืนหมุนตัวกลับไปหาเพื่อนที่นั่งหน้ามึนรออยู่ด้านนอก
แม้อยากจะอยู่เฝ้าดูอาการของเจ้านายแค่ไหนแต่ที่ไร่สำคัญกว่ายังไม่มีใครรู้ว่าพี่เสือเจ็บ ในข้อหาที่ไม่ยอมปรามเจ้านายเขาต้องกลับไปรับผิดชอบ “มึงอยู่เฝ้าพี่เสือเลยไอ้ห่าหิน”
“เรื่องอะไรล่ะ กูจะกลับไปหาเมียกู” ดินแย้งทันที หน้ายู่เป็นตูด
“มึงไม่ต้องมาโวย ไอ้สัตว์! แทนที่จะช่วยกันห้ามดันส่งแก้วเหล้าให้พี่เสือ มึงอยู่เลย”
“ไม่เอา! ก็ถ้าไม่ให้กินกูก็ไม่ได้เงินเดือน แล้วมึงอ่ะ ทีตัวเองกลับบ้านนะไอ้ควาย”
“กูจะกลับไปบอกคุณออย ถ้ามึงไม่อยู่เป็นเพื่อนพี่เสือกูจะฟ้องคุณออยว่ามึงเป็นคนชวนพี่เสือทีนี้มึงอดเงินเดือนแน่”
คำขู่ได้ผล ดินฮึดฮัดกระฟัดกระเฟียดไม่ใช่ว่าไม่ห่วงเจ้านายหรอกแต่เพราะไม่อยากโดนยุงหาม มุ้งสักหลังก็ไม่มีน้ำท่าก็ยังไม่ได้อาบ อยากจะอ้าปากค้านอีกซักนิดแต่เพราะชื่อของอาณกรทำให้พูดอะไรไม่ออกรู้กันทั้งไร่ว่านอกจากพี่เสือแล้วคุณออยนี่แหล่ะน่ากลัวที่สุด ตัวเล็กๆ แต่เด็ดขาดบอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้ อดคืออด จำต้องนั่งกอดอกหน้าตูมอยู่เป็นเพื่อนพี่เสือตามที่ได้ห่าปืนว่า
ปืนถอนหายใจระอาในพฤติกรรมเห็นแก่ตัวของเพื่อน แต่พอเบาใจที่มันรับปากเขารีบกลับไปที่รถเตรียมใจรับความผิด ทำไปแล้วค่อยมาสำนึกถ้าตอนนั้นเขาห้ามพี่เสือได้คงไม่ต้องมารู้สึกผิดอยู่อย่างนี้...
เก้าโมงเช้าคนงานจากไร่เคียงฟ้าแห่กันมาเป็นโขยงโดยมีอาณกรเป็นแกนนำ เขาไม่ได้บอกเรื่องที่พศินหนีไปกินเหล้าจนหัวฟาดแคร่ให้พิกเล็ตฟังเพราะไม่อยากให้หลานไม่สบายใจมากกว่าเดิม แค่กันไม่ให้พิกเล็ตไปลาพ่อก่อนไปเรียน
แล้วรีบจับเด็กสองคนขึ้นรถก่อนจะบึ่งรถมาที่โรงพยาบาลทันที ส่วนคนอื่นๆ มาดักรออยู่หน้าโรงพยาบาลแล้วโดยที่ไม่ได้
นัดหมาย ทีแรกเขาคิดว่าคนที่ทำการรักษาพศินคือหมอปยุตผู้ที่ทำหน้าที่หมอประจำตัวมาตั้งแต่แรก แต่พอปืนอธิบายรายละเอียดรูปร่างลักษณะมันกลับไปเหมือนมิตรใหม่ที่เขาเพิ่งเจอไปเมื่อไม่กี่วันก่อน คนที่ทำไข่ม้วนให้พิกเล็ต
คิดแล้วยังโมโหไม่หาย ห้ามแล้วห้ามอีกบอกจนปากจะฉีกถึงหูแต่ไอ้คนหัวดื้อก็ไม่เคยฟังยังหนีไปกินเหล้าอีกจนได้ เขาไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ตอนที่พศินเกิดอุบัติเหตุแต่เป็นปืนที่ทำหน้าเหมือนโดนบังคับให้กินบอระเพ็ดบอกกับตนว่าพศินกินเหล้าแถมยังล้มหัวฟาดแคร่อาการร่อแร่ถูกพาไปโรงพยาบาลแล้ว เขาโกรธจนแทบจะกระโดดต่อยไอ้คนพูดแต่หน้าที่สลดของปืนทำให้ได้แต่ข่มความโกรธปนเป็นห่วงเอาไว้ ที่จริงปืนไม่ได้ผิดอะไรเพราะความหัวดื้อ งี่เง่าและโง่เขลาเบาปัญญาของพศินเองต่างหาก เขาไล่ปืนกลับไปเก็บเรื่องนี้ไม่เพียงคนเดียวไม่ได้บอกใคร จนเกือบตีหนึ่งปืนมาบอกอีกทีว่าพศินปลอดภัยแล้วจากการรายงานของดินที่อยู่เฝ้าที่โรงพยาบาล
แต่ไม่รู้ทำไมตอนนี้คนงานเกือบยี่สิบคนถึงได้มารอได้ ถ้าเดาไม่ผิดคงเป็นปากติดโทรโข่งของดินเป็นแน่ถึงตัวจะอยู่ที่โรงพยาบาลแต่ใช้โทรศัพท์โทรบอกคนอื่นๆ ดินยิ้มอวดฟันขาวตัดกับสีผิวยืนรออยู่หน้าโรงพยาบาลรีบบอกตึกที่พักโรงพยาบาลเล็กๆ มีห้องพิเศษไม่กี่ห้องเท่านั้น อาณกรถอนหายใจยาวจะไล่ใครกลับก็ดูจะทำร้ายน้ำใจกันเกินไปทุกคนมาด้วยความเป็นห่วงพศิน จำต้องเดินนำหน้าขบวนแห่กันไปเยี่ยมคนป่วยแต่มองไปเหมือนขบวนประท้วงเสียมากกว่า
วรทย์กำลังอ้าปากหาวพอดีตอนที่ประตูเปิดเข้ามา อาการง่วงนอนหายเป็นปลิดทิ้งเมื่อเห็นจำนวนคนที่แห่กันเข้ามาในห้องพักฟื้น ร่างบางรีบยืดกายเต็มความสูงปั้นยิ้มแหยๆ ส่งไปให้ญาติของผู้ป่วยที่ไม่น่าเชื่อว่าจะมีมากถึงเพียงนี้
“อ้าว! หมอมะรุม”
เขาหันไปตามเสียงร้องทัก ทั้งดีใจทั้งแปลกใจที่เห็นอาณกรอยู่ในหมู่ญาติด้วย “สวัสดีครับคุณออย”
“ตอนที่ปืนบอกผมก็กะแล้วต้องเป็นหมอมะรุมแน่เลย”
คุณหมอตัวเล็กขยับห่างจากเตียงคนไข้เพื่อเปิดทางให้บรรดาญาติๆ ที่หน้าไม่เหมือนกันซักคน อาณกรแยกตัวออกมาดูจะเป็นคนเดียวที่อยากรู้อาการของคนตัวใหญ่ที่นอนหลับบนเตียง คนอื่นๆ แค่เป็นห่วงเท่านั้น
วรทย์สลัดหัวไล่อาการมึนงงเพราะอดนานไปเสียหลายชั่วโมง ทั้งที่เลยเวลาออกเวรแล้วแต่เขายังทำหน้าที่อยู่เพราะอยากจะเจอญาติคนไข้ด้วยตัวเอง
“คุณออยเป็นญาติคุณพศินหรือครับ”
“เปล่าครับ เป็นรุ่นน้อง”
“อ้าว! แล้วทำไม”
“ผมทำงานให้เขาครับ จำได้มั้ยที่ผมบอกไปว่าผมอยู่ไร่เคียงฟ้า ไอ้ขี้เมาหัวแตกนั่นเป็นเจ้าของไร่เคียงฟ้าครับ”
“เจ้าของ? งั้นก็เป็นพ่อของพิกเล็ตซิครับ”
“ใช่แล้วครับ พ่อแท้ๆ เป็นคนทำแต่ไม่ได้เป็นคนเบ่ง” อาณกรพูดติดตลก “แล้วอาการพี่เสือ เอ่อ..ผมหมายถึงนายพศินนี่แหล่ะครับ”
“แผลที่หัวไม่เท่าไหร่เย็นแค่ห้าเข็มพักซักสองสามวันก็หายแล้ว แต่โรคแอลกอฮอล์ลิซึ่มน่าเป็นห่วงมากครับ คนไข้มีเลือดออกในกระเพาะ ผมเพิ่งตรวจสอบดูประวัติดูเหมือนว่าท่านผอ.จะเป็นคนดูแลคนไข้รายนี้เองด้วย”
“ครับหมอปยุตเป็นคนดูแลพี่เสือมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เห็นอย่างนี้เขาเป็นญาติกันนะครับ หมอปยุตเป็นอาของพี่เสือ”
วรทย์พยักหน้ารับรู้ดูเหมือนว่าคนไข้ที่ชื่อนายพศินคนนี้มีอะไรน่าสนใจมากขึ้น ตั้งแต่เป็นเจ้าของไร่เคียงฟ้า เป็นพ่อของพิกเล็ตแถมยังเป็นญาติกับผู้อำนวยการโรงพยาบาลนี้อีกด้วย แต่นอกจากความสนใจมันน่าเป็นกังวลมากกว่าอาการของโรคแอลกอฮอล์ลิซึ่มหนักไม่ใช่น้อย มีโอกาสที่คนไข้อาจจะขับถ่ายเป็นเลือดจำเป็นต้องได้รับการรักษาอย่างเด็ดขาด
“หมอปยุตสั่งห้ามแล้วครับ อยู่ระหว่างการรักษาแต่ก็ดื้อไปกินอีก”
“ผมคงให้หมอปยุตลงมาดูอาการเอง ระหว่างที่ทำการรักษาคงต้องให้อยู่ที่นี่ อยู่ในความดูแลของหมอตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงน่าจะดีกว่า”
อาณกรไม่ค้านซักคำอยู่บ้านไม่มีใครกล้าขัดใจพศินถึงได้หนีไปกินเหล้าได้ อยู่ที่นี่มีคนดู มีคนห้ามไม่มีใครกลัวในบารมีการรักษาตัวน่าจะดีกว่า
“อย่างนั้นดีที่สุดแล้วครับ แล้วนี่ตื่นขึ้นมาบ้างหรือยัง”
“ยังครับ ผมให้ยาแก้ปวดไปคงหลับไปอีกพักใหญ่”
หมอข้อสงสัยแล้ว อาการของพศินไม่ได้อยู่เหนือความคาดหมายถึงไม่ใช่หมอก็เดาออก เขาเหนื่อยหน่ายใจแต่ไม่เคยท้อใจ หวังว่าการรักษาครั้งนี้จะทำให้พศินเลิกเหล้าได้เด็ดขาด สงสารแต่พิกเล็ตแม่หนีไปแล้วพ่อยังเมาอีกเด็กแค่ห้าขวบมันหนักหนาเกินไปที่รับมือ
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวก่อนนะครับ เพลียเหลือเกิน”
“ครับ ขอบคุณหมอมะรุมมากนะครับ”
เขายิ้มรับในคำขอบคุณเกือบจะหมุนตัวเดินออกจากห้องแล้วทว่ากลับนึกขึ้นมาได้ “พิกเล็ตยังไม่รู้เรื่องนี้ใช่มั้ย”
อาณกรยกคิ้วสูง “ยังครับ”
วรทย์แสดงความเห็นด้วย ด้วยการแค่พยักหน้าเท่านั้น คงเป็นการดีที่เด็กชายจะไม่รับรู้ที่เลวร้ายเกินไปเขางับประตูปิดเงียบเชียบก่อนจะบิดกายไล่ความเหนื่อยล้าวันนี้คงหลับเป็นตายแน่นอน…
“คืนนี้พิกเล็ตนอนคนเดียวก่อนนะ อามีธุระ”
หลานชายตัวกลมเอียงหน้ามองผู้เป็นอาตาแป๋ว ผงกหัวรับอย่างงงๆ อยากจะถามว่ามีธุระที่ไหนถึงได้ทิ้งให้เขานอนคนเดียวแต่ท่าทางของอาออยเร่งรีบเสียจนไม่กล้าเอ่ยปากถาม พิกเล็ตก้มหน้าอ่านตำราเรียนต่อการบ้านทำเสร็จตั้งแต่โรงเรียนแล้วไม่เหมือนกิ่งแก้วที่อ้างว่าปวดมือเอากลับมาทำบ้าน แต่เขารู้ว่าพอหลับหลังครูอุ้มการบ้านที่ถูกเกือบทั้งหมดเป็นฝีมือของน้ากลอย เขาไม่เคยให้พ่อหรือว่าอาออยทำให้หรอกการบ้านของเขา เขาต้องทำเองครูอุ้มบอกไว้อย่างนั้น
ทบทวนตำราเรียนจนได้เวลาอาบน้ำอาออยที่บอกว่ามีธุระแต่ยังเดินวนเวียนอยู่ในบ้านสำรวจประตูหน้าต่างไม่เสร็จ ความสงสัยใคร่รู้ยังมีอยู่ไม่หายไปไหนแต่ยังไม่กล้าถามอยู่ดี เด็กชายเดินขึ้นบันไดกำลังจะไปอาบน้ำแต่นึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้เก็บกระเป๋า เลยเดินลงกลับมาทว่าหูแว่วได้ยินเสียงสนทนาของผู้เป็นอาขึ้นเสียก่อน
“เออ คืนนี้ฉันจะเฝ้าพี่เสือเอง นี่กำลังปิดประตูหน้าต่างอยู่ให้พิกเล็ตอยู่กับเมี่ยงสองคนมันอันตราย เดี๋ยวพี่ดินโทรบอกให้พี่ปืนมาอยู่เป็นเพื่อนให้ด้วยนะ”
อาออยวางโทรศัพท์แล้วรีบเดินไปเช็คประตูหน้าต่างอีกรอบ ประโยคของผู้เป็นอายังดังก้องในหู ทำไมอาออยต้องไปเฝ้าพ่อด้วย ในเมื่อพ่ออยู่ที่นี่แล้วทำไมต้องปล่อยให้เขาอยู่กับพี่เมี่ยงสองคนในเมื่อพ่อก็ยังอยู่ในห้อง หรือว่าพ่อจะไม่ได้อยู่บ้าน ความอยากรู้ของเด็กชายวัยห้าขวบไม่หมดเพียงแค่นั้นเขาอยากรู้ว่าพ่ออยู่ที่ไหน อยากรู้ว่าอาออยจะไปที่ไหน ร่างเล็กรีบวิ่งลงจากบันได กวาดทุกอย่างลงกระเป๋านักเรียนในเมื่ออยากรู้ก็ต้องพิสูจน์ด้วยตัวเอง…
**ขอโทษนะคะที่หายไปนานพอดีช่วงนี้วุ่นอยู่กับนิยาย (ปกติ) ของตัวเอง เพราะทำมืออย่างเต็มที่เล่มแรกเลยหาเวลามาลงให้อ่านยากหน่อย ตอนหน้าพี่เสือจะได้เจอหมอมะรุมแล้ว ขอกลับไปแก้บทให้ดุเดือดกว่านี้อีกนิดแล้วจะเอามาให้อ่านกันนะคะ ป.ล. เรื่องการรักษาโรคแอลกอฮอล์ลิซึ่มอาจจะไม่ถี่ถ้วนอย่าว่ากันนะคะ**
-
คิดไว้แล้วว่าหมอมะรุมจะต้องไม่ทำให้พิกเล้ตผิดหวัง
แอบมาฮาตอนอาออยบอกว่าเป็นลูกผู้ชายห้ามร้องไห้
แต่ก็จริงของพิกเล็ตเพราะอิพี่ทิเกอร์ร้องไห้ทุกวันเลย กร๊ากกกกก
เจอเด็กย้อนเข้าไป เงิบเลย :hao3:
ตอนหน้าจะเจอได้เจอกันแล้วสินะ จะรอดูหมอมะรุมจัดการเสือขี้เมา
รีบๆหายนะพี่เสือ หมอคีย์เขารุกขึ้นทุกวัน
*ชูป้ายเชียร์พ่อพิกเล็ต ไม่ได้อยูาข้างพี่เสือแค่อยากให้พิกเล็ตมีแม่ใหม่ 5555
-
อัพแล้ววววว
รอเรื่องนี้อยู่เลยค่ะ ชอบมากๆๆๆๆๆ
ตอนหน้าพี่เสือต้องอาละวาดใส่หมอมะรุมแน่ๆ 5555
ลุ้นๆๆ ติดตาม อิอิ
-
ชอบ ชอบเรื่องนี้อ่ะ ชอบมาก อยากให้เจอกันเร็วๆ หวังว่าหมอจะทำให้หนูน้อยได้มีพ่อที่ปกติ ไม่ขี้เมาซักที
สงสารเจ้าหนูมาก ยิ่งพูดถึงตอน พ่ออิจฉาหนูมั้ยเพราะพ่อไม่เคยกินอะไรเลยนอกจากเหล้า น่าสงสารมากอ่ะ
มาต่อเร็วๆนะ อยากบอกว่าเฝ้ารอเรื่องนี้มาก มาคอยทุกวัน อยากอ่าน คิดถึงหมอมะรุม 55555 อยากอ่าน
ตอนเจอกันซักที มาต่อเร็วๆๆๆๆๆน้าๆๆๆๆๆๆๆ ขอบคุณผู้แต่งมากๆๆๆๆๆๆๆเรื่องนี้สนุกมากจริงๆๆ
-
รอจ้า
-
ฮือ ฮือ เจ็บปวด :sad4: :hao5:
-
หมอมะรุมช่วยพ่อเสือให้หายด้วยนะ หายเจ็บทั้งกายและใจ
-
พ่อเสืออาการโคม่ามาก สงสารน้องพิกเลต อยากให้พ่อเสือหายไวๆ น้องพิกเลตจะได้มีความสุข
-
หมอมะรุม ช่วยกำราบพี่เสือแรงๆ เลยนะสงสารพิกเล็ต o13
-
ตอนที่ ๔…คนไข้ขี้เมา VS คุณหมอหน้าขาว
เกือบสองทุ่มแล้วตอนที่อาณกรมาถึงโรงพยาบาล เขาจอดรถแล้วสำรวจความเรียบร้อยอีกรอบเมื่อแน่ใจก็ลงจากรถเกือบจะไขกุญแจล็อกรถแล้ว แต่ประตูอีกบานจากด้านหลังกลับเปิดออกชายหนุ่มผงะตัวห่างจากรถตั้งสติพร้อมตั้งกาดไว้รอหากไอ้สิ่งที่ออกมานั่นเป็นโจร ทว่าเขาเห็นแค่หัวกลมๆ มุดออกมาเท่านั้น
“ใครน่ะ! ฉันมีปืนนะ”
ไม่มีเสียงตอบแต่มีเสียงกระโดดดังตุบกลับมาแทน ร่างนั้นค่อยปรากฏชัดเจนขึ้นจากหวาดหวั่นว่าจะเป็นคนร้ายกลายเป็นตกใจแทน เมื่อไอ้หัวกลมๆ ที่เห็นในตอนแรกมันกลายเป็นหลายชายตัวแสบ
“พิกเล็ต!”
“แหะ แหะ”
เจ้าตัวดีหัวเราะพร้อมกับลิ้นที่แลบออกมา พิกเล็ตเงยหน้ามองผู้เป็นอาอย่างลุแก่โทษเดาไม่ออกว่าอาออยจะโกรธแค่ไหนที่เห็นเขาลงมาจากรถแทนที่จะนอนอยู่บนเตียงที่บ้าน
“มาที่นี่ได้ยังไง!” คนเป็นน้าตะโกนเต็มเสียงเล่นเอาเด็กตัวแสบที่หนีตามมาสะดุ้งเฮือก พิกเล็ตถอยกรูหนีให้ห่างจากมืออาออย แต่หลังติดรถแล้วเด็กชายย่นคอหนีคิดว่าอาออยคงฟาดมือใส่เขาแน่ เด็กชายหลับตาปี๋รอรับโทษทัณฑ์จากฝ่ามือของผู้เป็นอาถึงว่าเขาไม่เคยโดนทั้งอาออยและพ่อเสือตีมาก่อนเลยก็ตาม
“น้าถามว่ามาได้ยังไง!”
ไม่ได้มีฝ่ามือพิฆาตอย่างที่คิดแต่ระดับน้ำเสียงยังคงดังและห้วนจนน่ากลัวไม่เปลี่ยน พิกเล็ตค่อยๆ ลืมตาขึ้นใช้ความพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะมองหน้าอาออย พอเห็นตาวาวๆ ก็ต้องหลับตาหนีเช่นเคย
อาณกรถอนหายใจสั้นแต่หนักหน่วง มองดูจากสภาพที่ยังคงอยู่ในชุดกึ่งนักเรียนเสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงสีน้ำเงินพร้อมกระเป๋าเป้ลายเบนเท็น ตอนนี้สองทุ่มแล้วถ้าขับรถไปส่งพิกเล็ตอีกรอบคงเสียเวลาไม่น้อยครั้นจะฝากพี่ดินไปเจ้าตัวดีนี่คงไม่ยอมแน่ อุตส่าห์แอบตามมาคงไม่ง่ายนักหรอกหากจะส่งกลับ มือเล็กยกขึ้นท้าวเอวบางของตัวเองเอียงคอมองหลายชายตัวแสบไม่รู้ว่าตอนเด็กๆ พี่เสือทโมนเท่านี้หรือเปล่าแต่ดูจากนิสัยที่แสนห่ามคิดว่าคนเป็นพ่อท่าทางจะหนักกว่า
“ทำการบ้านเสร็จหรือยัง” เจ้าตากลมเงยหน้ามองเขาตาแป๋ว เม้มปากพลางพยักหน้าตอบงึมงำพอได้ยินว่าเสร็จแล้ว “ถ้าอย่างนั้นก็ไปกันได้แล้ว แต่ต้องสัญญากับอามาก่อนว่าห้ามเสียงดัง ห้ามรบกวนและห้ามถามอะไรทั้งนั้น”
เด็กชายพิกเล็ตพยักหน้าหงึกรับฟังคำสั่งง่ายดายโดยไม่มีคำถาม อาณกรถอนหายใจอีกรอบจูงมือน้อยแล้วพาเดินเข้าสู่ตัวอาคารสถานที่เขาไม่อยากมาที่สุด
“กว่าจะมานะคุณออย ผมหิวไส้จะขาดแล้ว”
ดินบ่นกระปอดกระแปด แต่พอเห็นถุงขนมก็ตาโตดีใจอาณกรหอบเอาของกินในตู้เย็นมาฝากคนเสียสละถุงใหญ่ พลางโยนกุญแจให้
“พรุ่งนี้ก่อนหกโมงเดี๋ยวพิกเล็ตไปโรงเรียนไม่ทัน”
“คร้าบ” คนงานตัวแสบที่เป็นหนึ่งในผู้ร่วมวงเหล้ายิ้มร่าแกะขนมกินหน้าตาเฉย แต่ก็ยังพอมีน้ำใจส่งให้ลูกชายลูกพี่ พิกเล็ตสั่นหน้าปฏิเสธเขย่งเท้าชะเง้อมองร่างบนเตียง ดวงตาหม่นหมองจนความหิวของคนตะกละทุเลาลง “ผมกลับก่อนนะคุณออยพรุ่งนี้จะมาแต่เช้าแต่อาจจะเปลี่ยนเป็นไอ้ปืน”
อาณกรทำแค่ผงกหัว ไม่ได้หันไปมองคนงานตัวใหญ่ที่เดินออกไปอย่างเงียบเชียบเขาวาดมือโอบรอบไหล่เล็กบีบมือที่หัวไหล่ของหลานชายเบาๆ
“พ่อเราแอบไปกินเหล้าอีกแล้ว แต่ที่ต้องมาโรงพยาบาลก็เพราะว่าหัวแตกเย็บตั้งห้าเข็ม”
พิกเล็ตไม่ได้พูดอะไรจรดเท้าไปข้างเตียงที่บิดานอนอยู่ บนหัวของพ่อเสือมีผ้าก็อซผืนใหญ่พันรอบหัวมีรอยสีแดงจางๆ ซึมออกมาด้วย ที่หลังมือมีเข็มเจาะอยู่ใบหน้าที่เคยหล่อเหลาซีดเซียว เขาใจหายยิ่งกว่าตอนที่ลุงหมอมาตรวจพ่อที่บ้านเสียอีก ตั้งแต่แม่แพรวจากไปพ่อกินเหล้าหนักจนล้มป่วยแต่ไม่เคยเลยซักครั้งที่พ่อจะต้องมานอนโรงพยาบาลที่มีแต่กลิ่นยาอย่างนี้ มือเล็กแตะที่หลังมือข้างที่ไม่มีเข็มปักเบาๆ น้ำตาเอ่อล้นด้วยสงสารพ่อจับใจ
“พ่อจะเป็นอะไรมั้ยครับอาออย”
อาณกรก้มมองหลายชาย ใจหายเมื่อเห็นรอยน้ำตาบนแก้มใสคราวนี้มันคงจะหนักหนาเกินไปสำหรับเด็กชายวัยห้าขวบ เขาบีบไหล่หลาแน่นกว่าเดิมสูดเอาน้ำมูกและความหดหู่เก็บไว้ในอก
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพ่อก็หาย เอ้อ! รู้มั้ยใครเป็นคนทำแผลให้พ่อเรา” พิกเล็ตสั่นหน้า “หมอมะรุมไง”
“พี่มะรุมเหรอฮะ”
“อือ เดี๋ยวอีกพักเขาคงมาดูอาการพ่อเรา อ้อ! ยังไม่ได้อาบน้ำซินะเดี๋ยวอาจะถามพี่มะรุมให้ว่าพอจะมีเสื้อผ้าให้เราเปลี่ยนหรือเปล่า”
“ฮะ”
“หิวหรือเปล่า อาเอาขนมมาเผื่อด้วย”
เขาเปลี่ยนเรื่องไม่อยากให้หลานชายเศร้าเกินไปนัก ขนมยังพอมีเหลืออยู่ในกระเป๋าเป้แต่ไม่รู้ว่าพิกเล็ตจะแอบตามมาด้วยเลยไม่มีอุปกรณ์สำหรับเด็ก เขาเตรียมมาแค่ขนมกินเล่นและหนังสืออีกสองเล่มเท่านั้นแต่เจ้าตากลมกลับสั่นหัวเอาแต่มองพ่ออย่างเดียว อาณกรถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยพี่เสือจะรู้บ้างมั้ยว่าไม่ใช่แค่ทำร้ายตัวเองแต่ยังทำร้ายลูกชายด้วย
เขาปลดกระเป๋าเป้ใบเขื่องออกจากไหล่เล็กพามันวางไว้บนโต๊ะตัวเล็กๆ ที่ตั้งติดกับโซฟาตัวยาวที่สำหรับนอนเฝ้าคนป่วย มีทีวีรุ่นเก่ากึกให้ดูมีตู้เย็นเล็กและห้องน้ำในตัว ดีที่ติดเครื่องปรับอากาศให้ไม่อย่างนั้นคงต้องเปิดหน้าต่างนอนแล้วรอให้ยุงหาม น้ำคงให้พิกเล็ตอาบที่นี่ได้แต่ทั้งสบู่ ยาสีฟัน แปรงสีฟัน ผ้าขนหนูอีกเสื้อผ้า ไม่มีซักอย่าง นึกแล้วก็ต้องตำหนิตัวเองในความสะเพร่าน่าจะเอามาเก็บไว้ที่นี่บ้างถึงพศินจะพักแค่ไม่กี่คืนก็เถอะ จะลงไปพึ่งร้านค้าในโรงพยาบาลแต่มันก็ปิดตั้งแต่ห้าโมงเย็นไม่ใช่โรงพยาบาลใหญ่ ไม่มีแม่ค้าคนไหนเปิดรอลูกค้าที่ปีนึงคงจะมีซักคนแน่ เห็นทีคงจะต้องพึ่งหมอวรทย์อย่างที่บอกกับพิกเล็ตจริงๆ เสียแล้ว
เกือบจะครึ่งชั่วโมงแล้วแต่พิกเล็ตยังคงยืนจับมือพ่ออยู่อย่างนั้น แต่ยังดีหน่อยที่เลิกร้องไห้ไปแล้วอาณกรเปิดทีวีดูแก้เหงาแต่ใช้เสียงดังไม่ได้ กำลังจะเปลี่ยนช่องเพราะขี้เกียจดูละครหลังข่าวพอดีกับประตูห้องถูกเคาะเบาๆ อย่างมีมารยาท อาณกรลุกขึ้นไปเปิดประตูนึกดีใจที่ได้เห็นหน้าขาวๆ ของหมอวรทย์
“เห็นคนชื่อดินบอกว่าคุณออยมานอนเฝ้านายพศินแทนแล้ว อ้าว! พิกเล็ต”
เจ้าของชื่อหันขวับ ตาที่หม่นแสงเพราะห่วงพ่อจับใจเริ่มมีเงาของความยินดีเข้ามาบ้างหมอหนุ่มยิ้มให้เด็กชายด้วยความยินดีเช่นกัน
“ผมกำลังรอหมออยู่พอดีเลย จะโทรไปก็ไม่กล้าเห็นว่าเข้าเวรอยู่เกรงว่าจะรบกวน”
อาณกรเบี่ยงตัวเปิดทางให้นายแพทย์หนุ่มได้เข้ามาด้านในก่อนจะงับประตูปิดอย่างเบามือ หมอวรทย์เข้าไปยืนข้างๆ เจ้าตากลมตัวก็กลมทันที มือแตะที่หัวไหล่เล็ก
“พ่อเราไม่เป็นไรแล้วรอดูอาการอีกซักสองวันก็คงจะกลับได้ แต่ต้องรอถามหมอปยุตอีกที”
“แผลที่หัวพ่อใหญ่มั้ยฮะ”
คุณหมอหน้าขาวสั่นหน้า “เล็กแค่จิ๊ดเดียวเอง” วรทย์ใช้นิ้วหัวแม่มือกับนิ้วชี้กะระยะรอยแผลให้พิกเล็ตดู
“แล้วพ่อจะตื่นเมื่อไหร่ฮะ หนูอยากคุยกับพ่อ” เจ้าตัวแสบที่เหลือความแสบให้เห็นถามอีก อาออยไม่ให้เขาถามอะไร แต่เขาไม่ได้ถามอาออย เขาถามพี่มะรุมต่างหาก
“พยาบาลคงให้ยาแก้ปวดไปคงอีกพักนึงนั่นแหล่ะ ว่าแต่ทำไมมาชุดนี้ล่ะ”
“แอบตามมาครับ น้ำท่ายังไม่ได้อาบเลย”
มิน่าล่ะพิกเล็ตถึงยังสวมกางเกงสีน้ำเงินอยู่ ที่ข้อศอกมีเศษยางลบติดอยู่ด้วยคงจะรีบมากจริงๆ นั่นแหล่ะ
“แล้วเอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนหรือเปล่าครับ”
อาออยของพิกเล็ตส่ายหัว “ผมเลยอยากจะรบกวนคุณหมอเรื่องนี้แหล่ะครับ คุณหมอพอจะมีพวกสบู่ แปรงสีฟัน ยาสีฟันแล้วก็เสื้อเก่าสักตัวมั้ยล่ะครับ เห็นกับเด็กที่มีพี่ไม่เอาไหนเถอะนะครับ”
“โอ๊ย! ไม่รบกวนเลยซักนิดผมอยู่แล้วแต่ต้องกลับไปเอาที่บ้านพัก เดี๋ยวผมโทรให้หมอคีย์เอามาให้ก็ได้” วรทย์ยิ่งกว่ายินดีที่จะเอาของใช้ส่วนตัวมาให้พิกเล็ตยืม โชคดีที่วันก่อนเขาซื้อแปรงสีฟันอันใหม่มาด้วยยังไม่ได้แกะใช้ใหญ่ไปหน่อยสำหรับพิกเล็ตแต่ก็พอใช้ได้
“อย่ารบกวนหมอคีย์ดีกว่าครับ บ้านพักของหมออยู่ที่ไหนเหรอครับเดี๋ยวผมไปเอาเองดีกว่าถ้าหมอไม่กลัวว่าผมจะขโมยของนะ” เขาพูดติดตลก หมอวรทย์ยิ้มกว้างอวดลักยิ้มที่มุมปากซ้ายยิ่งทำให้ใบหน้าติดหวานมากกว่าจะหล่อของเจ้าตัวยิ่งน่ามองเข้าไปอีก นี่ถ้าไม่ได้สนทนากันเขาต้องคิดว่าหมอหนุ่มคนนี้เป็นทอมบอยหรือไม่ก็เด็กสาวซอยผมสั้นแน่ๆ
“ไม่เป็นไรครับผมมีสองพ่อลูกเป็นตัวประกัน” มือขาวล้วงลงไปในกระเป๋าเสื้อกาวน์สีขาวค้นยุกยิกอยู่ไม่นานก็ดึงเอาพวงกุญแจรูปหมีพูห์ออกมา “ดอกนี้ไขห้องครับ ของมีอยู่ในห้องน้ำแล้วก็ในถุงพลาสติกส่วนเสื้อก็มีแต่ตัวเท่าๆ กันเลือกเอาตามที่คุณออยชอบได้เลยอยู่ในตู้เสื้อผ้านะครับ”
อาณกรรับพวงกุญแจในมือที่ไม่ได้ใหญ่ไปกว่าตนซักเท่าไหร่ น้อมตัวเล็กน้อยเพื่อขอบคุณในน้ำใจของหมอหนุ่ม “ผมฝากพิกเล็ตไว้แปบนะครับแล้วจะรีบมา อ้อ!ช่วยบังคับให้กินนมในตู้เย็นหน่อยแล้วก็ขนมบนโต๊ะนั่นด้วยครับเจ้าหมอนี่ยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลย”
“ได้เลยครับ ผมเองก็กำลังหิวอยู่พอดี”
หนุ่มไร่ปาล์มยิ้มให้เกือบจะออกจากห้องไปแล้วแต่นึกขึ้นได้ว่าลืมอะไรบางอย่างไป “เอ่อ บ้านพักของหมอมะรุมอยู่ที่ไหนกันเหรอครับ”
“ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวจะมีคนมารับคุณออยเอง แค่ไปรอที่หน้าตึกก็พอ”
อาณกินเลิกคิ้วสูงด้วยความแปลกใจเล็กน้อยแต่พอได้รับรอยยิ้มเพื่อเป็นการยืนยันคำตอบอีกทีก็ยอมเชื่อใจ บางทีอาจจะได้รบกวนผู้ชายคนนั้นจริงๆ ก็ได้
คล้อยหลังผู้เป็นอา หมอหนุ่มใจดีก็หันมาคุยกับเด็กชายตัวน้อยเขาปัดเศษยางลบที่ข้อศอกให้ เหลือบมองหน้าอีกรอบก็เห็นรอยน้ำตาที่เปื้อนแก้มใส พิกเล็ตคงตกใจมากที่เห็นพ่อนอนซมอยู่บนเตียงมือขาวล้วงลงกระเป๋าเสื้ออีกข้างดึงเอาผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาดที่พกติดตัวเป็นประจำเช็ดเบาๆ ที่แก้มให้อย่างอ่อนโยน
“ห้ามร้องไห้รู้มั้ย เดี๋ยวพ่อเห็นพ่อจะสบายใจ พิกเล็ตต้องยิ้มสู้นะครับ เข้าใจมั้ย”
พิกเล็ตพยักหน้าครั้งเดียว ตากลมเศร้าสร้อยต่างกับเมื่อวานลิบลับอาณกรเพิ่งบอกว่าพิกเล็ตไม่ได้กินข้าวเย็นเขาถือวิสาสะเดินที่ตู้เย็นพบนมที่ญาติของคนป่วยซื้อมาเยี่ยมพร้อมกับผลไม้อีกสองสามอย่างแน่นเอี๊ยดเต็มตู้ไปหมด เลือกนมรสช็อคโกแล็ตกล่องสีเขียวออกมาหนึ่งแพคเพราะมันถูกแช่ไปทั้งอย่างนั้น และแอปเปิ้ลอีกสองผลมองเลยไปที่โต๊ะตัวเล็กนอกจากกระเป๋านักเรียนของพิกเล็ตยังมีถุงพลาสติกไม่ไม่เล็กวางอยู่ด้วย
“มากินขนมกันดีกว่า กินของหวานจะทำให้สดชื่นขึ้นนะ”
พิกเล็ตอิดออดอยู่พักใหญ่แต่พอได้กลิ่นขนมปังหอมๆ ท้องก็ร้องจ๊อกขึ้นมาทันที ร่างกายไม่เคยโกหกแม้สมองจะบอกว่าไม่อยากกินเลยก็ตาม เด็กชายเดินเข้าไปหาพี่ชายหน้าขาวที่มีดีกรีเป็นถึงคุณหมอ พี่มะรุมอุ้มขึ้นนั่งตักตัวพี่มะรุมหอมยิ่งกว่าขนมซะอีก พิกเล็ตทำจมูกฟุดฟิดแถวๆ อกตัวเองกลิ่นมันเหมือนสับปะรดไม่มีผิด รู้งี้เขาอาบน้ำตั้งแต่ตอนถึงบ้านเลยซะก็ดี
ขนมปังแซนด์วิชไข่ถึงป้อนใส่ปาก พี่มะรุมไม่ได้กินหรอกแค่ป้อนเขาเท่านั้นพอหมดปากก็ส่งคำต่อๆ ไปให้ เขาคอยดูดนมรสช็อคโกแล็ตแก้ฝืดคอไปด้วย
-
“เอาอีกมั้ย”
ที่คิดว่าไม่หิวแต่กลับพยักหน้ารับข้อเสนอ จากแซนด์วิชไข่เป็นขนมปังลูกเกดพี่มะรุมรับหน้าที่ป้อนเขาอีก พลางโยกตัวเขาไปด้วยมือกอดอยู่ที่เอวอบอุ่นเหลือเกิน ไออุ่นจากร่างกายจากคนเพิ่งรู้จักกับคุ้นเคยยิ่งกว่าอ้อมกอดของแม่ที่หนีไปเสียอีก แม่ที่แทบจะไม่เคยกอดเขาเลย แม่ที่ไม่เคยทำกับข้าวให้เขากิน แม่ที่ไม่เคยไปหาที่โรงเรียน และแม่ที่ทำเหมือนไม่เคยรักเขาเลย
“มึงทำอะไรลูกกู!”
คุณหมอหน้าขาวสะดุ้งพรวดจนเกือบจะทำพิกเล็ตตกจากเตียง เสียงแหบห้าวไม่ต่างจากเป็ดเทศนั้นแม้จะไม่ได้ดังจนแสบแก้วหูแต่เต็มไปด้วยพลังที่ยังเหลือภายใต้ร่างกายที่อ่อนแอ เด็กชายเป็นฝ่ายวิ่งลงจากตักไปตรงเข้าไปเกาะขอบเตียง
“พ่อจ๋า พ่อตื่นแล้ว”
ตาคมกล้าที่ลืมแบบครึ่งๆ มองมาที่เขาอย่างเอาเรื่องนี่คงกินเหล้ามากจนเบลอดูไม่ออกว่าเขาเป็นหมอไม่ใช่คนร้าย วรทย์ใช้เวลาตั้งสติเพียงแค่วินาทีเขาสั่นหน้าน้อยๆ เดินตามพิกเล็ตไปอีกคน
“ผมไม่ได้ทำอะไรลูกคุณ แค่ป้อนขนม”
“ตอแหล! ผู้หญิงมันก็เหมือนกันหมดทำท่าเหมือนรักกูกับลูกแต่ที่ไหนได้พอเจอคนใหม่ก็แรดตามมันไป อีแพศยา อีสารเลว!”
วรทย์หันซ้ายหันขวามองหาผู้หญิงที่คนไข้ด่าทอแต่ภายในห้องก็มีแค่เขา พิกเล็ตและไอ้คนปากเสียคนนี้คนเดียวเท่านั้น ตาหวานมองกลับไปยังร่างที่ยังนอนบนเตียงแต่ตาไม่ได้คลาดไปจากเขามือขาวชี้ที่อกตัวเอง นายแพทย์หนุ่มถึงกับกลอกตาให้ตายเถอะ! เพราะอย่างนี้เขาถึงได้เกลียดได้ตัวที่ไม่ทำยังไงก็ไม่สูงกับโครงหน้าที่ได้รับมาจากมารดาเสียจริงๆ
“ผมเป็นผู้ชาย ไม่มีนม มีลูกกระเดือกด้วย เห็นมั้ย” ผู้ชายที่ดันโชคร้ายที่หน้าเหมือนผู้หญิงเงยหน้าโชว์ลูกกระเดือกอันเป็นสัญลักษณ์ของเพศชายพร้อมกับดึงเสื้อให้แนบไปกับหน้าอกแบนๆ ของตัวเองเผื่อว่าอีกฝ่ายจะเชื่อว่าเขาเป็นผู้ชาย
“จริงจ้ะพ่อจ๋า พี่มะรุมเป็นผู้ชาย” พศินพยายามกระดกหัวขึ้นแต่แค่ขยับหน้าผากของเขาก็ปวดไปหมด มันเป็นอย่างนี้ตั้งแต่ตอนบ่ายแล้ว แต่พอพยาบาลฉีดยาแก้ปวดให้ค่อยทุเลาแต่ก็ง่วงเสียจนถ่างตาไม่ไหว แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังใช้สายตาเพ่งพิเคราะห์ไปที่หน้าอกที่แบนยิ่งกว่าของเขาและลูกกระเดือกที่เล็กเสียจนตาลายๆ มองไม่เห็น
“แล้วมึงเป็นใคร เข้ามาห้องกูทำไม”
วรทย์อยากจะเอากำปั้นทุบไปตรงแผลของไอ้คนตาลายตาถั่วเสียสองตุ๊บ นอกจากมันจะมองเห็นเขาเป็นผู้หญิงแล้วมันยังดูไม่ออกว่าเขาเป็นใคร
“ผมเป็นหมอ ที่จริงก็ควรจะอยู่แผนกฉุกเฉินแต่เพราะเป็นห่วงพิกเล็ตก็เลยขึ้นมาดู ส่วนหมอเจ้าของไข้ผมโอนไปให้ผู้อำนวยการแล้ว”
พศินเบนสายตาจากไอ้หมอหน้าจืดท่าทางหยั่งกับผู้หญิงเห็นแล้วขัดลูกตากลับมาที่ลูกชายของตัว อยากจะยกมือขึ้นแตะแก้มใสของพิกเล็ตแต่เพราะร่างกายมันไร้เรี่ยวแรงทำได้ อวัยวะที่ยังพอทำงานได้มีแต่ตา ปากและลมหายใจเท่านั้นส่วนสมองมันมึนงงเบลอไปหมด แต่ถึงอย่างนั้นสำนึกแรกที่ลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วเห็นว่าลูกอยู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่อาณกรมันคือความ ‘ความห่วงและหวง’
“พ่อจ๋าเจ็บมั้ยจ๊ะ”
คนเป็นพ่อส่ายหัวแทนคำตอบ ดวงหน้าไร้เดียงสากับตากลมแป๋วที่ซ่อนแววคมเฉียบ ตาที่ใครๆ บอกว่าพิกเล็ตได้ตามาจากเขา รวมทั้งจมูกแต่ปากและผิวที่ขาวยิ่งกว่าหยวกกล้วยได้มาจากผู้หญิงที่เขาทั้งรักทั้งเกลียด ปาริน
ที่จริงเขาชินชากับความเจ็บปวดทางร่างกายมาตั้งแต่หนุ่มๆ แล้ว ลูกผู้ชายนายพศินเด็กช่างยนต์ที่เอาแต่วิ่งไล่ตีชาวบ้านตั้งแต่แตกเนื้อหนุ่ม แผลทั้งโดนฟันโดนยิงพอให้ระคายผิวไอ้ที่หนักถึงขั้นนอนหยอดน้ำข้าวต้มก็มีแต่ก็แค่สามวันหลังจากนั้นเขาก็กลับไปเล่นงานไอ้พวกนั้นจนต้องนอนโรงพยาบาลเหมือนกัน จนเข้ามหาวิทยาลัยความห่ามความดิบถึงได้ลดน้อยลงพอจะเป็นผู้เป็นคนกับเขาบ้าง แต่แผลทางใจมันหนักหนายิ่งกว่ามันเจ็บแต่หาแผลไม่ได้ไม่รู้ว่าต้องเย็บต้องฉีดยาตรงไหนถึงจะหาย คงมีแต่เหล้าเท่านั้นที่ทำให้เขาพอจะลืมๆ ไปบ้างแต่พอสร่างทุกอย่างมันก็หวนกลับมาทำร้ายเขาอีกจนต้องใช้เหล้าดับมัน วงจรชีวิตเดิมๆ ที่ทำมาเป็นปีๆ แต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นเขายังไม่อาจลืมปารินได้
น้ำตารินจากหางตาลูกผู้ชายใจนักเลง พิกเล็ตตกใจรีบเช็ดน้ำตาให้พ่อเขารู้ว่าพ่อร้องไห้ทำไมตั้งแต่แม่หนีไปพ่อร้องไห้บ่อยทั้งที่ไม่มีแผล ถึงคราวนี้จะมีแผลที่หัวและมีเข็มเจาะที่หลังมือเขาก็รู้ว่าร้องไห้ให้แม่อีกแล้ว
“คนไข้เป็นอะไรครับ หรือว่าปวดแผลอีก”
ตาคมตวัดมองไอ้หน้าจืดที่ยื่นหน้ามาถาม “อย่ามาเสือก! เรื่องของกู”
ร่างบางชะงักความเป็นห่วงลดลงไปเกินครึ่ง ถอยห่างมาหนึ่งก้าวระอาใจไปพร้อมกับสงสารพิกเล็ตที่มีพ่อปากร้ายอย่างนี้ ดีที่เด็กชายไม่ซึมซับเอานิสัยอย่างนี้ติดมาด้วยแม้ว่าครั้งแรกที่พบกันจะอดตกใจกับท่าทางเก่งเกินตัวไปบ้างก็ตาม
“ผมก็ห่วงตามหน้าที่เท่านั้นแหล่ะครับ แค่อยากรู้ว่าร้องไห้ทำไมถ้าใช่เพราะแผลผมก็ไม่สนใจอยู่แล้ว”
“มึงไอ้! โอ๊ย!”
“พ่อจ๋า เป็นอะไร พี่มะรุมช่วยพ่อด้วย”
ตื่นมาก็อาละวาดไม่แปลกใจเลยที่เห็นหน้าเหยเกอย่างนั้นด้วยจรรยาบรรณและหน้าที่ทำให้ไม่อาจเลี่ยงที่จะไม่ปฏิบัติหน้าที่ได้ เขาจำใจต้องเดินกลับไปที่เตียงไม่สนใจไอ้ตาขวางๆ กับรอยน้ำตานั่น มือขาวแตะที่ผ้าพันแผลที่สีแดงซึมแผ่ออกมามากขึ้นคงจะเครียดมากเกินไปเส้นขมับทำงานหนักเลือดเลยไหลออกมาอีก เขาไม่ได้ถามจากพยาบาลคนก่อนว่าแผลของพศินปิดสนิทดีแล้วหรือยังเมื่อเช้าก็ไม่ได้ดูปล่อยวงศาคณาญาติได้เยี่ยมเยียนกันเต็มที่
มือสีแทนเข้มพยายามจะยกขึ้นปัดมือของเขาโชคดีที่โรคแอลกอฮอล์ลิซึ่มมันทำให้เรี่ยวแรงของคนป่วยหัวดื้อมีไม่มากนักเลยทำได้แค่ปัดๆ บนเตียงเท่านั้น
“ช่วยสงบสติอารมณ์หน่อยนะครับถ้าไม่อยากร้องไห้อีก”
“ไอ้ห่าหมอ! โอ๊ย”
แม้ว่าไฟหน้าอาคารจะสว่างแค่ไหนก็ไม่มากพอที่จะสาดส่องไปรอบบริเวณได้ นอกแสงสว่างสีขาวนวลมีเงาตะคุ่มๆ ของเหล่าบรรดาต้นไม้น้อยใหญ่ เขาเฝ้ารอคนที่จะมารับเขาหรือแค่มาบอกเส้นทางตามที่หมอมะรุมบอกมานานเกือบห้านาทีแล้ว พยาบาลที่นั่งสะลึมสะลือในแผนกฉุกเฉินคอยเมียงมองมาทางเขาเป็นระยะสลับกับการดูละครหลังข่าว อาณกรรอคอยใครคนนั้นอย่างใจเย็นที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่เวลาแค่ไม่กี่นาทีมันเหมือนยาวนานนับชั่วโมง ยุงเริ่มถามหามันทำร้ายเขาตามแขนและขาแม้จะมีกางเกงผ้าเนื้อหนาแต่มันก็เอาปากแหลมๆ ของมันเจาะทะลุผ่านเข้ามาได้
“ยุงเยอะน่ะครับ หน้าฝนก็อย่างนี้แหล่ะครับ”
เขาเงยหน้าขึ้นจากแขนที่มีตุ่มนูนขึ้น มือหยุดเกาไปโดยอัตโนมัติหมอหนุ่มอีกคนที่ตัวสูงสูสีกับพศินแต่ไม่ตัวไม่หนาเท่ากำลังเอียงคอมองเขายิ้มๆ ก็อยากจะยิ้มกลับแต่มันหงุดหงิดเกินกว่าจะบังคับให้ปากมันแย้มออกได้
“หมอมะรุมบอกผมแล้วล่ะครับ ไปกันดีกว่าเดี๋ยวคุณได้นอนโรงพยาบาลไปอีกคนเพราะไข้เลือดออก”
อาณกรคันปากยุบยิบ อยู่ในโรงพยาบาลแท้ๆ แต่กลับป่วยเป็นไข้เลือดออกก็เหลือทน สองขาก้าวตามผู้ชายตัวสูงนึกเกลียดความสูงที่ห่างจากกันหลายเซนที่ทำให้ต้องเหนื่อยกว่าเพราะต้องเร่งจังหวะการก้าวให้ทัน เดินพอเหงื่อซึมก็ถึงที่หมายจนได้ บ้านพักหมอไม่ได้ดีเด่อะไรนักหนาแต่ก็ไม่ได้เลวร้ายเพียงแต่มันเก่าและทรุดโทรมกว่าที่คิดเท่านั้น หลอดนีออนชนิดประหยัดไฟเปิดให้แสงสว่างจนมากพอที่จะบริเวณรอบๆ มันไม่ได้กลัวพอๆ กับไม่น่าพิสมัย หมอคีย์เดินขึ้นไปยังบันไดไม้ท่าทางไม่แข็งแรงก่อน เขารอให้เจ้าของบ้านเชิญก่อนถึงจะก้าวขึ้นตามไป คราวนี้เขากลับพอใจกับรูปร่างเล็กๆ ของตัวเองเพราะถ้าหากเขาตัวใหญ่กว่าหมอคีย์ไอ้ไม้เก่าๆ ที่เอามาต่อกันบันไดคงได้หักคาเท้าแน่ๆ
“ห้องนี้ห้องของหมอมะรุมครับ อยากได้อะไรก็เข้าไปเอาได้เลย อ้อ! เขาให้กุญแจมาแล้วใช่มั้ย”
อาณกรพยักหน้ารับ ควานหากุญแจที่สอดไว้ในกระเป๋ากางเกงพอเจอก็รีบไขมันเข้าไป พอเอาตัวเองเข้ามาในห้องพักส่วนตัวของหมอมะรุมได้ก็โล่งใจ ไม่ชินกับการที่ต้องอยู่กับหมอตัวโตคนนั้นไม่ใช่อะไรแค่ยังรู้สึกผิดที่เผลอทำร้ายกล่องดวงใจของคิมหันต์ จะเอ่ยปากถามไถ่อาการมันก็ไม่ใช่เรื่องดีไม่มีผู้ชายคนไหนหรอกที่อยากจะพูดถึงของรักของหวงโดนทำร้ายอย่างสาหัส ชายหนุ่มถอนหายใจเหยียดยาวตั้งสติเรียบเรียงความคิดว่าต้องการสิ่งใดบ้าง วรทย์จัดให้ได้เรียบร้อยข้าวของวางเป็นระเบียบตามนิสัยของหมอ เฟอร์นิเจอร์ไม่กี่ชิ้นแต่กลับทำให้ห้องน่าพักอาศัยอย่างน่าประหลาดเตียงนอนสีขาวที่เกือบขุ่นตึงเรียบเหมือนเตียงที่โรงแรม ของใช้ส่วนตัวจัดไว้เป็นระเบียบมองหาง่ายและเก็บง่ายเช่นกัน เขาพยายามมองหาห้องน้ำเพื่อหาของใช้ที่จำเป็น แต่นอกจากประตูที่เพิ่งไขเข้ามากับหน้าต่างอีกสองบานเขาก็ไม่พบว่าส่วนไหนของห้องจะเป็นห้องน้ำได้ เลยต้องเปลี่ยนเป็นหาถุงพลาสติกที่ว่าแทนมันวางอยู่บนโต๊ะตัวเล็กๆ ข้างตู้เสื้อผ้า ได้แปรงสีฟันใหม่เอี่ยมยังไม่แกะออกจากห่อมาหนึ่งด้าม จากนั้นก็เปิดตู้เสื้อผ้าอย่างที่เจ้าของห้องว่าเสื้อผ้าตัวเท่ากันหมด แม้จะไม่ได้ใหญ่โตแต่ก็ใหญ่เกินไปสำหรับเจ้าพิกเล็ต เขาเลือกเสื้อยืดเนื้อดีสีเหลืองออกมามันพิมพ์ลายการ์ตูนสดใส ดูเข้ากับคนใส่ดีไม่น้อย
เมื่อได้ของที่ไม่ได้อยู่ในห้องน้ำครบก็ออกมา เห็นทีคงได้รบกวนคุณหมอตัวโตอีกรอบอย่างจนใจ อาณกรปิดประตูห้องพักหันหลังกลับก็พบกับผู้ชายตัวสูงยืนรออยู่ คิมหันต์มองเขาด้วยสายตาเรียบเฉยแต่ก็ไม่ได้แสดงทีท่าเบื่อหน่ายให้รู้สึกละอายใจ
“เอ่อ ผมอยากได้พวก สบู่ ยาสีฟัน หมอมะรุมบอกว่ามันอยู่ในห้องน้ำ ผมไม่รู้ว่าห้อง..”
คิมหันต์ไม่พูดอะไรเพียงแต่หมุนตัวเดินลงบันได อาณกรมองตามแผ่นหลังกว้างเผลอคะเนว่ามันเท่ากับของพี่เสือหรือเปล่า ความกว้างคงจะพอๆ กันแต่เรื่องความหนาพศินกินขาด
“ไหนว่าจะเอาของในห้องน้ำไง”
เสียงร้องเตือนดังจากเบื้องล่าง คนตัวเล็กกว่าเยอะสะดุ้งรีบก้าวเท้าตามแต่เพราะไม่ชินกับขั้นบันไดเก่าๆ ทำให้ก้าวผิด ร่างบางถลาไปข้างหน้าอาณกรหวีดร้องเสียงดังหลับตาแน่นทำใจยอมรับกับความเจ็บปวดที่จะตามมาภายในไม่กี่ลมหายใจนี้
ทว่าความเจ็บปวดที่หวาดกลัวไม่ได้เกิดขึ้น อะไรบางอย่างรัดรอบร่างเขาได้อย่างฉิวเฉียดจมูกปวดหนึบมันกระแทกกับสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่ไม่ได้แข็งเหมือนพื้นไม้หรือผืนดิน หัวใจเต้นระรัวด้วยตกใจจนลืมวิธีหายใจไปพักใหญ่ หัวสมองและร่างกายทำงานพร้อมกัน สติค่อยกลับคืนถึงได้รู้ว่าที่ไม่ได้ตกไถลใส่พื้นเพราะมีคนเข้ามารับไว้ได้ทัน สิ่งแรกที่ได้เห็นหลังจากเปิดตาขึ้นคือเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนที่เขารีบวิ่งตามลงไป
“หมอคีย์!”
“ทำไมผู้ชายตัวเตี้ยซุ่มซ่ามจัง”
เสียงบ่นเบาๆ ดังขึ้นเหนือศีรษะ ตากลมช้อนขึ้นมองผู้ช่วยเหลือกระพริบตารัวกว่าสติจะกลับเข้าที่ก็นานหลายชั่วลมหายใจเหมือนกัน
มือใหญ่รัดรอบเอวบางแน่นไม่รู้ทำไมทั้งหมอมะรุมกับคนๆ นี้ถึงได้ตกบันไดเหมือนกันสงสัยขาจะสั้นเกินไป เห็นทีคงต้องหาคนมาทำให้มันแคบลงหน่อยคนสูงน้อยจะได้ไม่ก้าวตก หัวเล็กที่ไหล่เริ่มขยับกลิ่นแชมพูอ่อนๆ โชยเข้าจมูกถ้าเขาจมูกไม่เพี้ยนมันเป็นกลิ่นเดียวกับที่หมอมะรุมใช้ จะไม่รู้ได้ยังไงในเมื่อใช้ห้องน้ำห้องเดียวกัน
-
“เอ่อ ขอบคุณครับ” คนในอ้อมแขนเอ่ยขอบคุณเบาๆ พลางขืนตัวไปด้วยคงจะพอตั้งหลักได้บ้างแล้ว คิมหันต์ยอมคลายมืออกจากเอวเล็กจะว่าไปเอวของคุณอาของพิกเล็ตเล็กพอๆ กับของหมอมะรุม สองคนนี้มีอะไรเหมือนกันได้อย่างน่าประหลาดหรืออีกทีเขาคงเป็นพวกชอบจับผิดมากเกินไป
อาณกรถอยห่างจากร่างสูงของคนที่ช่วยไม่ให้หน้ากระแทกพื้นสองก้าว จังหวะการเต้นของหัวใจค่อยกลับสู่ภาวะปกติสมองกลับทำงานอีกครั้งมันประมวลผลคำพูดเมื่อครู่ คิมหันต์ว่าเขาตัวเตี้ย!
“แล้วผมก็ไม่ได้เตี้ยนะ ร้อยเจ็ดสิบมาตรฐานชายไทย”
คิ้วหนาของคนตัวสูงกว่าเป็นสิบเซนยกสูง “มาตรฐานชายไทยมันร้อยเจ็ดสิบห้าไม่ใช่เหรอ คุณหายไปตั้งห้าเซน”
คนถูกล้อเรื่องความสูงนึกเสียดายคำขอบคุณเมื่อครู่ หน้าร้อนวูบไปหมดเขาไม่ได้เตี้ยอะไรนักหนาแต่เตี้ยกว่าคนพูดเท่านั้นเองเกือบจะหลุดปากตอบโต้ไปแล้วแต่นึกขึ้นได้ว่าฝากพิกเล็ตไว้กับหมอมะรุม
“ผมอยากได้สบู่กับยาสีฟัน”
น้ำเสียงห้วนลงเพราะไม่พอใจ จนคนฟังรู้ได้คิมหันต์หันไปมองห้องน้ำที่อยู่ไม่ห่างจากจุดที่ยืนอยู่นัก “ห้องน้ำอยู่นั่น ผมจะรอตรงนี้ก็แล้วกัน”
ไม่ต้องรอให้บอกซ้ำสอง ขาสั้นที่โดนล้อก้าวผ่านหน้าไปดูเหมือนเจ้าตัวจะพยายามยืดอกขึ้นเพื่อเพิ่มความสูงให้ตัวเอง คิมหันต์อมยิ้มมองตามแผ่นหลังเล็กไป ทำไมจะไม่เตี้ยล่ะก็หัวยังไม่พ้นคางเขาเลย...
แผลที่หัวมีเลือดไหลซึมออกมาจนได้เพราะความโกรธที่มากเกินไปของคนป่วย ที่ร้ายไปกว่านั้นเขาดันเป็นเจ้าของไข้ชั่วคราวทำหน้าที่แทนผู้อำนวยการจนกว่าท่านจะกลับจากต่างจังหวัด นายเสือคนนี้พิเศษจริงๆ ถึงขนาดมีหมอประจำตัวเป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาล เขามองดูรอยซึมที่แผ่วงกว้างมากขึ้นเรื่อยๆ ด้วยความเป็นห่วง ด้วยหน้าที่ของหมอคงไม่อาจปล่อยไว้เฉยๆ ได้ แต่คนไข้รายนี้เหมือนคนอื่นเสียที่ไหน ตั้งแง่รังเกียจตั้งแต่ลืมตาตื่น เขาหันไปยกหูโทรศัพท์ติดต่อพี่วิวที่เข้าเวรดึกเหมือนกันขอให้ช่วยนำอุปกรณ์ทำแผลมาให้
ไม่กี่อึดใจพี่วิวก็มาถึงพร้อมกับเครื่องไม้เครื่องมือทำแผลครบครัน พิกเล็ตยืนอยู่ข้างเตียงกำมือพ่อแน่นขณะที่ผู้เป็นพ่อก็จ้องเขาเขม็งเช่นกัน
“ออกไปเลย กูอยากอยู่กับลูกกู” พศินบอกเสียงกร้าว แค่ไอ้หมอหน้าตุ๊ดคนเดียวก็เกะกะลูกตาจะแย่อยู่แล้วยังเอาพยาบาลมาเพิ่มให้ห้องมันแน่นขึ้นไปอีก แถมยังถือห่าเหวอะไรมาเต็มมือไปหมด
“เลือดคุณออกผมต้องดูแผลให้คุณอีกรอบ” วรทย์บอกเสียงเรียบ ไม่นำพากับความเกรี้ยวกราดของคนเจ้าอารมณ์
“ไม่ต้องเสือก!”
คนที่สะดุ้งเป็นพี่วิวที่เผลอก้าวถอยหลังโดยอัตโนมัติคงเพิ่งจะเคยเจอคนพาล เจ็บหนักอยู่แท้ๆ หน้าซีดลงเรื่อยๆ คงเจ็บแผลซ้ำเรี่ยวแรงยังไม่ค่อยจะมีเพราะโรคเก่ากำเริบถูกสั่งห้ามให้น้ำให้อาหารไปอีกสามวัน เขาไม่ได้กลัวโดนทำร้าย
แต่แก้วหูมันสะเทือนเพราะคำด่าทอและระดับน้ำเสียงที่เกินมาตรฐาน
“พี่วิวผมของกรรไกรหน่อย”
“กูบอกว่าไม่ต้องยุ่งไง!”
ร่างหนาที่หมายจะลุกขึ้นต่อต้านไอ้หมอหน้าตุ๊ดมันไม่อาจเคลื่อนไหวได้ดั่งใจ แค่ขยับหัวก็ปวดหนึบตัวหนักเหมือนโดนหินถ่วง มือขาวยิ่งกว่ากระดาษยื่นมาตรงหน้าอยากจะหันหัวหนียังทำไม่ได้ทุกส่วนในร่างกายมันปวดร้าวไปหมดไม่รู้ว่าหัวแตกหรือว่าโดนสิบล้อเหยียบกันแน่
“เลือดไหลออกเยอะมาก คงต้องห้ามเลือดก่อน พี่วิวส่งสำลีกับแอลกอฮอล์ให้ผมหน่อย”
เขาต้องทนกับสายตาร้อนแรงตลอดเวลาที่แกะผ้ารอบศีรษะใหญ่ กลิ่นเลือดโชยคลุ้งปนกับกลิ่นยาเจ้าพิกเล็ตเบ้หน้าหนีแต่ไม่ได้ทิ้งพ่อ ขณะที่เจ้าตัวขบฟันแน่นเขาได้ยินเสียงกรอดๆ อยู่ตลอดเวลา แผลที่เย็บไว้หลายเข็มยังไม่ประสานตัวเย็นไหมเช็ดเจนผิวหนังที่ขาดออกเผยอเยิบอย่างน่ากลัว แต่มันแสนจะธรรมดาสำหรับคนเป็นหมออย่างเขา
พยาบาลวิวทำหน้าที่ได้ดีเยี่ยมถึงจะกริ่งเกรงคนไข้หน้าดุคนนี้อยู่ไม่น้อยก็ตาม สำลีชุบแอลกอฮอล์สีฟ้าจนชุ่มโชกถูกส่งให้โดยใช้เหล็กคีบเธอมองสำลีที่ค่อยๆ เปลี่ยนสีด้วยเลือดที่ผสมมาเพื่อรอคอยส่งชิ้นต่อไปให้พลางมองหน้าคนไข้ที่เริ่มจะเหยเกไปด้วย
ความเจ็บแสบแล่นปราดจากที่หน้าผากลามไปทั่วตัว เขาต้องกัดฟันแน่นกว่าเดิมเพื่อไม่ให้หลุดเสียงแห่งความเจ็บปวดออกไปให้ไอ้หมอหน้าตุ๊ดมันได้ยิน แอลกอฮอล์ที่ใช้เช็ดแผลกับไอ้ที่กินเข้าไปมันให้ความรู้สึกที่ต่างกันลิบลับตอนกลืนลงท้องมันเพลินดีแท้ แต่ตอนเอามาจิ้มใส่แผลมันแสบสรรเหลือใจ สำลีถูกเปลี่ยนอันแล้วอันเล่าจนเลือดเริ่มหยุดไหลความเจ็บแสบทุเลาลงเรื่อยหรืออีกทีคงเป็นเพราะเขาเจ็บจนมันชาไปแล้ว
“พ่อจ๋าเจ็บมั้ย” พศินเหลือบตามองบุตรชาย พิกเล็ตมองเขาตาแป๋วความห่วงใยมีเขาสั่นหัวไม่ได้โกหกเพราะตอนนี้มันข้ามขั้นความเจ็บมาแล้ว “ถ้าพ่อไม่เจ็บแล้วพ่อร้องไห้ทำไมจ๊ะ”
คิ้วหนาขมวดน้อยๆ แต่ก็ต้องเบ้หน้าเพราะมันเจ็บจี๊ดที่แผลอีกจนได้
“อย่าเพิ่งขยับซิครับ ดูซิเลือดไหลอีกแล้ว”
ไอ้หมอหน้าเหมือนผู้หญิงมันเอ็ดอยู่ใกล้ๆ เขาเหลือบตามองมัน หน้าขาวๆ ของมันอยู่ห่างจากสายตาไม่ถึงคืบด้วยซ้ำอยู่ใกล้เสียจนได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่แทรกปนอยู่กับกลิ่นเลือดกลิ่นแอลกอฮอล์ฉุนๆ เขาย่นจมูกหนีไม่พิสมัยสารพัดกลิ่นที่ตีกันตอนนี้เท่าไหร่นัก มือมันขยับเคลื่อนไหวอยู่ที่หน้าผากพยาบาลส่งสำลีชุบแอลกอฮอล์สีฟ้าให้อีกก้อนคราวนี้ไอ้หมอบ้ามันกดเน้นมาบนแผลความแสบที่ทำท่าจะเลือนๆ เข้าโจมตีทันควัน มันแสบเสียจนเขาสะดุ้งสุดตัว
“ไอ้เหี้ย! กูแสบ”
วรทย์หลุบตามองคนตัวโตที่ดูท่าจะแสบจริงๆ เขามองเห็นหยดน้ำจากหางตาของคนไข้ อยากจะขำแต่ทำไม่ได้จำต้องทำหน้าขรึมกลบเกลื่อนแต่ดูเหมือนตาของเขามันปิดบังไม่ได้พ่อของพิกเล็ตตลาดเขาลั่นอีกรอบ
“มึงหัวเราะเยาะกูเหรอ!”
คุณหมอหนุ่มสั่นหัวปฏิเสธเสมองไปยังสำลีสีน่ากลัวแทน เลือดค่อยๆ หายไปจากแผลมันซึมลงในสำลี ตลอดเวลาตาดุคู่นั้นไม่ได้เคลื่อนไปจากหน้าเขา ถึงไม่ได้ก้มมองแต่ก็รับรู้ได้ก็ความโกรธมันเล่นแผ่รัศมีมาเสียขนาดนั้นเขาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ตอนที่จัดการเปลี่ยนผ้าก๊อซให้ใหม่ เกือบจะถอยหนีออกมาได้แล้วทว่ามือถูกคว้าไว้เสียก่อน วรทย์ตกใจตาโตไม่คิดว่าคนไร้เรี่ยวแรงจะยกมือขึ้นมาคว้าเขาไว้ได้ซ้ำยังแรงจนเขาบิดมือหนีไม่ได้อีกด้วย
“มึงหัวเราะกูทำไม มึงเป็นคนทำกูเจ็บ”
“ผมไม่ได้หัวเราะคุณ พิกเล็ตเห็นหรือว่าพี่หัวเราะพ่อหนูน่ะ” คุณหมอหนุ่มหาหน่วยสนับสนุน พิกเล็กส่ายหน้าหวือเขาไม่เห็นพี่มะรุมจะหัวเราะพ่อตรงไหน “นั่นไง พิกเล็ตไม่เห็นคุณคิดมากไปเอง”
“กูไม่ใช่ควายนะไอ้สัตว์!”
“มีอะไร อ้าว! พี่เสือตื่นแล้วเหรอ”
เสียงร้องทักทายของผู้มาใหม่ทำให้คนพาลปล่อยมือได้ วรทย์รีบก้างให้ห่างพ้นระยะการรุกรานจากพศิน ที่ข้อมือยังร้อนจากแรงสัมผัสถ้าถลกแขนเสื้อขึ้นดูคงเจอรอยแดงแน่เขาซุกมันไว้ด้วยการไพล่มือไว้ด้านหลัง พี่วิวหน้าตื่นกระโดดหนีห่างไปตั้งแต่ตอนที่เขาโดนคว้ามือแล้ว อาณกรกลับมาพร้อมข้าวของเครื่องใช้ของเขา ได้มาครบเสียด้วยเขาเห็นเสื้อยืดสีเหลืองคืนนี้พิกเล็ตคงได้ใส่เสื้อเขานอน
“ตื่นมาก็เลือดไหลเลย พี่มะรุมเปลี่ยนผ้าก๊อซให้แล้ว”
ผู้อยู่ในเหตุการณ์และเป็นกลางที่สุดรีบรายงานทันที พี่วิวพยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วยแต่เหมือนโดนเย็บปากไม่พูดอะไรซักคำตั้งแต่เข้ามา
“มึงเอาไอ้หมอตุ๊ดนี่ออกไป กูเกลียดหน้ามัน”
“พี่เสือ” อาณกรเรียกอย่างระอาใจ “หมอมะรุมเขารักษาพี่นะ ไปว่าเขาทำไม”
“กูไม่ชอบ มึงให้อายุตมาดูกูเลย กับคนอื่นกูไม่รักษาโดยเฉพาะไอ้คนที่หัวเราะกู”
“ผมไม่ได้หัวเราะ” วรทย์อดแย้งไม่ได้ แค่ขำนิดเดียวทางสายตาด้วยไม่ใช่เปิดปากหัวเราะก๊ากที่ไหนกัน
“ขอบคุณหมอมะรุมมากนะครับที่ช่วยดูแลพิกเล็ต ตอนเช้าผมจะเอาของไปคืนให้นะครับ”
อาณกรตัดบท เข้ามาแทรกตรงกลางระหว่างคนไข้และคุณหมอใช้แผ่นหลังตัวเองบดบังสายตาหาเรื่องของพศินให้คุณหมอตัวขาว วรทย์ยิ้มรับคำขอบคุณ
“ไม่เป็นไรครับ ถ้ามีอะไรเรียกได้เลยผมขอตัวก่อนนะครับ” วรทย์เอ่ยขอตัวกับอาของพิกเล็ตเขาเอียงตัวมองเจ้าตัวน้อย ยิ้มให้ก่อนจะยกมือโบกลา พิกเล็ตรีบโบกมือกลับแต่พอเหลือบไปมองคนเป็นพ่อที่นอนกัดฟันกรอดๆ บนเตียงก็หยุดการล่ำลาทันทีแล้วรีบออกจากห้องไปเพราะไม่อยากโดนฆ่าทางสายตา
พยาบาลวิวรีบหมุนตัวตามคุณหมอเวรไปติดๆ นึกหวาดกับสายตาของคนไข้รายนายพศินคนนี้ นี่ถ้าไม่บอกไม่มีทางรู้เลยว่าคนที่ทั้งดิบทั้งเถื่อนไร้มารยาทพูดจาหยาบคายอย่างนี้จะเป็นญาติของท่านผู้อำนวยการได้ มันต่างกันยิ่งกว่าฟ้ากับเหวยิ่งร้ายไปกันใหญ่เมื่อรู้ว่านายพศินเป็นพ่อของเด็กชายตัวขาวตาโตน่ารักคนนั้น
วรทย์กลับมานั่งที่รู้สึกเหนื่อยยิ่งกว่าตอนเรียนกับอาจารย์ใหญ่ในคาบแรกเสียอีก คุณหมอหนุ่มหมุนคอไปมาไล่ความเมื่อยขบที่ถามหาสงสัยคงจะเกร็งมากไปหน่อยเลยปวดเมื่อยกล้ามเนื้อไปหมด
“น่ากลัวจังเลยนะคะ พี่เคยเห็นผ่านๆ แต่ไม่เคยเห็นจริงจังซักที น่ากลัวอย่างนี้นี่เล่าเมียถึงได้ทิ้งผู้หญิงที่ไหนจะทนผู้ชายปากร้ายอย่างนั้นได้” ด้วยคันปากยิบๆ มันอดไม่ได้ที่จะแอบนินทาคนไข้ “สงสารเด็กคนนั้นจังนะคะที่มีพ่ออย่างนั้น”
เขามองพยาบาลวิวที่เลื่อนเก้าอี้มานั่งฝั่งตรงข้ามโดยมีโต๊ะทำงานคั่นกลาง ดวงตาของเธอยังสะท้อนความหวาดหวั่นไม่หายไม่แปลกหรอกที่พี่วิวจะกลัวนายเสือนั่นเขาเองเป็นผู้ชายแท้ๆ ยังอดใจหายไม่ได้ตอนที่โดนคว้าข้อมือ แต่ทว่าคำพูดของเธอไม่ถูกต้องเสียทีเดียวในความคิดของเขาดูจากความห่วงใยที่พิกเล็ตมีต่อบิดาเขาเดาว่าก่อนที่ครอบครัวจะล่มสลายนายเสือคงเป็นพ่อและสามีที่ดีพอใช้เลยทีเดียว เขาไม่เห็นด้วยเรื่องที่นายเสือโดนเมียทิ้งเพราะความน่ากลัว น่าจะเป็นเพราะโดนทิ้งเลยทำให้นิสัยเปลี่ยนไปมากกว่า แต่ก็เหนื่อยจะค้านพวกผู้หญิงช่างเมาห์จะตายเขาไม่อยากเปิดประเด็นให้พวกเธอไปสืบเสาะหาเรื่องมาคุยกันสนุกปากอีก สงสารพิกเล็ตเด็กตัวแค่นั้นอยู่กับพ่อขี้เมาดีหน่อยที่ได้อาณกรดูแลพิกเล็ตเลยเป็นเด็กดีน่ารัก...
‘ผมต้องไปอบรมที่ญี่ปุ่นครึ่งเดือนระหว่างนั้นผมฝากดูแลเสือด้วย หวังว่าคุณคงทำได้นะครับ’
ประโยคง่ายๆ สั้นๆ ที่บอกเพียงแค่นั้นแต่เขาก็ไม่อาจปฏิเสธได้ คำสั่งจากท่านผู้อำนวยการผ่านสายโทรศัพท์เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนเล่นเอาไหล่สองข้างสู่ลง พร้อมกับความหนักใจที่เหมือนก้อนหินถ่วงน้ำ ถ้านายเสือคนนี้เป็นแค่ผู้ป่วยธรรมดาทั่วไปเขาจะไม่ลังเลใจซักนิดในการรับหน้าที่แต่เพราะนายเสือร้ายสมชื่อมันทำให้เขาตกอยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออก แค่ลืมตามาเจอหน้ากันก็แทบจะกระโดดกัดคอเขาดีที่ป่วยอยู่เลยยังขยับตัวไม่ได้แต่ต้องรักษากันไปจนกว่าผู้อำนวยการจะกลับมา กว่าจะถึงวันนั้นเขาคงเหลือแต่หูแล้วล่ะ
“เฮ้อ~”
“เป็นอะไรหมอมะรุมถอนหายใจซะเสียงดัง”
นายแพทย์คิมหันต์ถามเขากำลังจะออกเวร ส่วนคุณหมอตัวเล็กคนนี้มารอเข้าเวรใบหน้าขาวใสมีแววกังวลอย่างเห็นได้ชัด เจ้าตัวหันหน้ามาทางเขาพลางยื่นหน้าเข้าใกล้ ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ จนปลายจมูกแทบจะติดกัน คิมหันต์เห็นภาพสะท้อนของตัวเองในดวงตากลมสุกใสคู่นั้น หัวใจเต้นผิดจังหวะกับกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่โรยรินอยู่รอบตัววรทย์ สงสัยเขาคงจะห่างเพศรสมากเกินไปถึงได้สับสนไปหมด คนๆ นี้เป็นผู้ชายถึงจะน่ารักกว่าผู้หญิงก็เถอะ ชายหนุ่มกระพริบตารัวไล่ความรู้สึกแปลกๆ ออกไป พร้อมๆ กับร่างบางที่ถอยห่างกลับไปนั่งที่เดิม
“ทำไมนายเสือถึงไม่หน้าตาอย่างหมอคีย์นะ ผมจะไม่ได้ลำบากใจอย่างนี้”
“หือ? คุณว่าอะไรนะ” กลิ่นหอมห่างไปจากจมูกแต่ยังลอยวนอยู่ใกล้ๆ กลิ่นเหมือนขนมอบใหม่ หอมหวานชวนกิน ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอม ไม่ใช่โคโลญจ์หรือโรลออน มันหอมกว่านั้น หอมเสียจนอยากจะลิ้มชิมรส
“ผมต้องรักษานายเสือ” คนตัวหอมเหมือนขนมบอก ยกมือขึ้นเกาหัวบรรเทาความกลัดกลุ้มซึ่งคงช่วยอะไรไม่ได้หรอก “รู้มั้ยหมอนั่นน่ะพอลืมตาขึ้นมาก็คิดว่าผมเป็นผู้หญิง ด่าผมสารพัดพอบอกว่าเป็นหมอก็รังเกียจ จ้องหน้าผมเหมือนจะฆ่ากันให้ตาย นี่แค่วันเดียวเองนะอีกตั้งสองอาทิตย์กว่าท่าน ผอ. จะกลับมา ผมป่นปี้พอดี”
เขาเกือบจะเห็นใจคุณหมอตัวเล็กเสียแล้วทว่าวลีเด็ดที่ได้ยินมันชวนขำเสียมากกว่า “ป่นปี้ นั่นมันใช่สำหรับคนโดนปู้ยี่ปู้ยำนะครับหมอมะรุม”
“ผมคงอยู่ในสภาพนั้นแหล่ะครับ” วรทย์เอนกายพิงเก้าอี้ จู่ๆ ก็หมดเรี่ยวหมดแรงขึ้นมา
“แต่เขาแค่หัวแตกนี่ครับ สองวันก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว” คิมหันต์ให้กำลังใจ
“เขาไม่ได้แค่หัวแตกครับแต่ยังเป็นโรคพิษสุราเรื้อรังอีกด้วย เดิมทีท่าน ผอ. ดูแลอยู่แต่ท่านไปอบรมที่ญี่ปุ่นต่อผมเลยต้องรับหน้าที่ดูแลไปก่อน”
เขาไม่แปลกใจเลยที่นายเสืออะไรนั่นเป็นโรคพิษสุราเรื้อรังเล่นกินเหล้าจนขึ้นชื่อลือชาไปทั่วทั้งอำเภอ เรื่องนิสัยเขาไม่รู้หรอกไม่เคยพบกันจังๆ แต่หน้าตาดุดันเอาเรื่องสมควรที่ผู้ชายตัวเล็กอย่างวรทย์จะหวาดหวั่น แถมยังทำท่าไม่ถูกชะตากันตั้งแต่วันแรกที่เจอกันด้วย มือเรียวแตะที่ไหล่เล็กบีบเบาๆ รับรู้ถึงความเล็กของกระดูกและผิวกายที่นุ่มกว่าผู้ชายทั่วไป
“คงไม่มีอะไรร้ายแรงหรอกครับ แต่ถ้ารับมือไม่ไหวเดี๋ยวผมจะขึ้นไปช่วย”
**ผิดพลาดประการใดขอน้อมรับไว้ค่ะ ขอโทษนะคะที่อัพช้างานรุมเร้ามากมายค่ะ ป.ล.นายเสือจะสำแดงเดชตอนหน้านะคะกุ๊กกิ๊กยังไม่มีช่วงนี้หยาบคายไปก่อน**
-
หมอมะรุมน่าจะเย็บปากไอ้คุณเสือด้วยก็ดีนะ พูดจาแต่ละทีน่าต่อยจริงๆ
ส่วนอาออยกับหมอคีย์ มีลุ้นต่อรึป่าวนะ อิอิ
-
ลุยโลดทั้งสองหมอคึ คึ
-
ชื่อเสือ แต่ปากหมา มากกกกกกกก :laugh:
สงสารพิกเล็ตจริงๆแหละ แม่ก็หนี พ่อยังมาลูกผีลูกคนแบบนี้อีก
คิดถึงแต่เมีย แต่ไม่คิดถึงลูกเลย แล้วจะทำให้เด็กมันเกิดมาทำไมว๊า ใส่ใจบ้างอะไรบ้างเหอะ เฮ้อ :เฮ้อ:
-
ปากแบบนี้จับเย็บซะเลยดีมั้ยเนี่ย
-
พ่อเสือน่าจะเจ็บที่ปากเนอะ เจ็บที่หัวแล้วคิดอะไรดีดีไม่เป็น
-
มาเม้นต์แล้วคร้าบบบ ><
ช่างเป็นการพบกันที่ไม่น่าพิสมัย พี่เสือนิสัยไม่ดีเลยอ่ะ อย่างนี้ต้องให้หมอมะรุมจัดการขั้นเด็ดขาด! :beat:
ปล. ชอบเจ้าหมูน้อยสีชมพูจริงๆอ่ะพี่กวาง น่าร้ากก ว่างๆมาเล่นกับพี่กะปอมบ้างนะพิกเลต :man1:
-
มาล่ะ เรื่องเกี่ยวกับหมอๆ ชอบเป็นการส่วนตัว
หมอมะรุมคงได้ปะทะคารมพี่เสืออีกนาน คนมีอดีตก็งี้แหละ
หมอมะรุมต้องปราบให้อยู่หมัด ส่วนพิกเลตอยากได้หมอมะรุม
มาเป็นแม่ไหม มารอดูกัน
-
ขี้เมาแล้วยังปากเสียอีก น่าจะให้หมอมะรุมเย็บปาก
แต่ก็สงสารพิกเก็ต ทำอะไรทำไมไม่คิดถึงลูกนะ
-
พี่เสือขี้เมานิสัยไม่ดีเลยย :katai5: :katai5: :katai5:
-
พ่อเสือใจเย็นๆหน่อยสิ ทำไมไม่ลองทำเพื่อลูกบ้าง
สงสารพิกเล็ตจัง
-
สนุกมากๆๆๆๆๆๆรอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อน่าจะมาต่อวันนี้เนอะ
-
:mew1: หมอมะรุมมมม จะทำยังไงน้ออออออออ แต่พิ๊กเก็ตน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :hao6:
-
สนุกมากเลยคับ ติดงอมแงม!!!
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:เข้ามาติดตามด้วยคนจ้าาาาาาาาา :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
หมอมะรุมเย็บปากอิตาพี่เสือติดกันไปเลย ปากมอมได้อีก
พูดจาไม่เพราะตบปาก 10 ที ปฏิบัติ!!
พิกเล็ตก่อนได้แม่ใหม่ หาพ่อใหม่ก่อนไหม 55555
ปล.ป้าจ๋าาาาา กว่าจะได้อ่าน ช่วงนี้งานยุ่งจังเลย ^^
-
แอร๊ยยยย พ่อเสือปากร้ายง่า อ่านแล้วยุบยิบๆในหัวใจดี :mew1:
มาต่อไวๆๆน้ะค่ะ เป็นกำลังใจให้จ้าา
รอยุๆๆๆๆ :katai4: :katai4: :katai4:
-
:hao4:
นั่นสิ หมอมะรุมเย็บปาก พี่เสือซะเลย ปากเสียนัก
-
ร้ายมากนะนายเสือ ให้หมอมะรุมฉีดยานอนหลับนานๆ ก็น่าจะดีนะ
-
มาต่อทีเถอะ
-
555 น่ารักดี ชอบอ่ะ อิอิ :hao7:
มาต่อไวไวนะคะอยากอ่านต่อแล้ว :hao5:
-
ชอบเรื่องนี้มากเลย
โดยเฉพาะพิกเล็ตน่ารักสุดๆ
+ 1 + เป็ดจ้า
-
อ่านแล้วสนุก น่าติดตาม มาต่อเรื่อยๆ รออยู่นะคะ :mew1:
-
แปลกแนวดีค่ะ พระเอกเรื่องนี้เหอะๆ
-
คิดถึงหมอมะรุม กะ พ่อเสือ และนู๋ piglet ด้วย
-
อ่านรวดเดียวแล้วอยากเย็บปากพี่เสือ (ตอนล่าสุด) จริงๆ
หมอมะรุมอย่ายอมแพ้นะ
อยากกินไข่ม้วนด้วยจัง
บวกและเป็ดขอบคุณ
-
เดี่ยวเหอะอีพี่เสือ พอหลงรักหมอแล้วหงอแน่ๆ :hao3:
-
ปากเสียแบบนี้คุณหมอขา.. เย็บแผลที่หัวแล้ว อย่าลืมเย็บแผลที่ใจด้วยนะคะ อุฮิ
-
:sad4:
ต้องขอโทษด้วยนะคะที่อัพช้า (มากกก) เพราะว่างานรุมเร้ามากค่ะ ทั้งการจัดรูปเล่มหนังสือทำมือซึ่งส่งโรงพิมพ์ไปแล้ว แต่ดันมาเจอการแก้นิยายที่เพิ่งส่งสำนัำกพิมพ์ไปอีก ทำให้ไม่มีเวลาแต่งเลยค่ะ อัพช้ากว่าปกติมาก แต่คาดว่าวันศุกร์นี้นิยายที่ต้องแก้ส่งสำนักพิมพ์น่าจะเสร็จ แล้วจะเร่งปั่นหมอมะรุมอัพให้อ่านภายในอาิทิตย์หน้าให้ได้ค่ะ ขอโทษจริงๆ นะคะ :mew2:
-
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
รอจ้า
-
มาเป็นกำลังใจให้จ้า :mew1:
-
ป้าจ๋าาาาาาาาาาาาาา คิดถึงพิกเล็ตจังเลย :mew1:
-
ตอนที่...๕ เข้าถ้ำเสือ
คำว่าไม่มีอะไรร้ายแรงห่างไกลจากความจริงนัก นายเสือแผลงฤทธิ์อีกครั้งเมื่อเขาเปิดประตูห้องเข้าไป ในห้องว่างเปล่าปราศจากญาติที่มาเยี่ยม คิดว่าอาณกรคงกลับไร่และจะมาอีกทีในตอนหัวค่ำที่จริงเขาไม่อยากจะเข้ามาซักเท่าไหร่นักแต่เพราะต้องเริ่มรักษานายเสืออย่างเป็นทางการแล้ว เย็นนี้จึงจำเป็นต้องมาดูอาการเพื่อเตรียมการรักษาต่อไป ร่างเล็กก้มเก็บหมอนที่ถูกปามาจากเตียงคนไข้มันเฉียดหน้าเขาไปไม่ถึงเซนดีด้วยซ้ำ ดีที่สัมผัสทางร่างกายไวหน่อยเลยหลบทัน
“มึงมาทำไม”
วาจาหยาบคายยังคงเส้นคงวาเหมือนเดิม วรทย์ลอบถอนหายใจเบาๆ พยายามบอกกับตัวเองว่าจะร้ายยังไงนายเสือคนนี้ก็คือคนป่วยหน้าที่ของเขาคือรักษา เรื่องความชอบหรือไม่ชอบปล่อยให้เป็นเรื่องส่วนตัวของใครของมันจะดีกว่า
“อย่าขยับมากซิครับเดี๋ยวแผลที่หัวก็เปิดอีก”
“มึงออกไปเลย” หัวกระดกขึ้นจากหมอนนิ้วขี้ที่หน้าของเขาก่อนจะตวัดไปที่ประตูที่เขาเพิ่งโผล่มาได้ไม่ถึงนาทีดี วรทย์ไม่สนใจท่าทางเกรี้ยวกราด พศินคงไม่ใช่แค่เกลียดเขาอย่างเดียวน่าจะเป็นผลของการงดเหล้าด้วย ผู้ป่วยมักจะมีอาการหงุดหงิดหรือซึมเศร้ารวมไปถึงอารมณ์แปรปรวนในระยะเวลาภายใน ๑๒ – ๗๒ ชั่วโมง
มือขาวส่งหมอนให้เจ้าของแต่กลับได้รับการปฏิเสธซ้ำยังปัดมันทิ้งอย่างไม่ไยดี คุณหมอตัวเล็กก้มลงเก็บอีกรอบคราวนี้เขาสอดมันใต้หัวที่ผงกขึ้นแทนการส่งให้ นายเสือยังไม่ยอมวางหัวลงกับหมอนตาดุมองเขาอย่างเกรี้ยวกราดราวกับโกรธเกลียดกันมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว ทั้งที่เพิ่งเจอกันได้แค่สองวันไม่รู้ว่าหมอนี่จะโกรธอะไรเขาหนักหนาแค่เขาหลุดขำนิดเดียวเท่านั้นเอง ไม่ได้ล้อซักคำ
“ผู้อำนวยการ เอ่อ หมอปยุตท่านให้ผมดูแลคุณระหว่างที่ท่านไปอบรมที่ญี่ปุ่น ถึงคุณจะเกลียดขี้หน้าผมยังไงคุณก็ต้องเจอผมจนกว่าอาของคุณจะกลับ”
“กูไม่รักษากับมึง ให้แม่งตายซะยังดีกว่า”
วรทย์ระบายลมหายใจแผ่ว เป็นอย่างที่คิดไม่มีผิดยังไม่ทันจะรักษาเขาก็โดนด่าไปกี่ดอกแล้วก็ไม่รู้กว่าผู้อำนวยการจะกลับเขาคงเหลือแต่ซากเน่าๆ แน่
“อาการของคุณค่อนข้างน่าเป็นห่างนะครับ หมอปยุตบอกกับผมแล้วว่าท่านสั่งห้ามไม่ให้คุณกินเหล้าแต่คุณก็กินแผลในกระเพาะขยายขนาด ช่วงนี้ผมคงต้องงดทั้งน้ำและอาหารเพื่อการรักษาเบื้องต้นก่อน”
“กูบอกว่าไม่รักษากับมึงไง หูหนวกหรือไง!” คนป่วยหัวดื้อยังคงด่ากราด เขามองเห็นเส้นเลือดที่ลำคอโป่งขึ้นมาอย่างน่ากลัว ตาคมยิ่งดูน่ากลัวมากกว่าเดิมยามที่เจ้าของเดือดดาลเช่นนี้
แต่คนเป็นหมอไม่สนใจ ยกมือขึ้นหมายจะอังหน้าผากเพื่อตรวจดูอุณหภูมิร่างกายทว่ามือที่สายน้ำเกลือปักอยู่ปัดออกเต็มแรง “อย่าเอามือเหมือนผู้หญิงมาใกล้กู”
“คุณเสือครับ ผมเองก็มีขีดจำกัดเหมือนกันนะครับ แต่ผมเป็นหมอมีหน้าที่รักษาคนป่วยให้หาย คุณเองก็เป็นคนป่วยอาการค่อนข้างหนักด้วยผมอยากให้คุณหาย คุณออยก็อยากให้คุณหาย พิกเล็ตเองก็เหมือนกันแล้วทำไมคุณถึงไม่อยากหายล่ะ ไม่สงสารลูกมั่งหรือไงผู้หญิงแค่คนเดียวทำไมต้องทำร้ายตัวเองด้วย” วรทย์โพล่งไปอย่างลืมตัวกว่าจะรู้ว่าทำพลาดข้อมือก็ถูกคว้าไว้ แรงบีบมันหนักหน่วงจนถึงกระดูก เขาเงยหน้ามองเจ้าของมือสีน้ำตาลตาคมลุกวาวด้วยโทสะ ดูเหมือนว่าคำพูดของเขาจะไปกระตุ้นความเสียใจให้ทำงานบวกกับความโกรธที่มีต่อเขาอารมณ์ของพศินยิ่งรุนแรงมากกว่าเดิม คุณหมอตัวเล็กขืนตัวไว้เต็มกำลังเพื่อไม่ให้ลำตัวเกยขึ้นไปบนเตียงพยายามไม่แสดงอาการใดๆ เพื่อให้อีกฝ่ายจับได้ว่าเขากำลังอกสั่นขวัญแขวน แต่เรี่ยวแรงของนายเสือเมาคนนี้ไม่เบาเลยขนาดป่วยอยู่แท้ๆ ยังแทบจะดึงเขาขึ้นไปบน
เตียงได้ด้วยมือข้างเดียว ไม่อยากจะคิดตอนที่อาการครบสามสิบสองถ้าเป็นอย่างนั้นจริงตัวเขาคงหักเป็นสองท่อนแน่ๆ
“ปล่อยผมนะ”
“กูไม่ปล่อย ทำไมเจ็บหรือไง” พศินยิ้มเยาะ ข้อมือมันเล็กเหมือนผู้หญิงหน้าแม่งก็เหมือนพวกตุ๊ดพวกกะเทย เขาละเกลียดนักไอ้พวกผิดเพศ เพราะมันพาลให้เขาคิดถึงเมียเก่าปารินชอบคบกะเทยและเขาเชื่อหมดใจว่ากะเทยพวกนั้นมันช่วยยุให้ปารินทิ้งเขาก็ลูกไป พวกวิปริต!
คนแรงเยอะกว่าหลายเท่าออกแรงบีบแน่นกว่าเดิมพร้อมๆ กับดึงร่างที่พยายามโก่งตัวหนีอีกด้วย เขาเดาว่าไอ้หมอหน้าตุ๊ดคนนี้คงไม่เคยออกกำลังกายมาก่อนแน่ๆ เรี่ยวแรงถึงได้น้อยเป็นเด็กผู้หญิง น่าสมเพชสิ้นดี “เก่งจริงก็บิดมือออกเองซิ” เขาเปิดศึกท้าทายใช้รอยยิ้มเย้ยหยันเต็มที่ ยังแค้นใจไม่หายที่มันหัวเราะเขาเมื่อวานถึงปากมันจะไม่ขยับแต่มามันพราวระยับคนเจ็บทั้งกายและใจชอกช้ำอยู่แท้ๆ แต่กลับมาหัวเราะเยาะเย้ยกันแถมมันยังเป็นหมออีก เขาเหลือบตามองมือเล็กๆ ที่พยายามบิดไปมาก่อนจะวกกลับไปที่หน้าของมัน สีบนหน้าเริ่มเปลี่ยนไปมันเป็นสีแดงและเข้มขึ้นเรื่อยๆ ปากสีสดเหมือนทาลิปสติกสีชมพูเม้มเป็นเส้นตรง มันใช้มืออีกข้างพยายามแกะนิ้วของเขาออกอีกด้วย
“ผมเจ็บนะคุณเสือ ช่วยปล่อยข้อมือผมด้วย”
“กูไม่ปล่อยจนกว่ามึงจะรับปากว่ามึงจะให้อาหมอมารักษากู”
“ก็อาคุณไม่อยู่ แล้วท่านก็ให้ผมดูแลคุณ” วรทย์เถียงข้อมือเจ็บไปหมด คนบ้าอะไรแรงเยอะชะมัด
“กูไม่สน กูไม่อยากหาย มึงไม่ต้องเสือก!”
“คิดว่าผมอยากยุ่งนักหรือไง ถ้าไม่ใช่เพราะผู้อำนวยการขอร้องมา ไม่ใช่เพราะพิกเล็ตผมไม่มีทางสนใจคุณแน่ๆ” นายแพทย์ตอบกลับไปอย่างหมดความอดทน การรักษานายเสือมันยุ่งยากเหมือนอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิดและคนที่คิดผิดคือหมอคีย์นี่ถ้าพนันกันรายนั้นหมดตัวแน่ๆ “เหวอ!?!”
วรทย์ร้องเสียงดังเมื่อมือที่บีบข้อมือแน่นมันกระตุกเต็มแรงจนร่างเขาปลิวหวือชนกับเตียง หน้าท้องติดกับเตียงนอนส่วนหน้าอกและศีรษะแนบประทับกับอกของคนไข้พอดีหัวใจของนายเสือเต้นอยู่ติดใบหู มันไม่ใช่อัตราการเต้นในจังหวะปกติเลย เช่นเดียวกับหัวใจของเขาแต่ทว่าสาเหตุมันต่างกันเขากำลังหวาดหวั่นและหมอนี่กำลังโกรธ
“มึงไม่ต้องมาเสือกเรื่องของครอบครัวกู! กูเกลียดตุ๊ดเกลียดกะเทยไปให้ไกลๆ หน้ากูเลย เป็นหมาห่าอะไรเสือกเป็นตุ๊ด ไอ้ไส้เดือน! โอ๊ย!”
คำอุทานสุดท้ายหลุดจากปากคนเจ็บเพราะโดนทำร้ายที่หน้าท้องเต็มแรง ข้อมือเล็กถูกปล่อยเป็นอิสระวรทย์ถอยหนีห่างมาหลายเมตรมือข้างที่ต่อยลงบนหน้าท้องแข็งนั่นเลื่อนมาคลำข้อมือตัวเองที่ปวดไม่หาย ทั้งเสียใจทั้งสะใจที่ทำร้ายคนไข้ ไม่ได้อยากจะทำซักนิดแต่ถ้อยคำหยาบคายดูถูกมันทำให้อดรนทนไม่ไหวจริงๆ นายเสือคนนี้ดูถูกเขาไม่พอยังดูถูกอาชีพของเขาอีกด้วย
“มึง ไอ้เหี้ยเอ๊ย!”
พศินจุกจนตัวงอไม่รู้ว่าแผลที่กระเพาะได้รับกระทบกระเทือนไปด้วยหรือเปล่า มันจุกมาถึงลิ้นปรี่ด้วยซ้ำเขาประมาทไปตัวมันเล็กก็จริงแต่แรงมันไม่น้อยเลย คนเจ็บไอโขลกลิ้นรับรู้ถึงรสเค็มปร่าประหลาดที่ตีขึ้นมาจากกระเพาะ
“เฮ้ย!”
วรทย์อุทานด้วยความตกใจ นายเสือไอหนักแถมมีเลือดติดมาด้วยเขาใจเสียคงเพราะแรงต่อยเมื่อครู่ทำให้เลือดออกในกระเพาะแน่ จากที่เสียใจเพียงครึ่งเปลี่ยนเสียใจเต็มร้อยทันทีร่างเล็กรีบถลาเข้าหาคนเจ็บกดปุ่มหัวเตียงเรียกหาพยาบาลเวรทันที นายเสือสิ้นฤทธิ์ไปได้อย่างไม่น่าเชื่อซึ่งมันไม่ใช่เรื่องน่ายินดีซักนิดอาการของหมอนี่กำเริบเป็นเพราะการไม่รู้จักควบคุมอารมณ์ของเขาแท้ๆ ไม่กี่นาทีพี่วิวก็วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา ตาโตกว่าเดิมเมื่อเห็นเลือดที่ติดอยู่ที่มือนายเสือละล่ำละลักถามหาสาเหตุเขาได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ แล้วบอกให้เตรียมห้องเอ็กซเรย์เขาคงต้องดูอาการว่าหนักหนาถึงขั้นต้อง
ผ่าตัดหรือเปล่า
ห้องเอ็กซเรย์เตรียมพร้อมในอีกไม่กี่นาทีต่อมาโชคดีที่ไม่มีคนไข้ในช่วงนี้ พศินหยุดไอแล้วไม่มีเลือดออกมาด้วย
วรทย์ค่อยเบาใจแต่ยังไม่วางใจเสียทีเดียว สาเหตุหนึ่งที่ทำให้อาการของนายเสือกำเริบมาจากฝีมือของเขาเอง คนป่วยดูอ่อนกำลังลงไปมากได้แค่นอนหลับตานิ่งๆ แต่เขารู้ว่ายังไม่หลับคงไม่อยากจะขยับร่างกายมากเพราะกลัวว่าเลือดจะออกมาอีก ผลการสอดกล้องผ่านทางปากซึ่งก็ต้องสู้รบตบมือกันอีกพักใหญ่กว่านายเสือจะยอมให้สอดกล้องเข้าไปคนไข้ทำท่าจะอาเจียนหลายรอบเขาต้องให้พยาบาลช่วยกันจับหัวแรงใหญ่คือพี่สินถ้าไม่ใช้ผู้ชายคงจะจับหมอนี่ไม่ไหว ภายในกระเพาะอาหารมีเลือดออกอยู่จริงๆ แผลค่อนข้างใหญ่แต่ไม่ได้หนักจนถึงขั้นต้องผ่าตัด เพียงให้ยาปฏิชีวนะซักพักอาการน่าจะดีขึ้น เรื่องการรักษากระเพาะไม่น่าเป็นห่วงเท่ากับการรักษาโรคพิษสุราเรื้อรัง เพราะโรคกระเพาะกำเริบหรอกอาการลงแดงถึงได้ทุเลาลง
เกือบสองทุ่มพศินถูกย้ายกลับมายังห้องพักเหมือนเดิม พ่อของพิกเล็ตแทบจะหลับไปทันทีที่เอากล้องออกจากปาก อาณกรและพิกเล็ตรออยู่ที่ห้องทั้งสองวิ่งตามรถเข็นแล้วช่วยกันยกชายร่างใหญ่ขึ้นเตียง พี่วิวจัดการให้น้ำเกลือตามเดิมส่วนเขามีหน้าตอบคำถามให้แก่น้องและลูกของนายเสือ
“ผมขอโทษครับ” วรทย์เอ่ยก่อน ถึงนายเสือจะไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรงมากแต่ถ้าไม่ใช่เพราะเขาคงไม่ต้องเข้าห้องเอ็กซเรย์กันอย่างปัจจุบันทันด่วนเช่นนี้ อาณกรเลิ่กคิ้วสูงมองด้วยความสงสัยเขาไม่รอให้อีกฝ่ายถาม “ผมต่อยท้องคุณเสือครับ เอ่อ เรามีปากเสียงกันนิดหน่อย”
“ต่อยเลยหรือ” ดูเหมือนอาณกรจะทั้งตกใจและแปลกใจ คงคิดไม่ถึงว่าคนเป็นหมอจะทำร้ายคนไข้ได้อยากจะต่อว่าแต่สีหน้าที่สลดพร้อมกับหดลงไปจนเหลือไม่ถึงสองนิ้วทำให้ขยับปากไม่ออก
“ครับ เขาต่อว่าผมหลายคำผมโกรธมากต่อยที่ท้องเขาไปทีนึงแล้วเลือดก็...ออก” เพราะเสียใจจริงๆ จึงกล้าที่จะสารภาพสิ่งที่ทำลงไป เขาจะไม่แปลกใจเลยถ้าหากท่านผู้อำนวยการจะส่งตัวเขากลับมีอย่างที่ไหนเป็นหมอแท้ๆ แต่เป็นฝ่ายทำร้ายคนไข้เสียเอง หัวไหล่ข้างซ้ายรับรู้ถึงน้ำหนักที่ถ่ายทอดลงมาหมอหนุ่มเงยหน้ามองอาณกรยื่นมาแตะที่หัวไหล่พร้อมกับยิ้มอย่างให้กำลังใจ
“ไม่เป็นไรหรอกรับถึงหมอมะรุมไม่ต่อยไอ้พี่เสือเลือดมันก็ออกอยู่ดี ที่จริงโดนซักทีก็ดีเหมือนกันปากมันร้ายหยั่งกับอะไรดีตอนยังดีๆ ก็ปากเสียแล้วพอเมายิ่งหนักไปกันใหญ่ ผมว่างานนี้ไอ้พี่เสือเจอคนกำราบแล้วล่ะ”
คำพูดที่ไม่ได้ถือสาหาความอะไรมันยิ่งกว่ากำลังใจชั้นดี แววตาของมิตรใหม่ไม่ได้บอกซักนิดว่าเป็นการเสแสร้งแกล้งทำเป็นพูดดี วรทย์ยิ้มออกเขาสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ลงมือทำร้ายคนไข้อีก...ถ้าไม่ได้โดนยั่วจนโมโมเหมือนเมื่อตอนเย็น
“แล้วพ่อจะตื่นเมื่อไหร่ฮะ” พิกเล็ตถามไม่ได้สนใจเรื่องที่ผู้ใหญ่คุยกันเพราะมัวแต่นั่งทำการบ้านแค่เห็นพ่อเสือนอนหลับบนเตียงก็สบายใจแล้ว จะว่าไปไม่ว่าพ่อเสือจะทำอะไรเขาก็ยินดีทั้งนั้นยกเว้นตอนกินเหล้า
“คงอีกพักใหญ่หรือไม่ก็ตอนเช้าเลยครับ”
วรทย์ย่อกายลงตอบคำถามเจ้าตัวน้อย พิกเล็กพยักหน้ารับรู้ก้มหน้าทำการบ้านต่อโดยที่ไม่ต้องให้ผู้ใหญ่สอนซักตัวเขามองคำตอบคร่าวๆ ในหน้าแบบฝึกหัดมันถูกหมดเสียด้วยเดาว่าพิกเล็ตคงได้ความฉลาดมาจากมารดาเพราะดูท่าทางแล้วคนเป็นพ่อไม่น่าจะฉลาดซักเท่าไหร่ ปากเล็กสีสดเม้มเข้าหากันเพิ่งจะให้สัญญากับตัวเองไปหยกๆ ว่าจะไม่ทำร้ายคนไข้แต่เขายังเผลอค่อนขอดจนได้
“แล้วอาการของพี่เสือเป็นยังไงบ้างครับ อาหมอบอกผมแล้วว่าระยะนี้คงต้องให้หมอมะรุมดูแลไปก่อน”
คุณหมอตัวเล็กพยักหน้า ยืดกายขึ้นเต็มความสูงร้อยเจ็ดสิบนิดๆ ของตัวเองตามเดิมรู้สึกผ่อนคลายจากความผิด
เล็กน้อย เห็นทีเขาคงต้องรับผิดชอบนายเสือนี่อย่างเต็มที่เพื่อชดใช้ที่ทำให้เจ็บหนักกว่าเดิม
“แผลที่หัวไม่น่าเป็นห่วงครับอีกไม่กี่วันก็ตัดไหมได้ แต่แผลที่กระเพาะต้องดูแลอย่างใกล้ชิดครับ ผมต้องให้ยาปฏิชีวนะเพื่อรักษาแผลไปซักพัก ส่วนเรื่องเลิกเหล้าคงต้องอาศัยความร่วมมือจากทุกฝ่ายลำพังแค่หมอรักษาคงไม่หาย”
“ผมยินดีครับมีอะไรก็บอกมาได้เลย”
“คนไข้ต้องการกำลังใจเป็นอย่างมากครับ เขาเหมือนไม่อยากฟื้นฟูตัวเองขาดกำลังใจ สูญเสียความมั่นใจจนเกือบจะเป็นซึมเศร้า ผมอยากให้คุณแล้วก็คนอื่นๆ ให้กำลังใจเขามากๆ อ้อ! พิกเล็ตด้วยนะครับ”
“ที่ผ่านมาผมไม่เคยต่อว่าซ้ำเติมเขาเลยนะครับ มีแต่เจ้าตัวเท่านั้นแหล่ะครับที่คิดไปอยู่คนเดียว” อาณกรบอกตั้งแต่วันที่ปารินจากไป ไม่มีใครซักคนในไร่กล่าวโทษว่าเป็นความผิดของพศินกระทั่งตัวพิกเล็ตที่ยืนเคียงข้างบิดา ไม่ถามหาแม่ซักคำเจ้าตัวน้อยในวันนั้นเพียงแค่สี่ขวบแต่กลับต้องมารับรู้เรื่องราวเลวร้าวแม่ทิ้งไปพ่อยังเมาเป็นหมาอีก
“งั้นเราต้องช่วยเขาเปลี่ยนความคิด พยายามอย่าให้เขาอยู่คนเดียวอย่าทำอะไรเดิมๆ ที่จริงเปลี่ยนบรรยากาศรอบตัวเขาบ้างก็ดีนะครับ” วรทย์แนะ ขณะที่ผู้ฟังทำท่าคิดตามแต่ดูท่าจะคิดไม่ออก “ก็อย่างเช่นจัดบ้านใหม่ อะไรที่เกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นก็เอาทิ้งไปซะหรือไม่ก็เก็บให้พ้นหูพ้นตาผมว่ามันช่วยได้นะครับ”
คราวนี้อาณภรมองภาพออกกลับบ้านไปทุกคนคงได้งานใหญ่กันแน่ๆ มือที่บีบหัวไหล่เล็กของคุณหมอหนุ่มเลื่อนมากุมกระชับ “ขอบคุณหมอมะรุมมากนะครับ ผมหวังว่าคราวนี้ไอ้พี่เสือจะหายขาดซักทีนะครับ”
นายแพทย์หนุ่มยิ้มรับ ไม่ใช่แค่การรักษาตามหน้าที่หรอกเขาต้องรับผิดชอบนายเสือแสนจะหยาบคายคนนี้ด้วย “ด้วยความยินดีครับ”
พศินถูกส่งตัวกลับบ้านในอีกสองวันต่อมา ในระหว่างที่รักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลช่วงกลางวันจะมีหมอหน้าคมเข้ามาดูแลส่วนช่วงกลางคืนเป็นไอ้หมอหน้าตุ๊ดเขาปาหมอนใส่มันทุกครั้งที่มันโผล่หน้าเข้ามาแต่ก็ต้องเจ็บใจทุกรอบเพราะมันหลบไม่ได้หมดพอหมดหมอนก็หมดอาวุธ พอจะต่อต้านไม่ให้มันตรวจร่างกายมันก็พาพยาบาลเข้ามาช่วย พยาบาลผู้หญิงไม่เท่าไหร่พอจะต้านแรงได้แต่เจอแรงบุรุษพยาบาลทีไรเขาแผลงฤทธิ์ไม่ออกทุกที สุดท้ายมันก็จับเขาฉีดยาจนได้ แผลที่หัวดีขึ้นแผลปิดสนิทแต่ต้องไปตัดไหมอีกทีเขาตั้งใจว่าจะไม่ไปแค่ไหมเอามือดึงก็จบ แผลที่กระเพาะก็ไม่เท่าไหร่ไอ้หมอหน้าคมมันบอกก่อนออกจากโรงพยาบาลว่าเขาสามารถกินอะไรได้แล้วแต่ต้องเป็นอาหารอ่อนย่อยง่ายและห้ามกินเหล้าเด็ดขาด
-
นี่แหล่ะปัญหาสำคัญเขาอยากกินเหล้าจนมือสั่น สามวันที่ได้แตะต้องมันอาการลงแดงมันถามหาตั้งแต่สิบสองชั่วโมงแรกแล้ว แต่เพราะแผลที่กระเพาะมันกำเริบเสียก่อนอาการลงแดงเลยทุเลาลงไปบ้าง แต่พอกลับมาบ้านเขาก็อยากเหล้าขึ้นมาอีกคอมันขมไปหมดนอนไม่หลับ เห็นอะไรก็พาลหงุดหงิดไปเสียหมดแม้แต่บ้านที่จัดใหม่มันยังไม่เข้าตาซักนิด ไอ้ผ้าม่านสีฟ้ามันขัดตาอยากจะกระชากทิ้งเสียให้หายร้อนรน ร่างสูงผุดลุกขึ้นจากเตียงนอนเดินวนไปวนมาเหมือนหนูติดจั่นเขาอยากเหล้าจะตายอยู่แล้วแต่กลับออกจากห้องไม่ได้ประตูถูกล็อคจากด้านนอก เป็นฝีมือของไอ้ออยตัวดีแน่ๆ มันต้องการหักดิบเขาแต่คงไม่ใช่ความคิดของอาณกรคนเดียวแน่ เขามั่นใจล้านเปอร์เซ็นต์ว่าคนแนะนำต้องเป็นไอ้หมอหน้าตุ๊ดนั่นแน่ๆ มันต้องการแกล้งเขารู้อยู่แก่ใจว่าเขาต้องลงแดงมันยังให้อาณกรขังเขาไว้ เขาตัดสินใจไปที่ประตูอีกครั้งใช้ทั้งมือทั้งเท้าเตะถีบสารพัดแต่ประตูไม้บานใหญ่ไม่เขยื้อนซักนิดไม่รู้ว่าเพราะมันแข็งแรงหรือว่าเรี่ยวแรงเขามันถดถอยลงกันแน่
“ไอ้ออย มึงเปิดประตูให้กูเลย! ไอ้ห่านี่ไปเชื่อไอ้หมอมันถึงขั้นขังพี่ นี่มึงแปรพรรคแล้วหรือไงวะ!”
เจ้าของชื่อกัดฟันกรอดพยายามดันประตูเต็มกำลังถึงจะมั่นใจว่าแม่กุญแจอันใหญ่ที่ลงกุญแจล็อคกเอาไว้มันจะแข็งแรงมากพอที่จะต้านกับแรงจากคนภายในห้องได้แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะเอามือช่วยดันไว้อีกแรง ถ้าไม่ขังมีหวังพี่เสือก็หาทางไปกินเหล้าอีกจนได้ อุตส่าห์ลงทุนให้เด็กช่วยกันจัดบ้านใหม่เอาตามใจที่พิกเล็กชอบทุกอย่างเลยเน้นไปทางสีฟ้ารูป
หรือของใช้ของปารินถูกเก็บใส่กล่องแล้วยัดไว้ในห้องเก็บของไม่ได้ถึงขั้นเผาทิ้งตามคำแนะนำของวรทย์เผื่อไว้ว่าวันใด
พิกเล็ตเกิดอยากดูของต่างหน้าแม่จะได้รื้อหาเอามาให้ยังไงเสียสายใยแม่ลูกก็ตัดกันขาดไม่ได้ง่ายๆ ประตูถูกกระทุ้งมาจากด้านในอีกรอบเขาต้องใช้หลังดันเอาไว้ พี่เสือคงลงแดงอยากเหล้าใช่ว่าจะไม่เห็นใจเห็นอาการทุรนทุรายของรุ่นพี่ใจก็เจียนจะอ่อนแต่ถ้าเขายอมเปิดประตูมันก็จะเข้าอีหรอบเดิม พี่เสือก็จะไม่มีวันเลิกเหล้าได้
“เปิดประตูให้กูเดี๋ยวนี้นะไอ้ออย! มึงเห็นไอ้ตุ๊ดนั่นดีกว่ากูหรือไง” แม้จะมีบานประตูกั้นแต่เสียงของพศินก็กังวานก้องได้ยินชัดเต็มสองรูหู มันดังไม่ต่างกับใช้เครื่องขยายเสียง
“หมอมะรุมเค้าไม่ได้เป็นตุ๊ด แล้วผมก็เห็นแก่พี่หรอกถึงได้ต้องล็อคห้อง” เขาตะโกนตอบกลับไปแต่อีกฝ่ายยอมเสียที่ไหน ยังทั้งเตะทั้งถีบประตูไม่หยุด
“หน้าอย่างนั้นหรือไม่ใช่ตุ๊ด อีแนนซี่อะไรนั่นหน้าแม่งหยั่งกับคนขับรถสิบล้อตัวใหญ่ยิ่งกว่ากูอีกมันยังเป็นตุ๊ดเลย”
“ผมก็ตัวเล็กผมก็ไม่ได้…เป็นตุ๊ด” ไม่รู้ว่าอีกฝั่งจะรู้สึกได้ถึงน้ำเสียงที่ลดระดับลงไปหรือเปล่า ใจคนพูดเองก็โหวงวูบไม่ได้เป็นตุ๊ด แต่กลับไม่รักผู้หญิงที่ไหนใจมันสามิภักดิ์อยู่กับใครบางคนไปเสียแล้ว ชายหนุ่มปัดเรื่องเป็นไปไม่ได้ออกจากสมอง ร่างเล็กพลิกกลับใช้หลังดันแทนมือ “อดทนหน่อยนะพี่เสืออีกไม่กี่วันก็หายแล้ว”
“กูไม่ทน! กูอยากกินเหล้า”
จากนั้นเขาก็ต้องฟังเสียงด่าทอแบบไม่มีซ้ำจนหูชา ที่สุดมันซาไปคนในห้องหยุดทำร้ายประตูมันเงียบลงพร้อมกับแรงกระทุ้งกระแทกก็หายไปด้วย…มันเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันพี่เสือคนเดิมเคยปากร้ายแบบนี้หรือเปล่าเพราะเท่าที่จำได้ในความทรงจำของเขามีแต่พี่เสือที่แสนใจดีเท่านั้น อดทนอีกหน่อยพี่เสือคนเดิมใกล้มาแล้ว…
“นะครับไปบ้านผมกันตอนนี้พ่อกินข้าวได้แล้ว พี่มะรุมไปทำไข่ม้วนให้พ่อกินหน่อยนะครับ”
คุณหมอมะรุมยิ้มเจื่อนๆ ให้เจ้าตัวน้อยที่มาคะยั้นคะยออยู่พักใหญ่เพื่อให้เขาไปทำมื้อเย็นให้ ที่จริงวันนี้เขาได้หยุดเพราะเป็นเสาร์ไม่ได้ไปไหนอยู่แล้วมีแพลนแค่จะนอนยาวๆ หลังจากที่รบรากับนายเสือเสียหลายวันแต่ประจวบเหมาะตอนเช้าเขาออกมาอะไรกินตามปกติแต่มันปกติก็ตรงที่ได้เจอกับพิกเล็ตที่มาพร้อมกับนายดินและนายปืน เหมือนไม่ได้ตั้งใจแต่ไม่ใช่เพราะความบังเอิญแน่นอน
“พี่ยังไม่ได้ซักผ้าเลย”
“เดี๋ยวผมช่วย” ปืนอาสา เลยตาดุกลับไปเป็นคำตอบแทน
“งั้นเดี๋ยวผมรอนะฮะ” พิกเล็ตบอกตาใส ความตั้งใจไม่ได้ลดน้อยไปเลยซักนิด “ผมอยากให้พ่อได้กินของอร่อย ไหนพี่มะรุมบอกว่าถ้าเราช่วยกันพ่อจะหายไวขึ้นไงฮะ”
เจอไม้นี้เข้าไปเล่นเอาเขาปฏิเสธไม่ออกจำต้องเชิญแขกไม่ได้รับเชิญทั้งสามหน่อมารอเขาจัดการงานบ้านให้เสร็จก่อนแล้วถึงจะยอมไปไร่เคียงฟ้าเป็นครั้งแรก ผู้ใหญ่สองคนไม่เท่าไหร่นั่งรออยู่ที่ม้าหินอ่อนหน้าบ้านแต่เจ้าตัวแสบวิ่งกระดี๋กระด๋าตามมาถึงในห้องทำท่าตื่นตาตื่นใจกับทุกสิ่งในห้องของเขาราวกับว่าห้องพักเป็นสวนสนุกก็ไม่ปาน
“ห้องพี่มะรุมน่าอยู่จังเลยฮะ”
“แคบจะตาย” เขาตอบไปส่งๆ ระหว่างที่กำลังแยกผ้าเตรียมจะไปซัก พิกเล็ตกระโดดขึ้นไปบนเตียงมองนู่นมองนี่อย่างตื่นตาตื่นใจก่อนจะเจอเป้าหมายเป็นตุ๊กตารูปช้างก้านกล้วยที่หลานชายเขาจับยัดใส่กระเป๋ามาให้ พิกเล็กคว้ามันมากอดหอมซ้ายหอมขวาอย่างไม่รังเกียจกลิ่นของเขาที่ติดตัวตุ๊กตา
“ผมชอบก้านกล้วยฮะ มันเก่ง”
“ใช่ เป็นช้างกู้บ้านกู้เมืองเชียวนะ”
“พี่มะรุมซื้อเองหรือฮะ” เจ้าตัวยุ่งถามต่อความสนใจทั้งหมดหยุดที่เจ้าตุ๊กตาช้างก้านกล้วยเสียแล้ว
“เปล่า หลานพี่จับใส่กระเป๋ามาให้” เจ้าของตอบตอนที่แยกผ้าเสร็จพอดี วันนี้คงไม่ได้ซักเองแล้วต้องพึ่งพี่เพ็ญแม่บ้านตัวท้วมเสียแล้ว แถมต้องเสียเงินจ้างอีกต่างหาก
“พี่มะรุมมีหลานด้วยหรือฮะ”
“ครับ เป็นลูกของพี่สาวน่าจะแก่กว่าเราสองสามปี” เขาตอบคำถามพลางนึกถึงเจ้าหลานชายตัวแสบที่ทั้งวุ่นทั้งจุ้นไม่น้อยไปกว่าเจ้าตัวเล็กบนเตียงนี่ออกจะแก่แดดแก่ลมกว่าด้วยซ้ำ เจ้าช้างตัวใหญ่แถมยังดำอีกต่างหากทั้งที่แม่ตัวขาวจั๊วสงสัยเชื้อพ่อจะแรงไปผิวเลยเข้มไปหน่อย คุณหมอตัวเล็กถอนหายใจสั้นๆ ว่าจะไม่คิดถึงใครแล้วแต่ก็อดไม่ได้พี่สาวที่ว่าคนละพ่อคนละแม่กันแต่ก็สนิทกันพอดู อยากกลับไปหาแต่รอให้เข้าที่เข้าทางอีกนิดเขาจะกลับไปกอดทุกคนให้หายคิดถึง
“ผู้ชายหรือผู้หญิงฮะ”
“ผู้ชายชื่อช้าง ถ้ามีโอกาสพี่จะพามาเที่ยวหาพิกเล็ต” เขายิ้มให้เด็กชายตัวขาว รายนี้คงได้พันธุกรรมมาจากฝั่งแม่เยอะเป็นแน่ตัวถึงขาวเพราะฝั่งพ่อนั้นผิวแทนจนเป็นเข้ม ความลำบากใจมาเยือนอีกรอบถ้าไปไร่เคียงฟ้าเขาก็ต้องเจอกับหมอนั่นไม่ได้จงใจเลี่ยงเพราะยังไงเขาก็ต้องดูอาการหมอนั่นจนกว่าผู้อำนวยการจะกลับมาอยู่ดี แต่ไปถึงที่บ้านมันรู้สึกทะแม่งๆ พิกล
“อย่าลืมนะฮะ พาพี่ช้างมาหาพิกเล็ตหน่อยพิกเล็ตอยากเจอพี่ช้าง”
พี่หมอหน้าขาวของพิกเล็ตยิ้มอ่อนโยนเป็นการให้คำตอบไปในตัวก่อนจะชวนกันออกไปเอาผ้าฝากพี่เพ็ญซักพร้อมรีด จากนั้นเขาก็พาสามหนุ่มไปหาซื้อวัสดุสำหรับทำมื้อเย็นเพื่อลูกชายและเจ้าของไร่เคียงฟ้า
กว่าจะได้ของครบก็บ่ายสองโมงกว่าพอดี ไม่ใช่เพราะลีลาเรื่องมากแต่ระยะทางจากตัวเมืองสู่ไร่เคียงฟ้าไม่ใช่ใกล้ๆ เลยร่วมยี่สิบกิโลเมตรเห็นจะได้แทบจะข้ามอำเภอด้วยซ้ำแม้เส้นทางจะไม่ได้ลำบากยากเย็นเพราะเป็นยางมะตอยตลอดเส้นทางแต่ถ้าให้มาตามลำพังเขาคงเลี้ยวผิดตั้งแต่ซอยแรกแล้ว รถกระบะตอนครึ่งกลางเก่ากลางใหม่แต่เครื่องยนต์คุณภาพดีเยี่ยมพาลัดเลาะตามทิวแถวของยอดไม้ที่ร่มรื่นขึ้นเรื่อยๆ พิกเล็ตส่งเสียงเจื้อยแจ้วตลอดทางชี้ให้ดูอาณาบริเวณที่เป็นการปกครองของพ่อตัวเอง ระหว่างที่เล่าดวงตาคู่นั้นมันเต็มเปี่ยมไปด้วยความภูมิใจจนเขาอดรู้สึกถึงความยิ่งใหญ่ของนายเสือไปด้วย
“หายไปไหนกันมา ฉันโทรไปทำไมไม่รับ”
ทันทีที่ลงจากรถเขาก็พบกับอาณกรที่ยืนจังก้ารออยู่ หน้ามุ่ยบอกบุญไม่รับแถมพร้อมจะเอาเรื่องทุกคนที่ลงจากรถอีกด้วย ปืนหันไปสะกิดดินที่ยืนตัวลีบส่วนพิกเล็ตเงยหน้ามองส่งยิ้มแหยๆ ให้เขา
“นี่อย่าบอกนะว่าไปโรงพยาบาลกันมา” อาณกรถามต่อทั้งที่ยังไม่ได้คำตอบในคำถามแรก
“ผมไปห้องพี่มะรุมมาด้วยฮะ”
“เราน่ะตัวดี หนีไปตั้งแต่เช้าอาตามหาทั่วทั้งไร่ไม่เจอดีนะที่เมี่ยงเห็นว่าไปกับสองคนนี้” พิกเล็ตสะดุ้งโหยงทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ให้ได้ “ไม่ต้องมาร้องไห้เลย วันนี้อาจะทำโทษเราห้ามกินขนมหลังกินข้าวเข้าใจไหม”
“เข้าใจครับ” เจ้าตัวยุ่งก้มหน้ายอมรับความผิด เขาชวนน้าดินกับน้าปืนออกไปหาพี่มะรุมด้วยกันเพราะอยากให้พ่อได้กินของอร่อยๆ บ้าง ตอนแรกน้าทั้งสองคนไม่ยอมไปเพราะกลัวโดนด่าแต่พอเขาบอกไปว่าถ้าอยากให้พ่อหายก็ต้องเอาอะไรใหม่ๆ มาให้พ่อบ้าง จำได้ว่ายังไม่เคยกินไข่ม้วนแถมยังสัญญาไว้แล้วด้วยว่าจะให้พี่มะรุมมาทำให้กินถ้าพ่อได้กินไข่ม้วนของพี่มะรุมพ่อต้องหายไวแน่ๆ น้าปืนเห็นด้วยส่วนน้าดินอยากไปหาอะไรกินที่หน้าโรงพยาบาลเลยยอมตามไป แต่เขาไม่ได้ขออนุญาตอาออยก่อนเพราะรู้ดีว่าถ้าขอก็ไม่ได้ไปอยู่ดี ดังนั้นถ้าโดนทำโทษมันก็คุ้มกับที่ได้มา
“อย่าโทษพิกเล็ตเลยครับผมผิดเองที่ไม่ได้ห้าม” ปืนรับผิดอีกคนไม่ชอบใจนักหรอกที่เห็นหน้ายุ่งๆ ของคุณออย
ผู้ชายหน้าตาน่ารักเหมาะกับรอยยิ้มน่ารักๆ มากกว่า
“นายน่ะผิดแน่ แต่เอาไว้ให้ฉันคิดได้ก่อนว่าจะทำโทษพวกนายยังไงดี”
“ผมเปล่านะครับคุณออยไอ้ห่าปืนนี่มันชวนผมไปเอง” ดินรีบแย้ง กลัวคุณออยตัดเงินเดือนจริงๆ คราวที่แล้วพี่เสือชวนกินเหล้าก็ไม่ห้ามคราวนี้ยังพาพิกเล็ตไปข้างนอกโดยไม่ได้รับอนุญาตอีก
“มึงมันก็อย่างนี้ตลอดมีเรื่องทีไรโทษแต่กูทุกที”
“ก็มันจริงนี่หว่าถ้ามึงไม่ใจอ่อนเชื่อพิกเล็ตเราจะซวยแบบนี้หรือ”
“พอที!” คุณออยของสองหน่อพูดเสียงดังและทรงไปด้วยอำนาจ “กลับบ้านไปก่อนไว้รอรวบยอดทีเดียว”
วรทย์มองสองหนุ่มตัวล่ำวิ่งหายไปยังทางเล็กที่ผ่านบ้านไม้หลังใหญ่ไป เขาดึงเอาตัวพิกเล็ตมากอดไว้หลวมๆ ใจนึงก็นึกสงสารเด็กน้อยอีกใจก็เห็นด้วยกับอาณกรถึงพิกเล็ตจะทำเพื่อพ่อแต่วิธีมันผิด ถึงจะไม่ผิดมากแต่การได้รับโทษเสียบ้างก็ดีกว่าปล่อยไปเฉยๆ จนเด็กได้ใจ
“ต้องขอโทษหมอมะรุมด้วยนะครับที่เสียมารยาท” อาณกรฝืนยิ้มทั้งที่คิ้วยังขมวดอยู่ นายแพทย์หนุ่มตัวเล็กยิ้มกลับสั่นศีรษะน้อยๆ
“ไม่หรอกครับ แล้วนี่มีเมนูมื้อเย็นหรือยังครับ” เขาบีบหัวไหล่เล็กๆ ของพิกเล็ตอย่างให้กำลังใจถึงจะโดนทำโทษแต่เขาก็ยังจะทำมื้อเย็นตามที่ให้รับปากไว้
“ไม่แน่ใจว่าเมี่ยงทำอะไร แต่ออกไปตลาดแล้ว”
“ทำไข่ม้วนให้พ่อเสือเถอะนะฮะ” พิกเล็ตพูดแทรกขึ้นก่อนจะก้มหน้าหนีตาดุๆ ของอาออย
“อาไม่มีเวลานะพิกเล็ต ต้องเข้าไร่ไปดูปาล์มเย็นโน่นกว่าจะกลับ”
“ผมทำเองครับ” วรทย์บอก “คุณออยไปดูปาล์มเถอะครับส่วนมื้อเย็นเดี๋ยวผมทำให้ ไม่ได้มีแค่ไข่ม้วนหรอกครับผมซื้อปลาหมึกกับหมูบดมาด้วยแล้วก็ผักอีกสองสามอย่างน่าจะพอแจมกับที่...”
“พี่เมี่ยงฮะ”
“อ้อ กับที่เมี่ยงจะทำครับ”
อาณกรลังเลอยู่พักใหญ่สีหน้าทั้งลำบากใจทั้งเกรงใจอย่างชัดเจนแต่ที่สุดก็ยอมพยักหน้าเห็นด้วยกับข้อเสมอ ก่อนจะบอกถึงที่วางอุปกรณ์ทำครัวทั้งหมดและไม่ลืมกำชับเจ้าหลานยอมยุ่งห้ามซนเป็นเด็ดขาด วรทย์อมยิ้มตอนที่พิกเล็ตพยักหน้าขึงขังรับคำผู้เป็นอา เขายืนส่งอาณกรรอจนกระทั่งรถกระบะสีแดงเขรอะสนิมมันแล่นหายเข้าไปในส่วนที่เรียกว่าป่าแล้วจึงค่อยชวนเจ้าตัวยุ่งช่วยกันขนของที่ซื้อมาเข้าไปในครัว
เขาเพิ่งจะสังเกตบ้านของนายเสือตอนที่อาณกรไปแล้วเต็มตา บ้านไม้สองชั้นหลังใหญ่รูปแบบของบ้านไม่ใช่บ้านที่เห็นได้ตามชนบทแต่มันสวยงามราวกับหลุดมาจากภาพวาดของฝรั่ง ตัวบ้านเป็นไม้ทั้งหลังเบื้องหลังเป็นทิวเขาที่คะเนจากสายตามันอยู่ไม่ห่างมากนักมากสุดคงไม่เกินห้ากิโลเมตรเข้ากันได้อย่างลงตัว รอบๆ บ้านมีดอกไม้ดอกเล็กๆ สีม่วงสลับชมพูที่เขาไม่รู้จักปลูกอยู่ด้วย ถึงจะไม่สวนสวยแต่ก็มีลานโล่งไว้วิ่งเล่นได้อย่างสบายๆ เขาหันกลับไปมองด้านหลังซึ่งเป็นส่วนของหน้าบ้านมันมีแต่ต้นไม้ขึ้นเต็มไปหมดแต่ไม่ถึงกับหนาแน่น และไม่น่ากลัวกลับให้ความรู้สึกร่มรื่นมากกว่า ดูเหมือนว่าบริเวณอื่นๆ ก็จะมีแต่ต้นไม้เต็มไปหมด ได้ยินเสียงลมหวีดหวิวเป็นระยะๆ อาจเป็นเพราะที่ตั้งบ้านมันอยู่บนที่สูงนั่นเอง
“บ้านพิกเล็ตสวยจังเลยเนอะ”
“ฮะ พิกเล็ตชอบต้นไม้พ่อก็ชอบ ถึงได้ปลูกแต่ต้นไม้แต่ไม่ยอมปลูกดอกไม้”
“แล้วรอบๆ บ้านนี่ล่ะใครปลูก” เขามองดอกไม้ดอกน้อยที่ถูกลมพัดจนกลีบดอกไหว
“อาออยฮะ อาออยชอบดอกไม้น้าดินบอกว่าอาออยเหมือนผู้หญิง”
เขาไม่แปลกใจหรอกที่ดินจะคิดอย่างนั้นก็อาณกรตัวเล็กแถมยังน่ารักอีกด้วย เขาจูงมือเล็กให้เจ้าของบ้านนำทางเข้าสู่ตัวบ้านเคียงฟ้าอย่างแท้จริง
-
บ้านไม้ที่ดูจากภายนอกว่าใหญ่แล้วพอได้เข้ามาด้านในมันโอ่โถงกว่าที่คิดข้าวของเฟอร์นิเจอร์ที่ใช้ประดับตกแต่งเกือบเจ็บสิบเปอร์เซ็นต์ทำจากไม้ แถมยังเป็นงานฝีมืออีกด้วยเขาไม่ค่อยถนัดเรื่องนี้นักแต่ก็พอจะมองออก มีกลิ่นหอมอ่อนๆ คล้ายกับกลิ่นของน้ำกะทิที่กินกับขนม ความสงสัยเฉลยเมื่อเห็นเจ้าใบไม้หอมๆ ชื่อว่าใบเตยพับเป็นรูปดอกไม้น่ารักปักแทรกอยู่ในแจกกันดอกไม้ตามมุมต่างๆ ของบ้าน ถ้าจะให้เดาคงเป็นฝีมือของอาณกรไม่ก็ผู้หญิงที่พิกเล็ตเรียกว่าเมี่ยงนั่นเอง
เจ้าตัวน้อยจูงมือเขาเดินไปเรื่อยๆ พลางแนะนำถึงส่วนต่างๆ ของบ้านที่เขาเพิ่งผ่านมาเมื่อครู่เป็นส่วนของห้องโถงหรือห้องรักแขกดูท่ามันจะไร้การต้อนรับแขกมานานสังเกตได้จากรอยฝุ่นจางๆ บนโต๊ะไม้สีน้ำตาลเข้ม พิกเล็ตพาเขาเข้ามาอยู่ในครัว ห้องนี้มีการใช้งานทุกวันเพราะข้าวของอุปกรณ์ทำครัวมีร่องรอยการใช้งานอย่างชัดเจน ทั้งกระทะ ตะหลิว จาน ชาม ช้อน มีด เขียงและอีกสารพัดวางไว้เป็นระเบียบแต่ง่ายต่อการหยิบจับใช้สอย ในห้องครัวไม่ได้มีแค่เขากับพิกเล็ตยังเด็กสาวคนนึงยืนอยู่ในนั้น เด็กผู้หญิงอายุราวสิบเจ็ดถึงสิบแปดปี ผิวเข้ม ตาคม ผมสีดำรวบเป็นหางม้าง่ายๆ ที่ท้ายทอย เจ้าตัวมองมาที่เขาแล้วก้มหน้าหลบ ดูเหมือนว่าหน้าของเธอจะซับสีเลือดเสียด้วย เขาไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองแต่คิดว่าเด็กคนนี้กำลังอายเขาเป็นแน่
“พี่เมี่ยง นี่พี่มะรุมฮะ พี่มะรุมเป็นหมอ รักษาพ่อเสือด้วย” เสียงใสของเด็กชายแนะนำตัวให้ผู้สูงวัยกว่าตนได้รู้จักกันคร่าวๆ
เมี่ยงเงยหน้ามองคุณหมอหน้าใสอีกรอบ เคยได้ยินพิกเล็ตกับคุณออยพูดถึงอยู่บ้าง ไม่คิดว่าตัวจริงจะทั้งหล่อทั้งน่ารักขนาดนี้ ผิวขาวจัดยิ่งกว่าหยวกกล้วย ตากลมสดใสเป็นประกาย เส้นผมสีน้ำตาลเข้มตัดเป็นทรงยากกว่าคนแถวนี้นิดหน่อยแต่ไม่ได้รกรุงรังจนน่าเกลียด ตัวสูงกว่าเธอแค่ไม่กี่เซนติเมตร โดยรวมผู้ชายคนนี้น่ารักน่ามองกว่าเธอเสียอีก เด็กสาวยกมือกระพุ่มไหว้คนที่คิดว่าน่าจะมีอายุมากกว่าตน แต่จะให้เดาอายุจริงๆ คงไม่ง่ายนักเพราะคุณหมอคนนี้หน้าเด็กชะมัด
“ผมขอยืมครัวหน่อยนะครับ สัญญาว่าจะไม่ให้เลอะ” เสียงทุ้มนุ่มฟังเพลินหูบอกกลับมา เมี่ยงพยักหน้าตาปรอยมองปากจิ้มลิ้มขยับตามคำพูดโดยไม่ได้ฟังสิ่งที่เขาพูดสักนิด
“ทำไข่ม้วนกันเถอะฮะ อาออยกลับมาจะได้กินด้วยกัน”
เมี่ยงเลี่ยงหลบออกมาเมื่อคุณหมอหน้าใสลงมือทำมื้อเย็นเพิ่มเติมจากที่คุณออยสั่งไว้ ส่วนนั้นเธอทำเสร็จหมดแล้วตั้งบนเตาไม้คอยเท่าบางอย่างก็เก็บใส่ตู้กับข้าวเอาฝาชีปิดไว้อย่างดี เธอคอยมองร่างเล็กๆ ของคุณหมอมะรุมหยิบนู่นจับนี่ บางครั้งก็ใจเต้นรัวเมื่อชายหนุ่มหันมาถามถึงอุปกรณ์บางชิ้นที่หาไม่เจอ...ผู้ชายอะไรน่ารักจริงๆ
หนึ่งชั่วโมงต่อมาไข่ม้วนหน้าตาสวยงามก็วางเรียงอยู่ในจานทรงแบน พิกเล็ตดีใจตาวาวเด็กชายดูตื่นเต้นมากเพราะมีส่วนร่วมในอาหารจานนี้ด้วย เมี่ยงไม่เคยเห็นไข่ม้วนมาก่อนยื่นมามองเสียจนปลายจมูกแทบจะติดจาน สูดเอาความหอมแปลกๆ นอกจากหน้าตาจะไม่เหมือนไข่เจียวหรือว่าไข่ดาวแล้วกลิ่นมันยังหอมน่ากินกว่า แถมมีสาหร่ายแผ่นเขียวๆ ม้วนซ้อนอยู่กับแผ่นไข่อีกด้วย เด็กสาวเหลือบตาขึ้นมองคุณหมอหนุ่มราวกับจะขออนุญาตและได้รอยยิ้มอ่อนโยนตอบกลับมา
“ผมแบ่งไว้ให้เมี่ยงกับคนอื่นๆ แล้วไม่รู้ว่าจะพอกินหรือเปล่า แบ่งกันกินนะครับ”
เมี่ยงดีใจจนซ่อนรอยยิ้มไว้ไม่มิด คุณหมอคนนี้นอกจากจะรูปร่างหน้าตาน่ารักแล้วยังนิสัยดีอีกต่างหาก อยากจะวิ่งออกไปป่าวประกาศอวดให้เจ๊กลอยกับคนอื่นๆ ได้ฟัง แต่ก็กลัวว่าคุณหมอจะตกใจเสียก่อนเลยได้แต่ยิ้มกว้างอวดฟัน
ขาวตัดกับสีผิวให้ไปแทน
“แล้วพ่อของพิกเล็ตอยู่ไหนละครับ พี่ยังไม่เห็นเลย” ไม่ได้คิดถึงแค่ถามหาตามมารยาทเท่านั้น วรทย์กัดปากตัวเอง..ทำไมต้องคิดถึงด้วยล่ะ ต้องบอกว่าไม่ได้อยากรู้แค่ถามไปตามมารยาทถึงจะถูก
“พ่อนอนข้างบนครับ ห้องของหนูก็อยู่ข้างบนห้องของอาออยด้วย พี่มะรุมอยากไปดูไหมครับ”
วรทย์สั่นหัวทันทีใครจะอยากไปเจอหน้าคนที่ด่าเขาป่าวๆ ว่าเป็นตุ๊ดเป็นกระเทย ถึงตอนนี้จะยังไม่รู้ว่าที่จริงแล้วตัวเองชอบผู้หญิงหรือผู้ชายแต่ไอ้หมอนั่นก็ไม่สิทธิ์มาชี้ชะตาให้เขาเป็นนู่นเป็นนี่ได้ตามใจ คิดถึงตรงนี้ก็เผลอขมวดคิ้วด้วยความไม่ชอบใจ ไม่อยากเจอหน้าเลยแต่ดันเข้ามาอยู่ในบ้านของนายเสือเสียแล้วหวังว่าหมอนั่นคงไม่อยากกินไข่ม้วนขึ้นมาจริงๆ หรอกนะ
ยังไม่ได้ถามอะไรต่อ รถกระบะที่อาณกรขับออกไปก็มาจอดที่เดิม ร่างเล็กลงจากรถแล้วเดินลงเข้ามาในบ้าน
“เย้ อาออยมาแล้ว เดี๋ยวหนูไปตามพ่อก่อนนะ”
“ห๊ะ!”
หมอหนุ่มตัวเล็กร้องเสียงดังไม่รู้ตัว อาณกรที่เพิ่งเข้ามามองหน้าอาคันตุกะด้วยความสงสัย ดูเหมือนเจ้าตัวจะรู้ตัวรีบกลับเกลื่อนสีหน้าด้วยการแกล้งกระแอมแล้วยิ้มแหยๆ ให้เขา พิกเล็ตวิ่งปร๋อขึ้นไปยังชั้นสองของตัวบ้านทิ้งให้ผู้ใหญ่สองคนยืนคุยกันที่หน้าห้องครัว
“ทำเสร็จแล้วหรือครับ ผมมาทันพอดีใช่ไหม”
“เอ่อ...ครับเสร็จแล้ว ถ้าอย่างนั้นรบกวนช่วยหารถไปส่งผมด้วยนะครับ”
“อ้าวทำไมละครับ อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันก่อนเดี๋ยวผมไปส่งเอง อุตส่าห์มาทำให้จะหนีกลับไปได้ยังไง”
“แต่ผม เอ่อ กลัวว่ามันจะมืดแล้วจะลำบาก..” วรทย์อยากจะค้านด้วยเหตุผลที่พอจะนึกได้ แต่มันฟังไม่ขึ้นเลยสักข้อ ไม่กล้าบอกกับอาณกรหรอกว่าที่ไม่อยากกินมื้อเย็นด้วยเพราะว่ากลัวจะเจอหน้าเจ้าของบ้าน
“ไม่ได้ลำบากอะไรเลย ถ้ากลัวว่าจะมืดก็นอนที่นี่ห้องหับมีว่างอยู่”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเกรงใจ”
“จะเกรงใจทำไมกันครับคุณหมอ เรามันคนกันเองนี่นา”
วรทย์หลับตาลงหลุดถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เขาไม่ได้นึกโกรธพิกเล็ตที่ทำหน้าที่ลูกได้อย่างดีเยี่ยมถึงว่าพ่อจะไม่ชอบหน้าเขาสักนิด สันหลังของเขาเสียววาบเหมือนมีใครเอาน้ำแข็งมาลูบให้ เขายืนอยู่ที่เดิมตาเปิดขึ้นเมื่อสองฝีเท้าเข้ามาใกล้ ไออุ่นที่ไม่ได้รู้สึกอุ่นเข้ามาใกล้ยิ่งเพิ่มความเสียวสันหลังให้มากขึ้นไปอีก แล้วมันก็หยุดอยู่ตรงนั้นไม่ได้เคลื่อนผ่านร่างไปเขาเดาได้ทันทีว่าเจ้าของไออุ่นประหลาดยืนซ้อนอยู่ด้านหลังแถมไม่ได้ห่างจากเขาอีกด้วย
พิกเล็ตเดินอ้อมร่างสูงใหญ่ของพ่อมาหยุดตรงหน้าอาออยยิ้มกว้างพร้อมโอ้อวดถึงกิจกรรมในห้องครัวให้ฟัง เด็กชายได้คำชมชุดใหญ่อาณกรวางมือบนหัวเล็กๆ ของหลานชาย พิกเล็ตเป็นเด็กเข้มแข็งไม่ว่าจะผ่านเรื่องดีหรือร้ายก็จะยิ้มอย่างสดใสได้เสมอ
“ไปกินข้าวกันดีกว่า อาหิวแล้ว...เมี่ยงเอ๊ย! จัดโต๊ะเร็วเผื่อคุณมะรุมกับพี่เสือด้วยนะ”
ประโยคสุดท้ายที่ได้ยินมันปลิดเอาความหวังของเขาหลุดไปด้วย ที่สุดก็ไม่อาจปฏิเสธอาหารมื้อเย็นที่ไร่เคียงฟ้าได้ เขาจำต้องทนโดนสายตาดูแคลนแกมรังเกียจของเจ้าของบ้านไปพักใหญ่ ตากลมมองสองอาหลานที่จูงมือกันเดินผ่านหน้าไปไม่ได้หันไปมองหรอกว่าไปที่ไหนกันเพราะกลัวว่าถ้าหันไปแล้วจะเจอกับเจ้าของบ้านที่ยังยืนอยู่ด้านหลังเขาไม่ยอมไปไหนเสียที มันนานหลายสิบวินาทีแล้วที่ทั้งคู่ยังยืนอยู่อย่างนั้น วรทย์สูดเอาอากาศเข้าปอดโชคร้ายที่มันติดเอากลิ่นที่ไม่ใช่ใบเตยเข้ามาด้วย กลิ่นเหมือนครีมอาบน้ำปนกับกลิ่นยาเป็นกลิ่นที่ไม่น่าดมสักนิด ไหล่เล็กยกสูงและปล่อยลงก่อนที่เจ้าของจะหมุนร่างกลับมาเผชิญหน้ากับคนที่เกลียดขี้หน้าเขาจนได้ ตาหยุดที่อกกว้างมัดกล้ามโผล่สาบเสื้อที่แยกจากกันหมอนี่ใส่เสื้อเชิ้ตแต่ติดกระดุมไม่ครบเม็ดมันจะเปิดไว้ทำไมสามเม็ด คิดว่าตัวเองเซ็กซี่นักหรือไง
“ไงคุณหมอมาหาผมถึงบ้านเลยหรือไง คิดถึง?”
เจ้าของบ้านพูดขึ้นน้ำเสียงดูใจดีไม่อย่างน่าขนลุก ฟังดูมันเหมือนกำลังซ่อนอะไรบางอย่างไว้วรทย์เงยหน้าจากแผงอกหนามองผ่านลำคอแข็งแกร่ง สันคางบึกบันจนไปถึงใบหน้าคมสันตามฉบับหนุ่มใต้ หนวดเคราที่ไม่ได้ผ่านการกำจัดขึ้นเป็นไรเขียวรอบสันกรามและเลยขึ้นไปเหนือริมฝีปาก นายเสือวันนี้ดูดิบเถื่อนและน่ากลัวกว่าตอนที่อยู่โรงพยาบาลเสียอีก เขารู้ซึ้งถึงคำว่าเข้าถ้ำเสือก็ตอนนี้นี่เอง
“ทำไมฉันต้องคิดถึงนาย” คนตัวเตี้ยกว่าครึ่งศอกกลั้นใจตอบกลับไป พยายามไม่จ้องตาดุๆ นั่น ที่โรงพยาบาลเขาทำหน้าที่ของหมอ แต่ที่นี่เขาเป็นแค่แขกที่หลงเข้ามาเท่านั้น
“จะไปรู้รึ นึกว่าอยากเจอหน้า พวกตุ๊ดพวกเกย์มันชอบผู้ชายตัวใหญ่อย่างผมไม่ใช่หรือไง”
“อะ ไอ้”
พศินมองตากลมของไอ้หมอตัวเล็กที่คล้ายกับว่ามีกองไฟเล็กๆ อยู่ในนั้น หน้ามันเปลี่ยนสีจากขาวจนซีดเป็นแดงเข้มขึ้น มันถลึงตาใส่เขาสะใจชะมัดที่ทำให้มันโกรธได้ ร่างสูงทิ้งน้ำหนักไว้ที่ขาข้างนึงเอียงคอมองหน้าขาวๆ ที่ถมึงทึงขึ้นตามอารมณ์ ไอ้ที่ปวดตุบๆ ที่หัวเพราะนอนมากไป หายไปได้อย่างไม่น่าเชื่อเพียงแค่เห็นแผ่นหลังของไอ้หมอตุ๊ดคนนี้ ขอบคุณพิกเล็ตที่ส่งมันมาให้ถึงที่ ที่จริงเขาก็นับวันรออยู่ว่าวันไหนมันจะมาตรวจอาการเขาเตรียมจะอาละวาดใส่มันอยู่แล้ว แต่ไม่คิดว่ามันจะมาเร็วอย่างนี้ คืนนี้เขามีอะไรเล่นแก้อาการลงแดงแล้ว
“ไปกินข้าวกันเถอะครับคุณหมอ ผมอยากจะกิน ไข่ ของคุณหมอจะแย่แล้ว”
***
รีบมาปั่นเพราะทิ้งไว้นานเหลือเกินขอโทษด้วยนะคะ ที่นานมากกว่าจะมาอัพให้อ่านกัน อย่าโกรธกันนะคะ คาดว่าตอนนี้อาจจะมีบทถึงใจ แต่จะแบบไหนรอกันหน่อยนะคะ >3< :mew2:
-
หมอมะรุมเข้าถ้ำเสือแล้ว ช่วยปราบเสือปากร้ายให้หมอบที
ปากดีเหลือเกิน ว่าคุณหมอของเราได้
-
อื้อหือ พูดสองแง่สองง่าม อยากกินไข่
-
ชอบๆๆๆๆ ชอบมากๆ รอคอยเรื่องนี้มานานมาก รอมาตลอด ชอบมากอ่ะ เป็นเรื่องที่น่ารัก ครบรส ตอนนี้สนุกเผ็ดมัน นายเสือจะโหด เถื่อนไปไหนนะ
55555 แต่ก็ชอบอ่ะ พิกเล็ตน่ารักอ่ะ อดทนรอตอนหน้าไม่ไหวแล้ว ใจจะขาด อย่าปล่อยให้รอนานน้าาาา ขอบคุณมากๆๆๆที่มาอัพ ดีใจจริงๆๆที่เห็นเรื่องนี้มาอัพจะรอตอนต่อไปนะ
-
แหม คำก็ตุ๊ด สองคำก็ตุ๊ด อย่ามาหลงตุ๊ดแล้วกัน
อิพี่เสือ เกลียดอะไรได้อย่างนั้น เคยได้ยินมั้ยเพ่
-
พี่เขาอยากกินอะไรนะ :m28:
-
เข้าถ้ำเสือ จะโดนเสือกินมั๊ยนี่ :impress2: :impress2:
-
ชอบมาก สนุกมาก รอตอนต่อไปค่ะ มาเร็วๆนะคะ
-
ไข่ม้วนตะหากพ่อเสือ พ่อเสือพูดผิด
-
ฮ่าๆ
จะกิน"ไข่"ของคุณหมอเค้าเลยหรออิพ่อเสือ :z1:
แต่ปากอย่างงี้ มันน่าให้หมอมะรุมเย็บปากซะให้เข็ด :z4:
-
ตาเสือ อย่าพึ่งทำอะไรผิดผีนะขอบอก
-
เสือปากเสียจริงๆด้วย
อยากกินไข่ของคุณหมอด้วย
-
ว้ากกกกกก
-
ขี้คร้านได้กินจริงๆแล้วจะติดใจน่ะสิ
เข้าตำรา---ได้หลังแล้วลืมหน้า---คริๆ
+ เป็ดจ้า
-
ถ้าทำให้หมอมะรุมโกรธมาก ๆ ระวังนะถ้าเกิดจะไปง้อแล้วหมอมะรุมจะไม่ยกโทษให้ง่าย ๆ อ่ะ
-
เสือจะกินไข่คุณหมอเหรอ ตายแล้ว ปากคอช่างร้ายกาจ หมอมะรุมขา เอากระทะฟาดเลยค่ะ
-
แหมๆๆๆๆ พ่อเสือออออออออออออออออ เริ่มจะหาหมามี๊ให้หนูพิกเก็ตแล้วเหรอจ๊ะ หุหุหุ :hao3:
-
ชอบเรื่ิองนี้มากกก มาอัพบ่อยๆนะครับ ไม่อยากอารมณ์ค้าง
-
ชื่อเรื่องเรื่องนี้ดูหวานมวากกกก (ขออนุญาตวิบัติเพื่อความเมามันส์) แต่เนื้อเรื่องนี่กัดกันสุดๆไปเลยค่ะ 55555
แต่ที่บอกนี่ไม่ใช่ไม่ชอบนะคะ เรื่องแซ่บๆแบบนี้ชอบมากเลยค่ะ!! :hao7:
คิดว่าคนปากจัดหน้าดุแบบเสือเนี่ย พอจะหวานขึ้นมาคงกะล่อนน่าดู แค่คิดก็เขินแทนคุณหมอไป(ล่วงหน้า)แล้วค่ะ
-
ปากร้ายได้ใจจริง ๆ ชอบเรื่องนี้ค่ะ
-
ชอบอ่ะชอบมากๆอยากอ่านอีก :z3:
-
แกล้งเค้ามากๆระวังตกหลุมรักเขานะค่ะ พ่อเสือ
-
อยากอ่านแล้ว :ling1:
-
55555 เยี่ยมมาก คุณเสือ ที่อยากกินคือ ไข่ม้วนใช่มั๊ย o18
-
คือ ..... เค้าอยากเห็นหมอโดนกินไข่อ่ะ อิอิ
-
คืนพรุ่งนี้จะมาอัพให้อ่านกันนะคะ รอหน่อยนึงเน้อ ขอบคุณทุกๆ คอมเมนท์ค่ะ
-
มารอจ้า
-
จะบอกว่าร้องไห้เลย
คือแบบพี่เสือเหี้_มากจริงๆ ถ้ามีลูก แล้วลูกพูดแบบนั้นใส่นะ เราคงขาดใจตายเพราะความละอายอะ
สงสารหมอมะรุม เกิดไรขึ้นก็เลียนแบบคุณออย กระแทกไข่พี่เสือทิ้งไปเลยนะ!!
-
สวัสดีค่ะคุณนักเขียน เพิ่งอ่านครั้งแรก อ่านรวดเดียว
พี่เสืออย่างดุ และโหดมากกกก โหดไปไหม. นอกจากจะดุแล้วยังเอาจริงอีกตางหาก คุณหมอจะรอดมือไหมมม
-
ตอนที่...๖ แค่เอาคืนน่าอย่าคิดมาก
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารไม่ได้น่าภิรมย์นักสำหรับวรทย์ เขาอยู่ในสภาพคืนไม่เข้าคายไม่ออกแม้จะมีกลิ่นอาหารหอมยั่วน้ำลายจากฝีมือของเด็กเมี่ยงและไข่ม้วนที่ดูจะไม่ค่อยเข้ากับแกงเขียวหวานลูกชิ้นปลากลาย และผัดยอดฟักแม้ว คุณหมอหนุ่มกินข้าวไปได้ไม่กี่คำก็วางช้อนลง ไม่ได้อิ่มแต่ทนต่อสายตาของคนข้างไม่ไหว ทุกอิริยาบถถูกดวงตาคมคู่ใหญ่จับจ้องแทบจะตลอดเวลา แม้แต่ตอนที่ต้องตอบคำถามจากพิกเล็ตหมอนี่ก็ยังไม่เลิกจ้องเขา
“คุณมะรุมไข่ม้วนอร่อยมากเลย อร่อยกว่าในร้านอาหารญี่ปุ่นเสียอีก” อาณกรเอ่ยปากชมโดยไม่ได้สังเกตเห็นความอึดอัดบนใบหน้าของคุณหมอ
“จริงด้วย” พิกเล็ตผสมโรง เอาใจพี่ชายเต็มที่ทั้งที่ไม่เคยเป็นกินไข่ม้วนที่อื่นมาก่อน คนถูกชมยิ้มแหย หากเป็นช่วงเวลาปกติเขาคงภูมิใจในฝีมือพอไม่ขายหน้าของตัวเองบ้าง แต่เวลานี้เขาอยากจะลุกหนีไปเสียมากกว่า
“วันหลังช่วยทำ ไข่ อย่างอื่นให้ผมกินบ้างนะครับคุณหมอ”
หูเขาไม่ได้แว่วไปหรอก นายเสือจงใจเน้นคำว่าไข่จริงๆ ตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว หมอนี่จงใจยั่วยุเขาด้วยการพูดไม่กี่คำและการนั่งเบียดชิดกันเกินจำเป็น เขาถูกจัดให้นั่งติดกับเจ้าของบ้านส่วนอาณกรนั่งอยู่หลานชายอีกฝั่งนึงของโต๊ะอาหารขนาดนั่งได้แปดคน ขาของเขาชิดกับท่อนขาแกร่งแข็งแรงไอร้อนที่ซึมผ่านจากกางเกงเนื้อหนาจากคนที่ตัวใหญ่กว่าแผ่มาถึงตัวเขา พอขยับนี้พศินก็ขยับตาม ไม่เพียงเท่านั้นบางจังหวะยังแอบจับหัวเข่าเขาอีกด้วย เขาไม่รู้หรอกว่านายเสือปากหมาคนนี้ต้องการอะไรกันแน่ แต่มันก็ทำให้เขาจิตตกได้ไม่น้อย
“จริงด้วย หนูชอบกินไข่ วันหลังพี่มะรุมทำไข่อย่างอื่นให้หนูกินมั่งนะฮะ ไม่เอาไข่เจียวกับไข่ดาว อาออยทำให้กินบ่อยแล้ว”
พิกเล็ตเห็นด้วยกับบิดายกมือสนับสนุนเต็มที่ ส่วนคุณหมอจะทำอะไรได้นอกจากยิ้มแบบเดิมให้ไป พลันร่างเล็กก็สะดุ้งด้วยความตกใจ ต้นขาสัมผัสได้ถึงไอร้อนจากอะไรบางอย่างมันเป็นสิ่งมีชีวิตเพราะมันเคลื่อนไหวได้ เพราะสองอาหลานกำลังคุยกันอย่างออกรสเรื่องที่ครูอุ้มมีแฟนเลยไม่ได้เห็นอาการผิดปกติของเขา วรทย์ใช้มือปัดมันทิ้งทันทีเขาไม่ได้แปลกใจที่มันเป็นมือของคนแต่เขาตกใจที่มันเป็นมือของนายเสือ!
“เป็นอะไรหรือครับ ยุงกัดหรือไง”
เจ้าของบ้านกระซิบเบาๆ พอได้ยินกันแค่สองคน หน้าเขาร้อนวาบไปหมดพศินทำท่าเหมือนจะลวนลามกัน แววตาดุดันฉ่ำเยิ้มจนน่ากลัว จำได้ขึ้นใจว่าหมอนี่เคยปรามาสว่าเขาเป็นเพศที่สามน่ารังเกียจแล้วนี่อะไรกัน การกระทำสวนทางกับคำพูดอย่างน่ากลัว วรทย์ถลึงตาใส่กลับไปขยับตัวหนีแต่อีกฝ่ายไม่ยอมแพ้เลื่อนตัวตามมานั่งเบียดกันยิ่งกว่ารถเมล์กรุงเทพฯ
“ท่าทางจะสนิทกันแล้วนะครับ อย่างนี่คุณมะรุมคงสบายใจมากขึ้น”
วรทย์หันหน้ามองคนพูด อาณกรยิ้มเฉ่งให้เขา ตาเป็นประกายด้วยความยินดีไม่ต่างจากพิกเล็ตที่เห็นพ้องกับผู้เป็นอา เกือบจะสั่นหน้าปฏิเสธไปแล้วทว่ามือข้างเดิมมันจับลงมาที่ต้นขาอีกครั้ง คราวนี้คุณหมอตัวเล็กไม่ยอมตั้งท่าจะกลับไปเล่นงาน
เปรี้ยง!
บ้านไม้หลังใหญ่สะเทือนไปทั้งหลัง เมื่อจู่ๆ ฟ้าก็ผ่าลงมา เสียงดังสนั่นหวั่นไหวเด็กเพียงคนเดียวในบ้านเบี่ยงตัวกอดเอวอาหนุ่มแน่น ซุกหน้าลงที่หน้าท้องอุ่น พิกเล็กกลัวเสียงฟ้าร้องฝนตกทีไรต้องไปนอนห้องของอาออยทุกที แต่คนที่ตกใจยิ่งกว่าคือคุณหมอผู้ซึ่งไม่กลัวอะไรยกเว้นนายเสือและฟ้าผ่า ผียังน่ากลัวน้อยกว่าสองสิ่งนี้ เขาตกใจจนตัวแข็งไม่ปัดมือหนาที่ยังไม่ปล่อยจากต้นขาตัวเอง แม้แต่คนที่หาเรื่องคอยแกล้งยังแปลกใจ
เปรี้ยง!
มันผ่าลงมาอีกเปรี้ยง คราวนี้พาเอาเมฆฝนต้องใหญ่หนามาด้วย เพียงแค่ไม่กี่นาทีท้องฟ้าก็มืดครึ้มไปหมดจากที่แค่สลัวๆ เป็นมืดสนิท พิกเล็ตยังกอดเอวอาณกรอยู่เหมือนเดิม ส่วนนายเสือปล่อยมือจากต้นขาเล็กของไอ้หมอผิดเพศมองหน้าที่ซีดไม่ต่างจากไก่ต้ม ถ้าไม่กลัวเขาจัดก็คงจะกลัวเสียงฟ้าผ่า แต่ถ้าเป็นอย่างหลังไอ้คุณหมอมะรุมคนนี้มันใจตุ๊ดอย่างที่เขาว่าไว้จริงๆ นั่นแหล่ะ
“ฝนตกแน่ๆ เลย” อาณกรบอกทำลายความเงียบ มือยังโอบรอบไหล่หลานชายเลื่อนลงไปลูบหลังบ้าง พิกเล็ตกลัวเสียงฟ้าร้องตั้งแต่ปารินหนีไป เพราะในคืนที่ฝนตกเด็กชายต้องอยู่ตามลำพังกลัวจนต้องหนีไปซุกในตู้เสื้อผ้าเขาแทบร้องไห้เมื่อเห็นสภาพหลานชายที่นอนคุดคู้ในตู้เสื้อผ้าแคบๆ พร้อมกับกองเสื้อผ้าที่คลุมหัวอยู่
ไม่ทันขาดคำฝนห่าใหญ่ก็เทลงมา ดีที่ไฟไม่ดับแม้จะมีทั้งลมและฟ้าก็ตาม
“ตกหนักเสียด้วย อย่างนี้คุณหมอก็กลับบ้านไม่ได้แล้วซิ”
วรทย์หันมองหน้าคนพูดทันที ดวงตาใหญ่มองเขามันเจ้าเล่ห์เหมือนหมาป่าไม่มีผิด เขาไม่รู้หรอกว่าหมอนี่มีเจตนาอะไรแต่มันต้องไม่เป็นผลดีกับเขาแน่
“มะ..ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวฝนหยุดแล้วผมค่อยกลับก็ได้”
“คงจะยากครับ ตกหนักขนาดนี้ เผลอๆ น้ำจะท่วมถนนด้วยเดินทางกลางคืนอันตราย” อาณกรเห็นด้วยความคิดของพศิน ไม่ใช่ว่าขี้เกียจขับรถไปส่งคุณหมอหนุ่มแต่เพราะรู้ดีว่าฝนตกหนักขนาดนี้ น้ำป่าอาจจะไหลท่วมถนนอันตรายแน่ๆ หากต้องเดินทางในตอนกลางคืน ถึงจะเป็นตอนเกลางวันก็เถอะเขาก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามันจะปลอดภัย
“จะ..จริงหรือครับ”
“ครับ ที่นี่เป็นอย่างนี้ประจำ ฝนตกหนัก หนักจนท่วมทุกปี” สีหน้าจริงจังของอาณกรยืนยันคำตอบได้ดียิ่งกว่าคำพูดเสียอีก เล่นเอาคนฟังใจเสีย เขาไม่ได้กลัวน้ำท่วมแต่เขากลัวการนอนที่บ้านหลังนี้ต่างหาก “อย่ากลัวไปเลยครับ ถ้าถนนไม่ขาดพรุ่งนี้ผมจะไปส่งคุณมะรุมแต่เช้าเลย”
เขาได้แต่ขอบคุณอาณกรเบาๆ ตามองสายฝนที่ตกเม็ดหนาจนไม่เห็นอะไรเลยแม้แต่ต้นหญ้าที่ขึ้นติดตัวบ้าน ตอนออกมาไม่ได้บอกหมอคีย์ว่าจะค้าง เพราะเขาเองก็คิดไม่ถึงเหมือนกันคงต้องรอให้ฟ้าเลิกผ่าเสียก่อนถึงจะโทรไปบอกได้ วรทย์ก้มหน้ายอมรับชะตากรรม
พศินมองหน้าขาวๆ ของไอ้หมอตัวเล็ก ตัวมันเล็กจริงๆ นั่นแหล่ะอาจจะเล็กกว่าอาณกรด้วยซ้ำ ผิวก็ขาวราวกับไม่เคยโดนแสงแดด คิ้วของมันเป็นดำตัดกับผิวขาวๆ ตาโตกลมเหมือนเด็กผู้หญิง จมูกโด่ง แถมปากยังสีแดงอีกด้วย ไอ้แบบนี้จะไม่เขาคิดว่ามันเป็นตุ๊ดเป็นกระเทยได้อย่างไร ผู้ชายที่ไหนจะเป็นอย่างมัน อ้อ! ยกให้อาณกรคนนึง รายนี้ตัวเล็กก็จริงแต่แข็งแรงไม่ต่างจากพวกไอ้ดิน
ที่จริงเขาไม่ได้อยากกินข้าวเลยสักนิดแต่พออาณกรขึ้นไปบอกว่าวันนี้ไอ้คุณหมอมะรุมมาบ้านเพื่อทำไข่ม้วนให้พิกเล็กกิน เพียงแค่ได้ยินชื่อเขาก็ลืมอาการลงแดงที่เล่นงานไปเสียสนิทรีบตามอาณกรลงมา ร่างกายตื่นเร้าไปหมดเมื่อคิดว่าจะได้เอาคืนไอ้คนหัวเราะเยาะเขา คนอย่างไอ้เสือฆ่าได้แต่ถ้ามันไม่ตายมันเอาคืนแน่!
ห้องที่อาณกรจัดเตรียมให้แขกของบ้านเป็นหนึ่งในห้องว่างที่มีอยู่สองห้อง วรทย์โล่งที่ไม่มีห้องว่างติดกับห้องของพศิน ห้องของเขาติดกับห้องของพิกเล็ตแม้จะไม่มีคนอยู่แต่ก็สะอาดเรียบร้อยมีเตียงนอนขนาดกลางอยู่ชิดมุมห้องพร้อมกับเฟอร์นิเจอร์อีกสองสามชิ้น เสียอย่างเดียวไม่มีห้องน้ำในตัวเขาจึงต้องขอใช้ห้องน้ำในห้องของอาณกร ฝนยังตกไม่ต่างจากฟ้ารั่วทั้งที่ตกมาเกือบสองชั่วโมงแล้ว ฟ้าแลบแปลบลาบเป็นระยะก่อนที่สายฟ้าจะฟาดลงมาจนแผ่นดินสะเทือนเขากลับฟ้าร้องแต่คงน้อยกว่าพิกเล็ตป่านนี้ยังไม่ยอมปล่อยให้อาออย สงสัยคืนนี้คุณอาตัวเล็กคงได้นอนเป็นเพื่อนหลานชายแน่
-
เขายังไม่ได้โทรหาหมอคีย์ ขณะเดียวกันหมอคีย์ก็ไม่ได้โทรหาเขาเช่นกันคงเพราะคิดว่ามันไม่ปลอดภัยหากจะโทรศัพท์ติดต่อกันในยามที่ฝนตกฟ้าร้องเช่นนี้ คุณหมอหนุ่มถอนหายใจด้วยความกลัดกลุ้มกังวล ถึงตอนนี้เขาจะอยู่ในห้องพักส่วนตัวแต่ก็ยังหายใจไม่ทั่วท้องอยู่ดี สายตาของพศินไม่น่าไว้วางใจเอาเสียเลยซ้ำยังพฤติกรรมที่ทำเอาขนลุกขนพองตลอดเวลาที่อยู่ร่วมกันบนโต๊ะอาหาร มือเรียวยกขึ้นลูบแขนตัวเองคลายความหนาวที่มาจากภายในรู้สึกว่าเลือดในกายจะเย็นลงไปหลายองศา วรทย์ดึงผ้าม่านสีเข้มปิดให้สนิทยิ่งกว่าเดิมเขาไม่ชอบเส้นสายฟ้าที่แลบแปลบไปทั่วผืนฝ้าที่มืดครึ้มด้วยเมฆฝนนัก แต่ไม่ว่าจะปิดมิดยังไงมันก็ยังสร้างลำแสงวูบวาบในห้องได้อยู่ดี
ปัง! ปัง!
ร่างเล็กสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ เมื่อประตูหน้าห้องถูกเคาะอย่างไม่ค่อยมีมารยาทเท่าไรนัก พอตั้งสติได้ก็รีบไปเปิดประตูออก แต่แล้วก็ต้องตกใจยิ่งกว่าเดิม ตาของเขาปะทะกับเงาดำใหญ่โตมันสามารถทาบทับร่างกายของเขาจนดำมืดไปด้วยกัน วรทย์ค่อยๆ ไล่สายตาไปยังเงานั่น แต่กลิ่นกายที่แทรกมากับกลิ่นฝนมันช่วยทำให้รู้ว่าเจ้าของเงาสีดำนั่นคือใคร
“คุณหมอ ผมอยากเหล้า”
เปลือกตาบางกระพริบรัวถี่ ร่างกายของเขาใหญ่โตเสียจนบดบังแสงไฟจากในห้องและทางเดินได้เกือบหมด เขาเห็นหน้านายเสือชัดเจนตอนที่ฟ้าผ่าลงมาอีกครั้งเขาเกือบหลุดอุทาน แต่ดันเงยหน้าไปเจอกับดวงตาคมใหญ่เข้าเสียก่อน
“ผมอยากเหล้า จะบ้าตายอยู่แล้ว!”
พศินตะคอกเสียงดัง ตาดุดันจ้องเขาอย่างเอาเรื่องราวกับกว่าอาการที่ตัวเองเป็นมันเป็นความผิดของเขา คนตัวเล็กกว่าครึ่งก้าวถอยหลังหนี หัวสมองคิดหาวิธีแก้อาการลงแดง
ร่างสูงใหญ่เดินตามเขาเข้ามาในห้องเมื่อเข้ามาอยู่กลางห้องเขาถึงได้เห็นว่าใบหน้าของนายเสือมีเหงื่อผุดเต็มไปหมด ตัวสั่นอย่างเห็นได้ชัด แน่นอนว่าอาการทั้งหมดมันเกิดจากการการหยุดกินเหล้า มันทำให้ลงแดง เมื่อตอนมื้อเย็นหมอนี่แทบจะไม่ได้แตะอะไรด้วยซ้ำนอกจากไข่ม้วนที่พิกเล็ตตักให้แต่ก็ไม่กี่ชิ้น เขาไม่แน่ใจว่านายเสือได้กินยาตามที่ให้มาบ้างหรือเปล่า
เขามองร่างเล็กของคุณหมอหนุ่ม มันหันรีหันขวางเหมือนทำอะไรถูกทั้งที่เป็นหมอแท้ๆ ต้องรู้วิธีการรักษาอาการคนลงแดงแต่ตอนนี้มันทำหน้าเหมือนคนเป็นคนป่วยเสียเอง
“คุณหมอจะไม่ช่วยผมหน่อยหรือครับ” คนคล้ายจะป่วยแสร้งทำเสียงอ่อน ตาหรี่ลงทำเป็นอยากเหล้าเสียเต็มประดา ที่จริงไอ้อาการลงแดงมันทุเลาลงไปตั้งแต่สามสี่วันก่อนแล้ว เขากินยาตามที่ไอ้หมอคนนี้นี่แหล่ะให้มา แต่ยาก็แรงเสียจนแทบจะทนไม่ไหวทั้งปวดหัว ร้อนหน้าร้อนตา คลื่นไส้อยากจะอ้วก แน่นท้องอีกด้วย เป็นอยู่นานเกือบสองชั่วโมง แต่พอผ่านมาได้ทุกอย่างก็ดีขึ้น ยาเม็ดนึงอยู่ได้เป็นอาทิตย์ถ้าอาการของเขาดีขึ้นหมอก็จะจ่ายยาอีกตัวให้ เรื่องนี้เขารู้ดีเพราะอาหมอบอกหลายต่อหลายรอบเพียงแต่ไม่อยากทำเท่านั้น
“แล้ว เอ่อ จะให้ผมช่วยอะไร” พศินเกือบหลุดขำกับคำถามโง่ๆ ของมัน
“ผมอยากกินเหล้า ผมอยากเมา คุณหมอช่วยผมหน่อยซิ”
จะว่าไปเขาก็นึกรังเกียจถ้อยคำสุภาพของตัวเองเหมือนกันถ้าไม่ใช่เพราะอยากเอาคืนมันละก็เขาไม่ยอมพูดจาน่าขนลุกอย่างนี้หรอก
“ถะ ถ้าอยากเมา ผมช่วยคุณไม่ไห้หรอก แต่ถ้าอยากเมา อ๊ะ!”
ยังไม่ทันจะพูดจบประโยคดีแขนเขาโดนดึงจนทั้งตัวเซไปเกือบจะประชิดอกกว้างของอีกฝ่าย ลมหายใจร้อนผิดปกติเป่ารดใบหน้า นายเสือวันนี้ไม่น่าไว้วางใจที่สุดดูน่ากลัวกว่าตอนที่อยู่โรงพยาบาลเสียอีก ตาเจ้าเล่ห์แฝงนัยบางอย่างไว้
“ถ้าผมอยากเมาคุณหมอจะช่วยผมใช่ไหมครับ”
คำพูดหวานหูแต่ไม่ได้น่าฟังสักนิด ยิ่งออกมาจากคนที่ด่าเขาเป็นโน่นเป็นนี่เมื่อวันก่อน แต่ถ้าเลือกได้เขาอยู่กับนายเสือคนนั้นจะดีกว่า วรทย์ขืนตัวไว้เต็มกำลังท่าทางอ่อนลงไม่น่าเชื่อถือ เขาสะท้านตั้งแต่โดนจับหน้าขาแล้ว หมอนี่จงใจปั่นหัวแกล้งกันชัดๆ พลันความคิดก็ย้อนไปเมื่อหลายวันก่อน วันที่เขาโดนด่าเสียจนหูชา วันที่หมอนี่อาละวาดใส่ ตาจ้องเขาด้วยความเคียดแค้น...ไอ้ที่ทำอย่างนี้เพราะคิดว่าเขาเป็นตุ๊ดเป็นเกย์เลยอยากจะเอาคืนด้วยวิธีนี้ซินะ
“ปล่อยผมด้วย ผมเป็นหมอรักษาให้หายเมาไม่ได้ทำให้เมา”
เปรี้ยง!
คนเป็นหมอตกใจจนเผลอวางขยับมือจากผลักไสเป็นโอบรอบต้นแขนแกร่งไว้แทน ฟ้าฟาดลงมาอีกครั้งคราวนี้ทั้งร่างเบียดชิดลำตัวแข็งแกร่งของคนเจ้าเล่ห์ทันที
พศินก้มลงมองศีรษะเล็กๆ ที่ซุกอยู่แนบอกเขารู้อยู่แล้วว่ามันตัวนุ่มเหมือนผู้หญิง ทั้งจากที่โรงพยาบาลและเมื่อตอนมื้อเย็นที่แกล้งจับขามันเล่น แผนบ้าๆ นี่เพิ่งคิดได้ตอนที่เห็นมันในบ้านเขานี่แหล่ะ แกล้งมันด้วยวิธีนี้เพราะคิดว่าพวกผิดเพศมันชอบผู้ชายอย่างเขา ถ้าทำให้มันอายได้คงสาแก่ใจไม่น้อย เขาเกือบจะยิ้มเยาะในความขี้กลัวผิดผู้ชายของมันแล้วแต่จมูกดันได้กลิ่นหอมเหมือนดอกไม้เสียก่อน ทำจมูกฟุดฟิดถึงได้รู้ที่มามันมาจากผมสีน้ำตาลของไอ้หมอมะรุมนี่เอง น่าจะเป็นกลิ่นของแชมพูแต่คนละกลิ่นกับที่เขาใช้ ไม่เพียงเท่านั้นจมูกที่ดียิ่งกว่าหมายังได้กลิ่นหอมอ่อนๆ อีกด้วยแต่บอกไม่ถูกว่ามันเป็นกลิ่นอะไร และมันก็จะมาจากไอ้ตัวเล็กนี่อีกเช่นกัน
ตึก ตึก
ใจเขาเต้นแรงผิดจังหวะ กลิ่นกายของผู้ชายที่เขารู้จักมันไม่ใช่แบบนี้ กลิ่นตัวผู้ชายที่เขาคุ้นเคยมีแต่กลิ่นเหงื่อ บุหรี่ เหล้า มันไม่ได้หอมเหมือนผู้หญิงเสียทีเดียว เพราะไม่ได้หอมจัดจนถึงขั้นฉุน ทว่าไอ้ที่โชยเข้าจมูกเขาตอนนี้มันไม่อาจบอกได้ว่ามันกลิ่นประเภทไหนกันแน่ หรือว่ามันจะเป็นกลิ่นของพวกผิดเพศ ฟ้าผ่าลงมาอีกครั้งร่างเล็กๆ ในอกเขาสะดุ้งแล้วสะดุ้งอีก ซุกหน้าอยู่แนบอก ตัวมันเล็กจริงๆ หัวอยู่คางเขาพอดี หรือคิดอีกทีอาจจะเป็นเพราะเขาตัวใหญ่เกินไป ส่วนสูงเกินร้อยแปดสิบห้าไอ้พวกในไร่มันแซวบ่อยๆ ว่าถ้าเขาไปเป็นนายแบบรับรองดังระเบิดแน่
“คุณหมอครับ คุณหมอกอดผมนานไปแล้วนะครับ”
เจ้าของแขนเล็กๆ ที่โอบตัวเขาอยู่นั้นผละออกแทบจะทันที แต่เขากลับไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ มือสอดเข้าคล้องกับเอวเล็กบาง ไอ้คุณหมอนี่มันหนักเท่าไรกันเอวถึงได้เล็กแบบนี้
วรทย์เงยหน้ามองคนไข้หนุ่ม ตาของนายเสือหวานฉ่ำอย่างน่าตกใจ แต่ที่น่าตกใจมากกว่าคือการที่เขาเผลอกอดหมอนี่เข้า ชายหนุ่มก่นด่าตัวเองที่มัวแต่ตกใจเสียงฟ้าร้องจนลืมไปว่าเจตนาของคนตรงหน้ามันไม่บริสุทธิ์สักนิด
“ขอโทษ ผมไม่ค่อยชอบเสียงฟ้าร้องเท่าไรนัก”
“เหมือนพิกเล็ตเลย ลูกผมกลัวฟ้าร้องตั้งแต่แม่มันหนีไป” แววตาของคนพูดเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวขึ้น แต่เพียงแค่กระพริบตาเท่านั้นมันก็หายไป กลัวมาอ่อนเชื่อมเหมือนเดิม “ลูกชายผมน่าสงสารคุณหมอว่าไหมครับ”
หนุ่มตัวเล็กไม่ได้ว่าอะไรแค่พยักหน้าเท่านั้น พิกเล็ตน่าสงสารจริงๆ แม่หนีไปพ่อดันติดเหล้างอมแงม ดีขึ้นมาหน่อยที่คราวนี้นายเสือยอมรับการรักษาแม้ว่าทีท่าจะมีเจตนาอื่นแอบแฝงก็ตาม
“พ่อมันก็น่าสงสาร ขาดคน...”
“พอเลยนายเสือ” มือเล็กผลักอกกว้างออกห่าง แต่มือสากนั่นยังไม่คลายจากเอว สาบานว่าจะไม่ยอมตกใจแล้วกอดใครเพราะเสียงฟ้าผ่าอีกแล้ว “ผมรู้นะว่าคุณต้องการจะแก้แค้นผม ถึงผมจะไม่ได้ชอบผู้หญิงแต่ไม่ได้หมายความว่าผมต้องชอบให้ผู้ชายมาโดนตัว”
คิ้วหนาของนายเสือยกสูง ไอ้คุณหมอนี่ก็ฉลาดเหมือนกันมันดูออกว่าเขาแกล้งทำดีกับมันเพื่อที่จะแก้แค้น หนุ่มใต้ยิ้มเยาะ เมื่อรู้ก็ไม่จำเป็นต้องแกล้งทำเป็นสุภาพบุรุษอีกต่อไป ตาฉ่ำปรือเปลี่ยนเป็นดุดันทันที
“อ้าว! กูจะไปรู้หรือ กูเห็นเพื่อนของเมียเก่ากูที่มันเป็นตุ๊ดน่ะชอบอ่อยผู้ชาย ชม้ายชายตาให้กู ให้ไอ้ดิน ไอ้ปืนกันทุกตัว กูก็นึกว่ามึงจะเป็นเหมือนพวกมัน หรือว่าปกปิดเอาไว้เพื่อเพิ่มมูลค่าให้ตัวเอง เสียเวลาเปล่าตุ๊ดยังไงก็ตุ๊ด ไม่มีทางสู้ผู้หญิงได้หรอก”
เพียะ!
ใบหน้าซีกซ้ายของคนปากดีชาวาบ แรงชกไม่ได้มากจนถึงหน้าหันแต่ก็ทำเอาเห็นดาวไปหลายดวง พศินให้ลิ้นดุ้กระพุ้งแก้มตัวเองเบาๆ มันมีรอยช้ำแต่ยังไม่ได้เลือด มันจ้องเขาตาเขม็งหน้าซีดๆ ของมันเปลี่ยนเป็นสีแดง มือที่ชกเขาเมื่อครู่ยังกำแน่น ท่าทางของมันไม่ได้กลัวสักนิดว่าจะโดนสวน
“นายไม่มีสิทธิ์มาว่าฉัน ฉันจะเป็นเพศอะไรก็ช่างแต่ฉันมีศักดิ์ศรี เป็นหมอรักษาคน และก็รักษานายด้วย นายควรให้เกียรติคนรักษานาย คนที่จะทำให้นายกลับมาดูแลลูกได้อีกครั้ง”
“ปากดีนักนะมึง” พศินพูดรอดไรฟัน มือยกขึ้นบีบแก้มนิ่มของมัน ตาลุกวาวด้วยโทสะเขามั่นใจว่าที่โกรธจนหน้าร้อนไม่ใช่เพราะอาการลงแดงแต่เป็นเพราะโกรธที่ทั้งโดนต่อยและโดนด่า ไอ้คนตัวเล็กกว่าดิ้นเร่าพยายามดึงมือเขาจากหน้าของมัน พศินแค่นยิ้มแรงเท่ามดจะมาสู้อะไรเขาได้ คืนนี้พ่อจะเอาคืนให้สะใจไปเลยมีทั้งแรงและกำลังที่เหนือกว่า แถมมันยังอยู่ในบ้านเขาไม่มีใครช่วยมันอีกด้วย “เก่งนักมึงก็หนีกูให้พ้นซิไอ้หมอแกงส้ม”
“อ๋มอื่ออะอุม” (ผมชื่อมะรุม)
“อะไร อยากโดนรุม พวกมึงนี่ชอบจริงๆ นะเลย ไอ้สวิงกิ้งเนี่ย อยากได้หรือไง กูเองก็อยากจัดให้นะแต่ขอโทษทีกูไม่นิยมประตูหลัง แต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวกูไปตามพวกลูกน้องกูให้ว่ามีใครเงี่ยนพอจะเอามึงหรือเปล่า”
วรทร์ดิ้นแรงเหมือนปลาโดนทุบหัว เขาโกรธจนน้ำตาไหลถ้อยคำดูหมิ่นยังไม่หลั่งไหลไม่หยุด เขาเกลียดนายเสือสุดหัวใจ และเกลียดตัวเองที่ไม่อาจสู้แรงของอีกฝ่ายได้ สองมือดึงมือที่บีบแก้มจนเจ็บไปหมดแต่มันไม่ขยับเลย มือที่โอบเอวรัดแน่นมากขึ้นด้วย เสียงฟ้าร้องไม่ได้ทำให้เขากลัวได้อีกแล้วตอนนี้โกรธจนเลือดขึ้นหน้าอยากจะฆ่าคนเสียเหลือเกิน
“ร้องไห้เลยหรือวะ โธ่มึง เป็นผู้ชายใครเขาร้องไห้กัน” พศินเยาะ สาแก่ใจยิ่งนักที่ได้เห็นน้ำตาของมัน คราวนี้มันคงรู้ว่าตอนที่มันหัวเราะเขา เขารู้สึกอย่างไร “ที่จริงกูกะจะลองจูบลองหอมมึงเหมือนกันนะ กะจะทำให้มึงดีใจเล่นแต่มึงมันดันจับได้ก่อนมึงเลยอดโดนกูหอมเลย”
“สัตว์!”
ถ้อยคำบริภาษชัดเจนโดยไม่ต้องแปล พศินเพิ่มแรงบีบมากขึ้นนิ้วมือสัมผัสกับไรฟันผ่านเนื้อแก้มเลยทีเดียว ไม่สนใจว่ามันจะเจ็บแค่ไหน มันบังอาจด่าเขา อย่างนี้ต้องโดนเอาคืนสองเท่า!
“โอ๊ย!”
วรทย์อุทานเสียงดังเมื่อทั้งร่างถูกเหวี่ยงลงบนพื้น ยังไม่ทันตั้งตัวหนีก็ถูกคร่อมเอาไว้เสียก่อน เขารีบชันกายขึ้นโดยใช้ศอกยันไว้กับพื้น มีเพียงแค่ศีรษะเท่านั้นที่ตั้งขึ้นมาได้ คนอยู่ด้านบนยิ้มเหี้ยมเกรียมมือที่เพิ่งปล่อยแก้มเขาเป็นอิสระไม่ได้ถึงนาทียกขึ้นบีบกรามแน่น ความเจ็บและรุนแรงมีไม่ได้น้อยไปกว่ากัน
“ปากดีอย่างนี้ คงใช้ปากเก่งด้วย กูเอามึงไม่ลง แต่ใช้ปากมึงให้กูก็น่าจะไหว”
:mew6:
*** ตัดกันซึ่งๆ หน้า ขอโทษนะคะที่อัพช้า เมื่อไรงานจะหมดสักทีไม่รู้ ตอนนี้กำลังแก้นิยายที่เพิ่งสำนักพิมพ์ไป (รอบที่4) งานเคร่งครัดมากเลยปลีกเวลามาแต่งให้ได้แค่ครึ่งเดียว (แถมยังดูงงๆ วกไปวนมาอีกด้วยช่วงนี้งานรุมเร้าจนงงไปหมด) อย่าโกรธกันนะคะ ตอนหน้าคุณหมอจะได้ใช้ปากจริงๆ หรือเปล่า ช่วยเมนท์ให้กำลังใจกันหน่อยนะคะ ป.ล.เพิ่งแต่งเสร็จสดๆ ร้อนๆ ไม่เช็คคำผิดด้วย ขอโทษอีกครั้งเด้อค่ะ***
-
พ่อเสือใจร้ายยยยยยยยยยยยยยย
-
ง่าา ตัดฉับกันอย่างนี้เลยมันค้างนะ ><
คุณเสือ แกล้งแรงไปไหม
-
กำลังเข้มข้นมากกกกกกกกกกก
มาต่อเร็วๆนะคะ หลงรักคุณหมอมะรุมสุดหัวใจ
-
อ้าว ค้างเลยมาเร็วๆนะคะ
-
สงสารหมอมะรุมอ่ะ อิพี่เสือจะโหดไปไหม
เป็นตุ๊ดแล้วไงว่ะ ห๊ะ!!!
-
นายเสือโหด
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงอ่ะ
คนอ่านจะลงแดงแล้ว มาต่อเร็วๆนะ
:ling1: :ling1: :ling2: :ling2: :katai1: :katai1:
-
ไอ้พี่เสือใจร้าย รังแกหมอมะรุมได้ไง
-
เง้ออออออ ดิ้นๆๆๆๆๆ มาต่อไวไวนะคะ ตัดได้จังหวะ จริงๆ เลยยย :ling3: :ling1:
-
สงสารหมออ่ะ ไอ้เสือใจร้ายอ่ะ หมอน่ารักจะตาย
-
เริ่มเกลียดพระเอกแล้วสิ มันจะแค้นอะไรนักหนาวะ ใจตุ๊ดยิ่งกว่าตุ๊ดอีก รึจริงๆแล้วมันโดนตุ๊ดแย่งเมียไปวะเนี่ย..
ตอนหน้ากัดให้ขาดเลยนะคุณหมอ จะได้เปลียนพระเอกใหม่ ที่ไม่งี่เง่าแบบนี้ :z6:
-
อ้าวว ค้างงงงงงงงง :katai1: :katai1: :katai1:
รีบมาต่อเลยน้าาาาาาาาาาาา :ling1:
-
จะพ่นไฟใส่หน้าอิเสือบ้าแล้ววววววว :m31:
-
นายเสือโหดโฉดมากเลย!! แต่คุณหมอมะรุมของเราน่ารักจะตาย นายเสือต้องมีใจอ่อนกันบ้างแหละ!!
-
อย่าทำอะไรหมอมะรุมนะ
-
นายเสือ นิสัยแย่จริงๆ
ถ้าทำมากกว่านี้จะหมดคุณสมบัติพระเอกแล้วนะ
-
เกลียดอิพระเอกตั้งแต่ต้นเรื่องค่ะ พูดเลย หึ!!!!!!
-
อยากให้มาต่อให้เร็วถึงเร็วที่สุด
มันช่างค้างคาเสียนี่กะไร
ชอบมากๆดำเนินเนื้อเรื่องได้น่าติดตามสุดๆ
สงสารมะรุมเลยตอนนี้โดนดูถูกเหยียดหยาม จากคนไข้ของตัวเองสะขนาดนี้
นายเสือนี้ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ
ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้นะ
ไงก็มาต่อเร็วๆนะรอจะไม่ไหวแล้ว
ปล.คำผิดมีอยู่เยอะนะแต่อ่านแล้วเข้าใจ
แต่มีบ่อยที่คำบางคำมันตกหายไปทำให้รูปประโยคมันขาดหายแล้วไม่เข้าใจแน่ชัดว่า
จะสื่อถึงอะไร
ว่างๆนักเขียนลองๆกลับไปอ่านนะ มันจะมีบางคำที่ขาดหายไปทำให้รูปความบางคำไม่เข้าใจได้
เห็นเป็นหลายตอนเลย เหมือนๆกับว่า(สมมุตินะ)ก๊อบจากที่เขียนแล้วมาลงแต่ก๊อบคำบางคำมาไม่หมด มันเลยงงนิดๆตรงบางประโยค
จริงๆอยากจะแค๊ปมาให้ดูแต่ไม่รุ้ตรงไหนบ้างอ่านๆแล้วก็เลยๆไป ลืมคิดว่าต้องก๊อปมาบอก
-
:sad4: :o12: สงสารหมอแกงส้ม เอ๊ย หมอมะรุมอ่ะ
อิพี่เสือ€*#>+%$+%}$&฿;(7&)5@( ด่าไม่ถูกเลย
เมื่อไหร่จะเป็นคนดีกับเขาเสียทีนะ
สมควรได้รับการโหวตพระเอกสุดโฉดแห่งปี
นี่มันจำเลยรักต่อย(แต่ยังไม่โดน)จูบรึป่าว :z3:
ป้าสู้ๆ ฮึบๆ คิดถึงพิกเล็ต เกลียดพ่อมัน สงสารหมอมะรุม ><
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ตัดแบบนี้ เอามีดแทงกันเลยดีกว่าาา
-
ตายแล้วคุณหมอ จะต้านแรงนายเสือสุดโฉดได้ไหมเนี่ย
-
ถ้าข่มขืนมะรุมละก็ หมดสิทธิ์เป็นพระเอกเรื่องนี้นะย่ะ
-
ตัดตรงเน้เลยหราาาาาาาา :katai1: :katai1: :katai1:
อิตาเสืออย่าทำไรหมอมะรุมนะยะ :beat: :beat: :beat:
-
:z6: ยอดหน้าอิคุณเสือ อย่ามารังแกหมอมะรุมน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาา :katai1:
-
โหววว สงสารคุณหมอ
แกนะแกพี่เสือ ทำกับคุณหมอได้ รุนแรงตลอด
เอาใจช่วยคุณหมอ><
รีบมาต่อตอนหน้าไวๆนะคะ
-
จะทำอะไรคุณหมอน่ะ
-
นายเสียอย่ารุนแรงนักสิ...คุณหมอมะรุมช้ำหมด
คนเขาหวังดีด้วยแท้ๆ...เฮ้ออออ
-
โหดจังนะพ่อเสือ
-
อิพี่เสือแม่มโหด กวนxีน ไม่มีเหตุผล ถึงว่าทำไมเมียทิ้ง โอ้ยยยยย...หมั่นใส้สุดๆ :z6:
-
“ปากดีอย่างนี้ คงใช้ปากเก่งด้วย กูเอามึงไม่ลง แต่ใช้ปากมึงให้กูก็น่าจะไหว”
วรทย์เบิกตาโพลงส่ายหน้าหนี พยายามจะกระถดตัวหนีแต่ไม่เร็วไปกว่ามือที่ทั้งใหญ่และแข็งแรงกว่าพศินคว้าผมเขาไว้กระจุกใหญ่กระตุกเต็มแรงจนหน้าของเขาชิดกับสะโพกหนา หมอหนุ่มเบือนหนีใช้มือดันหน้าขาแกร่งให้ออกห่างแต่แรงของคนตัวโตกว่าเยอะเหลือเกินพศินดันสะโพกจนติดกับหน้าของเขาจนได้
“ใช้ปากให้กู พวกมึงมันถนัดอยู่แล้วนี่”
“ไม่!” วรทย์ร้องบอกมือยังดันขาแกร่งให้ออกห่างแม้ว่ามันจะไม่ขยับเลยสักนิดก็ตาม
พศินถูกโทสะและความอยากเอาชนะเข้าครองงำเขาหน้ามืดจนกว่าจะสำนึกถึงอะไรทั้งนั้น เขาขยุ้มผมของมันไว้เต็มกำมือส่วนมืออีกข้างปลดตะขอกางเกงอย่างร้อนรนไม่สนใจหัวเล็กๆ ของมันที่ส่ายไปมาเหมือนปลาถูกทุบหัว ไม่กี่อึดใจส่วนกางเกงก็ถูกร่นลงจากสะโพก เขาสะใจนักที่เห็นตามันเบิกกว้าง
“ทำไมมันใหญ่จนมึงตกใจหรือไง เอาซิใช้ปากให้กูซะแล้วกูจะให้มึงรักษากูให้เต็มที่”
“ไอ้เลว!” ถึงจะตกอยู่ในฝ่ายเสียเปรียบแต่คนอย่างวรทย์ไม่ยอมง่ายๆ เขารังเกียจสิ่งที่อยู่เกือบชิดปลายจมูกมันน่าขยะแขยงยิ่งกว่าสัตว์เลื้อยคลานเสียอีก ถึงจะเป็นผู้ชายเหมือนกันแต่เขาไม่เคยต้องปฏิบัติให้ใครอย่าว่าแต่ปากแม้แต่มือเขาก็ไม่เคยจับของคนอื่น “อื้อ”
แม้จะรังเกียจแค่ไหนแต่เพราะเรี่ยวแรงที่เทียบกันไม่ได้เลยทำให้เขาไม่อาจหนีสิ่งนั้นได้ ท่อนเนื้อร้อนถูกจับตวัดโดนผิวแก้มวรทย์หลับตาแน่นทั้งขยะแขยงทั้งเจ็บใจที่ไม่อาจเอาตัวรอดได้
พศินจับแก่นกายของตัวเองเขี่ยไล้ไปมาแถวๆ แก้มของมันมันหลับตาไม่อยากมอง เขาไม่สนใจเพราะไม่ต้องให้มันใช้ตาช่วยเขาแต่เป็นปากของมันต่างหาก ปลายยอดที่ยังไม่ได้ถูกปลุกเร้าแตะแถวมุมปากแดงๆ ของมัน
“คุณหมอครับ ถ้าคุณหมอใช้ปากให้ผม ผมสัญญาว่าจะเป็นเด็กดีให้คุณหมอรักษา” แม้ถ้อยคำจะไพเราะแต่น้ำเสียงมันไม่ใช่เช่นนั้นเลย ไม่พียงแค่หลับตาวรทย์ยังปิดปากแน่นอีกด้วยเขาพยายามไม่สูดเอากลิ่นน่ารังเกียจเข้าปอดเขาขยะแขยงจนอยากจะอาเจียน อีกทั้งยังเจ็บใจจนน้ำตาแทบไหลอีกด้วยตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยถูกใครหมิ่นศักดิ์ศรีถึงเพียงนี้ สาบานว่าถ้าหลุดไปได้เมื่อไรเขาจะเอาเรื่องหมอนี่ให้ถึงที่สุด
มือใหญ่ปล่อยจากกลุ่มผมนุ่มเมื่ออีกฝ่ายนิ่งเฉยไม่ยอมขยับ เขาบีบปลายคางเล็กๆ ของมันบังคับให้มันเชิดหน้าขึ้น คราวนี้มันยอมเปิดตาขึ้น ตาของมันแววโรจน์ด้วยความเคืองแค้นแต่นั่นไม่ได้ทำให้เขาสะดุ้งสะเทือนแม้แต่น้อยตรงกันข้ามมันกลับทำให้เขายิ่งอยากเอาชนะมันยิ่งขึ้น
“ถ้าคุณหมอไม่ยอมทำดีๆ ผมจะบังคับแล้วนะครับ”
ทันทีที่จบประโยคปลายจมูกของเขาก็โดนบีบเต็มแรง เขากลั้นหายใจได้เพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้นแล้วก็ต้องอ้าปากเพื่อให้หายใจได้แต่มันเป็นจังหวะให้คนที่รออยู่จับส่วนน่ารังเกียจเข้ามาปากของเขาจนได้
“อื้อ”
วรทย์ส่ายหน้าไปมา ทั้งร่างดิ้นรนเพื่อให้ท่อนเนื้อร้อนๆ หลุดจากปากของตัวเองทว่าเรี่ยวแรงของพศินมีมากกว่าหลายเท่านัก ชายหนุ่มดันสะโพกเข้าหาใบหน้าขาวที่ตอนนี้ซีดยิ่งกว่ากระดาษ
“ทำดีๆ ล่ะอย่าให้โดนฟันไม่อย่างนั้นผมจะทำให้คุณหมอปากฉีกไปเลย”
กลิ่นคาวจัดกับรสชาติของเนื้อแท้แทงพรวดเข้ามาจนสุดลำคอ คุณหมอหนุ่มพะอืดพะอมจะอาเจียนเสียให้ได้แต่อีกคนไม่เว้นจังหวะให้ทำอย่างนั้นได้ พศินสาวกายเข้าออกโพรงปากของเขาเนิบนาบแต่หนักหน่วง มือที่ดันหน้าขาไว้เปลี่ยนเป็นจิกเล็บลงบนเนื้อแทน
“โอ๊ย! ไอ้ห่าอยากตายหรือไง”
ผมของเขาโดนกระตุกจนหน้าหงายอีกครั้ง จนท่อนเนื้อเกือบจะหลุดจากปากแต่มันก็กลับมาใหม่คราวนี้ล้ำลึกกว่าเดิมมันดันเข้ามาจนสุดคอหอย วรทย์สำลักจนไอโขลกน้ำหูน้ำตาไหลแต่อีกคนกลับหัวเราะสะใจ
“ถ้ามึงทำกูเจ็บอีกมึงปากฉีกจริงๆ แน่ไอ้มะรุม”
วรทย์เงยหน้ามองคนใจร้ายด้วยน้ำตานองหน้า เขาไม่ได้เสียใจแต่โกรธจัดมองดูใบหน้าของมันด้วยความคับแค้นใจ หัวของเขาขยับไปมาโดยการกำกับของมัน ขณะที่ปากต้องรองรับแก่นกายที่ร้อนจัดและกำลังขยายขนาดมากขึ้นทุกที ในความพ่ายแพ้ที่กำลังจะมาเยือนนั้นพลันเขาก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
คิ้วหนาของเจ้าของไร่เคียงฟ้ายกสูงด้วยความแปลกใจเมื่อจู่ๆ ทีท่าปฏิเสธมันเปลี่ยนไป ปากเล็กของมันเริ่มเคลื่อนไหวแถมไปยังในทางที่รื่นรมย์อีกด้วย มันขยับหัวเองโดยที่เขาไม่ต้องบังคับมือที่จิบหน้าเขาของเขาคลายลงเป็นแค่วางไว้เฉยๆ มันก้มหน้าลงพร้อมกับห่อปากให้เล็กลงกว่าเดิมปลายลิ้นที่ชักหนีเริ่มเข้ามาไล้กับส่วนปลายยอดที่กำลังเบ่งบาน พศินแทบครางด้วยความพอใจเมื่อมือนุ่มเข้ามาประคองท่อนเนื้อเอาไว้ หัวเล็กๆ ของมันเอียงซ้ายเอียงขวาเพื่อปรนนิบัติให้เขาได้บรรจุถึงจุดหมาย ความต้องการพุ่งขึ้นแซงหน้าโทสะเขาหลับตาแอ่นสะโพกเข้าหาใบหน้าเล็กขาวจัด
-
มือของมันนุ่มเหมือนมือผู้หญิงไม่ต่างจากปากของมันที่ทั้งอุ่นและชื้นแฉะ ไม่มีใครสนใจเสียงฟ้าร้องที่ยังคำรามไม่เลิกทั้งที่ผ่านมาหลายชั่วโมงแล้ว พศินปล่อยเสียงครางอย่างหมดความอดทน ทั้งมือและปากของวรทย์ดึงรั้งจนแก่นกายของเขาร้อนไปหมดมันแข็งยิ่งกว่าท่อนเหล็กส่วนปลายบานฉ่ำเขารู้สึกถึงหยาดน้ำที่เริ่มปริ่มมาบ้างบางส่วน ลิ้นของมันตวัดไล้อยู่ส่วนปลายเลียวนรอบไปมาบางครั้งก็ลากต่ำลงมาจนเกือบสุดส่วนโคน เขาเปลี่ยนจากขยำผมมันเป็นลูกหัวทุยๆ ของมันเล่นหลับตาเคลิบเคลิ้มรอคอยความสุขสุดท้ายที่กำลังจะมาเยือน เพิ่งรู้ว่าให้ผู้ชายใช้ปากให้มันก็สุขสันต์ไม่ต่างจากผู้หญิง
ความเสียวเสียดทะยานขึ้นสูงเรื่อยๆ สะโพกแกร่งขยับเร็วมากขึ้นเพราะไม่ได้ปลดปล่อยมานานร่างกายเลยร้อนระอุเร็วกว่าปกติ ชายหนุ่มครางกระเส่านึกรักโพรงปากอุ่นๆ กับลิ้นเล็กๆ ของมันเหลือเกินอีกไม่กี่อึดใจเขาก็จะได้สาสมใจ ทว่าทุกอย่างไม่ได้เป็นอย่างที่คิดเมื่อ!
“โอ๊ย! ไอ้เหี้ย”
เนื้ออ่อนส่วนปลายยอดโดนฟันคมกัดเข้าเต็มแรง พศินดึงสะโพกหนีทันทีร้องด้วยความเจ็บปวดไม่ต่างจากวัวโดนเชือด วรทย์ถอยห่างออกมาอย่างรวดเร็วมองหน้าไอ้คนที่กำลังยกมือกุมหน้าขาหน้าตาบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด หมอหนุ่มหัวใจระรวยรสชาติของเนื้อยังติดที่ปลายลิ้นฟันของเขายังรู้สึกถึงเนื้ออ่อนๆ ที่โดนงับเข้าจมเขี้ยวดีที่เขาไม่ออกแรงมากกว่านี้ไม่อย่างนั้นมันคงได้ขาดติดปากแน่
มือขาวยกขึ้นเช็ดปากตัวเองเขาขยะแขยงจนอยากจะอาเจียนแต่สะใจมากกว่า ยิ่งได้เห็นไอ้คนอวดเก่งบิดตัวเร่าๆ ด้วยความเจ็บปวดยิ่งพอใจ เขากระโดดหนีมาตั้งหลักก่อนที่มือใหญ่จะคว้าแขนไว้ได้ร่างเล็กยืนค้ำหัวไอ้คนที่คิดว่าตัวเองแน่กว่าใคร คุณหมอเล็กพริกขี้หนูยกมือขึ้นกอดอกยิ้มเหยียดสมน้ำหน้าคนไข้ตัวใหญ่ที่นอนตัวงอกุมส่วนหน้าเอาไว้สีหน้าแสดงชัดว่าเจ็บปางตาย
“ฉันเก่งใช่ไหม นี่ครั้งแรกเลยนะที่ใช้ปากให้คนอื่น ถ้าอยากใช้บริการอีกเมื่อไรก็บอกนะพ่อจะได้กัดเสียให้ขาด”
พูดจบก็ทำท่าจะอาเจียน รสชาติไม่พึงประสงค์ยังกระจายเต็มปาก วรทย์สั่นหน้าแรงๆ มองไอ้เลวเสืออีกครั้งก่อนจะกระชากประตูห้องเต็มแรงแล้วปิดมันเสียงดัง ร่างเล็กวิ่งหาห้องน้ำเพื่อทำความสะอาดช่องปากอาเจียนจนแทบหมดกระเพาะจำไม่ได้ว่าบ้วนปากไปกี่รอบแต่ไอ้น้ำยาบ้วนปากในห้องน้ำมันหมดขวดไปเลย หมอหนุ่มทรุดร่างลงกับพื้นห้องน้ำไม่เคยทั้งเจ็บใจและสะใจเท่านี้มาก่อน พร้อมกันนั้นเขาเพิ่งจะรู้จักคำว่าเกลียดก็วันนี้นี่เองเขาเกลียดไอ้เสือจับใจเกลียดจนอยากจะตัดไอ้ที่เข้ามาในปากให้ขาดเขาน่าจะกัดมันให้ได้เลือดไม่น่าปราณีมันเลย ใบหน้าเล็กซุกลงบนหัวเข่าวันนี้มันวันวิปโยคของเขาจริงๆ...
อาณกรวิ่งหน้าตาตื่นเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าคุณหมอตัวเล็กหายไปจากห้องพัก พิกเล็กงัวเงียตื่นขึ้นเพราะเสียงร้องโหวกเหวกโวยวายของอาหนุ่ม แถมยิ่งวิ่งไปทั่วบ้านอีกด้วย เด็กชายตัวน้อยมองอาที่เอาแต่วิ่งไปห้องนู้นห้องนี้พลางร้องเรียกหาพี่มะรุมอีกด้วย
“มีอะไรเหรอฮะอาออย”
“พี่มะรุมของเราน่ะซิไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน อาตามหาจนจะทั่วบ้านแล้วไม่เจอเลย”
พิกเล็ตเพิ่งนึกออกว่าเมื่อคืนนี้พี่มะรุมมานอนค้างที่บ้านด้วยเพราะฝนตกหนัก เด็กชายยังไม่หายเมาขี้ตาดีเลยไม่มีสมองจะช่วยอาคิดหาหนทางที่ทำได้คือลากตุ๊กตาตัวโปรดกับไปนอนต่อ ปล่อยให้ผู้เป็นอาวิ่งวุ่นตามหาพี่ชายต่อไป
“ไปไหนวะ” อาณกรสบถอย่างหัวเสีย เขาไม่คิดหรอกว่าวรทย์จะไปขอร้องคนอื่นให้ไปส่งตั้งแต่เช้ามืด เพราะนอกจากเขากับพศินแล้วคนอื่นๆ ในบ้านไม่มีใครขับรถเป็นนอกเสียจากว่าวรทย์ไปหาพวกนายปืนแต่บ้านพักของคนงานอยู่ห่างจากบ้านใหญ่ไปเป็นกิโลเมตรที่สำคัญวรทย์ไม่มีทางรู้จักบ้านพักคนงานแน่ ชายหนุ่มยกมือขึ้นกุมขมับทั้งเป็นห่วงทั้งกังวลเพราะเป็นรับปากว่าจะพาคุณหมอหนุ่มไปส่งด้วยตัวเอง
“คุณออยคะ คุณออย”
ขณะที่กำลังหัวหมุนกับการตามหาตัววรทย์เมี่ยงก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา เด็กสาวมีสีหน้าตื่นตกใจเหมือนเห็นผี
“มีอะไร”
“หมอมะรุมค่ะ หมอมะรุม อยู่ในห้องน้ำในครัว” เมี่ยงพูดรัวเร็วเสียจนจับใจความไม่ได้
“อะไรฉันฟังไม่รู้เรื่อง”
“คืออย่างนี้ค่ะ” เมี่ยงพักหายใจ ตั้งสติชั่วอึดใจก่อนจะพูดต่อ “เมี่ยงเจอหมอมะรุมในห้องน้ำค่ะ นอนหลับอยู่บนพื้นห้องน้ำเลย”
ไม่ต้องรอให้บอกซ้ำอาณกรวิ่งพรวดผ่านหน้าเมี่ยงตรงดิ่งไปที่ห้องน้ำที่ว่าทันที แล้วก็เป็นอย่างที่เมี่ยงว่าร่างเล็กของคุณหมอนุ่มนอนคุดคู้กายอยู่บนพื้นห้องน้ำเย็นเฉียบ ใบหน้าขาวซีดปากเริ่มคล้ำคงเพราะถูกความหนาวเย็นเข้าครอบครอง ใจหายกับเนื้อตัวที่เย็นไม่ต่างจากพื้น
“หมอมะรุมครับ หมอมะรุม” เขาเขย่าตัวของคนหลับแล้วก็ต้องเบ้หน้าหนีเมื่อได้กลิ่นคาวที่โชยมาจากที่ใดสักแห่ง แล้วเขาก็พบคำตอบเมื่อเห็นรอยเปื้อนบนเสื้อที่วรทย์ใส่ “เมี่ยงไปตามปืนมา”
เมี่ยงพยักหน้าเร็วๆ ทำตามที่อาณกรสั่งทันทีอย่างไม่เกี่ยงงอน
“หมอมะรุมครับ ตื่นเถอะครับแล้วทำไมถึงมานอนในห้องน้ำได้ละเนี่ย”
ผู้จัดการไร่เคียงฟ้าทำหน้ายุ่งพยายามจะดึงเอาคนที่ตัวไม่ได้ใหญ่ไปกว่ากันขึ้นจากพื้นเย็นๆ ไม่ได้นึกรังเกียจกลิ่นไม่พึงประสงค์เพราะเคยเจอที่หนักหนากว่านี้มานับครั้งไม่ถ้วนตอนพศินเมาสภาพแย่กว่านี้ไม่รู้กี่เท่า พอจับตัวแรงๆ เข้าคนหลับก็ตื่นแต่อ่อนแรงจนเกินกว่าจะผงกหัวขึ้นมาคุยกันได้
“อือ ปวดหัว”
คุณหมอหนุ่มตื่นมาพูดเพียงแค่นั้นก่อนจะหลับลงไปอีกรอบ...ความลำบากใจมาเยือนเป็นหมอดันมาป่วยเสียเอง ที่สำคัญทำไมวรทย์ถึงมานอนในห้องน้ำได้แต่ที่น่าหนักใจกว่านั้นคือเขาจะตอบคำถามคุณหมออีกคนว่าอย่างไรดี...
:mew6:*** ตอนนี้น้อยไปหน่อยนะคะเพราะคนแต่งเหนื่อยมากเลย แต่งเสร็จปุ๊บเอาลงปั๊บ ไม่มีการเช็กคำผิดอีกเช่นเคย ไม่ว่ากันนะคะช่วงนี้งานจะเยอะไปไหน พยายามหาเวลามาแต่งให้ด้วยใจรัก ขอบคุณทุกคอมเมนท์นะคะเค้าอ่านหมดนะเออ ดีใจค่ะที่เกลีดนายเสือเพราะเกลียดเหมือนกัน ฮ่าๆ ตอนนี้ป่วงๆ อีกตามเคยเพราะไม่ค่อยมีเวลา แถมยังเมาขี้ตาอีกต่างหาก อย่าถือโทษคนวัยทองเลยนะคะ ขอบคุณที่เมนท์ให้กำลังใจค่ะ***
-
เห้ยยย นายเสือ! บทแบบนี้มันผู้ร้ายตัวจริงเลยนี่นา ดีนะหมอมะรุมจัดการแก้เผ็ดได้ หึหึหึ คุณหมอกัดพอเบาะๆแค่นี้ยังไม่พอนะ อย่างนายเสือเนี่ยต้องตัดให้ขาดเลยชับ ชับ ชับ 55555
ตอนนี้เล่นเอาเกลียดกันซะขนาดนี้ ยิ่งชวนติดตามเลยค่ะว่าจะมาญาติดีกันได้ยังไง
-
เห็นด้วยๆ กัดให้ขาดไปเลย มาแกล้งหมอมะรุมได้ไง
คุณออยงานเข้า เมื่อคุณหมอมะรุมป่วย
-
ทำกับมะรุมได้ยังไงงงไอ้เสือโคร่งงงงงงง
เปลี่ยนพระเอกด่วนค่ะ มิเช่นนั้นอิฉันคงหมันไส้จนนอนตายตาไม่หลับ
สนุกดีค่ะ ชอบๆ^^
-
ไอ้เสือเอ๊ย :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
น่ากัดให้ขาดนะหมอหึ้ยยยยยยยยยยย :beat:
-
:z6: :z6: :z6: :z6:ไอ้เลวววววววววววววววววว
-
น่าจะปล่อยให้ตายไปเลย ผู้หญิงคนเดียวไม่น่าทำให้เป็นขนาดนี้ สันดานเลวๆมากกว่า
-
เกือบขาดไม่ได้ใช่ต่อแล้วไหมละ พ่อเสือแสบ
-
ป้าวัยทองแล้วหรอ ฮ่าๆ :katai2-1:
น่าโมโหอิตาพี่เสือมาก คนเขาเกลียดขี้หน้ากันหมดแล้ว
ถ้ายังเลวแบบนี้อีก ไม่ต้อเป็นมันแล้วพระองพระเอกอ่ะ
สงสารหมอมะรุมต้องไม่สบายแน่ๆเลย ฮรือ :sad4:
จริงๆน่ากัดให้ขาดไปเลยนะ จะได้ไม่ต้องมีไว้ใ้ช้
ให้หมอมะรุมรุกแทน อิอิ
-
หักคะแนนเสือ 100 แต้ม คุณหมดโอกาสเป็นพระเอกแล้วค่ะ
ยกตำแหน่งนี้ให้น้องพิกเล็ตแทน
5555555555
ชอบมากๆ เลยค่ะ
มาต่อไวๆ นะ
แทบจะลงแดงเหมือนพี่เสือยามขาดเหล้าแล้วจ้า
-
นายเสือโคตรร้ายอ่ะ
เกลียดๆๆๆๆๆ
ทำหมอมะรุมได้ไง
น่าจะกัดให้ขาดไปเลยยยยยยย
หายป่วยไวๆน๊าหมอมะรุม
><
-
คุณหมอไม่น่าใจอ่อนเลย คนแบบนี้มันต้องกัดให้ขาดแล้วเอาไปทิ้งชักโครก ไม่ต้องให้มันหาเจอแล้วเอามาต่อได้ ไม่มีใช้เป็นขันทีไปเถอะมรึง
-
หูยย อิพ่อเสือ อิเลวว
-
ไอ้เสือน่าเลาะหนังเอามาทำพรมจริงๆ ..นี่ฉันไม่ได้รังแกสัตว์ใช่ไหม
:กอด1:
-
เสือใจร้ายอะ :o12:
-
เกลียดไอ้เสือจับใจ
มะรุมอย่าได้ไปอ่อนข้อให้มันอีกไม่ก็ทำเหมือนมันเป็นอากาศธาตุไปเลย
อย่าไปพูดคุยกะมันอีกไม่ต้องยุ่งกับพิกเร็ตเลยก็ดีจะได้ตัดมันสะไห้มันสำนึกได้ก่อน
-
สนุกดี นายเอกน่ารัก ... หมั่นไส้คนขี้เมา
แต่ละตอนยาวสะใจ แต่พิมพ์ผิด พิมพ์ตก เยอะอยู่นะจ๊ะ บางทีอ่านแล้วงง
รอตอนต่อไป คนเขียนสู้ๆ
-
โหดไปหรือเปล่านายเสือ
คุณหมอเป็นแค่ผู้ชายตัวเล็กๆ เอง
อีกอย่างคุณหมอก็ไม่ได้ทำอะไรเลวร้ายกับนายเสือจนต้องทำแบบนี้กับคุณหมอ
แล้วจะเสียใจ
-
ชอบมาก :katai4: หมอคีย์ชอบะรุมหรอ
-
เป็นการกระทำที่ป่าเถื่อนสิ้นดี
เฮ้อออออออออออ
คุณหมอมะรุมเลยป่วย
อยากไปเยี่ยมคุณหมอ 5555555555555
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว อิคุณเสือจะบ้าได้อีกมั๊ย
-
เมื่อไหร่จะมาต่อค่ะ เนี่ยยยยยยยยย
เข้ามาดูทุกวันเลย
-
มาดันค่ะ
มาต่ออีกนะๆๆ
-
คิดถึงหมอมะรุม :katai5:
-
ลุ้นๆ ว่าจะลงเอยยังไง
อิพี่เสียแกล้งคุณหมอมากไปแล้วนะ!!!
-
คิดถึงคุณหมอใจจะขาดแล้ว
:katai1: :katai1:
เมื่อไรคุณหมอจะกลับมา :ling3:
-
:katai4: หายไปนานเลยเ้ค้ากลับมาแล้ววววว
ตอนที่ ๗...หมอป่วยเสือก็ป่วย
“ได้ๆ เดี๋ยวผมจะเข้าเวรให้ถ้าเขาค่อยยังชั่วเมื่อไรคุณรีบพาเขามาส่งเลยนะ”
ถ้อยคำที่คนรับสายบอกยังชัดเจนในความคิดแม้ว่าจะผ่านมาหลายชั่วโมงแล้วก็ตาม ถึงไม่ได้เห็นหน้าแต่ก็รู้ว่าคิมหันต์เป็นห่วงวรทย์ไม่น้อย นี่ถ้าหากไม่ติดว่าเข้าเวรคงได้บึ่งรถมาแน่ ส่วนเขาเองติดที่ไร่วุ่นกันตั้งแต่ไก่โห่เลยต้องปล่อยให้คนป่วยนอนพักที่ไร่เคียงฟ้าไปก่อนขนาดพิกเร็ตยังต้องวานให้ดินไปส่งเพราะฝนตกหนักแต่น้ำไม่ได้ท่วมไปทุกพื้นที่ของจังหวัดโรงเรียนเลยไม่ประกาศหยุดกะทันหันบวกกับเจ้าตัวดีไม่ยอมหยุดเรียนอีกด้วย ตาโตหวานเบนกลับมายังร่างของคนป่วย เขาให้ปืนช่วยพาหมอมะรุมขึ้นมายังห้องพักห้องเดิม เขาไม่รู้ว่ามีไข้สูงหรือเปล่าให้ยาลดไข้ไปกับเช็ดตัวให้แล้วก็จัดแจงเปลี่ยนเสื้อโดยใช้ชุดของตัวเองเพราะรูปร่างพอๆ กัน มือบางแตะที่หน้าดูเหมือนว่าความร้อนจะทุเลาลงไปบ้างแล้ว ชายหนุ่มถอนหายใจไอ้ที่เป็นหมอแล้วต้องมาป่วยเองยังไม่น่าแปลกใจเท่ากับทำไมวรทย์ถึงเข้าไปนอนในห้องน้ำ
มันเป็นคำถามที่ไม่มีใครให้คำตอบได้เท่ากับคนป่วยเอง แถมยังอาเจียนออกมาอีกด้วยลักษณะคล้ายคนป่วยทั่วไปแต่เขาเชื่อว่ามันน่าจะมาจากสาเหตุอื่นมากกว่า ความสงสัยถูกพับเก็บเอาไว้ก่อนรอมีโอกาสเมื่อไรค่อยสอบถามกันอีกที
“เป็นยังไง ตายหรือเปล่า”
พอพ้นประตูห้องก็เจอคำถามชนิดไม่ถนอมน้ำใจคนป่วย แถมใบหน้ายังเฉยเมยเสียจนอดหมั่นไส้ไม่ได้ อาณกรทำแค่สั่นหน้าพึมพำบอกไปว่าค่อยยังชั่วแล้ว ก่อนจะใช้มือตบต้นคอตัวเองเบาๆ เพื่อไล่ความเหนื่อยล้าทั้งเฝ้าคนป่วยไหนจะต้องลงไปดูไร่ปาล์มอีกเห็นปืนบอกว่าเมื่อคืนฝนตกหนักน้ำท่วมร่องต้องเร่งระบายเอาน้ำออกไม่อย่างนั้นรากจะเน่า
“มันยังไม่ตื่นหรือ”
“อืม คงจะเพลียมากไม่รู้ว่าทำไมถึงไปนอนในห้องน้ำได้”
อาณกรไม่รู้หรอกว่าคนที่รู้ถึงเหตุผลอีกคนคือคนที่อยู่ตรงหน้า พศินไม่ได้สบตาน้องชายยื่นหน้าข้ามไหล่เล็กไปมองได้ตัวดีที่นอนเป็นเจ้าหญิงรอเจ้าชายอยู่บนเตียง
“ไปดูไร่ไป เดี๋ยวที่เหลือฉันจัดการเอง”
“อะไรนะ” ถามคล้ายไม่เชื่อหูเลยได้คิ้วหนาๆ ที่ขมวดแน่นเข้าหากันตอบกลับมาแทน
“หูหนวกหรือไง บอกให้ไปดูไร่ไงเดี๋ยวฉันเฝ้าไข้ไอ้หมอนี่เอง”
อาณกรกระพริบตารัวคิดไม่ถึงว่าคนอย่างพี่เสือจะมีน้ำใจกับเขาเหมือนกัน หากเป็นเมื่อก่อนเรื่องอย่างนี้ไม่ใช่เรื่องแปลกแต่เมื่อความไว้เนื้อเชื่อใจโดนทำลายมันเปลี่ยนให้คนใจดีเป็นคนใจร้ายได้เหมือนกัน
“ไม่เป็นไรหรอกผมไม่ได้เหนื่อยอะไร”
“อีกเดี๋ยวก็ต้องไปรับพิกเร็ตแล้วไม่ใช่หรือ”
เมื่อหยิบยกประเด็นพิกเร็ตขึ้นมาเขาก็เลี่ยงไม่ได้ เมื่อเช้ามัวแต่ห่วงวรทย์เลยไม่ได้ไปส่งต้องวานให้ดินไปแทน ช่วงบ่ายที่ไร่คงวุ่นวายน่าดูดินไม่มีเวลาไปรับให้อีกแน่ อาณกรใช้เวลาไตร่ตรองพักใหญ่ที่สุดก็ต้องยอมเห็นพ้องกับพี่ชาย
“ก็ได้ พี่แค่คอยดูว่าถ้ามะรุมตื่นแล้วอยากได้อะไรก็พอ แล้วก็ถ้าเผื่อพี่ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรโทรหาผมได้นะ”
พศินพยักหน้าเออออทั้งที่ไม่ได้ฟังที่น้องชายพูดเท่าไรนัก จดจ่ออยู่ที่คนป่วยมากกว่า เขารอจนน้องชายเดินลงบันไดไปแล้วจึงเข้าไปทำหน้าที่พยาบาลพิเศษเฝ้าไข้ให้คุณหมอที่แสนดี เมื่อคืนนี้มันทำเขาแสบนักไม่ใช่แค่แสบยังเจ็บมากอีกด้วย เนื้ออ่อนที่ส่วนปลายยอดโดนท้ายอย่างทารุณผู้ชายด้วยกันรู้ดีว่ามันทรมานมากแค่ไหนกว่าที่เขาจะคลายความเจ็บลงเกือบชั่วโมงเลยทีเดียว พอตั้งหลักได้ก็ต้องฝืนสังขารไปหาอุปกรณ์มาทำแผลเองที่น่าเจ็บใจไปมากกว่านั้นคือเขาไม่อาจบอกเรื่องน่าขายหน้านี่กับใครได้ แผลยังไม่หายอีกและคงใช้เวลาอีกหลายวันเลยทีเดียวเกิดเป็นผู้ชายแต่จ้าวโลกกลับโดนทำร้ายอย่างแสนเจ็บปวด ความโกรธเคืองเพิ่มทวีเป็นสองเท่าของเก่ายังไม่ได้ชำระไอ้ตัวดีมันทำเพิ่มอีกแล้ว
ตอนแรกเขากะว่าจะรอให้อาหมอกลับมาก่อนแล้วจะทำการรักษาอย่างเป็นจริงเป็นจังสักที แต่ตอนนี้เขาตัดสินใจแล้วว่าจะให้ไอ้หมอมะรุมหน้าตุ๊ดคนนี้รักษาต่อไป เอากันให้ตายไปข้างนึงไม่อย่างนั้นมันไม่หายแค้น ใครจะว่าเขาปัญญาอ่อนก็ช่างแต่แค้นนี้ต้องชำระ
ไอ้หมอตัวแสบนอนนิ่งบนเตียงในห้องที่มันสร้างประวัติศาสตร์เลวร้ายไว้ให้เขา ดีที่เมื่อคืนฝนตกหนักฟ้าผ่าเสียงดังเลยกลบเสียงร้องอวดครวญไปได้ หยดเลือดไม่มีให้เห็นเพราะกางเกงเขาซับไว้หมดแต่ยังคิดไม่ออกว่าจะว่าแก้ต่างกับเมี่ยงยังไงถ้าหากเจอกางเกงในเปื้อนเลือด ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิดเพราะมันคนเดียวแท้ๆ ไอ้ตุ๊ดเอ๊ย! ชายหนุ่มยืนกอดอกมองร่างเล็กบนเตียงมันคงคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิงที่รอเจ้าชายมามอบจุมพิตให้ แต่มันคิดผิดที่ไร่เคียงฟ้าแห่งนี้มีแต่ซาตานชื่อไอ้เสือเท่านั้น!
ร่างสูงนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ที่ยังอุ่นอยู่เพราะอาณกรเพิ่งลุกจากไป สมองที่หยุดคิดไปนานเกือบปีกลับมาทำงานอีกครั้ง แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังแปลกใจตัวเองเหมือนกันที่จู่ๆ เกิดยอมรับการรักษาขึ้นมา ทั้งที่ก่อนหน้านี้อาหมอเกลี่ยกล่อมเป็นร้อยเป็นพันรอบแต่มันไม่ได้ผล ใจกระหวัดนึกไปถึงใบหน้าที่มีรอยยิ้มมอบให้เขาเสมอแม้ว่าเขาจะเป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่องเลยก็ตาม สิ่งสุดท้ายที่ปารินเหลือไว้ให้เขา พิกเร็ต
ความโกรธที่มีให้ไอ้หมอหน้าตุ๊ดหายไปชั่วคราวเมื่อสำนึกในความผิดที่ก่อให้กับลูกชาย เกือบปีที่ผ่านมาเขาใช้แต่เหล้าบำบัดความบอบช้ำทางหัวใจแต่ไม่เคยคิดถึงคนที่ยังต้องการความรักจากครอบครัวเลย เขาปล่อยให้อาณกรทำหน้าที่แทนตัวเองทั้งที่รายนั้นเป็นแค่อาเท่านั้น เขาเอาแต่คิดถึงตัวเองไม่ห่วงลูกแต่เป็นลูกที่ห่วงเขา พิกเร็ตไม่เคยต่อว่าที่เขาเอาแต่กินเหล้าซ้ำยังช่วยอาณกรพยุงเขาตอนที่เมาเป็นหมานอนข้างทางด้วยซ้ำ เด็กชายเพียงแค่ห้าขวบต้องทนกับคำเย้ยหยันว่ามีพ่อเมาเหมือนหมา เขาไม่เคยทำอาหารให้ลูกจนต้องให้คนอื่นทำให้ ถ้าหัวไม่แตก ไม่ได้เข้าโรงพยาบาลเขาคงไม่ได้รับการรักษาอย่างจริงจังยิ่งพอได้เห็นตาใสๆ ของลูกชายมันช่วยให้ตัดสินใจได้เด็ดขาด
มันทรมานมากในช่วงแรกจนถึงตอนนี้ก็ยังมีอาการหลงเหลืออยู่ ความอยากเหล้าปรากฏเป็นระยะคอขมจนแห้งเขาต้องหาบางอย่างเพื่อดึงดูดความสนใจ และไอ้บางอย่างที่ว่าก็คือการได้แกล้ง ได้เอาคืนไอ้หมอมะรุมนั่นเอง พอคิดถึงมันความคิดก็วกกลับมาจุดหมายอีกครั้ง มันยังนอนไม่ตื่นเขาเริ่มไม่แน่ใจว่ามันป่วยหรือว่าตายกันแน่ พศินเอียงคอพิจารณาโครงหน้าที่สวยเกินผู้ชายของมันอีกครั้ง ขนตาของมันยาวแต่ไม่ได้ดกหนาเป็นพระเอกลิเก จมูกโด่งใช้ได้ริมฝีปากอิ่มแต่วันนี้มันซีดกว่าเมื่อวาน เรื่องรูปร่างเมื่อวานเขาสำรวจไปแล้วเอวมันเล็กกว่าเขาเป็นคืบไม่รู้ว่าพ่อแม่มันเอาอะไรให้กินตัวมันถึงได้เล็กนัก
นานจนไม่รู้ว่าผ่านไปกี่นาทีแต่เขายังจับจ้องร่างคนป่วยไม่วางตา มองแผ่นอกบางๆ สะท้อนเป็นจังหวะฟังเสียงลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอของมันเรื่อยๆ จนเกือบลืมจุดประสงค์ที่แท้จริงว่าเขารับอาสามาทำหน้าที่ทำไม
“นะ หนาว”
กำลังมองผิวขาวๆ ของมันเพลินก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงครางแทรกกับลมหายใจของมัน ดูเหมือนมันจะพึมพำประโยคเดิมซ้ำฟังได้ความว่าหนาว ตั้งแต่เข้ามาเขารู้ว่าในห้องไม่ได้เปิดแอร์แถมอาณกรยังห่มผ้าให้มันอีกด้วยแต่ดันร้องว่าหนาวอีก ช่วงแขนยาวเอื้อมไปกระชับผ้าห่มให้สูงขึ้นอย่างลืมตัวแต่พอขยับตัวส่วนกลางของลำตัวก็เสียดสีกับกางเกงอาการเจ็บจี๊ดก็ถามหาพศินกันฟันแน่นระงับความเจ็บที่รุกราน
“ไอ้ห่า! ทำกูเจ็บเสือกมาป่วย กูนี่สมควรป่วยไอ้ตัวซวยเอ๊ย!”
ชายหนุ่มสบถนึกขึ้นได้ว่าลืมตัวไปช่วยมันเสียได้ เขาถอยกลับมานั่งที่เดิมคิดหาทางต่อไปว่าจะเอาคืนมันอย่างไรดีเพราะยังไม่หายแค้น บางทีความคิดปัญญาอ่อนมันก็ไม่เลือกวัยเหมือนกัน...
ลำคอแห้งผากเหมือนขาดน้ำมาเป็นแรมปี เปลือกตาอ่อนล้าค่อยๆ เปิดขึ้นอย่างยากลำบากสายตาพร่าเลือนไม่อาจจับพิกัดใดได้ชั่วอึดใจกว่าทุกอย่างจะชัดเจนขึ้น ฝ้าลายดอกไม้ไม่คุ้นตาเอาเสียเลยพอมองไปทางอื่นก็ไม่มีอะไรที่บอกได้ว่าที่นี่เป็นห้องพักของเขา ร่างเล็กยันตัวขึ้นจากเตียงใหญ่กวาดตามองรอบห้องอีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่าไม่ได้นอนมากจนเบลอไปพลันสายตาก็สะดุดกับร่างใหญ่ยักษ์ของใครคนนึงที่นอนฟุบอยู่ใกล้ๆ เห็นแค่หัวก็จำได้แล้ว นายเสือ!
ความทรงจำที่หายไปหลายชั่วโมงเพราะถูกแทนที่ด้วยฝันอันยุ่งเหยิงย้อนกลับมาบอกว่าที่ที่เขากำลังนอนอยู่คือไร่เคียงฟ้า หมอหนุ่มหอบหายใจแรงรับรู้ถึงไอร้อนที่เข้าออกอุณหภูมิในตัวสูงขึ้นเล็กน้อย เพราะต้องหนีไปนอนในห้องน้ำไข้เลยขึ้นแถมตัวต้นเหตุยังนอนเฝ้าอีกด้วย วรทย์เม้มปากแน่นปิดกั้นเสียงทันทีเพราะกลัวว่าจะทำให้นายตัวร้ายตื่นขึ้น เขารวบรวมกำลังที่น้อยนิดหย่อนปลายเท้าลงแตะพื้นหัวหมุนติ้วเหมือนบ้านหมุนได้ ต้องใช้เวลาพักใหญ่เลยทีเดียวกว่าจะทรงตัวอยู่ได้ อยากจะเดินหนีไปเลยทว่าเขาหิวน้ำจนคอขมโชคดีที่ในห้องมีแก้วน้ำอยู่เดาว่ามันต้องไม่ใช่ของอภินันท์ของนายเสือแน่ แต่น่าจะเป็นของอาณกรมากกว่า
น้ำในแก้วลงไปนอนในกระเพาะเขาเรียบร้อยแล้ว ได้น้ำพอชุ่มคอร่างกายที่อ่อนล้าเริ่มมีกำลังขึ้นมาบ้างเล็กน้อย แต่หัวยังหมุนแถมยังปวดตุบๆ อีกด้วยที่สำคัญเขาหนาวทั้งตัวร้อน ไข้หวัดเล่นงานเข้าจนได้ ความสามารถในการทรงตัวน้อยลงทุกทีเขาหมุนตัวกลับคิดไม่ออกแล้วว่าควรจะไปที่ไหน แต่เพียงแค่ขยับปลายเท้าก็เสียหลักตัวหมุนคว้าง
พศินใจหายใจคว่ำเขาถลาเข้าไปหาคนจะล้มโดยไม่รู้ตัวรีบคว้าคนตัวเล็กเอาไว้ตามสัญชาติญาณ แทบจะถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่รับเอาร่างนั้นไว้ได้ทัน มือหนาสอดเข้ารัดเอวเล็กอีกมือกดหัวทุยไว้ที่ซอกคอ ไม่รู้ว่านานเท่าไรถึงได้ยอมคลายอ้อมแขนออก เป็นจังหวะเดียวกับที่รู้สึกตัวว่าเผลอทำเรื่องที่ไม่น่าทำเข้าอีกแล้ว และผลพวงจากการเคลื่อนไหวเร็วเกินไปโรคใหม่จึงถามหา กลางลำตัวเจ็บเหมือนโดนแหนบหนีบไม่มีผิด
“โอ๊ย!”
เสียงร้องด้วยความเจ็บช่วยปลุกให้คนป่วยที่กำลังถูกภวังค์ของความมึนงงเข้าเล่นงานพอมีสติขึ้นมาได้บ้าง วรทย์เงยหน้าจากอะไรบางอย่างที่ห่อหุ้มรอบตัว ลูกคางเขียวจากไรหนวดริมฝีปากสีเข้ม จมูกโด่งเป็นสันและดวงตาที่หรี่ปิด สมองพอจะประมวลผลได้ว่าบางอย่างที่ว่านั่นคืออ้อมแขนของนายเสือแต่พละกำลังมันหมดไปตั้งแต่พยุงตัวมากินน้ำเลยไม่อาจขืนตัวไปจากการโอบรัดไว้ได้
เขากัดฟันจนจะโยกหมดปากกว่าความเจ็บจะทุเลาลง อยากจะจับตัวไอ้ตัวปัญหาโยนทิ้งไปเสียให้รู้แล้วรู้รอดแต่หัวเล็กๆ ของมันเอียงเข้ามาซบชิดกว่าเดิมแถมการพยุงตัวของมันยังแย่กว่าเดิมอีกด้วย จะเอาเรื่องกับคนป่วยมันจะได้ความอะไรเอาไว้หายเมื่อไรค่อยชำระความกันอีกที คราวนี้พ่อจะเอาให้หนักยิ่งกว่าป่วยอีก พศินข่มความเจ็บประคองร่างเล็กกลับไปที่เตียงอีกครั้ง
เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดบนหน้าผากกว่าจะเอาไอ้หมอตัวซวยนอนได้สำเร็จไม่ใช่เพราะมันตัวใหญ่แต่เพราะต้องต่อสู้กับความเจ็บแบบลูกผู้ชายไม่สมควรต้องมาเจอต่างหาก ชายหนุ่มกลับไปนั่งที่เดิมอีกครั้งรู้สึกสับสนกับความคิดของตัวเองเหลือทนเดี๋ยวแค้นเดี๋ยวรอก่อนจนไม่รู้ว่าต้องทำอะไรก่อนหลัง แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้เขาช่วยมันสองครั้งไปแล้วทั้งที่มันทำร้ายเขาอย่างสาหัสเมื่อคืนแท้ๆ พศินทึ้งผมตัวเองเพิ่งจะอดเหล้าได้ไม่กี่วันต้องมาคิดนู่นคิดนี่งงไปหมด สงสัยเขาคงจะลงแดงแล้วจริงๆ ไม่มีภาพหลอนแต่ความคิดตีกันยุ่งเหยิงยิ่งกว่ายุงตีกันเสียอีก...
-
พยาบาลจำเป็นมองร่างเล็กที่ถูกไอ้หน้าขาวช้อนอุ้มผ่านหน้าไป เขาไม่รู้ว่ามันเป็นใครแต่คุ้นหน้าชอบกลมันไม่ทักทายเขาสักคำมาถึงก็ตรงรี่มาหาไอ้หน้าตุ๊ดแล้วก็อุ้มไปเฉย ทำเหมือนอุ้มเจ้าสาวก็ไม่ปาน
“ผมกะว่าเย็นนี้จะไปส่งอยู่พอดี” อาณกรบอกขณะเดินตามไอ้หน้าขาวไปติดๆ อดหมั่นไส้น้องชายไม่ได้แทนที่จะกันบ้างว่ามันเป็นใครแต่กลับไม่มีใครเห็นหัวเขาสักคน
“ไม่เป็นไรครับไร่ไม่ไกลนักใช้เวลาไม่มาก”
“แล้วถ้าเผื่อมีคนป่วย”
“ผมบนกับศาลพระภูมิไว้ครับ” ไอ้หน้าขาวมันตอบ เจ้าของไร่เคียงฟ้าแค่นยิ้มถึงขนาดยอมลงทุนบนกับเจ้าที่เจ้าทางเพื่อขอให้อย่ามีคนป่วยระหว่างที่มันหนีเวรมารับไอ้แกงส้มมะรุม
“ต้องขอโทษอีกทีนะครับที่ทำให้เดือดร้อน” พศินกระแทกลมหายใจกับอ่อนน้อมของอาณกร ปกติหมอนี่มันยอมให้ใครง่ายๆ แล้วไอ้ห่านี่เป็นใครต้องยอมมันด้วย
เขาไม่ได้ฟังไอ้สองตัวนั่นสนทนากันต่อเพราะมันพากันเดินลงไปข้างล่างพร้อมกับไอ้หมอป่วยนั่นแหล่ะ ปล่อยให้เขากลายเป็นธาตุอากาศไร้บทบาทไปโดยปริบาย พศินจิ๊ปากอดหงุดหงิดไม่ได้เกิดมาไม่เคยคิดว่าตัวเองไร้ความสำคัญเท่าวันนี้เลย คันปากยิบๆ อยากจะบอกไอ้หน้าขาวเหลือเกินว่าไอ้คนที่มันอุ้มไปเขานอนเฝ้าให้ตั้งครึ่งค่อนวันเชียว รถเก๋งฮอนด้าซิตี้พาร่างไอ้ตัวแสบไปแล้ว เจ็บใจตรงที่ยังไม่ทันได้ชำระความเลยแต่มันก็ไปเสียแล้ว ชายหนุ่มกัดฟันเมื่ออาการเจ็บแสบเข้ามาเยือนอีกครั้งจำไม่ได้แล้วว่าวันนี้ต้องกัดฟันไปกี่หนแต่คิดว่าฟันคงโยกไปหลายซี่แล้ว เพราะมัน! ทุกอย่างเป็นเพราะมัน รอก่อนเถอะถ้าไอ้แผลตรงที่น่าอายหายเมื่อไรพ่อจะไปเยือนถึงที่ไอ้แกงส้มมะรุม...
คิมหันต์มองร่างเล็กที่ยังหลับปุ๋ยแม้ว่าจะกลับมานอนที่ห้องตัวเองแล้วก็ตาม หัวอกเขาร้อนยิ่งกว่าถูกไฟนาบตั้งแต่รู้ว่าคุณหมอตัวเล็กไปป่วยอยู่ที่ไร่เคียงฟ้า ไอ้วันที่จะไปเขาก็ไม่อยู่เลยไม่ทันได้ปรามแถมกลางคืนฝนตกหนักรายนั้นคงไม่กล้าติดต่อกลับมาเพราะฟ้าแรงเหลือเกิน เท่าที่ฟังอาการคร่าวๆ จากอาณกรดูเหมือนว่าจะเป็นแค่ไข้หวัดเท่านั้นถามถึงสาเหตุเลยได้รู้ว่าวรทย์เข้าไปนอนห้องน้ำแต่ไม่ถึงเหตุผลไว้รอให้ตื่นก่อนค่อยถามกันอีกที
เขาไม่ได้ให้วรทย์เข้าไปนอนพักในห้องพักผู้ป่วยแต่พากลับมานอนที่บ้าน หลังจากที่เช็ดตัวให้เขาก็ปล่อยให้เจ้าตัวได้นอนพักผ่อนเกือบจะกลับไปทำหน้าที่แล้วแต่ลมหายใจของเขาดันสะดุดลงกับพวงแก้มเนียน วรทย์เป็นคนผิวพรรณดีไม่ใช่แค่เพียงขาวยิ่งกว่าหยวกกล้วยแต่ยังเรียบเนียนไม่ต่างจากพรีเซ็นเตอร์สถาบันความงาม คิมหันต์หยุดใจหายเมื่อรู้สึกว่าหัวใจมันเต้นผิดปกติ เหมือนจะเร็วและดังขึ้นตาเขามองอยู่ที่ใบหน้านวลใจมันคล้ายกับมีแรงดึงดูดจากแม่เหล็กต่างขั้ว เขาก้มหน้าต่ำลงไปเรื่อยๆ แทบไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ากำลังแอบขโมยหอมแก้มคนป่วยอยู่ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ทั้งจมูกและปากมาหยุดที่มุมปากนุ่มแล้ว
คิมหันต์ผงะตัวหนีสติกลับเข้าที่ร้องเตือนว่าเขาทำเรื่องที่สมควรเข้าให้เสียแล้ว การขโมยหอมแก้มผู้ชายมันถือเป็นเรื่องผิดปกติ หมอหนุ่มหลับตาแน่นปิดกั้นความรู้สึกบางอย่างที่วิ่งตีขึ้นมาพร้อมกับหัวใจที่เต้นรัวยิ่งกว่ากองเพล เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ วรทย์เป็นผู้ชายถึงเจ้าตัวจะน่ารักกว่าผู้หญิงบางคนก็ตาม หมอหนุ่มรีบหุนหันออกจากห้องพักพร้อมกับกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ยังติดปลายจมูก...
“พ่อจ๋าทำไมพ่อเดินอย่างนั้นล่ะ”
เจ้าตัวดีเอ่ยถามเมื่อเห็นท่าเดินที่ผิดปกติของบิดา พศินแยกเขี้ยวใส่ไอ้เด็กช่างสังเกตเขาสู้อุตส่าห์กัดฟันทำทุกอย่างให้เป็นปกติแต่มันก็ดันเห็นเสียได้
“พ่อขาแพลงน่ะ เมื่อเช้าเดินตกบันไดไปขั้นนึง” การโกหกไม่ใช่เรื่องผิดปกติสำหรับคนอย่างนายเสือยกเว้นตอนเมาความจริงทั้งหมดจะพรั่งพรูออกมาพร้อมกับความในใจ
“ขาแพลง! พี่อ่ะนะ” ไอ้ผู้ใหญ่ตัวดีอีกคนมันไม่ยอมเชื่อง่ายๆ พลางจ้องมองขาเขาตั้งแต่สะโพกต่ำลงไปถึงข้อเท้าแล้ววกกลับมาที่เป้ากางเกงอย่างจับผิด “พี่เสือวันนี้ใส่กางเกงกี่ชั้นอ่ะทำไมมันดูใหญ่พิกล”
“ชั้นเดียว! พอเลยหยุดพูดเรื่องกางเกงกับขากูสักที พิกเร็ตไปเอาการบ้านมาทำ”
เด็กชายเกาหัวแกรกพ่อไม่เมาแล้วก็ดีอยู่หรอกแต่อารมณ์ปรวนแปรไม่ต่างจากเดิมเลย เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายแต่ก็ยอมงัดเอาการบ้านคัดลายมือขึ้นมาทำ เจ้าตัวน้อยสามารถทำได้เองโดยไม่ต้องมีคนสอนเมื่อเทอมที่แล้วสอบได้ที่หนึ่งแต่มีแค่อาออยเท่านั้นที่มอบรางวัลให้เพราะพ่อเสือเมาเสียจนฟังอะไรไม่รู้เรื่อง
เขาอายจนหน้าชาไปหมดไอ้ที่อาณกรมองว่าผิดปกติมันถูกต้องแล้วเขาต้องใช้ผ้าก็อชที่เคยใช้พันหัวมาพันน้องชายจอมอหังการเอาไว้แทน ดีที่เลือดมันไม่ออกแล้วแค่ทาทิงเจอร์ราดเบตาดีพอช่วยได้เขากำลังจะเดินลงมาหายาแก้อักเสบกินแต่ดันโดนไอ้ตาดีสองตัวเห็นเข้าเสียก่อน วันนี้เขายังไม่ได้แกะผ้าออกดูไม่รู้ว่ามันแย่กว่าเดิมหรือเปล่าเมื่อวานตอนเปลี่ยนผ้าพันแผลมันยังบวมเปล่งอยู่เลย ไม่อยากต้องเข้าโรงพยาบาลด้วยเพราะเหตุผลนี้เขายอมตายเสียดีกว่า
เจ้าของไร่เคียงฟ้าที่ความเจ็บปวดจากที่น้องชายประจำตัวโดนทำร้ายเขยกกลับไปยังห้องพัก สองวันแล้วที่ไอ้ตัวแสบมันทำร้ายเขาแล้วโดนไอ้หน้าขาวอุ้มกลับไป แก้แค้นก็ยังไม่ได้ทำซ้ำยังเผลอไปช่วยมันเสียอีกสงสัยเขาจะลงแดงจนเบลอไปหมด พศินทิ้งตัวนอนลงบนเตียงที่ส่วนกลางลำตัวยังปวดหนึบๆ เตือนถึงความเจ็บปวดเป็นระยะยาก็ไม่ได้กินแผลก็ทำไม่เป็นเขาจะทำอย่างไรกับความซวยอันนี้ดี...
“อะไรนะครับ นายเสือเป็นอะไรนะ” วรทย์ร้องเสียงหลงเมื่อได้ยินประโยคร้อนรนจากโทรศัพท์ เขาวางปากกาในมือลงลืมงานที่ทำค้างอยู่ไปทันที ปลายสายบอกเหมือนเดิมไม่ตกหล่นแม้แต่คำเดียว ความลำบากใจมาเยือนเป็นรอบที่เท่าไรก็จำไม่ได้ ระหว่างที่กำลังตัดสินใจอีกฝ่ายก็อ้อนวอนจนทำใจแข็งไม่ได้ “ก็ได้ครับ ผมจะไปดูให้”
ที่สุดก็เผลอหลุดปากรับคำไปจนได้ มือขาวจับโทรศัพท์ใส่ลงในกระเป๋าเสื้อกาวน์ตามเดิมลมหายใจระบายทิ้งเป็นว่าเล่น ตอนที่ทำคิดว่าแค่เอาให้หมอนั่นเจ็บบ้างแต่ไม่คิดว่าผลที่ตามมาจะทำให้ตัวเขาเองต้องกลับไปรับผิดชอบ ใครจะไปคิดล่ะว่าไอ้เสือบ้านั่นจะป่วยเพราะแผลติดเชื้อ!
แถมดันเป็นแผลในที่สำคัญอีกด้วยและสาเหตุเขาก็รู้ว่าดีเป็นเพราะอะไรและเพราะใคร แค่คิดปลายลิ้นก็รู้สึกถึงเนื้ออ่อน ขนในกายพากันลุกเกรียวพะอืดพะอมอยากจะคายของเก่าอีกรอบ
“เป็นอะไรครับหมอมะรุม” ผู้ทักทายก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกับลูกชิ้นทอดเจ้าประจำ เขามองหมอคีย์จิ้มเอาไส้กรอกดุ้นยาวเข้าปากแล้วพาลจินตนาการไปถึงไอ้บางสิ่งที่ลักษณะคล้ายกัน คุณหมอตัวเล็กขนลุกขนพองรีบเบนสายตาไปที่อื่นทันที “กินลูกชิ้นไหม”
วรทย์สั่นหัวจนผมปลิวปฏิเสธทันที คิมหันต์ยักไหล่วางสะโพกบนโต๊ะทำงานของคุณหมอตัวเล็กกินไส้กรอกทอดจนหมดไม้แล้วเอาอันใหม่มากินต่อ “ตกลงว่าเป็นอะไรหรือว่ายังไม่หายดี”
“ผมหายแล้ว” อาการป่วยแค่นอนพักสองวันก็ดีขึ้นแล้ว เขาเพิ่งรู้จากอาณกรว่าหมอคีย์ลงทุนไปรับเขาถึงร้านเคียงฟ้าเพราะเป็นห่วง จนหายเกือบปกติแล้วเขายังไม่ได้ขอบคุณเลยกะว่าถ้าท่านผู้อำนวยการกลับมาเมื่อไรจะหาเวลาพาไปเลี้ยงข้าวสักมื้อ แต่ที่เขาสาบานต่อหน้าคอห่านอันนั้นว่าจะไม่บอกใครก็คือทำไมเขาถึงไปนอนในห้องน้ำ
“แล้วเป็นอะไรสีหน้าดูไม่ดีเลย”
“ผมต้องไปไร่เคียงฟ้าอีก นายเสือไม่สบาย”
คิ้วหนาดำของหมอคีย์เลิกสูง “ป่วย? เป็นอะไรหรือ”
“แผลติดเชื้อ”
“แผลที่กระเพาะน่ะหรือ”
“เปล่าหรอกแผลที่อื่น” บอกกับใครไม่ได้หรอกว่าแผลที่ติดเชื้อมันอยู่ในที่แสนจะทุเรศ แถมเขายังเป็นคนทำอีกด้วย มาคิดตอนนี้ก็อดสงสารไม่ได้หรือว่าเขาจะทำเกินไป
“ไปดูหน่อยเถอะ อย่างไรเสียผู้อำนวยการก็ฝากเขาไว้”
เขาเห็นด้วยกับคำพูดของหมอคีย์มันเป็นหน้าที่แถมน้ำเสียงของอาณกรก็ร้อนรนจนน่าเป็นห่วงบอกว่านายเสือไข้ขึ้นสูงแถมไอ้ตรงนั้นยังบวมอีกด้วย สำหรับผู้ชายไม่มีอะไรน่าอายไปกว่านี้อีกแล้ว
“ผมขอยืมรถหน่อยนะครับ แล้วจะรีบกลับ”
:ling3:***ป่วงนิดหน่อยเพราะเร่งแต่งมากค่ะ เว้นห่างไปนานด้วยปัญหาเดิม จบเรื่องเก่าเรื่องใหม่มาอีกแล้ว T^T ไม่น่าโลภมากเลย ข้าพเจ้าเป็นทั้งนักเขียนและทำงานประจำด้วย แต่ที่แต่งนิยายวายเพราะใจรักจริงๆ ผลเสียของการหักโหมมากเกินคือไหล่และหลังปวดมากจนต้องไปหาหมอต้องใช้ไฟฟ้ากระตุ้นและได้ยามากิน ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจนะคะ -3-***
-
มาแล้วๆๆๆ ดีใจจนน้ำตาไหลพราก
นายเสือโดนหมอมะรุมกัดเข้าให้สินะ ก็ร้ายกาจกับเขาขนาดนั้นโดนเสียบ้างก็ดี
ส่วนคุณหมอดีนะไม่กัดจนขาด จะได้ไม่มาเสียใจทีหลัง เพราะไม่แน่ว่าอีกหน่อยจะต้องใช้ก็ได้ :laugh:
-
กลับมาแล้ววว คิดถึงนายเสือกับหมอมะรุมอยู่พอดีเลย ตอนนี้ดูนายเสือจะซวยที่สุดนะ เรียกว่าซวยซ้ำซวยซ้อนเลยดีกว่า 5555
ตอนหน้าหมอมะรุมจะไปทำแผลให้นายเสือสินะ อิอิ จัดการให้เสือเป็นแมวเลยนะคะคุณหมอ
-
สมน้ำหน้าแผลติดเชื้อเลย อยากบังคับหมอทำไม
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
่อ่าว เรื่องราวใหญ่โตแระ ๕๕๕๕
สงสารเสือจัง หมอมะรุุมรับผิดชอบด้วยล่ะ หากเสือน้อยใช้การไม่ได้ ๕๕๕๕
-
เป็นการเตือนความจำที่ดี...คิดถึงน้องชายทีคิดถึงแต่หน้าหมอมะรุม...
-
เลวไปไหม? เกลียดขนาดนั้นเลยหรือไง(ว่ะ)?
ต้องทำให้(ไอ้)เสือเจ็บกว่า จะได้จำ!!!
-
เป็นยังไงล่ะ เจ็บเลยพ่อเสือ
-
โห หายไวๆนะคะ อย่าหักโหมมากเลย ร่างกายจะทรุดเอาดื้อๆได้ เป็นกำลังใจให้นะคะ สนุกดีค่ะเราชอบ สู้ๆน้า^^
-
แผลติดเชื้อ อิอิ
-
สมน้ำหน้า :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ขำตรงที่ติดเชื้อนี่แหละ
คุณหมอสู้ๆ
-
พี่เสือแผลอักเสบเลย หมอมะรุมมาดูหน่อย
แผลหายค่อยมาจัดการเอาคืนพี่เสือต่อ
-
สมน้ำหน้าเกลียดนายเสือที่สุด :fire: ขอให้ติดเชื้อในกระแสเลือดไปเลย
ไม่รู้ว่าหมอมะรุมไปรักษาคราวนี้เสือจะเห็นความดีบ้างไหมน้า
รออ่านตอนต่อไปจ้า
บวกเป็ดสำหรับการกลับมาอัพจ้า
-
:m20: แผลติดเชื้อ 555555
-
ไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้าเสือดีนะ ทำเขาแล้วตัวเองมาเจ็บเองเนี่ย
-
พี่เสือ เป็นลูกแมวนอนซมเพราะแผลติดเชื้อซะแล้ว 55555555
-
สมน้ำหน้าตาเสือนะเนี่ย ทำเขาไว้ซะ เฮ้อ
หมอมะรุมใจดีจริงๆ ตาเสือจะได้ใจอ่อนซะที เป็นผู้เป็นคนขึ้นบ้าง
หายป่วยไวไวนะฮะ อย่าหักโหม
-
จู๋บวม :m20: สะใจว่ะ
-
สมน้ำหน้าอิพี่เสืออยากทำน้องหมอมะรุมก่อนทำไมล่ะ
-
ก๊ากๆๆๆ ทำเขาเอาไว้สมน้ำหน้า :laugh: เจ๊บจี๊ดไม่พอ ยังขายหน้าซะอีก พ่อเสือเอ๋ย..
-
ไม่สงสารนะ ขำ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: น่ากัดให้ขาดไปเลยหมอมะรุม
นิสัยชั่วช้ามากนายเสือ :z6:
หายคราวนี้ มันจะเอาคืนยังไงล่ะเนี่ยยย ดังนั้น หมอมะรุม อาศัยโอกาสนี้ ฆ่ามานน :beat: (เฮ้ย นั่นพระเอก)
-
อ่านเสร็จ อยากหัวเราะเยาะอิพ่อเสือให้ลั่นซอยเลย :m20: :m20: :m20:
-
อ๊ากมาต่อสะที แต่ก็ยังน้อยๆนะไม่จุใจเบย อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆเลยจริงๆ
เป้นไปได้ขอหายไป 1 ปี น่าจะแต่งเสร็จพอดี ตอนนี้ไม่สงสารมันอะสมน้ำหน้า 55+
ปลมีคำผิด....หรือป่าว?
ตรง
คิมหันต์ผงะตัวหนีสติกลับเข้าที่ร้องเตือนว่าเขาทำเรื่องที่สมควรเข้าให้เสียแล้ว << เรื่องที่ไม่สมควร ปะครับ?
“ผมหายแล้ว” อาการป่วยแค่นอนพักสองวันก็ดีขึ้นแล้ว เขาเพิ่งรู้จากอาณกรว่าหมอคีย์ลงทุนไปรับเขาถึงร้านเคียงฟ้าเพราะเป็นห่วง << ตกลงเป้นร้านหรือบ้านอ่า?
-
สมน้ำหน้านายเสือ สงสารหมอมะรุมไม่รู้ว่าจะโดนแกล้งอะไรอีก :เฮ้อ:
-
หายไปนานเลย
สมน้ำหน้านายเสือนะ ฮ่าๆๆ
-
จะสงสารหรือสมน้ำหน้าดีเนี่ยนายเสือ :hao4:
มาต่อเร็วๆนะคะ :mew1: :mew1:
-
สะใจค่ะ555555555555
ท่านเสือไขว้เขวแย้วววว เมื่อไหร่จะดีกันน้อคู่นี้
มาต่อไวๆน้าา คิดถึงอิอิ รอตอนต่อไปจ้ะ :hao6:
-
o13 รออยู่นะค้าาา
-
สวัสดีครับคนเขียน ขอฝากตัวด้วยนะครับ
หลงรักหมอคนนี้เข้าเต็มๆเปาเลย รออีก 50% นะครับ
ปล.คุณหมอ วรทย์ ของเราอ่านว่ายังไงครับ (วด) หรือ (วะ-รด) ขอบคุณครับ
-
เป็นไงล่ะ แผลติดเชื้อ 555
หมอก็ป่วยคนไข้ปากดีก็ป่วย
:hao7:
บวกและเป็ดรออีกหลายๆ %
-
มาเถอะนะะะะะะะะะะะะะ :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
เค้าเพิ่งเห็นว่าคนแต่งลืมเปลี่ยนเดือนนะ นี่เดือน8แล้วนะ
-
หายเร็วๆนะคะ (เราเข้าใจว่าปวดหลังมันทรมานแค่ไหน)
สู้ๆค่ะ
-
:laugh:
เน่าไปเลย ไม่ตัองใช้ เอาไว้เยี่ยวอย่างเดียวพอ
-
ก๊าก สมน้ำหน้า
-
โธ่. มะรุมจ๋า เป็นขนาดนั้น ถ้าใช้งานต่อไม่ได้ แล้วใครจะรับผิดช๊อบบบ 55
-
ไม่อยากจะคิดภาพตอนที่ดูแผลให้กันเลย
โอ่ยยยยยยยยย เขินแทน 55555555555555
-
ดันๆๆ หายไปไหนนะ :3129:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน แล้วพอตามอ่านทันก็เพิ่งเห็นว่าคนเขียนไม่ได้มาอัพเกือบสองเดือนแล้ว โธ่ ค้างเลยเรา
-
หายไปนานแล้วนะคะ คิดถึงอ่ะ กลับมาได้แล้วค่ะ
:hao5: :mew2: :mew2: :ling1:
-
ขอโทษด้วยนะคะที่หายไปนานเลย :sad4: งานรุมเร้ามากมาย เพราะต้องส่งต้นฉบับถึงสองเรื่อง แล้วยังต้องแก้อีกเลยหาเวลาแต่งต่อไม่ได้ T^T
แต่ตอนนี้ว่างแล้วค่ะ >< สัญญาว่าจะพยายามอัพให้สม่ำเสมอค่ะ
ตอนที่ ๗ (ต่อ)
“ผมขอยืมรถหน่อยนะครับ แล้วจะรีบกลับ”
“วันนี้วันหยุด เดี๋ยวผมขับรถให้ก็แล้วกัน”
ไม่ถึงชั่วโมงดีรถโตโยต้าโซลูน่าสีบรอนซ์ทองก็มาจอดอยู่หน้าเรือนไม้ไร่เคียงฟ้า ทันทีที่ลงจากรถคุณหมอตัวเล็กก็พบสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนักของน้องชายเจ้าของไร่ ข้างๆ กันนั้นมีเด็กชายตัวเล็กผิวขาวที่ทำหน้าเหมือนโดนบังคับให้กินยายืนอยู่ด้วย
“พี่มะรุมฮะ พ่อเป็นอะไรก็ไม่รู้ตัวร้อนเหมือนไฟเลย” พิกเล็ตรีบรายงาน
วรทย์ย่อกายลงจนระดับความสูงเกือบจะเท่ากับเจ้าตัวน้อย มือขาวสะอาดยกขึ้นลูบหัวทุยเบาๆ “พี่รู้แล้วครับ เอากระเป๋ายามาด้วยรับรองพ่อเสือของพิกเล็ตต้องหายแน่”
“จริงๆ นะฮะ”
“จริงซิ พี่เคยโกหกเราด้วยหรือ” เขายิ้มให้เด็กชาย ก่อนจะยืดกายเต็มร้อยเจ็ดสิบสองของตัวเอง ตากลมคู่หวานมองผู้ชายหน้าขาวผิดจากคนพื้นที่ของอาณกร “อยู่ในห้องใช่ไหมครับ”
“ครับ ผมเช็ดตัวให้แล้ว แต่…” อาณกรหยุดเสียง ใบหน้าเข้มขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับกระดากอาย “ไอ้ตรงนั้นมันบวมมากด้วย”
วรทย์หน้าซีดลงแต่คงเพราะสถานการณ์ตรงนั้นเลยไม่มีใครสังเกตเห็น เขาทำแค่พยักหน้ารับรู้หิ้วกระเป๋าพยาบาลไปยังห้องพักของพศินโดยไม่ต้องให้ใครพาไป
คิมหันต์ล็อครถเสร็จร่างเล็กๆ ของวรทย์ก็หายเข้าไปในตัวบ้านพอดี เขาไม่ได้มาเพื่อรักษานายเสืออะไรนั่นแค่ขับรถมาให้เท่านั้นเลยไม่คิดจะเข้าไปยุ่มย่าม ตั้งใจว่าจะเดินเล่นรออยู่แถวนี้ ยังไม่ได้ทันจะได้สำรวจความงามของไร่เคียงฟ้าอันโด่งดัง เขาก็พบกับผู้ชายตัวบางที่ยืนอยู่บนพื้นหญ้าสีเขียวสดพร้อมกับเด็กชายตัวน้อยตัวขาวพอๆ กัน มองไปมองมาคุณอาณกรอะไรนี่น่าจะเป็นพ่อของเจ้าน่ารักคนนี้มากกว่า
“ต้องขอโทษด้วยนะครับ ที่รบกวนบ่อยๆ” อาณกรบอกด้วยน้ำเสียงสุภาพพลางขยับเท้าจากที่เดิมเล็กน้อยคล้ายกับจะเดินกลับเข้าบ้าน
“ไม่เป็นไรหรอกครับ วันนี้วันหยุดไม่ได้ธุระที่ไหนถือซะว่ามาพักผ่อน” เขาบอกอย่างอารมณ์ดี ยิ้มให้เด็กชายไปด้วยความเอ็นดู นึกเอะใจว่าคนเป็นแม่ทิ้งไปอย่างไรทั้งที่ลูกชายน่ารักขนาดนี้
อีกคนไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่ค้อมตัวลงเล็กน้อยเป็นเชิงชวนให้เขาเดินไปพร้อมกัน
“ลุงชื่ออะไรหรือฮะ”
คิ้วหนาของคิมหันต์ยกสูงยกมือชี้ตัว “ฉันน่ะหรือ”
“ฮะ” เจ้าตัวเล็กพยักหน้าหงึก ใบหน้าเล็กแหงนเงยมองอย่างรอคำตอบ
ชายหนุ่มยิ้มแห้งๆ สงสัยหมู่นี้เขาคงจะกินกาแฟมากไปหน่อยหน้าถึงได้แก่จนเจ้าตัวนี้เรียกเขาว่าลุง “ชื่อคีย์ครับ เราชื่อพิกเล็ตใช่ไหม”
“ฮะ” เจ้าพิกเล็ตยังไม่เลิกมองเขา “ลุงว่าพ่อผมจะหายไหม”
“หายซิ หมอมะรุมเก่งจะตาย” เขาพูดอย่างให้กำลังใจ “ลุงหิวจังบ้านหลังนี้มีขนมให้กินไหมน้อ”
ตากลมๆ ของพิกเล็ตเป็นประกายขึ้นเล็กน้อย ผงกหัวจนผมปลิว “มีฮะ อาออยเพิ่งทำสละลอยแก้ว คุณลุงอยากกินไหมฮะ”
“อยากซิ”
พิกเล็ตยิ้มจนตาหยี กระตุกมือคุณอาตัวเล็ก “อาออยฮะ ให้ลุงคีย์กินสละกับเราได้ไหม”
“ได้ซิ”
อาออยของพิกเล็ตแสดงน้ำใจ ก่อนจะเดินนำขบวนเข้าสู่ห้องครัวที่หอมอวลไปด้วยผลไม้รสเปรี้ยวในน้ำเชื่อม กระตุ้นน้ำย่อยในกระเพาะของคุณหมอหนุ่มให้ทำงาน…
แม้จะเป็นครั้งแรกที่ได้เข้ามาในห้องพักส่วนตัวของนายเสือ ถึงจะพอสังเกตเห็นความสวยงามของการตกแต่งแต่เขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะชื่นชมความงามใดๆ ได้ กระเป๋ายาใบใหญ่ถูกวางบนตั่งตัวใหญ่ทำด้วยไม้มะคร่าสีน้ำตาลแดงเคลือบเงา ตาคู่หวานมองไปยังเตียงกว้างโดยมีร่างของเจ้าของนอนหลับสนิทอยู่บนนั้น
ผ้าห่มลายสวยไม่เข้ากับคนนอนห่อจนถึงช่วงอกกว้าง เขาพอจะมองออกว่าพศินซูบผอมลงกว่าเดิมแต่กระนั้นก็ยังคงพึ่งผายเอาไว้ได้ไม่น้อย กล้ามอกที่น่าอิจฉาสะท้อนขึ้นลงตามจังหวะหายใจ เขาทอดมองแพขนตายาวที่ปิดเลยลงมา มันสวยยิ่งกว่าของผู้หญิงเสียอีก จมูกโด่งเป็นสัน และริมฝีปากสีเข้มได้รูป มันไม่ได้หนาหรือบางจนเกินไป เขาไม่ปฏิเสธหรอกว่านายเสือหล่อเหลาเอาการ แต่ถ้าเทียบกับนิสัยแย่ๆ มันทำให้ความหล่อลงระดับลงไปมากทีเดียว
วรทย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ใบหน้าคมสันซีดเซียวด้วยพิษไข้ที่รุมเร้า เขาเชื่อว่าอาณกรคงให้การปฐมพยาบาลเบื้องต้นไปบ้างแล้ว สังเกตจากอ่างแก้วที่บรรจุน้ำอยู่ในนั้นพร้อมกับยาแก้อักเสบที่วางอยู่ใกล้ๆ กัน และผ้าขนหนูชื้นๆ บนหน้าผากสูงของคนป่วย แต่อาการของนายเสือคนจะหนักเกินกว่าจะรักษาได้ด้วยการกินยากับเช็ดตัว ถึงต้องรีบโทรตามเขาให้มาดู เขาไล่สายตาไปตามเรือนกายแข็งแกร่งภายใต้ผ้าห่มสีหวาน คุณหมอหยุดสายตาที่กลางลำตัวมันนูนขึ้นมาเล็กน้อย ทว่าก็ยังพอเห็นได้ว่ามันผิดปกติ
ลมหายใจถูกถอนทิ้งอีกครั้ง ไม่อยากจะโทษหรอกว่ามันเป็นความผิดของเขาเอง ก็เพราะไอ้หมอนี่มันดันมาเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเขาก่อน เลยได้การตอบแทนที่สาสมกลับไป แต่เขาดันลืมคิดไปว่าไอ้ที่ตามมาคือการอักเสบอย่างรุนแรงเพราะบริเวณนั้นมันบอบบางไม่น้อย และเพราะสำนึกผิดเขาถึงต้องมาอยู่ที่นี่ ร่างเล็กนั่งลงบนเตียงกว้างใช้หลังมือแตะที่แก้มสากเบาๆ เพื่อวัดอุณหภูมิแล้วก็รู้ว่ามันอุ่นจัดจนร้อน ผ้าที่หน้าผากเริ่มจะแห้งเพราะไอร้อนจากร่างกายคนป่วยดึงเอาน้ำไปหมด เขายกมือใหญ่วางบนตักแล้ววัดชีพจรหัวใจ โชคดีที่มันยังเต้นเป็นปกติ จากนั้นก็ดึงเอาเครื่องมือวัดความดันออกมา เขาวัดความดันให้นายเสือ มันสูงกว่าปกตินิดหน่อยคงเพราะมาจากอาการเจ็บป่วย
เรื่องการเป็นไข้คงไม่น่าห่วงเท่านั้นสัดส่วนสำคัญที่ทั้งบวมและอักเสบ ต้องเร่งรักษาโดยเร็ว เขาสูดหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ก่อนจะเลิกผ้าห่มผืนสวยออก แล้วจัดการรักษาเจ้าเสือน้อยตัวบวมทันที…
-
เกือบชั่วโมงกว่าคุณหมอตัวเล็กจะได้ลงจากห้องพักของพศิน มือเล็กยกขึ้นปาดเหงื่อที่หน้าผากตัวเองเบาๆ แม้จะแค่ทำแผลแต่เพราะอยู่ในจุดที่สำคัญเลยต้องใช้ความระมัดระวังมากเป็นพิเศษ นายเสือไม่ได้ตื่นขึ้นมาโวยวายเพราะพิษไข้ที่เล่นงาน แต่มีร้องอืออาบ้างพอเป็นพิธี ร่างเล็กเดินลงมาที่บันไดขั้นสุดท้ายจมูกไวได้กลิ่นหอมๆ ของอาหารรู้ได้ทันทีว่ามันมาจากทิศทางไหน เพราะเคยได้ใช้ห้องนั้นแล้วตอนที่ทำไข่ม้วนให้พิกเล็ต
“อ้าว! คุณมะรุมเสร็จแล้วหรือครับ”
เป็นอาณกรที่ตาไวไม่แพ้กับจมูกของเขาเอ่ยขึ้นก่อน เขาพยักหน้าเนือยๆ เพราะตั้งใจมากไปหน่อยเลยสูญเสียพลังงานไปเยอะ
“หิวล่ะซิ ทำหน้าอย่างนี้” คุณหมอตัวสูงพูดอย่างรู้ทัน คนหิวรีบพยักหน้ารับจัดแจงนั่งข้างเจ้าตัวเล็กที่ขยับปากพะงาบๆ จ้องจะถามต่อทันทีเมื่อผู้ใหญ่พูดเสร็จ
“อาออยกำลังทำผัดซีอิ๋วฮะ พี่มะรุมหิวหรือ” เด็กชายตัวขาวตากลมถาม
“มากด้วย”
พิกเล็ตรีบคว้าถ้วยเล็กๆ ที่อยู่ในตะกร้าหวายตรงหน้า แล้วตักสละลอยแก้วที่คุณหมออีกคนเพิ่งจะกินไปสองถ้วยให้ทันใจ
เด็กชายมารยาทดีเพราะได้รับการอบรมสั่งสอนมาจากผู้ใหญ่เจ้าระเบียบอย่างอาณกรรอให้พี่ชายตัวขาวกินสละไปสองคำแล้วค่อยถามคำถามที่อยากรู้
“พ่อเสือหายหรือยังครับ”
วรทย์วางช้อนลงในถ้วย เคี้ยวเจ้าสละรสหวานอมเปรี้ยวเย็นชื่นใจจนละเอียดแล้วค่อยกลืนลงคอก่อนจะตอบคำถามสำคัญ
“พี่ทำแผลให้แล้ว แต่ต้องหมั่นทำความสะอาดแผลจะได้หายไวๆ ส่วนที่เป็นไข้คิดว่าวันสองวันนี้ก็น่าจะหายแล้ว พี่เอายาไว้บนโต๊ะ เดี๋ยวเรื่องกินยาอาออยของเราเขาจัดการเอง”
อาออยของพิกเล็ตไม่ว่างตอบคำถามเพราะกำลังใช้ตะหลิวคนเส้นก๋วยเตี๋ยวในกระทะโดยมีเมี่ยงเป็นลูกมือ แต่ตาไม่ได้คอยมองอยู่ที่พ่อครับ กลับมองสลับไปมาระหว่างเขากับหมอคีย์เสียมากกว่า
หลังจากได้อะไรรองท้องเข้าไปบ้างความเหน็ดเหนื่อยก็ลดลง เขาเพิ่งสังเกตเห็นสีหน้าของเจ้าตัวเล็กดีขึ้นยิ้มหัวเราะ และคุยไม่หยุดได้เหมือนเดิม
“เด็กคนนี้น่ารักดีนะ”
คิมหันต์กระซิบบอกระหว่างที่ได้กินผัดซีอิ๊วจากพ่อครัวตัวจิ๋ว วรทย์ผงกหัวเห็นด้วยนอกจากหลายชายตัวใหญ่ที่กรุงเทพฯ ก็ยังมีพิกเล็ตอีกคนที่ทำให้เขารักเด็กมากขึ้น
“แต่ก็น่าสงสารด้วย คนเป็นแม่จิตใจทำด้วยอะไรทิ้งลูกไปได้” ประโยคหลังหมอคีย์กระซิบเบายิ่งกว่าเสียงแมลงหวี่บินเพราะเกรงว่าเจ้าตัวน้อยจะได้ยินเข้า
เขาเห็นด้วยกับทุกคำพูดของคิมหันต์ เท่าที่รู้จักครอบครัวนี้ถ้าตัดนายเสือไป เกือบทุกคนน่ารักนิสัยเรียกได้ว่าดีด้วยซ้ำมองไม่เห็นเค้ารางว่าผู้หญิงคนนั้นจะทิ้งครอบครัวที่แสนน่ารักไปได้อย่างไร แต่ก็อย่างว่าเรื่องส่วนตัวเขาไม่ควรคิดแทนคนอื่นบางทีหล่อนคงจะเกลียดนายเสือเหมือนอย่างที่เขาเกลียดก็ได้
ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงผัดซีอิ๊วสีสวยกลิ่นหอมก็ถูกเสิร์ฟตรงหน้า เขาได้มาทานข้าวเย็นที่ไร่เคียงฟ้าเป็นครั้งที่สองแล้ว ประสบการณ์ครั้งแรกไม่น่าจดจำเท่าไรนัก แต่ครั้งนี้มันชื่นมื่นไม่น้อย เพราะไม่ได้กินในห้องครัว อาณกรชวนทุกคนออกมาปูเสื่อรับลมที่ใต้ต้นหางนกยูงต้นใหญ่แทน แถมฝีมือของพ่อครัวยังดียิ่งกว่าแม่ค้าเจ้าอร่อยเสียอีกหมอคีย์ที่กินสละลอยแก้วไปแล้วสองถ้วยกินต่อได้จนคนทำแอบยิ้มด้วยความปีติไปหลายรอบ
“ผมได้ยินเสียงน้ำตก” คนหูดีอีกคนบอก
วรทย์เงี่ยหูฟังบ้าง แล้วก็ได้ยินเสียงซ่าๆ อย่างที่คิมหันต์ว่าจริงๆ “เออ จริงด้วย!”
“ครับ มีน้ำตกเล็กๆ อยู่ที่ไร่ อยากไปหรือเปล่า” อาณกรบอกขณะที่ป้อนผัดซีอิ๊วให้หลานชาย
“ไปฮะ หนูอยากเล่นน้ำชวนกิ่งแก้วไปด้วย”
ผู้ใหญ่สามคนอมยิ้ม เพราะคนที่ตอบไม่ใช่คนที่อาณกรชวน แต่มันเป็นข้อเสนอที่ดีที่สุด วรทย์เห็นด้วยกับพิกเล็ต ตั้งแต่มาทำงานที่นี่เขายังไม่เคยไปเที่ยวเป็นเรื่องเป็นราวเลย แต่ทุกอย่างต้องผ่านความเห็นชอบจากเจ้าของรถเสียก่อน ใบหน้าขาวสะอาดหันไปทางคนตัวสูงใช้ตากลมอ้อนวอนกลายๆ
“เพิ่งจะบ่ายสาม เล่นสักชั่วโมงคงไม่เป็นอะไร”
เพราะความยินยอมของคิมหันต์ วรทย์เลยได้จูงมือเด็กชายและเด็กหญิงเดินร้องเพลงหนูมาลีไปที่น้ำตก คิมหันต์สั่นหัวเบาๆ วรทย์น่าจะไปเป็นครูสอนเด็กอนุบาลเสียมากกว่าเข้ากับเด็กได้ทุกคน เขาเดินตามหลังทั้งสามไปเงียบๆ โดยมีผู้ชายร่างเล็กอีกคนเดินอยู่ข้างๆ จังหวะนึงที่แกว่งมือหลังมือของทั้งคู่ชนกันโดยไม่ตั้งใจ คนตัวเล็กกว่าเงยหน้าขึ้น เขาเองก็ก้มลงมองพอดี สายตาประสบกัน ไม่แน่ใจว่าตาฝาดไปหรือเปล่าดูเหมือนว่าหน้าขาวๆ นั่นจะแดงขึ้นมานิดหน่อย แล้วเจ้าตัวก็หันหน้ากลับไปมองเบื้องหน้าตามปกติ
เดินพอเหงื่อชื้นหลัง ก็ถึงน้ำตกเล็กๆ ที่อาณกรว่า แต่มันไม่ได้เล็กอย่างที่เขาวาดภาพไว้ ขนาดของมันแทบจะเปิดเป็นสถานที่ท่องเที่ยวได้เลย เพียงแต่จำนวนชั้นไม่ได้มากเหมือนที่เคยเห็น ทว่าก็สวยพอจะดึงดูดสายตาให้หยุดได้ไปพักใหญ่
“โอ้โห! สวยจังเลย”
วรทย์ร้องอุทาน ตากลมเบิกกว้างกับทรรศนีย์ภาพที่ได้เห็น มันสวยกว่าที่จินตนาการเอาไว้มาก สวยพอๆ กับน้ำตกในอุทยานเลยทีเดียว
“พี่เสือโชคดีครับที่จับที่ดินผืนนี้ไว้ได้ก่อนที่พวกนายหน้าจะขายเอาไปทำรีสอร์ทเสียหมด” ไม่มีใครหูแว่วไป น้ำเสียงที่อาณกรใช้มันแสดงออกถึงความชื่นชมในตัวพี่ชาย “พี่เสือแกรักที่นี่มากทำงานเก็บเงินซื้อเอาไว้หมด ไม่อยากให้ธรรมชาติต้องกลายเป็นแหล่งเงินทุนของใคร”
“ไม่น่าเชื่อเลย” คุณหมอตัวเล็กพึมพำเบาๆ เพราะตั้งแต่รู้จักกันนอกจากความหยาบคายแล้วเขาก็ไม่เห็นสิ่งดีๆ จากตัวหมอนั่นอีก
พิกเล็ตกับกิ่งแก้วดูเหมือนว่าจะตื่นเต้นน้อยกว่าผู้ใหญ่สองคนที่เพิ่งมาเยือน แต่ก็กระดี๊กระด๊าเพราะจะได้เล่นน้ำโดยไม่ต้องแอบมาอีก อาณกรร้องเตือนหลานชายเสียงขรมกลัวว่าความตื่นเต้นจะทำให้เจ้าตัวแสบตกน้ำไปเสียก่อน เขาต้องรีบเข้าไปประคองตัวสองหนุ่มสาวตัวน้อยเลือกตรงที่น้ำตื้น เพียงแค่หย่อนขาลงน้ำพิกเล็ตก็หัวเราะเสียงดังวักน้ำใส่เพื่อนอย่างกิ่งแก้วทันที
วรทย์ไม่ปฏิเสธความต้องการของตัวเองเช่นกัน คุณหมอหนุ่มพับขากางเกงขึ้นจนถึงหัวเข่าเดินลุยน้ำใสๆ ทวนน้ำขึ้นไป น้ำเย็นยิ่งกว่าน้ำในตู้เย็นแถมใสเสียจนมองเห็นก้อนหินทุกก้อน ระดับน้ำเลยตาตุ่มขึ้นมาเล็กน้อยเลยไม่ได้สร้างความหวาดหวั่นให้มากนัก เขาฟังเสียงน้ำตกกระทบลงก้อนหินอย่างสบายใจ ความเหน็ดเหนื่อยจากการทำงานที่สะสมมานานค่อยๆ ทุเลาลง นี่กระมังที่เขาเรียกว่าธรรมชาติบำบัด
เสียงหัวเราะของพิกเล็ตและกิ่งแก้วดังห่างออกไปทุกที แต่มีเสียงย่ำน้ำตามมาติดๆ เขาหันไปมองก็พบกับเพื่อนร่วมวิชาชีพอีกคนที่เดินตามมา
“จะเดินไปถึงปัตตานีเลยหรือไง” หมอคีย์ว่ายิ้มๆ
“มันสดชื่นดีครับ เป็นส่วนตัวดีด้วย น่าอิจฉานายเสือที่มีสถานที่สวยๆ ไว้เป็นของส่วนตัว”
“อยากไปดูที่สวยๆ ที่เป็นของส่วนตัวอีกไหมล่ะ”
คอเล็กเอียงมองพร้อมกับคิ้วสวยที่ยกขึ้นด้วยความสงสัย “ที่ไหนหรือครับ”
“ที่บ้านผมเอง จริงๆ ผมไม่ใช่คนกรุงเทพฯ หรอกครับ บ้านผมอยู่เชียงราย ไม่มีน้ำตกแต่บรรยากาศเหมือนสวิสเซอร์แลนด์ไม่มีผิด”
วรทย์แอบย่นจมูกกับคำเยินยอบ้านเกิดของคิมหันต์ แต่ว่าไม่จะนายเสือหรือคิมหันต์ต่างก็น่าอิจฉาเหมือนกัน เขาเองเสียอีกที่โตมากับอาคารพานิชและความวุ่นวายของเมืองกรุง
สองหนุ่มเดินทวนน้ำขึ้นไปเรื่อยๆ คุยกันเรื่องสรรเพเหระ วรทย์เล่าถึงบ้านของตัวเองบ้างแล้วก็พบว่ามันน่าเบื่อมากเมื่อเทียบกับวีรกรรมตอนที่ยังอยู่ที่เชียงรายของคิมหันต์
ขณะที่กำลังฟังเขาเล่าเรื่องที่หนีพ่อกับแม่ไปเที่ยวที่ปาย เท้าเปลือยของเขาก็เหยียบเอาก้อนหินที่มีตะไคร่น้ำติดอยู่มันลื่นจนเท้าเกาะไม่ติด ร่างเล็กเสียหลักล้มลงก้นกระแทกผืนน้ำลงไปถึงหินเบื้องล่างเต็มแรงและเร็วจนผู้ชายตัวสูงคว้าไว้ไม่ทัน
“หมอมะรุม!”
คิมหันต์รีบเข้าไปประคองร่างเล็กที่จมน้ำไปค่อนตัว มองใบหน้าซีดเผือดยิ่งกว่ากระดาษด้วยความตกใจของอีกฝ่าย ตากลมหวานเลิกกว้าง
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
ระหว่างที่ถามตาก็มองหาส่วนที่อาจจะรับบาดเจ็บไปด้วย เท่าที่เห็นตอนนี้นอกจากหน้าที่ซีดแล้วก็ไม่มีอะไรผิดปกติ เขาโอบรอบไหล่เล็กค่อยๆ ดึงคนตัวเล็กขึ้นจากน้ำ แต่เพียงแค่ขยับขาเจ้าตัวก็ร้องครวญ
“โอ๊ย! ผมเจ็บข้อเท้า”
ตาคมก้มสำรวจที่ข้อเท้าขาว คงเพราะเพิ่งจะเกิดอุบัติเหตุร่องรอยเลยยังไม่ปรากฏ “เดินไหวไหม” เขาถามเสียงนุ่ม วรทย์พยักหน้า ทว่าแค่ก้าวเท้าก็ต้องร้องออกมาอีก
“มันปวดครับ”
“ข้อเท้าพลิกแน่ๆ เลย”
วรทย์หวีดร้องเมื่อทั้งร่างถูกตวัดขึ้นจากพื้นน้ำ ตัวลอยหวือเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของหมอตัวสูง แขนเรียวตวัดโอบรอบลำคอแกร่งอัตโนมัติ หน้าเหวอไม่ต่างจากตอนที่ลื่นล้มในน้ำ
“ผะ ผมเดินเองได้”
“แต่ก้าวก็ร้องแล้วยังจะปากแข็งอีก”
ร่างสูงก้าวย่ำน้ำไป แม้พื้นเบื้องล่างไม่สม่ำเสมอแต่เจ้าตัวก็ยังคงเดินมั่นคงทั้งที่อุ้มเอาอีกร่างไว้ในอ้อมแขน
“คุณมะรุมเป็นอะไรหรือครับ” อาณกรถามด้วยความเป็นห่วง มองร่างเล็กที่ถูกช้อนอุ้มไม่ต่างจากเด็ก
“ลื่นน่ะครับ ข้อเท้าพลิก”
“ถ้าอย่างนั้นเรากลับกันดีกว่านะครับ” คิมหันต์พยักหน้าเห็นด้วย แต่คนเจ็บกลับร้องค้าน
-
“เล่นกันต่อเถอะครับ เด็กๆ ยังสนุกกันอยู่เลย” รู้ตัวทันทีว่าความซุ่มซ่ามของตัวเองทำให้คนอื่นๆ พาลหมดสนุกไปเลย
“พี่มะรุมเป็นอะไรหรือครับ” พิกเล็ตยกมือขึ้นปาดน้ำบนหน้าพลางมองไปยังร่างของพี่ชาย กิ่งแก้วเองก็เอียงคอมองด้วยความสงสัยเช่นกัน
“พี่มะรุมล้มครับ ปะเด็กๆ พอได้แล้ว เดี๋ยวเราพาพี่มะรุมไปทำลูกประคบกัน”
“ไม่เป็นไรครับ อยู่เล่นกันต่อเถอะ” คนเจ็บพยายามห้ามแต่ไม่มีใครฟัง แม้แต่พิกเล็ตยังไม่เห็นด้วย
ที่สุดคุณหมอที่ต้องเจ็บอีกรอบก็ถูกพากลับมาที่บ้านด้วยการอุ้มอย่างทะนุถนอมของคุณหมอรูปหล่ออีกคน เมี่ยงที่เพิ่งกลับจากตลาดตกใจมากกว่าใครที่เห็นหมอมะรุมผู้น่ารักบาดเจ็บ อาสาทำลูกประคบให้เองโดยมีอาณกรคอยกำกับอีกที
คิมหันต์วางร่างน้อยที่ตัวเบายิ่งกว่านุ่นลงบนโต๊ะไม้สักตัวยาว เด็กๆ สองคนถูกไล่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนที่เป็นหวัด เขานั่งลงข้างๆ กับวรทย์ ถือวิสาสะยกเท้าเล็กวางบนตักตัวเอง จับพลิกด้วยเบามือเพื่อสำรวจอาการอีกที จากที่ไม่ปรากฏร่องรอยในตอนแรก ผ่านไปไม่ถึงสิบห้านาทีมันบวมและเริ่มเปลี่ยนสีแล้ว
“แย่เลย เพิ่งจะหายไข้ ผมต้องมาเป็นภาระให้หมอคีย์อีก”ร่างสูงผ่อนลมหายใจเบาๆ อยากจะบอกเหลือเกินว่าสำหรับเขาแล้ว วทรย์ไม่ใช่ภาระสักนิด ชายหนุ่มละสายตาจากข้อเท้าบวมไปตามเรียวขาเล็ก ไล่ขึ้นไปเรื่อยๆ จนกระทั่งพบกับความจริงอีกข้อ
เนื้อผ้าสีขาวเปียกแนบไปกับเนื้อกายบอบบาง ยอดอกเม็ดเล็กดันผ้าเปียกๆ อวดความสดปลั่ง วรทย์เปิดเผยเนื้อตัวโดยไม่ได้ตั้งใจ ขณะเดียวกันใจคนมองก็เต้นผิดจังหวะ ทั้งที่เป็นผู้ชายเหมือนกันแต่เขากลับรู้สึกว่าคนตรงหน้าไม่ใช่ผู้ชาย คิมหันต์สะบัดหัวแรงๆ ไล่ความคิดบ้าบอไปให้พ้นสมองและพยายามบังคับสายตาไปที่อื่นแทน แต่พอเงยหน้าก็เจอกับใบหน้าขาวจัด และริมฝีปากอิ่มระเรื่อ ในอกสั่นไหววูบวาบจนต้องประคองเท้าเล็กลงจากตักแล้วลุกขึ้นเบือนหน้าไปทางอื่นแทน
“ตัวคุณเปียกนะ ผมว่าเปลี่ยนเสื้อผ้าหน่อยดีไหม เดี๋ยวไข้จะกลับมาอีก”
“เอาที่ไหนเปลี่ยนล่ะ ผมไม่ได้เอาชุดมาเปลี่ยน” คนเจ็บบ่นอุบ ไม่คิดจริงๆ ว่าจะเกิดอุบัติเหตุบ้าๆ นี่กับตัวเอง
คิมหันต์ยอมฝืนไปหันกลับไปมองผู้ชายตัวขาวยิ่งกว่าหยวกกล้วยอีกรอบ หยุดสายตาที่กางเกงเนื้อหนาแทนแต่จินตนาการเจ้ากรรมดันคิดไปถึงเนื้อขาวๆ ในนั้นแทน หมอหนุ่มกระแอมเตือนตัวเองแล้วรีบประเมินคร่าวๆ จากรูปร่างที่ไม่กล้าพิจารณานาน
“คุณตัวพอๆ กับคุณออย น่าจะพอใส่เสื้อผ้าของเขาได้ รออยู่นี่ก่อนนะผมจะขอเสื้อผ้าเขามาให้”
“ไม่เป็นไร...ครับ”
ยังไม่สิ้นคำว่าครับ ร่างสูงก็ผุดหายเข้าไปครัวที่อาณกรกับเมี่ยงกำลังช่วยกันทำลูกประคบเสียแล้ว ร่างเล็กถอนหายใจแรงๆ หงุดหงิดกับปัญหาที่ตัวเองสร้างให้กับคนอื่น เสื้อกับกางเกงก็เปียกรวมไปถึงชั้นในด้วย อยากจะกลับไปที่โรงพยาบาลเลย แต่อาณกรบอกว่าเอาลูกประคบ ประคบเพื่อลดบวมไปก่อนแล้วค่อยรักษาด้วยวิธีของหมออีกทีน่าจะดีกว่า คิมหันต์เห็นด้วยเพราะกว่าจะถึงโรงพยาบาลข้อเท้าเขาคงใหญ่เท่าช้างพอดี
มีเสียงเคลื่อนไหวที่ทางบันได เขาอยากจะขยับตัวหันไปดูแต่เพียงแค่เอี้ยวตัวมันก็สะเทือนไปถึงข้อเท้าเจ็บจนต้องยอมแพ้ แต่คิดว่าน่าจะเป็นเด็กสองคนที่พากันไปเปลี่ยนเสื้อผ้า คิดแล้วก็เซ็งขนาดเด็กเล็กๆ ยังไม่ซุ่มซ่ามเท่าเขา เดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเองได้ แล้วเขาไม่ใช่แค่เป็นผู้ใหญ่แต่ยังเป็นหมออีกด้วยกลับทำอะไรไม่ได้เลยแม้แต่จะเดิน
“มาทำอะไรที่นี่!”
เสียงทุ้มต่ำติดห้วนดังขึ้นเหนือศีรษะ ตากลมเบิกกว้างแม้จะไม่ได้ยินมาเป็นอาทิตย์แต่เขาก็ไม่เคยลืมเสียงที่มีเอกลักษณ์อย่างนี้ได้ หน้าขาวจัดเงยขึ้นพบกับดวงตาคมคู่ใหญ่ที่จ้องเขม็งอยู่ วรทย์ตกใจจนคิดหาคำพูดไม่ออกจะขยับตัวหนีก็ไม่ได้เลยได้แต่ก้มหน้าลง กัดปากตัวเองอยู่อย่างนั้น
“หูหนวกหรือไง! มาบ้านนี้ทำไมอีก”
“มารักษาคนไง!”
คุณหมอตัวเล็กโพล่งตอบอย่างเหลืออด คนหรือสู้อุตส่าห์มารักษาไอ้โรคน่าเกลียดนั่นให้แท้ๆ แต่กลับมาขู่เขาเอาๆ ไอ้คนไม่รู้จักบุญคุณ วรทย์ค่อนขอดเจ้าของบ้านในใจ
คำตอบที่ได้ยินเล่นเอาคนฟังเงียบไปชั่วอึดใจ แล้วคิดทบทวนถึงสิ่งที่เพิ่งจะแปลกใจไปได้เมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ เขาตื่นขึ้นมาพร้อมกับความเจ็บปวดที่เบาบางลง หัวที่ปวดและเนื้อตัวรุมๆ ด้วยพิษไข้ก็พลอยหายไปด้วย พอมีเรี่ยวมีแรงขยับตัวได้เลยได้สำรวจสัดส่วนสำคัญก็พบว่ามันถูกทำความสะอาดแล้วเปลี่ยนผ้าพันแผลใหม่ เขาเห็นยาวางอยู่ใกล้ๆ กับเตียง คิดว่าอาณกรคงเตรียมเอาไว้ให้ตั้งใจว่าจะลงมาหาอะไรกินรองท้องแล้วค่อยกินยา ไม่ร้องเรียกหาใครเพราะคิดว่าน่าจะออกกำลังกายให้เหงื่อออกบ้าง กอปรกับความอักเสบลดน้อยลงเลยอยากจะลองเดินดูบ้าง แม้จะยังต้องคอยระวังไม่ให้มันเสียดสีกับกางเกงมานักแต่ก็ดีกว่าเมื่อสองสามวันที่แล้วมาก
แต่ยังไม่ทันจะพ้นบันไดดีเขาก็เห็นร่างของคนที่ทำให้เขาเจ็บปางตาย ถึงจะไม่เห็นหน้าแต่แค่ด้านหลังเขาก็จำได้มันได้ ตัวใหญ่กว่าพิกเล็ตนิดเดียวแต่แสบยิ่งกว่าทิงเจอร์ เกิดมาก็เพิ่งโดนทำร้ายจนหมดทางสู้ เขาทั้งแค้นทั้งเคืองจนแทบจะลืมไปว่ากำลังอยู่ในช่วงอดเหล้าไปเลย
ฟังจากที่พูดแสดงว่าไอ้หมอหน้าตุ๊ดคนนี้เป็นคนทำแผลให้เขาเป็นแน่ ฝีมือมันเนี๊ยบกว่าของอาณกรเยอะรายนั้นแค่เอาผ้ามาพันๆ เท่านั้นเอง ความร้อนในเลือดลดระดับลง แล้วพิจารณามันมากขึ้น ตัวมันเปียกเหมือนลูกหมาไล่สายตาไปเรื่อยๆ ถึงได้เห็นสาเหตุที่ทำให้มันนั่งอยู่กับที่ไม่ได้ลุกหนี ที่ข้อเท้าเล็กๆ เหมือนผู้หญิงบวมแดงจนเห็นได้ชัด ชายหนุ่มแค่นยิ้ม คงจะไปลื่นล้มในน้ำมาแน่ ทั้งตัวเปียกทั้งเท้าบวม
“บาปกรรมมันมีจริง ไอ้นั่นกูบวม ส่วนมึงก็เท้าบวม เสมอกันแล้วนะหนึ่งต่อหนึ่ง”
“เสมออะไร!” เสียงหวานแหวกลับ
“ถ้ากูหายเมื่อไร มึงเตรียมเจอศึกหนักไว้เลย”
:heaven จบแล้วจ้า ตอนนี้ยาวนะเนี่ย
โปรดติดตามตอนต่อไป
-
เจอศึกหนัก เจอศึกหนัก เจอศึกหนัก เจอศึกหนัก
อยากให้เจอศึกหนัก กร๊ากกกกกกกกก
-
แสบทั้งคู่ 55555
รอติดตามตอนต่อไปค่า :L2:
-
น่าจับไอ้เสือไปอบรมมารยาทใหม่ หมอเขาช่วยชีวิตตัวเองไว้แท้ๆยังไม่รู้จักให้เกียรติเขาเลย
-
แหมนายเสือยังจะแกล้งหมอมะรุมอีก โดนเกลียดไม่รู้ด้วยนะ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:นายเสือนี่โคตรเด็กน้อยเลย :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ตาเสือนี่ไม่ไหว อาฆาตมะรุมไม่เลิก ชํกไม่อยากให้มะรุมรักษาซะแล้ว
-
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ปากร้ายจริงพ่อเสือ จะเอาคืนหมอมะรุมเหรอ
ส่วนหมอคีย์ชอบหมอมะรุมเหรอ
-
ศึกอารายน้ออออออ ฮิ้วๆๆๆ :hao6:
รอจ้าาาาาาาาาาาาา
-
ชื่อเรื่องกับนิสัยพระเอกนี่คนละเรื่องเลยนะ :hao3:
รอลุ้นว่าจะรักกันเมื่อไหร่
#ผู้แต่งเขียนดีมากเลยค่ะ ชอบสำนวนการเขียนแบบนี้จัง :-[
-
:pig4: :L2: :กอด1: :L2: :pig4:
-
เกลียดอีตาเสือจริง ๆ
:z6: :z6:
-
พี่เสือซ่ามาก เดี๋ยวเจองับอีกทีคราวนี้หลุดทั้งพวงเลยนะนายเสืออออออออออออ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ศึกหนักที่ว่าอะไรหรือคะพี่เสือ
รอติดตามค่ะ
-
มาเท่านี้เองหรอจ๊ะ อีตาเสือเพิ่งได้ออกมานิดเดียวเอง ยังไม่หายคิดถึงเลยค่ะ 5555
ยังไงก็รอตอนต่อไปเหมือนเดิมนะคะ :D
-
ก็พระเอกมันเป็นซะแบบเนี้ยยยยย จะไม่ให้ฉันเชียร์พระรองได้ยังไง!!
:กอด1:
-
เสือหนอเสือ...คุณหมออุตส่าห์รักษาให้ ทำไมต้องใจร้ายกับคุณหมอด้วยเนี่ย?
เฮ้อออ
-
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องเลื่อนขึ้นไปดูชื่อเรื่องใหม่
เพราะไม่แน่ใจแล้วว่าใครคือพระเอกกันแน่
เหมือนหมอคีย์จะมีบทบาทมากกว่าและมีโอกาสใกล้ชิด
มีโอกาสทำคะแนนกับหมอมะยมมากกว่านายเสือเสียอีก
อีกอย่างเขาสองคนตอนนี้อยู่บ้านเดียวกัน ใกล้ชิดกัน ทำอะไรๆ ร่วมกัน
แล้วตอนนี้ก็มีทีท่าว่าหมอคีย์เริ่มจะชอบหมอมะยมแล้ว
คือ ถ้าหมอคีย์ถือโอกาสจีบ ถือโอกาสถึงเนื้อถึงตัว (ซึ่งหมอคีย์ก็ทำอยู่บ่อยๆ)
ถือโอกาสโอ้โลม เล้าโลม รวบหัวรวบหาง หมอมะยมมีหรือจะรอด
แล้วยังงี้พ่อเสือจะเอาอะไรไปสู้ได้ คุยกันดีๆ ยังแทบจะไม่เคย
แถมตอนนี้ก็เกลียดกันจนแทบไม่อยากมองหน้า
ก็เลยสงสัยหน่อยๆ ว่านายเสือใช่พระเอกหรือเปล่า
เอาตรงๆ เลยนะ เราไม่ค่อยชอบหมอคีย์เท่าไหร่
ตั้งแต่ตอนแรกละ เจอกันแป๊บๆ ฉวยโอกาสกับหมอมะยมตลอด
เดี๋ยวโอบไหล่ เดี๋ยวโอบคอ เดี๋ยวกอด มือปลาหมึก :ruready
-
นายเสือคิดจะทำอะไรอีก
-
รอศึกหนักอยู่นะพี่เสือ ขอแบบหนักๆ ถึงพริกถึงขิงเลยค่าาาาาา
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เพลีย ละเหี่ยใจกับนายเสือ พระเอก(?)เรื่องนี้จริงๆ
อดสงสัยไม่ได้ว่าเป็นพระเอกจริงๆเหรอ เราคิดว่าน่าจะเป็นตัวร้ายที่มันบังเอิญลงเอยกับหมอมะรุมตอนท้ายเรื่องเท่่านั้นแหละ
-
อุต๊ะ
:hao6:
-
จู๋บวมก็ไม่เข็ดนะพ่อคุณ คนอะไร ดุยิ่งกว่าหมา
ถ้าไม่ติดว่าเป็นพระเอก ยังต้องใช้ส่วนนั่นทำมาหากิน(เรียกเรทติ้งจากสาววายหื่นๆอย่างเดี๊ยนอยู่)
มันน่าให้หมอตัดไปให้เป็ดกินนัก
-
หมอคีย์ไปจีบอาออยเหอะ
ศึกอะไรอ่ะ อยากรู้ :z1:
-
อย่าทำคุณหมอน้าไอ้เสือออ
-
พี่เสือยังนิสัยไม่ดีเหมือนเดิม ไม่รู้จะให้เจ็บตัวแบบไหนมากไปกว่านี้แล้วจะได้ดัดนิสัยเสียๆได้
หมอมะรุมเขามีคู่หมายแล้ว หมอคีย์อย่าเพิ่งมารักหมอมะรุมมากน้า เดี๋ยวอาออยช่วยไม่ไหว
และสุดท้ายดีใจที่จะได้อ่านต่อเนื่องอีก ขอบคุณล่วงหน้านะฮะ
-
เสือเอ๊ยยย ยังมิวายน้อ
-
เสือนี่มัน"สันดานเสีย"จริงๆเลยเว้ย
เขาอยู่ของเขาเฉยๆ ก็ยังไปหาเรื่องเขาอีกเนาะ
-
ศึกหนักอะไรค่ะ นายเสืออออ~
-
เสือไม่เข็ด หมอมะรุมก็ช่างซุ่มซ่ามเกิน
-
ฟัดกันเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อิอิ
-
ไอ้โรคจิต 555+
-
:katai4: มันสั้นนนนนนอ่ะ
-
มาต่อแล้ววววววว :L2: :L2: :L2: :L2:
แต่เค้าเพิ่งได้เข้ามาอ่าน - -* #อยู่ในช่วงจำศิลอ่านหนังสือสอบ :a5:
หลังจากนี้มาต่อบ่อยๆนะค๊าา รออ่านแทบทุกวันเลยแงงง๊
เอาจริงๆก็ไม่ค่อยคุ้นกับที่อิพี่เสือมันพูดกูมึงกับหมอมะรุมเลย เฮ้อออ
อ่านแล้วมันแบบ..โหดร้ายไปม๊ายยยยยย (แต่ก็นะบุคลิกแบบนั้นจะมาพูดไรเพราะๆ เหอะ :z6: )
เดาไม่ถูกเลยหมอคิมกับอาออยจะรักกันได้ยังไง - -* #ผิดคู่ป่าวเฮ้ยย :a5:
คู่หลักเราไม่ห่วงไง ทะเลาะกันไป เถียงกันมา เดี๋ยวก็รักกันเอง
แต่หมออีกคู่นี่สิ หมอคิมก็หวั่นไหวไปกับหมอมะรุม ส่วนอาออยก็รักเดียวใจเดียวกับ(อิ)พี่เสือ
จะมาลงเอยกันอีท่าหน๊ายยยย :hao7: :hao7:
มาต่อบ่อยๆนะค๊า :3123:
-
สนุกมากๆค่ะ ติดตามๆ
-
เอ้ย นายเสือมัวแต่แกล้งเค้าระวังจะโดนคุณหมอคาบไปนะก๊ะ อิอิ
คุณอาจะเป็นรักข้างเดียวใช่มะ เอ้ยยยยย ไม่เอาน้าาาา
-
เอ้าสมน้ำหน้าแต่มะรุมก็ต้องมาดูให้อีกอยู่ดี
-
อิตาเสือนี้อยากโดนพิษมะรุมรึไง
-
สนุกๆ รอตอนต่อไปค่ะ
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ
-
ตอนที่ ๘ โด่ไม่รู้ล้ม
เรียวขาขาวจัดตัดกับกางเกงกีฬาสีน้ำเงินวางพาดบนตักของคุณหมอตัวสูง โดยมีผู้ชายที่เป็นเจ้าของทั้งเสื้อและกางเกงคอยช่วยประคบสมุนไพรคลายอาการบวมช้ำที่ข้อเท้าให้อีกที กลิ่นของบรรดายาที่หาได้จากแถวบ้านตลบอบอวลไปทั้งบ้าน คนที่ไม่คุ้นชินต่างก็เบ้หน้าย่นจมูกหนี แต่สำหรับคนเป็นหมอแล้วกลิ่นพวกนี้ดีกว่ากลิ่นสารเคมีเสียอีก
เจ้าของบ้านตัวจริงนั่งอ้าขาอย่างวางมาดบนเก้าอี้ไม้ตัวเล็กกว่ามองการประคบประหงมราวกับไอ้คนเจ็บเป็นเด็กเล็กๆ ก็ไม่ปานด้วยความหมั่นไส้ กะอีแค่ขาพลิกทำไมต้องใช้คนถึงสองคนเข้าช่วย แค่แบกมันกลับบ้านไปก็สิ้นเรื่อง มันเป็นหมอแค่นี้รักษาได้สบายอยู่แล้ว ตาคมไม่ได้มองแต่ไอ้ตัวปัญหาเท่านั้นยังเลยเผื่อไปถึงผู้ชายอีกคนที่แม้จะอยู่ในชุดลำลองแต่ก็จำได้ว่ามันเป็นหมอเหมือนกัน เขาแทบจะเบะปากกับท่าทางพะเน้าพะนอเอาใจของมัน ตอนที่อุ้มไอ้มะรุมหน้าตุ๊ดไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก็หนนึงแล้ว ผู้ชายเหมือนกันแท้ๆ แต่กระแดะต้องเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าถึงในห้องน้ำ อดคิดไม่ได้ว่าบางทีไอ้หน้าขาวอีกคนนี้อาจจะเป็นผัวคุณหมอมะรุมผู้เลอโฉมก็ได้
“ค่อยยังชั่วขึ้นไหม”
“ครับ ไม่ปวดเท่าไรแล้ว”
“ดีแล้ว”
เขามองไอ้หมอหน้าคมยิ้มให้ศัตรูหมายเลขหนึ่งของเขา แล้วแค่นยิ้ม สงสัยข้อสันนิษฐานคงจะเป็นจริง ไม่ใช่แค่ยิ้มนิ้วของมันยังคอยจับขาขาวๆ ของไอ้มะรุมอีกด้วย
“พ่อยิ้มอะไรฮะ”
เสียงใสดังขึ้นใกล้ๆ ไอ้เจ้าลูกชายตัวดียิ้มเผล่พร้อมกับช็อคโกแล็คแท่งยาวในมือ กินคนเดียวไม่พอยังเผื่อไปถึงกิ่งแก้วด้วย
“ดูละครน่ะ สนุกดี”
“เรื่องอะไรหรือคะลุงเสือ” กิ่งแก้วถามด้วยความสนใจเพราะเป็นแฟนประจำละครหลังข่าวเรทสิบแปดบวก ก่อนจะกัดเอาขนมหวานปนขมที่เพื่อนเอามาให้
“ไม่รู้ซิยังไม่ได้ตั้งชื่อเรื่อง” เขาตอบไปส่งๆ ละสายตาจากเจ้าจอมอยากรู้ทั้งคู่ไปที่สามร่างบนโต๊ะไม้ยาวตัวเดียว คิดแล้วก็อดหงุดหงิดไม่ได้ที่ประจำของเขาแท้ๆ แต่กลับต้องมาสละให้ไอ้ตัวปัญหา นี่ถ้าไม่ติดว่าโดนอาณกรขู่ไว้ว่าจะเอาเรื่องที่เขาป่วยนอนซมเพราะน้องชายเจ็บหนักไปบอกพวกไอ้ดิน ไอ้ปืน มันไม่มีทางได้นั่งทำหน้าอ้อนผัวมันหรอก
“ผมว่าพอแล้วล่ะ ขอบคุณคุณออยมากนะครับ” วรทย์แตะที่หลังมือผู้มากน้ำใจเบาๆ เป็นเชิงห้าม ความร้อนกับสรรพคุณอันดีเยี่ยมของลูกประคบมันทำให้อาการปวดลดน้อยลงจริงๆ
อาณกรไม่ว่าอะไรแต่ก็วางลูกประคบที่ลงทุนทำเองลงบนผ้าขาวบางที่ขึงตึงอยู่บนหม้อดินลง ก่อนจะถอยหลังกลับไปนั่งบนเก้าอี้ว่างข้างๆ กัน
“ผมต้องขอบคุณคุณออยมากนะครับที่ช่วยทำลูกประคบให้”
“ไม่เป็นไรครับ ถือเสียว่าตอบแทนที่คุณมะรุมอุตส่าห์มารักษา…”
“เมี่ยง เย็นนี้มีอะไรกิน” ยังไม่ทันพูดจบประโยคดีคนร้อนตัวก็เอ่ยแทรกขึ้นเสียก่อน ซ่อนความอับอายด้วยใบหน้าเคร่งขรึม
อาณกรปรายตามองคนไม่รู้จักบุญคุณ ลุกขึ้นมาเดินทำหน้ากวนเบื้องล่างได้เพราะคุณหมอตัวเล็กแท้ๆ แต่ไม่เอ่ยขอบคุณสักคำ “เสื้อผ้าผมเอาไว้มีเวลาค่อยเอามาคืนให้ก็ได้ครับ”
“ขอบคุณอีกครั้งนะครับ มาทีไรรบกวนคุณออยทุกที”
“ก็อย่ามาบ่อยซิจะไม่ได้รบกวน” คนไร้มารยาทสวนกลางปล้องขึ้นมาอีกรอบ
“แล้วรู้หรือเปล่าล่ะว่าทำไมเขาถึงต้องมา” เขามองไปตรงๆ ที่เป้าของพี่ชายปากดี “ก็ไอ้จู…”
“พิกเร็ตเอาการบ้านมาทำ”
อาณกรเกือบจะหลุดขำกับเสียงโวยวายรอบที่สอง แล้วก็หลุดก๊ากออกมาจนได้เมื่อเจ้าตัวน้อยตะโกนตอบกลับมาว่าทำเสร็จแล้ว แถมยังเรื้อเอาสมุดการบ้านที่ทำเสร็จตั้งแต่เย็นวันศุกร์ออกมาให้ดูอีก คนเป็นพ่อเลยหน้าม้านแสร้งชมไปกลับไป
“ผมว่าเรากลับกันดีกว่านะ เย็นมากแล้ว”
ไม่มีใครคัดค้านความเห็นของคุณหมอตัวสูง อาณกรขยับห่างเมื่อคิมหันต์ช้อนร่างเล็กไว้ในอ้อมแขนกระชับแน่นป้องกันการตกลงไป โดยเจ้าตัวก็โอบรอบลำคอแกร่งไว้อีกชั้นท่าทางไม่ต่างจากเจ้าบ่าวอุ้มเจ้าสาวเข้าห้องหอ
“ขับรถดีๆ นะครับ”
“ครับ” สารถีหนุ่มรับปากหนักแน่นพลางประคองร่างของคุณหมออีกคนเข้าไปในรถ
อาณกรยืนส่งทั้งสองรอจนกระทั่งรถโตโยต้ากลางเก่ากลางใหม่แล่นจนลับสายตาไปแล้วค่อยกลับเข้าบ้าน
“ถึงขนาดต้องอุ้มกันเลยหรือ”
“ก็คุณมะรุมเขาขาแพลง พี่ไม่เห็นหรือไง”
คนถามหันไปมองคนตอบด้วยสายตาเบื่อหน่ายแกมหมั่นไส้ “ก็เห็น แต่ผู้ชายอุ้มผู้ชายไม่แปลกไปหน่อยหรือไง”
“ไม่เห็นแปลก คนเจ็บเดินไม่ไหว ทีพี่คุณมะรุมยังทำแผลให้เลย ก็ผู้ชายเหมือนกัน”
คำพูดจากน้องชายเล่นเอาหน้าร้อนผ่าว นึกอยากจะลุกขึ้นไปตบกะบาลมันแก้อายแต่ติดตรงที่ยังเคลื่อนไหวได้ลำบาก
“เข้าข้างกันจริงนะ อย่าบอกว่านายก็เกิดสนใจได้หน้าตุ๊ดขึ้นมาบ้างเหมือนกัน อย่าเชียวนะนายก็รู้ว่าฉันไม่ชอบพวกผิดเพศ”
พูดจบก็ร้องเรียกหากาแฟเพื่อระงับอาการอยากเหล้าที่มาเยือนเป็นระยะ เพิ่งรู้ว่าการใช้กาแฟดำรสขมๆ มันช่วยให้ลืมรสเฝื่อนๆ ของเหล้าได้ไม่น้อย
เพราะมัวแต่สนใจตัวเองเจ้าของไร่เคียงฟ้าเลยไม่ได้เห็นแววตาตัดพ้อของคนที่พยายามดำรงตำแหน่งน้องชายมาตลอดหลายปีให้เห็น พี่เสือไม่เคยรู้หรอกว่าสิ่งที่เกลียดมันได้เกิดขึ้นแล้ว พยายามห้ามตัวเองตั้งแต่แรกเจอเพราะมันไม่เหมาะสมเลยสักด้านแต่จนป่านนี้ก็ยังทำไม่ได้ ทั้งที่มีเจ้าของทั้งที่มีลูกแต่เขาก็ยังดึงดันจะเชื่อมั่นในเสียงหัวใจตัวเองต่อไป ช้ำหนัก เจ็บปางตายก็ยังไม่เลิกรัก เจ้าของร่างบางผ่อนลมหายใจเบาๆ ลุกขึ้นไปชงกาแฟดำให้เสียเองเพราะเมี่ยงดูท่าจะอู้งานไปที่อื่นแล้ว…
……………….
ลูกประคบภูมิปัญญาชาวบ้านได้ผลอย่างไม่น่าเชื่อ อาการบวมไม่ได้มากจนน่าห่วงแต่ยังเดินไม่ได้ตามปกติ วรทย์ต้องพักงานอีกหลังจากที่หยุดเพราะป่วยไปหลายวันอีกรอบ แต่คราวนี้ดีหน่อยที่คิมหันต์ไม่ต้องควบทั้งกลางวันกลางคืน เพราะผู้อำนวยการกลับจากญี่ปุ่นพอดีบวกกับโรงพยาบาลใหญ่ที่คอยควบคุมที่นี่อีกทีช่วยจัดหมอมาผลัดเปลี่ยนมาให้บ้างตามคำขอของท่านผู้อำนวยการที่ทำเรื่องก่อนไปญี่ปุ่น ท่านอนุญาตให้วรทย์พักจนกว่าเท้าจะกลับมาเดินได้ ระหว่างนี้เลยต้องใช้ค้ำยันช่วยตัวเองไปก่อน
“ขอบคุณมากที่ช่วยรักษาไอ้ เอ๊ย! นายพศินแทนผม” ผู้อำนวยหนุ่มใหญ่เอ่ยถามขณะที่หมอหนุ่มตัวเล็กกำลังเขียนใบลา
ใบหน้าหวานเงยขึ้นจากกระดาษตอบรับอย่างสุภาพ “ผมก็แค่ให้ยาตามปกติเท่านั้นดูเหมือนว่าเขาจะได้กำลังใจมากะทันหันน่ะครับ”
“กะทันหัน?” นายแพทย์ปยุตทำท่าแปลกใจ
“ครับ”
“รู้ไหม กำลังใจน่ะทุกคนที่นั่นมีให้มันตลอดนั่นแหล่ะตั้งแต่เมียมันทิ้งไปแล้ว” ท่านบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
มือเล็กวางปากกาลงเมื่อเซ็นชื่อเสร็จ คิ้วดำแต่ไม่ได้หนามากยกขึ้นสูงเป็นฝ่ายสงสัยกลับบ้าง “ท่านพูดเหมือนรู้จักกับเขาดี”
“คิดว่าคุณน่าจะพอรู้ว่าผมกับมัน เอ่อ นายเสือสนิทกัน ความจริงเราเป็นญาติกันน่ะ ผมเป็นอาของมัน”
“อาหรือครับ”
ผู้สูงวัยกว่าพยักหน้า “ใช่ อาแท้ๆ นี่แหล่ะ เมื่อก่อนมันนิสัยใช้ได้เลยนะ ใจนักเลง แต่ไม่ใช่พวกหัวไม้ แต่คิดไม่ถึงว่าพอโดนเมียทิ้งจะเสียผู้เสียคนได้”
“เขาคงรักมากน่ะครับ”
“ใช่ มันรักเมียมันมาก ตั้งแต่เป็นหนุ่มมาก็มีแค่ปารินคนเดียวเท่านั้น รูปหล่อจะตายแต่ไม่เคยมองใคร สงสัยคงจะจริงที่เขาว่ากันผู้หญิงไม่ชอบผู้ชายดีเกินไป” ผู้อำนวยการหนุ่มใหญ่แค่นยิ้มสมเพชความรักที่ไม่สมหวังของหลานชาย เพราะผ่านโลกมามากผ่านความรักที่ผิดหวังเสียไปส่วนใหญ่เขาเลยไม่ค่อยจะเชื่อรักแท้เสียเท่าไร ไม่ต่างจากหลานชายนักแต่ไม่เลือกวิธีทำร้ายตัวเองเหมือนมัน
“คนอย่างนั้นน่ะหรือครับที่ดีเกินไป” พูดจบก็ต้องหุบปากฉับ แต่อีกฝ่ายไม่ถือสา
“เธอมาเจอตอนมันที่โดนพิษรักเล่นงานเอาน่ะ ก็เลยเห็นแต่ด้านร้ายๆ ของมัน ถ้ารักษามันจนหายเมื่อไรอาจจะได้เห็นด้านดีๆ ของมันก็ได้” หนุ่มใหญ่ที่ยังคงความสง่างามเอาไว้ลุกขึ้นจากเก้าอี้ มือใหญ่ตบเบาๆ ที่หัวไหล่เล็ก “ฉันฝากมันด้วยนะ จะได้มีเวลาไปทำอย่างอื่นบ้าง รักษาแต่มันคนเดียวน่าเบื่อจะตาย”
อยากจะขยับปากปฏิเสธ แต่เมื่อมันเป็นคำสั่งเขาก็ไม่อาจเลือกงานได้เลยจำต้องพยักหน้ายอมรับทั้งที่เต็มใจทำสักนิด
“ข้อเท้าเธอพักสักสามสี่วันก็น่าจะดีขึ้น นายออยน่ะเขาเก่งเรื่องอย่างนี้ ใครได้เป็นเมียโชคดีน่าดู”
“เมีย!”
นายแพทย์ปยุตอมยิ้ม สอดมือลงกระเป๋ากางเกงสายตาของคนที่ผ่านโลกมาก่อนมันออกว่าใครเป็นอย่างไร หรือชอบอะไร เสียดายที่หลานชายเขามันตาต่ำ แถมเป็นพวกหัวโบราณคร่ำครึ สมัยนี้จะผู้ชายหรือผู้หญิงถ้าอยู่ด้วยแล้วสบายใจเขาก็ไม่ถือสากันแล้ว อย่าว่าแต่อาณกรเลยแม้แต่หมอหนุ่มตัวเล็กคนนี้ก็ดูท่าทางจะไปเป็นสามีใครลำบากเหมือนกัน ตัวเล็กเกือบจะเท่ากับผู้หญิง แถมยังผิวขาวผ่องผู้หญิงที่ไหนจะอยากได้สามีที่หน้าตาน่ารักกว่าตัวเองกัน
“ล้อเล่นขำๆ น่ะ ฉันไปทำงานก่อนนะ คิดถึงคนไข้แล้ว”
วรทย์หันมองตามร่างสูงสง่าของผู้อำนวยการไป ก่อนจะกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ อาณกรน่ะหรือจะเป็นไปเมีย เมียใคร! แล้วใครเป็นสามี หมอหนุ่มสั่นหัวระรัวไล่ขนในกายที่พากันลุกซู่ รู้สึกว่ามุกตลกของผู้อำนวยการจะร้ายเกินไปแล้ว มือน้อยคว้าไม้ค้ำยันแล้วค่อยๆ โขยกร่างออกจากห้องธุรการไป…
………………….
“ไหวไหม”
“ไหวครับแค่นี้เอง พักสองสามวันก็น่าจะพอเดินได้บ้างขึ้น” เสียงใสตอบกลับมาขณะที่พยายามจะย่อกายนั่งลงบนเก้าอี้ไม้เล็กๆ หน้าห้องพัก แต่เพราะการเคลื่อนไหวที่ไม่สะดวกนักทำให้นั่งลำบาก จนอีกคนต้องมาช่วยประคอง
มือใหญ่จับที่หัวไหล่เล็กรั้งให้มาประชิดอกตัวเองพลางช่วยดึงไม้ค้ำยันออกจากรักแร้ให้อีกด้วย ก่อนจะค่อยๆ ผ่อนร่างน้อยลงบนเก้าอี้ แล้วจึงถอยกลับมานั่งยังเก้าอี้อีกตัวที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ กัน
“ผมทำให้หมอคีย์เดือดร้อนอีกแล้ว”
“ผมไม่ได้เดือนร้อนอะไรเสียหน่อย ออกจะเต็มใจด้วยซ้ำ” เขาพูดพร้อมอมยิ้ม ไม่ได้หันไปมองผู้ชายตัวเล็กข้างๆ หรอก เพราะเกรงว่าสายตามันจะแสดงความรู้สึกออกมามากเกินไป ไม่รู้เป็นอะไรนับวันเขายิ่งประหลาดขึ้นทุกทีหันมามองผู้ชายทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยเป็น
ภาพร่างขาวโพลนที่พยายามจะเปลี่ยนเสื้อผ้าเองเมื่อวันก่อนไม่ยอมหายไปไหน ซ้ำยังฝังแน่นในทุกครั้งที่หลับตาอีกต่างหาก วันนั้นเขาอุ้มวรทย์เข้าไปในห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าที่อาณกรนำมาให้แต่เพราะเจ้าตัวอายสายตาคนอื่นเขาเลยอาสาอุ้มมาเปลี่ยนในห้องน้ำ เขาจัดการวางร่างบางลงบนชักโครกแล้วยืนหันหลังให้ ฟังแต่เสียงกุกกักแทนแต่ผ่านไปสักพักเจ้าตัวก็ร้องครวญเพราะถอดกางเกงไม่ได้
ใครจะคิดว่าผู้ชายอกสามศอกกว่าๆ อย่างเขาจะใจสั่นกับหน้าอกบางๆ ขาวจัดของผู้ชายด้วยกันเอง ตอนนั้นวรทย์เปลือยท่อนบน กางเกงเลื่อนค้างอยู่แค่สะโพกสีหน้าเจ็บปวดเพราะการขยับขา เขากลั้นใจอยู่พักใหญ่พร้อมกับระงับหัวใจที่เต้นระห่ำให้เต้นช้าลง ก่อนจะหลับหูหลับตาช่วยดึงกางเกงเจ้าปัญหาทั้งสองชิ้นลงให้โดยฝืนบังคับสายตาไม่ได้มองสูงไปกว่าหัวเข่า แต่ที่ร้ายยิ่งกว่าคือการสวมกางเกงตัวใหม่ให้ เขาจับเท้าเล็กๆ สอดลงในขากางเกงพยายามอย่างมากที่จะไม่ข้อเท้าขยับมาก พอดึงขึ้นไปถึงหัวเข่าเขาก็หันหน้าไปทางอื่นแต่ข้อนิ้วยังรู้สึกถึงผิวกายเนียนลื่น จนกระทั่งได้ยินเสียงขอบคุณเบาๆ เขาถึงได้รู้ว่ามันมาหยุดที่เอวบางนั่นแล้ว
วรทย์หน้าแดงก่ำไม่สบตากับเขา ถึงจะเป็นผู้ชายเหมือนกันแต่มันก็น่าอายอยู่ไม่น้อยที่ต้องให้คนอื่นมาใส่เสื้อผ้าให้ เขาแสร้งทำเป็นมองไม่เห็น ไม่ใส่ใจรอจนอีกฝ่ายสวมเสื้อยืดลงหัวเสร็จแล้วจึงอุ้มกลับไปที่เดิม แม้จะผ่านมาเป็นวันๆ แล้วแต่เขาก็ยังตื่นเต้นไม่หาย เป็นผู้ชายแต่ทำไมร่างกายของวรทย์ถึงได้น่าสนใจกว่าคนอื่นๆ นัก ยิ่งคิดก็ยิ่งแปลกใจ
“ใส่เสื้อผ้าสะดวกไหม”
(มีต่อ)
-
“พอได้ครับ ผมก็นั่งใส่บนเตียง ใส่ข้างที่เจ็บก่อนแล้วก็ใส่อีกข้าง กางเกงยางยืดใส่ไม่ยากเท่าไร”
เขาพยักหน้าเออออ พลางนึกถึงท่าทางประหลาดที่เจ้าตัวบอก
“เออ หมอคีย์ครับ หมอว่าผู้ชายจะไปเป็นเมียของผู้ชายอีกคนได้ไหมครับ”
“หือ?” หมอหนุ่มตัวสูงเอียงคอมองคนถาม คิ้วหนาเลิกสูง
มือเล็กยกขึ้นเกาหัวตัวเองแก้เขิน หน้าซับสีเลือดขึ้นมาเล็กน้อย “ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ คือบังเอิญไปได้ยินคำพูดแปลกๆ เข้า แต่จะว่าไปตอนผมเรียนก็มีเรื่องอย่างนี้เยอะเหมือนกัน ผมเองก็ยังเคยโดนจีบ ตอนนั้นผมก็ไม่คิดว่ามันจะแปลกอะไรแต่พอวันนี้ได้ยินเข้าก็พาลนึกขึ้นมาว่าถ้าเราจะไปเป็นเมียใคร มันจะเป็นอย่างไร”
“ก็คงเหมือนผู้ชายกับผู้หญิงล่ะมั้ง ไม่รู้ซิผมเองก็ไม่เคยเป็นเมียใครเหมือนกัน” คิมหันต์ยักไหล่ สมัยนี้ผู้ชายจะรักกันไม่ใช่เรื่องแปลกแล้ว สังคมเปิดรับมากขึ้น แถมยังรู้สึกว่าระยะหลังนี่เขาเองก็เริ่มจะแปลกไปเหมือนกัน
“เหอะๆ” คุณหมอตัวเล็กหัวเราะฝืดๆ สงสัยต้องหยุดคิดเรื่องติ๊งต๊องนี่เสียที
“หมอมะรุม หมอคีย์ อยู่ไหมครับ”
เสียงร้องตะโกนมาจากด้านล่างก่อนที่เจ้าของเสียงจะปรากฏตัวขึ้นทันใจ ร่างสูงใหญ่ยืนยิ้มเผล่อยู่ตรงหน้าเจ้าของบ้านพลางชูโหลที่มีน้ำสีแดงให้ดู
“ผมได้ของดีมา สนใจไหม”
ของดีที่พี่เข้มบุรุษพยาบาลหน้าเข้มสมชื่อว่าคือยาดอง ที่มีชื่อน่ากลัวว่าโด่ไม่รู้ล้มตอนแรกกะจะปฏิเสธเพราะทั้งชื่อและกลิ่นของมันไม่น่าพิสมัยสักนิด แต่พอโดนคะยั้นคะยอหนักๆ เข้าก็ยอมใจอ่อน
เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ขณะคนอื่นๆ นั่งบนพื้นโดยมีหมอคีย์นั่งพิงหลังอยู่กับขาเก้าอี้ ส่วนอีกด้านเป็นพี่เข้มที่ทำหน้าที่ตักเหล้าบริการ และมีลุงคิดที่เพิ่งออกยามมาร่วมแจมด้วยตามคำชวนของพี่เข้ม วงยาดองมีกับแกล้มรสเด็ดฝีมือหมอคีย์ช่วยเสริม ที่เพิ่งรู้วันนี้เองว่าฝีมือดียิ่งกว่าร้านข้าวของโรงพยาบาลเสียอีก
“เอาอีกแก้วหมอมะรุม เลือดหมุนเวียนดีนะ”
พี่เข้มส่งแก้วที่มีน้ำสีแดงกลิ่นแรงให้ เขาจำใจรับมันไว้เพราะไม่อยากให้เสียน้ำใจ เขากลั้นใจยกเจ้าน้ำสีแดงเข้าปาก ใช่ว่าจะไม่เคยกินเหล้าแต่ก็ไม่ใช่นักดื่มตัวยง รสเข้มจัดผ่านลิ้นลงสู่ลำคอและไปนอนเดือดอยู่ในกระเพาะ มันจริงอย่างที่พี่เข้าว่าเหล้านี่เรียกเลือดเรียกลมได้ดีจริงๆ แต่รสชาติไม่ได้แย่มากนักซ้ำพอได้ดื่มเข้าไปจริงๆ มันมีกลิ่นสมุนไพรอะไรบางอย่างกรุ่นในปากด้วย ยิ่งได้ลาบหมูของหมอคีย์รสจัดยิ่งเข้ากัน
“ทำไมเรียกโด่ไม่รู้ล้มล่ะ” คนช่างสงสัยถาม ยื่นแก้วให้พี่เข้มอีกฝ่ายก็รู้จักรีบเอากระบวยตักมาให้อีกแก้ว ก่อนจะตอบคำถาม
“มันบำรุงร่างกาย เส้นเอ็น แล้วก็พวกกล้ามเนื้อประมาณว่าถ้าโด่ขึ้นมามันก็ไม่ล้ม” พี่เข้มตอบแบบกำกวมเพราะมีแต่พวกผู้ชายเลยไม่จำเป็นต้องสุภาพนัก คืนนี้โชคดีที่ได้หมอจากโรงพยาบาลใหญ่มาช่วยหมอสองคนกับเขาเลยแอบมาตั้งวงได้
“ชื่อน่ากลัวอ่ะ” คนตัวเล็กเบะปาก แต่ก็เอาเจ้าเหล้าชื่อน่ากลัวเข้าปากเป็นแก้วที่สอง
จากสองเป็นสาม สามเป็นสี่ และห้า สุดท้ายก็จำไม่ได้ว่ากินเจ้าโด่ไม่รู้ล้มเข้าไปกี่แก้ว เสียงพูดคุยปนกับเสียงหัวเราะครึกครื้นจากบ้านพักคุณหมอหนุ่ม เวลาล่วงไปถึงสี่ทุ่มน้ำเสียงปกติก็เริ่มยานคาง คนกินเหล้าไม่เก่งประคองสติไม่อยู่พักใหญ่แล้ว ตาหรี่ปรือเจียนจะหลับแต่ก็ยังติดพันกับเรื่องที่ลุงคิดเล่าสมัยหนุ่มๆ ที่ต้องเข้าป่าไปหาของป่ามาขาย มันน่าตื่นเต้นเสียจนต้องฝืนสังขารฟัง
“ลุงปีนขึ้นไปจนถึงเกือบยอดไม้ รอให้พวกมันกินดินโป่งเสร็จแล้วถึงได้ปีนลงมา กลัวจนเหยี่ยวแทบราด”
อีกสามหนุ่มที่ไม่เคยได้เดินป่าจริงๆ วาดภาพตามที่ผู้มีประสบการณ์เล่าให้ฟัง
“แล้ว ทามมาย ช้างต้องกินดิน...ด้วยล่าคร้าบ”
วรทย์ถามด้วยเสียงยานคาง หัวเอียงพับไปข้างนึงแล้วแต่ยังอุตส่าห์สงสัยขึ้นมา
“เพราะในดินโป่งมีธาตุอาหารไงล่ะ เหมือนคนเราที่ต้องกินอาหารให้ครบห้าหมู่นั่นแหล่ะ” คำถามนี้เป็นคุณหมออีกคนที่ยังครองสติได้เกือบครบถ้วนตอบให้
“กินแล้วจา..สูงขึ้นหมาย...ผมจะด้ายปาย...กิน”
“ไม่ทันแล้ว”
ทั้งพี่เข้มกับลุงคิดเห็นด้วยกับหมอคีย์ คงต้องไปเพิ่งวิทยาการทางการแพทย์อย่างเดียวความสูงของคุณหมอตัวเล็กจะเพิ่มขึ้น
จนเกือบห้าทุ่มคนคออ่อนก็หลับไปจริงๆ ร่างน้อยเกือบจะล้มลงพื้นดีที่คิมหันต์ประคองไว้ได้ดัน เขารีบลุกขึ้นแล้วช้อนร่างของคนตัวเล็กไว้ในอ้อมแขนไม่สนใจสายตางงงวยของคนที่เหลือ พลางก้าวยาวๆ เข้าไปในห้องพักของเจ้าตัว แม้จะแอลกอฮอล์อยู่ในเลือดแต่มันก็ไม่ได้ทำให้ความระมัดระวังลดน้อยลง เขาค่อยๆ บรรจงวางร่างของวรทย์ลงบนเตียงเล็ก ก่อนจะออกไปขอตัวลาจากวงยาดองโด่ไม่รู้ล้ม
“ผมกลับดีกว่าเหล้าหมดแล้วด้วย เอาไว้วันหลังจะหิ้วสาวสะดุ้งมาอีกนะ” เข้มบอกลาพลางลากคอลุงคิดที่มีสภาพไม่ต่างจากหมอมะรุมนักกลับไปด้วยกัน
เมื่อวงเหล้าเลิกราความเงียบสงบก็ปรากฏขึ้น เจ้าของบ้านหมุนตัวกลับเข้าห้อง...แต่ไม่ใช่ห้องของตัวเอง บนเตียงขนาดสามฟุตครึ่งมีร่างน้อยนอนหลับตาพริ้มอยู่บนนั้น ที่ปลายเท้ามีเฝือกอ่อนที่เขาเป็นคนทำให้ตั้งแต่เมื่อวาน ดวงหน้าขาวเนียนมีเลือดฝาดเพราะแอลกอฮอล์ดีกรีแรงเข้าไปหล่อเลี้ยง ริมฝีปากอิ่มเผยอขึ้นเล็กน้อยอวดไรฟันขาวสะอาด
ชายหนุ่มถือวิสาสะนั่งลงบนพื้นที่ที่ยังมีเหลือบนเตียงเล็กๆ เขาได้กลิ่นยาดองปนกับกลิ่นกายหอมกรุ่น
มือหนายกขึ้นแตะเบาๆ ที่แก้มใส ยกยิ้มด้วยความเอ็นดู วรทย์ดูเด็กกว่าอายุจริงมากเด็กกว่าเขาคงจะแค่สองสามปีแต่ใบหน้าอ่อนใสเหมือนเด็กแรกรุ่น แถมผิวยังขาวเนียนละเอียดชนิดที่ผู้หญิงยังต้องอิจฉา ปลายผมนุ่มถูกนิ้วเรียวจับเหน็บที่ข้างใบหู เขามองไล่ตั้งแต่คิ้วยาวสีเข้มตัดกับผิว แพขนตายาว จมูกโด่งสวย ลงมาถึงริมฝีปากบางสีสวยและวันนี้วันสดปลั่งกว่าทุกวันเพราะได้เหล้าสี่สิบดีกรีผสมกับสมุนไพรเข้าไป ปลายนิ้วออกสำรวจตามสายตา ผิวแก้มเนียนนุ่มเหมือนแก้มเด็ก จนอดใจไม่ได้ที่จะก้มลงพิสูจน์กลิ่นหอม
ปลายจมูกโด่งแตะลงบนพวงแก้มใสแม้จะเพียงแค่ผิวเผินแต่มันก็หอมกรุ่นรัญจวนใจเหลือเกิน หัวใจที่ปิดตายเพราะห่างหายจากคำว่ารักมาพักใหญ่เต้นผิดจังหวะและแรงขึ้นเมื่อคิดว่าเขาอาจจะได้ทำมากกว่าแค่หอม คิมหันต์ไม่คิดจะห้ามใจตัวเอง ชายหนุ่มเคลื่อนหาความหอมไปแถวแนวขากรรไกร สูงไปที่ขมับ ไรผมชื้นเหงื่อ หน้าผากนูน วกลงที่ปลายจมูกจนถึงกลีบปากสีสวย หัวใจเขาเต้นกระหน่ำกดริมฝีปากทาบทับค่อยๆ ใช้ลิ้นเกลี่ยบนกลีบปากนุ่ม เลาะเล็มราวกับกำลังชิมขนมหวานอยู่ก็ไม่ปาน จนได้ยินเสียงอืออาถึงได้ถอยห่าง
หมอหนุ่มตัวสูงชะโงกกายอยู่เหนือร่างบาง วรทย์ไม่ได้ตื่นขึ้นมาเอาเรื่องเขาแต่เพียงแค่ขยับกายเล็กน้อยเท่านั้น ศีรษะเล็กเอียงไปอีกข้างเปิดลำคอขาวให้เขาได้มอง แถมเจ้าเสื้อยืดตัวเก่าคอย้อยยังเลื่อนลงมาจนเกือบถึงหัวไหล่เนียน ชายหนุ่มหายใจแรง คนตัวเล็กไม่รู้หรอกว่ากำลังยั่วเขาอยู่ กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่บอกไม่ถูกว่ามาจากน้ำหอม โรลออน หรืออะไรก็ตามมันยั่วเย้าจนความอดทนแทบจะติดลบ จมูกและปากที่เพิ่งจะถอยไปกลับชิดผิวกายขาวเนียนอีกครั้งแต่คราวนี้เปลี่ยนมาที่ลำคอขาวแทน เขาซุกไซ้สูดดมเอาความหอมหวานไว้เต็มปอดและเผลอใช้ริมฝีปากลิ้มชิมรสหวานไปด้วย
“อือ จั้กจี้”
เสียงครางผะแผ่วช่วยฉุดดึงสติให้กลับเข้าที่ คิมหันต์ถอนทั้งปากและจมูกออกจากซอกคอหอม พร้อมกับก้าวห่างจากร่างนั้นออกมาหลายช่วงตัว ชายหนุ่มทึ้งผมตัวเอง เขาโทษเจ้าโด่ไม่รู้ล้มที่ทำให้ไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจ ตาคมหลับลงพักใหญ่เพื่อระงับอารมณ์ที่ฟุ้งซ่าน เขาเปิดตาขึ้นพลางพ่นลมหายใจทิ้งแรงๆ นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้น เขาเป็นผู้ชาย คนที่เพิ่งถูกเขาหอมไปก็ผู้ชาย
“บ้าแล้วมึงไอ้คีย์ มีอารมณ์กับผู้ชายเนี่ยนะ”
ชายหนุ่มก่นด่าตัวเองก่อนจะพาตัวเองออกจากห้องก่อนที่ความคิดบ้าๆ มันจะกลับมาอีกครั้ง…
……………
‘พอเถอะพี่เสือ ยอมรับความจริงเสียที ระหว่างเรามันสุดทางแล้ว’
‘สุดทางอะไร เราเพิ่งจะจะเดินมาได้แค่นิดเดียวเองนะริน’ เขาพยายามคว้าข้อมือเล็ก แต่เพียงแค่ปลายนิ้วได้สัมผัสเจ้าตัวก็สะบัดหนี
‘แต่สำหรับรินมันจบแล้วพี่เสือ’
น้ำเสียงของเธอเย็นชาอย่างคนไร้เยื่อใย
‘แล้วลูกของเราล่ะ พิกเร็ตเพิ่งจะสี่ขวบเองนะ’ เขาอ้อนวอนโดยใช้ลูกมาอ้าง และคว้ามือเธอไว้อีกครั้ง ‘พิกเร็ตจะอยู่อย่างไรถ้าไม่มีแม่’
ร่างอิ่มหยุดนิ่ง แววตาหลุบต่ำลงอย่างใช้ความคิด เขาใช้จังหวะนี้รวบร่างของผู้หญิงอันเป็นดวงใจเข้ามาสวมกอดหมายจะให้ไออุ่นและความรักของตัวเองฉุดรั้งเธอไว้อีกครั้ง
‘พี่กับลูกต้องการรินนะ พี่สัญญาว่าจะให้รินทุกอย่างขอแค่รินอยู่ที่นี่’
‘จริงหรือคะ พี่เสือให้รินได้ทุกอย่างจริงๆ หรือคะ’
‘ใช่’ เขาพยักหน้าทั้งที่ยังซุกซบอยู่ที่หัวไหล่มนของเธอ
‘ขายที่นี่ให้พี่โยได้ไหมคะ’
‘ว่าไงนะ?’ เขาร้องถาม ยกหัวขึ้นจากไหล่ของเธอ ‘เกี่ยวอะไรกับไอ้โย’
‘ทำไมจะไม่เกี่ยวในเมื่อรินเขารักกู’
ภาพที่เห็นหายวับไปทันทีที่เปลือกตาขยับเปิด แสงจ้าที่รอดไรผ้าม่านเข้ามาทำต้องปิดตาลงอีกครั้งพร้อมกันนั้นก็ทบทวนถึงสิ่งที่เกิดขึ้นไปด้วย พศินเปิดตาขึ้นอีกครั้งอย่างเหนื่อยล้าจำไม่ได้แล้วว่าเขาฝันถึงฉากเดิมๆ อย่างนี้กี่ครั้ง และมันมักจะจบด้วยการที่เขาสะดุ้งตื่นก่อนที่จะได้เห็นหน้าใครบางคนเสียทุกที
ร่างสูงยันกายขึ้นจากเตียงนอนที่กว้างเกินไปสำหรับนอนคนเดียว หันหน้าให้แสงตะวันของวันใหม่ปล่อยให้ไออุ่นช่วยกำจัดความฝันที่มาจากความจริงให้ ผิวแก้มรับรู้ถึงรอยน้ำตาที่ไหลรินลงเบาๆ ไม่มีใครรู้หรอกว่าหลังจากไอ้คนขี้เมาคนนี้ตื่นขึ้นมามันมักจะมีน้ำตาติดมาด้วยเสมอ น้ำตาจากอดีตที่ตามมาเล่นงานกระทั่งในความฝัน
‘ทำไมจะไม่เกี่ยวในเมื่อรินเขารักกู’
ประโยคสุดท้ายก่อนที่จะตื่นยังดังชัดเจนในหู แม้ในความฝันนั่นจะไม่ปรากฏภาพของคนที่ชื่อ ‘โย’ แต่เขารู้จักมันดี ดีพอๆ กับผู้หญิงที่เขารักที่สุด เพราะมันคือคนที่เขารักที่สุดเช่นกัน ความเจ็บปวดที่หากไม่เจอกับเข้ากับตัวเองคงไม่มีวันรู้ ทั้งคนรักและเพื่อนร่วมมือกันหักหลังมันเจ็บจนแทบจะหมดแรงยืน มือกร้านเผลอกำแน่นหัวใจเต้นแรง มันกลับมาร้าวรานอีกครั้งเพราะไม่มีน้ำเมาค่อยเยียวยา
พศินเงยหน้าขึ้นมองลำแสงจากพระอาทิตย์เมื่อน้ำตาเหือดแห้ง เขาไม่เคยปาดน้ำตาทิ้งเพราะมันจะหยุดไหลไปเอง หัวใจเต้นช้าลงและกลับสู่จังหวะปกติแต่ความเจ็บปวดไม่ได้หายไปไหนมันยังฝังลึกลงที่เดิม อย่างที่ใครๆ เขาว่ากันรักมากมันก็เจ็บมาก หากไม่รักก็ไม่คงเจ็บอย่างนี้
“พ่อจ๋า ตื่นหรือยังหนูเอาข้าวมาให้”
เสียงใสดังขึ้นมันแทรกเข้ามาในความเจ็บปวด เขารู้ดีว่าที่ยอมบำบัดโรคแอลกอฮอล์ลิซึ่มไม่ใช่เพราะเกิดรักตัวเองขึ้นมา แต่เพราะเจ้าตัวเล็กที่ไม่เคยทิ้งเขาไปไหนต่างหาก พิตเร็ต
ร่างสูงผุดลุกขึ้นจากเตียง เดินไปเปิดประตูต้อนรับกำลังใจยิ่งใหญ่ เขากลั้นน้ำตาไว้แทบไม่อยู่เมื่อเห็นว่าลูกชายยืนถือถาดข้าวก้มกับน้ำไว้รอ
“พ่อกินข้าวนะฮะ จะได้หายไวๆ”
มือใหญ่ดึงถาดข้าวต้มแล้ววางมันไว้บนพื้นก่อนจะรวบตัวลูกชายมากอดไว้ “พ่อขอโทษนะพิตเร็ต พ่อขอโทษ”
ลำแขนเล็กกางจนสุดเพื่อโอบรอบร่างของบิดา ใบหน้าเล็กซุกลงที่อกอุ่นไม่ว่าจะเมื่อไรอกของพ่อก็อุ่นเสมอ แถมหลังๆ มานี่ไม่มีกลิ่นเหล้าให้แสบจมูกอีกด้วย มือน้อยๆ ลูบขึ้นลงที่หลังกว้างๆ เหมือนที่อาออยเคยทำตอนที่เขาเสียใจ
“ไม่เป็นไรฮะ ไม่เป็นไร”
ความอบอุ่นที่แผ่นหลังยิ่งเร่งรัดให้น้ำตาไหลลงเร็วกว่าเดิม ดวงตาดำใหญ่ปิดลงซึมซับกลิ่นกายของลูกชายและความรักที่ไม่เคยหายไปไหน ถึงเวลาที่เขาต้องสะลัดอดีตทิ้งไปอย่างจริงจังเสียที...
(มีต่อ)
-
..................
“พี่มะรุมหายหรือยังฮะ” เจ้าตัวดีกรอกเสียงถามลงในโทรศัพท์รุ่นล่าสุดแพงหูฉี่ของผู้เป็นอา อาออยยอมให้โทรศัพท์หาพี่ชายหน้าขาวหลังจากเอาข้าวต้มไปให้พ่อเสือ ริมฝีปากสีแดงคลี่แย้มด้วยความยินดีกับคำตอบที่ได้รับ
“เกือบแล้วครับ อีกไม่กี่วันก็วิ่งได้แล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นเอาไว้หายแล้วมาเที่ยวที่บ้านหนูใหม่นะ ยังไม่ได้ไปดูปาล์มเลย”
“พอได้แล้วเจ้าตัวดี อย่ากวนพี่เขา”
ปากเล็กๆ ยื่นจนเกือบจะชิดกับโคนจมูกเมื่อโดนขัดใจ แต่ก็ยอมยื่นโทรศัพท์คืนให้ผู้เป็นอา ไม่ได้ฟังหรอกว่าผู้ใหญ่คุยอะไรกัน แต่ก็โล่งใจที่พี่ชายหน้าขาวกำลังจะหายป่วยแล้ว
“ไปโรงเรียนได้แล้ว เดี๋ยวสายแล้วโดนครูอุ้มดุไม่รู้ด้วยนา”
เด็กชายพิกเร็ตตาโต แล้วรีบกระโดดขึ้นรถโดยไม่ต้องให้บอกย้ำ ซ้ำยังร้องเรียกเพื่อนกิ่งแก้วให้รีบขึ้นรถไปโรงเรียนอีกด้วยเพราะไม่อยากให้ประวัติเด็กดีประจำห้องต้องด่างพร้อย
ผู้เป็นอายิ้มเอ็นดูในความว่านอนสอนง่ายของหลานชายถึงจะไร้แม่แต่พิกเร็ตไม่เคยทำตัวมีปัญหา เขากำลังจะเตรียมขึ้นรถเพื่อทำหน้าที่สารถีส่งหลานไปโรงเรียนทว่าปลายหางตากลับเป็นร่างของใครบางคนเข้าเสียก่อน พอหันไปมองเต็มตาถึงได้เห็นว่าเป็นพี่ชายไม่แท้ของเขานั่นเอง คิ้วเรียวแต่ไม่เล็กยกสูงด้วยความสงสัย
“พี่เสือโกนหนวดหรือ”
เจ้าตัวไม่ตอบ แต่ลูกคางเกลี้ยงเกลากว่าทุกวันยืนยันสิ่งที่เห็นได้ดีกว่าคำพูดเสียอีก แม้พศินจะไม่ได้ไว้หนวดเครารกรุงรังเต็มหน้าเหมือนมหาโจรห้าร้อยแต่หน้าก็ไม่เคยสะอาดเท่ากับวันนี้มาหลายเดือนแล้ว แต่ที่ยังขัดตาคงเป็นผมสีดำที่ยาวจนเกือบถึงบ่า แถมยังไร้ทรงจนดูน่ารำคาญ
“แล้วพี่จะไปไหน แผลหายแล้วหรือ”
พี่ชายไม่แท้ยักไหล่ ก้มมองดูส่วนกลางลำตัวที่นอนสงบอยู่ในกางเกงมันนิ่งสงบรักษาตัวมาเกือบอาทิตย์แล้วแถมยังไม่แผลงฤทธิ์อีกเลยนับตั้งแต่วันที่ไอ้หมอหน้าตุ๊ดนั่นมาทำแผลกับจัดยาไว้ให้ แต่เขาจะไม่ยกความดีความชอบให้มันหรอกเพราะที่ไอ้เสือน้อยมันป่วยเพราะมันนั่นแหล่ะ ใบหน้าคมคร้ามที่กลับมาดูดีจนเกือบจะเป็นปกติเงยขึ้นสบตากับน้องชาย อาณกรก็เป็นอีกคนที่ไม่เคยทิ้งเขาไปไหนแม้ในยามที่เขาล้มจนลุกไม่ขึ้น
“จะเข้าไปดูไร่เสียหน่อย บอกเองไม่ใช่หรือว่าปาล์มจวนจะตัดได้แล้ว”
“ไปไหนนะ!”
พศินทำเสียงฮึดฮัดในคอ อยู่ห่างกันไม่กี่ก้าวแท้ๆ ไอ้บ้านี่กลับหูตึงจนน่าด่า “ไปทำงาน พอใจหรือยังไอ้เตี้ยเอ๊ย!”
โดนว่าเรื่องส่วนสูงไปเล่นเอาหายงงไปเลย คนสูงน้อยทำหน้าบึ้งแต่ประเดี๋ยวก็กลับมายินดี แม้จะไม่ได้ยิ้มกว้างแต่ดวงตาเป็นประกายมือเรียวยื่นไปแตะไหล่หนาของพี่ชาย ความหวังที่รอคอยมาตลอดเริ่มจับตัวเป็นรูปร่างแล้ว
“พี่เสือกลับมาจริงๆ แล้วใช่ไหม”
ไม่มีคำตอบที่เป็นคำพูดให้ได้ยินอีกครั้ง แต่ในความเงียบนั่นเขาสัมผัสได้ถึงสิ่งที่คาดหวัง เขาเห็นศีรษะทุยสวยผงกรับเพียงครั้งเดียว แล้วมันก็ห่างออกไป
อาณกรมองร่างสูงใหญ่ที่แม้จะผ่ายผอมลงไปแต่ความสง่างามยังอยู่เช่นเดิม เส้นผมสีดำสนิทที่ยาวระต้นคอเพราะขาดการดูแลปลิวไปตามแรงลมที่พัด กลิ่นกายที่แสนคุ้นเคยยังลอยอยู่รอบตัว กลิ่นที่ไม่มีน้ำหอมผู้หญิงปน กลิ่นที่ไร้เหล้าเหม็นฉุนและกลิ่นที่เขาประทับใจไม่รู้ลืม พี่เสือกลับมาแล้วจริงๆ…
…………….
คนงานในไร่เคียงฟ้าไม่เคยตื่นเต้นดีใจเท่ากับวันนี้มาก่อน หลายเดือนจนเกือบจะปีแล้วกระมังที่เจ้าของไร่ตัวจริงไม่ได้ลงมาทั้งคุมงานและลงมือทำงานด้วยตัวเอง กำลังใจที่เหี่ยวแห้งกลับมาชุ่มฉ่ำอีกครั้งทั่วไปไร่ครื้นเครงไปด้วยเสียงพูดคุย หยอกล้อและสอบถาม เพราะกลัวว่าเจ้านายใหญ่จะกลับมาทำงานได้แค่วันเดียว
“พี่เสือหายแน่แล้วนะ”
“แล้วจะไม่ชวนฉันต้มเหล้ากินอีกนะ คราวก่อนคุณออยคาดโทษไว้ถ้าทำอีกมีหวังได้ไปต้มเหล้าขายแน่”
“มึงนั่นแหล่ะตัวดีไม่ต้องไปโทษใครเลย”
“ห่าอะไรไอ้ปืน! กูแค่ทำตามที่พี่เสือบอก”
“มึงกินเยอะกว่าพี่เสืออีก”
“กูกินสองแก้วเอง”
“ส้นตีนนี่ กูเห็นมึงกินแทบจะหมดโหล”
“พอแล้วกูหนวกหู!”
การที่ไอ้ลูกน้องตัวเอ้สองตัวมันต่อล้อต่อเถียงมันไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่สำหรับเขา แต่มันทำให้แก้วหูของเขาทำงานผิดปกติเพราะมันสองตัวนั่งอยู่คนละฝั่งโดยมีเขาอยู่ตรงกลางบนรถไถ ขณะที่เจ้ารถคันใหญ่กำลังไถยกหน้าดินเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการลงต้นกล้าชุดใหม่
สองหนุ่มหุบปากฉับ แต่ยังไม่วายส่งสายตาใส่กัน ผู้เป็นนายไม่ได้ใส่ใจหันไปมองแค่อยากทำงานชดใช้ที่เวลาที่หายไปเท่านั้น ไม่ถึงชั่วโมงหน้าดินที่ชุ่มชื้นจากฝนที่ตกติดกันก็กลายเป็นดินร่วนสวยด้วยฝีมือของเจ้าของไร่เคียงฟ้า ร่างสูงกระโดดลงจากรถไถคันใหญ่ด้วยความแคล่องคล่องว่องไวไม่ต่างจากเดิม ความกระฉับกระเฉงของพศินเรียกความชื่นมื่นให้คนงานในไร่เคียงฟ้าอีกรอบ มือใหญ่ปัดฝุ่นละอองที่ติดตามตัวออกรู้สึกว่าร่างกายสดชื่นขึ้นเมื่อได้คลุกดินคลุกทรายเช่นนี้ เขารอให้ไอ้สองตัวลงจากรถแล้วค่อยเอ่ยถามถึงงานในไร่ต่อ
“ปาล์มตรงไหนเก็บได้แล้ว”
“ท้ายไร่เลยพี่เสือ พรุ่งนี้คุณออยจะพาคนงานไปตัด คืนนี้ต้องจัดคนเฝ้าเยอะเป็นพิเศษ” ปืนตอบพลางตักน้ำในกระติกสีแดงให้เจ้านายอย่างรู้ใจ
ผู้เป็นนายพยักหน้ารับรู้ รับแก้วน้ำมาดื่มรวดเดียวหมดอาการกระหายพอทำเนาได้บ้าง ตั้งใจว่าคืนนี้จะมานอนเฝ้าปาล์มเป็นเพื่อนพวกมันเสียหน่อย
“ข้าวเที่ยงมาแล้วจ้ะ กินข้าวก่อนกันเร็ว”
เมี่ยงตะโกนร้องเสียงดัง วันนี้เด็กสาวสดใสกว่าทุกวันข่าวที่เจ้านายลงมาทำงานกระจายไปทั่วไร่สร้างความตื่นเต้นให้คนทั่งไร่ คุณออยสั่งให้ทำขนมจีนแกงเขียวหวานไก่ มีขนมเจ้าอร่อยที่คนสั่งไปเหมามาจากในเมืองเป็นของตบท้ายอีกด้วย เมี่ยงกับกลอยรับหน้าที่ตักขนมจีนแจกจ่ายให้คนงานในไร่ ส่วนของเจ้านายมีอาณกรคอยดูแล
ดินกับปืนเดินตามเจ้านายไปที่ใต้ต้นหูกวางต้นใหญ่หามุมที่ร่มที่สุดก่อนจะนั่งลงกินขนมจีนรสเด็ด เสียงพูดคุยดังเซ็งแซ่ทุกคนขอบคุณพี่เสือที่ทำให้มีของฟรีอร่อยๆ ได้กิน ช่างเป็นวันที่พิเศษจริงๆ
“ทำไมคุณออยไม่มากินด้วยกันล่ะ” ปืนเอ่ยถามลอยๆ ทั้งดินและพศินไม่ได้ตอบคำถามแต่ก็หันไปมองผู้ชายตัวขาวที่สุดในไร่รองจากพิกเร็ตที่กำลังช่วยเมี่ยงกับกลอยตักขนมจีนและขนมแจกคนอื่นๆ
สองหนุ่มเบือนหน้าจากคนที่ปืนเป็นห่วงแต่ปืนยังทิ้งสายตาไปที่ร่างเล็กๆ นั่น จนดินผิดสังเกต
“อ้าวไอ้ห่าปืน มึงจะมองให้คุณออยเขาท้องเลยหรือไงวะ” ดินแซวก่อนจะจ้วงขนมจีนใส่ปากคำใหญ่ เส้นดีดน้ำแกงเขียวหวานกระเด็นมาโดนตัวเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ไม่ห่างกัน
“ผู้ชายบ้านพ่อมึงท้องได้หรือ” ปืนเบ้ปากใส่ ก่อนจะย่นจมูกรังเกียจน้ำแกงที่เปื้อนเสื้อทำงานตัวเก่งของตัวเอง
“อ้าวมันก็ไม่แน่นะโว๊ย! คุณออยเขาอาจจะพิเศษกว่าคนอื่นๆ มึงดูซิตัวก็ขาว แถมยังตัวเล็กเกือบจะเท่าเมียกูเลย”
“ไอ้สัตว์! คิดอกุศล” ปืนด่าเพื่อนบังคับตัวเองให้เลิกมองเจ้านายอีกคน แต่ไม่รู้ทำไมหางตามันยังคงเห็นร่างเล็กๆ ที่ง่วนอยู่หน้าหม้อแกงอยู่เลย
พศินได้ยินที่ลูกน้องทั้งสองสนทนากันทั้งหมด ตอนแรกไม่คิดจะสนใจแต่พอดินเอาน้องชายไม่แท้ของตัวเองไปเปรียบเทียบกับเมียของมันก็อดคิดไม่ได้
“ผู้ชายมันเอากันได้หรือวะ”
พรวด!
เส้นขนมจีนเกือบหลุดจากปากไอ้ดิน ดีที่ปืนเอามือปิดปากเพื่อนสนิทเอาไว้ได้ทันแล้วรีบดึงมือไปเช็ดกับเสื้อมันด้วยความขยะแขยง แต่ก็ยังมีสติพอที่จะประมวลคำถามของเจ้านายได้
“ทำไมล่ะพี่”
“กูก็แค่สงสัย”
“สงสัยว่าผู้ชายเอากันได้ไหมน่ะหรือ” ดินที่กลืนเส้นขนมจีนลงคอได้สำเร็จ ถามต่อทันที
สามหนุ่มเงียบไปชั่วอึดใจ และเป็นไอ้ตัวดีที่มีความทะลึ่งทะเล้นผิดคนอื่นที่พูดขึ้นก่อน “ถ้าเอากันไม่ได้พวกตุ๊ดพวกเกย์มันจะเกลื่อนเมืองหรือพี่ พี่ไม่เคยได้ยินหรือไงที่เขาพูดกันว่า ชายได้ชายคือยอดชายน่ะ”
“ไอ้ห่าดิน! กูกินข้าวอยู่นะ”
ดินไม่ได้สลดสักนิดแถมยังใช้ศอกกระทุ้งสีข้างเพื่อนปืนเบาๆ เป็นเชิงสัพยอก “ทำเป็นแขยง ตอนมึงมองคุณออยตานี่เชื่อมยิ่งกว่าจ้องน้องจอยที่ร้านคาราโอเกะเสียอีก เออ! จะว่าไปไอ้คุณหมอที่รักษาพี่เสือก็ตัวเล็กเหมือนคุณออยเหมือนกันนะ แถมยังขาวกว่าอีกด้วย มึงเอ๊ย! ถ้าสองคนนี้เป็นผู้หญิงแม่งต้องสวยมากแน่ๆ ตัวก็เล็ก ผิวขาวจั๊วหยั่งกับหยวกกล้วยแถมหน้าตายังน่าฟัดอีก ถ้ากูได้เป็นเมียนะพ่อจะเอาเช้าเอาเย็นเลย โอ๊ย!”
จบประโยคแสนลามกหัวของคนพูดก็คะมำไปด้านหน้าจนปลายจมูกแทบจะจรดกับเส้นขนมจีน ที่หัวยังชาวาบจากแรงตบจากฝ่ามือของคนที่นั่งติดกัน
“ไอ้ห่าปืน ตบหัวกูทำไม”
“ก็มึงมันคิดทุเรศ” ปืนพูดบิดปากรังเกียจในความคิดแสนพิลึกของเพื่อน แต่ไม่ได้บอกหรอกว่าสิ่งที่มันพูดดันไปตรงกับเสี้ยวนึงของความคิดอยู่เหมือนกัน
ชายได้ชายคือยอดชายอย่างนั้นหรือ…คำพูดไร้สาระที่เขาเคยได้ยินอยู่บ้างเหมือนกันสมัยเรียนมหาวิทยาลัยแต่ไม่เคยคิดจะใส่ใจเพราะเขาไม่เคยคิดว่าจะเป็นยอดชายของใคร ทว่าอะไรๆ มันก็เปลี่ยนกันได้โดยเฉพาะความคิดของคน เขาพิสูจน์ความจริงข้อนี้มาด้วยตัวเอง
“คืนนี้กูจะมาอยู่เฝ้าปาล์มเอง”
………………….
อาณกรทั้งแปลกใจและยินดีเป็นรอบที่สองของวันเมื่อจู่ๆ พศินก็เอ่ยปากว่าจะเป็นคนไปรับพิกเร็ตและกิ่งแก้วด้วยตัวเอง เขามองพี่ชายไม่แท้ในเสื้อผ้าที่ดูดีกว่าเมื่อเช้าเพราะชุดทำงานมันเปื้อนฝุ่นและขมุกขมัวไปด้วยดินโคลน จำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่พศินตัวเปื้อนเพราะทำงานคือวันที่ปารินจากไป จากนั้นน้ำเมาก็พรากเอาพี่เสือคนเก่งของเขาจากไป แต่วันนี้อะไรดีๆ มันกำลังจะกลับมา
“ทำไม พ่อจะไปรับลูกมันผิดหรือไง”
“ผมไม่ได้บอกว่ามันผิดสักหน่อยแค่แปลกใจที่จู่ๆ พี่ก็ลุกขึ้นมาปฏิวัติตัวเอง” เขายักไหล่ พลางส่งกุญแจรถให้พี่ชายที่เกือบจะเป็นคนเดิม
“ทำเพื่อคนที่รักบ้างก็ไม่ผิดนี่นา” มือคร้ามแดดสีน้ำตาลคว้าเอากุญแจรถกระบะกลางเก่ากลางใหม่ไป ทิ้งรอยสัมผัสไว้ที่ปลายนิ้วของคนตัวเล็ก ก่อนจะไปทำหน้าที่ของพ่อที่ละทิ้งไปเป็นปี
ร่างเล็กมองตามรถยนต์ประจำตำแหน่งที่กำลังส่งเสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่ม แต่ก่อนที่มันจะเคลื่อนที่ไปกระจกรถก็ไขลงเจ้าของใบหน้าคมสันหล่อเหลาและดูดีกว่าทุกวันยื่นออกมา
“วันนี้พี่จะพาลูกไปเยี่ยมไอ้หน้าตุ๊ด เอ๊ย! หมอมะรุมนะ อาจจะกลับเย็นหน่อยไม่ต้องรอกินข้าวเย็นนะ อ้อ! คืนนี้พี่จะเฝ้าไร่เองด้วย ให้คนเอายากันยุงกับที่นอนไปฝากไว้ไอ้ดินด้วย”
ยังไม่ทันได้เอ่ยปากถามหาเหตุผล เจ้ารถกระบะก็ออกตัวไปเสียแล้ว อาณกรยกมือขึ้นเกาหัววันนี้พศินสร้างเรื่องแปลกใจให้เขาตลอด แต่แล้วความแปลกใจก็ถูกแทนที่ด้วยความยินดีในที่สุดพี่เสือก็สะลัดคราบไอ้ขี้เมาได้อาจจะไม่ได้สมบูรณ์ร้อยเปอร์เซ็นต์ ทว่าแววตามันไม่ได้เลื่อนลอยเศร้าสร้อยเหมือนอย่างที่ผ่านมาอีกด้วย ริมฝีปากบางกดยิ้มบางที่มุมปาก
“ผมก็รักพี่นะ”
ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเอง ดอกไม้ที่ชื่อว่าความหวังผลิบานในหัวใจอีกครั้ง…
……………….
:laugh:ไม่ได้เช็คคำผิด ตกหล่นอีกเช่นเคย ใจร้อนแต่งเสร็จก็อยากเอาลงให้อ่านเลย เอิ๊กกก
เพราะขาดความรู้เรื่องการแพทย์นะคะ เลยขอข้ามขั้นตอนการรักษานายเสืออย่างเป็นทางการใจ ป.ล. ตอนหน้าอาจจะมี nc ต้องลุ้นนิดนึง
:oo1:
-
จิ้มๆทันมั้ยหว่า
ดูสลับคู่กันชอบกล แต่ก็ขอต้อนรับพี่เสือกลับมานะ กลับมาก็ตั้งใจทำงานทำการนะพ่อคุณ
ฟิตหุ่นให้มันดูดีเสียด้วย นึกถึงแต่พี่เสียพุงโลเพราะกินเหล้ากินเบียร์ทั้งวันนน
-
เริ่มได้สักที น่ะ พ่อเสือ !!!
:katai2-1:
-
อยากให้พี่เสือคู่กะคุณออยจังค่ะ ชอบออยง่ะ เค้าดูแลไม่ทอดทิ้งกันมานานน >///<
พิกเล็ตน่ารักมากกกกก
รอตอนต่อไปน้า เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
:hao6: จะรุกแล้วดิ
-
อ้าวเราเข้าใจผิดหรือนี่
นึกว่าคุณออยจะคู่กับหมอคีย์ซะอีก แต่คู่กับไอ้ปืนก็น่ารักดี
;_;
เอ๊ะ หรือคู่กับคีย์ถูกแล้ว
อิอิ ไว้รออ่านต่อแล้วกันเนอะ
รอตอยต่อไปนะคะ
เชียร์ให้มีฉากอะชึ้บอะโช้ะโจ๊ะเด๊ะด้วย 55555555
พี่เสือน้องมะรุมจะได้คืบหน้าไปอีกนิดซะที
-
:z3: เค้ากำลังสลับคู่กันอยู่หลอเนี่ย :m31:
-
สงสารอาออย เดี๋ยวต้องดราม่าแหง เดี๋ยวเมียเก่าต้องมาทวง โอ๊ย
แต่รอติดตามต่อไป
-
สงสารอาออยนะนี่ คงต้องผิดหวังซ้ำอีก
อยากอ่านตอนหน้าเร็วๆ เอ็นซีมายังไง ยังไม่เห็นคํูไหนจะคืบหน้าขนาดนั้นเลย
-
มันจะรักสี่เศร้าปะเนี่ย
ดูวงจรรักแปลกๆ
วู้พี่เสวือจะกลับมาแล้ว
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
นานๆมาที แต่ยาวสะใจดีจังเลย
ชักไม่แน่ใจใครคู่ใครกันแน่ มันผิดฝาผิดตัวไปหมดตอนนี้
คุณหมอคิมหันต์ก็แอบแต๊ะอั๋งหมอมะรุมได้ตลอด แถมบทเยอะกว่าอีตาเสืออีก
ถ้านายเสียไม่รีบเปลี่ยนใจมาเป็นยอดชายบ้าง คงอดได้คุณหมอน่ารักแน่ๆ
ตอนหน้า :z1: จะรอดูว่าคู่ไหน
-
อยากให้ออยคู่กับพ่อเสือจัง
ปืนคู่กับดินไปนะ จะได้เป็นดินปืน :z1:
-
:mew1:พ่อเสือฟื้นคืนชีพกลับมาเป็นคนเดิมแล้ว
พิกเล็ตเจอพ่อตอนเย็นคงดีใจน่าดู
แล้วหมอมะรุมจะตกตะลึงไหม เห็นมาดใหม่ของเสือ
ดูท่าแล้วคงจะอีรุงตุงนัง เมื่อหมอคีย์เริ่มมีความรู้สึกดีกับหมอมะรุม
ส่วนออยแอบรักเสือ
-
รอตอนหน้าอย่างใจจดจ่อ
-
แอร้ยยย
หวังว่าอิพี่เสือจะไม่คิดอะไรแผลงๆ แกล้้งมะรุมนะ
พิกเลต น่ารักมากลูก ~~
-
อ้าว ตอนแรกคิดว่าคุณออยจะชอบพี่เสือ แล้วอ่านไปอ่านมาคิดว่าสงสัยไม่ใช่ละ ชอบหมอคีย์แน่เลย
พอมาตอนนี้มันกลับเป็นตามความคิดตอนแรกซะงั้น อ๊ากก สงสารคุณออยอ่ะ เดี๋ยวก็เสียใจอีกแล้วสิ
-
เห็นคำว่า nc แวบๆ ,, แหม่ รออออออออ :hao6:
ตอนนี้ไม่มีคู่เมนเลยนะคะ เมื่อไหร่จะได้ใกล้ก๊านนนน :z3:
-
เอ้ย ๆ ๆ ตอนนี้มันดูแปลก ๆ นะ เหมือนกับจะสลับคู่ยังงัยพิกลนะ
-
แง๊ มีแววดราม่า รักสี่เศร้า
-
ตอนหน้านี่ต้องรอนานไหม รอนานจนจำเรื่องไม่ค่อยได้แล้วอ่า
มาบ่อยๆนะ
-
รอๆๆๆๆๆๆ ^^
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกรักอาออย :กอด1: :กอด1:
FC ออย :laugh:
+1 :L2:
-
ลองดูซักครั้งแล้วจะติดใจ
ขี้คร้านจะขอเบิ้ลรอบสอง-สาม-สี่...
คราวนี้ล่ะจะได้รู้ว่าได้หลังแล้วลืมหน้า---มันเป็นยังไง
+ เป็ดจ้า
-
ทำไมอ่านแล้วมันดราม่าแปลกๆ เสือทำตัวดีขึ้น บรรยากาศคนรอบข้างเหมือนจะดีขึ้น แต่มันก็..........เฮ้อ
รักกี่เศร้ากันแน่ T^T
-
อ่านจนจบ สนุกกกนะ! ชอบหมอคิมหันต์กับหมอวรทย์สุดอะ แบบหมอคีย์ดูจะตกหลุมไปละ
หึหึ
แต่ก็สงสารอาออย เจ็บมากกกกกก โหยย พ่อเสือก็จะเอาแต่หมอมะรุมนะบอกเลย
อยากได้ใช่ปะคนนี้ ถถถถถถถถ
รอตอนต่อไปจ้า
-
ที่แท้ออยก็แอบชอบเสือสินะ แต่จะไปรับลูกแล้วไปหามะรุม
หวังว่าคงไม่ไปหาเรื่องแกล้งเค้าอีกนะ
-
สงสัยมีคนชื่นชมสรรเสริญนายเสือไปเยอะ เลยคิดได้กลับตัวกลับใจจะเป็นคนดี ครึครึ นายเสือเอ๊ย
-
:sad4: ต้องมีอะไรๆสนุกแน่
-
หมอมะรุมขายังไม่ทันหาย มีแววจะได้เจ็บตัวเพิ่มอีกแล้ว
พี่เสือเขาก็แค่ต้องการตัวช่วยในการปรับตัว น่าเอ็นดูเขานะคะ55555555
:กอด1:
-
ไหงจะผิดฝาผิดตัวหน่อยๆ หว่า
คงแค่โบรแมนซ์ชิมิ
เชียร์พี่เสือกับหมอมะรุมต่อไป
แต่ตอนนี้ รักอาออย 555
โด่ไม่รู้ล้มยังอร่อยไม่เท่าเลย
บวกและเป็ดขอบคุณ
รออยู่นะ
-
ต๊ายยย ปรับตัวซะน่าเอ็นดู๊ น่าเอ็นดู :hao7:
ว่าแต่คุณคีย์ o22
-
มีมาม่าอาออยแน่นอนงานนี้ น่าสงสาร :mew6:
-
มีความรู้สึกว่าที่มโนจับคู่มาตอนแรกๆเหมือนมันผิดแผนไปหมด ชักไม่แน่ใจ งดออกเสียงสนับสนุนสักพัก รอเก็บข้อมูลตอนต่อๆไปก่อน 555
:hao7:
-
นายเสื้อไม่ได้คิดจะไปแกล้งอะไรหมอมะรุมอีกใช่ไหมเนี่ย?
สงสารคุณออยจังเลย....
-
เมื่อไหร่พี่เสือจะตกหลุมรักหมอมะรุมซักที
แอร๊ยยยยย :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ป้าอ่า!กะไว้แล้วเีชียวที่ว่านิดๆหน่อยๆต้องไม่ใช่หมดมะรุมกะอิตาพี่เสือ
เดี๋ยวก็สลับคุ่เชียร์ซะเลย อาออยกะอิพี่เสือ หมอมะรุมกะหมอคีย์
นี่หมอมะรุมบุบสลายไป 3.8% แล้วนะ 5555555
ว่าแต่ตอนหน้าถ้าnc จะใครกะใคร หมอคีย์กะพี่เสือม่ะ กร๊ากกก
(ป้าอย่าตบหนูนะ :katai3:)
-
NC เถอะค่ะ ! // โดนถีบ :z6:
-
เฮ้ย เปลี่ยนคู่ได้ไง ไม่ยอมๆ
-
สี่เศร้าหรือเนี่ย
คุณหมอคีย์นี่มือไวนะเนี่ย ไม่ทันไรลวนลามคุณหมอตัวเล็กซะแล้ว 555
มาต่อ ไวไวนะคะ
-
เห๊ยยยยยยยยย!!! :a5: o22 นี่มัน สลับคู่หมดเลยนี่นา
แว๊กกกกก มารอตอนต่อไป :katai5: :katai5:
-
กี่เศร้าเนี้ยยยย โอ้ยยยยย
ยกป้ายไฟ เสือมะรุม คีย์ออย ช้างพิกเร็ต ห้าพันอันนน! #ไอคู่หลังนี้มายังไง55
แต่ชอบอะ ชอบๆๆๆๆๆๆ
ชอบเรื่องนี้ พลาดได้งั้ยยย ยังไงมาต่อตอนต่อไปเร็วๆ
หลงรักเรื่องนี้ไปละ 555
-
มารอลุ้นให้คุณหมอปลอดภัย (เหรอ)
สงสารหมอคียืเหมือนกันคะ สงสัยจะชอบหมอมะรุนซะแล้วว อะ
จะเป็นรักสามเศร้าไหมนะ
-
หึๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสือกลับมาแล้ว !!??
-
เพิ่งมาอ่าน กรี๊ด
ชอบคุณออยจังค่ะ อยากให้ออยคู่กับหมอคีย์ ต้องน่ารักมากแน่ๆ เชียร์สุดใจเลยจริงๆ นะ
-
คุณออย จะผิดหวังอีกแล้วหรอ??
น่าสงสาร . . .
-
ตามอ่านทันแล้วววว
สนุกอ่ะ เสือนี่อย่างเลว หมอมะรุมนี่ก็น่าสงสาร แต่ก็น่ารัก :hao5:
มีรักสามเศร้าสี่เศร้าแหง๋ๆ
-
มีแววรักวิ้งๆ และ มีแววมาม่าของคนแอบรักอยู่ไกลๆแฮะ
-
อ่านมาทั้งตอน จำได้แม่นที่สุดคือประโยคว่าตอนหน้าอาจจะมี nc นะคะ 5555555555
ตอนนี้พี่เสือไม่ได้เจอหมอมะรุมเลยอะ หมอคีย์ก็แอบตอดเล็กตอดน้อยไปซะละ
อ่านตอนต้นๆนี่แทบอยากจะเปลี่ยนเรื่องเป็น beautiful doctor เลยค่ะ ที่คิดว่าพี่เสือเป็นพระเอกมาตลอดนี่ฉันคิดไปเองใช่มั๊ยยย ประมาณนั้นเลยค่ะ 55555
แต่พอมาตอนหลังที่พี่เสือแกเกิดคัมแบ็ควงการก็เริ่มใจชื้นค่ะ เฮียแกยังมีบทอยู่ แถมยังจะไปหาหมอมะรุมตั้งแต่วันแรกที่ปฏิวัติซะด้วย
แหมๆๆ คิดอะไรกับหมอเค้าล่ะซี่ ตอนหน้าคงได้มีฉากเสือรังแกหมอกันสินะคะ
ส่วนคู่รองนี่สิน่าหนักใจ จะให้คุณออยคู่กับหมอคีย์หรือว่าตาปืนดีล่ะ แหม่คนนึงก็สุภาพ อีกคนก็ดิบๆเถื่อนๆ เลือกไม่ถูกจริงๆ อิอิ :hao7:
-
คุณหมอ ไม่ธรรมดาแบ๊วนะครับ
-
มีแววว่านายปืนจะมีดราม่า
แอร๊ยยยย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
มาต่อๆๆๆๆๆ
รอลุ้นว่านายเสือจะพิสูจน์ว่าชายได้ชายคือยอดชายกับคุณหมอมะรุมหรือไม่ หึหึ
-
คนแต่งๆๆๆๆๆ ไปไหนนนนนนนนนนนนนนนน กลับมาต่อ เรยยยยยย :monkeysad:
-
คนแต่งหายยยยย คนอ่านจะขาดใจตายยยยยย
#ลงไปดิ้นที่ะน
-
ลุ้นเชียว ลองจินตนาการนายเสือจากที่ผู้เขียนบรรยายไว้ เอิ่ม พระเอกหรือโจรห้าร้อยเนี่ย
ปล.แอบเชียร์หมอคีย์เล็กๆ
-
ชอบหมอคีย์ :z2:
-
บทที่ ๙…ฮีโร่หรือโจรลักพาตัว
“พ่อจะพาผมไปเยี่ยมพี่มะรุมจริงๆ หรือฮะ”
ความแปลกใจเกิดขึ้นเป็นรอบที่สอง หลังจากครั้งแรกเขาได้เจอหน้าพ่อที่หน้าโรงเรียน เขากระโดดใส่พ่อเต็มแรงด้วยความดีใจเป็นที่สุด เขาร้องอวดเพื่อนๆ ว่าวันนี้พ่อเสือมารับแม้แต่ครูอุ้มยังดีใจไปกับเขา
“อือ”
พ่อเขาขานรับในคอ พิกเร็ตยิ้มตาวาวพลางหันไปพูดกับกิ่งแก้วที่นั่งอยู่ตอนหลังของรถยนต์ “เราจะไปเยี่ยมพี่มะรุมกันแหล่ะกิ่งแก้ว”
แต่กิ่งแก้วไม่ได้มีท่าทางดีใจ กลับทำหน้าหงอยพร้อมกับยกมือคลำท้องป้อยๆ “เราหิวอ่ะพิกเร็ต เมื่อตอนกลางวันเรากินไปนิดเดียวเองตอนนี้หิวแล้ว”
พศินถอนหายใจเบาๆ ไม่ได้อยากจะเอาคำอวดครวญของเด็กหญิงมาใส่ใจนักแต่แรงเขย่าจากเจ้าตัวดีทำให้ต้องเอามาใส่ใจจนได้
“พ่อฮะเราแวะตลาดนัดก่อนได้ไหมฮะ กิ่งแก้วหิวข้าว”
ผู้เป็นพ่อปรายตามองเด็กสองคนที่มีสีหน้าไม่ต่างกัน เมื่อเห็นแววตาอ้อนวอนก็ปฏิเสธไม่ลงอุตส่าห์เอาเจ้าสองตัวนี้มาเป็นพรรคพวกเพื่อไปดูว่าไอ้หน้าตุ๊ดมันหายดีหรือยัง ติดสินบนเอาไว้ก่อนก็ไม่น่าจะเสียหายอะไร รถยนต์กลางเก่ากลางใหม่ค่อยๆ จอดเทียบข้างทางเมื่อเข้าใกล้ตลาดนัดที่เจ้าตัวน้อยว่า…
************
อากาศในรถมันร้อนเสียจนทนไม่ไหว ที่สุดก็ต้องกระโดดขึ้นไปนั่งที่ท้ายกระบะรถแทน เสียงเพลงลูกทุ่งดังแว่วๆ จากร้านขายแผ่นซีดีเถื่อน ลูกชิ้นย่างหมดไปสามไม้แล้วแต่คนที่รับหน้าที่ไปซื้อของก็ยังไม่กลับมา มือบางสะบัดให้ความร้อน คอเริ่มแห้งเพราะกินลูกชิ้นเข้าไป ร่างบางค่อยๆ ปีนลงจากกระบะรถยนต์ของพี่เข้มมองหาร้านขายน้ำ ต้องยกมือป้องแสงแดดที่แยงตาถึงจะเห็นร้าน มันอยู่ห่างออกไปเกือบๆ ร้อยเมตรเลยทีเดียว
เพราะบริเวณนี้เป็นที่จอดรถคนเลยไม่ค่อยหนาตาเหมือนจุดที่ตั้งตลาด พี่อรและพี่มลไปซื้อกินเพื่อฉลองการกลับมาทำงานของเขา ส่วนเขาโดนลากมาด้วยเพราะเจ้าของรถไม่ว่าง เลยต้องกลายเป็นสารถีจำเป็นให้แทน คุณหมอหนุ่มเดินกระเพลกเพราะยังทิ้งน้ำหนักลงขาข้างขวาได้ไม่เต็มที่นัก กว่าจะกระเดกถึงร้านขายน้ำก็เล่นเอาเหงื่อตก
“เป็บซี่ถุงนึงครับ”
แม่ค้าตัวอ้วนขนาดตัวเกือบจะเต็มรถพ่วงเล็กๆ ของตัวเอง เงยหน้าจากหนังสือนิยายเล่มเล็ก พลางส่งยิ้มหวานให้เขา
“ได้จ้า รอแป๊บนึงนะ”
เขาพยักหน้าระหว่างนั้นก็ล้วงเอากระเป๋าเงินออกมาเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการง่ายเงิน มีเสียงรถมอเตอร์ไซด์ดังใกล้เข้ามาแต่เขาไม่ได้สนใจหันไปมองเพราะที่นี่คือตลาดนัด ทั้งรถเล็กรถใหญ่มีเต็มไปหมด เพียงชั่วพริบตากระเป๋าเงินในมือก็ถูกดึงเต็มแรงพร้อมกับมอเตอร์ไซด์คันเล็กที่แล่นผ่านร่างไปด้วยความเร็วสูง
คุณหมอหนุ่มยืนค้างอยู่ในท่าเดิม ยังสับสนมึนงงจับต้นชนปลายไม่ถูก แต่เสียงที่แผดดังยิ่งกว่าเสียงที่ผ่านลำโพงปลุกให้เขารู้ตัว
“ช่วยด้วย! มีโจรขโมยกระเป๋า!”
*****************
“อยากกินอะไรล่ะเรา”
ลุงเสือที่จู่ๆ ก็เกิดใจดีขึ้นร้องถามเด็กหญิงผมสั้นแค่ติ่งหู เจ้าตัวเอียงคอสลับกับชะเง้อมองเข้าไปในตลาดที่คาคร่ำไปด้วยผู้คน ได้กลิ่นอาหารหลากหลายประเภทปะปนกันจนแยกไม่ออก
ท่าทางลังเลของกิ่งแก้วทำให้เขาต้องหันไปถามลูกชายแทน พิกเร็ตตอบเร็วทันใจว่าอยากกินลูกชิ้นกับไก่ทอด เขามองหาร้านค้าแต่มองจากระยะสายตามันแทบไม่เห็นอะไรนอกจากผู้คนที่มีเยอะจนตาลาย เกือบปีแล้วกระมังที่ไม่ได้มาเดินตลาดนัด เขาไม่ใช่พ่อบ้านอย่างอาณกรเลยไม่คุ้นชินกับสถานที่อย่างนี้นักแต่ถ้าเป็นร้านเหล้าขอให้บอกอยู่มุมไหนเขาเสาะไปได้หมด พ่อหม้ายลูกติดถอนหายใจตัดสินใจจูงมือเด็กสองคนไปด้วยเพราะคนยิ่งเยอะยิ่งอันตรายเกรงว่าอาจจะมีพวกมิจฉาชีพปะปนมาด้วย มือใหญ่กระชับมือน้อยๆ แน่นกว่าเดิมหันซ้ายแลขวาก่อนจะพาเด็กสองคนเดินข้ามถนนเมื่อแน่ใจแล้วว่าไม่มีรถวิ่งมา เพราะฝั่งที่ติดกับตลาดนัดมีรถจอดเทียบยาวเลยต้องจอดอีกฝั่ง แต่ก่อนที่จะถึงตลาดนัดเขาก็ได้ยินเสียงมอเตอร์ไซด์แล่นมา พศินเงยหน้ามองหาที่มาพบว่ามันอยู่ห่างออกไปไม่กี่เมตรเท่านั้น เขากระตุกมือเด็กทั้งสองไว้
เจ้ารถมอเตอร์ไซด์คันเล็กเกือบจะแล่นผ่านไปแล้ว ทว่ามีเสียงร้องโวยวายขึ้นตามหลังแทรกเสียงเครื่องยนต์ขึ้นมา
“ช่วยด้วยค่า! โจรวิ่งราวกระเป๋า”
เขาหันไปมองผู้ชายวัยรุ่นสองคนที่กำลังเร่งเครื่องรถเต็มความเร็ว แล้วหมุนคอไปยังต้นตอของเสียงร้อง เขาเห็นผู้หญิงร่างใหญ่วิ่งตุบตับอยู่ลิบๆ แต่นั่นไม่สะดุดใจเขาเท่ากับผู้ชายตัวเล็กที่วิ่งกระโพลกกระเพลกตามมา ไอ้หมอหน้าตุ๊ด!
“คุณค้า! ช่วยจับไอ้รถคันนั้นหน่อยค่ะ”
ผู้คนแถวนั้นแตกตื่นพากันวิ่งออกมาดูแต่ไม่ทันเสียแล้วเจ้ารถมอเตอร์ไซด์คันนั้นแล่นห่างออกไปจนเกินกว่าที่จะวิ่งเท้าเปล่าจับได้ ผู้หญิงคนนั้นพักหอบหายใจตรงหน้าเขาพอดี พศินกระชับมือแน่นกว่าเดิมยังงงงวยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“เกิดอะไรขึ้นเจ๊มด” พ่อค้าคนนึงร้องถามขณะที่มือยังถือมีดปังตอสำหรับสับหมูอยู่
“ไอ้สองคนนั่น แฮ่ก แฮ่ก เอากระเป๋าเงิน ลูกค้าฉันไป”
“ใช่ครับ” ผู้เสียหายตัวจริงพยักหน้ารัว ใบหน้าซีดเซียวเต็มไปด้วยความตกใจช่วยยืนยันความจริงได้อีกที
“มีใครโทรแจ้งตำรวจหรือยัง ได้จดเลขทะเบียนรถไว้ไหม”
วรทย์สั่นหน้า ที่สุดขาของเขาก็รับน้ำหนักอีกต่อไปไม่ไหวร่างเล็กทรุดลงกับพื้นทั้งตกใจทั้งเสียดาย เงินในกระเป๋าน่ะไม่เท่าไร แต่สารพัดบัตรของเขาล่ะถ้าหายไปมันจะเป็นเรื่องใหญ่เลยทีเดียว คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าแค่จะเอาเงินมาจ่ายค่าน้ำถุงละสิบสองบาทจะต้องเสียทรัพย์ขนาดนี้
“พ่อฮะ พ่อจะไปไหน”
พิกเร็ตร้องถามบิดาที่ดันเขากับกิ่งแก้วเข้าไปชิดกับฟุตบาทแล้ววิ่งข้ามถนนสตาร์ทรถออกไป ทิ้งให้เขากับกิ่งแก้วมองตามไปด้วยความงวยงง
วรทย์เงยหน้าขึ้นจากพื้นคอนกรีตเพราะได้ยินเสียงร้องที่แสนคุ้นหู เขาพบกับเด็กหญิงและเด็กชายที่กำลังยืนปนอยู่กับกลุ่มไทยมุง ความแปลกใจแทรกความตกใจเข้ามา
“พิกเร็ต กิ่งแก้ว!”
คุณหมอร่างเล็กยันกายขึ้นจากพื้นด้วยความยากลำบาก แม่ค้าตัวใหญ่ที่หายเหนื่อยเข้ามาช่วยประคองพลางปลอบประโลมในความโชคร้ายของเขา เด็กสองคนพอเห็นพี่หมอของตัวเองก็รีบวิ่งเข้าหา
“ทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะครับ”
“ลุงเสือพามาซื้อลูกชิ้นค่ะ” กิ่งแก้วตอบเสียงดังฟังชัด “แต่ตอนนี้ขับรถออกไปแล้วค่ะ”
******************
“ไม่มีอะไรหายไปนะครับ”
“ครับ ทุกอย่างอยู่ครบ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีอะไรแล้ว ส่วนไอ้สองตัวนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผู้พิทักษ์สันติราษฎร์เอง”
“ขอบคุณมากครับ”
“พวกเราไม่ได้ทำอะไรเลยครับ ถ้าจะขอบคุณน่าจะเป็นคุณคนนี้มากกว่าที่ช่วยขับรถสกัดคนร้ายให้”
ทุกสายตาหันไปมองผู้ชายร่างสูงใหญ่ที่ยืนพิงสะโพกกับขอบโต๊ะร้อยเวรที่เพิ่งลงบันทึกประจำวันเสร็จ เจ้าตัวไม่ได้แสดงทีท่าว่าอยากได้คำขอบคุณจากใครแต่ประการใด ออกจะเบื่อหน่ายด้วยซ้ำ วรทย์เบนสายตากลับมายังเจ้าหน้าที่ตำรวจพลางกล่าวขอบคุณอีกรอบ ก่อนจะขอตัวกลับเมื่อขั้นตอนการแจ้งความสิ้นสุดลง
“ขาพี่มะรุมหายแล้วหรือฮะ”
คุณหมอหนุ่มยิ้มเนือยๆ ให้กับเด็กชายเจ้าของคำถาม “เกือบจะหายแล้วล่ะ”
ก่อนหน้าจะเกิดเรื่องข้อเท้าของเขามันหายจนเกือบจะเป็นปกติแต่ยังทิ้งน้ำหนักลงไปเต็มที่ไม่ได้แต่พอออกแรงวิ่งตามไอ้โจรฉกกระเป๋ามันก็กลับมาปวดตุบๆ อีกจนตอนนี้ทำได้แค่แตะๆ ปลายเท้ายันกับพื้นได้เท่านั้น ร่างเล็กเดินยักแย่ยักยันไปยังร่างของคนที่มีน้ำใจได้อย่างน่าประหลาดใจ เขาทิ้งระยะห่างจากเรือนร่างสูงใหญ่เล็กน้อยเงยหน้ามองใบหน้าเรียบเฉยติดบึ้งตึงของอีกฝ่าย เขาสาบานว่าถ้าหากว่าหมอนี่ไม่ได้ช่วยให้กระเป๋าเขากลับคืนมาเขาจะไม่มีวันอย่างนี้อย่างเด็ดขาด
“ขอบคุณนะ” เสียงหวานพึมพำบอก แต่ก็ดังพอที่จะทำให้อีกคนปรายตามองได้
พศินใช้ปลายนิ้วก้อยเขี่ยหูตัวเองไม่ได้สนใจกับคำขอบคุณนั้นสักนิด แต่กระนั้นเขาก็ยังเห็นริมฝีปากอิ่มสีสดเม้มเป็นเส้นตรงและโหนกแก้มที่เข้มขึ้น
“ไม่ว่าจะตั้งใจหรือบังเอิญอย่างไรก็ขอบคุณที่นาย…เอ่อ..คุณช่วยผมไว้”
“รู้ก็ดี” เสียงใหญ่ทุ้มต่ำตอบกลับมา ร่างที่เอนพิงโต๊ะยืนเต็มความสูงกว่าหกฟุตของตัวเอง “ตอนนี้มึงติดหนี้บุญคุณกูอยู่นะ จำเอาไว้ด้วย”
“หยาบคายจังเลย”
พยาบาลอรอนงค์กระซิบกับพยาบาลพรพิมลที่ตามวรทย์มาทันทีที่รู้เรื่อง เพื่อนร่วมวิชาชีพพยักหน้าหงึกเห็นด้วยเต็มที่ เพิ่งจะเห็นหน้าแท้ๆ ของนายเสือจอมขี้เมาเต็มตาก็วันนี้เพราะก่อนหน้าหมอนี่ไว้หนวดปกปิดหน้าตาแม้จะไม่ได้รกครึ้มแต่ก็ดิบเถื่อนเสียจนไม่กล้ามอง
พี่อรของวรทย์ยื่นมือไปแตะที่ข้อศอกแหลมเป็นเชิงเตือน “เรากลับกันดีกว่าหมอ ไม่มีอะไรแล้วไม่ใช่หรือ”
“ใช่ๆ หมอคีย์โทรตามเป็นร้อยสายแล้ว” พี่มลสมทบอีกเสียง
คนที่ดวงซวยที่สุดถอนหายใจเหยียดยาว เขาผงกหัวให้กับสองสาวรู้ดีกว่าการกล่าวคำขอบคุณกับคนที่เกลียดตัวเองมันไร้ความหมาย ที่ทำได้คือเตรียมใจยอมรับการชดใช้บุญคุณที่อีกฝ่ายบอกไว้
พยาบาลสองคนทำท่าจะเข้ามาช่วยประคองคุณหมอร่างเล็กที่แทบจะเดินไม่ได้ แต่ก่อนที่มือของสองสาวจะถึงตัวร่างเล็กก็ถูกตวัดช้อนขึ้นจากพื้นเสียก่อน วรทย์ตกใจเผลอหวีดร้องเสียงแหบมือตวัดโอบรอบลำคอหนาของเจ้าของอ้อมแขนแข็งแรงโดยอัตโนมัติ เล่นเอาคนทั้งโรงพักหันมามองด้วยความสนใจแกมแปลกใจ
“จะ…จะทำอะไรน่ะ ปล่อยผมลงนะ!”
คนเจ็บแทบจะเอาหน้าซุกแผ่นดินหนีด้วยความอับอาย เมื่อคราวก่อนตอนที่คิมหันต์อุ้มยังไม่น่าอายเท่านี้เพราะมันมีไม่กี่คนที่ได้เห็น แต่ตอนนี้นาทีนี้มีคนมากกว่าสิบคนอยู่บนโรงพักทุกสายตาจับจ้องไม่คลาดเคลื่อน เขาอยากจะกระโดดหนีแต่อ้อมแขนของนายเสือก็รัดแน่นหนาจนเกินกว่าจะปฏิเสธได้
“หุบปาก!” เจ้าของอ้อมแขนบอกเสียงต่ำรอดไรฟัน กระชับอ้อมแขนให้แน่นกว่าเดิมเมื่อต้องก้าวลงบันได
“จะอุ้มไปฆ่าหรือเปล่า” พี่อรร้องถาม พลางซอยเท้าวิ่งตาม
“อย่าทำอะไรหมอมะรุมเลยนะ”
เขารำคาญแม่สองพยาบาลวัยเลยสาวนี่เต็มทน แต่ก็ไม่อยากจะหันไปตวาดให้ตกใจเพราะที่ทำไปวันนี้ก็ตกใจกันทั้งตำบลแล้ว ใครจะไปเชื่อล่ะว่าไอ้ขี้เมาอย่างเขาจะกลายเป็นฮีโร่ขับรถกระบะตามไล่ล่าไอ้โจรกระจอกสองตัว ใช้ความเร็วระดับที่เคยแข่งเล่นๆ กับเพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยก็สามารถขับขึ้นแซงแล้วหักพวงมาลัยปาดดักหน้าพวกมันไว้ได้ พอรถมันล้มเขาก็รีบเอาเชือกที่บังเอิญติดอยู่ในรถจัดการมัดมันไว้ได้ก่อนที่มันจะหนีไปอีกรอบ จากนั้นก็รอให้ตำรวจมาทำหน้าที่
ไม่มีคำตอบว่าทำไมเขาถึงต้องไปช่วยไอ้หมอหน้าตุ๊ดนี่ รู้ตัวอีกทีเท้าก็เหยียบคันเร่งแซงหน้ารถมอเตอร์ไซด์ไปเสียแล้ว ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจเบาๆ เข้าใจแล้วว่าไอ้หมอหน้าขาวคนนั้นถึงได้อุ้มไอ้นี่ได้ง่ายดายนักก็ตัวมันเบาเสียยิ่งกว่าผู้หญิงบางคนเสียอีก
“นี่คุณ! รถเราไม่ใช่คนนั้นนะ”
เสียงร้องเตือนนั่นไม่เป็นผล พยาบาลสาวสองคนหน้าเหวอเมื่อสารถีที่ขับรถมาให้ตอนนี้ถูกจับไปนั่งในรถอีกคันนึงเรียบร้อยแล้ว
“รถผมคนสีน้ำเงินโน่น”
“ดูสภาพตัวเองก่อน ตีนบวมเท่าช้างยังจะมาทำปากดี”
(มีต่อ)
-
“โอ้โห เท้าพี่มะรุมบวมเห่อเลย” พิกเร็ตที่วิ่งตามพ่อมาติดๆ ร้องด้วยความตกใจ ก่อนจะชี้ชวนให้กิ่งแก้วดูด้วยอีกคน ลืมหิวไปสนิทเพราะมีเรื่องตื่นเต้นให้ลุ้นระทึกจนต้องเก็บเรื่องกินเอาไว้ทีหลัง
พศินจัดการยัดเจ้าจอมจุ้นสองคนเข้าไปในรถ แล้วหันมาคาดเข็มขัดนิรภัยให้ไอ้หมอหน้าตุ๊ดก่อนจะดึงตัวออกจากรถ ยกมือเท้าเอวหนาของตัวเองเอียงคอมองสองพยาบาลที่ยังไม่หายงงดี
“หมอของคุณตีนบวมขนาดนั้นคงขับรถไม่ไหว โทรตามผัวมันเอ๊ย! คนอื่นมาทำหน้าที่แทนก็แล้วกันนะ”
“แล้วคุณจะเอาหมอมะรุมไปไหน”
“ไปโรง’บาลไง ถามอะไรโง่ๆ” เขาบิดปากหยักไหล่ไม่สนใจเสียงจิ๊จ๊ะใดๆ ที่ดังมาจากพยาบาลทั้งคู่
พศินกลับเข้าไปในรถ แล้วพาเจ้ากระบะคู่ใจของอาณกรบึ่งออกไปทันที ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงมันก็มาหยุดที่หน้าตึกฉุกเฉินเขาช้อนร่างของคุณหมอออกจากรถแต่เพียงแค่ก้าวเข้ามาในตัวอาคารก็เจอหน้าของหมออีกคน
“สวัสดีฮะพี่คีย์” เด็กชายพิกเร็ตกระพุ่มมือไหว้พี่ชายอีกคน พลอยทำให้กิ่งแก้วทำตามไปด้วย เด็กหญิงผมสั้นฟันหลอเอียงอายเมื่อเจอคุณหมอตัวใหญ่หน้าหล่อ
“ส่งมะรุมมาให้ผม”
“ก็ไม่ได้อยากอุ้มนานนักหรอก” พศินส่งตัวคุณหมอตัวเล็กให้กับหมอหนุ่มอีกคน ทั้งที่จะวางลงในรถวีลแชร์เสียก็ได้แต่กลับรับไปอุ้มเอาไว้ราวกับว่าอ้อมกอดของตัวเองมันดีกว่ารถเข็นสำหรับผู้ป่วย
คิมหันต์รับร่างเล็กไว้ในอ้อมแขน เขาไม่พอใจตั้งแต่พี่อรโทรมาบอกว่านายเสืออุ้มวรทย์เข้ารถตัวเอง เขารอด้วยใจร้อนรนอยากจะไปที่โรงพักเสียเองแต่ติดที่วันนี้เขาต้องเข้าเวรกลางคืน ส่วนพี่เข้มไปให้ยามคิดบิดมอเตอร์ไซด์ไปส่งที่โรงพักเพื่อขับรถของตัวเองกลับ ทุกอย่างผิดแผนไปหมดเพราะโดนชิงกระเป๋าแถมข้อเท้ายังกลับมาบวมอีกงานเลี้ยงฉลองเล็กๆ มีอันต้องยกเลิกไปโดยปริยาย แต่นั่นก็ไม่น่าหงุดหงิดใจเท่ากับที่ต้องเห็นวรทย์อยู่ในอ้อมแขนของคนอื่น อกเขาแทบมอดไหม้ด้วยความไม่พอใจเมื่อคิดว่าเรือนร่างเล็กกับผิวกายหอมกรุ่นถูกคนอื่นโอบกอดและดมดอม
พศินยักไหล่แต่ก็อดหมั่นไส้กับไอ้ท่าทางเหมือนหมาหวงก้างของไอ้หมอหน้าขาว มันคงคิดว่าเขาจะตีท้ายครัวมัน เขามองมันอุ้มคนเจ็บอย่างทะนุถนอมค่อยๆ วางลงบนเตียงอย่างเบามือพลางร้องหาเครื่องมือจากพยาบาลเวรในการประคบเพื่อบรรเทาอาการบวมให้ลดน้อยลง เขาต้อนเด็กๆ ให้ออกห่างลูกชายเขาไม่เท่าไร แต่แม่กิ่งแก้ววิ่งเข้าไปประชิดขอบเตียงจนต้องเรียกเสียงเข้มถึงจะยอมผละออกมาได้
“เราจะกลับกันแล้วหรือคะลุงเสือ พี่มะรุมยังไม่หายเลย”
“จะนอนที่นี่ก็ได้นะเดี๋ยวจะไปบอกกลอยให้”
กิ่งแก้วสั่นหน้ารัว เลิกล้มความอยากรู้อยากเห็นไปทันทีเพราะยังอยากนอนกับแม่กลอยอยู่
ทั้งสามเกือบจะก้าวออกไปแล้วทว่าโดนรั้งด้วยเสียงเรียกเอาไว้เสียก่อน วรทย์ผงกหัวขึ้นจากเตียงใช้ศอกยันกับเตียงประคองตัวเอาไว้
“นายเสือ”
ร่างสูงหยุดเดิน ก่อนจะเอี้ยวตัวกลับมาเล็กน้อย “อะไร”
“ขอบคุณนะ”
คนที่ทำตัวเป็นคนดีไม่ได้ตอบอะไรอีกครั้ง พศินจูงมือเล็กๆ ของเด็กสองคนออกจากตัวอาคารไป วรทย์มองตามแผ่นหลังกว้างและต้นคอหนาสีเข้ม หัวใจเขาเต้นแรงผิดจังหวะไออุ่นจากเรือนร่างกำยำยังติดที่ผิวกาย มันต่างจากตอนที่ถูกคิมหันต์อุ้ม ไม่รู้ว่าทำไมความรู้สึกที่อยู่ในอ้อมแขนของนายเสือมันถึงได้อุ่นใจมากกว่าทั้งที่หมอนี่ทำร้ายเขาไว้หนักหนา ร่างบางผ่อนตัวลงตามเดิมเมื่อทั้งสามหายไปจากสายตา
“สงสัยต้องลางานเพิ่ม เพิ่งได้มาทำงานแท้ๆ”
คำพูดของคิมหันต์ไม่ได้เข้าโสตประสาท ทั้งความคิดทุ่มไปที่เจ้าของแผ่นหลังกว้างกับการกระทำที่แปลกประหลาดราวกับไม่ใช่นายเสือคนที่รังแกเขา...
*****************
“เฮ้ย! จริงหรือพี่ สุดยอดไปเลย อย่างนี้พี่เสือก็ดังไปทั่วตำบลแล้วซิ”
เขาสั่นหน้ากับความเยอะเกินของไอ้ดิน มันทำหน้าเหมือนเขาบินได้ ไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้องตื่นเต้นยินดีมากขนาดนั้นกับอีแค่เขาขับรถไปปาดหน้าไอ้โจรกระจอกสองคนนั่น
“ทำไมต้องเวอร์ขนาดนั้นด้วยวะ กูแค่ขับรถไปกัดไว้”
ดินยิ้มจนแก้มแทบปริ “ก็เพราะเป็นพี่เสือไง”
คนเป็นเจ้านายไม่พูดอะไรต่อ เขาไม่อยากได้ยินเสียงชื่นชมจากใครทั้งนั้น เพราะตอนที่ทำเขายังแปลกใจตัวเองเลย มือหนาใช้ไม้เขี่ยเศษกิ่งไม้เข้าไปในกองไฟมากขึ้น คืนนี้เขากับลูกน้องอีกสามสี่คนรับอาสาเฝ้าปาล์มเพราะกลัวว่าจะถูกขโมย เสบียงพร้อมเพรียงขาดแต่เหล้าเพราะอาณกรห้ามเด็ดขาด เห็นตัวเล็กๆ อย่างนั้นบทจะเอาเรื่องขึ้นมาแม้แต่เขายังต้องยอม ไอ้ดินโอดครวญแต่ก็กลัวว่าจะต้องไปต้มเหล้าเถื่อนขายเลยยอมเปรี้ยวปากซดน้ำขิงที่เมี่ยงต้มมาให้แทน
“หนาวว่ะ หนาวๆ อย่างนี้ต้องกอดเมียถึงจะอุ่น”
“มึงก็พูดได้นี่หว่า กูไม่มีเมียจะให้ไปกอดใคร”
“ก็หาเมียสักทีซิวะ เอาแต่มองคุณออยแล้วเมื่อไรจะหาเมียได้” ดินเย้าเพื่อน โดยไม่ลืมใช้ศอกกระทุ้งสีข้างไปอีกที “แต่ถ้ามึงได้คุณออยไปก็ดีเหมือนกันนะ ทำงานก็เก่ง งานบ้านก็เก่ง หน้าตาก็น่ารักเสียอย่างเดียวมีไข่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
“ไอ้สัตว์! ทะลึ่งไม่เลิก”
ปืนยกมือขึ้นทำท่าจะตกกะโหลกไอ้เพื่อนตัวดีแต่หางตาเหลือบไปเห็นร่างขาวๆ ของคนที่เพิ่งถูกพาดพิงขึ้นเสียก่อน
“มีไข่แล้วไง หรือว่านายไม่มี”
“คุณออย!”
ดินรู้จักคำว่าชะตาขาดทันที น้ำลายในคอเหนียวจนกลืนไม่ลงกระทั่งคนที่โดนกล่าวถึงนั่งลงข้างๆ ลูกพี่หนุ่มถึงพอจะตั้งสติได้บ้าง
“ปะ…เปล่าสักหน่อย ผะ..ผมหมายความว่า คุณออยดูดีมีเสน่ห์ทั้งกับเพศตรงข้ามแล้วก็…เพศเดียวกัน”
“สีข้างมึงถลอกไปถึงรักแร้เลยนะไอ้จอมแถ” ปืนเหน็บเพื่อนรักอย่างอดไม่ได้ แต่ก็พอเผลอไปมองผู้มาใหม่ก็ต้องหลบตาวูบ หน้าร้อนไปหมดราวกับถูกจับความในใจได้
อาณกรไม่ได้ถือสาหาความกับคำพูดที่ไม่ได้กลั่นกรองเสียก่อนของดิน เพราะสมัยเรียนมหาวิทยาลัยเขาก็โดนล้อเรื่องอย่างนี้เป็นประจำ ช่วยไม่ได้ที่เขาได้ยีนส์แม่มามากกว่าพ่อทั้งหน้าตาและรูปร่างมีแค่เพศอย่างเดียวที่ได้รับมาจากพ่อ เขาละสายตาจากสองหนุ่มตัวดีพลางส่งกระติกเก็บความร้อนให้กับพี่ชายไม่แท้
“ผมเอากาแฟสดมาให้ ไม่ใส่น้ำตาลเพราะช่วงนี้พี่ต้องห่างน้ำตาล”
“ขอบใจ” เจ้าของมือสีน้ำตาลคร้ามแดดบอก สูดเอากลิ่นหอมๆ ของเมล็กกาแฟคั่วแค่ได้กลิ่นก็สดชื่น
ไม่เพียงแค่เอามาฝากเฉยๆ อาณกรจัดการเทกาแฟสดใส่แก้วแจกให้ทุกคน ดินกล้าๆ กลัวๆ แต่พอได้ยินเสียงกระแอมเตือนจากคนที่ตัวเล็กแต่น่ากลัวก็ต้องรีบรับทันที ส่วนปืนรายนี้รับแก้วไปทั้งที่ไม่มองหน้าด้วยซ้ำ
“วันนี้ทำตัวเป็นซุปเปอร์ฮีโร่หรือพี่เสือ” เขาถามเมื่อทุกคนได้รับกาแฟเรียบร้อยแล้ว คนเป็นพี่ไม่ได้ตอบอะไรเอาแต่นั่งจ้องเปลวไฟที่กำลังลามเลียเผาไหม้ไม้แห้งเงียบๆ เมื่อไม่ได้รับคำตอบหนุ่มร่างเล็กจึงถามต่อ “ช่วยเขาไว้แสดงว่าพี่เองก็ไม่ได้เกลียดเขาเท่าไรใช่ไหมล่ะ
“ใคร” คนหน้าเข้มหันมาถามทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าคนที่อาณกรพูดถึงคือใคร
“หมอมะรุมไง ผมว่าเขาน่ารักดีนะ นิสัยก็ใช้ได้”
ชายหนุ่มแค่นยิ้มคำว่าน่ารักสำหรับผู้ชายมันชวนขนลุกพิลึก แต่ไม่รู้ทำไมไอ้ปลายจมูกมันดันไปถึงกลิ่นหอมเหมือนขนมอบเสร็จใหม่ๆ ที่อยู่ในตัวไอ้หมอหน้าตุ๊ดนั่นเสียได้ พศินเผลอทำเสียงจิ๊จ๊ะหงุดหงิดในความคิดของตัวเองจนคนข้างๆ สังเกตเห็น
“เขาอุตส่าห์มารักษาพี่ถึงที่ ไม่มีเรื่องอะไรให้ต้องเกลียดเขา พิกเร็ตก็ชอบเขาผมว่าลองมองเขาใหม่ก็ไม่ผิดอะไร”
ตาคมเหลือบมองคนพูด “อะไร คิดจะทำตัวเป็นพ่อสื่อหรือยังไง”
“เปล่า” ใบหน้าขาวสั่นเบาๆ เขาหรือจะเป็นพ่อสื่อให้คนอื่นกับตัวเองยังไม่มีปัญญาเลย “แค่ไม่อยากให้พี่ตัดสินคนอย่างผิวเผิน”
“พวกผิดเพศมันก็เหมือนกันหมดนั่นแหล่ะ”
อาณกรถอนหายใจเบาๆ อย่างที่คิดไม่มีผิดที่พศินจงเกลียดจงชังหมอมะรุมเพราะยังติดค้างในความรู้สึกที่มีต่อพวกเพศที่สาม เพศที่ชักจูงให้คนรักเก่าหนีหายไปทั้งที่เรื่องนี้มันไม่ได้เกี่ยวกับเพศสักนิดแต่มันอยู่ที่ตัวบุคคลมากกว่า
“คนนี้ไม่เหมือนกันพี่เสืออย่าเหมารวมกันซิ”
“ทำไมจะไม่เหมือน” ตาคมตวัดมอง “เลิกพูดเรื่องนี้สักที แล้วนี่มาได้อย่างไรพิกเร็ตอยู่คนเดียวไม่ใช่หรือ”
ความพยายามของเขาคงต้องระงับเอาไว้ก่อน สำหรับพศินอาจจะต้องใช้เวลาอีกพักใหญ่กว่าจะเลิกอคติกับเพศที่สาม ตอนนี้แค่ไม่กินเหล้าแล้วกลับมาทำงานก็ถือว่าเป็นนิมิตรหมายอันดี มือเรียวช่วยเขี่ยเศษไม้แห้งเข้ากองไฟ แสงสว่างเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย
“หลับไปแล้ว ผมแค่แวะเอากาแฟมาให้”
“อย่างนั้นก็กลับไปได้แล้ว เดี๋ยวพิกเร็ตตื่นมาไม่เจอใครจะตกใจเอา” อาณกรพยักหน้ารับ ร่างบางลุกขึ้นปัดฝุ่นที่ติดอยู่ที่กางเกงออก “ไอ้ปืนมึงไปส่งออยหน่อย กลับคนเดียวมันอันตราย”
“ตอนมาผมก็มาคนเดียว”
“ไอ้ปืน!”
“ครับพี่เสือ” ปืนรีบลุกอย่างเร็วโดยไม่ต้องให้พูดซ้ำ
น้องชายไม่แท้ของพศินถอนหายใจเฮือกใหญ่ อยากจะปฏิเสธแต่พอเห็นใบหน้านิ่งขึงก็พูดอะไรไม่ออกจึงจำใจต้องเดินกลับบ้านโดยมีปืนตามไปส่ง
ระยะทางเกือบสองกิโลเมตรจากตัวบ้านถึงท้ายไร่ถ้าเดินคงใช้เวลาไม่น้อยเขาเลยใช้บริการเจ้าจักรยาน ขามาปั่นมาคนเดียวใช้ไฟฉายเสียบใส่ตะแกรงหน้ารถมา ส่วนขากลับเขากลายเป็นคนซ้อนโดยมีปืนปั่นให้นั่งสบายๆ มือบางยึดจับกับเบาะนั่งเพราะจักรยานมันโยกไปเอียงมาตามสภาพเส้นทาง เป็นท่าที่ไม่ปลอดภัยเท่าไรนักแต่จะให้เอามือไปจะเอวคนปั่นมันยิ่งประหลาดไปกันใหญ่ แค่ผู้ชายสองคนต้องมาปั่นจักรยานซ้อนท้ายกันก็แปลกมากพอแล้ว
ไม่มีใครพูดอะไรต่างคนต่างทำหน้าที่ แต่มันเป็นความเงียบที่น่าอึดอัด จนในที่สุดคนที่ในอกอัดแน่นด้วยความรู้สึกก็โผล่งออกมาอย่างทนไม่ได้
“คุณออยครับ”
“ว่าไง” คนซ้อนเอ่ยเรียบๆ มือยังจับเบาะนั่งแน่นเพราะกลัวจะตกลงไป
“ผมขอโทษนะครับ”
“เรื่องอะไร” ปืนเงียบไปพักใหญ่จนอาณกรต้องถามซ้ำ “เรื่องอะไรล่ะ”
“เรื่องที่ไอ้ดินมัน…เอ่อ ว่าคุณออย”
“ช่างเถอะ ดินทะลึ่งจะตายใครๆ ก็รู้” เขาบอกปัดๆ นาทีนี้ไม่มีอารมณ์ถือโทษโกรธใครแต่ห่วงสวัสดิภาพก้นตัวเองมากกว่า เบาะรถจักรยานแข็งไม่พอยังต้องมารับแรงกระแทกจากทางที่ไม่ราบเรียบอีก
“พวกผมมันปากไม่มีหูรูดคุณออยอย่าถือโทษเลยนะครับ”
“ก็บอกว่าไม่โกรธไง เฮ้ย! ระวัง”
สิ้นคำเตือน จักรยานก็เบรกกะทันหันหน้าเขาคะมำไปกระแทกกับแผ่นหลังกว้างเต็มรัก ปืนไม่ทันได้ตั้งตัวพอเจอแรงโถมขาที่ยังไม่ได้ตั้งหลักดีเลยรับน้ำหนักไม่ไหว ทั้งสองร่างกลิ้งลงไปคลุกฝุ่นคลุกหินไฟฉายที่เหน็บตะแกรงหน้ารถมากระเด็นหายเข้าไปในโพรงหญ้าข้างทาง
นานเกือบนาทีกว่าที่คนตัวโตกว่าจะตั้งสติได้ สองมือเขาโอบกอดร่างเล็กบนอกด้วยความเป็นห่วงและปกป้องโดยไม่สนใจหลังที่ครูดไปกับก้อนหินของตัวเอง
(มีต่อ)
-
“คุณออยเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ปืนผงกหัวขึ้นจากพื้นระล่ำระลักถามโดยไม่คำนึงถึงตัวเอง
อาณกรหายใจรัวเร็วด้วยความตกใจมือวางแนบบนอกแกร่งอุดมด้วยมัดกล้ามอย่างคนทำงานหนัก ทั้งตัวเกยทับอยู่บนตัวของปืนแทบจะไม่มีส่วนใดๆ เลยที่ได้รับบาดเจ็บเว้นเสียแต่จมูกที่กระแทกกับหลังของปืนเท่านั้น ศีรษะเล็กสั่นหวือ
“นายล่ะ เจ็บตรงไหน”
ปืนยังไม่อาจประมวลความเจ็บปวดของตัวเองได้ เพราะเอาแต่ห่วงคนตัวเล็กมากกว่า หนุ่มตัวใหญ่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เผลอยิ้มออกมาเมื่อรู้ว่าคนที่ห่วงไม่บาดเจ็บตรงไหน
“ไม่ครับผมไม่เจ็บเลย”
“ไม่เจ็บบ้าอะไร หัวนายแตกนะ!”
ปืนเลิกคิ้วสูง ก่อนจะรับรู้ถึงของเหลวเหนียวหนืดที่ค่อยๆ ไหลเข้าตาบดบังใบหน้าขาวใสของอาณกร เขาไม่รู้ว่าหัวไปกระแทกกับอะไรเข้า
อาณกรขืนตัวออกจากอ้อมแขนแข็งแรงก่อนจะฉีกเอาชายเสื้อของตัวเองขาดเป็นทางยาว เลือกเอาส่วนที่สะอาดที่สุดเช็ดไปที่รอยเลือด แถวนี้มืดเลยไม่อาจเห็นได้ว่าหัวของปืนแตกตรงไหน
“เดินไหวไหม”
ปืนพยักหน้าหงึก อยากจะบอกเหลือเกินว่าเพียงแค่แววตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยของคนตรงหน้าต่อให้โดนรถทับเขาก็ไม่รู้จักคำว่าเจ็บหรอก…
****************
ดินอยากจะกัดลิ้นตายให้ได้ เขาอยากจะตบปากตัวเองนักที่ดันเสนอความคิดบ้าๆ ให้กับเจ้านาย ก็ใครจะไปคิดล่ะว่าแค่พูดเล่นพี่เสือดันทำจริงขึ้นมา น้ำลายเขาเหนียวยิ่งกว่าตอนที่โดนคุณออกจับได้ว่าแอบนินทาเสียอีก เหงื่อไหลเต็มหลังรู้สึกว่าหายใจไม่ทั่วท้องมากขึ้นทุกขณะ มือใหญ่สีเข้มสะกิดที่แผ่นหลังกว้างของลูกพี่เพื่อถามให้แน่ใจอีกรอบ
“เอาจริงหรือพี่”
“กูเคยพูดเล่นหรือไง”
คำตอบที่ได้รับยิ่งทำเอามือสั่นยิ่งกว่าเดิม อยากจะหันหลังกลับเสียเดี๋ยวนี้แต่ถ้าทำอย่างนั้นเขาคงหมดทั้งที่กินที่อยู่อย่างถาวรแน่
“ตะ..แต่ ถ้าโดนจับได้ คุกเลยนะพี่”
“ก็อย่าให้โดนจับได้ซิไอ้โง่”
ร่างสูงเดินไปตามทางเดินที่เชื่อมจากตัวอาคารพักฟื้นที่เคยมาใช้บริการอยู่สามวัน เขารอให้ไอ้ดินที่คุ้นพื้นที่มากกว่าเดินนำหน้าเพราะคราวก่อนมันเป็นคนพาพิกเร็ตมาที่นี่ ทางเดินเริ่มแคบลงพร้อมกับแสงไฟที่น้อยลงไปด้วยแต่กระนั้นก็ยังพอมองเห็นบ้านพักหลังเล็กที่ตั้งอยู่ส่วนท้ายของโรงพยาบาลพอดี
“เอ่อ...ห้องหมอมะรุมอยู่ทางขวาครับ”
เขาพยักหน้ารับรู้ ก้าวดุ่มๆ ขึ้นไปบนบ้านไม้สองชั้นทันที เขาไม่กลัวว่าไอ้หมอคิมหันต์อะไรนั่นจะรู้เพราะคืนนี้มันอยู่เวรกลางคืน ส่วนไอ้หมอหน้าตุ๊ดมันน่าจะอยู่ที่บ้านพักแล้ว บ้านอยู่แค่นี้มันคงไม่เอาเตียงคนไข้นอนทั้งคืนแน่ คำพูดที่เป็นแค่คำลอยลมของดินดังขึ้นในความคิด แค่เขาบอกว่าเบื่อมันก็เสนอไอเดียหลุดโลกออกมา
“พี่ไม่ชอบหมอมะรุมใช่ไหม”
“เออ” เขากระแทกเสียงตอบ
“งั้นก็ลองไปฉุดมาแกล้งดีไหมล่ะ เอามาเป็นเพื่อนเฝ้าไร่ก็ดีเหมือนกันนะ”
เขาหยุดไตร่ตรองคำพูดเล่นๆ ของดินอยู่ชั่วนาที สำหรับคนอย่างนายเสือความคิดฝ่ายดีมันไม่ค่อยจะอยู่แล้วด้วยเลยไม่มีอะไรมาค้าน เขาทำให้แค่พูดเล่นเป็นเรื่องจริงขึ้นมา เมื่อเย็นเขาช่วยมันไปตอนนี้ได้เวลาทดแทนบุญคุณแล้วแต่มันไม่ใช่แค่นั้นหรอก ในยามที่สมองไร้แอลกอฮอล์เข้าไปแทรกแซงความเจ็บปวดจากอดีตมันจะคอยตามมาหลอกหลอนไม่เลิกรา
ภาพของพวกกึ่งเพศยั่วยุคนรักของเขาเด่นชัดขึ้นเรื่อยๆ เพราะไอ้อีพวกนั้นทำให้ปารินทิ้งเขาไป
“พะ..พี่เสือเอาจริงหรือ”
ไอ้ดินขี้ขลาดจนเขาหงุดหงิด เขาหันไปมองมันใช้ตาดุๆ สงบความหวาดหวั่นของมัน ก่อนจะก้าวขึ้นบันไดสู่ชั้นสอง ประตูทั้งสองห้องปิดสนิทไอ้ดินบอกว่าห้องของไอ้แกงส้มมะรุมอยู่ด้านซ้าย หัวเสียเล็กน้อยที่มันล็อคจากด้านใน ไม่อยากจะใช้มารยาทผู้ดีแต่เมื่อมันไม่อาจเปิดดังใจก็เลยต้องทำ มือหนาเคาะไปที่ประตูหนักๆ สองสามที รอฟังเสียงตอบรับจากด้านใน มันยังคงเงียบสนิทเลยเคาะไปอีกชุดใหญ่คราวได้ยินเสียงตอบรับกลับมา
“หมอคีย์หรือ รอหน่อยนะครับ”
เกือบนาทีเต็มๆ กว่าที่ประตูห้องจะเปิดออก ศีรษะเล็กอยู่ระดับคางของเขาเงยขึ้นไฟในห้องสว่างมากพอที่จะทำให้มันเห็นหน้าเขาชัด ตาของมันเบิกโพลงด้วยความตกใจ คงอยากจะถอยหนีแต่สังขารไม่อำนวยเพราะตอนนี้ก็ยืนอยู่ด้วยไม้ค้ำยัน
“นายเสือ!”
“ผมมาทวงบุญคุณครับคุณหมอมะรุม”
*******************
“นายจะพาฉันไปไหน เลี้ยวรถกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยนะ”
แต่รถกระบะคันเดิมที่เห็นเมื่อตอนเย็นยังคงมุ่งตรงไปข้างหน้าอย่างไม่ยอมชะลอความเร็วลงแม้แต่ไมล์เดียว คุณหมอตัวเล็กใจเสีย มือเย็นเยียบของเขาจับเบาะหนังเก่าๆ ไว้แน่น ถึงจะมีนายดินอยู่ด้วยแต่สถานการณ์ตอนนี้มันไว้ใจไม่ได้ มีอย่างที่ไหนจู่ๆ ไอ้บ้าหน้าดุนี่ก็บุกขึ้นมาทวงบุญคุณตอนตีหนึ่งแถมยังจับเขาแบกใส่บ่าพาขึ้นรถมาอีก
“นายดินๆ ช่วยบอกให้นายเสือพาฉันกลับบ้านหน่อยซิ”
“ผมเองก็จนปัญญาเหมือนกันครับ” ดินบอกเสียงอ่อยจากแค็บด้านหลัง
วรทย์อยากจะร้องไห้เสียให้ได้ นี่มันวันมหาซวยของเขาแท้ๆ
พศินเลี้ยวรถเข้าสู่บริเวณไร่เคียงฟ้า เขาไม่ได้ใช้เส้นทางปกติเพราะเกรงว่าอาณกรจะเข้ามายุ่งเสียก่อนเลยใช้ทางลัดที่เฉพาะคนในไร่เท่านั้นที่รู้ รถกระบะกลางเก่ากลางใหม่แต่คุณภาพของเครื่องยนต์ดีเยี่ยมลัดเลาะไปตามเส้นทางเล็กๆ ไม่ถึงชั่วโมงมันก็มาจอดที่ปลายไร่ใกล้กับจุดที่ตั้งกลุ่มเฝ้าปาล์ม
“ถึงแล้วคุณหมอ” เจ้าของไร่เคียงฟ้ากดยิ้มลึกที่มุมปาก ตาคมเป็นประกายวาววับด้วยความยินดี ยิ่งสะใจกว่าเดิมที่ได้เห็นตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น
‘ไปเถอะยัยแพรว อยู่กับไอ้บ้านนอกนี่แกมีแต่จะต่ำลงไปหาความสบายกับพี่โยดีกว่า’
คำพูดของหนึ่งในเพื่อนผิดเพศของปารินดังก้องในความคิด ใบหน้าของมันซ้อนกับใบหน้าขาวซีดเผือดของคนตรงหน้า มือใหญ่กระชากต้นแขนเรียวขึ้นไม่สนใจท่าทางตื่นตกใจของไอ้ดินแม้แต่น้อย
“ไปตอบแทนบุญคุณกันหน่อยดีกว่า กูไม่เอาอะไรมากหรอกแค่อยากจะลองของแปลกสักหน่อยเท่านั้นเอง”
เขารู้ตัวว่ามันไร้เหตุผลสิ้นดีที่เขาความเลวของคนอื่นมาโยนใส่ให้คนอื่น แต่คนอย่างไอ้เสือทำอะไรไม่เคยคำนึงถึงเหตุผลอยู่แล้ว ไอ้หมอตัวเล็กขืนตัวไว้เต็มที่ไม่ยอมผ่อนตัวไปตามแรงดึง เขาปล่อยมือจากแขนเล็กเหมือนแขนเด็กของมันแล้วออกจากนอกรถก่อนจะเดินอ้อมไปอีกฝั่ง เปิดประตูออกช้อนร่างมันขึ้นจากเบาะรถโดยไม่ปล่อยโอกาสให้มันได้ตั้งตัว
“ปล่อยฉันนะนายเสือ เกิดบ้าอะไรขึ้นมา บอกให้ปล่อยไง!”
วรทย์ใช้มือยึดประตูรถยนต์เอาไว้ แต่แค่คนที่มีกำลังมากกว่าออกแรงกระชากทีเดียวมือของเขาก็เลื่อนหลุดอย่างง่ายดาย หมอหนุ่มใจเสียยิ่งกว่าเดิมอยากจะร้องไห้เสียให้ได้ นายเสือตอนนี้ต่างจากคนที่ช่วยขับรถจับคนร้ายให้เขาลิบลับทั้งที่ยังไม่ทันข้ามคืนด้วยซ้ำ
“พี่เสือ พอเถอะมั้งสงสารคุณหมอ”
“เสือกไอ้ดิน!” คนที่รู้จักแยกแยะตวาดลูกน้องเสียงดัง กระชับอ้อมแขนให้แน่นมากขึ้นเพราะหมอหนุ่มดิ้นรนจนน่ากลัวจะตกลงไป ถึงตัวมันจะเบาแต่แรงเยอะไม่น้อย
ร่างสูงก้าวดุ่มเข้าสู่กลุ่มลูกน้องที่เหลืออีกสองสามคน แต่ไม่มีไอ้ปืนคิดว่ามันยังไม่กลับจากไปส่งอาณกร
“เฮ้ย! พี่เสือเอาจริงหรือวะ”
“อุ้มมาเสียด้วยหยั่งกับส่งตัวเจ้าสาวเข้าห้องหอ”
“แต่เจ้าสาวคนนี้ไม่มีนมว่ะ”
วรทย์หน้าชา ร่างเล็กดิ้นรนอยู่ในอ้อมแขนแข็งแกร่งนั่นอย่างไม่ยอมแพ้ แต่กำลังของนายเสือมีกว่าหลายเท่า มือที่โอบรอบแผ่นหลังและใต้เข่ารัดแน่นไม่ต่างจากงูเหลือมรัดเหยื่อ
“ไอ้พวกห่า ปากเสีย!” คนเจ้าแผนการที่ตอนนี้เสียวสันหลังวาบกับความคิดบ้าๆ บอๆ ของตัวเอง ร่างกำยำสาวเท้าเร็วๆ ตามลูกพี่ไป สงสารคุณหมอตัวเล็กที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรจับใจ “พี่เสือ ผมว่าพี่หมอกลับเถอะ ถ้าหมอคีย์อะไรนั่นกลับมาแล้วไม่เจอเพื่อนเราจะซวยเอานะ”
“มึงนั่นแหล่ะหุบปาก แล้วก็คอยดูออยให้กูด้วย”
ทั้งคำพูดและน้ำเสียงของเจ้านายไม่ได้บอกสักนิดว่าจะล้อเล่น ตัวเขาเองแค่พูดเล่นแต่ลูกพี่กลับเอาคำหยอกเล่นมาทำจริง แถมความซวยยังตกมาที่คุณหมอตัวเล็กนี่อย่างหาเหตุผลไม่ได้
“แล้วพี่จะทำอะไรหมอมะรุม”
“ทวงบุญคุณนิดหน่อย”
ผู้เป็นนายบอกเพียงเท่านั้นก่อนจะก้าวยาวๆ จากไป ทิ้งไว้แต่ความงุนงง สับสนแถมยังรู้สึกผิดจับหัวใจ ดินมองตามแผ่นหลังกว้างที่หายเข้าไปในกระท่อมเล็กๆ ที่อยู่ไม่ห่างจากจุดที่ยืนมากนัก ชายหนุ่มยกมือทึ้งหัวตัวเองเพิ่งจะรู้ว่าไอ้ความทะลึ่งปนปากเสียของตัวเองมันสร้างหายนะยิ่งใหญ่ได้แค่ไหน…
*****************
ประตูไม้ไผ่ถูกปิดด้วยปลายเท้าของคนร่างใหญ่ แรงปิดที่ไม่เบานักส่งให้บ้านทั้งหลังสะเทือนไปด้วย วรทย์ยังไม่หยุดดิ้นแม้ว่ามันจะไม่อาจทำให้อีกคนปล่อยตัวเองให้เป็นอิสระได้ก็ตาม ภายในบ้านที่ถูกสร้างขึ้นง่ายๆ มืดสนิท กลิ่นหญ้าแห้ง และกลิ่นเหม็นอับคลุ้งไปทั่วอากาศ ตัวของเขายังอยู่ในอ้อมแขนของคนที่เป็นฮีโร่เมื่อตอนเย็น แต่อีกอึดใจต่อมาก็ถูกวางลงอะไรบางอย่างที่เขาเดาว่ามันเป็นแคร่ เขากระถดตัวหนีไม่สนใจว่าอาจจะตกไปอีกด้านนึงก็ได้ แต่แผ่นหลังของเขามันไปชนกับตัวบ้านที่ทำขึ้นจากใบจากแทน
เขามองไม่เห็นว่าตอนนี้นายเสือผู้บ้าระห่ำอยู่ส่วนใดของบ้าน แต่เสียงฝีเท้ามันไม่ได้ห่างจากเขาเลย ความหวาดกลัวทำให้เขาตัวสั่น
“นอนคุยเป็นเพื่อนหน่อยก็แล้วกัน เฝ้าไร่อย่างเดียวมันโคตรเบื่อเลยว่ะ”
แสงไฟสว่างวาบพร้อมกับคำพูดชวนขนลุก คุณหมอร่างเล็กพยายามใช้ขาข้างปกติเสือกกายเข้าไปชิดกับผนังบ้านบางๆ นั่นมากกว่าเดิม ดวงตาโตกลมฉายแววประหวั่นพรั่นพรึงมองไปยังร่างสูงอย่างไม่คลาดเคลื่อน พศินยกตะเกียงขึ้นสูงเปลวไฟสีส้มนั่นสาดส่องใบหน้าให้ดูน่ากลัวมากยิ่งขึ้น ร่างสูงปีนขึ้นมาแคร่ ขยับเข่าเพียงแค่สองครั้งก็ถึงตัวเขาแล้ว ไฟจากตะเกียงร้อนผ่าวมาถึงที่หน้า เขาหันหน้าหนีมันแต่ปลายคางกลับโดนยึดให้กลับมาที่เดิม
“คิดออกไหมว่าจะตอบแทนบุญคุณกูอย่างไรดี”
“นะ..นายจะให้ฉันทำอะไรก็บอกมาเลย แต่พาฉันกลับบ้านก่อน” เขาพยายามต่อรอง แต่นัยน์สีนิลดุดันคู่นั้นมันไม่ได้อ่อนแสงลงสักนิด
“ถ้าอย่างนั้นกูคิดให้ก็แล้วกัน เมื่อคราวก่อนมึงกัดของกูซะบวมแต่กูจะให้โอกาสมีอีกรอบ ถ้าทำดีเราจะไม่มีอะไรติดค้างกันแต่ถ้ามึงกัดกูอีกรับรองว่ามันจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่มึงได้ทำ”
วรทย์เบิกตากว้าง รสชาติสะอิดสะเอียดย้อนกลับเข้ามาในความรู้สึกอีกจนได้ เขาเบือนหน้าหนีพยายามดึงเอาปลายนิ้วแข็งๆ ที่คางตัวเองออก เขารังเกียจตัวเองเหลือเกินที่แค่ปลายนิ้วก็ยังไม่อาจดึงมันออกไปได้
“ไม่เอา ฉันไม่ทำ!”
อีกฝ่ายกระตุกยิ้ม ตะเกียงถอยห่างจากใบหน้าไอร้อนลดน้อยลงเช่นเดียวกับอุณหภูมิในร่างกายที่เย็นเยียบไปด้วย เขามองตามเปลวไฟที่ส่องสว่างอยู่บนพื้นปูนหยาบแล้ววกกลับมาที่ใบหน้าคมคร้ามของอีกคน หมอหนุ่มหลับตาลงพยายามนับหนึ่งถึงสิบ ด้วยวิชาชีพทำให้เขาเป็นคนมีสมาธิและใจเย็นแม้ว่าสถานการณ์ตอนนี้จะไม่อำนวยเลยสักนิดก็ตาม วรทย์สามารถระงับความตื่นกลัวได้สำเร็จจำได้ว่าเมื่อคราวที่แล้วเขาหลอกล่อให้ไอ้บ้านี่ด้วยการสมยอม และคราวนี้มันอาจจะได้ผลก็ได้
“ก็ได้ ถ้าทำให้แล้วนายต้องพาฉันกลับบ้านด้วย”
คิ้วหนายกสูง ไม่ได้ว่าอะไรแต่กลับดึงร่างที่เล็กกว่าเกือบครึ่งขึ้นมาอยู่บนตัวเองแล้วเป็นฝ่ายลงไปอยู่ด้านล่างแทน ตาคมสีดำมองไปตามโครงหน้าที่หวานเกินผู้ชาย จริงอย่างที่ไอ้ดินพูดไอ้หมอแกงส้มมะรุมมันหน้าตาน่ารักถ้าเป็นผู้หญิงคงโดนผัวเอาเช้าเอาเย็นแน่ แถมยังแผนสูงอีกด้วย มันคิดว่าเขาจะหลงกลมันอีกรอบแต่คราวนี้มันคิดผิด พอหยุดเหล้าสมองเขาก็มีรอยหยักมากขึ้น
ร่างเหวี่ยงที่ไม่เบานักทำให้ข้อเท้าของเขากระเทือน แต่ความเจ็บมีน้อยกว่าความกลัวมือของเขาวางคร่อมร่างใหญ่ ใบหน้าห่างกันแค่คืบแสงสว่างจากตะเกียงมีมากพอที่จะเห็นโครงหน้าคมเข้ม ก่อนหน้านี้เขารู้ว่านายเสือหน้าตาดีแต่พอไม่มีไอ้ไรหนวดเคราความหล่อเหลายิ่งปรากฏให้เห็นมากขึ้น วรทย์กลั้นลมหายใจพลางเคลื่อนตัวหนีแต่เอวด้านหลังกลับถูกรั้งเอาไว้ด้วยฝ่ามือหนา
“จะว่าไป ปากมึงก็สวยเหมือนกันนะ น่าจูบดี”
ตากลมเบิกกว้างจนแทบจะถลน ริมฝีปากอุ่นจัดยื่นเข้ามาประกบทาบทับได้อย่างพอดี ลมหายใจร้อนระอุปะทะใบหน้า ชั่วอึดใจที่เขาตั้งสติได้สองมือยกขึ้นยันอกหนาให้ออกห่าง เขาหลับตาและเม้มปากแน่นไม่ยอมให้ปากหนารุกรานไปมากกว่าเดิม แต่แล้วปากที่ถูกบดคลึงก็ถูกปล่อยให้เป็นอิสระ วรทย์เปิดตาขึ้นความดีใจเกิดขึ้นเมื่อคิดว่าอีกฝ่ายคงจะยอมเลิกรา ทว่าความยินดีถูกลบล้างเมื่อได้ยินคำพูดที่แสนร้ายกาจ
“ถ้ามึงไม่ยอมให้กูจูบดีๆ คืนนี้ปากมึงเปื่อยแน่”
“อื้อ”
ยังไม่ทันได้อ้อนวอน ตอบโต้ หรือแม้แต่จะขัดขืน ร่างเขาก็โดนรวบไปติดกับอกแกร่งเสียแล้ว ริมฝีปากเข้มเข้ามาทาบติดคราวนี้รุกหนักทั้งกดย้ำ เคล้าคลึงมากกว่าเดิม เขาเผลอต่อต้านไปตามสัญชาตญาณปากปิดแน่นอีกครั้ง แต่พศินก็ทำตามอย่างที่ว่าจริงๆ เขาไม่ขอเรียกสิ่งนี้ว่าจูบ เพราะมันไม่อ่อนหวานเลยสักนิด ปากเขาเจ็บระบมจนเริ่มจะทนไม่ไหวซ้ำลมหายใจก็ลดน้อยลงจนต้องอ้าปากออก ทว่ามันเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่เพียงแค่ริมฝีปากเผยอจากกันเรียวลิ้นใหญ่ร้อนก็สอดเข้ามาในโพรงปากได้สำเร็จ จูบที่ทั้งลำลึกและดูดดื่มอย่างที่เขาไม่เคยเจอมาก่อน
พศินรัดร่างเล็กไว้ในอ้อมแขน ฝ่ามือกางเต็มแผ่นหลังขณะที่ปากบดเคล้าอยู่ที่กลีบปากบาง ไอ้หมอหน้าตุ๊ดมันหัวดื้อ เขาขู่มันไปขนาดนั้นก็ยังจะต่อต้านแต่พอมันหายใจไม่ออกเขาก็ใช้จังหวะนั้นสอดลิ้นเข้าในปากมันจนได้ จำไม่ได้แล้วว่าเขาไม่ได้จูบกับใครมานานแค่ไหน ตั้งแต่ปารินทิ้งไปเขาก็ห่างหายจากเซ็กส์ วันๆ อยู่แต่กับเหล้าและความทุกข์จนลืมความสุขทางกายอย่างที่ผู้ชายควรจะได้รับ เขาบอกกับตัวเองว่าที่พยายามบังคับจูบจากไอ้หมอมะรุมนี่เป็นเพราะร่างกายโหยหาการปลดปล่อย ไม่ยอมรับว่าทั้งกลิ่นตัวและเนื้อตัวนุ่มนิ่มนั่นเป็นตัวกระตุ้นทำให้เขาทำเรื่องบ้าๆ นี่กับเพศเดียวกัน
เขาซอกซอนไปทั่วปากอุ่นชื้น มันพยายามหดลิ้นหนีแต่เขาก็ไล่ตามไม่ลดละ จะบอกว่ามันไม่ประสาก็คงไม่ใช่เพราะมันสามารถหลบเขาได้ แต่คงไม่เชี่ยวเท่าเขา เลือดในกายที่เคยเย็นเยียบร้อนขึ้นหลายองศา ความกระสันที่หลับใหลมานานนับปีถูกปลุกให้ตื่นขึ้น และเขารู้ดีว่าถ้าหากไม่ได้รับการระบายมันจะไม่ลดลงง่ายๆ...
*****************
:katai1:ตอนนี้ยาวกว่าปกติ ๑ หน้า เพราะดิ้นรนจะให้มี nc เลยออกมาทะแม่งๆ เนอะ ฮ่า อย่าว่าเค้านะเค้าอยากแต่ง nc นี่นา
ยังมีตอนหน้านะจ๊ะ
-
:katai1: :katai1: :katai1: ค้างอ่าาาาาาาา :ling1: :ling1: :ling1:
มาต่อไวๆนะ :hao5: :hao5:
-
สงสารหมอมะรุม
-
โอยยยยยย
:z3:
รอคอยน้องคุณหมอมะรุมทุกวัน
กลับมาเหมือนจะโดนลอยคอต่ออีกนิดๆ
ไม่เป็นไร
มีไม่มีไม่ว่า
อยากอ่านต่อ
บวกและเป็ดขอบคุณ
(แต่แอบหื่นนะเออ 555)
:hao7:
-
ปาดน้ำลาย... นั่งรอปูเสื่อ เลยค่า...... :hao6:
-
สงสารหมอ
-
ค้างอย่างแรงงงง รีบมาต่อไวๆนะคะ :hao6: :hao6: :hao6:
นายเสือยุง่ายเกิ๊นนนนน :angry2: :angry2:
-
อร๊ายยยย คลั่งนิยายเรื่องนี้มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :fire:
ยาวแบบสะใจมาก
พ่อเสือจะทำอะไรหมอมะรุมอ่ะ จะข่มขืนเลยเหรอ :a5: ( :haun4:)
ปล.แอบถือป้ายไฟ เชียร์ ปืน ออย เล็กๆ (หมอคีย์รอก่อนนะเออ :impress2:)
+๑
+เป็ด
o13
-
รอตอนหน้าไม่ไหวแล้ว!
อยากอ่าน
แต่ก็สงสารหมอ tt'
ไม่เป็นไรนะหมอ ได้กันเดี๋ยวก็รักกันเอง
-
โอยยยยยยยยยยยย สงสารหมออะ :katai4: :katai4:
และอยากจะบอกคนเขียนว่าค้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai4: :katai4:
รอค่ะ จัดมาเลย Nc น่ะเราชอบ :hao6: :hao6:
-
มะรุมนี่รู้สึกจะซวยมากเพราะนายเสือนะเนี่ย
-
รอตอนต่อไปจ้า :katai1:
-
ว้ายยยยยยยยยยยยยยยยยย :hao6: :hao6: :hao6:
เอาอีกตอนมาเลย ด่วนๆๆๆคร่า :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
ncแบบนี้ เครียดเลย
-
:katai1: รายยยยยยยยยยเนี่ยไหนบอกจะมี NC แร้ว ฉะไหนเลยมานตัด ตอนงี้ แว๊กกกก :angry2:
-
โถะ ไอ้หื่น ไปฉุดเขามาจากโรงพยาบาลเพื่อมาชำเรานี่เอง
จะมีใครมาช่วยทันมั๊ยเนี่ยะ
-
รอตอนหน้าอย่างใจจดจ่อเลย
-
แหม่ พี่เสือนี่มันร้ายกาจ
-
อิพี่เสือ :z6: :z6: :z6: :z6:
-
นึกว่าจะดีได้ซักกี่น้ำ---ดีแตกอีกแล้ว
ดินพระเอกมากๆเลยอ่ะ---อยากให้สมหวังจัง
+ เป็ดจ้า
-
อ่านตอนล่าสุดประมาณห้ารอบ แค่เริ่มจูบ ก็ทำเราฟินไปสามตลบ
:call: :call รอ nc :-[ :o8:
-
คือว่า....จะขืนใจหรอ :ruready
แอบเห็นนะว่าหมอมะรุมสนใจนานเสืออ่ะ
แต่โดนขืนใจคืนนี้ไม่ใช่ว่าหมอมะรุมจะเกลียดนายเสือไปเลยหรอกนะ :mew5:
-
จำเลยรักยังเทียบไม่ติด- -"
โหดเกิ๊น :mew6: :mew6:
-
นายเสือไม่เข็ดจริงๆ นิสัยเสียชอบแกล้งหมอมะรุม :beat: ขอให้คราวนี้บวมกว่าเดิม สาธุ
-
ถ้าแข็งแรงแล้วทำตัวเลวขืนใจหมอมะรุมแบบนี้ มึงกลับไปเมาเป็นหมาแบบเดิมเถิดค่ะพี่เสือ
:กอด1:
-
นายเสือฉันขอชื่นชมนาย คำนี้น่าจะเหมาะกับนายที่สุด สระเอ-ลอลิง-วอแหวน โคตรๆ
-
ทำไมพี่เสือทำอย่างนี้ พาลนี่หว่า
ขอให้หมอมะรุมรอดจากพี่เสือ
-
พี่เสือเจ้าแผนการตลอดแกล้งหมอมะรุม~~
ฟินอ่าาา รอตอนหน้านะคะ
-
ระวังนะนานเสือ คราวที่แล้วแค่ติดเชื้อ ครั้งนี้อาจจะขาดไปเลยนะ
-
อ่านทันแล้วววว ในที่สุดเค้าก็หาเวลามาจิ้มพี่กวางได้ เทบวกให้ทุกบวกเลยครับ :L2:
พี่เสือโคตรเถื่อน หมอมะรุมของเค้าช้ำชอกหมดแล้ว ฮือออ
ไว้มีเวลาจะมาตามจิ้มน้าา พี่กวางสู้ๆ :katai2-1:
-
ถึงเอ็งจะหยุดเหล้าแล้ว ข้าว่าเอ็งก็ยัง"ควาย"เหมือนเดิมจริงๆว่ะเสือ
ทำไมต้องไปลงกับหมอมะรุมเค้าด้วย หมอเค้าอุตส่าห์รู้สึกดีนิดๆกับเอ็งแล้วด้วยนะ
ทำความดีก็เป็น แต่ชอบเอาความชั่วข่มเหง
-
อยากอ่านต่อออออออออออ กรี๊ดดดดดดดด
-
อะไรของนายเสือเนี่ย ทำไมเป็นคนไร้เหตุผลขนาดนี้อ่ะ
จะเกลียดเพศที่สามก็ไม่เห็นต้องเหมารวมเลย...แล้วยังมาทำกับหมอมะรุมแบบนี้อีก
อ๊ากกกกกกก....
-
:a5: ค้างอ้ะ รีบๆมาต่อทีเค้ารออยู่นะ รูสึกว่ายังไงซะใจของน้องมะรุม ก็เป็นของพี่เสืออยู่ดี แต่เค้าสงสารน้องปืนจังเบยอ่ะ หัวแตกโถ :katai5:
-
นิสัยไม่ดี ไอ้คนเกเร จิตมันต้องไม่ปกติแหงเลย ฮ่วย!
หมอโคตรซวยเลยที่มารู้จักคนแบบนี้
-
:ling1: :hao6: :ling1: :hao6:
-
อิพ่อเสือนี่ก็ยุขึ้นง่ายจริงนะ
:katai5:
-
สนุกมากค่ะ ติดตามอยู่นะคะ ^^
-
ตัดไข่อิเสือทิ้งบ่อขยะเลยหมอมะรุม หื่นดีนัก o18
-
พี่เสือร้ายเกินไปอ่ะ :ling1: :ling1: :ling1:
แต่หมอมะรุมน่ารักเน้อ
-
รอด้วยความหวัง 5555+ :mew2: :mew2:
-
เง้อพี่เสือคิดอะไรเนี่ย
สงสารมะรุม
-
สงสารหมอมะรุมอ่ะ เสือโหดร้ายมาก
-
เราจอสนับสนุนนโยบาย nc คร้ะะะ :hao6: :hao6: :hao6:
มีฉากกับพี่เสือซักที อยู่แต่กับหมอคีย์จนนึกว่าหมอคีย์จะเป็นพระเอกแล้วนะเนี้ยย
รอค่ะะๆๆ :hao7:
-
แอบมาส่อง :m22:
คิดถึงคุณหมอมะรุมแล้วอ่ะ
:hao5: :hao5: :hao5:
-
ค้างมากๆๆๆๆๆๆ
-
ตายแล้วคุณหมอ :a5:
-
อิพี่เสือแม่งเกึยดตัวกินไข่ เกียดเพศที่3แต่จะกินมะรุม
อิบ้าาาาาาา อย่ากินเค้าแล้วหลงเค้าละกัน
จะหัวเราะให้ฟันหัก!!
แล้วนายปืนนนนนน!!! อัลไลลลลล คุณออยของหมอคีย์นะโฟ้ยยยย
คุณออยทำไข่หมอคีย์เกือบแตก คุณออยต้องรับผิดชอบหมอคีย์นะยะ
เดียวหมอคีย์อกหักจากหมอมะรุมแล้วไม่มีคนดามใจ งื้อออออออ
#ยกป้ายไฟหมอคีย์คุณออยสามพันป้าย
-
แล้วปืนจะคู่ใคร
-
อิพี่เสือ :z3:
นี่ยังโดนเกลียดไม่พอหรอ น่าสงสารหมอมะรุม แงๆ
แต่ปกติเสือต้องกินเนื้อสิ เดี่ยวนี้เสือกินมังสวิรัติ? :katai5:
-
ค้างงงงงงงง :katai4: เค้ารอฉากนั้น พี่เสือก็อ่อนละมุนกับคุณหมอเค้าหน่อยนะ :hao6:
-
ว๊ายยยยยย ค้างมากค่ะ
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
ดันๆๆๆ ดันให้ไปขึ้นหน้าแรก เราจะกดดันคนเขียนนนนน
ลอยคอรอคอยยยยยยยยยย
-
เราเชียร์หมอคีย์ กับคุณออยอ่ะ :ling1:
:z6:ไอเสือ
-
หายไปใหนอ่ะ
มาต่อเร็วๆนะคับ
คิดถึงหมอที่สุดเลยยยยย
-
:sad4: :sad4: :sad4: คุณหมออยู่แห่งหนใดดดดดดดดดดดด :z3: :z3: :z3:
-
ค้างอย่างแรงนิ
ตอนนี้โจนลักพาตัว
ตอนหน้าโจนปล้นสวาท
รอตอนต่อไปน่าาา
-
มารอ :m23:
-
นั้งบี้ยุงรอคุงหมอออออออออออ
-
โถ่ หมอมะรุม :z3:
-
นี้นั้งย้อนอ่านตั้งแต่ตอนแรกใหม่ รอคุณหมอเลยนะ
อยากอ่านนนนน อยากอ่านนนนนนนนนนน
คิดถึงคุณหมอแล้วววววว
-
:z3: :z3: :z3: :katai4: :katai4: พี่เสือจะทำไรน้องอะ :hao7: :hao7:
-
:pighaun: :z1: :haun4: :oo1: :call: :heaven :pig4:
-
ตอนที่ ๑๐…ทวงบุญคุณ
วรทย์บอกกับตัวเองว่าจะไม่ยอมคล้อยตามไปกับจูบที่มาจากการฝืนบังคับเป็นอันขาด เขาพยายามกระดกลิ้นให้ติดเพดานว่าอีกลิ้นที่เข้ามาในโพรงปากมันไม่ยอมแพ้ เกี่ยวตวัดดึงดูดจนเขาต้องยอมผ่อนตาม ทั้งร่างถูกรัดรึงด้วยอ้อมแขนแสนแข็งแรง จูบที่ทั้งกระดากและป่าเถื่อนค่อยๆ เปลี่ยนไปทีละน้อย รสหวานซาบซ่านกรุ่นกระจายไปทั่วปาก ริมฝีปากถูกบดคลึงอย่างละมุนมากขึ้น ความเจ็บทุเลาเบาบางและได้ความวาบหวามเข้ามาแทรกแทนที่ หมอหนุ่มหลับตาลงไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ากำลังตอบโต้ลิ้นใหญ่เชี่ยวชาญนั้นไป มือที่หกเกร็งผ่อนวางลงบนอกแกร่ง หัวคิ้วเลิกขมวดปลดปล่อยร่างกายให้เคลื่อนไหวไปตามธรรมชาติ
มือหนาสอดหายเข้าในเสื้อเชิ้ตตัวบางลายตารางหมากรุก แผ่นหลังเนียนเรียบภายใต้ฝ่ามือสากมันนุ่มลื่นไม่ต่างจากผ้าแพรชั้นดี พศินไล้มือขึ้นสูงไปถึงท้ายทอยแล้ววกกลับลงมาถึงเนินสะโพก ไอ้หมอคนนี้ไม่ใช่แค่ขาวจัดแต่ผิวยังดีกว่าผู้หญิงอีกด้วย
“อื้อ”
หมอหนุ่มดิ้นรนเบาๆ เมื่อบั้นท้ายรู้สึกถึงความสากหนาของฝ่ามือ ร่างน้อยขยับต่อต้านบนกายแกร่งโดยหารู้ไม่ว่ายิ่งเคลื่อนไหวส่วนหน้าของทั้งคู่ยิ่งเสียดสี อารมณ์ที่ลุกโชติของพศินโหมกระพือมากกว่าเดิมชายหนุ่มเกาะกุมบั้นท้ายกลมกลึงไว้เต็มทั้งสองฝ่ามือ ออกแรงกดกระชับให้ร่างกายท่อนล่างแนบชิดจนแม้แต่อากาศก็ลอดผ่านไปไม่ได้ หนุ่มใต้หน้าคมปล่อยริมฝีปากอิ่มสีสดที่บวมเจ่อเพราะแรงขยี้เป็นอิสระ แล้วพลิกร่างที่กว่าเป็นเท่าตัวกลับลงไปด้านล่างตามเดิม
“จะ..จะทำอะไรน่ะ” คุณหมอตัวขาวถามเสียงสั่น ไฟจากตะเกียงดวงน้อยสาดส่องใบหน้าคมให้ดูดุดันยิ่งกว่าเดิม วทรย์กลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ พยายามไม่จินตนาการถึงสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้นกับตัวเอง
“ทวงบุญคุณ” อีกฝ่ายยังตอบเช่นเดิม
สองแขนแกร่งกางคร่อมร่างน้อยตาคมจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าขาวซีด ดวงตาที่มองสบกันไหวระริกคลอเคล้าด้วยหยาดน้ำตา พศินมองไล่ไปตามแนวคิ้วที่ไม่ได้เรียวสวยเหมือนผู้หญิงแต่ก็ไม่ได้ดกหนาเท่าของเขา จมูกโด่งรั้นน้อยๆ แสดงถึงนิสัยดื้อเพ่งของเจ้าตัว และริมฝีปากสีสวยชุ่มฉ่ำจากรสจูบของเขา แสงสีส้มยิ่งทำให้ใบหน้านั้นดูเย้ายวนได้อย่างไม่น่าเชื่อ ความคิดเรื่องผิดเพศเลือนหายเหมือนโดนลมพัด วรทย์ในยามนี้ทั้งน่ารักและน่าหลงใหลจนทำให้ลืมเงื่อนไขที่ตั้งไว้ นิ้วแกร่งจับปลาบคางเรียวผิวใต้นิ้วมือนุ่มเนียนเหมือนผิวเด็ก หัวใจเขาเต้นแรงสติถูกครอบงำด้วยตัณหา
ใบหน้าคมคร้ามซุกลงที่ซอกคอหมอหนุ่มตัวแข็งพยายามเกร็งลำคอไม่ให้โดนรุกรานได้ง่ายๆ แต่ไม่ว่าจะหลบเลี่ยงไปทางใดผิวเนื้อที่ลำคอก็โดนลิ้นร้อนไล้เลีย มือเรียวยกขึ้นดันไหล่หนาให้ออกห่าง ขนในกายพากันลุกชันเมื่อสำเหนียกได้ว่าตัวเองกำลังโดนผู้ชายแตะต้องเนื้อตัว
“หยุดนะ! นายจะบ้าไปแล้วหรือไง ฉันเป็นผู้ชาย เป็นตุ๊ด เป็นเกย์ ที่นายไม่ชอบอย่างไรล่ะ จำไม่ได้แล้วหรือไง”
“หยุดพูด”
พศินหยุดคำพูดของเขาด้วยการใช้ริมฝีปากกดประทับลงมา มันไม่ได้รุนแรงเหมือนครั้งแรกแต่ก็หนักหน่วงพอที่จะทำให้เขาหยุดพูดได้ คำค้านดังอยู่แค่ในลำคอ หมอหนุ่มดิ้นรนเท่าที่พละกำลังจะอำนวยแต่เพราะตัวที่เล็กและการที่ไม่ชอบออกกำลังกายทำให้ไม่อาจต้านทานคนที่แข็งแกร่งกว่าหลายเท่าตัวได้ เขาถูกมอมเมาด้วยรสจูบที่ทั้งหวาน ทั้งซาบซ่านเร้าในอีกครั้ง ขณะที่สองมือถูกตรึงไว้ข้างกายเพื่อป้องกันการขัดขืน พอหนำใจกับโพรงปากหวานฉ่ำแล้วริมฝีปากหนาสีเข้มก็ลดต่ำลงมาที่ซอกคอนุ่มอีกครั้ง เลือดในกายเขาร้อนผ่าวไปหมดความต้องการพุ่งพล่านเหมือนน้ำเดือด
“อื้อ ปล่อยนะโว๊ย!”
แทนที่จะฟังกันพศินกลับใช้ปากขบเม้มผิวเนื้อนุ่มด้วยความหมั่นเขี้ยว เขาไม่สนใจหรอกว่ามันจะสร้างรอยอะไรไว้หรือไม่ รู้แต่ว่าอยากจะกัดกินร่างนี้ไปทั้งหมด เขาคลุกใบหน้าสลับซ้ายขวาลิ้มรสเนื้อหวานอย่างต้องการรู้ว่ามันจะหวานเท่ากันหรือไม่ แต่ไม่ว่าจะส่วนไหนผิวกายของคนๆ นี้ก็หวานเหมือนน้ำอ้อยแต่หอมเหมือนคุกกี้ ทว่าอีกคนไม่ยอมง่ายๆ ยังคงดิ้นรนต่อต้านเต็มกำลังเท่าที่จะยังพอมีเหลืออยู่บ้าง เขาเริ่มหงุดหงิดกับลำตัวที่บิดไปมาและหน้าขาที่ยกขึ้นลงคล้ายจะยกยัน พศินทำเสียงจิ๊จ๊ะในคอก่อนจะรวบแขนเรียวทั้งสองขึ้นไว้เหนือศีรษะแล้วใช้มือเพียงข้างเดียวกดทับมันไว้
ใบหน้าคมเข้มคร้ามแดดเงยจากซอกหอมน่ากินเหมือนขนม ตาคมพราวไปด้วยความต้องการที่สูงขึ้นทุกนาที ปลายนิ้วแกร่งสะกิดกระดุมเสื้อเม็ดแรกหลุดออกไป แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ดั่งใจเขากระตุกมันพรวดเดียวกระดุมเม็ดที่เหลือก็หลุดทั้งแถบ แผ่นอกเปลือยเปล่าปรากฏสู่สายตา
มันไม่มีทรวงอกอิ่มตั้งเป็นเต้าเหมือนของผู้หญิง หรือสัดส่วนเว้าโค้งเย้ายวนใจ มีเพียงแค่หน้าอกแบนๆ แต่ขาวจัดไม่ต่างจากน้ำนมสด และเม็ดทับทิมสีสด ลมหายใจเขาติดขัดมากขึ้นเรื่อยๆ ตาคมจับจ้องอยู่ที่เม็ดน้อยๆ ทั้งสองที่กำลังค่อยขดตัวเข้าหากันจนตั้งชัน ชายหนุ่มใช้ปลายนิ้วเขี่ยเล่นเบาๆ
“อื้อ”
ไม่แน่ใจว่าเสียงที่อีกฝ่ายเปล่งออกมาเป็นเสียงต่อต้านหรือเสียวซ่านกันแน่ เขาเหลือบมองใบหน้าขาวเนียนอีกครั้งซึ่งตอนนี้มันไม่ได้ซีดเผือดเหมือนกระดาษอีกแล้วแต่กลับซับสีเลือดได้อย่างน่ามอง พศินได้ใจใช้หัวแม่มือบีบเคล้นยอดอกนิ่มอีกครั้ง
“อ๊ะ ไม่เอา หยุดนะ”
วรทย์เกลียดเสียงและความรู้สึกที่ตีกันยุ่งเหยิงของตัวเองเหลือเกิน เขายังสติมากพอจะบอกตัวเองให้รู้ว่าสิ่งที่พศินทำกับตัวเองมันน่ารังเกียจและหยามศักดิ์ศรีลูกผู้ชายมากแค่ไหน แต่ร่างกายมันกลับทำให้เขาสั่นสะท้านนิ้วแข็งๆ ที่ป้วนเปี้ยนที่หน้าอกมันสร้างความกระสันให้ไม่น้อย แม้ว่าเขาจะพยายามบิดตัวหนีแต่มันไปได้ไม่ไกลเลยในเมื่อลำตัวที่ทั้งแกร่งและใหญ่หนาทาบทับเอาไว้เช่นนี้ ที่ข้อเท้าปวดหนึบเพราะขยับมากเกินไปเขาอยากจะร้องไห้กับสถานการณ์ตอนนี้เหลือเกิน
สัมผัสเย็นชื้นแต่อุ่นซ่านแตะลงบนยอดอก ร่างน้อยสะดุ้งสุดตัวเขาเหลือบตามองก็เห็นศีรษะทุยปกคลุมด้วยเส้นผมสีดำคลุกเคล้าอยู่ที่หน้าอกตัวเอง หมอหนุ่มดิ้นเต็มกำลังยกขาขึ้นหมายจะถีบให้อีกฝ่ายรู้ตัวว่ากำลังเรื่องทุเรศอยู่แต่ท่อนขาที่ก่ายทับแข็งแรงและหนักมากเกินไปจึงเป็นการออกแรงที่เสียเปล่าซ้ำยังทำให้ขาอีกข้างที่บาดเจ็บได้รับการกระทบกระเทือนไปด้วย
“โอ๊ย!”
พศินเงยหน้าขึ้นเม็ดทับทิมแสนหวาน แต่ปลายลิ้นยังลิ้มรสอยู่ตาคมมองใบหน้าที่บิดเบี้ยวของหมอหนุ่ม เขาไม่ได้รู้สึกสะใจเหมือนที่ควรจะเป็นแต่ใบหน้านั่นมันกลับไปกระตุ้นให้ตัณหาลุกลามยิ่งกว่าเดิม เขาละสายตากลับมาที่ส่วนหอมหวานตรงหน้า ย้ายอีกข้างไปอีกข้างทิ้งไว้แค่ความเปียกชื้นและความไหววูบให้อีกคนได้สั่นสะท้าน ชายหนุ่มเงยหน้าจากแผ่นอกบางเมื่อได้รสหวานจากอกจนสมใจ เพิ่งรู้เมื่อครู่เองว่าหน้าอกผู้ชายมันก็น่าพิสมัยไม่ต่างจากของผู้หญิงเท่าไรนัก
(มีต่อ)
-
“นมมึงหวานดีว่ะ” เขายิ้มที่มุมปาก ก่อนจะยื่นจมูกไปกดที่แก้มนุ่มเป็นการหยอกเย้าให้ไอ้หมอหน้าตุ๊ดมันอายเล่น แล้วมันก็เช่นนั้นหน้าของมันแดงยิ่งกว่าเดิม แถมแดงลงมาถึงลำคออีกด้วย
มือแกร่งหยาบแตะเบาๆ ที่หน้าท้องเนียนแบน นึกสงสัยเหมือนกันว่าไอ้หมอนี่มันเคยออกำลังบ้างหรือเปล่าเนื้อตัวมันถึงได้นุ่มนิ่มไปหมด แต่ก็ไม่ได้ผอมแกร็นน่าเกลียดเพียงแต่ไม่ค่อยมีกล้ามเนื้อเหมือนผู้ชายเขามีกัน พ่อแม่มันคงไม่ปล่อยไปไหนตัวมันถึงได้ขาวเหมือนหยวกกล้วย เขารับรองเลยว่าถ้าไอ้ดินเห็นมันต้องลืมน้องจอยร้านคาราโอเกะไปแน่นอน ไม่ใช่แค่ขาวแต่ยังเนียนนุ่มมือลูบเพลินลืมไปเลยว่านี่เป็นผิวของผู้ชาย ขอบกางเกงยางยืดคาดทับสะโพกเล็กหัวใจเขาเต้นเร็วพลางจินตนาการถึงสิ่งที่ซ่อนอยู่ภายในแม้จะรู้อยู่ว่ารูปร่างหน้าตาคงไม่ต่างกันสักเท่าไรก็ตาม นิ้วแกร่งเกลี่ยเบาๆ ที่หลุมสะดือ เจ้าตัวยกขาขึ้นขดเพื่อป้องการปราการของตัวเองแต่เพราะขาอีกข้างยังบาดเจ็บอยู่มันเลยไม่ได้ช่วยอะไรเท่าไรนัก
“ขยับมาเดี๋ยวขามึงก็ไม่หายหรอก”
ริมฝีปากอิ่มเม้มจนเป็นเส้นตรง ที่ไอ้บ้านี่พูดมันคือความจริงเขากำลังเจ็บที่ข้อเท้าเพิ่มมากขึ้นทุกขณะแต่ก็ไม่อาจทนนอนเฉยๆ ให้ผู้ชายลวนลามได้เช่นกัน
“ปล่อยนะโว๊ย! เลิกทำบ้าๆ นี่ซะที ฉันไม่ได้เกย์นะ”
พศินเงยหน้าจากหน้าท้องเนียนขาวจัด ปากได้รูปสีเข้มยิ้มเหยียด “กูก็ไม่ได้เป็น”
“ไม่ได้เป็นแล้วทำทำไม!” ศรีษะเล็กผงกขึ้นจากแคร่ไม้ไผ่
“กูอยากลองของแปลก”
“ไอ้บ้าเอ๊ย!”
วรทย์สบถเสียงดัง สองมือที่ถูกรวบไว้เหนือศีรษะบิดเร่าเขาสาบานว่าถ้าหลุดไปได้เขาจะต่อยปากมันให้ยับไปเลย เขาไม่ใช่ของแปลกสำหรับใคร ถึงเขาจะตัวเล็กผิวขาวและมีใบหน้ากระเดียดไปทางผู้หญิงแต่เขาไม่เคยทำตัวเป็นเพศที่สามอย่างที่โดนกล่าวหาสักนิด แต่ถึงจะเป็นมันก็ไม่เดือดร้อนใครเขาไม่ได้ไปจี้ปล้นหรือฆ่าใครตายเสียหน่อย ไอ้คนที่กำลังจะทำมิดีมิร้ายนี่อยู่ต่างหากที่อันตรายปากบอกว่ารังเกียจแต่การกระทำกลับตรงกันข้าม
คำด่าทอไม่ได้สร้างความสะดุ้งสะเทือนให้กับคนที่เริ่มจะติดใจของแปลกนัก มือกร้านที่ว่างเพียงข้างเดียวกระตุกดึงเอากางเกงนอนเนื้อนิ่มหลุดจากสะโพกเนียนลงไปถึงต้นขา ชั้นสีขาวห่อหุ้มสัดส่วนอ่อนไหวที่ยังไม่ได้ตื่นตัวซึ่งต่างจากของเขาลิบลับ ทั้งที่เขาเป็นฝ่ายปรนเปรอแต่กลับมีอารมณ์มากกว่ามันเสียอีก พศินใช้มือลูบที่ส่วนนูนเบาๆ แต่มันก็มากพอที่จะทำให้เจ้าตัวสะท้านได้ เขามองสะโพกขาวที่บิดหนีด้วยความตื่นเต้นตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนยั่วได้เท่าไอ้หมอนี่มาก่อน แต่ถ้าเปลี่ยนเป็นไอ้ดินเขาต้องอ้วกแตกแน่นอน
“อย่านะ พอได้แล้ว!”
คำปรามกลายเป็นหมัน ชั้นในสีขาวถูกรูดลงไปอยู่ที่ต้นขาตามกางเกงไป ลำกายเล็กยังไม่ตื่นตัวเต็มที่ แสงไฟวูบวาบจากตะเกียงพอจะมองเห็นว่าสีสันของมันสวยสดไม่น้อย เพราะไอ้คุณหมอตัวขาวน้องชายเลยสีสวยไปด้วย เขากำมือไปรอบแก่นกายกระตุกเบาๆ สองสามครั้งก่อนจะรูดรั้งแรงขึ้น สะโพกมนยกสูงคล้ายจะบิดหนีแต่มันกลายเป็นขยับให้เข้าที่เสียมากกว่า
“มีอารมณ์แล้วซิ มึงต้องภูมิใจนะกูไม่เคยจับของใครนอกจากตัวเองมาก่อนเลย”
“อื้อ ไม่เอา หยุดนะ”
แม้ว่าสมองจะร้องบอกว่าสิ่งที่เขากำลังถูกกระทำมันน่าเกียจมากแค่ไหน แต่ร่างกายมันสวนทางอารมณ์ของเขากำลังพุ่งสูงขึ้นอย่างน่ากลัว เขาหลับตาแน่นพยายามต่อต้านเกลียวคลื่นแห่งความต้องการที่ถาโถมเข้าใส่ แต่มันยากเหลือเกิน ส่วนอ่อนไหวถูกกระตุ้นอย่างนั้นไม่มีผู้ชายคนไหนทนได้หรอก
คนที่ถือไพ่เหนือว่าเร่งมือเร็วขึ้น ส่วนปลายเริ่มมีหยาดน้ำ มันขยายขนาดพองตัวในมือของเขาแต่ถึงกระนั้นมันก็ยังเล็กมากอยู่ดีถ้าเทียบกับของเขา ทั้งความคิดและความรู้สึกมันไม่มีคำว่ารังเกียจหรือขยะแขยงสักนิดเขากำลังปฏิบัติกับมันราวกับทำให้ผู้หญิง เขาชอบที่ฟังเสียงครางของมัน
“อื้อ ยะ..อย่า อ๊ะ จะไม่ไหว”
“ไม่ไหวก็ไม่ต้องทน เดี๋ยวกูส่งมึงก่อนแล้วค่อยตากู”
มือเร่งเร้าด้วยจังหวะที่เร็วและหนักหน่วงกว่าเดิม สติและความคิดพร่าเลือนเลือดในกายร้อนขึ้นหลายองศา สะโพกเล็กบิดเร่า เสียงครางเผลอหลุดให้อีกคนได้ฟังเป็นระยะๆ วรทย์เกลือกหัว เสียดสีแผ่นหลังกับแคร่จนเจ็บแต่ความเสียวซ่านที่ก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็วมันมีมากกว่า เขาลืมไปแล้วตัวเองกำลังตกอยู่ในสถานการณ์คับขัน ไม่กี่อึดใจท้องน้อยก็เสียดวาบ มันเกร็งแน่นก่อนจะปล่อยเอาสายธารขุ่นพวยพุ่งเป็นสาย แล้วตกลงที่หน้าท้องเนียนของตัวเอง
พศินมองดูหยาดน้ำข้นที่เปื้อนเต็มฝ่ามือของตัวเอง กลิ่นคาวแต่ไม่จัดชวนให้ลิ้มลอง เขาใช้ลิ้นแตะลิ้มรสของมันรสชาติไม่ได้เลวร้ายแต่ก็ไม่อาจกินกับข้าวได้
“ขมๆ หวานๆ ลองชิมหน่อยไหมล่ะ”
“อื้อ ไม่เอา” คนสิ้นแรงเบนหน้าหนีปลายนิ้วสีเข้มติดน้ำสีขุ่นที่ยื่นมาจ่อที่ริมฝีปาก กลิ่นของมันคลุ้งไปทั่วเขานึกขยะแขยงตัวเองนัก
ร่างสูงใหญ่หัวเราะเบาๆ ในคอ เขาอาศัยจังหวะตอนที่มันกำลังเหนื่อยอ่อนดึงกางเกงและชั้นในสีขาวรวดเดียวไปติดที่ข้อเท้า กระตุกมันให้หลุดจากขาข้างที่ปกติก่อนจะแทรกกายเข้าไประหว่างท่อนขาเรียวขาว ตาเขาพราวระยับขาของมันสวยเหมือนขาผู้หญิงไม่มีผิด แทบจะไม่มีขนหน้าแข้งให้เคืองตา ตาคมเลื่อนมาที่ส่วนกลางลำตัวอีกครั้ง มะรุมน้อยสงบลงไปบ้างแต่ไม่ได้อ่อนย้วยหมายความว่าเจ้าตัวยังคงมีอารมณ์หลงเหลือค้างอยู่ในกาย เขาเรียนรู้วิธีการสมสู่กับเพศเดียวกันด้วยสัญชาตญาณ ของอย่างนี้ไม่จำเป็นต้องเปิดตำราศึกษาทฤษฎีถึงเวลามันจะปฏิบัติได้เอง พศินยื่นหน้าไปจูบที่กลีบปากสีสวยอีกครั้ง เขาปล่อยมือเล็กให้เป็นอิสระนานแล้วแต่เจ้าตัวคงไร้เรี่ยวแรงจะยกขึ้นมาปัดป้อง จะว่าไปการทำให้ผู้ชายเคลิ้มมันง่ายกว่าปลุกอารมณ์ผู้หญิงเสียอีก
ลิ้นเล็กตอบสนองเขาอย่างรู้หน้าที่มันง่ายดายกว่าคราวแรก ชายหนุ่มดูดดุนหยอกล้อและชวนให้เคลิ้มตามขณะที่มือลูบไล้ไปทั่วหน้าอกแบนราย ปลายสิ้นสะกิดเม็ดทับทิมสีหวานไปด้วย เขาได้ยินเสียงครางฮือในคอจากอีกคน พศินได้ใจละมือจากแผ่นอกบางไปที่หน้าท้องเนียนกอบกุมกายเล็กกระตุกเบาๆ สองสามทีแล้วละเลยไปถึงส่วนของด้านหลัง จีบรอบช่องทางปิดสนิทเขาใช้หยาดหยดที่วรทย์ทิ้งไว้ป้ายไปรอบๆ กดย้ำเบาๆ เพื่อให้กล้ามเนื้อผ่อนตัวลง เพียงไม่นานมันก็นุ่มขึ้นเขาปาดน้ำสีขุ่นที่หน้าท้องเนียนมาเพิ่มเพื่อให้ทุกอย่างง่ายขึ้น
ร่างเล็กสะดุ้งสุดตัวความเจ็บปวดแล่นปราดตั้งแต่ตัวจรดท้าย ภายในรับรู้ถึงนิ้วแข็งร้อนมันดุนดันเข้ามาอย่างเอาแต่ใจ เขาเสือกกายหนีแต่กลับโดนมือที่แข็งกว่าคีมเหล็กยืดเอาไว้ ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่ขาข้างที่เจ็บยกพาดอยู่บนไหล่ของคนตัวโต
“ยะ..อย่านะ พอได้แล้ว อื้อ ไม่เอา”
เขาปฏิเสธเป็นรอบที่ร้อยหวังเหลือเกินว่ามันจะฟังเสียงคัดค้านของเขาบ้าง แต่นิ้วนั่นกลับเสือกไถลเข้ามาล้ำลึกมากกว่าเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงความตั้งใจที่อยากจะลองของแปลกใจคนป่าเถื่อนคนนี้ได้
(มีต่อ)
-
“ข้างในมึงโคตรร้อนเลยว่ะ ตอดดีด้วย”
เขารู้สึกตื่นเต้นเหมือนโดนขึ้นครูครั้งแรกไม่มีผิด ช่องทางที่แสนคับแคบนั่นมันเร้าใจยิ่งกว่าของผู้หญิงเสียอีก ร้อนและรัดแน่นไปหมดแค่นิ้วยังขยับลำบากแล้วถ้าเป็นไอ้เสือน้อยของเขามันจะเข้าไปได้หรือเปล่า ความอยากรู้อยากลองก่อตัวสูงขึ้นเรื่อยๆ นิ้วแรกเข้าไปจนพอขยับได้เขาเพิ่มจำนวนนิ้วโดยไม่ต้องขออนุญาตเจ้าของร่าง ขาเรียวขาวถูกจับแยกให้กว้างกว่าเดิมเพื่อรองรับอีกนิ้ว
“พะ..พอแล้ว อย่าทำอะไรฉันเลยนะ นายเสือ ฉะ..ฉันกลัว”
พศินส่ายหน้าจุ๊ปากเบาๆ เป็นเชิงปราม “ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก กูจะตั้งใจทำให้สุดฝีมือเลย”
นิ้วสีเข้มทั้งสองหมุนวนภายในทางรักอบอุ่นชั่วจังหวะนึงที่นิ้วใหญ่กวาดกวักในโพรงร้อนมันไปโดนจุดที่ทำให้เจ้าของร่างสะดุ้งโหยง แนวไขสันหลังเขาเสียววาบเรียวขาสั่นระริกหลุดครางฮือด้วยความรัญจวนใจ
“อ๊ะ ตรงนั้น อื้อ”
คิ้วหนายกสูง เขารับรู้ถึงปฏิกิริยาที่เปลี่ยนไปผนังร้อนบีบตัวเข้าหากันแน่นกว่าเดิม แม้ว่าบริเวณอื่นจะตอดรัดแต่ไม่ก็หนักหน่วงเท่าจุดนี้ พศินลองขยับนิ้วไปที่เดิมอีกครั้งคุณหมอตัวน้อยตัวสั่นสะโพกยกสูงครางกระเส่าชายหนุ่มกดนิ้วย้ำๆ เนื้อนุ่มบีบตัวรุนแรง เขาเหลือบมองใบหน้าหวานเหยเกมันแสดงออกทั้งความเจ็บปวดและสุขสันต์ไปพร้อมกัน ไล่ต่ำมาตามแผ่นอกบางขาวเนียนยอดอกชูชันคัดเคร่งน่ามอง หน้าท้องเรียบไร้ไขมันและกายเล็กที่กำลังพองตัวอีกครา
ส่วนกลางลำตัวของเขาปวดหนึบมากขึ้นทุกทีจนเกรงกว่าถ้าหากเขาไม่ทำอะไรสักอย่างมันต้องระเบิดแน่นอน เขาถอดนิ้วจากช่องทางแสนคับแคบนั่น แล้วรูดซิปกางเกงยีนส์เนื้อหนาของตัวเองออก เสื้อน้อยดีดตัวออกมามันตื่นตัวเต็มที่โดยไม่ต้องปลุกเร้าแต่อย่างใด อกแกร่งสะท้อนขึ้นลงลมหายใจกระชั้นถี่ เขาตื่นเต้นยิ่งกว่าตอนที่ได้รู้จักคำว่าเซ็กส์เสียอีก มือใหญ่สีเข้มประคองลำกายพองร้อนยิ่งกว่าเหล็กนาบไฟของตัวเองจดจ่อที่ปากทาง ไม่แน่ใจเหมือนกว่าขนาดที่ไม่ธรรมดาของตัวเองจะสามารถเข้าไปในนั้นได้
ศีรษะเล็กผงกขึ้นจากแคร่แข็งอีกครั้ง ความเสียวที่เพิ่งได้รับเมื่อครู่หายไปแทบจะทันที ตากลมเบิกกว้างมองไปที่สดส่วนใหญ่โตที่ครั้งนึงเขาเคยต้องรองรับมันด้วยปากของตัวเองมาแล้ว วรทย์เสือกกายหนีเท่าที่สังขารจะอำนวยแต่เพราะขาข้างที่เจ็บยกพาดอยู่บนบ่ากว้างเลยทำได้แค่ขยับแล้วก็ถูกจับกลับมาที่เดิม ใบหน้าหวานซีดเผือดสั่นไปมาปฏิเสธสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น
“ไม่เอานะนายเสือ อย่าทำบ้าๆ ฉันเป็นผู้ชาย นายก็เป็นผู้ชาย”
“แต่กูอยากเป็นยอดชาย มึงเคยได้ยินไหม ชายได้ชายคือยอดชายน่ะ”
“ไอ้บ้า! นายมันบ้าไปแล้ว ไม่นะ ปล่อยนะโว๊ย!” ร่างเล็กดิ้นพลาดสองมือปัดป่ายไปทั่วแม้ว่าจะไม่โดนอะไรเลยนอกจากอากาศก็ตาม
คนที่โดนตัณหาเข้าครอบงำหน้ามืดตามัวด้วยความต้องการ เขาไม่สนใจหรอกว่าคนที่อยู่ใต้ร่างตัวเองจะเป็นเพศอะไรขอให้ได้ระบายความกำหนัดออกมาบ้างก็พอ ปลายยอดเบ่งบานใหญ่จ่อชิดกับจีบรอบโพรงร้อนที่ปิดสนิทเขาพยายามดันกายเข้าไปแต่มันเล็กและคับแคบเสียจนต้องถอยออกมา ใช้นิ้วมือทำหน้าที่เบิกทางอีกครั้งน้ำหล่อลื่นน้อยลงจึงจำเป็นต้องใช้น้ำลายเข้าช่วยเมื่อสองนิ้วนำหน้าได้สำเร็จเขาก็หมายจะนำตัวเองเข้าไปบ้าง ทว่าทุกอย่างมันไม่ได้ง่ายดายอย่างที่คิด
“พี่เสือ!”
:hao7:
nc ประหลาดๆ มาแล้วจ้า ยังแต่งไม่เสร็จแต่รู้ว่ารอเลยเอาเสิร์ฟก่อน
-
ขอที่เหลือด่วน แอร้ยยยยย
-
เสือหน้ามืด...เลือกพุ่งหื่นไปหนาย
ใครมาเรียกเสือหว่าช่ายออยรึเปล่า?
รอส่วนที่เหลือจร้า^_^
-
เง้อออออ ค้างมาก<<~
ฟินเว่ออออออ รีบมาต่อนะค้าาา
ใครกันนะมาขัดจังหวะ
-
ขอกรีดร้องดังๆ ไอ้นายเสือหมอมะรุมเค้าไม่ใช่ของเล่นให้แกมาลองนะโว้ย :angry2:
-
:katai1: :katai1: ใครเรียกกก? ? อย่ามาขัดจังหวะพี่เสือนะ
ค้างมากค่ะ :a5: :a5:
-
สงสารหมอมะรุมอ่า นายเสือถนอมเค้าหน่อย
-
มันค้างๆๆๆอ่ะ
รอๆๆๆๆ
-
ช็อคคคค#มันค้างมาก
-
ออยมาช่วยหรือเปล่า
-
กร๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซ *พ่นไฟ
โอ้ยยยยย ใครๆๆๆๆ ใครมาขัดดดดดดด
โอ้ยยยยยย ใจจะขาดดด คือลุ้นนนน 55555
จิกหมอนจะขาด แต่อีกแง่ก็ดีใจที่หมอมะรุมมีคนมาช่วยนะ
แหม่ แต่ก็อยากให้อิพี่เสือได้หมอมะรุมเหมือนกัน
ดูสิว่าจะหลงได้ขนาดไหน โถ่ววววว ไอทีาบอกว่าเกลียดนะ
อยากสมน้ำหน้าตอนกลืนน้ำลายตัวเองสุดดดด
#อยากเห็นโมเม้นครอบครัวสุขขีสุดดดด #พ่อเสือะมะรุมน้องพิกเรต #แค่คิดก็เขินนน
-
ลุ้นจนบ้าแล้ว :katai4:
-
ลุ้นๆ :katai2-1:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: ค้างง่ะ เอาที่เหลือมาด่วนๆ :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
เสือบอกว่าชายได้ชายคือยอดชาย
แต่เคยมีคนบอกหรือเปล่าว่าถ้าได้หลังแล้วจะลืมหน้า
เสร็จแน่แกไอ้เสือ :hao7:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง 555 :katai1:
-
อ๊ากกกกกกกกกกก :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
เอามีดมาแทงกันเลยเหอะถ้าค้างแบบนี้อ่าาาา :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
หมอมะรุมช่วยชีวิตนายเสือไว้ตั้งหลายครั้ง หมอทวงบุญคุณกลับสิ
-
:katai1: อ้าววววววววววววว ......คัยมาอีกล่ะ
-
:z3:
ทำกันได้ลงคอ คนแต่งใจร้ายที่สด นี่พุดเลย !!
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :katai4: :katai4: :katai4:
คร้ายยยยยยยยยย มาขัดทำม้ายยยยยยยยยย :katai1:
-
ใครจะมาช่วยมะรุมไหมอ่ะ ไม่อยากให้เสือมันปล้ำมะรุมเลย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ค้างที่สุดเท่าที่เคยอ่านมา :katai1: :katai1: :katai1:
ตอนแรกไม่อยากให้นายเสือข่มขืนหมอมะรุมเลย
แต่พออ่านคนเขียนๆแล้ว ไม่อยากให้มีคนมาขัดเลย ไหลลื่น :laugh: :haun4:
น่าจะเป็นอาออยแน่ๆ
มาต่อไวๆนะค่ะ วันนี้เลยนะค่ะ :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
ใจจะขาดแล้ว
+๑
+เป็ด
o13
-
โอ๊ยยย ลุ้น เครียด :serius2:
-
อ๊ายยยยย ขัดจังหวะ พี่เสือตายแน่
-
:z10: :z10: ถนอมหมอหน่อยพี่เสืออออ บอกแล้วให้ไปที่เตียง :hao7: :hao7:
-
โถ่พี่เสือตกสวรรค์เลย
-
ค้างมากกกกกกกกกก :katai1:
-
:oo1: :oo1: :oo1: :hao7: :hao7: :hao7:
-
เหยดดด..ค้างเติ่ง :katai1:
-
:m25:เกือบไปแล้ว หมอมะรุม+1
-
เชอะ. ไอ้บ้าเสือ ต่อไปหมอเชิดเลยไม่ต้องสนใจมัน ปล่อยให้มันคลั่งคิดถึงหมอไปเลยยยย
ว่าแต่ใครเรียกพี่เสือฟระ 5555+
-
ม้ายยยยยยย
ทำอย่างนี้ได้ยังไง
ทำได้ยังไง......
มาขัดกันแบบนี้ได้ยังง้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :z3:
-
กรี้ดดดดดดดดดดด กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มมมมมมมมมม :mew5:
:ling1:
:katai2-1:
-
เอ๊ะๆๆๆ เหมือนจะมีคนมาขัดจังหวะ เอ๊ย มาช่วยหมอมะรุมทันสินะ
:z1:
-
อะโดนขัดหรือนี่
โอ้ยต่อด่วนๆ
-
:serius2: :serius2: จะลงแดงแล้วน้าส์ มาต่อที :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
-
ตามอ่านทีเดียวรวด!!! เมื่อวานถึงตอนล่าสุดตอยตี 2 เลยตื่นมาเม้นวันนี้แทน โฮกฮากก :katai4:
ไม่ชอบอิพี่เสือเรยอ่ะ คือเป็นผู้ใหญ่มีลูกแล้วป่ะ แต่ทำนิสัยเหมือนเด็กอ่ะ จะต้องเอาชนะ แก้แค้นบ้าบอให้ได้ อิลูกน้องที่ชื่อดินอีกคน ปากพล่อยตลอด พูดจาแต่ละอย่างดีๆทั้งนั้น(ประชด!)
หมอมะรุมน่าสงสารอ่ะ โดนแต่ละอย่างทั้งๆที่ตัวเองก็ช่วยเหลือไอ้พี่เสือนั้นแท้ๆ จับให้คู่หมอคีย์ซะเลยดีม่ะ เตะอิพี่เสือออกจากบทพระเอก :z6:
ยิ่งตอนล่าสุดนี่อ่านแล้วเกลียดอิพี่เสืออ่ะ ข่มขืนหมอมะรุมทำม้ายยยยยย แต่ก็ไม่อยากให้มีคนมาขัดจังหวะเหมือนกัน โมเม้นเข้าด้ายเข้าเข็มกันเลย 555555 เอ๊ะ! ตกลงเชียร์ให้พี่เสือกดหมอมะรุมให้ได้ใช่ป่ะเนี่ย ตอบ!! ใช่จ๊ะ! เอิ๊กกๆ 555 :hao6:
ตามจิงเราชอบลุคพระเอกแบบโหดเถื่อนนะ ซึ่งแบบพี่เสือนี่ใช่เลย แต่การกระทำช่วงแรกๆทำเราโกรธพี่เสือมากอ่ะ คนเขียนบรรยายดีมาก จนเราอินสุดๆอ่ะ 55555 :katai2-1: จะติดตามต่อไปว่าเรื่องราวจะเป็นยังไงนะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนก๊าบบ :mew1:
แต่ตอนนี้คือค้างงงง! ค้างมาก รบกวนคนเขียนมาต่อไวๆเลยจ่ะ :z3: :hao7: :ling1: :serius2: :z10:
ปล. nc ช่วงแรกเรียกเลือดได้ดีเลยจ่ะ :z1: :haun4: :jul1: :oo1:
-
เริ่มจะหลงเรื่องนี้ไม่แพ้ sotus ของเจ๊เด็มแล้วแหละ o13
-
เย่!!! มีคนมาขัดจังหวะแล้ววววว :katai5:
-
ตอนที่ ๑๐ ต่อ
“พี่เสือ!”
ร่างหนาหยุดชะงัก สรรพนามที่ใช้เรียกนั้นไม่ได้มาจากคุณหมอหน้าหวานนี่แน่นอน เขาหันมองที่ต้นเสียงทันทีชายหนุ่มสบถด้วยขัดใจ เขาอุตส่าห์ให้ไอ้ห่าดินดูต้นทางให้แล้วแท้ๆ แต่อาณกรก็โผล่มาจนได้
“พี่กำลังทำบ้าอะไร!”
ร่างเล็กของผู้จัดการไร่เคียงฟ้าก้าวอาดๆ อย่างไม่กลัวเกรงเจ้าของไร่ตัวจริง มือเล็กกระชากหัวไหล่แกร่งเต็มแรงจนร่างหนาของพี่ชายคนละเลือดหลุดจากคุณหมอที่นอนหอยหายใจอยู่บนแคร่ เขามองพี่ชายไม่วางตาขณะที่เข้าไปประคองร่างของวรทย์เอาไว้
“ไอ้ห่าดิน! ไอ้เหี้ยเอ๊ย! กูบอกให้มึงดูต้นทางไว้ไง”
“ไม่ต้องไปโวยวายกับดินเลย” อาณกรช่วยคนโชคร้ายติดกระดุมเสื้อเพราะลำพังเจ้าตัววันนี้ติดไม่ได้แน่เพราะมือสั่นเหลือเกิน ก่อนจะค่อยๆ ใส่กางเกงคืนกลับเข้าที่ ร่างที่ไม่ใหญ่ไปกว่ากันลุกขึ้นจากแคร่เดินไปประจันหน้ากับพี่ชาย แววตาเอาเรื่องอย่างเต็มที่ “พี่ทำเกินไปแล้วนะ หมอมะรุมเขาไปทำอะไรให้พี่ถึงต้องทำกันขนาดนี้”
นายเสือที่ดันเอาอาวุธประจำกายกลับเข้าที่ได้สำเร็จกำลังจะเบี่ยงตัวเดินหนี ไม่ใช่ว่ากลัวแต่ไม่อยากจะปะทะอารมณ์กับอีกฝ่ายต่างหาก แต่น้องชายร่วมสถาบันไม่ยอมกระชากหัวไหล่ดึงรั้งเอาไว้
“อย่ามาเดินหนีกันนะ! ไหนบอกมาซิพี่คิดอะไรอยู่ ไหนว่าเกลียดพวกตุ๊ดพวกเกย์อย่างไรล่ะ แล้วไอ้ที่ทำอยู่มันเรียกว่าอะไร”
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับนาย” คนทำผิดตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ใจพาลนึกอยากจะไปตบกะบาลไอ้โจรกลับใจที่ชื่อไอ้ดินเสียให้หายหงุดหงิด อุตส่าห์บอกให้มันดูต้นทางแท้ๆ แต่ที่ไหนกำลังเข้าได้เข้าเข็มอยู่แท้ๆ อาณกรดันโผล่มาได้จังหวะพอดี เขาปลดมือเล็กของหนุ่มรุ่นน้องออกแต่อีกฝ่ายยอมง่ายๆ เสียที่ไหน
“ไม่เกี่ยวได้อย่างไร นี่มันไร่เคียงฟ้านะพี่ ไร่ที่ผมเองก็ทุ่มเทกับมันไม่ต่างกับพี่ แล้วพี่ก็เป็นพ่อของพิกเร็ตถ้าพิกเร็ตรู้ว่าพ่อของตัวเองจะข่มขืนผู้ชายจะรู้สึกอย่างไร ทำอะไรทำไมไม่คิดหน้าคิดหลังให้ดี แล้วที่สำคัญคุณมะรุมเขาก็ไม่เคยทำผิดอะไรด้วย”
“พอแล้ว! หนวกหูว่ะ”เขาปัดมือที่ยังจับแน่นที่หัวไหล่ออก แล้วเดินหนีไปอย่างไม่ต่างจากพวกที่ชนแล้วหนี
ประตูกระท่อมเฝ้ายามถูกปิดเต็มแรงจนบ้านที่ก่อขึ้นง่ายๆ สะเทือน อาณกรถอนลมหายใจเสียงดังมองดูแผ่นหลังกว้างที่หายไปพร้อมกับประตูที่เข้ามาแทนที่การมองเห็น เขายืนนิ่งอยู่ชั่วอึดใจยอมรับว่าทั้งโกรธทั้งผิดหวัง เขาคิดว่าการที่ล้างลาจากเหล้าจะทำให้พี่เสือกลับมาเป็นพี่เสือคนเดิมแต่ดูเหมือนว่ามันจะกลับมาแค่ครึ่งเดียวเท่านั้นเพราะพี่เสือคนเก่าไม่เคยทำตัวต่ำเช่นนี้ ใบหน้าขาวสะอาดเบือนกลับมาทางคุณหมอผู้โชคร้าย เขามองไม่เห็นความผิดในตัวของวรทย์สักนิดแต่พี่ชายของเขากลับจ้องแต่จะหาเรื่องอยู่ตลอดเวลา ร่างเล็กเดินกลับไปหาคนที่ยังนั่งตัวสั่นอยู่บนแคร่เขาเข้ามาทันพอดีนายแพทย์หนุ่มเลยยังไม่ถูกรุกราน ดีที่นายเดินดันเกิดกลับใจวิ่งไปบอกเขาถึงบ้าน เขาเลยมาทันเวลาก่อนที่โชคร้ายจะเกิดกับคุณหมอตัวเล็กนี่จริงๆ
“ไม่มีอะไรแล้วนะครับ เดี๋ยวผมจะไปส่งหมอมะรุมที่บ้านเอง” ดวงตากลมหวานยังฉายแววหวาดหวั่นอย่างเห็นได้ชัด เป็นใครก็ต้องกลัวกันทั้งนั้นจู่ๆ ก็ถูกฉุดมาทำมิดีมิร้ายทั้งที่เป็นผู้ชาย มือเรียวแตะที่หลังมือของคุณหมอหนุ่มเบาๆ “ผมรับรองว่าจะไม่มีเรื่องอย่างนี้เกิดขึ้นอีกเด็ดขาด”
วรทย์พยักหน้าส่งสัญญาณรับรู้ เขาไม่ได้หวาดกลัวจนถึงขั้นเสียสติตอนที่อาณกรผลักประตูเข้ามามันเหมือนเจ้าชายขี่ม้าขาวมาช่วยเขาจากกรงเล็บของซาตานไม่มีผิด วินาทีนั้นถ้าหากไม่ได้อาณกรเขาต้องตกเป็นของเล่นของนายเสือบ้าแน่ๆ ร่างกายคลายตัวจากอาการเกร็งยอมให้อีกฝ่ายเข้ามาประคองอารณกรโอบรอบหัวไหล่แต่ร่างที่ไม่ได้ใหญ่ไปกว่ากันทำให้ลำบากไม่น้อย
ไอ้ห่าดิน! พศินสบถด่าลูกน้องตัวแสบในใจเขากวาดตามองหาก็แล้ว ถามจากไอ้พวกที่เหลืออยู่สองสามคนก็แล้วแต่ไม่มีใครเห็นหัวมันสักคน คอยดูเถอะถ้าเจอตัวเมื่อไรพ่อจะเตะให้หายแค้นใจไปเลย ส่วนไอ้พวกที่เหลือก็กลัวผู้จัดการตัวเล็กจนหัวหดกันเป็นแถว เสียงปลอบประโลมดังผ่านเข้ามาในโสตประสาท เขาหันไปมองทางต้นเสียงเลยได้เห็นภาพของสองหนุ่มตัวเล็กกำลังช่วยกันทั้งประคองทั้งพยุงกันไปที่รถฟอร์จูนเนอร์สีดำ รถที่หรูที่สุดในไร่เคียงฟ้า ยิ่งเห็นก็ยิ่งหัวเสียแต่ไม่แน่ใจว่าที่หงุดหงิดงุ่นง่านขนาดนี้เป็นเพราะอาณกรเข้ามาขัดจังหวะหรือเพราะความเผลอตัวของตัวเองกันแน่
ทั้งกลิ่นกายและผิวเนื้อเนียนนุ่มยังติดตรึงในความรู้สึก ใช่ว่าเขาจะไม่เคยผ่านสงครามบนเตียง ก่อนหน้าที่จะเลือกปารินให้เป็นคู่ชีวิตเขาเองก็จัดเป็นหนุ่มเพลย์บอยคนนึงในของอำเภอนี้ สาวบ้านไหนที่ว่าสวยเขาก็สอยลงมาชมแทบหมดบาง สมัยเรียนมหาวิทยาลัยขนาดดาวคณะยังเรียกร้องขอให้เขาร่วมเตียงด้วยหลายครั้งหรือแม้แต่ปารินเองที่ออกปากชมความอึด ความทนและลีลาไม่เป็นรองใครของเขามาโดยตลอด แต่แทบจะไม่มีใครเลยที่จะทำให้เขาสติหลุดได้เท่าไอ้หมอหน้าขาวนั่น ตัวมันหอมเหมือนขนมเพิ่งอบเสร็จ ผิวก็ขาวจัดนุ่มลื่นเหมือนผิวเด็ก สมแล้วที่ไอ้ดินมันบอกใครได้เป็นเมียเอาเช้าเอาเย็นแน่ มือหนาเสยผมเส้นผมที่ยาวปรกหน้าขึ้นอย่างหัวเสีย เจ็บใจจริงๆ ที่ไอ้ดินมันกลัวอาณกรมากกว่าเขา…
“ผมส่งหมอได้เท่านี้นะครับ ต้องขอโทษอีกครั้งที่ทำให้หมอต้องเดือดร้อน”
“แค่คุณออยมาช่วยผมทันก็ถือว่าเป็นบุญคุณใหญ่หลวงแล้วล่ะครับ ผมไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าคุณออยมาไม่ทัน..” ปลายเสียงดังอยู่แค่ในลำคอ ตากลมหลุบต่ำมองพื้น ในหัวมีแต่ภาพร่างกายเกือบเปลือยเปล่าของเขาถูกมือกร้านนั่นลูบไล้
“อย่าถือว่าเป็นบุญคุณกันเลยนะครับ คิดเสียว่าแลกกับที่หมอต้องมาเจอเรื่องระยำนี่” คิดแล้วก็ยังโกรธไม่หายพี่ชายของเขาเล่นแรงเกินไปแล้ว เอานู่นเอานี่มาผสมกันมั่วไปหมดแถมยังดึงเอาคนบริสุทธิ์เข้ามาเกี่ยว ถ้าหากจะแก้แค้นพี่เสือต้องไปที่กรุงเทพฯ แล้วไปต่อยหน้าไอ้โยธินข้อหาที่เอาเมียตัวเองไปถึงจะถูก มือบางจับที่มือที่นุ่มนิ่มบีบมันไว้เบาๆ อย่างลุแก่โทษ แม้จะไม่ใช่คนทำผิดแต่เพราะคนทำคือพี่ชายที่เขาทั้งรักและเทิดทูนมันเลยกลายเป็นหน้าที่ที่เขาต้องรับผิดชอบอาจจะมากไปถึงรับผิดแทนด้วย “ผมสัญญาว่าจะไม่ให้พี่เสือทำบ้าๆ อย่างนั้นกับคุณอีกเด็ดขาด”
คุณหมอตัวเล็กระบายยิ้มบางเบา ความกลัวจางหายไปพักใหญ่แล้วถึงแม้อาณกรไม่ให้คำสัญญาเขาก็สาบานกับตัวเองว่าจะไม่เอาหน้าไปให้ไอ้บ้าเสือนั่นอีกอย่างแน่นอน
“ผมขอบคุณคุณออยมากนะครับ ที่นี่ปลอดภัยแล้วคุณออยกลับไปเถอะครับ พิกเร็ตอยู่กับพ่อแบบนั้นอันตรายแย่เลย”
อาณกรพยักหน้ารับเขาไม่ได้ห่วงที่พิกเร็ตมีพ่อไม่เต็มบาทหรอกแต่เพราะที่บ้านหลังใหญ่มีแค่เมี่ยงกับเจ้าตัวน้อยอาศัยอยู่เท่านั้นมันอันตรายอยู่ไม่น้อยโดยเฉพาะช่วงตัดปาล์ม ความจริงอยากจะวานให้ปืนช่วยอยู่เฝ้าให้แต่ดินรับอาสาแทนเพราะไม่กล้ากลับไปเจอกับพี่เสือ ปืนเลยรับหน้าที่ขับรถมาให้แม้ว่าเขาจะปฏิเสธแต่อีกฝ่ายก็ดื้อดึงจะมาให้ได้ สุดท้ายเลยนั่งรอเขาอยู่ที่รถ
“ถ้าอย่างนั้นผมไปก่อนนะครับ”
(มีต่อ)
-
นายแพทย์วรทย์ส่งยิ้มให้ไปแทนคำตอบ อาณกรรอจนร่างที่ไม่ได้ใหญ่กว่าตัวเองหายเข้าไปในห้องพักก่อนจะยอมลงจากบ้านพักไม้หลังใหญ่ ร่างบางค่อยๆ เดินลงจากบันได อาศัยแสงไฟจากรถยนต์ที่ปืนเปิดส่องให้นำทาง รถจอดอยู่ไม่ห่างจากตัวบ้านมากนักเขาถือวิสาสะขับเข้ามาจนเกือบถึงตัวบ้านเพราะวรทย์ยังเดินไม่สะดวกเท่าไรนัก แต่ยังไม่ทันจะถึงรถดีเบื้องหน้าของเขาก็ถูกขวางด้วยหน้าอกของคนที่สวมชุดกาวน์
“คุณมาทำอะไรตอนนี้”
เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นเหนือศีรษะ ใบหน้าขาวเงยขึ้นไฟจากรถจ้าเสียจนต้องหยีตาแต่เขาก็เห็นว่าผู้ที่อยู่ตรงหน้านั้นคือใคร
“หมอคีย์”
ใบหน้าหล่อหลาคมสันแต่ไม่ได้คร้ามแดดก้มมองด้วยความสงสัย การที่จู่ๆ ก็มีรถยนต์วิ่งผ่านตัวอาคารรักษาคนไข้มาด้านหลังซึ่งเป็นที่พักของเจ้าหน้าที่ก็นับว่าแปลกมากแล้วยิ่งมาตอนตีสี่ยิ่งแปลกแล้วไปกันใหญ่ เขามองใบหน้าของอาณกรสลับกับมองขึ้นไปยังห้องนอนของคุณหมออีกคนที่ไฟยังเปิดอยู่ แม้จะยังไม่รู้เรื่องอะไรชัดเจนแต่พอจะเดาได้ว่าการมาเยือนผิดเวลาของอาณกรต้องเกี่ยวข้องกับหมอวรทย์แน่นอน
“เอ่อ คือ ผมเอ่อ พอดีผมเพิ่งได้ข่าวว่าหมอมะรุมโดนฉกกระเป๋าผมก็เลยอยากมาเยี่ยม” ตอบคำถามไปก็อยากกัดลิ้นตัวเองนัก มันเป็นคำตอบที่คนโง่เท่านั้นที่จะคิดได้ แต่เขามันพวกโกหกไม่เก่งปั้นเรื่องไม่เป็นมีปัญญาคิดได้แค่นี้เท่านั้น
“มาเยี่ยม?”
เขาไม่แปลกใจเลยสักนิดที่คนฟังจะถามกลับด้วยเสียงสูง มันไม่น่าเชื่อถือเลยสักนิด อาณกรฝืนยิ้มให้ที่มองออกว่ามันไม่จริงใจสักนิด
“มันไม่แปลกไปหน่อยหรือครับที่จะมาเยี่ยมกันตอนตีสี่”
อาณกรอยากจะตอบไปเหลือเกินว่ามันยิ่งกว่าแปลกอีก แต่มันก็ดีกว่าจะบอกไปว่าพี่ชายของเขาบุกมาฉุดคุณหมอตัวเล็กถึงที่ ถ้าขืนคิมหันต์รู้เข้าพี่เสือคงได้เข้าไปนอนในตารางแน่นอน
คิ้วหนาของคุณหมอหนุ่มขมวดมุ่นยิ่งกว่าเดิม ยิ่งฟังก็ยิ่งแปลกเขาไม่เชื่อว่าอาณกรจะห่วงใยวรทย์จนต้องมาเยี่ยมกันตอนตีสี่ “ผมไม่เชื่อ กรุณาบอกความจริงมาด้วยว่าคุณมาทำอะไรที่นี่แถมยังเอารถเข้ามาถึงหน้าบ้านพักของผมอีกต่างหาก”
เขาบังเอิญเดินออกมาด้านนอกอาคารเพื่อยืดเส้นยืดสายพอดีกับรถฟอร์จูนเนอร์สีดำแล่นผ่านไปพอดี คราแรกเขานึกว่าอาจจะมีผู้ป่วยฉุกเฉินแต่มันกลับผ่านอาคารฉุกเฉินไป เลยคิดว่าอาจจะเป็นญาติของผู้ป่วยแต่เสียงเครื่องยนต์มันหายไปด้านหลังบริเวณบ้านพักของเขา เลยตัดสินใจเดินตามมาดู คุณหมอร่างสูงขยับเท้าเข้าหาหนุ่มร่างเล็กแววตาฉายชัดถึงความเคลือบแคลงสงสัย
“คุณทำอะไรหมอมะรุมหรือเปล่า”
อาณกรเผลอก้าวถอยหนี โดยหารู้ไม่ว่าท่าทางเช่นนั้นยิ่งทำให้อีกฝ่ายสงสัยมากยิ่งขึ้น “ปะ เปล่านะครับผมไม่ได้ทำอะไร”
“แล้วคุณมาทำไม”
“ก็บอกว่ามาเยี่ยมหมอมะรุมอย่างไรล่ะ”
“ผมไม่เชื่อ”
“ไม่เชื่อก็อย่าเชื่อ ผมขอตัวกลับก่อนก็แล้วกัน” ผู้ต้องสงสัยตัดบทเสียดื้อๆ พอจะเดินหนีต้นแขนเรียวก็ถูกคว้าไว้ก่อน “ปล่อยผมนะ ผมจะกลับบ้านไปนอน”
“ทำผิดแล้วคิดนะหนีหรือ” มือหนาออกแรงมากกว่าเดิมดึงรั้งร่างที่เล็กกว่าตนเกือบครึ่งเข้ามาจนแทบจะประชิดกับหน้าอกตัวเอง
“ผมไม่ได้ทำอะไรผิด ปล่อยผมนะหมอคีย์!” อาณกรเริ่มจะเสียงดังพลางดิ้นรนให้หลุดจากอุ้งมือแกร่ง
“ถ้าไม่ได้ทำอะไรผิดแล้วทำไมต้องมาที่นี่ตอนตีสี่ด้วย”
“ก็คนเป็นห่วง ความเป็นห่วงมันเลือกช่วงเวลากันได้ด้วยหรือไงล่ะ”
ตาคมหรี่เล็กลงเขาไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยินสักนิด เขาไม่อาจคาดเดาเจตนารมณ์ของการมาเยือนผิดเวลาครั้งนี้ได้ซึ่งแน่นอนว่าเขาไม่เชื่อว่ามันเป็นการเยี่ยมเยียนแน่ มือใหญ่ยังไม่คลายจากต้นแขนเรียวเขาตั้งใจจะไม่ปล่อยจนกว่าได้คำตอบที่ถูกต้อง
“ปล่อยมือจากคุณออยนะ”
เสียงของบุคคลที่สามดังขึ้น และเสียงเครื่องยนต์ที่เงียบไปแต่ไฟหน้ารถยังทำหน้าที่ให้แสงสว่างต่อไป อาณกรแทบจะถลาเข้าไปหาเจ้าของน้ำเสียง ปืนก้าวยาวๆ เพียงไม่กี่ก้าวก็เข้ามาขวางระหว่างเขากับคุณหมอร่างสูงได้แล้ว
ปืนไม่พูดอะไรต่อแต่เป็นฝ่ายปลดมือของคิมหันต์จากต้นแขนของอาณกรด้วยตัวเอง เขาใช้รูปร่างที่ใหญ่พอๆ กันขวางร่างเจ้านายตัวเล็กเอาไว้
“ก็บอกว่ามาเยี่ยมก็มาเยี่ยมซิ จะเซ้าซี้อะไรนักหนาหรือคิดว่าพวกเราเป็นโจร” ปืนใช้น้ำเสียงจริงจัง แววตาขุ่นมัวด้วยความไม่พอใจ เขาอดทนมองมันคาดคั้นเอาคำตอบจากคุณออยมาพักใหญ่พอเห็นท่าไม่ดีเขาเลยตัดสินใจลงมาช่วยแม้ว่าที่หน้าผากจะยังปวดหนึบเพราะแผลที่ได้มาจากรถจักรยานล้มก็ตาม
“ผมไม่ได้คิดอย่างนั้น แต่พฤติกรรมพวกคุณมันไม่แปลกไปหน่อยหรือไง เยี่ยมตอนตีสี่เนี่ยนะ”
“เออ ก็อยากจะเยี่ยมมีอะไรหรือเปล่าหรือถ้าสงสัยก็ขึ้นไปถามหมอมะรุมได้เลย” มือกร้านหยาบคว้าข้อมือเล็กของเจ้านายเอาไว้ “คุณออยเรากลับกันเถอะครับ”
ทว่าคนที่โดนฉุดข้อมือกลับยังไม่ยอมเขยื้อนไปตามแรงดึง “เดี๋ยวก่อนนายปืน”
อารกรปลดมือหยาบออก ขยับขึ้นมาด้านหน้าของปืน ตากลมมองสบกับดวงตาคมกริบที่เต็มไปด้วยความหวาดระแวงสงสัยไม่คลาย “หมอคีย์ครับ ผมมีเจตนาดีนะครับไม่เคยคิดจะทำร้ายหมอมะรุม เพื่อนของหมอปลอดภัยดีเกือบทุกอย่างผมรับรองด้วยเกียรติของผม”
คุณหมอหนุ่มได้แต่รับฟังแต่ยังไม่ปักเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน เขายืนมองลูกน้องนายเสือที่ชื่อปืนจูงมือของอาณกรกลับไปที่รถ กระทั่งรถฟอร์จูนเนอร์สีดำแล่นหายไปจากสายตาแล้วจึงค่อยเดินไปยังบ้านพักของตัวเอง ร่างสูงยืนหยุดตรงหน้าห้องพักของคนที่เขาห่วงสุดหัวใจ เมื่อตอนเย็นเขาช่วยทำแผลให้แล้วเพราะอาการข้อเท้าแพลงกำเริบขึ้นมา แม้จะไม่ได้หนักหนาเท่ากับครั้งแรกแต่ก็น่าเป็นห่วงอยู่ดี เขาเฝ้าถามตัวเองว่าทำไมต้องห่วงวรทย์มากถึงเพียงนี้ คำตอบที่ได้มันไม่ใช่แค่เพราะเป็นเพื่อนร่วมงานกันเท่านั้น แต่วรทย์พิเศษกว่าคนอื่นๆ ทว่าเขาไม่อาจนิยามสถานะได้แน่ชัด อาจเป็นเพราะว่าเขากลัว...กลัวว่าถ้าหากเขาใช้คำๆ อื่นแทนคำว่าพิเศษ วรทย์อาจจะไม่อยากให้เขาเป็นแม้แต่เพื่อน
(มีต่อ)
-
แสงไฟในห้องยังสว่างอยู่ ชายหนุ่มยกมือเคาะหน้าประตูเบาๆ สามครั้ง ใช้เวลารอเกือบนาทีกว่าที่ประตูบานนั้นจะเปิดออก ใบหน้าซีดเผือดของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าทำให้อดใจหายไม่ได้
“หมอเป็นอะไรหรือเปล่าครับ หน้าซีดจัง”
คุณหมอตัวเล็กพยายามปั้นยิ้มที่ดูเป็นธรรมชาติที่สุด “ไม่เป็นไรครับ ผมคงนอนไม่ค่อยหลับ”
วรทย์ไม่รู้ตักสักนิดว่าตัวเองเป็นคนที่โกหกได้แย่ที่สุด คิมหันต์ยอมเสียมารยาทชายหนุ่มแทรกกายเข้ามาในห้องโดยไม่ขออนุญาตจากเจ้าของห้อง หนุ่มตัวเล็กเงยหน้ามองด้วยความงงงวยแต่ก็ยอมขยับหลีกทางให้
“หมอคีย์มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“ผมเห็นรถของไร่เคียงฟ้าเลยตามมาดู มีใครทำอะไรหมอหรือเปล่าครับ”
ตาหวานหลบวูบ เขาไม่อาจบอกความจริงได้มันน่าอายจนเกินกว่าจะพูดให้ใครฟัง แค่คนที่ไร่เคียงฟ้าเขาก็อายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนีแล้ว ถึงแม้ไอ้บ้านั่นจะไม่ได้ทำอะไรเขาแต่การโดนลูบไล้ เล้าโลมจนกระทั่งได้ปลดปล่อยมันน่าอายที่สุด เพียงแค่คิดผิวหน้าก็ร้อนวูบวาบราวกับว่าเนื้อตัวโดนมือหยาบกร้านนั่นสัมผัส มือเล็กยกมือขึ้นกอดตัวเองบรรเทาอาการสั่นเทา
“หมอเป็นอะไร หนาวหรือครับ”
“เอ่อ...ครับ คืนนี้อากาศค่อนข้างเย็น” เขาโกหกอีกแล้ว วรทย์ขอโทษเพื่อนร่วมสายงานในใจ
“ผมว่าหมอนอนพักสักหน่อยดีกว่า เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมลางานเพิ่มให้”
ร่างสูงเข้าประคองร่างเล็กลงบนเตียงนุ่ม ช่วยยกขาขึ้นวางบนเตียงพลางคลี่ผ้าห่มคลุมให้จนถึงระดับอก พลางยกมือลูบที่เส้นผมสีน้ำตาลเข้มอ่อนนุ่ม
“นอนนะครับ จะได้หายไวๆ”
“ผมไม่ใช่เด็กนะหมอคีย์” วรทย์พูดยิ้มๆ ไม่ได้นึกรังเกียจมืออ่อนโยนบนศีรษะตัวเอง เปลือกตาบางปิดทับดวงตาสีน้ำตาลเหมือนกวางตัวน้อย
“แต่คุณเด็กกว่าผม”
คิมหันต์ถอยตัวห่างจากเตียงขนาดสามฟุตครึ่ง เขาต้องห้ามใจตัวเองไม่ให้ก้มลงไปจูบที่หน้าผากมน เขารอจนกระทั่งแผ่นอกบางสะท้อนขึ้นลงเป็นจังหวะ เขาปิดไฟ และออกจากห้องโดยไม่ลืมกดล็อกจากด้านใน
คุณหมอหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขารู้ว่าทั้งวรทย์และอาณกรโกหกเขา วรทย์ไม่รู้หรอกว่าเขาสังเกตเห็นชุดนอนลายตารางหมากฮ็อตในตะกร้ามันเปื้อนดินและคราบอะไรบางอย่าง ต้องมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นแน่นอนแต่ไม่มีใครบอกความจริงกับเขาสักคน แม้แต่ตัวของวรทย์เองก็เลือกที่จะปิดบังเขา หัวคิ้วหนาขมวดมุ่นแม้จะอยากรู้มากแค่ไหนในเมื่อวรทย์ไม่เต็มใจที่บอกเขา คาดคั้นไปก็รังแต่จะผิดใจกันแต่กับอีกคนเขาไม่จำเป็นต้องรักษาน้ำใจ อาณกรไม่มีสิทธิ์จะปิดบังความจริงกับเขา...
“วันนี้พ่อเสือจะมารับหนูหรือเปล่าฮะ”
“วันนี้อาจะมารับนะ พ่อเสือต้องคุมตัดปาล์ม”
เจ้าตาใสทำหน้าหงอย จนผู้เป็นอาต้องยกมือลูบหัวทุยเบาๆ “เดี๋ยวเสร็จงานเมื่อไรอาจะให้พ่อเสือมารับมาส่งทุกวันเลย โอเคไหม”
พิกเร็ตพยักหน้าหงึก “หนูไปเรียนก่อนนะ”
“ตั้งใจเรียนนะลูก”
อาณกรมองร่างเล็กของหลานชายที่วิ่งตามกิ่งแก้วไป รอให้เจ้าตัวดีทั้งสองเข้าโรงเรียนไปอย่างปลอดภัยแล้วจึงค่อยกลับมาที่รถกระบะของตัวเอง มือเล็กยื่นไปที่ประตูรถแต่ยังไม่ทันจะได้เปิดข้อมือก็ถูกคว้าไว้เสียก่อน ใบหน้าขาวเงยขึ้นมองเจ้าของมือแกร่งทันทีกลิ่นน้ำหมอคุ้นลอยอวลอยู่ใกล้ๆ หมอคิมหันต์
“หมอคีย์”
“ใช่ผมเอง” อีกฝ่ายตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แววตาฉายชัดถึงความไม่พอใจ “ผมมีเรื่องต้องคุยกับคุณ”
“แต่ผมไม่มี” อาณกรกระตุกมือให้หลุดจากการเกาะกุม เขาไม่ใช่พวกตัวเล็กแต่ไร้เรี่ยวแรงทว่ากลับไม่มีปัญหาทำให้อีกฝ่ายปล่อยมือได้ ซ้ำยังบีบแน่นกว่าเดิมอีกด้วย
“แต่ผมมี เมื่อคืนคุณพาตัวหมอมะรุมไปที่ไหนมา”
“ก็บอกว่าไม่ได้ไปไหนไง”
“ผมไม่เชื่อ เขาบอกผมเองว่าคุณพาเขาไป”
“ไม่ใช่ผมนะ!”
คิมหันต์ยกยิ้มมุมปาก “หมายความว่าหมอมะรุมออกไปข้างนอกมาจริงๆ ซินะ”
คนตัวเล็กกว่าอยากจะกัดลิ้นตัวเองให้ขาดนัก เขาหลงกลกับอุบายเล็กๆ น้อยๆ จนได้ มือเล็กพยายามบิดหนีแต่ยิ่งขัดขืนก็ยิ่งเจ็บ แถมวันนี้เขาไม่มีปืนคอยช่วยเหมือนเมื่อคืนแล้วด้วย
“คุณเข้าใจผิดแล้วล่ะ ถ้าคุณอยากรู้อะไรก็ไปถามหมอมะรุมเองจะดีกว่า”
“แต่ผมอยากรู้จากคุณมากกว่า ถ้าไม่อยากให้คนสนใจมากกว่านี้ก็บอกผมมาซะดีๆ”
อาณกรเหลือบตามองรอบๆ ตัว ที่คิมหันต์พูดไม่ได้เกินจริง เพราะจุดที่ยื้ดยุดกันอยู่มันหน้าโรงเรียนอนุบาลผู้ปกครองเด็กๆ ต่างหันมองด้วยความสนใจใคร่รู้ หนุ่มตัวเล็กเม้มปากแน่นเขาไม่มีทางพูดความจริงแน่ๆ แต่การเป็นจุดสนใจก็ไม่ใช่เรื่องดี
“ไปคุยกันที่อื่น”
หมอหนุ่มตัวสูงหรี่ตามองอย่างไม่ไว้ใจ “ไปรถผม รถคุณจอดไว้ที่นี่แหล่ะเก่าขนาดนี้ไม่มีโจรอยากได้หรอก”
:hao7:โปรดติดตามตอนต่อไป
-
ไม่ชอบหมอคีย์เลย ไม่เคยมองอาออยในแง่ดีเลย ตั้งแต่แรกละ
แล้วหมอมะรุมก็ปล่อยตัวกับหมอคีย์เกินไป
ตกลงหมอคีย์เป็นพระเอกหรือเปล่านี่
-
:katai4: :katai4: :katai4:
ทำไมอ่านแล้ว อยากอ่านต่อ ไม่รู้จักอิ่มสักที
อยากรู้อิพี่เสือจะเป็นยังไงน้า
แต่ตอนนี้เห็นความคืบหน้าหมอคีย์กะอาออยแล้วล่ะ อิอิ
ปล.แต่ก็ยังถือป้ายไฟเชียร์ปืน เล็กๆนะ :seng2ped:
+๑
+เป็ด o13
-
หมอคีย์โหดด
-
สนุกมากค่ะ รอตอนต่อไปอย่างใจจอจ่อ ^^
-
ไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจดีที่อาณกรมาทันเวลา
แหม่ เลือกแสดงอารมณ์ไม่ถูกกันเลยทีเดียว
-
ไม่ชอบหมอคีย์อะ ทำเป็นหึงเป็นหวงยังงั้นยังงี้ เขาชอบมั้ยล่ะห๊ะ แล้วที่แอบจูบหมอมะรุมยังไม่ได้คิดบัญชีนะเห้ย :m16:
-
รู้สึกว่าเสือนี่เป้นตัวเดือดร้อนให้กับทุกคนเลย
-
เบื่อมาคีย์ชอบแอบตอดเล็กตอดน้อย
ฉวยโอกาศตลอด แล้วมาทำตัวหึงหวงอะไรนี่ีด้วย
เสือมาเก็บมันไปดิ!! :z6:
-
เปลี่ยนอารมณ์แถบไม่ถูก ถถถถถถถถถถถ
เห็นด้วยกะหลายๆความเห็นที่หมอคีย์ เ ย อ ะ กะหมอมะรุมจัง #หวงแทนอิพี่เสือในอนาคตโฟ้ยยย
แล้วหมอมะรุมก็หวงตัวกะหมอคีย์บ้าง รู้ว่าหมอมะรุมไม่ได้คิดอะไร
แต่หมอคีย์จะคิดว่าหมอมะรุมมีใจให้น๊าาา แล้วพี่เสือน่ะ
อย่าทำอะไรครึ่งๆกลางๆ เอาให้สุดไปเลยพี่ ถึงหมอคีย์จะดีกว่าอิพี่เสือทุกอย่าง
เอาความเถือนเข้าข่มเลยลูกเพ่!!! 555555
เออ! หมอคีย์ ทำไมมีอะไรนี้ชอบเอามาลงกะอาออย(ของฉัน)ยะ!!
รุนแรงกะอาออยจัง ขอให้โดนอาออยต่อยสักหมัดสองหมัด
อย่าใจร้ายกะอาออยนักสิ ไม่งั่นจะไม่ยกอาออยให้แล้วจะไปส่งเสริมนายปืนแทนนะ!
-
ชอบปืนอ่ะ :impress2: :ling3:
-
หมอคีย์ คุณไม่ผ่านการทดสอบค่ะ
นายเสือก็ไม่ผ่าน
งั้นเรื่องนี้คงต้องยกให้ ออย เป็นพระเอกแทนแล้วล่ะ
ออยมะรุม ออยมะรุม ออยมะรุม ;_;
-
:monkeysad: นั่งรอตอนต่อไป อย่างจายจดจ่อ
-
ไม่ชอบหมอคีย์เหมือนกัน ชอบปืนแฮะ อิอิ
-
ไม่ชอบเสือ เอาอารมณ์ตัวเองเป็นใหญ่ หาช่องโหว่จะฉุดจะปล้ำหมอมะรุมอยู่ตลอด
-
เริ่มเกลียดหมอคีย์ ตั้งแต่แอบจูบหมอมะรุมแล้ว
ถ้าหมอคีย์ได้กับออยจะเป็นอะไรที่เกินทนจริงๆ
ป.ล.ปืนจ๋าเค้าเชียร์ตัวนะ อิอิ
-
:katai1:
-
ขอบคุณออยที่มาช่วยได้ทันเวลา
ไอ้เสือมันเลว ข่มเหงรังแกคนอ่อนแอกว่า
ไปลองโดนใครเขาทำแบบนี้บ้างไหมล่ะ ห่า!!
:กอด1:
-
คู่เสือหมอ นี่ต้องรักกันแบบ sm
แต่อีกคู่นี่ (ถ้าเป็นหมอกับคุณออย) นี่ก็คงจะ dark
รออ่านนะ
-
จะผิดไหมถ้าเราจะฟินออยกับปืน ให้สองคนนี้คู่กันน่าจะเหมาะดี :katai2-1:
-
เมื่อไหร่บ้านพักหมอมะรุมจะซ่อมเสร็จ
จะได้ย้ายออกไปอยู่ห่างมือหมอคีย์ซักที
เบื่อและไม่ชอบหมอคีย์มาก :ruready
อีกอย่างเราเชียร์ปืนกะอาออยนะ หมอคีย์เยอะเกิน สงสารอาออย
-
จะผิดไหมที่แอบลุ้นคู่หมอคีย์กับคุณออย มากกว่าพี่เสือ หมอมะรุม
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao6: :pig4: :pig4: :heaven
-
รอตามตอนต่อไปจ้า :katai2-1:
-
เค้าชอบปืนกับออยนะ ไม่ชอบหมอคีย์อ่ะหมาหวงก้างของแท้เลย
ส่วนคู่หลักขอไม่พูดถึง รออิพี่เสือมันปล้ำหมอเพราะรักเมื่อไหร่ค่อยว่ากันนะ 555
-
เสียดายนิดหน่อยที่ออยมาขัดจังหวะ
ช่วงนี้เหม็นหน้าหมอคีย์มาก เชียร์ปืนสุดฤทธิ์เลย น่ารักกว่าตั้งเยอะ
-
สวนกระแส เชียร์หมอคีย์กับออยอ่ะ :ped149:
-
น่าห่วงทั้งสองคู่ :เฮ้อ:
-
หมอคีย์กับปืน แล้วจะเลือกใครดีเนี่ย อยากเก็บเธอไว้ทั้ง2คน 55555 :hao3: :hao3:
-
พัง !!
:ling1:
-
สงสารหมอมะตูมอะ :mew6: :mew6:
-
อยากอ่านNC นายเสือกับหมอมะรุมอ่ะ อิอิ
-
เซ็งนายเสือแล้วเน๊อะ คิดว่าตัวเองเป็นเทวดามาจากไหนเนี่ย :m16: :m16:
เดี๋ยวเจอๆ :z13:
-
จริง ๆ ก็แอบตบเข่าฉาดนิดหน่อย ที่ออยมาเรียกอิเฮียเสือไว้ทัน
หมอมะรุมเลยยังไม่ถูกบุก >.<
แต่อย่างงี้ก็ดีแล้วค่ะ อิเฮียเสือมันคงอยากกลับไปจับ
ผิวนุ่มลื่นมือ กลิ่นคุกกี้ จะแย่ อิอิ
แสบนักนะอิเฮียเสือ #แบดบวยของเก๊า :mew1:
ขอบคุณมากนะคะ ตามอ่านทันแล้ว ดีจายย ^^
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน แต่งสนุกมากๆๆๆๆเลย มาแต่งต่อเร็วนะจ๊ะ
-
หมอมะรุ่มเกือบไปแล้วอะ แอบเชียร์พี่เสีย ฮ่าๆ
แต่คู่ออยนี้เราลุ้นมากว่าคู่กับใครดี หมอคีย์ก็
-
คีย์นายไปอยู่ในห้องน้ำโรงพยาบาลป่ะ ฮ่อยยยยยยเบื่อนายจังเล้ยยยยย
ตอนแรกคิดว่าจะคู่กับออยแต่ให้ออยเขาคู่กับปืนดีกว่านะ(หัวเราะ)
ส่วนนายเาือ นายนี่มันอะไรก็ไม่รู้อารมณ์ออกแนวไม่เต็มเต็ง เดี๋ยวเหอะจะชอบคุณหมอมะรุมเข้า(เอ๊ะหรือชอบไปแล้ว ?)ห้าๆ
พึ่งเข้ามาอ่านค่ะสนุกดี รีบๆมาต่อนะคะเดี๋ยวเราจำตอนเก่าไท่ได้><
-
คิดถึงๆๆๆๆๆๆๆ :mew6: :mew6: :mew6:
-
ติดเรื่องนี้มากกกกกก ไม่ได้อยู่ในอารมณ์เฝ่ารอนิยายมาต่อนานละ
เรื่องนี้คือทำให้ต้องมานั้งดูทุกวัน นั้งอ่านความเห็นทุกคน
บ้าไปแร้นนนนนน #รีบมาต่อนาาาา #ใจจะขาดละ
-
แอบมาปูเสื่อนั่งเล่นในไร่นายเสือ :m32: :m32:
คิดถึงหมอมะรุม :mew2: :mew2:
-
พี่รู้ไหม ฉันมารอพี่ที่ท่าน้ำทุกวันเลยนะ :z1:
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :ling3:
-
โหวววววววว อ่านเเล้วชอบมากๆเลยค่ะ คนเเต่งเเต่งได้ไม่สะดุดเลยค่ะ ฉาก nc เบาๆนั่นทำเราเคลิ้มเลยทีเดียว เขิลอ่า :-[
แต่พูดก็พูดเถอะ ตอนเเรกๆก็รำคาญเสือนะ ไม่รู้จะอาลัยอาวรณ์อะไรนักหนา ลืมลูกไปได้ยังไง น่าสงสารออก
ที่สำคัญหนูพิกเล็ตน่ารักมากเลยยยยย คือน้องน่าเอ็นดูมากค่ะเป็นเด็กดี ยิ่งทำให้เราสงสรน้องเเละโกรธพ่ออย่างเสือเข้าไปใหญ่
ดีนะที่เสือคิดได้ทัน แต่พอคิดเรื่องูกได้ กลับคิดเรื่องดีๆอย่างอื่นไม่เป็นอีก สมองกลับซะอย่างนั้น
ก็พอจะเข้าใจไอ้อารมณ์มองโลกในเเง่ร้าย แต่ก็ไม่ใช่ไปร้ายกับเค้าทั้งๆที่เค้ายังไม่ร้ายใส่เลย
โชคดีมากเลยนะที่แกกดมะรุมไม่ได้ เพราะเหตุผลแกมันเเย่มาก "อยาลองของแปลกเหรอ" ไอ้บ้าเอ๊ย!!!!!
แต่แค่ดมๆหอมๆก็ติดใจมะรุมแล้วชิมิล่าาาาาาาาา :m12:
ถ้าอยากดม กอด หอม ฟัด กด ทุกวันโดยมีกองเชียร์สนับสนุสดีๆล่ะก็... :teach:
.............ช่วยทำตัวให้มันดีๆหน่อยได้มั๊ยฟะ ห๊าาาาา :z6: :angry2: :m16:
ส่วนเรื่องของออย......ตอนเเรกคิดว่าจะได้กับหมอคีย์ แต่ไปๆมาๆก็แอบเชียร์ปืนนะ ถึงปืนจะมีอะไรสู้หมอคีย์ไม่ได้
แต่เค้าก็อดสงสารปืนไม่ได้นี่นา > <
เอาเป็นว่านิยายเรื่องนี้คงต้องเฝ้าติดตามสถานการณ์เเล้วล่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ
สู้ๆ :กอด1: :L2:
-
คือตลกมากกกกตอนที่เสือน้อยบวม ฮ่าๆๆๆๆๆ
ชอบตัวละครและพล็อตเรื่องนะคะ แปลกดี แต่ตอนนี้กำลังลุ้นกับคู่รองมากเลยว่าอาณกรจะคู่ใคร ปืนก็คนดีเหลือเกินน
คิคิ ตอนนี้นายเสือเริ่มหลงมะรุมแล้วสินะ
รอตอนต่อไปค่ะ :)
-
จ๊ะเอ๋!!!! พี่กวาง กราบงามๆเลยค่า 555+
เป็นแฟนนิยายชายหญิงของพี่กวางแล้วจะตามมาเป็นแฟนนิยายวายด้วย
เพิ่งได้มีโอกาสมาอ่าน เฟบไว้นานแล้ว อ่านรวดเดียวจนถึงตอนปัจจุบัน
ภาษายังอ่านง่ายตามสไตล์พี่เลยนะคะ บางตอนเรียกน้ำตาคลอๆได้ด้วยเหมือนเดิม
...........................
เข้าเรื่องเลยดีกว่า
- พี่เสือ ชั้นเกลียดนาย เชอะๆๆๆๆ :angry2: มาทำกับคุณหมอมะรุมอย่างนี้ได้งายยยยยยยย
:beat: :z6: เค้าไปทำอะไรให้ฮะ เด๋วเถอะ อย่าให้ถึงทีคุณหมอนะ จะยุให้งอนให้โกรธเยอะๆ นานๆ
(ว่าแต่ เค้ายังไม่ได้เปนไรกันเนอะ 555 แค่กำลังจะ...)
- นึกว่าคุณออยจะคู่กับหมอคีย์ซะอีก :mew5:
มันมีอะไรซับซ้อนมากกว่านี้อีกแน่ๆเลย
- :mew1: น้องพิกเกตคะ พี่รักหนูนะ จุ๊บจ๊วบบบบบบบบบบบบบ
-
กีสสสสสสสสสสสสสสส
เค้าชอบอาออยอ้ะ >////< คนอะไรน่าจะมาดราม่าเป็นที่สุด !!
หมอคีย์อีกคน กับหมอมะรุมนี่แสนดีซะ แต่พอเป็นอาออยดันบอกไม่จำเป็นต้องรักษาน้ำใจซะงั้น -*-
เฮ้อ พระเอกเรื่องนี้แต่ละคน
กับคนอื่นน่ะดีไปหมด กับเมีย(?)ตัวเองนี่โหดได้โหดดี = =/
ไม่ไหวๆ ..(-_- )( -_-)
แบบนี้ตอนรู้ใจตัวต้องแกล้งหนักๆ กิกิ ;p
คิคิ รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
ชุบุ >3<
-
ตอนที่ ๑๑...มะรุมมะตุ้มรุมทึ้งมะรุม
สถานที่ที่คิมหันต์เลือกคือร้านอาหารเล็กๆ อยู่ไม่ห่างจากโรงเรียนอนุบาลของพิกเร็ตมากนัก อาณกรล็อครถแล้วฝากให้ยามหน้าโรงเรียนช่วยดูให้อีกที ทั้งคู่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหารคนที่บังคับฝืนใจเขามาสั่งอาหารสองสามอย่างเพื่อไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกตมากนัก ความตึงเครียดรายล้อมรอบโต๊ะ ไม่เหมือนคนที่อยากจะทานอาหารเช้าในร้านน่ารักๆ เลยสักนิด หนุ่มร่างเล็กวางมือบนหน้าขารับรู้ถึงความชื้นในฝ่ามือ เขาเกลียดสถานการณ์ที่กดดันอย่างนี้เป็นที่สุด ตอนนี้เขาไม่ร่างจากผู้ต้องหาที่กำลังจะสารภาพผิด
“ตกลงว่าเมื่อคืนหมอมะรุมไปไหนมา”
น้ำเสียงที่ใช้ซักถามนิ่งเรียบเช่นเดียวกับดวงตา มันสงบเสียจนน่ากลัว อาณกรสูดเอาอากาศเย็นๆ เข้าปอดไปเฮือกใหญ่เขากำลังชั่งน้ำหนักระหว่างความจริงกับสวัสดิภาพของพี่ชาย รู้ดีว่าถ้าหลุดปากบอกความจริงไปพี่เสือเดือดร้อนแน่ๆ เขาไม่มีทางยอมให้พี่เสือต้องเจอเรื่องร้ายๆ อีก ที่ผ่านมาก็หนักหนามากพอแล้ว
“คุณคิดว่าจะปิดผมได้อีกนานเท่าไร” อีกฝ่ายยังไม่เลิกถาม ผู้ชายหน้าหวานเงยหน้าจากผู้ปูโต๊ะลายดอกไม้พ่นลมหายใจดังๆ อย่างไม่คิดจะรักษามารยาท
“ผมบอกคุณไม่ได้”
“หมายความว่าอย่างไร ทำไมถึงบอกไม่ได้” หมอหนุ่มถามเสียงเครียดกว่าเดิม หัวคิ้วขมวดมุ่นกำลังจะอ้าปากถามอีกแต่บริกรก็นำอาหารที่สั่งไว้มาเสิร์ฟเสียก่อน
คิมหันต์พยายามทำใจให้เย็นลง เขารอจนบริการหนุ่มถอยกลับไปแล้วจึงตั้งคำถามใหม่ “บอกผมมาว่าคุณพาหมอมะรุมไปที่ไหนไม่เห็นหรือไงว่าขาเขาเจ็บอยู่”
“ผมบอกไมได้หรอกจนกว่าจะได้กินข้าวเช้า”
คิมหันต์ทำตาโตจนแทบจะถลนออกนอกเบ้ากับความช่างเฉไฉของอีกฝ่าย เขาอยากจะลุกขึ้นไปบีบคอนักแต่เพราะว่าในร้านไม่ได้มีแค่เขากับอาณกรเลยจำต้องทนรอให้ผ่านมื้อนี้ไปก่อน เขาผิดเองที่เลือกที่จะคุยกับอีกฝ่ายในร้านอาหารถ้ารู้ว่าท่าจะมากขนาดนี้เขาพาไปที่วัดดีกว่า ดูซิว่าต่อหน้าพระจะกล้าโกหกเขาอีกไหม
อาณกรตั้งใจกินอาหารมื้อนี้เป็นพิเศษหนุ่มตัวเล็กตักกินทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้า แต่ไม่ได้กินมูมมามกลับค่อยๆ ละเมียดละไมเคี้ยวจนอาหารละเอียดแล้วค่อยกลืน มื้อเช้าตอนแปดโมงกว่าใช้เวลาไปเกือบครึ่งชั่วโมงเลยทีเดียว มือขาวยกแก้วน้ำขึ้นดื่มรวดเดียวเกือบหมด คนที่นั่งอยู่อีกฝั่งจ้องหาโอกาสแต่พอจะอ้าปากถามในสิ่งที่ค้างคาเจ้าตัวกลับยกมือเรียกบริกรอีกรอบ
“น้องพี่ขอไอศกรีมอีกถ้วยนะเอารสวนิลา อ้อ! ใส่วิปปิ้งครีมด้วย หมอคีย์จะเอาอะไรอีกหรือเปล่าครับ”
คิมหันต์สั่นหน้าเพียงครั้งเดียว ดูเหมือนว่ามื้อนี้จะยาวต่อไปอีกหลายนาที ไอศกรีมรสที่สั่งถูกวางตรงหน้าในอีกไม่กี่นาทีต่อมา คุณหมอหนุ่มนั่งกอดอกมองอีกคนมีความสุขอยู่กับการกินขณะที่ใจเขาร้อนจนจะเผากระดาษไหม้ได้ด้วยความอยากรู้ ในที่สุดไอศกรีมคำสุดท้ายก็ถูกตักเข้าปากเจ้าตัวปล่อยให้รสหวานของมันละลายในลิ้นแล้วกลืนลงอย่างช้าๆ
“อ่า อร่อยจังเลย ขอบคุณนะครับที่เลี้ยงข้าว”
“ทีนี้ก็ตอบคำถามผมมาได้แล้ว”
“โอ๊ะ! ปวดท้อง สงสัยจะกินมากไปหน่อย คุณหมอรอผมอีกนิดนะครับขอไปทำธุระก่อน แค่แป๊บเดียว”
เขายังไม่ทันได้แย้งอะไรร่างเล็กก็ลุกจากเก้าอี้หายไปด้านหลังร้าน เขาพ่นลมหายใจแรงๆ อาณกรลูกไม้เยอะกว่าที่เขาคิด แต่คงไม่ลงทุนนั่งอยู่ในห้องน้ำทั้งวันแน่ โต๊ะตัวที่เขานั่งติดกับทางเข้าห้องน้ำพอดีถ้าหากอาณกรจะตุกติกมันก็ไม่มีทางรอดพ้นสายตาของเขาอยู่ดี
นาฬิกาที่ข้อมือบอกว่าผ่านมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วที่คนโยกโย้หายไปในห้องน้ำ บริกรเดินมาเก็บค่าอาหารพร้อมทั้งส่งสายตาสงสัยมาให้หลายรอบ เขาได้แต่ขยับตัวแก้เก้อถ้าอาณกรไม่มีแผนหนีเขาก็คงจะท้องเสียอย่างหนักถึงได้หายไปนานขนาดนี้ เส้นความอดทนขาดลงในที่สุดร่างสูงลุกขึ้นเดินตรงไปยังด้านหลังของร้านมองหาป้ายห้องน้ำ ทว่าประตูห้องน้ำมันไม่ได้ปิดสนิทเพียงแค่แง้มไว้เท่านั้นอาณกรคงไม่บ้าถึงขนาดเข้าห้องน้ำโดยไม่ปิดประตู ชายหนุ่มรับรู้ถึงความผิดปกติ
“เอ่อ ขอโทษนะครับ เห็นผู้ชายตัวเล็กๆ ขาวๆ มาเข้าห้องน้ำหรือเปล่าครับ”
เขาถามกับผู้หญิงร่างท้วมคนนึงที่เดินสวนมาพอดี เดาจากผ้ากันเปื้อนที่คาดเอวอยู่น่าจะเป็นแม่ครัว เธอทำท่าคิดอยู่พักใหญ่ก่อนจะให้คำตอบ
“อ๋อ คนที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีน้ำตาลใช่ไหม ตัวสูงประมาณเท่านี้” มืออูมทำท่ากะปริมาณความสูง “แล้วก็ตาหวานๆ”
คิมหันต์พยักหน้ารัววันนี้อาณกรใส่เสื้อสีน้ำตาลกับกางเกงยีนส์แถมยังสูงเท่ากับที่เธอคะเนให้ดูอีกด้วย “เขาอยู่ไหนครับ”
“ป้าเห็นออกไปทางหลังร้านพักใหญ่แล้วนะ”
“บ้าเอ๊ย!” หมอหนุ่มเผลอสบถด้วยความขุ่นเคือง พอรู้สึกตัวก็หันไปขอโทษแม่ครัวแล้วรีบออกจากร้าน
เกือบครึ่งชั่วโมงที่อาณกรหนีไปเวลามากขนาดนี้คงหนีไปไกลพอควร เขาก่นด่าในความประมาทของตัวเอง ทั้งที่อยู่ในมือแล้วแท้ๆ ยังปล่อยไปได้อีก แต่วันพระไม่ได้มีหนเดียวเขาจะหาโอกาสเค้นเอาคำตอบจากคนเจ้าเล่ห์ให้ได้…
…………………………….……….....
ร่างเล็กผ่อนลมหายใจออกมาเหยียดยาวหลังจากที่พาตัวหลุดมาจากการควบคุมของคนช่างสงสัยได้สำเร็จ เขาพักเหนื่อยเมื่อคิดว่าระยะห่างมากพอจนอีกคนตามมาไม่ทัน ต้องขอบคุณร้านอาหารที่มีประตูหลังเชื่อมสู่ถนนใหญ่ เขารู้จักเส้นทางแถวนี้ค่อนข้างดีเดินเลี้ยวไปไม่กี่ช่วงตึกก็จะเจอโรงเรียนของพิกเร็ตแล้ว ความจริงเขาไม่คิดจะใช้แผนนี้แต่เพราะคิมหันต์ตั้งมั่นจะเค้นเอาความจริงจากเขาให้ได้ เขาเองก็ไม่ใช่นักโกหกที่ดีนักฉะนั้นขอเลือกเป็นนักชิ่งที่ดีก็แล้วกันแกล้งทำเป็นเข้าห้องน้ำแล้วหนีหายมาเสียเฉยๆ
อาณกรอมยิ้มให้กับแผนตื้นๆ ทว่าได้ผลดีเยี่ยมของตัวเองไม่รู้ว่าป่านนี้คุณหมอช่างสงสัยจะเป็นอย่างไรบ้าง อากาศบริสุทธิ์ของสวนสาธารณะถูกดึงเข้าปอดเฮือกใหญ่ ร่างเล็กยึดกายเต็มความสูงร้อยเจ็ดสิบกว่าๆ ของตัวเอง สองขาก้าวไปเบื้องหน้าแต่เพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้นเสียงแตรรถก็ดังขึ้นจากเบื้องหลัง วูบแรกเขาคิดว่าเป็นคิมหันต์ตั้งท่าจะวิ่งหนีต่อแต่เสียงร้องเรียกที่ตามมาทำให้เท้าชะงักลง
“ออย ใช่ออยจริงๆ ด้วย”
เจ้าของเสียงมาพร้อมกับเบนซ์รุ่นคลาสสิคสีขาว เขาจำได้ว่ามันเป็นรถที่ได้รับการตกทอดมาจากรุ่นบิดา อาณกรถอนหายใจด้วยความโล่งอก หันไปมองใบหน้าที่ละม้ายคล้ายคลึงกับคนที่เขาให้ความเคารพยิ่งกว่าพี่ชายของตัวเอง
“อ้าวหมอภูมิ กลับมาตั้งแต่เมื่อไร”
“เมื่อสัปดาห์ก่อนนี่เอง ออยมาทำอะไรแถวนี้ไม่อยู่ที่ไร่หรือ” ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มยื่นจากกระจกที่เลื่อนลง รอยยิ้มอันเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ส่งให้คนตัวเล็กที่ยืนนิ่งอยู่บนฟุตบาท
“มาส่งพิกเร็ตน่ะ กลับมาแล้วทำไมไม่ส่งข่าวบอกกันบ้างล่ะ”
“ถ้าบอกจะเซอร์ไพรส์หรือ เอาไว้ว่างๆ ผมจะกลับไปเยี่ยมบ้านนะ คิดถึงพี่เสือเหมือนกัน”
“ผมว่าอย่าเจอกันจะดีกว่า”
“ฮ่า ฮ่า จริงด้วยพี่เสือเกลียดขี้หน้าผมจะตาย” คุณหมอหนุ่มรูปหล่อยิ้มกว้างจนเห็นลักยิ้มที่แก้มบุ๋ม “ผมไปก่อนนะออย มีเวลาจะไปทำให้พี่เสือความดันขึ้นเล่นๆ”
อารณกรยิ้มไม่ออกกับคำพูดชวนขำนั่น ตาหวานมองตามรถเบนซ์คันงามไปจนมันหายไปจากสายตาแล้วจึงผ่อนลมหายใจออกมาอีกระลอก พศินเพิ่งจะหายบ้าจากการถูกเมียทิ้งถ้าต้องมาเจอภาคภูมิอีกมีหวังไร่เคียงฟ้าระเบิดลงแน่ เขาได้แต่ภาวนาขอให้ภาคภูมิไม่ทำตามอย่างที่พูดจริงๆ…
…………………………….……….....
ที่หน้าผากปวดหนึบ แผลอักเสบกว่าที่คิดแม้ว่าอาณกรจะทำแผลให้อย่างดิบดีแล้วก็ตาม แถมยังบังคับให้กินยาอีกด้วยแต่สุดท้ายมันก็ยังอักเสบอยู่ดีคงเป็นเพราะช่วงนี้ร่างกายเขาไม่ค่อยจะแข็งแรงเสียเท่าไร ซ้ำเมื่อคืนยังไม่ค่อยได้นอนอีกด้วย ก็ลูกพี่ใหญ่ของเขาหาเรื่องให้ข่มตาหลับไม่ลง เมื่อคืนไอ้ดินวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในบ้านตอนที่อาณกรกำลังทำแผลให้เขาอยู่มันระล่ำระลักบอกหน้าตาตื่นว่าพี่เสือจับตัวหมอมะรุมมา เท่านั้นอาณกรก็รีบตามไอ้ดินไปทันทีส่วนเขาถูกสั่งให้อยู่เป็นเพื่อนพิกเร็ตและเมี่ยงเลยได้แต่ลุ้นระทึกว่าอาณกรจะไปช่วยคุณหมอผู้โชคร้ายทันเวลาหรือเปล่า ทว่าผ่านไปพักใหญ่คุณหมอตัวเล็กก็นั่งอยู่บนรถเสียแล้ว
เขาดื้อดึงตามไปด้วยเพราะห่วงใยในสวัสดิภาพของคนทั้งคู่ ถึงจะเป็นผู้ชายแต่ทั้งอาณกรและคุณหมอตัวเล็กเท่ามด หากเกิดอะไรขึ้นระหว่างทางคงจะช่วยเหลือกันลำบาก อาณกรใจอ่อนยมอให้เขาไปด้วยละยอมเสี่ยงให้เมี่ยงอยู่กับพิกเร็ต แต่พอส่งคุณหมอผู้โชคร้ายเรียบร้อยก็ดันเจอกับไอ้หมอหน้าขาวอีกคน เขาไม่ชอบหน้าไอ้หมอนี่เท่าไรนัก ท่าทาทางมันเอาเรื่องไม่ยอมคน มันคาดคั้นเอาความจริงกับคุณออยของเขาอย่างเอาเป็นเอาตายถ้าหากเมื่อคืนเขาไม่เข้าไปขวางเสียก่อนมันคงลากอาณกรไปส่งตำรวจแน่
หนุ่มบ้านไร่ตัวหนาล้มตัวลงนอนบนฟูกเก่าๆ ของตัวเองสูดเอากลิ่นอับของผ้าห่มเอาไว้ในปอด มือหยาบกร้านยกแตะที่ผ้าพันแผลเบาๆ ถึงจะปวดแผลแต่ไออุ่นจากปลายนิ้วของใครบางคน ริมฝีปากสีเข้มยกยิ้ม ความเจ็บปวดเพียงเล็กเมื่อเทียบกับสิ่งที่ได้มามันยิ่งกว่าคุ้มค่า เมื่อคืนอาณกรทำแผลให้เขาอย่างอ่อนโยนแถมเมื่อเช้ายังเอาข้าวต้มกุ้งตัวใหญ่ๆ มาให้อีกด้วย เขากินมันเสียจนเกลี้ยงหม้อหวังว่าตอนเย็นจะได้เห็นหน้าหวานๆ ของคุณออยอีก
เขาเข้าค่ายคนเสียสติเข้าไปทุกที ทั้งที่มีสาวๆ อยู่เต็มไร่แต่เขากลับไม่เคยสนใจ ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่สายตามันจับจ้องอยู่แต่ผู้จัดการไร่ ผู้ชายผิวขาวตัวเล็กแต่เก่งรอบด้าน เขาประทับอาณกรตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบหน้า ไม่ใช่แค่ประทับใจเขายังยกย่องชื่นชมความเข้มแข็งอีกด้วย อาณกรสามารถประคองไร่เคียงฟ้าได้ในขณะที่พี่เสือเสียผู้เสียคนเพราะโดนเมีย
ทิ้ง
เขารู้ตัวว่าชอบอาณกร แต่ไม่ได้มีจิตพิศวาสกับผู้ชายคนอื่นออกจะขยะแขยงด้วยซ้ำ เรียกได้ว่าคนที่เขารู้สึกดีด้วยมีแค่อาณกรคนเดียวเท่านั้น ปืนพลิกร่างนอนตะแคงตาคมมองผนังบ้านหลังน้อยของตัวเอง ปวดหน่วงที่หัวใจเมื่อสำเหนียกได้ถึงความจริง ถึงอาณกรจะไม่ใช่เจ้าของไร่เคียงฟ้าแต่ก็เป็นถึงผู้จัดการไร่ขณะที่เขาเป็นแค่ลูกจ้างกระจอกๆ บ้านก็เล็กเท่ารังหนูเงินเก็บมีอยู่ไม่กี่หมื่นเทียบไม่ได้เลยกับคนที่พร้อมทุกอย่าง เขาจะทำอย่างไรเพื่อให้ดีพอสำหรับอาณกร
“ผมชอบคุณนะครับคุณออย ไอ้ยาจกคนนี้มันชอบคุณนะครับ”
“นายว่าอะไรนะปืน”
“คุณออย!”
(มีต่อ)
-
ร่างหนาทะลึ่งพรวดลุกขึ้นจากเตียงนอนคับแคบของตัวเอง คนป่วยหน้าซีดกว่าเดิมมองผู้มาเยือนด้วยความตกใจ
“ขะ..คุณออยมาตั้งแต่เมื่อไรครับ” ปืนละล่ำละลักถาม เขารู้สึกถึงความหวาดหวั่นของหัวใจตัวเอง ไม่คิดว่าคนที่คิดถึงจะมาได้ยินคำพึมพำของตัวเอง เขาไม่กล้าแม้แต่จะมองปลายเท้าของอีกคนทำได้แต่มองผ้าห่มเก่าๆ ของตัวเองเท่านั้น
อาณกรจ้องคนป่วยอยู่พักใหญ่เขาไม่แน่ใจว่าตัวเองหูฝาดไปหรือเปล่าที่ได้ยินประโยคบ้าๆ นั่นเข้า ร่างเล็กขยับเท้าเข้าไปใกล้เจ้าของบ้านมากยิ่งขึ้นโดยหารู้ไม่ว่ากลิ่นกายของตัวเองจะสร้างความปั่นป่วนให้อีกฝ่ายมากแค่ไหน
เขากลับถึงไร่เคียงฟ้าตอนสายจัด ตอนแรกตั้งใจว่าจะเข้าไปดูพศินคุมคนงานตัดปาล์มเลย แต่นึกขึ้นได้ว่ายังมีคนป่วยรออยู่ถึงเมื่อเช้าจะเอาข้าวต้มไปให้แล้วแต่รู้สึกว่าจะยังมีไข้อยู่นิดหน่อย เขากลับเข้าไปในบ้านหายาที่พอจะบรรเทาอาการเจ็บป่วยได้ติดมือไปด้วยพร้อมกับของกินเล่นอีกสองสามอย่าง และเลือกที่จะใช้บริการจักรยานเพราะระยะทางจากบ้านเคียงฟ้าถึงบ้านพักของปืนไม่ไกลมากนัก ผู้จัดการไร่ตัวเล็กทรุดกายลงนั่งบนเตียงแคบ ได้กลิ่นเหม็นอับจากผ้าห่มหรือไม่ก็มุ้งอันเก่าที่ตลบม้วนขึ้นไปกองไว้บนหัวเตียงนอน แต่ไม่ได้คิดรังเกียจเพราะรู้ดีว่าผู้ชายตัวคนเดียวไม่ใส่ใจกับเรื่องพวกนี้อยู่แล้วซ้ำยังไม่มีคนคอยดูแลให้อีกด้วย
“เมื่อกี้นายละเมอ หรือว่าฉันหูฝาดไปเอง”
ปืนยอมเงยหน้าขึ้น แต่พอสบกับตาหวานที่มองอยู่พอดีก็ต้องเสไปทางอื่นพลางสั่งให้สมองทื่อๆ ของตัวเองคิดหาคำโกหกที่จะทำให้ลอดพ้นจากการโดนรังเกียจ
“คือผมชอบที่คุณออยมาดูแลผม ทั้งที่ผมเป็นคนงานในไร่”
ร่างหนาสะดุ้งน้อยๆ เมื่อมืออุ่นนุ่มยื่นมาแตะที่หัวไหล่หนาของตัวเอง “ไม่เป็นไร นายเองก็เป็นคนของไร่เคียงฟ้า เออนี่ฉันเอายามาให้ แล้วก็เอานมกับผลไม้มาให้ด้วย แต่อย่ากินพร้อมกันนะยามันจะไม่ทำงาน นมกับผลไม้ไว้กินตอนหิวๆ ก็แล้วกัน กลางวันฉันจะให้เมี่ยงเอากับข้าวมาให้ แล้วตอนเย็นฉันจะมาดูอีกที”
“เอ่อ…ขอบคุณมากครับ ขอบคุณที่ไม่รังเกียจคนงานอย่างผม”
อาณกรอมยิ้ม ใช้ปลายนิ้วช้อนคางคนที่เอาแต่ก้มหน้าหลบตาขึ้น เจ้าตัวสะดุ้งน้อยๆ แต่ก็ยอมเงยหน้า “ฉันจะรังเกียจนายทำไม จะทำอะไรก็คนเหมือนกัน อย่าลืมกินยานะ ฉันจะไปช่วยพี่เสือแล้ว”
ปลายนิ้วอบอุ่นและร่างเล็กผละออกไปแล้ว แต่สัมผัสยังติดอยู่บนผิวหนังและซึมไปถึงหัวใจ ตาคมมองตามแผ่นหลังเล็กนั่นไปจนมันลับสายตา ปืนระบายลมหายใจแผ่วช้าอาณกรดีกับเขาเหลือเกินแต่อยู่สูงเกินกว่าที่เขาจะคว้าไว้ได้ ความรักที่ไม่อาจเป็นไปได้มันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน…
…………………………….……….....
ไร่เคียงฟ้าวุ่นวายกันแต่เช้าเพราะวันนี้ต้องตัดปาล์มที่แก่ได้ที่เตรียมพร้อมในการสกัดเอาน้ำมันดิบเพื่อส่งขาย ที่ไร่นี้ไม่ได้ส่งปาล์มให้กับโรงงานอุตสาหกรรม เพราะมีคนที่มากความสามารถอย่างอาณกรทำหน้าที่สกัดน้ำมันโดยไม่ต้องพึ่งพาพวกนายทุน พศินที่เพิ่งกลับมาทำหน้าที่ลูกพี่ใหญ่ได้ไม่กี่วันคอยคุมคนงาน พร้อมกับทำหน้าที่คนขับรถสิบล้อไปด้วย โดยปกติแล้วปืนจะเป็นคนทำแต่เมื่อคืนจักรยานดันล้มหัวแตกเลยต้องพักงานไป
“ถอยเข้ามาเลยพี่เสือ”
ลูกน้องคนนึงตะโกนบอก พศินถอยรถจนถึงระยะที่ต้องการแล้วจึงดับเครื่องกระโดดลงจากรถ ตาคมกวาดมองไปตามเหล่าคนงานนับสิบคนของตัวเองเพื่อมองหาไอ้ตัวแสบ ตั้งแต่เมื่อคืนมันหายหัวไปเลยถามหากับใครก็เห็นแม้แต่กุหลาบเมียมันก็ยังไม่เห็น
“มึงเห็นไอ้ดินไหม” เขาถามจากคนนึงที่กำลังตัดปาล์มอยู่
“ไม่เห็นเลยจ้ะพี่เสือ”
พศินพ่นลมหายใจด้วยความหงุดหงิด เขาแทบจะนอนไม่หลับเลยไม่ใช่เพราะแค้นใจที่โดนลูกน้องตัวแสบหักหลังแต่เพราะกลิ่นกายและผิวนุ่มละมุนของใครบางคนต่างหาก กลิ่นที่หอมเหมือนขนมเพิ่งอบเสร็จนั้นลอยวนอยู่แถวจมูก รสหวานจากลิ้นของมันยังอวลอยู่ที่ปลายลิ้นจนแม้แต่กาแฟดำยังหวานจ๋อย พลันการเคลื่อนไวของอะไรบางอย่างที่เขาเห็นทางหางตาทำให้หลุดจากภวังค์ เขารีบหันไปทางที่เห็นแผ่นหลังของไอ้คนที่ตามหามาทั้งวันกำลังเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วปะปนอยู่กับคนงานที่ช่วยกันตัดปาล์ม
“หลบหน่อยซิวะ! อ้าวเฮ้ยใครวะ!”
ร่างหนาถูกกระชากจากเบื้องหลังเสียจนแทบจะหงายหลังลงพื้น ดินรีบเอี้ยวตัวทันควันหมายจะหันไปเล่นงานไอ้คนที่บังอาจมากระตุกหนวดเสืออย่างเขาได้
“ดึงหาพ่อ…พะ..พี่เสือ”
“เออ กูเองไม่ใช่ลุงดำพ่อมึงหรอก” เจ้าของมือแกร่งที่ยังกุมคอเสื้อด้านหลังแน่นตอบด้วยน้ำเสียงเอาเรื่องเต็มที่
ดินตัวสั่นหน้าซีดยกมือไหว้ลูกพี่ท่วมหัว “พี่เสือสุดหล่อ ปะ..ปล่อยผมก่อนนะ”
“เมื่อคืนมึงทำกูแสบนักนะ มึงเอาไปบอกออยใช่ไหมว่ากูจับไอ้หมอนั่นมา”
“โธ่พี่เสือ” ดินครวญขณะที่พยายามแกะมือเจ้านายออกจากคือเสื้อตัวเองเพราะมันรัดแน่นจนเริ่มจะหายใจไม่ออก “ถ้าหมอเกิดเอาเรื่องขึ้นมาเราซวยกันยกไร่เลยนะพี่ ที่ทำไปเพราะผมหวังดีกับพี่นะ”
“ใครมันจะกล้าเอาเรื่องกู มึงคิดว่าไอ้หมอตุ๊ดนั่นมันกล้าเอาไปบอกคนอื่นหรือไงว่าเกือบจะได้กูเป็นผัว”
ดินทำหน้าเหมือนกินยาขมเมื่อได้ยินคำพูดชนิดไม่เกรงใจคนฟังของลูกพี่ จำได้ว่าก่อนหน้าจะไปฉุดหมอมะรุมคนน่ารักเจ้าตัวทำท่าเกลียดพวกผิดเพศเหมือนเกลียดกิ้งกือไส้เดือนแค่ข้ามคืนกลับพูดได้เต็มปากว่าตัวเองกำลังจะได้เป็นผัวผู้ชาย
“หมอแกน่าสงสารออก ผมว่าเราเล่นแค่นี้ก็พอแล้ว เขาคงกลัวพี่จนไม่กล้าโผล่หน้ามาแล้วล่ะ”
“มันยังรักษากูไม่เสร็จ”
“นี่พี่หมายความว่า” ลูกน้องตัวเองกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ รู้สึกถึงชะตาชีวิตที่สั้นลง
“กูจะให้โอกาสมึงแก้ตัว แต่ไว้รอให้ขามันหายก่อนกูไม่อยากรังแกคนพิการ”
ดินอยากเอาหัวโหม่งพสุธาเสียให้รู้แล้วรู้รอด เมื่อคืนยังไม่รู้เลยว่าจะรอดจากตารางหรือเปล่า นี่ยังหาจะเรื่องซ้ำอีกสงสัยนังกุหลาบคงได้ไปส่งโอเลี้ยงกับข้าวผัดให้เขาในห้องขังแน่
“คุยอะไรกัน แอบอู้งานหรือ”
ระฆังช่วยชีวิตมาช้าไปนิดแต่ก็ดีกว่าปล่อยให้เขาเผชิญกับลูกพี่มีอารมณ์แปรปรวนง่ายยิ่งกว่าผู้หญิงวัยทองเสียอีก ดินรีบวิ่งไปหาอาณกรที่กำลังเดินเข้ามาสมทบแสดงออกนอกหน้าว่าอยากได้ความช่วยเหลือแต่ก็ไม่อาจปริปากบอกได้ว่าพี่เสือมีแผนจะแกล้งหมอมะรุมอีกแล้ว
“ผมเปล่านะ พี่เสือมาชวนผมคุยเอง”
“ปากดีไอ้ดิน เดี๋ยวกูเตะโชว์คนงานซะหรอก”
ดินทำตากลิ้งไปกลิ้งมาพอเห็นลูกพี่ใหญ่ยกขาขึ้นสูงก็รีบวิ่งปรู๊ดหนีไปที่ท้ายไร่ทันที
อาณกรมองตามดินไปก่อนจะวกกลับมาที่พี่ชายไม่แท้ของตัวเอง เขายังโกรธพศินไม่หายที่ก่อเรื่องไว้เมื่อคืน แต่ก็ไม่ใช่เด็กที่พองอนแล้วจะไม่พูดด้วย ถึงจะขุ่นเคืองแต่ก็ยังจำเป็นต้องสนทนากันอยู่
“เมื่อเช้า ผมเจอภูมิด้วย”
“ใครนะ!”
“ภูมิ เห็นว่าเพิ่งกลับมาได้แค่อาทิตย์กว่านี่เอง”
“มาทำห่าอะไรวะ” พศินสบถอย่างหัวเสีย ชื่อของไอ้ภูมิมันเป็นเสนียดหูพอๆ กับชื่อของไอ้โย เขาเกลียดมันสองคนไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน
“มาทำงานไงพี่” อาณกรยวนกลับ ก่อนจะผละไปดูคนงานตัดปาล์มทิ้งให้คนนิสัยเสียหงุดหงิดแต่เพียงลำพัง…
…………………………….……….....
วรทย์ต้องลาเพิ่มอีกสามวัน โชคดีที่กระดูกไม่ได้ร้าวแค่เส้นเอ็นอักเสบเท่านั้น เขาต้องขอโทษผู้อำนวยการอีกชุดใหญ่ในอุบัติเหตุที่เกิดซ้ำซ้อน ท่านไม่ได้ต่อว่าเพียงแต่กำชับให้เขาระวังตัวมากขึ้น ตลอดเวลาสามวันคิมหันต์แทบจะไม่ห่างจากเขายกเว้นตอนที่ต้องไปเข้าเวรเท่านั้น ทั้งเรื่องข้าวปลาอาหาร กินยา อาบน้ำหรือแม้แต่ทำกายภาพคิมหันต์รับผิดชอบแต่เพียงผู้เดียว เพื่อนร่วมวิชาชีพคนนี้ของเขาไม่เคยเอ่ยปากบ่นในความซวยของเขาสักคำ แต่ในดวงตาคู่นั้นมันมักจะมีความเคลือบแคลงสงสัยในยามที่มองมายังเขา แต่เจ้าตัวไม่ยอมพูดอะไรซึ่งเขาเองก็อยากจะพูดถึงสิ่งที่ผ่านมาแล้วด้วย เขาแกล้งทำลืมๆ มันไปถึงว่าลึกๆ ทุกพื้นที่ของร่างกายจะจดจำสัมผัสหยาบโลนนั้นได้สนิทใจก็ตาม
เขาปิดปากสนิทไม่กล้าบอกใครเกี่ยวกับเรื่องคืนนั้น คืนแห่งความวิปโยคและวิปริตที่สุดในชีวิตที่เคยเจอมา เขาคิดไม่ถึงจริงๆ ว่านายเสือคนที่ช่วยเอากระเป๋ามาคืนจะเป็นคนๆ เดียวกับคนที่จะขืนใจเขา ยอมรับว่ากลัวแต่ไม่ได้ขยะแขยงตรงกันข้ามพศินทำให้เขาปลดปล่อยและเรียนรู้ถึงความกระสันที่เพศเดียวกันปรนเปรอให้ หมอหนุ่มตัวเล็กปิดตาลงบังคับความคิดตัวเองไม่ให้หวนคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้น แต่มันไม่ง่ายเลยในเมื่อร่างกายดันจดจำทั้งปลายลิ้น นิ้วแกร่งที่ชอนไชเข้ามาในร่างกาย
“หมอคะ”
“………”
“หมอคะ”
“………”
“หมอมะรุมคะ!”
“ครับ!” วรทย์เผลอรับคำด้วยความตกใจ ตากลมเบิกกว้างมองหาเจ้าของเสียง
“เหม่ออะไรคะนี่ คนไข้นั่งรอตั้งนานแล้ว” พยาบาลเอ๋ที่วันนี้เข้าเวรคู่กับเขาบอก พลางใช้สายตาตำหนิในความบกพร่องของเขาแทนคำพูด
เขารีบสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกไปจากสมอง แล้วตั้งสมาธิให้จดจ่อกับงานมากขึ้นโดยระลึกไว้เสมอว่าเขาคือหมอมีหน้าที่รักษาคนเจ็บจะเผลอเลอไม่ได้อีกเด็ดขาด วรทย์รีบขอโทษคนไข้แล้วทำหน้าที่ของตัวเองด้วยความตั้งใจและตั้งมั่นว่าจะใช้งานลบล้างเรื่องคืนนั้นให้ได้
(มีต่อ)
-
เกือบบ่ายสองกว่าการรักษาคนไข้ถึงเบาบางลง เขามีเวลาพักทานข้าวแค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้นเพราะยังมีคนไข้รออยู่ ร่างเล็กเดินกระเพลกไปโรงอาหารเขาไม่ได้ใช้ค้ำยันเพราะคิมหันต์ช่วยทำกายภาพให้จนพอจะเดินเหินได้ แต่ยังไม่อาจลงน้ำหนักได้เต็มที่ เขาเลือกกินกระเพราะหมูสับเมนูที่ง่ายและเร็วที่สุด
“เพิ่งจะพักทานข้าวหรือครับหมอ”
ใบหน้าที่ติดน่ารักมากกว่าหล่อเหลาผินมองคนพูด ผู้ชายตัวสูงผิวเข้มใบหน้าคมคายยิ้มให้เขาอย่างเป็นมิตร เขาส่งยิ้มแห้งๆ ตอบกลับไปจำไม่ได้ว่าเขารู้จักผู้ชายคนนี้หรือเปล่า
“ผมชื่อภาคภูมิ เพิ่งมาทำงานเมื่ออาทิตย์ตอนที่หมอเจ็บขาพอดี” อีกฝ่ายบอกยังไม่คลายยิ้ม
วรทย์พยักหน้ารับรู้ “อยู่แผนกไหนหรือครับ”
“ผมเป็นจักษุแพทย์ครับ พอมาดูใกล้ๆ หมอน่ารักมากเลยนะครับ”
คนโดนชมทำท่าจะอ้าปากตกใจแต่ป้าแม่ค้าร้องบอกว่ากระเพราได้แล้วเขาเลยเลือกที่จะหันไปรับมื้อกลางวันของตัวเองก่อน คุณหมอร่างเล็กคว้าจานข้าวได้ก็รีบก้มหน้าเดินจ้ำอ้าวหนีตาคมคู่นั้น หน้าร้อนวูบวาบไปหมดไม่ใช่เพราะอายที่ถูกชมแต่เพราะมันแปลกเกินกว่าจะรับได้ วรทย์เลือกโต๊ะที่อยู่ห่างจากภาคภูมิให้มากที่สุด ก้มหน้าก้มตากินจนข้าวพร่องไปครึ่งจานเขาก็รู้สึกถึงความเคลื่อนไหวที่เบื้องหน้า จานข้าวผัดไข่กลิ่นหอมควันลอยฉุยวางตรงหน้าก่อนที่เจ้าของจานข้าวจะย่อกายลงตามมา
“ขอผมนั่งกินด้วยคนนะครับ”
เพราะไม่อาจปฏิเสธได้เขาเลยจำใจต้องพยักหน้าอนุญาต แม้จะสงสัยว่าทำไมหมอภาคภูมิถึงต้องมานั่งกับเขาทั้งที่ว่างในโรงอาหารที่เยอะแยะ เขาไม่ได้เงยหน้าพิจารณาอีกฝ่ายจดจ่ออยู่กับกระเพราหมูของตัวเองมากกว่า
“หมอรังเกียจผมหรือครับ”
เขายอมเงยหน้าขึ้นกับประโยคคำถามที่ฟังดูคล้ายกับจะตัดพ้อกัน ดวงตาสีดำคมกริบคู่นั้นมันชวนให้คิดถึงใครบางคนอย่างช่วยไม่ได้
“อะไรทำให้หมอคิดอย่างนั้นล่ะครับ”
“ก็หมอไม่ยอมคุยกับผม หน้าก็ยังไม่อยากมอง ผมขอโทษด้วยนะครับที่อยากเป็นเพื่อนกับหมอทั้งที่หมอไม่อยากมีเพื่อนอย่างผม”
หนุ่มตากลมกระพริบตารัวปรับตัวไม่ทันกับการขอเป็นเพื่อนของภาคภูมิ ชั่วอึดใจก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองไร้มารยาทแค่ไหนที่เดินหนีมาเพียงแค่โดนชมว่าน่ารักเท่านั้น
“เปล่าหรอกครับ แต่ผมรีบมากเลยไม่มีเวลาได้ทักทาย”
“อย่างนั้นเองหรือครับ” หมอหนุ่มหน้าคมยิ้มกว้างอวดไรฟันขาว “ผมก็นึกว่าหมอรังเกียจผมซะอีก”
“จะรังเกียจทำไมกันล่ะครับ หมอไม่ได้ทำอะไรผมเสียหน่อย” เขายิ้มตอบกลับไปก่อนจะตักข้าวใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆ
ภาคภูมิอมยิ้มที่มุมปากสีสดนั่นมีเม็ดข้าวเล็กๆ ติดอยู่ด้วย มือสีน้ำตาลอ่อนยื่นไปด้านหน้าก่อนใช้หัวแม่มือปัดเม็ดข้าวออกให้อย่างอ่อนโยน
“ทำอะไรวะ!”
มือที่อ้อยอิ่งอยู่เหนือริมฝีปากรูปกระจับสีสดถูกปัดเต็มแรง ภาคภูมิเงยหน้าขึ้นมองคนที่กล้าเสียมารยาทกับเขา จักษุแพทย์หน้าเข้มหรี่ตาลงเล็กน้อยก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปาก มาแล้วมดแดงแฝงพวงมะม่วง
วรทย์กระพริบตารัว เขายังตั้งตัวไม่ติดตั้งแต่ภาคภูมิยื่นมือที่ปากตัวเองแล้วยิ่งมาเจอเสียงเขียวๆ ของผู้มาใหม่เลยพางงไปกันใหญ่ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่คิมหันต์นั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ เขารู้สึกได้ถึงไออุ่นและความไม่พอใจที่รายล้อมอยู่รอบตัวของคิมหันต์
ภาคภูมิไม่ได้รู้สึกหวาดหวั่นกับแววตาดุดันที่จ้องมองเขาอย่างเอาเรื่อง คิมหันต์ทำท่าเหมือนเป็นเจ้าของคุณหมอหน้าตาน่ารักคนนี้ทั้งที่เป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น
“เอ่อ หมอคีย์ ตื่นนานแล้วหรือครับ” วรทย์เป็นฝ่ายทักทายก่อนเขาไม่กล้าหันไปมองเพราะรู้ว่าคิมหันต์กำลังอารมณ์ไม่ดี แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ไม่บ่อยครั้งนักหรอกที่คนอารมณ์ดีอย่างคิมหันต์จะหัวเสียให้ได้เห็น
“เพิ่งตื่น ตื่นมาก็เจอแมวขโมยพอดี” ขณะที่ตอบคำถามวรทย์แต่สายตากลับไม่
คลาดเคลื่อนไปจากใบหน้าคมคร้ามของคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
“แมวที่ไหนครับ แล้วมันขโมยอะไรไป”
“แถวนี้ล่ะครับ มันกำลังจะขโมยปลาย่างไปกินดีที่ผมมาทัน”
คุณหมอตัวเล็กงงหนักขึ้นไปอีก เขาไม่รู้ว่าที่บ้านพักมีปลาย่างด้วยหรือว่าพี่เข้าจะซื้อมาฝากไว้เป็นกับแกล้มไว้กินกับยาดอง ขณะที่วรทย์กำลังงงอยู่กับคำพูดของคิมหันต์ สองหนุ่มที่รูปร่างสูงใหญ่ใกล้เคียงกันต่างส่งสายตาห่ำหั่น
เขารู้จักไอ้หมอที่มาจากโรงพยาบาลใหญ่คนนี้มาได้พักนึงแล้วเคยเดินสวนกันบ้างแต่ไม่เคยทักทายกัน แต่วันนี้มันทำให้เขาตัดสินใจได้ว่าเขาไม่ควรรับมันเป็นเพื่อน โดยเฉพาะอย่างยิ่งมันกล้าที่จะถึงเนื้อถึงตัววรทย์ทั้งที่เพิ่งจะรู้จักกันแท้ๆ ความเคืองขุ่นพุ่งพล่านไปทั่วร่าง เขาไม่ชอบให้ใครมาแตะเนื้อต้องตัววรทย์ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม
“เอ่อ หมอคีย์ครับ นี่หมอภาคภูมิเป็นจักษุแพทย์ของโรคพยาบาลเรา”
“เรียกผมว่าภูมิก็ได้ครับ” ภาคภูมิยื่นมือไปด้านหน้าเพื่อทำความรู้จักกับอีกฝ่าย ซึ่งคิมหันต์เองก็ไม่ขัดศรัทธราหมอหนุ่มผิวขาวหน้าคมยื่นมือไปจับกับจักษุแพทย์หน้าเข้ม
แรงบีบที่ไม่ธรรมดานั่นส่งให้อีกคนต้องเพิ่มแรงให้เท่าเทียมกัน ทั้งคู่ฝืนยิ้มให้กันขณะที่กระชับมือแน่นกว่าปกติมันน่าจะเป็นการประลองกำลังมากกว่าจะเป็นการทักทาย นานเกือบนาทีกว่าที่จะปล่อยมือจากกัน
“เอ่อ ผมขอตัวก่อนนะครับ”
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่วรทย์รู้สึกว่าทั้งสองคนไม่น่าอยู่ด้วยกันสักนิดมันเหมือนเสือเจอสิงห์ขณะที่แมวอย่างเขาควรจะหลีกให้ไกล แต่เพราะลืมไปว่าขาข้างขวาของตัวเองยังไม่หายดีเลยเผลอลงน้ำหนักไปเต็มที่ร่างเล็กเลยเสียหลักซวนเซจวนเจียนจะล้ม ดีที่มีมือคว้าได้ทัน ทว่ามันมีมากกว่าหนึ่งคู่
วรทย์ตกอยู่ในอ้อมแขนของผู้ชายตัวใหญ่สองคน คิมหันต์ยกมือโอบรอบเอวเล็กพยุงร่างน้อยเอาไว้ขณะที่ภาคภูมิประคองหัวไหล่มนเอาไว้
“หมอเป็นอะไรหรือเปล่าครับ ขายังไม่หายดีทำไมถึงได้รีบลุกล่ะ” คิมหันต์ใช้เสียงตำหนิในความไม่รู้จักระวัง คนเจ็บได้แต่ยิ้มแหยๆ ให้ไปพึมพำพอได้ยินว่าลืมตัวไปหน่อย
“ไม่เป็นไรนะครับ พอดีผมก็จะกลับไปทำงานเหมือนกันเดี๋ยวผมช่วยประคองให้” คนที่โอบหัวไหล่เสนอตัว ทว่าคนที่โอบเอวปฏิเสธทันควัน
“ไม่ต้อง! มะรุมเป็นเพื่อนฉัน นายรีบกินข้าวแล้วกลับไปทำงานของนายซะ”
จักษุแพทย์รูปหล่อยกคิ้วสูง แต่ก็ยอมปล่อยมือจากไหล่เล็กถอยห่างออกมาเล็กน้อยเจ้ามดแดงตัวหนีหวงมะม่วงน่าดู ทั้งที่กินไม่ได้แท้ๆ
“เอ่อ ผมเดินเองได้ครับ”
มันเป็นการปฏิเสธที่สุภาพที่สุดทว่าคนตัวสูงกลับไม่ยอมฟัง มือยังตระคองกอดเอวเล็กไม่ห่างซ้ำยังแย่งจานข้าวผัดกระเพราไปถือเองไว้อีกด้วย
คิมหันต์ไม่สนใจสายตาของเหล่าพยาบาลและแม่ค้าในโรงอาหาร เขาเป็นห่วงแค่คนตัวเล็กเท่านั้นและเป็นการแสดงความเป็นเจ้าของกลายๆ เพื่อไอ้แมวขโมยตัวนั้นมันรู้ว่าไม่ควรมายุ่งกับปลาย่างของเขา คุณหมอหนุ่มตัวสูงกอดเอวช่วยพยุงคุณหมอตัวเล็กจนมาถึงห้องทำงาน พยาบาลเอ๋อ้าปากค้างไม่คิดว่าหมอคีย์จะสนิทกับหมอมะรุมถึงขนาดเดินกอดกันมาแบบนี้
“ขาหมอมะรุมไม่ดีน่ะ ผมเลยช่วยพยุงมา” คิมหันต์เป็นฝ่ายบอกก่อน เขาดูออกว่าพยาบาลเอ๋ทั้งสงสัยและแปลกใจ เขาค่อยผ่อนร่างเล็กลงกับเก้าอี้
“ขะ…ขอบคุณมากครับหมอ ผมดีขึ้นมากเลย” วรทย์ปั้นหน้าไม่ถูกรู้แต่ว่าทั่วทั้งหน้ามันชาไปหมด เขาไม่กล้าสบตากับใครระหว่างที่เดินกลับมายังห้องตรวจ ยิ่งมาเจอพยาบาลเอ๋ยิ่งอยากจะแทรกแผ่นดินหนีคิมหันต์ทำราวกับเขาเป็นเด็กห้าขวบที่ช่วยเหลือตัวเองยังไม่ค่อยได้ ทั้งที่เขาอายุยี่สิบสี่ปีแล้ว
“ผมอยู่แถวๆ นี้ถ้าหมอมีอะไรหรือเดินไม่ไหวก็โทรหาผมได้”
“ครับ ขอบคุณมาก” คนตัวเล็กพึมพำเบาๆ ยังไม่กล้ามองหน้าคนตัวสูงเท่าไรนัก เลยได้แต่มองที่หน้าอกของอีกฝ่ายแทน
“ฝากดูแลหมอมะรุมด้วยนะครับ เขาตัวเล็กไม่ค่อยจะแข็งแรงเท่าไรนัก”
“เอ่อ….” พยาบาลเอ๋เว้นวรรคไปชั่วอึดใจก่อนจะพยักหน้ารับปาก “ค่ะ”
“ผมไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”
พอแย้งร่างสูงก็หายไปจากบานประตูเสียแล้ว เหลือแต่พยาบาลเอ๋ส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาทางเขาเท่านั้น เขารีบหมุนเก้าอี้หนีรับรู้ได้โดยสัญชาติญาณว่ากำลังจะถูกเค้นอะไรบางอย่างจากพยาบาลคนสวย
“เพิ่งเห็นว่าหมอคีย์น่ารักก็วันนี้นี่เอง ทำงานด้วยกันมาสองปีไม่เคยเห็นห่วงใยใครเท่ากับหมอมะรุมมาก่อน น่าอิจฉาจังเลยน้า”
หน้าที่ชาเปลี่ยนเป็นร้อนวูบวาบคำพูดของพยาบาลเอ๋มันทำให้เขารู้สึกเหมือนเด็กโดนล้อว่ามีแฟนไม่มีผิด วรทย์แกล้งกระแอม ตีหน้าขรึม
“ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมเพิ่งมาอยู่ใหม่แถมยังอยู่บ้านเดียวกันด้วย เพื่อนกันเป็นห่วงกันไม่แปลกหรอกครับ”
“ระวังเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อนะคะหมอ” พยาบาลพูดทิ้งท้าย ก่อนจะเดินอมยิ้มออกไปทำหน้าที่ของตัวเอง
มือขาวเกาหัวแกรก ไม่เข้าใจในสิ่งที่พยาบาลคนสวยพูดเสียเท่าไร หมอหนุ่มปัดความคิดรกสมองไปแล้วตั้งสติให้มั่นอยู่กับหน้าที่ของตัวเองอีกครั้ง…
…………………………….……….....
“สวัสดีตอนเย็นครับหมอ”
สองขาที่กำลังจะก้าวชะงักลง สายตาหยุดที่หน้าอกกว้างแล้วค่อยๆ ไล่ขึ้นไปยังลำคอแข็งแกร่ง ลูกคางเรียวสะอาดสะอ้าน และใบหน้าคมเข้ม ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทั้งรูปร่างหน้าตาของจักษุแพทย์คนนี้มันทำให้คิดถึงไอ้คนบ้านั่นขึ้นมาได้ คล้ายกันจนระแวง
“เอ่อ ครับ หมอจะกลับบ้านแล้วหรือครับ”
“เรียกผมว่าภูมิดีกว่านะครับ เรียกหมอไปหมอมาแบบนี้ฟังดูสับสนอย่างไรไม่รู้” คุณหมอหน้าคมอมยิ้ม รอให้คนน่ารักพยักหน้ารับแล้วจึงค่อยตอบคำถาม “ผมกำลังจะกลับบ้านครับ แต่อยากมาลาหมอก่อน”
“ลาผม ทำไมล่ะครับ” วรทย์เอียงคอถาม ใบหน้าที่มีแต่ความแปลกใจยิ่งสร้างความน่ามองให้มากขึ้นไปอีก
“ไม่มีเหตุผลหรอกครับ แค่อยากเห็นหน้าก่อนกลับบ้าน”
คนฟังอดรู้สึกว่าตัวเองเป็นเด็กสาวที่โดนรุ่นพี่หนุ่มรุกจีบไม่ได้ แต่เขาไม่ใช่เด็กสาวแถมยังเป็นผู้ชายอายุยี่สิบสี่มันประดักประเดิดมากว่าจะเขินอาย
ลมยามเย็นพัดผ่านมาพร้อมกับหอบเอาเศษใบไม้ใบหญ้าแถวนั้นมาด้วย วรทย์หลับตาแน่นดูเหมือนความซวยจะมาเยือนเยาไม่หยุดหย่อน ลมเมื่อครู่พัดเอาอะไรบางอย่างเข้ามาในตา มันทั้งเคืองทั้งเจ็บจนต้องใช้มือขยี้ ทว่าข้อมือโดนคว้าเอาไว้พร้อมกับเสียงดุที่ไม่จริงจังนัก
“อย่าขยี้ตาแบบนั้นซิครับ เดี๋ยวตาก็อักเสบหรอก” คางมนถูกช้อนขึ้นเล็กน้อยพลางค่อยๆ ใช้ปลายนิ้วอบอุ่นจับที่เปลือกตาออกแรงเพียงนิดเพื่อให้มันเปิดออก แล้วค่อยๆ เป่าเอาเศษใบไม้ที่ตกอยู่ในดวงตาคู่สวยออกให้อย่างอ่อนโยน “ออกแล้วล่ะครับ แต่ผมว่าไปล้างตาหน่อยดีกว่า จะได้มั่นใจว่าตาจะไม่อักเสบ”
“เอ่อ ครับ” คนดวงไม่ดีผงกหัวเล็กน้อย อาการเคืองที่ตาหายไปแล้วแต่ยังเจ็บอยู่เล็กน้อย แทบไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าว่าโดนรั้งตัวเข้าไปแนบชิดกับอกกว้างของจักษุแพทย์รูปหล่อเสียแล้ว
“ผมนี่ดวงไม่ดีเอาเลยนะครับ วันก่อนก็ขาพลิกวันนี้ตาก็ดันเจ็บอีก” วรทย์บ่นเบาๆ
“นั่นนับว่าเป็นโชคดีของผม”
“คุณภูมิว่าอะไรนะครับ”
“ผมบอกว่าวันนี้ผมโชคดีที่ได้เจอหมอ”
คนพูดระบายยิ้มที่มุมปาก ตาคมมองร่างเล็กที่นอนหลับตาอยู่บนเตียงคนไข้ เรือนร่างบอบบาง ส่วนสูงไม่มากนัก ซ้ำใบหน้ายังน่ารักน่ามอง เขาสะดุดตากับคุณหมอตัวเล็กคนนี้ตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาช่วยงานที่โรงพยาบาลนี้ การที่ได้เห็นเป็นบางครั้งคราวมันช่วยทำให้ชีวิตประจำที่แสนน่าเบื่อของเขาน่าสนใจมากขึ้น กระทั่งวันนี้เขาตัดสินใจไปแนะนำตัวเองอย่างเป็นทางการ เขาชอบใบหน้าที่มีทั้งความแปลกใจ ทั้งตกใจระคนกัน แต่ไม่ว่าวรทย์จะทำท่าไหนเขาก็ชอบทั้งนั้น จะเรียกว่ารักแรกพบก็ไม่ผิดนัก เขาชอบผู้ชายแต่ก็สามารถคบผู้หญิงได้ถ้าหากว่าถูกใจ แต่กับวรทย์เป็นผู้ชายที่ถูกใจเขายิ่งนัก ตัวเล็กผิวขาว หน้าตาน่ารักแถมยังบริสุทธิ์เหมือนดอกไม้ยามเช้า
ตาคมไม่อาจละไปจากใบหน้าและเรือนร่างของคนที่อยู่บนเตียงได้เลย เขาขอบคุณเจ้าลมหอบนั้นที่นำเอาโชคเล็กๆ มาให้เขา ทว่าความสุขของเขาโดนขัดขวางด้วยเสียงโทรศัพท์มันไม่ใช่ของเขาแต่เป็นของคุณหมอตัวเล็ก เจ้าตัวคลำหาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงแล้วกดรับโดยที่ยังปิดตาอยู่
“ครับ ผมล้างตาอยู่ครับ ไม่เป็นอะไรมากครับแค่มีเศษใบไม้เข้าตาเฉยๆ อีกสักพักน่ะครับ อยู่ห้องคุณภูมิครับ อ้าว! หมอ หมอคีย์ จะวางก็ไม่บอกกันเลย” ปลายประโยคคล้ายจะบ่นกับตัวเองมากกว่า
“หมอคีย์โทรมาหรือครับ” จักษุแพทย์หนุ่มถาม เพราะวรทย์หลับตาเลยไม่เห็นสีหน้าหงุดหงิดติดไม่พอใจของเขา
“ครับ เขาเป็นห่วงน่ะครับ ไม่เห็นที่บ้าน”
“น่าอิจฉาจังนะครับได้อยู่บ้านเดียวกัน”
“ไม่เห็นจะน่าอิจฉาตรงไหนเลยถ้าผมได้อยู่บ้านเดียวกับหมอสาวๆ เป็นไปอย่าง” คนนอนพูดติดตลก “ผมว่าน่าจะพอแล้วล่ะครับ ไม่เจ็บแล้ว”
“ครับ ค่อยๆ ลุกนะครับ”
เปลือกตาบางที่ปิดไปพักใหญ่ค่อยๆ เปิดขึ้น พอได้ล้างตาทั้งอาการเคืองและเจ็บมันหายไปจนแทบไม่เหลือ แต่ต้องสายตายังปรับโฟกัสได้ไม่ดีนัก ภาพที่เห็นเลยพร่าเลือนเล็กน้อย เขาหย่อนขาลงจากเตียงแต่เพียงแต่ปลายเท้าแตะพื้นร่างก็เซเจียนจะล้มดีที่ได้เจ้าของห้องช่วยประคองไว้
“ขาเพิ่งหายไม่ใช่หรือ ระวังหน่อยซิครับ” ภาคภูมิบอกด้วยน้ำเสียงสุภาพปนห่วงใย มือใหญ่กระชับรอบต้นแขนเล็ก เขาสูดเอากลิ่นหอมเหมือนขนมของอีกฝ่ายเอาไว้…หอมจนอยากจะกินไปทั้งตัว
“ปล่อยมะรุม เดี๋ยวจัดการเอง”
ทั้งจักษุแพทย์และคุณหมอดวงไม่ดี มองผู้มาใหม่ด้วยความแปลกใจโดยเฉพาะวรทย์ เขาเพิ่งจะวางโทรศัพท์จากคิมหันต์ได้ไม่นาน คิดไม่ถึงว่าเพียงไม่กี่นาทีอีกฝ่ายจะมาปรากฏตัวตรงหน้าแล้ว
“หมอบินได้หรือเปล่า ผมเพิ่งวางโทรศัพท์จากหมอเอง”
“ผมเป็นห่วง” คิมหันต์บอกเสียงห้วน พากายเข้ามาแทรกระหว่างทั้งสองแล้วเป็นฝ่ายประคองวรทย์ไว้เอง “ขอบคุณมากที่ช่วยดูแลหมอมะรุม จากนี้เป็นหน้าที่ของผมเอง”
จักษุแพทย์หนุ่มหน้าคมยอมปล่อยมือแต่โดยดีเหมือนเมื่อตอนกลางวัน เขาสอดมือลงกระเป๋าแล้วยืนมองคิมหันต์ประคองหนุ่มน้อยหน้าหวานของเขาห่างออกไปเรื่อยๆ ความไม่พอใจก่อตัวเงียบๆ แต่เขาก็ฉลาดมากพอที่จะไม่ผลีผลาม ถึงจะมองวรทย์มาสัปดาห์นึงแล้วแต่เขาเพิ่งจะทำความรู้จักอย่างเป็นทางการก็วันนี้นี่เอง ส่วนไอ้หมาหวงก้างที่ชื่อคิมหันต์เขาได้ยินมาว่ามันเป็นเจ้าของบ้านหลังที่วรทย์อยู่ เพราะบ้านอีกหลังอยู่ระหว่างการซ่อมแซม ประสบการณ์ที่ผ่านมาสอนให้เขาต้องใจเย็น อย่างไรเสียวรทย์ยังอยู่ที่นี่อย่างน้อยก็อีกสามปีส่วนเขาก็ยังต้องมาช่วยงานอยู่เรื่อยๆ เพราะหมอที่นี่มีน้อยเหลือเกิน ดีไม่ดีเขาอาจจะขอมาอยู่ประจำเลยก็ได้ เรื่องที่พักก็ไม่มีปัญหาเพราะเขามีบ้านอยู่ไม่ห่างกันนัก บางทีมันคงถึงเวลาที่ต้องกลับไปทวงสิทธิ์ที่ไร่เคียงฟ้าแล้ว…
…………………………….……….....
“โอ้ พี่ภูมิยังหล่อเหมือนเดิมเลยเนอะพี่เสือ”
พี่เสือของดินไม่ได้ตอบคำถาม สายตายังจับจ้องอยู่กับภาพที่เห็น เขาแอบมาซุ่มดูไอ้หมอหน้าตุ๊ดได้พักใหญ่แล้วตั้งแต่มันเลิกงานจนมาเจอกับไอ้คนที่เขาเกลียดขี้หน้า ได้ยินอาณกรบอกเมื่อหลายวันก่อนว่ามันกลับมาแล้วแต่ไม่คิดว่าจะได้เจอมัน เกือบจะห้ามตัวเองไม่อยู่ตอนที่เห็นไอ้ห่าตัวนั้นเข้าไปเป่าตาให้ ความหงุดหงิดทับถมสูงยิ่งกว่าเดิม แค่จะมาดูว่ามันหายหรือยังกลายเป็นว่าต้องมาเห็นมันอยู่กับไอ้ภูมิ ซ้ำตอนนี้มันยังอยู่ในอ้อมแขนไอ้หมอคีย์อีก ก้นบุหรี่ถูกทิ้งลงบนดินก่อนที่จะใช้ปลายเท้าขยี้จนมันแทบจะจมหายไปในดิน เสน่ห์แรงเสียจริงๆ มีผู้ชายมารุมตอนถึงสองคน แถมหนึ่งในนั้นยังมีสายเลือดเดียวกับเขาอีกด้วย ริมฝีปากสีเข้มกระตุกเบาๆ ดูท่าว่าเรื่องนี้จะเข้มข้นมากขึ้นแล้วซิ….
:mew2: เป็นประจำของอิฉันแต่งเสร็จอัพเลย เอิ๊กกกกก มีตัวละครมาเพิ่มให้ปวดกระโหลกกันอีก
มีเรื่องน่ายินดีเป็นอย่างยิ่ง มีสำนักพิมพ์ติดต่อมาขอพิมพ์อิพี่เสือของเราแล้ว ฟินมาก แถมยังมีแฟนๆ ที่น่ารักไปโหวตนิยายเราด้วย ขอบคุณมากนะคะ ถึงไม่ได้รางวัลก็ดีใจมากค่ะ
-
โอ้ยยยยยยย แย่งกันไปเถาะหมอคีย์ หมอภูมิ!!!!!
สุดท้ายเดียวอิพี่เสือมันก็คาบหมอมะรุมไปกินตอนที่สองหมอตีกันนั้นละ
ก๊ากกกกกกก #ชูป้ายไฟอิพี่เสือ แหม่ๆๆๆ นายเสือออ
บอกจะเป็นผัวเค้าไม่อายปากเลยเนอะ เป็นก่อนแล้วค่อยพูดเถอะพี่
แล้วอิตาคุณหมอภาคภูมินี้คือ? น้องชายอิพี่เสือหรอ
ทำไมน้องเป็นหมอแล้วคนพี่เป็นบ้าละ ... #อุ้ย #โทษๆ
ขำอะหมอคีย์ตามอาออยไม่ทัน แปร่ๆๆๆๆ อาออยน่ารักฟุดดดด
ส่วนกะนายปืนนี้... อืมมม ถึงอิตาหมอคีย์จะเยอะกะหมอมะรุมไปหน่อย
แต่เก๊าก็เชียร์หมอคีย์กะอาออยนะ
ทุกคนมารุมรักหมอมะรุมขนาดนี้ อิพี่เสือชักช้านี้น้องไม่รับประกันเด้ออออ
แต่แหม่~~ หมอมะรุมไม่ชอบนายเสือนะ แต่เห็นหมอภูมิที่ตัวใหญ่หน่อยละ
คิดถึงนายเสือขึ้นมาเชียวววว แหม่~~~ #ยังพยายามโยงนะ555
เก็บกดอะ เม้นยาวเลย แบบ เข้ามาดูทุกวัน อยากให้อัพทุกวันเหอะ
คือติดมากกกก ติดแบบมหาศาลลลลลลล อย่าหายไปนานๆนะ
เก๊าคิดถึงมากกกกก ตอนนี้อิพี่เสือออกนิดเดียวไม่คุ้มค่าตัวพระเอกเลย
2หมอทำคะแนนกันใหญ่ ตอนหน้านายเสือต้องแสดงตัวให้หมอๆเค้ารู้นะ
ว่าหมอมะรุมนะ แม่เลี้ยงพิกเรตตตตตตตตต
-
โห่ยย ชักจะมันส์มากขึ้นๆแล้วสิ :m12:
-
อ่านแล้วเวียนหัว มะรุมมะตุ้มจริงๆ ค่ะ
นับไม่ถูกเลยว่ากี่เส้า เอิ่ม ถ้าแบ่งออกมาน่าจะได้ประมาณนี้ เสือมะรุมภูมิ คีย์ออยปืน แต่คีย์ก็ชอบมะรุมด้วย
โอ๊ย ;_;
เอาใจช่วยทุกท่านจริงๆ ค่ะ
ขอให้พี่เสือได้หมอในเร็ววัน เอ้ย! ขอให้ความรักลงเอยในเร็ววัน
-
้เสือแม่ง ชอบรุนแรง เปลี่ยนพระเอกทันไหมค้าบบบบ แฮ่
-
:z13:
จิ้มไว้ก่อนนะคะ เด๋วมาเม้นน้าาาา....ตอนนี้ง่วงมากเลย....ฝันดีค่ะ
-
พี่น้องกัน แล้วโกรธกันเรื่องอะไรหว่า
หลัง ๆ มานี้ รู้สึกว่าดินแย่งซีนยังงัยก็ไม่รู้
เด่นแบบน่ารัก ๆ ฮา ๆ ปนความซวยน่ะ
เรื่องโดนทาบทามจาก สนพ. ดีใจด้วยค่ะ
อยากได้เล่มเหมือนกัน ได้แต่หวังว่า
จะไม่ใช่ สนพ. ที่โอนปีนี้ ได้หนังสือปีหน้านะ เข็ดน่ะ
-
พี่เสือต้องรีบประกาศศักดาแล้วล่ะ
-
เดี๋ยวเจอพี่เสือแสดงความเป็นเจ้าของอีกคน อิอิ
ขอบคุณนะคะ +1^^
-
โอ๊ะ! หรือว่าจะ...
หมอมะรุม-อิพี่เสือ ออย-นายปืน คีย์-ภูมิ???
-
มะรุมมะตุ้มกันสุดๆเลย :katai2-1:
หมอผู้ดวงไม่ดีเจอรุมรัก(?)จากหลายหนุ่มขนาดนี้
ว่าแต่ภูมิมีอะไรให้นายเสือคับแค้นใจมากขนาดนั้น :katai1:
หรือจะแค้นทุกคนรอบตัวคุณหมอตัวน้อยกันนะ เอิ้กๆ :hao6: :hao7:
-
ท่าทางหมอคีย์จะได้ลงเอยกะหมอภูมินะเนี่ย
-
ขอแนะนำให้หมอมะรุมรวบ3เลย รับรองมันส์!!! :hao6:
-
กรี๊ดดดดดด มาแล้วๆๆๆๆๆๆ
ตายเเล้วมะรุมมมมมม มีเเต่คนมารุมเเย่ง รุมจีบ รุมชอบ หนูน่ารักที่ฉุดเยยยยยย :man1:
อีตาเสือจะรู้มั๊ยเนี่ยว่าคู่เเข่งเพิ่มขึ้นอีกเเล้ว เพราะฉะนั้นอาศัยจังหวะที่หนูมะรุมยังวาบหวามให้กับคืนนั้น
รีบทำอะไรที่มันดีๆอย่างเร็วรี่เลยนะ มาง้อ มาจีบ มาทำอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่แบบป่าเถื่อนอ่ะ เข้าใจมั๊ยห๊ะ?!
ส่วนคุณภูมิน้องชายของเสือ เห็นไม่ถูกกันแบบนี้ สงสัยต้องไม่ใช่พี่น้องท้องเดียวกันเเน่ๆ
แต่เห็นโผล่มาแบบนี้ตอนเเรก....เอาจริงๆเลยนะคะ แว๊บนึงคิดว่าจะมาคู่หมอคีย์ซะอีก
ไม่รู้ทำไมคิดอย่างนั้น แต่มันเเว๊บขึ้นมาจริงๆ หรือจะมาคู่ปืน....>>>นางไปกันใหญ่เเล้ว เพ้อเจ้อ :beat:
ไม่ใช่ว่าไม่อยากให้หมอคีย์คู่กับออยนะคะ แต่บางทีก็รู้สึกว่ามันยังไม่ใช่ที่สุดยังไงไม่รู้
อาจเพราะตอนนี้หมอคีย์ชอบมะรุมมากเกินไปและออยมีความรักข้างเดียวที่ยาวนานกับเสือก็เป็นได้.....ก็ไม่รู้สินะ
มาจะกล่าวบทไป.....ถึงหนุ่มปืนผู้เจียมตน
คนนี้ไปๆมาๆน่าสงสารที่สุดเลย เพราะความจน ทำให้คิดว่าตนเองนั้นไม่คู่ควรกับใคร
ถ้าไม่มีใครให้คู่ ก็ไม่เป็นไรนะ ยังไงนายเสือก็ไม่ทอดทิ้งให้ปืนต้องลำบากยามแก่เถ้าหรอก
เฮ้อออออออออ เค้ารักปืนน้าาาา เป็นกำลังใจให้เน่ออออ :กอด1: :hao5:
ปล.มีลางสังหรณ์ว่าสักวันยัยกากนั่นต้องกลับมาสร้างปัญหาแน่ๆ ชิส์ :a14:
มาเร็วก็คิดถึงเร็ว มาช้ายิ่งโคตรคิดถึง
รอคอยตอนต่อไปและเป็นกำลังใจให้นะคะ :กอด1: :L2:
-
อร๊ายยยย หมอมะรุม ฮอตสุดๆ แบ๊วๆอิอิ
อิพี่เสือนี่กำลังหึงรึป่าวจ๊ะ :m12:
แต่ตอนนี้พี่เสืออกมาน้อยมาเลยอ่ะ อยากเห็นพี่เสือคลั่งหมอมะรุมอ่ะ
ส่วนตอนนี้ฟินกับนายปืน เท่ห์อ่ะ ชอบ คุณออยก็น่ารัก
แต่หมอคีย์จะทำยังไงเนี่ยถึงจะเค้นความลับจากคุณอายได้
มีน้องชาย(?)พระเอกโผล่มากอีกคนแล้ว :fire:
ชอบเรื่องนี้มาก อ่านทุกวันเลย ซ้ำไปซ้ำมา :laugh:
รอซื้อหนังสืออยู่นะค่ะ
ปล.วิ่งไปโหวตเรื่องนี้ก่อนนะ
+๑
+เป็ด
o13
-
อย่าบอกนะว่า หมอภูมิ คู่กะ หมอคีย์. อยากสมหวังจุงเบย. น้องมะรุมทำให้หัวใจ นายเสือแกว่งแล้วซิ โอโฮแฮะ ขอบใจจร้า รักน้องพิกเล็ตมากกกกก อยากมีลูกแบบนี้สักคน
-
หมอมะรุม เรตติ้งดีจริงๆ มีแต่คนชอบ
พี่เสือก็เหอะ แอบชอบเขาล่ะสิถึงแอบซุ่มดู
เอาความโกรธความหมั่นไส้บังหน้า
แต่คู่แข่งเยอะนะพี่เสือ
-
เข้ามาเมาพี่เสือ หมอมะรุมด้วยคนจร้า
หมอภูมิกะหมอคีย์ต้องฉากเด็ดๆ แน่เลย ฮิ้วววววว :haun4:
-
น่ารัก ^^
-
พี่เสือรีบหน่อยก็ดีนะเพ่ มีคู่แข่งมาเพิ่มอีกคน 555
-
อุแหม่
-
ถิอป้ายไฟ หมอคีย์กับหมอภูมิ ค่ะ
พี่เสือโหดไปนะ แต่ก็ชอบ อุอิ คู่กับหมอมะรุมดีแล้ว
สุดท้าย ปืนกะคุณออยนะค่ะ แอบสงสารปืน อยากให้ได้กับคนดีๆแบบคุณออย =)
ติดตามและ ตามติดค่ะ :mew1:
-
สงสารปืนอ่ะ ปืนน่าสงสารที่สุดในเรื่องแล้ว ขอให้ได้คู่กับอาออยเถอะนะ
ส่วนตอนนี้หมอมะรุมน่าหมั่นไส้ (อนึ่งว่าอิจฉา) 555+
-
:katai1: ต่อด่วนนนนนนนน อยากรู็จังจะเป็นยังไงต่อปายยยยยยยยยยยยย :o12: :o12:
-
เชียร์พี่เสือขาดใจ
-
:katai1: :katai1: :katai1: :hao5: :ling1:
-
หมอมะรุมเนื้อหอมมั่กมาก :mew1: อยากรู้อะทำไมนายเสือไม่ชอบหมอภูมิ
-
เชียร์ให้คู่หมอภาคภูมิ กะหมอคีย์ได้กัน 55555
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ปืนน่าสงสารแต่เราก็ยังเชียร์หมอคีย์กะคุณออย
ปืนไปคู่กะหมอภูมิเถอะนะ :mew2:
-
มะรุมมะตุ้มจริงๆด้วย
ชอบหมอมะรุมอ่ะ ใสซื่อได้น่ารักเกินไปแล้ววววว...ฮาาาา
-
ปืนมะรุมเถอะ
:กอด1:
-
อร๊ายยย มีการมาแอบดูด้วยนะเอออ :hao7:
-
โอ๊ยตายละฮ๊อทจริงอะไรจริงนะคุณหมอมะรุม มามะเค้าจะจับคู่ให้ยังไงคุณหมอมะรุมก็ต้องคู่กับพี่เสืออยู่แล้ว.หมอคีย์กับภูมินะเเห้วค้าาา สุดท้ายก็คู่กันเองเหอะนะ เพราะออยเขาคู่กับปืนจ้า(ห้าๆๆๆๆๆ) เชียร์ปืนออยจริงๆนะ ให้คู่กันนะ น่ารักดี ดอกฟ้ากับหมาวัด โอ๊ย><
-
หมอภูมินี่เป็นพี่น้องกับพี่เสือเหรอ
เอาล่ะสิ มะรุมงานเข้าตลอด
มาต่อไวๆนะคะ เขียนได้สนุกดี :call:
-
มีตัวลครมาเพิ่ม เรื่องราวเข้มข้นขึ้นเลย สนุกอ่ะ ภูมินี่เป็นพี่ชายของเสือหรอ?
มะรุมคนน่ารัก เกิดมาน่ารักก็โดนหนุ่มรุมล้อมไป เชียร์พี่เสือนะ!
-
รุมตอมๆๆๆๆ มะรุมน่าร๊าาากก
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
พี่เสืออิจฉาหมอภูมิที่ได้อยู่ใกล้หมอมะรุมอะดี๊
-
อ๊ากกกก..................ผิดไหม ถ้าจะขอเชียร์ หมอคีย์ กับ ปืน
ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สงสารพระรอง
-
แค่หมอคีย์คนเดียวก็แย่ละ นี่ยังมีหมอภูมิโผล่มาอีกเหรอ
แล้วแต่ละคนปากว่ามือถึงทั้งนั้น เดี๋ยวโอบ เดี๋ยวกอด เดี๋ยวพยุง เดี๋ยวอุ้ม
หมอมะรุมเปลืองตัวจนจะเฉามืออยู่ละ แล้วเจ้าตัวก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับเค้าเล้ย
เค้าจะโอบจะกอดก็ไม่เคยจะขัดขืน นายเสืออย่ารอเลย ฉุดเลยดีกว่า เดี๋ยวหมอมะรุมจะช้ำไปมากกว่านี้
ส่วนอาออย ขอให้ได้กับนายปืนเถอะ ตอนที่นายปืนรำพึงรำพันว่าชอบอาออยน่ะน่าสงสารมากๆ
ถึงไม่รวย ไม่หล่ออะไรมากมาย แต่แค่เป็นคนดีก็พอแล้ว
หมอคีย์น่ะคู่กับหมอภูมิไปเถอะ กัดกันไปกัดกันมาเดี๋ยวก็รักกันเอง
-
มีแต่คนเชียร์นายปืนอะ งื้ออออออออ
เราอย่าให้หมอเสียดุลสิ หมอไม่รับอย่างเดียว ให้หมอรุกบ้างงงงง
#หมอภูมิบอกตูก็รุกนะเฮ้ย #ม่ายเอาาาทำไมหมอขาวๆต้องเป็นรับอย่างเดียวถถถถถถ
ยังหวัง หมอคีย์อาออย อยู่เสมอ ฮืออออออ
เราชอบคู่เน้ หมอคีย์กะอาออย มันมีพลังงานบางอย่างดึงดูดกันอยู่นะ
*ปักป้ายไฟหมอคีย์อาออยสามแสนป้าย*
#แม่ยกนายปืนถีบ
-
:call:
-
มะรุมมะตุ้มรุมรัก หมอมะรุม...
ชื่อหมอมะรุมนี่มีที่มาจริงๆ...
หมอภูมินี่มาดีหรือมาร้ายเนี่ย แล้วไปเคยไปเหยียบหนวดเสือหรืออย่างไร ทำไมพี่เสือไม่ชอบหน้า
-
หมอมะรุมฮอมสุดสุด!!! หมอภูมินี่น่าจะจับคู่กับหมอคีย์นะคะ ท่าจะกัดกันไม่เว้นแต่ละวัน 5555
พี่เสือ เอาล่ะสิ มีแต่คนมาคอยเอาใจหมอมะรุมนะ ตัวเองมัวแต่แกล้งเค้า ระวังจะโดนคาบไปรับประทาน 55555
-
หมอภูมินี่สเป๊กเลย :กอด1: หล่อคมผิวเข้ม :-[
แต่ยังชอบหมอคีย์เหมือนเดิมน้าาา :mew3: :-[
คิดจะทำไรไอ้เสือ อย่าให้รู้นะมึง :fire: :fire: :fire:
-
ชอบเรื่องนี้สุดๆ อิอิ อ่านรวดเดียวจบเลยอ่าาาา
o13 มาต่อไวๆนะฮับ :mew1:
-
มาชูป้ายไฟเชียร์พี่เสือ อีกคน :laugh:
-
อ่านมาถึงตอนปัจจุบันแล้ว ติดงอมแงมเลยจ้า
ขอยกป้ายไฟเชียร์พี่เสือค่ะ แม้ลักษณะจะร้ายไปสักหน่อย แต่คิดว่าคงกลับใจได้ในไม่ช้าถ้าได้เห็นขาอ่อนของน้องมะรุมอีกครั้ง ฮี่ ฮี่
อ่านตอนนี้แอบจินตนาการให้หมอภูมิคู่กับหมอคีย์ บรรเจิดกันเลยทีเดียว
-
ทำไมเพิ่งมาเห็นก็ไม่รู้ สนุกมาก ขำกร๊ากกก เลย ตอนที่เสือบอกว่าน้ำของหมอมะรุม
หอมหวาน แต่กินกับข้าวไม่ได้ อย่างฮาอะ คิดได้ไง กินกับข้าว :m20: :m20: :m20:
ส่วนหมอคีย์เห็นหลายคนไม่ค่อยชอบ แต่เราว่าหลายคนคงเป็นเหมือนเค้านะ เวลาชอบไคร
คนเรามักจะหวงไม่ใช่เหรอ ถึงจะไม่ได้เป็นแฟนกันก็ตาม แล้วอีกอย่างมะรุมยังโสดนี่ ใครก็มีสิทธิ์ไม่ใช่ แต่ผิดหวังในตัวพระเอกนิดหน่อย ทำไมมันทั้งโง่ทั้งงี่เง่าอย่างนี้วะ บ้าอีกต่างหาก :katai1:
-
คิดคุณหมอออออออออออออ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ถ้าวาดกราฟความสัมพันธ์ของตัวละคร เส้นคงจะลายตา เยอะไปหมด แหม่ อะไรนักหนาน้อ
-
มายางงงงงงงงงงงง
เก๊ากึดตึงหมอมะรุมขนาดดดดดดดด
-
ตอนแรกหนักใจมากไม่รู้อยากให้ใครคู่ใครดี หมอภูมิมาพอดีเลยยยยย ลงตัวพอดีเป๊ะ
เสือ-หมอมะรุม ปืน-อาออย หมอภูมิ-หมอคีย์ :hao7:
-
สนุกมากเลยจ้า
-
แวะมาดันผิดหวังจากหวย เมาหวยเลยอยาก "เมารัก" เกี่ยว?
ไม่หรอกเรื่องเมาหวยอ่ะล้อเล่น แต่เรื่อง "เมารัก" นี่ของจริง
ก็อาจเป็นเพราะฉัน นั้นคงยัง "เมารัก"
จึงลืมว่าฉันนั้นควรหักห้ามใจ
ก็เมื่อมันคิดถึงเธอคงต้องปล่อยไป
ก็จะให้ทำอย่างไร ก็หัวใจฉันยังไม่สร่าง.........
Cr : เมารัก - P2 Warship
เป็นแรงใจให้คน "เมารัก" ค้าบบบบบบบบ
:กอด1: :L2: :hao5: :จุ๊บๆ:
-
เค้ามารอพี่เสือ :จุ๊บๆ:
มาเถิดวันนี้ :call:
-
รอหมอคีย์ 555
มะช่าย รักมะรุมคนเดียว
บวกและเป็ดเบาๆ
คิดถึง
ถีบส่งไอ้พี่ไทเกอร์ไปไกลๆ ชิ้วๆ
:hao7:
-
เลือกไม่ถูกเลย
สามหนุ่ม สามสไตล์
หมอมะรุม so hot
อิจฉา :hao3:
-
พึ่งอ่านครั้งแรก สนุกมากกก
ชอบคุณหมอมะรุม ไม่ชอบพ่อเสือเลย
-
หมอจ๋า คิดถึงคะ หายไปไหนนานๆจ๊ะ :mew2: :mew2:
-
หมอม้าาาาาาารุมมมมมมมมมมมมมมมมมม ม๊าาาาาารุมมมมมมมมมมมมม
-
ตอนที่ ๑๒...หรือว่าพวกเดียวกัน
“เสน่ห์แรงจริงนะครับคุณหมอ เข้าไปกับอีกคนแต่ออกมากับอีกคน ถ้าเป็นผู้หญิงเขาเรียกว่าหัวบันไดไม่แห้ง”
หัวใจคนฟังหล่นไปอยู่ตาตุ่ม ตากลมเบิกกว้าง ปลายเท้าขยับห่างจากเตียงของตัวเอง คราแรกเขาคิดว่าตัวเองฝันไปที่ได้เห็นร่างของคนที่ไม่อยากเจอมากที่สุดบนเตียงของตัวเอง แต่ตั้งแววตาและน้ำเสียง รวมทั้งกลิ่นกายที่จำได้สนิทใจมันเหมือนจริงเสียจนปฏิเสธไม่ได้ เขาใช้เวลาหลายอึดใจกว่าจะตั้งสติได้
“นะ...นายมาทำอะไรที่ห้องฉัน”
“อยากมา”
คำตอบแบบกำปั้นทุบดินมันเอาน่าเอากำปั้นกระแทกหน้าใส่นัก ความตื่นตระหนกพลันเปลี่ยนเป็นไม่พอใจทันที เจ้าของห้องก้าวถอยหลังจนแผ่นหลังติดกับประตู
“ห้องฉันไม่ใช่ที่ๆ นายจะมาเที่ยวเล่นได้ กลับไปเลยนะ”
“ไม่กลับ” คนหน้าด้านตอบกลับทันควัน “กว่ากูจะปีนขึ้นมาได้ลำบากแทบตาย”
ข้อสงสัยที่ตั้งไว้ถูกเฉลย เขาเหลือบมองไปบ้านหน้าต่างที่เปิดค้าง เห็นกลอนห้อยร่องแร่งหมอนี่คงเขย่ามันจนหลุด อีกประเด็นที่สงสัยพศินพาตัวขึ้นมาถึงชั้นสองได้อย่างไร จะขึ้นทางด้านหน้าแล้วโหนตัวเหนี่ยวหน้าต่างก็ไม่น่าเป็นไปได้ถึงจะตัวสูงใหญ่แต่ช่วงแขนคงไม่ยาวมากขนาดนั้น
“พอดีเอาบันไดมา ยกขึ้นพาดก็เข้าห้องมึงได้แล้ว” คิ้วหนายกเร็วๆ ราวกับจะอวดศักยภาพอันน่ายกย่องของตัวเอง
คุณหมอตัวเล็กกำมือแน่นทำอย่างนี้มันบุกรุกชัดๆ “นายออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งความข้อหาบุกรุก”
“ไหนๆ ก็จะติดคุกแล้วเอาข้อหาข่มขืนคุณหมออีกกระทงก็แล้วกัน”
ผู้บุกรุกไม่ได้แสดงทีท่าหวาดหวั่นกับคำขู่นั่นแต่อย่างใด ร่างสูงกระโดดจากเตียงเล็กพรวดเดียวถึงตัวเจ้าของห้องก่อนที่จะเปิดประตูหนีไปได้ เขาอุตส่าห์เอาบันไดลิงใส่ท้ายรถกระบะเข้ามา เอาตำแหน่งหลานชายผู้อำนวยการขู่ลุงยามหน้าโรงพยาบาลเลยเข้ามาได้โดยไม่มีปัญหาแล้วอาศัยช่วงที่ไอ้หมอหน้าขาวนั่นเข้าไปประคองไอ้ตัวดี แบกบันไดมาถึงบ้านพักมันโดยมีไอ้ดินคอยดูต้นทาง แล้วถ้าคราวนี้มันทำพลาดอีกเขาจะให้มันออกไปต้มเหล้าเถื่อนขายเป็นการถาวร
เพราะขาที่ยังเจ็บทำให้เคลื่อนไหวได้เต็มที่ เพียงแค่ชั่วพริบตาเขาก็ตกอยู่ในอ้อมแขนของคนบ้า มือหนารวบตัวเขาแน่นกลิ่นกายที่พยายามไม่นึกถึงมาได้หลายวันอบอวลรอบตัว เขาดิ้นรนขัดขืนเท่าที่เรี่ยวแรงพอจะมีทว่าอีกฝ่ายมีกำลังมากกว่าเยอะไม่ต่างจากการเอาไม้ซีกไปงัดไม้ซุง สองมือผลักอกแกร่งพัลวันถึงจะเป็นผู้ชายเหมือนกันแต่เขาไม่เคยพิสมัยการโอบกอดแบบแนบชิดอย่างนี้
“ถ้านายทำอะไรฉันอีกคราวนี้ฉันแจ้งตำรวจจับนายแน่”
“กล้าหรือเปล่าล่ะ” อีกฝ่ายเย้ยหยันอย่างเกรงในคำขู่อีกครั้ง มือกระชับเอวเล็กจนนึกสงสัยว่ารอบเอวคุณหมอตัวหอมนี่ถึงยี่สิบแปดนิ้วหรือเปล่า “ไอ้กระผมน่ะไม่เท่าไรหรอก อย่างน้อยๆ ผมก็ได้เมียคนที่สองเป็นหมอเชียว”
“ไอ้บ้า!” วรทย์ตวาดอย่างเหลืออด ขณะที่ปลดมือที่เหนียวกว่าตีนตุ๊กแกออกจากเอว ก่อนจะเบือนหน้าหนีเมื่อใบหน้าคมสันนั้นก้มลงมาใกล้เสียจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่ปะทะใบหน้า
นายแพทย์หนุ่มรวบรวมสติอีกครั้ง จากประสบการณ์หลายครั้งสอนให้เขารู้ว่าคนอย่างพศินใช้อารมณ์ปะทะไม่ได้ “ฟังนะ ฉันถามนายจริงๆ เถอะ นายต้องการอะไรจากฉันกันแน่ คราวก่อนนายช่วยฉันจับโจร แต่พอกลางคืนนายกลับพยายามจะปล้ำฉันทั้งที่ปากก็บอกว่าเกลียดพวกผิดเพศ ไม่แปลกไปหน่อยหรือไง”
“แปลกซิ” คนบ้าตอบทันใจ “แต่ไม่รู้ทำไมหมู่นี้ชักจะติดใจของแปลก” ไม่เพียงแต่พูดเปล่า ปลายจมูกโด่งยังเกือบจะได้ชิดแก้มนวลถ้าหากอีกคนไม่เอียงตัวหลบเสียก่อน
“เดี๋ยวก่อน เฮ้ย”
พศินใช้กำลังที่มากกว่าตวัดร่างเล็กเข้าสู่อ้อมแขน อดหงุดหงิดไม่ได้ที่วันนี้เขาได้เป็นอันดับสามที่ได้โอบกอดร่างนี้ คุณหมอหน้าตุ๊ดผวาด้วยความตกใจเผลอยกมือโอบรอบต้นคอของเขา ก้าวยาวๆ แค่สองก้าวก็ถึงเตียงเขาวางร่างบางลงบนที่นอนนุ่มกำลังดี แต่ไม่ได้ขยับถอยหนีไปไหนสองขากางคร่อมคนตัวเล็ก หัวเข่าชิดกับต้นขาเรียวที่จำได้ดีว่ามันขาวเนียนไม่ต่างจากผู้หญิง ดวงตากลมโตเบิกกว้างกว่าปกติ ริมฝีปากรูปกระจับสีสดน่าจูบเผยอขึ้นจนมองเห็นไรฟันน้อยๆ มันเป็นความจริงที่อยากจะยอมรับ ไอ้หน้าตุ๊ดนี่น่ารักน่าฟัดยิ่งกว่าผู้หญิงคนไหนๆ ที่ผ่านมา อาจจะมากเท่ากับปารินเลยก็ว่าได้ อารมณ์ดิบของเขาถูกปลุกเร้าอย่างรุนแรงทั้งที่อีกฝ่ายไม่ได้มีสัดส่วนเว้าโค้งยวนใจอย่างที่เคยชอบแท้ๆ แต่สิ่งเดียวที่ทำให้เขาหงุดหงิดเหมือนตอนที่หักดิบเลิกเหล้าใหม่ๆ คือไอ้กลิ่นที่ปนมากับกลิ่นขนมเพิ่งอบเสร็จ เขาจำได้ดีว่ามันเป็นกลิ่นของใคร กลิ่นน้ำหอมไอ้ห่าภูมิ!
“ไอ้ภูมิมันกอดมึงใช่ไหม”
“อะไรนะ” วรทย์ถามกลับทั้งที่ยังไม่หายตกใจดี
“กูถามว่ามึงให้ไอ้ภูมิมันกอดใช่ไหม” ตาสีดำสนิทถลึงใส่
“เกี่ยวอะไรกับนายล่ะ”
“กูไม่ชอบหน้ามัน!”
วรทย์ย่นคอหนีเมื่ออีกฝ่ายตะโกนใส่หน้า “นายรู้จักเขาหรือไงถึงไม่ชอบหน้าเขาน่ะ”
“ยิ่งกว่ารู้จักอีก กูขอเตือนอย่าให้เข้าใกล้มันอีกเพราะกูไม่ชอบ”
คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน ไอ้บ้าห้าร้อยนี่มันชักจะเหิมเกริมเกินไปแล้วบุกเข้ามาในห้องเขา ทำกลอนหน้าต่างเสียไม่พอยังจะมาสั่งห้ามเขา ทำตัวเป็นยิ่งกว่าพ่อเขาเสียอีก มือน้อยยกขึ้นดันหน้าอกที่หนาและแข็งไม่ต่างจากท่อนหิน ใบหน้าหวานบึ้งตึงเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
“นายไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน อย่าคิดว่าเป็นหลานผู้อำนวยการแล้วจะมาขู่กันได้นะ”
“เออ ถ้ามึงไม่พูดกูก็ลืมไปแล้วนะว่ากูเป็นหลานอาหมอ ความคิดดีนี่หว่า” ริมฝีปากเข้มยกยิ้มด้วยความยินดี ตอนแรกกะว่าจะเอาเรื่องเมื่อหลายวันก่อนมาขู่ แต่ตอนนี้เขาได้ประเด็นใหม่ที่น่าสนใจกว่ากัน
วรทย์อยากจะกัดลิ้นตัวเองเสียให้ขาด ที่ดันไปแนะช่องทางการข่มเหงเพิ่มขึ้นอีกทาง สองมือยังยันอกกว้างให้ถอยห่างออกไป แต่แขนเขามันเล็กเหลือเกินแค่อีกฝ่ายเพิ่มแรงกดทับศอกมันก็เริ่มงอจนในที่สุดสองแขนของเขาก็จมหายไปกับแผ่นอกหนา
ดวงตาคมกริบยิ่งกว่าพญาอินทรีย์จ้องมองใบหน้าที่เพิ่งจะรู้เมื่อไม่กี่วันก่อนว่ามันดึงดูดความสนใจมากแค่ไหน ความรู้สึกมันรุนแรงยิ่งกว่าตอนที่เขารู้จักกับปารินเสียอีก เขาไม่แค่ฝันถึงแต่ยังโหยหาอีกด้วยส่วนลึกของร่างกายถูกกระตุ้นหนักหน่วง แค่คิดถึงกลิ่นกายหอมละมุนและผิวกายเนียนนุ่มไม่ต่างจากผิวเด็กเขาก็แทบจะทนไม่ได้จนต้องทำเรื่องเสี่ยงคุกเสี่ยงตารางอีกจนได้
“ถ้ายังอยากจะทำงานที่นี่ต่อไปจนกว่าจะใช้ทุนหมดมึงต้องเชื่อฟังกู เข้าใจไหม”
“ไม่! ฉันไม่ใช่ทาสของนายนะ”
นี่ก็เป็นอีกอย่างที่ทำให้เขาติดใจไอ้หน้าตุ๊ดนี่ มีไม่กี่คนหรอกที่กล้าต่อปากต่อคำกับไอ้เสือเว้นเสียแต่อาณกรที่รายนั้นน่าจะเป็นเขามากกว่าที่ไม่อยากต่อกรด้วย ไม่ใช่ว่ากลัวโดนต่อยแต่เพราะอะไรหลายๆ อย่างที่ไอ้น้องชายคนนี้ทำเพื่อเขามันมายมายเสียจนต้องยกฐานะคนสำคัญไว้ให้ พศินใช้มือที่วางบนฟูกนิ่มๆ เลื่อนมาจับที่ปลายคางมันเพิ่มแรงนิดหน่อยเพื่อดันให้หน้าของมันเชิดขึ้น พร้อมกันนั้นก็ก้มหน้าต่ำลงไปจนปลายจมูกแทบจะชนกัน
“มึงยังลืมไปอีกข้อ ไอ้โรคแอลกอฮอล์ลิซึ่มของกูยังไม่หายดี มึงต้องดูแลกูแทนอาหมอจนกว่ากูจะหาย”
คนที่กำลังจะตกเป็นเบี้ยล่างสั่นหน้าดิก ไม่ยอมรับสิ่งที่อีกฝ่ายบอกสักข้อเดียว
“ไม่เอา ฉันจะไม่รักษานาย”
พศินยิ้มเยาะ ถึงเขาจะไม่ใช่คนฉลาดแต่ก็ไม่ได้โง่เขาจัดการโทรไปให้ขอให้อาหมอโอนเขาไปอยู่ในการรักษาของไอ้ตัวหอมนี่จนกว่าจะหาย โดยให้เหตุผลไปว่าเพราะท่านผู้อำนวยการใหญ่ไม่ค่อยจะอยู่ติดที่นักเวลาในการดูแลเขาอาจจะไม่เต็มที่ โชคดีที่ท่านยอมรับข้อเสนอนั่น เขารู้ว่าตัวเองชักจะเหมือนคนปัญญาอ่อนเข้าไปทุกที เป็นพวกกลืนน้ำลายตัวเองประกาศปาวๆ ว่าเกลียดพวกผิดเพศแต่ตอนนี้กลับมาติดใจเสียเอง ใครจะไปรู้ล่ะว่าร่างกายผู้ชายมันจะมีเสน่ห์ได้ขนาดนี้
“คุณไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธหรอกครับคุณหมอ ผมเป็นคนไข้ถ้าคุณไม่รักษาผมมันก็ผิดจรรยาบรรณของหมอซิครับ”
วรทย์เบ้หน้านึกรังเกียจคำพูดไพเราะที่ขัดกับนิสัย เขาพยายามหันหน้าไปมาเพื่อให้หลุดจากปลายนิ้วหยาบแต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรเขาก็ไม่เคยต่อต้านคนที่มีกำลังเหนือกว่าได้เลย
“แล้วไอ้ที่คนไข้ข่มขู่หมออย่างนี้มันถูกต้องแล้วหรือไง”
คนด้านบนยักไหล่คล้ายไม่ยี่หระ “แต่มันขู่แล้วได้ผลก็อยากทำ” ใบหน้าคมคร้ามก้มต่ำลงมาอีกจนกระทั่งปลายจมูกแนบชิด วรทย์เบี่ยงหน้าหนีทำให้จมูกโด่งนั่นแตะลงที่ข้างแก้มนวลเต็มที่ “ตัวมึงนี่แม่งโคตรหอม”
“หยุดพูดบ้าๆ สักที!”
คุณหมอตัวหอมตวาดเสียงเขียว ไม่ได้รู้สึกดีสักนิดกับคำชมเถื่อนๆ นั่น แม้โดนรุ่นพี่ รุ่นน้องหรือรุ่นเดียวกันพูดจาเกี้ยวพาแต่ไม่มีใครจะที่จะดิบเถื่อนชวนให้โมโหเท่ากับไอ้เสือบ้ากามนี่สักนิด เขาโกรธตัวเองที่เกิดมาตัวเล็กเรี่ยวแรงเลยน้อยตามไปเลย ไม่ว่าจะขยับหรือเคลื่อนกายไปทางไหนเป็นอันต้องติดอยู่ในพันธนาการของคนตัวใหญ่กว่า สองมือที่เคยยันอกเอาไว้เลื่อนมาจับบ่าแข็งเอาไว้ตามกลไกของร่างกาย
พยายามใช้เหตุผลพิจารณาไตร่ตรองการกระทำบ้าดีเดือดของพศินแต่จนแล้วจนรอดเขาก็หาสาเหตุไม่ได้ เพราะมันทั้งแปลกและขัดแย้งกันเกินไป
(มีต่อ)
-
วรทย์ไม่รู้ตัวหรอกว่าระหว่างที่กำลังใช้ความคิดอยู่นั้น จมูกโด่งนั่นซุกไซ้ไปทั่วแก้มขวาของตัวเองซ้ำยังไล้ลงไปตามแนวสันคาง ไล่ต่ำไปที่คอระหงแล้ววกกลับมาที่มุมปากกว่าจะตั้งตัวได้ริมฝีปากก็ถูกครอบครองเสียแล้ว
ปากสีเข้มปิดกั้นคำปรามมันเลยดังอยู่แค่ในลำคอเท่านั้น คนได้เปรียบชอบเสียงอื้ออึงอย่างหมดทางสู้แต่ชอบฟังเสียงครางมากกว่า เพิ่งรู้ว่าผู้ชายเวลาครางมันเพราะและเร้าใจไม่ต่างจากผู้หญิงบางทีอาจจะมากกว่าด้วยซ้ำโดยเฉพาะอย่างยิ่งเสียงหวานๆ จากคนๆ นี้ ลิ้นใหญ่อุ่นจัดกวาดกวัดไปทั่วโพรงปากหอมละมุน ดูดดึงเกี่ยวไล้จนเจ้าของปากนิ่มๆ ชักจะเบลอๆ ยิ่งจูบก็ยิ่งหวานเหมือนได้กินน้ำผึ้งจากรวง เขาขบเม้มกลีบปากล่างเบาๆ ด้วยความหมั่นเขี้ยว จากจุมพิตหวานพัฒนาเป็นเร่าร้อนได้แค่ชั่วนาที
วรทย์รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นลูกข่าง มึนงงไปหมดกับรสชาติที่หลากหลายบนปลายลิ้นของตัวเอง แรกเริ่มมันหวานเหมือนลูกอม แต่แค่กระพริบตามันเปลี่ยนเป็นซาบซ่านเหมือนโซดา เปลือกตาบางปิดเผลอตวัดลิ้นตอบโต้กลับไปบ้างเมื่อถูกชักจูงให้เผลอไผล แทบจะลืมไปแล้วว่าสิ่งที่โดนกระทำอยู่มันไม่ถูกต้อง กระทั้งลมหายใจเริ่มจะขาดห้วงถึงได้สติกลับคืน กำปั้นน้อยทุบที่หัวไหล่หนาแรงๆ เพื่อบอกให้รู้ว่าตนกำลังหายใจไม่ออก
ริมฝีปากสีเข้มผละออกห่างรับรู้ว่าอีกคนลมหายใจจะหมดปอด ทว่าจมูกโด่งยังคงซุกไซ้ที่พวงแก้มเนียนมันหอมจรุงใจ กลิ่นหอมที่มาจากผิวกายมิได้เกิดจากปรุงแต่งเฉกเช่นผู้หญิงที่เคยผ่านมา พศินเคลื่อนใบหน้าคมหล่อเหลาไปที่คอเล็ก ที่เขาคะเนว่าแค่มือเดียวของตัวเองอาจจะกำมันรอบ ผิวขาวจัดไม่ต่างจากหยวกกล้วยมันชวนสร้างร่องรอยแห่งความเป็นเจ้าของน้อยเสียที่ไหน คราวก่อนที่ทำประดับไว้มันเลือนหายไปตามเวลา เขาดูดเม้มลิ้มรสหวานจากผิวเนื้อนวล รอยแดงช้ำปรากฏขึ้นทันทีเมื่อผละไปบริเวณอื่น คุณหมอตัวน้อยหันหน้าหนีเขาเลยได้โอกาสสร้างอีกรอยตรงที่ใหม่ แต่ก็อดหงุดหงิดกับไอ้เสื้อเชิ้ตหอมน้ำยาปรับผ้านุ่มของมันไม่ได้
มือหนาสอดเข้าระหว่างร่างปลดกระดุมด้วยความเชี่ยวชาญ จากเม็ดแรงไปจนถึงเม็ดสุดท้ายรวดเร็วเสียจนจับเวลาไม่ทัน ผิวกายขาวที่หมายจะได้ยลกลับไม่ได้มองสมใจ ในเสื้อเชิ้ตยังมีเสื้อยืดสีขาวอยู่อีกถึงจะบางจนมองเห็นยอดอกรำไรแต่ก็มันปิดบังทัศนียภาพที่ดีกว่านี้ พศินสอดมือกร้านของตัวเองเข้าไปในเสื้อยืดพลางรั้งให้มันขึ้นสูงเปิดผิวขาวนวลให้เห็น ลมหายใจเขากระชั้นถี่ขึ้นทุกทีมันขาวอย่างที่เขาชอบ
“อ๊ะ อย่า เอามือออกไป อื้อ”
เสียงห้ามที่ดังพร้อมกับเสียงครางที่ออกมาอย่างไม่ตั้งใจ กายบางบิดพลิ้วไม่ปรารถนาให้เนื้อตัวโดนฝ่ามือหยาบนั้นแตะต้อง ทว่าเรี่ยวแรงตัวเองน้อยนิดนักไม่ต่างจากมะตะนอยตัวน้อยที่คิดอาจหาญจะต่อกรกับเสือกลัดมัน เสื้อยืดเนื้อบางถูกดึงพ้นจากศีรษะที่เขาไม่อาจยื้อกลับมาได้ ตากลมหวานเบิกโพลงทั้งตกใจทั้งยังวาบหวามกับอารมณ์ที่โดนปลุกเร้า มือวางบนหัวไหล่หนารับรู้ได้ถึงกล้ามเนื้อตึงแน่นภายใต้ผ้าเนื้อหนา นัยน์ดำสนิทเหลือบมองมันฉ่ำเยิ้มจนเขาอดสะท้านไม่ได้ พศินในยามนี้ต่างจากนายเสือที่เคยด่าทอเขาต่างๆ นานา เพียงแค่แววตาที่มองเขามันเปลี่ยนไปเท่านั้น โดยที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวศีรษะที่ปกคลุมด้วยเส้นผมสีดำยาวเลยท้ายทอยซุกลงที่หน้าอกของตัวเอง กายบางสะท้านเฮือกเมื่อความร้อนชื้นแตะที่ยอดอกของตัวเอง
“อ๊ะ อย่า อา”
เขาเกลียดตัวเองยิ่งนักทั้งที่ไม่ต้องการสัมผัสพวกนั้นเลยสักนิด แต่ร่างกายไม่เคยฟังเสียงร้องห้ามจากสมองมันมีปฏิกิริยาตอบโต้กลับไป บัวเม็ดเล็กในอุ้งปากชื้นแฉะบีบตัวจนแข็งเขม็งอีกฝ่ายได้ใจที่สามารถสร้างความกระสันให้กับเขาได้ ลิ้นร้อนสากนั่นกวาดตวัดเร็วพลางใช้ริมฝีปากดูดดึงทำตัวไม่ต่างจากทารกน้อยร้องหาน้ำนมจากอกมารดา คนเสียเปรียบพยายามรวบรวมสติที่กระเจิดกระเจิงของตัวเองให้กลับเข้าที่ ใช้สองมือยันไหล่หนาเสือกกายขึ้นเพื่อให้พ้นจากโพรงปากร้อนที่กำลังรุกรานหน้าอกบางของตัวเอง
“พอสักที! ฉัน อื้อ ไม่ใช่เมียนายนะ อ๊า”
ไม่รู้ว่าได้ผลหรือไม่แต่ลิ้นที่หยอกเอินอยู่กับอกหวานมันชะงักลง ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาคมคร้ามจะเงยขึ้น ตาคมกริบมองนิ่งจนยากจะอ่านความหมาย
“อยากเป็นเมียกูไหมล่ะ”
วรทย์เบิกตากว้างยิ่งกว่าเดิม แทนที่จะฟังคำปรามกันกลับกลายเป็นว่าเปิดทางให้อีกฝ่ายอีกจนได้ สองครั้งแล้วที่เขาพูดไปแล้วไม่ต่างจากการชี้โพรงให้กระรอก ใบหน้าน่ารักสั่นระรัวปฏิเสธเสียงสั่น
“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ที่ฉันจะบอกก็คือนะ…นายกับฉันเราไม่อาจเป็นอะไรกันได้”
“ทำไมจะไม่ได้ มึงเคยได้ยินไหมไอ้ที่เขาพูดกันว่าชายได้ชายคือยอดชาย ตอนนี้กูอยากเป็นยอดชายแล้วว่ะ”
รอยยิ้มบนใบหน้ายิ่งสร้างความหวาดหวั่นยิ่งกว่าเดิม นายแพทย์หนุ่มกระถดตัวถอยหนีแต่ห่างไปได้ไม่กี่นิ้วก็ถูกลากตัวกลับลงมาอยู่ที่เดิม สองมือระดมทุบไปทั่วแผ่นอกหนาแต่อีกฝ่ายไม่มีทีท่าสะดุ้งสะเทือนเลยแม้แต่น้อย
“แต่ฉันไม่ได้อยากเป็นเมียนาย”
“มึงอยากเป็นเมียไอ้หมอคีย์หน้าจืดนั่น เอ๊ะ! หรือว่าไอ้ภูมิ!”
แค่คิดถึงหน้าไอ้สองตัวนั่น ก็โกรธกรุ่นจนหน้ามืดแล้ว ยิ่งคิดไปถึงมือไม้ของพวกมันลูบไล้บนเนื้อตัวขาวจัดของไอ้หน้าตุ๊ดนี่เขาก็ร้อนไปหมด จะหน้าไหนเขาก็ไม่อยากให้แตะต้องทั้งนั้น มือแกร่งรวบสองมือเล็กที่สร้างความรำคาญให้มากกว่าความเจ็บไว้แน่น
ข้อมือขาวถูกพันธนาการด้วยมือเพียงข้างเดียวแต่คนอย่างวรทย์ไม่มียอมแพ้ ขาข้างที่ปกติยกสูงเตะปัดป่ายแสดงฤทธิ์เดชเท่าที่สังขารจะอำนวย ไม่ใช่แค่หวาดหวั่นตอนนี้เขายังโกรธไอ้บ้ากามนี่อีกด้วย มันเที่ยวยกให้เขาเป็นเมียคนอื่นไปทั่ว อยากจะตะโกนใส่หน้ามันเหลือเกินว่านอกจากมันก็ไม่มีหื่นหน้ามืดเท่ามันอีกแล้ว
“ไอ้บ้า! ฉันจะไม่เป็นเมียใครทั้งนั้น ปล่อยฉันเลย อื้อ”
ริมฝีปากสีเข้มปิดกั้นคำพูดให้ดังอื้ออึงอยู่แค่ในลำคอเท่านั้น พศินสอดลิ้นร้อนเข้าไปเกี่ยวไล้โลมลันพันตูให้อีกฝ่ายหยุดพูดเสียทีระบายความไม่พอใจด้วยจุมพิตดุดัน เอนกายทับร่างบาง ตรึงสองแขนเรียวไว้เหนือศีรษะใช้มือข้างที่ว่างลูบไล้เนื้อกายที่เขาหมายจะครอบครองแต่เพียงผู้เดียวด้วยจิตใจร้อนรุ่ม ลิ้นใหญ่ซอกซอนสำรวจไปทั่วทุกมุมปาก ใช้ความชำนาญหลอกล่อให้อีกฝ่ายคล้อยตามอีกจนได้ เพียงไม่นานร่างน้อยที่แข็งขืนก็อ่อนลง เขาใช้จุมพิตปราบพยศได้สำเร็จ ขาแกร่งก่ายขึ้นทับเรียวขาเล็ก แม้จะมีเนื้อผ้าปิดกั้นหลายชั้นแต่ต่างฝ่ายต่างก็รับรู้ถึงความแข็งขืนของกันละกัน
วรทย์ร้องด่าตัวเองที่ขัดขืนได้ไม่นานแค่โดนจูบเข้าหน่อยเนื้อตัวก็อ่อนไปหมด แต่ที่น่าอายกว่านั้นคือส่วนกลางลำตัวมันแข็งขืนขึ้นสวนทางกับสมองที่สั่งการให้ปฏิเสธ แต่พศินเองก็เก่งเหลือเกินทั้งที่เขาไม่เต็มใจ ทั้งที่ปราศจากความรักแต่ก็สามารถปลุกปั่นให้ร่างกายตื่นเร้าได้ เมื่อเห็นว่าเขาจวนจะสิ้นฤทธิ์จูบเร่าร้อนนั่นก็ถอยห่างไป การรุกรานเปลี่ยนไปที่ซอกคอ เนินไหล่ ไหปลาร้าและหยุดเนิ่นนานที่แผ่นอก เขาพยายามจะต่อต้านแต่เพียงแค่โดนความอุ่นชื้นที่แตะลงยอดอกเขาก็สะท้านเฮือก พ่ายแพ้ต่อความต้องการที่รุมเร้าหนักหน่วง
พศินปฏิบัติเท่ากันทั้งสองด้านกระทั่งพอใจก็ผละออกไป โดยทิ้งรอยแดงช้ำไว้ทั่ว ลิ้นสากลากต่ำลงไปที่หน้าท้องเนียนไร้ไขมันส่วนเกิน แต่มีกล้ามเนื้อที่เกิดขึ้นจากการเกร็งมันแข็งเขม็งและผ่อนลงตามแรงหายใจของเจ้าของ เขาเงยหน้ามองใบหน้าหวานที่เหยเกขึ้นทุกที ก่อนจะหลุบตามองต่ำไปที่เป้ากางเกงผ้าเทโรป๊อบปริ้นโป่งนูนเป็นรูปร่างเฉพาะตัว ผู้ชายมันตื่นตัวง่ายต่อให้ไม่อยากแต่โดนกระตุ้นนิดเดียวก็ขยายขนาดแล้ว
เขาปล่อยมือจากข้อมือเล็กเลื่อนตัวต่ำลงมาที่กลางตัวของคุณหมอตัวหอม ในห้องนอนขนาดเล็กอวลไปด้วยกลิ่นตัวของเจ้าของห้องความสว่างจากแสงไฟ ลมเย็นจากหน้าต่างที่เปิดค้างพัดผ่านเข้ามา ข้าวของเก็บเป็นระเบียบเรียบร้อย เตียงเล็กนี่ออกจะแคบไปสักหน่อยสำหรับคนสองคนแต่โดยรวมแล้วบรรยากาศดีกว่าครั้งก่อนเยอะ เขาเลื่อนตัวได้โดยที่เข่าไม่ครูดกับไม้ ซ้ำยังได้กลิ่นหอมเหมือนขนมเพิ่งอบเสร็จไปทั่วแทนกลิ่นอับชื้นในกระท่อมเก่า ชายหนุ่มใช้ริมฝีปากจูบซับบนกางเกงทิ้งรอยน้ำลายเอาไว้ ไอชื้นซึมเข้าไปด้านในปลุกให้สิ่งที่ซ่อนตัวอยู่ในนั้นตื่นตัวยิ่งกว่าเดิม หูได้ยินเสียงครางผะแผ่วดังแว่วเข้ามาและมันเป็นอีกอย่างที่เขาชอบ เวลาครางเสียงของมันเพราะกว่าเสียงผู้หญิงเสียอีก
ขณะที่ปากและลิ้นโลมเล้าอยู่บนเนื้อผ้ามือก็แกะเกี่ยวเอาเข็ดขัดออกรูดทีเดียวมันก็หลุดจากหูกางเกง จากนั้นทั้งตะขอทั้งซิปก็ถูกจัดการอย่างรวดเร็ว แค่เนื้อผ้าแยกเขาก็เห็นมะรุมน้อยตื่นตัวอยู่ในผ้าสีขาวเนื้อดี มันเปียกชื้นอวดขนาดและสีสันได้เกือบหมด เขาจำได้ดีว่ามันสวยและน่ารักแค่ไหนเคยคิดว่าไอ้ตรงนั้นของผู้ชายคนไหนๆ มันก็ไม่น่ามองเท่าของตัวเอง แต่พอเขาได้เห็นของไอ้หมอนี่ความคิดมันก็เปลี่ยนไปหมดจากที่รังเกียจพวกผิดเพศตอนนี้มันผิดไปหมด เขาโหยหาปรารถนาจะได้กอดร่างนี้ให้เต็มรัก แต่ไม่ใช่ว่ามันจะเกิดกับทุกคนเฉพาะกับคนๆ นี้เท่านั้น
นิ้วแกร่งดึงเอาชั้นในสีขาวลง แก่นกายอันน้อยดีดเด้งจากผ้ายืดส่วนปลายบานจัดเต็มไปด้วยอารมณ์ กลิ่นหอมหวานเฉพาะตัวไม่ได้ชวนขยะแขยง มือสากแต่อุ่นจัดกอบกุมมันไว้รูดเบา ร่างน้อยสั่นสะท้านดูเหมือนว่าร่างกายจะขัดแย้งกับสมอง เขารู้ว่าไอ้หน้าตุ๊ดนี่ไม่ได้เต็มใจกับการล่วงเกินของเขาแต่ร่างกายมันยอมรับ พศินกระตุกมือไปที่ส่วนโคน อ้าปากรับเอาความหวานจากส่วนบนสุด ลิ้นร้อนตวัดลากไล้อย่างไม่นึกรังเกียจ
“อื้อ อย่า อ๊ะ อา”
สะโพกมนยกส่ายด้วยเสียวเสียด ความคิดส่วนดีถูกความร้อนเร่าแทนที่หน้าท้องแบนเกร็งแน่นเขม็ง สองมือจิกกับผ้าปูเตียงแน่นอย่างลืมตัว ยิ่งอีกฝ่ายเร่งลิ้นรัวกับส่วนอ่อนไหวเขาก็ยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองปีนขึ้นที่สูง ในหัวเริ่มมีหมอกสีขาวเข้ามาแทรกกลบกลืนสติให้เลือนราง วรทย์ไม่รู้ตัวหรอกว่าเลื่อนมือสอดเขาไปดึงทึ้งผมสีดำเส้นใหญ่นั่นตั้งแต่เมื่อไรกัน
เมื่อไม่มีการต่อต้านพศินยิ่งได้ใจ ใช้ทั้งมือและลิ้นโลมเลียลิ้มรสหวานจากหยดน้ำใสที่หลั่งไหลไม่ขาดใส มันสั่นระริกใต้ลิ้นของเขา อาการตอบโต้ที่รุนแรงขึ้นบอกให้รู้ว่าอีกไม่นานคุณหมอตัวน้อยจะปลดปล่อยเอาความกำหนัดของตัวเองออกมา แล้วก็ไม่ได้ผิดจากที่คาดเดาไว้ จังหวะที่ลิ้นปาดน้ำหวานสีขุ่นก็ทะลักทะลายเข้าสู่อุ้งปากของเขาเต็มที่
“อ๊ะ อื้อ อ๊า”
ชายหนุ่มไม่ได้ชักใบหน้าหนีเขาเต็มใจที่กลืนกินมันทุกหยาดหยด ลืมสิ้นคำที่เคยปรามาสเพศไปเสียสิ้น ดวงตาเขาพร่ามัวด้วยความต้องการเจ้าเสือน้อยขยายตัวจนปวดหน้าขา ร่างสูงกำยำเคลื่อนกายกลับไปด้านบน คนที่เพิ่งปล่อยเอาความสุขออกมาหายใจกระชั้นถี่อกบางสะท้อนเร็ว ริมฝีปากแดงเรื่อเผยอช่วยระบายความเสียวซ่านอีกทาง เขากดจูบที่เต็มไปด้วยรสพิศวาสของเจ้าตัวถ่ายทอดรสชาติของเจ้าตัวให้รับรู้
พศินปล่อยปากสวยหวานฉ่ำให้เป็นอิสระ เขาถอยห่างออกมาเล็กน้อยดึงเสื้อยืดสีดำออกทางศีรษะ เปิดเผยสรีระให้อีกฝ่ายได้ชมบ้าง
ความซาบซ่านจากความวาบหวามที่พุ่งทะยานทำให้เขาสั่นไปทั้งตัว ไม่ทันจะได้ร้องห้ามไม่ให้นายเสือกลืนกินสิ่งที่ตัวเองปลดปล่อยด้วยซ้ำ พอจะได้พักหายใจก็ได้รับจูบที่เจือด้วยรสชาติของตัวเองอีก คุณหมอหนุ่มปรือตาขึ้นสิ่งแรกที่ได้เห็นคือแผงอกกำยำสีเข้ม สายตาไล่ต่ำลงไปยังกล้ามเนื้อแข็งที่เรียงซ้อนกันแม้จะไม่ได้นูนเด่นแบบพวกเล่นกล้ามแต่ก็บอกได้ดีว่าเจ้าของเรือนร่างนี้แข็งแกร่งแค่ไหน หน้าเขาร้อนเพิ่มอีกหลายองศาเมื่อมองเห็นไรขนอ่อนที่ใต้หลุมสะดือมันวิ่งหายไปในขอบกางเกงยีนส์สีซีด ทว่ายังไม่ทันได้หันหน้าหนีปลายคางก็ถูกช้อนขึ้นเสียก่อน
(มีต่อ)
-
“กูเริ่มชอบมึงแล้วว่ะ มึงแม่งน่าฟัดกว่าเมียเก่ากูอีก”
วรทย์พยายามจะเบี่ยงหน้าหนีให้พ้นจากอุ้งมือแกร่งแต่เรี่ยวแรงมันหมดไปแล้ว แม้จะใช้มือช่วยก็ไม่อาจต้านทานได้ เขาโดนไอ้เสือหื่นกามจูบหนักๆ ที่ปากอีกรอบ
“พี่เสือ พี่เสือ!”
เพราะโดนความพิษพิศวาสเข้าครอบงำหูที่เคยทำหน้าที่ได้ดีเยี่ยมกลับไม่ได้ยินเสียงเรียกที่ดังผ่านหน้าต่างเข้ามา จมูกโด่งเคลื่อนไปทั่วแก้มนวลสูดเอาความหอมหวานเอาไว้เต็มที่ แต่พอจะเลื่อนตัวลงเสียงที่ร้องเรียกก็ดังยิ่งกว่าเดิม
“พี่เสือ! ไอ้พี่เสือโว๊ย!”
“ไอ้ห่าดิน!”
พศินพ่นเอาชื่อไอ้ตัวแสบที่เข้ามาขัดจังหวะด้วยความหงุดหงิด ร่างสูงผละจากขนมหวานไปก้าวพรวดๆ ไปที่หน้าต่างตั้งใจจะเอากระป๋องสเปรย์แถวนั้นปาใส่หัวมันให้หายแค้น เขายื่นหน้าไปมองก่อนเห็นไอ้ตัวดีกระโดดเหย็งๆ อยู่ชายคาบ้านมือยังป้องปากตะโกนเรียกไม่หยุดหย่อน
“มึงจะเรียกหาพ่อมึงหรือไงไอ้ห่าดิน!”
ดินสะดุ้งแต่ก็โต้กลับได้ทันที “คุณออยโทรมาบอกว่าพี่ภูมิไปที่บ้านครับ”
“ใครนะ!”
“พี่ภูมิครับ เห็นว่าจะมาคุยเรื่องสมบัติ”
“ชาติชั่วเอ๊ย!”
ชายหนุ่มสบถลั่น จากที่หงุดหงิดทวีเป็นโกรธแค้นเพิ่งเห็นหน้ามันไม่กี่ชั่วโมง ก็ไปโผล่ที่บ้านเสียแล้ว ร่างสูงเดินกลับมาที่เตียงคว้าเสื้อยืดกลับเข้ามาสวม ความปรารถนาที่อาบรดทั่วร่างเมื่อครู่เหือดหายจนเกือบสิ้น แต่ยังไม่วายชำเลืองมองร่างเกือบเปลือยบนเตียงเล็กแต่น่านอนยิ่งนักนึกเสียดายที่ผิวขาวๆ ถูกบดบังด้วยผ้าห่ม เขายกเข่าข้างนึงวางไว้บนเตียงชะโงกหน้าเข้าไปชิดกับเจ้าของเตียงที่กระถดตัวหนีจนหลังไปชิดกับผนังห้อง มือจับคางมนเอาไว้ออกแรงบีบเล็กน้อยเพราะอีกฝ่ายตั้งท่าจะหนีลูกเดียว
“วันนี้กูมีธุระด่วน เอาไว้วันหลังกูจะมาช่วยอีกนะ มึงนี่หวานไปทั้งตัวจริงๆ”
“ไอ้บ้า!”
พศินหัวเราะร่วนแต่ก็หลบหมอนที่ปลิวมาเกือบจะโดนหน้าได้ทัน ร่างสูงกลับไปยังทางเดิมที่ขึ้นมา ทิ้งให้คนดวงซวยนั่งตัวสั่นกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไว้เพียงลำพัง
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน รอยสัมผัส ทั้งปาก ลิ้นและนิ้วมือติดตรึงไปทั่วทุกพื้นที่ที่โดนรุกราน เขารีบดึงกางเกงที่ถูกร่นลงไปให้กลับเข้าที่เพิ่งรู้ว่ามือตัวเองสั่นแค่ไหนก็ตอนติดตะขอกางเกง เขาด่าตัวเองไม่รู้กี่ร้อยรอบที่ปล่อยให้ร่างกายโดนรุกรานแม้ไม่ได้ถึงขั้นล้ำลึกแต่ก็มากพอที่จะสร้างความอับอายให้ได้ ใบหน้าร้อนจัดวางลงบนหัวเข่าที่ชันขึ้น เขาไม่อาจให้คำตอบกับตัวเองได้ว่าเหตุผลเมื่อยามที่โดนแตะต้องร่างกายทำไมถึงคัดค้านไม่ได้ ทั้งที่ไม่ได้รัก ออกจะเกลียดด้วยซ้ำแต่ร่างกายมันสวนทางกันอย่าน่าโมโห
“บ้าเอ๊ย! ฉันเกลียดนาย ไอ้เสือบ้า!”
..................................
ไม่ถึงชั่วโมงหลังจากโทรไปรายงาน รถกระบะสีแดงบุโรทั่งก็แล่นเข้ามาจอดหน้าบ้านเคียงฟ้า ก่อนที่คนขับจะกระโดดลงมาจากรถด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวที่พ่วงด้วยความโกรธเต็มพิกัด อาณกรพาร่างเล็กๆ ของตัวเองเข้าไปปาดขวางหน้าไว้ก่อนอย่างไม่กลัวชะตาขาด
“ใจเย็นๆ นะพี่เสือ ภูมิเขามาดี”
“คนอย่างมันน่ะรึ มาดี” พี่ชายต่างสายเลือดของเขากระตุกยิ้มเครียด ผมเผ้ายุ่งเหยิงเพราะโดนลมพัดยิ่งทำให้เจ้าตัวดูน่ากลัวกว่าเดิม ดึงดันจะเข้าไปในบ้านให้ได้จนเขาต้องใช้มือยันหน้าอกแข็งเอาไว้
“อย่าเพิ่งโมโหซิครับ พิกเร็ตก็อยู่ด้วย”
อีกคนไม่ยอมตอบแต่ปัดมือเขาออกจากอก ก่อนจะเดินเฉียดหัวไหล่เข้าไปในบ้าน ตาหวานมองตามร่างสูงไป ตอนนี้คงทำได้แต่ภาวนาขอให้ภาคภูมิอย่าก่อกวนอารมณ์พี่เสือเท่านั้น เขาเกือบจะเดินตามไปแล้วทว่าหางตาเห็นร่างกำยำของลูกน้องตัวเอ้ของพี่เสือเสียก่อน
“แบกอะไรน่ะดิน”
“อุ้ย! คุณออย” เจ้าของชื่อสะดุ้งจนไอ้ที่พาดอยู่บนบ่าเกือบจะหลุด “เอ่อ แค่บันไดน่ะครับ”
“แล้วจะเอาไปไหน”
“อะ เอาไปเก็บครับ”
ดินไม่รอให้คนตัวเล็กแต่ดุยิ่งกว่าเสือคาดคั้นต่อ ร่างหนารีบแบกบันไดหนีหายไปด้านหลังบ้านทันที
อาณกรขมวดคิ้วมองท่าทางมีพิรุธของดิน แต่ก็ไม่มีเวลาให้สงสัยมากพอเพราะในบ้านกำลังมีเรื่องใหญ่รอเขาอยู่ อาณกรรีบสาวเท้าเข้าไปในบ้าน แล้วก็เป็นจริงอย่างที่เขากังวลที่ห้องโถงมีเสือสองตัวยืนจ้องหน้ากันเพียงแค่สายตาที่ปะทะกันก็รับรู้ได้ว่าทั้งสองพร้อมจะกระโดดใส่กันได้ทุกเวลา แต่คนที่เขาเป็นห่วงมากที่สุดไม่ใช่ผู้ใหญ่สองคนทว่าเป็นเจ้าตัวน้อยที่นั่งมองผู้ใหญ่ทั้งที่มือยังจับดินสออยู่ เขารีบเข้าไปหาพิกเร็ตก่อนที่ได้เห็นฉากบู๊สมจริงโดยยิ่งกว่าได้ดูหนังสามมิติ มือขาวรวบร่างน้อยไว้ในอ้อมแขน แม้ว่าหลานชายจะมองเขาอย่างไม่ค่อยใจสถานการณ์นักแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรยอมให้เขาอุ้มห่างจากผู้ใหญ่ตัวใหญ่เท่ายักษ์สองคน
“มึงมาทำไม!” เจ้าของไร่เคียงฟ้าเปิดปากถามก่อนขณะที่สายตาไม่ได้ละจากใบหน้าที่คล้ายกันแม้ซักวินาทีเดียว
“ก็นี่มันบ้านผมเหมือนกัน ผมจะมาไม่ได้หรือไง” อีกฝ่ายตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน ทั้งที่ดวงตาคู่นี้หากมันจ้องใครด้วยแววเกลียดชังเช่นนี้ชะตาชีวิตของคนๆ นั้นอาจจะขาดเอาดื้อๆ แต่กลับเขามันไม่ใช่เขาไม่เคยกลัวคนตรงหน้ามาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
“แต่ที่ๆ มึงยืนอยู่มันเป็นของกู!”
ภาคภูมิส่ายหน้าเล็กน้อยเอือมระอากับการใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผลของเจ้าของไร่เคียงฟ้า ดุดันเหมือนหมาบ้าไม่เคยใช้สมองตัดสินปัญหา ล่าสุดได้ข่าวว่าเมียทิ้งไปก็ทำตัวเมาเป็นหมาถึงจะให้อาหมอมารักษาแต่คงยังไม่หายดีตาถึงได้แข็งเป็นหมาโดนน้ำไม่ได้อยู่อย่างนี้
“มันก็เป็นผมของด้วยครึ่งนึงเหมือนกัน พี่ลืมไปแล้วหรือไงว่าพ่อแบ่งให้เราคนละครึ่งแม้แต่บ้านหลังนี้ยังมีชื่อผมเป็นเจ้าของเลย”
ไอ้ท่าทางสบายๆ เหมือนกับมาพักผ่อนตากอากาศของไอ้คนถือสิทธิ์มันทำให้ความกรุ่นโกรธกระจายไปทั่ว หน้าเขาร้อนเหมือนโดนน้ำเดือดราดใส่ เลือดในกายอุ่นขึ้นหลายองศา โกรธยิ่งกว่าตอนโดนไอ้หมอหน้าตุ๊ดกัดน้องชายจนบวมเสียอีก มือหนาใหญ่คล้ำแดดกำเข้าหากันแน่นข่มอารมณ์ให้ต่ำลง แม้จะโกรธจะเกลียดแค่ไหนเขาก็ยังไม่อยากแสดงด้านเลวให้ลูกชายเห็น เพราะแค่เมาหัวราน้ำพิกเร็ตก็น่าสงสารมากพอแล้วเขาไม่อยากซ้ำการกระทำที่ไม่ต่างจากอันธพาลให้ลูกเห็นอีก เจ้าของไร่เคียงฟ้าสูดเอาอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่นึกรังเกียจกลิ่นน้ำหอมที่ไอ้หน้าด้านมันใช้เพราะมันติดปะปนเข้ามาด้วย
“ออยพาพิกเร็ตขึ้นไปข้างบนก่อน พี่มีธุระจะคุยกับไอ้ไส้เดือนตัวนี้”
หางตาของเขาเห็นอาณกรพยักหน้ารับรู้ แต่ยังไม่ได้จากไปในทันทีหนุ่มร่างเล็กอุ้มพิกเร็ตเอาไว้สาวเท้าเข้ามาทางเขาก่อนจะบอกให้เขาใจเย็นๆ เขาแค่นยิ้ม ที่ระงับใจไม่พุ่งไปต่อยหน้ามันก็นับว่าเย็นที่สุดแล้ว เขารอให้น้องชายร่วมสถาบันอุ้มลูกชายหายขึ้นไปยังชั้นสองแล้วจึงค่อยเปิดบทสนทนาดันดุเด็ดเผ็ดมันต่อ
“แต่กูจำได้ว่ามึงปฏิเสธที่จะไม่เอา แล้วมึงจะหน้าด้านกลับมาอีกทำไม”
“ถึงจะไม่อยากได้แต่ชื่อก็ยังเป็นของผมครึ่งนึงอยู่ดี”
มันตอบเสร็จก็ย่อตัวนั่งลงที่เก้าอี้ไม้ตัวใหญ่เท่านั้นไม่พอมันยังตวัดขายกขึ้นไขว้ เป็นท่านั่งที่เขาเกลียดเป็นที่สุดจำได้ว่าสมัยก่อนตอนที่เห็นมันนั่งใหม่ๆ เขาด่ามันว่าเป็นตุ๊ดหรือไงถึงได้นั่งท่าอย่างนี้ คิดไม่ถึงว่าสิ่งที่ด่าไปอย่างไม่คิดมันจะเป็นจริง ใช่! ไอ้น้องชายหน้าด้านของเขามันเป็นพวกผิดเพศอย่างที่เขาเกลียด ถึงท่าทางของมันจะไม่ได้กระตุ้งกระติ้งจนน่าถีบแต่มันก็ไม่ชอบผู้หญิง เรียกว่าตั้งแต่แตกเนื้อหนุ่มมันไม่เคยมีแฟนเป็นผู้หญิง แต่ที่ทำให้เขาเกลียดมันจนมาถึงทุกวันนี้คือการที่มันมีแฟนเป็นผู้ชายสมัยเรียนมัธยม เขากับพ่อต่อต้านกันเต็มที่แต่มันไม่สนใจแถมยังควงกันที่โรงเรียนอย่างเปิดเผยอีกด้วย เขาในฐานะพี่ชายซ้ำยังเรียนที่เดียวกันเลยโดนเพื่อนๆ ล้อว่ามีน้องเป็นตุ๊ด พ่ออายคนทั้งตำบลที่ลูกชายคนเล็กตัวใหญ่ ผิวเข้ม หน้าหล่อ ดันเป็นพวกผิดเพศ เอาผู้ชายมาเป็นเมีย ในฐานะของคนที่มีหน้ามีตาในอำเภอทำให้พ่อของเขาไม่ออกงานสังคมอยู่พักใหญ่ กว่าจะทำใจได้ก็ตอนที่มันเรียนจบแล้วสอบเข้าคณะแพทย์ศาสตร์ได้นั่นแหล่ะ แต่สำหรับเขาคนที่เกลียดเพศที่สามเข้าไส้ จะผ่านไปนานแค่ไหนก็ยังเกลียดอยู่วันยังค่ำ ถึงระยะหลังๆ จะโดนใครบางคนเข้ามาปั่นป่วนความคิดให้ไขว้เขวไปบ้าง
“มันก็เป็นของกูครึ่งนึงเหมือนกัน หรือว่ามึงจะให้กูเอามีดมาผ่าครึ่งแบ่งให้มึง”
ภาคภูมิอดหัวเราะกับความคิดที่ไม่ต่างจากเด็กของพี่ชายไม่ได้ หมอหนุ่มรูปหล่อยกท่อนขนกำยำขึ้นไขว้กัน เขารู้ดีกว่าท่านั่งนี่พี่ชายที่เป็นลูกผู้ชายตั้งแต่หัวจรดเท้าเกลียดแค่ไหน แต่เขาไม่สนใจในเมื่อชีวิตมันเป็นของเขาทำไมเขาต้องสนใจคนอื่นด้วยถึงคนอื่นที่ว่าจะเป็นพี่ชายแท้ๆ ของเขาเองก็ตาม
“ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกครับ แค่บริจาคห้องว่างๆ ให้ผมสักห้องนึงก็พอ”
“กูไม่ให้!”
“จุ๊ๆ ไม่เอาซิครับ” จักษุแพทย์หนุ่มส่ายหน้าเบาๆ “โตๆ กันแล้วอย่าทำตัวเป็นเด็กหน่อยเลย ผมแค่ขอห้องไม่ได้มาขอแบ่งสมบัติของพี่หรอกน่า ใครๆ ก็รู้ว่านายพศิน เอื้ออังกูร หวงสมบัติ เอ๊ย! ไร่เคียงฟ้าแค่ไหน”
“ไอ้ภูมิ!” พศินตวาดลั่นเขาโกรธจนเลือดขึ้นหน้า รู้สึกถึงเสียงหวีดหวิวของลมในหูนิ้วแกร่งชี้ไปที่หน้าของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นน้องชาย แต่เขากลับเกลียดมันไม่ต่างจากศัตรู “มึงออกจากบ้านกูไปเลยนะ ก่อนที่กูจะเอาปืนมายิงมึงทิ้งซะ”
ทว่าอีกคนกลับไม่รู้สึกสะทกสะท้านกับคำขู่ที่พร้อมจะเป็นจริงได้ทุกเมื่อสักนิด ตลอดยี่สิบเจ็ดปีที่เป็นพี่เป็นน้องกันมาถึงจะไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดแต่เขาก็รู้นิสัยพี่ชายคนนี้ดี ดุดัน ใจร้อน ปากร้าย แต่ใจอ่อนเป็นขี้ผึ้ง ไม่อย่างนั้นจะโดนผู้หญิงแพศยาคนนั้นหลอกเอาได้อย่างไร เขาเห็นธาตุแท้ของหล่อนตั้งแต่วันแรกที่เห็นหน้าทว่าพศินในตอนนั้นทั้งรักทั้งหลงซ้ำเขายังเป็นน้องชายที่น่ารังเกียจ พูดไปก็รังแต่จะผิดใจกันเขาเลยปล่อยเลยตามเลย หนีไปเรียนกรุงเทพฯ ปล่อยให้พี่ชายโดนผู้หญิงคนนั้นปลอกลอกแล้วก็ทิ้งไปไม่ไยดี โชคดีที่หล่อนเอาสมบัติของเอื้ออังกูรไปไม่ได้ทั้งไร่เคียงฟ้าและบ้านหลังนี้เลยยังอยู่รอด สงสารก็แต่หลานชายที่เพิ่งเห็นหน้าชัดๆ ก็วันนี้ หน้าตาน่ารักถอดแบบผู้เป็นแม่มาทั้งรูปร่างผิวพรรณ แต่ได้ดวงตามาจากบิดา สรุปแล้วพิกเร็ตได้ส่วนดีจากทั้งพ่อและแม่มาอย่างเหมาะเจาะลงตัว เสียดายที่ยังไม่ทันจะได้ทักทายอาณกรก็กันตัวเอาไปเสียก่อนท่าทางเจ้าหนูน้อยจะไม่ยังไม่รู้ว่าเขาคืออาแท้ๆ
ภาคภูมิผ่อนลมหายใจยาวๆ เขาไม่ได้กลัวลูกปืนอย่างคำขู่ แต่เบื่อที่จะต่อปากต่อคำมัดมือชกเลยจะง่ายกว่า
“เอาเป็นว่าผมเอาห้องนึงก็แล้วกันจะย้ายมาพรุ่งนี้เลย อยู่ใกล้โรงพยาบาลหน่อยเดินทางจะได้ไม่เหนื่อย” ร่างสูงลุกขึ้นจากเก้าอี้ มองใบหน้าที่ไม่ต่างจากยักษ์วัดแจ้งของพี่ชาย หางตาเห็นมือที่กำแน่นอยู่ชิดต้นขา “ผมกลับก่อนนะ ดีใจที่เห็นพี่เลิกเหล้าได้”
มือใหญ่แต่ไม่กร้านเท่าพี่ชายตบลงเบาๆ ที่หัวไหล่แข็งแรงโดยที่อีกฝ่ายเบี่ยงตัวหนีไม่ทัน ทิ้งไว้แต่กลิ่นน้ำหอมที่เจ้าของไร่เคียงฟ้าเกลียดจับใจ
พศินมองตามร่างสูงใหญ่ของน้องชายไป เขาโกรธจนพูดไม่ออกตอนที่มันสรุปความเองว่าจะมาอยู่ที่นี่ไม่ได้ แต่ที่ทำให้ความโกรธชะงักลงก็ตรงที่มันรู้ว่าเขาติดเหง้า ดวงตาคมกล้าอ่อนแสงลงเล็กน้อยแม้ว่าจะไม่เห็นร่างนั้นในสายตาแล้วแต่หูยังคอยฟังเสียงเครื่องยนต์คุณภาพเยี่ยม เพียงไม่นานมันก็หายไปจากการได้ยิน ไหล่ตั้งตรงผ่อนลงแต่ไม่ได้ผ่อนคลายจากความเครียดเสียเท่าไร บอกตัวเองไม่ถูกว่าควรจะโกรธมากกว่านี้หรือรู้สึกดีที่ไอ้น้องชายมันรู้ความเป็นไปของเขา ทั้งที่ไม่ได้ติดต่อกันมาเกือบเก้าปี
“ภูมิกลับไปแล้วหรือครับ”
เสียงใสดังขึ้นจากเบื้องหลัง ทำให้แผ่นหลังหนาไหวเล็กน้อยหลุดจากภวังค์ความคิด ศีรษะทุยที่ปกคลุมด้วยเส้นผมสีดำยาวระคอผงกเบาๆ
อาณกรพาร่างเล็กของตัวเองมาเทียมเคียงพี่ชายต่างสายเลือด เอียงหน้าขึ้นมองหาร่องรอยของอารมณ์แม้จะมั่นใจว่าทั้งสองไม่ได้เหวี่ยงหมัดเข้าหากันแต่เสียงของพศินก็ดังขึ้นไปถึงห้องของพิกเร็ต
“ให้เขามาอยู่ด้วยเถอะครับ ท่าทางเขาก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร”
“แต่ฉันเกลียดมัน นายก็รู้”
หนุ่มร่างบางผ่อนลมหายใจเบาๆ ยกมือแตะที่หัวไหล่ที่เดียวกับที่ภาคภูมิทำไว้ก่อนไป “เขาเป็นน้องชายพี่เสือนะ ผมเองเป็นแค่รุ่นน้องพี่ยังให้ที่พักที่กินกับผมเลย”
“มันไม่เหมือนกันนายก็รู้ นายไม่เหมือน...มัน” ปลายเสียงเค้นมาจากไรฟัน เขาไม่อาจบอกใครได้ว่าน้องชายแท้ๆ ของตัวเองเป็นพวกลักเพศ ชอบเพศเดียวกัน มันน่าอาย น่าขายหน้า และน่ารังเกียจ
อาณกรกลืนก้อนแข็งที่ตีขึ้นมาบนลำคอ ฝ่ามือเล็กปล่อยจากไหล่แกร่งลงมาวางชิดลำตัวและกำแน่นเพื่อระงับความหวาดหวั่น พศินไม่รู้หรอกว่าความจริงแล้วทั้งเขาและภาคภูมิก็ไม่ต่างกัน แต่ภาคภูมิน่าชื่นชมกว่าเขามากรักหรือชอบอะไรก็แสดงออกมาผิดกับเขาที่ได้เก็บงำเอาไว้อย่างคนขี้ขลาด
“เขาไม่ได้ฆ่าคนตายเสียหน่อย แถมยังเป็นหมอรักษาคนอีกด้วย ส่วนเรื่องอื่นก็ปล่อยมันไปเถอะครับถือมากไปก็เมื่อยเปล่าๆ” ร่างเล็กถอยห่างจากพี่ชายที่ชาตินี้คงไม่มีวันได้ขยับฐานะได้ ตาหวานมองแผ่นหลังกว้างที่หวังตลอดว่าจะได้กอดอย่างที่ผู้หญิงคนนั้นทำ แผ่นหลังที่ได้แต่จ้องมองมาตลอดเก้าปี...เก้าปีที่ยาวนาน เก้าปีที่ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงแม้ว่าพี่ชายของเขาจะไม่มีใครข้างกายแล้วแต่เขาก็ยังไม่อาจขึ้นมายืนข้างๆ ได้ “ผมไปทำมื้อเย็นก่อนนะ เห็นพิกเร็ตบ่นอยากกินไข่เจียว พี่เสืออยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม”
“มะรุม” คนตัวสูงพึมพำตอบ
“อะไรนะ ผมได้ยินไม่ถนัด”
“เอ่อ แกงส้มมะรุมน่ะ กินกับไข่เจียวอร่อยดี”
“ได้ๆ เดี๋ยวผมให้เมี่ยงไปเก็บมะรุมก่อน”
รอจนกระทั่งเสียงฝีเท้าของน้องชายที่เป็นแค่รุ่นน้องร่วมคณะถอยห่างออกไป ร่างสูงจึงหย่อนตัวลงกับเก้าอี้ไม้สักตัวยาว ท่อนขาแข็งแรงทอดเหยียดตามความยาว ความเครียดบวกกับอาการโกรธจัดเมื่อครู่มันทำให้ความต้องการที่พุ่งพล่านเมื่อพักใหญ่ๆ เหือดหายไปแล้ว เปลือกตาหนาปิดลงปล่อยให้สมองวนเวียนอยู่กับคำพูดทั้งของน้องชายแท้ๆ และน้องชายต่างสายเลือด เขาไม่เถียงอาณกรหรอกว่าไอ้ภูมิมันไม่ใช่คนเลวหรือโจรผู้ร้ายที่ไหน แต่มันก็ยากจะทำใจยอมรับกับสิ่งที่มันเลือก...ทว่าเสียงนึงในความคิดดังซ้อนเข้ามา ‘แล้วมันผิดตรงไหน’
ผิดตรงที่ไม่รักต่างเพศ ผิดตรงที่สร้างความอับอายให้วงศ์ตระกูล หรือผิดที่ไม่ได้เป็นดังที่เขาหวัง แต่เมื่อวกกลับมาถามตัวเองเขาเกลียดภาคภูมิตรงไหน...ตรงที่มันไม่ได้รักผู้หญิง ตรงที่มันทำให้พ่อกับเขาอาย หรือตรงที่มันทำตัวหายไปจากชีวิตเขาถึงเก้าปี คิดจนหัวแทบระเบิดสุดท้ายเขาก็ยังไม่ได้คำตอบที่แน่ชัดให้ตัวเอง แต่ที่น่าแปลกมากกว่านั้นแทนที่เขาจะโกรธจัดเหมือนเมื่อก่อน โกรธชนิดข้ามวันข้ามปีตอนที่มันบอกว่ามีแฟนเป็นผู้ชาย ทว่าวันนี้มันต่างออกไปแค่คำเดียวที่มันบอกถึงความห่วงใยเขาก็ใจอ่อนลง หรือว่าลึกๆ แล้วเขายอมรับในตัวของมันได้แล้ว จริงอย่างที่อาณกรพูดถึงมันจะเป็นพวกผิดเพศแต่มันไม่เคยทำตัวให้ตกต่ำ ซ้ำยังยกฐานะเป็นคุณหมออีกด้วย แล้วเขาล่ะคนที่ภูมิใจในความเป็นเพศชายแท้ๆ แต่กลับทำตัวเป็นไอ้หน้าโง่ขี้เมาอยู่เป็นปีๆ เมาแล้วต่ำยิ่งกว่าหมาเสียอีก บางทีเขาควรจะปล่อยวางอย่างที่อาณกร ถือว่าไว้ก็เมื่อย ปล่อยๆ มันไปจะได้เบาตัว สบายใจ
ชายหนุ่มเอี้ยวตัวบิดไล่ความปวดเมื่อยพลันกลิ่นบางอย่างที่แทรกกลิ่นเหงื่อตัวเองเข้ามาทำให้จิตใจที่ขุ่นมัวพลอยดีขึ้นมาได้ กลิ่นหอมที่เหมือนขนมเพิ่งอบเสร็จ กลิ่นที่เขาอยากจะกลืนกินเข้าไปทั้งตัวมันคงจะติดตัวเขามาตอนที่เอาตัวลงไปเกลือกกับตัวมัน ลิ้นใหญ่เผลอยกแตะขึ้นริมฝีปากเมื่อนึกถึงรสชาติหวานปนขมที่มาจากตัวมัน เปลือกตาเปิดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก แต่แล้วสมองก็ประมวลผลได้ ใช่แต่เขาเสียที่ไหนที่ชักจะติดใจกลิ่นหอมของไอ้หมอมะรุม เมื่อครู่ใหญ่ๆ นี่เองที่เขาเห็นกับตาว่าไอ้ภูมิมันก็สนใจไอ้หน้าตุ๊ดของเขาด้วยเหมือนกัน ความโกรธที่ระงับดับไปเมื่อครู่ลุกฮือขึ้นมาอีกรอบ เขายอมให้มันเป็นตุ๊ด เป็นเกย์หรือเป็นห่าเหวอะไรก็ได้แต่อย่ามายุ่งกับไอ้หมอมะรุมของเขา...
..............................
:katai1:แต่งไปก็งงตัวเองไป ไอ้เสือนี่พลิกไปพลิกมาจริงๆ อย่าโกรธเค้าเลยน้า เค้าแต่งตอนง่วงนอนคาแร็คเตอร์ไอ้เสือแล้วพิลึกพิลั่นอย่างนี้แหล่ะ
:mew6:
-
:ling2: จิ้มก๊อนนนนนนนเด๋วมาเม้นน้าาาา ดีใจฝุดๆ
-
ลึก ๆแล้วเสือน่าจะโกรธที่น้องหายออกไปจากชีวิตมากกว่า
-
มาแล้วววววไปอ้านก่อนนะ
-
ค้างงงงงง :katai1: :katai1:
ชอบอ่ะ :hao6:555+เกือบๆทุกที :hao5:
:ling1: ดีใจที่ไรเตอร์กลับมานะคะ :mew1:
แล้วมาต่ออีกนะค่อยอยู่ :mew6:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ สนุกมาก
ตอนแรกเกลียดเสือมากอ่ะ แต่หลัง ๆ แพ้ภัยตัวเองเลยยอมให้อภัย อิอิ
เราว่าตอนนี้แต่งได้ดีเลยนะ สื่ออารมณ์ได้ดีมาก เพราะเสือก็เป็นแค่มนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง อารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ ตามความคิดก็ไม่แปลก
คือยอมรับภูมิโดยไม่ให้ยุ่งกับมะรุมเนี่ยนะ หึงเขาล่ะสิ!! อันนี้จะรอดูต่อไปว่าจะเกิดศึกระหว่างพี่น้องหรือเปล่า
อยากให้เสือเปิดใจยอมรับให้ได้ไว ๆ เพราะมันทำให้คนรอบข้างเจ็บปวดนะ
-
:haun4: พี่เสือนี้อารมณ์แปรปรวนยิ่งกว่าวัยทองซะอีก
บอกตรงๆนะ ลุ้นอ่ะเมื่อไหร่จะได้กันจริงๆซะที 55555
-
มะรุมของเขา มะรุมของเขา มะรุมของเขา มะรุมของเขา
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย :hao7:
-
สงสัยเสือยังคงสับสนในชีวิตอยู่แน่ๆ เลย ไปปล้ำมะรุมอีกแล้ว
-
นายเสือคงอยู่ในช่วงวัยทองเนอะ อารมณ์แปรปรวน :beat:
-
โกรธน้องเพราะน้องหายไปมากกว่าม้างงงง
อิพี่เสือนี้เมาจนวัยทองเลยปะเนี้ย อารมณ์ขึ้นลงยิ่งกว่า
ผหญิงประจำเดือนมาไม่ปกติอีก 5555
แต่ว่านะ... ไอหน้นตุ๊ดของเขา มะรุมของเขา ????? เดียววว
หมอมะรุมไปเป็นของแกเมื่อไหร่ ขี้ตู่สุดดดด เปิดใจซะพี่เสือ
พี่เล่นหลงหมอมะรุมขนาดนี้ ระวังไม่ทันหมอภูมินะยะ 55555
แต่อิพี่เสือก็นะ วินตัลลอดดดด หมอคีย์กะหมอภูมินี้ได้แค่จับๆแตะๆ
อิพี่เสือนี้มาทีหลังแต่ปีนขึ้นห้องเฉยเลย ข้าขอคารวะ 555
-
อารมณ์แปรปรวนไปนะ 5555
-
แอบเขินเบาๆ แอบมโน นึกว่าตัวเองเป็นหมอมะรุม 5555 :z3:
-
ดีใจตอนนี้ไม่มีหมอคีย์ แต่ก็ไม่มีพี่ปืนของเค้าด้วยอ่ะ =_=
-
หวังว่าพี่เสือจะยอมรับได้เร็วๆ
-
จะเข้าใจพ่อเสือดีรึเปล่าหว่า จิตใจแปรปวน เพราะอยากมีเมียเป็นตุ๊ด คิคิ
-
เค้าเป็นของนายตอนไหนหานายเสือ
-
พี่เสือนี่ปากไม่ตรงกับใจเลยนะ เข้าข่ายเกลียดตัวกินไข่ เกลียดปลาไหลกินน้ำแกง ว่าแต่เขาอิเหนาเป็นเอง
-
ถ้าไม่ติดว่าเสือกำลังเลิกเหล้าอยู่ล่ะก็ ต้องคิดว่ามันติงต๊องแน่ๆ
แต่ก็ดีที่คิดได้ ว่าน้องมันผิดอะไร ถึงต้องโกรธแค้นขนาดนั้น พี่น้องทะเลาะกันก็ยังเป็นพี่น้อง ผัวเมียทะเลาะ กันพอเลิกก็กลายเป็นคนอื่น น่าจะคิดได้ตั้งนานแล้วนะเสือ
ปล.มะรุมจะเซ็กซี่ไปใหน
-
นายเสือนี่คิดมากจังเลย :เฮ้อ: เกลียดพวกผิดเพศแต่ตัวเองก็กำลังชอบผู้ชาย เป็นผู้ชายหัวโบราณมั่กมาก
-
จีบดีๆเป็นมั้ย ไม่ใช่เอะอะจับปล้ำ
เป็นพระเอกแน่เหรออิพี่เสือ ทำตัวเหมือนโจรนะแก
แมนนักใช่ป่ะ งั้นเอาใจมาแลก แฟร์ๆหน่อย
:กอด1:
-
ตอนแรกคิดว่าเพ่เสือจะบะละฮึ้มหมอมะรุมซะแระ
อุตส่าห์ปีนขึ้นไปรอ :เฮ้อ:
ปล.ไม่เห็นปืนมาเลยเนอะ อิอิ :laugh5:
+๑
+เป็ด
รอ.. ทุกวัน
-
ไอ้พี่เสือ รอบนี้ขนาดขึ้นไปหาถึงห้องได้ แถมมะรุมยังยอมตามแล้วด้วย ยังอดอ่ะ :z1: :z1:
บ่มีไก๊นะ 555555 :laugh: :laugh: :laugh:
-
:katai1:
เมื่อไหร่จะได้กัน ?
-
พี่เสืออารมณ์ค้างมา 2 รอบแล้วนะ 555555+
ได้แต่ปลดปล่อยให้หมอมะรุมสบายตัว >.<
ยิ่งมีหมอภูมิเข้ามาน่าสนุกขึ้นไปอีกแน่เลยค่ะ
ป.ล. ขอให้พี่เสือยอมรับตัวเองเร็ว ๆ อิอิ
ขอบคุณค่ะ +1~^^
-
อึยยย ต้องมีดินมาขัดตลอดสิน่า
:z3: :z3: :z3:
กำลังจะเข้าได้เข้าเข็มแท้ๆ
:m31: :m31: :m31:
-
ต้องรอให้หมอมะรุมรักษาหายก่อนใช่ไหม
ถึงจะเลิกอารมณ์แปรปรวน
-
บอกว่าเกลียดเกย์เกลียดตุ๊ด แต่ตัวเองก็อยากฟัดผู้ชายบางคนเต็มแก่ หึงจัดจนต้องปืนหน้าต่างบ้านไปปล้ำเค้า
น่าตบจริงๆ "ไอ้หมอมะรุมของเขา" เป็นของแกเมื่อไหร่ย่ะ :fcuk:
สงสัยจะรีบลง คำผิดเยอะนะจ๊ะบทนี้ ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้ คนอ่านยังไม่หนีไปไหนแน่ๆจ้า
-
เค้าว่าพี่เสือก็เป็นคนสับสนในตัวเอง อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ อยู่แล้วนะคะ ไม่แปลกๆ ฮ่าๆๆๆๆ
แหม พี่เสือ อยากกินมะรุม เริ่มติดใจแล้วล่ะซี้
จะคอยดูวันที่พี่เสือหลงคุณหมอมะรุมแบบหัวปักหัวปำ :impress2:
-
หึงหมอมะรุมละชิ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ให้ตายเหอะ!!!!!! ไม่เข้าใจพี่เสือจริงๆเลย หึๆๆ ยังไม่ยอมรับความจริง.................
-
พี่เสือนี่..ชักจะยังไงแล้วนะ
-
2 ครั้งแล้วน้าาาาาาา รอบหน้าขอไม่พลาดน้าาาา :ling1:
-
กำลังอ่านตอนที่ 11 อยู่...ทำใจตั้งนานกว่าจะกดเข้ามาอ่าน,,
เหตุจากตอนก่อนหน้า คือหมั่นไส้คิมหันต์มากกกก ตอนแรกก็ดี
เราก็ เชียร์ให้คู่กับออย แต่พออ่านมาสักพัก ความไม่ชอบขี้หน้าพุ่งพล่านเลย
คือคิมหันต์ลืมอะไรไปป้ะ ว่าตัวไม่ได้เป็นอะไรกับมะรุมนะ มะรุมเองก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะชอบตัวสักหน่อย
หวงก้าง และแสดงความเป็นเจ้าของมากเกินไปป้ะ...ตัวมีสิทธิ์ไรไปแสดงท่าทีแบบนั้นว้ะ
แล้วยังจะฉวยโอกาสกับมะรุมอีก รับตรงนี้ไม่ได้ที่สุด
บอกตามตรงพออ่านตอนที่จูบมะรุมแล้วเกลียดคิมหันต์ขึ้นมาทันที
อง ออย ก็ไม่ต้องให้คู่กันล้ะหมันไส้จริงๆ = ="
คือไม่ชอบผู้ชายแบบนี้อ่ะ จริงจังมาก คือถ้ามะรุมมีใจให้ก็ว่าไปอย่าง
โอ้ยยย เซ็งคิมหันต์....
------
ไปอ่านก่อนค่ะ เดี๋ยวมาพิมต่อ
-
จิ๊! สองครั้งแล้วนะพี่เสือ! :ling1:
ตูค้างสองครั้งแล้วนะคะ :katai1:
ให้ตายสวะมันชอบมาขัดซะจริงๆ ฮืออออ
หมอมะรุมก็นะ คนอาร๊ายยยยน่าฟัดเป็นบ้าให้ตายเถอะมาม่าผัด!
นี่! ผิดไหมที่เราจะจิ้น ปืนกับออย
แล้วมันจะแปลกมากไหมที่เราโคตรจิ้นไอ้ภูมิ(เหี้ย)กับหมอคีย์(โหด)
บอกตรงๆอยากเห็นหมอคีย์โดนฟัดมากกกกกกกก
เพราะอะไรน่ะเหรอ? ไม่รู้สิหมอคีย์มีออร่าแปลกๆ
ขอร้องเถอะพระเจ้า ขอให้ความคิดของเราเป็นจริง สาธุ!!!!! :call:
-
ยาวได้ใจมากกกก เกือบไปอีกแล้วนะคุณหมอ สงสัยคราวหน้าไม่รอด
:hao6:
-
คือไอ้พี่เสือคะ...ไม่รู้พี่สับสน หรือคนอ่านสับสนแล้วนะคะ
จะเอายังไงเนี่ย?? ห๊ะ???
-
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่านายเสือหลงหมอมะรุมจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว
เลยทำตัวเป็นหมาหวงก้าง แถไปเรื่อยอยู่แบบนี้นะ :hao3:
จริงๆนายเสืออาจจะสับสนกับภาคภูมิ
หากนายเสือเปิดใจคุยกันดีๆคงจะไม่เป็นไร...มั้งนะ :katai1:
ปล. หมอมะรุมนี่เหนื่อยนะโดนทุกตอนเลยสิ :katai5:
555555
-
อ่านคอมเม้นทุกคอมเม้นละรู้สึกว่า...... คีย์ออยของเค้าคงเป็นหมันแล้วสินะ ฮรึกกกกกกก
*ยกมือปิดปากและวิ่งหนีออกไปทั้งน้ำตา*
-
เอาตรงๆไหม โคตรเกลียดเสืออย่างรุนแรง!!!!!!!!!!งะ เป็นนิสัยที่เราไม่ชอบเลย คือมึงจะบุกปล้ำตลอดที่มีช่องใช่ไหม!! บุกป่าฝ่าดงไปไหมถ้าจะให้คนแบกบันไดมาให้ปีนป่ายน่ะ ดีนะที่ไม่่ได้เสียกันสักที เราลุ้นทุกตอนไม่ให้มันข่มขืนสำเร็จอะ(สงสัยอินี่จะไม่อยากฟิน) แต่จริงๆนะ ไม่รู้เป็นอะไร อยากให้เรื่องนี้ดำเนินไปแบบไม่ขื่นขม >< เข้าใจว่าอิเสือมันพิลึกพิลั่น แต่ไม่อยากให้มันข่มขืน/ยัดเยียดสำเร็จเลย
แต่โดยส่วนตัวแล้วชอบมะรุมมากเลยค่ะ น่ารักแถมยังจิตใจดี มีเสน่ห์ดึงดูดตลอดเวลา ใสๆ น่าเข้าหา(ก็คนมันน่ารักนี่หน่า อิอิ)
-
:ling1: :ling1: มันแน่นอกกกกกกกก
เพราะมันค้างคามากอ่า :katai1: :katai1: บอกตรงๆ
เค้าหื่น5555+ ไรเตอร์คร้าช่วยกลับมาทำความหวังของพี่เสือ(พวกเรา!!!)ให้เป็นจิงเถอะนะ :call:
สงสารนักอ่าน :hao6: เอ๊ย!!! สงสารพี่เสือ :hao5: :hao5: :hao5:
ปล.รักคุณหมอตัวน้อยนะคะแต่...ความหื่นมันบังตา :mew1: :hao6:
-
อึ่ยยยยยย นายเสือ นี่กลืนน้ำลายตัวเองจริงๆ ดูทำกับหมอมะรุมดิ๊ แล้วยังไม่เกลียดน้องตัวเองอีก เฮ้อให้ตายซิ
-
เสือ....นี่เอะอ่ะ จะปล้ำ ท่าเดียวเลยใช่ใหม?
สมองมีก็ใช้บ้าง...สมองอ่ะสมอง! ,,,,, ไอ้เสือซกมก :katai1:
-
กริ้ดดด
พี่เสือออ มีเหตุการณืมาขัดตลอดดดด :m25:
อยากเห็นฉากหวานๆมั่ง 55555
-
สนุกมากค่ะ ^^
-
อ๊ายยยย เกือบแล้วเชียว เกือบฟินแน่ะ อิอิ อีพี่เสือขี้หวง ก่อนจะหวงเค้าก็ขอเค้าเป็นแฟนก่อนสิ
-
โอ๊ยยยยยยยยย :katai1: :katai1: ใจจะขาดแล้วอ่า :sad4: คิดถึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ติดมากคะไม่ไหวจะลงแดง :katai1:
มาต่อไวๆนะคะ :impress2:
-
มายังจ๊ะ คิดถึงแร้นนนนนนนน
-
คิดถึงๆๆๆๆๆๆๆๆ :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
เพิ่งมาตามทันค่าาา
สนุกมากๆ เลย ทุกตอนอ่านจบแล้วจะเกิดความรู้สึกอยากอ่านตอนต่อไปทันที
พ่อเสือของเรานี่ดุ โฉด ดิบ เถื่อน ครบสูตรจริงๆ เลยนะคะเนี่ย
ชอบค่ะชอบ.. มาโหดๆ แบบนี้เดี๋ยวสุดท้ายคงกลายเป็นแค่ลูกเสือตัวน้อยคลอเคลียคุณหมอมะรุมแน่ๆ เลย (โอ๊ย คิดภาพแล้วก็โมเอ้เกินจะทนทาน) แต่อ่านแรกๆ ก็หน้าตึงๆ นะคะ โอ้โห้ พี่แกเล่นกูมึงกับคุณหมอผู้น่ารักของเราตลอด ในใจก็คิด... แล้วมันจะไปรักกันได้ตอนไหนหว่า? อ่านๆ ไป โอ๊ะโอ... พ่อเสือนี่ซึนได้โล่ห์เลยนี่หว่า (ฮ่าๆๆ)
เป็นกำลังใจให้นะคะ รออ่านตอนต่อไปอยู่
:katai2-1:
-
:ped144: ฮึ่ยยยยยยย มารผจญเยอะจริง อารมณ์เสีย อีกนิดเดียวเอง
อิพี่เสืออารมณ์ค้างมาสองรอบเเล้วนะ !! :m16: :3125:
เครียดเเทน พูดเลยยยยยยยยย (คนอ่านก็ค้างเหมือนกัน ชิส์)
แม้ว่าจะไม่ค่อยเห็นด้วยกับตรรกะของอิตาเสือ แต่ในเมื่อทำแล้ว ทำไมมันไม่สุด กรี๊ดดดดดดดดดดดด :m31:
>>>> อินี่เรื่องมากจริง :beat:
เอาล่ะ กับสู่สภาวะปกติกันเถอะ.......
ค่อยโล่งใจหน่อยที่พี่น้องไม่ได้มีปัญหาอะไรมาก......แต่คิดว่านไม่ช้าคงจะมี
เพราะหมอมะรุมคนดี น่ารัก น่าฟัดคนนี้นี่เอง สินะๆๆ
ถึงเเม้ว่าอิตาเสือจะได้กินไปกว่าครึ่งเเล้ว แต่อีกไม่นานคงได้กินตลอดตัวแล้วก็เถอะ
แต่กว่าจะได้กิน ดูแกวคนเขียนเเล้วคงอีกนาน คงทำให้คนอ่านเสียวเล่นไปพรางๆล่ะสินะ ชิชะ :sad2:
เอาเป็นว่าถึงจะต้องลุ้นเก้อ เสียวเก้อ แต่จะต้องเฝ้าระวังติดตามเรื่องนี้อย่างใกล้ชิดเป็นพิเศษเลยที่เดียวเชียว
เป็นกำลังใจให้ค่ะ หุหุหุ :กอด1: :L2:
-
จะร้องไห้ละนะ
คิดถึง มะรุมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เสน่ห์แรงมากมีแต่คนรุมรัก
ไม่รู้แล้วว่าใครจะเป็นพระเอกเนี่ย
เยอะเหลือเกินลุ้นตอนต่อไปคร้าบ
-
เข้ามารอด้วยคนจ้าาา
คิดถึงหมอมะรุมคนน่ารัก กับไอ้โหดจอมหื่น อิอิ
:mew1:
-
๑ อาทิตย์พอดี
เค้าเลยมารอ(ปืน) :z1:
-
มารอนายเสือ
-
(http://upic.me/i/7c/1381272_220251521469515_406264023_n.jpg)
พิกเร็ต VS หมอมะรุม ฝีมีการวาดของน้อง “wanmai” น่ารักน่าฟัดมากอ่ะ แอร๊ยยยย :-[
ตอนที่ ๑๓...ไม่รู้ใจตัวเอง
นกตัวน้อยนับสิบตัวบินร้องเพลงบนท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสี พระอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้าเล็กน้อยทอแสงสีส้มอ่อนพอให้มองเห็นสรรพสิ่งรอบกาย เปลือกตาบางที่เพิ่งปิดไปได้ไม่กี่ชั่วโมงยกเปิดขึ้นตามนาฬิการ่างกาย ต่อให้นอนดึกแค่ไหนแต่เมื่อได้เวลาเขาจะตื่นได้เองโดยไม่ต้องอาศัยนาฬิกาปลุกให้ปวดแก้วหู ร่างบางหยัดกายขึ้นจากเตียงนอนอุ่นบิดไหล่ไล่ความเมื่อยขบ แต่พลันหน้าก็ร้อนวูบวาบเมื่อหวนคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อช่วงหัวค่ำ วรทย์ขบเม้มริมฝีปากตัวเอง รอยสัมผัสของไอ้เสือตกมันยังทิ้งไว้ทั่ว เท่านั้นไม่พอเมื่อคืนตอนอาบน้ำกระจกมัวๆ ในห้องน้ำมันสะท้อนภาพร่างกายท่อนบนมีรอยจูบมากมายโดยเฉพาะที่หน้าอกและลำคอ นายแพทย์หนุ่มเผลอหลุดเสียงจิ๊จ๊ะออกมาด้วยความขุ่นมัว เขาไม่ได้โกรธแค่นายเสือหรอก เขายังโกรธตัวเองอีกด้วย สองครั้งแล้วที่เขายอมให้อีกฝ่ายรุกล้ำเอาง่ายๆ ทั้งที่แรกเริ่มขัดขืนแต่พอโดนเล้าโล้มหนักๆ เข้ากลับให้ความร่วมมือเสียอย่างนั้น
ถ้าหากเมื่อวานนายดินไม่โผล่มาร้องเรียกเจ้านาย เขาคงไม่แคล้วโดนไอ้เสือบ้ากามเล่นงานแน่ ตากลมมองไปยังหน้าต่างเจ้าปัญหา เขายังไม่ได้ให้คนมาซ่อมคิดว่าวันนี้คงต้องวานให้คิมหันต์ช่วยจัดการให้ คิดแล้วก็น่าโมโหไม่รู้ว่าไอ้เสือบ้านั่นมันจะจงเกลียดจงชังอะไรเขานักหนา จะเรียกว่าเกลียดก็จะผิดไปจากการกระทำไปเสียหน่อย โดยปกติแล้วคนเกลียดกันแค่มองหน้ายังไม่อยากจะทำ แต่ที่หมอนั่นทำกับเขามันตรงกันข้าม ไม่ใช่มองหน้า แต่พศินมองเขาหมดทั้งตัว ไม่เพียงแค่นั้นเขาโดนกอด จูบ ลูบไล้ สารพัด กิริยาพวกนั้นไม่ต่างจากคนรักพึงปฏิบัติต่อกัน ศีรษะเล็กสั่นไปมาไล่ความคิดที่ไม่มีทางเป็นไปได้ของตัวเอง นายเสือไม่ได้รักเขา เขาเองก็ไม่ได้พิศวาสในตัวหมอนั่นเช่นกัน แต่ก็ไม่อาจหาเหตุผลของกระทำทั้งหมดได้ วรทย์ถอนหายใจหนักๆ เห็นทีเขาคงต้องใช่แม่กุญแจที่หน้าต่างด้วยแล้วกระมัง
ขาเรียวข้างซ้ายเหวี่ยงลงจากเตียง อีกสองชั่วโมงกว่าจะเข้างานเขามีเวลาเดินออกไปหน้าโรงพยาบาลเพื่อหาของกิน แต่ยังไม่ทันจะได้ลุกจากเตียงดีเสียงเคาะประตูจากด้านนอกก็ดังขึ้นเสียก่อน
“หมอครับ ตื่นหรือยัง ผมซื้อน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋มาฝาก”
ริมฝีปากสีสดเผลอคลี่ยิ้ม ร่างเล็กในชุดนอนลายตารางเดินโขยกเขยกไปเปิดประตูรับอาคันตุกะยามเช้า ใบหน้าอิดโรยของเพื่อนร่วมวิชาชีพปรากฏตรงหน้า พร้อมกับถุงน้ำเต้าหูและปาท่องโก๋สิ่งกลิ่นหอมน่ากิน
“ยังไม่ออกเวรไมใช่หรือครับ”
“เอามาฝากก่อนไง เดี๋ยวมันหมด”
วรทย์หัวเราะเบาๆ รับถุงของฝากด้วยความเต็มใจ ก่อนจะชวนอีกฝ่ายเดินลงไปด้านล่าง “ไปกินหลังตึกฉุกเฉินก็ได้ครับ”
“ไม่เอาดีกว่า กินหน้าบ้านนี่ก็ได้ อู้งานแค่ครึ่งชั่วโมงผู้อำนวยการคงไม่หักเงินผมหรอกมั้งครับ” คิมหันต์พูดติดตลก ก่อนจะช่วยคุณหมอตัวเล็กหยิบแก้วที่วางอยู่ชั้นล่างของบ้านที่เขาดัดแปลงเป็นครัวเล็กๆ
เขาเทกาแฟดำใส่แก้วสำหรับตัวเอง แล้วคว้าปลาท่องโก๋เข้าปาก แม้จะชินกับการอยู่เวรช่วงกลางคืนแค่ไหนแต่พอใกล้เวลาออกเวรมันต้องเพลียจนตาแทบปิดทุกที
“ทำไมของหมอเป็นกาแฟแล้วของผมเป็นน้ำเต้าหู้ล่ะ”
คนได้ของฟรีตัดพ้อมองน้ำสีขาวที่มีลูกเดือยทิ้งตัวนอนอยู่ที่ก้นแก้วและเม็ดแมงลักลอยอยู่เหนือผิวน้ำ ขณะที่ของอีกฝ่ายเป็นน้ำสีดำกลิ่นหอมชวนกระปรี้กระเปร่า
“เป็นเด็กกินแค่น้ำเต้าหู้ก็พอแล้วมันดีกับผิวนะ”
“ผมเด็กกว่าหมอแค่สองปีเองนะ แล้วน้ำเต้าหู้นี่มันดีกับผู้หญิงต่างหาก”
“เหรอ” คนตัวสูงไม่ได้อนาทรร้อนใจกับท่าทางคล้ายกับจะปฏิเสธของคุณหมอตัวเล็กเสียเท่าไรเพราะรู้ว่าสุดท้ายเจ้าน้ำเต้าหู้นั่นก็จะถูกจัดการเรียบจนหมดแก้วอยู่ดี
“เออ หมอ ผมรบกวนหาคนมาซ่อมหน้าต่างบานซ้ายให้ทีนะครับ”
คิมหันต์เลิกคิ้วสูงเป็นเชิงสงสัย “พังหรือครับ”
“ครับ มันเก่าแล้วก็เลยพัง”
เขาไม่รู้หรอกว่าคิมหันต์จะรู้หรือเปล่าว่าเหตุผลที่บอกไปนั้นมันเป็นการโกหกที่จริงกลอนหน้าต่างที่มีสนิทจับนั่นยังแข็งแรงอยู่มาก แต่ไม่มากพอจะต้านกำลังของเสือตกมัน ก็เลยหลุดร่องแร่งอย่างน่าสงสาร
“ไม่ต้องหาหรอก เดี๋ยวผมซ่อมให้เอง หมออย่าล็อคห้องก็แล้วกัน”
เจ้าของผิวขาวเพราะน้ำเต้าหู้ฉีกยิ้มด้วยความดีใจในความใจดีของอีกฝ่าย
อาการมึนหัวที่โดนความง่วงนอนที่เล่นงานพอจะสงบฤทธิ์ลงไปบ้างเมื่อได้คาเฟอีนไปสองอึก ทว่าสายตาที่กลับมาสดใสอีกครั้งก็สังเกตเห็นรอยบางอย่างที่แถวต้นคอขาวของคู่สนทนา ตาคมหรี่มองจนเจ้าตัวรู้สึกถึงความผิดปกติ วรทย์รีบยกมือกระชับคอเสื้อเข้าหากันปิดรอยพวกนั้นทันที
“หมอเป็นอะไรหรือครับ ตัวอะไรกัดหรือเปล่า”
“อ๋อ!” คนกินน้ำเต้าหู้ลากเสียงยาวจนเกินเหตุ “เมื่อคืนตอนอาบน้ำผมโดนตัวบุ้งหล่นใส่นะครับผมแพ้ขนมัน”
คิมหันต์พยักหน้าเบาๆ เป็นเชิงรับรู้ แต่เขากลับรู้สึกว่าผิวที่แพ้ขนบุ้งนั่นมันช่างคล้ายกับรอยที่เขาเคยทำไว้บนผิวขาวๆ นี่นัก แต่เพราะสมองยังทำงานไม่เต็มที่เนื่องจากยังไม่ได้รับการพักผ่อนจึงคิดหาสาเหตุอื่นไม่เจอ เลยได้แต่บอกให้เจ้าตัวทายาวด้วย
สองหนุ่มสนทนากันอีกเล็กน้อยจนกระทั่งกาแฟดำกลิ่นหอมๆ กับน้ำเต้าหู้บำรุงผิวหมดจึงแยกย้ายกันไปทำภารกิจประจำวันต่อ...
................................
“ผมว่าพี่ชักจะเหมือนพวกโรคจิตเข้าไปทุกทีแล้วอ่ะ...โอ๊ย!”
พอจบประโยคหูเขาก็ดังวิ้งขึ้นมาทันทีด้วยฝ่ามือที่ประเคนมาที่กบาล ดินยกมือคลำหัวตัวเองป้อยๆ พี่เสือจะมาตบหัวเขาก็ไม่ถูกนักเพราะที่เขาพูดคือความจริง มีอย่างที่ไหนลากเขาออกจากมุ้งตั้งแต่ยังไม่ตีห้าดีเพื่อมาดักดูคุณหมอหน้าขาว ประมาณไม่เจอหน้าเห็นหลังคาลิบๆ ก็ยังดี เช้านี้พี่เสือไม่ได้บ้าดีเดือดเข้าไปถึงในโรงพยาบาลแต่มาเยี่ยมๆ มองๆ แถวหน้าโรงพยาบาล โดยอาศัยร้านขายหมูปิ้งเจ๊พรเป็นที่ซ่อนตัว เพราะไม่ได้เข้าไปด้านในเลยไม่ได้เห็นหน้าหมอมะรุมตัวขาวแต่ได้เห็นหน้าหล่อๆ ของหมอคุณหมออีกคนแทน พอไม่ได้เห็นหน้าคนที่ตัวเองหมายปองเลยอารมณ์เสียแล้วมาลงกับเขา
“แฟนเขาซื้อเข้าไปแล้ว คุณหมอหน้าขาวไม่ออกมาหรอก กลับกันดีกว่าผมหิวข้าวแล้ว”
พศินชักสีหน้าด้วยความหงุดหงิด อุตส่าห์ถ่อสังขารออกจากไร่เคียงฟ้าตั้งแต่ตีห้าหลอกอาณกรว่าจะออกมาซื้อกับข้าวเพราะอยากจะเลือกเองบ้าง แต่สุดท้ายนอกจากหมูย่างมันเยิ้มห้าไม้ที่ไอ้ดินไปสามไม้ครึ่งเหลือให้เขาไม้ครึ่งกับข้าวเหนียวสองห่อเขาก็ไม่ได้กินอะไรอีก อ้อ! ยังมีแห้วอีกกระป๋องใหญ่เพราะคนที่เขาหวังจะได้เห็นหน้าไม่โผล่มาแม้แต่เงา ไม่รู้อะไรดลใจบอกกับเขาว่าไอ้หมอมะรุมมันจะออกมาช็อปปิ้งหาของกินตอนเช้า คงจะจริงอย่างที่ไอ้ดินว่ามีคนเอาของกินไปประเคนถึงเตียงแล้วเรื่องอะไรจะเสด็จลงมาให้เมื่อย
“บอกตรงๆ นะพี่เสือไอ้ที่ทำอยู่นี่แถวบ้านผมเขาเรียกว่าตามจีบว่ะ”
“จีบพ่อมึงซิ!” คนเป็นนายย้อนเสียงเขียว “กูจะจีบมันทำไม”
“อ้าว! ถ้าไม่จีบแล้วพี่จะมาดอดมองเขาทำไมอ่ะ เมื่อวานก็มาแถมยังเอาบันไดมาปีนห้องเขา เช้านี้ก็ถ่อสังขารมาดักอีก ผมว่าพี่เสือชอบหมอมะรุมแล้วแน่ๆ”
“หุบปากมึงไปเลยไอ้ห่าดิน! ไอ้นี่พอเล่นด้วยแล้วลามปาม”
ทว่าคนลามปามไม่มีทีท่าจะเกรงกลัวคำเตือนแบบฮาร์ดคอร์ของเจ้านายสักนิด กลับยักไหล่คว้าเอาหมูที่เหลืออีกครึ่งไม้เข้าปากเคี้ยวสองสามทีแล้วกลืนลงคอทันทีราวกับกลัวว่าจะโดนทวงคืน
“พี่เสือ ผมว่านะถ้าพี่ชอบเขาก็บอกไปเลย อย่าอ้อมไปอ้อมมาแบบนี้เลยเดี๋ยวจะคว้าน้ำเหลวเอานา ทั้งหมอหน้าขาวคนนั้นแถมตอนนี้ยังมีหมอภูมิอีก เอาตรงๆ แบบไม่เข้าข้างกันเลยนะตอนนี้พี่เสือตกเป็นรองสองหมออยู่หลายขุมเลย”
พศินไม่ได้ตอบโต้คำแนะนำของลูกน้องตัวดี คิ้วหนาขมวดเข้าหากันน้อยๆ อย่างคนใช้ความคิด เสียงพ่อค้าแม่ค้าหน้าโรงพยาบาลตอนหกโมงครึ่งไม่ได้แทรกซึกเข้ามาในห้วงความคิดได้ วันนี้ไอ้ดินพูดถูกหลายเรื่อง ไอ้สองหมอนั่นมันแสดงออกเปิดเผยว่าสนใจไอ้มะรุม โดยเฉพาะไอ้ภูมิมันรุกหน้าหนักกว่าเพื่อนเพิ่งเจอกันได้ไม่กี่วันก็ทั้งโอบทั้งกอดไอ้มะรุมไปหลายรอบแล้ว
กาแฟดำไม่ใส่น้ำตาลเพราะถูกสั่งห้ามถูกจ่อตรงหน้าด้วยฝีมือของไอ้ดินปากดี เขารับมันมายกขึ้นกระดกรวดเดียวเกือบหมดแก้วเขามันพวกลิ้นจระเข้จะร้อนจะขมแค่ไหนก็ทนได้ พอร่างกายได้คาเฟอีนสมองก็กลับมาไตร่ตรองอีกรอบ เขาเฝ้าถามตัวเองมาพักใหญ่แล้วว่าที่ทำกับไอ้มะรุมมันเพราะความเกลียดในเพศที่สามอย่างเดียวใช่หรือเปล่า...คำตอบที่ได้ในตอนนี้คือไม่ใช่
ไอ้ที่เคยลั่นวาจาว่าเกลียดพวกตุ๊ด พวกเกย์มันกลืนหายเหมือนกลืนน้ำลายนั่นแหล่ะ แต่ที่ทำให้เขาต้องลงทุนปีนบันไดขึ้นไปหามันถึงที่ห้อง และต้องมาโรงพยาบาลแต่ดึกแต่ดื่นเพราะเขาติดใจและคิดถึง...หัวใจเขากระตุกรุนแรงความรู้สึกมันใกล้เคียงกับตอนที่รู้สึกกับปารินใหม่ๆ นอนก็นอนไม่หลับ กินก็อะไรก็ไม่ลงอยากจะเห็นแต่หน้าใครคนนั้น อยากพูดคุยด้วย อยากเห็นรอยยิ้มหรือหน้าบึ้งๆ ของอีกฝ่าย
แต่มันประหลาดไปสักนิดที่ความรู้สึกแบบนี้มันกลับมาเกิดขึ้นอีกครั้ง ทั้งที่หัวใจบอบช้ำมาพักใหญ่จนไม่คิดจะเปิดรับใครได้อีกที่น่าแปลกไปกว่านั้นมันกลับเลือกที่จะเกิดกับผู้ชายด้วย ชายหนุ่มถอนหายใจหนักๆ สงสัยว่าเหล้ามันจะเข้าไปทำลายเส้นประสาทจนเรรวนไปหมด ไอ้ที่เกลียดก็กลับมาเป็นชอบ แล้วไอ้ที่ชอบล่ะ..ความคิดชะงักลง ภาพของปารินแทรกเข้ามาในความคิด จนต้องหลับตาแน่นไล่ใบหน้างดงามน่ารักและรอยยิ้มสดใสนั่นไป หน้าอกข้างซ้ายปวดแปลบขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว พศินสูดหายใจเข้าปอดจนสุดลมหายใจไล่ความปวดร้าวออกไปยอมรับว่าจนถึงวันนี้เขายังลืมปารินไม่ได้จริงๆ ในยามที่เผลอภาพของเธอมักจะตามมาหลอกหลอนแม้ว่าระยะหลังๆ จะมีหน้าขาวๆ กับตากลมๆ ของใครบางเข้ามาซ้อนบ้างแล้วก็ตาม
“กลับกันเถอะพี่เสือจะเจ็ดโมงแล้ว”
คราวนี้เขาไม่ได้ค้านไอ้ดิน แต่ก่อนจะเดินตามมันไปสายตาของเขาก็ยังไม่วายสอดส่องเข้าไปในโรงพยาบาล แต่ก็ไม่เห็นร่างขาวๆ อีกตามเคย…
...............................
(มีต่อ)
-
ร่างขาวนวลเปล่าเปลือยนอนก่ายเกยอย่างสบาย ปลายนิ้วเรียวเกลี่ยบนแผ่นอกเท่านั้นไม่พอริมฝีปากสีสวยยังก้มลงจูบบนผิวที่นิ้วเพิ่งละไปอีกด้วย ทว่าสัมผัสนั่นไม่ได้ทำอารมณ์ขุ่นมัวเหมือนท้องฟ้ายามใกล้ฝนตกให้ดีขึ้นได้ มือเรียวปัดนิ้วน่ารำคาญนั้นอย่างไม่ไยดี
“แพรว พี่รำคาญ”
ใบหน้าสวยหวานง้ำงอ ผุดลุกขึ้นนั่งไม่สนใจร่างเปลือยไร้อาภรณ์ของตัวเองสักนิด กลีบปากอิ่มเชิดขึ้นจนเกือบชิดจมูก กิริยาที่บอกถึงอาการน้อยใจ
“อะไรกันคะ พี่โยเบื่อแพรวแล้วหรือคะ”
พี่โย หรือโยธิน สอดมือช้อนหัวทับหมอนนุ่มขยับศีรษะในท่าที่สบายขึ้นพลางปรายตามองคนที่ตัดพ้อตัวเอง
“แล้วแพรวทำอะไรให้พี่ไม่เบื่อได้บ้างล่ะ”
ปากที่เชิดขึ้นคลี่ยิ้มจนเป็นไรฟันขาวสะอาด ดวงตาหวานเป็นประกายระยิบอย่างแฝงความนัยน์ “ได้หลายอย่างเลยล่ะค่ะ พี่โยก็รู้นี่ว่าแพรวทำได้ดีแค่ไหน”
ไม่เพียงแต่พูดเปล่าแต่เธอพร้อมที่จะแสดงฝีมือให้เขาประจักษ์อีกด้วย ทว่าอีกฝ่ายไม่ต้องการโยธินหยัดร่างขึ้นปฏิเสธการปรนนิบัติที่ถึงใจของเธอ บทรักที่เร่าร้อนเพิ่งจบไปได้ไม่กี่ชั่วโมงดีมันไม่ได้ถึงใจเหมือนเมื่อก่อนและยังไม่อิ่มเอม แต่เขาก็ไม่ต้องการจะเพิ่มหรือจะเติมอีก
“ไม่ใช่เรื่องนี้แพรว”
“แล้วมันเรื่องไหนกันล่ะ” ปารินกระแทกเสียงใส่ เมื่อรู้ว่าโยธินไม่ต้องการจะต่อบทรักก็ควานหาผ้าห่มมาห่อหุ้มร่างกายด้วยความขัดเคือง
“เรื่องไร่เคียงฟ้า เมื่อไรแพรวจะทำให้พี่ได้มันมาครองเสียทีนี่มันเป็นปีแล้วนะ”
“พี่ไม่รู้จักนิสัยเพื่อนพี่หรือไง พี่เสือน่ะรักไร่เคียงฟ้ายิ่งกว่าแพรวเสียอีก” ปารินค้อนประหลักประเหลือกใส่คนรักคนใหม่
“ก็หาวิธีซิ”
“แล้วทำไมพี่โยไม่ทำเองล่ะ”
“อย่ามาย้อนพี่นะแพรว!” โยธินเสียงเขียวเช่นเดียวกับดวงตา
ปารินสลดลงเล็กน้อยหากเป็นกับพศินเธอคงจะต่อว่าอีกหลายยกแต่กับโยธินเธอไม่อาจทำเช่นนั้นเพราะนิสัยของทั้งคู่ต่างกัน พศินยอมเธอทุกเรื่องเหมือนลูกหมาเชื่องๆ ทว่าโยธินเย็นชาเอาแต่ใจตัวเองมากกว่าจะเอาใจเธอในขณะเดียวกันก็น่าท้าทายไปด้วยเช่นกัน เธอเองก็เป็นมนุษย์ประเภทชอบสิ่งท้าทายเสียด้วย มือเรียวสอดเข้ารั้งท่อนแขนแล้วซบหน้าลงอย่างเอาใจ
“แพรวขอโทษค่ะ แพรวแค่ยังคิดไม่ออกว่าจะช่วยให้พี่โยได้อย่างไร”
โยธินปลดมือที่หมู่นี้มันชักจะยุ่มย่ามมากกว่าจะสร้างความสำราญใจ พลางขยับกายถอยห่างดวงตาเรียวยาวมองคู่ขาที่เคยเป็นคนรักของเพื่อนด้วยความเย็นชา
“คิดไม่ออกไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่คิดให้เอง”
“พี่โยจะทำอย่างไรคะ”
ชายหนุ่มไม่ได้ตอบในทันที เขาลุกขึ้นจากเตียงนอนหนานุ่มขนาดคิงส์ไซต์ของตัวเอง ร่างกายเปล่าเปลือยถูกปิดบังด้วยปิญาม่าสีน้ำเงิน ร่างโปร่งไม่ว่าจะอยู่ในชุดอะไรหรือไม่มีอะไรสวมใส่แล้วก็ยังดูดีเสมอหยุดที่หน้ากระจกชั่วครู่แล้วสาวเท้าออกไปด้านนอกระเบียง รับลมเย็นและเสียงนกที่ต้องอยู่บนอาคารสูงสามสิบชั้นอย่างเขาถึงจะได้ยิน ไม่เช่นนั้นจะได้ยินแต่เสียงแตรรถหนวกหูแทน เขาไม่ได้ใส่ใจกับวงแขนที่สอดเข้ามาโอบรอบเอวจากด้านหลังเท่าไรนักหรือแม้แต่กระทั่งอกอิ่มที่แนบกับแผ่นหลังก็ไม่อาจเบี่ยงเบนความสนใจได้
“พี่โยยังไม่ได้แพรวเลยว่าจะทำอย่างไร”
“แพรวคิดว่าไอ้เสือมันรักแพรวหรือเปล่า” เขาถามเสียงเย็น ตามองไปที่เบื้องล่าง ความเกลียดเมืองหลวงมีมากขึ้นทุกที เกลียดจนอยากจะหนีไปพ้นๆ
“รักซิคะ พี่เสือรักแพรวจะตายแต่น้อยกว่าไอ้ไร่สับปะรังเคนั่นนะคะ”
“ไร่เคียงฟ้าไม่ใช่ไร่สับปะรังเค” เจ้าของร่างโปร่งเอ่ยเสียงเย็น
ปารินรีบรัดแขนให้แน่นกว่าเดิมอย่างเอาใจ เบียดเนื้อตัวที่มีดีกว่าคู่ขาคนอื่นๆ พิสูจน์จากระยะเวลาปีกว่าๆ ที่ได้ครอบครองเขาอย่างออกหน้าออกตาโดยไม่สนใจอดีตสามีที่ทิ้งมา
“ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ค่ะ ว่าแต่พี่โยถามแพรวทำไมคะ”
“พี่จะใช้ความรักที่มันมีกับแพรวให้เป็นประโยชน์น่ะซิ”
เสียงที่สะท้อนกับแผ่นหลังอุ่นฟังดูก้องกังวานกว่าปกติ ปารินยกหน้าขึ้นเล็กน้อยถามต่อด้วยความสงสัยไม่หาย “อย่างไรคะ พี่โยอธิบายให้แพรวเข้าใจมากกว่านี้หน่อยซิ”
เธอได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ จากคนที่เธอกอดอยู่ก่อนที่คำตอบจะดังตามมา
“พี่จะให้แพรวกลับไปหาไอ้เสือ”
“ไม่เอาค่ะ!” หญิงสาวบอกเสียงดัง ปล่อยมือจากเอวทันที ร่างงามหมุนตัวหมายจะเดินหนีทว่ามือเรียวคว้าหัวไหล่เนียนไว้ได้เสียก่อน
“ฟังพี่ก่อนซิ” โยธินเลือกที่ใช้โทนเสียงอบอุ่นในการเกลี่ยกล่อมเพราะรู้ดีกว่าเจ้าหล่อนแพ้คนเอาใจ “ไอ้เสือมันรักแพรวมากไม่ใช่หรือไง แพรวก็หลอกใช้ความรักจากมันหลอกเอาไร่เคียงฟ้ามาให้พี่จากนั้นเราก็จะได้เป็นเจ้าของไร่นี้ด้วยกัน แพรวจะเอาพิกเร็ตมาอยู่ด้วยก็ได้พี่ไม่ว่า ไม่ดีหรือไงอยู่กันแบบครอบครัวพ่อแม่และลูก”
ข้อเสนอที่อีกฝ่ายยื่นให้ทำให้คำปฏิเสธเริ่มคลอนแคลน ดวงตาหวานมีแววลังเล คนฉลาดไม่รอช้ารีบต่อยอดความสำเร็จทันที “พี่รู้ว่าแพรวไม่ชอบที่นั่น ถ้าได้มันมาแล้วพี่จะเอาไปทำรีสอร์ทแล้วเราก็ไปอยู่ด้วยกันที่เนเธอร์แลนด์ก็ได้ ต่างประเทศเชียวนะแพรวไม่ชอบหรือ”
“ชอบซิคะ ประเทศสวยๆ อย่างนั้นใครจะไม่ชอบ” ริมฝีปากคลี่แย้มกว้างพลางวาดฝันถึงความสุขที่สวยหรู “แพรวจะให้ลูกเรียนที่นั่นเลยดีไหมไม่ต้องกลับมาไทยอีก”
โยธินระบายยิ้มอ่อนโยนทว่าดวงตาเย็นเยียบยิ่งกว่าภูเขาน้ำแข็ง ตวัดร่างบางเข้ามาซุกในอกของตัวเอง “ได้ซิจ๊ะ ลูกแพรวก็เหมือนลูกพี่”
ปารินเขย่งปลายเท้าประทับริมฝีปากที่แก้มด้านซ้ายของชายคนรักเพื่อเป็นการขอบคุณ ก่อนจะวางศีรษะกับอกด้านซ้ายของเขาฟังเสียงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอ “แพรวจะทำให้ไร่เคียงฟ้าเป็นของพี่โยให้ได้ค่ะ”
“ดีมากครับคนเก่งของพี่” โยธินกดริมฝีปากที่กลุ่มผมนุ่มสีน้ำตาลทองของเธอเบาๆ รอยยิ้มที่เธอมองว่าอ่อนโยนหายไปจากใบหน้า ดวงตาเรียวมองไปด้านหน้าอย่างไร้จุดหมายทว่ามันมุ่งมั่นและเย้ยหยันอยู่ในคราวเดียว ไร่เคียงฟ้าจะต้องเป็นของเขาเหมือนที่ปารินตกมาเป็นของเขาอย่างง่ายดาย
ไม่ใช่เพราะความแค้นที่มีต่อกันมาตั้งสมัยบรรพบุรุษที่ทำให้เขาอยากได้สมบัติของเพื่อนรัก แต่เพราะธุรกิจที่ทำมันสร้างนิสัย ‘อยากได้’ ขึ้นมาเอง เขาถูกใจมันตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้ไปเยือน ไร่เคียงฟ้าสวยและตรงกับที่เขาต้องการเป็นที่สุดมันจะสร้างรายได้ให้เขาอย่างมหาศาลหากเปลี่ยนจากไร่งี่เง่าเป็นรีสอร์ทสุดหรู เขาหลอกให้ปารินมาเป็นพวกได้ไม่ยากแค่ใช้ความสิวิลัยและเพื่อนที่หาความจริงใจไม่ได้มาหลอกล่อ ใช้เวลาไม่ถึงสามเดือนปารินก็ทิ้งสามีและลูกมาหาเขาอย่างง่ายดาย เขาหมายจะอาศัยจังหวะที่อดีตเพื่อนรักช้ำใจจากความรักทำให้ไร่เคียงฟ้ามาเป็นของตัวเอง ทว่ายังมีอีกหนึ่งหนุ่มที่ยื้อไร่เคียงฟ้าไว้
อาณกรผู้ชายตัวเล็กๆ แต่ความสามารถไม่เล็กตามไปด้วย ถึงพศินจะเมาเป็นหมาข้างถนนแต่อาณกรกลับบริหารไร่เคียงฟ้าได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง แต่คราวนี้เขาจะใช้ปารินให้เป็นประโยชน์อย่างจริงจังเสียที เขาจะใช้ความรักโง่ๆ ของไอ้เสือทำลายความมั่นคงของไร่เคียงฟ้าให้ได้ สำหรับคนอย่างโยธิน อัศวไพศาลแล้วธุรกิจไม่มีคำว่าเพื่อนหรือความรัก เพราะของพวกนั้นเงินมันซื้อได้ทั้งนั้น…
............................
หมอหนุ่มรูปหล่อเปิดปากหาวอย่างไม่เกรงใจสายตาเจ้าของร้านขายวัสดุก่อสร้าง ถึงจะเกือบบ่ายสองโมงแล้วแต่ความง่วงงุนยังไม่หายดี ตั้งใจว่าหลังจากซื้อกลอนหน้าต่างอันใหม่ให้วรทย์แล้วจะไปหากาแฟกินสักแก้วไม่อย่างนั้นเขาต้องตาปรอยไปทั้งวันแน่
“เท่านี้นะคะ”
“ครับ” คิมหันต์พยักหน้ารับ พลางส่งเงินให้กับเจ้าของร้าน เขารอเงินทอนพร้อมกับหาวไปด้วย แต่ความง่วงนอนของเขาจะชะงักลงเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงเล็กคุ้นหูดังอยู่ใกล้ๆ
“โทษนะครับมีน็อตตัวเท่านี้ไหมครับ”
ตาคมมองหาต้นตอ แล้วมันก็จริงอย่างที่เขาสะดุดใจ ร่างเล็กในชุดเสื้อผ้าทะมัดทะแมงกำลังยื่นน็อตในมือให้เจ้าของร้านช่วยดู
“สักครู่นะคะเดี๋ยวพี่ดูให้”
“ครับ”
เงินทอนถูกส่งมาตรงหน้าขณะที่ทั้งสองกำลังสนทนากันอยู่ เขารับเงินแล้วสอดใส่กระเป๋ากางเกงโดยไม่ได้ดูจำนวนว่ามันถูกต้องหรือไม่เพราะที่เขาสนใจมากกว่าคือคนที่มาซื้อน็อตต่างหาก
“เจอกันอีกแล้วนะครับคนชอบชิ่ง”
คนชอบชิ่งของเขาสะดุ้งโหยง ตาหวานดูโตกว่าเดิมเป็นเท่าตัวพลางขยับเท้าหนีห่างไปหลายก้าว นานเกือบชั่วนาทีกว่าที่อาณกรจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติได้
“อะ..เอ่อ มะ..หมอคีย์ มาทำอะไรที่นี่ครับ”
(มีต่อ)
-
“มาซื้อกล้วยทอดครับ ร้านนี้อร่อยใช้ได้”
อาณกรขำไม่ออกกับมุกตลกของหมอหนุ่ม ชายหนุ่มร่างเล็กฝืนยิ้มให้ไป สิ่งที่ติดค้างไว้เมื่อหลายวันก่อนทำให้เขาไม่อาจอยู่ต่อปากต่อคำกับอีกฝ่ายได้นาน เขามันเป็นคนชอบชิ่งจริงๆ อย่างที่ว่านั่นแหล่ะ
“เอ่อ เดี๋ยวผมมาดูวันหลังดีกว่าครับ”
ทว่าแผนการลอบหนีของเขามีอันต้องหยุดลงเพราะมือที่คิดว่าอยู่ห่างหลายช่วงตัวยื่นมากระชับต้นแขนเขาไว้ได้เสียก่อน อาณกรช้อนตามองเจ้าของฝ่ามือที่กำรอบท่อนแขนของตัวเองรู้สึกถึงน้ำลายที่เหนียวขึ้นมาทันที
“จะรีบไปไหนล่ะครับ เจ้าของเขากำลังช่วยหาให้ ใช่ไหมครับ” ประโยคหลังคิมหันต์หันไปถามเจ้าของร้านที่ก้มๆ เงยๆ อยู่หน้าตู้กระจก
“จ้า ได้แล้วๆ เอากี่ตัวจ๊ะ” เจ้าของร้านสาวใหญ่ตอบรับพลางถามกลับ
อาณกรแทบจะนึกไม่ออกว่าต้องการใช้น็อตในการซ่อมจักรยานกี่ตัว เลยตอบไปส่งๆ ว่าสิบตัว ไม่ถึงนาที่น็อตขนาดที่ต้องการนอนนิ่งในถุงพลาสติก เจ๊เจ้าของร้านฉีกยิ้มกว้างรอรับเงินจากเขา ทว่าเขาไม่อาจล้วงมือลงกระเป๋ากางเกงได้เพราะแขนถูกยึดเอาไว้ ครั้นจะเอ่ยปากขอให้เจ้าของมือช่วยปลดลงหน่อยเงินพอดีกับราคาของก็ถูกยื่นให้เสียแล้ว
“ไม่ต้องทอนนะครับ” นายแพทย์หนุ่มยิ้มสวยๆ ให้เจ้าของร้านไป เขาไม่รู้หรอกว่ามันหวานจับจิตแค่ไหนแต่เจ๊นั่นก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แล้วกำชับว่าให้มาอุดหนุนบ่อยๆ
เขาถูกคนตัวสูงกว่าลายเซ็นลากออกจากร้านค้าวัสดุ แล้วมาอยู่ใต้ร่มเงาของต้นมะม่วงแทน คิมหันต์ยังไม่ยอมล่อยให้เขาเป็นอิสระคงกลัวว่าแค่คลายมือเขาจะวิ่งหนีหายไปอีก อยากจะบอกกับคุณหมอเหลือเกินว่าลูกไม้ของเขาไม่ได้ตื้นขนาดนั้นหรอกแค่หลอกให้หลงกลนิดหน่อยแล้วค่อยชิ่งหนีเหมือนเมื่อคราวที่แล้ว
อาณกรแสร้งนิ่วหน้าประหนึ่งว่าเจ็บเพราะแรงบีบ “ปล่อยผมได้แล้ว ผมไม่หนีไปไหนหรอก”
คิ้วหนาที่ทอดยาวจนถึงหางตายกสูง ก่อนจะเหลือบตามองมือตัวเองที่กุมอยู่รอบต้นแขนเรียว มันเรียวจริงๆ เพราะจับมาพักใหญ่แล้วเขายังไม่รู้สึกถึงกล้ามเนื้อเลยสักนิด อดสงสัยไม่ได้ว่าพ่อหนุ่มบ้านไร่คนนี้ทำงานไร่ประสาอะไรถึงไม่มีกล้ามกับเขาเลย ผิดกับนายเสือที่ตัวใหญ่หยั่งกับยักษ์ปักหลั่น แต่ที่แน่ๆ เขาไม่ได้ออกแรงมากขนาดที่จะทำให้เจ็บได้ หมอหนุ่มยกยิ้มเยาะ นี่คงเป็นแผนการเอาตัวรอดของคนเจ้าเล่ห์อีกแล้ว เขาเลยเลื่อนมือลงมาที่ข้อมือเล็กแทน ต้นแขนที่ว่าเรียวแล้วข้อมือกลับเล็กยิ่งกว่าจนนิ้วของเขากำเลยรอบด้วยซ้ำ คุณอาของพิกเร็ตเผลอขืนตัวโดยอัตโนมัติ
“เอ่อ ผมต้องรีบไปรับพิกเร็ตโรงเรียนจะเลิกแล้ว”
“ทำไมเลิกเร็วจัง”
“เอ่อ เด็กอนุบาลจะเลิกเร็วกว่าเด็กโตครับ เลิกตอนบ่ายสามโมง”
เขาไม่ได้ถามอะไรเพียงแต่มองหาความผิดปกติในดวงตาสวยหวานของอีกฝ่าย คราวนี้ดูท่าจะเป็นความจริงเพราะอาณกรไม่หลบตา
“ถ้าอย่างนั้นก็ไปด้วยกัน”
“ทำไมต้องไปด้วยกัน” คุณอาตัวเล็กร้องเสียงหลง พยายามบิดมือให้หลุดจากอุ้งมือของเขา
“เพราะผมมีเรื่องอยากคุยกับคุณไง ลืมไปแล้วหรือไงว่าเรายังคุยกันไม่จบ”
“แต่ผมไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ”
“กลัวหรือไง”
“ห๊ะ! คุณว่าอะไรนะ”
คิมหันต์ยกยิ้มที่มุมปากอาจจะไม่หวานหยดเท่าที่ยิ้มให้กับเจ๊เจ้าของร้านขายวัสดุก่อสร้างแต่ก็มีเสน่ห์เสียจนคนมองหัวใจกระตุกได้ ใบหน้าหล่อเหลาคมสันแต่ขาวสะอาดก้มต่ำลงมาจนสัมผัสถึงลมหายใจร้อนผ่าวที่แตะโดนผิวแก้ม
“ผมถามว่าคุณกลัวผมหรือไง”
อาณกรผินหน้าหนี ไม่ได้รังเกียจแต่รู้สึกแปลกๆ ที่มีผู้ชายมาจ้องหน้าใกล้ๆ ริมฝีปากแดงเรื่อเม้มจนเป็นเส้นตรงคล้ายไม่พอใจ
“ทำไมผมต้องกลัวคุณด้วย” คนตัวเล็กกว่าเป็นเท่าตัวถามเสียงเขียว
“ถ้าไม่กลัวจะหนีผมทำไม” คุณหมอหนุ่มยังไม่ยอมเลิกเล่นเกมจ้องตา เคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ขณะที่อีกฝ่ายถอยหนี จนในที่สุดคนเสียเปรียบก็ถอยไปชนกันต้นไม้เข้าให้ หมดทางหนีไปโดยปริยาย จึงทำได้แค่เอียงหน้าจนแทบจะชิดกับหัวไหล่เท่านั้น แต่กระนั้นก็ยังหันมาเถียงอย่างไม่ยอมแพ้
“ผมไม่ได้กลัว แค่เห็นว่าไม่จำเป็นต้องคุยอะไรกันอีกเพราะผมไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ”
“แต่ผมมีนะ” คิมหันต์หัวเราะในคอ เขาเห็นแก้มเนียนๆ ขึ้นริ้วสีแดง ไม่รู้หรอกว่าแก้มที่ซับสีเลือดนี่มาจากความโกรธหรือความอาย แต่เป็นเพราะการท้าทายเล็กๆ น้อยๆ ของเขา “แค่คุณบอกผมว่าหมอมะรุมออกไปไหนมาก็เท่านั้นเอง”
“ก็ผมบอกให้คุณไปถามเองไงล่ะ!” ตาเขียวๆ ตวัดมองอย่างไม่สบอารมณ์แต่พอเห็นว่าจมูกของเขาอยู่ห่างจากแก้มตัวเองไม่กี่เซ็นก็ต้องเอียงหน้าหนีไปอีกหลายองศา
“แต่ผมอยากถามคุณ ถ้าไม่อยากให้คนเข้าใจว่าผมกับคุณกำลังจะจูบกันใต้ต้นมะม่วงก็รีบบอกมาซะดีๆ”
ตาหวานหันมองสรรพสิ่งรอบตัว นอกจากเขากับไอ้คุณหมอบ้านี่แล้ว ยังมีเด็กในร้านค้าวัสดุอีกสองสามคนที่กำลังมองมาพวกเขาด้วยความสนใจแกมอยากรู้ เปลือกตาบางกระพริบถี่ๆ หน้าร้อนวูบวาบไปหมด สภาพในตอนนี้มันก็ชวนให้คิดไปในทางนั้นอยู่หรอก มือเรียวยกขึ้นแล้วออกแรงผลักไปที่อกกว้างเต็มแรงปกติแล้วอาณกร ณ ไร่เคียงฟ้าถึงจะตัวเล็กแต่แรงไม่น้อยไปด้วยมักจะไม่ผิดหวังกับเรี่ยวแรงของตัวเอง แต่วันนี้ร่างสูงที่อยู่ใกล้จนแทบจะนับขนตาได้เพียงแค่เซไปเล็กน้อยเท่านั้น เขาผิดหวังในพละกำลังของตัวเองจริงๆ
คิมหันต์อาศัยจังหวะนั้นรวบมือทั้งสองข้างของเจ้าแผนการเอาไว้ ออกแรงดึงจนร่างเล็กเข้ามาประชิดอก เขาอมยิ้มกับสีหน้าเลิกลั่กของอีกฝ่าย
“จะ จะทำอะไรน่ะ ปล่อยผมนะหมอคีย์!”
อาณกรพลิกตัวไปมาเพื่อให้ร่างกายห่างจากคนตัวสูงมากที่สุด ทว่าคนชอบแกล้งไม่ยอมให้ความร่วมมือเพิ่มแรงดึงมากขึ้นจนส่วนหน้าของร่างกายแนบชิดกัน ใบหน้าห่างแค่คืบเท่านั้น
“จะบอกผมหรือยังว่าคืนนั้นคุณกับหมอมะรุมออกไปที่ไหนกันมา” เสียงทุ้มดังชิดกับใบหู หมอหนุ่มอดสูดเอากลิ่นคล้ายกับดอกไม้ปนกับกลิ่นเด็กไว้ไม่ได้ คิดว่ากลิ่นเด็กน่าจะติดมาจากพิกเร็ตเพราะคุณอาตัวเล็กสนิทกับหลานชายมากพอดู
“ผมบอกคุณไม่ได้ อื้อ” ขนในกายพากันลุก เขาสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ มันเป่ารดแถวต้นคอ
“แน่ใจนะว่าจะไม่บอก หืม” ไม่เพียงแค่พูดเปล่าแต่ปลายจมูกโด่งยังค่อยๆ จรดเข้าใกล้ผิวแก้มมากขึ้นอีกด้วย แม้ว่าเจ้าของใบหน้าเนียนที่ตอนนี้แดงจัดยิ่งกว่าลูกตำลึงจะพยายามเบี่ยงหนีแค่ไหนแต่ก็ไปไหนได้ไม่ไกลเลย เขาแกล้งแตะจมูกที่ข้างแก้มใกล้กับแนวขากรรไกร เพียงเท่านั้นคนปากแข็งก็หลุดออกมาเป็นชุด
“คืนนั้นผมเป็นคนพาหมอมะรุมไปที่ไร่เคียงฟ้าเอง ผมชอบหมอมะรุม พอใจหรือยัง!”
“ว่าไงนะ!” คิมหันต์ถอยใบหน้ากลับมาที่เดิมแต่ยังไม่ปล่อยร่างที่เล็กกว่าเป็นอิสระ ซ้ำยังจับแน่นกว่าเดิมอีกด้วย “คุณพูดว่าอะไร ไหนพูดใหม่ซิ”
“ผมชอบหมอมะรุม ก็เลย..ก็เลยพาเขาไปสารภาพรัก”
“โกหก ผมไม่เชื่อคุณ” ตาคมหรี่ลงอย่างจับผิด
อาณกรเชิดหน้าขึ้นมองไปที่นัยน์ตาสีดำ “ตามใจคุณซิ ที่ผมไม่อยากบอกคุณเพราะกลัวคุณรู้ว่าผมชอบผู้ชายเหมือนกัน”
คิมหันต์ปล่อยอาณกรให้เป็นอิสระ แต่สายตายังไม่คลาดเคลื่อนไปไหนเพราะเขายังไม่เชื่อในสิ่งที่เจ้าตัวพูด อาณกรเจ้าเล่ห์เกินกว่าจะปักษ์ใจเชื่อได้ในครั้งแรกที่ได้ฟัง
“คุณเนี่ยนะ ชอบหมอมะรุม”
“ทำไมจะชอบไม่ได้” อาณกรสูดเอาลมหายใจเข้าปอดยาวเหยียด คำพูดที่ได้ยินดินพล่ามเมื่อหลายวันก่อนย้อนกลับมาเกือบทั้งหมด “กะ ก็หมอมะรุมทำงานก็เก่ง งานบ้านก็คงทำเป็นละมั้ง แถมหน้าตาก็น่ารัก” เขาเลือกที่จะตัดประโยคท้ายทิ้งไป เพราะมันคงไม่สมจริงเท่าไรหากลอกคำพูดของดินมาทั้งหมด
ตาหวานจ้องตอบโต้อยู่อย่างนั้นพักใหญ่ จนแน่ใจว่าอีกฝ่ายพอจะเชื่อถือในเหตุผลบ้าบอของตัวเองขึ้นมาบ้าง แต่จะว่าไปเขาก็ไม่ได้โกหกเสียทีเดียว เพราะหมอมะรุมทำงานเก่ง หน้าตาก็น่ารักแต่ที่เขาโกหกร้อยเปอร์เซ็นต์ก็คือเขาไม่ได้รักหมอมะรุมฉันท์คนรัก หัวใจดวงนี้มันสามิภักดิ์ให้กับรุ่นพี่หนุ่มไปแล้ว
“คุณพูดจริงๆ หรือ”
อาณกรพยักหน้ารัว พยายามไม่หลบตาเพราะกลัวจะโดนจับได้ว่ากำลังโกหกซ้ำซ้อนอีกแล้ว
คิมหันต์ถอนหายใจเสียงดังยกมือขึ้นเสยผม ก่อนจะสอดมือลงในกระเป๋ากางเกงพลางถอยห่างออกมาเล็กน้อย
“แล้วคุณชอบหมอ เอ่อ..มะรุมตั้งแต่เมื่อไร”
มันไม่ใช่การคิดไปเองแน่ๆ น้ำเสียงที่คิมหันต์ใช้กับเขามันสงบนิ่งจนไปถึงตึงเครียด อาณกรปรับสีหน้าให้จริงจังมากขึ้น รีบค้นหาข้อมูลความน่าจะเป็นในหัวสมองให้เร็วที่สุด แล้วภาพที่คิมหันต์เอาวรทย์ขี่คอเมื่อวันที่ไปเล่นน้ำตกก็ผุดขึ้น
“เอ่อ...ตอนที่หมอมะรุมล้ม ผมว่าเขาน่าปกป้องดี”
“น่าปกป้อง คุณเนี่ยนะจะทำได้ ตัวไม่ได้ห่างกันเลย” คนพูดปรายตามองผู้ชายตัวเล็กที่ทั้งส่วนสูงและความหนาของร่างกายแทบจะไม่แตกต่างกับคนที่บอกว่าชอบเลยสักนิด แต่วรทย์จะดูบางกว่าเล็กน้อยเพราะคงไม่ค่อยได้ออกกำลังกายเท่าไร
“ทำไมล่ะ จะชอบใครสักคนต้องสนใจด้วยเหรอว่าเขารูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไร ความรักน่ะนะมันไม่มีรูปร่างที่ชัดเจนหรอกแล้วมันก็ไม่เลือกเกิดด้วย สำหรับถ้าหากรักใครแล้วต่อเขาคนนั้นพิกลพิการง่อยเปลี้ยเสียขาอย่างไรผมก็จะรักเขา”
คิมหันต์นิ่งไปชั่วอึดใจเมื่อได้ยินนิยามความรักของอาณกร มันจริงทุกอย่าง ความรักไม่มีรูปร่างแล้วไม่เลือกด้วยว่าจะเกิดกับใคร มันช่างคล้ายกับเขาเหลือเกิน ผ่านโลกมายี่สิบหกปีมีผู้หญิงผ่านเข้ามาก็มากแต่เขากลับไม่เคยคิดจะจริงจังกับใคร อ้างเหตุผลให้กับตัวเองว่าเป็นเพราะหน้าที่การงานทำให้ไม่มีเวลาให้ความรัก แต่อะไรๆ มันไม่แน่ไม่นอน ดูเหมือนว่าความรักที่เขาปฏิเสธมาตลอดมันกำลังมาเยือนซ้ำยังเกิดกับเพศเดียวกันด้วย จะว่าไปเขากับอาณกรเองก็ไม่ต่างกันเท่าไรเพราะพึงพอใจในตัววรทย์เหมือนกัน คุณหมอหนุ่มร่างสูงผ่อนลมหายใจเหยียดยาวปรับหัวใจให้กลับมาเต้นในจังหวะปกติหลังจากเมื่อครู่มันเต้นรัวเพราะคำตอบที่ได้จากอาณกรมันเกินความคาดหมายไปมากทีเดียว
“จริงอย่างที่คุณว่า แต่ผมขอบอกคุณไว้อย่างนึงนะ” ตาคมหรี่ลงเล็กน้อย แต่ไม่ได้คลาดเคลื่อนจากผู้ชายตัวเล็ก “ผมเองก็ชอบหมอมะรุมเหมือนกัน แล้วก็พร้อมที่จะปกป้องเขามากกว่าคุณ ฉะนั้นตั้งแต่วันนี้เราคือศัตรูกัน หรือจะเรียกให้ดูดีหน่อยก็ต้องบอกว่าเราคือคู่แข่ง อ้อ! มีอีกอย่างที่คุณควรรู้ไว้ ไม่ใช่แค่เราสองคนที่ชอบหมอมะรุมยังมีหมอที่ชื่อภาคภูมิทำงานอยู่ที่เดียวกันกับผมอีกคน หมอนั่นมันแสดงออกชัดเจนว่าสนใจมะรุม”
“ภาคภูมิ หมอภูมิน่ะเหรอ”
“ทำไม คุณหรือจักเขาหรือ” คิ้วหนาเลิ่กสูง
แต่อาณกรกลับไม่ยอมตอบคำถาม เสหลบตามองไปทางอื่นแทน “สรุปว่าคุณรู้แล้วว่านะว่าผมเป็นคนพาหมอมะรุมไปเอง แต่ผมยังไมได้บอกว่าชอบเขาหรอกแค่อยากเจอหน้าเท่านั้น ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมไปก่อนนะเดี๋ยวไปรับพิกเร็ตไม่ทัน”
แต่ยังไม่ทันที่จะขยับเท้าไปไหนข้อมือเล็กก็ถูกดึงเอาไว้อีกครั้ง ถึงจะแน่นหนาเท่าแต่ก็มากพอที่จะรั้งร่างเขาเอาไว้ได้ ตาหวานมองมือขาวที่กำรอบข้อมือตัวเองก่อนจะวกสายตาขึ้นมองเจ้าของมือ “มีอะไรอีกหรือครับ”
“ผมไม่ยอมแพ้คุณแน่ๆ”
อาณกรค้อมหัวให้อีกฝ่ายเล็กน้อย ก่อนจะยกยิ้มคล้ายจะท้าทายกัน “ตามสบายครับถ้าคิดว่าสู้ผมได้”
คู่แข่งตัวเล็กบิดมือหนีหลุดจนได้ ส่งยิ้มให้เขาก่อนหมุนตัวเดินห่างออกไป คิมหันต์มองตามร่างเล็กไปทุกคำพูดและคำสารภาพของอาณกรยังก้องอยู่ในหู แม้ว่ามันแทบจะเป็นไปไม่ได้แต่ในโลกนี้ทุกสิ่งล้วนไม่แน่นอน และอย่างที่อาณกรพูด ความรักมันไม่เลือกหรอกว่าจะเกิดกับใคร หมอหนุ่มยกยิ้มที่มุมปาก ลองดูซักตั้งก็น่าสนุกดีเหมือนกันชักอยากจะรู้ว่าคนอย่างอาณกรจะมีดีอะไรอีกนอกจากจะหนีเก่ง...
...................
น็อตตัวที่สี่ถูกส่งให้ช่างซ่อมชั่วคราว ไขๆ หมุนๆ ไม่กี่ทีแฮนด์จักรยานที่หายไปเหมือนคนแก่ไม่มีฟันหน้าก็กลับมาตั้งตระหง่านอย่างองอาจเหมือนเดิม มือหนาเปื้อนจารบีและน้ำมันเครื่องยกขึ้นเช็ดเหงื่อที่หน้าผากโดยไม่รู้ว่าคราบดำๆ พวกนั้นจะเปื้อนหน้าตัวเองปื้นใหญ่
“เสร็จแล้วครับคุณออย”
เจ้าของชื่อพยักหน้าพลางอมยิ้มกับใบหน้ากระดำกระด่างกับช่างซ่อมจักรยาน มือเรียวดึงเอาผ้าเช็ดหน้าที่พกติดตัวไว้จนชินขึ้นมาเช็ดรอยดำๆ แถวหน้าผากลากยาวมาถึงข้างแก้มให้ และเพราะรอยพวกนั้นมันเลยช่วยกลบใบหน้าที่เข้มขึ้นโดยมีสาเหตุมาจากความอ่อนโยนของคนตัวเล็ก
“สมกับเป็นช่างจริงๆ หน้าดำหมดเลย” อาณกรพูดยิ้มๆ มองดูใบหน้าที่เริ่มจะดูดีขึ้นมาบ้างของปืน อีกฝ่ายทำหน้าเหรอหราเขาเลยยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ดูคราบสีดำบนเนื้อผ้า “ก่อนอาบน้ำเอาน้ำมันมะกอกถูอีกทีก็แล้วกัน เปื้อนไปครึ่งหน้าเลย”
ปืนมองมือขาวแล้วเลยขึ้นไปถึงท่อนแขนเล็ก นึกเสียดายที่แขนขาวๆ ถูกบดบังด้วยแขนเสื้อที่พับขึ้นจนถึงข้อศอก ตาคมไม่มองเลยไปจนถึงใบหน้าเนียน หัวใจเขาเต้นกระหน่ำจนน่ากลัวว่ามันจะหลุดออกมานอกอก อาณกรอยู่ใกล้แค่เอื้อมนี่เองเขาอยากจะยื่นไปสัมผัสผิวแก้วขาวแต่เพราะตระหนักถึงฐานะอันต่ำต้อยของตัวเองเลยทำได้แค่กล่าวขอบคุณในน้ำใจของยอดดวงใจเบาๆ
อาณกรหัวเราะยกมือขึ้นตบที่หัวไหล่หนา “ฉันต่างหากต้องขอบคุณนายปืน ถ้าไม่ได้นายปืนฉันคงต้องซื้อจักรยานใหม่แน่นอน”
“แต่ผมเป็นคนทำมันพัง”
“แล้วนายก็ได้แผลด้วยใช่ไหมล่ะ เรื่องนี้นายมีแต่เสียกับเสีย เสียเลือดกับเสียแรงมาซ่อมจักรยานให้ฉัน ดังนั้นคนที่ต้องขอบคุณต้องเป็นฉันต่างหาก”
“แต่...”
หัวคิ้วสวยขมวดเล็กๆ บอกถึงอาการไม่พอใจที่เขามีข้อแม้ “ไม่ต้องแต่ ฉันยังไม่ได้ตอบแทนอะไรนายเลย เอาอย่างนี้วันนี้มากินข้าวที่บ้านนะเดี๋ยวฉันทำลาดหน้าเลี้ยง เห็นดินว่านายชอบกินลาดหน้า เอาเส้นใหญ่หรือหมี่กรอบ”
“มะ..ไม่ต้องหรอกครับ ผมเกรงใจ” เขารีบปฏิเสธ นึกอยากจะตบปากพล่อยๆ ของไอ้ดินจริงๆ ไม่รู้ว่ามันขายอะไรเขากับอาณกรไปบ้างแล้ว
“ห้ามปฏิเสธ ฉันให้เมี่ยงไปซื้อเส้นใหญ่กับเส้นหมี่แล้ว”
เขากำลังจะอ้าปากค้านทว่าเสียงเล็กๆ ของพิกเร็ตเรียกความสนใจไปได้เสียก่อน เขามองภาพอาณกรโอบกอดเด็กชายตัวน้อยที่วิ่งเข้ามาหา พลางถามถึงการบ้านพิกเร็ตพยักหน้ารัวบอกว่าเสร็จแล้ว
“วันมะรืนจะวันเกิดพ่อเสือแล้วหนูอยากทำของขวัญให้พ่อ”
“จริงหรือ? ทำไมเร็วจัง”
“จริงจ้ะ พ่อเสือเกิดวันที่ 1 พฤศจิกายน หนูจำได้ เอาปากกาสีๆ วงกลมไว้ในปฏิทินด้วย” เด็กชายพิกเร็ตตอบฉะฉานด้วยใบหน้าจริงจัง
“แต่อาจำได้ว่ามันวันที่ 18 สิงหานี่นา”
“ไม่ใช่ๆ” พิกเร็ตสั่นหัวจนผมสีน้ำตาลอ่อนปลิว “วันที่ 18 สิงหา วันเกิดอาออยต่างหาก”
อาณกรยิ้มให้หลานชายรั้งตัวน้อยมากอดไว้ ชื่นใจที่พิกเร็ตจำวันเกิดทั้งของพ่อเสือและเขาได้ แม้เพิ่งจะห้าขวบแต่กลับใส่ใจกับวันเกิดของผู้ใหญ่ ผู้เป็นอายกมือลูบหัวทุยเบาๆ
“แล้วพิกเร็ตอยากทำอะไรให้พ่อ ปีที่แล้วอุตส่าห์ทำการ์ดให้แต่พ่อเสือก็เมาทำเหล้าหกใส่การ์ดขาดหมด”
เจ้าตัวน้อยหน้าสลดไปเล็กน้อย แต่เพียงแค่พริบตาก็กลับมาสดใสเช่นเดิม “แต่ปีนี้พ่อเสือไม่เมาแล้ว หนูอยากปั้นตุ๊กตาให้พ่อ”
“ปั้นตุ๊กตา! ปั้นเป็นหรือไงเราน่ะ”
“เป็นซิ วันก่อนครูอุ้มสอนปั้นดินน้ำมันหนูได้คะแนนเยอะที่สุดในห้องด้วยนะ”
“แล้วจะปั้นตัวอะไร” อาณกรถามต่อ เอียงคอมองเจ้าตัวดีที่ยกนิ้วขึ้นนับ
“ปั้นครอบครัวฮะ มีพ่อเสือ อาออย กิ่งแก้ว น้าดำ น้าปืน พี่เมี่ยง แล้วก็หนู อ้อ!พี่มะรุมด้วย”
“แล้วอาล่ะครับ ไม่เห็นมีอาภูมิเลย”
..............................
ณ จุดๆ นี้ต้องบอกเลยว่านายปืนมีคู่นะคะ แต่ไม่บอกว่าคู่กับใคร เอิ๊กกกก
และไอ้ีพี่เสือ หล่อได้ใจมากค่ะ
(http://upic.me/i/vm/1375026_220265908134743_1873245659_n.jpg)
-
อย่างนี้เขาเรียกตามจีบจร้าาาาาาาา5555+
-
พี่เสือขาาาาขอ :z6: ทีเถอะ พฤติกรรมไม่ต่างจากสโตร๊กเกอร์ยังจะปากแข็ง
เดาว่าเรื่องนี้
พี่เสือvs หมอมะรุม
หมอคีย์ vs อนากร
หมอภูมิ vs ปืน
อยากให้ปืนเป็นเคะ ฮี่ๆ :hao6:
-
อิเสือบ่มีไก๊ ไม่ยอมรับใจตัวเองสักที
เมียเก่าก็จะกลับมาอีก
ให้หมอภูมิเป็นพระเอกแทนเสียเถอะ
-
คุณออย คุณออยน่ารักจังเลยอ่ะะะะะะะะะะะะะะะะ
ให้คุณออยเป็นพระเอกดีกว่า
ชอบจัง ออยมะรุม คิคิ
o13 o13 o13
-
โว๊ะ!!! กระโดดเตะสองขาหน้าใส่นายโยกับสาวแพรวได้ไหมหว่าา :m16:
ให้ตายยย พี่เสือชอบเค้าแล้วทำไมไม่ไปบอก
เที่ยวด้อมๆมองๆเดี๋ยวเขาก็หาว่าเป็นโรคจิตหรอกนะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ยิ่งอ่านยิ่งหลงรัก ขอบคุณคนแต่งมากเลยนะคะ :mew1:
-
มันจะน้ำเน่าแบบว่า พอเมียกลับมา ไอ้เสือก็ยังโง่กลับไปรักอยู่อีกใหมอะ
คือ ถ้าแบบนั้น มันโคตรของโคตรโง่เลยอะ มันไปเอากับเพื่อนตัวเองตั้งนานเป็นปี ยังอยากได้อยู่อีกเหรอ :m16: :katai1:
ไอ้โย นี่ถ้าโดนภูมิ จับมากระแทกตูด คงสะใจเราพิลึก นังแพรวก็รีบๆเอาไปไกลๆได้ใหม เกลียดคนแบบนี้ที่สุดอะ
ปล. ชอบตรง ปล.ที่บอกว่าปืนก็มีคู่ :-[
-
ชอบคุณออยอ่ะ น่าร๊าก
มีคนใจตรงกัน เค้าอยากให้ปืนเป็นเคะ ก๊ากกก
-
:hao7 :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ฮื่อออออออออออ สงสารนายดินจับใจ
อยากให้ได้สมหวังกับคุณออยยอดดวงใจของเจ้าตัวเหลือเกิน
มีความรู้สึกว่าหมอภูมินี่แซ่บแน่
:กอด1:
-
นายปืนมีคู่! กี๊สสส ขอกรี๊ดหนึ่งที 5555
นับจำนวณหนุ่มๆตอนนี้ ก็ได้ 6 คนพอดี ก็หวังว่าจะได้เป็น 3 คู่ชู้ชื่นกันทั้งหมดนะคะ อิอิ :hao7:
-
ตามมาทันแล้วค่ะ ฝากตัวด้วยค่ะ
สนุกมากค่ะ หมั่นไส้อิพี่เสือ สุดๆ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ชอบออยกับปืนมากค่ะ :-[ ประมาณหมาวัดอยากเด็ดดอกฟ้าสุดยอดดดดดดดดดดด
อยากให้ได้คู่กันจริงๆค่ะ ขอคู่ออยกับปืนอีกเยอะๆนะคะ เจอคู่นี้ทีไรฟินนนนนนน o13
-
ยอมรับไปเหอะน่าา คนเค้ารู้ทั้งเมืองแล้ว
-
พี่เสือรักหมอมะรุม พี่เสือรักหมอมะรุมแล้ว :ped149:
ปล.ขอแฟนปืน น่ารักๆ นะค่ะ :monkeysad:
อยากรู้้้้้้คู่ปืนคือใคร :m24:
+๑
+เป็ด
o13
-
คีย์ออย คีย์ออย คีย์ออยยยยยยยยยย กรี้ดดดดด 5555
อาออยยย อาออยแถได้ขำมากกกกกกกก รักมะรุม 55555555555555555
ถถถถถถถ ที่ขำกว่าคือหมอคีย์เชื่อประกาศศึกอีก ถถถถ 5555
แต่อินายเสือเนี้ยยย เป็นซาแซงหมอมะรุมแน่ๆอะ
ขนาดนี้แล้ว ยอมรับเถอะว่าชอบหมอเค้านะ5555
จังานวันเกิดนายเสืออย่าลืมชวนหมอๆมานะ
กลัวใจปารินจะคัมแบคในงานวันเกิดมากเลย ขอให้นายเสือไม่กลับไปโง่นะ
ยึดเอาหมอมะรุมไว้เป็นหลักนะนายเสือ แกปู้ยี่ปู้ยำหมอมะรุมไปสองริบแล้วนะเฟ้ยย
อย่าโง่นะ เจ็บแล้วจำบ้าง เค้าทำร้ายขนาดไหนคิดถึงตรงนั้นำว้
ส่วนนายปืนหาหนุ่มน้อยในไร่ น่าตาหน้ารักๆ ดื้อๆ ซนๆ
มาดามใจสักคน เอาให้นายปืนปวดหมองจนลืมเศร้าไปเลย 555
หรือว่าจะคู่กะหมอภูมิ หรือนายโย อะไรนั้น .......
#เค้ารอตัวเองมาต่อทุกวันเลยนะ #อ่านวนไปวนมารอคอยทุกวัน
-
ปืนก็มีคู่ด้วยว่าแต่คู่กับใครนะ
-
แหง่วววว ยุ่งเหยิงกันไปใหญ่แล้ววว แถมชะนีกำลังจะกลับมาอีกก แงงงงงงงง :sad4: :sad4:
รอตอนต่อไปจ้ะะ
-
หมอมะรุมเสน่ห์แรงจริงๆ แต่มีบางคนยังไม่ยอมรับว่าแอบชอบ นายเสือช่างปากแข็งจริงๆ :hao3:
นายปืนมีคู่ แอบเชียร์หมอภูมิอ่ะ แบบว่าดูน่าจะโอเคนะ ลุ้นต่อไปค่ะ
-
ชอบหมอคีย์กับคุณออย :เหอะ1:
-
อ้ายยยย ตัวมารจะกลับมา มาแบบเลวๆอีกต่างหาก ยอมไม่ได้
-
ตูนึกแล้วว่ามันต้องกลับมา มั่นหน้ามากเลยนะยะหล่อน แรดจน.....เนาะ //ทำปากสระอิ ;(
หวังว่า....ความคิดถึงที่เสือมี น่าจะเป็นเพราะเจ็บฝังใจมากกว่า เจ็บขนาดนี้จะลืมได้ยังไง
ของเน่าของเสียขนาดนั้น ถ้ายังกลับไปเกลือกกลั้ว ลดคุณค่าของตัวเอขนาดนั้น กินเข้าไปอีกก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว
ของดี หอมๆ สะอาดๆ รออยู่ตรงหน้า ถ้าไม่เอา ก็ปล่อยไปเหอะ ไอ้โง่!!!!
(นี่ขนาดยังไม่รู้ว่าเป็นยังไงยังด่าเสือซะขนาดนี้ ก้เพราะรักหรอกจึงไม่อยากให้หลงไปอีกถึงจะรู้ว่าสุดท้ายก็ไม่เเคล้วกับมะรุม
แต่ถ้าไม่กลับไปหาอีกเลยมันก้ดีกว่านี่นา - -)
ส่วนโย....ชาตินี้ทั้งชาติก็อย่าหวังเลยว่าจะได้อะไรไปจากเสืออีก แม้เเต่ปืน? โนววววววววววว
ไม่สนับสนุนอย่างเเรง ถ้าต้องยกปืนให้ :oak:
อิอิ ดีใจที่ปืนมีคู่จริงๆ แต่รู้สึกตงิดๆยังไงไม่รู้ว่ามีแววจะคดีพลิกกกกกก......ไปเป็นเคะ
คู่กับหมอภูมิอ๊ะป่าวววววววว :z1:
กลับมาไวๆนะคะเป็นกำลังใจให้ทุกคืนวันเลยยยย
เฝ้าระวังติดตามอย่างใกล้ชิดเว่อรรรรรรรร :กอด1: :L2:
-
ปืนกับออยเถอะนะ :ling1:
ชอบอ่ะ เด็ดดอกฟ้า
-
ไม่ไหวกับอิพี่เสื้อนะแบบนี้ เหมือนจะชอบหมอมะรุมแต่ก็ยังทำร้ายกันเรื่อยๆ
แบบนี้ต้องให้หมอมะรุมเอาคืนให้สาสมนะ :m16:
-
ออยน่ารักมากอ่ะ....เสือ อดเห็นมะรุมเลยอิอิ+1 :katai5:
-
ปืนคู่กับภาคภูมิรึเปล่า :hao7:
-
ยาวมาก อ่านสะใจมาก ขอบคุณนะคะ
ดีใจจัง ปืนก็จะได้มีคู่
+1 ค่ะ^^
-
ปืนมีคู่คือหมอภูมิแน่เลย
ปืนเคะ เพี้ยง คริคริ
-
พี่เน่ากะโลงผุ กำลังจะมาป่วนและ
หึ พี่เสือแกพบรักใหม่และหนู !!!!
-
ลุ้นนายปืนอิอิ หรือจะคู่กะดินอ่า (ฮ่าๆๆ)
ปล พี่เสือก็ยอมรับซิคะว่าไปตามจีบอะ อย่ามัวแต่เขินนะ คนจีบหมอมะรุนยิ่งเยอะๆอยู่
-
อ่านรวดเดียวเลยย 555
หมอมะรุมน่ารักมากกกกกก
เมื่อไหร่จะสวีทกันล่ะ คึคึ พลาดมาหลายรอบล่ะนะพี่เสืออออ~~~
-
o18 เป็นพวกคิดนอกคอก บับว่าคุณออยกะนายปืน 5555+ รออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
หมอคีย์กับอาออยน่ารัก :mew1: แต่ก็สงสารปืนนะ ชอบเขามาตั้งหลายปี แล้วนายเสือไม่ใช่ว่าเมียเก่ากลับมาก็จะกลับไป love love นะไม่งั้นเค้าจะยกหมอมะรุมให้หมอภูมิ
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
มะรุม-เสือ
ออย-หมอคีย์
ปืน-หมอภูมิ??? หรือ โยธินดี จับมาขังตบจูบ แก้แค้นแทนเสือ???? เพ้อไปกันใหญ่ 555
-
คิดถึงจัง :hao5: :hao5: เมื่อไรจะแวะมาหากันบ้างนะ :ling2:
ไรเตอร์สงสารพวกเราเถอะะะะะะะะะะ :sad4: :sad4:
-
พี่เสือกับหมอมะรุม หมอภูมิกับหมอคีย์หรือเปล่าฟระ อาณกรจะได้คู่กับเจ้าปืน ลงตัวพอดี
แล้วโยธินนี่ไม่ใช่ว่าจะมาลงสนามกับเขาอีกคนซะล่ะ
-
โยอย่ามานะ :ling3:
กลัวจะตกหลุมรักหมอมะรุมอีกคน :hao7:
-
คิดถึงๆๆๆๆๆๆๆ :ling1:
-
วันอาทิตย์นี้จะมาต่อมั้ยน๊าาาาา
คิดเถิ้งงงงงงงคิดถึงงงงง
-
ปืน-ออย คิมหันต์-ภาคภูมิ
ถ้าได้แบบนี้ จะแหล่มมากค่ะ o13
-
นายปืนคู่กะเมี่ยงแน่ๆเลย แน่ะหนูพิกเร็ต เอาพี่มะรุม รวมเป็นครอบครัวแล้วด้วย. เอาใจพ่อเสือล่ะซิ คิคิ ขอบใจจร้า
-
(http://www.kids-n-fun.com/Wall/winnie%20de%20pooh/pooh_26.jpg)
พยายามจะหาภาพให้ตรงกับที่เขียนไว้ แต่ไม่มีเลย ติ๊งต่างเอาว่าแบบนี้ก็แล้วกันเนอะ
ตอนที่ ๑๔...ของขวัญวันเกิด
ปืนมองผู้ชายที่ทั้งรูปร่างหน้าตาถอดแบบมาจากเจ้านายของเขาแทบจะทุกกระเบียดนิ้ว แต่ท่วงท่าและลักษณะนิสัยต่างกันราวฟ้ากับเหว และถึงจะหล่อสีสีกันแค่ไหนแต่สายตาของเขาพี่เสือหล่อกว่าคุณหมอภาคภูมิคนนี้เยอะ ชายหนุ่มไม่ได้ถอยห่างไปไหนยังคงยืนอยู่ใกล้ๆ รถจักรยาน สังเกตเหตุการณ์อยู่เงียบๆ
“อ้าวภูมิ! มาตั้งแต่เมื่อไร”
“ตั้งแต่เจ้าตัวเล็กนี่บอกว่าจะทำของขวัญวันเกิดให้พ่อ” จักษุแพทย์รูปหล่อบอกยิ้มๆ พลางยกมือรับไว้หลานชายที่กระพุ่มมือไหว้ก่อนจะไปซุกอยู่หลังอาปลอมๆ ของตัวเอง “ท่าทางจะติดออยน่าดูเลย”
อาณกรยิ้มรับ “ก็เขาไม่มีใคร”
“จริงซินะไม่มีใคร” ภาคภูมิทวนคำ ก่อนจะย่อกายจนระดับความสูงเท่ากับหนูน้อยที่ยื่นหน้ามาจากสะโพกของคุณอาตัวเล็ก มือใหญ่วางเบาๆ กับศีรษะเล็ก “อาเป็นอาแท้ๆ ของพิกเร็ตเลยนะ”
ตาโตกลมใส่แจ๋วมองมาที่เขาคล้ายยังไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน “จริงหรือฮะอาออย”
“จริงซิ คราวก่อนอาไม่ทันได้บอก”
เด็กชายปล่อยมือจากกางเกงของอาออย เดินมาจากที่หลบซ่อนอย่างอิดออดตายังคงจ้องมองผู้ชายตัวใหญ่หน้าตาเหมือนพ่อเสือ แต่ไม่ดุเท่า มือน้อยยกขึ้นกระพุ่มอ่อนจะทำความเคารพตามมารยาทตามที่อาและคุณครูสั่งสอนมา
ภาคภูมิมองหลานชายด้วยความเอ็นดู ไม่น่าเชื่อว่าคนห่าม ดิบ ไร้มารยาทอย่างพศินจะมีลูกชายน่ารักเช่นนี้ ไม่ใช่แค่หน้าตาแต่รวมไปถึงนิสัยด้วย เขานึกดีใจที่ยัยปารินอะไรนั่นทิ้งพิกเร็ตไปเพราะถ้าให้พ่อแม่แท้ๆ สั่งสอนพิกเร็ตอาจจะไม่ได้น่ารักอย่างนี้ก็เป็นได้ เขาเอียงคออมยิ้ม มือขยี้ที่เส้นผมนุ่มของหลานชายอีกครั้ง
“อาออยสอนมาดีจริงเชียว”
พิกเร็ตยิ้มอายๆ ทำความเคารพเขาเสร็จก็เดินไปจับมือคุณอา คอยส่งสายตามาทางเขาเป็นระยะๆ
“ภูมิจะมาอยู่วันนี้เลยใช่ไหม”
“ทำห้องให้ผมแล้วเหรอ” ภาคภูมิถามกลับ ยืดร่างเต็มความสูงอีกครั้งรู้สึกปวดต้นขานิดหน่อยเพราะทรงตัวอยู่บนส้นเท้าอยู่นาน อาณกรผงกหัวเล็กน้อยเป็นการตอบคำถาม “เดาไว้แล้วไม่มีผิด ห้องเดิมหรือเปล่า”
“ครับ ขนของเข้าไปอยู่ได้เลย หรือถ้าไม่มีรถเดี๋ยวผมให้ปืนเอารถไปช่วยขน”
จักษุแพทย์หนุ่มโคลงหัว “ไม่มีอะไรมากหรอกแค่เสื้อผ้ากับของใช้ไม่กี่ชิ้นเดี๋ยววันอื่นค่อยไปขนก็ได้ เออ! จะวันเกิดพี่เสือแล้ว ยังจัดงานกันอยู่หรือเปล่า”
“ไม่แน่ใจ” อาณกรตอบไปตามความจริง เมื่อปีที่แล้วไม่มีการจัดงานใดๆ เพราะเป็นช่วงที่ปารินทิ้งพี่ชายไม่แท้ของเขาไป พี่เสือนอนจมขวดเหล้าจนไม่มีกะจิตกะใจจะนึกถึงวันเกิดตัวเอง อย่าว่าแต่วันเกิดวันอะไรเป็นวันอะไรเจ้าตัวยังจำไม่ได้ แต่ปีนี้ดูเหมือนอะไรๆ จะดีขึ้นมาบ้าง ส่วนตัวเขาเองก็อยากให้ไร่เคียงฟ้ามีงานรื่นเริงบ้างเหมือนกัน
“จัดก็ดีเหมือนกันนะ ใช่ไหมพิกเร็ต” ประโยคหลังอาแท้ๆ ก้มลงถามเจ้าตัวเล็กที่ยังมองเขาตาปริบๆ เหมือนเดิม แต่ศีรษะกลมที่ผงกไวๆ มันเป็นคำตอบที่ทำเอาเขาต้องอมยิ้มซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาชักจะอิจฉาไอ้พี่เสือขึ้นมาบ้างแล้วที่มีลูกชายน่ารักอย่างนี้
“จัดดีกว่า ออยไปจัดการเรื่องอาหารนะขาดเหลืออะไรบอกผมได้เลย”
“แต่ผมยังไม่ได้ถามพี่เสือเลย” อาณกรแย้ง มันก็ดีอยู่หรอกถ้าจะมีงานแต่ถ้าไม่ได้ถามเจ้าตัวเขากลัวว่างานจะล่มเพราะโดนถล่ม
“เขาไม่ฆ่าใครหรอก วันก่อนก็ไม่ได้ฆ่าผม” คนพูดยิ้มไปเรื่อย คล้ายกับว่ารอยยิ้มไม่เคยจางหายไปจากใบหน้า “ไม่เห็นหรือไงว่าหลานอยากให้มีงาน”
อาณกรลังเลอยู่พักใหญ่แต่พอก้มลงมองหลานชายที่เงยหน้ามองเขาพอดี ดวงตาใสเป็นประกายด้วยความคาดหวัง เป็นปีแล้วที่พิกเร็ตเจอเรื่องเลวร้ายวันเกิดตัวเองก็ไม่ได้จัดเพราะพ่อไม่ยอม เขายิ้มให้เจ้าตัวน้อยก่อนจะพยักหน้ายอมรับในข้อเสนอขอภาคภูมิ
“ได้ เดี๋ยวผมจัดการเรื่องอาหารเอง ส่วนเรื่องเค้กผมคงต้องวานให้คุณภูมิช่วยดูให้หน่อย เอาหน้าเค้กเป็นรูปพิกเร็ตนะ”
จักษุแพทย์หนุ่มยิ้มกว้างยื่นมือไปดึงแก้มนุ่มๆ ของหลานชายเบาๆ “ได้ซิจะเอาให้น่ารักกว่าเจ้าตัวนี้อีก”
.....................................
สรุปว่าวันที่หนึ่งพฤศจิกายนปีนี้ไร่เคียงฟ้าจะมีการจัดงานวันเกิดให้กับพศิน ตอนที่อาณกรไปประกาศทุกคนโห่ร้องด้วยความยินดีต่างก็พูดคุยว่าจะหาอะไรเป็นของขวัญให้พี่เสือดี
“ถุงยางไปเลย ช่วงนี้พี่เสือกำหนัดมาก” ดินออกความเห็นหลังจากเลี้ยวหน้าเอี้ยวหลังแล้วว่าบุคคลที่ตัวเองพูดถึงไม่อยู่แถวนี้
“ไอ้ห่าดิน มึงนี่ไม่เคยพ้นเรื่องใต้สะดือ” ปืนสั่นหน้าอย่างระอาใจไม่รู้ว่าเด็กๆ พ่อกับแม่ไอ้ดินเอาอะไรให้มันกินถึงได้ทะลึ่งจนลามกขนาดนี้
“อ้าว! ก็มันจริงนี่หว่า มึงไม่รู้ล่ะซิว่าพี่เสือน่ะ อยาก แค่ไหน” ไอ้คนพูดไม่เพียงแต่พูดเปล่ายังทำหน้าชวนอาเจียนอีกด้วย “แต่เขาไม่ได้อยากกับสาวๆ นะโว๊ย ตอนนี้เปลี่ยนรสนิยมชักอยากจะยอดชายนายเสือแล้ว”
“หมายความว่าอะไร” คิ้วของปืนขมวดเป็นปมด้วยความสงสัย
ดินหันมองซ้ายขวาเพราะเกรงว่าพี่เสือจะโผล่มาเตะเขาก่อนจะได้คายความลับที่มันแน่นอกเหลือเกินให้เพื่อนรักรู้
“พี่เสือชอบหมอมะรุม”
“มั่ว”
“ไม่มั่ว ไอ้ห่า! ฟังกูพูดให้จบก่อนซิ” ดินทำท่าฮึดฮัดขัดใจรีบชิงพูดก่อนที่ไอ้ปืนจะแย้งอีกรอบ “เมื่อวันก่อนก็ก็เอาบันไดไปปีนห้องเขา เมื่อวานซืนก็ชวนกูไปดักหน้าโรงพยาบาลตั้งแต่เช้ามืดแต่ก็รับประทานแห้วเพราะเขาไม่ออกมา มึงว่าถ้าไม่ชอบพี่เสือจะทำขนาดนี้ไหมล่ะ”
ปืนมองหน้าดำๆ ของเพื่อนรัก แววตายังแสดงอย่างชัดเจนว่าไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
“ปีนห้องเนี่ยนะ มึงเพ้ออะไรของมึง”
“เพ้อห่าอะไร กูพูดเรื่องจริง ตั้งแต่วันที่เฝ้าปาล์มแล้ว พี่เสือแม่งไปฉุดเขามากูห้ามก็ไม่ฟัง แถมยังไปปีนห้องเขาไปเฝ้าหน้าโรงพยาบาลมึงว่าถ้าไม่ชอบจะทำทำไมวะ”
“จริงหรือวะ”
“กูโกหกมึงแล้วตังค์หรือเปล่าล่ะ” ดินย้อนถาม
หน้าที่จริงจังยิ่งกว่าตอนลุ้นหวยของดินทำเอาความมั่นใจของปืนเริ่มโอนเอียง แม้จะเคยเห็นพี่เสือทำท่าเหมือนจะขย้ำหัวหมอมะรุมหน้าขาวแต่เรื่องความพอใจเหมือนจะไม่มีให้เห็น ส่วนไอ้ที่ฉุดมาที่ไร่หรือแม้แต่ไปปีนถึงห้องเขาไม่เคยรู้เลยจริงๆ…
..............................
“พี่เสือชอบหมอมะรุม”
คำพูดของดินยังสะท้อนอยู่ในหูของเขาจนถึงตอนนี้ ทั้งที่ประโยคนั้นมันผ่านไปนานนับชั่วโมงแล้ว สองเท้ายังก้าวไปข้างหน้าอย่างต่อเนื่องโดยไม่รู้ว่าจุดหมายของมันอยู่ที่ใด ดูเหมือนว่ามันจะร่วงหายไปตอนที่ได้ยินสองเพื่อนรักคุยกัน ในหัวกำลังโต้แย้งอย่างหนักถึงสิ่งที่ได้ยิน พศินชอบหมอมะรุมมันไร้ความน่าจะเป็นแต่ในขณะเดียวกันมันก็มีสิทธิ์เป็นไปได้เพราะใดๆ ในโลกล้วนไม่แน่นอนทั้งนั้น โดยเฉพาะหัวใจของคน
แต่ในท่ามกลางความสับสนนั้นมันเจือไปด้วยความเจ็บปวด แม้ไม่เคยหวังว่าพศินจะมองตนมากกว่าไปน้องชายทว่าการที่จะทำใจยอมรับว่าคนที่แอบรักมามากกว่าหกปีจะไปชอบคนอื่นอีกคน คราวที่พศินได้พบกับปารินเขาเองก็เจ็บเจียนตายกว่าจะทำใจได้ก็ตอนที่ทั้งคู่มีพิกเร็ต เขาใช้ความน่ารักของเด็กชายช่วยกลบเกลื่อนความเจ็บปวดมันได้ผลดีทีเดียวเพราะปารินไม่ค่อยได้ทำหน้าที่แม่เท่าไรนัก ส่วนใหญ่จะเป็นเมี่ยง กลอยและเขาที่ช่วยกันดูแลมากกว่า ดีหน่อยที่พิกเร็ตเลี้ยงง่ายไม่งอแงแถมยังติดเขามากกว่าแม่เสียอีก ดังนั้นตอนที่ปารินทิ้งไปเด็กชายเลยไม่ได้คร่ำครวญหรือร้องเรียกหาแม่
สองขาหยุดก้าวเพราะหัวใจชักจะอ่อนล้าลงทุกที มันไม่ได้เจ็บมากกว่าไปกว่าเดิมแต่มันเหนื่อยจนคิดว่าน่าจะพักลงบ้าง เมื่อหัวใจอยากหยุดร่างกายก็พลอยหยุดเคลื่อนไหวไปด้วย ร่างเล็กทรุดตัวลงนั่งลงที่ใต้ต้นมะม่วงอกร่องเอนหลังพิงกับลำต้นหนา สองขายืดเหยียดยาวกล้ามเนื้อที่ตึงจากการใช้งานมากเกินไปผ่อนคลายลงเล็กน้อยแต่หัวใจเหนื่อยล้าและเจ็บปวดเหมือนเดิม การแอบรักมันเหนื่อยยิ่งกว่าเดินข้ามภูเขาเสียอีก เขาไม่ได้นั่งนับนิ้วหรอกว่ากี่ปีกันแล้วที่ทำตัวเป็นมดแดงแฝงพวงมะม่วง กินไม่ได้แต่วนเวียนอยู่รอบๆ เป็นทั้งน้อง ทั้งเพื่อน แต่ไม่มีโอกาสจะได้เลื่อนฐานะเป็นไปได้มากกว่านั้น เขาถามตัวเองว่าอิจฉาหมอมะรุมหรือเปล่าที่มาทีหลังแต่พศินกลับให้ความสนใจมากกว่า
ยอมรับอย่างน่าอายว่าเขาคิดอย่างนั้นจริงๆ แต่ทำได้แค่รู้สึกเท่านั้นไม่คิดจะไปทำร้ายหรือต่อว่า อะไรที่พศินทำแล้วสบายใจเขาก็ยินดียอมรับ แม้แต่การกินเหล้าเมาหัวราน้ำเป็นปีๆ เขายังทำใจได้ ขอแค่ยังได้อยู่ข้างๆ เขายอมได้ทั้งนั้น อาณากรแค่นยิ้มขมขื่นให้ตัวเอง เขามันน่าสมเพชสิ้นดีทั้งที่ไม่เคยชายตาแล ซ้ำยังเป็นผู้ชายแต่ก็ยังดันทุรังอยู่ที่เดิม ยอมทิ้งทุกอย่าเพื่อได้อยู่กับคนที่รัก ทำตัวราวกับไร้ครอบครัวไม่มีญาติมิตรทั้งที่จริงแล้วเขามีทั้งพ่อแม่ และพี่สาว แต่ยังส่งเงินเข้าบัญชีทำหน้าที่ลูกที่ดีผ่านเงินและความคิดถึงผ่านทางสายโทรศัพท์อยู่เสมอ
อาณกรระบายลมหายใจหนักๆ อยากให้ปวดร้าวในอกมันทุเลาลงบ้างแต่มันไม่เป็นเช่นนั้นเขายังเจ็บปวดเพราะการรักข้างเดียวอยู่ดี
“มานั่งทำอะไรคนเดียว”
ความคิดที่แสนหดหู่ถูกทำลายลงโดยคนที่เป็นต้นเหตุ หนุ่มร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะขยับตัวเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายตั้งท่าจะนั่งลงบนพื้นที่ข้างๆ กัน
พศินหย่อนสะโพกลงบนใบไม้แห้งๆ ร่างสูงใช้ท่านั่งเดียวกันกับน้องชายไม่แท้ เอนหัวพิงต้นมะม่วงอกร่องเปลือกตาหนาปิดลง ปล่อยให้ลมเย็นๆ ของยามบ่ายจัดพัดใส่กายเต็มที่
“แล้วพี่เสือล่ะมาทำอะไรแถวนี้”
“ไล่ดูปาล์มน่ะ ยังเหลือที่ต้องตัดอีกนิดหน่อย”
อาณกรพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ “มะรืนนี้ผมกับภูมิจะจัดงานวันเกิดให้พี่นะ”
ศีรษะที่พิงต้นมะม่วงอยู่ผงกขึ้นทันควัน ตาคมเปิดขึ้นสะท้อนความไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจน “ไม่อยากจัด จะจัดทำไม”
“ไม่เห็นเป็นอะไรเลย พิกเร็ตเองก็อยากให้จัดงาน”
“ไอเดียไอ้ภูมิล่ะซิ”
“นะ พี่เสือนานๆ จะมีงานรื่นเริงสักที” อาณกรใช้น้ำเสียงแผ่วอ่อนฟังดูคล้ายจะอ้อนอีกฝ่าย พอเห็นคิ้วที่เลิ่กสูงหน้าก็พลันร้อนวูบ นึกอยากจะด่าในความไม่ระวังของตัวเอง แล้วรีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันที “เอาแค่คนในไร่แล้วก็คนที่พิกเร็ตอยาก…”
ท้ายประโยคหายไปเมื่อจู่ๆ ใบหน้าหล่อคมคร้ามยื่นเข้ามาใกล้…ใกล้จนแทบจะนับขนตาได้ อาณกรกลั้นลมหายใจไม่บ่อยครั้งนักหรอกที่เขาได้อยู่ใกล้กับพศินถึงเพียงนี้ หนุ่มตัวเล็กผงะถอยห่างแต่อีกฝ่ายยังตามไม่ลดละ
“พะ พี่เสือ จะทำอะไร”
ตาคมหรี่ลงจนเป็นเส้นเดียว แต่กระนั้นก็ยังเห็นแววเคลือบแคลงสงสัยในดวงตาคู่นั้นได้ “เป็นอะไรหรือเปล่า”
“อะไร?”
“เมื่อกี้นายพูดแปลกๆ” พศินยังไม่หันหน้ากลับรักษาระดับความห่างไว้แค่คืบนิดๆ อย่างเหนียวแน่น
“ปะ แปลกๆ ยังไง” คนตัวเล็กกว่ากลั้นใจถาม พยายามอย่างยิ่งยวดที่จะไม่แสดงท่าทางผิดปกติให้พศินเห็น แต่หน้าที่ร้อนจนแทบจะระเบิดได้นั่นมันคงแดงเป็นตูดลิงแสมไปแล้ว
“นายพูดเหมือนจะอ้อน”
“ก็ เอ่อ..ผมอยากให้พี่เสือจัดงานนี่นา”
พศินยังคงจ้องมองหน้าที่แดงขึ้นเหมือนคนเป็นไข้ของอาณกร “หน้านายแดงมีไข้หรือเปล่า”
ไม่เพียงแต่พูดเปล่าแต่ยังใช้หลังมือวัดอุณหภูมิร่างกายให้ด้วย เขาอยากบอกเหลือเกินว่านอกจากหน้าที่ร้อนจัดนั้นส่วนอื่นๆ มันเย็นเยียบไปหมด ถ้าพศินจับมือเขาจะรู้ว่ามันเย็นแค่ไหนแถมยังสั่นอีกด้วย ไม่ใช่ว่าไม่เคยอยู่ด้วยกันตามลำพังแต่ไม่เคยใกล้กันจนชิดชนิดหายใจรดหน้ากันอย่างนี้มาก่อน
“ร้อนกว่าปกตินิดหน่อย ฉันว่านายพักผ่อนบ้างก็ดีนะตอนนี้ฉันกลับมาทำงานได้แล้วนายไม่ต้องเหนื่อยคนเดียวแล้ว”
(มีต่อ)
-
มือใหญ่ละจากหน้าผากไปแล้วแต่ทิ้งรอยอบอุ่นเอาไว้บนผิวกาย แม้อยากจะรั้งมันไว้แทบขาดใจแต่ที่ทำได้คือแค่มองปลายนิ้วที่กลับไปวางบนใบไม้แห้งเท่านั้น
“ผมดีใจที่พี่กลับมาทำงาน แต่ผมไม่เป็นอะไร แข็งแรงดี”
พศินถอยตัวกลับไปนั่งที่เดิม ทิ้งหัวเอียงมาทางหัวไหล่เล็กไม่สมชายของอาณกรไม่กี่อึดใจมันก็เอนทับมาเต็มที่ เจ้าของไหล่ตัวแข็งแต่ก็ไม่ได้เบี่ยงหนี
“ง่วงนอนว่ะ ถ้าไม่ได้ป่วยก็ขอยืมไหล่สักพักนะ ส่วนเรื่องงานอยากจัดก็จัดแต่ไม่เป่าเค้กทุเรศตัวเองว่ะ”
“อือ”
อาณกรพึมพำรับในคอ ตอบตัวเองไม่ถูกว่าควรจะดีที่ได้งานวันเกิดหรือที่ได้เป็นหมอนชั่วคราวให้คนที่รัก…
..................................
“วันเกิด?”
“ฮะ”
“ไอ้บ้ากาม เอ๊ย ! พ่อเสือ”
“ฮะ”
ดวงตาใส่แจ๋วนั่นมันทำให้ตัดสินใจยากเหลือเกิน ทั้งที่ใจปฏิเสธไปตั้งแต่ได้ยินว่ามันพรุ่งนี้จะเป็นวันเกิดของไอ้เสือตกมันที่บุกมาลวนลามเขาถึงห้องแล้ว ทว่าความไร้เดียงสาและมุ่งมั่นของพิกเร็ตทำเอาคำปฏิเสธจุกอยู่แค่ในคอเท่านั้น
“ไปนะฮะพี่มะรุม เอาหมอคีย์ไปด้วยก็ได้ อาออยอนุญาติแล้ว”
มือเขาโดนมือเล็กๆ รวบไปเขย่าอย่างอ้อนวอน วรทย์ระบายยิ้มอ่อนโยนให้เด็กชายพลางย่อกายจนระดับความสูงเกือบจะเท่ากัน
“แต่พี่ไม่มีของขวัญเลย”
“ไม่เป็นไรพ่อเสือไม่โกรธหรอกฮะ ไปเถอะนะฮะหนูอยากให้พี่มะรุมไป” ไม่รู้ว่าพิกเร็ตไปเอาวิธีอ้อนคนมาจากไหนแต่เขาเชื่อว่าใครที่ได้เห็นแววตาและใบหน้าอันแสนน่ารักนี้ไม่ทางปฏิเสธได้ลงได้ เช่นเดียวกันกับเขาที่จำต้องพยักหน้าตอบรับคำเชิญนั่นไป
“เย้ๆ อาภูมิ พี่มะรุมยอมไปแล้ว”
“ครับๆ อาเห็นแล้ว” มือใหญ่ของอาแท้ๆ วางลงบนศีรษะเล็กอดขยี้ด้วยความหมั่นเขี้ยวไม่ได้ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นยิ้มให้กับผู้ใหญ่อีกคนที่โดนลูกอ้อนเข้าไปเต็มรัก “เรื่องของขวัญไม่ต้องกังวลไปหรอกครับ แค่ไปเล่นเป็นเพื่อนพิกเร็ตก็พอแล้ว ท่าทางจะติดหมอไม่เบาเลย”
แม้คนชวนจะเอ่ยปากแล้วว่าของขวัญไม่ของสำคัญสำหรับงานนี้แต่ด้วยมารยาทของแขกจำเป็นต้องหาอะไรติดมือไปให้เจ้าของงานอยู่ดี แต่ติดตรงที่เขาไม่รู้ว่าอะไรจะเหมาะกับคนบ้าป่าเถื่อนพรรค์นั้น
ทว่าที่น่าแปลกใจยิ่งกว่าการจัดงานวันเกิดให้กับคนไร้อารยธรรมอย่างนายเสือคือจักษุแพทย์ผู้มีอัธยาศัยดีคนนี้จะเป็นน้องชายแท้ๆ ของนายเสือ เขาเพิ่งรู้จากเจ้าตัวเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้าที่พิกเร็ตจะชวนไปงานวันเกิดพ่อตัวเอง มิน่าเล่าเขาถึงได้รู้สึกว่าสองคนนี้มีเค้าโครงใบหน้าและรูปร่างคล้ายคลึงกัน แต่นิสัยต่างกันราวกับฟ้ากับเหวจนเขาเดาเอาเองว่าภาคภูมิคงได้นิสัยผู้อำนวยการที่เป็นอาแท้ๆ ของตัวเองมาแน่แท้ ส่วนนายเสือเขาไม่อยากเดาให้เสียเวลาเพราะนิสัยอย่างนั้นน่าจะมีอยู่คนเดียวในโลก
“สงสัยเย็นนี้ผมคงต้องชวนหมอคีย์เข้าเมืองไปช่วยหาของขวัญเสียแล้ว”
“ไม่เป็นไรหรอกครับพี่ชายผมเขาไม่ใช่พวกวัตถุนิยม”
“ไม่ได้หรอกครับมันน่าเกลียด ขนาดพิกเร็ตยังมีของขวัญให้พ่อเลยจริงไหม”
เจ้าตัวเล็กพยักหน้ารัว แต่ปิดปากสนิทกลัวว่าความลับเรื่องขวัญของตัวเองจะหลุดออกมา
ภาคภูมิถอนหายใจอย่างยอมแพ้ ก่อนจะทำหน้าเสียเมื่อนึกได้ว่าตัวเองไม่สามารถวรทย์พาไปเลือกของขวัญได้ “ถ้าไม่ติดเข้าเวรล่ะก็ผมจะพาหมอไปเลือกของขวัญเองเลย”
วรทย์หัวเราะเบาๆ “แล้วนี่จะกลับไปส่งพิกเร็ตก่อนหรือเปล่าครับ”
“เดี๋ยวอาอีกคนเขาจะมารับน่ะครับ พอดีออยเขาไปซื้อของผมเลยติดรถเขามาด้วยพรุ่งนี้เช้าค่อยใช้บริการพี่วิน”
พี่วินที่ภาคภูมิว่าคือพี่วินมอเตอร์ไซค์ที่มีอยู่สองสามคันคอยให้บริการอยู่หน้าโรงพยาบาล จวนได้เวลาทำงานแล้วจักษุแพทย์หนุ่มฝากพิกเร็ตให้คุณหมอตัวเล็กช่วยดูแลต่อจนกว่าอารกรจะมารับ วรทย์ยิ่งกว่ายินดีจะทำหน้าที่นี้เพราะไม่ได้เจอหน้ากันพักใหญ่เขาเองก็คิดถึพิกเร็ตไม่น้อยเหมือนกัน
คุณหมอตัวเล็กจูงมือเด็กชายหน้าตาน่ารักไปนั่งรถอาณกรที่ม้าหินอ่อนใต้ต้นหูกวาง พิกเร็ตดูตื่นเต้นมากที่ได้จัดงานวันเกิดให้กับบิดา ร่ำๆ จะหลุดปากเรื่องของขวัญเสียให้ได้แต่เจ้าตัวก็ยกมือปิดปากได้ทันทุกรอบ
“จะไม่บอกพี่จริงๆ หรือว่าจะเอาอะไรให้พ่อ”
“ไม่บอกหรอกเดี๋ยวไม่ตื่นเต้น”
วทรย์อมยิ้มอดไม่ได้ที่ยกมือลูบเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนด้วยความเอ็นดู “แล้วพ่อเสือของพิกเร็ตชอบอะไร นอกจากเหล้าน่ะพี่จะได้ซื้อของขวัญถูก”
เจ้าตัวน้อยขมวดคิ้วมุ่นอย่างใช้ความคิด เกือบๆ นาทีกว่าได้คำตอบแต่ไม่แน่ชัดนัก “พ่อเสือชอบหนูกับอาออย”
“หือ?”
“ก็พ่อจะพูดเพราะๆ กับหนูแล้วก็อาออย ครูอุ้มเคยบอกว่าถ้าเราชอบใครให้เราพูดเพราะๆ กับเขา”
คราวนี้เป็นเขาเสียเองที่ต้องขมวดคิ้วทั้งงงงวยกับตรรกะของพิกเร็ตและทฤษฏีการสอนของครูอุ้ม แต่เขาคิดว่าครูอุ้มคงอยากให้พิกเร็ตพูดเพราะๆ มากกว่าผู้ใหญ่จะได้เอ็นดูแต่ด้วยวัยเพียงแค่ห้าขวบเลยแปลความหมายผิดไปมากทีเดียว แต่ที่งงมากกว่าคือหัวใจที่เต้นแรงผิดปกติของตัวเองแถมมันยังรู้สึกเหมือนโดนมดกัดบนเนื้ออ่อนๆ อีกต่างหาก เจ็บจี๊ดชอบกล อันที่จริงเขาไม่ควรรู้สึกอะไรด้วยซ้ำในเมื่อเขากับไอ้เสือตกมันนั่นไม่ได้เป็นอะไรกัน
พิกเร็ตมองใบหน้าที่เริ่มจะบึ้งขึ้นเรื่อยๆ ของพี่ชาย แถมยังไม่พูดอะไรสักคำทั้งที่ให้คำตอบไปแล้วว่าพ่อเสือชอบอะไร ตอนแรกอยากจะตอบว่าแม่แพรวแต่หลังจากที่แม่หนีไปเขาก็ไม่แน่ใจว่าพ่อเสือจะยังอยากพูดเพราะๆ กับแม่แพรวอีกหรือเปล่า มือเล็กกระตุกแขนเสื้อของพี่ชายหน้าเขาเบาๆ ตาที่มองไปทางอื่นค่อยกลับมามองที่เขาเหมือนเดิม
“พี่มะรุมเป็นอะไรหรือฮะ หน้ามุ่ยเลย”
“หะ หา อ๊ะ เปล่าหรอกพี่แค่กำลังคิดว่าจะซื้อให้พ่อเสือดี เพราะพี่คงซื้อพิกเร็ตกับอาออยไม่ไหวแน่” เขาพูดติดตลก ปัดเรื่องฟุ้งซ่านไร้สาระออกไปจากสมอง
“ตุ๊กตาตักพิตเร็ตไงฮะ พ่อเสือต้องชอบแน่ๆ”
“ตุ๊กตา?”
เด็กชายพยักหน้ารัว “พ่อเสือต้องชอบมากแน่ๆ”
เขายิ้มในความไร้เดียงสาของเด็กน้อยที่คิดว่าคนที่ดิบยิ่งกว่ากล้วยสีเขียวๆ พรรค์นั้นจะชอบตุ๊กตาหมูสีชมพูน่ารักๆ แค่คิดก็สยองแล้วผู้ชายตัวใหญ่เท่ายักษ์ปักหลั่น ผิวคล้ำ หน้าโหดเหมือนโจรห้าร้อยแถมตายังดุเหมือนเสือสมชื่อนั่นเล่นตุ๊กตา แต่จะปฏิเสธคำแนะนำที่ออกมาจากใจของเด็กวัยแค่ห้าขวบก็ใจร้ายเกินไป
พิกเร็ตชวนเขาคุยอีกเยอะแยะแต่ทุกเรื่องล้วนแต่เกี่ยวกับงานวันเกิดของพ่อทั้งสิ้น จนเกือบห้าโมงเย็นอาณกรที่ทุกเอาอะไรต่อมิอะไรมาเต็มหลังรถกระบะคันเดิมก็เลี้ยวเข้ามารับหลานชาย คุณอาตัวเล็กกล่าวขอบคุณเขาพร้อมกับเอ่ยชวนอีกรอบ
“ไปให้ได้นะครับ พิกเร็ตอยากให้หมอไปมาก”
“ครับ ผมจะไป” วรทย์รับปากหนักแน่น พลางคิดหาว่าอะไรจะเหมาะกับคนป่าเถื่อนไม่น่าคบคนนั้นไปด้วย…
……………………..
“อืม ผมว่าเขาน่าเหมาะกับพวกเป็นพวกปืนลูกโม่ หรือไม่ก็ลูกซอง”
คิ้วเรียวแต่ไม่เล็กยกสูง เปลือกตาบางกระพริบรัวๆ เขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าการชวนคิมหันต์มาช่วยเหลือของขวัญเป็นการตัดสินใจที่ดี เพราะแต่ละอย่างมันฟังดูคล้ายกับจะซื้อของไปเยี่ยมมือปืนไม่มีผิด
“กว่าจะได้ปืนก็ปีหน้าพอดี”
“เออจริงด้วย งั้นก็มีดไหม พวกสปาตาร์”
วรทย์สั่นศีรษะไม่เห็นด้วยกับทั้งสองความคิดที่เสนอมานั้น แต่จะโทษคิมหันต์ก็ไม่ได้เพราะไอ้เจ้าของวันเกิดมันเหมาะกับของที่ว่าจริงๆ
เขาชวนคิมหันต์ออกมาซื้อของขวัญเพราะวันนี้ทั้งคู่ไม่ต้องเข้าเวรกลางคืน พร้อมกับชวนให้ไปเป็นเพื่อนกัน อีกฝ่ายอิดออดอยู่นิดหน่อยแต่พอเจอลูกอ้อนเขาเข้าไปนิดหน่อยก็คล้อยตามกันมาถึงห้างใหญ่ในตัวจังหวัด เดินผ่านมาหลายแผนกแล้วแต่จนแล้วจนรอดเขาก็ยังคิดหาของขวัญให้ไอ้เสือตกมันไม่ได้ ตอนแรกกะจะเลือกคุกกี้ให้แต่นึกขึ้นมาได้ว่าช่วงนี้นายเสืออยู่ในช่วงงดของหวานเพราะถึงจะหลุดเหล้าได้แล้วแต่น้ำตาลในเลือดยังสูงอยู่ไม่น้อย คงจะต้องห่างพวกของหวานอีกพักใหญ่
กระทั่งผ่านมาถึงโซนเสื้อผ้า เสื้อและกางเกงหลากหลายแบบแขวนเรียงรายน่าสนใจไม่น้อย
“ถ้าผมซื้อเสื้อให้เขา เขาจะชอบไหม”
“ขึ้นชื่อว่าของขวัญน่ะไม่ว่าอะไรคนรับเขาก็ดีใจทั้งนั้นแหล่ะ” คิมหันต์บอกซึ่งดูเหมือนจะเป็นคำแนะนำที่เข้าท่าที่สุดของวันนี้
“ถ้าอย่างนั้นเอาเสื้อก็แล้วกัน หมอช่วยผมเลือกหน่อยนะครับ”
คุณหมอตัวสูงยักไหล่มาถึงขั้นนี้คงหมดสิทธิ์ปฏิเสธ จำต้องทำหน้าที่ต่อไปให้จบเขาช่วยวรทย์เลือกเสื้อและหาขนาดที่คิดว่าใกล้เคียงกับคนใส่ให้มากที่สุด แต่พอได้มาตัวนึงหางตาก็เห็นอีกตัวพาลให้ต้องเข้าไปเลือกซ้ำจากนั้นคิมหันต์ก็ติดอยู่ในกับดักเสื้อผ้าที่ถูกใจจนลืมไปว่าที่กำลังเลือกอยู่ไม่ใช่ของตัวเอง
วรทย์มองคนที่มาช่วยเลือกของขวัญหายเข้าไปในแผนกเสื้อยี่ห้อดัง สาวเท้าเข้าไปด้านในหมายจะช่วยสมทบอีกแรงแต่เขากลับหาคิมหันต์ไม่เจอ จากโซนเสื้อเลยไปถึงกางเกงแต่ก็ยังไม่พบ เขาเดินไปตามช่องว่างของทางเดินแต่แทนที่จะได้พบกับคิมหันต์กลายเป็นว่าเขากำลังเดินอยู่ในแผนกของเล่นเด็ก มือขาวยกมือขึ้นเกาหัวตัวเองแกรกๆ เขามันพวกหลงทิศอย่างร้ายกาจทั้งที่เห็นหลังกันอยู่ไวๆ แต่ดันเดินผิดหลงมาอยู่ในแผนกที่ห่างจากวัยตัวเองเสียอย่างนั้น
นายแพทย์หนุ่มส่วนสูงน้อยถอนหายใจตั้งใจว่าจะเดินกลับไปที่เดิม ทว่าสายตาไปหยุดชะงักเข้าที่กล่องดนตรีตรงหน้าเข้าเสียก่อน
‘พ่อเสือชอบหนูกับอาออย’
จู่ๆ คำพูดของพิกเร็ตก็ดังขึ้นในความคิด มันตรงกับสิ่งที่เห็นอย่างพอเหมาะพอดี เจ้าหมูตัวน้อยสีชมพูหัวเราะร่าอยู่ข้างเสือทิกเกอร์ โดยมีเจ้าลาอียอร์ตัวสีฟ้านั่งทำหน้าง่วงอยู่ข้างๆ เสือสีส้ม แม้จะเป็นแค่ของเล่นเด็กแต่มันสื่อความหมายได้ตรงกับสิ่งที่พิกเร็ตพูด พศินรักลูกแต่จะรักอาณกรเหมือนอย่างที่พิกเร็ตสันนิษฐานด้วยหรือเปล่าเขาไม่แน่ใจแต่เท่าที่เห็นมันช่างดูคล้ายเป็นครอบครัวที่อบอุ่นแบบแปลกๆ มีพ่อสองคนและมีลูกอีกหนึ่ง วรทย์หัวเราะให้กับความคิดติ๊งต๊องของตัวเองตัวแต่ไม่ลืมหยิบกล่องดนตรีติดมือไปด้วย ถึงไอ้เสือบ้ากามไม่ชอบแต่พิกเร็ตต้องชอบแน่นอนเขามั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์…
……………………
ในที่สุดจากที่ไม่รู้จะให้อะไรเป็นของขวัญกลับกลายเป็นว่าตอนนี้เขามีของขวัญสองชิ้นอยู่ในมือ กล่องนึงคือเสื้อที่คิมหันต์สละเวลาเกือบชั่วโมงกว่าจะตัดสินใจเลือกได้ เจ้าตัวไม่วายบ่นเสียดายอีกสองสามตัวที่ระดับความสวยพอๆ กันให้ได้ยิน ส่วนอีกกล่องคือกล่องดนตรีครอบครัวของเจ้าหมูสีชมพู เขาห่อมันมิดชิดยิ่งกว่าเสื้อที่คิมหันต์แถมยังแยกถุงตั้งใจว่าจะให้พิกเร็ตแทน
“สวัสดีครับหมอมะรุม เอ่อ.หมอคีย์ เชิญด้านในเลยครับ”
เจ้าบ้านผายมือต้อนรับด้วยรอยยิ้มแม้จะชะงักไปเล็กน้อยแต่ก็กลับมายิ้มได้เหมือนเดิม
คุณหมอตัวสูงกระตุกยิ้มเมื่อเห็นท่าทางคล้ายจะตกใจของคู่แข่งตัวเล็ก เขาตั้งใจเดินเฉียดไหล่อีกฝ่ายโดยไม่ได้หันไปมองตาเขียวๆ ที่ส่งตามหลังมาติดๆ
“พี่มะรุม อาคีย์!”
พิกเร็ตถลาเข้ามากอดรัดร่างของพี่ชายหน้าขาวเต็มรัก ตากลมพราวระยับด้วยความยินดี คิมหันต์มองสองพี่น้องที่วัยห่างกันจนน่าจะเป็นพ่อลูกกันได้กอดรัดกันราวกับไม่เจอกันมานานนับปี ส่วนคนที่จู่ๆ ก็ได้กลายเป็นอาอีกคนอย่างเขาได้แต่มองอย่างปลงๆ คิดว่าอีกไม่นานวรทย์คงจะลดวัยลงมาได้ใกล้เคียงกันจนได้
“ไหนดูซิ โอ้โห! วันนี้พิกเร็ตหล่อเหมือนพระเอกหนังเกาหลีเลย”
พ่อพระเอกเกาหลียิ้มแป้นบอกว่าชุดนี้อาออยพาไปช่วยเลือก ยอมรับว่าหนุ่มบ้านไร่ตัวเล็กมีเซ็นส์ในการเลือกเสื้อผ้าไม่น้อยเสื้อลายสก็อตสีชมพูกับสีขาวเข้ากันได้ดีกับเอี๊ยมยีนส์และรองเท้าผ้าใบสีชาว ยิ่งทำให้พิกเร็ตน่ารักเพิ่มขึ้นอีกเป็นเท่าตัว จากนั้นเจ้าบ้านตัวน้อยก็จูงมือแขกพิเศษหายเข้าไปในกลุ่มเด็กๆ ที่วันนี้มีมากกว่ากิ่งแก้วอีกหลายคน
(มีต่อ)
-
เขาได้แต่มองตามคุณหมอรักเด็กแต่ไม่คิดจะเข้าไปสมทบ เพราะไม่ได้รักเด็กจนแทบจะเป็นนางงามได้เหมือนวรทย์ นายแพทย์หนุ่มเดินเตร็ดเตร่อยู่แถวนั้นสังเกตบรรยากาศในงานซึ่งมันก็เหมือนกับงานเลี้ยงตามต่างจังหวัดทั่วๆ ไป แต่ไม่มีโต๊ะจีน มีแค่โต๊ะตัวยาวๆ คลุมผ้าสีเข้มแบบง่ายๆ ตั้งอยู่ตรงสวนหน้าบ้านเท่านั้น ส่วนอาหารการกินถูกตั้งไว้ด้านข้าง แขกที่มาในงานเขาเดาว่าคงเป็นพวกคนงานในไร่มากกว่าคงมีแค่เขากับวรทย์เท่านั้นที่เป็นคนนอก เสียงเพลงลูกทุ่งเปิดไม่ดังมากนักสร้างความครึกครื้นได้เป็นอย่างดี แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังรู้สึกเบื่ออยู่ดีหมอหนุ่มเปิดปากหาวอย่างไม่เกรงใจแมลงแถวนั้น กำลังมองหาทำเลในการนั่งปลดปล่อยความเบื่อแต่สายตาก็ไปหยุดที่แผ่นหลังเล็กๆ ของศัตรูเข้าเสียก่อน เขาเปลี่ยนทิศทางพร้อมกับความเบื่อค่อยๆ หายไปทีละน้อย
“ผมหิวน้ำ”
ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหมุนตัวกลับอย่างรวดเร็วตาที่โตอยู่แล้วยิ่งโตกว่าเดิม แต่แค่ชั่วประเดี๋ยวก็กลับเป็นปกติ
“น้ำอยู่ตรงนั้น งานนี้เป็นแบบบริการตัวเองเราไม่มีบริกรคอยให้บริการ”
“แต่ผมเป็นแขกนะ” หนุ่มตาหวานหน้าบึ้งอย่างเห็นได้ชัด แต่คนหิวน้ำกลับทำหน้าระรื่นจนหมั่นไส้ “เจ้าบ้านที่ดีต้องหาน้ำหาท่ามาให้แขกไม่ใช่หรือไง”
“ผมไม่ได้เชิญคุณมาสักหน่อย”
คิ้วเข้มตัดกับใบหน้าขาวยกสูง “แต่หมอมะรุมชวนผมมาเป็นเพื่อน เห็นไหมว่าเขาเห็นใครสำคัญกว่ากัน”
อาณกรมองใบหน้ายียวนกวนโมโหด้วยความอดกลั้น เขาไม่ได้หงุดหงิดที่อีกฝ่ายพูดคล้ายจะยั่วยุแต่เขาไม่ชอบได้หน้ากวนๆ นั่นสักนิด หนุ่มร่างเล็กตั้งใจจะเดินหนีไปให้รู้แล้วรู้รอดแต่กลับโดนยึดแขนเอาไว้
“ผมหิวน้ำไม่ได้ยินหรือไง”
“ก็บอกไปแล้วไงว่าอยู่ตรงไหน เป็นง่อยหรือไงถึงเดินไปเอาเองไม่ได้น่ะ”
“พาไปเอาหน่อย”
“ไม่เอา ผมมีงานต้องทำ” อาณกรปฏิเสธเสียงห้วน ดึงมือแข็งๆ นั่นออกจากต้นแขนตัวเองไปด้วย
คิมหันต์ไม่โต้ตอบแต่ใช้กำลังที่มีมากกว่าทั้งดึงทั้งลากอีกฝ่ายไปยังซุ้มน้ำที่เจ้าตัวบอก อาณกรโวยวายไปตลอดทางเจ็บใจตัวเองที่ไม่อาจทำแขนเป็นอิสระได้ แต่ที่น่าโมโหยิ่งไปกว่านั้นคือที่ซุ้มน้ำยังไม่มีใครมาทำหน้าที่สักคน แถมไฟก็ยังมีไม่มากพออีกด้วย มันดูมืดกว่าบริเวณอื่นนี่ถ้าเขาไม่ได้จัดสถานที่เองก็คงไม่รู้เหมือนกันว่ามันอยู่ตรงนี้
“เอาโค้กนะ”
อาณกรตวัดตามองทันควัน ใบหน้างอง้ำ “ตักเองซิ”
“ไม่ว่าง”
“ทำอะไรไม่ว่าง”
“จับคุณอยู่ไง”
อาณกรหายใจแรง ทั้งโกรธทั้งโมโหพยายามดิ้นรนให้หลุดจากการเกาะกุมเขาเองใช่ว่าจะแรงน้อยแต่กลับสู้คนตัวสูงกว่าไม่ได้
“ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยซิ”
“ไม่ได้เดี๋ยวคุณก็หนีไปอีก ยิ่งหนีเก่งๆ อยู่ด้วย” คิมหันต์ยักคิ้วให้พลางพยักพเยิดให้คนตัวเล็กตักน้ำแข็งเทโค้กให้อย่างตั้งใจเอาเปรียบเต็มที่
“บ้าไปกันใหญ่แล้วนี่มันบ้านผม ผมจะหนีไปไหน แล้วถ้าจับผมอยู่อย่างนี้ผมจะตักน้ำให้คุณได้อย่างไร”
คิมหันต์ยักไหล่ซึ่งดูเหมือนว่ามันจะกลายเป็นท่าประจำตัวเขาไปแล้วยอมปล่อยมือแต่โดยดี แต่ยังไม่วายใช้ร่างกายดักทางกันคนชอบชิ่งหนี เขาต้อนเจ้าของบ้านเข้าไปจนชิดถังใส่น้ำแข็งใบใหญ่มองดูแขนๆ เล็กยกฝาปิดที่ใหญ่กว่าบานหน้าต่างแล้วก็กลัวว่าแขนจะหักเสียก่อนได้น้ำแข็ง มือใหญ่สอดเข้าไปช่วยอย่างเสียมิได้เล่นเอาเจ้าตัวหันมามองกระพริบตาปริบๆ แล้วใช้จังหวะนั้นก้มหน้าลงไปตักน้ำแข็งใส่แก้วพลาสติกให้
“โค้กใช่ไหม”
คุณหมอหนุ่มตัวสูงพยักหน้ากับเสียงกระชากๆ นั่น ก่อนจะงับฝาถังใส่น้ำแข็งลงแล้วตามเดินมาประกบไม่ห่าง ไม่อยากจะบอกเลยว่าความจริงแล้วเขาไม่ได้หิวน้ำสักนิดแต่อยากจะแกล้งคู่แข่งแก้เบื่อมากกว่า
น้ำสีดำรสหวานซาบซ่านชื่นใจค่อยๆ ไหลจากปากขวดสู่แก้วพลาสติกใบเล็ก พอเห็นอีกฝ่ายตั้งอกตั้งใจขนาดนั้นก็อดหาเรื่องแกล้งอีกรอบไม่ได้ คิมหันต์แตะมือลงที่เอวเล็ก เท่านั้นน้ำอัดลมก็เปลี่ยนจุดหมายจากแก้วมาเป็นพื้นโต๊ะแทนซ้ำปากขวดยังเกี่ยวเอาแก้วที่มีน้ำอยู่เกือบครึ่งล้มลงมาด้วย ทั้งคนแกล้งและคนโดนแกล้งกระโดดหวือให้พ้นจากวิถีน้ำสีดำที่จะทำให้เสื้อผ้าเปื้อนเป็นด่างดวงตั้งแต่ยังไม่เริ่มงานได้
“เล่นบ้าอะไร!”
“ก็กันคุณหนี”
คนผิดที่ไม่ได้รู้สึกผิดสักนิดตอบ และจวนจะได้ขวดน้ำอัดลมสีดำเป็นรางวัลไปแล้วถ้าหากยั้งมือไว้ไม่ทัน
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่หนี โอ๊ะ!”
สิ้นคำร่างบางก็ถลาเข้าสู่อ้อมอกของคนที่ตรงหน้าด้วยจากทุ่มจากด้านหลัง ตัวต้นเหตุเป็นเด็กชายตัวดำหัวเกรียนหัวเราะแหะๆ คล้ายจะสำนึกผิดที่วิ่งเพลินไปหน่อยเลยไม่ทันได้ดูทาง จากนั้นเจ้าเด็กตัวดำก็วิ่งฉิวไปสมทบกับกลุ่มเพื่อนอีกฝากนึงของสนาม
อารกรกระพริบตารัวถี่รอบตัวมีไออุ่นประหลาดโอบอุ้มเอาไว้ ใบหน้าเล็กเงยขึ้นมองแม้แสงไฟบริเวณนี้จะน้อยไปนิดแต่เขาก็ยังเป็นลูกคางแข็งแรงของอีกฝ่ายได้ เลื่อนสายตาไปอีกนิดก็พบกับดวงตาเรียวแต่คมกริบจ้องมองอยู่พอดี
“เป็นอะไรหรือเปล่า” คุณหมอตัวสูงถาม ไม่อาจจับกระแสน้ำเสียงได้ว่าที่ถามเพราะเป็นห่วงหรือแค่ตามมารยาทเท่านั้น
คนตัวเล็กดิ้นขลุกขลักเล็กน้อยส่งสัญญาณว่าอยากจะหลุดจากอ้อมแขนที่รัดรอบเอว แต่อีกคนทำเหมือนไม่รู้ยังไม่ยอมคลายมือจากเอวด้านหลัง
“ผมไม่เป็นไร”
“แต่ผมว่าน่าจะเป็น ผมเองก็เป็นเหมือนกัน”
อาณกรเลิ่กคิ้วด้วยความแปลกใจ แค่โดนเด็กวิ่งใส่แถมไม่ได้ล้มลงไปกองบนพื้นไม่น่าจะเป็นอะไรมากแต่ไม่ถึงอึดใจความชื้นจากอะไรบางอย่างมันซึมเข้ามาถึงผิวกาย เขาถึงสำเหนียกได้ว่าไอ้เจ้าขวดน้ำอัดลมมันคงสำแดงเดชเข้าให้แล้ว
“หวา เสื้อเปียกหมดเลย”
“ไม่ใช่แค่เสื้อคุณ เสื้อผมด้วย”
อาณกรรีบวางขวดน้ำอัดลงบนโต๊ะแล้วก้มดูสภาพเสื้อสีชมพูอ่อนของตัวเอง เขาอยากจะร้องไห้กับรอยเปื้อนสีดำจางๆ ที่กินเป็นกว้างจนเกือบถึงหน้าอก เหลือบตาไปมองอีกคนก็พบว่าเสื้อสีขาวนั่นมีสภาพไม่ต่างกันแถมยังเป็นรอยชัดมากกว่าของเขาเสียอีก
“ทำไงดีล่ะ”
“นั่นน่ะซิจะทำยังไง” คิมหันต์เอียงคอมองคนตัวเล็ก ถึงแม้จะไอ้เจ้าเด็กตัวดำนั่นจะผิดแต่มันก็ไม่ได้อยู่ให้เขาเขกกบาลมันแล้วฉะนั้นคนที่ต้องรับผิดชอบก็คือคนที่ยังอยู่ตรงหน้านี่แหล่ะ
คิ้วเรียวขมวดมุ่นอย่างใช้ความคิดลำพังตัวเองน่ะไม่เท่าไรเพราะแค่ไปเปลี่ยนก็ไม่มีปัญหาแล้วถึงจะเสียดายที่เพิ่งมันได้ไม่กี่ชั่วโมงก็ตาม แต่คิมหันต์นี่ซิจะทำอย่างไรจะให้ใส่เสื้อของเขาก็คงไม่ได้เพราะขนาดต่างกัน
“คุณใส่เสื้อพี่เสือก่อนได้หรือเปล่า”
“ไม่ได้” คุณหมอหนุ่มตอบทันควัน “ผมไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร”
เจ้าของบ้านทำหน้ายุ่งกับความยุ่งยากของแขกไม่ได้รับเชิญ “อย่าเรื่องมากได้ไหม ใส่แค่คืนเดียวไม่ตายหรอกน่า”
“ไม่เอา” คิมหันต์ยังยืนกรานหน้าตาย จนคนมองชักจะหงุดหงิดนึกอยากจะเอาโค้กที่เหลือเทราดทั้งตัวไปเลย
“แล้วจะเอายังไง”
“ซักให้ซิ มีเครื่องซักผ้าไม่ใช่หรือไง”
อาณกรลังเลอยู่พักใหญ่ ถ้าซักตอนนี้อาศัยเครื่องปั่นพอชื้นแล้วเอาเตารีดนาบก็น่าใช้ได้ เขาถอนหายใจเสียงได้ไม่คิดว่ากะอีแค่จะกินน้ำมันจะเหนื่อยขนาดนี้
“ก็ได้ ตามผมมา”
คิมหันต์ยกยิ้มมุมปากอาศัยความมืดของแถวนั้นปิดบังดวงตาที่เป็นประกายวิบวับก่อนจะเดินเอื่อยๆ ตามร่างเล็กไป คืนนี้เขาจะแกล้งคุณคู่แข่งตัวเล็กให้เข็ดไปเลย..
………………………….
.
เขามาถึงไร่เคียงฟ้าตั้งแต่ทุ่มกว่าๆ แต่จนป่านนี้เกือบจะสองทุ่มแล้วเขาก็ยังไม่เห็นเจ้าของวันเกิดแม้แต่เงา แอบถามจากพิกเร็ตได้คำตอบพอให้หายสงสัยนิดหน่อยว่าพ่อของเด็กชายนั้นยังอยู่ที่โรงงานกลั่นน้ำมัน เขาเองก็เพิ่งรู้ว่านอกจากจะมีไร่ปาล์มแล้วพศินยังมีโรงงานขนาดเล็กไว้กลั่นน้ำมันเองอีกด้วย ชายหนุ่มแอบบิดปากอย่างอดไม่ได้ไม่น่าเชื่อว่าท่าทางป่าเถื่อนไม่เอาถ่านอย่างนั้นจะมีกิจการใหญ่โตถึงขนาดนั้นได้
วรทย์เดินเตร็ดเตร่อยู่แถวนั้นหลังจากที่หลุดจากวงโคจรของเด็กๆ หมายจะกลับไปหาคิมหันต์แต่อีกฝ่ายก็หายเงียบ โทรหาก็ไม่รับสาย คุณหมอร่างเล็กนั่งบนเก้าอี้พลาสติกสีน้ำเงินที่ตั้งโดดเดี่ยวอยู่ด้านท้ายของสนาม พิกเร็ตยังวิ่งเล่นอย่างสนุกสนานกับเพื่อนๆ เด็กชายดูสดใสร่าเริงมากกว่าทุกวันหัวเราะเสียงดังวิ่งไล่จับเพื่อนๆ ถุงของขวัญทั้งสองยังอยู่กับเขาไม่ใช่ว่าอยากให้กับเจ้าตัวหรอกแต่เมื่อครู่เขาลืมให้อาณกรเท่านั้นเอง ส่วนพิกเร็ตก็เล่นสนุกจนไม่มีเวลามาสนใจของขวัญ วรทย์ถอนหายใจเบาๆ มองดูหนุ่มๆ สาวๆ ที่เขาไม่ค่อยจะได้เห็นหน้าจับกลุ่มคุยกัน นั่งไปนั่งมาเปลือกตาก็ชักจะหนักมากขึ้นทุกที
“มานั่งทำอะไรแถวนี้”
ร่างเล็กสะดุ้งโหยงจนเกือบหล่นจากเก้าอี้ดีที่ยั้งตัวได้ทัน เขาได้ยินเสียงหัวเราะในคอของใครบางคนตามมาอีกด้วย
“มารอกูหรือ?”
วรทย์สะดุ้งอีกรอบคราวนี้เขาลุกจากเก้าอี้หมุนตัวหันมาเผชิญหน้ากับเจ้าของเสียงใหญ่ต่ำนั่น เปลือกตาบางกระพริบถี่ใบหน้าคมคร้ามแดดที่แสนคุ้นเคยอยู่ในระยะประชิดจนน่าตกใจ ร่างบางเผลอก้าวเท้าถอยหนีทว่าไม่เร็วไปกว่าช่วงแขนยาวที่รัดรอบเอวบางไว้ได้ก่อน
คนเคยเมาก้มหน้าลงจนปลายจมูกเกือบจะชิดกัน วรทย์เบือนหน้าหนีทันทีกลิ่นไอของบุรุษเพศที่เจือมาพร้อมกับกลิ่นเหงื่อมันสร้างความปั่นป่วนให้อย่างน่าประหลาด
“คิดถึงกูบ้างไหมวะ แต่กูโคตรคิดถึงมึงเลยว่ะ”
………………………
แบบว่าที่ให้ทายเล่นกันคราวที่แล้ว มีคนทายถูกด้วยล่ะแต่เราไม่บอกหรอกว่า มันคือใครที่จะได้วี๊ดวิ้วกับนายปืน มีมาให้ทายเล่นอีกรอบ ทายซิว่าตอนหน้าจะมี nc ไหม โฮะๆๆๆ
:hao7:
-
ทั้งปืน ทั้งมีด ต๊าย ของขวัญแน่เรอะ
-
มาแล้ว :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เสือ-หมอมะรุมๆๆๆๆๆๆ
ชอบคู่นี้มากๆๆๆๆๆๆ
-
ผิดหวังกับหมอคีย์นะ
ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ถึงกับเชียร์ให้คู่กับมะรุม
แต่นายชอบมะรุมเขามากไม่ใช่เหรอ
ชอบแบบไหนกันถึงดูไม่หนักแน่นอย่างนี้
:กอด1:
-
เสือลดความห่ามลงมาจะน่ารักขึ้นนะ
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
เองหมอตัวน้อยผูกโบเป็นของขวัญให้เสือนะ อิอิ
ปล.คิดถึงคนเขียนมากอ่ะ มาบ่อยๆนะ :hao6: :hao6:
-
ขอบคุณมากค่ะ น่ารักมากๆ ^^
-
เฮ้อออ อ่านจบแล้วก็ต้องนั้งถอนหายใจ ต้องรอตอนต่อไปอีกตั้งอาทิตย์หนึ่ง ฮือออ #ปาดน้ำตาปอยๆ
งวดนี้ ฟินคีย์ออยสุดดดดดด กรี้ดดดดดดดด ระวังเห้อะหมอคีย์
แกล้งเค้ามากๆ ระวังจะตกม้าตายชอบเค้าไม่รู้ตัวแบบอิพี่เสือที่ตอนนี้ชอบมะรุมไปละ 55555
เดาว่ามีได้มั้ย เอ็นซี แต่ของคู่ไหนไม่ฟันธง5555555555
แต่มันวันเกิดอิพี่เสือนินาาา ก็เอาหมอมะรุมผูกโบว์ส่งตัวเข้าหอไปเล้ยยยยยยย5555
แหม่ๆ หมอมะรุมมีแอบหน่วงๆ ตอนที่พิกเรตบอกว่าพ่อเสือชอบอาออย
ตัวเองก็เริ่มมีใจเอียงๆไปหาพ่อเสือแล้วชิมิ คิกคิก
รอคอยตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
-
วันเกิดพี่เสือพูดดีๆกับหมอมะรุมบ้างก็ได้
บอกคิดถึง ยังดูเถื่อนๆ สมเป็นพี่เสือจริงๆ
-
พี่เสือพูดกับน้องมะรุมไม่เพราะเลยนะ
-
แน่ะๆ พูดเพราะๆกับหมอมะรุมหน่อยสิ :m16:
-
ค้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :a5:
ฉากพระเอกกะนายเอกออกมากะจึ๊งเดียว
คนอ่านหัวใจกำลังเต้นแรงตอนที่นายเสือออกมา คนเขียนตัดฉับ :a5:
:z3: :z13:
แต่เริ่มฟินหมอคีย์กะอาออยแล้วละ
จิ้น หมอคีย์ถอดเสื้อ :haun4: ไปซัก
ปล. สนับสนุนคู่นี้เท่านั้น // ยกป้าย :mc4:
ส่วนนายปืนหาหนุ่มน้อยในไร่ น่าตาหน้ารักๆ ดื้อๆ ซนๆ
มาดามใจสักคน เอาให้นายปืนปวดหมองจนลืมเศร้าไปเลย 555
มาต่อไวๆนะจ๊ะ ก่อน๑อาทิตย์ได้ไหม ใจจะขาด :z10:
+๑
+เป็ด
o13
-
ว่าแล้วว่าหมอมะรุมแอบแรว้งงงงงงงงส์ หวั่นไหวกะพี่เสือแล้วละซี้ แอร๋ยยย :hao7: :hao7:
ดัน nc สุดพลังค้ะะะ :mew1: :mew1: :hao7:
-
ขนาดบอกว่าคิดถึงยังฮาร์ดคอร์ขนาดนี้ ถ้าบอกว่ารักนี่...จะขนาดไหนคะ พี่เสือ
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยพี่เสือ เขินแทนหมอเลยอ่ะ
เราขอทายว่า "มี" ค่ะ
เพราะเราอยากให้มี 5555555
ปล. หมอคีย์ขอจัดหนักๆ เลยนะคะ
เอาให้คุณออยเปลี่ยนใจให้ได้เลย อิอิ
-
อร๊ายยย~~~ ไอ้พี่เสือ เถื่อนกะหมอมะรุมได้อีก อิอิ >.<
หมอคีย์แกล้งคุณออย ระวังเถ๊อะ~จะเผลอไปรักเค้าไม่รู้ตัว
เดาว่าตอนหน้ามี nc ค่ะ :katai2-1:
ขอบคุณมากค่ะ +1^^
-
มีเถอะรอดมาหลายครั้งแล้ว กร๊ากกกกกก โดนหมอมะรุมถีบ :hao6: :hao6:
ขอเดาคู่นะ
เสือมะรุม
หมอคีย์ออย
ภูมิดิน
-
:m31:
คิดถึงยังไงของเอ็งวะพี่เสือ!!
ท่าทางจะคิดถึงจัดนะ
สงสัยไม่พ้นnc :hao7:
-
ชอบหมอคิมหันต์กับอาออยจังเลย หมอคีย์ดูปากแข็งอ่ะ ที่จริงแอบชอบอาออยแล้วใช่ป่าว เอาแต่เรียกเขาว่าคู่แข่งอยู่ได้ แต่การกระทำนี่จีบเขาอยู่ชัดๆ :hao7:
ตอนหน้าขอให้มี nc ของหมอมะรุมกับนายเสือด้วยเถอะ เพี้ยง เพี้ยง ๆๆๆๆ :-[
-
:L2:
-
ไม่มี ยังไม่อยากให้มีnc
เพราะเดี๋ยวยัยแพรวจะมาแล้ว มาม่าทวีความอืดแน่
เพราะฉะนั้น อย่าเพิ่งมีncเลย สงสารมะรุมค่ะ
-
เสือก็ทำดีๆกับหมอมะรุมหน่อยสิ ทำกับเค้าขนาดนั้น เค้ายังซื้อของขวัญมาให้เลย เห็นป่ะ :katai1:
มะรุมก็น่ารักเกิ้น เค้าทำตัวเองขนาดนั้น ยังอุส่าซื้อของมาให้
เดาว่ามี nc ไม่งั้นคนเขียนคงไม่ทาย(?)
-
ตอนหน้าขอให้มี NC จริงๆเถอะ อย่าปล่อยให้ค้างอีกนะ อิอ
-
ไม่ทาย แต่อยากให้มี โฮ๊ะๆๆๆ :z1:
-
หมอคีย์อาออย ชอบสองคนนี้อ่ะ
เด็กคนนั้นอยู่ไหนที่ชนอาออย มารับรางวัลที่ป้านะลูก :hao7:
NCมีก็ดีไม่มีก็ได้ แต่ถ้ามีขอสองคู่ :z1:
-
เริ่มชอบคู่หมอคียแล้วนะ !
555 555
แอบตอนที่บอกกูคิดถึงมึง อร๊ายยยย เขิน
เอ็นซีรอหลายตอนแล้วนะ !! อย่าทำฝันเขาสลายนะ !
-
มันต้องมี ขอย้ำว่ามันต้องมี เอาทั้ง 2 คู่เลยน้าาา
-
โอยอยากอ่านตอนต่อไป ขอของขวัญวันเกิดให้พี่เสือเลยได้มั้ย
ปืนคู่กับใครหนะ ภูมิ??? เหลืออยู่ไม่กี่ช้อยแล้ว
รออ่านๆๆๆๆๆ
-
อาออย มาให้กอดปลอบเร็ว จะกอดให้แน่นๆ เลย
ถ้าไม่นับตอนต้นๆ ของบทนี้นี่ ต้องบอกว่าอย่างงุ้งงิ้งเลย
รออ่านจ้า nc มาเลย รออ่านนะ
-
อ๊ากกกกกก กูกะโคตรคิดถึงมึงพี่เสือออ >O<
รอตอนต่อไป :hao6:
:pig4: :pig4:
-
มีสักทีเถอะค่ะ พี่เสือหงุดหงิดงุ่นง่านมานานแล้ว ฮะๆ
-
นายเสือออรุกเบยยย น่ารักมากอะ คิดถึงมากกกก >[]<！！！
แต่เสือจะรู้หรือไม่ว่าออยจะรู้สึกยังไง ก็อย่าให้ความหวังเลยนะ
นี่คือหวงนายเสือไว้ให้หมอมะรุมปะเนี่ยยยยย
(แซวตัวเอง) 55555555555555555555
-
เค้าอยากกกก ให้มีเอ็นซีง่า
แบบว่ามันเฉี่ยวไปเฉี่ยวมาหลายทีแล้วนะ :ling1:
-
ขอให้มีนะตอนหน้า
-
อิพี่เสือ....เถื่อน!
หมอคีย์&อาออย....น่ารัก อิอิ
-
แน่ะหมอมะรุมเลือกของขวัญน่ารักมาก ปืนคู่กะภูมิ แน่ๆ แต่พี่ตอบ คู่กะเมี่ยงนี่เนอะ 55
-
ตัดแบบ...เอ้ออออออ :katai1:
-
:o8: :-[ :impress2: โห คุณเสือเจอหมอมะรุนปุบ กลายร่างเป็นปลาหมึกปับ :hao3: o13
-
ใช่แล้วค่ะ (ไอ้)พี่เสือ หมอมะรุมเขามารอให้ของขวัญวันเกิดแหล่ะ กรี๊ดดดดด
คิดถึงหรอ(อย่างงี้ต้องมีย้อนความหลังกันหน่อยห้าๆ)
ตอนแรกเชียรฺ ปืนออย .แต่..คีย์ออยก็ดีนะ หมอคีย์จะได้เลิกๆยุ่งกับหมอมะรุมซักที
-
มี nc 2 คู่ค่ะ 555555 :laugh:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านคะ ถึงตอนที่สองเอง สงสารหนูพิกเล็คจริงๆ เรียกพ่อจ๋าๆ น่าสงสาร
พ่อเสือเลิกเมาเหล้าได้แล้ว เมียหนีไปก็เป็นอื่นไปแล้วหนา
พิกเล็ตน่ารัก พูดจาฉลาด มาดูแลลูกที่น่ารักดีกว่านะฮับ :L2:
ไปอ่านคุณหมอมะรุมทำไข่ม้วนต่อดีกว่า :pig4:
-
:mew1: นายเสือกับตุ๊กตาพิกเก็ตคงตลกมากอะ :m20:
-
กรี๊ดดดดดด ถึงจะพูดไม่เพราะ แต่คำพูดพี่เสือ ทำเอาฟินนนนนน อ๊ากกกก มาต่อไวๆนะคะ ใจจะขาด
-
กรี๊ดดดดดดดดดด แบบว่าฟินอ่ะ โอ๊ยตอนหน้าให้มี nc จริง ๆ นะคะ แบบว่าอยากรู้ของขวัญที่จะเปิด คริคริคริ
ส่วน ปืน ออย น่าสงสารอ่ะ แบบพอเสือก็เสน่ห์แรงฟุด ๆ ขอให้ทำใจได้ไว ๆ นะคะ
-
กี๊สสสสสสสสสสสสสสสส มาแล้ววววววววว
เรื่องปืนมีคนทายถูกด้วยเรอะ เท่าที่จำได้รู้สึกว่าจะมี....
ภูมิ-ปืน >>>>>เชียร์มากกกกกกก
ปืน-ออย>>>เชียร์มากก
โย-ปืน>>wtf
ปืน-เมี่ยง >> No comment
ปืน-ดิน, ดิน-ปืน>>>>ดินมีเมียเเล้วไม่ใช่เหรอ หรือจำผิด
สุดท้ายจะคู่ใคร คนเเต่งคงมีเหตุผลทำให้คนอ่านอย่างเราคล้อยตามอยู่ดีนั่นแหล่ะ นี่ก็แค่เพ้อไปวันๆ เพ้อจนอยากให้เป็นจริง
ก็แค่เพ้ออ่ะค่ะ คึคึคึ :hao7:
เรื่อง nc ตอนหน้า ขอเถอะค่ะ ไอ้พี่เสือมัน จิตหงุดเงี้ยว มานานแล้วนะ
คนอ่านก็พอกัน....เฮ่ย!!!
แหมะวันเกิด มันก็ต้องใส่ชุดวันเกิดเซ่!!!! o18 :hao6: :z1:
รอค่าาาาาา เฝ้าระวังติดตามอย่างกระชั้นชิดติดขอบจอฝุดๆเบยยยยย
เอาเเรงใจไปเลยค่ะ ให้ไปเลย เท่าไหร่ก็เอาไปเลยยยยยยย :กอด1: :L2:
-
ใครจะรู้อาจเป็นเอ็นซี คีย์ กับ ออย
-
กรี๊ดดดด ทำไมพักหลังๆพี่เสือฟีโรโมนกระจายอย่างนี้ หนุ่มหล่อคมเข้มมม >< ถึงหื่นแต่กูดูเร้าใจดีนะ คิคิ
ดูท่าคุณออยกะหมอคีย์จะมีลุ้นนะเนี่ย
ส่วนปืนทำไมนายช่างแสนดีอย่างนี้ โถๆๆๆๆๆ พ่อคุณ คิดว่าน่าจะคู่กับภูมิแน่ๆเลย
-
แวะมาดันเจ้าค่ะ :m1: :m1:
ปอลอ ว่า nc จะเป็นคู่นายเสือ+หมอมะรุม หรือจะเป็นหมอคีย์+ออย ก็ได้นะเจ้าคะ
ไม่มายด์คร้าาาาาาาาาาาาาาาาา :hao6: :hao7: :hao7: :hao7:
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai5:
-
ใครคู่ปืนเราไม่รู้
เรารู้แต่ว่า เรามารอเอ็นซี~~~~
:z1: :z1:
-
มารอ เอ็นซี ด้วยคน อยากให้เป็นพี่เสือกะหมอ แต่ขอออยกับหมอคีย์ดีกว่า หรือว่าทั้งสอง โอ๊ย โลภมากจากเรา
-
อ๊ายยยยยยยย
ชอบตอนพี่เสือรุกหมอมะรุมจัง
คริๆ
อ่านทีไรเขินตัวบิดทู๊กที
อยากให้นายเสือรู้ใจตัวเองว่าหลงรักเค้าแล้ว 555
-
ใครอ่ะที่จะคู่กะปืน
เดาว่าตอนหน้ามี nc แต่ไม่สุด 5555 อิพี่เสือค้างตามเคย
-
เฮียเสือออออ พูดเพราะ ๆ กะหมอมะรุมมั่งเซ่ !!!!!
-
ใจจะขาดแล้วววววววว :ling1: :ling1: :ling1:
:z3: :z3: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ชอบมากเลยฮืออออออออออ
อาออยจะคู่กับหมอคีย์มั้ยแอบเชียร์คู่นี้แต่เวลาอาออยอยู่กับหมอภูมิหรือปืนก็ดูโอเคดี T^T
ขอเดาว่าตอนหน้าไม่เอ็นซีหรอก 555555555555555555555 :hao6:
-
ตอนหน้าไม่มี NC หรอก เดี๋ยวหมอภูมิก็มาแล้ว เนาะ
-
อ๊าย ให้ทายแบบนี้ ก็ขอทายว่าล่ะค่า! 555555
ตอนนี้ทุกคนดูแฮปปีดี๊ด๊าในความรู้สึกเรานะ เหมือนกำลังจีบกันใหม่ๆทั้งน้านเลย อิอิอิ
รอตอนต่อไปเช่นเคยค่ะ
-
ภูมิ-ปืนค่ะ ใจสั่งมา :z2:
-
ขอให้เสือตอกยัยแพรวให้หน้าหงายเลยเถอะ
บอกไปเลยว่ามีเมียใหม่แล้วชื่อมะรุม!!!
ฟินมากกกกกกับคูคีย์ออย ปืนออย
คิดสามพีก็ไม่เลวนะคะ คีย์ออยปืน
หรือจะเป็นภูมิปืนก็ไม่เลว
คนอย่างปืนเป็นเมะก็น่าจะอบอุ่น เป็นเคะก็ดูแปลกน่ารักดีนะคะ ><
-
อย่ามาทำให้อยากแล้วจากไปแบบนี้ซิ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
ใกล้จะขาดใจอยู่แล้วน้าสสสสสสสสสสสสส์ :z3: :z3:
คิดถึงฝุดๆ :katai1: :katai1:
-
เค้ามารอ... :z2: :z2:
-
วันนี้พี่เสือจะมามั้ยยยยยยย
-
คืนนี้จะไม่มาจริงๆหรอออออออออ
งื้ออออออออออออ
-
ตอนที่ ๑๕…ชอบหรือไม่ชอบ
ตากลมเบิกค้างกับคำพูดที่ทั้งชาติหวังจะได้ยินจากไอ้คนป่าเถื่อนคนนี้ ไอร้อนแผ่ซ่านไปทั่วใบหน้าแม้อาการที่เป็นอยู่มันจะเรียกว่าเขินแต่มันก็ยากเกินกว่าจะยอมรับได้ โดนไอ้เสือตกมันบอกว่าคิดถึงมันน่ายินดีที่ไหนกัน
“พะ พูดอะไรของนาย”
พศินยืดกายขึ้นอีกเล็กน้อยปลายจมูกอยู่แถวๆ ขมับพอดี กลิ่นหอมๆ จากตัวไอ้หมอตัวเล็กนี่ช่วยกลบกลิ่นเหงื่อกับอีกสารพัดกลิ่นที่ติดมาจากโรงงานกลั่นน้ำมันได้ดีไม่น้อย เขาเห็นแก้มมันเป็นสีเข้มตอนที่เขาบอกว่าคิดถึงมัน
“มาวันเกิดกูด้วยหรือ ไหนของขวัญล่ะ”
หนุ่มตัวใหญ่ยิ้มกริ่มฉวยโอกาสดมปลายเส้นผมสีน้ำตาลเล่นระหว่างที่รอคำตอบ ยิ่งตอนที่หัวเล็กๆ นั่นสั่นไปมาคล้ายกับจะปฏิเสธกลิ่นหอมเหมือนดอกไม้ยิ่งกระจายเด่นชัด
“มะ ไม่มีหรอก หาซื้อไม่ทัน”
คนเกิดวันที่หนึ่งพฤศจิกายนยังคงไม่ขยับกายไปไหน ซ้ำยังสร้างความแปลกใจให้กับแขกพิเศษด้วยการไม่ตะโกนใส่หน้าอีกด้วย วรทย์ทำใจกล้าเงยหน้าขึ้นมองด้วยความสงสัย ตาคมวาววับเป็นประกายใบหน้าคมเข้มตามแบบฉบับชายไทยแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์อยู่ห่างไม่ถึงครึ่งนิ้วด้วยซ้ำ พอจะเคลื่อนเท้าหนีมือที่โอบรอบเอวก็กระชับแน่นขึ้นจนตัวเขาแทบจะจมหายไปกับแผ่นอกแข็งแกร่งนั่นอยู่แล้ว
“นิสัยไม่ดี มางานวันเกิดไม่มีของขวัญได้ยังไง”
“มะ ไม่รู้”
วรทย์บอกอู้อี้อยู่ที่หัวไหล่หนา น่าแปลกที่เขายังยอมให้อีกฝ่ายกอดโดยไม่ดิ้นหนีหรือว่าเขาเองก็ ‘คิดถึง’ ไอ้เสือตกมันตัวนี้ด้วยเหมือนกัน
มือใหญ่กางจนเกือบเต็มแผ่นหลังเล็ก ผ้าเนื้อดีลื่นมือแต่เขารู้ดีกว่าผิวกายใต้ผ้ามันละมุนมือกว่านี้เยอะ ริมฝีปากยกขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่ได้คาดหวังวันเกิดปีที่ยี่สิบเก้าของตัวเองจะมีแขกเป็นหมอหนุ่มหน้าขาวมาร่วมงานด้วย เขาแปลกใจตัวเองที่แค่เห็นหลังมันก็จำได้แล้ว ก้มลงเก็บเอาความหอมที่ผมนุ่มไปอีกเฮือกใหญ่ความเหนื่อยล้าจากที่หมกตัวอยู่ในโรงงานกลั่นน้ำมันอยู่เป็นวันๆ หายเป็นปลิดทิ้ง อยากจะกอดมันไว้อย่างนี้อีกพักให้สาสมกับที่ไปดักรอที่หน้าโรงพยาบาลแต่ไม่เคยได้เห็นเลย แต่ติดตรงที่ตัวเขาเหม็นยิ่งกว่าขยะถึงจะไม่ยินดีปรีดากับงานวันเกิดแต่ก็ควรจะให้เกียรติกับแขกตัวหอมคนนี้หน่อย
“รอกูแป๊บนึงนะ เดี๋ยวกูไปอาบน้ำก่อน”
“จะบอกทำไม ใครอยากรู้”
คุณหมอตัวเล็กพึมพำอยู่แถวหัวไหล่ตามเดิม ไม่อยากจะบอกเลยว่ากลิ่นตัวของพศินไม่ได้เหม็นจนทนไม่ไหวแต่มันชวนให้วูบวาบในท้องน้องต่างหาก มือที่โอบรอบเอวผละไปอย่างอ้อยอิ่ง วรทย์ยังก้มหน้างุดไม่กล้ามองตาคมสีดำส่องประกายแปลกๆ นั่น
“กูลงมาต้องเจอของขวัญนะ ไม่อย่างนั้นมึงเจอดีแน่”
เขาไม่รู้หวอกว่ามันจะเป็นคำขู่ที่น่ากลัวหรือเปล่าเพราะน้ำเสียงของคนพูดมันไม่เหมือนกับการข่มขู่เลยสักนิด พศินถอยห่างออกไปหลายก้าว กลิ่นกายที่เจือไปทั้งกลิ่นเหงื่อและโคโลญจน์ก็ลอยห่างไปด้วยเช่นกัน เขายังก้มหน้าอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งกลิ่นพวกนั้นจางหายไปจึงค่อยๆ เงยหน้าขึ้น ใจหายที่ไม่ได้เห็นเงาร่างใหญ่โตของไอ้เสือตกมันแล้ว
ชั่วระยะเวลาสั้นๆ กินเวลาไม่ถึงสองนาทีกับอ้อมกอดที่มาอย่างกะทันหัน หัวใจเขาเต้นเร็วไม่พอมันยังพองเป็นลูกโป่งอีกด้วย ยิ่งนับวันก็ยิ่งไม่เข้าใจตัวเอง ความชังลดน้อยลงทุกทีโดยมีอีกความรู้สึกเข้ามาแทรกแซงแต่ยังไม่แน่ชัดว่ามันเรียกว่าอะไรกันแน่ คุณหมอหนุ่มหย่อนกายลงนั่งบนเก้าอี้ตัวเดิม ถุงของขวัญยังตั้งอยู่บนพื้นหญ้าเช่นเดิมไม่รู้ว่าพศินจะรู้หรือเปล่าว่าเขาโกหก ของขวัญน่ะมีให้แต่ยังไม่กล้าให้ต่างหาก วรทย์เผลอย่นจมูกไม่ได้ตั้งใจจะให้สักหน่อยแค่ไม่อยากให้เสียมารยาทเท่านั้นเอง…
.....................................
ใครบอกว่าภาคใต้อากาศไม่หนาว เขาอยากให้ไอ้คนพูดมายืนถอดเสื้อเปลือยตอนสองทุ่มดูแล้วจะรู้ว่าอุณหภูมิมันต่ำพอจะทำให้เขาผู้ชายแข็งแรงตัวสั่นได้ แต่จะโทษคนอื่นก็ไม่ได้ในเมื่อมันเป็นความคิดแสนพิสดารของเขาเองล้วนๆ เพราะอยากจะแกล้งคุณคู่แข่งตัวเล็กให้มีงานทำแท้ๆ เลยกลายเป็นว่าเขาต้องมายืนตัวสั่นรอเสื้อที่กำลังปั่นอยู่ในเครื่องซักผ้า
“เมื่อไรจะเสร็จแค่โดนน้ำโค้กนะไม่เห็นต้องตั้งเวลานานขนาดนั้นเลยนี่”
“เสื้อขาวนะคุณ ซักลวกๆ ได้ทีไหนกัน” คนรักสะอาดแย้ง เอียงคอมองคนเปลือยอกท้าลมเย็นๆ ด้วยความสะใจเล็กๆ รู้อยู่หรอกว่าคุณหมอคิมหันต์คงจะหนาวไม่น้อยแต่เพราะเป็นฝ่ายมากเรื่องเองก็เลยช่วยไม่ได้ ปล่อยให้อยู่อย่างนั้นสักครึ่งชั่วโมงน่าจะดี
คิมหันต์จิ๊ปากขัดใจ ลมจากป่าด้านหลังบ้านพัดมาหอบใหญ่จนต้องยกมือขึ้นกอดอกบรรเทาความหนาว ตอนแรกเขาคิดว่าที่ซักผ้าจะอยู่ในตัวบ้านแต่ที่ไหนได้มันตั้งอยู่หลังบ้าน ถึงจะมีหลังคาแต่ไม่มีกำแพงรับลมเต็มๆ แต่จะเอ่ยปากขอยืมเสื้อหรือผ้าสักผืนก็จะเสียฟอร์มที่รักษาเอาไว้จึงต้องทนรอจนกว่าเสื้อจะปั่นแห้งเสร็จ จากนั้นคงได้อพยพเข้าไปในบ้าน
เสียงเครื่องซักผ้าปั่นหมุนไปมาดังครืดๆ กลบเพลงลูกทุ่งที่ดังแว่วๆ อยู่สนามหน้าบ้าน คิมหันต์ยืนไม่อยู่สุขเพราะลมที่พัดมาเป็นระลอกๆ
“หนาวหรือคุณหมอ”
เขาปรายตามองคนพูดที่กอดอกมองยิ้มๆ ก่อนจะสั่นหัวบอกเป็นนัยว่าทนได้
“ระวังจะเป็นหวัดเอานา เอาเสื้อไหมผมให้ยืม แต่เป็นเสื้อเมี่ยงนะเพราะผมไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร”
อาณกรแกล้งทำเป็นยักไหล่บ้างเมื่อพูดจบ พอใจที่ได้เห็นใบหน้าที่มักจะติดยียวนบึ้งตึงขึ้นที่โดนเขาย้อนกลับไปบ้าง คนอะไรเรื่องมากกับแค่เสื้อเปรอะน้ำอัดลม
เจ้าของบ้านผิวปากรับสายลมที่พัดมาเป็นระยะๆ มองดูเครื่องซักผ้าที่ค่อยๆ ทำหน้าที่อย่างอ้อยอิ่ง เขาจงใจตั้งเวลาไว้ยี่สิบนาทีเพราะอยากให้เสื้อสีขาวของคุณหมอสะอาดเอี่ยมอ่องอย่างที่เจ้าตัวต้องการ
“ฮัดชิ้ว!”
อาณกรแทบจะหลุดหัวเราะกับเสียงจามที่ดังจนแก้วหูสะเทือน หันไปมองคนเรื่องมากที่กำลังยกมือขยี้จมูกอยู่พอดี
“ไม่เอาเสื้อเมี่ยงจริงๆ น่ะหรือ เป็นหมอแต่ดันมาป่วยเสียเองมันน่าขายนา”
ตาคมตวัดมองอย่างไม่สบอารมณ์ แต่ยังดื้อแพ่งปฏิเสธความหวังดีจากเขาด้วยการมองเมินไปทางอื่น ไม่มีใครพูดอะไรกันอีกตลอดเวลาที่เครื่องซักผ้าทำงานจนครบกำหนดเวลา เสื้อเชิ้ตสีขาวก็ชื้นพอที่จะได้รับความร้อนในขั้นต่อไปได้ คิมหันต์ยังจามอีกสองสามครั้ง นายแพทย์หนุ่มไม่รู้หรอกว่าตอนนี้ทั้งตาทั้งจมูกมันแดงก่ำไปหมดแล้ว
อาณกรเหลือบมองอีกคนพอเห็นหน้าที่แดงเพราะจามติดๆ กันก็อดสงสารไม่ได้ ทั้งที่เป็นฝ่ายหาเรื่องเองแท้ๆ แต่เขาก็รู้สึกผิดที่จงใจตั้งเวลาปั่นนานเกินความจำเป็น ร่างเล็กเดินนำหน้าพาคนเปลือยอกเข้าไปในบ้านส่วนที่เมี่ยงใช้รีดเสื้อผ้า
“รีดพอเรียบก็ใช้ได้แล้ว” เจ้าของเสื้อสั่งเรียบๆ เข้ามาในบ้านความหนาวค่อยทุเลาลงหน่อย หมอหนุ่มตัวสูงปล่อยมือจากอกตัวเองแล้วใช้มันเท้าที่ข้างเอวมองดูคุณคู่แข่งตัวเล็กรีบผ้าด้วยท่าทางแคล่วคล่อง หยิบจับอะไรไม่เงอะงะดูท่าคงจะทำบ่อยพอควร
อาณกรไม่ว่าอะไรรอให้เตารีดร้อนแล้วค่อยๆ วางทับลงบนเสื้อ เขาไม่ใช้ไฟแรงเพราะผ้าเป็นสีขาวถ้าเกิดเตารีดมันร้อนเกินไปเดี๋ยวงานจะเข้าเขาอีกรอบ ระหว่างที่กำลังตั้งหน้าตั้งตารีดเสื้อเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของอีกคนที่เดินอยู่รอบๆ ตัว อดไม่ได้ที่จะเหลือบตามองแต่พอเห็นหน้าอกแกร่งเปล่าเปลือยเต็มตาหน้าก็พลันร้อนวูบ ไม่คิดว่าคนที่ภายนอกดูเหมือนผู้ชายตัวสูงทั่วไปจะมีกล้ามเนื้อสวยงามได้
คิมหันต์ไม่ได้ตัวใหญ่เท่าพศินแต่ความสูงไม่ห่างกันมากนัก ผิดกันตรงที่พศินตัวหนาอุดมด้วยมัดกล้ามอย่างคนที่ทำงานหนักผิวกายคล้ำแดดแต่ไม่ได้ดำสนิททว่ามันส่งให้เจ้าตัวดูมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้น ส่วนคิมหันต์แม้จะมีผิวขาวเพราะไม่ต้องทำงานกลางแดดแต่ก็มีกล้ามเรียงตัวสวยเรียกได้ว่าสามารถถอดเสื้ออวดหุ่นให้สาวๆ ใจเต้นได้เหมือนกัน คนตัวเล็กก้มหน้าลงอีกรอบนึกอิจฉาหนุ่มๆ ตัวสูงที่ไม่ใช่แค่ส่วนสูงที่มีมากกว่าเขาเกือบสิบเซนติเมตรแต่ยังมีกล้ามเนื้ออีกด้วย
“คุณชอบหมอมะรุมจริงๆ น่ะหรือ?” อาณกรไม่ตอบด้วยคำพูดแต่ใช้การผงกศีรษะเอา “คุณเป็นเกย์หรือไง”
เตารีดถูกวางบนตระแกรงคล้ายกับจะกระแทก “ทำไม? เป็นเกย์แล้วยังไง”
“เปล่า” คุณหมอหนุ่มยักไหล่ทั้งสองข้าง
“แล้วคุณล่ะ เป็นเกย์หรือเปล่า”
พอถูกย้อนถามก็นิ่งไปเหมือนกัน เขาไม่แน่ใจสถานะทางเพศของตัวเองตอนนี้ไม่รู้ว่ามันเรียกว่าอะไร ถ้าเป็นเกย์นั่นหมายความว่าเขาต้องผู้ชาย แต่นอกจากวรทย์เขาก็ไม่ได้พิศวาสผู้ชายคนไหนเป็นพิเศษ ยกเว้นคนตรงหน้าอีกคนแม้ไม่เรียกว่าชอบแต่เขาก็สนุกที่ได้แกล้งให้คนที่อยากจะเป็นคู่แข่อารมณ์เสียเล่น แต่กับวรทย์เขาอยากจะปกป้องและอยากจะเป็นคนแรกที่วรทย์จะนึกถึง เขาใช้เวลาไตร่ตรองอยู่พักใหญ่แต่ก็ยังไม่ได้คำตอบที่ชัดเจนอยู่ดี
ศีรษะสวยได้รูปสั่นเบาๆ “ไม่รู้ซิ ผมแค่ชอบหมอมะรุมแต่ไม่ได้ชอบผู้ชายทุกคน”
“ผมก็เหมือนกัน” อาณกรพึมพำคล้ายพูดกับตัวเองมากกว่าจะบอกกับใคร “แล้วคุณชอบหมอมะรุมตรงไหน”
“อืม ไม่รู้ซิ ตัวเล็ก น่ารัก แล้วก็ซื่อๆ ดีละมั้ง”
“แค่นี้เองหรือ?”
“ทำไมล่ะ แค่นี้ยังไม่พอหรือไง” คิ้วหนายาวยกขึ้นด้วยความสงสัย
อาณกรถอนหายใจเบาๆ ยกเตารีดกลับมารีดอีกครั้ง “ผมว่าการที่เราจะชอบใครสักคนแค่ปัจจัยภายนอกมันไม่พอหรอก สำหรับผมคนที่ผมชอบไม่ใช่แค่น่ารักแต่ผมชอบทุกอย่างที่เป็นเขา ทั้งนิสัยใจคอ สิ่งที่เขาชอบหรือแม้แต่คนที่เขาชอบ”
คิมหันต์ไม่แน่ใจว่าเขาคิดไปเองหรือเปล่าที่คิดว่าปลายเสียงของอาณกรมันดังอยู่แค่ในคำเท่านั้น เขามองคนที่ก้มหน้ารีดเสื้อแม้แต่ในตอนที่พูด เขาไม่เถียงหรอกว่าการที่จะชอบใครสักคนองค์ประกอบภายนอกไม่เพียงพอสำหรับต่อการตัดสินใจแต่คนเรามันพร้อมที่จะเปลี่ยนได้เพื่อคนที่เรารัก
“คุณพูดเหมือนหมอมะรุมจะไม่ชอบคุณอย่างนั้นแหล่ะ”
เพราะก้มหน้าอยู่คิมหันต์เลยไม่เห็นรอยยิ้มขมขื่นของคนตัวเล็ก “แล้วคิดว่าหมอมะรุมจะชอบผู้ชายเหมือนอย่างเราหรือไง บางทีเขาอาจจะมีแฟนเป็นผู้หญิงแล้วก็ได้ดีไม่ดีอาจจะมีลูกแล้วด้วยซ้ำ” คราวนี้ใบหน้าที่หลบซ่อนอยู่ใต้เงาผมที่ปรกหน้าอยู่ช้อนเงยขึ้น แววตาเศร้าสร้อยผิดปกติ “ผมถามคุณจริงๆ เถอะถ้าหากคนที่คุณชอบมีลูกมีเมียแล้วคุณจะยังรักเขาต่อไปอีกหรือเปล่า”
มันช่างเป็นคำถามที่เขาไม่เคยนึกถึง สารภาพอย่างเห็นแก่ตัวว่าเขาไม่เคยคิดว่าวรทย์จะมีคนรักที่เป็นผู้หญิงหรือถึงขั้นมีลูกมาก่อน ทว่าคำถามของอาณกรทำให้เขาต้องฉุกคิด หากเป็นเช่นนั้นจริงเขาจะยังสามารถชอบวรทย์ได้อีกหรือไม่
“ไม่รู้ซิผมไม่เคยคิดว่ามะรุมจะมีครอบครัวแล้ว”
“มันไม่ได้ขึ้นอยู่ว่าเขาจะมีแล้วหรือยังไม่มี มันอยู่ที่ว่าคุณจะชอบเขาเหมือนเดิมไหมต่างหาก ถ้าคุณยังยึดมั่นโดยไม่สนว่าเขาจะรักคุณหรือเปล่า นั่นแปลว่าคุณรักเขาจริงๆ”
แววตาของอาณกรจริงจังกว่าทุกครั้ง ชายหนุ่มเห็นแววมั่นคงอยู่ในนั้นด้วย เสื้อเชิ้ตสีขาวที่รีดจนแห้งถูกส่งให้ระหว่างที่กำลังพิจารณาคนตรงหน้า เขารับเสื้อมาทั้งที่ความคิดยังวนเวียนอยู่กับคำถามเมื่อครู่ อาณกรถอดปลั๊กเตารีดแล้วทำท่าจะเดินออกไปที่งานทว่ากลับโดนรั้งต้นแขนเอาไว้อีกครั้ง หนุ่มตัวเล็กหันมองเจ้าของมือแกร่งพร้อมกับถอนหายใจที่คล้ายระอาออกมา
“อะไรอีกล่ะ”
“คุณชอบมะรุมขนาดนั้นเลยหรือ”
อาณกรจ้องหน้าคนที่คิดว่าเขาเป็นคู่แข่งนิ่งอยู่หลายวินาทีก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ใช่”
คิมหันต์คลายมือจากต้นแขนเล็ก เขาปล่อยให้อาณกรเดินจากไปโดยไม่คิดจะรั้งไว้
ความมั่นคงแน่วแน่ของอาณกรมันสั่นคลอนความรู้สึกของเขาเข้าให้เสียแล้ว…
................................
(มีต่อ)
-
สำหรับคนอย่างนายเสือไม่จำเป็นใช้เวลาในการอาบน้ำ ไม่ต้องขัดสีฉวีวรรณให้ยุ่งยากมากเรื่องเพราะมั่นใจว่าผิวเข้มๆ ของตัวเองสะอาดเอี่ยมอ่องอยู่แล้ว ไม่ถึงยี่สิบนาทีหลังจากกำชับให้ใครบางคนรอเจ้าของวันเกิดก็มาปรากฏกายในที่เดิม พร้อมกับกลิ่นตัวที่หอมสดชื่อไม่เหม็นตุอย่างเมื่อพักใหญ่ ริมฝีปากเข้มเหยียดขึ้นจนโค้งมองไอ้หมอตัวเล็กเท่าลูกหมาที่ยังยืนบื้อหันหลังให้เขา มายืนมองสะโพกตึงๆ ของมันอยู่พักใหญ่แล้วมันกลับไม่รู้ตัว อดคิดเล่นๆ ไม่ได้ว่าถ้าเขาลักหลับมันจะรู้ตัวหรือเปล่า คนตัวใหญ่แต่ฝีเท้าเบาเท่าแมวย่องเข้าไปประชิดจนแผ่นหลังเล็กติดกับหน้าอกตัวเอง นั่นแหล่ะพ่อคนช่างเหม่อถึงได้รู้ตัวว่าตกอยู่ในอาณัติของเขาแล้ว
“เหม่ออะไรวะ คนมาตั้งนานแล้ว”
วรทย์หมุนกายฉับพลันแล้วก็ต้องตกใจเมื่อรู้ว่าตกอยู่ในอ้อมกอดของไอ้เสือบ้ากามเสียแล้ว คุณหมอตัวเล็กขืนตัวน้อยๆ ไม่ให้ร่างกายเอนไปตามแรงรั้งเขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ามือของนายเสือมันกอดหมับที่เอวตั้งแต่เมื่อไร
“นะ นายเสือ” เสียงของเขาขาดห้วง กลิ่นกายที่ได้กับกำจัดกลิ่นไม่พึงประสงค์ไปแล้วถูกทดแทนด้วยกลิ่นหอมของสบู่หรืออะไรบางอย่างที่สดชื่นกว่าเดิม ตากลมช้อนมองใบหน้าคมเข้ม ตาคมกริบราวกับพญาอินทรีย์จับจ้องมาพอดีเล่นเอาหน้าร้อนจนแทบจะระเบิดได้
“ไหนของขวัญกูล่ะ”
วรทย์ก้มหน้างุดของขวัญที่ถูกทวงเป็นรอบที่สองกำแน่นอยู่ในมือทั้งสองชิ้น นึกโกรธตัวเองที่มัวแต่ยืนเหม่อจนลืมเอาถุงที่มีตุ๊กตาตัวพิกเล็ต ทิกเกอร์และอียอร์ไปให้พิกเล็ต
“ปะ ปล่อยก่อนซิ”
คิ้วหนาเลิกสูงแต่ก็ยอมคลายมือที่กระชับเอวเล็กออกเล็กน้อย แต่ยังไม่ยอมปล่อยให้ห่างตัว “มีจริงๆ หรือ?”
พอมีช่องว่างวรทย์ก็ชูถุงในมือให้คนที่เกิดวันที่หนึ่งพฤศจิกายนดู ตาคมมองไปที่ถุงกระดาษสองใบที่ขนาดต่างกันด้วยความแปลกใจ
“ทำไมมีสองถุง หรือว่าพิศวาสกูมากถึงขนาดต้องให้สองอย่าง”
“เปล่าสักหน่อย” คุณหมอตัวเล็กก้มหน้าเถียง หน้าแดงยิ่งกว่าลูกตำลึงแถมลามไปถึงใบหูทั้งเขินและอายยิ่งกว่าตอนที่ไปสารภาพรักกับรุ่นพี่สาวสมัยเรียนมัธยมเสียอีก แล้วรีบดึงมือลงแต่ก็ยังช้ากว่าคนที่มือไว
ข้อมือเล็กที่กำได้รอบถูกรั้งเอาไว้ พศินพิจารณาถุงที่เดาว่าของมีของขวัญสำหรับตัวเองอยู่ในนั้นเขาไม่ชอบการเดาอยากเห็นด้วยตามากกว่า เลยเปลี่ยนจากโอบไว้หลวมเป็นจูงมือหมอตัวเล็กไปในมุมที่จะพ้นจากสายตาของไอ้ดินจอมสอด ไอ้หมอแกงส้มมะรุมมันขืนตัวในตอนแรกแต่เพราะตัวเล็กแรงน้อยเลยถูกเขาลากไปได้ คนเกิดวันที่หนึ่งพฤศจิกายนพาแขกผู้มีเกียรติมาหยุดที่ใต้ต้นชงโค ซึ่งเป็นมุมที่น่าจะปลอดภัยที่สุด แถมยังมีซุ้มเฟื่องฟ้าสีม่วงคอยบังสายตาของคนอีกทีด้วย
พศินดันร่างเล็กจนหลังติดกับต้นชงโค และไม่รอให้อีกฝ่ายได้ตั้งตัวรีบใช้มือยันกับต้นไม้อายุมากกว่าอายุของเขากักตัวคนที่แสนคิดถึงเอาไว้ พลางก้มหน้าต่ำจนเห็นขนตาที่กระพือขึ้นลงตามจังหวะการกระพริบตาเสียดายที่บริเวณนี้อับแสงพระจันทร์ก็ถูกเมฆบดบังเลยไม่เห็นว่าหน้าขาวๆ จะแดงมากแค่ไหน
“เปิดของของขวัญให้ดูหน่อย” เสียงต่ำติดแหบกระซิบบอก ปลายจมูกชิดกันเป่าลมหายใจปะทะกับใบหน้าที่ร้อนเห่อ
วรทย์มือเย็นไปหมดขณะที่หน้าร้อนจัด เขาไม่อาจมองดวงตาคมกริบของนายเสือได้ ถึงไม่มีแสงไฟแต่ตาที่ปรับจนชินกับความมืดแล้วก็พอมองออกว่าในดวงตาคู่ตรงนั้นมันแวววาวแค่ไหน แต่ที่น่าแปลกก็คือเขากลับไม่ได้รู้สึกกลัว หรือเพราะว่าโดนแตะต้องเข้าหลายๆ ครั้งสุดถ่อยเข้าให้แล้ว
“เปิดเองซิ” เขาบอกไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมองหรอกว่านายเสือจะทำหน้าอย่างไร รู้แต่ว่าลมหายใจที่เป่ารดกันมันร้อนมากกว่าเดิม
“ก็ได้ เดี๋ยวกูเปิดเอง”
เขาเตรียมจะส่งถุงของขวัญให้ทว่าการเปิดเองของนายเสือมันไม่ใช่ที่ถุงในมือของเขา แต่เป็นริมฝีปากหนาที่กดทับลงมาต่างหาก ดวงตากลมเปิดกว้างอย่างตื่นตระหนกแต่เพียงแค่กลีบปากของตัวเองโดนดูดดุน ความตกใจก็พลันเปลี่ยนเป็นวาบหวาม เปลือกตาบางปิดลงและไม่ต่อต้านเมื่อลิ้นใหญ่อุ่นชื้นสอดเข้ามาในโพรงปากของตัวเอง จูบที่ไม่ได้มีแค่ความหวานทว่ายังปนด้วยความโหยหาราวกับว่าห่างหายไปนาน วรทย์เผลอเบียดตัวเข้าหาแผงอกหนาถุงในมือถูกปล่อยตกพื้นไปตั้งแต่ริมฝีปากโดนรุกราน ขณะที่มือของพศินเองก็สอดรั้งเอวของเขาเอาไว้ ต่างฝ่ายต่างใช้ลิ้นตอบโต้กันอย่างไม่มีใครยอมใครแลกเปลี่ยนความรู้สึกแปลกๆ ในอกให้อีกฝ่ายได้รับรู้
อากาศในปอดลดน้อยลงจนใกล้จะหมด กำปั้นน้อยยกขึ้นทุบเบาๆ ที่แผ่นหลังหนา ปากที่ประกบแน่นยอมผละออกให้ได้โกยเอาออกซิเจนไว้เฮือกใหญ่ก่อนจะโหมจูบใส่อีกรอบ คราวนี้มันเร่าร้อนกว่าเดิมจนใครบางคนปล่อยเสียงครางออกมาให้ใจสั่น
พศินละมือจากเอวเล็กแล้วสอดเข้าระหว่างร่าง ปลายนิ้วไต่อยู่แถวขอบกางเกงแล้วดึงเอาชายเสื้อเชิ้ตสีฟ้าสลับขาวออกมา นิ้วใหญ่แต่เคลื่อนไหวได้รวดเร็วปลดเอากระดุมหลุดไปทีละเม็ดหลุดจนไปสิ้นสุดที่เม็ดแถวๆ คอภายในเวลาไม่กี่วินาที มือกร้านสอดเข้าไปในชายเสื้อ ผิวกายเนียนละเอียดอยู่ใต้ฝ่ามือหยุดค้างที่เม็ดเล็กๆ ที่กำลังชูชันด้วยแรงอารมณ์ เขาใช้ปลายนิ้วหมุนวนจนมันบวมเป่งสู้ พศินปล่อยริมฝีปากอิ่มเป็นอิสระอีกครั้งแล้วก็ยิ้มกริ่มด้วยพึงใจกับเสียงครางแสนหวาน เขายังไม่หยุดหลอกล้อกับยอดอก บางจังหวะเผลอลงน้ำหนักนิ้วมากเกินไปไหนเจ้าของถึงกับตัวสั่นผวาเข้าหาเขาคล้ายกับจะอ้อนวอนขอให้หยุดแกล้งกัน
“อือ ยะ หยุดเถอะ”
ริมฝีปากสีเข้มเหยียดขึ้น จรดจมูกกับแก้มร้อน “กูยังแกะของขวัญไม่เสร็จเลย”
ในอกมันร้อนวูบไปหมด ท้องเกร็งแน่นจนแข็ง สับสนกับร่างกายและสมองของตัวเองเหลือเกิน สมองมันสั่งให้เขาผลักมือที่ยุ่มย่ามอยู่บนตัวออกไปทว่าร่างกายกลับแสดงออกในทางตรงกันข้าม นอกจากจะไม่ถอยหนีเขายังแอ่นหน้าอกให้อีกฝ่ายจับต้องได้ถนัดมากขึ้นอีกด้วย เขาเอียงคอหมายจะหลบจูบที่พรากเอาสติหลุดไปแต่ก็ต้องเสียลำคอให้ปากร้อนๆ ขนในกายเขาลุกชันไปหมด ผิวอ่อนแถวต้นคอถูกริมฝีปากของพศินขบเม้ม ซ้ำจมูกโด่งงุ้มนั่นยังซุกอยู่แถวกกหู มือที่พยายามเหลือเกินที่จะผลักไสทำได้แค่ยกขึ้นมาไต่รอบลำคอแกร่งแล้วเกาะไว้แค่นั้นโดยไม่ได้ดึงรั้งให้ห่างออกไปแม้แต่น้อย เรียกว่าได้ว่าร่างกายกำลังทรยศกับสัมผัสอันแสนเร่าร้อน
พศินเคลื่อนปากจากต้นคอหอมไปแถวแอ่งชีพจร หยุดฝังจมูกอยู่พักใหญ่ก่อนจะย้ายไปที่ซอกคอขาวอีกข้างขณะที่หัวแม่มือยังปัดป่ายอยู่กับเม็ดทับทิมที่แข็งชูชัน ฟังเสียงคนโดนแกล้งครางเบาๆ แหบๆ ด้วยความพอใจ ความคิดถึงที่บอกมันไปเมื่อตอนหัวค่ำมันออกมาจากใจ เพราะถึงแม้จะลากไอ้ดินไปเป็นเพื่อนดักที่หน้าโรงพยาบาลหลายรอบแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา แถมงานก็ยังเยอะจนไม่อาจสละเวลาอื่นนอกจากตอนตีห้าไปหาเรื่องแกล้งมันได้อีก พอได้เห็นมนในวันที่ไม่เคยคิดว่าจะสำคัญอะไรความคิดถึงก็ระเบิดออกเหมือนภูเขาไฟ ยอมรับอย่างน่าอายว่าเขากำลังคลั่งเพศเดียวกันและกลายเป็นคนที่กลืนน้ำลายตัวเองอย่างสมบูรณ์แบบ
“นะ นายเสือ”
รู้ทั้งรู้ว่ามันไม่สมควรให้เกิดขึ้นแต่ความต้องการของร่างกายมันมีมากจนเกินควบคุม มือไม้แข้งขาพาลอ่อนแรงไปหมดจนต้องใช้ร่างคนที่แข็งแรงกว่าช่วยพยุงเอาไว้ วรทย์สอดมือเข้าในกลุ่มผมสีดำชื้นน้ำทึ้งมันเบาๆ เพื่อระบายความกำหนัดที่ก่อตัวสูงขึ้น เขาแอ่นหน้าอกขึ้นให้ผู้ชายตัวโตเชยชมลิ้นร้อนๆ ตวัดไล้กลืนกินสลับดูดดุนจนเกิดเสียงน่าอาย
แต่ก่อนที่อะไรจะเลยเถิดหยดน้ำที่กลั่นจากท้องฟ้าก็หยดใส่สองร่าง ฝนลงเม็ดหนาอย่างรวดเร็วพศินสบถอย่างหัวเสียเมื่อการเปิดของขวัญของตัวเองถูกขัดขวาง ทว่าเขาไม่ยอมให้มันหยุดลงดื้อๆ อย่างนี้หรอก หลายครั้งแล้วที่พายุอารมณ์ถูกขัดด้วยสารพัดอุปสรรคทั้งคนและสถานที่หรือแม้ธรรมชาติ หากแต่คราวนี้เขาจะไม่มีวันยอมแพ้ต่ออะไรก็ตามที่จะมาขวางไม่ให้เขาได้รุกรานคนๆ นี้ต่อ บางอย่างบอกกับเขาว่าคืนนี้เขาจะได้ครอบครองไอ้หมอหน้าขาวไม่เช่นนั้นเขาจะเสียมันให้กับผู้ชายคนอื่นๆ ที่ป้วนเปี้ยนอยู่รอบตัวมัน
พศินถอนริมฝีปากจากยอดอกเม็ดเต่งพลางตวัดช้อนร่างเล็กที่อ่อนปวกเปียกไว้ในอ้อมแขน ก้าวยาวๆ ไปในทิศทางที่จะรอดพ้นสายตาของบรรดาผู้ร่วมงาน ชายหนุ่มยิ้มกระหยิ่มพอใจกับสองแขนที่โอบรอบลำคออย่างไม่อิดออด…
...................................
วรทย์ไม่รู้ตัวสักนิดว่าขึ้นมาอยู่ในห้องที่ครั้งนึงเคยสาบานว่าไม่มาเหยียบอีกตั้งแต่เมื่อไรกัน กลิ่นอายของคนตัวโตมีอยู่ทั่วทุกหนทุกแห่ง เขาสะดุ้งน้อยๆ ตอนที่ฟ้าผ่าลงมาเสียงมันดังไม่เท่ากับครั้งก่อนนั้น แต่ก็พอทำให้ตกใจได้ แต่ที่น่าตระหนกยิ่งกว่าคือแผงอกหนาของเจ้าของกลิ่นที่ชวนปั่นป่วน มัดกล้ามนูนเด่นมันดูน่าสัมผัสยิ่งกว่าเดิมเมื่อต้องกับแสงสีส้มอ่อนๆ ของโคมไฟ
เขาไม่รู้ว่าควรจะโทษร่างกายที่อยู่เหนือการควบคุมของตัวเอง หรือเป็นเพราะความชำนาญของเสือตกมันตัวนี้กันแน่ที่ทำให้เขามานอนกลางเตียงอยู่เช่นนี้ ปลายนิ้วหนาหยาบคลึงที่ริมฝีปากมันยุดความคิดให้ชะงักลง เขามองดวงตาคมสีนิลที่สะท้อนกับแสงไฟมันวาววับชวนใจสั่นแม้ปากจะเสียแต่นายเสือมีตาที่สวยมากคนนึง นิ้วแข็งเกลี่ยไปทั่วทั้งริมฝีปากบนและล่าง ก่อนจะสอดเข้ามากระทบกับไรฟันเขาอ้ารับมันตามสัญชาตญาณปล่อยให้มันพัวพันกับลิ้นตัวเอง
“ลิ้นมึงนุ่มมาก”
คำพูดไม่ได้ชวนหวานแต่ฟังแล้ววาบหวามยิ่งนัก วรทย์ไม่ได้หลบตาไปไหนตอนที่โดนชมปล่อยให้ตาคมคู่นั้นกลืนกินความเป็นตัวของตัวเองไปละน้อย เขาขยับลิ้นไปตามการหมุนวนของนิ้วใหญ่ ไม่น่าเชื่อว่าแค่นิ้วในปากจะทำให้เคลิ้มจนหัวเบลอได้ถึงเพียงนี้
พศินถอนนิ้วออกจากโพรงปากอุ่นชื้น ร่างกายตื่นเร้ายิ่งกว่าเดิมไอ้เสือน้อยปวดหนึบอยู่ในกางเกง เสียงฟ้าเสียงฝนหรือแม้แต่งานวันเกิดมันไม่มีความหมายสักนิดเมื่อมีคนที่แสนคิดถึงอยู่ใต้ร่างแล้ว เฝ้าหลอกตัวเองมาพักใหญ่ว่าที่อยากกอดอยากหอมเป็นเพราะอยากจะแกล้งให้มันอาย แต่พอนานวันเข้าก็เข้าใจว่าที่ร่ำร้องอยากเจอจนต้องไปมองหลังคาโรงพยาบาลเป็นเพราะคิดถึงมาก ลักษณะอาการไม่ต่างจากตอนที่เริ่มรู้จักกับปารินออกจะรุนแรงกว่าด้วยซ้ำ ปากสีสดบวมน้อยๆ ของมันเผยอขึ้นคล้ายกับจะเชิญชวนและไม่ต้องรอให้เรียกเขาประกบปากลงไปแล้วสอดลิ้นเข้าไปแทนที่นิ้วเมื่อครู่อย่างทันใจ
ระหว่างที่แลกลิ้นโลมเลียกันอย่างไม่มีใครยอมใคร มือหยาบๆ เพราะกรำงานหนักก็สอดเข้าระหว่างร่างอีกครั้งเสื้อตัวที่มันใส่มาหล่นไปอยู่ที่ไหนแล้วก็ไม่รู้ เหลือแต่กางเกงสแล็คสีเทาที่คาดทับด้วยเข็มขัดสีดำ ปลายนิ้วไล่ไปตามผิวเนื้อเนียนเรียบรับรู้ถึงอาการแกร่งเล็กน้อยของกล้ามเนื้อบริเวณที่ลากผ่านและหยุดที่หัวเข็มขัดใช้เวลาจัดการกับมันไม่นาน
นักเข็มขัดเส้นยาวก็ถูกเหวี่ยงไปตกที่ไหนสักแห่ง ร่างเล็กสะดุ้งน้อยๆ ตอนที่เขาปลดตะขอกางเกงหลุดจากกันตามด้วยซิปแล้วดึงมันลงไปถึงหน้าขาอย่างไม่รีรอ
กลีบปากอิ่มเบียงหนี พลางกระซิบถาม
“นะ นายเสือ แน่ใจแล้วหรือ?” ตากลมช้อนมองอย่างไม่แน่ใจ แก้วสีน้ำตาลไหวระริกเช่นเดียวกับผิวกาย
เขาไม่ได้ตอบอะไรในทันที ยกมือขึ้นเสยเส้นผมที่ปรกหน้าผากออกแล้วกดจูบหนักๆ ลงไปก่อน “เรื่องอะไร”
หน้าที่แดงอยู่แล้วกลับแดงจนคล้ายกับว่ามันระเบิดได้ “ก็ที่เราจะ...ฮึ้ย! ไอ้บ้าเอ๊ย!”
วรทย์หันหน้าซุกกับหมอนอุ่นใบใหญ่เพื่อซ่อนความเขินอายของตัวเองจากตาคมยิ่งกว่าใบมีดโกนนั่น ไอ้คนบ้า รู้อยู่แล้วว่ากำลังจะทำอะไรยังจะมีหน้ามาถามอีก แต่ที่บ้ามากกว่าคือเขาต่างหากรู้เต็มอกว่าสิ่งที่ทำมันไร้เหตุผลแต่ก็ยังไม่ยอมผลักไสปล่อยให้อีกฝ่ายสัมผัสเรือนร่างราวกับคนรักกันทั้งที่แทบจะไม่เคยคุยกันดีๆ ด้วยซ้ำ
พศินมองคนหน้าแดง หูแดง ลามลงไปถึงคอ รู้อยู่หรอกว่ามันหมายความถึงเรื่องอะไรแต่ก็อยากจะแกล้งให้อายเล่นโทษฐานที่มันทำให้เขาต้องไปตื่นตั้งแต่ตีสี่กว่าๆ อยู่เป็นอาทิตย์เพื่อไปมองหลังตาโรงพยาบาล คำถามที่มันถามเขาเองก็ไม่มีคำตอบที่แน่ชัดให้มันเหมือนกันรู้แต่ว่าไอ้ที่อยู่ในอกมันบอกให้เขาทำ เพราะถ้าไม่ทำเขาอาจจะเสียมันให้กับบรรดาหมอผู้ชายที่อยู่รายล้อมมันและอีกหนึ่งเหตุผลคือเขาคงต้องตายแน่นอนถ้าคืนนี้ไม่ได้กอดมันให้สมอยาก ความปรารถนารุนแรงหนักหน่วงเหมือนโดนหมักฮุคต่อยท้อง ถ้าไอ้หน้าตุ๊ดนี่รู้ว่ามันทำให้เสือน้อยตื่นตัวได้ดียิ่งกว่าเห็นผู้หญิงแก้ผ้ามันต้องโคตรภูมิใจแน่นอน
(มีต่อ)
-
นิ้วของเขากลายเป็นสิ่งเทอะทะเมื่อเกลี่ยบนดวงหน้าเรียว ผิวมันดียิ่งกว่าผู้หญิงไม่แปลกใจเลยที่คนที่เข้ามายุ่งแวะกับมันจะเป็นผู้ชาย จะว่าไปเขาไม่เคยเห็นผู้หญิงมาเกาะแกะมันด้วยซ้ำคงเพราะว่าพวกหล่อนคงไม่อยากได้ผัวที่น่ารักกว่าตัวเอง
“กูก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ะ” เขาสารภาพ “แต่กูคิดถึงมึง”
น้ำเสียงที่ทุ้มต่ำเพราะแก้วหูจนราวกับว่าคนที่พูดนั้นเป็นคนอื่นไม่ใช่นายเสือสุดเถื่อนเมื่อไม่กี่เดือนก่อนหน้านี้ หัวใจดวงน้อยเต้นแรงจนน่ากลัวว่ามันจะทะลุออกมานอกอก เขาคงห่างหายกับความรักมานานเกินไปครั้งล่าสุดกับสาวรุ่นน้องม.4 แล้วเขาคือพี่ ม.6 มันเกิดขึ้นแค่ไม่กี่เดือนพอเขาเข้ามหาวิทยาลัยเธอก็ไปคว้าคนอื่นมาชดเชย ส่วนเขาก็มุ่งมานะถือคติรักไม่ยุ่งมุ่งแต่เรียนอย่างเดียว ถึงจะมีทั้งผู้หญิงผู้ชาย รุ่นพี่รุ่นน้องมาเกี่ยวพาราศีแต่ไม่เคยวอกแวกสักครั้ง แล้วนายคนนี้มาจากไหนจากคนไข้ขี้เมาจ้องหาเรื่องเขาเพียงแค่เขาหลุดขำเรื่องที่ร้องไห้ มาเป็นคนที่จ้องหน้าเขาตาพราวแถมยังถึงเนื้อถึงตัวอย่างน่าหวาดเสียวหลายต่อหลายครั้งอีกด้วย
คำคิดถึงที่คนที่ทั้งแปลกทั้งเถื่อนชวนให้คิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่ามันคือความจริง คนอย่างนายเสือนอกจากจะไม่เคยโกหกแล้วยังเป็นพวกขวานผ่าซากอีกด้วยเขาพิสูจน์ด้วยหูตัวเองมาหลายครั้งหลายครา
“มึงล่ะยังไม่ได้บอกกูเลยว่าคิดถึงกูบ้างหรือเปล่า”
วรทย์ยังซุกหน้ากับหมอนนุ่มอย่างเช่นเดิมเพราะใจไม่แข็งพอที่จะมองหน้าคนตาคมได้ พอเขาเงียบอีกฝ่ายก็ก้มหน้ามาจนปลายจมูกชิดกับใบหูถามคำถามเดิม
“ไอ้คนใจดำ รู้หรือเปล่าว่ากูไปรอมึงที่หน้าโรงพยาบาลทุกวัน”
คราวนี้คนขี้อายงัดหน้าจากหมอนออกมาได้ “รอทำไม”
“ก็บอกว่าคิดถึงไง”
คุณหมอตัวเล็กอยากจะเอาหน้าแทรกเข้าไปในฟูกหนาๆ นี่เสียให้ได้ ไม่ใช่แค่คำพูดเท่านั้นที่ทำให้เขาระทวยจนจะย้วยได้แต่แววตาตรงหน้านั้นมันอ่อนเชื่อมเหลือเกิน
พศินอมยิ้มเห็นแก้มแดงๆ แล้วก็อดที่จะหอมฟอดใหญ่ๆ ไม่ได้ นึกแปลกใจตัวเองที่มันน่ารักขนาดนี้แต่กลับใจเย็นอดทนอยู่ได้จนถึงป่านนี้ ไอ้เสือน้อยเรียกร้องอยากจะออกมาดูโลกจะขาดตายอยู่รอมร่ออยู่แล้ว
“กูนี่สงสัยจะบ้า ไอ้ดินบอกว่าที่กูทำอยู่มันเรียกว่าจีบ แต่ตอนที่กูจีบคนอื่นกูไม่เคยไปดักที่หน้าบ้านเขาเลยนะ”
“แล้วทำไม...”
“กูก็ไม่รู้เหมือนกัน แค่คิดถึง อยากเห็นหน้า อยากรู้ว่าไอ้ภูมิมันจะเข้าใกล้มึงอีกหรือเปล่า”
“หึง?”
ตาคมหรี่ลงเล็กน้อย อยากจะปฏิเสธแต่อาการที่เป็นอยู่มันก็ฟ้องเหลือว่าตรงกับที่ไอ้หน้าตุ๊ดมันบอก เขาไม่ตอบคำถามให้อายแต่เอาจมูกไปกดที่มุมปากหวานเบาๆ แทน
“นายเสือ นายชอบฉันหรือเปล่า”
คนตัวโตผงกหัวขึ้น ดวงตาสีนิลนิ่งเรียบจนยากแก่การคาดเดาจนชักจะใจเสียที่เผลอถามคำถามเข้าข้างตัวเองออกไป ร่างเล็กทำท่าจะกระถดตัวหนีทว่ากลับถูกมืออุ่นประคองหน้าเอาไว้ก่อน
“แล้วมึงล่ะคิดอย่างไรกับกู”
วรทย์หลบตาแต่ไม่ยอมแพ้ถามกลับไปด้วยคำถามที่ยังไม่ได้คำตอบ “บอกมาก่อนซิ”
“กูไม่แน่ใจ มึงก็รู้ว่ากูเกลียดพวกผิดเพศแค่ไหน แต่กับมึงมันไม่เหมือนกัน”
ตากลมค่อยๆ ช้อนมอง เป็นคำตอบที่ฟังราวกับว่าเขาคือพวกผิดเพศจริงๆ
“ฉันไม่ใช่เกย์”
“กูก็ไม่ใช่”
“แล้วทำไม...”
“พอแล้วขี้เกียจตอบ เอาไว้ให้กูแกะของขวัญเสร็จแล้วจะบอกอีกที”
“อื้อ ก่อนคุยกันให้รู้เรื่องก่อน”
“คุยตั้งนานแล้วยังไม่รู้เรื่องเลย เลิกคุยก่อน”
คนได้เปรียบหยุดคำค้านด้วยจูบหนักๆ หยุดพักคุยกันตั้งหลายนาทีแต่ร่างกายยังร้อนกรุ่นด้วยแรงอารมณ์ไม่หาย เขาใช้ความสามารถเฉพาะตัวหยุดสารพัดคำถามของไอ้ตัวเล็กได้ชะงัก มือหนาๆ ลูบไปที่แผ่นอกแกล้งทึ้งยอดอกเม็ดเล็กให้มันกลับมาแข็งชันอีกรอบแล้ว พอสมใจก็เลื่อนต่ำไปที่หน้าท้องแบนราบจนที่สุดก็ถึงจุดอ่อนไหวกลางลำตัว ไอ้หมอมะรุมเบี่ยงสะโพกหนีแต่ก็ไม่อาจพ้นมือของเขาได้ มะรุมฝักอ่อนตกอยู่ในอุ้งมืออย่างง่ายดาย แค่รูดรั้งมันเบาๆ เจ้าของก็กระตุกตัวตาม ผลักไสมือเขาพัลวันแต่มันไม่ต่างจากเอาขนนกมาปัดเล่น เขาดูดปากล่างมันแรงๆ แล้วเปลี่ยนมาขบที่คอแทน ทิ้งรอยแดงเพิ่มขึ้นอีกหลายรอย
วรทย์ผวาตัวเมื่อมืออุ่นๆ หยาบๆ กอบกุมไปรอบลำกายร้อนจัดของตัวเอง เขากล้ามองการกระทำนั้นได้แต่หลับตากับความเสียวเสียดที่ก่อตัวสูงในท้องน้อย พศินเลื่อนมือขึ้นลงช้าๆ แล้วเพิ่มจังหวะเร็วขึ้นตามลำดับ ไม่มีอะไรยุ่งยากซับซ้อนกับกลไกธรรมชาติของร่างกายแค่มือเดียวเขาก็หมดแรงที่จะถามอะไรต่อได้อีก ปล่อยให้อีกฝ่ายรูดรั้งได้ตามใจชอบ
ตาคมมองปฏิกิริยาของไอ้คนช่างถามไปเรื่อยๆ ความกำหนัดมีมากขึ้นทุกนาที แค่เห็นหน้าเหยเกทั้งสุขทั้งทรมานของมันเท่านั้น พศินชะโงกตัวขึ้นเพื่อที่จะปรนเปรอได้เต็มที่มากกว่าเดิม ส่วนนั้นของมันอุ่นจนร้อนจัดสีสวยตามสีผิวขนาดไม่ต้องพูดถึงห่างจากเขาเยอะแม้ว่าจะขยายเต็มที่แล้วก็ตาม เขาเร่งมือให้เร็วขึ้นได้ความเปียกลื่นเป็นเครื่องช่วยเพิ่มอารมณ์ จากนั้นไม่ถึงนาทีน้ำสีขาวขุ่นก็พุ่งเป็นสายเต็มแล้วตกเต็มฝ่ามือ
“อ๊า”
เสียงครางเพราะจุดสูงสุดของอารมณ์กระตุ้นเร้ายิ่งนัก จนต้องก้มลงจูบที่หน้าผากชื้นเหงื่อเบาๆ เป็นการปลอบขวัญ ครั้งที่แล้วเขาหยุดทุกอย่างหลังจากช่วยให้อีกคนสุขสมทว่าคราวนี้เขาจะขอทำให้ตัวเองสุขสันต์บ้าง
กางเกงผ้าเนื้อดีถูกกระชากลงไปสุดข้อเท้า กระตุกแรงๆ อีกทีมันก็ปลิวหล่นไปที่ปลายเตียง พศินไม่รอให้เสียเวลาอีก แม้ว่าไอ้หมอมะรุมจะหายใจระรัวจากอารมณ์รุนแรงเมื่อครู่ มือหนาจับขาเรียวชันขึ้นเปิดช่องทางด้านหลังที่ชาตินี้ไม่เคยคิดจะใช้มาก่อน เขาไม่เคยเห็นหรอกว่าพวกผู้ชายด้วยกันมันทำอย่างไรแต่ก็พอจะรู้ว่าทางเดียวที่มอบความสุขให้กันและกันก็คือทางแคบๆ นี่
นิ้วหนาใช้เป็นใบเบิกทางก่อนอาศัยหยาดน้ำที่เจ้าดีเพิ่งปล่อยออกมาช่วยเพิ่มความหล่อลื่นให้ ขาขาวขดเข้าหากันตามสัญชาตญาณการป้องกันตัว แต่นิ้วของเขายังสามารถขยับได้อยู่กดย้ำเบาๆ อยู่อย่างนั้นจนเนื้อที่หดเกร็งเริ่มผ่อนคลาย ชายหนุ่มค่อยๆ สอดนิ้วกลางเข้าไปก่อนควานเบาๆ เพื่อหาจุดที่เคยได้ยินเพื่อนมันบอกว่าหากไปโดนมันเข้าจะเสียวจนขนลุกเลยทีเดียว ความเปียกชื้นที่ติดนิ้วเขาไปและที่อยู่ด้านในช่วยทำให้เขาเคลื่อนไหวได้ง่ายขึ้นพอมันขยายกว้างอีกหน่อยนิ้วชี้ก็ตามเข้าไป หมุนควานเป็นวงกลมแล้วสิ่งที่ได้ยินมาเมื่อหลายปีที่แล้วก็เป็นจริง ร่างขาวโพลนเย้ายวนสายตาผวาเฮือก มะรุมฝักน้อยตื่นตัวขึ้นอีกครั้ง
“อือ นายเสือ ฉะ ฉันจะ อ๊า”
ศีรษะเล็กผงกขึ้นเล็กน้อยพอได้เห็นมือของเขาอยู่ระหว่างขาขาวๆ ของตัวเองก็ทิ้งตัวลงไปอีกรอบ เขาแกล้งกดย้ำที่จุดเดิมเบาๆ ร่างเปลือยสะดุ้งครางเสียงแหบคล้ายทรมานกึ่งสุขสม ชายหนุ่มยกยิ้มอย่างกระหยิ่มในใจเขาเดินหน้ามาอีกก้าวนึงแล้ว
พศินถอดนิ้วจากโพรงร้อนเล็กแคบ แล้วกลับมาจัดการกับเสื้อผ้าแสนเกะกะของตัวเอง เพิ่งรู้ว่าตลอดเวลาที่แกะของขวัญชิ้นสำคัญอยู่เสื้อผ้าเขายังอยู่ครบทุกชิ้น ใช้เวลาไม่กี่นาทีเท่านั้นทั้งเสื้อ กางเกงยีนส์ตัวเก่าและชั้นในสีขาวก็ถูกโดยไปรวมกับของอีกคน ไม่จำเป็นต้องปลุกเร้าเพราะไอ้เสือน้อยของเขามันตื่นตัวตั้งแต่ได้กลิ่นหอมๆ จากตัวคนตัวขาวแล้ว ชายหนุ่มกลับมาที่เดิมอีกครั้งทว่าคุณหมอตัวเล็กกลับมีท่าทีเปลี่ยนไป
“นะ นายเสือ นายจะทำมันจริงๆ หรือ เราไม่ได้รักกันเสียหน่อย”
คิ้วหนาเข้มยกสูง “ทำก่อนค่อยรักก็ได้”
“จะบ้าหรือไง!” วรทย์เสียงดังหน้าแดงจัด กระถดกายหนีแม้ว่ารสหวานยังกำซ่านยังติดตรึง “คนไม่รักกันมันทำกันไม่ได้หรอก”
พศินถอนหายใจเสียงดัง มาถึงป่านนี้แล้วพ่อคุณยังท่ามากส่วนเขาเองก็ปวดน้องชายลามมาถึงหน้าท้อง อยากจะกระชากตัวมันแล้วทำซะให้เสร็จ แต่เขายังไม่อยากต้องกลายเป็นผู้ต้องหาคดีข่มขืนเพศเดียวกันในวันรุ่งขึ้นเลยจำต้องอดทน
“แต่กูจะไม่ไหว” เขาใช้ทั้งสีหน้าและแววตาเว้าวอนขอความเห็นใจ พลางพยักพเยิดให้ดูส่วนกลางลำตัวที่ตั้งตรงขนานกับพื้นโลกอย่างน่าสงสาร
“ตอบมาก่อนว่านายชอบฉันหรือเปล่า”
ร่างหนาที่เปล่าเปลือยพอกันขยับตัวเข้าใกล้ ลมหายใจเป่ารดแถวแก้มนวลสีเข้ม “ตอบยากว่ะ”
“มันยากตรงไหน”
“ถ้าไม่ยากแล้วทำไมไม่พูดมาก่อนล่ะ” พศินถามกลับ มองตาใสที่ไหวระริกแล้วหลบวูบ “เห็นไหมมึงยังไม่บอกเลยว่าชอบกูหรือเปล่า”
“ถ้าบอก แล้วนายจะหยุดทำมันไหม” วรทย์ยื่นข้อเสนอ โดยไม่ได้เหลือบมองคนตาดุสักนิด
พศินถอนหายใจเสียงดังไอ้เสือน้อยยังไม่อ่อนตัวแต่หัวใจเขากลับอ่อนยวบ ท่าทางมันคงกลัวมากจริงๆ อย่างที่มันว่าก็ถูกแล้วคนไม่รักกันต้องมาทำเรื่องอย่างนี้ด้วยกันมันอาจจะสร้างความเลวร้ายให้กันและกันก็เป็นได้ ผ่านเรื่องบนเตียงมาก็มากแต่ไม่เคยบังคับใครสักคน กับผู้ชายคนแรกนี่ก็เหมือนกัน
ตาคมจ้องมองไปที่คนตรงหน้าที่เอาแต่ก้มหน้าหนี เขาขยับกายจนหน้าท้องชนกันปล่อยไอ้เสือน้อยทักทายกับมะรุมฝักอ่อนไปพลางๆ เผื่อว่ามันจะหายคึกลงไปบ้าง มือใหญ่ช้อนคางมนขึ้นกดจูบหนักๆ ก่อนจะพึมพำชิดกับปากบวมเห่อ
“งั้นก็บอกซิ” ตาของมันโตเท่ากับไข่ห่าน แล้วก็ต้องหลับตาปี๋เมื่อเขาแกล้งดึงปากเล่นด้วยปากของตัวเอง “บอกมาว่ามึงคิดอย่างไรกับกูแล้วกูจะไม่ทำ”
น่าแปลกที่เขาคิดว่าการที่ยินคำว่าชอบจากปากไอ้หมอตัวเล็กนี่มันสำคัญกว่าพาตัวเองไปสู่การปลดปล่อย “เร็วซิหรือว่าอยากโดนจริงๆ”
“ฉันชอบนาย!”
พศินหัวเราะเบาๆ ในคอพอใจกับคำสารภาพที่หลุดมาด้วยความตกใจ เขาตอบแทนความน่ารักของมันด้วยการดึงขามันแรงๆ จนตัวมันเลื่อนไถลลงมาอยู่ข้างใต้อีกครั้ง หน้าของมันเหรอหราอย่างน่าขัน
“ไหน นายบอกว่าจะไม่ทำไง”
“ไม่ทำก็ได้แต่มึงก็ต้องช่วยกูด้วยเหมือนกัน”
วรทย์สั่นหน้ารัวยังจำรสชาติไม่น่าพิสมัยได้ฝังใจ “ไม่เอา ฉันไม่ชอบใช้ปาก”
“ไม่ต้องใช้ปากก็ได้”
วรทย์เบิกตาโพลงหน้าร้อนจัด ในหัวตื้อๆ คิดไม่ออกเลยว่านอกจากตรงนั้นและปากของตัวเองนั้นจะสามารถช่วยไอ้เสือตกมันได้อย่างไร แล้วความข้องใจก็ถูกขัดขวางเพราะรสจูบหวานล้ำซาบซ่านและนิ้วมือที่ปัดป่ายไปทั่วลำตัวอีกครั้ง นิ้วหนาๆ หยาบๆ นั่นปลุกปั่นอารมณ์ที่ถูกขัดด้วยสติจนมันเริ่มจะเตลิด เปลือกตาบางพริ้มลงแต่ยังไม่วายทวงสัญญาที่เพิ่งรับปากไปเมื่อครู่หลังจากที่นายเสือสูบเอาสติไปเกือบครึ่ง
“ไม่ใช้ปากแล้วก็ไม่เข้ามาแน่นะ”
“ไม่ใช้หรอกน่า คนอย่างกูคำไหนคำนั้น”
....................................
:hao7:เหอ เหอ เก็บไว้ตอนหน้าบ้างไรบ้าง ใส่ทีเดียวหมดก็อดลุ้นจิ ก๊ากกกก
คนมันโรคจิตทำไงได้ ตอนนี้ไอ้เสือมันน่ารักขึ้นแล้วนะ ว่าไหม? :hao3:
-
รักเขาก็สารภาพกับเขาไปเถ๊อะะะนายเสือ
ตอนนี้ก็กลืนน้ำลายตัวเองไปแล้วนี่นาาาา
ลูกผู้ชายรักก็บอกรักสิ
-
จะได้กันมั้ยย ,, จะได้รึเปล่าาาา :hao6: :hao6: :hao6:
แหมมมม น้องหมอ มาถึงขั้นนี้แล้วยังจะเล่นตัว
สนับสนุนให้พี่เสือจับกดไปเลยค่ะ เอาไว้ค่อยถามทีหลัง :hao7:
รอเจ้าค่ะ
-
อ๊ากกกก เสือนานแน่มาก อิอิ
-
ว๊ายยยยยย :-[ :-[ :-[
แอบเห็นด้วยนะ อยากให้รักกันก่อนอ่ะ ตอนนี้แบบเต็มใจ ก็ก้าวหน้าไปหลายก้าวแล้ว ยิ่งหมอมะรุมบอกว่าชอบแล้ว เอ้า!! พี่เสือล่ะว่าไง!!
มารอลุ้นตอนหน้าค่ะ :impress2:
-
กริ้ดดดดด ฟินกับตอนนี้มากมาก :z1:
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
ให้กำลังใจคนแต่งค่า :L2:
-
โอยยย~~~ อ่านไปลุ้นไป
เสือตกมันจะให้หมอมะรุมคนน่ารักทำอะไรต่อไป
ติดตาม ๆ ๆ ๆ ๆ
:hao7:
ขอบคุณมากนะคะ ให้อ่านแบบยาวมากเลย ~/\~
-
ไม่ชอบ แต่รักไปแล้ว <3
-
สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กลับไปทำงานต่อด้วยใจเปี่ยมสุข ฮิฮิ
แต่พออ่านจบแล้ว ความทรมานเกิดอีก ต้องรออีก 7 วันช่ายม่ายยยยยย T.T
ขอบคุณคนเขียนค่ะ อยากอ่านตอนหน้าเร็วๆ แย้ว ^^V
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด หมอมะรุมติดบ่วงพ่อเสือแล้ว
พ่อเสือน่ารักขึ้นเยอะนะตอนนี้ หมอมะรุมจะรอดไหม
-
นายเสือน่ารักขึ้น เวลากลัดมันรึป่าวเนี่ย
-
ยกนิ้วให้หมอมะรุมเลย ซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกตัวเองดี
รอลุ้นตอนหน้าจ้า
-
อย่างว่า ใครอยู่ใกล้พี่เสือก็ต้องหวั่นไหวกันทุกคนเน๊อะ หมอมะรุมเน๊อะ :m12:
ตอนนี้อิ่มสะใจกะพี่เสือมาก แมนสุดๆอ่ะ :m11:
หมอมะรุมก็น่ารักค๊อดๆ :-[
ดีนะที่หมอมะรุมยังมีสติ :m29: เค้าก็ไม่อยากให้ทั้งสองมีอะไรกัน
กลัวเมีย(เก่า)เค้ากลับมา แล้วหมอมะรุมจะเสียใจ :monkeysad:
ว่าแต่หมอมะรุมจะช่วยพี่เสือยังไงน้า คุณเขียนตัดฉับ! :a5:
ปล.ต้องอดทนรออีก ๑ อาทิตย์หรือเนี่ย :amen:
+๑
+เป็ด
o13
-
พี่เสือมันน่ารักอ่ะ ตรงไปตรงมากับความรู้สึกตัวเองดีจริง ๆ
มะรุมก็น่ารักเหมือนกัน เหมือนโดนเสือขย้ำหลอก ๆ มาหลายครั้ง
ตอนนี้เลยติดใจเข้าไปซุกซะเองเลย อิ อิ หวังง่าคงไม่มีมารคอหอยนะงานนี้
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: โอยยยยย เลือดกำเดาสาดเต็มจอ!!!
-
:m25: :z1: :pighaun: :haun4: :jul1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
-
อ๊ากกกกกกกกกกก :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
มานค้างงงงงงง :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
ทำแบบนี้เอามีดมาแทงกันเลยเถอะ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
ปล.ดีใจที่กลับมานะคะ
-
:o8: อร๊ายยยยย
-
ตัดฉับได้ปวดตับมาก
หมอมะรุมนะหมอมะรุม ฮึ้ยๆ
อยากรู้คู่ของปืนสักทีเง้อ รออยู่นะปืน
-
ตอนนี้มัน :pighaun: :pighaun:
แล้วตอนหน้ามาม่ามั๊ยเนี่ยะ :katai1: ไหนจะเมียเก่าที่จะกลับมาอีก :hao4:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
แอร๊ยยยยอีกนิด แิต่อิพี่เสือ ร้ายนะให้คุณหมอบอกรักก่อน แต่แค่นี้ก็รู้แล้วว่าพี่เสือตกหลุมรักน้องเข้าให้แล้วเพราะผู้ชายมาถึงขนาดนี้แล้วถ้าไม่รักกันไม่ยอมหยุดหรอก
รอตอนต่อไปค่ะ
-
แทบจะเอาหัวโขกคีบอร์ด "ทำแล้วค่อยรักก็ได้" ป๊าดดด มันคิดได้ไง :m20: :m20: :m20:
-
อ่านตอนนี้แล้วยิ้มไม่หยุดอ้ะ #เอ๊ะยังไง!?
นายเสือน่ารักขึ้นเยอะเลยยยยยยยยย~~~
-
:katai1: :katai1:
:z3: :z3:
อีกนิดนึงก้อไม่ได้นะ
:hao5: :hao5:
-
แหม---อุตส่าห์ลุ้นแทบตาย
นึกว่าจะได้กันวันนี้ซะแล้ว
รอต่อไปนะไอ้เสือ
+ เป็ดจ้า
-
กี๊ดดดดด นึกว่ามันจิได้กัน
พี่เสือทำไมแกไม่ทำำำำำำำ
แกทำฉันค้างมาหลายครั้งแล้นน -..-
ฉันชอบนาย! ชัดเจนครับหมอมะรุม!
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อดเปรี้ยวไว้กินหวานนะพ่อเสือ ~~~~
-
หูยยยยยยย
แต่ก็ดีนะ อย่างน้อยมะรุมจะได้มั่นใจ
ส่วนออยก็น่าสงสารื
:mew2:
-
แหมะชัดเจน55 :hao6:
-
เหมือนกำลังซิ่งมันๆแล้วรถน้ำมันหมด
โถ่...... คนแต่ง :o7:
ทำไมถึงทำอย่างนี้ได้
มาต่อไวๆนะ
-
นายเสืออออ ตอนบอก คิดถึง แม่เจ้าาาาา โลกขาวเลยเรา :hao7:
น้องบอกชอบแล้วพี่เสืออออ
เสือน่ารักมากกกกกก ตอนนี้เอาใจไปเลยยย
โอ๊ยยย จะช็อค พูดเลย ลุ้นมาก
น้องหมอต้องทำอะไรให้พี่เสือเนี่ยยย
จัดได้ว่า เลือดหมดตัว :m25:
-
ตอนเสืออ้อนน่ารักจริงๆเลย
ในที่สุดพี่เสือจะได้กินแกงมะรุมซะที เค้าลุ้นจนเหนื่อยแล้วเนี่ย
ถ้าโดนขัดจังหวะอีกคราวนี้ พี่เสือคงตายด้านแน่ๆ
อย่าลืมบอกชอบคุรหมอมะรุมเร็วๆด้วย อย่าตีมึนไปจิ้มเค้าก่อนล่ะ
-
ค้างอีกแล้ว :katai1:
-
o22อยากเป็นหมอมะรุมจัง 5555
อ่านแล้วชอบมากค่ะ...มันเหมือนมีอารมณ์เสน่ห์หาอะไรซักอย่างอธิบายไม่ถูกอ่ะ แต่เราชอบการสื่ออารมณ์แบบนี้อ่ะชอบมากกกกก^^
-
:z6: อิพี่เสือมาชักช้าอยู่นี่ ขัดใจจริงเลย :z3: รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
อยากอ่านต่อๆๆเร็วๆๆจัง
-
ถ้าจะแกะของขวัญ ยังไงๆก็ถนอมหน่อยแล้วกันนะพี่เสือ
แอร๊ยยยยยย ลุ้นนนนน
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
กีสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
เค้ารออ่าน หมอภูมิxปืน (เอ๊ะ ใช่มั้ยนะ?)
รอปืนเคะะะะ อิ้อิ้อิ้
#ที่ว่าสั่นคลอนความรู้สึกนี่มันยังไงนะหมอคีย์ > <
-
น่ารักดีนะ พูดดีๆก็เป็นนี่พี่เสือ
ระทวยตามหมอมะรุมกันระนาว
:กอด1:
-
คือเซ็งไอ้เสือจริงๆ หมอมะรุมสารภาพก่อน หมอมะรุมเกือบโดนปล้ำหลายครั้ง
แต่ความคิดที่เสือคิด ไม่ได้ทำให้เรารู้สึกว่ามันชอบหมอมะรุมเลยอะ เหมือนหลงใหลระยะหนึ่งๆมากกว่า
อยากให้นายเสือช่วยกระเตื้องเรื่องความรู้สึกตัวเองเร็วๆจัง
ชอบเรื่องนี้นะคะ เพื่อนเราก็อ่านเรื่องที่คุณแต่งนิยายปกติเหมือนกัน สู้ๆ ^^
-
กว่าพี่เสือจะรู้ใจตัวเองได้นะ ทำเอาหมอเกือบตาย :เฮ้อ:
แต่เหมือนตอนนี้จะน่านักขึ้นนิดนึงละนะ ยังไงก็อย่าทำหมอเค้าเสียใจอีกน๊าาาา :mew2:
-
ว๊ากกกกก สรุปนายเสือก็ยังไม่ได้กินมะรุม บ่มีน้ำยาจริงๆ 555555
แต่ก็แอบสะใจ หากยังไม่รู้ใจตัวเองว่ารักมะรุม จงอดต่อไปเถอะ เชิญตอดอย่างเดียว 5555
-
ฮ่อ มันยาวค่ะ แต่พอถึงจุด ๆ นั้นมันก็ตัดฉับ จะรอตอนหน้านะคะ
ไอ้คุณเสือนี่มันร้าย หลอกล่อจนหมอมะรุมบอกชอบก่อนจนได้ ไม่น่าให้ได้ใกล้ชิดเล้ยคนปากแข็ง
คุณหมอรักเค้าแล้วอ่า สมยอมไปหมด น่ารักน่าขยี้มากกกกกกก โอ๊ย ตาเสือน่าอิจฉาสุดๆๆๆๆ
คู่นี้เร่าร้อนจริง ๆ ค่า คนอ่านจะเป็นลม
ขอบคุณค่ะ
-
ของขวัญจริงๆ โดนเมินเสียแล้ว อุตส่าซื้อมาให้น้องพิกเล็ต
ไอ้เสือเอาเปรียบน้องหมออีกแล้ว ถ้าได้แล้วทิ้งๆขว้างๆ วิ่งโร่กลับไปหาเมียเก่า แกโดนแม่ยกหมอมะรุมยิงทิ้งแน่ๆ
-
นึกว่ามีแต่ช้างตกมัน เสือตกมันก็มีด้วยตกหนักจะด้วย
-
มาตัดฉับกันแบบนี้ไม่สงสารกันเลย ต้องนั่งรออีกอาทิตย์หนึ่งหรือนี่ :ling1: โปรดมาต่อวันนี้พรุ้งนี้เลยได้ไหมค่ะ :mew2:
สงสารเค้าเถอะ
-
ค้าง :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
อยากอ่านต่อเร็วๆๆๆ
-
ลุ้นจนปวดฉี่ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
เราคงต้องเป็นแฟนกันนนนนน
นายเสือบอกชอบหมอมะรุมมั่งสิ นะๆๆๆ ตอนนี้น่ารักนะ อิๆ
-
สงสารคุณออย :mew2:
หมอมะรุมบอกชอบแล้ว พี่เสือล่ะ
-
มะรุมโดนของแน่ๆ ถึงได้ชอบพี่เสือ 55555
ปล.หมอเกือบโดนแกะของขวัญแล้วไหมล่ะ อิอิ
-
ม่ายยยยยยยอาววววววว
ไม่ให้ได้กัน
เพราะเดี๋ยวยัยเมียเก่า มันกลับมาแน่ๆ ต้องดราม่าแน่นอน
ไม่อยากให้มะรุมเสียใจอ่ะ
-
ขอกรี้ดเบาๆ หมอมะรุมซื่อตรงกะใจตัวเองมากอ่ะ
แต่นิดนึงนะขออย่าให้หมอโดน......ก่อนนายเสือบอกรักอ่ะ
เพราะถ้ายัยเมียกลับมา หมอมะรุมต้องแย่แน่
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :m3: :m3:
โอยยยยย ฟินเฟ่อรรรรรรรรรรรรรร :heaven :heaven
ในที่สุด กรีีดดดดดดด ในที่สุด อร๊ายยยยยยย ไม่ต้องลึกซึ้งระยะสุดท้ายก็ฟินค่ะงวดนี้ พูดเลยยยยยยยย
โอ๊ยตาย!! งานนี้อิตาพี่เสือได้ของขวัญชิ้นพิเศษสุดแสนประทับใจที่สุดในรอบปีที่เกิดมา
เขินค่ะ ฟินแทนหมอมะรุมเลย ไม่มีอะไรจะเขียน คิดออกแค่คำว่า "กรี๊ด" จริงๆค่ะคนเเต่ง
ขอโทษเลยนะคะงานนี้ แบบอัดอั้นมากอ่ะ แบบ...เฮ้อออ ในที่สุดก็....สักทีสินะ :-[ :impress2: :o8:
เสือเเม่งโคตรของโคตรใจเย็น หมอมะรุมสุดน่าฟัดน่าจับกดไปถึงตอนจบ แต่พี่แกก็อดทนเอาเเค่เบาะๆ :man1:
เพราะใส่ใจหมอมะรุมสินะ ฮึ่มมมมม ทำเอาคนอ่านละลายเลยจ้าาาาาาาาาา
วางใจไปเปลาะนึง ต่อให้อิลำยอง?!(เปรียบเปรยยยย เพราะพันธุ์เดียวกันนี่นะ)มันกลับมา พี่เสือก็ไม่เปลี่ยนใจไปเอาเเน่นอน
กลับไปก็โง่วววววววววววววววแล้ว (ดูผัวลำยองแต่ละคนสิ มีใครกลับไปเอามันมั่ง? o16)
รอดูยัยนั่นหน้าแหกกลับไปดีกว่า คงสนุกดีพิลึก คริคริคริ
เฝ้าติดตามพิเศษเลยจ้าาาาาาา เเรงกายเเรงใจจากเราก็เอาไปเลย ให้ไปเลยยยยยย
:กอด1: :L2:
ปล.อยากเห็นคู่ของปืนเเล้วว่าใช่คนที่คิดไว้รึเปล่า :-[
ปลล.อิโยเพื่อนชั่วกลับมาต้องมายุ่งกับหมอมะรุมของพี่เสือเเน่ๆ พี่เสือระวังไว้นะ
-
เลือดกำเดาพุ่ง พี่เสือน่ารักขึ้นจมเลย เชียร์คะเชียร์
ว่าแต่งานวันเกิดแต่ไม่เหนจะมีใครวนใจใครเลย คนหายไปตั้งหลายคนนี่ยังไม่มีคนสงสัยเลยหรอ โดยเฉพาะเจ้าของงาน อิอิอิ หายไปยาวขนาดนี้ถ้ามีคนขึ้นมาตามจะทำยังไงหละเนี่ย
รออ่านตอนต่อไป รอลุ้นแต่หมอมะรุมด้วยคน
-
มารอ :katai3:
-
มะรุมเค้าเป็นคนรู้ใจตัวเองง่ายดีนะ แถมยังเป็นคนพูดตรงๆด้วย :hao3:
รักกันก่อนแล้วค่อยทำอะไรๆกันก็ได้ แหม จะได้เป็นบทรักหวานๆ :-[
-
5555+ อะไรเนี่ย มาขนาดนี้แล้วยัง...
-
มาแสตนบายรอตอนต่อไป
มะไหร่จะมาน้อ คิดถึงหมอมะรุมกับพี่เสือ ><
-
ฟินนน~ หมอมะรุมนี่ซื่อดีนะ :m25:
-
ตอนแกะของขวัญนี่ลุ้นแทบตาย แอบคิดว่าจะต้องมีอะไรมาขัดนายเสืออีกแน่นอน แล้วพระพิรุณก็ไม่เป็นใจจนได้ :hao5:
สู้ๆ นะหมอมะรุม บอกชอบเขาแล้วก็เตรียมใจเสียเถอะ :hao7:
เมื่อไหร่นายเสือจะบอกชอบมะรุมบ้าง นี่แค่อ่านยังหลงรักหมอมะรุมขนาดนี้ นายเสือได้สัมผัสหมอมาหลายตอน ยังไม่รักหมออีกเหรอยะ :z6:
-
มาลงชื่อตามอ่านจากการแนะนำของ wanmai ค่ะ ^_^
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ กำลังอ่านตอนที่ 2 อยู่
เจอจุดสับสนของคนเขียนนิดนึง
พิกเล็ต เรียก อาณกร ว่า "อาออย"
แต่เวลาคนเขียนบรรยายใช้ น้า ตลอดเลย ซึ่งมันควรจะเป็น อา นะ ^^"
เราอ่านแล้วมึน สับสน เลยค่ะ 5555
--------------------------------------
อ่านจนถึงบทที่ 8 แล้วค่ะ
ชื่อของ พิกเล็ต คนเขียนหลุดมาเป็น พิกเร็ต เยอะเลยค่ะ
อันนี้แอบแปลกใจ ไม่น่าจะหลุดได้นะ ปกติคนแต่งนิยายจะค่อนข้างแม่นชื่อละครตัวเองกัน 55555
-------------------------------------
บทที่ 9 ชื่อเมียเก่าของเสือคือ ปาริน เห็นเสือเรียกว่า ริน แต่เพื่อนกะเทยเรียก แพรว เหรอคะ?? อันนี้แอบบงง
--------------------------------------
เย้ๆๆ อ่านทันตอนปัจจุบันแล้ว
เรื่องชื่อเมียเก่าเสือ เข้าใจละ ชื่อเล่นคือ แพรว แต่เสือเรียก ริน ซินะ ^^
ส่วนชื่อของ พิกเล็ต คนเขียนก็ยังพิมพ์เป็น พิกเร็ต มาจนถึงตอนปัจจุบันเลย
เห็นว่า มีโอกาสที่จะรวมเล่มเรื่องนี้ ก็อย่าลืมกลับไปแก้ที่ต้นฉบับนะคะ ^^
--------------------------------------
รออ่านตอนต่อไปค่ะ ^^
-
อย่านะ อย่าเพิ่งให้หมอมะรุมโดนตอนนี้เลยนะ เก็บไว้นานๆ หมั้นไส้อิพี่เสือ
-
o13
-
นายเสืออดต่อไป คริๆ
หมอมะรุมอย่ายอมง่ายๆนะ
-
เสือเอาคุณหมอมาคืนเค้าเดียวนี้นะ :angry2: คิดถึงจะแย่อยู่แล้ว :z3:
-
อย่าไปยอมเชียวน่าน้องมะรุม ไอ้เสือมันเจ้าเล่ห์
-
คืนนี้นายเสือจะมามั้ยน๊าาา
หรือไปลอยกระทงลืมคนทางนี้แล้ว 55555
-
ตอนที่ ๑๖…คนในอดีต
“ไม่ใช้หรอกน่า คนอย่างกูคำไหนคำนั้น”
วรทย์ไม่อยากจะเชื่อถือคนที่บอกว่าคำพูดของตัวเองเชื่อถือได้ เพราะที่ผ่านมาการกระทำของคนบ้ากามนี่มันไม่เคยตรงกับใจเลยสักครั้ง แม้แต่ไอ้ที่บอกว่าเกลียดแต่กลับทำกับเขาไม่ต่างจากคนรักกันซักนิด มีอย่างที่ไหนคนเกลียดกันจะมานอนเกยกันอยู่อย่างนี้ ทว่าคำท้วงนั้นถูกมือกร้านทำลายไปจนได้ นิ้วแข็งเกี่ยวเบาๆ ที่ยอดอกครั้งแล้วครั้งเล่า พอโดนเล่นงานหนักเข้าแข้งขาก็อ่อนปวกเปียก ถูกจับยกขึ้นพาดหัวไหล่โดยที่ยังไม่ทันได้รู้ตัวด้วยซ้ำ
ตากลมเหมือนลูกแก้วมองผู้ชายตัวโตที่อยู่เหนือร่างตัวเอง แต่ภาพไม่ชัดเจนนักใบหน้าหล่อเหลาคมสันพร่าเลือนเหมือนคนไม่ได้ใส่แว่น อย่าว่าแต่การมองเห็นเลยที่บกพร่อง อวัยวะอื่นๆ ด้วยก็เช่นกัน มันราวกับว่าคนที่ควบคุมเป็นนายเสือไม่ใช่เขาที่เป็นเจ้าของ เขาหายใจกระเส่าและร้อนแม้จะหวั่นใจกับวิธีที่จะสร้างความสุขของนายเสือแต่ก็อดตื่นเต้นไม่ได้ ตามธรรมชาติของมนุษย์มันยากรู้อยากลองด้วยกันทั้งนั้น
พศินยกสองขาเรียวขึ้นพาดที่หัวไหล่แข็งแกร่งของตัวเอง แล้วจับต้นขาขาวให้ชิดติดกันแต่ก็ยังพอมีช่องว่างเหลือให้บางสิ่งสอดเข้าไปได้ เขาหายใจแรงตามจังหวะหัวใจเมื่อจับไอ้เสือน้อยที่แข็งและร้อนจัดราวกับเหล็กแนบไฟสอดเข้าไประหว่างช่างขา ส่วนปลายแตะโดนกับลำกายของอีกคน แม้จะไม่ได้คับแคบเท่ากับช่องทางที่นิ้วเพิ่งไปบุกเบิกมาแต่ก็มากพอที่จะทำให้ความเสียวเสียดในช่องท้องได้รับการบำบัดลงไปได้บ้าง
“อา”
ชายหนุ่มครางเสียงแหบในคอ พอใจกับเนื้อนุ่มที่โคนขาจังหวะที่เคลื่อนไหวเข้าแล้วไปโดนสัดส่วนของอีกคนมันเร้าใจกว่าที่คิด เขาขยับสะโพกอยู่อย่างนั้นโดยมือประคองต้นขาไว้ไม่ให้มันแยกออก มันเป็นวิธีสร้างความสุขที่คิดได้กะทันหันโดยไม่ต้องอาศัยทฤษฎีใดๆ ทั้งสิ้น แถมยังไม่เคยใช้กับคู่นอนคนไหนมาก่อน เพราะผู้หญิงทุกคนยิ่งกว่าเต็มใจที่จะให้เขาเข้าไปในตัวของพวกหล่อน
แต่กับผู้ชายด้วยกันเขากลับใจอ่อน เพราะไอ้คนตัวเล็กมันดันบอกว่าคนไม่รักกันไม่ควรทำเรื่องอย่างว่า หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงไม่สนใจแค่โหมสะโพกใส่กระแทกๆ ก็จบเรื่อง จะชอบหรือจะเกลียดก็ช่างหัว บางทีคงเป็นเพราะเขาเองก็อยากทำกับมันในห้วงอารมณ์ที่ลึกซึ้งกว่านี้ ไม่ใช่ว่าเขาไม่ได้คิดอะไรกับมันไม่อย่างนั้นคงไม่ลงทุนไปเฝ้าหน้าโรงพยาบาลตั้งเป็นอาทิตย์ เพียงแต่เขามันพวกปากแข็งต้องให้อะไรมันอ่อนลงก่อนแล้วค่อยบอกอีกที
พศินเร่งสะโพกให้เร็วขึ้นจนทั้งต้นขาและของเขาร้อนจัด มะรุมฝักอ่อนตั้งแข็งขึ้นอีกรอบพร้อมกับเสียงครางที่แสนเพราะหู เขาจับขาขาวไว้แน่นโหมตัวใส่ในจังหวะหนักหน่วงจนคนใต้ร่างตัวคลอนใบหน้าเหยเกด้วยเสียวซ่านไม่ต่างกัน
“อื้อ นายเสือ ฉันจะ อ๊า เร็วอีกนิดซิ”
เสียงครางที่ปนเร่งเร้ายิ่งทำให้เขาได้ใจ วิธีนี้มันไม่ได้เจ็บแต่เพิ่มความหฤหรรษ์ให้กันและกัน เขาสนองความต้องการของอีกคน ขยับสะโพกจนมองไม่ทัน เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังยิ่งกว่าเสียงฝนข้างนอกเสียอีก ความกระสันวิ่งวนไปเส้นเลือดแล้วพุ่งไปสู่ที่จุดเดียว แล้วทุกอย่างก็แตกทะลาย เขาหลับตาแน่นปลดปล่อยทุกอย่างที่โคนของกายคนตัวเล็ก
“อา”
“อ๊ะ อ๊า อา”
หยาดน้ำร้อนขาวขุ่นพุ่งทะยานจากส่วนปลายตกลงที่หน้าท้องเนียน แต่ความรุนแรงของมันทำให้บางส่วนเปื้อนไปถึงแผ่นอกเนียน ไม่ต่างจากของอีกคนที่ตกเปรอะในบริเวณใกล้เคียงกัน พศินกระตุกตัวอีกสองสามครั้งมือจับหัวเข่าของวรทย์ไว้แน่น กระทั่งพายุอารมณ์สงบลงและลมหายใจค่อยๆ กลับมามันเป็นปกติแล้วจึงเปิดตาขึ้น แล้วทิ้งตัวลงบนร่างคนตัวเล็กที่ยังหอบหายใจเหมือนคนออกแรงเยอะ
เขาซุกหน้ากับซอกคอหอมๆ กดจมูกบนผิวเนียน ฟังเสียงหัวใจของมันกับของเขาที่เต้นแข่งกัน ก่อนจะผงกหัวขึ้นเล็กน้อยให้ริมฝีปากชิดกับหูเล็กๆ น่ากัด
“กูชอบมึงว่ะ”
………………………
ปืนเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่จู่ๆ ก็ปล่อยเอาฝนลงมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย แต่มันไม่ใช่เรื่องแปลกเพราะในเดือนนี้ของภาคใต้มันคือฤดูมรสุม เขามองหาชายคาของบ้านเคียงฟ้าเพื่อจะใช้เป็นที่บังฝน
“อะไรวะยังไม่ได้กินวุ้นเจ้าอร่อยเลย ฝนตกลงมาเฉยเลย” ดินบ่นอย่างหัวเสีย เพื่อนรักตัวหนารีบยกจานที่บรรจุอาหารที่ไม่อาจนับได้วิ่งหนีจากโต๊ะตัวยาวโดยมีกุหลาบเมียสุดที่รักหอบหิ้วของกินตามติดๆ
ร่างหนากำลังจะวิ่งตามคนอื่นๆ ไปบ้าง ทว่าหางตากลับเหลือบเห็นร่างเล็กที่เดินออกมาจากในตัวบ้าน ขณะที่คนอื่นวิ่งเข้าไป แต่ที่ทำให้เขาสะดุดใจจนลืมเม็ดฝนที่หยดลงใส่ร่างก็คือมือของอาณกรที่ยกขึ้นปัดแถวๆ แก้ม ชั่ววูบมันอดคิดไม่ได้ว่าอาณกรกำลังร้องไห้แม้จะเป็นแค่การสันนิษฐานใจเขาก็หวิวไหวด้วยความเป็นห่วงเสียแล้ว หนุ่มบ้านไร่เปลี่ยนใจไม่ไปหลบฝนเหมือนคนอื่นๆ แต่มุ่งหน้าไปหาร่างของคนที่ห่วงสุดหัวใจแทน
จังหวะการเดินเสียไปเล็กน้อย หนุ่มตัวเล็กเงยหน้าขึ้นจากพื้นหญ้าสีเขียวแต่ดวงตามันพร่าพรายเสียจนมองเห็นไม่ชัดว่าผู้ที่ยืนขวางตรงหน้าคือใคร แต่เขาไม่สนใจที่จะเพ่งมอง เบี่ยงปลายเท้าเล็กน้อยเพื่อให้พ้นทว่ายังไม่ทันได้ขยับไปไหนก็โดนลำกายใหญ่โตขวางไว้อีกจนต้องเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง
“คุณออยร้องไห้หรือครับ”
น้ำเสียงทุ้มคุ้นหูเอ่ยขึ้นฟังดูคล้ายกับจะเป็นห่วงทั้งที่ไม่จำเป็นสักนิด อาณกรส่ายหน้าปฏิเสธแต่น้ำตายังไม่หยุดไหล
หัวอกไอ้ยาจกมันปวดหนึบ ใครจะไปทนได้กันเมื่อคนที่ใจปฏิพัทธ์ต้องเสียน้ำตาแม้จะไม่รู้สาเหตุแต่เขาก็เจ็บหัวใจไม่ต่างกัน เสื้อเชิ้ตสีหวานเปียกน้ำฝนเป็นดวงและทำท่าจะซึมเป็นวงกว้างถ้าเขาไม่ดึงมืออีกฝ่ายให้ไปหลบฝนด้วยกันที่โรงจอดรถที่อยู่ใกล้มากที่สุด
ฝนลงเม็ดหนาขึ้นจนแทบจะมองอะไรไม่เห็น คนอื่นๆ คงหาที่หลบกันอยู่ไม่ไกลนัก บางส่วนอาจจะกลับไปบ้านเลยเพราะบ้านพักที่พศินสร้างให้คนในไร่มันไม่ห่างจากบ้านเคียงฟ้าเท่าไรนัก ปืนมองโต๊ะและของตกแต่งอื่นๆ ที่ตั้งสู้ฝนอย่างน่าสงสาร แต่ที่น่าเป็นห่วงมากที่สุดมันไม่ใช่สิ่งของไร้หัวใจพวกนั้นทว่าเป็นผู้ชายตัวเล็กๆ ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ เขาต่างหาก แต่ในความเป็นห่วงมันก็อดดีใจไม่ได้ที่มือเล็กๆ ไม่ได้ดึงหนีไปไหน
แม้คำถามที่ถามไปแล้วยังไม่ได้รับคำตอบแต่เขาก็ไม่เร่งเร้า รู้ว่าอาณกรคงไม่อยากเล่าให้ใครฟังขอแค่ได้อยู่ข้างๆ ในวันที่เสียใจก็พอใจแล้ว อย่างน้อยอาณกรคงรู้ว่าเขายังมีตัวตน
ไออุ่นจากเรือนกายใหญ่ซึมเผื่อแผ่มาจนพอจะคลายหนาวได้บ้าง แต่ถึงในกายจะอุ่นขึ้นทว่าในใจนั้นมันหนาวเหน็บและรวดร้าวจนเกินทน ภาพของคนที่มอบหัวใจให้กำลังกอดจูบอยู่กับคนอื่นมันยิ่งบาดลึกยิ่งกว่าโดนมีดปลายแหลมกรีดแทงเสียอีก พศินกับวรทย์ไม่รู้หรอกว่าขณะทั้งคู่กำลังพลอดรักกันจะตกอยู่ในสายตาของเขาด้วย เขาทนมองอยู่จนกระทั่งพศินช้อนร่างของนายแพทย์หนุ่มหายไปทางหลังบ้านจังหวะเดียวกับที่ฝนตกลงมาพอดี เขาที่หัวใจปวดร้าวไปหมดไม่อาจบังคับให้เท้าหันกลับเข้าไปในบ้านได้มันก้าวไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย ไม่รู้ตัวด้วนซ้ำว่าจะเดินไปทางไหน ไม่รู้สึกถึงไอเย็นจากน้ำฝนด้วยซ้ำแม้แต่ตอนนี้เขาก็ยังไม่แน่ใจว่าเขายังมีสติดีอยู่หรือเปล่า
‘พี่เสือชอบหมอมะรุม’
คำพูดของดินไม่ได้ผิดเพี้ยนไปจากที่เห็นเลยแม้แต่น้อย ถ้าหากไม่รักกันสองคนนั่นจะกอดจูบกันดูดดื่มขนาดนั้นได้อย่างไร แม้อีกเสียงในหัวจะโต้แย้งว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้มันไร้สาเหตุที่จะทำให้คนสองคนที่ตั้งแง่ใส่กันตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นหน้าจะมารักกันได้ เพราะขนาดเขาที่อยู่ด้วยกันมาตั้งนานพศินยังไม่เคยเปลี่ยนความคิดจากน้องชายไปเป็นอย่างอื่นเลย แต่อะไรก็เกิดขึ้นได้เสมอความชังก็ด้วยเช่นกันมันอาจจะเปลี่ยนเป็นได้โดยที่แม้แต่เจ้าตัวยังไม่รู้
น้ำตาไหลลงอาบแก้มทิ้งรอยอุ่นๆ เอาไว้แล้วตกลงที่อกเสื้อ เขาใช้หลังมือป้ายจนเหนื่อยแต่มันก็ยังไม่หยุดไหล อยากจะใช้ทั้งสองมือช่วยกันแต่มือข้างซ้ายมันอบอุ่นอยู่ในอุ้งมือของคนที่เขายังไม่แน่ใจว่าเป็นใคร รู้แต่มันคอยกระชับอยู่เป็นระยะๆ ราวกับจะเตือนให้รู้ว่าเขาไม่ได้อยู่ตามลำพังในยามที่หัวใจร้าวรานหนักเช่นนี้…
………………………..
“ฝนบ้า! ตกลงมาได้เสื้อเพิ่งจะแห้ง”
เสื้อที่หอมกรุ่นด้วยน้ำยาปรับผ้านุ่มเกือบจะเปียกอีกรอบเพราะฝนที่ตกลงมาอย่างจงใจแกล้งกัน ดีที่เขาหลบมาในโรงเก็บรถได้ทันไม่อย่างนั้นคงได้ใส่เสื้อเมี่ยงจริงๆ งานเลี้ยงวันเกิดกร่อยไปโดยปริยายเพลงลูกทุ่งร่วมสมัยถูกกลบด้วยเสียงเม็ดฝนกระทบหลังคา กลิ่นดินกลิ่นหญ้าเจือกลิ่นฝนเกือบชวนให้หงุดหงิดเพราะเขาไม่ถูกกับฤดูฝนเท่าไรนัก มันมักจะนำพาความหดหู่มาให้เสมอ ร่างสูงขยับเข้าไปใกล้รถไถสีน้ำเงินจางๆ คันใหญ่ เพราะฝนกระเซนเข้ามาใกล้จากลมที่พัดโหม เขาหันมองหาเพื่อนร่วมชะตากรรมที่น่าจะกระจายอยู่ตามจุดต่างๆ ที่มีหลังคา บางส่วนหลบเข้าไปในบ้านเคียงฟ้า อีกส่วนก็น่ากลับไปบ้านของตัวเองและตัวเขาที่หลงเข้ามาในโรงจอดรถโดยที่วิ่งกลับเข้าไปในบ้านที่แสนอุ่นไม่ทัน คิมหันต์ห่อตัวใช้มือกอดอกตัวเองเอาไว้เพื่อให้ไออุ่น พลางด่าพยากรณ์อากาศที่ไม่ยอมแจ้งเตือนล่วงหน้าว่าจะมีฝนตกหนักเช่นนี้ ชายหนุ่มขยับเข้าไปด้านในเรื่อยๆ เพราะลมพัดแรงขึ้น เขาใช้เจ้ารถไถคันใหญ่ช่วยบังไว้อีกแรง แล้วตอนที่ยื่นหน้าสำรวจความใหญ่โตของมันนั่นเองก็เห็นว่านอกจากจะมีมเขาผลัดหลงเข้ามาอยู่ในนี้แล้วยังมีผู้ชายอีกสองคนอยู่ด้วย
หนึ่งในนั้นคือคนที่เพิ่งจะทำเสื้อเขาเปรอะจนต้องเอาไปซักรีดให้ และอีกคนคือผู้ชายตัวใหญ่ที่คุ้นตาชอบกลแต่นึกชื่อไม่ออก คิมหันต์ไม่รอให้ความสงสัยครอบงำนานเขาเดินไปสมทบทันทีโดยไม่ทันสังเกตลักษณะอาการของทั้งคู่
“เจอกันอีกแล้วนะครับ”
ปืนมองผู้มาใหม่ที่แทรกกายเข้ามาเบียดกับอาณกรอย่างไร้มารยาท อีกฝ่ายมองกลับมายิ้มๆ แต่ไม่ได้ถอยห่างยังใช้ใช้ต้นแขนเบียดแขนของคนที่สูงน้อยกว่า คล้ายกับจะแกล้งกัน
“โชคไม่ดีเลย งานยังไม่ทันเริ่มฝนก็เทลงมาเสียแล้ว”
คิมหันต์เอ่ยขึ้นตามองฝนที่ลงเม็ดหนาสลับกับคู่แข่งตัวเล็กที่ทิ้งวลีเด็ดแล้วเดินเขามาหน้าตาเฉย คำพูดลอยลมที่ไม่ได้เจาะจงว่าจะพูดกับใครเลยไม่ได้รับคำตอบรับ เขาหันไปยิ้มให้กับผู้ชายอีกคนที่ได้แต่คุ้นหน้าแต่ไม่รู้จักอีกที ทว่าอีกฝ่ายกลับมองเขาด้วยสายตาเย็นชา คิมหันต์ยักไหล่ด้วยความเคยชินแต่แล้วก็ต้องสะดุดกับใบหน้าที่เปียกชื้นและดวงตาที่แดงจัดอย่างผิดปกติ มันเหมือนกับคนที่เพิ่งจะร้องไห้ไม่มีผิด
บรรยากาศที่แย่อยู่แล้วกลับยิ่งเลวร้ายลงไปอีก นี่แหล่ะที่เขาเกลียดฤดูฝนมันเหงา เศร้าและหดหู่ อย่างไม่มีสาเหตุ ความสงสัยเรื่องร่องรอยการร้องไห้มีเต็มอดแต่กลับไม่กล้าเอ่ยปากถาม แต่ขณะเดียวกันก็อดเป็นห่วงไม่ได้เพราะพอจะดูออกว่าคนอย่างอาณกรไม่ใช่พวกเจ้าน้ำตา เรื่องมันคงใหญ่มากจนเกินกว่าเจ้าตัวจะทำเป็นเข้มแข็งได้อีก เขาถือวิสาสะดึงมือข้างที่อยู่ติดกันมากุมไว้เงียบๆ อย่างไม่มีเหตุผล ปลายนิ้วเย็นเยียบอยู่ในฝ่ามือ โดยไม่รู้ว่ามืออีกข้างของอาณกรก็ถูกกระทำไม่ต่างกัน…
………………………..
ประตูห้องถูกเปิดเข้ามาโดยไม่มีการขออนุญาต ร่างเล็กวิ่งอย่างกระตือรือร้นมายังเตียงนอนของบิดาแต่แล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อบนเตียงไม่ได้มีแค่พ่อเสือแค่คนเดียวเท่านั้น ศีรษะกลมเอียงน้อยๆ พยายามเพ่งมองไรผมที่โผล่มาจากขอบผ้าห่ม
“พ่อจ๋า พ่อ! ดูซิหนูเก็บอะไรได้”
เจ้าของห้องเปิดตาขึ้นอย่างเกียจคร้าน เสียดายฝันหวานๆ ที่อันตรธานหายไป เพราะเสียงใสๆ ของไอ้ลูกชายจอมป่วน พศินยันกายขึ้นขยี้ตาเพราะยังไม่ตื่นดีแต่กระนั้นก็มีสติพอจะรู้ว่าเจ้าตัวแสบมาอยู่ที่หน้าเตียง
“ว่าไงลูก”
พอพ่อเสือลุกขึ้นผ้าห่มก็เคลื่อนหลุดไปด้วยมันไปกองอยู่ที่เอวพร้อมกันนั้นก็เปิดเผยใบหน้าของบุคคลที่อยากเห็น
“หวา พี่มะรุม!”
เจ้าของชื่อสะดุ้งตื่นทันที ตากลมเบิกกว้าง ผมยุ่งยิ่งกว่ารังนก แถมเนื้อตัวที่เปล่าเปลือยยังมีรอยจ้ำแดงๆ คล้ายโดนยุงกัดอีกด้วย
“พะ พิกเล็ต!” ความง่วงปลิวหายไปทันที ร่างเล็กทะลึ่งพรวดโดยไม่ทันระวังตัวผ้าห่มที่ห่อหุ้มร่างไว้ร่วงมากองที่หน้าตัก
“พี่มะรุมโป๊!”
วรทย์สะดุ้งอีกรอบก้มมองดูสภาพที่พิกเล็ตบอก มือเรียวคว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมทันที พยายามตั้งสติแล้วไตร่ตรองว่าส่วนล่างมันไร้อาภรณ์เหมือนส่วนบนหรือไม่ แล้วก็ต้องใจหายเมื่อรับรู้ว่านอกจากผ้าห่มผืนนี้ก็ไม่ได้อะไรห่อหุ้มร่างกายอีก คุณหมอหนุ่มหายใจสะท้านกับฝ่ามือสากที่ลูบไล้ต้นขาอย่างถือสิทธิ์
“ลูกดูอยู่!” เจ้าของเรียวขาขาวหันไปกระซิบตาเขียวหดขาให้พ้นจากการรุกราน
แต่แทนที่จะฟังกัน เอวบางกับโดนรวบจากด้านหลัง ศีรษะใหญ่วางที่หัวไหล่มนแถมท้ายด้วยการกดจมูกที่แก้มนวลสดเปล่งอีกครั้ง
“ไหนบอกว่าพ่อเจออะไร ขอพ่อดูหน่อยซิ”
พิกเล็ตเลิกสนใจความสนิทสนมชิดแนบเนื้อของผู้ใหญ่ รีบชูถุงกระดาษที่เจอเมื่อวานตอนวิ่งหลบฝนอวดให้บิดาและพี่ชายดู
“นี่ฮะ หนูเจอมันเมื่อคืน”
“เอามาให้พ่อดูหน่อยซิ เผื่อจะเป็นของขวัญของพ่อ” พศินกวักมือเรียกบุตรชายตัวน้อย
เด็กชายกระโจนทีเดียวถึงเตียงแทบจะเกยตักพี่ชายสุดน่ารัก ความตื่นเต้นเต็มอยู่บนใบหน้ามองมือใหญ่ๆ ของพ่อเสือดึงเอากล่องจากถุงกระดาษอย่างใจจดใจจ่อ
พศินเปิดกล่องสีน้ำตาลเข้มที่ไม่ได้ผูกโบว์หรือตกแต่งอะไรเป็นพิเศษก่อน ในนั้นมีเสื้อเชิ้ตสีเทาที่ตียี่ห้อดังในคอเสื้อ ริมฝีปากสีเข้มกระตุกที่มุมปาก
“มึงเลือกให้กูหรือ”
(มีต่อ)
-
“เปล่า” คนในอ้อมแขนสวนทันควัน พยายามปั้นยิ้มให้เด็กชายที่จ้องมองเสื้อในมือของบิดาตาแป๋ว “หมอคีย์เป็นคนเลือก”
เสื้อยี่ห้อดังถูกโยนทิ้งอย่างไม่ไยดี มือแกร่งหมายจะคว้าไปที่ถุงอีกอันทว่ากลับโดนอีกมือรั้งไว้
“มีอะไร?” ชายหนุ่มถามเสียงเข้ม อีกฝ่ายทำแค่สั่นหัวเบาๆ แต่พอเขาจะเอื้อมไปหยิบถุงนั่นอีกรอบเจ้าตัวก็ผวาตามอีก “อะไรของมึงวะ”
“ปะ เปล่า” วรทย์หันไปปฏิเสธ
“อยากให้กูสนใจมึงหรือไง” พศินกระซิบชิดใบหูเล็กที่กำลังแดงขึ้นเรื่อยๆ พลางกระชับมือที่เอวบาง นึกขอบคุณผ้าห่มที่ยังช่วยป้องกันสายตาของลูกชายไว้อีกชั้นไม่อย่างนั้นพิกเล็ตคงได้ดูบทเลิฟซีนกันแต่เช้า
“ว้าว! นี่มันครอบครัวของพูห์นี่นา มีพิกเล็ต ทิกเกอร์แล้วก็อียอร์ด้วย”
วรทย์ยกมือกุมขมับห้ามพ่อแต่ลืมกันลูก ในที่สุดของขวัญที่เขาไม่อยากให้นายเสือเห็นมากที่สุดก็ถูกเปิดเผยขึ้นจนได้ แถมไม่ใช่แค่พิกเล็ตเท่านั้นที่ให้ความสนใจเจ้าลูกบอลแก้วมากกว่าเสื้อราคาหลายพันบาท มือใหญ่เอื้อมผ่านไหล่เขาไปปลายนิ้วกระดิกเล็กน้อยขอสิ่งที่อยู่ในมือของลูกชายมาเชยชมบ้าง
“น่ารักไหมพ่อ หนูว่ามันน่ารักมากเลย”
พิกเล็ตบอกตาวาวมองตามของขวัญที่ไม่ได้ห่อมาแต่มันน่ารักถูกใจมากที่สุด จนนึกอิจฉาพ่อเสือที่ได้เจ้าลูกบอลนี้เป็นของขวัญวันเกิด
วรทย์สังเกตเห็นประกายแวววาวในดวงตาใสของเด็กชาย คุณหมอร่างเล็กเอี้ยวตัวแย่งเอาของขวัญจากในมือของไอ้เสือบ้ากามแล้วส่งให้พิกเล็ต
“พี่ซื้อมาให้พิกเล็ต”
“จริงหรือฮะ”
“จริงซิ” พี่ชายของพิกเล็ตยิ้มกว้าง “ของขวัญของพ่อเสือเป็นเสื้อส่วนของพิกเล็ตก็เป็นอันนี้”
“แต่วันนี้ไม่ใช่วันเกิดหนูนะ” เด็กชายแย้ง แม้จะอยากได้แค่ไหนแต่เพราะคิดว่าไม่ใช่วันเกิดของตัวเองเลยไม่มีสิทธิ์จะได้รับของขวัญ
“ไม่ใช่วันเกิดก็ให้ของขวัญก็ได้ครับ พี่อยากให้พิกเล็ตจะวันไหนก็ไม่เห็นต้องสนใจเลย”
พิกเล็ตยิ้มกวางอวดฟันขาว “เหมือนที่อาออยเลี้ยงไอติมพิกเล็ตใช่ไหมฮะ”
“ใช่ครับ เหมือนกันเลย”
“มึงให้คนอื่นเลือกของขวัญให้กู แล้วมึงก็ซื้อไอ้นั่นให้ลูกกูหรือ?”
วรทย์เอียงหน้ามองคนที่ยังไม่ยอมปล่อยมือจากเอว ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่ามันฟังคล้ายกับว่าพศินกำลังน้อยใจหรือไม่ก็ตัดพ้อเขาอยู่
“ถ้าพ่อเสืออยากได้หนูไม่เอาก็ได้” พิกเล็ตผู้เสียสละบอกแต่หน้าหงอยลงทันใจ ร้อนถึงผู้ใหญ่ที่ต้องรีบไกล่เกลี่ย
“พ่อไม่อยากได้หรอกครับ พ่ออยากได้ของขวัญจากพิกเล็ตมากกว่า”
เจ้าตัวดีกลับมาหน้าบานอีกครั้งได้อย่างรวดเร็วราวกับกดสวิตช์ได้ พิกเล็ตกระโดดลงจากเตียงแล้ววิ่งหายไป วรทย์อาศัยจังหวะที่สันนิษฐานว่าพิกเล็ตคงไปเอาของขวัญวันเกิดมาให้พ่อ รีบแกะมือยุ่มย่ามยิ่งกว่าหนวดปลาหมึกไม่รู้ว่าเพราะความร่วมมือหรือเรี่ยวแรงที่มีมากกว่าปกติของตัวเองเขาเลยเป็นอิสระอย่างง่ายดาย ลนลานถอยห่างจากร่างบึกบึนกำยำหน้าร้อนวูบวาบเมื่อดันเผลอเหลือบไปเห็นมัดกล้ามสีแทนของไอ้คนกลัดมันเข้าให้ ใช้ผ้าห่มมันสะโพกมองหาเสื้อผ้าที่กองเกะกะอยู่แถวข้างเตียง แม้จะเดินลำบากและเกือบจะล้มหน้าทิ่มหลายครั้งแต่สุดท้ายเขาก็คว้าเสื้อผ้าของตัวเองแล้วหนีเข้าไปในห้องน้ำได้สำเร็จ
พศินมองคนขี้อายที่ผลุบหายไปในห้องน้ำ ชายหนุ่มกดยิ้มลึกที่มุมปากทั้งขำทั้งเอ็นดู มันทำตัวเหมือนเป็นผู้หญิงเพิ่งเสียตัวเป็นครั้งแรก ทำเป็นอายทั้งที่มันเป็นผู้หญิงมิหนำซ้ำเขายังไม่ได้มันเป็นเมียเสียหน่อย แค่เกือบๆ ไปเท่านั้น ถ้าไม่ติดว่ามันทำหน้าน่าสงสารป่านนี้เขาคงพาไอ้เสือน้อยไปสวรรค์แล้ว พศินถอนหายในเบาๆ สงสัยเขาคงจะโดนน้ำเมาเล่นงานนานไปหน่อยถึงได้บ้าถึงเพียงนี้ ไม่ใช่แค่อยากจะได้ผู้ชายเป็นเมียเขายังใจเย็นไม่ทำให้มันเป็นของเขา มันผิดวิสัยนายพศินแห่งไร่เคียงฟ้า
ประตูห้องและประตูห้องน้ำถูกเปิดขึ้นพร้อมกัน ดวงตาคมมองไปที่ประตูห้องก่อนเจ้าพิกเล็ตถือบางอย่างมาด้วย มองจากระยะหลายเมตรเขาไม่อาจเดาได้ว่ามันคืออะไร จนกระทั่งเจ้าตัวเล็กมาหยุดหน้าเตียงแล้ววางสิ่งนั้นลงตรงหน้าก่อนที่เจ้าตัวอธิบายให้ฟัง
“หนูปั้นเองจ้ะ นี่ครอบครัวของเรา”
คิ้วหนาของผู้เป็นพ่อเลิกขึ้นเล็กน้อยไม่ต่างจากอีกคนที่เดินมาสมทบ “แล้วใครเป็นใครกันบ้างล่ะ”
พิกเล็ตยิ้มแป้นกับสิ่งประดิษฐ์ที่ลงทุนทำเองกับมือที่โรงเรียนโดยมีครูอุ้มช่วยอีกแรง นิ้วน้อยชี้ไปที่ตุ๊กตาผู้ชายสีน้ำตาลใส่เสื้อสีแดงแปร๊ด “นี่พ่อเสือจ้ะ” แล้วจากนั้นไปที่ตุ๊กตาอีกตัวที่ถูกปั้นด้วยดินน้ำมันสีเหลือง “นี่อาออย กิ่งแก้ว อาภูมิ แล้วก็..” พิกเล็ตยื่นนิ้วเล็กๆ ไปที่ตุ๊กตาอีกตัวปั้นด้วยสีเหลืองแต่ใส่เสื้อสีขาวที่ยาวกว่าตัวอื่นๆ “พี่มะรุมครับ”
“พี่หรือ?” วรทย์จิ้วนิ้วที่อกตัวเอง นึกแปลกใจที่จู่ๆ ก็ไปอยู่ในพื้นบนกระดานแผ่นสีเหลี่ยมที่เด็กชายวัยห้าขวบจิตนาการว่าเป็นครอบครัว เจ้าตัวเล็กพยักหน้าหงึกหงัก
“หนูอยากให้พี่มะรุมมาอยู่กับเรา เวลาพ่อป่วยจะไม่ได้ต้องไปที่โรงพยาบาลไม่ต้องโทรตามตายุต หนูจะไม่ได้ต้องนอนคนเดียวอีก”
ตายุตของพิกเล็ตคงหมายถึงหมอปยุตผู้อำนวยการโรงพยาบาลอโนทัยนั่นเอง พศินยอมรับว่าตัวเองจิตนการไม่ล้ำลึกเท่าบุตรชายแม้ว่าฝีมือของพิกเล็ตไม่ได้จัดอยู่ในขึ้นที่เรียกว่าดีมาก ตุ๊กตาบางตัวทั้งใบหน้าละรูปร่างผิดสัดส่วนแต่มันกลับมองแล้วรู้สึกถึงความตั้งใจของคนทำ โดยเฉพาะมันมาจากเด็กวัยเพียงห้าขวบเท่านั้น น้ำตาของผู้เป็นพ่อคลอที่หน่วยตาไม่ใช่แค่ครอบครัวดินน้ำมันเท่านั้นแต่เขาสะเทือนใจเหลือเกินกับเหตุผลที่พิกเล็ตอยากให้วรทย์มาเป็นครอบครัวเดียวกัน เขาเกลียดตัวนักที่ทำตัวย่ำแย่โดยไม่คิดถึงลูกชายที่ต้องนอนคนเดียวทั้งที่ยังเด็กเหลือเกิน
ร่างสูงเอื้อมมือไปดึงร่างลูกชายเข้ากอด ของขวัญชิ้นไหนๆ ก็ไม่สำคัญเท่ากับการที่ได้มีลูกชายที่น่ารักอย่างนี้ น้ำตาลูกผู้ชายไหลรินด้วยสำนึกผิด
“พ่อชอบมันมากเลย ขอบใจนะพิกเล็ต”
วรทย์กระพริบตารัวๆ เพื่อไล่น้ำตาที่ทำท่าจะไหลตาม เขาเข้าใจความรู้สึกของพศินดี พิกเล็ตน่ารักเหลือเกินไม่ใช่แค่หน้าตาแต่ยังรวมไปถึงความคิดด้วย น่าอิจฉาพศินที่มีลูกชายสมบูรณ์มากคนหนึ่ง…
………………………..
“ตื่นเช้าเหมือนกันนะครับคุณหมอ”
คิมหันต์เบือนหน้าจากท้องฟ้าที่ตะวันกำลังทอแสง ไปยังผู้ทักทาย ปืนเดินสาวเท้าเอื่อยๆ เข้ามาใกล้แถมเปิดปากหาวอย่างไม่เกรงใจกัน
“ความเคยชินน่ะ ว่าแต่นายเถอะมาทำอะไรที่บ้านนี้แต่เช้า”
“ผมทำงานที่นี่ ผมก็ต้องมาคอยรับคำสั่งจากเจ้านายว่าวันนี้ต้องทำอะไร คุณหมอต่างหากทำไมถึงยังไม่ยอมกลับไปทำงานเสียทีเดี๋ยวถ้ามีคนไข้เกิดเป็นอะไรไปขึ้นมาคุณหมอจะซวยเอานะครับ”
“ไม่ต้องห่วงไปหรอกครับ ถ้าคุณออยตามหาหมอมะรุมเจอผมก็กลับแล้ว” คุณหมอหนุ่มกล่าวราบเรียบ ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าว่านายปืนดูเหมือนจะไม่ค่อยชอบหน้าเขาเท่าไร
ปืนยักไหล่คล้ายกับจะล้อเลียนท่าทางของอีกฝ่ายที่ชอบทำ ตอนแรกที่เจอหน้ากันเขาไม่รู้สึกอะไรเลยกับไอ้หมอนี่ ทว่าตั้งแต่เมื่อคืนนี้ความคิดเขาก็เปลี่ยนไปไอ้หมอหน้ามึนคนนี้จู่ๆ ก็โผล่เข้ามาเท่านั้นไม่พอมันยังจับมืออาณกรเหมือนกับเขาอีกด้วย ยืนรอฝนซาอยู่ด้วยกันตั้งนานสองนานพออาณกรคลายจากความเศร้าที่ยังหาสาเหตุไม่ได้ต่างฝ่ายเพิ่งรู้ว่ากำลังกุมกระชับมือผู้ชายคนเดียวกัน เขาไม่ได้ผละมือในทันทีเช่นเดียวกับอีกฝ่ายที่ยังทำหน้าหนากุมมืออาณกรไว้อย่างนั้น กระทั่งเป็นคนกลางที่ดึงมือตัวเองให้หลุดจากการเกาะกุมเสียเอง มองหน้าเขาสลับกับไอ้หมอนี่จากนั้นก็ก้มหน้าคล้ายกับกำลังตั้งสติหรือคิดอะไรบางอย่างนานชั่วอึดใจก็เงยหน้าขึ้น เอ่ยปากบอกให้เขากลับไปพักได้แล้วเพราะฝนมันซาเม็ดจนน่าจะเดินฝ่าไปได้ เขาอยากจะขัดคำสั่งแต่เพราะคนที่บอกคืออาณกรจึงปฏิเสธไม่ลงจึงจำใจต้องกลับไปนอนก่ายหน้าผากที่บ้านน้อยคอยรัก
ส่วนไอ้คุณหมอคีย์หรือคิมหันต์ที่คราแรกคิดว่ามันคงขับรถฝ่าฝนกลับบ้านแต่พอมาเจอมันตอนหกโมงเช้าก็ตระหนักว่าอาณกรคงทำหน้าที่เจ้าบ้านที่ดีเปิดห้องให้มันพัก บางครั้งความใจดีของอาณกรก็มากเกินไป เขาคันปากยิกๆ อยากจะถามเหลือเกินว่าเมื่อคืนนอนที่ห้องไหนถึงจะรู้ดีว่าอาณกรคนไม่ใจกล้าบ้าบิ่นถึงกับชวนคนที่ไม่สนิทนอนห้องเดียว แต่ไอ้ที่มันถือดีมาจับมืออาณกรไว้เหมือนกับเขาทำให้อดคิดไม่ได้ว่าอีกฝ่ายอาจจะคิดเกินเลยมากกว่าแค่คนรู้จักก็เป็นได้
“เมื่อคืน...หลับสบายดีไหม”
คิ้วหนายาวยกสูงด้วยความแปลกใจ “ก็ดี เตียงนุ่มดีแต่เล็กไปหน่อย”
หนุ่มบ้านไร่ใจหายวาบ คำพูดของไอ้หมอหน้าขาวนี่มันคล้ายจะบอกกว่าเพราะต้องนอนเบียดพื้นที่บนเตียงเลยมีน้อยเกินใจ หัวใจเต้นเร็วคิดไปสารพัดหึงหวงอย่างที่ไม่สมควรจะเป็นขณะที่หน้าร้อนวูบวาบด้วยแรงอารมณ์อีกฝ่ายก็พูดต่อ
“สงสัยพอพิกเล็ตสิบขวบก็ต้องเปลี่ยนใหม่”
พิกเล็ต? คราวนี้เป็นคิ้วดำๆ ของหนุ่มบ้านไร่ขมวดเข้าหากันแทน “คุณนอนห้องพิกเล็ตหรือ”
“ก็ใช่น่ะซิ คุณออยของนาย แล้วก็ยกห้องพิกเล็ตให้ฉันแล้ว ปวดขาปวดคอไปหมด”
เขาไม่แปลกใจหรอกถ้าหากไอ้คุณหมอหน้าขาวนี่จะปวดเมื่อยหลังจากตื่นนอน เด็กแค่ห้าขวบจะนอนเตียงขนาดคิงไซส์ได้อย่างไร อย่างดีก็ยาวแค่สามฟุต หัวค่อยคลายความร้อนจากหึงหวงเป็นขำแทน ปืนอมยิ้มโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก
“โชคดีนะครับคุณหมอ ผมขอตัวก่อน”
คิมหันต์มองตามเจ้าของร่างหนากำยำอย่างคนใช้กำลังไป เมื่อครู่นี้ก่อนที่จะเดินจากไปถ้าเขาตาไม่ฝาดไปดูเหมือนว่านายปืนจะอมยิ้มอยู่ คุณหมอหนุ่มสั่นหัวเบาๆ หมู่นี้แต่ละคนที่พบเจออารมณ์แปรปรวนง่ายจริงๆ ประเดี๋ยวหงุดหงิดประเดี๋ยวก็ยิ้มขึ้นมาเสียเฉยๆ เขาหมุนคอเบาๆ ไล่อาการเมื่อยขบ เขาซึ้งใจในน้ำใจของอาณกรที่อุตส่าห์ให้นอนในห้องของพิกเล็ตระหว่างที่ตามหาตัววรทย์ที่จู่ๆ ก็หายตัวไป เขาโทรตามตั้งหลายครั้งแต่ก็ไม่มีใครรับสายจนในที่สุดก็ติดต่อไม่ได้คิดว่าแบตโทรศัพท์คงหมด แต่ไม่คิดว่าวรทย์จะหนีกลับไปก่อนเพราะมารถคันเดียวกับเขาคงไม่อุตริให้ใครไปส่ง
ร่างสูงบิดตัวเอี้ยวไปมาขณะนั้นเองสายตาก็ปะทะกับรถยนต์คันใหญ่ที่แล่นเข้ามา ชายหนุ่มยืนนิ่งมองด้วยความสงสัยว่าใครกันมาเยือนไร่เคียงฟ้าแต่อรุณ ไม่กี่นาทีรถสีดำเงาปลาบก็จอดแทบจะเทียบเท้าถ้าเขาไม่ถอยหลังมันคงได้ทับหลังเท้าเขาจริงๆ แน่ ทันทีที่เครื่องยนต์ดับสนิทประตูรถก็เปิดออกแล้วร่างอรชรของคนที่เขาแสนคุ้นตาราวกับเคยเห็นที่ไหนก็นวยนาดลงมา
ตาคมมองเรือนร่างสมส่วนที่อยู่ในชุดเดรสสีสดทันสมัยยาวแค่หัวเข่า เธอสวมรองเท้าส้นสูงสีขาวและแว่นกันแดด มือเรียวขาวดึงแว่นที่สวมติดมาออกใช้สายตามองกลับมาด้วยความสงสัยไม่ต่างกัน
“คุณเป็นใคร”
“แล้วคุณล่ะเป็นใคร” คิมหันต์ถามกลับ แน่ใจว่าไม่เคยรู้จักผู้หญิงคนนี้มาก่อนแต่ทำไมใบหน้าของเธอถึงได้คุ้นตาเขาเหลือเกิน
“ฉันปาริน เมียพี่เสือหายสงสัยหรือยัง”
…………………………
ประตูไม้สักตรงหน้ากลายเป็นสิ่งที่เขานึกกลัวมากที่สุด เขาไม่อาจเลิกจินตนาการได้เลยว่าหลังบานประตูจะมีใครอยู่บ้างนอกจากเจ้าของห้อง หัวใจเต้นด้วยความเจ็บปวด ภาพที่เห็นเมื่อคืนยังไม่หายไปไหนแม้จะบอกตัวเองเป็นร้อยรอบแล้วว่าไม่มีสิทธิ์แต่ไม่ว่าจะอย่างไรเขาก็อดคิดไม่ได้อยู่ดี เมื่อคืนนี้เขาลองตามหาพศินดูเผื่อว่าไอ้ที่เห็นมันอาจจะยุติตั้งแต่ตอนที่เขาเดินหนีมาแล้วก็ได้ แต่แล้วการที่ทั้งพศินและวรทย์หายตัวไปด้วยกันมันจึงตอกย้ำว่าสิ่งที่คิดเผื่อมันไม่ใช่ความจริง
อาณกรสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่รวบรวมกำลังใจที่แทบจะไม่มีของตัวเองยกมือเคาะประตูไม้เนื้อหนา แต่เพียงแค่ครั้งแรกประตูก็เปิดออกพร้อมกับร่างของคนที่เขาคิดไม่ถึง
“พิตเล็ต!”
“อาออยดูนี่ซิ พี่มะรุมซื้อของขวัญให้หนูด้วย”
หูเขาแทบไม่ได้ยินประโยคที่หลานชายพูดเลย ตามองเลยร่างน้อยไปยังผู้ใหญ่สองคนที่อยู่ห่างออกไปไม่มากนัก วรทย์อยู่ในชุดเมื่อคืนแต่ยับย่นจนน่าสงสัยส่วนพี่ชายไม่แท้ของเขามีแค่กางเกงขาก๊วยสีดำด่างๆ ยาวแค่หน้าแข้งเกาะติดสะโพกสอบไว้เท่านั้น แม้จะไม่ได้อยู่สภาพที่ล่อแหลมแต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าที่หายไปด้วยกันจะไปสานต่อในสิ่งที่เขาเห็นมากน้อยแค่ไหน ขอบตาของเขาร้อนผ่าวลำคอตีบตันไม่มีแม้แต่เสียงที่จะตอบโตกับหลานชาย
พิกเล็ตเงยหน้ามองคุณอาที่ไม่ได้แสดงความตื่นเต้นยินดีกับตัวเองทั้งที่ของขวัญที่ได้รับมันน่ารักขนาดนี้ มือน้อยยื่นกระตุกชายเสื้อผู้เป็นอาเบาๆ ต้องออกแรงนิดหน่อยกว่าที่อาออยจะหันมาสนใจกัน
“อาออยพี่มะรุมซื้อครอบครัวพูห์ให้หนู น่ารักไหม”
(มีต่อ)
-
ผู้เป็นอาสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อชายเสื้อโดนดึง อาณกรฝืนยิ้มให้หลายชายทำทีเป็นสนใจเจ้าลูกบอลแก้วที่มีครอบครัวของเจ้าหมีตัวอ้วนสีเหลืออยู่ในนั้นทั้งที่หัวใจนั้นหล่นไปที่อยู่ที่ปลายเท้าแล้วเรียบร้อย
“นะ น่ารักครับ”
“นี่ๆ อันนี้พิกเล็ต อันนี้พ่อเสือ อันนี้อาออยแล้วก็อันนี้พี่มะรุม” นิ้วป้อมๆ ชี้ไปที่เจ้าตุ๊กตาหมูสีชมพู เสือสีส้ม ลาสีฟ้าและหมีตัวเหลืองตามลำดับ เขาดีใจที่พิกเล็ตให้เป็นหนึ่งในคนสำคัญ แต่หัวใจมันปวดร้าวเมื่อมีอีกคนเข้ามาด้วย มีของขวัญที่น่ารักอย่างนี้ของที่เขาเตรียมไว้มันคงไร้ความหมายคงต้องเก็บเอาไว้ในที่เดิม ไม่ต่างกันกับเขาที่สมควรต้องอยู่ในที่ๆ ของตัวเอง
“ออยพาพิกเล็ตลงไปก่อนนะ เดี๋ยวพี่ตามไป” เจ้าของห้องตะโกนอยู่เบื้องหลังเจ้าตัวเล็ก
เขาทำได้แค่พยักหน้าเท่านั้นก่อนจะประคองเด็กชายให้เดินไปกับตัวเอง ต้องใช้ความพยายามอย่างยิ่งยวดในการห้ามน้ำตาไม่ให้มันไหลลงมา พร้อมกันนั้นก็ต้องบังคับสายตาไม่ให้หันกลับไปมองทั้งคู่ ชายหนุ่มผู้อาภัพกลืนก้อนความเสียใจอย่างยากลำบาก มันไม่ใช่ความอิจฉาแต่ก็ไม่อาจฝืนใจยินดีได้ ดูเหมือนว่าไม่ว่าจะเมื่อไรเขาคงไม่อาจเปลี่ยนสถานะของตัวเองได้จริงๆ
“น่าเสียดายจังเลยเนอะ เมื่อคืนหนูเลยไม่ได้กินวุ้นเลย”
“ไม่เป็นไรครับ วุ้นยังอยู่ในตู้เย็นอาให้พี่เมี่ยงเก็บไว้แล้ว วันนี้ค่อยกินก็ได้”
“แต่หนูอยากกินเค้กมากกว่า พ่อเสือเมื่อไรจะหายนะหนูจะได้กินเค้ก”
อาณกรยิ้มบางๆ ให้หลานชายอยากจะบอกเหลือเกินมีคุณหมออยู่ข้างตัวมิหนำซ้ำความสัมพันธ์ยังมากกว่าหมอกับคนไข้แล้วด้วย อาการของพ่อเสือคงดีวันดีคืนแน่ แต่เขาทำได้แค่ลูบหัวทุยๆ ของพิกเล็ตเท่านั้น
มีเสียงพูดคุยเบาๆ ดังมาจากในห้องโถง คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันน้อยๆ นึกสงสัยว่าเป็นเสียงของใครกัน ทว่าประโยคที่ได้ยินถัดมาทำให้นึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนนี้เขาได้มีแขกคนพิเศษอีกคน เพราะมัวแต่เสียใจจนลืมคิมหันต์ไปเลย
“ผมเป็นหมอน่ะครับ เป็นลูกน้องของท่านผู้อำนวยการ”
ปลายเท้าเล็กหมุนเข้าสู่ตัวห้องโถง ตาหวานปะทะกับเจ้าของร่างที่เพิ่งจะนึกได้ว่าพิกเล็ตบริจาคห้องให้นอนไป แต่เขาไม่ได้อยู่ตามลำพังยังมีผู้หญิงอีกคนด้วย หัวใจเขากระตุกวูบ แผ่นหลังของผู้หญิงคนนั้นคุ้นตาเหลือเกินแม้จะไม่ได้เห็นมาเป็นปีแต่เขาก็จำไม่ได้เคยลืม มือเรียวกุมกระชับมือน้อยแน่นกว่าเดิมและคิดว่าพิกเล็ตคงจะรู้แล้วเหมือนกันว่าผู้หญิงที่นั่งหันหลังให้อยู่นั้นเป็นใคร
“อาออยฮะ นั่น..”
“อารู้” เขากระซิบกับหลานชาย รั้งร่างเล็กมาชิดลำตัวมากขึ้นสัญชาติญาณบางอย่างบอกกับเขาว่าการกลับมาครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องดีแน่
“แล้วเขาไปไหนกันหมดล่ะคะ ฉันมาตั้งพักใหญ่แล้วยังไม่เห็นใครเลยนอกจากคุณ”
พิกเล็ตขยับตัวเข้าชิดเขามากขึ้น น้ำเสียงที่ใช้และลักษณะการพูดจาไม่ต่างจากเมื่อก่อนเลยสักนิด ท่าทางที่เขาไม่เคยทำใจให้ชอบได้เลยสักครั้งแม้ว่าหล่อนจะเป็นคนที่พี่ชายของเขารักมากที่สุดก็ตาม พิกเล็ตเองก็เหมือนกันแต่ไหนแต่ไรเด็กชายไม่ค่อยสนิทกับมารดาเท่าไรนักและมักจะตกใจกลัวเมื่อได้ยินเสียงตวาด ปารินไม่ค่อยได้ทำหน้าที่แม่เท่าไรนัก ส่วนใหญ่จะเป็นเขา เมี่ยงและน้ากลอยที่ช่วยกันดูแลพิกเล็ต เจ้าตัวน้อยติดเขาแจตั้งแต่จำความได้โดยแทบจะไม่เรียกหาแม่ด้วยซ้ำ เขาไม่ได้ใส่ร้ายคนรักของพศินแต่หล่อนเป็นเช่นนั้นจริงๆ
เวลานี้ไม่คงยังไม่เหมาะที่จะเผชิญหน้ากันเท่าไร ลำพังตัวเขาเองไม่มีปัญหาอะไรเพราะอย่างไรเสียหล่อนก็เป็นแม่ของพิกเล็ตเป็นเมียของคนที่เขารัก หากคนทั้งคู่ยอมให้อภัยเขาก็พร้อมจะปฏิบัติตัวเหมือนเดิม แต่กับพิกเล็ตเขาไม่แน่ใจตั้งแต่โดนทิ้งไปเจ้าตัวไม่เคยเรียกร้องหาแม่เขาไม่รู้ว่าพิกเล็ตรู้นึกอย่างไรกันแน่แต่คงยังไม่พร้อมจะเจอหน้าในตอนนี้ เขากำลังจะพาพิกเล็ตเลี่ยงทางอื่น ทว่ายังช้าไปสำหรับสายตาของคนที่รออยู่แล้ว
“นั่นไงครับ คุณออยพาพิกเล็ตลงมาพอดี”
สิ้นประโยคจากนายแพทย์หนุ่ม คนที่นั่งหันหลังให้ก็เอี้ยวตัวมาทันที รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความยินดีกระจายอยู่ทั่วใบหน้า เรือนร่างที่ยังคงความสมส่วนเอาไว้อย่างดีไม่เหมือนคนที่มีลูกอายุห้าขวบลุกขึ้นพรวด วิ่งตรงมาหาเด็กชายตัวน้อย
“พิกเล็ต! แม่คิดถึงหนูที่สุดเลยรู้ไหมครับ”
อ้อมแขนของผู้เป็นแม่ดึงร่างของลูกชายเข้าไปไว้แนบอก ก่อนจะประคองใบหน้าที่แทบจะถอดพิมพ์ของตัวเองมาหมดทุกยกเว้นดวงตา ปลายนิ้วเกลี่ยไปบนแก้วนุ่มแล้วกดจมูกหอมแก้มซ้ายแก้มขวาด้วยความคิดถึงที่คล้ายกับออกมาจากใจจริง…แค่คล้ายเท่านั้นสำหรับคนที่เห็นพฤติกรรมมาโดยตลอดมันทำให้ปักใจเชื่อไม่ได้ว่าไอ้ท่าทีที่ทำราวกับทั้งรักและคิดถึงมันคือเรื่องจริง
พอถูกหอมแก้มจนพอใจ ปารินก็อุ้มร่างของลูกชายแล้วพากลับไปที่เดิมโดยไม่สนใจผู้ชายอีกคนที่ยืนอยู่ข้างพิกเล็ตตั้งแต่แรก
อาณกรยืนนิ่งเขาไม่ได้ตกใจหรือแปลกใจกับท่าทางของปารินนัก เพราะที่ผ่านมาหล่อนก็ทำเหมือนเขาไม่มีตัวตนอยู่แล้ว คุยกันจนนับครั้งได้ส่วนใหญ่จะเป็นเขาที่เป็นฝ่ายเลี่ยงไปเอง แต่วันนี้มันไม่เหมือนวันวานเขารับไม่ได้ถ้าหากว่าหล่อนจะมาทำดีกับลูกเพราะหวังอย่างอื่น
ชายหนุ่มก้าวตามสองแม่ลูกไป หย่อนสะโพกลงนั่งเคียงข้างผู้ชายอีกคนโดยที่สายตาจับจ้องอยู่ที่คนที่เขาเกลียดชังมากที่สุด ไม่ใช่เพราะหล่อนมาแย่งพศินไป แต่เพราะหล่อนไม่มีความจริงใจแม้แต่คนที่รักตัวเอง พิกเล็กขยับตัวอย่างอึดอัดบนตักของมารดา แสดงสีหน้าชัดเจนว่าไม่ชอบใจนักกับการแสดงความรักเกินความจำเป็น อาณกรแค่นยิ้มแม้แต่เด็กยังดูออก
“มาทำไม”
ใบหน้าสวยแทบจะหาที่ติดไม่ได้เชิดขึ้น ปลายจมูกแหลมอย่างถือดี “เรื่องของครอบครัว คนอื่นไม่เกี่ยว”
“เหอะ!” อาณกรทำเสียงเย้ยในคอ “ลืมไปหรือว่าเธอทิ้งครอบครัวนี้ไปแล้ว”
ตาเรียวที่ได้รับการจัดแต่งอย่างดีตวัดมองผู้ชายตัวเล็กผู้ที่ถือฐานะน้องชายกิตติมาศักดิ์ของอดีตสามี เธอไม่ชอบหน้าหมอนี่ตั้งแต่ก่อนแต่งงานด้วยซ้ำ ถึงพศินจะแนะนำว่าอาณกรคือรุ่นน้องที่มหาวิทยาลัย แต่สายตาที่มันใช้มองสามีของเธอมันไม่เหมือนรุ่นพี่รุ่นน้องเลยสักนิด จนกระทั่งตอนนี้เธอก็ยังเชื่อว่าอาณกรไม่เคยคิดว่าพศินเป็นพี่ชาย
“พี่เสืออยู่ไหน” เธอไม่สนใจประโยคที่สวนกลับมา เหมือนอย่างที่เคยทำ เธอไม่สนใจหรอกว่าอาณกรจะคิดอย่างไรกับอดีตสามีของเธอเพราะอย่างไรเสียพศินก็รักเธอแค่คนเดียวเท่านั้น
อาณกรไม่ตอบคำถาม แต่คนอย่างเธอไม่ใช่พวกเลิกล้มความตั้งใจง่ายๆ ไม่เช่นนั้นคงไม่แบกหน้ากลับมาที่นี่อีก มือเรียวโอบรอบเอวของบุตรชายแน่นเพราะเจ้าตัวดีขยุกขยิกไปมาไม่อยู่สุข
“พิกเล็ตพ่อเสืออยู่ไหนครับ บอกแม่หน่อยซิ” พิกเล็ตก้มหน้าเงียบ ไม่ยอมตอบคำถามหญิงสาวเม้มปากแน่นด้วยขัดใจ อาณกรต้องสอนไม่ให้ลูกพูดกับเธอแน่ คิดแล้วก็น่าเจ็บใจนักเพราะไอ้นิสัยไม่รักเด็กของเธอแท้ๆ พิกเล็ตถึงติดอาณกรมากกว่าแม่แท้ๆ อย่างเธอ
แต่ถึงจะไม่ได้เลี้ยงดูกันตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเธอก็พอรู้ว่าพิกเล็ตไม่ใช่เด็กดื้อ ซ้ำยังเป็นเด็กหัวอ่อนว่านอนสอนง่ายอีกด้วย เธอยกมือลูบเส้นผมนิ่มเบามือพยายามไม่ลงน้ำหนักมากเกินไปนักทำให้เหมือนกำลังปลอบโยนมากกว่าจะคาดคั้น
“แม่ขอโทษนะที่ทิ้งลูกไป แม่จำเป็นจริงๆ ตอนนี้แม่คิดได้แล้วว่าไม่มีอะไรจำเป็นมากไปกว่าลูกกับพ่อเสือ” ปารินเว้นช่วงนิดหน่อย พลางสูดน้ำมูกเบาๆ “แม่เสียใจที่ตัดสินใจผิดพลาด ลูกจะให้อภัยแม่ได้ไหม พิกเล็ตคนดีของแม่”
เด็กชายวัยเพียงแค่ห้าขวบมิอาจรู้ได้ว่าถ้อยคำที่ฟังดูเหมือนจะกลั่นมาจากก้นบึ้งของหัวใจนั้นมันมิได้มาจากใจจริงแต่อย่างใด เจ้าตัวน้อยยอมเงยหน้าจากมือตัวเองส่งสายตาไปหาผู้เป็นอา แต่เมื่อถูกกระตุ้นอีกครั้งใจก็ไม่อาจทัดทานได้
“แม่อยากคุยกับพ่อ แม่อยากขอโอกาสกลับมา ลูกไม่อยากให้แม่กลับมาอยู่ที่นี่แล้วหรือ”
“หนูจะพาแม่ไปหาพ่อเสือจ้ะ”
ปารินยิ้มกว้างแล้วเบนสายตาไปยังอาณกร เธอใช้สายตาเยาะเย้ยในความสำเร็จที่แสนง่ายดายของตัวเอง ถึงจะไม่สนิทกันเหมือนแม่ลูกคู่อื่นแต่พิกเล็ตก็รักแม่ เธอปล่อยมือจากเอวของลูกชายพอเห็นว่าเดินไปทางบันไดก็เดาออกได้ทันทีว่าอดีตสามีคงจะยังอยู่ชั้นบน หญิงสาวไม่รอให้เสียเวลารีบสาวเท้าตามบุตรชายไป ทว่ายังไม่ทันจะได้ก้าวขึ้นบันได้ขั้นแรกคนที่เธอต้องการจะพบมากที่สุดก็ปรากฏตัวขึ้น แต่เขาไม่ได้อยู่ตามลำพังข้างกายกันนั้นยังมีผู้ชายอีกคนที่เธอไม่รู้จักอีกด้วย
“แพรว!”
เหมือนท้องฟ้าถล่มลงตรงหน้า ตาคมจับจ้องไปยังร่างอรชรของผู้หญิงที่เขาเคยเฝ้าปรารถนาให้เธอกลับมาแทบจะทุกครั้งที่หายใจ ดวงหน้าสวยหวานที่ติดตรึงในดวงจิตตั้งแต่ครั้งแรกที่สบตายังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ตาเรียวสวยช้อนมองเขาอ่อนเชื่อมชวนให้รำลึกถึงอดีตที่มีร่วมกัน ความคิดถึงมันเอ่อล้นในอกจนพูดไม่ออกหรือแม้แต่จะหายใจยังอึดอัด เธอกลับมาแล้ว ปารินกลับมาหาเขาแล้ว หรือว่ามันเป็นเพียงแค่ฝันไป ที่เห็นตรงหน้าเป็นแค่ภาพมายาที่เขาชอบสร้างไว้หลอกตัวเองเท่านั้น ชายหนุ่มหลับตาลงแล้วเปิดขึ้นแต่ใบหน้าสวยงามน่ารักของปารินก็ยังอยู่ที่เดิม
“พี่เสือ”
เขาไม่ต้องเป็นฝ่ายเข้าไปพิสูจน์ว่าสิ่งที่เห็นมันคือความจริงหรือแค่มโนภาพที่สร้างขึ้นเอง ปารินโผเข้ากอดเขาไออุ่นจากกายและกลิ่นหอมหวานที่เขารักเหลือเกินรายล้อมรอบกาย ใบหน้าที่ถ่ายทอดไปถึงบุตรชายซุกซบบนอกกระชับมือที่โอบรอบเอวแน่นขึ้นเพื่อตอกย้ำว่าที่อยู่ตรงนี้คือปารินเมียเขาจริงๆ
“พะ แพรว กลับมาแล้วหรือ?” เขาถามเสียงแผ่ว ไม่ได้ดังไปกว่าการกระซิบกล่องเสียงของเขามันกลั่นออกมาได้เท่านี้จริงๆ
“กลับมาแล้วจ้ะพี่เสือแพรวกลับมาแล้ว ขอโทษนะจ๊ะที่แพรวทำตัวไม่ดีทิ้งลูกทิ้งผัวไป”
วงแขนใหญ่เกือบจะยกขึ้นโอบกอดตอบ ทว่ามันติดตรงที่เขายังกุมมือใครบางคนอยู่ คนที่เขาเพิ่งจะบอกว่าชอบไปเมื่อคืนนี้เอง
“ฉันขอตัวก่อนนะ”
……………………..
:hao7:โฮะๆ ดราม่าวันลอยกระทง แบบว่าคนแต่งไม่มีคู่ไปลอยด้วยก็เลยอิจฉา (ใคร?) จัดดราม่ามันซะเลย (เพราะมันหวานกันมาหลายตอนแล้ว) ตอนหน้าเข้มข้นกว่านี้อีกนะคะ เตรียมท้องอืดกันได้เลย ป.ล.ลืมบอกไปเรื่องนี้จะได้ตีพิมพ์นะคะ ดีใจฝุดๆ ไปเลย
ป.ล. มีนักอ่านที่น่ารักท้วงติงเรื่องตัวละคร ว่า...
1. ตกลงว่าเมียเก่าไอ้เสือชื่อ "ริน" หรือ "แพรว" กันแน่ สรุปว่าชื่อ "แพรว" นะคะ (ถึงนางจะชื่อจริงว่าปารินก็เถอะ)
2. ออยจะเป็นอาหรือว่าน้ากันแน่ (นั่นซิแกนี่มึนจริงๆ) เป็นอานะคะ ตอนหลังๆ อาหมดเลยเนอะ
3. ชื่อพิกเล็ต ตอนแรกก็ิพิมพ์ฺว่าพิกเล็ตนั่นแหล่ะแต่ดันไปเสิร์ชในเน็ตแล้วเจอ "พิกเร็ต" ก็เลยสับสน หลังๆ ตัดสินใจเปลี่ยนเป็น "พิกเล็ต" เหมือนเดิม
สรุปว่าทั้งหมดมันเปลี่ยนหมดแล้วที่ไฟล์เวิร์ด แต่อิฉันดันไม่ได้มาแก้ในบอร์ด ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้สับสน แล้วจะหาเวลามาลงให้ใหม่นะคะ ขอบคุณมากๆ เลยที่ช่วยกันเตือนกัน o13
-
จิ้มก่อนน้า แต่ดูท่าแล้วต้องดราม่าใช่ไหมคะเนี่ย แงงง
-
ไม่ใช่ว่าเมียเก่ากลับมาก็ไม่สนหมอมะรุมนะ :ruready ไม่งั้นไม่เชียร์นายเสือจริงๆด้วย
-
เย้ มาแล้ว ดีใจจัง มารอทุกวันเลย ขอบคุณค่ะ
สงสารอาออยอ่ะ แง้วๆ T^T
เป็นกำลังใจให้และรอตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
แอร๊ยยยยยยย ดีนะที่มอรุมยังไม่โดนจิ้ม ถ้าจะมาเจอแจ็คพอตแบบนี้ :z2: :z2:
อิตาเสือท่องไว้สิ มะรุมๆๆๆๆ อย่าไปหลงคำพูดชะนีเชียววว :angry2: :angry2:
อินมากกกกกกกกกกกกกก รอตอนต่อไปจ้าาาาาา :hao7:
-
พอเมียกลับมานี่ลืมหมอมะรุมเลยนะนายเสือ
ทีเมื่อคืนนี่แทบจะเอาเค้าทำเมีย :katai4:
หมอมะรุมโกรธนายเสือให้หนักๆ เลยนะ
แต่อย่าไปปล่อยเนื้อปล่อยตัวกับหมอคีย์และหมอภูมินะ
-
ใครเป็นคนพูดประโยค "ฉันขอตัวก่อนนะ" กันคะ?
ถ้าเราเข้าใจไม่ผิดคนพูดคือมะรุมใช่ไหม?
เพราะถ้าพี่เสือพูดนี่คือแย่มาก คะแนนที่สั่งสมมาหายวับไปหมดเลยในทันที
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
นางร้ายปรากฏ :ling1:
-
เขาอยู่กันได้แล้ว กำลังจะมีชีวิตใหม่ที่ดีกว่าเดิม
แล้วเธอกลับมาทำไมนังปีศาจ
:กอด1:
-
:o12: :o12: :o12:
ดราม่าแรงซะด้วยดูท่าอิพี่เสือมันคงลืมหมอมะรุมเค้าทันที อาออยก็น่าสงสาร พูดไม่ออก เลย มาต่อไวๆนะคะ อยากให้ตอนมาม่าผ่านไปไวๆ
-
กลับมาทำไมๆๆๆๆๆ
-
ไอ้นายเสือ ไอลูกหมา!!!
ทำแบบนี้กับหมอได้อย่างไร!เพิ่งบอกชอบกันไปแปปๆนะ
เขากลับมาแล้วหนิ สมใจนายแล้วนะ
ความรู้สึกรักปารินมากๆคงไม่มีวันหายไปสินะ
น้องหมอฉันก็แค่คนคั่นเวลาใช่ไหม ตอบ!!!!! :katai4:
ไปไกลๆน้องเลยนะ อย่าแม้แตะต้องตัวอีกเลย #หวงขั้นสุด
-
:m15: ไม่มั่นใจในตัวพี่เสือเลย
:m15: สงสารหมอมะรุมจะรู้สึกยังไง
:m15: สงสารอาออยสุดหัวใจ
เศร้าอ่ะ แต่ยังไงวันนี้ก็ต้องมาถึงสินะ :เฮ้อ:
เตรียมตัว เตรียมใจรอดราม่า :a2:
ปล.รอเมียปืนอยู่ทุกตอนเลยนะ :laugh:
+๑
+เป็ด
o13
-
เอ่อ ทำร้ายจิตใจมากค่ะ
:z3:
ขอแบบรวมเล่มพร้อมตอนพิเศษเลยได้มั้ยคะ ไม่ตามอ่านละ จะซื้อเลย จะได้ไม่ทรมานข้ามอาทิตย์ขนาดเน้
:m15:
-
คือพี่เสือนี่ยังไง ตอนแรกก็โคตรจะทำตัวแย่กับหมอมะรุมนะ
แต่พอหมอมะรุมให้อภัยแล้ว แถมยังรักแล้วด้วย แกจะมาทิ้งหมอไปแบบนี้หรอ!
พอเมียกลับมาก็ไม่สนใจหมอเลยนะ :m31:
-
เสือเมียเก่ามาลืมหมอมะรุมเลยนะ
ถ้าจะกลับไปหาเมียเก่าก็โง่เต็มทน
เชียร์หมอมะรุมสุดใจขาดดิ้น
-
ไม่เกียดปารินเท่าไหร่
เกียดนายเสือวะพูดไม่ออกเลย หมอมะรุมยิ่งกว่าโดนตบหน้าอีก
นายพึ่งบอกชอบหมอไปเมื่อคืน... เหี้- คือเกียดอะ เกียดทั้งผัวทั้งเมีย
อิเมียก็เลว อิผัวก็เลว คือตบมือข้างเดียวไม่ดัง แต่นี้มรึง
ลืมหมอมะรุมไปทันที ลืมแล้วหรอว่าผู้หญิงคนนี้เคยทำอะไรไว้
ลืมแล้วหรอชีวิตตัวเองเป็นยังไงกว่าจะยืนได้แบบนี้อีกครั้ง..
เชี้ยเอ้ยยยยยนนนน เกียดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มะรุมไม่ต้องไปชอบมันแล้ว ไปหาหมอภูมิเลย ตอนนี้เชียร์หมอภูมิ
อย่าไปยุ่งกะไอหน้าโง่นี้ เป็นผู้ชายที่โง่มาก มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ต่อให้มันโดนทิ้งอีกก็อย่าไปยุ่งกะมัน เกียดๆๆๆๆๆไ #อินมากกกกกกกก
-
เทศกาลกระหน่ำตบๆๆๆๆๆๆๆ :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: อิพี่เสือ
หมั่นไส้มากกกก อ่ะ!แถมกระโดดถีบยอดหน้าให้อีกที :z6:
-
เสือถ้าแกทิ้งหมอมะรุมไปหายัยนั้นละก็ ฉันจะเกลียดแก
เพิ่งบอกว่ารักอีกคนอยู่แหมบ ๆ พอน้ำพริกถ้วยเก่ากลับมาล่ะ ลืมทุกอย่างเลย หึ่ม ๆ :m16:
-
อ๊ากกกกก แพรว แกกลับมาทำไมตอนนี้ ห๊าาาา !!!!!!!!
:m31: :m31: :m16:
ไอ้เสือโง่ ยังจะมาหวั่นไหวอะไรอีก เขาทิ้งแกไปนะเว้ยยย
-
:angry2: เสือถ้าแกทิ้งหมอนะ o18
-
อ่า เซ็งแทน ออย กับ มะรุม :really2: :เฮ้อ:
-
:m31: :z6: :beat: ตบๆๆอินังเสือ ทายไม่ผิดจริงๆ
ให้หมอมะรุม คู่อาออยดีกว่า
-
เป็นปมที่วุ่นวายยุ่งเหยิงที่สุดเลย
อุตส่าห์ดีใจที่พี่เสือบอกรักมะรุม แต่ยัยปารินกลับมาทำให้ทุกอย่างพังหมด
เรื่องออยนี่หน่วงมากจริงๆ
ความจริงเีชียร์ปืนนะ ไม่ชอบหมอคีย์
-
ค้างงงง
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
โอยๆม่อยากนึกถึงสภาพหมอมะรุม
แต่ก็เข้าใจพี่เสือนะ เมียรักปานจะกลืนกิน ให้ลืมก็ยาก
-
ไอ้พี่เสือจะตัดสินใจยังไง~
สงสารหมอมะรุม โฮๆๆๆๆๆๆๆ
:ling1:
-
ถ้ากลับกลอกจะพามะรุมหนี ปล่อยโง่ดักดานอยู่นั่นแหละ
-
:m16:
-
ว่าแล้วไอ้นายเสือไว้ใจไม่ได้ :katai1:
อยาก :z6: :beat:
-
โห ฝนตั้งเค้ามาเลยนะ :seng2ped:
แล้วยังไง? เมียรักกับมาเลยหวั่นไหว เอิ่ม ไอ้เมียหยำฉ่าพรรค์นั้นอ่ะนะ
เรื่องรักก็พอจะเข้าใจ แต่คนเราโดนทำขนาดนั้น...ไม่รู้จักจำเหรอ จะบอกว่า "รัก" อภัยให้ได้ทุกสิ่ง
คือเรื่องบางเรื่องใช้หัวใจคิดเลยก็ได้ แต่บางอย่างมันต้องใช้สมองด้วยป่ะ?
สิ่งที่แพรวทำมันไม่ใช่เรื่องที่จะมามองผ่านไปได้ง่ายๆ นี่มันเป็นชู้กับเพื่อนเรายังไม่พอ มันยังสามารถทิ้งลูกตัวเองได้น่าตาเฉย
ซ้ำยังคิดไม่ดีมาตั้งเเต่ต้นโน่นนนนนนนนน มาถึงตอนนี้คิดว่าคนที่ "เคย" มีสันดานเลวมันจะกลับตัวง่ายๆเหรอ?
คำว่า "สันดาน" อ่ะรู้จักมั๊ยเสือ เลวโดยสันดาน ไม่ใช่เพราะหลงผิดชั่วครู่ชั่วยาม
ก็เข้าใจอ่ะนะ คนอย่างนายมันก็หลงในรูปกายตั้งเเต่เเรกอยู่เเล้ว ตั้งเเต่เมียกลับมาเห็นพร่ำเพ้อถึงรูปกายอย่างเดียว
ตอนที่รู้สึกชอบหมอมะรุม นายก็ไม่ได้คิดถึงนิสัยของมะรุมตั้งเเต่เเรกนี่
กลิ่นกายหอมหวาน รสจูบที่แสนหวาน........ตรงไหนที่แสดงว่านายชอบหมอมะรุมที่นิสัย..
รู้จักกันไม่เท่าไหร่นี่เนอะ......เข้าใจเเล้วว่าทำไมคนเเต่งถึงยังไม่ยอมให้มะรุมเสียตัวขั้นสุดท้าย
ไอ้เสือได้ไปแค่นี้ก็เกินพอละ สงสารหมอมะรุมจริงๆที่มาเจอคนอย่างแก
ไอ้คนไม่รักดี....รักแต่ของชั่วๆ
เอาล่ะ เราคงคาดหวังกับตัวละครอย่างเสือมากไป คิดน้อยเกินไป เลยเจ็บมากขนาดนี้
เราเจ็บเป็นเพื่อนหมอมะรุมนะ ไม่เป็นไรๆๆๆ เค้าไม่เห็นค่าเราก็ไม่ต้องเเคร์นะลูกก
แต่ก็รู้อีกนั่นแหล่ะ ว่าไอ้เสือ(แม่ง)เป็นพระเอก ก็ต้องมีสักวันที่มันตาสว่าง
หวังว่าวันนั้นคงมาไม่ถึงเร็วๆนะ ไม่อยากเห็นน้ำหน้ามันมีความสุขกับมะรุมเลย
คุณค่าที่คนอย่างแกไม่คู่ควร!!! :z6:
หมายเหตุ : นี่ตีโพยตีพายไปเเล้วนะเนี่ย ถ้าตอนหน้ามากลายเป็นว่าแป๊ก!! นี่เซ็งเลยนะ พูดเลยยยยยย 55555+
ยินดีด้วยที่เป็นหนังสือ ยินดีที่เราเสียตังค์ค่าาาาาาาาา กร๊ากกกกกกกกกก :laugh:
ยังงี้ก็จะจบเเล้ว...หวาาาาา เร็วจังเลย :mew2:
แต่เรื่องนั้นเป็นเรื่องของอนาคต ตอนนี้ต้องเฝ้าระวังหัวใจของหมอมะรุมอย่างใกล้ชิดเลยค่ะ
เเรงกายเเรงใจให้หมอมะรุม คุณออย นายปืน รวมทั้งกำลังหลักอย่างคนเเต่งนะคะ
:กอด1: :L2:
-
อูยยยยย สถานการณ์เริ่มกดดัน พ่อเสือขาหื่นจะกลับไปกินน้ำพริกถ้วยเก่าหรือไม่?
ถ้าไปหมอมะรุมอาจจะเสร็จ หมอภูมิได้ ลุ้นฮะ :katai1:
-
ปารินกลับมาได้จังหวะเหลือเกินยัยนี่
แล้วมะรุมจะทำยังไงนี่ดีนะยังไม่เสียตัวให้ไอ้บ้าเสือ
-
คุณแพรว กลับไปอยู่ป่าสงวนเหมือนเดิมเถอะนะค่ะ
ลุ้นหมอคีย์กับอาออย
-
อ้าว ๆ บร๊ะแหล่ว พี่เสือตัดเยื่อขาดใยหรือยังเนี่ยะ
-
เมียกลับมาแล้วทิ้งหมอมะรุม ระวังเจอระเบิดปาบ้านนะจ๊ะพี่เสือ
-
เอ่อ ...โง่เง่าสุดบรรยาย คุณเสือคะ ถ้าคุณยังจะคิดถึงนังนี่ ก็ไปไกลๆ หมอมะรุมหน่อยได้ไหม หมอภูมิมาช่วยหน่อยเร็ว
อ้อ..ปล. เราจะเลิกอ่านแล้ว ถ้าพระเอกยัง คิดได้แค่นี้ :katai1:
-
เฮ้อ !!! ก็ยังดีนะที่หมอมะรุมยังไม่ถึงที่สุดกะอิตาเสือหื่น แต่แค่นี้ก็คงเสียน้ำตาไปกระบุงโกย
จะรอดูว่าอิตาเสือจะ "โง่" อีกไหม
-
พี่เสืออย่าพึ่งหวั่นไหวซิคะ ต้องนึกไว้ว่าเค้าทิ้ฝงเราไป ถถถถถ
-
สงสารอาออยอ่ะ :sad4: คนแอบรักนี่น่าสงสารจริงๆ เราลุ้นเรื่องอาออยมากกว่าเสือ-มะรุมอีกนะเนี่ย :monkeysad:
-
พี่เสือ ถ้าพี่เสือโลเลแล้วทำหมอเสียใจเราจะยึดหมอมะรุมนะ
-
โอ้ยยยยยยยยยยยย
-
อยากจะกรี๊ดดดดด...นังปารินกลับมาทำม๊ายย
-
เอ่อ ...โง่เง่าสุดบรรยาย คุณเสือคะ ถ้าคุณยังจะคิดถึงนังนี่ ก็ไปไกลๆ หมอมะรุมหน่อยได้ไหม หมอภูมิมาช่วยหน่อยเร็ว
อ้อ..ปล. เราจะเลิกอ่านแล้ว ถ้าพระเอกยัง คิดได้แค่นี้ :katai1:
เห็นด้วยคะ เราก็จะเลิกอ่าน. เหมือนกัน. อย่างที่ว่า. ถ้าคิดได้แค่นี้. ก็อย่าเป็นมันเลย เสียเวลา เพราะที่ผ่านมาดูเหมือนว่าตัวละครจะไม่มีการพัฒนาอะไรเลย. เดี่ยวกลับมากลับไปอยู่อย่างงี้.
-
ไม่อยากให้เป็นอย่างนี้เลย :เฮ้อ:
ถ้าไอ้คุณเสือยังโง่ให้หลอกอีก จะยุให้หมอมีคนอื่นเลย :hao3:
-
ไม่นะ!
อย่าดราม่าสิ! ยังไม่ทันหวานกันเลยน้าา ~!!
-
เอ้า......กำลังจะไปได้ด้วยดี เมียเก่าก็โผล่มาซะงั้น
สงสารอาออย เจ็บแล้วเจ็บอีก เชียร์ให้เป็นแฟนทั้งดินและหมอคีย์เลยค่ะ 5555
อิพี่เสือ...ห้ามกลับไปคืนดีกับปารินนะ ไม่งั้นจะพาหมอมะรุมหนี
-
เสือ!!! นายลืมคนข้างๆๆ ไปไหมมมมมมม
-
^^
-
:dont2: :dont2: :dont2: :dont2: :dont2: :dont2: :dont2: :dont2: :dont2: :dont2: :dont2: :dont2: :dont2: :dont2: :dont2: :dont2: :dont2: :dont2: :dont2: :dont2: :dont2: :dont2: :dont2: :dont2: :dont2: :dont2:
-
วันนี้มามั้ยยยยยยยย
มันจะม่ามากมุ้ยยยย แบบคือเค้ายังมิทันได้หวานกันเลย
อย่าพึ่งม่าเยอะได้มุ เก๊าหัวใจอ่อนแอๆๆๆๆ555
รอนะจ๊ะ
-
มามั้ยน๊า คืนนี้
-
เข้ามาปาดรอ เห็นเปลี่ยนหัวเรื่องแล้ว อิอิ
-
เข้ามาต้มน้ำรอ คึคึ
-
นั่งรี :katai4: :katai4:
-
ตอนที่ ๑๗ คนลืมยาก
วรทย์กำลังคิดว่าตัวเองชักจะเหมือนพวกผู้หญิงขี้ใจน้อยเข้าไปทุกที เขาสะบัดมือจากมือใหญ่แล้วเดินผ่านร่างผู้หญิงคนนั้นมาทันที ตามันพร่าไปหมดจนบันไดสามขั้นรวมเป็นขั้นเดียว เขาก้าวผิดเสียหลักหน้าถลาไปข้างหน้าและคงจะตกลงไปเจ็บหนักอีกหนถ้าหากว่าไม่มีมือของใครบางคนเกี่ยวเอวไว้ได้เสียก่อน
ทั้งร่างถูกตวัดไว้ในอ้อมกอดมือใหญ่เหนี่ยวไว้อย่างเหนียวแน่น ตากลมกระพริบรัวใจหล่นไปที่ตาตุ่มเรียบร้อยแล้วด้วยความตกใจ วรทย์ยกมือเกาะหัวไหล่แข็งแรงของใครสักคนที่เขาเห็นแค่แผงอกเท่านั้น นานชั่วนาทีกว่าจะตั้งสติได้ ภาพตรงหน้าเริ่มชัดเจนขึ้นพร้อมกับน้ำเสียงที่เจือด้วยความเป็นห่วง ดังขึ้นเหนือศีรษะ
“หมอเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
คุณหมอตัวเล็กเงยหน้าขึ้นจากอกกว้าง สบกับดวงตาคมที่ทอดมองด้วยความห่วงใยระคนตกใจ หัวกลมสั่นเบาๆ เกือบจะบอกแล้วว่าไม่เป็นอะไรแต่พอจะขยับตัวข้อเท้าก็เกิดปวดแปลบขึ้นมา
“เจ็บขาหรือครับ”
เขาพยายามจะปฏิเสธแต่เพราะเก็บอาการไม่เก่งมันเลยแสดงออกให้อีกฝ่ายจับได้ วงแขนที่โอบรอบตัวเปลี่ยนเป็นช้อนตวัดร่างเขาขึ้นอย่างรวดเร็วโดยไม่ให้เวลาได้ทักทวง ตัวเขาลอยหวืออย่างง่ายดายจนต้องรีบคว้าลำคอแกร่งเอาไว้ก่อนที่ตกลงไป
“ผะ..ผมเดินเองได้”
“ให้ผมอุ้มดีกว่า”
เพราะรู้ว่าปฏิเสธไปก็ไร้ผลเพราะตอนนี้เขาก็อยู่ในอ้อมแขนของจักษุแพทย์หนุ่มเสียแล้ว วรทย์ขอบคุณเบาๆ หากไม่ได้ภาคภูมิป่านนี้เขาคงได้ขาเดี้ยงเป็นรอบที่สามแน่ๆ
ร่างสูงก้าวยาวๆ แต่เบาและนุ่มนวล ก่อนจะวางเขาลงอย่างเบามือบนโต๊ะไม้ตัวเดียวกับที่คิมหันต์นั่งอยู่ หมอหนุ่มตัวสูงอีกคนลุกพรวดพราดด้วยความตกใจ
“มะรุมเป็นอะไร!”
“ตกบันได” ภาคภูมิตอบ ดวงตาจับจ้องอยู่ที่ร่างบาง ความเป็นห่วงยังไม่คลายลงแม้แต่น้อย เขาย่อกายลงคุกเข่าลงกับพื้นถือวิสาสะประคองเท้าเล็กวางบนหัวเข่าตัวเอง เจ้าตัวทำท่าจะชักหนีแต่เขารู้ทันเลยใช้สายตาปรามไว้ “อยู่เฉยๆ ครับ ผมจะช่วยดูให้”
“เอ่อ...ผมไม่เป็นอะไรแล้ว”
พวงแก้มใสแดงเรื่อขึ้นอย่างน่ามอง จักษุแพทย์หนุ่มอมยิ้มด้วยความเอ็นดู เขาแพ้ทางคนน่ารักเสียด้วยถ้าไม่ติดว่าในบ้านมีคนเยอะไปหน่อยคงจะต้องมีขโมยหอมแก้มกันบ้าง
ราวกับความร้อนทั้งหมดพุ่งไปที่หน้า ถ้าเอามือไปอังมันอาจจะโดนลวกจนไหม้ก็เป็นได้ ตาหรี่ลงพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะไม่วิ่งตามไปแล้วชกหน้าไอ้น้องชายเฮงซวยนั่นที่บังอาจอุ้มว่าที่เมียของเขาไปต่อหน้าต่อตา ร่างหนาก้าวลงบันไดทั้งโกรธทั้งเป็นห่วงไอ้หมอมะรุมจนเกือบลืมไปว่ามีผู้หญิงที่เขาเคยรักหมดใจกอดเกี่ยวเอวอยู่
“พี่เสือจ๋า แพรวคิดถึงพี่เหลือเกิน”
พศินชะงักลงในเสี้ยวนาทีนั้นเอง สำนึกได้ว่าเพราะปารินวรทย์ถึงดึงมือหลุดจากมือเขาแล้วก็เกือบจะตกบันได้ให้ขาเคล็ดอีกรอบถ้าหากไอ้ภูมิมันไม่โผล่มารับไว้เสียก่อน ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ ตัดสินใจไม่ถูกว่าเขาควรจะให้ความสำคัญกับฝ่ายไหนก่อนดี ปารินคนที่เขาปรารถนาร่ำร้องขอให้เธอคืนกลับมาตลอดกับใครอีกคนที่เข้ามาทดแทนในช่วงเวลาที่เจ็บปวด
เขายอมรับว่าทั้งตกใจและยินดีที่ได้เห็นหน้าเธอ แต่มันเพียงแค่ชั่วประเดี๋ยวเท่านั้นพอเห็นวรทย์กำลังจะตกบันไดเขาก็ลืมหล่อนไปในวินาทีนั้น ตาคมมองท่อนแขนที่เกี่ยวเอวเขาอย่างเอาใจ ปารินรู้ดีว่าในยามที่เขาโกรธควรจะทำอย่างไรเพื่อให้อารมณ์ทุเลาลงเธอมีวิธีที่จะอ้อนเขาสารพัด และก็ทำลายเขาได้ด้วยวิธีของเธอเช่นกัน
“พี่ว่าเราลงไปคุยกันข้างล่างดีกว่า”
ปารินพยักหน้ายินยอม หญิงสาวยิ้มทั้งน้ำตาพลางโอบไหล่บุตรชายที่ยืนนิ่งอยู่ที่เดิมด้วยใบหน้าที่แสดงความสับสนอย่างเต็มที่ ไม่แปลกหรอกที่พิกเล็ตจะรู้สึกอย่างนั้นแม้แต่ผู้ใหญ่ยังไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
ภาพของสามคนพ่อแม่ลูกเดินเคียงกันสร้างความปวดใจให้กับคนมองยิ่งนัก วรทย์เบือนหน้าหนีเขากลืนก้อนแห่งความน้อยใจไว้ในอก เมื่อคืนนี้เขาได้ฟังคำสารภาพจากพศินที่มันตรงกับกับที่เขาบอกไป หัวใจพองโตเหมือนลูกโป่งเขานอนหลับฝันดี แต่เพียงแค่ข้ามคืนก็ต้องมาเจอกับคนที่กุมหัวใจของพศินไว้ได้ ความสามารถของเธอมีมากแค่ไหนเขาไม่รู้แต่มันก็มากพอที่จะทำให้ผู้ชายตัวโตๆ คนหนึ่งเสียผู้เสียคนได้
เพียงแค่คิดว่าเขาคือตัวสำรองในยามที่ไม่มีใครตัวก็สั่นขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ เขาไม่อยากอยู่ในสถานการณ์อย่างนี้เลย อยากจะหนีไปให้พ้นๆ แต่เขาไม่ใช่พิกเล็ต โตพอที่จะเผชิญกับความจริงได้แล้ว ขอบคุณสวรรค์ที่ไม่ทำให้เขาเผลอใจมอบตัวให้พศินไปเมื่อคืนนี้ไม่เช่นนั้นเขาต้องเสียใจมากกว่านี้แน่ ต้องอาศัยพยายามเป็นอย่างมากในการเก็บอาการเพื่อไม่ให้ภาคภูมิเห็นไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะสังเกตหรือเปล่าว่าเท้าของเขามันสั่นพิกล
มืออันอ่อนโยนหมุนข้อเท้าเขาเบาๆ มันแค่เสียบแปลบๆ เท่านั้นแต่ไม่ได้เจ็บเท่ากับตอนที่พลัดหล่นจากขั้นบันได ดวงตาคมช้อนมองพร้อมรอยยิ้ม
“ไม่น่าจะเป็นอะไรมาก”
“ผมก็คิดอย่างนั้น” เขาเห็นด้วยอย่างไม่มีข้อแม้ อันที่จริงภาคภูมิน่าจะปล่อยให้เขาตกลงมาเสียให้รู้แล้วรู้รอดจะได้กลับโรงพยาบาลไม่ต้องทนเห็นภาพบาดใจ
วรทย์เม้มปากแน่นเขาเกลียดความคิดนี้ของตัวเองเหลือเกิน เขากำลังไม่พอใจปารินอย่างไม่มีเหตุผล เธอคือแม่ของพิกเล็ตคือผู้หญิงที่พศินรักหมดหัวใจ เขาต่างหากที่เป็นที่น่ารังเกียจเป็นผู้ชายแท้ๆ กลับอิจฉาผู้หญิง
“พี่มะรุมไม่เจ็บเท้าแล้วใช่ไหมฮะ”
พิกเล็ตเป็นคนแรกที่เอ่ยถามอาการของเขา เด็กชายยังน่ารักเหมือนเดิมจนเขาอดยิ้มให้ไม่ได้ทั้งที่หัวใจมันแสนหดหู่
“ไม่เป็นไรแล้วครับ เมื่อกี้พี่ก้าวแรงไปหน่อยมันก็เจ็บ”
“แน่ใจนะว่าไม่เป็นอะไรแล้ว” เสียงแหบต่ำดังมาจากอีกฝั่งของโต๊ะที่ตั้งอยู่ตรงข้ามกัน ไม่ใช่รู้ว่าตาคมกริบคู่นั้นจ้องมองอยู่ แต่มันทำใจยากเหลือเกินที่จะสบตากันได้
ศีรษะเล็กผงกรับโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นจากตักตัวเอง วรทย์ขยับเข้าหาเพื่อนรุ่นพี่ร่วมวิชาชีพเพื่อเปิดที่นั่งให้กับคุณหมออีกคน ทั้งสามนั่งอยู่บนโต๊ะยาวตัวเดียวกัน โดยมีเจ้าของบ้านพร้อมครอบครัวนั่งอยู่บนโต๊ะอีกตัวที่อยู่ตรงข้ามกัน ส่วนอาณกรเดินเลี่ยงออกไปตั้งแต่พิกเล็ตพาปารินไปหาบิดาแล้ว เขาเผลอยกมือกุมหลังมือของคิมหันต์โดยไม่รู้ตัวไออุ่นจากร่างกายของอีกฝ่ายมันให้ความรู้สึกว่าเขาไม่ได้อยู่ตามลำพังในยามที่หัวใจหนาวเหน็บเช่นนี้
“ผมว่าเรากลับกันดีกว่า”
คิมหันต์ออกความเห็น ถึงจะยังไม่เจ็ดโมงดีแต่กว่าจะไปถึงโรงพยาบาลก็คงได้เวลาทำงานพอดี วรทย์พยักหน้าเห็นด้วยขณะที่คุณหมออีกคนทำหน้าเสียดาย
“ว้า เพิ่งจะเจอกันเองจะไปแล้วหรือครับ”
“ผมมาอยู่มาทั้งคืนแล้ว ขอตัวก่อนนะครับ”
วรทย์หันไปยิ้มให้กับภาคภูมิ แล้วหันไปค้อมศีรษะให้กับเจ้าของบ้านพร้อมภรรยาและลูก...หัวใจเขาเจ็บแปลบเหมือนโดนเข็มแทง ภาพครอบครัวอันแสนอบอุ่นมีทั้งพ่อแม่และลูก ส่วนเขาแค่ส่วนเกินที่ชดเชยในยามที่หัวหน้าครอบครัวเหงาเท่านั้น ชายหนุ่มกลืนก้อนสะอื้นไว้ในอกทำเข็มแข็งดึงมือของคิมหันต์ให้ออกไปจากสถานการณ์ชวนเสียน้ำตานีเสียที
ร่างเล็กลุกขึ้นแล้วพยายามไม่สนใจสายตาของใครและอาการปวดหนึบที่ข้อขาของตัวเอง เขาจับมือของคิมหันต์ไม่ยอมปล่อยซ้ำยังบีบแน่นกว่าเดิมอีกด้วย ยิ่งเดินห่างออกมาความอดทนยิ่งลดน้อยลงน้ำตาเจียนจะไหลอยู่รอมร่อ แต่จังหวะการก้าวเดินก็ต้องเสียไปเพราะแรงยื้อจากด้านหลัง
“หมอเป็นอะไรหรือเปล่า”
ดวงหน้าขาวซีดเงยหน้าขึ้นจากผืนหญ้าสีเขียวชอุ่ม นึกขอบคุณความอดทนของตัวเองที่ยังมีพอที่จะกักเก็บน้ำตาเอาไว้ได้ เขาทำแค่สั่นหัวไม่อยากเปล่งเสียงออกมากลัวว่ามันจะสั่นจนอีกฝ่ายจับได้ว่าเขากำลังน้อยใจใครบางคนอยู่
“เมื่อคืนหมอไปนอนที่ไหน ผมหาหมอไม่เจอเลย”
คิมหันต์ไม่รู้ตัวสักนิดว่าได้ถามคำถามเสียดแทงหัวใจยิ่งนัก หัวใจมันเต้นแรงจนเจ็บเสียดไปทั้งอก เขามันผู้ชายหน้าไม่อายเกือบจะแย่งสามีของผู้หญิง...ก็แค่เกือบเท่านั้นจากนี้ไปเขาจะไม่ขอเข้าไปข้องแวะกับคนๆ นั้นอีก เขาไม่อยากขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ชายแพศยาแย่งของผู้หญิง
“ว่าไงครับ”
คิ้วหนาขมวดเข้าหากันแน่นขึ้นทุกที วรทย์ไม่ตอบคำถามแถมยังทำท่าทางน่าสงสัยตั้งแต่เมื่อครู่นี้แล้ว หัวใจเขากระตุกวูบเสี้ยวหนึ่งของความคิดมันอดคิดไปถึงพศินอย่างช่วยไม่ได้ เขาไม่อยากจะโยงอะไรเข้าด้วยกันสักนิดแต่ถ้าพิจารณาดีๆ จะรู้ทันทีว่าเมื่อคืนนี้คนที่หายไปด้วยกันมีแค่พศินกับวรทย์เท่านั้น ชายหนุ่มหลับตาลงปิดกั้นความคิดเลวร้ายนั่นเขาควรจะไว้ใจวรทย์ เชื่อใจให้มากไม่อย่างนั้นเขาจะกลายเป็นคนฟุ้งซ่าน
แต่ท่าทางเงียบกริบนั่นก็ชวนสงสัยเหลือเกิน เขาอยากได้ยินคำตอบถึงแม้จะเป็นการโกหกก็ยังดีแต่การอมพะนำอย่างนี้ มันทำในอกร้อนรนไปหมด
“หมอครับ ตอบ..”
“หมอคีย์!”
คำถามครั้งที่สี่ถูกระงับไปด้วยเสียงเรียกจากที่ไหนสักแห่ง พอกวาดตาหันมองก็พบร่างเล็กของผู้ชายที่จู่ๆ ก็หายตัวไป อาณกรเดินหน้ายุ่งเข้ามาพลางชูก้อนอะไรบางอย่างขึ้นด้วยนิ้วชี้และนิ้วหัวแม่มือ
“นี่อะไร!”
คิมหันต์เลิกคิ้วมองสิ่งนั้นจากปลายนิ้วของคนตัวเล็ก ใช้เวลาพิจารณาอยู่หลายนาทีกว่าจะรู้ว่าเจ้านั่นมันมือกางเกงในของเขานั่นเอง หมอหนุ่มหน้าวาบเมื่อเขานอนเปลือยกายตามนิสัยแต่เพราะคงจะมึนหนักเลยลืมใส่ปราการด่านสำคัญ นึกแปลกใจตัวเองที่ไม่ยักจะผิดสังเกต
ผ้าสีขาวที่ขมวดม้วนเป็นก้อนกลมถูกโยนใส่อกจนเกือบจะรับไม่ทัน อาณกรหน้าบึ้งยิ่งกว่าเดิมต่อว่าเขาชุดใหญ่ในความซกมก แถมยังลืมของสำคัญไว้ในห้องเด็กในสภาพที่ไม่น่าดูอีกด้วย นี่ถ้าเจ้าตัวไม่เข้าไปสำรวจตรวจตราพิกเล็ตจะได้เห็นเจ้าก้อนกางเกงในนี้ก่อนผู้ใหญ่ มันก็น่าอายอยู่หรอกแต่มันคนมันลืมจริงๆ นี่นาจะให้ทำอย่างไร
“ผมลืม”
“ลืม! เหอะ” อาณกรเงยหน้าปล่อยเสียงแห่งอารมณ์ออกมา หงุดหงิดที่ยัยหน้าหนากลับมาไม่พอดันต้องมาเจอไอ้เจ้าผ้าน่าเกลียดนั่นอีก “อีกหน่อยก็ลืมใส่กางเกงไปทำงานหรอก”
“ผมไม่ได้ตาแก่ความจำเสื่อมนะ มันผิดที่ผิดทางแล้วก็เบลอด้วย”
“นั่นแหละอีกไม่นานคุณก็เป็นตาแกความจำเสื่อม”
“อะไรนะ! ผมยังไม่แก่ด้วยนะ บางทีอาจจะเด็กกว่าคุณด้วยซ้ำ คุณน่ะตัวเล็กหรอกถึงได้ดูเด็กคุณเกิดปีอะไร”
วรทย์ฟังทั้งสองเถียงกันได้ไม่กี่ประโยคเท่านั้น สภาพจิตใจของเขาตอนนี้ไม่พร้อมจะรับฟังเรื่องอะไรอีกแล้ว ชายหนุ่มหมุนตัวเดินหนี ตั้งใจว่าจะไปรอที่รถจนกว่าทั้งสองคนจะเถียงกันเสร็จ สองขาที่คล้ายจะอ่อนแรงลงเรื่อยๆ ลากผ่านผืนหญ้าที่ยังซึมน้ำค้าง ตาคู่หวานเศร้าหมองมองไปข้างหน้าอย่างไรจุดหมายในหัวมีแต่ภาพของพศิน พิกเล็ตและผู้หญิงคนนั้น ถ้าจำไม่ผิดหล่อนชื่อปาริน
(มีต่อ)
-
เธอสวย...แม้จะเป็นแค่ช่วงระยะเวลาสั้นๆ แต่เขาก็ยังเห็นถึงความสวยของเธอ เขาไม่แปลกใจเลยที่พิกเล็ตจะหน้าตาน่ารักน่าชังเพราะมีแม่ที่สวยขนาดนี้นี่เอง และเหมาะสมกับพศินเหลือเกิน มือบางยกขึ้นกุมที่หน้าอกข้างซ้ายนี่แค่เพิ่งจะเริ่มชอบ เขายังเจ็บหัวใจถึงขนาดนี้ต้องขอบคุณปารินที่กลับมาเร็ว เพราะถ้ามาช้ากว่านี้แม้แค่เพียงวันเดียวเขาอาจจะรักพศินไปแล้วก็ได้ วรทย์ใช้มือปาดน้ำตาเมื่อภาพเบื้องหน้าพร่าเลือนมากขึ้นทุกที ในขณะที่ความคิดหลุดลอยเข้าสู่ห้วงของความเจ็บปวดทั้งร่างก็โดนกระชากจากเบื้องหลัง ชายหนุ่มสะดุ้งสุดตัวและกว่าจะตั้งสติได้ตัวเขาก็เข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของใครบางคนเสียแล้ว กลิ่นกายของบุรุษเพศที่กกกอดมาทั้งคืนรายล้อมรอบตัว อ้อมกอดอบอุ่นรัดแน่นจนน่าใจหาย
“มึงอย่าคิดไปเอง” เสียงทุ้มติดแหบดังขึ้นแถวๆ ขมับ ก่อนที่ริมฝีปากอุ่นจัดจะกดลงมา
เปลือกตาบางปิดลงพร้อมกับน้ำตาที่อาบลงแก้ม เรื่องความคิดและความรู้สึกมันห้ามกันได้เสียที่ไหนแค่เห็นคนรักเก่ากลับมา เขาก็คิดไปไกลถึงไหนแล้ว วรทย์ซบหน้าลงกับอกอุ่นสูดเอากลิ่นกายของคนตัวโตไว้ในอก เขาอยากเป็นผู้ชายหน้าด้านแย่งสามีผู้หญิง อยากฉีกม่านประเพณีทั้งหมดแล้วทำตามใจตัวเองแต่ทั้งหมดมันเป็นแค่ความคิดเท่านั้น ในความเป็นจริงแค่ผู้ชายชอบกับผู้ชายสังคมก็ยากจะยอมรับแล้ว
พศินกดศีรษะเล็กๆ กับอกตัวเองเขารู้ว่ามันกำลังร้องไห้ มันทั้งตกใจและน่ายินดีไปพร้อมกันอดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่าที่มันร้องไห้เพราะเขาสำคัญกับมันไม่น้อย ชายหนุ่มจูบเบาๆ ที่กระหม่อมเล็กอีกครั้ง ความกลัดกลุ้มในอกลดลงไปเล็กน้อย แต้ถ้าจะระบายออกไปให้หมดเขาคงต้องนอนคุยกับมันทั้งคืน ไอ้ตุ๊ดนี่มันไม่รู้หรอกว่าเขาใจหายแค่ไหนตอนที่เห็นมันเกือบจะตกบันได แล้วเปลี่ยนเป็นหงุดหงิดทันทีเมื่อจู่ๆ ไอ้ภูมิก็มาอุ้มมันไปต่อหน้าต่อตา มิหนำซ้ำมันยังมาหนีหน้ากันอีกทั้งที่เขายังไม่ได้ถามอาการของมัน จนต้องทิ้งปารินไว้แล้วตามมันออกมา
เขาไม่รู้หรอกว่าปารินกลับมาทำไม แต่ยอมรับว่าตกใจไม่น้อย ผู้หญิงที่เขาเฝ้าหวังมาเป็นปีว่าจะกลับมาหากัน...กลับมาจริงๆ แต่ดูเหมือนว่ามันจะสายไปแล้ว หัวใจที่แหลกสลายกำลังก่อร่างสร้างตัวใช้ความเจ็บปวดที่เธอสร้างไว้ให้เป็นปราการป้องกันตัวเอง ความรักสอนให้เราเรียนรู้ทั้งความสุขและความทุกข์ หกปีที่เขามีความสุขที่ได้รักเธอและในปีต่อมาเขาก็เจ็บเจียนตายเพราะทุกข์ระทม
เขาไม่เคยลืมว่าตอนที่เธอทิ้งเขาไปอย่างไม่ไยดีนั้นเจ็บปวดแค่ไหน มันเหมือนมีใครเอามีดมากรีดลงบนเนื้อหัวใจแล้วราดน้ำเกลือซ้ำ ไม่ว่าจะลืมหรือหลับตาภาพของเธอไม่เคยหายไปไหนเลย แม้แต่น้ำเมาที่เขาว่าช่วยให้ลืมเธอยังหมดความหมายเมื่อดีกรีในเลือดมันจางลง กระทั่งได้พบกับใครบางที่เปลี่ยนความชอกช้ำให้กลับมารู้สึกถึงอารมณ์อย่างอื่นอีก
แม้จะเริ่มต้นไม่น่าประทับใจนัก แต่ผู้ชายตัวเล็กๆ ขาวๆ คนนั้นก็ทำให้เขาคิดถึงได้ทุกนาทีเช่นกัน แต่ก็ไม่ปฏิเสธหรอกว่าเสี้ยวหนึ่งของความคิดเขายังต้องการให้ปารินกลับมา ทว่ามันไม่ใช่เพราะความเสน่หาเสียทีเดียว
“มึงเชื่อใจกูนะ กูมันพวกเจ็บแล้วจำ”
ไม่มีอะไรเป็นหลักประกันได้สักอย่างว่าคำสัญญาจากคนขี้เมาเชื่อถือได้ วรทย์ไม่ตอบรับคำขอนั่นเขาได้แต่ฟังเสียงหัวใจที่เต้นนั่นเงียบๆ อยากจะแสร้งทำเป็นเข้มแข็งและเชื่อในสิ่งที่ได้ยินแต่ภาพครอบครัวที่แสนอบอุ่นนั่นมันทำให้เขาอ่อนแอเหลือเกิน ครอบครัวที่สมบูรณ์พิกเล็ตควรจะได้อยู่กับแม่แท้ๆ ที่เป็นผู้หญิงไม่ใช่ผู้ชายอย่างเขา
“พี่เสือจ๋า พี่เสืออยู่ไหน”
วรทย์ดันอกกว้างออกห่าง เขาไม่ต้องการให้ปารินเห็นหรือรู้ระแคะระคายว่าผู้ชายอย่างเขากำลังคิดจะแย่งสามีของเธอ มือบางเช็ดน้ำตาที่ยังไหลอยู่ลวกๆ แต่ดูเหมือนมันจะไม่ทันใจอีกคนเท่าไรนัก พศินดึงคางมนเข้ามาใกล้แล้วใช้ริมฝีปากจูบซับรอยน้ำตา พลางกระซิบชิดมุมปากนุ่ม
“กูดีใจที่มึงร้องไห้เพราะกู”
“อยู่นี่นี่เอง แพรวหิวแล้วเราไปกินข้าวกันเถอะค่ะ”
เขาผละจากคนตัวโตพอดีตอนที่ปารินเดินเข้ามา เขามองมือขาวที่ยกคล้องแขนสามีอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ ร่างบางหมุนตัวก้าวเดินเร็วๆ ปิดกั้นการรับรู้ทั้งหมดใช้รถยนต์ของคิมหันต์ที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่เมตรเป็นที่กำบังกาย...
…………………………….
“หมอระวัง!”
คิมหันต์ถอนหายใจด้วยความโล่งอีก ถ้าเขาไม่เตือนอีกเพียงนิดเดียวหัวกลมๆ นั่นคงจะโคกกับเสาบ้านพักแล้ว คุณหมอตัวเล็กทำหน้าเหรอหราหันมองมาทางเขาแล้ววกกลับไปมองเสาตรงหน้าแล้วก็ยิ้มแหยๆ จากนั้นก็บังคับตัวเองให้เดินขึ้นบันไดไป
นายแพทย์หนุ่มไม่ได้เดินไปที่ห้องพักของตัวเองแต่เขาเลือกที่จะเดินตามวรทย์ไป ความอดทนอดกลั้นที่เก็บมาถึงห้าวันมันหมดลงไปตั้งแต่เมื่อครู่นี้แล้ว ถ้าหากเขายังไม่ได้ถามหรือพูดอะไรมีหวังได้อกแตกตายแน่ มือหนาผลักประตูที่กำลังจะปิดแล้วแทรกกายเข้ามาในห้องพักส่วนตัวของวรทย์โดยไม่คิดจะขออนุญาต เจ้าของห้องทำตาโตเตรียมจะอ้าปากถามหรืออาจจะไล่เขา แต่เขาชิงห้ามเสียก่อน
“ไม่ต้องมาไล่ผม”
คิมหันต์บอกเสียงเรียบ ถือวิสาสะลากมือเล็กให้มานั่งที่เตียงด้วยกัน เพราะห้องที่มีพื้นที่จำกัดเฟอร์นิเจอร์เลยไม่ไม่ได้มีโอกาสได้มาตั้งรับแขก แต่ได้ข่าวว่าผู้อำนวยการกำลังดำเนินการปลูกบ้านพักให้ใหม่หลังจากที่ยื่นเรื่องไปก่อนหน้าที่วรทย์จะมาไม่กี่วัน ดังนั้นบ้านพักของวรทย์ที่เคยจะให้คนมาปรับปรุงก็ต้องถูกยกเลิกไปเพราะกำลังจะได้อาคารหลังใหญ่มาแทน
เขาออกแรงกำข้อมือเล็กเมื่ออีกฝ่ายทำท่าจะขัดขืน แต่พอเงยหน้ามาสบตาก็อ่อนแรงลง หมอหนุ่มตัวสูงถอนหายใจอีกเฮือก คำถามนับร้อยอัดแน่นอยู่ในอกตั้งแต่วันนั้น เขาไมได้คิดไปเองหรอกว่าตั้งแต่วันเกิดของพศิน วรทย์ก็เปลี่ยนไป ทั้งเซื่องซึมเหม่อลอยและพูดน้อยลง อาการหนักจนน่าเป็นห่วง คราแรกคิดว่าทิ้งไว้สักหน่อยคงดีขึ้นแต่นี่ผ่านมาเป็นอาทิตย์แล้วยังไม่เห็นวี่แววว่าจะดีขึ้นซ้ำดูท่าจะแย่กว่าเดิมอีกด้วย
“มีอะไรก็พูดกับผมไหม”
ดวงตากลมฉายแววสงสัยแค่ชั่ววินาทีเจ้าตัวก็สั่นหัวปฏิเสธ ซึ่งมันไม่ได้เกินไปจากที่คาดหมายสักนิด คิมหันต์เปลี่ยนจากจับข้อมือเป็นกุมมือบางไว้แทน
“ผมเห็นหมอกับนายเสือ”
“หะ..เห็นอะไร”
“วันที่เมียนายเสือกลับมาน่ะ ผมเห็นนายเสือจูบหมอ”
วรทย์ตาโตเลือดบนหน้าลดน้อยลงจนกลายเป็นซีดเผือด หมอหนุ่มตัวเล็กหันหน้าไปทางอื่นไม่ยอมสบตากับเขา บอกกับเขาเสียงเบาว่าไม่มีอะไร
คิมหันต์ระบายลมหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า...ใช่เขาเห็นภาพที่ว่านั่นจริงๆ นายเสือกำลังก้มจูบที่มุมปากของวรทย์พอดีระหว่างที่เขาเดินกลับมาที่รถ แต่เขาไปถึงช้ากว่าปารินเจ้าหล่อนวิ่งพรวดพราดเข้าไปตอนที่ทั้งคู่ผละออกจากกัน เขาไม่รู้หรอกว่าหล่อนเห็นภาพเดียวกับเขาหรือเปล่า ทว่าคนที่เขาเป็นห่วงไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้นแต่เป็นวรทย์ต่างหากถึงหัวใจจะเจ็บจนปวดตุบๆ ก็ตาม
สิ่งที่เห็นกอปรกับเรื่องที่วรทย์หายไปพร้อมกับพศินทำให้เขาพอจะปะติดปะต่ออะไรได้บ้าง มันอยู่ความคาดหมายจริงๆ คิดไม่ถึงว่าคนที่เจอหน้าก็พ่นแต่คำร้ายใส่กันจะเกิดมีจิตปฏิพัทธ์ต่อกันได้ ซ้ำยังรุกหน้าจนเขาตามไม่ทันอีกด้วย มันยากจะยอมรับว่าเขากำลังจะแพ้ให้กับม้ามืดให้กับนายเสือขี้เมานั่น ศัตรูที่แซงหน้ามาโดยไม่ทันได้ตั้งตัวทิ้งเขากับอาณกรชนิดไม่เห็นฝุ่นเลยทีเดียว
“หมอชอบนายเสือใช่ไหม” เขาถามพยายามรักษาระดับน้ำเสียงให้มันต่ำหรือสูงเกินไป สภาพของวรทย์ตอนนี้เหมือนแก้วร้าวอะไรกระทบนิดเดียวก็อาจจะแตกได้
ไม่คำตอบอีกเช่นเคย อีกฝ่ายเอาแต่ก้มหน้าหลบเลี่ยงทั้งคำถามและการมองตา วรทย์ไม่ใช่คนพูดเก่งขณะเดียวกันก็เก็บอาการไม่เก่งด้วยเช่นกัน เขาเดาเอาว่าที่เขาถามไปมันคือความจริง เจ็บหัวใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่ก็อดกระหวัดคิดถึงอีกคนไม่ได้ รายนั้นก็บอกว่าชอบวรทย์เหมือนกัน ถ้ารู้เรื่องนี้คงเจ็บไม่ต่างกับเขา แต่ที่น่าแปลกเขากลับไม่ยักจะอยากลงไปดิ้นทุรนทุรายหรือร้องไห้แค่เจ็บเท่านั้นเอง
“บอกผมมาเถอะ ผมทำใจแล้ว”
“ทำใจ?” วรทย์เงยหน้าขึ้น ดวงตาวาววับเหมือนลูกแก้วแช่น้ำ
“ครับ” เขายอมรับสั้น ก่อนจะขยายความในใจเพิ่มอีกหน่อย “ผมชอบหมอ แต่ผมไม่ใช่เกย์นะบอกไว้ก่อนผมไม่เหมือนไอ้หมอตานั่นหรอก” เขาหมายถึงภาคภูมิรายนั้นดูออกทันทีเลยว่าเป็นเกย์ชอบผู้ชายด้วยกันมาตั้งแต่เกิด “ผมชอบที่หมอดูจริงใจ ซื่อๆ แล้วก็น่ารัก ไม่รู้ซิมันอยู่ด้วยกันแล้วสบายใจ ตอนแรกผมคิดว่าเป็นเพราะความเหงาแต่เอาจริงๆ เป็นเพราะหมอน่ารักมากกว่า”
เขายิ้มนิดๆ ยกมือเกาท้ายทอยแก้เขิน แม้จะรู้ตัวว่าผิดหวังแต่ก็อดเขินอายไม่ได้ เขาไม่ได้สารภาพรักแต่หน้าใครมาเป็นสิบปีได้แล้วกระมัง ไม่แปลกใจสักนิดที่จะเห็นวรทย์ทำหน้าเหวอคงทั้งตกใจและรังเกียจเขาไปด้วย ใครกันจะยินดีจู่ๆ ก็มีผู้ชายมาสารภาพว่าชอบตัวเอง
“มะ หมอชอบผมหรือ?”
“บอกช้าไปใช่ไหม ไม่เป็นไรหรอกผมไม่ได้หวังอะไรมาก แต่คิดไม่ถึงว่าหมอจะชอบนายเสือได้ บอกผมได้ไหมว่าไปชอบกันตอนไหน มันดูไม่มีวี่แววเลย”
พอถูกถามวรทย์ก็หุบปากฉับ เบนสายตามองไปที่หน้าต่างราวกับที่ตรงนั้นมีอะไรให้ระลึกหรือน่าประทับใจ หนุ่มตัวเล็กเงียบไปพักใหญ่ร่วมห้านาทีกว่าจะตัดสินใจตอบในสิ่งที่เขาอยากรู้
“ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะผมเองก็ไม่เคยชอบผู้ชายมาก่อน รู้ตัวอีกทีก็ชอบเขาไปแล้ว”
เจ็บซ้ำเจ็บซ้อนเจ็บซ่อนเงื่อน คิมหันต์ยิ้มให้กับความเจ็บซ้ำซากของตัวเอง เขาพยายามแทบตายแต่เป็นได้แค่มดแดงแฝงพวงมะม่วงเท่านั้น ทั้งที่อยู่ใกล้ชิดแต่กลับไม่เคยได้ใกล้ใจ
“หมอชอบเขาตรงไหน” เขาถามข่มก้อนแข็งๆ ที่พาเอาจุกไปหมดไว้ในอก
“ก็ไม่รู้อีกเหมือนกัน” วรทย์ตอบตรงๆ สายตายังจ้องไปที่บานหน้าต่างที่เขาจำได้ว่าเพิ่งมาเปลี่ยนกลอนให้เมื่ออาทิตย์ก่อน “ผมไม่ใช่เกย์ ไม่เคยชอบผู้ชาย แต่เวลาอยู่ใกล้เขาผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผู้หญิงอย่างไรก็ไม่รู้ น่าสมเพชดีไหมครับ”
หมอหนุ่มตัวเล็กยิ้ม...แต่เป็นรอยยิ้มที่เหมือนจะเย้ยตัวเองมากกว่า คิมหันต์กุมมือเล็กกว่ากันแน่นกว่าเดิมเขาคิดว่าตอนนี้วรทย์ไมใช่แค่ชอบพศินเท่านั้นแต่มันยังมีความรู้สึกอื่นแทรกอยู่ด้วย บางทีคนที่เขาชอบอาจจะเจ็บปวดไม่ต่างกันกับเขาก็ได้
“ผมขอถามอีกคำถาม หมอกับเขามีอะไรกันหรือยัง เพราะที่ผมเห็นมันเอ่อ...ค่อนข้างจะมากกว่าคนชอบกัน”
วรทย์ละสายตาจากบานหน้าต่าง คิมหันต์ไม่รู้หรอกว่าในหัวของเขาตอนนี้มันเหมือนเครื่องเล่นแผ่นดีวีดีมันกำลังกรอภาพเก่าๆ กลับมาเป็นฉากๆ หลายต่อหลายครั้งที่หวิดจนใกล้คำว่า ‘มีอะไรกัน’ รอยสัมผัสของใครคนนั้นมักจะตราตรึงอยู่ในผิวหนังที่โดนสัมผัสอยู่เนิ่นนาน นั่นอาจจะเป็นหนึ่งใจเหตุผลที่ทำให้เขาหลงชอบไอ้เสือบ้ากามนั่นก็ได้ ร่างกายมันจดจำพาลให้หัวใจคล้อยตามไปด้วย
คำถามที่แสนน่าอายแต่เขาเต็มใจที่จะตอบ “ยังครับ ยังไม่มี”
เขาได้ยินเสียงถอนหายใจจากอีกคน นายแพทย์หนุ่มตัวเล็กกระพริบตารัวไล่หยาดน้ำตาที่จ้องแต่จะไหลอยู่เรื่อย นึกสงสัยตัวเองว่าเขาอาจจะรู้สึกมากกว่าชอบไปแล้วก็ได้
“ดีแล้วล่ะครับ ผมไม่อยากเห็นหมอเสียใจภายหลัง” คนตัวสูงบอกยิ้มๆ “บอกไว้ก่อนนะผมยังไม่ตัดใจหรอก หมอแค่ชอบยังไม่ได้จดทะเบียน ฉะนั้นผมมีสิทธิ์เต็มเปี่ยมที่จะแข่งกับไอ้เสือขี้เมานั่น”
“ขอบคุณนะครับหมอ”
คิ้วหนายกสูงเป็นเชิงสงสัย “เรื่องอะไร”
(มีต่อ)
-
“ก็เรื่องที่หมอชอบผม มีคนชอบดีกว่ามีคนเกลียด แต่จะดีกว่านี้ถ้าหมอเป็นผู้หญิงตัวเล็กนมตู้ม”
คิมหันต์หัวเราะเบาๆ ปล่อยมืออีกฝ่ายให้เป็นอิสระ “ปล่อยผู้หญิงพวกนั้นไปหาผู้ชายหล่อๆ เถอะครับ อย่างหมอน่ะผู้หญิงเขาไม่อยากได้หรอก”
“ทำไมล่ะครับ”
“ก็หมอน่ะน่ารักกว่าผู้หญิงอีก”
เขามองแก้มนวลที่สุกเปล่งขึ้น ดวงตาสีน้ำตาลมีประกายอีกครั้งหลังจากที่มันไร้เงามาหลายวัน “ผมไปก่อนนะ หมอเองก็อย่าคิดมาก ถ้านายเสือเขาคิดตรงกับหมอผู้หญิงคนนั้นก็ไร้ความหมาย”
ร่างสูงเตรียมจะผละออกไปทว่าเจ้าของห้องรั้งชายเสื้อไว้ คิมหันต์เอียงคอมองใบหน้าที่กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง
“ขอบคุณจริงๆ นะครับ ผมรู้ว่าหมอเป็นห่วงผม”
ชายหนุ่มระบายยิ้มบางเบาแม้ว่าภายในจะเจ็บร้าวแม้แต่หายใจยังลำบาก เขาเข้าใจความรู้สึกของอาณกรก็วันนี้นี่เอง รักโดยไม่หวังอะไรกลับมารักแม้ว่าเขาจะมีคนอื่น เจ็บจนพูดไม่ออกแต่ก็ตัดใจไม่ได้
“ผมชอบเห็นหมอยิ้มมากกว่า แต่อย่าเพิ่งคิดว่าผมจะถอย ผมยังไม่เลิกชอบหมอง่ายๆ หรอกนะ ราตรีสวัสดิ์”
หน้าผากนูนใต้กลุ่มผมที่ยาวปรกลงมาถึงคิ้วอุ่นวาบด้วยริมฝีปากจากคนตัวสูง เจ้าตัวส่งยิ้มอ่อนโยนเหมือนกับจูบที่หน้าผากก่อนจะจากไป วรทย์กระพริบตารัวไออุ่นยังไม่หายไปไหน เขารู้ว่าคิมหันต์ไม่ได้มีเจตนาจะลวนลาม คงแค่อยากให้กำลังใจ ดวงหน้าหวานก้มลงมองปลายนิ้วที่เพิ่งถูกปล่อยให้เป็นอิสระเมื่อไม่นานตลอดเวลาที่อีกฝ่ายเล่าความในใจที่มีต่อเขา มือที่กุมกันมันเย็นเฉียบ
คิมหันต์เองก็ปวดร้าวไม่น้อยนัก สารภาพรักกับเขาทั้งที่รู้ว่าเขาชอบใครอีกคนไปแล้ว ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจแผ่วช้า ความอึดอัดในอกที่บ่มเอาความเศร้าหมองให้เกิดขึ้นด้วยมันทุเลาลงไปเล็กน้อยถึงจะไม่ได้รับการรักษาแต่มันได้ระบายออกมาบ้าง อย่างน้อยมันก็ทำให้หายใจได้คล่องขึ้น ร่างเล็กทิ้งตัวลงกับเตียงนอนเล็กๆ ของตัวเอง เกิดมาก็เพิ่งเคยเป็น ชอบผู้ชายด้วยกันเท่านั้นไม่พออีกฝ่ายยังมีครอบครัวแล้วด้วย มองไปทางไหนก็ไร้ความเป็นไปได้ เปลือกตาบางทาบปิดการมองเห็น แต่ในสมองยังคงมีแต่ภาพของคนๆ นั้น เหมือนกับทุกวันที่ผ่านมายิ่งพยายามอยากจะลืมกลับยิ่งจำ ไม่ใช่แค่ภาพของใครบางคนยังมีผู้หญิงอีกคนด้วย ผู้หญิงที่สวยและเหมาะสมคู่ควรกัน
วรทย์พลิกกายนอนตะแคง ความอ่อนล้าจากการทำงานเทียบไม่ได้เลยกับภาวะทางจิตใจ เขาเหม่อลอยจนหลายๆ คนทัก ดีหน่อยที่ตอนทำงานเขาสามารถบังคับให้มันจดจ่ออยู่กับงานได้ แต่เมื่ออยู่คนเดียวเขาก็เอาแต่คิดถึงผู้ชายตัวใหญ่ ผิวคล้ำแดด ตาดุและปากร้าย คำพูดสุดท้ายที่ทิ้งไว้ก่อนจะจากกันยังฟังติดแน่นอยู่ในความทรงจำ ‘กูดีใจที่มึงร้องไห้เพราะกู’
พศินจะรู้ที่มาของน้ำตาหรือเปล่าเขาไม่แน่ใจ แต่หลังจากวันนั้นเขาก็ไม่ร้องไห้อีกไม่ใช่เพราะไม่เสียใจ แต่เขาเก็บมันไว้ข้างในต่างหาก
เสียงแกรกกรากที่บานหน้าต่างทำให้ต้องเปิดตาขึ้นอีก เขาคิดว่าคงเป็นเสียงของนกที่อาจจะบินมาหาที่ทำรังนอน แต่มันยังไม่หยุดดังแถมลักษณะของเสียงยังเปลี่ยนไปอีกด้วย ที่น่าตกใจมากไปกว่านั้นมันมีเสียงของคนลอดเข้ามาอีกด้วย
“ไอ้มะรุม เปิดซักทีซิโว๊ย!”
วรทย์จรีบถลามาที่หน้าต่าง มือไม้เขาสั่นไปหมดตอนที่ปลดกลอนหน้าต่าง และเพียงแค่บานหน้าต่างแง้มออกเขาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นใบหน้าของคนที่คิดถึงแทบจะทุกนาทีที่หายใจ
พศินหน้าบึ้งเหมือนหมีไม่ได้กินน้ำผึ้ง ร่างสูงใหญ่อยู่ในท่าที่เรียกได้ว่าทุลักทุเล สองแขนพยายามจะเกาะขอบหน้าต่างไว้ ส่วนปลายเท้ายันอยู่บนบันได วรทย์ชะโงกหน้าผ่านไหล่คนตัวใหญ่ไปก็พบว่าดินกำลังช่วยเจ้านายจับขาบันไดไว้ ยังไม่ได้ทันจะได้อ้าปากถามอะไรมือใหญ่สีเข้มก็กระชากหน้าต่างให้เปิดกว้างกว่าเดิม ใช้มือข้างหนึ่งผลักหัวเขาเพื่อเปิดทางแล้วเหวี่ยงตัวเข้ามาในห้องเขาได้สำเร็จ
“มึงกลับไปเลย เดี๋ยวกูโทรหา อ้อ!ให้ไอ้ปืนไปดูที่โรงงานด้วยพรุ่งนี้กูจะเอาน้ำมันไปส่ง”
ผู้บุกรุกสั่งเสียเสร็จก็จัดการปิดหน้าต่างลงกลอนแน่นหนาทันที ก่อนจะหันมา
ประจันหน้ากับเจ้าของห้องที่ยังทำหน้าเลิกลั่กเหมือนเห็นผีไม่มีผิด มันถอยหลังห่างจากเขาไปหลายก้าวตาโตแต่ไม่ลึกของมันกระพริบปริบๆ จนดูเหมือนตุ๊กตาพอร์ชเลนของเด็กผู้หญิงที่พิกเล็ตเคยมีจำได้ว่าอาณกรเป็นคนซื้อให้ แต่เขาคิดว่าไอ้มะรุมมันน่ารักน่ากอดกว่าเยอะ
ร่างสูงใหญ่สืบเท้าเข้าไปใกล้จนระยะห่างเหลือพอที่ช่วงแขนจะดึงคนที่แสนคิดถึงมากอดได้ เขาไม่รอให้เสียเวลาร่างที่เล็กกว่ากันเกินครึ่งถูกรวบกระหวัดเข้ามาในอกเขาถ่ายทอดความคิดถึงลงไปในอ้อมกอด พรมจูบที่กลุ่มผมนุ่มและแถวขมับอยู่หลายครั้ง แต่ความคิดถึงที่สุมแน่นอยู่หลายวันก็ไม่ทุเลาลงไปเลย
เนิ่นนานจนไม่อาจนับเวลาได้กว่าที่อ้อมแขนแข็งแรงจะคลายออก เขาดันร่างเล็กห่างไปเล็กน้อยแล้วใช้ปลายนิ้วเชยคางมันขึ้น มองหน้าที่ไม่ได้เห็นมาหลายวัน ตาของมันยังกลมเหมือนลูกแก้วเหมือนเดิม แก้มยังใสเหมือนตูดเด็กและปากก็ยังน่าจูบเหมือนเดิม แต่นัยน์ตาของมันดูหม่นหมองจนน่าใจหาย
“มึงเป็นอะไร” คนตัวเล็กก้มหน้าหลบตาไม่ยอมตอบคำถามจนเขาต้องดันนิ้วขึ้นอีก แล้วก้มหน้าต่ำลงไปหากระทั่งปลายจมูกติดชิดกัน “ถามทำไมไม่ตอบ”
“เปล่า” เสียงเล็กติดแหบตอบกลับมา ซึ่งเป็นคำตอบที่ห่างไกลความเป็นจริงนัก
“โกหก มึงคิดมากเรื่องกูใช่ไหม” ตากลมหม่นแสงลงไปอีกจนคนมองใจหาย เลื่อนจมูกที่ชิดกันไปที่แก้มเนียนสูดเอากลิ่นหอมเหมือนผิวเด็กเอาไว้อยู่อย่างนั้น “บอกซิ มะรุม”
หัวใจที่ติดในจังหวะที่เอื่อยเฉือนจนคล้ายจะหยุดเต้นกลับกระเตื้องขึ้นเหมือนโดนเครื่องกระตุ้น ไออุ่นซ่านไร้ที่มาครอบคลุมลงบนความหนาวเหน็บในใจเมื่อได้ยินชื่อเล่นที่คนตัวโตไม่เคยเปล่งเรียกมาก่อน ตาช้อนมองใบหน้าคมคร้ามมันอยู่ห่างเพียงนิดเดียวเท่านั้น ไม่อยากเรียกสิ่งที่เต้นแรงอยู่ในอกว่าดีใจ แค่คำๆ เดียวแต่เขากลับปีติที่ได้ยินมัน
“เรียกใหม่ซิ”
“อะไร” คิ้วหนาขมวดน้อยๆ
“เรียกชื่อฉัน” “
“มะรุม”
เสียงของพศินทุ้มต่ำ พาให้หัวใจอุ่นวาบไปหมด ร่างเล็กขยับตัวเขาอย่างไร้เงื่อนไขเข้าใจคำว่าคิดถึงอย่างถ่องแท้ แค่อาทิตย์เดียว เจ็ดวัน หนึ่งร้อยหกสิบแปดชั่วโมง หนึ่งพันแปดสิบนาทีและอีกหกแสนสี่พันแปดร้อยวินาทีเท่านั้นแต่เขาคิดถึงผู้ชายคนนี้เหลือเกิน ไม่ใช่แค่คิดถึงแต่มันมากจนถึงขั้นโหยหาเลยก็ว่าได้
“เสียงนายเพราะจังเลย”
อ้อมแขนแข็งแรงรัดร่างเขาเข้าไปไว้ในอก กลิ่นไอที่ไม่ได้ปะพรมด้วยน้ำหอมราคาแพง กลิ่นกายของผู้ชายแท้ๆ เจอด้วยเหงื่อและโคโลญจน์ กลิ่นที่เขาซึมซับไปโดยไม่รู้ตัวและชอบให้มันวนเวียนอยู่ใกล้ๆ แต่ก็ยังอุตส่าห์ย้ำกับตัวเองว่าทำได้แค่ชอบแต่ห้ามรัก...รักคนมีเจ้าของมันบาปตกนรกไปต้องปีนต้นงิ้ว
“คิดถึง”
พศินกระซิบบอกที่ริมใบหู เสียงต่ำๆ เพราะยิ่งกว่าครั้งไหนๆ ที่เคยได้ยิน ไพเราะจนไม่อยากให้ใครมาได้ยินนอกจากเขาคนเดียวเท่านั้น ความคิดน่ารังเกียจแต่มันสิ่งที่เขาปรารถนาจริงๆ
กลิ่นแชมพูที่เหมือนกับกลิ่นดอกไม้ติดอยู่ที่ปลายเส้นผมมันหอมจนอดใจไม่ไหวต้องก้มลงเก็บกลิ่นดอกไม้ไว้ในอกหลายครั้ง เขาเก็บกักความคิดถึงและความปรารถนาไว้เต็มเปี่ยมถึงเจ็ดวัน...เจ็ดวันที่เอาแต่หมกตัวอยู่ในไร่กับโรงงาน ไม่กลับไปนอนบ้านอาศัยโรงงานนอนบ้าง บ้านไอ้ปืนบ้างเป็นที่ซุกหัวนอน ทำงานให้เหนื่อยกินเต็มที่แล้วก็หลับเป็นตายโดยในฝันมีแต่ภาพของผู้ชายตัวเล็กที่ใบหน้าเปื้อนน้ำตาแทบจะทุกคืน เขาไม่รู้หรอกว่ามันเชื่อในคำสัญญาปากเปล่าที่ให้ไว้หรือเปล่า แต่เขาจะทำมันให้ได้ เจ็บแล้วก็ต้องจำถึงคนทำจะเป็นคนที่เคยรักสุดหัวใจก็ตาม
เขาใช้ข้ออ้างเรื่องงานมาเป็นเครื่องป้องกันไม่ให้ปารินเข้ามาใกล้เขามากนัก แต่เขาก็พอจะเดาจุดประสงค์ในการกลับมาของหล่อนได้ ถ้าหากเป็นเพราะความรักหล่อนคงไม่คิดจะจากไปตั้งแต่แรกทว่าพอเวลาผ่านไปถึงกลับมาไม่ใช่เพราะคิดได้อย่างที่หล่อนให้เหตุผล แต่เป็นเพราะอย่างอื่นมากกว่าถึงเขาจะเป็นไอ้บ้านนอกคอกนา เป็นไอ้ทึ่มเอาแต่ดักดานอยู่กับไร่ของตัวเองแต่ก็ไม่ได้โง่จนมองคนไม่ออก ปารินไมได้รักเขาเหมือนที่หล่อนพูดหรือจะเรียกให้ถูกหล่อนไม่ได้รักเขาด้วยใจจริงตั้งแต่แรกแล้ว
ใช่เขารู้...รู้มาตั้งนานแล้วแต่แกล้งทำเป็นไม่เห็น เพราะคิดว่าถ้าหากมีโซ่ทองคล้องใจหล่อนจะเริ่มหันมารักเขาและลูก แต่ความคิดของเขามันก็เป็นได้แค่หวังลมๆ แล้งๆ เท่านั้น ปารินรักลูกก็จริงแต่ยังรักเขาแค่คำพูดเช่นเดิม หล่อนไม่เคยทำหน้าที่แม่แม้แต่น้ำนมพิกเล็ตก็ไม่เคยได้กิน กอดลูกแต่ก็ผละออกเมื่อมีโทรศัพท์จากเพื่อนมาและสุดท้ายก็ทิ้งเขากับลูกไปเมื่อมีสิ่งเร้าใจมาดึงดูด ความสิวิลัยที่หล่อนโหยหาอยากจะได้มาตลอดและผู้ชายที่เคยเป็นคู่แข่งและอดีตเพื่อนรักของเขา ถึงหล่อนจะกลับมาด้วยจุดประสงค์อื่นที่ไม่ใช่เพราะสำนึกผิดหรือเกิดรักเขาขึ้นมา แต่เขาก็สงสารพิกเล็ตจนไม่กล้าเอ่ยปากไล่หล่อนไปตรงๆ และเพราะเยื่อใยบางๆ อย่างคนที่เคยผูกพันด้วยกระมังเขาเลยยังทนเป็นไอ้โง่เสือต่อไป
ชายหนุ่มซุกหน้าลงกับหัวไหล่อุ่น เขาเชื่อว่าถ้าหากยังไม่เจอไอ้หมอตัวเล็กนี่เขาอาจจะโผเข้าหาปารินพร้อมกับขวดเหล้าก็เป็นได้ ขอบคุณพิกเล็ตและไอ้หมอตัวป่วนนี่ที่ทำให้เขากลับมามีสมองไตร่ตรองได้อีกครั้ง ความเจ็บปวดมันเป็นบทเรียนก็จริงแต่การจะลืมใครสักคนไม่ใช่เรื่อง่ายไอ้หมอมะรุมมันจะโกรธเขาไหมที่เขาจะใช้มันลืมความเลวร้ายของปาริน
“มะรุม”
“หืม?” มันอู้อี้บอกติดหน้าอก หน้าของมันกดแน่นกับหน้าอกข้างซ้ายแน่ใจว่ามันได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะเดียวกับของมันที่แนบชิดแถวๆ สีข้างของเขา
“มึงจะเลิกชอบกูก็ได้นะแต่กูอยากให้มึงฟังกูให้จบก่อน”
“อะไร”
เขาดันร่างเล็กที่แทบจะจมหายในอ้อมกอดของเขายิ่งได้กอดยิ่งได้รู้ว่าตัวเล็ก บอบบางแต่ไม่ได้ผอมแกร็นพอจะมีกล้ามเนื้อบ้างแต่คงเป็นเพราะโครงสร้างไม่ใช่เพราะออกกำลังอย่างเขา มือหนาเทอะทะกุมที่ไหล่เล็ก รอให้มันเงยหน้าขึ้นมามองแล้วค่อยพูดสิ่งที่ติดค้างอยู่ตั้งแต่วันนั้น
“มึงคิดเรื่องแพรวอยู่ใช่ไหม” ไม่มีคำตอบได้ใบหน้าน่ารักนั่นพยักรับช้าๆ มันก้มหน้าหนีกันอีกครั้ง เลยต้องใช้นิ้วดันคางมันเอาไว้ “กูเคยรักแพรว มึงรู้ใช่ไหม”
“รู้” มันพึมพำตอบ เสียงสั่นจนใจเขาแกว่งไปด้วย
“กูรักแพรวมาก รักจนเลือกที่จะมองข้ามอะไรไปมากมาย กูรักแพรวตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย กูจีบเขาพร้อมๆ กับเพื่อนกู แต่แพรวก็เลือกกู เราคบกันจนแพรวเรียนจบแล้วก็แต่งงานเลยแพรวไม่มีพ่อไม่มีแม่เลยไม่ต้องไปขอกับใครหลังจากนั้นเขาก็มีพิกเล็ตให้กู...ให้ออยมากกว่าเพราะออยทำหน้าที่แทนแพรวกับกูแทบจะทุกอย่างถ้ามีนมคงให้นมดูดไปแล้ว” เขาพูดติดตลกทั้งที่มันไม่ตลกเลยสักนิด “กูก็ทนโง่อยู่หกเจ็ดปี พอปีที่แล้วแพรวได้เจอกับไอ้โยอีกครั้ง กูไม่รู้หรอกว่าไปเจอกันยังไง แต่แพรวก็ทิ้งกูกับลูกไป”
วรทย์ยืนนิ่งฟังคำพูดที่ถ่ายทอดจากอดีตจนถึงเกือบจะปัจจุบัน เท่าที่ฟังพศินรักปารินมากเหลือเกิน เขาไม่แปลกใจถ้าหากพศินเลือกที่จะกลับไปหารักครั้งเก่าในเมื่อพศินรักหล่อนมากขนาดนั้น ตาคมอ่อนแสงลงความเจ็บปวดอยู่ในตาคู่นั้นมันฉายชัดอย่างไม่คิดจะปิดบัง
“กูมันโง่ ใครๆ ก็รู้ว่าแพรวตั้งใจจะหลอกเอาไร่กูตั้งแต่แรกแล้ว แม้แต่ไอ้ภูมิมันก็ดูออก กูเองก็รู้แต่กูคิดว่าอยู่ด้วยกันแล้วอะไรที่เป็นของกูก็จะแบ่งให้ แต่แพรวอยากให้กูขายแล้วไปอยู่ที่อื่น กูรักไร่ของกู ไร่ที่พ่อทำไว้ให้กู กูจะขายมันได้ยังไง”
ปลายเสียงสั่นไหวและแหบพร่า วินาทีนั้นพศินคงเจ็บปวดมากที่ต้องเลือกระหว่างสิ่งที่รักและคนรัก เขายกมือในตอนนี้คงเทียบไม่ได้กับที่พศินเจอมา
“แล้วนาย...ทำยังไง”
“กูก็โดนทิ้งไง” คนตัวใหญ่ยิ้มขมขื่น “มะรุม กูมีเรื่องจะสารภาพกับมึง มึงจะเลิกชอบกูก็ได้ แต่มึงอย่างเกลียดกู มึงสัญญากับกูก่อนได้ไหม ถ้ากูบอกมึงแล้วมึงจะไม่เกลียดกู”
“อะ..ไรเหรอ” ใจเขาหายพิกลไม่อยากได้ยินคำสารภาพนั่นเลย
“กูยังลืมแพรวไม่ได้ กูอยากจะให้มึงช่วยกู...ช่วยกูนะมะรุมทำยังไงก็ได้ให้กูลืมผู้หญิงคนนั้นที”
………………………..
มาม่าไม่มากเท่าไร เพราะกลัวท้องอืดกัน เอิ๊ก ๆ
ตอนหน้าเร้าใจมากค่ะ nc เลือดพุ่ง (แต่งไปกำเดาไหลไป) :jul1:
ไอ้เสือมันไม่โง่เท่าไรหรอกว่าไหม (เรื่องของเรื่องมีคนขู่ไว้ว่าถ้าไอ้เสือกลับไปหาปารินแล้วจะเลิกอ่านนิยายเรา คุณพระ! นี่มันข่มขู่กันชัดๆ ฮ่าๆๆ) ที่จริงแล้วก็ตั้งใจให้เป็นแนวนี้ค่ะแต่งไปอัพไปมันสดม๊ากมาก (แต่งไม่ทันเพราะต้องแต่งนิยายปกติด้วยจ้า) ขอบคุณทุกความคิดเห็นค่ะ บางคนเมนท์ยาวเหมือนเรื่องสั้นเลย ขอบคุณมากนะคะ
ป.ล.ตุ๊กตาพอร์ซเลน คือตุ๊กตาที่กระพริบตาได้ค่ะ
-
ถึงแม้จะไม่ได้อ่านตั้งแต่ต้นแต่อ่านตอนนี้น้ำตาซึมพอๆกับหมอมะรุมเลย! :mew6:
รออ่านตอนหน้าที่ได้รับการประกันจากคนเขียนว่าต้องพึ่งสภากาชาดค่ะ >_<
-
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อค่ะ
:z1: รอเธอ เอิ้กๆๆ :katai1:
-
กรี้ดๆๆจะรอตอนหน้านะคร่าาาา :hao6:
-
พี่เสืออ! นายไม่ได้โง่(เท่าไหร่)นี่ ลืมปารินเร็วๆนะ สงสารหมอมะรุม :monkeysad:
ปล.คำผิด. ศิวิไล แบบนี้น่าจะดีกว่านะคะ :)
-
ผู้หญิงแบบนั้นรีบลืมเร็วๆเลย หมอมะรุมน่ารักกว่าเยอะะะะ
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย นึกว่าจะได้กินมาม่าชามโตแล้ว
#ดับไฟ โยนมาม่าทิ้ง คว่ำหม้อ
ดีใจที่พี่เสือคิดได้ และดีใจที่พี่เสือคิดได้เพราะหมอใคร เพราะหมอตัวเล็กๆคนนี้ใช่ไหม ฉะนั้นไม่ใช่เรื่องยากเลยที่หมอมะรุมจะทำให้พี่ผ่านอดีตที่เจ็บปวดได้ คนเรายังไงก็ไม่มีทางลืมได้ แต่เราทำยังไงที่เราจะเก็บมันไว้เป็นบทเรียนแล้วไม่ทำมันผิดพลาดซ้ำอีกต่างหาก
รอฉันรอตอนหน้าาาาา แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
ขู่ไปงั้นแหละค่ะ แค่เห็นเปลี่ยนหัวเรื่อง คลิกเข้ามาแทบไม่ทัน กร๊ากกก
-
เสือไม่ได้โง่น่ะ แค่ลืมไม่ได้
-
ให้อภัยกับพี่เสือที่เป็นคนตรงไปตรงมา ปากตรงกับใจ น้องมะรุมไม่ต้องไปแคร์ผู้หญิงคนนั้นหรอก เค้ามาหลอกพี่เสือ มะรุมต้องเข้มแข็งนะ
อยากอ่านต่อไปแล้วอ่ะ
-
ค่ะ มาเถอะค่ะคนแต่ง เราพร้อมแล้วค่ะ
จะร้อนแรงกี่ร้อยดีกรีก็จัดมาเลย
มิกเซอร์พร้อม น้ำแข็งพร้อม ฮิฮิ
:z1: :z1:
-
เค้ายังไม่มั่นใจในตัวพี่เสือเลยอ่ะ เค้ายังไม่อยากยกหมอมะรุมให้เลย :z3:
ตอนหน้าจะบะละฮึ้มกันแล้วเหรอ :hao6:
แต่ยังไงก็เตรียมผ้าเช็ดหน้า :laugh:
คนเขียน เขียนฉากโรแมนติกได้กินใจสุดๆอ่ะ
รู้สึกถึงความคิดถึงของพี่เสือกะหมอมะรุมเลย o13
ปล.นั่งรออีก ๗ วัน :amen:
+๑
+เป็ด
o13
-
ทำไม????? ต้องใช้ร่างกายของมะรุมด้วย????? ดพื่อที่จะลืมอีผู้หญิงนั้นคนเดียว ถึงกับต้องทำขนาดนี้เลย สงสารมะรุมอ่ะ ที่เป็นเครื่องมือแบบนี้ มันไม่ได้เกิดจากความรัก รับไม่ได้ เกลียดไอ่เสืออออออเกลียดอิปาริผู้หญิงเห็นแต่ได้ ทำไมต้องทำแบบนี้!!!!!! ถ้าเสือแม่งยังโง่แล้วกลับไปหาอิผู้หญิงนั้นจริงๆ นี่เลิกอ่านจริงๆ แต่มาถึงตอนจบนี้ช็อคค่ะช็อค อิเสือยังลืมไม่ได้ ขอให้มะรุมช่วยด้วยร่างกายยยยยย!!!!! อิชั้นรับไม่ได้อยางเเรงเลย กรี๊ดดดดดดด :ling1: :ling1: :ling1:
-
ไอพี่เสือฉลาดแล้วววววววววววววววววววว :sad4: :sad4:
-
:heaven ปูเสื่อ รอฟิน ตอนหน้าดีกว่า 1+
-
ดีใจที่อิพี่เสือมันมีสติไม่ได้หน้ามืดตามัวให้อิเมียเก่าจูงจมูก
มะรุมหนูก็ต้องเข้มแข็งไว้นะลูก
-
เออ.....พี่เสือก็ไม่ได้โง่นี่นา
ปล.รอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อ 5555
-
:-[อยากอ่านตอนหน้าาาาาา
-
พี่เสือออกแนวเห็นแก่ตัวเล็กๆนะ ไปลืมเค้าให้ได้ก่อนดีกว่ามั้ย
สงสารหมอมะรุม เดี๋ยวหมอก็เสียใจอีก :ling1:
-
ก็ยังดีที่เลือกมาคุยกันตรงๆ ดีกว่าปล่อยให้อีกฝ่ายเข้าใจไปต่างๆ นานา
แล้วก็ไม่อธิบายอะไรกัน คิดว่าอีกฝ่ายเขาเข้าใจ
แต่บอกตามตรงว่า ถ้านายเสือยังเคลียร์ตัวเองไม่จบ
ยังไม่อยากให้หมอให้อะไรไปมากกว่านี้
รอดามใจอาออยดีกว่า!!!!
-
มะรุมช่วยด้วยความรัก :hao7:
-
อยากอ่านต่ออ่ะ :hao5:
แต่ก็เข้าใจนะ ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ
น่ารักสุดๆ คงต้องรออาทิดหน้าใช่ไหม :mew4:
ปล.สู้ๆนะคะจะคอยต่อไป
-
อินกับตอนที่เขาได้มาเจอหน้า กอดแสดงความคิดถึงกัน ขนลุกเลย มันใช่แบบนี้เลย
:กอด1:
-
ขอให้หมอมะรุมช่วยให้ลืมแพรว
โดยวิธีการก็คือ :oo1:
จริงๆ มันคือแผนของนายเสือใช่ไหม เรารู้ทันนะ
หมอคีย์กับอาออยช่วยกันปลอบใจกันและกันดีกว่าเนอะ
ดีกว่าเจ็บอยู่คนเดียว
-
อืมมมมมม ขอพูดเหมือนกับหลายๆคน "ไม่โง่นิอิพี่เสืออออออ"
555555 คือตอนที่หมอเดินหนีออกมานี้น้ำตาจะไหลแทนละ #คิดว่าตัวเองเป็นหมอมะรุมไปละ5555
แล้วก็ดีใจมากกกก ตอนที่อิพี่เสือตามออกมา คือแบบอิพี่เสือ ซารางเฮ!!!
แล้วก็จริงๆด้วย หมอมะรุมต้องคิดเรื่องครอบครัว ละอยากให้พิกเรตอบอุ่น ครอบครัวแสนสุขแน่ๆ
นางไม่ได้มาดี มะรุมอย่าไปยอมนะ คิดดูว่าวันหนึ่งพิกเรตรู้ว่าแม่กลับมาเพราะอะไร พิกเรตคงเสียใจชิหา
แต่ขำตอนพี่แกปีนห้องมะรุมอีกรอบมาก555 คือชอบ คือตลก เหมือนคนสมัยก่อนที่แอบรักกันละปีนขึ้นห้องหากัน
แล้วกินใจมากกก ตอนที่บอกคิดถึงกันอะ รับรู้ได้ถึงความคิดถึงของทั้งสองคนอะ
คือแอบเข้าข้างนายเสือนิดนึงอะ คือพี่แกก็พยายามอยู่นะ พยายามไม่เข้าใกล้ปาริน
ไปหมกอยู่บ้านคนอื่น ที่ทำงานเป็นอาทิตย์ๆ นี่เห็นต่าง นี้อยากให้อิพี่เสือได้มะรุมเร็วๆ
คือไม่รู้อะ คือดูนิสัยอิพี่เสือต้องเป็นพวกหวงของ ถ้าขึ้นชื่อว่าเป็นของนายเสือแล้วคือจะดูแลอย่างดี
สังเกตุได้จากที่พี่แกเคยรักปารินมาก นะ...เค้ารักมา6ปี จะให้ลืมง่สยคงยาก
แต่พัฒนาตัวเองมาได้จนขนาดนี้ มคนช่วยรักษาดีขนาดนี้ ต้งหาย ต้องลืมได้ดิวะ!!
ความจริงไม่อยากให้อิพี่เสือลืมปารินนะ อยากให้จำ จำความเลวที่นางทำไว้
จำให้ขึ้นใจว่านางทำอะไรไว้บ้าง จำไว้เพื่อเตือนใจตนว่าอย่าพลาดอีก
เพราะงั่น มะรุมอย่าไปยอมนะ!!!! พิกเร็ตต้องรอพี่มะรุมไปทำไข่ม้วนให้อยู่แน่ๆ
-
นายเสือชั้นเชียร์นายเป็นพระเอกสุดใจเลย นายแมนมากกกกกกกก ตรงไปตรงมาดีชอบมว๊ากเลย
ดีนะที่ไม่โง่กลับไปหายัยนั้น มะรุมต้องทำให้นายเสือหลงหัวปักหัวปำให้ได้เลยนะ เค้าเอาใจช่วย
-
จริงๆเสือเป็นคนฉลาดนะ มะรุมก็เป็นคนเดียวที่จะทำให้ลืมปารินจริงๆ
-
o13 กีสสสสสสสสสสสสสสส ดีใจได้พระเอกฉลาด คนอะไรจะโง่ไปตลอดล่ะเนอะๆๆๆ
น้องหมอมะรุุมขา หวั่นไหวเมื่อเขาเรียกชื่อเป็นครั้งแรก โอ๊ย น่ารัก เจ้ก็อยากได้กลิ่นผู้ชายบ้าง 555
ทำไมหมอมะรุมน่ารักแบบนี้ คนอ่านยังคลั่ง แล้วนายเสือจะทนไหวหรือ
เบื่อนังแพรวเมียหลายใจมากๆ ค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
พี่เสือก็ดูไม่ได้โง่เหมือนที่คิดนี่เนาะ (แอบกัดเบาๆ)
สงสารมะรุม
-
:เฮ้อ:
-
ไอ้พี่เสือ มาขอให้หมอมะรุมช่วยให้ลืมคนรักเก่า
หน็อยๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ +1
รอตอนหน้า #ได้ข่าวว่าฟิน #อิอิ >.<
-
พี่เสือใจร้าย
:sad11: :sad11: :sad11: :sad11:
-
มาขอให้มะรุมช่วยทำให้ลืม .. อ้าววว แล้วความรู้สึกของหมอล่ะะะ :o12:
-
ยังดีที่พอรู้ตัวเองแล้วไม่ซึนและไม่โง่นะ ขออย่าให้มีมารอีกเลยสงสารมะรุม
-
พี่สือจะมห้หมอมะรุมช่วยพิสูจณ์ใช้ไหมล่ะ
ว่าได้หลังแล้วจะลืมหน้า :z1:
รอตอนหน้าอย่างใจจดจ่อ
-
แอบเซ็งพี่เสือนิดนึง T^T
ก็รู้ว่ายังลืมแพรวไม่ได้ แล้วจะใช้ มะรุมมาช่วยให้ลืม
สงสารหมอมะรุมจังเลย รอติดตามตอนต่อไปค่ะ
*แอบกรุบกริบหมอคีย์กับอาณกร 555+ มีลืมกางเกงในด้วย
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ
-
นายเสืออย่าหลอกหมอมะรุมของหนูน่ะ ไม่งั้น หนูคงขาดใจตาย :katai4: :katai4:
-
หรือหมอมะรุมจะเอาเข้าแลก...หึหึ *หัวเราะหื่น*
เตรียมทิชชูเช็ดน้ำหมาก
-
โอยยยจะสงสารดีไหมๆๆๆ นายเสือๆถ้าให้หมอมะรุมทำให้ลืมปาริน ถ้าสุดท้ายยีงลืมไม่ได้อีกล่ะ.แง้ๆ.สงสารหมอมะรุม
-
อยากได้รวมเล่มแล้วอ๊ะ เอารวมเล่มมาด่วนนนนนนน #อ้อยจะไม่ทน!
:katai4: :katai4:
-
นอกจากรักษาโรคติดเหล้าแล้วยังต้องมารักษาอาอาการหัวใจสลายอีกด้วย
-
ตอนที่อ่านสปอย์ของตอนที่แล้ว นึกว่าเสือจะโง่กลับไปให้เมียเก่าหลอก :katai1:แล้วปล่อยให้หมอมะรุมช้ำใจอยู่คนเดียว :hao5: พอได้อ่านตอนนี้แล้วมันก็หน่วงๆ แต่ก็ดีใจที่เสือมันไม่โง่อย่างที่คิด แถมยังคิดถึงหมอมะรุมมากๆ o13
รออ่านตอนต่อไปค่ะ เอาใจช่วยเสือให้ลืมปารินได้ไวๆ เคยได้ยินมาจากหลายคนมากว่าจะลืมรักเก่าได้ต้องมีรักใหม่ อยากให้หมอมะรุมเป็นคนนั้นที่ทำให้นายเสือก้าวไปข้างหน้าได้เสียที
และอยากอ่าน NC มากคร่า :z3:
-
เฮ้อแอบสงสารหมอนิดๆ :mew3:
-
ถ้าเขายังตัดบัวแล้วเหลือใย อย่าไปเสียตัวให้เขาดีกว่านะ มะรุมนะ
เดี๋ยวเกิดอ้างว่าเพื่อลูก เพื่อครอบครัวสมบูรณ์ สุขสันต์ขึ้นมาจะเจ็บหนัก
ถึงพี่เสือจะเถื่อนได้ใจ แต่ชอบคนชัดเจนและ born to be แบบหมอภาคภูมิมากกว่าน่ะ
อย่างนี้มั่นใจได้ว่า อย่างน้อยเขาก็มีรสนิยมแบบนี้จริง ๆ ...
-
:serius2: :serius2: เค้าอยากรู้อ่า ว่าหมอมะรุมจะตอบว่าไง :katai1:
-
อะไรวะไอ้พี่เสือ พูดแบบนี้ไม่ได้ทำให้รู้สึกดีเลยนะ
เห็นแก่ตัวนี่หว่า คนจะลืม จะเลิกรักใครซักคน มันต้องทำได้ด้วยตัวเองไม่ใช่เหรอ
พูดแบบนี้พี่เเย่ว่ะ เป็นพระเอกเเล้วไงอ่ะ ต่อให้รู้อยู่เเล้วว่าพี่เป็นพระเอก ตอนจบพี่ก็ได้กับมะรุมอยู่ดี
แต่แบบนี้มันไม่แฟร์อ่ะ พี่ควรบอกว่า..."รอหน่อยนะมะรุม แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกูจะไม่กลับไปหาแพรวอีกแล้ว" บลาๆๆๆ
อะไรก็ว่าไปสิ นี่อะไรมาบอกให้มะรุมทำอะไรก็ได้ให้ลืม คืออะไรจะให้มีเซกส์ด้วยว่างั้น? บับว่า...รสเซกส์ที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน
อ่อเหรออออออ สันดานผู้ชายเห็นแก่ตัว >>>ฮึ่มมม ของขึ้น :fire:
ที่ใครๆเค้าพูดกันว่า "พี่เสือฉลาดที่ไม่กลับไป" อันนี้ก็เห็นด้วยที่ไม่โง่.....ไม่โง่ แต่เห็นแก่ตัว!! WTF!!!! :z6:
เอาจริงๆเลยนะ ให้หมอภูมิ หมอคีย์ รุมจีบมะรุมเเบบออกนอกหน้าไปเลย
แล้วไอ้พี่เสือก็ต้องมาหึงมะรุมแบบควันออกหู แถมด้วยยัยปรสิตแพรวหน้าแหกกลับไปอีก เพราะสามีนางเมินนางอีก
แบบนี้สะใจกว่าเยอะ ต่อให้นางเอาลูกมาอ้างขอสิทธิโน่น นั่น นี่ แต่ในเมื่อนางไม่ได้จดทะเบียนสมรส
นางก็ไม่มีสิทธิในมรดกของพี่เสือ และต่อให้นางมาฟ้องขอสิทธิในการเลี้ยงดูบุตร...นางก็แพ้ เพราะความประพฤติของนางไม่มีดีเลยแม้เเต่นิดเดียว 1.นางมีชู้และเป็นฝ่ายทิ้งลูกไปเอง 2.นางไร้ความสามารถในการเลี้ยงดูบุตร ไม่ว่าจะด้วยเงินหรือวุฒิภาวะของความเป็นแม่ หรือต่อให้นางเอาเหตุผลที่พ่อเด็กเป็นเกย์มาอ้าง ก็ไม่ชนะ..เพราะอะไรนะเหรอ...คึคึคึ
เราไปถามเพื่อนที่เป็นทนายมา(นางจริงจังมาก พูดเลยยย) เพื่อนเราบอกว่า.....
"ประเด็นที่พ่อเป็นเกย์เราว่าไม่เป็นเหตุที่เอามาอ้างได้เพราะ แม้ว่าจะเป็นบุตรที่ชอบด้วยกม.ของมารดา แต่โดยพฤตินัยของแม่ และพฤติการณ์ของพ่ออื่นๆที่เลี้ยงดู ให้เรียนหนังสือ บอกกับชาวบ้านว่าเด็กเป็นลูก รวมถึงการจดทะเบียนรับรองบุตรด้วย
ยิ่งถ้าให้เด็กใช้นามสกุลฝ่ายชาย ก็ยิ่งไม่น่าแพ้ แถมถ้าพิสูจน์ได้ว่าแม่ไม่ได้ทำหน้าที่แม่แต่สมควร ก็ให้สิทธิ์การเลี้ยงดูเด็กอยู่ที่ฝ่ายชาย โดยไม่สนประเด็นเรื่องเป็นเกย์........เว้นแต่กรณีเดียวนะ คือถ้าฝ่ายหญิงพิสูจน์ได้ว่า หากการที่ฝ่ายชายเป็นเกย์แล้วนั้น จะทำให้ตัวเด็กถูกล่วงละเมิดทางเพศ หรือเด็กถูกล่วงละเมิดทางเพศอยู่แล้ว ก็จะทำให้คดีพลิก"
(นี่คือบทสัมภาษณ์ขอเพื่อนทนายของเราค่ะ)
ซึ่งพี่เสือก็ไม่ได้ทำร้ายพิกเลตแบบนั้น เพราะฉะนั้นนางแพ้อยู่เเล้ว o16
เอาล่ะ รู้สึกว่าตัวเองจริงจังมากไปละ เอาเป็นว่าขอเฝ้าระวังติดตามหัวใจดวงน้อยๆของหมอมะรุม ออย และปืน
พร้อมทั้งเหตุการณ์ที่จะเกิดเลือดกำเดากะฉูดว่าถ้ามะรุมต้องเสียถึงขนาดนี้ สิ่งที่มะรุมได้กลับมาคืออะไร
ถ้าแกทำมะรุมเสียทั้งตัว เสียทั้งใจ ฉันจะสาปแช่งแกให้ไปอยู่กับเมียแบบอิลำยองอย่างยัยเเพรวเลย #ใฝ่ต่ำมาก
เป็นกำลังให้คนเเต่งค่าาาาาาา :กอด1: :L2:
-
อย่าใช้ความเห็นแก่ตัวมาทำร้ายหมอมะรุมนะ ไม่ยอมจริงๆด้วย
-
มะรุสู้ๆ
-
ในเมื่อให้น้องช่วย อย่าลืมนึกถึงใจน้อง
น้องคน ไม่ใช่หุ่น หรืออะไร!?
อย่าทำน้องเจ็บ ไม่งั้นฉันจะเผาไร่นาย!!!!!!! :mc4:
-
นายเสือเห็นแก่ตัวมากเลยนะ !!
แต่ช่างเถอะ เรารออ่านตอนต่อไป คึคึ -.,-
-
พี่เสือเท่มาก เท่ที่สุด ผชในฝัน
รอตอนหน้า NC แซ่บบบ
-
+ 1 วันนี้ฟินมากกกกได้คำตอบที่พอใจ
หมอมะรุมจัดหนักเอาแบบลืมเมียเก่าเลยคะฮาๆๆ
สปอยตอนหน้ามีncอั้ยยะมันกดบวกตรงนี้แหละฮาๆๆ
วันนี้พี่เสือค่อนข้างทำถูกใจเป็นหนุ่มชาวไร่แต่ไม่ได้โง่นะจ๊ะปาริน
งานนี้เชียร์พิกเลตให้ได้แม่เป็นหมอจ๊ะอินมากกก
รอตอนต่อไปนะคะขอบคุนนักเขียนด้วย :-[
-
สรุปว่าตอนแรก รักบังตาสินะ :mew2:
-
หมอมะรุมจะช่วยพี่เสือมั้ย??
รอจ้าาา
-
เฮ้อ!!! สงสารหมอมะรุมอ่ะ
-
ไม่ถึงกับโง่ แต่ก็งั่ง และ ควายเรียกพี่นะ แบบนี้อ่ะ
ผู้หญิงที่เลือกผู้ชาย มากกว่าลูกในไส้ตัวเองเนี่ย
ขอถามพี่เสือหน่อยนะ ว่า ผู้หญิงแบบนั้น มันมีค่าตรงไหนให้จดจำอีกหรอ????
-
:katai1:น้องมะรุมสู้
-
มาม่าเบาๆอะ สงสารหมอมะรุม
-
เอิ่มมมม นี่ขนาดมาม่าเบา ๆ นะ
หึหึ อ่านปุ๊บอยากเตะพี่เสือกันเลยทีเดียว
พี่เสือ ไม่โง่ อ่ะดีแล้ว จะได้ไม่เจ็บอีก
-
ก้อดีที่เสือยังรู้ตัวว่าคนเก่ามันไม่่ดี
ผ่านมันไปให้ได้นะ อยากให้กำลังใจหมอมะรุมมากๆๆๆ
-
จัดไปเลยคะหมอมะรุม เอาให้พี่เสือหลงรักหัวปักหัวปำไปเลย ยัยแพรวกลับบ้านไป๊
พี่เสือสู้ๆ รู้ว่าอยากลืมก็ง่ายขึ้นเยอะแล้วที่จะลืม เจ็บแล้วจำนั่นแลคือคน
รออ่านตอนต่อไปคะ ดีแล้วคะมาม่าไม่อืดมาก กำลังอิ่มพอดี
-
ว๊ายย พี่เสือมาแรงคร่าาาา!!! >///<
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
มานั่งรอ :hao5: :mew4: :mew2:
-
รออออออออออออๆๆๆๆ :katai5: :katai5: :katai5:
-
ฮือออออออออออ นึกว่าจะเข้าไม่ได้แล้วววววว
วันนี้มามั้ยคะ
-
มาแสตนบายรอหมอมะรุม ><
จิมาไหมน้อออออ
-
มาไหม๊น้าส์อาทิดนี้
-
ตอนที่ ๑๘ คนเห็นแก่ตัว
รู้อยู่เต็มอกว่าคำขอนั้นมันช่างเห็นแก่ตัวที่สุด...ทว่ามันเป็นสิ่งที่ตรงกับหัวใจมากที่สุดเช่นกัน เขายังลืมปารินไม่ได้ จะให้ลืมง่ายๆ ได้อย่างไรเวลาเกือบเจ็ดปีที่เขาทนรักเธอ ถึงตอนนี้เขาเริ่มจะแน่ใจแล้วว่าสิ่งที่ยังผูกติดกับเธอมันอาจเรียกว่ารักได้ไม่เต็มปากก็ตาม เขาไม่สามารถอ่านสีหน้าของคนตรงหน้าได้แน่นอนว่ามันไม่ใช่ความยินดีหรือเต็มใจแต่ในขณะเดียวกันก็ไม่ใช่การปฏิเสธ ตากลมที่เหมือนลูกแก้วสีน้ำตาลคู่นั้นจ้องมาที่เขานัยน์ตาใสแจ๋วเหมือนเด็กมักจะฉุดให้เขาหยุดมองโดยไม่รู้ตัวเสมอ ไอ้หมอตัวเล็กมันจริงใจไร้จริตต่างกับใครอีกคนที่มักจะมองเขาด้วยแววตาอ่อนเชื่อมและเชื้อชวนเสมอ
ใครจะด่าว่าเขามันเห็นแก่ตัวและเลวแค่ไหนเขาไม่สนใจ แต่เขาต้องการจะลบภาพปารินไปจากใจให้หมดจริงๆ แต่ลำพังหัวใจที่เพิ่งฟื้นจากความบอบช้ำมันมีกำลังไม่พอที่จะทำเองได้ และคนเดียวที่เขาคิดถึงคือคนในอ้อมแขนนี่เอง เขากำลังเรียนรู้คำว่าชอบที่จะพัฒนาไปถึงคำว่ารักอีกครั้งโดยมีคนๆ นี้ที่จะริเริ่มไปด้วยกัน
“กูมันเห็นแก่ตัว มึงจะด่ากูก็ได้นะ แต่กูอยากให้มึงช่วยกูจริงๆ ถ้าไม่ใช่มึงกูทำไม่ได้หรอก”
“ทำไมล่ะ” คนตาใสถามกลับ มือยังประคองไม่ปล่อยทิ้งพลางใช้นิ้วเกลี่ยที่แก้ม
พศินแค่นยิ้มเอียงหน้าใช้ริมฝีปากจูบที่กลางมือนุ่มเบาๆ “กูชอบมึงไง กูอยากให้มึงทำให้กูชอบมึงมากขึ้นอีก มากพอที่จะลืมคนอื่นได้ มึงทำได้ไหมมะรุม”
“ไม่รู้ซิ ที่ผ่านมาฉันไม่ได้ทำอะไรเลย” วรทย์ตอบอ้อมแอ้ม แก้มใสแดงแล้วแดงอีกเพราะคนตัวใหญ่เปลี่ยนจากจูบละมุนที่กลางฝ่ามือเป็นไล่งับปลายนิ้วเรียวแทน อยากจะดึงหนีแต่มือไม้มันอ่อนไปหมดปากร้อนๆ กลับลิ้นชื้นแฉะสร้างความปั่นป่วนที่ช่องท้องได้ดีกว่ายาถ่ายเสียอีก
“มึงทำ” เสียงใหญ่แหบพร่าบอก ตาคมยิ่งกว่าใบมีดโกนช้อนมองใบหน้าน่ารัก
“ทำอะไร”
“มึงทำให้กูร้อนไปหมดตอนที่อยู่ใกล้มึง มึงก็แค่ทำให้กูร้อนกว่าเดิม”
“ฉัน..ปะ..เปล่าทำสักหน่อย” ดวงหน้าเรียวแต่แก้มเปล่งน่าจับฟัดก้มหนีสายตา ชายหนุ่มใช้หัวแม่มือดันคางมนขึ้นอีกนิด ฉวยโอกาสตอนที่คนตัวเล็กเผลอก้มลงปิดปากรูปกระจับสีสดนั่น แค่เจ็ดวันแค่ร้อยกว่าชั่วโมงแต่เขาคิดถึงมันเหลือเกิน อยากกอดอยากพูดอยากอธิบายเพราะอยากให้มันเข้าใจ
กลีบปากอิ่มหวานฉ่ำเหมือนเคย มันเผยอปากนิดๆ เพื่อเปิดร้อนรับจูบที่ลึกซึ้งกว่านี้ หัวทุยสวยได้รูปเอียงเล็กน้อยปรับองศาให้เข้าที่ ปากบอกว่าไม่ได้ทำอะไรแต่พฤติกรรมของมันตรงกันข้ามทุกอย่าง แค่มันทำตัวอ่อนเอนเข้าเบียดตัวเขาทั้งร่างก็ร้อนเหมือนโดนไฟนาบแล้ว เมื่อก่อนเขาคิดมันจะเป็นเพราะห่างเรื่องอย่างว่ามานานแต่เอาเข้าจริงๆ เขากลับไม่มีอารมณ์กับผู้หญิงหรือผู้ชายไหนอีกเลยนอกจากไอ้มะรุมตัวขาวแสนหอมคนนี้เท่านั้น
พศินสอดลิ้นเข้าไปเกี่ยวไล้ดูดดึงหยอกล้อพัวพัน มือสอดเข้ารัดเอวบางความเหนื่อยล้าจากการมุ่งทำงานทั้งวันทั้งคืนแทบจะหายไปเมื่อได้เจอหน้าของคนๆ นี้ พวกเขาผลัดกันป้อนจูบหวานฉ่ำซาบซ่านอยู่เนิ่นนาน ต่างฝ่ายต่างถ่ายทอดความคิดถึงที่มากจนถึงโหยหาให้กันและกันรับรู้ ทั้งคู่รู้ใจตัวเองแน่ชัดแล้วว่าคำว่าชอบนั้นมันน้อยเกินไปกับสิ่งที่เป็นอยู่ในขณะนี้ ปลายนิ้วหยาบไล้เบาๆ ที่บั้นเอวก่อนที่จะกางฝ่ามือจนเต็มแผ่นหลังบาง ออกแรงรั้งให้ร่างเล็กเข้ามาประชิดตัวเองมากขึ้นบดเบียดสะโพกแถวๆหน้าขาทั้งร่างกายตื่นเร้าด้วยความต้องการ
ชายหนุ่มผลักร่างของหมอหนุ่มลงบนเตียงที่อยู่ใกล้ๆ เขากางมือคร่อมร่างเล็กเอาไว้ ชั่ววินาทีที่ผละจูบออกเขาได้พิจารณาดวงหน้าน่ารักอีกครั้ง วรทย์ดูน่าปรารถนามากกว่าเดิมเสียอีกในยามที่อารมณ์พุ่งพล่านเช่นนี้ แก้มซับสีเลือดริมฝีปากเผยอเชื้อชวนโดยไม่ตั้งใจ ดวงตาหรี่ปรือปรอย มือใหญ่ช่วยปัดเส้นผมที่ปรกหน้าผากแล้วกดจูบหนักๆ อยู่หลายครั้ง ก่อนจะเคลื่อนริมฝีปากไปทั่ว ทั้ง คิ้ว เปลือกตา จมูก แก้มใสและหยุดที่ปากอิ่มสีสดอีกครั้ง มือที่ใช้พยุงกายไม่ให้กดทับจนอีกฝ่ายหายใจไม่ออกค่อยๆ ผ่อนลง กระทั่งทั้งสองร่างแนบชิดกันพศินก็สอดมือเข้ามาด้านใน ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเนื้อดีออกรังดุมยังไม่ทันจะหลุดจากกันหมดเขาก็สอดมือเข้าไปสัมผัสเนื้อเนียนเสียแล้ว ผิวกายลื่นและอุ่นด้วยเลือดเนื้อเต็มไปด้วยชีวิตชีวามันเข้ากันได้ดีกับมือสากราวกับกรรมกรอย่างเขานัก
เขาปล่อยกลีบปากที่บวมเจ่อเป็นอิสระแต่ก่อนจะไปยังไม่วายกัดเบาๆ ที่ริมฝีปากล่างด้วยความมันเขี้ยวไม่ได้ เจ้าตัวเริ่มส่งเสียงที่เขาชอบเป็นระยะๆ โดยเฉพาะตอนที่นิ้วมือของเขาหมุนวนอยู่ที่ยอดอดเม็ดเล็กๆ นั่น พศินกดริมฝีปากไปตามแนวลำคอผิวกายที่หอมไปทุกพื้นที่ทำให้เขาอดหยุดแล้วขบเม้มฝากฝังร่องรอยไว้ไม่ได้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาไม่ใช่พวกชอบแสดงความเป็นเจ้าของแท้ๆ แต่กลับคนนี้เขาอยากจะตรีตราจองและประกาศให้ทุกๆ คนรู้ว่ามันเป็นของเขา
“อือ”
เสียงหวานครางสูง เมื่อเขาหยุดริมฝีปากที่แผ่นอกบาง ลิ้นชื้นเกี่ยวตวัดเอาเม็ดทับทิมเม็ดเล็กไว้ในปากก่อนจะดูดดุนเหมือนทารกรองขอน้ำนมจากอก วรทย์บิดตัวเร่าแต่ไม่ได้ถอยหนีซ้ำบางจังหวะยังหยัดหน้าอกขึ้นเพื่อให้เขาชิมความหวานให้ถนัดถนี่มากยิ่งขึ้นด้วย เพียงไม่กี่อึดใจเม็ดทับทิมก็หดเกร็งแข็งอยู่ใต้ลิ้นของเขา ส่วนอีกข้างเขาก็ไม่ได้ปล่อยให้มันเดียวดายนิ้วชี้และหัวแม่มือช่วยกันเขี่ยดึงเบาๆ สร้างความเสียวซ่านไปอย่างเท่าเทียมกัน
เมื่อพอใจกับการดื่มด่ำกับหน้าอกขาวเขาก็ย้ายจุดสัมผัส มือเข้ามาช่วยจัดการเสื้อผ้าอีกครั้งเสื้อเชิ้ตสีอ่อนของมันถูกผลักไปอยู่ด้านข้าง ปากสีเข้มเลื่อนไปที่หน้าท้องเนียนที่ไม่ได้แห้งแข็งจนเหมือนคนขาดสารอาหารแต่ก็เห็นช่วงเอวที่คอดลงไปมันขยับขึ้นลงในจังหวะหนักหน่วงตามสภาพอารมณ์ของเจ้าตัว พศินมือสั่นตอนที่ดึงเข็มขัดสีน้ำตาลออกจากห่วงมันสั่นยิ่งกว่าเดิมเมื่อต้องปลดตะขอและรูดซิปกางเกงสแล็คสีเข้ม หัวใจเขาเต้นระรัวมองเรียวขาขาวที่ปราศจากขนยุบยับแบบผู้ชาย ขาของวรทย์เนียนเรียบเสมอกันคงเป็นเพราะเจ้าตัวไม่ค่อยได้ใส่กางเกงขาสั้นแต่เรื่องขนหน้าแข้งที่แทบจะไม่มีให้เห็น เขาไม่รู้ว่ามันโกนเหมือนที่พวกผู้หญิงทำกันหรือเปล่า เขาเลิกสนใจเรื่องส่วนตัวของอีกคนแล้วจับขาขาวๆ ชันขึ้นโดยแทรกกายไปในระหว่างท่อนขา กดริมฝีปากจูบเบาๆ ที่หัวเข่าแล้วไล่จนไปถึงต้นขาขาวด้านใน ตาดีๆ ของเขาเห็นบางสิ่งกระตุกอยู่ภายใต้ชั้นในสีขาว
“อื้อ นายเสือ”
เขาเหลือบตามองใบหน้าหวานที่แดงซ่านลามมาถึงคอ วรทย์ซุกหน้ากับหัวไหล่ตัวเองริมฝีปากขมเม้มจนน่าเป็นห่วงว่าจะเป็นห้อเลือด ชายหนุ่มหลุบตามองกลับมาที่เดิมก่อนจะก้มหน้าชิดกับส่วนกลางลำตัวที่กำลังตื่นตัวขึ้นเรื่อยๆ เขาถูมือไปตามแนวยาวเนื้ออุ่นแผ่ผ่านเนื้อผ้ามาสู่ด้านนอก พศินกดจูบมันทั้งที่ยังมีผ้าขวางกั้นลิ้นสากลากไปมาหยุดหยอกเย้าที่ส่วนปลายอยู่พักใหญ่ วรทย์ดิ้นเร่าสองขากางแล้วหุบเข้า สะโพกยกขึ้นเสียดสีกับหน้าของเขา ปลายนิ้วเกี่ยวเอาอาภรณ์เนื้อบางออกให้พ้นทางแล้วรูดมันทิ้งไปที่ปลายเตียง สัดส่วนสีสดตั้งอยู่กลางลำตัวอย่างน่ามอง ทั้งสีและขนาดน่ารักเหมือนเจ้าของไม่มีผิด
“อ๊ะ นะ..นายเสือ อ๊า”
ชายหนุ่มครอบริมฝีปากลงบนความร้อนจัดอย่างไม่นึกรังเกียจ ใช้ลิ้นลากไล้ไปตามความยาวค่อยๆ เพิ่มจังหวะจากเนิบนาบเป็นรัวเร็ว พอใจยิ่งนักกับเสียงครางที่สูงทั้งหวาน สะโพกเล็กขยับเคลื่อนไหวอยู่อย่างไม่เป็นสุข เขาใช้มือช่วยรูดรั้งด้วยอีกแรงจนความอดทนของวรทย์เกือบหมดลงเขาก็หยุดทุกอย่าง
พศินยันกายขึ้นจากหน้าขาขาวใช้หลังมือปาดน้ำหวานที่ติดตามปากตามจมูกออก เขาถอดเสื้อยืดตัวเก่าออกทางศีรษะอย่างรวดเร็วตามด้วยกางเกงยีนส์และชั้นในไม่ถึงนาทีร่างกายก็เปลือยเปล่า ชายหนุ่มขยับไปที่ใบหน้าน่ารักที่ยังอยู่ในห้วงอารมณ์พิศวาส แค่เขายกสะโพกให้เท่านั้นวรทย์ก็รู้หน้าที่โดยไม่ต้องสอน มือเรียวข้างหนึ่งคว้าสะโพกเขาเอาไว้แล้วใช้ริมฝีปากอ่อนนุ่มครอบครองตัวตนของเขาเหมือนที่เขาทำให้ดูเป็นตัวอย่างเมื่อครู่ ชายหนุ่มครางต่ำๆ ในคอ พอกับความนุ่ม อุ่นชื้นจากโพรงปากหาน วรทย์ยังไม่ประสานักแต่ก็ทำได้ดีทีเดียว เขาครางดังขึ้นอีกเมื่อปลายลิ้นมันหยุดที่ส่วนปลายแล้วไล้เบาๆ เขาตอบแทนความน่ารักของคุณหมอตัวหอมด้วยการยื่นมือไปช่วยรูดรั้งสัดส่วนที่ยังตั้งอยู่ให้
“อื้ม อื้อ”
วรทย์เสียจังหวะไปบ้างตอนที่เขาเผลอใช้มือหนักไปหน่อย เขารู้สึกถึงขนาดของตัวเองที่ใหญ่โตคับปากสีสวยนั่น ชายหนุ่มสูดปากด้วยความเสียวเสียดแล้วก็ต้องรีบถอนตัวออกมาก่อนที่ทุกอย่างจะจบที่ปากนั่น เขายังมีเรื่องเห็นแก่ตัวอยู่อีก เขาอยากจะรักมันข้างในไม่ใช่จวนเจียนเหมือนที่ผ่านมา
“ไม่ไหวแล้วว่ะ”
เจ้าของปากนุ่มเอนกายลงไปนอนตามเดิม กลีบปากอิ่มเป็นสีสดปลั่งจนเขาอดใจที่จะเข้าไปฉกฉวยความหวานอีกครั้งไม่ได้ โลมลิ้นเกี่ยวพันพอให้อีกคนสะท้านก็ปล่อยให้หายใจหายคอ ชายหนุ่มลดกายไปที่เดิมแทรกลำตัวใหญ่หนาของตัวเองไปที่ระหว่างขาเรียวที่ยกตั้งชัน เขาสังเกตเห็นนิ้วเท้าขาวจิกลงกับเตียง วรทย์คงทั้งประหม่า หวาดหวั่นแต่ก็ยังยอมให้เขาได้ทำตามใจ เขามันคนเห็นแก่ตัวแต่อีกคนกลับยอมอย่างง่ายดายอย่างที่มันว่านั่นแหละมันไม่ได้ทำอะไรเลยแค่อยู่เฉยๆ เขาก็จะทนไม่ไหวอยู่แล้ว ชอบมันจนจะบ้า ริมฝีปากสีเข้มของเขาพรมจูบไปที่ดวงหน้าเนียนไล่ลงมาที่ซอกคอนุ่มหอมกรุ่น หัวไหล่ลาดแล้ววกกลับไปที่ไหปลาร้าต่ำลงไปที่แผ่นอกบางใส ไอ้มะรุมของเขามันขาวจนเห็นเส้นเลือด แค่จูบแรงๆ ตัวมันก็ขึ้นรอย หากพรุ่งนี้เนื้อตัวมันมีรอยประทับจะโทษเขาอย่างเดียวไม่ได้ต้องโทษที่มันผิวบางเกินไปด้วย
ลิ้นสากลากไล้ที่ยอดอกแข็งเขม็งอีกครั้ง ดูดและทิ้งความเปียกชื้นแล้วขณะเดียวกันมืออีกข้างก็เลื่อนต่ำไปที่สัดส่วนร้อนฉ่ารูดรั้งให้อีกคนเผลอไผล ร่างน้อยผวาตัวเป็นระยะหน้าท้องเกร็งจนมองเห็นกล้ามเนื้อขึ้นมาบ้าง ใช่แต่ไอ้ตัวเล็กนี่จะเสียวคนเดียวที่ไหนเขาเองก็จวนจะไม่ไหวอยู่รอมร่อแต่ไม่อยากหักหาญน้ำใจจึงจำเป็นต้องอดทนอดกลั้นและสาบานต่อหน้าหลอดนีออนเก่าๆ ดวงนี้ว่าต่อให้แผ่นดินไหววันนี้เขาจะต้องเป็นเจ้าของไอ้มะรุมโดยสมบูรณ์ให้ได้ นิ้วร้อนลากผ่านลำกายสีสดเลยไปด้านหลัง ช่องทางปิดแน่นสนิทราวกับจะไม่มีสิ่งใดลอดผ่านเข้าไปได้ เขาเคยร่วมรักกับเพศเดียวกันก็จริงแต่มันไม่ใช่เรื่องยากธรรมชาติของร่างกายจะสอนไปเอง เขากดนิ้วไปตามรอยจีบหุบแน่นนั่นเบาๆ มันแห้งเกินไป แถมเขาไม่มีสารหล่อลื่นใดๆ มาช่วย
“อะ อือ ละ..โลชั่น”
คนใต้ร่างบอกกระท่อนกระแท่น คิ้วหนายกสูงคล้ายสงสัยแต่ชั่วประเดี๋ยวก็นึกออก วรทย์คงกลัวเจ็บแล้วเจ้าตัวก็ไม่มีพวกเจลหล่อลื่นหรือถุงยางไว้ติดตัว การใช้โลชั่นน่าจะช่วยได้ไม่น้อย พศินผละไปหาโลชั่นที่ว่านั่นแล้วก็พบมันตั้งอยู่หลังตู้เสื้อผ้าชายหนุ่มหยิบมันมาทั้งขวดแล้วกดหัวปั๊มเทมันเกือบเต็มฝ่ามือชโลมไปที่ท่อนขาเรียวก่อนส่วนที่เหลือป้ายไปที่ทางด้านหลังที่ปิดแน่น
ไอเย็นๆ ของโลชั่นทำให้ร่างเล็กสะดุ้งและสะท้าน สะโพกมนยกขึ้นจากพื้นเรียวขาแยกจากกันเล็กน้อย จีบที่หุบปิดตอนนี้ผ่อนลงจนเกือบจะอ่อนนุ่มปลายนิ้วหยาบกดคลึงเบาๆ ไปรอบด้านกระทั่งแน่ใจว่ามันจะเปิดรับสิ่งแปลกปลอมได้ พศินกัดฟันสอดนิ้วเข้าไปด้านในไอร้อนภายในโอบอุ้มรอบด้าน เขาได้ยินเสียงวรทย์ครางเสียงแหบแต่ยังไม่ได้คำที่บอกว่าเจ็บ ชายหนุ่มได้ใจดันนิ้วเข้าไปเรื่อยและลองหมุนควานเคยได้ยินมาว่าร่างกายของผู้ชายมันมีจุดกระสันอยู่ภายใน ถึงจะเห็นแก่ตัวแค่ไหนเขาก็ยังอยากทำให้ไอ้มะรุมตัวหอมมันมีความสุข ช่วงจังหวะหนึ่งที่ปลายนิ้วหมุนอยู่ด้านใน ร่างน้อยผวาและครางเสียงแหลมเขามั่นใจว่าได้พบจุดนั้นแล้ว ลองกดบริเวณนั้นซ้ำๆ คราวนี้อีกฝ่ายร้องไม่หยุด
“อื้อ อ๊ะ ตรงนั้น อา อื๊อ”
จากนิ้วเดียวเพิ่มเป็นสองและสามเพราะช่องทางที่ปิดมันคลายตัวจากกันและขยายตามสิ่งที่สอดเข้าไปได้ เขาต้องข่มความต้องการที่ไหลมารวมอยู่ที่เดียว เจ้าเสือน้อยมันโหยหาที่จะเข้าไปในนั้นแทบขาดใจ
“จะเข้าไปแล้วนะ อย่างเกร็งเข้าใจไหม”
พศินกระซิบชิดใบหูเล็กเขาถอนนิ้วออกจากความร้อน แล้วจับขาขาวแยกออกกว้างกว่าเดิมก่อนจะประคองตัวตนที่ร้อนและแข็งขืนของตัวเองจดจ่อกับปากทางเล็ก ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่อีกแค่นิดเดียวเท่านั้นคนๆ นี้ก็จะเป็นของเขาแล้ว เขาค่อยๆ กดส่วนปลายเข้าไปแต่เพราะขนาดที่ใหญ่กว่านิ้วทั้งสามมันทำให้ทุกอย่างดูยากกว่าที่คิด เขากัดฟันจนแทบจะหักอยากจะสวนเข้าไปเสียให้สิ้นเรื่องแต่ถ้าอย่างนั้นวรทย์ต้องเจ็บมากแน่ๆ เขาอยากจะสร้างความประทับใจมากกว่าหวาดกลัว
“เจ็บ”
เสียงหวานร้องบอก พศินก้มลงไปหาริมฝีปากบวมเปล่งอีกครั้งกดจูบหนักๆ พร่ำบอกให้ร่างเล็กผ่อนคลาย ขณะที่พยายามดันกายเข้าไปด้านใน เขาไม่เคยใจเย็นขนาดนี้มาก่อนเหงื่อกาฬผุดเต็มกายชายหนุ่มถอนหายใจแรงเมื่อสามารถพาส่วนปลายเข้าไปได้สำเร็จ ผนังเนื้อร้อนโอบรัดจนปวดหนึบไปหมด แม้วรทย์จะไม่ได้เอ่ยปากไล่แต่ร่างกายมันปฏิเสธ
“อย่าเกร็ง ชู่ว อีกนิดเดียวนะครับ มะรุมผ่อนคลายหน่อยไม่อย่างนั้นพี่เข้าไม่ได้”
วรทย์ผวาเข้ากอดเขา โอบเรียวขาไว้ที่บั้นเอวเจ้าตัวพยายามทำตามที่เขาบอก แต่ความใหญ่โตที่บุกล้ำเข้าไปนั้นคงไม่ง่ายที่จะเลิกต่อต้านได้ เขาช่วยจูบดึงดูดความสนใจพร้อมๆ กับมือที่หยอกล้อที่ยอดอกและมะรุมฝักน้อย เจ้าตัวน้อยของเขาสั่นสะท้านร้องครวญกับการปรนเปรอเขาอาศัยจังหวะนั้นดันกายเข้าไปอีกนิด ฟังเสียงครางที่ดังแค่ในคอด้วยความฮึกเหิมในที่สุดทั้งตัวของเขาก็ฝากฝังอยู่ในร่างอีกคน พศินแช่กายอยู่ในนั้นรอให้อีกคนปรับสภาพกับความใหญ่โต จนแน่ใจว่าเขาสามารถขยับตัวจึงค่อยๆ ถอนกายออกมาจนเกือบสุดและกลับเข้าไปอีกครั้ง
(มีต่อ)
-
การเคลื่อนไหวเนิบนาบแต่ล้ำลึก ร่างบางสะเทือนตามการเข้าหา วรทย์ครวญไม่หยุดแต่ไม่ต้องห้ามเขาเห็นน้ำตาหยดเล็กที่หางตาสวย ชายหนุ่มก้มลงไปจูบซับแล้วกระซิบปลอบ
“ไม่เป็นไรนะ เก่งมากเลยมะรุมของพี่”
คนเก่งของเขาพยักหน้าเร็วๆ สองมือสองขาโอบเขาไปไว้ทั้งตัวเหมือนลูกลิงไม่มีผิด ชายหนุ่มกระทั้นสะโพกเร็วและหนักขึ้น พอใจกับการดูดรัดในนั้น วรทย์คับแน่นเหลือใจเขาเสียวจนขนลุก มือใหญ่โอบร่างเล็กขึ้นมานั่งบนตักโดยที่อีกฝ่ายยังกอดคอแน่นอยู่อย่างนั้น เขาสวนสะโพกขึ้นมือนุ่มยิ่งกอดแน่นกว่าเดิม ครางระงมกับความเสียวที่มีมากกว่าเจ็บทั้งโลชั่นกลิ่นหอมและน้ำจากภายในช่วยให้การขับเคลื่อนเป็นไปได้ง่ายขึ้น เขาเอนกายลงเป็นฝ่ายลงไปนอนบนเตียงบ้างแล้วปล่อยให้เจ้าตัวเล็กนั่งทาบทับอยู่ด้านบน ไม่ใช่อยากจะเอาเปรียบแต่อยากมองหน้าที่เต็มอารมณ์ของมันต่างหาก
ใบหน้าใสแดงเรื่อ น้ำตาที่เพิ่งจูบซับรื้นขึ้นอีกแล้ว ปากอิ่มบวมเจ่อเผยอครางเป็นระยะๆ เส้นผมสีอ่อนชื้นเหงื่อมันปลิวไปมาตามการสะบัดของเจ้าตัว มือนุ่มยันที่หน้าอกของเขาแหงนหน้าซึมซับความเสียวเต็มที่
“อ๊า จะไม่ไหว อื้อ เบาๆ หน่อย”
ปากร้องบอกแต่สะโพกเล็กกลับกดทับในทุกครั้งที่เขากระแทกเข้าหา พศินเอื้อมมือไปจับเอวเล็กคอยกำกับจังหวะให้อีกคนทำในจังหวะที่สอดคล้องกัน ตาเขาพร่ามัวไปหมดตอนที่มองคนด้านบนกระเด้งตัวสอดรับเขาสีหน้าเหยเกกึ่งสุขสมกึ่งทรมานน่ามองยิ่งนัก วรทย์ในยามนี้ทั้งเซ็กซี่และเย้ายวนยิ่งกว่าคู่ขาคนไหนๆ ของเขา หัวสมองของเขามีแต่ภาพของผู้ชายตัวเล็กนี่เต็มพื้นที่อยากจะกลืนกินให้มากกว่านี้ รุนแรงมากกว่าและฝังลึกให้แนบแน่นมากกว่านี้ มือหนากุมเอวบางแล้วสวนสะโพกเร็วรัวฟังเสียงอีกฝ่ายครวญครางด้วยใจระทึก เขาเสียวเสียดไปทั่วท้อง คำรามแหบพร่าเสียงเหมือนสัตว์ป่าไม่มีผิด
“สะ เสือ อื้อ เบา อ๊ะ จุก”
ตัวตนของเขาผ่านเข้าไปล้ำลึกแต่ยิ่งลึกมันก็เหมือนยิ่งถูกดูดกลืน ชายหนุ่มพลิกร่างเล็กลงเบื้องล่างยกขาเรียวพาดหัวไหล่หนาของตัวเองแล้วโหมสะโพกใส่ทางรักหวานฉ่ำชื้นแฉะนั่นโดยไม่มีจังหวะ มือก็รูดรั้งอีกคนไปด้วย วรทย์ครางเสียงหวานเกลือกหัวไปบนเตียงนอนที่ยับย่น มือขาวจับต้นแขนเขาไว้จิกเล็บลงบนผิวเพื่อบอกถึงอารมณ์ที่เผาไหม้ของตัวเอง
“อา อีกนิดเดียว มะรุม แน่นชะมัด”
เขาเดินหน้าอย่างไม่ผ่อนแรง ยิ่งเร็วเท่าไรช่วงเวลาแห่งการปลดปล่อยก็ใกล้เข้ามาเท่านั้น หนุ่มบ้านไร่คำรามรักความอบอุ่นที่ดูดรัดลำกายสุดใจ ในจังหวะที่กระแทกสะโพกใส่คนตัวเล็กกายเล็กในมือก็กระตุกมันสั่นและปลดปล่อยเอาน้ำนมสีขุ่นออกมา เขามองตามสายน้ำที่พุ่งสูงและไปตกที่หน้าท้องเนียนและหน้าอกบาง บางส่วนไหลเปื้อนมือเขายังไม่หยุดมือรูดมันจนสุดเรียกเอาเสียงร้องหวีดแหลมซ้ำแล้วซ้ำเล่า วรทย์ตอดรัดเขาแน่นกว่าเดิม แล้วก็ต้องกรีดร้องสุดเสียงเมื่อเขาเดินทางมาถึงสุดปลายทาง
“อา”
“อ๊ะ สะ..เสือ อ๊า”
ร่างน้อยผวาขึ้นกอดคอเขา น้ำที่มาอารมณ์พุ่งเข้าหาผนังเนื้ออ่อนเขาหลับตาแน่นเกร็งตัวปล่อยสายธารอุ่นในนั้น ช่วงเวลาแห่งการปลดปล่อยยาวนานตามปริมาณที่มาก เขาแช่กายซึมซับความสุขสมเต็มที่ กระทั่งแน่ใจว่าจะไม่มีอะไรออกมาอีกถึงได้ค่อยๆ ถอนกายจากความร้อนชื้นนั่น เมื่อส่วนเชื่อมต่อหลุดจากกันวรทย์ก็ครางอีก เขามองร่องรอยแห่งพายุอารมณ์ส่วนที่รองรับความใหญ่โตที่ยังไม่ลดขนาดลงนั้นบวมแดงอย่างสงสารแต่ก็น่ากลับเข้าไปลิ้มลองอีกครั้งเช่นกัน
พศินประคองกอดร่างเล็กไว้แนบอก กดจูบเบาๆ ที่ขมับชื้นเหงื่อ กลิ่นไอแห่งอารมณ์คลุ้งไปทั่วมันไม่ได้สะอิดสะเอียนตรงกันข้ามกลับกระตุ้นให้ร่างกายตื่นเร้าอย่างคนไม่รู้จักอิ่มเอมในรสกามา
“เจ็บไหม”
หัวเล็กสั่นเบาๆ แก้มแดงยิ่งกว่ามะเขือเทศ “เหนื่อย”
“มะรุมน่ารักมาก”
“ลืมหรือยัง” อีกคนกระซิบถาม ลมหายใจยังกระชั้นร่างกายอ่อนปวกเปียกจนเขาต้องกอดกระชับไว้ ไอ้เสือน้อยทำท่าจะอหังการขึ้นอีกรอบ
“ลืมอะไร”
“ลืมผู้หญิงคนนั้น” เสียงถามแผ่วลง ก่อนจะซุกหน้าลงกับอกของเขา พศินกดยิ้มมุมปากดวงตาพราวเจ้าเล่ห์
“อีกสักสี่รอบก็น่าลืมๆ ได้บ้าง มะรุมไหวหรือเปล่าล่ะ”
ที่อกเจ็บจี๊ดเพราะโดนหยิก ได้ยินคุณหมอตัวหอมพึมพำว่ารอบเดียวก็จะช้ำในตายอยู่แล้ว หนุ่มบ้านไร่หัวเราะเบาๆ ก้มลงจูบที่กระหม่อมเล็ก ก็อยากจะถนอมให้มากที่สุดแต่ความต้องการมันหยุดง่ายๆ ได้ที่ไหนกันมิหนำซ้ำอีกฝ่ายยังน่ารักน่าฟัดไปทั้งเนื้อทั้งตัวอย่างนี้จะพอง่ายๆ ได้อย่างไรกัน แค่นึกถึงความอบอุ่นและคับแน่นนั่นไอ้เสือก็คึกคักขึ้นง่ายๆ
“ขออีกรอบนะ มะรุมน่ารักพี่ทนไม่ไหว”
“อื้อ เดี๋ยวก่อน” มือขาวยันหน้าของเขาไว้ก่อนที่จะได้จูบที่ปากอิ่ม เขาเลิกคิ้วมองหน้าที่แดงจนแทบจะระเบิดได้ของอีกฝ่าย “หะ..ห้ามเรียกฉันว่ามึงอีกนะ”
พศินคลี่ยิ้ม กดจูบที่มุมปากหวานกระซิบบอกเบาๆ “ได้ซิครับ มะรุมของพี่”
………………………..
“ป่วย! ป่วยได้อย่างไรเมื่อวานยังดีๆ อยู่เลย”
“รักษาไปเถอะน่า มึงจะพูดมากทำไมวะไอ้หน้าวอก”
ตาเรียวแต่คมจ้องไอ้คนไม่แปลกหน้าแต่แปลกถิ่นเขม็ง ความแปลกใจระหว่างการปรากฏตัวของมันกับอาการป่วยโดยไร้สาเหตุของวรทย์มีพอกัน แต่เขาห่วงคนป่วยมากกว่าใบหน้าอ่อนใสซีดเซียวแต่ริมฝีปากสดปลั่ง ดูจากภายนอกไม่น่าเป็นห่วงเท่าไรจากการประเมินคร่าวๆ ว่าน่าจะเป็นไข้ แต่มันเพราะอะไรกันล่ะเขามั่นใจว่าเมื่อวานวรทย์ไม่ได้ออกตากฝนหรือน้ำค้างที่ไหน แถมทำท่าจะนอนเลยหลังจากที่เขาออกจากห้องไป
คิมหันต์ตวัดตามองหน้าไอ้หมาบ้าที่จู่ๆ ก็โผล่มา ความแปลกใจเปลี่ยนเป็นเอาเรื่อง เขาเชื่อว่ามันต้องมีส่วนทำให้วรทย์ป่วนแน่นอน คุณหมอตัวสูงยืดกายขึ้นเต็มความสูงกว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตรของตัวเอง แม้จะส่วนสูงจะไล่เลี่ยกันแต่ระดับความหนาอีกฝ่ายมีกว่าอย่างเห็นได้ชัด ทว่าเขามันไม่กลัวมันสักนิดยิ่งถ้าหากมันทำให้วรทย์ป่วยจริงๆ เขาจะเอาเรื่องมันจนให้ป่วยตามกันไปเลย
“นายทำอะไรมะรุม”
“หลายอย่าง หลายท่าด้วย” ไอ้เสือเล่นคำ แถมยังกำกวมชวนต่อยปากอีกด้วย
หน้าเขาร้อนผ่าวด้วยความโกรธ สาบานได้ว่าเห็นแววภูมิใจในดวงตาของมันด้วย เขาไม่กลัวสักนิดตอนที่ยื่นมือไปกระชากคือเสื้อยืดเก่าๆ ของมัน
“มึงพูดให้ดีๆ นะ มึงทำอะไรมะรุม!”
“ไอ้สัตว์เอ๊ย! รักษามันก่อนแล้วกูจะบอก”
แววตาที่ไม่ได้หมายจะเอาเรื่องคืนแต่มันกลับมองไปที่ร่างเล็กทำให้ความโกรธลดระดับลง เขาปล่อยมือจากคอเสื้อยืดเนื้อย้วยของมันแล้วผละไปหาคนป่วย คุณหมอที่ดันมาป่วยแทนนอนหายใจผะแผ่วอยู่บนเตียงของตัวเองเขาใช้หลังมือแตะที่หน้าผาก อุณหภูมิไม่ได้สูงมากจนน่าเป็นห่วงแต่ก็ต้องเช็ดตัวให้ร่างกายเย็นลงเขาสั่งให้ไอ้ตัวใหญ่ยืนเกะกะห้องไปหาผ้าหาอ่างน้ำมา มันยืนลังเลหันรีหันขวางคงเพราะหยิบจับอะไรไม่ถูกอยู่พักใหญ่แล้วก็วิ่งตึงตังลงบันไดไป คิมหันต์ถอนหายใจเบาๆ ปัดผมที่ปรกหน้าผากเนียนออก พอเห็นหน้าซีดๆ กับเหงื่อที่ซึมออกมาเรื่อยๆ ก็อดสงสารไม่ได้
ไอ้เสือตัวใหญ่วิ่งกลับขึ้นมาพร้อมกับขันพลาสติกในห้องน้ำและผ้าขนหนูสีขาวแสนสะอาดของเจ้าของห้อง มันวางลงบนโต๊ะทำงานที่ตั้งเยื้องๆ กับบานหน้าต่าง มันบิดผ้าชุบน้ำหมาดๆ แล้วส่งให้ สีหน้าของมันเป็นห่วงวรทย์ไม่น้อยไปกว่าเขา หรืออาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ
เช็ดตัวกันอยู่พักใหญ่ไอร้อนในกายก็ลดลงจนเกือบจะเป็นปกติ อันที่จริงมันน่าจะเสร็จตั้งนานแล้วถ้าหากไอ้บ้าเสือมันไม่คอยขู่แง่งๆ ไม่ให้เขาเปิดผ้าออก ทำท่าหวงเหมือนหมาหวงกระดูกไม่มีผิดหวิดจะแลกหมัดกันอีกรอบพอคนป่วยครางเบาๆ ก็ผละจากกันแล้วมันก็ยอมให้เขาเช็ดตัววรทย์จนเสร็จ ระหว่างที่เอาผ้าเช็ดตัวเขาเห็นรอยแดงเป็นจ้ำมากมายทั้งแขน คอ หน้าอก และหน้าท้อง และเพราะไม่ได้เช็ดต่ำไปกว่าขอบกางเกงเลยไม่เห็นว่าไอ้รอยพวกนั้นมันมีอีกหรือเปล่า
เขาไม่ใช่พวกไก่อ่อนไม่ประสาเรื่องบนเตียง มองออกทันทีว่ามันเป็นรอยอะไร บวกกับอาการป่วยของวรทย์เลยพอจะประติดประต่อเรื่องได้ ที่วรทย์ป่วยจนไข้ขึ้นและรอยบ้าๆ พวกนั้นมันเกิดจากไอ้เสือตัวใหญ่แน่นอน เขาทนเก็บความโกรธเอาไว้กระทั่งไอร้อนที่ผิวกายของคนป่วยทุเลาลง ปลายนิ้วคลี่ผ้าห่มคลุมร่างบอบบางที่ดูน่าสงสารกว่าเดิมเมื่อต้องมาป่วย ซ้ำสาเหตุมันยังสร้างความเจ็บปวดให้เขาอีกด้วย
ร่างสูงลุกจากเก้าอี้ไม้แข็งๆ ที่นั่งอยู่มาร่วมชั่วโมง เขามองแผ่นอกที่สะท้อนขึ้นลงในจังหวะสม่ำเสมอความเป็นห่วงคลายลงไปมาก วรทย์มีแค่ไข้อ่อนๆ เท่านั้นนอนพักสักวันก็น่าจะดีขึ้น เขาโทรไปบอกพยาบาลให้ทำเรื่องลางาน ดีหน่อยที่ช่วงนี้ได้หมอมาจากโรงพยาบาลใหญ่เพิ่มขึ้นจึงไม่มีปัญหาเรื่องการสลับเวรนัก คิมหันต์หมุนกายออกจากห้องพักส่วนตัวของวรทย์ แต่ก้าวเท้าผ่านธรณีประตูเขาก็พบกับแผ่นหลังกว้าง ทันทีที่มีการเคลื่อนไหวร่างกายแข็งแกร่งนั่นก็หันขวับ ใบหน้าของมันมีคำถามที่เขารู้ดีว่ามันหมายความว่าอย่างไร
“ดีขึ้นแล้ว” เขาตอบเบาๆ พลางดึงประตูปิด แล้วเดินให้ห่างจากห้องเพื่อไม่ให้เสียงหลุดเข้าไปรบกวนคนป่วย
ดวงตาเรียวมองคนตรงหน้า ความสูงใหญ่ของอีกฝ่ายไม่ได้ทำให้เขาหวาดกลัวแต่อย่างใด ความเครียดห่อหุ้มร่างกายไว้เหมือนเปลือกไข่ เขารู้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วว่าวรทย์ดันเกิดชอบไอ้บ้านี่ทั้งที่มันมีส่วนไหนให้น่าสนใจสักนิดถ้ามองในมุมของเขานายเสือก็เป็นแค่ผู้ชายตัวใหญ่ ผิวเข้มตาดุ อาจจะดึงดูดพวกผู้หญิงแต่สำหรับเพศเดียวกันเขาว่ามันน่ากลัวมากกว่าจะน่าพิศวาส เขาหย่อนขาลงจากบันไดไม้เก่า ยืนรอให้อีกคนเดินตามลงมา ไม่กี่อึดใจร่างสูงใหญ่ก็ลงมายืนประจันหน้า ใบหน้าเรียบเฉยไม่แสดงความรู้สึกใดๆ
“มึงมีอะไรกับมะรุมแล้วใช่ไหม” เขาถามตรงประเด็นแม้จะรู้คำตอบดีอยู่แล้วแต่เขาก็ยังอยากได้ยินจากปากของมัน พศินพยักหน้ารับ
คิมหันต์เหวี่ยงกำปั้นหลุนๆ เข้าไปที่เสี้ยวหน้าของอีกฝ่าย แรงปะทะที่ใส่เต็มที่ส่งผลให้ไอ้ยักษ์ปักหลั่นถึงกับเซไปหลายก้าว พอมันหันหน้ามาหมายจะเอาคืนเขาก็ปล่อยหมัดซ้ำลงไปที่เดิมอีกครั้ง ไม่สนใจว่ามันจะเจ็บตรงไหน รู้แต่ว่าในอกของเขามันเจ็บกว่าเป็นร้อยเท่า
พศินผินหน้ากลับมาใช้หลังมือปาดเลือดที่มุมปาก เขายิ้มอย่างสาแก่ใจ ไม่ได้หวาดหวั่นว่ามันจะต่อยหน้ากลับแต่มันกลับทำแค่ทรงตัวกลับมายืนที่เดิมเท่านั้น ตามันแข็งกร้าวมือกำแน่นจนเห็นเส้นเลือดโปนขึ้นรอบท่อนแขนใหญ่แต่มันไม่ได้กระโจนเข้ามาทำร้ายเขา ราวกับมันกำลังข่มความโกรธอยู่
“มึงทำอย่างนั้นทำไม มึงมีเมียมีลูกแล้วไม่ใช่หรือไง”
“มีแล้วก็เลิกแล้ว”
“แต่เขาทำเหมือนอยากจะกลับมารีเทิร์น” เขาไม่เชื่อหรอกว่าไอ้เสือตัวนี้มันจะรักวรทย์หมดหัวใจจริงๆ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันชอบวรทย์เท่ากับเขาหรืออาณกรหรือเปล่า ท่าทางของมันดูยากยิ่งกว่าวรทย์เสียอีก “กูไม่เชื่อหรอกว่ามึงจะจริงใจกับมะรุม”
ตัวเขาลอยหวือจากแรกกระชาก คอเสือถูกดึงจนมันรัดรอบลำคอใบหน้าถมึงทึงของพศินอยู่ห่างไปไม่กี่คืบ ใกล้จนเห็นแววเกรี้ยวกราดในดวงตาที่ดุเหมือนหมาบ้าของมัน
“กูไม่ได้ขอให้มึงมาเชื่อ” พศินพูดรอดไรฟัน “เพราะมันเป็นเรื่องของกูกับมะรุม”
พูดจบประโยคพศินก็ปล่อยเขาให้ได้หายใจอีกครั้ง มือหนายกขึ้นเสยเส้นผมที่ยาวปรกหน้าปรกตาออกเขาเกลียดภาพลักษณ์ของมันพอๆ กับนิสัย พศินไม่มีส่วนไหนเลยที่เหมาะสมกับวรทย์ทั้งสกปรก เถื่อน ถ่อยไร้อารยะ ถึงจะฐานะพอใช้ได้ก็ตาม ทว่าคำพูดของมันสร้างเจ็บปวดอีกระลอกให้กับเขายิ่งนัก เขาเจ็บเพราะมันเป็นเรื่องจริง...มันเป็นเรื่องระหว่างคนสองคนที่พึงใจต่อกันขณะที่ตอนนี้เขากลายสภาพเป็นแค่คนนอกไปแล้ว
(มีต่อ)
-
ว๋ายย..คนแรก :-[ ขอโทษที่ปาด มัวแต่ดีใจที่เห็นอัพ
-
กำลังคิดถึงพอดี
-
แง่วๆ เสร็จเขาแล้วนะหมอมะรุม -..-
:pig4: :pig4:
-
หมอหนุ่มก้มหน้ามองผืนหญ้าชุ่มน้ำค้างมันช้ำเพราะโดนเท้าย่ำไม่ต่างจากหัวใจเขา ถึงจะไม่แหลกเหลวแต่ก็บอบช้ำ คิมหันต์ระบายลมหายใจหวังว่าความปวดแปลบในอกจะถูกระบายออกมาบ้าง แต่แค่สูดเอาอากาศกลับเข้าไปมันก็เป็นเหมือนเดิม ถึงตอนนี้เขาคงต้องทำใจเสียแล้วต่อให้สนิทแค่ไหนเขาก็เป็นได้แค่เพื่อนอย่างดีก็พี่ชาย เรื่องของหัวใจมันบังคับกันไม่ได้ เขาต้องยอมรับว่าวรทย์เป็นของพศินไปแล้ว
“จัดการเรื่องเมียของนายซะ”
“มึงว่าอะไรนะ” ตาคมดุหรี่ลงคิ้วขมวดมุ่น
“ถ้าคิดจะมีมะรุมนายก็ต้องเคลียร์ตัวเองซะ อย่าเหยียบเรือสองแคม ฉันไม่รู้หรอกว่านายหว่านล้อมมะรุมอย่างไรแต่ถ้าเขายอมให้นายกอดหมายความว่าเขายอมทำเพื่อนาย นายเองก็ต้องทำเพื่อเขาเหมือนกัน”
คิ้วหนาคลายปมจากกัน “นี่มึง”
“ยอมรับอย่างลูกผู้ชายเลยนะ ฉันเองก็ชอบมะรุมเหมือนกัน แต่เพราะมะรุมชอบนายเลยจะยอมหลีกทางให้แต่ถ้านายทำให้มะรุมเสียใจฉันกับออยจะไม่ยกโทษให้นายเด็ดขาด”
“ออยเกี่ยวอะไรด้วย” ถ้าลำพังตัวไอ้หมอหน้าขาวเหมือนลิงทาแป้งนี่เขาไม่แปลกใจหรอกที่รู้ว่ามันก็ชอบเมียของเขาด้วย แต่สำหรับอาณกรมันไม่น่าจะเกี่ยวข้องกันตรงไหน
“ออยเองก็ชอบมะรุมเหมือนกัน นายไม่รู้หรอกหรืออยู่บ้านเดียวกันแท้ๆ”
ไอ้สายตาที่ปรายมองคล้ายว่าเขาเป็นพวกโง่ดักดานมันน่าจะประเคนหมัดให้ซักดอกหนึ่ง แต่เพราะติดใจเรื่องน้องชายต่างสายเลือดมากกว่า
“มึงเพ้ออะไร”
“ใครเพ้อ” หมอหนุ่มย้อนกลับ มือขาวปัดเศษใบไม้ที่ปลิวหล่นมาติดเสื้อ เสื้อตัวที่เขาใส่ไปงานวันเกิดของไอ้บ้าตัวใหญ่ตรงหน้า “ออยสารภาพกับฉันเองว่าชอบมะรุม แถมยังทำท่าจะชอบมากกว่าฉันอีกด้วย หวังว่านายจะเป็นผู้ใหญ่พอที่จะไม่เอาเรื่องกับออย”
เขาไม่รับปากกับสิ่งที่มันคาดหวัง แต่สับสนงงงวยที่ไอ้หมอหน้าขาวมันพูดเหมือนคนละเมอหรือว่าเพ้อเพราะเป็นไข้ อาณกรจะไปชอบมะรุมได้อย่างไรถึงจะไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนแต่น้องชายของเขาไม่ใช่เกย์ ถ้าเป็นไอ้ภูมิรายนั้นเขาเชื่อหมดร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะมันแสดงความชอบมาตั้งแต่วัยกระทง สมองที่นานๆ จะทำงานทีกำลังประมวลผลอย่างช้าคิดหาเหตุและผลเพื่อให้สอดคล้องกับสิ่งที่ได้ยิน แต่จนแล้วจนรอดก็ยังหาไม่เจอทางเดียวที่เขาจะไขข้อข้องใจได้ทุกข้อคือต้องไปถามจากเจ้าตัว
“นายกลับไปได้แล้ว ส่วนมะรุมฉันดูแลเอง ไม่ต้องเป็นห่วงฉันเป็นสุภาพบุรุษมากพอถ้าเจ้าตัวไม่ยินยอมฉันก็ไม่ทำอะไรอยู่แล้ว”
ท่าทางกับคำพูดของมันยิ่งทำให้ไม่อยากจะห่างจากเตียงเมียของเขาสักนิด แต่เพราะเขายังมีเรื่องให้ต้องจัดการอีกหลายอย่าง ทั้งเรื่องน้ำมันดิบที่ต้องเอาไปส่ง ทั้งเรื่องไอ้ภูมิ และเรื่องของปารินถึงมันไม่บอกเขาก็รู้ว่าต้องทำทุกอย่างให้เรียบร้อย แม้จะไม่ใช่คนดีแต่ไอ้เสือคนนี้เวลารักใครจะรักได้แค่คนเดียวเท่านั้น
“กูฝากเมียกูด้วย ถ้ามันตื่นบอกมันว่าพรุ่งนี้กูจะมาหา”
หมอหนุ่มบิดปากนึกเกลียดมันยิ่งกว่าเดิมกับคำพูดที่แสดงความเป็นเจ้าของของมัน แต่ก็ยอมพยักหน้ารับคิดแค่ว่าทำเพื่อวรทย์ไม่ใช่เพื่อมัน
“เออ นายมีเบอร์ของออยไหม ฉันขอหน่อยซิ”
…………………..
ตาหวานสวยมองรถยนต์คันใหญ่ที่แล่นหายไปตั้งแต่เมื่อวาน ร่างบางถลาเข้าไปประชิดตัวรถตั้งแต่ยังจอดไม่สนิทดีด้วยซ้ำ พอร่างของคนขับปรากฏตัวก็พุ่งเข้าไปสวมกอดราวกับคิดถึงสุดหัวใจ ศีรษะสวยซุกซบที่อกกว้างแต่ก็ต้องถอนใบหน้าออกเมื่อได้กลิ่นแปลกปลอมในกายแกร่ง
“พี่เสือใช้น้ำหอมด้วยหรือจ๊ะ”
“เปล่า กลิ่นของมะรุมน่ะ”
คิ้วเรียวขมวดน้อยๆ “มะรุมมันเหม็นเขียวนี่จ๊ะ กลิ่นมันหอมเหมือนแป้งเด็กมากกว่า”
“กลิ่นตัวของหมอมะรุม” ชายหนุ่มตอบเสียงเย็นพลางปลดมือเล็กจากเอวตัวเอง
“หมายความว่าอะไร ทำไมตัวพี่เสือถึงมีกลิ่นของหมอมะรุม” ปารินถามเสียงดัง พยายามคิดถึงใบหน้าของหมอที่ชื่อมะรุม จำได้คลับคล้ายคลับคลาคงเป็นหนึ่งคุณหมอที่เจอกันเมื่อหลายวันก่อนแต่ไม่แน่ใจว่าเป็นคนไหน แต่ที่น่าสงสัยไปมากกว่านั้นคือเหตุใดสามีของเธอถึงได้มีกลิ่นตัวคนอื่นติดมาด้วย ถ้าหากคนที่พศินพูดถึงเป็นผู้หญิงเธอเข้าใจทันทีว่าเขาต้องไปนอนกับหล่อนมาแน่ แต่หมอมะรุมที่ว่านั่นน่าจะเป็นผู้ชาย
“แพรว พี่มีเรื่องอยากคุยกับแพรว”
พศินไม่ตอบคำถามแต่กลับฉุดร่างของภรรยาเข้าไปในบ้าน ปารินเดินตามไปท่ามกลางข้อสงสัยที่ยังไม่ถูกเฉลย มือที่กุมมันไม่อบอุ่นเหมือนเคยแต่เย็นเฉียบลามจากฝ่ามือลามไปที่แขนและเข้าสู่หัวใจ ไมอยากจะเดาแต่ก็พอจะรู้ว่าเขาต้องการจะคุยเรื่องอะไร หลายวันที่ผ่านมาการกลับมาของเธอไม่ได้สร้างความยินดีให้เขานักพศินแทบจะไม่เคยกลับมานอนบ้านยกห้องนอนให้เธอได้ครองครอบคนเดียวปิดโอกาสไม่ให้เธอได้ออดอ้อนหรือเอาใจ หลายครั้งที่ไปตามถึงโรงงานแต่ก็อ้างว่างานยุ่งและวุ่นอยู่กับงานจนเธอเข้าถึงไม่ได้
พี่เสือในตอนนี้ของเธอไม่เหมือนพี่เสือคนก่อนอีกแล้ว บางทีความคิดของเธอกับโยธินอาจจะผิดเพี้ยนไปก็ได้ พศินพาเธอเข้ามาในห้องโถงกว้าง มันดูกว้างขึ้นเมื่อได้อยู่กับเขาตามลำพัง ทั้งที่ปรารถนามาหลายวันว่าอยากจะได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองแต่เอาเข้าจริงๆ เธอกลับอยากจะหนีไปที่อื่น
“พะ พี่เสือมีอะไรจะคุยกับแพรวหรือจ๊ะ” เธอกลั้นใจถาม มองแผ่นหลังกว้างที่เคยโอบกอดในยามที่รักหวานชื่น พศินไหวกายเล็กน้อย ปล่อยมือแล้วสอดเข้าไปในกางเกงตัวเก่าที่เธอจำได้ว่าอายุการใช้งานของมันพอๆ กับอายุของพิกเล็ตเลยทีเดียว
ร่างสูงใหญ่หมุนกลับมาช้าๆ ดวงตาคมมองมาที่เธอ ความรักที่มักจะมอบให้ผ่านทางสายตามันอ่อนลงจนน่าใจหาย แต่ก็ยังฝืนใจสู้เธอยิ้มหวานอ้อนเอาใจ รอยยิ้มอย่างที่เขาเคยบอกว่าให้เธอทำบ่อยๆ เพราะเขาชอบ มือที่ถูกปล่อยกลับไปคว้าท่อนแขนแข็งแรงไว้อีกครั้ง
“แพรวกลับมาหาพี่ทำไม”
คิ้วสวยยกสูง “ก็แพรวคิดถึงพี่เสือ ทั้งคิดถึงทั้งรัก”
“แพรวรักพี่จริงๆ หรือ” สามีของเธอถามกลับ แววตาของเขาห่างเหินจนเธอชักไม่แน่ใจแล้วว่าเขาจะยังรักเธอหมดหัวใจอยู่หรือเปล่า
“จริงๆ ซิจ๊ะ พอห่างกันแพรวถึงได้รู้ว่าแพรวรักพี่เสือมากแค่ไหน” เธอบอก พลางซบหน้าลงกับต้นแขนกำยำ เบาใจที่เขาไม่ได้สะบัดหนี
“แพรวรักพิกเล็ตไหม”
“รักซิจ๊ะ พิกเล็ตเป็นลูกแพรวแม่ที่ไหนจะไม่รักลูก” เธอตอบทันควัน
“ถ้ารักแล้วทิ้งพี่กับพิกเล็ตไปทำไม” คราวนี้เขาปลดมือเธอออก ใบหน้าคมสันก้มมองแม้จะใกล้กันแค่คืบเดียวแต่ก็รู้สึกถึงระยะห่างที่มากจนเธอไม่แน่ใจว่าจะคว้ามันกลับมาไว้ใกล้ๆ ได้อีกหรือเปล่า “คนรักกันเขาไม่ทิ้งกันไปหรอกนะ ไม่ว่าจะทุกข์หรือสุขก็ต้องอยู่เคียงข้างกัน”
ปารินนิ่งงันไปพักใหญ่คิดหาคำตอบที่ฟังดูแล้วเหมาะสมและน่าสงสารที่สุด แต่ยังไม่ทันจะได้อ้อนอะไรอีกฝ่ายก็พูดขึ้นอีก
“พี่รักแพรว รักมาตลอดเจ็ดปี พี่ไม่เคยมีคนอื่นเลยถึงพี่จะรู้ว่าแพรวไม่ได้รักพี่ แต่พี่ก็ทนเพราะคิดว่าสักวันแพรวจะรักพี่”
“ไม่จริงนะพี่เสือ แพรวรักพี่จริง”
ชายหนุ่มสั่นหัวเบาๆ ยิ้มเหยียดในความโง่งมงายของตัวเอง “ถ้าอย่างนั้นพี่ถามหน่อยว่าระหว่างพี่กับไร่เคียงฟ้าถ้าเลือกได้แพรวอยากได้อะไร”
“ก็ ตะ..ต้องพี่เสือซิจ๊ะ” เธอใจดีสู้เสือ เข้ากอดเอวหนาเหมือนอย่างที่เคยชอบทำเวลาอยากได้อะไร “ถึงพี่เสือจะมีแต่ตัวแพรวก็รักพี่จ้ะ”
พศินแค่นยิ้มขมขื่น มือนุ่มที่กอดเขามาตลอดเจ็ดปีมันไม่เคยมีความจริงใจอยู่ในนั้นเลยแม้แต่ตอนนี้เขาก็ไม่รู้สึกถึงคำว่ารักที่เธอพร่ำพูด เขาไม่ได้ปลดมือทิ้งยังปล่อยให้ปารินได้ทำในสิ่งที่ชอบทำ เขารู้ว่าหากเธอต้องการอะไรเธอมักจะเข้ากอดแล้วใช้คำพูดอ่อนหวานหว่านล้อมและมันก็ได้ผลทุกครั้ง เพราะเขารักเธอ...ทว่าตอนนี้เขาเลิกหน้ามืดตามัวแล้ว
“แพรวเข้าใจถูกแล้วล่ะ ตอนนี้พี่มีแต่ตัวแล้วจริงๆ”
“หมายความอย่างยังไงคะ” ศีรษะเล็กผละจากอกกว้างที่ไม่อุ่นเหมือนเคยซ้ำยังเจือด้วยกลิ่นกายของคนอื่นอีกด้วย
“พี่กับไอ้ภูมิแบ่งสมบัติกันแล้ว”
“อะไรนะคะ!” มือเรียวปล่อยจากเอวหนาทันที ไม่อาจเก็บความตื่นตระหนกไว้ได้
“ไร่เคียงฟ้าเป็นของไอ้ภูมิ ส่วนพี่ได้บ้านหลังนี้กับที่ดินที่ปากช่างอีกนิดหน่อย”
“ไม่ได้นะคะ!” ปารินแหวเสียงดัง ความอ่อนหวานบนใบหน้าหายไปสิ้นแต่ก็ยังอุตส่าห์ฝืนยิ้ม เข้าไปกอดท่อนแขนใหญ่อีกครั้ง “พะ..พี่เสือลองใจแพรวเล่นใช่ไหมคะ”
“เปล่าพี่พูดจริง” เขายืนยัน
ก่อนที่จะกลับมาไร่เคียงฟ้าเขาแวะไปหาน้องชายแท้ๆ ที่มันกำลังหน้าที่ของมัน คุยกับมันเรื่องมรดกที่คาราคาซังมาพักใหญ่ แม้สถานที่จะไม่อำนวยแต่เขาก็รวบรัดตัดความว่าไร่เคียงฟ้าเขาจะยกให้มันส่วนเขาขอแค่บ้านหลังนี้เท่านั้น เพราะรักและผูกพันจนไม่อาจจะไปอยู่ที่อื่นได้ เขาเอาเอกสารที่ลงชื่อของตัวเองแล้วไว้ที่มันแล้วก็รีบออกมาเพราะมันต้องรักษาคนไข้ต่อ
ปารินทำหน้าเหมือนฟ้าถล่มลงตรงหน้า มือที่เกาะเกี่ยวละห่างพร้อมกับร่างบางที่ถอยร่นไปหลายก้าว ดวงตาโตกลมสั่นระริกสะท้อนทั้งความผิดหวัง ติดพ้อและโกรธขึง
“พี่จะบ้าไปแล้วหรือไง! ไร่นี้พี่รักยิ่งกว่าอะไรทำไมถึงให้คนอื่นได้ล่ะ”
“ภูมิไม่ใช่คนอื่น มันเป็นน้องพี่”
“แต่มันไม่ได้ทำอะไรเลย! พี่จะให้มันเอาไปง่ายๆ ได้อย่างไร กินเหล้ามากจนเพี้ยนไปแล้วหรือไง” ปารินเกรี้ยวกราด อยากจะตบไอ้หน้าโง่ที่ดันทำตัวเป็นพ่อพระขึ้นมาเสียได้
“ใช่แพรว พี่เพี้ยนไปแล้วจริงๆ แต่ก็ขอบคุณมากที่ทำให้พี่ตัดสินใจได้ง่ายขึ้น”
………………………
:เฮ้อ:เฮ้อ! นึกว่าจะไม่ได้อัพซะแล้ว เมื่อวานเข้าบอร์ดไม่ได้เลย เดชะบุญวันนี้เข้าได้ ไม่งั้นอดอ่านเสือกินมะรุมเป็นแน่แท้ nc อาจจะเบากว่าที่โอ้อวดไปนิดนะคะ (อย่าโกรธกันนะตั๋ว) ตอนหน้ายิ่งนัวเนียกว่านี้อีก พันกันยุ่งเหยิงเลย
ป.ล. ช่วงนี้บ้าอิหนูลู่หานมากค่ะ ติดสินใจไม่ถูกว่าน่ารักอย่างนี้จะเป็นหมอมะรุมหรืออาออยดี ถึงป้าจะแก่แต่ก็ติ่งเกาหลีนะคะ โฮะๆ
:-[
[attachment deleted by admin]
-
และแล้วก็มีวันนี้ :-[ :-[
-
ค้างมากกกกกกกกกกกกกกกกกก พี่เสือพระเอกมากกกกกก ทีนี้ปารินก็น่าจะออกไปจากพี่เสือได้แล้วนะเพราะพี่เสือต้องดูแลน้องมะรุม
ยังคงค้างคากับอาออย ไม่อยากให้ 3P อ่ะ
-
กิ๊สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส ในที่สุดพี่เสือก็ได้กินมะรุมจริง ๆ ซะที
ปล. น้องลู่เหมาะกับการเป็นมะรุมมาก ๆ จ้า เชียร์ 1 เสียง อิอิ
-
ฟิน ฟิน ฟิน ฟิน ฟิน :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
:m25: :hao6: :haun4: :oo1:
แอร๊ยยยยย ในที่สุด เสือก็ตะปบมะรุมเรียบร้อย พี่เสือ น้องยอมขนาดนี้แล้ว พี่เสือต้องทำให้ได้ ไม่ใช่ดีแต่ปาก เราเชียร์พี่ ในฐานะที่พี่พูดความจริง พูดออกมาตรงๆ และเราก็เชื่อว่าพี่ก็รักหมอมะรุมไปแล้ว สิ่งที่เหลือกับปารินตือ รักครั้งแรก และแม่ของลูก แต่พี่ต้องไม่ให้ผู้หญิงคนนี้มาทำร้ายน้องทีหลังได้นะ
อิปาริน พี่เสือเค้ากินมะรุมแล้วเค้าไม่โง่แล้วโว้ยยยย :katai3:
-
ไอ้พี่เสือทำสำเร็จแล้ววววว
ได้หมอมะรุมเป็นเมียซะที ดีใจมากกก 555
สรรพนามเปลี่ยนเรียกแทนตัวเองว่าพี่เลยนะ >.<
ปารินองค์ลงเลย รู้ว่าเสือไม่ได้เป็นเจ้าของไร่แล้ว
ป.ล. เมนน้องลู่เหมือนกันเลยค่ะ อิอิ
:mew1:
-
:L2: :pig4:
สุดยอดๆๆๆๆ
อยากให้มีตอนหวานๆ ของนายเสือและหมอมะรุมเยอะๆ น้า (ในหนังสือก็ได้ รอรวมเล่มใจจะขาดแว้ว ฮิฮิ)
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด เราชอบตอนนี้มากมายอ่ะ แบบว่าฟินฝุด ๆ ตอนนี้มีมาเพื่อให้ชุ่มชวยหัวใจจากข่าวร้ายทั้งวันโดยแท้
ยัยแพรวเธอ สมน้ำหน้า ดูซิว่าเธอจะทำไงต่อไป จะด้านยังไงต่อ
แต่แอบเซ็งเล็ก ๆ มันค้างงงงงงงงงง :ling1: :ling1: :ling1:
-
พี่เสือแหม ยังงี้ต้องรีบๆจัดการเรื่องของเก่าแล้วไปสูขอหมอคนสวยมาประดับไร่ได้แล้วนะคะ
-
55555 ดีใจกับพี่เสือ
ถึงตอนนี้แล้ว ชอบพี่เสือเต็มหัวใจ :-[
-
อ่านตอนพี่เสือกินมะรุมแล้วโกรธมากกกกกกกก
คิดในใจว่าถ้าพี่เสือไม่เคลียร์ตัวเองให้เีรียบร้อยนะ ฮึ่มๆ
แต่พอตอนจบพี่เสือก็เคลียร์ตัวเองเสียสะอาดหมดจด นับว่าคุ้มค่ากับที่มะรุมยอมเสียตัวให้ คึคึ
ปล.ชอบตอนที่มะรุมบอกให้พี่เสือเลิกเรียกว่า"มึง"ซะที
คือชั้นก็เข้าใจกับความเถื่อนดิบของนายนะเสือ แต่แบบ...ขอหวานๆบ้างดิ "พี่กับมะรุม"เนี่ย อ่านแล้วใจละลายเลยยยยย
-
อ้าย.....เขินตอนเสือแทนตัวเองว่า"พี่" เวลาอยู่กับมะรุม :o8:
-
หมอมะรุมโดนพี่เสือจับกินเรียบร้อยแล้ว
ถึงกับไข้ขึ้นเลย
พี่เสือเคลียร์เรื่องเมียเก่าให้จบ แล้วมารัก
กับหมอมะรุมได้เต็มหัวใจ
-
โฮะๆๆ :hao6:
พี่เสือกินมะรุมเปรมไปเลย
แล้วก็ดีใจที่พี่เสือฉลาดขึ้นแล้ว จัดการนังแพรวซะ :katai4:
-
เสือกินมะรุม555
-
แหม คุณพี่เสือ บทจะได้เรื่องก้อได้เรื่องยาวเลยนะคะ o13
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยย มีแทนตัวเองว่าพี่ด้วย :haun4: ฟินสุดๆ
ในที่สุดเสือก็ได้กินมะรุมแล้ว :m32:
แต่ก็ยังกังวลกะอาออยจังเลย เป็นยังไงบ้างน้า
ไหนจะเจ็บช้ำน้ำใจกับพี่เสือ ไหนพี่เสือจะรู้อีกว่าชอบหมอมะรุม :z3:
ปล.น้องลู่หานน่ารักจุง :กอด1:
+๑
+เป็ด o13
-
เมียยยยยยยย!!!! เมียเต็มปากกกกกกกก เต็มๆๆๆ โอ้ยยยย
มะรุมน่ารักจรุงงงงง อิพี่เสือจัดการตัวเองให้เร็วๆ
แล้วเอามะรุมเข้าบ้านซะ หวานนนนนนนให้ชื่นนนนนนใจที!!!
อาออยซวยแร้นนนนนน อิพี่เสือรู้แล้วว่าชอบมะรุมมมมม #ถถถถถถถถ
หมอคีย์แอบน่าสงสาร งื้ออออออ อิพี่เสือต้องรีบๆมาหามะรุมนะ
ส่วนยัยปาริน กลับหลุมเธอไปซะ!!!!
ป.ล. เคยแอบคิดว่าหมอมะรุม เป็นริท 555
หมอแก้มใสๆ ตัวบางๆ
ป.ล.จิ้นเป็นลู่เก่อคนกากแล้วหนวดพี่แกหลอกหลอนมากกกก แค่นึกถึงหน้าแข้งก็กลัวแล้ว5555555 #สาบานว่าเมนตัวเอง5555
ขอจิ้นเป็นหมอหน้าขาว ตัวหอมในมโนต่อปายยยยยย 55555
-
กว่าจะมีวันนี้ :katai2-1: :katai2-1:
จัดการเลยเสื้อ ฝังกลบคู่ไร่เคียงฟ้าไปเลย
อยากได้นัก :z6: :z6:
-
เป็นฉากร่วมรักที่ละเมียดมาก
เอ่อ..นางช่างแสดงออกได้ดีนะปาลิน
เวลานี้สงสารอากรมากที่สุด
น้องในรูปให้เป็นหมอมะรุมเถอะค่ะ ขาวใสมาก
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
แซ่บพอดีคร้า รอคอยมานานแสนนานอิอิ :hao6:
ดีใจที่กลับมานะคะ
+1 เป็ดค่ะ
-
หัวใจเฉียดวายหลายรอบเวลาพ่อเสือหยอดคำหวาน ;_;
ลองมาพูดแบบนั้นกับหนูสิคะพี่เสือ หนูจะทำให้พี่หนีไปไหนไม่ได้เลย
ตอนนี้น่ารักมาห หวานมาก สนุกมากด้วย
ชอบมากๆ เลยค่ะ
ปล. เราว่าน้องลู่เหมาะกับอาออยมากกว่านะ
แบบมีบางมุมนางจะหล่อๆ ดูแมนๆ เข้มแข็ง
สู้ชีวิตแบบอาออยอ่ะ >~<
-
:haun4: :haun4: :haun4:
โฮกกกกกก!!! ชอบ NC!!!!
อ่านเอ็นซีเรื่องนี้แล้วเหมือนนั่งดู GV อยู่ตรงหน้าเลย คือชอบมาก รักคนแต่งโคตร
บรรยายดีมากๆ มันสุดยอดไปเลย อ่านลื่นภาษาสวยเห็นภาพ ที่สุดของที่สุดแล้วอ่ะ
เคยอ่านเอ็นซีมาก็เยอะนะ มันก็จะคล้ายๆกันแต่พออ่านเอ็นซีเรื่องนี้แล้วแบบ...
ให้คนละอารมณ์เลยอ่ะ คืออารมณ์ร่วมอ่ะ ขอใช้คำนี้เลย ฮ่าๆๆ คนแต่งเยี่ยมมาก o13
ตอนหน้ามีนัวกว่านี้อีกหรอ?! ฮ่าๆ ตั้งตารอเลยอ่ะ :hao6:
แต่จะนัวแบบไหนนี่สิ คนแต่งแอบกำกวมนะ ฮ่าๆๆ รอตอนต่อไปก๊าบ
รักคนแต่งจุง :pig4:
-
กรี๊ดดดด เสือกินมะรุมแล้ว !
:z1: :z1:
ดี แบ่งสมบัติแล้ว ชะนีจะได้ไปไกลๆ 5555
:laugh: :laugh:
-
เลือดพุ่ง นิดๆ พอเป็นกระศัย
-
นายเสือ ถ้านายจะเลือกเห็นแก่ตัว อย่าทำให้น้องเจ็บ
เลือกน้องแล้วก็เขี่ยอีนี่ทิ้งไปให้ไวเลย
นายรู้จุดประสงค์แน่แล้ว ว่านางกลับมาเพื่ออะไร
เพราะฉะนั้น จัดคะ!
-
กรี๊ดดดดดดด :pighaun:
ชอบมากอะทำไงดีวันก่อนเข้ามะได้เครียดมากกลัวไม่มาต่อ
แต่วันนี้ฟินมาก...ลืมยัง??เอ้ยยน่ารักน่าฟัดขนาดเน้ไม่ไหวอะมะรุมทีเดียวจัดเต็มกะลืมเลยนะหมอ
อิพี่เสือก้มะรุมของพี่!!เอ้ยยยเมียเงี้ย..ฟินมากกกอีกสี่ห้าทีน่าจะลืมขาดก๊ากกกกอิเสือมันเด็ด!!
ชอบมากค่ะขอบคุนมากด้วยที่มาอัพรอคอยตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อ
-
อยากบอกว่าตอนอ่านมะรุม คิดถึงลู่หานเหมือนกานอ่ะ อิอิ :impress2: :impress2:
เราป่าวติ่งนะ แค่เห็แล้วน่ารักอ่ะ หุหุ :z1: :z1:
-
:z1: :z1:
-
อร๊ายยยย มะรุมอร่อยมั้ยพี่เสืออออออ
น้องแพรวจ๊ะ ถ้า อ่อยพี่ภูมิ ระวังโดนถีบนะ 5555
พี่เสือ นายสุดยอดดดด
-
เอิ่ม หวังว่าใบโอนไร่ที่พี่เสือเซ็นไว้ ภูมิจะเซ็นแล้วหรือว่าเก็บไว้อย่างดีแล้วนะ เดี๋ยวหายนะเออ
-
วันนี้ที่รอคอย
ในที่สุดก็มาถึง---ฟินจริงๆ
น่าจะตาสว่างตั้งนานแล้วนะไอ้เสือเอ้ยยยย
แบบนี้ก็คงจะไม่ยืดเยื้อเท่าไหร่แต่นางคงไม่ยอมไปง่ายๆแน่ๆ
เดาว่านางคงจะเอาเรื่องลูกมาต่อรองแน่เลยอ่ะ
แล้วอีหมอก็ดันเอาคำโกหกที่ได้ฟังมาไปบอกไอ้เสืออีก
เดี๋ยวก็เข้าใจผิดวุ่นวายกันใหญ่หรอก
+ 1 + เป็ดจ้า
-
สมน้ำหน้ายัยปาริน
-
เอาล่ะ นายเสือตัดสินใจได้สักที :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดด หวานมากกกกก พี่เสือใจแข็งอย่างนี้ถูกแล้ว ได้เจอคนรักจริงก็ต้องดูแล อีกคนที่ไม่มีค่าก็ปล่อยไปซะเถอะ เสียเวลาเปล่าๆ
เอาใจช่วย รออีกคู่หรือสองคู่ให้รักกันโดยเร็ว อิอิอิ
-
พี่เสือรีบทำงานรีบกลับไปดูแลมะรุมเลยนะ
-
สมน้ำหน้านังแพรว
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด :-[ :-[ :-[
-
พี่เสือสู้ๆ รีบเคลียตัวเองให้ว่าง แล้วเอาผู้หญิงคนนี้ไปไกลๆซะทีเห็นแต่ตัว ชิ ว่าแต่คู่อื่นยังเดาไม่ได้เลยค่ะว่าใครคู่ใครกันนะ
-
นายเสือต้องเด็ดขาดนะ ไม่งั้นไม่ยกหมอให้หรอก
อาออยของเรา!!!!!!
-
ได้เขาแล้วต้องดูแลเขาดีๆห้ามทำให้หมอเสียใจนะยะ
-
พี่เสือรีบเคลียเลยค่ะ น้องมะรุมจะได้สบายใจ
-
ต้องอย่างงี้สิพี่เสือ
ดีอย่างนี้ให้ได้ตลอดนะ
-
ฉากนี้ที่รอคอย ในที่สุดนายเสือก็ได้กินมะรุมเสียที :heaven
ว่าแต่นายเสือนี่ก็ฉลาดอยู่นะ ยกไร่ให้น้องชายตัดปัญหา o13 ดูสิว่ายัยคุณแพรวว่ามาไม้ไหนอีก สงสารก็แต่พิกเล็กนี่แหละ มีแม่ก็มาเป็นเสียแบบนี้ แต่ไม่เป็นไรนะ พิกเล็ตยังมีพ่อเสือ พี่มะรุม และอาออยที่รักพิกเล็กอยู่ :mew1:
ตอนต่อไปนี่คู่อาออยกับหมอคิมหันต์หรือเปล่าน้า อยากอ่านต่อแล้วค่า เป็นกำลังใจให้คนแต่งจ้า
-
มะรุมของพี่เสือ หวาน หวาน หวาน ขอบใจจร้า
-
พี่เสือจ๋า หมอมะรุมจ๋า
คืนนี้มามั้ยจ๊ะ น้องปูเสื่อรอนะจ๊ะพี่จ๋า
-
มาปูเสื่อรอด้วยคน
-
จิ้มไว้ก่อนเด๋วกลับมาเม้นนะคะ >3<
-
ไปต่างจ.มาไม่ได้เข้ามาเม้นซะหลายวันคิดถึงจัง :hao5:
-
รอฉันรอเธออยู่
-
อั้ยย่ะ มะรุมนี่ก็เต็มที่
สงสารที่สุดคงเป็นออย
-
อยากอ่านคู่หมอกับออยจังเลยค่ะ
:mew1:
-
^^
-
ไม่ได้กดดันนะ แต่ว่าวันนี้จะมาไหม เขาจะขาดใจแล้วนะ
-
อ่านทันแล้วค่า แต่ตอนนี้ค้างมากมาย อยากอ่านต่อมากๆ
-
:sad2: :sad2: :sad2: :sad2: ฮึกๆ คิดถึงมากนะ :mew6: :mew6:
-
นั่นแหละพี่เสือ จัดการให้เด็ดขาดซะ ถึงจะเหลือแต่ตัวก็ไม่เป็นไร เป็นหมอมันรวย เดี๋ยวมะรุมเลี้ยงเอง :hao7:
-
วันนี้ไม่มา :z3:
:m15:
-
ลู่เหมาะจะเป็นมะรุมมากกว่า อย่างออยต้องแบคฮยอน :really2:
-
ตอนที่ ๑๙ คนฉวยโอกาส
“ตัดสินใจอะไรอีก”
หญิงสาวตะเบ็งเสียง มองหน้าผู้ชายที่ยังโง่อยู่วันยังค่ำ แต่ตอนนี้โง่ยิ่งกว่าเดิมเสียอีก เธอไม่เข้าใจระบบความคิดของพศินเลย ที่ทางนับร้อยไร่สู้อุตส่าห์ดูแลมันอย่างรักใคร่หวงแหนใครมาขอซื้อให้ราคาแพงแค่ไหนก็ไม่สนใจ แต่กลับยกให้คนอื่นหน้าตาเฉย ถึงจะแม้คนอื่นที่ว่าจะเป็นน้องชายแท้ๆ แต่ภาคภูมิแทบจะไม่เคยกลับมาเหยียบที่ไร่นี้เลย ตั้งแต่เธอเข้ามาอยู่ที่ไร่นี้เคยเห็นหน้าเขานับครั้งได้รวมกันไม่ถึงห้าครั้งด้วยซ้ำ แล้วจู่ๆ ที่ดินผืนใหญ่นี้กลับกลายเป็นของมัน ยิ่งกว่าหนูตกถังข้าวสารเสียอีก เธอไม่มีวันยอม ไร่นี้คือความหวังที่จะทำให้เธอได้ไปใช้ชีวิตอันหรูหราที่ต่างประเทศดังที่ฝันมาตลอดทั้งชีวิต
ปารินสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ติดๆ กัน ตั้งสติให้แน่วแน่ เจ็ดปีที่ผ่านมาทำให้เธอพอรู้ว่าถ้าหากต้องการจะเข้าหาเขาเธอต้องใจเย็นและอ้อนเข้าไว้ หญิงสาวรีบปรับสีหน้ากระพริบตาไล่ความขุ่นมัวออกไปแล้วกลับเข้าไปหาร่างของสามีอีกครั้ง มือเรียวจับที่มือกร้านสีเข้มไว้แน่น
“ทำไมล่ะจ๊ะพี่เสือ พี่รักไร่เคียงฟ้าไม่ใช่หรือจ๊ะ ทำไมพี่ถึงยอมยกให้คุณภูมิล่ะ”
ตาคมปรายมองที่มือก่อนจะวกกลับมาที่ใบหน้า เขายิ้มบางเบาที่มุมปากมันจางมากจนแทบจะมองไม่เห็น “เพราะพี่ไม่เคยทำหน้าที่พี่ชายที่ดีเลยน่ะซิ พ่อฝากมันไว้กับพี่ พี่อยากให้มันมีสมบัติติดตัวไว้”
“เขาเป็นหมอนะพี่เสือ เผลอๆ อาจจะรวยกว่าพี่ด้วยซ้ำ” เธอพยายามเกลี่ยกล่อม นึกเกลียดนิสัยพระเอกที่โผล่ออกมาไม่รู้จักเวล่ำเวลาของสามีนัก
“ของพวกนั้นมันไม่ใช่สิ่งที่พ่อหามาไว้ให้ พี่อยากยกให้มันมันจะได้รู้ว่าพ่อรักมันแค่ไหน”
“แต่พี่เสือเป็นคนดูแลไร่นี้มาตั้งแต่แรกเลยนะ” ปารินยังไม่หมดความตั้งใจ เธอเชื่อว่าพศินจะยอมใจอ่อนเพราะคำเกลี่ยกล่อมของตัวเอง มือขาวบีบแน่นกว่าเดิมพลางเบียดร่างเข้าหาเรือนกายแข็งแกร่งแม้ว่าเขาจะผ่ายผอมลงไป และคล้ำขึ้นกว่าเดิมแต่ความหล่อเหลาและเสน่ห์เฉพาะตัวยังมีให้เห็นและสัมผัสได้ อกอิ่มที่ยังคงสวยได้รูปถึงมีลูกชายวัยห้าขวบแล้วแนบไปกับท่อนแขนแข็งแรง “พี่เสือไม่เสียดายหรือจ๊ะถ้ามันต้องไปอยู่ในมือของคนที่ไม่รู้จักอะไรเลยแม้แต่ต้นไม้ที่พี่ปลูก”
พศินก้มลงมองศีรษะเล็กที่ซุกออดอ้อนที่หัวไหล่ เขารับรู้ถึงความนุ่มหยุ่นของทรวงอกอวบ หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงร้อนเป็นไฟด้วยราคะที่โหมใส่ ทว่าตอนนี้เลือดในกายมันยังหมุนเวียนเป็นปกติไม่ได้ร้อนขึ้นแม้สักองศาเดียว เขายอมรับว่ายังลืมเธอไม่ได้เพราะเวลาเจ็ดปีและพิกเล็ตมันเชื่อมโยงไว้อย่างนั้น แต่ความรักที่เคยมีให้เธอมันเหลือไม่เท่าเก่า มันหายไปกับเวลาที่เธอทิ้งเขาไปอย่างไม่ใยดี แต่ละวันที่ผ่านไปมันบั่นทอนความรักพวกนั้นให้ลดลงไปด้วย และยิ่งตอนนี้เขามีใครบางคนเข้ามาอีกด้วยมันเลยเป็นเรื่องยากที่เขาจะกลับไปรักเธอเหมือนเดิมอีก
ชายหนุ่มถอนหายใจแผ่วช้า เขารักไร่เคียงฟ้าอย่างที่เธอว่าจริงๆ แต่เขาก็ยังอยากจะทำหน้าที่ของพี่ชายบ้างหลังจากที่ถือทิฐิอยู่นานเป็นสิบปี
“เสียดายซิ พี่ถึงยังเก็บบ้านหลังนี้ไว้ไงล่ะ”
“แค่บ้านหลังเดียว แถมยังตั้งอยู่บนไร่เคียงฟ้าอีก ถ้าวันไหนคุณภูมิเกิดไม่พอใจพี่ขึ้นมาเขาไม่ไล่พี่ออกจากบ้านไปหรือจ๊ะ”
“พี่เชื่อไอ้ภูมิไม่ใช่คนอย่างนั้น แล้วแพรวล่ะยังรักพี่อยู่หรือเปล่า”
ดวงตากลมสวยช้อนมอง เขาเห็นแววหวั่นไหวผิดหวังอยู่ในนั้นซึ่งก็ไม่น่าแปลกใจเพราะเขาไว้อยู่แล้วว่าปารินต้องมีอากัปกิริยาเช่นนี้ ทั้งตกใจกับการตัดสินใจเหมือนคนเสียสติของเขาแต่ชั่วประเดี๋ยวก็กลับมาอ้อนเอาใจเพื่อให้เขาใจอ่อน แต่คนอย่างเขาลองได้ติดสินใจอะไรลงไปแล้วไม่มีทางกลับลำ ทั้งเรื่องไร่เคียงฟ้าและเรื่องของหัวใจ เขาเห็นแก่ตัวที่เอาวรทย์มาช่วยทำให้ลืมปาริน แต่ขณะเดียวกันเขาก็ต้องจัดการตัวเองให้เรียบร้อยอดีตคืออดีตอะไรที่ผ่านมามันอาจย้อนกลับมาได้อีก ปารินได้เลือกที่จะจากเขาไปกับไอ้เพื่อนทรยศคนนั้นแล้ว เขาเองก็เช่นกัน...เขารู้แล้วว่าใครคือคนที่จะดูแลเขาได้ทั้งกายและใจ
ปารินใช้เวลาคิดอยู่พักใหญ่ หล่อนก้มหน้ามองพื้นแต่ชั่วอึดใจก็เงยขึ้นมาในดวงตามีความหวังบางอย่างเรืองรองอยู่ด้วย “แพรวรักพี่เสือเหมือนเดิมจ้ะ แต่แพรวไม่อยากให้ลูกลำบากเราขายบ้านหลังนี้กับที่ปากช่องแล้วไปอยู่เมืองนอกกันดีไหม”
“แล้วพี่จะขายให้ใคร”
หญิงสาวยิ้มกว้างจนเห็นไรฟันขาว “แพรวมีคนที่รู้จักอยู่คนหนึ่งค่ะ พี่เสือจะลองคุยกับเขาไหม”
……………………..
ริมฝีปากบางสวยราวสตรีคลี่ยิ้มเหยียด ทุกถ้อยคำที่ผู้หญิงคนนั้นพูดเขาได้ยินหมดทุกประโยค หล่อนโกหกตั้งแต่บอกรักกับพศินแล้ว ปารินยังเป็นผู้หญิงจอมลวงโลกคนเดิมเมื่อเจ็ดปีก่อนเป็นอย่างไรวันนี้ก็ยังเป็นเช่นนั้น คำพูดออดอ้อนเอาใจมันไร้ความจริงใจเขารู้ดีว่าภายใต้คำพูดและรอยยิ้มที่แสนไร้เดียงสานั้นมันซ่อนอะไรไว้บ้าง และก็เชื่อคนที่ปิดหูปิดตามาหลายปีก็คงจะมองเห็นเช่นเดียวกับเขา ร่างเล็กยังคงซ่อนกายหลังอยู่หลังกำแพงห้องเขายอมเป็นคนเสียมารยาทแอบฟังสองสามีภรรยาพูดกัน ได้ยินตั้งแต่ที่พศินบอกว่าจะยกไร่นี้ให้กับภาคภูมิจนถึงตอนที่ปารินเสนอให้พี่ชายต่างสายเลือดของเขาไปคุยเรื่องขายที่ดินกับผู้ชายคนหนึ่งที่หล่อนรู้จัก
เขาไม่กลัวสักนิดว่าพศินจะขายบ้านหลังนี้ แต่ที่ไม่คัดค้านปารินคงเพราะต้องการเห็นธาตุแท้ของหล่อนให้มากกว่านี้ แต่สำหรับเขาแล้วแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว หล่อนเลวร้ายและน่ารังเกียจไม่น่าจะเป็นแม่ของเด็กที่น่ารักอย่างพิกเล็ตได้เลย อาณกรขยับจากที่ซ่อนกายพลางส่งสายตาไปยังอีกร่างที่ยืนอยู่ติดกัน ปืนเองก็คงรู้สึกไม่ต่างกันกับเขาสังเกตจากแววตาคมที่ดุดันขึ้น
อาณกรเป็นฝ่ายเดินนำออกมาก่อน ทั้งคู่เลือกที่จะใช้เส้นทางหลังบ้านเพราะยังไม่อยากถูกจับได้ว่าแอบฟังเรื่องสำคัญ ปืนยังคงขุ่นเคืองไม่หายถึงไม่พูดแต่ก็มองออก
“คุณออยว่าพี่เสือจะขายบ้านหลังนี้ไหมครับ”
ผู้ชายตัวเล็กสั่นหัว “ไม่หรอกพี่เสือรักบ้านนี้มากกว่าผู้หญิงคนนั้นด้วยซ้ำ”
“แล้วทำไมถึงไม่พูดอะไรเลยล่ะครับตอนที่คุณแพรวชวนให้ขายบ้าน”
“รอดูกันไปก่อน” อาณกรบอกสั้นๆ
แต่ปืนยังไม่หายสงสัย ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อใจในตัวของลูกพี่ใหญ่ทว่าปารินมารยานักเขากลัวว่าพศินอาจจะไขว้เขวเพราะลูกไม้ของหล่อนก็ได้
“ว่าแต่คุณแพรวจะพาพี่เสือไปพบกับใครหรือครับ”
“คิดว่าน่าจะเป็นของพี่โย”
“โย? ใช่คนที่คุณแพรวหนีตามไปหรือเปล่า”
“ใช่” ศีรษะเล็กผงกรับ ปารินคงไม่พาพศินไปหาสามีใหม่ของหล่อนแน่แต่น่าจะเป็นคนของโยธินอดีตเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดของพศินมากกว่า
“นี่หมายความว่าคุณแพรว”
“ใช่ หล่อนทำเพื่อผู้ชายคนนั้น ปารินไม่ได้รักพี่เสือมาตั้งแต่แรกแล้วที่ทนอยู่จนมีพิกเล็ตก็เพราะอยากจะขายไร่เคียงฟ้า แต่พอพี่เสือไม่ใจอ่อนก็หนีไปกับผู้ชายคนอื่น” อาณกรย้อนกลับไปเมื่อเจ็ดปีก่อน เขาเรียนปีเดียวกับปารินหล่อนเป็นดาวคณะนิเทศศาสตร์ที่หนุ่มๆ ต่างใฝ่ฝันจะได้เป็นคู่ควง ทว่ามีแต่สองหนุ่มหล่อเดือนคณะเกษตรศาสตร์และบริหารเท่านั้นที่หล่อนหมายตา และเดือนคณะเกษตรศาสตร์อย่างพศินก็เข้ารอบ ส่วนอีกคนเป็นได้แค่ตัวสำรองทว่าไม่มีใครรู้ว่าหลังจากนั้นไม่นานตัวสำรองก็กลับมามีบทบาทสำคัญ มากถึงขนาดทำให้ผู้ชนะเลิศต้องบอบช้ำเจียนตายได้
ปืนเองก็คิดเช่นนั้นถึงเขาจะไม่ใช่คนชอบสอดเรื่องของเจ้านายนักแต่เพราะอาศัยอยู่ไร่นี้มาตั้งแต่วัยหนุ่มเลยพอจะรู้เรื่องพวกนี้มาบ้าง เมื่อก่อนเขามองไม่เห็นความเลวร้ายของปารินคิดแค่ว่าหล่อนเป็นผู้หญิงที่น่ารักมากคนหนึ่งและก็ดูเหมาะสมกับเจ้านายของเขา ถึงหล่อนจะไม่เก่งทั้งงานบ้านหรืองานอื่นๆ แต่เพราะมีสามีที่พร้อมอย่างพศินอยู่แล้วเรื่องพวกนั้นจึงไม่จำเป็น ทว่าตอนนี้เขาเห็นด้วยตาแล้วว่าผู้หญิงอย่างปารินร้ายกาจแค่ไหนหล่อนทำได้เพื่อความสุขของตัวเองโดยใช้ความรักที่พศินมีให้เป็นข้ออ้าง ชายหนุ่มถอนหายใจแรงภาวนาให้พระท่านเบิกตาให้พี่เสือของเขาเห็นไปถึงแก่นแท้ของปารินอย่างที่อาณกรเห็นตั้งแต่แรก
กลีบดอกกระทุ่มนาปลิวหล่นลงมาติดที่เส้นผมสีน้ำตาลเข้มของคนตัวเล็ก มันช่วยดึงให้เขาหลุดจากความตึงเครียดได้บ้าง นิ้วใหญ่เอื้อมหยิบกลีบดอกไม้สีเหลืองเล็กเรียวจากเส้นผมนุ่ม อาณกรเหลือบมองตาหวานฉายแววสงสัยเขากำลังจะขยับปากตอบทว่าโทรศัพท์ของคนตัวเล็กดังขึ้นเสียก่อน
ปืนยังไม่ได้ถอยหนีเขามองมือเล็กยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู ฟังเสียงใสสนทนากับใครสักคนที่ปลายสายตาคมมองกิริยานั้นเพลินตา อาณกรดูออกว่าปารินร้ายกาจแต่จะรู้ไหมว่าเขาคิดอย่างไรกับตัวเอง
“อะไรนะ! คุณพูดไหมซิผมได้ยินไม่ชัด”
ร่างสูงใหญ่สะดุ้งน้อยๆ เมื่ออีกฝ่ายเสียงดัง ตาหวานมองมาทางเขาก่อนจะเดินเลี่ยงห่างออกไป ปืนกำกลีบดอกกระทุ่มนาไว้ในมือขณะที่กลิ่นกายหอมๆ จางหายไปกับระยะห่างที่มากขึ้น
หนุ่มบ้านไร่ทอดถอนหายใจ จนกระทั่งตอนนี้เขาก็ยังเป็นได้แค่ไอ้หมาวัดเฝ้ามองเครื่องบินที่เริ่มจะบินสูงขึ้นไปทุกที เขาได้ทำแค่เฝ้ามองอีกฝ่าย เป็นห่วงห่างๆ ปืนยิ้มเหยียดความต่ำต้อยของตัวเอง เกิดมาเป็นหนุ่มทั้งแท่งผ่านผู้หญิงมาก็มากแต่ไม่เคยคิดจะหลงหลักปักฐานกับใคร ทว่าวันหนึ่งกลับมาหยุดกับผู้ชายตัวเล็กๆ ที่ไม่เคยชายตามาแลตัวเอง รักที่เป็นไปไม่ได้มันก็เจ็บปวดๆ กับรักที่ถูกทอดทิ้ง ตาคมมองตามแผ่นหลังเล็กที่อยู่ห่างไปหลายเมตรอาณกรไม่รู้หรอกว่าเขามองอยู่ข้างหลังตลอดเวลา...
………………………..
“เอาอะไรมาพูดผมไม่เชื่อคุณหรอก”
“ก็ตามใจ ผมแค่จะโทรมาบอกว่าเราสองคนกินแห้วด้วยกันทั้งคู่ก็เท่านั้น”
มือเรียกกำโทรศัพท์แน่นกว่าเดิม รู้สึกถึงความเย็นที่ปลายนิ้ว เขาหายใจไม่ทั่วท้องกับคำพูดที่ได้ยินเมื่อครู่ “คะ.. ใครบอกคุณ”
“นายเสือ” ปลายสายตอบเร็ว ไม่มีวี่แววของความตกใจคาดว่าคงจะทำใจได้พอสมควรแล้ว “เขาบอกกับผมเองว่าเมื่อคืนเขานอนกับมะรุม”
กระบอกตาปวดตุบขณะที่ขอบตาร้อนผ่าว หยาดน้ำที่น้อยคนนักจะได้เห็นกลั่นเป็นเม็ดแล้วพากันไหลผ่านแก้ม ก้อนสะอื้นที่มีแต่ความเจ็บปวดตีตื้นมาถึงคอหอย ทั่วทั้งร่างกายปวดร้าวไปหมดแม้แต่หายใจยังทำได้ลำบาก
“ผมว่าเราทำใจเถอะ นายเสือเองก็รับปากกับผมแล้วว่าจะจัดการเรื่องเมียเก่าให้เรียบร้อย คุณเองก็ควรทำใจได้แล้วเหมือนกัน แล้วนายเสือกลับไปถึงบ้านหรือยัง เขาไปตั้งนานแล้วนะคุณ ได้ยินผมไหม คุณ คุณออย”
เขาปล่อยให้คิมหันต์พูดอยู่อย่างนั้นเพราะไร้กำลังจะตอบโต้ หูได้ยินแต่ไม่อาจเข้าใจในคำพูดพวกนั้นสักนิด หัวมันชาไปหมดสมองหยุดทำงานเช่นเดียวกับร่างกายคงมีแต่น้ำตาเท่านั้นที่รินไหลอย่างน่าสมเพช มืออ่อนกำลังจนไม่อาจถือโทรศัพท์ไว้ได้ เขาทิ้งมือลงข้างกายปลายนิ้วปล่อยจากโทรศัพท์ทิ้งมันลงไปนอนบนพื้นหญ้าสีเขียว ภาพเบื้องหน้าพร่ามัวด้วยหยาดน้ำตาขณะที่จินตนาการไปกับคำพูดที่ได้ยินซ้ำไปซ้ำมา
‘เขาบอกกับผมเองว่าเมื่อคืนเขานอนกับมะรุม’
คำว่านอนมันไม่ได้หมายความว่าแค่นอนเฉยๆ แต่มันหมายถึงการมีสัมพันธ์ทางกาย คิมหันต์ต้องการบอกกับเขาว่าวรทย์และพศินมีสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกันแล้ว หัวใจเขาบีบตัวแน่นจนเจ็บไปหมดทั้งอก เนื้อตัวสั่นเทาด้วยความเสียใจเลือดในกายเย็นเหมือนโดนแช่แข็งจนต้องยกมือขึ้นโอบกอดตัวเอง แต่ไม่ว่าจะกอดแน่นเท่าไรมันก็ไม่ขึ้นสักนิดเดียว อาณกรปล่อยเสียงสะอื้นออกมาอย่างสุดกลั้น รักที่ไม่สมหวังมันเจ็บปวดสิ้นดี
และก่อนที่สองขาที่หมดแรงจะทรุดลงไปกับพื้นทั้งร่างก็ถูกโอบกอดเอาไว้ อ้อมแขนอบอุ่นรั้งตัวเขาไปแนบกับอกกว้าง กลิ่นเหงื่อคุ้นจมูกมันไม่ได้ฉุดความเจ็บปวดให้หลุดไปจากหัวใจได้ เขาซุกหน้าร้องไห้กับแผ่นอกนั้นอย่างไม่สนใจว่าใครจะเป็นเจ้าของ...
(มีต่อ)
-
รอยน้ำตาบนแก้มเนียนถูกซับด้วยริมฝีปากกระด้าง รสเค็มปร่ามันชวนให้หม่นหมองยิ่งนัก มือหนาหยาบปัดป่ายเส้นผมนุ่มให้พ้นจากดวงหน้าอ่อนเยาว์ แพขนตาเปียกชุ่มด้วยหยดน้ำตา ร่างเล็กพลิกตะแคงเข้าหาไออุ่นมือเล็กกำเนื้อผ้าหยาบแน่นไหล่เล็กไหวน้อยๆ ตลอดเวลา เกือบสองชั่วโมงแล้วที่คนตัวเล็กร้องไห้ไม่ยอมหยุด แม้จะหลับไปแล้วแต่น้ำตาก็ยังไหลอยู่ เขาขยับแขนรั้งเอวบางเข้ามาชิดลำตัวมากขึ้น กดหัวเล็กๆ ไว้กับอกเกยคางบนเส้นผมนุ่ม ใครจะว่าเขาเป็นพวกฉวยโอกาสก็ไม่สนใจ
เขาเดาไม่ออกว่าอาณกรเสียใจเรื่องอะไรถึงได้ร้องไห้หนักถึงเพียงนี้ แต่คนที่พูดไม่เก่งปลอบใครไม่เป็นทำได้แค่ใช้อกของตัวเองเป็นที่ซับน้ำตาของอีกคน ปืนถือวิสาสะกดริมฝีปากที่เส้นผมนุ่มหอมนั่นแล้วเคลื่อนไปที่หน้าผากนูน ไล่ไปถึงปลายจมูกโด่งแล้วหยุดตัวเองไว้แค่นั้น ถึงจะรักจนอยากจะกลืนกินลงไปทั้งตัวแต่เขาไม่อยากถูกเกลียดทำได้แค่ฉกฉวยโอกาสเล็กๆ น้อยๆ ในยามที่อาณกรเสียใจ ชายหนุ่มเก็บภาคภูมิใจเอาไว้ในอกบนเตียงเล็กเก่าๆ ของตัวเองมันมีโอกาสได้ต้อนรับคนที่เฝ้ามอง ต่อให้ต้องเจ็บปวดเพราะรักข้างเดียวไปตลอดชีวิตเขาก็จะไม่เสียใจอีกแล้ว
เปลือกตาหนักอึ้งค่อยๆ ขยับขึ้นอย่างลำบาก ความมืดดำเป็นสิ่งแรกที่ได้เห็น เขาปิดเปลือกตาลงอีกครั้งแล้วเปิดขึ้นใหม่ ทว่าความมืดมิดนั้นก็ยังเหมือนเดิมแต่ที่เพิ่มเข้ามาคือเสียงลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอของใครอีกคนที่ไม่ใช่ของเขา อาณกรผงกหัวขึ้นจากอะไรบางอย่างที่ไม่ได้อ่อนนุ่มเท่ากับหมอนแต่ก็ไม่แข็งเท่ากับท่อนไม้ กลิ่นกายของบุรุษเพศแท้ๆ ไร้น้ำหอมปะพรมชวนให้สงสัย พอคุ้นชินกับความมืดถึงได้รู้ว่าเบื้องหน้าที่สายตาปะทะอยู่มันคือแผ่นอกของใครบางคน...และคงเป็นเจ้าของเตียงแข็งๆ นี่ด้วยเช่นกัน ร่างเล็กขยับตัวออกห่างทว่ามือที่ตวัดรอบเอวรัดแน่นซ้ำยังตวัดตัวเข้าไปติดมากกว่าเดิมเสียอีก
“อือ นายปืน ปล่อยก่อน”
เขาเตือนเบาๆ พลางผลักอกแกร่งหนาด้วยมัดกล้ามให้ออกห่าง ดูเหมือนอีกคนจะรู้สึกตัวแล้วตาคมปรือขึ้น กระพริบอยู่สองสามครั้งแล้วเปิดขึ้น แสงแวววาวสะท้อนกับความแสงจันทร์จ้องมาที่เขา
“ตื่นแล้วหรือครับ”
“อืม นายช่วยปล่อยฉันก่อนได้ไหม ฉันหายใจไม่ออก”
ปืนเพิ่งรู้ตัวว่าเผลอกอดคนตัวเล็กไว้แน่นแค่ไหน มือใหญ่ปล่อยเอวบางอดเสียดายไม่ได้ที่จะเนื้อนิ่มหลุดมือไป เขาลุกขึ้นจากเตียงเล็กพร้อมกับอาณกร ตาคมมองฝ่าความมืดไปยังร่างเล็กๆ ที่เคลื่อนกายเชื่องช้า
“โอ๊ะ!”
เขาคว้าแขนเรียวไว้ได้ทันท่วงทีก่อนที่ร่างของอาณกรจะหล่นจากเตียงที่แสนคับแคบของตัวเอง สะท้อนใจกับความยากจนของตัวเองนัก อาณกรคงไม่ชินกับเตียงเล็กๆ และพื้นที่บ้านที่เล็กยิ่งกว่าครัวของบ้านเคียงฟ้า
“ไม่เป็นไรนะครับ” ปืนถามอ่อนโยน ลมหายใจเป่ารดศีรษะเล็ก อีกฝ่ายผงกหัวเบาๆ
“ไม่เป็นไร นอนนานไปหน่อยขามันเลยอ่อน”
“เตียงผมมันแคบ ขอโทษด้วยนะครับ” เจ้าของห้องบ้านบอกเสียงแห้ง ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ จากคนที่ฐานะสูงกว่า
“ขอโทษทำไม ก็นายนอนคนเดียวเตียงก็ต้องเท่านี้ซิไม่ได้มีเมียสักหน่อยเตียงจะได้ใหญ่”
เขามองโครงหน้าหวานที่แม้ความมืดก็อาจบดบังความน่ารักได้ ปืนถอนหายใจเบาๆ ปล่อยมือจากลำแขนเรียว มองร่างเล็กที่ไปยืนบนพื้นได้สำเร็จ
“เอาไว้ถ้านายแต่งงานฉันจะซื้อเตียงใหญ่ๆ ให้เป็นของขวัญ” อารณกรบอก แม้เสียงจะแหบไปหน่อยแต่ก็สดใสขึ้นจนเกือบจะเป็นปกติ
“แต่งงานหรือครับ” ปืนแค่นยิ้ม “ชาตินี้ผมคงไม่แต่งงานหรอกครับ”
“ทำไมล่ะ” ถึงจะมืดแต่เขาก็ยังรู้ว่าอาณกรสงสัยในคำพูดของเขา
หนุ่มบ้านไร่ยิ้มเหยียดสมเพชในวาสนาอันน้อยนิดของตัวเอง “ผมจนขนาดนี้ใครจะมามองล่ะครับ”
“ไม่จริงหรอก” คนตัวเล็กแย้งทันที “นายน่ะหน้าตาดีจะตาย สาวๆ ในไร่มองกันตาปรอย นายเองต่างหากที่ไม่มองใครเลย”
“อย่างนั้นหรือครับ” ไม่ใช่ไม่รู้ในสิ่งที่อาณกรพูด เขารู้ตัวว่ามีสาวๆ ให้ความสนใจไม่น้อย แต่เขากลับไม่ได้สนใจพวกหล่อนเลยสักนิด มีเพียงแค่คนเดียวที่เขาทุ่มใจให้ทว่าใครคนนั้นไม่เคยรู้
“ถ้านายสนใจใครเป็นพิเศษบอกฉันได้เลย เดี๋ยวฉันจัดการให้ยอมเป็นเถ้าแก่ให้เลย” อาณกรพูดอย่างอารมณ์ดี โดยไม่รู้ว่าหัวใจเขาปวดแปลบแค่ไหน มือหนายื่นไปข้างหน้ารวบร่างเล็กเข้ามากอดโดยไม่รู้ตัวสูดเอากลิ่นหอมเหมือนดอกไม้ไว้ในอกเนิ่นนาน “นะ นายปืน ทำอะไรน่ะ”
“ถ้าเป็นคุณล่ะ ถ้าเป็นคุณจะได้ไหม” ปลายเสียงแผ่วลง จนแทบไม่ได้ยินริมฝีปากกระด้างกดบนกลุ่มผมนุ่ม
“อะ..อะไรนะ ปืนนายเป็นอะไร”
มือกร้านปล่อยร่างนุ่มเป็นอิสระ แล้วหันหน้าเข้ากำแพงมือสองข้างกำแน่นระงับความต้องการที่พุ่งพล่านของตัวเองไว้เต็มกำลังก่อนจะเอ่ยปากไล่อีกคน
“คุณออยกลับไปเถอะครับ ผมรู้สึกไม่ดีเท่าไร”
ริมฝีปากนุ่มเม้มแน่น ยังสับสนไม่หายเมื่อครู่นี้เขาเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของปืนอย่างไม่มีไม่มีขลุ่ยแต่ตอนนี้กลับโดนไล่ มือเรียวยื่นไปจนเกือบจะถึงบ่าแข็งแรงแต่ก็ชะงักแล้วชักกลับ อาณกรยืนอยู่ที่เดิมอยู่ชั่วอึดใจก่อนจะตัดสินใจออกมาตามที่เจ้าของห้องต้องการ พร้อมกับคำพูดที่ยังลอยวนอยู่ในหู
‘ถ้าเป็นคุณล่ะ ถ้าเป็นคุณจะได้ไหม’
…………………..
คนหลับขยับตัวพลอยทำให้อีกคนที่นั่งเฝ้าอยู่เป็นครึ่งค่อนวันตื่นไปด้วย ตากลมกระพริบรัวๆ ก่อนจะเปิดขึ้นเต็มที่ แก้วสีน้ำตาลมองมาไปยังร่างสูงที่อยู่ไม่ห่างนัก ถึงจะภาพที่เห็นจะพร่ามัวเพราะยังปรับสภาพร่างกายไม่ได้แต่ก็จำได้ว่าคนที่มองด้วยความเป็นห่วงอยู่นี่เป็นใคร
“ตื่นแล้วหรือ หิวน้ำไหม”
เขาพยักหน้าตอบรับคำชวนทันที เพราะลำคอแห้งผากแถมลิ้นยังขมไปหมดแก้วน้ำจ่อที่ริมฝีปาก เขารีบกลืนมันลงคอด้วยความกระหายจนเกือบหมดแก้วถึงได้เบือนหน้าหนี วรทย์ผ่อนกายลงกลับไปนอนตามเดิมอีกครั้ง เขารู้สึกปวดร้าวไปทั่วร่างกายโดยเฉพาะที่สะโพกไม่ได้ปวดหัวแต่เวียนพิกลคงเพราะว่าเขานอนนานเกินไป แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังรู้ถึงสาเหตุที่ทำให้เขาต้องนอนซมเป็นวันๆ คิดแล้วก็น่าโมโหไอ้คนบ้าตัวต้นเหตุดันไม่โผล่มาให้เห็นหน้า ทั้งที่เขาหวังว่าเมื่อลืมตาขึ้นมาจะได้เห็นหน้ามันเป็นคนแรก
“เขาไปจัดการธุระน่ะ ฝากหมอไว้กับผม”
ดูเหมือนคุณหมออีกคนจะอ่านความคิดบนหน้าซีดๆ ของเขาได้ พลันความสงสัยก็บังเกิดคิมหันต์ได้พบกับพศินนั่นหมายความว่าอาจจะรู้ว่าทำไมเขาถึงเป็นไข้เสียได้ เขาอยากจะเอาตัวลงไปแทรกแผ่นดินหนีมันยิ่งกว่าอาย อายจนไม่กล้ามองหน้าอยากจะตวัดเอาผ้าขึ้นมาคลุมตัวด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่านอกจากจะฝากฝังไว้ไอ้เสือบ้ากามยังฝากอะไรไว้อีกหรือเปล่า
“ไม่ต้องอายไปหรอก เขาบอกผมแล้ว”
“บะ..บอกอะไร”
เพราะเอียงหน้าหลบไปอีกด้านหนึ่งเขาเลยไม่มีโอกาสเห็นดวงตาปวดร้าวของอีกคน ได้ยินแค่เสียงถอนหายใจกับคำพูดที่แต่ความอ่อนโยนเท่านั้น
“บอกหมดนั่นแหละ ไอ้หมอนั่นคงแข็งแรงน่าดูหมอถึงได้ป่วย”
“ไม่ใช่นะ!” คนขี้อายเถียงทั้งที่มีหลักฐานฟ้องอยู่เต็มตัว
วรทย์ไม่รู้หรอกว่าตลอดทั้งวันที่เขาวนเวียนเช็ดตัวให้ เขาต้อนทนเห็นรอยแดงจ้ำตามลำตัวขาวผ่องนั่นอยากจะเอาผ้าก็อซหรือพลาสเตอร์ยามาปิดเสียให้รู้แล้วรู้รอดแต่ก็เกรงว่าคนไข้จะไม่มีอุปกรณ์ทำแผลเพราะรอยพวกนั้นมันมีนับสิบรอยเลยทีเดียว
“เอาเถอะๆ เรื่องอย่างนี้ผมพอจะเข้าใจ ว่าแต่หมอไม่เป็นอะไรแล้วนะยังปวดหัวอยู่หรือเปล่า”
ศีรษะกลมที่ปกคลุมด้วยเส้นผมยุ่งเหยิงสั่นไปมาบนหมอนนุ่ม นอกจากเนื้อตัวที่ปวดเมื่อยราวกับคนทำงานหนักและอาการปวดหนึบที่ช่วงสะโพกเขาก็ไม่รู้จักเจ็บป่วยตรงไหนอีก คงเป็นเพราะคิมหันต์ที่ช่วยปฐมพยาบาลและเฝ้าไข้ให้ แม้จะอายแค่ไหนแต่คุณหมอตัวสูงคนนี้คือผู้มีพระคุณไม่รู้จักจบสิ้นของเขา นับนิ้วไม่ได้แล้วว่ากี่ครั้งกันที่คิมหันต์ยื่นมือเข้าในช่วยในยามที่เขาเดือดร้อนหรือเจ็บป่วย
“ขอบคุณนะครับหมอ หมอมีน้ำใจกับผมมาก” เขายอมเอี้ยวหน้ากลับมาข่มความอายเอาไว้เต็มที่
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เพื่อนกันแค่นี้ไม่มีปัญหา”
เขาสะดุดใจกับคำว่าเพื่อน มันฟังดูแล้วขมขื่นเหลือเกิน วรทย์ไม่กล้ามองสบกับดวงตาเรียวแต่คมนั่นเขารู้สึกผิดที่ทำให้คนที่แสนดีต้องผิดหวังเพราะไม่อาจตอบรับความรู้สึกดีๆ ที่อีกคนหยิบยื่นให้ แต่เขาไม่อาจบังคับหัวใจได้จริงๆ ไอ้ก้อนเนื้ออ่อนๆ มันไม่รักดีคนดีมีอยู่ตรงหน้าแต่เขาดันไปชอบไอ้บ้าห้าร้อยที่จ้องแต่จะปล้ำเขาแทน ช่วงนี้ชะตาชีวิตเขาอาจจะดวงตกเลยหน้ามืดตามัวไปชอบไอ้เสือบ้ากามซะได้
“ผมขอโทษนะ” คนป่วยกล่าวด้วยเสียงแผ่วเบาและแหบแห้งจนต้องกระแอม สะดุ้งเล็กน้อยกับมืออุ่นที่ยื่นมาแตะที่หน้าผาก
“ไม่เป็นไร ผมเต็มใจ” คิมหันต์ยิ้มอ่อนโยนแต่ดวงตาเศร้านัก คนตัวเล็กหลุบตาต่ำอยากจะเอ่ยขอโทษอีกสักรอบทว่าโดนปรามด้วยคำพูดตามประสาคุณหมอ “นอนพักผ่อนเถอะครับ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงพรุ่งนี้ก็หายแล้ว”
วรทย์อยากจะค้านว่าเขาไม่ใช่เด็กห้าขวบไม่จำเป็นต้องปลอบประโลมอย่างนี้ก็ได้ แต่ความอบอุ่นห่วงใยที่ถ่ายทอดมานั้นทำให้ปฏิเสธไม่ลง คุณหมอตัวเล็กพยักหน้าเบาๆ หลับตาลงขณะที่ผ้าห่มเคลื่อนมาที่หน้าอกและมืออุ่นที่จากไปหน้าผาก
“ฝันดีนะครับ”
ประตูห้องงับปิดอย่างแผ่วเบา ท้องฟ้าด้านนอกมืดสนิทแต่เพราะความมืดมิดมันทำให้มองเห็นดาวชัดเจนขึ้น ใบหน้าขาวสะอาดเงยขึ้นมองบนท้องฟ้าที่พราวระงับด้วยหมู่ดาว เขาหมดห่วงวรทย์แล้วเพราะไข้ที่รุมเร้ามันจางลงจนแทบจะไม่มีเหลือนอนพักอีกสักคืนพรุ่งนี้ก็น่าจะหายเป็นปกติ ทว่าจิตของเขากระหวัดไปถึงใครอีกคนหนึ่งมากกว่าตั้งแต่เมื่อช่วงบ่ายที่เขาโทรไปเล่าถึงความล้มเหลวในความพยายามทั้งของตัวเองและอีกคน เขาก็ติดต่อกลับไปไม่ได้อีกยังไม่ทันได้สอบถามความรู้สึกเลยอีกฝ่ายก็เงียบหายไปเฉยๆ และไม่ว่าจะพยายามอีกสักกี่ครั้งก็ไร้ผล สัญญาณโทรศัพท์ดังและตัดไปเองจนครั้งสุดท้ายที่โทรมันกลายเป็นการปิดเครื่องไปเสียแล้ว เลยอดห่วงไม่ได้ว่าคู่แข่งตัวเล็กของเขาคนนี้อาจกำลังทุกข์หนักกว่าเขาก็เป็นได้
มิหนำซ้ำท่าทางของอาณกรจะชอบวรทย์มากกว่าเขาเสียอีก เป็นไปได้ว่าอาจจะได้รับผลกระทบมากกว่าที่เขาเป็น ชายหนุ่มถอนหายใจแผ่วเบา มันหายไปกลับอากาศที่เย็นลง มือขาวสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกงดึงเอาโทรศัพท์ออกมาเพื่อกดหาอาณกรอีกครั้ง เขาไม่ได้หวังว่าอีกฝ่ายจะรับสายแค่อยากลองดูเท่านั้น คราวนี้ไม่ใช่การปิดเครื่องสัญญาณดังเตือนอยู่นานเกือบนาทีในที่สุดก็มีการตอบรับ
(มีต่อ)
-
อ่าส์ หวังว่าไม่ได้ปาดนะ
-
“ฮัลโหล คุณออย คุณเป็นอะไรทำไมผมติดต่อคุณไม่ได้เลย”
“อาออยไม่อยู่หรอกฮะ ไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน ฮ้าว”
คิมหันต์ดึงโทรศัพท์ห่างจากหู ตาเรียวมองไปที่หน้าจอที่ยังคงแสดงเบอร์โทรของอาณกรทว่าเสียงที่รับสายกลับเป็นเสียงของเด็ก วินาทีแรกเขาคิดว่ามีการผิดพลาดทางสัญญาณเสียอีก เขาลองแนบหูกลับไปอีกครั้งตั้งสติให้มากกว่าเดิมแล้วถามกลับไป
“หนูเป็นใคร”
“พิกเล็ตฮะ พี่เป็นใครหรือฮะ”
“พี่เอง หมอคีย์ไง”
“อ้อ! พี่เองหรือฮะ” พิกเล็ตดูเหมือนจะตื่นเต็มตา น้ำเสียงไม่งัวเงียดังเช่นตอนแรก เขาได้ยินเสียงเสียดสีของผ้าคาดว่าเจ้าตัวน้อยคงจะลุกขึ้นจากที่นอน
“ทำไมพิกเล็ตถึงรับโทรศัพท์ของอาออยได้ล่ะ แล้วอาของหนูไปไหน”
“ไม่รู้ฮะ” เด็กชายตอบเสียงใสขึ้นกว่าเดิม “พี่เมี่ยงบอกว่าเจอโทรศัพท์ที่สนามหญ้าก็เลยเอามาให้หนูไว้”
“แล้วพี่เมี่ยงเอาโทรศัพท์มาให้พิกเล็ตตอนไหน” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ความสงสัยทวีคูณ
“ตอนเย็นฮะ พี่คีย์มีอะไรหรือเปล่าฮะถ้าหนูเจออาออยแล้วจะบอกให้”
“มะ ไม่มี พิกเล็ตนอนต่อเถอะครับ พี่กวนแล้ว”
“ได้ฮะ ราตรีสวัสดิ์นะฮะ”
“ครับ ฝันดีเจ้าตัวน้อย”
เขารอให้ปลายสายวางหูไปก่อนแล้วค่อยกดยุติการสนทนา เขาเชื่อว่าอาณกรไม่ใช่คนเผลอเรอจนทำโทรศัพท์หล่นแล้วไม่รู้ตัว ซ้ำช่วงเวลาที่เขาติดต่อไม่ได้ยังใกล้เคียงกับที่เมี่ยงเจอโทรศัพท์อีกด้วยเป็นไปได้ว่าอาณกรอาจจะหายตัวไปในช่วงเวลานั้นพอดี อีกความสงสัยที่ตามมาคืออาณกรหายไปไหน เป็นไปไม่ได้ที่จะถูกลักพาตัวไปเรียกค่าไถ่เพราะนอกจากเขาที่ไม่ค่อยจะลงรอยกันเท่าไรนักพ่อหนุ่มตัวเล็กก็ไม่น่าจะมีศัตรูที่ไหนอีก
ใจเขาหายวาบสิ่งที่กังวลอาจจะเป็นจริงก็ได้ อาณกรคงจะเสียใจมากจนเผลอทำเรื่องโง่ๆ ลงไป ความเป็นห่วงท้นในอก ร่างสูงตรงรี่ไปยังรถยนต์คู่ใจทันทีโดยมีเป้าหมายอยู่ที่ไร่เคียงฟ้า...
…………………….
อากาศตอนตีสองมันเย็นจนต้องห่อตัวเข้าหากันแม้จะใช้สองแขนโอบกอดตัวเองแล้วแต่ความหนาวเย็นก็ไม่ได้ทุเลาลงแม้แต่น้อยพอได้อยู่คนเดียวเขาก็กลับไปคิดเรื่องเดิมๆ อีกครั้ง แม้ว่าจะพอรู้อยู่บ้างว่าผู้ชายที่เขาแอบแรกมาเกือบสิบปีจะไม่เคยชายตามาแลกันมันเอาเข้าจริงๆ ไม่ว่าผู้ชายคนนั้นจะรักใครการทำใจให้ยอมรับมันก็ยังเป็นเรื่องยากอยู่ดี น้ำตาไม่ได้ไหลลงมาอีกแต่ความชอกช้ำในหัวใจก็ยังคงมีอยู่ เขารู้สึกถึงความปวดหนึบที่รอบกระบอกตาและลำคอที่แห้งผากก่อนหน้านี้คงจะร้องไห้หนักจนหลับไป ไม่ใช่แค่หลับไปเขายังไม่รู้ตัวอีกด้วยไม่รู้กระทั่งว่าปืนพาเขาไปที่บ้าน แถมยังนอนบนเตียงเดียวกันที่ร้ายไปกว่านั้นเขายังใช้อกของปืนเป็นที่ซับน้ำตาอีกด้วย ลมหายใจที่มีแต่ความเจ็บปวดถูกระบายออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า
ความรู้สึกที่มีต่อปืนแน่นอนว่ามันไม่มีอะไรเกินเลยนอกจากเพื่อนร่วมงาน เขาไม่เคยคิดว่าคนในไร่มีศักดิ์ต่ำกว่าตัวเองเพราะเขาก็กินเงินเดือนของพศินเช่นกัน แต่คำพูดของปืนมันทำให้อดสงสัยไม่ได้ว่าอีกฝ่ายอาจจะคิดอย่างอื่นก็เป็นได้ เรื่องหัวใจของคนอื่นเขาไม่รู้ลำพังแค่หัวใจตัวเองก็เจ็บมากพอแล้ว ตอนนี้เขาไม่อยากคิดถึงเรื่องใดอีกอยากทำใจให้ชาชินได้เร็วในวันเท่านั้น ถึงอยากจะเป็นคนที่พศินเลือกแค่ไหนแต่ขณะเดียวกันเขาก็ไม่อยากถูกเกลียด
ร่างเล็กทรุดลงนั่งบนขอนไม้ใต้ต้นอินทนิลน้ำ ดอกสีชมพูดูสดใสแม้จะอยู่ในความมืดกลิ่นหอมอ่อนๆ ส่งกลิ่นไปทั่วบริเวณ น้ำค้างเริ่มเกาะตามใบเรียวและหยดใส่พื้นดิน บรรยากาศที่เขาคุ้นชินมาหลายปีแต่ไม่รู้ว่าจะได้อยู่ชื่นชมมันไปอีกนานแค่ไหน ยอมรับว่าเหนื่อยไม่น้อยกับการรักข้างเดียว เหนื่อยที่ต้องหลอกตัวเองซ้ำซากว่าตัวเองยังสำคัญทั้งที่หากไม่มีเขาแล้วอีกคนคงอยู่ได้ ดวงตาหวานเหม่อมองไปยังความมืดที่เวิ้งว้าง รอบกายมีแค่เสียงแมลงกลางคืนที่เป็นเพื่อนเท่านั้น บ้านเคียงฟ้าอยู่ห่างออกไปเกือบสามร้อยเมตรแต่ก็ยังมองเห็นได้ในระยะสายตา ไฟในบ้านปิดหมดมีแต่เพียงไฟดวงยาวที่หน้าบ้านเท่านั้นที่ให้แสงสว่าง พศินคงไม่มีเวลามาสนใจว่าเขาหายไปยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวใจ แต่จะห้ามไม่ให้คิดก็ทำไม่ได้...จะรักมันไม่ยากแต่จะให้เลิกรักมันไม่ง่ายเลย ไม่เช่นนั้นเขาคงไปอยู่ที่อื่นนานแล้วไม่ปักหลักดักดานอยู่ที่นี่นานเกือบสิบปีอย่างนี้หรอก
เปลือกตาบวมปิดลงพลางลมหายใจที่ผ่อนออกเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นจากที่นั่งแต่ยังไม่ทันได้ยืดกายหูก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ที่ดังใกล้เข้ามา ความสงสัยมาพร้อมกับความหวาดระแวง ไร่เคียงฟ้าไม่เคยมีใครมาเยือนยามวิกาลเว้นเสียแต่ผู้ไม่ประสงค์ดี ร่างเล็กเคลื่อนกายซ่อนหลังต้นอินทนิลใช้ความมืดพรางกายรอคอยเจ้าเครื่องยนต์ที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ใจเต้นลุ้นระทึกคิดไปต่างๆ นานา ตั้งคนที่อาจรู้จักจนไปถึงโจรผู้ร้าย ไม่นานหลังจากการได้ยินรถยนต์ที่เป็นต้นตอของเสียงก็หยุดลงแถวหน้าบ้านเคียงฟ้า เขาเห็นเงาตะคุ่มที่ส่วนสูงและท่าทางการเดินคุ้นตาเดินตรงรี่เข้าไปที่ตัวบ้าน เจ้าของเงาดูคล้ายกระสับกระส่ายและละล้าละลัง เขาประเมินจากการมองเห็นและความจำของตัวเอง เพ่งมองเงาร่างสูงนั่นอีกครั้งแล้วพยายามคิดว่ารูปร่างและลักษณะเช่นนั้นเขาเคยเห็นที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า เพียงไม่นานหลังจากใช้ความคิดเขาก็นึกขึ้นได้ว่าร่างที่เห็นนั้นมันคล้ายกับใครคนหนึ่ง...ใครคนที่โทรมาบอกเรื่องเจ็บปวดกับเขาเมื่อช่วงบ่าย
ถ้าเดาไม่ผิดผู้มาเยือนอย่างผิดเวลาน่าจะเป็นคิมหันต์ แต่นั่นไม่น่าแปลกใจเท่ากับว่าคิมหันต์มาทำอะไรที่นี่ตอนตีสอง ร่างบางสืบเท้าจากที่หลบซ่อนเขาเดินอย่างเงียบเชียบไปหาเจ้าของร่างสูง
“คุณมาทำอะไร”
“อ้าวเฮ้ย!” คุณหมอตัวสูงสะดุ้งโหยงพลิกตัวหมุนเร็ว ตาเรียวเบิกกว้างสะท้อนความตกใจมาช่วยประเดี๋ยว แต่แค่กระพริบตามันก็ฉายอีกแววออกมา “คุณไปไหนมา!”
“คุณต่างหากที่ต้องตอบคำถามผม” ร่างเล็กกอดอกเอียงคอมองอีกฝ่าย ไม่รู้ว่าเพราะตาที่บวมช้ำของตัวเองหรือความมืดกันแน่ที่ทำให้เขาเห็นความห่วงใยใจดวงตาคู่นั้น
“ก็คุณเล่นหายไปเลย ผมโทรเท่าไรก็ไม่รับ”
คิ้วเรียวแต่ไม่เล็กยกขึ้นก่อนจะคลำหาเจ้าเครื่องมือสื่อสาร แล้วก็ตกใจเมื่อค้นหามันไม่พบ “ตายแล้วโทรศัพท์ผม”
“อยู่กับพิกเล็ต” ผู้มาเยือนบอก “ผมโทรไปตอนตีหนึ่งกว่าๆ พิกเล็ตเป็นคนรับบอกว่าเมี่ยงเก็บโทรศัพท์ได้ แตไม่พบคุณผมก็เลยเป็นห่วง”
“เป็นห่วง?” แสงไฟจากหลอดนีออนหลอดยาวส่องสว่างมากพอที่จะเห็นความประหลาดใจบนใบหน้าสวยเกินชาย
“จะไม่ให้ห่วงได้ยังไง ก็เล่นหายไปเลย” คิมหันต์ตอบกลับ หันหน้าเข้าหามุมมืดเพื่อซ่อนใบหน้าที่อาจจะแดงขึ้นของตัวเอง แต่ตายังเหลือบมองไปยังคนตัวเล็ก ยอมรับว่าโล่งใจที่เห็นว่าอาณกรยังอยู่ครบสามสิบสองแม้ว่ารอบดวงตาหวานจะดูช้ำกว่าปกติ
“ผมไม่เป็นไร เจ็บจนชินแล้ว” อาณกรบอก ยิ้มขมขื่นให้กับตัวเอง เจ็บบ่อยๆ มันก็ค่อยๆ ชินไปเองอย่างที่เพลงว่านั่นแหละ
“แล้วคุณล่ะเป็นอย่างไรบ้าง เจ็บมากหรือเปล่า”
“ก็เจ็บอยู่นะ แต่คิดว่าอาจจะไม่เท่าคุณ” คิมหันต์รับสารภาพ จนถึงตอนนี้ก็ยังเจ็บที่หัวใจอยู่ใครจะไปทำใจได้ง่ายๆ คนที่ชอบไปนอนกับคนอื่น แถมยังทิ้งรอยไว้ให้ช้ำใจเล่นอีก ไอ้บ้าเสือมันร้ายกว่าที่คิดมากนัก
“ไม่หรอก จะเจ็บมากหรือเจ็บน้อยก็เจ็บมันก็เจ็บเหมือนกัน”
คุณหมอตัวสูงหันมองหน้าหวาน อาณกรเข้มแข็งกว่าที่คิดแม้ดวงตาจะเศร้าสร้อยกว่าปกติแต่เขาก็ยังเห็นความแข็งแกร่งซ่อนอยู่ หัวอกเดียวกันระดับความเจ็บปวดแตกต่างกันอยู่บ้างทว่าต่างฝ่ายต่างก็รู้ว่าควรจะทำให้อย่างไรเพื่อให้หลุดพ้นจากความรู้สึกนี้ คิมหันต์ถอนหายใจเป็นเชิงโล่งอกก่อนจะหัวเราะในความบ้าบิ่นของตัวเอง อุตส่าห์ขับรถฝ่าความมืดออกมาเพราะห่วงว่าคู่แข่งตัวเล็กจะเผลอทำเรื่องโง่ๆ เข้า ถ้าหากเขามีสติมากกว่าจะรู้ว่าคนที่โง่คือตัวเขาเองต่างหาก มือขาวยกขึ้นลูบท้ายทอยตัวเองเบาๆ พอทบทวนพฤติกรรมของตัวเองแล้วมันก็อดอายขึ้นมาไม่ได้
“คะ คุณยังไม่ได้ตอบคำถามผมเลยว่าหายไปไหนมา”
ตาหวานมองไปที่มือของคนตัวสูงที่ลูบอยู่แถวท้ายทอยก่อนจะหลุบต่ำมองยอดหญ้า อากาศเย็นถูกดึงเข้าปอด “บ้านปืน”
“บ้านนายปืน! คุณไปทำอะไรที่นั่น”
“ไม่รู้เหมือนกัน ตื่นมาก็อยู่ที่บ้านของปืนแล้ว”
“อย่าบอกว่านะว่าเสียใจจนสลบไป”
“จะบ้าหรือไง ผมคงเพลียมากจนไม่รู้เรื่องอะไร ปืนเขาเป็นห่วงก็เลยพาไปไว้...ที่บ้านตัวเอง” ท้ายประโยคแผ่วลง เพราะคนพูดก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าทำไมปืนถึงพาไปที่บ้านพักส่วนตัวแทนที่จะพากลับไปที่บ้านเคียงฟ้า พูดแปลกๆ ใส่ ซ้ำยังไล่ออกมาอีก
“บ้านตัวเองเนี่ยนะ มันไม่แปลกไปหน่อยหรือไง”
“ช่างเถอะน่า ถึงอย่างไรเขาก็เป็นห่วงผม”
หนุ่มตัวสูงยักไหล่อย่างที่ชอบทำเป็นประจำ “มีคนเป็นห่วงแล้วก็ดี ผมจะได้กลับ”
อาณกรมองผู้ชายตัวสูงที่ยังอยู่ในชุดลำลองไม่ใช่ชุดนอน ซึ่งก็ไม่ต่างกันกับเขา คิมหันต์หมุนกายทำท่าจะกลับไปที่รถยนต์ของตัวเอง โดยไม่รู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่เขาเผลอยื่นมือไปคว้าท่อนแขนยาวไว้ ใบหน้าขาวสะอาดผินกลับมาคิ้วหนายกสูงเป็นเชิงสงสัย
“มีอะไรหรือ?”
“เอ่อ...” อาณกรมองมือตัวเองบนแขนของอีกฝ่าย ปากเม้มเข้าหากันเพราะทำไปโดยไม่คิดเลยหาคำพูดมาตอบคำถามไม่ได้ นานชั่วอึดใจจนที่สุดก็เอ่ยคำที่อยู่ในใจออกมาได้ “อย่าเพิ่งกลับได้ไหม”
คิ้วหนาเปลี่ยนมาขมวดเข้าหากันแทน ตาคมมองศีรษะกลมที่ก้มต่ำ เขาชั่งใจกับคำชวนนั้นแล้วพยักหน้าตอบรับ บางทีการที่ได้อยู่กับคนเจ็บเหมือนกันมันอาจจะแชร์ความเจ็บให้ทุเลาลงได้บ้าง
“แต่ผมไม่อยากอยู่ที่นี่ ไปที่อื่นได้หรือเปล่า”
อารณกรไม่รู้ว่าอะไรเข้าสิงเขาถึงได้ตอบตกลงไปโดยไม่มีแม้แต่คำถามว่าหากไม่ใช่ที่ไร่เคียงฟ้าคิมหันต์จะพาเขาไปที่แห่งใดกัน กว่าจะรู้ตัวรถเก๋งกลางเก่ากลางใหม่ก็เคลื่อนห่างจากไร่เคียงฟ้าหลายกิโลเมตรเสียแล้ว...
……………………….
“อาภูมิง่วงหรือฮะ”
อยากจะปฏิเสธข้อสงสัยของเจ้าตัวเล็กนักแต่ปากมันดันหาวไม่ยอมหยุด แถมน้ำตายังซึมที่ขอบตาอีกต่างหากฟ้องด้วยภาพให้เด็กจับได้ว่าเขากำลังง่วงจริงๆ จักษุแพทย์พยายามยิ้มที่ปากยังอ้าอยู่ให้หลานชายตัวน้อย ปล่อยมือจากพวงมาลัยข้างหนึ่งแล้วยกมือลูบที่หัวทุยเบาๆ
“อาเพิ่งออกเวรน่ะ ยังไม่ได้นอนเลย”
“ขอโทษนะฮะ เพราะพิกเล็ตอาภูมิเลยอดนอนเลย” เจ้าตัวเล็กหน้าจ๋อยลงไปจนเขารู้สึกผิดต้องรีบแก้ตัว
“ไม่ใช่เพราะพิกเล็ตหรอกครับ มันเป็นหน้าที่ของอาอยู่แล้ว”
แต่หลานชายยังไม่กลับมาสดใสเหมือนเดิม ใบหน้าขาวก้มต่ำไรผมทิ่มอยู่ตามเปลือกตาบาง “รู้อย่างนี้หนูหยุดเรียนดีกว่า”
“ไมได้นะครับ เป็นเด็กก็ต้องไปเรียนหนังสือ อาแค่ง่วงนอนเองครับพอส่งหนูเสร็จอาก็ได้นอนแล้ว ใช่ไหมกิ่งแก้ว”
เด็กหญิงกิ่งแก้วเงยหน้าจากเกมกดที่เพิ่งได้คิวมาจากเพื่อนในห้องทำหน้าเหรอหรามองผู้ใหญ่ แต่ก็พยักหน้าหงึกหงักไปตามเรื่องตามราวทั้งที่ไม่รู้สึกนิดว่าคุณอาหมอสุดหล่อคนนี้ถามว่าอะไร
“ว่าแต่วันนี้ห่ออะไรไปกินครับ อาออยไม่อยู่อย่างนี้ไม่ลำบากหรือครับ” หมอหนุ่มเปลี่ยนประเด็น ยอมรับว่ารู้สึกไม่ดีเอาเสียเลยเมื่อเห็นหน้าหงอยๆ ของหลานชาย พิกเล็ตยอมเงยหน้าจากตัก ตากลมกลิ้งไปมาอย่างใช้ความคิด
“พี่เมี่ยงทำฮะ วันนี้หนูเอาไข่ตุ๋นใส่ปูอัด แฮมแล้วก็แครอทไป เมื่อเช้าหนูก็กินข้าวเองพี่เมี่ยงบอกว่าหนูเก่งแล้วกินข้าวเองได้”
เขาแทบจะหายง่วงกับคำบอกเล่าที่แสนไร้เดียงสาของหลานชาย ตลอดห้าปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยได้ทำหน้าที่ของอาแท้ๆ เลยสักครั้ง เจอกันอีกทีพิกเล็ตก็โตจนช่วยเหลือตัวเองได้แล้วซ้ำยังเก่งกว่าที่เขาคิดไว้ เจ้าตัวน้อยไม่งี่เง่าเหมือนเด็กในวัยเดียวกัน น้ากลอยแม่ของกิ่งแก้วบอกว่าตอนที่ปารินทิ้งไปพิกเล็ตไม่เคยร้องหาด้วยซ้ำแถมยังดูแลพ่อที่ขี้เทาอีกด้วย พอจะรู้มาว่าอารณกรทำหน้าที่ทั้งแม่และพี่เลี้ยง เจ้าตัวเล็กเลยติดอาออยแจ เลยอดสงสารไม่ได้ว่าในยามที่อาออยหายตัวไปอย่างไร้สาเหตุเช่นนี้พิตเล็ตจะพึ่งตัวเองได้หรือไม่ แต่จากการประโยคเมื่อครู่หลานชายตัวน้อยของเขาพิสูจน์แล้วว่าแม้จะไม่มีผู้ใหญ่พิกเล็ตก็สามารถดูแลตัวเองได้
คิดแล้วก็อดโมโหไม่ได้ ไม่รู้ว่าทั้งพี่ชาย ปารินและอาณกรหายไปไหนกันหมดทิ้งให้เจ้าตัวน้อยอยู่บ้านกับเมี่ยงกันแค่สองคนเท่านั้น นี่ถ้าหากเมี่ยงไม่โทรไปบอกกับเขาว่าไม่มีใครไปส่งทั้งพิกเล็ตและกิ่งแก้วคงไม่ได้ไปโรงเรียน เขาเลยต้องออกจากเวรก่อนเวลา หูชาไปหมดเพราะโดนผู้อำนวยการใหญ่โทรมาเล่นงานข้อหาที่กลับก่อนเวลามาสองครั้งแล้ว ครั้งแรกเมื่อวันที่หนึ่งพฤศจิกายนวันเกิดของคุณพี่ชาย และวันนี้วันที่เขาได้ทำหน้าอาเป็นครั้งแรก ส่วนตอนเย็นถ้าอาณกรยังไม่กลับมาเขาก็จะมารับพิกเล็ตด้วยตัวเอง
เขาชวนเด็กทั้งสองคุยไปเรื่อยๆ ทั้งเรื่องอาหาร ขนม การเรียนรวมไปถึงการ์ตูนเรื่องโปรด นึกละอายใจเหลือเกินที่หลานอายุห้าขวบแล้วแต่เขาเพิ่งรู้ว่าพิกเล็ตชอบกินช็อกโกแล็ค
“พิกเล็ตรักอาไหมครับ” ชายหนุ่มถามเสียงนุ่ม ยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็กเบาๆ เจ้าตัวน้อยพยักหน้าหงึก แต่ดวงตายังมีแววลังเล ซึ่งก็ไม่น่าแปลกใจนักเพราะพิกเล็ตเพิ่งจะรู้ว่ามีอาแท้ๆ เมื่อไม่กี่วันนี่เอง ภาคภูมิยิ้มอ่อนโยนในอกเต็มตื้นรู้สึกถึงคำว่าครอบครัวขึ้นมา “จากนี้ไปอาจะทำหน้าที่ของอาอย่างเต็มที่เสียที”
พิกเล็ตทำหน้างง คงไม่เข้าใจในคำพูดของผู้ใหญ่นัก เขาไม่พูดอะไรต่อเบนสายตากลับไปที่ถนนใหญ่หลายปีที่ผ่านมาเขาอยู่คนเดียวมาตลอดห่างเหินสิ่งที่เรียกว่าครอบครัวมานาน...นานจนเกือบลืมไปว่าบนโลกที่บูดเบี้ยวใบนี้ยังมีคนที่มีสายเลือดเดียวกันอยู่อีกสองคน...
…………………..
:mew6:
ต้องขอโทษด้วยนะคะที่หายไปนานเลย พอดีว่าข้าพเจ้าป่วยค่ะ นอนซมอยู่หลายวันเลย พอฟื้นตัวแม่ก็ป่วยอีกคน แถมอาการหนักกว่าเลยต้องปฐมพยาบาลแม่ (ให้ไปหาหมอก็ไม่ไป) ตอนนี้ค่อนข้างหลายฉากหน่อยนะคะอยากให้เห็นความหลากหลายของตัวละครค่ะ ส่วนหมอคีย์กับอาออยจะหายไปไหนด้วยกันนั้น มีอยู่ในตอนพิเศษค่ะ ^^
เอารูปน้องมะรุม มาฝากค่า ขอตัวไปตายแปบนึง น่ารักสุดๆ ไปเลย
[attachment deleted by admin]
-
หวังว่านายเสือคงไปจัดการปารินให้สิ้นซากนะ
-
ไม่อยากให้กรคู่กับหมอคีย์เลยค่ะ อยากให้คู่กับปืนมากกว่าแต่ดูท่าแล้วคงจะไม่สมหวังแล้วล่ะ :o12:
-
สงสารนายปืน 'ขอเสนอตัวเองเป็นคู่นายปืนค่ะ' 555 :-[ :mew2: :o8:
-
รักปืนอ่ะ ปืนแมนโคตรๆ
เราโคตรจะรักเลย
อย่าหาคู่ให้ปืนเลยนะ
เราเสนอตัวเองได้มั้ย :mew5: :hao5:
เราเบื่อออยกะคีย์แล้ว ชิๆ
-
สัมผัสได้ถึงความรักของปืนแล้ว
แอบอยากให้ออยได้กับปืนมาก ๆ เลยค่ะ T^T
โถ~ พ่อคุณ รักเขาข้างเดียว
ขอบคุณมาก ๆ นะคะ
นิยายเรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่เราเฝ้ารอ
ไม่ทราบว่าหายป่วยแล้วรึยัง
ยังไงก็รักษาสุขภาพด้วยค่ะ
ทั้งคนเขียนและคุณแม่^^
-
รักษาสุขภาพนะคะ
สงสารออยค่ะหมอภูมิมาดูแลหลานกะปืนเลย คิ คิ
-
ขอให้หายป่วยไว ๆ นะคะ ขอบคุณที่มาต่อค่ะ
ตอนนี้... เขาสงสารปืนอ่ะ :mew4: ถ้างั้นก็ขอให้หมอภูมิมาปลอบใจปืนแล้วกันนะ ออยก็สงสารแต่ออยก็คู่กับคีย์แล้วต่อไปคงดีขึ้น
ตอนหน้า... ลุ้น ๆ มะรุมกับเสือ :mew1:
-
อิมเมจมะรุมน่ารักมากอะ ชอบ :mew1:
-
เราเชียร์หมอคีย์กับอาออยจ้า
-
อื้มมมมม สงสารปืนจัง อยากให้ออยมองปืนบ้าง
-
กรี้ดดดดด หมอคีย์กะอาออยยย คนช้ำรักมาอยู่ด้วยกานนน กิกิกิ
ดีๆๆๆ ให้คนอกหักปลิบกันเองเถอะ เข้าคงเข้าใจกันนนนน
เชียร์คู่นี้มาตั้งแต่อาออยเอารถเข็นชนไข่หมอคีย์ละจะเชียร์ต่อปายยยย
ส่วนนายปืนนน ขอให้หนุ่มบ้านไร่น่ารักๆสักคนมาดามใจ
ไม่ก็หนุ่มแสบซนจากกทม อาจจะเป็นเพื่อนหมอภูมิ ไม่ก็เพื่อนหมอมะรุม
มาป่วนใจ ให้หายเศร้าไปเลยดีมะๆๆๆ5555 ไม่อยากให้ปืนเคะ
เพราะปืนในมโนนี้หล่อ เถือน เท่ น้องๆอิพี่เสือเลยนะ 5555
ทำไมตอนนี้ จิ้น ภูมิพิกเลตตตต #อินี้บาป55555
ก็แหม่... อาหลาน โซตะค่อน มันก็หอมหวลเชิญชวนเชิญชิมไม่น้อยนะ555
แล้วไร่ก็จะได้เป็นของพิกเลตอยู่ดี เรือล่มในหนอง ทองจะไปไหน 555
#ตราบใดที่หลานมะรุมที่ชื่อน้องช้างยังไม่ออกมาชิงบทจะจิ้นอาหลานต่อไป5555
ส่วนนายเสือตอนนี้.... มีแผนอะไรปะ กำลังจะจัดการอินั้งชะนีปารินใช่ปะ
รีบๆกลับมาหาหมอมะรุมไวๆๆๆๆนะ อยากอ่านตอนหวานๆๆๆบ้าง
-
ชอบอิมเมจน้องมะรุม อิอิ น้องลู่น่าร้ากกกกกกก :-[
-
มีใครคิดเหมือนเราไหมคืออยากให้หมอภูมิ(เคะ)กับนายปืน(เมะ)ได้กันอ่ะ
แล้วให้ออยได้กีบหมอครีจะเป็นอะไรที่ชอบมาก คู่รักต่างชนชั้นกับคู่รักคนอกหักน่าจะดี
-
สงสารปืน เหมือนออยเขาไม่มีใจให้เลยแม้สักนิดเดียว
เข้มแข็งไว้นะทุกคน
:กอด1:
-
อิ่มเอมมากตอนนี้ออกทุกคน อิอิ
ปืน!!! อดเปรี้ยวไว้กินหวานน้า นายมีคู่แน่ๆ
ลุ้นๆ คู่นายปืน ขอหนุ่มน้อยน่ารักๆน้า :o8:
เอาแบบแสบทรวงให้ลืมอาออยเลยน้า
อาออยกะหมอคีย์ ไปปลอบใจกันที่ไหนกันอ่ะ!!
แอบจิ้นให้อาออยเมาแล้วสารภาพให้หมอคีย์รู้ว่าชอบพี่เสือ :laugh:
แอบเสียดายตอนนี้พี่เสือไม้ได้เจอหมอมะรุมเลย
ตอนหน้าน่าจะเจอนะ โลกคงเป็นสิชมพู :z9:
น้องพิกเล็ตน่ารักกะหมอภูมิ :confuse:
ปล.ถึงว่าคนเขียนหายไปไหน
ขอให้หายเร็วๆน้า
+๑
+เป็ด
o13
-
ชอบทุกคู่ แต่ชอบหมอคีน์กับอาออยเป็นพิเศษ :mew1:
ลุ้นมากนึกว่าจะโดนปืนกินสะแล้ว
แต่ปืนเป็นสุภาพบุรุษมากอ่ะ
อยากอ่านคู่อาออยกับหมอคีย์เยอะๆๆๆ :จุ๊บๆ:
-
รักพี่เสียดายน้อง อยากให้อาออยคู่กับหมอคีย์ ปืนก็อยากให้คู่เหมือนกัน
แต่ดูแล้วภาษีหมอคีย์จะดีกว่า แต่สุดท้ายขอให้เป็นคนที่อาออยรักและเค้ารักอาออย สมหวังไม่ผิดหวังอีกต่อไป
ส่วนอิห่าพี่เสือ ขอให้เคลียร์จบซะที แล้วรีบกลับไปดูมะรุม เข้าใจไหมมม อย่าทำให้ผิดหวังนะโว้ยยยย :katai1:
-
แอบเชีย์ปืนกับอาออยมากกว่านะ อิอิ
อยากอ่านหมอมะรุมกับนายเสือหวานๆๆ
ส่วนนังปารินเอามันออกไปปปปปป!!
-
พี่เสืออย่าทำอะไรโง่ๆอีกแล้วกัน สงสารมะรุมกับพิเล็ตบ้าง :mew2:
-
ตอนนี้คู่นายเสือกับหมอมะรุมก็แฮปปี้ไปแล้ว
เหลือข้อสงสัยอยู่อย่างเดียว...ปืนจะคู่ใครล่ะเนี่ย??
-
อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆจังงง
เอาปารินออกป๊ายยยยยย >[]<~
-
มาแล้วๆๆ...ยาวสมกะที่รอคอยคร่า
ว่าแต่หมอคีย์ กะนายปืน นี่ของเชียร์ทั้ง 2 คน เป็น 3P กันไปเลยได้มั้ยอ่า อิอิ :z1:
-
สงสารปืน ขอส่งหมอภูมิไปดามอกน่ะจ๊ะ
-
อิมเมจมะรุม เหมือน ผญ มากกกกกกกกกกกกก
-
เชียร์หมอคีย์กับอาออยยยยย ><
-
ภูมิอย่ากินหลาน นั้นมันคุก
-
ปืนนายหล่อมากก
-
คีย์-ออย ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :hao7: :hao7:
ดันสุดพลัง o13
-
ชอบคู่นายเสือกับหมอมะรุมที่สู้ดดดดดดดด
มะรุมน่าร๊ากกกกก
-
ในที่สุดก็มาต่อ ดีใจที่สุด
:hao5:
-
พี่เสือรีบเคลียตัวเองเลย
-
อะไรยังไง นายเสือไปกะยัยแพรวรึ
สงสารนายปืนสุดๆ
-
:heaven พิกเลต น่ารักน่าเอ็นดูมาก ๆๆ
-
เสืออย่าใจอ่อนกับยัยปารินนะ สงสารออยเหมือนกันนะแอบรักมาตั้งนาน
ให้ออย หมอคีย์ ปืน 3Pไปเลย
-
อยากรู้พี่เสือจะจัดการอย่างไรกับแม่นางปลิงดูดเลือด นางนี้
ออย จะคู่กะใครดีน้าาาาา คริคริ
-
พิกเล็ตน่ารักมากกก :hao7:
-
อั๊ยย่ะ!!!! ปลื้มปริ่มที่สุด นึกว่าจะไม่กลับมาซะเเล้วววววววว :hao5:
คิดถึงมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ตอนนี้ได้อ่านเเล้ว ดีใจฝุดๆเบยยยยย
แต่อ่านเเล้วก็ให้อารมณ์หมั่นไส้ยัยปาริณได้อีก ฮึ่ยยยย ชั้นก็เป็นชะนีนะ แม่งงงงอ่านเเล้วก็ยิ่งอารมณ์เสีย
นางมั่นหน้าได้อีกอ่ะ เดี๋ยวเจอตอกหน้ากลับจนหน้าบุบแล้วจะหัวเราะไม่ออก
ดีที่พี่เสือรู้จักคิด วิเคราะห์ แยกแยะ ไม่งั้นสงสัยเจอมวลมหาแฟนคลับแช่งไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด
ตายตกไปตามๆกันกับยัยปาริณและอิโยนั่นเเน่ๆ
พูดก็พูดเถอะ เราเริ่มอยากให้นายปืนเป็นเคะเเล้วนะเนี่ย ให้คู่กะหมอภูมิอ่ะ
คือไม่ได้คิดว่านายปืนคู่กับออยอยู่เเล้วอ่ะ นึว่าจะเหมือนพระรองซีรี่ย์เกาหลี ที่ดีโคตรๆสุดท้ายไม่มีใครเอา
แต่พอหมอภูมิปรากฏ และคนเเต่งบอกว่าปืนมีคู่เเน่ๆ เราก็มโน จิ้นคู่นี้เลยอ่าาาาาาา
คนเเต่งจะคิดเหมือนเรามั๊ยน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาา :-[
ตอนหน้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มะรุมกะพี่เสือ กี๊สสสสสสสสๆๆๆๆๆๆ
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อเลยจ้าาาาาา
เป็นกำลัใจให้คนเเต่งและทุกๆตัวละคร(ที่ดี)ด้วยค่าาาา :กอด1: :L2:
-
สถานะของออยยังไม่ชัดเจนเลย ไม่รู้คู้ใคร แต่เชียร์หมอคีย์ ถึงจะแอบสงสารปืนก็เถอะ
-
รอคอยหมอมะรุมกะนายเสือคร่า
-
เรื่องมันเริ่มจะอีรุงตุงนังไปหมดแล้วแฮะ =.,= เดาไม่ออกว่าสุดท้ายใครจะคู่ใคร
-
อาณกรไม่อยู่ก็สงสารพิกเล็ต..โชคดีที่มีคุณอาหมาดๆเข้าบ้านมาพอดี..55+
แอบขำว่าหมอคีย์เชื่อได้ยังไงว่าอาณกรชอบมะรุม
แถมมีโทรมาบอกข่าวด่วนอีกด้วย..ไปกันใหญ่
เรื่องนี้สงสารอาณกรมากที่สุดเลย..จริงๆแอบเชียร์นายปืน..เพราะเค้ารักมาตั้งนานแล้วอะ.. T_T
-
พิกเล็ตน่ารักอ้ะ :man1:
-
อาออยหายไปไหนกับหมอคีย์อ่า แอบไปตรวจและดูแลหัวใจกันอยู่ที่ใด คนอ่านอยากรู้ใจจะขาด บรรยากาศเศร้าๆ คนอกหักสองคนอยู่ด้วยกัน มันจะเกิดอะไรขึ้นน้อ :hao5: เชียร์คู่นี้สุดใจขาดดิ้น :hao6:
ส่วนดอกฟ้ากับหมาวัดนี่ขอเป็นนายปืนกับหมอภูมิได้ไหมคะ หมอภูมินี่เจ้าของไร่คนใหม่เชียวนะ นี่แหละดอกฟ้าของจริง :z1: นายปืนไหนๆ ก็มาทางนี้ละ ไปต่อให้สุดเลยน้า..... :-[
-
วันนี้จะมามั้ยยยยยยยยยยยยยยยน๊าาาาาา
#นอนถือจานป๊อบคอนรอ
-
:sad4:
เค้าขอโทษ...
เนื่องจากว่าโดนทวงต้นฉบับ (นิยายปกติ) มาต้องเร่งส่งให้ทันเดือนมกราคม ไม่อย่างนั้นหัวจะขาด
และโดนจับได้ว่าเพราะมัวแต่หลงอยู่แต่นิยายวายอันเป็นที่รักเลยยิ่งโดนหมายหัว :mew6:
เลยต้องขอเลื่อนการอัพพี่เสือไปสักพักนะคะ ประมาณ 2-3 อาทิตย์หรืออาจจะมากกว่านั้น :ling3:
ไม่อยากทำแบบนี้เลยแต่ไม่มีทางเลือกอื่นเลย แต่สัญญานะคะ่ว่าจะไม่ทิ้งเรื่องนี้แน่นอน
รอหน่อยนะคะ :mew2:
ส่งหมอมะรุมมาขอความเห็นใจอีกคน
[attachment deleted by admin]
-
รอได้ค่าา~^^
ชอบเรื่องนี้มากกกกก
:กอด1:
-
รอได้จ๊า :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ระ รอ ได้ :mew2:
-
รอๆๆๆ
-
รับแซ่บค่ะ :mew1:
-
รอนะจ๊ะ :mew1:
-
:hao5:
-
อย่าทิ้งเรื่องนี้น้าคนเขียน
ไม่งั้นจับตีก้นแน่ TwT :hao5:
รอพี่เสือมาเคลียร์ทุกสิ่ง!!
-
อยากรู้นามปากกานิยายปกติค่ะ เผื่อตามไปอ่าน
ไม่ได้อ่านนิยายชายหญิงนานมากแล้ว แต่คนเขียนแต่งซะหลงรักน้องมะรุม เลยอยากอ่านแบบนอมัลบ้าง
o13 o13
-
โอ้ววววววว ,, เอ่อ o22
อะ รอ จ้ะ รอ :o12: :o12:
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
จะ….ฮึก…รอ..นะ :mew6: :mew6: :mew6: :mew4:
-
:mew2:
-
รอจ้า
:mew6:
-
รอเสมอจ้า
-
รอได้จ๊า อย่าทิ้งกันก็พอ
-
รอร๊อรอ~
-
OK จะรอนะจ๊ะ
-
Happy New Year 2014
All the best to you! ^_^
-
รอได้แต่อย่านาน เพราะมันจะทำให้ใจฉันไหวหวั่น 5555
รอได้ค่า จะนับวันรอวันที่คุณคนเขียนกลับมาต่อเลยค่ะ
-
:mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
รอจ้าาา คนเชียนสู้ๆๆ
-
คิดถึงจัง :mew6:
-
คิดเถิงงงงงงหมอมะรุมกะนายเสือใจจะขาดดดดดดดด
-
คิดถึงพี่เสือกับหมอมะรุมเหมือนกันค่าา^^
-
มาออกเสียงรออีกคนฮะ
ชักสงสัยว่าปืนจะคู่กับใคร
-
ยังรออาออยกับหมออยู่นะคะ
อย่าหายไปนานน้า
กลับมาขอจัดอาออยยาวๆสักตอน
:mew2:
-
รับแซ่บ แต่ผ่านมาสองอาทิตย์แล้วนะ ถ้าเกินนั้น หยวนๆ ให้ อีกสองอาทิตย์ นะแจ๊ะ
-
นายเสือไปจัดการเรื่องนังแารินนานจังเบ้ยยย
ปล่อยให้คุณหมอ รอๆๆๆๆ ใจจะขาดแล้วเอ๋ยยยยยยยยยยย
-
ยังรออยู่นะคะ
ขอให้คนเขียนกลับมาเขียนไวๆ
คิดถึงอาออยจังเลยยยย
-
ยังคิดถึงนะ รีบๆกลับมา :mew2: :mew2:
-
รอฉันรอเธออยู่~~~~~~~~~~
-
ยังรออยู่นะคร้าาาา
-
กลับมาไวๆนะตะเอง
-
ยังรออยู่นะคะ
-
รอหมอมะรุมที่ท่าน้ำทุกวันเลยนะคะ :-[
-
หลงรัก พิกเล็ตน้อยซะแล้วสิ :o8: :o8:
-
รอมะรุมกะพี่เสือครบ ๑ เดือน :m15:
:L2:
-
เอ คนเขียนจะมาหรือยังน้าาาาาาา
:impress2:
-
o19
-
คิดถึงหมอมะรุม กะอิคุณเสือ :เฮ้อ:
เมื่อไหร่จิมาน๊อ :mew2:
-
ตอนพิเศษ ๒๖+๑๔
“ไม่เอา! ปล่อยหนู หนูไม่อยากไปหาหมอ หนูเกลียดโรง’บาล ปล่อยหนูซิ! บอกให้ปล่อยไง”
“ไม่หาหมอแล้วจะได้ยังไง เสืออย่าดื้อนะ อยากจะพิการไปตลอดชีวิตหรือไง!”
ข้อมือเล็กพยายามดึงรั้งให้หลุดจากการดึงกึ่งลาก แม้จะเรือนกายจะสูงใหญ่กว่าเด็กในวัยเดียวกันแต่เป็นเพราะขาข้างขวามันเจ็บจนน้ำตาแทบไหลทำให้ไม่อาจฝืนได้นานนัก เพียงไม่กี่วินาทีของการขัดขืนสะโพกสอบก็เลื่อนหลุดจากกระบะรถยนต์สีแดง ร่างโปร่งตกอยู่ในอ้อมแขนของบุรุษพยาบาลที่รอรับอยู่พอดี ยังไม่ทันได้ตั้งตัวดีตัวก็หลุดลงไปนั่งบนรถวีลแชร์เรียบร้อยแล้ว
“แม่จ๋า! หนูไม่อยากหาหมอ หนูไม่เจ็บขาแล้ว เชื่อหนูซิ แม่จ๋า!”
เด็กชายยังคงร้องบอกมารดา ทว่าทั้งโรงพยาบาลตอนหนึ่งทุ่มตรงกลับไม่มีใครเชื่อในสิ่งที่เขาบอกเลยสักคน รถวีลแชร์ยังถูกเข็นไปเรื่อยๆ ความหวาดกลัวก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ มันมีมากกว่าตอนที่โดนอาจารย์ฝ่ายปกครองทำโทษตอนที่โดดเรียนครั้งแรกเสียอีก มือชื้นเหงื่อมากขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าที่พอจะมองเห็นเค้าโครงความหล่อเหลาหันมองซ้ายขวาเลิกลั่ก กลิ่นยาที่แสนรังเกียจทวีความรุนแรงมากขึ้นทุกที เขาหายใจไม่ทั่วท้องพยายามไม่สูดเอากลิ่นเหม็นเขียวพวกนั้นเข้าไปในปอด ทองไส้ปั่นป่วนผะอืดผะอม เขาทั้งเกลียดและกลัวโรงพยาบาลยิ่งกว่าอะไรดี
“เด็กเป็นอะไรหรือคะ”
“ตกต้นมะพร้าวค่ะ สงสัยขาจะหัก”
พยาบาลเวรหน้าขาวจดรายละเอียดของเขาใส่ลงในหน้ากระดาษ ขณะที่บุรุษพยาบาลหน้าโหดอุ้มเขาขึ้นบนเตียง
“โอ๊ย! เบาๆ ซิ คนเจ็บอยู่นะโว๊ย!”
“ไอ้เสือ!” แม่เขาตวาดแว้ด ทั้งแผนกฉุกเฉินเงียบไปราวสามวินาที คุณนายภาวิตากระพริบตารัวคงเพิ่งนึกได้ว่าลืมตัวเสียมารยาทไป “เงียบๆ เลยไม่อย่างนั้นแม่จะให้เขาเอาทิงเจอร์ราดแผลแก”
เด็กชายเสือวัยสิบสี่ปี เบะปากทำท่าจะร้องไห้เสียให้ได้ แต่ก็ต้องกลั้นเอาไว้เพราะไม่อยากเสียฟอร์มไปมากกว่านี้ถ้าเพื่อนที่โรงเรียนมาเห็นสภาพเขาตอนนี้จะเอาหน้าไปเรียนหนังสืออีกได้อย่างไร แค่พวกไอ้ดินรู้ว่าลูกพี่เสือตกต้นมะพร้าวเพราะจะเอาน้ำมะพร้าวหอมๆ ไปฝากน้องแพรวก็อายจนอยากจะหน้าซุกกะลามะพร้าวอยู่แล้ว เด็กชายเกร็งไปทั้งร่างเมื่อเหลือบไปเห็นร่างของผู้ชายสวมชุดสีขาว ตาคมหยุดนิ่งอยู่ที่คนๆ นั้น คนที่มีเครื่องจับชีพจรคล้องคอ เขาเกลียดหมอ! เกลียดยิ่งกว่ายาเสียอีก
“เดี๋ยวหมอขอดูแผลหน่อยนะครับ”
เสือชักขากลับทันทีแล้วก็ต้องร้องลั่นด้วยความเจ็บที่เกินบรรยาย ร้อนถึงพี่พยาบาลคนสวยต้องมาจับขาเขาเอาไว้ แต่ดูเท่าแรงสาวตัวบางกับเด็กผู้ชายวัยกำลังโตจะทัดทานกันไม่ไหว หล่อนร้องเรียกเพื่อนมาจับอีกคน แถมแม่ภาวิตาอีกคนที่มาช่วยจับแขนเขาไว้ เสือเบะปากอีกรอบน้ำตาปริ่มหางตาสาบานได้ว่าไม่ได้ร้องเพราะกลัวโรงพยาบาลแต่ปวดแผลต่างหาก
“คงต้องเอาเข้าเครื่องเอ็กซเรย์ คุณเอ๋ช่วยเตรียมอุปกรณ์ให้ผมด้วย”
“ได้ค่ะ”
พี่พยาบาลคนนั้นปล่อยมือจากขาข้างซ้ายของเขาแล้วเดินหายจากหลังผ้าม่านที่ดึงมาปิดหลังจากที่ไอ้หมอหน้าขาวนี่เข้ามา…ไอ้หมอที่ทำให้เขาเจ็บจนน้ำตาไหล!
…………..
“แค่กระดูกร้าว ยังไม่หักครับใส่เฝือกไว้สักเดือนสองเดือนก็น่าจะหาย เขายังเด็กหายเร็วอยู่แล้ว ใช่ไหมไอ้หนู”
ประโยคหลังคุณหมอหนุ่มผู้ทำการรักษาหันไปพูดกับคนไข้ แต่เด็กชายกลับสะบัดหน้าหนีไปอีกทางไม่ตอบรับการสนทนาจากเขา คิ้วเรียวแต่ไม่เล็กยกขึ้นเล็กน้อยก่อนจะระบายยิ้มเอ็นดู ไม่คิดถือสากับท่าทางของเจ้าเด็กหัวเกรียนผิวเข้มเสียเท่าไร
“เฮ้อ โล่งอกไปที”
คุณภาวิตาแม่ของเจ้าเด็กขี้งอนถอนหายใจเสียงดัง เขาเข้าใจหัวอกคนเป็นแม่ดีเพราะเจอมาหลายเคส ต่อให้ลูกดื้อซนหรือว่าร้ายแค่ไหน แม่ก็ยังเป็นแม่ทั้งรักทั้งห่วงเฝ้าติดประตูจนกว่าลูกจะปลอดภัย
“ระหว่างนี้คงให้เขานอนดูอาการที่นี่ไปก่อนสักสองสามวันนะครับ ถ้าไม่มีอะไรแทรกซ้อนแล้วค่อยกลับไปที่บ้าน แต่ก็ต้องหมั่นมาทำกายภาพบ่อยๆ จะได้หายเร็วขึ้น”
“ค่ะ คุณหมอ ขอบคุณมากนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว”
เสือเหลือบตามองไอ้หมอหน้าขาวที่กำลังคุยกับแม่ของเขา ปากสีสดคลี่ยิ้ม มือเรียวสวยยิ่งกว่าของครูอุ้มขยับประกอบท่าทางแล้วสอดหายเข้าไปในกระเป๋าด้านหน้าเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวยาว และโดยไม่คาดคิดใบหน้าที่เขาแอบต่อว่าในใจว่าขาวเหมือนพระเอกลิเกก็หันมาพอดี ดวงตากลมเหมือนลูกแก้วมองมาที่เขา เสือเมินหน้าหนีเมื่อไอ้หมอบ้านั่นมันยิ้มให้เขาอีกแล้ว…คิดว่าท่าทางใจดีแบบนั้นจะเปลี่ยนแปลงความคิดของไอ้เสือได้อย่างนั้นหรือ มันคิดผิด! ต่อให้มันยิ้มจนปากฉีกขึ้นไปถึงหูเขาก็ไม่เลิกเกลียดโรงพยาบาลกับหมอหรอก คิดแล้วก็เจ็บใจแค่กระดูกร้าวแม่น่าจะพาเขาไปหาลุงทินหมอน้ำมันในตำบลก็ได้ เคยได้ยินน้ากลอยเล่าให้ฟังว่ามีคนตกต้นไม้เหมือนเขาให้ลุงทินนวดให้สองสามทีก็หายแล้ว ไม่ต้องมาทนดมกลิ่นยาชวนอ้วกแตกอย่างนี้ด้วย ซ้ำยังต้องมาทนมองเสื้อสีขาวของพวกหมออีก อ้อ! อีกอย่างที่เขาเกลียดคือสีขาว เห็นแล้วอยากจะทำให้เปรอะเสียทุกที
เด็กชายเสือชั้นมัธยมศึกษาปีที่สองทับสี่ ล้มตัวลงนอนทั้งเบื่อทั้งเซ็ง หมดอารมณ์ดูการ์ตูนเรื่องโปรดไปโดยปริยายแม้ว่าในห้องพิเศษขนาดเล็กเท่าห้องน้ำที่บ้านจะทีวีเอาไว้แก้เบื่อก็ตาม คันมือยิกๆ อยากจะงัดเอาโทรศัพท์มากดหาเหล่าผองเพื่อนระบายความเลวร้ายที่ต้องเจอวันนี้แต่โชคร้ายที่เขาไม่ได้เอามันมาด้วย เพราะตอนปีนต้นมะพร้าวเขาฝากไอ้ดินเอาไว้ แถมยังคิดถึงน้องปารินอีกด้วย เกินเวลาที่ต้องคุยกันแล้วป่านนี้น้องแพรวของเขาคงออนเฟซบุ๊คส์รอพี่เสือแล้ว
“เสือ อยู่คนเดียวได้ไหมลูก แม่เป็นห่วงออย อยู่คนเดียวมันอันตราย เดี๋ยวพรุ่งนี้แม่จะมาแต่เช้าเลย”
“เอาสเลอปี้แก้วใหญ่ ไส้กรอกวุ้นเส้นสามอัน ผักเยอะๆ ใส่แต่ซอสพริก พายมะพร้าวอ่อนข้าวโพดสองอัน กาแฟสดร้านพี่อรแก้วหนึ่ง แล้วก็เอาโทรหนูมาให้ด้วย”
ไม่อยากหันไปมองแม่ใจร้ายที่เอาเขามาทิ้งไว้กับสถานที่ที่มีแต่สิ่งที่เขาเกลียด ตอนที่บอกว่าอยากได้อะไรเลยเอาแต่หันหน้าไปมองผ้าม่านสีครีมที่ไหวเล็กน้อยตามแรงลมของแอร์ที่ตกกระทบ
“ได้เจ้าค่ะคุณชาย!” คุณนายภาวิตากระแทกเสียงใส่ แล้วกลับไปคุยกับไอ้หมอหน้าขาวต่อ “ฝากดูมันหน่อยนะคะ โตแต่ตัว ใจเหมือนเด็กห้าขวบแล้วพรุ่งนี้พี่จะเอาวุ้นมะพร้าวอร่อยๆ มาฝาก”
“ไม่เป็นไรครับ เกรงใจ”
“เกรงใจอะไรกัน บ้านเราทำสวนปาล์มแล้วก็ส่งออกมะพร้าวด้วย มะพร้าวไร่เคียงฟ้าหอมอร่อยขึ้นชื่อเชียวนะคะ”
“แม่หนูง่วงแล้ว!”
คุณนายภาวิตาแห่งไร่เคียงฟ้าตวัดตาฉับค้อนใส่ร่างที่เริ่มสูงของบุตรชาย คันปากยิบๆ อยากจะด่าสักรอบถ้าไม่ติดว่ามีคุณหมอหน้าใสอยู่ด้วยล่ะก็ไอ้เสือโดนชุดใหญ่ไปแล้ว
“ไม่ต้องห่วงครับ ผมอยู่เวรจนถึงแปดโมง” คุณหมอร่างเล็กขยับเข้าใกล้เตียงของคนไข้ ใบหน้าขาวจัดก้มลง เล็กน้อยปลายนิ้วแตะที่หัวไหล่เบาๆ “ถ้าน้องมีอะไรกดที่ปุ่มนี้นะเดี๋ยวพี่จะมาดู”
เด็กหัวเกรียนหน้าเข้มหันมามองปุ่มที่หัวเตียง เหลือบมองเขานิดหน่อยแล้วเบือนหน้ากลับที่เดิม วรทย์ถอนหายใจเบาๆ ดูท่าเจ้าเด็กคนนี้คงไม่ชอบหน้าเขาเท่าไร
“พี่ฝากด้วยนะคะ”
…………………….
“เป็นไงบ้าง ยังปวดแผลอยู่ไหม”
เสือเหลือบตามองคนถาม จนแล้วจนรอดก็ยังทำใจชอบไอ้หมอคนนี้ไม่ได้สักทีแค่หน้าขาวไม่พอยังสวมชุดสีขาวอีกจนแทบจะกลืนไปกับผนังห้อง เด็กหนุ่มสั่นหัวเบาๆ คงเป็นเพราะฤทธิ์ยาแก้อักเสบเขาเลยไม่ปวดแผล
“ดีแล้ว” หมอหนุ่มระบายยิ้มอ่อนโยน ดวงตากลมหวานเหมือนกวางหยีลงเล็กน้อยผิวแก้มขาวจัดซับสีเลือด มือเรียวขาวยกลูบที่เส้นผมเกรียนแทบติดหนังศีรษะ “แข็งแรงอย่างนี้อีกสองสามวันก็กลับบ้านได้ แต่ต้องหมั่นทำกายภาพนะจะได้หายไปเตะฟุตบอลได้ไวๆ”
“พี่ชอบเล่นบอลด้วยหรือ” ตาเสือเป็นประกายเมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูดถึงกีฬาสุดโปรด
“ก็ไม่เชิง หนักไปทางผู้ชมมากกว่า”
“พี่ชอบทีมไหม” เสือไม่อาจเก็บความตื่นเต้นไว้ได้ คาดหวังว่าจะได้พวกเพิ่ม
“อืม” แขนเรียวยกขึ้นกอดใช้ความคิด “แมนยู”
“เย้! ทีมนี้เจ๋งที่สุดในโลกแล้ว พี่ชอบใครที่สุดผมน่ะชอบเวน รูนีย์ เก่งชะมัด ตอนที่แข่งกับทีม…”
วรทย์มองเจ้าเด็กหัวเกรียนที่เปลี่ยนจากหน้าบึ้งเมื่อวานเป็นหน้าบานเพราะได้พูดถึงในสิ่งที่ตัวเองรัก ที่จริงเขาไม่ถนัดเรื่องกีฬาแม้แต่การชม แต่ข้อมูลพวกนี้ได้มาจากคุณภาวิตามารดาของเสือ เขาถามถึงสิ่งที่เจ้าเด็กคนนี้ชอบเผื่อว่าจะได้ผูกมิตรกันง่ายขึ้น เสือชอบเล่นกีฬาโดยเฉพาะฟุตบอลเขาไม่แปลกใจเลยที่เสือจะมีรูปร่างใหญ่โตกว่าเด็กในวัยเดียวกัน เสือยังพรรณนาถึงทีมฟุตบอลในใจ พูดถึงช็อตเด็ดที่ประทับใจรวมไปถึงของสะสม วรทย์เห็นแววสดใสเป็นประกายในดวงตาคมและรอยยิ้มกว้าง เวลาหมอนี่ไม่พยศก็น่ารักไม่น้อย ดูเหมือนวิธีนี้จะได้ผลเกิดคาดเลยทีเดียว……
…………………………..
-
รอจร้าาาาา
-
“เดี๋ยวเสือกินข้าวก่อนนะ จะได้กินยา”
พยาบาลเอ๋เอาอาหารเช้ามาให้ เด็กหัวเกรียนเบือนหน้าหนีทันทีที่เห็นข้าวต้มหมูเละๆ กับกล้วยน้ำว้าใบใหญ่
“ไม่เอาอ่ะ ผมไม่ชอบกินข้าวต้ม เละหยั่งกับอ้วกหมา”
เขาเกือบหลุดขำกับการช่างเปรียบของเสือ
“กินหน่อยจะได้กินยาไง ไม่อยากไปเตะฟุตบอลแล้วหรือไง” เสือยังลังเลมองข้าวต้มในถาดสลับขาที่ใส่เฝือกของตัวเอง “พี่เล่นบอลไม่ค่อยเก่ง นี่กะว่าถ้าเสือหายเมื่อไรจะให้เสือช่วยสอนให้”
“พี่จะให้ผมสอนให้จริงอ่ะ”
“อืม แต่ต้องหายไวๆ หน่อยนะเดี๋ยวพี่ใช้ทุนหมดแล้วไปที่อื่นเสือจะไม่ได้สอนพี่นะ”
“ก็ได้”
วรทย์อมยิ้ม ส่งสัญญาณให้พยาบาลเอ๋ทำหน้าที่แต่เสือกลับสั่นหน้า “ให้พี่ป้อน”
หมอหนุ่มกระพริบตาปริบๆ คิดไม่ถึงว่าจะโดนเด็กตัวโตอ้อนเสียได้ ครั้นจะปฏิเสธก็อดสงสารไม่ได้ เจ้าหัวเกรียนขยับตัวตรงอ้าปากรอรับข้าวต้มจากมือเขา
“พี่ป้อนดีๆ ดิ มันไม่ตรงปากผมอ่ะ”
เสือช้อนตามองพลางข้อคว้ามือเขาไว้เพื่อบังคับให้ทิศทางของช้อนตรงกับปากตัวเอง ปลายนิ้วอุ่นกดเบาๆ ที่หลังมือ เสือยังคงมองตาเขาอยู่เช่นเดิมขณะที่ปากก็เคี้ยวข้าวต้มไปด้วย วรทย์รู้สึกถึงไอร้อนที่เห่อขึ้นแก้มชายหนุ่มหลบตาวูบแล้วเสไปตักข้าวต้มในถาดหลุมต่อ บังคับมือตัวเองไม่ให้สั่นตามหัวใจที่จู่ๆ ก็เกิดสั่นขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล
“มือพี่หอมจัง พี่ใส่น้ำหอมด้วยหรือ”
เสือถามระหว่างที่เขากำลังส่งยาให้ มือที่เริ่มใหญ่จับปลายนิ้วเขาชิดกับกลีบปากสีเข้ม เด็กหนุ่มอ้าปากออกเล็กน้อยและใช้ลิ้นกวาดเอายาเข้าปาก หน้าเขาร้อนกว่าเดิมเป็นเท่าตัวเมื่อลิ้นสีสดตวัดโดนปลายนิ้วแม้จะเพียงนิดเดียวแต่มันสร้างปั่นป่ายให้ไม่น้อย เสือทำหน้าเบ้กวักมือหาน้ำพยาบาลเอ๋ส่งให้อย่างทันท่วงที เขามองแผ่นอกที่ขยับขึ้นลงเร็วๆ หลังจากกินยาเข้าไป เสือเป็นเด็กรูปร่างสูงใหญ่เขาเชื่อว่าอีกไม่เกินสองปีเด็กหัวเกรียนคนนี้ต้องตัวใหญ่กว่าเขาแน่นอนเพราะตอนนี้ก็ทำท่าจะสูงแซงเขาแล้ว
“ขม”
“ยาก็ขมทั้งนั้นแหละ กินยาแล้วก็นอนนะ เดี๋ยวพี่จะไปทำงานต่อ”
“พี่จะมาอีกไหม ผมอยากคุยเรื่องฟุตบอลกับพี่อีก” เสือถาม ตาคมเว้าวอนจนคนมองหายใจติดขัด
“อืม เดี๋ยวตอนเย็นพี่มาหา”
“จริงนะ ผมจะรอ”
วรทย์จำต้องละสายตาจากรอยยิ้มกว้างอวดฟันขาวตัดกับสีผิว เขาหันหลังให้กับรอยยิ้มนั้นพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงขึ้นทุกที เขาต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ ผู้หญิงยิ้มให้เท่าไรไม่เคยใจสั่นขนาดนี้ แต่กับเด็กผู้ชายเขากลับทำตัวเหมือนเด็กสาว คุณหมอหนุ่มสั่นหัวแรงๆ ไล่ความรู้สึกบ้าๆ ทิ้ง ก่อนที่มันจะทำลายจรรยาบรรณหมอของเขา…
………………………
“พี่เสือจ๋าเจ็บไหม เพราะแพรวแท้ๆ เลยพี่เสือเลยต้องเจ็บตัว”
“ไม่เจ็บสักนิดเลยจ้ะ ถ้าเพื่อแพรวแล้วพี่ยินดีทำทุกอย่าง”
“ฮื้อ พี่เสือน่ารักที่สุดเลย”
เสือตาวาวเมื่อเห็นเด็กสาวก้มหน้างุดมือบิดชายกระโปรงสีน้ำเงินจนมันร่นมาถึงต้นขาอ่อน น้องแพรวหรือปารินเพิ่งเรียนชั้นมอหนึ่งทว่าความสวยและน่ารักพุ่งทะลุหน้ารุ่นพี่ไปหลายคน ดวงตาโตกลมและผิวขาวไม่ต่างจากหยวกกล้วยพิชิตใจเขาได้ตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้เห็น แม้จะมีข่าวลือหลุดมาให้ได้ยินหลายระลอกว่าเด็กหญิงปารินคนนี้ไม่ธรรมดารู้จักมีแฟนตั้งแต่อยู่ประถมห้าด้วยซ้ำ แต่คนอย่างเสือไม่ถือสาเพราะสมัยนี้ใครๆ เขาก็มีแฟนกันตั้งแต่เรียนประถมแล้วทั้งนั้น อย่าว่าแต่ปารินเลย เขาเองก็มีแฟนคนแรกตอนอยู่ประถมสี่
“แล้วนี่แพรวมาเยี่ยมพี่อย่างนี้ไม่เป็นไรหรือจ๊ะ มันเย็นแล้ว”
ปารินสั่นหัว ผมสีอ่อนสั้นแค่หูปลิวไปตามแรงสะบัด ในสายตาของเสือปารินน่ารักน่าเอ็นดูเหลือเกิน สาวน้อยไร้เดียงสาและขี้อาย ไอ้ข่าวพวกนั้นมันก็เป็นแค่ข่าวลือจริงๆ ปารินที่เขาเห็นไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลยสักนิด
“แพรวบอกแม่แล้วจ้ะ พี่เสือหิวไหมหนูซื้อพิซซ่ามาฝาก”
ปารินก้มลงดึงถุงพลาสติกที่พิมพ์ยี่ห้อพิซซ่าสีเขียวหราติดถุง กล่องสีแดงขนาดกลางส่งกลิ่นหอมชวนน้ำลายไหลตั้งแต่ปารินเดินเข้ามาแล้ว แต่เขาไม่กล้าถามกลัวน้องแพรวจะหาว่าเขาตะกละ แค่เธอรู้ว่าเขาตกต้นมะพร้าวตามข่าวที่ส่งโดยไอ้ดินที่บังเอิญเรียนห้องเดียวกันก็อายแทบแย่แล้ว
มือขาวค่อยๆ แกะกล่องพิซซ่าอย่างบรรจง ชิสสีเหลืองติดอยู่บนแฮม ไส้กรอก ปูอัดและอีกสารพัดอัดแน่นอยู่บนแผ่นแป้งสีขาวขุ่น ที่ขอบแป้งยังมีไส้กรอกไส้ชิสอยู่อีก กลิ่นของมันกระตุ้นน้ำย่อยได้อย่างดีเยี่ยม ตาคมเหลือบมองนาฬิกาบนฝาผนังผัดผักรสห่วยแตกกับส้มสองลูกที่พี่พยาบาลคนสวยเอามาให้หมดฤทธิ์ไปนานแล้ว อีกไม่กี่นาทีก็จะสี่โมงเย็นแต่คุณนายภาวิตายังไม่มา ของที่ออร์เดอร์ไปก็ยังมาไม่ถึง แถมรสชาติอาหารของโรงพยาบาลยังแย่ยิ่งกว่าเขาทำเองเสียอีก คงไม่ผิดหรอกอะไรถ้าหากเขาจะเลือกกินของอร่อยที่มาจากน้องแพรวคนสวย
“พี่เสืออ้าปากจ้ะ”
ริมฝีปากเข้มเผยอขึ้นรอรับพิซซ่าสีเหลืองน่ากินมือประคองมือเล็กของปารินเอาไว้ด้วย แต่ก่อนที่ลิ้นได้ลิ้มรสความหอมอร่อยของมัน ประตูห้องก็ถูกเคาะขึ้นเสียก่อน
“เสือพี่เอาหนังสือ..” ผู้มาเยือนชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวขอโทษ “โทษทีพี่ไม่คิดว่าเสือจะมีแขก”
“เอ่อ หนูเป็นแฟนพี่เสือค่ะ” เด็กสาวตอบเสียงใส
“ยะ อย่างนั้นหรือ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวหมอมาใหม่ก็แล้วกันนะ”
เสือเงื้อมือค้างในอากาศ เขากำลังจะเรียกพี่หมอหน้าขาวเอาไว้แต่อีกฝ่ายก็หมุนตัวเดินออกไปเสียแล้ว เสือถอนหายใจหมดอารมณ์กินพิซซ่าดื้อๆ เขาได้ยินที่พี่หมอบอกก่อนจะเอ่ยขอโทษ ดูเหมือนว่าพี่หมอจะมีหนังสือมาฝากเขาด้วย เสียดายที่รั้งไว้ไม่ทัน
“พี่เสือกินซิจ้ะเดี๋ยวเย็น”
เด็กหนุ่มอ้าปากนึกอยากจะเปลี่ยนคนป้อนขึ้นมาดื้อๆ รสชาติของชีสกระจายไปทั่วปากแต่เขากลับไม่รู้สึกถึงความอร่อยสักนิด ทั้งไส้กรอกและอะไรต่อมิอะไรไม่ได้ทำให้ให้อยากกินต่อ เขากินไปอีกสองคำก็ต้องสั่นหน้าปฏิเสธมันเลี่ยนจนจุกลิ้นปี่ ตาคอยมองไปที่ประตูเป็นระยะอยากเห็นหน้าขาวๆ ของพี่หมออีกสักครั้งอยากรู้ว่าพี่หมอเอาหนังสืออะไรมาฝากเขาจะเกี่ยวกับฟุตบอลหรือเปล่า ปารินมาเยี่ยมเขาก็ดีใจอยู่หรอกแต่จะให้คุยเรื่องฟุตบอลกับผู้หญิงมันไม่สนุกถึงพี่หมอจะไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับฟุตบอลมากนักแต่เขาก็เต็มใจที่จะสอน…อยากเจอพี่หมอ
พี่พยาบาลเอาข้าวเย็นกับยามาให้ตอนสี่โมงตรงเขาหวังว่าจะได้เจอหน้าพี่หมอแต่ก็ไร้วี่แวว เสือคอตกไม่เคยรู้สึกผิดหวังเท่านี้มาก่อน ปารินกลับไปตอนเกือบหกโมง เด็กสาวเอาแต่คุยเรื่องตัวเอง ทั้งเรื่องเพื่อนร่วมห้องที่ไม่ลงรอยกัน เรื่องนักร้องเกาหลีที่แค่ได้ยินชื่อก็ปวดหัวแล้ว แต่ถ้าเป็นปาร์คจีซองเขายินดีจะสนทนาด้วย หูเขาโล่งเหมือนได้หลุดมาอยู่อีกโลกเมื่อไม่มีเสียงเจื้อยแจ้วเหมือนนกแก้วของปาริน ไม่รู้เป็นอะไรเขารู้สึกโทนเสียงของเธอสูงเกินไปรู้สึกไม่สบายหูเอาเสียเลย ปารินสวนกับคุณนายภาวิตาแค่นิดเดียวเท่านั้น นายแม่ของเขาโผล่มาตอนหกโมงนิดๆ พร้อมกับของที่เขาร้องขอไปยกเว้นกาแฟสด ท่านโยนไอโฟนห้าเอสสีทองให้ด้วยสีหน้าหงุดหงิดเต็มกำลัง
“ร้องทั้งคืนเลย แม่ต้องให้เจ้าออยมันปิดให้ น่ารำคาญชะมัด”
เขารีบเปิดโทรศัพท์ รอไม่อึดใจทุกอย่างที่คุณนายภาวิตาบอกก็เป็นจริง เสียงเตือนจากไลน์ เฟสบุ๊ค รวมทั้งสไกป์ แทงโก้ ทวิตเตอร์ดังไม่หยุดหย่อน ส่วนใหญ่มาจากเพื่อนร่วมห้องและปารินที่ระดมพิมพ์หาเขามากที่สุด เสือทิ้งโทรศัพท์ลงโลกโซเชี่ยวเน็ทเวิร์กกลายเป็นเรื่องน่าเบื่อ เขาอยากคุยกับพี่หมอมากกว่า
“แม่เห็นพี่หมอไหม”
“หมอไหน” คุณนายภาวิตาถามกลับพลางยื่นถุงไส้กรอกวุ้นเส้นให้ เขารับมาอย่างเสียไม่ได้ทั้งที่ไม่อยากกินมันแล้ว
“หมอที่รักษาหนูไง”
“อ๋อ หมอมะรุม ทำไมแกมีอะไรกับเขา”
“ชื่อมะรุมหรือ?” คิ้วเข้มยกสูง คุยกันนานสองนานแต่กลับไม่รู้จักชื่อ เสือแอบยิ้มพี่หมอมะรุมตัวขาวเหมือนเนื้อในมะรุมเลย รู้สึกจะเริ่มชอบสีขาวขึ้นมาเสียแล้วซิ
“ว่าไงแกมีธุระอะไรกับเขา”
“เขายังไม่มาตรวจหนูเลย ตั้งแต่เที่ยง”
“เขามีคนไข้ตั้งหลายคนจะมาดูแลแกคนเดียวได้ยังไง แล้วไอ้นี่จะกินไหมถ้าไม่กินแม่จะเก็บใส่ตู้เย็นแล้วนะ”
เสือสั่นหน้า หมดอารมณ์อยากอาหารไปตั้งแต่พี่หมอมะรุมเดินหันหลังหนีไปแล้ว เสือรู้สึกตัวเองเหมือนดอกไม้โดดแดดเผาแห้งเหี่ยวไปหมด อยากเห็นหน้าพี่หมอ อยากคุยแล้วก็อยากได้กลิ่นหอมๆ เหมือนขนมจากพี่หมออีก ‘คิดถึง’
…………จบ ๕๐%………….
:sad4:
กลับมาแล้วค่า เค้าขอโทษที่หายไปนานเพิ่งปิดต้นฉบับเสร็จเมื่ออาทิตย์ที่แล้วนี่เอง
ที่จัดตอนพิเศษให้ก็เพราะว่าดันต่อของเก่าไม่ติด หายไปนานลืมเลย แถมตอนนี่แต่งได้เกือบจบแล้วแต่รู้สึกว่ามันเยิ่นเย้อไม่สนุกด้วยเลยตัดทิ้งแล้วแต่งใหม่ ใจร้อนเอาลงให้อ่านแก้คิดถึงนายเสือก่อนครึ่งนึงนะคะ แล้วเดี๋ยวจะรีบแต่งให้จบแล้วลงต่อให้ คิดถึงทุกคนม๊ากมาก :L1:
หมอมะรุมน่ารักละมุนละไม ><
[attachment deleted by admin]
-
พี่เสือพยศแต่เด็ก
ตัวเล็กแค่นี้คิดจะจีบหมอมะรุมรึไง
แก่แดดจริงๆ (แต่เราดันชอบ 55555555555555)
ดีใจจังที่คนแต่งมาต่อแล้ว
เรารออ่านตอนหลักอยู่นะคะ
เป็นกำลังใจให้นะะ
คนแต่งสู้ๆ นะ
-
ขอบคุณนะคะ รออ่านอยู่ตลอดเลยค่ะเป็นกำลังใจให้ค่ะ อย่ากดดันตัวเองนะคะ
ตอนนี้ก็สนุกแปลกดีค่ะ มะรุมกับเด็กชายเสือน้อยกินเด็กอมตะนะคะ
ปล.เด็กชายเสือน่ารักจังยังแทนตัวว่าหนูอยู่เลย
-
ไม่ว่าเวอร์ชั่นไหน
นาย(เด็กชาย)เสือ ก็หลง(พี่)หมอมะรุม
ลังเลกับ (เด็กหญิง)ปาริน
แถมยังแสบอีกต่างหาก 55555
-
5555 แก่แดดแต่เด็กนะเสือออ
-
เด็กชายเสือน่ารักนะเนี่ย 555
-
เสือแก่แดดแต่เด็ก (?)
555555
-
เสือตอนเด็กนี่น่าเอ็นดูนะ พอโตมานี่มันไม่ใช่อ่ะ :hao4:
-
เวอร์ชั่นเสือเป็นเด็ก อิอิ
ขอบคุณนะคะ
รออ่านเสมอ^^
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
คนเขียนกลับมาแล้ว เย้เย้ :z3: :z3: :z3:
-
รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ
-
เสือตอนเด็กน่ารักดี
-
กลับมาแล้ว ๔๐% ก็ยังดี :oni2:
จะเสือเวอร์ชั่นไหนก็เท่จริงๆ
หมอมะรุมก็น่ารักตลอด :man1:
+๑
+เป็ด
o13
-
ตอนพิเศษแบบนี้ก็น่ารักไปอีกแบบนะ
-
กลับ มา แล้วววววววววว :hao7: :hao7:
คิดถึงมากกเล้ยยยยยยบบยบย
เวอร์ชั่นนี้น้่ารักอ่าาาา รอจ้าาาาา ><
-
แบบนี้ก็น่ารักดี :mew1: อร๊ายคิดถึงหมอมะรุมสุดที่รัก :กอด1:
-
เสือเด็กน้อยน่ากิน
-
น่ารักไปอีกแบบนะ
-
เสือเป็นเด็กแสบแล้วสดใสดี
ดูน่า :z6: น้อยกว่าปกติตั้งเยอะ 555555555555555555555555
:กอด1:
-
อยากเห็นพี่หมอคีย์. กับน้องออยอ้ะ!
ออยตอนอายุสิบเศษๆต้องน่ารักแน่ๆเลย. อิอิ
-
เกิดความสงสัยว่าเด็กจะกินหมอ...
-
แหมเสือตอนเด็กนี่น่ารักจิงๆ
-
^^
-
ดีใจด้วยฮะเสร็จงานแล้ว
เสือ มะรุมกำลังสนุกเลย
ตอนนี้กำลังสงสัยว่าออยจะคู่กับใครแน่
รอภาคปกติอยู่นะฮะ ขอบคุณคร้าบบบบ
-
แง๊ง แง๊ง หมอมะรุมเสน่ห์แร็งส์
-
อยากบอกว่าดีใจมั่กๆๆๆๆ ที่เห็นมาต่อนะคะ รอตลอดเลย ตอนแรกเห็นเป็นตอนพิเศษนึกว่าจะได้อ่านอาออยกับหมอคีย์ที่หนีหายไปด้วยกันจากตอนที่แล้ว แต่มาเป็นตอนนี้ก็สนุกค่ะ ตอนนี้นายเสืออายุน้อยกว่าหมอมะรุม แต่แววแสบนี่ออกแต่เด็กเลย
รอส่วนที่เหลือนะคะ อยากรู้ว่าเสือน้อยจะทำยังไงกับพี่หมอมะรุม อิ อิ :ling1:
-
เสือเวอร์ชั่นนี้น่ารักอ่ะ
-
ตอนพิเศษ....ต่อ
ศีรษะทุยสวยขยับหาไออุ่นที่แถวขมับมากขึ้น มุมปากหยักกระตุกเล็กน้อยมองดูคล้ายกับกำลังอมยิ้มอยู่ มือข้างซ้ายยกขึ้นควานหาความอบอุ่นแสนสบายพอคว้าได้ก็ซุกหน้าลงแผ่นอกที่เริ่มหน้าสะท้อนตามลมหายใจ เปลือกตาหนาปิดทาบทับดวงตาใหญ่คมคายแพขนตาหนาจนน่าอิจฉา
วรทย์ถอนหายใจแผ่วเบา เสือหลับไปแล้วซ้ำยังหลับลึกอีกด้วยมือบางดึงออกจากใบหน้าที่กดทับลงมา เสือในตอนหลับดูไร้เดียงสาและอ่อนเยาว์สมเป็นเด็กชายอายุแค่สิบสี่ปี ร่างโปร่งบางถอยกลับไปนั่งบนเก้าอี้ว่างไม่ห่างจากเตียงนัก ดวงตากลมหวานมองร่างที่กำลังเจริญเติบโต ไล่เลยลงมาถึงท่อนขาข้างขวาที่อยู่ในเฝือกอ่อน อาการของเสือไม่หนักมากกอปรกับอยู่ในวัยเด็กใช้เวลาไม่นานเสือก็จะหายกลับไปวิ่งเตะฟุตบอลที่ชอบได้ เขาวางหนังสือสตาร์ซ็อกเกอร์วางไว้ที่เตียงติดกับหมอนที่เสือหนุนนอน ฉบับล่าสุดหน้าปกเวน รูนีย์ ที่เสือชอบ เมื่อตอนกลางวันเขาขับรถออกไปซื้อด้วยตัวเอง และเพราะไม่รู้ว่าเจ้าเด็กหัวเกรียนคนนี้ชอบอะไรเลยได้แค่หนังสือมาเล่มเดียว
ทั้งที่พร่ำบอกตัวเองเป็นร้อยรอบว่าไม่ควรคิดอะไรเกินเลยกับเด็กชายมากกว่าไปคนไข้กับหมอ ทว่าพอหลับตาลงทีไรเขาก็เห็นใบหน้าคมคร้ามและดวงตาคมที่มองมาที่เขา มันจริงใจไร้การเสแสร้ง ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาชอบประกายสดใสในยามที่เจ้าตัวพูดในสิ่งที่รัก
เสียงเตือนจากโปรแกรมอะไรสักอย่างในโทรศัพท์ของเสือดังขึ้น ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวแต่ดังถี่จนคนหลับเริ่มขยับตัวหัวคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันน้อยๆ เจ้าเครื่องมือก่อกวนอยู่ติดกับหมอนที่เสือนอน ถ้าหากคุณภาวิตายังอยู่เขาคงให้หล่อนช่วยจัดการให้แต่เพราะหล่อนกลับไปตั้งแต่สามทุ่มในห้องจึงเหลือแค่เขากับเสือเท่านั้น คุณหมอตัวเล็กถือวิสาสะเอื้อมมือไปหยิบเอาโทรศัพท์ที่ทั้งส่งเสียงและส่งแสงสว่างวาบเป็นระยะๆ แต่เพียงแค่ปลายนิ้วแตะโดนตัวเครื่อง ข้อมือของเขาก็ถูกคว้าไว้เสียก่อน
“พี่มาแล้วหรือครับ”
ตาคมเปิดขึ้น แววในตาสะท้อนกับแสงไฟของหน้าจอโทรศัพท์ทำให้เกิดเงาประหลาดในดวงตาคมกริบ เสือไม่ได้ออกแรงบีบมากนักแต่ไออุ่นที่ปลายนิ้วก็วิ่งปราดเข้ามาเลือด แก้มของเขาร้อนเห่อหัวใจเต้นผิดจังหวะอีกครั้ง เขากำลังอ่อนไหว
“อืม เสือนอนต่อเถอะเดี๋ยวพี่ปิดโทรศัพท์ให้”
“ผมนอนเยอะแล้ว” เสือขยับตัว ยักแย่ยักยันด้วยท่าทางทุลักทุเล ร้อนถึงคุณหมอที่ต้องเข้ามาช่วยประคอง มือเล็กยึดต้นแขนแข็งแรงแน่นแล้วดึงให้หลังของเสือได้พิงกับหมอนที่เขาจับตั้งขึ้น “พี่ไปไหนมาผมรอพี่ตั้งนาน”
แววตาเสือตัดพ้อ มือยังกำข้อมือเขาไม่ปล่อย นิ้วของเสือยาวเลยกำได้รอบ คุณหมอหนุ่มอึดอัดรู้สึกว่าตัวเองเหมือนทำผิดแล้วโดนจับได้
“พี่เห็นว่าเรามีแขกสำคัญพี่ก็เลยไม่อยากเข้ามาขัดจังหวะ”
“ขัดไปแล้วล่ะ” เสือยิ้มมุมปาก
“พี่ขอโทษ” คนโตกว่าเอ่ยขอโทษ รับรู้ถึงปลายนิ้วอุ่นที่เกลี่ยไล้แถวข้อมือรู้ว่าไม่ถูกต้องแต่ก็ยากที่จะดึงออก ไม่ใช่เพราะเสือออกแรงเยอะแต่เขาอ่อนแรงเกินกว่าจะดึงกลับต่างหาก
ริมฝีปากเข้มทว่าหยักสวยได้รูปยกยิ้ม ดวงตาคมเป็นประกายเหลือบไปยังหนังสือที่ยังวางอยู่ที่เดิม “พี่ซื้อมาให้ผมหรือ เล่มนี้วางแผงเมื่อวาน”
“อืม เห็นว่าชอบฟุตบอล”
“พี่ใจดีจัง” เสือบอก ปล่อยมือจากข้อมือเล็กของคนอายุมากกว่าตั้งใจเปิดหนังสือเล่มโปรดแถมหน้าปกยังเป็นนักฟุตบอลในดวงใจอีก
วรทย์ถอยห่างออกมา ไออุ่นที่รอบข้อมือยังไม่จางหายไปไหนเขาซุกมือทั้งสองลงในกระเป๋าเสื้อกาวน์ตัวยาว หัวใจเต้นตูมตามนึกรังเกียจตัวเองที่ทำตัวเหมือนสาวแรกรุ่นที่ได้เจอชายหนุ่มที่ตนพึงปรารถนา วรทย์ย้ำกับตัวเองเป็นรอบที่สิบว่าที่ทำให้เขาใจเต้นแรงเป็นเด็กผู้ชาย ไร้ซึ่งความเหมาะสมในทุกด้าน เสือไม่ใช่เกย์ซ้ำยังมีคนรักแล้วอีกด้วย
“พี่จะไปไหนหรือ”
เสือร้องถามทันทีที่เขาเบี่ยงปลายเท้าหมายจะออกจากห้อง ใบหน้าคมสันเงยจากหนังสือดวงตาเว้าวอนอย่างน่าประหลาด
“พี่จะไปทำงาน เสือก็อย่าอ่านหนังสือให้ดึกนัก ไว้พรุ่งนี้เช้าพี่จะมาหาใหม่”
“พี่ไม่ไปไม่ได้หรือ” เสืออ้อน วางหนังสือเล่มโปรดลง “ผมไม่อยากนอนคนเดียว กลัวผี”
คุณหมอตัวเล็กระบายยิ้ม “ที่นี่มีผีที่ไหนกัน”
“แต่ผมกลัว กลัวจริงๆ นะ”
“เมื่อคืนก็นอนคนเดียว ยังจะกลัวอีก”
“เมื่อคืนมันหลับลึก แต่คืนนี้พี่หมอมากวนผม แล้วผมจะนอนหลับต่อได้ยังไงล่ะ ไม่รู้ล่ะพี่หมอต้องอยู่เป็นผมหรือไม่ก็นอนเป็นเพื่อนผม” เสือพูดเอาแต่ใจ ไม่สนใจสักนิดว่าอีกฝ่ายจะลำบากใจแค่ไหน
ทั้งที่สมองสั่งให้ปฏิเสธแต่เขากลับเปล่งคำพูดออกมาไม่ได้ ร่างกายขยับไปตามแรงขับเคลื่อนของหัวใจ ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ากลับมายืนชิดเตียงตั้งแต่เมื่อไร รู้ตัวอีกทีก็โดนคว้าข้อมือไว้อีกครั้ง เลือดในกายร้อนขึ้นอีกหลายองศาสูบฉีดขึ้นสู่พวงแก้ม วรทย์ไม่รู้ตัวหรอกว่าแก้มตัวเองแดงปลั่งแค่ไหน
เสือมองพวงแก้มเนียนที่ซับสีเรื่อขึ้นเรื่อยๆ อยากจะลองจับดูสักครั้งว่ามันจะนุ่มมือแค่ไหนแต่ก็กลัวว่าพี่หมอจะตกใจ แค่เขาจับมือไว้เฉยๆ พี่หมอยังหน้าแดงขนาดนี้ เสือประหลาดใจกับความรู้สึกของตัวเองทั้งที่พี่หมอมะรุมเป็นผู้ชายแต่เขากลับอยากจับอยากสัมผัส ตัวพี่หมอหอมเหมือนขนมมันมักลอยจากตัวพี่หมอทำให้ใจเสือเต้นผิดจังหวะ เสืออดคิดไม่ได้ว่าพี่หมอเหมือนขนมปังไส้ครีม ทั้งหอมทั้งหวานและนุ่มละมุน เสือเผลอกลืนน้ำลายความจริงพี่หมอมะรุมน่ากินกว่าขนมพวกนั้นเสียอีก
“พี่นอนกับผมได้ไหม”
“ห๊ะ! เสือว่าอะไรนะ” ดวงตากลมหวานเหมือนกวางน้อยเบิกกว้าง สีหน้ายามตกใจของพี่หมอน่าเอ็นดูกว่าตอนที่ปารินเขินเขาเสียอีก
“ผมหมายความว่าพี่หมอนอนเป็นเพื่อนผมได้ไหม”
มือข้างที่ยังเป็นอิสระเผลอยกขึ้นเกาท้ายทอยแก้เขินเพราะดันคิดเกินไปถึงไหนต่อไหน ตากลมเสมองไปที่โซฟาตัวยาวแทน โรงพยาบาลขนาดกลางไม่มีเตียงพิเศษให้กับญาติผู้ป่วยมีแค่โซฟาเก่าๆ แข็งๆ เท่านั้น
“เดี๋ยวพี่ไปนั่งที่โซฟาจนกว่าเสือจะหลับก็แล้วกันนะ”
ทว่าเสือสั่นหน้าปฏิเสธ กระชับมือแน่นกว่าเดิม “นอนบนเตียงนี่แหละ เผื่อผีมาผมจะได้เรียกพี่ได้ทันไปนอนตรงนั้นมันไกลเกินไป”
“เตียงเล็กนิดเดียวเองจะนอนได้ยังไง”
“เดี๋ยวผมขยับให้”
ไม่แค่พูดเปล่าคนเจ็บขายังขยับตัวไปทางซ้ายอีกนิดเปิดพื้นที่ว่างที่เหลืออีกนิดหน่อยแต่ก็พอสำหรับผู้ชายตัวเล็ก วรทย์ประเมินขนาดลำตัวของตัวเอง ถ้าเบียดๆ กันหน่อยก็พอไหว แต่มันใช่เรื่องดีเสียที่ไหนที่คุณหมอจะขึ้นไปนอนกับคนไข้ แม้ว่าคนไข้คนนี้จะช่างอ้อนเหลือเกินก็ตาม ตาของเสืออ่อนเชื่อมลงนิ้วที่กุมรอบข้อมือเริ่มไม่อยู่สุขมันเคลื่อนไหวไล้ไปมาอยู่หลังมือเลยขึ้นไปบนท่อนแขน
“พี่ว่าพี่นั่งเป็นเพื่อนดีกว่า”
“อื้อ ไม่เอา” เสือส่ายหน้าดื้อดึง และก่อนจะได้ทันตั้งตัวแรงดึงมหาศาลก็กระตุกมือเขาจนเสียหลักล้มเกยบนแผ่นอกที่กำลังขยายกว้าง
ใบหน้าขาวเนียนของคุณหมอนุ่มซุกซบบนอกแข็งนั่นพอดีราวกับจับวาง ดวงตากลมช้อนมองลูกคางที่เริ่มมีขนแข็งทะลุผิวสีเข้มออกมา วรทย์ตั้งสติหมายจะขืนกายออกแต่อีกฝ่ายไวกว่าตวัดมือโอบรอบลำตัวกักเอาไว้เสียก่อน
“สะ..เสือ ปล่อยพี่ก่อน พี่หายใจไม่ออก”
“ตัวพี่หอมมาก เหมือนขนมเลย ผมชอบกินขนมมากที่สุด ยิ่งหวานๆ ยิ่งชอบใหญ่”
หน้าเขาร้อนเห่อจนมันจะระเบิดเสียให้ได้กับถ้อยคำที่แสดงความรู้สึกออกมาโต้งๆ เขาได้ยินเสียงสูดหายใจจากเจ้าของแผ่นอก ใจเต้นไหวระรัวคล้ายจะหลุดจากขั้วให้ได้ เขาอ่อนไหวมากเกินไปไม่ใช่แค่อ่อนไหวแต่กำลังอ่อนแออีกด้วยแค่อ้อมกอดจากเด็กหนุ่มเขายังผละออกมาไม่ได้ปล่อยให้อีกฝ่ายกอดไว้อย่างนั้น หรือว่าอันที่จริงเขาไม่อยากห่างจากไออุ่นที่โอบรอบร่างกันแน่
เสือรู้สึกถึงเส้นความอดทนที่เริ่มจะบางลงทุกที พี่หมอมะรุมตัวหอมเหมือนเพิ่งอบเสร็จตัวนุ่มยิ่งกว่าตุ๊กตา ผมสีเข้มก็หอมเหมือนดอกไม้ ขนาดตัวที่ไม่ทิ้งห่างกันมากทำให้เขากอดได้พอดีชอบแก้มนุ่มนิ่มที่ทับบนหน้าอกตัวเอง ถึงจะไม่ได้กล้าจับแต่ก็ได้สัมผัสแล้ว ตากลมๆ มองเขาแต่เพียงแค่ประเดี๋ยวเดียวมันก็หลุบต่ำลง ใจเด็กหนุ่มอดลิงโลดไม่ได้ถ้าหากรังเกียจกันพี่หมอคงผละออกไปแล้วแต่นี่พี่ยังซบหน้าลงกับอกเขาอยู่ ท้องไส้บิดเกลียวทั้งตื่นเต้นทั้งยินดี เขาอยากให้พี่หมอขึ้นมานอนทับทั้งตัวด้วยซ้ำ แต่ติดตรงที่ยังเจ็บขาขยับไปไหนไม่ได้
“พี่หมอครับ”
“หืม” เสียงหวานต่ำขานรับ แค่นั้นหัวใจของเด็กหนุ่มก็สั่นระรัว พี่หมอมะรุมเสียงเพราะเหลือเกิน
“ผมว่าเรานอนได้นะ พี่ตัวเล็กนิดเดียวเอง เล็กกว่าผมอีก”
“ตะ..แต่”
“นะครับ ผมกลัวผีจริงๆ พี่จะใจร้ายกับผมได้ลงคอหรือ”
เสือไม่รู้ว่าไปเอาวิธีอ้อนแบบนี้มาจากไหน คงติดมาจากเด็กสาวๆ ที่มักจะใช้กิริยาเช่นนี้กับเขากระมัง เสืออมยิ้มไม่รู้มันได้ผลหรือเปล่าแต่พี่หมอตัวหอมก็ไม่แย้งอะไรอีก ขยับตัวน้อยๆ ก่อนจะบอกให้เขาได้ยิ้มกว้าง
“ขยับอีกนิดได้ไหม มันขึ้นลำบาก”
ไม่มีการปฏิเสธเสือเลื่อนตัวไปทางซ้ายอีกนิด คลายมือจากแผ่นหลังเล็กคอยให้อีกคนลงมาเบียดตัวนอนด้วยกัน ใครจะว่าเสือเป็นลูกแหง่ร้องหาคนนอนด้วยก็ช่าง ในเมื่อเพื่อนร่วมเตียวเป็นพี่หมอหน้าขาวตัวหอมผิวนุ่มแก้มใสคนนี้เขายอมให้ไอ้ดินเอาไปล้อที่โรงเรียนด้วยซ้ำ แต่ถ้ามันเป็นพี่หมอมะรุมของเขารับรองมันต้องอิจฉาเขาแน่นอน
ร่างขาวค่อยๆ ทอดกายลงนอนบนพื้นที่ว่าง ไออุ่นเจ้าของเตียงยังติดอยู่ วรทย์พลิกตัวนอนตะแคง จะหันหลังให้ก็กระไรจึงจำเป็นต้องหันหน้าให้ เสือหันหน้ามองเพราะนอนท่าเดียวกันไม่ได้ ตาคมเป็นประกายวูบวาบ ขยับอีกนิดจนหัวไหล่ชนกัน ศีรษะทุยสวยและผมเกรียนๆ ซุกหัวไหล่เล็กกว่าตัวเองเล็กน้อย
“ตัวพี่นุ่มจังเลย”
วรทย์ไม่พูดอะไร ปล่อยให้หัวเกรียนซุกบนไหล่ตัวเองอยู่อย่างนั้น เขารู้ว่าเสือยังไม่หลับเพราะจังหวะลมหายใจไม่สม่ำเสมอ เขาเองก็เหมือนกันด้วยภาวะหัวใจไม่ปกติจึงไมอาจข่มใจให้หลับลงได้
“พี่ยังไม่หลับใช่ไหม”
เสือถามเสียงเบาแหบพร่าพิกล ขนอ่อนในกายลุกเพราะถูกลมหายใจอุ่นร้อนเป่าโดนผิวแถวคอ เสือเคลื่อนตัวเข้ามาชิดมากกว่าเดิม
“อืม” เขาขานรับ เสือจะรู้ไหมว่าเขานอนตัวแข็งไม่เป็นธรรมชาติเอาซะเลย
“พี่ว่าผมจะเก่งเท่าเวน รูนีย์ ไหม”
“หืม” คุณหมอตาหวานเหลือบมองเส้นผมสั้นติดหนังหัวของเจ้าเด็กช่างสงสัย คนอ่อนเรื่องฟุตบอลเริ่มจะอึดอัด เพิ่งจะสนใจฟุตบอลเมื่อวานนี้เอง ส่วนเวน รูนีย์ทีว่าก็เพิ่งเคยเห็น หรือจะเอาให้ถูกต้องเขาไม่เคยดูฟุตบอลเลยสักแมทช์ ที่สำคัญเขายังไม่เคยเห็นฝีเท้าของเสือเลยเดาไม่ถูกว่าเจ้าหัวเกรียนจอมอ้อนคนนี้จะเก่งเท่านักฟุตบอลระดับโลกได้หรือเปล่า แต่จะให้พูดความจริงก็กลัวโดนจับได้ว่าที่ทำเป็นสนใจฟุตบอลเพราะเขาทำความใกล้ชิดกับคนไข้ให้มากขึ้นเพื่อการรักษา “เท่ามั้ง ถามทำไมล่ะ”
“พี่โกหก” เสือบอก ใบหน้าคมคร้ามที่ส่อแววหล่อเหลาเงยขึ้น ปลายจมูกอยู่ห่างขากรรไกรแค่นิ้วเดียว “ผมต้องเก่งกว่าซิ ผมน่ะต้องตัวสูงกว่าเวน รูนีย์แน่นอน ดูตอนนี้ซิ ผมเพิ่งสิบสี่แต่จะสูงแซงหน้าพี่แล้ว”
“ไอ้เด็กบ้า” วรทย์เอ็ดเบาๆ แต่ไม่ได้โกรธจริงจัง ชินเสียแล้วกับเรื่องส่วนสูงที่ติดตัวมาน้อยเพราะดันได้ยีนส์มารดามามากกว่าบิดา ทั้งรูปร่างหน้าตาและผิวพรรณเลยเหมือนแม่แทบทั้งหมดคงมีแต่เพศกระมังที่ได้มาจากบิดา
เสือหัวเราะคิกคัก ขยับตัวเข้าชิดมากขึ้น “หนาวเนอะ”
“อืม”
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบอีกครั้งมีเพียงแค่เสียงลมหายใจที่ดังสลับกันเท่านั้น แต่หูของวรทย์กลับดีกว่านั้นเขาได้ยินไปถึงเสียงจังหวะหัวใจไม่ใช่แค่ของตัวเองแต่ของคนที่นอนเบียดอยู่ด้วย ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่ามันคล้ายกับว่าเต้นไปพร้อมกันและเป็นจังหวะเดียวกัน เขานอนฟังเสียงหัวใจตัวเองสลับกับของคนไข้ รู้ว่าเสือยังไม่หลับเพราะหัวใจเต้นแรงและเร็วไม่แพ้เขา
“ผมหอมแก้มพี่ได้ไหม”
“หืม? ว่าไงนะ”
ไม่รอให้เขาได้ตอบคำถาม จมูกโด่งยื่นขึ้นแล้วกดที่แก้มทันควัน เด็กหนุ่มซุกหน้าลงที่เดิมเมื่อได้ทำในสิ่งที่ปรารถนา
(มีต่อ)
-
ตากลมเบิกโพลงก่อนจะหลุบต่ำมองศีรษะทุยที่เกยบนหัวไหล่ ใจเขาหยุดเต้นไปชั่วขณะก่อนที่เต้นโครมครามราวกับจะหลุดจากขั้วเสียให้ได้ ‘เขาโดนหอมแก้ม’ รอยสัมผัสยังติดที่ผิวแก้ม วรทย์ไม่รู้หรอกว่าหน้าตัวเองแดงแค่ไหนแต่เสือทำให้เขากลายเป็นสาวน้อยไปแล้ว
“แก้มพี่หอมจัง ตัวพี่ก็หอมด้วย” เสือพึมพำอยู่ที่หัวไหล่ หัวเกรียนๆ ขยับเข้าชิดกว่าเดิม
“เสือ”
ไม่มีเสียงตอบรับ มีแค่เสียงหัวใจสองดวงที่ดังแข่งกัน มืออุ่นกร้านสอดเข้าระหว่างนิ้วเกี่ยวกระชับเข้ามา ปลายนิ้วเรียวนุ่มบีบกลับขนาดมือที่ยังไม่ต่างกันมากถ่ายทอดความรู้สึกที่ตรงกันให้ต่างฝ่ายได้รับรู้…
………………………….
“เฮ้อ”
คาร์บอนไดซอกไซด์จากปอดถูกระบายทิ้งครั้งแล้วครั้งเล่า เขารู้ว่าพยาบาลเอ๋หันมามองด้วยความสงสัยหลายครั้งแต่แกล้งทำเป็นไม่เห็น เลือกที่เบือนหน้าหันมองออกไปนอกหน้าต่างแทน
ทัศนียภาพเดิมๆ ที่เห็นมาจนชินตา เกือบปีแล้วที่มาทำงานที่นี่ แต่ละวันผ่านไปอย่างน่าเบื่อหน่ายจนกระทั่งเมื่อไม่นานมานี้ใครบางคนเข้ามาเติมเต็มโลกสีเทาทึมๆ ของเขาให้น่าสนใจมากขึ้น แต่ก็เพียงชั่วประเดี๋ยวเดียวใครคนนั้นหายไปราวกับใบไม้ถูกลมพัดแล้วหายไปพร้อมกับสายลม
ดวงตากลมหวานทอดมองไปยังทิวเขาที่อยู่ห่างออกไปหลายสิบกิโลเมตร เดาเอาว่ามันเป็นที่ตั้งของไร่เคียงฟ้าสถานที่เด็กคนนั้นพักอาศัยตามที่ได้ยินมา เสือกลับไปพักผ่อนที่ได้บ้านได้สองอาทิตย์แล้วหลังจากคืนที่เขาเผลอตัวเผลอใจยอมให้เด็กหัวเกรียนตัวดำหอมแก้มและนอนกอดไปตลอดคืน วันรุ่งขึ้นเสือก็ขอกลับบ้านท่ามกลางความประหลาดใจของเขาแต่เพราะสุขภาพของเสือดีจนค้านไม่ได้เขาเลยจำใจต้องยอมให้เด็กหนุ่มกลับบ้านไป ผ่านไปสองสัปดาห์ไร้วี่แววว่าเด็กคนที่ขโมยหอมแก้มเขาจะติดต่อมา เสือทำให้เขาอดคิดไม่ได้ว่าบางทีเรื่องคืนนั้นอาจจะเป็นแค่ความฝันที่เขาวาดขึ้นเอง
คุณหมอตัวเล็กถอนใจทิ้งอีกครั้ง ดวงตาเหม่อลอยไร้จุดหมาย ในใจโหวงวูบและว่างเปล่า ไม่ปฏิเสธสักนิดหรอกว่าเขากำลังคิดถึงคนไข้ของตัวเอง ยอมรับทั้งที่ผิดทั้งศีลธรรม จริยธรรมและจรรยาบรรณ แต่เรื่องความรู้สึกมันห้ามกันได้เสียที่ไหน ถ้าทำได้เขาคงไม่มานั่งคิดถึงหัวเกรียนๆ ที่ซบหัวไหล่อยู่อย่างนี้หรอก
“หมอคะ หมอ หมอมะรุม!”
เสียงพยาบาลเอ๋ดังจนเขาสะดุ้งหลุดจากภวังค์ ดวงหน้าติดหวานของคุณหมอหนุ่มผินกลับมามองพยาบาลสาวที่ทำหน้าปั้นยากอยู่ไม่ห่างนัก
“ครับพี่เอ๋”
“ใจลอยไปถึงไหนแล้ว” พยาบาลเอ๋พูดยิ้มๆ ก่อนจะเปิดประตูรับคนไข้ที่รอคิวอยู่ “นายพศิน…”
เขาไม่ได้ตั้งใจฟังว่าคนไข้ที่กำลังจะเข้ามาชื่ออะไร เปิดดูประวัติคร่าวๆ แต่ก็สะดุดกับชื่อและประวัติการรักษา ชื่อเหมือนกับคนที่เขาคิดถึง แต่ติดตรงที่ใครคนนั้นยังเป็นเด็กชายอยู่แต่คนที่พยาบาลเอ๋เรียกเป็นนายแล้ว วรทย์สั่นหัวเบาๆ พลางยิ้มให้กับความคิดบ้าบอของตัวเองก็แค่บังเอิญชื่อเหมือนเท่านั้น ป่านนี้เจ้าเด็กคนนั้นมันลืมพี่หมอคนนี้ไปแล้ว
“สวัสดีครับคุณพศิน…”
เพียงแค่เงยหน้าขึ้นมองคนไข้ที่ชื่อเหมือนกับเด็กหัวเกรียน หัวใจเขาก็หยุดเต้นลมหายใจสะดุดลง ริมฝีปากสีสวยเผยอค้าง นายพศินไม่เพียงแค่ชื่อเหมือนแต่ทุกอย่างที่เขาเห็นยังเหมือนกับเด็กชายพศินอีกด้วย ริมฝีปากหยักสวยสีเข้มคลี่บางเบา ดวงตาคมจัดมองมาที่เขามือกร้านที่จับกันคืนนั้นสอดลงในกระเป๋ากางเกงยีนส์สีซีดกระชับท่อนขาที่กำลังจะยาวขึ้นอีก ผมเกรียนๆ ยาวขึ้นเล็กน้อยแต่ก็ยังสั้นอยู่ดี ร่างกำยำอย่างคนสุขภาพดีแทรกกายลงนั่งบนเก้าอี้ที่ตั้งตรงข้ามกับเขา นัยน์ตาสีดำสนิทเป็นประกายวาววับสะท้อนภาพใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน
“คิดถึงพี่หมอจัง”
“สะ..เสือ”
“ครับพี่หมอมะรุม” เจ้าของชื่อพศินที่ตอนนี้เปลี่ยนจากเด็กชายเป็นนายแล้วยิ้มกว้างกว่าเดิมอวดฟันขาวตัดกับสีผิว
เขาพูดอะไรไม่ออกในอกตื้อตันไปด้วยความรู้สึกมากมายจนแยกแยะไม่ได้ ขอบตาร้อนผ่าวเขาดีใจจนอยากจะร้องไห้ในขณะเดียวกันก็แปลกใจที่ได้เห็นเด็กหนุ่มที่คิดถึงอยู่ถึงสิบสี่วันอีกครั้ง พวกเขาจากการโดยไร้วิธีการติดต่อแม้จะเป็นแค่การรักษาธรรมดาแต่สำหรับเขาแล้วเสือคือคนไข้พิเศษ
หน้าของพี่หมอมะรุมตอนนี้น่ารักที่สุด ตากลมๆ แต่หวานนักมองเขาอยู่อย่างนั้นจนแทบไม่กระพริบตาด้วยซ้ำ เขาเห็นรอยน้ำเอ่อที่ขอบตาบอบบาง ริมฝีปากอิ่มสีสวยเผยอขึ้น แก้มเนียนใสระเรื่อซับสีเลือดขึ้นเรื่อยๆ เส้นผมสีเข้มยาวระคอเสื้อสีขาว พี่หมอของเขาเหมาะกับสีขาวที่สุด ทั้งสีผิวและเสื้อตัวนี้ พี่หมอจะรู้หรือเปล่าว่าเป็นคนเปลี่ยนให้เขาชอบสีขาวขึ้นมา เด็กหนุ่มดึงมือออกจากกระเป๋ากางเกงก่อนจะยกขึ้นวางบนโต๊ะทำงานของพี่หมอแล้วถือวิสาสะเลื่อนไปจับมือขาวของคนที่ยังไม่หายตกใจดีเอาไว้ มือพี่หมอยังนุ่มเหมือนเดิมแต่ไม่รู้ว่าจะหอมเหมือนเดิมด้วยหรือเปล่า เสือไม่ปล่อยให้เป็นแค่ความคิด เขาฉุดมือนุ่มขึ้นแล้วจรดจมูกบนหลังมือใจเต้นระรัวกับกลิ่นหอมเหมือนขนมเพิ่งอบ พี่หมอมะรุมหอมจนน่ากินไปทั้งตัว เสืออยากจะกินมะรุมแล้ว
“พี่หมอครับ คิดถึงผมไหม”
พี่หมอไม่ตอบแต่แก้มแดงยิ่งกว่ามะเขือเทศ เห็นแล้วอดใจเอื้อมมืออีกข้างไปดึงแก้มนุ่มเบาๆ ไม่ได้ แก้มพี่หมอนุ่มยิ่งกว่าแก้มสาวอีก เสือยิ้มชอบใจที่เห็นคนโตกว่าเขินจัด
“สะ..เสือ หายไปไหนมา” กว่าที่เสียงหวานๆ จะกลั่นออกมาได้เล่นเอาเสือลุ้นเสียตั้งนานไม่ใช่อะไรเขากลัวว่าแก้มพี่หมอคนน่ารักจะแตกเสียก่อน
“รักษาตัวครับ ผมอยากเดินมาหาพี่เสืออย่างเท่ห์ๆ แล้วก็ไปทำบัตรประชาชนมาด้วย ตอนนี้ผมเป็นนายเสือไม่ใช่เด็กชายเสือแล้ว” เสือพูดยิ้มๆ
พี่หมอไม่รู้หรอกว่าคืนนั้นเขานอนไม่หลับเลย หัวใจเขาเต้นแรงผิดปกติแต่ในขณะเดียวกันมันก็อบอุ่นเหลือเกิน พี่หมอมะรุมไม่เหมือนสาวๆ ในสต็อกคนอื่นๆ เพราะไม่มีใครเลยสักคนที่ทำให้เขาอยากจะกอดไปทั้งคืน ไม่ใช่แค่ตัวหอมหรือว่านุ่มเหมือนตุ๊กตา แต่พี่หมอคนนี้ทำให้เขาอยากรู้จักไปเรื่อยๆ อยากรู้ว่าพี่หมอชอบกินอะไร สีอะไร เรียนจบมาจากที่ไหน สนใจอะไรเป็นพิเศษ คืนนั้นเสือไตร่ตรองอยู่นานจนกระทั่งแน่ใจว่าชอบพี่หมอเข้าให้แล้ว วันรุ่งขึ้นเสือตัดสินใจขอกลับบ้านเพราะไม่อยากอยู่ในสภาพน่าสมเพชอย่างนี้ต่อหน้าคนที่ชอบอีก
ใช้เวลาอยู่เกือบสองสัปดาห์กว่าจะเอาเฝือกออกได้โดยขอให้อาปยุตที่เป็นผู้อำนวยการที่นี่เอาออกให้ และใช้เวลารักษาแผลที่หน้าอีกสามวันหลังจากไปขอเลิกกับปารินแล้วเธอให้ดัชนีนางทั้งห้ามาให้ จากนั้นก็ไปทำบัตรประชาชนเขาดีใจยิ่งกว่าสอบได้เอเสียอีกตอนที่เห็นคำนำหน้าชื่อตัวเองเป็นนายแล้ว นั่นหมายความว่าช่องว่างมันลดน้อยลงไปอีกหน่อยแม้จะไม่ได้ช่วยเรื่องอายุแต่อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้เป็นเด็กชายอีกต่อไปแล้ว
เสือมองข้ามข้อห้ามและกฎเกณฑ์ของสังคม เขาไม่สนใจหรอกว่าพี่มะรุมจะเป็นเพศอะไรเขาแค่ทำตามที่หัวใจร่ำร้องเท่านั้น สองอาทิตย์แล้วที่เขาต้องอยู่กับคำว่าคิดถึง
“พะ..พี่คิดถึงเสือ”
เสืออมยิ้มก่อนจะยื่นนิ้วไปเกลี่ยน้ำตาที่รินผ่านแก้มใสให้แสนจะดีใจที่พี่หมอก็คิดถึงเขาเหมือนกันถ้าไม่ติดว่าข้างนอกมีคนอยู่เขาจะดึงตัวคุณหมอมากอดเสียให้เต็มรัก
“เป็นหมอร้องไห้ได้ไงกันครับ อย่างนี้คนไข้ก็ใจเสียแย่ซิ”
“ก็เพราะนายนั่นแหละ!” คุณหมอเสียงดัง จนพยาบาลเอ๋ชะโงกหน้าผ่านช่องใสๆ ของประตูมาดู
เสือเลื่อนนิ้วไปหยุดที่ปากนุ่ม ส่งสายตาบอกกลายๆ พี่มะรุมคนน่ารักเลยเงียบเสียง “ผมขอโทษครับ แค่อยากจะโตขึ้นอีกนิดพี่หมอจะได้ไม่ลำบากใจตอนที่คบกับผม”
“นายว่าอะไรนะ!” พี่หมอเสียงดังรอบ แต่ก็หุบปากฉับรู้ตัวได้เองโดยไม่ต้องให้เตือน
“ผมชอบพี่ครับ พี่คบกับผมนะ” เด็กหนุ่มยิ้มกว้างกดหน้าลงกับฝ่ามือนุ่ม อดไม่ได้ที่จะกดปากกับความนุ่มกลางมือ
“ตะ..แต่เสือมีแฟนแล้ว”
“เลิกหมดแล้ว พอเจอพี่มะรุมผมก็หมดอารมณ์กับผู้หญิงไปเลย พี่รู้ตัวหรือเปล่าฟีโรโมนของพี่มันแรงกว่าผู้หญิงอีก”
“เด็กบ้า”
คนที่เรียกเขาว่าเด็กหน้าแดงไปหมดแถมยังลามเลยไปถึงหูต่ำลงไปที่คอ ยิ่งมองยิ่งน่ารักต่อให้คนทั้งโลกต่อต้านความรักประหลาดของเขาก็จะไม่สนใจ พี่หมอของเขาน่ารักขนาดนี้ทำไมเขาต้องสนใจคนอื่นด้วย เสือกระชับมือแน่นกว่าเดิมอีกนิด มือพี่หมอเล็กกว่ามือเขาจริงๆ และอีกไม่นานเขาจะกุมมันได้หมดแน่นอน
“นะพี่หมอ คบกับผมนะ ผมรักพี่จริงๆ คิดถึงจนจะขาดใจอยู่แล้ว”
“แต่เราเป็นผู้…ชายนะ” พี่หมอมะรุมค้าน
“ใครสนใจล่ะ ความรักมันไม่มีเพศสักหน่อยแค่พี่รักผม ผมรักพี่ก็พอแล้ว ตกลงว่าคบกับผมนะ”
เด็กหนุ่มเร่งเร้าตามประสาวัยรุ่นใจร้อน ดวงตาคมกริบต้องมองคนตรงหน้ารอคอยคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ ถึงจะมั่นใจว่าพี่หมอจะไม่มีทางปฏิเสธเขาแน่แต่ก็อยากเห็นปากสวยๆ ขยับตอบรับกับตามากกว่า
“เสืออายุสิบห้าแล้วใช่ไหม”
“ครับ ผมเป็นนายไม่ใช่เด็กชายแล้ว”
“แล้วเสือคิดว่าพี่อายุเท่าไร”
“นายแพทย์วรทย์ อายุยี่สิบหกปี เกิดเมื่อวันที่สิบแปด เดือนสิงหาคม ปีสองพันห้าร้อยสามสิบเอ็ด เลขที่บัตรประชาชน…”
“พอเลย ไปค้นประวัติพี่จากทะเบียนราษฎร์หรือไง” เจ้าของประวัติส่วนตัวทำหน้าง้ำ แต่อีกคนกลับยิ้มร่า
“เปล่า ไปขอมาจากอายุต พี่ลืมไปแล้วหรือไงว่าผมเส้นใหญ่” เจ้าเด็กจอมสอดรู้หักคิ้วรัว “ทีนี้จะคบกับผมได้หรือยัง ไม่ต้องห่วงเรื่องอายุหรอกอีกสองปีหน้าผมก็แก่แซงหน้าพี่หมอแล้ว พี่หมอของผมหน้าเด็กขนาดนี้”
“ไอ้เด็กแก่แดดเอ๊ย!”
“ผมชอบอะไรแก่ๆ ครับ มันเร้าใจดี” เสือเอี้ยวตัวหนีฝ่ามืออรหันต์ที่หมายจะประทับลงที่หัวไหล่ได้ทัน เด็กหนุ่มหัวเราะเบาๆ กับหน้าที่ทั้งงอทั้งแดงของว่าที่แฟนในอนาคต “คำตอบล่ะครับ ผมรออยู่นะ”
“ถ้าไม่คบกับเด็กแก่แดด แล้วพี่จะหาเด็กที่ไหนแก่ทั้งแดดทั้งหน้าได้อย่างนายอีกล่ะ”
เจ้าเด็กหน้าแก่หัวเกรียนฉีกยิ้มกว้างเกือบจะถึงใบหู ร่างที่กำลังจะสูงขึ้นอีกหลายเซนติเมตรชะโงกข้ามโต๊ะทำงาน ใบหน้าขาวใสอยู่ห่างแค่คืบเดียวเท่านั้นกลิ่นหอมเหมือนขนมที่เขาแสนหลงใหลชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ แต่ก่อนที่ได้ดอมดมกลิ่นหอมก็โดนขัดด้วยเสียงของพยาบาลหน้าห้องเสียก่อน
“หมอคะ ผู้ปกครองนายพศินมาขอพบค่ะ”
“พ่อเสือจ๋า หนูหิวแล้วตื่นสักทีซิ”
ตากลมเปิดกว้างขึ้นกับเสียงใสที่ดังขึ้นใกล้ๆ หู ภาพใบหน้าหน้าคมสันของเด็กชายหัวเกรียนถูกแทนที่ด้วยใบหน้าขาวใสน่ารักของเด็กชายแก้มกลม จมูกเล็กจิ้มลิ้มอยู่ห่างจากดวงตาไม่ถึงนิ้วดี เปลือกตาบางกระพริบตัวถี่ ในหูยังได้ยินประโยคที่พยาบาลเอ๋บอกว่าผู้ปกครองของนายพศินมาขอพบ เขาจำได้ว่ามารดาของเสือหน้าตาเป็นอย่างไรแต่ที่เห็นอยู่นี่มันไม่ใช่คุณภาวิตาแต่เป็น
“พิกเล็ต!”
“ฮะ หนูหิวแล้วพ่อเสือไม่ยอมตื่นเอาแต่นอนกอดพี่มะรุมอย่างเดียวเลย”
วรทย์ตั้งปรับจูนสมองอยู่นานสองนานกว่าจะรู้ตัวว่าทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันคือความฝัน เขาฝันว่าไอ้เสือบ้ากามเป็นเด็กอายุสิบสี่ที่แสนน่ารักและขี้อ้อน คุณหมอตัวเล็กย่นจมูกไอ้บ้านี่ไม่มีทางเป็นอย่างนั้นไปได้หรอกมีแต่จะตกมันเมื่อคืนก็เล่นเอาเขาหมดเรี่ยวหมดแรงจนฝันเป็นเรื่องเป็นราวเสียขนาดนั้น
ตาหวานหลุบมองศีรษะทุยที่ยังซุกบนหัวไหล่ ริมฝีปากสดคลี่ยิ้ม อย่างน้อยท่านอนก็เหมือนในฝัน ถึงนิสัยน่ารักๆ อย่างนั้นจะเป็นแค่ฝันก็ตาม
“ตื่นได้แล้วเด็กชายพศิน” วรทย์ก้มลงกระซิบลงข้างๆ หู
“อืม ผมขอนอนต่ออีกนิดนะพี่หมอ” คนหลับละเมอตอบกลับมา
………………….FIN…………………
ถ้าเจอคำผิดไม่ต้องตกใจนะคะ เพราะเค้าไม่ได้ตรวจ (รีบมาก) :katai4:
อัพก่อนที่จะไปไหว้ตรุษจีนกันถือเป็นของขวัญวันตรุษจีนนะคะ (เนื้อหาไม่เกี่ยวกันตรงไหน ฮ่า)
ไม่มี nc เพราะอยากให้ออกมาดูหวานๆ หน่อย
สำหรับคู่พี่ออยเดี๋ยวเค้าจะหาเวลาแต่งให้น้า ตอนนี้ไปต่อเนื้อเรื่องปกติก่อนดีกว่า (แต่ไม่รู้ว่าจะต่อติดหรือเปล่านี่ซิ) :katai1:
ป.ล. ชอบเลโอมากกกกก รูปนี้ไม่เกี่ยวกับเนื้อหาในตอนนี้แต่อย่างใด สมมุติให้เป็นพิกเล็ตละกันเนอะ
[attachment deleted by admin]
-
จิ้มก่อนนะคพ ขอนอนก่อนเด้อออ
-
น่ารักจัง
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
ฝันเรื่องเดียวกันด้วย :hao3:
-
พี่หมอขยันหน้าแดง
-
แอร๊ยยยยย น่ารักอ๊าาาาาา :-[ :-[ :-[
-
นายเสือน่าร๊าาากกกก
-
วุ้ยยยยคุณหมอฝันอะไรน่ารักจังนิ...หรือจริงๆอยากให้เพ่เสือแอ๊บแบ๊วคะ?
-
พี่มะรุมฝันน่ารักอะ เด็กชายเสือหวานแหววน่ารักกว่านายเสือถึกๆอีกนะ
-
นี่ฝันเรื่องเดียวกันใช่ไหมเนี่ย ....
ขอนอนต่ออีกนิดนะพี่หมอ เอิ๊ก :hao7:
-
ชอบมาก ๆ เลยค่ะ
น่ารักจัง ^^
-
:hao7: :hao7:
ฝันเรื่องเดียวกันเบยยยย อิิอิอิ เราก็จิ้นว่าเลโอเป็นพิกเล็ตค่ะ
ขอบคุณนะคะ
-
เป็นเด็กแก่แดดจริงๆเลย
-
น่ารักดีค่ะ เสือน้อยจอมหื่น :mew1:
-
1+ พี่หมอ น้องเสือ :hao6:
-
ละมุนมาก :m1:
แต่เค้าชอบพี่เสือแบบเถื่อนๆ หื่นๆ มากกว่า :m10:
+๑
+เป็ด
o13
-
ฝันเรื่องเดียวกันด้วย น่ารักอะ
-
น่ารักกกก ~
รออ่านตอนหลักต่อไป~
-
เอร้ยยยยยยย น่าฮักหลาย ๆ เสือมีมุมนี้ ชอบอ่าาา
-
ต้องเป็นเพราะนอนกอดกันแน่นไปแน่ๆ :hao7:
-
ฝันไปนี่เอง
-
น่ารักที่สุดดดดดดดดด
-
ที่แท้ก็ฝัน มิน่าเสือน่ารักผิดปกติ :hao3:
-
พี่ออย. หมอคียยยยยยยยยยยย์
-
พี่หมอมะรุมน่ารัก
-
ขอบคุณคนแต่งนะคะ มาต่อตอนพิเศษให้อย่างไว :mew1:
หมอตื่นแล้ววววว ว่าแต่ในฝันนี้นายเสือน่ารักกว่าความจริงเยอะเลย ไม่ได้ทำร้ายจิตใจหมอมะรุมเลย แถมยังไม่มีอาวรณ์ยัยปารินด้วยอ่ะ ชอบๆๆๆๆ :ling1:
-
ฝันยาวนาน ชอบที่เสือเรียกพี่หมอ แสดงว่าฝันเรื่องเดียวกัน อร๊าย อร๊าย
-
:-[ :man1:
:mc4:
-
สนุกจังเลย ดีจังที่ยังไม่ลืม
-
(((o(*ﾟ▽ﾟ*)o))) เราพลาดเรื่องนี้ไปได้อย่างไรกันนี้ น่ารักมากมาย มะรุมมะตุ้มรุมรักหมอกันใหญ่
พี่เสือ พี่ดิบเถื่อนมาดแมนแฮนด์ซั่มสุดๆ o13 รู้ตัวรู้ใจไม่ปากแข็ง เคลียร์ปัญหารวดเร็วได้ใจจริงๆเลย
น้องออย คู่หมอคีย์เนอะ (>__<)~ เราว่าคู่นี้อยู่ด้วยกันไม่เกร่งไม่เก็ก น่ารักน่าลุ้นดี ลุ้นๆ
ปืน.....? คู่ใครละ หมอภูมิ? ท่าจะไม่ใช่ หรือจะมีตัวละครเพิ่ม? ลุ้นกันต่อไป :hao3:
:กอด1: เป็นกำลังใจให้คนเขียนน่ะค่ะ
-
ตอนที่ ๒๐ ผู้หญิงคนเดิม
รถเก๋งกลางเก่ากลางใหม่จอดเทียบชายคาบ้านเคียงฟ้าตอนเที่ยงของอีกวัน คนที่หลับมาตลอดการเดินทางค่อยๆ เอนหัวขึ้นอย่างยากลำบาก รู้สึกปวดต้นคอตั้งแต่ลืมตาตื่น แขนเรียวขยับไล่ความเมื่อยขบที่เกาะติดตามข้อพับ ก่อนจะกระชับผ้าที่คลุมที่หัวไหล่ให้แน่นขึ้นเพราะยังรู้สึกว่าหนาวอยู่
“เป็นอย่างไรบ้าง มีไข้หรือเปล่า”
คนที่ทำหน้าที่สารถีเอ่ยถามขึ้น ขณะที่เท้าแขนกับพนักพิงแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ลมหายใจอุ่นรดรินอยู่แถวข้างแก้ม คนตัวเล็กหันหน้าหนีสั่นหัวเบาๆ เป็นการปฏิเสธทั้งที่ความจริงเขากำลังรู้สึกถึงพิษไข้ที่รุมเร้ามากขึ้นเรื่อยๆ ทว่าปลายคางกลับโดนคว้าไว้โดยข้อมือแข็ง อีกฝ่ายบังคับให้เบนหน้ากลับมามองตาเรียวแต่คมลึกจ้องมองอย่างจับผิด
“ปากแข็งชะมัด ตัวร้อนขนาดนี้ยังจะสั่นหัวอีก”
“ยุ่งน่า!”
ปากเล็กสดปลั่งเพราะพิษไข้ที่มีมากขึ้นบอก พยายามจะปัดมือออกไปให้พ้นจากคางตัวเองแต่ไม่สำเร็จ ใบหน้าหวานผิดผู้ชายง้ำงอหลุบตาต่ำอวดแพขนตาหนาแทนการสบตา น่ารักเสียจนคนตัวใหญ่กว่าอดใจไม่ไหวต้องก้มลงจรดจมูกกับแก้มนิ่มฟอดใหญ่
“ทำบ้าอะไรเดี๋ยวมีคนเห็น!”
“สนใจด้วยหรือ” ร่างสูงยักไหล่อย่างที่ชอบทำ “ทีเมื่อคืนยอมให้ทำทุกอย่าง รู้ไหมเวลาคุณเมาน่ารักมากแค่ไหน”
“หยุดพูดได้แล้ว!” มือเล็กยกขึ้นปิดหูตัวเอง หน้าร้อนผ่าวไปหมดทั้งพิษไข้และความอายที่พากันแห่ขึ้นมาบนหน้า เขาเกลียดตัวเองนักที่ไม่รู้จักประมาณตน ปล่อยให้อีกฝ่ายกรอกเหล้าเข้าปากไปจนไม่อาจกะปริมาณได้กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็เช้าเสียแล้ว ไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่าการที่ตื่นมาแล้วรับรู้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับร่างกายของตัวเอง เขาไม่ใช่สาวน้อยที่ไร้เดียงสาเสียจนจะไม่รู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ซ้ำหลักฐานยังมีอยู่ในตัวของเขาหน้าเขาแทบจะแตกตอนที่ต้องใช้นิ้วกวาดกวักเอามันออกมา ยิ่งเห็นสภาพตัวเองในกระจกก็ยิ่งอยากจะร้องไห้รอยจูบมากมายปรากฏไปทั่วทุกพื้นที่ด้านหลังร้าวระบมและปวดหนึบจนเกือบจะเดินไม่ได้
จำไม่ได้ว่าอาศัยอยู่ในห้องน้ำของโรงแรมม่านรูดราคาถูกอยู่นานแค่ไหน กระทั่งได้ยินเสียงเรียกแกมขู่ว่าถ้าหากไม่ออกไปจะเข้าไปช่วยอาบถึงได้ยอมออกมา เขาอยากจะตั๊นหน้าไอ้คนที่สร้างความอับอายให้แค้นใจนักแต่เมื่อนึกดูอีกทีถ้าหากเขาไม่สมยอมคนมือตีนหนักอย่างเขาจะยอมไอ้หมอหน้าขาวนี่ได้อย่างไรและเขาก็แก่กว่าจะมาเสียน้ำตาราวกับเด็กสาวหลังจากที่รู้ตัวว่าเผลอไปนอนกับคนที่ไม่ได้รัก
แต่ก็ต้องยอมรับว่าลึกๆ แล้วเขาก็อดใจหายไม่ได้ คิมหันต์อาจไม่รู้ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนมันเป็นครั้งแรกของเขา...ครั้งแรกที่เขาอยากจะเก็บไว้ให้กับคนที่รักทว่าคนที่เขาเฝ้าเทิดทูนกลับไม่เคยชายตามาแล คิดถึงตรงนี้ก็อดยิ้มเย้ยในความน่าสมเพชของตัวเองไม่ได้ เพราะความชอกช้ำใจเรื่องมันถึงเลยเถิดมาถึงขนาดนี้
“ถ้าไม่ไหวก็บอกเดี๋ยวผมพากลับไปโรงพยาบาลด้วยกัน” คนตัวสูงบอกเสียงนุ่มชิดแถวขมับ
“ไหวน่า คุณกลับไปได้แล้วผมอยากพักผ่อน” เขาปัดปลายจมูกโด่งที่ค่อยป้วนเปี้ยนแถวเสี้ยวหน้าให้ออกห่าง อีกฝ่ายยอมถอยออกไปคงเพราะเบื่อที่จะแกล้งเขาแล้ว
“ถ้ามีไข้รีบโทรหาผมนะ”
อาณกรพยักหน้าส่งเดช พลางหันไปเปิดประตูแต่ยังไม่ทันที่บานประตูจะได้เปิดออกข้อศอกก็โดนคว้าไว้แรงยึดที่ไม่ได้มากจนทำให้เจ็บแต่ก็สามารถทำให้เขาหันกลับไปมองได้ ดวงตาเรียวคมทอแววอ่อนโยนอย่างไม่เคยเห็นมาก่อนและก่อนที่จะตั้งตัวติดใบหน้าขาวสะอาดก็ยื่นเข้ามาใกล้เสียแล้ว ปลายจมูกโด่งกดลงที่หน้าผากแล้วผละออกไปอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มกระพริบตารัวใจหายใจคว่ำกับพฤติกรรมที่พูดได้เต็มปากว่าแปลก เขามองคิมหันต์ที่ตอนนี้กลับไปนั่งประจำที่เรียบร้อยแล้ว ใบหน้าด้านข้างแม้จะไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรออกมาชัดเจนแต่ก็เข้มขึ้น หนุ่มตัวเล็กหน้าร้อนกว่าเดิมเป็นเท่าตัวรีบเปิดประตูไวกว่าเดิมเพราะกลัวว่าประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย
เสียงเครื่องยนต์ห่างไปเรื่อยๆ จนเขาไม่ได้ยินอีก เมื่อแน่ใจว่าคิมหันต์คงพ้นจากบ้านเคียงฟ้าแล้วร่างเล็กถึงได้ผ่อนกายลงกับม้านั่งไม้สักตัวยาว สองขาปวดหนึบคล้ายกับใช้งานหนักทั้งที่เมื่อคืนเขาแทบไม่ได้เดินไปไหนด้วยซ้ำ หัวเริ่มปวดขึ้นเรื่อยๆ เช่นเดียวกับไอร้อนในร่างกายที่เพิ่มสูง มือบางแตะที่ซอกคอตัวเองเพื่อวัดอุณหภูมิร่างกายไม่ผิดแน่ๆ เขากำลังจะเป็นไข้หลังจากมีเซ็กส์กับคนที่ไม่ได้รัก
คิดถึงตรงนี้ก็อดเจ็บหัวใจไม่ได้ อุตส่าห์เก็บทั้งร่างกายและหัวใจไว้ให้กับคนที่รักหมดหัวใจมากเกือบสิบปีแต่สุดท้ายก็เสียหนึ่งในสิ่งที่หวงแหนไปกับผู้ชายที่ไม่ลงรอยกันอย่างง่ายดายเพียงเพราะต้องการลืมเรื่องปวดใจชั่วคราวเท่านั้น น้ำเมาที่ไม่อาจกะปริมาณได้นำพาหายนะมาให้ เขายังคิดไม่ตกเลยว่านับจากวันนี้ไปจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงอีกบ้าง ความสัมพันธ์มันยุ่งเหยิงมากขึ้นทุกที...ยุ่งจนไม่อยากแกะ ชายหนุ่มปิดตาลง กระบอกตาร้อนไปหมด อาณกรเอนตัวลงไปตามแนวยาวของม้านั่ง เข่าสองข้างคู่ขึ้นยกมือขึ้นกอดอกเพื่อให้ความอบอุ่นกับร่างกาย หัวคิ้วขมวดเข้าหากันเมื่อความจริงและความฝันตีกันจนแยกไม่ออก เขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าระหว่างเขากับคิมหันต์มันเป็นเรื่องจริงหรือความฝันกันแน่...
………………………………..
เสียงแหบพร่าครางอืออาในคอเมื่อเขาเลื่อนผ้าชื้นไปตามแผ่นอกบาง ร่างเล็กสะท้อนหายใจแรงขึ้นหัวคิ้วขมวดน้อยๆ ราวกับใช้ความคิดแม้แต่ในยามหลับ เหงื่อเพิ่งหยุดซึมไปเมื่อครู่นี้เองไอร้อนจากร่างกายดูดซึมเอาน้ำจากผ้าไปอย่างรวดเร็ว มือกร้านจับผ้ากลับไปชุบน้ำแล้วผิดมันให้หมาดอีกรอบ จำไม่ได้แล้วว่าทำซ้ำอย่างนี้มากี่รอบแล้วแต่ที่แน่ๆ ความร้อนจากร่างกายของคนตัวเล็กมันทุเลาลงมาก เขาลองเอาปรอทวัดไข้สอดเข้าใต้รักแร้อุณหภูมิมันเกือบจะเป็นปกติแล้ว แต่เขายังไม่ไว้ใจ ชายหนุ่มเฝ้าวนเวียนเช็ดตัวให้คนป่วยอยู่อย่างนั้นอย่างไม่รู้จักเบื่อหน่าย สำหรับคนๆ นี้เขาไม่เคยเบื่อหรือหน่ายเลยแม้แต่น้อย ให้ปรนนิบัติไปทั้งชีวิตก็ยินดี
“อือ..พี่เสือ”
มือสีคร้ามชะงักไปเล็กน้อย ขยับหน้าเข้าใกล้กับริมฝีปากอิ่มจัดเพื่อจับใจความกับคำพูดเมื่อครู่อีกครั้ง ทว่าปากคนป่วยกลับไม่ขยับอีกแล้วจึงมีแค่เสียงลมหายใจที่ยังไม่สม่ำเสมอเท่านั้น
ร่างหนาถอนหายใจเฮือกใหญ่ อาการเจ็บป่วยของคนตัวเล็กมันไม่น่ากังวลสักนิดถ้าเทียบกับรอยช้ำจางๆ บนร่างกาย แม้จะผ่านประสบการณ์บนเตียงมาไม่น้อย แต่เขาไม่พวกชอบสร้างความเจ็บปวดให้กับอีกฝ่ายโดยเฉพาะกับคนๆ นี้เขาอยากจะถนอมให้ได้มากที่สุดด้วยซ้ำ แต่มันก็ทำใจยากเหลือเกินที่จะปฏิเสธว่ารอยที่เห็นไม่ใช่รอยจากการทำรัก ที่เจ็บปวดที่สุดก็คือใครเป็นคนทำ...หรือจะเป็นคนที่คนป่วยเพิ่งจะละเมอถึง มือหนาเผลอกำผ้าแน่นจนน้ำร่วงลงบนเตียงเป็นวงกว้าง หัวใจเขาบีบรัดแน่นขณะเดียวกันก็เจ็บเหมือนโดนมีดสักร้อยเล่มมากรีดแทงลงบนเนื้ออ่อนๆ
คราแรกเขาตั้งใจว่าถ้าหากคนตัวเล็กตื่นมาเมื่อไรจะถามให้ได้ความทว่าตระหนักได้ถึงความจริงเสียก่อน เขามันเป็นแค่ไอ้ขี้ค่าไร้ฐานันดรไม่สมควรสะเออะไปยุ่งกับเรื่องส่วนตัวของคนที่อยู่เหนือกว่า อกไอ้หนุ่มบ้านไร่กลัดหนองคิดไม่ถึงเลยว่าการแอบรักมันจะทรมานถึงเพียงนี้...
…………………………….
“เมื่อไรพ่อจะกลับมาล่ะฮะพี่เมี่ยง”
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ พิกเล็ตโทรไปแล้วไม่ติดไม่ใช่หรือ”
“ฮะ ให้อาภูมิช่วยโทรด้วย แต่ก็โทรไม่ติดเหมือนกัน”
“พี่เสือหายไปไหนนะ คุณออยก็ดันมาป่วยซะอีก ตั้งแต่แม่พิกเล็ตกลับมามีแต่เรื่องไม่ดีเนอะ”
เสียงสนทนาที่ดังอยู่ใกล้หูมันกระตุ้นให้ประสาทที่ปิดการเคลื่อนไหวไปนานค่อยๆ ทำงานอย่างเชื่องช้า เปลือกตาหนักอึ้งเหมือนมีใครเอาหินมาทับหรี่ปรือขึ้น แสงจ้าจากหลอดไฟเป็นสิ่งแรกที่เขาได้เห็นแต่มันก็สว่างมากเสียจนต้องหยีตาไปพักใหญ่แล้วลืมขึ้นมาใหม่ คราวนี้เขาหันไปโฟกัสที่จุดอื่นแทน
ใบหน้าขาวกลมของพิกเล็ตยื่นมาใกล้เสียจนมองเห็นภาพสะท้อนในดวงตาโตกลม เจ้าตัวเล็กฉีกยิ้มกว้างกระโดดเหย็งพร้อมกับตะโกนเต็มเสียง
“พี่เมี่ยงอาออยฟื้นแล้ว”
ไม่ใช่แค่เสียงร้องทักแต่ทั้งร่างของเจ้าเด็กตัวแสบยังโถมเข้าใส่เขาอีกด้วย พิกเล็ตนอนทับเขาไว้ทั้งตัวอย่างไม่กลัวติดไข้ จมูกเย็นๆ ซุกที่แก้มเขาไปมา
“อาออยเป็นยังไงบ้างฮะ หนูเป็นห่วงมากเลยอาภูมิบอกว่าอาออยไม่สบายหนูก็เลยมาเฝ้าไข้ให้”
คุณอาตัวเล็กอมยิ้มแม้ร่างกายจะยังไม่หายดีแต่หัวใจเขากลับอิ่มเอมกับความน่ารักไร้เดียงสาของพิกเล็ตจนแทบจะลืมไปว่าก่อนหน้านี้มันปวดร้าวหนักหนาแค่ไหน มือบางยกขึ้นลูบหัวกลมๆ คลึงเบาๆ บนเส้นผมนุ่มมือ
“จะเฝ้าไข้หรือจะทำให้ป่วยกว่าเดิมกันแน่”
“พิกเล็ตเป็นห่วงคุณออยมากเลยนะคะ พอรู้ว่าคุณออยป่วยกลับมาก็รีบขึ้นมาเลยข้าวเย็นก็ยังไม่ได้กิน” เมี่ยงรายงาน เจ้าตัวดีบนอกเขาทำหน้ายู่พึมพำให้ได้ยินว่า ‘ขี้ฟ้อง’
“ไม่ได้นะครับ ทำไมไม่กินข้าว”
“ก็หนูไม่มีเพื่อนกิน” พิกเล็กอ้อมแอ้มตอบ
“หืม แล้วพ่อเสือกับแม่แพรวล่ะครับ” เขากระแอมเบาๆ ลำคอแห้งผากเมี่ยงรีบคว้าแก้วน้ำส่งให้อย่างรู้ใจพลางฟังคำแก้ตัวของเจ้าหลานชายต่อ
“พ่อเสือกับแม่แพรวยังไม่กลับมาเลยฮะ หายไปนานกว่าอาออยอีก”
“อะไรนะ!” เขาอุทานเสียงดังจนพิกเล็ตแทบร่วงจากหน้าอก เจ้าตัวดีทำหน้ายุ่งแต่ยังจับไหล่เขาเหนียวเป็นลูกลิง
“ติดต่อไม่ได้ด้วยค่ะ ไม่รู้ว่าหายไปไหนกัน” เมี่ยงบอก สีหน้ายุ่งยากยิ่งกว่าพิกเล็ตเสียอีก
“ตั้งแต่เมื่อไร” เขารู้สึกราวกับว่าไข้ที่เพิ่งซาไปมันหายเป็นปลิดทิ้งในหัวมีสารพัดเรื่องที่เกี่ยวกับความเลวร้ายของปาริน
“น่าจะเมื่อวานตอนบ่ายค่ะ”
ชายหนุ่มยันกายขึ้นจากเตียงนอน พิกเล็ตเลื่อนไถลลงไปอยู่ด้านข้างเอียงคอมองเขาอย่างไม่เข้าใจสถานการณ์เท่าไรนัก ร่างกายฟื้นตัวขึ้นเต็มที่ขณะที่ในใจร้อนรุ่มด้วยความเป็นห่วง ภาวนาให้สิ่งที่กังวลเป็นแค่การคิดไปเองเท่านั้น
“พิกเล็ตเอาโทรศัพท์มาให้อาที”
โทรศัพท์ถูกวางในมืออย่างรวดเร็ว มือเขาสั่นจนเกินควบคุมตอนที่เลื่อนหารายชื่อของคนที่ไม่เคยคิดว่าจะต้องติดต่อกันอีก
‘โยธิน’
ริมฝีปากเล็กเม้มแน่นขณะรอสัญญาณการตอบรับจากอีกฝ่าย เขาเผลอกลั้นลมหายใจเมื่อได้ยินเสียงทุ้มต่ำตอบกลับมา
“สวัสดีครับ ผมโยธิน ไม่ทราบว่าคุณอาณกรมีอะไรให้ผมรับใช้หรือครับ”
………………………………..
(มีต่อ)
-
สองวันแล้วที่ไอ้คนก่อเรื่องมันหายหัวไป ทำเหมือนพวกฟันแล้วทิ้งไม่มีผิด นี่ถ้าหากเขาเป็นผู้หญิงเขาคงวิ่งโร่ไปแจ้งความกับมูลนิธิคุ้มครองสิทธิสตรีไปแล้วทว่าเขาเป็นผู้ชาย ไม่มีมดลูกต่อให้โดนชำเราสักกี่ครั้งก็ไม่มีวันท้องได้ แต่ถึงแม้จะไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงเกี่ยวกับร่างกายนอกจากความเจ็บปวดในบางส่วนหากแต่หัวใจของเขามันห่อเหี่ยวสิ้นดี สี่สิบแปดชั่วโมงแล้วที่พศินไม่ติดต่อกลับมาทำแค่สั่งเสียให้คิมหันต์คอยดูแลเขาเท่านั้น แต่คุณหมอรูปหล่อก็หายตัวไปอีกคนโผล่หน้ามาอีกทีก็ค่อนวันแล้ว ถามอะไรก็ไม่ยอมตอบจนเขาต้องเลิกถามไปเอง
พิษไข้เพราะสงครามดุเดือดบนเตียงไม่เหลือให้อ้อนใครอีกแล้ว เขากลับมาทำงานตามปกติท่ามกลางสายตาเคลือบแคลงสงสัยของพยาบาลพี่เอ๋และพี่มล ที่ตั้งข้อสันนิษฐานต่างๆ นานาเกี่ยวกับสาเหตุการลาป่วยที่ถี่ยิบของเขา และสุดท้ายก็สรุปความได้ว่าเพราะเขาเพิ่งมาอยู่ใหม่เจ้าที่เจ้าทางอาจจะไม่ชอบหน้าเขาเป็นได้ จากนั้นก็ทำท่าจะชวนเขาไปจุดธูปไปขอขมาเจ้าที่ และถ้าหากโชคดีท่านอาจจะให้เลขเด็ดมาสองสามตัวด้วยก็ได้ เขาสั่นหัวปฏิเสธไปทันที ไม่ใช่ไม่เชื่อเรื่องไสยศาสตร์แต่เขามาทางสายวิทยาศาสตร์ทุกอย่างต้องพิสูจน์ได้ และที่สำคัญเขารู้ดีว่าสาเหตุที่ทำให้เขาป่วยบ่อยๆ เป็นเพราะอะไรแลเพราะใคร
มือขาวสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกงความพยายามในการติดต่อกับใครบางคนหมดลงหลังจากผิดหวังเป็นรอบที่สิบเห็นจะได้ ตั้งแต่ลืมตาตื่นขึ้นมาเขาเพียรโทรหาไอ้เสือบ้ากามนั่นเป็นสิบๆ ครั้งแล้วแต่ไม่สัญญาณตอบรับ ลมหายใจเย็นยะเยือกพ่นออกมาเบาๆ ตอบตัวเองไม่ถูกว่าที่เป็นอยู่นี่มันเรียกว่าอะไร ไม่เชิงน้อยใจหรือเสียใจแต่คล้ายกับเป็นห่วงด้วย ถ้าหากมันจะกลับไปคืนดีกับเมียเก่าเพราะคิดว่าเขาไม่อาจทำให้ลืมอดีตได้ก็น่าจะบอกเขาสักนิดเขาจะได้ทำใจ และเลิกให้ความหวังกับตัวเอง
“ไอ้บ้าเอ๊ย!”
“ด่าผมหรือครับมะรุม”
ร่างเล็กสะดุ้งโหยงจนก้นแทบจะเลื่อนหลุดจากเก้าอี้ ตากลมช้อนมองผู้เอ่ยตอบใบหน้าที่คล้ายกับคนที่เขาก่นด่าไปยื่นเข้ามาใกล้ พร้อมกับรอยยิ้มเป็นมิตรที่เกลื่อนอยู่บนใบหน้าหล่อเหลา วรทย์กระพริบตากลบเกลื่อนอาการตกใจเกินเหตุของตัวเองส่งยิ้มแหยๆ กลับไปบ้าง
“เปล่าครับ”
“แล้วว่าใครล่ะครับ” ร่างสูงเกินหกฟุตหย่อนสะโพกลงบนเก้าอี้พลาสติกว่างอีกตัวที่อยู่ติดกัน
“ผมก็บ่นตามเรื่องตามราว หมอพักเที่ยงหรือครับ”
“ครับ ว่าจะหาที่มาแอบงีบเสียหน่อยแต่ดันมีคนด่าว่าไอ้บ้าก็เลยไม่กล้า”
จักษุแพทย์หนุ่มพูดยิ้มๆ พลางตบกระเป๋าเสื้อล้วงเอาบุหรี่ออกมาสูบ ก่อนจะเอียงคอมองอีกฝ่ายว่าเต็มใจให้เขาได้ผ่อนคลายอารมณ์ด้วยนิโคตินหรือเปล่า เมื่อเห็นว่าคุณหมอหน้าใสพยักหน้าน้อยๆ จึงดึงเอาไฟแช็คขึ้นมาจุด เขาอัดเอากลิ่นไหม้ของยาสูบเก็บลึกลงไปในปอดแล้วปล่อยบางส่วนออกมาเป็นควันสีขายลอยคลุ้งอยู่บนอากาศแล้วเลือนหายไปด้วยกระแสลมพัด เมื่อลมหายใจและความตึงเครียดทางอารมณ์ถูกปลดปล่อยไปพร้อมกับควันบุหรี่สมองเขาก็ปลอดโปร่งโล่งขึ้นมาบ้าง
“เครียดอยู่หรือครับ” วรทย์เอ่ยถาม เขาไม่ได้รังเกียจเจ้าสารก่อมะเร็งพวกนี้เท่าไรนักแต่ก็ไม่ได้พิสมัยถึงจะขนาดจะนำมันเข้าไปไว้ในปอดด้วยการสูบ
คุณหมอที่สูงกว่าเขาเกินสิบเซนติเมตรพยักหน้าเล็กน้อย รอยยิ้มขี้เล่นหายไปแทบจะทันทีความเครียดปรากฏขึ้นแทนที่
“พี่ชายผมหายตัวไป สองวันแล้วติดต่อก็ไม่ได้”
“หมอว่าอะไรนะ!” คุณหมอตัวเล็กเผลอทำเสียงสูง จนเมื่อดวงตาคมหันมามองด้วยความแปลกใจถึงได้รู้ตัวเขาแสดงทีท่ามากเกินไปแม้ว่าในใจจะรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ก็ตาม
คิ้วหน้าเข้มลดระดับจนเป็นปกติแววแปลกใจเจือจางแล้ว แล้วความกังวลก็กลับเข้ามาอีกครั้ง “พี่เสือหายไปตั้งสองวันแล้วครับ ไม่มีใครรู้ว่าอยู่ที่ไหนแถมยังหายไปกับแพรวด้วย ผมอดห่วงไม่ได้จริงๆ ผู้หญิงคนนั้นไว้ใจไม่ได้จ้องแต่จะปลอกลอกพี่ชายผม”
วรทย์ทำทีเป็นผู้ฟังที่ดีทว่าในใจกลับร้อนรนไปหมด ไม่ใช่แค่หายไปจากชีวิตของเขาถึงสองวันแต่ยังหายไปจากคนอื่นๆ ด้วย ที่น่ากลัวไปกว่านั้นยังหายไปกับปารินคนรักเก่า เขาเองก็เป็นห่วงเรื่องเดียวกับที่ภาคภูมิเป็นห่วงทว่าเสี้ยวหนึ่งของความคิดมันอดคิดไม่ได้ว่าบางทีพศินยังลืมปารินไม่ได้ เขาอาจจะเลือกหล่อนเพราะเขาไม่สามารถทำหน้าที่คนรักแทนได้ คุณหมอตัวเล็กขบริมฝีปากตัวเองแน่นเก็บกลั้นความน้อยใจที่ตีรวนขึ้นมา
“ก่อนหน้านั้นเขามาหาผมที่นี่ เอาโฉนดที่ดินมาให้บอกผมว่าที่ดินที่ไร่เคียงฟ้าเขาจะยกให้ผมทั้งหมด”
เขาช้อนตาขึ้นมองคนพูด ท่าทางของภาคภูมิเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัดใบหน้าด้านข้างเหมือนพี่ชายแทบจะทุกกระเบียดนิ้ว แต่พศินจะดูกระด้างมากกว่า เขารอให้อีกฝ่ายพูดต่อโดยไม่ถามอะไร ภาคภูมิถอนหายใจเหยียดยาวแต่ริ้วรอยแห่งความกลัดกลุ้มไม่ได้จางหายไปไหน
“ผมไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ ทั้งที่เขารักไร่เคียงฟ้ามาก แต่จู่ๆ ก็ยกทั้งหมดให้ผมแต่ขอให้เหลือบ้านไว้ให้เขากับลูก”
“แล้วหมอ...”
มุมปากของจักษุแพทย์กระตุกเล็กน้อย คล้ายกับพยายามจะยกยิ้มแต่คงเครียดเกินกว่าจะทำได้ “หมอคิดว่าผมเป็นคนอย่างไรหรือครับ ผมทิ้งไร่เคียงฟ้าเป็นเกือบสิบปีคิดว่าที่กลับมาผมอยากจะมันหรือไง”
“เปล่านะครับ ผมก็แค่เห็นว่าเขาให้จะให้หมอ” วรทย์สาบานว่าไม่เคยคิดว่าคนอย่างภาคภูมิจะเป็นพวกละโมบโลภมากแต่อย่างใด แค่สงสัยไปถามสถานการณ์เท่านั้น
“ด้วยความสัตย์จริง ผมไม่เคยอยากได้ไร่เคียงฟ้าแม้แต่ตารางเมตรเดียว ผมมีความสุขกับอาชีพหมอดีแล้ว รายได้ก็มากพอที่จะดำรงชีวิตอยู่ได้ แล้วผมก็ยินดีที่ไร่เคียงฟ้าจะมีคนดูแลที่ชื่อพศินต่อไป”
“แล้วหมอคิดว่าคุณแพรวจะทำอะไรพี่ชายคุณอย่างนั้นหรือ”
“ไม่รู้เหมือนกัน แต่คงไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ ผมไม่เคยเชื่อว่าผู้หญิงคนนั้นจะรักพี่ชายผมอย่างจริงใจสักครั้งเลย ผมมองออกตั้งแต่พี่เสือพาหล่อนเข้ามาในบ้านแล้ว แต่เพราะผมกับพี่ไม่ลงรอยกันผมก็เลยไม่อยากยุ่ง”
วรทย์ไม่อาจบอกได้ว่าตอนนี้เขารู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้างเพราะอย่างน้อยเขาก็ไม่ใช่ผู้ชายหน้าไม่อายทำร้ายผู้หญิงแสนดีที่รักสามี ฟังจากน้ำเสียงและพฤติกรรมที่ผ่านมาของปารินหล่อนร้ายกาจไม่ใช่เล่น และการกลับมาครั้งนี้อาจจะไม่ใช่เพราะสำนึกผิดอย่างที่หล่อนบอก
“แล้วทำไมตอนนี้หมอถึงอยากจะยุ่งขึ้นมาล่ะ”
จักษุแพทย์หนุ่มยังไม่ตอบในทันทีเขาอัดควันบุหรี่เข้าปอดอีกรอบ พ่นควันสร้างมลพิษก่อนแล้วค่อยตอบคำถาม “เพราะคำว่าครอบครัวไงครับ แล้วผมก็สงสารพิกเล็ตด้วยไม่อยากให้เขาต้องอยู่กับแม่ที่ไร้ยางอายแบบนั้น” ตาคมเหลือบมองทางเขาเล็กน้อย “ต้องขอโทษด้วยที่พูดจาน่าเกลียดกับผู้หญิง แต่แพรวเหมาะกับคำนั้นจริงๆ”
คุณหมอตัวเล็กสั่นหัวเป็นเชิงว่าไม่ถือสา แต่ถ้าหากเขาเป็นผู้หญิงคนสะดุ้งไม่น้อย “แล้วหมอแจ้งความหรือยังครับ”
ภาคภูมิสั่นหัว “ผมไม่แน่ใจว่ามันเป็นการหายตัวไปหรือว่าไปด้วยกันด้วยความเต็มใจ อ๊ะ! ขอโทษนะครับ”
นิ้วเรียวใหญ่ดีดบุหรี่ที่เหลือลงพื้นหญ้าแล้วใช้ปลายเท้าขยี้มันก่อนจะเตะมันลงร่องระบายน้ำไปอย่างไม่ใยดีแล้วล้วงเอาโทรศัพท์ในกระเป๋าที่ร้องดังขัดการสนทนาขึ้นมารับสาย
วรทย์สังเกตอากัปกิริยาของเขาพลางใช้หัวสมองไตร่ตรองถึงเหตุและผลที่ทำให้พศินหายตัวไปกับปาริน เขายังไม่ตัดประเด็นเรื่องถ่านไฟเก่าออกไปแม้ว่าคนตัวใหญ่จะรับปากกับเขาแล้วว่าจะไม่กลับไปหาอดีตก็ตาม แต่น่าเป็นห่วงไปกว่านั้นคือสวัสดิภาพของพศิน อดคิดไม่ได้ว่าคนที่ใช้อารมณ์มาก่อนเหตุผลอาจจะตามเล่ห์เหลี่ยมของคนรักเก่าไม่ทัน
“ว่าไงนะ! ที่ไหน แล้วมันว่ายังไงอีก”
เสียงที่จู่ๆ ก็แผดดังขึ้นของภาคภูมิทำเอาความคิดของเขาหล่นหาย ตากลมจ้องมองใบหน้าด้านข้างที่ตึงเขม็งยิ่งกว่าเดิม ดวงตาคมดุดันเกือบจะเท่าของพี่ชาย ในอกเขาไหววูบรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลและไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก มือทั้งสองกำแน่นอยู่บนหน้าขา หูยังคอยเงี่ยฟังด้วยความตั้งใจยิ่งกว่าเดิม ทว่าภาคภูมิกลับยุติการสนทนากับใครสักคน ใบหน้าหล่อคมเข้มหันมาทางเขาช้าๆ
“ออกโทรมาบอกว่าพี่เสืออยู่กับไอ้โย มันบอกว่าถ้าผมไม่เอาโฉนดที่ดินไร่เคียงฟ้าไปให้มันฆ่าพี่เสือทิ้งซะ ไอ้ชาติชั่วเอ๊ย!”
วรทย์เบิกตาค้างอยู่อย่างนั้น หัวเขามึนงงเหมือนโดนค้อนปอนด์ตีหัว เมื่อครู่ภาคภูมิเพิ่งบอกเองว่าพศินไปกับปารินแล้วทำไมถึงได้เปลี่ยนไปอยู่กับคนที่ชื่อ ‘โย’ ได้...แล้วที่น่าสับสนไปกว่านั้นคือผู้ชายคนที่ ‘โย’ คือใคร แต่ที่แน่ๆ คงไม่ใช่เรื่องดีนัก ดูจากสีหน้าและแววตาของภาคภูมิที่น่ากลัวกว่าเดิมเป็นเท่าตัว
“โยคือใครหรือครับ”
เขาเห็นสันกรามของจักษุแพทย์หนุ่มบดเข้าหากันแน่น ลมหายใจดังฟืดฟาดราวกับสัตว์ป่า วรทย์ตัวสั่นเพิ่งรู้ว่าในยามที่โกรธจัดภาคภูมิน่ากลัวว่าพศินนัก
“มันคือชู้ของแพรว! มันอยากได้ไร่เคียงฟ้า กะแล้วไม่มีผิดมันส่งแพรวมาเป็นนกต่อนี่เอง”
ขมับของคนนอกอย่างเขาปวดหนึบอย่างกะทันหัน เรื่องมันชักจะพันพัวกันมากจนเกินกว่าสมองของคนที่ทั้งที่ชีวิตไม่ค่อยจะย่างกรายกับคำว่ารักเท่าไรนักจะคำนวณหาที่มาที่ไปได้
“แล้วตอนนี้พี่ชายหมออยู่ที่ไหน” เขาถามเสียงเบา แม้จะปวดหัวกับความสัมพันธ์เชิงซ้อนนี่เหลือเกินแต่ก็ห่วงพศินสุดหัวใจเช่นกัน
“ปากช่อง คอยดูนะถ้าพี่ชาวผมเป็นอะไรไป ผมจะไม่ปล่อยมันทั้งคู่ไปแน่!”
……………………………
(มีต่อ)
-
เนื้อตัวของเขาเย็นจัดราวกับมีใครจับเขาไปยัดในตู้เย็น แทบจะทุกส่วนของร่างกายมันเริ่มไร้ความรู้สึก ยกเว้นแต่หัวใจที่ยังเต้นอยู่ถึงจะแผ่วช้าแต่ก็ย้ำเตือนอยู่เสมอว่าเขายังไม่ตาย เลือดในปากไหลนองจนไม่อาจทนเก็บกักต่ออีกได้ เขาต้องพ่นมันออกมาทั้งเลือดและน้ำลายไหลหยดลงพื้นมันเหนียวยืดและน่ารังเกียจ เขาไม่อาจได้กลิ่นอะไรได้อีกนอกจากกลิ่นสนิมของเลือดตัวเอง แขนและขาอ่อนแรงจนยกไม่ขึ้นพละกำลังที่จะทรงตัวมีไม่มากพอทำได้แค่นั่งพิงกำแพงเย็นๆ เพื่อกันไม่ให้ร่างไถลลงไปนอนกับพื้นเพราะไม่อยู่ในสภาพที่น่าสมเพชมากกว่านี้
ดวงตาปูดโปนและบวมช้ำพร่าเลือนแต่มันก็ยังอุตส่าห์ฉายภาพหญิงและชายคนที่เขาเคยรักมากที่สุดให้ได้เห็น ทั้งคู่กอดตระครองแนบแน่นมองมาที่เขาด้วยรอยยิ้มเย้ยหยันแกมเวทนา
“มึงนี่ก็โง่เหลือเกินไอ้เสือ ถ้ามึงยอมขายไร่เคียงฟ้าให้กูแต่แรกก็ไม่เจ็บตัวอย่างนี้หรอก”
‘ไอ้โย’ หรือโยธิน อดีตเพื่อนรักของเขาบอก มือที่เคยใช้กอดหัวลูบไหล่เขาอย่างให้กำลังใจกำลังโอบรอบเอวผู้หญิงที่เขาเคยรักสุดหัวใจ เจ็บตัวไม่มันไม่เท่าเจ็บใจ...ถ้าหากปารินหนีไปกับผู้ชายคนอื่นเขาคงไม่ชอกช้ำถึงเพียงนี้ แต่หล่อนเลือกไปกับผู้ชายที่เป็นเพื่อนคนที่เขารักมากที่สุด สี่ปีของการคบหากันแม้จะไม่นานมากพอที่จะเรียนรู้นิสัยด้านแย่ๆ ของมัน แต่เขาก็ไว้ใจและสนิทกับมันมากที่สุด ชายหนุ่มหัวเราะสมเพชในความโง่บรมของตัวเองไม่ว่าจะเมื่อไรไอ้โยมันก็ฉลาดกว่าเขาเสมอ
“มึงจะเอาไร่กูไปทำอะไร” พศินพยายามเค้นเสียงอย่างยากลำบาก เพราะปากที่บวมเจ่อและแผลที่กระจายอยู่ทั่วกระพุ้งแก้ม
“เยอะแยะ” โยธินยักไหล่ พลางสาวเท้าเข้ามาใกล้เขา ก่อนจะย่อกายทรงตัวบนส้นเท้าตัวเองปลายนิ้วเรียวขาวยื่นมาจับคางของเขาแล้วใช้นิ้วหัวแม่มือดันหน้าของเขาขึ้น “ไร่มึงทำเลดีจะตาย มึงรู้ไหมกูกว้านซื้อที่แถวนั้นเกือบหมดแล้วเหลือแต่ของมึง กูจะทำอะไรก็ไม่ได้เพราะไร่ของมึงมันกินพื้นที่เยอะที่สุด”
“หึ หึ” คนที่เจ็บเจียนตายยังไม่วายหัวเราะในความโลภมากของไอ้เพื่อนสารเลว คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าคนที่รวยล้นฟ้าอย่างโยธินจะต้องการที่ดินผืนเล็กๆ ของเขาขนาดนี้ “ตอนนี้มันไม่ได้เป็นของกูแล้ว มึงไปขอซื้อจากไอ้ภูมิมันเอาเองก็แล้วกัน”
“แพรวบอกกูแล้ว กูถึงจะเปลี่ยนแผนยังไงล่ะ”
เขาไม่แปลกใจเลยสักนิดที่ได้ยินมันพูดอย่างนั้น เพราะเดาได้แต่แรกอยู่แล้วว่าการที่ปารินกลับมาหาเขามันต้องมีเหตุมาจากไอ้ห่าตัวนี้แน่นอน แต่เขามันไม่เคยฉลาดทันมันขนาดคิดจะซ้อนแผนปารินหลอกดูแผนการของเธอ แต่กลายเป็นว่าเขาโดนหักหลังอีกครั้ง ปารินไม่ได้พาเขาไปหานายหน้าซื้อที่อย่างที่บอก แต่เป็นคนของโยธินนับสิบคนพวกมันรุมซ้อมเขาถึงแม้ฝีมือใจเชิงมวยของเขาจะไม่เคยเป็นรองใครแต่การที่ต้องสู้กับคนที่มากกว่าสิบคนต่อให้เก่งแค่ไหนก็มีสภาพไม่ต่างกับเขาในตอนนี้นัก เขาสลบคาตีนพวกมันและฟื้นขึ้นอีกทีในบ้านหลังนี้
เดาจากบรรยากาศและตัวบ้านที่สะอาดสะอ้านที่นี่น่าจะเป็นรีสอร์ทสักแห่งของปากช่องหรือพื้นที่ใกล้เคียงกัน ดีหน่อยที่มันไม่พาเขาไปไว้ในโกดักสกปรกไม่อย่างนั้นแผลเขาคงแย่กว่านี้
ตาที่แทบจะหาโฟกัสไม่ได้ของเขาเพ่งไปที่หน้าขาวจัดของไอ้สารเลวโยธิน จากภายนอกไม่สามารถดูออกได้เลยว่าผู้ชายรูปร่างโปร่งบางใบหน้าขาวจัดอย่างพวกเชื้อสายจีน และรอยยิ้มกว้างจนตาหยีนั่นจะซ่อนเล่ห์เหลี่ยมเอาไว้มากมาย ชายหนุ่มกระตุกยิ้มอีกครั้ง
“กูขอถามมึงอีกเรื่องนะไอ้โย”
“เรื่องอะไร” นิ้วหัวแม่มือยังดันคางของเขาขึ้นสูง ขณะที่ปลายนิ้วชี้ช่วยเกลี่ยเลือดที่มุมปากให้ราวกับผู้น้ำใจ
“มึงช่วยกูทำลูกด้วยหรือเปล่าวะ”
ปากสีสดของมันยกยิ้มเหยียดตึง “เรื่องนี้ไม่ขอตอบว่ะ เอาไปคิดเองก็แล้วกัน”
โยธินปล่อยมือจากคางแข็งแรง เช็ดปลายนิ้วกับกางเกงเนื้อดีของตัวเอง ดวงตาเรียวปรายตามองร่างที่เต็มไปด้วยบาดแผลของด้วยเพื่อนรักด้วยความสมเพชเวทนาแต่ไม่สงสาร ร่างโปร่งถอยห่างออกมาพาดมือลงบนไหล่มนของปาริน ต้องขอบคุณในความหัวไวของเธอที่โทรมารายงานถึงท่าทีที่เปลี่ยนไปของไอ้เสือ เขาให้เธอหาทางเกลี่ยกล่อมหลอกพามันมาให้พ้นจากเขตจังหวัดนครศรีธรรมราชให้ได้ ทุกอย่างเข้าแผนอย่างง่ายดายเมื่อปารินยื่นข้อเสนอว่าจะพามันไปพบกับนายหน้าเรื่องที่ดินของมัน แต่ก็น่าผิดหวังไปเหมือนกันที่มันโอนไร่เคียงฟ้าให้ไปอยู่ในการดูแลของไอ้ภาคภูมิน้องชายที่เป็นเกย์ของมัน
ใช่..เขารู้เรื่องที่มันมีน้องชายเป็นเกย์ เพราะมันไว้ใจเขามากเกินไปเท่าทุกอย่างให้เขาฟังแม้แต่เรื่องในครอบครัวและทรัพย์สินมหาศาลของมัน แต่มันเล่าว่ามันมีไร่ที่เต็มไปด้วยต้นไม้ ภูเขาและน้ำตกเขาก็วาดฝันถึงเม็ดเงินที่ตกลงมาใส่มือแล้ว ทว่าคนอย่างพศินโง่กว่าที่คิดมันไม่ปฏิเสธเขาทันทีที่เขาเอ่ยปากขอซื้อที่ดินของมัน ในตอนนั้นเขาทำทีเป็นยิ้มร่าบอกว่าไม่เป็นอะไร แต่ไม่มีใครรู้หรอกว่าเขาวางแผนทำลายมันเงียบๆ อย่างแรกคือทำลายความรักของมัน ปารินเป็นของเขาก่อนที่จะได้กับมันเสียอีก จากนั้นความย่อยยับของครอบครัวของมันคือผลงานที่ตามมา...อาจเป็นเรื่องบ้าบอไร้เหตุผลกับแค่เพื่อนรักปฏิเสธที่จะขายที่ดินให้เขาถึงกับต้องทำถึงเพียงนี้ ทว่าไม่มีรู้หรอกว่าแท้ที่จริงมันมีเหตุผลมากกว่านั้น
ตลอดสี่ปีที่ได้เป็นเพื่อนกัน เขาไม่เคยชนะมันเลยสักเรื่อง ทั้งกีฬา ผลงานหรือเรื่องผู้หญิง คงมีแต่การเรียนเท่านั้นที่เขาเอาชนะมันได้ แต่คนโง่อย่างไอ้เสือมันไม่สนใจเรื่องพรรค์นั้นอยู่แล้ว เขามักจะถูกเปรียบเทียบเสมอเมื่ออยู่กับมันและใครๆ ก็ถามถึงมันเสมอถ้าไม่เห็นหน้ามัน ทุกสิ่งทุกอย่างทับถมมากขึ้นเรื่อยๆ จากรักเป็นเกลียดชังบวกกับเลือดนักธุรกิจที่มีอยู่ในตัวทำให้เขากระเหี้ยนกระหือรืออยากจะได้ไร่เคียงฟ้ามาไว้ในครอบครองนัก พร้อมกันนั้นก็อยากเห็นความพ่ายแพ้บนหน้าของมันบ้าง
พอมันบอกว่ามีความรักเขาก็สนใจในตัวผู้หญิงคนนั้นทันที โชคดีที่เจ้าหล่อนเล่นด้วยตั้งแต่เริ่มแรกเขากับปารินแอบคบหากันมาเรื่อยๆ ลับหลังมัน ทว่าเมื่อเรียนจบหล่อนก็ขอเลิกกับเขาเพราะต้องการแต่งงานกับพศินเนื่องจากรู้มาว่าเพื่อนของเขามีไร่ปาล์มน้ำมันเป็นร้อยไร่ ยอมรับว่าเขาไม่เสียใจเลยสักนิดกลับดีใจด้วยซ้ำที่มันได้ผู้หญิงอย่างปารินไปเป็นคู่ครองเพราะถึงจะแต่งงานหล่อนก็ยังติดใจในลีลารักของเขาอยู่บ่อยครั้งที่หล่อนแอบมาหาเขาถึงที่บ้านในยามที่ไอ้เสือออกไปส่งน้ำมันตามจังหวัด กระทั่งเขาต้องไปเรียนต่อที่สวิตเซอร์แลนด์ความสัมพันธ์แบบลักกินขโมยกินถึงได้สิ้นสุดลง
ความคิดเรื่องที่จะเอาไร่เคียงฟ้ามาเป็นของตัวเองไม่เคยหายไปไหน แต่เพราะเขาต้องเรียนต่อปริญญาโทที่เมืองนอกและเริ่มงานที่นั่นเลยต้องพักมันเอาไว้ก่อน
ทว่าสามสี่ปีหลังจากนั้น ปารินก็โทรมาหาเขาพร่ำขอโทษในความโง่ของตัวเองที่ดันไปเลือกคนป่าทำผัว แล้วปล่อยคนเมืองอย่างเขาไป ตำแหน่งเมียเจ้าของไร่เคียงฟ้าไม่ได้หรูหราสุขสบายอย่างที่คิด เพราะวันทั้งวันเอาแต่อยู่กับไร่ไม่ได้ออกไปเปิดหูเปิดตาที่ไหน แล้วคนที่รักสนุกอย่างปารินจะทนอยู่ได้อย่างไรหล่อนโอดครวญถึงความหดหู่และเงียบเหงาที่ถึงแม้ว่าจะมีลูกแล้วความเหงาก็อาจบรรเทาได้ เขาแนะนำให้หล่อนหาเพื่อนไปอยู่ด้วย แต่เพื่อนพ้องที่เป็นสาวประเภทสองของหล่อนนั้นก็เกลียดบ้านป่าเมืองเถื่อนเช่นกัน
หายนะมาเยือนพศินอย่างเต็มที่เมื่อคนพวกนั้นสามารถหลอกล่อให้ปารินกลับสู่ความสิวิไลได้สำเร็จ หล่อนทิ้งลูกและสามีตามพวกนั้นมาหาเขาถึงกรุงเทพฯ เขาที่สิ้นภารกิจจากต่างประเทศในช่วงนั้นพอดีเลยยินดีที่จะรับเธอไว้อีกครั้งภายใต้เงื่อนไขว่าเธอต้องช่วยทำให้เขาได้ไร่เคียงฟ้ามาครอบครอง ปารินที่เบื่อต้นไม้ใบหญ้าเต็มที่ยินดีรับเงื่อนไขนั่นโดยไม่มีข้อแม้ใดๆ เขาก็ตอบแทนเธอด้วยบทรักที่ถึงใจกว่าไอ้เสือหลายเท่าและความสุขสบายที่ไร่เคียงฟ้าให้เธอไม่ได้
โยธินพ่นลมหายใจเบาๆ พศินในตอนนี้ยังไม่อาจเรียกได้ว่าพ่ายแพ้ เขายังเห็นแววตาอวดดีจองหองในตาที่บวมปูดของมัน ถึงทั่วทั้งหน้าจะแตกยับ เนื้อตัวมีแต่แผลแขนและขาถูกมัดจนขยับไม่ได้ทว่าเขายังไม่ได้ยินคำอ้อนวอนจากมัน ผิดจากจากที่ได้ยินมาว่าตอนที่มันโดนปารินทิ้งน่าทุเรศยิ่งกว่าหมาเสียอีก ไม่รู้ว่ามันไปได้ยาดีอะไรมาถึงได้เข้มแข็งกว่าเดิม หรือเรื่องที่ปารินเล่าให้ฟังว่าตัวมันมีกลิ่นน้ำหอมผู้ชายติดมาจะเป็นเรื่องจริง...สงสัยเชื้อเกย์จากน้องชายจะแผ่มาถึงตัวมันแล้วกระมัง
“พรุ่งนี้น้องชายสุดที่รักมึงจะเอาโฉนดที่ดินไร่เคียงฟ้ามาแลกกับตัวมึง ดีจังเลยนะ ถึงน้องจะเป็นเกย์ก็รักพี่”
“ไอ้สัตว์!”
พศินที่ยังไม่สิ้นฤทธิ์พ่นน้ำลายปนเลือดมาทางเขา ปารินร้องวี๊ดว้ายบ่นรังเกียจยกเท้าหนีพัลวัน
“ตอนกูขอซื้อเสือกไม่ขายให้กูเองนี่หว่า เลยต้องมาเสียที่ตั้งเป็นร้อยๆ ไร่ ฟรีๆ เสียนี่ มึงนี่ยังหน้าโง่เหมือนเดิมไม่มีผิด”
เขาส่งยิ้มสะใจให้ไอ้หน้าโง่เสืออีกครั้ง ก่อนจะพาปารินออกจากห้องพักที่มีแต่กลิ่นเลือดทิ้งให้อดีตเพื่อนรักอยู่กับความพ่ายแพ้ที่กำลังจะมาหามันในไม่ช้านี้...
……………………………..
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น”
นายแพทย์ปยุตผู้อำนวยการใหญ่ของโรงพยาบาลอโนทัยมองหน้าสมาชิกของไร่เคียงฟ้าที่มากันแทบจะครบทุกคนยกเว้นแต่เจ้าของไร่ตัวจริง ถ้าหากไม่ติดว่าสีหน้าแต่ละคนดูเคร่งเครียดจนไปถึงโศกเศร้าเขาต้องคิดว่าคนพวกนี้ต้องรอรับเขาอยู่แน่ๆ
“ไอ้โยมันจับตัวพี่เสือไปครับอา”
ภาคภูมิหลานชายอีกคนของเขาบอก เขาสนิทกับไอ้หมอตาคนนี้มากกว่าไอ้บ้าเสือเพราะตลอดหลายปีที่มันหนีจากไร่เคียงฟ้าไปมันก็ไปอยู่กับเขานี่แหละ แววขี้เล่นร่าเริงของมันไม่มีเหลือบนหน้าเลย ริ้วรอยแห่งความกังวลกระจายไปทั่วเผื่อไปถึงเจ้าตัวเล็กตากลมข้างๆ นั่นด้วย
“ตั้งแต่เมื่อไร”
“สองวันที่แล้วครับ” อาณกรเป็นคนตอบคำถามนี้แทน สองมือโอบรอบร่างหลานชายแล้วดึงมาซบที่อกตัวเองไว้ด้วย
“แจ้งความหรือยัง” เขาไม่ได้ตกใจน้อยไปกว่าคนอื่นๆ แต่เพราะประสบการณ์ที่ผ่านโล่งมาเกือบหกสิบปีมันสอนให้เขามีสติเข้าไว้ เพราะเท่านี้ทุกคนก็ดูท่าจะขวัญเสียมากแล้ว
ร่างสูงใหญ่แต่ยังคงความสง่างามเอาไว้หย่อนกายลงข้างหลานชายที่มีอาชีพเดียวกัน เขาตบที่หลังกว้างเบาๆ อย่างให้กำลังใจ
“ยังครับ มันไม่ให้แจ้ง”
“แล้วแกก็เชื่อ”
ภาคภูมิทำหน้ายุ่งยากใจ “ผมไม่ได้โง่อย่างนั้นนะครับ แต่ถ้าแจ้งตำรวจแพรวก็...” ดวงตาใหญ่เหลือบไปมองเจ้าตัวน้อยที่วันนี้ไม่มีความร่าเริงให้เห็น ดวงตาหม่นหมองและมีรอยน้ำตาเต็มสองแก้ม
ปยุตพยักหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงรับรู้ว่าสาเหตุที่ไม่ได้แจ้งความเป็นเพราะห่วงความรู้สึกของพิกเล็ตนั่นเอง คงไม่มีลูกคนไหนหรอกที่จะยินดีเห็นแม่ตัวเองโดนจับ
“แล้วจะทำยังไงต่อ”
“มันต้องการไร่เคียงฟ้าครับ ผมจะให้มัน”
คิ้วหน้าเข้มที่ยังเป็นสีดำสนิทของผู้เป็นอาเลิกสูง ก่อนจะลดระดับกลับมาเป็นปกติทว่าดวงตากลับหรี่ลง นานเกือบห้านาทีที่ผู้มีอาวุโสมากที่สุดเงียบหายไปกับความคิดของตัวเอง ก่อนจะเงยหน้าสบตากับหลานชาย
“มันจับเสือไปไว้ที่ไหน”
“ปากช่องครับ”
“อย่างนั้นหรือ ภูมิ ดิน ปืน มากับฉันหน่อยเรามีเรื่องต้องคุยกัน”
………………………………
จบตอนพิเศษบ้าบอปั๊บก็ดราม่าปุ๊บ :katai5:
หายไปนานจนจำไม่ได้ว่าอัพถึงตอนไหนแล้ว กำลังจะอัพตอนที่เพิ่งแต่งเสร็จ เลื่อนดูตายแล้วเพิ่งอัพถึงตอนที่ ๑๙ จะอัพตอนที่ ๒๑ ซะแล้ว #คนแก่ความจำเลอะเลือน :mew5:
ตอนนี้ค่อนข้างซับซ้อน (ความคิดคนแต่ง) เพราะต้องแต่งนิยายปกติควบไปด้วย พากันมึนไปหมด :katai4:
สำหรับผู้ที่สนใจนิยายปกติของอิฉันตอนนี้กำลังอัพเรื่อง “พันธะวิวาห์” อยู่ทางเว็บไซต์ห้องสมุดและเด็กดีนะคะ พระเอกเป็นพ่อเลี้ยงเมืองเหนือ ส่วนนางเอกก็แก่นแก้วตามประสา #นิยายน้ำเน่า #ฝากผลงานด้วยนะคะ
ป.ล. ใครใจดีเช็คคำผิดให้ด้วยน้า (เพราะอีป้านี่ขี้เกียจ) :hao7:
เลโอร้องไห้ แต่น้ำลายดันไหล :impress3:
[attachment deleted by admin]
-
เครียด :mew5:
-
มาแล้ว....คิดถึงมาก+1พิกเลต
-
ดราม่าาาาาาาาาา :hao5:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงง
มาต่อด่วนๆๆเลยน้าาาาาาา :sad4: :sad4:
-
หญิงก็ร้ายชายก็เลว
:katai1:
-
:angry2:
เลวแบบนี้ไม่ต้องคิดอะไรแล้ว แต่ฉันเหมือนจะได้กลิ่้นจำเลยรัก ทาสรักยังไม่รู้ค่ะคุณ
-
เปิดขึ้นมาแอบงง หมอคีย์กับอาออยได้กันตอนไหน
หรือเพิ่งได้กันตอนนี้ 5555555555555
ติดตามตอนต่อไปนะคะ
-
เย่ๆมาต่อแล้ว เสือไม่น่ารู้จักกับพวกนี้เลย :m16: หญิงร้าย ชายเลวอะ
-
กรี๊ดดดดดดดด ดีใจกลับมาแล้ว ถึงจะต้มมาม่ามาด้วยก็เถอะ :hao5:
-
มาแล้ววๆๆๆๆๆๆๆ :hao7: :hao7: :hao7:
แต่มาแล้ว เอ่อ มาม่าจนท้องอืดเชียวค่ะ :sad4:
ตอนหน้าขอลดๆลงหน่อยนะเจ้าคะะ เข้าแถวรอออออ :เฮ้อ:
-
โดยส่วนตัวแล้วค่อนข้างผิดหวังที่ออยได้กับหมอนะ :a5: ทั้งๆที่คิดอยู่แล้วว่ามันอาจต้องเป็นแบบนี้ แต่พอมันเป็นจริงๆก็อดผิดหวังเล็กๆไม่ได้เพราะเชียน์ปืนมาโดยตลอดด ต่อไปก็ขอให้ปืนได้กับหมอภูมิแทนแล้วกัน อย่างน้อยก็ยังสมหวังล่ะน่าทั้งปืนทั้งหมอภูมิ :3123:
-
อาออย กับ หมอคีย์ :a5:
-
หมอคีย์ไวไฟเหมือนกันนะจ๊ะ แต่สงสารปืน
-
ชอบเสือกับหมอมะรุมมากอ่ะ สู้ๆๆๆนะะะ
โยร้ายๆๆๆๆๆ
-
เห้อ.....สงสารดิน
นังแพรวนี่เลวจริงๆ
-
พี่เสือออออออออออออ :z3: :z3: :z3: :z3:
-
เครียดอ่ะ
แพรวกะโยเลวมากกกก
-
:mc4: หมอคีย์ได้กะอาออยแล้ว เย่ๆๆ :mc3:
เห็นแววหวานมาเชียว อิอิ
เอาใจช่วยพี่เสือค่ะ สู้ๆ :ped149:
+๑
+เป็ด o13
-
เอ้ะ! รู้สึกว่ามันสั้นๆ หรือรอมานาน มันเลยดูสั้น555
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อาออยกะหมอคีย์เค้าได้กันแล้ว
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ป้ายไฟสามพันอันที่สั้งทำไปไม่เป็นหมัน! #เวอร์555
ดีจายยยยยยยยย ถึงตอนนี้จะยังมึนๆงงๆ กันทั้งคู่ แต่เค้าเชื่อว่าหมอคีย์
จะทำให้อาออยเปิดใจและยอมรับได้ ฮิฮิ้วววววว แต่แหม่~~~~
ไปกุกกิ๊กกันนี้ไม่มีบอกกล่าว กลับมาก็เป็นของกันแลนกันแล้ว แม่ยกอย่างเค้ารู้สึกพลาดดดด55555
ส่วนนายปืนนนนนน ถถถถถถถถถถถถถถถถถถ น่าสงสารจรุงงงงงงงงงง
แต่ก็นะ คุณออยเค้าเป็นของหมอคีย์ไปแล้วอะ แล้วหมอคีย์ก็คงไม่ยอมปล่อยคุณออยแล้ว
ทำใจนะคะที่รักกกกก แต่เค้ายังยึดมั่นใน ปืนเมะต่อไปนะ 555
ของคนดามใจให้นายปืนสักคน หนุ่มในไร่น่ารักๆแก่นๆ หรือจะหนุ่มกทม แสนหยิ่งไรงี้
ไม่ก็ไอโยคนชั่วนั้น ให้นายปืนจัดการรรรรรรรรรรร 55555 #สะจุ้ยยยยย
โอ้ยยยยยยย นี้ถ้าพิกเลตไม่ใช่ลูกนายเสือขึ้นมาจริงๆ นี้จะเชียร์ ภูมิพิกเลต ละ!!! 55555
หรือต่อให้ใช่ ก็จะจับคู่ให้ ตราบใดที่หมอภูมิยังไม่มีใครและพิกเลตยังไม่มีพระเอก
5555555555555555 #หัวเราะแบบคนจิต แต่คิดว่าพิกเลตเป็นลูกนายเสือจริงๆนั้นแหละ
#คือเก็บกดมากกกกกกกกรอมานานนนนนนนนนนขอเม้นยาวยาววววว55555
-
พี่เสืออออ บทจะถูกจับก็ไปซะง่ายเชียว เอาใจช่วยหมอภูมิให้ไปตามพี่เสือกลับมาอย่างปลอดภัย
คู่รองนี่ยังไง สามคน ไม่ลงตัวนะคะ อิอิอิ
ปล คิดว่าชื่อจังหวักน่าจะเป็น นครราชสีมานะคะ ไม่ใช่นครศรีธรรมราช ปากช่องนิ
-
แต่พาหนีไปซะไกลเลยอ่ะ จากนครไปปากช่องเชียวรึนั่น
แต่คู่รองเค้าได้กันอะไรยังไงเมื่อไหร่หว่า หายไปนานจนลืมเลย เอิ้กๆ
-
:hao3: :hao3:
-
ช่วยพี่เสือให้ได้น้า ส่วนสารเลวสองตัวก็จับกระทืบซะ
-
หมอคีย์กับอาออย >////////<
ท่าทางหมอคีย์จะไม่ปล่อยอาออยไปง่าย ๆ นะคะ
อาออยเตรียมใจไว้เลยย 55+
ลุ้นให้ไปช่วยอิพี่เสือให้ทันนะคะ
ขอบคุณค่ะ+1^^
:กอด1:
-
ลุ้นแฮะ...พี่เสืออาจจะรอดแต่ไร่ล่ะ?
-
หือ หมอคีย์กับออยไปได้กันตอนไหนฟระ เหมือนเราจะพลาดอะไรบางอย่างไป
-
สงสารพิกเล็ต เผลอๆพิกเล็ตจะเป็นไอ้โยธินหรือเปล่า ขออย่าให้ใช่เลย เด็กน่ารักๆอย่างพิกเล็ตต้องเป็นลูกเสือซิ
ยัยแพรวหล่อนน่าขยะแขยงมากๆ
ปืนจับโยธินข่มขืนๆตบจูบๆเลย
-
:mc4: เขามีอะไรกันแล้ว หมอคีย์กับอาออย
ขอตอนพิเศษหมอคียกับอาออย :pig4:
-
จะว่าไปพี่เสือก็โงจริงๆอ่ะแหล่ะ เพราะผู้หญิงคนเดิมซ้ำซาก
ดราม่าๆ
-
:hao4: งงๆเล็กน้อย คือเนื้อหาตอนนี้มันเยอะมากแต่มันก็ขาดรายละเอียดมากเหมือนกัน อ่านแล้วมึนๆเหมือนเราอ้านข้ามตอนไปรึป่าว? ออยกะหมอได้เสียกันแบบเสร็จแล้ว? แล้วอยู่ๆปืนก็รู้ส่าออยชอบเสือ แล้วพี่หมอกะคุณออยไปกันอิท่าไหนตอนไหนได้กันยังไง? หมอจะได้รู้เหมือนปืนมั้ยว่าออยรักเสือ? :z3:
ถ้าย้อนให้พี่หมอคิดจะปลาบปลื้มมากเลยค่ะ :hao5: เพราะคู่นี้เราลุ้นอยู่
:serius2: ชายโฉดหญิงชั่ว สงสารก็แต่พิกเลต
-
หมอคีย์กะอาออยสิน่ะ คู่นี้น่ารักดีเราเชียร์อยู่
แต่สงสารปืนอ่า จะมีคู่กะเค้ามั้ยเนี่ย
หญิงร้ายช่ายเลวจริงสิน่ะ :angry2:
-
ลุ้นนนน ..
หรือพิกเล็ตจะเป็นลูกของภูมิ ดูภูมิห่วงแพรวแปลกๆ
เดาไปเรื่อย 55555555555 :katai4:
ปล. ติดตาม ชอบมากค่ะ ^^
-
หือ หมอคีย์กับออยไปได้กันตอนไหนฟระ เหมือนเราจะพลาดอะไรบางอย่างไป
ไม่พลาดหรอกค่ะจงใจทำให้งง ก๊ากกกก (ถ้าย้อนกลับไปอ่านจะเจอส่วนที่ทั้งคู่หายไปแล้วกลับมาพร้อมกัน ส่วนรายละเอียดจะอยู่ในตอนพิเศษค่ะ)
-
:hao4: งงๆเล็กน้อย คือเนื้อหาตอนนี้มันเยอะมากแต่มันก็ขาดรายละเอียดมากเหมือนกัน อ่านแล้วมึนๆเหมือนเราอ้านข้ามตอนไปรึป่าว? ออยกะหมอได้เสียกันแบบเสร็จแล้ว? แล้วอยู่ๆปืนก็รู้ส่าออยชอบเสือ แล้วพี่หมอกะคุณออยไปกันอิท่าไหนตอนไหนได้กันยังไง? หมอจะได้รู้เหมือนปืนมั้ยว่าออยรักเสือ? :z3:
ถ้าย้อนให้พี่หมอคิดจะปลาบปลื้มมากเลยค่ะ :hao5: เพราะคู่นี้เราลุ้นอยู่
:serius2: ชายโฉดหญิงชั่ว สงสารก็แต่พิกเลต
อ่า เรื่องรายละเอียดการได้กันนั้น -..- จะมีในตอนพิเศษค่ะ แต่ถ้าย้อนกลับไปอ่านจะมีประโยคที่บอกว่าทั้งคู่หายไปด้วยกันและกลับมาในตอนเช้า
“แต่ผมไม่อยากอยู่ที่นี่ ไปที่อื่นได้หรือเปล่า”
อารณกรไม่รู้ว่าอะไรเข้าสิงเขาถึงได้ตอบตกลงไปโดยไม่มีแม้แต่คำถามว่าหากไม่ใช่ที่ไร่เคียงฟ้าคิมหันต์จะพาเขาไปที่แห่งใดกัน กว่าจะรู้ตัวรถเก๋งกลางเก่ากลางใหม่ก็เคลื่อนห่างจากไร่เคียงฟ้าหลายกิโลเมตรเสียแล้ว
.........
ส่วนที่ปืนรู้ว่าออยชอบเสือเพราะประโยคนี้ค่ะ
“อือ..พี่เสือ”
มือสีคร้ามชะงักไปเล็กน้อย ขยับหน้าเข้าใกล้กับริมฝีปากอิ่มจัดเพื่อจับใจความกับคำพูดเมื่อครู่อีกครั้ง ทว่าปากคนป่วยกลับไม่ขยับอีกแล้วจึงมีแค่เสียงลมหายใจที่ยังไม่สม่ำเสมอเท่านั้น
คงเพราะบรรยายห้วนไปหน่อยเลยไม่รู้ว่าใครรักษาใคร อย่างที่บอกแหล่ะค่ะ ตอนแต่มันตีกันสองเรื่อง มึนจริงๆ
-
หน่วง :hao5:
-
คิดถึงมะรุม และกรี๊ดกับคู่ของออย ในที่สุดก็ได้กับหมอหนุ่มจนได้ ดีใจมากมาย 555
สงสารปืนจังเลย ท่าทางจะรักออยมาก
ปล. ตอนพิเศษของคู่นี้จะมีลงให้อ่านป่าวคะ
-
ผู้หญิงชั่วๆคนนึง ทำปัญหาได้ขนาดนี้
-
ถ้าพวกของภาคภูมิกับออยมาช่วยเสือได้นะ
ขอให้เสือสั่งสอนไอชั่วสองตัวนั้นให้เละเลย
-
ผีเน่า กะ โลงผุ คู่นี้ยังคงไม่เลิกตอแย มีสปีชีย์เป็นปลิง ป่ะเนี่ย
สงสัย ต้องใช้ไฟลนวุ้ย พี่เสือเข็มแข็งไว้ !!!!
-
หมอคีย์กับอาออยยยยย :-[ ในที่สุดก็มีวันเน้!!!! ปลื้มปริ่มมากมาย อยากอ่านตอนพิเศษที่เขาอยู่ด้วยกัน :ling1: ชอบมากเลยค่ะ แต่หมอคีย์ไม่ยอมมาดูแลอาออยเลย ทำเขาไข้ขึ้นขนาดนั้น :katai1:
ส่วนนายเสือโดนซะหน่อยก็ดีนะ หน้ามืดตามัวอยู่กับผู้หญิงคนนี้ตั้งนาน แถมยังโดนเขาหลอกซ้ำอีกแหนะ :z3: แต่ยังไงก็เอาใจช่วยน้า อยากให้ได้กลับไปหาหมอมะรุมเร็วๆ
รอตอนต่อไปค่ะ :mew1:
-
โยธินเลวมากกกกกก เสือต้องรอดเนอะ เพราะเป็นพระเอก อิอิ
-
ตอนที่ ๒๑ เพื่อนร้าย
เขาไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยินจากปากรุ่นพี่หนุ่มร่วมอาชีพเลยสักนิด ทว่าสีหน้าและแววตานั้นไม่ได้มีวี่แววว่าเป็นการล้อเล่นกันสักนิด เรียวปากอิ่มเม้มเป็นส้นตรงรู้สึกว่าขอบตามันร้อนผ่าว หัวใจหยุดเต้นพร้อมกับเลือดในกายที่เย็นเยียบลง มันจะเป็นไปได้อย่างไร นายเสือโดนจับไป…ทั้งที่เมื่อสามวันก่อนหมอนั่นยังนอนกอดเขาอยู่เลย ซ้ำร้ายไปกว่านั้นคนที่ตกเป็นผู้ต้องสงสัยคือปาริน แม่ของพิกเล็ต
แข้งขามันพาลอ่อนแรงไปหมดจนต้องหาที่ยึด มือสั่นเทาคว้าเอาต้นแขนของคุณหมออีกคนเอาไว้หัวใจที่กลับมาเต้นอีกครั้งรัวเร็วและร้อนรุ่ม เขาเป็นห่วงนายเสือกลัวไปหมดจนไม่อาจบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้
“เขาคงไม่เอากันถึงตายหรอก ออยบอกว่าคงแค่ต้องการไร่เคียงฟ้า”
ดวงตากลมช้อนมองคนพูดที่สูงกว่าตัวเองเกือบคืบ เขาไม่เคยเห็นสีหน้าอย่างนี้ของคิมหันต์มาก่อน ทั้งกังวลและตึงเครียด ตาคมเรียวคมอ่อนแสงลงเล็กน้อยเมื่อยื่นมือมาช่วยพยุงตัวเขาไว้
“ใคร? ปารินน่ะหรือ” เสียงของเขาเช่นเดียวกับมือ ในอกเต็มตื้อด้วยความเป็นห่วงไม่ใช่พศิน ยังรวมไปถึงพิกเล็ตด้วยภาวนาให้ผู้ใหญ่อย่าบอกเรื่องเลวร้ายอย่างนี้กับเด็กตัวน้อยเลย
ใบหน้าหล่อเหลาสั่นเล็กน้อย “ทั้งใช่และไม่ใช่ ผมยังไม่รู้รายละเอียดมากนักแต่ฟังจากออยดูเหมือนว่าสามีใหม่ของปารินจะมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย แต่ไม่ต้องห่วง หมอภูมิกับปืนตามไปแล้ว พวกนายดินจะตามไปสมทบอีกที”
“ผมจะไปด้วย!” วรทย์โพล่งขึ้น “ผมจะไปช่วยนายเสือ”
“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพวกนั้นดีกว่า เราอยู่ทางนี้คอยฟังข่าวน่าดีที่สุด” คิมหันต์ปราม ไม่ใช่ว่าไม่ห่วงไอ้บ้าเสือนั่นแต่เพราะปรึกษากับอาณกรแล้ว เรื่องช่วยเหลือจะเป็นหน้าที่ของภาคภูมิ ปืน ดินและคนจากไร่เคียงฟ้า รวมไปถึงเหล่าลูกน้องของผู้อำนวยการปยุตที่มีเยอะจนคิดไม่ถึงเลยทีเดียว ใครจะคิดล่ะว่าผู้อำนวยการโรงพยาบาลที่ท่าทางใจดีจะมีลูกน้องฝีมือดีอยู่ที่โคราชคะโยงใหญ่ เห็นทีจบเรื่องนี้เมื่อไรคงได้รีดข้อมูลจากอาณกรอีกเยอะ
“ไม่! ผมจะไปช่วยนายเสือ”
วรทย์เริ่มทุรนทุราย อกร้อนดั่งไฟสุมร่างเล็กดิ้นพล่านหมายจะไปช่วยชายคนที่เพิ่งยอมรับว่า ‘รัก’ เสียให้ได้ ร้อนถึงคนที่มีสติกว่าต้องรวบร่างเอาไว้
“ไปก็ช่วยอะไรไม่ได้ รังแต่จะทำให้มีภาระเพิ่มขึ้นเปล่าๆ” คิมหันต์พูดตรงๆ แล้วก็ต้องใจฟ่อเมื่อเห็นดวงตาแดงก่ำมองอย่างตัดพ้อ แต่มันคือความจริงถ้าวรทย์ไปด้วยพวกนั้นก็ต้องมาห่วงหน้าพะวงหลัง ก็พ่อคนใจร้อนตัวเล็กเท่าลูกหมาซ้ำยังบอบบางถึงจะไม่ได้อ้อนแอ้นแต่จากการสัมผัสดูเหมือนวรทย์จะไม่เคยออกกำลังกายใดๆ กล้ามเนื้อก็ไม่ค่อยจะมี อย่างนี้จะเอาเรี่ยวแรงพละกำลังที่ไหนไปต่อกรกับใครได้ คุณหมอหนุ่มตัวสูงถอนหายใจเสียงดัง “เชื่อผมเถอะ รอฟังข่าวอยู่ตรงนี้ ลืมไปแล้วหรือไงว่าพิกเล็ตยังรอพ่ออยู่เหมือนกัน”
วรทย์หยุดดิ้นสติที่กระเจิงเพราะความเป็นห่วงที่มีมากเกินไปกลับเข้าที่ ที่คิมหันต์พูดมันจริงทุกอย่าง เขาตัวเล็กไม่เก่งเรื่องชกต่อยถ้าตามไปก็มีแต่จะเพิ่มภาระให้เสียเปล่าๆ เขาบังคับบีบน้ำตาให้ไหลกลับเข้าไปด้านในเมื่อนึกถึงเจ้าตัวเล็ก ป่านนี้พิกเล็ตจะเป็นอย่างไรสามวันแล้วที่พ่อหายไป ใจเขาร้อนยิ่งกว่าเดิมความเป็นห่วงเพิ่มเป็นเท่าตัว
“พิกเล็ตรู้หรือยังว่าพ่อโดนจับตัวไป”
“รู้” คิมหันต์ยอมรับ ใจคนฟังหล่นวูบ เผลอบีบมือกับต้นแขนแกร่งแน่น “แต่แค่รู้ว่าพ่อหายไปกับแม่”
“บอกกับเด็กได้ยังไง!” วรทย์แหวเสียงดัง “พาผมไปที พาผมไปหาพิกเล็ตที”
……………………….
อาณกรมองสภาพหลานชายด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก พิกเล็ตไม่ยอมกินอะไรเลยตั้งแต่รู้ว่าพ่อเสือหายตัวไปพร้อมกับแม่แพรว แต่เขาเชื่อว่าลึกๆ แล้วความคิดของเด็กวัยห้าขวบคงพอเดาได้ว่าแม่แพรวเป็นคนพาพ่อเสือของตัวเองไป ถึงจะไม่รู้ว่าพาไปทำอะไร เสียงพูดเจื้อยแจ้วเหมือนนกขุนทองถูกทดแทนด้วยความเงียบที่น่าสงสาร พิกเล็ตดูแย่กว่าตอนที่เห็นพ่อเมาหัวราน้ำเสียอีก ตอนนั้นเด็กชายวัยแค่สี่ขวบเข้มแข็งไม่เคยร้องไห้ขอให้ใครเห็นใจแต่วันนี้พิกเล็ตกลับไม่พูดไม่จา เอาแต่นั่งเหม่อหลายครั้งที่เขาเห็นรอยน้ำตารื้นที่ดวงตาของหลานชาย หัวอกคนเป็นอาแต่เลี้ยงดูมาไม่ต่างจากแม่แท้ๆ ก็ร้าวรานไม่แพ้กัน เขาอยากควักหัวใจปารินออกมาดูนักทำไมถึงได้ทำเรื่องชั่วๆ ได้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ส่วนเขารับหน้าที่ดูแลหลานชายอยู่ทางนี้ตามข้อตกลงของอาปยุตขณะเดียวกันก็สืบหาข้อมูลของโยธินไปด้วย ต้องขอบคุณเครื่องไม้เครื่องมือสมัยนี้ที่สะดวกสบายและรวดเร็ว ไม่ถึงสิบนาทีเขาก็ได้รู้ว่าโยธินเป็นเจ้าของรีสอร์ทอยู่ในปากช่อง ภาพแผนที่แสดงรายละเอียดไว้อย่างชัดเจนพร้อมกับรูปภาพสถานที่ประกอบ เขาโทรไปบอกข้อมูลกับภาคภูมิที่เดินทางไปกับปืนก่อนหน้านี้หลายชั่วโมง
เขาค่อนข้างแน่ใจว่าโยธินไม่คิดจะปิดบังข้อมูลอะไร ไม่เช่นนั้นคงไม่ระบุพิกัดหรอกว่าอยู่ที่ไหน แต่ที่ไม่ได้บอกสถานที่ให้ชัดเจนคงอยากให้พวกเขาเหนื่อยอีกนิด ทรมานเพิ่มขึ้นอีกหน่อย เพราะการได้เห็นอาการทุรนทุรายของคนอื่นคือความสุขของหมอนั่น แม้จะไม่ได้สนิทสนมกันเท่าไรแต่เขาก็พอจะรู้ว่าโยธินค่อนข้างเย็นชาและเต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยม ดวงตารียาวนั่นมันซ่อนอะไรไว้มากมายน่าแปลกใจที่พศินไม่เคยมองเห็นกลับเป็นเขาคนที่สังเกต ก็คงไม่ต่างจากปารินที่เขามองออกทันทีว่าหล่อนมีแต่จะปลอกลอก อย่างว่าคนอย่างพศินถ้ารักก็รักหมดใจ แต่ถ้าเกลียดเมื่อไรชาตินี้ก็ไม่ต้องมาเผาผี
ชายหนุ่มถอนหายใจเหยียดยาวปัดเรื่องในอดีตทิ้ง เพราะตรงหน้าเขามีเจ้าตัวน้อยให้ดูแล ทายาทที่มาจากความรักของพศินฝ่ายเดียว
“พิกเล็ต กินไอติมไหม”
ศีรษะเล็กสั่นไปมา ตากลมเบนจากหน้าต่างมาทางเขา ริมฝีปากแห้งผากขยับถาม “พ่อจะกลับมาหรือยังฮะ”
อาณกรฝืนยิ้มยกมือขึ้นลูบหัวหลานชายตัวน้อย ก่อนจะรวบตัวเข้ามากอดไว้ในอ้อมอกที่แม้จะไม่อุ่นเท่าของพ่อแท้ๆ แต่เขาก็หวังว่ามันจะทดแทนกันได้
“ไม่นานครับ อีกไม่นานพ่อก็จะกลับมาแล้ว”
“หนูคิดถึงพ่อ” เสียงเล็กสั่นเทา
มือเล็กๆ สอดเข้ารัดเอวของผู้เป็นอา น้ำตาเม็ดใหญ่ไหลซึมกับเสื้อเชิ้ตสีฟ้าสะอาด พิกเล็ตร้องไห้เงียบๆ ไม่ฟูมฟายแต่มันทำร้ายหัวใจผู้ใหญ่ยิ่งนัก อาณกรกระชับอ้อมแขนแน่นว่าเดิมสงสารหลานชายจับหัวใจ หยดน้ำตาของผู้เป็นอาไหลผ่านแก้มอย่างสุดกลั้น
“ออย”
เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นแทรกรอยน้ำตาที่กำลังหลั่งริน ใบหน้าขาวเผือดของอารณกรเงยขึ้นมองหาต้นเสียง อกที่ไหววูบโหวงเหวงค่อยกลับมาอุ่นซ่านเมื่อได้เห็นใบหน้าของผู้มาเยือน…คิมหันต์ยืนอยู่ไม่ห่างร่างสูงเคลื่อนกายเข้ามาใกล้โดยไม่ต้องรอให้เขาร้องเรียก
“คุณเป็นอะไร”
คุณหมอตัวสูงเอ่ยถาม ปลายนิ้วเรียวยาวเกลี่ยน้ำตาเม็ดเล็กบนแก้ม อาณกรหลับตาซึมซับไออุ่นที่อีกฝ่ายส่งผ่านมาให้ ร่างเล็กกลั้นสะอื้นคลายอ้อมแขนที่โอบรัดร่างของหลานชายเอาไว้ ก่อนจะสั่นศีรษะให้กับเจ้าของนิ้ว
“เปล่า” เสียงของเขาแหบอย่างน่าเกลียด ไม่อยากจะแสดงด้านนี้ให้เห็นแต่ตอนนี้เขาอ่อนแอจริงๆ ไหนจะเป็นห่วงความรู้สึกของพิกเล็ตอีก “คุณมาทำไม แล้วหมอมะรุม…อ๊ะ”
ยังไม่ทันจะถามจบประโยคดีทั้งร่างก็โดนตวัดเข้าสู่อ้อมอกที่อุ่นกว่าปลายนิ้ว ทำนบน้ำตาไหลเอ่ออีกครั้งมองยังไม่ปล่อยจากร่างเล็กของหลานชายขณะเดียวกันก็เอียงหน้าเข้าหาแผ่นอกกว้างที่เคยซุกซบอยู่ครึ่งค่อนคืน ก่อนที่จะต้องทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นตามข้อสัญญาที่ทำกันไว้
คิมหันต์สูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ มือขาวสะอาดลดต่ำลงจนถึงร่างของเด็กชายที่ซุกหน้ากับหน้าท้องของผู้เป็นอา อาณกรไม่รู้หรอกว่าเขาใจหายแค่ไหนเมื่อเห็นใบหน้าหวานมีรอยน้ำตา อาณกรคนที่เขารู้จักเข้มแข็งไม่เคยร้องไห้แม้แต่ในวันที่ที่ต้องสูญเสียสิ่งสำคัญให้เขายังไม่มีน้ำตาให้เห็น ภาพของสองอาหลานที่กอดกันร้องไห้มันทรมานใจคนเห็นนักโดยเฉพาะกับคนที่เดินตามหลังเขามา
“พิกเล็ตครับ”
เสียงสั่นเทาของใครอีกคนดังขึ้น เด็กชายตัวน้อยเบือนหน้าที่นองด้วยน้ำตาจากหน้าท้องอุ่นๆ ของอาออย ตากลมรื้นด้วยหยดน้ำมองใบหน้าที่อยู่ห่างไปเล็กน้อย ริมฝีปากเล็กบิดเบี้ยวก่อนจะปล่อยมือจากชายเสื้อของผู้เป็นอาแล้วโถมตัวเข้าใส่อีกคน
“พี่มะรุม!”
วรทย์ไม่อาจกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้อีก พิกเล็ตน่าสงสารกว่าที่เขาคิดไว้มากนัก เด็กวัยแค่ห้าขวบต้องแบกรับความโหดร้ายของผู้ใหญ่เอาไว้ไม่มีอะไรจะเลวร้ายไปกว่านี้อีกแล้ว เขาเคยอิจฉาปารินที่หล่อนมีสามีที่รักหมดหัวใจและมีลูกชายที่น่ารักขนาดนี้ แต่ความรู้สึกพวกนั้นถูกแทนที่ด้วยความเกลียดชัง ผู้หญิงคนนั้นน่ารังเกียจยิ่งกว่าไส้เดือนกิ้งกือ มือเรียวขาวโอบกอดร่างเล็กไว้ พิกเล็กซบหน้าลงกับหัวไหล่ของเขา น้ำตาแทรกซึมจากเนื้อผ้าลงสู่ผิวกาย หัวใจของเด็กน้อยเปราะบางยิ่งกว่าแก้ว ทั้งที่อายุเพิ่งห้าขวบเท่านั้นแต่กลับต้องมารับรู้อะไรมากมาย
“ไม่เป็นไรนะครับ พี่อยู่นี่แล้ว”
พิกเล็ตไม่ตอบอะไรเอาแต่ร้องไห้เงียบๆ อยู่ที่หัวไหล่ของเขาเท่านั้น เด็กชายกำลังเจ็บปวดหัวใจเขารับรู้ได้เพราะเขาก็รู้สึกไม่ต่างกัน
อาณกรขืนกายเบาๆ จากอ้อมแขนอบอุ่นจากคนตัวโต ตาหวานแดงก่ำมองภาพหลานชายที่ซุกหน้าร้องไห้อยู่กับหัวไหล่ของคุณหมออีกคน วรทย์วางเข่าไว้บนพื้นจนระดับความสูงไม่ห่างจากพิกเล็ตนัก สองมือโอบรอบร่างของหลานชายไว้แน่นหัวไหล่สั่นเทาด้วยแรงสะอื้น แม้ผู้ชายคนนี้จะทำให้เขาปวดร้าวแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าวรทย์สามารถทำหน้าที่แทนเขาได้ พิกเล็ตรักและไว้ใจวรทย์ เขาไม่มีอะไรต้องห่วงอีกแล้วถ้าหากถึงเวลาที่ต้องจากลากันจริงๆ
“คุณไปกับผมหน่อยซิ” เขากระซิบชิดกับอกของคุณหมออีกคน คิมหันต์ไม่ตอบแต่คลายอ้อมแขนลงแล้วเปลี่ยนเป็นดึงมือเขาไปกุมไว้แทน
คุณอาตัวเล็กปล่อยให้หลานชายอยู่กับคุณหมออีกคนไว้ในบ้านแล้วลากคิมหันต์ออกมาจากตัวบ้าน อากาศเย็นกว่าทุกๆ คืน โดยเฉพาะในคืนที่มีแต่ความทุกข์ปกคลุมไปทั่วทุกหนทุกแห่ง เขาพาคนตัวสูงมาหยุดที่ใต้ต้นสายหยุดที่กำลังส่งกลิ่นหอมขับกล่อมในราตรีนี้เหงาและเหน็บหนาวกว่าเดิม ดวงตาหวานช้อนมองใบหน้าขาวสะอาดของอีกฝ่าย นึกแปลกใจเล็กน้อยกับไรเคราเขียวๆ ที่ลูกคาง คงเป็นเพราะเขาเคยเห็นแต่หน้าเกลี้ยงๆ เสียจนชินตา แต่มันก็ช่วยให้คุณหมอหน้าขาวๆ ดูคมสันมากกว่าเดิม
“มีอะไรหรือเปล่า”
คิมหันต์เป็นฝ่ายเปิดสนทนาเพราะอีกฝ่ายเอาแต่มองหน้าเขาทว่าไม่ยอมพูดอะไร เขากระชับมือแน่นกว่าเดิมแม้จะไม่หยดน้ำตาแล้วแต่ก็ยังไม่คลายเป็นห่วง ชายหนุ่มกระตุกมือเล็กน้อยร่างบอบบางเข้ามาใกล้จนหน้าแทบจะติดกับอกของตัวเอง
“ผมอยากไปช่วยพี่เสือ”
“คุณว่าอะไรนะ!”
“ชู่ว์! อย่าเสียงดังซิ” อาณกรเอ็ดคนตัวสูง ตาหวานมองใบหน้าที่เปี่ยมด้วยเสน่ห์ของคุณหมอพักใหญ่ก่อนจะหลุบต่ำลงเพื่อให้ไตร่ตรองความคิดอีกรอบ เกือบครึ่งนาทีก็หาข้อสรุปได้ “ผมจะไปช่วยพี่เสือ ผมทนเห็นน้ำตาพิกเล็ตไม่ได้อีกแล้ว”
“แล้วถ้าคุณไปคิดหรือว่าพิกเล็ตจะไม่ร้องไห้”
“พิกเล็ตมีหมอมะรุมแล้ว” เขาแย้ง หลับตาปิดกั้นความรู้สึกบางอย่างที่ตีตื้นขึ้นมา
“ถ้าไปแล้วคุณจะช่วยอะไรเขาได้ โอ๊ย!”
คุณหมอหนุ่มตัวสูงอุทานลั่นเมื่อจู่ๆ ทั้งร่างก็ถูกยกสูงก่อนที่ทั้งตัวจะลอยหวือข้ามหัวไหล่คนตัวเล็กแล้วตกลงไปนอนแอ้งแม้งในท่วงท่าที่น่าสมเพช
เจ้าของเรี่ยวแรงมหาศาลผิดกับรูปร่างหมุนคอเบาๆ พลางเอ่ยถามย้ำความมั่นใจ “อย่างผมพอจะช่วยอะไรได้ไหม”
………………………
เจ้าตัวเล็กหลับไปแล้วพร้อมกับคราบน้ำตาที่กรังบนแพขนตาหนา มืออุ่นละจากศีรษะเล็กคนที่ทำหน้าที่ผู้ปกครองชั่วคราวก้มลงจูบบนหน้าผากนูนเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ จรดปลายเท้าลงจากเตียงเล็กด้วยฝีเท้าที่เบาไม่ต่างจากแมวย่องๆ
วรทย์ถอนหายใจยาว ร่างโปร่งบางยืนชิดหน้าต่างที่แง้มไว้เล็กน้อย ไอเย็นจากด้านนอกผ่านเข้ามามือเรียวยกขึ้นกอดกระชับตัวเอง ไม่ใช่แค่ผิวกายที่เย็นแต่มันลามไปถึงหัวใจมันหนาวจนสั่นโหยหาไออุ่นจากใครบางคนที่เคยให้ไว้เมื่อสามวันก่อน
น้ำตาที่เหือดแห้งไปพักใหญ่เอ่อท้นที่ขอบตาอีกครั้ง ฝืนตัวเองไว้เต็มกำลังเพื่อไม่ให้หยดน้ำนั้นไหลลงมาเขาหลอกตัวเองว่าไม่ใช่อ่อนแอที่เอาแต่ร้องไห้ รู้ดีว่าน้ำตาไม่ช่วยอะไรทว่าคราวนี้มันหนักหนาเหลือเกิน เขาห่วงพศินจับใจขณะเดียวกันก็สงสารพิกเล็ตเหลือเกิน ดวงตากลมเหม่อมองทิวเขาลูกใหญ่ที่เรียงซ้อนกัน เกือบทั้งหมดเป็นอาณาเขตของไร่เคียงฟ้า แม้จะได้ชื่นชมไม่กี่ครั้งแต่เขาก็รู้ว่าที่นี่ยังมีทรัพยากรธรรมชาติที่สมบูรณ์มาก มีทั้งภูเขาและน้ำตกซ้ำยังกว้างใหญ่มากอีกด้วย จึงไม่แปลกใจเลยที่ผู้ชายที่ชื่อโยธินคนนั้นจะอยากได้ไร่เคียงฟ้าโดยใช้ปารินเป็นนางนกต่อ
แต่ที่เขาสงสัยคือหัวใจของผู้หญิงคนนั้นทำด้วยอะไร ถึงทำกับคนที่รักตัวเองได้ลงคอ ไหนจะลูกตัวน้อยอีก จิตใจของปารินเลวร้ายจนไม่เหมาะกับคำว่าแม่สักนิด หล่อนไม่สงสารลูกคิดถึงแต่ตัวเองเท่านั้น ริมฝีปากสีสดเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง น้ำตาที่ทำท่าจะไหลมันกลับคืนลงไปด้านใน อากาศเย็นชื้นถูกดึงเข้าปอดกำลังใจถูกปลุกเร้าด้วยใบหน้าที่นองด้วยน้ำของพิกเล็ต ความเข้มแข็งก่อตัวขึ้นทีละน้อย เขาต้องเชื่อในตัวพศิน…พศินจะต้องเป็นอะไรไอ้คนบ้ากามนั่นจะต้องกลับมาทำหน้าที่ของพ่อได้อย่างแน่นอน และที่สำคัญต้องมารับผิดชอบหัวใจของเขาด้วย…
………………………………..
(มีต่อ)
-
ปืนเงยหน้ามองน้องชายเจ้าของไร่เคียงฟ้าที่นั่งอยู่ข้างๆ อีกฝ่ายยังเงียบกริบมือจับโทรศัพท์อีกเครื่องฟังข้อความจากใครบางคนที่ติดต่อกันมาพักใหญ่ ปืนกัดฟันรอคำสั่งพยายามทำใจให้เห็นที่สุดแม้จะเป็นห่วงเจ้านายแค่ไหนก็ตาม เขาแทบไม่อยากคิดว่าป่านนี้พี่เสือจะเป็นอย่างไรบ้าง ไอ้สารเลวตัวนั้นมันจะทำร้ายพี่เสือขนาดไหน ได้แต่ภาวนาให้เจ้าป่าเจ้าเขาคุ้มครองคนซื่ออย่างพี่เสือให้อยู่รอดปลอดภัยหรือจนกว่าเขาจะตามไปช่วยได้ทัน
เกือบห้านาทีกว่าภาคภูมิจะวางสายจากใครสักคนที่ทำให้ข้อมูลแคบลง เขาเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์มือถือเพื่อมองภาพรีสอร์ทที่อาณกรส่งมาให้ ชื่อรีสอร์ทเด่นหรา เขารีบตั้งพิกัด GPS ที่จอโทรศัพท์ไม่ถึงครึ่งนาทีสถานที่ที่ระบุไปก็ปรากฎขึ้น เสียงผู้หญิงที่ดังมาจากโทรศัพท์บอกว่าอีกไม่กี่กิโลเมตรก็จะถึงที่หมาย รีสอร์ทที่แสนงดงามด้วยภูเขาที่โอบล้อมอยู่ห่างจากจุดที่เขาอยู่เพียงนิดเดียวเท่านั้น ทว่าเขายังไม่อาจบุ่มบ่ามเข้าไปได้เพราะแน่ใจว่าอีกฝ่ายต้องจัดกำลังไว้รอรับเขาแน่นอน ดวงตาคมที่ทอดแบบมาจากพี่ชายเกือบทุกกระเบียดนิ้วเหลือบมองมาทางสารถีมือดี การเดินทางเกินหกชั่วโมงไม่ได้ทำให้ลูกน้องผู้ภักดีเหนื่อยล้าแต่อย่างใดเขาเห็นความมุ่งมั่นบนใบหน้าคร้ามแดดนั่น นึกภูมิใจแทนพี่ชายที่มีลูกน้องภักดีถึงเพียงนี้
“ออยบอกว่าไอ้โยมันมีรีสอร์ทอยู่ในตำบลนี้แหละ นายบอกให้พวกดินเตรียมตัวได้เลย”
“คุณออยเป็นอย่างไรบ้างครับ”
คิ้วหนาของจักษุแพทย์รูปหล่อยกสูง “มีอะไร”
“เปล่าครับ…ผมแค่เป็นห่วงคุณ เอ่อ…ไร่เคียงฟ้า” ประโยคท้ายเบาหวิวไม่ต่างกับเสียงกระซิบ
ภาคภูมิลดคิ้วลงปัดความคลางแคลงสงสัยทิ้งไปเวลานี้เขาควรจะห่วงชีวิตของพี่ชายมากกว่าความรู้สึกส่วนตัวของคนอื่น
“ไม่น่าจะมีอะไร รีบติดต่อพวกนั้นดีกว่าเราต้องเตรียมตัวให้พร้อมตั้งแต่อีกไม่กี่อึดใจก็เข้าเขตของพวกนั้นแล้ว”
ปืนพยักหน้ารับรู้พลางกดโทรศัพท์รุ่นโบราณของตัวเองติดต่อเพื่อนรักที่อยู่ห่างไปหลายกิโลเมตร…
……………………………..
ร่างกายแทบจะทุกส่วนร้าวระบมไปหมดแม้แต่หายใจยังทำได้ลำบาก ตอนที่โดนรุมสะกรำว่าสาหัสแล้วแต่ผลหลังจากนั้นหนักหนายิ่งกว่าตอนนี้บาดแผลพวกนั้นกำลังออกฤทธิ์ พิษไข้จากแผลที่อักเสบเล่นงานเขาเต็มที่เนื้อตัวร้อนระอุดังมีไฟรุม ที่หัวปวดหนักจนยกไม่ขึ้น เปลือกตาบวมช้ำจนแม้แต่จะกระพริบตายังทำไม่ได้ เขารู้สึกถึงปากที่แตกและบวมเจ่อ พศินกระตุกปากน่าเกลียดยิ้มสมเพชตัวเองตั้งแต่เกิดมาไม่เคยคิดว่าจะมีสภาพย่ำแย่เช่นตอนนี้มาก่อน แม้แต่ตอนที่เมายังเขาดูดีกว่านี้
ลมหายใจร้อนผ่าวระบายออกอย่างไม่สม่ำเสมอนัก แผ่นอกที่ภายในบอบช้ำจากทั้งแรงเท้าและแรงมือสะท้อนขึ้นลงตามจังหวะการเต้นของหัวใจ แม้จะเจ็บเจียนตายแต่มันก็เป็นเครื่องหมายบอกว่าเขายังมีชีวิตอยู่ ท่อนขาเหยียดตรงเพื่อขยับท่านอนให้สะดวกมากขึ้น แม้ไข้จะขึ้นหนักแต่เขายังมีสติครบทุกประการถึงอวัยวะบางส่วนจะทำงานได้ไม่ดีนักแต่ความคิดและหัวใจของเขายังดีอยู่
เสียงเกือกม้ากระทบพื้นดังเข้ามาใกล้ กลิ่นน้ำหอมที่ไม่เคยเปลี่ยนตั้งแต่รู้จักกันมาแทรกเข้าปนกับกลิ่นเลือดจากตัวของเขา พศินย่นจมูกอย่างรังเกียจพยายามจะเบนหน้าหนีทว่ากลับช้ากว่านิ้วขาวที่ล็อคเข้าที่ปลายคางไว้ได้ก่อน
“ยังไม่ตายนี่หว่า มึงนี่มันหนังเหนียวอย่างที่คิดจริงๆ”
คนเจ็บไม่ตอบ ไม่ใช่เพราะไร้แรงใจแต่เพราะร่างกายมันไม่อำนวยต่างหาก ที่ทำได้คือแค่เหยียดมุมปากเท่านั้น
“ถ้ามึงยอมยกไร่เคียงฟ้าให้กู กูจะปล่อยให้มึงกลับไปหาลูกสุดที่รัก แต่ถ้ามึงดื้อกูก็ไม่อาจรับรองความปลอดภัยของลูกมึงได้”
คราวนี้รอยยิ้มน้อยๆ ที่พยายามยกนั้นเหือดหายไปทันที และเป็นคนที่ถือไพ่เหนือกว่าที่เหยียดยิ้มสาแก่ใจแทน
ร่างโปร่งสูงไม่ถึงร้อยเจ็ดสิบห้าดีผุดลุกขึ้นจากส้นเท้าของตัวเอง เขาปล่อยให้อดีตเพื่อนรักนอนอยู่ในสภาพที่น่าสมเพชเช่นเดิม ร่างกายแข็งแรงที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามบัดนี้เต็มไปด้วยร่องรอยของการถูกทำร้าย ใบหน้าหล่อเหลาที่ทั้งสาวแท้สาวเทียมใฝ่ฝันหาปูดบวมจนดูไม่ได้ แน่นอนว่าบาดแผลพวกนั้นไม่ได้มาจากเขาแต่เป็นฝีมือลูกน้องของเขาต่างหาก เรื่องอะไรเขาจะเอามือและเท้าไปสัมผัสคนอย่างไอ้เสือ
ป่านนี้คนที่ไร่เคียงฟ้าคงยกโขยงแห่กันมาที่นี่ เพราะเขาไม่ได้ปิดบังเรื่องที่อยู่ถึงจะไม่ได้เปิดเผยเต็มที่แต่เขาเชื่อในความสามารถของอาณกรหรือภาคภูมิ แค่บอกไปว่าอยู่ที่ปากช่องสองคนนั่นก็น่าจะหาข้อมูลได้แล้ว เขาต้องการให้พวกนั้นมาที่นี่ มาหมดได้ยิ่งดีเพราะมันจะเปิดช่องทางให้เขาได้เครื่องมือในการต่อรองเพิ่ม เพราะเท่าที่เห็นดูเหมือนสภาพหัวใจของอดีตเพื่อนรักจะไม่ได้ยึดมั่นแน่วแน่อยู่ที่ปารินแต่เพียงผู้เดียวแล้ว
ก่อนหน้าที่เขาจะให้ปารินเดินหน้าตามแผนเขาให้คนตามสืบพฤติกรรมของพศินมาก่อน แล้วก็ต้องแปลกใจเล็กน้อยที่ไอ้ขี้เมาเมื่อปีก่อนกลับเลิกเหล้าได้เพียงในเวลาไม่นาน ไม่ใช่เพราะฝีมือของอาที่เป็นหมอของมันแต่เป็นเพราะหมออีกคนที่เพิ่งเข้ามาทำงานได้ไม่นาน และดูเหมือนว่าไอ้หมอที่ว่านี่จะมีความพิเศษไม่น้อยเพราะสามารถเข้านอกออกในไร่เคียงฟ้าได้เป็นอย่างดีซ้ำยังสนิทสนมกับพิกเล็ตลูกชายของมันอีกด้วย เสือไม่ใช่เกย์เขารู้ความจริงข้อนี้ดี แต่ใดๆ ในโลกล้วนไม่แน่นอนกระทั่งความสัมพันธ์ของเขากับมันยังเปลี่ยนแปลงได้เลย จากเพื่อนเป็นศัตรูกัน
รองเท้าหนังอิมพอร์ตจากอิตาลีเตะเบาๆ ที่ท่อนขายาวของคนเจ็บ มันกระตุกเล็กน้อยแต่ไม่ได้เขยื้อนหนี โยธินยกยิ้มสะใจสภาพอย่างมันจะหนีไปไหนได้แค่หายใจยังลำบาก ดีที่มันยังไม่ตาคาตีนใครเพราะเขาต้องการให้มันรับรู้ถึงการสูญเสีย เสียทั้งลูก เมีย ไร่ที่มันรักรวมไปถึงใครคนนั้นที่มันให้ความสนิทสนมเป็นพิเศษ
“มึงรู้ไหมทำไมกูถึงอยากได้ไร่มึงนักหนา” อีกฝ่ายไม่ตอบ ทำแค่พยายามจะยกตาขึ้นเท่านั้น แต่มันก็ยังทำไม่ได้เพราะเปลือกตาบวมเกือบจะเท่าลูกมะนาวอยู่รอมร่อ “ไร่มึงสวยมาก ใช่แค่ทำรีสอร์ทนะ เปิดโรงแรมได้สบายๆ แถมสนามกอล์ฟใหญ่ๆ ได้อีกด้วย ที่สำคัญอะไรที่เป็นของมึงกูอยากได้หมด ทั้งเมีย ไร่ และลูกของมึง”
โยธินเว้นวรรคเพื่อดูปฏิกิริยาของอดีตเพื่อนรัก มันทำหน้าเหมือนจะตายเมื่อเขาเอ่ยถึงลูกชายสุดที่รักของมัน “พิกเล็ตน่ารักดีนะ หน้าเหมือนแพรว แต่น่าแปลกที่ไม่ยักจะเหมือนมึงสักเท่าไร”
“ไอ้เหี้ย!”
“ห๊ะ!” ชายหนุ่มอุทานด้วยความแปลกใจก่อนจะระเบิดหัวเราะเสียงดัง “ฮ่า ฮ่า มึงนี่มันคุณพ่อแห่งชาติชัดๆ ห่วงลูกฉิบหาย”
“ทำไม”
คิ้วดำเรียวยกสูง ตาเรียวปรายมองร่างกายที่ย่ำแย่ของอีกฝ่าย นึกชื่นชมในความพยายามของมันทั้งที่ตาลืมไม่ขึ้นแท้ๆ แต่กลับขยับปากที่แตกยับได้
“อันไหนล่ะที่ว่าทำไม ที่กูอยากได้ของมึงหรือที่ลูกมึงหน้าไม่เหมือนมึง” โยธินยิ้มเย้ย “เอาเรื่องที่กูอยากได้ของๆ มึงก่อนก็ได้ มึงรู้ไหมตลอดเวลาสี่ปีที่กูรู้จักมึงมา กูไม่เคยได้รับความสนใจจากใครเลย มึงมันเด่นเกินไปถึงจะโง่ยิ่งกว่าควายแต่ใครๆ ก็สนใจแต่มึง ขณะที่กูเป็นแค่ไอ้ตี๋วิ่งตามหลังมึง ตรงๆ เลยนะ ที่ทำไปทั้งหมดเพราะกูอิจฉามึง ฟังดูไร้สาระใช่ไหม แต่คนที่ไม่เคยเป็นที่หนึ่งมาก่อนอย่างกูหวังมาตลอดว่าจะชนะใครสักคนหนึ่งให้ได้ แล้วผู้โชคดีก็คือมึง”
โยธินเริ่มย้อนความหลัง อดีตที่ทิ่มแทงให้อกเจ็บเสียดได้เสมอ ใครว่าการที่ได้เกิดในตระกูลใหญ่โตเป็นเรื่องดี เงินทองมากมายไม่ได้ทำให้เขาพบกับคำว่าความสุขเลยสักนิด โดยเฉพาะกับลูกคนเล็กอย่างเขา พี่ชายคนโตได้เป็นทายาทหมายเลขหนึ่ง ทุกๆ อย่างที่พี่ชายอย่างได้บิดาของเขาจะหามาให้ด้วยความเต็มใจ พี่ของเขาเกิดมาพร้อมกับความสมบูรณ์โดยแท้ มันสมองที่ปราดเปรื่อง เก่งกาจเรื่องกีฬาตั้งแต่เล็กจนโตพี่ชายของเขาไม่เคยทำให้พ่อผิดหวังเลยสักครั้งจึงไม่น่าแปลกที่ท่านจะรักวาโยมากกว่าเขา
ในขณะที่ลูกชายคนที่สองผู้ที่ไม่เป็นที่ต้องการกลับถูกละเลย เขาไม่ใช่คนโง่แต่กลับเรียนเก่งสู้พี่ชายไม่ได้ เขาไม่ใช่เด็กอ่อนแอแต่ก็ไม่เคยเอาเหรียญทองจากการแข่งขันกีฬาให้มาให้พ่อดูได้ เลยไม่เคยได้รับคำชมหรือแม้แต่อ้อมกอดของผู้เป็นพ่อ ถ้าหากแม่ของเขายังอยู่บางทีความริษยาที่ซ่อนไว้อาจจะไม่ระเบิดออกมาก็ได้ ทว่าท่านจากไปตั้งแต่เขาอายุได้สิบสองปีทิ้งให้เขาต้องเผชิญกับคำว่าหมาหัวเน่าและเรียนรู้คำว่าอิจฉาริษยาตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา
แต่ถ้าถามว่าทำไมเขาถึงไม่ไปแย่งของรักของพี่ชายแทนที่จะเป็นไอ้เพื่อนหน้าโง่คนนี้ คำตอบมันแสนจะง่ายก็เพราะไอ้เสือมันไม่ต่างจากวาโยพี่ชายของเขาสักนิด เขาหรือสู้อุตส่าห์มอบตำแหน่งเพื่อนรักเพื่อนสนิทให้มันแต่ที่ได้กลับมาเพราะหวังว่าจะได้ทัดเทียมหรือดีกว่ามัน แต่ทุกอย่างก็เข้าอีหรอบเดิมเขาต้องเป็นตัวสำรองหนักกว่านั้นคือกลายเป็นลูกกระจ๊อกวิ่งตามมัน ไอ้เสือไม่ได้ฉลาดไปกว่าเขาแต่มันรูปหล่อและเก่งกีฬา ซ้ำฐานะทางบ้านก็ดีจนน่าตกใจ นั่นยิ่งเพิ่มความน่าสนใจให้กับมัน สาวๆ วิ่งตามมันเป็นพรวนขณะที่เขาเป็นแค่ตัวเชื่อมถึงมันเท่านั้น เขาเกลียดจนหมายและข้อความที่ส่งผ่านเขาไปถึงมัน ความริษยาเพิ่มพูนและระเบิดออกเมื่อปารินเข้ามา หล่อนสวยและถูกใจเขาตั้งแต่แรกเห็นทว่าหล่อนพึงใจผู้ชายผิวสีแทนตัวสูงใหญ่มากกว่าไอ้ตี๋ขาวซีดเป็นผีตัวผอมกะหร่องอย่างเขา…นั่นทำให้เขาตัดสินใจที่จะแย่งของๆ มัน ตั้งแต่คนรักรวมไปถึงไร่เคียงฟ้าที่สวยของมัน
ใช่ว่าเขาจะแย่งของรักเฉพาะไอ้เสือเท่านั้น ตอนนี้อะไรๆ ที่เคยเป็นของพี่ชายที่แสนดีกำลังถูกถ่ายโอนมาเป็นของเขา ช้าๆ และแยบยล คุณพี่วาโยไม่เฉลียวใจสักนิดว่าจำนวนหุ้นที่ตัวเองถือครองกำลังลดน้อยลง รวมไปถึงโครงการหลายๆ โครงการที่พลาดไปเป็นฝีมือของใคร คนที่ใกล้ตัวอันตรายที่สุดอีกหน่อยวาโยจะเข้าใจคำนี้เอง จะโทษเขาก็คงไม่ได้ต้องโทษบิดาต่างหากที่สอนให้เด็กวัยแค่สิบสองปีรู้จักคำว่าริษยา
และเพราะพี่ชายบังเอิญไปได้ที่ผืนหนึ่งแถวภาคเหนือมันสวยจนทำให้โรงแรมในเครือ ‘YNC แกรนด์’ ติดหนึ่งในสถานที่ที่สวยที่สุดในประเทศไทย แต่ในสายตาของเขาไร่เคียงฟ้าสวยกว่าหลายเท่าด้วยธรรมชาติที่ยังอยู่เกือบครบมันทำให้เขายิ่งอยากได้ไร้เคียงฟ้ามากขึ้น ตอนที่พศินพาเขามาเที่ยวไร่เคียงฟ้าครั้งแรกเลือดในกายก็ยิ่งพล่านปรารถนาจะไดไว้ในครอบครองเสียให้ได้ เคยตะล่อมมันในฐานะเพื่อนหลายครั้งแต่มันปฏิเสธหนักแน่น เลยจำเป็นต้องใช้วิธีแทรกแซงหวังจะให้ปารินช่วยอีกแรงแต่เพราะความโง่ของหล่อนทำให้เขาต้องใช้ความอดทนรอมานานถึงเจ็ดปี แต่อีกไม่นานนี้หรอกไร่เคียงฟ้าที่สวยงามก็จะตกเป็นของเขา
“ไปที่ไร่เคียงฟ้า ไม่ต้องเอาให้ตายเดี๋ยวฉันจะไปจัดการเอง”
เขาแทบจะกลั้นขำไม่ไหวเมื่อเห็นอาการทุรนทุรายของไอ้เสือหน้าโง่ ร่างโปร่งย่อกายลงทรงตัวบนหลังส้นเท้าอีกครั้ง ปลายนิ้วเรียวจับคางของอดีตเพื่อนรักให้หันทางตัวเอง แต่ใบหน้าขาวสะอาดก็ต้องเปื้อนคราบน้ำลายปนเลือดที่พุ่งมาจากริมฝีปากแตกๆ
โยธินดึงผ้าเช็ดหน้าขึ้นเช็ดคราบน่ารังเกียจออกจากผิวแก้มของตัวเอง ปล่อยมือจากคางแล้วยืดกายขึ้นแล้วใช้ปลายเท้าเหยียบหน้าอกช้ำๆ ของมันไว้
“มึงมันโง่ไอ้เสือ ที่ไว้ใจกู”
โยธินพูดเพียงแค่นั้นก่อนจะทิ้งให้ไอ้คนโง่นอนจมอยู่กับความเคียดแค้นแต่เพียงลำพังเช่นเดิม…
…………………………
(มีต่อ)
-
เลวของจิง
เลวทั้ง ญ และ ช
-
“ล้อมบ้านเอาไว้ให้หมด อย่าทำอะไรเด็ก คนอื่นเอาแค่ปางตายก็พอ”
เสียงเอะอะที่หน้าบ้านปลุกให้คนที่เพิ่งหลับไปได้แค่สองชั่วโมงต้องตื่นขึ้น ตาพร่ามัวปรับภาพให้ชัดเจนได้ภายในไม่กี่วินาทีร่างโปร่งบางเด้งจากที่นอนเล็กของเด็กชายตัวน้อย รีบกวาดสายตาหาต้นตอของเสียงตั้งใจฟังเพื่อให้แน่ใจว่าสิ่งที่ได้ยินไม่ใช่เสียงที่มาจากในความฝัน
“พวกแกเข้ามาทำไม! ออกไปนะ! ช่วยด้วย โจรเข้าบ้าน! กรี๊ดดดดดด!”
เสียงของเมี่ยงบอกว่าเขาไม่ได้หูฝาด มือเรียวคว้าร่างน้อยที่ยังจมอยู่ในนิทราโดยอัตโนมัติ พิกเล็ตงัวเงียอยู่ในอ้อมแขนของเขาตากลมเป็นเงาวาววับในความมืด ปากเล็กทำท่าจะขยับถามแต่เขายกมือปิดเอาไว้ก่อน
“อย่าพูดอะไร เข้าใจไหม”
เด็กชายวัยห้าขวบพยักหน้าที่ทั้งมึนงง เขาช้อนร่างเล็กแนบอกมองหาที่ซ่อนกาย แม้จะไม่รู้ว่าผู้บุกรุกต้องการอะไรแต่พิกเล็ตต้องปลอดภัย ที่ด้านล่างส่งเสียงโครมครามและน่ากลัวมากขึ้นทุกที เมี่ยงกรีดร้องด้วยความตกใจมือเขาชื้นเหงื่อไปหมดแต่ยังประคองสติ
“อยู่ในนี้นะครับ ถ้าไม่ใช่พี่พิกเล็ตห้ามเปิดประตูให้ใครเด็ดขาด สัญญากับพี่นะ”
“พี่มะรุมอย่าทิ้งหนูนะฮะ”
ดวงตาวาวในคลอด้วยหยาดน้ำตา แม้จะยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่เสียงที่ดังไปทั่วบ้านสร้างความหวาดกลัวให้ไม่น้อย มือเล็กเหนี่ยวลำคอของเขาไว้แน่น เสียงที่ลอดผ่านผ้าม่านมีมากพอทำให้เห็นว่าพิกเล็ตกำลังขวัญเสียแค่ไหน
“พี่จะไม่มีวันทิ้งพิกเล็ตแน่นอน อยู่ในนี้รอจนกว่าพี่จะมารับ”
ฝ่ามืออบอุ่นประคองใบหน้าเล็กเอาไว้ก่อนจะยื่นริมฝีปากประทับบนหน้าผากนูนหนักๆ ย้ำคำสัญญาว่าเขาจะไม่มีวันทิ้งเด็กคนนี้แน่นอน พิกเล็ตพยักหน้าทั้งที่น้ำตานอง วรทย์ยิ้มอ่อนโยนยกมือขยี้ผมนุ่มอีกทีก่อนจะดึงเสื้อผ้าที่แขวนอยู่ปิดบังร่างเล็กเอาไว้แล้วดึงบานประตูปิดเข้าหากัน สูดเอาอากาศเย็นชื้นเข้าปอดไม่ว่าอะไรจะเกิดเขาก็พร้อมจะรับมือแล้ว
ตากลมมองฝ่าความมืดเสียงที่ได้ยินเมื่อครู่เงียบลงไปแล้วแต่เขาก็ยังรับรู้ได้ถึงสิ่งผิดปกติที่เกิดขึ้น มือของเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อ พยายามเคลื่อนไหวกายให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้
ภายในห้องโถงว่างเปล่าและเงียบกริบไม่มีร่างของใครสักคนแม้แต่เมี่ยงที่ส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ เขาไม่เชื่อว่าสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่เป็นแค่ความฝัน เสียงกรีดร้องของเมี่ยงยังดังอยู่ในแก้วหูซ้ำรอยน้ำตาของพิกเล็ตยังเป็นเครื่องยืนยันได้เป็นอย่างดี แต่ทำไมทุกอย่างถึงเงียบสงบราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น…ทว่าอะไรบางอย่างที่จ่อประชิดกับท้ายทอย บางอย่างที่พร้อมจะระเบิดหัวของเขาได้เพียงแค่เหนี่ยวไกเท่านั้น
“ใครวะ ไหนเจ้านายบอกว่าที่บ้านไม่มีใครแล้วไง”
“ไม่รู้ว่ะ รู้แต่โคตรขาว น้องสาวจ้ะ หันหน้ามาให้พี่ยลหน่อยซิ”
วรทย์ขบกรามแน่นสิ่งที่ทำให้เขาโกรธไม่ใช่กระบอกปืนที่พร้อมจะฆ่าเขาได้ทุกเวลาแต่เป็นถ้อยคำสบประมาทนั่นต่างหาก แม้เขาจะไม่ได้สูงใหญ่แต่ก็ไม่ได้ผอมบางเหมือนผู้หญิงขนาดนั้น ตากลมหรี่ลงก่อนจะหันร่างมาให้พวกมันได้ยลเต็มตา
“ไอ้ห่า! ผู้ชายนี่หว่า”
คุณหมอหนุ่มเงยหน้ามองไอ้คนพูด มันไม่ได้เป็นคนถือปืนแต่ยืนขนาบข้างไอ้คนที่เอาปืนจ่อหน้าเขาอยู่ แม้ในห้องโถงจะมืดไร้แสงไฟทว่าเขาก็ยังเห็นแววตาระยับน่าเกลียดของมัน
“แต่แม่งน่ารักกว่าเด็กคนนั้นอีกนะโว๊ย”
“ไอ้สัตว์! เจ้านายให้มาจับตัวเด็กไม่ใช่ให้มาติดสัตว์…ว่าแต่มึงเป็นใคร คงไม่ใช่ลูกชายไอ้เสือหรอกนะ”
“ไม่ใช่!” วรทย์กระชากเสียงตอบ สบตามองกับมันอย่างไม่คิดหวาดกลัว “แล้วพวกแกเป็นใคร เข้ามาบ้านนี้ทำไม”
“ถ้าไม่ใช่ลูกไอ้เสือก็ไม่ต้องเอาไว้” มันตอบเสียงเย็น “ไอ้ยอด มึงอยากได้ที่ระบายไม่ใช่หรือวะ กูว่าไอ้นี่สวยกว่านังเด็กนั่นอีก”
วรทย์ใจหายวาบ ลำพังตัวเขาเองไม่น่าห่วงเท่ากับเมี่ยง ชายหนุ่มใช้ความคิดอย่างหนักเพื่อให้ทุกคนหลุดพ้นจากสถานการณ์นี้ ตากลมเหลือบไปยังหนึ่งในพวกมันที่มองเขาด้วยประกายตาประหลาดและน่าขนลุก แม้จะขยะแขยงสักแค่ไหนแต่ความปลอดภัยของทุกคนสำคัญกว่า เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกมันมีกันกี่คนแต่เขาเพียงคนเดียวซ้ำยังมีแค่มือเปล่าคงไม่อาจเอาชนะพวกมันด้วยกำลัง
“พี่ชาย” หมอหนุ่มทอดเสียงหวาน ปรับสีหน้าให้อ่อนลง “อย่าทำอะไรคนอื่นเลย ผมคนเดียวก็พอแล้ว”
มันทำหน้าประหลาดใจก่อนจะแสยะยิ้มขยับเท้าเข้ามาใกล้เขามากขึ้น วรทย์แทบกลั้นสำรอกไม่ไว้เมื่อมันยื่นนิ้วหยาบๆ มาแตะที่แก้มเขา เกลี่ยเบาๆ ราวกับจะทำให้เขาเคลิบเคลิ้มในสัมผัสน่ารังเกียจของมัน
“เป็นพระเอกหรือไงกันจ๊ะคนสวย แต่เด็กนั่นก็ไม่เอาสักนิด ตัวดำแถมยังผอมอีกด้วยสู้น้องไม่ได้เลย”
“ถ้าผมยอมพวกพี่ พี่ต้องสัญญาก่อนว่าจะไม่ทำอะไรเด็กผู้หญิง”
ไอ้คนที่เอาปืนจ่อหน้ากระตุกยิ้ม พลางใช้สายตาสำรวจเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า วรทย์แสร้งปั้นหน้านิ่งเฉยซ่อนความรังเกียจไว้อย่างแนบเนียน
“เข้าใจต่อรองนี่ แต่ถ้าน้องไม่เด็ดจริงนังเด็กคนนั้นจะโดนหนักกว่าน้องเป็นสองเท่านะ”
วรทย์หลับตาลงข่มความขยะแขยงที่วิ่งพล่านไปทั่ว ไอ้คนถือปืนใช้ปลายกระบอกปืนจี้ติดแนวลำคอก่อนจะลากลงต่ำลงไปเรื่อยๆ ผ่านหน้าอกจนถึงหน้าท้องและหยุดที่ขอบกางเกง
“ไอ้ยอดมึงขึ้นไปหาเด็กข้างบน ส่วนมึงไอ้เผือกไปเอาตัวนังเด็กคนนั้นมา เผื่อว่าไอ้นี่มันเอาไม่มันจริงๆ ค่อยเอานังเด็กคนนั้นสำรอง”
ใจหายเป็นครั้งที่สองเมื่อถูกผลักลงบนพื้น หมอหนุ่มนิ่วหน้าเพราะความเจ็บแปลบที่สะโพกแต่ก็รีบตั้งสติ ตามองไปยังร่างหนากำยำไม่คลาดเคลื่อน
“พวกพี่ต้องการอะไร ผมไม่รู้จักพวกพี่สักคนเลย”
“พี่ก็ไม่รู้จักน้อง พี่แค่มาเอาตัวเด็กเท่านั้นส่วนคนที่เหลือเจ้านายพี่ให้จัดการได้ตามใจชอบ”
ร่างหนาใหญ่โน้มกายลงมาอยู่เหนือตัวเขา มือข้างหนึ่งของมันยันพื้นเอาไว้ส่วนอีกข้างยังจับปืนอยู่เหมือนเดิม วรทย์กลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ กลิ่นสาบชวนสะอิดสะเอียนแต่ถึงจะรังเกียจแค่ไหนก็ไม่อาจปฏิเสธได้ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกมันมากันอีกคนแต่จากการประเมินคร่าวๆ ไม่น่าจะมีแค่สามคนอย่างที่เห็น พวกมันคงล้อมบ้านหลังนี้ไว้หมดแล้ว
“เจ้านายพี่เป็นใคร”
“พี่บอกไม่ได้หรอก เจ้านายสั่งไว้ น้องแค่ทำหน้าที่ของน้องให้ดีก็แล้วกันไม่อย่างนั้นนังเด็กคนนั้นจะซวยยิ่งกว่าน้อง ลูกน้องพี่กำหนัดกันทั้งนั้น”
เขารู้ว่านั่นไม่ใช่แค่คำขู่ สายตาของมันแทะโลมเขาอย่างไม่ปิดบัง ภายในกายเขาสั่นไปหมดแต่ยังพยายามปั้นหน้านิ่งเฉย
“ลูกน้องพี่มีเยอะไหม ผมกลัวว่าจะรับไม่ไหว”
“ฮ่า ฮ่า”
มันเงยหน้าหัวเราะ ก่อนจะใช้กระบอกปืนเขี่ยที่แก้มเขาเบาๆ เป็นเชิงสรรพยอก “พี่ไม่ให้มันมารุมน้องทุกคนหรอก แค่พวกพี่สี่ห้าคนน้องก็ไม่ได้นอนทั้งคืนแล้ว แต่ยังไงพี่ต้องได้น้องก่อนตอนแรกว่าจะไม่แต่ยิ่งดูน้องยิ่งน่ารัก ถามจริงๆ เถอะน้องเป็นใคร น้องชายไอ้เสือหรือ”
“ผมเป็น..”
“หมอมะรุม ช่วยหนูด้วย!”
ยังไม่ทันจะได้คำตอบ ร่างเล็กของเมี่ยงก็ถูกเหวี่ยงลงบนพื้น เมี่ยงถูกพันธนาการด้วยเชือกเส้นใหญ่ สองแขนถูกพับไปด้านหลังโดยมีเชือกมัดไว้อีกที เด็กสาวร้องไห้น้ำตานองหน้าแววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เมี่ยงพยายามจะกระเถิบกายเข้ามาหาเขาแต่กลับถูกพวกมันลากกลับไป
“เมี่ยง…เราจะไม่เป็นไร” เขาบอกกับเด็กสาว ยิ้มให้ทั้งที่ยังไม่รู้ชะตากรรม เมี่ยงร้องไห้หนักแต่ก็พยักหน้ายอมเชื่อในสิ่งที่เขาบอก
“พระเอกจริงๆ ผมโคตรชอบเลยพี่นง”
เขาจำได้ว่าคนพูดชื่อเผือก มันไม่พูดเปล่ายังตวัดลิ้นรอบปากอย่างกักขฬะอีกด้วย เมี่ยงร้องไห้เสียงดังกว่าเดิมตัวสั่นจนเขาที่อยู่ห่างหลายเมตรยังมองเห็น
“เป็นหมอหรือวะ มิน่าล่ะขาวหยั่งกับหยวกกล้วย เด็กในซ่องยังขาวสู้น้องไม่ได้”
“อย่าเอาแต่พูดเลยพี่ ผมอยากจะแย่แล้ว”
วรทย์ใจหายวาบ มองไอ้คนชื่อเผือกปลดตะขอกางเกงอย่างเร่งร้อน ส่วนคนที่เพิ่งรู้จักชื่อเมื่อไม่กี่วินาทีก่อนหัวเราะเสียงดังขยับตัวแทรกเข้ามาระหว่างขาของเขา คุณหมอหนุ่มพยายามหดขาเข้าหากันแต่มันกลับใช้มือข้างที่ว่างกระชากแยกออก ความกลัวที่คิดว่าข่มมันลงได้กระจายตัวอีกครั้ง วรทย์ดิ้นพล่านเขาไม่อาจยอมรับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นได้ มือไม้ยกขึ้นปัดป้องพัลวันจนไอ้นงต้องเรียกให้พรรคพวกมาช่วยจับ แขนถูกจับไว้แน่นหนาเรี่ยวของผู้ชายตัวเล็กอย่างเขาไม่อาจทัดเทียมผู้ชายตัวใหญ่ๆ สองคนได้เลย ร่างกายของเขากำลังถูกลุกลามอย่างน่าขยะแขยง
“อยู่เฉยๆ ซิวะ ไหนว่าจะยอมพวกกูดีๆ ไง”
นงสบถอย่างหัวเสียเมื่อจู่ๆ ได้หนุ่มหน้าหวานก็เกิดดิ้นเป็นไส้เดือนโดนขี้เถ้าขึ้นมา เขาต้องออกแรงจับมากกว่าเดิมเพราะสองขาของมันถีบไม่หยุดหวิดๆ จะโดนน้องชายสุดที่รักเสียหลายครั้ง จนต้องให้ไอ้เผือกเข้ามาช่วยจับอีกแรงแต่มันยังไม่สิ้นฤทธิ์ถีบขาไม่หยุด ขนาดเขาเอาตัวแทรกเข้าไปแล้วมันยกขึ้นยันได้อีก
เพี๊ยะ!
“ไอ้เหี้ย! กูบอกให้อยู่เฉยๆ ไง”
แรงที่เหวี่ยงใส่แก้มใสๆ ของมันหยุดอาการทั้งหมดได้อย่างไม่น่าเชื่อ นงแสยะยิ้มก่อนจะลงมือปลดตะขอกางเกงของมัน แต่ก็ทำไม่ถนัดเพราะยังจับปืนอยู่ เขาตัดสินใจวางอาวุธคู่ใจลง คราวนี้เขาใช้เวลาแค่ไม่กี่ลมหายใจเท่านั้นก็สามารถจัดการกับอาภรณ์เนื้อหนาได้ นงกลืนน้ำลายลงคอเมื่อได้เห็นท่อนขาเรียวขาว ผิวของไอ้หมอนี่มันสวยยิ่งกว่าบรรดาอีตัวที่เคยฟันมาเสียอีก เขาดีใจที่เลือกที่จะรับงานนี้ให้กับโยธินนอกจากจะได้ค่าตอบแทนงามแล้วยังได้เมียเป็นผู้ชายที่สวยกว่าผู้หญิงอีกด้วย สำหรับคนอย่างเขาที่ทำเรื่องเลวมาสารพัดไม่เคยมีปัญหากับการมีเซ็กกับเพศเดียวกันอยู่แล้ว ออกจะติดใจด้วยซ้ำ อย่างที่รู้ว่าผู้ชายมัน ‘แน่น’ แค่ไหน
ตาเขาพร่ามัวเช่นเดียวกับสองหูที่ได้ยินอะไรอีกนอกจากเสียงความต้องการของร่างกาย ไอ้คนตัวขาวนิ่งไปแล้วเขาเหลือบมองไอ้เผือกที่ยิ้มในแบบเดียวกันพยักพเยิดให้เขาลิ้มลองก่อน นงรีบรูดกางเกงลงปลดปล่อยสัดส่วนร้อนจัดและแข็งกร้าวโดยแทบไม่ต้องปลุกเร้าด้วยซ้ำ
“ขาวสัตว์เลยพี่นง”
“เออ กูจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว”
นงไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเสียงตัวเองแหบแค่ไหน ร่างกายร้อนผ่าวไปหมดเพียงแค่เห็นขาขาวๆ กับสะโพกเพรียว เขาเลิกเสื้อเชิ้ตเนื้อดีของมันขึ้นเปิดหน้าท้องแบนราบที่ขาวไม่แพ้ส่วนอื่น มือหนากระชากเอาชั้นในที่ขาวกว่าผิวกายเพียงนิดเดียวออก ไอ้ตัวขาวยังนิ่งทำแค่หายใจแรงๆ เท่านั้น นงยกยิ้มหย่องมันคงสำนึกแล้วว่าถ้าเกิดกบฏขึ้นมาต้องเจออะไรบ้าง ไม่ใช่แค่มันแต่ยังนังเด็กตัวดำนั่นด้วย
ขาเรียวถูกจับให้ยกขึ้น ขณะที่หน้าอกถูกลวนลามด้วยฝ่ามือหยาบ ทว่าเจ้าของร่างขาวโพลนยังนอนนิ่งมีเพียงแค่ผิวกายเท่านั้นที่สั่นเทา ช่องทางด้านหลังถูกสำรวจด้วยมือกร้านที่เลื่อนต่ำลง ปลายนิ้วร้อนและแข็งไม่ต่างจากท่อนไม้กดย้ำที่รอบรอบจีบเพื่อทำให้พร้อมสำหรับการรุกราน
“ปากแม่งน่าจูบฉิบหาย ผมจะไม่ไหวแล้วพี่นง”
“ใครเขาห้ามมึงไว้ล่ะ”
วรทย์อยากจะกลั้นใจตายกับสัมผัสที่ผิวแก้ว ทันทีที่ไอ้คนที่ชื่อนงบอกไอ้เผือกก็ก้มหน้าลง ใบหน้าดำคล้ำของมันชิดกับผิวแก้ม เขาข่มความขยะแขยงเอาไว้เต็มกำลัง ลิ้นหนาใหญ่ตวัดรอบริมฝีปากก่อนจะจรดจมูกลงบนแก้มหนักๆ ดีที่เขาเบี่ยงหน้าหนีไม่ได้ทันไม่อย่างนั้นคงได้รับจูกจากปากหนาของมันเป็นแน่
“อ่า หอมสุดๆ ไปเลย”
เขาเหลือบมองได้นง มันยกยิ้มกับกับลูกน้องของมัน หมอหนุ่มนิ้วหน้าพยายามปิดกั้นนิ้วกร้านที่ยังขยับอยู่ปากทางที่คับแน่น เขาไม่ยอมให้มันรุกรานเข้าไปได้ง่ายๆ แม้จะนอนนิ่งเป็นหุ่นแต่กลับปิดส่วนนั้นเอาไว้จนแม้แต่นิ้วยังสอดเข้าไปไม่ได้ เขาได้ยินมันทำเสียงจิ๊จ๊ะในคอขัดใจกับท่าทางดื้อเงียบของเขา ก่อนจะละมือจากร่องสะโพกแล้วเปลี่ยนเป็นประคองสะโพกของเขาเอาไว้ขึ้นแทน
ก้นกลมลอยเหนือพื้นอยู่ระดับใบหน้าของมันพอดี วรทย์สะดุ้งน้อยๆ ตอนที่มันกดจมูกฟังลงที่เนื้อสะโพก เขาไม่เห็นหรอกมันทำหน้าอย่างไรรู้แต่ว่าทั่วทั้งร่างซึมซับความรังเกียจขยะแขยงไว้เต็มที่ เขาได้ยินเสียงมันชื่นชมความหอมและขาวของผิวกาย ยิ่งได้ฟังก็ยิ่งเกลียดพวกมันเพิ่มเป็นร้อยเท่า
“หอมจริงๆ ว่ะ คืนนี้นังเด็กตัวดำได้ดูหนังสดทั้งคืนแน่ เดี๋ยวมึงกับกูช่วยกันลองก่อนถ้าดีแล้วค่อยเรียกคนอื่นมาสมทบ”
………………………..
กลับมาแล้วจ้า กว่าจะต่อติดใช้เวลาเสียหลายวัน
ขี้เกียจเช็คคำผิดใครว่างเช็คให้ป้ามั่งเน้อ
โยธินดูโรคจิตพิกลเนอะ #น่าจะเป็นนังคนแต่งมากกว่า
ไม่รู้จะหาเหตุอะไรให้โยธินมีความแค้นกับนายเสือเลยเอาแบบนี้ละกันเนอะ
พี่ปืนสุดหล่อมีคู่นะคะปรากฏในตอนนี้แหละ ออกเยอะด้วย น่าจะเดากันได้
อยากจะแต่งเป็นอีกเรื่องเลยทีเดียวออกแนว จำเลยรัก แต่สันหลังยาวเกินไปคงต้องรอให้โปรเจ็คพิเศษเสร็จก่อนค่อยสานต่อ
ป.ล. แต่งตอนนี้น้ำตากลบกันเลยทีเดียว #สงสารพิกเล็ต
:monkeysad:
พี่หมอคนสวยกำลังจะถูกปู้ยี่ปู้ยำ นมลู่หาน กำเดาพาลจะไหล :pighaun:
[attachment deleted by admin]
-
มะรุมมมมมมมมมม ไม่จริงน่า T T;
พี่เสือ รีบมาช่วยหมอเร็วๆ
-
นายโยธิน นี่เป็นเด็กมีปัญหาแล้วแก้ปมของตัวเองแบบผิดๆนี่เอง :m16:
แอบมีปัญหาทางจิตนิดๆนะเนี่ย ยัยปารินก็นิสัยเสียติดผู้ชายไม่สนใจลูก สงสารพิกเล็ตที่สุด :mew6:
ม่ายยยยยยยยย :serius2: พี่หมอมะรุมของเค้าาาาาาา ใครก็ได้เอาปืนมายิงไอ่พวกชั่วนี้ที
-
ใครก็ได้ช่วยหมอที :serius2:
ขอให้โยรับกรรมเร็วๆ
-
หวังว่าอาออยยังอยู่
เดาไว้แล้วหลังจากอ่าน ว่าอาออยได้กับหมอคีย์ คู่ของปืนน่าจะเป็นโยธิน
-
ไปกันหมดแล้ว ใครจะมาช่วยล่ะทีนี้
พี่เสือแค่หายใจยังเจ็บคงไม่สามารถขี่ม้าขาวมาได้แน่
อาณกร เราเชื่อในตัวนาย..
ว่านายยังอยู่แถวนี้
o8
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
รีบมาช่วยมะรุมๆๆๆๆๆ
-
ไม่นะะะะะะะะะะะะะ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
หวังว่าออย กับ คีย์น่าจะมาช่วยทันถ้ายังไม่ไป :เฮ้อ:
-
โอย....ใครจะช่วยหมอมะรุมล่ะทีนี้
-
กำ ,, สภาพพี่เสือก็จะรอดแหล่มิรอดแหล่ แล้วใครจะมาช่วยละเนี้ยย
ดันไปเป็นคนดีกับโจรอีก เง้อออออ :angry2:
ลุ้นๆๆๆๆ เจ้าค้ะ ปูเสื่อนอนรออออออ :hao7:
-
ฮือออออออออออ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
ใครก็ได้มาช่วยหมอมะรุมที :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
:katai1: :katai1:
-
ไม่นะม่ายยยย ฮือออออ ใครก็ได้ช่วยหมอมะรุมด้วย :hao5: :monkeysad:
-
อ้ากใครก้อด้ายช่วยหมอมะรุมที
-
อะไร ไม่นะ ไม่น่ามาอ่านตอนจบของตอนนี้ก่อนเลย ทำไมเป็นแบบนี้
คุณคนเเต่งกลับมาต่อจนติด แต่กลับทิ้งดราม่าไว้เเบบนี้เหรอ กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
ตอนหน้าขอเร็วๆเลยได้มั๊ยคะ อึดอัดอ่าาา คิดไม่ออกว่าใครจะมาช่วยยยยยย
ฮรือออออ >>>>นางโวยวายเพราะนางยังไม่ได้อ่าน อ่านเเต่ตอนท้าย
แล้วใครจะมาช่วย พี่เสือก็เเย่ มโนโลกสวยให้ไอ้โยมาช่วยเรอะ?
หรือว่าปืน หรือใคร ม่ายยยยยยยยย :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
ขอกลับไปอ่านตอนต้นของตอนนี้อย่างจริงจังก่อนนะคะ เเล้วจะมาเม้นใหม่ :z3: :z3: :z3:
----—------------------------------------------
อ่านจบเเล้ว ตอนนี้ขอเชียร์ให้ออยและคิมยังอยู่ตรงนี้ คนของคุณลุง ผอ. น่าจะทิ้งไว้บ้างนะ
ภาวนาขอให้เป็นแบบนั้นด้วยเถอะ..... :amen:
ส่วนไอ้พวกที่บังอาจเอามือสกปรกมาจับมะรุมแบบนี้ถ้าไม่ตาย ก็ต้องเลี้ยงไม่โต
ส่วนเรื่องของโย บอกตรงๆเราอ่อนไหวเรื่องครอบครัว เราไม่ใช่เด็กมีปัญหานะ แต่รู้สึกง่ายถ้ามีประเด็นครอบครัว
เกลียดพ่อแม่แบบที่โยเจอที่สุดเลย เรื่องนี้ถ้าจะโทษใครนี่ โทษพ่อคนเดียวเลยนะ
ขอให้ได้รับรู้ผลการกระทำตัวเองครั้งนี้ด้วยนะคะ เผื่อจะสำนึกว่าที่ลูกต้องเป็นแบบนี้เพราะใคร
เราก็ไม่อยากโยนความผิดไปที่พ่อฝ่ายเดียวหรอกนะ เพราะจริงๆโยเลือกที่จะเป็นได้
แต่ในเมื่อมันเกิดขึ้นมาเเล้วก็ต้องรับผิดชอบร่วมกัน..... ก็มาดูกันในส่วนของพาร์ทโยว่าจะมีกล่าวไว้เช่นไร
ถ้าคนเเต่งเปิดทางมาเเบบนี้ เเสดงว่าปืนไม่ได้เป็นเคะเเล้วล่ะ คึคึคึ ก็มาช่วยพ่อเค้าดัดสันดานลูกหน่อยก็เเล้วกัน
o3
เราขอเป็นกำลังใจเเละขอติดตามเรื่องนี้ไปจนวินาทีสุดท้าย จนรวมเล่มเลย อิอิอิอิอิอิอิอิ
:L2: :กอด1:
-
หมอมะรุมอย่าเป็นอะไรนะ
-
อร๊ายยยย แย่แล้ว!!! วางเรื่องนายเสือไว้ก่อน หมอมะรุมวิกฤตกว่าแล้วงานนี้ :ling1: :sad4:
-
ทิ้งไว้ได้ค้างคามากกกกกอ่ะ ชีวิตเหมือนโดนทำร้ายยยย
ได้แต่หวังว่าจะมีคนมาช่วยหรือหมอมะรุมจะเอาตัวรอดได้นะ
-
ตายแร้วว ใครจะมาช่วยหมอมะรุมละเนี่ยะ
o22
-
แย่แล้ว ใครก็ได้ช่วยหมอมะรุมที :serius2:
พี่เสืออีกคนน่วมไปหมดแล้ว :serius2:
สองคนนั้นมันเลวจริงๆ
-
หมอมะรุมจะเอาตัวรอดยังไงเนี่ย ออยออกไปแล้วเหรอ
ปล. ผู้อำนวยการโรงพยาบาลที่ท่าทางใจดีจะมีลูกน้องฝีมือดีอยู่ที่โคราชคะโยงใหญ่=โขยง ?
-
แง้ๆๆ บอกเลยว่า อ่านๆมาไม่เคยสนคุณหมอคิมหันต์เลยคร่ะ แต่ตอนนี้สนใจม๊ากกก มาก มาช่วยหมอมะรุมหน่อยยยยย
-
แล้วหมอมะรุมจะช่วยตัวเองยังไงเนี่ย
เหลืออยู่แค่หนึ่งหนุ่มเอง ลุ้นๆ
มาต่อตอนต่อไปไวไวนะฮะ พลีสสสส
-
รับตอนสุดท้ายไม่ไหวจริงๆ มะรุมแล้วใครจะมาช่วยทัน
-
หมอมะรุม :hao5: :hao5:
-
อ่านตอนนี้จบแล้วแอบโกรธและเกลียดออยไม่ได้ โอ๊ย!!!! มันขึ้น :m31: :fire:
:angry2:จะกระแดะตามไปช่วยทำไม๊ :m16: ไม่ได้ห่วงหลานเลย รู้ว่าเก่งแต่เค้าตามกันไปเป็นโขยงแล้วมั๊ย
ขอให้มีคนมาช่วยหมอมะรุมทีเถอะ :serius2: โอ๊ย...ใครก็ได้ช่วยที :sad4:
-
จะอะไรก็แล้วแต่ ขออย่าให้หมอมะรุมโดนทำมิดีมิร้ายด้วยเถอะค่ะ :ling3:
ไม่ไหวนะ สงสัยพิกเล็ตไม่น่าจะใช่ลูกพี่เสือซะละนิ :z3:
ค้างมากค่ะ มาต่อไวๆเลยยยยยยยยยยยยยยยย :katai4:
-
มาช่วยมะรุมที~~
อย่าโดนทำอะไรน้าาาา~~
-
เอ่อ ใครแฟนปืนค่ะ :m28: โยเหรอ?.. ไม่นะ :ling1:
พี่เสือก็แย่ มะรุมก็แย่ :a6:
:o211:
+๑
+เป็ด
o13
-
ตอนแรกสงสารพิกเล็ตตอนนี้สงสารพี่หมอมะรุมมากกกก กรี๊ดดดดด
ไม่น่้าาาา ใครก็ได้ช่วยพี่มะรุมที้
-
อยากอ่านต่ออยากอ่่านต่ออยากอ่่านต่อแล้ว แง้ๆๆๆๆๆ ม่ายน้าาาาคุณหมอ
ใครจะมาช่วยได้เนี่ย พระเอกของเราก็ปางตาย โถ่
-
ลุ้นมากครับ..จะมีใครมาช่วยหมอมะรุมทันมั๊ย!!!!
-
^^
-
หมอมะรุมแย่แล้ว
ใครก็ได้ ช่วยหมอที :serius2:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! หกด่าสวฟหกด่าสว!!!!!!!!!!!!!!!!!! ฮือออออ :hao5: :fire:
-
ยังรออยู่นะคะ :mew6: :ling2:
-
ตอนที่ ๒๒ ความช่วยเหลือจากผู้ที่ร้องขอ
ไอ้นงเงยหน้าจากสะโพกยิ้มมุมปากให้กับไอ้เผือกที่เผยอปล่อยมือจากแขนของเขาแล้วมาป้วนเปี้ยนแถวหน้าอกแทน วรทย์หลับตาข่มความรู้สึกที่อยากจะขย้อนเอาของเก่าออกมา เขานับหนึ่งถึงสิบอย่างใจเย็นที่สุด ถ้าจะตีงูต้องตีให้ตายอย่าเอาแค่หลังหัก
ลูกพี่ไอ้เผือกลากลิ้นจากก้นพลางยกสะโพกของเขาให้สูงขึ้นเรื่อยๆ ลิ้นใหญ่สากหยุดที่ร่องเล็กอีกเพียงนิดเดียวก็จะถึงรอยจีบปิดแน่ วรทย์ผ่อนลมหายใจแผ่วช้า เขาจงใจทำให้พวกมันสนุกกับร่างกายของเขาจนลืมทุก ลืมกระทั่งว่าวางอะไรไว้ตรงไหน
“อย่าเอาลิ้นสกปรกของมึงมาโดนตัวกูอีก”
ไอ้นงเงยหน้าจากสะโพกขาว ตาใหญ่เบิกกว้างเมื่อเห็นวัตถุสีดำมะเมื่อมที่จ่อติดกับหน้า วรทย์ขยับกายว่องไวหลังสะโพกถูกวางลงบนพื้นอีกครั้ง ขาเรียวยกขึ้นขดเข้าหากันปิดกันสัดส่วนสำคัญที่ไม่ได้ตื่นตัวสักนิดกับสัมผัสน่ารังเกียจพวกนั้น...อย่างน้อยๆ เขาก็ได้พิสูจน์ว่า ร่างกายของเขามันตอบสนองแค่พศินคนเดียวเท่านั้น ร่างบางยันกายขึ้นไม่สนใจร่างกายด้านล่างที่เปลือยเปล่าอาศัยชายเสื้อที่ยาวลงคลุมถึงสะโพกปกปิดความน่าอับอาย
“นะ..น้องชายปืนผาหน้าไม้ไม่ได้มีเอาไว้เล่นนะ วางลงแล้วมาสนุกกับพี่ต่อดีกว่า” ไอ้นงทำใจดีสู้เสือ
“กูไม่ได้เล่น ถอยออกไป”
มือขาวจับปืนจ่ออยู่ที่เดิม ไม่นิ่งหรือสั่นไหวแม้แต่น้อย ไอ้เผือกปล่อยมือจากตัวเขานานแล้วตั้งแต่เขาเอื้อมไปคว้าปืนแล้วยกขึ้นจ่อมันก่อน แต่ความเงียบของมันก็ยังไว้ใจไม่ได้แม้จะไม่เห็นมันถือปืนแต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะไร้วัตถุอันตราย วรทย์เหลือบตามองไปด้านหลังเพื่อจับการเคลื่อนไหวที่ผิดปกติ
“น้องเป็นหมอจริงๆ ด้วย มือนิ่งเสียขนาดนี้” ไอ้นงบอก สายตาของมันไม่ได้ตกใจหรือตื่นตระหนกเลยสักนิด เพียงชั่วพริบตาที่เขาเห็นแววตาของมันเคลื่อนจากปลายกระบอกปืน เพราะสติที่มีเต็มเปี่ยมทำให้เขาไหวตัวทันกอปรกับเสียงร้องดังลั่นของเมี่ยงทำให้เขารู้ว่าไอ้เผือกกำลังจะจู่โจมเขา
ปัง!
“เหี้ยเอ๊ย!”
ไอ้เผือกร้องลั่น กลิ่นเหม็นไหม้คลุ้งไปทั่วบริเวณร่างท้วมใหญ่ล้มลงกองบนพื้น มันดิ้นเร่าพร้อมกับเลือดที่ไหลทะลักจากแผลใหญ่ที่ต้นขา วรทย์หันกายกลับทันควันหลังจากที่เหนี่ยวปืนนัดแรกไปแต่ยังช้ากว่าไอ้นง มือใหญ่คว้าเข้าที่ข้อมือยื้อแย่งปืนจากมือของเขา แรงของมันเยอะยิ่งกว่าช้างสาร แต่ที่แย่ยิ่งกว่าคือเสียงปืนที่เขายิงไปกระตุ้นให้พวกที่เหลือพากันเข้ามาบ้าน เพียงแค่ชั่วอึดใจรอยกายเขาก็เต็มไปด้วยชายฉกรรจ์นับสิบคน ใจเขากระตุกเมื่อปืนหลุดจากมือ ไอ้นงแสยะยิ้มทิศทางของปืนเปลี่ยนมาทางเขาอีกครั้ง
“ไงมึง ตอนแรกจะได้ผัวแค่สองสามคนตอนนี้เพิ่มเป็นเกือบยี่สิบ รับไหวไหมวะ เฮ้ย! พวกมึง จับไอ้ตัวขาวนี่ไว้เราจะได้เล่นสนุกกับมันทั้งคืน”
วรทย์ก้าวเท้าค้างบนอากาศทั้งร่างโดนคว้าหงายหลังลงบนพื้นปาเก้เย็นเฉียบ แต่ยังไม่เย็นเท่าเลือดในกายของเขา เสียงร้องหายลงไปในคอด้วยฝ่าหยาบกร้านของหนึ่งในพวกมัน ร่างเล็กดิ้นพล่านยิ่งกว่าเมื่อครู่ใหญ่สองขาถีบไร้ทิศทางแต่ก็ถูกจับแล้วกดลงพื้นแน่นหนายิ่งกว่าเดิม สองแขนขึงตึงเหนือศีรษะ ความกลัวที่ข่มเอาไว้แตกซ่อนน้ำตาเอ่อขอบตารับรู้ถึงหายนะครั้งใหญ่ของตัวเอง
“จับขามันไว้ กูต้องได้เป็นผัวคนแรกของมึง”
ร่างบางบิดตัวหนีจากฝ่ามือที่จับช่วงเอว วรทย์กรีดร้องใส่ฝ่ามือกร้าน ท่อนขาจับยกสูงพร้อมกับร่างหนาใหญ่ของไอ้นงที่แทรกเข้ามา มันจับความใหญ่โตจ่อประชิดกับสะโพก หมอหนุ่มหลับตารอรับความเจ็บปวดที่กำลังจะเกิดขึ้น
ปัง!
“ใครวะ!”
นงตะโกนด่าเพราะเสียงปืนที่ดังจนแก้วหูสะเทือนมันขัดสวรรค์น้อยๆ ที่อยู่ตรงหน้า ใบหน้าเหี้ยมหันมองที่มาของเสียงปืน ลูกน้องที่รุมล้อมเป็นวงกลมต่างมองหน้ากันเลิกลั่ก ก่อนจะสั่นหัวปฏิเสธ
“แล้วแม่งดังมาจากไหน”
“กูเอง”
ทั้งบ้านตกอยู่ในความเงียบแม้แต่เสียงร้องไห้ของเมี่ยงก็หายไปด้วย ทุกสายตาจับจ้องไปทางต้นเสียง ไฟในบ้านสว่างพรึบแสงจ้าจัดทำให้ต้องหรี่ตา แต่ก่อนที่จะเปิดตาเต็มที่เขาก็ได้ยินเสียงตุบตับใกล้ๆ ไออุ่นจากบางอย่างโอบรอบตัวพร้อมกับร่างที่ถูกช้อนขึ้น
“ไม่เป็นไรนะ ผมมาช่วยแล้ว”
ตาเรียวอบอุ่นที่มาพร้อมรอยยิ้มจากคนที่เขารอคอย วรทย์ซุกหน้าลงกับแผงอกกว้างที่แม้จะไม่หนาเท่ากับของพศินแต่ในยามนี้มันคือที่พึ่งที่ดีที่สุด...
……………………..
วรทย์ใจหายวูบ เขาตื่นตกใจยิ่งกว่าตอนที่รู้ว่าจะโดนผู้ชายข่มขืนเสียอีก ประตูเสื้อผ้าถูกเปิดออก เสื้อผ้าตัวน้อยลายการ์ตูนและชุดนักเรียนกระจุยกระจายเต็มพื้น สภาพของห้องก็ไม่ต่างกันแทบจะไม่มีส่วนไหนเลยที่ไม่ถูกรื้อค้น ขอบตาเขาร้อนผ่าววิ่งไปรอบห้องราวกับคนบ้าเพื่อค้นหาร่างเล็กที่เขาห่วงสุดหัวใจ
“พิกเล็ตอยู่ไหนครับ! พิกเล็ตตอบพี่ด้วย”
ร่างบางร้องถามหาเด็กชายแต่นอกจากเสียงของตัวเองที่สะท้อนกับผนังห้องเขาก็ไม่ได้ยินเสียงใดอีก วรทย์วิ่งกลับไปที่ตู้เสื้อผ้าอีกครั้งปัดเสื้อยืดที่ยังเหลืออยู่บ้างออก แล้วมองหาร่างน้อยด้วยหวังว่าพิกเล็ตอาจจะกลับมาซ่อนที่เดิมและทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับเขา แต่ไม่ว่าจะใช้สายตาเพ่งมองมากแค่ไหนเขาก็พบแค่ความว่างเปล่าเท่านั้น มีแค่กลิ่นแป้งเด็กที่หลงเหลือบอกให้เขารู้ว่าก่อนหน้าที่เขาจะขึ้นมาพิกเล็ตยังอยู่ที่นี่
“พิกเล็ต! พิกเล็ตอยู่ไหน พี่มารับแล้ว พิกเล็ต!”
วรทย์ร้องไห้น้ำตานอง หยาดน้ำบดบังการมองเห็นแต่กระนั้นเขาก็ยังไม่เลิกหาเด็กชาย กระทั่งโดนแขนของใครบางคนรวบไว้ในอ้อมกอด เสียงทุ้มนุ่มปลอบประโลมให้เขาหายบ้าคลั่ง
“ใจเย็นๆ หมอมะรุม พิกเล็ตต้องปลอดภัยดี ไอ้นั่นมันก็บอกไม่ใช่หรือว่าไม่เจอเด็ก”
“ตะ..แต่ ฮึก พิกเล็ต สัญญา ไว้ว่า ฮึก จะไม่ไปไหนถ้าผมไม่มา”
“พิกเล็ตไม่เป็นอะไรหรอกเชื่อผมนะคนดี”
คุณหมอตัวเล็กพลิกกายเข้าหาอกอุ่น ซุกใบหน้าเปื้อนน้ำตากับเสื้อเชิ้ตสีอ่อน มือที่เคยอุ้มตะครองโอบรอบแผ่นหลังพลางลูบขึ้นลงเพื่อช่วยบรรเทาความเป็นห่วงกังวลให้เบาบางลง เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าหลุดจากสถานการณ์เลวร้ายเมื่อครู่ได้อย่างไร แต่ในหูยังอื้ออึงไปด้วยเสียงปืนและเสียงกรีดร้องของเมี่ยง ภาพที่เห็นเป็นครั้งสุดท้ายคืออาณกรจับร่างหนาๆ ของพวกมันฟาดลงพื้นครั้งแล้วครั้งเล่า รู้ตัวอีกทีเขาก็อยู่ในห้องนี้แล้ว
“หมอมะรุมเป็นอะไรหรือ”
ทั้งเจ้าของอ้อมแขนและร่างในที่ถูกรวบกอดต่างหันไปทางต้นเสียง ตากลมคลอด้วยหยาดน้ำตาเบิกกว้าง ใจที่ร่วงหายย้อนกลับคืนที่เดิม วรทย์สะลัดตัวหลุดจากวงแขนที่กอดประโลมแล้วถลาเข้าไปหาร่างของเด็กชาย
“พิกเล็ต!”
“พี่มะรุม!”
ทั้งสองโถมกายเข้าหาอ้อมกอดของกันและกัน ใบหน้าอ่อนเยาว์ของเด็กชายซบลงที่อกอุ่น วรทย์ไม่อาจห้ามน้ำตาได้เลย เขาร้องไห้เหมือนคนบ้าแต่โล่งใจไปหมด มือเรียวกระชับร่างน้อยแน่นกว่าเดิมความกลัดกลุ้มกังวลที่รุมโจมตีเมื่อครู่ปลิวหาย จมูกโด่งกดที่ขมับเล็กซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“หายไปไหนมาทำไมไม่รอพี่ล่ะ” เขาถามทั้งที่เสียงสั่น เพราะยังปรามน้ำตาตัวเองไม่ได้
เจ้าตัวน้อยดึงหน้าห่างจากอกเล็กน้อย แก้มใสแดงเรื่อน้ำตาอาบผ่านแก้มไม่ต่างกัน “หนูกลัวมากก็เลยวิ่งไปห้องอาออย หนูไปซุกในกระเป๋าฮะ”
“กระเป๋าอะไรทำไมมันไม่เจอพิกเล็ต หรือว่ามันไม่ได้เข้าห้องของอาออย” ดูเหมือนคำตอบที่เกินจากที่คาดหมายจะหยุดน้ำตาไว้ได้ เขาเงยหน้ามองผู้เป็นอาของพิกเล็ต เจ้าตัวเองก็ดูเหมือนจะงุนงงไม่ต่างกัน ตากลมเหมือนลูกแก้ววกกลับมาที่เด็กชายอีกครั้ง
“เข้ามาฮะ” พิกเล็ตบอก ยกมือปาดน้ำตาลวกๆ จนคนโตกว่าต้องช่วยเช็ดอีกแรง “กระเป๋าที่มีล้อแล้วก็มีที่ลากฮะ ลูกใหญ่ๆ ที่อยู่ใต้เตียงอาออยฮะ”
คำตอบของพิกเล็ตทำให้เจ้าของห้องเพิ่งนึกขึ้นได้ คงเป็นกระเป๋าที่เขาใช้ใส่สัมภาระเมื่อครั้งที่เดินทางมาที่ไร่เคียงฟ้า จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าโยนมันทิ้งไว้ที่ไหน ต้องขอบคุณรูปร่างของพิกเล็ตที่เล็กพอที่จะซ่อนตัวอยู่ในกระเป๋าเดินทางใบนั้นได้
เขาพบพิกเล็ตตอนที่ออกไปสำรวจความเสียหาย ไอ้คนที่ทำลายข้าวของแทบจะทุกห้องเพื่อหาพิกเล็ตถูกเขาซัดจนหมอบหลังจากที่มันรื้อห้องพี่เสือจนเละ ดีที่มันสะเพร่าไม่สนใจกระเป๋าเก่าๆ ใต้เตียงของเขาไม่อย่างนั้นคงได้เสียเหงื่อเพิ่มอีกหลายขีด ใช่แต่วรทย์คนเดียวที่ไหนที่เป็นห่วงพิกเล็ตจับหัวใจเขาเองก็เช่นกัน ทันทีที่รู้ว่าเป้าหมายของโยธินไม่ใช่แค่พศินเขาก็รีบหันรถกลับไร่เคียงฟ้าทันที ใจแทบหลุดจากขั้วเร่งเร้าให้คิมหันต์เหยียบคันเร่งจนเข็มไมล์เกินร้อยยี่สิบ
เขาได้ยินเสียงร้องของเมี่ยงตอนที่กำลังซุ่มมองพวกมันอยู่แนวชายป่า ประเมินจากสายตาพวกมันมีกันมากกว่าสิบคน สิ้นเสียงเมี่ยงทุกอย่างก็เงียบกริบราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เขาเห็นพวกมันเคลื่อนไหวอยู่รอบบ้านตลอดเวลาเพื่อรอคอยสัญญาณการโจมตีจากด้านใน
อีกไม่ถึงสิบนาทีคนของอาปยุตก็ตามมาสมทบ คนพวกนั้นฉลาดพอที่ไม่เอารถเข้ามาถึงในไร่และเลือกที่ใช้วิธีเดินเท้าเข้ามาเช่นเดียวกับเขาโดยมีดินเป็นผู้นำทางอีกที พวกเขาทั้งหมดเฝ้ารอคอยเวลาอย่างอดทนกระทั่งได้ยินเสียงปืนความอดทนจึงสิ้นสุดลง
ภาพที่เห็นคือหมอวรทย์กำลังจะถูกไอ้พวกใจสัตว์ล้อมรอบ อีกเพียงนิดเดียวเท่านั้นก่อนที่ร่างบอบบางเปลือยท่อนล่างจะโดนล่วงเกิน คิมหันต์เช้าไปกระชากตัวไอ้สารเลวที่อยู่บนตัวของวรทย์แล้วประเคนทั้งมือและเท้าใส่มันไม่ยั้งทั้งที่ยังไม่เปิดไฟด้วยซ้ำ ไม่จำเป็นต้องบอกอะไรกันอีกทั้งเขา คิมหันต์ ดินและพวกของอาปยุตตะลุมบอนใส่พวกมันชนิดที่ไม่มีออมฝีมือ เขาได้ยืดเส้นยืดสายหลังจากห่างหายไปนานแม้จะได้แผลกลับมาบ้างแต่ก็น้อยนิดถ้าเทียบกับเสียงกระดูกหักของพวกมัน
พวกมันมีปืน พวกเขาเองก็มีเหมือนกันเสียงปืนดังระงมไปทั่วบ้าน แต่เพราะความชำนาญพื้นที่ที่มีมากกว่าฝั่งเขาเลยสามารถหลบหลีกลูกกระสุนได้ ขณะที่พวกมันโดนลูกตะกั่วฝังไปหลายคน ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีพวกมันก็ถูกรวบตัวได้หมดเขาให้ดินจับพวกมันเอาไว้เพื่อรอคำพิพากษาจากพี่ชายของเขาอีกที
ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วจนแทบไม่น่าเชื่อว่าเป็นความจริง แต่ภาพที่เห็นหลานชายยืนตัวสั่นอยู่กลางห้องของเขามันช่วยยืนยันได้เป็นอย่างดี นี่ไม่รับรวมแก้วหูที่ยังอื้ออึงด้วยเสียงปืนไม่หาย
ไม่มีใครคาดคั้นเอาคำตอบอีก วรทย์สวมกอดร่างเล็กไว้อีกครั้งเขาไม่สนใจว่าพิกเล็ตจะไปซ่อนที่ไหนขอเพียงให้ปลอดภัยก็พอใจแล้ว ยอมรับจากหัวใจว่าเขาเป็นห่วงพิกเล็ตมากกว่าชีวิตของตัวเอง
ตาหวานอมเศร้าละจากหลานชายที่อยู่ในอ้อมกอดของคุณหมอตัวเล็ก เขารับรู้ได้ถึงความรักที่ทั้งคู่มีให้กัน แม้วรทย์จะไม่ได้มีสายเลือดเกี่ยวพันกับพิกเล็ตแม้แต่หยดเดียวแต่กลับรักและเอ็นดูพิกเล็ตมาก...ซึ่งก็ไม่ต่างกันกับเขา เขารักเด็กชายตัวน้อยเพราะพิกเล็ตคือลูกชายของคนที่เขารัก เขาทำหน้าที่แทนมารดาที่ทอดทิ้งไปแต่จากนี้ไปหน้าที่นี้อาจจะต้องยกให้กับวรทย์ ทั้งคนดูแลพิกเล็ตและผู้กุมหัวใจของพศิน
“ที่หายไปเพราะคุณไปตามหาพิกเล็ตใช่ไหม”
เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นไม่ห่างนัก ไออุ่นจากคนตัวสูงกว่าแผ่มาถึงมืออุ่นๆ ยื่นมาจับสอดประสานกับมือของเขา อาณกรเหลือบตาขึ้นช้อนมองเจ้าของฝ่ามือ เขาไม่ลืมแววตาที่คิมหันต์เห็นตอนที่วรทย์โดนไอ้สารเลวพวกนั้นรุมทึ้ง ดวงตาที่ติดเย็นชาวาวโรจน์ไม่ต่างสัตว์ป่าในยามโกรธจัด นี่ถ้าเขาวกรถกลับมาไม่ทันเขาเชื่อว่าไอ้พวกนั้นคงโดนคุณหมอคนนี้ฆ่าตายแน่ๆ เขาทำแค่พยักหน้าตอบคำถามนั้น อีกฝ่ายกระตุกมือจนตัวเขาเซไปชิดกับหัวไหล่แข็งแรง
(มีต่อ)
-
“เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
เขายังคงตอบคำถามด้วยวิธีเดิม คราวนี้ทั้งตัวเลยจมอยู่ในอ้อมแขนของคนตัวสูงกว่าแทน อารณกรเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคมคายขาวสะอาด ที่ตอนนี้มีรอยช้ำจากแรงกระทบบางส่วนเริ่มบวมจนเขียวแล้วด้วยซ้ำ แต่มันยังไม่ร้ายแรงถึงขนาดทำให้ความหล่อเหลาลดลง
“คุณล่ะเจ็บหรือเปล่า คิ้วแตกด้วยนะ”
“แค่นี้สบายมาก”
คนอวดเก่งทำเป็นยักไหล่ อย่างที่ชอบทำและเป็นท่าที่เขาหมั่นไส้มากที่สุด อาณกรทำเสียงขึ้นจมูกใช้นิ้วจิ้มลงบนรอยแตกของแผล มันไม่ยากมากแต่ก็ลึกน่าดูชม คุณหมออวดเก่งเบ้หน้าสูดปากครวญเบาๆ คงเพิ่งรู้ว่าบนใบหน้าที่แผลอยู่ด้วย คิดแล้วก็น่าเหลือเชื่อเหมือนกันคนแค่ไม่กี่คนแต่กลับเอาชนะไอ้พวกบ้านั่นได้โดยที่ไม่มีใครตาย อย่างมากก็แค่เกือบๆ โดยเฉพาะไอ้คนที่ปะทะฝีมือกับเขา พวกมันคงคิดว่าผู้ชายตัวเล็กๆ อย่างเขาไร้ฝีมือแต่น้อยคนนักที่จะรู้ว่านายอาณกรสูงแค่ร้อยเจ็ดสิบนิดๆ คนนี้เคยเรียนเทควันโดจนถึงสายดำมาก่อน
“ผมน่ะไม่น่าห่วงเท่าหมอมะรุมหรอก เขาไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม”
คิมหันต์เบนสายตาไปยังคุณหมอตัวเล็กเขาไม่สามารถอ่านความหมายในดวงตาเรียวคมคู่นั้นได้มันแสดงความรู้สึกออกมามากเกินกว่าจะจับจุดสำคัญได้ ชั่วอึดใจคุณหมอหนุ่มก็หันกลับมาหาเขาพร้อมกับเสียงทอดถอนลมหายใจ
“ไม่น่าจะเป็นอะไร เท่าที่ดูจากภายนอกนะ”
“เขาไม่โดนไอ้บ้านั่น เอ่อ…” อาณกรยอมรับว่าเขากระดากถ้าหากจะถามออกไปตรงๆ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะรู้ถึงคำถาม
“ไม่หรอก เรามาทัน”
คนตัวเล็กแค่คางพยักหน้าหงึกหงัก เบาใจลงไปมากอย่างน้อยคนรักของพี่เสือก็ยังไม่ถูกคนอื่นล่วงเกิน ถึงจะเจ็บหัวใจแค่ไหนเขาก็ไม่อยากเห็นพี่เสือเจ็บเพราะคนที่รักอีก
“ว่าแต่คุณเถอะ เจ็บตรงไหนหรือเปล่าโดนพวกมันอัดเหมือนกันนี่นา” อาณกรมองหน้าคนถามอีกครั้ง ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
“ผมน่ะสบายกว่าคุณเยอะ แค่สามสี่หมัดทำอะไรผมไม่ได้หรอก” เขาบอก แค่รู้สึกเจ็บๆ ขัดๆ บ้าง แต่ยังห่างไกลหัวใจเยอะ
“แล้วจะเอายังไงกับไอ้พวกนั้นจับส่งตำรวจไหม”
ริมฝีปากบางรูปกระจับเม้มเข้าหากันอย่างใช้ความคิด ถ้าหากทำตามความต้องการของอาปยุตคือจับพวกมันทั้งหมดยัดเข้าซังเตแล้วให้โยธินตามมาจัดการเอง แต่ถ้าหากอีกฝ่ายต้องการแก้แค้นคืนทางนี้ก็พร้อมจะสู้ยิบตาเช่นกัน เขาเองก็เห็นพ้องด้วยตีงูก็ต้องตีให้ตายแค่หลังหักอีกไม่นานมันต้องแว้งกลับมากัดอีกแน่ ทว่าทั้งหมดทั้งปวงก็ต้องขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของพศินอีกที
“ผมคงต้องถามพี่เสืออีกที แต่ถ้าเป็นผมจะไม่เอาไว้ให้กลับมาทำร้ายผมเป็นครั้งที่สามแน่”
คิ้วหนายาวยกสูงพลางหรี่ตามองเขา “คุณนี่น่ากลัวกว่าที่ผมคิดไว้เสียอีก ไม่น่าเชื่อว่าผมจะรอดคืนนั้นมาได้โดยไม่โดนหักกระดูกซี่โครงชิ้นที่หก”
“เพราะผมเพลียหรอก ถ้ามีแรงรับรองคุณได้ไปนอนโรงพยาบาลคู่กับคนไข้แน่”
คิมหันต์จำต้องเก็บปากสงบคำไปโดยปริยาย ทว่าภาพแห่งค่ำคืนเอาเร่าร้อนที่เขากับคนตัวเล็กสร้างไว้ด้วยกันมันประทับแน่นยิ่งกว่าตราประทับเสียอีกถึงจะมีน้ำเมาเป็นตัวนำพาแต่แรงอารมณ์มันมีมากกว่า อาณกรหลับในอ้อมแขนเขาอย่างเหนื่อยอ่อนหลังจากกิจกรรมเข้าจังหวะ แม้จะไม่ใช่เพราะความรักแต่มันกลับสร้างใยบางๆ เชื่อมโยงเขากับอาณกรไว้ด้วยกัน ที่สำคัญทั้งเขาและอาณกรคือผู้ช้ำรักอย่างแท้จริงเหมือนกันอีกด้วย
มือเรียวยาวกำลังจะยกขึ้นสอดเอวบางของอีกคน ทว่าเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าของอาณกรก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน คนตัวเล็กเงยหน้ามองเขาระหว่างที่รับสาย ดวงตาคู่หวานไหวระริกไม่อาจซ่อนความหวั่นไหวเอาไว้ได้
“พี่เสืออยู่ห้องไอซียู!”
…………………………
“มึงว่าอะไรนะ!”
ร่างโปร่งผุดลุกจากเก้าอี้บุนวมราคาแพงด้วยอารามตกใจ ซิการ์รสหวานอมเฝื่อนเปลี่ยนเป็นขมทันทีเมื่อได้ยินปลายสายตอบกลับมา มือขาวซีดบีบโทรศัพท์แน่นจนข้อมือปูดโปน ดวงตาเรียวแข็งกร้าวด้วยโทสะที่พุ่งสูง ใบหน้าขาวราวกับไร้สีเลือดตึงเรียบ อารมณ์ดีๆ เมื่อครู่ถูกแทนที่ด้วยความโกรธ
“โง่ยิ่งกว่าควาย! ติดคุกไปจนตายนั่นแหละไอ้พวกโง่!”
โยธินตวาดลั่น ก่อนจะปาโทรศัพท์เข้าหากำแพงระบายความแค้นที่สุมในอก ขณะที่สมองกำลังทำงานอย่างหนักคิดหาหนทางแก้แผนที่ผิดพลาดแต่ก่อนที่ความคิดจะโลดแล่นประตูไม้สักก็ถูกกระแทกอย่างแรง ไม่กี่อึดใจไม้คุณภาพเยี่ยมก็ถูกทำลายด้วยฝีเท้าของใครบางคน ไม้เนื้อหน้าฉีดขาดอย่างน่าสมเพชตามด้วยร่างสูงใหญ่จะแทรกเข้ามา
“แก!”
“ตัวเล็กกว่าที่คิดแฮะ” ผู้มาเยือนบอก พลางใช้สายตาสำรวจอย่างไร้มารยาท
มือขาวกำแน่นสั่นระริกด้วยความโกรธที่มีมากกว่าเดิม ตาเรียวมองเอาเรื่อง “ออกไปจากห้องกู”
“คิดว่าผมอยากจะมานักหรือไง ถ้าคุณไม่จับพี่ชายผมมา ผมคงไม่มาเหยียบที่นี่หรอก แล้วนี่..” ตาคมกวาดมองรอบห้อง “ไม่มีลูกน้องเหลือคุ้มกันเจ้านายเลยหรือไงเนี่ย”
ริมฝีปากบางถูกฟันขาวกัดแน่น นึกเกลียดความสะเพร่าประมาทของตัวเอง เพราะคิดว่าอีกฝ่ายคงไม่เฉลียวใจเลยให้คนไปที่ไร่เคียงฟ้าเกือบหมด เหลือไว้แค่พวกที่เฝ้าหน้าบ้านหลังที่ขังไอ้เสือไว้เท่านั้น คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าจะถูกตลบหลังเสียได้ ทั้งเสียหน้าทั้งเจ็บใจ
“คุณนี่ง่ายกว่าที่ผมคิดนะ อุตส่าห์หลอกพี่ชายผมมาถึงปากช่องแต่กลับไม่มีคนคุ้มกัน”
“ออกไปจากห้องกู!” โยธินเค้นเสียงรอดไรฟัน เขาโกรธจนตัวสั่นยิ่งเห็นสีหน้าเหยียดหยันของอีกฝ่ายยิ่งร้อนไปหมด “แพรว! แพรวอยู่ไหน ออกมาหาพี่หน่อย”
“เรียกหาเมียเหมือนลูกร้องหาแม่เลยนะครับ ผมเองมันก็ประเภทขี้สงสารเสียด้วย ปืน เอาเมียมาส่งผัวหน่อยซิ”
สิ้นเสียงร่างระหงแต่สะบักสะบอมจนเกือบดูไม่ได้ก็ล้มถลาลงตรงหน้า ปารินตัวสั่นยิ่งกว่าลูกนกลนลานจับขาเขา
“พี่โย! พี่โยช่วยแพรวด้วย”
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน”
หัวของเขาปวดหนึบคล้ายโดนหนีบด้วยคมเหล็ก เรื่องมันกลับตาลปัตรไปหมดจากที่ได้เปรียบกลายเป็นฝ่ายถูกรุกไล่ แผนที่วางไว้อย่างดิบดีล้มไม่เป็นท่า มิหนำซ้ำยังทำท่าจะโดนย้อนคืนอีกด้วย โยธินขยับตัวหนีให้ห่างจากผู้ชายที่มีใบหน้าละม้ายคล้ายคลึงกับไอ้เพื่อนหน้าโง่ เขารู้ว่ามันชื่อภาคภูมิน้องชายของไอ้เสือแม้ไม่เคยเห็นหน้าคร่าตากันมาก่อน แต่ก็เดาได้ไม่ยากเพราะระหว่างพี่น้องแทบจะหาความต่างไม่เจอ
“เรื่องที่คุณทำไว้ทั้งนั้นแหละ”
ภาคภูมิบอก ปรายตามองผู้หญิงที่ครั้งหนึ่งเคยได้ชื่อว่าเป็นพี่สะใภ้ของเขาที่กำลังคลานเข้าไปใกล้สามีใหม่ สภาพของปารินในยามนี้ดูไม่ได้เอาเสียเลย สาบานได้ว่าเขากับปืนไม่ได้ทำอะไรรุนแรงกับหล่อนเลยสักนิดแต่ที่ผมเผ้ากระเซอะกระเซิงเป็นเพราะเจ้าตัวดิ้นรนเอาเป็นเอาตายเองต่างหาก ส่วนใบหน้าเละๆ นั่นเพราะคราบน้ำตาที่กวาดเอาเครื่องสำอางไหลลงมา เขาเลิกสนใจผู้หญิงสองใจกลับไปที่ผู้ชายอีกคน
เขาไม่เคยเห็นโยธินมาก่อนรู้แค่ว่าผู้ชาวผิวขาวซีดคนนี้เคยเป็นอดีตเพื่อนรักหนึ่งในไม่กี่คนของพี่ชายตามคำบอกเล่าของอาณกร และเป็นคนๆ เดียวที่สอนให้พศินรู้จักคำว่าทรยศอย่างถ่องแท้ โยธินไม่ใช่คนรูปร่างใหญ่โตออกจะเล็กด้วยซ้ำความสูงไม่ได้ห่างจากอาณกรหรือหมอมะรุมเสียเท่าไร ดวงตายาวรีขวางจัด ริมฝีปากขบเม้มจนเป็นเส้นตรง ท่าทางที่เขาเห็นต่างจากที่เขาคิดไว้นัก โยธินในตอนนี้ไม่ต่างจากเด็กที่กำลังหนีเข็มฉีดยาของหมอ ดูไร้เขี้ยวเล็บคงเป็นเพราะตั้งตัวไม่ทันเลยไม่รู้ว่าจะใช้วิธีไหนรับมือ จักษุหนุ่มยกมือขึ้นกอดอก ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิมโดยมีปืนประกบไม่ห่าง
“ได้ข่าวว่าคุณอยากได้ไร่เคียงฟ้าของพี่ชายผมใช่ไหม” อีกฝ่ายไม่ตอบเอาแต่จ้องเขาเขม็ง ภาคภูมิยกยิ้มความตึงเครียดที่ก่อตัวก่อนหน้านี้เป็นวันๆ หายไปจนแทบไม่เหลือแม้จะอยู่ในรังของศัตรูก็ตาม โยธินก็ไม่ต่างจากลูกคุณหนูทั่วไปพอไร้ลูกน้องก็ทำอะไรไม่ได้ ไร้พิษภัยเมื่อมีแค่มือเปล่า “ผมมีความจริงอีกข้อที่คุณอาจจะยังไม่รู้ ไร่เคียงฟ้าน่ะไม่ใช่ของพี่เสือหรอกนะ”
“อะไรนะ!”
“แพรวคงยังไม่ได้บอกคุณ ก่อนหน้าที่คุณจะจับพี่ชายผมมา ไร่เคียงฟ้าก็เป็นของผมแล้ว”
ตาเรียวตวัดมองร่างบางของหญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวที่นั่งตัวสั่นอยู่กลางห้อง โยธินไม่ได้เค้นถามอะไรแต่ดวงตาที่วาวโรจน์ด้วยเพลิงโทสะมันให้ทำหน้าที่แทนได้อย่างดี
“พี่เสือเอาเอกสารที่ดินทั้งหมดมาให้ผม แล้วผมก็ยินดีรับมันไว้ ฉะนั้นก็ป่วยการเปล่าที่คุณจะจับพี่ชายผมทรมานรวมทั้งเรื่องที่จะเอาตัวพิกเล็ตเป็นข้อแลกเปลี่ยน”
“แกรู้?”
“รู้ซิ คนอย่างกูไม่ได้โง่ไปทุกเรื่องหรอกนะไอ้โย!”
ความตกใจเพิ่มทวีเป็นสองเท่า ตาเรียวเบิกโพลงตัวสั่นเทายิ่งกว่าผู้หญิงที่กระเถิบตัวจนมาติดขาตัวเองอีกครั้ง โยธินรับรู้ถึงเลือดในกายที่เย็นเยียบ ท้องไส้พากันบิดเป็นกลัว หัวใจเต้นระรัว ไม่ใช่แค่โกรธแต่เขากำลังกลัว ใบหน้าของไอ้คนที่คิดว่าไร้น้ำยายังแตกยับจากการโดนรุมซ้อม ดวงตาบวมปูดที่ยกไม่ขึ้นเมื่อครู่ใหญ่บัดนี้มันเพ่งมองมาทางเขาแม้ว่ามีเนื้อเขียวบวมช้ำบดบังไว้เกือบหมดทว่าเขาก็ยังเห็นความเคียดแค้นอยู่ในนั้น ร่างใหญ่เดินโซเซผ่านบานประตูพังๆ เข้ามา ใช้มือที่มีแต่คราบเลือดกรังยกยันพยุงกายไว้
แต่ที่น่าแปลกใจและตกใจยิ่งกว่านั้นคือ ไอ้เสือที่มีสภาพเหมือนคนใกล้ตายกลับมาที่พักส่วนตัวของเขาได้ อยากจะเชื่อว่าเป็นเพราะฝีมือของภาคภูมิหรือผู้ชายหน้าคมอีกคน แต่ดูจากเนื้อตัวและร่องรอยแล้วสองคนนี้แทบไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากพังประตูเข้ามาเท่านั้น
“มึงออกมาได้ยังไง” โยธินกัดฟันถาม ขยับเข้าชิดกำแพงมากกว่าเดิม
“มึงกับกูก็ไม่ต่างกันหรอก ไม่อย่างนั้นจะคบกันได้มาตั้งสี่ปีหรือวะ”
พศินตอบแล้วถ่มเอาเลือดที่ได้มาจากแผลใหม่ลงพื้นห้องสวยๆ เลือดในกายกลับมาอุ่นซ่านอีกครั้ง เขารู้สึกถึงชีวิตและจิตใจที่กลับคืนมา แม้สภาพร่างกายจะย่ำแย่แค่ไหนแต่ใจของเขามันเปี่ยมไปด้วยพลัง แค่คิดถึงใบหน้าของลูกชายกับใครอีกคนที่กำลังรออยู่เท่านั้น เรี่ยวแรงที่หมดไปกับพิษไข้ก็กลับมา…อย่างที่บอกกับโยธินไป เขาโง่..แต่ก็ไม่ใช่ทุกเรื่อง
โทรศัพท์มือถือของเขาถูกปิดการใช้งานตั้งแต่มากับปาริน เพราะไม่ต้องการให้พวกมันเอะใจเรื่องนี้ เขาจงใจเลือกสวมเสื้อแจ็คเก็ทที่มีกระเป๋าอยู่ในตัวเสื้อแล้วซ่อนโทรศัพท์ไว้ในนั้น โชคดีที่ตีนพวกมันไม่ได้สร้างความเสียหายให้กับโทรศัพท์เท่าไรนัก และโชคดีชั้นที่สองที่เขาใช้โทรศัพท์รุ่นดึกดำบรรพ์ แต่แสนทนทานชนิดที่รถเหยียบเท่านั้นถึงจะพัง โยธินไม่รู้หรอกว่าระหว่างที่มักกำลังทำร้ายเขาด้วยคำพูด ถ้อยคำพวกนั้นก็ถ่ายทอดไปถึงคนที่เขาเปิดสายสนทนาทิ้งไว้ด้วย
เกือบทุกคนที่แห่แหนมาช่วยเขาเปลี่ยนเส้นทางย้อนกลับไปที่ไร่เคียงฟ้าทันที มีเพียงแต่ภาคภูมิและปืนเท่านั้นที่ยังคงทำหน้าที่เดิม เพราะโยธินประมาทเกินไปไม่เหลือคนไว้เลย มีแค่ไอ้สามตัวไร้ฝีมือที่แม้แต่คนเจ็บปางตายอย่างเขายังจัดการได้ ทุกอย่างง่ายดายกว่าที่คิดไม่ใช่แค่ต้อนโยธินให้จนมุมได้ แต่คนที่ไร่เคียงฟ้ายังสามารถจัดการกับคนของโยธินได้อีกด้วย
ใบหน้าขาวของคนที่เขาเคยคิดว่ามันเป็นเพื่อนซีดเผือดยิ่งกว่ากระดาษ ตาของมันสั่นระริก แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังเห็นแววเย่อหยิ่งในดวงตาของมัน พศินพิงไหล่กับกำแพงเย็นๆ นึกเกลียดความเย็นของพวกมันเพราะต้องทนนอนอยู่หลายคืน
“กูให้มึงได้ทุกอย่าง” พศินบอกด้วยเสียงที่แหบพร่า “ยกเว้นลูกของกู!”
“พี่เสือ”
ปารินคราง ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวตื่นตระหนกหันมามอง แต่เขาทำเมินไม่สนใจ ผู้หญิงคนนี้สร้างบาดแผลให้เขากับลูกมามากเกินไปแล้ว ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรเขาไม่อภัยให้เธอได้รวมถึงความรักครั้งที่สอง
“ไอ้ปืนพากูกลับบ้าน กูจะไปหาลูก”
ปืนพยักหน้ารับตามคำสั่ง แล้วรีบเข้ามาช่วยพยุงร่างบอบช้ำของเจ้านายแต่สายตายังไม่ละจากใบหน้าขาวซีดไม่ต่างจากผีดิบของใครอีกคน
ภาคภูมิรอจนพี่ชายคล้อยหลังไปแล้วค่อยเบี่ยงความสนใจมาบุคคลสำคัญ โยธินยังอยู่ในภาวะตกใจตาเรียวไหวระริกและเต็มไปด้วยความหวาดหวั่นอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็แสดงออกแค่ทางแววตาเท่านั้น
“ถ้าคุณอยากได้ไร่เคียงฟ้า ค่อยมาคุยกับผมวันหลังก็แล้วกัน ส่วนคนของคุณที่อยู่ในไร่ของผมพรุ่งนี้ค่อยไปเคลียร์กันที่โรงพักนะครับ คุณโยธิน”
เขาพูดทิ้งท้ายไว้เพียงแค่นั้น ไม่คิดจะไปทำร้ายซ้ำเติมให้เสียแรงเพราะแค่นี้โยธินก็น่าจะรู้ฤทธิ์พี่ชายของเขาบ้างแล้ว จริงอย่างที่ไอ้พี่เสือมันว่า ‘ไม่มีใครโง่ไปทุกเรื่องหรอก’
…………………………..
(มีต่อ)
-
ปืนประคองร่างสะบักสะบอมไม่ต่างจากทหารผ่านศึกออกจะหนักหนากว่าด้วยซ้ำ เขาไม่เคยเห็นพี่เสือเจ็บหนักเท่านี้มาก่อนแต่ถึงจะเจ็บหนักแค่ไหนเขาก็ยังไม่เห็นแววเจ็บปวดในแววตาของเจ้านายเลยสักนิด แต่เรื่องที่สามารถจัดการไอ้สามตัวที่เฝ้าหน้าบ้านได้มันไม่ได้อยู่เหนือความคาดหมายเพราะทั่วทั้งบางรู้ดีว่า ‘ฝีตีน’ พี่เสือหนักแค่ไหน ถ้าไม่ติดว่ากำลังเจ็บอยู่ล่ะก็เขาเชื่อว่าไอ้พวกนั้นคงไส้แตกไปแล้ว พี่เสือเอนตัวพิงเบาะรถ ลมหายใจเข้าออกช้าลงแต่แผลที่บวมเปล่งทำให้อดห่วงไม่ได้ และนอกเหนือจากความเป็นห่วงเขายังชังน้ำหน้าไประยำตัวนั้นอีกด้วย
เขาเพิ่งได้เห็นหน้าไอ้สารเลวที่สร้างความเจ็บช้ำน้ำใจให้กับเจ้านายถึงสองครั้งสองคราเป็นครั้งแรก เคยได้ยินคนในไร่พูดกันว่าสาเหตุที่ทำให้ปารินหนีพี่เสือไปเพราะผู้ชายที่ชื่อโยธิน เคยได้ยินแต่ชื่อทว่าไม่เคยเห็นหน้า พอได้เจอวันนี้มันสร้างความประทับใจให้เขาด้วยแผลที่เต็มตัวพี่เสือไหนจะแผนที่คิดจะเอาตัวพิกเล็ตต่อรองแลกกับไร่เคียงฟ้าอีก มากราคะไม่พอยังโลภมากอย่างน่ารังเกียจอีกด้วย
“ปืน รีบไปกูเป็นห่วงลูก”
พี่เสือเร่งด้วยเสียงที่เหนื่อยหอบ ร่างกายบอบช้ำจนแทบหาที่ดีไม่ได้ และก่อนที่เขาจะได้พาเจ้านายใหญ่กลับไปหาลูกชาย ร่างใหญ่ที่เต็มไปด้วยบาดแผลและกลิ่นคาวของเลือดก็ทรุดฮวบลง
“พี่เสือ!”
…………………………….
ประตูหน้าห้องไอซียูปิดสนิทมาร่วมสองชั่วโมงแล้ว พื้นที่หน้าห้องเต็มไปด้วยคนจากไร่เคียงฟ้ายกเว้นลูกชายและคุณหมออีกคน วรทย์และพิกเล็ตถูกสั่งห้ามไม่ให้มาจนกว่าคนที่อยู่ในห้องจะปลอดภัย ใบหน้าที่นองไปด้วยน้ำตาของพิกเล็ตตอกย้ำถึงความโหดร้ายที่พศินได้รับจากปารินและอดีตเพื่อนรัก เขาอยากจะควักหัวใจของพวกมันออกมาดูว่าทำจากอะไรถึงได้เลวระยำได้ขนาดนี้ ทั้งที่พี่ชายของเขาไม่เคยทำอะไรให้พวกมันเลย กี่ครั้งกี่หนกันแล้วที่พศินต้องมาเจ็บทั้งกายบอบช้ำกายด้วยความซื่อที่มีมากเกินไป
แค่ซื่อแต่ยังไม่โง่เพราะถ้าโง่จริงพี่เสือคงเปิดโทรศัพท์เปิดเผยความเลวของโยธินให้เขาได้รับรู้ แต่กว่าจะจัดการพวกมันพี่ชายของเขาก็มีสภาพยับเยินเสียแล้ว แม้จะไม่เห็นด้วยตาแต่จากการบอกเล่าและสีหน้าของปืนมันก็ไม่ต่างจากการได้เห็นกับตาตัวเอง
มือเย็นเฉียบของเขาถูกกุมไว้ด้วยอุ้งมืออุ่นที่ใหญ่กว่า ตลอดเวลาตั้งแต่ออกจากไร่เคียงฟ้ามาที่โรงพยาบาลคิมหันต์ไม่เคยปล่อยมือจากเขาแม้แต่วินาทีเดียว แม้แต่ตอนที่ขับรถก็ยังกุมเอาไว้อย่างนั้นจนถึงเวลานี้คิมหันต์ยังไม่คลายมือออก ไออุ่นซึมแผ่มาให้เขาเพื่อลดความกังวลถึงไม่มีคำพูดแต่คิมหันต์ก็ถ่ายทอดกำลังใจให้เขา
ผ่านไปอีกราวสามสิบนาทีประตูห้องที่ทุกคนเฝ้ารอก็เปิดขึ้น ร่างของพศินนอนนิ่งสงบอยู่บนนั้นโดยมีผ้าห่มสีขาวพิมพ์ชื่อโรงพยาบาลคลุมถึงช่วงอก แผ่นอกที่มีผ้าพันแผลพันรอบมีสีแดงจางๆ ซึมออกมากระเพื่อมขึ้นลงเป็นระยะๆ ส่งสัญญาณบอกให้เขารู้ว่าพี่ชายที่เขารักสุดหัวใจยังมีชีวิตอยู่
น้ำตาคลอเคล้าขอบตาอย่างเกินควบคุม เขาไม่ได้วิ่งเข้าไปเกาะเตียงที่พี่ชายนอนอยู่เหมือนคนอื่นๆ ได้แต่ยืนร้องไห้อยู่ที่เดิมโดยที่มือยังถูกมืออุ่นเกาะกุมไว้
“พี่เสือยังไม่ตาย ฮึก” คำพูดของเขาถูกก้อนสะอื้นตีแน่นอยู่แค่ในคอ แล้วภาพใบหน้าซีดเซียวของพี่ชายก็ถูกแทนที่ด้วยเสื้อเชิ้ตสีอ่อนของเจ้าของอุ้งมืออุ่น
“อืม นายเสือยังไม่ตาย”
คิมหันต์รับอาสาไปรับคนที่พศินรักที่สุดทั้งสองคน หมอที่ให้การรักษาพี่ชายเป็นเพื่อนของอาปยุตท่านบอกว่าอาการของพี่เสือหนักไม่น้อย ทั้งร่ายเต็มไปด้วยบาดแผลจากการทุกทำร้าย หัวแตกต้องเย็บถึงสิบสี่เข็ม ใบหน้าแตกยับเขียวช้ำปูดบวมอย่างน่ากลัว แต่ที่น่าเป็นห่วงที่สุดคือหน้าอกหมอบอกว่ามันเป็นส่วนที่ทำร้ายมากที่สุดพวกมันคงพากันเหยียบย่ำตำแหน่งที่เป็นหัวใจของพี่เสือ ทว่าเป็นปอดด้านซ้ายต่างหากที่ถูกทำร้ายอย่างหนัก ตาหวานอมเศร้ามองเครื่องช่วยหายใจที่ครอบอยู่ที่ปากและจมูกของพี่ชายที่เขารักมากที่สุด น้ำตาไหลผ่านแก้มเงียบๆ เขาไม่เคยเห็นพี่เสือเจ็บหนักเท่านี้มาก่อนเลย ใบหน้าคมคายซีดเซียวไร้สีเลือด ถึงหมอจะยืนยันว่าอีกไม่กี่วันพศินก็ฟื้นแต่สำหรับเขาแล้วการที่ได้เห็นพี่ชายในสภาพนี้มันเกินจะรับได้จริงๆ
คนที่เขารักต้องเจ็บปวดขนาดนี้ ลำพังแค่กฎหมายไม่อาจทำให้ความเคืองแค้นในอกเบาบางลงได้ มือเรียวบางยื่นไปแตะบนหลังมือของผู้ที่เป็นได้แค่พี่ชายแผ่วเบาๆ ไม่มีน้ำตามาพักใหญ่แล้วพร้อมกับไออุ่นของคิมหันต์ที่ผละจากไป ทว่าหัวใจเขาไม่เป็นปกติพศินเจ็บเขาเองก็เจ็บเช่นกัน
“จะให้ผมพาตัวพวกนั้นไปโรงพักเลยไหมครับ”
เสียงทุ้มติดแหบดังขึ้นไม่ห่างนัก ในห้องพักพิเศษไม่ได้มีแค่เขาแต่ยังลูกน้องที่ภักดีอยู่ด้วยอีกคน ปืนยืนนิ่งอยู่กับที่ตั้งแต่ร่างของผู้เป็นนายถูกนำเข้ามาในนี้ และถึงแม้ไม่มีคำพูดใดๆ แต่เขาก็รับรู้ได้ว่าปืนเองก็โกรธแค้นชายหญิงคู่นั้นไม่ต่างกันกับเขา
“นายรักพี่เสือไหม” เขาเอ่ยถามอีกคนขณะที่สายตาไม่คลาดเคลื่อนจากใบหน้าของคนเจ็บ ปลายนิ้วขาวยกขึ้นเกลี่ยข้างแก้มที่เต็มไปด้วยบาดแผล
“รักครับ”
ปืนตอบโดยไม่ลังเล อาณกรยิ้มบางเบาที่มุมปาก ร่างบางยืดกายเต็มความสูงก่อนจะขยับปลายเท้าเข้าใกล้ร่างสูงใหญ่
ดวงหน้าอ่อนใสที่ไม่อาจคาดเดาอายุได้อยู่ใกล้แค่คืบ ปืนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ปะทะอยู่แถวลำคอของตัวเอง อาณกรช้อนตาขึ้น ลูกแก้วสีดำสนิทมองมาที่เขามันสิ่งสงบเหมือนท้องทะเลยามค่ำคืน มือขาวบางวางทาบบนแผ่นอกหัวใจเขาเต้นรัวจนอีกฝ่ายน่าจะรับรู้ถึงความผิดปกติ หน้าผากนูนที่ปกคลุมด้วยเส้นผมสีเข้มอยู่ห่างจากปลายคางนิดเดียวเท่านั้น เขาต้องความสามารถทั้งหมดในการห้ามใจไม่ให้เผลอทำตามแรงปรารถนาที่ซุกซ่อนมาเนิ่นนาน
“ใจนายเต้นแรงจัง”
ปืนไม่มีคำตอบให้กับคำถามนั้น เพราะถ้าอาณกรรู้ถึงสาเหตุเขาเชื่อเหลือเกินว่ามันจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่ได้พูดกับคนที่เขารักที่สุด
ไออุ่นจากเรือนกายเล็กเคลื่อนเข้ามาใกล้อีกนิดจนเหลือแค่ช่องว่างเพียงแค่ให้ลมผ่านได้เท่านั้น อัตราการเต้นของหัวใจรัวเร็วกว่าเดิม อดคิดไม่ได้มันอาจจะทะลุไปถึงฝ่ามือนุ่มของอาณกรก็เป็นได้ เขาพยายามจะก้าวถอยหนีแต่เท้าทั้งสองข้างคล้ายถึงตรึงด้วยตะปูที่มองไม่เห็น ปืนก้มหน้าลงเขาแทบจะกลั้นลมหายใจเมื่อสบประสานกับดวงตาคู่หวาน นัยน์ตาสีดำสนิทสะท้อนภาพใบหน้าที่มองดูเหมือนคนโง่ของเขา
“ฉันอยากให้นายทำอะไรบางอย่างเพื่อพี่เสือได้ไหม”
“อะ..อะไรหรือครับ”
ปืนรู้สึกถึงลำคอที่แห้งผากของตัวเอง กลิ่นกายหอมคล้ายกับดอกไม้ปนคาวเลือดสร้างเสน่ห์ให้กับอาณกรได้อย่างน่าประหลาด ตากลมหรี่ลงเล็กน้อยพร้อมกับฝ่ามือที่กดแนบแน่นกว่าเดิม
“จัดการโยธินให้หน่อย ไม่ต้องถึงตายแค่เอาให้จำไปจนวันตายก็พอ”
สมองของเขาในตอนนี้ไม่อาจเข้าใจคำขอร้องจากคนตัวเล็กได้ ทว่าไม่ว่าอะไรที่อาณกรต้องการเขาก็พร้อมที่จะทำให้ทุกอย่าง ปืนพยักหน้าเชื่องช้าขณะที่สายตายังจับอยู่ที่ใบหน้างดงามยิ่งกว่าอิสตรีของอาณกร..
………………………..
ผู้ชายที่อยู่บนเตียงไม่เหมือนนายเสือที่เขาเคยเห็นสักนิด ใบหน้าไร้สีเลือดเต็มไปด้วยแผล รอยเขียวช้ำมีกระจายไปทั่วร่างกายแม้จะมีเสื้อสวมคลุมแต่เขาก็รู้ดีว่าพศินอาการหนักแค่ไหน ความเจ็บปวดที่เขาได้รับมันเทียบไม่ได้เลยกับของอีกคน วรทย์นึกแปลกใจตัวเองที่เขาไม่มีน้ำตาสักหยดนับตั้งแต่รู้ว่าพศินอยู่ในห้องฉุกเฉิน อาจจะเป็นเพราะเขาเชื่อว่าผู้ชายคนที่เขาเผลอใจรักไปแล้วคนนี้จะต้องตื่นขึ้นมาบอกรักเขาอีกครั้งแน่ๆ มือขาวยื่นไปจับที่ข้างแก้มสากเขียวช้ำจากแรงกระแทกของอะไรสักอย่างที่เขาไม่อาจระบุได้
ถ้าหากว่าพศินไม่เลือกใช้แผนการตลับหลังบางทีอาจจะไม่เจ็บตัวมากเท่านี้ก็ได้ ก่อนหน้าที่พวกมันจะบุกมาที่ไร่เคียงฟ้าอาณกรโทรมาบอกให้เขาระวังตัวและยื้อเวลาไว้ให้ได้นานที่สุด เขาเกือบจะโดนพวกมันรุกรานเนื้อตัวยังจดจำสัมผัสน่าขยะแขยงได้ดี เขาอยากให้พศินตื่นขึ้นมาเสียเดี๋ยวนี้เพื่อลบรอยพวกนั้นให้ แต่นอกจากหน้าอกที่เคลื่อนไหวตามจังหวะการหายใจพศินก็ยังคงนอนนิ่งเหมือนเจ้าชายนิทรา
“หมอบอกว่าต้องเอ็กซเรย์ปอดกับหลอดลมอีกรอบ”
คิมหันต์ที่ตามเขาเข้ามาบอกคร่าวๆ แม้จะห่วงแค่ไหนแต่เขากลับทำได้แค่พยักหน้ารับฟังเท่านั้น ในอกอัดแน่นไปด้วยความรู้สึกที่ยากจะบอกใครได้ มันมากเสียจนกลั่นออกมาเป็นคำพูดไม่ได้แม้แต่หายใจยังเจ็บเสียด พศินน่าสงสารที่สุด ผู้ชายคนนี้ต้องเจ็บปวดจากคนที่รักถึงสองคน คนหนึ่งคือผู้หญิงที่รักจนยกให้เป็นคู่ชีวิตส่วนอีกคนคือเพื่อนที่รักมากที่สุด
แต่อีกคนที่เขาทั้งรักและห่วงสุดหัวใจคือเจ้าตัวน้อยที่กำมือเขาไม่ปล่อย เหตุการณ์เลวร้ายทั้งหมดเด็กชายวัยเพียงแค่ห้าขวบรับรู้มาโดยตลอดแม้ผู้ใหญ่จะพยายามปิดบังแค่ไหนแต่ความร้ายกาจที่แม่แท้ๆ เป็นผู้ก่อเขาเชื่อว่าพิกเล็ตต้องรับรู้ได้แน่นอน แต่เจ้าตัวเล็กเลือกที่เก็บงำมันไว้ ถ้าพศินน่าสงสารพิกเล็ตคือคนที่เข้มแข็งที่สุด อาจจะมากกว่าผู้ใหญ่อย่างเขาด้วยซ้ำ
“เมื่อไรพ่อเสือจะตื่นล่ะฮะ”
วรทย์เบนสายตาจากคนเจ็บมาที่ร่างเล็ก ดวงตาใสซื่อรอคอยคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ เขาระบายยิ้มยกมือลูบศีรษะเล็กแผ่วเบา
“อีกสองสามวันพ่อเสือก็ตื่นแล้วล่ะ พิกเล็ตรอไหวไหม”
“สบายมากฮะ ตอนพ่อเสือเมาหลับไปตามหลายวันหนูยังรอไหวเลย”
พิกเล็ตตอบอย่างไร้เดียงสา พลางขยับตัวเข้าใกล้เตียงมากกว่าเดิม มือเล็กๆ ยื่นเกาะขอบเตียงเขย่งปลายเท้าเพื่อที่จะได้มองใบหน้าของผู้เป็นพ่อได้ชัดเจนมากขึ้น
“พ่อเสือมีแผลเต็มเลย”
“อืม” ลำคอของผู้ใหญ่ตีบตัน จนแทบจะเค้นคำพูดออกมาไม่ได้ “เดี๋ยวพี่จะช่วยรักษาแผลจะได้หายเร็วกว่าเดิม”
“จริงๆ หรือฮะ พี่มะรุมจะรักษาพ่อเสืออีกใช่ไหม”
“ครับ พี่จะอยู่รักษาพ่อเสือไม่ไปไหนจนกว่าพ่อเสือจะไม่ต้องการพี่แล้ว”
เด็กชายตัวน้อยยิ้มกว้าง ก่อนยื่นมือเล็กๆ ไปจับที่หลังมือของคนเป็นพ่อ “พ่อเสือได้ยินไหมฮะ พี่มะรุมจะรักษาพ่อเสือเองฮะ ถ้าเป็นพี่มะรุมพ่อเสือต้องหายแน่นอน พี่มะรุมน่ะเป็นหมอที่เก่งที่สุดในโลก”
ทว่าคนถูกชมกับไม่ได้รู้สึกยินดีกับถ้อยคำเหล่านั้นสักนิด เขาไม่ใช่คนเก่งเพราะถ้าเก่งจริงคงไม่ปล่อยให้พศินไปกับผู้หญิงคนนั้นได้ มือเรียวขาวละจากเส้นผมนุ่มของเจ้าตัวน้อยแล้วยกขึ้นทับมือเล็กอีกชั้น จากนี้ไปเขาจะไม่สนใจว่าจะอยู่ในฐานะอะไร ตัวแทน ตัวสำรองหรือคนรักษาแผลใจ เขาก็ยินดีที่จะเป็น แต่สาบานด้วยหัวใจว่าจะไม่มีวันทำให้ผู้ชาย
คนนี้เจ็บปวดเด็ดขาด
“ฉันรักนายนะ นายเสือ”
……………………………..
ขอโทษที่หายไปนานนะคะ :mew2:
เค้าไม่เก่งฉากบู๊นอกเตียง แต่ถ้าบนเตียงสู้ตาย
การบรรยายอาจจะงงไปบ้าง แต่ก็พยายามแล้วนะ อย่าโกรธเค้าน้า
จากตอนนี้น่าจะรู้แล้วเนอะว่าคู่ของพี่ปืนคือใคร มีแววว่าจะได้แต่งต่ออีกเรื่องค่ะพล็อตมาแล้วแต่ยังขาดชื่อเรื่อง ใครอาสาจะตั้งรอ ตั้งไว้ได้เลยนะคะ
เรื่องนี้ใกล้จบแล้วค่ะ ส่วนเรื่องใหม่ก็แต่งไว้แล้ว (ยังไม่ใช่พี่ปืนนะคะ)
และกำลังเร่งแต่งตอนพิเศษอาออยกับคุณหมอด้วย :katai4:
เหมือนจะขยันแต่ตัวขี้เกียจสิงเพียบ :mew5:
-
เกือบไปแล้วหมอมะรุม นายเสือฟื้นมาเร็วๆๆๆมีคนคอยอยู่
-
นายเสือรีบๆฟื้นซะนะ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
อยากให้ปืนสมหวังกะออย :hao5:
-
นึกว่าโยธินจะคู่กับน้องชายนายเสือ.... (สารภาพว่าลืมชื่อตอนพิมพอดี หุหุ) แต่ปืนก็ได้... แม้ใจจะเอนเอียงไปทางอีกคนมากกว่า
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: หมอมะรุมปลอดภัย นายเสือปลอดภัย
เกลียดโยธินกับนังแพรว สองคนนี่ต้องได้รับบทลงโทษ :beat: :beat:
-
อยากรู้ว่าปืนจะทำอะไรโยธิน
-
โล่งใจมากมาย o13 สองอาทิตย์ที่ผ่านมาแอบลุ้นตลอดหมอมะรุมจะรอดไหมน้อ พอเปิดเห็นตอนใหม่ปุ๊ปรีบเปิดมือไม้สั่น อ่านไปลุ้นไป ขอบอกว่าอินมากค่ะ :ling1: ขอบคุณคนแต่งมากค่ะที่ไม่ให้มีอะไรดร่าม่ามากกว่านี้ ไม่งั้นเราคงจิตตกไปหลายวัน
ตอนนี้ชอบหมอมะรุมกับอาออยมาก ดูเข้มแข็งมากกว่าที่คิด ส่วนหมอคีย์เริ่มรักอาออยหรือยังนะ ชอบคู่นี้จัง
ส่วนตัวก็ก็สงสารปืนนะแต่คิดว่าโยธินเองก็คงมีมุมน่ารักบ้างละ หรือไม่ก็น่าสงสารไปเลยเพราะนายปืนรับคำสั่งจากอาออยมาแล้ว ขอตั้งชื่อเรื่องล่วงหน้าเป็น 'บุปเพซาตาน' อิ อิ พิศาลไปเลยคู่เน้
รอพี่เสือฟื้นนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ :hao5: :hao5:
พายุร้ายผ่านไปซะที นายเสือรีบกลับมาหาคยที่รักนายอย่างแท้จริงเร็ววว
-
ตื่นเร็วๆนะนายเสือ
*ในใจเรายังอวย คีย์&ปืน X ออย อยู่เลยอะ อยากเห็น 3P :hao7:
-
เสือ รีบฟื้นมาหาลูกหาเมียเร็วๆนะ
อ่า สารภาพ เขาจิ้นหมอภูมิกับโยธินอ่ะ แบบ อยากได้ไร่เคียงฟ้า เอาตัวมาแลกสิ อะไรแบบเนี่ย เปลี่ยนศัตรูของพี่ ให้เป็นน้องสะใภ้ อะไรงี้ จะได้ปรองดองกันซะที
แต่ถ้าเป็นปืน ก็ไม่เป็นไร คงให้อารมณ์ sm ไปอีกแบบ แต่แหม่ กลัวพล็อตไปซ้ำกับเรื่องไอ้ดินพี่หมูอ่ะ
แต่ไม่เป็นไรติดตามเหมือนเดิม
ต่อเร็วๆนะค้า
-
ไม่อยากให้ปืนหรือใครต้องลดตัวไปยุ่งกับโยธิน คนพรรค์นั้นคู่กับปารินดีที่สุดแล้ว
ปล.ความเห็นส่วนตัวนะคะ นิยายเกย์ก็ไม่จำเป็นต้องเป็นเกย์ทั้งเรื่องหรอกเนอะ
-
ปืนจะคู่กับโยธินหรือปล่าวเนีย ตบจูบสินะ คิคิคิ
-
โล่งอกไปทีนะ :เฮ้อ:
รอนายเสือฟื้นค่ะ :katai5:
-
o13 มาซะที อิอิ คิดถึงมากๆเลย จะรอนะคะ :mew1: :bye2:
-
นายเสือ รีบฟื้นนะ คนเขียน จะได้เขียนแนวถนัดไวไว ฮุฮุฮุ :hao7: :hao7: :hao7:
-
งี้อาออยก็เป็นคนทำให้พี่ปืนมีคู่สิ (ถ้าเราเดาถูก) :katai5:
เรื่องใหม่นี่ของพิกเล็ตไหมคะ :katai2-1:
-
ฮือ ทำไมอ่านตอนนี้แล้วสงสารมะรุมจัง คิดว่าตัวเองเป็นตัวแทนแบบนี้ ถ้านายเสือไม่ยอมบอกรัก คงจะช้ำน่าดูเลยอ่ะ
ปล. สงสารปืนด้วย
-
จัดไปเลยนายปืนนนนนนนนนนนน!!! เอาให้ไอโนธินจำไปจนตายเลย!!!!!!!!!!
ทำกับหมอมะรุม ทำกับอิพี่เสือได้ขนาดนี้ เอาหนัก หนัก!!!
โดยส่วนตัว คิดว่าต่อให้นายปืนคู่กะไอโยจริงๆ มันก็คงไม่ไปเหมือน ไอดินพี่หมูแน่นอนอะ
เชื่อเสน่ห์ของตัวละครในแต่ละเรื่องมันต่างกันอยู่แล้ว และคนเขียนก็มีเสน่ห์ในการแต่งต่างกัน
อีกอย่างไอดินนี้เป็นน้องชายนายลอย นายปืนไม่ใช่น้องพี่เสือ หมอภูมิสิน้องพี่เสือ
ถ้าหมอภูมิคู่กะไอโยนี้สิถึงจะเหมือนกว่า ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
คู่ต่อไปนี้น้องพิกเลตปะคร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา กรี้ดดดดดดด
พระเอกอยู่ในเรื่องนี้เป่าาาาาาาาา หรือจะมีเทพจากไหนมากระตุกหนวดอิพี่เสือขาโหดดดดด555555
ละประเด็นพิกเลตลูกใครนี้ ไม่ต้องห่วงแล้วใช่มะ คือลูกนายเสือแน่นอนใช่มั้ยอะ
หรืออาจจะเป็นลูกไอโย (ไม่หน้าจะใช่เพราะไอโยไปต่อนอก)
แต่ในใจมันบอกว่าพิกเลตลูกพ่อเสือแน่นอนนนนน
พิกเลตลูกกกก หนูสนใจอินเซคกะน้าภูมิมั้ยลูกกก ป้าเชียร์นะ55555555555
-
เค้าไม่เก่งฉากบู๊นอกเตียง แต่ถ้าบนเตียงสู้ตาย
:mew5:[/color]
คนเขียนบอกไม่เก่งฉากบู้บอกเลยว่าไม่โกรธพอเห็นประโยคนี้ 55
เค้าก็ไม่เก่อ่าฉากบู๊นอกเตียง แต่บนเตียง 100 หน้าก็ไหว 55
-
เห็นมาอัพแล้ว รีบวิ่งเข้ามาอ่านเลยค่ะ^^
ยาวจุใจเหมือนเดิม
อิพี่เสือฟื้นตัวเร็ว ๆ น๊าา
หมอมะรุมใจคอไม่ดี >.<
รออ่านปืนxโยธินค่ะ >//////<
-
พี่เสือฟื้นไวไวนะคะ
หมอมะรุมรออยู่
อยากอ่านคู่โยธินกะปืน
5555
-
เฮ้อ.... โล่งอกที่ทุกคนปลอดภัย :hao5:
-
เกือบไปแล้วน่ะหมอมะรุม
พี่เสือรีบฟื้นไวๆน่ะ อยากอ่านตอนหวานๆ บ้าง
-
เห้ออออ โล่งอก แต่หมอมะรุมเก่งน้า รู้จักถ่วงเวลาไม่งั้นคนอื่นอาจมาช่วยไม่ทัน :katai2-1:
แต่แล้วยังงี้คุณหมอภูมิจะคู่กะใครอ่า
-
โชคดีแล้วที่ไม่มีใครเป็นอะไรไป
ต่อไปคงจะได้มีความสุขกันซะที
+ 1 + เป็ดจ้า
-
สนุกอ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา โล่งอกมีคนมาช่วยทัน
หลังจากเหตุการณ์ร้ายๆนี่ขอแบบหวานๆเลยนะคะ><
นายเสือแกตื่นมาให้คุณหมอมะรุมพยาบาลเดี๋ยวนี้ (อ๊าย ย ยย ) :hao7: :hao7: :hao7:
-
กรี๊ดดดดดด มาต่อแล้ววว :hao7:
แต่ๆๆๆๆ
ติดใจเรื่องนึงอะนะะ
โยธิน ตัวเล็กหรอ?? จิ้นไปไกลแล้วนะเนี่ยยย
จะได้เป็นอาซ้อไร่เคียงฟ้าหรือภรรยาไอ้ดินน้ออ แค่คิดกร้อออ แอร๊ยยๆๆ :-[
รอลุ้นค้ะะะ
-
รอนายเสือฟื้นนน *^*
-
ทีแรกแอบลุ้นให้โยธินคู่กับภูมิ. เขารู้ทันกันภูมิน่าจะปราบพยศโยได้ 55555 :katai5:
-
หรือโยธินจะเจอ 3P หมอภูมิ ปืน โยธิน. :jul3:
-
ดีใจที่ทั้งคู่ปลอดภัย :เฮ้อ:
-
โยโดนแน่!!! o18
รอพี่เสือหายไวๆน้า :L2:
+๑
+เป็ด
o13
-
หายเร็วๆนะพี่เสือจะได้กลับมาหวานกันเหมือนเดิมส่วนโยธินนายโดนจัดหนักแน่ๆ
-
ตอนแรกนึกว่าจะเป็นภาคภูิมิซะอีก แต่ปืนก็โอฮะ
อยากให้มีคู่จะได้มีคนปลอบใจที่ผิดหวังจากอาออยด้วย
-
นึกว่ามะรุมจะโดนแล้วใจหายหมด ดีใจที่เสือทำให้เหตุการณ์เปลี่ยน
ออยให้ปืนไปข่มขืนไอ้โยใช่ไหม จะดีใจมากถ้าเป็นจริง 5555
+1 ค่ะ มาตอนนี้ยาวมาก อ่านสะใจเลย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด...รรรหรือว่า โยธินจะมีสามีก็คราวนี้ :hao6:
-
:z6: :beat: :oo1: ปืนกะโย จัดไปแรงๆเอาให้คิดได้
:a5: เกือบไปแล้ววววววว เกือบค้าง....ถ้าเข้ามาอ่านก่อนหน้านี้คงต้องกรีดร้อวแทนพี่เสือ หมอมะรุมเเกือบโดนรุม !
พี่เสือร้ายมาก สุดยอด รอพี่เสือหายไวๆลูกและสุดที่รักรออยู่ ...คู่อาออยกะหมอคิมชอบจัง :hao3: รอๆๆ
ขอบคุณค่ะ มาแบบยาวสะใจมาก o13
-
ใกล้จบแล้วใช่ไหมครับ
-
เขาแอบเชียร์ หมอภูมิกับโยธินน๊ะ ประมาณถ้าอยากได้ไร่เคียงฟ้ามาก ยอมยกให้ก็ได้นะ แต่ต้องมาเป็นเมียเจ้าของไร่อะไรอย่างนี้ :-[ คนอ่านคลั่ง แนวพิศาลจ้า
-
:hao5:
-
ตอนที่ ๒๓ เจ็บเป็นของฉันฝันเป็นของเธอ
‘ฉันรักนายนะ นายเสือ’
ประโยคสุดท้ายที่ได้ยินจากปากคนที่เขามีใจปฏิพัทธ์ก่อนที่สองขาจะพาหัวใจที่ยังไม่หายเจ็บปวดดีออกมาจากห้องพักฟื้นของพศิน แม้จะเหนื่อยล้าจากการเดินทางไปกลับระหว่างโคราชกับนครศรีธรรมราชแค่ไหนเขาก็ไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้ ไม่ใช่ความห่วงใยที่มีให้กับคนเจ็บและคนไม่เจ็บ แต่เพราะหัวใจของเขามันยังไม่สงบดี ถึงจะบอกกับตัวเองไปเป็นร้อยรอบว่าวรทย์เป็นของคนอื่นไปแล้ว ทว่าเสี้ยวหนึ่งในความรู้สึกมันยังอดปวดแปลบไม่ได้อยู่ดี
มือขาวงับบานประตูปิดอย่างเงียบเชียบ เขาพรูลมหายใจออกมาเหยียดยาวราวกับจะให้มันช่วยปลดปล่อยความเจ็บปวดที่ยังหลงเหลืออยู่ให้หลุดออกมาบ้าง แต่นอกจากออกซิเจนที่ถูกดึงเข้าไปใหม่หัวใจของเขาก็ยังปวดตุบๆ ตามจังหวะการหายใจเหมือนเดิม
ร่างสูงของคุณหมอหนุ่มเดินทอดน่องผ่านหน้าห้องพักผู้ป่วยไปเงียบๆ หวังจะได้อากาศที่ปลอดโปร่งช่วยปลดปล่อยความรู้สึกบ้าๆ นี่ แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าวโทรศัพท์ในกระเป๋าก็สั่น คิมหันต์ถอนหายใจแรงๆ นึกหงุดหงิดไม่ได้ อยากจะมีช่วงเวลาที่อยู่คนเดียวก็ทำไม่ได้ คิ้วหน้าขมวดมุ่นยิ่งกว่าเดิมเมื่อเห็นชื่อของปลายสายโชว์หรา
“ว่าไง”
“ออยอยู่แถวนั้นไหม”
“ไม่อยู่ ทำไม มีธุระอะไร” เขาตอบพลางกวาดตามองหาเผื่อว่าจะเจอร่างเล็กของคนที่ถูกถามถึง
“ทำไมจู่ๆ ถึงจะไม่ส่งไอ้พวกบ้านี่เข้าคุกไปล่ะ”
“เขาบอกหมออย่างนั้นหรือ”
“ปืนเพิ่งโทรมาบอกว่าไม่ต้องส่งไอ้พวกนี้ไปให้ตำรวจแล้ว รวมถึงไอ้โยธินกับแพรวด้วย”
ภาคภูมิหัวเสียอย่างเห็นได้ชัด เขาเองก็แปลกใจกับการตัดสินใจของอาณกรเช่นกันทั้งที่ก่อนหน้านี้ตกลงกันแล้วว่าจะส่งพวกมันให้ตำรวจดำเนินคดีหรือไม่ก็จะรอจนกว่าพศินจะฟื้นขึ้นมาตัดสินโทษของพวกมัน ทว่าอาณกรกลับทำในสิ่งที่เขาคาดไม่ถึง
“ถ้าไม่ส่งตำรวจแล้วจะทำยังไงล่ะ” เขาถามกลับไป ขณะที่สอดส่องสายตาไปตามทางเดิน เพราะคิดว่าอาณกรน่าจะยังอยู่แถวนี้
“ผมจะไปรู้หรือ ปืนก็ไม่บอกอะไรแค่ให้ผมคอยดูไว้จนกว่าจะกลับไปถึง” ภาคภูมิถอนหายใจอย่างหงุดหงิด แล้วกำชับให้เขาตามหาอาณกรให้เจอเพราะต้องการรู้เหตุผลรวมถึงวิธีการจัดการกับโยธินที่ชัดเจนกว่านี้
คุณหมอหนุ่มสอดโทรศัพท์เก็บลงที่เดิม สองขายังไม่หยุดเดินกระทั่งหลุดจากตึกผู้พักฟื้นร่างสูงหยุดที่หน้าระเบียง ทอดสายตาลงเบื้องล่างอย่างเคยชิน เขาได้เห็นร่างของคนที่ตามหาอยู่หลายนาทีที่ใต้ต้นหูกวางนั่นเอง ร่างเล็กนั่งหันหลังให้กับตัวอาคาร แต่ถึงจะเห็นแค่แผ่นหลังกระนั้นเขาก็เห็นความหม่นหมองกระจายอยู่รอบๆ คิมหันต์ทอดถอนลมหายใจอีกครั้งก่อนจะสาวเท้าลงไปเยือนชายผู้เดียวดาย
“ทำไมมานั่งอยู่ใต้ต้นไม้ล่ะ ไม่รู้หรือไงว่ากลางคืนต้นไม้จะคายก๊าชคาร์บอนไดออกไซด์ออกมามันจะทำให้คุณหายใจไม่สะดวก”
คำทักทายเหยียดยาวส่งผลให้คนที่ลืมใส่ใจตัวเองต้องเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาคู่หวานอมเศร้าไม่อาจซ่อนความรู้สึกเอาไว้ได้ มันสะท้อนทั้งความทุกข์ โศก และอ้างว้างไปพร้อมกัน
“ไม่รู้ซิผมไม่เรียนแพทย์”
คิมหันต์อมยิ้มกับคำตอบยียวนนั่น ร่างสูงทอดกายลงนั่งเคียงข้างคนไม่ได้เรียนแพทย์ท่อนขายาววางเหยียดผ่อนคลายความตึงแน่นของกล้ามเนื้อ เขาปล่อยอารมณ์ให้ลอยอยู่กับความเย็นของก๊าชคาร์บอนไดออกไซด์สักพักถึงได้เอ่ยถามถึงสิ่งที่ภาคภูมิฝากฝังไว้
“ทำไมถึงไม่ส่งพวกนั้นให้ตำรวจล่ะ คุณมีแผนอะไร”
คิ้วเรียงตัวสวยยกสูง “คุณรู้ได้ยังไงว่าผมมีแผน”
“เพราะคุณมีเหตุผลเสมอ”
“ไม่หรอก คราวนี้ผมไม่มีเหตุผล ทำตามอารมณ์ล้วนๆ” อาณกรบอกเรียบๆ ดวงหน้าหวานจริงจังมากกว่าทุกครั้ง
“อารมณ์ คุณคิดจะใช้ศาลเตี้ยตัดสินพวกนั้นใช่ไหม มันผิดกฎหมายนะคุณ ตำรวจจับได้นายเสือก็จะเดือดร้อนอีก”
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพี่เสือ ผมเป็นคนตัดสินใจเอง”
“หมายความว่ายังไง” อารณกรเพิ่มความสงสัยให้ทวีสูงกว่าเดิม ยิ่งคุยเขาก็ยิ่งงงดูเหมือนความคิดของอาณกรจะซับซ้อนกว่าที่คิด
อาณกรเบือนหน้าจากเงาตะคุ่มของภูเขาลูกใหญ่ที่มองดูคล้ายกับลูกที่อยู่ในอาณาเขตของไร่เคียงฟ้า ลมหายใจเย็นเยียบเพราะถูกไอหนาวจากอากาศครอบงำมากเกินไประบายใส่อากาศจนเป็นควันขาว
“คุณเคยรักใครถึงขนาดยอมทุกอย่างเพื่อเขาได้ไหม” ร่างเล็กไม่รอให้อีกคนตอบ ถึงเวลาที่คิมหันต์จะรู้เสียทีว่าคนที่เขารักสุดหัวใจไม่ใช่วรทย์อย่างที่อีกฝ่ายคิดไปเอง “ผมรักพี่เสือ รักตั้งแต่แรกเห็นแต่รักของผมมันเป็นรักที่เป็นไปไม่ได้ เจ็ดหรือแปดมีแล้วกระมังที่ผมเก็บงำความรู้สึกนี้ไว้เพราะไม่อยากสูญเสียตำแหน่งน้องชายไป ผมทรมานแทบตายตอนที่เขาเลือกแต่งงานกับปาริน เจ็บจนอยากจะหนีไปแต่พอมีพิกเล็ตผมก็ทิ้งเขาไม่ลง ยิ่งตอนที่ปารินหนีไปผมก็สาบานกับตัวเองว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมจะอยู่เคียงข้างเขาและจะไม่มีวันทิ้งเขาไปอย่างเด็ดขาด”
คนพูดไม่ได้หันมองไปหรอกว่าอีกฝ่ายจะทำหน้าอย่างไรหรือตกใจมากแค่ไหน เขาแค่อยากระบายสิ่งที่อัดอั้นในอกออกมาเท่านั้น
“ตอนที่คุณคิดว่าผมชอบหมอมะรุมนั่นมันตลกมาก แต่พอคุณผมก็รู้ได้ทันทีว่าอีกไม่นานคุณก็อยู่ในสภาพเดียวกับผม คุณกับผมไม่ได้รักคนๆ เดียวกัน แต่เป็นฝ่ายรักข้างเดียวเหมือนกันต่างหาก คุณเจ็บที่หมอมะรุมเลือกพี่เสือ ผมเจ็บที่พี่เสือไม่เคยมองผมในฐานะอื่นเลย คืนนั้นที่เราอยู่ด้วยกันมันไม่ใช่ความผิดพลาดแต่มันคือสิ่งทดแทนความเจ็บปวด ผมยอมรับว่าที่ทำไปเพราะอยากจะประชดตัวเอง คิดแล้วก็น่าสมเพชผมรักเขามาเจ็ดปีแต่เขากลับเลือกคนที่เพิ่งกันแค่ไม่กี่เดือน ผมเชื่อแล้วล่ะว่าพรหมลิขิตมีจริง...ผมยอมแพ้”
อาณกรฝืนยิ้มขมขื่นให้ตัวเอง เขาห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาได้แต่ภายในอกมันกลัดนองด้วยหนองที่กัดกินหัวใจไม่ว่าจะอย่างเราเขาก็เป็นได้แค่น้องชายของพี่เสือเท่านั้น ชายหนุ่มตัวเล็กสูดจมูกแรงๆ ดึงตัวเองให้หลุดจากอดีต เพราะยังมีสิ่งที่ต้องบอกให้คิมหันต์รู้อีกอย่าง
“ที่ผมไม่ส่งพวกนั้นให้ตำรวจเพราะผมอยากทำในสิ่งที่น้องชายควรทำ พี่เสือเจ็บเพราะคนพวกนั้นทำไมต้องให้ตำรวจจัดการ ผมจะเป็นคนจัดการเอง”
“คุณจะทำ...”
“ผมจะทั้งโยธินและปารินรับรู้ว่าความทรมานมันเป็นยังไง ให้มันเจ็บและไร้ศักดิ์ศรียิ่งกว่าที่พี่เสือเคยเป็น”
ใบหน้าหวานเชิดสูงขึ้น ดวงตาที่เขาแอบชมในใจอยู่บ่อยครั้งว่ามันสวยมองไปเบื้องหน้า แม้ด้านข้างเขาก็ยังเห็นความเคียดแค้นและเด็ดเดี่ยว เขาไม่เคยเห็นมุมนี้ของอาณกรมาก่อน ยอมรับว่าตกใจไม่น้อยอาณกรน่ากลัวและเลือดเย็นกว่าที่คิด แต่ก็น่านับถือในน้ำใจถึงไม่ได้รับตอบแทนจากพศินแต่ยินดีจะแก้แค้นเอาคืนให้โดยไม่หวั่นว่าจะต้องเสี่ยงคุกเสี่ยงตาราง
“คุณแน่ใจนะ” คิมหันต์ถาม อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปกุมหลังมือเล็ก ถึงจะไม่ใช่คนรักแต่เขากับอาณกรคือผู้ร่วมชะตากรรมอย่างแท้จริงแค่เปลี่ยนจากศัตรูเป็นผู้พ่ายแพ้เหมือนกันเท่านั้นเอง
“แน่ใจที่สุด มันเป็นสิ่งที่สุดท้ายที่ผมจะทำให้เพื่อพี่เสือ”
“สิ่งสุดท้าย? หมายความว่ายังไง”
ริมฝีปากสีเรื่อยกขึ้นเล็กน้อย พลางหันหน้ากลับมาทางผู้สนทนา “ผมคงต้องไปเสียที ตอนนี้พี่เสือได้คนที่เหมาะสมแล้ว”
“คุณหมายถึง...หมอมะรุม?”
“ใช่” อาณกรยิ้มทั้งที่ดวงตาเศร้าสร้อย “หมอมะรุมรักพิกเล็ตนั่นคือสิ่งที่ผมอยากให้คนที่พี่เสือรักมีมากที่สุด เพราะขนาดแม่แท้ๆ อย่างปารินยังไม่รักพิกเล็ตเท่านี้เลย”
“แล้วคุณล่ะ คุณไม่เจ็บหรือไงที่ต้องเห็นที่ตัวเองรักอยู่กับคนอื่น”
“เจ็บซิ เพราะเจ็บผมถึงต้องไป”
“คุณจะไปไหนล่ะ ไหนว่าจะแก้แค้นคืนให้นายเสือ” คุณหมอหนุ่มตัวสูงถาม หัวใจสั่นไหวคล้ายกับว่าบางสิ่งที่เพิ่งได้มากำลังหลุดลอยไป
“หน้าที่นั้นผมมอบให้คนที่ไว้ใจได้ที่สุดไปแล้ว ที่ผมต้องทำคือคอยดูอยู่ห่างๆ จนกว่ามันจะได้รับบทเรียนอย่างสาสม”
คิมหันต์รับรู้ถึงความแข็งแกร่งที่ซ่อนอยู่ภายใต้รูปร่างเล็กกะทัดรัดของอาณกรแต่ขณะเดียวกันความหงอยเหงาเปล่าเปลี่ยวก็ยังไม่จางหายไปไหน ยิ่งกว่าชื่นชมจิตใจของอาณกรน่ายกย่องยิ่งนัก รักโดยไม่หวังอะไรตอบแทน รักทั้งที่รู้ว่าจะไม่ได้รับกลับคืน ความรักที่เขามีให้วรทย์เทียบไม่ได้เลยกับคนๆ นี้
“ผมจะไม่ถามคุณหรอกนะว่าจะใช้วิธีไหนจัดการสองคนนั่น เพราะผมรู้ว่าคุณฉลาดพอแต่คุณคงไม่ลืมว่าปารินเป็นผู้หญิงและเป็นแม่ของพิกเล็ต ผมไม่อยากเห็นคุณทำร้ายผู้หญิง”
“กับปารินผมคงแค่ส่งหล่อนไปที่ไหนไกลๆ สักที่เอาให้กลับมาหาพี่เสือกับพิกเล็ตไม่ได้ไปตลอดชีวิตแค่นั้นก็น่าจะมากพอ คนอย่างปารินไม่เคยรักใครหล่อนจะเร่ร่อนหารักใส่ตัวเองไปจนกว่าจะตายนั่นแหละ”
“คุณนี่ร้ายกว่าที่ผมคิดไว้เยอะเลย”
“ผมร้ายกับคนที่มันสารเลวเท่านั้น” อาณกรยิ้มเหยียดมุมปาก ก่อนจะเป็นฝ่ายถามกลับบ้าน “แล้วคุณล่ะจะทำยังไงต่อไปอยู่เป็นพระรองรอขึ้นเป็นพระเอกต่อไปอย่างนั้นหรือ”
คำถามของอาณกรทำให้เขาต้องฉุกคิด ก่อนหน้านี้เขาเคยคิดว่าทำตัวเหมือนที่ผ่านมาก็น่าจะทนกับความเจ็บตุบในหัวใจได้ แต่ความคิดของอาณกรทำให้เขาอยากจะเปลี่ยนใจ บางทีการอยู่ที่เดิมมันก็ไม่ได้ทำให้ชาชินมีแต่จะเจ็บมากขึ้น เหลือเวลาอีกไม่กี่เดือนเขาก็ใช้หนี้ทุนหมด ถึงเวลานั้นเขาก็มีสิทธิ์ที่จะเปลี่ยนโรงพยาบาล วรทย์คงไม่โกรธเขาหรอกกระมังถ้าหากเขาจะไปอยู่ที่อื่น
“คุณจะไปไหนล่ะ” คิมหันต์ยังไม่ให้คำตอบและถามกลับ คนตัวเล็กทำท่าคิดอยู่ชั่วอึดใจก่อนจะให้คำตอบ
“กลับบ้าน ผมไม่ได้กลับบ้านมาหลายปีแล้ว กลับไปทำหน้าที่ลูกที่ดีบ้างก่อนที่นรกจะกินกะบาล”
“บ้านคุณอยู่ที่ไหน”
“กรุงเทพฯ เห็นอย่างนี้ผมน่ะลูกเจ้าของบริษัทนิตยสารเชียวนะ”
“พูดเป็นเล่น” คุณหมอหนุ่มตัวสูงทำเสียงสูงเกือบเท่าลำตัว พลางใช้สายตาพิจารณาท่าทางและรูปร่างของอีกฝ่าย ความจริงถ้าจับใส่สูทผูกไทด์ก็คงจะเข้าท่าไม่ยอกอาจจะเหมาะกับเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์ธรรมดานี่ก็ได้”
“ผมไม่เคยพูดเล่นนะ สนใจจะลาออกจากหมอมาเป็นเลขาส่วนตัวผมไหมล่ะ”
คำพูดทีเล่นทีจริงแต่ก็น่าสนใจอยู่ไม่น้อย คุณหมอหนุ่มรูปหล่อไม่ได้ตอบรับพอๆ กับที่ไม่ได้ปฏิเสธ ตอนนี้เขายังไม่อาจตัดสินใจได้แน่นอน ไว้รอให้แผลในใจเบาบางลงค่อยว่ากันอีกที และเขาก็คิดว่าอีกฝ่ายคงใช้วิธีเดียวกันกับเขา...แผลตกสะเก็ดเมื่อไรไว้ค่อยสร้างรอยใหม่ก็ไม่เสียหายอะไรนี่นา...
…………………………
(มีต่อ)
-
ดวงตาใหญ่ดำหลุบมองเรือนร่างโปร่งเกือบจะบางของผู้ชายคนที่สร้างความเจ็บปวดให้กับพี่ชายของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ความจริงไอ้หมอนี่มันต้องไปอยู่ที่โรงพักในข้อหาทำร้ายร่างกายและกักขังหน่วงเหนี่ยวแล้ว แต่เพราะอาณกรเปลี่ยนใจมันเลยได้มากองรวมกับไอ้พวกสารเลวลูกน้องของมัน แต่ที่ทำให้เขาหงุดหงิดก็คือใบหน้าที่แสนหยิ่งยโสของมัน ถึงจะโดนมัดมือโดนเหวี่ยงให้ไปรวมอยู่กับลูกน้องต่ำต้อยของตัวเองแต่ในดวงตาเรียวนั่นไม่เคยแสดงออกถึงคำว่ายอมแพ้ หรือแม้แต่อ่อนข้อเลยสักนิด จักษุแพทย์หนุ่มย่อกายลงทรงตัวอยู่หลังส้นเท้า นิ้วเรียวยาวถือวิสาสะดึงคางเชิดๆ ของมันขึ้นอีกนิด มันมองตาขวางพยายามจะดึงคางหนีแต่เขาเพิ่มนิ้วมือยึดเอาไว้แน่นไม่ยอมให้มันเป็นอิสระง่ายๆ
“คนอย่างคุณมันไม่เหมาะที่เป็นเพื่อนของพี่เสือสักนิด” ภาคภูมิบอก ใช้สายตาไล่มองใบหน้าขาวที่เปื้อนด้วยคราบฝุ่นคราบดิน เขาจับมันมัดแล้วยัดใส่รถมาพร้อมกับปาริน แต่เพราะอดีตพี่สะใภ้ของเขาแผดเสียงร้องจนปวดแก้วหูเขาเลยเอาผ้ามัดปากหล่อนไว้ ส่วนเพื่อนเราเผาเรือนของพี่เสือแค่จับมัดมือไพล่หลังเท่านั้น ตลอดการเดินทางหลายชั่วโมงมันไม่ปริปากพูดอะไรสักคำ มีแค่เพียงสายตาเท่านั้นที่จ้องเหมือนจะฆ่าเขาให้ตาย
ชายหนุ่มปล่อยคางแหลมให้เป็นอิสระ แค่เห็นหน้าตากับท่าทางของมันเขาก็ได้รู้ทันทีว่าผู้ชายตัวเล็กคนนี้เต็มไปด้วยพิษสงแค่ไหน พี่ชายของเขาเป็นคนดีและซื่อเกินไปถึงได้ตกเป็นเหยื่อของมัน เท่าที่รู้ไอ้โยธินคนนี้มันอยากได้ไร่เคียงฟ้าจนตัวเนื้อสั่น ใช้ปารินเป็นเครื่องมือถึงสองครั้งแต่ที่น่ากระทืบให้ซี่โครงหักก็ตรงที่มันแอบเล่นชู้กับปาริน ถ้าเดาไม่ผิดน่าจะก่อนที่พศินจะแต่งงานกับหล่อนด้วยซ้ำ เข้าตำราหญิงร้ายชายเลวอย่างไม่มีที่ติจริงๆ
โทรศัพท์ดังขึ้น คิ้วหนายกสูงเล็กน้อยเมื่อเห็นชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ เกือบสามชั่วโมงกระมังกว่าที่คนที่ฝากฝังไว้จะโทรกลับมา นานจนเขาเกือบจะพาไอ้พวกนี้ไปส่งสถานีตำรวจแล้ว
“ไงหมอ ทำไมไม่โทรมาพรุ่งนี้เลยล่ะ...ผมล้อเล่น ตกลงออยว่ายังไง”
เขาไม่ได้ต่อล้อต่อเถียงอะไรอีกปล่อยให้ปลายสายรายงานผลของการสอบถามไปเรื่อยๆ ขมวดคิ้วสงสัยบ้าง ทว่าประโยคสุดท้ายมันก็เฉลยถึงเหตุผลของการตัดสินใจของอาณกร
“หน้าที่ของน้องชายอย่างนั้นหรือ”
ภาคภูมิทวนคำพูดของคิมหันต์ที่วางสายไปพักใหญ่ เป็นพี่น้องต้องช่วยเหลือกันบิดาของเขาก็เคยสอนอย่างนี้เหมือนกัน แต่เพราะไอ้พี่เสือมันรังเกียจรสนิยมของเขาเลยทำให้สัมพันธ์ของพี่น้องห่างหายไปพักใหญ่ถ้าไม่เกิดเรื่องเขาคงไม่รู้หรอกว่ายังรักและห่วงพี่ชายคนนี้เหมือนเดิม
อาณกรเลือกที่จะใช้ศาลเตี้ยตัดสินความผิดของไอ้โยธินกับปาริน ส่วนลูกกระจ๊อกคงต้องปล่อยให้เป็นตามเวรตามกรรม หรือสุดแล้วแต่เจ้านายของพวกมันจะบัญชา กับปารินเขาคงไม่ยื่นมือไปยุ่งถึงจะไม่ได้ชอบผู้หญิงแต่ก็ไม่อาจทำร้ายเพศแม่ได้ ส่วนไอ้หน้าขาวตาขวางนี่มันน่าสนใจไม่น้อย ใช่แต่อาณกรคนเดียวที่ไหนที่อยากจะแก้แค้นคืนให้พี่ชาย เขาเองก็เหมือนกัน ริมฝีปากสีเข้มกดลึกที่มุมปาก เท้าที่ขยับห่างออกไปหลายเมตรกลับมาที่เดิมอีกครั้ง รองเท้าหนังชั้นดียื่นไปเตะที่สะโพกของคนที่นั่งขุดคู้กลางแดดร้อนจ้าของยามบ่าย
“ผมมีข่าวดีจะบอกคุณ” ภาคภูมิระบายยิ้มอ่อนโยนเหมือนที่ชอบทำตอนที่รักษาคนไข้ “พวกเราจะไม่เอาเรื่องคุณ เรื่องนี้จะไม่ถึงหูตำรวจ แต่เรามีข้อตกลงที่ต้องทำร่วมกัน”
“จะไปแจ้งความที่ไหนก็เชิญเถอะ ไม่มีตำรวจคนไหนกล้าแตะต้องโยธิน กมลากร หรอก”
คุณหมอหนุ่มแสร้งทำหน้าตกใจ ย่อกายลงจนระดับความสูงเท่ากันอีกครั้ง “เก่งจังเลยนะครับ อาศัยบารมีพ่อกับพี่ชายคุ้มหัวใช่ไหมล่ะ ลองคิดเล่นๆ ดูนะครับคุณโยธินถ้าพ่อของคุณรู้ว่าลูกชายหัวเน่าไปทำเรื่องระยำตำบอนเอาไว้เขาจะเอาคุณไว้ไหม ทายาทลำดับที่สองใครจะสนใจ...จริงไหม”
“ไอ้สัตว์!”
ตาเรียวเบิกกว้างด้วยแรงโทสะที่อัดแน่นอยู่ด้านใน ผิวขาวจัดโดนแดดแรงลามเลียตั้งแต่เช้าจนบ่ายแดงเรื่อ เหงื่อไคลไหลรวมกับคราบดินที่เปรอะเปื้อนไปทั้งตัว บวกกับผิวขาวยิ่งทำให้โยธินในยามนี้สกปรกมอมแมมกว่าคนอื่นๆ ทว่าจิตใจกลับโสมมยิ่งกว่า คนที่ทำเรื่องเลวร้ายกับเพื่อนที่จริงใจกับตัวเองได้อย่างเลือดเย็นมันเลวจนไม่น่าให้อภัย ร่างสูงยันกายขึ้น ปรายตามองอดีตเพื่อนของพี่ชายอย่างอดสมเพชไม่ได้ อย่างที่คิดจริงๆ นายโยธิน กมลากร คนนี้มีปมเรื่องบิดาและพี่ชายนั่นเอง ตามประสาคนรวยทายาทคนที่สองมักจะไร้ความสำคัญเป็นตัวสำรองที่มีก็ได้ไม่มีก็ดี
“ใช้เวลาไตร่ตรองดูก็แล้วกันว่าจะทำยังไงกับลูกน้องของคุณ ถ้าอยากส่งให้ตำรวจก็บอกคิดเร็วหน่อยก็ดีนะก่อนที่พวกมันจะตายเพราะตีนของคนของผม”
เขาพูดทิ้งท้ายให้อีกฝ่ายได้ตัดสินใจก่อนจะได้รับโทษ เขาไม่เกรงกฎหมายเช่นเดียวกับที่โยธินประกาศเมื่อครู่ เพราะเรื่องนี้เกิดขึ้นในไร่เคียงฟ้า ไม่มีใครหรือตำรวจหน้าไหนอยากจะยุ่งกับไร่เคียงฟ้าอยู่แล้ว
“ดิน ถ้าปืนมาถึงเมื่อไรให้เข้ามาหาฉันด้วย”
“ครับหมอภูมิ”
คุณหมอหนุ่มพยักหน้าให้กับเสียงตอบรับเข้มแข็งนั่น พศินโชคร้ายที่มีเพื่อนและเมียเป็นคนเลว แต่โชคดีที่มีลูกน้องดี ทั้งดินและปืนต่างซื่อสัตย์รวมไปถึงอาณกรด้วย รอยยิ้มร้ายกาจผุดที่มุมปากด้านขวา ความคิดของอาณกรก็เข้าท่าดีเหมือนกันเพราะมันจะเปลี่ยนโลกที่แสนน่าเบื่อให้มีสีสันขึ้น ถ้าตำรวจไม่กล้าแตะต้อง...เขานี่แหล่ะจะทำให้จมดินเอง ‘โยธิน กมลากร’
………………………..
“พ่อจ๋า ถ้าพ่อไม่รีบหายหนูต้องขาดเรียนเพิ่มอีกวันนะ หนูไม่อยากเรียนซ้ำชั้น พ่อจ๋ารีบตื่นสักทีหนูจะได้ไปโรงเรียน”
เสียงพูดที่ฟังดูคล้ายประโยคสนทนาทั่วไปดังขึ้นเป็นระยะ ตากลมเหลือบมองเจ้าของเสียงใสที่ยังไม่ยอมห่างเตียงไปไหนนับตั้งแต่มาถึง เกือบจะสองวันแล้วที่พ่อเสือของพิกเล็ตนอนนิ่งเป็นเจ้าชายนิทรา ถึงแม้ว่าหมอที่เป็นเจ้าของไข้จะยืนยันว่าพศินไม่ได้รับการกระทบกระเทือนทางสมอง แต่สองวันที่ผ่านมานี่เขาเองก็มีสภาพไม่ต่างจากเจ้าตัวเล็กนัก ถึงไม่ได้เรียกร้องหรือชวนคุยเพื่อให้คนเจ็บตื่นขึ้นมาคุยกัน ทว่าเขาก็เฝ้าภาวนาขอให้ผู้ชายคนนี้ลืมตามามองหน้ากันสักที
ร่างโปร่งบางลุกจากโซฟาแสนสบายที่เขาอาศัยมันเป็นทั้งที่กินที่นอนมาสองวันสองคืน สองขาเรียวก้าวเอื่อยๆ ไปหยุดที่ร่างเล็กของเด็กชาย มือนุ่มยกวางบนศีรษะกลมลูบเส้นผมนุ่มเบาๆ
“พิกเล็ตจะไปเรียนก่อนไหมเดี๋ยวพี่พาไปส่ง”
แต่คนที่พร่ำบอกว่าอยากไปเรียนกลับสั่นหัว “ไม่เอาหรอกฮะ หนูจะรอให้พ่อเสือตื่นก่อนแล้วค่อยไป”
“หนูเหงาหรือเปล่า อยู่กับพี่แค่สองคนมาตั้งหลายวันแล้ว”
เจ้าตัวเล็กเบือนหน้าจากบิดา เปลือกตาบางกระพริบเร็วๆ ขณะที่ตากลมเหมือนลูกแก้วกลอกกลับไปมาอย่างใช้ความคิด
“นิดหน่อยฮะ แต่หนูอยากรอให้พ่อเสือตื่นมากกว่า”
วรทย์ระบายยิ้ม เขาเข้าใจความรู้สึกของพิกเล็ตเจ้าตัวน้อยคงทั้งอยากรอให้พ่อฟื้นๆ แต่ขณะเดียวกันก็อยากจะเจอเพื่อนอยากจะได้เล่นกับเด็กในวัยเดียวกันบ้างถึงได้บ่นหาครูอุ้ม คุณหมอหนุ่มละมือจากผมนุ่มของเด็กชายตัวน้อยแล้วต่อสายตรงถึงพี่สาว
“พี่มะนาว ผมคิดถึงหลาน ช่วยพาช้างมาหน่อยซิ ไม่ใช่ครับ ที่ปากช่อง เรื่องมันยาวเอาไว้ผมอธิบายให้ฟังอีกทีก็แล้วกัน ครับ แล้วผมจะรอ” มือขาวสอดเอาโทรศัพท์เก็บเข้ากระเป๋า ย่อขาลงจนระดับใบหน้าเท่ากับลูกชายนายเสือที่เขารักเหมือนลูกตัวเอง “เดี๋ยวเพื่อนก็มาแล้วนะ”
“ใคร? กิ่งแก้วหรือฮะ”
“เปล่า หลานพี่เอง น่ารักกว่ากิ่งแก้วเยอะเลย”
เด็กผู้ชายตัวใหญ่ผิวเข้มเหมือนช็อกโกแลค ตาใหญ่เหมือนพ่อเสือ ในปากคาบจูปาจุ๊บแถมยังทำกอดอกเต๊ะท่าเอียงคอมองเขา ไอ้เด็กคนนี้กำลังทำท่าเลียนแบบผู้ใหญ่อยู่ชัดๆ ถึงจะตัวโตกว่าเขาหลายเซนแต่อายุคงไม่ห่างกันมาก คิ้วใหญ่ๆ ยกขึ้นเร็วๆ เขาเม้มปากสะบัดหน้าพรืด ไอ้ตัวดำคนนี้ไม่เห็นน่ารักอย่างที่พี่มะรุมบอกตรงไหน กิ่งแก้วน่ารักกว่าตั้งเยอะ
“ทำไมล่ะ พี่ช้างไม่น่ารักหรือครับ”
เสียงนุ่มๆ ของพี่มะรุมดังขึ้นใกล้ๆ เขาตวัดตามอง ‘ไอ้พี่ช้าง’ เพื่อหาส่วนที่ว่าน่ารัก แต่พอเห็นหน้าตาแล้วก็ต้องหันหน้าหนีอีกรอบ
“ไม่!”
“ตัวเองน่ารักตายแหละ เบร่”
“เดี๋ยวเถอะช้าง ตัวเองเป็นพี่นะห้ามล้อเลียนน้อง”
เขาหันหน้ากลับมาอมยิ้มสมใจที่ไอ้พี่ช้างโดนพี่มะรุมดุ ไอ้พี่ช้างตัวดำน้อยกว่าพ่อเสือนิดเดียวทำปากคว่ำจนจูปาจุ๊บในปากเกือบหล่น
“ก็ไอ้จิ้งจกมันบอกว่าช้างไม่น่ารัก”
“หนูไม่ใช่จิ้งจกนะ!”
“ทำไมจะไม่ใช่ ตัวซีดๆ ผอมๆ เหมือนจิ้งจกในห้องน้ำเปี๊ยบเลย”
“ช้าง! ขอโทษน้องเดี๋ยวนี้เลย”
“ไม่! ช้างไม่ผิด”
“ไอ้หลานไม่รักดี ทำน้าขายหน้าหมด รู้อย่างนี้ให้กิ่งแก้วมาดีกว่า” พี่มะรุมบ่นเสียงดัง “น้าอยากให้เรามาเป็นเพื่อนเล่นกับน้องไม่ใช่มาแกล้ง”
“ก็น้องไม่อยากเล่นกับช้างเอง” ไอ้พี่ช้างตัวดำเอาจูปาจุ๊บออกจากปาก ลิ้นเป็นสีแดงไปหมด “แล้วหนูก็ไม่ชอบห้องนี้ด้วย มันเหม็นยา”
“ถ้าน้าอนุญาตให้พาน้องไปเล่นข้างล่าง ช้างจะสัญญาได้ไหมว่าจะไม่รังแกน้องแล้วก็จะดูแลน้องอย่างดี”
ไอ้พี่ช้างหลานพี่มะรุมทำตากลอกไปมา มองมาทางเขาบ้างถุงขนมที่ขนมาบ้างแล้วกลับมาที่น้าชายตัวเองอีกรอบ
“เอาขนมไปด้วยได้หรือเปล่า”
“ไอ้ซิ ขนมของช้างนี่นา แต่ต้องแบ่งน้องกินด้วย” พี่มะรุมยกมือลูบบนเส้นผมสีดำเหี้ยนติดหัวของไอ้พี่ช้าง
“แต่หนูไม่อยากแบ่ง”
“หนูก็ไม่อยากกินเหมือนกัน”
“เราก็ไม่ให้ เบร่”
เขาเม้มปากแน่นสูดหายใจเสียงดังฟืดฟาด เกลียดไอ้พี่ช้างหน้าตาไม่น่ารักแล้วยังนิสัยไม่ดีอีก เขาสะบัดหน้าไปทางอื่นอีกรอบ ไม่อยากเห็นหน้าไม่อยากได้ยินเสียงแล้วก็ไม่อยากกินขนมพวกนั้นด้วย ถึงจะมีเลญ์ ทาโร่ เถ้าแก่น้อย มาชิตะ ฟาร์มเฮาส์ เอแคล์ เขาก็ไม่อยากกิน แต่ทำไมในท้องถึงได้มีเสียงจี๊ดๆ ออกมาล่ะ
“ช้าง!”
“ค้าบ”
ถึงจะไม่เห็นว่าพี่มะรุมทำหน้าอย่างไรตอนเรียกชื่อไอ้พี่ช้าง แต่คงจะน่ากลัวพอๆ กับตอนที่อาออยจับได้ว่าน้าดินแอบพาพ่อเสือไปกินเหล้า ไม่ต้องคอยถือไม้แค่ใช้ตากับเสียงดุๆ เท่านั้นก็กลัวหัวหดเข้าไปในไหล่ เขาคิดว่าไอ้พี่ช้างก็คงเหมือนกันเพราะได้ยินเสียงอะไรดังมาให้ระคายหูอีก
“พิกเล็ตครับ วันนี้พี่เห็นคุณหมอเขาพาเด็กๆ ไปวาดรูปกัน พิกเล็ตอยากไปวาดรูปไหมครับ”
(มีต่อ)
-
“อยากฮะ”
พี่มะรุมยิ้มหวาน ยื่นมือมาลูบที่ผมเขาเบาๆ “ถ้าอย่างนั้นให้พี่ช้างพาไปนะครับ”
“พี่มะรุมพาไปไม่ได้หรือฮะ” เขาอ้อน ถึงจะอยากวาดรูปจนมือไม้คันไปหมดแต่ก็ไม่อยากไปกับไอ้พี่ช้างตัวดำ อยากให้พี่มะรุมพาไปมากกว่า
“ถ้าพี่ไปแล้วใครจะเฝ้าพ่อเสือล่ะครับ ให้พี่ช้างเฝ้ามีหวังได้นอนน้ำลายยืดคาถุงขนมแน่”
พี่หมอตัวขาวฉีกยิ้มอวดฟันขาวให้เขาอิจฉา พี่มะรุมไม่รู้หรอกว่าเขาชอบรอยยิ้มของพี่มะรุมแค่ไหน มันทั้งสวยและอ่อนโยนเหมือนของอาออยแล้วก็ของพ่อเสือ
“ก็ได้ฮะ แต่ถ้าพี่ช้างแกล้งหนู หนูจะไม่ไปเล่นกับพี่ช้างอีก”
“โอเค ถ้าพี่ช้างรังแกพิกเล็ตพี่จะส่งพี่ช้างขึ้นรถทัวร์กลับบ้านไปเลย”
เขายิ้มกว้างอวดฟันกลับไปบ้าง ก่อนจะปรายตามองไปทางไอ้พี่ช้างตัวอ้วนดำอมยิ้มจนแก้มแทบปริเมื่อได้เห็นหน้าบึ้งๆ ของหลานชายพี่มะรุม…
…………………………..
เขามองเด็กสองคนที่เดินไปรวมกับเด็กคนอื่นๆ ที่นั่งรายล้อมคุณหมอผู้หญิงหน้าตาใจดี ทุกคนมีอุปกรณ์วาดรูปพร้อมมือแม้แต่ช้างกับพิกเล็ตที่ไม่มีอะไรมาสักอย่างยกเว้นถุงขนมที่เจ้าช้างหิ้วติดมาด้วย สำหรับพิกเล็ตการเข้าสังคมไม่ใช่เรื่องยากเพราะเจ้าตัวเล็กยิ้มง่ายพูดเก่งผิดกับหลานชายแท้ๆ ของเขาที่ทำเต๊ะท่าไม่ยอมพูดกับใครก่อนง่ายๆ แต่ถ้าอีกฝ่ายมีขนมก็พร้อมจะผูกไมตรีด้วย นิสัยแบบนี้ต้องโทษพี่มะนาวที่ชอบเอาขนมมาล่อเจ้าช้างตากแดดตัวดำเลยเห็นของกินมาก่อนสิ่งอื่นใด
ถึงจะหัวแข็งแค่ไหนแต่ช้างก็ยอมตามมารดามาตามคำขอร้องของเขา ระยะเวลาการเดินทางจากกรุงเทพฯ มาปากช่องไม่ใช่น้อยๆ เลย แต่เจ้าเด็กอ้วนดำก็ไม่บ่นสักคำแม้ว่ามารดาจะทิ้งไว้กับเขาตามลำพังแล้วหนีไปหาเพื่อนที่วังน้ำเขียวช้างก็ไม่ร้องตาม
แต่ถึงจะวาดมาดว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่แค่ไหนพอเจอกับเพื่อนวัยเดียวกันเข้าเจ้าช้างจอมเก๊กก็หลุดมาดจนได้ ไม่ถึงห้านาทีหลังที่พิกเล็ตยัดเยียดกระดาษและดินสอสีให้ เจ้าช้างของเขาก็ลงมือวาดรูป อย่างตั้งใจเสียด้วยสังเกตจากหัวคิ้วที่ขมวดเข้าหากัน ส่วนพิกเล็ตแทบไม่มีอะไรน่าห่วงเพราะหลุดเข้าไปอยู่ในจินตนาการเรียบร้อยแล้ว พอวางใจแล้วว่าเจ้าหลานชายจะไม่รังแกพิกเล็ตเขาถึงได้กลับไปเฝ้าพศินตามเดิมโดยไม่ลืมฝากฝังให้คุณหมอผู้รับหน้าที่สอนเด็กๆ วาดรูปให้ช่วยดูแลอีกที
ร่างสูงใหญ่ยังนอนหลับตาพริ้มบนเตียง บาดแผลภายนอกทุเลาลงมากดูได้จากรอยฟกช้ำที่ไม่บวมช้ำแล้วมีแค่สีม่วงจางๆ ที่กระจายตามใบหน้า แขนและขา ส่วนปอดนายแพทย์ผู้ทำการรักษาบอกว่าต้องรอให้พศินฟื้นก่อนแล้วจะพาเข้าเครื่องเอ็กซเรย์อีกที
“ถ้าไม่เป็นอะไรแล้ว ทำไมนายยังไม่ฟื้นอีกล่ะ”
วรทย์บ่นกับตัวเองเบาๆ พลางหย่อนสะโพกลงบนเก้าอี้บุนวมตัวเดิมที่นั่งมาสามวันแล้ว…สามวันที่เขาต้องทนมองผู้ชายที่รักหมดหัวใจนอนหลับอย่างไม่รู้ว่าจะตื่นขึ้นมามองตากันเมื่อไร มือขาวยื่นไปประคองมือสากระคายแค่อบอุ่นขึ้นแนบแก้มเย็นชืดของตัวเอง ใช้ริมฝีปากกดประทับเบาๆ
“ฉันคิดถึงนายมากนะ อยากคุย อยากกอดเหมือนที่พิกเล็ตบอกกับนายเลย”
เขาไม่รู้ตัวเลยว่าน้ำตากำลังเอ่อที่ขอบตา มันยิ่งกว่าคิดถึง…ถึงจะอยู่ใกล้กันแค่นี้ได้จับมือ ได้กอด ทว่ามันไร้ความอบอุ่นไม่มีอ้อมแขนที่กอดตอบกลับมาหรือแม้แต่เสียงกล่อมเพื่อให้หายเสียขวัญ จะกี่ร้อยคำพูดจากคนอื่นก็ไม่สำคัญเท่ากับคำเดียวของคนที่รอให้ลืมตา
หยาดน้ำตาหลั่งรินผ่านแก้มใสหยดหล่นลงใส่หลังมือสีแทน เขาไม่คิดหรอกว่าพศินอาจจะฟื้นถ้าหากเขาใช้หยดน้ำตา นี่มันชีวิตจริงไม่ใช่ซีรี่ย์เกาหลี ไม่มีปาฏิหาริย์ทุกอย่างขึ้นอยู่กับเจ้าตัวเท่านั้นว่าจะเข้มแข็งแค่ไหน แต่เขาก็เชื่อสุดหัวใจว่าพศินจะไม่มีวันทิ้งเขากับพิกเล็ตแน่นอน
“รีบฟื้นๆ ขึ้นมาสักที ฉันอยากจะบอกรักนายจะขาดใจตายอยู่แล้ว”
…………………………
ถ้อยคำสุดท้ายยังดังก้องอยู่ในความคิดตัวเอง แม้รอบๆ ตัวจะมืดสนิทแต่เขากลับเป็นเงาของใครบางคนรางเลือน มันค่อยๆ ชัดเจนขึ้นพร้อมกับคำว่ารักที่เขาเพิ่งพร่ำพรอดบอกไป เงาสีเทาจางๆ เคลื่อนเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เขารู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ขยับไปไหนเฝ้ารอเงานั้นอย่างอดทน หัวใจสั่นระรัวคล้ายยินดีขณะเดียวกันก็มันก็พร้อมจะแตกสลายได้ทุกขณะถ้าหากว่าเงานั่นไม่ใช่คนที่คาดหวัง
อีกเพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้น เงาสีเทาก็มาถึงตัวเขา เงาของใครคนนั้นเปลี่ยนจากสีเทาจางเป็นสีขาวมันพราวระยับคล้ายกับดวงดาวบนท้องฟ้า เขายิ้มทั้งน้ำตาแม้จะเกลียดที่กลายเป็นคนเจ้าน้ำตาไปเสียได้แต่เขาก็ยอมรับน้ำตาพวกนี้มันคือความตื้นตันยินดีที่เก็บซ่อนเอาไว้ไม่ได้อีกแล้ว ใบหน้าคมสันผ่านความมืดมิด ดวงตาคมกริบมองมาที่เขา และรอยยิ้มที่เขาปรารถนาเหลือเกินจะได้เห็นอีกครั้ง มือของเขาสั่นไปหมดตอนที่ยื่นไปเบื้องหน้าเพื่อไขว่คว้าคนๆ นั้นเอาไว้
“น้ำ หิวน้ำ”
เขาขมวดคิ้ว ตั้งใจฟังพร้อมกับอ่านริมฝีปากที่อีกฝ่ายกำลังจะขยับบอกอีกครั้ง
“น้ำ ขอน้ำหน่อย”
“นะ…นายว่าไงนะ”
“น้ำ ขอน้ำ น้ำ!”
ความมืดที่รายล้อมรอบตัวถูกแทนที่ด้วยแสงจ้าจนตาพร่ามัว เขาต้องปิดเปลือกตาลงอีกครั้งกระทั่งประกายระยิบระยับใต้เปลือกตาทุเลาลงแล้วจึงค่อยลืมตาขึ้นอีกครั้ง
ภาพตรงหน้าชัดเจนกว่าเมื่อครู่ ไม่มีความมืดมิดไม่มีเงาของคนที่เขาเฝ้ารอมาหลายวัน แต่มีเสียงที่เขาเพิ่งได้ยินเมื่อครู่
“น้ำ น้ำ”
เปลือกตากระพริบรัวถี่แต่ยังช้ากว่าจังหวะของหัวใจ มือสั่นเทายื่นไปจับที่ริมฝีปากหยักนั่น มันขยับเบาๆ ใต้นิ้วเขาจริง นั่นหมายความว่าเสียงที่เขาได้ยินไม่ใช่ความฝัน
“เสือ! นายเสือ! นายฟื้นแล้วใช่ไหม”
ไม่มีคำตอบแต่เปลือกตาหนาที่ปิดอยู่เกินสามวันค่อยๆ เปิดขึ้น เพียงแค่ชั่วอึดใจก็ปิดลงแล้วก็เปิดขึ้นอีกครั้ง และคราวนี้เขาได้เห็นดวงตาที่แสนคิดถึง
“น้ำ ขอกินน้ำ”
เขาไม่รอให้คนรักร้องบอกซ้ำเป็นครั้งที่หก วรทย์รีบเทน้ำใส่แก้วสอดมือประคองศีรษะหนักหันหลอดเข้าริมฝีปากแห้งผาก ไม่มีคำพูดหรือถ้อยคำยินดีใดๆ เขาเฝ้ามองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอ่อนล้า สำรวจดวงตา จมูก ปาก กราม ใบหู ไฝหรือฝ้า ที่มีอยู่บนกายของชายคนนี้ น้ำตาที่ไม่รู้ว่าแห้งไปตอนไหนไหลอีกครั้งหงุดหงิดเล็กน้อยที่มันบดบังการมองเห็น หน้าของพศินพร่าเลือนอยู่ในม่านน้ำตา
“แค่ก แค่ก”
เขารีบเอาหลอดออก พศินคนหิวน้ำมากจริงๆ เจ้าตัวดูดเร็วจนสำลัก เขาวางแก้วไว้ที่เดิมประคองศีรษะลงบนหมอนตามเดิม ฟังเสียงลมหายใจที่ดังเหยียดยาวและกลับมาเป็นจังหวะสม่ำเสมอ แผ่นอกแกร่งสะท้อนขึ้นลงตาที่เขาเพิ่งเห็นได้ไม่กี่นาทีปิดลงไปอีกแล้ว พศินฟื้นและหลับไปอย่างรวดเร็ว วรทย์ยิ้มทั้งน้ำตายกมือขึ้นปิดกั้นเสียงสะอื้นของตัวเองและใช้มืออีกข้างเขี่ยข้างแก้มสาก
“แค่นี้ก็พอแล้ว”
………………………….
เปลือกตาบางขยับขยุกขยิกไม่เป็นจังหวะ เขาเพิ่มแรงจิ้มที่แก้มนิ่มมากกว่าเดิมเล็กน้อยแต่คนขี้เซาก็ยังทำเหมือนเดิม มีเสียงจิ๊ในคอเบาๆ คล้ายคนโดนขัดใจ มือขาวยกขึ้นปัดแถวแก้มตัวเองแต่ก็ไม่โดนนิ้วของเขาอยู่ดี จิ้มแก้มไม่ตื่นเลยเปลี่ยนเป้าหมายไป ปลายนิ้วเลื่อนต่ำลงไปอีกนิดจนถึงผิวนุ่มที่ลำคอขาวเขาเกลี่ยนิ้วลงไปถึงแอ่งชีพจรแล้วลากขึ้นมาที่หลังกกหู ขนอ่อนลุกชันจนมองเห็นเป็นตุ่มเล็กๆ บนผิวขาวเหมือนกระดาษ เจ้าของนิ้วยาวอมยิ้มพอใจเมื่อได้ยินเสียงครางอืออาและลมหายใจที่กระชั้นถี่ขึ้น
“อือ อ๊ะ”
คนขี้แกล้งถึงกับหายใจสะดุด แค่เสียงแผ่วหวานเขาก็มีปฏิกิริยาเสียแล้ว ตาคมหลุบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างที่ซบอยู่บนท่อนแขนของตัวเอง พวงแก้มไร้สีเมื่อครู่จางด้วยเลือดเป็นสีชมพูน่ามอง ริมฝีปากรูปกระจับที่ผู้หญิงเห็นแล้วต้องอิจฉาเผยอน้อยๆ เพื่อช่วยผ่อนจังหวะการหายใจ คนหลับเอียงคอให้เขาสัมผัสมากกว่าเดิม ชายหนุ่มย่ามใจลากนิ้วต่ำลงไปถึงแผ่นอกบางเนียนนุ่มมือ
“ถ้ายังไม่ตื่น กูจะรับมึงปล้ำตรงนี้เลยนะ”
เขาบอกเสียงพร่า รู้สึกว่าเส้นความอดทนมันจวนเจียนจะขาดเต็มที ยิ่งไอ้ตุ่มเล็กๆ ชูชันดันสู้กับฝ่ามือแล้วด้วยอย่างนี้มันยิ่งจะทนไม่ไหว
“อ๊ะ นายเสือ อย่า นายเสือ!”
ตาที่ขยับเมื่อครู่ใหญ่ๆ เปิดขึ้นกะทันหัน ยกหัวขึ้น กระพริบตารัวๆ มองเขาทีหันไปมองรอบๆ ห้องอีกที แล้วกลับมามองหน้าเขาอีกรอบ โดยที่มือเขายังกางเต็มอยู่กับอกขาวๆ เนียนๆ ของเจ้าตัว
“นายเสือ”
“ว่าไง”
“นายเสือ!”
“ก็กูน่ะซิ”
“นายเสือ!!! นายฟื้นแล้วหรือ? โฮ”
“อ้าวเฮ้ย!”
ปฏิกิริยาตอบสนองของไอ้หน้าขาวตัวเท่าลูกหมารวดเร็วและรุนแรงจนเขาคิดไม่ถึง ทั้งที่ตอนหลับยังครางรับมือเขาอยู่เลย แต่พอตื่นก็ตะโกนลั่นห้องแล้วก็แหกปากร้องเหมือนเด็กตกใจ น้ำตาเม็ดแล้วเม็ดเล่าไหลจากตาไม่ว่าจะพยายามปาดเท่าไรมันก็ไหลไม่หยุด เขาละมือจากยอดอกนุ่มนิ่มทั้งที่แสนจะเสียดายแต่ไอ้คนขี้แงมันน่าสงสารมากกว่า นี่ถ้าไม่ติดว่าปวดหน้าอกเขาจะรวบตัวขาวๆ มากอดปลอบขวัญ
ที่ทำได้ตอนนี้คือช่วยคุณหมอตัวเล็กเช็ดน้ำตา เขาไม่ใช่คนอ่อนโยนแต่ก็พยายามน้ำตาอุ่นๆ ของคนที่เฝ้าเขาจนหลับไปทำให้ในอกเต็มตื้ออย่างบอกไม่ถูก ไม่เคยคิดว่าถ้าหลุดจากความฝันยุ่งเหยิงที่ภาพในอดีตและปัจจุบันตีกันมั่วไปหมดแล้วจะต้องเจอใคร ชีวิตของเสือแทบไม่เหลือคนให้รักแล้วหัวใจดวงนี้โดนทำร้ายซ้ำเล่าทั้งจากเมียและเพื่อนที่คิดว่ารักมันที่สุด ทว่าภาพสุดท้ายก่อนที่ความฝันบ้าๆ บอๆ จะหยุดไปคือใบหน้าของพิกเล็ต และผู้ชายอีกคนที่เขาเพิ่งรู้จักได้ไม่นาน แต่เป็นคนที่เข้ามาในพื้นที่หัวใจขาดๆ วิ่นๆ ของไอ้เสือคนนี้
วรทย์ไม่รู้หรอกว่าเขาดีใจแค่ไหนที่ตื่นขึ้นมาแล้วได้เห็นหน้าขาวๆ แนบกับมือของเขา แม้ไม่รู้ว่าที่ลงทุนนอนในท่าไม่สบายตัวเช่นนี้เป็นเพราะสงสาร ห่วงหรือมากกว่านั้น แต่เขาก็สุขใจที่ได้เห็นวรทย์เป็นคนแรก นานเกือบห้านาทีกระมังกว่าไอ้คุณหมอขี้แงจะหยุดร้องไห้ น้ำตาไม่ค่อยไหลลงมาให้ช่วยเช็ดแต่ตัวเล็กๆ ยังสะอื้นฮักเป็นระยะๆ เขาอมยิ้มทั้งเอ็นดูทั้งขำหน้าตาที่นองไปด้วยน้ำตาและน้ำมูก
“ร้องไห้ยิ่งกว่าพิกเล็ตอีกนะมึง”
“ก็ ก็ ฮึก ฉัน ดีใจ ฮึก นี่นา”
พูดไปสะอื้นไป วรทย์ในยามนี้ไม่เหมือนคุณหมอที่รักษาคนไข้เลยสักนิด เหมือนเด็กห้าขวบมากกว่า เขารวบมือเล็กๆ ที่ขยี้ตาตัวเองจนแดงยิ่งกว่านกกระปูดมากุมไว้ ไม่ใช่แค่ตา แต่จมูกและปากก็แดงจัดไปด้วย ถึงจะเหมือนเด็กแต่ก็น่ารักน่าฟัด
“ดีใจเรื่องอะไรครับ”
“ก็ดีใจ ฮึก ที่นายฟื้น ฮึก ไอ้คนบ้า! ไม่รู้หรือไงว่าฉันเฝ้านายมาสามวันสามคืนแล้ว เป็นห่วงแทบตาย ไอ้เสือบ้ากามอย่าเป็นอีกนะ ใจฉันจะขาดอยู่แล้วกลัวนายไม่ฟื้น”
เขาดึงมือนุ่มมาจูบเบาๆ ทั้งที่ยังนอนหงายอยู่ในท่าเดิม “เป็นห่วงพี่หรือ?”
“อืม เป็นห่วงมากที่สุด”
“เป็นห่วงแล้วรักไหมครับ”
“รักมากที่สุดด้วย”
คนฟังเลิกคิ้วสูงไม่คิดว่าจะได้ยินคำตอบที่สวนกลับมาโดยไม่เสียเวลาคิดแม้แต่วินาทีเดียว ดวงตากลมสีน้ำตาลยังวาววับด้วยหยาดน้ำตามองมาที่เขา ไม่รู้ว่าที่ตอบกลับมามันคือความพลั้งเผลอหรือจะตั้งใจแต่มันก็ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรง
“มะรุมว่าอะไรนะ”
“ฉันรักนาย รักมากด้วย ไอ้คนบ้า! ทำให้คนที่รักตัวเองเป็นห่วงไอ้ยังไง ไอ้คนเห็นแก่ตัว!”
“กอดพี่หน่อย เร็วซิ กอดพี่เร็วๆ”
มือเล็กแสนนุ่มสอดรอบเอวทันที อ้อมแขนเล็กแต่อบอุ่นไปถึงหัวใจกระจายอยู่รอบลำตัวใบหน้าชื้นน้ำตาแนบลงกับหน้าท้อง
“รักพี่เสือนะ”
ก้อนแห่งความตื้นตันจุกอยู่ที่ลำคอเขาไม่อาจเปล่งถ้อยคำอะไรออกมาได้อีก น้ำตาอุ่นร้อนไหลลงจากหางตาอย่างเงียบเชียบ ทว่าเสียงในหัวใจมันดังชัดเหลือเกิน ‘พี่ก็รักมะรุมเหลือเกิน’
………………………
นายปืน + โยธิน + หมอภูมิ
3P ชัดๆ ฮ่า
เพราะเกรงว่าจะไปซ้ำกับคุณข้าวปั้นค่ะเลยจัด 3P ซะเลย (เนื้อเรื่องก็ไม่เหมือนนะคะ)
ส่วนพี่ช้างนั้นไม่ใช่จู่ๆ โผล่มานะคะ น้องมีตัวตนตั้งแต่ตอนแรกๆ โน่น (วรทย์เคยพูดถึงหลาน)
อย่าจิ้นหมอภูมิกับหนูพิกเล็ตเลยเนอะ มัน (อายุ) ห่างกันเกินไป ก๊ากกก
สมมุติว่าคือพี่ช้างกับน้องพิกเล็ต
[attachment deleted by admin]
-
พี่เสือรักน้องมะรุม ฟินแปป :-[
เลย์ เขียนยังงี้น้า /นี่ไม่มีค่าโฆษณานะ 55555
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
คนแต่งแฟนคลับเอ็กโซปะคะ มาหมดทั้งพี่หาญ
ทั้งแฟนอาร์ตไคแบค?(รึน้องคยองหว่า) 55 55 5555
น่ารักดีคะ
-
พี่เสือฟื้นแว้วววว โอ๊ย หวานนนนนน
ยินดีกับพี่เสือด้วยค่ะ ในที่สุดก็ได้เจอรักแท้ ฮริ้วววววววว
ว่าแต่ บรรยากาศของคู่หลักนี่ตัดกับอีกสามคู่(เอ๊ะ หรือคี่?)ที่เหลือมาก
คู่อาออยกับพี่หมอก็ดาร์คเศร้า
ส่วนสามพีก็เอสเอ็มสุดๆ 55555555
คู่พิกเล็ต ช้าง(นี่จิ้นกันตั้งแต่เด็กเลย 5555)ก็ใสๆสไตล์เด็กน้อย
หลากอารมณ์ให้เลือกสรรดีค่ะ ชอบบบบบบ ฮ่าๆ
-
อ๊ากกกกกกกกกกก หวานตบท้ายอ่ะ แต่ยังไม่สะใจเลย จัดมาอีกค้า พี่เสือน้องมะรุม
ส่วน โยธิน อุคิๆ โดนแน่ๆ โมเม้นต์นี้ หมอภาคภูมิแบดมากค่ะ มีแนวโน้มจะเป็น s ใช่ไหมค่ะ จำเลยรักมาเลยค่ะ ยิ่งเป็นสามพีด้วยแล้ว โยเอ้ย โดนหนักแน่ ว่าที่สามีตั้งสองคน คงจะซ่าไม่ออกแน่ๆ
ลุ้นๆกับพวกสามพีนะค่ะ (หื่นกำลังสอง)
ส่วนหมอคีย์ อาออยชวนไปเป็นเลขาแหนะ ตกลงไปเลยค่ะหมอ
ต่อไวๆน้า :katai3: :katai3:
-
หูย...ฟื้นขึ้นมาก็บอกรักกันเลย อิอิ
-
ชอบพี่ช้าง น้องพิกเลต จิ้นๆ
-
นายเสือฟื้นแล้ว :ling1: ดีใจกับหมอมะรุมด้วยน้า จากนี้ก็จะมีหวานๆ บ้างแล้วชิมิ :hao7:
ส่วนคู่โยธินเตรียมสงสารรอเลยอ่ะ เจอปืนคนเดียวก็ว่าแย่แล้ว มีหมอภูมิเข้ามาเพิ่มอีกคนนี้ งานนี้เจ็บหนักแน่นอน :hao5:
ชูป้ายไฟอาออยกับหมอคีย์นะคะ อยากให้เป็นเรื่องแยกออกไปเลย จะได้อ่านอย่างจุใจ แฮ่!!!
-
ฟื้นขึ้นมาก็หวานกันเลยน่ะ
รอติดตาม 3p ค่ะ น่าจะsm อยู่ใช่ม่ะ เราชอบ :laugh:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ฟินยิ่งกว่าฟิน
:oo1:
-
ใครจะได้สั่งสอนโย ,, ยังเป็นความลับ แหม่
ลุ้นให้เอาให้ดื้อไม่ออกเลยนะเจ้าคะ :hao6:
คุณเสือ ,, อาการเจ็บป่วยนิไม่ได้มีผลต่อต่อมหื่นเลยนะเจ้าคะ :hao3:
รอจ้ะะ
-
ดีใจที่ฟื้นค่ะ :3123:
-
แหม คู่เล็กก็น่าสนใจนะ อิ อิ
-
ฟื้นมาก็หื่นหื่นเสร็จก็หว๊านหวานเลย
-
โยในจินตนาการ หล่อเลว
พออ่านไปอ่านมากลายเป็นรับตัวเล็กซะแล้ว :pigha2:
-
3p อิอิ ในที่สุดนายเสือก็ตื่นสักที :katai3: :katai3: :katai3:
-
:กอด1: :กอด1:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
แอบอ่านมากนาน แต่ไม่ได้เมนต์ ต้องขออภัยด้วยค่ะ
ตอนแรกกะจะเลิกอ่าน เพราะไม่ชอบนิสัยอีพี่เสือ แต่ตอนนี้นางน่ารักมาก ฮ่าๆๆ
-
เหยยย~ 3P เหรอคะ อร๊างงงงง~ :hao6:
อิตาเสือฟื้นแล้ว เย่ๆๆๆๆ
:mew3:
-
เนื้อเรื่องสนุก เข้มข้น มากๆค่ะ ลุ้นคู่หมอคิมกับออยมาก แอบอยากให้มีตอนพิเศษคู่นี้เยอะๆ
หรือไม่ก็เปิดเรื่องใหม่ไปเลย อิอิ ไอ้เราเป็นประเภทชอบมวยรอง ฮ่าๆ
คู่โยธิน ตอนแรกก็ลุ้นจะได้คู่ใคร แต่มีแววจะ 3P โดยส่วนตัวแล้วไม่ค่อยปลื้มแนวนี้สักเท่าไหร่
ชอบคู่ผัวเดียวเมียเดียวมากกว่า นึกสภาพสองดุ้นในตรู๊ดเดียวแล้ว สงสารโยจับใจ ศึกหนักมหันต์ :oo1: :o12:
ส่วนคู่นายเสือ รายนี้ตื่นมาก็หื่นใส่หมอมะรุมเลย คาดว่าพอออกจากรพ. หมอมะรุมคงต้องรับศึกหนัก
ปล. ตอนนี้ติดเรื่องนี้งอมแงมมากค่ะ อยากให้คนแต่งมาต่อไวๆ กำลังลุ้น ไม่อยากขาดตอนนานๆ ฮ่าๆๆ :m13:
ปล. กอดคนแต่ง :กอด1:
-
3p 3p 3p 3p กรี้ดดดดดดดดดดดด :katai2-1:
รออ่านอย่างตั้งใจเลยค่ะ :hao6:
พี่ช้างกับพิกเล็ตก็โอนะ อิอิ :o8:
-
เสือพอฟื้นแล้วเจอมะรุมร้องไห้เท่านั้น พูดเพราะขึ้นเลยนะ
-
3p ยังไม่ค่อยเท่าไหร่ (แต่ไม่ค่อยชอบเลยฮะ)
แต่พิกเล็ตจะมีคู่ีแล้วนี่ เซอร์ไพรส์......
ขอพี่เสือโหมดหวานๆบ้างน้า ได้เป็นพระเอกเต็มตัวไม่เท่าไหร่เลย 5555
-
ก่อนอื่นต้องขอบอกก่อนว่าอยากจะเม้นตอบตั้งเเต่ตอนที่เเล้ว....เเต่ลืม...ขอโทษด้วยนะคะ
เอาล่ะ.....จากตอนนั้นมาถึงตอนนี้ ถ้าไม่ได้มาเห็นข้อความสปอยทิ้งท้าย คิดว่าคงไม่อึดอัดใจขนาดนี้.....
ตั้งเเต่ตอนที่เเล้ว บอกตามตรงโดยส่วนตัวไม่มีเเม้ซักเสี้ยวในสมองเราว่าเรื่องของปืน+โย จะไปเหมือน หมู+ดิน(ถ้าไม่มีใครทัก)
หรือเเม้เเต่จะเอาเป็นภูมิ+โย ที่อาจใช้ตรรกะเดียวกันโดยเกี่ยวโยงในลักษณะพี่น้องแก้เเค้นแทนกันจนได้เมีย
คือพล๊อตเเบบนี้มีเกลื่อนนะ ละครแนวพิศาลสมัยก่อนลามมาจนสมัยนี้ก็ยังคงมี แค้นๆๆๆๆๆๆ ตบจูบๆๆๆๆ แล้วมาลงเอยกัน
ก็เหมือนวงการเพลงที่เเนวเพลง จังหวะการเต้นที่เหมือนๆกัน มันก็วนเวียนอยู่เเค่นี้
ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับว่าใครจะดึงเอกลักษณ์ส่วนตัวออกมาได้....วนไปวนมาก็จบลงตรงที่ว่า...
เรามองว่ามันเป็นเรื่องของเเรงบันดาลใจนะ ซึ่งมันก็เเค่ส่วนหนึ่ง ที่เหลือมันก็กลายเป็นตัวตนของผู้เเต่งคนนั้นเเล้วอ่ะ
นิยายในเล้าพล๊อตมันก็วนเวียนอยู่เเบบนี้ เราไม่อยากให้คนเเต่งเสียกำลังใจจากส่วนนี้เลย :เฮ้อ:
เราไม่รู้ว่าคนเเต่งคิดจะใช้ 3P มาก่อนมั๊ย ถ้าไม่...แต่ที่ทำเพียงเพราะจะให้เเตกต่าง ถ้าเลือกได้เราไม่อยากให้เป็นเเบบนั้นเลย
บอกตรงๆ 3P ถ้าให้อ่านเอาหื่นนนนอย่างเดียว มันก็ได้ แต่มันก็ขัดกับความรู้สึกอ่ะ เหมือนโดนรุมโทรมอ่ะ
ไม่ได้จะโลกสวยนะ แต่เวลาอ่าน 3P ที่ไร สิ่งที่ได้มีเเค่อารมณ์หื่น...เอามันอย่างเดียว เเต่ไม่อินในเรื่องความรักเรา 3 คนเลย
เหมือนความรู้สึกมันดู.....Fake อ่ะ ใครๆก็อยากมีคนรักเพียงคนเดียว ไม่มีใครอยากใช้ความรักร่วมกับใครหรอก
เราเสียดายเนื้อหาที่พี่เสือกับหมอมะรุม หรือคิมหันต์กับออยสร้างไว้นะ (2P ได้อารมณ์ทุกอย่างนะ ทั้งรักทั้งหื่นเลย)
แต่ถ้ามันเป็นความต้องการของคนเเต่งตั้งเเต่เเรกหรือคิดว่าเอาเเบบนี้ไม่เปลี่ยนเเล้ว ฟันธง!!! (หรือจะ 2P เหมือนเดิม)
เราก็ไม่มีสิทธิ์อะไรหรอก ที่พูดเเค่อยากแสดงความคิดเห็น(แต่จะแอบภาวนาให้คดีพลิก 5555+)
และเราก็คิดว่าเราก็จะอ่านเรื่องของโยต่อ เพราะเราอยากรู้ความเป็นไปของคนคนนี้ แม้จะต้องทำใจเรื่อง 3P ไปด้วยก็ตาม
อีกอย่าง....เราชอบสำนวนการใช้ การร้อยเรียงเนื้อเรื่องของคนเเต่งนะ อ่านเเล้วติด อิน เห็นภาพ
เพราะฉะนั้นเราขอเป็นกำลังใจเเละขอติดตามผลงานของคุณต่อไปนะคะ
รวมไปถึงการอุดหนุนผลงานรวมเล่ม ซึ่งเราจะลุ้นให้มีของพี่เสือหมอมะรุมและทุกคนเร็วๆๆๆๆ อิอิ
:กอด1: :L2:
ปล.นี่ถือเปิดตัวคู่พิกเล็ตกะช้างเเล้วใช่มั๊ย คึคึคึคึคึคึคึคึคึ :hao6:
-
อยากอ่านสามพีนะ งุงิงุงิ แต่อยากให้อาออยกับหมอคิมลงเอยกันก่อนอ่าาา
-
3P :a5:
อุตส่าห์เค้าจิ้นนายปืนกับเด็กในไร่ นิสัยแก่นๆ
ที่ไหนได้ :z3:
ยกโยให้หมอภูมิคนเดียวเถอะ :sad11:
:ling3:
-
กรี๊ดดดดดด หมอมะรุม พี่เสือออ ฟินนนน >.<
-
อยากดูนักรักรุ่นเยาว์มากกว่า 55555
-
โอ๊ย ย ยตอนต่อไปขอหวานๆนะคะ เป็นโรคขาดหวานไม่ได้(ไปกินปาร์ตี้ดิ ((เล่นเองตบเอง ห้าๆ)))
สะ สะ สะส สะ สะ สะ สามพี
กร๊าก ก ก
ปกติไม่ค่อยชอบอ่านสามพี แต่ทำไมเรื่องนี้อยากอ่านเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
ในที่สุดพี่เสือก็ฟิ้นแล้ว :mc4: :mc4:
เห็นสปอยแล้ว ไม่อยากให้ 3p เลยอ่ะ ที่คนเขียนกลัวว่าจะไปซ้ำกับคุณข้าวปั้นนั้นก็ไม่เห็นจะจริงเลย พล็อตแบบนี้มีออกจะเกลื่อนไป (แบบพิศาล ตบๆ จูบๆ แก้แค้นไปแก้แค้นมา คนอ่านชอบแนวนี้อ่ะคะ) มันขึ้นอยู่กับสำนวนของคนเขียนมากว่า เรารู้สึกว่าการจะเปลี่ยนให้ความโกรธ เกลียดให้เป็นความรัก มันมีเสน่ห์ของมันเอง การที่คนเขียนสามารถทำให้คนที่เกลียดกัน มารักกันชอบกัน นั้นนะเก่งมากๆ เลย ส่วน 3P เรารู้สึกว่า คนรักกันไม่ว่าจะเพศไหนก็ต้องการผัวเดียวเมียเดียวทั้งนั้น (ขอโทษนะคะที่ใช้ภาษาพ่อขุนไป) ก็เลยแบบ รักแท้ใน 3p มีด้วยเหรอ ถ้าอ่านเอาอารมณ์หื่นๆ นะได้
:mew2: ไม่ได้กดดัน หรือให้เป็นอย่างที่เราแสดงความคิดเห็นหรอกนะคะ ไม่ว่าคนเขียนจะนำเรื่องราวไปในแนวในก็ยังติดตามเรื่องนี้ต่อไปค่ะ
เพราะเราชอบนิยายเรื่องนี้มากๆ เลย ตามติดทุกสัปดาห์เลยนะ ยิ่งวันอาทิตย์นี้แบบเฝ้าตามรอ แทบจะกด f5 ทุกๆ นาทีเลยล่ะ
สุดท้าย เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะค่ะ
-
เสือฟื้นแล้วเย้ !!!
รอลุ้นสามพี แถมsm(?)อีกตะหาก คึคึคึึคึ
-
:mew1:
-
ตอนที่ ๒๔ หวานนักรักนี้
“ไอ้เด็กอ้วนดำนี่ใคร”
“ว่าใครดำ ลุงหน้ามืด”
“อ้าว! ไอ้เด็กเวร เดี๋ยวพ่อตบกะโหลกแตกเลย”
“น้ามะรุมดูลุงหน้ามืดคนนี้ซิจะตบหัวหนูอ่ะ”
น้ามะรุมของเด็กอ้วนดำกลอกตามองฝ้าเพดานสีขาวสะอาดก่อนจะถอนหายใจด้วยความระอา ทั้งผู้ใหญ่และเด็กไม่ต่างกันสักนิดต่อปากต่อคำราวกับรุ่นราวคราวเดียวกัน มือป้อมของช้างกำกางเกงเขาแน่นทำทีเป็นฟ้องเพื่อให้เขาปกป้องแต่กลับลอยหน้าลอยตาแลบลิ้นใส่คนบนเตียง เขาเชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์เลยว่าถ้าหากสภาพร่างกายของพศินดีกว่านี้เจ้าช้างคงโดนเตะไปหลายป้าบแน่
“ช้าง ขอโทษคุณลุงเลย”
“ไม่เอาอ่ะ ลุงว่าหนูก่อนยังไม่ขอโทษหนูเลย” เจ้าตัวดีย้อนกลับทำปากคว่ำ
“แต่ลุงเขาเป็นผู้ใหญ่ แล้วเขาก็ไม่ได้ว่าช้างด้วยแค่ถามว่าช้างเป็นใคร”
“ว่าซิ!” ช้างเถียง ปล่อยมือจากกางเกงแล้วหันมายืนจังก้าด้านหน้าแทน นิ้วสีเข้มป้อมชี้ไปที่ลุงหน้ามืด “ก็ลุงว่าหนูอ้วนดำ”
วรทย์ปวดขมับตุบๆ รบกับพศินคนเดียวว่าแย่แล้วตอนนี้เขาได้เด็กตัวป่วนมาอีกคน ไม่คิดว่าเจ้าหลานตัวแสบจะดื้อและหัวรั้นมากขนาดนี้ เพราะตั้งแต่แต่งงานพี่มะนาวก็ย้ายไปอยู่กับสามีเขาเจอช้างค่อนข้างบ่อยก็จริงแต่ช้างก็ซนเหมือนเด็กผู้ชายทั่วไป แต่ไม่ใช่เจ้าเด็กปากทากเถียงคำไม่ตกฟากเช่นนี้ ที่สำคัญที่พศินเรียกว่าอ้วนดำไม่ใช่การติแต่มันความจริงต่างหาก ก็เจ้าตัวเล่นตัวใหญ่เหมือนตึกทั้งที่เพิ่งเจ็ดขวบแถมยังผิวเข้มเหมือนกาแฟอีก ตากลมพิจารณาหลานชายตัวใหญ่อีกครั้งสลับกับคนบนเตียง คุณหมอตัวเล็กอมยิ้มเมื่อมองเห็นความละม้ายคล้ายคลึงของทั้งคู่
พศินผิวเข้มตัวใหญ่หน้าคมตามฉบับหนุ่มใต้ ขณะที่เจ้าช้างก็มีลักษณะเช่นเดียวกันทั้งที่แม่ตัวเล็กผิวขาวเหมือนเขา ส่วนพ่อผิวเข้มตัวสูงแต่ไม่ได้ใหญ่เท่าพศิน ส่วนความคมคายของใบหน้าพี่มะนาวเคยบอกกับเขาว่าน่าจะมาจากเชื้อทางปู่เพราะเจ้าช้างหน้าเหมือนปู่มากกว่าพ่อเสียอีก บางทีคู่กัดคู่ใหม่อาจจะมีเชื้อสายเชื่อมโยงกันห่างๆ ก็ได้ ถึงได้คล้ายกันเช่นนี้ เมื่อคิดดูอีกทีไม่ใช่แค่รูปร่างหน้าตาแต่ยังรวมไปถึงนิสัยใจคออีกด้วย พูดมาก ปากเสีย ไม่ยอมใคร ยิ่งคิดก็ยิ่งเหมือน
“ขำอะไร”
คงเป็นเพราะเขาข่มอารมณ์ไม่เก่งเลยถูกคนตัวโตจับได้ พศินทำหน้าง้ำนั่งกึ่งนอนบนเตียงขว้างตาเขียวๆ ใส่เขาก่อนจะเลยไปมองหลานชายตัวใหญ่ของเขาอีกคน เจ้าช้างก็กระไรแลบลิ้นใส่ให้ไม่หยุดไม่กลัวเสียงฮึ่มๆ ในคอของพศินสักนิด
“หนูไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วอ่ะ พิกเล็ตลงไปเล่นข้างล่างกันเถอะ”
บุคคลที่สี่ถูกเรียกขาน เด็กชายตัวน้อยผิวขาวเหมือนหยวกกล้วยเงยหน้าจากสมุดระบายสีที่ได้ติดมือมาจากคุณหมอคนสวย แก้มขาวเปื้อนสีช็อคเป็นทางยาว
“พิกเล็ตมาหาพ่อ พ่อจะเช็ดแก้มให้”
“ไม่ต้องหนูเช็ดเอง”
ช้างเดินอาดๆ ไปหาน้องชายตัวเล็ก ยกชายเสื้อยืดสีเขียวพิมพ์ลายเบนเท็นถูที่แก้มน้องแต่คงจะแรงไปหน่อยน้องเลยเบ้หน้า
“ไอ้เด็กอ้วนดำ! เบาๆ ซิ พิกเล็ตเจ็บเห็นไหม!”
“พิกเล็ตเจ็บหรือเปล่า”
เด็กชายพิกเล็ตช้อนตามองพี่ชายที่เพิ่งจะสนิทกันได้ไม่ถึงสองวัน สลับกับหน้าพ่อเสือ ถึงพี่ช้างจะเช็ดแก้มให้แรงไปหน่อยแต่ก็ไม่ได้เจ็บนัก ใบหน้าขาวใสสั่นเบาๆ พอเหลือบไปเห็นตาเขียวๆ ของพ่อเสือเข้าก็ต้องหลุบตาหนี
“เห็นไหมลุงหน้ามืด น้องไม่ได้เจ็บนักหน่อย มั่ว!”
“เดี๋ยวเถอะไอ้เด็กตัวแสบ ออกไปห่างๆ ลูกข้าเลย!” คนบนเตียงกวักมือเรียกลูกชายตัวน้อย “พิกเล็ตมาหาพ่อ”
พิกเล็ตอิดออดแต่ก็ยอมเดินต้อยๆ ไปหาพ่อเสือ เดินได้แค่ห้าก้าวเอวก็โดนคว้าพี่ชายตัวใหญ่กอดหมับ
“ไม่ให้หรอก นี่น้องหนู”
“แต่พิกเล็ตลูกข้า มะรุมดุหลานหน่อยซิ ทำไมนิสัยเสียแบบนี้วะ ไอ้เด็กอ้วนดำเอ๊ย!”
วรทย์รู้สึกเหมือนอยู่ห้องเรียนโรงเรียนอนุบาล ตอนที่ช้างกับพิกเล็ตเถียงกันมันก็ดูน่ารักน่าชังดีอยู่หรอก แต่พอเปลี่ยนมาเป็นพศินกับช้าง เหมือนเด็กโข่งกับเด็กแก่แดดทะเลาะกัน ให้ตรวจคนไข้ร้อยคนยังดีกว่าอยู่กับพ่อสองหน่อนี่ เขาเหลือบไปเห็นพิกเล็ต สีหน้าไม่ต่างกับเขานักกลัวว่าพ่อจะดุ ไหนจะกลัวว่าพี่ช้างจะงอนอีก คุณหมอตัวเล็กเกาหัวแกรกไม่รู้ว่าคิดถูกหรือคิดผิดที่เอาเจ้าช้างมาเป็นเพื่อนเล่นพิกเล็ต แต่ดันสร้างศัตรูให้พศินเพิ่มอีกคน
ประตูถูกเปิดเข้ามาระหว่างที่มวยต่างรุ่นกำลังเขม่นใส่กัน ผู้มาใหม่ก้มหัวเล็กน้อยทักทายเขาก่อนจะเลยไปยังคนเจ็บที่กลายเป็นเด็กเจ็ดขวบชั่วคราว
“อาออยจ๋า”
พิกเล็ตละทิ้งทั้งพี่ชายและผู้เป็นพ่อเข้าสู่อ้อมอกของคุณอาตัวเล็กอย่างไม่ต้องเสียเวลาคิด อาณกรยิ้มกว้างรับร่างน้อยไว้ในอ้อมแขน พลางช้อนตัวหลานชายสุดที่รักขึ้นหอมแก้มซ้ายสลับขวาก่อนจะจูบที่หน้านูนหนักๆ เป็นการส่งท้าย
“คิดถึงจังเลย”
“หนูก็คิดถึงอาออยเหมือนกัน มีช็อกโกแลตมาฝากหนูไหม” เจ้าตัวดีทวงถามหาของโปรดทันที
“มีครับ นี่ไง”
ทว่าคนให้คำตอบไม่ใช่อาออย แต่เป็นคุณหมอตัวสูงโปร่งที่เดินประกบแจ ซ้ำยังวางมือบนบ่าราวกับสนิทสนมอีกต่างหาก และรีบลดมือลงก่อนที่จะถูกสงสัยไปมากกว่า
“เย้!”
พิกเล็ตร้องดีใจ รับถุงขนมที่ผู้เป็นอาขนซื้อมาฝาก ใจหนึ่งเขาก็อยากปรามเพราะพิกเล็ตกินแต่ขนมร่างกายเลยไม่เจริญเติบโตเต็มที่ แต่พอมองไปที่เจ้าช้างเด็กอ้วนดำก็ต้องปลงตกรายนี้ก็กินขนมเป็นงานหลักเหมือนกันเลยไม่กล้าติง พอเห็นว่าน้องมีขนมช้างรีบทำหน้าที่พี่ชายที่แสนดี วิ่งปรี่ไปหายกมือไหว้อาณกรและคิมหันต์พอเป็นพิธีแล้วต้อนหน้าต้อนหลังน้องพากันไปนั่งที่โซฟาตัวเดิม
“พี่เสือเป็นยังไงบ้าง ยังเจ็บอีกไหม”
“ไม่เจ็บแล้วล่ะ แล้วที่ไร่เป็นยังไงบ้าง ไอ้โยล่ะ”
“เสือ เด็กอยู่อย่าเพิ่งคุยเรื่องนี้เลย” เขาปราม
“เดี๋ยวผมจัดการเอง”
คิมหันต์ระบายยิ้มให้เขาเล็กน้อยก่อนจะตะล่อมพาเจ้าสองหน่อออกไปข้างนอก หอบไปทั้งขนมและสมุดภาพระบายสี
วรทย์เบือนหน้าจากบานประตูที่ปิดสนิท เสียงฝีเท้าของทั้งสามห่างไปเรื่อยๆ ภายในห้องกลับมาเงียบอีกครั้ง พศินกระแอมเบาๆ เตือนถึงสิ่งที่ถามแล้วยังไม่ได้รับคำตอบ อาณกรมองพี่ชายพลางถอนหายใจเหยียดยาว
“ที่ไร่ไม่มีอะไร ผมจัดการเรื่องโอนที่ดินให้เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ไร่ทั้งหมดเป็นของหมอภูมิแล้ว แต่รายนั้นก็รีบทำพินัยกรรมมอบให้พิกเล็ตต่อทันที เท่ากับว่าถ้าหากมีอะไรเกิดขึ้นไร่เคียงฟ้าก็จะเป็นของพิกเล็ต ส่วนโยธิน” อาณกรเว้นช่วงเล็กน้อย คล้ายกำลังรวบรวมคำพูด “ผมให้นายปืนจัดการ ดูเหมือนฝ่ายโน้นจะยังไม่รู้ว่าปืนเป็นคนของเรา”
“แล้วไอ้ปืนมันจะทำอะไร”
“ผมมอบสิทธิ์เด็ดขาดให้ปืนไปแล้ว แต่คุณภูมิก็อยากมีส่วนร่วมด้วย ผมเลยปล่อยให้พวกเขาจัดการกันเอง”
ทุกประโยคที่ได้ยินไม่ได้สร้างความประหลาดใจให้กับคนฟังสักเท่าไรนัก เมื่อสองวันที่แล้วหลังจากที่พศินฟื้นเขารีบโทรบอกอาณกรทันที แทนที่จะสอบถามกันเรื่องอาการบาดเจ็บแต่พศินกลับถามถึงอดีตเพื่อนรัก เขาเลยได้รู้ว่าโยธินถูกส่งตัวกลับกรุงเทพฯ ไปแล้วส่วนเรื่องที่ก่อไว้ก็เงียบสนิทราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น ทว่าโยธินไม่ได้ไปคนเดียวแต่กลับได้บอร์ดี้การ์ดตามไปด้วยอีกคน บอร์ดี้การ์ดที่จะคอยประกบเฝ้าประชิดทุกระยะทำได้ทุกอย่างตามที่ต้องการ โดยมีความชั่วร้ายที่ตัวเองก่อไว้เป็นเครื่องต่อรอง แต่เขาเชื่อว่าที่โยธินยอมให้ปืนตามไปด้วยมันมีอะไรลึกลงไปกว่านั้น ทว่าสิ่งที่ทำให้เขาฉุกคิดคือคราวนี้มีชื่อของภาคภูมิหลุดเข้ามาด้วยอยากจะรู้มากกว่านี้แต่คงไม่ดีแน่หากถามออกไป
ใช่ว่าจะเห็นดีเห็นงามกับการแก้แค้นครั้งนี้ แต่เพราะสิ่งที่โยธินมันมากเกินไปจริงๆ ทำร้ายเพื่อนได้เพียงเพราะความอิจฉา ทั้งที่พศินไม่ได้มีอะไรน่าอิจฉาสักนิดออกจะน่าสงสารมากกว่า ดังนั้นเขาเลยปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามกฎแห่งกรรม หากโยธินก่อกรรมเอาไว้ก็ควรจะได้รับการลงทัณฑ์แต่จะใครก็สุดแล้วแต่โชคชะตา
“แล้วแพรวล่ะ”
แม้จะรู้อยู่แล้วว่าคนถามอาจจะไม่คิดอะไร ทว่าเขาไม่อาจห้ามความรู้สึกของตัวเองได้ เขาก้มหน้าต่ำแต่จิตใจพะวงอยู่กับทั้งคำถามและคำตอบ เขารู้เรื่องโยธินแต่สำหรับปารินเขาไม่รู้อะไรเลย นับตั้งแต่เกิดเรื่องทุกคนเลี่ยงที่จะพูดถึงผู้หญิงคนนั้นเพราะเกรงว่าพิกเล็ตจะมาได้ยิน
“ตอนนี้อยู่ที่อินโด ทำงานอยู่ในรีสอร์ทเพื่อนของอาปยุต”
เขาห้ามไม่ให้ตัวเองมองหน้าพศินได้ เขาอยากรู้เหลือเกินอดีตสามีของปารินจะทำหน้าหรือแสดงความรู้สึกอย่างไรเมื่อได้รู้ว่าผู้หญิงที่เคยรักหมดหัวใจไปอยู่ในอีกที ซ้ำยังไม่ได้สุขสบายอีกด้วย พศินไม่ได้สีหน้าหรือทีท่าอะไรทว่ามันไม่ได้ทำให้จิตใจฟุ้งซ่านของเขาสงบลงได้ มันช่วยไม่ได้ที่จะคิดว่าบางทีพศินอาจจะยังอาลัยอาวรณ์ปารินอยู่ก็เป็นได้ ถึงเธอจะเคยทำชั่วไว้แค่ไหนแต่ก็เป็นแม่ของพิกเล็ตเป็นผู้หญิงที่ครั้งหนึ่งที่พศินยกให้เป็นภรรยา มันไม่แปลกเลยถ้าหากจะเหลือเยื่อใยให้ เขาต่างหากที่มาใหม่เส้นใยอะไรก็เพิ่งจะสร้างแค่สะลัดเบาๆ อาจจะขาดเลยก็ได้
“ผมลงไปดูเด็กๆ ดีกว่า อ้อ! อายุตบอกว่าพรุ่งนี้จะย้ายพี่กับนครฯ นะ”
อาณกรออกไปแล้ว ในห้องเหลือเขากับพศินเท่านั้น ไม่ว่าไม่เคยอยู่ด้วยกันตามลำพังแต่เพราะความรู้สึกในตอนนี้มันต่างกับที่ผ่านมา เขามันพวกคิดมาก คิดเยอะและคิดไปเอง ถ้าไม่ได้รับการอธิบายไขกระจ่างก็จะปล่อยความคิดให้จมจ่ออยู่อย่างนั้น จะเรียกว่าหมกมุ่นฟุ้งซ่านก็ไม่ผิดนัก ถ้าหากพศินจะเบื่อเขาในเร็ววันมันก็ไม่น่าแปลกอะไร…ก็เขามันน่าเบื่อจริงๆ
“เป็นอะไร”
เสียงทุ้มต่ำติดแหบถามทำลายความเงียบ เขาทำแค่สั่นหัว นอกจากจะเป็นพวกคิดมากแล้วยังปากแข็งอีกด้วย ทั้งที่น้อยใจเต็มกำลังแต่กลับทำท่าเหมือนไม่มีอะไร อยากจะอ้อนเก่งเหมือนปารินแต่เขาทำไม่เป็น ที่ทำได้คือแค่ทำเหมือนไม่เป็นอะไรเท่านั้น
“มานี่ซิ”
มือใหญ่กวักเรียก เขามองอยู่ชั่วอึดใจแต่ก็ยอมเดินเข้าไปใกล้ พออยู่ในระยะเอื้อมได้คนตัวใหญ่ก็คว้าข้อมือกระตุกจนตัวเขาหล่นไปอยู่บนอก ตากลมของคนขี้ใจน้อยช้อนมองใบหน้าคมสัน พศินผงกหัวมองเขาอยู่พอดี ในตาสีสนิมคู่นั้นไม่ได้ราบเรียบเหมือนคราแรกแล้วอีกแล้ว แต่กลับทอประกายบางอย่างที่บอกให้เขารู้ว่าอีกฝ่ายจับความรู้สึกของเขาได้ มือแกร่งโอบรอบแผ่นหลังลูบขึ้นลูบลงแผ่วคล้ายปลอบใจ
“ยังคิดเรื่องแพรวอยู่ใช่ไหม ก็บอกแล้วไงว่าพี่ไม่ได้รักแพรวอีกแล้ว”
(มีต่อ)
-
เปลือกตาบางกระพริบถี่เมื่อได้ยินสรรพนามที่ใช้เรียกตัวเองเปลี่ยนไป พวงแก้มร้อนขึ้นอีกนิดแต่ก็ยังทำทีเป็นนิ่งเฉยรอให้อีกฝ่ายพูดต่อ
“พี่แค่อยากรู้ว่าออยมันจะไม่หาคุกมาให้”
พอได้ยินประโยคนี้เขาถึงได้เฉลียวใจ กรณีของโยธินคงมีความลับระหว่างกันเลยทำให้ไม่มีข่าวคราวหลุดไปถึงตำรวจ เพราะเขาเชื่อว่าคนอย่างโยธินหากคิดจะเล่นงานกลับคงทำได้ไม่ยาก ทว่ามันต้องมีอะไรซ่อนอยู่แน่ปืนถึงยังประกบติดได้โดยไม่มีใครสงสัย แต่ของปารินจู่ๆ การที่ผู้หญิงคนหนึ่งหายตัวไปมันไม่ใช่เรื่องปกติ เขาลืมคิดถึงประเด็นนี้ไปได้อย่างไร วรทย์เม้มปากแน่นนึกเกลียดในความงี่เง่าของตัวเองที่มัวแต่น้อยใจจนลืมเรื่องสำคัญไปเสียได้
“แล้ว ไม่มีใครสงสัยอะไรใช่ไหม”
“คิดว่าไม่นะ จากที่ออยบอก แพรวไปทำงานที่อินโดฯ เป็นรีสอร์ทของเพื่อนอายุตด้วยคงมีหลักฐานการเดินทางชัดเจน แพรวเป็นคนฉลาด เลือกที่จะรักตัวเองมากกว่าคนอื่น ถึงไม่มีพี่ไม่มีไอ้โยเขาก็อยู่ได้ เคยได้ยินไหมผู้หญิงไม้เลื้อยน่ะ”
“เขามีแต่ผู้ชายไม้เลื้อย” คนเก่งภาษาไทยแย้ง
“จะผู้หญิงหรือผู้ชายถ้าไม่รู้จักพอคำไหนก็ใช้ได้เหมือนกัน” พศินบอกเสียงนุ่มกว่าเคย
คุณหมอตัวน้อยฟังแล้วก็ชักจะเคลิ้ม เสียงเพราะขนาดนี้แต่กลับไม่เคยใช้หัวที่ยกเริ่มจะเอนต่ำลง จนที่สุดก็วางลงบนแผ่นอกอุ่นแก้มสัมผัสกับตำแหน่งที่หัวใจทำงานมันเต้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ไม่ได้รัวเร็วเหมือนคนที่กำลังโกหก มือสากยังวนอยู่ที่แผ่นหลังบางจังหวะแตะต้องโดนผิวกายเพราะชายเสื้อมันร่นขึ้นมา
“ห้ามคิดว่าพี่จะกลับไปหาแพรวอีกนะ ถึงพี่จะโง่แต่พี่ก็รู้จักเข็ด รู้จักจำ ใครจะอยากกลับไปหาเปลือกทุเรียนในเมื่อมีขนมปังหอมๆ อยู่ตรงหน้า”
“อะไรคือเปลือกทุเรียน อะไรคือขนมปัง” คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่นพึมพำถามอยู่กับหน้าอกของคนตัวใหญ่
“เปลือกทุเรียนมันกินไม่ได้จับก็เจ็บ แต่ขนมปังทั้งนุ่มทั้งหอมกินเท่าไรก็ไม่รู้จักอิ่ม”
คราวนี้คนขี้สงสัยยกหน้าขึ้นเพราะไม่ได้กระจ่างไปกว่าเดิมสักเท่าไร “ไม่เข้าใจ”
“จบหมอมาได้ยังไงวะ” พศินพูดเหน็บ แต่ดวงตาเป็นประกายวาววับ “แพรวเหมือนเปลือกทุเรียนกินไม่ได้ต้องโยนทิ้งไปไกลๆ ส่วนมะรุมเหมือนขนมปังยิ่งกินก็ยิ่งติดใจอยากจะกินต่อไปเรื่อยๆ เข้าใจหรือยังครับเด็กโง่”
“ไอ้คนบ้า!” คนที่ถูกเปรียบว่าเป็นขนมปังหน้าแดงซ่าน ซ่อนความอายด้วยแก้มที่พองกลมน่ารักจนอดใจไม่ไหวต้องรั้งดวงหน้ามนขึ้นมา แล้วกดปากลงบนกลีบปากแดงเรื่อหนักๆ
“ผมไม่ใช่คนบ้านะครับ แต่ผมเป็นคนขี้เมา เมาความน่ารักของคุณหมอครับ”
แค่ขยับปากจะต่อว่าคนที่ทั้งเมาทั้งบ้าปากก็โดนรุกรานซ้ำๆ อยู่อย่างนั้น กำปั้นน้อยตามรูปร่างไม่กล้าทุบไปที่หน้าอกเพราะเกรงว่าแผลที่เพิ่งจะดีขึ้นจะช้ำ เลยเลื่อนมาหยิกที่หน้าท้องแข็งๆ แทน
“พี่เจ็บนะ”
นายเสือครวญ แต่จมูกกับปากยังวนเวียนอยู่แถวแก้มซ้ำมือยังเลยไปที่แผ่นหลังตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ รู้ตัวอีกทีปลายนิ้วสากๆ ก็แตะกับบั้นเอวเข้าเสียแล้ว
“พอเลย! นี่มันโรงพยาบาลนะเดี๋ยวมีคนเห็น”
“ก็ล็อกห้องซิ มะรุมตัวหอมจังเลย”
“ไอ้บ้า อื้อ..”
ถ้อยคำตัดพ้อดังอึกอักอยู่ในคอ ริมฝีปากหยักลึกกดปิดแนบแน่นคราวนี้ไม่ใช่มันเขี้ยวแต่ด้วยกระแสพิศวาส อารมณ์แบบหนุ่มวัยฉกรรจ์มันทำงานพุ่งพล่าน เลือดในกายร้อนขึ้นหลายองศา รู้ทั้งรู้ว่าทั้งสถานที่ร่างกายไม่ใคร่จะอำนวยเสียเท่าไรแต่เพราะต้องอดกลั้นมานานหลายวันซ้ำยังมีผิวกายหอมๆ นุ่มๆ มาวนเวียนอยู่ใกล้ๆ หลายวันเข้าก็สะสม อยากจะระบายอาการกลัดมันตั้งแต่วันแรกๆ ที่ฟื้นด้วยซ้ำทว่าทั้งลูกชายและไอ้เจ้าเด็กอ้วนดำมันป้วนเปี้ยนไม่ห่างเลยไม่มีโอกาสได้ทำตามใจ แม้แต่จะขโมยหอมแก้มยังทำไม่ได้
แต่วันนี้เหมือนสวรรค์จะเปิดทางไอ้ขี้เมาคนนี้ เขาขอบคุณอาณกรที่มาเยี่ยมได้ถูกเวลา สภาพร่างกายดีขึ้นเล็กน้อยไม่ได้เจ็บแปลบเมื่อต้องยกแขนอีกแล้วอาจจะไม่ถึงขั้นจับคนตัวเล็กพลิกลงให้อยู่ใต้ร่างได้และก็ยินดีที่จะถูกอีกฝ่ายควบคุม ลิ้นร้อนสอดไล้เกี่ยวพันโรมรันในโพรงปากอบอุ่น เสียงชื้นแฉะในปากยิ่งเรียกให้หัวใจหนุ่มเต้นรัวยิ่งกว่าเดิม พศินกดมือดันหลังของวรทย์ลงเล็กน้อย แม้จะต่อว่าในคราแรกแต่พอโดนเขารุกไล่ก็ยอมปีนขึ้นมาบนเตียง ขาเรียวกางคร่อมมือน้อยลูบๆ คลำๆ อยู่แถวหน้าท้องทำท่าจะเลยขึ้นมาที่หน้าอกแต่คงนึกได้ว่าเขายังบาดเจ็บอยู่ก็หยุดมือไว้แค่นั้น
“อื้อ”
คนบนอกดิ้นอึกอักคงเพราะเริ่มจะขาดอากาศหายใจ เขาละริมฝีปากจากกลีบนุ่มแสนหอมแค่เสี้ยวนาทีเท่านั้นก็วกกลับมาอีก วรทย์กับขนมปังต่างกันนิดหน่อย ขนมปังกินแล้วหมดแต่วรทย์กินเท่าไรก็ไม่หมดแถมยิ่งกินก็ยิ่งติดใจ เขาหยุดการเปรียบเทียบปล้นจูบต่ออย่างไม่คิดจะห้ามใจ มือสอดไล้เข้าไปในชายเสื้อผิวกายนิ่มนวลอยู่ใต้ฝ่ามือ เขาเลิกเสื้อตัวโคร่งขึ้นจนถึงสะบักไหล่ แล้วลากต่ำไปที่เนินสะโพกวรทย์ขืนกายเบาๆ บิดสะโพกหนีบางส่วนที่ดุนดันชนกับหน้าท้องบาง
“ช่วยพี่หน่อยนะ สัญญาว่าหายเมื่อไรพี่จะช่วยมะรุมตอบแทน”
ตาโตค้อนขวับ ปากอิ่มบวมเจ่อสร้างความน่าเสน่หาให้มากเป็นเท่าตัว แม้จะทำเหมือนไม่เต็มใจแต่ใบหน้าน่ารักก็ลดต่ำลง วรทย์กระถดตัวถอยลงไปนั่งทับอยู่หน้าขา มือน้อยนุ่มนิ่มจับๆ ต้องๆ อยู่ที่หน้าท้อง บางจังหวะที่ปลายนิ้วเกลี่ยโดนผิวกายที่ชายเสื้อเปิดขึ้นเขาแทบจะหลุดคราง ร่างกายตึงเครียดไปหมดความต้องการพากันไปอัดรวมอยู่ที่ส่วนกลางลำตัวจนมันอวดโฉมเป็นรูปร่างดันกางเกงสีเขียวของโรงพยาบาลออกมา
“ไอ้หื่น!”
คนด้านบนต่อว่า แต่มือก็เคลื่อนต่ำไปลงไปสัมผัสเจ้าเสือ(ไม่)น้อย ฝ่ามือนุ่มอุ่นลูบขึ้นลงหนักๆ จนเขาสะดุ้ง เพียงชั่วประเดี๋ยวก็ผ่อนน้ำหนักมือลงเปลี่ยนเป็นแค่ไล้แผ่วๆ เขาเกร็งหน้าท้องแน่นกัดฟันห้ามไม่ให้ตัวเองปลดปล่อยก่อนเวลาอันควร วรทย์ดึงกางเกงยางยืดลงมันติดเจ้าเสือตัวเขื่องเล็กน้อย แต่พอได้ออกมาได้ดูโลกเต็มตา ก็ผงาดล้ำที่จริงวรทย์แทบไม่ต้องทำอะไรเลยด้วยซ้ำแค่เห็นหน้าหวานๆ เขาก็พร้อมเสียยิ่งกว่าพร้อม ชายหนุ่มครางในคอเบาๆ เมื่อมืออุ่นแตะต้องตัวตนเต็มที่
มือเล็กรูดขึ้นลงช้าๆ จากนั้นก็เพิ่มความเร็ว เขาสูดปากไม่อาจหยุดยั้งเสียงตัวเองได้อีกต่อไป วรทย์ทำให้เขาคลั่งกว่าเดิมด้วยการใช้โพรงปากครอบครองตัวตนของเขา ลิ้นสีสดแสนนุ่มตวัดลิ้มชิมส่วนปลายรอบรอยหยัก ลากลงไปถึงส่วนโคนแล้ววกกลับสู่ที่เดิมก่อนจะดูดดุนทำราวกับที่อยู่ในมือและปากเป็นไอศกรีมก็ไม่ปาน พศินรับรู้ถึงความต้องการที่เดินทางมาจนเกือบแตะจุดสูงสุด แม้จะอยากปลดปล่อยแค่ไหนแต่ก็ต้องระงับเอาไว้ เขายังอยากให้ที่อุ่นร้อนมากกว่านี้
“พะ พอก่อนครับ”
ดวงหน้าอ่อนใสเงยจากสะโพกของเขา ริมฝีปากชุ่มฉ่ำทั้งจากน้ำลายและหยาดน้ำจากสัดส่วนร้อนจ้ดของเขา คุณหมอคนเก่งใช้หลังปาดน้ำพวกนั้นออกใช้สายตาถามซักข้อสงสัย แต่พอเห็นความปรารถนาอันแรงกล้าในดวงตาของเขาก็พอจะเข้าใจ พวงแก้มนุ่มซับสีเลือดขึ้น หัวคิ้วขมวดหันหน้าไปมองที่ประตูก่อนจะปีนลงจากเตียงแล้วจ้ดการล็อกห้องตามที่เขาบอกไว้ตั้งแต่แรก เพียงเท่านั้นเขาก็รู้ตัวเองกำลังจะสมหวังในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้
คุณหมอสุดที่รักของเขากลับมาอีกครั้ง มือเรียวปลดตะขอกางเกงสแล็คสีเทาของตัวเองออก หนุ่มบ้านไร่กลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคออย่างยากเย็น เขารักเรียวขาขาวยาวกำลังดีนี่จริงๆ มันสวยไม่ต่างจากของผู้หญิง ตาคมจ้องมองกางเกงที่เลื่อนไถลลงไปตามแนวขาสวยและลงไปกองบนพื้น ชายหนุ่มตวัดตาขึ้นมองสัดส่วนน่ารักที่ขยายขนาดฟ้องความต้องการของเจ้าตัว ชั้นในสีขาวสะอาดมีน้ำซึมออกมาเล็กน้อยอาจจะไม่มากเท่าเขาแต่วรทย์ก็คงรู้สึกไม่ต่างกับเขานัก พศินไม่อาจฝืนทนมองร่างกายที่กำลังจะเปลือยเปล่าของอีกฝ่าย ตัดสินใจหลับตาแล้วเฝ้ารอด้วยใจระทึก ไม่ถึงนาทีร่างน้อยก็กลับขึ้นมาบนกายอีกครั้งแต่คราวนี้เขาไม่ได้สบตากลม ที่เห็นคือบั้นท้ายขาวเนียนแทน
“ชะ..ช่วยหน่อย มันยังเข้าไม่ได้”
ชายหนุ่มไม่รีรอให้เสียเวลา มือกร้านขย้ำเนื้อขาวที่ก้นกลมบอกให้คนด้านบนขยับขึ้นสูงอีกนิด ก่อนจะฝังจมูกลงบนเนื้อนุ่มขาวจัด บนร่างกายนี้มันหอมไปหมดทุกสัดส่วน เขาไม่สนใจว่าเป็นเพราะเครื่องปรุงกลิ่นชนิดใดหรือเพราะผิวกายแท้ๆ ที่ทำให้ลุ่มหลงได้ถึงเพียงนี้ ถ้าทำได้เขาอยากจะกลืนกินคนๆ นี้เข้าไปทั้งหมด จมูกและปากร้อนๆ ไล่งับผิวนุ่มจนแดงเห่อ ไหนจะมือที่ขย้ำขยี้ด้วยมันเขี้ยว วรทย์เงยหน้าครางฮือมือที่ยันกายไว้อ่อนลงเพราะโดนคลื่นความเสียวซ่านเข้าพัดใส่ ร่างน้อนสะดุ้งโหยงเมื่อโดนลิ้นร้อนแตะลงในส่วนลึกลับ พศินกวาดลิ้นไปรอบๆ จีบสีสด ทางที่ปิดสนิทค่อยๆ คลายตัวออก นิ้วใหญ่ยาวสอดเข้าไปหมุนควานวนตามใจเรียกให้เจ้าของทางเล็กคับแคบร้องครางดังกว่าเดิม
“อ๊า อ๊ะ”
แต่ไม่มีเสียงห้าม ชายหนุ่มย่ามใจเพิ่มจำนวนนิ้วลงไปอีก ปลายนิ้วกลางแสนยาวจะสะกิดโดนจุดที่ทำให้คุณหมอหวีดร้องได้ สะโพกมนยกขึ้นส่ายไปมาด้วยความเสียวเสียด สัดส่วนน่ารักถูไถที่หน้าอกเขาไม่รู้จักเจ็บสักแต่จักจี้มากกว่า พศินสอดนิ้วนางเข้าไปช่วยขยายทางเล็กอีกนิ้ว ไอร้อนโอบรอบนิ้วมันแน่นจวนเจียนจะทนไม่ไหวอยู่รอมร่อในจะสะโพกกลมที่ลอยวนอยู่ติดหน้านั่นอีก อดใจไม่ไหวต้องใช้ลิ้นลิ้มลองความหนั่นแน่นบนเนื้อกลมไม่ได้
“อือ ไม่เอานิ้ว”
คนด้านบนร้องบอก พศินยกยิ้มยิ่งกว่ายินดีเขาถอดนิ้วทั้งสามออก มองสะโพกกลมที่ห่างออกไปเรื่อยๆ ด้วยใจที่เต้นโครมคราม วรทย์หมุนกายกลับมาหันหน้าประจัญกับเขา ใบหน้าน่ารักแดงเรื่อดวงตาหรี่ปรือเต็มไปด้วยความปรารถนา ริมฝีปากอิ่มถูกขบเม้มขณะที่มือพยายามจะจับเอาเจ้าเสือโคร่งเข้าถ้ำ ทางเล็กยังคับแคบเกินไปสำหรับความโหญ่โตตามรูปร่างของเขา คุณหมอตัวเล็กกัดฟันแน่นพยายามกดกายเข้าหาเขาอย่างยากลำบากเพียงแค่ส่วนปลายเท่านั้นคนพยายามอวดเก่งก็ครางฮือ น้ำตาเม็ดเล็ดผุดที่หางตาแต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่ละความพยายาม ขาเรียวอ้ากว้างสีหน้าของวรทย์เต็มไปด้วยความทรมานจนน่าสงสาร เขาสอดมือผ่านชายเสื้อคลึงหน้าอกบางช่วยเพิ่มอีกอารมณ์เพื่อให้อีกฝ่ายทุเลาความเจ็บปวดลง ปลายนิ้วขยี้กับยอดติ่งจนมันแข็งขืนขึ้นแล้วส่งมืออีกข้างลงไปหยอกล้อกับมะรุมน้อย ใช้ความอดทนบวกกับแรงอารมณ์ไม่นานวรทย์ก็สามารถกลืนกินเขาไปได้จนหมด
ร่างน้อยนั่งกดทับอยู่อย่างนั้น เปลือกตาบางปิดแน่นมือยันอยู่ที่หน้าท้องของเขารอจนปรับกายได้สะโพกมนถึงได้ยกขึ้น แม้จังหวะจะช้าเนิบนาบทว่ามันล้ำลึกทุกครั้งที่กดลงมา ชายหนุ่มคำรามในคอเขารักผนังอ่อนนุ่มที่รัดรอบกาย วรทย์เพิ่มความเร็วขึ้นหลังจากความหนืดแน่นคลายตัวลง ใบหน้าเนียนจิ้มลิ้มพราวไปด้วยหยาดเหงื่อมันแหงนขึ้น ร่างบางเคลื่อนไหวอย่างน่ามองบนตัวของเขา เส้นผมสีเข้มชื้นเหงื่อ เขาเลิกเสื้อยืดตัวโคร่งขึ้นเปิดให้เห็นยอดอกที่ตั้งชันด้วยแรงอารมณ์ เสียงครางหวานๆ กับท่วงท่าเร้าใจทำให้เขาช่วยเร่งสะโพกสวนกลับเข้าไป จังหวะรักร้อนแรงขึ้นตามลำดับ เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้อง เตียงขยับโยกอย่างไม่กลัวจะพังครืนลงมา
เขาหลับตาแน่นส่งสะโพกเข้าหาความอบอุ่นรัวเร็วหนักแน่นและล้ำลึก คนด้านคนครางกระเส่าเขาเร่งรูดรั้งแกนกายไม่ถึงนาทีน้ำอุ่นๆ สีขาวก็พวยพุ่งจนเปื้อนหน้าท้อง วรทย์หวีดร้องลั่นทางรักหดเกร็งรัดแน่นกว่าเดิมก่อนที่จะซวนซบลงบนอกของเขา พศินเร่งตัวเองเพิ่มอีกจนร่างเล็กคลอนไปหมดชายหนุ่มคำรามเหมือนสัตว์ป่าปลดปล่อยความต้องการสู่ผนังเนื้อร้อนตอดรัดอย่างบ้าคลั่ง สายธารอุ่นร้อนพุ่งทะลักร่างน้อยสะดุ้งอีกรอบผวาเข้ากอดเขาแน่นไม่ต่างจากลูกลิง ลมหายใจร้อนระอุเป่ารดที่ซอกคอ
เขาจูบที่ขมับบางเบาๆ เป็นการตอบแทนในความน่ารัก ใจจริงอยากจะต่ออีกสักรอบแต่เพราะร่างกายยังเต็มร้อยดี เลยต้องออมแรงเอาไว้ รอให้หายดีเมื่อไร่คงจะต้องจัดชุดใหญ่ชนิดสามวันสามคืนไม่ห่างจากเตียงเลยแม้แต่วินาทีเดียว…
…………………………..
“ครูอุ้มบอกว่าหนูขาดเรียนไปหลายวัน เรียนไม่ทันเพื่อน เลยให้หนูอยู่เรียนพิเศษตอนเย็นสองอาทิตย์”
“หนูเอาการบ้านมาให้พิกเล็ตด้วย”
“ขอบใจมากกิ่งแก้ว แล้วเมี่ยงล่ะเป็นยังไงบ้าง”
เด็กหญิงกิ่งแก้วยิ้มกว้าง ชี้นิ้วไปที่ครัว “ทำกับข้าวอยู่กับแม่กลอยจ้ะ”
วรทย์ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ตั้งแต่เกิดเรื่องเขากับเมี่ยงไม่ได้คุยกันเลยถึงจะไม่มีใครได้รับอันตรายแต่ทางจิตใจเขาไม่รู้ว่าเมี่ยงเป็นอย่างไร ไม่ใช่แค่เขาหรอกที่เกือบเสียตัวให้ไอ้พวกนั้น เมี่ยงก็เหมือนกันเด็กสาวคนตกใจไม่ต่างกันกับเขาโชคดีที่คืนนั้นน้ากลอยกับกิ่งแก้วไปเยี่ยมญาติที่ต่างจังหวัดไม่อย่างนั้นสองแม่ลูกจะได้เจอเรื่องเลวร้ายไปด้วย
คุณหมอตัวเล็กปล่อยให้เพื่อนทั้งสองช่วยกันทำการบ้าน แล้วเดินเลี่ยงเข้ามาในครัว เมี่ยงอยู่กับน้ากลอยจริงๆ เด็กสาวกำลังง่วนอยู่กับการหั่นผักเห็นว่าวันนี้จะมีสุกี้เพราะคนป่วยอยากจะกินอะไรร้อนๆ ขึ้นมา แต่ก็เบื่อข้าวต้มเขาเลยเสนอเมนูที่ได้สารอาหารครบให้ เด็กสาวเงยหน้ามองเขาพร้อมรอยยิ้มเช่นเดิม ในดวงตาคู่โตใหญ่ไม่มีวี่แววความหวาดกลัวให้เห็น
“คุณหมอจะเอาหรือคะเดี๋ยวหนูหาให้”
เขาผ่อนลมหายใจเล็กน้อย ยกมือแตะที่หัวไหล่เล็กเบาๆ ถ่ายทอดความห่วงใยผ่านสายตา “เมี่ยงไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม”
เมี่ยงชะงักไปเล็กน้อยตาไหวกระตุกแต่แค่ชั่ววินาทีก็กลับมาสดใสเช่นเดิม
“ไม่เป็นไรแล้วล่ะค่ะ” มือสีน้ำผึ้งเข้มหยุดวางมีดในมือลง ก่อนจะยกขึ้นประนมที่หน้าอกศีรษะก้มต่ำ “หนูขอบคุณคุณหมอมากเลยนะคะ ถ้าไม่ได้คุณหมอป่านนี้คงจะ..” เมี่ยงหยุดพูด เขาจับความตื่นกลัวในน้ำเสียงได้ “แล้วคุณหมอล่ะคะเป็นยังไงบ้าง”
“พี่ไม่เป็นอะไร” เขายิ้มให้เด็กสาว รวบมือที่ประนมไว้แล้วจับมันลดลง “พวกเราคงทำบุญร่วมกันมาเมื่อชาติที่แล้ว เลยอยู่รอดปลอดภัยด้วยกันทั้งคู่”
“ค่ะ ชาตินี้หนูก็จะทำอีก เผื่อว่าชาติหน้าหนูจะได้คุณหมอเป็นเนื้อคู่”
“ฝันกลางวันอยู่หรือไง รีบๆ หั่นผักไปเลย เดี๋ยวถ้านายโมโหหิวขึ้นมาเอ็งจะได้โดนด่าแน่”
น้ากลอยที่ผละจากหน้าเตาหันมาเตือน วรทย์ยกยิ้มพยักหน้าให้เมี่ยงกลับไปทำหน้าที่ตามเดิม เมี่ยงปลอดภัยทั้งกายและใจ ถึงจะยังไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์แต่อีกไม่นานเรื่องร้ายๆ คงจะจางหายไปได้อย่างแน่นอน
คุณหมอตัวเล็กเดินกลับจากห้องครัว เห็นเด็กสองคนยังง่วนอยู่กับการบ้านแล้วอดคิดถึงเจ้าเด็กอ้วนดำอีกคนไม่ได้ ช้างถูกส่งตัวกลับบ้านในวันที่พศินถูกส่งตัวกลับมาที่นี่ พิกเล็ตร้องไห้โยเยไม่ยอมปล่อยมือพี่ชายขณะที่เจ้าช้างเองก็โวยวายยินดีจะขาดเรียนเพิ่มแต่พี่สาวของเขาไม่ยอมเพราะช้างเรียนชั้นประถมแล้วขาดเรียนมากจะไม่ดี ไม่เหมือนพิกเล็ตที่ขาดหลายวันได้เพราะยังอยู่แค่ชั้นอนุบาล ต้องให้คำสัญญาว่าถ้าหากปิดเทอมเมื่อไรพี่ชายตัวใหญ่จะลงมาหาน้องชายตัวเล็กทันทีและอยู่ตลอดจนกว่าจะโรงเรียนจะเปิด ถึงได้ยอมจากกันโดยดี พิกเล็ตหูตาแฉะได้ไม่นานพอเจอหน้ากิ่งแก้วก็หายกลับมาเจื้อยแจ้วคุยไม่หยุดเป็นนกขุนทองเหมือนเดิม
เดินเลยออกมานิดก็ถึงระเบียงบ้าน ลมเย็นๆ ด้านนอกพัดชวนให้ผ่อนคลาย หลังจากผ่านเหตุร้ายทุกอย่างกลับมาสงบเงียบอีกครั้ง ไม่ใช่ซิ..ต้องเรียกว่าดีกว่าเดิมดูเหมือนหมอกสีเทาที่ปกคลุมไร่เคียงฟ้ามันหายไปหมด เรื่องค้างคาต่างๆ ถูกสะสาง คนผิดได้รับผลกรรมไปตามสมควร ขณะผู้ถูกกระทำก็กำลังฟื้นฟูทั้งร่างกายและจิตใจ มือเล็กเกาะขอบระเบียงไม้เนื้อเย็นทอดมองภูเขาที่เรียงตัวซ้อนกัน เมฆสีขาวลอยเอื่อยเฉื่อยล้อทิวเขา สวยจนนึกชื่นชมไม่ได้ เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมโยธินถึงได้อยากได้เคียงฟ้านัก เพราะถ้าหากเปลี่ยนจากไร่ปาล์มเป็นรีสอร์ทความงามของธรรมชาติจะเรียกเงินได้อย่ามหาศาลเลยทีเดียว แต่เขาเห็นด้วยกับความคิดของพศิน ความสวยงามเช่นนี้ควรเก็บเอาไว้ให้ลูกหลานดูน่าจะดีกว่า
“แล้วแต่นายก็แล้วกัน ฝากบอกหมอภูมิด้วยว่าให้เพลามือหน่อย แล้วก็กลับมาทำงานเสียบ้าง แค่นี้ก่อน อ๊ะ เปล่า ฉันสบายดี นายเองก็ดูแลตัวเองด้วย…ทำบ้าอะไรเดี๋ยวคนเห็น ไหนว่าตกลงกันแล้วไง”
(มีต่อ)
-
“ก็คุณคุยนานผมไม่ชอบ”
“ไม่ชอบก็เรื่องของคุณ”
“แต่ผมชอบ”
“ชอบบ้าอะไร!”
“ชอบเสือกเรื่องของคุณไง”
“ไอ้…พอเลย แล้วก็เอามือออกไปจากเอวด้วย อื้อ! บอกให้ปล่อยไง”
บทสนทนาจากน้ำเสียงที่คุ้นเคยหยุดการชื่นชมธรรมชาติของเขา ดวงตากลมเหมือนลูกแก้วกวาดหาที่มา ที่หลังพุ่มเฟื่องฟ้าสามสีห่างไปสามสี่เมตรเขาเห็นแผ่นหลังของคนตัวสูงคุ้นตากำลังกอดก่ายใครบางคนอยู่ เสี้ยวหน้าและทรงผมที่ช่วงหัวไหล่บังไว้ไม่หมดหลุดมาให้เห็น เจ้าของแผ่นหลังกว้างนั่นเป็นของคิมหันต์อย่างแน่นอนส่วนเรือนผมสีเข้มนั่นคงเป็นอาณกร ถ้าหากเป็นการพูดคุยด้วยการทักทายหรือถามไถ่กันตามปกติคงไม่น่าสงสัยเช่นนี้ วรทย์เคลื่อนกายใช้เสาต้นใหญ่บังกายเอาไว้กลายเป็นคนเสียมารยาททั้งแอบฟังและแอบดูในคราวเดียวเพราะรู้สึกถึงความลับระหว่างคนทั้งคู่
“ผมคิดถึงคุณ”
“เราตกลงกันแล้ว! แค่คืนเดียวจบ ทำไมถึงงี่เง่าแบบนี้นะ อื้อ ปล่อยซิ”
กลีบปากนุ่มถูกครอบครองปิดกันถ้อยคำต่อว่าต่อขาน วงแขนสอดเข้ารัดเอวบางดึงร่างเล็กเข้าประชิดกาย หนุ่มตัวสูงบดเบียดริมฝีปากกดย้ำราวกับจะทำให้ช้ำ พออีกฝ่ายขยับอ้าหมายจะคว้าอากาศเข้าปอดก็ใช้โอกาสนั้นสอดลิ้นเข้าไปโรมรัน เพียงไม่นานหลังจากรุกรานล้ำลึกร่างน้อยที่ดิ้นขัดขืนก็อ่อนระทวย ยกมือขึ้นคล้องคอปล่อยให้โดนปล้นจูบได้เต็มที่
คนเสียมารยาทเบิกตาโพลงจากมุมนี้เขาเห็นทุกอย่างเต็มตามันชัดยิ่งกว่าหนังสี่มิติเสียอีก ถ้าไม่เห็นกับตาเขาไม่มีทางเชื่อเป็นแน่ คิมหันต์กับอาณกร สองคนนั่นไปสปาร์คกันตอนไหน ถ้าแค่คนรู้จักไม่น่าจะจูบกันดูดดื่มเช่นนี้ คุณหมอตัวน้อยยกมือขึ้นปิดปากเคลื่อนกายถอยกลับเข้าบ้านอย่างเงียบเชียบ ทว่าแผ่นหลังกลับสัมผัสกับความแข็งแกร่งของบางสิ่ง ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกหมุนกายกลับทันควันแต่กลายเป็นว่าตอนนี้เขาตกอยู่ในอ้อมแขนของใครบางคนเข้าเสียแล้ว
“นะ นายเสือ” วรทย์อุทานเสียงเบา ถึงจะตกใจแต่ก็มีสติมากพอ ดวงตาคมทอดมองที่เขาสลับกับคู่รัก? ที่พุ่มเฟื่องฟ้า “เข้าบ้านกันเถอะ”
ไม่รอให้อีกฝ่ายได้เปิดปากถามหาความอะไร มือเล็กคว้าเอาข้อมือแข็งแล้วบังคับให้ตามกันไป แต่ยังไม่ถึงห้องโถงพ่อคนตัวใหญ่ก็หยุดเดินดื้อๆ พอยักษ์ปักหลั่นไม่ยอมเดินมดตะนอยอย่างเขาจะไปลากไหวได้อย่างไร วรทย์หันหน้ามองไม่แปลกใจเลยที่จะเห็นอดีตเจ้าของไร่เคียงฟ้าทำหน้าเหมือนอยากจะฆ่าใครสักคน
“ไอ้หมอหน้าขาวมันจูบออย”
“………………”
“สองคนนั่นมันคบกันหรือไง”
“………………”
“เป็นได้ยังไงวะ ไอ้คีย์มันชอบมะรุมไม่ใช่หรือไง”
คราวนี้เป็นเขาเสียเองที่แปลกใจ ไม่ใช่แค่ได้ยินพศินเรียกชื่อเล่นของคิมหันต์แต่ยังรวมไปถึงเรื่องความรู้สึกที่คุณหมอรุ่นพี่มีให้กับเขาอีกด้วย
“นายว่าอะไรนะ”
ร่างสูงยืดแผ่นหลังตั้งตรงเพิ่มความสูงให้ห่างจากเขาไปอีกหลายเซน พลิกข้อมือมาเป็นฝ่ายจับมือเขาไว้แทน
“มันชอบมะรุมนะไอ้คีย์น่ะ ผู้ชายด้วยกันมันดูออก”
“แล้วฉันไม่ใช่ผู้ชายหรือไง!” ผู้ชายตัวเล็กย้อน ถึงจะไม่สูงตัวเล็ก ผิวขาว แต่เขาก็ยังเป็นผู้ชาย ทว่าเขากลับไม่เคยรู้ว่าคิมหันต์ชอบเขา
“พวกความรู้สึกช้าก็อย่างนี้และ จะโดนปล้ำอยู่แล้วยังไม่รู้ตัวอีก”
“ใครจะปล้ำฉัน นอกจากนายก็ไม่มีใครหื่นเท่าอีกแล้วล่ะ” วรทย์ทำหน้าง้ำใส่ เผลอทำแก้มพองโดยไม่รู้ตัว คนที่เป็นผู้ชายมากกว่าเลยดึงแก้มนวลเสียยืด “โอ๊ย! มันเจ็บนะ”
พศินไม่สนใจตาเขียวๆ ที่ตวัดค้อนใส่ “ไอ้คีย์น่ะมันชอบมะรุม ชอบก่อนพี่ด้วยซ้ำแต่พี่มันใจเร็วด่วนได้ ชอบก็เอาเลยไม่แทงกั๊ก”
“มั่ว! หมอคีย์จะชอบฉันได้ยังไง แล้วถ้าชอบฉันเขาไปจะจูบกับคุณออยทำไม”
“ก็นั่นแหละที่สงสัย ชอบมะรุมแต่ไปจูบกับออย เรื่องนี้มันต้องมีอะไรอยู่ในกอไพ่แน่ๆ”
คุณหมอตัวเล็กสอดส่ายสายตากลับไปที่พุ่มเฟื่องฟ้าสามสีอีกครั้ง ทว่ากลับไม่มีใครอยู่ตรงนั้นอีกแล้ว เขาไม่อยากเดาให้งงมากกว่านี้คงต้องใช้วิชามารแอบถามจากคิมหันต์อีกทีว่าไปจีบกันตอนไหนแถมความสัมพันธ์ยังล้ำหน้าไปไกลจนน่าตกใจอีกด้วย หัวไหล่โดนโอบหันเหความสนใจ สายตาเลยเปลี่ยนจากดอกเฟื่องฟ้าเป็นแผ่นอกแกร่งสีน้ำผึ้งแทน เพิ่งสังเกตว่าคนเพิ่งหายป่วยไม่ได้สวมเสื้อแถมตะขอกางเกงยังไม่ติดอีกด้วย ทำแค่รูดซิปลวกๆ เท่านั้นไม่รู้ว่าจงใจจะอวดสรีระตัวเองให้เขาอิจฉาเล่นหรือเปล่า
“โกนหนวดให้หน่อยซิ”
“โกนเองไม่เป็นหรือไง”
“โกนได้แต่อยากให้เมียโกนมากกว่า”
หน้าเขาร้อนเห่อเมื่อถูกเรียกว่า ‘เมีย’ แต่พอมองสภาพใบหน้าที่รกครึ้มไปด้วยหนวดเคราก็อดสมเพชไม่ได้ คนอะไรนอนโรงพยาบาลแค่สองสัปดาห์หนวดขึ้นหยั่งกับฤๅษีชีพราหมณ์ ผิดกับเขาที่นานๆ หนวดจะโผล่มาฟ้องความเป็นชายสักเส้น ไม่ใช่แค่หนวดผมของพศินยังยาวมากอีกด้วย มันเลยต้นคอละหัวไหล่แล้วด้วยซ้ำแถมยังหยาบกระด้างไร้การบำรุงรวมๆ แล้ว อดีตเจ้าของไร่เคียงฟ้าก็ไม่ต่างจากโจรเสียเท่าไร
เขาจูงเด็กตัวโตเข้าห้องน้ำในห้องพักส่วนตัว จัดการเปิดน้ำเต็มอ่างใหญ่ฟองหอมๆ ลอยเหนือน้ำเดาจากความเอี่ยมอ่องคิดว่าเจ้าของคงไม่เคยย่างกรายลงไปนอนแช่ เขาพันขากางเกงขึ้นเลยหัวเข่าขึ้นมาเล็กน้อย หย่อนขาลงไปสำรวจความอุ่นของน้ำก่อน แล้วค่อยวางสะโพกนั่งลงที่ขอบอ่างแล้วค่อยกวักมืออีกคนให้ก้าวลงมา พศินเหลือเพียงแค่ชั้นในตัวเองหย่อนกายลงในอ่างน้ำอุ่น แทรกกายลงระหว่างขาของเขากางข้อศอกวางทับที่หน้าขาของเขาพลางเงยหน้าเอนศีรษะพิงกับหน้าท้องของเขาอีกที
วรทย์ป้ายครีมฟองฟูนุ่มบนคางยาวก่อนจะตวัดใบมีดโกนคมกริบตามแนวขากรรไกรกวาดเอาทั้งฟองครีมและเส้นขนหนาใหญ่ติดออก ทำซ้ำสลับซ้ายขวาอยู่หลายทีกว่าหนวดเคราของจอมโจรปล้นสวาทจะหลุดออกหมด พอกวักน้ำล้างเอาเศษขนออกถึงได้เห็นใบหน้าเกลี้ยงเกลาคมสันสะอาดสะอ้าน เส้นผมสีดำสนิทเปียกน้ำถูกเสยอวดความเหล่อเหลาให้ชัดเจนขึ้น ตาคมช้อนมองทั้งที่ยังแหงนหน้าอยู่อย่างนั้น หัวหนักๆ วางพาดอยู่หน้าขาพักใหญ่แล้ว กางเกงผ้าของเขาเปียกน้ำไปหมด
“หล่อแล้ว” เขาชม จากใจจริงเสียด้วยเพราะนายเสือหล่อขึ้นอีกสองระดับ ใบหน้าที่ไร้หนวดเคราเรียวได้รูป ริมฝีปากหยักลึกสีเข้มลูกคางแข็งแรง จนอดเผลอลูกเล่นไม่ได้
มือเรียวถูกคว้าไปจูบเอาใจ พศินคลี่นิ้วแล้วกดปากไล่พรมจูบทีละนิ้วบางจังหวะก็ดูดดุนเรียกเสียงครางแผ่วๆ จากเจ้าของได้
“อาบน้ำกันไหม”
“นายก็อาบคนเดียวซิ เดี๋ยวฉันจะลงไปดูเด็กๆ อ๊ะ”
เพียงแค่ปฏิเสธทั้งร่างก็ถูกดึงให้ลงไปนั่งในอ่างด้วยกัน ฟองเริ่มจางลงจนมองเห็นท่อนขาเปลือยรางเลือนในสายน้ำ หน้าเขาร้อนผ่าวช้อนตามองอีกฝ่าย ดวงตาดำขลับคู่นั้นเต็มไปด้วยความต้องการและขอร้องไม่ต่างจากวันนั้นที่โรงพยาบาล พศินขยับตัวในผืนน้ำยื่นหน้าไร้หนวดน่ารำคาญเข้ามาใกล้ก่อนจะเบียดริมฝีปากเข้ามาเคล้าคลึงแผ่วเบาเหมือนปีกผีเสื้อและเพิ่มน้ำหนักขึ้นจนกลีบปากประชิดกันแนบแน่น ลิ้นร้อนสอดเข้าเกี่ยวกระหวัดหยอกล้อกับลิ้นน้อย วรทย์เรียนรู้วิธีการจูบจากคนบ้ากามมาหลายครั้งเลยตอบโต้กลับไปได้บ้าง แม้จะไม่เชี่ยวชาญเท่าแต่ก็เรียกครางในคอจากคนตัวใหญ่ได้เป็นอย่างดี
ร่างน้อยผ่อนกายลงในอ้อมแขน เสื้อยืดตัวบางถูกดึงให้พ้นศีรษะอย่างรวดเร็ว สองร่างผวาเข้าหากันมีแค่สายน้ำกับฟองสบู่หอมๆ กั้นกลางเท่านั้น ฝ่ามืออุ่นร้อนลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างนุ่มนิ่ม หยุดทักทายเม็ดทับทิมน้อยทั้งสองบีบเคล้นจนมันตั้งชัน พอสมใจก็เลื่อนมือต่ำไปที่หน้าท้องแบนราบขัดใจกับกางเกงผ้าเนื้อนิ่มต้องใช้ความสามารถอยากจะถอดมันมันออกได้ ทุลักทุเลพอเรียกเหงื่อแต่สุดท้ายร่างของคุณหมอก็เปลือยเปล่าสมใจ
พศินกรีดนิ้วไปตามแนวยาวของกายเล็กสีสด วรทย์ครางใส่ปากของเขาสะโพกลอยด้วยน้ำที่ช่วยพยุงอีกที ขาเรียวกางแยกเปิดทางให้เขาเต็มทีขณะที่สองแขนเหนี่ยวคอของเขาไว้ แค่แกล้งกดนิ้วที่รอยหยักเจ้าตัวก็หวีดร้องกอดเขากว่าเดิมอีก พอเลื่อนนิ้วต่ำไปที่ด้านหลังมันก็แห้งสนิทเสียจนแค่ปลายนิ้วเข้าไปสำรวจไม่ได้
“ยืนหน่อยซิคนดี”
คนที่อยู่ในห้วงเสน่หายอมทำตามอย่างง่ายดาย วรทย์ทรงกายขึ้นเขากดแผ่นหลังบางลงอีกฝ่ายรู้หน้าที่ของตัวเองดีใช้มือจับที่ขอบอ่างยกสะโพกให้เขาเชยชมเต็มที่ ก้นกลมลอยเด่นตรงหน้าหยดน้ำเกาะพราวทางสีสวยยังปิดสนิทรอให้เขาเบิกทางอยู่อย่างนั้น นิ้วอุ่นร้อนกดย้ำๆ รอบจีบสีสด แต่ดูเหมือนว่าเท่านั้นจะยังไม่เพียงพอเขาอยากจะกลืนกินคนๆ นี้ไปหมดทั้งตัว ชายหนุ่มย่อกายลง ระดับใบหน้าเท่ากับสะโพกกลมมือแกร่งจับก้นนุ่มแยกจากกันก่อนจะส่งลิ้นอุ่นชื้นเข้าไปลิ้มรสความหวาน
“อื้อ อ๊ะ”
คุณหมอตัวเล็กครางฮือ แผ่นหลังแอ่นโค้งขาสั่นราวกับจะพยุงตัวไม่อยู่ พศินกดลิ้นจนรอบจีบสีสดอ่อนตัวลง ชายหนุ่มถอนใบหน้าห่างแต่ยังไม่วายขย้ำก้อนเนื้อกลมๆ อีกสองสามทีด้วยอดหมันเขี้ยวไม่ได้ นิ้วเรียวยาวลอดสอดนำทางเข้าไปก่อน เสียงครางแหลมสูงมากกว่าเดิมคนตัวโตได้ใจควานไปรอบในความอบอุ่น จากนิ้วเดียวเพิ่มเป็นสองและสาม บางจังหวะปลายนิ้วสะกิดโดนจุดกระสัน ร่างน้อยแอ่นโค้งกว่าเดิมเนื้อตัวสั่นระริก อีกฝ่ายได้ใจชอบแกล้งเป็นทุนเดิมเลยกดจุดนั้นซ้ำๆ จนแกนอันน้อยน่ารักกระตุกขยายขนาดอวดโฉม
เจ้าเสือน้อยตื่นตัวเต็มที่ กลิ่นกายหอมนุ่มเหมือนขนมปังติดอยู่ที่ปลายลิ้นเขาพรมจูบบนแผ่นหลังเนียนระหว่างที่ประคองกายจดจ่ออยู่กับปากทางเล็กและคับแคบใช้ส่วนปลายเกลี่ยทักทายเพื่อให้อีกฝ่ายรู้ตัวว่าเขากำลังจะบุกล้ำเข้าไป เขาเห็นมือเรียววางเกร็งบนผนังห้องน้ำ เขาเรียวกางมากกว่าเดิม ดวงหน้าเนียนแดงซ่านด้วยแรงอารมณ์
“อย่าเกร็งนะ เดี๋ยวพี่หัก”
เขากระซิบบอก เจ้าตัวหันมาค้อนทั้งที่หน้าแดงยิ่งกว่าลูกตำลึง แต่ก็ให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่เมื่อเขาดันสัดส่วนร้อนแข็งจัดเข้าไปหาความอบอุ่น ทันที่แทรกกายเข้าไปผนังเนื้อร้อนก็โอบล้อมเขาไว้มันตอดรัดจนแทบจะขยับไม่ได้ เขาสูดหายใจแรงระงับความต้องการที่จะระเบิดแตกในนาทีนั้นเอาไว้ สองมือประคองสะโพกมนกัดฟันดันตัวเข้าไปทีละนิดอย่างใจเย็น ทางคับแคบค่อยๆ ขยายออกตามกลไกลของร่างกาย พศินแช่กายอยู่อย่างนั้นเมื่อเข้ามาจนสุดรอให้ฝ่ายรองรับปรับตัวได้และอาการตอดรัดทุเลาลง
“พี่ ขยับได้หรือยัง”
“อื้อ ขะ..ขยับซิ” เสียงหวานบอกระโหย
สะโพกแกร่งดันเข้าชิดก้มกลมขาวจัดมากกว่าเดิมอีกนิดก่อนจะสาวตัวออกจนเกือบสุดและดันเข้าไปใหม่ จังหวะช้าเนิบนาบทว่าล้ำลึกเสียจนเจ้าของร่างเล็กรองครวญคราง ทุกครั้งที่จากไปและกลับเข้ามาใหม่ดูเหมือนว่ามันจะลึกและหนักแน่นกว่าเดิม แข้งขาเริ่มจะอ่อนแรงลงความเจ็บแน่นเสียดเพลาลงเรื่อยๆ ขณะที่ความเสียวกระสันทำงานหนักมากขึ้น เขารับรู้ถึงกายร้อนแกร่งเต็มไปด้วยเลือดเนื้อที่ผ่านเข้าออกในร่างกาย วรทย์ปล่อยเสียงครางอย่างลืมอาย หน้าท้องเกร็งแน่นด้วยความต้องการที่พุ่งสูงขึ้นทุกขณะ ร่างกายร้อนผ่าวราวกับโดนพิษไข้รุมเร้า
จังหวะรักเชื่องช้าเร็วขึ้นตามลำดับ ร่างเล็กสั่นคลอนไปตามการเคลื่อนไหวของคนตัวใหญ่ เสียงเนื้อกระทบเนื้อสะท้อนกับผนังสีสวย วรทย์เงยหน้ารู้สึกว่าเริ่มจะหายใจไม่ทัน ฉับพลันขาเรียวข้างซ้ายก็ถูกยกขึ้นเขาหวีดร้องด้วยความตกใจคิดว่าจะล้มลงเสียแล้ว ทว่าอ้อมแขนแข็งแรงสอดรัดเอวไว้ได้ทัน กายแกร่งกระแทกเข้ามาอย่างต่อเนื่องและไม่ชาดช่วง มือที่ยันผนังห้องน้ำอ่อนแรงขึ้นทุกที ความเสียวเสียดเข้าครอบงำไปทั่วสรรพางค์ คุณหมอตัวเล็กพลิกกายใช้มือโอบรอบลำคอแกร่ง ใช้ร่างกายที่แข็งแรงกว่าตัวเองหลายเท่าเป็นที่พึ่งพิงขณะที่ส่วนล่างยังคงโดนรุกรานไม่หยุด
ขาเรียวเกี่ยวสะโพกสอบเอาไว้ ริมฝีปากอิ่มช้ำครางครวญระบายความร้อนระอุที่เกิดจากพลางเร่งตัวเร็วขึ้น ไอร้อนในร่างทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ด้านหน้าของเขาตั้งชันทั้งที่ไม่มีใครแตะต้องเพราะกายแกร่งของคนตัวโตกดย้ำโดนจุดกระสันหลายต่อหลายครั้ง เขาเบียดร่างเข้าหาเรือนกายแข็งแกร่งแนบแน่น กล้ามเนื้อได้รูปสวยชิดติดกับผิวเนื้อเนียนลื่นของตัวเอง ห้องน้ำที่เย็นฉ่ำร้อนระอุขึ้นทันที วรทย์ครางเสียงสูงเมื่อพศินอำนวยมือปรนเปรอด้านหน้า มืออุ่นสากรูดรั้งพลางใช้ปลายนิ้วกดย้ำที่ส่วนยอด
“อื้อ อ๊ะ ยะ..อย่า อ๊ะ”
คุณหมอตัวเล็กหวีดร้อง เกร็งร่างเมื่อจุดสูงสุดมาเยือนไอร้อนพุ่งใส่ฝ่ามืออุ่นที่รองรับ ภายในกายบีบรัดสัดส่วนแข็งกร้าวของพศินแน่นกว่าเดิม จนชายหนุ่มตัวใหญ่คำรามเสียงต่ำ กดจูบลงบนกระหม่อมเล็กก่อนจะโหมสะโพกใส่ร่างเล็กเต็มกำลังอย่างไม่กลัวว่าอีกคนจะล้มพับไปเพราะความแข็งแรงของตัวเอง ขนอ่อนในร่างกายลุกชันเขาดันกายเข้าไปจนหมดอีกสองสามครั้งในที่สุดการตอดรัดรัวถี่ของวรทย์ก็บีบเค้นเอาสายธารสีขุ่นจากตัวเขาไปจนได้
“อา...อืม”
ชายหนุ่มอ้าปากครางเสียงต่ำ ปลดปล่อยความต้องการสู่กายอันอ่อนนุ่ม มันยาวนานและมากล้น น้ำสีขุ่นไหลย้อนลงเปื้อนต้นขาขาว แม้จะผ่านศึกรบบนเตียงมาไม่น้อยแต่ไม่เคยมีหญิงใดถึงใจเขาได้เท่ากับวรทย์ ร่างกายอ่อนนุ่มเหมือนตุ๊กตา ตอบสนองเขาอย่างน่ารัก พศินมอบจุมพิตแสนหวนบนกลีบปากนุ่มอีกครั้งแล้วจึงค่อยถอดถอนตัวเองออกจากความอบอุ่นร้อนชื้นนั้น
“อ๊ะ”
ร่างน้อยครางผะแผ่วเมื่อเขาดึงเจ้าเสือตัวเบ้งจากเรือนกาย น้ำที่เขาทิ้งไว้ไหลตามออกมา วรทย์ตัวสั่นผวากอดเขาไว้อีกครั้งร่างนุ่มนิ่มราวกับจะทรงตัวด้วยตัวเองไม่ได้ คนเพิ่งหายป่วยแต่ร่างกายแข็งแรงยิ่งกว่าช้างตวัดแขนช้อนร่างเล็กไว้ในอ้อมแขน
“เดี๋ยวพี่อาบน้ำให้ จะเอาให้สะอาดทุกซอกทุกมุมเลย”
คุณหมอหนุ่มหน้าแดงก่ำ เข้าใจคำว่า ‘ทุกซอกทุกมุม’ เป็นอย่างดี คราวหน้าเขาจะไม่ใจอ่อนยอมอาบน้ำให้คนเจ้าเล่ห์นี่อีก อยู่ด้วยกันตามลำพังทีไรได้เรื่องทุกทีซิน่า...
……………………
ก็บอกแล้วว่าเก่งฉากบู๊บนเตียง
หลังจากแต่งเสร็จแล้วถึงได้รู้ว่ามี nc สองฉากในตอนเดียว :o8:
ตอนนี่ยาวกว่าปกติตั้งสองหน้าเพราะ nc นี่แหละ
แต่งไปแต่งมาก็เพิ่งสำเหนียกได้ว่า เนื้อเรื่องมันขาดๆ เกินๆ ไม่สมบูรณ์เอาซะเลย
จะว่าไปแล้ว เมารัก เป็นนิยายวายเรื่องแรกของชีวิต (ไม่รวมฟิค เทมป์จี (TOP x G-dragon) และนิยายปกติของข้าพเจ้า)
เนื้อเรื่องมันเลยเว้าแหว่งไม่สมประกอบเท่าไร กอปรกับงานราษฎร์งานหลวงตีกันยุ่งเหยิงไปหมด เมารัก เลยพาทั้งคนแต่งคนอ่านเมาไปด้วย ก๊ากกกก :hao7:
แต่ถึงจะขาดๆ เกินๆ อย่างไร ในที่สุดก็ดั้นด้นแต่งจนจบ (ซึ่งก็เหลืออีกไม่กี่ตอนเท่านั้น)
การรวมเล่มมีแน่นอนค่ะ (มีตอนพิเศษของอาออยด้วยนะน่าจะประมาณสามถึงสี่ตอนอยู่ในระหว่างการแต่งค่ะ)
เรื่องนี้อาจทำได้ไม่ดีนัก แต่ขอสัญญาด้วยเกียรติของป้าคนนี้ว่าเรื่องหน้าและเรื่องต่อๆ ไปจะทำให้ดีกว่าเดิม (มั้ง) แน่นอนค่ะ
:mew2:
ป.ล. สำหรับผู้ที่ห่วงว่า สามพีของ ปืน หมอภูมิ และโยธิน นั้นจะเต็มไปด้วย nc ไม่จริ๊ง (เสียงสูง) ต้องมีเนื้อเรื่องด้วยน้า ส่วน nc ก็ต้องมีอยู่แล้วเพื่อความฟินส่วนตัวของอิฉันเอง
พล็อตเรื่องคร่าวๆ ร่างไว้ในหัวแล้วค่ะ การแก้แค้น ลงโทษมีตามท้องเรื่องทั่วไป ส่วนหัวใจค่อยเพิ่มเติมไปทีหลัง (เน่าสนิท) รออีกหน่อยนะคะ ขอเคลียร์โปรเจ็คพิเศษก่อนจะดำเนินการแต่งต่ออย่างเร่งด่วนทันทีเลยค่ะ
ป.ล. อีกรอบ ป้าไม่ได้เป็นแฟนคลับ exo นะ แค่เป็นติ่งเท่านั้นเอง o18
[attachment deleted by admin]
-
จิ้มไว้ก่อนน้าาาาาาา
-
อื้อหือ ตอนนี้เน้นฉากถนัดของคนเขียนอย่างเดียวเลย 55555
โอ๊ยยย เราชอบจังค่ะ *โปรยหัวใจให้*
อยากให้หวานกันแบบนี้เรื่อยๆจุงเบย
แต่อีกไม่กี่ตอนจะจบแล้ว รู้สึกใจหายเหมือนกันนะคะ ;___;
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งได้ภาษาดีมาก ลื่นไหล มีปมทำให้ไม่น่าเบื่อ แถมฉากอัศจันรอหันยอการันต์ก็แอดวานซ์เลือดลมพุ่งพล่านเหลือเกิน
เมะก็หล่อเถื่อน เคะก็น่ารักน่าจับกด อ๊างงง ปลื้มค่ะ ขอสมัครตัวเป็นแฟนคลับได้ป๊าว 5555
มะรุมกับพี่เสือก็เคลียร์ เหลือแค่อีก2คู่รุ่นใหญ่รุ่นเล็กที่เหลือและอีก1คี่
*{}*
-
:hao6: :hao6:
-
อ่านแล้วได้เลือดกันเลยทีเดียว :haun4: ยังไม่อยากให้จบเลยค่า รู้สึกว่าพระ-นายเขายังหวานกันได้อีกนะ ขอยืดตอนจบได้ไหมคะ :mew1: ชอบหมอมะรุมมากๆ เลย หมอเข้มแข็งและรักนายเสือมากๆ ฟินนนน :ling1:
สำหรับคู่ของปืนกับโยธินและหมอภูมิ มันจะออกมาเป็นยังไงน้า แอบกลัวที่จะอ่านเพราะโดยส่วนตัวคิดว่าความรักเป็นเรื่องของคนสองคน จะมีใครที่ทนเห็นคนรักตัวเองนอนกับคนอื่นได้จริงๆ นะหรือ?? กลัวเศร้านะคะ แต่ยังไงก็ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ เรื่องนี้นะคะ จะรออ่านตอนพิเศษอาออยกับหมอคีย์ค่ะ เป็น FC คู่นี้ค่า :-[
-
หมอมะรุมกับพี่เสือหวานมากกกกกก
ไม่อยากให้จบเบยยยย
-
รออ่านความรักของสามคนค่ะ
-
รออ่าน 3 พีค่ะ :z1:
-
เรื่องร้ายผ่านไปอะไรๆก็เริ่มเข้าที่เข้าทาง แต่จะจบแล้วววหรอยัวสนุกอยู่เลยค่ะ :katai4:
แอบรอเรื่องของพิกเล็ตกับอิพี่ช้าง :katai5:
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao7:
อยากให้ทำหนังสือจัง :hao7: ชอบอ่ะ o13
-
ขอกร๊ดสักทีก่อนอ่าน ^^
-
อยากอ่านของออย กับ คีย์
ขอบคุณคนเขียนมากๆ :mew1:
-
เมา NC คร่ะ :jul1: ขอสลบแปบ...
ปล.เชื่อแบบหมดใจเรยคร่ะว่าคนเขียนถนัดฉากบู๊บนเตียงจริงๆๆ กรีสสส
ปล.2 อันที่จริงชอบเรื่องหลักๆของเมารักมากๆเลย แล้วขอสารภาพว่าไม่ค่อยสนคู่ หมอคีย์กะออย หรือ 3pในอนาคตของน้องโย เท่าไหร่ค่ะ แต่เราเชื่อว่าคนเขียนจะเขียนออกมาดีมากแน่ๆ เพียงแต่ถ้าแยกออกไปอีกเรื่องเลยเราว่าก้อดีน้า แบบว่าพอขึ้นว่าเมารักนี่นึกถึงเสือหื่นคนเดียวเลยอ่ะคร่ะ :z1:
-
มันเริ่ดตรงคุณหมอออนท็อปเนี่ยแหละเจ้าค้ะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดด :hao7: :hao7:
แต่ยังรออีกทางฝั่งคู่ของหมอคีย์กับคุณออยนะคะ แล้วก้อบทสรุปของอิตาโยด้วย (แอบทวง) :z2:
รอเจ้าค่ะะ o13
-
พี่เสือ.....หายดีแล้วเหรอ 55555
อยากแอบดูคู่อาออย 5555
-
:hao6: ติ่งฮุนฮานเหมือนเค้าเลยยยย
-
:o8: :o8:
พอหาย ก็หื่นเต็มพิกัดเลยนะ
-
:jul1: :jul1:
-
2 ฉากติดๆ อะหือออ
-
:pighaun: :haun4:
ขอเลือดสำรองด่วน!!!
คนแต่งเก่งมากค่ะ สองฉากในตอนเดียว
ทำเอาคนอ่านจุใจเลย เราช้อบบ..ชอบบบ!
เชื่อแล้วว่าแต่งฉากบู๊บนเตียงเก่ง แต่นี่มีแอบบู๊ในห้องน้ำด้วยนะ ฮ่าาๆๆ
ล่อซะคุณหมอแทบหมดแรงกันเลยทีเดียว :oo1:
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะจ๊ะ
และรอติดตามเรื่องต่อๆไปด้วย คึคึ
3P ของ ปืน โย ภูมืิ ก็น่าสนใจมาก เอิ๊กๆ :z1:
และเพิ่งรู้ว่าคนเขียนแต่งฟิค เทมจี ด้วย อร๊าายยย~ เราคอเดียวกันเลย ฮ่าาๆ :man1:
-
อ๊ายยยยย เขินอ่ะ (ปิดหน้า แต่เบิกตากว้าง อ่านด้วยความฟิน 5555)
หนูติ่ง exo เพราะป้าเลยค่ะ 555 จริงๆ รู้จักลู่หานจากคนเขียน แต่ไปรู้จัก exo จากเพื่อน
เลยพบรักใหม่ที่ชื่อว่าซิ่วหมินค่ะ ฮาาา จิ้น ลู่หมินมากๆ อ่ะ พี่ลู่แกเวลาแมนก็หล่อบาดใจ คริๆ :heaven
-
โอ้ เอ็นซีสองตอนรวด รอรับบริจาคเลือดด่วน ตี๊ดๆๆๆ
ห้าๆๆ น่ารัก ทำไมคุณหมอน่ารักจังเลย
ไอ้พี่เสือมันก็(โครต)หื่นเลย
งี้ถ้าคุณหมอมาอยู่ด้วยทุกวันไม่ตาย(?)กันพอดีหรอ (ฮา)
-
พี่เสือออออออออออออออออ โฮกกกกกกกกกกกกกก :jul1: :jul1:
-
พี่เสือหายเพราะได้ยาดีจากหมอมะรุมสินะ สินะ ~~~~
-
ขออ่านในแบบที่คนเขียนอยากเขียน
เต็มที่เลยเจ้าค่า!!!
หวานซะนะตอนนี้
-
โดนกินไป 2 ครั้งแน่ะ ตอนล่าสุดนี้ อิอิ >.<
เวลาพี่เสืออ่อนโยน มันก็น่ารักเหมือนกันน๊าา
-
เป็นตอนที่ดุเดือดเลือดสาดมาก :pighaun:
-
หวานปนหื่นสุดๆเลยน่ะ
-
หึ
555555555555555555555555555
555555555555555555555555555
5555555555555555555555555
-
อาทิตที่แล้วไม่ได้มา แล้วอาทิตนี้จะมาไหมค่ะ :mew2: :mew2: :mew2:
-
ตอนที่ ๒๕ สิ่งที่ดีที่สุด
“อาออยจะไปไหนหรือฮะ”
“อาจะกลับไปช่วยงานที่บ้านครับ”
“ทำไมต้องไปด้วยละ อาออยไม่รักพิกเล็ตแล้วหรือฮะ”
ผู้เป็นอาพรูลมหายใจยาว พลางระบายยิ้มอ่อนโยนให้หลายชายตัวน้อย มือเรียวยกขึ้นลูบเส้นผมนุ่ม
“รักซิ อาน่ะรักพิกเล็ตมากที่สุดในโลก แต่อาไม่ได้กลับบ้านมาหลายปีแล้ว”
“ให้พ่อกับแม่ของอาออยมาอยู่ที่นี่ก็ได้นี่ฮะ”
เจ้าตัวเล็กต่อรอง ใบหน้าที่หมองลงเล่นเอาหัวใจผู้ใหญ่กระตุกวูบ เขารักพิกเล็ตยิ่งกว่าใคร ไม่อยากห่างไปไหนเลยแต่ถ้าไม่เลือกที่จะอยู่ต่อเขาก็ยังอยู่ในวังวนเดิมๆ ตัดใจจริงจังไม่ได้เสียที เขายื้อเวลาปวดใจมานานมากพอแล้ว ที่สำคัญพิกเล็ตได้คนที่ทั้งรักทั้งห่วงเท่ากับเขาแล้ว
อาณกรย่อกายลงจนระดับความสูงเท่ากัน มืออุ่นที่ประคองดูแลเลี้ยงดูเจ้าตัวน้อยมาตั้งแต่เกิดสอดรัดและรั้งลำตัวบางเข้ามากอดอย่างที่ทำมาตลอด ไมใช่ว่าทำใจได้เขาใช้เวลาตัดสินใจอยู่แค่ไม่กี่คืนก็จริงทว่าในแต่ละวินาทีมันปวดร้าวยิ่งนัก เวลาห้าปีที่ผูกพัน อยู่ด้วยกันทุกวัน รักราวกับลูกแท้ๆ ของตัวเอง มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่ตัดใจ แต่ทุกอย่างต้องดำเนินต่อไป
“ไม่ได้หรอกครับ พ่อแม่ของอาท่านเองก็มีงานที่ต้องทำเหมือนกัน เหมือนพ่อเสือไง พ่อเสือก็ไปอยู่ที่อื่นไม่ได้เพราะต้องทำงานอยู่ที่นี่”
“แต่หนูไม่อยากให้อาออยไป” ดวงตากลมใสมีน้ำคลอ ปลายจมูกแดงเรื่อเหมือนกวางตัวน้อย
เขาก้มลงจูบบนปลายจมูกแดงเบาๆ เลื่อนริมฝีปากไปที่หน้าผากนูน สะกดกลั้นความเสียใจเอาไว้ภายใต้รอยยิ้มที่อบอุ่น
“อาไม่ได้ไปแล้วไปเลย สัญญาว่าถ้ามีวันหยุดเมื่อไรจะมาหาพิกเล็ตทันที”
“หนูไม่เชื่อหรอก พออาออยไปแล้วก็ลืมหนู” เด็กชายตัดพ้อ คราวนี้น้ำในตาไหลรินผ่านแก้มใส
คนเป็นอาใช้ปลายนิ้วเกลี่ยหยดน้ำอุ่นให้ “ไม่ลืมหรอก ใครจะลืมเด็กน่ารักอย่างพิกเล็ตได้ เอาอย่างนี้” เขาจับมือเล็กขึ้นมากุมไว้แล้วใช้นิ้วก้อยเกี่ยวกัน “อาสัญญาว่าจะมาหาพิกเล็ตทุกวันหยุด หรือถ้าพ่อเสือว่างก็ให้พาพิกเล็ตมาหาอาดีไหม”
พิกเล็ตไม่ตอบรับข้อเสนอ ดวงตากลมเหมือนลูกแก้วไหวระริก ยิ่งมองก็ยิ่งใจหายอีกไม่กี่วันเขาจะไม่ได้เห็นตาใสคู่นี้อีกแล้ว
“หนูไม่อยากให้อาออยไปเลย”
อาณกรรวบร่างน้อยมากอดไว้แนบอก หัวใจเขาปวดร้าวจนเกินจะทนไหว ไม่ใช่แค่พศินเท่านั้นที่เขามีจิตปฏิพัทธ์ แต่ยังรวมไปถึงพิกเล็ตด้วย เขาทั้งรักทั้งผูกพันกับเด็กคนนี้ รักมากเลยเจ็บปวดมากเมื่อถึงเวลาที่ต้องจากกัน
“จากกันแค่ชั่วคราว เดี๋ยวพอพิกเล็ตโตกว่านี้อาจะขออนุญาตพ่อเสือให้ไปเรียนกรุงเทพฯ ดีไหม”
ใบหน้าน้อยรูปหัวใจสั่นไปมา ด้วยยังเยาว์วัยไม่อาจเข้าใจเหตุผลของผู้ใหญ่ง่ายๆ จะปิดเทอม วันหยุดหรือโตกว่านี้เขาก็อยากให้อาออยอยู่ด้วยกันที่นี่ตลอดไป ถวิลหาอ้อมกอดที่โอบอุ้มมาแต่ไหนแต่ไรจู่ๆ จะมาหายไปไม่มีใครทำใจได้ หยาดน้ำตาไหลลงผ่านแก้มครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่ฟังเหตุผลใดๆ ที่ผู้เป็นอาหยิบยกมา รู้แต่ว่าไม่อยากให้อาไปไหนทั้งนั้น
“ไม่เอา หนูรักอาออย หนูอยากให้อาออยอยู่ที่นี่กับหนู”
น้ำตาที่ใช้ความพยายามทั้งหมดหักห้ามมันเอาไว้ทลายอย่างสิ้นท่า เขารวบตัวหลายชายที่รักไม่ต่างจากแก้วตาดวงใจมากอดไว้ กดจมูกลงบนกลุ่มผมนุ่ม หัวใจปวดร้าวหนักหน่วงใช่ว่าอยากจะจากไป ใช่ว่าอยากจะผลักไสทว่าเขาเองก็ไม่อยากอยู่เพื่อเป็นส่วนเกิน ไร่นี้มีคนดีที่เหมาะสมอย่างวรทย์ตัวสำรองที่เป็นมาตลอดอย่างเขาหมดหน้าที่เสียแล้ว
“อา…ก็ไม่อยาก ฮึก ไป”
“ไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป”
สองอาหลานเงยหน้าจากกันและกันเพื่อมองเจ้าของเสียงที่เอ่ยแทรกขึ้น เรือนร่างกำยำใหญ่โตที่ซูบลงกว่าเดิมเล็กน้อยยืนห่างออกไปไม่กี่ก้าว ดวงตาคมกริบทอดมองนิ่งแต่ก็เรียบเฉยจนอยากจะคาดเดาความหมาย ทว่าเจ้าตัวน้อยกลับดูออกว่าผู้เป็นพ่อกำลังยืนข้างเดียวกับเขา
“อาออยอยู่ด้วยกันที่นี่กับหนูนะ อยู่ด้วยกันตลอดไปเลย”
“ไม่ได้หรอก” คนปากแข็งปฏิเสธอีกครั้ง พลางผุดลุกขึ้นเต็มความสูงร้อยเจ็ดสิบนิดๆ ของตัวเอง เขายืดหัวไหล่ให้ตั้งตรงไม่อยากให้ผู้ใหญ่อีกคนรู้ว่ากำลังเศร้าโศกเพียงไหนที่ตัดสินใจจากลา
“ทำไม นายเบื่อไร่นี้แล้วหรือ”
อาณกรหันหน้ามองคนพูด เขารักดวงตาคมคู่นั้น ดวงตาที่ดุยิ่งกว่าเสือ ดวงตาที่สะท้อนทุกความรู้สึกแทนคำพูด หลงรักมาตลอดหลายปี พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เจ้าของดวงตาคู่นี้รู้ว่าเขามีตัวตนและพร้อมจะเคียงข้างเสมอ ทว่าความพยายามมันสูญเปล่าเขายังคงเป็นได้แค่น้องชายเท่านั้น เป็นคนนอกสายตาที่โดนมองข้ามตลอดมา
“ผมไม่เคยเบื่อไร่เคียงฟ้า แต่ผมอยากกลับไปทำหน้าที่ลูกที่ดีบ้าง”
“พ่อแม่นายก็ไม่ได้เรียกร้องให้กลับไม่ใช่หรือ พวกท่านยังสนุกกับงานแล้วก็ไม่ได้อยากให้นายกลับไปแย่งงานทำด้วย”
“พี่รู้ได้ยังไง” คิ้วเรียวยกสูง มองหน้าคนพูดเต็มตา
“ฉันมีลักยม” พศินตอบอย่างมีลับลมคมใน “หยุดความคิดบ้าๆ ของนายซะ ไม่ว่าจะอะไรที่ทำให้นายคิดว่าหมดความหมายกับไร่นี้ ฉันขอบอกไว้ตรงนี้เลยว่ามันไม่เป็นความจริง นายสำคัญกับไร่เคียงฟ้า กับพิกเล็ตและกับฉัน”
หัวใจของเขาเต้นรัว ความหวังที่ริบหรี่ราวกับแสงเทียนจวนเจียนจะดับมันกลับมาโชติช่วงอีกครั้ง ทว่าประโยคถัดมาแสงแห่งความหวังนั้นมันก็ดับลงเหลือเพียงแค่ควันเท่านั้น
“นายเป็นน้องชายที่ฉันรักที่สุด”
นั่นซินะ…ไม่ว่าจะเมื่อไรเขาก็เป็นได้แค่น้องชายเท่านั้น แล้วเขาจะยังหวังอะไร อาณกรเผลอยิ้มสมเพชความคิดแย่ๆ ของตัวเอง ร่างสูงเคลื่อนกายเข้ามาใกล้ก่อนจะยกมือขึ้นพาดหัวไหล่ของเขา มือบีบกระชับไม่ได้แน่นหนาอะไรแต่ก็อบอุ่น
“รู้อะไรไหม ความสัมพันธ์ของเรามันแนบแน่นยิ่งกว่าญาติ ฉันกล้าพูดได้เลยว่าฉันรักนายมากกว่าไอ้ภูมิเสียอีก ฉันเสียนายไปไม่ได้แต่ฉันยอมเสียไร่เคียงฟ้าให้กับไอ้ภูมิได้ อยู่ด้วยกันที่นี่เถอะนะ ไว้รอให้พ่อกับแม่นายทำงานไม่ไหวเมื่อไรค่อยกลับไป ถึงตอนนั้นพิกเล็ตคงไปเรียนที่กรุงเทพฯ ได้”
“นะอาออย อยู่กับหนูเถอะ หนูอยู่ไม่ได้หรอกถ้าไม่มีอาออย” เจ้าตัวน้อยเลิกใช้น้ำตาแล้วใช้วิธีที่ถนัดแทน ดวงตากลมในแสดงความเว้าวอน อาลัยและอาวรณ์เต็มพิกัด ทั้งน่ารักและน่าสงสาร จนเขาอ่อนใจที่จะคัดค้าน
“เพิ่มเงินเดือนให้ผมด้วย เพราะผมสำคัญกับไร่เคียงฟ้า”
“ได้อยู่แล้ว”
อดีตเจ้าของไร่เคียงฟ้าที่ยังคงดำรงตำแหน่งจนกว่าเด็กชายพิกเล็ตจะอายุครบยี่สิบปีตามพินัยกรรมที่เจ้าของไร่ตัวจริงระบุเอาไว้ ไร่นี้จะยังอยู่ในการปกครองของเขาอย่างน้อยก็อีกสิบห้าปี เวลาที่เหลือเขาจะพัฒนาความยิ่งใหญ่ของไร่เคียงฟ้าให้ลูกชายโดยจะมีผู้ช่วยฝีมือดีอย่างอาณกรอยู่เคียงข้างตลอดไป…
……………………
“ไงไอ้เสือตกมัน พาลูกน้องอาออกจากถ้ำได้แล้วหรือวะ”
คนที่โดนโอบประชิดหน้าแดงก่ำ อยากจะทุบพุงเจ้าเสือตัวดีที่เพิ่งจะยอมปล่อยให้เขากลับโรงพยาบาลหลังจากที่ลางานไปเป็นอาทิตย์นี่ถ้าไม่ใช่เพราะเส้นสายระดับหลานผู้อำนวยการป่านนี้เขาคงถูกส่งตัวไปอยู่ที่อื่นเรียบร้อยแล้วข้อหาลางานเกินความจำเป็น
พศินหายดีราวกับใช้เวทมนต์รักษา แผลตามร่างกายเหลือแค่สะเก็ดเท่านั้นแต่ที่หนักที่สุดคือที่หน้าอกด้านซ้าย รอยฟกช้ำเขียวจ้ำย้ำถึงการกระทำอันแสนโหดร้ายของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อน แต่อีกไม่นานหรอกแผลพวกนั้นก็จะเลือนหายไปเหมือนกับความเจ็บปวดในใจที่ตอนนี้แทบไม่หลงเหลือให้รู้สึกอีกแล้ว วงแขนกำยำยกขึ้นโอบรอบหัวไหล่เล็ก ความสูงของวรทย์ไม่ได้น้อยนิดเสียเท่าไรแต่เมื่อเทียบกับคนที่สูงเกินหกฟุตตัวใหญ่เหมือนพวกตะวันตกทำให้คุณหมอหน้าหวานกลายเป็นพวกคนแคระได้ทันตา
“นี่ก็แค่มาส่ง เดี๋ยววันเสาร์จะมารับ ผมฝากให้อาช่วยดูหน่อยระวังอย่าให้ไอ้แมวขโมยแถวนี้มาคาบไปกิน”
“แมวที่ไหนวะ” ผู้เป็นอากวาดตามองหา ‘แมวขโมย’ ที่ไอ้หลานชายตัวดีพูดถึง แต่นอกจากคุณหมอหนุ่มอีกคนเขาก็ไม่พบใครอีก
“แถวๆ นี้แหละ ตัวเบ่อเริ่มจ้องตาเป็นมันเชียวนะมึง”
คงมีคนที่ถูกเปรียบให้เป็นสัตว์เท่านั้นที่รู้ตัว แต่กระนั้นก็ไม่ได้ยี่หระกับคำเปรียบเทียบเสียเท่าไร ถ้าหากเป็นเมื่อก่อนคงได้ตอบโต้กันน้ำลายท่วมไปแล้ว ทว่าใดๆ ในโลกล้วนไม่แน่นอน ตอนนี้เขาไม่ได้เป็นแมวแต่เป็นมดแดงต่างหากแล้วก็กำลังแฝงพวงมะม่วงเสียด้วย
“ไอ้บ้านี่พูดจาเพ้อเจ้อ” ปยุตบ่นหลานชายอย่างเอือมระอา ก่อนจะหันไปพูดกับคุณหมออีกคนที่ยืนหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุก “กลับมาก็ดีแล้ว หมอคีย์จะได้เพลางานลงหน่อย ไอ้ภูมิก็ขอย้ายไปกรุงเทพฯ แล้ว หมอประจำเหลือแค่ไม่กี่คน”
เขารู้ถึงเหตุผลที่หลานชายคนเล็กทำเรื่องขอย้ายไปทำงานที่กรุงเทพฯ อย่างกะทันหันดี เรื่องที่โยธินก่อเงียบหายไปอย่างไร้ร่องรอยแต่ไม่ใช่ว่าคนผิดจะไม่โดนลงโทษ หลานชายของเขาขอเป็นผู้พิพากษาพิเศษลงทัณฑ์คนผิดด้วยตัวเอง
อันที่จริงปัญหาระหว่างพศินและปารินมันยืดเยื้อมานานแล้ว เขาไม่ยื่นมือเข้าไปยุ่งตั้งแต่แรกเพราะคิดว่าเป็นเรื่องส่วนตัวทว่าสิ่งที่ปารินกับโยธินทำกับพศินมันหนักหนาเกินกว่าจะยอมปล่อยไปได้ เขาไม่ใช่พวกแสดงออกถึงความรักสักเท่าไรนักก็จริงแต่ถ้าหากคนในครอบครัวโดนทำร้ายก็พร้อมจะกางกรงเล็บได้ทุกเมื่อ ดังนั้นชะตากรรมของโยธินและปารินเขาจะปล่อยให้ภาคภูมิและปืนจัดการได้อย่างเต็มที่
“ออยไม่กลับกรุงเทพฯ แล้วใช่ไหม”
“ครับ แต่ผมต้องเพิ่มเงินเดือนให้อีก คนอะไรเคี่ยวชะมัด”
คุณหมอตัวสูงอีกคนเผลอกำหมัดแล้วดึงเข้าหาลำตัวเบาๆ คงคิดว่าไม่มีใครเห็นท่าทางดีอกดีใจของตัวเอง แต่กิริยาพวกนั้นมันตกอยู่ในสายตาของคุณหมออีกคนทั้งหมด
“เอาเถอะ คนที่ทั้งเก่งและดีอย่างออย เงินเท่าไรก็คุ้ม”
“ผมก็คิดอย่างนั้น ต้องขอบคุณไอ้แมวขโมยที่มันเอามาบอกผม สงสัยจริงๆ ว่ามันรู้ได้ยังไงว่าออยจะกลับบ้าน สงสัยต้องเปลี่ยนจากแมวขโมยเป็นโหงพรายแทน”
รอยยิ้มที่หลุดเพราะความยินดีหุบฉับ ตอนที่เป็นแมวขโมยมันยังฟังดูดีแต่พอเปลี่ยนมาเป็นโหงพรายมันแย่กว่าหลายเท่า คุณหมอตัวสูงปรายตามองไอ้คนปากหมา เขาไม่น่าเอาไปบอกมันเลยว่าอาณกรจะกลับบ้าน
“พอเถอะน่า” ข้อศอกเล็กกระทุ้งที่หน้าท้องแกร่งอย่างไม่คิดจะออมแรงพลางดึงมือเหนียวเหมือนปลาหมึกออกจากหัวไหล่ แล้วเดินไปสมทบกับคุณหมออีกคน “กลับไปไร่ได้แล้ว หยุดงานไปหลายวันแล้วน้ำมันก็ไม่ได้ส่ง เดี๋ยวถ้าเจ๊งขึ้นมาพิกเล็ตมีหวังได้กินแกลบแน่”
“กลัวอะไร มีเมียเป็นหมอเงินเดือนพอเลี้ยงลูกเลี้ยงผัวได้อยู่แล้ว”
“ไอ้บ้า!”
วรทย์ตะโกนใส่คนหน้าหนาเสียงดัง ก้มหน้าหลุบตาสายตาสามคู่ที่จ้องมองมา อายจนอยากจะเอาหน้าซุกดินหนี
“ผมกลับก่อนนะอา อ้อ! ห้ามจัดเวรให้เมียผมอยู่เสาร์อาทิตย์ล่ะ แล้ววันเสาร์ผัวจะมารับนะเมียจ๋า”
คิมหันต์กลอกตามองฟ้า หมั่นไส้ไอ้เสือตกมันสิ้นดี ส่วนอีกคนก็เขินเกินพิกัดช่างเป็นคู่รักที่น่าอิจฉาพอๆ กับน่าระอา…
…………………….
-
“คุยกันหน่อยซิ”
ชายเสื้อกาวน์ถูกกระตุกไว้ด้วยมือขาวเรียว คิมหันต์เงยหน้าจากแฟ้มประวัติคนไข้มองคนที่เอาสะโพกทับกับขอบโต๊ะทำงานเขาไว้หมิ่นเหม่ ใบหน้าเนียนใสตึงเครียดกว่าปกติ มือเรียวยาววางแฟ้มลง เอนกายพิงพนักเก้าอี้พลางผายมือเชื้อเชิญให้อีกฝ่ายนั่งลงบนเก้าอี้ว่างอีกตัว
“มีอะไรหรือเปล่า”
“ผมจะไม่อ้อมค้อมนะ หมอกับคุณออยมีอะไรกันใช่ไหม”
“อะไรทำให้หมอคิดอย่างนั้นล่ะ” เขาถามกลับ ไม่รู้ว่าวรทย์รู้อะไรมาบ้างแต่ก็คงมากพอที่จะเคลือบแคลงในความสัมพันธ์ของเขากับใครอีกคนได้
“ผมเห็นหมอจูบกับคุณออยที่พุ่มเฟื่องฟ้าเมื่อวันก่อน”
เขาเก็บความตกใจไว้ ที่จริงมันก็ไม่แปลกอะไรเพราะสถานที่ที่เขาเลือกที่จะแสดงความเป็นเจ้าของนั่นมันไม่ลับตาคนสักเท่าไรเพียงแต่ไม่คิดว่าคนที่เห็นจะเป็นวรทย์
“ไม่มีอะไรมากหรอก”
“บอกผมมาเถอะน่า อย่าปิดกันซะให้อยากเลย แล้วถ้าไม่มีอะไรจริงๆ หมอคงไม่ไปบอกนายเสือเรื่องที่คุณออยจะกลับกรุงเทพฯ หรอกจริงไหม”
คนโดนจับผิดผ่อนลมหายใจเหยียดยาว ไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวที่โดนจับได้เพราะเขาไม่คิดจะปิดบังตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ผิดกับอีกฝ่ายที่ตั้งข้อแม้ One night stand ขึ้นมา แค่คืนเดียวจบกัน น่าขำสิ้นดี แค่คืนเดียวที่ไหนระหว่างเขากับอาณกรมันเกินคืนเดียวไปแล้วร่องรอยที่ทิ้งไว้เมื่อวันก่อนมันฟ้องได้เป็นอย่างดี และหนึ่งในแผนการยื้อคนหัวแข็งเอาไว้คือการไปบอกความลับกับนายเสือ แม้จะไม่อยากเห็นหน้าแค่ไหนแต่ก็ต้องยอมรับว่ามันได้ผลดีเกินคาด
“ผมกับออยมีอะไรกันแล้ว”
“นั่นไง!” วรทย์ตบเข่าฉาด เก็บความตื่นเต้นเอาไว้ไม่ผิดเหลือเค้าความจริงจังเมื่อครู่ให้เห็นอีกแล้ว “เล่ามาให้หมดเลยนะ ไปมีอะไรกันตอนไหนยังไงแล้วเมื่อไร”
“เรื่องมันยาว เอาเป็นว่าผมสองคนกำลังเป็นยาใจให้กันและกัน”
คำตอบที่ได้ไม่อาจไขความกระจ่างให้คนช่างสงสัยเลยสักนิด คิ้วเรียวขมวดมุ่นเข้าหากัน ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ด้วยความอยากรู้ที่อัดแน่นอยู่ในอก
“บอกหน่อยซิ ทำไมต้องเป็นยาใจ เสียใจอะไรกันมาหรือ?”
“ขอเก็บไว้เป็นความลับก็แล้วกัน ว่าแต่หมอเถอะบอกเรื่องนายเสือกับครอบครัวแล้วหรือยัง”
วรทย์นิ่งไป คำถามของคิมหันต์มันจี้แทงใจเขาไม่น้อย เมื่อคราวที่พี่มะนาวพาเจ้าช้างมาส่งก็ไม่ได้สงสัยหรือถามไถ่อะไร ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับพศินคงมีแต่คนที่นี่เท่านั้นที่รู้ แต่ทางครอบครัวของเขายังไม่มีใครรู้สักคน ความกังวลครอบคลุมความคิดในนาทีนั้นเอง เขาเกือบลืมไปแล้วว่าความรักของเขามันผิดแผกไปจากสังคมและการยอมรับ พ่อแม่และพี่สาวของเขาจะทำใจยอมรับสิ่งที่เขาเลือกครั้งนี้ได้หรือไม่ เขาไม่อาจคาดเดาได้เลย
คิมหันต์ถอนหายใจอีกครั้ง เขาพอจะมองออกว่าวรทย์คงไม่ได้บอกเรื่องนี้กับครอบครัวแน่ มันยากที่จะยอมรับว่าลูกชายจะมีคนรักเป็นเพศเดียวกันถึงสมัยนี้จะไม่มีแบ่งแยกแล้ว แต่ในฐานะของพ่อแม่มันก็หนักหนาเกินกว่าจะทำใจได้อย่างง่ายดาย โชคดีที่เขามีแม่แค่คนเดียวท่านใจดี และเขาก็เชื่อเหลือเกินว่าท่านจะยอมรับอาณกรได้ แต่วรทย์เขาไม่มั่นใจเลย มือยาวยื่นไปจับหัวไหล่เล็กบีบเบาๆ อย่างให้กำลังใจ
“อย่ามันยืดเยื้อเลย ถ้าเลือกแล้วก็ต้องเดินหน้า มาถึงตอนนี้จะท้อไม่ได้นะ ผมอุตส่าห์ถอยให้แล้วนะ”
“ถอย? ถอยอะไร”
ทว่าคนถูกถามทำแค่เพียงยิ้มอย่างมีเลศนัยน์แต่ไม่ไขความใดๆ ให้ทั้งนั้น ปล่อยให้เป็นความลับที่อีกคนจะไม่มีวันได้รู้แน่นอน…
……………………
“อะไรนะ มะรุมจะให้พี่ไปที่ไหนนะ”
“หูหนวกหรือไง” ดวงหน้าใสติดง้ำงอ เขาแน่ใจว่าพ่อเสือเจ้าเล่ห์ตัวนี้ได้ยินทุกประโยคที่เพิ่งพูดไปเมื่อครู่ชัดเจนดี แต่แสร้งทำเป็นไม่ได้ยินมากกว่า “เสาร์นี้เราจะไปหาพ่อกับแม่ของผมกัน”
“ทำไมต้องไป”
คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน ความหงุดหงิดก่อตัวทันที “แล้วทำไมจะไม่ไปล่ะ”
“ไม่อยากไป” อีกฝ่ายตอบกลับมาแบบไม่เสียเวลาคิด
วรทย์สูดลมหายใจเข้าปอดเอาให้ยาวที่สุดและระบายออกมาระงับความขุ่นเคือง “ถ้าไม่ไปก็ไม่ต้องคบกัน แค่นี้นะมีงาน!”
นิ้วเรียวจิ้มลงที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือยุติการสนทนาแต่เพียงเท่านั้น ไม่สนใจหรอกว่าอีกฝ่ายจะตอบรับคำชวนหรือไม่รู้แต่ว่าถ้าหากว่าเสาร์นี้พศินไม่ยอมไปกรุงเทพฯ กับเขาล่ะก็เรื่องยาวแน่ ร่างบางทอดกายลงนั่งบนเก้าอี้บุนวมสีดำ ล้อเลื่อนหมุนหันออกนอกหน้าต่าง ดวงตากลมเหม่อมองทิวทัศน์ด้านนอก ภูเขาลูกใหญ่ซ้อนกันภาพที่เขาเห็นจนชินตาและรู้ว่านั่นคือสถานที่ที่คนรักของเขาอยู่
คนรัก...มาถึงตอนนี้เขายังไม่อยากจะเชื่อเลยว่า เขามีคนรักเป็นผู้ชาย ที่หวังว่าจะได้แฟนเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ น่ารักเป็นอันพังทลาย อย่างที่เพื่อนและรุ่นพี่หลายๆ คนเคยบอกตั้งแต่ก้าวเข้าสู่วัยรุ่น ผู้ชายรูปร่างหน้าตาอย่างเขาไม่เหมาะจะเป็นสามีใคร แต่น่าจะได้สามีมากกว่าใครจะไปคิดล่ะว่ามันเป็นจริง แต่นั่นยังไม่น่าหนักใจเท่ากับการที่ต้องพาคนรักไปให้คนที่รักรับรู้ เขาไม่อยากจะคิดเลยว่าพ่อกับแม่จะทำหน้าอย่างไรถ้าได้เห็นนายเสือ
ผู้ชายตัวใหญ่เหมือนยักษ์ ผมยาวระคอ หนวดก็ขึ้นเร็วรกครึ้มตลอดเวลา ตาดุยิ่งกว่าชื่อ นิสัยดิบห่าแถมปากร้าย อดหวั่นใจไม่ได้ว่าพวกท่านจะไล่ตะเพิดเพียงแค่พศินเปิดปากพูดเท่านั้น ถึงจะมั่นใจว่าอีกฝ่ายรักเขาเท่ากับที่เขารัก แต่เขาก็อยากให้ทุกคนที่เขารักยอมรับพศินด้วย ลมหายใจที่มีแต่ความกลัดกลุ้มกังวลระบายออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า เขาให้รักครั้งนี้อย่าได้พบกับอุปสรรคใดๆ อีกเลย...
……………………..
ท้ายที่สุดคนที่บอกว่าไม่อยากไปก็ต้องกลายมาเป็นสารถีให้เขาจนได้ ใบหน้าคมเข้มบูดบึ้งมึนตึงอย่างเห็นได้ชัด แต่มันไม่อาจทำให้อารมณ์ดีๆ ของเขาขุ่นมัวได้แม้แต่น้อย ไม่ใช่แค่ยอมมาเท่านั้นผมเผ้าและหนวดเคราที่เขาเป็นกังวล ถูกจัดการเรียบร้อย ผมลองทรงธรรมดาแต่กลับเข้ากับรูปหน้าเรียวได้เป็นอย่างดี ต้องขอบคุณอาณกรผู้สนับสนุนอย่างเป็นทางการที่ช่วยจัดแต่งผมเส้นใหญ่ดำสนิทให้ดูดียิ่งกว่าเดิมโดยการใส่เจลและหวีเสยไปด้านหลังเปิดใบหน้าคมสันเต็มที่ ยิ่งไร้หนวดเครารกตาบวกกับเสื้อผ้าที่เข้าชุดกันไปหมด ทั้งเสื้อเชิ้ตสีอ่อน และกางเกงยีนส์สีเข้ม คาดทับด้วยเข็มขัดหนังสีน้ำตาล ส่งให้พศินดูหล่อเหลาอย่างไม่น่าเชื่อ ถึงจะทำหน้าเหมือนโดนบังคับให้กินยาก็ตามที
“พี่ช้างจะอยู่ที่บ้านพี่มะรุมไหมฮะ”
เจ้าตัวน้อยที่กระโดดตามบิดามาด้วยถามเสียงดัง ไม่อาจซ่อนความตื่นเต้นเอาไว้ได้ เขายิ้มจนตาหยีวันนี้สองพ่อลูกหล่อเหลาสูสีกันน่าดู อาณกรจับพิตเล็ตสวมชุดที่เหมือนกับพ่อไม่มีผิดทั้งสีและแบบราวกับแฝดคนละฝา
“อยู่ซิ”
“พี่ช้างๆ”
“น้อยๆ หน่อย พ่อยังไม่ชอบหน้าไอ้เด็กอ้วนดำนั่นอยู่นะ”
เจ้าตัวน้อยไม่ได้สนใจคำปรามของผู้เป็นพ่อเลยสักนิด พิกเล็ตตื่นเต้นใหญ่เมื่อรู้ว่าจะได้มาเจอพี่ชายถึงกรุงเทพฯ ไม่มีการลังเลในคำตอบแค่เขาเอ่ยปากถึงเจ้าช้างอ้วนดำ น้องชายตัวขาวเหมือนสำลีก็รับปากรัว ผิดกับคนเป็นพ่อที่เอาแต่ทำมึนไม่ให้คำตอบ ทว่าวันเดินทางก็ตรงออกจากไร่เคียงฟ้ามารอเขาถึงหน้าบันไดห้องพักก่อนเวลานัดเสียอีก
การที่ต้องตื่นตั้งแต่ตีห้าไม่ทำให้เด็กชายวัยห้าขวบอย่างพิกเล็ตเดือดร้อนแม้แต่น้อย ตลอดระยะเวลาเกือบสี่ชั่วโมง พิกเล็ตหยุดเสียงตอนที่กินข้าวเหนียวไก่ทอดที่อาออยใส่กระอับมาให้เท่านั้น ส่วนที่เหลือก็เจื้อยแจ้วเสียงดังยิ่งกว่านกขุนทองเสียอีก
หลังจากออกเดินทางตั้งแต่เช้าตรู่ จนล่วงเข้าสู่ช่วงสายในที่สุดทั้งหมดก็ถึงที่หมาย เขาเปิดประตูลงจากรถก่อนที่สารถีรูปหล่อจะบีบแตรส่งสัญญาณเสียอีก บ้านหลังขนาดกลางสองชั้นตั้งอยู่ชานเมือง บ้านแสนรักที่เขาจากไปเกือบสี่เดือน ต้นมะม่วงแก้วขาวกำลังผลิดอกรอวันออกลูกให้เจ้าช้างสอยกินกับน้ำปลาหวาน กลิ่นดอกโมกขจรยามต้องลมพัด ดอกไม้หลากพันธุ์ที่พ่อวรินทรสรรหามาปลูกพากันออกดอกอวดโฉม เจ้าปักกิ่งแมวตัวอ้วนเดินป้วนเปี้ยนอยู่ใต้ต้นมะรุมเพื่อรอดักตะตบนกกระจอกที่ทำรังอยู่บนนั้น มันยังเหมือนเดิมไม่ต่างจากวันที่เขาเดินออกไปเพื่อทำหน้าที่นายแพทย์ตามที่ทุกคนคาดหวังไว้
จู่ๆ น้ำตาก็คลอ เพิ่งรู้ว่าเขาคิดถึงที่นี่แค่ไหน เขามันเป็นลูกที่ไม่เอาไหนจากบ้านไปตั้งสี่เดือนแต่กลับไม่เคยติดต่อกลับมาเลย
“บ้านพี่มะรุมหรือฮะ สวยจังเลย”
เสียงใสดังขึ้นใกล้ๆ พิกเล็ตกระโดดลงจากรถตามมา มือเล็กกุมมือเขาไว้
“ใช่ บ้านของพี่เอง”
โฮ่ง! โฮ่ง!
“หวา! มีหมาด้วย”
เสียงร้องทักทายจากสัตว์เลี้ยงอีกตัวที่อยู่คู่บ้านหลังนี้ เจ้าป๊อกกี้เห่าอยู่หลังรั้วตัวมันยังอ้วนป้อมเหมือนเดิม ลิ้นห้อยจากปากกว้าง ขนสีขาวขุ่นดูสะอาดเหมือนเพิ่งถูกจับอาบน้ำเมื่อไม่นาน มันเดินส่ายก้นดุกดิกเข้ามาใกล้แต่ยังคงเห่าไม่หยุด ไม่ใช่กรรโชกแต่เป็นการแสดงความยินดีต่างหาก
พิกเล็ตกระโดดไปหลบหลังเขา เด็กชายคงไม่ชินกับสุนัขเท่าไรเพราะที่ไร่เคียงฟ้าไม่มีสัตว์เลี้ยงสักตัว มือเล็กๆ ยึดขากางเกงเขาไว้แน่นหนา
“ตัวใหญ่เบ่อเริ่ม มันจะกัดหนูไหมอ่ะ”
“ไม่กัดหรอก มันใหญ่แต่ตัวน่ะ ป๊อกกี้ๆ มานี่มา”
เจ้าหมาตัวดีวิ่งปรี่เข้ามาประชิดตัว ยื่นปากยาวๆ รอดผ่านช่องว่าระหว่างรั้วใช้ชิ้นตวัดใส่มือต้อนรับเขาด้วยวามดีใจ
“ใครมาป๊อกกี้ อ้าว!”
“พ่อจ๋า!”
วรทย์ยิ้มกว้างน้ำตาที่กักเก็บไว้แทบจะทลายลงตรงหน้าของผู้ชายที่เขารักมากที่สุด พ่อวรินทรยังคงถือสายยางรดน้ำตอนที่เดินมาที่ประตูรั้ว กางเกงขาสั้นสีขุ่นเปียกน้ำเป็นหย่อมๆ เศษหญ้าติดตามเสื้อผ้า ผมแซมสีดอกเลายุ่งเหยิงไม่เป็นทรงไม่แน่ใจว่าพี่มะนาวลืมบอกหรือเปล่าว่าเขาจะกลับมาเยี่ยมบ้านพร้อมกับคนสำคัญ
“มาถึงแล้วหรือ ไหนมะนาวว่าจะมาตอนบ่ายไง”
บิดาของเขาบอกขณะที่เลื่อนรั้วเปิดต้อนรับเขา วรทย์ไม่รอให้เสียเวลาร่างน้อยโผเข้าหาอ้อมกอดที่ร้างหายไปนานหลายเดือน ครั้งสุดท้ายที่ได้กอดพ่อคือตอนที่รู้ว่าเรียนจบท่านไม่มีคำอวยพรเยินยออะไรแต่อ้อมกอดเดียวมันสื่อถึงความยินดีได้ลึกซึ้ง กลิ่นอายคุ้นเคยชวนให้หัวใจอบอุ่นจนลืมไปว่ามีเรื่องใหญ่ที่ต้องบอกกับท่าน
“อายเด็กมันมั่งซิ โตจนป่านนี้แล้วยังจะร้องไห้อีก”
ร่างเล็กถูกถึงห่างจากไออุ่นที่แสนคิดถึง ใบหน้าเนียนใสเปื้อนรอยน้ำตา วรทย์ยิ้มทั้งน้ำตาพอระงับความคิดถึงได้อาการสะอื้นก็ลดน้อยลง
“ขอโทษครับ พ่อครับนี่พิกเล็ต เอ่อ…เป็น”
“เป็นลูกชายผมเองครับ” ร่างใหญ่กำยำเดินข้างมาเคียงข้างเด็กชายตัวน้อย มือคร้ามแดดวางลงบนศีรษะกลมของพิกเล็ตก่อนจะยกขึ้นประนมทักทายผู้ใหญ่ “สวัสดีครับผมชื่อพศิน เปรมภักดี เป็นคนรักของลูกชายคุณ”
………………………
(มีต่อ)
-
เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเข้ามาอยู่ในบ้านตั้งแต่เมื่อไร ตากลมกระพริบรัวถี่สมองยังวนเวียนอยู่กับคำแนะนำตัวของพศินอยู่เลย ไม่แน่ใจว่ามันผ่านมากี่ชั่วโมงแล้วแต่เขายังสะลัดตัวเองให้หลุดจากช่วงเวลานั้นไม่ได้เสียที
“จริงหรือคะ มีโรงงานทำน้ำมันปาล์มด้วยหรือคะ อย่างนี้เราก็ซื้อน้ำมันกับคุณเสือได้ถูกกว่าซื้อจากตลาดซิคะ”
“ถ้าน้ำมันดิบก็ได้ครับ แต่ถ้าจะเอามาประกอบอาหารต้องผ่านขั้นตอนอีกเยอะ ผมว่าซื้อจากตลาดว่ายกว่านะครับ”
“ต๊าย! มะนาวอยากเห็นไร่ปาล์มจริงๆ สักครั้งจังเลยค่ะ นอกจากปาล์มแล้วที่ไร่เคียงฟ้าปลูกอย่างอื่นอีกหรือเปล่าคะ”
“ก็มีมะพร้าวครับ แต่ไร่ของเราเน้นไปทางปาล์มมากกว่า ถ้าคุณมะนาวอยากไปเมื่อไรโทรหาผมได้เลยผมจะให้ลูกน้องมารับ”
“ดีจริง คุณแม่คะไว้ปิดเทอมเราพาช้างไปเที่ยวไร่เคียงฟ้าสักอาทิตย์ดีไหมคะ ว่าแต่คุณเสือจะให้เราอยู่ได้เป็นสักกี่วันกันล่ะคะ”
ประโยคสนทนาที่เป็นเรื่องเป็นราวดังฉุดสติเขาให้กลับคืนสู่ปัจจุบัน ผู้ชายที่พี่มะนาวชื่นชมนั่งติดอยู่กับเขาโดยไร้เงาของพิกเล็ต จากความทรงจำอันลางเลือนดูเหมือนว่าเจ้าช้างจะวิ่งตามผู้เป็นตามาต้อนรับแล้วชักชวนน้องชายไปเล่นที่หลังบ้านแทบจะทันที ส่วนตัวเขาเองถ้าเดาไม่ผิดคงจะถูกพี่มะนาวประคองให้ตามเข้ามาอีกที เขาหันมองอดีตเจ้าของไร่เคียงฟ้าที่วันนี้สุภาพผิดไปจากทุกวัน ใบหน้าคมสันอมยิ้มน้อยๆ ตลอดเวลาที่ตอบข้อสักถามของสาวช่างจ้ออย่างพี่มะนาว ทั้งคู่เพิ่งได้พบกันเพราะเมื่อครั้งที่ไปส่งเจ้าช้างพี่มะนาวไม่ได้เข้ามาทำความรู้จักกับพศิน รู้แค่ว่าเป็นคนป่วยในการดูแลของเขาเท่านั้น แต่วันนี้ทุกคนรู้น่าจะรู้แล้วว่าเขากับพศินไม่ใช่แค่คุณหมอกับคนไข้ธรรมดา แต่มันพัฒนากลายเป็นคนรักไปเสียแล้ว มือสีเข้มวางประสานกันบนหัวเข่า ดวงตาคมมั่นใจไม่วอกแวก นี่ถ้าเขาไม่เคยรู้จักพศินมาก่อนจะไม่รู้เลยว่าก่อนหน้านี้ไม่กี่วันยังเป็นไอ้หนุ่มขี้เมาอยู่เลย
“ถ้าเป็นครอบครัวของมะรุม ผมยินดีให้อยู่ตลอดไปเลยก็ได้ครับ”
“ว้าย! คุณแม่ดูซิคะ พูดจาน่ารัก หน้าตาหรือก็หล่อแถมยังนิสัยดีอีก พ่อของช้างยังไม่น่ารักเท่านี้เลย มะรุมแกโคตรน่าอิจฉาเลยอ่ะที่ได้แฟนดีขนาดนี้”
มือของเขาโดนเขย่าจากพี่สาวช่างพูด ฟังจากการหยิกแกมหยอกแล้วคิดว่าพี่มะนาวคงยอมรับคนรักของเขาได้โดยไร้ข้อกังขา ทว่าคนที่เขาห่วงที่สุดไม่ใช่พี่สาวแต่เป็นผู้ให้กำเนิดทั้งสอง
“เอ่อ พ่อครับ เสือเขาเป็น…”
“คนรักของแก เขาบอกกับฉันตั้งแต่หน้ารั้วบ้านแล้วล่ะ”
บิดาของเขาบอกตอบเสียงเย็น ทว่าสีหน้าและแววตานั้นไม่ได้แสดงถึงความรังเกียจหรือโกรธชิงชัง แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าท่านจะยอมรับในความรักครั้งนี้
“ผมขอโทษครับ”
คงไม่อาจมีคำใดจะบอกความรู้สึกในตอนนี้ได้ดีเท่ากับการขอโทษ เขารู้ดีว่าท่านเสียใจและผิดหวังกับการตัดสินใจของเขา แม้พวกท่านจะไม่เคยคาดหวังว่าเขาจะมีลูกสะใภ้น่ารักๆ แต่ก็คงไม่ได้เตรียมใจไว้เผื่อลูกเขยเป็นแน่
“ขอโทษทำไม หืม?” เสียงหวานเย็นเอ่ยถาม แม่มะลิของเขายิ้มละไมพร้อมกับเอื้อมมือมาแตะที่หลังมือ ดวงตาคู่ใสที่ตกทอดมาที่เขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน “ลูกแม่ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย ทำไมต้องขอโทษด้วย”
“ใช่ แกไม่ได้ฆ่าคนตายนะ แกแค่มีแฟนที่โคตรจะเพอร์เฟคเท่านั้นเอง”
พี่มะนาวยิ้มกว้างเป็นกำลังใจให้ เขารักพี่สาวขึ้นอีกเป็นเท่าตัวถึงตอนเด็กๆ จะทะเลาะกันเป็นประจำแต่พี่สาวคนนี้จะเข้ามาขอโทษและกอดปลอบโยนเขาเสมอ จนเวลาผ่านพี่มะนาวยังคงน่ารักเหมือนเดิม ไม่มีการซ้ำเติมมีแต่จะให้กำลังใจถึงแม้ว่าเขาจะเลือกมีคนรักผิดแผกไปจากปกติก็ตาม
“แม่ครับ ผม…ผม”
“ผมอะไร ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว คุณเสือเขาเล่าเรื่องทุกอย่างให้พวกเราฟังหมดแล้ว คิดว่าแม่จะรังเกลียดคนที่ลูกรักหรือไง ทำอย่างนั้นเท่ากับว่ามะรุมไม่รู้จักแม่เลยนะ”
แม่มะลิตัดพ้อ ใบหน้าที่เขาถอดแบบมาแทบจะทุกกระเบียดนิ้วง้ำงอแสร้งทำเป็นงอนน้อยใจ จนเขาต้องรีบเข้าไปกอดง้อขอคืนดีซุกหน้าลงกับอกอุ่น
“เปล่านะครับแม่ผมแค่กังวลมากเกินไปเท่านั้นเอง”
“จะกังวลทำไม อะไรที่ลูกรักแม่ก็รักด้วย แล้วคุณเสือก็นิสัยดี สุภาพ หนูพิกเล็ตเองก็น่ารักแม่รักเด็กมะรุมก็รู้นี่นา”
เขาไม่อาจห้ามน้ำตาได้ คราวนี้จะโดนล้อว่าเป็นลูกแหง่อ้อนแม่ก็ไม่สนใจ ร่างเล็กของคุณหมอกอดซุกกับอกนุ่มของมารดาใช้เสื้อลูกไม้สีหวานช่วยซับน้ำตาแห่งความปีติเอาไว้
“ขี้แงจริงเจ้าลูกคนนี้” แม่มะลิแกล้งบ่นเบาๆ แต่ก็ลูบเส้นผมนิ่มปลอบลูกชายเจ้าน้ำตาไปด้วย
“ทำไมถึงเลือกที่จะมีแฟนเป็นผู้ชายล่ะ คุณเคยมีภรรยามาก่อนไม่ใช่หรือ?”
คำถามจากประมุขใหญ่และเป็นบุคคลที่เขาเป็นกังวลมากที่สุดเอ่ยขึ้น วรทย์เงยหน้าจากอกมารดาแต่มือยังกอดเอวเอาไว้ไม่ปล่อย เขากลั้นลมหายใจรอคอยฟังคำตอบจากพศิน
“ผมไม่ได้เป็นเกย์ แล้วก็ไม่เคยคิดจะชอบผู้ชายด้วย” พศินบอกเสียงเรียบ ใบหน้าจริงจังเช่นเดียวกับดวงตา “ที่ผมแต่งงานกับปารินเพราะคิดว่าเธอจะทำหน้าที่แม่ที่ดีได้ แต่ผมคิดผิดเธอไม่เคยรักผมเลย หวังแค่ไร่ของผมเท่านั้นและนั่นมันก็ทำให้ผมรู้ว่าความรักที่แท้จริงมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับเพศ แต่มันขึ้นอยู่กับคนสองคนมากกว่า คนที่มีหัวใจตรงกัน คนที่ฟ้าสร้างมาให้และคนๆ นั้นก็คือมะรุม คุณหมอที่รักษาไอ้ขี้เมาคนนี้ให้กลายเป็นคนที่มีหัวใจได้อีกครั้ง”
ถ้อยคำแต่ละคำมันไม่ได้หวานซึ้งเหมือนบทกวีทว่ามันกลับตราตรึงหัวใจคนฟังยิ่งนัก พศินทำให้เขาแปลกใจครั้งแล้วครั้งเล่า คิดไม่ถึงว่าผู้ชายดิบห่าม ปากเสียและไร้มารยาทจะพูดแบบนี้ได้ อาจจะไม่ได้กลั่นกรองอย่างดีแต่มันมาจากใจ ดวงตาคนพูดมันแน่วแน่ไม่ไหวติงและเขาก็รู้ว่าพศินไม่ได้พูดเท็จ เพราะตั้งแต่รู้จักและได้เป็นคนรักกันพศินไม่เคยโกหกเขาสักครั้ง ถ้าบอกว่ารักก็คือรัก เขาเองก็เหมือนกันถ้าหากเลือกแล้วก็จะไม่มีวันเสียใจเป็นอันขาด
“คุณจะแน่ใจได้ยังไงว่ามันจะไปรอด ผมไม่เชื่อหรอกว่าความรักแบบนี้มันยั่งยืน”
“ผมจะไม่รับปากหรือสัญญาอะไรทั้งนั้น เพราะผมไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง แต่ผมอยากให้คุณคอยดูพวกเรา ดูว่ารักครั้งนี้มันยืนยาวไปแค่ไหน ไม่ต้องสนับสนุนแค่ดูอยู่ห่างๆ ก็พอ”
“ว้าย! โรแมนติกจังเลย” พี่มะนาวครางเสียงสูง มือประสานกันยกแนบอกใบหน้าเคลิบเคลิ้มราวกับตกอยู่ในความฝันอันแสนหวาน “แม่ขา หนูรับคุณเสือเป็นน้องเขยแล้วนะคะ คนอะไรเท่ห์โดนใจสุดๆ ไปเลย”
เขาเองก็ไม่ต้องการให้บิดายินดีปรีดากับการตัดสินใจของเขา อย่างที่พศินบอกแค่ยืนดูความรักของพวกเขาก็พอ ไม่มีใครรู้ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น และเขาก็ไม่อยากรู้ด้วย ที่ต้องการคือทำให้ทุกๆ วันเป็นวันแห่งความทรงจำก็พอ มือบางยื่นไปจับนิ้วก้อยของคนรัก ไม่จำเป็นต้องบรรยายถึงความรักเป็นถ้อยคำโวหารที่เพราะพริ้ง เพียงแค่อยู่เคียงข้างกันในทุกๆ วันก็พอแล้ว เขารักผู้ชายคนนี้ รักมากจริงๆ…
……………………
“ลูกชายคุณน่ารักจังเลยนะคะ มิน่าล่ะเจ้าช้างถึงพร่ำพรรณนาไม่หยุด”
“ขอบคุณครับ”
คนเป็นพ่อของเด็กชายแก้มขาวที่ตอนนี้เปื้อนไปด้วยดินโคลนจากหลุมดินไปครึ่งหน้ายิ้มรับ เขามองเจ้าเด็กตัวอ้วนดำที่มุมานะตั้งใจขุดหลุมให้พิกเล็ตเพื่อที่จะปลูกต้นมะลิที่คุณวรินทรหามาให้ แต่เขาคิดว่าเจ้าช้างตั้งจะอวดพลังให้พิตเล็ตทึ่งมากกว่า
“เขาไม่ร้องหาแม่หรือคะ ขอโทษที่ต้องถามคำถามแบบนี้เพราะอีกหน่อยเด็กคนนี้ก็จะเป็นลูกของมะรุมแล้ว”
เขาไม่ถือสากับคำถามของคุณมะลิสักนิด กลับยินดีที่จะตอบคำถามด้วยซ้ำ
“เขาเคยชินอยู่กับคนอื่นน่ะครับ ปารินไม่ใช่แม่ที่ดี ตั้งแต่คลอดพิกเล็ตก็อยู่กับอาตลอด ผมมีน้องชาย ไม่ใช่น้องแท้ๆ หรอกครับเป็นรุ่นน้องที่มหา’ลัย เขาช่วยเลี้ยงพิกเล็ตมาตั้งแต่เล็กๆ พิกเล็ตติดอาคนนี้มาก มากกว่าแม่ตัวเองด้วยซ้ำ ผมต้องขอบคุณที่เขาเลี้ยงให้ลูกผมเป็นเด็กดี เพราะผมเองก็ไม่ค่อยได้ทำหน้าที่ของพ่อเท่าไรนัก วันๆ ก็เอาแต่เมาหัวราน้ำ จมปลักอยู่กับอดีตนานเป็นปีๆ ถ้ามะรุมไม่มา ป่านนี้ผมคงยังเป็นไอ้ขี้เมาอยู่แน่ๆ”
“ชักอยากจะเจออาของพิกเล็ตแล้วซิ”
“เอาไว้ไปที่ไร่ซิครับ รับรองได้เจอเขาแน่นอน” เขาตอบยิ้มๆ เบาใจที่คุณมะลิไม่ได้รังเกียจอดีตของเขา ที่จริงเขาไม่ได้รู้สึกกดดันเลยสักนิด ถึงจะเป็นการพบกันครั้งแรกก็ตาม ครอบครัวของวรทย์น่ารักและเป็นกันเองแม้แต่คุณวรินทรเองก็ตาม เขามองออกว่าท่านไม่ได้รังเกียจที่เขาแสดงตัวว่าเป็นคนรักของวรทย์ ถึงจะคาดคั้นถามคำถามแต่เพราะเป็นพ่อจึงจำเป็นต้องรู้ว่าคนที่ลูกชายเลือกดีพอหรือไม่ เขารู้ตัวว่าไม่ใช่คนดีแต่จากนี้ไปเขาจะดีให้พอสำหรับวรทย์
“ไว้รอให้โรงเรียนเจ้าช้างปิดเทอมพวกเราจะพากันไปถล่มไร่เคียงฟ้าแน่นอนค่ะ”
“ยินดีครับ แล้วก็ขอบคุณมากครับ”
คิ้วเรียวของคุณมะลิเลิกสูง เขารู้แล้ว่าวรทย์หน้าตาน่ารักเหมือนใคร แทบจะทุกส่วนบนใบหน้าวรทย์ถอดแบบมาจากมารดา
“ขอบคุณเรื่องอะไรคะ”
“ขอบคุณที่ให้โอกาสผม”
คุณมะลิไม่ได้พูดอะไรเอาแต่อมยิ้ม แล้วมองไปที่เด็กๆ ที่ง่วนอยู่กับการปลูกต้นไม้แทน แม้จะไม่พูดแต่เขาก็รู้ว่าท่านยอมรับความรักของเขากับวรทย์แล้ว…
…………………..
“พ่อไม่รังเกียจนายเสือไม่ใช่ไหมครับ”
พ่อวรินทรไม่ได้ให้คำตอบเขาในทันที ท่านละสายตาจากสองตัวแสบที่ช่วยกันลงมือปลูกต้นมะลิจนเนื้อตัวมอมแมม ร่างสูงตามมาตรฐานชายไทยยืดกายขึ้น พลางมองเลยไปยังอีกฝากหนึ่งของสาม ยังมีอีกคู่ที่กำลังสนทนากันอยู่ท่าทางผ่อนคลายขอแม่มะลิบอกได้เป็นอย่างดีว่าเปิดใจรับคนรักของเขาไปแล้ว
“ถ้าบอกว่ารังเกียจแกจะเลิกกับเขาไหมล่ะ”
“ไม่ครับ”
“พวกแกรักกันไม่เกี่ยวกับฉัน แต่ถ้าแกร้องไห้เพราะนายเสือนั่นเมื่อไรฉันจะเข้าไปเกี่ยวทันที”
วรทย์อมยิ้ม สอดแขนรัดรอบเอวที่เริ่มจะหนาของบิดาสงสัยหมู่นี้แม่มะลิจะขุนหนักไปหน่อยหนุ่มใหญ่วัยปลดเกษียณถึงได้เริ่มลงพุงแล้ว ลูกชายคนเล็กเอียงหน้าซบกับหัวไหล่ที่ไม่ว่าเมื่อไรเวลาไหนก็ยังคงอบอุ่นเสมอ
“ขอบคุณครับพ่อ ขอบคุณที่เข้าใจผม”
มือที่กรำงานมาเพื่อครอบครัวค่อนชีวิตแตะที่หลังมือเรียวขาวของลูกชายแผ่วเบา ระหว่างพ่อลูกไม่จำเป็นต้องแสดงความรักลึกซึ้ง แต่สัมผัสเบาๆ เท่านั้นก็สื่อความหมายได้แล้ว มันไม่ง่ายนักหรอกที่จะทำใจยอมรับว่าลูกชายมีคนรักเป็นเพศเดียวกัน
เมื่อตอนที่พศินแนะนำตัวพร้อมกับประกาศว่าเป็นคนรักของวรทย์ เขายิ่งกว่าตกใจเพราะรู้ว่าลูกชายไม่พวกผิดเพศ ถึงรูปร่างหน้าตาจะน่ารักน่าชังจนโดนทักผิดบ่อยๆ แต่วรทย์ก็ไม่ได้กระตุ้งกระติ้งหรือมีกิริยาที่บอกว่าจะเบี่ยงเบนเลยสักนิด แต่ที่น่าแปลกใจมากกว่าคือพศิน รายนั้นยิ่งหนักใหญ่ สูงใหญ่เหมือนคนโบราณ ใบหน้าหล่อเหลาคมสัน ผิวเข้มคร้ามแดด ดูจากภายนอกไม่รู้เลยว่าจะมีจิตพิศวาสในตัวของวรทย์ ทั้งสับสนและมึนงงยิ่งกว่าไก่โดนตีตาทว่าดวงตาคมกริบคู่นั้นของพศินมันแน่วแน่จริงจังจนเขาต้องหยุดคิด พอเห็นได้เช่นนั้นมันทำให้เขาหวนคิดถึงอดีต เมื่อยี่สิบกว่าปีก่อนเขาเองก็ใช้สายตาเช่นนี้กับตาของวรทย์เหมือนกัน ในตอนนั้นเขาเป็นแค่ลูกอาแป๊ะขายยาจีนเท่านั้น เรียนจบแค่ มศ.๖ ไม่มีตำแหน่งอะไรมาค้ำประกันว่าเขาจะสามารถทำให้มะลิมีความสุขได้ ทว่าเพราะความมุ่งมั่นตั้งใจในที่สุดพวกท่านก็ยอมยกมะลิให้เขา
พศินไม่ต่างกับเขาเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน กล้าหาญกว่าด้วยซ้ำ กล้าที่จะเปิดเผยความรักที่ผิดแผกของตัวเอง กล้าที่จะเล่าถึงอดีตที่ผิดพลาดให้ครอบครัวของเขาฟัง ยอมรับจากใจจริงว่าถ้าหากวรทย์เป็นผู้หญิงเขาคงจับใส่พานถวายให้ไปแล้ว แต่เพราะวรทย์เป็นผู้ชายเขาจึงจำเป็นต้องถามไถ่และใช้เวลาศึกษาพ่อหนุ่มคนนี้อีกสักนิด
วรินทรผ่อนลมหายใจบางเบา ถึงวรทย์จะมีหลานแท้ๆ ให้ไม่ได้แต่ก็มีเจ้าเล็กคนนี้ก็ดีไม่ยอก เด็กผู้ชายผิวขาวเหมือนหยวกกล้วย ตากลมเหมือนลูกแก้ว ผมสีอ่อนปลิวไปตามแรงลม นี่ถ้าหากไม่บอกว่าเป็นลูกชายของพศินเขาไม่มีรู้แน่ๆ ดูอย่างไรก็ไม่เหมือน ผิดกับเจ้าช้างหลานชายของเขาที่มองไปมองมาดันมีส่วนละม้ายคล้ายกับพศินเสียอย่างนั้น ผู้ผ่านมาเลือกมาหกสิบปีระบายยิ้ม อะไรที่ทำให้คนที่เขารักมีความสุขเขาก็ยินดีจะรับไว้...
……………………….
ว่าจะเล่นเล่นตัวอีกสักสองวัน แต่มีคนอ่านที่แสนน่ารักมาทวงถามเลยอดใจไม่ไหว :katai2-1:
ตอนหน้าตอนสุดท้ายแล้วนะค้า
ถือว่าเป็นนิยายที่ใช้เวลาแต่งนานที่สุด
ที่ว่าขาดแหว่งๆ ก็เพราะยังขาดความสมบูรณ์อยู่ค่อนข้างมาก เพราะไม่ได้วางพล็อตเอาไว้ก่อน อารมณ์ประมาณอยากแต่งนิยายคุณหมอกับคนไข้ เรื่องเลยออกมารูปแบบนี้
ตอนนี้กำลังเร่งตอนพิเศษของอาออยกับคุณหมออยู่ค่ะ (ซึ่งจะมีอยู่ในเล่ม)
จะเป็นบทสรุปสั้นๆ ของความรักแบบฉุกละหุกของทั้งคู่นะคะ
ส่วนสามพีนั้นต้องเปิดเป็นอีกเรื่องไปเลย (มันเร้าใจนี่นา) :hao7:
แต่ต้องรออีกนิดนะคะ เพราะยังมีคิวจ่อรออยู่
เจอกันตอนหน้าค่ะ T^T :o12:
ป.ล. ป้าเป็นติ่งคู่วาย EXO จ้า ตอนนี้กำลังหลงเด็กคนนี้ หัวปักหัวปำ (แล้วพี่ลู่ล่ะ) :ruready
[attachment deleted by admin]
-
เสือนายเท่ห์มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มะรุมน่าร๊าาาากกกกกกกกกกกก
-
ความรัก ต่อให้เป็นหญิงชาย ถ้าไม่ใช่มันก็เลิก เหมือนกัน
ครอบครัวของมะรุมน่ารักมากกกก แต่หมั่นไส้อิเสือแกจะทำไม่พอใจทำไม ที่จะต้องไปบ้านมะรุม :beat:
-
ขอบคุณที่มาต่อให้ได้อ่านกันค่ะ ตอนนี้เรื่องครอบครัวก็เคลียแล้ว พี่เสือแมนโครตตตตต
ไม่อยากให้ถึงตอนสุดท้ายเลย ชอบเรื่องนี้มากๆ อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆ ยังไม่ค่อยได้เห็นหมอมะรุมกับนายเสือใช้ชีวิตแบบแฟนกันเลย ขอเป็นตอนพิเศษบ้างได้ไหมคะ คงจะน่ารักดี
ส่วนอาออยกับหมอคีย์ไว้จะรออ่านในเล่มนะคะ ไม่อยากให้เป็นบทสรุปสั้นๆ เลย อยากอ่านยาวๆ :o8:
-
เปิดตัวแล้วสินะ ^_^
-
:3123:
-
:a5: เจอ อซฟอีกนาง55เราติ่งฮุนฮานอ่ะ
:กอด1: :กอด1: จะจบแล้วเหรอคิดว่าเพิ่งอ่านเองนะนี่
-
:heaven เย้!!!! มาแล้วๆ ดีใจจัง :mew1: :mew1:
ปล.หนังสือยังสั่งได้ยุไหมคะ :mew2:
-
บ้านหมอมะรุมน่ารักมาก ๆ เลย พี่ช้างดีใจสินะน้องมาเล่นด้วยถึงที่แบบนี้
-
จาจบแล้วหรอนี่ :mew4: เรื่องนี้สนุกมากๆคร่า ถึงคนเขียนจะบอกว่าเหมือนไม่สมบูรณ์แต่เราว่ามันเริ่ดมากๆแล้วค่ะ :-[ o13
-
จะจบแล้ว
เศร้าเบาๆ
อยากให้มี ออย คีย์เยอะๆ
-
เป็นครอบครัวที่อบอุ่นจริงๆ คุณพ่อคุณแม่น่ารักมาก
-
อยากอ่านคู่ของออยค่ะ จะมีโอกาสได้อ่านป่าวคะ
-
ดีจังที่พ่อแม่ของมะรุมยอมรับเสือแถมยังชอบพิกเล็ตด้วย
-
ตอนหน้าตอนสุดท้ายแล้วเหรอคะ *กระซิกๆๆ*
-
:L2:
-
กรี๊ดแบบว่า เราไม่ค่ยได้เม้นบ่ย
แต่ก้เข้ามาตามอ่านตลอด ต้องขอโทษด้วยนะคะ
ตอนแรกเห็นรูปหมอมะรุมที่คนแต่งเอามาเป็นพี่ลู่
ก็คิดว่าเป็นแค่อิมเมจ
แต่พอรู้ว่าคนแต่งเป็นติ่งexo อยากจะกรี๊ด
เราก็ติ่งคะ5555555
แบคนางน่ารักจริงๆคะ เราใจเขวไปหาหลายครั้งละ
แต่เมนเราจริง หลงหนัก หลงหัวปรักหัวปรำต้อง
คยองซูจ้า น่าฟัดแก้มที่สู้ดดด (●♡●)
พ่อแม่หมอมะรุมน่ารักจัง เป็นครอบครัวที่อบอุ่นมากๆเลย
อยากอ่านอาออยกับหมอคิมหันต์อ่าคนแต่งจ๋า
เอามาลงที่นี่ด้วยได้ป่าวคะ น้าา จิ้มๆๆ
รออ่านตอนต่อไปค่า
-
ครอบครัวมะรุมน่ารักสุดๆ
-
จะจบแล้วเหรอ ดีใจจะได้เล่มมาอ่านแล้ว
-
:katai2-1: พี่เสือใจกล้าดีนะ
-
พี่เสือมาดสุขุมหนักแน่น ทำเราแข้งขาอ่อนอยากจะทรุดซบลงตรงอกพี่สักครั้งจัง
:กอด1:
-
หวานมากกกกกกกกก ฟ้าหลังฝน หมอมะรุม เปียกปอนเลย อิอิ
-
เก็บความสุขของคนที่เรารักไว้ อิจฉาหมอมะรุมจัง มีครอบครัวอบอุ่นมากกกก
-
แนะนำกะที่บ้านแล้วๆๆๆๆ :katai2-1:
หวานป๊ายยยยยย :hao7:
-
เป็นครอบครัวที่น่ารักมากเลย
-
:L2: :L2:
-
เฮ้ยเดี๋ยวๆๆๆๆๆๆ ใครก็ได้ช่วยบอกหน่อย
ปืน รักกับใครอะไรยังไง ด่วนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:mew3: :mew1:
-
พี่เสือออออออออออออ >//////<
-
เกินอาทิดแล้วน้าส์ :hao5: คิดถึงจะแย่แล้ว :mew6: :mew6:
-
ตอนที่ ๒๖ อวสาน
เพราะเผลอตอบตกลงที่ทำหน้าที่ผู้จัดการไร่เคียงฟ้าทำให้เขาต้องตื่นมาแต่เช้าเพื่อนำคนงานเข้าไร่ไปดูปาล์มที่แก่พอตัดได้แทนพี่ชายที่หนีไปเที่ยวกรุงเทพฯ กิจวัตรประจำวันที่ทำมาตลอดหลายปีคือการขับรถเก่าๆ เข้าไร่พร้อมกับคนงานอีกเกือบสิบคนที่นั่งอยู่ในกระบะท้าย ดวงตากลมหวานอมเศร้ามองไปยังเบื้องหน้าเส้นทางคุ้นเคยที่หลับตาก็ขับได้โดยไม่ชนต้นไม้ข้างทาง เสียงนกร้องดังเป็นระยะๆ มันเพราะยิ่งกว่าเพลงจากศิลปินคนไหนเสียอีก ยังคิดอยู่ว่าถ้าหากต้องกลับไปกรุงเทพฯ จริงๆ เขาจะทนฟังเสียงแตรรถแทนเสียงนกร้องได้สักกี่วัน
“ออยจะทำงานอยู่ที่ไร่เคียงฟ้าไปอีกกี่ปีก็ได้จ้ะ ไม่ต้องห่วงพ่อกับแม่ตอนนี้พวกเรากำลังสนุกกับโปรเจคใหม่ รู้ไหมทำ book online สนุกมาก แม่ได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ ตลอดเวลาเลยล่ะ”
น้ำเสียงมารดาของเขาไม่มีวี่แววว่าจะเสียดายหรือเสียใจเลยแม้แต่น้อย คงเป็นเพราะพี่เสือโทรไปกล่อมท่านก่อนหน้านี้แล้ว คนเป็นลูกอย่างเขาเลยถูกปล่อยลอยแพ
“พ่อสบายนะครับ ความดันยังสูงอยู่ไหมครับ”
“โอ๊ย! ไม่ต้องห่วงไปหรอกจ้ะ รายนั้นน่ะอยู่ในการดูแลของหมอตลอดเวลา แต่เออ ลุงหมอน่ะจะปลดเกษียณแล้ว ออยพอจะรู้จักหมอเก่งๆ ไหม แม่อยากได้มาดูแลพ่อแทนลุงหมอ”
ในตอนนั้นเขาคิดไม่ออกว่าจะหาใครมาแทนลุงหมอที่เป็นนายแพทย์ประจำตัวของบิดาเกือบสิบปี แต่หลังจากวางสายเขาก็กระหวัดคิดถึงใครบางคนขึ้นมา คนที่ไม่น่าลืม คนที่เคยให้เป็น one night stand และที่สำคัญยังเป็นหมออีกด้วย เขาเอาความคิดนี้เก็บไว้รอให้มีโอกาสแล้วค่อยลองเลียบๆ เคียงๆ ถามอีกที
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำลายสมาธิอย่างน่าหงุดหงิด มือเรียวควานหามันในกระเป๋ากางเกงแล้วเลื่อนหน้าจอรับโดยไม่ดูว่าเป็นสายของใคร
“ครับ”
“คุณอยู่ที่ไหนน่ะ”
คิ้วสวยขมวดน้อยๆ ยกโทรศัพท์ออกจากหูเพิ่งดูเบอร์ที่เพิ่งเมมเก็บไว้เมื่อไม่กี่วันก่อน
‘คิมหันต์’
“คิดว่าที่ไหนล่ะ” เขาไม่ได้ตั้งใจจะยียวนแต่ถ้าคนถามย้อนคิดดูสักนิดว่าในเวลาแบบนี้เขาควรจะอยู่ที่ใด
“อย่างนั้นรออีกสิบนาทีผมกำลังจะไปถึงแล้ว”
“เดี๋ยวคุณว่าอะไรนะ! เฮ้ย! อย่าเพิ่งวางหูซิ”
คนโทรมาวางสายไปแล้วไม่รอให้เขาสักถามอะไร อาณกรย่นจมูกใส่โทรศัพท์ก่อนจะโยนมันลงที่เบาะว่างด้านหน้า เขาไม่อยากให้ไอ้คุณหมอตัวสูงนั่นมาหาแต่ใจกลับเต้นรัวคล้ายจะยินดี ผู้จัดการไร่เคียงฟ้าสะบัดหัวแรงๆ ไม่มีทางเป็นไปได้เขาจะไปดีใจทำไม ก็แค่คนที่เผลอนอนด้วยเท่านั้น
เขารู้ซึ้งถึงคำว่ารอเก้ออย่างแท้จริง ไอ้คนที่บอกว่าอีกสิบนาทีจะมาถึงแต่จนป่านนี้ใกล้จะเที่ยงเข้าไปทุกทีทว่าเขายังไม่เห็นแม้แต่เงา ริมฝีปากสีสดเม้มเป็นเส้นตรงเพ่งสายตาฝ่าแสงแดดที่เป็นประกายระยิบ พยายามไม่มองไปที่ท้ายไร่แล้วบังคับให้สมาธิจดจ่อกับงานตรงหน้าแทน แต่หางตามันไม่รักดีคอยแต่จะมองหาร่างสูงของใครบางคนอยู่เป็นระยะ
“คุณออยมองหาใครอยู่หรือเปล่าครับ”
“เปล่า!”
เขาหันไปตอบคำถามดินที่ทำหน้าสงสัยพลางส่งสายตาไปที่ท้ายไร่ตามเขา แต่ดูเหมือนลูกน้องตัวเอ้ของพี่เสือจะไม่เชื่อ
“นัดใครไว้หรือเปล่า”
“ก็บอกว่าเปล่าไง ว่างงานหรือไง โน่นไปช่วยเขาตัดปาล์มเลย”
นิ้วเรียวชี้ไปเบื้องหน้า ทว่ามันกลับไปพุ่งตรงที่ร่างสูงที่กำลังเดินงุ่มง่ามอยู่ในร่องต้นปาล์ม ความหงุดหงิดที่ทับถมอยู่เกือบสองชั่วโมงดูเหมือนจะเลือนหายไปชั่วคราว ใบหน้าขาวสะอาดคมสันเข้ามาในระยะสายตามากขึ้นไม่ต้องเสียเวลาพิจารณานานเขารู้ได้ทันทีว่านั่นคือ ‘คิมหันต์’ แต่พลันความขุ่นมัวก็เข้ามาครอบงำอารมณ์ได้อีกครั้ง ดวงหน้ามนเชิดสูงหันหลังหนีภาพที่เห็น
“นึกอยู่แล้วเชียว งานนี้ไอ้ปืนกินแห้วแน่ๆ”
ปากอิ่มทำท่าจะเอ่ยถามคนช่างสังเกตว่าเกี่ยวอะไรกับปืน ทว่าเสียงของคนที่เพิ่งเดินมาถึงก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน
“ร้อนชะมัด อ้าว! ดิน สวัสดีตอนสายครับ”
“มันจะเที่ยงแล้วคุณหมอ” ดินตอบกลับไป คุณหมอตัวสูงรูปหล่อหัวเราะเบาๆ พลางวางตะกร้าใบใหญ่ที่หิ้วมาด้วยลงแล้วดึงเอาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อเช็ดเหงื่อที่เกาะพราวบนหน้าผาก แค่หล่อไม่พอยังสะอาดอีกด้วยยิ่งทิ้งห่างไอ้ปืนเพื่อนรักเขาไปอีกหลายก้าว แถมเจ้าตัวยังไปรับจ๊อบพิเศษที่กรุงเทพฯ อีก ไม่มีโอกาสได้ทำคะแนน มีหวังไม่แคล้วได้กินแห้วกระป๋องจริงๆ
“คุณหมอมาทำอะไรหรือครับ”
“ธุระน่ะ”
ดินอมยิ้มปรายตามองผู้จัดการไร่ตัวเล็กที่ยืนหันหลังให้ ธุระที่ว่าคงเกี่ยวกับคุณออยแน่นอน หนุ่มบ้านไร่ยักไหล่ถึงจะวางเดิมพันข้างเพื่อนและอยากจะช่วยแค่ไหนแต่เพราะไม่ใช่เรื่องของตัวเองงานนี้ไอ้ดินขอบายดีกว่า
“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวไปกินข้าวก่อนนะครับ วันนี้เมียทำต้มยำปลาช่อนมาให้ด้วยพูดแล้วน้ำลายไหล”
หนุ่มบ้านไร่ตัวใหญ่เดินเลี่ยงห่างออกไปทิ้งให้คุณหมอตัวสูงกับผู้จัดการไร่ตัวเล็กไว้เพียงลำพัง
คิมหันต์ไม่ได้หันไปมองหรอกว่าดินไปแอบกินข้าวกลางวันที่ไหน ที่เขาสนใจคือผู้ชายที่ยืนติดกับต้นมะขามเทศต่างหาก แผ่นหลังบอบบางตึงเรียบ บั้นท้ายเล็กกำลังดีเหมาะกับมือเรียวขาถึงจะไม่ยาวทว่ากลมกลึงในยามไร้อาภรณ์ห่อหุ้ม แต่ถึงจะอยู่ใต้กางเกงยีนส์สีเข้มมันก็ยังน่ามองอยู่ดี เขาละสายตาจากเรียวขาพลางปัดจินตนาการลามกในสมองทิ้งไป แล้วรีบก้าวเข้าไปประชิดอีกฝ่ายก่อนที่จะคนตัวเล็กจะเดินหนีไปเสียก่อน เท่าที่สังเกตกิริยาดูเหมือนอาณกรจะมึนตึงไม่น้อย ถ้าเดาเหตุผลไม่ผิดน่าจะมาจากการที่เขามาถึงช้ากว่ากำหนดไปเกือบสองชั่วโมง พอได้คิดเข้าข้างตัวเองเขากลับรู้สึกดีอย่างน่าประหลาด บางทีเขาจะอาจจะสำคัญกับอาณกรมากกว่าที่คิดก็เป็นได้
“สวัสดีครับ” เขาเอียงคอยิ้มให้ อาณกรไม่หันมามองเขาด้วยซ้ำ แต่มองเลยข้ามไหล่เขาไป
“พี่ใหม่ ผมว่าต้นนั้นก็แก่แล้วนะ ตัดไปด้วย”
เขาหัวเราะในคอเบาๆ ไม่ได้หงุดหงิดหัวใจกับอาการเมินเฉยที่อีกฝ่ายทำใส่เขา เพราะไอ้ท่าทางแบบนั้นมันฟ้องว่าเขามีอิทธิพลกับเจ้าตัวไม่น้อย
“โกรธที่ผมมาช้าหรือ ขอโทษด้วยนะพอดีผมไม่เก่งเรื่องอาหาร หมอมะรุมก็ไม่อยู่เลยต้องให้เมี่ยงสอนอยู่นานเลย”
“อาหาร? เมี่ยงเกี่ยวอะไรด้วย” คราวนี้คนตัวเล็กกลับมาสนใจเขา ถึงดวงตาคู่หวานจะติดขุ่นข้องอยู่ก็ตาม
“มาดูนี่ซิ”
เขาถือวิสาสะดึงข้อมือเล็กแล้วออกแรงลากอีกคนให้เดินตามกันมา อาณกรขืนกายเพียงเล็กน้อยแต่ก็ยอมปล่อยให้เขาลากไปจนได้
ตะกร้าสานใบใหญ่ที่ขอหยิบยืมมาจากน้ากลอยบรรจุทั้งถ้วย ชาม จานและมื้อเที่ยงที่เขาใช้เวลาเกือบสองชั่วโมงลงมือปรุงด้วยตัวเอง แต่เพราะความสามารถอยู่ในระดับติดลบจึงจำเป็นต้องขอความช่วยเหลือจากสองสาว เมนูง่ายๆ ไม่ยุ่งยากแต่ก็กินเวลาไม่น้อย คุณหมอตัวสูงดึงเอาผ้าใบผืนเล็กพิมพ์ลายการ์ตูนปูทับบนพื้นหญ้าใต้ต้นมะขามเทศ ก่อนจะนำเสนออาหารที่ทำด้วยตัวเองออกมาอวดโฉม
“ผมไม่รู้ว่าคุณชอบกินอะไร ถามเมี่ยงก็บอกว่าคุณกินได้ทุกอย่าง”
เขาบอกระหว่างที่จัดจานแล้ววางแซนด์วิชที่ทำจากขนมปังโฮลวีท ไข่ดาว แฮม มะเขือเทศและผักกาดแก้วตัดเป็นชิ้นดีคำ ส่วนอีกจานเป็นสลัดผักที่เขาลงทุนทำน้ำสลัดเอง ไก่ทอดสูตรน้ากลอย และซุปข้าวโพดครีมข้นกลิ่นหอม ตบท้ายด้วยขนมปังปิ้งเนย และน้ำส้ม
อาณกรมองหน้าเขาสีหน้ายากแก่การคาดเดา ไม่อาจบอกได้ว่ามันคือความแปลกใจหรือสับสนกันแน่
“ใครเขากินแซนด์วิชเป็นมื้อกลางวันกัน”
“ผมไง” เขาตอบหน้าตาเฉย ที่จริงเขาเตรียมเมนูพวกนี้มาเพื่อเป็นมื้อเช้า แต่เพราะตื่นสายกอปรกับหาซื้อส่วนประกอบนานไปหน่อยมันเลยกลายเป็นมื้อกลางวันไปโดยปริบาย “เอาเถอะน่า จะกินมื้อไหนก็อิ่มได้เหมือนกัน ลองกินแซนด์วิชดูหน่อยซิขนมปังร้านนี้อร่อยมากเลยนะ ทำจากธัญพืชมันจะทำให้เราอิ่มนาน”
เขาจิ้มแซนด์วิชหน้าตาดีจ่อตรงหน้าคนตัวเล็ก อาณกรไม่ยอมอ้าปากรับมันไว้ง่ายๆ ดวงตาสวยมองอย่างพินิจพิเคราะห์ราวกับมือเป็นของประหลาดที่อาจกินได้
“คุณทำเองจริงๆ หรือ”
“เกือบทั้งหมด แต่กินได้ท้องไม่ร่วงแน่นอนเพราะผมให้น้ากลอยกับเมี่ยงคอยสอนอีกที เอาซิ อร่อยนะผมชิมแล้ว”
แววตาเคลือบแคลงแฝงไปด้วยความลังเล แต่หลังจากตัดสินใจอยู่พักใหญ่ก็ยอมอ้าปากรับเอาแซนด์วิชไปลองชิม อาณกรมองหน้าเขาตลอดเวลาที่เคี้ยวเจ้าแซนด์วิช ราวกับกลัวว่าเขาจะวิ่งหนีไปถ้าหลอกให้กินได้สำเร็จแล้ว ไม่ถึงนาทีเมนูแรกที่เขาลงมือทำด้วยตัวเองก็หมดลง ไม่มีการต่อว่าแต่ก็ไร้คำชมเช่นกัน
“เอาอีกชิ้น”
ถึงจะไม่คำเยินยอในรสฝีมือแต่การเรียกร้องขอกินอีกมันสร้างกำลังใจให้กับคนทำยิ่งนัก คุณหมอที่สละเวลาของวันหยุดมาทำอาหารครั้งแรกในชีวิตอมยิ้มจนแก้มตุ่ย จิ้มแซนด์วิชให้ผู้ชายตัวเล็กก่อนจะจ่อแก้วน้ำผลไม้ไว้รอท่า พอกลืนน้ำส้มเย็นๆ ไปก็ร้องหาสลัด ตามด้วยไก่ทอด และซุปข้าวโพดตามลำดับ ปิดท้ายด้วยขนมปังปิ้งเนยโรยน้ำตาลที่เขากล้ายืดอกอย่างภูมิใจว่าทำด้วยตัวเองโดยไม่ต้องพึ่งสองสาว
อาณกรตบท้องที่นูนขึ้นน้อยๆ ของตัวเองเบาๆ แม้จะกินไม่หมดแต่ก็พร่องลงไปเยอะ ส่วนที่เหลือไม่มีปัญหาเพราะคนทำจัดการต่อเองได้
“ใช้ได้ไหม”
“อะไรล่ะ” คิ้วเรียวยกสูง เอียงคอมองเศษซากที่กินเหลือไว้ให้เขา
“ทั้งหมด”
“ก็…เอาไปแปดคะแนนก็แล้วกัน”
“แปดเต็มสิบ ฝีมือผมใช่ได้ใช่ไหมล่ะ” พ่อครัวมือใหม่ตบหน้าอกตัวเองด้วยภูมิใจกับคะแนนที่ได้รับการประเมิน
“เปล่า แปดเต็มหนึ่งร้อยน่ะ”
ความภูมิใจถูกทำลายด้วยประโยคถัดมา คิมหันต์หัวเราะเบาๆ ไม่ได้โกรธหรือขุ่นใจที่โดนกดคะแนนต่ำ เพราะถึงจะให้คะแนนน้อยแค่ไหนเจ้าตัวก็กินเกือบหมดอยู่ดี
หนุ่มบ้านไร่ยืดขาเหยียดยาวพลางเท้าแขนไปด้านหลัง เปลือกตาบางหรี่จวนจะปิดสงสัยเข้าทำนองพอหนังตาตึงหนังตาก็หย่อน ยิ่งได้สายลมเย็นจากจากทิวเขาช่วยเสริมมันชวนให้หลับพักสักงีบจริงๆ ใช่แต่อาณกรคนเดียวที่ง่วง เขาเองก็อยากจะพักผ่อนเหมือนกัน ร่างสูงล้มตัวลงนอนทั้งที่มือยังมีแซนด์วิชโดยมีหมอนเป็นท่อนขาอุ่นๆ ของคนตัวเล็ก
“จะทำอะไรน่ะ มันหนักนะ”
“ยืมนอนหน่อย ต้องทำอาหารให้คุณมันเพลียมากเลยรู้หรือเปล่า” เขาบอกพลางเคี้ยวเจ้าแซนด์วิชที่ทำเองกับมือ ถ้าสำหรับมือใหม่หัดทำนับว่าใช้ได้เลยทีเดียว
“ถ้าเพลียแล้วทำทำไม ไม่มีใครขอสักหน่อย”
“ผมเต็มใจทำ”
พ่อครัวมือใหม่ยักคิ้วให้ เคี้ยวแซนด์วิชอีกสองสามทีแล้วก็ร้องขอน้ำส้มดื่มแก้คอแห้ง ได้ยินเจ้าของตักนุ่มบ่นอุบอิบว่าเรื่องมาก แต่ก็ยังช่วยประคองแก้วให้เพราะกลัวว่ามันไหลเข้าจมูกแทนปาก คุณหมอตัวสูงขยับศีรษะอยู่บนต้นขานุ่ม โชคดีที่อาณกรเป็นหนุ่มบ้านไร่ตัวเล็กไม่ค่อยมีกล้ามไม่อย่างนั้นหมอนพิเศษของเขาคงไม่นุ่มขนาดนี้
เพราะต้องฝืนสังขารตื่นมาทำเรื่องไม่คุ้นเคยแต่เช้า ไหนจะเดินหิ้วตะกร้าที่หนักน้อยกว่าถุงปุ๋ยนิดหน่อยเดินตัดสวนปาล์มมาอีก พลังงานลดลงไปเกือบครึ่งเปลือกตาหนักขึ้นเรื่อยๆ ไม่ถึงสองนาทีทุกอย่างก็มืดลงปล่อยให้ภวังค์ความคิดปนรวมอยู่กับความฝันอันแสนหวาน
คนที่เอาหัวหนุนอยู่บนหน้าขาหลับไปแล้ว เขาไม่เคยเห็นคิมหันต์หลับมาก่อนพอไม่ได้เห็นตาวาวๆ ที่ชอบประกายประหลาดถึงได้รู้ว่าแท้จริงแล้วไอ้คุณหมอหน้ามึนคนนี้น่ารักไม่เบาแถมยังดูอ่อนเยาว์กว่าปกติอีกด้วย ผิวแก้มมีรอยตกกะนิดๆ คงเพราะเจ้าตัวชอบออกกำลังกายเลยโดนแดดทำร้ายไปบ้างแต่ก็ไม่ถึงกับหยาบกร้าน ขนตายาวพอประมาณแต่ดำเข้มเช่นเดียวกับคิ้ว ริมฝีปากไม่บางไม่หนากำลังดี ทั้งหมดอยู่บนรูปหน้าเรียว โดยรวมแล้วคิมหันต์จัดว่าเป็นคนหน้าตาดีมากคนหนึ่ง อาจจะไม่ได้คมเข้มเท่าพี่เสือแต่ก็มีเสน่ห์ไปอีกแบบ ถ้าไม่นับรวมความหน้ามึนที่ทำให้เขาหงุดหงิดได้เสมอ
(มีต่อ)
-
ลมเอื่อยๆ พัดอ้อยอิ่งช่วยคลายความร้อน เส้นผมสีเข้มปลิวปรกบนหน้าผากเขาช่วยเกลี่ยให้แต่พอลูบไปลูบมาก็ชักจะเพลิน มือนุ่มไล้เบาๆ บนเรือนผมสีดำทำเหมือนคิมหันต์เป็นเด็กน้อยก็ไม่ปาน เจ้าของขานุ่มเผลอระบายยิ้มนึกขำในพฤติกรรมอุตริของไอ้คุณหมอบ้านี่ ตื่นมาทำอาหารให้เขาตั้งใจจะให้เป็นมื้อเช้าแต่กะเวลาผิดเขาเลยได้กินเบรกฟาสต์เอาตอนเที่ยง
ถึงตอนนี้เขายังไม่แน่ใจเท่าไรนักว่าหัวใจที่บาดเจ็บเพราะรักไม่สมหวังมันหายดีแล้วหรือยัง แต่ความเจ็บปวดมันทุเลาลงเรื่อยๆ ทุกวัน เพราะรู้อยู่แล้วว่าไม่อาจสมหวังเลยทำใจได้เร็ว หรือเพราะมีใครบางคนมาป่วนหัวใจจนทำให้ไม่มีเวลาได้คิดอย่างอื่นมากนัก ตาหวานหลุบต่ำมองคนหลับ จะว่าไปแล้วเขากับคิมหันต์รู้จักกันน้อยมาก แค่เรื่องพื้นฐานทั่วไปอย่างเช่นอาหาร สี หรือรสนิยม พวกเขาไม่เคยถามไถ่กันเลย รู้แค่ต่างฝ่ายผิดหวังจากรักข้างเดียวเหมือนกัน
แต่ถ้าถามว่าสำคัญไหม สำหรับเขาแล้วมันไม่จำเป็น สิ่งพวกนั้นเป็นปัจจัยภายนอกอีกไม่ช้าไม่นานพฤติกรรมทั้งหมดก็ถูกซึมซับและเรียนรู้ได้เอง ถ้าหากมีเวลาอยู่ร่วมกันมากขึ้น หนุ่มร่างเล็กพรูลมหายใจยาว ไม่รู้หรอกว่าเขาจะอยู่ที่ไร่เคียงฟ้าไปอีกนานแค่ไหน ถึงจะรักที่นี่ยิ่งกว่าบ้านของตัวเองแต่อนาคตคือสิ่งไม่แน่นอนถึงจะวางแผนเอาไว้ดิบดีแค่ไหนมันก็พลิกผันกันได้ นิ้วเรียวปัดปอยผมออกจากใบหน้าขาวสะอาด แล้วความรักล่ะมันจะยืนยาวแค่ไหน...ยิ่งเพศเดียวกันมันยิ่งเป็นไปได้ยาก ไม่มีหลักประกันอะไรสักอย่างเพราะต่างเพศแบบที่สวรรค์สร้างมาให้ยังเลิกรากันไป
‘รักแท้ยังมีอยู่จริงหรือเปล่า’
จนบ่ายคล้อยคนที่หลับไปถึงได้ตื่นขึ้น เปลือกตาหนักๆ ยกขึ้น และสิ่งแรกที่ได้เห็นคือชายเสื้อเชิ้ตสีเข้ม เขาตื่นเต็มตามองร่างบางที่กลายเป็นหมอนชั่วคราวให้เขา อาณกรนอนลงไปพื้นผ้าใบที่เขาเตรียมมา ตาหวานปิดสนิทมองเห็นขนตายาวเป็นแพ ริมฝีปากอิ่มสีสดเผยอขึ้นน้อยๆ ตอนหลับอาณกรดูคล้ายเจ้าหนูพิกเล็ตชะมัด...หรือจะให้ถูกพิกเล็ตเหมือนอาออยมากกว่า นึกแล้วก็แปลกใจพ่อตัวดำเป็นเหนี่ยง แถมใหญ่สูงใหญ่เหมือนยักษ์แต่ทำไมลูกชายถึงได้ออกมาขาวจั๊วะเหมือนไข่ปอก แถมดูท่าความสูงคงไม่ทิ้งห่างจากผู้เป็นอาเท่าไรนัก นี่ถ้าบอกว่าพิกเล็ตเป็นลูกของอาณกรเขาเชื่อหมดใจเลยทีเดียว
คุณหมอหนุ่มยันกายขึ้น พอได้พักนิดหน่อยพลังงานก็เพิ่มพูนแถมยังได้นอนบนขานุ่มๆ ไอ้ที่ตื่นเร็วที่สุดในรอบสามปีมันคุ้มๆ สุดก็ตรงนี้นี่แหละ ท่อนขายาววางลงใกล้ๆ กับหัวไหล่เล็ก แผ่นอกบางสะท้อนขึ้นลงเป็นจังหวะ อาณกรพลิกตัวนอนตะแคง ร่างกายมันคงรู้ว่าความหนักอึ้งที่กดทับอยู่หลายชั่วโมงมันหายไปแล้วเลยเปลี่ยนท่า แต่ดวงตาคู่หวานยังปิดสนิท หัวคิ้วสวยขมวดน้อยๆ เกิดมาจวนจะยี่สิบเจ็ดปี เพิ่งรู้ว่าคำว่าน่ารักมันก็ใช้ได้กับผู้ชายเหมือนกัน
ปลายนิ้วยาวเกลี่ยเบาๆ ที่ผิวแก้มนุ่ม กลิ่นหอมเหมือนแป้งเด็กโชยจากเรือนกายเล็ก สงสัยคงเป็นแป้งกระป๋องเดียวกับที่พิกเล็ต บทรักเมื่อคืนนั้นยังตราตรึงอยู่ในความรู้สึก แม้เจ้าตัวจะย้ำนักย้ำหนาว่าไม่ต้องการความรับผิดชอบ One night stand คืนเดียวแล้วแยกย้ายกันไป แต่สำหรับเขาแล้วหลังจบสงครามบนเตียงจบลงสายใยบางอย่างมันเชื่อมโยงพวกเขาเอาไว้แล้ว
เขาไม่ต้องการรับผิดชอบตามที่เจ้าตัวต้องการพอๆ กับที่ไม่ต้องการให้ทุกอย่างจบลงเพียงแค่คืนนั้น ไม่ใช่แค่ติดใจในความหอมหวานของผิวกาย หรือบทรักอันร้อนแรง แต่อะไรบางอย่างในตัวของอาณกรมันดึงดูดให้เขาค้นหา ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยและท่าทางเข้มแข็งมันซ่อนความอ่อนหวานและอ่อนแอเอาไว้ อาจเพราะโชคชะตากระมังที่ทำให้เขาได้พบกับคนๆ นี้ อาจไม่ใช่รักแรก อาจไม่ใช่คนที่ประทับใจแต่เป็นคนที่เหมาะกับเขา คนที่ไม่จำเป็นต้องรู้ว่าชอบหรือไม่ชอบอะไร แค่ยอมรับในสิ่งที่ทำก็พออย่างวันนี้อาณกรยอมกินมื้อเที่ยงที่เขาลงมือทำเอง ถึงไม่มีคำชมทุกอย่างที่ทำมาก็เกือบหมด
จมูกโด่งกดลงบนแก้มหอมแป้งเด็กอย่างอดใจไม่ไหวแล้วเขาก็เป็นพวกได้คืบจะเอาศอก แค่แก้มยังไม่พออยากจะได้มากกว่านั้น อุตส่าห์ตื่นแต่เช้ามาทำมื้อเที่ยงให้เขาค่าตอบแทนเป็นจูบตอนหลับก็คงไม่มากเกินไป
กลีบปากนุ่มสีสวยถูกครอบครองแผ่วเบา เขาไม่ได้จาบจ้วงเอาแต่ใจเพราะกลัวคนปากแข็งตื่นขึ้นมาบีบคอเขาเสียก่อน ชายหนุ่มเลาะลิ้มชิมความหอมหวานจากน้ำส้มและขนมปังหอมๆ ติดอยู่บนปากนุ่มเหมือนเยลลี่ คิมหันต์ละเมียดกลืนเหมือนกินขนมหวาน แล้วก็ต้องหักห้ามใจก่อนที่จะเลยเถิด เป็นจังหวะเดียวกับที่เปลือกตาบางเปิดขึ้นพอดี
“ทะ...ทำอะไรน่ะ!”
มือน้อยยกขึ้นผลักเขา ร่างเล็กผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ตาหวานเบิกกว้างเกือบเท่าไข่ห่านลนลานคลานหนีโดยหันบั้นท้ายให้เขาแล้วไปหยุดที่โคนต้นจามจุรี นิ้วชี้มาทางเขาก่อนจะหันมองซ้ายขวาด้วยนัยน์ตาตื่นตระหนก
“จูบแฟน” เขาตอบหน้าตาเฉยๆ นึกเสียดายก้นกลมๆ ที่แนบกับไปต้นไม้ใหญ่แล้ว
“ใครแฟนคุณ!”
“คุณไง คุณกินแซนด์วิชของผมแล้ว คุณต้องเป็นแฟนผม”
“ไอ้บ้า!”
แก้มใสแดงจัดเหมือนมะเขือเทศ เขาชอบตาหวานๆ ที่มีแววเก้อเขิน คนปากแข็งมักขี้อายเพิ่งเห็นกับตาก็วันนี้ แฟนใครไม่รู้ยิ่งได้รู้จักก็ยิ่งน่าหลงใหล ต้องขอบใจไอ้เสือที่มันตาถั่วมองข้ามคนน่ารักคนนี้ไปดวงซวยเลยตกไปอยู่ที่วรทย์ คุณหมอตัวสูงเคลื่อนไหวกายรวดเร็วพรวดเดียวถึงพ่อหนุ่มบ้านไร่ร่างน้อย ช่วงแขนยาวยกขึ้นขัดขวางการหนีกักตัวแฟนเอาไว้
“ผมว่าผมชอบคุณเข้าให้แล้วล่ะ เรามาลองคบกันดูดีไหม”
“ไม่!” คนตัวเล็กปฏิเสธทันควัน ก่อนจะบ่นอุบอิบเบายิ่งกว่าแมลงบินแต่ก็จับใจความได้ว่า “ผมอายกลัวโดนล้อ”
“ใครจะล้อ ป่านนี้เขารู้กันหมดไร่แล้วมั้ง”
เขาเกือบจะหลุดขำกับหน้าที่เหมือนกับจะมีระเบิดลงแต่เพราะกลัวว่าเจ้าตัวจะอายมากไปกว่านี้เลยต้องกลั้นเอาไว้ก่อน ดวงหน้าผ่องใสราวกับไม่เคยโดนแดดทั้งที่ทำงานอยู่กลางแจ้งระเรื่อขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า ตาหวานมองมาที่เขาชั่วอึดใจก่อนจะหลุบต่ำซ่อนแววหวั่นไหวเอาไว้ คิมหันต์ยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกนิดปลายจมูกเฉียดกับพวงแก้มอุ่น
“ผมชอบคุณจริงๆ นะ”
“โกหก คุณมันพวกบ้ากาม” เสียงตัดพ้อเบาไม่ต่างจากเมื่อครู่ มือน้อยยกขึ้นหมายจะผลักอกเขาให้ห่าง
แต่เพราะจับทางได้อยู่แล้วจึงรวบมือนุ่มๆ ไว้ไม่ได้ทัน อาณกรทำให้เขาแปลกใจหลายอย่าง ทำงานไร่แท้ๆ แต่ทั้งผิวขาว แถมมือยังนุ่มนิ่มเหมือนคนไม่เคยทำงาน จะมีก็แค่รอยกะจางๆ ที่โหนกแก้มแต่มันก็บางมากจนแทบจะมองไม่เห็นต้องจ้องกันในระยะประชิดชนิดที่ปลายจมูกชนกันถึงจะเห็น
“ผมไม่ได้โกหก ผมชอบคุณ แล้วคุณล่ะคิดยังไงกับผม” เขาถามเสียงนุ่มยกมือน้อยขึ้นจูบ เจ้าตัวทำหน้าเหวอดึงมือออกพัลวันแต่มันไม่ได้ไปไหนไกลเลยยังตกอยู่ในอุ้งมือของเขาอยู่ดี “ว่าไงออย คุณชอบผมบ้างหรือยัง”
“ไม่รู้โว้ย!”
คนขี้อายตะโกนบอก หน้าแดงแปร๊ดเหมือนกินเมะเขือเทศมาสักสิบโล คุณหมอหนุ่มอมยิ้มก่อนจะรวบร่างน้อยมากอดไว้แนบอก ถึงจะไม่มีคำพูดหวานๆ แต่อาการที่เขินจนแทบจะมุดลงไปในดินของอีกฝ่ายมันก็เป็นคำตอบได้เป็นอย่างดี ถึงตอนนี้อาณกรจะยังไม่ได้รักเขาแต่เชื่อเถอะ อีกไม่ช้าไม่นานนี้หรอกไอ้หนุ่มบ้านไร่ตัวเล็กคนนี้ต้องหลงเขาหัวปักหัวปำยิ่งกว่าไอ้เสือบ้ากามตัวนั้นเสียอีก
สาบานด้วยเกียรติของคิมหันต์ผู้ฟันแล้วไม่ทิ้ง!
……………….
ดวงตาคมกริบเหม่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้า ทั้งที่เป็นฟ้าเดียวกันแต่ดาวที่นี่กลับไม่สุกสกาวเอาเสียเลย อาจเป็นเพราะแสงไฟที่มีมากเกินไปมันกลบแสงจากดวงน้อยให้เหลือเพียงแค่แสงริบหรี่บนผืนฟ้าสีดำสนิทเท่านั้น ชายหนุ่มถอนหายใจหนักหน่วง หัวใจมันไม่เป็นสุขเอาเสียเลย แม้ว่าที่นี่จะมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบทุกปัจจัย มีห้องนอนที่นุ่มสบายเย็นฉ่ำด้วยเครื่องปรับอากาศ มีอาหารชั้นเลิศให้กินเกินสามมื้อด้วยซ้ำ ได้ใส่เสื้อผ้าชั้นดีตัดเย็บประณีต แต่เขากลับไม่เคยรู้สึกถึงความสุขสบายอย่างแท้จริงเลยแม้แต่น้อย
เกือบสองเดือนแล้วกระมังที่เขาต้องผันตัวเองจากไอ้ขี้ครอกเป็นบอร์ดี้การ์ดส่วนตัวของนักธุรกิจหนุ่ม เบื้องลึกเบื้องหลังมีแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ โปรไฟล์ของเขาถูกจัดการเสียใหม่ด้วยฝีมือของภาคภูมิ นอกจากผู้ร่วมแผนการลงโทษคนผิดแล้วที่นี่ไม่มีใครรู้หรอกว่า ‘นายปืน’ คนนี้คืออดีตขี้ค่าไร่เคียงฟ้า หน้ากากสวยหรูที่เขาต้องสวมไว้มันหนักขึ้นทุกทีจนอยากจะกระชากออกอยู่หลายครั้ง แต่เพราะใครคนนั้นมันทำให้เขายอมที่จะอดทน
เพื่อ อาณกร เขาทนได้
ทว่าเสี้ยวของหัวใจมันกลับไม่ยอมสงบลงเพราะคำบอกเล่าของเพื่อนรักเพื่อนตายเมื่อตอนหัวค่ำ
“มึงมัวแต่หลงเมืองกรุง ไอ้หมอคีย์มันคาบคุณออยไปกินเรียบร้อยโรงเรียนหมอแล้วโว้ย”
แม้เสียงไอ้ดินจะติดตลกแต่เขารู้ว่านั่นไม่ใช่การล้อกันเล่น เขาระแคะระคายความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก่อนจะมาที่นี่ด้วยซ้ำแต่เขาเลือกที่จะหลอกตัวเอง เพราะอาณกรยังไม่เคยบอกกับใครว่าคิมหันต์คือคนรักของตัวเอง เขาก็ยังเชื่อว่าไอ้ปืนคนโง่จะยังมีความหวังต่อไป
“นายมันโง่ ไม่มีหัวคิดเองเลยหรือไง”
ชายหนุ่มยกยิ้มสมเพชตัวเอง ใครบางคนเคยบอกกับเขาอย่างนี้เหมือนกัน…ถ้าหากเป็นคนอื่นเขาจะทำแค่ยิ้มรับเพราะมันคือความจริง แต่ไอ้คนที่พูดใส่หน้าเขาคือคนที่เลวจนหน้าสิ่งใดเปรียบได้มันเลยได้ผลตอบแทนไปอย่างสาสม
“อ๊ะ”
เสียงอุทานที่ดังมาจากด้านหลัง แทบไม่ต้องเสียเวลาเดาเขารู้ได้ทันทีว่ามันเป็นเสียงของใคร เพียงแค่ปรายตาเขาก็เห็นเรือนร่างโปร่งบาง กลิ่นเหมือนลูกอมรสมิ้นท์ที่เคยกินปนกับกลิ่นดอกไม้กลางคืน กลิ่นที่เขาไม่เคยพิสมัยเลยสักนิด ปืนเบือนหน้ากลับ ตอนนี้แม้แต่เสี้ยวหน้าก็ไม่อยากเห็นถ้าไม่ใช่เพราะความชั่วของมันเขาคงไม่ต้องโดนชิงหัวใจไปอย่างนี้ ยิ่งคิดก็ยิ่งเกลียด
“โทรศัพท์!”
โทรศัพท์เครื่องสี่เหลี่ยมผืนผ้าแบนๆ สีขาว เหมือนกับที่เขาใช้อยู่แต่ของเขามันเป็นสีดำ แน่นอนว่าของบรรณาการแพงเฉียดสามหมื่นพวกนี้มาจากผู้ร่วมลงโทษอีกคน ‘ภาคภูมิ’
“ใคร”
“ไอ้หมอ!”
อีกฝ่ายกระแทกเสียงใส่ ใบหน้าขาวจัดมีแววเย่อหยิ่งและถือดี คิดแล้วก็น่าสมเพชทำเป็นจองหองพองขนแต่เมื่อคราใดได้รับบทลงโทษก็ครางร้องขอความเห็นใจ เขาจำใจรับโทรศัพท์จากมือขาวยกมันแนบหู
“ครับ”
“ทางนายเป็นยังไงบ้าง มีใครสงสัยอะไรหรือเปล่า”
“ไม่มีครับ ทุกอย่างเรียบร้อยดี” เขาตอบเรียบๆ พลางมองเจ้าของโทรศัพท์ที่กอดอกรอคอย
ใบหน้าบูดบึ้งง้ำงอแสดงความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด ชายหนุ่มยกยิ้มเหยียดที่มุมปาก ใช่แต่คนบ้านป่าเมืองเถื่อนอย่างเขาที่ไหนที่โง่เง่า คนกรุงเองก็ไม่ได้ฉลาดไปกว่ากันเท่าไรทุกคนที่บ้านหลังนี้หรือคนอื่นๆ เชื่อสนิทใจว่าเขาคือบอดี้การ์ดส่วนตัวของคุณโยธิน กมลากร บางทีคนที่ทำเป็นฉลาดก็ตกเป็นเหยื่อของคนโง่ได้เหมือนกัน
“ดีแล้ว คลินิกฉันกำลังจะเสร็จ อ้อ! เห็นว่าพี่เสือมากรุงเทพฯ นายอยากจะมาเจอหรือเปล่า”
“ไม่ครับ” ปืนสั่นหัว
“อืม” ปลายสายรับคำ “ถ้าไอ้โยมันตุกติกคิดจะตลบหลังเรา นายรีบบอกฉันทันทีเลยนะ”
“ได้ครับ”
การสนทนาจบแต่เพียงเท่านั้น เขาไม่ใช่พวกพูดมากถนัดไปทางลงมือมากกว่าส่วนอีกฝ่ายเน้นไปทางออกคำสั่ง แต่ยังไม่ได้ลงมือทำจริงจังเสียที คงเป็นเพราะยังวุ่นวายอยู่กับการเปิดกิจการใหม่แต่อีกไม่นานหรอกคนทำผิดอย่างโยธินจะได้รับโทษเพิ่มมากขึ้นจากน้องชายแท้ๆ ของพี่เสือ ส่วนเขาจะยอมทำหน้าที่ไปจนกว่าอาณกรจะนั่งให้หยุด
เขาคืนโทรศัพท์ให้เจ้าของ มือเรียวคว้ากลับอย่างไม่สุภาพนัก โยธินเป็นแบบนี้แข็งกร้าว เย่อหยิ่ง จองหองและอวดดี ทั้งที่แท้จริงแล้วไม่มีอะไรให้น่าอวดสักอย่าง
“คุยอะไรกัน”
“ไม่เกี่ยวกับคุณ”
“ทำไมจะไม่เกี่ยว เพราะเรื่องที่พวกแกคุยกันมันเกี่ยวกับฉันทั้งนั้น!”
ปืนกระตุกยิ้ม มันจริงอย่างที่โยธินพูดนั่นแหละ การสนทนาระหว่างเขากับภาคภูมิไม่เคยมีอะไรมากไปกว่าการควบคุมและดูแลพฤติกรรมของคนผิดรวมไปถึงการลงโทษที่ได้ผลดีเกินขาด แค่เปลี่ยนแววตาที่ใช้มองคนอวดดีก็หงอเป็นหมา
“มันก็จริง คุณภูมิบอกให้ผมดูแลคุณอย่างดีที่สุด ชนิดที่กระดิกไปไหนไม่ได้”
“ไอ้พวกโรคจิต!” โยธินตะคอกแต่ระดับเสียงไม่ได้ดังไปกว่าการกระซิบ “เมื่อไรแกกับไอ้หมอบ้านั่นจะปล่อยฉันไปสักที!”
“ทำเลวไว้ตั้งเยอะ จะปล่อยไปง่ายๆ ได้ยังไง เลือกเอานะครับว่าจะอยู่กับโรคจิตอย่างผมหรือเป็นหมาหัวเน่านอนในคุก”
“ไอ้สัตว์!”
(มีต่อ)
-
กำปั้นลอยหวือในอากาศหมายจะกระแทกใส่ปากฝั่งตรงข้าม แต่เพราะไม่ถนัดเรื่องเตะต่อยซ้ำสภาพร่างกายที่เสียเปรียบกว่าทำให้มือที่ชูสูงถูกคว้าเอาไว้ก่อนที่ผู้มีกำลังมากกว่าจะกระชากลำตัวโปร่งเข้ามาประชิดตัว
“คิดหรือว่าหวัดง่อยๆ ของคุณจะทำอะไรผมได้” ชายหนุ่มแสยะยิ้ม มือแกร่งบีบข้อมือเล็กแน่นไปถึงกระดูกราวกับจะทำให้มันแตกยับตรงนั้น ยิ่งสะใจขึ้นไปอีกเมื่อได้เห็นสีหน้าเจ็บปวดจากคนอวดเก่งแต่เพียงชั่วประเดี๋ยวความจองหองก็กลับมาอีกหน
“ปล่อยฉันนะ ไอ้สวะ!”
“ปากดีจังนะ ไอ้สวะคนนี้ไม่ใช่หรือไงที่เป็นผัวคนแรกของคุณน่ะ”
“ไอ้เหี้ย! สารเลว”
“ยังน้อยกว่าคุณหลายขุม เพราะผมเลือกที่จะเหี้ยกับคุณคนเดียว”
ร่างเล็กเต้นเร่ายกเท้าขึ้นจงใจจะเหยียบลงมาที่หลังเท้าของเขา แต่ความรวดเร็วมันต่างกันไม่ว่าจะออกอาวุธท่าไหนเขาก็รับได้หมดเรื่องกำลังหรือการต่อสู้โยธินด้อยกว่าเขาหลายเท่าตัว อย่าว่าแต่เรื่องใช้กำลังเลยแม้แต่รูปร่างก็ไม่มีทางเทียบกันได้ เขาคือชายฉกรรจ์ร่างสูงใหญ่ส่วนสูงในบัตรประชาชนมันเกินร้อยแปดสิบมาเล็กน้อย อกผายไหล่ผึ่งอย่างพวกทำงานหนัก ผิวกายดำคร้ามแดด ขณะที่ไอ้คนอวดขนาดตัวไล่เลี่ยกับอาณกร ไม่ต้องถามถึงกล้ามเนื้อไอ้คนที่เอาแต่หมกตัวอยู่แต่ในห้องแอแค่เดินก็เหนื่อยจะเอากล้ามที่ไหนมางัดกับเขา
ฉะนั้นจึงไม่แปลกอะไรที่วิธีการลงโทษของเขาคือการจองจำอิสรภาพของมันด้วยเซ็กส์ ถ้ามันคิดจะเล่นตุกติกเอาพวกลูกน้องของมันมาเล่นงานเขา ผลงานบนเตียงทั้งหมดจะถูกเผยแพร่ไปให้พ่อและพี่ชายรวมไปถึงทุกคนในโลกนี้รู้ทันที เขาเป็นคนโง่ไม่รู้เรื่องเทคโนโลยี แต่เพราะได้กูรูดีอย่างภาคภูมิที่คอยแนะนำวิธีการบันทึกภาพทั้งเคลื่อนไหวและภาพนิ่งจากโทรศัพท์มือถือ แน่นอนว่าภาพพวกนั้นจะถูกส่งต่อให้ภาคภูมิทันทีโดยไม่มีไว้ในเครื่องให้อีกฝ่ายแอบถ่ายเทไปได้ วิธีง่ายๆ ที่ได้ผลยิ่งกว่าคุ้ม โยธินกลายเป็นหมาที่ได้แต่ขู่ เขี้ยวบิ่นๆ หดกลับเข้าไปเพียงแค่หยิบเรื่องบนเตียงขึ้นมาอ้าง
อ่อนแอจนน่าสมเพช
“ถ้ายังอยากลุกไปทำงาน ก็อย่ามายั่วโมโหผม”
ตาเรียววาววับ ชั่ววูบเขาเห็นหยดน้ำรื้นในดวงตาคู่นั้นแต่แค่ชั่วกระพริบตามันก็เลือนหายไป ใบหน้าขาวซับสีเลือดจนแดงเรื่อ ร่างเล็กหยุดดิ้นเพราะรู้ซึ้งถึงคำขู่ดี ปืนปล่อยมือคืนอิสระจอมปลอมให้ โยธินหมุนกายแล้วรีบเดินหนีห่างไปทันที ตาคมจ้องมองแผ่นหลังเล็กที่ค่อยๆ ถูกความมืดของราตรีกลืนหายไป
ปืนผ่อนลมหายใจบางเบา เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าอีกครั้ง แสงริบหรี่ของดวงดาวไม่ต่างจากความอบอุ่นในหัวใจ ยิ่งนานวันมันยิ่งเหลือน้อยลงทุกที…
……………….
“พี่ช้างว่าหนูจะทาดอกไม้สีอะไรดี”
“สีชมพูซิ”
“สีเหลืองดีกว่า กิ่งแก้วชอบ”
“สีชมพูดีแล้ว”
“สีเหลือง!”
“สีชมพู!”
“หวา อย่าทะเลาะกันซิ เดี๋ยวพิกเล็ตลงทั้งสองสีเลยดีไหม”
เด็กที่นั่งตรงกลางร้องบอกก่อนที่น้ำลายจากเพื่อนและพี่ชายที่นั่งประกบข้างๆ จะทำให้หัวเปียก มือเล็กๆ คว้าเอาดินสอสีชมพูมาลงที่กลีบดอกอันแรกแล้วเอาสีเหลืองระบายในกลีบที่สอง สรุปว่าดอกไม้ดอกเดียวมีถึงสองสีนี่ไม่นับรวมก้านที่เป็นสีเขียวเข้มและมีใบเป็นสีเขียวอ่อน ตามความต้องการของกิ่งแก้วและพี่ช้าง
คุณหมอตัวเล็กละสายตาจากเด็กทั้งสามก่อนจะหย่อนเท้าลงแช่ในสายน้ำเย็น เสียงน้ำตกดังก้องไปทั่วบริเวณแต่กลับไม่น่ารำคาญ ถ้าหากว่าครั้งที่แล้วเขาไม่ซุ่มซ่ามลื่นไถลจนข้อเท้าพลิกคงได้เห็นมันไปแล้ว แต่การมาเยือนน้ำตกส่วนตัวของไร่เคียงฟ้าในครั้งที่สองนี้กลับมีความสุขมากกว่า เพราะคราวนี้ไม่ได้มีแค่เขาหรือพศิน แต่ยังมีเจ้าเด็กตัวแสบที่อิมพอร์ตมาจากกรุงเทพฯ อีกคน ทันทีที่ปิดเทอมเจ้าช้างก็ร่ำร้องให้แม่มาส่งที่ไร่เคียงฟ้าเพราะคิดถึงน้องชายคนใหม่ใจจะขาด
ส่วนแม่มะลิ กับพ่อวรินทร รวมถึงพี่มะนาวอยู่พักผ่อนแค่สองวันเพราะเป็นห่วงบ้านที่กรุงเทพฯ แล้วทิ้งเจ้าเด็กอ้วนดำเอาไว้จนกว่าจะเปิดเทอม วันหยุดแสนยาวสำหรับพิกเล็ตเลยพิเศษกว่าครั้งไหนๆ เพราะได้เพื่อนเล่นเพิ่มมาอีกคน
“แซนด์วิชมาแล้ว เด็กๆ มากินกันเร็ว”
เขาหัวเราะเมื่อเห็นเจ้าหลานตัวใหญ่เกินไววิ่งไปหาของกินก่อนใคร อาณกรและคิมหันต์ช่วยกันหิ้วตะกร้าสานใบใหญ่เข้ามาสมทบ สองหนุ่มต่างไซส์อาสาเป็นคนจัดแจงเรื่องอาหารในวันพักผ่อนที่แสนพิเศษ สถานที่ก็ไม่ใช่ที่ไหนน้ำตกส่วนตัวที่ทั้งสงบและสะอาด
“มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้ ทำไมไม่ไปกินกับเด็กๆ”
เสียงทุ้มต่ำติดแหบดังขึ้นเหนือศีรษะ เขาเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มที่ชะโงกอยู่เหนือตัว ปลายจมูกโด่งกดลงบนหน้าผากก่อนที่เจ้าของเรือนร่างสูงใหญ่ไม่ต่างจากพวกฝรั่งจะย่อกายลงนั่งบนก้อนหินข้างๆ กัน หย่อนเท้าเปลือยลงในสายน้ำเย็นฉ่ำ
“ยังไม่หิว แล้วผมก็อยากกินข้าวยำฝีมือพี่เสือมากกว่า”
“ปากหวานจริง เมียใครวะ!” คางของเขาถูกเขย่าเบาๆ
“พูดอะไรอายเด็กมันบ้างซิ” เขาต่อว่าเสียงเบา เหลือบตามองเด็กๆ ที่ไปเกาะกลุ่มรวมตัวกันอยู่ใต้ต้นไม้ห่างออกไปหลายเมตร แล้วก็ต้องอมยิ้มเมื่อเห็นพิกเล็ตเช็ดปากให้ช้างเพราะเจ้าเด็กอ้วนดำสวาปามจนปากเปื้อนไปหมด
“อายทำไม เขารู้กันหมดแล้วว่าเราเป็นอะไรกัน”
คนหน้าหนาอย่างพศินไม่รู้ร้อนรู้หนาว กอดเขาต่อหน้าคนงานทั้งไร่ก็ทำมาแล้ว อย่าว่าแต่กอดทั้งหอมทั้งจูบทำหมด เล่นเอาเขาอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนีไม่ต้องพูดถึงการโดนล้อโดนแซว ดินทำเป็นประจำเช้าเย็นจนหลังๆ เขาเริ่มชินเสียแล้ว
“คุณแพรวเป็นยังไงบ้าง”
คิ้วหนาของพศินเลิกสูง “หาแฟนใหม่ได้แล้ว”
“หืม? ทำไมเร็วจังยังไม่สามเดือนเลย”
“ก็พี่บอกแล้ว คนอย่างแพรวไม่ได้รักหรอกนอกจากตัวเอง”
เขาผ่อนลมหายใจเบาๆ ที่ถามถึงคนรักเก่าของพศินเพราะเมื่อวันก่อนเพื่อนของคุณปยุตโทรมารายงานถึงความเป็นอยู่ของปาริน ถึงตอนนี้หัวใจของเขามันเข้มแข็งขึ้นมากแล้วเลิกระแคะระคายในความสัมพันธ์ของทั้งคู่ แม้ไม่มีอะไรเป็นหลักค้ำประกันแต่เขาเชื่อในหัวใจของพศิน เช่นเดียวกับพศินที่เชื่อในความรักของเขา
“แล้วคุณโยล่ะ”
“ยังจะเรียกมันว่าคุณอีก” ตาคมชำเลือง “มันทำกับมะรุมไว้ตั้งเยอะ ไม่ต้องให้เกียรติมันขนาดนั้นหรอก”
วรทย์หัวเราะเบาๆ ระหว่างเขากับโยธินไม่มีความแค้นต่อกัน ถึงจะเกือบโดนข่มขืนแต่ไม่ก็ไม่เคยเก็บมาจำฝังใจ แต่ที่ไม่คิดจะห้ามปรามความคิดศาลเตี้ยของอาณกรเพราะคิดว่าความร้ายกาจที่โยธินก่อไว้กับพศินและพิกเล็ตควรได้รับการลงโทษบ้าง
“ผมไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย ว่าแต่พี่เถอะ ยังคิดว่าเขาเป็นเพื่อนอยู่หรือเปล่า”
พศินนิ่งไปพักใหญ่ ใบหน้านิ่งเรียบจนยากจะคาดเดาคำตอบ “คำว่าเพื่อนมันลบกันไม่ได้ง่ายๆ หรอกนะ ถึงมันจะทำเลวกับพี่แค่ไหน แต่ยังไงมันก็ยังเป็นเพื่อนของพี่ ถึงมันจะไม่เคยคิดว่าพี่เป็นเพื่อนของมันก็ตาม”
ชั่ววูบหนึ่งในดวงตาคมกริบคู่นั้นมันสะท้อนความเจ็บปวดออกมาให้ได้รู้สึก เขายกมือลูบแผ่นหลังหนาแผ่วเบา ความเจ็บปวดจากการโดนคนรักทรยศไม่หนักหนาเท่ากับโดนเพื่อนรักที่สุดหักหลัง แต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่อาจตัดสัมพันธ์ได้ลง พศินก็เป็นเช่นนี้ แข็งนอกอ่อนใจ จริงใจและซื่อสัตย์
แล้วจะไม่ให้เขารักได้อย่างไร
พศินหันมามองเขาก่อนจะล้มกายเอนศีรษะวางลงบนตัก มือแกร่งดึงมือของเขามากุมไว้ยกขึ้นแล้วพรมจูบ
“อย่านอกใจพี่นะ พี่คงทนไม่ได้ถ้ามะรุมทิ้งพี่ไป”
คุณหมอหนุ่มอมยิ้มใบหน้าขาวระเรื่อด้วยเลือดฝาด ไม่ชินสักทีกับคำหวานๆ ของคนดิบเถื่อน ฟังทีไรจั้กจี้หูทุกที
“ผมไม่ทิ้งพี่ไหนหรอกน่า ว่าแต่พี่เถอะถ้านอกใจผมเมื่อไร พ่อจะตัดให้แม้แต่ตอก็ไม่ให้เหลือ”
คนตัวโตหัวเราะในคอ จูบที่ข้อมือหนักๆ “คนอย่างพี่ไม่เคยทิ้งใคร พี่ให้มะรุมพิสูจน์ทั้งชีวิตเลย”
“ผมจะคอยดู”
แม้ไม่มีสิ่งใดยืนยันได้ว่าความรักครั้งนี้จะยืนยาวไปถึงนิรันดร และไม่มีพรหมลิขิตบทไหนบอกได้ว่าเขากับพศินคือคู่แท้แต่ด้ายสีแดงที่ผูกบนนิ้วก้อยของเขามันเชื่อมโยงไปถึงนิ้วก้อยของอีกคน ด้ายสีแดงที่ไม่อาจมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าหากแต่ต้องใช้หัวใจสองดวงมองถึงจะเห็นมัน วรทย์ลูบมือกับเส้นผมสีดำสนิท เขารักพศินเหลือเกิน รักทุกอย่างที่หล่อหลอมรวมเป็นผู้ชายคนนี้ รักโดยไม่มีข้อแม้และรักไปถึงเด็กชายตัวน้อยด้วย
I do believe all the love you give
ผมเชื่อในรักที่คุณมอบให้
“เฮ้ย! ไอ้เด็กอ้วนดำ มึงทำอะไรวะ!”
อารมณ์หวานๆ สะดุดร่วงหาย เมื่อจู่ๆ ศีรษะหนักๆ ก็ยกขึ้น เขามองไปตามนิ้วสีเข้มที่ชี้ไปยังกลุ่มเด็กๆ เห็นเจ้าช้างตัวดีกำลังหอมแก้มพิกเล็ตพอดี วรทย์หัวเราะแข่งกับเสียงฝีเท้าของคุณพ่อจอมหวงที่ตรงรี่ปรี่เข้าไปหมายจะจัดการหมูขโมยตัวใหญ่ แต่เจ้าช้างรู้ทันคว้ามือน้องวิ่งหนีไปก่อนโดยมีกิ่งแก้ววิ่งตามไปติดๆ เด็กทั้งสามส่งเสียงร้องกรี๊ดด้วยความสนุกและตื่นตื่น เลยกลายเป็นว่าผู้ใหญ่ตัวโตกำลังวิ่งเล่นไล่จับอยู่กับเด็กๆ แทน
รอยยิ้มและเสียงหัวเราะดังไปทั่วไร่เคียงฟ้า วรทย์มองภาพแห่งความสุขด้วยรอยยิ้ม จนถึงตอนนี้เขาสาบานต่อหน้าแผ่นดินและผืนฟ้าว่าจะไม่มีวันทิ้งพศินและพิกเล็ตไปไหน…
I’ll keep you safe don’t you worry
ผมจะปกป้องคุณเอง คุณอย่ากังวลไปเลย
…อวสาน…………………….
:o12:โฮ จบแล้ว เป็นนิยายที่ใช้เวลาเขียนนานที่สุด (เพราะหล่อนดองนานนั่นเอง) :katai2-1:
จบแบบไม่ค่อยสมบูรณ์เท่าไร อย่าถือสาหาความกันเลยนะคะ
แถมดันทิ้งท้ายคู่สามพีไว้เสียอีกพล็อตเรื่องมีแล้วขาดแค่ความขยันเท่านั้น
ตอนพิเศษของคุณออยกับหมอคีย์นั้นมีอยู่ในเล่มนะคะ แต่จะพยายามหาเวลามาแต่งตอนเล็กๆ น้อยๆ ให้ได้อ่านพอให้หายคิดถึง
สำหรับเรื่องใหม่ (ที่ไม่ใช่สามพี) ตอนนี้แต่งได้ยังไม่ถึงครึ่งเพราะเพิ่งรวมเล่มเรื่องนี้เสร็จ ถ้าหากเป็นนักเขียนท่านอื่นคงเสร็จไปนานแล้ว แต่เนื่องจากเป็นอิป้าที่คอยแต่จะวอกแวก ก็เลยช้ากว่าเขา
สุดท้ายนี้ไม่มีอะไรจะมอบให้นักอ่านที่รักทุกท่านนอกจากคำขอบคุณในทุกๆ คอมเมนท์ อ่านทุกข้อความเลยนะคะ รักนักอ่านทุกท่านมากๆ ไม่แปลกใจเลยที่ใครๆ ก็บอกว่าบ้านนี้เข้าแล้วหาทางออกไม่ได้ มันดีอย่างนี้นี่เอง
รักทุกคนมากๆ นะคะ :mew1:
ป.ล. เรื่องความรักของพี่ปืนนั้นจะมีอยู่ในเรื่องต่อไปค่ะ (ซึ่งยังคิดชื่อเรื่องไม่ได้ ช่วยคิดหน่อยก็ดีนะ) :mew3:
ป.ล.2 ถ้าอยากพูดคุยกับข้าพเจ้าติดต่อได้ที่นี่เลยจ้า https://www.facebook.com/kwang.kornwarin (https://www.facebook.com/kwang.kornwarin)
รูปการ์ตูนน่ารักๆ จากฝีมือน้องwanmai ค่ะ
[attachment deleted by admin]
-
จบแล้ว ใจหายเลยจ้า แต่ก็ขอบคุณคนแต่งที่มอบเรื่องดีๆ ให้ได้อ่านนะคะ
ชอบเรื่องนี้มากเลย แล้วจะรอตอนเป็นเล่มต่อไปค่ะ :mew1:
-
จบแล้วเหรอ อยากอ่านต่ออ่ะ :mew1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
หมอมะรุมพี่เสือรวมตัวแสบด้วย เป็นครอบครัวที่อบอุ่นจริงๆ
ออยกับหมอคิม ลงเอยกันแบบมีความสุข เป็นคู่รองที่ดีทั้งสองคนเลย
:pig4: นักเขียน ชอบเรื่องนี้มาก สนุกครบรส แรกๆอ่านไปด่าเสือไปซะเยอะ เอิ้กๆ
-
จบแล้ว น่ารักมากๆ <3
-
เป็นอีกเรื่องที่ประทับใจ
อยากอ่านตอนพิเศษของอาออยจัง ฮิ้ววว
-
จบแล้วววว นี่จะต่อเรื่องพิกเล็ตกับพี่ช้างเลยไหมคะ. 5555565. แลดูกดดันคนเขียน
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :katai2-1:
-
จบได้สมบูรณ์แล้วค่ะ ขอบคุณคนแต่งมาก ๆ
-
จบแล้วประทับใจมาก
อยากได้ผู้ชายแบบพี่เสือ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกเรื่องค่ะ
ชอบเรื่องนี้มาก ถึงตอนแรกจะรู้สึกอยากฆ่าพี่เสือบ้ากามให้ตายก็เถอะ
แต่เนื่องจากช่วงหลังๆสุภาพขึ้น แถมยังดีกลัวเมีย เอ้ย...เคารพเมียมากขึ้น เราจะให้อภัย 555
คู่พิกเล็ตกับช้างนี่ยังไง อยากอ่านคู่นี้ต่อจังเลย :o8:
-
เห็นอนาคตของพิกเล็กมารำไรเลยค่ะ :katai3:
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ
-
ขอบคุณมากค่ะ จะติดตามไปทุกๆเรื่องๆค่ะ
-
ขอตอนพิเศษๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai4: :katai4: :katai4:
คู่คีย์ออยก็ได้ คู่ปืนโยก็ได้ แอร๊กกกกกกกกกกกกกกก :katai1:
-
อาออยกับหมอคีย์ มุ้งมิ้งๆอ่ะ >/////<
สงสารปืนเบาๆ
-
อ่่าจบแล้วววว
สนุกมากเลยค่ะ ขอบคุณมากเลยนะคะ
อย่างที่บอกว่าไม่ชอบอ่านสามพี แต่อยากอ่่านสามพีของปืนทำไมก็ไม่รู้>\\\<
จะรอนะคะ
-
จบแล้วอ้ะ~
ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ~ รออ่านเรื่องพิกเล็ต(?) อิอิ
-
ติดตามเรื่องนี้มาตั้งแต่ต้นจนจบรู้สึกประทับใจมาก อยากได้ตอนพิเศษของช้างกับฟิตเลต
-
:-[ หลายๆคู่ทำเค้าฟิน :laugh: :hao3: แต่ไหนบอกว่า คู่โยเป็น 3P และจะเปิดเป็นเรื่องใหม่ไง หรือว่ายังไงอ่ะ งงๆๆๆ :really2:
-
อวสานซะแบ้วววววว
อยากให้มีตอนพิเศษจัง
จะมีมั้ยนะ
-
รอรวมเล่มค่ะ จะได้อ่านรวดเดียวจบ
แต่ก็อยากอ่านตอนพิเศษในนี้ด้วยนะคะ
(รู้สึกจะต้องการหลายอย่างเกิน! 555)
ขอบคุณเรื่องดีๆนี้ค่ะ :L2:
-
จบเสียแล้ว แต่แฮปปี้มากๆเลยค่ะ ขอบคุณมากๆเลยสำหรับนิยายสนุกๆเรื่องนี้ จะรอการรวมเล่ม และเรื่องใหม่ต่อไปนะคะ :bye2:
-
:pig4: อาออยกับหมอคีย์ ค่อยๆๆรักกันเบาเบา
รออ่านปืน กับ โย
-
สงสารปืนอ่ะ---ไม่สมหวังอยู่คนเดียว
ขอบคุณคนแต่งมากๆเช่นกันสำหรับนิยายน่ารักๆเรื่องนี้
จะรอติดตามผลงานเรื่องต่อไปนะจ๊ะ
+ 1 + เป็ดจ้า
-
สงสารปืนอ่ะ ท่าทางจะรักออยมาก ขอให้เจอคนที่รักจริงไวๆนะ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ปล. อยากอ่านตอนพิเศษคู่ออยจังเลยค่ะ อิอิ :กอด1: :กอด1:
-
:pig4: :pig4: ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ชอบมาเลยค่ะเรื่องนี้ ชอบภาษาบรรยายมากๆ จะรอติดตามผลงานเรื่องต่อไปนะคะ
-
1+น่ารักมากมะรุมกะ พี่เสือ :L2:
-
:L2: :L2:
-
เรื่องนี้สนุกมากค่ะ เราชอบมาก
แต่จบแล้ว แอบเสียดาย >.<
ขอบคุณมากจริง ๆ ค่ะ~^^
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆค่ะ
คงคิดถึงพี่เสือกับหมอมะรุมแย่เลย
-
:hao6: อ่านรวดเดียวจบเยยจ้า
รอติดตามเรื่องของปืนอยู่น๊า :กอด1:
-
ขอบคุณฮะที่แต่งเรื่องสนุกๆให้ได้อ่าน
ทุกคู่น่ารักมากๆ รออ่านเรื่องต่อไปนะฮะ
-
อ่านรวดเดียวจบเลยจ้าาาาาา
ตอนแรกๆอ่านนี่แอบยี้อิพี่เสือนะพระเอกอาร๊ายยยยยยยขี้เมาจริงๆ แต่พออ่านไปอ่านมาแล้วก็ติดงอมแงมเลยยยยย
เรื่องนี้สนุกมากบอกได้เลยว่าชอบบบบ
รออ่านเรื่องปืนโยหมอภูมินะคร้าบบบบ
-
ขอให้มีความสุขกับความรักครั้งใหม่นะทั้ง4คนเลย
ขอบคุณค่ะ :กอด1:
-
โอ๊ย อ่านรวดเดียวจบเลย
เรื่องนี้น่ารักมากๆ ชอบอ่ะ
เอาใจไปเล้ย :L1:
กดบวกรัวๆ
-
พี่เสือออออออออออออออออออออออออออออออออออ
งื้อออออ
ชอบเวลาที่มะรุมเรียกพี่เสือว่พี่เสืออออ
มันงุ้งงิ้ง มุ้งมิ้ง ฟรุ้งฟริ้งมาก
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
รอติดตามสามพีนะคะ หุหุ
-
คิมหันต์ VS ปืน = อาณกร
รักสามเส้า เราสองสามคน
14 เมษายน วันมหาสงกรานต์ ปฏิทินที่ได้มาจากธนาคารเพราะเป็นลูกค้าใหญ่บอกไว้อย่างนั้น ร่างสูงพ่นลมหายใจระบายความเหนื่อยล้าที่สะสมมาหลายวัน เพราะใกล้วันหยุดยาวคนไข้เลยเยอะเป็นพิเศษ ถึงจะได้หมอจากโรงพยาบาลในเมืองมาช่วยหลายคนแต่จำนวนคนป่วยก็เพิ่มมากขึ้นด้วยเช่นกัน คนเป็นหมอเรื่องสบายคงไม่ต้องพูดถึงตราบใดที่ยังมีคนป่วยอยู่งานของเขาก็ไม่มีวันหมด
“หมอคะ หยุดยาวไปเที่ยวไหนคะ”
พยาบาลมลถามเสียงใส แม้จะทำงานมาทั้งวันเขายังไม่เห็นร่องรอยความเหนื่อยล้าจากใบหน้าของเธอเลย ผิดกับเขาที่ไม่อาจซ่อนความอิดโรยเอาไว้ได้ คุณหมอตัวสูงเอนกายบิดไล่ความเมื่อยขบที่สุมตามไขข้อนานอยู่หลายชั่วโมง
“ไม่ไหนหรอกครับ ผมไม่ชอบคนเยอะๆ”
“ว้า อย่างนี้คุณออยก็ไม่มีคนพาเที่ยวซิคะ”
เขาเหลือบมองพยาบาลสาวเล็กน้อยก่อนจะระบายยิ้มบางเบา ไม่ได้แปลกใจที่เธอจะรับรู้ความสัมพันธ์ของเขากับผู้ชายจากไร่เคียงฟ้า เพราะเขาไม่ได้ปิดบัง
“เขาอาจจะไปกับพวกนายเสือมั้งครับ”
“อ้าว แล้วพวกคุณเสือจะไปไหนล่ะคะ”
“เห็นว่าจะพาลูกไปเที่ยวกับพวกญาติๆ ของหมอมะรุม” เขาบอก แค่คิดถึงภาพรถกระบะบรรทุกเหล่าลิงทโมนและคนงานของไร่เคียงฟ้าพากันเฮโลไปเล่นสงกรานต์ท่ามกลางแดดร้อนๆ เขาก็เหนื่อยแทนแล้ว เขามันพวกไม่ถูกกับเทศกาลนี้มาแต่ไหนแต่ไร จำได้ว่าครั้งล่าสุดที่โดนบังคับให้ไปเที่ยวกับพวกรุ่นพี่สมัยเรียนตอนปีสอง โดนสาดน้ำใส่เสียจนเป็นหวัดจากนั้นเขาก็ไม่คิดจะออกไปไหนในวันสงกรานต์อีกเลย ยกเว้นแต่เซเว่นหน้ามหาวิทยาลัยเท่านั้น
“อย่าเอาแต่นอนนะคะ สงกรานต์น่ะมีดีกว่าสาดน้ำเดี๋ยวจะพลาดโอกาสดีๆ ไป มลไปก่อนนะคะ”
พยาบาลสาวบอกทิ้งท้ายก่อนจะตัวกลับ เพราะหมดเวรพอดี เขาเองก็หมดหน้าที่ของวันนี้เช่นกัน ร่างสูงลุกจากเก้าอี้ตัวใหญ่ที่นั่งมาเกือบทั้งวัน ร่างกายอ่อนล้าไปหมด สภาพร่างกายยิ่งกว่าพวกใช้แรงงานอย่างนี้น่ะหรือจะให้ไปหาอะไรดีๆ หยุดยาวทั้งทีก็ต้องนอนให้เต็มที่มันถึงจะคุ้มค่า...
……………………………..
จำไม่ได้แล้วว่าจากบ้านเกิดเมืองนอนไปกี่เดือนกี่วันกัน แต่ทุกอย่างที่ไร่เคียงฟ้ายังคงเหมือนเดิม สภาพแวดล้อมที่งดงามและอุดมไปด้วยทรัพยากรที่ธรรมชาติรังสรรค์ให้ ทิวเขาสีเขียวทอดยาวไปสุดลูกหูลูกตา อากาศสะอาดไร้มลพิษดังเช่นเมืองกรุงเข้ามาในปอดได้พักใหญ่แล้ว นับว่าคุ้มเหลือเกินกับการที่ขับรถฝ่าการจารจรที่ติดขัดเป็นระยะเพราะเทศกาลใหญ่ของคนไทย
เขารักที่นี่แต่ที่รักยิ่งกว่าคือคนที่นี่ หัวใจเต้นแรงกว่าเดิมเมื่อคิดถึงดวงหน้าหวานดวงตาเหมือนลูกกวางและรอยยิ้มละมุน ถึงแม้ว่ารอยยิ้มนั้นมันจะไม่เคยมีให้เขาเลยก็ตาม
“เฮ้ย! ไอ้ห่าปืน ไปอยู่เมืองฟ้าอมรหล่อขึ้นจมเลยนะมึง”
ริมฝีปากหยักหนาทำแค่เพียงยิ้มรับกับคำชมจากเพื่อนรัก ไอ้ดินก็ยังเหมือนเดิมปากเสียแต่จริงใจ
“เป็นไงบ้างวะ เมียมึงท้องหรือยัง”
“ยังว่ะ”
“มึงมันไร้น้ำยา” เขาว่ายิ้มๆ เดินเคียงกันไปบนทางที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี คิดถึงเหลือเกิน บ้านหลังน้อยๆ ถึงจะเล็กแค่ไหนแต่ก็อบอุ่นไม่เหมือนคฤหาสน์หลังนั้นใหญ่โตโอ่อ่าแต่ไร้ความสุขตั้งแต่ไปเหยียบเขายังไม่เคยเห็นใครยิ้มอย่างจริงใจสักคนแม้แต่เจ้าของบ้าน
“ส้นตีนเถอะ กูไม่อยากหาบ่วงมาเพิ่มโว๊ย”
ไอ้ดินเถียงกลับ ซึ่งก็จริงของมันลำพังเงินเดือนของมันกับเมียรวมกันเกินสองหมื่นก็จริงแต่ถ้ามีลูกเพิ่มเงินแค่นั้นไม่พอใช้แน่
“แล้วนี่คุณออยเขารู้หรือเปล่าว่ามึงกลับมาไร่”
คิ้วหน้ายกสูงเล็กน้อย ก่อนจะสั่นหน้าปฏิเสธ “กูไม่ได้บอก”
“อ้าวไอ้ห่า!” ดินด่า “เดี๋ยวไอ้คุณโยก็สร้างเรื่องจนได้หรอกมึง”
เขากระตุกยิ้มมุมปาก “ไม่มีทางหรอก หมอภูมิดูอยู่กูขอหยุดพักร้อนจากเขาแล้ว”
“จากใคร” ไอ้คนขี้สงสัยตามต่อ
“หมอภูมิไง สามวันกูก็กลับแล้วรับรองว่ากูไม่ทำให้งานเสียหรอกน่า”
“เออๆ แล้วมึงจะไปหาพี่เสือหรือเปล่า หรือจะไปหาเจ้าของหัวใจก่อน”
ดินถาม เขาค่อนข้างแน่ใจว่ามันรู้ว่าหัวใจของเขาเป็นใคร เพื่อนที่คบกันมานานเกินห้าปีร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาถึงไม่ต้องบอกกล่าวกันซักคำก็ดูออก หรืออาจจะเป็นเพราะเขามันพวกเก็บความรู้สึกไม่เก่งแสดงออกมาเกินไปไอ้คนขี้สงสัยเลยจับได้ว่าเขารู้สึกอย่างไรกับเจ้านาย
ฝันที่ไม่ทางเป็นจริง
“แต่กูว่ามึงควรจะรีบไปหาคุณออยก่อน เพราะเดี๋ยวแฟนเขามาถึงจะอด”
คำว่า ‘แฟน’ เสียดแทงไปทั่วทั้งหัวใจ ความจริงที่จนตอนนี้เขายังรับไม่ได้ ถึงจะรู้ตัวว่าต่อให้เป็นคนดีซื่อสัตย์แค่ไหนอาณกรก็ไม่เคยคิดจะเปลี่ยนสถานะให้ แต่ที่ยอมโง่ยิ่งกว่าควายเพราะเขายังรักภักดี และจะเป็นเช่นนี้ตลอดไป...จนกว่าอาณกรจะไม่ต้องการเขาอีกแล้ว
ต้นปาล์มขนาดเท่ากันขึ้นเรียงรายไปตามเนินของภูเขา แต่ถึงจะทำสวนปาล์มนับร้อยไร่แต่พศินก็ไม่ได้ทำลายความสวยงามของธรรมชาติ ส่วนที่เป็นต้นไม้ใหญ่ยังคงอนุรักษ์เอาไว้ เขานึกดีใจที่พศินไม่ได้หลงเชื่อคำของปารินแล้วขายที่ผืนนี้ให้กับเจ้านักธุรกิจจอมเจ้าเล่ห์คนนั้น ถึงตอนนี้ฤทธิ์เดชจะลดลงไปมากเพราะโดนเขากับภาคภูมิกำราบแต่งูเห่าถ้าตีไม่ตายมันต้องจะแว้งมากัดแน่นอน เพียงแต่ตอนนี้โดนกดความร้ายกาจให้ต่ำลงเท่านั้น ปาล์มน้ำมันพวกนี้ยังไม่ให้ผลเพราะเพิ่งลงต้นได้ไม่นาน คงอีกหลายเดือนกว่าจะผลิตน้ำมันได้
เขาเดินผ่านสวนปาล์มตรงไปยังไร่ยางพารา ดินบอกว่าพี่เสือจะปลูกยางพาราเพิ่มเพราะตลาดค่อนข้างดีๆ ที่จริงลำพังแค่เงินจากการขายน้ำมันดิบก็มากพอจนใช้ทั้งชาติก็ไม่หมดอยู่แล้ว แต่คงเพราะต้องการเพิ่มมรดกให้กับลูกชายเลยหาเงินเพิ่มอีก ซึ่งแน่นอนว่าคนที่กำกับดูแลตั้งแต่ขั้นตอนแรกจนถึงกรีดขายไม่พ้นผู้จัดการไร่คนเก่ง อาณกรอยู่ตรงนั้นกำลังสอนให้คนงานที่อยู่ช่วยงานไม่ได้ไปเที่ยวสงกรานต์ที่ไหนปลูกต้นอ่อนของยางพันธุ์ดีที่ได้มาจากมาเลเซีย
(มีต่อ)
-
ว้าวของขวัญวันสงกรานต์ช่างชุ่มชื่นหัวใจดีจังเลย
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องดี ๆ รออ่านเรื่องต่อไปนะจ๊ะโดยเฉพาะของพี่ปืนนน 5555
-
“เฮ้ยพี่ปืนมา!” คนงานคนหนึ่งร้องตะโกน
ดวงหน้าหวานยิ่งกว่าผู้ชายเงยขึ้น แก้มนวลซับสีเลือดแน่นอนว่ามันไม่ใช่เพราะเห็นหน้าเขาแต่เป็นอากาศที่ร้อนจัดต่างหาก ตากลมหวานแสดงความแปลกใจแต่เพียงชั่วประเดี๋ยวก็เปลี่ยนเป็นยินดี
“ไงนายปืน! มาถึงตั้งแต่เมื่อไร”
“เอ่อ พักใหญ่แล้วครับ คุณออย...รู้ว่าผมจะ..”
“ภูมิโทรมาบอกน่ะ”
คนพูดยิ้มบางๆ แค่นั้นก็ทำให้หัวใจเขากระตุก รอยยิ้มที่งดงามยิ่งกว่าภาพวาด เสียดายเหลือเกินที่เขาไม่มีโอกาสได้ครอบครอง เจ้าของหัวใจของเขาเป็นของคนอื่นไปแล้ว
“ขอโทษนะครับ แต่ผมคิดถึง...ที่นี่จริงๆ”
“ทำไมต้องขอโทษ ฉันต่างหากที่ต้องขอบคุณนาย”
ร่างโปร่งบางเดินตรงมาหา ดวงตาของเขาพร่ามัวมากขึ้นเรื่อยๆ ปืนแทบกลั้นยิ้มไม่อยู่เขาไม่ได้เห็นอาณกรมานานมากเกินไปจริงๆ
ยิ่งกว่าคิดถึง
มือบางที่ยังนุ่มนวลเสมอเพราะเจ้าตัวไม่ต้องจับจอบจับเสียมเหมือนคนอื่นๆ คนมีสติปัญญาทำงานด้วยปัญญาผิดกับเขาที่ดีแต่ใช้แรงงานเท่านั้น มันยืนมาจับที่หลังมือกร้านแดดสีผิวตัดกันเหมือนสำลีกับก้อนถ่านไม่มีผิด
“เหนื่อยนักพักหน่อยก็ได้ ยินดีต้อนรับกลับบ้านชั่วคราวนะ”
ชายหนุ่มคลี่ยิ้ม นับเป็นรอยยิ้มแรกนับตั้งแต่จากที่นี่ไป ความคิดถึงที่หนักอึ้งปลดปล่อยลงไปบ้างแล้วสำหรับคนที่ได้แค่แอบรัก คำทักทายหรือขอบคุณมันก็น่ายินดีเหลือเกินแล้ว
“คุณออยสบายดีไหมครับ”
“อื้อ พี่เสือกลับมาเหมือนเดิมแล้ว แถมขยันกว่าเดิมด้วยเบาแรงฉันลงไปเยอะเลย”
ตาหวานเป็นประกายเมื่อพูดถึงพี่ชาย ความสุขปรากฏบนดวงหน้า ถึงจะเขาจะเจ็บปวดแต่อาณกรยิ้มได้เขาก็ทนไหว รักโดยไม่หวังอะไรตอบแทน
“กินอะไรมาหรือยัง เดี๋ยวฉันทำให้กิน นายอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม”
“ถ้าคุณออยทำ ผมทานได้หมดครับ ขออย่าเป็นอาหารฝรั่งผมเบื่อเต็มทนแล้ว”
“ฮะ ฮะ ได้ซิ”
เขามองรอยยิ้มจากใบหน้าหวานนั่นเพลินตา ได้แต่มองไม่ได้แตะต้องหวังว่าเจ้าของตัวจริงคงจะไม่ว่าอะไร...
…………………
“โอ๊ย นายหั่นผักภาษาอะไรกันทำไมดุ้นใหญ่ขนาดนี้ล่ะ นี่มันต้องหั่นแบบนี้”
มือเล็กประคองจับบนหลังมือใหญ่โตอีกที ประคองบังคับให้กะระยะห่างอย่างพอดีก้านคะน้าที่ใหญ่น้องๆ ไม้หน้าสามลดขนาดลงเหลือพอดีคำ แต่เขากลับไม่ได้สนใจกับผลงานที่ได้เลยสักนิด กลิ่นหอมคล้ายกลิ่นเด็กปนกับผลไม้สุกอ่อนๆ พัดผ่านปลายจมูก ไรผมสีเข้มระเรี่ยกับใบหูขาวสะอาดตาคมไล่มองลงมาที่แนวขากรรไกรเล็กวกขึ้นไปที่ริมฝีปากอิ่มสีสด จมูกเล็กมีเหงื่อซึมเล็กน้อย ขนตาหนาเป็นแพ อาณกรสวยยิ่งกว่าผู้หญิงคนใดๆ ถึงจะเป็นผู้ชายเหมือนกันทว่าเขารู้สึกอย่างนั้นจริง
“ก้านเนี่ยก็ต้องลอกเอาไอ้ที่หนาๆ ออกด้วย มันเคี้ยวไม่เข้า แต่ถ้าฟันนายแข็งแรงก็ไม่ว่ากัน”
ใบหน้าที่เขาชื่นชมเงยขึ้น เขาเผลอมองดวงตาหวานที่มีประกายขี้เล่น หัวใจไอ้หนุ่มโง่เขลาปัญญาเต้นแรงต้องคอยห้ามมือตัวเองไม่ให้ทิ้งมีดแล้วคว้าร่างนุ่มนิ่มมากอดสมใจ ทำได้แค่เก็บความหอมชื่นใจเอาไว้ในปอดให้ลึกที่สุดเท่านั้นเอง
“ปลอกเร็วๆ นะ เสร็จแล้วไปเอาไก่ในตู้เย็นมาให้ด้วยเดี๋ยวฉันจะทำไก่ทอดเผื่อพิกเล็ตด้วย กลับมาจากเล่นน้ำคงหิวน่าดู”
“ครับ”
ร่างเล็กผละจากไปเล่นเอาหัวใจเขาแฟบเหมือนลูกโป่งโดนปล่อยลม ไออุ่นน้อยๆ เมื่อครู่จางหายไปแล้วเหลือกลิ่นหอมตรึงใจที่ยังติดอยู่ในอากาศเท่านั้น มือใหญ่เทอะทะพยายามทำตามคำสอนเขาคิดว่ามันยากกว่าการผูกแนคไทด์เสียอีก เพราะต้องคอยระวังไม่ให้โดนมีดบาด ไม่ใช่ว่าไม่เคยทำกับข้าวกินเองแต่ไม่เคยพิถีพิถันอย่างนี้ต่างหากอย่างดีก็แค่หั่นๆ แล้วก็จับโยนใส่กระทะกินกันตาย
กลิ่นตัวหอมๆ ของอาณกรถูกแทนที่ด้วยปลาอินทรีย์เค็ม เขายกกะละมังพลาสติกที่มีผักคะน้าลอกก้านหั่นเป็นชิ้นขนาดพอเหมาะใกล้ๆ พ่อครัวตัวเล็ก ก่อนจะไปทำหน้าที่ที่รับได้มอบหมายต่อ ตู้เย็นที่เมี่ยงเป็นคนควบคุมจัดการเสียส่วนใหญ่อัดแน่นไปด้วยข้าวของนานาชนิดๆ ทั้งแต่ขนมเค้กที่น่าจะเป็นของพิกเล็ตไปจนถึงน้ำพริกเผาเก่าๆ ที่ยังแข็งคาถ้วยพลาสติกใบน้อย ปืนทำจมูกฟุดฟิดคลับคล้ายคลับคลาจะได้กลิ่นเหม็นบูดของอะไรบางอย่าง เพียงแค่ผลักพุงขนมปังก็เจอกับยำมะม่วง เขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่านี่มันตู้เย็นหรือถังขยะกันแน่ ชายหนุ่มเบ้หน้ายกมือปัดป่ายเอาอย่างอื่นที่ไม่ใช่น่องไก่ไปให้พ้นทาง แต่ค้นจนเกือบจะหมดตู้แล้วก็ยังไม่พบสิ่งที่อาณกรต้องการอยู่ดี
“คุณออยครับ ผมไม่เห็นน่องไก่เลย” เมื่อหาไม่เจอก็ต้องร้องขอความช่วยเหลือ
“อยู่ชั้นล่างสุดหรือเปล่า ลองดูซิ” คนหน้าเตาตอบกลับมาขณะที่โยนผักคะน้าที่สวยกว่าเดิมเล็กน้อยลงกระทะ
ร่างสูงย่อกายลง มองหาน่องไก่เจ้าปัญหาทว่านอกจากหมูที่แช่แข็งเป็นน้ำแข็งเขาก็ไม่พบมัน ปืนค้นพบว่าอีกอย่างที่ยากพอๆ กับการหั่นผักคะน้าคือการหาของในตู้เย็นของไร่เคียงฟ้า
“นายนี่นอกจากทำงานไร่แล้วเคยทำอะไรเป็นมั่งไหมเนี่ย”
เสียงใสติดหงุดหงิดบอกขึ้นใกล้ๆ เขาเงยหน้าขึ้นก็พบกับต้นขาเรียวภายใต้กางเกงผ้าสีครีม ปืนเผลอกลืนน้ำลายลงคอเขาไม่กล้ามองสูงมากไปกว่านั้น แถมเจ้าสีกางเกงก็ใกล้เคียงกับผิวกายเหลือเกินทว่าจินตนาการมันสิ่งที่ห้ามยากจริงๆ ร่างเล็กย่อกายนั่งยองๆ ข้างเขา มือขาวคุ้ยหาน่องไก่อย่างเร่งรีบเพราะมีผัดคะน้าปลาเค็มอยู่บนเตา เขาเหลือบมองเสี้ยวหน้าหวานอดอมยิ้มกับคิ้วสวยที่ขมวดมุ่นนั่นไม่ได้
“นี่ไง! ซ่อนอยู่ซะลึกเลย โอ๊ะ!”
จังหวะที่ถุงน่องไก่พันปีถูกดึงออกจากซอกแคบๆ ในช่องแช่แข็ง ร่างที่ทรงตัวด้วยปลายเท้าก็หงายหลังลง ชายหนุ่มรีบสอดมือเข้าช้อนหลังเล็กเอาไว้ก่อนที่ศีรษะจะกระแทกกับขอบเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ๆ กัน แต่ดูเหมือนคนตัวเล็กจะล้มแรงและเร็วจนเกินไปกว่ากำลังมือเพียงข้างเดียวจะรั้งเอาไว้ได้ ทั้งสองเลยล้มไปตามแรงโน้มถ่วงของโลก
หัวของอาณกรไม่ได้ฟาดกับอะไรเพราะมีใหญ่รองรับไว้ ส่วนคนตัวโตทาบทับอยู่ด้านบน ร่างกายแนบชิดกันแทบทุกสัดส่วน ใบหน้าห่างกันไม่ถึงคืบดี หัวใจสองดวงเต้นสอดประสานเกือบจะเป็นจังหวะเดียวกันแต่ของคนที่อยู่ด้านบนเต้นแรงกว่า ปืนมองภาพสะท้อนของตัวเองในดวงตากลมหวาน ริมฝีปากสีสดเผยอขึ้นน้อยๆ คล้ายกับจะชวนให้ลิ้มลองความอิ่มฉ่ำ ราวกับมีแรงดึงดูดปืนก้มหน้าต่ำลงเรื่อยๆ ปืนลืมทุกสำนึกไปชั่วขณะ....
.......................
โปรดติดตามต่อในวันพรุ่งนี้ :hao7:
เนื่องจากป้าคนแต่งกายหยาบกำลังจะสลาย ยังแต่งไม่จบตอนแต่กระสันอยากลงให้อ่าน :sad2:
แต่ก็ฝืนสังขารแต่งให้จบไม่ไหวเลยเอาลงแค่นี้ก่อน
ส่วนที่เหลือป้าจะพยายามรวบรวมมวลสารแต่งให้เสร็จแล้วเอาลงต่อให้นะคะ
ป.ล.๑ ๔๐% นี้ของพี่ปืน ส่วนที่เหลือรออ่านต่อเนอะ
ป.ล.๒ ตอนนี้ไม่มีในเล่มนะคะ แต่งให้จากใจ เพราะรักคนอ่าน
ป.ล.๓ จะจัดพี่ช้างกะน้องพิกเล็ตสักหน่อย ถ้าไม่ขี้เกียจนเกินไป
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด คุณออย ที่รักของปืนกับหมอคีย์
หมอคีย์อะ ปืนเค้ารักมาตั้งนาน ซวบไปเฉยเลย
อยากให้ปืนมีคู่สักที ><
-
ปืนตัดใจเถอะ ออยมีความสุขดีกับคุณหมอแล้ว
ปล่อยเค้าไป ปล่อยเค้าไป
คิดถึงเสือกับมะรุม
:pig4: นักเขียนสุขสันต์วันสงกรานต์จ้า
-
ขอบคุณมากค่ะ รอส่วนที่เหลือนะคะ
พักผ่อนเยอะๆให้มีกำลังปั่นต่อไปค่า :mc4:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ตัดฉับแบบนี้ ทำกันด๊ายยยยยยยยยยยยยย :a5: :a5: :a5:
ยังไงก็รอเจ้าค่ะ ฮืออออออออออออออออออ :o12:
-
ตอนใหม่นียังไม่อ่าน เเต่เราขอมาเม้นของเก่าก่อนนะคะ
จากที่อ่านตอนจบเเล้วเรารู้สึกดีมากๆเลยค่ะ ทุกอย่างสำหรับเราเราว่ามันลงตัวเเล้วเนอะสำหรับพี่เสือกะหมอมะรุมอ่ะ
เป็นครอบครัวสุขสันต์เเล้วอ่ะ น่าเอ็นดูมากๆเลย นี่เราก็ติดตามอ่านมาตั้งเเต่ต้น ทำให้อดใจหายไม่ได้ แต่เพราะตอนจบทำเราอิ่มใจ
เลยรู้สึกไม่มีอะไรค้างคาเเล้วล่ะค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะที่เเต่งนิยายดีๆ ภาษาสวยๆมาให้อ่านกัน
ส่วนสำหรับเรื่องของโย เราอยากกู่ร้องบอกว่าขอบคุณให้ก้องเล้าเลยค่ะ
ดีใจมากๆที่ไม่ 3P คือมันไม่มีอะไรจะบอก ที่เคยบอกถึงเหตุผลที่ไม่เอา 3P ไปเเล้ว
ก็คิดว่าคงไม่มีอะไรอยากบอกไปมากกว่า "ขอบคุณ" เเล้วล่ะค่ะ
ก็จะรออติดตามเรื่องต่อไปของปืน+โยนะคะ ส่วนหมอภูมิ เราว่าน่าจะมีคู่จากเรื่องนี้มั้งเนอะ หุหุ
หมายเหตุ :เมื่อกี้เรากลับไปอ่านตอนท้ายของตอนจบอีกรอบ เราอ่านไม่เคลียร์ หรืออะไรยังไงก็ไม่รู้อ่ะค่ะคนเเต่ง
สรุป......มัน 3P มั๊ยอ่าาาาาาาา ก็บรรทัดเเรกบอกว่าทิ้งท้ายคู่ 3P แบบค้างๆแต่พอมาอีกบรรทัดบอกว่ากำลังเเต่งเรื่องใหม่ที่ไม่ 3P.......คือเราเข้าใจผิดเองว่ามันเรื่องเดียวกันเหรอคะ???? งื้ออออออช่วยบอกทีเถิดดด o9 o9 o9 o9 o9
และลืมไม่ได้ คู่เล็กสุดๆๆๆๆๆๆๆอย่างช้างพิกเล็ต เราก็จะไม่พลาดเเน่นอน เล่นมาเเสดงความน่ารักให้เห็นเเบบนี้
บอกเลยค่ะว่าเอาใจแม่ยกไปเลยยยย รักหมดใจคร่าาาาาาาาาาาา :man1:
รับรองค่ะไม่ว่าจะเรื่องอะไรเราก็จะไม่พลาดเเน่นอน ยิ่งหนังสือของเซ็ตนี้ ยิ่งไม่พลาด
จะรออุดหนุนของทั้ง 3 คู่เลยนะคะ อิอิ >>>>แต่ถ้าจะกรุณา เปิดโอนนานๆหน่อยนะคะ หมุนเงินไม่ทันเบยยย o7
เอาล่ะค่ะ ไม่ว่าจะอีกนานเเค่ไหน เราก็จะขอติดตามเเละเป็นกำลังใจให้คนเเต่งเเละตัวละครน่ารักๆเหล่านี้
จนวินาทีสุดท้ายเลยค่ะ สู้ๆๆๆๆๆ
:กอด1: :L2:
ปล.ถ้ามันจะ 3P จริงๆ เราก็คงได้เเต่ทำใจ ยังไงเราก็ยังติดตามอยู่เหมือนเดิมนะคะ :เฮ้อ: :sad2:
-
หาคู่ให้ปืนด่วนนน >>>> ขอโทดที่ปาดจ้า
-
ขอบคุณนะครับที่มาต่อให้ แต่ทำไมต้องตัดฉากนี้อ้าาาา
-
ปืนจ๋าาาาาาาาาาาาาาา มาหาพี่มะ เดี๋ยวจะ ปอบ จนลืม น้องออย อิอิ. ความรักของปืนไม่สมหวัง แต่เป็นรักที่มั่นคง และหวานละมุน
-
หมอคีย์รีบมาด่วน ปืนจะจุ๊บคุณออยแล้ว :hao7:
-
หมออออออออ หมอคีย์อยู่ไหนนนนนนน
มาด่วนๆๆ เลยนะ
ถ้าถามว่าสงสาร เห็นใจนายปืนมั้ย ขอตอบว่ามากกกกกกก
แต่ก็อย่างว่า ยังไงคุณออยก็ไม่มองนายปืนไปมากกว่านี้ ยังไงก็ได้แค่นี้
อยากเชียร์นะ อยากเชียร์มาก แต่มันเป็นไปไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ
กลับไปหานายโยกับหมอภูมิเถอะ คึคึ :m23:
-
:a5: :a5: ใจร้ายเกินไปแล้วนะ ตัดจบแบบนี้อ้ะ
-
นายปืนนายจะทำอาร้ายยย :z3:
อาออยขืนตัวไว้น้า ลุ้น ลุ้น :katai4:
-
(ต่อ) ตอนพิเศษ คิมหันต์ VS ปืน = อาณกร
เราสองสามคน
“ทำอะไรกันน่ะ!”
ร่างเล็กสะดุ้งโหยงมือน้อยที่ยังกำถุงน่องไก่แน่นผลักแผ่นอกหนาของหนุ่มตัวโตผิวเข้มก่อนจะลนลานไปที่เตาแก็ส กลิ่นเหม็นไหม้ตลบอลอวลไปทั่วห้องครัว คะน้าปลาเค็มดำยิ่งกว่ากะปิไปแล้ว
“ไหม้เลย ปลาก็หมดแล้วด้วย”
พ่อหัวครัวหัวป่าห์ครวญ หัวไหล่มนตกลงอย่างหดหู่ ปืนค่อยๆ ยันกายขึ้นจากพื้นละสายตาจากแผ่นหลังบางกลับมายังอีกคนที่ปรากฏกายได้ถูกจังหวะเวลาพอเหมาะพอดี
ชายหนุ่มสองคนประสานสายตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร คนหนึ่งคือหนุ่มบ้านไร่ที่ผันตัวไปเป็นบอร์ดี้การ์ดให้กับเพื่อนรักเพื่อนแค้นของเจ้านาย ส่วนอีกคนคือคุณหมอหนุ่มรูปหล่อที่ทั้งสุขุมและเยือกเย็น ในแววตาของทั้งคู่แสดงออกอย่างชัดเจนไม่ว่าพอใจในกันและกันแน่นอนว่าชนวนเหตุคือหนุ่มตัวเล็กที่ยังคร่ำครวญอยู่กับอาหารที่เสียไป
“ผมกินอย่างอื่นก็ได้ครับ”
ปืนเอ่ยขึ้นขณะที่ตายังมองคุณหมอตัวสูงไม่คลาดเคลื่อน เขาจงใจใช้คำพูดที่จะบอกเป็นนัยๆ ให้อีกคนรู้ว่าอาณกรกำลังทำอาหารเพื่อเขาอยู่
รู้อยู่เต็มอกว่าไม่มีทางชนะแต่ก็ยังอยากทำ
“ผมซื้อขาหมูเจ้าประจำของเรามา กินอันนี้แทนก็ได้มั้ง”
หัวอกไอ้หนุ่มบ้านไร่ร้อนวาบเพราะคำว่า ‘ของเรา’ ขณะที่เขาแสดงตนว่าสำคัญอีกฝ่ายก็ประกาศถึงความสนิทสนม ปืนถอนหายใจเบาๆ คำว่าแพ้ติดหราเต็มพื้นที่เขาจะไม่มีทางเอาชนะคนๆ นี้ได้จริงๆ น่ะหรือ
“คิดยังไงถึงมา ไหนว่าจะนอนไง”
“คิดถึง”
คำตอบสั้นๆ เล่นเอาหัวใจคนได้ยินสั่นคลอน ปืนกล้ำกลืนความบอบช้ำเอาไว้ เขาต้องทำใจให้เคยชินกับความเจ็บเพราะมันจะเป็นอย่างนี้ไปอีกนานแสนนานตราบใดที่ยังไม่ยอมตัดใจ…
……………………
เมื่อคะน้าปลาเค็มลงไปอยู่ในถังขยะแทน ทั้งเจ้าของบ้านและแขกเลยต้องมานั่งอยู่บนโต๊ะโดยมีมื้อกลางวันเป็นข้าวขาหมู แต่เพราะไม่รู้ว่าจำนวนคนในบ้านจะมีมากกว่าหนึ่ง ขาหมูที่ซื้อมาเลยมีแค่สองกล่อง ส่วนอีกคนนั่งมองจานเปล่าตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายได้ อันที่จริงเขาอิ่มจนกินอะไรไม่ลงตั้งแต่เห็นหน้าใครบางคนแล้ว
“เยอะขนาดนี้ฉันกินไม่หมดหรอก เดี๋ยวฉันแบ่งให้นะ”
คนตัวเล็กที่นั่งติดกับเขาบอก พลางเลื่อนจานที่มีข้าวพร้อมเนื้อหมูจนพูนมือขาวบรรจงตักส่วนของตัวเองแบ่งให้ เพราะน้ำใจที่หยิบยื่นให้ทำให้เขาไม่อาจปฏิเสธได้ แม้ว่าจะมีสายตายที่คอยจับจ้องอยู่เขาก็ไม่ยี่หระ
อาณกรแบ่งมาให้เกินครึ่ง ที่เหลืออยู่ในจานมีแค่หมูไม่กี่ชิ้นกับข้าวไม่เกินทัพพี เขารู้สึกว่าตัวเองเอาเปรียบมากเกินไปกำลังจะยกตักคืนให้ แต่คนที่เจ้าของข้าวขาหมูก็ตัดวางไปก่อนแล้ว
“กินน้อยแค่นั้นตัวถึงได้เบาเหมือนนุ่น”
“ยุ่งน่า!”
ตาหวานค้อนใส่คุณหมอตัวสูงก่อนจะตักข้าวคำใหญ่ใส่ปากเคี้ยวกร้วมๆ สีหน้าบ่งบอกถึงความอร่อย พึมพำพอจับใจความได้ว่ารสชาติยังดีเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
ปืนมองข้าวขาหมูในจานตัวเองมันอิ่มจนไม่อยากกิน แต่ก็ยังฝืนบังคับมือให้จับช้อนแล้วตักปากจนได้ เขาไม่รู้หรอกว่ารสชาติของมันอร่อยๆ อย่างที่อาณกรพูดหรือเปล่าเพราะในคอมันเต็มตื้อไปด้วยน้ำตาที่ไม่อาจกลั่นออกทางดวงตาได้
เจ็บ...แต่พูดไม่ได้
“นายหยุดสามวันใช่ไหม”
“ครับ แต่ถ้าคุณออยไม่ชอบผมกลับพรุ่งนี้เลยก็ได้” ปืนบอกหลังจากมื้อกลางวันที่สุดระทมจบลง
“ทำไมฉันจะไม่ชอบล่ะ” อาณกร ยื่นมะม่วงน้ำดอกไม้สุกที่ปลอกเปลือยจนเหลือแต่เนื้อเหลืองจัดส่งมาให้ หนุ่มบ้านไร่รับมันมาอย่างเสียไม่ได้ ตาหวานคอยมองว่าเขาจะกินมันหรือเปล่าแต่พอเห็นเขาจิ้มมันใส่ปากก็ยิ้มกว้าง “หวานใช่ไหม ต้นจากสวนของเราเองเลยนะ จำได้หรือเปล่าเมื่อสามปีที่แล้วนายยังช่วยฉันปลูกอยู่เลย”
“จำได้ครับ”
ปืนพยักหน้าน้อยๆ เขาจำได้เสมอในทุกช่วงเวลาที่ได้อยู่กับอาณกร ถึงเขาจะเบาปัญญาแต่ความจำดีเยี่ยมโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคนที่ชอบเขาจะจดจำมันทุกรายละเอียด ทั้งสีหน้าและแววตาที่อาณกรแสดงออกมาเขาเก็บมันไว้แล้วมันก็ส่งผลเสียให้เขาอย่างร้ายกาจเพราะความทรงจำเหล่านี้ที่ทำให้เขาตัดใจไม่ได้เสียที
“นี่เขาเรียกพันธุ์อะไร”
อีกเสียงแทรกขึ้น ไม่เพียงเท่านั้นเรือนกายสูงพอๆ กับเขาก็ปรากฏขึ้นด้วย เพราะกินมื้อกลางวันเป็นเนื้อและไขมันคุณหมอเลยชวนออกมาเดินย่อยในสวนผลไม้เล็กๆ ที่อาณกรปลูกไว้เล่นแก้เหงา ผลไม้หลายอย่างพากันโตออกลูกออกผลมาให้กินโดยเฉพาะมะม่วงน้ำดอกไม้ที่สุกหอมสีสวยอยู่ในถุงพลาสติกห่อไว้อย่างดีเพื่อป้องกันมดแมลงจะมาไต่ตอมให้เสียของ แน่นอนว่าเป็นฝีมือของอาณกรคนที่ใส่ใจในรายละเอียดของทุกสิ่งทุกอย่าง
“น้ำตาลเตา สุกแล้วจะหวานมาก เฮ้ย! นี่มันยังไม่สุกนี่เก็บมาทำไม”
คนตัวเล็กแหวเสียงดังเมื่อเห็นมะม่วงพันธุ์โบราณในมือของคุณหมอตัวสูง ทว่าเจ้าตัวกลับไม่เกรงต่อสีหน้าที่คล้ายจะโกรธของอีกฝ่ายสักนิดกลับทำแค่ยักไหล่แถมยังสาวเท้าเข้ามาใกล้กว่าเดิมอีกด้วย
ปืนแทบลืมหายใจมองภาพที่คุณหมอรูปหล่อก้มลงจนเกือบจะชิดกับพวงแก้มนวล เขาเชื่อว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาดไปเขาเห็นปลายจมูกโด่งนั่นเฉียดแก้มไปเพียงนิดเดียวเท่านั้น มะม่วงชิ้นน้อยในมือหลุดเข้าไปอยู่ในปากของคนตัวสูงกว่าหลายเซนติเมตรภายในชั่ววินาที ไม่ใช่แค่ปืนเท่านั้นที่ตกใจ ตัวคนถือมะม่วงเองก็ไม่ต่างกัน ใบหน้าหวานแดงซ่าน
“ทำบ้าอะไร!”
“กินมะม่วง”
“ก็บอกกันดีๆ ซิ”
คนตัวเล็กค้อนตาเขียว หมุนตัวเดินหนีไปเสียเฉยๆ ทิ้งให้คุณหมอดื่มด่ำอยู่กับรสหวานของมะม่วงและผู้ชายอีกคนที่กำลังจะจมกองน้ำตาที่เอ่อล้นอยู่ในอก
ชายหนุ่มผิวเข้มหมายจะก้าวเท้าเดินปลีกตัวแยกไปอีกทาง แต่ความตั้งใจก็โดนฉุดรั้งเอาไว้เสียงทุ่มต่ำดังจากผู้ชายอีกคน
“คุยกันหน่อยไหม...ปืน”
มุมที่คิมหันต์เลือกคือใต้ต้นมะม่วงน้ำตาลเตาที่เจ้าตัวเด็ดลูกของมันมา สายลมอ่อนๆ ของยามบ่ายพัดโชยผ่านร่างให้ความเย็น เมฆฝนต่อตัวที่มุมสุดปลายฟ้าอีกไม่ช้ามันคงเคลื่อนมาถึงบริเวณนี้ ดวงตาคมตามแบบหนุ่มใต้แท้มองไปยังทิวเขาที่แสนคุ้นเคยก่อนจะวกกลับมายังคู่สนทนา ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายก็เพิ่งจะละจากทิวทัศน์ที่อื่นมาเช่นกัน
“นายชอบออยใช่ไหม” คิมหันต์เข้าประเด็นอย่างไม่เสียเวลา สีหน้าจริงจังแต่ยังเย็นชาเช่นเคย
“ครับ” ปืนยอมรับ ในเมื่อตรงมาเขาก็ตรงไป ระหว่างทั้งคู่ไม่จำเป็นต้องมีอะไรปิดบังกันอีก
“แล้วก็ชอบมาก่อนฉันด้วย”
“ครับ”
คุณหมอหนุ่มยืดกายเต็มความสูงเกินหกฟุตของตัวเอง ถึงความสูงจะไล่เลี่ยแต่ความหนาของกล้ามเนื้อยังห่างอยู่พอสมควร ปืนตัวใหญ่หนาคล้ายกับพศิน ส่วนเขามีถึงจะมัดกล้ามแต่ก็ไม่หนาเท่า แต่นั่นไม่ใช่การปัจจัยในการตัดสินใจในปัญหาครั้งนี้เพราะคนที่อาณกรเลือกแล้วคือเขา ถึงจะมีทีหลังแต่เพราะมีความรู้สึกที่ตรงกันมันเลยไม่ยากที่จะสานสัมพันธ์ ขณะที่อีกคนเอาแต่เก็บงำความรู้สึกจึงต้องรับความผิดหวังเอาไว้
“ฉันขอพูดตรงๆ นะ ตอนนี้ฉันกับออยเราคบกันในฐานะของคนรัก ฉันจะไม่ถือสาเรื่องที่นายชอบออยแต่อย่าแสดงออกให้มากนักเพราะฉันขี้หวง”
“ผมทราบครับ แต่ที่ผ่านมาผมก็ไม่เคยรุ่มร่ามกับคุณออย”
“ก็ดี” คิมหันต์พยักหน้า “เรื่องความรู้สึกมันห้ามกันไม่ได้แต่ฉันหวังว่าสำนึกผิดชอบชั่วดีของนายน่าจะยังพอมีอยู่บ้างนะ อย่าทำตัวให้ออยผิดหวังเพราะรายนั้นเขาคิดว่านายเป็นคนดีมาตลอด”
ปืนแค่นยิ้ม ไม่ใช้ให้กับคนรักของอาณกรแต่ให้กับตัวเอง เขามันยิ่งกว่าน่าสมเพชอุตส่าห์หอบเอาความคิดถึงมาให้คนที่มีเจ้าของ ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าอาณกรไม่มีทางมองเขาเป็นอย่างอื่นนอกจากลูกจ้างที่แสนซื้อสัตย์ แต่ก็ยังดันทุรังกลับมาตอกย้ำความเจ็บช้ำให้ฝังลึกหยั่งรากลงไปอีก ความคิดถึงมันคลายตัวลงแล้วก็จริง แต่หัวใจเขามีรอยโหว่กว้างมากกว่าเดิม มันยิ่งกว่าเจ็บ อกกลัดหนองน้ำตาตกใน นิยามของรักที่ไม่สมหวัง...
…………….
“อะไรนะ! ไหนว่าหยุดสามวันไง แล้วทำไมถึงกลับไปแล้วล่ะ”
“เห็นว่าไอ้คุณโยอะไรนั่นแผลงฤทธิ์ครับ เกือบจะหนีไปสวิสเซอร์แลนด์แล้วดีที่คุณภูมิไปดักได้ทัน ไอ้ปืนเลยต้องกลับกะทันหันครับ”
เขาได้คำอธิบายสั้นๆ แต่ได้ใจความจากดินเพื่อนรักเพื่อนตายของปืน หนุ่มตัวเล็กขมวดคิ้วทำหน้ายุ่งเขาตั้งใจจะชวนปืนไปทำบุญด้วยกันเพราะวันนี้เป็นวันมหาสงกรานต์ ทว่าอีกฝ่ายกลับกรุงเทพฯ ไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วแถมยังไม่คิดจะบอกเขาสักคำ เขายังไม่ได้ขอบคุณในน้ำใจอันยิ่งใหญ่ของปืนเลย เขาเองก็ดันเผลอหลับไปตั้งแต่หัวค่ำเลยไม่รู้ว่าปืนกลับไปแล้ว
ถ้าไม่ใช่ปืนเขาคงจัดการโยธินเองไม่ได้แน่ๆ
“โวยวายอะไรแต่เช้า”
“ปืนน่ะซิพี่เสือ กลับกรุงเทพฯ ไปแล้วผมว่าจะชวนไปทำบุญสักหน่อย”
“ปืนมาหรือ?” พศินเลิกคิ้วสูง เพราะเมื่อวานคณะเดินทางตะเวนเที่ยวเล่นน้ำรอบเมืองของเขากลับมาถึงไร่เคียงฟ้าดึกเลยไม่ได้พบกับลูกน้องคนสำคัญ ส่วนนี้มีแพลนจะพาเจ้าตัวเล็กไปหาพี่ชายตัวอ้วนดำถึงเมืองกรุงเลยไม่ได้ไปทำบุญกับอาณกร
“ใช่ กลับไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ แล้วเขาฝากอะไรไว้ไหม อ้าว!”
ปากที่กำลังจะถามต่อเป็นอันต้องหุบไปเมื่อดินหายตัวไปตั้งแต่เห็นหน้าของลูกพี่ใหญ่แล้ว
“ไอ้นี่มันน่าเตะนัก กลับมาก็ไม่บอกแถมยังหนีกลับไปอีก”
เจ้าของบ้านบ่นอุบ แต่พอเห็นคุณหมอตัวเล็กที่เดินงัวเงียลงมาจากบันไดก็เลิกหงุดหงิดตรงปรี่เข้าไปประคองก่อนจะพากันหายขึ้นไปชั้นบนอีก ไม่ใช่อะไรเพราะแม่คนใหม่ของพิกเล็ตใส่มาแค่เสื้อเชิ้ตตัวเดียวเท่านั้น
อาณกรพรูลมหายใจเขาตั้งใจมุ่งมั่นว่าจะทำบุญเอาฤกษ์เอาชัยในวันดีๆ เช่นนี้ ถึงจะไม่มีเพื่อนไปก็ไม่ยอมล้มเลิกความตั้งใจ ร่างบางคว้าเอาตะกร้าที่มี่ทั้งดอกไม้ธูปเทียน พร้อมอาหารคาวหวานครบครันตั้งท่าจะขึ้นรถกระบะคู่ใจไปที่วัดใกล้ๆ แต่เสียงล้อที่เบียดมากับก้อนกรวดก็เรียกความสนใจเอาไว้ รถโตโยต้าวีออสคันเดิมจอดเทียบเท้าพอดีตอนที่เขายืดตัวเต็มที่
“ไปทำบุญกัน”
คิ้วเรียวสวยยกสูง วันนี้เขาเจอเรื่องแปลกใจตั้งแต่เช้าตรู่ถึงสองเรื่อง คนที่บอกว่าจะนอนอย่างเดียวในวันหยุดยาวปฏิเสธที่จะออกไปเล่นสาดน้ำกับใครกลับมาชวนเขาไปทำบุญ ใบหน้าขาวสะอาดยื่นออกจากประตูรถยนต์ที่แค่ไขกระจกลงเท่านั้น
“ไม่กลัวพระหรือไง” เขาถามกลับกวนๆ
“ผมอยู่กับผียังไม่กลัวเลย ขึ้นรถซิเดี๋ยวคนเยอะ”
กุญแจรถกระบะสอดลงในกระเป๋ากางเกง ในเมื่อมีราชรถมาเกยถึงที่พร้อมกับเพื่อนทำบุญเลยไม่รู้ว่าจะเล่นตัวไปทำไม
แต่คนที่ชวนไปทำบุญดันไม่มีอะไรมาเลยนอกจากใจ เขาอุตส่าห์ดีใจที่คิมหันต์ใส่ใจในวันสำคัญแต่ที่ไหนมันคือการพึ่งใบบุญของเขาต่างหาก ร่างสูงนั่งท่าเทพบุตรอยู่ข้างๆ ในมือมีดอกกล้วยไม้ที่เขาลงทุนเดินไปตัดเองจากสวนหลังบ้าน ธูปและเทียนทั้งหมดก็เป็นของเขา เจ้าตัวทำหน้าไม่รู้สึกรู้สาปากขยับพึมพำคำสวดมนต์ ก่อนจะหันมาปรามเขา
“ผมรู้ตัวว่าหล่อ แต่เราอยู่ในวัดนะมันไม่สมควร”
เพราะคำพูดนั้นทำให้เขาเลิกสนใจคุณหมอหน้ามึนไปในทันที
วันนี้คือวันมหาสงกรานต์ตามปฏิทินจันทรคติ คนในวัดเลยหนาแน่นเป็นพิเศษ ศาลาวัดขนาดกลางคราคล่ำไปด้วยพี่น้องที่พากันมาทำบุญ อาหารคาวหวานมากมายตั้งเรียงรายรอพระสงฆ์ขึ้นศาลา อาณกรยกจานที่มีอาหารจากฝีมือตัวเองวางลงในพื้นที่ที่ยังพอมีเหลืออยู่บ้าง ส่วนอีกคนก็ถือจานขนมหวานตามมาติดๆ
“คะน้าปลาเค็มหรือ?”
“เห็นอยู่ยังจะถามอีก”
“ทำไมถึงทำอีกล่ะ”
“ก็อยากทำ” พ่อครัวประจำบ้านเคียงฟ้าตอบ แต่คนฟังกลับทำหน้าเหมือนโดนแย่งของเล่นไม่มีผิด “มีอะไร ทำไมทำหน้าอย่างนั้นวันนี้วันดีนะต้องทำหน้าดีๆ ซิ”
“คุณทำให้พระหรือให้นายปืนกันแน่”
“อย่ามาหาเรื่องกันนะ” อาณกรขู่ฟ่อ ส่งสายตาไม่พอใจกลับไป “ไว้รอพระท่านให้พรเสร็จแล้วค่อยเคลียร์กัน รวบยอดของเมื่อวานด้วย”
ทว่าคนโดนขู่กลับไม่รู้สึกสะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย เรื่องที่เขาฉวยโอกาสกินมะม่วงแบบสนิทชิดติดตัวหรือการแสดงความหึงหวงนั้นมันไม่ใช่ความคิดของเขาสักหน่อย
คนมันขี้หึงนี่นา...
………………….
(มีต่อ)
-
เมื่อวานตอนที่ฉกลงไปกินมะม่วงสุกในมือ คนตัวสูงกระซิบบอกอะไรบางอย่างกับเขา ตอนนั้นนึกอยากจะเอามะม่วงขยี้หน้าเสียให้หายหมั่นไส้ คนบ้าอะไรจู่ๆ ก็มาบอกว่า
‘ผมหึง’
หึงบ้าบออะไร สาบานได้ว่าเขาไม่เคยพฤติกรรมอย่างนั้นเลยสักนิด เขาไม่เคยให้ท่าหรือชม้ายชายตาให้ใคร พูดจาก็ปกติเพราะคนอย่างอาณกร หากรักหรือชอบใครจะไม่ยอมแสดงทีท่าให้เจ้าตัวรู้เด็ดขาด ขนาดพี่เสือที่แอบรักมาหลายปียังไม่รู้เลยว่าเขาคิดอะไรอยู่ แล้วไอ้คุณหมอหน้ามึนคนนี้มันไปเอามูลมาจากไหน
ความสงสัยเริ่มจะคลี่คลายเมื่อได้ยินจากปากเมื่อตอนเช้าอีกคำรบ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อคิมหันต์กำลังหึงเขากับปืนอยู่เป็นแน่
เขากับปืนคือผู้ร่วมงาน อยู่ด้วยกันมาหลายปี ปืนเป็นคนซื่อและเป็นคนที่เขาไว้ใจมากที่สุด ถึงแม้หลายครั้งที่เขารู้สึกถึงอะไรบางอย่างในดวงตาคมกริบคู่นั้นแต่สาบานด้วยชีวิตเลยว่าเขาไม่เคยคิดเกินเลยกับปืนเลยแม้แต่น้อย ทว่าความคิดของอีกฝ่ายเขาไม่อาจคาดเดาได้ คุณหมอหน้ามึนพาเขาออกจากศาลาหลังจากเสร็จสิ้นขั้นตอนการทำบุญ ที่ลานหน้าวัดมีก่อเจดีย์ทรายเพราะเป็นวันเทศกาลสำคัญ ทั้งเด็กเล็กเด็กโตผู้ใหญ่คนเฒ่าคนแก่ช่วยกันก่อกองทรายทำเป็นรูปเจดีย์ มีธงสีรายล้อมสร้างสีสันให้วัดได้อย่างน่ารักน่ามอง
“ก่อเจดีย์ทรายกัน”
มือใหญ่ฉวยกุมที่ข้อมือแล้วตรงไปยังกองทรายที่มีเด็กตัวเล็กๆ สองคนนั่งล้อมอยู่ อาณกรรู้สึกแปลกๆ พิกลที่มาแย่งเด็กก่อกองทราย แต่อีกคนกลับนั่งลงและช่วยกอบทรายที่ไร้รูปทรงโดยไม่มีทีท่าขัดเขินเลยแม้แต่น้อย
“พี่มาช่วยกันซิฮะ”
มือเล็กกระตุกที่ขากางเกง เด็กชายวัยใกล้เคียงกับพิกเล็ตเงยหน้ามองเขาตาแป๋วเช่นเดียวกับเด็กอีกคนที่พยักหน้าเชิญชวนให้เขาเข้ามาช่วยกันก่อทรายให้เป็นรูปเจดีย์
คิมหันต์เริ่มก่อฐานก่อนเด็กๆ ทำตามด้วยความตั้งใจ ทั้งรดน้ำทั้งโดยทรายที่อยู่รอบๆ มาให้ ไม่นานทรายไร้รูปร่างก็เปลี่ยนเป็นทรงคล้ายฐานเจดีย์
“ไม่รู้หรือไงว่าปืนชอบคุณ”
คุณหมอตัวสูงเอ่ยขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ใบหน้าขาวสะอาดยังคงไม่ได้เงยจากกองทราย อาณกรกระพริบตารัวถี่หัวใจหยุดเต้นไปหนึ่งจังหวะสับสนกับคำพูดไร้ที่มานั่นไม่น้อย
“ไปเอามาจากไหน”
“อย่าบอกนะว่าไม่เคยสงสัยอะไรเลย” คิมหันต์บอกเรียบๆ มือตบแปะๆ อัดทรายให้แน่นขึ้น “หมอนั่นมันไม่ได้ปิดไว้เป็นความลับเลยนะ”
“พูดอะไร ผมไม่เข้าใจ”
“อย่าแกล้งทำเป็นไม่รู้หน่อยเลย” คราวนี้คนขี้หึงหันมามอง “ถ้าไม่รักไม่ชอบมีหรือจะยอมขนาดนั้น”
“นั่นมันเพราะพี่เสือ” เขาแย้ง หน้าร้อนผ่าวมากขึ้นเรื่อยๆ สมองคิดแค่เรื่องที่อีกฝ่ายพูดเท่านั้น ไม่ได้สนใจ
“มันแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น อีกส่วนเป็นเพราะปืนรักคุณต่างหาก”
ปากที่หมายจะอ้าเถียงเป็นอันต้องหุบลงไปเมื่อหางตาเหลือบไปเห็นเด็กสองคนมองผู้ใหญ่เถียงกัน เขายิ้มแหยๆ ให้กับเด็กน้อยแล้วก้มหน้าก้มตาก่อเจดีย์ทรายต่อ แต่หัวใจและความคิดยังวนอยู่กับคำพูดของอีกคน
‘ปืนชอบเขา’
“เย้! เสร็จแล้ว พี่ชายเก่งจังเลย”
เด็กตัวเล็กสูงแค่เอวปรบมือโห่ร้องด้วยความยินดี ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุขถึงแม้ว่าเกินแปดสิบเปอร์เซ็นต์จะเป็นฝีมือของคุณหมอหน้ามึนแต่เพราะได้มีส่วนร่วมได้จับจองกองทรายก่อนเลยดีใจมากกว่าผู้ใหญ่ ส่วนเขาเองได้แต่ตบๆ แปะๆ ยอมรับว่าเรื่องงานฝีมือเขาห่วยสุดๆ แค่เย็บผ้ายังทำไม่ได้แต่ถ้าเรื่องงานไร่หรืออาหารอาณกรคนนี้สู้สุดใจ
“ขอปะแป้งหน่อยได้ไหมคะ”
เสียงหวานดังจากเบื้องหลัง เขาเอี้ยวตัวกลับไปเห็นเด็กสาวอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเมี่ยงยืนมองอย่างเอียงอาย สาวเจ้าเปียกน้ำไปครึ่งค่อนตัว ที่แก้มมีแป้งปะอยู่เล็กน้อย อาณกรชี้นิ้วไปที่คนตัวสูงเพราะไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นที่สนใจของพวกผู้หญิงเท่าไรนักโดยเฉพาะกับเด็กๆ แต่เธอกลับสั่นหน้าแล้วช้อนตามองเขาหวานเชื่อม
“หนูขอปะแป้งพี่ค่ะ”
หนุ่มหน้าหวานไม่แพ้ผู้หญิงกระพริบตาเร็วๆ แต่ก็ไม่ได้ถอยหนีเมื่อเธอยื่นมือที่มีแป้งดินสอพองละลายน้ำแตะเบาๆ ที่แก้มข้างซ้าย เขายิ้มกลับไปอย่างงงๆ แต่แค่นั้นก็ทำให้เด็กสาวที่แสนขี้อายแทบจะม้วนลงไปกองทับเจดีย์ทราย
“พี่น่ารักจังเลยค่ะ” เธอชมเขาอีกรอบก่อนจะหมุนตัววิ่งกลับไปรวมกับกลุ่มเด็กสาวที่ยืนลุ้นอยู่ห่างไปไม่กี่เมตร
“มีเสน่ห์กับเพศเดียวกันและตรงกันข้ามเลยนะ”
ผู้ชายที่โดนเมินพูดขึ้นเบาๆ ที่ฟังดูแล้วเหมือนเป็นคำประชดมากกว่าจะชม อาณกรหันขวับพร้อมค้อนใส่คนตัวสูง ทั้งเรื่องของปืนและเด็กผู้หญิงคนนั้นมันไม่ใช่ความผิดของเขาเสียหน่อย
เขารู้...รู้ว่าปืนคิดบางอย่างกับเขา แต่ความคิดของคนมันจะห้ามกันได้อย่างไร แล้วปืนก็ไม่เคยพูดหรือเอ่ยออกมาให้รู้สึกกระอักกระอ่วนจะมีก็แค่สายตาเท่านั้นที่ทำให้เขารู้สึกในบางครั้ง ผิดกับคนพูดที่ใช้ทั้งสายตาและคำพูดประกอบความรู้สึกเสมอ อาณกรถอนหายใจเบาๆ ระหว่างเขากับคิมหันต์สามารถเรียกว่าคนรักได้เต็มปาก แม้จะไม่ได้หวานแหววเท่าพี่เสือกับหมอมะรุมใช้แต่ความเชื่อใจเท่านั้นที่เชื่อมโยงกันไว้
“คิดว่าเป็นความผิดของผมหรือไงกัน”
คิมหันต์ไม่ตอบในทันทีคว้าข้อมือเขาแล้วตรงดิ่งกลับที่รถ ไม่มีใครพูดอะไรระหว่างที่ขับรถฝ่าผู้คนที่จับกลุ่มเล่นน้ำเป็นระยะ เส้นทางที่รถวีออสกำลังแล่นอยู่นั้นคือทางไปโรงพยาบาลไม่ใช่ไร่เคียงฟ้า อาณกรถอนหายใจยาวดูท่าการไปวัดในวันนี้จะไม่ได้ดีอย่างที่คิดเสียแล้ว
“โอ๊ย! เบาๆ ซิ”
แรงดึงที่ไม่เบานักรั้งร่างเล็กให้หลุดจากเบาะรถจนได้ เขาไม่เข้าใจอารมณ์ของคิมหันต์ตอนนี้เลยมันไม่มากถึงกับโกรธแต่ก็ใช่ว่าจะอารมณ์ดี ดูคล้ายกับท้องฟ้ายามที่เมฆฝนก่อตัวขณะที่พระอาทิตย์ยังสาดแสงอยู่ อาณกรขืนร่างไว้ไม่ยอมเดินตามไปแรงลากใบหน้าหวานง้ำงอจนถึงตอนนี้เขายังไม่ได้สะสางคดีกับคนขี้หึงเลย ซ้ำเขายังข้อหาเพิ่มมาอีก คือมีเสน่ห์กับเพศเดียวกันและเพศตรงข้าม
“เข้าบ้านก่อน”
“ไม่! คุยกันตรงนี้เลย บอกผมมาซิว่ามันเป็นความผิดของผมหรือเปล่า”
“ใช่ มันเป็นความผิดของคุณ”เมื่อวานตอนที่ฉกลงไปกินมะม่วงสุกในมือ คนตัวสูงกระซิบบอกอะไรบางอย่างกับเขา ตอนนั้นนึกอยากจะเอามะม่วงขยี้หน้าเสียให้หายหมั่นไส้ คนบ้าอะไรจู่ๆ ก็มาบอกว่า
‘ผมหึง’
หึงบ้าบออะไร สาบานได้ว่าเขาไม่เคยพฤติกรรมอย่างนั้นเลยสักนิด เขาไม่เคยให้ท่าหรือชม้ายชายตาให้ใคร พูดจาก็ปกติเพราะคนอย่างอาณกร หากรักหรือชอบใครจะไม่ยอมแสดงทีท่าให้เจ้าตัวรู้เด็ดขาด ขนาดพี่เสือที่แอบรักมาหลายปียังไม่รู้เลยว่าเขาคิดอะไรอยู่ แล้วไอ้คุณหมอหน้ามึนคนนี้มันไปเอามูลมาจากไหน
ความสงสัยเริ่มจะคลี่คลายเมื่อได้ยินจากปากเมื่อตอนเช้าอีกคำรบ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อคิมหันต์กำลังหึงเขากับปืนอยู่เป็นแน่
เขากับปืนคือผู้ร่วมงาน อยู่ด้วยกันมาหลายปี ปืนเป็นคนซื่อและเป็นคนที่เขาไว้ใจมากที่สุด ถึงแม้หลายครั้งที่เขารู้สึกถึงอะไรบางอย่างในดวงตาคมกริบคู่นั้นแต่สาบานด้วยชีวิตเลยว่าเขาไม่เคยคิดเกินเลยกับปืนเลยแม้แต่น้อย ทว่าความคิดของอีกฝ่ายเขาไม่อาจคาดเดาได้ คุณหมอหน้ามึนพาเขาออกจากศาลาหลังจากเสร็จสิ้นขั้นตอนการทำบุญ ที่ลานหน้าวัดมีก่อเจดีย์ทรายเพราะเป็นวันเทศกาลสำคัญ ทั้งเด็กเล็กเด็กโตผู้ใหญ่คนเฒ่าคนแก่ช่วยกันก่อกองทรายทำเป็นรูปเจดีย์ มีธงสีรายล้อมสร้างสีสันให้วัดได้อย่างน่ารักน่ามอง
“ก่อเจดีย์ทรายกัน”
มือใหญ่ฉวยกุมที่ข้อมือแล้วตรงไปยังกองทรายที่มีเด็กตัวเล็กๆ สองคนนั่งล้อมอยู่ อาณกรรู้สึกแปลกๆ พิกลที่มาแย่งเด็กก่อกองทราย แต่อีกคนกลับนั่งลงและช่วยกอบทรายที่ไร้รูปทรงโดยไม่มีทีท่าขัดเขินเลยแม้แต่น้อย
“พี่มาช่วยกันซิฮะ”
มือเล็กกระตุกที่ขากางเกง เด็กชายวัยใกล้เคียงกับพิกเล็ตเงยหน้ามองเขาตาแป๋วเช่นเดียวกับเด็กอีกคนที่พยักหน้าเชิญชวนให้เขาเข้ามาช่วยกันก่อทรายให้เป็นรูปเจดีย์
คิมหันต์เริ่มก่อฐานก่อนเด็กๆ ทำตามด้วยความตั้งใจ ทั้งรดน้ำทั้งโดยทรายที่อยู่รอบๆ มาให้ ไม่นานทรายไร้รูปร่างก็เปลี่ยนเป็นทรงคล้ายฐานเจดีย์
“ไม่รู้หรือไงว่าปืนชอบคุณ”
คุณหมอตัวสูงเอ่ยขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ใบหน้าขาวสะอาดยังคงไม่ได้เงยจากกองทราย อาณกรกระพริบตารัวถี่หัวใจหยุดเต้นไปหนึ่งจังหวะสับสนกับคำพูดไร้ที่มานั่นไม่น้อย
“ไปเอามาจากไหน”
“อย่าบอกนะว่าไม่เคยสงสัยอะไรเลย” คิมหันต์บอกเรียบๆ มือตบแปะๆ อัดทรายให้แน่นขึ้น “หมอนั่นมันไม่ได้ปิดไว้เป็นความลับเลยนะ”
“พูดอะไร ผมไม่เข้าใจ”
“อย่าแกล้งทำเป็นไม่รู้หน่อยเลย” คราวนี้คนขี้หึงหันมามอง “ถ้าไม่รักไม่ชอบมีหรือจะยอมขนาดนั้น”
“นั่นมันเพราะพี่เสือ” เขาแย้ง หน้าร้อนผ่าวมากขึ้นเรื่อยๆ สมองคิดแค่เรื่องที่อีกฝ่ายพูดเท่านั้น ไม่ได้สนใจ
“มันแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น อีกส่วนเป็นเพราะปืนรักคุณต่างหาก”
ปากที่หมายจะอ้าเถียงเป็นอันต้องหุบลงไปเมื่อหางตาเหลือบไปเห็นเด็กสองคนมองผู้ใหญ่เถียงกัน เขายิ้มแหยๆ ให้กับเด็กน้อยแล้วก้มหน้าก้มตาก่อเจดีย์ทรายต่อ แต่หัวใจและความคิดยังวนอยู่กับคำพูดของอีกคน
‘ปืนชอบเขา’
“เย้! เสร็จแล้ว พี่ชายเก่งจังเลย”
เด็กตัวเล็กสูงแค่เอวปรบมือโห่ร้องด้วยความยินดี ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุขถึงแม้ว่าเกินแปดสิบเปอร์เซ็นต์จะเป็นฝีมือของคุณหมอหน้ามึนแต่เพราะได้มีส่วนร่วมได้จับจองกองทรายก่อนเลยดีใจมากกว่าผู้ใหญ่ ส่วนเขาเองได้แต่ตบๆ แปะๆ ยอมรับว่าเรื่องงานฝีมือเขาห่วยสุดๆ แค่เย็บผ้ายังทำไม่ได้แต่ถ้าเรื่องงานไร่หรืออาหารอาณกรคนนี้สู้สุดใจ
“ขอปะแป้งหน่อยได้ไหมคะ”
เสียงหวานดังจากเบื้องหลัง เขาเอี้ยวตัวกลับไปเห็นเด็กสาวอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเมี่ยงยืนมองอย่างเอียงอาย สาวเจ้าเปียกน้ำไปครึ่งค่อนตัว ที่แก้มมีแป้งปะอยู่เล็กน้อย อาณกรชี้นิ้วไปที่คนตัวสูงเพราะไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นที่สนใจของพวกผู้หญิงเท่าไรนักโดยเฉพาะกับเด็กๆ แต่เธอกลับสั่นหน้าแล้วช้อนตามองเขาหวานเชื่อม
“หนูขอปะแป้งพี่ค่ะ”
หนุ่มหน้าหวานไม่แพ้ผู้หญิงกระพริบตาเร็วๆ แต่ก็ไม่ได้ถอยหนีเมื่อเธอยื่นมือที่มีแป้งดินสอพองละลายน้ำแตะเบาๆ ที่แก้มข้างซ้าย เขายิ้มกลับไปอย่างงงๆ แต่แค่นั้นก็ทำให้เด็กสาวที่แสนขี้อายแทบจะม้วนลงไปกองทับเจดีย์ทราย
“พี่น่ารักจังเลยค่ะ” เธอชมเขาอีกรอบก่อนจะหมุนตัววิ่งกลับไปรวมกับกลุ่มเด็กสาวที่ยืนลุ้นอยู่ห่างไปไม่กี่เมตร
“มีเสน่ห์กับเพศเดียวกันและตรงกันข้ามเลยนะ”
ผู้ชายที่โดนเมินพูดขึ้นเบาๆ ที่ฟังดูแล้วเหมือนเป็นคำประชดมากกว่าจะชม อาณกรหันขวับพร้อมค้อนใส่คนตัวสูง ทั้งเรื่องของปืนและเด็กผู้หญิงคนนั้นมันไม่ใช่ความผิดของเขาเสียหน่อย
เขารู้...รู้ว่าปืนคิดบางอย่างกับเขา แต่ความคิดของคนมันจะห้ามกันได้อย่างไร แล้วปืนก็ไม่เคยพูดหรือเอ่ยออกมาให้รู้สึกกระอักกระอ่วนจะมีก็แค่สายตาเท่านั้นที่ทำให้เขารู้สึกในบางครั้ง ผิดกับคนพูดที่ใช้ทั้งสายตาและคำพูดประกอบความรู้สึกเสมอ อาณกรถอนหายใจเบาๆ ระหว่างเขากับคิมหันต์สามารถเรียกว่าคนรักได้เต็มปาก แม้จะไม่ได้หวานแหววเท่าพี่เสือกับหมอมะรุมใช้แต่ความเชื่อใจเท่านั้นที่เชื่อมโยงกันไว้
“คิดว่าเป็นความผิดของผมหรือไงกัน”
คิมหันต์ไม่ตอบในทันทีคว้าข้อมือเขาแล้วตรงดิ่งกลับที่รถ ไม่มีใครพูดอะไรระหว่างที่ขับรถฝ่าผู้คนที่จับกลุ่มเล่นน้ำเป็นระยะ เส้นทางที่รถวีออสกำลังแล่นอยู่นั้นคือทางไปโรงพยาบาลไม่ใช่ไร่เคียงฟ้า อาณกรถอนหายใจยาวดูท่าการไปวัดในวันนี้จะไม่ได้ดีอย่างที่คิดเสียแล้ว
“โอ๊ย! เบาๆ ซิ”
แรงดึงที่ไม่เบานักรั้งร่างเล็กให้หลุดจากเบาะรถจนได้ เขาไม่เข้าใจอารมณ์ของคิมหันต์ตอนนี้เลยมันไม่มากถึงกับโกรธแต่ก็ใช่ว่าจะอารมณ์ดี ดูคล้ายกับท้องฟ้ายามที่เมฆฝนก่อตัวขณะที่พระอาทิตย์ยังสาดแสงอยู่ อาณกรขืนร่างไว้ไม่ยอมเดินตามไปแรงลากใบหน้าหวานง้ำงอจนถึงตอนนี้เขายังไม่ได้สะสางคดีกับคนขี้หึงเลย ซ้ำเขายังข้อหาเพิ่มมาอีก คือมีเสน่ห์กับเพศเดียวกันและเพศตรงข้าม
“เข้าบ้านก่อน”
“ไม่! คุยกันตรงนี้เลย บอกผมมาซิว่ามันเป็นความผิดของผมหรือเปล่า”
“ใช่ มันเป็นความผิดของคุณ”
“ผมผิดอะไร”
“ผิดที่ทำให้ผมรักคุณไง!”
“ผมผิดอะไร”
“ผิดที่ทำให้ผมรักคุณไง!”
(มีต่อ)
-
“ฮื้อ! อะ..ไร เฮ้ย!”
ความงุนงงถูกแทนที่ด้วยความตกใจ เมื่ออ้อมแขนแข็งแรงช้อนตวัดร่างเข้าสู่อ้อมอกขาแกร่งก้าวดุ่มๆ เข้าไปในบ้านพัก ไม่สนใจอาการดิ้นรนน้อยๆ เลยสักนิด
ร่างสูงวางร่างของคนเจ้าเสน่ห์บนโซฟาลายกระจุ๋มกระจิ๋ม แต่ยังใช้สองแขนกางกักร่างของคนรักเอาไว้ป้องกันการหนีใบหน้าหวานแดงซ่าน ถึงจะรู้ว่าเหตุผลบ้าๆ นั่นมันน่าอายแค่ไหนแต่เขารู้สึกหึงหวงไปหมด อุตส่าห์เอาธรรมะเข้าข่มแต่พอเจอคะน้าปลาเค็มตบะเลยแตก ยิ่งมาเจอยัยเด็กคนนั้นซ้ำเข้าไปรอบใครจะไปอดกลั้นอยู่
หึงจนหน้ามืดไปหมดแล้ว!
“นะ นี่ จะทำอะไรน่ะ วันนี้วันพระนะห้ามทำเด็ดขาด”
“ผมขอห้ามคุณ” เจ้าของบ้านเอ่ยเสียงเข้ม ดวงตาจริงจัง “ห้ามอยู่กับนายปืนสองต่อสอง ห้ามให้ผู้หญิงคนไหนปะแป้งแล้วก็ห้าม...” ใบหน้าขาวคมสันยื่นเข้ามาใกล้ ก่อนจะฉกริมฝีปากลงบนกลีบปากอิ่มแดงระเรื่อกดย้ำหนักๆ ให้หายหงุดหงิด “ห้ามนอกใจผมเด็ดขาด เพราะถ้าคุณทำอย่างนั้น ผมจะฆ่าไอ้คนนั้นซะ”
“อะ..ไรนะ อื้อ”
ปากแดงๆ ทำท่าจะเถียงอีก เขาเลยจัดการปิดมันซะด้วยจุมพิตเร่าร้อนและเรียกร้อง คุณหมอหนุ่มพลิกตัวลงนั่งแล้วดึงอีกคนขึ้นมาก่ายบนตักแทน เขาถ่ายทอดทุกความรู้สึกในจูบนั้น จูบหนักๆ ย้ำๆ ซ้ำๆ อย่างไม่เกรงว่าปากเล็กจะเจ็บ เขาทั้งหึงและหวง ไม่อยากให้ใครเข้าใกล้ แค่เห็นอีกฝ่ายเอาใจปืนก็แทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว ถ้าไม่ได้ประกาศตัวไปมีหวังเขาอกแตกตายแน่ดีที่ปืนไม่ใช่พวกงี่เง่า ศัตรูหัวใจยอมล่าถอยไปได้ง่ายๆ เขาเลยเบาใจได้นิดหน่อย
คิมหันต์ถอนริมฝีปากออกมาเมื่ออกที่ร้อนรนทุเลาลงเล็กน้อย กลีบปากจิ้มลิ้มบวมเปล่งสีสดกว่าเดิมและยิ่งเพิ่มเสน่ห์มากกว่าเดิม นับวันอาณกรยิ่งน่าปรารถนาแล้วจะไม่ให้เขาหึงหวงได้อย่างไร ตาหวานปรือปรอยจมอยู่ในห้วงพิศวาส คงโดนจูบของเขาเล่นงานจนลืมไปแล้วว่าเมื่อครู่เพิ่งเตือนเขาว่าวันนี้วันพระไม่ควรกระทำกิจกรรมที่ผิดศีล
“วันนี้วันพระงดก่อนนะครับ” เขากระซิบติดกับปากแดงจัด คนตัวเล็กรู้สักตัวในตอนนั้นตาหวานเลิกกว้างดิ้นออกจากตักถอยไปหลักห่างหลายก้าว
“ไอ้คนบ้าหน้ามึน!”
ด่าเสร็จก็วิ่งหนีหายเข้าไปในห้องพักของเขา คิมหันต์ผ่อนลมหายใจร้อนระอุออกมาความหึงหวงมันไม่ได้จางหายไปไหนหรอกตราบใดที่เขายังรักอาณกรอยู่ นึกแล้วก็สมเพชตัวเองหลงแฟนจนหัวปักหัวปำแต่จะให้ทำอย่างไรในเมื่อเขารักคนๆ นี้เหลือเกิน
คุณหมอหนุ่มตัวสูงยักไหล่วันหยุดยังเหลืออยู่บ้างถึงสามวันที่ผ่านมาจะได้นอนเลยเพราะเอาแต่หึงอาณกรแต่อีกสองวันที่เหลือเขาจะไม่ลุกไปไหนเลยรวมทั้งคนที่ทำให้เขารักจนหมดหัวใจด้วย...
……………………
“กลับมาทำไม!”
เสียงตวาดลั่นจนแก้วหูสะเทือนไม่ได้ทำให้อีกคนสะดุ้งหรือแม้แต่เปลี่ยนสีหน้าได้เลย ร่างโปร่งบางหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิมเขาเกลียดท่าทางเหมือนภูเขาน้ำแข็งของไอ้ยักษ์หน้านิ่งนี่ที่สุด หลายเดือนที่มันกลายมาเป็นบอร์ดี้การ์ดให้มันไม่เคยแสดงอารมณ์อื่นใดยกเว้นในยามที่เคลื่อนไหวอยู่ในกายของเขาเท่านั้น แววตาเย็นชาราวกับไร้ความรู้สึก
“หูหนวกหรือไง ฉันถามทำไมไม่ตอบ”
“แล้วคุณล่ะหนีทำไม”
“ไม่ได้หนี!” เขาเถียงกลับ “แค่จะไปเที่ยว”
“แต่วีซ่ามันไม่ใช่นี่ครับ” ไอ้คนที่ดูคล้ายจะโง่เขลาเบาปัญญาบอก “ถ้าคุณภูมิไปไม่ทันก็คงจะอาศัยอยู่ที่นั่นเลยใช่ไหมครับ”
โยธินถอยหลังเมื่อคนตัวสูงกว่าขยับเข้าใกล้ กลิ่นกายแบบบุรุษเพศแท้ๆ โชยให้ท้องไส้ได้ปั่นป่วน เขาเกลียดตัวเองที่จดจำสัมผัสจากอีกคนไว้อย่างแม่นยำเพราะเพียงแค่กลิ่นก็มีปฏิกิริยาเสียแล้ว
“ถะ..ถอยออกไปนะ ไอ้โง่!”
“จริงซิมันมันคนโง่” ชายหนุ่มตัวสูงใหญ่แค่นยิ้ม ความเจ็บปวดทวีรุนแรงจนเจียนจะทนไม่ไหวถ้าหากว่าสมองมีรอยหยักมากกว่านี้อีกสักหน่อยบางทีเขาอาจจะมีฐานะสูงพอที่จะรักอาณกรได้ “เพราะว่าโง่ผมถึงต้องเสียหัวใจไปยังไงล่ะ”
“พูดบ้าอะไรฉันไม่รู้เรื่อง”
ตาคมกริบมองใบหน้าขาวซีดไม่ต่างกับกระดาษ ยิ่งเขาเจ็บหัวใจมากเท่าไรก็ยิ่งเกลียดผู้ชายคนนี้มากขึ้นเท่านั้น
เกลียดจนอยากทำลาย
มือแกร่งคว้าหัวไหล่เล็กออกแรงบีบจนคนตัวเล็กกว่าครึ่งเบ้หน้าและก่อนที่จะมีถ้อยคำต่อว่าเขาก็หยุดมันด้วยริมฝีปากของตัวเอง
“ด่าผมให้มากๆ ผมจะได้รู้สึกผิดตอนที่ผมทำร้ายคุณ”
“ไอ้สารเลว! ไอ้คนไร้สมอง ไอ้ อื้อ”
ปืนระบายทุกความรู้สึกลงไปในร่างนั้น ไม่สนใจเสียงคร่ำครวญเพื่อขอความเห็นใจ เขารู้แค่วาเรือนร่างนี้มีไว้เพื่อรองรับอารมณ์ของเขาเท่านั้นไม่ว่าจะโกรธ ชิงชังหรือเจ็บปวด
สมแล้วที่โยธินจะได้รับทัณฑ์นี้ คนผิดต้องได้รับโทษ เพราะถ้าหากไม่คิดร้ายกับใครผลร้ายก็จะไม่ย้อนกลับมาหา ชายหนุ่มกระแทกกายลงสู่เรือนร่างที่เรียกได้ว่าบอบบางครั้งแล้วครั้งเล่า ภาพของคนใต้ร่างเลือนรางและกลายเป็นใบหน้าที่เขาทำได้แค่ถวิลหาเท่านั้น
‘อาณกร’
............. จบ ...............
ออกป่วงนิดนึงเนอะ :mew5:
อยากจะอินเทรนด์แต่งเกี่ยวกับวันสงกรานต์บ้างแต่ดันไม่มีสาดน้ำเลย
สมองไร้รอยหยักคิดได้แค่นี้เอง อย่าถือโทษโกรธกันเลยนะคะ :mew6:
มีผู้สงสัยว่าตกลงเรื่องใหม่มันสามพีหรือเปล่า
สรุปคือ
1. เรื่องใหม่ที่ว่ามี 2 เรื่องค่ะ เรื่องแรกเป็นโปรเจคพิเศษซึ่งไม่เกี่ยวข้องใดๆ กับเรื่อง "เมารัก" นี้เลย เป็นการแต่งใหม่ทั้งหมดค่ะ และเป็นความลับ (ได้ข่าวว่าแกประกาศไปนานแล้วว่ามีโปรเจค)
2. เรื่องใหม่อีกเรื่องคือ ภาคต่อของ ปืน หมอภูมิ และโยธิน ซึ่งเกี่ยวข้องกับ "เมารัก" แน่นอนค่ะ แต่ยังตั้งชื่อเรื่องไม่ได้และยังไม่ได้แต่ง :ling3:
ตกลงเคลียร์แล้วเนอะ o22
ตอนนี้อิป้าขอไปฟินกับฟิคก่อนนะคะ บ๊ายบาย :impress2:
-
แอร๊ยยยยยยย
รับรองว่าเรื่องใหม่โยธินต้องน่าสงสารมากแน่ๆ
ฮือออ
แต่พี่ปืนเท่มากเลย
แมนมากเลย
โอยยย นี่ชอบนะ แอบปันใจนะ
แล้วเรื่องใหม่จะรักสามเศร้ามั้ย ฮืออ น้ำตาร่วงไว้ก่อนเลย
รอติดตามนะคะ
-
:laugh:
-
เค้าสาดน้ำอย่างอื่นกัน :laugh:
-
:z2: อร๊ายยย อิคุณโย แอบมีติดกลิ่นด้วย รอฉบับเต๊มๆ นะ o13 3P จงเจริญญญญญญ !!! :laugh:
-
:mew2:สงสารปืน
-
ไม่ชอบหมอ คีย์ ให้ตายเถอะ.... ก็แค่ได้ ร่างกายเค้าไปก่อน สารภาพรักกับเค้าก่อน ใช้ความใกล้ชิด กับความรุ้สึกของคนผิดหวังมาคุยกัน
ปืนยัง ดูเป็นลูกผู้ชายกว่าเยอะ อ่านมาตั้งแต่ต้นเรื่อง เชียร์ปืนมากกว่า หมอ คีย์ เสียอีก เฮ้อออออ ..... อยู่ดีดี ก็เหมือนกลายมาเป็นหักมุม แถมยังยอมไปเฝ้า โย เพราะความรัก และ จงรักภักดีอีก.... ขอให้ได้ พบคนดี ที่ มีค่า ยิ่งกว่า ทั้งโย และ คุณกร เหอะ หลุด
-
สงสารปืนแต่สงสารโยมากกว่า น่าจะลุกไม่ขึ้นนะน่ะ :z1:
-
:hao5: งื้อ เล่นตัดฉึบๆกันแบบเน้เลยหราคนแต่งจ๋า
-
โอเคค่ะ เราเข้าใจแจ่มแจ้งแดงแจ๋แล้วค่ะ สุดท้ายก็สามพีสินะคะ :เฮ้อ:
เอาเป็นว่าถึงมันจะมีบทสรุปแบบนี้เราก็คงยังอ่านต่อแหล่ะค่ะ เราชอบภาษาคุณนะ
แม้ว่าเราจะเข้าไม่ถึงและคงไม่มีวันเข้าใจความรักประเภทนี้
ซึ่งเราไม่เคยเชื่อว่าจะมีใครในโลก(ยกเว้นโลกนิยาย)ทำใจยอมรับได้>>>แม้แต่คุณน้ำทิพย์ #เกี่ยว?
แต่เราไม่รู้ว่าชีวิตปืนที่ไม่เคยสมหวังในรัก พอได้รักใครซักคน(เหรอ?)กลับต้องมาแบ่งปันความรักอีก
ลำพังชีวิตเดิมก็สดแสนจะน่าสงสารอยู่เเล้ว หรือไม่เเน่คนแต่งอาจจะให้หมอภูมิเป็นฝ่ายกดปืนแทน
ทำแซนวิช....ก็เป็นได้นะ...(งื้ออออ สามีหนูเป็นเมียเขา เจ็บดีจริงๆ T_T)
ส่วนโย...เราว่านี่ก็เป็นอีกคนที่ทั้งน่าโมโห น่าสังเวช และน่าสงสารไปพร้อมๆกัน
แต่ด้วยนิสัยอยากเป็นที่หนึ่ง อยากมีความสำคัญ ก็ไม่รู้ว่าจะทำใจยอมรับได้มากแค่ไหน
ฮึๆๆๆๆๆ ดราม่ากระจาย หวังว่าตอนจบสุดท้ายคงไม่มีใครได้ใครหรอกนะคะคนแต่ง(อาจเป็นทางออกที่ดีที่สุดก็...เป็น...ได้...)
ลำพังโยกับภูมิคงจะเกิดความรู้สึกรักได้ไม่ยาก แต่ปืนนี่สิ......-_- ดูจะฝังใจกับออยมากๆอ่ะ แถมโยเองก็ดูไม่มีอะไรให้ปืนเกิดรักได้เลย
แววเหนื่อยใจมาแต่ไกล แต่เราสู้ไม่ถอยหรอกนะ ก็ยืนยันคำเดิมว่าจะอ่านไปจนจบ
อินในความรักคงไม่ได้ แต่เรื่องความหื่น เราจัดเต็มแน่นอน คึคึคึคึ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ รอเปิดเรื่องใหม่เเละรวมเล่มนะคะ
:กอด1: :L2:
-
คุณ narunarutoboyz
เห็นด้วยมากๆคะ ยังคงทำใจยอมรับไม่ค่อยได้กับการที่
นายเอกจะต้องแชร์ร่างกาย #เค้าโลกสวยเค้าขอโทษ
เห็นด้วยกับการที่ปืนจะรับได้จริงๆหรอ ถ้าหากวันหนึ่งต้องแบ่งของส่วนตัวให้ใครอีกคนใช้
สู้ให้ปืนไปคู่กับคนอื่น ยังทำใจง่ายเสียกว่า แต่ก็ยอมรับในการตัดสินใจคะ
อีกอย่างนี้มันนิยายอะไรก็เกิดขึ้นได้ 555
ชอบภาษาและการบรรยาย+มุขตลกที่แทรกเข้ามา เป็นกลจให้คะ
-
จะเป็นไรมั้ยถ้าบอกว่าสงสารหนูโย :hao5: (ตั้งให้เป็นหนูไปโดยปริยายเพราะเป็น เมีย ไปแล้ว ฮิฮิฮิฮิฮิ) :hao6:
ไม่รู้สิ คือคนมันไม่รู้เรื่องว่าอีกคนไปโมโหอะไรมาแต่กลับได้เป็นที่ระบายอารมณ์แค่นั้น :sad4:
มัน มัน มัน เข้าฟีลลตัวเองตลอดง้าาาาาาาาาา :o12:
มีต่อมั้ย ต่ออีกมั้ย แอบลุ้น แหะๆๆ :o8:
-
สงสารปืน~
ให้ปืนได้รักกับโยเร็วๆเหอะ >__<~
-
อาออยน่ารักจังเลย หมอคีย์ก็ขี้หึงได้อีก แต่อยากเห็นอาออยหึงหมอคีย์บ้าง คงจะฟินไปเลย :hao7:
-
คู่หมอคีย์คุณออกก็หวานๆ น่ารักกันไป
พอมาอ่านย่อสุดท้าย โอ๊ยยยยย สงสารนายโยธิน หน่วงหัวใจแปป
-
2. เรื่องใหม่อีกเรื่องคือ ภาคต่อของ ปืน หมอภูมิ และโยธิน ซึ่งเกี่ยวข้องกับ "เมารัก" แน่นอนค่ะ แต่ยังตั้งชื่อเรื่องไม่ได้และยังไม่ได้แต่ง :ling3:
:impress2:[/color][/b]
สรุปสามพีสินะคะ จัดมาค่ะ จัดมา แต่แอบเห็นด้วยกับความเห็นบนๆนะคะ ที่ว่าแค่สองคนดีกว่า แต่แล้วแต่คนเขียนเลยค่า กี่พีก็อ่าน
:a2: :a9: :a3: :a11: :a1:
-
ไม่อ่าน 3 เหมือนกัน เพราะ คิดเสมอ ว่าถ้าแฟนเรามีคนอื่นพร้อมเรา เราทำใจไม่ได้... :ling3:
-
สรุปว่า 3 พี จริงสินะ
แล้วจะรออ่านค่า :katai2-1:
-
รอเรื่องโปรเจคใหม่นะคะ
3 ไม่นิยมค่ะ รู้สึกว่ามันไม่ใช่รัก มันคือความอยากล้วนๆ
:pig4: นักเขียน สนุกมากๆค่ะ
-
โดยส่วนตัวไม่นิยม 3 ค่ะ แอบสงสารนายปืน จะมีรักใหม่ทั้งที แถมยังเป็นแบบไม่ปกติอีก
ไม่คิดว่าจะมีใครรับได้หรอกนะคะ ที่ต้องแชร์ความรัก ร่ายกาย ของคนรักให้กับคนอื่น
สงสารโยธินด้วยที่อยู่ดีๆต้องมามีสามีถึงสองคน แบบไม่เต็มใจ
ถึงแม้มันจะเป็นแค่นิยายก็เถอะ แต่ก็อดคิดไม่ได้จริงๆ
ถ้าคนเขียนเลือกแล้วก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ จะรออ่านเรื่องอื่นๆของคุณต่อไปนะคะ
:กอด1: กอดคนเขียน
-
ไม่รู้จะสงสารปืนหรือคุณโยดี เหอ เหอ
-
อยากอ่านของปืนบ้าง :katai5:
-
:pig4: :pig4:
-
จะสงสารโยธินดีมั้ยทำกับเค้าไว้เยอะนี่
-
ตอนพิเศษ ช้าง : พิกเล็ต
First love
“นี่ๆ นายน่ะ นายนั่นแหละไม่ต้องหันไปมองใครหรอก”
ดวงหน้าขาวจัดผินกลับทันทีเมื่อโดนห้าม ดวงตากลมใสแจ๋วเหมือนลูกแก้วหลังแว่นกรอบหนาจ้องมองร่างอรชรสมส่วนของคนที่เรียกตัวเองไว้ กลิ่นน้ำหอมราคาแพงโชยเข้าจมูกเขาเกือบจะหลุดจามเพราะไม่ถูกกับกลิ่นของสารเคมีพวกนี้เท่าไรนัก
“เอานี่ไปให้พี่ช้างหน่อย บอกว่าจากน้องรัญญ่าคณะนิเทศฯ”
กล่องของขวัญผูกโบกระจิ๋วหริวน่ารักน่าชังยื่นมาตรงหน้า เขาเงยหน้ามองเจ้าของกล่องขวัญอีกรอบก่อนจะรับมันเอาไว้อย่างเสียไม่ได้
“ห้ามแกะออกก่อนนะ ฉันเล่นงานนายแน่”
ผู้หญิงคนนั้นขู่อาฆาตทั้งสายตาและคำพูด เขาจำใจต้องพยักหน้ารับปากแล้วรีบหันหลังเดินหนีโดยมีของขวัญถึง ‘พี่ช้าง’ ไปด้วย
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาโดนคนแปลกหน้าเรียกหรือทัก บางคนก็มาดีทำทีมาตีสนิทพูดคุยราวกับรู้จักกันมานานทั้งที่เพิ่งจะพบกันครั้งแรก บ้างก็มาแนวขู่กรรโชก ดีหน่อยก็แค่ฝากของแล้ววิ่งหนีไปเฉยๆ แต่ทุกรายล้วนแล้วแต่จะลงท้ายด้วยชื่อของ ‘พี่ช้าง’ เสมอ ถ้าไม่ใช่การฝากความคิดถึงก็เป็นของฝากที่เขามีสิทธิ์ได้แค่ถือเอาไปส่งให้เจ้าตัวเท่านั้น ถ้าวันไหน ‘พี่ช้าง’ ใจดีก็จะส่งพวกขนมมาให้กิน ซึ่งนับว่าเป็นบุญปากของเขามาก
ริมฝีปากเล็กพรูลมหายใจระบายความอึดอัดในอก เขายกเจ้ากล่องของขวัญน่ารักนั่นขึ้นมาพิจารณาอีกรอบ น้ำหนักไม่มากลองเขย่าเบาๆ ดูแล้ว ไม่น่าจะใช่ของกินแต่อาจจะเป็นพวกน้ำหอมหรือนาฬิกา เขาเดาจากการแต่งตัวและของที่ผู้หญิงคนนั้นใช้ ท่าทางจะรวยไม่เบา
‘พี่ช้าง’ เนื้อหอมตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัยวันแรก ได้กลายเป็นเดือนคณะด้วยคะแนนโหวตอันท่วมท้น ขวัญใจสาวน้อย สาวใหญ่รวมทั้งพวกอยากจะสาวด้วย ด้วยรูปร่างหน้าตาที่โดดเด่น ความสามารถด้านกีฬาไม่เป็นรองใครได้เป็นหนึ่งในทีมฟุตบอลของมหาวิทยาลัย แถมการเรียนยังดีเยี่ยมอีกด้วย จึงไม่แปลกอะไรเลยที่ ‘พี่ช้าง’ จะได้รับของขวัญไม่เว้นแต่ละวัน ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่ ‘พี่ช้าง’ เป็นหนุ่มทรงเสน่ห์ได้ถึงขนาดนี้
ขาสองเท้าลดจังหวะการก้าวให้ช้าลง ความคิดหลุดจากปัจจุบันกลับสู่อดีตพลางนึกตั้งข้อสงสัยว่าเมื่อไรกันที่พี่ชายตัวอ้วนผิวดำกลายเป็นหนุ่มรูปหล่อทรงเสน่ห์ขณะที่เขาเปลี่ยนเป็นเด็กเนิร์ดใส่แว่นหนา หรือเพราะว่าเขามัวแต่หมกมุ่นอยู่กับการอ่านหนังสือเพื่อเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกันมากเกินไปจนลืมสังเกตสิ่งรอบข้าง รู้ตัวอีกทีเขาก็กลายเป็นบุรุษไปรษณีย์ส่งความรักให้พี่ชายไปเสียแล้ว
ถ้าจะให้นับนิ้วถึงบรรดาสาวเล็กสาวน้อย หรือไม่สาวทั้งหลายที่ใช้เขาเป็นสะพานคงไม่พอแน่ ส่วนเขไอ้แว่นขี้โรคผิวขาวเหมือนกระดาษไม่ต่างจากเหาฉลามที่ได้แต่ป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆ เท่านั้น ยิ่งคิดก็ยิ่งสมเพชตัวเอง พชรดนัยถอนหายใจหนักๆ รู้สึกถึงความพยายามอันสูญเปล่าของตัวเอง สู้อุตส่าห์อ่านหนังสือจนต้องตัดแว่น ได้เรียนในมหาวิทยาลัยเดียวกัน คณะเดียวกันด้วยซ้ำแต่ความสนิทสนมยังคงไม่คืบหน้าไปไหน มิหนำซ้ำยังทำท่าจะย่ำแย่ลงกว่าเดิม
“มานั่งทำอะไรตรงนี้ ไม่มีเรียนแล้วหรือไง”
น้ำเสียงที่เขาจำได้ตั้งแต่วันแรกที่ได้พบกันดังขึ้นเหนือศีรษะ ดวงหน้าเล็กขาวจัดเงยขึ้นมอง หัวคิ้วเรียวขมวดเข้าหากันน้อยๆ เพ่งมองร่างสูงใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลาคมสันมีรอยยิ้มประดับแต่มองไม่ออกว่ามันสื่อไปในทางใด
“ไม่มี” เขาตอบเรียบๆ พลางเบนสายตาไปยังผู้หญิงอีกคนที่สอดมือรัดท่อนแขนกำยำ เบียดหน้าอกอิ่มชิดติดแสดงความเป็นเจ้าของอย่างไม่คิดจะปิดบัง
“แล้วทำไมไม่กลับบ้าน”
“ขี้เกียจ”
เด็กหนุ่มหลุบตาลงที่เดิม หัวใจเต้นเสียดหน้าอกจนปวดไปหมดผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนที่เขาเห็นเมื่อสัปดาห์ก่อน และไม่ใช่คนที่ฝากกล่องของขวัญสุดน่ารักนี่มาด้วย
“พี่ถามดีๆ ทำไมต้องกวนกันด้วย”
“เปล่าสักหน่อย” พชรดนัยแย้งเบาๆ ในคอ อย่างอดไม่ได้ พยายามกระพริบตารัวๆ เพื่อลดอาการร้อนผ่าวที่ขอบตา
“กลับบ้านได้แล้ว ฝากบอกว่าแม่ด้วยว่าพี่กลับดึก ไปกันเถอะนาซ่า”
ประโยคหลังเขารู้ว่าพี่ชายหันไปพูดกับคนรักคนใหม่ ก่อนจะทิ้งเขาไปโดยไม่คิดจะถามไถ่อะไรอีก เขาข่มความน้อยใจไว้เต็มกำลัง รู้อยู่เต็มอกว่าเป็นหนุ่มอายุสิบเก้าปีแล้วโตเป็นผู้ใหญ่มากพอที่จะดูแลตัวเองไปไหนมาไหนได้โดยไม่ต้องให้ใครเทียวรับเทียวส่ง ทว่าลึกๆ เขายังต้องการให้พี่ชายเอาใจเหมือนเมื่อยังเยาว์วัย แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ เพราะเขาไม่ได้สำคัญขนาดนั้นอีกแล้ว…
............................
อีกไม่กี่นาทีจะสามทุ่มเขาเพิ่งจะกลับถึงบ้าน บ้านหลังใหญ่ของพ่อมะรุมเปิดไฟสว่างโร่ ทันทีที่ประตูรั้วเปิดเจ้าหมาตัวใหญ่ก็เห่ารับกระดิกหางวิ่งมาหาด้วยความดีใจ ก่อนที่ร่างของผู้สูงวัยที่สุดในบ้านจะเดินตามมา
“ทำไมกลับดึกนักล่ะพิกเล็ต มีกิจกรรมหรือแล้วทำไมไม่รอกลับพร้อมพี่ช้างล่ะ”
เด็กหนุ่มกระพุ่มมือไหว้คุณตาวรินทร ท่านยิ้มรับยกมือลูบผมเขาเบาๆ “ขอโทษฮะ ผมลงเลยป้ายก็เลยต้องนั่งย้อนกลับมา”
“อ้าว! เวรกรรม ตาก็ลืมไปว่าเราเพิ่งมาอยู่กรุงเทพฯ”
พชรดนัยยิ้มแหยะ นึกสมน้ำหน้าในความป้ำๆ เป๋อๆ ของตัวเอง หรืออีกทีคงต้องโทษแม่มะนาวที่ไม่ยอมปล่อยให้เขาไปไหนมาไหนตามลำพังตอนที่มาเที่ยวกรุงเทพฯ แรกๆ ถึงเวลาต้องพึ่งตัวเองจริงๆ ถึงได้หลงทางดีที่ไม่นั่งข้ามไปถึงฝั่งนนทบุรีไม่อย่างนั้นคนอื่นๆ คงได้วุ่นวายเพราะความไม่เอาไหนของเขาแน่ๆ
คุณตาวรินทรโอบหัวไหล่พาเดินเข้าไปในบ้าน ทุกคนรอคอยเขาอยู่ในห้องโถงแม่มะลิทำหน้าตาตื่นเมื่อเห็นสภาพเหมือนไปรบกลับมา รีบเข้ามาลูบหัวลูบหลังเป็นการใหญ่ร้อนถึงผู้เป็นตาที่ต้องอธิบายแทนเขา
“ตายแล้ว! ทำไมไอ้ช้างทำแบบนี้ล่ะ ปล่อยให้น้องกลับบ้านเองได้ยังไง”
“เอ่อ..ไม่เกี่ยวกับพี่เขาหรอกฮะ หนูผิดเองที่มัวแต่เหม่อไม่ทันมอง”
“ไม่ต้องไปออกรับแทนมันเลย แล้วนี่กินอะไรมาหรือยัง แบตโทรศัพท์หมดด้วยใช่ไหมแม่โทรไปไม่ติดเลย”
น้องน้อยในบ้านพยักหน้ารับ โทรศัพท์ของเขาแบตหมดหลังจากที่ขึ้นรถเมล์ได้ไม่นาน แม่มะนาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะจูงมือเขาเข้าไปในห้องครัวแล้วจัดการหามื้อเย็นที่ล่วงมาถึงสามทุ่มให้
“คอยดูนะกลับมาเมื่อไรแม่จะเล่นให้เข็ดเชียว ทิ้งน้องได้ยังไงไอ้ลูกไม่รักดี”
“อย่านะฮะ หนูขอร้อง”
“ทำไมต้องขอร้อง แม่รับปากกับพ่อเสือไว้ว่าจะดูแลพิกเล็ตให้ดี” แม่มะนาวทำหน้ามุ่ยฉีกไก่ทอดที่ทอดไว้รอเขาตั้งแต่เย็นส่งให้ถึงปาก “แล้วนี่มันไปไหนทำไมถึงไม่กลับมาพร้อมกัน”
“พี่เสือบอกว่าจะไปธุระฮะ จะกลับดึกหน่อย”
“กลับดึก! บ๊ะ! ไอ้ลูกคนนี้ ทิ้งให้น้องกลับคนเดียวไม่พอยังหนีไปเที่ยวอีก”
“ไม่ได้ไปเที่ยวหรอกฮะ พี่เขาไปทำ…”
“ไม่ต้องแก้ตัวแทนกันเลย! รีบกินแล้วก็รีบนอนซะ อ้อ! อย่าลืมกินนมด้วยพ่อมะรุมกำชับแม่ทุกวันเลย”
พชรดนัยหน้าหงอ แม่มะนาวใจดีก็จริงแต่บทจะโหดก็น่ากลัวจนไม่กล้าต่อปากต่อคำ ปากเล็กรีบเคี้ยวไก่ให้หมดปากก่อนที่จะได้เห็นระเบิดจากแม่มะนาวอีกลูก…
.....................................
ร่างเล็กสะดุ้งโหยงก้าวถอยหลังกลับเข้าห้องแทบไม่ทัน มือบางยกขึ้นวางที่ขอบประตูตากลมหลังแว่นกรอบหนาเหลือบมองร่างใหญ่ตรงหน้าด้วยใจที่ยังเต้นแรงไม่หาย เล่นมาโผล่หลังบานประตูจะไม่ให้ตกใจได้อย่างไร
“พะ..พี่ช้างมีอะไรหรือฮะ”
“ได้ข่าวว่าลงรถเมล์ผิดป้ายเหรอ…ทำไมโง่นักล่ะ”
ปากเล็กสีสดหุบลงเพราะยังไม่ทันจะได้ตอบอะไรอีกฝ่ายก็ต่อว่ากลับมาเสียแล้ว ใบหน้าขาวสะอาดก้มต่ำลงยอมจำนนโดยไม่คิดจะโต้แย้ง กลิ่นเมนทอลเย็นๆ โชยเข้าใกล้กว่าเดิม ไออุ่นจากเรือนกายอีกคนเคลื่อนเข้ามาชิดเขารับรู้ได้ว่าพี่ช้างกำลังขยับเข้ามาใกล้โดยไม่ต้องมองด้วยซ้ำ เท้าเล็กก้าวถอยหนีโดยอัตโนมัติ กระทั่งอีกฝ่ายสืบเท้าก้าวผ่านธรณีประตูเข้ามาแล้วใช้ช่วงแขนผลักประตูปิด
“ทำไมต้องทำวุ่นวายด้วย โตแล้วไม่ใช่หรือไง มาอยู่กรุงเทพฯ ตั้งหกเดือนแล้วทำไมยังหลงอยู่อีก”
“หนู เอ่อ… ผมแค่เหม่อไปหน่อย”
เขาได้ยินเสียงถอนหายใจจากคนตัวใหญ่ พชรดนัยเบี่ยงตัวไปอีกทางเลี่ยงที่จะอยู่ใกล้เพราะสัมผัสได้ถึงความไม่พอใจจากพี่ชายที่มีมากพอให้หายใจไม่ทั่วท้องได้
“นายบอกแม่หรือว่าพี่ไปเที่ยว”
“เปล่านะ หนู เอ๊ย!..ผมไม่ได้บอกแม่มะนาว”
“แล้วแม่รู้ได้ยังไงว่าพี่ไปเที่ยว”
“จะไปรู้เหรอ ทำผิดแล้วยังจะมาโทษคนอื่นอีก…อ๊ะ”
ทันทีที่พูดจบประโยคภาพตรงหน้าก็เต็มไปด้วยสีดำจากเสื้อยืดที่อีกฝ่ายสวมใส่ เจ้าของห้องตกใจผงะหนีแต่ยังไม่ได้ก้าวไปไหนหัวไหล่ก็โดนยึดไว้เสียก่อน
“อายุสิบเก้าแล้วนะไม่ใช่ห้าขวบ เลิกเป็นเด็กขี้ฟ้องได้แล้ว”
“ก็บอกว่าไม่ได้ฟ้องไง ปล่อยนะพี่ช้าง ผมเจ็บ”
ตากลมช้อนมอง หัวคิ้วขมวดเพราะแรงบีบที่ไม่น้อยนั้นมันเค้นไปถึงกระดูกเลยทีเดียว พี่ชายตัวใหญ่สมชื่อคลายมือแล้วปล่อยออก พลางก้าวห่างทิ้งระยะห่างเกือบเมตร
“นายโตแล้วนะพิกเล็ต จะทำตัวติดพี่แจตลอดไม่ได้หรอกพี่เองก็มีสังคม นายเองก็ต้องมีเพื่อนชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยมันมีอะไรให้ค้นหาอีกเยอะ ลองเปิดมุมมองดูนะเผื่อว่านายจะได้พบอะไรใหม่ๆ บ้าง”
เขามองบานประตูที่ค่อยๆ ปิดลง เปลือกตาบางปิดทาบทับดวงตาร้อนผ่าวหยดน้ำตาไหลรินผ่านแก้ม พยายามกลั้นเสียงสะอื้นไว้เต็มกำลังเพราะเกรงว่าคนที่เพิ่งออกไปจะรู้ว่าเขากำลังร้องไห้ มือขาวยื่นไปกดล็อกเพื่อป้องกันไม่ให้ใครมาเป็นภาพที่น่าสมเพชของตัวเอง
ร่างเล็กล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มพร้อมหยาดน้ำตา ทั่วทั้งหน้าอกเจ็บปวดไปหมด ทั้งน้อยใจเสียใจไปหมดเพราะคุณค่าของตัวเองถูกลดลง เขาไม่ใช่น้องชายตัวจ้อยช่างอ้อนของพี่ช้างอีกแล้ว ตอนนี้เขาเป็นแค่ตัวภาระที่รังแต่จะสร้างความรำคาญให้เท่านั้น
รักครั้งแรกมันเจ็บเหลือเกิน…
.............................
เกือบเดือนแล้วกระมังที่เขาเอาไม่ได้พบหน้าพี่ชายตัวใหญ่ แม้จะอยู่บ้านหลังเดียวกันแต่การออกจากบ้านก่อนหกโมงเช้าและเข้าบ้านก่อนหกโมงเย็นทำให้การพบกันไม่ใช่เรื่องง่าย พอแม่มะนาวถามว่าทำไมเขาถึงต้องออกแต่เช้าแล้วกลับเวลานี้ทุกวันก็ให้เหตุผลไปว่าต้องการฝึกตัวเองให้คุ้นกับสายรถเมล์ ซึ่งมันไม่จริงเลยสักนิดเพราะที่จริงแล้วเขาต้องการหนีหน้าพี่ช้างต่างหาก
เพราะการอยู่ใกล้มันทำให้พี่ชายรำคาญอึดอัด เลยเลือกที่จะตีตนออกห่างแม้จะเป็นวิธีที่โง่เง่าแต่ก็ดีที่สุด ไม่พบหน้ากันอีกหน่อยก็เหินห่างไปเอง ถึงหัวใจจะเจ็บแค่ไหนแต่อีกหน่อยมันก็ชาชินรักได้ก็เลิกรักได้ เขาคิดอย่างนั้นยากสักหน่อยแต่ก็ใช่ว่าจะทำไม่ได้
“วันหยุดไม่ไปเที่ยวไหนหรือลูก เอาแต่นั่งอยู่ในห้องเดี๋ยวก็ซีดตายกันพอดีแค่นี้ก็ขาวยิ่งกว่ากระดาษแล้ว”
แม่มะนาวยกมือลูบผมเขาเล่น พลางชะเง้อชะแง้อยู่หน้าคอมพิวเตอร์คงแอบสำรวจว่าเขาทำอะไรอยู่แต่นอกจากบทความที่เกี่ยวกับการเรียนและโปรแกรมสนทนาง่ายๆ เขาก็ไม่ได้ใช้งานหน้าเว็บไซต์ใดๆ อีก
“ไม่เอาหรอกฮะ เดี๋ยวหนูก็หลงอีก”
“ไม่ลองจะรู้ได้ไง เอาอย่างนี้ให้ไอ้ช้างมันพาไป พิกเล็ตอยากไปเที่ยวที่ไหนเป็นพิเศษหรือเปล่า”
“ไม่ฮะ” ศีรษะกลมสั่นเบาๆ “หนูชอบอยู่บ้านมากกว่า เบื่อก็ลงไปเล่นกับเปตอง แค่นี้ก็สนุกแล้ว”
แม่มะนาวทำหน้าเหม็นเบื่อ ก่อนจะหรี่ตาลงแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ใช้สายตาเจ้าเล่ห์ราวกับจะจับผิดกัน
“สองพี่น้องทะเลาะกันหรือเปล่า จะว่าไปแม่ไม่เห็นเราอยู่ด้วยกันเลยพอพิกเล็ตออกจากบ้านไอ้ช้างก็เพิ่งตื่น พอคนน้องนอนคนพี่ก็เพิ่งกลับ”
“เปล่าฮะ หนูแค่ยุ่งๆ”
“มองแต่แม่เดี๋ยวนี้!” ไม่ใช่แค่พูดเปล่านิ้วของแม่มะนาวยังจับคางบังคับให้สบตา แต่เพราะมันคือการโกหกเขาเลยไม่กล้ามองตาดุๆ ของแม่มะนาว
“นั่นไง! ทะเลาะกันเรื่องอะไร อย่าบอกนะตั้งแต่วันที่พิกเล็ตนั่งรถเมล์เลยน่ะ”
“มะ ไม่ใช่หรอกฮะ หนูแค่ไม่อยากทำตัวให้เป็นภาระของพี่ช้าง”
“ภาระ! ใครบอกว่าพิกเล็ตเป็นภาระ”
“ไม่มีหรอกฮะ” พชรดนัยสั่นหัวไวๆ จนแว่นเลื่อนหลุดมาอยู่ที่ปลายจมูก “หนูโตแล้วจะให้พี่ช้างคอยดูแลตลอดไปได้ยังไง”
“ไอ้ช้างมันเป็นคนพูดใช่ไหม”
แทนที่จะเชื่อกันแต่แม่มะนาวกลับสรุปความเองเสร็จสรรพแถมยังตรงเผงราวกับมองเห็นอดีตได้ เด็กหนุ่มก้มหน้างุดเพราะไม่อาจทนต่อสายตาจับผิดแถมรู้ทันได้
“เฮ้อ! ไอ้ลูกคนนี้นี่นะไม่ได้เรื่องเอาซะเลย ใครจะว่ายังไงก็ช่างแต่สำหรับแม่พิกเล็ตไม่ใช่ตัวภาระ แม่รักหนูเหมือนลูกแท้ๆ อีกคน ลืมไอ้พี่บ้าๆ อย่างนั้นไปเถอะ ออกไปเที่ยวกับแม่ดีกว่า”
“ห๊ะ! ไม่เอาดีกว่า ว๊าก!”
..................................
สถานที่เที่ยวของแม่มะนาวไม่ใช่ที่ไหนเลย มันคือสำนักพิมพ์ที่แม่มะนาวทำงานอยู่ แม่มะนาวเป็นบรรณาธิการกองนิตยสารวัยรุ่น นิสัยใจคอถึงได้เปรี้ยวจี๊ดผิดวัยที่ล่วงสี่สิบมาหลายปี เขาถูกแนะนำตัวไปทั่วแผนกแล้วจับให้นั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์อีกครั้งระหว่างที่รอให้แม่สะสางงานบนโต๊ะ ลองหยิบนิตยสารที่วางอยู่แถวนั้นมาอ่านเล่นๆ ดูก็พบว่ามันสนใจไม่น้อย ทั้งการนำเสนอเทรนการแต่งตัวต่างๆ หรือแม้แต่สถานที่ท่องเที่ยวแปลกๆ ใหม่ๆ ที่เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่ามีอยู่บนโลกนี้
“น้องคนนี้ก็ได้นะ ฉันว่าจับแต่งหน้าทำผมสักหน่อยก็โอเคเลยล่ะ”
“แต่นี่มันลูกฉันนะ ไม่เคยถ่ายแบบมาก่อนด้วย”
“นั่นยิ่งดีใหญ่เลย ลูกแกคุยง่ายกว่าเดิมอีก”
เปลือกตาบางปรือขึ้นเพราะเสียงพูดคุยที่ไม่เบานักปลุกให้ตื่นจากความฝัน เขาเผลอหลับไปก่อนที่หนังสือในมือจะหมดเล่มด้วยซ้ำ มือขาวดันแว่นขึ้นไปเหนือหน้าผากขยี้ตาไล่ความง่วงงุนที่ยังเล่นงานอยู่
“น่าร๊าก!”
เด็กหนุ่มผงะตกใจเมื่อจู่ๆ ก็เสียงที่ดังปรี๊ดยิ่งกว่านกหวีดดังขึ้นใกล้ๆ แล้วก็ต้องตกใจกว่ากว่าเดิมเมื่อแว่นถูกดึงหลุดไป พร้อมกับฝ่ามือลึกลับที่ประคองใบหน้าขึ้น
“หน้าใสยิ่งกว่าตูดเด็ก ตากลมสวยเชียว ปากเล็กเหมือนรูปกระจับสีแดงด้วย ผิวก็ขาวจั๊วะ ยัยมะนาว! ฉันจะเอาลูกแก! เอาจริงๆ นะ!”
....................................
“หวา แม่มะนาวทำไมมันดูโป๊จังล่ะฮะ”
เด็กหนุ่มเบ้หน้าพร้อมกับเลือดที่พากันวิ่งเห่อมารวมที่แก้มจนร้อนผ่าวไปหมด ภาพที่เห็นในไอแพดให้ความรู้สึกรุนแรงกว่าตอนถ่ายทำจริงยิ่งนัก แม้จะยังไม่ถึงกระบวนการตัดต่อเพิ่มเสริมเติมหรือแต่งอะไรด้วยซ้ำ เขาไม่เคยเห็นตัวเองในลักษณะนี้มาก่อน เสื้อยืดแขนกุดสีขาวตัวบางกับกางเกงยีนส์ซีดขาดเป็นริ้วถึงต้นขามันให้ความรู้วาบหวามอย่างบอกไม่ถูก ไหนจะหน้าตาที่โดนบังคับให้แสดงออกมานั่นอีก
เหมือนนายเอกหนัง GV ไม่มีผิด
“อย่าให้อาดาวเอาลงหนังสือ หนูอาย ถ้าพ่อเสือรู้โดนด่าเละแน่เลย”
“ใครจะกล้าทำอะไรลูกแม่ได้”
แม่มะนาวทำหน้ามั่นใจ ก่อนจะดึงไอแพดหลุดจากมือใช้นิ้วเลื่อนดูรูปอื่นๆ ที่ไม่ต่างกันเท่าไรนัก หลุดเสียงชื่นชมในความน่ารักปนเซ็กซี่ของลูกชายคนเล็กมาเป็นระยะๆ เล่นเอาคนฟังหน้าร้อนผ่าวเหมือนโดนเตารีดนาบ อดรนทนไม่ไหวต้องไปยื้อแย่งคืนหมายจะลบรูปน่าเกลียดพวกนั้นทิ้ง เขาไม่น่าใจอ่อนยอมทำตามที่ดาวบอกเลย
“ลบเถอะนะแม่มะนาว น่าเกลียดจะตาย”
“เรื่องอะไร เดี๋ยวแม่จะส่งไปให้พ่อเสือกับพ่อมะรุมดู จะได้รู้ว่าลูกชายมีเสน่ห์แค่ไหน”
“ไม่เอานะ!”
มือเล็กๆ ไล่ตามคว้าไอแพด แต่เพราะส่วนสูงที่หยุดพัฒนาตั้งแต่อายุสิบห้าเลยหนีไม่ห่างจากคนเป็นแม่เท่าไรนักมันไม่อำนวย กระโดดก็แล้วเขย่งก็แล้วแต่ที่ทำได้คือคว้าอากาศที่อยู่ใกล้ๆ ไอแพดเท่านั้นเอง
“เด็กเตี้ยเอ๊ย! ชาติไหนจะแย่งคืนได้”
ทันทีที่จบประโยคไอแพดในมือก็ถูกแย่งไป แต่ไม่ใช่จากเด็กตัวเล็กใส่แว่นหนาทว่าเป็นฝีมือจากเด็กตัวใหญ่สูงเฉียดสองเมตรแทน คิ้วหนาเข้มยาวจรดดวงตาคมใหญ่ยกสูงหลุบมองมารดาสลับไปยังร่างเล็กของน้องชายร่างสายเลือด ก่อนจะวกกลับมาที่อุปกรณ์ในมือตัวเอง
วินาทีที่ไอแพดหลุดไปอยู่ในมือของพี่ชายตัวใหญ่ร่างกายเขาโดนสาปไปชั่วขณะ มือชะงักค้างกลางอากาศไม่สามารถเปล่งเสียงหรือแม้แต่จะหายใจได้ ยิ่งได้เห็นดวงตาคู่นั้นเงยขึ้นมองหลังจากที่สำรวจสิ่งที่อยู่ในนั้นแล้ว มันยิ่งแย่ไปกันใหญ่ สายตาคู่นั้นคล้ายกับจะต่อว่า กรินทร์มองมาที่เขาเพียงเล็กน้อยเท่านั้นแล้วคืนไอแพดให้กับมารดาตัวเอง
“น่าเกลียด”
เสียงพึมพำหลุดจากริมฝีปากหนาแต่สวย หัวใจที่หยุดเต้นไปกลับมาสั่นระรัวพร้อมกับความเจ็บปวดที่มีมากจนแทบจะอดกลั้นไม่ไหว
“ไอ้เด็กตาต่ำ น้องออกจะน่ารักเซ็กซี่ ทำเป็นเล่นตัวไปเถอะประเดี๋ยวน้องโดนคาบไปกินอย่ามาอวดครวญให้ได้ยินนะ”
ประโยคที่แม่มะนาวพูดมันดังลอดหูซ้ายแล้วผ่านหูขวาออกไปเลย สมองมันมึนงงจนไม่อาจประมวลผลหรือทำงานใดๆ ได้อีก ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าโดนคนเป็นแม่รั้งเข้าไปกอด พชรดนัยหลับตาลงฝืนบังคับให้น้ำตาไหลกลับคืนเข้าไปภายใน พี่ช้างคงเกลียดเขาจริงๆ เสียแล้ว…
..................................
(มีต่อ)
-
อีกเกือบเดือนหลังจากโดนบังคับให้ไปเป็นนายแบบจำเป็น นิตยสารเล่มนั้นก็วางแผงหน้าปกไม่ใช่เขาแต่เป็นนายแบบวัยรุ่นที่กำลังมาแรง ส่วนเขาได้เป็นพรีเซนเตอร์กางเกงยีนส์อยู่ด้านใน รูปที่ถ่ายไปวันนั้นถูกเลือกรูปที่ดีที่สุดมาลงไม่กี่รูป พชรดนัยรู้สึกแย่ยิ่งกว่าเดิม ภาพที่ได้รับการตกแต่งแล้วมันดูหวือหวากว่าเดิมเสียอีก มีรูปหนึ่งที่เขาได้โชว์หุ่นเกือบจะเต็มที่เพราะชอบกางเกงเลื่อนหลุดไปเกาะที่สะโพก ช่วงบนมีแต่เสื้อยืดตัวบางสั้นเลยสะดือขึ้นมาเกือบฝ่ามือ มองเผินๆ เหมือนเด็กหนุ่มที่กำลังจะเปลื้องผ้าไม่มีผิด สายตาที่โดนสอนให้ทำยิ่งเลวร้ายมากกว่าไม่ว่าใครที่ได้เห็นภาพนี้ต้องคิดว่าเขาเป็นนายเอกหนังGV จริงๆ แน่ แต่น่าแปลกที่ภาพน่าอายพวกนั้นไม่ได้ไปกระตุ้นต่อมโมโหของพ่อเสือกับพ่อมะรุมให้ทำงานขึ้นมาได้ อาจเป็นเพราะแม่มะนาวโทรไปขู่ไว้ก่อนแล้ว
“เฮ้ยไอ้พิก รูปนี้เด็ดจริงๆ ว่ะ เพิ่งรู้ว่าตอนถอดแว่นโคตรน่ารักเลย”
รูปที่เขาไม่อยากให้ใครเห็นโผล่หราตรงหน้า นิ้วใหญ่ๆ ของเพื่อนร่วมชั้นเรียนจิ้มไปที่นิตยสารหน้านั้น หน้าขาวร้อนเห่อ เพราะตอนนี้นิตยสารแห่งหายนะเล่มนั้นมันถูกใครต่อใครพากันมารุมดู เสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังไม่หยุด ถึงจะไม่มีใครต่อว่าเสียงส่วนใหญ่ออกจะชมด้วยซ้ำแต่มันก็ยังน่าอายมากอยู่ดี
“นายนี่น่ารักกว่าที่คิดไว้อีกนะ”
มุมอับหลังห้องไม่อาจเป็นที่ซ่อนได้อีก ร่างสูงใหญ่ของใครบางคนยืนอยู่เบื้องหน้าเขาจำชื่อเล่นของคนๆ นี้ได้ ‘เบค่อน’ หนุ่มหล่อตัวใหญ่ล่ำผิวขาวสะอาดและมักจะมีรอยยิ้มเปื้อนใบหน้าเสนอ เป็นอีกหนึ่งหนุ่มฮอตของคณะและมีแววว่าจะได้ตำแหน่งเดือนคณะอีกด้วย
เบค่อนยืนพิงสะโพกกับโต๊ะของเขา ดวงตาเรียวแต่คมทอดมองมาที่เขา พชรดนัยรับรู้ถึงกระแสสายตาร้อนแรงที่จับจ้อง เนื้อตัวเขาร้อนวูบวาบรู้สึกคล้ายกับตอนที่โดนอาดาวพาไปถ่ายแบบไม่มีผิด เขาไม่กล้าเงยหน้ามองเบค่อนได้แต่ปล่อยให้อีกฝ่ายสำรวจเนื้อตัวไปอย่างนั้น
“เย็นนี้ไปกินไอติมกันไหม ฉันเห็นนายชอบเข้าร้านหน้ามหา’ลัย บ่อยๆ” เด็กหนุ่มช้อนตากลมใสเหมือนลูกแก้วมองหน้าเพื่อนร่วมรุ่นด้วยคิดไม่ถึงว่าเบค่อนจะรู้เรื่องที่เขาชอบกินไอศกรีม “ฉันไปซ้อมวิ่งน่ะ เลยเห็นนายทุกวัน”
เบค่อนไขข้อสงสัยของเขาด้วยการอธิบายเพิ่มอีกนิด พชรดนัยพยักหน้าเล็กน้อยแต่ยังไม่ตอบรับข้อเสนอ
“นายชอบกินรสสตอว์เบอร์รี่ ชอบกินแบบตักมากกว่าโคน” เบค่อนระบายยิ้ม “ฉันเห็นนายกินอย่างนั้นทุกวัน ฉันรู้จักนายมากกว่าที่นายคิด”
หนุ่มแว่นหนากระพริบตารัว บอกไม่ถูกว่าควรจะดีใจหรือตระหนกดีที่จู่ๆ ก็กลายเป็นบุคคลในสายตาของคนอื่นขึ้นมา เขาฝืนยิ้มให้กับเพื่อนตัวใหญ่ไปแต่ก็ยังไม่ได้ตอบรับคำชวนอยู่ดี…
………………….
“ผมจ่ายเอง แล้วก็เอาอเมริกาโน่อีกแล้วหนึ่งด้วยครับ”
กระเป๋าในมือถูกเปิดค้างเมื่อค่าไอศกรีมของโปรดโดนแย่งจ่ายตัดหน้า เจ้าของเงินยักคิ้วให้รัวๆ พร้อมรอยยิ้มติดทะเล้น พชรดนัยถอนหายใจเหนื่อยหน่ายก่อนจะเดินมาหลบมุมนั่งกินไอศกรีมของตัวเองเงียบๆ
“นายนั่งที่เดิมอีกแล้ว”
“นี่มองเห็นฉันทุกวันเลยหรือไง”
“ใช่ มันเห็นง่ายน่ะ แล้วฉันก็ไม่ค่อยเห็นผู้ชายกินไอติมเท่าไร” เบค่อนบอกพลางดูดกาแฟของตัวเอง “แล้วนี่กลับบ้านยังไง รถเมล์?”
“อืม”
“ไปส่งเอาไหม ฉันมีรถ”
“ไม่…”
ภาพชายหญิงที่ตระคองกอดแนบชิดเดินเบียดกันเข้ามาในร้านหยุดประโยคปฏิเสธไว้แค่ในลำคอ ทั้งสองหยุดที่หน้าเคาน์เตอร์เขาได้ยินฝ่ายผู้หญิงสั่งกาแฟส่วนผู้ชายที่เขารู้จักเป็นอย่างดีไม่ได้สั่งอะไรแค่เอามือคล้องเอวคอดกิ่วของผู้หญิงคนนั้นเอาไว้เฉยๆ บางจังหวะลูบเลยลงมาถึงสะโพกกลมมนใต้กระโปรงนักศึกษาสั้นแค่คืบอวดเรียวขาขาว เส้นผมยาวกลางหลังดัดเป็นลอนใหญ่ในส่วนปลายเพิ่มความเซ็กซี่ให้น่ามองยิ่งกว่าเดิม
มันจะไม่มีอะไรเลยถ้าหากว่าผู้ชายคนนั้นไม่ใช่กรินทร์ พี่ชายคนที่เคยแสนดีของเขา พชรดนัยกลืนก้อนสะอื้นที่วิ่งมาจุกที่กลางคอ ไอศกรีมที่เหลืออยู่เกินครึ่งตรงหน้าหมดความหมายเพราะเพราะคอของเขามันไม่อาจรับสิ่งใดได้อีกนอกจากความเสียใจ หนุ่มแว่นหนาสูดน้ำมูกแรงๆ อย่างลืมตัว
“เป็นอะไร ป่วยหรือเปล่า เฮ้ย! มีน้ำตาด้วย”
“ห๊ะ!..”
แว่นถูกดึงออกจากกรอบหน้า และถูกแทนที่ด้วยปลายนิ้วใหญ่อบอุ่นภาพที่เห็นพร่าเลือนแต่ก็มองออกว่าเป็นนิ้วของเบค่อน
“ร้องไห้ทำไม ไม่สบาย?”
เบค่อนยังไม่ผละนิ้วไปไหน อ้อยอิ่งอยู่บนผิวแก้มนุ่มของหนุ่มตัวเล็ก ยิ่งได้เห็นดวงหน้าใสยามไร้แว่นหนายิ่งได้รู้ว่าหมูน้อยสีชมพูตัวนี้น่ารักมากแค่ไหน ดวงตาสวยหวานกลมโตวาววับด้วยหยาดน้ำตาที่คลอเคล้า ปลายจมูกแดงเรื่อเหมือนกวางเรนเดียร์ในฤดูหนาว ริมฝีปากอิ่มสีสดเผยอน้อยๆ ยามเจ้าตัวเผลอไผล ไม่น่าเชื่อว่าแค่แว่นทรงเชยๆ อันเดียวจะบดบังความน่ารักเอาไว้ได้
“ปะ..เปล่า เราแค่ เอ่อ แพ้อากาศ อ๊ะ!”
“เฮ้ยพี่!”
ร่างบางของหมูน้อยสีชมพูถูกดึงด้วยแรงมหาศาลจนลอยหวือหลุดจากเก้าอี้แล้วไปหยุดที่แผงอกหนาของคนที่เพิ่งเห็นว่าอยู่ที่เคาน์เตอร์ มือใหญ่กร้านโอบรอบหัวไหล่เล็กด้วยรูปร่างที่ต่างขนาดกันทำให้ดูเหมือนร่างของพชรดนัยกลืนหายไปในอกแกร่งของคนตัวใหญ่
“อย่ามาโดนตัวน้องฉัน”
“อะไรของพี่วะ! แล้วพี่เป็นใคร ปล่อยตัวเพื่อนผมนะ”
เบค่อนผุดลุกจากเก้าอี้ตั้งท่าจะไปแย่งเอาร่างของเพื่อนตัวเล็กกลับมาทว่าอีกฝ่ายจ้องเขม็งไม่ต่างจากสิงโตหวงเหยื่อก่อนจะตอบกลับมาด้วยเสียงเยือกเย็น
“ฉันเป็นพี่ชายของพิกเล็ต”
“หน้าไม่เห็นเหมือนกันเลยโกหกหรือเปล่าวะ อ้าวเฮ้ย! จะเอาเพื่อนผมไปไหน พิกเล็ต!”
ไม่ใช่แค่เบค่อนเท่านั้นที่ร้องโวยวายแต่ผู้หญิงที่มากับกรินทร์ด้วยเจ้าหล่อนงงเป็นไก่ตาแตกเมื่อจู่ๆ ผู้ชายที่ควงมาวิ่งพรวดไปคว้าเอาผู้ชายตัวเล็กมากอดไว้แถมยังประกาศกร้าวว่าเป็นน้องชายของตัวเอง พอตั้งหลักได้ก็วิ่งตามแต่ดูเหมือนจะช้าเกินไปแม้ว่าจะร้องเรียกจนแสบคอไปหมดแล้วก็ตาม ทว่ารถยนต์ที่ได้นั่งมาก็เคลื่อนหายไปด้วยความเร็วสูงเหลือทิ้งไว้แค่เศษฝุ่นละใบไม้แห้งเท่านั้น…
……………………..
ถึงแว่นตาจะยังอยู่กับเบค่อนแต่สมรรถภาพของตาที่ยังพอเหลืออยู่ก็ทำให้รู้ว่าภาพทิวทัศน์ที่ผ่านตาไปมันเร็วแค่ไหน มือบางจิกลงบนเบาะรถแน่นตั้งแต่ขึ้นรถมาระดับความเร็วยังไม่ลดลงสักนิด เสียงเครื่องยนต์เสียดสีกับอากาศยิ่งทำให้น่ากลัวมากกว่าเดิม เหงื่อผุดซึมที่แผ่นหลังและขมับ อยากจะเอ่ยขอร้องแต่ก็ปากหนักเกินกว่าจะง้างอ้าได้
พี่ช้างกำลังโกรธเขาสัมผัสได้สาเหตุคงมาจากเขาแต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร
โกรธหรือว่ารังเกียจ
ศีรษะกลมสวยคะมำไปด้วยหน้าตามแรงเบรกกะทันหันของสารถีตัวใหญ่ ดีที่ใช้มือยันคอนโทรลหน้าไว้ได้ทันไม่อย่างนั้นหน้าผากของเขาคงกระแทกไปแล้ว พชรดนัยหันหน้ามองพี่ชายที่เคยแสนดีทันทีทั้งที่ยังไม่หายตกใจดี ลมหายใจกระชั้นจังหวะหัวใจรัวเร็วยิ่งกว่ากลองเพล
“นี่นะหรือวิธีที่ทำตัวให้เป็นผู้ใหญ่ของนาย”
อีกฝ่ายพูดเสียงเย็นขัดกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ เด็กหนุ่มตัวเล็กมองพี่ชายค้างอยู่อย่างนั้นสมองมึนงงไม่อาจประมวลผลได้ทัน
กรินทร์กัดฟันกรอดระงับความกรุ่นโกรธไว้เต็มที่ ตาคมสบกับดวงตากลมสวย ดวงหน้าหวานยิ่งกว่าผู้หญิงผุดผาดมากกว่าเดิมไม่รู้กี่เท่าตัวเมื่อไร้แว่นตากรอบหนา พวงแก้มที่ชอบหยิบจับยามมันเขี้ยวเจ้าตัวระเรื่อขึ้นเล็กน้อย ชายหนุ่มกระแทกลมหายใจรุนแรงเมื่อย้อนคิดไปถึงนิ้วของไอ้เด็กบ้าคนนั้นที่กล้าจับต้องแก้มน้องตัวเล็กของเขา ลำพังแค่รูปบ้าๆ พวกนั้นเขาก็จะคลั่งตายอยู่แล้วนี่ยังมีผู้ชายมาแตะต้องเนื้อตัวอีก
หมูสีชมพูตัวนี้จะทำให้เขาบ้าไปถึงไหน
(มีต่อ)
-
“พี่พูด…อะไร”
เสียงของพชรดนัยแหบปร่า แต่ก็ยังเพราะน่าฟัง ตาสวยมีแววตัดพ้อน้อยใจแต่เจ้าตัวไม่ปล่อยให้เขาเห็นมันได้นานนัก ใบหน้าเรียวขาวยิ่งกว่าน้ำนมเบือนหนีเลือกที่จะใช้วิธีหลบหน้าเหมือนที่เคยทำมา
คนเป็นน้องนิ่งไปนาน มีแค่หัวไหล่เล็กๆ เท่านั้นที่สั่นไหวแม้จะไม่มากนักแต่ก็พอให้สังเกตได้
ความเงียบปรากฏขึ้นอีกครั้ง แม้แต่เสียงเครื่องยนต์ก็หยุดทำงานไปแล้ว เสียงลมหายใจที่ต่างจังหวะสะท้อนถึงอารมณ์ของทั้งคู่ได้ดี คนหนึ่งกำลังหงุดหงิดสุดขีดส่วนอีกคนน้อยใจเต็มกำลัง
กรินทร์กระแทกลมหายใจเสียงดัง ใช้ความพยายามทั้งหมดในการควบคุมอารมณ์ให้แน่วแน่เหมือนที่เคยทำได้ ทว่าคราวนี้มันยากนัก ภาพที่ไอ้เด็กเปรตนั่นใช้นิ้วเกลี่ยบนแก้มใสของน้องชายมันยิ่งกว่าการราดน้ำมันลงบนกองไฟ เส้นโทสะขาดผึงในวินาทีนั้น ลืมความตั้งใจไปสิ้นลืมไปด้วยซ้ำว่าพาใครมาด้วย รู้ตัวอีกทีก็มาอยู่ที่นี่แล้วแต่กระนั้นความขุ่นเคืองก็ยังไม่หายไปไหน พาลโกรธไปหมด ตั้งแต่ไอ้เด็กบ้าคนนั้น หมูสีชมพูตัวเล็กหรือแม้แต่ตัวเขาเอง
“ทำไมให้มันโดนตัว”
นิ้วเรียวปาดอยู่แถวแก้มก่อนจะเบือนหน้ามาเพียงเล็กน้อย เสียงแหบพร่าเอ่ยถาม “อะไร”
“พี่ถามว่าทำไมถึงให้ไอ้นั่นโดนตัว”
“ไม่เกี่ยวอะไรกับพี่ ผมโตแล้ว ผมจะทำอะไรหรือให้ใครทำอะไรก็ได้”
“พิกเล็ต!” ชายหนุ่มตวาดลั่น แต่อีกคนยังนิ่งเฉย “อย่ามายั่วโมโหพี่นะ”
“พี่จะเอายังไงกันแน่! ต่างคนต่างอยู่กันแล้วไม่ใช่หรือไง ผมไม่ยุ่งกับพี่ พี่เองก็ไม่ต้องมายุ่งกับผมเหมือนกัน”
หยาดน้ำใสรินผ่านแก้มขาวซีดอย่างสุดกลั้น พชรดนัยยกมือขึ้นปาดมันลวกๆ แล้วหันหน้าหนี แต่อีกฝ่ายไม่ยอมมือแกร่งดึงหัวไหล่เล็กแล้วบีบมันไว้เต็มแรง
"พี่ก็ไม่อยากยุ่งกับนาย แต่มันทำไม่ได้” กรินทร์เค้นเสียงรอดไรฟัน “มันยากแค่ไหนรู้ไหมกับการตีตัวออกห่างจากนาย”
“รังเกียจผมมากงั้นซิ!” ตาหวานช้อนมอง แก้มกลมใสสั่นระริกคลอด้วยหยาดน้ำตาที่มีแต่ความน้อยใจเสียใจ
ชายหนุ่มกัดฟันกรอด ความอดทนของเขาจวนเจียนจะหมดเต็มที กระชับมือแน่นกว่าเดิม
“รักมากเกินไปต่างหาก นายไม่รู้หรอกว่าพี่รักนายแค่ไหน” ริมฝีปากอิ่มเผยอค้างความแปลกใจแทรกเข้ามาและหยดน้ำตาที่ยังไหลริน
กรินทร์สูดเอาอากาศชื้นในรถไว้ในปอดเฮือกใหญ่ก่อนจะพรูออกมาเหยียดยาว สิ่งที่เก็บกักมานานหลายไปล้นทะลักยิ่งกว่าน้ำเต็มแก้ว ที่สุดเส้นความอดทนที่พยายามรักษาไว้ก็ขาดลง ที่จริงมันขาดผึงตั้งแต่ตอนที่เห็นไอ้บ้านั่นแตะแก้มใสๆ ของน้องน้อยแล้ว
“ที่พี่ตีตัวออกห่างเพราะพี่ไม่อยากเอาเปรียบ พี่ไม่รู้ว่าพิกเล็ตคิดเหมือนกับพี่หรือเปล่า พี่กลัวเรารังเกียจพี่ ที่ผ่านมาพี่ทำตัวเป็นพี่ชายมาโดยตลอด แต่พิกเล็ตไม่รู้หรอกว่าพี่มันจิตใจโสมมแค่ไหนเพราะที่จริงแล้วพี่ไม่เคยคิดว่าพิกเล็ตเป็นแค่น้องชายเลย”
เด็กตัวเล็กช้อนตากลมใสมอง หยดน้ำใสหยุดไหลแล้วแก้วสีน้ำตาลไหวระริกความสงสัยกระจายอยู่ในนั้น
ชายหนุ่มนิ่งเงียบไปชั่วอึดใจ ที่สุดก็ตัดสินใจ
“พี่รักพิกเล็ต แต่ไม่ใช่แบบน้องชายมันเป็นฉันท์ชู้สาว”
“รัก…อย่างนั้นหรือ?”
ริมปากอิ่มสีสดเอ่ยถามและค้างอยู่อย่างนั้นด้วยความฉงนและไม่แน่ใจในสิ่งที่ได้ยิน
“พี่กลัวพิกเล็ตจะคิดว่าพี่เป็นพวกลักเพศ วิปริตแต่พี่ห้ามความรู้สึกของตัวเองไม่ได้ ขณะเดียวกันพี่ก็ยังอยากเป็นพี่ชายของพิกเล็ตอยู่ ไม่อยากให้น้องรังเกียจ พี่เลยต้องออกห่างจากน้อง”
“ใจร้าย!” น้องน้อยบริภาษเสียงดัง น้ำตาเม็ดใหญ่ไหลอีกรอบแต่คราวนี้มาพร้อมกับกำปั้นที่ทุบลงบนอก “หนูเคยรังเกียจพี่เหรอ หนูเคยทำอย่างนั้นเหรอ”
“ก็พี่มันน่ารังเกียจ ถ้าน้องเป็นผู้หญิงมันคงไม่แปลก แต่น้องเป็น..ผู้ชาย”
“ผู้ชายแล้วไง! พ่อเสือกับพ่อมะรุม อาออยกับอาคีย์ยังรักกันได้เลย ฮึก ไอ้พี่ช้างใจร้าย”
มือใหญ่รั้งหัวไหล่เล็กเข้ามาซุกซบกับอก แรงทุบเมื่อครู่มันเจ็บนิดหน่อยเจ้าหมูสีชมพูตัวน้อยมีแรงเท่ามดตะนอย กรินทร์ถอนหายใจอีกรอบ ความกรุ่นโกรธทุเลาเบาบางลงแต่เขายังไม่แน่ใจนักว่าพชรดนัยจะรับหรือไม่เรื่องความรักที่เขามีให้เจ้าตัว
ตั้งแต่ย่างเข้าสู่วัยรุ่น เขาเริ่มรู้ตัวแล้วว่าคิดเกินเลยกับเจ้าเด็กตัวเล็กที่วิ่งตามไปเขาไปทุกที่ เคยคิดว่าคงเป็นความสนิทมากเกินไป แต่ความรู้สึกเช่นนี้มันไม่เคยเกิดขึ้นกับเพื่อนคนไหนแม้แต่เพื่อนที่แก้แพ้เล่นน้ำด้วยกัน มันเป็นแค่พิกเล็ตคนเดียวเท่านั้น แต่เขาก็ขี้ขลาดไม่กล้าเปิดเผยความรู้สึกของตัวเองให้เจ้าตัวรู้เพราะกลัวว่าน้องจะรังเกียจพี่ชายคนนี้ แต่เรื่องของหัวใจมันยากที่จะหักห้าม แม้เขาจะใช้ผู้หญิงมาบดบังความรู้สึกมันก็ได้เพียงชั่วครั้งชั่วคราว ไม่ว่าจะคนไหนๆ ก็ไม่มีใครน่ารักเท่ากับหมูสีชมตัวนี้เลย ทุกครั้งที่เขาขึ้นเตียงกับพวกหล่อนภาพใบหน้า ผิวกายขาวราวกับราดด้วยน้ำและเรือนกายบอบบางของน้องน้อยจะเข้ามาแทรกเสมอ อันที่จริงเขาเสร็จสมได้เองโดยแค่ใช้จินตนาการเป็นพิกเล็ตด้วยซ้ำ
วิธีที่ดีที่สุดคือการตีตัวออกห่างเพราะคิดว่ามันอาจจะเป็นผลดีทั้งกับตัวเขาและพิกเล็ตเอง แต่เขาคิดผิดยิ่งห่างกันเท่าไรหัวใจเขายิ่งทุรนทุราย ไม่ว่าจะผู้หญิงคนไหนก็ไม่มีใครทำให้เขาลืมตากลมใสคู่นี้ได้เลย ตอนที่ได้เห็นภาพอันแสนเย้ายวนในไอแพดนั่นเขาแทบคลั่งตาย ทั้งหึงทั้งหวงหน้ามืดไปหมดและจบท้ายด้วยการปลดปล่อยกับมือตัวเองเกือบสามครั้ง น้องน้อยที่เขาแอบหวงแหนแสนงดงามนัก เรือนร่างบอบบางแต่ไม่ได้ผอมเกร็งมีสัดส่วนน่ามอง เปิดเผยต่อหน้าผู้คนมากมาย นึกโกรธแม่มะนาวที่เอาน้องไปอวดให้คนอื่นมอง
วันที่พิกเล็ตนั่งรถเมล์เลยป้ายเขาเฝ้าด่าตัวเองเป็นร้อยๆ รอบ แค่คิดจะผลักน้องไปให้ไกลเพราะกลัวตบะจะแตกแต่ดันลืมคิดไปว่าน้องเป็นเด็กต่างจังหวัดแม้จะมากรุงเทพฯ บ่อยๆ แต่ทุกครั้งที่เดินทางจะมีน้ามะรุมหรือคนอื่นคอยขับรถไปส่ง โชคดีที่น้องไม่เป็นอะไรไม่อย่างนั้นเขาจะไม่มีวันยอมให้อภัยตัวเองแน่
จนวันนี้เขาถึงได้รู้ว่าอย่างแน่ชัดว่า เขาเลือกทางผิด เขาไม่มีทางหนีจากพิกเล็ตได้เลย
“พี่น่ารังเกียจใช่ไหม”
หัวใจเขาระทึกหนักรอลุ้นคำตอบด้วยความหวัง เพราะสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่จากปากของน้องมันชวนให้คิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้
น้องตัวเล็กยังนิ่งอยู่ในอ้อมแขน หัวใจเต้นตุบอยู่แถวสีข้าง เขาสูดเอากลิ่นผลไม้จากเรือนผมสีน้ำตาลพร้อมกับกลิ่นหอมเฉพาะตัวไว้ในปอดค่อนข้างแน่ใจว่าเจ้าตัวเล็กนี่ไม่ได้พึ่งน้ำหอมที่ไหน นานจนหัวใจเต้นเป็นจังหวะปกติน้องน้อยถึงได้ยอมเงยหน้าจากแผงอก
“หนูไม่เคยเกลียดพี่ช้างเลย ถึงพี่ช้างจะใจร้ายกับหนู”
“พี่ขอโทษ” ชายหนุ่มบอก ยกมือประคองแก้มนุ่มใสที่หมายจะได้เชยชมมาตลอด
“รักทำไมไม่บอกกัน”
“พี่ไม่กล้า พี่กลัว…”
ปลายนิ้วนุ่มกดทับลงบนกลีบปาก พิกเล็ตขยับกายขึ้นอีกนิดกลายเป็นว่าขึ้นมานั่งบนตักเต็มที่ สะโพกกลมทับบนหน้าขาเบียดกับบางสิ่งที่ตื่นตัวอย่างไม่รู้จักเวล่ำเวลา
ก็บอกแล้วว่าเข้าใกล้ทีไรมีอันต้องตบะแตกทุกที
“ไม่เห็นน่ากลัวเลย ดูหนูนะ” หมูสีชมพูเผยอริมฝีปากอิ่มยื่นหน้าเข้ามาชิดเกือบติดใบหู “หนูรักพี่ช้าง รักมากกว่าพี่ชายมาตั้งแต่ ป.หนึ่งแล้ว”
“ป. หนึ่ง?”
“ใช่” ศีรษะกลมสวยผงกรับ “พี่ช้างคือรักแรกของหนู”
กรินทร์คลี่ยิ้มกว้าง โล่งใจยิ่งกว่ายกภูเขาออกจากอกรู้สึกว่าตัวเองโง่ยิ่งกว่าลาทุกตัวในโลกรวมกัน แต่ก็ดีใจเหลือประมาณ น้องรักเขาแถมรู้ใจตัวเองก่อนเขาเสียอีก เขาใช้ความอดทนที่จะเก็บความรู้สึกเอาไว้แต่น้องต้องลำบากมากกว่า ทั้งที่มีหัวใจตรงกันแท้ๆ แต่เลือกที่จะเก็บงำเอาไว้ เขามันโง่สิ้นดีที่มองไม่เห็นดวงตาที่สะท้อนความรู้สึกเดียวกัน หรืออาจเป็นเพราะ…
ไอ้แว่นอันใหญ่นั่นที่บดบังเอาไว้
“พิกเล็ตก็คือรักแรกของพี่เหมือนกัน”
“ไอ้พี่ช้างบ้า!”
เขาหัวเราะเบาๆ กับคำต่อว่าต่อขานที่แสนน่ารัก ก่อนจะประทับจูบลงบนริมฝีปากสีสวยเย้ายวนตรงหน้า จูบแรกระหว่างพวกเขามันหวานนัก ชายหนุ่มกดคลึงความนุ่มหยุ่นเหมือนเยลลี่นั้นแผ่วเบาๆ แล้วเพิ่มน้ำหนักทีละน้อย เลาะเล็มลิ้มชิมรสหวานจากกลีบปากอิ่มเหมือนกินของโปรด
กรินทร์ขบดึงปากนุ่มด้วยความมันเขี้ยว ปลายจมูกโด่งกดลงบนแก้มขาวพอดี มือใหญ่สอดรัดเอวบางเข้าประชิดลำตัวมากกว่าเดิม หมูสีชมพูแสนน่ารักวาดขาคร่อมหน้าตักเบียดหน้าขาเสียดสีกับเขาอย่างเร่าร้อน พิกเล็ตตัวหอมเหลือเกินเพราะเส้นความอดทนมันขาดไปแล้ว และยิ่งได้รับการตอบรับด้วยยิ่งทำให้ได้ใจ เขาจะทำตามใจตัวเองเป็นครั้งแรก
พี่ชายตัวใหญ่สอดลิ้นเข้าไปกวาดไล้ไล่ต้อนอีกลิ้นที่ด้อยประสบการณ์ดูดดึงเป็นบางจังหวะ สอนให้น้องตอบโต้ พิกเล็ตหัวดีจำได้อย่างง่ายดายและทำให้เขาครางเบาๆ ในคอด้วยความพอใจได้ด้วย เขาตระคองกอดเอวเล็กแน่นกว่าเดิม พอได้กอดเต็มที่ถึงได้รู้ว่าน้องตัวเล็กเหลือเกิน เลือดในกายเดือดพล่านเพราะผิวใต้ผ้ามันนุ่มลื่น มือใหญ่สอดหายเข้าไปในชายเสื้อเพื่อสัมผัสผิวกายอย่างแท้จริง
“อื้อ”
พิกเล็ตครางเสียงหวานเมื่อปลายนิ้วไล้บนผิวนุ่มเรียบเนียนยิ่งกว่าผ้าแพรผืนไหนๆ เขาไม่แปลกใจเลยว่าเหตุใดเขาจึงไม่อาจใช้ผู้หญิงคนไหนทดแทนน้องน้อยได้ เพราะพิกเล็ตสูงค่าและงดงามมากกว่ายิ่งนักทั้งหน้าตาที่น่ารักยิ่งกว่าผู้หญิง รูปร่างบอบบางน่ากอด และผิวสวยชนิดที่ผู้หญิงยังต้องอาย ที่สำคัญเขารักน้องคนนี้ที่สุด นึกดีใจที่น้องไม่ได้รักคนอื่น และไม่มีใครได้เชยชมความงามนี้ด้วยมืออย่างเขา ส่วนพวกที่แทะโลมน้องของเขาผ่านทางนิตยสารถือเสียว่าเป็นการทำทานไปเพราะมันจะมีแค่ครั้งเดียวเท่านั้น
“พะ..พี่ช้าง อื้อ พอก่อน”
เปลือกตาบางปรือขึ้น นัยน์ตาวาวหวานฉ่ำด้วยอารมณ์พิศวาสไม่ต่างกับเขา มือขาวนุ่มจับข้อมือเขาไว้ระหว่างที่มันกำลังคลึงอยู่บนแผ่นอกบาง
“ทำไมล่ะ หืม?” เขาถามเสียงพร่า ความต้องการพุ่งพรวดรวดเร็ว
“มะ…แม่โทรมา”
“หืม?” กรินทร์เลิกคิ้วพลางเงยหน้าจากซอกคอนุ่มหอมกรุ่น
ไอ้เจ้าเครื่องมือทำลายความสุขสั่นครืดคราดอยู่ในกระเป๋ากางเกงของพิกเล็ต ชายหนุ่มจิ๊ปากอย่างอดไม่ได้แต่ก็ยอมลามือจากอกนุ่ม ทว่ายังไม่วายแทะเล็มผิวขาวที่ลำคอเพื่อระงับความหงุดหงิดจากกการโดนรบกวน พิกเล็ตบิดหัวไหล่หนีไปมาระหว่างที่สนทนากับแม่มะนาวจอมก่อกวน
“พี่จ๋าพอก่อน” น้องปรามเสียงหวาน พยายามงัดหน้าออกจากคอ “แม่บอกว่าถ้าพี่ไม่พาหนูกลับบ้านก่อนหกโมงแม่จะพาหนูไปถ่ายแบบอีก”
“ไม่เอานะ!” พี่ช้างตบะแตกตวาดลั่น แค่ครั้งเดียวก็จะบ้าแล้วถ้ามีครั้งที่สองเขาต้องตายแน่ๆ
ก็น้องของเขาน่ารักน่ากินเสียขนาดนี้
ริมฝีปากจิ้มลิ้มยื่นมาชิดติดแก้มพรมจูบเบาๆ บนแก้มอย่างเอาใจ
“ยังมีเวลาอีกเยอะ ไว้ค่อยทำต่อเนอะ”
เจอลูกอ้อนเข้าไปใครจะไปทนไหว กรินทร์ยอมปล่อยร่างน้อยลงจากตักแม้กลางลำตัวจะปวดหนึบอยู่ก็ตาม เอาเถอะ อย่างที่พิกเล็ตว่ายังมีเวลาอีกเยอะแต่ถ้าระเบิดจากคุณนายมะนาวลงเมื่อไรชีวิตเขาได้สั้นลงแน่ๆ…
...............................
:hao7:
ก๊ากกกก จบมันแบบห้วนๆ อย่างนี้แหล่ะ
คิดอยู่นานว่าจะให้พิกเล็ตกับช้างออกมาเป็นรูปแบบไหนดี
คิดได้เท่านี้เองอ่า :ling3:
อย่าด่าอย่า่โกรธอย่าว่าที่หายไปนาน
ไปเร่งแต่งเรื่องพิเศษอยู่จ้า
ส่วนเรื่อง "เมารัก" นี้ กำลังอยู่ในช่วงทำปก ซึ่งคนวาดติดคิวย๊าวยาวรอกันอีกนิดนะจ๊ะ
เสร็จเมื่อไรเอามาอวดแน่นอน
ระหว่างนี้ก็อ่านน้องพิกเล็ตตอนโตรอไปก่อนเนอะ
ป.ล. ถ้าขยันจะแต่งอีกนะจ๊ะ ในวงเล็บ (ถ้า) :katai5:
(ช่วงนี้หลงเด็กแฝดคู่นี้มากค่ะ น่าร๊ากกกกก)
[attachment deleted by admin]
-
:-[ พิกเล็ท มาแล้วๆๆๆ มุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งมากกกกก :mew1: แต่อิพี่ช้างมันน่านัก :z6: โง่จริงๆ ความจริงน่าจะให้พิกเล๊ทจัดการให้เข็ดซะก่อน :m31:
ปล.รอคี่ ของปืน+โยธิน + หมอ?? อะไรหว่าลืม :katai5:
-
ชอบมากเลยค่ะ อยากอ่านคู่นี้อีก >_<
-
น่ารักมากเลยค่ะ เกือบจะ :beat:พี่ช้างแล้วเชียว ชอตอนพิเศษอีกเยอะๆนะคะ :call:
-
:z3:หมูชมพู น่าจะแกล้งอิพี่ช้างให้คลั่งไปเลย
-
ทั้งน่ารักทั้งขำ
ชื่อเด็กสมัยนี้นี่มันน่าขย้ำจริงๆ
ทั้งเบค่อน นาซ่า อาจรวมพิกเล็ตด้วยคน :hao7:
-
น่ารักอ้า :-[
-
มันน่าจะมีฉากง้องอนกันซักหน่อยคงสนุกกว่าที่คิด
-
เด็กๆ โตเป็นหนุ่มแล้ว น่ารักน่าชัง
-
พิกเลต......น่ารัก
-
พิกเลตดูอ่อนหวาน ใส ตุ๊กตากระเบื้องเคลือบไป ไม่คิดว่าจะออกมาแบบนี้แหะ
คิดว่าจะออกมาหนุ่มน้อยแสนซน เข้มแข็ง อิอิ
แต่พี่ช้างตามที่คิดไว้ แต่ไม่คิดว่าจะเพลย์บอยขนาดนี้ คิดว่าจะไปหนุ่มสายนักกีฬาซะอีก
-
รอจ้า
-
น่ารักๆ คิดถึงคีย์ ออย
เอ๊ะๆ มะรุมกับ พี่เสือด้วย :mew3:
-
:-[ ชอบน้องหมูชมพูน่ารัก ดีนะอิพี่ช้างมันหมดความอดทนเร็ว
ไม่ง้ัน มคปด แน่ๆ 55555 รอหนังสือนะคะ
อยากให้มีพี่ช้างกับน้องหมูชมพูในตอนพิเศษด้วยจัง
-
งื้อ น้องน่ารักอ่ะ :กอด1:
เอาอีกๆ
-
โตแล้วพิกเล็กทำให้พี่ช้างรู้ใจตัวเอง แต่ทำตัวห่างแบบนี้สงสารน้องนะ
ดีแล้วที่ปรับความเข้าใจกันได้
-
คู่นี้ก็ร้อนเเรงไม่เเพ้พ่อเค้าเลย
-
รอ นายปืนกะคุณโยธิน ใจจะขาดแล้วค่ะ ฮ่าๆ :mew2:
-
เด็ก ๆ โตกันแร้ววว~
ดูแลลูกหมูให้ดีน๊าา~ พี่ช้าง >.<
-
น่ารักอ่ะขออีกซักสองสามตอนสิคะ :impress2:
-
o13 สองคนดีกว่า
-
หืม มันน่าเบิ๊ดกะโลกนัก เจ้าช้าง
-
แอบชอบเบค่อน :mew1:
-
น่ารักกกกกกกกกกก
-
ฟินเด็กๆๆมากกกกกค่ะ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
พิกเล็ตกับน้องช้าง อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ป้าเครียดดดดด อยากอ่านต่ออออออ
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ขอภาวนาให้คนแต่งอยากขยันแต่งเรื่องนี้ต่ออีกค่า :กอด1: :กอด1:
ปล. อยากเห็นช้างกินพิกเล็ต ว่าแต่ขอพ่อเค้ายัง คุ้นๆว่าพ่อเค้าขี้หวงน้า 5555 :-[ :-[
-
พิกเล็ตน่ารักจริงๆ เล้ย ส่วนพี่ช้างเนี่ยต้องมีแรงกระตุ้นนะถึงจะเผยใจตัวเองออกมาได้ ปล่อยให้น้องน้อยใจอยู่ตั้งนาน :z6:
คู่ของหมูน้อยสีชมพูกับพี่ช้างแบดบอยน่ารักมากจริงๆ ค่ะ ถ้ามีโอกาสก็แต่งต่อให้ได้หายคิดถึงกันอีกนะคะ
-
กรี๊ดดดดน่าร๊ากกกกกกก
ตอนแรกกะจะเม้นด่าไอ้พี่ช้างหน่อยละทำตัว
พออ่านไปอ่านมา นั่นไงว่าแล้วว่าต้องแบบนี้(ตอนแรกแกยังจะด่ามันอยู่เลย)
ชอบกันทั้งสองฝ่ายแต่ไม่มั่นใจนี่เอง แหม่ะ
สุดท้ายก็แฮปปี้><
-
ช้างจะกินลูกหมู :laugh:
-
น่ารักอ่ะ
ฟินขอรับ
ตอนนี้ยังคิดอะไรไม่ออก
แต่น้องหมูสีชมพูนค่ทำเอาอึ้ง
รักแรกตั้งแต่ป. 1
ไวไฟจริงๆหนูเอ้ย
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่แบ่งปันขอรับ
-
สนุกมากค่า บรรยายเรื่องดีมาก
จะดีกว่านี้ ถ้าเพิ่มตอนพิเศษพี่ช้างกับน้องพิกเล็ต 555
-
:hao5: ตัดฉับๆกันแบบนี้เลยอ๊าคนแต่ง
ทำร้ายจิตใจกันได้ลงคอ :o12:
-
พิกเล็ตเจ๋งจริง เด็กคนนี้
อยากอ่าน คู่ sm+3p แล้ว
-
:o8: คู่นี้น่ารักมาก
-
น่ารักอ่ะ
-
เพิ่งอ่านถึงตอนที่19 ตอนแรกก็ไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือยิ้มดี
เค้าต่อมน้ำตาตื้น ดราม่ามานิดหน่อยก็ชิงร้องไห้ก่อนแม่มเบย 555555
แต่พอเห็นรูปหมอมะรุมเป็นรูปเสี่ยวลู่นี่ตัดสินใจได้แล้วค่ะ!
มันต้องยิ้มสิคะแบบนี้ ตะไมหมอมะลู่(มะรุม+พี่ลู่)น่ารักขนาดเนนนนนน้
ดูเส้ะ คนอ่านกลั้นยิ้มไม่ได้เลย ยิ้มแก้มจะแตก กิ้กิ้
-
อยากอ่านเรื่องภาคต่อของปืนมากสุด ๆ สงสารปืนกว่าใครจริง ๆ เรื่องนี้
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:3123:
-
รักรุนแรง 5555 :ling2:
-
แปะ ไว้ก่อนน๊าาา เด๋วมาอ่าน :bye2:
-
สวัสดีค่ะ หายไปนานมาก ป้ายังมีชีวิตอยู่นะคะ แต่งานรุมเร้าเลยไม่ค่อยได้อัพเดทอะไรเลย
เอาหน้าปกมาก ให้ดูกันก่อนค่ะ พี่เสือหล่อมาก แต่หนูมะรุมน่ารัก (น้อย) ไปนิดนึงเนอะ แต่ของดีมีอยู่ด้านใน หราาาาาาาาาาา
ส่วนด้านล่างเป็นโปรเจคพิเศษที่ร่วมกันทำกับน้องวันใหม่ ที่กวางแต่งคือ Virgin Baby ค่ะ (ปกอันนี้นายเอกน่ารักซะ ส่วนพระเอกหน้าเหมือนจิ้งจอกเลยเนอะ)
*ส่วนพี่ปืน หมอภูมิและนายโย จะอัพให้อ่านกันเร็วๆ นี้ค่ะ อีกไม่นานเกินรอ #สัญญา
[attachment deleted by admin]
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
พี่เสือผมเกาหลีมาก :z2:
-
เรื่องนี้สนุกมากกกกเลย
อ่านรวดเดียวจบ
จนไม่หลับไม่นอนเลย
ปล.อยากรู้เรื่องของปืนต่อไปอีก
สงสารปืนมากๆๆๆ
-
น่าร๊ากกกกกก สนุกขนาดนี้ ทำไมเป็นได้แค่ตอนพิเศษ
อยากอ่านอีกกกกกกกก :z1:
-
อ่านตั้งแต่ต้นจนจบ ดันมาหลงรัก ช้าง-พิกเล็ต ซะงั้น ก๊ากกกกกกกกกกก สนุกค่ะ อ่านแบบวางไม่ลงเลย งานการไม่ขยับ 555+ พี่เสือโหดเถื่อนถ่อยดุมากๆ ซึ่งมันก็มีเหตุให้ต้องเป็นเช่นนั้น แต่บางทีก็เกินไปหน่อยที่ไปลงกับหมอมะรุมอย่างนั้น เลยโดนด่าไปโดยปริยาย กว่าจะได้สปาร์คนี่แอบเครียดเลย มันจะลงเอยได้ไงคนนึงจงเกลียดอีกคนจงชังซะขนาด พี่เสือปากคอเลาะร้ายสุดๆ ใครจะทนไหว แต่ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อหมอมะรุมชอบ แอบเอสเอ็มเบาๆ ก๊ากกกกกกก สงสารอาออยนะบอกตรงๆ คือนานมากกับการแอบรักใครสักคน แต่ก็สงสารปืนไม่แพ้กัน เรื่องดำเนินมาแบบนี้นายต้องทำใจนะว่านายสู้หมอคีย์ไม่ได้ แต่ไม่เป็นไรได้ข่าวว่าเรื่องหน้าได้บทเด่นเชียว โหะๆ เราไม่ขอพูดถึงโยแล้วกัน คือฮีร้ายอะ ตอนนี้ก็รับกรรมอยู่ซึ่งถือเป็นวิบากกรรมขั้นสุด แอบเห็นใจเล็กๆ แต่เล็กมากจริงๆ เพราะนายทำตัวเอง โอ้ยยยยยยยยย เครียด 3P ส่วนตัวไม่ชอบแนวนร้เลยค่ะ แต่ดันติดตัวละครอย่างปืนเข้าให้ อยากให้เขาสมหวังถึงจะต้องแชร์มันร่วมกับใครอีกคนก็ตาม อ้าาาาาาาาาา ขอเวลาทำใจแรงๆ
อยากอ่านอาออยกะหมอคีย์อีกหน่อย และที่สำคัญ พี่ช้างกะน้อฝหมูน้อยสีชมพู~
ขอบคุณนะคะ
-
ขอบคุณมากนะคะ ชอบภาษาของคนเขียนมากเลย
จะตามไปอ่านเรื่องต่อๆไปนะคะ
_______
เมื่อกี้พิมพ์ไว้ซะเยอะ หายเรียบเลย แงๆๆ
เอาเป็นว่าชอบมากๆๆทุกคู่ โดยเฉพาะ พี่ช้างพิกเล็ตหมูน้อยสีชมพู
พี่จ๋ากับน้องน้อย อ้ากกก ฟิน อยากอ่านคู่นี้ต่อฝุดดๆๆๆ
คู่สามพีปืนโยหมอภูมิจะตามไปอ่านแน่ๆ ถึงจะไม่ชอบแนวสามพี
แต่ชอบภาษาของคนเขียน ยังไงก็อ่าน นายปืนน่าสงสาร
โยธินก็เลว จะรักกันยังไงเน้ออ
คู่หลักทังสอง. หมอมะรุมพี่เสือ หมอคีย์พี่ออย ชอบทั้งคู่ ถึงจะสงสาร
ปืน แต่ปืนคงจะได้เจอความรักครั้งใหม่ที่ดีกว่าเหมือนกับออย รักเขาข้างเดียวมาแปดปี
โฮกกก เป็อะไรที่ทนสุดๆ
พี่เสือเป็นพระเอกที่ดิบเถื่อนมว้าก แต่จริงใจรักจริง ชอบบ
หมอมะรุมก็น่ารักน่าฟัดเหลือเกิน อยากอ่านต่อเรื่อยๆไม่อยากให้จบเลย
-
:hao7: ขอบคุณค่ะ ไปหาตอนต่อไปอ่านดีฟ่า อิอิ :hao3:
-
คือพี่เสือในปกนี้แบบ.......(เกาหลีมากค่ะ) :mew2: :mew2: :mew2:
-
พิกเล็ตน่ารักจริงๆ เลย
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายดีๆ สงสารปืนอย่างจริงจัง
อยากให้ปืนได้กับคนดีๆอ่ะ ยังไงก็จะรออ่านนะคะ
-
ชอบเสือกับมะรุมมากๆๆๆๆๆ
ยิ่งตอนที่เสือกำลังตกหลุมรักนี่ชอบมากๆเลย
หมอคีย์กับอาออยก็เหมือนกัน
คู่นี้ดูซึนๆ หวานๆ ร้อนแรงทั้งคู่เลย
อยากอ่าน3pของปืน-โย-ภูมิเร็วๆจัง
มาแต่งให้อ่านกันไวๆนะคะ รอจ้า
-
อยากอ่านตอนของช้างกะพิกเล็ตอีกจังงงงงงงงงง
:mew1:
-
สนุกจัง ชอบคะ รุนแรง 5555
-
:pig4:
-
ช้าง : พิกเล็ต
เมารัก ตอนพิเศษ Smell
* ตอนนี้ไม่ได้ต่อจาก First love นะคะ (เพราะเค้าลืมไปแล้วว่าแต่งอะไรไว..เพลียตัวเอง)*
ดวงตาดำใหญ่จ้องมองใครบางคนที่อยู่ห่างออกไปหลายสิบเมตร ถึงภาพที่เห็นจะหดเหลือเล็กจนตัวคนเหลือเท่าลูกแมว แต่เขาก็จำได้ดีว่าที่เห็นนั่งหัวเราะอยู่ท่ามกลางผู้ชาย 4-5 คนนั่นเป็นใคร ยิ่งเห็นก็ยิ่งหงุดหงิด จำไม่ได้แล้วว่ารอยยิ้มกับเสียงหัวเราะของเจ้าเด็กตัวเล็กนั่นห่างจากเขาไปนานแค่ไหนแล้ว แต่มันกลับไปปรากฏให้คนอื่นมอง ดวงหน้าสดใส ดวงตากลมโตหยีลง เส้นผมสีอ่อนปลิวน้อยๆ เมื่อต้องสายลม เสื้อนิสิตสีขาวดูจะใหญ่เกินตัวไปหน่อย แขนเสื้อพับขึ้นมาถึงข้อศอก เจ้าตัวกำลังจดบางอย่างลงในสมุดสลับกับหัวร่อกับเพื่อนๆ ถ้ามองจากมุมของคนทั่วไปจะไม่เห็นถึงความผิดแปลกอะไร แต่สำหรับเขามันคือความเครื่องกระตุ้นความโกรธ
“พี่ช้าง วันนี้เราไปดูหนังกันมั้ยคะ เรื่อง Fifty Shades of Grey เข้าแล้ว น่าดูมากเลย”
“เขาจำกัดอายุไม่ใช่เหรอ” เขาถามไปส่งๆ ไม่ได้หันไปมองคนถามด้วยซ้ำ
“อื้อ...แต่นานะมีเพื่อนทำอยู่โรงหนังแถวสยาม เข้าได้”
เขาไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธอะไร เพราะไม่ได้สนใจจะฟังเท่าไรนัก ทุกความคิดมันพุ่งไปที่ร่างเล็ก ที่ถึงแม้ตัวจะเท่าเหาแต่กลับโดดเด่นเกินใคร ผิวขาวเนียนน่ามองที่ถึงแม้หมู่นี้จะดูคล้ำไปหน่อยเพราะเจ้าตัวมีกิจกรรมให้ร่วมได้ทุกวัน แดดกับลมเลยลามเลียผิวให้เข้มขึ้นเล็กน้อย แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังเนียนละเอียดชนิดที่ผู้หญิงหลายคนต้องยอมแพ้ ตากลมๆ นั่นซ่อนอยู่หลังแว่นสายตาทรงเห่ยบรรลัย แต่ไม่รู้ทำไมไอ้ภาพลักษณ์เด็กเนิร์ดถึงได้น่าดึงดูดนัก ไม่รู้ว่าพวกเสือสิงห์แถวนี้จะรู้สึกเหมือนเขาหรือเปล่า
“ตกลงไปดูรอบทุ่มนึงนะคะ นานะโทรไปจองบัตรแล้วเพื่อนบอกว่าดูได้ไม่มีปัญหา”
“อะ...”
เขากำลังจะอ้าปากถาม แต่คนที่พูดเองเออเองก็ชิ่งหนีไปแล้ว ชายหนุ่มกระชากลมหายใจแรงๆ เขายังไม่ได้ตอบตกลงสักหน่อยแต่แสดงความเห็นส่งๆ ไปเท่านั้นเอง เขารีบควานหาโทรศัพท์ตั้งใจจะกดหาเบอร์น้องนานะนั่น แต่ก่อนที่เขาจะเจอเบอร์ หูก็ได้ยินเสียงการสนทนาที่แว่วมากับสายลมเสียก่อน
“ไปซิวะได้พิก หนังเค้าออกจะดัง สาวๆ เต็มเลยนะโว๊ย!”
“แต่กูยังไม่ 20 เหลืออีกตั้งหลายเดือน”
“ไม่ 20 แล้วไง กูมีเพื่อนทำงานที่โรงหนังแถวสยาม เข้าได้สบายมาก”
“ไม่เอาอ่ะ ไม่อยากดู”
“ไปซิพิก พี่ก็อยากดูเหมือนกัน”
“พี่บิวอยากดูเหรอครับ”
“ก็...งั้นมั้งครับ ตกลงน้องพิกจะไปดูมั้ย”
“แต่พี่บิวอยากดู เดี๋ยวผมไปเป็นเพื่อนก็ได้ครับ”
เขาได้ยินเสียงลมหวีดหวิวในหูแทรกเข้ามาในบทสนทนานั่น ในอกเดือดปุดๆ ไม่รู้หรอกว่าไอ้พี่บิวนั่นเป็นใคร แต่ถ้าไอ้เปี๊ยกนั่นยอมตกปากรับคำแสดงว่าสำคัญไม่น้อย ตาคมมองไปยังกลุ่มสนทนาอีกครั้งแต่ก็พบกับโต๊ะหินอ่อนโล่งๆ แล้ว พวกนั้นคงกลับขึ้นไปเรียนแล้ว บ่ายของวันนี้ไอ้เจ้าเด็กเนิร์ดตัวเตี้ยนั่นมีเรียนจนถึงห้าโมงเย็น ส่วนเขาว่างตลอดจนกว่าจะเก้าโมงเช้าของวันพรุ่งนี้...แน่นอนว่าเขารู้ว่าเด็กแว่นชื่อพิกนั่น เรียนตั้งแต่กี่โมงเลิกกี่โมง รู้ด้วยซ้ำว่าแต่ละวันมันเรียนอะไรบ้าง
...อยู่บ้านหลังเดียวกันจะไม่รู้ได้ยังไง!...
“นานะเหรอ เลิกเรียนกี่โมงเดี๋ยวไปรับที่คณะ”
สาบานได้ว่าถ้าหากพี่บิวไม่เอ่ยปากว่าอยากดูหนังฟิตตี้อะไรนั่น เขาจะไม่ยอมมากับพวกบ้านี่เด็ดขาด มีอย่างที่ไหนอายุก็ยังไม่ถึง แถมบ้านเขายังอยู่ห่างจากโรงหนังที่เพื่อนไอ้แวนทำงานอยู่ด้วย ด้วยความสัตย์จริงเขาไม่อยากดูหนังที่ว่าเลยสักนิด ก็ในเมื่อมันเป็นหนังชายหญิงธรรมดา คนที่ (แอบ) มีรักไม่ธรรมดาอย่างเขาดูแล้วจะไปซาบซึ้งอะไร นี่ถ้าไม่ใช่เพราะพี่บิวชวนเขาคงปฏิเสธเด็ดขาดไปแล้ว..
ตากลมกวาดมองรอบกาย บริเวณหน้าโรงหน้าคลาคล่ำไปด้วยผู้คนที่แห่แหนมาดูหนังติดเรทระดับ 20+ มีทั้งผู้ชายและผู้หญิง แต่ส่วนใหญ่จะเป็นผู้หญิงเสียมากกว่า มาคนเดียวบ้าง มากับคนรัก มากับเพื่อนหรือไม่ก็มาเป็นกลุ่มใหญ่ เสียงพูดคุยเซ็งแซ่จับใจความไม่ค่อยจะได้นัก เขาเผลอสั่นหน้าเบาๆ เมื่อเห็นกลุ่มเด็กสาวที่ดูจากลักษณะภายนอกแล้วอายุไม่ถึง 20 ปีแน่นอน เผลอๆ อาจจะไม่ถึง 18 ด้วยซ้ำ สงสารพวกเธอจะมีเพื่อนทำงานโรงหนังเหมือนไอ้แวนกระมัง พชรดนัยเผลอถอนหายใจ ไม่ใช่แค่ไม่อยากดูหนังเรื่องนี้ แต่เขายังไม่ชอบสถานที่ที่มีคนเยอะๆ อีกด้วย เสียงดัง อึดอัด สารพัดกลิ่นตีกันจนเวียนหัว ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากัน ขณะที่คิ้วขมวดเข้าหากันน้อยๆ
“เป็นอะไรวะ ทำหน้าเหมือนเมายา ไหวมั้ยมึง”
“ไหว!” คนตัวเล็กที่สุดในกลุ่มกระแทกเสียงตอบ “เมื่อไรจะเข้าโรงหนังสักที”
“ไหนว่าไม่อยากดูไง กูว่าพอเห็นตัวอย่างหนังก็เลยอยากขึ้นมาล่ะซิ” แวนแซวดังๆ เล่นเอาสาวน้อยที่อยู่ใกล้ๆ หันมามอง ผิวหน้าร้อนวูบวาบ นึกอยากจะตบปากเสียๆ ของไอ้เพื่อนตัวใหญ่ แต่แค่นี้ก็อายสายตาคนแล้วเลยได้แต่จิ๊ปาก เกือบจะเดินหนีไปทางอื่นแล้วแต่ถูกรั้งเอาไว้ก่อน
“อย่าไปถือสาไอ้แวนมันเลย มึงมากับกูนี่เดี๋ยวกูเลี้ยงป๊อบคอร์น”
บอสบอก ชะเง้อมองแถวหน้าเคาน์เตอร์ขายอาหารกับเครื่องดื่มที่สั้นลงเรื่อยๆ บอสเป็นผู้ชายตัวหนาพอสมควร ผิวขาว ผมเหี้ยนสั้นแบบที่เรียกว่าสกินเฮด แต่เพราะหัวสวยเลยตัดออกมาแล้วดูดี สูงเลยศีรษะเขาไปช่วงหนึ่งพอดี ตาเรียวเล็ก ดูเผินๆ เหมือนนักเลงเกเร แต่เวลายิ้มหน้าของมันจะอ่อนโยนลงทันที เพราะรูปร่างหน้าตาที่ดีเลยทำให้บอสเป็นที่นิยมในบรรดาสาวน้อยปีหนึ่งจนไปถึงสาวรุ่นพี่ปีสี่ไม่น้อย มันเคยถูกเสนอชื่อให้เป็นเดือนคณะแต่มันปฏิเสธลูกเดียวจนคนชวนใจอ่อน สุดท้ายตำแหน่งเดือนคณะเลยตกเป็นของไอ้แวน...ไอ้เพื่อนเวรปากเสีย ตัวสูงรูปหล่อ ผิวขาว ตาโตกว่าบอสนิดหน่อย ผมก็ยาวกว่าด้วย แต่เรื่องนิสัยบอสนำห่างไปหลายช่วงตัว
“โอ๋ กันจังเลยนะมึง เดี๋ยวก็โดนพี่บิวแหกอกเอาหรอก” แวนเบะปาก แต่ก็เดินตามมา “กูเอารสเค็ม”
“ซื้อเอง!” บอสบอกเสียงห้วน ฉุดต้นเขนเขาไปที่แถวที่สั้นลงเรื่อยๆ
“ไอ้ลำเอียง นี่มึงกล้าปฏิเสธเดือนคณะสุดหล่ออย่างกูเหรอวะ”
“เออ!”
พชรดนัยกลอกตามองด้านบน ไอ้เพื่อนสองตัวมันทะเลาะกันตลอดเวลา แต่กลับสนิทกัน สนิทกันก่อนที่เขาจะถูกดึงเข้าไปร่วมกลุ่มด้วยซ้ำ
บอสไปต่อแถวซื้อเครื่องดื่มกับป๊อบคอร์น โดยมีเขาคอยขนาบข้าง ส่วนไอ้แวนยืนเหล่สาวอยู่ไม่ห่างนัก เขาเห็นมันโทรศัพท์หาใครสักคน ไม่ได้สนใจฟังนักใจจดจ่ออยู่กับการอยากกลับบ้านมากกว่า แถมคนที่อยากให้เขามาด้วยก็ยังไม่มาอีก
“ใครทำเด็กพี่โกรธเนี่ย หน้ามุ่ยเชียว”
เสียงทุ้มๆ ดังขึ้นเหนือศีรษะ ดวงหน้าเรียวเงยขึ้นมอง ตากลมเป็นประกายขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มยินดี
“พี่บิว!”
“ครับ พี่เอง”
พี่บิว...ดีกรีเดือนคณะแพทย์ ตัวสูงเกินหกฟุต ตัวหนาเพราะเจ้าตัวชอบออกกำลังกาย ผิวขาวละเอียด ดวงตาเรียวแต่ไม่ได้เล็ก จมูกโด่ง รับกับริมฝีปากแดง ผมสีดำถูกหวีเสยไปด้านหลังเปิดให้เห็นเครื่องหน้าที่ครบพร้อมบนรูปหน้าเรียวได้รูป พี่บิวยิ้มน้อยๆ ยกมือขึ้นกอดคอเขาอย่างสนิทสนม ถึงแม้จะเพิ่งรู้จักกันแค่ปีเดียวก็ตามตอนงานประกวดเดือนคณะ เพราะไอ้บอสเป็นเพื่อนของเขา เขาเลยกลายเป็นคนติดต่อประสานงานไปโดยปริยาย ส่วนพี่บิวเป็นหนึ่งในผู้จัดงาน พอได้พูดคุยกันบ่อยขึ้นก็พบว่าเขากับพี่บิวมีหลายอย่างที่คล้ายกัน โดยเฉพาะเรื่องที่ชอบเข้าไปขลุกอยู่ให้ห้องสมุดคนเดียวไม่ใช่แค่อ่านหนังสือแต่ทั้งเขาและพี่บิวต่างรู้ว่าการที่ได้อยู่ในสถานที่เงียบๆ มันทำให้คิดอะไรได้มากมาย
“ได้ตั๋วหรือยัง ให้พี่ซื้อให้เอามั้ย”
“ได้แล้วพี่” บอสชิงตอบ “ไอ้แวนมันให้เพื่อนจองให้”
“อืม” พี่บิวพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ “งั้นพี่กับพิกไปรอนะ”
“อ้าวเฮ้ย! ไอ้พี่บิว”
บิวฉวยเอาแขนเล็กของรุ่นน้องปีสองติดมือมาด้วย เจ้าเปี๊ยกชื่อประหลาดว่าพิก...ตอนแรกคิดว่าเป็นพริกขี้หนู แต่เจ้าตัวปฏิเสธว่ามันพิกจริงๆ ไม่มีความหมายอะไรไปมากกว่านั้น พิกเป็นนักศึกษาปีสองคณะเกษตรศาสตร์ ตัวเล็กเท่ามดแต่กลับเรียนคณะที่มีแต่ผู้ชายตัวใหญ่ล่ำ มันเลยกลายเป็นตัวประหลาดของคณะไปโดยปริยาย เขาจำได้ตอนที่เห็นพิกครั้งแรกเขานึกว่ามันเป็นทอม ถึงจะตัวสูงกว่าผู้หญิงทั่วไปแต่ก็เตี้ยกว่าผู้ชายปกติ ผิวขาวสว่างโร่เหมือนติดหลอดไฟ แต่เพราะคณะที่เรียนไม่ได้ขลุกอยู่แต่ในห้องแล็บเหมือนเขา ผิวขาวๆ นั่นก็เลยคล้ำลงมาบ้าง แต่ถ้าเทียบกับคนอื่นๆ ก็ยังขาวกว่าอยู่ดี ไอ้ตัวเล็กที่คอยวิ่งติดต่อประสานงานให้เพื่อนเมื่อคราวประกวดเดือนคณะ ใส่แว่นหนา พูดติดๆ ขัดๆ จนเขานึกหงุดหงิดอยู่หลายครั้ง แต่ไม่รู้อีท่าไหน ทำไปทำมากลายเป็นว่าเขาคอยชะเง้อหามันตลอดช่วงเวลาในการจัดกิจกรรม
แต่เขาก็ได้เจอพิกบ่อยๆ ในห้องสมุด เจ้าตัวชอบไปนั่งเหม่อในนั้น ส่วนเขาชอบที่จะใช้ห้องสมุดในการทำรายงานหรือไม่ก็อ่านหนังสือ แล้วพิกก็คือเพื่อนร่วมอุดมการณ์ที่ดี เจ้าตัวเล็กมักจะนั่งเงียบๆ ตอนที่เขาทำรายงาน แล้วก็เผลอหลับไปทุกครั้งเมื่อเขาเงยหน้าขึ้น
“พี่บิวอยากดูจริงๆ เหรอ”
“อืม...ก็ศึกษาไว้”
“ศึกษา? เรื่อง?” เด็กหนุ่มตัวเล็กใส่แว่นใหญ่เอียงคอมอง ปากยู่น้อยๆ ด้วยความสงสัย
“ก็...ก็พี่เรียนหมอ” เขาบอก รู้สึกหน้าร้อนผิดปกติตอนที่จ้องมองตากลมๆ หลังแว่นนั่น “ก็เลย....เอ่อ อยากจะรู้อะไรๆ บ้าง”
“ไม่เห็นจะเกี่ยวกันตรงไหน” พิกบอก พลางดันแว่นที่เลื่อนลงมาอยู่ที่ปลายจมูกกลับเข้าที่ “อยากดูบทรักร้อนแรงก็บอกมาเถ้อะ”
“ไอ้เด็กแก่แดด” เขาหัวเราะกับเสียงสูงๆ ที่แกล้งล้อเลียน
ไม่นานทั้งแวนและบอสก็ตามมาสมทบ ทั้งหมดผ่านด่านตรวจเพราะการอำนวยความสะดวกจากเพื่อนของเจ้าแวน ทางเข้าโรงหนังมืดลงเรื่อยๆ เจ้าตัวเล็กเดินอยู่ด้านหลังสุด จนเขาต้องยืนรอแล้วรั้งแขนให้เดินไปพร้อมกัน
“ไม่เห็นต้องลากเลย ยังไงก็ได้นั่งแถวเดียวกันอยู่ดี”
พิกกระซิบบอก แต่ก็ไม่ได้ขืนตัวไว้ตอนที่เขาจับเจ้าตัวเล็กเดินตามเพื่อนทั้งสองคนไป แถวที่แวนได้อยู่เกือบบนสุด น่าจะเป็นมุมที่ดีที่สุด แต่กว่าจะทำข้อตกลงเรื่องที่นั่งกันเล่นเอาเกือบโดนเพื่อนร่วมแถวด่า เพราะเจ้าแวนกับบอสดันตกลงกันไม่ได้ว่าใครจะได้นั่งติดกับพิก ส่วนเขาแน่นอนว่าเสียสละนั่งขนาบข้างให้แล้วเรียบร้อย
“ไม่เอาอ่ะ กูขี้หนาว กูอยู่ข้างไอ้พิกเอง” แวนพลักบอสที่ทำท่าจะหย่อนก้นลงในที่นั่งข้างเพื่อนตัวเล็ก
“ตัวไอ้พิกมันไม่ได้ติดฮีทเตอร์ไว้นะไอ้สัตว์ ไม่รู้กูจะนั่งตรงนี้”
“ไม่เอากูจะนั่ง มึงไปนั่งตรงโน้น กูต้องจะนั่งติดกับไอ้พิก”
“พอๆ บอสมานั่งตรงนี้ ส่วนแวนมึงไปนั่งติดกับพี่ผู้หญิงสวยๆ คนนั้น มึงชอบคนสวยไม่ใช่เหรอ”
เป็นพิกที่เข้ามาจัดการ ด้วยการดึงตัวบอสมานั่งฝั่งซ้ายมือของตัวเอง ส่วนแวนทำหน้าเหมือนโดนบังคับให้กินยาต้องย้ายก้นไปนั่งติดกับผู้หญิงวัยทำงานทรวงทรงองค์เอวไม่ธรรมดาแทน
หนังเริ่มฉายตอนที่ทั้งหมดเข้าไปนั่งรอได้ไม่ถึงสิบนาที พิกเปิดปากหาวอย่างไม่คิดจะเกรงใจบรรดาแฟนคลับที่ติดตามหนังเรื่องนี้ตั้งแต่เป็นหนังสือ เขาหันไปมองยิ้มๆ พลางล้วงกินป๊อบคอร์นที่บอสซื้อมา แต่ก็ต้องชะงักลงเล็กน้อยเมื่อปลายนิ้วไปแตะโดนกับหลังมือของอีกคนหนึ่งเข้า
“โทษทีครับ” พิกพึมพำขอโทษ
“มากินอันนี้ไอ้พิก ไปแย่งพี่บิวทำไม” บอสกระซิบบอกติดกับคนที่ตัวเล็กที่สุด
“กินอันนี้แหล่ะ กระป๋องเบ้อเริ่มพี่จะไปกินหมดได้ยังไง”
“อ้วนตายแน่ๆ ต้องสองฝั่งแบบนี้” พิกบ่นเบาๆ แต่ก็เอื้อมมือไปล้วงป๊อบคอร์นทั้งสองกระป๋องกินแก้ง่วง
“เฮ้ยไอ้พิก! มึงดูนมนางเอกดิ สุดยอด!”
“ไอ้หื่นแวน เอามือออกไปจากขากูเลย!”
พิกโวยวายเพราะเจ้าแวนตัวดียื่นมาข้ามบอสเพื่อมาสะกิดเรียกเพื่อนตัวเล็กดูฉากนางเอกเปลื้องผ้า คงไม่ได้สะคิดในระดับธรรมดาเพราะพิกถึงกับต้องร้องด่า
บิวยิ้มเบาๆ ก่อนจะช่วยปัดมือยุ่มย่ามเกินจำเป็นของแวนให้ออกห่าง เจ้าตัวเล็กตากลมหันมายิ้มขอบคุณแล้วกลับไปสนใจกับป๊อบคอร์นต่อทั้งที่ภาพในจอกว้างกำลังฉายฉากเข้าพระเข้านางกันอย่างถึงพริกถึงขิง แต่เจ้าตัวเลือกที่จะเพลิดเพลินกับขนมมากกว่า
‘ไอ้หื่นแวน เอามือออกไปจากขากูเลย!
เสียงเบาที่ไม่ต่างจากเสียงกระซิบนั่น ดังผ่านเสียงหวีดร้องของนางเอกในเรื่องในฉากอย่างว่า สารภาพจากหัวใจเลยว่าเขาไม่มีอารมณ์ดื่มด่ำกับฉากรักวาบหวิวนี่เลยสักนิด ผิดกับหญิงสาวข้างกายที่เอนศีรษะซบหัวไหล่เขาพร้อมกับเสียงอืออาในคอ ชวนกระเส่าไม่แพ้นางเอกในเรื่อง
กรินทร์เผลอสบถในคอตอนที่ได้ยินผู้ชายสามสี่คนด้านหลังพูดคุยกัน แม้จะไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมองแต่ก็รู้ว่าสามในสี่กำลังแย่งชิงที่นั่งขนาบข้างใครคนหนึ่งที่เขาตามมาตั้งแต่ก้าวออกจากประตูมหาวิทยาลัย ความหงุดหงิดมีมากขึ้นเรื่อยๆ แต่เขาสามารถซ่อนมันไว้ได้อย่างแนบเนียน...เหมือนอย่างที่ผ่านมา
นานะสามารถทำให้ตัวเองที่อายุเพิ่งจะ 19 ปีหมาดๆ ผ่านด่านตรวจตั๋วมาได้ ตามที่เจ้าตัวบอกไว้ เขาอยากจะลุกออกตั้งแต่หนังเริ่มฉายแล้วแต่เพราะทั้งหวงและห่วงใครบางคนเลยจำต้องทนดูไอ้พระเอกมากลีลารักวาดลวดลายแสดงฝีมืออยู่อย่างนั้น จริงๆ แล้วไม่อยากจะบอกเลยว่าเขาเองก็ฝีมือฉกาจฉกรรจ์ไม่แพ้ไอ้บ้านี่หรอก เพียงแต่ไม่เคยเอาไปเปิดเผยที่ไหน จะมีก็แต่คู่ขาเท่านั้นที่รู้ มีบางคนเหมือนกันที่เอาไปบอกต่อชนิดปากต่อปาก ไอ้เรื่องอย่างว่าบนเตียงเลยกลายเป็นหัวข้อที่ทำให้เขาป๊อบปูล่าแซงหน้าหนุ่มหล่อหลายคน
“จะหลับเหรอ เอนหัวมาทางพี่ก็ได้นะ ถ้าจบแล้วเดี๋ยวพี่ปลุก พี่ลืมไปว่าเราแพ้แอร์”
“แพ้แอร์!”
“ห๊ะ พี่ช้างว่าอะไรนะคะ”
นานะช้อนตาที่ค่อนข้างเยิ้มหวานผิดปกติขึ้นมอง เขาสั่นหน้าปฏิเสธไม่รู้หรอกว่าเผลอทำหน้าโกรธใส่เธอไปหรือเปล่า แต่ไอ้คำพูดของไอ้คนที่ชื่อบิวนั่นมันเหมือนกวนให้อารมณ์ขมุกขมัวของเขาขุ่นขึ้นเรื่อยๆ ดูก็รู้ว่าไอ้บิวมันจ้องจะเคลมน้องของเขา!
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ได้ง่วง”
“ไม่ง่วงอะไร ตาปรอยขนาดนี้ จะกลับเลยมั้ย พี่ไม่ดูแล้วก็ได้”
“ไม่เอาหรอกเสียดายเงิน”
“เงินพี่ จะเสียดายทำไม”
“งั้น ผมยืนไหล่พี่บิวสักแปบนะ รับรองไม่เกิน 15 นาที”
“จะอิงไปทั้งชีวิตก็ได้นะ”
หลังจากนั้นเสียงที่อยู่เหนือศีรษะก็เงียบหายไป เขาสามารถเดาเหตุการณ์ได้ยิ่งกว่ามีเดจาวูว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ไอ้เจ้าตัวเล็กตาโตนั่นต้องกำลังเอาหัวพิงกับหัวไหล่ของบิวคณะแพทย์แน่นอน นี่ถ้าไม่ติดว่าต้องรักษาภาพพจน์พี่ชายผู้แสนเย็นชาและห่างเหินไว้ล่ะก็ สาบานได้เลยว่าไอ้บิวต้องได้หลับกลางอากาศเพราะหมัดของเขาแน่นอน
กรินทร์ฝืนทนไมให้ตาปิดไปเสียก่อนหนังจะจบ ต้องขอบคุณผู้กำกับที่ตัดให้หนังจบตอนที่ตาเขากำลังจะปิดทบกันพอดี นานะยิ้มหวานตอนที่เงยหน้าจากหัวไหล่ของเขา ชื่นชมฉากนักไม่ขาดปาก แถมท้ายด้วยการชมหุ่นพระเอกที่แสนเร้าใจ
“แต่พี่ช้างหุ่นดีกว่า เท่ห์กว่าและหล่อกว่า” นานะตบท้ายอีกที
หนุ่มนักศึกษาคณะบริหารหันซ้ายหันขวามองหาคนที่เขาเฝ้าตามมาตั้งแต่ช่วงเย็น นึกโกรธตัวเองที่โดนเอาความง่วงพรากสติไปจนทำให้ไอ้ตัวเปี๊ยกนั่นคลาดสายตาไปจนได้ เขารีบก้าวยาวๆ ผ่านผู้คน โดยมีนานะตามเกาะแขนแจ เจ้าหล่อนบ่นงึมงำว่าเขาจะรีบไปตามควายที่ไหน
“พี่ช้างทำไมเดินเร็วนักล่ะคะ นานะเดินตามไม่ทัน”
“พี่จะไปเข้าห้องน้ำ นานะรอก่อนได้มั้ย หรือถ้ารอไม่ไหวจะกลับก่อนเลยก็ได้นะ”
นานะทำหน้าง้ำ “ถ้ากลับก่อนแล้วนานะจะกลับยังไงล่ะคะ นานะไม่มีรถนะ”
“เออๆ โทษทีพี่ลืมไป งั้นรอพี่สักห้านาทีนะ”
เดือนคณะบริหารพยักหน้าหงึกหงัก ยืนกอดอกรอเขาอยู่แถวนั้น
ท่อนขายาวก้าวเร็วขณะที่สายตากวาดมองหาเด็กหนุ่มร่างเล็กในชุดนักศึกษาที่ใหญ่กว่าตัว ใส่แว่นหนากรอบใหญ่ ริมฝีปากแดงระเรื่อ ผิวขาวและมีผู้ชาย 3 คนประกบติด
“ไปไหนวะ หรือว่าหนีไปตอนกูหลับ” กรินทร์บ่นพึมพำ เขาเดินเลยห้องน้ำมาจนถึงโซนคาราโอเกะแต่ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเด็กคนนั้น ชายหนุ่มจิ๊ปากด้วยนึกหงุดหงิดในความเผอเรอของตัวเอง
“กินกาแฟมั้ย กูกลัวมึงหลับคาอ้อมแขนไอ้พี่บิว”
“ไม่เอาอ่ะ กลัวไม่หลับ”
“นอนเต็มตาแล้วไม่ต้องกินอะไรคืนนี้ก็หลับยากแล้วล่ะ”
“นั่นซิ แล้วมึงจะกลับยังไงให้กูกับไอ้บอสไปส่งมั้ย”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่ไปส่งเอง”
“พิกเล็ตกลับกับพี่!”
(มีต่อค่ะ)
-
(ต่อ)
บทสนทนาแก่งแย่งย่อยๆ ยุติลงตรงนั้น ทั้งสี่หันมองผู้ที่แทรกเข้ามาพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย ร่างของเด็กหนุ่มตัวที่เล็กที่สุดเซน้อยๆ ไปประชิดผู้ชายตัวใหญ่ผิวเข้ม ผู้มีรูปหน้าสมบูรณ์ สีหน้าถมึงทึงเหมือนอยากจะทำร้ายใครสักคน
“อ้าว! พี่ช้าง สวัสดีครับ” บอสยกมือขึ้นทำความเคารพรุ่นพี่หนุ่มที่พ่วงตำแหน่งพี่ชายของเพื่อนรักตัวเล็ก จนถึงตอนนี้ก็ยังอดสงสัยในสายเลือดของพี่น้องคู่นี้ไม่ได้ เพราะไม่เห็นจะมีส่วนไหนเหมือนกันเลยตั้งแต่รูปร่างหน้าตา สีผิว ลามไปถึงนิสัยใจคอ
“สวัสดี! ถ้าไม่มีอะไรแล้วพี่ขอตัวพาน้องชายกลับก่อน”
“พ..พี่ช้าง เดี๋ยวซิ ผมจะกลับกับพี่บิว”
“ไม่ได้! เดี๋ยวตารู้ก็มาบ่นพี่อีก ขอตัวก่อนนะดึกแล้ว”
ทั้งบิว บอสและแวน มองตามร่างเล็กของพชรดนัยไปด้วยความงุนงง สองหน่อร่วมคณะเดียวกับเด็กหนุ่มตัวเล็กรู้จักพี่ชายหรือกรินทร์พอสมควร ถึงจะไม่ได้สนิทสนมอะไรมากมายแต่ก็พอจะรู้ว่ารุ่นพี่คณะบริหารที่แสนจะป๊อบปูล่านั่นเป็นพี่ชายของพชรดนัย ทว่าก็ยังอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมกรินทร์ถึงมาอยู่ที่นี่ได้
ส่วนบิวเองก็พอจะรู้จักกรินทร์บ้าง เคยประชุมร่วมกันสองถึงสามครั้งเพราะอยู่ชั้นปีเดียว เคยได้ยินข่าวเรื่องความฮอตของเจ้าตัวเป็นระยะๆ แต่ไม่รู้ว่ากรินทร์คือพี่ชายของพชรดนัย เพราะทางกายภาพภายนอกทั้งสองไม่มีอะไรเหมือนกันซักนิด ตาเรียวมองตามสองพี่น้องที่เดินตามกันไป โดยที่ฝ่ายน้องดูเหมือนจะไม่เต็มใจไปเท่าไรนัก
“พี่ชายพิกจริงๆ เหรอ” เขาหันไปถามบอส ได้คำตอบเป็นหน้าที่พยักลงเร็วๆ
“ไม่เหมือนกันเลยใช่มั้ยล่ะ ตอนแรกผมก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกัน แต่เคยไปส่งมันที่บ้านแล้วเจอพี่ช้างก็เลยต้องเชื่อ แต่เหมือนจะไม่ค่อยสนิทกันเท่าไรนะ ไอ้พี่ช้างแม่งขี้เก๊ก”
แวนให้คำตอบเพิ่มเติม เขาพยายามหยุดข้อสงสัยไว้แค่นั้น เพราะเขาคล้ายกับจะเห็นบางอย่างในดวงตาของกรินทร์เมื่อครู่ มันลึกซึ้งเกินกว่าคำว่าพี่น้อง บิวลอบถอนหายใจ เสือถ้ำนี้น่ากลัวกว่าที่คิด...แต่ถ้าอยากจะได้เสือน้อยน่ารักในถ้ำเสือดุเขาคงต้องยอมให้อวัยวะส่วนใดส่วนหนึ่งเว้าแหว่งบ้างแล้วล่ะ...
“โอ๊ย! พี่ช้าง ผมเจ็บนะ”
เด็กหนุ่มตัวเล็กพยายามขืนมือให้หลุดจากการเกาะกุม แต่เพราะตัวเล็กข้อมือก็เลยเล็กตาม มือใหญ่กว่ากำรอบและบีบแน่นมันปวดไปถึงกระดูก ถึงไม่ถามก็รู้ว่าตอนนี้พี่ช้างกำลังอารมณ์ไม่ดี แต่ไม่รู้ว่าสาเหตุมาจากอะไร เช่นเดียวกับที่ไม่รู้ว่าทำไมพี่ช้างถึงมาอยู่ที่นี่ได้
พี่ช้างไม่ยอมพูดอะไรเอาแต่ดึงกับลากจนผ่านหน้าห้องน้ำชายถึงหน้าบันไดเลื่อน และหยุดตรงผู้หญิงในชุดนักศึกษาที่เดียวกับเขา เธอส่งสายตาแปลกใจแกมสงสัยมาที่เขา
“ใครคะพี่ช้าง”
“น้องพี่เอง” พี่ช้างบอกเสียงห้วน “กลับกันได้แล้ว”
เจ้าหล่อนปรายตามองเขาเป็นระยะ คงสงสัยในคำว่า ‘น้อง’ ซึ่งก็ไม่ต่างจากคนอื่นๆ นัก พอรู้ว่าเขากับพี่ช้างเป็นพี่น้องกันก็ทำหน้าเหมือนโดนหลอก ใครจะไปเชื่อล่ะว่าผู้ชายท่าทางขี้โรคอย่างเขาจะเป็นน้องชายเดือนคณะบริหารที่รูปหล่อตั้งแต่หัวจรดเท้า
“หิวมั้ย เดี๋ยวพี่พาแวะหาอะไรกิน”
สารถีหนุ่มถาม...ใครสักคนที่เป็นโดยสาร เขาเหลือบมองพี่ชายผ่านกระจกหลังพอได้สบประสานกับดวงตาคมก็เสหลบไปทางอื่น ใจจริงก็หิวนิดหน่อยแต่ก็พอจะหิ้วท้องกลับไปหาป้ามะนาวได้
“ก็ดีค่ะ นานะอยากกินอะไรร้อนๆ ก่อนนอน จะได้หลับฝันดี”
ผู้หญิงที่เรียกตัวเองว่านานะบอก พลางบอกพิกัดร้านที่ตัวเองอยากไปแก่สารถี พี่ช้างที่มักจะใจดีกับคนอื่นเลี้ยวรถพาไปร้านข้าวต้มรอบดึก ร้านใหญ่เต็มไปด้วยลูกค้า พี่ช้างพานานะเดินเข้าไปด้านในสุดของร้าน ส่วนเขาเดินตามไปห่างๆ โดยไม่ได้รับการเหลียวแลแม้แต่น้อย
“เอ่อ...น้องพี่ช้างชื่ออะไรเหรอคะ อยู่ปีเดียวกับนานะหรือเปล่า” นานะเอ่ยถามระหว่างที่นั่งรออาหาร
“อยู่ปี 2 เป็นรุ่นพี่นานะปีนึง ชื่อพิก...เล็ต”
“ปี2! หน้าเด็กมากเลย นี่ถ้าไม่ได้ใส่ชุดนักศึกษานานะต้องคิดว่าพี่พิกเล็ต...” หญิงสาวทำท่าลังเลตอนเอ่ยชื่อของเขา พอเขาพยักหน้าเธอเลยเรียกชื่อเขาเต็มเสียงมากขึ้น “พี่พิกเล็ตต้องเป็นเด็กมัธยมแน่ๆ ตัวเล็กมากๆ ต่างกับพี่ช้างลิบลับ คนอะไรตัวใหญ่อย่างกับยักษ์แน่ะ”
คนที่ถูกพาดพิงได้แต่ฟังยิ้มๆ ส่วนเขาทำได้แค่ยิ้มรับในข้อด้อยของตัวเองไป ก่อนหน้านั้นคิดน้อยใจในพันธุกรรมฝ่ายบิดาที่ไม่ยอมตกมาถึงตัวเขาเลย เพราะพ่อเสือของเขาตัวใหญ่พอๆ กับพี่เสือ ตาคมกริบ ผิวสีเข้ม หล่อกว่าพี่ช้างด้วยซ้ำ แต่เขากลับไม่ได้ส่วนใดมาเลย ผิวขาวซีดเหมือนคนป่วย ตัวเตี้ยสูงไม่ถึงร้อยเจ็ดสิบด้วยซ้ำ ตาโตถึงจะป้ามะนาวจะชมว่าสวยและคมเหมือนพ่อเสือ แต่พอมันมารวมกับส่วนอื่นๆ ทำให้ไม่เหลือความคมคายแบบบุรุษเพศเลย
“จะตัวใหญ่ไปทำไมล่ะครับ ตัวเล็กแบบพี่มะรุมไง คนตัวใหญ่ๆ จะได้ปกป้องเรา”
พี่มะรุมที่ตอนนี้ผันตัวมาเป็นแม่คนที่สามของเขากลายๆ เคยบอกไว้อย่างนั้น ซึ่งก็ไม่ต่างกับอาออยที่ให้กำลังใจเขาด้วยคำพูดลักษณะนี้เช่นกัน ตอนแรกก็ฟังดูดีหรอกแต่พอโตขึ้นมาหน่อยถึงคิดได้ว่าเพราะพวกผู้ใหญ่อยากจะหักเหประเด็นมากกว่า เพราะรู้ว่าถึงจะพยายามแค่ไหนเขาก็ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงสิ่งที่พ่อกับแม่ให้มาได้อยู่ดี
พชรดนัยมองดูสองหนุ่มสาวตรงหน้าที่กำลังช่วยกันเป่าข้าวต้มร้อนจัดให้เย็นลง พี่ชายของเขาตักยำไข่เค็มให้นานะ ส่วนฝ่ายหญิงก็ตักผัดผักบุ้งให้ โดยมีเขาเป็นส่วนเกินที่แทบจะไม่มีใครเหลียวมอง อาการอยากอาหารหายไปตั้งแต่ตอนที่มองตามแผ่นหลังของทั้งคู่แล้ว ถึงก่อนหน้านั้นจะมองพี่ชายจากด้านหลังตลอด แต่เมื่อมีใครอีกคนมาเคียงข้างความเจ็บปวดก็ยิ่งมีมากขึ้น เขาไม่เคยได้มองพี่ชายจากด้านปกติเหมือนคนอื่นๆ เลย ไม่รู้ว่ามันเริ่มตั้งแต่เมื่อไรที่ความบริสุทธิ์ใจมันหายไปจนไม่อาจมองพี่ช้างอย่างเปิดเผยได้
มือบางยกแก้วน้ำขึ้นจิบหลังจากกินไปได้ไม่กี่คำ ตากลมหลังแว่นใหญ่เอาแต่หลุบมองหยดน้ำที่เกาะพราวอยู่รอบแก้ว แม้จะบอกตัวเองให้ปิดกั้นการรับรู้ แต่ถึงจะไม่มองทว่าหูก็ยังทำหน้าที่ได้เหลือเกิน ทุกประโยคสนทนา ทุกการเคลื่อนไหวเขาได้ยินหมด หัวใจปวดหนึบขึ้นเรื่อยๆ เกลียดความขี้ขลาดและอ่อนแอของตัวเองเหลือเกิน
ครืด ครืด
แรงสะเทือนในกระเป๋ากางเกงช่วยทำให้หลุดจากภาวะทรมานได้ ชื่อของคนที่ปรากฏในหน้าจอโทรศัพท์มือถือเรียกรอยยิ้มบนดวงหน้าหม่น ริมฝีปากจิ้มลิ้มเผยอน้อยๆ ตอบรับสายที่เรียกเข้ามา
“ครับพี่บิว....ยังครับ เปล่าครับไม่มีอะไรแค่แวะหาอะไรกินนิดหน่อย แล้วพี่บิวล่ะครับ ถึงหรือยัง โอ้โหไวจังเลย นี่กลับบ้านหรือคอนโคครับ...ครับ ถ้าถึงแล้วผมจะโทรหา...”
“พี่ครับเก็บเงินด้วย!”
พชรดนัยช้อนตาขึ้นมองเจ้าของเสียงใหญ่กังวานที่ดังแทรกการสนทนาของตนกับรุ่นพี่ พอได้เห็นสีหน้าและแววตาที่ไม่ค่อยสบอารมณ์นักก็ต้องหลบวูบ แล้วรีบยุติการสนทนาไว้แค่นั้น ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่ดูเหมือนว่าทุกๆ การกระทำของเขาจะยิ่งทำให้กรินทร์ไม่พอใจไปหมด
บ้านของนานะอยู่คนละทางกับบ้านป้ามะนาวเลยเสียเวลาย้อนกลับไปกลับมา แต่กรินทร์ก็ไม่บ่นทั้งที่ปกติเป็นคนขี้หงุดหงิด ซ้ำระหว่างการเดินทางยังเปิดเพลงหวานคลอไปกับเสียงพูดคุยกระหนุงกระหนิงอีกด้วย พชรดนัยใช้โทรศัพท์เป็นเครื่องดึงดูดความทุกข์ เขาคุยกับพี่บิวด้วยสารพัดเรื่องที่จะนึกได้ แม้แต่เรื่องเรียน ถึงพี่บิวจะเรียนต่างคณะแต่ด้วยความเก่งก็สามารถอธิบายให้เขาเข้าใจได้
“จะเล่นโทรศัพท์อีกนานมั้ย!”
ร่างเล็กสะดุ้งน้อยๆ ตาวาวๆ ของพี่ชายตัวโตบอกว่าไม่สบอารมณ์อย่างหนัก รถยนต์ญี่ปุ่นที่ป้ามะนาวยกให้ตอนที่กรินทร์สอบเข้ามหาวิทยาลัยได้จอดนิ่งอยู่ในโรงรถแล้ว เขาขอโทษเบาๆ แล้วรีบพาตัวออกจากรถก่อนที่อีกคนจะระเบิดอารมณ์ใส่เขา
ตาคมมองตามร่างของน้องชายต่างสายเลือดไป กลิ่นแป้งเด็กเจือโคโลญจน์ลอยอ้อยอิ่งที่จมูกตอนที่เจ้าตัวเดินผ่านไป เสื้อผ้าหลวมๆ นั่นยิ่งทำให้คนสวมยิ่งดูบอบบาง หัวไหล่เล็ก แขนเรียวไร้กล้ามเนื้ออย่างที่ผู้ชายควรมี ผิวขาวนวลที่แม้ช่วงนี้จะคล้ำลงไปบ้างเพราะมัวแต่ทำกิจกรรมแต่ก็ไม่ไดทำให้ความน่ามองลดน้อยลง พชรดนัยไม่เคยเหลียวกลับมามองหรอกว่าทุกครั้งที่เดินห่างไปมักจะมีสายตาอีกคู่มองตามเสมอ และเขาเองก็ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่ารู้สึกแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร แต่นับวันความรู้สึกที่เก็บกดไว้มันทำท่าจะโผล่มาอยู่เรื่อย
พชรดนัยไม่รู้หรอกว่าภายใต้ความเย็นชาและเหินห่างที่เขาหยิบยื่นให้มันซ่อนอะไรเอาไว้บ้าง ตั้งแต่เริ่มรู้ใจตัวเองเขาก็ตีตนออกห่างเพราะกลัวว่าจะห้ามใจไม่ไว้เข้าสักวัน ทั้งลุงเสือและน้ามะรุมฝากให้เขาดูแลน้องชาย แต่เขากลับคิดไม่ซื่อ ทว่าไม่ใช่แค่เขาคนเดียวหรอกที่คิดเกินเลยกับเจ้าตัวเล็ก เขาเชื่อล้านเปอร์เซ็นต์ว่าทั้งไอ้บิว ไอ้บอสและไอ้แวน มันก็คิดไม่ต่างกับเขานักหรอกแค่มองตาก็รู้แล้ว มีแต่เจ้าตัวเท่านั้นแหล่ะที่ดูไม่ออก
กรินทร์ก้าวยาวๆ ตามไป ไม่ต้องเดินให้เมื่อยก็ตามคนขาสั้น มือใหญ่คว้าท่อนแขนเล็กเอาไว้ พชรดนัยสะดุ้งน้อยๆ เอี้ยวตัวกลับมามอง ตากลมมีแววไหววูบและกริ่งเกรง
“พ..พี่ช้าง มีอะไร”
“ทำไมถึงเข้าไปดูหนังได้ อายุยังไม่ถึงไม่ใช่หรือไง” เขาถามเสียงขุ่น ทั้งสงสัยทั้งไม่พอใจ ยิ่งคิดย้อนกลับไป หงุดหงิดจนพาลโมโหไปหมด
“เอ่อ…พอดีไอ้แวนมีเพื่อนทำงานอยู่ที่โรงหนังก็เลยเข้าไปได้”
“ไม่ใช่ว่าอยากจะไปดูกับไอ้บิวหรอกเหรอ”
“ก็ด้วย” เจ้าตัวยอมรับ “แล้วพี่ช้างล่ะ ทำไมถึงไปดูกับเด็กปีหนึ่งได้ อายุยังไม่ถึงเหมือนกันนี่”
ชายหนุ่มหรี่ตาลงเมื่อโดนย้อนรอย เผลอกระชับมือแน่นขึ้น “อย่ามาย้อนพี่!”
“ไม่ได้ย้อน แค่จะบอกว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัว ผมมีสิทธิ์จะไปกับใครก็ได้ เหมือนพี่ช้างไง”
“พิกเล็ต! อย่ามากวนโมโหกันนะ!”
“ผมเปล่า” เด็กดื้อเพ่งสั่นหัว “ปล่อยผมได้แล้ว ผมจะไปนอน”
แทนที่จะปล่อยแต่เขากลับเพิ่มแรงบีบให้มากกว่าเดิม ถลึงตาเอาเรื่องเพราะโดนกวนโทสะ ไม่บ่อยครั้งนักหรอกที่ไอ้ตัวเล็กจะแผลงฤทธิ์ใส่เขา เอาเข้าจริงๆ แค่สนทนากันธรรมดายังแทบจะไม่เคยทำ ถึงอยู่บ้านหลังเดียวกันแต่เพราะเขาเองที่ตีตัวออกห่าง พอนานวันเข้าความห่างเหินก็มีมากขึ้นแต่ถึงอย่างนั้นความผูกพันในทางความรู้สึกกลับยิ่งหนาแน่นขึ้นทุกที สารภาพอย่างกลัวบาป! เขาทั้งหวงและห่วงไอ้ตัวเล็กยิ่งกว่าตัวเองด้วยซ้ำ แต่เพราะรับปากกับผู้ใหญ่ไว้แล้วว่าจะดูแลพชรดนัยในฐานะน้องชาย
“พี่ช้าง! ผมเจ็บนะ”
“ก็เราทำให้พี่โกรธ แล้วก็เลิกแต่โทรศัพท์สักที! มันเสียสุขภาพไม่รู้หรือไง”
“แล้วทีพี่สูบบุหรี่ล่ะ ผมยังไม่เคยห้ามพี่เลย”
พชรดนัยกระตุกแขนเต็มแรงจนหลุดจากการเกาะกุม แล้วรีบวิ่งหายเข้าไปในบ้านก่อนที่เขาจะคว้าตัวไว้ได้ กรินทร์ขบกรามแน่น เกือบจะก้าวขาวิ่งตามไปแล้วถ้าไม่บังเอิญเห็นสายตาของใครบางคนเข้าเสียก่อน ร่างโปร่งบางของสตรีวัยสี่สิบปลายๆ เดินผ่านประตูบ้าน และหยุดตรงหน้าเขา ดวงตาโตตวัดมองเขาอ่านความหมายได้ทันทีว่าสตรีผู้นี้กำลังสงสัย เคลือบแคลงและไม่พอใจ มือที่โอบอุ้มเลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เกิดยกขึ้นเท้าเอว
“ทำอะไรน้อง”
“เปล่า” เขาปฏิเสธหน้าตาย ทั้งที่กำลังโกหกอยู่ต่อหน้าคนที่จับผิดเก่งยิ่งกว่าเครื่องจับผิดเสียอีก
“เห็นๆ กันอยู่ แกนี่ยังไง ทำเป็นเมินเขาไม่พอยังจะรังแกอีก คิดว่าน้องมันไม่มีความรู้สึกหรือไงกัน”
เขาถอนหายใจหนักๆ พยายามไม่สบตากับคนมากประสบการณ์มากนักเพราะกลัวจะเผยไต๋มากกว่าเดิม “ไม่มีอะไรหรอก แม่คิดมากไปเอง”
“ฉันไม่ได้โง่นะไอ้ช้าง! ฉันเลี้ยงแกมาตั้งยี่สิบกว่าปีทำไมฉันจะดูไม่ออก ทำมาเป็นเก๊ก โธ่! ที่แท้ก็เป็นแค่ไอ้มนุษย์ขี้หวง!”
“เพ้อเจ้อน่ะแม่ ผมไปนอนล่ะ” เขายังคงไม่กล้าสบตาสตรีผู้มีศักดิ์เป็นมารดาตามเคย ต้องโทษบิดาที่ไปทำงานที่อื่นคุณนายมะนาวเลยมีเวลามานั่งจับผิดลูกชาย
โชคดีที่คุณนายมะนาวไม่ได้เค้นคั้นรีดเอาความรู้สึกอะไรออกมาอีก เขาเลยรีบเดินหนีกลับเข้าห้องตัวเองก่อนที่เผยความในใจให้มารดาได้รู้อีก ที่จริงเขาเองก็ไม่ได้เก่งเหมือนนักแสดงถ้าหากเจ้าเด็กนั่นจะยอมมองหน้ากันให้นานอีกหน่อยจะรู้ว่าเขาคิดเกิดเลยมากกว่าคำว่าน้องชาย
(มีต่อค่ะ)
-
(ต่อค่ะ)
กรินทร์พาร่างสูงใหญ่ของตัวเองผ่านหน้าห้องที่มีป้ายชื่อสีชมพูหม่นๆ ติดไว้เอียงๆ ว่า “Piglet” ป้ายนี้เขาเป็นคนช่วยเจ้าของห้องเลือกเองช่วงที่เพิ่งย้ายมาอยู่ภายใต้ชายคาเดียวกัน ตอนนั้นเจ้าพิกเล็ตอายุเพียงแค่ 16 ปี ถึงจะสนิทกับเขาแค่ไหน แต่เจ้าตัวก็ติดทั้งพ่อ แม่(น้ามะรุม) และอาที่ชื่อออยมาก นอนร้องไห้ในอ้อมแขนของเขาอยู่หลายคืนทีเดียวกว่าจะหายคิดถึงไร่เคียงฟ้า แล้วก็เป็นพี่ชายคิดไม่ซื่อคนนี้นี่แหล่ะที่พาน้องไปที่โน่นไปนี่ ช่วยติวหนังสือ ความสนิทมีมากขึ้นกว่าเดิมเพราะได้อยู่บ้านหลังเดียวกัน ทว่าเมื่อเขารู้ใจตัวเองเขาเลยสร้างกำแพงอากาศขึ้น เพราะไม่อยากทำลายความเชื่อมั่นที่ผู้ใหญ่มีให้ และไม่อยากให้น้องเกลียดในความคิดน่ารังเกียจของตัวเอง
ชายหนุ่มถอนหายใจหนักๆ เจ้าของห้องไม่มีทางรู้หรอกว่าผู้หญิงที่เข้ามาพัวพันกับเขานั้น ลักษณะภายนอกคล้ายกับเจ้าตัวแค่ไหน ผู้หญิงตัวเล็ก ผิวขาว ตาโต ริมฝีปากสีสดรูปกระจับ ทว่าไม่มีใครเลยที่จะมีกลิ่นกายหอมกรุ่นเท่ากับเจ้าหมูน้อยสีชมพูของเขา กลิ่นหอมอ่อนๆ จากแป้งเด็ก ผสมกับสบู่หรือโคโลญจน์ หรืออะไรก็ตามแต่มันเข้ากันได้ดีอย่างน่าประหลาดคงเพราะมันได้ปะพรมบนผิวกายที่หอมอยู่ด้วยแล้วกระมัง
เขาคิดว่าน่าจะเป็นเพราะกลิ่นหอมเฉพาะตัวนั่นเลยทำให้เด็กตัวเล็ก ใส่แว่นหนา กับเสื้อผ้าตัวใหญ่ ที่มองจากภายนอกไม่ได้น่าสนใจเท่าไร แต่ถ้าหากเผลอสูดเอากลิ่นกายเข้าไปมีอันต้องติดกับทุกราย เหมือนดอกไม้ส่งกลิ่นหอมเย้ายวนภมร หากตัวใดหลงเกาะบนกลีบสวยต้องแลกชีวิตกับความหอมหวานนั่น
กรินทร์ทิ้งสายตาอ้อยอิ่งบนป้ายชื่อ นานจนกระทั่งบานไม้ขยับ ก่อนที่มันเปิดออก เขายืนนิ่งตรงนั้น จะเดินหนีก็ไม่ทันแล้ว หรือจะวิ่งหายไปต่อหน้าต่อตาก็เสียเชิงชายไว้มาดหมดกันพอดี ชายหนุ่มแกล้งกระแอมปรับสีหน้าให้บึ้งตึงเหมือนที่ผ่านมา ทว่าภาพที่เห็นตรงหน้ามันแทบจะกระชากหน้ากากเย็นชาให้หลุด
ร่างบอบบางที่มีเพียงแค่เสื้อกล้ามเนื้อบาง เก่าจนเป็นสีตุ่น คอกว้างลึกลงมาถึงกลางแผ่นอกขาดจัด ช่วงแขนเว้าต่ำอย่างน่ากลัว ท่อนล่างเป็นกางเกงบ๊อกเซอร์สีซีดที่บางไม่แพ้เสื้อ มันสั้นอยู่เหนือหัวเข่าขึ้นมาหลายคืบ อวดช่วงขาเรียวผิดผู้ชายทั่วไป ไม่มีขนดำๆ ยุบย่ำให้เกะกะลูกตาอีกด้วย ดวงหน้าที่ไร้แว่นกรอบใหญ่เนียนใส ขาวสะอาด ดวงตากลมโตยิ่งกว่าลูกแก้วช้อนมอง มีแววตื่นตระหนก แก้มระเรื่อขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากบางเผยอคล้ายตกใจ
“พ...พี่ช้าง”
“จะ...ไปไหน”
หมูน้อยสีชมพูหลุบตาลง จนเห็นแพขนตาดำยาว ก่อนจะเหลือบขึ้นมองเพื่อตอบคำถาม “ผมจะลงไปเอาสบู่ ในห้องมันหมดแล้ว”
“ก็...ไปซิ”
ร่างเล็กกำลังจะเดินผ่านหน้าไป...มือของเขายื่นไปคว้าท่อนแขนเรียวเอาไว้...โดยไม่รู้ตัว น้องน้อยช้อนตามองเป็นเชิงคำถาม เขารีบลดมือลงแม้จะรู้สึกเสียดายเนื้อนุ่มอยู่ก็ตามที
“ไปเอาห้องพี่ก็ได้ ใช้กลิ่นเดียวกัน...คือแม่ซื้อมาให้” เขาแก้ตัวเมื่อเจ้าหมูน้อยทำหน้าเหมือนเครื่องหมายคำถามมากขึ้นทุกที แต่เขาก็แกล้งตีหน้านิ่งทำราวกับว่าไม่มีอะไรผิดปกติ เจ้าตัวเตี้ยมองเขานานชั่วอึดใจก่อนจะพยักหน้ารับ โดยลืมไปว่าในห้องมันมีอะไรฟ้องความคิดไม่ซื่อของเขาอยู่บ้าง
พชรดนัยเดินตามพี่ช้างเข้าไปในห้องพักส่วนตัว จำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เข้ามาในห้องนี้ก็เมื่อตอน ม.5 และพอขึ้น ม.6 ความสัมพันธ์มันก็ห่างเหินไปเรื่อยๆ คงเพราะพี่ช้างได้เป็นนิสิตในมหาวิทยาลัย ยุ่งจนไม่มีเวลาเรียกหาน้องชายอย่างเขาอีก ห้องของพี่ช้างยังคงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปมากนัก โปสเตอร์ทีมฟุตบอลสุดโปรดยังติดอยู่ที่เดิม เฟอร์นิเจอร์ไม่ได้ขยับไปไหน คงมีแค่เตียงนอนที่ดูจะแคบลงไปกว่าเดิมเพราะมีตุ๊กตาวางอยู่หลายตัว บนหัวเตียงมีของขวัญกระจุกกระจิกที่มองดูก็รู้ว่าคงได้รับมาจากเหล่าแฟนๆ และแฟนคลับ
กลิ่นไอของเจ้าของห้องมีทั่วทุกพื้นที่ และเขาก็คุ้นชินกับมันดี พี่ช้างบอกให้เขารอก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ระหว่างนั้นก็สำรวจหาความเปลี่ยนแปลงไปด้วย แต่ไม่ว่าจะซอกไหนมุมไหนพี่ช้างก็ยังเป็นพี่ช้างคนเดิม แค่หล่อ สูง และมีเสน่ห์เพิ่มมากขึ้นเท่านั้นเอง เขามองตุ๊กตาหลากหลายชนิดบนเตียงของพี่ชาย หนึ่งในนั้นมีเจ้าพิกเล็ตหมูน้อยสีชมพูอยู่ด้วย ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้ม ไม่รู้หรอกว่าพี่ช้างจะซื้อเองหรืออาจจะมีใครสักคนให้มา แต่เขาหัวใจของเขามันก็พองเต็มอกเสียแล้ว สองเท้าเล็กหยุดที่หน้าเตียงเอื้อมมือคว้าตุ๊กตาหมูสีชมพูขึ้นมากอด อดกดจมูกหอมมันไม่ได้ แล้วก็ต้องชะงักเพราะเจ้าพิกเล็ตไม่ได้มีกลิ่นเหมือนตุ๊กตาทั่วไป แต่มันเป็นกลิ่นที่คุ้นจมูกชอบกล
เด็กหนุ่มทำจมูกฟุดฟิดแถวตัวเอง หัวใจเต้นรัวอย่างเกินห้ามปรามมันอาจจะเป็นการแค่คิดเข้าข้างตัวเอง แต่เจ้าพิกเล็กสีชมพูตัวนี้กลิ่นเหมือนกับเขา ระหว่างที่กำลังเทียบกลิ่นตุ๊กตากับกลิ่นของตัวเองอยู่นั้น หางตาก็เหลือบไปเห็นบางอย่างที่ซุกอยู่หลังของกำนัลจากบรรดาแฟนสาวของพี่ชาย…กรอบรูปขนาด 6 x 4 นิ้ว ในนั้นมีภาพของเด็กผู้ชายตัวเล็กตาโต ผิวขาวยิ้มกว้างอวดฟันแทบจะครบสามสิบสองซี่ ข้างๆ กันนั้นมีเด็กผู้ชายผิวเข้มหน้าดุจ้องมาที่กล้องเขม็ง ใบหน้าที่พยายามจะปั้นยิ้มทำให้ดูน่าขัน มันเป็นภาพที่นานมาแล้ว นานมากกว่าสิบปีด้วยซ้ำ แต่พี่ช้างยังเก็บไว้ หน้าของเขาเห่อร้อนเหมือนโดนนาบด้ายเหล็กร้อน เขาไม่อาจซ่อนรอยยิ้มเอาไว้ได้ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตอนนี้ปากเปิดกว้างไปแค่ไหนแล้ว
“ทำอะไรน่ะ!”
พชรดนัยสะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจ แต่ก็ยังมีสติพอที่จะซ่อนกรอบรูปไว้ด้านหลังได้และยัดลงมันไว้ในเสื้ออย่างรวดเร็ว แต่เจ้าพิกเล็ตมันตัวใหญ่เกินกว่าจะซ่อนได้ เลยต้องยิ้มแหยๆ กลบเกลื่อน
“ผม…เห็นว่าตุ๊กตามันน่ารักดีก็เลย…ขอดูหน่อย”
“….เพื่อนให้มาน่ะ”
เจ้าของตุ๊กตากระชากพิกเล็ตตัวนุ่มหอมเหมือนตัวเขาหลุดไปจากมือ ก่อนที่สบู่ที่ถามหาจะถูกยัดใส่มือ เขาอ้อมแอ้มขอโทษที่ละลาบละล้วงแล้วขอบคุณสำหรับสบู่เด็ก…สีฟ้า ที่ต้องพยายามทำใจให้เชื่อว่ากรินทร์ใช้มันจริงๆ
“ผม…ไปนอนก่อนนะ”
กรินทร์พยักหน้าส่งๆ ไม่หันมามองหน้าเขาด้วยซ้ำ หัวใจที่พองโตเหมือนลูกโป่งแฟบลงอย่างรวดเร็ว ความคิดเข้าข้างตัวเองที่คิดว่าตัวเองยังสำคัญกับพี่ชายลดลงวูบวาบ เขากำสบู่แน่นขณะที่มืออีกข้างยังประคองกรอบรูปไว้ด้านหลัง เพราะพี่ช้างไม่สนใจที่จะมองกันเลยไม่เห็นว่าเขาเอารูปนั่นมาด้วย..
ไอ้ตัวเล็กของเขาออกจากห้องไปแล้ว ให้ตายเถอะ! เขาลืมไปได้อย่างไรว่าซ่อนอะไรไว้บ้าง ถึงจะมีไม่กี่อย่างแต่ถ้าหากเชื่อมโยงกันดีๆ จะรู้ว่ามันส่งสายใยไปถึงเจ้าตัวได้ไม่ยาก สมองหยุดทำงานไปชั่วขณะ เขาเผลอทำรุนแรงกับน้องอีกจนได้ กรินทร์ถอนหายใจแรงๆ เขาเกลียดความสามารถในการแก้ปัญหาหัวใจของตัวเอง รู้อยู่เต็มอกว่ารู้สึกอะไรกับน้องชาย แต่กลับแสดงออกไม่ได้ ซ้ำยังทำตรงข้ามกันอีกด้วย
ชายหนุ่มทิ้งตัวลงบนเตียงที่บัดนี้มีตุ๊กตาหลากหลายสายพันธุ์ที่ผู้หญิงซื้อมาให้ รวมถึงของขวัญชิ้นอื่นๆ ด้วย ที่จริงเขาไม่ได้อยากให้พวกมันมาแย่งพื้นที่นอนนัก แต่เพราะไม่อยากให้เจ้าตุ๊กตาหมูสีชมพูที่หาซื้อมาเองกับมือดูโดดเด่นและเตะตาคุณนายมะนาวเกินไปนัก แถมเขายังเอาโคโลญจน์กลิ่นเดียวกับคนที่ชื่อเดียวกันมาพรมใส่ไว้ เลยต้องยอมเจียดพื้นที่ให้ตุ๊กตาตัวอื่นไปด้วยโดยปริยาย ตาคมมองซอกแซกเข้าไปถึงด้านในเพราะยังมีอีกสิ่งที่ซ่อนไว้ ใจเขากระตุกวูบพื้นที่ตรงนั้นมันว่างเปล่า มีบางอย่างหายไป
“กรอบรูป”
กรินทร์รอให้ห้องข้างๆ เงียบเสียงลง เพราะกำแพงห้องติดกันเขาเลยพอจะรู้ความเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายได้บ้างแต่ก็เลือกที่จะใช้เพลงกลบเสียงพวกนั้นเพราะบางเสียงก็มีอิทธิพลกับเขามากเกินไป อย่างที่รู้ๆ กัน ชายหนุ่มวัยฉกรรจ์อย่างเขาอารมณ์มันขึ้นง่ายจะตาย แต่คืนนี้เขาจำเป็นต้องกลายเป็นพวกโรคจิตคอยแอบฟังอีกครั้งเพื่อที่จะรอคอยพิสูจน์ข้อสันนิษฐานเรื่องการหายไปของกรอบรูป
เท้าใหญ่จรดออกจากห้องอย่างเบาเงียบเชียบไม่ต่างจากแมวย่อง ไม่มีแสงไฟจากช่องว่างเล็กๆ ด้านล่างของบานประตู เขาเดาว่าเจ้าของห้องคงกำลังหลับเพราะเงียบเสียงไปพักใหญ่แล้ว เขาลองบิดลูกบิดก็พบว่าถูกล็อคจากด้านใน แต่นั่นมันไม่ใช่อุปสรรคของเขา มือใหญ่ล้วงเอากุญแจสำรองที่แอบทำไว้หลายปีไขและหมุนอีกรอบ เสียงแกร็กเบาๆ ส่งสัญญาณต้อนรับผู้มาเยือนยามวิกาล…อีกครั้งหนึ่งแล้ว
กลิ่นหอมกรุ่นคือสิ่งแรกที่เขาสัมผัสได้ ดวงตาปรับสภาพได้ในความมืดสามารถมองเห็นทุกสิ่งได้ชัดเจนพอสมควร โดยเฉพาะร่างเล็กที่ซ่อนกายอยู่ใต้ผ้าห่มสีชมพูอ่อน กรินทร์มองดวงหน้าใสอ่อนเยาว์ เปลือกตาบางปิดสนิท เสียงลมหายใจสม่ำเสมอบอกว่าเจ้าตัวคงเข้าสู่โลกแห่งความฝันมาได้สักพักแล้ว เขาไม่ตื่นตาตื่นใจกับห้องพักส่วนตัวของหมูน้อยสีชมพูนัก เพราะในยามที่เจ้าของห้องไม่อยู่เขาก็มักจะแอบเข้ามา…แค่ได้สูดเอากลิ่นหอมอ่อนๆ ได้มองสิ่งของที่เจ้าตัวหยิบใช้ หรือแค่ปากกาสักด้ามเขาก็พอใจแล้ว แม้แต่ในยามค่ำคืนเขาก็เคยเข้ามาแอบมองคนหลับบ่อยๆ ได้แค่เฝ้ามองเงียบๆ และเก็บเอาความรู้สึกเต็มตื้นเอาไว้
กรินทร์ผ่อนลมหายใจเบาๆ เขาเกือบจะลืมเจตนารมณ์ของการบุกรุกครั้งนี้ไปเสียแล้ว ไม่ใช่แค่มาแอบมองน้องนอนหลับแต่เขายังต้องการู้อีกด้วยว่ารูปที่หายไปมันอยู่ที่นี่หรือเปล่า ตาคมสอดส่องมองไปรอบๆ ห้อง ตั้งแต่โต๊ะเขียนหนังสือ โต๊ะเครื่องแป้ง ชั้นหนังสือ ตู้เสื้อผ้า เขาเดินย่องไปค้นมันทุกที่ที่สงสัย ทว่ามันไม่มีกรอบรูปที่เขาตามหา คงเหลือเพียงที่เดียวที่ยังไม่ได้สำรวจ…เตียงนอนของเจ้าหมูสีชมพู
มองจากภายนอกไม่เห็นถึงความผิดปกติใดๆ เตียงนอนของพชรดนัยเรียบง่าย มีแค่หมอน หมอนข้างและผ้าห่มเท่านั้น แถมด้วยโคมไฟอีกอัน แต่ก็ยังไร้วี่แววของกรอบรูป กรินทร์ขมวดคิ้วเพ่งสายตาสู้กับความมืดจนในที่สุดสายตาของเขาก็ชนะ บางอย่างต้องสงสัยโผล่พ้นขอบผ้าห่มออกมาอยู่ชิดติดกับปลายคางเรียว มันไม่ใช่รูปทรงของหมอนข้าง ดูแข็งกว่านั้น มือสีเข้มค่อยๆ ดึงเอาผ้าห่มลง ไม่ใช่แค่ฝีเท้าที่เงียบกริบแต่มือเขายังเบามาอีกด้วย คนหลับแค่หายใจแรงกว่าเดิมตอนที่ผ้าร่นลงจนเห็นสิ่งที่เจ้าตัวนอนกอดอยู่
ริมฝีปากเข้มเผลอคลี่ยิ้มโดยไม่รู้ตัว หมูน้อยสีชมพูของเขานอนกอดกรอบรูปไว้แนบอก แถมยังกดคางลงทับไว้ด้วยราวกับกลัวว่ามันจะหายไปในยามที่หลับใหล เขาไม่โกรธพิกเล็ตเลยสักนิดที่ขโมยรูปมา เขาแค่กลัวว่าน้องจะล่วงรู้ความในใจที่ซุกซ่อนไว้ต่างหาก กรินทร์ยื่นมือเข้าไปใกล้ กระทั่งแตะกับปลายจมูกโด่งรั้งนึกดีใจที่โรคหลับลึกทำให้พิกเล็ตยังไม่ตื่นขึ้น ดวงตาคมอ่อนแสงลงเหมือนทุกครั้งที่เขาได้เฝ้ามองคนที่แอบรักแต่เพียงลำพัง เขาไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าหากน้องตื่นขึ้นมาแล้วพบกับดวงตาฟ้องความรู้สึกคู่นี้น้องจะรังเกียจเขาแค่ไหน เขาไม่ได้ดึงเอารูปแห่งความทรงจำออกจากอ้อมแขนเล็ก ปล่อยให้เด็กขี้ขโมยกอดมันไว้อย่างนั้น แต่สำหรับหัวขโมยมันก็ต้องมีบทลงโทษกันบ้าง
ใบหน้าคมเข้มชะโงกเข้าใกล้คนหลับ แม้จะแทบไม่มีแสงสว่างใดๆ แต่เขาก็ยังอุตส่าห์เห็นแพขนตาหนาดำ คิ้วดำกำลังดีทอดยาวจรดหางตา จมูกโด่งจิ้มลิ้ม ริมฝีปากอิ่มสีสดเผยอน้อยๆ เส้นผมสีอ่อนตัดเป็นทรงถูกต้องตามกฎของนิสิต แม้จะเชยสะบัด แต่กลับยิ่งทำให้เจ้าตัวยิ่งดูอ่อนเยาว์ จะว่าไปแล้วน้องน้อยของเขาแทบไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย อายุก็เกือบจะ 20 ปีอยู่รอมร่อ แต่มองยังไงก็เหมือนเด็กมัธยมอยู่ดี ริมฝีปากเข้มยกยิ้มอย่างเผลอไผล ปลายนิ้วแตะบนแก้มนุ่มแผ่วเบา
“พี่รักพิกเล็ตนะครับ” เขากระซิบบอกคนหลับ แม้อยากจะให้เจ้าตัวตื่นขึ้นมาฟังแทบขาดใจแต่ที่ทำได้ตอนนี้คือแค่กระซิบบอกในยามที่อีกฝ่ายหลับใหลเท่านั้น
กรินทร์ก้มหน้าต่ำลงจนจมูกจรดติดกับแก้มเนียน สูดเอากลิ่นกายที่เขาหลงใหลเอาไว้ในปอด กดย้ำเบาๆ อยู่หลายที ก่อนจะไล้ปลายจมูกไปตามโครงหน้าเรียว ทั้งขมับ หน้าผาก สันจมูกน่ารัก ชายหนุ่มหยุดชะงักเมื่อจมูกสัมผัสกับความนุ่มนิ่มที่มีมากกว่าบริเวณอื่น
...แค่หอมมันไม่พอ...
เขากลายเป็นคนโลภถ้าหากได้แตะต้องร่างกายที่แสนรักนี้ พชรดนัยไม่รู้หรอกว่าหลายต่อหลายคืนที่เขาแอบย่องเข้ามาเพื่อขโมยจูบ ไม่ใช่แค่ที่แก้มแต่มันคือที่ริมฝีปาก แม้จะไม่ได้ดูดดื่มล้ำลึกทว่ามันก็สร้างความอิ่มเอมในอารมณ์ได้ จูบบางเบาเหมือนผีเสื้อโบยบินหยอกล้อกับกลีบดอกไม้ แต่กลับสร้างความกระสันรัญจวนให้กับเขายิ่งกว่าบทรักร้อนแรงที่ได้จากผู้หญิงคนอื่นๆ เสียอีก ชายหนุ่มกดปากลงบนกลีบปากนุ่ม ซึมซับเอาความอ่อนนุ่ม กลิ่นหอมคล้ายกับลูกอม ลิ้นลองแตะเบาๆ บนเนื้อนิ่ม ตาคอยเหลือบมองเผื่อหมูน้อยจะตื่นขึ้นมากลางคัน แต่เปลือกตาบางยังปิดสนิท เขาเลยยิ่งได้ใจ ลิ้มรสหวานอ่อนๆ จากปากน้อยไม่หยุด
“อื้ม...”
เสียงครวญเบาๆ จากคนหลับ ฉุดให้เขาหลุดจากภวังค์หอมหวาน กรินทร์ผงะแล้วรีบผละหนีจากร่างเย้ายวน แค่จูบเดียวเขาก็เกือบจะเสียการควบคุมตัวเองเสียแล้ว...เพราะอย่างนี้ถึงได้ต้องตีตนออกห่าง รู้ดีว่าที่ต้องทำอย่างนั้นไม่ใช่แค่เพราะการฝากฝังจากลุงเสือกับน้ามะรุม แต่เพราะเขารู้ว่าถ้าหากยังทำตัวใกล้ชิด พิกเล็ตต้องตกเป็นทาสรักรองรับอารมณ์ร้อนแรงของเขาจนช้ำในแน่ ชายหนุ่มถอนหายใจหนักๆ ระงับความต้องการของตัวเองด้วยประสบการณ์ แต่ส่วนกลางของลำตัวมันปวดหนึบไปหมด เห็นทีเขาคงต้องหาวิธีปลดปล่อยโดยใช้ร่างขาวเล็กเป็นตัวช่วยในจินตนาการอีกแล้ว
“ตัวแสบเอ๊ย!”
กรินทร์สบถเบาๆ เขม่นตามองคนหลับไม่รู้เรื่องอีกพักใหญ่ ก่อนจะตัดสินใจถอยห่างออกมาก่อนที่ทุกอย่างที่สร้างไว้จะพังทลายเพียงเพราะตัณหาของตัวเอง...
เปลือกตาบางกระพริบเบาๆ แล้วค่อยเปิดขึ้น มือเรียวยกขึ้นแตะที่ริมฝีปากตัวเอง สาบานได้ว่าเมื่อครู่ใหญ่ๆ เขาถูกใครบางคนจูบ! แม้ว่ามันจะเป็นแค่การแตะเบาๆ บนกลีบปาก ไม่มีการล่วงล้ำ แผ่วเบาจนไม่ต่างจากความฝัน ทว่าเสียงบ่นเบาๆ แต่ดุดันนั่นมันช่วยยืนยันได้ว่าเขาไม่ได้ฝันไปจริงๆ ใจดวงน้อยเต้นระรัวเมื่อสำเหนียกได้ว่ามันเป็นเสียงของใคร แถมยังมีกลิ่นหอมเย็นที่เจ้าตัวทิ้งไว้อีกด้วย พชรดนัยยกมือแตะที่หน้าอกด้านซ้าย ใจเต้นจนสะเทือนถึงฝ่ามือ ถึงจะปรามตัวเองสักเท่าไรว่าอย่าคิดเข้าข้างตัวเอง แต่มันยากเกินควบคุมจริงๆ ความคิดและความรู้สึกของเขากำลังเตลิดไปไกล ตากลมเบิกโพลงในความมืด รูปที่แอบขโมยยังอยู่ในอ้อมแขน เช่นเดียวกับทุกอย่างในห้องที่ไม่มีสิ่งใดเคลื่อนย้ายหรือผิดปกติ คงมีแค่ผ้าห่มที่เลื่อนต่ำลงและหัวใจที่เต้นกระหน่ำไม่หยุด
เขาสูดเอากลิ่นไอที่พี่ชายทิ้งไว้จนเต็มปอด...ถึงไม่มีคำบอกรัก ไม่มีอ้อมแขนอบอุ่น อาจจะเป็นแค่ความคิดเข้าข้างตัวเองหรือเป็นแค่ความฝัน แต่เขาก็จะขอจำจดทุกความรู้สึกนี้เอาไว้...พรุ่งนี้ทุกอย่างมันก็จะเหมือนเดิม เขาจะเป็นแค่น้องชายไม่ได้เรื่องที่ได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้างของพี่ชาย แต่จะขอเก็บความทรงจำนี้ตลอดไป
“พิกเล็ตรักพี่ช้างนะ”
....The End…
ป.ล.1หนูพิกเล็ตตื่นไม่ทันตอนพี่เสือบอกรักนะจ๊ะ...หุหุ
:m29: :m23:
ขอโทษจ้าที่หายไปนานมากกกกกก ด้วยงานที่รุมเร้าจนหาเวลาแต่งนิยายวายไม่ได้เลย เรื่องหัวใจไม่ร้างรัก ก็ทิ้งค้างไว้ แต่สัญญาว่าจะแต่งให้จบค่ะ ไม่ทิ้งแน่นอน
ส่วนเมารัก มีการแก้ไขปกเล็กน้อย (เพราะอยากได้หมอมะรุมสวยกว่านี้) กำหนดการคาดว่าน่าเป็นช่วงปลายเดือนมีนาคม ถึง ต้นเมษายน ถึงจะวางจำหน่ายได้ (คิวย๊าวยาว)
แปะรูปสักหน่อย เพิ่มความฟิน (ของคนแต่ง) เอิ๊กกกกก :hao7:
[attachment deleted by admin]
-
บางประโยคพิมพี่ช้างเป็นพี่เสือรึเปล่าคะ?
น้องหมูน้อยน่าร้ากกกกกพี่ช้างคงหลงจนโงหัวไม่ขึ้น
สารภาพรักกับน้องเถอะพี่ช้าง :ling1:
-
อื๋อออ น่าจะมีต่ออีกสักนี๊ดดดดดดด
-
สนุกมากกกก อ่านรวดเดียวจบ :กอด1:
-
อ้ากกก ทั้งที่ใจตรงกันนนนนนน
พี่ช้างรีบเลยนะ เดี่ยวโดน มคปด หรอกกก
ตั้ง 3 ตัวเอ้ยคนแหน่ะ ตัวเป้งๆทั้งน้านนน หมูชมพูจ๋า
น่ารักกเกินไปแล้ววว อย่าถอดแว่นนะ ได้โดนรุมทึ้งแน่ๆๆๆ
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่าาา
สนุกมากๆๆๆ ชอบทุกคู่เลย
ขอบคุณคนเขียนที่แต่งนิยายดีๆ น่ารักๆ มาให้ได้อ่านกันนะค่ะ
-
น่ารักเนอะ บอกกันคนละทีคงจะได้เข้าใจกันอะนะ
ปล.บวกเป็ดคุณนายมะนาว
-
ขอบคุณค่า
-
:katai2-1: ขอบคุณคนเขียนที่แต่งนิยายดีๆ น่ารักๆ มาให้ได้อ่านกันนะค่ะ :katai2-1:
-
ขอบคุณนะค้า เรื่องน่ารักมากๆ จะรอติดตามเรื่องต่อๆไปนะค้าาาาา
-
รักนะแต่ไม่แสดงออก :mew1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด ม่ะไหร่อิพี่ช้างมันจะเลิกเก๊กสักที
ต้องให้น้องโดนคนอื่นสอยไปก่อนล่ะมั๊ง :serius2:
-
โอยยยยยยย
เค้าอยากได้ต่ออีกสักหน่อยจางงงงงงง :ling3:
:pig4:
-
มาต่ออีกหน่อยเหอะน๊า เค้าอยากรู้ว่าพี่ช้างกับพิกเล็ตจะลงเอยยังไงอ่า
-
น่ารัก
พี่ช้างปอดแหกเชียว
-
ดีใจมากๆๆๆๆ
คนแต่งยังอยู่
รออีกเรื่องด้วยนะคะ
-
อ่านรวดเดียวจบเลยคร้าาาาาาาาาาา สนุกมากพูดเลออออออออ คุณหมอ อาออย น้องนู๋พิคเล็ท น่าร้ากกกกกก เค้าชอบนายเอกสไตล์นี้ฝุดๆๆๆๆ ส่วนพระเอกนี่ก็กินขาดทุกคู่ ขอบคุณนะคร้าาาาาาาา
-
น่ารักจริงๆ ทุกคู่เลย
ตั้งแต่ รุ่นพ่อ ยันรุ่นลูก
แต่ท่าทาง อีตาพี่ช้าง จะเจอ พ่อตาขี้หวง นะ
:hao6: :hao6:
-
กริ้ดดดด อยากอ่านตอนช้างกับพิกเล็ตต่อจังเลยยยยยยย :katai1:
-
โฮฮฮฮฮฮฮ..... อ่านจบแล้ว สนุกมากกกกกกกกกกกกกกก
ความรู้สึกแรกเลยนะสำหรับเรื่องนี้ แว่บแรกเหมือนกำลังดูละครหลังข่าวเลย ทั้งปีนหน้าต่าง ทั้งจับตัวมา อยู่ไร่ รวยเว่อร์ เจอคู่แข่งเป็นเพื่อนเก่า สรุป... นี่กำลังอ่านละครหลังข่าวอยู่หรือเปล่า ฮา แต่ก็สนุกมากกกก ชอบพี่เสือ ชอบหมอมะรุม ชอบพิกเล็ต ชอบอาณกร ชอบหมอคีย์ รักทุกคนในเรื่องนี้เลย ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่าาาา
:mew1:
-
ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ ที่เขียนเรื่องนี้มาแบ่งปันกันอ่าน ชอบมะรุมมากค่ะ พี่เสือด้วย แต่รู้สึกว่าตอนที่เกิดเรื่องกับยัยแพรวและโยธินนั้น พี่เสือจะถูกแย่งซีน แถมดิฉันรู้สึกว่าช่วงแรกๆ กับช่วงท้ายๆ เรื่อง พี่เสือดูเปลี่ยนไปนิดหน่อย คิดถึงพี่เสือคนที่บังคับไอ้ดินให้หอบเอาบันไดไปปีนหน้าต่างห้องมะรุมน่ะค่ะ ตอนนั้นน่ารักดี
ตัวละครที่ดิฉันชอบที่สุดในเรื่องนี้ไม่ใช่คู่หลักนะคะ (ต้องขอโทษจริงๆ ค่ะ) แต่เป็นปืน ดิฉันรู้สึกว่าเขาเป็นผู้ชายที่รักใครแล้วน่าจะยอมทุ่มเทเพื่อคนๆ นั้นมากๆ ดังนั้นจึงอยากจะให้ปืนได้คู่กับออย ถึงแม้ว่าสุดท้ายจะไม่สมหวังก็ตามที เง้อ และดิฉันเป็นพวกเข็ดขยาดรักสามเส้าเราสามคนมากๆ ดังนั้นจึงขอสารภาพกับคุณผู้เขียนว่าไม่ได้อ่านตอนพิเศษของปืน+โย+ภูมิ เลย เพราะเหตุผลที่เป็นสามพีนั่นเองค่ะ แต่ยังไงก็ขอบคุณมากๆ เลยนะคะ ที่เขียนมาให้ได้อ่าน
ปล. พิกเล็ตกับช้างน่ารักดีค่ะ :hao7:
-
ขอบคุณค่ะ เรื่องนี้สนุกมากกกกก
มีหลายคู่ด้วย อ่านทีแรกๆ อยากให้ออยคู่กับเสือนะ อิอิ
แต่แบบนี้ก็ลงตัวค่ะ ส่วนปืน โย ภูมิ นี่ยังนึกไม่ออกว่าจะไปรักกันยังไงน๊าาาา
ตอนพิเศษ ช้างกะพิกเล็ต เศร้าซึ้งดีอ่ะ ชอบทั้งสองตอนเลย ^^
-
อยากอ่านอีกจัง กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
-
สนุกมากเลยค่ะ
อ่านจบจนได้
-
รักพิกเล็ตก็บอกน้องไปตรง ๆ เลยนะคะ
:mew1:
-
น่ารักทุกคู่เลย
อยากอ่านความรักของปืนบ้าง
-
อร่อยตั้งแต่รุ่นพ่อลงมารุ่นลูกค่ะขอบอก :hao6:
-
ละมุนแบบหนึบๆ
นานๆ จะเข้าห้องนิยายจบแล้วซักที
ตอนพิเศษนี้เขียนได้เยี่ยมมากๆ ขอบคุณคนแต่งครับ
-
เพิ่งมาเจอ จองๆๆๆๆกำลังอ่านจร้า
-
อ่านจบแล้วน่ะ
น่ารักอ่ะ มีทุกรสเลย สนุกจร้า^^
-
พี่ช้างอย่ามัวเก๊กอยู่
เดี๋ยวพิ๊กเล็ต ก็โดนแย่งหรอก
-
ชอบเรื่องนีมากเลยค่ะ เพิ่งมีโอกาสได้อ่าน อ่านรวดเดียวยาวๆจบเลย
ชอบพี่เสือชอบหมอมะรุม ชอบเนื้อเรื่อง ชอบการบรรยาย สนุกมากเลยไม่มีที่ติ
ชอบสุดก็คู่ของพี่ช้างกับน้องพิก น่ารักมากๆเลย
อยากให้มีตอนพิเศษมาอีกทั้งคู่พ่อคู่ลูก รวมถึงคู่ของนายปืนด้วย
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่า
-
อยากอ่านพี่ช้างกับพิกเล็ตตตตตตตต ชอบตอนพิเศษ 1 มากเลย เพราะทั้ง 2 ใจตรงกันแล้วและกำลังจะ บุจุ้ยยยย แต่แม่มะนาวมาขัดอะ งอนนนนน
-
สนุกมากกกค่ะ
-
ชอบพิกเล็ตจัง
เด็กอะไรน่าร้ากกก อิอิ
เรื่องนี้สนุกมากค่ะ หมอมะรุมก็น่ารัก อาออยก็น่าฟัด มีแต่คนน่ารักจริงๆ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
จบแล้ว ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ
-
:กอด1:
สนุกมากเลยค่ะ ชอบมะรุมจัง นางน่ารัก
สงสารปืนมากกกกอยากจะกอดปลอบแน่นๆ
จะรอติดตามเรื่องสามพีต่อนะคะ
:pig4: :L1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คู่ที่เป็นสามพี นี่ยังไม่ได้แต่งใช่ไหมค่ะ อยากอ่านมากกกก ก
-
จบแล้ววว ขอบใจจ้า ตามอ่านจนหมดจนได้ อิอิ
น้องหมูร้ายนะ แต่ไอ้เจ้าช้างก็น่าหมันไส้ :hao7: :hao7:
-
อยากอ่านตอนพิเศษของหมอกะพี่เสือจังเลยค่ะ นิยายสนุกมากค่าขอบคุณที่แต่งมาให้ได้อ่านนนะคะ :katai2-1: :bye2:
-
อ่านจบเมื่อนานมากแล้ว แวะมาเม้นให้นะ
ชอบเรื่องนี้ แรกๆนายเสือปากร้ายมาก เกือบจะเชียร์หมอคีย์ให้มาเป็นพระเอกละ
มะรุมน่าร๊ากกกกก ชอบคู่เด็กๆ ฟินดี คึคึ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
o13
-
พี่เสือกะหมอมะรุมคู่กันใช่ปะ งั้นคนอกหักอย่างออยกับหมอคีย์ก็มาดามใจกันเลย!!!!
-
มีหมอภูมิโผล่มาก็ดี กำลังหนักใจกับรักห้าเศร้าอยู่พอดี หมอภูมิมา แหมครบคู่เลยทีนี้
เหลือแต่ใครคู่ใครเท่านั้น 55555
-
นี่พี่เสือจะหายโกรธน้องชาย แค่อย่าให้น้องมาแย่งว่าที่เมียไปใช่ม๊ายยยย 555
-
สนุกมากๆเลยเรื่องนี้ แต่งได้ครบทุกรสเลยอ่าาา
แต่แอบเสียดายแรงๆเพราะนึกว่าจะ3pของปืนออยคีย์
กลับไม่ใช่ซะได้ ว้าาาาา
-
โถๆ พิกเล็ตลูกหมูน้อย น่ารักน่าเอ็ดดูเหลือเกินลูก :กอด1: :กอด1:
-
อั้นแน่ เสือติดใจมะรุมหน้าตุ๊ดแล้วอ่ะดิ๊ :z2: :hao7:
-
ถ้ากลับไปเอากับเมียจากเสือจะกลายเป็น ควายทันทีอ่ะนะ :katai1:
-
อื้อหือ คนเขียนมีพรสวรรค์เขียนฉากถนัดของตัวเองจริงๆ ทำเอาอ่านไปนึกไปเป็นฉากๆ :haun4:
-
:pig4:
-
กลับมาอ่านต่อเป็นรอบที่สาม 555
คิดถึงเรื่องนี้จิง ๆ
ปูลู คนเขียนจะกลับมาแต่ง หมอภูมิ ปืน โย มั้ยหนออ
-
:3123: :pig4: :pig4: :L1:
-
ขอบคุณเรื่องราวดีๆค่ะ :pig4:
-
เข้ามาอีกรอบ :katai2-1: :katai2-1:
-
โอ้ยคิดถึงงงงงง
-
ยังอ่านไม่จบ กำลังถึง ตอนนายเสือฉุดมะรุม
ขอร้องหละ คนเขียน อย่ามีฉากข่มขืนเลยนะ :mew2: :mew2: :mew2: แบบไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ ทำร้ายจิตใจกันเกินไป
-
อ่านกี่รอบก็ชอบ เรื่องโปรดเลยยย
-
:oo1:
-
ว้ายยยยย ดีงามทุกคู่
ชอบหมอคีย์กับน้องออยมาก
ส่วนพี่เสือกับมะรุม ละไว้ค่ะหวานจนมดขึ้น
เราจะไม่ยุ่ง ส่วนสามพีก็กรุบกริบดีงาม
รออ่านภาคต่อค่ะ ยังไม่ค่อยเห็นภูมิมีบทบาทอะไรเลย
อยากอ่านต่อออออออ
-
o13
:haun4:
:pig4:
-
:L2:
-
อ่านรวดเดียวจบเลย หมอมะรุมน่ารัก น่ารัก น่ารักกกก
นี่ถ้าเราเป็นพี่เสือเราก็จะไมไ่ทนเข้นกัน
5555
-
พิกเล็ตหนูแก่แดดมากลูก พี่ฟิต :hao6:
-
น่ารักทุกคู่เลย หมอมะรุมน่ารัก
พิกเล็ตหนูก็น่ารักมาก ชอบเวลาอยู่กับพี่ช้าง
:mew1:
-
มาอ่านอึกรอบ ยังฟินเหมือนเดิมค่ะ
ชอบทุกคู่เลย ^^
-
พิกเล็ต น่ารักกก หลงแทนคู่พ่อละ o13
-
o13 o13 o13
-
:-[
-
สนุกดีครับ แต่การเล่าเรื่องอ่านแล้วงงพอสมควรเลย 555
-
สนุกมากเลย ชอบๆๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณค่ะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
สนุกมากค่ะ
-
พึ่งได้มาตามอ่าน รวดเดียวจบเลย สนุกมากค่า
-
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ
-
ขอบคุณค่ะ
-
สนุกมากๆ ค่ะ
อยากอ่าน เรื่องหมอภูมิ ปืน โย ต่อ
:ling1:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
แงงงงงงงงงง ชอบๆๆ :katai2-1:
-
อ้ายยยยยย คือดีทุกคู่เลยอะ ตั้งแต่คู่คุณพ่อ คู่คุณอา ยันคู่ลูกๆหลานๆ :hao7:
แต่สงสารคู่ปืนกับโยธิน ดูหดหู่มากเลยยยย