นิ้วของเขากลายเป็นสิ่งเทอะทะเมื่อเกลี่ยบนดวงหน้าเรียว ผิวมันดียิ่งกว่าผู้หญิงไม่แปลกใจเลยที่คนที่เข้ามายุ่งแวะกับมันจะเป็นผู้ชาย จะว่าไปเขาไม่เคยเห็นผู้หญิงมาเกาะแกะมันด้วยซ้ำคงเพราะว่าพวกหล่อนคงไม่อยากได้ผัวที่น่ารักกว่าตัวเอง
“กูก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ะ” เขาสารภาพ “แต่กูคิดถึงมึง”
น้ำเสียงที่ทุ้มต่ำเพราะแก้วหูจนราวกับว่าคนที่พูดนั้นเป็นคนอื่นไม่ใช่นายเสือสุดเถื่อนเมื่อไม่กี่เดือนก่อนหน้านี้ หัวใจดวงน้อยเต้นแรงจนน่ากลัวว่ามันจะทะลุออกมานอกอก เขาคงห่างหายกับความรักมานานเกินไปครั้งล่าสุดกับสาวรุ่นน้องม.4 แล้วเขาคือพี่ ม.6 มันเกิดขึ้นแค่ไม่กี่เดือนพอเขาเข้ามหาวิทยาลัยเธอก็ไปคว้าคนอื่นมาชดเชย ส่วนเขาก็มุ่งมานะถือคติรักไม่ยุ่งมุ่งแต่เรียนอย่างเดียว ถึงจะมีทั้งผู้หญิงผู้ชาย รุ่นพี่รุ่นน้องมาเกี่ยวพาราศีแต่ไม่เคยวอกแวกสักครั้ง แล้วนายคนนี้มาจากไหนจากคนไข้ขี้เมาจ้องหาเรื่องเขาเพียงแค่เขาหลุดขำเรื่องที่ร้องไห้ มาเป็นคนที่จ้องหน้าเขาตาพราวแถมยังถึงเนื้อถึงตัวอย่างน่าหวาดเสียวหลายต่อหลายครั้งอีกด้วย
คำคิดถึงที่คนที่ทั้งแปลกทั้งเถื่อนชวนให้คิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่ามันคือความจริง คนอย่างนายเสือนอกจากจะไม่เคยโกหกแล้วยังเป็นพวกขวานผ่าซากอีกด้วยเขาพิสูจน์ด้วยหูตัวเองมาหลายครั้งหลายครา
“มึงล่ะยังไม่ได้บอกกูเลยว่าคิดถึงกูบ้างหรือเปล่า”
วรทย์ยังซุกหน้ากับหมอนนุ่มอย่างเช่นเดิมเพราะใจไม่แข็งพอที่จะมองหน้าคนตาคมได้ พอเขาเงียบอีกฝ่ายก็ก้มหน้ามาจนปลายจมูกชิดกับใบหูถามคำถามเดิม
“ไอ้คนใจดำ รู้หรือเปล่าว่ากูไปรอมึงที่หน้าโรงพยาบาลทุกวัน”
คราวนี้คนขี้อายงัดหน้าจากหมอนออกมาได้ “รอทำไม”
“ก็บอกว่าคิดถึงไง”
คุณหมอตัวเล็กอยากจะเอาหน้าแทรกเข้าไปในฟูกหนาๆ นี่เสียให้ได้ ไม่ใช่แค่คำพูดเท่านั้นที่ทำให้เขาระทวยจนจะย้วยได้แต่แววตาตรงหน้านั้นมันอ่อนเชื่อมเหลือเกิน
พศินอมยิ้มเห็นแก้มแดงๆ แล้วก็อดที่จะหอมฟอดใหญ่ๆ ไม่ได้ นึกแปลกใจตัวเองที่มันน่ารักขนาดนี้แต่กลับใจเย็นอดทนอยู่ได้จนถึงป่านนี้ ไอ้เสือน้อยเรียกร้องอยากจะออกมาดูโลกจะขาดตายอยู่รอมร่ออยู่แล้ว
“กูนี่สงสัยจะบ้า ไอ้ดินบอกว่าที่กูทำอยู่มันเรียกว่าจีบ แต่ตอนที่กูจีบคนอื่นกูไม่เคยไปดักที่หน้าบ้านเขาเลยนะ”
“แล้วทำไม...”
“กูก็ไม่รู้เหมือนกัน แค่คิดถึง อยากเห็นหน้า อยากรู้ว่าไอ้ภูมิมันจะเข้าใกล้มึงอีกหรือเปล่า”
“หึง?”
ตาคมหรี่ลงเล็กน้อย อยากจะปฏิเสธแต่อาการที่เป็นอยู่มันก็ฟ้องเหลือว่าตรงกับที่ไอ้หน้าตุ๊ดมันบอก เขาไม่ตอบคำถามให้อายแต่เอาจมูกไปกดที่มุมปากหวานเบาๆ แทน
“นายเสือ นายชอบฉันหรือเปล่า”
คนตัวโตผงกหัวขึ้น ดวงตาสีนิลนิ่งเรียบจนยากแก่การคาดเดาจนชักจะใจเสียที่เผลอถามคำถามเข้าข้างตัวเองออกไป ร่างเล็กทำท่าจะกระถดตัวหนีทว่ากลับถูกมืออุ่นประคองหน้าเอาไว้ก่อน
“แล้วมึงล่ะคิดอย่างไรกับกู”
วรทย์หลบตาแต่ไม่ยอมแพ้ถามกลับไปด้วยคำถามที่ยังไม่ได้คำตอบ “บอกมาก่อนซิ”
“กูไม่แน่ใจ มึงก็รู้ว่ากูเกลียดพวกผิดเพศแค่ไหน แต่กับมึงมันไม่เหมือนกัน”
ตากลมค่อยๆ ช้อนมอง เป็นคำตอบที่ฟังราวกับว่าเขาคือพวกผิดเพศจริงๆ
“ฉันไม่ใช่เกย์”
“กูก็ไม่ใช่”
“แล้วทำไม...”
“พอแล้วขี้เกียจตอบ เอาไว้ให้กูแกะของขวัญเสร็จแล้วจะบอกอีกที”
“อื้อ ก่อนคุยกันให้รู้เรื่องก่อน”
“คุยตั้งนานแล้วยังไม่รู้เรื่องเลย เลิกคุยก่อน”
คนได้เปรียบหยุดคำค้านด้วยจูบหนักๆ หยุดพักคุยกันตั้งหลายนาทีแต่ร่างกายยังร้อนกรุ่นด้วยแรงอารมณ์ไม่หาย เขาใช้ความสามารถเฉพาะตัวหยุดสารพัดคำถามของไอ้ตัวเล็กได้ชะงัก มือหนาๆ ลูบไปที่แผ่นอกแกล้งทึ้งยอดอกเม็ดเล็กให้มันกลับมาแข็งชันอีกรอบแล้ว พอสมใจก็เลื่อนต่ำไปที่หน้าท้องแบนราบจนที่สุดก็ถึงจุดอ่อนไหวกลางลำตัว ไอ้หมอมะรุมเบี่ยงสะโพกหนีแต่ก็ไม่อาจพ้นมือของเขาได้ มะรุมฝักอ่อนตกอยู่ในอุ้งมืออย่างง่ายดาย แค่รูดรั้งมันเบาๆ เจ้าของก็กระตุกตัวตาม ผลักไสมือเขาพัลวันแต่มันไม่ต่างจากเอาขนนกมาปัดเล่น เขาดูดปากล่างมันแรงๆ แล้วเปลี่ยนมาขบที่คอแทน ทิ้งรอยแดงเพิ่มขึ้นอีกหลายรอย
วรทย์ผวาตัวเมื่อมืออุ่นๆ หยาบๆ กอบกุมไปรอบลำกายร้อนจัดของตัวเอง เขากล้ามองการกระทำนั้นได้แต่หลับตากับความเสียวเสียดที่ก่อตัวสูงในท้องน้อย พศินเลื่อนมือขึ้นลงช้าๆ แล้วเพิ่มจังหวะเร็วขึ้นตามลำดับ ไม่มีอะไรยุ่งยากซับซ้อนกับกลไกธรรมชาติของร่างกายแค่มือเดียวเขาก็หมดแรงที่จะถามอะไรต่อได้อีก ปล่อยให้อีกฝ่ายรูดรั้งได้ตามใจชอบ
ตาคมมองปฏิกิริยาของไอ้คนช่างถามไปเรื่อยๆ ความกำหนัดมีมากขึ้นทุกนาที แค่เห็นหน้าเหยเกทั้งสุขทั้งทรมานของมันเท่านั้น พศินชะโงกตัวขึ้นเพื่อที่จะปรนเปรอได้เต็มที่มากกว่าเดิม ส่วนนั้นของมันอุ่นจนร้อนจัดสีสวยตามสีผิวขนาดไม่ต้องพูดถึงห่างจากเขาเยอะแม้ว่าจะขยายเต็มที่แล้วก็ตาม เขาเร่งมือให้เร็วขึ้นได้ความเปียกลื่นเป็นเครื่องช่วยเพิ่มอารมณ์ จากนั้นไม่ถึงนาทีน้ำสีขาวขุ่นก็พุ่งเป็นสายเต็มแล้วตกเต็มฝ่ามือ
“อ๊า”
เสียงครางเพราะจุดสูงสุดของอารมณ์กระตุ้นเร้ายิ่งนัก จนต้องก้มลงจูบที่หน้าผากชื้นเหงื่อเบาๆ เป็นการปลอบขวัญ ครั้งที่แล้วเขาหยุดทุกอย่างหลังจากช่วยให้อีกคนสุขสมทว่าคราวนี้เขาจะขอทำให้ตัวเองสุขสันต์บ้าง
กางเกงผ้าเนื้อดีถูกกระชากลงไปสุดข้อเท้า กระตุกแรงๆ อีกทีมันก็ปลิวหล่นไปที่ปลายเตียง พศินไม่รอให้เสียเวลาอีก แม้ว่าไอ้หมอมะรุมจะหายใจระรัวจากอารมณ์รุนแรงเมื่อครู่ มือหนาจับขาเรียวชันขึ้นเปิดช่องทางด้านหลังที่ชาตินี้ไม่เคยคิดจะใช้มาก่อน เขาไม่เคยเห็นหรอกว่าพวกผู้ชายด้วยกันมันทำอย่างไรแต่ก็พอจะรู้ว่าทางเดียวที่มอบความสุขให้กันและกันก็คือทางแคบๆ นี่
นิ้วหนาใช้เป็นใบเบิกทางก่อนอาศัยหยาดน้ำที่เจ้าดีเพิ่งปล่อยออกมาช่วยเพิ่มความหล่อลื่นให้ ขาขาวขดเข้าหากันตามสัญชาตญาณการป้องกันตัว แต่นิ้วของเขายังสามารถขยับได้อยู่กดย้ำเบาๆ อยู่อย่างนั้นจนเนื้อที่หดเกร็งเริ่มผ่อนคลาย ชายหนุ่มค่อยๆ สอดนิ้วกลางเข้าไปก่อนควานเบาๆ เพื่อหาจุดที่เคยได้ยินเพื่อนมันบอกว่าหากไปโดนมันเข้าจะเสียวจนขนลุกเลยทีเดียว ความเปียกชื้นที่ติดนิ้วเขาไปและที่อยู่ด้านในช่วยทำให้เขาเคลื่อนไหวได้ง่ายขึ้นพอมันขยายกว้างอีกหน่อยนิ้วชี้ก็ตามเข้าไป หมุนควานเป็นวงกลมแล้วสิ่งที่ได้ยินมาเมื่อหลายปีที่แล้วก็เป็นจริง ร่างขาวโพลนเย้ายวนสายตาผวาเฮือก มะรุมฝักน้อยตื่นตัวขึ้นอีกครั้ง
“อือ นายเสือ ฉะ ฉันจะ อ๊า”
ศีรษะเล็กผงกขึ้นเล็กน้อยพอได้เห็นมือของเขาอยู่ระหว่างขาขาวๆ ของตัวเองก็ทิ้งตัวลงไปอีกรอบ เขาแกล้งกดย้ำที่จุดเดิมเบาๆ ร่างเปลือยสะดุ้งครางเสียงแหบคล้ายทรมานกึ่งสุขสม ชายหนุ่มยกยิ้มอย่างกระหยิ่มในใจเขาเดินหน้ามาอีกก้าวนึงแล้ว
พศินถอดนิ้วจากโพรงร้อนเล็กแคบ แล้วกลับมาจัดการกับเสื้อผ้าแสนเกะกะของตัวเอง เพิ่งรู้ว่าตลอดเวลาที่แกะของขวัญชิ้นสำคัญอยู่เสื้อผ้าเขายังอยู่ครบทุกชิ้น ใช้เวลาไม่กี่นาทีเท่านั้นทั้งเสื้อ กางเกงยีนส์ตัวเก่าและชั้นในสีขาวก็ถูกโดยไปรวมกับของอีกคน ไม่จำเป็นต้องปลุกเร้าเพราะไอ้เสือน้อยของเขามันตื่นตัวตั้งแต่ได้กลิ่นหอมๆ จากตัวคนตัวขาวแล้ว ชายหนุ่มกลับมาที่เดิมอีกครั้งทว่าคุณหมอตัวเล็กกลับมีท่าทีเปลี่ยนไป
“นะ นายเสือ นายจะทำมันจริงๆ หรือ เราไม่ได้รักกันเสียหน่อย”
คิ้วหนาเข้มยกสูง “ทำก่อนค่อยรักก็ได้”
“จะบ้าหรือไง!” วรทย์เสียงดังหน้าแดงจัด กระถดกายหนีแม้ว่ารสหวานยังกำซ่านยังติดตรึง “คนไม่รักกันมันทำกันไม่ได้หรอก”
พศินถอนหายใจเสียงดัง มาถึงป่านนี้แล้วพ่อคุณยังท่ามากส่วนเขาเองก็ปวดน้องชายลามมาถึงหน้าท้อง อยากจะกระชากตัวมันแล้วทำซะให้เสร็จ แต่เขายังไม่อยากต้องกลายเป็นผู้ต้องหาคดีข่มขืนเพศเดียวกันในวันรุ่งขึ้นเลยจำต้องอดทน
“แต่กูจะไม่ไหว” เขาใช้ทั้งสีหน้าและแววตาเว้าวอนขอความเห็นใจ พลางพยักพเยิดให้ดูส่วนกลางลำตัวที่ตั้งตรงขนานกับพื้นโลกอย่างน่าสงสาร
“ตอบมาก่อนว่านายชอบฉันหรือเปล่า”
ร่างหนาที่เปล่าเปลือยพอกันขยับตัวเข้าใกล้ ลมหายใจเป่ารดแถวแก้มนวลสีเข้ม “ตอบยากว่ะ”
“มันยากตรงไหน”
“ถ้าไม่ยากแล้วทำไมไม่พูดมาก่อนล่ะ” พศินถามกลับ มองตาใสที่ไหวระริกแล้วหลบวูบ “เห็นไหมมึงยังไม่บอกเลยว่าชอบกูหรือเปล่า”
“ถ้าบอก แล้วนายจะหยุดทำมันไหม” วรทย์ยื่นข้อเสนอ โดยไม่ได้เหลือบมองคนตาดุสักนิด
พศินถอนหายใจเสียงดังไอ้เสือน้อยยังไม่อ่อนตัวแต่หัวใจเขากลับอ่อนยวบ ท่าทางมันคงกลัวมากจริงๆ อย่างที่มันว่าก็ถูกแล้วคนไม่รักกันต้องมาทำเรื่องอย่างนี้ด้วยกันมันอาจจะสร้างความเลวร้ายให้กันและกันก็เป็นได้ ผ่านเรื่องบนเตียงมาก็มากแต่ไม่เคยบังคับใครสักคน กับผู้ชายคนแรกนี่ก็เหมือนกัน
ตาคมจ้องมองไปที่คนตรงหน้าที่เอาแต่ก้มหน้าหนี เขาขยับกายจนหน้าท้องชนกันปล่อยไอ้เสือน้อยทักทายกับมะรุมฝักอ่อนไปพลางๆ เผื่อว่ามันจะหายคึกลงไปบ้าง มือใหญ่ช้อนคางมนขึ้นกดจูบหนักๆ ก่อนจะพึมพำชิดกับปากบวมเห่อ
“งั้นก็บอกซิ” ตาของมันโตเท่ากับไข่ห่าน แล้วก็ต้องหลับตาปี๋เมื่อเขาแกล้งดึงปากเล่นด้วยปากของตัวเอง “บอกมาว่ามึงคิดอย่างไรกับกูแล้วกูจะไม่ทำ”
น่าแปลกที่เขาคิดว่าการที่ยินคำว่าชอบจากปากไอ้หมอตัวเล็กนี่มันสำคัญกว่าพาตัวเองไปสู่การปลดปล่อย “เร็วซิหรือว่าอยากโดนจริงๆ”
“ฉันชอบนาย!”
พศินหัวเราะเบาๆ ในคอพอใจกับคำสารภาพที่หลุดมาด้วยความตกใจ เขาตอบแทนความน่ารักของมันด้วยการดึงขามันแรงๆ จนตัวมันเลื่อนไถลลงมาอยู่ข้างใต้อีกครั้ง หน้าของมันเหรอหราอย่างน่าขัน
“ไหน นายบอกว่าจะไม่ทำไง”
“ไม่ทำก็ได้แต่มึงก็ต้องช่วยกูด้วยเหมือนกัน”
วรทย์สั่นหน้ารัวยังจำรสชาติไม่น่าพิสมัยได้ฝังใจ “ไม่เอา ฉันไม่ชอบใช้ปาก”
“ไม่ต้องใช้ปากก็ได้”
วรทย์เบิกตาโพลงหน้าร้อนจัด ในหัวตื้อๆ คิดไม่ออกเลยว่านอกจากตรงนั้นและปากของตัวเองนั้นจะสามารถช่วยไอ้เสือตกมันได้อย่างไร แล้วความข้องใจก็ถูกขัดขวางเพราะรสจูบหวานล้ำซาบซ่านและนิ้วมือที่ปัดป่ายไปทั่วลำตัวอีกครั้ง นิ้วหนาๆ หยาบๆ นั่นปลุกปั่นอารมณ์ที่ถูกขัดด้วยสติจนมันเริ่มจะเตลิด เปลือกตาบางพริ้มลงแต่ยังไม่วายทวงสัญญาที่เพิ่งรับปากไปเมื่อครู่หลังจากที่นายเสือสูบเอาสติไปเกือบครึ่ง
“ไม่ใช้ปากแล้วก็ไม่เข้ามาแน่นะ”
“ไม่ใช้หรอกน่า คนอย่างกูคำไหนคำนั้น”
....................................
เหอ เหอ เก็บไว้ตอนหน้าบ้างไรบ้าง ใส่ทีเดียวหมดก็อดลุ้นจิ ก๊ากกกก
คนมันโรคจิตทำไงได้ ตอนนี้ไอ้เสือมันน่ารักขึ้นแล้วนะ ว่าไหม? 
หัวข้อ: Beautiful hangover เมารัก [ตอนพิเศษ ช้าง : พิกเล็ต] หน้า ๕๐ (อ่าน 568155 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก