เขียนสีตอนที่17
ในที่สุดก็มาถึงจนได้ หาดนางรำ ที่สัตหีบ ผมจะบอกว่ามันสวยมากจริงๆนะครับ น้ำใส มีให้พายเรือด้วยนะแบบมันจะมีเกาะเล็กๆอยู่กลางน้ำเวลาน้ำลดเราก็จะเดินบนก้อนหินไปถึงเกาะนั้นได้
ทะเลที่นี่ก็ไม่ได้กว้างมาก เป็นอารมณ์แบบหาดเล็กๆแต่ก็มีนักท่องเที่ยวเยอะพอสมควรยิ่งเสาร์อาทิตย์นี่ยิ่งเยอะ แทบจะหาที่นั่งกันไม่ได้ แต่ใครที่ยังไม่เคยมาก็ลองมากันดูนะครับมันสวยจริงๆ
“นั่งตรงนี้ๆ ไม่ร้อนด้วย”ไอ้เด็กข้างๆผมมันจัดแจงวิ่งไปจองที่ด้วยความเร็ว คือผมเห็นละว่าตรงต้นไม้ใหญ่มีที่ว่างสำหรับสองคนนั่งพอดี แต่ก็ยังไม่ทันมันที่วิ่งไป
“เออ ปูเสื่อดิ”ผมบอก มันก็ทำตามอย่างว่าง่าย
ตอนนี้ก็เกือบๆบ่ายแล้วครับ กะว่าจะนั่งชิวๆสักสามสี่ชั่วโมงแล้วค่อยกลับบ้าน ทริปครั้งนี้ไปเช้าเย็นกลับไม่พักค้างคืน
“อยากกินอะไรอีกไหม”ผมถาม เมื่อกี้ก่อนเข้าหาดมาก็แวะซื้อไก่อบโอ่งพร้อมข้าวเหนียวเป็นเสบียง แต่กลัวว่ามันจะแดกไม่อิ่ม
“ตอนนี้ยังอ่ะ เอาไว้หิวแล้วเดี๋ยวบอก”
จะบอกว่ามาเที่ยวครั้งนี้โคตรจะธรรมดาบ้านๆ กินข้าวเหนียวไก่ ตอนแรกจะซื้อส้มตำมาด้วยแต่มันบอกว่าอย่าเลยถ้าท้องเสียแล้วขี้เกียจวิ่งหาห้องน้ำ ก็จริงอย่างมันว่า
มันเอนตัวลงนอนบนหมอนที่ผมเอาลงมาจากรถใส่แว่นดำนอนกระดิกตีน โคตรสบาย ผมเลยเดินออกมาซื้อเบียร์ไปนั่งกินสักขวดสองขวด
“นี่ จะบอกอะไรอ่ะ”เบียร์หมดไปยังไม่ถึงครึ่งขวด ไอ้เด็กตัวดีก็แหงนหน้าถามผม มันยังนอนอยู่นะแต่ผมนั่งอยู่บนหัวมันพอดีไง
“ถามมาก”ผมว่า มันหน้ายู่เหมือนขัดใจ แต่ไม่ถามอะไรอีก
มันจะซักผมทำไมนักหนา เดี๋ยวถึงเวลาก็บอกเองล่ะน่า
“นี่ กูนอนนะง่วงมาก รู้สึกเพลียๆเหมือนนอนไม่อิ่ม”มันว่า ผมแอบหัวเราะมันในใจ แน่ล่ะสิก็มึงไม่ได้นอนทั้งคืนนี่นะ จะไปเหมือนนอนอิ่มได้ยังไง
“เออ นอนไปซะ”มันหลับแทบจะทันทีที่ผมพูดจบ
ผมนั่งมองอะไรไปเรื่อยๆ ผ่อนคลายดีเหมือนกัน เพราะแค่นึกว่าหลังจากกลับจากเที่ยวครั้งนี้ผมคงงดยาวเลย งานเอยโปรเจคจบเอย ถาโถมจนผมแทบทรุดแต่ยังไงก็ต้องสู้ต่อไป
RRrrrrrr
“ว่าไง”ผมกดรับสาย ตั้งสั่นไว้ไม่อยากให้เสียงมันรบกวนการนอนของใครบางคน
“อยู่ไหนไอ้เขียน!”ผมทำหน้าเอือม รับสายได้ก็โวยวายเลยนะไอ้ห่า
“สัตหีบ”
“เฮ้ย! มึงไปกับใครวะ ไปตอนไหน กลับเมื่อไหร่”ไอ้ริวมันถามเหมือนปืนกล ผมต้องรีบร้องห้ามมันก่อนที่จะถามเยอะกว่านี้ แม่ง! ทำเหมือนเมียกูเลยเนี่ย
“มากับเหนือ เมื่อเช้า กลับมืด”
“ฮั่นแน่ๆ มึงฉุดน้องเหนือไปใช่ไหม เดี๋ยวนี้ร้ายกาจนะมึง”มันพูดติดตลก ตัวไอ้ริวรวมถึงคนอื่นๆยังไม่มีใครรู้เรื่องผมกับเหนือและคิดว่าพวกมันก็คงคิดไม่ถึงเหมือนกัน
“เบื่อแม่ง ไปไหนก็ไปป่ะ แค่นี้นะ”ผมกดตัดสาย ก่อนวางได้ยินเสียงมันหัวเราะดังลั่น เหอะๆ
ผมก้มหน้ามองคนที่นอนหลับตาพริ้ม มันจะรู้ไหมว่าตอนนี้มันได้กลายเป็นผู้ต้องสงสัยแล้ว คาดว่าหลังจากมันกลับไปคงโดนวิสกี้ซักฟอกเป็นการใหญ่ และนั่นก็จะทำให้มันมาระบายความหงุดหงิดที่ผมแน่ๆ สงสัยกูต้องซื้อแซมบัคมาเตรียมเอาไว้ เผื่อได้แผลฟกช้ำ
มันขยับตัวน้อยๆเหมือนพยายามหาท่าที่สบายที่สุด ผมอมยิ้ม ตั้งแต่ได้เจอมันผมรู้สึกว่ามุมปากตัวเองได้กระดกเยอะขึ้น แต่ผมก็ปวดหัวมากขึ้นเหมือนกันนะ เด็กห่าไร ปากดีฉิบหาย
นั่งเล่นๆไปเกือบสองขั่วโมง ไอ้ตัวดีที่นอนอยู่ก็เริ่มขยับ มันผงกหัวขึ้นมามองยังใส่แว่นตาหล่ออยู่ แต่แม่งจะมองเห็นไหมเนี่ย นี่ก็เริ่มเย็นละ
“อือ กี่โมงแล้วอ่ะ”มันถามแบบสะลึมสะลือมากๆ เหมือนยังไม่ตื่นดี
“ห้าโมงกว่าๆแล้ว หายง่วงยัง”เห็นมันเช็ดขี้ตาใหญ่เลย ไม่รู้จะง่วงอะไรนักหนา (ก็เพราะแกนั่นแหละอีตาเขียน!)
“ดีขึ้น แต่ก็ยังไม่ดีที่สุด”มันลุกขึ้นนั่งละ บิดขี้เกียจ ยืดแขนขึ้นสูงเหนือหัว แต่ประเด็นคือมันคงยืดสูงเกิน ชายเสื้อมันเริกขึ้น แม่งเห็นเอวขาวๆของมันเลย คิดแล้วก็สยิว
“หิวไหม”ผมถาม
จะว่าไปนี่เป็นครั้งแรกเลยมั้งที่ผมกับมันคุยกันโดยไม่มีเรื่องให้ทะเลาะกันได้นานหลายประโยคขนาดนี้ อะเมซซิ่งมาก
“ไม่อ่ะ”มันตอบ
ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร เบียร์สองขวดหมดไปชาติกว่าละ แต่ไม่อยากกินเยอะเดี๋ยวขับรถกลับไม่ได้ ก็นั่งกินลมอีกพักนึงก็จะกลับ เดี่ยวจะถึงกรุงเทพดึกเกินไป
“ไอ้พี่เขียน”ผมไม่หันครับ เรียกแค่ครั้งเดียวแล้วเราหันจะหาว่าเรากลัว หึหึ
“………………..”
“ไอ้ห่าเขียน”แต่สรรพนามก็ดูทรามขึ้นเรื่อยๆด้วย อดทนๆ
“........................”
“ไอ้ ห่า เขียน!!”มันเปลี่ยนคำขึ้นต้นให้ผมไม่พอ ยังจะแหกปากใส่หูกูอีก
“เออ แม่ง!!”ผมว่าบ้าง แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้สะทกสะท้านกับหน้าตาหงุดหงิดของผมเท่าไหร่ เพราะว่ามันทำหน้าตาได้หงุดหงิดกว่าผมร้อยเท่านัก
ผมนั่งมองไอ้เด็กปากเสียด้วยสีหน้าเรียบเฉย มันดูฮึดฮัดเหมือนกำลังขัดใจอะไรอยู่สักอย่าง ผมว่าผมรู้นะ แต่แค่แกล้งลืมเฉยๆอยากรู้ว่ามันจะทำยังไง
“นี่มึงลืมหรือไง”มันถามหน้าตาหงุดหงิดเต็มที กูยิ้มเลย ฮอร์โมนความเป็นผู้หญิงเข้าสิงร่างมันเต็มตัวแล้วสินะ
“ลืมไร”แกล้งมัน
“มีอะไรจะบอกกูอ่ะ บอกมาๆ”มันเซ้าซี้แต่ผมไม่รำคาญมันนะ กลับชอบซะอีกให้มันทำตัวอ้อน(ตีน)ผมแบบนี้บ่อยๆ
“ไม่รู้ ลืมแล้ว”
“ไอ้ห่า ไอ้เลวว ไอ้เฒ่า! มึงนะมึงนะ”มันโวยวายลั่น ดีนะไม่ค่อยมีคนอยู่ตรงบริเวณใกล้ๆแล้ว แต่สะกิดใจนิดนึงแม่งด่ากูซะเสียหมาเลย ไอ้เฒ่าเนี่ยนะ! ได้ข่าวว่าอายุห่างกันแค่สองปี
“โวยวาย หน้างอ วิญญาณตุ๊ดเข้าสิงมึงรึไง”
“ก็บอกกูมาซะทีสิโว๊ยว่าคิดยังไงกับกู”มันตะคอกแต่ไม่ดังมาก
มันสะบัดหน้าหนีปุ๊บผมก็หลุดยิ้มซะเลย มันจะทำตัวน่ารักไปไหนวะ แค่นี้ก็แทบจะไม่ไหวอยู่ละ
“การกระทำกูมันไม่ชัดเจนรึไง จะอยากรู้อะไรนักหนากะไอ้คำพูดแค่ประโยคเดียว”
“ก็ไม่ใช่เพราะการกระทำของมึงตลอดที่ผ่านมาหรือไง กูถึงได้ผวาผู้ชายด้วยกันเองอย่างที่เป็นอยู่เนี่ย”ผมฮาเลย เพิ่งรู้นะว่าผมทำให้มันผวาผู้ชาย หึหึ
“หัดคิดเองซะบ้าง”ผมขยี้หัวมันอย่างหมั่นเขี้ยว มันร้องห้ามเสียงดัง กลัวผมเสียทรง ถุย!
“กูคิดแล้ว แต่ไม่อยากพลาด”
“งั้นกูขอถามมึงก่อน”ผมย้อน มันเลิกคิ้วแต่ก็ยอมพยักหน้ายอมรับ
เรานั่งคุยกันไป ฟ้าก็เริ่มมืดลงเรื่อยๆแล้วนะครับ แต่บรรยากาศยังดีอยู่ เสียงคลื่น ลมทะเลมันทำให้บรรยากาศระหว่างผมกับมันกำลังไปได้ด้วยดี
“เออ”
“เสียใจไหมที่ตกเป็นของกู”ผมถาม อยากรู้เหมือนกันว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น มันไม่ขัดขืนผมแม้แต่น้อย เพราะอะไร
“ถามไม?”มันหันหน้าหนีกลบอาการเขิน แก้มขาวเริ่มขึ้นสีแดง ส่งผลให้ระบบหัวใจเต้นผิดปกติหรือเปล่าเนี่ย
“อยากรู้”
“กูโตแล้ว กูคิดวิเคราะห์แล้วว่าอะไรคือสิ่งที่ดีที่สุด”มันบอกแบบนั้น ผมเข้าใจในสิ่งที่มันสื่อ
แน่นอนว่าเรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ผมไม่มีทางปล่อยมันไปแน่ มือผมใหญ่จับมันไว้แน่นไม่ปล่อยแน่ๆ แต่ก็อีกนั่นแหละเพราะเรื่องผมกับมันที่เกิดขึ้นเมื่อวาน ก็ต้องทำให้มันเกิดความไม่แน่ใจ และต้องการความมั่นใจ
แล้วผมก็เกิดความแน่ใจ และคิดว่าตัดสินใจไม่ผิด
ผมกับมันอาจจะเริ่มต้นมาไม่ดี ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมไม่เคยแสดงอะไรสักอย่างเพื่อบอกให้มันรู้เลยว่าผมคิดยังไงกับมัน แต่ผมคิดว่าถ้ามันได้มองตาผมจะรู้ว่าผมไม่เคยปกปิดความรู้สึกที่มีให้มันได้เลย
“จะบอกได้ยังว่าเรื่อ......”
“เออ กูรักมึง!”
“ห๊ะ!!”มันพูดยังไม่ทันจะจบประโยคด้วยซ้ำ ผมก็พูดทะลุปล้องขึ้นมา
ไอ้เหนือมันหน้าตาเหลอหลามาก เหมือนตกใจในสิ่งที่ผมเพิ่งบอกมันไปเมื่อกี้นี้
“กู รัก มึง ชัดไหม”
ผมเห็นเลยว่าหน้ามันแดงมาก มือไม้เริ่มพันกันเกะกะขึ้นมาทันตา ไม่รู้จะเอาไปวางไว้ไหน
“เออ ไอ้ห่าทำกูเขิน”>/////<
จะว่าไปมันก็ไม่ได้พูดยากอย่างที่คิดนะไอ้คำว่ารักเนี่ย
แน่นอนว่าผมพูดให้มันฟังแค่คนเดียว ดีไหม หึหึนักเขียนขอเม้าาาาาา
เป็นไงมั่งอ่ะคะ นี่แบบพยายามสุดๆ กว่าจะพิมพ์ได้แต่ละตัว
5555 บอกรักแล้ววววว เรื่องก็น่าจะจบแล้ว จริงเหรอ??
ไม่มีดราม่านิดๆก็ไม่สนุกสิว่าเปล่า??
พรุ่งนี้แนนไปเชียงใหม่แล้วววว
ไม่รู้ว่าวันนี้จะมีเวลาแต่งให้ได้อีกสักตอนไหม
จะพยายามละกันนะคะ รักนะคะคนดีของฉันน
หัวข้อ: - - OMG! หมดกัน..มันเอาผมเป็นเมีย - - ตอนที่40 (END) P.54 >Up.15/04/14< (อ่าน 631912 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก