ต่อจ้าาาาาา
เหนือพาร์ท
รัก
ใครๆก็ต้องเคยได้ยิน ได้พูดมาแล้วทั้งนั้น ผมก็เหมือนกัน ผมพูดออกจะบ่อยได้ยินก็ออกบ่อย แต่คราวนี้ผมกลับรู้สึกแปลกๆ
“อื้อออ ไอ้บ้า แม่งบอกรักกูหน้าตายเชียว”ผมนอนบิดร่างไปมาอยู่บนเตียงกว้าง หันไปมองนาฬิกา ตีสองกว่าๆจะตีสามแต่ผมยังนอนไม่หลับ
กลับจากสัตหีบก็มืดแล้วกว่ามันจะพาผมมาส่งบ้านก็เกือบๆเที่ยงคืนได้ ตอนแรกก็อยากจะแรดเชิญผู้ชายมานอนในบ้านอ่ะนะ แต่พี่มันออกตัวแรงไว้ก่อนว่าพรุ่งนี้มีงาน ผมก็เลยต้องเงียบปากไป ก็ดีเหมือนกันมันจะได้ไม่หาว่าผมใจง่าย
นอนๆไปก็นึกถึงตอนที่อยู่ทะเล โวะ! >< เขินจริงๆนะเฮ้ย เออ กูรักมึง! สั้นๆ ห้วนๆ แต่โคตรได้ใจ นี่ผมชอบห่ามๆทรามๆแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ
ติ๊ด ติ๊ด
นอนฟินอยู่บนเตียงสักพักเสียงข้อความก็ดังขึ้น ผมคว้าหมับขึ้นมาดูอย่างไว ก็ไม่ได้หวังว่าจะต้องเป็นใครคนนั้นหรอก แต่ปากมันฉีกยิ้มไปล่วงหน้าแล้วไง
‘นอนๆ อย่ามัวแต่คิดถึงกู เด็กห่า!’
ส้นตีนเหอะ กูกะลังจะเคลิ้มถ้ามึงเรียกกูดีๆกว่านี้นะ แม่ง!
‘พ่องมึงดิ ไอ้เฒ่า’
ไม่ต้องฟงไม่ต้องฟินกันละ แต่จะว่าไปผมรู้สึกว่าตัวเองมีความสุขมากขึ้นตั้งแต่ได้เจอมัน ไม่ดีกว่า ต้องบอกว่าตั้งแต่เปิดใจยอมรับมันเข้ามาพิจารณาดีกว่า เพราะตอนเจอมันแรกๆนี่ไมเกรนกูขึ้นสูงกว่าความดันพ่อกูอีก
แล้วอีกเรื่องที่ทำผมงงกะมันคือ ตอนที่นั่งรถจะกลับมากรุงเทพผมก็เอ่ยถามมันเรื่องที่สงสัยว่าเพราะอะไรทำไมถึงต้องพาผมมาถึงสัตหีบ คือเข้าใจป่ะตอนนั้นกูกะเขินเต็มที่ นึกไว้ในใจว่ามันคงตอบอะไรซึ้งๆให้กูขนลุกเล่นบ้างแหละ แต่ก็เท่านั้น การที่ผมไปคาดหวังอะไรกับไอ้พี่เขียนมากเกินไปสุดท้ายคนที่เก้อก็คือกูเอง
“กูเคยแอบชอบแม่ค้าที่นี่ เลยอยากกลับมาดูว่าเขายังอยู่ไหม”
เหตุผลสุดชั่ว ผมโมโหมากแต่มันกลับนั่งหัวเราะ ไอ้ห่า!!!!!
.
.
.
“ห๊าวววววววว”อ้าปากกว้างเท่าไหร่ยิ่งรู้สึกหาวอร่อยเท่านั้น ง่วง โคตรง่วงงงง วิชาที่ผ่านมาแม่งโคตรน่าเบื่อ ดีนะเรียนพร้อมกับไอ้แพะมีมันคอยจดงานให้ไม่งั้นผมคงนอนตายอย่างไม่รู้ชะตากรรมตัวเอง
“ไหวป่ะมึง”มองหน้าคนถาม ก็ได้แต่ส่ายหัวไปมา ปวดหัวเหมือนจะมีไข้ เมื่อวานบวกกับคืนก่อนหน้านั้นแทบจะไม่ได้นอน >< อะไรอ่ะ คิดอะไรกัน แล้วกูจะหน้าแดงเพื่อ??
“เป็นห่าไรไอ้เหนือ”ไอ้แพะมันถามหน้ากวนส้นตีนมากมาย เหมือนเขาจะรู้...
“เปล่า”
“แหมะ ปิดบังๆ ไอ้สัส บอกกูมาซะดีๆ”มันคาดคั้น แบบมั่นใจมากว่ากูรู้เรื่องทั้งหมดนะไรงี้
“หนวกหู เหม็นปาก”ดันหน้ามันให้ห่างจากสายตา เบื่อจริงๆจะอยากมารู้เรื่องอะไรของกูนักหนาวะ เริ่มเข้าใจวิสกี้ตอนมันโดนพวกผมคาดคั้นเรื่องพี่ริวเลยอ่ะ กรรมตามสนองแล้ว
“เอ้อออ อย่าให้กูไปรู้มาเองนะไอ้เหนือ”
“กลัวตายห่า”มันตบหัวผมไม่แรงมาก
นั่งหยอกนั่งด่ากันสักพัก ไอ้ห่าแพะก็ขอตัวกลับก่อนเห็นว่ามีธุระด่วน ไอ้นี่ก็ทำตัวน่าสงสัยเหมือนกัน นี่ผมก็ยังไม่ได้ซักฟอกมันเรื่องที่มันไปเขาใหญ่วันนั้นเลยนะ แล้วไหนจะคนที่มันชอบเขาถึงขั้นลงทุนสะกดรอยตามเขาไปนั่นอีก
RRRrrrrr
“ไร”ปากพูดเหมือนไม่อยากจะคุยนะ แต่ใจนี่ระริกระรี้เหมือนกระดี่ได้น้ำ ฮ่าๆๆๆ
“อยู่ไหน”
“คณะดิ มีไรอ่ะ”
“กลับยังจะไปรับ”กูสะดุ้งเลย เมื่อวานตอนมันมาส่งบ้านดันไปสัญญากับมันไว้ไงว่าวันนี้จะยอมไปค้างบ้านมัน ทำไมกูแรดขนาดนี้วะ ขนาดว่าหนีตามผู้ชายไปนอนกับเขาที่บ้านเลยหรอเนี่ย >< พ่อครับแม่ครับเหนือขอโทษจริงๆ นอนคนเดียวแล้วมันไม่อุ่นนี่
“เอ่ออออ”พยายามจะถ่วงเวลา แต่ก็รู้ว่ามันคงไม่ยอม
“ลีลามาก เดี๋ยวมึงโดนหนัก”ขู่กูจังไอ้ห่านิ
“เออๆ มารับเลยก็ได้”
เป็นอันว่าใช้เวลาที่เหลือก่อนมันมารับนั่งทำใจดีกว่า นึกล่วงหน้าว่าคืนนี้มันจะทำอะไรเราหรือเปล่า งื้ออออ บ้าๆ ตอแหลๆจริงๆ คนห่าไรวะ หล่อแล้วยังแรดอีก กร๊ากกกก
จะว่าไป ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยนะว่าตัวเองจะเป็นเกย์ แต่ก็อาจจะไม่ใช่หรอกเพราะทุกวันนี้ก็ยังรู้สึกชอบผู้หญิงอยู่ดี แล้วก็ไม่ได้ว่าจะรู้สึกดีกับผู้ชายทุกคนด้วย ผมว่าผมก็แมนๆเหมือนเดิมนี่แหละเพียงแต่ว่า ผมมีผัวเป็นผู้ชายแทนที่จะมีเมียเป็นผู้หญิงแค่นั้นเอง
ตอนแรกก็แปลกใจว่าทำไมถึงไม่รู้สึกเศร้าหรือเสียใจที่เสียตัวให้มัน จะยังไงดีล่ะ ก็ผมตัดสินใจเองนิว่ายอม ก่อนหน้านั้นตอนที่ถูกมันคุกคามก็ยอมรับเลยว่ารู้สึกสยิวกิ้วพอสมควร ไม่ใช่ว่าร่างกายมันเรียกร้องแค่อย่างเดียว แต่ใจผมก็เอนเอียงไปหามันไม่น้อยแล้วเหมือนกัน
ตอนแรกที่เริ่มสับสน บอกตรงๆว่าโคตรเกลียดมัน ก็ผมอยู่ของผมดีๆแล้วมันมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตอันเรียบง่ายของผมทำไม ระบบทุกอย่างรวนไปหมด จนกระทั่งผมเริ่มมั่นใจว่าเปิดรับมันเข้ามาเกือบเต็มพื้นที่แล้ว ตอนนั้นแหละก็เริ่มทำใจให้ชิน
จริงๆไม่ต้องคิดอะไรให้มันซับซ้อน เพียงแค่ค้นใจตัวเองดูสิว่าชอบอะไร แล้วก็พุ่งชนซะ ชีวิตเราก็มีความสุข แฟร์ๆ สมัยนี้แล้วจะไปแคร์อะไรมากมาย แต่ถามว่าผมอายไหม ยอมรับเลยว่าโคตรๆ ไม่ได้อายคนอื่นๆนะ อันนั้นผมไม่รู้จักไม่สนใจหรอก แต่คืออายเพื่อนๆด้วยกันเองนี่แหละ คือคิดภาพออกเลยว่าถ้าพวกมันรู้ว่าผมกับพี่เขียนรวมร่างกันแล้ว มันจะกลายเป็นทอล์คออฟเดอะทาวน์มากๆ เรื่องวิสกี้ว่าน่าสนุกแล้ว ผมว่าเรื่องของผมน่าสนุกกว่าอีก
ตอนนี้วิสกี้ก็มีความสุขดี วิสกี้มันเป็นคนตรงๆ ชอบคนตรงไปตรงมา ไม่ชอบโกหกปิดบังความรู้สึกตัวเอง ชอบก็บอกชอบ เกลียดก็บอกเกลียด มันเป็นคนที่ตัดสินใจแล้วว่าสิ่งไหนเป็นสิ่งดีและจะทำให้มันมีความสุขมันก็จะอ้าแขนรับเข้ามาอย่างไม่ลังเล พี่ริวก็คงเป็นคนที่มันเลือกแล้วว่าใช่ ผลสุดท้ายทั้งมันและพี่ริวก็ดูจะไปกันได้ดี แถมดีมากๆด้วย
แต่จะดีมาก ถ้าไม่ติดว่าสาวๆในสต๊อกของพี่ริวมันยังตามรังควานอยู่บ่อยๆอ่ะนะ ถ้าเจอฤทธิ์เดชวิสกี้แล้วจะรู้สึก เรื่องเป็นมายังไงอันนี้เดี๋ยวค่อยไปฟังจากปากมันอีกทีแล้วกัน
กลับมาเรื่องของผม
คิดแล้วก็ฮา
ผมกับมันลงเอยกันได้ยังไงก็ยังงงๆอยู่ แต่ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าสนใจปัจจุบันกับอนาคตก็น่าจะพอแล้ว
“รอนานยัง”เสียงดังขึ้นด้านหลัง ผมเลยต้องหยุดคิดเรื่องในสมองลงให้หมด
“ยังอ่ะ ป่ะเหอะ”ผมลุกขึ้นชวนมันกลับ
ผมเดินเหมือนจะวิ่ง ไม่ชอบใจเลยว่ะเห็นคนอื่นมองมันเหมือนจะงาบหัวงาบหางแบบนี้อ่ะ หรือว่าผมจะหวง ก็มีสิทธิ์ไม่ใช่หรือไง ของๆผมนะ!!
“ช้าๆหน่อยกูเหนื่อยนะ”มันวิ่งตามมาจับแขนผม ผมมองด้วยหางตาพาลแม่งซะเลย
“เป็นไร หน้ามุ่ยอีกแล้ว”มันยิ้มๆ
ผมมองตามันนิ่งค้างไปเสียเฉยๆ ทำไมกันนะแต่ก่อนผมถึงมองข้ามสายตาที่ดูอบอุ่นคู่นี้ของมันไปได้ หรือเป็นเพราะว่าแต่ก่อนตามมันดูทรามออกจะลามกไปหน่อย ผมก็เลยไม่สนใจ ติดจะเกลียดด้วยซ้ำไป ฮาๆๆๆ
“เบื่อคนอื่นๆที่ชอบมองอ่ะ แม่ง!”ผมหงุดหงิด แต่ไม่ชอบเก็บไว้กับตัว พาลใส่มันแล้วระบายให้มันฟัง ดีกว่าเหวี่ยงแล้วเห็บเรื่องเงียบไว้กะตัวคนเดียว ก็มันไม่ใช่นิสัยผม
“เอาน่า ไม่มีใครแย่งกูไปจากมึงได้หรอก”มันพูดแบบมั่นใจตัวเองมาก เห็นกูง่ายหน่อยนี่เอาใหญ่เลยนะ
“ไอ้ห่า มั่นหน้าเนอะ มึงไม่ไปจากกูเองต่างหากไอ้น้อง”ผมตบบ่ามันเบาๆ แล้วก้าวขึ้นไปนั่งรอบนรถอย่างสบายใจเฉิบ หึหึ
“เด็กห่า กวนส้นตีนจริงๆ”
“หิวข้าวอ่ะ”ผมบอกมัน เห็นร้านข้าวมันไก่ข้างทางแล้วเปรี้ยวปาก กินสะสมพลังงานไว้เผื่อต้องใช้เยอะในคืนนี้ ><
คิดได้เนอะกู
“เดี๋ยวแวะให้”
นั่งกินกันไปคนละสองจาน เหมือนปอบลง ถ้าไม่แวะก็ไม่หิวนะ พอหิวเท่านั้นแหละแวะเลย(?)
“วันนี้เพื่อนมึงมาถามกูว่าเราเป็นอะไรกัน”
“พรวด!!!”ถลึงตากว้าง ถึงกับสำลัก แทบจะพุ่งใส่หน้ามันเลยอ่ะ
“แล้วตอบว่าไงอ่ะ”
“ได้กันแล้ว”เหยดดด!!!! ไอ้เชี่ยนี่ ตรงเกินไปละ
“บ้านมึงสิ!”ทั้งโมโหทั้งอาย
“หึหึ”
“ตอบแบบนั้นจริงอ่ะ แม่งๆๆ ไมไม่ถามกูก่อนอ่า โดนมันล้อแน่ๆ”โวยวายเข้าไป เข้าใจป่ะว่าถ้ามันพูดไปแบบนั้นจริงๆ ผมโดนพวกมันหัวเราะเยาะเป็นเดือนๆแน่ ผมยังไม่พร้อมอ่ะ ให้ผมหน้าด้านกว่านี้อีกนิดไม่ได้เหรอ
“ชินๆไว้ซะ หน้าก็ไม่ได้บางเขินห่าไรอยู่ได้”
โอยยย ไอ้ห่าด่ากูเจ็บมากกกกก
“เออแม่ง”
RRRrrrrr
ยังไม่ทันได้เถียงกันไปมากกว่านั้น เสียงโทรศัพท์คุ้นหูดังขึ้นอีกครั้ง
“ว่าไงมึง”เป็นญาติสนิทของผมเองครับ
“อยู่ไหนอ่ะ”วิสกี้มันถามกลับเสียงเครียดๆ เป็นห่าไรวะ
“เอ่อกะลังจะกลับหอ มึงเป็นไรเสียงเครียดๆ”ไม่กล้าบอกความจริงอ่ะว่าจะไปบ้านพี่เขียน แต่ก็ไม่ได้อยากโกหกหรอกเพราะถ้าเดี๋ยวมันมารู้ทีหลังก็จะน้อยใจผมอีก
“มึงรู้ไหมว่าอาทิตย์ใครจะมา”ผมขมวดคิ้ว เอ อาทิตย์หน้าใครจะมา ดาราเกาหลีเหรอ เอ๊ะ! หรือว่านักเตะทีมฟุตบอลไหนซักทีม
“จะรู้ได้ไงล่ะห่า”
“พี่วอดก้าจะกลับไทยอาทิตย์หน้า”มันตอบเสียงดังฟังชัด
“ก็ดีแล้วไง พี่วอดก้าจะกล กลับ ไทย อะ อาทิตย์หน้า ฉิบหาย!!”ผมเบิ่งตากว้างเพิ่งคิดได้ว่าซวยแล้ว
“อ่าห๊ะ เตรียมใจไว้ซะเพื่อนเลิฟ แค่นี้นะ”มันว่าจบก็วางสายไป
ผมนั่งนิ่ง เริ่มเครียดๆ ถ้าเป็นแต่ก่อนการที่วอดก้าจะกลับไทยนับเป็นเรื่องที่น่ายินดีมากๆ แต่นี่พี่วอดก้ากลับมาก่อนกำหนดตั้งเกือบสองเดือน นับเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อมากๆ
แต่เหนือสิ่งใดทั้งหมด
คือการที่พวกผมแอบมีแฟนโดยไม่บอกพี่มันก่อน นับเป็นเรื่องร้ายแรงยิ่งนัก แถมยังเป็นผู้ชายซะอีก คราวนี้ผมสัมผัสได้ถึงหายนะที่จะตามมาเร็วๆนี้
วอดก้า วอดก้า ชื่อนี้โคตรน่ากลัวเลยยยยยยย
TBC________________________
นักเขียนขอเม้าาาา
หายไปนานๆๆๆ เพิ่งหายจากอาการป่วยยยย
กลับมาจากเชียงหใม่ได้สองวันแล้ว
แต่ยังยุ่งๆอยู่ ไข้แดกหัวเลยยย T^T
อากาศร้อนๆหนาวๆด้วยปรับตัวไม่ทัน
ก่อนจากกัน ตอนนี้แนนเปิดแฟนเพจแล้ว
ไปกดไลค์กันได้ ไปคุยทักทายกันได้นะฮ๊าบบ
https://www.facebook.com/nanznnyaoiเย้ๆๆ
หัวข้อ: - - OMG! หมดกัน..มันเอาผมเป็นเมีย - - ตอนที่40 (END) P.54 >Up.15/04/14< (อ่าน 633032 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก