เหนือ พาร์ท
“พะ พี่เขียน”ผมตกใจร้องเรียกชื่อมันเสียงแผ่ว ก็พอเปิดประตูออกมาจู่ๆมันก็วิ่งหอบแฮ่กๆมาหยุดยืนหน้าประตูห้องผมพอดี ผมก็ตกใจสิครับ
“เวรเอ๊ย!”มันสบถ ผมสะดุ้งนิดๆ
“มะ มีอะไรรึเปล่า”ผมถาม
“มึงมานี่เลย”มันว่าก่อนจะจับมือผมแล้วลากเข้าห้อง ผมมัวแต่ตกใจเลยไม่ทันได้สะบัดออก แถมหน้าตามันตอนนี้ยังดูน่ากลัวเหมือนกับจะฆ่าคนได้อย่างนั้นแหละ
“เดี๋ยวๆ พี่มีอะไร”ผมร้องห้ามเสียงหลง เพราะพอเข้ามาในห้องมันก็กอดผมไว้ซะแน่น แต่ผมรู้สึกว่าตัวมันสั่นๆ มันเป็นอะไร
“มึงนั่นแหละ ร้อนใช่ไหม มึงอยากใช่ไหม”พี่มันถามเสียงเข้ม แต่กูนี่เบิกตาโพลงไปเรียบร้อยละ ไอ้เชี่ย! อยากอะไรวะ
“ไอ้บ้า! อยากเหี้ยไรล่ะ กูไม่ได้เป็นอะไร”ผมตวาดลั่นห้อง
มันดันผมออก ก่อนจะมองผมสำรวจอีกครั้ง มันจับผมหมุนไปหมุนมาจนสุดท้ายมันเอามือใหญ่มาอังที่หน้าผากเหมือนวัดไข้ เชี่ยไรวะเนี่ย
“นี่มึงปกติ”มันถามจ้องหน้าผมเขม็ง
“เออ!”
“เฮ้ออออ เชี่ยเอ๊ย”มันถอนหายใจก่อนจะนั่งลงที่ปลายเตียงผมเหมือนคนหมดแรง มันยกมือขึ้นกุมหัวไว้ ก่อนจะขยี้ๆจนผมหล่อๆนั้นเสียทรง
“ทำไม เกิดอะไรขึ้น”ผมทรุดนั่งลงข้างๆมัน นี่กูยังงงอยู่เลยนะ จู่ๆก็มาโวยวายหาว่ากูอยาก ยะ อยากเหี้ยไรล่ะ แม่งง /////
“มึงได้กินช็อคโกแลตนั้นไปรึเปล่า”มันไม่ตอบ แต่ถามคำถามอื่น
ผมมองหน้ามันนิดๆ รู้สึกขัดใจอย่างบอกไม่ถูก ทำไมหรือว่ามันจะมาทวงคืน เกิดหวงขึ้นมากะทันหันหรือไง
“ไม่ได้แดก!”ผมพูดเสียงเหวี่ยง หันหน้าหนีแม่ง อะไรวะ หงุดหงิดว่ะ
“ค่อยยังชั่ว”มันพ่นลมหายใจเหมือนคนโล่งอก
ผมหันหน้ากลับไปมองมัน กูก็ยังไม่เคลียร์อยู่ดี
“อืม ไม่ได้กินอ่ะ ตอนแกะห่อมันหลุดมือกลิ้งตกพื้นก็เลยทิ้งไปแล้ว”ผมขยายให้มันฟัง
ตอนที่กำลังแกะห่อเพื่อจะเอาช็อคโกแลตเข้าปาก สงสัยมัวแต่คิดอะไรเยอะแยะไปหน่อยล่ะมั้ง ก็เลยทำให้มันหลุดมือ กลิ้งหลุนๆไปตามพื้น จะเก็บมากินก็กะไรอยู่เพราะแม่งกลิ้งไปไกลเกิน คือถ้ามันแค่ตกก็กินได้อยู่หรอก แต่อันนี้กลิ้งทั่วทั้งห้อง กินไม่ไหวว่ะ
“มึงนี่นะ! กูร้อนใจจะตายห่าอยู่แล้ว”มันว่า ก่อนจะหันมาจ้องหน้าผมนานเหมือนกัน แล้วก็หันกลับไปมองตรงเหมือนเดิม
“มีอะไรอ่ะ ช็อคโกแลตมันทำไมเหรอ”ผมถามอีก รู้สึกได้ว่าน้ำเสียงดุๆของมันแฝงไปด้วยความเป็นห่วงผม ถึงแม้ว่าจะยังไม่รู้ว่าเรื่องอะไรก็เหอะ
“น้องมิลค์เขาใส่ยาปลุกเซ็กส์มาให้กูกิน”มันตอบแค่นั้น แต่ผมนี่ตกใจแทบสิ้นสติ
เหี้ย! ยาปลุกเซ็กส์! ทำไมยัยน้องมิลค์มันถึงได้ร้ายขนาดนั้นวะ!!
ผมนั่งนึกลำดับเหตุการณ์ ถ้าสมมติว่าผมไม่ทำมันตก ตอนนี้มันก็ต้องมาอยู่ในท้องผม ละ แล้วตอนนี้ผมก็ต้องเริ่มมีอาการ แล้วพี่เขียนก็วิ่งขึ้นมาหาผม ละ แล้วหลังจากนั้น กะ ก็
มาฟิชเชอริ่งกันเบ้บี้
เพลงเกิร์ลรี่เบอร์รี่ผุดเข้ามาในหัวกูทันที -////- ไม่อยากจะคิดนะแต่อดไม่ได้
“ดีนะที่มึงไม่กินเข้าไป ไม่งั้นมึงทรมานตายห่าแน่”มันหันมาพูดกับผม
“อืม”
แต่จู่ๆผมก็คิดอะไรขึ้นมาได้ แล้วถ้าสมมติว่ามันไม่ได้ให้ผมกินแต่มันกินเองล่ะ
“สมมติว่าพี่เป็นคนกิน พี่ก็จะไปหายัยน้องมิลค์นั่นใช่ไหมอ่ะ”ผมถาม แต่น้ำเสียงฟังดูโหยๆพิกล นี่ผมเผลอทำเสียงแบบนี้ใส่มันไปกี่ครั้งแล้วเนี่ย แล้วทุกครั้งพี่มันก็จะยิ้มกลับมาทุกที
“กูบอกแล้วว่ากูไม่กินของหวาน”มันตอบหน้านิ่ง
ผมแอบถอนหายใจเบาๆ รู้สึกพอใจ เมื่อรู้ว่าถ้าเป็นพี่เขียน พี่มันก็คงไม่กิน
“งั้นก็กลับไปได้แล้วมั้ง”ผมบอก เมื่อเห็นว่านี่มันก็มืดมากแล้วด้วย แล้วอีกอย่างผมก็ไม่ได้เป็นอะไรอย่างที่พี่มันกลัว
“กูขับกลับไม่ไหว”พี่มันพูดกับผมไม่พอ ยังเสนอร่างตัวเองขึ้นไปนอนซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มที่เดิมที่มันนอนเมื่อตอนบ่าย
OO
กูก็ตกใจสิคนห่าอะไรหน้าด้าน ครั้งแรกกูรอดมาได้กูก็ขอบคุณสวรรค์จะตายห่าอยู่ละ ผ่านไปไม่ถึงสิบนาที มึงก็เอาประตูนรกมาส่งตรงที่ห้องนอนกูเลย T^T
“ใครอนุญาต”
“กูอนุญาตตัวเอง”มันตอบหน้าตาย ตอแหลเหี้ยๆ
“ทำไมหน้าด้านวะ!”ผมเสียงดังใส่
“หึหึ มานอนเร็วๆกูรู้มึงก็ง่วง นอนกับกูอุ่นกว่านอนคนเดียว”มันว่าอย่างนั้น แต่หน้ากูนี่ขึ้นสีแล้วเรียบร้อย ทำไมชอบทำให้กูเขินวะ
แต่ใช่ว่าเขินแล้วกูจะไม่ไปนอนกับเขานะ นอนคร๊าบบ ก็มันอุ่นอย่างที่พี่มันว่าจริงๆนี่หว่า ถึงจะอันตรายไปนิด หื่นไปหน่อย ความปลอดภัยเท่ากับศูนย์ แต่อกแม่งโคตรอุ่นเพราะงั้น กูยอม กร๊ากกก
“แม่ง กูยังใจเต้นไม่หาย”มันพูดขึ้น ตอนที่ผมขึ้นไปนอนกับมันแล้ว
ตอนนี้เราต่างคนต่างนอนนะครับ ไม่ได้กอดกันหรือแนบชิดอะไร พี่มันนอนหงายมองเพดานเอามือขึ้นก่ายหน้าผาก ส่วนผมก็นอนหงายเหมือนกันเอามือประสานกันไว้บนอก ฟังพี่มันพูด
“ทำไมล่ะ”กูอยากรู้
“แค่กูนึกว่าต้องเห็นมึงตกอยู่ในสภาพร่างกายต้องการปลดปล่อย กูก็ทนไม่ได้ แม่ง!”
“ก็ไม่ได้เป็นอะไรแล้วนี่ไง”ผมพูดเสียงอ่อน อยากปลอบใจมันแล้วปลอบใจตัวเองด้วย ว่ากูไม่เป็นอะไร ยังนับว่าโชคดี
“กูไม่อยากจะนึก แต่ก็อดไม่ได้”
“แล้วถ้าสมมติว่าผมกินมันเข้าไปจริงๆ พี่จะทำยังไง”ผมแกล้งถาม อยากรู้ว่ามันจะตอบยังไงเหมือนกัน
“ไม่รู้สิ”มันตอบห้วน ผมฮึดฮัด คำตอบมันเป็นที่ไม่น่าพอใจ
“สมมติสิสมมติ ถ้าตอนนี้ผมกำลังทุรนทุราย พี่จะทำยังไง”ผมอยากรู้จริงๆที่ถามนี่ไม่ใช่อะไร อยากรู้ว่ามันจะช่วยผมยังไง
“ก็คงช่วยมึงปล่อยน้ำออก”ตรงมากเหี้ย
“ยังไง”ผมยังถามต่อ
“คงทำกับน้องมึงให้น้ำออกมาเยอะๆละมั้ง”มันพูดปกติแต่กูนี่เริ่มไม่ปกติละ
“ยะ ยังไง แล้วมันจะได้ผลหรอ”
“แล้วจะอยากรู้ทำไม”มันหันหน้ามาทางผมนิดๆ เหมือนจะแปลกใจว่าทำไมผมถึงถามแบบนี้
“ก็แค่สงสัยเห็นพี่จ้องจะผมกูตลอดเวลา มันก็เข้าทางไม่ใช่รึไงถ้าผมโดนยาพี่ก็กดผมโดยที่ไม่ขัดขืน”ผมพูดในสิ่งที่ใจคิด
ผมมองหน้าพี่มันนิ่ง พี่มันก็มองผมกลับมา ผมอยากรู้ว่าพี่มันจะทำอะไรผมรึเปล่าเมื่อผมตกอยู่ในอาการต้องการปลดปล่อยจนถึงขีดสุด
“มึงรู้ไหมว่าเซ็กส์ของกูมีอยู่สองอย่าง”มันพูดโดยที่ไม่ได้มองผม
ผมตะแคงข้างหันมองเสี้ยวหน้าของมัน ทั้งห้องปิดไฟมืด มีเพียงแสงสลัวๆจากข้างนอกที่ส่องเข้ามา แต่ผมก็ยังเห็น เห็นมันพูดด้วยแวตาจริงจัง
“หนึ่งคือกูมีอะไรกับใครก็ได้ กูไม่จริงจัง และก็ไม่คิดให้ใครมาจริงจัง”แสดงว่าแม่งก็ผ่านมาเยอะเหมือนกันสินะ ฮึ
“และสอง เซ็กส์ของกูต้องเกิดจากความรัก กูหื่น กูโรคจิต นั่นก็สำหรับคนที่ใจกูคิดว่าเขาคือคนที่ใช่ที่สุด”
ผมคิดตามที่มันพูด หมายความว่าถ้าผมอยู่ในกลุ่มที่หนึ่งผมคงไม่รอด แต่ถ้าผมอยู่ในกลุ่มที่สองผะ ผมก็เป็นคนที่ใช่น่ะสิ
“แล้วยังไง”ผมถาม
“มึงไม่รู้จริงๆเหรอเหนือ กูถามจริงๆเถอะว่าที่ผ่านมามึงดูไม่ออกเพราะว่ากูไม่ชัดเจนหรือมึงไม่เปิดใจ”
ผมสะอึก ถ้าตัดเรื่องความหื่นความลามกและโรคจิตของมันออก ยอมรับเลยว่าคำพูดและการกระทำของมันบางอย่างบ่งบอกชัดเจนว่าสนใจผม เวลาที่ผมหันไปเจอมันสายตาของมันจะจับจ้องอยู่ที่ผมตลอดเวลา
แต่นั่นจะโทษผมก็ไม่ได้ในเมื่อมันไม่เคยแสดงออกหรือพูดชัดๆว่าชอบหรือว่ารัก แล้วผมจะไปรู้ได้ยังไง
“ผมไม่รู้ ไม่รู้อะไรทั้งนั้น”
“กูผิดเอง ที่เริ่มต้นกับมึงไม่ค่อยน่าประทับใจเท่าไหร่ ธรรมดาที่มึงจะไม่ชอบหน้ากู แต่รู้ไหมว่าถ้าคนๆนั้นไม่ใช่คนที่กูชอบ กูก็จะไม่ไปยุ่งกับเขาเด็ดขาด”
ผมฟังก็ได้แต่นอนหน้าแดง ทำไมมันพูดเหมือนกับว่าทุกอย่างมันเป็นเรื่องง่าย
“กูแสดงออกไม่เก่ง จีบใครไม่เป็น ปกติก็มีแต่คนเสนอตัวให้”แหม ไอ้หล่อ
ฟังมันพูดแล้วอยากเอาตีนลูบหน้า
“กูไม่รู้ว่าอะไรเรียกว่าความรัก จนกระทั่งมาเจอมึง”ผมช็อค
ยอมรับอีกครั้งว่าคำพูดมันทำให้ผมโคตรหวั่นไหว ตอนนี้ผมโคตรจะทำอะไรไม่ถูก
“แล้วที่มึงถามว่ากูจะกดมึงไหมถ้ามึงโดนยา พูดตรงๆนะ กูคงทำนั่นแหละ แต่ใจจริงกูอยากมีอะไรกับมึงตอนสติมึงสมบูรณ์มากกว่า”
โอยยย ไอ้เหี้ย!! พอเถอะ
“แม่ง เอาแต่ได้”ผมว่ามัน จริงๆแล้วปิดบังความเขินครับ
“ถามเหี้ยไรมากวะ นอนๆ”มันพูดก่อนจะตะแคงข้างมาทางผมแล้วดึงตัวผมเข้าไปในอ้อมกอดของมัน
ผ่านไปสักพัก ผมเริ่มได้ยินเสียงหายใจเข้าออกเป็นปกติของพี่เขียน มันหลับแล้ว แต่ผมยังคิดเรื่องของมันวนเวียนอยู่ในหัว
จะว่าไปตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมคิดเสมอว่าผมเกลียดผู้ชายคนนี้ แต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่ ผมแค่ตกใจเฉยๆที่จู่ๆก็โดนรุกรานจากคนเพศเดียวกัน ผมไม่ได้เกลียด ผมแค่ตกใจ
พอนึกย้อนดูดีๆ พี่มันชอบทำให้ผมหวั่นไหวด้วยการทำน้ำเสียงและแสดงว่าเป็นห่วงผม หลายๆครั้งทั้งตอนที่ไปกินข้าวด้วยกันแล้วเจอน้องมิลค์ ทั้งตอนที่ผมไม่สบาย ถึงแม้ว่าเกือบทุกครั้งที่มันเจอผมมันจ้องจะงาบผมตลอดเวลา แต่ก็ไม่เคยมีสักครั้งที่มันได้นิ
ไม่ใช่เพราะผมขัดขืน แต่เป็นเพราะพี่มันรอให้ผมพร้อมหรือเปล่า
เพราะถ้าคนอย่างมันจะเอา ผมคงไม่รอดมาถึงวันนี้ แต่ที่รอดมาได้ ก็คงเป็นเพราะผมคือคนที่ใช่สำหรับมัน ใช่ไหม?
ผมเคยถามกับตัวเองหลายครั้งแล้วว่าผมคิดยังไงกับพี่มันกันแน่ แต่ผมยังหาคำตอบไม่ได้ คงเป็นเพราะที่ผ่านมาผมกลัวคำตอบตัวเอง เพราะผมไม่เคยแน่ใจได้เลยว่าพี่มันคิดยังไงกับผม แต่เหมือนว่าวันนี้ผมจะได้คำตอบซะแล้ว
ว่าผมก็คงคิดเหมือนกับพี่เขียน คิดไม่ต่างกันเลยสักนิด
ผมไม่ได้กลัวผู้ชาย ผมเพียงแค่ตกใจเพราะตั้งตัวไม่ทัน
ใช่ว่าผมจะรับไม่ได้เรื่องรักร่วมเพศ เพียงแต่ผมไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นกับผม แถมดูท่าว่าผมจะต้องกลายมาเป็นรับให้มันซะอีก
ก็ดี ผมมันก็เป็นคนตรงๆ ไม่ชอบอ้อมค้อม จะลองดูสักหน่อยก็ไม่น่ามีอะไรเสียหาย
เมื่อกี้พี่มันพูดว่าไงนะ
เซ็กส์ของพี่มันต้องเกิดจากความรัก ใช่มะ?
แต่ขอโทษที
รักของผมต้องมีเซ็กส์ว่ะ
TBC______________________
นักเขียนขอเม้าาา
อย่าว่างั้นว่างี้ แนนว่าทุกคนคงสาปแช่งแนนอยู่ในใจ
แต่เดี๋ยวก่อนๆๆ ดูจากคำพูดน้องเหนือแล้วก็พอจะเดาได้ว่า
ตอนหน้าจะเกิดอะไรขึ้น -,,- สรุปแล้วน้องเหนือก็ไม่ได้กินช็อคโกแลต
แต่ก็ไม่ใช่ว่า จะไม่โดน เพราะรับเรื่องนี้มันแรง
พระเอกไม่รุกซักที น้องเหนือเลยจัดการเองซะเลย ฮุฮุ
หัวข้อ: - - OMG! หมดกัน..มันเอาผมเป็นเมีย - - ตอนที่40 (END) P.54 >Up.15/04/14< (อ่าน 633037 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก