DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 16: You can't expect me to be fine. I don't expect you to careHIM: PRIK
ผมเดินลัดเลาะตามชายหาด เท้าเปลือยเปล่าเหยียบย่ำลงบนพื้นทรายที่ชุ่มไปด้วยน้ำทะเล ทำให้รู้สึกเย็นที่ฝ่าเท้า น้ำทะเลยังช่วยให้ทรายที่ร้อนระอุจากการโดนแสงแดดแผดเผาเย็นลงได้ แล้วใจผมที่ร้อนรุ่มจะเอาอะไรมาดับมันดี
ผมกำลังรู้สึกแย่ แย่เอามากๆด้วย ไม่มีใครอยากเห็นแฟนเราไปเทคแคร์ดูแลคนอื่นดีหรอก แถมยังดีมากกว่าที่ทำให้ผมเสียอีก
ทั้งน้อยใจ เสียใจ และสับสน…
เมื่อกี้ตอนที่ผมนั่งเล่นอยู่กับพอร์ชแล้วดันไปเห็นแจ็กกี้เดินจับมือน้ำหวานอย่างสนิทสนมเกินเพื่อน ผมแทบอยากจะเข้าไปกระชากผู้หญิงคนนั้นออก แล้วแล้วตะโกนถามแจ็กกี้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่กันแน่
แต่อยู่ๆก็เกิดความรู้สึกที่ว่า...ดีแล้ว
ผมเลิกที่จะนั่งดูอยู่นิ่งๆ พอร์ชถามว่าผมยอมเหรอที่ให้แฟนตัวเองทำแบบนั้นกับคนอื่น ยอมหรือไม่ยอมมันสำคัญมากหรือไง ผมบอกเลยว่าไม่ แต่ผมจะทำให้เขารู้ว่าผมไม่โอเคนะที่แจ็กกี้ทำแบบนี้
เขาทำได้ ผมก็ทำได้เหมือนกัน
ผมเดินกลับมาที่ห้องหลังจากขอแยกออกมาเดินเล่นคนเดียว พอร์ชคงเห็นว่าผมไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่เขาเลยไม่เซ้าซี้ จะว่าไปแล้ว พอร์ชก็เป็นคนที่ใช้ได้อยู่เหมือนกัน ถ้าตัดภาพที่เจอกันครั้งแรกออกไปนะ ถึงแม้ว่าเดี๋ยวนี้เขาจะพูดดีกับผม แต่มันเหมือนกับว่าเรายังคงเข้าหน้ากันไม่ติดเท่าไหร่ ผมเองก็ไม่รู้ว่าเขาตัดใจจากมาโคได้หรือยัง แถมผมกับมาโคยัง...เฮ้อ คิดเรื่องนี้แล้วเหนื่อย ไม่คิดดีกว่า
ผมหยุดอยู่ที่หน้าห้องตัวเอง เข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่คงดี น้ำทะเลทำให้ผมเหนียวตัวมาก ผมเปิดประตูเข้าไปในบ้านพักของผมกับแจ็กกี้ แต่เพียงแค่เปิดออกอ้าเท่านั้น ผมก็ต้องปิดมันลงตามเดิม
บางที อย่าเพิ่งเข้าไปจะดีกว่า
“ทำอะไร”
“อ๊ะ! มาโค!”
“ตกใจหรือไง” มาโคยักคิ้มถาม อยู่ๆก็มาไม่ให้สุ่มไม่ให้เสียง แบบนี้จะไม่ให้ตกใจได้ยังไง
“พี่มาทำอะไรที่นี้” ผมถามเสียงเบา ไม่อยากให้คนข้างในห้องได้ยินว่าผมอยู่ข้างนอก ผมรอฟังคำตอบจากมาโค บ้านพักเขากับบ้านพักผมไม่ได้อยู่ติดกันเท่าไหร่ ของผมอยู่ลึกกว่า และการที่เขามาอยู่ตรงนี้ ถ้าผมไม่เข้าข้างตัวเองจนเกินไป นั่นหมายความว่าเขาต้องมาหาผมแน่ๆ
“ขอเข้าไปดูห้องนายหน่อยสิ” มาโคไม่ตอบแต่ทำท่าจะเปิดประตูห้องผมแทบ ผมผวาจับแขนมาโคไว้อย่างรวดเร็ว มาโคชะงักมอฝผมเหมือนสงสัยในอาการของผม
“เป็นอะไร” เขาถาม ผมนี่ถึงกับเหงื่อตก มาโคดึงแขนผมออกแล้วจัดการเปิดประตูเข้าไปเงียบๆ ผมนิ่งกำมือแน่น มาโคคงเห็นแล้ว
“หึหึ ไปห้องฉันดีกว่า” มาโคหัวเราะในลำคอเบาๆแล้วก็จับมือผมให้เดินไปที่บ้านพักของเขาแทน ผมเดินก้มหน้าตลอดทาง ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกเสียหน้าชะมัดที่มาโคเห็นความจริงกับตาตัวเองแบบนั้น
มาถึงบ้านพักของมาโค วิวคนละมุมเลย แต่สวยไม่แพ้กัน ผมเดินออกไปที่ระเบียง ลากสายตามองทัศนียภาพความงามช้าๆ
“เปลี่ยนใจมาคบกับฉันไหม” มาโคกอดเอวผมแล้วกระซิบที่ข้างหู ผมเบี่ยงคอหนีหันไปมองค้อนเขา ชอบถึงเนื้อถึงตัวอยู่เรื่อย แล้วผมก็เป็นบ้าไง บ้าที่ชอบเวลาเข้ากอดเนี่ย ผมเบื่อตัวเอง!
“คบกับพี่แล้วมีอะไรดี” ผมถามไปงั้นแหละ เพราไม่รู้จะตอบคำถามของมาโคยังไง ถ้าผมไม่มีใครอีกคน ผมก็คงตอบตกลงได้ไม่อยากหรอก
“แล้วนายคิดว่านายคบกับแฟนตัวเองมีอะไรดี โดนสวมเขาขนาดนี้ยังจะคบกับมันต่อไปหรือไง” มาโคพูดไปกดจูบที่ต้นคอผมไป แต่เขาจะรู้ไหมว่ามันแทงใจดำผมสุดๆ
“พี่ไม่พูดก็ไม่มีใครว่าพี่เป็นใบ้หรอกนะ แล้วก็เลิกจูบต้นคอผมได้แล้ว!” ไม่ห้ามก็ยิ่งเอาใหญ่ ดูดซะแรงเลยแม่ง! เป็นรอยไหมเนี่ย
“แทงใจดำสินะ” มาโคขำ ผมหันไปทุบหน้าอกเขาอย่างแรง ผมโคขึงตาใส่ผมก่อนจะก้มลงมาจูบผมทันที ผมดิ้นไปมาเขาเลยกอดรัดผมไว้แน่น
“โอ๊ย!”
มาโคกัดปากผม!
“ลงโทษโทษฐานที่ทำร้ายว่าที่สามี” มาโคพูดจ้องหน้าผมเขม่ง ผมยกมือขึ้นจะทุบเขาอีกรอบ แต่สายตาของมาโคที่มองมาบอกว่า ถ้าผมทุบอีกก็จะโดนอีก ผมเลยต้องลดมือลง
“ฉันดีใจนะ รู้ไหม” อยู่ๆมาโคก็ยิ้มเหมือนคนอารมณ์ดี ผมก็งงสิครับ ดีใจเรื่องอะไรของเขากันถึงได้ยิ้มออกมาทั้งที่เป็นคนยิ้มยาก
“ดีใจเรื่องอะไร” ผมถาม มาโคประคองหน้าผมไว้ในมือทั้งสองข้าง ไม่รู้ว่ามือเข้าใหญ่หรือหน้าผมเล็กกันแน่ มือเขาถึงได้แทบจะกำหน้าผมได้มิดอยู่แล้ว
“เรื่องแฟนนายกับผู้หญิงคนนั้นไง” พอมาโคพูดผมก็ทำหน้าบึ้งทันที
“ผมไม่เห็นดีใจสักนิด!”
“แต่ฉันดีใจ เพราะมันหมายความว่าโอกาสที่ฉันจะได้นายมาเป็นของฉันมันเพิ่มขึ้นยังไงล่ะ จริงไหม”
“พี่กำลังหวังให้ผมเลิกกับแจ็กกี้อยู่หรือไง” ผมถาม มาโคใช้นิ้งหัวแม่โป้งเขี่ยที่ริมฝีปากผมก่อนจะแทนที่ด้วยริมฝีปากเขาแทน ความนุ่มนวลโอ้โลมให้ผมยอมเผยอปากต้อนรับลิ้มอุ่นร้อนของมาโค มือข้าวหนึ่งของเขาประคองต้นคอผมให้แหงนรับจูบหวานๆของเขา ผรู้สึกเหมือนตัวเองจะลอยให้ได้ ผมโอบแขนรอบคอคนตัวสูงและเบียดกายเข้าหาอย่างลืมตัว เสียงครางทุ้มของอีกฝ่ายบ่งบองถึงความพอใจในจูบนี้
“มาโค พอได้แล้ว ไม่” ผมรีบห้ามเมื่ออีกฝ่ายเริ่มซนไม่เข้าเรื่อง สอดมือเข้ามาในเสื้อผม และใบหน้าหล่อๆของเขาก็ก้มต่ำลงไปที่ซอกคอดูดขบเบาๆ
“เงียบหน่า” ดูเหมือนเข้าจะไม่สนใจอะไรเลย ยิ่งใกล้กันเท่าไหร่ ผมยิ่งควบคุมตัวเองไม่ได้ เขามีอิทธิพลต่อผมมากเกินไปแล้ว
“เค็มๆแหะ ไปเล่นน้ำมาเหรอ” มาโคเงยหน้าขึ้นมาถาม ผมแทบอยากจะกระชากหนังหัวเขาเสียจริงๆ ทั้งดูดทั้งเลียคอมาตั้งนานเพิ่งจะรู้เหรอไงวะว่าผมไปเล่นน้ำทะเลมา หรือต่อมรับรสเขาเสียกันแน่
“ปล่อยผมเลย ผมจะไปอาบน้ำแล้ว!” ผมผลักมาโคออก เขาหัวเราะเสียงดัง ผมหันไปแล้วก็เตะมาโคเบาๆที แต่มาดคกระโดหลบได้แถมยังทำหน้าล้อเลียนผมอีก ผมหันหลังเดินปึงปังเข้ามาในห้องของเขา แต่พอจะออกจากบ้านพักของมาดค ผมก็นึกได้ว่า...ผมกลับไปที่ห้องตอนนี้ไม่ได้
“พี่...” ผมหันไปหามาโคที่ยินพิงกรอบประตูระเบียงมองผมอยู่ก่อน ผมเดินกลับไปหาเขา
“ผมขออาบน้ำห้องพี่หน่อยสิ”
“ให้ฉันอาบให้ด้วยเลยไหม” มาโคมองผมทั้งร่างเหมือนจะสำรวจ สายตาของเขาเหมือนจะปลดเปลืองเสื้อผ้าของผมให้หลุดออกออกจากตัว ตัวผมสั่นน้อยๆแต่ต้องเกร็งเอาไว้ไม่ให้เขารู้
“ไม่ต้อง ผมอาบเองได้” ผมพูดแล้วก็เดินกระแทกเท้าเข้าห้องน้ำโดยที่ไม่ลืมล็อกประตู ผู้ชายคนนี้ไว้ใจไม่ได้ ผมต้องระวังตัวเอง
พอได้อาบน้ำแล้วก็รู้สึกดีขึ้น ผมปล่อยให้น้ำจากฝักบัวไหลรดศีรษะลงมาอยู่นานจนตัวเปื่อยๆถึงได้ปิดน้ำ ผมมองหาผ้าเช็ดตัวในห้องน้ำแต่ปรากฏว่า
“เฮ้ย!”
ทำไมไม่มีผ้าเช็ดตัวอ่ะ ผ้าเช็ดตัวไปไหน มันต้องมีผ้าเช็ดตัวในนี้ไม่ใช่เหรอ หรือไม่ใช่อ่ะตอนอยู่ที่บ้านพักตัวเองก็ไม่ได้สังเกตุด้วย เอาไงดีวะ ผมออกไปข้างนอกทั้งที่แก้ผ้าไม่ได้หรอกนะ แถมนี่ยังเป็นห้องของมาโคอีก เอาไงดีวะเนี่ย!
ผมเดินไปที่ประตูแล้วเอาหูแนบประตูเพื่อฟังเสียงข้างนอก เงียบกริบ...เงียบเหมือนไม่มีคนอยู่ ผมยืนฟังอยู่เกือบสิบนาทีแต่ก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรแม้แต่นิดเดียว หรือมาโคจะไม่อยู่ห้อง ผมลองเปิดประตูแล้วเอาหัวโผล่ออกไปสังเกตุการ
มาโคไม่อยู่ในห้องจริงๆด้วย
และผ้าเช็ดตัวก็อยู่บนเตียงนั่น ถ้าผมวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วแล้วคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันเอง ทุกอย่างก็จะเรียบร้อย
“เอาวะ!”
ผมมองซ้ายมองขวาอีกรอบ เมื่อแน่ใจว่ามาโคไม่อยู่ผมก็พุ่งตัวไปหาผ้าเช็ดตัวทันที คว้าได้ผมก็เตรียมเอามาพันเอวทันที
“ทำอะไรน่ะ”
“เฮ้ย!” ผมรีบหันไปหาต้นเสียง มาโคมองด้วยแววตากรุ่มกริ่ม ผมกำมือที่ปมผ้าเช็ดตัวแน่น มาโคเดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ ผมยืนติดกับเตียงจนไม่สามารถหนีได้ โผล่มาได้ไงวะ ผมมองแล้วนะว่าเขาไม่อยู่ บ้าฉิบ!
“จะยั่วกันหรือไง”
“เดินเข้ามาทำไมพี่ ถอยไปเลย!” ผมตะโกนห้ามมาโคไม่ให้เดินเข้ามาใกล้ ผมจะเดินหนีเขาก็เดินมาดักทั้งซ้ายและขวา จะยกมือผลักก็ไม่ได้เพราะผมยังไม่ได้มัดปมผ้าเช็ดตัว ขยุ้มกำเอาไว้เท่านั้น เมื่อหาทางหนีไม่ได้ผมก็หันหลังให้มาโคแล้วรีบมัดปมผ้าเช็ดตัวทันที
“คิดว่ามัดแล้วฉันจะดึงออกไม่ได้งั้นสิ”
เฮือก!
จะเอามือมาว่าบนสะโพกทำไมเนี่ย!
“ตัวสั่นเชียวนะ!”
“ออกไปห่างๆเลยนะพี่ อย่าหื่นให้มากนัก!” ผมว่าพี่มัน หน้าร้อนไปหมดเมื่อมาโคใช้นิ้วกรีดไปตามแนวกระดูกสันหลังผมเลื่อนลงต่ำเรื่อยๆ ผมกลั้นหายใจหลับตาปี๊
“ก็อยากทำตัวน่าขย้ำทำไมล่ะ”
“...”
“หึหึ ไม่แกล้งก็ได้ ฉันออกไปเอาสื้อผ้ามาให้ ใส่ซะ” มาโคอ้อมมือส่งเสื้อผ้ามาให้ผม ผมรีบรับมากอดไว้แล้วหันหน้าไปหาเขา เจ้าตัวยิ้มมุมปากน้อยๆ ผมเบนหน้าหนีแล้วก็เดินเข้าห้องน้ำอีกรอบไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เกือบไปแล้วไหมล่ะ
ผมแต่งตัวเสร็จก็เจอมาโคนั่งอยู่บนเตียง ในมือเขามีโทรศัพท์ของผม แล้วมือถือผมไปอยู่ที่เขาได้ยังไงกัน
“ขอมือถือผมคืน” ผมแบมือขอ แต่มาโคไม่ให้ แต่กลับเอามือถือของเขามาให้ผมแทน
“เอาของฉันไปใช้” เขาบอก เครื่องใหม่ล่าสุดเลยด้วย
“ไม่เอา ผมจะเอาของผม” ผมไม่รับของๆเขา มาโคไม่ฟังยัดมือถือของเขาใส่มือผมแล้วก็เอามือถือของผมยัดลงในกระเป่ากางเกงหน้าตาเฉย
“พี่! เอามือถือผมมา ผมต้องใช้ติดต่องานนะ ไหนจะโทรหาพ่ออีก”
“เดี๋ยวฉันรับให้เอง ไม่ต้องห่วง ไปได้แล้ว” มาโคลุกขึ้ยยืนเดินออกจากบ้าน ผมรีบเดินตามทันที นี่ตกลงเขาจะไม่คืนโทรศัพท์ผมจริงๆใช่ไหม!
“พี่จะไปไหน” ผมร้องถาม
“ไปกินข้าวไง ไม่หิวหรือไง”
“หิว” ผมพูดเสียงเบา มาโคหันมามองผม เขาหยุดเดินจนผมเดินตามทัน
มาถึงห้องอาหารของทางรีสอร์ท ทุกคนมารวมตัวกันหมดแล้วรวมไปถึงแจ็กกี้กับน้ำหวานด้วย ผมรีบเกาะแขนมาโคทันที มาโคเลือบตามองแขนตัวเองที่ถูกผมเกาะอยู่ก่อนจะเลื่อนสายตามองหน้าผม
“จะใช้ฉันแก้เผ็ดแฟนนายหรือไง” มาโคถามนิ่งๆ ผมเงยหน้ามองตาเขา
“ได้ไหมล่ะ” ผมถามลองใจเขา แต่ผมก็คิดอย่างนั้นจริงๆ ผมอยากจะแก้เผ็ดแจ็กกี้คืนบ้าง และก็ไม่มีใครช่วยผมได้นอกจากมาโค
“เหอะ! นายกล้ามากที่คิดจะใช้ฉัน” มาโคกรอกตาไปมาอย่างเหลืออด
“แลกกันสิ ทีพี่จูบผมตั้งหลายครั้งทั้งๆที่เราไม่ได้เป็นอะไรกัน เอาเปรียบกันชัดๆ” ผมว่า มาโคส่งเสียมฮึมๆในลำคอ เขาเบนสายตาไปทางอื่นก่อนจะใช้มือข้างที่ผมไม่ได้จับเสยผมอย่างหงุดหงิด
“ก็ได้ๆ แต่จะบอกไว้ก่อนนะ ว่าฉันจะไม่ให้นายใช้งานฉันฟรีๆแน่”
“แล้วพี่จะเอาอะไร” ผมเชิดหน้าถาม ได้จากผมไม่เยอะแล้วยังจะมาเรียกร้องอีก ทั้งกอดทั้งจูบยังไม่พอใจอีกหรือไง
“บอกตอนนี้ก็ไม่สนุกสิ ไว้ฉันค่อยเก็บนายแบบทบต้นทบดอกทีเดียว” มาโคแกล้งกระซิบที่หูผมพร้อมกับเป่าลมใส่หูผมเบาๆ ขนผมลุกชันไปทั้งร่าง
ไอ้อะไรที่เขาจะเอาจากผมมันต้องไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่ๆ ดูจะหน้าก็รู้แล้ว
“พริก” เสียงแจ้กกี้เรียกผม มาโคดึงแขนออกจากมือผมก่อนจะยกขึ้นกอดคอผมเข้าหาตัว แจ็กกี้มองมาโคอย่างไม่พอใจแต่ไม่ได้พูดอะไร
“ไปไหนมาเหรอ” แจ็กกี้ถามผมแล้วเดินเข้ามาจับมือผมให้เดินไปหาเขา ผมก้าวขาออกไปหาแต่ตัวผมกลับถูกมาโคดึงไว้
“ไปเดินเล่นมาน่ะ ชายหาดสวยมาเลย เนอะพี่มาร์ค” ผมเงยหน้ายิ้มให้คนตัวสูง
“อืม สวยมาก” มาโคมองผมตาเยิ้ม มองแบบนี้ผมก็เขินสิครับ
“ไปกินข้าวกันเถอะ พริกน่าจะหิวแล้ว” แจ็กกี้ตัดฉับบรรยากาศหวานๆ(?)หระหว่างผมกับมาโค แล้วดึงแขนผมอย่างแรง เขาพาผมเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะกินข้าว แรงบีบที่ข้อมือผมอาจจะไม่แรงมากจนเจ็บ แต่มันก็มากพอที่ทำให้ผมรู้ว่าเขาไม่พอใจที่ผมใกล้ชิดกับมาโคแบบนั้น
แจ็กกี้นั่งลงข้างๆน้ำหวาน และให้ผมนั่งข้างเขาอีกที เหลือที่สุดท้ายสำหรับมาโคคือที่นั่งตรงข้ามผม ยังดี เพราะถึงเมื่อตะกี้แจ็กกี้จะมีท่าทีที่ไม่พอใจให้เห็น แต่มันยังไม่พอ ผมจะทำให้เขาเจ็บยิ่งกว่าที่ผมเจ้บ
ผมไม่สนหรอกว่าแจ็กกี้กับน้ำหวานจะเกินเลยกันไหม แต่การกระทำของเขามันทำให้ผมดูออกว่าแท้ที่จริงแล้วเขาก็ไม่ได้แคร์อะไรผมมากเลย ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ทำแบบนี้
“แจ็กกี้ค่ะ หวานอยากกินปลาหมึกนึ่งมะนาว สั่งให้หน่อยสิคะ” ผมหันไปมองทางน้ำหวานนิดๆ แจ็กกี้ยกมือเรียกบริกรให้เดินมารับออเดอร์อาหาร แล้วจากนั้นทุกคนก็เริ่มสั่งอาหารที่ตนเองอยากกินโดยที่ผมนั่งเงียบไม่คิดจะสั่งอะไร มาโคก็เช่นกัน เขาเอาแต่นั่งจ้องผม ผมก็เลยจ้องเขาตอบอย่างไม่มีใครยอมใคร แต่จริงๆแล้วผมรู้สึกเขินสายตาเขา แต่เรื่องอะไรจะยอมแพ้ล่ะ เก็กหน้านิ่งๆเขาก็ไม่รู้แล้วว่าผมรู้สึกยังไง
“ไม่สั่งอะไรหรือไงพริก” เป็นโอชินที่นั่งข้างผมถาม ผมส่ายหน้า
“เอาปลาเก๋านึ่งซีอิ๋ว” มาโคพูดขึ้น ทุกคนบนโต๊ะมองไปที่มาโคจุดเดียว แต่เขามองแค่เพียงผม “นายชอบกินไม่ใช่เหรอ” มาโคยกยิ้มมุมปากพูดกับผม
“ครับ ผมชอบ” ผมยิ้มกลับ
“จริงเหรอ แต่ก่อนนายไม่ชอบนี่” แจ็กกี้รีบถาม ผมหันไปมองหน้าแจ็กกี้ช้าๆ หยุดสายตามองที่น้ำหวานแวบหนึ่งก่อนจะจ้องตาแจ็กกี้นิ่งๆ
“ฉันเคยบอกแบบนั้นเหรอ” ผมถามแจ็กกี้กลับตาใส แต่ในใจผมรู้ดีว่าเขาพูดถึงเรื่องอะไร ถ้าไม่ใช่เรื่องที่ผมไม่ค่อยชอบกินปลาเพราะมันคาว
“ใช่ นายไม่ชอบกินปลาเพราะมันคาว” เขาพูด ผมระยาบยิ้มอ่อนๆ
“ก็นะ คนเราเปลี่ยนใจกันได้ จริงไหม”ผมถามๆ แจ็กกี้นิ่งไปก่อน สีหน้าดูซีดลงท่าทางดูอึกอักก่อนจะกลับมาเป็นปกติ
“แต่กินปลาแล้วฉลาดนะ ดีแล้วล่ะที่พริกหันมากินปลาบ้าง” บุคคลที่ผมไม่คิดว่าเขาจะคุยกับผมพูดขึ้น จะใครซะอีกล่ะ น้ำหวานไง นี่คงกะจะด่าว่าผมโง่สินะ
“ใช่พริก กินปลาแล้วฉลาด” พอร์ชที่นั่งเงียบๆพูดขึ้น “แต่ก็พัฒนาได้แค่สมองนะ แต่พัฒนาจิตใจต่ำๆของพวกที่ชอบแย่งแฟนชาวบ้านไม่ได้หรอก” พอร์ชพูดแล้วก็ทำตาปริบ ผมถึงกับต้องกลั้นขำ ไม่ใช่ผมคนเดียวหรอก ทั้งโอชิน พี่กัสและพี่ธันก็ทำท่าจะขำออกมา จะมีก็แต่น้ำหวาน แจ็กกี้และมาโคที่ขำไม่ออก ส่วนบูมกับมอสเพื่อแจ็กกี้ทั้งสองคนดูจะไม่เข้าใจมุขของพอร์ชสักเท่าไหร่ ก็ไม่แปลกหรอกนะที่จะไม่เข้าใจ
“พูดอะไรกันเนี่ย งงวะ” มอสเกาหัวมองคนนู่นทีมองคนนี้ที
“ไม่มีอะไรหรอก พูดไปงั้นแหละ” พอร์ชยิ้มหวานใส่มอส เลยถูกโอชินเอามือปิดปากไว้
“ยิ้มทำไม นั่งเฉยๆเลย” โอชินดุพอร์ชเบาๆ แต่ผมที่นั่งใกล้เลยได้ยิน
หลังจากนั้นพี่กัส บูมและมอสก็นั่งคุยกันเรื่องรถอย่างออกรสออกชาติ รวมไปถึงเรื่องเครื่องบินที่พี่ธันดูจะสนใจเป็นพิเศษ แจ็กกี้ก็ชวนผมคุยบ้าง แต่ผมก็ถามคำตอบคำ เพราะรู้สึกรำคาญเสียงแหลมๆที่เอาแต่เรียกกี้ๆๆอยู่นั่นแหละ นับว่าเธอกล้ามากที่มาเที่ยวในครั้งนี้ เพราะเธอถือว่าเป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่ม
ถ้าผมจะบอกว่าหมั่นไส้น้ำหวานมากๆ ผมจะผิดไหมเนี่ย แต่มันเป็นความจริง
อ๊ะ!
ผมสะดุ้งตกใจอยู่ในใจเมื่อมีคนใช้ขาสะกิดขาผม พอเหลือยตาขึ้นมองก็รู้ว่าเป็นใคร จะเล่นแบบนี้ใช้ไหม ได้!
ผมขยับเก้าอี้นั่งให้ติดโต๊ะมากขึ้น ยกขาขึ้นแตะที่ปลายเท้าของมาโคก่อนจะค่อยๆเลื่อนขึ้นไปเรื่อยๆ ตาเราสองคนก็จ้องกัน ผมเลื่อนขาขึ้นไปเรื่อยๆก่อนจะไปหยุดที่ต้นขามาโคใกล้กับจุดสำคัญมากที่สุด ผมมองหน้ามาโคอย่างท้าทาย เอาสิ คิดว่าผมกลัวว่างั้น
ที่จริงก็กลัวแหละ แต่ตอนนี้คนเยอะ เขาไม่ทำอะไรผมแน่
“เดี๋ยวจะโดน”ผมอ่านปากมาโคได้ว่างั้น จึงดึงขาตัวเองกลับมา ขยับตัวนั่งตามเดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ระหว่างกินข้าว แจ็กกี้พยายามตักอาหารให้ผม แต่เขาก้มักจะถูกน้ำหวานเรียกให้ตักอาหารให้เธอตลอดเวลา ผมไม่สนใจและไม่ได้ตักอาการที่แจ็กกี้ตักให้เข้าปากด้วย จะกินแค่ที่มาโคตักให้เท่านั้น
“อะไรกันวะสองคนนี้ นี่ถ้ากูไม่รู้ว่ามึงกับพริกเป็นแฟนกัน กูจะคิดว่ามึงกับน้ำหวานนี่กิ๊กกั๊กกันอยู่น่ะเนี่ย” มอสเอ่ยแซวขำๆ น้ำหวานทำท่าเขินอายก่อนจะหันมาทางผม
“ไม่คิดมากใช่ไหมพริก ก็แค่เพื่อนกันน่ะ” เธอจีบปากจีบคอพูด
“ไม่หรอก ก็หวานเป็น ‘เพื่อน’ ของแจ็กกี้นี่นา” ผมเน้นคำว่าเพื่อน เจอจิกตามองผมก่อนจะลอยหน้าลอยตากลับไปกินข้าวตามเดิม โดยยังคงไม่เลิกอี๋อ๋อกับแฟนผม ไอ้บ้านี่ก็เหมือนกัน ถ้ามันจะไปคบกับผู้หญิงคนนี้ทำไมมันไม่เลิกกับผมไปวะ ตำตาขนาดนี้บอกว่าเพื่อนใครแม่งเชื่อก็โง่แล้ว
เฮอะ! เพื่อนงั้นเหรอ เพื่อนนอนล่ะสิไม่ว่า!!!
จะเอาแบบนี้ใช่ไหม ได้!!!
เดี๋ยวพริกจัดให้!!!
“พี่มาร์ค ตักปลาให้พริกหน่อยสิครับ~”
ถ้าผมจะเล่นกับ ‘เพื่อน’ อย่างมาโคบ้างก็จะมาโทษกันไม่ได้นะ ก็ในเมื่อเขาไม่คิดจะแคร์ผม ทำไมผมจะต้องสนใจด้วยว่าแจ็กกี้จะรู้สึกยังไง มันถึงเวลาที่จะต้องตาต่อตา ฟันต่อฟัน!
......................................................
รบกวนอ่านทุกคนนะคะ
# เรื่องนี้แต่งยากที่สุดในสามโลก เพลียจนอยากจะบ้าตาย แทบจะเอาหัวโหม่งกับคอมอยู่แล้ว แต่ก็ อยากแต่งก็ต้องทน ค่อนข้างกังวลกับเรื่องนี้มากเป็นพิเศษนะบอกเลย เพราะวางพล็อตไว้ค่อนข้างยาก แต่งแต่ละตอนก็คิดแล้วคิดอีกเปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก ไม่รู้ว่าถ้าแต่งจนจบแล้วเรื่องจะออกมาเป็นยังไง จะสนุกอย่างที่คิดไว้ไหม ยังไงรบกวนคนอ่านช่วยเสนอแนะทีนะคะถึงความรู้สึกทีได้อ่านว่ามันสนุกไหม โอเคหรือเปล่ามีตรงไหนที่อ่านแล้วไม่เข้าใจสับสนไหม ช่วยริริทีนะ ริริจะได้เอาไปปรับปรุงฝีมือให้พัฒนายิ่งๆขึ้นไป
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ ขอบคุณมากๆ
หัวข้อ: ◄▌Double-faced▐►เสแสร้งแกล้งรัก ผัวผมใครห้ามแตะ! # 27-05-14 P.40 เปิดจองหนังสือ (อ่าน 491617 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก