DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรักChapter 14: Do you ever get the feat that you can’t shift the tide (เธอเคยกลัวไหมว่าจะเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้)HIM: PRIK
“ครับพ่อ ครับ ผมดูแลตัวเองได้ครับ ผมคิดถึงพ่อนะ” ผมวางสายพ่อที่โทรทางไกลมาหา นานเท่าไหร่แล้วนะที่ผมไม่ได้เจอหน้าพ่อ ตอนที่พ่อยังอยู่ที่นี่ ตอนที่เรายังไม่ประสบปัญหาหนัก ผมไม่เคยบอกคิดถึงพ่อหรือแสดงออกว่าผมรักท่านมากเท่าไหร่นัก แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่า บางทีความห่างก็ทำให้เราได้รู้ค่าของบางสิ่งบางอย่างที่เราไม่เคยคิดจะมอง
ผมเดินกลับเข้ามาภายในห้องแล้วปิดประตูระเบียง ผมกะว่าจะเดินเข้าห้องนอน แต่เสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้นเสียก่อน ผมเลยเดินไปที่หน้าประตูแทน ผมมองผ่านตาแมว พอเห็นว่าใครมาก็เปิดประตูออก
“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้คุณไวน์ เขาพยักหน้ารับนิดๆ ผมเบี่ยงตัวให้คุณไวน์เดินเข้ามาในห้องแล้วก็ปิดประตู
“มีอะไรกินบ้างไหม” คุณไวน์ถาม เขาเดินไปนั่งที่โซฟา ผมเดินไปรินน้ำมาให้คุณไวน์ดื่ม
“ก็มีครับ ข้าวผัด” ผมบอก พอดีเมื่อเย็นผมซื้อมาสองกล่องเพราะตอนนั้นหน้ามืดด้วยความหิว แต่พอกินหมดไปกล่องแล้วก็รู้สึกอิ่มตื้อจนกินอีกกล่องไม่ไหว
“อืม ก็ยังดี”
ผมเดินเข้าครับจัดการเอาข้าวผัดในกล่องเทใส่จานแล้วถือเดินออกไปให้คุณไวน์ที่ห้องนั่งเล่น คุณไวน์รับไปกินเงียบๆ ทีแรกว่าจะไปอาบน้ำ ตอนนี้ก็เลยต้องนั่งดูรายการเกมส์โชว์ของญี่ปุ่นไปพลางๆแทน
“เป็นไงบ้างช่วงนี้ เงินพอใช้นะ” คุณไวน์ที่กินข้าวไปได้ครึ่งจานถามขึ้นหลังจากที่ดื่มน้ำเสร็จ
“ครับ” ที่จริงต้องพูดว่าเหลือใช้เลยแหละ เพราะนอกจากค่าข้าว ค่าอุปกรณ์การเรียนและค่าน้ำมันรถแล้วผมก็ไม่ได้ใช้จ่ายอะไรมากมาย
“แล้วได้คุยกับพ่อบ้างไหม”
“เพิ่งวางสายไปก่อนที่คุณไวน์มาครับ” ผมตอบ คุณไวน์พยักหน้าเขาใจ ผมไม่ได้พูดอะไร เราต่างคนต่างเงียบไปพักใหญ่ แล้วผมก็ตัดสินใจที่จะบอกเรื่องๆหนึ่งกับคุณไวน์
“เอ่อ คุณไวน์ครับ ผมว่าผม...” ผมหยุดพูด คุณไวน์เลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่ามีอะไรผมจึงพูดต่อ “คือผมว่าผมจะย้ายกลับไปอยู่ที่บ้านน่ะครับ”
เรื่องนี้ผมคิดมานานแล้ว หลังจากที่ผมเจอคุณไวน์ที่ป้ายรถเมล์คราวนั้น ผมก็ย้ายมาอยู่ที่คอนโดนี้ ได้ทำงานกับคุณไวน์ เพราะความเมตตาที่ช่วยเหลือผม ทำให้ผมได้เรียนแหละมีชีวิตอยู่ต่อ แต่ผมเบื่อที่จะอยู่คอนโดแล้ว มันไม่เหมือนบ้าน ทีแรกผมจะไม่ยอมอยู่ที่นี่ แต่คุณไวน์ก็ให้เหตุผลว่าห้องนี้ไม่มีใครอยู่ และบ้านผมกับมหาวิทยาลัยและที่ทำงานก็ไกลกันมาก ซึ่งพอคิดๆดูแล้วผมก็เห็นด้วย เลยยอมย้ายมาอยู่ที่นี่ แต่วันนี้ผมรู้สึกคิดถึงบ้านตัวเองมากๆ มันคงจะรู้สึกดีกว่าอยู่ที่นี่
ผมรู้สึกว่าที่นี่มันอึดอัดเกินไป มันคับแคบจนหายใจไม่ออก ไม่เหมือนบ้านที่โปร่งและมีบริเวณกว้างๆ มีต้นไม้ มีสนามหญ้า ผมชอบแบบนั้นมากกว่า
“แต่มันลำบากไม่ใช่เหรอ” คุณไวน์พูดเนิบๆ เรื่องนั้นผมก็รู้
“ครับ แต่ผม...”
“คิดถึงบ้าน” คุณไวน์พูดแทรกขึ้นมา ผมพยักหน้ารับเบาๆ แล้วจากนั้นคุณไวน์ก็ยิ้มบางๆให้ผม
“ครับ” ผมยอมรับตรงๆ
“จะว่าไม่เห็นด้วยก็ไม่ใช่นะ แต่เอาแบบนี้ดีกว่าไหม ถ้าเธอมีวันหยุดเยอะก็ค่อยกลับไปนอนที่บ้าน แต่ถ้ามีเรียนมีงานต้องทำทุกวันฉันว่าการที่นายจะขับรถกลับบ้านมันดูจะเสียเวลาแหละจะทำให้นายเหนื่อยเกินไป แล้วมันอาจจะกระทบกับการเรียนได้” คุณไวน์พูดอย่างผู้ใหญ่ใจดี ผมเข้าใจในสิ่งที่คุณไวน์พูดดี บางทีทำแบบนั้นก็คงดีเหมือนกัน ก็ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่าผมเป็นคนที่ขี้เกียจขับรถมากแค่ไหน แล้วการที่จะต้องขับรถกลับบ้านที่อยู่กันค่อนข้างไกลก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีเท่าไหร่นัก
“ครับ ผมคงต้องทำแบบนั้น” ผมบอก แต่ส่วนหนึ่งเลยคือผมเกรงใจ เท่าที่ผ่านมาคุณไวน์ช่วยผมมามากแล้ว แม้ว่าในวันนั้นเป็นวันที่คุณไวน์เพิ่งเปิดแบรนด์เสื้อผ้า แล้วเขาถูกอกถูกใจในหน้าตาของผมจึงได้หยิบยื่นโอกาสในการทำงานให้กับผม และในตอนนั้นผมซึ่งประสบปัญหาที่บ้านถูกฟ้องล้มละลาย แถมไอเพื่อนตัวดียังมาขโมยเงินหายหน้าไปอีก ผมเลยต้องรับความช่วยเหลืออย่างไร้ทางเลือก
“เลิกเกรงใจเถอะน่า บางทีนายอาจจะไม่รู้นะ เพราะนาย ร้านฉันถึงได้กำไรขนาดนั้น ไม่ต้องห่วงหรอก นายได้ทำงานให้ฉันจนคุ้มค่ากับสิ่งที่ฉันให้นายไปแน่” คุณไวน์หัวเราะเบาๆในลำคอ เขาดูผมออกทุลุปรุโปร่งว่าผมคิดอะไร รู้ซึ่งยังไง หลายครั้งผมก็ต้องแกล้งตีหน้านิ่งบ้างเผื่อว่าบางทีเขาจะดูไม่ออกว่าผมคิดอะไรอยู่
“อ่อ ช่วงนี้ฉันไม่อยู่ยาวนะ แต่จะเปิดโรมมิ่งเอาไว้ มีอะไรก็โทรหาได้ทุกเมื่อ” คุณไวน์ที่เตรียมตัวจะกลับพูดขึ้น
“ครับ ไปไหนเหรอครับ” ที่จริงผมไม่ได้อยากรู้เท่าไหร่หรอก แต่มันเป็นมารยาทอย่างหนึ่งที่เราจะถามไถ่เพื่อแสดงความสนใจต่อคนที่ดีกับเราก็เท่านั้น
“ไปเยอรมันน่ะ ไปดูงาน คงเดือนสองเดือน แต่ฉันจะฝากงานไว้กับผู้จัดการร้าน เขาจะบอกเธอเองว่าต้องไปทำงานวันไหนบ้าง”
“ครับ”
“ทำงานให้ดีๆล่ะ แล้วหวังว่านายจะเป็นเด็กดี”
“ครับ” ผมเพียงแค่รับคำ ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ
คุณไวน์มองผมนิ่งๆอยู่สักพักก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่หน้าประตู ผมเดินตามออกไปส่ง แต่พอเปิดประตูออกก็เจอมาโคยืนทำหน้างงเมื่อเห็นหน้าคุณไวน์
คุณไวน์และมาโคสบตากันไม่พูดอะไร เหมือนพวกเขาต้องการสื่อสารกันทางสายตามากกว่าที่จะเอ่ยออกมา ผมทำได้แค่มองเท่านั้น จนกระทั่งคุณไวน์เขาหันมาลาผม
“ดูแลตัวเองด้วย แล้วฉันจะซื้อของมาฝาก” คุณไวน์ลูบหัวผมเบาๆพร้อมกับยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ผมยิ้มตอบเบาๆ แอบเห็นมาโคทำหน้าไม่พอใจนิดๆ
“สวัสดีครับ เดินทางปลอดภัยนะครับ”
แล้วคุณไวน์ก็เดินออกจากห้องผมไปที่ลิฟต์ หลังจากที่คุณไวน์กลับไปแล้ว ผมก็ยืนจ้องหน้ากับมาโคนิ่งๆแทน
“พี่มาทำไม” ผมถามเขา
“เอาไว้ค่อยคุย หลบหน่อยจะเข้าห้อง” มาโคพูดนิ่งๆ
“อย่าดีกว่าครับ” บอกตามตรงเลยว่าผมไม่ไว้ใจที่จะอยู่กับเขาตามลำพังสองคนหลังจากที่ผมได้บอกเขาไปแล้วว่าผมมีแฟน บางทีเขาอาจจะโกรธจนหน้ามืดแล้วทำอะไรผมได้
“อย่าทำให้ฉันอารมณ์เสียไปมากกว่านี้พริก หลีก!” เสียงเข้มๆของมาโคดึงขาผมให้ก้าวถอยหลังเพื่อให้เขาเข้ามาในห้องได้อย่างง่ายดาย ก็เสียงเขาดุขนาดนั้น ใครจะไปกล้า มาโคกระแทกเท้าเดินเข้าไปในห้องผม ผมถอนหายใจเบาๆก่อนจะปิดประตูห้อง
จะโทษใครล่ะ โทษตัวเองแล้วกันที่ปล่อยให้มันเลยเถิดมาจนถึงตอนนี้
แล้วนี่เขาหายไปไหนแล้วล่ะ ห้องนั่งเล่นไม่มี หรือว่าจะอยู่ในห้องผม ว่าแล้วผมก็เดินไปที่ห้องตัวเอง ได้ยินเสียงน้ำกระทบพื้นในห้องน้ำ เขาคงมาอาบน้ำ แต่ไม่คิดจะขออนุญาตผมสักคำ ถือวิสาสะจริงๆ
ผมได้แต่กรอกตาไปมาแล้วก็ออกไปรอมาโคข้างนอกพลางนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่สัมผัสเย็นแตะลงที่ท้ายทอย ผมย่นคอหนีแล้วหันไปมอง
ทะ...ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าวะ!
“พี่ไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยไป” ผมบอก รู้สึกเขินที่จะต้องเห็นร่างกายที่สวยงามของมาโค กล้ามท้องเป็นลอนสวยนั่นยังติดตาอยู่เลย ไหนจะผิวขาวๆที่มีหยดน้ำเกราะพราวนั่นอีก แล้วนี่ผมจะมาทำตัวหื่นทำไมวะเนี่ย!
“ไปหาให้หน่อยสิ” มาโคพูดนิ่งๆก่อนจะเดินอ้อมโซฟามานั่งลงข้างๆผม แต่พอเขานั่งผมก็ลุกขึ้นเดินไปหาเสื้อผ้ามาให้เขาใส่ก่อนที่ผมจะหัวใจวายตายไปกับร่างกายแสนเซ็กซี่อย่างที่บุรุษพึงเป็นของเขา ผมก็บุรุษนะ แต่ไม่ยักจะมีอย่างเขาเลย
พอได้เสื้อยืดตัวโตและกางเกงขายาวที่ผมซื้อมาผิดไซต์ที่มาโคพอจะใส่ได้ ผมก็เอาออกไปให้เขา มาโครับไปแต่ยังคงนั่งจ้องผมอยู่ที่โซฟาไม่ยอมลุกไปเปลี่ยน
“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสิครับ” ผมบอก
“เปลี่ยนให้หน่อยสิ” เขาพูดยิ้มๆ
“เรื่องอะไรล่ะ พี่ก็เปลี่ยนเองสิ” ผมกระแทกตัวลงนั่งที่โซฟาเดียว ไม่กล้าไปนั่งกับเขาหรอก มาโคมือไวจะตายไป ไม่มีทางที่เขาจะนั่งเฉยๆได้โดยไม่เกาะแกะกับร่างกายผมหรอก
“เขินหรือไง” มาโคแซวผม ผมหันหน้าหนีทันที ได้ยินเสียงเขาหัวเราะในลำคอ ผมเลยตวัดสายตามองเขาอย่างเคืองๆ เขายักคิ้วกวนๆให้ผมทีหนึ่งก่อนจะลุกไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
“เฮ้อ กวนประสาทจริงๆ” ผมบ่นกับตัวเองเบาๆ สายตาจ้องไปที่ประตูห้องนอนตัวเอง คืนนี้เขาต้องนอนที่นี่แน่ๆ และเชื่อเถอะว่าเขาจะต้องนอนในห้อง ไม่มีทางที่เขาจะนอนโซฟาหรอก เพราะก่อนหน้านั้นเขาก็นอนในห้องมาโดยตลอด สงสัยผมคงต้องระเห็จตัวเองออกมานอนที่โซฟาแทนแล้วล่ะ
“ไปอาบน้ำไป” มาโคที่แต่งตัวเสร็จแล้วบอกผม ผมจึงลุกขึ้นไปอาบน้ำ ระหว่างที่อาบน้ำผมก็พยายามคิดหาวิธีที่จะทำยังไงให้มาโคยอมกลับไป ใครจะช่วยผมได้บ้าง
ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ออกมากจากห้องน้ำ ทีแรกผมกังวลว่าออกมาจากห้องน้ำจะเจอมาโคนอนอยู่บนเตียงผมอะไรทำนอนงั้น แต่ก็เปล่า เขาไม่ได้อยู่ในห้องนอนผม แสดงว่ายังอยู่ข้างนอก
แล้วสายตาของผมเหลือบไปเห็นบางอย่าง ผมรีบเดินเข้าไปหยิบมันมาดูทันที ไม่ได้ใส่รหัสไว้ด้วยแหะ จะประมาทเกินไปหน่อยแล้วมั้ง แต่ช่างเถอะ ผมต้องรีบหาเบอร์คนที่จะช่วยผมได้ก่อนที่มาโคจะเข้ามา ผมค้นหาเบอร์ในโทรศัพท์มาโค แล้วก็ได้เบอร์ของคนๆหนึ่งมา ผมคิดว่าคนนี้แหละจะต้องช่วยผมได้
พอได้เบอร์มาไว้ในเครื่องตัวเองแล้ว ผมก็วางโทรศัพท์มาโคไว้ที่เดิม
ผลั๊ว!
เฮือก!
“ทำอะไร” มาโคถามผมหน้างงๆ แต่ผมนี่สิ ใจล่วงลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ใจนี่หายแว๊บ ขวัญเอ้ยขวัญมาๆ ผมเอามือลูบอกตัวเอง
“ทีหลังเคาะประตูก่อนสิพี่ เกิดผมโป๊อยู่ทำไง” ผมบ่นหน้าหงิก เกือบไปแล้วไหมล่ะ ดีนะที่เขาเข้ามาช้า ถ้าเกิดเข้ามาเร็วกว่านี้อีกสักนิดหนึ่งตอนที่ผมยังกดโทรศัพท์พี่เขาอยู่อาจจะแย่ได้
“โป๊อยู่ก็ดีนะสิ ฉันชอบ” มาโคทำตากรุ่มกริ่ม ค่อยๆขยับเยื้องย่างเข้ามาใกล้
“ทะลึ่ง!” ผมว่าพี่มัน
“หึหึ ยอมรับ” มาโคเดินมาประชิดตัวผ แขนแกรงของเขาเกี่ยวเอวผมแล้วดึงเข้าหา ผมใช้มือยันหน้าอกเขาไว้ รู้สึกได้เลยว่าหัวใจตัวเองเต้นแรง ผมเงยหน้านิดๆสบตากับคนที่มองผมอยู่ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึก แต่ผมมองมันไม่ออก
“ฉันไม่ยอมหรอกนะ เรื่องของนายน่ะ” มาโคพูดเสียงนุ่มที่ปกติไม่ค่อยจะได้ยินบ่อยนัก หรือเพราะผมชอบดื้อกับเขาก็ไม่รู้ เขาถึงได้อารมณ์อยู่ตลอดเวลา
“บอกมาสิว่าฉันต้องทำยังไง นายถึงจะเลิกกับมัน แล้วมีฉันแค่คนเดียว” มาโคกระซิบที่ข้างหูผม มือของผมกำเสื้อตรงหน้าอกเขาแน่น
“ผม...ไม่รู้” ผมชอบเขานะ แต่...ผมมีแฟนอยู่แล้ว ผมชอบมาโค แต่ผมก็รักแฟนผม
“นายต้องรู้สิ ตัวนาย นายต้องรู้” มาโคดึงหน้าออกจากคอผม เขาจ้องผมอย่างไม่พอใจ “นายไม่ชอบฉันเหรอ” คำถามของเขาทำให้ผมสะอึก
“ผมชอบพี่นะ แต่มันเป็นไปไม่ได้หรอก” ผมอยากให้มาโคเข้าใจ แฟนผมไม่มีอะไรผิด อยู่จะให้ผมเลิกกับเขามันก็เป็นไปไมได้
“อย่าพี่...” ผมเบี่ยงหน้าหนีเมื่อมาโคจะจูบผม เขาฮึดฮัดในคอ ในเมื่อเขาจูบผมไม่ได้เขาก็ก้มลงไปจัดการที่ซอกคอผมแทน แต่เมื่อผมหนีบคอเพราะไม่อยากให้เขาสัมผัส แต่เหมือนว่าจะเป็นการทำให้เขาได้ใกล้ชิดผมมากขึ้น
“โอ๊ย!” มาโคกัดผมอย่างแรงๆ ได้เลือดไหมวะนั่น! ทำไมเขาชอบทำอะไรรุงแรงกับผมนักวะ ซาดิสม์หรือไงวะ!
“ฉันไม่ยอม ยังไงฉันก็ไม่ยอม ที่ผ่านมาฉันไม่เคยเห็นไอ้แฟนห่าอะไรนั่นของนายจะดูแลนายได้สักเท่าไหร่เลย” มาโคพูดเสียงเหี้ยมอยู่ที่คอผม เขาพรมจูบไปตามผมไหล่ ผมอยากจะหยุดเขานะ แต่เสี้ยวหนึ่งในความรู้สึก สัมผัสของเขาทำให้ผมรู้สึกดี
แต่อีกสิ่งหนึ่งที่รบกวนสมองผมจะไม่สามารถห้ามมาโคไม่ได้เกาะแกะกับร่างกายผมได้ก็คือคำพูดของเขา...สามเดือนได้แล้วที่ผมไม่เจอหน้าแจ๊กกี้ แฟนของผม เขาเรียนนักบินและเรียนอยู่ที่ต่างจังหวัด ปกติเราจะคุยโทรศัพท์กันบ้าง ทุกเดือนเขาจะมาหาผมครั้งหนึ่ง แต่สามเดือนที่ผ่านมาเขาไม่ลงมาหาผมเลย โทรมานับครั้งได้ และก็ไม่เคยคุยกันมากกว่าห้านาที ผมไม่กล้าร้องขอให้เขามาหาเพราะกลัวเขาจะรำคาญ อีกอย่างผมเกรงใจด้วย เพราะเขาก็เรียนหนัก
“อ๊ะ!” ผมหลุดออกจาภวังค์เมื่อมาโคกัดเข้าที่ยอดอกผมอย่างแรง
เฮ้ย! เขาถอดเสื้อผมตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย
“อื้ออ ไม่เอา” ผมครางพูด บิดตัวหนีแต่มาโคก็ล็อคตัวผมไว้ ผมดันตัวผมให้เดินถอยหลังจนมาถึงเตียงเขาก็ผลักผมนอนลง อะไรวะ อยู่ก็หน้ามืดจ้องผมหน้าเหี้ยมแบบนี้ มาโคขึ้นเตียงมาแล้วจัดการคร่อมผมไว้ทั้งตัว
“หยุดคิดถึงแฟนนายนบ้างเถอะ อยู่กับฉันนายไม่มีสิทธิ์คิดถึงคนอื่น!” มาโคพูดอย่างเอาแต่ใจ ผมเบ้หน้าใส่เขา และดูเหมือนเขาจะไม่ชอบใจเลยบีมที่หัวนมผมอย่างแรงจนผมสะดุ้งเฮือก
มันใช่ที่เล่นไหมเนี่ย!!!
“ไอ้พี่บ้า!” ผมด่าเขา มาโคคิ้วกระตุกก่อนจะฉกริมฝีปาลงมาจูบผมแรงๆ เขากัดริมฝีปากผม ความเจ็บทำให้ผมร้องออกมา และนั่นจึงเป็นจังหวะที่ทำให้เขาสอดลิ้นเข้ามาในปากผม จูบที่จาบจ้วงเหมือนคนหิวกระหายทำให้ผมหัวหมุนและไม่อาจต่อต้านได้ ผมเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าผมแพ้สัมผัสของเขา ผมเคยจูบกับแจ๊กกี้ แต่ไม่เคยเป็นแบบนี้
จูบของเขาทำให้ผมร้อนไปทั้งตัว ผมต้องหักห้ามมัน แต่ดีที่มาโคยอมถอนริมฝีปากออกก่อนที่ผมจะขาดอากาศหายใจ สายตาที่เขามองมาทำให้ผมเขิน
“ชอบไหม” เขาถาม อาจจะเป็นเพราะผมไม่มีสติหรือบางทีอาจจะเมาจูบเขาผมถึงได้พยักหน้าตอบไปแบบนั้น แล้วรอยยิ้มก็ปรากฏที่ใบหน้าหล่อๆของอีกฝ่าย ผมเอื้อมมือไปแตะริมฝีปากของเขาที่คลี่ยิ้มอย่างเผลอไผล
“ผมชอบเวลาที่พี่ยิ้ม” ผมพูดจากใจจริง เขางับนิ้วผมเล่นพอให้ขนลุกนิดๆก่อนจะจูบที่ปากผมเบาๆ ไม่ได้ลุกล้ำเข้าไป
“แต่ฉันชอบทุกอย่างที่เป็นของนาย” เขากระซิบแผ่วเบา แต่ผมกลับได้ยินทุกคำ ใบหน้าผมร้อนซู่ เขาหัวเราะขำอย่างเอ็นดูก่อนจะตีสีหน้าจริง “นายเคยกลัวไหมถ้าหากจะมีบางสิ่งบางอย่างเปลี่ยนแปลงไป”
ผมนิ่งงันกับคำถามของมาโค ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ
“เคยสิ” แต่บางทีความเปลี่ยนแปลงก็มาเร็วจนเราไม่ทันได้ตั้งตัวและไม่ทันได้กลัว
“ฉันกลัวมาก และตอนนี้ฉันมีนาย ฉันไม่อยากให้อะไรเปลี่ยนแปลงไป” เขาพูดเสียงนุ่ม ผมใจเต้นแรง เขาจะพูดว่าผมมีความหมายกับเขามาอย่างนั้นหรือเปล่า และมือปลาหมึกของเขาก็เริ่มทำงาน ลูบไล้อยู่ที่สีข้างและตามเนื้อตัวของผมไม่หยุด
ตกลงแล้วจะซึ้งหรือจะหื่นกันแน่วะ เลือกสักอย่างได้ไหม!!!
“ไม่เอา” ผมร้องห้ามเขาพร้อมกับจับมือที่ซุกซนของเขาให้อยู่นิ่งๆ
“เฮ้อ เอาเถอะ ไม่เอาก็ไม่เอา” มาโคถอนหายใจแรงๆ เขาลุกออกจากตัวผมลงไปยืนขมวดคิ้วข้างเตียงก่อนจะหมุนตัวเดินไปที่ห้องน้ำ
“พี่จะไปไหน” ผมยันตัวลุกขึ้นนั่งพรางติดกระดุมชุดนอนที่หลุดไปยกแผงด้วย เรื่องอย่างนี้ล่ะไวชะมัด
“ไปจัดการไอ้นี่” มาโคพูดแล้วก็ชี้ไปที่ส่วนล่างของตัวเองที่ดันโป่งนูนออกมาจนเห็นได้ชัด “ทำไม จะช่วยเหรอไง” มาโคยิ้มกรุ่มกริ่มใส่ผม หน้าผมแดงจนไม่รู้จะแดงยังไงแล้ว!
“ลามก! พี่จะไปทำอะไรก็ไปทำเลยไป๊!” ผมแหวใส่มาโคเสียงดัง เขาหัวเราะราแล้วก็เดินเข้าห้องน้ำไป “หน้าด้านชะมัดเลย” ผมบ่นเบาๆก่อนจะลุกเดินออกไปกินน้ำ กลับเข้าห้องนอนมาอีกครั้งมาโคก็ยังไม่ออกจากห้องน้ำ ผมได้ยินเสียงบางอย่างแว่วๆ เลยเดินไปที่หน้าห้องน้ำ
“อืม อ๊า พริก อืม นั่นแหละ”
อะ อะ ไอ้คนบ้า!!!
ปึก!!!
ผมทุบประตูห้องน้ำอย่างแรง
“ห้ามเอาชื่อผมไปทำเรื่องอุบาทถ์สิวะไอ้พี่หื่นกาม!!!”
“อื้ออ พริก พริก อื้ออ อ๊า!!!”
หมดกัน! ฮืออ ชื่อผมบ่นบี้ถูกพมาโคย่ำยีหมดแล้ว!
เฮอะ! ใช่ชื่อผมสำเร็วความใคร่เหรอ เดี๋ยวก่อนนะเดี๋ยวก่อน อยากได้พริกมากนักใช่ไหม คราวหลังผมจะเอาพริกละเลงน้องชายพี่มันให้ลุกไม่ขึ้นตายด้านกันไปข้างหนึ่งเลยคอยดู!!!
“พี่มาร์ค! นอนเฉยๆได้ไหม!” ผมว่าอย่างเหลือด ตั้งแต่ล้มตัวนอนมาได้จะชั่วโมง มาโคยังไม่เลิกลูบไล้ตัวผมเสียที นี่ก็สอดมือเขามาลูบเล่นที่หน้าท้องผมและดูเหมือนจะเลื่อนสูงมากขึ้นเรื่อยๆจนจะถึงหน้าอกผมอยู่แล้ว
“นิดหน่อยน่า อย่าบ่นได้ไหม” มาโคพูดงึมงำเหมือนจะง่วง ง่วงแล้วทำไมไม่นอนวะ
“นอนไปเลยพี่ ง่วงแล้วก็อย่าซน” ผมเอ็ด มาโคหยุดมือ ผมนอนนิ่งๆจนกระทั่งรู้สึกว่าลมหายใจของเขาเข้าออกสม่ำเสมอ
“เฮ้อ อย่างกันเด็กๆ” ผมพึมพำเบาๆก่อนจะปิดตาลงนอนบ้าง ผมรู้สึกว่ามาโคกระชับอ้อมแขนที่กอดผมไว้แน่นขึ้น แต่แทนที่จะรู้สึกอึดอัดผมกลับชอบ ผมขยับตัวผลิกหันหน้าเขาหามาโคก่อนจะกอดเขาไว้ วันนี้ผมขอทำตามใจตัวเองก่อนก็แล้วกัน เพราะผมอยากได้อ้อมกอดของเขาเหลือเกินในตอนนี้
อ๊อดดดด
“อื้อ” ผมครางเบาๆ หูแว่วเหมือนได้ยินเสียงคนกดอ๊อดที่หน้าประตู
อ๊อดดดด
เออ คราวนี้ไม่แว่วแล้ว ของจริงเลยล่ะ ผมขยับตัวลุกขึ้นนั่ง แต่ก็ทำได้ลำบากเพราะมาโคกอดผมไว้แน่น
“พี่ ปล่อยผมก่อน” ผมกระซิบบอกมาโคที่ยังหลับสนิด ตอนหลับกับตอนตื่นนี่คนล่ะคนเลย เขาครางง่วงเงียในลำคอแล้วก็ยอมปล่อยตัวผม ผมยิ้มให้เขาก่อนจะลุกไปเปิดประตู
“สวัสดีที่รัก ยังไม่ตื่นนอนอีกเหรอ”
ซวยแล้วกู!!!
ถ้าไม่ใช่ว่าผมเพิ่งจะตื่นนอน ผมคงจะไม่เบลอจนลืมที่จะส่องช่องตาแมวดูก่อนหว่าใครมา
“เอ่อ สวัสดีแจ๊กกี้!” ผมทักตอบยิ้มๆ แต่ในใจผมแทบอยากจะร้องไห้ แจ๊กกี้อยู่ข้างนอก มาโคอยู่ในห้อง ฮือออ ผมตายแน่ครับงานนี้!
หัวข้อ: ◄▌Double-faced▐►เสแสร้งแกล้งรัก ผัวผมใครห้ามแตะ! # 27-05-14 P.40 เปิดจองหนังสือ (อ่าน 449021 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก