DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 15: I wasn’t feeling quite like myself ฉันรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองอีกต่อไป
HIM: PRIK
ผมเปลี่ยนใจไม่ไปทะเลตอนนี้แล้วได้ไหม มันเป็นความผิดพลาดอย่างแรงที่ผมบอกมาโคเรื่องนี้ และสุดท้ายเขาก็ตามมาด้วยจริงๆ และไม่ได้มีแค่เขาที่ไป ยังมีพี่ธันกับพี่กัสด้วย ยังมีโอชินที่ผมเอ่ยชวนให้มันไปเป็นเพื่อน แต่ที่เซอร์ไพส์มากๆอีกเรื่องหนึ่งก็คือมันมาพอร์ชมาด้วย
ภายในคอนโดของคุณไวน์ตอนนี้บรรจุผู้ชายหลายคนที่จะร่มเดินทางไปด้วย มันจะไม่เป็นปัญหาถ้าคนจัดทริปนี้คือผม ไม่ใช่แจ็กกี้ ผมบอกเขาแค่ว่าจะมีเพื่อนไปสองคนเท่านั้น
“ทำหน้าแบบนั้นไม่อยากให้ฉันไปหรือยังไง” มาโคหาเรื่องผม ผมมองเขานิ่งๆแล้วเดินหันหลังเข้าห้องนอนไปหยิบกระเป๋าเดินทางและของใช้พวกกระเป๋าเงินและโทรศัพท์
“คิดถึง” มาโคที่เดินตามผมเข้ามาเมื่อไหร่ไม่รู้กอดผมไว้จากด้านหลัง ผมยื่นนิ่งก่อนจะแกะมือเขาออกจากตัว
“อย่าทำแบบนี้เลย” ผมบอกเขา
“ทำไม!ฉันกอดนายไม่ได้เหรอไง” มาโคพูดเสียงหงุดหงิด
“มันไม่ควร แฟนผมกำลังมา”
“เหอะ! คิดว่าฉันแคร์? ถ้าฉันแคร์ฉันจะมาทำไม คิดหน่อยสิ” มาโคยิ้มเย้อหยัน ผมสูดลมหายใจเขาออกช้าๆ ผมชอบอ้อมกอดของเขา แต่ก็อย่างที่บอก มันไม่ควร
“งั้นพี่ก็คงไม่แคร์ใช่ไหมว่าผมจะรู้สึกยังไง” ผมมองหน้ามาโคอย่างตัดพ้อ เขาดูอึ้งไปนิดๆจนกระทั่งผมได้ยินเสียงกริ่งหน้าห้อง แจ็กกี้คงจะมาแล้ว
“ไปกันเถอะครับ”
ผมเดินนำออกจากห้อง โอชินเป็นคนเปิดประตูให้แจ็กกี้เขามา เขายิ้มให้ผมก่อนจะเบิกตาโตเมื่อเห็นสมาชิกในห้องผม
“คือว่า เพื่อนๆพี่ๆฉันเขาอยากไปด้วยนะ ไม่ว่าอะไรใช่ไหม”
“ไม่หรอก ไปเยอะๆก็สนุกดี เก็บของครบแล้วใช่ไหม”
“อืม”
“แล้วมีรถกันไปไหม” แจ็กกี้ถามคนอื่นๆในห้อง
“มีของฉันคันกับมาโคคัน พออยู่แล้ว” โอชินเป็นคนตอบ แจ็กกี้พยักหน้าก่อนจะแย้งของในมือผมไปถือ ลงมาข้างล่างคอนโดแจ็กกี้ก็เอาของๆผมไปใส่ไว้ในรถเขา เหมือนจะมีคนนั่งอย่ในรถ แต่ฟิมล์ติดกระจกค่อนข้างหน้าเลยมองไม่ค่อยเห็นว่าเป็นใคร ผมรู้จักกับเพื่อนของแจ็กกี้ไม่มากหรอก รู้จักแค่บูมกับมอสเท่านั้น
“พริก” มาโคเดินมาหาผม แจ็กกี้ที่กำลังจัดของใส่ท้ายรถเงยหน้ามองมาโคแบบงงๆ แต่ก็ก้มลงไปเก็บของต่อ
“มีอะไรเหรอ” ผมถามกลับ
“ไปนั่งกับฉัน” มาโคก้มหน้าลงมากระซิบข้างหูผมเพราะไม่ต้องการให้ใครได้ยิน
“ไม่ครับ” ผมกระซิบกลับแล้วส่ายหน้าเบาๆ พอดีกับที่แจ็กกี้เก็บของเสร็จพอดี
“ออกเดินทางเลยแล้วกัน นายไปถูกใช่ไหม ก็แค่เกาะล้านนี้เอง” แจ็กกี้บอกกับมาโคที่ยืนจ้องหน้าผมอย่างไม่พอใจนิดๆ ในเมื่อผมไม่ยอมไปนั่งรถคันเดียวกับเขา เขาก็เลยเดินกระแทกเท้ากลับไปที่รถตัวเอง
“เขาเป็นอะไรเหรอ” แจ็คกี้ถามงงๆ ผมส่ายหน้า ไม่รู้ว่าไปทะเลคราวนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ผมรู้สึกไม่ดีเลย
ออกเดินทางมาได้ร่วมสองชั่วโมง โทรศัพท์มือถือผมมีข้อความเข้าแทบจะทุกสิบนาที คนส่งมาคงจะไม่ได้ขับรถเอง ถึงได้ก่อกวนกันขนาดนี้ แต่ลำพังแค่ความกวรประสาทของมาโคไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกแย่เท่าไหร่ แต่มีบางอย่างที่ทำให้รู้สึกแย่ยิ่งกว่านั้น
“กี้ๆ อ้าปากหน่อย” เจ้าของเสียงหวานหยดย้อยที่เรียกแฟนผมมาไม่ต่ำกว่าห้ารอบตั้งแต่ขึ้นรถกำลังป้อนแซนวิชใส่ปากแจ็กกี้ เธอชื่อน้ำหวาน แจ้กกี้แนะนำกับผมว่างั้น เธอนั่งข้างหลังตรงกับตำแหน่งคนขับ และเธอก็ช่างมีความพยายามในการเอี้ยวตัวมาป้อนอาหารแฟนผม ส่วนแจ็กกี้ก็อ้าปากตามที่เธอสั่งอย่างว่าง่าย ผมปรายตามองคนทั้งคู่ด้วยความรู้สึกไม่ชอบใจ
ดูแลแบบนี้มันยิ่งกว่าแฟนอีกนะ
ใช่ ดูแลยิ่งกว่าแฟนอย่างผม มันผิดที่ผมที่ไม่ดูแล หรือผิดที่เธอดูแลแฟนผมดีเกินไป
“นี่หวาน ไม่ต้องไปดูแลมันมากหรอก แฟนมันก็นั่งอยู่ข้างๆ” เสียงบูมดังขัดขึ้นกลางรถ ผมนั่งนิ่งมองออกไปนอกรถ แต่หูของผมก็ยังทำการได้ดี
“นั่งอยู่ข้างๆ แต่ไม่คิดจะใส่ใจ”
และผมก็ฟังออกว่าเธอด่าประชดผม
“พอๆ น้ำหวาน ผมอิ่มแล้วล่ะ ไม่ต้องป้อนก็ได้” แจ็กกี้พูดขึ้นขำๆ เหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับเรื่องที่เกิดขึ้น ผมอยากถามว่ามันปกติเหรอ ที่เป็นอยู่ตอนนี้มันถูกต้องหรือเปล่า ผมกำลังงงว่าตกลงแล้ว ใครกันแน่ที่เป็นแฟนแจ็กกี้ ระหว่างผมกับน้ำหวาน
แต่ผมเลือกที่จะเงียบ ก็ไม่รู้จะโวยวายไปทำไม ทะเลาะกับผู้หญิงมองมุมไหนก็ทุเรศทั้งนั้น
ผมหลับมาตลอดทางจนมาถึงพัทยา
“พริก ถึงแล้ว”
“หืม” ผมลืมตาขึ้น เห็นใบหน้าแจ็กกี้อยู่ใกล้ๆ เขายิ้มให้ผมนิดๆ ผมยิ้มตอบตามสัญชาติญาณ
“ขี้เซาเหมือนเดิมเลยนะ” เขาพูดขำๆ
“ก็ฉันไม่ได้เปลี่ยนไปนี่นา” ผมพูดอย่างไม่คิดอะไร แต่อีกฝ่ายกลับทำหน้าแปลกๆ
“ลงรถเถอะ” แจ็กกี้พูดแล้วก็ลงจากรถ ผมหันไปมองด้านหลังที่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่แล้ว เลยลงจากรถบ้าง ผมมองไปรอบๆ เห็นรถของมาโคและโอชินจอดอยู่ไม่ไกล ก่อนจะสบเข้ากับสายตาของน้ำหวาน เธอมองผมเหมือนจะไม่พอใจก่อนจะสะบัดหน้าเดินไปยื่นกับบูม
มาเที่ยวครั้งนี้คงไม่สนุกแล้วแหละ
“ไหวไหม” โอชินที่นั่งอยุ่ข้างๆผมถามพอร์ชที่นั่งหน้าซีดอยู่บนเรือท่ำลังจะข้ามไปเกาะล้าน
“อื้ออ” พอร์ชหลับตาปี๋ส่ายหน้าไปมาอยู่กับอกโอชิน สรุปแล้วผมยังไม่รู้เลยว่าคู่นี้เขาตกลงปรงใจเป็นแฟนกันหรือยัง
“แจ๊กกี้ หวานจะอ้วก”
“ไม่เป็นไร แปบเดียวก็ถึงแล้ว”
ผมพยายามไม่ใส่ใจกับความสนิทสนมของแจ๊กกี้กับน้ำหวานให้มันมากนัก แต่บางทีผมก็รู้สึกว่าอยากจะเมาเรือมันซะเดี๋ยวนี้ แล้วมาดูกันสิว่าแฟนผมมันจะสนใจใคร
แต่ยี่สิบนาทีก็มาถึงเกาะล้าน ผมเดินไปหยิบข้าวของๆตัวเอง ส่วนแจ๊กกี้ช่วยประคองน้ำหวานลงจากเรือ
“มา ฉันช่วย” มาโคที่ลงจากเรือไปแล้วแย่งกระเป๋าของผมไปถือ คราวนี้ผมปล่อยให้เขาเอาไปถือแต่โดยดี พอผมจะก้าวออกจากเรือเขาก็ยื่นมามาให้ผมจับ ผมมองมือหนาที่ยื่นมาตรงหน้า ก่อนจะวางมือตัวเองลงไป มาโคจับมือผมไว้แน่นแล้วก็กระตุกเบาๆให้ผมก้าวข้ามเรือออกมา
“ขอบคุณครับ” ผมบอก มือก็แย่งกระเป๋ากลับมาถือเอง
“ไม่ต้องหรอก ฉันถือให้” เขาพูด ผมเงยหน้ามองหน้ามาโค อยู่ก็รู้สึกอยากจะกอดเขาขึ้นมา
“พริก โอเคนะ ไปกันเถอะ ไอ้มอสเอารถรีสอร์ทมารับแล้ว” แจ๊กกี้เดินเข้ามาพอดี เขามองไปที่กระเป๋าของผมในมือมาโค “เดี๋ยวฉันถือให้เขาเอง” แจ็กกี้พูดแล้วก็ยื่นมือไปคว้ากระเป๋าของผมมาถือ มือขงอแจ็กกี้จับมือผมให้เดินไปกับเขา เพียงเสี้ยววินาทีที่มาโคก้มลงมากระซิบกับผม
“นายเป็นของฉัน จำไว้”
ที่พักสุดหรูที่เราตรงหน้าเป็นรีสอร์ทของมอส เพื่อนแจ็กกี้ ที่จริงควรจะเรียกว่าเป็นบ้านพักสไตล์วิลล่าที่มีทั้งหมด 17 หลัง มีทั้งแบบวิลล่าการ์เด้น, ซีวิว ฯลฯ ไปจนถึงพูลวิลล่า สามารถเห็นวิวทะเลแบบพาโนรามา
“ชอบไหม” ผมพักอยู่กับแจ๊กกี้ ส่วนคนอื่นๆก็จัดแจงแบ่งกันไป แต่ผมไม่ได้สนใจว่าใครจะนอนกับใคร เพราะมันแต่มองความสวยงามของรีสอร์ทอยู่ คืนหนึ่งราคาเท่าไหร่เนี่ย ถ้าจะแพงน่าดู
“ชอบสิ สวยมากๆเลย” ผมยิ้มให้กับแจ็กกี้ ผมสวมกอดผมจากด้านหลัง กดริมฝีปากหอมแก้มผมซ้ายขวา
“คิดไว้แล้วล่ะว่าพริกต้องชอบ ฉันรู้ใจนายใช่ไหมล่ะ”
“อืม”
ผมมองออกไปนอกวิวระเบียง เห็นวิวทะเลสวยงามได้แบบเต็มๆตา เห็นสระว่ายน้ำอยู่ใกล้ น่าลงไปเล่นชะมัด
“แจ็กกี้”
“หืม”
“นายสนิทกับน้ำหวานมาเลยเหรอ” ผมถาม แจ็กกี้เงียบไป
“อืม พอดีแม่ฉันกับแม่น้ำหวานรู้จักกันน่ะ ไปมาหาสู่กันบ่อยเลยรู้จัก”
“งั้นเหรอ” ผมไม่ถามต่อ เพียงแค่นี้ก็เพียงพอแล้วที่ได้รู้
HIM: PORCHE
“ห้องสวยจัง!” ผมโยนกระเป่าไปที่พื้นห้องแล้ววิ่ออกไปยื่นที่ระเบียง สูดกลิ่นอายสายลมของทะเลเข้าปอดลึกๆ อ่า สดชื่นดีจัง
“พอร์ช มาเก็บของก่อน”
ผมยกกล้องถ่ายรูปขึ้นเก็บภาพสวยๆ รีสอร์ทที่นี่จัดตกแต่งได้เลิศหรูสวยงามอลังการงานสร้างมากๆ ถ้าเพื่อนๆผมได้เห็นพวกมันจะต้องอิจฉาตาร้อนแน่ๆ
“พอร์ช เรียกเนี่ยได้ยินไหม”
“เสียงบ่นของนายทำลายบรรยากาศ รู้ตัวไหม!” ผมพูดหน้าหงิกแล้วก็เดินกระแทกเท้าเข้าห้องเพื่อเก็บกระเป๋าที่โยนทิ้งไว้ก่อนหน้านี้ จะเก็บให้หน่อยก็ไม่ได้ ไอ้คนแล้งน้ำใจ!
“ถ้านายฟังฉัน ฉันจะบ่นไหม”
“เฮ้อ!”
“ไม่ต้องมาถอนหายใจเลย พูดอะไรไม่เคยฟัง”
“ไหว้ล่ะ เลิกบ่นเถอะ น่าเบื่อ”
ขนาดมาเที่ยวมันยังบ่นผมได้เป็นวรรคเป็นเวร พูดดีๆได้ไม่กี่คำมันก็จ้องจะหาเรื่องบ่นผมต่อ แบบนี้ใครจะไปอยากฟังครับ
เก็บของเสร็จผมก็เปลี่ยนเสื้อผ้า อยากลงไปเล่นน้ำที่ทะเลจะแย่อยู่แล้ว ผมไม่รอโอชินก็ออกมาจากห้อง เจอกับพริกที่เดินหน้าหงอยๆ ผมเข้าไปทัก
“ไง มาเที่ยวทั้งทีไม่สนุกหรือไง”ผมถาม พริกสะดุ้งตกใจ อะไรกัน เดินละเมอหรือยังไง แล้วนี่มาโคไปไหน ปกติออกจะตัวติดกันจะตายไป
“ก็ สนุกดี”
“หน้าแบบนี้เนี่ยเหรอสนุก ไปหลอกเด็กอนุบาลสามไป” คนมาเที่ยวที่ไหนบ้างทำหน้าเศร้าเหมือนจะร้องไห้ร่อมร่ออยู่แบบนี้
“แล้วมาโคล่ะ” ผมถาม พริกส่ายหน้าเอื่อยๆ
“ไม่รู้สิ”
เห็นท่าทางแบบนี้แล้วรำคาญลูกตาชะมัด ผมลากแขนพริกเดินลงไปที่ทะเล ก็อยากจะเสือกอยู่หรอกว่ามันเป็นอะไร แต่เจ้าตัวเขาดูเหมือนจะไม่อยากบอก ถามไปมันก็คงไม่ดี เพราะเอาเข้าจริงผมกับพริกก็ใช่ว่าจะสนิทกัน
“นายจะทำอะไร” พริกถามหน้าเหวอๆเมื่อผมลากมันลงน้ำ
“อะไร มาทะเลก็ต้องเล่นน้ำไง โอเคปล่าววะถามจริง” ผมยืนท้าวเอวถามมัน ชักจะรำคาญ นอกจากพริกแล้วผมก็ไม่รู้จะไปเล่นกับใคร ไม่สนิทสักคน ส่วนมาดคไม่ต้องพูดถึง ผมยังมีความหลังฝังใจ ไม่เข้าไปใหล้จะดีที่สุด ส่วนไอ้บ้าโอชินเหรอ รำคาญมัน ชอบสั่งผม มันเห็นผมเป็นลูกมันเหรอไง สั่งได้สั่งดี
“ก็โอเคมั้ง” พริกยักไหล่นิดๆ ผมไม่สนใจวิ่งลงน้ำทะเลทันที ไม่ต้องกลัวผิวขจะดำ ผมทากันแดดเรียบร้อย พริกลงน้ำมาติดๆ จากที่หน้าหงอยๆก็เริ่มยิ้มมากขึ้น พริกหัวเราะอยากสดใส ผมพอจะรู้แล้วว่าทำไมมาโคถึงชอบพริก บางทีอาจจะเป็นเพราะรอยยิ้มของพริกก็ได้ รอยยิ้มของมันเทียบได้กับพระอาทิตย์เลย มองแล้วอบอุ่นสดใสดี
“ไปเดินเล่นตรงนู่นกัน” ผมชวน พริกพยักน้ารับ เราเดินตามหาดทรายไปเรื่อยๆ ส่วนมานักท่องเที่ยวจะเป็นชาวต่างชาติ คนไทยก็มีแต่น้อยกว่า
“นี่ ฉันถามอะไรหน่อยสิ” พริกพูดขึ้น ผมหันไปมองเสี้ยวหน้าที่จะว่าน่ารักก็น่ารัก แต่จะว่าหล่อก็หล่อ แต่จะดูหล่อแบบเด็กๆยังไงก็อธิบายไม่ถูก
“อะไร”
“นายเป็นแฟนกับโอชินเหรอ”
“...!!!” ผมควรจะตอบไปว่าไงดีวะเนี่ย พริกทำหน้าซื่อๆเหมือนเด็กอยากรู้อยากเห็น ผมส่ายหน้าก่อนจะตอบ
“ก็เปล่า”
“ไม่จริงอ่ะ” มันไม่เชื่อ
“ไม่ได้เป็น” ผมพูด ก็ไอ้โอชินไม่เคยขอผมเป็นแฟนเลยนี่นา ไอ้คนหน้ามึนพรรค์นั้น ผมไม่คิดจะคาดหวังกับมันหรอก
“แต่นายยอมให้เพื่อนฉันกอดจูบเนี่ยนะ!” พริกทำตาโตพอๆกับไข่ห่าน
“เรื่องมันซับซ้อนน่ะ เด็กอย่างนายไม่เข้าใจหรอก” ผมบอกปัด
“เหอะ นายโตกว่าฉันเท่าไหร่เชียว ทำมาเป็นพูด” มันบ่นเบาๆ เราเดินแวะที่ร้นขายเครื่องดื่มริมชายหาด ผมสั่งคอกเทลมาดื่มแก้วหนึ่ง แต่พริกกับสั่งน้ำมะพร้ามนมสดมาดื่มแทน ผมเลยของมันชิน อร่อยดีครับ หวานๆมันๆ หอมกลิ่นมะพร้าม ผมเลยจัดการโยนแก้วค็อกเทลทิ้งแล้วสั่งมะพร้ามนมสดมากินแทน
“เมื่อกี้นายถามคำถามฉันไปแล้ว คราวนี้ฉันถามบ้าง” ผมถามแล้วหันไปมองพริกที่จ้องไปยังจุดๆหนึ่ง มันนิ่งมาก มือที่ถือแก้มอยู่กำแน่น ผมมองตามายตาไป เห็นผู้ชายและผู้หญิงคนหนึ่งเดินเคียงข้างกัน หยอกล้อเล่นกันไปมาราวกับเป็นคู่กันที่รักกันปานจะกลืนกลิ่น จะว่าอะไรไหมถ้าผมมองแล้วรู้สึกหมั่นไส้ตะหงิดๆ
“นั่นมันเพื่อนนายนี่” ผมถามพริก เขากันกลับมานั่งตรงๆ ก้มหน้านิ่ง
“ไม่ใช่ เขาไม่ใช่เพื่อน” พริกตอบ แต่ผมงง ก็ตอนมายังมาด้วยกันอยู่เลย ไม่ใช่เพื่อนแล้วจะเป็นอะไร
“นั่นมันเพื่อนนายชัดๆ” ผมว่า ตามองไปที่สองคนนั้น ทั้งผู้หญิงผู้ชายเลย
“เขาไม่ใช่เพื่อน แต่เป็นแฟนน่ะ”
“ห๊า!!!” ผมอุทานเสียงดังจนนักท่องเที่ยวหันมามอง แต่ผมไม่สนใจ สะบัดหน้าไปมาไล่ความมึนงง “ผู้หญิงคนนั้นเนี่ยนะแฟนนะ” ผมถามอีกครั้ง
“ไม่ใช่ผู้หญิง” มันพูดอีก แต่คราวนี้ผมแทบช็อค
“ไอ้ผู้ชายนั่นแฟนนายงั้นเหรอ!”
“อืม”
โอ๊ย! กูอยากจะบ้าตาย นี่มันเรื่องบ้าห่าเหวอะไรวะเนี่ย ผมตั้งสติแล้วมองไปที่คนสองคนที่กำลังจะเดินหายลับสายตาไป
พริกเป็นแฟนกับผู้ชายคนนั้น แล้วผู้หญิงคนนั้นเป้นใครอ่ะ
“คือฉันงง อย่าหาว่าเสือกเลยนะ นายกับแฟนนายแล้วก็ผู้หญิงคนนั้นมีความสัมพันธ์กันยังไง แล้วไหนจะมาโคอีก” ผมทำหน้าเครียด ตัดผมออกมาจากวงโคจรได้เลยนะ ผมไม่คิดจะกลับไปหาเขาอีกแล้ว แม้ว่าในใจจะยังรักก็เถอะ บอกตามตรงว่าผมก็สงสารตัวเอง ทำไมผมต้องมานั่งทนให้มาโคดูถูกผมครั้งแล้วครั้งเล่าก็ไม่รู้
“เฮ้อ ไม่รู้สิ ฉันกับแจ็กกี้เราคบกันมาจะสามปีแล้วแหละ แต่ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน เขาไปเรียนที่ต่างจังหวัดน่ะ ส่วนผู้หญิงคนนั้นเป็นเพื่อนแจ็กกี้” พริกเล่า
“แน่ใจนะว่าเพื่อน แบบนี้มันแฟนกันชัดๆ นายยอมได้ไงเนี่ย” ผมถามอย่างหงุดหงิด ถ้าเป็นผมน่ะ ไม่ปล่อยให้มันสองคนอยู่สุขสบายหรอก ผมเล่นงานมันทั้งคู่ไปนานแล้ว นี่อะไร พาแฟนมาเที่ยวแต่ไม่ดูแล ไปดูแลเพื่อนเสียออกนอกหน้าขนาดนั้น เห้นแล้วมันปร๊ด ไม่ใช่เรื่องของตัวเองผมก็รับไปได้ครับ ณ จุดๆนี้
“ไม่รู้สิ ก็ไม่รู้จะทำยังไง”
“โง่! นายมันโง่ขอแท้เลยวะ” จะมีใครที่โง่กว่านี้อีกไหมเนี่ย แฟนตัวองจะโดนงาบไปต่อหน้าต่อตาอยู่แล้ว
“ก็คงงั้น แต่ถ้าเขาก็เล่นด้วย แล้วจะให้ทำไง ถ้าเขาอยากจะไป...ฉันจะทำอะไรได้”
อื้อหือ พ่อพระซะ แต่เสียใจ ผมมันเป็นตัวร้ายอ่ะ
“นายไม่คิดจะทำอะไรเลยหรือไง แฟนนายกำลังนอกใจนายอยู่นะ” ผมไม่เข้าใจนะ มีคนแบบนี้อยู่บนโลกด้วยเหรอ คนที่นั่งมองแฟนตัวเองไปจี๋จ๋ากับคนอื่นหน้าตาเฉย
“ก็คิดอยู่บ้างเหมือนกัน...” มันพูดแล้วหันมามองตาผม แววตาที่ดูเด็ดเดียวและดูเย็นชาทำให้ผมนิ่งค้าง
“นายคิดจะทำอะไร” ผมถามเสีงเบา รู้สึกว่าบางทีผมมองเด็กคนนี้ผิดไป เขาไม่ได้อ่อนแอและโง่งี่เง่า ถ้าจ้องเข้าไปในดวงตาคู่สวยนั้นดีๆแล้ว ผมรู้สึกว่ามันมีอะไรซ่อนอยู่ข้างใน เหมือนกับว่าพริกมีอะไรอยู่ในใจอยู่แล้ว
................................
หัวข้อ: ◄▌Double-faced▐►เสแสร้งแกล้งรัก ผัวผมใครห้ามแตะ! # 27-05-14 P.40 เปิดจองหนังสือ (อ่าน 449652 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก