-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้าม มิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอ ให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่ นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.อย่า พูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยาย ในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
>>>>>>>>>>>>>>=0=0=0=<<<<<<<<<<<<<<<
ริริค่ะ
ตอนนี้มีทั้งหมด 6 เรื่องค่ะ
คลิกที่รูปเพื่ออ่านนิยายได้เลยค่ะ
1. :: เรื่องยาว :: โรแมนติคคอมเมดี้ จบแล้ว
(http://image.ohozaa.com/i/0cf/KNmWsZ.png) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32589)
ผมเจอน้องครั้งแรก...ผมตกใจมากน้องตาบอด!!! แต่ไม่เป็นไร ผมจะนำพาแสงสว่างมาสู่ชีวิตที่มืดมนของเขาเอง
2. :: เรื่องยาว :: โรแมนติคคอมเมดี้ ยังไม่จบ
(http://image.ohozaa.com/i/086/i8MxqP.png) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35404)
เรื่องนี้ก็กำลังออนแอร์อยู่คะ ใครที่ชอบนิยายนายเอกตามจีบพระเอก
พระเอกก็เย็นชาและซึนมาก ลองเข้าไปอ่านดูได้เลยคะ
3. :: เรื่องสั้น :: โรแมนติคคอมเมดี้ จบแล้ว
(http://image.ohozaa.com/i/5f4/F74AIn.png) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36857)
เมื่อเด็กหนุ่มรู้ว่าคนที่ก่อมลพิษทางเสียงในขณะที่อ่านหลังสือสอบเป็นรุ่นพี่ที่ชอบแกล้งตน
เรื่องราวรักวุ่นๆจึงก่อนตัวขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว
4. :: เรื่องสั้น :: โรแมนติคคอมเมดี้ จบแล้ว
(http://image.ohozaa.com/i/014/E5lSZU.png) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37018.0)
เรื่องสั้นมันส์ฮา เมื่อเด็กหนุ่มอายุสิบหกต้องกลายเป็นพี่เลี้ยงเด็กอายุ 3ขวบ
งานนี้ไม่รู้ใครจะเลี้ยงใคร ติดตามได้ในเรื่องค่ะ
5. :: เรื่องยาว :: รักร้อนแรง ยังไม่จบ
(http://image.ohozaa.com/i/ea2/sgHpPA.png) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37702.0)
เขา...เข้ามาในชีวิตผม ล่อลวงให้ผมตกหลุมพลางที่เขาขุดเอาไว้ และสุดท้ายเขาก็หลอกลวงผมได้อย่างหน้าด้านๆ บางทีผมก็ควรทำให้เขาได้รู้ว่าผมไม่ได้โง่ขนาดนั้น!!!
6. :: เรื่องยาว :: โรแมนติคคอมเมดี้ ยังไม่จบ
(http://image.ohozaa.com/i/58d/vycXBM.png) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38472.0)
《Mafia 'n Doll 》เล่ห์รักมาเฟีย
โชคชะตาหรือฟ้าแกล้งกันนะที่ทำให้ทั้งคู่ได้มาเจอกัน
Leo : "คุณหลอกผม!!!"
Carlos : "เอาน่ายาหยี รักหรอกจึงหยอกเล่น"
ฝากติดตามผลงานด้วยนะคะ
ขอบคุณค่า
:กอด1:
:L1:
-
Double-faced
เสแสร้งแกล้งรัก
ยาก ... ที่เราจะ ไม่คาดหวังกับความรัก
เช่นกัน
ยาก ... ที่คนเราจะ ไม่ผิดหวังกับความรัก
ความรักและความลวง ห่างกันแค่เส้นบางๆกั้น
รักทำให้ตาบอด มองไม่เห็นสิ่งลวง
ลวงหลอกใช้อุบายเพื่อให้ได้มาซึ่งความรัก
สุดท้าย รักหรือลวง สิ่งใดคือความจริง
---------------------------
Prologue
บรรยากาศยามเย็นในช่วงในวันหนึ่ง บนท้องถนนเต็มไปด้วยรถรา หลายคนเร่งรีบกลับบ้าน หลายคนเดินเล่นชิวๆไปกับบรรยากาศ ท้องฟ้าสีส้มฉายบรรยากาศที่แสรจะโรแมนติก ในท่ามกลางบรรยากาศอันแสนครึกครื่น กลับมาเด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินเตะฝุ่นด้วยอาการหมดอาลัยตายอยาก สีหน้าดูสิ้นหวัง ก่อนที่เจ้าตัวจะนั่งที่ป้ายรถเมย์ ใบหน้าก้มต่ำลงมองพื้น ราวกับว่าเจ้าตัวไม่ได้มานั่นรอรถเมล์ที่วิ่งผ่านไปคันแล้วคันเล่า
จนเวลาผ่านไปเกือบสามชั่วโมง จากท้องฟ้าที่เป็นสีส้มสวยงาม ตอนนี้กลับมืดสนิท
“ทำไมมึงทำกับกูแบบนี้วะไอ้นิว” เด็กหนุ่มพึมพำเสียงแหบกับตัวเอง หลังจากที่วันนี้ทั้งวันออกตามหาเพื่อนตัวดีที่มานอนค้างที่บ้าน แต่ใครจะรู้ว่าเช้ามาเพื่อนรักกลับหายออกจากบ้านไปพร้อมกับเงินและสร้อยทองของเขา
เพราะไว้ใจเพื่อน...จึงไม่คิดว่าเพื่อนรักจะทำกันได้ลงคอ
“ท้องฟ้าในเมืองหลวงนี่มันแย่จริงๆนะนายว่าไหม” เสียงทุ่มนุ่มของใครสักคนดังขึ้น เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ท่าทีที่ดูสบายใจ มือล้วงในกระเป๋ากางเกง เงยหน้ามองฟ้า ถึงจะเห็นเพียงแค่เสี้ยวด้านข้าง แต่ก็พอจะดูออกมาเขาดูดีเพียงใด
เด็กหนุ่มไม่ได้ตอบ แต่กลับก้มหน้าลงตามเดิม ตอนนี้เขาไม่อยากจะเสวนากับใคร ปัญหาที่มันรุมเร้าเข้ามาในชีวิตเขาตอนนี้มันนักหนาสาหัสเกินไป บ้านถูกฟ้องล้มละลาย พ่อต้องจากบ้านไปทำงานกับเพื่อนที่เมืองนอก ไหนโดนเพื่อนขโมยเงินก้อนสุดท้ายที่จะไว้ใช้กินใช้เรียนต่อ บ้านก็กลับไปไม่ได้เพราะพี่เจ้าหนี้ของเพื่อนตัวดีไปตะโกนท้วงเงินพนันอยู่หน้าบ้าน
เพราะอย่างนี้...เด็กหนุ่มถึงต้องมานั่งอยู่ที่ป้ายรถเมล์
ไม่มีที่จะไป...นี่คงบอกถึงสถานะของเด็กหนุ่มได้ดีที่สุด
“มีเรื่องกลุ้มใจหรือยังไง เล่าให้ฉันฟังได้ไหม” แต่ดูเหมือนว่าแขกผู้มาเยือนจะให้ความสนใจในตัวเด็กหนุ่มเป็นพิเศษ ถึงได้ยังอยู่ที่เดิมแถมยังชวนคุยอีกต่างหาก
“...” เด็กหนุ่มได้แต่เงยหน้ามองอีกครั้งอย่างแปลกใจ ดูท่าคนๆนี้จะว่างมากถึงได้มาชวนคนอื่นที่ไม่รู้จักคุยเล่นเรื่อยเปื่อยแบบนี้
“ถึงนายจะนั่งนิ่งอยู่แบบนี้ทั้งคืนมันก็ไม่ช่วยให้อะไรดีหรอกนะ” ชายหนุ่มนิรนามกระตุกยิ้มมุมปาก
“คุณหมายถึงอะไร” เด็กหนุ่มไม่รู้ว่าเขามีท่าทีอะไรที่แสดงออกให้ชายหนุ่มที่นั่งลงข้างๆเขาคิดและเข้าใจแบบนั้น
“คนที่รู้ความหมายในคำพูดของฉันดีน่าจะเป็นนายมากกว่ามั้ง”
“...”
“ฉันเป็นผู้ฟังที่ดีนะ ถ้านายอยากระบาย”
“ผม...”
“ฉันว่าเราไปหาอะไรดื่มกันหน่อยดีกว่า” พูดจบชายหนุ่มก็ก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงที่น่าจะเกือบร้อยเก้าสิบพร้อมกับฉุดแขนเด็กหนุ่มให้ลุกขึ้นเดินตาม เพราะยังมึนงงและไร้เรี่ยวแรง เด็กหนุ่มจึงปล่อยให้คนที่ไม่รู้จักลากไปไหนต่อไหนได้อย่างง่ายดาย
มันจะมีอะไรต้องเสียอีก...ในเมื่อตอนนี้ชีวิตเขาก็ไม่มีอะไรดีแล้ว
“โกโก้ร้อนๆ จะช่วยให้นายรู้สึกดีขึ้น”
แก้วโกโก้ร้อนๆที่มีไอควันลอยขึ้นจากแก้มส่งกลิ่นหอมหวานเย้ายวนให้ผู้คนยกมันขึ้นดื่มชิม รวมทั้งตัวเด็กหนุ่มเองด้วย แต่เพราะลืมตัว เลยยกแก้วโกโก้ขึ้นดื่มโดยไม่ได้เป่า
“โอ๊ะ! ร้อน” เด็กหนุ่มรีบยกแก้วน้ำเปล่าที่เป็นน้ำเย็นขึ้นยกเพื่อดับความร้อน
“โกโก้ที่ร้อนจัด ถ้าเธอไม่เป่าให้มันเย็น หรือปล่อยให้มันคลายความร้อนก่อนยกดื่ม เป็นธรรมดาที่มันจะลวกปากของนาย”
“...”
“ก็เหมือนกับใจของนายตอนนี้ ถ้าไม่ปลดปล่อยความอัดอั้นมันออกมาบ้าง มันจะส่งผลร้ายต่อตัวนายเอง”
คำพูดที่ฟังดูดี...แต่ถ้าไตร่ตรองดูให้ดีแล้ว มันก็คือคำลวงที่หลอกล่อให้เด็กหนุ่มเผยความลับออกมาดีๆนี่เอง
เด็กหนุ่มจ้องบุคคลตรงหน้านิ่งก่อนจะยกแก้วโกโก้ขึ้นเป่าก่อนจะยกดื่ม เมื่อได้ลองลิ้มชิมรสแล้ว ใจของเด็กหนุ่มก็อุ่นวาบขึ้น ไม่อาจเดาได้ว่าเกิดจากความร้อนจากโกโก้ชั้นดีหรือเกิดจากความใจดีของชายหนุ่มนิรนามนั่นกันแน่ แต่มันก็มากพอที่จะทำให้เด็กหนุ่มยอมเปิดปากบอกทุกอย่างที่อยู่ในใจออกไป
“ฉันช่วยนายได้นะ” ชายหนุ่มเอ่ยหลังจากที่ได้ฟังเรื่องทั้งหมด
“ไม่เป็นไรครับ” เด็กหนุ่มปฏิเสธก่อนจะปาดน้ำตาที่ไหลออกมาประจานความอ่อนแอของลูกผู้ชาย
“ถ้านายฉลาดก็ไม่ควรปฏิเสธ ฉันมีงานให้นายทำ มีที่ให้นายอยู่ ไม่ต้องกลัว ฉันไม่ทำอะไรนายแน่ๆ”
“...”
“ว่ายังไง บางทีชีวิตนายก็ควรจะต้องลองเสี่ยงนะ”
นั่นสิ...ในเมื่อตอนนี้ไม่มีอะไรจะเสีย
งั้นก็ลองเสี่ยงมันดูสักตั้งจะเป็นอะไรไป
มาเปิดเรื่องใหม่ไว้คะ เรื่องนี้ออกแนวดาร์ก หล่อ โฉด โหด เถื่อน!!! :hao6:
เปิดไว้ก่อนเฉยๆ แต่อีกไม่นานเกินรอแน่นอนคะ
พอดีนอนไม่กลับ นอนพลิกไปพลิกมา คิดไปคิดมา พล็อตเนื้อเรื่องก็แวบในหัว
เลยลุกขึ้นมานั่งจิ้ม :katai4: ก่อนที่มันจะลืมเลือนไปถ้าได้หลับ เคยเป็นบ่อยครั้ง
แบบคิดพล็อตเรื่องได้แล้วขี้เกียจเขียนขี้เกียจพิมพ์ ผลสุดท้ายคือลืม! :katai1:
อาจไม่ใช่พล็อตใหม่มากนัก แต่ก็อยากจะลองแต่งดู ยังไงก็ฝากไว้อีกเรื่องนะคะ :katai2-1:
ขอบคุณค่ะ :กอด1:
:pig4:
-
อรั๊ยยยยยยย :mew1: :mew1: :mew1:
กอดริริ :กอด1: มาเปิดเรื่องใหม่อีกแล้ว ดีใจ :-[
รอติดตามนะจ๊ะ
-
ชีวิตช่างซวยอะไรอย่างนี้ลูกกกกกก อย่างนี้ต้องเสี่ยง! :hao6:
-
อั๊ยย๊ะ ริริ ประเดิมเรื่องใหม่อีกแว้วววววว :mc4:
แต่อย่าลืมน้องเค้กของเค้านะตัวเอง :t3:
-
อย่าลืมมาต่อนะคะ
-
:mc4: เย้ๆๆ เรื่องใหม่ของริริ น่าสนใจๆ
เอ่อ ... ว่าแต่พี่ปืนจะมาโผล่เรื่องนี้เหมือนอีกเรื่องมั๊ยอะ
แซวเล่นน๊า :L1:
-
น่าสงสารจัง
-
รอค่ะ :katai2-1:
-
พี่ริริเปิดเรื่องใหม่ล่ะดีใจจุงออกแนว หล่อ เถื่อน แต่ไม่เลวแบบพี่ครามอะป่าว>/////<
-
มารอ :katai5: :katai5:
-
เรื่องใหม่ๆ
คนละแนวกับสองเรื่องก่อนเลยนะเนี่ย
แต่ไม่เป็นไร แนวไหนได้หมดเลยยย
รอตอนที่1นะค้าริริ ^^
-
ติดตามเรื่องใหม่จ้าาา
-
น่าสนใจดีค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ
-
ตามมาอีกเรื่อง :mew1:
-
เรื่องนี้มาแบบดาร์กๆ น่าติดตาม
มารอติดตามค่ะ
-
แลดูมืดมนนนนนนน :katai4:
-
ตามมาอ่านเรื่องนี้จ้า
ดูท่าทางแล้วเรื่องนี้อาจจะมีมาม่าชามโตนะ 555
-
รอตอนต่อไปครับ :katai5:
-
ชีวิตรันทดได้อีก แล้วใครเนี้ย จะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นหรือแย่ลงกันแน่นะ
-
ริริลืมเรื่องนี้ป่าว
ขุดมาให้แล้ว
ว่างก็มาต่อหน่อย :mew1:
-
น่าสนุกดีค่า แต่รู้สึกหยั่งกะนายเอกของเราจะโดนหลอกไปขายเลย เหอๆ :hao3:
มาต่อเร็วๆนะคะ :กอด1:
-
ริริลืมเรื่องนี้ป่าว
ขุดมาให้แล้ว
ว่างก็มาต่อหน่อย :mew1:
ไม่ได้ลืมน้าาา แต่ขอเวลาแบบหนึ่ง น่าจะปลายๆเดือนนะคะที่จะมาลงให้แบบจริงๆจังๆ ^^
-
เสียใจอ่ะ...
อยากอ่านเรื่องนี้มากมายหลังจากที่พึ่งอ่านบทนำที่น่าสนใจ แต่กว่าคุณคนแต่งจะมาต่อก็ตั้งปลายเดือนแน่ะ มายั่วให้อยากแล้วจากไปชัดๆ TT..TT (ตัดพ้อเบาๆ เพราะอยากอ่านนะตัว ^^)
-
ถ้าไม่ติดแนวเรื่อง กับชื่อเรื่อง เสแสร้งแกล้งรัก ชายแปลกหน้าคนนั้น คงจะเป็นผู้ชายที่ดูอบอุ่นมากทีเดียว
อ่า...ดราม่า มาคุๆ :katai2-1: รองับ :katai5:
-
จ้ารอได้จ้า :mew1:
-
:catrun:
-
DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 01: I meet you and the game is already started
HIM: PRIK
“นี่ชุดค่ะน้องพริก เข้าไปเปลี่ยนได้เลยจ๊ะ”
“ผมถ่ายคนเดียวหรือครับ”
“เปล่าจ๊ะ วันนี้เป็นคอนซ็ปชุดคู่ เดี๋ยวจะมีน้องผู้หญิงมาถ่ายด้วย เห็นว่ากำลังมาน่ะ”
“อ่อ...ครับ” ผมพยักหน้ารับนิ่งๆให้พี่จีจี้ที่ทำหน้าที่คอสตูม ก่อนจะเดินไปเปลี่ยนชุดที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ผมมาทำงานเป็นนายแบบให้กับเสื้อผ้าแบรนด์หนึ่ง ที่จริงรูปร่างอย่างผมไม่น่าจะเป็นนายแบบได้ เพราะนายแบบอะไรจะสูงแค่ 170 อย่างผมกันล่ะ มันต้องสัก 180 ขึ้นไปนู่น แต่พอดีว่าแบรนด์นี้เขาทำเสื้อผ้าผู้ชายทุกไซต์ทุกขนาด คือมีตั้งแต่ผู้ชายที่ตัวเล็กแบบผม แล้วก็เสื้อผ้าไซต์นายแบบตัวโตที่สูง 180 ขึ้นไป
แบรนด์ที่ผมมาทำงานให้ชื่อว่า ‘Jesus Ruiz’ เป็นแบรนด์ใหม่ที่เพิ่งเปิดตัวได้ไม่นาย แต่ก็ได้รับความนิยมอย่างรวดเร็ว ไม่รู้เป็นเพราะเสื้อผ้าหรือเป็นเพราะนายแบบ ผมไม่ได้ชมว่าตัวเองหน้าตาดีนะ แต่นายแบบรุ่นพี่คนอื่นต่างหากที่หน้าตาดี แบรนด์นี้จะขายเฉพาะเสื้อผ้าผู้ชาย แต่จะมีบ้างที่จะทำเป็นคอนเซ็ปชุดคู่ชายหญิง ก็เลยจะมีชุดผู้หญิงขายบ้างประปราย แต่ไม่มีนางแบบเป็นของแบรนด์ เพราะมีงานไม่คุ้มถ้าจะต้องเซ็นสัญญา
ทุกคนที่จะเป็นนายแบบของที่นี่ต้องเซ็นสัญญา 3 ปี หรือ 5 ปีก็ว่ากันไป แต่สำหรับผมแล้ว ผมไม่ได้เซ็นสัญญา ผมมีสิทธิทำงานที่นี่นานได้เท่าที่ต้องการ จะเรียกว่าผมเป็นเด็กเส้นก็ได้ แต่เรื่องนี้ไม่มีใครรู้หรอก มีแค่ผมกับเจ้าของแบรนด์เท่านั้นที่รู้กันสองคน
ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ออกไปรอแต่งหน้า ซึ่งเป็นกระบวนการที่ผมโครตจะไม่ชอบมากถึงมากที่สุด ไม่เข้าใจว่าเวลาผู้หญิงแต่งหน้ากันไม่รู้สึกหนักหน้าบ้างหรือไง เพราะผมรู้สึกว่ามันทั้งหนักหน้าแล้วก็เหนอะหน้าสุดๆ
“น้องพริก มานี่เร็ว มาทำความรู้จักกับนางแบบวันนี้ของเราหน่อย” พี่จีจี้โบกมือเรียกผม ข้างๆพี่เขามีเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักมากๆคนหนึ่งยื่นอยู่ด้วย คงจะเป็นนางแบบของวันนี้
“นี่น้องนินิวจ๊ะ ส่วนนี่ก็น้องพริก ทำความคุ้นเคยกันไว้นะจ๊ะ” พี่จี้ๆแนะนำให้เราทั้งสองรู้จักกัน ผมยิ้มให้นินิวและก้มหัวน้อยๆ เธอก็ทำเช่นกัน แต่เธอจะฉีกยิ้มกว้างกว่าผม
“สวัสดีจ๊ะพริก” เธอเริ่มทักผมก่อน หลังจากที่พี่จีจี้บอกให้ผมคุยกันทำความรู้จักกันไว้ แล้วผละไปหยิบชุดให้นินิว
“อืม สวัสดี” ผมก็เลยทักตอบ
“ชุดน่ารักดีอ่ะ พริกใส่แล้วดูดีจัง” เธอชี้มาที่ชุดของผม การพูดการจาของเธอดูไม่เคอะเขินเลย ต่างกับผมลิบลับ
“ขอบคุณครับ เดี๋ยวนินิวก็ได้ใส่” กับผู้หญิงน่ารักต้องสุภาพหน่อยครับ ^^
พูดไม่ทันขาดคำพี่จีจี้ก็เดินเอาชุดแบบเดียวของผมแต่เป็นของผู้หญิงมาให้ ซึ่งความจริงก็ต่างกันแค่สีและขนาดตัว ของผู้ชายจะเป็นสีน้ำเงินเข้ม ส่วนของผู้หญิงจะเป็นสีเขียวเวอรเรเดียน อืม ถ้าใครไม่รู้ว่าสีเขียวเวอร์เรเดียนเป็นยังไงก็ลองไปเซิชหาดูเอาแล้วกัน ผมเองก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน
“ไปเด็กๆ แยกย้ายกันไปแต่งตัวแต่งหน้าก่อนเร็ว จะได้เวลาถ่ายล่ะ” พี่จีจี้ตบมือสองทีก่อนจะลากนินิวไปแต่งตัว ผมเองก็เดินไปหาพี่อีกคนที่ทำหน้าที่เป้นช่างแต่งหน้า
ผมนั่งให้พี่เขาแต่งหน้า สักพักนินิวก็มานั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆผมพร้อมกับช่างแต่งหน้าอีกคน นินิวส่งยิ้มให้ผม ผมก็เลยส่งยิ้มตอบกลับ จนได้เวลาถ่ายแบบ
การถ่ายธีมสดใสไม่ใช่งานยาก เรียกได้ว่าเป็นการถ่ายแบบที่ง่ายที่สุดสำหรับผมเลยก็ว่าได้ ก็แค่ยิ้ม หัวเราะ เคลื่อนไหมร่างกายอีกนิดหน่อยก็ใช้ได้
ผมหยิบลูกโป่งที่ใช้ประกอบฉากส่งให้นินิวพร้อมยิ้ม เสียงรัวชัตเตอร์ดังขึ้นต่อเนื่อง นินิวรับลูกโป่งไปก่อนจะยิ้มสดใสเงยหน้ามองลูกโป่งสีสวยนั่น ความสดใสร่าเริงของเธอทำให้ผมอดยิ้มตามไม่ได้
มีคนบอกผมมาว่า ถ้าเราแสดงความรู้อะไรออกไป ฝ่ายตรงข้ามจะให้ความรู้สึกแบบเดียวกันกลับมา ผมไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ในบางสถานการณ์ แต่ในตอนนี้ผมเชื่อนะ เพราะนินิวแผ่รังสีความสุขออกมา มันเลยทำให้ผมพลอยมีความสุขไปด้วย และบรรยากาศรอบๆสตูดิโอก็สดใสขึ้นมาทันตา
แค่เพียงสองชั่วโมงงานก็เสร็จ ผมแยกไปเปลี่ยนเสื้อผ้า วันนี้ผมมีนัดจะสายไม่ได้เด็กขาด
“อ้าวพริก จะกลับแล้วเหรอ” นินิวเดินเข้ามาหาผมที่กำลังเก็บของ เธอเองก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดเดิมแล้วเหมือนกัน
“อืม พอดีมีนัดน่ะ” ผมบอกไป
“งั้น...” ผมยกกระเป๋าขึ้นสะพานหลังก่อนจะหันไปหาเธอเต็มตัว สองมือล้วงกระเป๋ากางเกงด้วยท่าทีที่สบายๆ
“มีอะไรหรือเปล่า” ผมยกพลางยกนาฬิกาข้อมือดู อืม ถ้าผมไม่ออกตอนนี้ผมไปสายแน่
“เปล่าจ๊ะ ไว้เจอกันน่ะ” เธอส่ายหน้ายิ้มๆก่อนจะผละเดินออกไป ผมยักไหล่นิดๆก่อนจะเดินออกจากสตูดิโอ
“น้องพริก อย่าเพิ่งไปจ๊ะ” พี่จีจี้ตะโกนเรียก ผมหยุดเดินก่อนหันไปมองพี่จีจี้ที่วิ่งถือถุงใบใหญ่มาให้ผม
อีกแล้วเหรอเนี่ย -_-
“ถ้าพี่จะเอาไอ้ถุงนั้นมาให้ผมล่ะก็ ผมไม่เอานะ” ผมว่าเตรียมจะเดินออกจากที่นี่
“ไม่ได้นะน้องพริก คุณไวน์สั่งมา” พี่จีจี้ทำหน้างอ และแน่นอนว่าถ้าผมไม่รับพี่จีจี้คงต้องถูกดุแน่ๆ ผมเลยต้องจำใจเอื้อมมือไปรับถุงกระดาษใบใหญ่ที่มีตัวอักษรบอกยี่ห้อตัวบะเร้อ
Jesus Ruiz
“แค่นี้ใช่ไหมครับ” ผมถาม
“แค่นี้แหละจ๊ะ โชคดีนะจ๊ะ” พี่จีจี้โบกมือให้ผมแล้วก็เดินกลับเข้าไปข้างใน
ผมเดินถือถุงเจ้าปัญหาไปที่ลานจอดรถก่อนจะเปิดประตูรถด้านหลังแล้วโยนถุงนั้นเข้าไปข้างใน ของในถุงนั้นเป็นเสื้อผ้า ร้องเท้า นาฬิกา พูดง่ายๆคือสินค้าตัวไหนที่ผมใส่ถ่ายแบบเพื่อนำไปลงเว็ปไซต์หรือลงตามนิตยสาร ของพวกนั้นจะเป็นของผมทุกชิ้น และเป็นแบบนี้ทุกครั้ง เรียกง่ายๆว่าเสื้อผ้าตัวไหนของแบบนี้ออกมาแล้วมีผมเป็นคนสวมใส่ ทุกตัวนั่นได้ไปอยู่ในตู้เสื้อผ้าผมหมดแล้ว ตัวหนึ่งก็ไม่ใช่ว่าจะถูก เสื้อบางตัวเกือบห้าพันก็มี แต่จะไม่รับก็ไม่ได้ เพราะคุณ ‘ไวน์’ ซึ่งเป็นเจ้าของแบรนด์และยังเป็นเจ้านายผมโดยตรงเป็นคนจัดการ และเป็นเขานี่แหละที่ทำให้ผมกลายเป็นเด็กเส้นแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว
ผมขับรถมาที่โรงแรมแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นสถานที่จัดงานแฟชั่นโชว์ของห้องเสื้อชื่อดัง งานจะเริ่มตอนทุ่มหนึ่ง แต่นี่หกโมงกว่าเข้าไปแล้วผมเพิ่งจะถึง เปล่า...อย่าคิดว่าผมมาเดินแบบ ผมแค่ถูกเชิญมาเท่านั้น ส่วนสูงผมไม่ถึงให้เป็นนายแบบด้วยซ้ำเอาจริงๆ เอาล่ะ ผมไม่ควรพร่ำเพ้อมาก ผมควรจะลงจากรถแล้วก็เข้าห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนชุดเป็นชุดสูทที่ดูดีกว่านี้
“ฮัลโหลครับ” ผมมองตัวเองในกระจกอีกครั้งเพื่อเช็คความเรียบร้อย ก่อนจะหยิบลิปมันออกมาทาเพื่อไม่ให้ปากแห้งจนเกินไป
“อยู่ไหนแล้วพริก” คุณไวน์นั่นเองที่โทรมา ตอนรับผมก็รีบรับโดยไม่ดู
“อยู่ในห้องน้ำครับ กำลังจะไป คุณไวน์อยู่ตรงไหนเหรอครับ”
โรงแรมนี้ไม่ใช่เล็กๆ แถมตอนนี้คนก็พลุกพล่านเต็มไปหมด คงไม่ง่ายถ้าจะหาตัวคุณไวน์ แต่มันก็ไม่ยากหรอกเพราะเขาเป็นคนที่ดูดีเอามากๆ ทั้งรูปร่างที่สูงราวอย่างนายแบบและหน้าตาที่หล่อเหลาเอาการ แต่ผมขี้เกียจไปเดินหาทั่วงาน มันคงจะง่ายกว่าถ้ารู้ว่าคุณไวน์เขาอยู่ตรงไหน
“อยู่ตรงห้องน้ำชั้นล่างใช่ไหม รออยู่นั่นแหละ เดี๋ยวไปรับ”
ติ๊ด!
สายถูดตัดไปเหมือนเคย ไม่เคยมีสักครั้งที่ผมจะได้เป็นคนตัดสายก่อน บางทีผมยังพูดอยู่เขาก็ตัดสายไปเสียดื้อๆ แต่จะไปว่าอะไรได้ เขาเป็นเจ้านายผมนี่นา
“พริก” ตายยากจริงๆแหะ
“ผมต้องเอาของไปเก็บก่อน” ผมยกถุงเสื้อผ้าให้คุณไวน์ เขาคงไม่คิดจะให้ผมถือมันเข้าไปในงานหรอกนะ
“ไม่ต้องหรอก เอามานี่” คุณไวน์ดึงถุงกระดาษออกจากมือผมก่อนจะเดินไปที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ แล้วก็ส่งถุงนั่นให้พนักงานพร้อมกับพูดอะไรบางอย่างก่อนจะเดินกลับมาหาผมที่ยืนนิ่งๆ
“ไปเถอะ งานใกล้เริ่มแล้ว”
ผมได้แต่เดินตามหลังคุณไวน์เข้าไปในงาน แขกที่มาต่างจับจองนั่งตามเก้าอี้ที่ได้จัดไว้ คุณไวน์เดินนำไปนั่งที่แถวหน้าสุด หรือที่เรียกได้ว่าเป็นแถวที่มีแต่แขกคนสำคัญ สำหรับคุณไวน์คงไม่แปลกที่จะไปนั่ง แต่สำหรับผมนั่งคงเป็นเรื่องที่แปลกมาก จึงทำให้หลายคนทั้งคุณหญิงคุณนาย ผู้ชาย ผู้หญิง ตุ๊ดเกย์ทั้งหลายแหล่ที่มีหน้ามีตาในสังคมหันมองมาทางผมก่อนจะหันกลับไปซุบซิบนินทา
เฮ้อ ใครว่าพวกผู้ดีมีมารยาทนินทาไม่เป็น ผมว่าบางทีพวกผู้ดียังไร้มารยาทมากกว่าคนทั่วไปเสียอีก
ก็นะ แต่ใครจะแคร์ ผมเชิดหน้าขึ้นนั่งหลังตรง สายตาค่อยๆกวาดมองไปทั่วบริเวณงาน หญิงสาวหลายคนมองมาทางผม ผมยกยิ้มให้พวกเธอ แล้วก็ได้ผลเมื่อเธอทำท่าเขินอาย ผมดึงสายตาตัวเองกลับมามองตรง
แต่แล้วสายตาผมก็สบเข้ากับผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งฝั่งตรงข้าม และ...เขานั่งจ้องผมอยู่ก่อนแล้ว ผมจ้องตาเขาตอบกลับอย่างไม่เกรงกลัว มองดูก็รู้ว่าเขาสนใจในตัวผม ไม่งั้นก็คงไม่จ้องมองด้วยแววตาของหมาป่าที่รอขย่ำเหยื่อแบบนั้นหรอก
“ไอ้หมอนั่นน่ะชื่อว่ามิล เป็นลูกเจ้าของร้านเพชรในห้างดัง” คุณไวน์กระซิบข้างใบหูผม ผมพยักหน้ารับช้าๆ สายตายังคงจับจ้องไปที่มิล
“เมื่อไหร่งานจะเสร็จ” ผมหันไปมองคุณไวน์แล้วถามเสียงเบา
“ตลกหรือเปล่าพริก งานยังไม่เริ่มเลย” คุณไวน์หัวเราะในลำคอราวกับว่าเรื่องที่ผมถามมันเป็นเรื่องตลกขบขันเสียอย่างนั้น แต่มันไม่ตลกสักนิด ผมไม่ชอบอยู่ท่ามกลางคนเยอะๆแบบนี้เท่าไหร่ มันอึดอัด
“เฮ้อ ช่างเถอะ” ผมได้แต่ถอนหายใจแบบปรงๆ
ครึ่งชั่วโมงต่อจากนั้นงานก็เริ่มขึ้น นางแบบและนายแบบหลายคนต่างค่อยๆทยอยกันเดินออกมาบนแคทวอร์ค ดีไซน์การออกแบบเสื้อผ้าที่ผสมผสานระหว่างตะวันตกและความเป็นไทยสร้างความฮือฮาให้แก่คนที่มาร่วมงานวันนี้เลยไม่น้อย และแน่นอนว่าเสื้อผ้าแต่ละชุดราคาก็ไม่น้อยเช่นกัน
ผมนั่งดูเหล่านางแบบนายแบบไปเรื่อยๆ บอกตามตรงเลยว่าไม่เห็นจะมีอะไรน่าสนใจตรงไหน ก็แค่มานั่งดูคนใส่เสื้อผ้าที่สวยงาม อย่างน้อยมันก็ดีเยี่ยมน่ะนะ แต่ถ้าคนที่สวมใสมัจะแสดงออกทางสีหน้าสักนิดหนึ่งมันคงจะทำให้เสื้อผ้าเหล่านั้นดูมีชีวิตชีวามากกว่านี้
แต่ยังดีที่ยังมีเสียงเพลงที่เปิดบรรเลงช่วยให้บรรยากาศไม่น่าเบื่อมากนักสำหรับผม
“เบื่อหรือไง” เสียงดังแว่วๆของคุณไวน์เสียดแทรกเสียงเพลงเข้าสู่รูหูผม
“นิดหน่อยครับ”
“หึหึ เดี๋ยวชุดต่อไปก็ไม่น่าเบื่อแล้ว จับตาดูให้ดีล่ะ”
“...”
ผมยืดตัวขึ้นเล็กน้อยก่อนจะจับจ้องไปยังเวทีแคทวอร์คที่มีร่างของผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมา มันคงจะน่าเบื่อเหมือนที่ผ่านมาถ้าหากว่าผู้ชายที่เดินออกมาไม่มีเสน่ห์มากจนเหลือล้นแบบนี้ รูปร่างสูงโปร่ง แต่ก็มีมัดกล้ามที่พอสวยงามอย่างคนสุขภาพดีซึ่งสังเกตุได้จากชุดที่ค่อนข้างแนบเนื้อเข้ารูป ท่อนขาเรียวยามเดินตรงมาเรื่อยๆด้วยความมั่งคง ใบหน้าที่ดูดีอย่างรืที่ดิ แม้จะไม่ได้แสดงอารมณ์ผ่านใบหน้าเหมือนกับคนอื่นๆ แต่เขากลับสื่ออารมณ์ผ่านดวงตาเจ้าเสน่ห์คู่นั้น
ผมได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นระรัวแข่งกับเสียงเพลงประกอบการเดินแบบ มือหนายกขึ้นเสยเรือนผมสีดำสนิทก่อนจะเลื่อนลงมาปลดกระดุมเสื้อสองเม็ดบนและพับแขนเสื้อขึ้นพร้อมยืนโพสท่าอยู่ตรงกลางเพื่อให้ช่างภาพได้รัวชัตเตอร์เก็บภาพที่ของบุคคลที่ดูดีที่สุดในค่ำคืนนี้
เขาจะรู้บ้างไหมว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่กับทำให้ใครหลายคนแทบบ้า บ้าไปกับเสน่ห์ของเขาที่ไม่ต้องปรุงแต่งเลยด้วยซ้ำ สายตาที่กวาดมองไปทั่วบริเวณทำเอาทุกคนแทบหยุดหายใจ ก่อนที่สายตาเรียวรีเข้มจะมาหยุดอยู่ที่ผม จากนั้นริมฝีปากของเขาก็กระตุกยิ้มพร้อมกับหมุนตัวเดินกลับไป
คุณรู้ไหมว่าตอนนี้ผมกำลังคิดอะไรอยู่
ผมกำลังคิดว่า...หนึ่งในอีกหลายๆคนที่กำลังจะคลั่งตายเพราะเขา หนึ่งในนั้นคือ...ผม!!!
สาบานได้ ถ้าผมย้อนเวลาได้ ผมจะไม่สบตาเขาเด็ดขาด!
HIM: MACO
“นั่นเด็กมึงไม่ใช่เหรอวะมาโค” ไอ้ออกัสยกมือที่ถือแก้วเหล้าไว่ชี้ไปทางเด็กผู้ชายที่หน้าตาดี ตัวเล็กสูงโปร่ง ผิวขาวใสไปทั่วตัว
“ก็แค่ของเก่า” ผมตอบพร้อมกับยกแก้ววิสกี้เพียวๆเข้าปาก รสชาติแอลกอฮอล์มักจะสร้างความรื่นรมณ์ให้ผมเสมอ บางทีผมอาจจะเป็นโลกแอลกอฮอล์รลิซึ่มก็ได้ เพราะมนแต่ละวันผมดื่มมันมากกว่าน้ำเปล่าเสียอีก คิดว่าในร่างกายของผมคงมีแอลลอฮอล์หล่อเลี้ยงประมาณสี่สิบเปอร์เซ็นในร่างกาย พอมันเริ่มขาดก็ต้องรีบทดแทน
“ห๊ะ! นี่มึงกำลังจะบอกว่ากูว่าเลิกกับน้องพอร์ชแล้วเหรอ!” ไอ้ออกัสทำเบิกตากว้าง แม่งจะตกใจอะไรขนาดนั้น ผมแค่เลิกกับเด็กนะเว้ย ไม่ได้เลิกกับเมีย และก็เลิกไม่ได้ด้วยเพราะผมยังไม่มีเมีย
“แปลกหรือไง กูเบื่อกูก็เลิก” ผมยักไหล่ไม่ใส่ใจ ตาก็สอดส่ายหาเด็กหน้าตาดีๆสักคนที่จะให้คืนนี้ของผมเป็นยิ่งกว่าสวรรค์
“มันไม่แปลกหรอก เพียงแต่มึงคบกับพอร์ชนานกว่าคนอื่น เลยคิดว่าบางทีมึงอาจจะจริงจัง” ไอ้ธัน หรือ ธันเดอร์ เพื่อนสนิทอีกคนของพูดเสียงราบเรียบ สายตานิ่งๆของมันมองไปทางพอร์ชที่กำลังคุยอยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่การคุยกันดีๆมากกว่า
“กูไม่คิดจะจริงจังกับใคร” บุหรี่มวนที่สามของคืนถูกผมจุดไฟแล้วก็สูบมันเข้าปอด
ผม ธันเดอร์ และออกัส เราเป็นนายแบบด้วยทั้งสามคน แต่ผมกับไอ้ออกัสน่ะเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว ส่วนไอ้ธัน ผมเพิ่งจะรู้จักกับมันได้แต่ที่เรียนปีสี่ นี่ก็ผ่านมาสองปีแล้ว แต่เป็นสองปีที่ทำให้ผมกับมันสนิทกันได้ไม่ยาก เราไม่ได้มีนิสัยที่เหมือนกัน แต่ไลฟ์สไตล์ที่ไปทางเดียวกันได้และอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมและพวกมันรู้สึกว่า เราเนี่ยแหละเพื่อนกัน
“เหมือนน้องเขาจะกำลังลำบาก จะไม่ไปช่วยเหรอวะ” ไอ้ออกัสถาม
“ไม่ใช่เรื่องของกูนิ”
“มึงแม่งก็เป็นอย่างนี้ เหี้ยจริงๆ”
“มึงก็ไม่ต่างจากกูหรอกไอ้กัส - -”
สำหรับผมแล้ว ถ้าเลิกคบคือเลิก ผมจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวไม่ว่าสถานการณ์ใดๆก็แล้วแต่ เพราะถ้าผมใจดีคนพวกนั้นก็จะเกาะไม่ปล่อย เพราะว่าทำดีด้วยแล้วเหลิง ก็ไม่ต้องเอามันหรอกความดีจากผมน่ะ เอาแต่สิ่งเลวๆไปแล้วกัน เขาถึงได้บอกไงว่าตัดบัวอย่าเหลือใย
“นั่น ไอ้ดีนกับไอ้มิล” ไอ้ธันใช้มือที่กำลังถือจินโทนิคชี้ให้ผมดูผู้ชายสองคนที่เพิ่งจะเดินเข้ามาในผับ พอเห็นหน้ามันผมก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที โลกมันกลมผมเข้าใจ แต่ทางทีดีอย่าโคจรให้มันมาเจอผมดีกว่า
ผมเป็นเสือ มันก็เป็นเสือ
และเสือสองตัวก็อยู่ในถ้ำเดียวกันไปไม่ได้!!!
“กูหวังว่าวันนี้มึงคงไม่ตีกับมันนะไอ้มาร์ค” ไอ้ออกัสทำหน้าเหนื่อยหน่ายพลางเรียกชื่อย่อของผม มันก็ไม่พิเศษอะไรเท่าไหร่ แต่จะมีแค่คนสนิทเท่านั้นที่เรียกผมแบบนั้นได้
“ก็ไม่แน่ ถ้ามันกวนตีนกู”
“กูว่ามันกวนตีนมึงแน่ ดูนู่น” ไอ้ธันเรียกให้ผมหันไปมอง สีหน้ามันเรียบเฉย แต่ถ้ามองจากแววตาของมันแล้วก็จะรู้ได้ว่ามันกำลังสนุก แต่ผมไม่สนุก! เห็นหน้ามันแล้วพาลของขึ้น!
“สวัสดี” ไอ้ดีนนั่งลงบนโซฟาที่ว่างโดยไม่ได้ถามความเห็นผมเลยว่ารังเกียจไหมที่จะให้มันร่วมโต๊ะด้วย
“มึงมีอะไร” ผมถามไอ้ดีนเสียงห้วน ไม่มีทางที่มันจะเข้ามาทักทายผมราวกับเป็นเพื่อนรู้คนรู้จักกันแบบนี้ ระหว่างมันเป็นได้แค่ศัตรูกันเท่านั้น อย่าว่าแต่ทักทายเลย แค่มองหน้ายังไม่อยากจะมองเลยด้วยซ้ำ
“จุ๊ๆๆ อย่าเพิ่งอารมณ์เสียไป กูมีอะไรดีๆมาเสนอ” เห็นความกวนประสาทของมันไหมครับ ถ้าไม่ติดว่าวันนี้ผมไม่มีเรื่องหงุดหงิดเป็นทุนเดิมละก็ ผมชกมันไปแล้วโทษฐานทำหน้ากวนประสาทใส่ผม
“กูไม่ต้องการ มึงจะไปไหนก็ไป อย่ามายุ่งกับกู” ผมจ้องหน้ามันอย่างจริงๆจัง แต่นอกจากมันจะไม่ไปแล้วยังยิ้มกวนประสาทใส่ผมอีก
อะไรของแม่งนักหนาวะ พิศวาสกูมากงั้นสิ!
“มึงอย่าไปกวนมันได้ไหมไอ้ดีน รีบๆทำธุระมึงให้เสร็จได้ไหม กูจะได้ไปทำธุระของตัวเองบ้าง” ไอ้มิลเพื่อนมันพูดบ้าง
“งั้นกูเข้าเรื่องแล้วกัน” ไอ้ดีนยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ “กูขอท้าให้มึงไปจีบคนๆหนึ่ง ถ้ามึงทำได้อยากได้อะไรก็จะหามาให้ แต่ถ้ามึงแพ้ กูก็จะเรียกร้องเอาจากมึงเหมือนกัน” มันพูดด้วยท่าทีที่สบายอกสบายใจ
มันเป็นเกมส์สินะ
“แล้วทำไมก็ต้องทำตามที่มึงบอก”
ไม่มีความจำเป็นที่ผมต้องเล่นไปตามเกมส์ของมันสักนิด หึ จีบคนๆหนึ่งงั้นเหรอ ถ้าเป็นคนที่มันเตี้ยมมาผมไม่ซวยหรือไงแล้วอีกอย่างคนๆนั้นจะมีค่ามากพอให้ผมลงไปยุ่งด้วยหรือเปล่าก็ไม่รู้ สรุปเลยว่า...
“กูไม่เล่น” สั้นๆง่ายๆเลยครับ มันคิดว่าผมเป็นเพื่อนเล่นมันหรือไงวะ!
“แน่ใจเหรอ บางทีถ้ามึงเห็นเด็กคนนั้นมึงอาจจะเปลี่ยนใจ” สีหน้ามั่นใจว่ามันเป็นต่อผม หรือก็มั่นใจว่าเด็กที่มันพูดถึงน่ะดีจริง
“ใคร?” และมันก็ทำให้ผมอดสนใจไม่ได้
“หันไปทางสิบฬิกา ผู้ชายตัวเล็กผิวขาวในเสื้อกล้ามสีดำตัวโคร่ง มีลายสักที่หน้าอก” มันพูดพร้อมบรรยายรูปลักษณ์ของผู้ชายคนหนึ่ง ผมหันไปมองแล้วก็ต้องนิ่งค้าง
นั่งมันเด็กที่ผมเจอในงานแฟชั่นโชว์นี่
ไม่ผิดแน่
“ไอ้ดีน นั่นของกู!!!” ไอ้มิลหันไปหาเรื่องไอ้ดีนเสียงดัง แต่ดีที่เสียงเพลงมันดังกว่าเลยไม่มีคนสนใจพวกผมกับพวกไอ้ดีนมากนัก ผมละเว้นที่จะใช้คำว่าพวกเรา เพราะผมจะไม่รวมญาติกับไอ้ดีนเด็ดขาด!!!
“เขาไม่ใช่ของมึงไอ้มิล มึงก็แค่ชอบเขา และเขาก็ไม่รู้จักมึง” คิดดูเอาว่าขนาดไอ้มิลเป็นเพื่อนมัน มันยังทำแบบนี้ได้ คนอย่างมันจะเลวสักแค่ไหน แต่อย่าคิดว่าผมจะกลัวมันนะ ผมแค่ไม่อยากมีมันมาโคจรในวงจรชีวิตผมก็เท่านั้น
“แต่มึงก็รู้ว่ากูชอบเขา มึงจะให้ไอ้มาโคไปยุ่งกับพริกไม่ได้!!!” ไอ้มิลกระชากขอเสื้อไอ้ดีนเข้าหาตัวอย่างแรง แต่คนโดนกระชากกลับยกยิ้มอย่างยินดีปรีดาเสียอย่างนั้น ถ้าแม่งไม่บ้า ผมว่าแม่งก็โรคจิตแล้วล่ะ =_=
ผมไม่สนใจไอ้เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดทั้งสองตัว(?)ที่กำลังทะเลาะกันอยู่ แต่ผมหันไปมองเด็กที่ไอ้บิลเรียกว่า ‘พริก’ อืม ขาดได้อีกป่ะวะ แม่งยังกะจะเรืองแสงได้ ขาวขนาดนี้ ผิวจะนุ่มหรือเปล่า แล้ว...
เฮ้ย! ผมคิดบ้าอะไรวะ!
“มึงจะเล่นเกมส์นี้เหรอ” ไอ้ธันกระซิบถามผมที่ยังคงนั่งจ้องไปยังเป้าหมาย
บางทีการพนันมันก็ทำให้รู้สึกตื่นเต้นดีใช่ไหมล่ะ
“ตกลงไอ้ดีน กูจะเล่นเกมส์ของมึง” ผมละสายตาจากคนที่นั่งอยู่ไกลหันไปมองไอ้ดีน มันทำหน้าพอใจกัคำตอบของผม แต่ไอ้มิลนี่จ้องผมราวกับจะฆ่า
เสียใจด้วยวะ ถ้ามันไม่ใช่ของมึง กูก็มีสิทธิ์!!!
และไอ้เด็กนั่นจะต้องเป็นของผม!!!
“มึงว่ากติกามาได้เลย”
หึ!!! หลังจากนี้ เกมส์ได้เริ่มขึ้นแล้ว!
เตรียมตัวไว้ได้เลยหนูพริกหยวก! มึงเสร็จกูแน่!!!
(http://www.whenifallinlove.net/diary/images_line/line3/15342_95228.jpg)
:angry2:โอ๊ยเครียดดด!!!! เซ็ง!!!! แปลวรรณคดีจีนไม่ได้!!! :fire:
เอาตอนแรกที่แต่งไว้เมื่อเริ่มเรื่องใหม่ๆมาลงแก้เครียด หรือจะเคียดกว่าเดิมก็ไม่รู้
อย่าเพิ่งงงในเนื้อความของบทนำและเนื้อหาในบทแรกนะ มันไปด้วยกันไม่ค่อยได้
แต่เดี๋ยวมันจะไปเฉลยเอาทีหลัง ไม่รู้จะชอบกันหรือเปล่า แต่เค้าพยายามมากเลยนะ :hao7:
แอบชอบเรื่องนี้มากๆเหมือนกัน ^^ ชื่อตอนที่เป็นภาษาอังกฤษคาดว่าเกือบทุกคนคงเข้าใจ
แต่ถ้าน้องๆบางคนหรือใครที่ไม่เข้าใจก็ลองแปลดูนะคะ คิดซะว่าเรียกภาษาอังกฤษตอนละประโยคก็ได้ :katai2-1:
ตอนนี้ตัวละครโผล่มาหลายตัว พอเดาได้ไหมว่าใครคู่ใคร อยากเห็นอิมเมจตัวละครก็เข้าไปดูในแฟนเพจได้นะคะ
แต่ถ้าใครอยากจินตนาการเอาเองก็ไม่ต้องดู ฮ่าๆๆๆ :hao6:
ไปแหละ ไปแปลจีนต่อ แปลยังไม่เสร็จแล้วตรูจะทำรายงายยังไงฟะ!!! หอยหลอด!! แปลมาเดือนเหนึ่งแต่ยังไม่พ้นครึ่งเล่ม T^T :o211:
ลาตาย :sad2: บ๊าบบายนักอ่านที่น่ารักของข้าพเจ้า
:กอด1:
-
เกมเริ่มแล้วสิ
จะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย
รอตอนหน้านะค้า
-
เอิ่ม กลิ่นมาม่ามาคุๆ ชอบเสียด้วยสิเรา หักมุมไหมค่ะเรื่องนี้ ***นายเอกเราไม่รู้อีโหน่อีเหน่เลยนะนั่น โดนจับเข้าไปเกมเฉยเลย อ่า ต้องตามติดและติดตาม รอตอนต่อไปครับผม
-
o13 เกมส์จะเริ่มแล้ว แล้วก็เตรียมรับผลกรรรม ได้เลยวันนึงที่พรึกรู้แล้วจะรู้สึก
-
ขอให้มาโครักพริกจริงๆเถอะ จะสะใจมาก
-
เอาแล้วๆ แล้วพริกเราจะยอมหรือเปล่าเนี่ย :mc4:
-
รอลุ้นดีกว่า :z2:
+1และเป็ด
-
ทำไมพวกนี้่เลวจัง ชักสงสารพริกซะแล้ว
-
สนุกอ่ะ มารอติดตามด้วยคนค่ะ :กอด1:
-
ใครจะตกหลุมใครกันแน่
-
ไม่กล้าเดาว่าใครพระเอก แต่ชอบไวน์ 55555555555555555 o18
แอบสงสารพริกนิดหน่อย แต่เป็นนายเอกต้องทำใจนะลูก :กอด1:
-
พระเอก ออกแนวหล่อเลว สินะ ส่วนนายเอกก็ผ่านโลกมาค่อนข้างเยอะ สินะ อืม อืม หึหึหึหึหึ :hao3:
-
อ้าวแล้วคุณไวน์ล่ะ?
ยังแอบงงเล็กๆ
อยากรู้ว่านายเอกไปสักที่อกตั้งแต่เมื่อไร อิอิ
แล้วปัญหาที่บ้านจะเป็นยังไงต่อไป?
มาต่อบ่อยๆ นะคะ เราค่อนข้างชอบอะไรแนวนี้
หล่อเถื่อนดิบทรงเสน่ห์แบบนี้ล่ะใช่เลย 55555555555555
-
ขอสงสารพริกล่วงหน้าที่ต้องมาเป็นส่วนหนึ่งของเกมให้พวกนี้เล่น
ขอให้มาร์โคทั้งรักทั้งหลงพริกจนโงหัวไม่ขึ้นเลย เฮอะ
รออ่านต่อนะคะ
-
เลว กัน จริงๆ สงสาร นู๋พริก อ่ะ :mew2:
-
เล่นกันอย่างนี้ เดี๊ยวพริกมารู้ที่หลัง เเกก็ซวยเองนะโฟ้ยยยยยยมาโค!
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ตามๆๆๆๆๆ
-
ทำงี้กับพริกได้ไงเนี่ยชิส์ๆๆๆๆน่าสงสารพริกจุง
-
:hao5:น้องพริกผู้ไร้เดียงสา
จะรู้เท่าทันคนใจร้ายไหมเนี่ย
รอลุ้นจ้า กอดริริฮ่ะ :กอด1:
-
ชอบมากเลยค่าา
อ่านแล้วลุ้นว่าจะเป็นยังไงต่อ
มาต่อไวๆนะค้า
-
ติดตามเพราะริริโดยเฉพาะ ถึงแม้จะชอบพลอตหวานๆมากกว่าก็ตาม แต่มั่นใจว่าในอนาคตต้องหวานไม่แพ้น้องต้นหอม น้องเค้ก!!!
-
เดาว่า ดีนชอบมิล แต่มิลชอบหนูพริก
ดีนก็เลยใช้มาโคเป็นตัวช่วยดึงหนูพริกออกไปจากวงจรชีวิตของมิล 5555555 :hao7:
งานนี้ไม่รู้ใครจะเสร็จใครก่อนเนอะ แต่หมั่นไส้มาโคมาก
ขอแบบมาโคเสร็จหนูพริกแบบไม่ทันตั้งตัวได้ป่ะ แบบแผนซ้อนแผนกันไปเลย กิกิกิกิ :hao6:
-
DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 02: Hot guy and hot drinking games
HIM: PRIK
จังหวะของเสียงเพลงที่เปิดดังกระหึ่มเร่งปฏิกริยาของเหล่าผีเสื้อกลางคืนทั้งหลายแหล่ให้ขยับโยกย้ายร่างกายไปตามจังหวะเพลง น้ำสีฟ้าสวยในแก้วค็อกเทลโปร่งใสกระเพื่อมไปต่างแรงแกว่งจากมือของผมก่อนจะยกมันขึ้นจรดริมฝีปากถ้า ค่อยๆจิบละเลียดรสชาติหวานหอมที่เจือไปด้วยความขมเล็กน้อย
“อืม เหมือนจะดี” ผมยกแก้วในมือขึ้นพิจารณาอีกรอบหนึ่งก่อนจะละสายตามองไปรอบๆบริเวณ
ที่แห่งนี้มันมีอะไรดีนะ บางคนก็มีสีหน้าสนุกสนาน แต่บางคนก็ทำหน้าเศร้าราวกับทำเอ็มวีก็ไม่ปาน
“พูดแบบนั้นแสดงว่าไม่ถูกใจ” เสียงหนึ่งดังขึ้นแว่วๆ ผมหันกลับมามองหน้าตรงทันที “ใช่ไหมครับ”
“คงงั้นมั้งครับ” ผมตอบบาร์เท็นเดอร์หนุ่มตรงหน้ายิ้มๆ เขายิ้มให้ผมก่อนจะหยิบนั่นหยิบนี้ใส่กระบอกสีเงินที่ผมไม่รู้ว่ามันเรียกว่าอะไรก่อนจะเขย่าไปมาด้วยลีลาที่เรียกได้ว่าไม่ธรรมดา
“เก่งจังนะครับ” ผมเอ่ยชมจากใจจริง “คงต้องใช้เวลาฝึกนานน่าดู” ถ้าเป็นผมทำ ดีไม่ดีไอ้กระบอกนั่นคงลงไปกลิ้งอยู่กับพื้นตอนที่โยนไปมาบนอากาศแล้วล่ะ ไม่มีทางได้มาอยู่ในแก้วสวยๆนี่หรอก
“ก็มันเป็นอาชีพ อ่ะนี่ ลองดูสิ เผื่อว่านายจะชอบ”
แก้วแรกยังไม่ทันหมด แก้วต่อไปก็มาเสริฟวางตรงหน้า ผมเลิกคิ้วมองนิดๆก่อนจะหยิบขึ้นมาดมดู เมื่อกี้สีฟ้า คราวนี้สีขาวอยู่ในแก้วชอท
“นี่เรียกว่าอะไร” ผมถามด้วยความอยากรู้
“Margarita Pok ผสมจากเตกีล่า น้ำมะนาว สไปร์ทและเกลือ ฉันว่านายน่าจะชอบอันนี้มากกว่า Blue Margarita”
“เสี่ยงทายงั้นเหรอ” ผมพึมพำกับตัวเองก่อนจะกระดกเครื่องดื่มในมือทีเดียวหมดแก้ว อืมม รสชาติไม่เลว แต่...
“เป็นไง ชอบไหม”
“ก็ดี แต่ฉันยังไม่ชอบอยู่ดี”
“งั้นเหรอ นายนี่เดาใจยากจังนะ” เขาพูดขำๆ แต่นัยน์ตาพราวระยับเหมือนเจอสิ่งที่ถูกใจ
“เชื่อเถอะว่านายเดาใจฉันไม่ถูกหรอก” ผมยกยิ้มมุมปาก อย่างน้อยคนตรงหน้าก็ทำให้รู้สึกสนุกได้บ้าง จากที่กำลังเซ็งๆเพราะคนที่นัดมาสายไปเกือบจะครึ่งชั่วโมงแล้ว
“แล้วถ้าฉันทายถูกล่ะ” เขาถามหยั่งเชิง
“ก็ทายถูกไง” ผมไหวไหล่ ตอบถูกก็คือตอบถูก ต้องมีความหมายอย่างอื่นด้วยเหรอ
“เอางี้ไหม ถ้าฉันทายถูก นายต้องบอกชื่อพร้อมให้เบอร์กับฉัน” เขาท้าวแขนทั้งสองข้างลงกับเคาน์เตอร์ ดวงตาแววระยับจับจ้องใบหน้าผมไม่วางตา
“ก็เอาสิ” มันน่าสนใจดี แต่อย่างที่บอก ผมไม่คิดหรอกว่าเขาจะทายถูก
“เยี่ยม” เขาทำหน้าดีใจอย่างเห็นได้ชัด
“แต่ต้องมีกติกาสักหน่อยนะ นายมีสิทธ์ทายได้แค่ห้าครั้งเท่านั้น และนายก็ใช้สิทธ์ไปแล้วสองครั้ง”
“อือหึ แล้วไงต่อ” เขาดูสนใจกับเกมส์นี้อย่างมาก ผมเองก็รู้สึกเช่นเดียวกัน
“ถ้านายทายไม่ถูก นายไม่มีสิทธ์เข้ามายุ่งกับฉันอีก ตกลงไหม ถ้าไม่โอเคก็ไม่เป็นไร” เขาทำหน้าครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะตอบตกลง
“ก็ได้ แต่ฉันขอแบบไม่มีระยะเวลานะ ขอฉันวิเคราะห์นายก่อนแล้วกัน” เขาขยิบตาข้างหนึ่งให้ผมก่อนจะเดินเลี่ยงไปทำหน้าทีให้คนอื่นต่อ บอกเลยว่าถ้าผมเป็นผู้หญิงก็คงหลงคารมและเสน่ห์ของบาร์เทนเดอร์หนุ่มคนนี้ได้ไม่ยาก
“ให้ฉันทายไหมละว่านายชอบดื่มอะไร” จู่ๆก็มีเสียงดังขึ้นที่ข้างใบหูพร้อมกับลมหายใจ้อนๆที่รินรดต้นคอ
ผมหันไปมองช้าๆ ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นใบหน้าที่ทำเอาผมใจเต้นแรงอีกครั้ง ผู้ชายคนนั้น คนที่อยู่บนแคทวอร์ค
“เอ่อ...” ผมครางในลำคอเบาๆก่อนจะเบนหน้ามองตรงแทนที่จะมองใบหน้าของคนที่นั่งเก้าอี้ตัวข้างๆ เห็นไกลๆว่าดูดีแล้ว เจอระยะประชิดแบบนี้เขาดูดียิ่งกว่าเดิมอีก
“ว่าไง จะลองให้ฉันเดาเครื่องดื่มที่นายชอบไหมล่ะ” เขายังคงถามคำถามเดิม ผมทำใจก่อนจะหันไปมองหน้าเขา พยายามไปแสดงสีหน้าอะไรออกไปให้เขาจับได้ว่าผมกำลังตื่นเต้นอย่างขีดสุด
“คุณคิดว่าจะทายถูกเหรอ”
“แน่นอน” เขาเป่าลมใส่หูผมตอนที่เขาพูดกระซิบข้างหูผม พาลให้ขนแถวๆบริเวณต้นคอผมลุกชันด้วยความสยิว
เหอะ มั่นใจในตัวเองไม่ใช่เล่น
“งั้นก็ลองทายดูสิครับ” ในเมื่อเขาอยากลอง ผมก็จะให้ลอง
“โอเค แล้วถ้าฉันทายถูกฉันจะได้อะไร” เขาถามติดใบหูผม เวลาคุยกันหน้าผมกับหน้าเขาจะใกล้กันมา ไม่ใช่เพราะความพิศวาส แต่เพราะเสียงเพลงในผับมันดังจนพูดห่างๆไม่ได้ยิน
“แล้วคุณอยากได้อะไรล่ะ” ผมถามกลับเสียงเรียบ
“นายนี่น่าสนใจดีนะ”
“ขอบคุณ”
“ถ้าฉันทายถูก นายต้องมาเป็นแฟนฉัน”
ห๊า ฟะ แฟนเขาเนี่ยนะ เขาเมาหรือเปล่าเนี่ย แต่ดูไปดูมาเขาก็ไม่มีทีท่าที่เหมือนคนเมาเลยสักนิด
“คุณแน่ใจเหรอ?” ผมถาม คือหน้าอย่างเขาหาได้ดีกว่าผมเยอะบอกตามตรงเลย คนอย่างมาโค นายแบบสุดฮอตเนี่ยนะจะมาชอบผม =_=
“แน่ใจ ถ้าฉันทายถูกนายต้องมาเป็นแฟนฉัน เป็นคนของฉัน” เขาเน้นย้ำท้ายประโยคเป็นพิเศษ
“แล้วถ้าคุณทายไม่ถูกล่ะ”
เอาตามตรงไหม ผมไม่คิดว่าเขาจะทายถูกหรอก
“ก็แล้วแต่นาย” เขาทำหน้าไม่ใส่ใจ เหมือนว่าเขามั่นใจว่าตัวเองจะต้องทายถูก อยากจะรู้นักว่าคนที่มั่นใจในตัวเองมากๆ เวลาที่พลาดขึ้นมาจะเป็นยังไง
“เอางั้นก็ได้ ทายมาสิ...ว่าผมชอบดื่มอะไร” ผมนั่งท้าวคางมองหน้าเขา ริมฝีปากยกยิ้มนิดๆ ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าคนตรงหน้าหล่อมากๆ
“เดี๋ยวก่อน แล้วฉันจะรู้ได้ไงว่านายจะไม่โกหกถ้าหากฉันทายถูก”
อ่า ฉลาดชะมัด ประมาทไม่ได้เลยนะเนี่ย
“จะไม่ทายก็ได้นะ แต่ผมจะไม่บอกเด็ดขาดว่าผมชอบดื่มอะไร ยกเว้นแต่คุณจะทายมันถูก” เรื่องอะไรจะบอกความลับให้คนอื่นกัน รู้คนหนึ่งเดี๋ยวก็รู้กันไปทั่ว ผมพนันกับคุณบาร์เทนเดอร์นั่นไปแล้วด้วย ถ้าเกิดข้อมูลรั่วไหลผมก็แย่น่ะสิ
“หึหึ นายคิดจะเล่นตัวว่างั้น” เขากระตุกยิ้มมุมปาก ก้มหน้าลงมาหาผมจนจมูกเขาแตะเข้าที่จมูกผมเบาๆ ผมกลั้นหายใจทันที แต่ไม่ขยับออก ไม่งั้นเขาต้องรู้แน่ๆว่าผมต้านทานความดูดีของเขาไม่ไหว
“เปล่า แต่คุณเป็นคนอยากทายเอง ผมไม่ได้ขอให้คุณทายเสียหน่อย” ผมพยายามขยับปากให้น้อยที่สุดเพื่อที่ริมฝีปากของผมจะได้ไม่โดนกับริมฝีปากของเขา
“บ้านฉันเรียกเล่นตัว” เขาทำหน้าหงุดหงิดเล็กๆ
“ก็แล้วแต่คุณจะคิดแล้วกันคุณมาโค” ผมก็เริ่มหงุดหงิดครับ ไอ้การที่เขาที่เป็นผู้ชายเข้ามาคุยกับผมในเชิงชู้สาวแบบนี้มันไม่ได้ทำให้ผมแปลกใจ เพราะเท่าที่เคยถ่ายแบบกับนายแบบคนอื่นมา ดูเหมือนนี่เป็นเรื่องปกติ แต่อย่าลืมว่านี่มันมาโค ดูยังไงก็ไม่น่าเป็นไปได้ที่เขาจะมาชอบผม
“รู้จักชื่อฉันด้วย?” เขาดึงหน้ากลับไปทีเดิม เลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย
“ใครจะไม่รู้จักคุณ นายแบบสุดฮอตแห่งปี หนุ่มที่สาวๆอยากกอดมากที่สุด” ผมร่ายสรรพคุณของคนตรงหน้าช้าๆ ตาก็จ้องที่ดวงตาสีดำสนิทของเขานิ่ง
“รู้จักฉันก็ดี เอาเถอะ ถึงนายจะไม่บอก ฉันก็ทายถูกอยู่แล้ว”
เชื่อไหมว่าเขาทายไม่ถูกหรอก
เขาเรียกบาร์เทนเดอร์ที่ไม่ใช่คนเดียวกับคนที่คุยกับผมก่อนจะสั่งอะไรสักอย่างที่ผมฟังไม่ค่อยได้ยินเพราะเสียงเพลงดังมาก เพียงไม่กี่นาทีแก้วที่ใส่เครื่องดื่มชนิดหนึ่งก็วางอยู่ตรงหน้าผม เครื่องดื่มในแก้มมีสีแดงอ่อน ผมมองหน้ามาโคก่อนจะหยิบแก้วขึ้นมา
“ผมต้องดื่มด้วยเหรอ แค่คุณทายอย่างเดียวก็น่าจะพอแล้วนี่” ผมย่นคิ้วด้วยความขัดใจ ไม่ใช่ว่าไม่อยากดื่มหรือดื่มไม่เป็นหรอกนะ แต่การดื่มแอลกอฮอล์หลายๆชนิดในติดกันมันคงทำให้ผมน็อคเอาง่ายๆ
“ฉันสั่งมาให้แล้วก็ดื่มเข้าไปเถอะ” คำพูดของเขาแฝงด้วยการบังคับกลาย ผมเลยต้องยกขึ้นจิบนิดๆ เพื่อลิ้มรสก่อนจะยกขึ้นจิบอีกทีหนึ่ง
“คำตอบแรก ฉันขอเดาว่าเป็น Sex on the beach รู้ไหมว่านายเหมาะกับมัน ไม่เปรี้ยวและไม่หวานจนเกินไป” เขามองผมเหมือนกำลังประเมินคุณภาพของสินค้า มันน่าหงุดหงิดจริงๆ
“งั้นเหรอ ผมอาจจะดูเป็นแบบนั้น แต่เสียใจ ผมไม่ชอบมัน และนี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้ดื่ม” ผมเลื่อนแก้ว Sex on the beach ไปตรงหน้าเขา มาโคทำหน้าอึ้งก่อนจะตีหน้าเครียด แล้วเขาก็สั่งครื่องดื่มชนิดที่สองทันที
นี่ผมต้องกินทั้งหมดห้าแก้วเลยใช่ไหมเนี่ย ไม่สิ ก่อนหน้านั้นก็สองแก้วแล้วต่างหาก เหอะ ผมไม่ได้เมากลิ้งแน่ๆ
“ฉันคิดว่าอันนี้ต้องถูกแน่ๆ Gin Tonic” ผมยกขึ้นดื่มจนหมดแก้วก่อนจะตอบเหมือนเดิม
“ผิดครับ” ผมพยายามตีหน้าให้เรียบเฉยมากที่สุด แต่ตอนนี้ผมโครตอยากได้น้ำล้างปากเลย TxT
คิ้วเข้มๆของมาโคขมวดเขาหากัน หน้าของเขาเริ่มตึงแต่เขาก็ไม่ยอมแพ้หันปสั่งพนักงานอีกทีหนึ่ง คือผมอยากจะบอกนะว่าเอาไว้ทายวันหลังก็ได้ ไม่ต้องเล่นที่เดียวหรอก แต่จนแล้วจนรอดเขาก็ทายไม่ถูกจนมาแก้วสุดท้าย ผมนี่พะอืดพะอมเต็มที แต่ก็ต้องปั่นหน้าว่าตัวเองสบายดี เขานี่มาเพื่อทรมานผมชัดๆ
ตอนนี้อารมณ์สนุกของผมหมดลงเรื่อยๆ อยากกลับห้องไปนอนให้รู้แล้วรู้รอด
“แก้วสุดท้าย ต้องเป็นอันนี้แน่ๆ” ทำพูดอย่างมั่นใจ แต่แววตาของเขาฉายให้เห็รความกังวลลึกๆ
ผมมองแก้วที่เขาเลื่อนมาวางตรงหน้าพลางถอนหายใจ แค่ดูก็ได้คำตอบแล้ว มันคืออะไรผมยังไม่รู้เลย แต่ก็ต้องหยิบขึ้นมาดื่ม แต่จิบได้เพียงนิดเดียวผมก็ต้องรีบเอาแก้วออกจากปาก
มันแรงมาก!
แค่นิดเดียวทำเอาชาไปทั้งหน้า
“เสียใจด้วย คุณตอบผิดอีกแล้ว” แก้วนี้แรงมากๆ มันคืออะไรนะ ทั้งขมทั้งบาดคอ แต่ชั่วขณะหนึ่งก็มีความหวานแทรกเข้ามา แต่ก็เพียงน้อยนิด มันไม่เพียงพอให้ผมทนกลืนมันลงไปได้
“นายโกหกหรือเปล่า” เขาหรี่ตาอย่างจับผิด
“ผมคิดว่าคุณดูออกนะว่าผมไม่ได้โกหก” ผมตอบเนือยๆเหมือนจะเริ่มเมา ถ้าเขาดูไม่ออกก็โง่แล้ว ผมแทบไม่รู้จักสักแก้วที่เขาส่งมา ปกติกินแต่เหล้าผสมโซดาหรือไม่ก็เบียร์ ดีขึ้นมาหน่อยก็ไวน์ ไอ้ที่มีสีสรรผสมนู่นนี่อ่ะผมไม่ค่อยได้ดื่มหรอก
“ไม่ใช่แก้วนี้จริงๆงั้นเหรอ” เขาปรายตามองแก้วเหล้าที่พร่องไปไม่ถึงครึ่งก่อนจะเคลื่อนกลับมามองหน้าผม
“อืม มันแรงไป ผมไม่ชอบ” ผมตอบตามจริง
“แต่นับจากวันนี้นายอาจจะชอบบมันก็ได้” ผมงงกับคำพูดของเขาไม่น้อย แต่เขาก็ไขข้อข้องใจให้ผมโดยการคว้าแก้วเหล้าตรงหน้าผมไปยกดื่มก่อนจะก้มหน้าลงมาประกบจูบผม ผมเบิกตากว้างอ้าปากโดยไม่รู้ตัวด้วยความตกใจ รู้สึกได้ถึงของเหลวที่ไหลจากปากเขาเข้าไปผม ผมดิ้นสะบัดหน้าออกแต่เขาใช้มือล็อคหน้าผมไว้ไม่ให้ขยับ ริมฝีปากเขาบดเบียดชิดกับริมฝีปากผมแน่น ในที่สุดผมก็ต้องกลืนของเหลวดีกรีร้อนแรงนั่นลงคอ ปริมาณไม่มากแต่ก็ทำให้ผมร้อนวูบไปทั้งตัว ความแรงของมันทำให้ท้องผมตีวนกันไปหมด
แต่แทนที่เขาจะปล่อยให้ผมเป็นอิสระ เขากลับฉกลิ้นร้อนๆของเขาเข้ามาในปากผมทันที ตวัดเกี่ยวพันลิ้นที่แข็งทื่อของผมไปมา ความร้อนแรงจากจูบที่มีกลิ่นและรสชาติของเหล้าเจือปนทำให้สติผมแทบหลุดออกจากร่าง ผมพยายามฝืนแต่มาโคก็ยิ่งรุกหนักขึ้นจนผมโอนอ่อนผ่อนตามในที่สุด
แม้ไม่ใช่จูบแรงที่ผมมี แต่เป็นจูบที่ร้อนแรงที่สุดเท่าที่ผมเคยสัมผัสมา
และเมื่อเขาพอใจเขาก็ปล่อยริมฝีปากผมให้เป็นอิสระ
“เริ่มจะชอบมันมากขึ้นหรือยัง” เขายิ้มร้ายกระซิบชิดริมฝีปากผม
“คุณต้องการอะไร” ผมถามเขาเสียงอ่อนระโหย
“ฉันต้องการนาย หัวใจของนาย และทั้งหมดที่เป็นนาย”
“...!!!”
“ฉันต้องการมัน”
ผมรีบผลักตัวเขาออก ขสทั้งสองข้างก้าวออกจากผับแห่งนี้อย่างรวดเร็ว
เขาอันตรายเกินไปแล้ว ถ้าไม่ระวัง ผมต้องแย่แน่ๆ
.................................................................
# ขอมาลง 50% ก่อนนะคะ ติดธุระนิดหน่อยไม่อยากให้รอนาน ถ้าเป็นไปได้จันทร์จะเอาครึ่งหลังมาลง :katai4:
# พระเอกเราน่าหมั่นไส้ หึหึ นายเอกเราแสบไม่แพ้ชื่อคะบอกเลย :hao6:
# ใครที่ติดตามนิยายริริอยู่ อยากรบกวนให้เข้าไปอ่านประกาศในแฟนเพจที่ที่ปักหมุดไว้ด้านบน เพื่อประโยคต่อทุกคนเองค่ะ ^^ :mew1:
:กอด1:
-
:ling1: :ling1: :ling1:
:ling2: :ling2:
-
เข้ามารออีก50เปอร์
มาโคนี่อันตรายจิงๆ
-
รอครึ่งหลังจ้า
ปล พริกห่างพวกนี้ไว้ แต่ละตัวอันตรายทั้งนั้น :ling1: :ling2:
-
ชื่อพริกไม่แสบคงไม่ใช่ :laugh:
รอต่อไปจ้า
-
มาโคร้ายใช่เล่น :hao3: :hao3:
-
พริกอย่าหลงกลนะ :katai4: :katai4: :katai4:
-
มาโครุกเร็วมากอ่ะ
ระวังใจตัวเองด้วยนะพริกน้า อิอิ
รออีก 50% ค่า
-
:hao7:
อิมาโคร้ายอ่ะ รุกเร็วเชียว
นอนรออีก50เปอร์จ้า
กอดริริน๊า~ :กอด1:
-
พริกสเน่ห์แรงจริงๆ
มาโคก็รุกไวไปนะ
แต่ก็เป็นเรื่องพนันกันนี่นา
แต่(อีกครั้ง) มาโคก็คงจะหลงพริกจริงจังหลังจากนี้อยู่แล้ว555
รออ่านต่อนะคะ
-
อยากให้มาโคเจ็บปวดสมกับที่เคยทำไว้กับคนอื่น
และ เราอยากได้คุณไวน์...!!
แล้วคนที่นัดพริกไว้ แล้วมาสายตั้งครึ่งชั่วโมงนี่ใครหว่า?
-
มาโคนี่ร้ายจริงๆ o12
-
มาโคนี่ยังไง ตกลงชอบจริงหรือแค่เกม แบบนี้น้องพริกก็แย่สิคะ -**-
-
DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 02: Hot guy and hot drinking games (100%)
“พริก!!!”
“โอชิน!!!”
พอได้ยินเสียงของเพื่อนรักที่พ่วงมาด้วยตำแหน่งพี่ชายสุดที่รัก(ปลอม)ดังขึ้น ผมก็หยุดเท้าที่กำลังก้าวไปข้างหน้าร่างกายโอนเอนเล็กน้อยเพราะอาการเมาเหล้า สามตากวาดมองไปรอบๆได้ช้ากว่าที่ใจคิด การจับภาพเกิดความผิดปกติก่อนที่จะมีผู้ชายคนหนึ่งมายืนอยุ่ตรงหน้าด้วยระยะที่ประชิด
“เฮ้! เมาหรือไง” โอชินตบหน้าผมเบาๆ ผมพุ่งเข้ากอดมันทันที
“นายมาช้า ฉันเกือบแย่แล้ว” ผมพูดเสียงอ้อแอ้ โอชินช่วยประคองตัวผมไว้ไม่ให้ล้มลงไปกองกับพื้น
“มีอะไร แล้วทำไมเมาแบบนี้เนี่ย ไปๆกลับๆ” โอชินถอนหายใจก่อนจะประคองผมไปที่รถของมัน เพราะผมคงกลับรถกลับเองไม่ได้ แต่ผมก็เป็นห่วงรถผม ทำไงดี
“โอชิน~” เสียงผมยานคางได้อีก “รถฉัน...” ผมยังพูดไม่จบโอชินก็พูดแทรก
“เดี๋ยวพรุ่งนี้มาเอาให้” มันพูดแล้วก็รัดเข็มขัดนิรภัยให้ผม ผมทิ้งน้ำหนักตัวลงไปกับเบาะรถทั้งตัวเพราะไร้เรี่ยวแรง หัวที่เหมือนจะหมุนติ้วๆทำเอาอยากจะอาเจียรออกมา แต่ก็ต้องระงับเอาไว้ ผมยังปล่อยมันที่นี่ตอนนี้ไม่ได้ ผมต้องรอให้ถึงห้องก่อน ไม่งั้นผมอาจจะโดนคนที่หวงรถเข้าขั้นบ้าอย่างโอชินฆ่าหมกป่าเลยก็เป็นได้
“แต่ว่า..”
“ไม่มีแต่ หลับไปเลย พูดมากจริง”
“โอชิน~” ผมไม่รู้ว่าจะเรียกชื่อมันทำไม เหมือนปากมันจะไปเอง
“ใครเอาเหล้าให้มันกินวะเนี่ย เมาไม่รู้เรื่องเลย” มันบ่นอะไรหงุงหงิงๆของมันกันนะ จะพูดให้รู้เรื่องหน่อยก็ไม่ได้ หรือมันจะเมาเหมือนผมถึงได้พูดไม่รู้เรื่องขนาดนี้
ผมนั่งสะลืมสะลือ เวียรหัวเหมือนโลกจะเอียงได้ หัวสมองก็คิดถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นได้ไม่นาน ใบหน้าคมที่แฝงกลิ่นอายของความน่ากลัว ดวงตาคมกริบที่จ้องมองผมไม่วางตา ริมฝีปากร้อนที่ประทับลงบนริมฝีปากผม ทุกอย่างทำให้ผมปั่นป่วนไปหมด ทั้งความคิดและร่างกาย
มาโค...
เขาทำแบบนี้ทำไม
เขาต้องการอะไรจากผมกันแน่?
HIM: MACO
ผมมองตามร่างเล็กที่รีบเดินออกไปอย่างไม่อาจละสายตาได้ วันนี้ผมจะปล่อยไปก่อนเพราะเห็นว่าน่าสงสารที่ต้องรับมือกับผม แต่คราวหน้าไม่รอดแน่ๆ
แต่ก็แอบขัดใจเล็กน้อย ทั้งที่ผมคิดว่าผมไม่มีทางเดาผิดว่ามันชอบอะไร แต่สุดท้ายผมก็ตอบไม่ถูก เป็นไปได้ไงวะ แต่ผมก็พอมองออกมามันไม่ได้โกหก เพราะมันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองดื่มอะไรเข้าไป อะไรที่เป็นของโปรดก็ไม่น่าที่จะไม่รู้จักชื่อ แค่มองเห็นสีหน้าที่กล้ำกลืนกินเหล้าพวกนั้นเข้าไปผมก็รู้คำตอบโดยที่มันยังไม่เฉลย
นึกถึงใบหน้าขาวใสที่ขึ้นสีแดงเรื่อหลังจากได้แอลกอฮอล์เข้าไปในร่างกาย ชั่วแวบหนึ่งผมรู้สึกว่ามันน่ารักน่าฟัดเอามาก เฮ้อ ผมคงบ้าที่คิดแบบนั้นออกไป
แต่บอกไว้เลยว่าถ้ามีโอกาสผมจะจับมันกรอกเหล้าเข้าปาก ผมอยากเห็นสีหน้าตอนเมาของมันอีกครั้ง
“หึหึ ไง” เสียงไอ้ดีนดังขุ้นจากด้านหลังก่อนที่หางตาผมจะเห็นมมันมานั่งอยู่ด้านข้างตรงตำแหน่งเดิมที่พริกเคยนั่ง “เด็กนั่นแสบใช่เล่นเลยใช่ไหมล่ะ แกคงแพ้ฉันแล้ววะ” มันฉีกยิ้มกว้างอย่างสมใจ วางมือลงบนไหล่ผม
เฮอะ! ผมละเกลียดดรอยยิ้มปลิ้นปล้อนของมันจริงๆ!!
ผมปรายตามองไอ้ดีน ริมฝีปากยกยิ้มหยันพร้อมกับปัดมือของมันออกจากไหล่
“ฮึ! เกมส์มันยังไม่จบ แกคอยดูให้ดี วันที่ฉันจะได้เป็นแฟนไอ้เด็กนั่นและวันที่ฉันจะบอกเลิกมัน” ผมพูดอย่างมั่นใจก่อนจะลุกเดินออกมา
คำพูดของผมไม่ใช่เพียงคำพูดคุยโว้โอ้อวด ผมคิดว่าผมทำได้ อะไรที่ผมต้องการไม่เคยที่จะไม่ได้ ผู้ชายคนนี้ก็เหมือนกัน ผมจะต้องทำทุกวิธีเพื่อให้ได้เขามา
มันคือการเดิมพัน
มันคือเกมส์!!!
HIM: PRIK
“จะกลับแล้วเหรอพริก” ข้าวตัง เพื่อนคนเดียวในมหาวิทยาลัยของผมถามตอนที่เราเดินออกจากหอประชุมรวมหลังเรียนเสร็จ
ตั้งแต่โดนไอ้เพื่อนตัวดีหักหลังยกเค้าทรัพท์สินอันน้อยนิดของบ้านผมไป ผมก็ไม่ไว้ใจใครอีก แต่จะมีก็แค่คนข้างตัวเนี่ยแหละที่ตามตื้อของเป็นเพื่อนของผมอยู่เทอมหนึ่ง ทั้งๆที่เจ้าตัวก็มีเพื่อน แต่ก็ยังมาตามขอเป็นเพื่อนผมให้ได้ จนผมอ่อนใจต้องรับมันมาเป็นเพื่อนเนี่ยแหละ
“อืม เดี๋ยวต้องไปทำงานก่อน” ผมบอก
นี่เพิ่งจะบ่ายสองครับ ผมมีคิวต้องเข้าร้าน เห็นว่ามีเสื้อผ้าเซ็ตใหม่มา และก็เป็นผมที่ต้องทำหน้าที่เป็นนายแบบ ทั้งๆที่นายแบบหุ่นเท่าผมในร้านก็ยังมีอีกสองสามคน แต่ผมมันจะได้ทำงานอยู่คนเดียว จนหลายคนหมั่นไส้ แรกๆก็รู้สึกไม่ดีจนต้องไปคุยกับคุณไวน์ แต่รายนั้นคำไหนคำนั้น ผมเลยต้องทนจนกลายเป็นความชินชาไปแล้วเวลาที่เพื่อนร่วมงามมองมาทางผมแบบไม่พอใจ
“โธ่ ว่าจะชวนไปดูหนังซะหน่อย” ข้างตังโอดครวญ ก็ผมปฏิเสธมันมาเป็นรอบที่ห้าแล้วไง ทำไงได้ คนมันไม่ว่างนี่หว่า ไม่ได้เป็นลูกคุณหนูแบบมันซะหน่อย
“ไปกับไอ้แดนดิ นู่นไง มานู่นแล้ว” ผมพยักเพยิดหน้าไปทางข้างหน้าผม ข้างตังหันหลังไปมองก่อนจะถอนหายใจออกมา
“เออๆ ก็ได้ แต่คราวหลังแกห้ามเบี้ยวนะเว้ย”
“เออ ไปล่ะ” ผมโบกมือลามันแล้วก็เดินไปที่ลานจอดรถของคณะ
แต่สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น ผู้ชายร่างสูงในเสื้อเชิ๊ตสีขาวติดกระดุมจนถึงคอ กางเกงเดฟเข้ารูปกับขาเรียว รองเท้าหนังเข้าชุดขับให้คนที่ยืนพิงรถราคาแพงดูหล่อเหลาเอาการ ทั้งที่เขาก็ดูดีมากอยู่แล้ว แต่ดูเหมือนการมายืนอยู่ในดงนักศึกษาจะทำให้เขายิ่งดูดีมากขึ้นจนเป็นที่จับตาของใครหลายต่อหลายคน
เขามาทำอะไรที่นี่?
ผมเดินเข้าไปใกล้เขามากขึ้น เปล่านะ ผมไม่ได้เดินไปหาเขาหรอก แต่ผมเดินไปที่รถของผมที่จอดอยู่ข้างๆรถเขาต่างหาก
และแล้วเขาก็หันมาเห็นผม สายตาที่จ้องมองมาเรียบนิ่งจนเดาอารมณ์ไม่ออก มันทั้งดุดันและเฉยชา แต่มันก็ดูจองหองในเวลาเดียวกัน ไม่น่าแปลกใจถ้าหากเขาจะถูกตราหน้าว่า ‘หยิ่ง’ เพราะลุคที่ดูให้เป็นแบบนั้นหรืออาจจะเพราะนิสัยเขาเป็นแบบนั้น ถึงได้ทำให้เขาดูมีเสน่ห์อย่างร้ายกาจ
“นายนี่ดูดีแม้แต่อยู่ในชุดนักศึกษานะ” เขาพูดกับผมงั้นเหรอ
“ใครๆก็ดูดีทั้งนั้นในชุดนักศึกษา” มันคือความจริงครับ บางคนนี่ถ้าใส่ชุดธรรมดาดูไม่ออกมาเรียนจบหรือทำงานแล้ว แต่พอใส่ชุดนักศึกษาทุกคนดูดีขึ้นมาเหมือนเป็นคนละคน
“จะไปไหน” เขาถามขึ้น หลังกว้างที่พิงรถอยู่ยืดตรงขึ้น ผมหยุดมือที่กำลังจะเปิดประตูรถค้างไว้ เลิกคิ้วขึ้นมองมาโคที่เดินมาหาผม คนที่รอบแถวๆนี้มองมาที่ผมและมาโคอย่างสนใจ
“ไปไหนก็เรื่องของผม และให้ผมเดานะ คุณคงไม่ได้มาหาผมหรอกจริงไหม” เขาคงมีสาวๆอยู่ที่นี่แน่ๆ ถึงได้แวะมา เพราะเท่าที่รู้เขาเรียนจบแล้ว
“เปล่า” เขาเดินเข้ามาใกล้ผมอีกจนผมต้องใช่มือดันตัวเขาให้ห่างออกไป “ฉันมาหานาย” เขายอมหยุดแต่ไม่ยอมถอย
“ถอยไปหน่อย คนอื่นมอง” ผมบอกเสียงเบา ไม่อยากให้ใครได้ยินว่าเราคุยอะไรกันแม้ว่ามันจะไม่สลักสำคัญก็ตาม
“นายแคร์?” เขาหัวเราะเบาๆในลำคอ
“ก็...แคร์” คงไม่มีใครอยากตกเป็นขี้ปากชาวบ้านหรอก จริงไหมล่ะ
“อืม” เขาส่งเสียในคอ ท่าล้วงกางเกงที่แสนธรรมดา แต่พอคนไม่ธรรมดาอย่างเขาทำมันเลยดูเท่มากๆ ตั้งแต่รู้จักผู้ชายคนนี้ผมชมเขามากี่ครั้งแล้ว คงนับไม่ถ้วน “นายจะไปไหน เดี๋ยวฉันไปส่ง”
“ไม่ต้องผมไปเองได้” รถผมก็มี จะต้องไปกับคนอื่นทำไม
เขาหรี่ตามองผมเหมือนไม่พอใจ เป็นคนที่อารมณ์เปลี่ยนได้ง่ายมาก
“คุณมีอะไรกับผมงั้นเหรอ” ถ้าเขาบอกว่ามาหาผม งั้นก็แสดงว่าต้องมีธุระกับผมสักอย่าง
“มีแน่ วันนี้ฉันจะมาบอกนายว่าตั้งแต่นี้ต่อไปนายต้องเป็นแฟนฉัน” เขาพูดเหมือนกำลังพูดเรื่องดินฟ้าอากาศ ทั้งที่จริงแล้วมันไม่ใช่
“คุณคงไม่คิดว่ามันเป็นมุขที่ดีหรอกใช่ไหม” ผมถาม มันน่าตกใจน้อยที่ไหน อยู่ดีๆก็มาบอกว่าผมเป็นแฟนเขา
ถึงเขาจะดูดีจนน่าตอบตกลง แต่เขาอันตรายเกินไป
“นายกล้าปฏิเสธฉันงั้นเหรอ” เขาถามเสียงสูง เดาได้ว่าเขาคงเริ่มอารมณ์ไม่ดีแล้ว
“แล้วคุณจะให้ผมตอบตกลงหรือไง เราเจอกันไม่กี่ครั้ง”ผมกอดอกบอกเขา “อีกอย่าง คุณจีบผมแล้วหรือไง” ผมจำไม่ได้ว่าเขาเคยทำนะ
คนอะไรขี้ตู่จริงๆ =_=”
“ฉันไม่เคยจีบใคร” เขายกมือเสยผมแล้วก็ตวัดตามามองผมอย่างไม่พอใจ
“งั้นผมก็ไม่ใช่แฟนคุณ” คงไม่มีอะไรต้องพูดกันต่อ ผมหมุนตัวเตรียมเปิดประตูรถ แต่ก็มีมือที่ใหญ่กว่ามือผมทาบลงมา
“ถ้างั้น...เป็นแฟนกับฉันไหม”
ผมเงยหน้ามองหน้ามาโคช้า นี่อย่าบอกนะว่าเขาไม่เคยจีบใครจริงๆ แต่ก็หน้าอยู่หรอก ระดับเขาคงมีคนเข้าหาไม่น้อยเลย
“ผมไม่คบใครภายในไม่กี่วัน”
คุณคงจะคิดว่าผมเล่นตัว แต่เปล่า ทุกอย่างมันปุบปับไป ผมมองเขาไม่ออกว่าเขาต้องการอะไร ชอบผมจริงหรือเปล่า ยังไงผมก็ไม่คิดว่าคนอย่างเขาจะมาชอบผมได้ มันดูไม่มีทางเป็นไปได้ด้วยซ้ำ
“แล้วจะต้องนานเท่าไหร่” มาโคถามเสียงเข้ม หน้าเขาหงิกยิ่งกว่าเดิม
“อย่าบอกนะว่าคุณจะจีบผม”
“ใช่” เขาตอบชัดเจนมาก เหมือนไม่มีอะไรต้องคิด
“ก็ เร็วหน่อยก็อาจจะครึ่งเดือน...” ผมบอกไปอย่างนั้น แต่ไม่คิดว่าเขาจะทำได้หรอก เดี๋ยวเขาก็คงล้มเลิกไปเอง
“ครึ่งเดือน! นายต้องบ้าไปแล้ว คนอย่างฉันไม่เคยจีบใครนานขนาดนั้น ไม่สิ ฉันไม่เคยต้องจีบใครด้วยซ้ำ ไม่รู้แหละ! นายจะต้องเป็นแฟนฉันวันนี้!!!”
ผมเพิ่งรู้ว่าเขาหน้ามึนมากๆ
“งั้นก็ไม่ต้องจีบสิ ผมขอตัวนะ ผมรีบ” ผมเปิดประตูออก แต่มาโคกลับกระชากตัวผมเข้าไปหาตัวเขา
“เดี๋ยว! นายไม่มีสิทธิ์เดินหนีฉัน!” เขาโวยเสียงดัง ทำเอาหลายคนหันมามอง
“ผมต้องไปทำงาน” ผมบอกนิ่งๆ ถ้าผมไปสายคงได้ถูกตำหนิแน่ ผมยังต้องทำงานต้องหาเงินใช้นะ เป็นแบบนี้ต่อไปผมคงได้ไปสายแน่ๆ
“เดี๋ยวฉันไปส่ง บอกมาว่าจะเป็นแฟนฉันไหม” เขายังถามไม่เลิก ทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่าเขาชอบผมจริงๆ
“...”
“พริก” เขากดเสียงคำรามต่ำเรียกชื่อผม
“...”แต่ผมก็ยังเงียบ ผลที่ได้คือเขาทำหน้ายักษ์ใส่ผม มือที่จับที่ต้นแขนผมบีบแน่นจนรู้สึกเจ็บ แต่ผมไม่ได้แสดงอาการเจ็บปวดอะไรออกไปให้เขาเห็น
“...”
“งั้นเอางี้ไหม ถ้าครึ่งเดือนมันนานไป ผมลดให้ก็ได้ หนึ่งอาทิตย์” ตอนนี้ขอแค่เขายอมตกลงแล้วปล่อยผมเสียที
“ไม่”
โอ๊ยยย! จะอะไรนักหนา นี่ก็ไม่เอานั่นก็ไม่เอา ผมได้แต่บ่นหัวเสียอยู่ในใจคนเดียว
“หนึ่งอาทิตย์ ถ้าคุณทำให้ผมพอใจได้ ผมก็จะคบกับคุณ...มาโค” ผมถอนหายใจมองจ้องตามาโคอย่างจริงจัง
“เหอะ ฉันไม่มีทางทำแบบนั้น” มาโคเงยกรอกตาไปมา
“ก็ตามใจคุณแล้วกัน”
มาโคตวัดตาจ้องผมด้วยแววตาแข็งกร้าวก่อนจะอ่อนลง เขาทำหน้าครุ่นคิดอะไรบางอย่างแล้วผมก็รู้สึกเหมือนมีคนมาล้วงกระเป๋ากางเกง รู้อีกทีมือถือของผมก็อยู่ในมือเขาแล้ว ผมไม่ทันได้ร้องห้ามเขาก็กดโทรออกเข้าเครื่องเขาก่อนจะส่งมือถือคืนให้ผม
“ก็ได้ แต่นายเตรียมตัวรับมือวิธีการ ‘จีบ!’ ฉันให้ดีก็แล้วกัน” เขาพูดทิ้งท้ายไล้นิ้วที่แก้มผมอย่างหยอกล้อ ใบหน้าคมโน้มลงมาใกล้ใบหน้าผมจนผมต้องผงะถอยหนี เขาหัวเราะเบาๆแล้วก็เดินหันหลังไปที่รถของตัวเอง ก่อนที่เขาจะขับรถออกไปเขาเปิดกระจกรถแล้วส่งจูบให้ผมทีหนึ่ง
ให้ตายเถอะ ใจผมเต้นแรงชะมัด
บอกผมทีว่าเขาคงไมได้ชอบผมจริงๆใช่ไหม???
...
# บอกแล้วว่านายเอกของเราก็แซ่บไม่แพ้กัน หนูพริกเราไม่ใช่คนโง่นะเอ่อ แต่จะตามทันเล่ห์เหลี่ยมของอีตามาโคทันหรือเปล่านี่ไม่รู้ :katai1:
# คิดเหมือนกันไหมว่าเห็นลางมาโคแพ้มาแต่ไกล แต่เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไปต้องติดตามต่อไป :hao6:
# ตัวละครโผล่มาเรื่อยๆ แต่จะพยายามแต่งให้ทุกคนแยกแยะออกว่าใครเป็นยังไงจะได้ไม่สับสนว่าตัวละครเยอะเกินไป :katai3:
# ใครที่ติดตามนิยายริริอยู่ อยากรบกวนให้เข้าไปอ่านประกาศในแฟนเพจที่ปักหมุดไว้ด้านบน เพื่อประโยคต่อทุกคนเองค่ะ ^^ :katai2-1:
:mew1:
-
ใครจะเสร็จใครกันนะ อยากรู้จริงๆ
พริกอย่าไปยอมตกลงง่ายๆนะจ๊ะ ทำใหเมาโคหลงหัวปักหัวป้ำไปเลย อิอิ
-
:mew3: พริก สู้ๆ
-
ตามมาอ่านเรื่องนี้ขอองริริคะ :mc4:
พริกสู้ๆๆๆๆ
-
มาโคระวังจะหลงรักพริกหัวปักหัวปำแทนนะ
พริกสู้ๆ พริกสู้ตาย
-
มาโึค ถถ้าจะมาอย่างนี้ ฉันว่านายไม่น่าจะรอดเเล้วล่ะ 5555
ใสซื่อจัดหนักจริงๆ :hao7: :hao7: :hao7:
-
เอาใจช่วยพริก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พริกอย่ายอมน้า
ทำให้มาโคหลงหัวปักหัวปำก่อนสิ อิอิ
หึ มาโคถ้าได้คบพริก ก็ยอกเลิกไม่ได้หรอก เริ่มขุดหลุมฝังตัวเองแล้วล่ะสิ
รออ่านต่อนะคะ น่าจะเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ
-
ดูสิว่าพริกเนี่ยจะเผ็ดแล้วร้อนแรงเหมือนชื่ออะป่าวคึคึเรื่องนี้แซ่บจิงๆ
-
พริกอย่าไปยอม :katai4: :katai4: :katai4:
-
มาโค ระวังตกหลุม(รักพริก)ที่นายขุดมันเองหล่ะ หึหึหึหึ :katai5: :katai5:
-
น้องพริกสุ้ๆ เอาให้อิมาโคหงอเลยนะลูก
หึๆๆ เอาใจช่วยน้องพริกสุดแรง
กอดริริจ้า :กอด1:
-
อยากเห็นมาโครักพริกจนโงหัวไม่ขึ้นจาง555555555555555
มั่นใจมากพ่อคุณ
-
มาโคเริ่มรุกหนักแล้ว
พริกระวังตัวไว้ให้ดี
ถ้าถึงเวลาเอาคืนก็เอาคืนให้สาสมเลยนะพริก!
-
ตอนแรกไม่ติดนะ แต่พออ่านเท่านั้น ติดเลย :katai5:
-
พริกอย่าไปยอมง่ายๆน้า
-
ระวังไว้เถอะจะหลงพริกมันจนโงหัวไม่ขึ้น
-
น้องพริกสู้ๆ
มาเชียร์น้องพริก
มาโค แววแพ้นายมาแต่ไกลเลย
หวังว่าเรื่องนี้ไม่มีมาม่าน้า
ヾ(*'ω'*)ﾉﾞ
-
น้องพริกสู้ๆ
มาเชียร์น้องพริก
มาโค แววแพ้นายมาแต่ไกลเลย
หวังว่าเรื่องนี้ไม่มีมาม่าน้า
ヾ(*'ω'*)ﾉﾞ
-
ขอให้มาโคแพ้ จะได้รับรู้รสชาติของการพ่ายแพ้บ้าง
พริกสู้ๆ อย่าใจอ่อนง่ายๆ นะ!
-
ตอนที่ 3 เจอกันวันพรุ่งนี้ที่ 2 มิถุนายน 2556 ณ เวลา 17:00 น.
ตั้งตารอได้เลยค่ะ ^^
:mew1:
-
เข้ามาปูเสื่อรอพริกกะมาโคคึคึ
-
มารอด้วยคนค่า
-
คนอ่านติดนิยาย riri อ่ะ ติดต้นหอมพี่ปืนแล้วมาติดเรื่องนี้ต่อ
น้องพริก พี่ฝากความหวังไว้กับหนู ทำให้ความหยิ่งจองหอง มั่นใจ๊มั่นใจ คนไรฟระจีบเค้าก็ไม่จีบ
มาถึงก็มาบังคับให้เป็นแฟน ใครมันจะบ้าเป็นแฟนด้วย แถมอยากเป็นแฟนแนวฟันแล้วทิ้งอีก
แค่เจตนาก็ผิดแล้วค่ะคุณมาโค.... ขอให้แพ้ทาง ขอให้รัก ขอให้หลงพริกแบบโงหัวไม่ขึ้น
รอวันสมน้ำหน้าพระเอก... เข้าข้างน้องพริกกันมาแต่ไกลเลยจ้า
เอ น้องพริกกับคุณไวน์เค้าไม่ได้มีซัมติงกันใช่มัั้ย นับถือเป็นพี่ชายน้องชายกันเหรอ ถ้าได้แบบนั้น
ถือว่าน้องพริกโชคดีมากเลยเนอะที่เจอคนดี ๆ
ขอบคุณค่า เรื่องโน้นก็อยากอ่านต่อ เรื่องนี้ก็เข้มข้น เป็นกำลังใจให้คนแต่งจ้า :L2: :L2: :L2:
-
DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 03: I live on raw emotion baby (ฉันใช้ชีวิตแบบดิบๆ น่ะที่รัก)
HIM: PRIK
“หันขวาหน่อยพริก เงยหน้าขึ้นอีกนิดหนึ่งด้วย” พี่ไมค์ตากล้องมือหนึ่งของที่นี่บอกผม ผมขยับตาที่พี่เขาบอก พี่เขายิ้มอย่างพอใจก่อนจะยกกล้องขึ้นแล้วก็กดชัดเตอร์
“เอา เปลี่ยนชุดได้” เมื่อพี่ไมค์สั่ง ผมก็เดินไปเปลี่ยนชุดที่ห้องลองชุด
วันนี้ผมต้องถ่ายทั้งหมดหกชุด ซึ่งใช้เวลานานพอสมควร และต้องถ่ายในสตูดิโอทั้งหมด เวลาสี่ชั่วโมงผ่านไปตั้งแต่ผมมาถึง และผมก็มาสาย -_- เพราะมาโคคนเดียวแท้ๆ เขาทำให้ผมหาอะไรรองท้องไม่ทัน นี่ก็ปาเข้าไปหกโมงกว่าแล้ว ท้องผมร้องมาหลายครั้งแล้ว แต่ในเมื่องานยังไม่เสร็จผมก็ไม่สามารถปลีกตัวไปไหนได้
ปกติแล้วผมมักจะอาศัยช่วงพักเปลี่ยนเสื้อผ้าหาอะไรลงท้อง แต่ต้องไม่ใช่วันที่ผมมาสายไปสี่สิบกว่านาทีอย่างนี้ ผมต้องเอ่ยขอโทษพี่ๆเป็นสิบๆ แต่ละคนเขามีการมีงานต้องทำทั้งนั้น และการให้ผู้ใหญ่มารอไม่ใช่เรื่องที่เด็กอย่างผมควรทำเลยสักนิด
กว่างานจะเสร็จก็ปาเข้าไปสองทุ่มกว่า ผมรีบเปลี่ยนเสื้อผ้ากะว่าจะหาอะไรกิน แล้วกะว่าจะรีบหนีก่อนที่พี่จีจี้จะยัดถุงเสื้อผ้าจำนวนมากให้ผมอีก แล้ววันนี้ผมก็ทำสำเร็จ ผมแอบออกมาถึงลานจอดรถได้อย่างหวิดหวิวโดยที่พี่จีจี้ไม่ทันสังเกตุ
ทำไงได้ เสื้อผ้าผมล้นตู้แล้ว ถ้าขืนยังรับเสื้อผ้าใหม่มาอีก ผมคงต้องไปซื้อตู้มาใหม่ นี่กะว่าจะโล๊ะเสื้อผ้าที่ใส่มากกว่าสองครั้ง (มันเยอะครับ T^T) เอาไปบริจาคที่ต่างจังหวัด แต่ผมยังหาเวลาว่างและสถานที่ที่จะไปไม่ได้เลย
เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนครับ ตอนนี้มีเรื่องอื่นที่ต้องเคลียร์อีกครั้ง
เน้นว่าอีกครั้ง
“ผมเพิ่งรู้ว่านอกจากคุณจะเป็นนายแบบแล้ว คุณยังเป็นสโตกเกอร์อีกด้วยสินะ” คราวนี้เขาไม่ได้ยืนพิงรถตัวเองนะ แต่ยืนพิงตรงประตูฝั่งคนขับรถผมเลยต่างหาก กะว่าไม่ให้ผมหนีขึ้นรถขับออกไปไหนได้เลย
“เรียกพี่สิ ฉันยังไม่แก่ถึงขนาดจะให้นายมาเรียกว่าคุณ” เขาโยนบุหรี่ที่สูบไปไม่ถึงครึ่งมวลทิ้งกับพื้นแล้วใช้ปรายเทาขยี้มัน
ผมควรบอกเขาดีไหมว่าผมไม่ชอบคนสูบบุหรี่
แต่คิดอีกที อย่าดีกว่า ถ้าเขาชอบผมจริงๆ เขาควรจะรู้ด้วยตัวเอง
“ครับ พี่มาโค” ผมรับปาก ผมยังไงก็ได้อยู่แล้ว แต่เรียกแบบนี้แล้วผมว่ามันแปลกๆยังไงไม่รู้
“เรียกฉันว่าพี่มาร์คดีกว่า” ดูท่าเขาเองก็รู้สึกเหมือนกัน ผมพยักหน้าเข้าใจ
“แล้วพี่มาที่นี่ทำไมครับ มีอะไรหรือเปล่าคือผมรีบ”
จะรีบไปหาอะไรลงท้องครับ ตอนนี้น้องพยาธิประท้วงกันใหญ่แล้ว ขืนช้ากว่านี้ผมอาจเป็นลมล้มพับเพราะหิวข้าวได้
“มีสิ ฉันจะพานายไปเที่ยว” เขาเอ่ยชวน
“เที่ยว? ตอนนี้เนี่ยนะครับ” เที่ยวในเวลาแบบนี้มันเที่ยวอะไรที่ไหนกัน คงไม่ใช่จะพาผมไม่ผับหรอกนะ แค่ครั้งก่อนก็เข็ดแล้ว ตื่นเช้ามาอ้วกแตกอ้วกแตน ลำบากโอชินที่ต้องคอยดูแลผมจนผมหายเมาค้าง =_=!
“อืม” เขาเดินเข้ามาจับที่ข้อมือผมแล้วออกแรงดึงให้ผมเดินตาม ผมมองที่มือของมาโคพลางหันไปมองรถตัวเองงงๆ กว่าจะรู้สึกตัวก็ถูกจับยัดเข้าไปในรถสปอร์ตคันหรูนามว่าแลมโบกินี่ คนละคันกับเมื่อตอนกลางวันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“เดี๋ยวสิพี่ แล้วรถผมล่ะ” ผมถาม อย่าบอกนะว่าผมต้องทิ้งรถตัวเองไว้ที่นี่อีก คราวก่อนโอชินเป็นคนเอารถจากผับกลับไปให้ นั่นเพราะเขาเป็นคนรับปากว่าจะมาเอาให้ แต่ครั้งนี้ล่ะ ที่ทำงานกับคอนโดผมมันอยู่คนละฝากฝั่งเลยนะ ผมต้องเสียเวลาย้อนกลับมาเอาแล้วค่อยย้อนกลับไปมหาลัยหรือไงเนี่ย
“ทิ้งไว้นี่แหละ” มาโคตอบสั้นๆ เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นพร้อมกับรถที่เคลื่อนที่ไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว พอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมมาโคถึงเอารถคันนี้ออกมาใช้ในตอนกลางคืน เพราะรถที่ผลิตออกมาให้เป็นรถแข่ง ถ้าเอามาวิ่งเป็นเต่าคลานในช่วงเวลากลางวันจะทำให้ประสิทธิภาพของรถเสีย เพราะอย่างนั้นตอนนี้มาโคเลยเหยียบเสียมิด ขับปาดซ้ายปาดขวาในแบบที่ผมไม่เคยคิดจะทำ
ชีวิตยังมีเรื่องต้องทำอีกเยอะ ผมยังไม่พร้อมตายตอนนี้ อย่างน้อยๆก่อนตายก็ขอเจอหน้าพ่ออีกครั้งก่อนครับ อ่อ ขอใช้หนี้คุณไวน์ให้หมดก่อนด้วย ขี้เกียจตามไปใช้คืนชาติหน้า >_<
“ขับช้าๆก็ได้มั้งพี่” ตัวผมเกร็งแข็ง มือบีบเข้าหากันแน่น ใจหนึ่งก็กลัว แต่อีกใจหนึ่งก็รู้สึกว่ามันท้าทายดี
“หึหึ ไม่ได้หรอก เครื่องมันแรง” เขาขำในลำคอ แถมยังเร่งความเร็วขึ้นไปอีก
จะยังไงก็แล้วแต่ ผมคิดว่าผมควรบอกเรื่องสำคัญให้เขาได้รับรู้
“พี่มาร์ค”
“อะไร” มาโคถามกลับมา แต่ตาเขาจ้องถนนเขม่ง ซึ่งผมดีใจมากที่เขาไม่ให้ความสนใจกับผมในตอนนี้ ถ้าเป็นไปได้ผมอยากจะควักลูกตาเขาออกไปติดที่กระจกหน้าเลยเถอะ เขามองรถที่ขับผ่านไปคันแล้วคันเล่าทันได้ยังไงนะ
“ก่อนจะพาผมไปไหน ช่วยพาผมไปกินข้าวก่อนได้ไหมครับ ผมหิวมาก ยังไม่...เฮ้ยยยย!!!”
เอี๊ยดดดด!!!
ปึก!
หัวผมกระแทรกกับคอนโซลรถอย่างจัง ผมใช้ฝ่ามือกดที่บริเวณหน้าผาก เจ็บครับ กระแทกอย่างแรงเลย
“พี่ขับรถบ้าอะไรของพี่เนี่ย!” ผมหันไปโวยใส่ เมื่อกี้ผมยังพูดไม่จบ มาโคก็หันพวงมาลัยเข้าข้างทางอย่างรวดเร็วแล้วก็เหยียบเบรคสุดแรงไม่มีผ่อนหนักผ่อนเบาเลยสักนิด
ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้ามีรถตามมาด้วยความเร็วไม่ต่างจากที่เขาขับ เราทั้งคู่จะเป็นยังไง ไม่แคล้วได้ลงไปอยู่ในหน้าหนังสือพิมพ์แน่ๆ T-T
“ขับประสาฉันเนี่ยแหละ นายต้องทำตัวทำใจให้ชินเขาไว้” มาโคยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผม ผมเอนตัวหนีไปข้างหลัง แต่หลังกลับติดประตูรถ ทำให้ขยับไปไหนไม่ได้ ผมกรอกตามองซ้ายขวา เพราะไม่กล้าสบตาเรียวคมนั่นในระยะชิดแบบนี้ เพราะอาจจะทำให้ผมหัวใจวายตายได้
“พี่...ถอยออกไปครับ” ผมร้องห้ามเมื่อใบหน้าคมยังคงเลื่อนเข้ามาใกล้ จนตอนนี้จมูกโด่งๆของเขาแทบจะชนกับจมูกที่โด่งไม่แพ้กันของผม
ดวงตาร้องแรงหลุบมองต่ำลง จดจ้องอยู่ที่ริมฝีปากผมอย่างหมายมาด ทำให้ผมรู้ได้ทันทีว่าเขาต้องการอะไร พอมาโคเคลื่อนเข้าเข้ามาใกล้อีกนิด รสจูบที่เร่าร้อนในคืนนั้นแวบขึ้นมาในความรู้สึก ทำให้ผมอยากลองอีกครั้ง แต่ผมกลับรีบเบือนหน้าหนีก่อนที่ริมฝีปากเขาจะประทับลงมาที่ริมฝีปากผม แต่มันไปอยู่บนแก้มแทนเนี่ยสิ
ตั้งแต่รู้จักกับเขาผมเปลืองตัวไปกี่ครั้งแล้วเนี่ย
โอเค ผมเป็นผู้ชายผมไม่เสียหาย แต่มันเป็นเรื่องปกติเหรอครับที่ผมจะต้องมาถูกผู้ชายกอดจูบลูบคลำเนี่ย T^T แม้ว่าเขาจะหน้าตาดีจนบางทีกแอบเผลอเคลิ้มไปบ้างก็ตาม
“อย่าครับ” ผมร้องห้ามเมื่อจมูกโด่งนั่นคลอเคลียอยู่ที่แก้มผม
“ทำไม” มาโค ดึงหน้ากลับ จ้องผมนิ่งราวกับราชสีห์ที่กำลังจ้องเหยื่อที่กำลังจนมุม และเหยื่อตัวนั้นก็คือผม
“จูบไม่ได้ครับ ห้ามจูบ” ผมใช้มือดันตัวมาโคกลับไปที่เดิม
“ทำไม” มาโคถามย้ำอีกครั้ง เหมือนเขาจะไม่เข้าใจเพราะคิ้วเข้มได้รูปขมวดเข้าหากินเป็นปม
“ถ้ายังไม่ใช่แฟนก็จูบไม่ได้” เรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องพื้นฐานที่ทุกคนต้องเข้าใจอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ว่าการแสดงความรักมันต้องไว้ทำกับคนที่เรารักเท่านั้น
จะมีอีกประเภทก็คือ ไว้ทำกับคู่นอนหรือคู่ควง ที่ทำเพราะอารมณ์ ไม่ได้ทำเพราะรัก
ถ้าเขาเห็นผมเป็นที่ทำกับเด็กในฮาเร็มของเขาแบบนั้น ผมจะเสียความรู้สึกมากๆ
“แต่ครั้งก่อนฉันก็จูบกับนายไปแล้ว นายอย่ามาประสาทได้ไหม”
“ครั้งนั้นผมไม่นับ ผมพลาดเอง ผมขอร้องว่าอย่าทำกับผมเหมือนผมเป็นเด็กในสังกัดของพี่ดีกว่า ผมไม่ชอบเป็นของเล่นของใคร”
“ฉันเปล่า ฉันบอกให้นายมาเป็นแฟนฉันแล้ว นายก็ไม่ยอม”
“ขอแบบนี้มันต้องใช้เวลานี่นา อีกอย่างผมยังไม่รู้จักพี่ดีเลยด้วยซ้ำ”
“หึ นายอยากรู้จักฉันงั้นเหรอ ได้ คืนนี้ฉันจะทำให้นายรู้จักฉันทั้งคืน!”
นี่เขาตีความหายผมไปแบบนั้นเหรอ ผมไม่ได้ตั้งใจจะให้เขาคิดแบบนั้นเลยนะ
“พี่คง...ไม่ได้คิดอะไรไม่ดีอยู่ใช่ไหม” แต่แค่ดูจากหน้าก็รู้แล้วว่าไม่น่าไว้ใจ
“แบบไหนที่ไม่ดีล่ะ หนูพริก เอาล่ะลงไปได้แล้ว หิวไม่ใช่เหรอ” มาโคกระตุกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจที่ทำให้ผมหวาดกลัวเขาได้
“เอ่อ...ครับ” ผมตอบเสียงตะกุกตะกัก เริ่มรู้สึกไม่อยากอาหารขึ้นมาแล้ว
“งั้นก็กินให้เยอะๆนะ เพราะคืนนี้เราต้องใช้แรงกันอีกเยอะ”
O-O!
แล้วคืนนี้ผมต้องเจอกับอะไรเบ้างเนี่ย!!!
ที่ๆมาโคบอกว่าจะพาผมมาเที่ยวมันคือ...สนามแข่งรถ เคยดูแต่ในหนังว่าสุดยอดแล้ว พอได้มาเห็นของจริงแบบนี้มันเหนือคาดมากๆ ผมไม่คิดว่าที่ประเทศไทยจะมีอะไรแบบนี้ด้วย
ถนนนอกเมืองถูกเปลี่ยนเป็นสนามแข่งรถขนาดใหญ่ ด้านหน้ามีรถนับร้อยคันได้ที่จอดเรียงรายอยู่ และไม่ใช่รถกระจอกนะครับ ยี่ห้อแพงๆทั้งนั้น เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มก้องคำรามราวกับจะทะยานได้อย่างนั้น มาโคหันมามองหน้าผมเหมือนช่างใจก่อนจะเปิดประตูลงรถ ผมก็ลงตามด้วย อยู่ในรถว่าเสียงด้านนอกดังแล้ว ออกมายืนข้างนอกนี่ยิ่งดังกว่า
แก้วหูจะแตก!
“เป็นยังไง น่าสนใจไหมชีวิตฉัน” สองมือของมาโคล้วงกระเป๋ากางเกงด้วยท่าทางสบายๆ เหมือนกำลังยืนอยู่ในสวนดอกไม้ไม่ใช่สนามแข่งรถ
“ก็ดี...มั้งครับ”
มาโค...คนๆนี้เป็นคนยังไงกันแน่ เขาดูเหมือนจะเป็นคนนิ่งๆ แต่ก็ไม่เลย และเขาก็ไม่ได้ดูเป็นคนร่างเริง เพราะไม่ได้ยิ่มหรือหัวเราะพร่ำเพรื่อ บางครั้งเขาก็ดูหงุดหงิดง่ายเหลือเกิน นี่มันยิ่งกว่าดูหนังสามมิติเสียอีก สมจริง แต่ก็หลอกลวง ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกแบบนั้น คงเป็นเพราะผมไม่สามารถหาความจริงได้จากคนตรงหน้าเลย แค่นิสัยพื้นฐานของเขาผมยังดูเขาไม่ออกเลย
“นายนี่เด็กน้อยจังนะ นายควรจะพูดว่ามันสุดยอดต่างหาก” มาโคปรายตามองผมเซ็งๆที่ผมดูไม่ตื่นตกใจกับสิ่งที่เห็น ใครมาไม่ตกใจ แต่มันก็ต้องเก็บอาการหน่อย จะทำตัวเหมือนบ้านนอกเข้ากรุงได้ไง
“เผอิญผมชอบใช้ชีวิตเรียบง่ายไม่หวือหวา” ผมตอบ สายตามองไปเรื่อยๆ หญิงสาวในชุดนุ่งน้อยห่มน้อย ทำให้ผมอดกังวลไม่ได้ว่าเธอนะหนาวหรือเปล่า
“แต่อีกไม่นานนายอาจจะชอบชีวิตแบบดิบๆก็ได้นะ” สายตาที่เขามองมาที่ผมมันสื่อความหมายล้ำลึกจนผมต้องเบนสายตาหนี เขามันตัวอันตราย ผมพยายามจะเตือนตัวเอง แต่ผมคงจะลืมไปว่าอะไรที่อันตรายมักจะล่อลวงเราได้ง่ายกว่าสิ่งที่ไม่มีอะไรน่าสนใจ
ทั้งๆที่รู้ว่าเล่นกับไฟแล้วจะต้องโดนไฟแผดเผาจนมอดไหม้
แต่ร้อยทั้งร้อยก็อยากจะกระโดนเข้าไปลองพิษสงของไฟที่เร่าร้อนกันทั้งนั้น
“ไงมาโค วันนี้จะลงไหม ไอ้ดีนมันลงรอบสุดท้าย” ผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาตบบ่ามาโคอย่างแรง เขาหันมามองผมก่อนจะฉีกยิ้มให้แล้วก็เดินเข้ามาหาผม ผู้ชายอีกคนที่เดินตามมาเพียงแค่หยุดยืนข้างๆมาโคแล้วมองผมนิ่ง สีหน้าเย็นชาจนน่ากลัว
“อืม แล้วมึงจะไปยืนจ้องหน้าพริกมันทำไมไอ้ออกัส” เป็นอย่างที่มาโคพูดไม่ผิดเลยครับ ‘ออกัส’ ชื่อคนที่เดินมายืนจ้องหน้าผมพลางยิ้มกระลิ่มกระเหลี่ยใส่ผม ผมก้าวถอยหลังหนึ่งก้าวเพื่อไม่ให้เรายืนใกล้กันเกินไป
“นี่มาโค ถ้าแกเบื่อแล้วฉันขอได้ไหม น่ารักชะมัดเลยวะ”
ห๊ะ! อะไรนะ ขออะไรวะครับ!
“ออกมาให้ห่างเลยนะมึง คนนี้ของกู!” มาโคเดินมาหิ้วคอเสื้อเพื่อนให้ห่างผม เขาเหวี่ยงเพื่อนตัวเองไปทางผู้ชายหน้านิ่งที่ยังไม่รู้ว่าชื่ออะไร เขาเพียงแค่มองดูพวกเรานิ่งๆ แทบจะไม่ขยับด้วยซ้ำ ถ้าเขายืนท่าเดิมอีกสิบนาทีผมอาจจะคิดว่าเขาเป็นรูปปั้นก็ได้นะ
“เฮ้!” ผมร้องประท้วงเมื่อมาโคดึงผมเข้าไปกอดไว้แน่น คนรอบข้างหันมามองอย่างสนใจ ก็แหงล่ะ นายแบบหนุ่มสุดฮอตอย่างเขามายืนกอดผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ จะไม่มีคนสนใจได้ยังไง ชีวิตผมคงจะไม่สงบสุขอีกต่อไป สังเกตุได้จากแววตาเชือดเฉือนของหญิงสาวทั้งหลายแหล่และชายหนุ่มหน้าหวานอีกหลายคน
อืม...เป็นคนที่มีแรงดึงดูดทางเพศในทุกเพศจริงๆ
“ปล่อยผม” ผมกระซิบเสียงเบา
“ไม่!” เสียงเขาเข้มขึ้นเล็กน้อย
ในเมื่อเขาไม่ยอมปล่อย ผมก็ต้องตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง
“โอ๊ยยย!” ผมกระทืบเท้าเหยียบลงบนเท้าเขาเต็มแรง คนโดนเหยียบสะดุ้งโหยงปล่อยตัวผมให้เป็นอิสระ ผมบอกให้เขาปล่อยผมดีๆแล้วนะ เขาไม่ฟังเอง ช่วยไม่ได้
“อย่าล้ำเล้นสิครับสุดหล่อ พี่ยังไม่ได้เป็นอะไรกับผมสักหน่อย” ผมเดินเลี่ยงไปยืนอยู่ข้างๆพี่หน้านิ่ง ขอเรียกแบบนี้ไปก่อนแล้วกัน
มาโคสะบัดปลายเท้าตัวเองเพื่อคลายเจ็บ ดวงตาจับจ้องผมอย่างแข็งกร้าว กรามที่ขบกันแน่นจนสังเกตุเห็นได้
“ฤทธิ์เยอะนักนะ! สาบานเลยว่าจะจะปราบพยศนายให้ได้!!!”
อืม น่ากลัวชะมัดเลย
นี่ผมพูดจริงๆนะ ไม่ได้ล้อเล่นหรือประชดเลยสักนิด =_=
“ฮ่าๆๆ โคตรจี้เลยวะมาโค อะไรวะ แค่นี้ก็โดนเด็กเล่นงานเสียแล้ว” พี่ออกกัสขำลั่นเหมือนสะใจมากๆที่ผมทำมาโคเจ็บได้
“เงียบปากไปไอ้ออกัส!!” มาโคตวาดกร้าวก่อนจะตวัดสายตาโหดร้ายมาจ้องผม ผมก็ได้แต่หลบตามองโน่นมองนี่ ทำเป็นไม่สนใจมาโคที่ยืนหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่
“เฮ้!!!!” เสียงเฮดังลั่นบริเวณ พี่ออกัสยกนาฬิกาขึ้นดู สีหน้าเขาเปลี่ยนไป ไม่มีแววขี้เล่นเหมือนเมื่อกี้
“ได้เวลาของฉันแล้ว วันนี้ฉันจะขยี้ไอ้มิลให้เละไปเลย โทษฐานกวนส้นเท้า” พี่ออกัสพูดออกแนวโรตจิตหน่อยๆก่อนจะเดินล้วงกระเป๋าจากไป เหตุผลพี่แกสุดยอดมากเลยครับ
จากนั้นพี่หน้านิ่งก็เดินตามไป อืม เป็นคนที่นิ่งจริงๆ
“ไปเลยไอ้ตัวดี แสบนักนะ” มาโคโอบไหล่ผมแน่นแล้วเดินตามสองคนนั้นไป ผมปรายตาลงมองมือเขาที่กุมหัวไหล่ผมอยู่ เหมือนเข้าจะรู้ เลยบีบแน่นเข้าไปอีก
“ผมเจ็บนะ” ผมบอกหน้างอ ผมยังต้องใช้ร่างกายทำมาหากินนะ ช้ำขึ้นมาเป็นเรื่องแน่
“ก็อย่าดื้อสิ ถ้าไม่ดื้อก็ไม่เจ็บตัว”
“...”
“...”
“ก็ได้ ผมจะไม่ดื้อก็ได้ เลิกบีบไหล่ผมได้แล้ว” ผมพูดอย่างเหนื่อยใจ แรงที่บีบตรงหัวไล่ผ่อนเบาลงจนเหมือนแต่จับเอาไว้เบาๆ
เรามายืนอยู่ตรงจุดสตาร์ท กลางถนนใหญ่มีรถห้าคันจอดคอยท่าเตรียมตัวพุ่งทะยานไปข้างหน้า เสียงเครื่องยนต์แข่งเร่งทำให้เสียงกระหึ่มไปทั่วบริเวณ ถ้าตำรวจวิ่งมาตรวจนี่จะทำยังไงกัน นี่ไม่ใช่ในหนัง Fast & Furious นะ บ้าดีเดือดกันเกินไปแล้วคนพวกนี้
“Are you ready?!”
“เฮ!!!”
“Ready! Goooooo!!!!”
บรื้นนนน!!!
หลังสิ้นเสียงสัญญาณรถทุกครั้งก็ออกตัวอย่างเร็วจนน่าตกใจ ผมมองตาหลังรถที่วิ่งออกไปอย่างตะลึงงัน
“เป็นยังไง อยากลองบ้างไหม” เสียงกระซิบข้างหูดึงความสนใจของผม คราวนี้มาโคไม่ได้มีท่าทีจ้องจะลวนลามผม เพียงแต่เสียงรอบข้างมันดังเกินไปจนต้องกระซิบก็แค่นั้น
“ไม่ล่ะ ผมขอดูอย่างเดียวดีกว่า” ผมบอก ยังไงชีวิตก็ยังมีค่าครับ ผมยังเรียนไปจบ พ่อยังมีให้เลี้ยง >_<!
“เด็กน้อยเอ้ย” ผมช้อนตาขึ้นมองคนที่ส่ายหน้าเหมือนผมเป็นเด็กๆ
“ก็ดีกว่าคนแก่อย่างพี่แล้วกัน” จุกสิครับ หน้านี่หงิกเลยทีเดียว
“เฮอะ! แล้วรู้อะไรไหม คนแก่อย่างฉันแรงดีนะ อยากลองไหม”
เข้าเรื่องนี้ตลอดสินะ วันๆเขาเคยคิดเรื่องที่มันสร้างสรรกว่านี้บ้างไหม อยากจะลองผ่าสมองของออกมาดูจริงๆว่าบรรจุอะไรไว้บ้าง
ผมไม่พูดอะไรต่อ พูดก็มีแต่เข้าตัว เสียงหัวเราะในลำคอแกร่งมันน่าหมั่นไส้นัก ผมยืนมองที่จุดเส้นชัย จุดเดียวกับจุดสตาร์ทนั่นแหละ ไม่นานรถคันแรกก็เข้าเส้นชัย และเป็นใครไม่ได้...พี่ออกัส
เสียงเฮดังลั่น คนขับยิ่มร่าลงมาจากรถ ก่อนจะเดินไปหารถที่เข้ามาเป็นคันที่สอง ทั้งสองจ้องหน้ากันอย่าเอาเป็นเอาตาย ไม่มีใครยอมใคร ผมว่าผมจำผู้ชายคนนั้นได้ คนที่จ้องผมที่งานแฟชั่นโชว์ มิล...
และตอนนี้เขาหันมาสบตากลับผม ดวงตาเขาเบิกกว้างเหมือนจะอึ้งที่เห็นผม มันน่าแปลกพอๆกับแรงบีบที่หัวไหล่ผมแน่นขึ้น
“พี่...”
“อย่าไปมองมัน มองแค่ฉันคนเดียวพอ” มาโคจับปลายคางผมให้หันไปมองเขา เหมือนต้องการให้ผมมองแค่เขาไม่ให้มองคนอื่น และในสายตาของผมก็มีแค่เขาจริงๆ
ไม่รู้ว่าใครแข่งกับใครบ้าง เพราะผมเอาแต่เหม่อลอยคิดถึงแต่เรื่องของคนที่ยืนโอบไหล่ผมอยู่ ผมอยากจะบอกนะว่าไม่ต้องโอบขนาดนี้ก็ได้ ผมไม่หายไปไหนหรอก ทำเหมือนผมเป็นเด็กๆ
จนถึงเวลาที่มาโคเขาต้องแข่ง เขาคุยอะไรสักอย่างกับพี่หน้านิ่ง ผมไม่ได้ยินเพราะเขาคุยกันเบามาก ก่อนจะเดินมายืนตรงหน้าผม
“อยู่กับไอ้ธันไปก่อน อย่าเดินไปไหนมาไหนคนเดียวเท่านั้น” เขาสั่งเสียงเครียด
“ธัน?” ผมทวนชื่อที่เขาบอก
“ไอ้ธันเดอร์ มันจะดูแลนายได้ เข้าใจที่พูดไหม”
“ผมดูแลตัวเองได้” ผมก็ผู้ชายนะ มีอะไรให้น่าเป็นห่วงกัน
“ทำตามที่ฉันบอกก็พอ ถ้ายังอยากรักษาบริสุทธิ์เอาไว้ให้ฉันอยู่” คำพูดของเขาทำให้ผมหน้าร้อนฉ่า ผมกัดปากมองหน้ามาโคอย่างหาเรื่อง เขาหัวเราะเบาๆก่อนจะประทับจูบบนหน้าผากผมเบาๆ
“ขอกำลังใจหน่อย” ผมพูดชิดติดใบหน้าผม หน้าผมคงต้องแดงมากแน่ๆ หัวใจเต็นแรงจนน่ากลัว ทำไมเขาชอบมาเล่นกับใจคนอื่นนักนะ เขาจะรู้บ้างไหมว่าการกระทำของเขามันกำลังทำร้ายร่างกายผม คงต้องแวะไปตรวจโรคหัวใจที่โรงพยาบาลสักหน่อยแล้ว พักนี้มันทำงานหนักเกินไปจนไม่น่าไว้วางใจ
“ฝากด้วยไอ้ธัน” เพราะมัวแต่ตกใจเลยไม่ทันรู้ตัวว่าถูกมาโคลากมายืนใกล้ๆธันเรียบร้อยแล้ว
“อืม เอาให้ชนะนะ” โอ้โห พูดได้ด้วยแหะ ผมคิดว่าพี่เขาเป็นใบ้เสียอีก
“ขอบใจ เป็นเด็กดีล่ะหนูพริก” ยังครับ ยังไม่วายจะว่าผมก่อนไป แล้วทำไมต้องเรียกผมแบบนั้นด้วย หนูเหนออะไรกัน!
ผมผ่อนลมหายใจเบาๆ อาการเกร็งเวลาอยู่ใกล้ผู้ชายคนนั้นเบาบางลง
“ไง เกร็งขนาดนั้นเชียว” ผมเบิกตากว้าง ไม่คิดว่าพี่ธันจะชวนผมคุย”
“ก็นะ เพื่อนพี่เหมือนคนอื่นที่ไหน” ดูเหมือนพี่ธันจะเข้าใจที่ผมพูด มุมปากเขาถึงได้ยกขึ้นนิดหนึ่งเหมือนจะเห็นด้วย
ผมมองไปที่มาโคที่กำลังยืนประจันหน้ากับผู้ชายอีกคน ไม่รู้ทำไมรอบนี้ถึงมีแค่สองคันเท่านั้น คือมาโค กับอีกคนที่ตอนนี้มาโคยืนจ้องหน้ากันเหมือนจะฆ่ากันก็มิปาน งั้นคนนี้ก็เป็นอริกับมาโคสินะ ทั้งสองคนพูดอะไรสักอย่างที่คงจะเคร่งเครียดไม่น้อย ดูได้จากใบหน้าของมาโคที่บึ้งตึงอย่าที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
แต่แทนที่มาโคจะเดินขึ้นรถ เขากลับเดินมาท่างผมอย่างหัวเสีย เกิดอะไรขึ้นหรือไง
“มีอะไรวะ” พี่ธันถามเสียงนิ่งเหมือนเดิม
“เปลี่ยนกติกานิดหน่อย Damn it!!! ไอ้ดีน! จบงานเมื่อไหร่มันได้เจอดีแน่!!!” มาโคฟาดงวงฟาดงา ผมต้องจับแขนเขาไว้ไม่ให้เผลอเหวี่ยงไปชกใครเข้า >.<
ดีนะที่เขายอมหยุดอยู่นิ่งๆ
“มันว่าไง” พี่ธันถามอีกรอบ
“Shit! มันจะเปลี่ยนของเดิมพัน” เขาพูดแล้วสายตาดุดันคู่นั่นก็มาหยุดอยู่ที่ผม อย่าบอกนะว่า...
“พริกสินะ” พี่ธันเป็นคนเฉลยให้ผมได้กระจ่าง แต่ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีเลยสักนิด ถึงผมจะไม่ข้องเกี่ยวกับเรื่องเสี่ยงแบบนี้ แต่ไม่ใช่จะไม่รู้เสียหน่อยว่าไอ้ของเดิมพันที่ว่าต้องทำอะไรบ้าง ถ้ามาโคชนะผมก็คงรอด แต่ถ้าไม่ ผมก็คงตกเป็นของฝ่ายตรงข้าม
ผมไปทำเวรทำกรรมอะไรให้คนพวกนี้หรือไงวะ ถึงได้มายุ่งกับผมจังเลย
ฟัคยูเอ้ยยย!!!
…………………………………………..
# คำเตือน : สิ่งที่คุณเห็นอาจไม่ใช่อย่างที่คุณคิด! 5555 ดูมีอะไรขึ้นมาทันตา :oni1:
# มาโคแกก็รุกน้องหนักเกิน เดี๋ยวน้องก็ช็อคตายก่อนหรอก ทำใจดีๆไว้นะหนูพริกของพี่ :o11:
# มาคอยลุ้นกันสิว่าตอนนี้มาโคจะเอาชนะดีนได้ไหม หนูพริกเราแซ่บใช้ได้เลยนะ เล็กพริกขี้หนูจริงๆ o13
# ช่วงนี้เรื่องนี้อาจจะมาลงช้าหน่อยนะคะ เพราะเปิดเทอมแล้ว ริริต้องเตรียมทำนู่นนี่นั่นหลายอย่าง หลังจากที่ทุกอย่างลงตัว คงเป็นหลังจากวันที่ 15 ตามกำหนดการในเพจ ก็จะมาลงให้ถี่ๆนะคะ ^^ เพราะตอนนี้กำลังลงอยู่ 3 เรื่อง :katai4: และลงทุกเรื่องไม่มีเรื่องไหนดองหรือไม่มาต่อ ก็เลยอาจจะช้านิดหนึ่ง ยังไงก็อยากให้ติดตามกันต่อนะคะ :katai2-1:
# ขอบคุณคนอ่านทุกคนทั้งหน้าเก่าหน้าใหม่ ทั้งที่คุ้นเคยกันดีและไม่คุ้นเคยที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นต์ให้ค่ะ รักจังเลยยยยยย ^^ :mew1:
:กอด1: :L1: :pig4:
-
พี่ริริมีหลุดชื่อพี่แมทออกมาด้วยอะคึคึมาโคต้องชนะดีนให้ได้นะสู้ๆ
-
สงสารพริกกกกกกกกกกกกกกกมาร์ครุกเกิ๊นนนนนนนนนนนน
-
จงชนะ ๆ ซะมาร์โค :oni3: :oni3: :oni3:
-
อั๊ยยะ! เปลี่ยนเดิมพันเป็นพริก!
แล้วทีนี่พริกเราจะเป็นยังไงล่ะเนี่ย
-
มาโคนี่หลงเหสน่ห์พริกยังหว่า 55555
:katai5: :katai5: :katai5:
-
พี่มาร์คท่าจะอยากกินพริกมากนะเนี่ยย หุหุหุหุ :z1:
-
แต่ละคนแรงใช่ย่อย ทั้งพริก ทั้งมาโค :hao3:
รออ่านทุกเรื่องอยู่จ้า
-
พี่มาร์คหลงน้องหัวปักหัวป้ำแน่ๆ หึหึ
หนูพริกใจแข็งไว้นะจ๊ะ อิอิ
-
โอมมมมมมมม มาโคชนะ55555555555 :m20:
หนูพริกแกเนือยแต่แอบแซ่บนะคร้าาา ยกนิ้วให้ปิ้งง
พี่มาโคค่ะ ระวังหลงหนูพริกแล้วแพ้พนันนี่ซวยนะค่ะ :z2:
-
น้องพริกมีแต่คนหมายปอง ก็น่ารักซะขนาดนั้น สมน้ำหน้าพี่มาโคแกต้องไม่มีความสุขไปตลอดกับความหวง
555 สะใจ ให้หวงให้ตายไปเลย นี่ขนาดยังไม่ได้เป็นแฟนกันยังห้ามเพื่อนมอง ยิ่งน้องจะมองคนอื่น
ก็ยิ่งไม่ได้ โดยเฉพาะมิล... แต่งง ทำไมถึงยอมให้น้องไปเป็นเดิมพันได้เนี่ย สงสารหนูพริก ฉันมาทำอะไรที่นี่
แต่ก็ดีให้คนมองเยอะ ๆ พระเอกมันได้เครียด กร๊ากๆๆ
น้องหิวข้าวไม่พาไปกินนะพี่มาร์คคึ ดูแลว่าที่แฟนไม่ดีเล้ย ดิบจริงไรจริง
ขอบคุณค่ะ
-
พี่มาร์คคึสู้ๆๆๆรถแรงนิได้ข่าว
-
หนูพริก เล็กพริก่ขี้หนู
-
มาร์โคสู้ๆนะ
เอาให้ชนะให้ได้เลย
-
มาโครุกพริกแบบนี้เดี๋ยวพริกต้องใจอ่อนแน่ๆ
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
แรงกับแรงมาเจอกัน :z2:
-
สนุกเว่อ!!!!!!!!!!
-
อ่าวว งี้ก็แย่ดิ ใช่เรื่องปะนิ พามาหาเรื่องให้พริกเสียตัวซะงั้น
เอาชนะให้ได้นะ สู้โว้ยย
-
ลุ้นๆๆ มาโคจะชนะรึเปล่า
สงสารพริก โดนใช้เป็นตัวเดิมพัน
ถ้าดีนชนะขึ้นมาล่ะ งื้อ อะไรก็เกิดขึ้นได้
รออ่านต่ออยู่นะคะ
-
พริกเอ้ย ฉันว่ายังไงมาโคก็ชนะ หุหุ เอ๊ะ แต่คนเขียนบอก # คำเตือน : สิ่งที่คุณเห็นอาจไม่ใช่อย่างที่คุณคิด! 5555 ดูมีอะไรขึ้นมาทันตา อ่า ขี้เกียจเดา รอ :katai5: :katai5:
-
พรุ่งนีจะได้อ่านตอนใหม่ :mew3:
-
มาโคคคคคคคคคคคคค :ling3:
แกดูแลน้องพริกดีๆนะ o9 :katai4:
-
DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 04: I knew you were trouble when you walked in
“ไม่เอานะพี่ ผมไม่ขึ้นไปนั่งเด็ดขาด!” ผมยื่นคำขาด มือสองข้างเกาะแขนพี่ธันแน่นไม่ยอมปล่อย ยังไงก็จะไม่นั่งไอ้รถนี่ตอนที่มันลงสู่สนามแข่งอย่างแน่นอน!
“ไม่นั่งไม่ได้ อย่าเพิ่งงอแงได้ไหมพริก” มาโคดึงแขนผมออกจากแขนพี่ธัน พี่ธันแกก็ดีครับ ไม่ว่าอะไรสักคำ ยืนนิ่งให้ผมเกาะอยู่อย่างนั้น
“ไอ้ธัน ปล่อยพริกดิ!” มาโคโวยวายใส่พี่ธัน
“ฉันก็ไม่ได้จับไว้นิ น้องมันมาจับเองแกก็เห็น” โยนความผิดมาให้ผมเห็นๆ ถึงแม้ว่าผมจะทำอย่างที่พี่แกพูดก็เถอะ แต่อย่างน้อยน่าจะช่วยพูดว่า...
อย่าไปบังคับน้องมันสิ แกขับไปคนเดียวนั่นแหละ อย่าให้น้องมันไปเสี่ยงตายด้วยเลย
อะไรแบบนี้อ่ะ!
“พริก...ปล่อย” มาโคเลิกดึงแขนผม เขายืนกอดอกกดเสียงต่ำบอกผม ใช้สายตาข่มขู่ผมอย่างโจ่งแจ้ง
“ไม่” ผมก้มหน้าหนี ผมก็กลัวเป็นนะ แค่ขามายังนั่งเกร็งจนฉี่จะราดแล้ว
“ทำไม อย่าเรื่องมากน่า เห็นไม่ว่าทุกคนรอนายอยู่”
จริงครับ ทุกคนในสนามมองมาที่ผมเป็นตาเดียว บางคนก็ซุบซิบแต่สายตาไม่ได้ละไปจากผม อืม...จะนินทากันก็เนียนๆหน่อยสิครับ =_=
“ผมกลัวนี่ ทำไมผมต้องนั่งด้วยล่ะ แต่เอาผมไปเป็นเดิมพันที่ไม่พอใช่ไหม” ผมพูดใส่อารมณ์ แทนที่ผมจะได้กลับไปนอนพักผ่อนที่ห้อง แต่ก็ต้องมาที่นี่เพื่อให้ตัวเองเสี่ยงตาย
คิดว่าผมควรดีใจกระโดดขึ้นรถแล้วตะโกนร้องว่า
“วู้ววว ผมดีใจและรู้สึกเป็นเกรียติอย่างมากครับที่จะได้เสี่ยงตายและได้กลายเป็นของเดิมพัน!” อย่างนั้นเหรอครับ มันไม่ตลกเลยสักนิด
“เอาเถอะ เดี๋ยวค่อยบ่น แต่ตอนนี้นายต้องไปกับฉัน” เขาไม่คิดจะฟังคำพูดของผมด้วยซ้ำ และผมก็เหนื่อยเกินกว่าจะพูดอะไร เลยยอมให้เขาลากไปขึ้นรถ พอนั่งข้างคนขับแล้วผมก็ถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนที่เขาจะเข้ามานั่งในรถ
ช่างเป็นคนที่ทั้งดื้อและบ้าดีเดือดอะไรขนาดนี้นะ
“ไม่ต้องกลัว เชื่อใจฉัน ไม่มีอะไรแน่ๆ แค่อยากกรี๊ดเป็นพอ” ดูเขาพูดเข้า ผมเป็นผู้ชายนะครับ จะกรี๊ดได้ยังไง แล้วไอ้ที่ว่าไม่ต้องกลัวน่ะใครมันจะไปทำได้ คนจะกลัวมันห้ามได้เมื่อไหร่กัน -_-^
“...” ผมนั่งมองไปข้างหน้านิ่ง ไม่หันไปมองคนข้างๆ
“อย่างอนน่า เชื่อใจฉันได้ไหม” มือหนาคว้ามมือผมไปกุมไว้ ผมหันไปมองมาโค ส่ายตาเขาเต็มไปด้วยความรู้สึก เขาอยากให้ผมไว้ใจเขา ผมทำได้อย่างนั้นเหรอ
“พี่จะไม่ทำให้ผมเจ็บใช่ไหม” ไม่รู้ว่ามาโคจะเข้าใจความหมายที่สื่อออกไปหรือเปล่า ไม่ใช่แค่วันนี้ตอนนี้ แต่ถ้าวันข้างหน้าผมตกหลุมพลางหลงรักเขาจริงๆ ถึงตอนนั้น ผมจะเชื่อใจได้ไหมว่าเขาจะไม่ทำให้ผมเจ็บ
“พี่จะไม่ทำให้น้องพริกเจ็บครับ สัญญา” น้ำเสียงหนักแน่นและแววตาที่มั่นคงทำให้ผมพยักหนาตกลงในที่สุด
เอาล่ะ ผมรู้ตั้งแต่แรกแล้วล่ะว่าเขาจะเป็นตัวปัญหาสำหรับผม จะคิดซะว่ากำลังจะเล่นรถไฟเหาะก็แล้วกัน =_=
ผมสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ ถึงจะยอมทำใจนั่งรถไปด้วยในขณะแข่ง แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่กลัวนะครับ ผมก็ยังคงกลัวอยู่เหมือนเดิม มาโคหันมามองผมเพื่อให้แน่ใจว่าผมไม่ได้หัวใจวายตายไปแล้ว ก่อนจะหันกลับไปมองทางข้างหน้า เขาเร่งเครื่องยนต์จนเกิดเสียงดังกระหึ่มไปทั่วบริเวณ
รถอีกคันตีคู่ขึ้นมาอยู่ทางฝั่งผม รถของมาโคเป็นสีดำมันปราบ ส่วนของอีฝ่ายซึ่งผมไม่รู้จักชื่อเป็นสีเหลืองสด มาโคเลื่อนกระจกรถลงรวมทั้งอีกฝั่งด้วย ผมเลยได้เห็นใบหน้าของคู่แข็งมาโคอย่างชัดเจน เขาเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีคนหนึ่ง แต่ผมว่ามาโคดูมีเสน่ห์ที่ดึงดูดใครต่อใครมากกว่า
อีกฝ่ายไม่พูดอะไร เพียงแค่แสยะยิ้มมุมปากเท่านั้น สายตาเจ้าเล่ห์เขาจังจ้องมาที่ผม ผมเลยเบือนหน้ากลับ ได้ยินเสียงฟัดฟัดจากมาโค เขายกนิ้วกลางใส่อีกฝ่ายก่อนจะปิดกระจกรถ
เสียงสัญญาณให้รถออกตัวดังขึ้น ตัวผมเด้งกระแทกติดกับเบาะรถทันทีที่รถออกตัว ผมได้แต่นั่งนิ่งเอามือจับขอบเบาะแน่น
ระ เร็วมาก...
ช่วงจังหวะที่รถเลี้ยวโค้ง อย่าคิดว่าคนอย่างมาโคจะเลี้ยวธรรมดาๆอย่างที่ชาวบ้านเขาขับกัน เพราะเขาดริฟ! ผมเคยดูในนั่งตอนดริฟรถ ผมว่ามันสุดยอดมาก แต่ตอนนี้มันหวาดเสียวมาก!
ช่วงท้องผมรู้สึกหวิวไปหมด ความกลัวกลายเป็นความตื่นเต้น อันที่จริงมันก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด
“สนุกล่ะสิ” เหมือนว่ามาโคจะดูผมออก ผมยิ้มมุมปากเล็กน้อยเพียงเท่านั้น
รถอีกคันขับตีคู่กับมาโคอย่างสูสี แต่ในช่วงโค้งแรกของถนนมาโคแซงหน้ามาได้ ผมโล่งใจได้เปราะหนึ่งว่ามาโคจะไม่แพ้ แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่ออีกฝ่ายเล่นสกปรก
ตึง!!!
รถคันสีเหลืองขับกระแทกเข้าที่ท้ายรถของมาโค ทำเอารถเสียหลัก หน้าผมเกือบโขลกเข้ากับคอนโซลรถ แต่มาโคเอื้อมมือมารองหัวผมไว้พลางถามอย่างเป็นห่วง
“บ้าเอ้ยแม่ง!! เจ็บไหม” เขาถามพลางประคองรถให้ดี ผมใจเต้นแรงไม่ใช่เพราะตื่นเต้นที่รถถูกชน แต่เพราะในสถานการณ์หน้าซิ่งหน้าขวานแบบนี้เขากลับมีสติที่จะดูแลผมไม่ให้ผมเจ็บตัว
“มะ ไม่เป็นไร” ผมบอกเบาๆให้เขาเบาใจ มาโคสบถออกมาอีกหลายคำ ใบหน้าเข้มบึ้งตึง ความเร็วของรถเพิ่มขึ้น ผมสังเกตุเห็นเส้นเลือดบนมือที่กำพวงมาลัยของเขาอยู่
ทั้งมาโคและอีกฝ่ายต่างขับรถเร่งเครื่องห่ำหั่นกันตลอด ผมไม่รู้ว่าตอนนี้เราอยู่ตรงส่วนไหนของประเทศไทย แต่มันคงจะไปจบที่จุดเริ่มต้นเหมือนเดิม หลายครั้งที่อีกฝ่ายพยายามจะเข้ามาใกล้และกระแทกรถชนรถมาโค แต่เขาก็รู้ทันและระวังตัวได้ทุกครั้ง มาโคต้องขับฉวัดเฉวียนไปมาจนผมมึนหัวอยากจะอ้วก
ปึก!!!
“Shit!! ไอ้ดีน! @$^#$#%$!#@%$*)” มาโคด่าดีนออกมาอีกหลายคำที่ไม่คิดว่าคนอย่างเขาจะพูดออกมา
ผมเห็นทางข้างหน้าไกลๆมีแสงไฟ ผมคิดว่าคงใกล้จะถึงที่หมายแล้ว ทางข้างหน้าไม่ต่างอะไรกับสรวงสวรรค์ และผมจะรอดแล้วครับ ToT
“เดี๋ยวแกเจอฉันแน่ไอ้ดีน!!!” มาโคกัดฟัดพูดโกรธๆ เขาเร่งเครื่องก่อนจะเปลี่ยนเกียร์ ผมสะดุ้งโหยงเมื่อเขาเปลี่ยนเป็นถอยหลังอย่างเร็ว หัวใจผมหล่นไปอยู่ที่พื้น แรงกระทบกับบางสิ่งบางอย่างข้างหลังทำให้ผมหันไปมอง เป็นรถของอีกฝ่าย มาโคสับเกียร์เดินหน้าและถอยหลังกระแทกรถอีกฝ่ายอีกสองสามทีไม่ยั้ง ก่อนจะเร่งเครื่องเดินหน้าเข้าเส้นชัยในที่สุด
“เฮ้!!!” เสียงเฮรอบข้างดังกระหึ่ม
รถจอดสนิทแล้ว แต่ผมยังนั่งอึ้งตาค้างอ้าปากกว้างไม่หาย หน้าผมตอนนี้มันต้องซีดเป็นไก่ต้มแน่ๆ พ่อจ๋าแม่จ๋า ลูกรอดแล้ว! T^T
“ไง หน้าซีดเชียว” มาโคลูบแก้มผมเบาๆ เนื้อตัวผมสั่นน้อยๆ ค่อยๆหันไปหาเขา มาโคยิ้มให้ผมอย่างอบอุ่น วินาทีนั้นผมขยับตัวเข้าไปกอดเขาไว้
ผมกลัวจริงๆนะ มันอันตรายมากเลย ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงต้องเอาชีวิตตัวเองมาเสี่ยงตายด้วยนะ
“ไม่ต้องกลัว ฉันจะไม่ยอมแพ้และจะไม่ให้นายเป็นอะไรหรอกนะ”
“อื้อ” ผมส่งเสียงอู้อี้อยู่กับอกมาโค เรากอดกันอยู่สักพักจนหัวใจของผมกลับมาเต้นเป็นปกติ สตงสติเริ่มกลับเข้าร่าง ถึงได้รู้ตัวว่าตัวเองบ้าแค่ไหนที่เข้ามากอดมาโคก่อน >_<!
“พอแล้ว ปล่อยก่อน” ผมบอกหน้าแดง มาโคหัวเราะในลำคอ ปล่อยตัวผมให้เป็นอิสระ
ผมรีบเปิดประตูลงจากรถ แต่ก็ต้องถอยผงะเมื่อเห็นว่าคนที่แข่งรถกับยืนพิงรถตัวเองสูบบุหรี่อย่างสบายใจ ไม่มีทีท่าว่าจะหัวเสียที่โดนมาโคสอยรถเขาซะเยินแบบนั้น ประหลาดคนแท้
“ไอ้ดีน!!!” เสียงมาโคดังลั่นพร้อมกับที่ร่างสูงเดินปรี่เข้าไปหาผู้ชายที่ชื่อดีน ร่างของดีนถูกมาโคกระชากคอเสื้อจนตัวอีกฝ่ายเกือบลอยจากพื้น แต่แทนที่เขาจะโกรธหรือไม่พอใจ กับระบายยิ้มใส่มาโคเสียอย่างนั้น แล้วไง มาโคก็ยิ่งเดือดเข้าไปใหญ่
ผมว่าคนอย่างมาโคดูง่ายเกินไป และเขาจะต้องตกเป็นรองดีนแน่ๆถ้ายังระงับตัวเองไม่ได้
“ใจเย็นดีกว่า แกก็ชนะแล้วไง จะโมโหอะไรวะ” ดีนพูดอย่างอารมณ์ดี แต่มาโคไม่ดีด้วย
“อย่าเล่นอะไรให้มันเกินขอบเขตมากนักไอ้ดีน ไม่งั้นฉันไม่เอาแกไว้แน่!!!” สีหน้ามาโคเดือดดานจะน่ากลัว เขาผลักตัวดีนอย่างแรงจนไปกระแทกกับตัวรถ
ผมอยากจะห้ามแต่ก็ไม่กล้า ได้แต่หันซ้ายหันขวาหาเพื่อนของมาโค เห็นพี่ธันกับพี่ออกันยืนอยู่ไม่ใกล้ แต่ทั้งคู่ยืนมองเฉยไม่แม้แต่จะเข้ามาช่วยหรือห้ามเพื่อนสักนิด -_-^
“แกน่าจะชินได้แล้วนี่นา ทุกทีก็ไม่เห็นโวยวายอะไร” ดีนจับคอเสื้อตัวเองให้เข้าที ดูเขาจะสบายใจเกินไปหน่อยนะ
“แต่ไม่ใช่ครั้งนี้ที่พริกนั่งไปด้วย!” มาโคตวาดใส่ดีนเสียงดัง
นี่...เขาเป็นห่วงผมมากขนาดนี้เลยเหรอ
บ้าจริง! อย่าเต้นแรงบ่อยจะได้ไหมไอ้หัวใจบ้านี่!
“เหอะๆ นายนี่เหมือนไม่ใช่นายเลยนะ แต่เอาเถอะ วันนี้จบนี้แหละ” ดีนตบบ่ามาโคก่อนจะขึ้นรถตัวเองแล้วขับออกไป ทิ้งมาโคให้ยืนหัวเสียอยู่คนเดียว
“ใจเย็นสิ อย่าโมโหเลยน่า” ผมแตะที่แขนมาโคเบาๆ เขาหันหน้าไปมาอย่างหงุดหงิด ลมหายใจร้อนๆผ่อนออกจากจมูกโด่งอย่างแรงแล้วเขาก็ค่อยๆสงบลง
“กลับเถอะ” เขาพูดแล้วก็เปิดประตูรถให้ผม ผมเข้าไปนั่งอีกครั้ง มาโคไม่ได้ขึ้นรถทันที แต่เดินเข้าไปหาเพื่อนของเขา สักพักเขาก็เดินกลับมาขึ้นรถแล้วขับออก
ผมบอกทางไปคอนโดตัวเอง กลางคืนแบบนี้รถไม่เยอะ ถนนว่างพอที่จะให้มาโคซิ่งได้ แต่ก็ไม่ได้เร็วแหละหวาดเสียวเหมือนตอนแข่ง พอได้สัมผัสกับความเร็วนรกไปแล้ว ตอนนี้แม้ว่ามาโคจะเหยียบร้อยยี่แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเท่าไหร่ สงสัยจะเริ่มชิน
“ไปนอนกับฉันไหม”
“ห๊ะ? อะไรนะ” เมื่อกี้เขาพูดอะไรของเขา
“ฉันถามว่าไปนอนกับฉันไหม” มาโคถามหน้านิ่ง แต่ผมทำหน้าไม่ถูก เขาจะรุกหนักเกินไปแล้ว เจอกันไม่เท่าไหร่เขาถึงกลับชวนผมไปนอนด้วย ถ้ายังอยู่ใกล้ผู้ชายคนนี้ต่อไปผมคงไม่ปลอดภัยแน่ๆ
“ไม่ไป!” ผมทั้งพูดทั้งส่ายหน้าปฏิเสธ มาโคถอนหายใจเบาๆ
“งั้นคืนนี้ฉันก็ต้องนอนคนเดียวนะสิ” เขาว่าและทอดมองผมด้วยสายตาเฉื่อยชาเกียจคร้านราวกับเด็กน้อยอ้อนแม่ แต่ผมไม่ใช่แม่เขาเสียหน่อย อ้อนไปก็ไม่ได้ผลหรอก
ยังไงผมก็จะกลับไปนอนที่คอนโดตัวเอง
“แล้วปกตินอนกับใคร” ผมชวนคุยเมื่อเห็นมาโคหน้าจ๋อยลง รถออกตัวอีกครั้งหลังจากจอดติดไฟแดง
“ก็นอนกับใครก็ได้ที่อยากจะนอนกับฉัน” เขาตอบเรียบๆ
“งั้นแสดงว่าพี่ก็นอนกับใครก็ได้สินะ” ทำไมผมต้องรู้สึกหงุดหงิดด้วย เขาจะไปทำอะไรกับใครก็เรื่องของเขาสิ ไม่เห็นจะเกี่ยวกับผมตรงไหน
“ถ้านายไม่อยากให้ฉันนอนกับใครก็ได้ นายก็มานอนกับฉันสิ” เขาเชิญชวนผม ผมร้องเหอะในลำคอ
“ไม่ละครับ ตามสบายเถอะ” ผมยอกมือขึ้นกอดอกมองไปนอกกระจก
“ฉันไม่ชอบนอนคนเดียว” เขาพูดลอยๆ ผมรับฟังแต่ไม่โต้ตอบ จนมาโคขับมาส่งผมที่คอนโด ผมหันไปมองเขาอีกครั้ง ก่อนจะพูดในสิ่งที่พูดอีกเป็นครั้งสุดท้าย
“ผมจะถามพี่ครั้งสุดท้าย ทำไมพี่ถึงมายุ่งกับผม” ผมก็แค่อยากรู้เหตุผลของเขา
“เพราะฉันชอบนาย”
“...!!!”
“เพราะนายน่ารัก เพราะอย่างนั้น ฉันถึงได้อยากจะรักยังไงล่ะ”
โอเค จบแต่เพียงเท่านี้สำหรับคืนนี้ ผมรีบลงจากรถมาโคแล้วเดินเข้าคอนโดแบบที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ใครก็ได้เอาไอ้บ้านี่ไปเก็บที เขาทำให้ผมจะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว!!
วันต่อมาผมมาเรียนด้วยสภาพอิดโรยจนเพื่อนๆทัก ผมฟุบหน้าลงกับโต๊ะหลับตาลงด้วยความเพลีย เมื่อคืนผมนอนไม่หลับเลยเพราะคำพูดมาบ้าของมาโคคอยแต่จะเวียนวนในหัวผมไม่หยุด กว่าจะหลับก็เกือบเช้า วันนี้ผมเลยหลับมันตั้แงต่คาบแรกยังคาบสุดท้ายในขณะนี้
“ถ้าจะนอนทั้งวันอย่างนี้ไม่ต้องมาเข้าเรียนก็ได้นะ” ข้าวตังพูดแขวะผม
“อย่าบ่นน่า คนจะนอน” ผมพูดหงุดหงิด โต๊ะบ้านี่ก็นอนลำบากเสียจริง ถ้าไม่กลัวเสื้อเลอะแล้ววันนี้ผมจะไปเดินซื้อของ ผมคงลงไปนอนกับพื้นหอประชุมแล้ว
“ไปทำอะไรมาวะถึงได้ง่วงขนาดนี้” ไอ้แจ็คเพื่อนของข้าวตังที่กลายมาเป็นเพื่อนของผมอีกคนถามขึ้น ไอ้พวกนี้มันจะปล่อยให้ผมนอนดีๆไม่ได้ใช่ไหม
“ไปแข่งรถมา” ผมบอก ถึงไม่ได้แข่งเองแต่ก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก
“จริงดิ ที่ไหนวะ” ไอ้แดนขาซิ่งประจำกลุ่มถามอย่างสรอกสนใจ
“ไม่รู้” ผมตอบ ไอ้แดนทำหน้าเซ็งๆ
“นี่พริก ถามอะไรอย่างดิวะ” ข้างตังเอ่ยเบาๆแทบจะกลายเป็นกระซิบ ผมถ่างตาขึ้นมองมัน
“อะไร”
เฮ้อ ดูท่าวันนี้ผมคงไม่ได้หลับ(ในเวลาเรียน)แล้ว
“คือแกกับมาโค นายแบบ...”
“พอ! ไม่ต้องพูด” ผมรู้เลยครับว่ามันจะถามว่าอะไร ข้าวตังยู่หน้าที่ผมห้ามมันไม่ให้พูด มันคงกำลังสงสัยว่าผมกับมาโคเป็นอะไรกันแล้วไปรู้จักกันได้ไง แต่เรื่องนี้ผมคิดว่าผมไม่ควรบอกใครจนกว่าอะไรๆมันจะชัดเจนกว่านี้
“มันไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ แกลืมไปแล้วเหรอไงว่าฉันเป็นนายแบบ ถึงไม่ได้ออกไปเดินบบแคทวอค แต่ก็เคยเจอกันตามงานบ้างแล้วก็รู้จักกันแค่นั้น” ผมโกหกคำโต ข้างตังพยักหน้าเขาใจเชื่อผมเต็มเปา ขอโทษด้วยแล้วกัน แต่ผมไม่พร้อมบอกความจริงจริงๆ
“อ่อ แบบนี้นี่เอง”
ทำไมมันเด็กน้อยแบบนี้วะ โดนหลอกง่ายชะมัด
“เออ แบบนั้นแหละ เลิกถามได้แล้ว จะนอน” ผมบอก แต่ข้างตัวกลับคว้าแขนผมไว้ ผมมองหน้าถามกลายๆว่ามีอะไรอีก
“หมดเวลาเรียนแล้ว” มันบอก ผมส่ายหัวไปมาเซ็งๆ
ให้มันได้ออย่างนี้สิ ไว้ค่อยกลับไปนอนต่อที่ห้องก็ได้
“เดี๋ยวพวกฉันจะไปเตะบอลนะ ไปด้วยกันเปล่า” แดนและแจ็คเอ่ยชวนผมกับข้าวตัง
“ไม่วะ จะไปซื้อของ” ผมหยิบกระเป๋าเป้สินค้าตัวใหม่ของร้านขึ้นสะพาย รู้อะไรไหม เมื่อวานที่ผมแอบชิ่งหนีกลับเพราะไม่อยากรับของจากที่ร้าน แต่พอกลับถึงห้องของพวกนั้นมาอยู่ในห้องผมทั้งหมด
คอนโดที่ผมอยู่ทุกวันนี้เป็นคอนโดเก่าของคุณไวน์ ไม่แปลกหรอกที่เขาจะเข้ามาในห้องผมได้ เพราะยังไงทุกวันนี้มันก็ยังเป็นของคุณไวน์เขา ไม่ใช่ของผม
“’งั้นติดรถไปลงที่สถานีรถไฟฟ้าด้วยคนดิ” ข้างตังบอกผม เป็นอันว่าแดนกับแจ็คไปเตะบอลกันสองคน ส่วนข้างตังไปกับผม ผมให้ข้างตังเดินไปรอที่หน้าคณะส่วนผมก็เดินไปเอารถที่ลานจอดรถ
เดินจนเกือบจะถึงตัวรถ ก็มีผู้ชายสามคนเดินมายืนขวางหน้าผม ผมสำรวจคนทั้งสามตรงหน้า ไม่ใช่เด็กคณะผมและไม่ได้เรียนที่มหาวิทยาลัยนี้ด้วย
“มีอะไรกับผมหรือเปล่า” ผมถาม ผู้ชายที่ยืนตรงกลาง ใบหน้าเขาสวยหวานมากจนไม่คิดว่าจะเป็นใบหน้าของผู้ชายด้วยกัน
“มี” เขาตอบเสียงห้วน ผมขมวดคิ้วเข้าหากันพลางคิดไปว่าผมไปเหยียบเท้าเขามาหรือไงถึงได้มองเหมือนเกลียดผมมากขนาดนี้ “นายชื่อพริกใช่ไหม” เขาถาม
“อืมใช่ มีอะไร” ผมตอบ
“เหอะ! หน้าอย่างนายเนี่ยนะ” เขามองผมเหยียดๆ ผมเริ่มรู้สึกไม่ดี คนยิ่งง่วงๆอยู่ด้วย
“มีอะไรก็ว่ามา”
“ฉันขอสั่งให้นายเลิกยุ่งกับพี่มาร์ค”
มาร์ค? มาโคน่ะเหรอ
“ฉันไม่ได้ยุ่งกับเขา เขามายุ่งกับฉันเองเผื่อว่านายจะไม่รู้” นี่คงไม่ใช่เด็กของมาโคหรอกนะ
“ช่างกล้าพูด เขาเป็นของฉันจำใส่หัวนายไว้ นายไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับเขา!!” ผู้ชายหน้าหวานตรงหน้าแผดเสียงดังใส่ผม ทำให้คนที่อยู่ไม่ไกลหันมามอง
“แล้วนายเป็นอะไรกับเขาล่ะ” ผมหยัดยิ้มถาม อย่าได้มองว่าผมเป็นคนดี ใสซื่อไม่ทันโลก เพราะผมผ่านความลำบากมาเยอะ ผ่านมาจนรู้ว่าที่จริงโลกใบนี้มันโหดร้ายมากแค่ไหน ถ้าเราไม่สู้ เราก็ตายแค่นั้น บางทีคนเราก็ต้องหยิบหน้ากากออกมาใส่บ้างเพื่อผลประโยชน์เล็กๆน้อยๆ เพราะนี่มันก็เป็นเรื่องพื้นฐานของชีวิตมนุษย์
รัก โลภ โกรธ หลง
สี่อย่างนี้ ไม่มีมนุษย์คนในไม่มีและไม่เป็นหรอกครับ ไม่ว่าจะเป็นคนตรงหน้าผมหรือแม่แต่ผมก็ตาม
“ฉันเป็นแฟนเขา!” คนตรงหน้าเชิดหน้าอย่างมั่นใจ
“นายชื่ออะไร” ผมถามเก็บไว้เป็นข้อมูล
เดี๋ยวก่อนนะมาโค นายได้เคลียร์กับฉันแน่!
“ฉันชื่อพอร์ช ไปถามใครก็ได้ เขารู้กันหมดว่าฉันเป็นแฟนพี่มาร์ค” พอร์ชยิ้มเหยียดมองหน้าผมอย่างคนที่เหนือชั้นกว่า
“งั้นเหรอ ไม่รู้สิ ไม่เห็นมาโคบอกว่ามีแฟนตอนที่เขามาจีบฉันเลย” ผมทำหน้าไม่รู้เรื่องรู้ราว แน่นอนว่าผมเฟค และผมก็คิดว่าตัวเองไม่ใช่คนผิด มาโคมายุ่งกับผมก่อนเห็นๆ และเขาก็ไม่เคยบอกว่ามีแฟน
“แกมันหน้าด้าน!”
“ก็คงไม่เท่าคนที่มายืนด้านคนอื่นป่าวๆหรอก ถ้าเขาเป็นแฟนนายก็ช่วยดูแลหน่อยสิ เขาจะได้ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน!” ผมว่าแล้วก็เดินกระแทกไหล่พอร์ชไปที่รถ แต่ไหล่ผมถูกคว้าเอาไว้ พอร์ชบีบไหล่ผมแน่นเดินเข้ามาประชิดตัวผม ยืนใกล้กันแบบนี้เขาดูสูงกว่าผมนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้ถือว่าตัวใหญ่อะไรมากถ้าเทียบกับมาโคหรือโอชิน
“ปล่อย” ผมพูดนิ่งๆ น้ำเสียงติดจะห้วนเล็กน้อย
“เลิกยุ่งกับเขาซะ!” ดูท่าจะพูดไม่รู้เรื่องจริงๆแหะ
“มีอะไรกันหรือเปล่า” เสียงคุ้นหูดังขึ้นพร้อมกับแรงบีบที่หัวไหล่หายไป ผมเงยหน้ามองโอชินที่ดึงมือพอร์ชออกจากไหล่ผม เขาจ้องพอร์ชนิ่ง
“ไม่มีอะไร แค่เรื่องเข้าใจผิดน่ะ” ผมไม่อยากให้เป็นเรื่องเป้นราว แม้จะรู้สึกว่าในภายภาคหน้ามันต้องเกิดเรื่องแน่ๆ
“แน่ใจ?” โอชินถามย้ำ
“อืม ไปกันเถอะ” ผมเดินออกมาที่รถ โอชินเดินตามมาแย่งกุญแจรถผมไปขับให้ ส่วนผมก็ย้ายตัวเองไปนั่งข้างๆแทน ตอนที่ขับรถผ่านกลุ่มของพอร์ช เขาจ้องมองผมอย่างโกรธแค้น
เฮ้อ มีแต่เรื่องสินะชีวิต เพราะมาโคคนเดียวเลย
.......................................................
# บอกแล้วว่านายเอกเราแซ่บ! ฮ่าๆๆๆ คงยังดูไม่ออกใช่ไหมว่ามาโคหลงรักหนูพริกหรือยัง แต่ตอนหน้าพี่แกจะเป็นคนเล่าเรื่องบ้าง ทีนี้ก็จะได้รู้กันล่ะว่าแกรู้สึกยังไงกับหนูพริกของเรา :katai2-1:
# ตอนต่อไปจะมาลงในวันที่ 15 ถ้าใครแวะเข้าไปดูในแฟนเพจของริริก็จะรู้ ที่มาลงช้าไม่ได้หายไปนะ ยุ่งมากเลย ปีสี่ปีสุดท้ายแล้ว o9 ให้เค้าจบเถอะนะ เค้าอยากจบ >.< :o11:
# แล้วก็ริริอยากรู้เรื่องหนึ่ง ไอ้ที่เค้าติดโพลกันอ่ะ ทำยังไงเหรอ ต้องเริ่มจากตรงไหน อยากทำบ้างงงงงง อยู่ที่เล้ามาปีน้อยๆ แต่นอกจากลงนิยาย ตอบเม้นบ้าง เม้นชาวบ้านบ้างก็ไม่เคยจะทำอะไรแบบนี้เลย >< o2
# สุดท้าย ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและก็คอมเม้นให้นะคะ รักมากมาย :mew1:
:กอด1:
-
จิ้มเอวริริ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
แน่ะ!!!อิพี่มาร์ค มีคนมาแสดงตนเป็นเจ้าเข้าเจ้าของแล้วววววววว
-
o13 o13 หนูพริกเเซ่บบบบ
-
ถ้าพริกชอบมาโคแล้วพริกรู้ว่ามาโคมาจีบเป็นแค่เกมระหว่างมาโคกับดีนพริกต้องโกรธแน่ๆเลย
-
ชอบๆ รอมาต่อนะคะ
หนูพริกเปรี้ยวดี อย่ายอมมาโคง่ายๆนะ
-
พริกเจ๋งมาก
ดีแล้วล่ะ อย่าไปยอมมัน
ยิ่งยอมเดี๋ยวจะยิ่งได้ใจ
ตอกกลับไปแบบนี้ล่ะ สะใจดี
-
รอมาโคมาเล่า
-
นายเอกเราแซ่บเวอร์อ่ะ o18 o18 o18 o18 o18
-
บอกตรงๆ นายเอกของเราแซ่บสุดสุด 555
เอาล่ะสิมาโคงานเข้าแล้วล่ะ อิอิ
-
มาโคเริ่มหลงรักพริกเข้าแล้วละสิ
-
พริกเรานี่แสบได้ใจจริงๆ
สมน้ำหน้ามาโค มาเล่นผิดดคนแล้ว ฮุฮุ
-
รอมาโคมาา :katai3:
-
พริกแซ่บสมชื่อจริงๆๆ :mew1:
-
มาโคไหนแกบอกว่าแค่พนันกับเพื่อนไง
โก6ว่ะ ฮ่าๆๆๆๆ
-
มาร์โคจะรู้สึกอย่างที่พูดกับพริกจริงๆรึไม่
ตอนหน้ารู้กัน !!! :m4: :m4: :m4:
-
โธ่เอ้ย เเล้วเเกจะเสียใจมาร์โค กรี๊ดดดดดด
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
สมชื่อพริกจิงๆ บ่องตง o13
-
ชักสนุกล่ะสิทีนี้ อิอิอิ
-
พูดได้คำเดียวว่า แสบ นายเอกเรื่องนี้ 55
-
:katai2-1: อยากฟังพี่มาโคเล่าบ้างจะได้รู้ใจพี่แก แต่ดูอาการก็ไปเยอะอยู่นะ ห่วงน้องได้แม้กระทั่งตอนแข่งรถ
พี่แกก็มีมุมที่น่ารักอยู่ แต่ไอ้ที่หยอดเรี่ยราดว่ารักว่าชอบนี่แกพูดจริงป่าวฟระ เวลาหวงก็หวงจริงอยู่นะ
สงสัยเป็นเด็กมีปัญหาแน่ ๆ ที่บ้านไม่อบอุ่นต้องการคนปลอบใจตลอดเวลา น้องพริกต้องดูแลนะคะลูก
ถ้ามาแบบจริงใจพี่เชียร์เต็มที่เลย....... แหม ขนาดยังไม่เป็นแฟนเริ่มมีคนมาระราน ชิชะ รู้จักน้องพริกน้อยไป
ชอบอ่ะ นายเอกแบบไม่ยอมคน จะมาให้เค้าจิกด่าอยู่ฝ่ายเดียวได้ไงเนอะๆ
ขอบคุณค่ะ
-
นะ นี่มัน ศึกแย่งปู้ชาย ระหว่างนายเอก กับนายร้ายสินะๆ :hao7:
โอ้ มาโค แกมันช่างร้ายจริงๆ เอาล่ะสิๆ หนูพริกมีเคลียร์แน่ๆ งานนี้
-
โอ้ย ตกอกตกใจหมด ผ่านไปด้วนดีสินะ
-
คิดว่ามาโคคงเริ่มชอบพริก แต่ไม่รู้ตัวเองน่ะ
ส่วนพริกก็ อย่าชอบมาโคเร็วไป รอให้มาโคหลงจนถอนตัวไม่ขึ้นก่อนสิ
อิอิอิ
วันที่15เราว่างซะด้วย จะมานั่งๆนอนๆรออ่านต่อนะค้า
-
สนุกมากกกกกกกก ชอบๆ :katai2-1:
กว่าจะถึงวันที่ 15 :o11:
แต่ยังไงซะก็จะรอ :จุ๊บๆ:
-
:impress3: น่ารักอีกแล้วอ่ะตัวเอง ชอบจริง ๆ ตัวละครก้อยังน่าสนใจทุกตัวเหมือนเดิม ชอบนายเอกแบบนี้น่ะ :katai2-1: มารอต่อน่ะจ้ะ รอทุกเรื่องเลย :mew1:
-
แล้วคุณไวน์ หายไปไหนเนี่ยช่วงนี้ ทำไมถึงดีกับพริกขนาดนี้ :katai5:
-
DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 05: Sleep with me free breakfast
HIM: MACO
“พี่มาทำไม” น้ำเสียงเย็นชาหลุดออกจากริมฝีปากสีสด ผมจับจ้องอยู่ที่ริมฝีปากของพริกจนเจ้าตัวดูออก เลยเม้มปากตัวเองแน่น ก็แค่อยากรู้ว่าทาลิปหรือเปล่า ไม่ได้จะทำอะไรเสียหน่อย แต่ดูแล้วคงไม่
สองสามวันก่อนผมยุ่งมากเรื่องงาน เลยไม่ได้มีแวลามาตามจีบพริกเท่าไหร่ พอวันนี้สบโอกาสว่างพอดี เลยไปหาเจ้าตัวที่มหาวิทยาลัย รอเกือบชั่วโมงได้ถึงได้รู้ว่าวันนี้มันไม่มีเรียน ถามไถ่กับเพื่อนของพริกจนได้ความว่ามันมาเป็นนายแบบอยู่ที่ร้านขายเสื้อผ้าแบร์ดใหม่ที่เปิดช็อบอยู่ในย่านธุรกิจ เลยขับมาที่นี่
และตอนนี้ผมก็อยู่ในสตูดิโอที่เขาถ่ายเสื้อผ้าแฟชั่นเซ็ตใหม่อยู่
“มารอรับ ไปทำงานเถอะ” ผมโบกมือไล่พริกให้กลับไปทำงานไม่ต้องมาสนใจผม แล้วเดินไปนั่งที่โซฟามุมหนึ่งของสตูดิโอ เวลางานก็คือเวลางาน ผมจะไม่ทำให้มันเสียเวลางานหรอก
ทีมงานหลายคนต่างมองผมด้วยความสนใจ คงสงสัยว่าทำไมผมมาที่นี่ ผมไม่ได้หลงตัวเองนะ แต่เชื่อเถอะว่าไม่มีใครที่นี่ไม่รู้จักผม ผู้หญิงบางคนก็สงสายตามาให้ผมอย่างสนอกสนใจ ผมก็เพียงแค่มองผ่านอย่างไม่ใส่ใจ จะมีก็แต่คนที่เดินมาหาผมเนี่ยแหละที่ดึงความสนใจของผมไว้ได้
“พี่กลับไปเถอะ ไม่ต้องรอหรอก” พริกกอดอกก้มต้ำมองผมนิ่งๆ วันนี้คงอารมณ์ไม่ดี ประจำเดือนไม่มาหรือไงวะ
“ฉันจะรอ”
“แต่ผมต้องไปทำงานนอกสถานที่ต่อ พี่กลับไปเถอะ” พริกทำหน้าหงิก
“ไปทำงานไป ต่อให้นายไล่ฉันก็ไม่กลับ” ผมหยิบหนังสือนิตยสารที่ร้อยวันพันปีไม่เคยคิดจะหยิบขึ้นมาดูเปิดอ่านเพื่อเป็นการตัดบท พริกขึงตาใส่ผมก่อนจะกระแทกเท้าเดินกลับไปทำงานตามเดิม
พยศๆแบบนี้มันน่ากำราบซะให้เข็ด!
ผมนั่งมองพริกถ่ายแบบเพลินๆ ก็ดูจะเป็นคนที่จัดการความรู้สึกให้ดี ตอนที่พูดกับผมเมื่อกี้ยังทำท่าจะกินหัวผมอยู่เลย แต่ตอนนี้กลับยิ้มให้กล้องด้วยท่าทางสดใสติดทะเล้นนิดๆ ผมไม่เคยเห็นใครยิ้มสวยและดูดีเท่านี้มาก่อน ทั้งน่ารักและดูเย้ายวนไปในตัว
ผมที่ท่าจะบ้า นั่นเป็นเหยื่อนะ ผมไม่ควรรู้สึกอะไรกับมันสิ แต่หัวใจผมกลับเต้นแรงเพียงแค่ได้เห็นหน้า และดูเหมือนจะระเบิดออกมานอกเพียวแค่ได้มองร้อยยิ้ม
ทำไมมีเสน่ห์อย่างร้ายกาจขนาดนี้วะ!
บางครั้งผมเคยคิดว่าถ้าทำให้พริกกลายมาเป็นของผมอย่างสมบูรณ์แบบคงดีไม่น้อย
ผมแม่งคิดบ้าอะไรอยู่ก็ไม่รู้ถึงได้คิดแบบนั้น เฮ้ออออ...กูเครียด!
มันจะรู้บ้างไหมว่าตัวเองมีเสน่ห์ดึงดูดใครต่อใครมากแค่ไหน ทั้งผู้หญิงและผู้ชายล้วนให้ความสนใจในพริกทั้งสิ้น บางคนหน้าตาดีดูดีก็จริง แต่ไม่ใช่ทุกคนจะมีเสน่ห์ออกมาให้เห็น แต่พริกแทบจะไม่ต้องทำอะไรเลย แค่ยืนเฉยๆคนก็มองแล้ว
แค่ผมพาไปสนามแข่งวันเดียว แค่แป็บเดียวด้วย ก็ดูเหมือนจะมีคนสนใจมันอยู่ไม่น้อย สืบถามกับใหญ่ว่าเป็นใคร อายุเท่าไหร่ เรียนที่ไหน เรื่องพวกนี้ไอ้กัสเป็นคนได้ยินมาแล้วเอามาบอกผม
ต่อไปนี้ผมจะไม่พามันไปที่สนามแข่งอีกแล้ว -_-!
ถ่ายแบบในสตูดิโอเสร็จ ก็เตรียมไปถ่ายนอกสถานที่ต่อ ผมลุกขึ้นยืนเดินไปหาพริกที่เก็บของใส่กระเป๋า เขาปรายตามองผมก่อนจะเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องแต่งตัว ผมข่มอารมณ์หงุดหงิดที่ถูกอีกฝ่ายเพิกเฉยเอาไว้ในใจ แต่อย่าให้ถึงทีของผมบ้างก็แล้วก็ จะเอาคืนให้สาสมเลยคอยดูเถอะ!
“เอามานี่ เดี๋ยวถือให้” ผมดึงประเป๋าเป้ของมันมาถือ เอาใจเขาหน่อย เด็กมันกำลังงอแง
แต่พริกยื้อเอาไว้ไม่ให้ผมแล้วเดินออกจากสตูดิโอไป ช่างแต่งหน้าหันมามองผมกับพริกด้วยความสนใจ แต่แค่ผมหันไปมองนิ่งๆทุกคนก็ก้มหน้าเก็บของตามเดิม
ผมเร่งฝีเท้าเดินตามพริกออกไป มันกำลังจะก้าเท้าขึ้นรถตู้ ผมรีบเข้าไปดึงตัวไว้ก่อนที่พริกจะขึ้นรถ
“ไม่รถฉัน” ผมบอกแล้วดึงแขนพริกให้เดินตาม แต่คิดว่ามันจะเดินตามผมดีๆไหมล่ะให้ทาย
“ไม่ ผมจะไปกับพี่ๆเขา” มันพูดหน้างอ ผมว่ามันต้องงอนอะไรผมสักอย่าง แต่เดี๋ยวค่อยเค้นคอถามเอาทีหลัง
“จะไปกับฉันดีๆหรือจะให้ฉันจูบโชว์คนพวกนี้” ผมถามเสียงต่ำ พริกทำหน้าเลิกลัก แต่ก็ไม่ยอมตามา ผมเลยต้องก้มหน้าลงไปใกล้ ดวงตาเรียวสวยได้รูปเบิกกล้างเล็กน้อย
“ผมไปก็ได้ นำไปสิ” พริกผลักอกผมก่อนจะเดินนำหน้า แล้วไหนบอกให้ผมนำไงวะ
“นี่ รถอยู่ทางนู่นต่างหาก” ผมดึงแขนพริกให้หันกลับมา ใบหน้าใสขึ้นสีแดงอ่อนๆด้วยความอาย
“ก็ ก็แล้วทำไมไม่บอกเล่า!”
“หึหึ” ผมขำแล้วออกเดินไปที่รถ มือผมจับมือพริกเอาไว้ แม้อีกฝ่ายจะพยายามแกะออก แต่ยิ่งแกะผมก็ยิ่งบีบแน่นขึ้น ผมจับอีกฝ่ายยัดเข้ารถก่อนจะเดินไปถามทีมงานว่าจะไปที่ไหน เขาก็บอกว่าให้ขับตามไป ผมพยักหน้ารับก่อนจะเดินกลับมาที่รถตัวเอง
ระหว่างทางผมชวนคุย แต่พริกก็ไม่ยอมพูดสักคำ เอาแต่มองไปนอกกระจกรถ
“จะเงียบอีกนานไหม” เมื่อความอดทนของผมหมดลง ก็เลยถามออกไปตรงๆ ไผมไม่ชอบแบบนี้เลย มีอะไรทำไมไม่พูดก็ไม่รู้
“เฮ้ออ” แต่พริกกลับถอนหายใจใส่ผม อารมณ์ผมพรุ่งปรี๊ดถึงขีดสุด ผมหักพวงมาลัยเลี้ยงเข้าข้างทางทันที ไม่สนใจว่ารถของทีมงานจะขับไปไหน ผมต้องได้เคลียร์กับไอ้เด็กนี่ตอนนี้ ไม่งั้นผมบ้าตายแน่ๆ
“พี่จอดรถทำไม ผมต้องไปทำงานนะ!” พริกเริ่มเปิดปากโวยวาย
“ไง พูดได้แล้วเหรอไง นึกว่าเป็นใบ้” ผมว่ากลับ
“พี่ดูไม่ออกหรือไงว่าผมไม่อยากพูดกับพี่น่ะ” มันโต้กลับอย่างถือดี ผมกระชากตัวพริกเข้ามาหาตัวผม หึ! ตัวเล็กเท่าลูกหมาลูกแมวทำมาเป็นอวดเก่ง ถ้าไม่ลงโทษก็คงจะไม่รู้ว่าอะไรควรไม่ควร
“อย่ามากวนประสาทฉัน มันไม่ใช่เรื่องดีสำหรับนายหรอกจำเอาไว้” พูดจบผมก็ประกบริมฝีปากทาบทับริมฝีปากอีกฝ่ายทันที ไม่มีความนุ่มนวลอ่อนโยนใดๆทั้งสิ้น ผมต้องการลงโทษให้รู้ว่าต่อไปเขาไม่ควรเพิกเฉยผมแบบนี
ผมทั้งบดเบียดทั้งขยี้ริมฝีปากอีกฝ่ายอย่างรุนแรง ผมล็อคตัวพริกที่ดิ้นหนีเข้ากับตัวของผมแน่น แต่ถ้าแค่นี้สิ้นฤทธิ์ก็คงไม่ใช้พริกแล้วล่ะ เพราะเขาพยายามจะเบี่ยงหน้าหลับจูบผม เลยจัดการใช้มืออีกข้างล็อคคอมันไว้แน่
“อย่าดื้อถ้าไม่อยากเจ็บตัว” ผมกระซิบชิดริมฝีปากที่บวมเจ่อนิดๆ ถ้าไม่ติดว่ามันต้องทำงานต่อผมคงเล่นให้เลือดออกสักตั้ง
คราวนี้ผมจะนุ่มนวลให้มากขึ้น บีบปลายคางพริกเบาๆให้มันเปิดปากตั้อนรับเรียวลิ้นร้อนของผม เสียงอู้อี้เหมือนจะห้ามในลำคอเป็นการกระตุ้นให้ผมอยากสัมผัสริมฝีปากคู่นี้มากไปอีกขึ้น ยิ่งพริกหดลิ้นตัวเองอย่างตื่นกลัวไม่ให้ผมสัมผัสผมก็ยิ่งต้องการมากขึ้นไปอีก ยิ่งหนีผมก็ยิ่งตาม ความหวานล้ำค่อยๆกรจายซ่ายอยู่ที่ปลายลิ้น เพียวแค่ได้แตะต้องได้สัมผัสร่างกายก็ตื่นตัวได้โดยง่าย
ในริมฝีปากนี้คงไม่ได้มียาปลุกเซ็กซ์ใช่ไหม ร้ายการจริงๆ
“อื้อ พะ พอ” เสียงครางเบาๆร้องขอ ผมดูดดึงริมฝีปากอีกฝ่ายอย่างร้อยแรงจนร่างเล็กหว่าระทวยอยู่ในอ้อมแขนผม
“ดื้อไม่เข้าเรื่อง คราวหลังจะเป็นอีกไหม หืม” ผมถามเสียงแหบพร่า เป็นไปได้ไม่อยากจะถอนจูบออกเลยสักนิด เสียงโทรศัพท์ของพริกดังขึ้น เจ้าตัวเหมือนจะเริ่มรู้สึกตัว เขามองผมเลิกลัก เริ่มดิ้นออกจากผม แต่ผมไม่ยอมปล่อยจนกว่าจะได้คำตอบที่พอใจ
“ปล่อยผม” พริกหลบตาไม่กล้าสบตาผม ผมก้มหน้าต่ำลงไปเพื่อจูบอีกครั้ง คราวนี้ไม่ขัดขืน แต่ก็ไม่โต้ตอบ ไม่ใช่ว่าไม่ให้ความร่วมมือ แต่จากที่ได้จูบมาสองครั้ง มันบอกผมได้ว่าเด็กคนนี้จูบไม่เป็น!
ความอิ่มเอมวิ่งพล่านไปทั่วร่าง วันนี้ยังไม่เก่งไม่เป็นไร แต่ครูดีอย่างผมจะสอนให้คนในอ้อมกอดกลายเป็นคนที่เร่าร้อนที่สุดอย่างที่เจ้าตัวนึกไม่ถึงเลยล่ะ เพราะขนาดจูบไม่เป็นยังเล่นผมแทบคลั่ง
“บอกมาก่อน คราวหลังจะดื้ออีกไหม” ผมซุกหน้าลงที่ลำคอขาวเนียน อยากจะสร้างรอยเอาไว้ แต่คิดว่ามันคงไม่เหมาะสมเท่าไหร่
“อื้ออ..” ใบหน้าเล็กเชิดขึ้นอย่างลืมตัว ผมยิ้มให้กับอาการของคนตรงหน้า มันน่าน่ารักน่าฟัดจริงๆ เสียงโทรศัพท์หยุดไปแล้ว แต่ก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“ว่าไง จะดื้อกับพี่อีกไหม” ผมถามเสียงเพราะ หลอกล่ออีกฝ่ายเต็มที่ พริกจ้องตาผมก่อนจะตอบเสียงเบา
“อืม ผมจะไม่ดื้อ...” มันเว้นจังหวะ ก่อนจะพูดประโยกที่หน้าหมั่นเขี้ยวที่สุด “ถ้าพี่ไม่ดื้อ”
นี่ผมไปดื้อกับมันตั้งแต่เมื่อไหร่กันวะ (ไม่เคยจะรู้ตัวหรอก”
“เออๆ ฉันจะไม่ดื้อ แต่ถ้าคราวหน้านายดื้อ บทลงโทษมันจะไม่จบลงที่จูบแน่ๆ” ผมขู่เอาไว้ก่อน แต่พริกดูจะไม่กลัวคำพูดของผมเลยสักนิด แบบนี้มันน่าจัดให้สักรอบเป็นบทเรียนทดลองก่อนจริงๆ
“ปล่อยได้แล้ว ผมจะรับโทรศัพท์” ไอ้เด็กดื้อพูดหน้างอ ผมยอมปล่อยแต่โดยดี ได้มาเท่านี้วันนี้ถือว่าคุ้มแล้วครับ
พริกรับสาย เอ่ยขอโทษกับทางปลายสายเบาๆก่อนจะยื่นโทรศัพท์มาให้ผม ผมรับมาพูด แล้วก็ถามว่าจะให้ไปที่ไหน ปลายสายก็บอกเส้นทางมา ไม่ใกล้จากจุดที่ผมจอดรถอยู่เท่าไหร่ผมเลยบอกไปว่าอีกสิบนาทีถึง คุยเสร็จผมก็คืนโทรศัพท์ให้พริก แต่สายคงตัดไปแล้วมันถึงได้เก็บลงใส่กระเป๋าเป้ตามเดิม
“แล้วตกลงเป็นอะไร ทำไมถึงต้องมาหงุดหงิดใส่ฉัน” ผมเริ่มต้นคุยอีกครั้ง พริกตวัดสายตามองผมเคืองๆก่อนจะเปิดปากพูด
“พี่มีแฟนแล้วมายุ่งกับผมทำไม ผมไม่ใช่ของเล่นของพี่นะ” พริกว่าน่าเครียด แต่ผมเครียดกว่า แฟนผมนี่ใครกันวะ
“เดี๋ยว ฉันไม่มีแฟน นายไปเอาเรื่องบ้าๆแบบนี้มาจากไหน”
“แฟนพี่มาบอกกับผมโดนตรงเลยนี่แหละ”
“ใคร?” ผมถามเสียงนิ่ง แต่พอจะเดาออกแล้วล่ะว่าเป็นใคร เพราะแฟนคนล่าสุดที่ผมเพิ่งจะสลัดทิ้งหมาดเพราะความรำคาญก็คือ...
“เขาชื่อพอร์ช”
นั่นไง กูว่าแล้ว =_=^
คิดไว้ไม่มีผิดว่าพอร์ชคงไม่ปล่อยผมไปง่ายๆ หลังจากที่ผมบอกเลิกเขาก็ไม่ได้เข้ามาวุ่นวายอะไร แต่เมื่อใดก็ตามที่คลื่นลมและท้องทะเลสงบ มันก็มักจะตามมาด้วยพายุลูกใหญ่เสมอ
“ฉันเลิกกับเขาไปแล้ว เดือนหนึ่งเห็นจะได้” ผมบอกความจริง พริกทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ น่าจับมาตีก้นจริงๆ
“พี่ว่าผมควรเชื่อป่ะ พี่รู้ไหมว่าเขามาหาเรื่องผมถึงมหาวิทยาลัย ผมไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะต้องมามีเรื่องทะเลาะกับคนอื่นเพื่อแย่งชิงผู้ชาย ผมก็ผู้ชายวะพี่ พี่คิดว่ามันปกติหรือไง” พริกพ่นถ้อยคำออกมามากมายเหมือนอยากจะระบาย ผมปล่อยให้เขาโวยวายเสียให้พอ ในใจนึกขุ่นเคืองที่พอร์ชตามไประรานพริกถึงที เขาควรจะมาหาเรื่องผม ไม่ใช่ไปหาเรื่องพริกแบบนี้
งานนี้ผมควรต้องทำอะไรบางอย่างให้มันเด็ดขาด!
“เหนื่อยไหม เอาน้ำเปล่า” ผมกล้งหยิบขวดน้ำออกมาแหย่คนที่นั่งหายใจฟึดฟัดหน้าดำหน้าแดง แล้วเขาก็เหวี่ยงค้อนใส่ผมหนึ่งควับ ขนาดโมโหยังน่ารักเลย
เอิ่ม...ผมเริ่มบ้าแล้วจริงและวะ T_T
“ขำไหมพี่ ผมไม่ขำด้วยหรอกนะ!”
“ก็ไม่ได้ให้ขำ”
“...”
“เรื่องพอร์ชเดี๋ยวฉันจัดการเอง แต่บอกไว้เลยว่าฉันเลิกกับเขาแล้ว และไม่คิดจะกลับไปหา ยังไงฉันก็เลือกนาย ยังไงนายก็คือคนที่ฉันชอบ” ผมจ้องมองอีกฝ่าย สื่อความจริงใจทั้งสายตาแหละคำพูด แต่อย่าถามว่าผมชอบพริกจริงๆใหม่ ถ้าเรื่องรูปร่างหน้าตาภายนอก ใช่ผมชอบ
แต่เรื่องของหัวใจ ผมรู้ดีกว่าผมทำอะไรอยู่ มันไม่ขำแน่ถ้าผมดันชอบอีกฝ่ายขึ้นมาจริงๆ
และผมต้องเตือนตัวเองเสมอว่าผมจะแพ้เกมส์นี้ไม่ได้เด็ดขาด!
HIM: PRIK
ไม่รู้ว่าผมควรจะเชื่อที่เขาบอกไหม แต่ความรู้สึกของผมมันบอกว่าเขาพูดความจริง และผมก็ตกลงไปในหลุมพลางที่เขาขุดไว้อย่างง่ายดาย
มนุษย์ช่างโง่เขลานัก
และผมก็เป็นคนที่โง่เขลาเอามากๆ
“หวังว่าพี่จะจัดการไม่ให้เขามาวุ่นวายกับผมนะ”
“ไม่ต้องห่วง ฉันจะดูแลนายใหดีที่สุดอยู่แล้ว”
รถหรูเคลื่อนตัวอีกครั้งหลังจากที่จอดเคลัยร์กันอยู่สักพักใหญ่ ดีนะไม่มีใครเดินผ่าน ไม่งั้นคงได้ตะลึงไปตามๆกันแน่ๆ ที่มีผู้ชายสองคนมากอดจูบกันในรถกลางวันแสกๆแบบนี้
ครั้งที่สองแล้วนะที่เขาจูบผม เขามันจอมฉวยโอกาส!
กว่าจะมาถึงสถานที่ถ่ายแบบ ทีมงานเขาก็เตรียมงานกันไปถึงไหนต่อไหน ถึงแม้จะมีแค่ตากล้องคนหนึ่ง ผู้ช่วยคน ช่างแต่หน้าแต่งตัวอีกสองคน แต่ผมก็เกรงใจที่ทุกคนต้องมารอผมโดยไม่จำเป็น งานนี้ไม่ใช่ความผิดผม ผมเลยลากมาโคมาขอโทษทุกคนแทน
ทีแรกเขาทำหน้าไม่เต็มใจ ผมเลยขู่ว่าถ้าไม่ทำก็กลับไป เขาเลยยอมไปขอโทษทุกคน และทุกอย่างก็ดูจะง่ายดาวเพียงแค่เขาเอ่ยปาก โลกนี้ช่างไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย
อย่างว่าแหละ เขาว่ากันว่าคนหน้าตาดีทำอะไรก็ไม่ผิด
พอสบายใจเรื่องมาโค ผมก็ทำงานออกมาได้ดีจนตากล้องชม ผมยิ้มเขินนิดๆ ยิ่งเห็นสายตาที่มาโคมองมา หัวสมองผมดันคิดไปถึงตอนที่เขาจูบผม
ความรุนแรงดุดันในตอนแรกมันแทบเผาผมทั้งเป็น แต่พอเขานุ่มนวลกับมาผมก็รู้สึกว่าตัวเองไม่เป็นตัวของตัวเอง ความรู้สึกบางอย่างที่ไม่เคยได้สัมผัสวนเวียนหวาบหวิวอยู่ในท้อง เหมือนตัวเองกำลังถูกสูบวิญญาณออกจากร่าง
ผมจะทนเล่ห์เหลี่ยมของผู้ชายคนนี้ได้อีกนานแค่ไหนกันนะ
ถ่ายเซ็ตที่สามเสร็จเราก็ย้ายทีไปอีกที่หนึ่ง ผมก็ยังต้องนั่งรถมาโคไปเช่นเดิม แต่คราวนี้เขาไม่ออกนอกเส้นทาง เราเลยตาท้ายรถของที่ร้านไปติดๆ สถานที่ที่สองเป็นร้านกาแฟ ผมไปขอให้ห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเซ็ตต่อไป ถ่ายที่นี่เสร็จก็เสร็จแล้วแหละครับ งานของวันนี้
ทางร้านก็ไม่มีปัญหา ให้เราใช้สถานที่ได้อย่างเต็มใจ เพราะถ้าพูดกับตามจริง การที่ผมมาถ่ายแบบที่นี่ ทางร้านก็ได้โปรโมทร้านไปในตัว เพราะเราจะลงชื่อสถานที่แหละที่อยู่ของร้านให้คนที่สนใจได้ตามมาใช้บริการ
“อย่ายิ้มบ่อยมากนะ ฉันหวง” มาโคกระซิบที่ข้างหูผมตอนที่ผมกำลังจะเดินออกจากห้องน้ำ
บ้าหรือไง มาสั่งให้ไม่ยิ้ม คอยดูเถอะ ผมจะยิ้มให้เหงือกแห้งกันไปข้างหนึ่งเลย
เราเลือกถ่ายในโซนที่เป็นเอาท์ดอร์ เพราะวันนี้มีเมฆมาก บรรยากาศเย็นสบายเพราะมีร่มพัดอ่อนๆ ผมเห็นมาโคยืนสูบบุหรี่อยู่ไม่ไกล เขาหันมามองผมก่อนจะขยับปากว่า
ห้ามยิ้ม
ถ้าคิดว่าห้ามได้ก็ลองดู เซตนี้ผมเลยยิ้มมันตลอดเวลา บางครั้งก็หัวเราะออกมาบ้าง คนที่ดื่มกาแฟรอบข้างมองผมด้วยความสนใจ ใครยิ้มให้ผมผมก็ยิ้มตอบ มาโคนี่หน้าหงิกจนเห็นได้ชัด สะใจจริงๆครับ อยากมาจูบผมทั้งที่ผมยังไม่อนุญาตทำไมล่ะ
ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกสองชุดก็เป็นอันถ่ายเสร็จ
“น้องพริกจะกลับไปที่ร้านกับพี่หรือเปล่า” พี่ช่างแต่งหน้าถามผม
“กะ...”
“ไม่ครับ เขาจะกลับกับผม” ผมกำลังจะบอกว่ากลับ แต่มาโคกันพูดแทรกผม
“เอ่อ ค่ะ งั้นพี่ขอตัวก่อนนะ”
ผมเอื้อมมือไปคว้าแขนพี่เขาไว้ แต่มาโคจับแขนผมไว้ก่อน
“อะไรอ่ะ” ผมตีหน้ายุ่ง
“ก็บอกว่ามารอรับกลับไง” มาโคพูดหน้าตาย
“แต่รถผมอยู่ที่ร้าน” ผมว่า ถ้าเป็นแบบนี้บ่อยๆผมจะไม่ขับรถมาเองแล้วนะ ยุ่งยากฉิบ!
“จอดไว้นั่นแหละ มันไม่หายหรอก เดี๋ยวพรุ่งนี้พาไปเอา” เขาดึงแขนผมให้เดินไปที่รถ ผมเดินตามอย่างห้ามไม่ได้
“ทำไมต้องพรุ่งนี้ พี่จะไปรับผมที่คอนโดหรือไง” ผมถามหลังจากที่เข้ามานั่งในรถแล้ว
“เปล่า แต่คืนนี้นายต้องไปนอนกับฉัน”
“ห๊า! ผมไม่ไปนอนหรอก”
มาโคไม่ฟังคำทัดทานของผม เขาออกรถอย่างสบายใจ
“นี่! ผมไม่ไปนอนกับพี่ ได้ยินไหม!!!” ผมตะโกนลั่นรถ เขาสะดุ้งนิดๆก่อนจะมองผมอย่างปราบๆ
“เสียงดังทำไมเนี่ย อยู่ใก้ลกันแค่นี้” เขาตีคิ้วยุ่ง
“ก็ผมบอกไม่ไปไง พี่ฟังภาษาผมไม่รู้เรื่องหรือไง!”
“บอกแล้วไงว่าไม่ให้ดื้อ อยากโดนลงโทษใช่ไหม”
ผมหุบปากตัวเองฉับ กลัวเขาจะทำอะไรบ้าๆอีก แล้วสรุปคือผมต้องยอมใช่ไหม แค่ในรถเขายังจูบผมอย่างเอาเป็นเอาตาย ถ้าอยู่ในห้องเขาสองคนผมไม่โดนกินเรียบ กินหัวกินหางกินกลางตลอดตัวเลยหรือไง โวยวายก็โดนไม่โวยก็มีสิทธิ์โดน มีทางเลือกไหนให้ผมบางเนี่ย!
“เอานะ ไปนอนกับฉัน แถมฟรีมือเช้าให้มื้อหนึ่งเลยเอ้า”
มันคุ้มกันไหมวะเนี่ย!
…………………..
สุดท้ายผมก็ได้มาเหยียบคอนโดราคาเกือบสิบล้านของนายแบบชื่อดังจนได้ ผมก้าวเข้าไปข้างในอย่างกล้าๆกลัวๆ มาโคเดินหายเข้าไปในห้องหนึ่ง คงจะเป็นห้องนอนของเขา
ผมวางกระเป๋าตัวเองลงบนโซฟาก่อนจะนั่งลง สายตากวาดมองไปทั่วห้อง เฟอร์นิเจอร์เป็นสีดำสลับแดง บ่งบอกตัวต้นของเขาได้เป็นอย่างดี อยากรู้จริงๆว่าเตียงเขาจะเป็นสีอะไร สีดำ หรือ สีแดง แต่ผมว่าทั้งสองสีคงนอนไม่สบายแน่ๆ
แต่เตียงมาโคมันจะสีอะไรแล้วผมจะไปนึกถึงทำไมวะ! ยังไงผมก็ไม่นอนอยู่แล้ว!!!
“นี่ ทำอะไรให้กินหน่อยสิ” มาโคเดินออกมาในชุดเสื้อยืดกางเกงวอม ธรรมดาแต่ก็ดูดี
คนหล่อที่มันน่าอิจฉาจังเลยนะ (หนูก็หล่อลูก)
“ไม่เอา ทำไม่เป็น” ถึงทำเป็นก็ไม่ทำครับ ขี้เกียจ
“จะไปหาอะไรให้ฉันกิน หรือจะให้ฉันกินนายดี” มาโคก้าวย่างสามขุมเข้ามาหาผม นัยน์ตาวิบวับอย่างไม่น่าไว้ใจ ผมรีบลุกออกจากโซฟา
“ก็ได้ ผมทำก็ได้” ผมยอมเขาในที่สุด
เริ่มมองเห็นอนาคตของตัวเองปลายๆว่าต้องตกเป็นรองเขาแน่ๆ
ผมเดินกระแทกเท้าเข้าไปในครัว ไม่รู้หรอกอยู่ตรงไหน เดินไปมั่วๆเอา คอนโดนี้มันคงไม่ใหญ่จนทำให้ผมหลงหรอก เจอโซนที่เป็นห้องครัวแล้วผมก็เปิดตู้เย็นออกดู ของสดเต็มตู้เย็น คนแบบนั้นทำอาหารเป็นด้วยเหรอ ดูยังไงก็ไม่น่าเชื่อ
แล้วจะทำอะไรดี ผมทำอาหารไม่เก่ง ก็แค่พอทำได้แบบไม่ต้องเทให้หมากินอ่ะ ผมหยิบของที่คิดว่าจะออกมา แล้วก็ลงมือ กินมันง่ายๆแล้วกัน แค่ข้าวผัดกับต้มจืดก็คงพอ
ผมจัดการหุงข้าวแล้วก็เริ่มเตรียมอุปกรณ์ ผมทำต้มจืดก่อนแล้วก็รอให้ข้าวสุก เอาพริกออกมาหั่นใส่ในถ้วยแล้วเทน้ำปลาลงไป ผมชอบกินพริกมากๆ ยิ่งเป็นพริกในน้ำปลายิ่งชอบ คงเป็นผลพลอยได้มาจากชื่อ
“ฉันอยากกินพริกจัง” มาโคสวมกอดผมจากทางด้านหลัง ตัวผมกระตุกเพราะตกใจเล็กน้อยๆ ถ้าเกิดผมเป็นคนบ้าจี้แล้วหันไปแทงเขาขึ้นมาจะว่ายังไง
“ผมทำกับข้าวอยู่นะ” ผมพูดไม่ใส่ใจ คงต้องเริ่มทำใจให้ชินกับปลาหมึกตัวโตนี่
ฟอดดดด
“ฉันอยากกินนายมากกว่า...หนูพริก” เขากระซิบเสียงแผ่วข้างใบหู ขบเม้มเบาๆ ผมเบี่ยงหน้าหนีนิดๆด้วยความสยิว ไอร้อนของลมหายใจรินรดเหมือนจะหลอมละลายผมทั้งตัว
“อยากกินผมจริงๆเหรอ” ผมถามเสียงสั่นเล็กน้อย หันตัวไปเผชิญหน้ากับมาโค ทำให้ตอนนี้ตัวของผมตกอยู่ใต้อาณัติของเขาอย่างสมบูรณ์แบบ แขนแกร่งทั้งสองข้างกักตัวผมไว้ให้อยู่ตรงกลาง ใบหน้าเข้มหล่อเหลาเลื่อนเข้ามาใกล้ ประทับจูบเบาๆที่จมูกของผมก่อนจะเลื่อนไปหอมแก้มของผมทั้งสองข้างอย่างอ้อยอิ่ง แต่พอริมฝีปากสีซีดของเขาจะกดจูบลที่ริมฝีปาก ผมก็ยกมือขึ้นปากปากเขาไว้
“อยากกินพริกจริงเหรอ” ผมช้อนสายตาขึ้นมองมาโค สายตาของเขาบอกได้อย่างดีว่าเขาต้องการผมมากขนาดไหน
“จริงสิ” มาโคตอบเสียงพร่าก่อนจะพรมจูบที่มือผมโดยที่สายตาไม่ได้ละไปจากผมแม้แต่น้อย ใบหน้าผมอุณหภูมิสูงขึ้นจนร้อนฉ่า ถ้าเจาะไข่ลงบนหน้าผมตอนนี้ไข่คงสุกแน่ๆ
“งั้นหลับตาก่อนสิ” ผมบอก
“ทำไม” เขาถามงงๆ
“น่านะ ไม่อยากกิน ‘พริก’ เหรอ” ผมเน้นที่ชื่อตัวเอง มาโคมองผมตาโตก่อนจะส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาให้ มือหนาเปลี่ยนมาคว้าเอวผมเข้าไปใกล้ตัวแทน
“ก็ได้” เขาพูดแล้วก็หลับตาลง
“อ้าปากด้วยสิ” มาโคทำตามแต่โดนดี ผมเขย่งเข้านิดๆขึ้นจูบริมฝีปากร้อนๆ เขาทำท่าจะสอดลิ้นเข้ามาในปากผมแต่ผมผลออก เขาส่งเสียงครางอย่างขัดใจในลำคอ ผมหัวเราะขำ เขาน่ารักดีนะผมว่า
“จะให้กินพริกแล้วนะ” ผมกลั้นขำ มือเอื้อมไปด้านหลังไปหยิบบางอย่างแล้วจับยัดเข้าปากมาโคทันที
“อ๊ากกกกก! อะไรเนี่นพริก โอ๊ย!! เผ็ด!!!”
“ฮ่าๆๆ ก็เห็นบอกว่าอยากกินพริก ก็นี่ไงครับ พริกสดๆเลย เป็นไง อะไรอร่อยไหมครับ ฮ่าๆๆ”
“พริก! นายมัน..โอ๊ยยย! เผ็ดโว้ยย!!!”
……………………………………….
# ไงล่ะพ่อคุณ เจอพริกเข้าไป อร่อยเลยล่ะสิ ฮ่าๆๆๆ :m20: ดูสิว่ามาโคจะจัดการน้องพริกยังไง แต่แสบขนาดนี้ถ้าจะรับมือยากน่าดูนะพี่ ก๊ากกกกก :laugh:
# แวะไปพูดคุยทักทายถามไถ่ปรึกษา หรืออะไรก็แล้วแต่ได้ที่แฟนเพจนะคะ ยินดีต้อนรับทุกคนเลยยย ^^ :katai2-1:
# ไม่มีอะไรเม้าท์ต่อล่ะ พอแค่นี้ดีกว่า :bye2:
:กอด1: :L2: :L1: :pig4:
-
พริกนี่ ท่าทางจะเผ็ดน่าดูเชียว :z1: :m20: :hao6:
-
แลดูหนูพริก จะไม่รอดซะแล้ว :katai3:
-
รู้ส่วนของมาโคแล้ว หึหึ ยังไงก็ได้หลงพริกจนโงหัวไม่ขึ้นแน่ ไม่ต้องกลัวไป
พริกก็แสบจริงๆ ระวังมาโคเค้าเอาคืนนะ อยู่คอนโดเค้าซะด้วย555
-
เป็นไงล่ะมาโค
ได้กินพริกไปแล้ว แซบมั้ย 5555555
-
พริกอร่อยมั้ย มาโค 555555 :laugh:
-
ได้กินพริกเร็วกว่าที่คิดแฮะ555+แซบเว่อร์เลยจิ
-
มาโคสมใจมั๊ยพริกคงอร่อยนะ
-
วันนี้พริกคงจะไม่รอด :hao6: :hao6: :hao6:
-
ถึงพริก ถึงขิง :katai2-1:
-
เป็นไงมาโค พริกคงเผ็ดร้อนแรงถึงใจเลยใช่ป่ะ คิกคิก
พริกเม็ดนี้ท่าทางจะไม่ยอมให้ใครกินง่ายๆหรอกนะ
-
:laugh: :laugh: :laugh:เก่งมากพริก :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
อร่อยเลย
:katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
ขำคุณพระเอกฟร่ะ ไม่อยากรักเค้าแต่หลงเค้าแบบสุดติ่งสุดไตเลยนะ ไอ้น้องพริกก็รั้นน่าปราบชะมัด
ถ้าไม่เอาใจมาอย่าหวังจะได้ใจไปเลยพี่ แต่อีกไม่นานหรอกพี่แกต้องกลืนน้ำลายตัวเองแน่ ๆ
แค่นี้ก็โคตรหวงน้องแล้ว เยอะตัลหลอด ไม่มีเหตุผลตัลหลอด อยากอยู่ใกล้เค้าแค่นั้นเอ๊ง ชิมิคุณมาโค
น้องพริกใจแข็งนะลูก ให้เค้ายอมสยบหนูก่อน อีกไม่นานร้อก
ขอบคุณค่ะ
-
ได้กินพริกสมใจมั๊ยล่ะมาโค :laugh:
-
กินพริกสมใจมั้ยมาโคคค. หึหึหึ :hao6:
-
หนูพริกเนี่ย แสบจริงๆ :laugh:
-
เผ็ดจนแซบเลยลนแบบนี้ 555 เล่นกับใครไม่เล่น
-
หนูพริกน่ารักอ่าลูก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พริกคนนี้ทั้งแสบ เผ็ด ร้อน เลยแหละ
มาโคต้องสยบแน่ๆเลย
-
พริกเราเผ็ดจริงอะไรจริง
งานนี้มาโคของเราคงปากพองแน่ 55+
-
งานนี้มาโคเสร็จพริก ไม่ใช่พริกเสร็จน่ะ :katai2-1: พริกแสบดีจริง ๆ ชอบน่ะ :mew1:
-
เป็นไงจ้ะมาโค หนูพริกเร้าร้อนดีมั้ย :hao6:
แต่คงไม่ต้องถามหรอกมั้ง ร้องจ้ากขนาดนั้น 5555555555555555555555 :hao7: :katai3:
-
ได้กินพริกสมใจอยากเลยสินะ :hao7: :hao7: :hao7:
-
DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 06: Not a day goes by that I don't think of you.
HIM: PORCHE
นานไม่รู้กี่วันกี่ชั่วโมงที่ผมต้องทนทุกข์ทรมานกับการต้องอยู่คนเดียวหลังจากที่มาโคทิ้งผมไป ผมควรจะรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่ามันจะต้องจบลงแบบนี้ แต่ใครจะไปคิดว่ายิ่งอยู่ใกล้ผู้ชายคนนั้น ผมยิ่งชอบเขามากขึ้นๆ จิตใจถลำลึกจนยากจะถอนตัว
ผมรักเขาทั้งๆที่รู้ว่าเขามันเลวแค่ไหน แต่เขาก็เป็นคนดีคนหนึ่ง ผมเชื่อว่าอย่างนั้น
ผมเจอเขาครั้งแรกในผับ ผมไม่ใช่คนที่ดูทีวีหรือติดตามข่าวสารของพวกดารานางแบบ เพราะฉะนั้นผมไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร รู้แต่ว่าใบหน้าและดวงตาของเขาสยบผมได้ในเพียงไม่กี่วินาทีที่เราสบตากัน
แววตาที่มองทุกอย่างด้วยความชิงชัง พร้อมที่จะหันหลังให้กับคนทั้งโลกถ้าหากว่าเขาไม่ต้องการ แต่ถ้าคนแบบเขาลองได้สนใจใครหรือรักใครสักคนหนึ่งแล้ว เขาจะรักคนๆนั้นมากที่สุดยิ่งกว่าชีวิตของเขา และผมก็อยากจะเป็นคนๆนั้น คนที่สามารถรักผม มองแต่ผมและมีแค่ผมคนเดียว ผมอยากให้คนๆนั้นเป็นมาโค
ที่ผ่านมาผมผิดหวังเรื่องความรักมานักต่อนัก แหละผมเหนื่อยเหลือเกิน ตอนนั้นผมรู้อย่างเดียวว่าจะต้องทำให้เขามาเป็นแฟนผมให้ได้ และผมก็ทำสำเร็จ ผมเข้าหามาโคก่อน และคืนนั้นเราก็มีอะไรกันทั้งๆที่ผมไม่เคยยอมนอนกับใครมาก่อน ประโยคหนึ่งที่เขาพูดก่อนจะครอบงำผมทั้งตัวและหัวใจ ถ้อยคำที่ผมเริ่มคิดว่าตัวเองคิดผิดคิดถูกที่อยากเล่นกับไฟจนตัวสั่นขนาดนี้
‘ต่อไปนี้นายจะได้เป็น ‘แฟน’ ฉัน แต่ไม่ใช่ ‘คนรัก’ จำเอาไว้ให้ดี”
ช่วงเวลานั้นผมไม่เข้าใจว่ามันคืออะไรเพราะเมาทั้งเหล้าและเมาทั้งกลิ่นกายและความเซ็กซี่ของมาโค แต่วันนี้ผมรู้แล้วว่า ‘แฟน’ และ ‘คนรัก’ ในความหมายของมาโคคืออะไร และมันต่างกันยังไง
เขามันร้ายกาจที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมา
แต่ผมจะไม่ยอมเสียเขาไป ผมจะเอาเขากลับมาเป็นของผมให้ได้!
แต่ผมจะต้องทำยังไงดี ผมคิดอะไรไม่ออกเลยสักนิด จะมีsนทางไหนที่เขาจะกลับมาหาผมอีกครั้ง ในเมื่อเขาตามจีบเด็กผู้ชายคนหนึ่งอยู่
พริก...
นายแบบโนเนมไม่มีชื่อเสียงอะไร ไม่มีคนรู้จัก แต่ต้องยอมรับว่าเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีมาก มองแล้วสบายตาดี เอ๊ะ! แล้วนี่ผมไปชมมศัตรูทำไมวะเนี่ย
พอๆ วันนี้ต้องเลิกฟุ้งซ่าน อุตส่าห์ได้หยุดทั้งทีก็ควรจะออกไปหาอะไรทำบ้าง ผมส่งข้อความนัดกับเพื่อน ออกไปดูหนังหน่อยดีกว่า ช่วงนี้มีหนังดีๆเข้าเยอะ อยู่แต่ในห้องก็เอาแต่คิดเรื่องมาโค ผมไม่ควรปล่อยให้ตัวเองเศร้า ไม่อยากนั้นหน้าก็จะโทรม ยังไงใบหน้าก็ยังเป็นสิ่งที่ดึงดูดผู้คน ผมก็ควรต้องดูแลหน่อย ถ้ามาโคเห็นว่าผมโทรมเป็นศพผี เขาก็คงไม่อยากจะกลับมารักผมหรอก
ผมขับรถออกจากคอนโด เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ผมควานหาในกระเป๋าสะพายที่เบาะข้างๆ แต่เพราะรีบเกินไปบวกกันกำลังขับรถอยู่ ผมก็เลยทำโทรศัพท์ที่คว้าได้หลุดมือ อารามตกใจผมรีบคว้าโทรศัพท์ ทำให้ไม่ทันระวังว่ากำลังขับรถอยู่ รู้อีกที่ก็
โครมมมม!!!
ซวยแล้วไงไอ้พอร์ช!!!
ผมรีบเหยียบเบรคและเปลี่ยนเกียร์เป็นพาร์ค หน้าผมซีด มือสั่นไปหมด ค่อยเงยหน้าขึ้นมอง รถคันข้างหน้าจอดห่างจากผมไม่ไกล และเจ้าของรถก็เปิดประตูลงจากรถลงมา เอาล่ะ หายใจเข้าลึกๆ ทุกอย่างมีทางแก้
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะกระจกรถดังขึ้น ผมค่อยเปิดประตูลงไป แต่พอเจอหน้าคนที่ผมขับชนผมก็รู้สึกอารมณ์เสียขึ้นมาทันควัน
“นายเองเหรอ หน้าตาไม่ดีแล้วยังขับรถไม่ดีอีกนะ” เพื่อนของพริกที่หน้าตามีหน้าตากวนบาทาผมอย่างมากด่าผม
มันด่าผมว่าหน้าตาไม่ดี!!!
ด่าอะไรผมจะไม่แค้นเคืองเลยนะ นี่มันกล้ามาดูถูกใหบ้นาของผม ผมยอมไม่ได้!
“หน้าตานายดีตายล่ะ” ผมเบ้หน้าใส่อย่างชิงชัง ที่จริงคนตรงหน้าเป็นผู้ชายหน้าตาดีมากๆคนหนึ่ง แต่เพราะมันด่าผมก่อน เรื่องอะไรที่ผมจะต้องชมว่ามันหล่อกัน
“ก็ดีกว่านายแล้วกัน” มันพูดยิ้มเยาะ ผมโมโหเลือดขึ้นหน้ากำมือตัวเองแน่น
“เอาล่ะ นายจะชดใช้ยังไง รถฉันท้ายเยินขนาดนี้” มันชี้นิ้วไปที่ท้ายรถราคาแสนแพงที่สภาพตอนนี้คือไฟท้ายแตก ตัวรถบุบ สีถลอก นี่ผมชนแรงขนาดนี้เลยเหรอ!!!
เรียกประกันรถได้ไหม?!
“นายก็เรียกประกันรถสิ” ผมกอดอกมอง ในใจหวาดหวั่นว่าจะต้องเสียเงิน ดูจากรถของหมอนี่แล้ว มันต้องเป็นล้านๆแน่ๆ
ถึงบ้านผมจะรวย แต่นั้นมันไม่ใช่เงินผม เงินของพ่อเลี้ยงผมไม่อยากได้และเขาก็คงไม่เต็มใจจะให้ผมหรอก
“นี่คือความรับผิดชอบของนายเหรอ เหอะ!”
“แล้วนายจะเอายังไง ว่ามาเลย”
“หึหึ ค่าซ่อมรถเดี๋ยวฉันจะส่งบิลมาเก็บนายทีหลังแล้วกัน” มันทำหน้าครุ่นคิดอยู่พูดไป แต่ผมน่ะลมหายใจหยุดไปแล้ว “ส่วนวันนี้นายต้องเอารถนายมาให้ฉันใช้”
“ห๊า!!! จะบ้าเหรอไง ฉันก็ต้องใช้รถนะ!”
“รู้ไหมว่าต่อให้จ่ายค่าเสียหายแล้วแต่ถ้าไม่แสดงความรับผิดชอบอย่างเต็มใจและทำให้ฉันเดือดร้อน ฉันเอานายเข้าคุกได้”
“...!!!” มันพูดจริงหรือเปล่าวะเนี่ย!
“เอาไง จะให้ฉันยืมรถนายดีๆหรือนายจะไปนอนในคุก”
“ไอ้...เออ! เอาไปแม่ง!” ผมเปิดประตูรถคว้ากุญแจรถอออกมาปาใส่หน้าอกมัน ไม่รู้นี่หว่ามันชื่ออะไร ไม่อยากรู้ด้วย ไม่ไปไหนมันแล้ว เซ็งชะมัด เซ็งทั้งตัวเอง เซ็งทั้งไอ้ตัวสูงหน้าหล่อนี่ด้วย
“จะไปไหน”
“โอ๊ย เจ็บนะเว้ย ดึงทำไมเนี่ย!” ผมว่ามันเสียงดัง จะเดินไปหาแท็กซี่ขึ้นเพื่อกลับคอนโด มันก็มาดึงแขนผมไว้ แถมไม่ได้ดึงเบาๆด้วยนะ ตัวผมหน้าผมเลยไปกระแทกกับอกแข็งๆของมัน เจ็บดั้งชะมัด!
“แค่นี้ทำเป็นร้อง ไปขึ้นรถ” มันว่าแล้วก็สั่งผม มันคิดว่ามันเป็นใครถึงมาสั่งผมได้
“ไม่ไป ทำไมฉันต้องไป กุญแจรถก็ให้ไปแล้วไง จะไปไหนก็ไปๆ” ผมโบกมือไล่มัน หงุดหงิดที่สุดเลยครับ ทำไมชีวิตผมจะต้องเจอเรื่องแย่ๆตลอดเลยวะ!
“ขึ้นรถ” ไอ้สูงมันกดเสียงต่ำหรี่ตามองผม
“ไม่” ผมหลบสายตามัน ดูเจ้าเล่ห์ปนน่ากลัวยังไงไม่รู้
“ขึ้ น ร ถ!” มันเน้นเสียงหนัก ถลึงตานิดๆให้รู้ว่ามันเอาจริง
“เออ!” ผมกระแทกเสียงใส่มันแล้วก็เดินไปขึ้นรถฝั่งข้างคนขับ ทำไมผมต้องทำตามที่มันสั่งด้วย ทำไมต้องไปกลัวมัน อยากจะบ้าโว้ย!
สั่งผมได้มันคงทำให้ไอ้คนตัวสูงพออกพอใจ ขึ้นรถมาก็ผิวปากขับรถอย่างอารมณ์โ มันหันมามองผมอยู่สองสามครั้ง ผมเห็นแค่หางตาแต่ไมได้หันไปมอง กำลังอารมณ์ไม่ดี อะไรไม่เข้าหูเข้าตาตอนนี้ผมเหวี่ยงหมด
ยิ่งอยู่ใกล้คนข้างๆ ผมก็ยิ่งนึกไปถึงเพื่อนของมัน ‘พริก’ เด็กนั่นมีดีอะไร มาโคถึงได้ตามจีบเขา ใครๆก็พูดอย่างนั้น และผมก็ไม่รอดที่จะตกเป็นขี้ปากของใครต่อใครที่พูดกันว่าผมถูกเขี่ยทิ้ง ผมมันน่าสมเพชเวทนา มองว่าผมเป็นได้แค่คู่นอนที่บอกว่าเป็นแฟนมาโคคงจะคุยโวไปเอง ทุกครั้งที่ได้ยินมันทำให้ผมเจ็บ จนต้องตั้งคำถามกับตัวเองว่าผมไม่ดีตรงไหนทำไมมาโคถึงรักผมไม่ได้
“เป็นอะไร เงียบไปเลย นึกหาวิธีแย่งแฟนชาวบ้านอยู่หรือไง” ผมหัวขวับไปมองอย่างเดือดดาน กล้าดียังไงถึงพูดแบบนี้ มันไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับผมด้วยซ้ำ กล้าดียังไงวะมาว่าว่าผมไปแย่งแฟนชาวบ้าน
“หุบปากไป! ไม่รู้อะไรก็อย่าพูด เรื่องของฉัน นายอย่ายุ่ง!!!”
“ฉันจะไม่ยุ่งหรอกนะ ถ้านายไม่ไปยุ่งกับเพื่อนของฉัน” ผมขึงตาใส่ไอ้คนกวนประสาทอย่างหัวเสีย ทำไมฟ้าต้องกลั่นแกล้งผมขนาดนี้ด้วย แค่ผมโดนทิ้งยังไม่สาแก่ใจใช่ไหม ถึงได้ส่งไอ้คนบ้ามากวนชีวิตผมเนี่ย!
“นายชื่ออะไร ฉันชื่อโอชิน” พึ่งนึกขึ้นได้หรือไงว่ามันยังไม่ได้บอกชื่อ แต่ถามหน่อยเถอะ ใครอยากรู้?
“ไม่ได้ถาม” ผมนั่งเชิดหน้า
“อย่ากวนตีน”
ยะ...หยาบคาย!
“ทำไม พูดแค่นี้รับไม่ได้หรอกคุณหนู” โอชินยิ้มเยาะผม มือผมกำเข้าหากันแน่น ผมไม่ใช่ลูกคุณหนู แค่ที่บ้านพอมีฐานะ แต่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคำว่า ‘คุณหนู’ มันต้องการว่าแดกผม!
“หุบปากไปได้ไหม รำคาญ!” คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ก็กวนประสาทจัง ผมกับมันสนิทกันถึงขนาดจะมาพูดเล่นด้วยได้เหรอไง ผมก็มีความรู้สึกนะ ใช่ว่าจะหน้าหนาถึงขนาดโดนใครด่าว่าแล้วไม่รู้สึก
รถวิ่งออกนอกเมืองเรื่อยๆ ผมขมวดคิ้วเพราะรอบด้านเป็นอะไรที่ไม่คุ้นตา นอกจากในเมืองผมก็ไม่เคยขับไปต่างจังหวัดและไม่ค่อยได้ไปด้วยไม่ว่าจะโดยสารโดยอะไรก็ตาม ตั้งแต่ที่ผมด่าไปโอชินก็ไม่พูดจากกวนประสาทผมอีก เขาดูมีสมาธิในการขับรถมากๆ
ผมลอบมองเสี่ยวหน้าของเขา ใช้อะไรวัหน้าถึงได้ใสขนาดนี้ แล้วจะนิ่มหรือเปล่า ผมลองยกมือขึ้นลูบแก้มตัวเอง แฟนเก่าทุกคนเคยชมว่าผมแก้มนุ่ม แม้แต่มาโคก็เถอะ
“เฮ้อ” นี่ผมคิดถึงเขาอีกแล้ว ตักก็ตัดไม่ได้ ปล่อยก็ปล่อยไม่ได้ ทำไมผมต้องรักเขามากขนาดนี้ด้วย ไม่เข้าใจตัวเองเลยสักนิด ทั้งที่รู้ว่ายิ่งคิดถึงคนใจร้ายพรรค์นั้นก็มีแต่จะเจ็บเอง แต่ผมก็ยังเลือกที่จะเจ็บ
“เป็นอะไร”
“เปล่า” ผมตอบ ไม่มีความจำเป็นต้องเสวนากับผู้ชายคนนี้ หลังจากที่ผมชดใช้ค่าเสียหายที่ไม่รู้ว่าจะไปหามาจากไหนให้หมอนี่แล้ว ก็คงไม่มีเรื่องอะไรต้องข้องเกี่ยวกันอีก
ถ้าผมไม่เลิ่นเล่อก้มลงไปคว้าโทรศัพท์ ผมก็คงไม่ต้องซวยแบบนี้หรอก
จากที่วิ่งบนถนนทางหลวงดีๆ ตอนนี้รถผมต้องมาวิ่งที่ถนนลูกรัง ลูกพ่อ กลับไปค่อยอาบน้ำละลูก
ว่าแต่...ไอ้บ้านี่มันจะขับรถไปไหนของมัน คงไม่ได้เอาผมไปฆ่าทิ้งโทษฐานที่ไม่ด่าเพื่อนมันใช่ไหม แล้วถ้าใช่ล่ะ...
“นายมาทำอะไรที่นี่อ่ะ ขับรถกลับเดี๋ยวนี้เลย!” ผมโวยลั่นรถ หัวคิดไปไกลถึงไหนต่อไหน
“อะไรของนายอีก โวยวายอย่างกับคนบ้า” โอชินพูดเสียงดังขึ้นนิดหน่อยกลับมาพอให้รู้ว่ามันเริ่มหงุดหงิด
“นายสิบ้า ขับรถกลับเดี๋ยวนี้เลยนะ นายจะเอาฉันไปขายใช่ไหมไอ้ชั่ว!!!” แต่อย่าคิดว่าคนอย่าง ‘พอร์ช’ จะฟัง
คนอย่างผมมันนิสัยเสีย ยิ่งห้ามก็ยิ่งทำ ยิ่งสั่งก็ยิ่งไม่สนใจ คือเอาว่ายๆ อย่างมาออกคำสั่งกับผม ผมไม่ชอบ!
“โอ๊ย! หุบปากซะ ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทนแล้วเอานายไปขายจริงๆ!”
“...!” ผมรีบหุบปากฉับ ถึงผมจะหัวรั้น แต่ผมก็ยังรักตัวกลัวตายอยู่ ถ้าผมยังไม่ได้มาโคกลับมาเป็นของผม ผมจะไม่ยอมตกเป็นของใครอีกต่างหาก
หึหึ เขาน่ะเป็นคนแรกของผม แต่เขาไม่รู้หรอก เพราะเขามันใจร้าย!
“เสียงแหลมๆของนายนี่มันน่าตัดกล่องเสียงทิ้งจริงๆ น่ารำคาญโครตๆ จะโวยวายหาพระแสงอะไรไม่ทราบวะครับ อย่างนายนี่ขายออกด้วยเหรอถามหน่อย” ผมแอบเห็นว่ามุมปากของโอชินยกขึ้นแสยะยิ้มราวกับสมเพชกับคำพูดของผม ตัวผมสั่นเทาไปหมดด้วยความโกรธ
“อย่ามาดูถูกกันนะ! มีแต่คนอยากได้ฉันทั้งนั้น” ผมไม่อวดอ้างนะ แต่คนพวกนั้นก็แค่อยากได้ตัวผม เรื่องอะไรผมต้องคบหาให้เป็นภัยตัวเองด้วย
“อ่อ นายจะบอกว่านายมีอะไรดีว่างั้น”
มันจากมากเกินไปแล้วนะ!
แต่...ถ้าผมเต้นตามมัน มันก็จะยิ่งชอบใจ เฮอะ! คิดว่าผมดูไม่ออกหรือไงว่ามันมาไม้ไหน แต่จะไม้ไหนก็ช่าง คนอย่างผมไม่เคยยอมใครง่ายๆอยู่แล้ว ยังไงชีวิตนี้ก็ไม่มีอะไรจะแย่ไปกว่านี้แล้วผมก็จะขอให้มันแย่สุดๆไปเลยแล้วกัน!
“หึหึ อยากลองไหมล่ะ ฉันมีดีมากกว่าที่นายคิดแน่!” ผมกัดฟันพูด ยิ้มหวานใส่ โอชินทำหน้าอึ้งนิดๆก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปาก
“งั้นก็ดี ขอลองหน่อยแล้วกัน!” มันพูดพร้อมกับหักจอดรถกระทันหัน
เอี๊ยดดด!!!
“เฮ้ย!!!” ผมร้องอย่างตกใจ รู้ตัวอีกทีก็ถูกคว้าต้นหอเข้าไปประกบจูบแล้ว ผมดิ้นๆให้หลุดออกจากการกอดรัดของไอ้บ้านี่ แต่มันกลับมีแรงมากกว่าผม แต่คิดอีกที ในเมื่อมันดูถูกผมมากนัก ผมก็จะทำให้มันเห็นว่าผมมีดีกว่าที่มันคิด!
จากที่ตอนแรกดิ้นรนขัดขืน ผมก็กลับลำจูบตอบโอชินอย่างร้อนแรง คนที่รุกผมก่อนชะงักเหมือนจะแปลกใจ แต่ก็กลับมารุกล้ำผมด้วยความชำนาญ เรียกได้ว่ามันเสนอแบบไหนผมก็สนองแบบนั้น
เราสองคนแลกน้ำลายกันไม่หยุด ผมพยายามสูบลมหายใจให้ทัน แต่ยิ่งจูบมันก็ยิ่งรุนแรงขึ้นเหมือนจะฆ่าผมให้ตายด้วยริมฝีปากของมัน ตั้งแต่ถูกกับแฟนคนก่อนๆมา ว่ามาโคจูบสุดยอดแล้ว ขอบอกเลยว่าโอชินก็จูบเก่งไม่แพ้กัน ถ้าผมกับมันไม่เกลียดกันอยู่ ผมคงพูดได้เต็มปากเต็มคำว่าสุดยอดมาก
เป็นนายกว่ามันจะถอนริมฝีปากออก ผมมองริมฝีปากของโอชินที่เคลื่อนออกห่างอย่างเบลอๆ
“ก็อร่อยดีเหมือนกันนะ น้องพอร์ช!” มันใช้นิ้วชี้สะกิดมุมปากผมเป็นการหยอกล้อก่อนจะเครื่องตัวรถขับออกไปอีกครั้ง
ฝากไว้ก่อนเถอะ!!
คอยดูเถอะ! ผมจะทำให้มันหัวปั่นเป็นหมาบ้าเลยคอยดู!
HIM: OSHIN
“จะไปไหนต่อ” ไอ้เด็กตัวเล็กถามผม มันชื่อ ‘พริก’
พริกเป็นเพื่อนที่ผมค่อนข้างสนิทด้วยคนหนึ่ง ไม่นับรวมเพื่อนในกลุ่มนะ เรารู้จักกันก็ตอนที่เขาเข้ามาเป็นนายแบบให้แบรนด์เสื้อผ้าของคุณไวน์ แต่หลายคนไม่ค่อยชอบพริกเพราะได้ข่าวว่าเป็นเด็กเส้น แต่ถ้าถามผม พริกหน้าตาดีและนิสัยดีกว่าคนที่ว่ามันเสียอีก
ทำงานก็ไม่เคยบ่น แถมยังทำออกมาได้ดี ไม่สุงสิงนินทาใคร ผมเลยคบกับมันได้ ที่จริงมันเด็กกว่าผมอยู่สองปี แต่ผมไม่ถือสาหรอก เพราะพริกเป็นคนที่ค่อนข้างมีความคิดเป็นผู้ใหญ่ในบางครั้ง เราก็เลยพอคุยกันได้
“กลับคอนโดมั้ง คืนนี้คงไปเที่ยวกับเพื่อน ไปปล่าว” ผมชวน แต่เชื่อเถอะว่ามันไม่ไปหรอก ชวนมาหลายครั้งแล้วพริกมันก็ปฏิเสธผมทุกที แต่กดีครับ เด็กอย่างมันควรต้องกลับบ้านไปกินนมนอนซะ ยิ่งคุณไวน์ไปดูงานที่ต่างประเทศ เลยไม่ค่อยมีคนตามไปดูแลมันเท่าไหร่
พริกมันเคยเล่าเรื่องชีวิตของมันให้ผมฟัง ยอมรับว่าทึ่งมาก ไม่รู้ว่ามันผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากนี้มาได้ยังไง ผมเลยถือว่ามันเป็นคนที่เก่งมากๆคนหนึ่ง และมันเก่งกว่าผมที่สามารถเอาตัวรอดมายื่นถึงจุดนี้ได้ แถมยังเป็นเด็กที่กตัญญู ไม่เคยขอเงินพ่อใช่ เงินที่พ่อมันส่งมาก็เก็บไว้ในบัญชีตามเดิม เห็นว่าจะรวบรวมเงินไปไถ่บ้านคืนอะไรเนี่ยแหละ เพราะอย่างนี้ไงผมถึงได้คบกับมัน เพราะมันเป็นคนดี
“ก็ได้”
“ฮะ! นายจะไปกับฉันเหรอ” ผมถามกลับอย่างตกใจ ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นอยากจะไป แต่ทำไมวันนี้ถึง...
“แล้วนายไม่ได้ชวนฉันหรือไงเมื่อกี้ จะเอายังไงวะ พอไม่ไปก็บ่น พอไปก็ทำตกอกตกใจ” อ้าว ใครจะไปรู้วะ ก็แค่ชวนตามมารยาท ไม่ได้คิดเสียหน่อยว่าวันนี้มันจะลืมกินยาเลยสติเลอะเลือนแบบนี้
“เออๆ จะไปก็ไป จะกลับคอนโดก่อนไหม” เมื่อเช้าผมไปรับมันที่คอนโด เห็นบอกว่าขี้เกียจขับรถ คอนโดของพริกกับสตูดิโอเป็นทางผ่านของผมพอดีผมเลยแวะรับมันมาด้วย
“ไม่ล่ะ ไปคอนโดนายเลยแล้วกัน ขอบคุณครับ” ผมพูดกับผมก่อนจะหันไปยกมือไว้พี่จีจี้ที่เดินเอาถุงเสื้อผ้าที่ใส่ถ่ายแบบวันนี้มาให้
คงเพราะแบบนี้แหละ นายแบบที่ร่วมงานกับแบรนด์หลายคนถึงไม่ชอบใจ แต่ตัวผมไม่ได้คิดอะไร ก็แค่เสื้อผ้า ไม่รู้จะต้องอิจฉากันไปทำไม บ้าบอ
“เลิกทำหน้าบึ้งหน้า ไม่ดีใจหรือไงที่ไม่ต้องเสียเงิน” ผมแหย่ ผลักหัวมันเบาๆทีหนึ่งก่อนจะกดปลดล็อครถ
“เอาไหมล่ะ ยกให้” พริกวางถุงทั้งหมดใส่ตักผมแบบเซ็งๆ ผมกวาดคืนกลับเจ้าของมันแล้วปิดประตูรถ สตาร์คเครื่องยนต์แล้วขับกลับคอนโด
“คิดว่าฉันจะใส่ได้ไหม คิดหน่อยๆ” ตัวมันกับตัวผมต่างกันเป็นโยชน์ ผมจะไปใส่ได้ยังไง มันใส่เสื้อไซต์เอส ผมใส่แอล ขืนใส่ได้มาตุ๊ดแตกกันบ้างแหละ
“ว่างๆพาไปต่างจังหวัดหน่อยดิ” พริกพูดเสียงเหนื่อยๆ
“อืม ไปทำไม” ผมถาม
“เอาเสื้อผ้าไปบริจาค”
“ฮ่าๆๆ เออๆ” จะว่าเห็นใจก็ไม่ใช่นะ มันตลกอ่ะ เอาเข้าจริงเหอะ ผมไม่เคยเห็นมันใส่เสื้อผ้าซ้ำกันเลย ไม่รู้ว่าใส่ครบหมดตู้หรือยัง
กลับมาถึงคอนโดผม พริกก็ทิ้งตัวนอนกับโซฟา ผมเดินไปเข้าห้องน้ำในห้อง ออกมาก็ยังเห็นมันนอนท่าเดิม แต่ขาห้อยตกมาข้างหนึ่ง อย่าบอกนะว่าหลับ
“เฮ้อ หลับเหรอ” ผมใช้สะกิดพริกเบาๆ มันส่ายหน้าแต่ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นจากโซฟา ผมเลยเปลี่ยนไปนั่งที่โซฟาเดี่ยวแทน
“หิวอ่ะ มีอะไรกินไหม” พริกถามเสียงอู้อี้
“มีมั้ง ในตู้เย็นนู่น ไปหาเอา”
แล้วพริกก็เดินโซซัดโซเซไปหาอะไรกิน เห็นว่าวันนี้มีสอบแล้วเมื่อคืนนอนไม่พอ เสร็จแล้วก็ไปทำงานต่ออีกเกือบห้าชั่วโมง สภาพมันถึงได้เป็นแบบนั้นไง
พอได้เวลาผมก็เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ส่วนพริกก็ใส่เสื้อผ้าที่เพิ่งได้มาใหม่ เพราะชุดที่ใส่อยู่เป็นชุดนักศึกษา ผับที่มาเป็นผับของเพื่อนที่รู้จัก เลยเข้าง่ายออกง่าย ผมเดินนำพริกไปยังโซนวีไอพี
“ไงวะ มาช้านี่หว่า อ้าว นี่พริกมาด้วยเหรอเนี่ย มานั่งข้างพี่สิมา” ไอ้ภาค เพื่อนผมตาวาวเมื่อเห็นพริก ผมจัดการเตะขามันไปทีหนึ่งแล้วดึงให้พริกนั่งลงข้างๆแทน ไอ้ภาคทำหน้าเสียดายที่พริกไม่ได้ไปนั่งข้างมัน ปล่อยได้ที่ไหน เดี๋ยวก็ไม่เหลือกซากกลับมา ไอ้ภาคมันยิ่งกว่าเสือไบ เพราะมันหม้อโครตๆ
“เอาอะไร” ผมถามพริก ของผมเพื่อนๆรู้กันดี
“อะไรก็ได้ เอามาเถอะ” พริกบอก สายตาก็หันมองรอบๆอย่างสนใจ ผมหันไปสั่งค็อกเทลดีกรีเบาๆให้พริกมันแก้วหนึ่งแล้วก็นั่งคุยกับเพื่อนที่เริ่มจะกรึ่มๆกันแล้ว
วันนี้แค่มานั่งดื่มชิลๆ ไม่ได้กะมาเมาหัวร่าน้ำเลยไม่ได้ยอกหนักเหมือนทุกที แถมคราวนี้พ่วงพริกมาด้วย ก็ต้องดูแลมันหน่อย
เพื่อนผมเคยเจอกับพริกบ้างแต่ไม่บ่อย มาครั้งนี้หลายคนเลยซักถามพริกกันใหญว่าเรียนที่ไหน อะไรยังไง เจ้าตัวก็ตอบบ้างยิ้มบ้างตามแบบฉบับของพริก ที่ถ้าไม่สนิทก็จะไม่เปิดปากพูดเท่าไหร่
ผ่านไปเกือบสองชั่วโมงได้ พริกเริ่มกรึ่มๆ ผมมองไปรอบๆเพราะตอนนี้ที่โต๊ะเหลือกันอยู่ไม่กี่ชีวิต เพราะที่เหลือมันออกไปหม้อสาวกันหมด แต่แล้วผมก็เจอเข้ากับใครบางคน
หึหึ ไม่เข็ดสินะ
“นี่พริก” ผมเรียกพริกที่นั่งคุยกับเพื่อนผมอยู่
“อะไร”
“ตกลงตอนนี้ นายกับมาโคเป็นอะไรกัน” ผมพอจะได้ข่าวมาบ้างว่ามาโคมันจีบพริก แต่พริกมันไม่เล่าผมเลยไม่ถาม แต่เพราะว่าเมื่อกี้ผมเจอมาโคกับพอร์ชอยู่ด้วยกัน เลยอยากถามให้กระจ่างว่าตอนนี้มันสองคนตกลงคบกันหรือยัง
“ก็...ไม่ได้เป็นอะไร” พริกทำหน้ายุ่งยาก คิ้วขมวดเข้าหากัน ขนาดไม่ได้เป็นอะไรมาโคยังพาขึ้นคอนโดแล้วเลย ไม่ต้องสงสัยว่าผมรู้ได้ไง วันนั้นผมบังเอิญไปหาเพื่อนที่คอนโดเดียวกับมาโค แล้วก็เจอพริกกับมาโคเดินเข้าลิฟต์ไปด้วยกัน ก็พอจะเดาออก
และที่สำคัญคือ ข่าววงในเขาว่ากันว่า มาโคไม่เตยพาคู่ควงเข้าคอนโดที่ใช้เป็นบ้าน แต่จะพาไปนอนตามโรงแรมมากกว่าหรือไม่ก็เป็นคอนโดขนาดเล็กที่มันซื้อไว้กกเด็กเท่านั้น เท่ากับว่าพริกมันได้ขึ้นไปคนแรก
“มีอะไรหรือไง” พริกขมวดคิ้วถาม ผมไม่ตอบ ชี้ให้ดูที่มุมหนึ่ง พริกหันไปมองตา ตาสองข้างของพริกเบิกกว้าง
“มาโค พี่ตายแน่!!” พริกเดินเข้าไปหามาโคที่นั่งให้พอร์ชคอเคลียอยู่ไม่ห่าง แต่แค่มองดูก็รู้ว่าไอ้หมอนั่นหัวเสียพอดูที่ถูกตามติดแจแบบนั้น
ทีแรกผมก็แค่ไม่ชอบใจที่พอร์ชมาหาเรื่องพริกเท่าไหร่ แล้ววันที่มันขับรถชนรถผม ผมก็เลยหาทางแกล้งมันนิดหน่อย ยอมรับเลยครับว่าผมสนใจท่าทางหยิ่งพยองนิดๆ ท่าทางที่ไม่ยอมลงให้ใคร นอกจากผู้ชายคนนั้น ผมก็เลยอยากขะลองเล่นกันมันดูสักที ดูสิจะยากหรือง่ายสักแค่ไหน
“ส่วนนาย คืนนี้เจอกับฉันแน่”
……………………………………………..
# สุดท้ายก็ป่วยจนได้ จะตายเอา :hao5: ฮือออ เหนื่อยอ่ะ T^T :katai1:
# อย่าเพิ่งเกลียดหนูพอร์ชนะคะ ที่จริงเขาไมได้ร้ายอะไรหรอก เขาก็แค่รักมากเกินไปเท่านั้นเอง เนื้อเรื่องกำลังเข้มข้นขึ้นแล้ว โฮะๆๆ :katai2-1:
# ขอบคุณทุกคนที่เขามาอ่านคะ เจอกันตอนหน้า :mew1:
:กอด1: :L2: :L1: :pig4:
-
คู่ใหม่ได้บังเกิดแล้ว ก็ดีจะได้พ้นทางพี่มาโคกับน้องพริก
:katai2-1: :katai2-1:
-
พริกเมาแล้วเกิดควบคุมตัวเองไม่ได้หรือไงน่ะ
มาโคตายแน่จริงๆงานนี้
ส่วนพอร์ชคงโดนโอชินลากไปแหงๆ555
รออ่านต่อนะคะ
-
อ้ากกกกก ค้าง :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
รอ รอ รอ ร :katai2-1:
-
พริกจะทำไรมาโคอะลุ้นๆ
ชินกะพอร์ช=.,=
-
ริริมันค้างอีกแล้ว :m17: :mew2:
-
เห๊ยยยยยยยยยยยยยยมันค้างงะ
โอ้ยแบบพริกวีนชอบบบบบบบบ
-
มาโคแกตายแน่ๆ
มีคู่ใหม่อีกหนึ่งคู่
โอชินทำให้พอร์ชลืมมาโคให้ได้นะ
-
โดนเล่นแน่มาโค
น้องพริกกะถึงตายเลยนิ อิอิ
-
มาโคนายตายแน่ พริกวีนอ่ะ ชอบๆ
พอร์ชเลิกชอบมาโคแล้วหันมารักโอชินเถอะ โอชินอย่าแกล้งพอร์ชเยอะนะ
-
เรื่องนี้ดูท่าว่าต้องลุ้นหลายต่อแน่ๆ เลยอ่ะ
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ดีใจจ้ะที่น้องพอร์ชจะมีคู่น่ะ เพราะ เราก้อเห็นใจเหมือนกันน่ะ ส่วนมาโคจะโดนน้องพริกทำอะไรหรือเปล่าอ่ะ :hao7:
-
มีสองคู่แล้ววว ถ้าทางแต่ละคู่ต้องจัดหนักหน่อยแล้ววว ต่อหน้าต่อตาเลยย
-
พอร์ชกับโอชิน :hao6:
นายมาโคแกเจอหนูพริกแน่งานนี้
ได้แสบไปถึงทรวงกันล่ะ :laugh:
+1และเป็ด
-
โอ่ยยยยยย กำลังสนุกเลย ตัดชึ๊บ!!!
มาต่ออีกนะคะ
ขอบคุณนักเขียนค่ะ :katai4:
-
เฮ้ยๆๆๆ โอชินกับพอร์ช ก็โอเคนะ 55555
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3:รออออออดูว่าหูนพริกจะทำยังงัยต่อไปปปปปปปปปป :hao3: :hao3: :hao3:
-
ดูๆไปรู้สึกว่าพอร์ชน่ารักนะ
-
อะไรๆโอชิน นี่นายติดใจเขาตั้งแต่ที่เจอเลยหรอ :hao7: :hao7: :hao7:
-
รอตอนต่อไปแฮ่ๆๆๆๆ :hao7:
-
ตอนหน้ามันแน่
2คู่เลยด้วย
แต่ละคนจะจัดการคนของตัวเองยังไงล่ะเนี่ยยย
รอตอนต่อไปๆๆๆ
-
DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 07: In the room & Your cigarette
HIM: PRIK
เฮอะ!
เสือยังไงก็เป็นเสืออยู่วันยังค่ำ จะเชื่อใจได้แค่ไหนกัน วันก่อนบอกว่าชอบผม บอกว่าเลิกกับแฟนเก่าแล้ว แล้วนี่มันอะไรวะ!
อย่าหาว่าผมงอนเหมือนผู้หญิงเลย แต่มันรู้สึกเสียหน้าจริงๆ เดี๋ยวผมจะทำให้เขารู้ว่าจะเล่นๆกับผมมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น
“ไอ้มาโค” พี่ออกัสเห็นผมก่อนเพราะผมอยู่ด้านหลังของมาโค
“อะไรของมึง” เสียงเขาดูหงุดหงิด ผมยืนกอดอกมองมาโคที่ปล่อยให้พอร์ชเอนซบไหล่ ผมก็ไม่ได้โง่หรอกนะ เพราะก็ดูออกว่ามาโคไม่เต็มใจ แต่ก็ไม่ควรจะปล่อยให้อีกคนมาเกาะแกะ แม้ว่าผมจะไม่อยู่ด้วยก็ตาม แล้วแบบนี้ต่อไปผมจะไว้ใจได้ยังไงว่าเขาจะไม่ไปเจาะแจะกับคนอื่นในขณะที่คบกับผมอยู่
ถึงจะดูเรื่องมาก แต่ผมก็จำเป็นต้องปกป้องตัวและหัวใจตัวเอง คงไม่ผิดใช่ไหมครับ
“พะ พริกมา”
“เฮ้ย! มาได้ไง”
“...” ผมยืนนิ่งเงียบ เลื่อนสายตาจากใบหน้าของมาโคไปที่พอร์ชที่ดูจะอึ้งไม่น้อยเมื่อเห็นผม ก่อนจะปรับสีหน้า รอยยิ้มที่ดูยังไงก็ทำเพราะฝืน ทำให้ผมรู้สึกสงสารเขา แต่มันจะดีกว่านี้ไหมถ้าเขาเลิกรักผู้ชายคนนี้ซะ เขาอาจจะเจ็บน้อยกว่านี้
“เอ่อ คือ...ว่าไงที่รัก มาสนุกด้วยกันไหม” ในตอนแรกมาโคทำหน้าอิลักอิเหลื่อน แต่เขาก็เปลี่ยนเป็นยิ้มกว้างพร้อมกับส่งสายตาพราวเสน่ห์ให้ผม หึ
“ได้งั้นเหรอ อืม...งั้นผมไม่เกรงใจนะ” พูดจบผมก็เดินกลับมาที่โต๊ะ ในเมื่อเขาบอกให้ผมสนุก ผมก็จะสนุกให้เต็มที่!
ดูกันสิว่าคืนนี้ใครมันจะสนุกมากกว่ากัน!!!
“ไง” โอชินทักผมที่เดินกลับมา ผมก้มลงกระซิบที่ข้างหู โอชินยกยิ้มร้ายแล้วก็ลุกขึ้นโอบผมออกจากโซนวีไอพีไปที่โซนด้านนอก
“แน่ใจนะว่าจะทำแบบนี้” โอชินพูดชิดหูผม ปกติก็ไม่พูดกันแบบนี้หรอก แต่นี่มันเป็นการแสดง ก็ต้องทำให้ดูเกินจริงไว้นิดหนึ่ง เรื่องอะไรที่ผมจะยอมเต้นไปกับการกระทำของมาโคคนเดียว เขาก็สมควรจะเต้นไปกับเกมส์ของผมเช่นกัน!
“นายจะไม่ช่วยฉันเหรอไง” ผมถาม แอบเห็นมาโคลุกขึ้นเดินตามออกมา
“ใครบอก น่าสนุกดีจะตาย” เสียงหัวเราะโอชินช่างชั่วร้าย
เมื่อหามุมได้เหมาะๆผมก็เริ่มโยกตัวไปมา ผมเต้มไม่เป็นหรอก และก็ไม่เคยคิดอยากจะทำด้วย แต่บางทีก็ต้องฝืนใจทำในสิ่งที่ไม่ชอบอย่างตอนนี้ มันก็ไม่อยากเท่าไหร่เพราะจังหวะเพลงมันส์ๆสามารถทำให้ผมเคลื่อนไหวร่างกายได้อย่างไม่ติดขัด
“อะ สักหน่อย” โอชินที่หายไปเอาเครื่องดื่มมาให้ ผมยกดื่มจนหมดแก้ว รสชาติบาดคอทำให้ผมเบ้หน้า แต่ก็รู้สึกสะใจดี
“ใจเย็นๆก็ได้ แค่นี้มันก็ทำหน้าจะเป็นจะตายแล้ว” โอชินโอบรอบเอวผมไว้ ผมไม่ได้หันไปมองมาโค เพราะการทำแบบนั้นมันจะทำให้เขารู้ว่าผมสนใจเขา
“ก็ดี จะได้ไม่กล้าอีก” ผมพูด ยกมือวางบนไหล่ของโอชิน แอบขนลุกนิด ผมกับมันเคยใกล้กันขนาดนี้ที่ไหน
จังหวะหนึ่งมีคนเดินชนผมจากด้านหลัง ทำให้ตัวผมเซไปอยู่ในอ้อมกอดของโอชิน กลายเป็นว่ามันโอบกอดผมไว้ทั้งตัว
“พริก!!!” เสียงตวาดของมาโคดังขึ้นพร้อมกับตัวผมถูกกระชากไปด้านหลัง ปะทะเข้ากับแผ่นอกกว้างอย่างแรง แรงรัดที่เอวก็แน่นจนอึดอัดปนเจ็บ
“อะไร!” ผมตะโกนถามเสียงดัง
“ทำอะไร อยากตายใช่ไหม!!!” มาโคพูดอย่างฉุนเฉียว ผมสบัดตัวออกจากแขนมาโค แต่ไอ้คนตัวสูงกว่ารัดผมแน่นยิ่งกว่าเดิม รัดให้กระดูกแตกไปเลยไหม
“คิดว่าตัวเองเป็นงูหรือไง รัดอยู่ได้!!!” ผมว่า
“มึงน่ะ อย่างยุ่งกับคนของกู!!!” มาโคชี้หน้าด่าโอชิน แต่หมอนั่นแค่ยักไหล่ไม่สนใจ เดินเข้ามาใกล้ผมพร้อมกับทำสิ่งที่ไม่คาดคิด
ฟอดดด
“โทษทีวะ กูมาก่อน” โอชินพูดทิ้นท้ายแล้วก็เดินจากไปอย่างอารมณ์ดี โดยที่ทิ้งระเบิดตู้มใหญ่ไว้ให้ผม ผมว่าผมหูไม่ได้ฝาดนะถึงได้ยินเสียงกัดฟันกรอดจากมาโค
“กลับเดี๋ยวนี้เลยไอ้ตัวดี แสบนักนะ!”
มาโคลากผมออกจากผับ ผมเดินตามแต่โดยดีแต่มันก็ยังเดินลำบากเพราะมาโคยังรัดตัวผมไม่ปล่อย จนมาถึงรถ มาโคจับผมยัดเข้ารถด้วยความรุนแรง
โป๊ก!
หัวผม! เต็มๆเลย 1-0
“เจ็บ” ผมยกมือขึ้นกุมหัวตัวเอง น้ำตาแทบเล็ด มาโคปิดประตูรถแล้วเดินอ้อมไปอีกฝั่ง
“ไหนดูสิ” มาโคดึงแขนผมให้เข้าไปหา ผมมองค้อนเขาอย่างไม่พอใจ จะต้องทำรุนแรงไปทำไมวะ
“อย่ามายุ่ง!” ผมตวาดมาโค
“ไม่เอาน่า มาดูหน่อย” แล้วเขาก็ดึงผมเข้าไปหาจนได้ มือหน้าลูบหัวผมตรงที่โขกกับประตูรถแผ่วเบาก่อนจะก้มลงจูบตรงตำแหน่งที่เจ็บ
“เพี้ยง หายเจ็บนะ ที่หลังก็จำไว้ว่าอย่าดื้อ อย่าลองดี” มาโคปล่อยตัวผมให้เป็นอิสระ
“พี่บอกผมเองนี่ว่าให้ไปสนุกด้วยกัน เป็นไงล่ะ สนุกไหมที่เห็นอะไรแบบนั้น” ผมเชิดหน้าถามอย่างถือดี มาโคหรี่ตาลงก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปาก ใบหน้าคมเข้มค่อยๆเคลื่อนเข้ามา ผมเบี่ยงหน้าหนีนิดหน่อยไม่ให้หน้าเราชนกัน
“อยากสนุกมากกว่านี้ไหมล่ะ เดี๋ยวจัดให้” ลมร้อนๆรินรดที่ใบหู ทำให้รู้สึกแปลกๆ
“ไม่ล่ะ ขอบคุณ” ผมบอก พลักหน้าอกมาโคให้กลับไปที่เดิม
มาโคขับรถออกจากผับ ผมบอกให้เขาไปส่งผมที่คอนโดของผม แต่เขาไม่ยอม เถียงกันไปเถียงกันมา สุดท้ายผมก็ต้องไปอคอนโดเขาอยู่ดี
ไอ้คนเผด็จการ!
แล้วผมก็ด้มาเหยียบที่คอนโดของมาโคอีกครั้งหนึ่ง ไม่ต่างอะไรกับการเข้าถ้ำเสือเลยสักนิด มีแต่ไม่ปลอดภัยกับอันตราย
“อาบน้ำก่อนไหม” แล้วจะพูดกระซิบที่หูทำไม พูดห่างๆก็ได้ มันขนลุก!
“ไม่เป็นไร เชิญพี่ตามสบายเถอะ” ผมเดินไปนั่งที่โซฟา หยิบรีโมตขึ้นมาเปิดโทรทัศน์ดูไปด้วย ส่วนมาโคเดินเข้าห้องนอนไปแล้ว
เฮ้อ...คืนนี้ผมต้องเจออะไรบ้างหรือเปล่าเนี่ย
“คอแห้งจังวะ” ผมเดินเข้าไปกินน้ำที่ในครัว กินเหล้าแล้วมักจะคอแห้งอยู่เสมอ ไม่รู้ทำไม ตอนแรกๆก็ไม่รู้สึกเมาหรอกนะ แต่ตอนนี้มึนๆยังไงไม่รู้
ผมนอนเกลือกกลิ้งอยู่ที่โซฟา ไม่มีอะไรให้ทำเลย หนังสือเรียนก็ไม่มี การ์ตูนก็ไม่มี
ติ๊งต๊องงง
เสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้น ผมมองประตูห้องนอนของมาโค แต่เจ้าของก็ไม่ออกมา คงยังอยู่ในห้องน้ำ ผมเลยลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู
“อ้าว พี่ธัน พี่ออกัส”
“เรียกพี่ว่ากัสเฉยๆก็ได้ ออกัสมันยาวไป” พี่กัสยิ้มหวานหยดใส่ผมก่อนจะเดินเข้ามาในห้อง ตามด้วยพี่ธัน
“ไงเรา เล่นไอ้มาโคฟิวส์ขาดได้นี่ใช่ย่อยนะ” พี่ธันพูดหน้านิ่งๆเสียงนิ่งๆ ผมยกมือเกาตัวคออายๆ คงไม่ได้ไปทำอะไรขายหน้าไว้ใช่ไหม
“แล้วมันไปไหนล่ะ” พี่กัสหมุนตัวรอบห้อง
“ในห้องครับ” ผมตอบ พี่เขาพยักหน้าเขาใจแล้วก็ถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของมาโค สงสัยคงเข้ากันบ่อยเลยไม่ต้องขอ ส่วนผมก็กลับไปเกลือกกลิ้งที่โซฟาอย่างเดิม
“อยากกลับห้องจัง”
HIM: MACO
“เฮ้ย! มาทำไมวะ” ผมออกจากห้องน้ำก็เห็นไอ้กัสกับไอ้ธันนั่งอยู่บนเตียงผม แล้วพริกอยู่ไหนวะ ยังอยู่ข้างนอกใช่ไหม ผมยังไม่ได้ชำระความเลยว่าไอ้คนที่กอดมันหอมมันในผับนั่นเป็นใคร แล้วหมายความว่ายังไงที่มันบอกว่ามาก่อน ยิ่งใบหน้าที่มองผมอย่างเยาะเย้ยนั่น อยากจะชกแม่งสักทีสองที แต่ก่อนอื่นคืนนี้ผมจะต้องจัดการไอ้เด็กแสบก่อน
ร้ายนักนะ
“พริกอยู่ข้างนอก ไม่ได้หายไปไหน” ไอ้กัสพูดเหมือนอ่านใจผมได้
“เออ” เกลียดสายตารู้ทันของมันจริงๆ ผมใช้ผ้าเช็ดตัวเช็ดหัวลวกๆ เปิดตู้เสื้อผ้าหยิบกางเกงขสยาวมาใส่อย่างเดียว เวลานอนผมไม่ค่อยใส่เสื้อเท่าไหร่ มันทั้งอึดอัดแล้วก็ร้อนจนน่ารำคาญ
“แล้วพวกมึงมาทำไม” ผมถามด้วยความสงสัย
“กูไปได้ยินเรื่องเด็ดมา เกี่ยวกับเด็กมึง” ไอ้กัสตีหน้านิ่งไม่มีแววขี้เล่นเหมือนเดิม
“พริกอ่ะนะ” ผมขมวดคิ้วถามมัน
“แล้วมีคนอื่นอีกไหมล่ะ” ไอ้กัสถามกวนตีน เดี๋ยวไอ้เด็กแสบข้างนอกได้ยินก็เป็นเรื่องอีกหรอก
“มีที่ไหนล่ะ แค่คนเดียวก็ปวดหัวจะแย่ละ เด็กห่าอะไรแสบโครตๆ”
“ก็พริกนี่ว่า เขาว่าเล็กพริกขี้หนู ฮ่าๆๆ”
“แต่เดี๋ยวพริกเม็ดนี้จะโดนกูกินแน่ รับรองได้”
“แต่มึงไม่กินเผ็ดนี่มาโค จะได้กินเหรอวะ” ไอ้ธันที่นั่งเงียบมานานเปิดปากพูดได้เจ็บแสบที่สุด
“พอๆ ตกลงเรื่องอะไร” ผมวนเข้าเรื่องที่มันสองคนมาหาผมในยามวิกาล เสียเวลาจัดการเด็กชะมัด
“ไอ้มิลเพื่อนไอ้ดีนมันวางแผนจะรุกเข้าหาพริก แต่กูไม่รู้ว่าวิธีไหน มึงระวังน้องมันไว้ให้ดีแล้วกัน เห็นหน้าติ๋มๆอย่างนั้น แต่ไอ้มิลถนัดวิธีเล่นสกปรก เรื่องโกงนะมันถนัดนัก”ไอ้กัสพูดหน้าเครียด ผมคิดว่ามันเองก็ห่วงพริกไม่ต่างกัน
ผมคิดผิดคิดถูกว่าที่เล่นเกมส์นี้
“เออ เดี๋ยวกูดูแลเอง” ผมบอกเสียงเครียด ถ้าถามว่าผมจะดูแลพริกยังไงตอนนี้ยังคิดไม่ออก เพราะงานผมก็ยุ่ง จะให้ไปตามดูมันตลอดเวลาไม่ได้หรอก
“ตกลงมึงชอบน้องมันจริงๆหรือเปล่า” ไอ้ธันที่นั่งเอนตัวท้าวแขนกับเตียงผมถามขึ้น ผมนิ่งคิดก่อนจะตอบ
“เปล่า” ผมโกหกมันครับ ผมชอบ แต่มันก็แค่ชอบ ก็คงเหมือนคนอื่นที่ผมรู้สึกถูกใจ แต่อีกไม่นานผมก็จะเบื่อเหมือนคนอื่นๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิตผม
แต่ทำไมผมถึงรู้สึกไม่ชอบใจเลยวะถ้ามันจะออกไปจากชีวิตผมจริงๆ นี่ผมเป็นอะไรไป
“โกหกใครโกหกได้นะมึง แต่ถ้ามึงโกหกใจตัวเอง คนที่จะเจ็บคือมึง” ไอ้ธันพูดด้วยเสียงจริงจัง
“เออ กูไม่มีทางรักมันหรอก” ผมพูดเสียงเบาหวิว พอๆกับที่หัวใจมันหวิวๆตามไปด้วย
“ก็ดี กูไม่อยากเห็นมึงฟูมฟายที่หลัง เพราะถ้าถึงเวลานั้นกูจะสมน้ำหน้ามึงให้” ไอ้ธันที่ปกติไม่ใช่คนพูดมาก แต่วันนี้กลับพูดเยอะกว่าทุกวัน พูดจบมันก็เดินออกจากห้องนอนผมไป ไอ้กัสลุกขึ้นยืนยักไหล่ที่หนึ่งแล้วก็เดินออกไป แต่ก่อนไปแม่งดันพูดจากวนประสาท
“ถ้าเกสม์จบเมื่อไหร่กูขอนะพริกอ่ะ กูชอบ”
“ออกไปจากห้องกูเลยไอ้สัด!” ผมด่ามันไล่กลัง และเดินตามมันออกไปข้างนอก ไม่รู้ว่าพริกมันแอบกลับไปหรือเปล่า แม้จะรู้ว่ายังไงพริกมันก็ออกจากคอนโดผมไม่ได้เพราะมันไม่มีคีย์การ์ดออกจากคอนโด แต่ก็แอบหวั่นเพราะความแสบของมันนี่ไม่เป็นสองรองใครเลยจริงๆ
แล้วผมจะเอายังไงเรื่องไอ้มิลดีวะเนี่ย
แต่บอกเลยว่าถ้ามันริอาจมายุ่งกับคนของผม ผมเล่นมันเละแน่ๆ
HIM: PRIK
หลังจากที่นอนกลิ้งเป็นรอบที่สามร้อยเจ็ดสิบ(?) พี่ธันพับพี่กัสหายเข้าไปในห้องนอนของมาโคสักพักแล้ว ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรกันถึงออกมาคุยกันข้างนอกไม่ได้
ผมเดินดูรอบๆคอนโดของมาโค คุณรู้ไหมผมเจออะไร ให้ตายเถอะ ไอ้หมอนี่มันเป็นสิงห์อมควันสินะ บุหรี่เต็มห้องเลย เรียกว่ามีทุกจุดของห้อง ไม่ว่าอยู่ตรงไหนก็สามารถหยิบมาสูบได้ หาได้ง่ายยิ่งกว่าหยากไยในห้องเสียอีก
เอาล่ะ บางทีผมคิดว่าผมมีอะไรทำแล้ว
ถ้าได้สร้างสรรค์ผลงานระดับโลกก็ไม่เลวนะ
ผมจัดการกวาดบุหรี่ที่มีอยู่ทั่วทุกมุมห้องมากองที่โต๊ะรับแขกก่อนจะแกะบุหรี่ทั้งหมดออกจากซองกองไว้บนโต๊ะ อืม จะว่าไปเขาก็มีรสนิยมดีนะ ดูได้จากบุหรี่ยี่ห้องที่เขาสูบ มีตั้งแต่ แบล็คเดวิล ดราวิดรอฟ แบล็คสโตน วินซ์ตัน เวอร์จิเนียสลิม และอะไรอีกไม่รู้เยอะแยะ
ผมไม่ได้ชอบสูบเองหรอก แต่ที่รู้เพราะคุณไวน์เขาเป็นนักสะสมเหมือนกัน เน้นไปทางสะสมเพราะผมไม่ค่อยเห้นเขาสูบเท่าไหร่ หรือสูบก็ไม่รู้ ไม่ค่อยได้เห็น นี่ก็เห็นว่าไปดูงานที่ต่างประเทศ คงได้กลับมาอีกแน่ๆ
“อืม ชั้นแรกเอามีอันดีนะ ถ้าเป็นฐานก็ต้องมั่นคงหน่อย ไม่ไงพีรามิดได้ถล่มแน่ๆ”
ชั้นที่หนึ่ง
ชั้นที่สอง
ชั้นที่สาม
............
ชั้นที่...อืม เท่าไหร่แล้วนะ อ่า ช่างมันเถอะ
ผมเรียงบุหรี่ทั้งหลายแหล่สูงขึ้นๆ สูงขึ้นเรื่อยๆด้วยความระมัดระวัง ไม่ตลกแน่ถ้ามันจะพังก่อนที่จะกลายเป็นผลงานที่สวยงาม จนในที่สุดก็เหลือบุหรี่อันสุดท้าย ผมค่อยวางมันลงด้วยความเบามือ ไม่อย่างนั้นงานทีทำมามันจะเสียเวลาเปล่าถ้าหากมันพังลงมา
“พริกทำอะไรอ่ะ” เสียงพี่กัสดังขึ้น ผมค่อยๆวางบุหรี่ในมือด้วยความเบามือ จะรีบออกมากันทำไมนะ ทำลายสมาธิผมหมด
“พริก! ทำอะไรของนายห๊ะ!!!”
“เรียบร้อย” ผมฉีกยิ้มภูมิใจในผลงานของตัวเองก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเก็บเอาไว้เป็นที่ระลึก เพราะอีกไม่นานมันจะหายไป
และผมนี่แหละที่จะทำให้มันหายไปในพริบตา
“นายเล่นบ้าอะไรของนาย!” เสียงตวาดกร้าวของมาโคไม่ได้ทำให้ผมกลัวสักนิด ผมเงยหน้าขึ้นมองสีหน้าที่เดือนดานของเขาก่อนจะยิ้มให้
“เป็นไง สวยไหม” ผมถามก่อนจะเดินไปหยิบของอีกอย่างที่ผมเห็นว่ามันมีจำนวนไม่ต่างกับบุหรี่
ไฟแช็ค!
“เฮ้ย!!!” <<<พี่ธันและพี่กัส
“อย่า!!!” <<<มาโค
พรึบ!
“อ่า แย่จัง” ผมอุทานเบาๆ เมื่อไฟแช็ตที่ติดไฟล่วงหล่นลงไปบนงานปฏิมากรรมอันล้ำค่าของผม ไฟร้อนแรงค่อยๆลามเลียเผาไหม้บุหรี่ เผาไปเรื่อยๆ จนในที่สุดก็เหลือแต่เถ้า
“นายทำบ้าอะไรพริก รู้ไหมว่ามันราคาเท่าไหร่!!” มาโคดูจะอึ้งไม่น้อย เขาทำหน้าหมดอาลัยตายอยากเมื่อเห็นว่าบุหรี่ทั้งหมดมันไหม้ไปหมดแล้ว
“พี่น่าจะขอบใจผมนะ เพราะไม่ว่ามันจะราคาเท่าไหร่ก็เอามาซื้อชีวิตพี่อีกชีวิตไม่ได้หรอก”
^O^
มาโคถึงกับเข่าทรุด
“เอาน่า ผมช่วยชีวิตพี่ไว้เลยนะ ขอบใจผมดีกว่า จะร้องไห้ทำไม” เขาไม่ได้ร้องไห้หรอกครับ ผมแค่แกล้งเขาเล่นเท่านั้น แอบเห็นพี่กัสกับพี่ธันแอบยิ้มด้วย
“คืนนี้ฉันจะทำให้นายมอดไหม้เหมือนบุหรี่ของฉันเลยพริก ฉันจะทำ!!!”
บอกสิว่าผมไม่ได้ไปกระตุกหนวดเสือนะ
..............................................................................
# หนูพริกแหย่เสือมากกๆ หนูจะถูกกินเอานะลูก ฮ่าๆๆๆ :hao6:
# ขอโทษค่ะที่มาเลทไปวันหนึ่ง งานเยอะมากจริงๆ ไม่โกรธเค้านะตัวเอง :hao5:
:mew1: :กอด1:
-
หนูพริกงานเข้าซะแล้ว อรั๊ย ๆ ๆ
-
แสบสมชื่อจริงๆ
แต่ไม่รู้ว่าหนูพริกจะเจอไรคืน
น้องอุตส่าห์ช่วยให้ชีวิตพี่มาโคยืนยาวขึ้น จริงจริ๊งงงง
-
ตอนหน้าต้องเตรียม หื่นๆ ป่ะ :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
บอกได้คำเดียว"พริกแสบบบบบบบบบ"สนุกมากเลยมาโคถ้านายไม่ชอบพริกถ้าพริกรู้ความจริงนายเองนั่นแหละที่จะเจ็บนะ
-
พริกน่ารักอะ5555555555555555
มาโคสุดท้ายก็คงเจ็บอะ
พริกน่ารักขนาดนี้ไม่ชอบก็บ้าแล้วววววว
-
พริกสมชื่อจริงๆ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
พริก หนูไปกระตุกหนวดเสือแล้วละลูก :hao3: :mew5:
-
พริกเม็ดนี้แสบถึงทรวงจริงๆ แต่คงจะโดนกินแล้วล่ะ 555
-
o13 พริกขี้หนูสวนแสบจริงๆ
ตอนแรกเรานึกว่าพระเอกจะเป็นคุณไวน์ซะอีก
มาโค (ตบบ่า) เฮ้อออ งานนี้เข้าตัวเห็นๆ จะจบเกมส์แบบไหนก็ตายอยู่ดี พริกไม่เอาพี่ไว้แน่ๆ :hao4: นอกจากจะไหวตัวรู้ใจทันแล้วสารภาพบาปสารภาพรักกะพริกแล้วก็แกล้งร่วมมือกันแสดงละครต่อ....<.<! เป็นตุเป็นตะเลยเนอะ5555
โอชินกะพอร์ช :hao3: เราชอบคู่นี้ ลุ้นๆ อิอิ
ขอเดาว่าดีนชอบมิล 555555555 อ่านแล้วมันตะหงิดๆ
-
กิจกรรมโครงการเผาบุหรี่ :laugh:
ไม่คิดว่าจะเล่นไม้นี้อ่ะพริก เก๋ดี :laugh: :laugh:
ต่อไปจะเป็นอ่างไรล่ะนั้น (แนะนำว่าให้ชิ่งไปพร้อมเฮียกัสเฮียธันเค้านะ อยู่ต่อคงเสร็จแน่) :mew5:
รอตอนต่อไปอย่างสงบ
-
ขอให้พริกแสบสมชื่อ และรู้ทันมาโคเรื่องเกมส์ แก้เกมส์กับไอ้สองคนนั้นก่อนเลย
อย่าเอาแบบ มาโคได้พริก แล้วความแตก ทะเลาะกัน บลาๆๆ เลยนะคะ เพราะพล็อตแบบนั้นมันค่อนข้างเกลื่อน
แต่อยากได้นายเอกแสบๆแรงๆแบบพริกนี่แหละ
-
เป็นไงล่ะมาโคพริกเผ็ดถึงใจไม่เล่า :hao7:
-
ชอบพอร์ช :)
-
พริกเม็ดนี่แสบแซ่บถึงใจป่ะพี่มาโคคึคึ
-
รอดูวันที่พี่มาโคคลานมาแทบเท้าน้องพริก แหม่ มั่นใจเหลือเกินว่าจะไม่รักเค้าแค่นี้ก็หวงจะแย่แล้ว
พริกแสบดีอ่ะ น่ารัก แต่ยังไงน้องก็แพ้ทางพระเอกอยู่ดี ถ้าพริกรู้เรื่องเค้าเดิมพันกันต้องเสียใจแน่ ๆ
แต่อย่าเสียใจนาน เราต้องเหนือกว่าค่ะลูก
ขอบคุณค่ะ
-
พริกจะถูกกินไหมเนี่ย
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1:อิอิแอบหวังว่าหูนพริกจะโดนกิน :z1: :z1: :z1:
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:ว่าแต่มาโคถ้าพริกรูัเรื่องพนันละก็งานนี้ไม่รู้จะเป็นยังงัยบ้างอะนะ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เอ่อ พริก เล่นไรเนี่ย ดีไม่สำลักควันตายกันยกหมู่
แล้วมาโคจะช่วยพริกไว้ได้จริงอ่ะ ทำให้ได้จริงๆละกันนะ
รออ่านต่อค่ะ
-
o13 พริกนายแสบจริง ๆ ข้าน้อยขอคารวะ :m20: ชอบจริง ๆ เลยน่ะหนูพริก แต่จะโดนกินหรือเปล่าเนี่ย :mew3: ชอบคู่พอร์ช+โอชินด้วยน่ะ มาต่อไว ๆ น่ะจ้ะ รักษาสุขภาพด้วยน่ะจ้ะ รอเล่ม PRETTY BOY ด้วยน่ะ
-
หนุกๆๆ :katai2-1:
เอาอีก :katai4: :katai4: :katai4:ๆๆๆ
-
ซนจริงๆ เลยนะ เด็กคนนี้อะ
-
แค่ พริก เค้ากำจัดบุหรี่ทิ้ง นี่ถึงกับต้องเสียซิงเลยเรอะ มาโค
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
หนูพริกไปแหย่หนวดเสือซะแล้ว
คืนนี้จะรอดมั้ยเนี่ย หุหุ :impress2:
-
ชอบพริกกกก :hao6: o13เอาอีกกกกก :katai5:
-
พริกเรื่องหอมแก้มยังไม่เคลียร์ดันไปกวนเค้าอีกนะเนี่ย
จะโดนเอาคืนยังไงล่ะทีนี้ ลุ้นๆ
-
เดี๋ยวก็โดนจัดหนักหรอก หลายดอกเลยนะวันนี้
-
น้องพริกงานเข้าแล้วลูกเอ๊ย
-
DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 08: with a taste of your lips make me feel hot
HIM: PORCHE
ผมได้แต่ยืนมองมาโคลากพริกออกจากผับไป เขาดูเป็นเดือดเป็นร้อนมากที่เห็นพริกอยู่กับผู้ชายคนอื่น ในขณะที่คบกับเขา มาโคไม่เคบแสดงท่าทีหึงหวงหรือไม่พอใจสักครั้งที่มีคนมาจีบผม เขาก็แค่มองผ่านไม่สนใจ ไม่แม้แต่จะถามไถ่
จะเป็นไปได้เหรอที่คนอย่างมาโคจะรักใครชอบใครเข้าแล้วจริงๆ
แล้วทำไมคนๆนั้นถึงเป็นผมไม่ได้ล่ะ
“อย่าทำหน้าเศ้ราเลยพอร์ช ทำใจเถอะ อะไรที่ไอ้มาโคมันตัดสินใจไปแล้ว มันจะไม่เปลี่ยนใจเด็ดขาด เราก็รู้ดีนี่” พี่กัสตบที่บ่าผมเบาๆ หลายต่อหลายครั้งตั้งแต่ผมเลิกกับมาโค พี่เขาก็บอกให้ผมตัดใจ แต่ใครจะไปทำได้ พวกที่ไม่เคยรักใครจริงอย่างพวกเขาจะมาเข้าใจอะไรผม
“ผมรู้ แต่ผมทำไม่ได้” ผมพูดเสียงเบาจนเสียงเพลงในผับกลบเสียงผมให้หายไปกับคลื่นอากาศ
“ดูแลตัวเองด้วย พี่ไปแล้ว” พี่กัสยิ้มให้กำลังใจผมแล้วเดินออกจากผับไป พี่ธันมองหน้าผมนิ่งๆแล้วก็เดินออกไปเหมือนกัน พี่ธันไม่ค่อยพูดอะไรอยู่แล้ว ผมชินแล้วล่ะกับนิสัยของสามคนนี้
บุคคลอัตรายทั้งสามคนที่ไม่น่าเข้าใกล้ เพราะถ้าได้เข้าใกล้แล้วก็ถูกเสน่ห์ของพวกเขาทั้งสามคนล่อลวงให้ติดกับ แล้วเขาก็จะค่อยๆเชือดเหยื่อให้ตายอย่างช้าๆด้วยความเย็นชาของพวกเขา
และก็เป็นผมที่ต้องอยู่ตัวคนเดียว ผมปาดน้ำตาที่ไหลลงมาทิ้งก่อนจะหมุนเดินไปนั่งที่บาร์ พนักงานที่เคยจีบผมแต่ตอนนี้เขาไปมีแฟนเป็นสาวสวยยิ้มให้ ผมยิ้มตอบ เขาวางเครื่องดื่มประจำของผมตรงหน้าอย่างรู้ใจ คงเพราะเขาดีเกินไป ผมหมายถึงเขาดูเป็นผู้ชายที่ดีทั้งความคิดและการกระทำ มันเลยไม่ค่อยมีอะไรสะดุดตาสะดุดใจผม แต่ก็ดีนะที่เขาได้แฟนที่ดี ผมเคยเจอเธอครั้งหนึ่งและมีโอกาสได้พูดคุย และเธอยังรู้ว่าผู้ชายคนนี้เคยจีบผม
ปกติแล้วผู้หญิงหลายคนจะรับไม่ค่อยได้ถ้าแฟนตัวเองเคยจีบหรือคบผู้ชายมาก่อน แต่เธอไม่แคร์อะไรแล้วก็ยังพูดกับผมดี ผมเลยรู้สึกดีที่วันนั้นผมเลือกที่จะปฏิเสธผู้ชายคนนี้แทนที่จะเอาเขาเข้ามารักษาแผลใจ ผมเจอเขาก่อนที่จะคบกับมาโค ผมเคยปรึกษาเขาหลายต่อหลายครั้งเรื่องของมาโค โดยส่วนมากคือมาระบายมากกว่า
“นายยังรักเขามากสินะ” เขาถามยิ้มๆ อะไรๆผู้ชายคนนี้ก็ยิ้มไปเสียหมด ดูเหมือนโลกที่น่าโหดร้ายใบนี้ไม่มีผลอะไรต่อความสุขของเขาเลย ผมอิจฉามากๆที่เขาดูมีความสุขมากขนาดนี้
“มากสิ มากจนนายคิดไม่ถึงเลยล่ะ” เพราะผมก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าทำไมถึงรักมาโคได้มากขนาดนี้
ตามหลักวิทยาศาตร์แล้วกล้ามเนื้อหัวใจเป็นกล้ามเนื้อที่ไม่สามารถบังคับหรือไปควบคุมอะไรมันได้ เพราะอย่างนี้หรือเปล่าผมถึงห้ามให้มันหยุดรักเขาไม่ได้เสียที
“ถ้านายเลิกใช้หัวใจมองเขา แล้วเปลี่ยนมาใช้สมอง นายจะเลิกรักเขาได้”
“ฉันไม่เข้าใจ” ผมบอกแล้วก็ยอกแก้วเหล้าขึ้นดื่มจนหมด
“เดี๋ยวนายก็เข้าใจ เรื่องนี้มันยุ่งยาก”
ทำไมจะต้องพูดอะไรให้เข้าใจยุ่งยาก ใช้สมองงั้นเหรอ เขาไม่ได้ว่าว่าผมไม่มีสมองหรอกใช่ไหม ถ้าใช้สมองแล้วสามารถหยุดรักมาโคได้ ผมต้องทำยังไง แล้วจะทำไปทำไมในเมื่อผมอยากจะรักเขา
“เฮิร์ทถึงขนาดต้องมากินเหล้าย้อมใจเลยเหรอ” เสียงที่ค่อนข้างคุ้นหูดังขึ้น พร้อมกับใบหน้าขาวๆลอยเด่นเข้ามาในกรอบสายตา
โอชิน...
บางทีพระเจ้าก็กลั่นแกล้งผมเกินไป ทำไมต้องส่งไอ้คนพรรค์นี้เข้ามาในชีวิตผมตอนที่ผมกำลังอ่อนแอแบบนี้ด้วยนะ แค่ครั้งที่แล้วที่เจอกับไอ้หมอนี่ก็มีแต่เรื่อง และคราวนี้ก็คงไม่พ้น
“อย่ามายุ่งกับฉัน ต่างคนต่างอยู่” ผมพูดแล้วก็คว้าแก้วเหล้าแก้งที่ห้าเข้าปาก ถ้าเป็นคนอื่นเขาจะต้องห้ามใช่ไหมตามแบบฉบับละครหรือในนิยายน้ำเน่าน่ะ แต่นี่ไม่ใช่ โอชินหัวเราะในลำคอที่เห็นผมซดเหล้าเป็นบ้าเป็นหลังแก้วแล้วแก้วเหล้า
เห็นคนมีความทุกข์นี่มันสนุกมากเลยใช่ไหม!
ไอ้คนบ้าเอ้ย!
“ไง เมาแล้วสินะ” โอชินถามขำๆ มีอะไรน่าขำกันวะ หงุดหงิด!
“ยุ่ง! อย่ามายุ่งกับฉัน!” ผมตะวาดใส่มันเสียงดัง ทำไมผมเวียนหัวแบบนี้นะ แบบนี้ผมคงมาแล้ว
“งั้นนายก็เลิกยุ่งกับไอ้มาโคสิ แล้วฉันจะไม่ยุ่ง” คราวนี้โอชินไม่ได้ยิ้มแล้ว ใบหน้าเรียบเฉยจนไม่สามารถมองออกว่าข้างในใจคิดอะไรอยู่
“ทำไมนายจะต้องเข้ามายุ่งเรื่องนี้ด้วย ทำไม กลัวเพื่อนเสียใจ อย่าบอกนะว่านายแอบชอบเพื่อนตัวเองอยู่ ถ้าอย่างนั้นก็จีบไปสิ ทำไมปล่อยให้มันมายุ่งกับคนของคนอื่น!”
“เปล่าหรอก แค่เห็นนายทำแบบนี้แล้วมันน่าสมเพชน่ะ” มันว่าผมอีกแล้วนะ หลายรอบแล้วนะ!
“สมเพชแล้วไง หนักหัวนายเหรอ” ผมจะทำอะไรมันก็ตัวของผมใจของผม ไม่ได้ไปทำบนหัวมันซะเมื่อไหร่เหล่า!
“นี่ถ้าอยากมากนักบอกกันก็ได้ ฉันช่วยนายได้โดยที่นายไม่ต้องไปอ่อยผู้ชายของคนอื่นเขา” คำพูดร้ายๆกับแขนแกร่งที่โอบเอวผมเข้าไปให้ทำให้รู้สึกสะอิดสะเอียนกับความหยาบคายของมัน
“อย่ามาดูถูกฉัน!” ผมทนไม่ไหวแล้วนะ ทำไมจะต้องดูถูกกันขนาดนี้ด้วย ผมก็แค่รักเขา รักมาโค...ผมผิดหรือไง น่ารังเกียจมากใช่ไหม!
“ก็ดูถูกไง ไม่ได้ดูผิด” มันเคยคิดบ้างไหมว่าคำพูดมันจะทำให้ผมเจ็บมากแค่ไหน
“เขาเป็นของฉัน ไม่ใช่ของเพื่อนนาย เพื่อนนายนั่นแหละหน้าด้านมาแย่งมาโคไป!” ผมโวยอย่างเหลืออด
“แน่ใจว่าคนที่หน้าด้านคือเพื่อนฉันไม่ใช่นาย ที่เขาไม่เอาแล้วก็ยังจะเอาตัวเองไปประเคณถึงที่ แต่ยังไงคืนนี้ฉันจะช่วยรับเศษเดนให้แล้วกัน”
“ไอ้เลว ปล่อยนะโว้ย!”
ผมผลักโอชินออกจากตัว ล้วงเงินออกมาจ่ายค่าเหล้าแล้วเดินเซๆออกจากผับ แค่มาโคเมินผมก็เจ็บมาพอแล้ว ยังจะมีไอ้บ้านี่ตามมาก่อกวนให้เจ็บซ้ำไปกว่าเดิม มันรักเพื่อนมากถึงขนาดต้องมาพูดจาร้ายๆทำตัวแย่ๆใส่ผมเลยหรือไง
ผมไปทำอะไรให้มันถึงต้องมาพูดแบบนี้
“บางทีนายอาจจะติดใจก็ได้” เสียวกวนประสาทยังตามมาหลอกหลอนไม่หยุด
ผมหยุดเดินแล้วหันไปเผชิญหน้ากับโอชิน ผมเดินเข้าไปใกล้ๆแล้วก็เหวี่ยงหมัดออกไปกะว่าจะสอยหน้าหล่อๆแต่นิสัยแย่สักทีหนึ่ง
หมับ!
แต่โอชินกลับรับหมัดของผมได้ แล้วมันก็ดึงแขนผมเข้าหาตัวแรงๆจนตัวผมกระแทกเข้ากับตัวมัน โอชินโอบกอดตัวผมไว้แน่น ผมดิ้นหวังให้หลุดออกจากกอดของโอชิน แต่ยิ่งดิ้มมันก็ยิ่งรัด
“ปล่อยสิวะ! ถ้าฉันสกปรกแล้วนายจะมายุ่งกับฉันทำไม!” ผมยังดิ้นอย่างไม่ยอมแพ้ รู้สึกเจ็บตรงบริเวณที่ถูกแขนแข็งๆรัดเอาไว้
“ฉันพูดเหรอว่านายสกปรก แรงๆแบบนายก็คงจะเร้าใจดี ใช่ไหม” โอชินยื่นหน้าเข้ามาพูดจนเกือบชิดริมฝีปากผม ผมเม้นปากจ้องตาโอชินอย่างอดทนอดกลั้น
ที่ทำแบบนี้เพราะอะไร เหลียดหรือว่าสนใจในตัวผม นี่คงไม่ใช่วิธีการเรียกร้องความสนใจแบบโง่ๆหรอกนะ
“อยากลองใช่ไหม” ผมถาม หยุดดิ้นหยุดการกระทำทั้งหมดทั้งมวล
“อืม แล้วลองได้ไหมล่ะ”
ไม่ว่าหมอนี่จะเข้าหาผมด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม จะเกลียดหรือชอบ แต่ผมจะทำให้มันกลืนคำพูดของตัวเอง ผมจะทำให้มันมารักคนน่าสมเพชแบบผม แล้วเมื่อถึงวันนั้น ผมจะทำให้มันกลายเป็นคนที่น่าสมเพชคนหนึ่งไม่ต่างจากผมในวันนี้ ดีมาผมก็ดีกลับ แต่ถ้าร้ายมาผมก็ไม่ยอมเหมือนกัน
“ก็ได้ สักวันนายจะติดใจฉันจนถอนตัวไม่ขึ้นเลยล่ะสุดหล่อ!” ผมยืดตัวขึ้นจูบโอชินเบาๆด้วยความอยากเอาชนะและฤทธิ์เหล้า ท่อนแขนที่รัดตัวผมค่อยๆคลายลงแต่ยังโอบไว้อยู่ มันจูบตอบผมกลับอย่างเร่าร้อนจนผมแทบยืนไม่อยู่ จังหวะของริมฝีปากเรียวลิ้นร้อนๆของอีกฝ่ายทำผมหัวหมุนจนต้องเกาะเกี่ยวไหล่หนาที่มีหมัดกล้ามเอาไว้
งานนี้ผมจะต้องไม่แพ้
ผมจะทำให้โอชินรักผมให้ได้!
จนมาถึงคอนโดของโอชิน พอเข้าห้องมาได้ปากผมและปากของมันก็ประกบจูบกันแน่นเหมือนไม่สามารถแยกออกจากกันได้ รู้สึกตัวอีกทีหลังผมก็สัมผัสกับที่นอนแล้ว ตอนนี้สติผมลอยไปไกลจนกู่ไม่กลับ ไม่สามารคิดได้แล้วว่าที่ทำอยู่นี่สมควรหรือไม่สมควร ทำแล้วมันจะเกิดผมดีไหม ผมรู้แต่ว่าผมต้องทำและผมต้องการ
โอชินปลดเสื้อผมออกจากตัว ผมเองก็ปลดกระดุมเสื้ออีกฝ่ายเช่นกัน โอชินระบายยิ้มกับการกระทำของผม ผมเผลอยกมือขึ้นแตะริมฝีปากของโอชินอย่างเผลอไผล เวลานอนกับมาโค เขาไม่เคยยิ้มให้ผมสักครั้ง
“ร้องไห้ทำไม” โอชินเช็ดน้ำตาให้ผมอย่างเบามือ ทำแบบนี้ทำไม ถ้าจะเกลียดกันแล้วทำไมต้องมาทำใจดีด้วย ความจริงแล้วมันเป็นคนยังไงกันแน่
“กอดฉันที กอดฉัน”
“ไม่ต้องบอกก็จะกอดอยู่แล้ว”
คืนนี้ผมคงอยู่คนเดียวไม่ได้ ขอเถอะ วันพรุ่งนี้จะเป็นยังไงผมไม่แค่ร์ แต่แค่คืนนี้ที่ผมจะไม่ต้องนอนคนเดียว ต่อให้โอชินจะทำยังไงกับผมผมก็ยอม
เรือนร่างที่เสื้อผ้าผ่อนมาปิดบังของผมและโอชินโลมลันกันไม่หยุด ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศไม่สามารถทำให้ความร้อนจากภายในร่างกายผมดับมอดลงไปได้
ทุกการเคลื่อนไหวของคนบนตัวทำให้ผมแทบหยุดตัวเองไม่อยู่ เผลอส่งเสียงครางเครือด้วยความสุข ริมฝปีการร้อนๆแตะแต้มไปทุกส่วนของร่างกาย ผมหยัดตัวขึ้นรับสัมผัสนั้นอย่างเต็มใจ แต่ลึกๆผมก็รู้ว่ามันยังไม่ใช่ ผมต้องการความรัก
อ้อมกอดที่มาจากความรัก ผมต้องการมัน...
“อื้อ อย่าหยุด” ผมร้องอย่างขัดใจเมื่อโอชินหยุดการเคลื่อนไหวทั้งที่ผมกำลังจะไปถึงจุดหมายปรายทางรอบที่เท่าไหร่ก็จำไม่ได้ แบบนี้มันทรมาน จะทำอะไรก็ทำสิวะ!
“ทำเองสิ ทำเป็นหรือเปล่า”
เหมือนผมกำลังโดนดูถูก ผมเลยผลักตัวโอชินลงนอนแล้วผมก็ลุกขึ้นคล่อมคนที่ยิ้มเย้าแทน ดูถูกกันนักใช่ไหม ผมจะทำให้มันติดใจผมจนไปไหนไม่รอดเลยคอยดู!!!
HIM: PRIK
“พี่อย่าโกรธผมเลยนะ ผมเมา ผมไม่ได้ตั้งใจ” ผมค่อยเดินถอยหลังหนีเสือร้ายที่กำลังย่างก้าวเข้าใกล้ผมด้วยท่าทีดุดัน ใบหน้าขึงขังเพราะความโกรธที่ผมไปทำร้ายของรักของหวงของเขาที่สะสมมากนานกว่าห้าปี
โอเคผมผิดผมรู้ แต่เพราะผมหวังดีหรอกถึงได้ทำแบบนั้น ผมไม่ได้แก้ตัวนะ ผมพูดจริงจริ๊งงงง!
“เหรอ ไม่ได้ตั้งใจ รู้ไหมว่าทั้งหมดนั่นราคาเท่าไหร่” มาโคยังเดินหน้าทมึงถึงเข้ามาใกล้ผม ผมเดินถอยหลังหนีมาเรื่อยๆจนเข้ามาในห้องนอนของมาโค สถานการณ์เริ่มไม่ดีแล้ว หรือมันไม่ดีมาแต่ต้นกันแน่ แต่ช่างเถอะ ตอนนี้ผมกำลังจะแย่
แย่แน่ๆ!
“เท่าไหร่ล่ะ เดี๋ยวผมชดใช้เงินให้ก็ได้ พี่ถอยไปเถอะ ผมกลัว” แพงเท่าไหร่ผมก็จ่ายครับ ตอนนี้ผมต้องรักษาชีวิตตัวเองไว้ก่อน
“กลัวเหรอ ทำไมตอนทำไม่กลัวล่ะ”
นั่นดิ ทำไมวะ!?
ปึก!
“โอ๊ะ!”
ฮือออ น้ำเน่าไปไหม ทำไมผมต้องเดินถอยหลังชนขอบเตียงแล้วนั่งจุ้มปุ๊กบนเตียงแบบไหนหนังด้วยนะ นึกภาพฉากต่อไปออกเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“จะไปไหน” แต่พอผมเตรียมจะยืนแล้วเดินหนีมาโคก็เดินมาประชิดตัวผม ทำให้ผมต้องล้มลงไปนั่งบนเตียงอย่างเดิม มาโคยกขาวางหัวเข่าลงข้างตัวผมบนที่นอนข้างหนึ่ง ผมเลยต้องกระเถิบตัวเองหนีขึ้นไปบนเตียง เป๊ะเลยไอ้ฉากแบบนี้ ผมแย่แล้ว ใครก็ได้ช่วยที!
มาโคขยับเข้ามาเรื่อยๆ แล้วเขาก็จับไหล่ผมสองข้างกดลงกับเตียง ไม่นะ!
“พี่ ปล่อยผมเถอะ ผมขอโทษ” ผมทำหน้าซ้ำนึกผิด เขาว่ารู้จักเอาตัวรอดเป็นยอดดี มารยาที่ไม่เคยใช้ต้องงัดออกมา ไม่งั้นผมเสร็จพี่มันแน่ๆ
“ขอโทษเหรอ ง่ายไปเปล่า”
“ก็ผมบอกว่าจะจ่ายค่าเสียหายให้ไง”
“ไม่เอา เงินมันแทนกันไม่ได้หรอกนะ นายคิดว่าราคามันแพงแล้วใช่ไหม การหามันมาครอบครองอยากกว่า เข้าใจความหมายใช่ไหม” เขาถาม ผมพยักหน้ารับ ก็แหงล่ะ บางยี่ห้อต้องถ่อไปซื้อไกลถึงต่างประเทศนี่นา
“แล้วพี่จะให้ผมทำยังไงล่ะ” ผมถาม
“ฉันบอกนายไปแล้วนิ ว่าฉันจะเผานายทั้งเป็นเลยล่ะ” เสียงเหี้ยมกระซิบข้างใบหู ผมสะดุ้งเอียงคอหนี แต่เป็นการกระทำที่พลาดมากๆ เพราะทำให้มาโคซุกหน้าลงกับซอกคอผมได้ง่ายดายมากขึ้น
“ไม่เอานะพี่” ผมร้องห้าม ดันไหล่มาโคให้ออกห่าง แต่เหมือนเอากิ่งไม้ไปดันภูเขา เพราะตัวเขาไม่ขยับเลยแม้แต่นิด
“แต่ฉันจะเอา”
“อื้อออ” เสียงผมหายเข้าไปในปากของมาโคที่ประกบจูบลงมา ผมครางประท้วงผ่านลำคอ แต่มาโคไม่ฟังผมเลย มาโคตวัดลิ้นรุกหนักภายใน ตัวผมเริ่มหอบหนัก มือก็ลูบไล่ผมไปมาอย่างซุกซน ร่างกายสะท้านไปทั่วร่างทุกที่ๆเขาสัมผัส ความหนาวเย็นแตะเข้ากับผิวกายด้านหน้า ขนลุกขนชุนไปหมด
กระดุมผมหลุดยกแผงตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ไวชะมัดเลยไอ้ปลาหมึกเอ้ย!!!
“อ๊าพี่...ไม่เอา” ผมร้องห้ามทันทีที่มาโคถอนริมฝีปากออกไปซุกไซ้ที่ซอกคอแทบ รู้สึกหวิวในท้องแปลกๆ และพอลิ้นของมาโคแตะเข้าที่ยอดอกของผม ผมก็สะดุ้งแอ่นอกเข้า ผมควบคุมตัวเองไม่ได้เลยทำไงดี
“พี่มาร์ค...” นี่เสียงผมจริงรึนี่ ทำไมมันหวิวได้ใจขนาดนี้ มือไม้ก็พากันอ่อนปวกเปียกไปหมด
“ยอมไหม” มาโคเลื่อยตัวขึ้นมาจนหน้าผมกับมาโคอยู่ในระดับเดียวกัน ผมส่ายหน้า ไม่ว่าจะถามเกี่ยวกับอะไร ผมไม่ยอมทั้งนั้น
“แต่นายเกเร ฉันควรต้องลงโทษยังไงดี” พูดเฉยๆก็ได้มั้ง ไม่ต้องพูดไปจูบไปหรอก ผมหวิว!
“ทำไงก็ได้ แต่ไม่เอาแบบนี้” ผมบอก ผมกลัวจริงๆนะ แต่ก็ไม่ทั้งหมดหรอก เพราะมันก็รู้สึกดี...
ทำไมผมเป็นคนแบบนี้เนี่ย!
“แบบนี้แบบไหน” เขาว่าแล้วก็กัดที่คอผมแรงๆจนรู้สึกเจ็บ ได้เลือดไหมนั่น!
“พี่มาร์ค อย่าแกล้ง” ผมพูดเสียงเบา หมดเรี่ยวหมดแรงเพียงแค่โดนอีกฝ่ายสัมผัส มาโคขบเม้นไปทั่วลำคอของผมจนรู้สึกเจ็บจี๊ด บางทีเขาก็กัดให้ผมเจ็บจนผมน้ำตาซึม
“ดื้อดีนักต้องโดนลงโทษ” เขาหยุดแล้วก็ดุผมทั้งคำพูดแล้วก็สายตา
“ไม่ทำแล้ว ปล่อยผมเถอะ” ผมอ้อนเขา ไม่อยากทำก็ต้องทำ ไม่ไหวครับ ขืนอยู่แบบนี้ผมโดนพี่มันกินแน่ๆ
“ปล่อยก็ได้ แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน” มาโคยิ้มเจ้าเล่ห์ คิดไม่ออกเลยว่าไอ้ข้อแลกเปลี่ยนนี่มันจะดีกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ตรงไหน
“อะไรอ่ะ” ผมถามกล้ากลัวๆ หวังว่าพี่มันคงไม่ขออะไรพิเรนจ์ๆหรอกนะ
“ฉันจะไม่ทำอะไร ถ้านายยอมเป็นแฟนฉันตั้งแต่ตอนนี้ โอเคไหม”
“ถ้าไม่ล่ะ” ผมลองถามทั้งที่ก็รู้อยู่ว่าไม่มีทางเลือก
“ฉันก็จะ...กินนายไง” พูดแล้วก็สาธิตให้ดูด้วยการจูบผมอย่างหนักหน่วงร้อนแรงอีกครั้ง จนผมหายใจไม่ออกต้องทุบที่หน้าอกเขา ถึงได้ยอมถอนจูบออก
“มะ ไม่ เฮออ..มีทางเลือกอื่นหรอ” ผมถามไปหอบไป รู้เลยว่าตัวเองตาปรือเพราะเหนื่อยหอบ
“อย่ามาอ้อน ไม่ได้ผลหรอก” เขาเอ็ดพร้อมกับใช้นิ้วจิ้มหน้าผากผม ผมนิ่งคิดก่อนจะพยักหน้าอย่างจำยอม
“ก็ได้ ผมเป็นแฟนพี่ก็ได้”
ผมนี่ฆ่าตัวเองชัดๆ ไอ้พริก! แกมันซื้อบื้อ!!!
“นายว่าอะไรนะโอชิน” ผมอุทานตกใจเสียงดัง รู้ตัวอีกทีคนก็หันมามองที่โต๊ะผมทั้งร้าน ผมก้มหน้าขอโทษสองสามทีก่อนจะหันมาจิกตามองโอชินเขม่ง เมื่อกี้ผมหูแว่วไปเองหรือเปล่า
“ฉันบอกว่าฉันตามจีบแฟนเก่าแฟนนายอยู่” โอชินพูดนิ่งๆ ยกกาแฟขึ้นจิบอย่างไม่ยี่หระ ผมไม่เข้าใจการกระทำขอเขาเลยสักนิด
หลังจากผ่านเหตุการณ์ที่เกือบทำให้เสียตัว นี่ก็ผ่านมาสองวันแล้วที่ผมเป้นแฟนมาโค หลังจากวันนั้นเขาก็ไม่ได้ทำอะไร ที่ไม่ทำเพราะเขาไปทำงานที่ต่างจังหวัดต่างหาก ที่แรกเขาจะพาผมไปด้วย แต่ผมบอกว่าผมมีเรียนและก็มีงาน เขาเลยยอมให้ผมอยู่ที่นี่
และวันนี้ตอนเลิกเรียนผมก็เจอโอชินมารอผมที่คณะ ดีที่วันนี้ผมไม่ได้เอารถมาเพราะขี้เกียจขับรถ เลยติดรถมาโคมาหาอะไรกินแล้วค่อยกลับคอนโด เพราะมันบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับผม แต่เรื่องที่มันกำลังพูดอยู่นี่ทำผมอึ้งสุดๆ
มันบอกว่ามันจะจีบแฟนเก่ามาโค...พอร์ชอ่ะนะ
มันไปปิ้งรักเขาตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย!
“นายชอบเขาเหรอไง” นี่แหละที่ผมสงสัย หรือโอชินจะเจอกับพอร์ชก่อนหน้าที่พอร์ชจถมาหาเรื่องผมถึงมหาวิทยาลัย แต่ก็ไม่น่าใช่ เพราะทั้งคู่ดูเหมือนเป็นคนไม่รู้จักกันมากกว่า
“คงงั้นมั้ง” โอชินยักไหล่นิดๆ
“นายไม่ได้มีอะไรแอบแฝงใช่ไหม” ให้มองยังไงพอร์ชก็ไม่ใช่เสป็คโอชินอยู่ดีอีกอย่างนะ ไอ้หมอนี่มันชอบผู้หญิง!
“ฉันต้องมีอะไรแอบแฝงด้วยเหรอ ก็แค่อยากจีบ”
“นายชอบผู้หญิงไม่ได้ชอบผู้ชาย” ผมไล่ต้อน ยังไงก็ไม่คิดว่าโอชินจะชอบพอร์ชได้
“ฉันเคยบอกเหรอว่าฉันไม่ชอบผู้ชาย” ไม่ เขาไม่เคยบอก แต่เขาควงผู้หญิงมาตลอด มีเด็กผู้ชายหน้าตาดีมาอ่อยเขาก็มองเมิน แล้วอย่างนี้จะให้ผมคิดว่ายังไงดี
“นายชอบคนเรียบร้อย” อันนี้โอชินเคยบอกผมว่าเจ้าสาวของเขาจะต้องเป็นผู้หญิงที่เรียบร้อยไม่หวือหวา แต่พอร์ชนี่เรียกว่าคนละขั้วเลยก็ว่าได้
“นั่นก็ใช่ แต่แบบนี้ก็เร้าใจดี” ผมถอนหายใจเบาๆ ไม่มีทีท่าว่าโอชินจะเผยไต๋อะไรให้ผมรู้เลยว่าเขามีแผนอะไรอยู่ในใจ
“เขาน่าสงสารนะ ถ้านายไม่ชอบเขาจริงๆก็อย่างไปยุ่งกับเขาเลย เพราะสุดท้ายนายนั่นแหละที่จะเจ็บ” ผมพูดจริงจัง
สิ่งที่พอร์ชทำผมเห็นใจเขานะ เพราะเขารักมาโคมาก เขาถึงต้องเป็นแบบนี้ ผู้ชายคนนั้นเลวร้ายเกินไป แต่มันคือเสน่ห์ของเขาที่ทำให้ใครต่อใครตกลงพราง ไม่พ้นแม้กระทั่งผมที่ได้ก้าวขาลงไปในหลุงที่เขาขุดเอาไว้หล่อเหยื่อแล้วข้างหนึ่ง ถ้าตกลงไปเต็มตัวเมื่อไหร่ ผมก็คงมีสภาพไม่ต่างจากพอร์ชหรอก ฟันธงได้เลย
…………………………………………….
# ทีแรกว่าจะมาลงตั้งแต่ห้าโมงเย็น แต่นึกขึ้นได้ว่ามีเรียนนี่หว่า วิ่งออกจากหอแทบไม่ทัน :serius2:
# เกือบไปแล้วนะหนูพริก แต่จะรอดได้ซักกี่น้ำ ยิ่งเป็นแฟนแล้วยิ่งโดนกินง่าย ฮ่าๆๆๆ :laugh: :oo1: :-[
:กอด1: :L1: :pig4: :mew1:
-
สุดท้ายก็เป็นแฟนมาโคจนได้
-
:mew4:ได้มาอ่าน2ตอนรวดปลื้มปลิ่มมากค่ะ
-
:impress2:ถ้าโอชินทำให้พอร์ชเสียใจ จะเกลียดโอชิน!!!
-
พอได้พริกเป็นแฟนแล้วมาโคจะทิ้งพริกไหมอะ
เพราะมาโคก็ชนะในเกมส์นี้แล้วอะ
-
รอลุ้น โอชิน อ่ะ เค้าจะทำอะไรต่อไปน้า อยากรู้จัง
-
มาโค นายอย่าทำไห้พริกเสียใจนะ
โอชิน นายอย่าทำให้พอร์ชเสียใจนะ
ไม่งั้นพวกนายทั้งคู่โดนยำแน่ๆ
:fire: :fire: :fire:
-
โอชิน พอร์ช คู่นี้ท่าจะร้อนแรง เหอเหอ :hao6: ว่าแต่โอชินไม่มีไรแอบแฝงจริงๆ เหรอเนี่ย
หนูพริก เกือบไปแล้ว ตอนทำไม่คิด ไม่รู้เหรอว่าพี่มาร์ครอกดอยู่เสมอ อิอิ
จะรอดไปได้อีกกี่ตอนน๊อหนูพริก
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:เกือบไม่รอดนะพริก :mew5: :mew5: :mew5: :mew5:
-
เกือบแล้วพริกเอ้ยยย :hao7:
สงสารพอร์ช :mew6:
-
เกือบไปแล้วนะพริก หึหึ
โอชินถ้าไม่รักก็อย่าทรมาณพอร์ชเลยนะ สงสารอ่ะ
-
เดาๆดูมาโคไม่น่าร้ายกับพริกนะ
คงจะแบบกว่าจะรู้ใจตัวเองก็คือพริกงอนไปแล้วก๊ากกกกกมโนไปเรื่อย
แต่คู่พอร์ชโอชินนี่ลุ้นจนเครียดเลยงะ
ใครชอบใครก่อนใครหักอกใครก่อนเนี่ยละกรี๊ด
ปล.เค้าว่าตอนนี้มันสั้นนะ :P
-
สงสารพอร์ชจังขอให้โอชินรักและดีกับพอร์ชมากๆนะ
-
เป็นแฟนกันแล้วคึคึ
โอชินรักพอร์ชจิงๆเถอะนะ
-
พริกเก่งอ่ะ :katai2-1: รอดมือมาโคมาได้ สุดยอด o13 แต่คงอีกไม่นานหรอกมั๊ง :hao7: ในที่สุดโอชินกับพอร์ชก้อได้ขึ้นสวรรค์แล้ว :heaven เราหวังว่าโอชินคงรักจริงน่ะ เพราะสงสารพอร์ชน่ะ มาเร็ว ๆ น่ะจ้ะ คุณริริ :mew1:
-
หวังว่าโอชินจะไม่เล่นๆ
กับพอร์ชหรอกนะ :z2:
เป็นแฟนกันจนได้นะพริก :laugh:
-
มาสองคู่ โดนกินไปคู่นึงส่วนอีกคู่แค่เกือบ
รอดไปนะพริกเอ๋ย
แต่จะรอดได้สักเท่าไหร่เชียว
มาโคไม่น่าจะเก็บไว้นานนะ ระวังตัวไว้ดีดี
-
ได้แต่หวังให้พี่มาร์ครักน้องพริก พริกจะได้ไม่เจ็บ
-
รอคืนวันที่มาโคได้กินพริก
ถึงไม่ชอบเผ็ด แต่ชอบพริก ..........นะ
ฮิ้วววววววววววว :katai2-1:
-
โอชินมีแผนไรรึเปล่าน๊อ
จะทำไรก็สงสารพอร์ชนิดนึงนะ สงสารเขา :mew2: :mew2: :mew2:
-
DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 09: I get jealous thinking that someone else could make you happier than I could
HIM: PORCHE
สายฝนที่โปรยปราย ท้องฟ้าที่มืดครึ้มไปทั่วสารทิศ ไม่ต่างอะไรกับใจผมตอนนี้ที่มันทั้งมืดมน น้ำตาไหลลงมารวมกับสายฝนที่สาดใสหน้า แม้จะเจ็บ แต่มันก็ไม่เท่ากับที่ใจหรอก
ผมทำอะไรลงไป
เรื่องที่เกิดขึ้นในไม่กี่วันมานี้ ผมทำอะไรลงไป ผมยอมนอนกับโอชินเพียงเพราะมันพูดดูถูกผม แต่เชื่อเถอะว่าไม่มีใครดูถูกผมได้เท่าตัวผมเอง ผมทำให้ตัวเองไร้ค่านอนกับใครก็ได้เหมือนพวกสัตว์ก็ไม่ปาน แล้วอย่างนี้ผมจะมีหน้ากลับไปหามาโคได้ยังไง ในเมื่อผมสกปรกไปแล้ว ผมปล่อยตัวให้คนอื่นเชยชมไปแล้วไม่รู้กี่ครั้งแต่กี่ครั้ง
“ฮึก ฮืออ” ผมควรโทษอะไรดี โทษโอชินที่มันดูถูกผม โทษเหล้า โทษความเมา หรือโทษตัวเองที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้
ผมกลับไปไม่ได้อีกแล้ว
สายฝนหรือน้ำทิพย์ที่ไหนก็ชำระล้างความสกปรกของผมไม่ได้ แล้วหลังจากนี้ผมควรต้องทำยังไงต่อไป เดินหน้าหรือถอยหลัง หรือจะย้ำอยู่กับที ผมหาทางออกให้ตัวเองไม่ได้ เหมือนตอนนี้ที่ผมไม่สามารถมองสิ่งที่อยู่ข้างหน้า เพราะสายผมได้ทำให้ภาพทุกอย่างลางเลือนจนมองไม่ชัดว่าควรเดินต่อไปทางไหนดี จะมีหลุมหรือขวางหนามอะไรหรือเปล่า แล้วถ้ามันเป็นเหวล่ะ ถ้าเดินต่อไปผมจะตกลงไปตายไหม
“ทำบ้าอะไร!”
ตัวผมถูกกระชากอย่างแรงให้กลับเข้าไปในห้อง โอชินจับตัวผมให้หันไปเผชิญหน้ากับมัน แต่ผมมองหน้ามันไม่ได้จริงๆ ผมไม่อยากให้มันเห็นความอ่อนแอจากแววตาผม แค่นี้มันก็สมเพชผมมากพออยู่แล้ว ผมคงทนไม่ได้ถ้าจะต้องถูกมองด้วยสายตาแบบนั้นอีก
“เป็นอะไร ออกไปตากฝนทำไม!” มันตะคอกใส่ผมหัวเสีย ผมก้มหน้าปล่อยให้น้ำตาไหลลงผ่านใบหน้าแล้วกระทบลงบนพื้น มือที่บีบผมหัวไหล่ผมคลายลง อยู่ๆมันก็ดึงผมเข้าไปกอดแล้วก็ลูบหลังผมเบาๆ
“เป็นอะไรทำไมไม่พูด อยากตายใช่ไหมถึงได้ออกไปยืนล่อฟ้าล่อฝนแบบนั้น!” แต่มันก็ยังไม่วายจะดุผม
ทำไมมันต้องกอดผม ทำไมต้องลูบหลังปลอบ มันทำไปทำไม เห็นใจเหรอ ผมไม่อยากได้หรอก
“ปล่อย!” ผมดันตัวผมออกแล้วก็ทรุดตัวนั่งลงกอดเขาตัวเอง ผมไม่ต้องการอ้อมกอดใครหรอก ไม่มีใครกอดผมแล้วอบอุ่น ไม่มีใครเต็มใจจะกอดผมด้วย สิ่งเดียวที่ทำได้คือการกอดตัวเองให้แน่นๆ แน่นที่สุดเท่าที่จะแน่นได้
“เฮ้อ เป็นอะไรวะ จะให้ฉันต้องถามไปถึงไหน” มันพูดเหมือนเหนื่อยอกเหนื่อยใจ น้ำตาผมหยุดไหล จากที่เศร้าๆ ตอนนี้ผมกำลังหงุดหงิดแทน หงุดหงิดตัวเอง หงุดหงิดไอ้โอชิน หงุดหงิดไปทุกอย่าง
“ไม่เต็มใจก็ไม่ต้องถาม ไม่ได้ขอ!” ผมขึ้นเสียงบอกมันทั้งๆที่ยังนั่งก้มหน้ากอดเข่าตัวเองอยู่
อะไรที่ให้โดยความไม่เต็มใจ ผมไม่ต้องการหรอก ถ้าไม่เต็มใจก็ไม่ต้องหยิบยื่นมาให้ มันไม่รู้หรือไงว่าคนรับจะรู้สึกไม่ดี มันก็เหมือนกับว่ามีคนโยนของให้คุณส่งๆแทนที่จะยื่นให้ถึงมือดีๆนั่นแหละ ใครจะไปชอบกัน
“อย่างี่เง่าได้ไหม”
“...”
“เออ ไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอก ไปอาบน้ำ เดี๋ยวไม่สบายกันพอดี” โอชินจับแขนผมแล้วก็ดึงผมให้ลุกขึ้น แต่ผมไม่ทันตั้งตัวเลยเซไถลลงไปกับพื้น ทำให้หัวเข่ากระแทกกับพื้นเข้าอย่างจัง
“ทำบ้าอะไรวะ เจ็บนะ!” ผมแหวใส่โอชินที่ทำให้ผมเจ็บตัว มันก็เป็นคนที่ใจร้ายมากๆ ตั้งแต่เจอมันก็ทำให้ผมเจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจ
“อ้าวเหรอ เห็นนายออกไปให้ฝนสาดใส่เล่นนึกว่าจะเจ็บไม่เป็นเสียอีก” มันยกยิ้มล้อผม ผมเลยถีบขามันแรงๆ
“อย่ามากวนตีน” ผมขึงตาว่ามัน
“อย่ามาลามปาม เดี๋ยวจะเจ็บหนักไม่รู้ตัว ลุกขึ้นได้แล้ว แล้วรีบไปอาบน้ำเลยนะ หวัดกินขึ้นมาจะทำยังไง” โอชินบ่นไม่หยุด ตัดความรำคาญผมเลยลุกเดินหนีเข้าห้องน้ำ อาการเคล็ดสะโพกจากกิจกรรมก่อนหน้านี้ทำให้ผมเดินลำบากไม่น้อย แต่ก็ต้องฝืนเก็บอาการเพราะถ้าอีกฝ่ายเห็น มันต้องล้อผมแน่ๆ
ออกมาจากห้องน้ำก็เห็นโอชินนอนพิงหัวเตียงมองมานิ่งๆ ผมเหลือบดูนาฬิกาที่บอกเวลาว่าตีสี่กว่าจะตีห้าแล้ว ไม่แปลกที่หัวจะรู้สึกง่วง บวกกับเพิ่งออกไปจากฝนมา จึงทำให้มีอาการปวดหัวตุบๆและปวดเมื่อยตามเนื้อตัว
“อาบเสร็จก็มานอนได้แล้ว” โอชินตบลงที่เตียง ผมมองแล้วก็เดินผ่านออกไปนอกห้อง
“จะไปไหน!” มันกระโดดลงจะเตียงคว้าตัวผมหมับ
“จะกลับห้อง” ผมปัดมือมันออกจากแขน แต่ตอนนี้ผมไม่มีเรี่ยวแรงจะต่อกรกับโอชิน ทั้งเหนื่อยทั้งง่วง เมาค้างและกำลังจะไม่สบาย ช่วงนี้ผมทำตัวเหลวแหลกชะมัด กินเหล้าแล้วก็นอนให้ไอ้บ้านี่เอา
เฮ้อ ไร้ค่าชะมัดเลยผม
“จะกลับไปทำไม เป็นไข้แบบนี้ นอนที่นี่แหละ” โอชินเอ็ด ผมกำลังจะแย่งแต่โดนมันปิดปากด้วยมือเสียก่อน “อย่ารั้นไม่เข้าเรื่องนะพอร์ช”
“ไอ้อ้ายอั้น! อ่ะอับไอออนอี้อ้อ!” ผมพูดเสียงอู้อี้ เหมือนโอชินจะรำคาญที่ฟังไม่รู้เรื่องเลยปล่อยปากผมให้เป็นอิสระ
“ก็บอกจะกลับไปนอนหอไงวะ!” ผมพูดเหวี่ยงใส่มัน ผมไม่ชอบนอนห้องคนอื่น ชอบนอนในที่ของตัวเองมากกว่า อย่างน้อยผมก็รู้สึกปลอดภัย
“เฮ้อ ทำไมดื้อแบบนี้วะ มานอน” มันลากตัวผมไปที่เตียง ผมขืนตัวสุดกำลังเท่าที่จะมีแรง ปากก็พร่ำบอกมันไปด้วยถึงเจตนารมณ์ของตัวเอง
“จะกลับห้องๆๆๆ ได้ยินไหม! แค่กๆๆ” พอใช้เสียงมากๆคอก็เกิดอาการเจ็บจนต้องไอออกมา
“ทำไม นอนที่นี่มันจะตายหรือไง ก็เห็นนอนได้มาตั้งหลายวัน แล้ววันนี้เป็นอะไรวะ”
“ไม่ชอบ อยากกลับไปนอนที่ห้อง” ผมบอกเหนื่อยๆ เริ่มหมดเรี่ยวแรงจะดิ้นร้น คงเพราะผมฝืนมากเกินไป ถึงได้เป็นแบบนี้
“รั้นชะมัดยาก เออๆ ไม่ต้องมาทำตาขวาง” มันเอ็ดที่ผมมองมันตาขวางโทษฐานที่ชอบว่าผมว่ารั้น ผมก็เป็นของผมแบบนี้ ไม่พอใจก็อย่ามายุ่งสิ
โอชินลากผมเดินไปที่หัวเตียง มันคว้ากุญแจรถกลับกระเป๋าตังค์ ผมเลยโล่งใจว่าคงได้กลับห้องแล้วแน่ๆ เพราะง่วงมากเหลือเกิน
ระหว่างที่ขับกลับไปที่คอนโดผม ผมก็หลับมาตลอดทาง รู้สึกตัวตื่นก็ตอนที่รู้สึกเหมือนตัวเองลอยได้ หรี่ตามองอย่างยากลำบาก เห็นเค้ารางใบหน้าของคนที่เกลียดชังผม อ้อมแขนมันกระชับตัวผมแน่น ผมไม่รู้ว่ามันรู้จักคนโดผมได้ยังไ รู้ถึงขั้นที่ว่าห้องผมอยู่ชั้นไหนห้องอะไร แต่ช่างเถอะ
ทันทีที่หลังสัมผัสกับเตียงที่ไม่ได้สัมผัสมาหลายวัน กลิ่นเดิมๆโอบล้อมรอบตัวผมสร้างผมอบอุ่นและทำให้ผมรู้สึได้ว่าผมอยู่ในที่ที่ปลอดภัยแล้ว ผมก็หลบใหลเข้าสู่นิทรารมณ์อย่างง่ายดายอีกครั้ง
เหนื่อยเหลือเกิน
ตื่นเช้าขึ้นมาอาการปวดหัวยังมีอยู่ แต่ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองไม่สบายหนักแต่อย่างใด น่าแปลก ทั้งที่ปกติผมจะป่วยง่ายและหายยากเพราะผมไม่ชอบกินยา พอปล่อยให้มันหายเองจึงค่อนข้างจะใช้เวลานานกว่าจะหายป่วย แต่ครั้งนี้ผมกลับไม่รู้สึกแย่มากนัก ทั้งๆที่เมื่อคืนออกไปยืนเป็นพระเอกเอ็มวีตากลมตากฝนอยู่ครึ่งค่อนชั่วโมงจนโอชินออกมาเจอตัวนั่นแหละ
โอชิน...
ผมมองบนเตียง ไม่มี! มีผมอยู่คนเดียว เมื่อคืนผมจำได้นะว่ามันพาผมกลับมา หรือแค่พามาส่งแล้วก็กลับไป คงเป็นแบบนั้นแน่ๆ ผมค่อยลุกออกจากเตียงเข้าห้องน้ำ วันนี้มีเรียนตอนสิบโมง ปีสี่แล้วผมจะทำตัวเหลวไหลไม่ได้ ไม่งั้นจะไม่จบ
ใช้เวลาแต่งตัวไม่นานผมก็ขับรถมาที่มหาวิทยาลัย เหลือเวลาอีกกว่าครึ่งชั่วโมงถึงจะเข้าเรียน ผมเดินไปยังโต๊ะประจำที่มีเพื่อนในกลุ่มนั่งอยู่ก่อนแล้ว
“เป็นไงบ้างมึง หายหน้าไปหลายวัน โทรไปก็ไม่รับ ตกลงได้คืนดีกับพี่มาโคไหม” ไอ้เต้ เพื่อนชายในกลุ่มผมทักทันทีที่ผมเดินมาถึง เพื่อนแต่ลพคนมองมาด้วยความเป็นห่วง รู้สึกผิดที่ทำตัวเหลวไหลปล่อยให้พวกมันเป็นห่วงแบบนี้
“มึงคิดว่าไงละ” ผมย้อนถามมันเรียบๆ ไม่คิดจะบอกว่าเกิดอะไรขึ้นกับผมบ้าง เพื่อนแต่ละคนทำหน้าแหยะๆ พวกมันรู้ว่าผมเฮิร์ทเรื่องมาโคมาก ก็ได้พวกมันนี่แหละที่คอยปลอบใจผม
“เอาน่ามึง ผู้ชายไม่ไร้เท่าใบพุทรา หน้าตาอย่างมึงหาไหมได้ ไม่ใช่แบบกูนี่” ไอ้บลูตุ๊ดอ้วนแต่ผิวขาวหยวกจีบปากจีบคอพูด
“เออจริง นี่ไง พี่ปรินอ่ะ พี่ปีห้าคณะแพทย์ที่ตามจีบมึงอยู่อ่ะ ทำไมไม่ตอบตกลงไปซะเลยล่ะ”
“มึงคิดว่ากูจะรุกเข้าได้ไหมอีฝน พูดไม่คิดนะมึง” ผมปาห่อขนมบนโต๊ะอีฝนกระเทยที่หน้าตาสวยในระดับหนึ่งเพราะความหมั่นไส้
กล้าคิดได้ยังไงให้ผมไปคบกับพี่ปริน ดูก็รู้ว่าพี่ปรินแกเป็นรับ ตัวก็เล็กกว่าผม แล้วตั้งแต่เกิดมาผมก็ไม่เคยรุกใครและไม่คิดจะไปรุกใครด้วย
ทำไม่เป็นครับ! บอกเลย!
ฟ้าผ่าแน่ถ้าผมทำอะไรแบบนั้น
“เอ้ามึง หัดไว้ก็ไม่เสียหาย” ไอ้มอสเพื่อนชายอึกคนพยักหน้าเห็นด้วย ผมมองจิกมัน แต่มุมปากก็ยกยิ้ม อย่างน้อยๆผมก็มีเพื่อนที่ทำให้มีความสุข
ได้เวลาเข้าเรียกพวกผมก็เคลื่อนพลกันเข้าห้องเรียน เรียนบ้างหลับบ้างคุยกันเพื่อนบ้างคละเคล้ากันไป เนื้อหาในหนังสือว่าน่าเบื่อแล้ว เสียงอาจารย์ก็ชวนง่วงยิ่งกว่าฟังพระสวดเสียอีก ว่าแล้วก็หลับเลยแล้วกัน เพราะยังรู้สึกเพลียๆเพราะยังไม่หายไข้ดี
ครืดดดด
เสียงโทรศัพท์สั่น ผมหยิบขึ้นมาดู มีข้อความเข้าเป็นเบอร์ที่ไม่ได้เมมชื่อไว้ ผมเปิดอ่านทันที
กินข้าวกินยาด้วย อย่าให้ต้องเป็นห่วง
-โอชิน-
ผมเผลอยิ้มออกมาอย่างลืมตัว แต่พอนึกขึ้นได้ก็แทบจะตบปากตัวเอง จะยิ้มทำไววะ บ้าหรือเปล่าวะกู!
จนถึงเวลาเลิกเรียน พวกเพื่อนผมจะไปดูหนังกันต่อ แต่ผมไม่มีอารมณ์ ว่าจะไปหาซื้อหนังสืออ่านเล่นสักเล่มแล้วกลับคอนโดเลย รู้สึกว่าช่วงนี้ใช้พลังชีวิตมากเกินไปจนเหนื่อยๆ แค่หายใจยังรู้สึกเหนื่อยเลยเถอะ
ผมขับรถมาที่ห้างดังที่อยู่ไม่ใกล้จากคอนโดมากนัก ท้องร้องบอกถึงความหิว แต่ผมไม่ชอบเข้าไปนั่งกินข้าวคนเดียว คนอื่นอาจจะทำได้นะ แต่ผมทำไม่ได้จริงๆ ยอมที่จะซื้อกลับไปกินที่คนเดียวที่ห้องดีกว่าจะมากินคนเดียวท่ามกลางผู้คนมากมาย
“มาโค...” ผมครางเรียกชื่อคนที่นั่งอยู่ในร้านอาหารคนเดียว แต่สายตาเขาจังจ้องไปที่มุมหนึ่งของร้าน ผมมองตามก็เห็นพริกนั่งกินข้าวอยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง รู้สึกคุ้นหน้ามากแต่ก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร
ชั่วเวลาแค่อึดใจที่ผมตัดสินใจเดินเข้าไปหามาโค ผมนั่งลงตรงฝั่งตรงข้ามเขา แต่เขากลับไม่แม้แต่จะหันมามอง ราวกับว่าสิ่งที่เขาจับจ้องอยู่มันสำคัญมากจนไม่อาจละสายตามองสิ่งอื่นได้ ผมเหมือนเป็นธาตุอากาศสำหรับเขา
ยิ่งสายตาที่จ้องพริกกับผู้ชายคนนั้นด้วยความไม่พอใจ เหมือนกับว่าเขากำลังหึงหวงเด็กนั่น สายตาที่ผมไม่เคยได้รับ สิ่งที่เคยได้มีแต่ความเย็นชาและสายตาราบเรียบที่ไม่บ่งบอกความรู้สึกใดๆ
อยู่กับผมเขาไม่เคยยิ้ม ไม่เคยหัวเราะ แต่อยู่กับเด็กนั่น ผมเห็นเขายิ้มเขาหัวเราะ ผมอิจฉา อิจฉาเด็กนั่นที่ทำให้เขามีความสุขได้ ที่สนามแข่งรถ วันนั้นผมก็ไป แต่มาโคเขาไม่เห็นผม สายตาที่อบอุ่นมีไว้เพื่อพริก อ้อมกอดที่กอดปลอบโยนเด็กนั่น...แต่ไม่ใช่ผม
ทำไมไม่เป็นผม
“รับอะไรดีครับ” จนเสียงพนักงานที่เดินเข้ามาถามดังขึ้น มาโคถึงได้ล่ะสายตามามองผม เขาดูอึ้งนิดๆ แต่ก็ปรับสีหน้านิ่งแบบฉบับเขาได้อย่างรวดเร็ว
“สเต็กปลาแซลม่อนที่หนึ่งแล้วกัน แล้วก็น้ำแร่” ผมบอก พนักงานจดเสร็จก็ก้มหัวให้นิดหนึ่งแล้วก็เดินจากไป
HIM: MACO
ผมจ้องแขกที่ไม่ได้รับเชิญนิ่งๆ มันมาทำไมที่นี่ แค่เรื่องเมื่อคืนก็น่าหงุดหงิดมากพออยู่แล้ว ไม่รู้ว่ามันฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือยังไง ถึงได้ตามตื้ออยู่ได้
“ผมน่าสมเพชไหมที่ชอบพี่ รักพี่แบบนี้” มันเริ่มเปิดปากพูดหลังจากที่นั่งเงียบมาราวห้านาทีได้
“ก็คงอย่างนั้น” ผมตอบ ยังดีที่ยังรู้ตัวว่าการกระทำของตัวเองทำให้ดูน่าสมเพชมากแค่ไหนในสายตาคนอื่น เพราะสิ่งที่มันทำนั่นแหละที่จะทำให้คนอื่นดูถูกมัน เพราะผมไม่มีอะไรต้องเสียหายอยู่แล้ว
“งั้นเราก็เหมือนกัน” มันยิ้มนิดๆ แต่ถึงจะยิ้มผมก็ยังมองออกอยู่ดีว่าตามันเศร้าแค่ไหน
“ฉันเนี่ยนะเหมือนนาย” ผมถามมัน ผมไม่ได้อยากจะใจร้ายหรอกนะ แต่คนที่ไม่ใช่ยังไงก็ไม่ใช่ ไม่เลิกกับพอร์ชวันนี้ ยังไงวันหน้าก็ต้องเลิกกันอยู่ดี
“พี่ชอบไอ้เด็กนั่นไม่ใช่เหรอ แต่มันดูเหมือนจะไม่ชอบพี่เอาซะเลยนะ” พอร์ชเบนสายตามองไปทางพริกที่นั่งหัวร่อต่อกระซิกกับเจ้านายของมัน แต่ดูท่าจะสนิทเกินเจ้านายและลูกน้องกันเกินไปหน่อยหรือเปล่าวะ ทำไมต้องลูบหัวลูบหลังจับมือกันด้วย แล้วไอ้ตัวดีก็ยิ้มรับตลอดไม่เคยตีหน้ารำคาญเหมือนเวลาอยู่กับผมเลยสักนิด
น่าหงุดหงิดชะมัด!
“ใช่ไหมล่ะ ผมบอกแล้วว่าพี่กับผมเหมือนกัน”
“อย่ามายุ่งเรื่องของฉัน!” ผมปรามมันเสียงแข็ง ยกมือเรียกพนักงานให้มาเก็บเงินเพราะตอนนี้พริกและไอ้เจ้านายมันเดินออกนอกร้านไปแล้ว
“ผมก็แค่ไม่เข้าใจ ทำไมพี่ถึงไม่รักคนที่รักพี่” พอร์ชพูดเสียงเศร้า คนเราก็แปลก รู้ทั้งๆว่าดันทุรังไปก็มีแต่จะเจ็บ แต่ก็ยังทน บ้าบอ เป็นความพยายามที่บ้าบอน่ารำคาญที่สุดในสายตาผม
“แล้วทำไมนายไม่รักคนที่รักนายล่ะ” ผมควักเงินจ่าย ลุกขึ้นยืนจ้องหน้ามันนิ่งๆ พอถูกผมย้อนเข้าให้มันก็นั่งเงียบก่อนจะตอบเสียงเบา
“ไม่มีใครรักผม”
“งั้นนายก็ควรรักตัวเอง” ผมถอนหายใจบอกมัน ถึงผมจะคบกับพอร์ชไม่นาน แต่ผมก็รู้ว่ามันเป็นเด็กที่รั้นมาก บอกขวาไปซ้าย บอกซ้ายไปขวา ใครสั่งอะไรมันจะไม่ทำ ยกเว้นกับผมที่มันเชื่อฟังจนน่าใจหาย แต่ก็นั่นแหละ ผมไม่ได้ชอบมัน และก็คงไม่มีวันที่จะชอบมันด้วย
“ผมถึงได้บอกไงว่าเรามันน่าสมเพชเหมือนกัน ที่ไปรักคนที่ไม่รักเรา” มันยิ้มขื่นๆ
“ไม่เหมือนหรอก เด็กนั่นจะต้องรักฉัน” ผมพูด มองออกไปนอกกระจกร้านก็ไม่เห็นร่างของพริกแล้ว คลาดสายตาจนได้
“งั้นเหรอ ผมจะรอดูแล้วกัน”
“...”
“แต่พี่อย่าคิดว่าผมจะออกไปจากชีวิตพี่ง่ายๆ ไม่มีทาง!” แววตาเด็ดเดียวที่ไม่คิดจะยอมแพ้ง่ายๆจ้องผมกลับ ผมกระตุกยิ้มมุมปากอย่างสมเพช
“ก็ลองดูสิ ฉันไม่คิดจะห้ามอยู่แล้ว อยากทำไรทำไป ถ้าทนเจ็บได้ก็ลองดูกันสักตั้ง”
ผมเดินออกจากร้าย ไม่สนใจว่าพอร์ชจะรู้สึกยังไงกับคำพูดของผม ใช่ว่าผมไม่เคยพูดแรงๆ แต่เป็นมันที่ไม่เข็ด ยิ่งพูดดีด้วยก็มีแต่ขะยิ่งได้ใจ แค่เรื่องพริกคนเดียวผมก็ปวดหัวจะตายห่าอยู่แล้ว บอกตามตรงว่าไม่พร้อมจะรับเรื่องยุ่งยากอื่นๆเข้ามาในชีวิตหรอกครับ
ทั้งที่ผมกับพริกกำลังไปได้ด้วยดีแท้ๆ แต่กลับมามารมาขวางคอ แล้วดูจะเป็นมารที่ไม่น่าไว้ใจ ผมพอจะรู้จักว่าไอ้คุณไวน์นั่นมันเป็นใคร แต่ผมไม่เคยเห็นเขาดูแลเด็กในสังกัดแบบนี้เลย ไอ้ที่พาออกมากินข้าวซื้อของ มันใช่แล้วเหรอวะ
เดินหาอยู่นานก็ไม่เห็นวี่แววของสองคนนั้นเลย หายไปไหนวะ เดินกันไวชะมัด เมื่อมองหาไม่เจอ ผมเลยหยิบมือถือขึ้นมากดโทรหาพริก ผมเพิ่งกลับจากถ่ายแบบที่ต่างจังหวัดได้สองวัน เมื่อวานแวะไปหามันที่มหาลัยได้แปบเดียว พาออกไปกินข้าวแล้วผมก็ต้องรีบเข้าบริษัท วันนี้ว่าจะพามันมาดูหนัง ดันมีนัดซะก่อน ผมถึงได้ต้องมาตามเฝ้ามันแบบนี้ไง
“อยู่ไหน” ผมถามทันทีที่มันรับสาย
“อยู่บนรถ กำลังจะกลับห้อง” มันตอบ
“เดี๋ยวจะไปหา ไม่ต้องขึ้นห้อง รออยู่ข้างล่าง” ผมสั่งแล้วก็กดวางสายทันทีเพื่อที่พริกจะได้ไม่ปฏิเสธผมได้
ผมรีบขับรถไปที่คอนโดของพริกที่อยู่คนละฝากฝั่งกับห้างที่เพิ่งออกมา รถก็ติดจนน่าหงุดหงิด พอมาถึงคอนโดพริกผมก็เดินเข้าไปหาคนที่นั่งตีหน้ายุ่งอย่างไม่พอใจ
“เป็นอะไร เห็นหน้าแฟนแล้วทำอารมณ์เสียเนี่ย!” ผมหาเรื่องมันเสียงดัง ไม่ได้จะหาเรื่องจริงๆหรอกครับ แค่จะแกล้งมันแค่นั้นแหละ ก็ท่าทีตกใจแล้วทำหน้าตาเลิกลักมันน่ารักน้อยเสียเมื่อไหร่ล่ะ
“พี่พูดบ้าอะไรของพี่เนี่ย คนเยอะแยะ!” ผมกดเสียงโวยใส่ผม รีบลุกขึ้นเดินไปที่หน้าลิฟท์ ผมเดินล้วงกระเป๋าตามใบแบบสบายใจ
“อายทำไม เรื่องจริง นายเป็นแฟนฉันนี่น่า” ผมยืนซ้อนหลังพริกแล้วก็คว้าเอวเล็กๆเข้าหาตัว พริกสะดุ้งแล้วก็ดิ้นออกจากแขนผม
“พี่มาร์ค!”
อ่า ผมชอบเวลามันเรียกชื่อผมแบบนี้จริงๆ แต่จะดีกว่านี้ถ้าได้ยินเวลาที่พริกมันครางเรียกชื่อผม
“เสียงดัง อายคนเขาไหมนั่น” ผมพูดนิ่งๆปรายตามองไปยังคนที่มองมาอย่างสนใจ แต่ในใจแอบขำที่ทำให้พริกสติแตกได้
“ไอ้พี่บ้า!” มันด่าผมเสร็จก็เดินเข้าไปในลิฟท์ที่เปิดออก ผมเดินตามเข้าไป พริกปรายตามองผมอย่างไม่พอใจก่อนจะสบัดหน้าหนีเหมือนไม่อยากจะมองหน้าผม
“คิดถึง” ผมขยับเข้าไปใกล้พริกแล้วก็ขโมยหอมแก้มใสๆทีหนึ่งเน้นๆ
เพี๊ยะ!
“มันมีกล้องนะพี่ ไอ้พี่บ้า ไอ้หน้าไม่อาย!” พริกเอามือกุมแก้มตัวเองที่โดนผมหอม ด่าผมออกมาเป็นชุด ปากดีแบบนี้น่าจะจับมาจูบให้เข็ด
“อ่อ ถ้าไม่มีกล้องก็ได้ใช่ไหม งั้นก็รีบเข้าห้องกันเถอะที่รัก พี่คิดถึงนายใจจะขาด” ผมแซวพร้อมโอบเอวมันออกจากลิฟท์ทันทีที่มาถึงชั้นห้องมัน
“ฝันเหรอไอ้พี่มาร์ค ปล่อยนะ!”
“เดี๋ยวก็รู้ว่าฝันว่าได้ขึ้นสวรรค์มันดีแค่ไหน จุ๊ๆ ถ้าจะด่า เก็บเสียงไว้ครางดีกว่านะเบบี๊”
“อะ..ไอ้ ลามก!”
ฮ่าๆๆ แกล้งเด็กนี่มันมีความสุขจริง แต่คงไม่มีอะไรจะสุขไปกว่าการได้ ‘กินเด็ก’
คืนนี้นายเสร็จฉันแน่หนูพริก หึหึ!
........................................................................
# มารอลุ้นกันว่าตอนหน้าหนูพริกเราจะโดนเสือร้ายกินไหม หุหุ :hao6:
# สงสารพอร์ช ไม่เอาไม่ร้องนะ ผู้ชายมีเยอะแยะ เดี๋ยวเจ้หาให้ ฮ่าๆๆๆๆ :hao7:
# เรื่องนี้อาจจะดูดาร์คนะคะ แต่อย่างที่เคยเตือนไป อะไรที่เห็นตอนนี้ก็อาจจะไม่ใช่สิ่งที่จริงเสมอไปก็ได้ ไปล่ะ ไปทำการบ้านต่อ ^_^ :katai1:
:mew1: :กอด1: :L2: :L1: :pig4:
-
พริกจะรอดไม่รอดมาโคยิ่งเจ้าเล่ห์อยู่คึคึ
โอชินมาดามใจพอร์ชเร็วๆเลยนะ
-
อยากรู้และว่าถ้าพริกรู้เรื่อที่มาโคพนันไว้จะเป็นไง นี่หมั่วไส่มาโคมาก :katai5: :katai5: :katai5:
-
:katai5:
-
มีมาร์ค-คึ ....นี่ต้องลองเจอดีจากนู๋พริกเข้าสักทีนะ
-
หน๔พริกขัดขืนลูก ขัดขืน
อย่าไปยอมตามาร์คง่ายๆ
-
สงสารพอร์ชจังมาโคถ้าไม่ชอบพอร์ชก็น่าจะคุยกับพอร์ชดีกว่านี้หน่อยได้มั๊ยพอร์ชน่าสงสาร
-
พริกจะรอดไหมเนี่ย
สงสารพอร์ชมากๆ
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :m15: :m15: :m15:
:m15:
-
อยากให้เค้ารักกันจริงไม่ใช่เสแสร้งแบบชื่อเรื่อง5555555555555
คู่มาโคไม่ห่วงนะห่วงคู่โอชิน
โอชินหัดเอาใจพอร์ชละกัน สงสารพอร์ช
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
:katai2-1: ลุ้นว่าพริกจะโดนกินไหม ชอบ ๆ :z1: มาต่อไว ๆ น่ะจ้ะ ลุ้นให้พอร์ชรักกับโอชินเร็ว ๆ เพราะสงสารน่ะ อยากให้ทุกคนมีความสุขกัน :mew1:
-
อยากให้รอดอ่ะ :ling1:
-
ตกลงว่ามาโคจะตกหลุมหนูพริกแทนใช่ใหมนี่ :m20: :m20: :laugh: :laugh:
สงสารพอร์ช :mew2: เชียร์โอชิน :mew1:
-
สงสารพอร์ชนะทำไมไม่ตัดใจสักที รั้นไปก็มีแต่จะทำให้เจ็บมากขึ้นไปกว่าเดิม
พริกจะเสร็จมาร์คไหมนะ อิอิ
-
สงสารพอร์ช :mew2: โอชินรีบรู้สึกตัวเร็วๆนะลูก จะได้มาดูแลแผลใจให้หนูพอร์ช :hao5:
-
รอส่องตอนหน้า :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
รอดูคืนนี้มาโคจะได้กินพริกหวานหรือพริกเผ็ด :hao6: :z2:
-
ค่อยๆกระดึ๊บตามมาอ่านหนูพริก :katai5: แล้วก็ตกหลุมรักเข้าเต็มๆ
นายเอกเราแสบสมชื่อจริงๆ พี่มาร์คระวังปากพองนะคะเห็นว่ากินเผ็ดไม่ได้ด้วย
แต่ถึงจะแสบอย่างนี้เราก็ยังเกรงว่าจะตามพี่มาร์คเขาไม่ทันอยู่เลย
ตอนนี้ก็ว่าเล่นตามเกมส์แต่ระวังเถอะรักน้องเข้าจริงๆจะหัวเราะให้ดู
ซึ่งก็ดูท่าว่าจะเริ่มเป็นอย่างนั้นแล้วด้วยสิ หัวเราะรอก่อนเลยได้ไหม :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
หนูพริกเสร็จแน่ๆ 5555 :hao6: :hao6: :hao6:
-
DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 10: You’re dangerous, I’m falling
HIM: PRIK
ไม่นะ ผมอุตส่าห์คิดว่าตัวเองจะรอดจากน้ำมือมาร แต่ตอนนี้ผมคงต้องคิดไหมแล้ว เพราะมาโคกำลังจะขย้ำเหยื่ออย่างผม หันซ้ายก็ไม่รอด หันขวาก็ไม่พ้น เดินหน้าก็ไม่ได้ กลับหลังหันก็ห้องนอน โอ๊ยยยย ผมคงไม่เสร็จพี่มันจริงๆหรอกใช่ไหม
“ไง ตัวสั่นเป็นลูกนกเชียวนะ” พี่มันยิ้มอย่างพอใจที่ทำให้ผมกลัวจนตัวสั่นได้ ขาผมค่อยๆก้าวถอยหลังแต่ก็นึกได้ว่าไม่ควร ไม่งั้นมันจะเข้าอิรอบนิยายน้ำเน่า ไอ้ที่ถอยๆแล้วล้มลงบนเตียง ครั้งเดียวก็เกินพอแล้วมั้ง
“พี่ถอยออกไปเลยนะ!” ผมร้องห้าม พยายามทำเสียงให้ดูขึงขังเข้าไว้ มาโคจะได้กลัว...เหรอ! เขาไม่กลัวผมสักนิด แถมยังกระตุกยิ้มมุมปากขำๆเสียอีก!
“ฉันไม่ถอย นายจะทำไม” สีหน้ายียวนกวนประสาทจนผมอยากจะเข้าไปข่วนหน้าหล่อๆนั้นสักทีสองที แต่ถ้าขืนผมทำแบบนั้นจริงๆ ผมคงไม่เหลือทางรอด ซึ่งตอนนี้ก็ไม่มีอยู่แล้ว
“พี่! อ๊ะ!”
มาโคเดินเข้ามาประชิดตัวผมอย่างรวดเร็ว ท่อนแขนแกร่งโอบเอวผมแล้วดึงเข้าหาตัว ผมยกมือดันแผ่นออกแข็งๆของมาโคเอาไว้ ก้มหน้าลงไม่กล้าเงยหน้าสบตาเขา
ผิดที่ผมเองใช่ไหมที่ไปยั่วประสาทเขา ตอนที่ผมกินข้าวกับคุณไวน์ หลายครั้งที่ผมหันไปมองมาโคก็จะเจอกับสายตาที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจ แต่ตอนนั้นผมนึกสนุกเพราะคิดว่าไม่มีอะไร เลยแกล้งยั่วเขาต่างๆนานา ถ้าผมสามารถล่วงรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าได้ ผมจะไม่ทำ!
มาโคจูบลงมาเบาๆ ผมเบี่ยงหน้าหนี แต่เขาก็ยามตามมาจูบให้ได้ มือหนานวดที่เอวผมเบาๆ แรงกดย้ำสองสามทีบนริมฝีปากทำให้ผมได้แต่ยืนนิ่งปล่อยให้ทำตามใจ ลิ้นร้อนชื้นดันเบา ๆ ตรงริมฝีปาก ผมเผยอริมฝีปากอัตโนมัติ พาลพาเอาเรี่ยวแรงหดหายไปดื้อ ๆ
“บอกฉันสิว่านายกับไอ้หมอนั่นไม่ได้เป็นอะไรกัน” มาโคกระซิบชิดริมฝีปากผม ริมฝีปากที่แตะสัมผัสกันอย่างแผ่วเบาแบบนี้กำลังทำให้ผมอ่อนไหว
“ไม่ ไม่ได้เป็นอะไร” ผมตอบเบาๆ รู้สึกขัดเขินตาสายตาร้อนแรงที่จ้องมองผมอยู่
โธ่เว้ย! ทำไมผมต้องใจเต้นแรงและรู้สึกหวั่นไหวกันผู้ชายนี้ด้วย ทั้งๆที่ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครไม่ว่าจะผู้ชายผู้หญิง อาการที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ มันน่ากลัวมากกว่าการกระทำของคนตรงหน้าเสียอีก
ท่าเพียงแต่ผมจะขัดขืน มีเหรอเขาจะจูบผมได้
แต่นี่ผมยอมเองชัดๆ!!!
“งั้นก็ดี เพราะนายเป็นแฟนฉันนี่ จริงไหม” มาโคยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ทำเอารู้สึกร้อนๆหนาวๆ
“อย่า” ผมรีบจับมือมาโคที่เลื่อนขึ้นมาเกือบถึงหน้าอกผม
“หึหึ ห้ามได้เหรอ” ผมล่ะเกลียดรอยยิ้มของมาโคจริงๆ
“พี่อย่ายิ้มได้ไหม!” ผมพูดเสียงหงุดหงิด
“ทำไม” แต่เขาก็ยังยิ้ม แถมยังยิ้มกว้างกว่าเดิมด้วย มันน่าหมั่นไส้นัก!
“เพราะพี่ยิ้มแล้วดูดี ผมไม่ชอบ!”
มาโคถึงกับทำหน้าเหวอหุบยิ้มฉับ เหอะ! ให้มันรู้ซะบ้างว่าเล่นกับใรอยู่ ผมนี่ไม่ง่ายนะบอกเลย!
“เหรอ ฉันก็ไม่ชอบให้นายทำหน้าบึ้งเหมือนกัน” มาโคปรับสีหน้าให้เหมือนเดิน คำพูดของเขาทำให้ผมงง
“ทำไม” ผมถามกลับ
“เพราะมันน่าฟัดเกินไป ฉันจะอดใจไม่อยู่” มาโคเลื่อนมือข้างหนึ่งมาจับแก้มผมไว้ ใช้นิ้วโป้งไล้เบา ๆ ก่อนเลื่อนลงไปจับข้างคอผมไว้บีบเบา ๆ พลางบังคับให้ผมเงยหน้ารับจูบร้อนๆจากเขา
ไอ้พี่หื่นเอ้ย!!!
อยากจะห้ามปราม แต่ผมกลับควบคุมตัวเองไม่ได้ ทุกสัมผัสมันทำให้ผมร้อนวูบวาบไปทั้งตัว เสื้อผมหลุดออกจากตัวตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ มาโคดันผมลงกับเตียงตอนนี้ยังมึนเมากับรสจูบร้อนแรง
“อ๊า…” ผมเผลอตัวครางออกมา เมื่อพี่มันเลื่อนหน้าลงไปงับหัวนมผมเบา ๆ ในขณะที่มืออีกข้าง ก็ขยี้หัวนมอีกข้างเอาไว้
“พี่มาร์ค อือ ไม่เอา” ผมร้องปฏิเสธเสียงสั่น ฟังแล้วยิ่งหวิวมากกว่าเดิมอีก แต่ผมยังไม่พร้อมจริงๆ ผมพยายามดันหน้ามาโคออก แต่เขาไม่ยอมหยุดซุกหน้ากับหน้าอกผมสักที
“แน่ใจเหรอว่าไม่อยากให้ทำ” เขาถามยิ้มยั่ว ผมพยักหน้าเบาๆก่อนจะผวาเมื่อพี่มันวางมือลงบนจุดยุทธศาสตร์สำคัญ
จับทำไม ใครให้จับวะ!!!
“อื้ออ พี่...” ผมร้องครางสะดุ้งเมื่อมาโคเน้นมือลงมาหนักๆ ทำให้จุดยุทธศาสตร์ของผมเริ่มตื่นตัว
“เป็นขนาดนี้แล้วเนี่ยนะ จะให้หยุดเหรอ” มาโคกระซิบถามชิดใบหู ขบเม้นหยอกล้อให้ผมหวิวเล่น
“ไม่เอานะ ไม่เอาจริงๆ” ผมร้องขอน้ำตาคลอ ถึงผมจะเป็นแฟนกับมาโคแล้ว แต่ผมยังรู้สึกว่าไม่ใช่ เรายังไม่ใช่แฟนกันจริงๆ เพราะผมยังไม่ได้รักเขา แต่ผมชอบเขานะ ไม่รู้ว่าผมชอบเขาตอนไหน แต่มันก็ชอบไปแล้ว ไม่งั้นผมไม่ปล่อยให้เขาจูบหรอก
แต่มันก็แค่ชอบ...ยังไม่ใช่ความรัก
มาโคหยุดการกระทำของตัวเอง เขาสบตาผมนิ่ง ใบหน้าราบเรียบไร้ความรู้สึกใดๆ ผมนอนหอบเบาๆอยู่ใต้ร่างเขา ที่ผมหยุดไม่ใช่เพราะว่ากลัวเขาหรอกนะ แต่ผมกลัวใจตัวเองมากกว่า แค่โดนจับนิดจับหน่อยผมก็แทบจะล่องลอยแล้ว ถ้าเกิดไปห้ามเขาไว้ อีกนิดเดียวผมต้องกู่ไม่กลับแน่ๆ
ผมมีอะไรผิดปกติหรือเปล่า ผมไม่เคยนอนกับใคร ไม่เคยมีเซ็กซ์กับผู้หญิงคนไหน ไม่ต้องพูดถึงผู้ชายเลย แต่ทั้งๆที่ไม่เคย ผมยังมีความรู้สึกได้มากขนาดนี้ ผมเป็นโรคอะไรหรือเปล่าวะ!!!
“ไม่ทำก็ได้เด็กน้อยเอ้ย” มาโคพูดนิ่งๆ แต่เหมือนเขากำลังดูถูกผม ด้วยความหมั่นไส้เลยทุบเข้าที่หน้าอกเขาแรงๆ มาโคถลึงตาใส่ผมที่ผมไปทำร้ายร่างกายเขา
“อ่อ ตกลงนี่จะเอาใช่ไหม ไม่อยากหยุดสินะ”
“ไม่เอา!” ผมส่ายหน้าแรงๆ เพราะมาทำท่าจะขย้ำผมอีกรอบ เขาทำหน้าบึ้งนิดๆ ก่อนจะล้มหน้าลงมา
จุ๊บ~
มาโคจุ๊บที่ปากผมเบาๆ แล้วก็ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ผมหน้าร้อนฉ่า เบนสายตาหนีไม่กล้าสบตา
“วันนี้จะปล่อยไปก่อนแล้วกัน แต่คราวหน้าไม่รอดแน่ๆ”
ไม่ต้องบอกก็ได้ ไอ้บ้ากาม!!!
“วันนี้ฉันมีงานจนถึงดึก เลิกงานแล้วจะมาหา” มาโคมองผมที่นั่งทำหน้าง่วง ตาจะปิดแหล่ไม่ปิดแหล่อยู่บนเตียง เมื่อคืนเขานอนค้างกับผมเนี่ยแหละ แต่ว่านอนกอดเฉยๆ แต่จริงๆก็ไม่เฉยเท่าไหร่ กว่าจะนอนได้ผมก็โดนเขาจูบนั่นจับนี่อยู่นานสองนาน จนผมหมดความอดทนพูดออกไปว่าถ้าเขาไม่หยุดแทะเล็มผมแล้วนอนสักทีล่ะก็ ผมจะโทรให้คุณไวน์มารับไปนอนด้วย เท่านั้นแหละ มาโคถึงได้ยอมนอนนิ่งๆดีๆ
และเช้าวันนี้เขาก็ตื่นก่อนผมเพราะมีถ่ายแบบทั้งวัน เฮ้อ เป็นนายแบบชื่อดังนี่มันดีจริงๆ มีงานเข้าไม่ขาด แถมแต่ละงานนี่เงินดีทั้งนั้น คราวที่แล้วที่เขาไปถ่ายแบบที่ต่างจังหวัดก็ได้มาเกือบแสน ก็ไม่แปลกที่บนตัวเขาจะมีแต่ของแบรนด์เนม
“อืม” ผมรับคำแล้วเตรียมตัวจะทิ้งตัวลงนอนต่อ วันนี้ผมมีเรียนอย่างเดียวไม่มีงาน แต่มีเรียนตอนบ่าย ตอนนี้มันเพิ่งจะเจ็ดโมงเช้า ไม่รู้จะปลุกผมทำไม มีอะไรส่งข้อความมาก็ได้ มันเสียเวลานอนชะมัดเลย!
“อย่าเพิ่งนอน” แต่งตัวเสร็จเขาก็เดินมาดึงผมให้ลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง
“ไม่เอา ผมจะนอน!” ผมพูดอย่างเอาแต่ใจ เมื่อคืนผมก็หลับๆตื่นๆเพราะระแวงเขา ไม่คิดจะเห็นใจกันบ้างหรือไงนะ!
“เดี๋ยวค่อยนอน” มาโคจับหน้าผมเอาไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง ผมปรือตามองอย่างขัดใจ เบ้หน้าใสคนที่เอาแต่กวนผมอยู่ได้
“เดี๋ยวก็สายหรอก” ผมหลับตาพูด เห็นบอกว่ารีบๆแต่ก็ไม่ออกไปทำงานสักที
“จูบอรุณสวัสดิ์ฉันก่อนแล้วค่อยนอน” เสียงทุ้มๆดังที่ข้างหู ผมเบิกตาโพลง
“ห๊ะ! ไม่เอาหรอก ไปเลย ไปทำงานเลย!” ผมถลึงตาโวยวายใส่เขา จูบอรุณสวัสดิ์อะไรกัน ใครจะไปทำ
“เร็วๆสิ ไม่ทำก็ไม่ต้องนอนนะ”
“...”
“จะทำเองหรือให้ฉันทำ แต่ถ้าฉันทำ มันอาจจะไม่หยุดที่จูบก็ได้”
อะ...ไอ้เจ้าเล่ห์!!!
ทำไมผมต้องตกเป็นเบี้ยล่างเขาตลอดเลยนะ หงุดหงิดตัวเองชะมัดยาก!
มาโคยืนกอดอกมองผมที่ปลายเตียง ผมค่อยๆคลานไปอยู่ตรงหน้าเขาก่อนจะคุกเข่ายืดตัวเกาะไหล่มาโคไว้ ยื่นหน้าเข้าไปจูบริมฝีปากอีกฝ่ายเบาๆแล้วผละออก แต่มาโคกลับรั้งร่างผมไว้แล้วเป็นฝ่ายจูบลงมาแทน
นี่กะจะสูบวิญญาณกันแต่เช้าเลยใช่ไหม!!
พ่อเป็นเครื่องเครื่องดูดฝุ่งหรือไง ดูดปากชาวบ้านเข้าอยู่นั่นแหละ!!
“แบบนี้สิเขาถึงจะเรียกว่าจูบ ไม่รู้เรื่องเลย” มาโคส่ายหน้าทำหน้าหน่ายๆ เขาปล่อยตัวผมให้เป็นอิสระ ผมไม่ทันตั้งตัวเลยไหลลงไปนั่งหมดสภาพบนเตียง
ส่วนคนที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้กลับเดินผิวปากออกจากห้องผมอย่างสบายอกสบายใจ ทิ้งให้ผมนั่งขบเคี้ยวเขี้ยวฟันอย่างไม่สบอารมณ์ เขามันจอมกวนประสาทที่สุดในโลกเท่าที่ผมเคยเจอมาเลย
ไม่นงไม่นอนมันแหละ! น่าเบื่อชะมัดเลย แทนที่จะได้นอนสบายๆ เรียนกับทำงานก็เหนื่อยพออยู่แล้ว ยังจะต้องมารับมือกับไอ้บ้ากามมือปลาหมึกอย่างมาโคอีก ต่อให้มีเก้าชีวิตก็คงใช้ไม่พอ
แต่ทำไมปากผมต้องยิ้มด้วยวะ ยิ้มทำไม!
ในเมื่อนอนต่อไม่ได้ผมก็อาบน้ำแต่งชุดนักศึกษา รอเวลาก็ออกจากห้องไปเดินเที่ยวเล่นในห้าง วันนี้ผมออกไปใช้เงินก่อนเข้าเรียนสักหน่อยดีกว่า ทำอะไรดีนะ
ดูหนัง...ท่าจะไม่ทันแหะ
กินข้าว...อืม ก็ดี แต่ต้องกินคนเดียวเนี่ยนะ
ผมหันซ้ายหัวขวาราวกับว่าจะเจอคนรู้จักสักคนที่พอจะไปกินข้าวเป็นเพื่อนผมได้ แต่ก็ไม่มี คนที่เดินผ่านไปผ่านมาไม่มีใครที่ผมรู้จักสักคน
“เฮ้อ...กินคนเดียวก็ได้” มันก็คงไม่แย่เท่าไหร่หรอก
ผมออกเดินหาร้านอาหาร เดินวนอยู่สองรอบก็ยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะกินอะไร ปัญหาระดับชาติเลยนะเรื่องกินเนี่ย
ปึก!!!
“ขอโทษครับ” เพราะไม่ทันระวัง มัวแต่มองหาร้านอาหาร ผมเลยเดินชนใครก็ไม่รู้ แต่พอเงยหน้ามองผมก็เจอกับคนที่รู้จัก...ที่ผมไม่สามารถชวนไปกินข้าวได้
“พอร์ช” ผมครางเรียกชื่ออีกฝ่ายเบาๆ
“ระวังหน่อยสิ ไม่มีตาหรือไง” อีกฝ่ายว่ากลับมาหน้าเนื่อยๆ สีหน้าไม่ค่อยดีเหมือนจะไม่สบาย
“เออ ขอโทษ ขอตัวนะ” ผมไม่อยากจะเผชิญหน้ากับคนๆนี้สักเท่าไหร่ ไม่ใช่ว่ากลัวหรอก แต่ผมไม่อยากมีปัญหามากกว่า เลี่ยงได้ก็เลี่ยง แต่ถ้าเลี่ยงไม่ได้ก็ค่อยพุ่งชน
“เดี๋ยวก่อน” พอร์ชเรียกผมไว้ ผมหันกลับไปมองหน้าเขา
“มีอะไร” ผมถาม
“ไปกินข้าวด้วยกันหน่อยสิ”
อึ้งเลยครับ คนที่เคยด่าผมว่าแย่งแฟนเขามาชวนผมไปกินข้าว ผมควรทำไงดี ตอบรับหรือปฏิเสธ แต่ยิ่งมองใบหน้าขาวที่ดูจะซีดเซียวเหมือนคนอมทุกข์ ผมก็เลยปฏิเสธไม่ลง
“อืม หิวพอดี”
แล้วผมก็เดินตามพอร์ชไปที่ลานจอดรถ เขาบอกว่าจะไปกินที่ร้านๆหนึ่ง ผมก็พยักหน้ารับ ทีแรกผมจะขับรถไปเอง แต่เขาบอกว่าไม่ต้อง กินเสร็จจะมาส่งผมที่หน้าห้าง ไหนๆก็ตามเขามาขนาดนี้แล้วก็เลยตามเลยแล้วกัน แต่ทำไมหลางสังหรณ์ผมมันบอกว่าจะต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแน่ๆ
มาถึงที่ร้านอาการเกาหลีร้านหนึ่ง บริเวณร้านดูร่มรื่น ตัวร้านเป็นไม้ทั้งหลัง ตกแต่งออกมาในสไตล์เกาหลี ผมเดินเข้าไปข้างในร้านแล้วก็มองรอบๆตัวร้านไปด้วย ร้านดูดีแบบนี้อาหารต้องราคาแพงแน่ๆ
“กี่ที่ครับ”
“สองที่”
“เชิญด้านนี้ครับ” พนักงานต้อนรับของร้านเดินนำไปที่มุมหนึ่งของร้าน เป็นโต๊ะแบบนั่งพื้น กลางโต๊ะเป็นเตาสำหรับปิ้งย่าง ผมนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับมาโค พนักงานตอนรับเดินออกไปแล้วมีพนักงานอีกคนเข้ามาบริการแทน
ผมหยิบเมนูขึ้นมาดู ผมไม่เคยกินอาหารเกาหลีมาก่อนเลยไม่รู้ว่าต้องสั่งยังไงบ้าง
“กินเนื้อได้ไหม” พอร์ชถามผมโดยไม่ละสายตาขึ้นมามอง
“กินได้” ผมตอบ เขาพยักหน้ารับก่อนจะหันไปสั่งอาหารแบบรวดเดียวจบ จากนั้นก็ส่งเมนูคืนให้พนักงาน ผมนั่งเอ่อแบบงงๆ พอร์ชหันกลับมามองผมที่นั่งนิ่ง เขาเลยดึงเมนูออกจากมือผมแล้วส่งคืนพนักงานแทน
“เอ่อ...”
“ซื้อบื้อชะมัด มาโคชอบไปได้ไงนะ” เขาว่าผม ผมปรับสีหน้าแทบไม่ทัน
ระหว่างรออาหารมาเสริฟ ผมกับพอร์ชก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกัน เขานั่งเล่นโทรศัพท์มือถือ ไม่ยิ้มไม่อะไร ทำหน้านิ่งบ้างหรือไม่ก็ขมวดคิ้วเขาหากัน ถ้าไม่มองที่แววตาเขาก็เหมือนคนปกติทั่วไป แต่ถ้ามองเข้าไปในตา จะรู้เลยว่าคนๆนี้เป็นทุกข์มากแค่ไหน
เพราะมาโคหรือเปล่า
ถ้าใช้...ผมควรจะต้องทำยังไง
แบบนี้ผมจะกล้ารักเขาได้ยังไง ในเมื่อก็เห็นๆกันอยู่ว่าจุดจบที่เขาจะมอบให้มันเจ็บปวดขนาดนี้
แล้วที่อยู่ๆพอร์ชก็ชวนผมออกมากินข้าวนี่หมายความว่ายังไง แค่ต้องการหาเพื่อนมากินข้าว หรือมีเรื่องจะคุยกับผม หรือมีอะไรแอบแฝงมากกว่านั้นกันแน่
“จะมองฉันอีกนานไหม ไร้มารยาท” ผมโดนด่าเข้าให้อีกดอก เออ แค่มองก็ผิด
“เปล่า ก็แค่สงสัย” ผมไหวไหล่ตอบ
“สงสัยอะไร” พอร์ชถามเสียงแข็ง ทำหน้าไม่พอใจ ผมก็เป็นคนที่อารมณ์ร้อนคนหนึ่งนะ แต่พอมาเจอมาโคกับพอร์ชนี่ผมชิดซ้ายเลย ไม่แปลกใจทำไมทั้งคู่ถึงไปกันไม่รอด
ร้อนกับร้อนมาเจอกัน ก็บรรลัยสิครับ
แต่จะว่าไป...ผมก็ธาตุไฟนะ
หึหึ ไม่มาโคก็ผมเนี่ยแหละได้บรรลัยแน่คราวนี้
“คิดยังไงถึงชวนผมออกมากินข้าว” ผมถาม
“ก็ไม่คิดไง ถ้าไม่อยากจะนั่งกันข้าวกับฉันก็กลับไปได้นะ เชิญ” ปากบอกว่าเชิญ แต่ผมเห็นนะว่าเขาไม่ชอบใจเหมือนไม่อยากจะกินข้าวคนเดียว ยังกับเด็กๆทั้งที่อายุมากกว่าผมสองปี
ผมควรจะต้องส่งข้อความไปบอกโอชินไหมว่าผมกำลังนั่งกินข้าวอยู่กับพอร์ช เผื่อมันจะอยากออกมาร่วมวงด้วย
“ก็แค่ถามเฉยๆ นายไม่โทรชวนโอชินมาด้วยล่ะ” ผมแกล้งๆลองถาม พอร์ชทำหน้าอึ้งมองผม จะว่าไปแล้ว เขาก็น่ารักดีนะ ถ้าโอชินจะสะดุดความน่ารักของพอร์ชผมก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่หรอก
“นายรู้อะไร!!!” พอร์ชตะโกนถามผมเสียงหลง สีหน้าแตกตื่นจนผมงง
“รู้อะไรคือ?” ผมย้อมถาม แต่พูดถึงโอชินทำไมจะต้องตกใจอย่างกับใครตายด้วยอ่ะ หรือเพื่อนผมมันไปทำอะไรพอร์ช
“มันเล่าอะไรให้นายฟังบ้าง! บอกมานะ!!!” คราวนี้พอร์ชลุกเดินมาฝั่งผม เขย่าแขนผมอย่างต้องการคำตอบ
“ก็ไม่ได้เล่าอะไร แค่บอกว่า...”
“ว่าอะไร!!!” พูดไม่ทันจบพอร์ชก็พูดแทรก
“ว่าชอบนาย แค่นั้น!” ผมบอกเสียงดัง พอร์ชที่ได้ฟังก็นิ่งไป ก่อนจะถอนหายใจหนักๆออกมา เขาดูหวาดวิตกมากเมื่อผมพูดถึงโอชิน มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างสองคนนี้หรือไง
“มีอะไรหรือเปล่า นายโอเคนะ” ผมอย่างด้วยความกังวล ถึงจะไม่รู้จักกัน ถึงเขาจะเคยพูดจาไม่ดีใส่ผม แต่ผมก็อดเป็นห่วงไม่ได้
“ฉันกลับก่อนนะ” พอร์ชลุกขึ้นไปหยิบกระเป๋าอีกฝั่งแล้วก็เดินออกจากร้าน ผมก็วิ่งตามสิครับ เขาเดินไปถึงตัวรถ ผมกำลังจะคว้าแขนของพอร์ชเอาไว้ แต่ตัวผมกลับถูกใครบ้างคนล็อคจากข้างหลัง
“ปล่อยนะเว้ย อื้อออ!!!”
ไอ้นที่ล็อคตัวผมเอาผ้าอะไรมาปิดปาก ด้วยความตกใจทำให้ผมเผลอสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่
“พริก! พวกแกจะทำอะไรเขา ปล่อยเพื่อนฉันนะเว้ย!!!” เสียงโวยวายของพอร์ชเบาลงพร้อมกับที่ผมค่อยๆหมดสติ
ว่าแล้วไงว่ามันจะต้องเกิดเรื่อง!!!
……………………….
# อ้าวเฮ้ยยยยยย!!!! :a5: เกิดอะไรขึ้นฟะเนี่ย :serius2: ใรมาจับตัวหนูพริกของฉันไป!!!! :katai1:
:ling1:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
คร๊ายยยยย
มันบังอาจว่ะ
:m16: :m16: :m16: :m16:
-
ใครมาจับตัวพริกไป
-
อร๊ายยยยยยยยยยยค้างงงงงงงงงงงงงง่ะ ?????งื้อออออพอร์ชน่ารัก
-
ใครทำอะไรหนูพริกของฉันนนนนนนน :hao7: :serius2:
-
เราว่านะ โอชิน เองก็น่าจะคิดอะไรกะ พอร์ช แหละ
คงต้องรอลุ้นซะแล้ว
-
อ้าว!!! ใครมาจับตัวพริกเนี่ย หรือว่าจะเป็นไอ้นั้นที่ต้องการตัวพริกตอนแรกอ่ะ แน่ๆเลย
มาร์คมาช่วยเร็วๆนะ
-
กรี๊ดดดดดดดดด อย่าทำน้องพริกกกกกกกกกก :z3: :z3: :z3:
-
คราวนี้สงสัยว่าพริกกับพอร์ชจะได้ร่วมชะตาด้วยกัน หรือเปล่า? :m23:
-
ใครจับตัวน้องพริกกก :serius2: :serius2:
-
ตายหอง ใครมาจับน้องพริกฉัน พี่มาโคมาช่วยด่วนค่ะ พอร์ชร้อนตัวเนอะ พริกไม่ได้รู้ไรมาซะหน่อย
พี่มาโคนี่แกเจ้าเล่ห์นะ จะฟัดน้องพริกท่าเดียวเลย ไม่ชอบให้ทำหน้าบึ้งเพราะมันน่าฟัด ฮึ่ย หมั่นไส้คนหล่อฟ่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ไอ้คู่ที่คิดเกมส์ให้มาโคคู่นั้นแน่ๆ
ไม่ก็เพื่อนเก่า ที่เคยขโมยของไป น่าจะมีผู้ต้องสงสัยแค่นี้แหละ มั๊ง
-
ต้องเป็นมินแน่ๆ เลย :katai1:
-
มันค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
มาค่อให้ด่วนเลยนะ
พรีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
พอร์ชน่ารักอ่าาา>/////////<
-
พอร์ชหนูไม่ได้ร้ายเลยยยย
ถ้าเกลียดจริงๆคงไม่ตะโกนไปแบบนั้น
โฮกกกกกกพี่มาร์คคึมาช่วยน้องพริกเร๊วววววววว
-
อยากบอกพอร์ชจังน่าร๊ากอ่ะ
ใครมาจับตัวพริกหรือจะเป็น..... ใช่แน่ๆเลย
-
ใครที่ไหนล่ะเนี่ย
อยู่ดีดีก็โผล่มาจับพริกไปเฉยเลย
พอร์ชกับพริกกำลังน่ารักแท้ๆ
-
:katai1:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:เกิดอะไรขึ้นอะ :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
นั่นสิ ใครที่ไหนมาทำน้องพริกเนี่ย :serius2:
หรือว่าจะเป็นมิลกับพวกคนที่หมายตาน้องพริกไว้
หรือจะเป็นคนที่ไม่ชอบหน้ามาโคแล้วมาลงที่พริก
แล้วพอร์ชจะช่วยน้องพริกได้หรือเปล่าล่ะนั่น :sad4:
จริงๆก็เป็นห่วงทั้งคู่นะ พอร์ชเองดูแล้วก็ไม่ได้ร้ายกาจอะไร
รอดูสิว่าใครจะเป็นอัศวินขี่ม้าขาวมาช่วยทั้งสองคน
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
อ้าวพริกโดนจับตัวซะงั้น :mew5:
-
ตามด้วย
-
เฮ้ยยยย...ใครๆกานมาจับตัวหนูพริก
ใช่ไอ่นายมิลไรนั่นป่าวอ่ะ...แกตายยย
-
ใครมาจับตัวพริกไปเนี่ย
หรือมันจะเป็นแผนของพอร์ช
-
ใครจับพริกไปเนี่ย
-
โอ่ยยยยยยย ค้าง หนูพริกจะเป็นยังไงบ้างนะ :z10:
-
หนูพริกกก. ใครก้อได้มาช่วยที T.T
-
:a5: โอชินมาทันใช่มั้ย ช่วยพริกด้วยยยย
-
มา+1
-
DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 11: I've just found my weakness, it has been hidden in my strength
HIM: PORCHE
รถที่จับตัวพริกไปแล่นออกไปแล้ว ผมวิ่งตามจนไปถึงถนนใหญ่ ทำไงดี ไอ้พวกนั้นมันเป็นใครกันแน่ ผมรีบวิ่งกลับมาที่รถ ขับตามรถคันนั้นไป แล้วก็หยิบโทรศัพท์โทรหามาโค
เขาควรจะรู้เรื่องนี้ เพราะผมคนเดียวคนช่วยเด็กนั่นไม่ได้หรอก เพราะแต่จะเข้าไปช่วยผมยังถูกตบซะเลือดกลบปาก หน้าผมคงขึ้นสีแดงเป็นปืดแน่ๆ
แต่ไม่ว่าจะโทรกี่ครั้งมาโคก็ไม่รับ ช่วยรับหน่อยได้ไหม ผมรู้ว่าเขาคงจะหลัวว่าผมจะโทรไปตอแย แต่นี้มันหน้าซิ่วหน้าขวานนะ เมื่อโทรหายังไงมาโคก็ไม่รับ ผมเลยส่งข้อความไปบอกแทน ก่อนจะกดโทรออกอีกเบอร์หนึ่ง
โอชิน...
“ว่าไง คิดถึงฉันหรือไงถึงได้โทรหาเนี่ย” น้ำเสียงที่ออกไปทางกระเซ้าเย้าแหย่ทำให้ผมหมั่นไส้ แต่นี่ไม่ใช่เวลา ผมมองตามท้ายรถคันที่จับพริกไปที่กำลังจะเคลื่อนที่หนีหายไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกับบอกคนปลายสายอย่างร้อนรน
“โอชิน เพื่อนนายถูกจับตัว พริกน่ะ! เขาถูกจับตัวไปแล้ว!” ผมพูดแทบจะฟังไม่รู้เรื่อง
หายไปไหนแล้ววะ! เมื่อกี้ยังอยู่เลย!
“อะไรนะ นายว่าอะไรนะพอร์ช!”
“ฉันบอกว่าเพื่อนนายหายตัวไป บ้าเอ้ย! Shit! ฉันตามรถมันอยู่แต่ มันหายไปแล้ว” ผมสบถอย่างหัวเสีย ทุบพวกมาลัยอย่างหงุดหงิดที่รถผมดันติดไฟแดง คงตามไปไม่ทันแล้ว ทำยังไงดีๆๆ
คิดสิพอร์ชคิด
โอ๊ยย! คิดไม่ออกเว้ย!
“ตอนนี้นายอยู่ไหน” เสียงของโอชินจริงจังขึ้น ผมสูดลมหายใจเข้าปอดช้าๆลึกๆ
“อยู่ตรงถนนสาย...” ผมบอกจุดที่ตัวเองอยู่
“งั้นนายไปรอที่ร้านตรงโรงแรม แกรนด์เนวาก่อน แล้วฉันจะรีบไปหา” โอชินพูดสั่งแล้วก็วางสายไป ผมขับรถไปที่โรงแรมที่โอชินบอกก่อนจะเข้าไปนั่งรอข้างในด้วยความร้อนรน แต่แล้วมือถือผมก็สั่น พอหยิบขึ้นมาดูก็เห็นชื่อมาโคขึ้นที่หน้าจอ ผมรีบกดรับทันที
“หมายความว่ายังไงที่พริกถูกจับไป!!!” ผมยังไม่ทันได้พูดมาโคก็ตวาดใส่ผมเสียงดัง เขาดูเป็นห่วงพริกมากๆ และนั่นทำให้ผมน้อยใจ
เคยไหมที่เขาจะเป็นห่วงผมอย่างนี้บ้าง
ผมตอบให้เลยแล้วกันว่าไม่เคย!
“เรื่องมันยาว ถ้าพี่อยากรู้พี่ก็มาหาผมที่โรงแรมแกรนด์เนวาแล้วกัน” ผมพูดจบก็กดตัดสายทิ้ง ไม่อยากฟังเสียงตวาดตะคอกที่แฝงไปด้วยความห่วงใยของคนอื่น
ถ้าคนเราจะเปลี่ยนใจไม่รักคนอื่นง่ายๆก็ดีสิ ผมจะได้ไม่ต้องจมปรักอยู่กับเขา แล้วตัวเองก็มานั่งเจ็บเองคนเดียวอย่างนี้
“พอร์ช!” โอชินมาถึงก่อน เข้าวิ่งเข้ามานั่งข้างๆผมก่อนจะจับตัวผมหมุนไปมา
“อะไรของนาย ฉันเวียนหัว!” ผมบ่น คนยิ่งเครียดๆอยู่
“ไม่เป็นอะไรใช่ไหม!” มันถามหน้าเครียด
“เปล่า คนที่จะเป็นน่ะเพื่อนนายโน่น!” ผมว่าใส่หน้าโอชิน ผมอยากจะหายไปจากสถานการณ์นี้จริงๆ
“มันเกิดอะไรขึ้น” โอชินถามหน้าเครียด ผมเลยเล่าให้มันฟังตั้งแต่แรก โอชินดูเหมือนจะเข้าใจดี แต่ตอนนี้ปัญหาคือเราไม่รู้จะไปตามหาพริกที่ไหน
“พอร์ช! นายทำอะไรพริกห๊ะ! พริกอยู่ไหน!!!” มาโคที่เพิ่งมาตรงเข้ามากระชากคอเสื้อเชิ้ตผมแล้วก็ดึงตัวผมขึ้น ผมรู้สึกอึดอัดที่คอเพราะถูกเสื้อรัดจนต้องดิ้น
“ปล่อยผมนะ ผมเจ็บ!”
“เฮ้ย ใจเย็นๆดิวะ ปล่อยมันก่อน” โอชินเข้ามาช่วยพูดกับมาโค เลยได้ตาขวางๆตอบกลับมาแทน แต่มาโคก็ปล่อยตัวผมโดยการผลักผมใส่โอชินแรงๆ
ผมจุกอกไปหมด ตัวสั่นเพราะความกลัว เขาไม่เคยทำรุนแรงกับผมแบบนี้มาก่อน
ไม่เคย...
“พอร์ช พริกอยู่ไหน!” มาโคดูหัวเสียมากๆ
“ผมไม่รู้” ผมบอก
“ที่พริกถูกจับตัวไปเป็นแผนของนายสินะ ทำไม อยากได้ตัวฉันมากเหรอไง!!!”
“ถึงผมจะรักพี่มากแค่ไหนนะ แต่ผมก็มีความเป็นคน ช่วยอย่ามาดูถูกผม!!!”
ผมหมดความอดทนแล้ว!
ในสายตาของเขาผมไม่เคยมีความดีเลยสินะ ถึงผมจะไม่ชอบพริกเพราะเขาทำให้มาโคสนใจเขามากกว่าผมได้ แต่ผมก็ไม่เคยคิดจะทำร้ายใคร แต่ที่มาโคพูดแบบนี้มันเป็นการดูถูกผมชัดๆ
อันที่จริงผมไม่จำเป็นต้องช่วยพริกก็ได้ เขาไม่ได้เป็นอะไรกับผม เพื่อนก็ไม่ใช่ แต่เขาเป็นศัตรูหัวใจ แล้วทำไมผมต้องไปช่วยเขาด้วย ไม่เกี่ยวกับผมสักนิด!
“แล้วจะให้ฉันคิดยังไง เขาอยู่กับนายแล้วถูกจับตัวไปน่ะห๊ะ!!!”
“คิดยังไงก็เรื่องของพี่แล้วกัน ถ้าคิดว่าผมมันเลวมากที่ทำแบบนั้นได้ก็เชิญ แล้วพี่ก็ตามหาตัวเด็กนั่นเองแล้วกัน!!!”
ผมลุกขึ้นเดินออกจากโรงแรม พอกันที ทำไมผมจะต้องมาเป็นเดือดเป็นร้อนเรื่องของคนที่ไม่รู้จักด้วย ถ้ารู้ว่าทำดีแล้วต้องโดนแบบนี้ผมยอมเป็นคนใจแคบไม่สนใจอะไรเลยจะดีกว่า จะได้ไม่ต้องโดนด่าแบบนี้ด้วย
แล้วน้ำตานี่จะไหลทำไม ทำไมต้องอ่อนแอด้วย!
“จะไปไหน!” มาโคเดินตามมากระชากแขนผม สะบัดแขนออกจากมือเขา เห็นโอชินวิ่งตามมาดูอย่างเป็นห่วง จะผิดไหมถ้าตอนนี้ผมจะบอกว่า...ผมอยากกอดมันจัง
“จะไปไหนก็เรื่องของผม ก็ผมเป็นคนทำให้พริกโดนจับตัวไปนี่ ผมกลับไปนอนสบายใจที่คอนโดท่าจะเป็นการดี!” ผมพูดประชดคำโต มันน่าน้อยใจไหมล่ะ ทำดีแล้วก็ไม่ได้ดี แถมคนที่ไม่เห็นความดีของเราคือคนที่เรารักอีก
ผมเจ็บนะ
“ใจเย็นๆได้ไหมวะ เห็นไหมว่าพอร์ชมันกลัวนายขนาดไหน” โอชินมายืนข้างๆผมพร้อมกับคว้าตัวผมเข้าไปกอดเอาไว้ ผมซุกหน้าลงกับอกมันปล่อยให้น้ำตาไหลด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ
รักคนที่เขาไม่รักเรามันก็เจ็บอย่างนี้
“หุบปากไป บอกมาพอร์ช เกิดอะไรขึ้น แม่งเอ้ย!!! ป่านนี้มันพาพริกไปไหนต่อไหนแล้ววะเนี่ย!!!”
รู้ไหมผมถามตัวเองว่าอะไร
ถ้าผมหายไป จะมีใครออกตามหาผมแบบนี้หรือเปล่า
“เรื่องมันเป็นแบบนี้...” โอชินเล่าเรื่องทั้งหมดที่ก่อนหน้านี้ผมเล่าให้เขาฟัง มือหนาก็ลูบหลังผมไปด้วย ผมกำเสื้อเชิ๊ตของมันแน่นจนยับยู่ยี่ไปหมด
“จำป้ายทะเบียนได้ไหม!” มาโคบรรดาลโทสะ ผมผละออกจากโอชิน เช็ดน้ำตาออก จ้องมองมาโคที่ดูร้องรุ่นจนแทบจะยืนไม่ติดพื้น
“เป็นรถตู้สีขาว ป้ายทะเบียน พป 3489 ก่อนที่ผมจะตามไม่ทันดูเหมือนมันจะมุ่งหน้าไปทาง...ผมรู้แค่นี้แหละ” ผมบอกนิ่งๆ ก้มหน้ามองพื้น
“ขอบใจแล้วก็...ขอโทษ”
ผมเงยหน้ามองมาโคอึ้งๆ ไม่คิดว่าเขาจะเอ่ยคำขอโทษออกมา ผมพยักหน้ารับนิดหน่อย
“งั้นก็แยกย้ายกันตามหา เดี๋ยวฉันให้เพื่อนที่เป็นตำรวจช่วยอีกแรง” จบคำโอชินมาโคก็วิ่งไปที่รถของตัวเอง ผมมองตาหลังเขา รถของเขา จนมันหายลับไปกับตา
“ไปกันเถอะ” โอชินบอกแล้วก็จับมือผมให้เดินไปที่รถของเขา
เราขับวนดูไปทั่วในกรุงเทพ โอชินโทรหาเพื่อนที่เป็นตำรวจให้ประสานงานกับตำรวจจราจรหลายแห่งให้เฝ้าจับตาดูว่ารถตู้คันดังกล่าวขับผ่านไปบ้างหรือเปล่า
ส่วนผมเองก็สอดสายตามองตามรถตู้ที่เป็นสีขาวทุกคันว่าใช่คันเดียวกับที่จับพริกไปไหม เกือบสองชั่วโมงได้ที่เราตามหายังไงก็หาไม่เจอ มาโคก็ไม่โทรมาบอกว่าหาเจอหรือยัง ผมส่งข้อความไปถามเขาก็เงียบ ป่านนี้เขาคงร้อนรนมากแน่ๆ
พอย้อนกลับไปคิดตามที่มาโคพูดแล้ว ผมกลับมาย้อนถามตัวเองว่า เพราะผมหรือเปล่าที่ทำให้พริก ถ้าผมไม่ชวนเด็กนั่นออกมากินข้าว มันก็อาจจะไม่ถูกจับก็ได้ แต่ความคิดอีกด้านหนึ่งก็คือ เด็กนั่นไปทำอะไรให้ใครไม่พอใจหรือเปล่า
โอ๊ยย!! ช่างมันเถอะ คิดเยอะปวดหัว นี่ก็ตาแห้งไปหมดแล้วเพราะต้องนั่งจ้องรถคันแล้วคันเล่า
“อย่าคิดมากเลย เราต้องหาพริกเจอ” โอชินเอ่ยขึ้น ผมนับถือเลย ในสถานการณ์แบบนี้ แต่มันดูมีสติมากกว่าคนอื่น
“นายไม่ห่วงเพื่อนนายหรือไง” ผมถาม เพราะดูมันไม่ค่อยจะแสดงอาการเท่าไหร่ และไม่ค่อยจะกวนประสาทอย่างทุกทีด้วย
“ห่วงสิ ห่วงมากด้วย แต่เครียดไปก็เท่านั้น ใช่ว่าจะหาเจอ” ที่มันพูดก็มีเหตุผล
“ฉันขอโทษ” ผมพูดขึ้นเบาๆ
“ไม่ต้องคิดมาก นายไม่ผิดหรอก”
แต่ทำไมผมกลับรู้สึกว่า ผมผิดอยากมาก ผิดในทุกเรื่อง อาจจะผิดตั้งแต่เกิดมาแล้วก็ได้
HIM: MACO
ผมขับรถปาดหน้ารถคันอื่นครั้งแล้วครั้งเล่า เสียงโทรศัพท์โทรตามให้กลับไปทำงานดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ผมยังไม่ทันได้เริ่มงานดูพอร์ชก็ส่งข้อความมาบอกว่าพริกถูกจับตัวไป เท่านั้นผมก็วิ่งออกจากสตูดิโอทันควัน ป่านนี้ทุกคนคงวิ่งวุ่นไปหมด แต่ใครจะสน ผมก็แค่ต้องจ่ายเงินค่าเสียหายทั้งหมดแค่นั้น ช่างมัน ยังไงพริกก็สำคัญกว่า
แล้วกว่าจะรู้เรื่องรู้ราวก็กินเวลาไปไม่น้อย แล้วการตามหาคนโดยไร้จุดหมายปลายทางแม่งเป็นอะไรที่แย่มาก แล้วใครกันวะที่มาจับพริกไป เด็กที่มีโลกส่วนตัวสูงอย่างพริกจะไปก่อเรื่องอะไรไว้ วันๆถ้าไม่ไปเรียน ทำงาน ก็กลับหอ แทบไม่ค่อยจะสุงสิงกับใคร
แต่เดี๋ยวนะ...
ไอ้มิล!!!
ทำไมผมเพิ่งจะนึกออกวะ สิ่งที่ไอ้ธันกับไอ้กัสพูดวันนั้นผมเพิ่งนึกขึ้นได้ ผมหักพวงมาไล่วันรถกลับทันที มุ่งหน้าไปที่ๆหนึ่งที่จะทำให้ผมได้เจอกับตัวการ
ผมขับรถมาจอดที่หน้าบ้านไอ้ดีน มันจะต้องรู้แน่ๆว่าไอมิลอยู่ที่ไหน และมันจะต้องเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดด้วย ไอ้พวกเลวเอ้ย! มันคงจะกลัวว่าผมทำเดิมพันสำเร็จ เพราะแบบนี้ไงผมถึงเกลียดพวกแม่ง เล่นไม่ซื่อ!!!
กริ๊งๆๆๆ!!!
ผมย้ำกดกริ่งที่หน้าบ้านไอ้ดีนระรัว จนเจ้าของบ้านเดินออกมาด้วยสภาพที่เหมือนเพิ่งจะตื่น พอมันเห็นผมก็ชะงักเท้า มองหน้าผมงงๆ
“มึงเป็นประตูเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้ดีน!” ผมพูดเสียงเข้ม ระงับอารมณ์ไม่ให้กระโจนข้ามรัวไปต่อยมันสักทีสองที แค่เห็นหน้ามันผมก็หมั่นไส้แล้ว
“มึงมาทำไม” มันเดินมาเปิดประตูรั้วให้ผมพลางถาม
ผลั๊ว!!!
“มึงเอาพริกไปไว้ไหน!” ผมเหวี่ยงหมัดใส่หน้าไอ้ดีนไปทีอย่างแรง ก่อนจะกระชากคอเสื้อมันขึ้นมาถามแน่น ถ้าพริกเป็นอะไรไปผมไม่ปล่อยพวกแม่งไว้แน่ๆ
“อะไรของมึงไอ้มาโค” มันจับที่ข้อมือผมก่อนจะกระชากออก
“พริกหายตัวไป พวกมึงใช่ไหม อย่าคิดว่ากูไม่รู้นะว่าพวกมึงคิดจะทำอะไร บอกกูมาว่าไอ้มิลเอาพริกไปไว้ไหน!!!”
“กูไม่รู้ แล้วไอ้มิลเกี่ยวอะไรด้วย!” มันขึ้นเสียง สีหน้ามันเริ่มจะเครียดเหมือนมันไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วย แต่ผมไม่มีทางเชื่อเด็ดขาดว่ามันจะไม่รู้ ในเมื่อไอ้มิลเป็นเพื่อนมัน
“มึงติดต่อไอ้มิลเดี๋ยวนี้เลย!” ผมยกมือเสยผมอย่างหงุดหงิด ไอ้ดีนทำหน้าไม่เข้าใจแต่มันก็เดินเข้าไปในบ้าน ผมถือวิสาสะเดินตามมัน มันหันมามองแต่ไม่ได้ว่าอะไร แล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทร แต่ดูแล้วเหมือนมันจะโทรไม่ติด มันเลยโทรอีกสองมาครั้ง
“มันไม่รับ” ไอ้ดีนพูดกับผมหน้าเครียด แต่ผมนี่ร้อนใจไปหมดแล้ว
“ไอ้เหี้ย! แม่งเอาพริกไปไว้ไหนวะ มึงไม่รู้หรือไงไอ้ดีน!!!”
“กูไม่รู้! กูไม่ได้เจอมันมาสองวันแล้วเนี่ย!”
“บ้านมันอยู่ไหน มึงพากูไปเดี่ยวนี้เลย!”
“เออ กูเปลี่ยนเสื้อผ้าแปบ”
“นี่มึงยังจะมีกะจิตกะใจแต่งตัวอีกเหรอ ไปเลยมึง ไม่ต้องแต่ง แฟนกูเป็นไงบ้างก็ไม่รู้
“ไอ้ห่า ให้กูไปสภาพนี้เนี่ยนะ”
“เร็วๆได้ไหมไอ้ห่านี่ กูรีบ เดี๋ยวปัดต่อยแม่งอีกหมัด” ผมด่า ไอ้ดีนเลยต้องจำยอมเดินส่ายหัวออกจากบ้าน ผมโยนกุญแจรถตัวเองให้มันขับ
ไอ้ดีนขับรถไปที่บ้านไอ้มิลที่อยู่ไม่ใกล้มากนัก แต่ปรากฏว่าไม่มีใครอยู่ บ้านเงียบเฉียบ ไอ้ดีนเลยขับไปที่คอนโดไอ้มิลแทน โชคดีที่ไอ้ดีนมาที่คอนโดนี้บ่อยเลยเดินขึ้นไปยังห้องมันได้ แถมไอ้ดีนยังมีคีย์การ์ดกับกุญแจห้องไอ้มิลอีก นี่มันเป็นเพื่อนกันยังไงวะ พี่พร้อมขนาดนี้ เมื่อกี้ตอนไปบ้านไอ้มิล ไอ้ดีนมันก็มีกุญแจนะ แปลกๆไปปล่าววะ
แต่ช่างแม่งเถอะ ตอนนี้ผมโคตรจะหงุดหงิด ไม่รุ้ว่านี้พริกจะเป็นไงบ้าง จะร้องไห้หรือเปล่า ใครจะทำอะไรมันบ้าง ผมคิดไปร้อยแปด ผมเป็นห่วงมันจริงๆครับ ทั้งๆที่ชีวิตนี้ไม่เคยคิดจะห่วงใครนอกจากตัวเอง คนที่บ้านผมก็ไม่เคยห่วง พี่น้องเข้าโรงพยาบาลก็ไม่เคยคิดจะไปเยี่ยม แต่กลับพริกไม่ใช่ ผมไม่อยากให้มันเจ็บ ไม่อยากให้ใครทำร้ายมัน
ทำไมผมถึงได้เป็นห่วงมันขนาดนี้วะ!
มันจะต้องกลัวมากแน่ๆ
“ไม่อยู่ เอาไงมึง มึงแน่ใจใช่ไหมว่าไอ้มิลจับพริกไปจริงๆ”
“เออ เพื่อนมึงอ่ะพูดกับเพื่อนมันว่าจะทำอะไรสักอย่างเพื่อให้พริกสนใจมัน แล้วพริกก็ถูกตัวไปต่อหน้าพอร์ช มึงคิดว่าจะมีได้อีก”
ต่อนี้เหมือนมีกองไฟมาสุมอยู่ในอก ร้อนรุ่มไปหมดเมื่อหาไอ้มิลไม่เจอ แล้วก็ไม่รู้ว่าจะต้องไปตามหาที่ไหนอีก แม่งเอ้ย! ไม่อยู่ไหนวะ อย่าให้กูเจอตัวนะมึง จะซัดไม่เลี้ยงเลยคอยดู
“บางทีอาจจะเป็นฝีมือแฟนเก่ามึงก็ได้” ผมตวัดสายตาแข็งมองไอ้ดีน
“พอร์ชไม่ใช่คนแบบนั้น”
ทำไมผมจะไม่รู้นิสัยคนที่ผมเคยคบ แต่ก่อนหน้านี้ที่ผมด่ามันไปเพราะผมสติแตกเป็นห่วงพริกมาก แต่ผมก็พอรู้อยู่ว่าพอร์ชไม่ได้ทำ ถึงมันจะแรงทำตัวปากดีแค่ไหน แต่อะไรที่ขึ้นชื่อว่าเป็นความผิดมันกลัวจะตายห่า แค่จะแซงคิวมันยังไม่กล้าเลย นับประสาอะไรกับจะจับตัวคน
ไม่มีทางที่คนอย่างนั้นจะกล้าหรอก แค่ตอนนี้ผมกระวนกระวายใจมากเท่านั้นเอง แต่ตอนนี้ก็ไม่ด้อุ่นใจมากเลย แต่กลับเครียดยิ่งกว่าเดิม
[Krrrr Krrrr]
“ฮัลโหล” ผมรับสายพอร์ช
[พี่มาร์ค! รู้ที่อยู่พริกแล้ว!]
“ห๊ะ!!!” ผมเด้งตัวลุกขึ้นยืน รู้สึกเหมือนตัวเองมีความหวังแล้ว “เมื่อกี้ว่าอะไรนะ” ผมถามอีกครั้ง
[เจอที่อยู่พริกแล้ว อยู่ที่...]
ผมเปิดสปีกโฟนให้ไอ้ดีนได้ยินด้วย พร้อมกับรีบลงไปที่รอที่จอดข้างล่าง เมื่อรู้ที่หมายผมก็ขับรถออกทันที รอฉันก่อนนะพริก ฉันทำลังจะไปช่วยนาน ส่วนมึงนะไอ้มิล มึงตาย!!!
ผมขับรถมาถึงที่เกิดเหตุ เห็นรถของพอร์ชจอดอยู่ และทั้งพอร์ชและไอ้โอชินคนที่เป็นเพื่อนของพริกอยู่ลับๆล่อๆอยู่ที่ท้ายรถ ผมสั่งให้ไอ้ดีนดับเครื่องยนต์เพื่อไม่ให้เสียงดังจนไอ้คนที่จับตัวพริกมาได้ยิน
“เป็นไงบ้าง” ผมถาม ไอ้โอชินหันมาตอบ
“พวกมันที่อยู่ข้างนอกมีกันห้าคน พวกเราสามคนจัดการคงไม่อยาก
“ฉันด้วยสิ!” พอร์ชแย้ง พวกผมสามคนมองพอร์ชแบบเอือมๆ ช่างกล้าพูดวะ
“อย่ามาเป็นตัวถ่วงน่า” ไอ้โอชินว่าพลางส่ายหน้า
“ตัวถ่วงอะไร พูดให้มันดีๆนะ!”
“นี่พวกมึงจะทะเลาะกันทำไมวะ จะไม่เข้าไปช่วยพริกใช่ไหม” ไอ้ดีนที่ทนไม่ได้พูดขึ้น ทั้งสองคนเลยได้แต่ถลึงตาใส่กันเอง
เมื่อได้จังหวะที่เหมาะผม ไอ้ดีนและไอ้โอชินก็ค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ตัวบ้านที่ค่อนข้างจะทรุดโทรมและทั้งเก่าทั้งร้าง ผมชี้มือไปทางซ้ายให้ไอ้ดีนไปจัดการ แล้วให้ไอ้โอชินแยกไปทางขวา ส่วนคนที่อยู่ตรงประตูหน้าสองคนผมจะจัดการเอง
พอได้จังหวะผมก็คว้ามับเข้าที่คอคนดูต้นทางคนหนึ่งแล้วจัดการหักคอมันจนได้ยินเสียงกระดูกดังลั่น ก่อนจะทุบที่ท้ายทอยมันเข้าไปอีกที
“เฮ้ย!” ไอ้คนเฝ้าอีกคนหันมาเห็นก็พุ่งเข้ามาหาผม แต่ผมใช้เท้ายันมันออกห่างก่อนจะคว้าไม้หน้าสามที่อยู่ไม่ใกล้ฟาดเข้าที่ห้ากับที่หัวมัน ผมว่าตีที่อื่นมันน็อคช้า เล่นส่วนที่สูงที่สุดเนี่ยแหละ ผมสาดมันไปอีกสองสามทีจนมันลงไปนอนแน่นิ่งอยู่ที่พื้น
“เฮอะ! ไอ้พวกกระจอก!” ผมถุยน้ำลายใส่พวกมันก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในบ้าน ชั้นล่างว่างเปล่า คงเป็นชั้นบน ไม่รอช้าผมรีบวิ่งขึ้นไปแล้วก็เจอช็อตเด็ดเข้าพอดี ไอ้มิลมันกำลังจะข่มขืนพริก เสียงร้องห้ามจะขาดใจของพริกฟังแล้วเสียดหูจนน่าเวทนา
ไอ้ระยำเอ้ย! มึงตายเถอะ!
“ออกไปจากตัวแฟนกูนะไอ้สัด!!!” ผมคำรามลั่น คว้าวตัวไอ้มิลที่กำลังจะเอาของส่วนตัวของมันเข้าไปในตัวพริก
“พี่มาร์ค ฮืออ” พริกที่เห็นผมร้องไห้โฮ หดตัวกอดตัวเอง เนื้อตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว ผมเห็นแล้วยิ่งสงสารพร้อมกับแค้นที่ไอ้มิลที่ทำแบบนี้ แม่งไม่เห็นหรือไงวะว่าพริกกลัวแค่ไหน
“มึงกล้ามากที่แตะคนของกู!!!”
ผลั้ว!!!
ผมชกที่หน้าไอ้มิลทีหนึ่งหนักๆเน้นๆ ก่อนจะถีบมันยันข้างฝา ผมเดินตามไปต่อยมันอีกหลายทีก่อนจะเตะเข้าที่ลำตัวมัน มันสวนผมกลับเข้าที่หน้า ผมโกรธจนเลือดขึ้นหน้าเลยซัดมันไม่หยุด ไม่สนใจว่ามันจะอยู่ในสภาพที่ทุเรศขนาดไหน
ไอ้สัตว์เอ้ย!
กูยังไม่เคยคิดจะทำให้มันร้องไห้มาก่อนเลย มึงกล้าทำได้ไงวะไอ้เวร!!!
“พอๆไอ้มาโค เดี๋ยวมันตาย” ไอ้ดีนห้ามผม แล้วลากตัวผมออก แต่ผมกำลังเลือดขึ้นหน้าไปฟังใครทั้งนั้น สะบัดตัวออกจากไอ้ดีนแล้วพุ่งเข้าไปเตะไอ้มิลอีกครั้ง
“พอๆ! นั่นเพื่อนกูนะเว้ย!”
“พอแล้ว เดี๋ยวมันตาย!”
คราวนี้ทั้งไอ้ดีและไอ้โอชินเข้ามาห้ามผม ผมสบัดตัวไม่ให้พวกมันจับ แต่คราวนี้ผมยืนหอบหายใจแรง ไม่เข้าไปซ้อมไอ้มิลที่ตอนนี้นอนจะตายแหล่ไม่ตายแหล่อยู่ที่พื้น
“มึงจำไว้นะ ถ้ามึงเข้าใกล้พริกอีกไม่ว่าจะเพราะเหตุผลอะไร กูเอามึงถึงตายแน่!!!” ผมชี้หน้าไอ้มิลพร้อมลั่นวาจาด้วยความโมโหถึงขีดสุด ก่อนจะพูดไอ้ดีนที่หาผ้าไปคลุมตัวเพื่อนมันเอาไว้ “ส่วนมึงก็ช่วยดูแลเพื่อนมึงด้วย ถ้ามีอีกครั้งกูเล่นแม่งหมดรวมทั้งมึง!”
ผมพูดจบแล้วก็เดินไปหาพริกที่มีพอร์ชช่วยสวมเสื้อผ้าให้ พอเห็นผมเดินเข้าไปหามันก็ร้องไห้หนักกว่าเดิม
“ฉันดูแลเอง ขอบใจมาก” ผมบอก พอร์ชพยักหน้าแล้วก็ลุกออกจากเตียงเก่าๆ ผมเข้าไปนั่งแทนทีแล้วกอดพริกเอาไว้แนบอก พรมจูบที่ข้างขมับและหน้าผากคนในอ้อมกอดแผ่วเบาเพราะกลัวมันจะเจ็บ
“ไม่เป็นไรแล้วนะ ปลอดภัยแล้ว ฉันมาช่วยแล้ว”
............................................................................
# โอ๋ๆหนูพริกของพี่ ไม่ร้องนะไม่ร้อง เดี๋ยวให้พี่มาร์คของเราปลอบแบบจัดหนัก ฮ่าๆๆๆ :laugh: :haun4:
# ที่จริงต้องมาลงเมื่อวาน แต่ไม่สบายเพราะตากฝน เฮ้อ :เฮ้อ:
:กอด1:
:L1:
:pig4:
-
โชคดีจังที่มาช่วยพริกทัน
น่าจะจับไอมิลตอนไปเลย ฮึ่มมมมม
ยิ่งอ่านยิ่งรักและเห็นใจพอร์ช
อยากให้สมหวังเร็วๆ
-
มาโคใจร้ากับพอร์ชตลอดเลยอยากให้มาโคพูดดีๆกับพอร์ชบ้างงงงงง
-
โอยย นู๋พริกของป้า :mew2:
-
มาโคดูแลพริกให้ดีๆนะมิลกะดีนนี่ยังไงอยู่น๊า
หน้าฝนแล้วรักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ
-
มันน่าจะถึงช่วงพอร์ชตัดใจและโอชินมาดามใจได้แระ
คราวนี้เวลามาโคด่าพอร์ชจะได้ด่ากลับ แบบไม่อยากให้พอร์ชเจ็บ สงสารรรรร
ตอนหน้าเค้าจะหวานกันละชิมิเคอะ5555555555555
-
ดีแล้วที่หนูพริกไม่เป็นอะไร
-
พริกเกือบไปแล้วนะลูก :hao5: :hao5:
-
โถ...หนูพริกดีแล้วที่ไปช่วยทัน
มาโคดูแลหนูพริกดีๆหล่ะ
:beat: :z6: ไอ่มิล
-
ฟู่ววววว เกือบไปเเล้วพริก เอ้ยยย
ดีนะที่มาโคมาช่วยไว้ทัน
ส่วนไอ้มิล เลวที่สุด กร๊าซซซ อยากตื้บมัานนนนนน
กล้ามากที่มาทำกับพริกอย่างเน้นน อ้ากกก :m31:
-
ยังไม่เชียร์มาโคอยู่ดี
ไปเคลียร์เรื่องเล่นเกมส์นั่นให้ได้ก่อนเหอะมาโค หึหึ
-
พริกเอ๊ย! อยู่เฉยๆ ก็ซวย ตั้งแต่มาโคเข้ามาในชีวิต....เห้อ
-
โชคดีที่พริกไม่เป็นอะไร
รอให้มาโคปลอบอยู่เนี่ยจัดหนักๆเลยนะ
-
ค่อยยังชั่วหน่อย นนึกว่าพริกจะโดนอะไรซะแล้ว
ดีนะที่มาโคไปทัน
-
สงสารพอร์ชอ่ะ :เฮ้อ:
โชคดีที่มาช่วยพริกทัน อิมิลโดนแค่นี้ถือว่ายังน้อยนะ :z6: :z6:
-
โอยตายยยยยยยยยยยยยยยยยย สงสารหนูพริกก็สงสาร สงสารมิลก็สงสาร
ความรักบังตา จนสามารถทำได้ทุกอย่างสินะ :hao5:
ทำไมดีนไม่ดูแลมิลให้ดี ห๋า!!!!!!!!!!! :katai1:
งานนี้คาดว่านอกจากหนูมิลจะโดนมาโคเล่นงานแล้ว
กลับบ้านไปคงได้โดนดีนลงโทษอย่างหนักอีกรอบ :hao3:
-
:katai2-1: ดีใจจังที่พริกไม่เป็นอะไร อุตส่าห์บ่ายเบี่ยงกับมาโคได้สำเร็จแต่กลายเป็นว่าจะเสียให้คนอื่นไปซะนี่ :katai1: ตอนหน้ามาโคต้องปลอบหนัก ๆ หน่อยน่ะ :hao6: ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่าพอร์ชน่ารักน่ะ ยังไงหันกลับไปมองคนที่เขารักและเห็นค่าของเราดีกว่าน่ะ ลืมอดีตไปซะ เริ่มต้นใหม่ดีกว่า ฟ้าหลังฝนย่อมสดใสเสมอจ้ะ :mew1:
-
ไม่เป็นไรน่า โอ้ๆๆๆ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ว่าแล้วว่าต้องเป็นมัน ชั่วจริงๆ ดีนะที่มาโคไปช่วยไว้ทันอ่ะ ไม่งั้นพริกต้องตายทั้งเป็นแน่ๆ
พริกเข้มแข็งเข้าไว้นะจ๊ะ สู้ๆ
-
หนูพริกเกือบไปแล้ว :sad4:
-
ทำไมตอนนี้สงสารพอร์ชจัง
มาโคแกทำเกินไปล่ะ :katai5:
-
มาโคโหดเสด็จจจจจจจจ :katai4: :katai4:
-
โล่งอก :เฮ้อ: ช่วยได้อย่างหวุดหวิด รอดแล้วหนูพริก
งานนี้มาร์คต้องขอบคุณพอร์ชนะ ช่วยจนถึงที่สุดจริงๆ
หวังว่าพริกและพอร์ชจะได้เป็นเพื่อนกันในเร็ววันนะ
ส่วนมิลสงสัยต้องให้ดีนจัดการต่อซะแล้วล่ะมั้ง :z1:
จะได้ไม่มาระรานคนของคนอื่นเขาอย่างนี้อีก
ส่วนโอชินจบเรื่องแล้วก็อย่าลืมปลอบใจพอร์ชด้วยล่ะ
เด็กดื้อของโอชินคงจะน่ารักขึ้นนะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ฆ่าม๊านนนนนนน
บังอาจมาทำนู๋พริกกกกก
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
ดีนะที่มาโคมาช่วยไว้ทัน ดีมากเลยกระทืบมันให้จมตายไปเลย มันถึงจะสะใจ
-
บทนี้พี่มาร์คเป็นพระเอกขี่ม้าขาวสุดๆ เท่ห์อะ 5555
พอร์ชรักโอชินไวไวนะ อิอิ
-
ปลอดภัยแล้วนะน้องพริกก :hao5: :sad4:
-
:m31: :m31: :m31: :m31:สมครวนโดนแล้วไอ้เลวบังอาจมากพี่มาโคยังไม่ได้เลยนะคิดจะมาตัดหน้าได้งบัย :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 12: There's one secret that I've never told.
HIM: PRIK
“พริก หิวข้าวไหม”
“พริก ดูการ์ตูนไหม ฉันซื้อเรื่องที่นายเคยบ่นว่าอยากดูมาให้แล้วนะ”
“พริกตอบฉันหน่อยได้ไหม”
“ไม่ครับ ผมอยากนอน” ผมตอบในที่สุด มาโคที่ยืนพิงกรอบประตูห้องนอนของเขามองผมด้วยความเป็นห่วง ผมดึงสายตากลับมาจับจ้องที่เพดานตามเดิม
ชีวิจคนเราจะต้องเจอเรื่องแย่ๆได้กี่ครั้งกัน มีลิมิตใหม่ มีโควต้าหรือเปล่า แบบว่า ถ้าเจอครบแล้วก็จะไม่ต้องเจอไปอีกชั่วชีวิตน่ะ เป็นแบบนั้นหรือเปล่า
สิ่งแย่ๆที่มันเกิดในชีวิตผมนี่มันเกิดมาจากอะไรกันแน่นะ หรือบางทีสวรรค์ยังทดสอบความอดทนของผมไม่พอ ผมควรโทษใครดีกับเรื่องพวกนี้ โทษตัวเอง โทษฟ้าโทษดิน โทษไอ้ผู้ชายเลวๆคนนั้นที่เกือบจะข่มขืนผม หรือโทษมาโคดี เพราะเขามันเป็นตัวปัญหาในชีวิตผมอันดับต้นๆเลยล่ะ
แต่เพราะเขานั่นแหละ ผมถึงไม่ต้องมีชีวิตอย่างตายทั้งเป็น
ถึงแม้หลายต่อหลายครั้งเขาทำท่าว่าอยากจะได้ผมอยาก พยายามจะทำให้ผมยอมเป็นของเขา แต่เขาก็ไม่เคยบังคับใจผมสักครั้ง อย่างน้อยๆคือถ้าผมบอกว่าไม่ เขาก็ยังหยุด แต่กับไอ้เลวนั่น มันบอกว่ามันชอบผม แต่ก็ยังจะทำร้ายผม คนชอบกันเขาทำกันแบบนี้เหรอวะ
“เป็นอะไร ไม่ร้องไห้สิ ฉันไม่ชอบ” มาโคมานั่งอยู่ข้างๆผมบนเตียงตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ผมพลิกตัวหันข้างเขาหาเขา ใบหน้าเรียบนิ่งแต่ก็พอให้เห็นถึงความกังวล ผมยกมือกอดเอวมาโคไว้หลวมๆ
“ขอบคุณนะที่มาช่วยผม” ผมบอกเสียงพร่า น้ำตาไหลลงมา นี่ขนาดผมเป็นผู้ชายที่โดนกระทำ แม้จะยังไม่ถึงขั้นสอดใส่ แต่มันเป็นความรู้สึกที่ทรมานมากจริงๆ แล้วผู้หญิงถูกข่มขื่นล่ะ พวกเธอจะรู้สึกยังไง บางทีผมก็รู้สึกว่าเพศชายเป็นเพศที่เอาแต่ได้เกินไป
“มันเป็นหน้าที่ของฉันอยู่แล้ว ก็ฉันเป็นแฟนนายนิ” มาโคลูบแผ่นหลังผมเบาๆ พึ่งจะเห็นว่าเขาก็มีมุมที่อ่อนโดยเหมือนกัน
“พี่...” ผมเรียกเขาเสียงเบา ผมมีบางอย่างที่อยากจะบอกเขา บางอย่างที่ผมปกปิดเอาไว้
“หืม”
“ผมมีความลับบางอย่างที่ยังไม่ได้บอกพี่”
เพราะวันนี้ผมได้เห็นแล้วว่าเขาก็เป็นคนที่ดีคนหนึ่ง ถึงเขาจะเป็นคนที่ทำให้ชีวิตผมวุ่นวาย แต่เขาก็ไม่เคยทำร้ายผม ทั้งที่เขาจะทำก็ได้ ยังไงผมก็สู้แรงเขาไม่ไหวอยู่แล้ว แต่เขาก็ไม่เคยทำ
“ความลับอะไร” เขาถามเสียงสูงนิดๆอย่างสงสัย ผมปล่อยมือที่กอดเอวเข้าออกก่อนจะลุกขึ้นนั่งดีๆ หันหน้าเข้าหามาโค มันก็ถึงเวลาที่ผมควรจะบอกความจริงกับเขา
“ถ้าผมบอกไปพี่ต้องไม่โกรธนะ”
“อะไร” มาโคทำหน้าสงสัย
“บอกก่อนสิว่าจะไม่โกรธ”
“เออๆ บอกมาได้แล้ว” มาโคทำเสียงหงุดหงิดใส่ผม ดูท่าแล้วเขาต้องโกรธผมแน่ๆถ้าผมบอกความจริงไป แต่ยังไงผมก็ต้องบอก
“คือที่จริงแล้ว...ผมมีแฟนอยู่แล้ว” ผมพูด มาโคเงียบไป เอาแต่นั่งมองหน้าผมอยู่อย่างนั้น ผมเบือนหน้าหันไปมองทางอื่น จะโทษผมไม่ได้นะ ผมไม่ผิด พี่เขาบังคับผมทุกอย่างเอง
“แต่นายเป็นแฟนฉัน” มาโคกัดฟันพูด ผมถอนหายใจเบาๆ
“นั่นพี่มัดมือชกผมไม่ใช่เหรอ” ผมย้อนถามอย่างไม่ยอม
ผมอาจจะผิดที่ไม่ได้บอกเขาไปว่ามีแฟน ในตอนแรกผมเห็นว่าไม่มีความสำคัญอะไรที่จะต้องบอก เพราะผมคิดว่ามาโคอาจจะแค่เล่นๆกับผม ถ้าเขาทำเป็นไม่สนใจเขาก็อาจจะเลิกยุ่งกับผมก็ได้ก็เลยไม่คิดจะบอก
“ฉันไม่ยอมหรอกนะ” มาโคมองหน้าผมแบบไม่พอใจ
“นั่นมันก็เรื่องของพี่ ออกไปจากชีวิตผมเถอะ ไม่งั้นคนที่ลำบากจะเป็นพี่” ผมเอ่ยเตือนมาโค
“นายไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน!” มาโคกระชากตัวผมเข้าหาแล้วก็ตะคอดใส่หน้าผม
“พี่ไม่รู้จักผมดีด้วยซ้ำ เป็นแฟนเหรอ พี่ไม่รู้หรอกว่าจุดจบของมันจะแย่แค่ไหน” ผมพูดเสียงสั่นเพราะกลัวสายตาของมาโค
“แย่ไม่แย่ฉันเป็นคนกำหนด ไม่ใช่นาย!!!” มาโคยังคงไม่ยอม
“แม้ว่าพี่จะเป็นได้แค่ชู้น่ะนะ” ผมถามเขาอย่างเย้ยหยัน
“ไปเลิกกับมันซะ แฟนนายน่ะ เลิกซะ!!!”
“ผมคงทำแบบนั้นไม่ได้” ผมบอกเขา
“อย่ามากวนประสาทฉันนะพริก!!!” มาโคขึงตามองผมด้วยความโกรธ แน่ละ เป็นใครๆก็ต้องโกรธทั้งนั้น แต่ความจริงก็คือความจริงอยู่ดี
“ผมเหนื่อย ขอนอนนะ” ผมไม่มีอะไรจะพูดต่อ เลยทิ้งตัวลงนอนหันหลังให้มาโค
“ลุกขึ้นมาพูดให้รู้เรื่องนะพริก!” ผมมาโคทำท่าจะดึงผมให้ลุกขึ้น แต่ผมมองเขาอย่างเว้าวอน
“ผมเหนื่อยจริงๆนะ ขอผมพักเถอะ”
มาโคนิ่งไปก่อนจะทำท่าทางฟึดฟัดแล้วลุกขึ้นเดินออกจากห้อง ผมนอนลืมตาอยู่อย่างนั้นอยู่นาน ผมไม่ง่วงหรอก เพียงแต่ไม่อยากจะทะเลาะกับใครทั้งนั้น ผมแค่อยากอยู่เงียบๆคนเดียวเพื่อครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
ในเมื่อผมเดินมาขนาดนี้แล้ว ถ้าจะหยุดก็คงเป็นความคิดที่โง่เขลานัก การจะขึ้นหลังเสือนั้นไม่อยากเท่าตอนลงมา ถ้าคิดที่จะลงก็ต้องเตรียมใจที่จะตาย
ผมนอนนิ่ง อยู่กับความคิดของตัวเองอยู่นานก่อนจะผล๊อยหลับไป
HIM: MACO
ผมอัดบุหรี่เขาปอดแรงๆแล้วก็พ่นมันออกมาแรงๆเช่นกัน ก่อนจะสูบมันเข้าไปใหม่ ทำอย่างนี้ซ้ำๆจนหมดมวน แล้วผมก็หยิบมวนใหม่ขึ้นมาสูบ
เมื่อกี้ที่พริกมันพูดจริงเหรอวะ!
มันมีแฟนแล้ว!
“โว้ยย!!” อะไรวะเนี่ย!
ผมอัดบุหรี่เข้าปอดครั้งสุดท้ายก่อนจะบี้มันลงในที่เขี่ยบุหรี่ สูบให้ตายหัวก็ไม่โล่งในเมื่อในหัวผมเอาแต่คิดถึงคำพูดของพริก ใบหน้านิ่งๆที่ไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย
ผมอยากจะรู้ว่าใครที่เป็นแฟนพริก ไอ้ไวน์นั่นน่ะเหรอ แต่มันบอกผมว่าไอ้คุณไวน์นั่นเป็นเจ้านาย แล้วแฟนมันคนไหนวะ ไอ้โอชินเหรอไง ก็คงเป็นไปไมได้ แล้วทำไมผมต้องไม่พอใจด้วยวะ
มันก็แค่เกมส์ พริกก็แค่ตัวแปรเท่านั้น ท่องไว้สิวะ!
โธ่เว้ย!!! มันเกิดเหี้ยอะไรกับตัวผมวะเนี่ย! เอาไหมนะมาโค มึงต้องใจเย็นๆ
โอเค เรื่องนี้มันเรื่องมาจากคำท้า ไอ้ดีนมันท้าให้ผมจีบพริกให้ติด และต้องทำให้พริกบอกรักผมให้ได้แล้วจากนั้นผมก็ต้องบอกเลิกพริก ตอนแรกผมก็ไม่คิดอะไรกับเกมส์นี้หรอก แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ววะ เพราะผมดันไปรู้สึกกับพริกมากเกินกว่าคำว่า ‘เหยื่อ’
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมรู้สึกอยากอยู่ใกล้ๆมัน เป็นห่วงมัน อย่างเห็นเวลามันทำตัวแสบๆ แต่พอจะโดนเอาคืนก็กลับกลัวจนตัวสั่น ชอบรอยยิ้มน่ารักๆของมัน ผมไม่เคยรู้สึกดีแบบนี้กับใครมาก่อน ความรู้สึกที่แบบว่าอยู่ใกล้เท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ มีแต่อยากใกล้เข้าไปอีก
แต่ลูกผู้ชายอย่างผมศักดิ์ศรีมันก็ค้ำคอ ถ้าให้ผมเดินไปบอกไอ้ดีนว่าผมยกเลิกข้อตกลงกับมันทั้งหมด มันคงได้หัวเราะเยาะผมตาย ยังไงผมก็ต้องชนะ!
[Krrrr Krrrr]
ผมเดินไปหยิบโทรศัพท์บนโซฟาขึ้นมารับ เสียงแวดๆของต้นสังกัดทำจะทำลายประสาทหูของผมได้
[มาโค ทำไมเพิ่งรับสาย แล้ววันนี้ทำไมถึงออกจากงานมาแบบนั้น รู้ไหวว่าทุกคนเสียเวลาเสียเงินเสีย...$#%*()$@o=#$@$^*]
“เฮ้อ” ผมถอนหายใจแล้วก็เอาโทรศัพท์ออกจากหู แต่เสียงของพี่พลอย คนที่ทำหน้าที่ดูแลคิวงานของผมบ่นผมเสียงดัง จนกระทั่งเสียงบ่นโวยวายเงียบไป ผมถึงได้เอาโทรศัพท์แนบหูต่อ
“ค่าเสียหายเท่าไหร่ก็หักจากบัญชีผมไปได้เลย เขาต้องการเท่าไหร่ก็จ่ายไป ผมไม่มีอะไรแก้ตัวหรอก เพราะผมมีเรื่องจำเป็นที่ต้องละงานมาทำ ถ้าพี่ไม่มีอะไรแล้วก็แค่นี้นะ ผมเหนื่อย!”
ผมกดวางสาย โยนโทรศัพท์แบบส่งๆไปที่โซฟา ไม่สนใจว่ามันจะอยู่ในสภาพไหน ผมเดินเข้าไปในห้องนอนตัวเอง คนบนเตียงนอนหลับปุ๋ย ผมจำแววตาเลื่อยลอยตอนที่ผมพามันกลับมาที่ห้องได้ ตอนนั้นหัวใจผมเหมือนถูกบีบรัดไปหมด ผมอยากจะกลับไปซัดไอ้มิลให้จมตีนอีกครั้ง แต่ก็ทำไม่ได้ แต่อย่าให้มีอีกครั้ง ผมเอาแม่งเข้าไปนอนในคุกแน่ๆ
ผมนั่งลงริมเตียงข้างๆพริก ก่อนจะลูบผมมันอย่างเบาๆมือ พริกขยับตัวบ่นงึมงัมก่อนจะนิ่งไป แล้วผมจะเอายังไงกับไอ้เด็กนี่ดีวะเนี่ย
ช่างแม่ง! ผมขี้เกียจคิดแล้ว ปล่อยให้มันเป็นไรแล้วกัน แต่ที่แน่ๆคือผมต้องรู้ให้ได้ว่าแฟนพริกมันเป็นใคร!!!
เช้าวันต่อมาผมต้องไปถ่ายซ้อมงานที่ผมหนีออกไปตามหาพริก ก่อนออกจากห้องพริกยังไม่หลับเลย ผมเลยหากระดาษเขียนข้อความทิ้งไว้ให้มันแทนพร้อมกับสั่งอาหารมาไว้ให้พริกด้วย ตื่นมาจะได้มีอะไรกิน
ไม่อยากทิ้งมันไว้คนเดียวเลยให้ตายสิ!
วันนี้ทำวันผมทำงานไม่เป็นสุขเลยเพราะห่วงไอ้เด็กแสบในห้อง แต่หน้าที่ก็คือหน้าที่ ด้วยความสามารถของผมที่ถือได้ว่าผ่านประสบการณ์มาอย่างโชกโชน งานจึงเสร็จไม่อยาก ผมปฏิเสธที่จะรับเงินและสั่งให้พี่พลอยจ่ายค่าเสียหายเรื่องเมื่อวานให้กับทางทีมงานไปด้วย แล้วก็รีบขับรถออกมา เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหาของผม ไม่ทำงานผมก็มีกิน จะพูดว่าบ้านผมรวยก็ได้
แต่พอกลับมาถึงคอนโดผมก็ไม่เจอไอ้เด็กแสบ อาหารที่ผมสั่งมาไว้ให้มันก็ไม่แตะ มันออกไปไหนวะ ผมกดโทรศัพท์โทรหามัน แต่พริกก็ไม่ยอมรับสายผม นี่มันจะเลิกกับผมจริงเหรอวะ
“อย่าให้เจอตัวนะ”
ผมออกจากห้องขับรถไปหาไอ้ธันที่คอนโดมัน ผมไม่ชอบอยู่คนเดียวครับ ยิ่งในห้องที่ว่างเปล่าแบบนั้นผมยิ่งไม่ชอบ
“เป็นอะไรของมึงอีกล่ะ” ไอ้ธันถามผม ผมไม่ตอบเดินไปหยิบเบียร์ในตู้เย็นมันออกมาหลายกระป๋องแล้วเดินกลับมานั่งที่โซฟา ไอ้ธันมองผมแต่มันก็ไม่ได้ว่าอะไร ผมเปิดเบียร์ขึ้นกระดกรวดเดียวจนหมดกระป๋อง เสร็จแล้วก็เปิดกระป๋องที่สองต่อ
“เฮ้อ” ผมถอนหายใจหนักๆ ผมแม่งโคตรบ้าเลยวะ หาปัญหามาให้ตัวเองแท้ๆ แต่ตอนนี้กลับมารู้สึกเหนื่อยใจเอง
“เรื่องพริกใช่ไหม เป็นไงบ้างล่ะ” ไอ้ธันเอ่ยปากถามหลังจากที่นั่งดูผมกระกดเบียร์อย่างเดียวมาสักพัก เมื่อวานก่อนนอนมันโทรมาถามผม ผมเลยเราเรื่องที่ไอ้มิลจับพริกไปให้มันฟัง แต่ไม่ได้เล่าว่าพริกเกือบจะถูกไอ้มิลข่มขืน บางทีพริกมันอาจจะไม่อยากให้ใครรู้
“อืม ก็ดี...มั้ง”
“...”
“เมื่อวานมันบอกกูว่ามันมีแฟนแล้ว...กูแม่งทั้งตกใจทั้งโมโหเลยวะ” ผมพูดระบายกับไอ้ธัน เวลามีเรื่องทุกข์ใจผมก็มันจะมาคุยกับไอ้ธันเนี่ยแหละ เพราะมันจะนั่งฟังนิ่งไม่พูดมากเหมือนไอ้กัส
“กูบอกให้มันเลิกกับแฟนมัน มันก็ไม่ยอม”
“แล้วมึงจะทำยังไง”
“ทำไง กูจะทำให้มันเลิกกับแฟนมันให้ได้”
“อย่าเลยมึง เขารักกันดีๆ มึงจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ”
“แล้วมึงจะให้กูทำไงวะ!” ผมถามมันเสียงแข็ง
“เลิกซะมึง มันไม่มีอะไรดีขึ้นหรอก”
เลิกงั้นเหรอ ผมจะเลิกได้ยังไงในเมื่อผมชอบมันไปแล้ว!
HIM: OSHIN
หลังจากที่มาโคพาพริกกลับไป ผมก็เดินตามหลังพอร์ชมาที่รถของมัน มันเข้าไปนั่งที่นั่งข้างคนขับ ผมเข้าไปนั่งฝั่งประจำคนขับ ผมหันมองเสี้ยวหน้ามันที่นิ่งงัน แต่ผมก็พอจะเดาออกว่ามันรู้สึกยังไง
“เขาไม่รักก็เลิกรักเขาได้แล้ว” ผมพูดขึ้นแล้วก็สตาร์ทรถขับกลับไปที่โรงแรม
“ถ้าทำได้ง่ายเหมือนปากพูดก็ดีสิ” มันว่าแล้วก็หัวเราะขื่นๆ ผมแอบเห็นน้ำตามันไหลลงมา แต่เป็นเจ้าตัวเองที่เช็ดออก คนแบบมาโคมันมีอะไรดีนักวะ ถึงทำให้คนๆหนึ่งจมปรักอยู่กับมันได้ขนาดนี้
“วันนี้ว่างไหม” ผมถาม
“ทำไม”
“ถามก็ตอบ จะย้อนทำไม” ผมไม่ค่อยชอบคนที่ตอบไม่ตรงประเด็นเท่าไหร่ ไอ้พวกถามอย่างตอบอย่างนี่น่าหงุดหงิด
“ว่าง!” มันกระแทกเสียงใส่ผม เริ่มจะกลับมาร้ายเหมือนเดิม ที่ตอนโดนไอ้มาโคทำร้ายนะกอดผมแน่น โคตรจะหมั่นไส้เลยวะ
ผมขับรถพามันไปที่สตูดิโอของร้าน วันนี้ผมมีคิวถ่ายตอนเย็น ผมลงจากรถแต่พอร์ชก็ยังไม่ยอมลงมา ผมเลยต้องเปิดประตูฝั่งมันออก
“ลงมาได้แล้ว”
“ที่นี่ที่ไหน” มันไม่ลงแต่ถามแทน
“ที่ทำงานฉัน ลงมา” ผมพูดอีกครั้ง มันทำหน้างอแต่ก็ยอมลงมา
“อยากกลับห้อง เหนื่อย!” มันขึ้นเสียงตามไล่หลังผม
ก็สมควรให้เหนื่อยอยู่หรอก ออกตามหาพริกซะให้วุ่นขนาดนั้น ดีนะที่ผมได้เบาะแสจากคนรู้จักที่เป็นนายตำรวจใหญเร็ว ถึงไม่ช่วยมันไว้ทัน ทีแรกผมก็อยากจะว่าพอร์ชมันเหมือนกันนะ ไปกินข้าวกันยังไงเพื่อนผมถึงได้โดยจับตัวไป แต่พอฟังเสียงสั่นเครืออย่างคนที่ตกใจสุดขีดแล้วก็ด่าไม่ลง
“ขอโทษครับที่มาสาย พอดีติดธุระนิดหน่อย” ผมยกมือไหว้พี่ทีมงานคนหนึ่ง ผมสายมาเกือบสี่สิบนาทีแล้วเห็นจะได้
“ไม่เป็นไรจ๊ะ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเลย เดี๋ยวจะได้เริ่มงาน” พี่สไตลิสต์ของทางร้านบอก ผมพยักหน้านิดๆ ก่อนจะหันไปมองคนที่มากับผม หึหึ ตลกชะมัด เหมือนมันจะทำตัวไม่ถูกถึงได้ยืนตัวลีบซะขนาดนั้น
“มานี่” ผมจับมือมันให้เดินเข้ามาข้างใน
“นั่นรออยู่นี่แหละ เดี๋ยวเสร็จงานแล้วจะพาไปกินข้าว” ผมกดตัวมันให้นั่งรอที่โซฟาตรงมุมสตูดิโอ หลายคนหันมามองมันอย่างสนใจ
ผมเลี่ยงมาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ทางร้านจัดไว้ให้ก่อนจะออกไปทำงาน งานถ่ายแบบจะว่ายากก็ยากนะ สำหรับคนไม่เคย แต่ผมมันเป็นพวกด้านต่อกล้อง เลยไม่รู้สึกว่ามันอยากอะไร อีกอย่างเสื้อผ้าที่ใส่ก็เด่นพอที่ผมไม่ต้องไม่พรีเซตนต์อะไรมันมากมายอยู่แล้ว
ชุดแรกผ่านไปผมก็เข้าไปเปลี่ยนชุดที่สอง วันนี้มีถ่ายแค่ห้าชุด แต่พอเดินกลับมาผมก็ต้องแปลกใจที่พอร์ชมายืนปั้นจิ้มปั้นเจ้ออยู่ในโซนพื้นที่ที่ใช้ถ่ายแบบ แถมมันยังเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เป็นเซตเดียวกับ ต่างกันก็แค่สี่เท่านั้น
“พี่ทำอะไรกับเพื่อผมอ่ะ” ผมถามพี่ทีมงาน เขาหันมายิ้ม
“ตากล้องอยากได้น้องผู้ชายคนนี้มาถ่ายรูปคู่กับคุณน่ะค่ะ เห็นว่าหน้าขึ้นกล้องดี
ผมฟังแล้วก็มองไปที่พอร์ชที่ยืนประหม่าต่างจากปกติที่จะทำตัวมั่นตลอดเวลา นับว่าเป็นอีกมุมที่น่าสนใจ ในเมื่อเจ้าตัวก็ไม่ได้ว่าอะไรถึงได้ยอมเปลี่ยนเสื้อผ้าขนาดนี้ ผมจะไปทัดทานอะไรได้ ผมไม่ใช่คนจ้างงานเสียหน่อย
ผมเดินเข้าไปยืนข้างๆพอร์ช มันเงยหน้ามองผมนิดๆก่อนจะสบัดหน้าไปทางอื่น พยศตลอดเวลา ผมระบายยิ้มออกมา ผมคงโรคจิตแล้วล่ะ แต่ผมชอบจริงๆวะเวลามันหงุดหงิดเนี่ย
“ทำหน้าแบบนั้นตากล้องเขาจะถ่ายได้ไง ให้มันรู้เวลาหน่อย” ผมตำหนิ แต่ที่จริงคืออยากจะแกล้งมันมากกว่า พอร์ชหันมาแยกเขี้ยวใส่ผม เสียงชัดเตอร์ดังขึ้น มันรีบหันไปมองทางตากล้องทันที
“ชิดกันหน่อย โอชินเอามือกอดคอเพื่อนด้วย” พี่ตากล้องสั่งผม ผมทำตามทันที
“เฮ้!” พอร์ชส่งเสียงตกใจเบาๆ
“หันไปยิ้มให้กล้องซะ อย่างมากเรื่อง”
พอร์ชส่งเสียงขัดใจในลำคอ แต่ก็หันไปยิ้มให้กล้องแต่โดยดี แรกๆมันก็ดูเหมือนจะเกร็ง แต่ผ่านไปแปบเดียวก็ดูเหมือนจะปรับตัวได้ดี ทีนี้เจ้าตัวเหมือนสนุกที่ได้ถ่ายรูป
ผมนั่งมองมันถ่ายคนเดียวเพลินๆ ทั้งที่ยิ้มแล้วดูดีขนาดนั้น แต่ทำไมมันชอบทำหน้านิ่งแบบหยิ่งๆนักก็ไม่รู้ บอกได้เลยว่าคนที่เห็นส่วนมากต้องหมั่นไส้มันแน่ๆ ผมเนี่ยแหละคนหนึ่งเลยที่รู้สึกแบบนั้น
“เฮ้อ เหนื่อย” มันเดินมาทิ้งตัวนั่งข้างๆผม งานวันนี้เสร็จแล้วครับ
“สนุกไหม” ผมถามมัน พลางส่งขวดน้ำให้มันดื่ม บนหน้าผากมันมีเหงื่อซึมไรๆ ผมใช้มือตัวเองเช็ดให้
“อืม อย่าใช้มือ เดี๋ยวเป็นสิว” ผมว่า หน้าใสขนาดนี้เนี่ยนะจะมีสิว
“ดัดจริต” ผมว่ามัน พอร์ชหันมาค้อนผมก่อนจะทุบไหล่ผมหนึ่งที
“ปากหมา!” ด่าผมเสร็จมันก็เดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที ผมลุกตามไป ก่อนที่มันจะปิดประตูผมก็แทรกตัวเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว
“เข้ามาทำไมวะ ออกไปเลย!” มันโวยวายหน้าหงิก แต่แก้มมันแดงนะ ท่าจะเขิน
“เข้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้าไง” ผมบอกหน้าตา มือก็ปลดกระดุมเสื้อออกจนหมด มันจ้องช่วงบนผมไม่วางตา ผมกระตุกยิ้มมุมปาก ขยับเข้าไปหามัน
“ชอบไหม” ผมจับมือมันมาจับที่แซกแพคของตัวเอง พอร์ชช้อนตามองผมก่อนจะเสหน้าหนี หูของมันแดงแจ๊น่ารักวะ หึหึ
“หนีไป จะออกไปรอข้างนอก” มันบอกเสียงเบา
“ออกไปทำไม จะเปลี่ยนเสื้อผ้าไม่ใช่เหรอ” ผมกระซิบถามมันที่ใบหู แล้วก็หอมแก้มมันเบาๆ ไล้จมูกไปมาอย่างเพลิดเพลิน
“อือ อ๊ะ!” มันอุทานเบาๆเมื่อผมเลื่อนหน้ามาจูบมัน มันยืนตัวเกร็งเหมือนจะต่อต้าน แต่ก็ปล่าว มันผ่อนลมหลายใจแล้วก็จูบตอบผม ผมรัดตัวมันเข้ามาหาตัว มือข้างหนึ่งลูบแก้มมันเบาๆ บดเบียดริมฝีปากมันไม่หยุด ลิ้นของมันเกี่ยวกระหวัดโต้ตอบผมกลับ ผมครางในคออย่างเบาใจ ผมอยากจูบมันให้นานกว่านี้ แต่ดูท่าจะไม่เหมาะ เพราะเดี๋ยวคนข้างนอกจะสงสัย
“ติดไว้ก่อนนะ ไว้ถึงห้องแล้วค่อยต่อ”
..................................
คำถาม : คุณคิดว่าเรื่องนี้ใครร้ายที่สุด ระวังนะ สิ่งที่คุณคิดอาจไม่ใช่เรื่องจริง คิดดีๆน้า 5555 :katai2-1:
:mew1:
:กอด1:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
แฟนพริกใคร???? ใครแฟนพริก??? อยากรูที่สุดดด!!!
พอร์ชนายน่ารักอ่ะโอชินก็เท่
พอร์ชตัดใจจากมาโคให้ได้ไวๆนะแล้วหันมาชอบโอชินแทนนนนน
-
นี่มันอะไรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร ใครแฟนพริกกกกกกกกกกก :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
โอ้ยยย ซับซ้อนนนน อยู่ดีดีก็มีตัวละครโผล่ขึ้นมาอีกคนแล้ว ใครเป็นแฟนพริกอะ สงสัยๆ
ตอนแรกคิดว่าเป็นคุณไวน์ แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่
ไม่อยากให้มาโคเสียใจ มาโคไม่ใช่คนไม่ดีซะหน่อย ออกจะดูแลพริกดีด้วยซ้ำ ถึงจะเอาแต่ใจไปบ้าง แต่ก็ไม่เคยบังคับใจพริกนะ
T.T
ตอนนี้ชอบโอชินกับพอร์ชอะะ รักกันซักทีเถอะะ น๊าาา
ปล. ตอบคำถามคุณนักเขียน เดาเล่นๆ ว่าน้องพริกหรือเปล่าที่ร้ายที่สุด (ฮ่าๆ ก็ชื่อเรื่องมันคือ Double-faced นี่นา)
-
พริกนี่แหละร้ายที่สุด มันยังไงกันเนี่ย ใครคือแฟนพริก ?????
:z3: :z3:
-
อะร๊ายยยย ยังไงใครคือแฟนพริกอ่ะ
:serius2:
คนที่ร้ายที่สุด ???
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ชอบโอชินจัง แต่จะสงสารมาโคดีมั้ยอ้ะ เดี๋ยวเรื่องหักมุม :ling3:
-
จะผิดไหมถ้าบอกว่าเป็นพริกอะดูเหมือนมีอะไรแอบแฝงอยู่เยอะ
มาโคดูเหมือนจะร้ายนะแต่มันร้ายแบบบื้อๆมึนๆงงๆ
-
:hao6: :hao6: :hao7: :hao7:
-
ขอตอบว่าพริก
-
ขอถามด้วยคน ใครคือแฟนพริก!!!!:serius2:
ไม่เห็นจะมีวี่แววมาก่อนเลยว่าพริกจะมีแฟน
คือเท่าที่อ่านมายังไม่มีใครเข้าข่ายสักคนเลย
ที่สำคัญคือ พริกเอาเวลาที่ไหนไปมีแฟนกันล่ะเนี่ย
โอชินเองก็ดูท่าจะมีตัวจริงอยู่ในวันสองวันนี้แล้ว
มัวแต่จะปราบพยศเด็กดื้อจนแทบจะไม่ได้เจอพริกเลย
หรือว่างานนี้มาโคจะกลายเป็นเหยื่อเสียเอง :really2:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
>>>ใครแฟนพริกกกกกกก อยากรู้ :serius2:
>>>กรี้ดดดดด ตอนนี้ โอชินกับพอร์ช น่ารักที่ซู้ดดดดดดด :hao6:
>>>พริกร้ายที่สุด รึป่าว :ling1:
-
ในความรู้สึกคิดว่าธันนะ
คนที่เงียบที่สุดน่าจะร้าย :laugh:
พอร์ชเอ้ยลืมมาโคเถอะ
มารักกับโอชินดีกว่าสดใสเห็นๆ :z2:
-
โอชินไม่ก็พริกนั่นแหละร้ายที่สุด? :mew2: :mew2: :mew2:
-
พริกร้ายที่สุดหรือเปล่านะ
หรือว่าแฟนของพริกคือดีนอ่ะ แบบประมาณว่าดีนอยากจะหักหน้ามาโคอะไรประมาณเนี่ย
-
ใครแฟนพริกกกกก สงสารมาโค :ling3: :ling1:
พอร์ชเลือกโอชินเถอะนะ :katai3:
-
มันเป็นแผนหักเหลี่ยมของหนูพริกใช่มั้ยคะลูก ทำให้หลงให้อยากแล้วชิ่งจากไป
เอาให้มาโคคลั่งตายกันไปข้าง ที่จริงมาโคก็เป็นคนดีนะ แค่เจตนาตอนเริ่มต้นไม่ดี
พริกอาจรู้เรื่องนี้แล้วก็ได้ถึงพยายามทำอะไรซักอย่าง
ขอบคุณค่ะ
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:เริ่มจะงงแล้วนะ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
เรื่องท่าจะพลิกแหะ
-
คนที่ขนของหนีไปตั้งแต่ก่อนเริ่มเรื่องรึป่าว ฮ่าๆ
-
ทำไมเราโลเลจังเราเริ่มแบบไม่ไหวใจพริกละ
ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เอ็นดูพริกมากอ้ากกกกกก
สรุปมาโคไม่มีไรเลย โง่ๆมึนๆหล่อๆไปวันๆ
เพื่อนพริกอะน่าสงสัยอะเฮ่อออออลุ้นคู่โอชินดีกว่าไม่น่ามีมุมให้หัก แฮ่
-
พลิกล็อคกันน่าดูถล่มทลาย พลิกล็อคกันมากไปแบบเทกระเป๋า :hao5:
อะไรยังไงหนูพริก
-
มันจะพลิกล็อดใช่มั้ยเนี่ย เรื่องที่ว่า พริก มีแฟนแล้วอ่ะ
แต่คู่ โอชินกะพอร์ช คงไม่พลิกล็อกใช่มั้ย
-
:katai1: พริกเธอมาแรงมาก เล่นเอางงไปเลยน่ะ แล้วใครเป็นแฟนเธอล่ะ เราว่าสงสัยพริกจะเกี่ยวข้องกับพวกมาเฟียแน่ ๆ เลยน่ะ :m16: งานนี้ท่าทางมาโคจะน่าสงสารที่สุดซะแล้วสิ เราก้อว่าอดีตของพริกแปลก ๆ น่ะ :mew2: มาต่อเร็ว ๆ น่ะ
-
แฟนพริกคือใครมาจากไหนล่ะเนี่ย
ซับซ้อนจังเลย
ส่วนพอร์ชก็ตัดใจจากมาโคเหอะยะ
มาคู่โอชินดีกว่า
น่ารักดีอ่าคู่นี้ ชอบๆ
-
คิดถึงพอร์ชจังเลยยยยอยากให้ชอบกับโอชินเร็วๆจัง///เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะรออยู่ค่ะ
-
พริกมีแฟนจริงดิ... :hao4: :hao4: รอคนเขียนจ้า... :hao3: :hao3:
-
DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 14: Do you ever get the feat that you can’t shift the tide (เธอเคยกลัวไหมว่าจะเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้)
HIM: PRIK
“ครับพ่อ ครับ ผมดูแลตัวเองได้ครับ ผมคิดถึงพ่อนะ” ผมวางสายพ่อที่โทรทางไกลมาหา นานเท่าไหร่แล้วนะที่ผมไม่ได้เจอหน้าพ่อ ตอนที่พ่อยังอยู่ที่นี่ ตอนที่เรายังไม่ประสบปัญหาหนัก ผมไม่เคยบอกคิดถึงพ่อหรือแสดงออกว่าผมรักท่านมากเท่าไหร่นัก แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่า บางทีความห่างก็ทำให้เราได้รู้ค่าของบางสิ่งบางอย่างที่เราไม่เคยคิดจะมอง
ผมเดินกลับเข้ามาภายในห้องแล้วปิดประตูระเบียง ผมกะว่าจะเดินเข้าห้องนอน แต่เสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้นเสียก่อน ผมเลยเดินไปที่หน้าประตูแทน ผมมองผ่านตาแมว พอเห็นว่าใครมาก็เปิดประตูออก
“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้คุณไวน์ เขาพยักหน้ารับนิดๆ ผมเบี่ยงตัวให้คุณไวน์เดินเข้ามาในห้องแล้วก็ปิดประตู
“มีอะไรกินบ้างไหม” คุณไวน์ถาม เขาเดินไปนั่งที่โซฟา ผมเดินไปรินน้ำมาให้คุณไวน์ดื่ม
“ก็มีครับ ข้าวผัด” ผมบอก พอดีเมื่อเย็นผมซื้อมาสองกล่องเพราะตอนนั้นหน้ามืดด้วยความหิว แต่พอกินหมดไปกล่องแล้วก็รู้สึกอิ่มตื้อจนกินอีกกล่องไม่ไหว
“อืม ก็ยังดี”
ผมเดินเข้าครับจัดการเอาข้าวผัดในกล่องเทใส่จานแล้วถือเดินออกไปให้คุณไวน์ที่ห้องนั่งเล่น คุณไวน์รับไปกินเงียบๆ ทีแรกว่าจะไปอาบน้ำ ตอนนี้ก็เลยต้องนั่งดูรายการเกมส์โชว์ของญี่ปุ่นไปพลางๆแทน
“เป็นไงบ้างช่วงนี้ เงินพอใช้นะ” คุณไวน์ที่กินข้าวไปได้ครึ่งจานถามขึ้นหลังจากที่ดื่มน้ำเสร็จ
“ครับ” ที่จริงต้องพูดว่าเหลือใช้เลยแหละ เพราะนอกจากค่าข้าว ค่าอุปกรณ์การเรียนและค่าน้ำมันรถแล้วผมก็ไม่ได้ใช้จ่ายอะไรมากมาย
“แล้วได้คุยกับพ่อบ้างไหม”
“เพิ่งวางสายไปก่อนที่คุณไวน์มาครับ” ผมตอบ คุณไวน์พยักหน้าเขาใจ ผมไม่ได้พูดอะไร เราต่างคนต่างเงียบไปพักใหญ่ แล้วผมก็ตัดสินใจที่จะบอกเรื่องๆหนึ่งกับคุณไวน์
“เอ่อ คุณไวน์ครับ ผมว่าผม...” ผมหยุดพูด คุณไวน์เลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่ามีอะไรผมจึงพูดต่อ “คือผมว่าผมจะย้ายกลับไปอยู่ที่บ้านน่ะครับ”
เรื่องนี้ผมคิดมานานแล้ว หลังจากที่ผมเจอคุณไวน์ที่ป้ายรถเมล์คราวนั้น ผมก็ย้ายมาอยู่ที่คอนโดนี้ ได้ทำงานกับคุณไวน์ เพราะความเมตตาที่ช่วยเหลือผม ทำให้ผมได้เรียนแหละมีชีวิตอยู่ต่อ แต่ผมเบื่อที่จะอยู่คอนโดแล้ว มันไม่เหมือนบ้าน ทีแรกผมจะไม่ยอมอยู่ที่นี่ แต่คุณไวน์ก็ให้เหตุผลว่าห้องนี้ไม่มีใครอยู่ และบ้านผมกับมหาวิทยาลัยและที่ทำงานก็ไกลกันมาก ซึ่งพอคิดๆดูแล้วผมก็เห็นด้วย เลยยอมย้ายมาอยู่ที่นี่ แต่วันนี้ผมรู้สึกคิดถึงบ้านตัวเองมากๆ มันคงจะรู้สึกดีกว่าอยู่ที่นี่
ผมรู้สึกว่าที่นี่มันอึดอัดเกินไป มันคับแคบจนหายใจไม่ออก ไม่เหมือนบ้านที่โปร่งและมีบริเวณกว้างๆ มีต้นไม้ มีสนามหญ้า ผมชอบแบบนั้นมากกว่า
“แต่มันลำบากไม่ใช่เหรอ” คุณไวน์พูดเนิบๆ เรื่องนั้นผมก็รู้
“ครับ แต่ผม...”
“คิดถึงบ้าน” คุณไวน์พูดแทรกขึ้นมา ผมพยักหน้ารับเบาๆ แล้วจากนั้นคุณไวน์ก็ยิ้มบางๆให้ผม
“ครับ” ผมยอมรับตรงๆ
“จะว่าไม่เห็นด้วยก็ไม่ใช่นะ แต่เอาแบบนี้ดีกว่าไหม ถ้าเธอมีวันหยุดเยอะก็ค่อยกลับไปนอนที่บ้าน แต่ถ้ามีเรียนมีงานต้องทำทุกวันฉันว่าการที่นายจะขับรถกลับบ้านมันดูจะเสียเวลาแหละจะทำให้นายเหนื่อยเกินไป แล้วมันอาจจะกระทบกับการเรียนได้” คุณไวน์พูดอย่างผู้ใหญ่ใจดี ผมเข้าใจในสิ่งที่คุณไวน์พูดดี บางทีทำแบบนั้นก็คงดีเหมือนกัน ก็ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่าผมเป็นคนที่ขี้เกียจขับรถมากแค่ไหน แล้วการที่จะต้องขับรถกลับบ้านที่อยู่กันค่อนข้างไกลก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีเท่าไหร่นัก
“ครับ ผมคงต้องทำแบบนั้น” ผมบอก แต่ส่วนหนึ่งเลยคือผมเกรงใจ เท่าที่ผ่านมาคุณไวน์ช่วยผมมามากแล้ว แม้ว่าในวันนั้นเป็นวันที่คุณไวน์เพิ่งเปิดแบรนด์เสื้อผ้า แล้วเขาถูกอกถูกใจในหน้าตาของผมจึงได้หยิบยื่นโอกาสในการทำงานให้กับผม และในตอนนั้นผมซึ่งประสบปัญหาที่บ้านถูกฟ้องล้มละลาย แถมไอเพื่อนตัวดียังมาขโมยเงินหายหน้าไปอีก ผมเลยต้องรับความช่วยเหลืออย่างไร้ทางเลือก
“เลิกเกรงใจเถอะน่า บางทีนายอาจจะไม่รู้นะ เพราะนาย ร้านฉันถึงได้กำไรขนาดนั้น ไม่ต้องห่วงหรอก นายได้ทำงานให้ฉันจนคุ้มค่ากับสิ่งที่ฉันให้นายไปแน่” คุณไวน์หัวเราะเบาๆในลำคอ เขาดูผมออกทุลุปรุโปร่งว่าผมคิดอะไร รู้ซึ่งยังไง หลายครั้งผมก็ต้องแกล้งตีหน้านิ่งบ้างเผื่อว่าบางทีเขาจะดูไม่ออกว่าผมคิดอะไรอยู่
“อ่อ ช่วงนี้ฉันไม่อยู่ยาวนะ แต่จะเปิดโรมมิ่งเอาไว้ มีอะไรก็โทรหาได้ทุกเมื่อ” คุณไวน์ที่เตรียมตัวจะกลับพูดขึ้น
“ครับ ไปไหนเหรอครับ” ที่จริงผมไม่ได้อยากรู้เท่าไหร่หรอก แต่มันเป็นมารยาทอย่างหนึ่งที่เราจะถามไถ่เพื่อแสดงความสนใจต่อคนที่ดีกับเราก็เท่านั้น
“ไปเยอรมันน่ะ ไปดูงาน คงเดือนสองเดือน แต่ฉันจะฝากงานไว้กับผู้จัดการร้าน เขาจะบอกเธอเองว่าต้องไปทำงานวันไหนบ้าง”
“ครับ”
“ทำงานให้ดีๆล่ะ แล้วหวังว่านายจะเป็นเด็กดี”
“ครับ” ผมเพียงแค่รับคำ ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ
คุณไวน์มองผมนิ่งๆอยู่สักพักก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่หน้าประตู ผมเดินตามออกไปส่ง แต่พอเปิดประตูออกก็เจอมาโคยืนทำหน้างงเมื่อเห็นหน้าคุณไวน์
คุณไวน์และมาโคสบตากันไม่พูดอะไร เหมือนพวกเขาต้องการสื่อสารกันทางสายตามากกว่าที่จะเอ่ยออกมา ผมทำได้แค่มองเท่านั้น จนกระทั่งคุณไวน์เขาหันมาลาผม
“ดูแลตัวเองด้วย แล้วฉันจะซื้อของมาฝาก” คุณไวน์ลูบหัวผมเบาๆพร้อมกับยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ผมยิ้มตอบเบาๆ แอบเห็นมาโคทำหน้าไม่พอใจนิดๆ
“สวัสดีครับ เดินทางปลอดภัยนะครับ”
แล้วคุณไวน์ก็เดินออกจากห้องผมไปที่ลิฟต์ หลังจากที่คุณไวน์กลับไปแล้ว ผมก็ยืนจ้องหน้ากับมาโคนิ่งๆแทน
“พี่มาทำไม” ผมถามเขา
“เอาไว้ค่อยคุย หลบหน่อยจะเข้าห้อง” มาโคพูดนิ่งๆ
“อย่าดีกว่าครับ” บอกตามตรงเลยว่าผมไม่ไว้ใจที่จะอยู่กับเขาตามลำพังสองคนหลังจากที่ผมได้บอกเขาไปแล้วว่าผมมีแฟน บางทีเขาอาจจะโกรธจนหน้ามืดแล้วทำอะไรผมได้
“อย่าทำให้ฉันอารมณ์เสียไปมากกว่านี้พริก หลีก!” เสียงเข้มๆของมาโคดึงขาผมให้ก้าวถอยหลังเพื่อให้เขาเข้ามาในห้องได้อย่างง่ายดาย ก็เสียงเขาดุขนาดนั้น ใครจะไปกล้า มาโคกระแทกเท้าเดินเข้าไปในห้องผม ผมถอนหายใจเบาๆก่อนจะปิดประตูห้อง
จะโทษใครล่ะ โทษตัวเองแล้วกันที่ปล่อยให้มันเลยเถิดมาจนถึงตอนนี้
แล้วนี่เขาหายไปไหนแล้วล่ะ ห้องนั่งเล่นไม่มี หรือว่าจะอยู่ในห้องผม ว่าแล้วผมก็เดินไปที่ห้องตัวเอง ได้ยินเสียงน้ำกระทบพื้นในห้องน้ำ เขาคงมาอาบน้ำ แต่ไม่คิดจะขออนุญาตผมสักคำ ถือวิสาสะจริงๆ
ผมได้แต่กรอกตาไปมาแล้วก็ออกไปรอมาโคข้างนอกพลางนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่สัมผัสเย็นแตะลงที่ท้ายทอย ผมย่นคอหนีแล้วหันไปมอง
ทะ...ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าวะ!
“พี่ไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยไป” ผมบอก รู้สึกเขินที่จะต้องเห็นร่างกายที่สวยงามของมาโค กล้ามท้องเป็นลอนสวยนั่นยังติดตาอยู่เลย ไหนจะผิวขาวๆที่มีหยดน้ำเกราะพราวนั่นอีก แล้วนี่ผมจะมาทำตัวหื่นทำไมวะเนี่ย!
“ไปหาให้หน่อยสิ” มาโคพูดนิ่งๆก่อนจะเดินอ้อมโซฟามานั่งลงข้างๆผม แต่พอเขานั่งผมก็ลุกขึ้นเดินไปหาเสื้อผ้ามาให้เขาใส่ก่อนที่ผมจะหัวใจวายตายไปกับร่างกายแสนเซ็กซี่อย่างที่บุรุษพึงเป็นของเขา ผมก็บุรุษนะ แต่ไม่ยักจะมีอย่างเขาเลย
พอได้เสื้อยืดตัวโตและกางเกงขายาวที่ผมซื้อมาผิดไซต์ที่มาโคพอจะใส่ได้ ผมก็เอาออกไปให้เขา มาโครับไปแต่ยังคงนั่งจ้องผมอยู่ที่โซฟาไม่ยอมลุกไปเปลี่ยน
“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสิครับ” ผมบอก
“เปลี่ยนให้หน่อยสิ” เขาพูดยิ้มๆ
“เรื่องอะไรล่ะ พี่ก็เปลี่ยนเองสิ” ผมกระแทกตัวลงนั่งที่โซฟาเดียว ไม่กล้าไปนั่งกับเขาหรอก มาโคมือไวจะตายไป ไม่มีทางที่เขาจะนั่งเฉยๆได้โดยไม่เกาะแกะกับร่างกายผมหรอก
“เขินหรือไง” มาโคแซวผม ผมหันหน้าหนีทันที ได้ยินเสียงเขาหัวเราะในลำคอ ผมเลยตวัดสายตามองเขาอย่างเคืองๆ เขายักคิ้วกวนๆให้ผมทีหนึ่งก่อนจะลุกไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
“เฮ้อ กวนประสาทจริงๆ” ผมบ่นกับตัวเองเบาๆ สายตาจ้องไปที่ประตูห้องนอนตัวเอง คืนนี้เขาต้องนอนที่นี่แน่ๆ และเชื่อเถอะว่าเขาจะต้องนอนในห้อง ไม่มีทางที่เขาจะนอนโซฟาหรอก เพราะก่อนหน้านั้นเขาก็นอนในห้องมาโดยตลอด สงสัยผมคงต้องระเห็จตัวเองออกมานอนที่โซฟาแทนแล้วล่ะ
“ไปอาบน้ำไป” มาโคที่แต่งตัวเสร็จแล้วบอกผม ผมจึงลุกขึ้นไปอาบน้ำ ระหว่างที่อาบน้ำผมก็พยายามคิดหาวิธีที่จะทำยังไงให้มาโคยอมกลับไป ใครจะช่วยผมได้บ้าง
ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ออกมากจากห้องน้ำ ทีแรกผมกังวลว่าออกมาจากห้องน้ำจะเจอมาโคนอนอยู่บนเตียงผมอะไรทำนอนงั้น แต่ก็เปล่า เขาไม่ได้อยู่ในห้องนอนผม แสดงว่ายังอยู่ข้างนอก
แล้วสายตาของผมเหลือบไปเห็นบางอย่าง ผมรีบเดินเข้าไปหยิบมันมาดูทันที ไม่ได้ใส่รหัสไว้ด้วยแหะ จะประมาทเกินไปหน่อยแล้วมั้ง แต่ช่างเถอะ ผมต้องรีบหาเบอร์คนที่จะช่วยผมได้ก่อนที่มาโคจะเข้ามา ผมค้นหาเบอร์ในโทรศัพท์มาโค แล้วก็ได้เบอร์ของคนๆหนึ่งมา ผมคิดว่าคนนี้แหละจะต้องช่วยผมได้
พอได้เบอร์มาไว้ในเครื่องตัวเองแล้ว ผมก็วางโทรศัพท์มาโคไว้ที่เดิม
ผลั๊ว!
เฮือก!
“ทำอะไร” มาโคถามผมหน้างงๆ แต่ผมนี่สิ ใจล่วงลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ใจนี่หายแว๊บ ขวัญเอ้ยขวัญมาๆ ผมเอามือลูบอกตัวเอง
“ทีหลังเคาะประตูก่อนสิพี่ เกิดผมโป๊อยู่ทำไง” ผมบ่นหน้าหงิก เกือบไปแล้วไหมล่ะ ดีนะที่เขาเข้ามาช้า ถ้าเกิดเข้ามาเร็วกว่านี้อีกสักนิดหนึ่งตอนที่ผมยังกดโทรศัพท์พี่เขาอยู่อาจจะแย่ได้
“โป๊อยู่ก็ดีนะสิ ฉันชอบ” มาโคทำตากรุ่มกริ่ม ค่อยๆขยับเยื้องย่างเข้ามาใกล้
“ทะลึ่ง!” ผมว่าพี่มัน
“หึหึ ยอมรับ” มาโคเดินมาประชิดตัวผ แขนแกรงของเขาเกี่ยวเอวผมแล้วดึงเข้าหา ผมใช้มือยันหน้าอกเขาไว้ รู้สึกได้เลยว่าหัวใจตัวเองเต้นแรง ผมเงยหน้านิดๆสบตากับคนที่มองผมอยู่ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึก แต่ผมมองมันไม่ออก
“ฉันไม่ยอมหรอกนะ เรื่องของนายน่ะ” มาโคพูดเสียงนุ่มที่ปกติไม่ค่อยจะได้ยินบ่อยนัก หรือเพราะผมชอบดื้อกับเขาก็ไม่รู้ เขาถึงได้อารมณ์อยู่ตลอดเวลา
“บอกมาสิว่าฉันต้องทำยังไง นายถึงจะเลิกกับมัน แล้วมีฉันแค่คนเดียว” มาโคกระซิบที่ข้างหูผม มือของผมกำเสื้อตรงหน้าอกเขาแน่น
“ผม...ไม่รู้” ผมชอบเขานะ แต่...ผมมีแฟนอยู่แล้ว ผมชอบมาโค แต่ผมก็รักแฟนผม
“นายต้องรู้สิ ตัวนาย นายต้องรู้” มาโคดึงหน้าออกจากคอผม เขาจ้องผมอย่างไม่พอใจ “นายไม่ชอบฉันเหรอ” คำถามของเขาทำให้ผมสะอึก
“ผมชอบพี่นะ แต่มันเป็นไปไม่ได้หรอก” ผมอยากให้มาโคเข้าใจ แฟนผมไม่มีอะไรผิด อยู่จะให้ผมเลิกกับเขามันก็เป็นไปไมได้
“อย่าพี่...” ผมเบี่ยงหน้าหนีเมื่อมาโคจะจูบผม เขาฮึดฮัดในคอ ในเมื่อเขาจูบผมไม่ได้เขาก็ก้มลงไปจัดการที่ซอกคอผมแทน แต่เมื่อผมหนีบคอเพราะไม่อยากให้เขาสัมผัส แต่เหมือนว่าจะเป็นการทำให้เขาได้ใกล้ชิดผมมากขึ้น
“โอ๊ย!” มาโคกัดผมอย่างแรงๆ ได้เลือดไหมวะนั่น! ทำไมเขาชอบทำอะไรรุงแรงกับผมนักวะ ซาดิสม์หรือไงวะ!
“ฉันไม่ยอม ยังไงฉันก็ไม่ยอม ที่ผ่านมาฉันไม่เคยเห็นไอ้แฟนห่าอะไรนั่นของนายจะดูแลนายได้สักเท่าไหร่เลย” มาโคพูดเสียงเหี้ยมอยู่ที่คอผม เขาพรมจูบไปตามผมไหล่ ผมอยากจะหยุดเขานะ แต่เสี้ยวหนึ่งในความรู้สึก สัมผัสของเขาทำให้ผมรู้สึกดี
แต่อีกสิ่งหนึ่งที่รบกวนสมองผมจะไม่สามารถห้ามมาโคไม่ได้เกาะแกะกับร่างกายผมได้ก็คือคำพูดของเขา...สามเดือนได้แล้วที่ผมไม่เจอหน้าแจ๊กกี้ แฟนของผม เขาเรียนนักบินและเรียนอยู่ที่ต่างจังหวัด ปกติเราจะคุยโทรศัพท์กันบ้าง ทุกเดือนเขาจะมาหาผมครั้งหนึ่ง แต่สามเดือนที่ผ่านมาเขาไม่ลงมาหาผมเลย โทรมานับครั้งได้ และก็ไม่เคยคุยกันมากกว่าห้านาที ผมไม่กล้าร้องขอให้เขามาหาเพราะกลัวเขาจะรำคาญ อีกอย่างผมเกรงใจด้วย เพราะเขาก็เรียนหนัก
“อ๊ะ!” ผมหลุดออกจาภวังค์เมื่อมาโคกัดเข้าที่ยอดอกผมอย่างแรง
เฮ้ย! เขาถอดเสื้อผมตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย
“อื้ออ ไม่เอา” ผมครางพูด บิดตัวหนีแต่มาโคก็ล็อคตัวผมไว้ ผมดันตัวผมให้เดินถอยหลังจนมาถึงเตียงเขาก็ผลักผมนอนลง อะไรวะ อยู่ก็หน้ามืดจ้องผมหน้าเหี้ยมแบบนี้ มาโคขึ้นเตียงมาแล้วจัดการคร่อมผมไว้ทั้งตัว
“หยุดคิดถึงแฟนนายนบ้างเถอะ อยู่กับฉันนายไม่มีสิทธิ์คิดถึงคนอื่น!” มาโคพูดอย่างเอาแต่ใจ ผมเบ้หน้าใส่เขา และดูเหมือนเขาจะไม่ชอบใจเลยบีมที่หัวนมผมอย่างแรงจนผมสะดุ้งเฮือก
มันใช่ที่เล่นไหมเนี่ย!!!
“ไอ้พี่บ้า!” ผมด่าเขา มาโคคิ้วกระตุกก่อนจะฉกริมฝีปาลงมาจูบผมแรงๆ เขากัดริมฝีปากผม ความเจ็บทำให้ผมร้องออกมา และนั่นจึงเป็นจังหวะที่ทำให้เขาสอดลิ้นเข้ามาในปากผม จูบที่จาบจ้วงเหมือนคนหิวกระหายทำให้ผมหัวหมุนและไม่อาจต่อต้านได้ ผมเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าผมแพ้สัมผัสของเขา ผมเคยจูบกับแจ๊กกี้ แต่ไม่เคยเป็นแบบนี้
จูบของเขาทำให้ผมร้อนไปทั้งตัว ผมต้องหักห้ามมัน แต่ดีที่มาโคยอมถอนริมฝีปากออกก่อนที่ผมจะขาดอากาศหายใจ สายตาที่เขามองมาทำให้ผมเขิน
“ชอบไหม” เขาถาม อาจจะเป็นเพราะผมไม่มีสติหรือบางทีอาจจะเมาจูบเขาผมถึงได้พยักหน้าตอบไปแบบนั้น แล้วรอยยิ้มก็ปรากฏที่ใบหน้าหล่อๆของอีกฝ่าย ผมเอื้อมมือไปแตะริมฝีปากของเขาที่คลี่ยิ้มอย่างเผลอไผล
“ผมชอบเวลาที่พี่ยิ้ม” ผมพูดจากใจจริง เขางับนิ้วผมเล่นพอให้ขนลุกนิดๆก่อนจะจูบที่ปากผมเบาๆ ไม่ได้ลุกล้ำเข้าไป
“แต่ฉันชอบทุกอย่างที่เป็นของนาย” เขากระซิบแผ่วเบา แต่ผมกลับได้ยินทุกคำ ใบหน้าผมร้อนซู่ เขาหัวเราะขำอย่างเอ็นดูก่อนจะตีสีหน้าจริง “นายเคยกลัวไหมถ้าหากจะมีบางสิ่งบางอย่างเปลี่ยนแปลงไป”
ผมนิ่งงันกับคำถามของมาโค ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ
“เคยสิ” แต่บางทีความเปลี่ยนแปลงก็มาเร็วจนเราไม่ทันได้ตั้งตัวและไม่ทันได้กลัว
“ฉันกลัวมาก และตอนนี้ฉันมีนาย ฉันไม่อยากให้อะไรเปลี่ยนแปลงไป” เขาพูดเสียงนุ่ม ผมใจเต้นแรง เขาจะพูดว่าผมมีความหมายกับเขามาอย่างนั้นหรือเปล่า และมือปลาหมึกของเขาก็เริ่มทำงาน ลูบไล้อยู่ที่สีข้างและตามเนื้อตัวของผมไม่หยุด
ตกลงแล้วจะซึ้งหรือจะหื่นกันแน่วะ เลือกสักอย่างได้ไหม!!!
“ไม่เอา” ผมร้องห้ามเขาพร้อมกับจับมือที่ซุกซนของเขาให้อยู่นิ่งๆ
“เฮ้อ เอาเถอะ ไม่เอาก็ไม่เอา” มาโคถอนหายใจแรงๆ เขาลุกออกจากตัวผมลงไปยืนขมวดคิ้วข้างเตียงก่อนจะหมุนตัวเดินไปที่ห้องน้ำ
“พี่จะไปไหน” ผมยันตัวลุกขึ้นนั่งพรางติดกระดุมชุดนอนที่หลุดไปยกแผงด้วย เรื่องอย่างนี้ล่ะไวชะมัด
“ไปจัดการไอ้นี่” มาโคพูดแล้วก็ชี้ไปที่ส่วนล่างของตัวเองที่ดันโป่งนูนออกมาจนเห็นได้ชัด “ทำไม จะช่วยเหรอไง” มาโคยิ้มกรุ่มกริ่มใส่ผม หน้าผมแดงจนไม่รู้จะแดงยังไงแล้ว!
“ลามก! พี่จะไปทำอะไรก็ไปทำเลยไป๊!” ผมแหวใส่มาโคเสียงดัง เขาหัวเราะราแล้วก็เดินเข้าห้องน้ำไป “หน้าด้านชะมัดเลย” ผมบ่นเบาๆก่อนจะลุกเดินออกไปกินน้ำ กลับเข้าห้องนอนมาอีกครั้งมาโคก็ยังไม่ออกจากห้องน้ำ ผมได้ยินเสียงบางอย่างแว่วๆ เลยเดินไปที่หน้าห้องน้ำ
“อืม อ๊า พริก อืม นั่นแหละ”
อะ อะ ไอ้คนบ้า!!!
ปึก!!!
ผมทุบประตูห้องน้ำอย่างแรง
“ห้ามเอาชื่อผมไปทำเรื่องอุบาทถ์สิวะไอ้พี่หื่นกาม!!!”
“อื้ออ พริก พริก อื้ออ อ๊า!!!”
หมดกัน! ฮืออ ชื่อผมบ่นบี้ถูกพมาโคย่ำยีหมดแล้ว!
เฮอะ! ใช่ชื่อผมสำเร็วความใคร่เหรอ เดี๋ยวก่อนนะเดี๋ยวก่อน อยากได้พริกมากนักใช่ไหม คราวหลังผมจะเอาพริกละเลงน้องชายพี่มันให้ลุกไม่ขึ้นตายด้านกันไปข้างหนึ่งเลยคอยดู!!!
“พี่มาร์ค! นอนเฉยๆได้ไหม!” ผมว่าอย่างเหลือด ตั้งแต่ล้มตัวนอนมาได้จะชั่วโมง มาโคยังไม่เลิกลูบไล้ตัวผมเสียที นี่ก็สอดมือเขามาลูบเล่นที่หน้าท้องผมและดูเหมือนจะเลื่อนสูงมากขึ้นเรื่อยๆจนจะถึงหน้าอกผมอยู่แล้ว
“นิดหน่อยน่า อย่าบ่นได้ไหม” มาโคพูดงึมงำเหมือนจะง่วง ง่วงแล้วทำไมไม่นอนวะ
“นอนไปเลยพี่ ง่วงแล้วก็อย่าซน” ผมเอ็ด มาโคหยุดมือ ผมนอนนิ่งๆจนกระทั่งรู้สึกว่าลมหายใจของเขาเข้าออกสม่ำเสมอ
“เฮ้อ อย่างกันเด็กๆ” ผมพึมพำเบาๆก่อนจะปิดตาลงนอนบ้าง ผมรู้สึกว่ามาโคกระชับอ้อมแขนที่กอดผมไว้แน่นขึ้น แต่แทนที่จะรู้สึกอึดอัดผมกลับชอบ ผมขยับตัวผลิกหันหน้าเขาหามาโคก่อนจะกอดเขาไว้ วันนี้ผมขอทำตามใจตัวเองก่อนก็แล้วกัน เพราะผมอยากได้อ้อมกอดของเขาเหลือเกินในตอนนี้
อ๊อดดดด
“อื้อ” ผมครางเบาๆ หูแว่วเหมือนได้ยินเสียงคนกดอ๊อดที่หน้าประตู
อ๊อดดดด
เออ คราวนี้ไม่แว่วแล้ว ของจริงเลยล่ะ ผมขยับตัวลุกขึ้นนั่ง แต่ก็ทำได้ลำบากเพราะมาโคกอดผมไว้แน่น
“พี่ ปล่อยผมก่อน” ผมกระซิบบอกมาโคที่ยังหลับสนิด ตอนหลับกับตอนตื่นนี่คนล่ะคนเลย เขาครางง่วงเงียในลำคอแล้วก็ยอมปล่อยตัวผม ผมยิ้มให้เขาก่อนจะลุกไปเปิดประตู
“สวัสดีที่รัก ยังไม่ตื่นนอนอีกเหรอ”
ซวยแล้วกู!!!
ถ้าไม่ใช่ว่าผมเพิ่งจะตื่นนอน ผมคงจะไม่เบลอจนลืมที่จะส่องช่องตาแมวดูก่อนหว่าใครมา
“เอ่อ สวัสดีแจ๊กกี้!” ผมทักตอบยิ้มๆ แต่ในใจผมแทบอยากจะร้องไห้ แจ๊กกี้อยู่ข้างนอก มาโคอยู่ในห้อง ฮือออ ผมตายแน่ครับงานนี้!
:กอด1: :L2: :L1: :mew1:
-
:z10: เอาแล้วไงพริก รถไฟชนกันแล้ว
-
“ห้ามเอาชื่อผมไปทำเรื่องอุบาทถ์สิวะไอ้พี่หื่นกาม!!!”
555+ :hao6: :hao6: :hao6:
-
ตาย ตาย ตาย พริกจะชิ่งยังไงเนี่ย
-
งานเข้าแล้วพริก :z3: :z3: :katai1: :katai1:
-
งานเข้าละพริกเอ๊ย
:katai5:
-
อ้าววววววเอาแล้วไงพริกเอ้ยยยยเตรียมตัวเคลียด่วนนนนนนนนน
-
ตายแล้วพริก
ข้างในก็ว่าที่สามี ข้างนอกก็แฟน
รถไฟชนกันดังปัง!!!
ปล. เชียมาโคสุดใจ
-
มาโคนี่เหมือนเป็นชู้เลยคึคึ
-
มาโคนี่เหมือนเป็นชู้เลยคึคึ
-
เหอๆๆ รถไฟชนกัน มาลุ้นตอนหน้า ระทึกๆ
-
ระเบิดลง
:ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
-
ปกติไม่ค่อยชอบพวกมายุ่งกับแฟนชาวบ้าน
แต่พอเป็นพี่มาร์คนี่น้องยอม
แย่งมาให้ได้นะคะ อิอิ
-
พริกเอ้ยจะแก้ไข
สถานการณ์ยังไงล่ะเนี่ย :katai1:
-
มีแฟนแบบแปลกๆนะพริก
3เดือน พึ่งจะเห็นหน้าทั้งที่อยู่แค่ต่างจังหวัด ไม่ได้อยู่ต่างประเทศซะหน่อย
คุยก็น้อยมันเรียกว่ารักจริงๆเหรอ?
-
ตายแน่พริก รถไฟชนกันโครมใหญ่ชัวส์
-
รถไฟชนกันดังตู้มมมม กลายเป็นโกโก้ครั้น ถ555
-
พริกแย่แน่ๆ
รถไฟชนกันแบบนี้
-
งานเข้าแล้วไงพริก
แจ็คกี้อยู่หน้าประตูฟมาโคอยู่ในห้อง
รถไฟจะชนกันแล้ววว
-
เสร็จมาโคแน่งานนี้ มันยิ่งอยากให้เลิกๆอยู่ หุหุ
-
ตั้งนานเพิ่งปรากฎตัว
แถมมาคราวนี้ เซอร์ไพรส์เลยมั้ย 5555
-
บ้านเจ๊เรียก รถไฟชนกันนะหนูพริก 555 หรือจะใช้มุกสไปร์ทในฮอร์โมน ว่า มาโคเป็นตุ๊ดเพื่อนพริกดี 555
-
เย้ยยย แฟนหนูพริกมา งานเข้าแล้ว แต่ก็ดีเหมือนกันฉะๆกันไปเลย แฟนพริกก็ดูเย็นชาเนอะ
มีแฟนน่ารักขนาดนี้ไม่โทรหาไม่มาหาเลยได้ไง หรือเค้ามีเหตุผลของเค้า
ส่วนพี่มาโคแกก็จะเอาให้ได้ แต่เจตนาแกยังไม่บริสุทธิ์ร้อยเปอร์เซ็นต์คนอ่านก็ยังไม่อยากให้
แกได้น้องพริกอยู่ดี เล่นตัวนะลูก อย่ายอมๆ
ขอบคุณค่ะ
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:เจอแบบนี้แล้วจะเกิดอะไรขึ้นอะ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ใคร!!! อ่ะ
จริงๆเรื่องนี้ปูไว้ตอนที่หนึ่งว่ามีคนรับพริกไปทำงาน
ดังนั้นไวน์อาจเป็นตัวละครลับที่สุด
-
จากที่ไม่ค่อยได้คุยไม่ค่อยได้เจอ ตอนนี้มาตัวเป็นๆเลยพริก
สงสัยจะได้เป็นแฟนพี่มาร์คจริงๆก็คราวนี้แหละนะ :laugh:
ขอให้แจ๊คกี้ฟังพริกอธิบายอย่างใจเย็นอย่าเกิดเรื่องอะไรเลย
กลัวก็แต่พี่มาร์คนั่นแหละจะออกมาทำให้เสียเรื่องซะก่อน
ยังสงสัยว่าที่พี่มาร์คทำกับพริกเนี่ยมาจากใจจริงๆหรือเปล่า
หรือมันคือบทบาทหนึ่งในการแสดงเพื่อให้ชนะพนันกันแน่ :เฮ้อ:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
หายไป 3 เดือน
พึ่งมาตอนพระนาง กำลังดีๆกันเนี่ยนะ :a6: :a6: :a6:
-
นึกว่าพริกพูดเรื่องแฟนเล่นๆซะอีก
-
DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 14: How can I know for sure that you and I are meant for something more (ฉันจะแน่ใจได้ยังไงล่ะว่าคุณกับฉันจะเป็นอะไรที่มากกว่านี้?)
HIM: PRIK
จะมีอะไรที่แย่ไปกว่านี้มีอีกไหม ผมก็ดีใจนะที่แจ็กกี้มาหาผมน่ะ แต่ว่า...ทำไมต้องมาวันนี้ด้วยวะ!!! ตั้งนงตั้งนานก็ไม่มา ดันมาวันที่มาดคมานอนค้างห้องผม ตอนนี้ผมก็ได้แต่ยิ้มเจื่อนๆแล้วก็หลีกทางให้แจ็กกกี้เดินเข้ามาในห้องแต่โดยดี ใจผมเต้นโครมคราม ได้แต่หวังว่ามาโคจะไม่เปิดประตูออกมาจากห้องนอนในตอนนี้ ไม่งั้นมีสงครามย่อมๆในห้องผมแน่ๆ
ผมเนื้อหอมล่ะสิ อย่าได้อิจฉา ฮึก น้ำตาจะไหล ~
“ห้องยังเรียบร้อยเหมือนเดิมเลยนะ” แจ็กกี้หันมายิ้มให้ผม เขาทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา ผมยืนเก้ๆกังๆอยู่ไม่ห่าง สายตาของแจ็กกี้กวาดมองไปรอบห้องอย่างสนอกสนใจ เขาเคยมาที่ห้องผมแล้วครั้งหนึ่ง แต่เพราะเราไม่ค่อยมีเวลา ทถ้าจะพูดให้ถูกคือเขาไม่ค่อยมีเวลามากกว่า เราเลยเลือกที่จะเจอกันข้างนอกแทน
“เอ่อ เดี๋ยวไปเปลี่ยนเสื้อก่อนะ ตามสบาย” ผมบอกพยายามไม่ให้เสียงตัวเองสั่นจนผิดสังเกตุ เขาพยักหน้ารับ ผมก็รีบวิ่งเข้าห้อง ตอนเปิดประตูก็เปิดอ้าน้อยๆ กลัวเขาจะมองเข้าไปเห็นอะไร เข้าห้องมาให้ผมก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก่อนจะหันหลังให้ประตู
“เฮ้ย!” ผมอุทานเสียงหลงที่อยู่ดีๆหันมาก็เจอมาโคยืนทำหน้ายับอยู่ แต่พอนึกขึ้นได้ว่ามีอีกคนอยู่ข้างนอกผมก็รีบยอกมือปิดปากตัวเองทันที
“ฟู่ ตกใจหมด” ผมพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเงยหน้ามองมาโคที่ยืนนิ่ง แต่หน้านี่ไปแล้วครับ
“ใครอยู่ข้างนอก” มาโคถามเสียงแข็ง ดวงตาของเขาแข็งกร้าวไม่ต่างจากเสียง ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
“คือว่า...” ผมไม่กล้าพูด
“ใคร” เขากดเสียงแข็งใส่ผมอีก แถมยังดังขึ้นจนผมต้องยกมือขึ้นปิดปากเขา
“ชู่ๆ เบาๆสิพี่” ผมบอกอย่างกังวล หลัวว่าแจ็กกี้จะได้ยิน มาโคจับมือผมออกจากปากเขาก่อนจะสะบัดแรงๆ ผมใจเสียทันที
“จะบอกหรือจะให้ฉันออกไปถามมันเอง” มาดคยืนตเท้าเอวหันซ้านหันขวาอย่างเดือดดาน เขามองหน้าผมโกรธๆ ผมถอนหายใจหนักๆก่อนจะบอก
“แจ๊กกี้...เขาอยู่ข้างนอก และเขาเป็นแฟนผม โอ๊ย!” สิ้นคำมาโคก็กระชากตัวผมเขาหาอย่างแรง ผมร้องเพราะเขาบีบที่หัวไหล่ผมแรงมากๆ
“พริก เป็นอะไรหรือเปล่า!” ผมสะดุ้งเมื่อแจ็กกี้ตะโกนถามกลับมา ด้วยความตกใจผมรีบสบัดตัวออกจามาโคแล้วพุ่งไปกดล็อคประตูแทน กลัวว่าแจ็กกี้จะเปิดเข้ามาเห็น
“เปล่าๆ ไม่มีอะไร” ผมตะโกนบอก ข้างนอกเงียบไป สงสัยจะไม่ติดใจอะไร แต่พอหันกลับมา อุ๊ย! หน้าโคตรโหดเลยครับ เขาจะฆ่าผมหมกห้องไหมเนี่ย
“เอามันออกไปจากห้องเดี๋ยวนี้” มาโคกัดพันพูดอย่างระงับอารมณ์ ผมก็พอจะเข้าใจความรู้สึกของเขา แต่ผมคงทำแบบนั้นไม่ได้
“ขอโทษนะพี่ แต่ผมทำแบบนั้นไม่ได้” ยิ่งพูดไปแบบนั้นมาโคยิ่งโมโหมากกว่าเดิม
“แล้วไง หรือจะให้ฉันเป็นคนออกไป” มาโคพูดเหมือประชด แต่ตรงใจผมที่สุด
“อืม”
“ห๊ะ!”
“เบาๆสิพี่” ผมใช้นิ้วชี้แตะมากพี่เขา พูดอะไรเบาๆไม่เป็นหรือไง เดี๋ยวความแตกกันพอดี
“ทำไมฉันต้องเป็นคนออกไปด้วย” มาโคพูดอย่างไม่พอใจ เดินกระฟัดกระเฟียดไปนั่งที่ปลายเตียง
“พริก! ทำอะไรอยู่”
นี่ก็อีกคน เรียกจังวะ!
“แปบหนึ่ง เปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่” ผมตะโกนกลับไป แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าผมยังอยู่ในชุดเดิม เลยรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เปลี่ยนมันทั้งๆที่มาโคยังอยู่ในห้องนั่นแหละครับ ช่างมัน ตอนนี้ผมรีบ
“พี่ เดี๋ยวผมออกไปจากห้องนอนแล้ว ผมจะพาแจ๊กกี้เข้าไปในครัว ทีนี้พี่ค่อยๆย่องออกไปนะ” ผมบอกแผนการที่คิดได้สดๆร้อนๆ ประตูห้องผมกับห้องครัวมันคนล่ะองศากัน อธิบายแล้วเดี๋ยวจะงงเข้าไปใหญ่ รู้ไว้แค่ว่ามองไม่เห็นกันเป็นพอ!
“ทำไมฉันต้องทำแบบนั้น” เสียงเข้มย้อมกลับมา ผมถึงกับต้องขยี้หัวตัวเอง
“นะพี่นะ ผมไหว้ล่ะ ช่วยผมหน่อย” ผมเดินไปนั่งข้างๆมาโคแล้วก็ยกมือไหว้ขอร้องเขา ตอนนี้ผมอยากจะร้องไห้จริงแล้วนะ มาโคเงียบไป ยิ่งนานผมก็ยิ่งกังวลว่าแจ็กกี้จะสงสัย ผมตัดสินใจขยับไปนั่งคล่อมตักมาโค ตอนนี้ยังๆไงผมก็ต้องทำให้มาโคยอมทำตามแผนผมให้ได้ก่อน
“นะพี่นะ” ผมอ้อนก่อนจะขยับหน้าไปจูบที่ริมฝีปากอีกฝ่ายแผ่วเบาๆ ผมกดย้ำแผ่วเบาอีกสองสามทีแล้วก็ดึงหน้าออก แต่ก็ช้ากว่าอีกฝ่ายที่ตวัดตัวผมเข้าไปบดเบียดจูบแทน เขาจูบราวกับจะลงโทษผม แต่ผมก็ยอมให้เขาลงโทษแต่โดยดี เขาทั้งกัดทั้งขบเม้น ไม่ถึงกับเจ็บแต่มันก็ทำให้รู้สึกแปลก ผมรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของเขาผ่านรสจูบ เรียวลิ้นล้อนตวัดหยอกเย้าลิ้มผมอย่างรวดเร็วและรุนแรง เขาจูบจนเนื้อตัวผมอ่อนแรงสมองเบลอไปหมด
“ฉันให้ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ ถ้ามีอีกครั้งนายแย่แน่” มาโคขู่ชิดริมฝีปากผม เขามองผมเหมือนหมั่นไส้ ตามด้วยจูบผมอีกครั้งหนึ่ง เขาถึงจะยอมปล่อยตัวผม ผมยืนปรับอารมณ์ของตัวเองให้กลับมาเป็นปกติ ผมมองหน้ามาโคอย่างช่างใจอีกครั้งก่อนจะตัดสินใจเดินออกจากห้อง แต่แจ็กกี้ไม่ได้อยู่ที่ห้องนั่งเล่น แต่เขาไปยืนคุยโทรศัพท์อยู่ที่ระเบียง ผมรีบกลับไปเปิดประตูห้องนอนอีกครั้งโดยที่สายตายังจับจ้องที่แผ่นหลังของแจ็กกี้ไม่วางตา
“ออกมาได้” ผมกวักมือแล้วก็ขยับปากพูดบอกมาโค มาโคที่สวมแค่เกงเกงยีนส์เดินถือเสื้อของเขาหน้ามุ่ย เขาออกมาจากห้องนอนแล้วมองไปที่ระเบียง ผมรีบดันตัวเขาให้เดินไปที่หน้าประตูให้เร็วที่สุด ผมเปิดประตูอย่างเบามือแล้วดันมาโคออกจากห้องทันที
“วันนี้ฝากไว้ก่อน พรุ่งนี้นายโดนดีแน่ๆพริก” มาโคก้มผมลงดูดปากผมที่หนึ่ง ดูดครับดูดไม่ใช่จูบ จากนั้นเขาก็เดินหัวเสียจากไป ผมปืดประตูลงหันหลังพิงประตู สายตามองไปที่แจ็กกี้อีกครั้ง ผมยกมือขึ้นแตะที่หัวใจตัวเอง
อ่า เต้นเร็วใจมัด
“เกือบไปแล้ว” ผมกลัวจนเนื้อตัวสั่นเทาไปหมด ผมลูบหน้าลูบตาตัวเอง ถึงมาโคจะออกไปแล้ว แต่เหมือนผมยังคงรู้สึกกังวล ความเครียดยังไม่หมดไป ใช่ ผมยังเครียดอยู่ แต่ตอนนี้ผมบอกไม่ได้ว่าผมเครียดเรื่องอะไร หรือที่จริงแล้วมันหลายๆเรื่องรวมกันจนผมแยกไม่ออกว่าเรื่องไหนน่ากังวลมากที่สุด
ผมเดินไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ มองตัวเองผ่านกระจกเงา ผมจะผ่านเรื่องนี้ไปยังไงนะ
ออกมาจากห้องแจ็กกี้ก็คุยโทรศัพท์เสร็จแล้ว เขากลับมานั่งที่เดิม ผมเดินลงไปนั่งข้างๆเขา ความรู้สึกราวกับคนแปลกหน้า ผมควรจะคิดถึงเขามากๆสิ ก็ผมไม่ได้เจอเขามาตั้งสามเดือน
“สบายดีนะ” แจ็กกี้ถามผม ผมพยักหน้าตอบ
“วันนี้หยุดเหรอ” ผมถาม เพราะปกติถ้าไม่หยุดติดกันหลายๆวันเขาไม่ค่อยกลับบ้านเท่าไหร่ ผมหมายถึงกลับกรุงเทพน่ะ
“ใช่ คิดถึงจัง” แจ็กกี้กขยับเข้ามาหาผมพร้อมกับรวบผมเข้าไปกอด ผมตกใจนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เขาเริ่มหอมแก้มผม คลอเคลียไปมาอยู่สักพัก เขาเลื่อนหน้าลงมาจูบปมเบาๆ ผมนิ้งค้างเหมือนร่างกายจะต่อต้าน อาการเกร็งของผมทำให้แจ็กกี้ดึงหน้าออกแล้วมองผมอย่างสงสัย
“จูบได้ไหม” เขาถามผม ผมกระพริบตาปริบๆ ก่อนจะพยักหน้า เขายกยิ้มบางๆก่อนจะจูบผม รสสัมผัสแบบเดิม จูบของแจ็กกี้มักจะนุ่มนวลอ่อนหวาน แต่ความรู้สึกของผมกลับไม่เหมือนเดิม ผมเบือนหน้าหนีทันที
“พะ พอแล้ว” ผมบอก แจ็กกี้นิ่งไปก่อนจะหัวเราะ เขากดจมูกลงที่แก้มผมก่อนจะสูดลมหายใจเขาปอดเน้นๆ
“เขินหรือไง”
“อ่ะ อืม” ผมไม่รู้จะตอบยังไงเลยเออออห่อหมกแทน ผมไม่ได้เขินหรอก เพียงแต่รู้สึกว่ามันไม่ควร ผมไม่ควรให้แจ้กกี้จูบทั้งที่ผมเพิ่งจูบกับมาโคมา แต่ถึงไม่ได้จูบกับมาโคมาก่อนหน้านี้ ผมก็รู้สึกว่าไม่ดีที่จูบกับแจ็กกี้อยู่ดี
หรือว่าผมจะไม่ได้รักแจ็กกี้แล้ว?
“เป็นอะไรน่ะ ดูเหม่อๆนะ ไม่ดีใจหรือไงที่ฉันกลับมา” แจ็กกี้ถาม
“เปล่านะ ดีใจสิ ดีใจมากๆเลย” ผมรีบตอบกลัวเขาไม่สบายใจ ผมมันเลวเนอะ คุณว่าไหม
“เหรอ แต่พริกดูแปลกๆไปนะ” เขายังคงสังเกตุความเปลี่ยนแปลงของผม
“กลับมาตั้งแต่วันไหน” ผมหาเรื่องถามเขากลับ ไม่อยากให้เขามาเซ้าซี้มากนักว่าผมเป็นอะไร ผมกลัวว่าตัวเองจะหลุดอาการอะไรออกไปให้เขาจับได้
“เมื่อวาน ไปที่บ้านก่อนแล้ววันนี้ก็มาหา” เขาเป็นแบบนี้เสมอ ครอบครัวสำคัญเป็นอันดับหนึ่ง และเขาให้ผมเป็นดันดับสอง ผมไม่ได้รู้สึกแย่ๆ กลับรู้สึกชื่นชมด้วยซ้ำที่เขาเป็นคนรักครอบครัว
“แล้วอยู่ได้กี่วัน” ผมถาม
“อืม...” เขาทำท่านึกก่อนจะตอบ “สองอาทิตย์”
“หยุดเยอะจัง ปกติไม่เห็นหยุดเยอะขนาดนี้นี่นา” ผมพูด ไม่รู้เหมือนกันว่าเรียนเป็นนักบินมันจะยุ่งอะไรนักหนา
“อืม พอดีเพิ่งสอบเสร็จแล้วได้หยุดยาวน่ะ” เขาบอกยิ้มๆก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนตักผม เป็นอีกหนึ่งอย่างที่เขาชอบทำเวลาอยู่กับผม
แล้วผมกับแจ็กกี้ก็เงียบ เขาดึงมือผมไปเล่นผมยกขึ้นจูบ ผมไม่รู้จะพูดอะไรกับเขาดี เหมือนคำถามที่ค้างคาใจมากมายที่เคยคิดอยากจะถาม มันได้อันตธารหายไปหมดแล้ว สามเดือนที่ผ่านมามันอาจจะดูไม่นาน แต่มันก็นานทำให้ผมเกิดความรู้สึกที่ว่า ‘ช่างมันเถอะ’
จากที่เคยอยากรู้ก็ไม่อยากรู้ จากที่เคยสงสัยก็ไม่สงสัย ไม่ใช่ว่าผมเข้าใจอะไรๆมากขึ้น เปล่าเลย ผมไม่เคยเข้าใจแจ็กกี้เลย เพราะฉะนั้น พอผมไม่เข้าใจมากขึ้นๆ ผมก็เลยคิดได้แค่ว่า ‘ช่างมัน’ บางทีเขาก็คงมีเหตุผมของเขา แจ็กกี้ไม่ใช่คนที่ไม่มีเหตุผล ผมเชื่ออย่างนั้น เพราะอย่างตอนนี้เขาก็กลับมาแล้ว นั่นหมายความว่าเขาก็ไม่เคยลืมผม
“ทำไมดูพริกเงียบๆล่ะ ปกติคุยเก่งกว่านี้ตั้งเยอะ” ผมตั้งข้อสงสัย
“เหนื่อยๆนะ” ผมตอบสั้นๆ เขามองตาผมก่อนจะยิ้มให้ ผมเคยชอบรอยยิ้มของเขานะ ให้ความรู้สึกอบอุ่นแล้วก็สบาย ตอนนี้ก็เช่นกัน มันทำให้ผมรู้สึกผิดที่แอบปันใจไปชอบมาโค เหมือนว่าผมหักหลังเขา
“เรียนหนักเหรอ กินข้างตรงเวลาหรือเปล่า” แจ็กกี้ถามด้วยความเป็นห่วง ผมยิ้มตอบบางๆ
“เรียนไม่ค่อยหนักเท่าไหร่หรอก แต่มันก็หลายๆอย่าง เรื่องงานอะไรพวกนี้” ผมตอบรวมๆ
“งั้นเหรอ พริก” เขาเรียกชื่อผมเบาๆ “ไปเที่ยวทะเลกันไหม” เขาถามเสียงนุ่ม
“หืม ทะเลเหรอ?” ผมตาโตถามกลับเสียงแผ่ว ไม่คิดว่าเขาจะชวนผมไปทะเล
“อืม ไปไหม ค้างสักสองคืน”
“ไปกับใครบ้าง” ไม่บ่อยเลยที่ผมกับเขาจะไปเที่ยวที่ไกลๆกัน ส่วนมากก็ไปเช้าเย็นกลับ ไม่เคยค้างคืน
“ก็เพื่อนฉันเนี่ยแหละ พริกก็เอาเพื่อนพนริกไปด้วยสิ ไปหลายๆคนสนุกดี” แจ็กกี้พูดอย่างใจดี ผมนิ่งคิดก่อนจะตอบตกลง
“อืม ก็ได้”
แจ็กกี้กลับไปแล้ว ที่บ้านเขาโทรมาตามเขาก็เลยต้องรีบกลับ แต่เขาบอกว่าวันพรุ่งนี้จะมาหาผมใหม่ และวันมะรืนเราจะไปทะเลกัน ผมนอนหลับตาอยู่ที่โซฟา คิดไม่ถูกว่าจะทำอะไรต่อดี จนกระทั่งกริ่งหน้าห้องดังอีกครั้ง ใครมาอีกวะเนี่ย!
“มาโค!” มาโคมาอีกแล้ว ผมได้กลิ่นเหล้าจากตัวเขา เขาดันตัวผมออกแล้วก็เดินเข้ามาในห้อง ผมเดินตามเข้ามาอย่างเป็นห่วง เขาเดินไปล้างหน้าในห้องน้ำ ที่มุมปากของเขามีรอยเลือด ผมเดินเข้าไปหาก่อนจะใช้นิ้วจิ้มที่แผล เขาสะดุ้งมองผมตาขวาง
“ไปทำอะไรมา”ผมถาม เขาไม่ยอมตอบเดินออกไปที่ห้องนั่งเล่น ผมก็เดินตาม
“มันมาทำไม!” เขาคงจะหมายถึงแจ็กกี้
“ก็มาหาเฉยๆและ...” ผมหยุดพูดเรื่องที่แจ็กกี้ชวนไปทะเลกำลังคิดอยู่ว่าจะบอกดีไหม
“และอะไร...” มาโคคาดคั้นทันที
“แจ็กกี้ชวนไปเที่ยวทะเล” ผมบอกเขา มาโคคิ้วกระตุกทันที
“ไม่ต้องไป!” เขาสั่งห้าม ผมส่ายหน้า
“ไม่ ผมจะไป” ผมบอกเรียบๆ เขาทำหน้าไม่พอใจมากๆ “พี่ห้ามผมไม่ได้หรอกนะ ผมไม่ได้เจอเขาตั้งนาน” ผมพูดออกไปเสียงห้วน
“อย่ามาลองดีกับฉันนะพริก!” มาโคตวาดผม
“ผมปล่าว พี่นั่นแหละ เลิกทำแบบนี้สักที ผมมีแฟนอยู่แล้ว เลิกยุ่งกับผมสักที!”
เลิกทำให้ผมชอบพี่สักที!!!
“ยังไงก็จะไปให้ได้ใช่ไหมไอ้ทะเลนั่นน่ะ!” มาโคจ้องผมเขม็ง มือของเขากำเขาหากันแน่
“ใช่! ผมจะไป” ผมเชิดหน้าขึ้นอย่างถือดี”
“ก็ดี ฉันจะไปด้วย!!”
“ห๊า!!?”
.....................................................................................
# มาแค่นี้ก่อนนะ สมองมันตื้อคิดอะไรไม่ออกเลย :katai1:
-
สั้นไปมั้ย :ling1: :ling1: :ling1:
-
ค้างเลยค่าาา อยากอ่านต่อจัง
แอบสงสารมาโคนิดนึง
พอรู้ว่าเริ่มจะรักพริกแล้วก็ดันรู้ว่าพริกมีแฟนแล้วอีก จะซวยไปไหนนะ ฮ่าๆ
-
โอ้!!!!!!!เอาละงานนี้มีสนุกแน่ถ้ามาโคไปด้วยระวังความรับแตกนะพริกนะ พริกแย่ลืมเอาโอชินกับพอร์ชไปเที่ยวทะเลด้วยนะ คิคิ //รอค่าอิกครึ่งที่เหลือเป็นกำลังใจให้ค่ะสู้ๆๆนะคะ "คุณริริ"
-
แจ๊กกี้น่าจะมีอะไรปิดบังรึป่าวนะ
-
เอาละเว้ย งานเข้าน้องพริก
เลือกสักคนน้าพริก เขาพึ่งเจอกับเธอที่มาก่อน :hao5:
ต้องมาโคเท่านั้น หล่อ เลว รวย ครบสูตร :mew3:
-
บัดซบบบบบบบ
งานเข้าแบบซ้อนเลย
:ling1: :ling1:
-
แจ๊กกี้แลแปลกๆ นะ
ทำไม่โทหาบ่อยๆ ทำไมต้องนานๆมาหาที
-
พริกโลเลว่ะ
เหมือนจะเลิกมาโค แต่ก็เปิดห้องให้มาโคเข้ามาอยู่ดี จะให้มาโคมันเข้ามาอีกเพื่อ?????!!!!!
ถ้าอยากเลิกกับมาโคจริงๆ ก็แค่ไล่ๆมันกลับ ตัดให้มันจบๆไปซะก็หมดเรื่อง
อย่างงี้ก็เหมือนจับปลาสองมือ ไม่ยอมตัดฝ่ายไหนสักฝ่าย
-
เลือกมาโค เลยพริก... :hao3: :hao3: :hao3:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:พริกตัดใจเลือกเถอะ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
จะผิดไหมถ้าจะคิดว่าแจ็กกี้แอบมีกิ๊กอะ :กอด1:
พริกเลือกเถอะ :hao5:
-
นี่แหละนะที่เขาว่า รักแท้แพ้ใกล้ชิดจริงๆ :เฮ้อ: พริกกับมาโคเป็นต้น
ระยะเวลาไม่นานทำให้พริกเริ่มเอนเอียงไปหาพี่มาร์คแล้ว
พี่มาร์คเองก็ดูเหมือนจะไม่ได้แสดงละครนะ ความรู้สึกจริงล้วนๆ
ไม่รู้ว่าไปทะเลคราวนี้พริกจะพ้นข้อหาโลเลนอกใจหรือเปล่านะ
ลึกๆแล้วเราก็อดคิดไม่ได้ว่าแจ๊คกี้เองก็คงจะมีใครบ้างล่ะน่า
นานๆมาเจอกันทีจะไม่มีใครเข้ามาช่วยให้หายเหงาเลยเหรอ
ก็ได้แต่เดาไป รอที่เหลือแล้วกันเนาะ ชัวร์กว่า :hao3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 14: How can I know for sure that you and I are meant for something more (ฉันจะแน่ใจได้ยังไงล่ะว่าคุณกับฉันจะเป็นอะไรที่มากกว่านี้?)
40% หลัง
HIM: MACO
ผมขับรถมาที่ผับประจำด้วยความหงุดหงิด ไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลง มาถึงปุบผมก็เดินเข้าไปนั่งที่บาร์แล้วสั่งเครื่องดื่มที่แรงที่สุดมาดื่มกระแทกปากกระแทกใจ ทำไมวะ ทำไม ทำไมผมต้องรู้สึกกับไอ้เด็กนั่นมากมายขนาดนี้ด้วย มันร้ายมากที่ทำให้ผมหัวปั่นได้มากขนาดนี้ มันต้องไม่ใช่แบบนี้
ผมกระตุกยิ้มมุมปากแล้วยกแก้มเหล้าขึ้นกระกดที่เดียวจนหมด ผมจะไม่ยอมให้เด็กนั่นปั่นหัวผมอยู่เพียงฝ่ายเดียว มันจะต้องได้รับรู้รสชาติของการถูกปั่นหัวดูบ้าง และไม่ว่ายังไงผมจะทำให้มันเลิกกับแฟนมันให้ได้ ใครจะว่าผมเลวก็ช่าง แต่ถ้าพริกมันบอกผมตั้งต่แรกผมอาจจะยอมรามือให้ก็ได้ แต่ในเมื่อมันคิดจะเล่นกับไฟ ผมก็จะเผามันให้ตายทั้งเป็น
ไปทะเลครั้งนี้สนุกแน่หนูพริก!!!
“ฮ่าๆๆๆๆ โอ๊ย! กูขำ” ไอ้กัสหัวเราะจนตัวดิ้นตัวงอหลังจากที่ผมระบายความคับแค้นใจให้มันฟัง ส่วนไอ้ธันก็ทำตาโตเบิกกว้างอย่างตกใจ
“มึงจะหยุดหัวเราะเองหรือให้กูเอาตีนยัดปากห๊ะ!” เท้าผมไวกว่าคำพูดเพราผมถีบมันลงจากโซฟาเต็มแรง แม่งมีอะไรน่าขำวะ กูเป็นชู้ของชาวบ้านนี้มันน่าขำตรงไหนวะ!
“มึงโดนเด็กเล่นแล้วไอ้มาร์ค โอ๊ยไอ้เหี้ย กูปวดท้อง” มันกุมท้องตัวเองแล้วก็หัวเราะไม่หยุด “ฮะๆๆ โอ๊ย เหนื่อย กูไม่เคยคิดเลยว่าคนอย่างมึงจะไปเป็นชู้ชาวบ้านเขา แถม...” ไอ้กัสยิ้มล้อผมก่อนจะลากคำว่าแถมเสียยาวยืดจนน่าหมั่นไส้
“แถมอะไรมึง” ผมถามมันอย่างเอาเรื่อง
“แถมเป็นชู้กับพริก คนที่มึงจะต้องทำให้เขารักมึงหัวปรักปรำได้ง่ายๆไง” คราวนี้ไอ้ธันพูดบ้าง สีหน้ามันดูเครียดผิดปกติ
“มึงมีอะไรหรือเปล่าไอ้ธัน” ผมถามมัน มันส่ายหน้า
“แล้วมึงจะเอาไงต่อ ดูท่ามึงจะแพ้ไอ้ดีนแล้วแหละ” ไอ้กัสถามผมยิ้มๆ ผมละอยากจะหาอะไรกระแทกหน้ามันจริงๆ จะได้เลิกยิ้มเยาะเย้ยผมสักที
“ไม่มีทาง พริกจะต้องเป็นของกู!” ผมพูดกระแทกเสียงใส่หน้าพวกมัน
“แล้วมึงจะทำไง ในเมื่อน้องเขามีแฟนอยู่แล้ว” ไอ้ธันถาม
“มีได้ก็เลิกได้” ผมบอก
“ไอ้เหี้ย มึงนี้ลวเกินไปแล้วนะไอ้มาร์ค” ไอ้กัสมันว่าผม แต่หน้ามันกำลังยิ้มอยู่
“ว่ากูไม่ดูตัวเองเลยนะ เด็กคนปัจจุบันของมึงก็ไปแย่งเข้ามาไม่ใช่เหรอไง” ผมย้อมกันกลับ มันยักไหล่ไม่ใส่ใจ
“ของแบบนี้ตบมือข้างเดียวไม่ดังวะกูแย่งแต่ถ้าเขาไม่เล่นด้วยซะอย่าง ใครจะทำอะไรได้วะ กูไม่ได้ไปข่มขืนเขาสักหน่อย” มันพูดแล้วก็จ้องผมนิ่งๆ
“แล้วมึงต่างจากกูตรงไหน” ผมถามมัน ไอ้กัสแสยะยิ้มมุมปาก
“ตรงที่มึงมีเจตนาไม่ดีไง” มันพูดได้แทงใจดำผมที่สุดไอ้ห่านี่
“มึงคิดให้ดีนะไอ้มาร์ค มึงแน่ใจนะว่าจะทำแบบนี้” ไอ้ธันที่นั่งเงียบมานานพูดขึ้นบ้าง
“กูคิดดีแล้ว และพวกมึงต้องช่วยกู!” ผมจ้องพวกมันจริงจัง ไอ้กัสหุบยิ้ม ไอ้ธันก็ทำหน้านิ่งตามเดิม ไม่มีทางที่พวกมันจะไม่ช่วยผม ไม่ใช่เพราะมันเป็นเพื่อนผมหรอก แต่ตอนนี้เราเหมือนลงเรือลำเดียวกันแล้ว แม้ผมจะเป็นคนที่ดำเนินเกมส์นี้ แต่พวกมันก็มีส่วนรู้เห็นกับเรื่องราวทั้งหมดด้วย
“แล้วมึงมีแผนอะไร” ไอ้ธันถาม ผมมองมันงอึ้งๆ เพราะคิดว่ามันจะค้าน แต่ก็เปล่า ผมเล่าแผนการคร่าวๆให้มันฟัง แต่ก็รู้สึกแปลกใจทีมันไม่ซักไซ้หรือห้ามปรามอะไร ปกติแล้วเรื่องที่ไม่มีมันจะคอยห้ามผม แต่กับไอ้กัสนี่ไม่ใช่ เรื่องเลวๆผมกับมันกอดคอกันทำตลอด
“มึงแน่ใจว่าพริกชอบมึง” ผมปรายตามองไอ้กัสอย่างไม่สบอารมณ์
“กูมั่นใจ” ผมกระแทกเสียงตอบมัน
ผมไม่เชื่อหรอกว่าพริกจะไม่คิดอะไรกับผม ผมจะทำให้มันรู้ใจตัวเองให้ได้ ว่าที่จริงแล้วมันรักผมไม่ใช่ไอ้แฟนห่าเหวอะไรนั่น มันไม่น่าแปลกไปหน่อยเหรอ ผมอยู่กับพริกก็บ่อย แต่ผมไม่เคยเห็นมันคุยโทรศัพท์กับแฟนสักครั้ง และขอสารภาพตามตรงเลยว่าผมเคยแอบดูโทรศัพท์มัน แต่ผมไม่เคยเห็นข้อความทำนองชู้สาวเลยสักนิด ตกลงแล้วมันเป็นแฟนกันแน่หรือเปล่าวะ แต่เดี๋ยวก็คงได้รู้ว่าใครจะอยู่ใครจะไป
“แล้วมึงจะจัดการใคร แฟนพริก หรือหนูพริก” ไอ้กัสถาม แววตาของมันเต็มไปด้วยความสนุก ผมกระตุกยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจ
“ทั้งคู่!”
คืนนี้ผมนอนค้างที่ห้องไอ้ธัน ผมมาค้างห้องมันบ่อยเวลาที่ไม่ได้หิ้วใครไปนอนด้วย ถึงแม้ว่ามันจะเป็นพวกรักสันโดษแต่มันก้ไม่ได้ว่าอะไรที่ผมว่าค้างห้องมันบ่อยๆ
“มึงคิดว่ามึงจะชนะไหม” ไอ้ธันถามขึ้นท่ากลางความมืด ผมและมันยังไม่กลับกันทั้งคู่ ผมไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่ แต่ในหัวผมมีแต่เรื่องไอ้เด็กแสบนั่น
“...” ผมเงียบไม่ได้ตอบอะไร เพราะกำลังใช้ความคิดหาคำตอบให้กับคำถามของไอ้ธันอยู่
“มึงคิดว่ากูจะทำไม่สำเร็จหรือไง” ผมย้อนถามมัน ผมคิดว่ามันน่าจะรู้จักนิสัยผมดีพอ
“แล้วถ้าความลับแตก ถ้าพริกรู้เรื่องทั้งหมด มึงว่าจะเป็นยังไง”
ผมหันไปมองไอ้ธันผ่านความมืดทันที พริกจะต้องไม่รู้เรื่องนี้ ยังไงผมก็ให้มันรู้ไม่ได้
“ไม่รู้วันนี้ พรุ่งนี้พริกก็ต้องรู้อยู่ดี” เหมือนมันจะเดาความคิดผมออก
“ปล่อยให้แม่งเป็นเรื่องของอนาคต”
“มึงทำใจได้ใช่ไหม”
“เรื่อง?”
“เมื่อถึงวันที่มึงต้องทิ้งเขานะ มึงทำใจได้แน่นะ” เสียงเย็นๆของไอ้ธันทำให้อกผมหนักราวกับมีหินก้อนใหญ่มาถ่วงเอาไว้ เหมือนกับว่าคำพูดของมันกำลังกระชากผมให้ดิ่งลงเหว
“กูทำใจได้”
“แล้วกูจะคอยดู ว่ามึงจะทนเห็นคนที่มึงรักเจ็บได้ไหม”
“มึงจะบอกว่ากูรักมันเหรอ”
“นั่นมึงต้องถามตัวเองไม่ใช่เหรอไง”
.................................................
# อย่าได้สงสัยว่าทำไมตัวละครเกือบทุกตัวถึงแสดงแต่ด้านมืดออกมา ตรงข้ามกับด้านมืดก็ยังมีด้านสว่างนะคะ แต่แค่ยังไม่ถึงเวลาได้เห็นก็แค่นั้นเอง 5555 :laugh: อ่านแล้วไม่ต้องเครียดมากนะ ให้คนแต่งเครียดคนเดียวพอ เรื่องนี้แต่งยากมาก วางพล็อตเองสับสนเอง งืดดด :serius2:
-
มาโคฉันว่าแกสารภาพตอนี้ยังทันนะ - -
:ruready :ruready :ruready
-
อยากรู้จังว่าด้านสว่างจะเป็นยังไงคิดไม่ออกเลยจิงๆ-,-'
-
รักพริก แต่ก็อยากชนะพนันสินะ :ling1: :ling1: :ling1:
-
อ่าสสสส์ ท่าจะดราม่า
คิดถึงพอร์ช
-
จะทำใจได้รึ
:hao4: :hao4:
-
งานนี้ใครจะชนะกันแน่
มารอลุ้นต่อไป :hao7:
-
เค้าดีกันเมื่อไรก็เรียกหนูด้วย
มันอึดอัดไงไม่รู้เฮ่อ
-
ใช่...มาร์คนายต้องถามตัวเอง ว่า ยอมเห็นคนที่ตัวเองรักเจ็บได้หรอ? :m16:
-
แล้วจะคอยดูนะมาโค ว่าใครจะทิ้งใครแล้วใครจะเจ็บ!!!!!!พริกนั่นแหละจะเกลียดนาย
-
ถ้าพริกเกลียดแกชั้นจะสมน้ำหน้าให้...เชอะ
:angry2:
-
ขอบคุณนะคะ
มาโค ตอนนี้คุณยังมีโอกาสนะ
คิดใหม่ แพ้-ชนะ ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้น
ศักดิ์ศรีบางเรื่องก็วางมันลงซะดีกว่า
ธันเตือนได้ดีที่สุดแล้ว สักวันหนึ่ง
ที่พริกได้รู้ความจริง ไม่ว่าจะช้าหรือเร็ว
คนที่เจ็บที่สุดจะเป็น "ตัวนายเอง มาโค"
"ความลับไม่มีในโลกนี้" ----เป็นเรื่องจริงที่สุด
-
ถ้าพริกรู้ความจริงแกแย่แน่ๆมาโค
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:ปากดีเหลือเกินนะมาโคชอให้พริกรู้ไวๆ :katai1: :katai1: :katai1:
-
คาดว่า... แจ๊คกี้จะร้ายสุดในเรื่อง... เอ๊ะ! หรือคุณไวน์?
-
ไม่ได้เข้ามาหลายวัน อ่านได้เยอะดีจังเลย :hao7: แจ๊คกี้ท่าทางเหมือนจะยังไง ๆ อยู่น่ะ แอบมีอะไรในกอไผ่หรือเปล่าเนี่ย :hao5: มาโคทำให้พริกรู้ใจตัวเองไปเลยดีกว่าน่ะ เผื่อพริกจะได้ก้าวไปข้างหน้าน่ะ แต่สุดท้ายแล้วเราว่ามาโคน่ะแหละที่จะเสียใจที่สุด ดื้อชะมัดเพื่อนเตือนแล้วยังไม่เชื่อ จะแย่งเขามาก้อต้องให้มันจริงใจนิดนึงน่ะ :mew2:
-
รักพริกเข้าแล้วยังไม่รู้ตัวอีกนะ
ระวังเหอะ พริกรู้ความจริงขึ้นมาจะน้ำตาเช็ดหัวเข่า
-
DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 15: I wasn’t feeling quite like myself ฉันรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองอีกต่อไป
HIM: PRIK
ผมเปลี่ยนใจไม่ไปทะเลตอนนี้แล้วได้ไหม มันเป็นความผิดพลาดอย่างแรงที่ผมบอกมาโคเรื่องนี้ และสุดท้ายเขาก็ตามมาด้วยจริงๆ และไม่ได้มีแค่เขาที่ไป ยังมีพี่ธันกับพี่กัสด้วย ยังมีโอชินที่ผมเอ่ยชวนให้มันไปเป็นเพื่อน แต่ที่เซอร์ไพส์มากๆอีกเรื่องหนึ่งก็คือมันมาพอร์ชมาด้วย
ภายในคอนโดของคุณไวน์ตอนนี้บรรจุผู้ชายหลายคนที่จะร่มเดินทางไปด้วย มันจะไม่เป็นปัญหาถ้าคนจัดทริปนี้คือผม ไม่ใช่แจ็กกี้ ผมบอกเขาแค่ว่าจะมีเพื่อนไปสองคนเท่านั้น
“ทำหน้าแบบนั้นไม่อยากให้ฉันไปหรือยังไง” มาโคหาเรื่องผม ผมมองเขานิ่งๆแล้วเดินหันหลังเข้าห้องนอนไปหยิบกระเป๋าเดินทางและของใช้พวกกระเป๋าเงินและโทรศัพท์
“คิดถึง” มาโคที่เดินตามผมเข้ามาเมื่อไหร่ไม่รู้กอดผมไว้จากด้านหลัง ผมยื่นนิ่งก่อนจะแกะมือเขาออกจากตัว
“อย่าทำแบบนี้เลย” ผมบอกเขา
“ทำไม!ฉันกอดนายไม่ได้เหรอไง” มาโคพูดเสียงหงุดหงิด
“มันไม่ควร แฟนผมกำลังมา”
“เหอะ! คิดว่าฉันแคร์? ถ้าฉันแคร์ฉันจะมาทำไม คิดหน่อยสิ” มาโคยิ้มเย้อหยัน ผมสูดลมหายใจเขาออกช้าๆ ผมชอบอ้อมกอดของเขา แต่ก็อย่างที่บอก มันไม่ควร
“งั้นพี่ก็คงไม่แคร์ใช่ไหมว่าผมจะรู้สึกยังไง” ผมมองหน้ามาโคอย่างตัดพ้อ เขาดูอึ้งไปนิดๆจนกระทั่งผมได้ยินเสียงกริ่งหน้าห้อง แจ็กกี้คงจะมาแล้ว
“ไปกันเถอะครับ”
ผมเดินนำออกจากห้อง โอชินเป็นคนเปิดประตูให้แจ็กกี้เขามา เขายิ้มให้ผมก่อนจะเบิกตาโตเมื่อเห็นสมาชิกในห้องผม
“คือว่า เพื่อนๆพี่ๆฉันเขาอยากไปด้วยนะ ไม่ว่าอะไรใช่ไหม”
“ไม่หรอก ไปเยอะๆก็สนุกดี เก็บของครบแล้วใช่ไหม”
“อืม”
“แล้วมีรถกันไปไหม” แจ็กกี้ถามคนอื่นๆในห้อง
“มีของฉันคันกับมาโคคัน พออยู่แล้ว” โอชินเป็นคนตอบ แจ็กกี้พยักหน้าก่อนจะแย้งของในมือผมไปถือ ลงมาข้างล่างคอนโดแจ็กกี้ก็เอาของๆผมไปใส่ไว้ในรถเขา เหมือนจะมีคนนั่งอย่ในรถ แต่ฟิมล์ติดกระจกค่อนข้างหน้าเลยมองไม่ค่อยเห็นว่าเป็นใคร ผมรู้จักกับเพื่อนของแจ็กกี้ไม่มากหรอก รู้จักแค่บูมกับมอสเท่านั้น
“พริก” มาโคเดินมาหาผม แจ็กกี้ที่กำลังจัดของใส่ท้ายรถเงยหน้ามองมาโคแบบงงๆ แต่ก็ก้มลงไปเก็บของต่อ
“มีอะไรเหรอ” ผมถามกลับ
“ไปนั่งกับฉัน” มาโคก้มหน้าลงมากระซิบข้างหูผมเพราะไม่ต้องการให้ใครได้ยิน
“ไม่ครับ” ผมกระซิบกลับแล้วส่ายหน้าเบาๆ พอดีกับที่แจ็กกี้เก็บของเสร็จพอดี
“ออกเดินทางเลยแล้วกัน นายไปถูกใช่ไหม ก็แค่เกาะล้านนี้เอง” แจ็กกี้บอกกับมาโคที่ยืนจ้องหน้าผมอย่างไม่พอใจนิดๆ ในเมื่อผมไม่ยอมไปนั่งรถคันเดียวกับเขา เขาก็เลยเดินกระแทกเท้ากลับไปที่รถตัวเอง
“เขาเป็นอะไรเหรอ” แจ็คกี้ถามงงๆ ผมส่ายหน้า ไม่รู้ว่าไปทะเลคราวนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ผมรู้สึกไม่ดีเลย
ออกเดินทางมาได้ร่วมสองชั่วโมง โทรศัพท์มือถือผมมีข้อความเข้าแทบจะทุกสิบนาที คนส่งมาคงจะไม่ได้ขับรถเอง ถึงได้ก่อกวนกันขนาดนี้ แต่ลำพังแค่ความกวรประสาทของมาโคไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกแย่เท่าไหร่ แต่มีบางอย่างที่ทำให้รู้สึกแย่ยิ่งกว่านั้น
“กี้ๆ อ้าปากหน่อย” เจ้าของเสียงหวานหยดย้อยที่เรียกแฟนผมมาไม่ต่ำกว่าห้ารอบตั้งแต่ขึ้นรถกำลังป้อนแซนวิชใส่ปากแจ็กกี้ เธอชื่อน้ำหวาน แจ้กกี้แนะนำกับผมว่างั้น เธอนั่งข้างหลังตรงกับตำแหน่งคนขับ และเธอก็ช่างมีความพยายามในการเอี้ยวตัวมาป้อนอาหารแฟนผม ส่วนแจ็กกี้ก็อ้าปากตามที่เธอสั่งอย่างว่าง่าย ผมปรายตามองคนทั้งคู่ด้วยความรู้สึกไม่ชอบใจ
ดูแลแบบนี้มันยิ่งกว่าแฟนอีกนะ
ใช่ ดูแลยิ่งกว่าแฟนอย่างผม มันผิดที่ผมที่ไม่ดูแล หรือผิดที่เธอดูแลแฟนผมดีเกินไป
“นี่หวาน ไม่ต้องไปดูแลมันมากหรอก แฟนมันก็นั่งอยู่ข้างๆ” เสียงบูมดังขัดขึ้นกลางรถ ผมนั่งนิ่งมองออกไปนอกรถ แต่หูของผมก็ยังทำการได้ดี
“นั่งอยู่ข้างๆ แต่ไม่คิดจะใส่ใจ”
และผมก็ฟังออกว่าเธอด่าประชดผม
“พอๆ น้ำหวาน ผมอิ่มแล้วล่ะ ไม่ต้องป้อนก็ได้” แจ็กกี้พูดขึ้นขำๆ เหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับเรื่องที่เกิดขึ้น ผมอยากถามว่ามันปกติเหรอ ที่เป็นอยู่ตอนนี้มันถูกต้องหรือเปล่า ผมกำลังงงว่าตกลงแล้ว ใครกันแน่ที่เป็นแฟนแจ็กกี้ ระหว่างผมกับน้ำหวาน
แต่ผมเลือกที่จะเงียบ ก็ไม่รู้จะโวยวายไปทำไม ทะเลาะกับผู้หญิงมองมุมไหนก็ทุเรศทั้งนั้น
ผมหลับมาตลอดทางจนมาถึงพัทยา
“พริก ถึงแล้ว”
“หืม” ผมลืมตาขึ้น เห็นใบหน้าแจ็กกี้อยู่ใกล้ๆ เขายิ้มให้ผมนิดๆ ผมยิ้มตอบตามสัญชาติญาณ
“ขี้เซาเหมือนเดิมเลยนะ” เขาพูดขำๆ
“ก็ฉันไม่ได้เปลี่ยนไปนี่นา” ผมพูดอย่างไม่คิดอะไร แต่อีกฝ่ายกลับทำหน้าแปลกๆ
“ลงรถเถอะ” แจ็กกี้พูดแล้วก็ลงจากรถ ผมหันไปมองด้านหลังที่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่แล้ว เลยลงจากรถบ้าง ผมมองไปรอบๆ เห็นรถของมาโคและโอชินจอดอยู่ไม่ไกล ก่อนจะสบเข้ากับสายตาของน้ำหวาน เธอมองผมเหมือนจะไม่พอใจก่อนจะสะบัดหน้าเดินไปยื่นกับบูม
มาเที่ยวครั้งนี้คงไม่สนุกแล้วแหละ
“ไหวไหม” โอชินที่นั่งอยุ่ข้างๆผมถามพอร์ชที่นั่งหน้าซีดอยู่บนเรือท่ำลังจะข้ามไปเกาะล้าน
“อื้ออ” พอร์ชหลับตาปี๋ส่ายหน้าไปมาอยู่กับอกโอชิน สรุปแล้วผมยังไม่รู้เลยว่าคู่นี้เขาตกลงปรงใจเป็นแฟนกันหรือยัง
“แจ๊กกี้ หวานจะอ้วก”
“ไม่เป็นไร แปบเดียวก็ถึงแล้ว”
ผมพยายามไม่ใส่ใจกับความสนิทสนมของแจ๊กกี้กับน้ำหวานให้มันมากนัก แต่บางทีผมก็รู้สึกว่าอยากจะเมาเรือมันซะเดี๋ยวนี้ แล้วมาดูกันสิว่าแฟนผมมันจะสนใจใคร
แต่ยี่สิบนาทีก็มาถึงเกาะล้าน ผมเดินไปหยิบข้าวของๆตัวเอง ส่วนแจ๊กกี้ช่วยประคองน้ำหวานลงจากเรือ
“มา ฉันช่วย” มาโคที่ลงจากเรือไปแล้วแย่งกระเป๋าของผมไปถือ คราวนี้ผมปล่อยให้เขาเอาไปถือแต่โดยดี พอผมจะก้าวออกจากเรือเขาก็ยื่นมามาให้ผมจับ ผมมองมือหนาที่ยื่นมาตรงหน้า ก่อนจะวางมือตัวเองลงไป มาโคจับมือผมไว้แน่นแล้วก็กระตุกเบาๆให้ผมก้าวข้ามเรือออกมา
“ขอบคุณครับ” ผมบอก มือก็แย่งกระเป๋ากลับมาถือเอง
“ไม่ต้องหรอก ฉันถือให้” เขาพูด ผมเงยหน้ามองหน้ามาโค อยู่ก็รู้สึกอยากจะกอดเขาขึ้นมา
“พริก โอเคนะ ไปกันเถอะ ไอ้มอสเอารถรีสอร์ทมารับแล้ว” แจ๊กกี้เดินเข้ามาพอดี เขามองไปที่กระเป๋าของผมในมือมาโค “เดี๋ยวฉันถือให้เขาเอง” แจ็กกี้พูดแล้วก็ยื่นมือไปคว้ากระเป๋าของผมมาถือ มือขงอแจ็กกี้จับมือผมให้เดินไปกับเขา เพียงเสี้ยววินาทีที่มาโคก้มลงมากระซิบกับผม
“นายเป็นของฉัน จำไว้”
ที่พักสุดหรูที่เราตรงหน้าเป็นรีสอร์ทของมอส เพื่อนแจ็กกี้ ที่จริงควรจะเรียกว่าเป็นบ้านพักสไตล์วิลล่าที่มีทั้งหมด 17 หลัง มีทั้งแบบวิลล่าการ์เด้น, ซีวิว ฯลฯ ไปจนถึงพูลวิลล่า สามารถเห็นวิวทะเลแบบพาโนรามา
“ชอบไหม” ผมพักอยู่กับแจ๊กกี้ ส่วนคนอื่นๆก็จัดแจงแบ่งกันไป แต่ผมไม่ได้สนใจว่าใครจะนอนกับใคร เพราะมันแต่มองความสวยงามของรีสอร์ทอยู่ คืนหนึ่งราคาเท่าไหร่เนี่ย ถ้าจะแพงน่าดู
“ชอบสิ สวยมากๆเลย” ผมยิ้มให้กับแจ็กกี้ ผมสวมกอดผมจากด้านหลัง กดริมฝีปากหอมแก้มผมซ้ายขวา
“คิดไว้แล้วล่ะว่าพริกต้องชอบ ฉันรู้ใจนายใช่ไหมล่ะ”
“อืม”
ผมมองออกไปนอกวิวระเบียง เห็นวิวทะเลสวยงามได้แบบเต็มๆตา เห็นสระว่ายน้ำอยู่ใกล้ น่าลงไปเล่นชะมัด
“แจ็กกี้”
“หืม”
“นายสนิทกับน้ำหวานมาเลยเหรอ” ผมถาม แจ็กกี้เงียบไป
“อืม พอดีแม่ฉันกับแม่น้ำหวานรู้จักกันน่ะ ไปมาหาสู่กันบ่อยเลยรู้จัก”
“งั้นเหรอ” ผมไม่ถามต่อ เพียงแค่นี้ก็เพียงพอแล้วที่ได้รู้
HIM: PORCHE
“ห้องสวยจัง!” ผมโยนกระเป่าไปที่พื้นห้องแล้ววิ่ออกไปยื่นที่ระเบียง สูดกลิ่นอายสายลมของทะเลเข้าปอดลึกๆ อ่า สดชื่นดีจัง
“พอร์ช มาเก็บของก่อน”
ผมยกกล้องถ่ายรูปขึ้นเก็บภาพสวยๆ รีสอร์ทที่นี่จัดตกแต่งได้เลิศหรูสวยงามอลังการงานสร้างมากๆ ถ้าเพื่อนๆผมได้เห็นพวกมันจะต้องอิจฉาตาร้อนแน่ๆ
“พอร์ช เรียกเนี่ยได้ยินไหม”
“เสียงบ่นของนายทำลายบรรยากาศ รู้ตัวไหม!” ผมพูดหน้าหงิกแล้วก็เดินกระแทกเท้าเข้าห้องเพื่อเก็บกระเป๋าที่โยนทิ้งไว้ก่อนหน้านี้ จะเก็บให้หน่อยก็ไม่ได้ ไอ้คนแล้งน้ำใจ!
“ถ้านายฟังฉัน ฉันจะบ่นไหม”
“เฮ้อ!”
“ไม่ต้องมาถอนหายใจเลย พูดอะไรไม่เคยฟัง”
“ไหว้ล่ะ เลิกบ่นเถอะ น่าเบื่อ”
ขนาดมาเที่ยวมันยังบ่นผมได้เป็นวรรคเป็นเวร พูดดีๆได้ไม่กี่คำมันก็จ้องจะหาเรื่องบ่นผมต่อ แบบนี้ใครจะไปอยากฟังครับ
เก็บของเสร็จผมก็เปลี่ยนเสื้อผ้า อยากลงไปเล่นน้ำที่ทะเลจะแย่อยู่แล้ว ผมไม่รอโอชินก็ออกมาจากห้อง เจอกับพริกที่เดินหน้าหงอยๆ ผมเข้าไปทัก
“ไง มาเที่ยวทั้งทีไม่สนุกหรือไง”ผมถาม พริกสะดุ้งตกใจ อะไรกัน เดินละเมอหรือยังไง แล้วนี่มาโคไปไหน ปกติออกจะตัวติดกันจะตายไป
“ก็ สนุกดี”
“หน้าแบบนี้เนี่ยเหรอสนุก ไปหลอกเด็กอนุบาลสามไป” คนมาเที่ยวที่ไหนบ้างทำหน้าเศร้าเหมือนจะร้องไห้ร่อมร่ออยู่แบบนี้
“แล้วมาโคล่ะ” ผมถาม พริกส่ายหน้าเอื่อยๆ
“ไม่รู้สิ”
เห็นท่าทางแบบนี้แล้วรำคาญลูกตาชะมัด ผมลากแขนพริกเดินลงไปที่ทะเล ก็อยากจะเสือกอยู่หรอกว่ามันเป็นอะไร แต่เจ้าตัวเขาดูเหมือนจะไม่อยากบอก ถามไปมันก็คงไม่ดี เพราะเอาเข้าจริงผมกับพริกก็ใช่ว่าจะสนิทกัน
“นายจะทำอะไร” พริกถามหน้าเหวอๆเมื่อผมลากมันลงน้ำ
“อะไร มาทะเลก็ต้องเล่นน้ำไง โอเคปล่าววะถามจริง” ผมยืนท้าวเอวถามมัน ชักจะรำคาญ นอกจากพริกแล้วผมก็ไม่รู้จะไปเล่นกับใคร ไม่สนิทสักคน ส่วนมาดคไม่ต้องพูดถึง ผมยังมีความหลังฝังใจ ไม่เข้าไปใหล้จะดีที่สุด ส่วนไอ้บ้าโอชินเหรอ รำคาญมัน ชอบสั่งผม มันเห็นผมเป็นลูกมันเหรอไง สั่งได้สั่งดี
“ก็โอเคมั้ง” พริกยักไหล่นิดๆ ผมไม่สนใจวิ่งลงน้ำทะเลทันที ไม่ต้องกลัวผิวขจะดำ ผมทากันแดดเรียบร้อย พริกลงน้ำมาติดๆ จากที่หน้าหงอยๆก็เริ่มยิ้มมากขึ้น พริกหัวเราะอยากสดใส ผมพอจะรู้แล้วว่าทำไมมาโคถึงชอบพริก บางทีอาจจะเป็นเพราะรอยยิ้มของพริกก็ได้ รอยยิ้มของมันเทียบได้กับพระอาทิตย์เลย มองแล้วอบอุ่นสดใสดี
“ไปเดินเล่นตรงนู่นกัน” ผมชวน พริกพยักน้ารับ เราเดินตามหาดทรายไปเรื่อยๆ ส่วนมานักท่องเที่ยวจะเป็นชาวต่างชาติ คนไทยก็มีแต่น้อยกว่า
“นี่ ฉันถามอะไรหน่อยสิ” พริกพูดขึ้น ผมหันไปมองเสี้ยวหน้าที่จะว่าน่ารักก็น่ารัก แต่จะว่าหล่อก็หล่อ แต่จะดูหล่อแบบเด็กๆยังไงก็อธิบายไม่ถูก
“อะไร”
“นายเป็นแฟนกับโอชินเหรอ”
“...!!!” ผมควรจะตอบไปว่าไงดีวะเนี่ย พริกทำหน้าซื่อๆเหมือนเด็กอยากรู้อยากเห็น ผมส่ายหน้าก่อนจะตอบ
“ก็เปล่า”
“ไม่จริงอ่ะ” มันไม่เชื่อ
“ไม่ได้เป็น” ผมพูด ก็ไอ้โอชินไม่เคยขอผมเป็นแฟนเลยนี่นา ไอ้คนหน้ามึนพรรค์นั้น ผมไม่คิดจะคาดหวังกับมันหรอก
“แต่นายยอมให้เพื่อนฉันกอดจูบเนี่ยนะ!” พริกทำตาโตพอๆกับไข่ห่าน
“เรื่องมันซับซ้อนน่ะ เด็กอย่างนายไม่เข้าใจหรอก” ผมบอกปัด
“เหอะ นายโตกว่าฉันเท่าไหร่เชียว ทำมาเป็นพูด” มันบ่นเบาๆ เราเดินแวะที่ร้นขายเครื่องดื่มริมชายหาด ผมสั่งคอกเทลมาดื่มแก้วหนึ่ง แต่พริกกับสั่งน้ำมะพร้ามนมสดมาดื่มแทน ผมเลยของมันชิน อร่อยดีครับ หวานๆมันๆ หอมกลิ่นมะพร้าม ผมเลยจัดการโยนแก้วค็อกเทลทิ้งแล้วสั่งมะพร้ามนมสดมากินแทน
“เมื่อกี้นายถามคำถามฉันไปแล้ว คราวนี้ฉันถามบ้าง” ผมถามแล้วหันไปมองพริกที่จ้องไปยังจุดๆหนึ่ง มันนิ่งมาก มือที่ถือแก้มอยู่กำแน่น ผมมองตามายตาไป เห็นผู้ชายและผู้หญิงคนหนึ่งเดินเคียงข้างกัน หยอกล้อเล่นกันไปมาราวกับเป็นคู่กันที่รักกันปานจะกลืนกลิ่น จะว่าอะไรไหมถ้าผมมองแล้วรู้สึกหมั่นไส้ตะหงิดๆ
“นั่นมันเพื่อนนายนี่” ผมถามพริก เขากันกลับมานั่งตรงๆ ก้มหน้านิ่ง
“ไม่ใช่ เขาไม่ใช่เพื่อน” พริกตอบ แต่ผมงง ก็ตอนมายังมาด้วยกันอยู่เลย ไม่ใช่เพื่อนแล้วจะเป็นอะไร
“นั่นมันเพื่อนนายชัดๆ” ผมว่า ตามองไปที่สองคนนั้น ทั้งผู้หญิงผู้ชายเลย
“เขาไม่ใช่เพื่อน แต่เป็นแฟนน่ะ”
“ห๊า!!!” ผมอุทานเสียงดังจนนักท่องเที่ยวหันมามอง แต่ผมไม่สนใจ สะบัดหน้าไปมาไล่ความมึนงง “ผู้หญิงคนนั้นเนี่ยนะแฟนนะ” ผมถามอีกครั้ง
“ไม่ใช่ผู้หญิง” มันพูดอีก แต่คราวนี้ผมแทบช็อค
“ไอ้ผู้ชายนั่นแฟนนายงั้นเหรอ!”
“อืม”
โอ๊ย! กูอยากจะบ้าตาย นี่มันเรื่องบ้าห่าเหวอะไรวะเนี่ย ผมตั้งสติแล้วมองไปที่คนสองคนที่กำลังจะเดินหายลับสายตาไป
พริกเป็นแฟนกับผู้ชายคนนั้น แล้วผู้หญิงคนนั้นเป้นใครอ่ะ
“คือฉันงง อย่าหาว่าเสือกเลยนะ นายกับแฟนนายแล้วก็ผู้หญิงคนนั้นมีความสัมพันธ์กันยังไง แล้วไหนจะมาโคอีก” ผมทำหน้าเครียด ตัดผมออกมาจากวงโคจรได้เลยนะ ผมไม่คิดจะกลับไปหาเขาอีกแล้ว แม้ว่าในใจจะยังรักก็เถอะ บอกตามตรงว่าผมก็สงสารตัวเอง ทำไมผมต้องมานั่งทนให้มาโคดูถูกผมครั้งแล้วครั้งเล่าก็ไม่รู้
“เฮ้อ ไม่รู้สิ ฉันกับแจ็กกี้เราคบกันมาจะสามปีแล้วแหละ แต่ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน เขาไปเรียนที่ต่างจังหวัดน่ะ ส่วนผู้หญิงคนนั้นเป็นเพื่อนแจ็กกี้” พริกเล่า
“แน่ใจนะว่าเพื่อน แบบนี้มันแฟนกันชัดๆ นายยอมได้ไงเนี่ย” ผมถามอย่างหงุดหงิด ถ้าเป็นผมน่ะ ไม่ปล่อยให้มันสองคนอยู่สุขสบายหรอก ผมเล่นงานมันทั้งคู่ไปนานแล้ว นี่อะไร พาแฟนมาเที่ยวแต่ไม่ดูแล ไปดูแลเพื่อนเสียออกนอกหน้าขนาดนั้น เห้นแล้วมันปร๊ด ไม่ใช่เรื่องของตัวเองผมก็รับไปได้ครับ ณ จุดๆนี้
“ไม่รู้สิ ก็ไม่รู้จะทำยังไง”
“โง่! นายมันโง่ขอแท้เลยวะ” จะมีใครที่โง่กว่านี้อีกไหมเนี่ย แฟนตัวองจะโดนงาบไปต่อหน้าต่อตาอยู่แล้ว
“ก็คงงั้น แต่ถ้าเขาก็เล่นด้วย แล้วจะให้ทำไง ถ้าเขาอยากจะไป...ฉันจะทำอะไรได้”
อื้อหือ พ่อพระซะ แต่เสียใจ ผมมันเป็นตัวร้ายอ่ะ
“นายไม่คิดจะทำอะไรเลยหรือไง แฟนนายกำลังนอกใจนายอยู่นะ” ผมไม่เข้าใจนะ มีคนแบบนี้อยู่บนโลกด้วยเหรอ คนที่นั่งมองแฟนตัวเองไปจี๋จ๋ากับคนอื่นหน้าตาเฉย
“ก็คิดอยู่บ้างเหมือนกัน...” มันพูดแล้วหันมามองตาผม แววตาที่ดูเด็ดเดียวและดูเย็นชาทำให้ผมนิ่งค้าง
“นายคิดจะทำอะไร” ผมถามเสีงเบา รู้สึกว่าบางทีผมมองเด็กคนนี้ผิดไป เขาไม่ได้อ่อนแอและโง่งี่เง่า ถ้าจ้องเข้าไปในดวงตาคู่สวยนั้นดีๆแล้ว ผมรู้สึกว่ามันมีอะไรซ่อนอยู่ข้างใน เหมือนกับว่าพริกมีอะไรอยู่ในใจอยู่แล้ว
................................
:mew1: :กอด1: :L1: :pig4:
-
ู^
^
ขอจิ้มสักที
:katai4:
ลุ้น น้องพริก น่าจะแซ่บสมชื่อ o13
-
สุดท้ายพี่มาร์คเจ็บฮะ มาซบอกได้ทางนี้ แอร่ก
-
พริกคิดจะทำอะไรอะขอกลัวไว้ก่อนเลยได้ไหมเนี่ย
มาโคคคคค
-
พริกจัดการมันซะ ทั้งยัยหวาน ทั้งแจ๊กกี้เลย เอาให้มันรู้ซะมั่งว่าใครเป็นใคร :fire: ยัยหวานนี่ไม่ใช่พ่อแม่จัดการหมั้นหมายให้แจ๊กกี้ไปแล้วนะ
ถ้าจะสวีทกันออกนอกหน้าไม่เกรงใจแฟนตัวจริงขนาดนี้นะ มา :beat: ตัวๆดีกว่า :laugh:
(อ่านตอนนี้แล้วโกรธแจ๊กกี้อะ ก็คบผู้ชายอยู่แต่ไปอี๋อ๋อกับผู้หญิง :เฮ้อ:)
-
เดินหน้าเต็มกำลัง
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
พริกนี่น่าสงสารเบาๆ
ส่วนพอร์ชก็ดูใสๆขึ้นนะ :mew3:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :เฮ้อ:
-
พริกเอามันให้สะเด็ดสะเด่ากันไปข้างเลยนะ ทำอย่างนี้มันหยามศักดิ์ศรีกันชัดๆ
ฝากกระทืบแจ๊กกี้สัก2ทีแรงๆ :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
ใครหลงใครหัวปักหัวปำกันแน่ตอนนี้ อยากถาม เหอๆๆๆๆ :ruready
งงกับแฟนพริก
แล้วมาโค ตกลงมีแผนจะทำไร
รอตอนต่อไปอย่างสงบ
-
หมั่นไส่ยัยหวานมาก//เป็นกำลังใจให้พริกเก็บยัยหวานให้เรียบร้อย
-
ขอให้มาโคอย่าทำร้ายจิตใจพริกไปมากกว่านี้เลยนะ
ไหนจะเรื่องแจ็กกี้กับชะนีนัืน ถ้าพริกรู้เรื่องที่มาโคจะหลอกพริกรักอีก คราวนี่เค้าว่าพริกไปไม่เป็นชัว
แต้นยัยชะนีกับแจ็กกี้ที่สุด อ้ากกกกก
-
อยากรู้ว่าพริกจะทำอะไร
-
น้องพริก จะร้ายสุดในเรื่อง. .สินะ สินะ สินะ... โอ้!
-
เอาให้หนักทั้งหญิงชั่วชายเลวเลยนะพริก :z6: :z6: :beat: :beat:
-
ว่าแล้ว แม้จะนึกขอบใจที่แจ๊คกี้(น่าจะ)มีคนอื่น เพราะพริกจะได้ไม่รู้สึกผิดไง
ไม่รู้ว่าจะจัดการยังไงขอสะใจไว้ก่อน กล้ามากนะที่มาทำอย่างนี้ต่อหน้าแฟนอ่ะ
สู้ให้มาบอกเลิกพริกเลยดีกว่านะ ดีกว่าให้มาเห็นภาพบาดตาบาดใจอย่างนี้
ถ้าไม่ไหวก็ขอแรงให้มาโคหรือโอชินช่วยก็ได้นะ รับรองถึงใจแน่ๆ :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
จัดการเลยหนูพริก
-
จัดการให้หนักๆแล้วเลิกกะมันไปเลยหนูพริก
ทุเรศแฟนตัวก็มาไปอี๋อ๋อกับผู้หญิงได้ไงฟระ
:z6: ไอแจ๊กกี้
-
ค้างอ่ะ. หนูพริกตกลงเป็นแฟนกับมาโคไปเลย
-
พริกจัดหนักจัดเต็ม
เลยงานนี้เอาให้รู้กันไป
ว่าใครแน่กว่ากัน :z2:
-
ดีมากพริก ตัดไปเลย นายแจ็กกี้ดูก้อรู้แล้วว่ามันไม่ซื่อน่ะ แต่ขี้ขลาด เลือกมาโคดีกว่าแล้วค่อยจัดการทีหลัง :katai3:
-
เล่นหนักๆเลยพริก :hao7: :hao7: :hao7:
-
ค้างอ่ะ มาต่อเร็ว ๆ น๊า
-
ชอบพอร์ชกับโอชินแล้วสิ
-
นู๋พริกถึงเวลาก้อพริกขี้หนูตลอดด ปล่อยให้พลาดสายตาไปได้ไงต้องตามมม
-
น้องพริกเล่นงานให้เจ็บแสบเลยนะลูก ไม่ไหวๆ มีคนใหม่แล้วยังพามาเย้ยกันอีก ผู้หญิงคนนั้นก็ดูนิสัยแย่ด้วย
ตัดให้ขาดเลยชับๆๆ แล้วมาลงเอยกับพี่มาโคคนขี้หึง แถมซึนด้วย รักเค้าก็บอกไม่รัก บู่วววว
-
อ่านแล้วลุ้น แบบว่าอยากรู้ว่าพริกคิดอะไรอยู่
พริกจะทำยังไงต่อไป ยังไงพริกก็น่ารักอยู่แล้ว
มีตัวเลือกเยอะแยะ ไม่ต้องไปสนใจแฟนแล้ววว
หันไปสนมาโคดีกว่านะพริก :P
-
กำลังรอตอนต่อไปอย่างใจจนใจจ่อ
-
ได้ เพื่อนใหม่ ไฉไลกว่าเดิม 5555
คงจะพอสู้ ยัยคนนั้นได้แล้วละ
-
DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 16: You can't expect me to be fine. I don't expect you to care
HIM: PRIK
ผมเดินลัดเลาะตามชายหาด เท้าเปลือยเปล่าเหยียบย่ำลงบนพื้นทรายที่ชุ่มไปด้วยน้ำทะเล ทำให้รู้สึกเย็นที่ฝ่าเท้า น้ำทะเลยังช่วยให้ทรายที่ร้อนระอุจากการโดนแสงแดดแผดเผาเย็นลงได้ แล้วใจผมที่ร้อนรุ่มจะเอาอะไรมาดับมันดี
ผมกำลังรู้สึกแย่ แย่เอามากๆด้วย ไม่มีใครอยากเห็นแฟนเราไปเทคแคร์ดูแลคนอื่นดีหรอก แถมยังดีมากกว่าที่ทำให้ผมเสียอีก
ทั้งน้อยใจ เสียใจ และสับสน…
เมื่อกี้ตอนที่ผมนั่งเล่นอยู่กับพอร์ชแล้วดันไปเห็นแจ็กกี้เดินจับมือน้ำหวานอย่างสนิทสนมเกินเพื่อน ผมแทบอยากจะเข้าไปกระชากผู้หญิงคนนั้นออก แล้วแล้วตะโกนถามแจ็กกี้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่กันแน่
แต่อยู่ๆก็เกิดความรู้สึกที่ว่า...ดีแล้ว
ผมเลิกที่จะนั่งดูอยู่นิ่งๆ พอร์ชถามว่าผมยอมเหรอที่ให้แฟนตัวเองทำแบบนั้นกับคนอื่น ยอมหรือไม่ยอมมันสำคัญมากหรือไง ผมบอกเลยว่าไม่ แต่ผมจะทำให้เขารู้ว่าผมไม่โอเคนะที่แจ็กกี้ทำแบบนี้
เขาทำได้ ผมก็ทำได้เหมือนกัน
ผมเดินกลับมาที่ห้องหลังจากขอแยกออกมาเดินเล่นคนเดียว พอร์ชคงเห็นว่าผมไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่เขาเลยไม่เซ้าซี้ จะว่าไปแล้ว พอร์ชก็เป็นคนที่ใช้ได้อยู่เหมือนกัน ถ้าตัดภาพที่เจอกันครั้งแรกออกไปนะ ถึงแม้ว่าเดี๋ยวนี้เขาจะพูดดีกับผม แต่มันเหมือนกับว่าเรายังคงเข้าหน้ากันไม่ติดเท่าไหร่ ผมเองก็ไม่รู้ว่าเขาตัดใจจากมาโคได้หรือยัง แถมผมกับมาโคยัง...เฮ้อ คิดเรื่องนี้แล้วเหนื่อย ไม่คิดดีกว่า
ผมหยุดอยู่ที่หน้าห้องตัวเอง เข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่คงดี น้ำทะเลทำให้ผมเหนียวตัวมาก ผมเปิดประตูเข้าไปในบ้านพักของผมกับแจ็กกี้ แต่เพียงแค่เปิดออกอ้าเท่านั้น ผมก็ต้องปิดมันลงตามเดิม
บางที อย่าเพิ่งเข้าไปจะดีกว่า
“ทำอะไร”
“อ๊ะ! มาโค!”
“ตกใจหรือไง” มาโคยักคิ้มถาม อยู่ๆก็มาไม่ให้สุ่มไม่ให้เสียง แบบนี้จะไม่ให้ตกใจได้ยังไง
“พี่มาทำอะไรที่นี้” ผมถามเสียงเบา ไม่อยากให้คนข้างในห้องได้ยินว่าผมอยู่ข้างนอก ผมรอฟังคำตอบจากมาโค บ้านพักเขากับบ้านพักผมไม่ได้อยู่ติดกันเท่าไหร่ ของผมอยู่ลึกกว่า และการที่เขามาอยู่ตรงนี้ ถ้าผมไม่เข้าข้างตัวเองจนเกินไป นั่นหมายความว่าเขาต้องมาหาผมแน่ๆ
“ขอเข้าไปดูห้องนายหน่อยสิ” มาโคไม่ตอบแต่ทำท่าจะเปิดประตูห้องผมแทบ ผมผวาจับแขนมาโคไว้อย่างรวดเร็ว มาโคชะงักมอฝผมเหมือนสงสัยในอาการของผม
“เป็นอะไร” เขาถาม ผมนี่ถึงกับเหงื่อตก มาโคดึงแขนผมออกแล้วจัดการเปิดประตูเข้าไปเงียบๆ ผมนิ่งกำมือแน่น มาโคคงเห็นแล้ว
“หึหึ ไปห้องฉันดีกว่า” มาโคหัวเราะในลำคอเบาๆแล้วก็จับมือผมให้เดินไปที่บ้านพักของเขาแทน ผมเดินก้มหน้าตลอดทาง ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกเสียหน้าชะมัดที่มาโคเห็นความจริงกับตาตัวเองแบบนั้น
มาถึงบ้านพักของมาโค วิวคนละมุมเลย แต่สวยไม่แพ้กัน ผมเดินออกไปที่ระเบียง ลากสายตามองทัศนียภาพความงามช้าๆ
“เปลี่ยนใจมาคบกับฉันไหม” มาโคกอดเอวผมแล้วกระซิบที่ข้างหู ผมเบี่ยงคอหนีหันไปมองค้อนเขา ชอบถึงเนื้อถึงตัวอยู่เรื่อย แล้วผมก็เป็นบ้าไง บ้าที่ชอบเวลาเข้ากอดเนี่ย ผมเบื่อตัวเอง!
“คบกับพี่แล้วมีอะไรดี” ผมถามไปงั้นแหละ เพราไม่รู้จะตอบคำถามของมาโคยังไง ถ้าผมไม่มีใครอีกคน ผมก็คงตอบตกลงได้ไม่อยากหรอก
“แล้วนายคิดว่านายคบกับแฟนตัวเองมีอะไรดี โดนสวมเขาขนาดนี้ยังจะคบกับมันต่อไปหรือไง” มาโคพูดไปกดจูบที่ต้นคอผมไป แต่เขาจะรู้ไหมว่ามันแทงใจดำผมสุดๆ
“พี่ไม่พูดก็ไม่มีใครว่าพี่เป็นใบ้หรอกนะ แล้วก็เลิกจูบต้นคอผมได้แล้ว!” ไม่ห้ามก็ยิ่งเอาใหญ่ ดูดซะแรงเลยแม่ง! เป็นรอยไหมเนี่ย
“แทงใจดำสินะ” มาโคขำ ผมหันไปทุบหน้าอกเขาอย่างแรง ผมโคขึงตาใส่ผมก่อนจะก้มลงมาจูบผมทันที ผมดิ้นไปมาเขาเลยกอดรัดผมไว้แน่น
“โอ๊ย!”
มาโคกัดปากผม!
“ลงโทษโทษฐานที่ทำร้ายว่าที่สามี” มาโคพูดจ้องหน้าผมเขม่ง ผมยกมือขึ้นจะทุบเขาอีกรอบ แต่สายตาของมาโคที่มองมาบอกว่า ถ้าผมทุบอีกก็จะโดนอีก ผมเลยต้องลดมือลง
“ฉันดีใจนะ รู้ไหม” อยู่ๆมาโคก็ยิ้มเหมือนคนอารมณ์ดี ผมก็งงสิครับ ดีใจเรื่องอะไรของเขากันถึงได้ยิ้มออกมาทั้งที่เป็นคนยิ้มยาก
“ดีใจเรื่องอะไร” ผมถาม มาโคประคองหน้าผมไว้ในมือทั้งสองข้าง ไม่รู้ว่ามือเข้าใหญ่หรือหน้าผมเล็กกันแน่ มือเขาถึงได้แทบจะกำหน้าผมได้มิดอยู่แล้ว
“เรื่องแฟนนายกับผู้หญิงคนนั้นไง” พอมาโคพูดผมก็ทำหน้าบึ้งทันที
“ผมไม่เห็นดีใจสักนิด!”
“แต่ฉันดีใจ เพราะมันหมายความว่าโอกาสที่ฉันจะได้นายมาเป็นของฉันมันเพิ่มขึ้นยังไงล่ะ จริงไหม”
“พี่กำลังหวังให้ผมเลิกกับแจ็กกี้อยู่หรือไง” ผมถาม มาโคใช้นิ้งหัวแม่โป้งเขี่ยที่ริมฝีปากผมก่อนจะแทนที่ด้วยริมฝีปากเขาแทน ความนุ่มนวลโอ้โลมให้ผมยอมเผยอปากต้อนรับลิ้มอุ่นร้อนของมาโค มือข้าวหนึ่งของเขาประคองต้นคอผมให้แหงนรับจูบหวานๆของเขา ผรู้สึกเหมือนตัวเองจะลอยให้ได้ ผมโอบแขนรอบคอคนตัวสูงและเบียดกายเข้าหาอย่างลืมตัว เสียงครางทุ้มของอีกฝ่ายบ่งบองถึงความพอใจในจูบนี้
“มาโค พอได้แล้ว ไม่” ผมรีบห้ามเมื่ออีกฝ่ายเริ่มซนไม่เข้าเรื่อง สอดมือเข้ามาในเสื้อผม และใบหน้าหล่อๆของเขาก็ก้มต่ำลงไปที่ซอกคอดูดขบเบาๆ
“เงียบหน่า” ดูเหมือนเข้าจะไม่สนใจอะไรเลย ยิ่งใกล้กันเท่าไหร่ ผมยิ่งควบคุมตัวเองไม่ได้ เขามีอิทธิพลต่อผมมากเกินไปแล้ว
“เค็มๆแหะ ไปเล่นน้ำมาเหรอ” มาโคเงยหน้าขึ้นมาถาม ผมแทบอยากจะกระชากหนังหัวเขาเสียจริงๆ ทั้งดูดทั้งเลียคอมาตั้งนานเพิ่งจะรู้เหรอไงวะว่าผมไปเล่นน้ำทะเลมา หรือต่อมรับรสเขาเสียกันแน่
“ปล่อยผมเลย ผมจะไปอาบน้ำแล้ว!” ผมผลักมาโคออก เขาหัวเราะเสียงดัง ผมหันไปแล้วก็เตะมาโคเบาๆที แต่มาดคกระโดหลบได้แถมยังทำหน้าล้อเลียนผมอีก ผมหันหลังเดินปึงปังเข้ามาในห้องของเขา แต่พอจะออกจากบ้านพักของมาดค ผมก็นึกได้ว่า...ผมกลับไปที่ห้องตอนนี้ไม่ได้
“พี่...” ผมหันไปหามาโคที่ยินพิงกรอบประตูระเบียงมองผมอยู่ก่อน ผมเดินกลับไปหาเขา
“ผมขออาบน้ำห้องพี่หน่อยสิ”
“ให้ฉันอาบให้ด้วยเลยไหม” มาโคมองผมทั้งร่างเหมือนจะสำรวจ สายตาของเขาเหมือนจะปลดเปลืองเสื้อผ้าของผมให้หลุดออกออกจากตัว ตัวผมสั่นน้อยๆแต่ต้องเกร็งเอาไว้ไม่ให้เขารู้
“ไม่ต้อง ผมอาบเองได้” ผมพูดแล้วก็เดินกระแทกเท้าเข้าห้องน้ำโดยที่ไม่ลืมล็อกประตู ผู้ชายคนนี้ไว้ใจไม่ได้ ผมต้องระวังตัวเอง
พอได้อาบน้ำแล้วก็รู้สึกดีขึ้น ผมปล่อยให้น้ำจากฝักบัวไหลรดศีรษะลงมาอยู่นานจนตัวเปื่อยๆถึงได้ปิดน้ำ ผมมองหาผ้าเช็ดตัวในห้องน้ำแต่ปรากฏว่า
“เฮ้ย!”
ทำไมไม่มีผ้าเช็ดตัวอ่ะ ผ้าเช็ดตัวไปไหน มันต้องมีผ้าเช็ดตัวในนี้ไม่ใช่เหรอ หรือไม่ใช่อ่ะตอนอยู่ที่บ้านพักตัวเองก็ไม่ได้สังเกตุด้วย เอาไงดีวะ ผมออกไปข้างนอกทั้งที่แก้ผ้าไม่ได้หรอกนะ แถมนี่ยังเป็นห้องของมาโคอีก เอาไงดีวะเนี่ย!
ผมเดินไปที่ประตูแล้วเอาหูแนบประตูเพื่อฟังเสียงข้างนอก เงียบกริบ...เงียบเหมือนไม่มีคนอยู่ ผมยืนฟังอยู่เกือบสิบนาทีแต่ก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรแม้แต่นิดเดียว หรือมาโคจะไม่อยู่ห้อง ผมลองเปิดประตูแล้วเอาหัวโผล่ออกไปสังเกตุการ
มาโคไม่อยู่ในห้องจริงๆด้วย
และผ้าเช็ดตัวก็อยู่บนเตียงนั่น ถ้าผมวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วแล้วคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันเอง ทุกอย่างก็จะเรียบร้อย
“เอาวะ!”
ผมมองซ้ายมองขวาอีกรอบ เมื่อแน่ใจว่ามาโคไม่อยู่ผมก็พุ่งตัวไปหาผ้าเช็ดตัวทันที คว้าได้ผมก็เตรียมเอามาพันเอวทันที
“ทำอะไรน่ะ”
“เฮ้ย!” ผมรีบหันไปหาต้นเสียง มาโคมองด้วยแววตากรุ่มกริ่ม ผมกำมือที่ปมผ้าเช็ดตัวแน่น มาโคเดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ ผมยืนติดกับเตียงจนไม่สามารถหนีได้ โผล่มาได้ไงวะ ผมมองแล้วนะว่าเขาไม่อยู่ บ้าฉิบ!
“จะยั่วกันหรือไง”
“เดินเข้ามาทำไมพี่ ถอยไปเลย!” ผมตะโกนห้ามมาโคไม่ให้เดินเข้ามาใกล้ ผมจะเดินหนีเขาก็เดินมาดักทั้งซ้ายและขวา จะยกมือผลักก็ไม่ได้เพราะผมยังไม่ได้มัดปมผ้าเช็ดตัว ขยุ้มกำเอาไว้เท่านั้น เมื่อหาทางหนีไม่ได้ผมก็หันหลังให้มาโคแล้วรีบมัดปมผ้าเช็ดตัวทันที
“คิดว่ามัดแล้วฉันจะดึงออกไม่ได้งั้นสิ”
เฮือก!
จะเอามือมาว่าบนสะโพกทำไมเนี่ย!
“ตัวสั่นเชียวนะ!”
“ออกไปห่างๆเลยนะพี่ อย่าหื่นให้มากนัก!” ผมว่าพี่มัน หน้าร้อนไปหมดเมื่อมาโคใช้นิ้วกรีดไปตามแนวกระดูกสันหลังผมเลื่อนลงต่ำเรื่อยๆ ผมกลั้นหายใจหลับตาปี๊
“ก็อยากทำตัวน่าขย้ำทำไมล่ะ”
“...”
“หึหึ ไม่แกล้งก็ได้ ฉันออกไปเอาสื้อผ้ามาให้ ใส่ซะ” มาโคอ้อมมือส่งเสื้อผ้ามาให้ผม ผมรีบรับมากอดไว้แล้วหันหน้าไปหาเขา เจ้าตัวยิ้มมุมปากน้อยๆ ผมเบนหน้าหนีแล้วก็เดินเข้าห้องน้ำอีกรอบไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เกือบไปแล้วไหมล่ะ
ผมแต่งตัวเสร็จก็เจอมาโคนั่งอยู่บนเตียง ในมือเขามีโทรศัพท์ของผม แล้วมือถือผมไปอยู่ที่เขาได้ยังไงกัน
“ขอมือถือผมคืน” ผมแบมือขอ แต่มาโคไม่ให้ แต่กลับเอามือถือของเขามาให้ผมแทน
“เอาของฉันไปใช้” เขาบอก เครื่องใหม่ล่าสุดเลยด้วย
“ไม่เอา ผมจะเอาของผม” ผมไม่รับของๆเขา มาโคไม่ฟังยัดมือถือของเขาใส่มือผมแล้วก็เอามือถือของผมยัดลงในกระเป่ากางเกงหน้าตาเฉย
“พี่! เอามือถือผมมา ผมต้องใช้ติดต่องานนะ ไหนจะโทรหาพ่ออีก”
“เดี๋ยวฉันรับให้เอง ไม่ต้องห่วง ไปได้แล้ว” มาโคลุกขึ้ยยืนเดินออกจากบ้าน ผมรีบเดินตามทันที นี่ตกลงเขาจะไม่คืนโทรศัพท์ผมจริงๆใช่ไหม!
“พี่จะไปไหน” ผมร้องถาม
“ไปกินข้าวไง ไม่หิวหรือไง”
“หิว” ผมพูดเสียงเบา มาโคหันมามองผม เขาหยุดเดินจนผมเดินตามทัน
มาถึงห้องอาหารของทางรีสอร์ท ทุกคนมารวมตัวกันหมดแล้วรวมไปถึงแจ็กกี้กับน้ำหวานด้วย ผมรีบเกาะแขนมาโคทันที มาโคเลือบตามองแขนตัวเองที่ถูกผมเกาะอยู่ก่อนจะเลื่อนสายตามองหน้าผม
“จะใช้ฉันแก้เผ็ดแฟนนายหรือไง” มาโคถามนิ่งๆ ผมเงยหน้ามองตาเขา
“ได้ไหมล่ะ” ผมถามลองใจเขา แต่ผมก็คิดอย่างนั้นจริงๆ ผมอยากจะแก้เผ็ดแจ็กกี้คืนบ้าง และก็ไม่มีใครช่วยผมได้นอกจากมาโค
“เหอะ! นายกล้ามากที่คิดจะใช้ฉัน” มาโคกรอกตาไปมาอย่างเหลืออด
“แลกกันสิ ทีพี่จูบผมตั้งหลายครั้งทั้งๆที่เราไม่ได้เป็นอะไรกัน เอาเปรียบกันชัดๆ” ผมว่า มาโคส่งเสียมฮึมๆในลำคอ เขาเบนสายตาไปทางอื่นก่อนจะใช้มือข้างที่ผมไม่ได้จับเสยผมอย่างหงุดหงิด
“ก็ได้ๆ แต่จะบอกไว้ก่อนนะ ว่าฉันจะไม่ให้นายใช้งานฉันฟรีๆแน่”
“แล้วพี่จะเอาอะไร” ผมเชิดหน้าถาม ได้จากผมไม่เยอะแล้วยังจะมาเรียกร้องอีก ทั้งกอดทั้งจูบยังไม่พอใจอีกหรือไง
“บอกตอนนี้ก็ไม่สนุกสิ ไว้ฉันค่อยเก็บนายแบบทบต้นทบดอกทีเดียว” มาโคแกล้งกระซิบที่หูผมพร้อมกับเป่าลมใส่หูผมเบาๆ ขนผมลุกชันไปทั้งร่าง
ไอ้อะไรที่เขาจะเอาจากผมมันต้องไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่ๆ ดูจะหน้าก็รู้แล้ว
“พริก” เสียงแจ้กกี้เรียกผม มาโคดึงแขนออกจากมือผมก่อนจะยกขึ้นกอดคอผมเข้าหาตัว แจ็กกี้มองมาโคอย่างไม่พอใจแต่ไม่ได้พูดอะไร
“ไปไหนมาเหรอ” แจ็กกี้ถามผมแล้วเดินเข้ามาจับมือผมให้เดินไปหาเขา ผมก้าวขาออกไปหาแต่ตัวผมกลับถูกมาโคดึงไว้
“ไปเดินเล่นมาน่ะ ชายหาดสวยมาเลย เนอะพี่มาร์ค” ผมเงยหน้ายิ้มให้คนตัวสูง
“อืม สวยมาก” มาโคมองผมตาเยิ้ม มองแบบนี้ผมก็เขินสิครับ
“ไปกินข้าวกันเถอะ พริกน่าจะหิวแล้ว” แจ็กกี้ตัดฉับบรรยากาศหวานๆ(?)หระหว่างผมกับมาโค แล้วดึงแขนผมอย่างแรง เขาพาผมเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะกินข้าว แรงบีบที่ข้อมือผมอาจจะไม่แรงมากจนเจ็บ แต่มันก็มากพอที่ทำให้ผมรู้ว่าเขาไม่พอใจที่ผมใกล้ชิดกับมาโคแบบนั้น
แจ็กกี้นั่งลงข้างๆน้ำหวาน และให้ผมนั่งข้างเขาอีกที เหลือที่สุดท้ายสำหรับมาโคคือที่นั่งตรงข้ามผม ยังดี เพราะถึงเมื่อตะกี้แจ็กกี้จะมีท่าทีที่ไม่พอใจให้เห็น แต่มันยังไม่พอ ผมจะทำให้เขาเจ็บยิ่งกว่าที่ผมเจ้บ
ผมไม่สนหรอกว่าแจ็กกี้กับน้ำหวานจะเกินเลยกันไหม แต่การกระทำของเขามันทำให้ผมดูออกว่าแท้ที่จริงแล้วเขาก็ไม่ได้แคร์อะไรผมมากเลย ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ทำแบบนี้
“แจ็กกี้ค่ะ หวานอยากกินปลาหมึกนึ่งมะนาว สั่งให้หน่อยสิคะ” ผมหันไปมองทางน้ำหวานนิดๆ แจ็กกี้ยกมือเรียกบริกรให้เดินมารับออเดอร์อาหาร แล้วจากนั้นทุกคนก็เริ่มสั่งอาหารที่ตนเองอยากกินโดยที่ผมนั่งเงียบไม่คิดจะสั่งอะไร มาโคก็เช่นกัน เขาเอาแต่นั่งจ้องผม ผมก็เลยจ้องเขาตอบอย่างไม่มีใครยอมใคร แต่จริงๆแล้วผมรู้สึกเขินสายตาเขา แต่เรื่องอะไรจะยอมแพ้ล่ะ เก็กหน้านิ่งๆเขาก็ไม่รู้แล้วว่าผมรู้สึกยังไง
“ไม่สั่งอะไรหรือไงพริก” เป็นโอชินที่นั่งข้างผมถาม ผมส่ายหน้า
“เอาปลาเก๋านึ่งซีอิ๋ว” มาโคพูดขึ้น ทุกคนบนโต๊ะมองไปที่มาโคจุดเดียว แต่เขามองแค่เพียงผม “นายชอบกินไม่ใช่เหรอ” มาโคยกยิ้มมุมปากพูดกับผม
“ครับ ผมชอบ” ผมยิ้มกลับ
“จริงเหรอ แต่ก่อนนายไม่ชอบนี่” แจ็กกี้รีบถาม ผมหันไปมองหน้าแจ็กกี้ช้าๆ หยุดสายตามองที่น้ำหวานแวบหนึ่งก่อนจะจ้องตาแจ็กกี้นิ่งๆ
“ฉันเคยบอกแบบนั้นเหรอ” ผมถามแจ็กกี้กลับตาใส แต่ในใจผมรู้ดีว่าเขาพูดถึงเรื่องอะไร ถ้าไม่ใช่เรื่องที่ผมไม่ค่อยชอบกินปลาเพราะมันคาว
“ใช่ นายไม่ชอบกินปลาเพราะมันคาว” เขาพูด ผมระยาบยิ้มอ่อนๆ
“ก็นะ คนเราเปลี่ยนใจกันได้ จริงไหม”ผมถามๆ แจ็กกี้นิ่งไปก่อน สีหน้าดูซีดลงท่าทางดูอึกอักก่อนจะกลับมาเป็นปกติ
“แต่กินปลาแล้วฉลาดนะ ดีแล้วล่ะที่พริกหันมากินปลาบ้าง” บุคคลที่ผมไม่คิดว่าเขาจะคุยกับผมพูดขึ้น จะใครซะอีกล่ะ น้ำหวานไง นี่คงกะจะด่าว่าผมโง่สินะ
“ใช่พริก กินปลาแล้วฉลาด” พอร์ชที่นั่งเงียบๆพูดขึ้น “แต่ก็พัฒนาได้แค่สมองนะ แต่พัฒนาจิตใจต่ำๆของพวกที่ชอบแย่งแฟนชาวบ้านไม่ได้หรอก” พอร์ชพูดแล้วก็ทำตาปริบ ผมถึงกับต้องกลั้นขำ ไม่ใช่ผมคนเดียวหรอก ทั้งโอชิน พี่กัสและพี่ธันก็ทำท่าจะขำออกมา จะมีก็แต่น้ำหวาน แจ็กกี้และมาโคที่ขำไม่ออก ส่วนบูมกับมอสเพื่อแจ็กกี้ทั้งสองคนดูจะไม่เข้าใจมุขของพอร์ชสักเท่าไหร่ ก็ไม่แปลกหรอกนะที่จะไม่เข้าใจ
“พูดอะไรกันเนี่ย งงวะ” มอสเกาหัวมองคนนู่นทีมองคนนี้ที
“ไม่มีอะไรหรอก พูดไปงั้นแหละ” พอร์ชยิ้มหวานใส่มอส เลยถูกโอชินเอามือปิดปากไว้
“ยิ้มทำไม นั่งเฉยๆเลย” โอชินดุพอร์ชเบาๆ แต่ผมที่นั่งใกล้เลยได้ยิน
หลังจากนั้นพี่กัส บูมและมอสก็นั่งคุยกันเรื่องรถอย่างออกรสออกชาติ รวมไปถึงเรื่องเครื่องบินที่พี่ธันดูจะสนใจเป็นพิเศษ แจ็กกี้ก็ชวนผมคุยบ้าง แต่ผมก็ถามคำตอบคำ เพราะรู้สึกรำคาญเสียงแหลมๆที่เอาแต่เรียกกี้ๆๆอยู่นั่นแหละ นับว่าเธอกล้ามากที่มาเที่ยวในครั้งนี้ เพราะเธอถือว่าเป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่ม
ถ้าผมจะบอกว่าหมั่นไส้น้ำหวานมากๆ ผมจะผิดไหมเนี่ย แต่มันเป็นความจริง
อ๊ะ!
ผมสะดุ้งตกใจอยู่ในใจเมื่อมีคนใช้ขาสะกิดขาผม พอเหลือยตาขึ้นมองก็รู้ว่าเป็นใคร จะเล่นแบบนี้ใช้ไหม ได้!
ผมขยับเก้าอี้นั่งให้ติดโต๊ะมากขึ้น ยกขาขึ้นแตะที่ปลายเท้าของมาโคก่อนจะค่อยๆเลื่อนขึ้นไปเรื่อยๆ ตาเราสองคนก็จ้องกัน ผมเลื่อนขาขึ้นไปเรื่อยๆก่อนจะไปหยุดที่ต้นขามาโคใกล้กับจุดสำคัญมากที่สุด ผมมองหน้ามาโคอย่างท้าทาย เอาสิ คิดว่าผมกลัวว่างั้น
ที่จริงก็กลัวแหละ แต่ตอนนี้คนเยอะ เขาไม่ทำอะไรผมแน่
“เดี๋ยวจะโดน”ผมอ่านปากมาโคได้ว่างั้น จึงดึงขาตัวเองกลับมา ขยับตัวนั่งตามเดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ระหว่างกินข้าว แจ็กกี้พยายามตักอาหารให้ผม แต่เขาก้มักจะถูกน้ำหวานเรียกให้ตักอาหารให้เธอตลอดเวลา ผมไม่สนใจและไม่ได้ตักอาการที่แจ็กกี้ตักให้เข้าปากด้วย จะกินแค่ที่มาโคตักให้เท่านั้น
“อะไรกันวะสองคนนี้ นี่ถ้ากูไม่รู้ว่ามึงกับพริกเป็นแฟนกัน กูจะคิดว่ามึงกับน้ำหวานนี่กิ๊กกั๊กกันอยู่น่ะเนี่ย” มอสเอ่ยแซวขำๆ น้ำหวานทำท่าเขินอายก่อนจะหันมาทางผม
“ไม่คิดมากใช่ไหมพริก ก็แค่เพื่อนกันน่ะ” เธอจีบปากจีบคอพูด
“ไม่หรอก ก็หวานเป็น ‘เพื่อน’ ของแจ็กกี้นี่นา” ผมเน้นคำว่าเพื่อน เจอจิกตามองผมก่อนจะลอยหน้าลอยตากลับไปกินข้าวตามเดิม โดยยังคงไม่เลิกอี๋อ๋อกับแฟนผม ไอ้บ้านี่ก็เหมือนกัน ถ้ามันจะไปคบกับผู้หญิงคนนี้ทำไมมันไม่เลิกกับผมไปวะ ตำตาขนาดนี้บอกว่าเพื่อนใครแม่งเชื่อก็โง่แล้ว
เฮอะ! เพื่อนงั้นเหรอ เพื่อนนอนล่ะสิไม่ว่า!!!
จะเอาแบบนี้ใช่ไหม ได้!!!
เดี๋ยวพริกจัดให้!!!
“พี่มาร์ค ตักปลาให้พริกหน่อยสิครับ~”
ถ้าผมจะเล่นกับ ‘เพื่อน’ อย่างมาโคบ้างก็จะมาโทษกันไม่ได้นะ ก็ในเมื่อเขาไม่คิดจะแคร์ผม ทำไมผมจะต้องสนใจด้วยว่าแจ็กกี้จะรู้สึกยังไง มันถึงเวลาที่จะต้องตาต่อตา ฟันต่อฟัน!
......................................................
รบกวนอ่านทุกคนนะคะ
# เรื่องนี้แต่งยากที่สุดในสามโลก เพลียจนอยากจะบ้าตาย แทบจะเอาหัวโหม่งกับคอมอยู่แล้ว แต่ก็ อยากแต่งก็ต้องทน ค่อนข้างกังวลกับเรื่องนี้มากเป็นพิเศษนะบอกเลย เพราะวางพล็อตไว้ค่อนข้างยาก แต่งแต่ละตอนก็คิดแล้วคิดอีกเปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก ไม่รู้ว่าถ้าแต่งจนจบแล้วเรื่องจะออกมาเป็นยังไง จะสนุกอย่างที่คิดไว้ไหม ยังไงรบกวนคนอ่านช่วยเสนอแนะทีนะคะถึงความรู้สึกทีได้อ่านว่ามันสนุกไหม โอเคหรือเปล่ามีตรงไหนที่อ่านแล้วไม่เข้าใจสับสนไหม ช่วยริริทีนะ ริริจะได้เอาไปปรับปรุงฝีมือให้พัฒนายิ่งๆขึ้นไป :katai4:
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ ขอบคุณมากๆ :mew1: :กอด1:
-
; แบบนี้ก็สนุกแล้วนะ o13 o13 o13 แต่ถ้าอยากลองแต่งแบบใหม่คนอ่านก็ยังอ่านเสมอ... :hao3: :hao3: :hao3:
-
เค้าชอบนะ แต่ขออย่าเดียวไม่ใช่พอมาโคได้พริก แล้วก้อท้ิงนะ ไม่เอาๆๆ
แค่ตอนนี้อ่านแล้วรู้สึกหน่วงๆยังไงมะรุ แจ็กกี้นี่ก้อเกินไปนะ ยัยน้ำหวานอีก ชิ เกลียดพวกชอบแย่งแฟนคนอื่นที่สุด
อยากให้พริแก้แค้นยัยชะนีนี่จัง โผล่มาเยอะเกินไปละ แต่พริกเห็นยัยน้ำหวานกับแจ๊กกี้ทำอะไรกันหรอ เค้าอยากรูอ่าาาา
-
อร๊ายยยยยยยยยมาโคฉันเชียร์นายสนุกอ่ะ เอาเลยพริกจัดการยัยหวานเลย
-
หึหึ
ถ้าไม่ติดเรื่องพนันจะหัวเราะให้ดังกว่านี้ 5555
น้องน้ำเน่า กลับบ่อขี้แล้วก็เอาขี้ เอ้ย กี้ กลับไปด้วยนะคะ
-
มันปมเยอะไปน่ะ
:hao4: :hao4:
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
รู้สึกเหมือนตัวเองพลาด เพราะเพิ่งเข้ามาอ่าน 55555555
เจ๋งมากพริก จัดไปเยอะๆเลยนะลูก ฮี่ฮี่
พี่มาร์คก็หวังผลตลอดอะ 55555555
มาต่อไวๆนะคะ ชอบมากเลยยยยยยยย
-
พริก สนใจแค่มาโคก็พอแล้วค่ะลูก :katai2-1:
-
ทางที่ดีทำให้แจ๊คกี้รู้ไปเลยว่าเรารู้สิ่งที่เขาทำแล้ว
เอาแต่เงียบเอาแต่คิดมันไม่ได้ทำให้เขารู้หรอกนะ
จริงอยู่เราเป็นผู้ชายแต่คนๆนั้นคือแฟนของเรา
ลักกินโขมยกินแล้วมาทำเป็นไม่รู้เรื่องต่อหน้าเรา
เป็นเราเห็นขนาดนั้นอย่าหวังเลยว่าจะลอยหน้าอยู่ได้
หากว่าเขาจะเลือกผู้หญิงคนนั้นก็จะได้รู้กันไปเลย
ถ้าเป็นพอร์ซเห็นอย่างนั้นบ้านคงแตกไปแล้วล่ะ o18
แอบอึดอัดเล็กน้อย พอดีเราเป็นพวกนางเอกรุ่นใหม่ :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
สนุกค่ะ(แต่แอบอยากให้พริกแบบเจ้าเล่ห์กว่านี้นิดนึง..อุอิ)
แจ๊กกี้นี่มันจะยังไงจะเอานังน้ำหวานนั่นก็เลิกกับพริกไปดิ
:beat:
-
เอาให้แสบ... แต่ถ้าผมเจองี้... คงบอกเลิก ก่อนไปเลย รำคาญ 5555+
-
ก็ว่าไม่ได้เนอะ ทั้งคู่ก็นอกใจกันแต่พริกก็ห้ามใจตลอด :hao4:
ปล.พอร์ชน่ารัก
-
เอาเลยๆๆๆๆๆๆๆ
จัดเลยๆๆๆๆๆ
แหล่มเลยๆๆๆ :hao6:
-
เดี๋ยวนี้ยุคสมัยใหม่แล้วไม่มีมานั่งคร่ำครวญ
หาให้ใครมารักร้ายมาก็ร้ายตอบไปเลย
จะได้รู้กันไป :laugh:
-
ตามอ่านจนทัน เหนื่อยแหะ
อ่านมาถึงตอนนี้แล้วแบบว่า เกลียดนังน้ำหวานกะแจ็คกี้อ่ะ
ถ้าเราเป็น พริก นะ จะเข้าไปฉะตั้งแต่ตอนกลับห้องละ เอาให้รู้เรื่องกันไปเลย
เกลียดจริงพวกแย่งแฟนชาวบ้านเนี่ย มันน่านักเชียว
-
หนูพริกจัดหนักเลยนะลูก
ทำให้เห็นตำตาขนาดนี้จะเอาไว้ทำเกลืออะไรอีก
อีตาแจคกี้นี่ก็นะ จะมาเที่ยวกับแฟนแต่ดันหนีบชะนีมาด้วย
แบบนี้มันน่า :beat:
-
พริกแรงอ่า มาโคเอาชนะใจพริกให้ได้นะ
แจ็กกี้สาระเลวววว
น้ำหวานน่าตบจิงๆ
-
พริกจัดการให้หนักๆเลยยัย'ขม'นี่น่าหมั่นไส้ชะมัดเลยแต่คิดดีแล้วหรอที่เอามาโคเข้ามาเกี่ยวด้วยอะรายนี้ยิ่งเจ้าเล่ห์อยู่แต่ไม่เป็นไรชอบๆๆๆๆๆ
แต่งแบบนี้ก็ดีอยู่แล้วค่ะหรือแบบไหนก็อ่านหมดแหละค่ะสู้ๆ
-
จัดเลยลูกหนูพริก
ขอเปลี่ยนชื่อให้นังน้ำหวาน
เป็นนังน้ำเงี้ยว หรือนังน้ำเค็มดีกว่า
ดูจากการแสดงออกของนาง
-
:z6:
-
o13
-
เราชอบพริกที่มีบุคลิกแบบไม่ยอมให้ใึครมารังแกมากเลยค่ะ
รู้จักแก้เผ็ดเอาคืนผู้ชายที่เป็นแฟนแต่ไม่ได้เรื่องแบบนี้
อยากอ่านต่อจังว่าหนูพริกจะทำยังไงต่อไปอีก ขอแบบแสบๆสะใจเลยนะคะ ฮ่าๆ
-
ที่ร้ายกว่าคือ พริกสินะ
แต่ร้ายเลยจ้า หมดยุคนางเอกใจดีแล้ว
แจ๊คกี้เลว ส่วนนางชะนีก็อยากได้ใจจะขาด ถีบส่งเลย
-
เชียร์พี่มาโคค่าาาาาา
ทำคะแนนนำไปเยอะไปเยอะๆเลย
แต่ระวังนะ หลวมตัวไปเยอะ สุดท้ายอิตอนจะเฉลยเกม จะเจ็บกันหมดนะจ๊ะ
-
หมันไส้อีนางน้ำหวานกับไอ้แจ๊คกี้มากๆ
-
แบบนี่แหละชอบๆ
จัดมาอีกหนูพริก
-
จัดเต็มเลยพริก สนุกจัง!! ^^
-
ด้านมืดทุกคนจริงๆแหละ
พริกก็เหมือนหลอกใช้มาโค มาโคก็แบบไอ้พนันบ้าบอนั้น เหอะ
-
ริริ จะว่าอะไรใหม? ถ้าจะบอกว่าที่พริกทำแค่นี้ มันไม่สะกิดอะไรเลย :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
แบบว่าเหมือนพริกโดนเหยียบหน้า แล้วมีปัญญาเอาคืนแค่นี้เหรอ ? :m16: :m16: :m16: :m16: :m16:
มันน่าจะกระแทกหน้าแจ๊กกี้ กับอีน้ำหวานจังๆแรงๆกว่านี้สิ :katai1: :katai1: :katai1: ถึงจะสมกับเป็นพริกขี้หนู
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
แต่งดีแล้วครับ อ่านแล้วไม่งง o13
ณ ตอนนี้มาโคคงเป็นตัวเลือกที่เชียร์นะ :m1:
แต่มันติดตรงที่มาโคมันยึดมั่นในศักดิ์นี่ดิ เกรงว่าถึงวันนั้นพริงจะต้องเป็นคนที่เสียใจนะสิ :เฮ้อ:
ส่วนยัยหวานถ้าอยากได้มากก็เอาไปเถอะ แจ็กกี้นะเพราะเค้าเป็นตัวประกอบ :laugh: แต่ขอให้พริกแก้แค้นให้เสร็จก่อนค่อยไปนะ
-
หมั่นไส้น้ำหวานอ่ะ จับกดน้ำทะเลไปซะเลยดีไหม จับกดแจ๊กกี้ด้วยอีกคน
หนูพริกจัดหนักเลยนะจ๊ะ
-
เอาให้กระเจิงเลยพริกกก :z2:
-
แจ๊คกี้นี่เลวเนอะพาคนอื่นไปนอนที่ห้องด้วย แล้วยังมีหน้าจะมาหวงแฟน หน้าด้านชิบเลย
นังน้ำหวานนี่ก็หน้าด้านโคตรเช่นกัน มาให้แฟนคนอื่นเค้าเอาใจอยู่ได้ เลิกค่ะต้องเลิกสถานเดียวงานนี้แย่ๆๆๆ
แต่น้องพริกต้องเอาให้เจ็บแสบเลยนะ ต้องเลิกกันที่ทะเลนี่แหละอย่าปล่อยให้เรื้อรัง
พี่มาโคหงุดหงิดจ้าถูกให้เป็นตัวช่วย แหม ยังไงพี่ก็กำไรทั้งขึ้นทั้งล่องนะ
ขอบคุณค่ะ
-
DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 17: I can't wait to hate him
HIM: PRIK
“พริก ขอคุยด้วยหน่อย”
“ไว้ก่อนได้ไหม ฉันจะไปเล่นสกี” ผมเลี่ยงที่จะพูดคุยกับแจ็กกี้แล้ววิ่งลงไปหามาโคที่ยืนรอผมอยู่ข้างล่าง แจ็กกี้พยายามจะชวนผมคุยหลายต่อหลายครั้ง แต่ผมก็บ่ายเบี่ยงตลอด แจ็กกี้ดูจะหัวเสียไม่น้อยที่ผมดูสนิทสนมกับมาโคขนาดนี้ แต่ผมขอบอกไว้ก่อนเลยนะ ตอนนี้น่ะใช่ที่ผมดูเหมือนสนิทกับมาโค แต่หลังจากนี้มันไม่ใช่
ผมคิดว่าผมรู้แล้วนะว่าผมควรจะเลือกใครดี
“มันพูดอะไร” มาโคกดสียงถามผม แต่ตาจ้องไปทางด้านหลังของผม ผมหันไปมองตามก็เห็นแจ็กกี้ยืนมองพวกเราสองคนอยู่ ผมแสยะยิ้มมุมปากหันหลับไปหามาโค ขยับเข้าไปใกล้แล้วก็กอดแขนมาโคเอาไว้
“ไม่มีอะไรหรอก เราไปเล่นสกีกันเถอะ” ผมช้อนตาขึ้นมองคนตัวสูงแบบอ้อนๆ
“อย่ามาทำหน้ายั่วนะ ที่ทำนี่เพราะประชดมันหรืออะไรกันแน่”
“พี่คิดว่าไงล่ะ” ผมย้อมถามยิ้มๆ
“อย่าร้ายให้มากนักนะ”
“ผมทำแบบนั้นเหรอ”
“ฮึ่ม! อย่าต้องให้ฉันรังแกนายตรงนี้นะ” มาโคบีบปากผมผมจนจู่ ผมเพียงแค่มองจิกเท่านั้นก่อนจะแกะมือมาโคออกจากหน้า มาโคมองผมเหมือนหมั่นไส้ถึงขีดสุดแต่เหมือนว่าผมจะแคร์ เปล่าเลย ผมเดินไปที่สกีที่จอดแน่นิ่งอยู่สองคัน ผมหันไปหามาโคที่เดินตามมา
“พี่ ขี่คันเดียวสิ ผมขี่ไม่เป็น”
“แล้วไหนบอกอยากจะขี่”
“ก็อยาก แต่อย่ากขี่คันเดียวกับพี่อ่ะ”
“มาขี่แทนฉันดีไหม สนุกกว่ากันเยอะ” มาโคพูดพลางโน้มหน้าลงมาใกล้
“ไอ้บ้า!” ผมด่าเบาๆแก้เขิน พูดมาได้ไม่อายปาก ใครอยากจะไปขี่เขากัน คิดแต่เรื่องพวกนี้ หมกหมุ่นชะมัด
มาโคเดินไปที่สกีแล้วก็ขึ้นนั่ง ผมยืนมองเพราะไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง จนมาโครำคาญเลยกวักมือเรียกผมให้เดินเข้าไปหาใกล้ๆ ผมทำท่าจะขึ้นไปซ้อนแต่มาโคดึงแขนผมเอาไว้
“มานั่งข้างหน้า”
ผมทำตามที่มาโคบอก ก้าวขาขึ้นคล่อมสกี มาโคจับเอวผมช่วยให้ผมขึ้นมานั่งได้ถนัดและกระชับเอวผมเข้าหาตัวเขา กลายเป็นว่าแผ่นหลังผมแนบไปกับหน้าอกที่มีเพียงเสื้อกล้ามบางๆกั้นเอาไว้
ลมที่ตีเข้าหน้าให้ความรู้สึกเหมือนได้ปลดปล่อย ผมโคขับสกีด้วยความเร็วลอยละลิ้วอยู่บนผิวน้ำ เขาขับออกมาใกล้มาก ปกติผมค่อนข้างกลัวอะไรพวกนี้ แต่พออยู่กับเขาแล้วผมกลับรู้สึกปลอดภัยทั้งที่ถ้าผมตกลงไปในทะเลคงมีแต่ตายกับตาย ผมว่ายน้ำเป็นที่ไหน
“กลัวไหม” มาโคกระซิบถาม หักพวงมาลัยวกกลับไปทางเดิม
“ไม่กลัวเพราะผมรู้ว่าพี่จะดูแลผมได้”
“ปากหวานนะ ไม่มีไอ้หมอนั้นไม่ต้องเล่นละครก็ได้มั้ง”
“งอนผมเหรอ” ผมแหงนหน้าขึ้นมองเขานิดๆ มาโคเพียงแค่ก้มหน้าลงมามองเพียงแค่แวบเดียวก็เงยหน้ามองตรง
ชัวร์เลยครับ แบบนี้งอนแน่ๆ
“ผมพูดเพราะอยากพูด ไม่ได้แสดงละครสักหน่อย” ผมพูดแต่มาโคเงียบ ผมเลยเคาะหัวกับหน้าอกแน่นๆของมาโค เลยโดนคนข้างหลังหอมแก้มเข้าให้ ผมรู้สึกใจเต้นแรงขึ้นมาทันที ดีที่เราอยู่กันกลางทะเลเลยไม่มีคนเห็น แต่ถ้าจะมีคนเห็นจริงๆ...ก็ช่างมันครับ ผมไม่แคร์อยู่แล้ว
ฟอดดด
“หอมแก้มผมอยู่ฝ่ายเดียว ขี้โกง” ผมย้อนเบาๆ ได้ยินเสียงมาโคยิ้มขำก่อนจะที่จะผ่อนความเร็วลงและดับเครื่อง ผมหันไปมองหน้ามาโคงงๆ แต่เขาไม่ปล่อยให้ผมถาม มาโคประกบจูบลงมาทันที ผมอึ้งอยู่สักพักก่อนจะยกมือกอดคอมาโคไว้ จะขัดขืนไปทำไมในเมื่อผมก็ชอบจูบของเขา จะว่าไปผมชอบทุกอย่างที่เป็นเขา และทุกอย่างที่เขาทำให้มาสักพักหนึ่วแล้ว แต่เพราะความไม่แน่ใจบวกกับเรื่องของแจ็กกี้ทำให้ผมพยายามที่จะเอาใจออกห่าง ซึ่งเป้นอะไรที่ยากและทรมานมากๆ
“อย่าทำตัวน่ารักบ่อยได้ไหม เพราะมันทำให้ฉันอยากจะรักนายเสียให้ได้!”
ผมเดินก้มหน้ายิ้มกลับบ้านพักเหมือนคนบ้า ลูบริมฝีปากตัวเองเบาๆคิดถึงจูบกลางทะเลเมื่อกี้ พี่มันคิดได้ยังไงวะ โรแมนติดกับเขาก็เป็นนี่ว่า
“ไง สนุกไหม” แจ็กกี้ที่นั่งทำหน้าหมาป่วยอยู่ในห้องทักผม ผมยิ้มให้เขานิดๆ
“สนุกสิ สนุกมากเลย” ผมบอกแล้วเดินไปหยิบเสื้อผ้าเพื่อเตรียมตัวอาบน้ำเป็นรอบที่สองของวัน
“รุ้สึกว่าพริกจะสนิทกับไอ้รุ่งพี่นั่นเหลือเกินนะ” น้ำเสียงของแจ็กกี้ ถ้าไม่ใช่เด็กอนุบาลสองก็ยังฟังออกว่าเขาพูดประชดกระแทกแดกดันผมขนาดไหน ผมเลือกเสื้อผ้าเสร็จก็หันไปสบตากับเขา
“ก็คงเหมือนกับที่นายสนิทกับน้ำหวานมากๆนั่นแหละ” ผมย้อนเขาหน้านิ่ง
“พูดอะไรพริก ฉันกับน้ำหวานเป็นเพื่อนกัน”
หึ จนแล้วจนรอดก็ยังจะเสแสร้งอีกนะ ถ้าเขารู้ว่าผมรู้เรื่องของเขาหมดแล้วมันจะเป็นยังไง คงสนุกพิลึก
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ จะร้อนตัวไปทำไม” ผมทิ้งท้ายไว้แล้วก็เดินเข้าห้องน้ำ ในเมื่อเขาไม่คิดจะพูดความจริงก็ไม่เป็นไร ยังไงความจริงก็เป็นสิ่งไม่ตาย ผมยอมรับได้ ไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูด แต่ผมจะเป็นคนพูดเอง แต่ก่อนจะถึงตอนนั้น ผมขอแก้แค้นเสียหน่อยเถอะ เรื่องอะไรจะให้เขามาทำร้ายผมฟรีๆล่ะจริงไหม
คืนนี้มีปาร์ตี้ที่ และเพราะมอสเป็นกิจการของบ้านมอส บริเวณลานกว้างกลายรีสอร์ทเลยตกเป็นของพวกเราในการจัดงานสังสรรค์ย่อมๆ ผมเดินมาถึงก็ตรงเข้าไปหามาโคที่นั่งคุยอยู่กับพี่กัสและพี่ธัน ส่วนแจ็กกี้นะเหรอ ผมอาบน้ำเสร็จก็ไม่เห็นเขาแล้ว และตอนนี้ก็ไม่รู้ไปไหน ผมไม่อยากจะใส่ใจเขาอีกต่อไป
“ตัวหอม” มาโคก้มหน้าลงสูดกลิ่นที่ต้นแขนผม ผมใส่เสื้อแขนกุดมาครับ เสื้อแขนกุดตามเทรนที่ค่อนข้างคว้านตรงแขนเยอะเป็นพิเศษ ตัวนี้เป็นหนึ่งในไม่กี่ตัวที่ผมซื้อเอง ไม่ใช่ของที่คุณไวน์เอามาให้ จะว่าไปแล้ว คุณไวน์ไม่ติดต่อกับมาหาผมเลย
“แน่นอน ผมชอบกลิ่นครีมอาบน้ำนี้ที่สุด” ผมยกแขนตัวเองขึ้นดมบ้าง
“ไหนของพี่ดมบ้างดิ” พี่กัสยื่นหน้ามาดมแขนผม
เพี๊ยะ!
แต่โดนมาโคตบเข้าที่หน้าเข้าให้ พี่กัสถึงกับสะดุ้งหดหน้าหดคอกลับทันที
“อย่าลามปามไอ้กัส” มาโคพูดเสียงเข้ม ผมหัวเราะเบาๆ”
“ทำเป็นห่วง ของตัวเองก็ไม่ใช่” พอร์ชเดินมานั่งลงข้างๆผม ตามมาด้วยโอชินที่เดินล้วงกางเกงด้วยท่าทีสบายๆ ผมยังไม่มีโอกาสคุยกับมันเรื่องพอร์ชเลย ผมอยากรู้ว่าตกลงแล้วมันชอบพอร์ชจริงๆใช่ไหม ถึงครั้งแรกพอร์ชจะพูดกับผมไม่ดี แต่ผมรู้ว่าเขาเป็นคนดีคนหนึ่ง แค่เรื่องมาโคเขาก็เจ็บมากพออยู่แล้ว ถ้าเพื่อนผมมันคิดแค่จะเล่นๆ ผมไม่อยากให้เขาผิดหวังอีกซ้ำสอง
“นั่นดิวะ ของตัวเองก็ไม่ใช่” คราวนี้พี่ธันเป็นคนพูด มาโคกวาดสายตามองแต่ละคนด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ผม
“ขำอะไร”
“เปล่าครับ ไปหาอะไรกินกันดีกว่า” ผมชวนมาโคออกไปที่ซุ่มอาหาร มาโคยอมลุกตามมาแต่โดยดี พูดบ่นพึมพำอะไรอยู่คนเดียวไม่รู้ในลำคอ ซุ้มอาหารมีทั้งที่มีพ่อครัวค่อยทำเสริฟและมีในส่วนที่ไปยืนปิ้งย่างเผากันเอง บูมยืนย่างบาร์บีคิวอยู่กับมอส
“ไง” ผมทักทั้งสองคน
“อ้าวพริก ไอ้แจ็กกี้ล่ะ” บูมถามพลางมองซ้ายแลขวาหาเพื่อนตัวเอง ผมไหวไหล่นิดๆ
“ไม่รู้สิ” ผมตอบ บูมและมอสมองหน้ากันงงๆ เขาจะรู้บ้างไหมว่าเพื่อนเขามันเลวขนาดไหน แต่ช่างเถอะ เรื่องแบบนี้โทษใครไม่ได้ อยากจะไปผมก็ไม่คิดจะรั้งไว้หรอก แต่ที่ทำให้ผมไม่พอใจเพราะเขาเลือกที่จะโกหผม แล้วทำให้ผมดูเหมือนเป็นคนโง่ต่างหาก
“พี่ชอบกินอะไร” ผมคีบปูตัวโตลงบนตะแกงตามด้วยกุ้งและปลาหมึก แต่คนที่ยืนอยู่ข้างๆไม่ตอบ ผมเลยต้องหันไปดู มาโคยืนทำหน้าเซ็งเหมือนเบื่อโลก
“พี่...เป็นอะไร ไม่สนุกเหรอ” ผมจับหน้ามาโคให้หันมามองหน้าผม
“เปล่า” เสียงก้วนขนาดนี้ยังจะมาบอกว่าเปล่าอีก งอนอะไรอีกล่ะเนี่ย ขี้งอนจังวุ้ย
“เปล่าอะไร บอกผมสิว่าเป็นอะไร”
“ก็แค่เซ็งๆนิดหน่อย” สุดท้ายมาโคก็ยอมบอก
“เรื่อง?”
“ก็...ไอ้พวกนั้น...ช่างเถอะ ไม่มีอะไรหรอก”
อ่อ ผมรู้แล้วว่าเขางอนเรื่องอะไร คงจะเป็นเรื่องที่พอร์ชกับพี่ธันพูดว่าเขาไม่ได้เป็นอะไรกับผมล่ะมั้ง เขาถึงอารมณ์ไม่ดีแบบนี้ ไม่คิดเลยแหะว่าเพียงแค่เรื่องเล็กๆแค่นี้จะทำให้มาโคงอนได้ ยังกับเด็กน้อย
“เดี๋ยวมานะ”
“พี่จะไปไหน”
“ไปสูบบุหรี่”
“อีกแล้ว” ผมว่า เมื่อไหร่จะเลิกสูบสักทีก็ไม่รู้
“เอาน่า” มาโคทำเหมือนรำคาญที่ผมไม่ชอบให้เขาสูบบุหรี่ “อ่อ แล้วก็นะ..ฉันชอบกินปู กุ้งและนาย” พูดแล้วก็เดินไปหาที่สูบบุหรี่
เดี๋ยวนะ...ไอ้ปูกับกุ้งนี่พอเข้าใจนะ แต่ ‘นาย’ นี่มัน!
ฮึ่ย! ไอ้พี่บ้า หยอดตลอด!
ไม่หยอดสักนาทีมันจะตายไหมห๊ะ!
ไม่รู้บ้างเหรอกไงว่าหัวใจผมมันทำงานหนักเกินไปแล้ว
ผมย่างปูเกือบสิบตัวและกุ้งกับปลาหมึกอีกจำนวนหนึ่ง ผมไม่ได้ย่างปลาเพราะอย่างที่แจ็กกี้บอก ผมไม่ชอบปลา แต่ที่เมื่อตอนเที่ยงพูดไปอย่างนั้นก็เพราะว่ามาดคดันสั่งไปนะสิ ที่จริงมัน็แค่ไม่ชอบ แต่ถ้าให้กินก็กินได้ ไม่ได้ถึงขนาดที่ว่า ไม่กิน กินไม่ได้เลย ไม่ถึงขนาดนั้น
“เดี๋ยวถือให้” มาโคสูบบุหรี่เสร็จแล้วก็เดินกลับมาหาผม ผมเลยให้เขายกของทั้งหมด ส่วยตัวเองก็เดินตัวเปล่ามานั่งที่โต๊ะ คราวนี้ครบคน รวมไปถึงแจ็กกี้และน้ำหวานด้วย เขายังคงนั่งข้างกัน และเป็นฝั่งตรงข้ามผมกับมาโค
“พริก พี่จะกินปู” พี่กัสร้องหาปู ผมรีบเอามือปิดเอาไว้ทันที
“ห้ามครับ อันนี้ของพริกกับพี่มาร์ค ถ้าพี่อยากกินพี่ต้องไปย่างเอง” ผมพูดพี่กัสทำหน้างอทันที
“อะไรอ่ะ ตั้งเยอะแยะ
“อย่ามาฝอยไอ้กัส ของกู!” มาโคเน้นคำสุดๆ พี่กัสจ้องตากับมาโคอย่างไม่มีใครยอมใคร
“ไปแย้งของมัน มานี่ เดี๋ยวกูพาไปย่างเอง” พี่ธันที่นั่งอยู่คงรำคาญ เลยจัดการลากพี่กัสไปที่เตาย่าง
“อยากกินปลาหมึก” พอร์ชที่นั่งข้างๆผมพูดเบาๆ ผมหันไปมองก่อนจะใช้ส้อมจิ้มปลาหมึกตัวโตที่มีไข่แน่นท้องส่งให้พอร์ช
“ขอบใจ” พอร์ชดูจะดีใจมากๆ
“ป้อนฉันด้วย” โอชินเป็นคนพูดครับ
“กินเองสิ”
“ป้อนหน่อยนะที่รัก”
อื้อหือ! เดี๋ยวนี้เขามีที่รงที่รัก พระเจ้าจอร์ท ข้ามขั้นมาอ่ะบอกเลย
“เป็นง่อยหรือไง แดกเข้าไปเลยนะ!” พอร์ชยัดปลาหมึกแทบจะทั้งตัวใส่ปากโอชิน คนบนโต๊ะหัวเราะขำ โอชินมองหน้าคาดโทษพอร์ชที่ทำหน้าไม่สนใจ
“อะไรอ่ะ สองคนนี้เป็นแฟนกันเหรอ” บูมพูดขึ้น ทำหน้าเหมือนเสียดาย อย่าบอกนะว่ามันชอบพอร์ช
“เปล่า” พอร์ชเป็นคนตอบ
“อ้าว แต่...” มอสเหมือนจะถามอะไร แต่โอชินดันโพร่งขึ้นเสียก่อน
“ไม่ได้เป็นแฟน แต่เป็นผัวเมีย”
ปึก!
“โอ๊ย! ทุบทำไมเนี่ย เจ็บนะเว้ย!” พอร์ชยกกำปั้นขึ้นขู่จะทุบอีกรอบ โอชินเลยยกมือเป้นเชิงว่ายอมแล้ว
“พูดมาก น่ารำคาญ!”
ผมเลิกสนใจสองคนนี้ ลงมือกินอาหารทะเลตรงหน้าดีกว่า ไม่ได้กินนานแล้ว ผมหยิบปูมาตัวหนึ่งแล้วลงมือแกะ แต่ก็ต้องเหลือบไปมองคนข้างๆที่นั่งมองผมตาปริบๆ ผมแกะกระดองปูออก ไข่ดูสีส้มเต็มฝากระดอง เนื้อปูสีขาวนวลก็แน่นมาก
“ไม่กินเหรอพี่” ผมถามมาโคที่มองปุในมือผมเขม็ง
“แกะไม่เป็น” มาโคพูดเบาๆ หน้าขึ้นสีแดง ผมส่ายหน้าขำๆแล้วก็วางปูตัวโตในมือลงบนจานมาโค ส่วนกระดองปูก็จัดการเอาตรงส่วนที่กินไม่ได้ออก กินแล้วจะท้องเสีย ตามด้วยราดน้ำจิ้มลงไปแล้วใช้ช้อนตักป้อนมาโค
“อ้ำ” ผมทำเสียงเหมือนตอนป้อนข้าวเด็ก มาโคตอนนี้ก็ไม่ต่างกันเลย อ้าปากรับไข่ปูน่าอร่อยเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ
“อร่อยไหมครับ” ผมถาม มาโคพยักหน้าหงึกหงัก ผมยิ้มกว้างแล้วก็ลงมือกินบ้าง เรียกได้ว่านอกจากมาโคแล้วผมก็ไม่ได้ให้ความสนใจใครบนโต๊ะอีก
“แหม แฟนแจ็กกี้นี่ไม่ดูแลเลยนะ มา...เดี๋ยวหวานป้อน” เสียงแจ้นๆที่ฟังแล้วน่ารำคาญดังขึ้น คิดว่าลืมเอาปากมา อุตส่าห์คิดว่าจะได้สบายหู
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวผมกินเอง” แจ็กกี้ปฏิเสธ ผมเงยหน้ามองเขา แจ็กกี้จ้องผมไม่พอใจแบบปิดไม่มิด คนอื่นก็คงรู้สึกได้
แต่เสียงโทรศัพท์ของแจ็กกี้ก็ดังขึ้น เขาลุกออกจากโต๊ะไปรับโทรศัพท์ ผมมองตามก่อนจะหันไปหาคนข้างๆ มาโคก้มหน้าก้มตากินไม่สนใจใคร รู้บ้างไหมเนี่ยว่าบนโต๊ะมันมีอะไรผิดปกติไปบ้าง บูมกับมอสลุกออกจากโต๊ะเพื่อไปเอาอาหารมาเพิ่ม ตอนนี้เลยเหลือแต่ผม มาโค พอร์ชแล้วก็โอชิน
“ฉันไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมแจ็กกี้ถึงไปคบกับนาย”
อ้าว...อะไรของเธออีกวะ ผมวางส้อมในมือมองหน้าน้ำหวาน คนอื่นหยุดกินทันที
“จะพูดอะไร” ผมขึ้นเสียงถาม
“เฮอะ! ผู้ชายกับผู้ชาย คิดว่ามันจะยั่งยืนหรือไง” เธอพูดน้ำเสียงยิ้มเยาะ ผมกลั้นอารมณ์ของตัวเองเอาวไม่ให้ลุกขึ้นไปต่อยหน้าผู้หญิง คราวนี้มาโคเงยหน้ามองยัยผู้หญิงน่ารำคาญแบบเซ็งๆ เหมือนว่ามันไปขัดอารมณ์การกินของเขา
แต่ผมนับถือเธอเลยนะ ในขณะที่ตัวคนเดียวไม่มีพรรคไม่มีพวก ก็ยังทำปากดีได้ เธอคิดอะไรอยู่ถึงได้กล้าพูดต่อหน้าคนหลายคนแบบนี้ แต่ถ้าให้ผมเดาก้คงไม่พ้นแผนตื้นๆอย่างในละครน้ำเน่า ที่จะพูดจาร้ายๆใส่ผมให้ผมโมโหแล้วลงมือทำร้ายเธอสักวิธี แล้วตอนนั้นแจ็กกี้ก็คงมาเห็นฉากสำคัญเข้าทันที เธอก็จะกลายเป็นนางเอกผู้น่าสงสาร ผมไม่รู้ว่าตัวเองคิดมากไปเหรอเปล่า แต่ผู้หญิงแบบนี้ ผมว่าคิดให้มากหน่อยก็คงดี
“ยังไงผู้หญิงก็ต้องคู่กับผู้ชายอยู่วันยังค่ำ” เธอพูดลอยๆไม่ได้มองหน้าใคร ก่อนจะมองหน้าผมจิกๆ “รักร่วมเพศงั้นเหรอ เหอะ! นายไม่รู้หรือไงว่ามันเป็นเรื่องที่ผิดน่ะ”
“พูดงี้มาตบกันสักทีไหมวะ!” พอร์ชลุกขึ้นยืนอย่างเหลืออด โอชินพยายามจะจับพอร์ชนั่งแต่พอร์ชสะบัดแขนออกอย่างแรง “กูทนไม่ไหวล่ะ ปากนี่น่าหาอะไรทะลวงจริง!”
พอร์ชเริ่มสติแตก พอดีกับที่คนอื่นๆกลับมาที่โต๊ะ รวมถึงแจ็กกี้ด้วย เมื่อเธอเห็นแจ็กกี้เดินมาก็รีบลุกวิ่งเข้าไปหาแล้วก็ร้องไห้ใหญ่โต
นั่นไง กูว่าแล้ว...
“อะไรกัน” แจ้กกี้มองหน้าทุกคนอย่างกับจะเอาคำตอบ
“ไม่มีอะไรหรอก” ผมพูดไปแค่นั้น
“แจ็กกี้ เพื่อนพริกจะทำร้ายน้ำหวาน ฮือออ”
เออ เอาเข้าไป
“แล้วอยากปากไม่ดีทำไมวะ” พอร์ชก็ไม่ยอม ทุกคนดูจะสงสัยมากว่าเกิดอะไรขึ้น ผมสบตาแจ็กกี้ที่ยืนกอดน้ำหวานอยู่
“เกิดอะไรขึ้นพริก” แจ็กกี้หันมาคาดคั้นเอาคำตอบจากผม
“ก็แค่ว่า...น้ำหวานเขาดูจะไม่ชอบเรื่องที่นายคบกับฉัน แบบว่าเขารู้สึกว่ารักร่วมเพศมันผิด” ผมเลือกที่จะพูดแค่นั้น พอร์ชตวัดสายตามามองผมเหมือนอึ้งๆก่อนจะทำหน้าไม่พอใจที่ผมพูดไปแค่นั้นแทนที่จะพูดว่าน้ำหวานพูดด่าพวกเรายังไง
“น้ำหวาน....” ผมเรียกชื่อเธอ น้ำหวานหันมามองหน้าผม แววตาค่อนข้างชัดเจนว่าเธอเกลียดผมมากขนาดไหน ไม่ต้องห่วงหรอก ผมเองก็เกลียดเธอมากเช่นกัน
“ฉันจะบอกให้นะ รักร่วมเพศน่ะมันไม่ผิดหรอก แต่ร่วมเพศแล้วไม่รักเนี่ยสิ...มันผิดไหมนะ...น่าคิดนะว่าไหม”
“!!!”
ผมลุกออกจากโต๊ะอาการเดินกลับบ้านพัก ผมรู้สึกแย่กับคำพูดของน้ำหวาน แต่ที่แย่กว่าคือ คนที่ทำให้ผมถูกด่ามันคือแฟนของผมเอง
แต่ผมเดินออกมาไม่เท่าไหร่ก็ถูกใครบางคนดึงแขนเอาไว้
“พี่มาร์ค” ผมครางเชื่อเขาเสียงเบา มาโคเช็ดน้ำตาที่ไม่รู้ว่าไหลลงมาตั้งแต่ตอนไหนให้อย่างเบามือ ก่อนจะดึงแขนผมให้เดินไปที่มุมหนึ่งที่ค่อนข้างลับสายตาคน
“อย่าร้องไห้ ฉันไม่ชอบ”
“อืม ผมจะไม่ร้อง”
“อย่าไปฟังเสียงผีไม่มีญาติเลย น่ารำคาญ ทำเอากินข้าวไม่ลง” มาโคบ่นออกมา ผมยิ้มขำ คิดว่าไม่ใส่ใจอะไรเสียแล้ว เพราะนิ่งเกินขนาด
พลันสายตาผมมองเห็นว่าแจ็กกี้ยืนมองผมอยู่
หึหึ แล้วเราจะได้เห็นดีกัน เพราผมรอแทบไม่ไหวและที่จะเกลียดแจ็กกี้
“พี่มาร์ค จูบผมหน่อย” ผมขยับกอดคอมาโคเอาไว้พร้อมกับเอ่ยขอ คนตัวสูงมองผมอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง แต่ผมไม่รอช้า เย่งปลายเท้าเคลื่อนหน้าไปจูบมาโคเอาไว้ และเขาก็ไม่ปล่อยให้ผมเป็นฝ่ายรุกได้นาน นากที่เป็นผู้นำตอนนี้ผมก็เป็นผู้ตามและโต้ตอบความหวามไหวกลับไปไม่ต่างกัน
“อ๊ะ อืม” ผมครางออกมาอย่างพอใจ จูบของมาโคทำให้ผมล่อยลอยได้ทุกครั้ง และทุกครั้งผมรู้สึกว่ามันไม่พอ ผมต้องการและต้องการมากขึ้นไปอีก ริมฝีปากร้อนๆของเขาเหมือนสารเสพติดที่มีแต่จะทำให้อยากมากขึ้น
“คืนนี้มานอนกับฉันนะ” มาโคกระซิบชิดริมฝีปาก ผมพยักหน้ารับทันทีก่อนที่ริมฝีปากเราจะเคลื่อนเขาหากันอีกครั้ง ผมเหลือบสายตาไปมองมุมที่แจ็กกี้ยืนมองอยู่
ดูให้เห็นเต็มๆตานะ ว่าอะไรที่นายทำได้ ฉันก็ทำได้เช่นกัน!
........................................................
# สปอยตอนหน้าว่าหนูพริกกับพี่มาโคเขาจะ...อาฮะๆ :oo1: ฮ่าๆๆ ติดตามตอนหน้าเอาแล้วกัน ^_^ :katai2-1:
:mew1: :กอด1: :mew1: :กอด1:
-
ตอนหน้าจะทำอะไร :impress2: :impress2:
-
อยากเห็นพริกถูกเด็ด
:hao7: :hao7:
-
พริกไปเห็นยัยน้ำหวานกับแจ๊กกี้กำลังเล่นจ้ำจี้กันอยู่หรอออ เค้าอยากรู้
แจ้กกี้เลวเกินไปแล้ว งั้นก้อสมกับน้ำหวานดี หญิงร้ายกับชายเลว :katai2-1: :katai2-1:
กลัวว่ามาโคจะทิ้งพริกอ่ะ เพราะไอ้เกมบ้าๆนั่น :katai1:
-
รอคอยตอนหน้า
นังน้ำเน่านี่ปากดีจริงๆเลย
-
มาโคกะพริกจะยังกันดี~
ลุ้นจ้าาา
-
น้ำหวานนี่ พิมพ์นิยมตัวร้ายละครไทย
อ่านแล้วหมั่นไส้ อยากตบจริงๆเลยแฮะ
แต่จะตบจริงๆก็เสียมือ ตบด้วยตะแกรงปิ้งปูดีกว่า ไม่เจ็บมือ
-
สะใจ :ling1: :ling1:
-
-o- น่านไง ๕๕๕๕๕๕๕
ทึ่พริกพูดเนี่ย ถือว่าโอเคเลยนา ไม่เบาและไม่แรงไป สะใจกำลังดี
แต่ถ้าจะให้ยอมพี่มาโคเพื่อประชดแจ็คเนี่ย มันยังไงๆก็ไม่รุแฮะ
แอบคิดว่าหนูพริกน่าจะฉลาดและหาวิธีทำให้อีกฝ่ายเจ็บได้มากกว่านั้น แต่เอาเถอะ รอตอนต่อไปแล้วกัน ฮี่ๆๆๆๆๆ
-
เกลียดยัยหวานนนนจังเลยน่าจะปล่อยให้พอร์ชจัดการซะ พริกน่ารักมาเลย รอตอนหน้าค่ารอมาร์คกินพริก
-
จะว่าไป. ไม่รู้จะสงสารใครดี พริก หรือ มาโค เพราะแลดูเป็นเกมส์ไปหมด...
-
เซ็งยัยน้ำหวาน เสียดายชื่ออ่ะ ไม่เข้ากับสันดานหล่อนเลย
พริกจัดเต็ม เอาคืนเเจ็กกี้ไห้เจ็บเเสบ อ้อ ยัยน้ำโคลนเน่าด้วย
:fire: :fire:
-
เยี่ยมมากหนูพริกกกกกกกก โอ้ยยยย ชอบอะะะะ
มาโครักจริงหรือแค่เล่นเกมเนี้ยยยยยย
สงสารพริกถ้าโดนมาโคหลอกอีก ;;__;;
มาต่อไวๆนะคะ ค้างไม่ไหว :hao5:
-
:hao6:
-
อย่ามาสปอยล์อย่างนี้ เพราะเรารออยู่ :z1:
ตอนหน้าพัฒนาไปอีกขั้น พร้อมกับสะบั้นรักกับแจ๊คกี้ด้วยใช่ไหม
เตรียมตัวฉลองดีกว่า :hao3: แอบสะใจเล็กน้อย
คงนึกว่าคนอื่นไม่รู้ล่ะสิว่าตัวเองทำอะไรกันไว้บ้าง
พี่มาร์คอย่ามาหลอกฟันน้องพริกของเขานะ ไม่งั้นล่ะก็ :m16:
เพื่อนสบประมาทอย่างนั้นก็รีบทำให้เป็นจริงสักทีสิ
ทำให้น้องเป็นตัวจริง ไม่ใช่แค่เกมส์
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
เอาอีกๆๆๆๆๆ
อยากจะบอกว่าเราติดสอบอะนะ แต่แอบดอดมาอ่านอะ5555+
-
รอตอนหน้า
อยากตบอีหวานมากๆๆๆ
-
คุณริริมีแง้ม ๆ มาให้เราอารมณ์ค้างแฮะ อย่าให้รอเก้อแล้วจากไปสิจ้ะ มาไว ๆ :hao5: แต่คงไม่ใช่แค่ราคาคุยใช่ไหมเอ่ย :hao6:
เรื่องนี้น่ารักดีจ้ะ ดูแปลกแหวกแนวจากเรื่องเดิม ๆ ที่คุณริริเคยเขียนน่ะ เราก้อว่าดีน่ะ แต่ที่รู้สึกมันผิดไปนิดตรงบุคลิกของมาโคน่ะ แรก ๆ ดูจะดาร์คมากเลยน่ะ แต่พอหลังๆ กลับกลายเป็นเลี่ยนแทนซะเนี่ย เราว่าดูมันขัด ๆ น่ะ ก้อเข้าใจน่ะว่าคนมันเริ่มจะอินเลิฟโดยไม่รู้ตัวน่ะ แต่ดูมันจะยอมมากไปหน่อยน่ะ
ขอเป็นกำลังใจให้คุณริริน่ะจ้ะ :mew1: :mew1:
-
โอ๊ย...มันสะใจจริงๆค่ะคุณ o13 o13 o13 o13 o13
-
เข้ามาอ่านตามทันแล้วค่า
ขอบอกว่าพริกนี่แซ่บสมชื่อจริง ๆ
เกลียดผู้ชายอย่างแจ๊คกี้เวอร์
แหมะ เห็นสปอยแล้ว อยากเห้นพริกโดนกิน คงจะเผ็ดร้อนน่าดู (^^)
-
พริกเอ้ยยย ทำแบบนี้ทำไมนะ
ถ้าจะทำเพื่อประชด ไอ้คนโดนหลอกใช้มันก็เจ็บเน้อออ
แต่ก็นะ ต่างคนต่างหลอก เจ๊ากันไป
-
ชอบพอร์ช ยิ่งอ่านยิ่งตกหลุมรัก
ขอพาร์ทพอร์ชหน่อยสิคะ><!!!
-
เห้อ!! ลึกๆมันก้อคงเจ็บเนอะ แต่ก้อนั้นละทำไงได้ หวังว่าวันที่เกมจบ
คงไม่แย่ขนาดบ่อน้ำตาแตกนะ
-
DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 18: We don’t know where to go, so I’ll just get lost with you
เราต่างไม่มีที่ไป งั้นฉันจะหลงทางไปกับเธอก็แล้วกันนะ
HIM: PORCHE
น่าโมโหที่สุดเลย ยัยผู้หญิงบ้านั่น! เอาจริงๆนะ ผมไม่เคยมีความรู้สึกอยากจะทำร้ายผู้หญิงคนไหนมาก่อนเลยในชีวิต มันคนแรก!
อินังน้ำเน่าเคล้าขี้ควายเอ้ย!!!
ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห มันกล้ามากที่มาดูคนอย่างพวกผม แล้วไง กูรักเพศเดียวกันมันผิดตรงไหนวะ ไม่ได้ไปทำบนหัวมันซักหน่อย นี่ดีนะที่พริกมันรู้จักตอบโต้บ้าง คิดว่าจะยอมคนเป็นอย่างเดียว ไม่งั้นผมคงได้หงุดหงิดมากกว่านี้แน่ๆ
“จะไปฆ่าใครหรือไงถึงได้ทำหน้าแบบนั้น” โอชินใช้มือทั้งสองข้างของมันจับหน้าผม วางหัวแม่โป้งตัวหัวคิ้วของผมทั้งสองข้างก่อนจะกดนวดแรงๆ ผมจับมือมันออกจากหน้าพลางขึงตาดุๆใส่มัน แต่แทนที่โอชินจะสลดสักนิดมันกลับยิ้มระรื่นใส่ผม เมายาหรือไงวะ มันลืมไปหรือไงว่ามันก็โดนด่าเหมือนกันน่ะ
“อย่ามายุ่งได้ป่ะ คนยิ่งหงุดหงิดอยู่” ผมชักเสียงรำคาญใส่มัน หมดความอยากอาหารตรงหน้า แม้ว่ายัยผู้หญิงหน้าด้านแย้งแฟนเช้าบ้านจะไม่อยู่ตรงนี้แล้ว แต่ใครมันจะไปกินลงกันล่ะ
“จะไปไหน นายยังกินไม่เสร็จเลยนะ” โอชินดึงแขนผมเอาไว้ ผมสะบัดมือออกจากมือหนา แต่ก็ไม่หลุด
“ไม่กินแล้ว หมดอารมณ์!”
“จะไปสนใจทำไมล่ะ เขาอยากพูดอะไรก็ให้เขาพูดไป”
ดูท่าโอชินเองก็รู้ว่าผมหงุดหงิดเรื่องอะไร ก็อยากจะไม่ใส่ใจอยู่หรอก แต่มาโดนด่าต่อหน้าจังๆนี่มันก็อดไม่ไหวเหมือนกันนะ
“ไม่ชอบอ่ะ ได้ยินไหม!” ผมกระแทกเสียงไส่หน้าโอชินอย่างพาลๆ แต่มันก็ไม่ยักโกรธผม มันลากแขนผมให้นั่งลงที่เดิม ตอนนี้บนโต๊ะกินข้าวเหลือแค่ผม โอชิน และพี่ธันเท่านั้น พี่กัสไปคุยโทรศัพท์กับแฟน...มั้ง ส่วนเพื่อนฝั่งพริก ทุกคนลุกหายออกไปจากโต๊ะ เพราะยัยน้ำเน่าคนเดียว ทำบรรยากาศดีๆกร่อยหมด แม่งเอ้ย! คิดแล้วอยากจะถลกหน้ามันสักที!
“อย่าทำหน้าบึ้งได้ไหม น่าเกลียดจริงๆ”
ผมตวัดตามองโอชินตาขวาง มันกล้าพูดว่าผมหน้าเกลียดอย่างนั้นเหรอ ผมไมได้จะยอตัวเองหรอกนะ แต่ผมเป็นคนที่ดูดีมากๆคนหนึ่งเลยล่ะจะบอกให้!
“ถอนคำพูดเดียวนี้เลยนะ” ผมจิกตาใส่มันอย่างไม่ยอม
“ฉันพูดเรื่องจริง ถ้าไม่อยากหน้าเกลียดก็เลิกทำหน้าบึ้งได้แล้ว ตีนกาถามหาอย่าหาว่าฉันไม่เตือน”
ดูปากมันนะ ไอ้...คนปากเสียเอ้ย!
“เอานี่ กินเข้าไปซะ จะได้อารมณ์ดี” โอชินยัดกุ้งที่แกะเปลือกออกแล้วใส่ปากผม พอจะอ้าปากด่ามันก็ยัดเข้ามาอีกตัว เสียงหัวเราะจากพี่ธันทำให้ผมรุ้สึกอาย ผมเหลือบไปมองพี่ธันนิดๆ พี่แกมองผมกับโอชินอยู่ก่อนจะลุกออกจากโต๊ะไป ผมรีบเคี้ยวรีบกลืนกุ้งในปากลงคอ น่าอายชะมัด
ผมเดินกลับบ้านพักหลังจากนั่งให้โอชินยัดกุ้งยัดปลาเข้าปากจนแทบจะอ้วก ก่อนจะถึงบ้านพักผมกับโอชินก็ต้องผ่านบ้านพักของมาโค ผมหยุดเดินแล้วมองขึ้นไปที่ระเบียงด้านบน ภาพคนสองคนที่จูบกันอยู่ตรงระเบียง ถึงไม่ได้เปิดไฟแต่แสงจันทร์ในคือประจันทร์เต็มด้วยก็พอจะทำให้มองเห็น
โรแมนติกดีนะ จูบกันเย้ยจันทร์
“หึหึ” แล้วผมก็ทำได้แต่หัวเราะเยาะเย้ยตัวเอง ผมไม่เคยมีโอกาสได้รับอะไรแบบนั้นเลย และคิดว่าผมไม่มีโอกาสต่อไป ผมเลือกแล้ว วันนี้ผมจะตัดทุกสิ่งอย่างเกี่ยวกับมาโคทิ้งไป จะไม่มีอีกแล้ว ผมจะไม่วิ่งตามผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว
“อย่าร้องไห้ล่ะ ฉันขี้เกียจปลอบ”
“เงียบไปเลยป่ะ” ผมหันไปว่าโอชินที่ยืนอยู่ข้างหลัง สาวท้าวเดินตรงไปยังบ้านพัก ไม่เคยมีหรอกที่มันจะปลอบผมดีๆน่ะ สงสัยมันคงคิดว่าผมเป็นพวกฮาร์ดคอร์ล่ะมั้ง ระวังไว้เถอะมึง กูฮาร์ดคอร์ขึ้นมาจริงๆวันไหนล่ะก็ เตรียมตัวหนาวไว้ได้เลย =_=^
“นี่ เรามาคบกันไหม” ผมถามโอชินท่ามกลางความมืด ผมนอนตะแคงหันหน้าเขาหามัน จากที่ลับตาโอชินก็ลืมตาขึ้นมอง ขนาดมืดๆผมยังมองเห็นเลยว่ามันตกใจพอดู
“เมากุ้งหรือไง” มันย้อนถามขำๆ เหมือนเรื่องที่ผมถามมันเป็นเรื่องตลกขบขัน แต่ขอโทษเถอะ กุจริงจังวะ!
“ไม่ได้เมา อย่ามากวนประสาทน่ะ ว่าไงจะคบไหม” ผมขยับเข้าไปใกล้ เบียดร่างตัวเองเข้ากับตัวมัน ไม่มีอะไรต้องอายหรอก ผมยอมมันไปเท่าไหร่แล้ว ผิดตรงไหนที่ผมจะทวงหาความยุติธรรมให้ตัวเองบ้าง เห็นผมแรงๆแบบนี้ผมก็ไม่ได้ง่ายขนาดจะให้ใครก็ได้หรอกนะ นอกจากมาโคก็มีมันนั่นแหละที่นอนกับผมน่ะ
แล้วอีกอย่าง ไหนๆผมก็หลงทางมากับมันไกลขนาดนี้แล้ว ให้ถอยกลับไปก็คงกลับไปไม่ถูกแล้ว หลงไปกับแม่งแบบนี้แหละท่าจะดี
“ไม่คบหรอก นายมันแรด!” มันด่าเน้นคำใส่หน้าผม มือก็กอดผมเข้าหาตัวแน่นขึ้น
หน๊อยแหนะ! ว่ากูแรดเหรอ ได้!!! เดี๋ยวกูจะแรดให้ดู
“จะไม่คบใช่ไหม นายว่าฉันแรดใช่ไหม!!” ผมผลักอกมันให้นอนหงายก่อนจะขึ้นไปนั่งคล่อมตัวมัน โอชินมองผมไม่วางตา ผมกลั้นใจก้มหน้าลงไปใกล้ๆมัน
“ถ้าอยากขะคบกับฉัน ก็เลิกแรดสิ” มันพูดท้าทาย แต่ผมเป้นพวกประเภทยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ไม่อยากให้ผมแรดใช่ไหม เดี๋ยวผมจะแรดให้มันอกแตกตายไปเลย!!!
HIM: MACO
“พอแล้วน่า จะดื่มอะไรเยอะแยะขนาดนั้น” ผมห้ามเด็กตรงหน้าที่กระกดไวน์เข้าปากเหมือนไปตายอดตายอยากไปจากไหน หลังจากจูบกันดูดดื่มทั้งด้านล่างและตรงระเบียงห้อง มันก็ร้องจะกินไวน์ให้ได้ ลำบากผมต้องลงไปสั่งกับรีสอร์ทขึ้นมาให้มัน นี่กินหมดไปแล้วขนดหนึ่งน พริกกำลังจะต่อขวดที่สอง ผมรีบแย้งมาถือไว้ในมือก่อนที่มันจะรินใส่แก้วแล้วยกดื่ม
“พี่มาร์ค อะ อึก...เอามาน้า” เสียงมันอ้อแอ้เต็มทน ใบหน้าแดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ไอ้เด็กตรงหน้าแทบจะทรงตัวนั่งไม่อยู่อยู่แล้ว ยังร้องจะกินอีก
“พอแล้ว ไม่ต้องกินแล้ว” ผมเดินถือขวดไวน์ไปเก็บไวน์ในตู้เย็น พริกมองตามขวดเหล้าตาปรอยเหมือนเสียดาย แววตาหวานเยิ้มมองมาที่ผมเหมือนจะงอนที่ผมไม่ยอมให้มันกิน
ยิ่งเมามันยิ่งน่ารักชะมัด
ผมเดินเข้าไปใกล้มัน ยืนอยู่ตรงหน้าเจ้าเด็กร้ายกาจ ผมจะทำยังไงกับมันดีเนี่ย บอกตามตรงว่าไม่เคยมีใครทำกับผมอย่างที่มันทำมาก่อน ริอาจมากที่ใช้ผมเป็นเครื่องมือแก้แค้นแฟนมัน แล้วผมก็เสือกบ้าจี้เล่นตามเกมส์ของมันด้วย แต่ตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไปมันจะเป็นฝ่ายวิ่งตามเกมส์ผมบ้าง
“พี่มาร์ค ร้อนอ่ะ” พริกหลับตายกมือเช็ดเหงื่อตามลำคอ จะไม่ร้อนได้ยังไงล่ะ เล่นซัดไวน์ไปทั้งขวดขนาดนั้น
“อาบน้ำไหม” ผมขยับเข้าไปใกล้มากขึ้น พริกแหงนหน้าช้อนตามองผมอ้อนๆ แถมมันยังยกแขนกอดเอวแล้วซบหน้ากับหน้าท้องผมอีก
ถ้ารู้ว่าเมาแล้วมันจะอ้อนขนาดนี้นะ! กูจับกรอกเหล้าเข้าปากไปนานแล้ว!!!
“อ้อนแบบนี้จะเอาอะไร” ผมถามมันเสียงนุ่ม ผมรู้ว่ามันเจ็บกับเรื่องไอ้เหี้ยงแจ็กกี้กับผู้หญิงหน้าด้านคนนั้น จะว่าสงสารก็สงสารอยู่หรอก แต่ลึกๆแล้วผมก็ดีใจ เพราะนั่นหมายความว่าผมมีโอกาสที่จะทำให้มันหันมารักผมได้
“พี่มาร์ค...”
“หืม”
“พี่จะรักผมไหม ฮึก พี่จะรักผมหรือเปล่า” คำถามและเสียงสะอื้นของพริกทำให้ผมมึนตึบไปชั่วขณะ ตลอดทั้งวันที่มันทำเป็นเข้มแข็ง ที่จริงมันก้เป็นแค่เด็กคนหนึ่งที่รู้สึกเจ็บเป็นเสียใจเป็น
“อยากให้ฉันรักไหมล่ะ” ผมถามมัน พริกเงยหน้ามองผม น้ำตาไหลออกจากดวงตาใส ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
“รักผมน่ะ รักผมที”
สิ้นสุดของพูดของมันผมก็ก้มตัวอุ้มมันขึ้นมา พริกผวากอดคอผมแน่น ผมพรมจูบบริเวณใบหูของมัน ขาก้าเดินไปที่เตียงแล้วจัดการวางตัวพริกลงกับที่นอน ส่วนตัวผมก็ขึ้นเตียงตามไปติดๆ
“ฉันจะรักนาย ถ้านายยอมคบกับฉัน” ผมต่อรอง วินาทีนี้ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้นว่าวิธีของตัวเองจะชั่วช้ามากแค่ไหน ผมรู้อย่างเดียวว่าผมต้องได้มัน มันจะต้องเป็นของผมคนเดียวเท่านั้น ไม่ว่าไอ้หน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์
“ว่าไง จะคบกันฉันไหม” ผมถามแล้วก็ก้มหน้าลงหอมแก้มแดงๆของมันหลายๆที เลื่อนจมูกของตัวเองเข้าเคล้าเคลียกันจมูกสวยๆของมัน
“ถ้า อึก...ถ้าผมคบกับพี่ พี่จะ...จะรักผมใช่ไหม” เสียงหวานถามเบาหวิว ผมยกหน้าขึ้นยิ้มมุมปากนิดๆ
“รักสิ ฉันจะรักนายแน่ๆ” ผมบอก
“งั้น..คบก็ได้”
แต่คำตอบของมันก็ทำผมหัวใจพองโตแล้ว ไมต้องมาทำหน้าน่ารักขนาดนั้นก็ได้ไอ้เด็กขี้อ่อยเอ้ย!!!
ผมจับมันถอนเสื้อออก มันดูงงๆก่อนจะจับเข้าที่ชายเสื้อผม ผมมองตามมือมันแล้วก็ไล่ขึ้นมองหน้ามันตามเดิม
“ผมถอดให้นะ”
“หึหึ เอาสิ”
ท่าทางคืนนี้มันคงอยากเจ็บตัว ถึงได้ยั่วผมหนักขนาดนี้
ผมจับมันลุกขึ้นนั่ง พริกขยับตามอย่างว่าง่าย เห็นแบบนี้แล้วอยากให้มันเมาทั้งวี่ทั้งวัน ว่านอนสอนง่ายชะมัด
พริกจับเสื้อผมถอดออกจากหัว สายตามันมองที่หน้าท้องผม ผมเลยจับมือมันมาวางไว้ที่หน้าท้อง พริกเหลือบตาขึ้นมองผมเหมือนจะขออนุญาต
“เอาสิ อยากจับฉันไม่ว่าหรอก” ผมพูดเหมือนใจดี แต่ความจริงคือกูได้กำไรครับ
มือนิ่มค่อยๆลูบไล้ที่หน้าท้องผม ผมก้มหน้าลงไปจูบซับที่ใบหูเล็กๆ มือข้างหนังจับใบหน้ามันเอาไว้ ก่อนจะค่อย ๆ เลื่อนวงหน้าไปจรดริมฝีปากเหนือกลีบปากสีอมส้มอมแดงนั้นเบา ๆ พริกดูจะตื่นตระหนกนิดหน่อย แต่ก็ยินยอมให้ผมเป็นฝ่ายรุกล้ำครอบครองริมฝีปากมันแต่โดยดี ผมแอบอมยิ้มกับท่าทีว่าง่ายนั้นก่อนจะกวาดลิ้นชิมรสหวานจากปากของพริกจนอีกฝ่ายอ่อนระโหยโรยแรง
ผมดึงตัวพริกขึ้นนั่งตัก จูบไล่ตั้งแต่ริมฝีปาก หู คอ ลงมาจนถึงหน้าอกที่มีรอยสักแสนเซ็กซี่อยู่ สิ่งที่ตราตึงใจอย่างหนึ่งเลยคือรอยสักของมันนี่แหละ ผมจูบตามรอยสักมันแผ่วเบาสลับย้ำหนักๆ ดูดจนขึ้นรอยกุหลายแดงเป็นดวงสวยเด่น จากหนึ่งจุดก็เพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะเล่นกับจุดเล็กๆ สองจุดที่แค่แตะนิดเดียวมันก็แข็งตัวขึ้นมาได้อย่างรวดเร็ว ผมเลียหน้าอกสีสวยอย่างแผ่วเบาก่อนจะเริ่มดูดและกัดดึงจนเสียงแหบปร่าดังลอดออกมาจากริมฝีปากบางที่ตอนนี้ช้ำจนกลายเป็นสีแดงเรื่อๆจากบทจูบของผมเมื่อสักครู่
ผมกระชับเอวมันเข้าชิดตัวเองมากยิ่งขึ้น ซ้ำยังลูบไล้เบาๆตามผิวกายของมัน ถึงเนื้อตัวจะไม่นุ่มนิ่มเหมือนผู้หญิงที่ผมเคยนอนด้วย แต่ก็ปฎิเสธไม่ได้ว่าผิวที่ลื่นมือของมันก็ทำให้ผมคลั่งไคล้ได้ไม่ยาก
จากครางเสียงเบา พริกก็เริ่มครางเสียงดังมากขึ้นเรื่อย ๆ ใบหน้าก็แหงนไปตามแรงอารมณ์ที่ถูกปลุก ผมขยับเนื้อตัวเบียดชิดร่างเล็กมากขึ้นกว่าเดิม เอนอีกฝ่ายลงนอนกับเตียง พริกปรือตามองผมเหมือนสงสัยว่าผมจะทำอะไรต่อ ผมมองร่างขาวเนียนใสที่อมชมพูระเรื่อนอย่างเพลินตา มือค่อยๆลูบที่รอยสักเบาๆ พริกเกร็งตัวเมื่อมือผมสัมผัสกับตัวมัน ยิ่งผมเลื่อนมือลงมาที่หน้าท้อง พริกยิ่งเกร็งตัวมากขึ้น ลมหายใจหอบกระชั้นแรงขึ้นเรื่อยๆ จนมือผมมาถึงขอบกางเกงขาสั้น ผมดึงมันออก พริกรีบคว้ามือผมเอาไว้ ผมเลยต้องโน้มหน้าไปจูบมันอีกครั้ง ปรนเปรอความหวานหวิวบนริมฝีปากให้มันจนมันยอมปล่อยมือออกจากแขนผม ไม่รอช้าผมรีบดึงกางเกงและชั้นในของมันออกจากตัว
ความหนาวจากแอร์ทำให้พริกห่อตัวเข้าหากัน แต่อีกไม่นานมันจะร้อนจนทนไม่ไหวเลยล่ะ
“พี่มาร์คผม...อื้อ”
ผมยิ้มอย่างพอใจก่อนจะใช้มือประคองน้องชายตัวเล็กๆของพริก จนมันร้องครางออกมาไม่เป็นภาษา ยิ่งได้ยินเสียงแหบพร่าหลุดออกมาจากริมฝีปากนั่นผมก็ยิ่งขยับมือให้เร็วขึ้นจนร่างกายนั้นกระตุกเป็นระยะๆ
“รู้สึกดีไหม” ผมถามโดยที่ยังไม่หยุดมือ เด็กขี้เมาเบนหน้าหนีไปทางอื่น ดูก้รู้ว่ามันอาย พอผมเร่งมือมันก็ร้องครางออกมาเหมือนไม่อาจห้ามปราบตัวเองได้ จนเจ้าตัวต้องยกมือขึ้นปิดปกตัวเอง แต่ผมไม่ยอมหรอกครับ จับมือมันออก ผมอยากได้ยิมเสียงมัน
“ร้องออกมา ฉันชอบฟังเสียงนาย” ผมกระซิบชิดใบหู ขมเม้มเขาๆจนอีกฝ่ายขนลุกชันทั่วร่าง ผมปลุกเร้ามันทั้งด้นบนและด้านล่าง จนในที่สุดร่างของพริกก็กระตุกอย่างแรงปลดปล่อยหยาดน้ำรักออกมาเต็มไม้เต็มมือผม
“ฉันจะรักนายแล้วนะ อยากให้ฉันรักไหม” ผมถามเสียงแหบพร่า ความต้องการของผมเองก็มีไม่น้อยไปกว่ามันนักหรอก แต่ผมจะต้องล่อลวงให้มันเต็มใจ ตื่นขึ้นไอ้เด็กขี้เมาจะได้หาเรื่องปฎิเสธผมไม่ได้ กันไว้ดีกว่าแก้ครับ มันแสบสันจะตายไป
“ยะ อ๊ะ...อยาก”
เสียงมันนี่เซ็กซี่ไปไหมวะ! กะจะทำให้ผมคลั่งตายเลยใช่ไหม!
“หึหึ ร้ายนักนะ อย่ามาบอกให้ฉันหยุดรักก็แล้วกัน!” ผมคาดโทษมันโดยที่อีกฝ่ายเหมือนจะไม่ค่อยรับรู้เท่าไหร่ ผมจู่โจมมันทันที ถอดกางเกงของตัวเองออก มันมองตัวตนของผมอึ้งๆ ก็แน่ล่ะครับ ใช่ย่อยที่ไหน
ไม่รอช้าผมใช้นิ้วกวาดหยาดน้ำสีขาวขุ่นของมันป้ายเข้าไปที่ช่องทางด้านหลัง จับเรียวขาสวยกางออกเพื่อที่ผมจะได้สำรวจมันถนันยิ่งขึ้น นิ้วของผมค่อยๆ สอดเข้าไปในทางร้อนทีละนิ้วก่อนจะควานหาจุดกระสันที่ทำให้เสียงหวานๆ หลุดออกมา ผมขยับนิ้วสามนิ้วเข้าออกเร็วๆ เพื่อเตรียมพร้อมที่จะให้อย่างอื่นเข้าไปสำรวจ
“พร้อมไหม” ผมถามมัน พริกนินนิ่งก่อนจะพยักหน้าเหมือนไม่รู้ตัว แต่ถึงมันไม่พร้อมหรือไม่ยอม ผมก็ไม่หยุดแล้วครบตอนนี้ จัดการกดความเป็นชายของตัวเองลงไปในช่องทางคับแคบช้าๆ
“อื้ออ! จะ เจ็บ!” ผมร้องเสียงหลง แล้วก็กระถดสะโพกหน้า ผมคว้าหมับเขาที่เอวมันไม่ให้มันหนีผม ใบหน้าน่ารักของมันสะบัดไปมา น้ำตาไหลเพราะความเจ็บ ผมก้มลงจูบซับน้ำตาให้มัน แต่ก็ไม่หยุดกดสะโพกตัวเองเข้าหามัน
“อย่าเกร็งสิครับ ถ้าไม่เกร็งมันจะไม่เจ็บนะ” ผมปลอบมัน แต่พริกก็ยังคงเกร้ง ผมเลยต้องเลือนมือลงไปสัมผัสตรงส่วนกลางของคนใต้ร่าง ปากก็พรมจูบไปทั่วหวังให้มันมีอารมณ์ร่วม แล้วก็จริง พริกเริ่มที่จะป่อนคลายความคับแน่นด้านหลัง ผมเลยจัดการยัดตัวเองเข้าไปในร่างมันพรวดเดียว
“ฮื้อ!!! เจ็บนะ!!!” พริกทุบที่หน้าอกผมอย่างแรงโทษฐานที่ผมทำให้มันเจ็บ ก่อนจะร้องไห้สะอื้นเบาๆ แต่ดูแล้วมันน่าฟัดมากกว่าน่าสงสารเสียอีกนะ
“เจ็บนิดเดียว เดียวก็เสียวแล้ว” ผมเย้าแหย่มัน ดูเหมือนว่าความรุนแรงของผมจะทำให้พริกสร่างเมาได้บ้าง ถึงได้มองค้อนผมอย่างไม่พอใจ
ผมเริ่มขยับตัวด้วยจังหวะเนิบนาบก่อนจะเร่งจังหวะเมื่อช่องทางสีสวยนั้นตอดรัดไม่หยุด ส่วนปากก็ดูดดุนหน้าอกสวยจนเสียงกระเส่าครวญครางไม่หยุด
“ชอบไหม” ผมยกตัวขึ้นมองหน้าพริกที่เหยเกด้วยความเสีย
“อ๊ะ อา...อ๊า” พริกร้องเมื่อผมเร่งจังหวะมากยิ่งขึ้นจนมันหัวสั่นหัวคลอน ผมนี่เสียววาบไปทั่วร่าง อยากจะรักมันแรงๆให้มันร้องครวญครางไม่หยุดให้สมกับที่ผมอดทนกับมันมานาน
“ว่าไง ชอบไหม” ผมพูดแล้วจูบปากมันไปด้วย หยุดขยับตัวทุกสิ่งอยาก เพราะผมจะทำให้มันพูดออกมาให้ได้
“พี่มาร์ค อื้อ ยะ..อยากแกล้ง” พริกตัดพ้อผมที่หยุดอารมณ์มันกลางคัน
“ก็อยากไม่ตอบทำไม จะรู้ไหมว่าชอบหรือไม่ชอบ”ผมถามมันหน้าตา พริกเขินอายจนไม่กล้ามองหน้าผม “ว่าไง ชอบไหม” ผมถามอีกรอบ
“ชอบ” เสียงมันเบามากจนแทบไม่ได้ยิน ผมเลยแกล้งกระทุ้งตัวเข้าข้างในแรงๆ ผมสะดุ้งร้องครางเสียงหลง ตวัดตาจิกผมเคืองๆ
“พูดดังสิ” ผมกัดฟันข่มความต้องการของตัวเองเอาไว้ ถ้าไม่ไม่พูดออกมา ผมจะไม่ให้มันนอนทั้งคืนเลยคอยดู!
“ชอบเว้ย! ทำเร็วๆสิไอ้พี่บ้า!!!”
หึหึ นี่อย่างนี้ล่ะปากดีทีเดียว ในเมื่อมันชอบ ผมก็จะสนองมันให้ถึงใจไปเลย โทษผมไม่ได้นะ ผมเองที่เรียกร้อง และผมก็ชอบที่จะสนองและปรนเปรอมันเสียด้วยสิ
ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่ผมรักมันอยู่อย่างนั้น ไม่รู้ว่ากี่ท่าต่อกี่ท่าที่ผมทำให้มันครางเรียกชื่อผมทั้งคืน แต่ผมรู้สึกมีความสุขโคตรอย่างที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน นอนกับใครมาก็มาก แต่ไม่เคยมีใครทำให้ผมอิ่มเอมเท่าพริก จะว่าเป็นเพราะมันยังบริสุทธิ์อยู่ก็ไม่ใช่ เพราะก่อนหน้านี้ผมก็เคยเปิดซิงเด็กมาก่อน แต่ผมกลับไม่รู้สึกดีขนาดนี้ บางทีผมคงรักมันเข้าให้แล้วล่ะ
“สลบไปเลยนะไอ้เด็กขี้เมาจอมยั่ว” ผมกดจูบที่ริมฝีปากมันทิ้งท้ายก่อนจะนอนกอดมันไว้แนบอกด้วยความอิ่มสุข ไหนๆก็มาไกลขนาดนี้แล้ว ผมจะลองดูกับมันซักตั้งก็แล้วกัน ส่วนเรื่องพนัน ขอทิ้งมันไปก่อนแล้วกัน ผมไม่อยากคิดเรื่องเวรนั่นให้ปวดหัว
มันคงมีสักวันแหละที่ผมจะคิดออกว่าจะทำยังไงต่อไปดี
ปึงๆๆ!!!
“อื้อ” เด็กในอ้อมกอดครางขัดใจที่มีเสียงมารบกวนเวลานอนของมัน ผมเองก็รู้สึกรำคาญไม่แพ้กัน ใครแม่งมาเคาะห้องแต่เช้าวะ ผมลุกขึ้นออกจากเตียง พริกปรือตามองผมเหมือนไม่อยากให้ผมลุกไปไหน
“เดี๋ยวมา นอนไปก่อน” ผมบอกมันถึงได้ยอมนอนต่อ ถ้ารู้ว่าหลังจากที่ได้มันแล้วมันจะเชื่อฟังผมขนาดนี้นะ ผมปล้ำมันไปนานแล้ว ไม่ปล่อยให้ลอยนวลมาขนาดนี้หรอก เห็นแล้วอยากจะคลุกวงในมันอีกรอบ แต่ก่อนอื่นผมต้องจัดการไอ้คนที่มารบกวนผมแต่เช้าก่อน
“มึง...มาทำไม”
อยากรู้ไหมครับว่าใครมาหาผม”
พลั๊ก!!!
“มึงทำอะไรแฟนกูวะ!” ไอ้แจ็กกี้เข้ามาต่อยผม ผมใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มมองตามหลังมันที่เดินเข้าไปในบ้านผม พอมันเห็นพริกนอนเปลือยท่อนบนมันก็ตกใจจนแทบช็อค
“แฟนมึงเหรอ แต่โทษทีวะ นั่นน่ะเมียกู” ผมพูดอย่างเหนือกว่า ไอ้แจ็กกี้มองผมอย่างโกรธแค้น มันปรี่เข้ามาหมายจะชกผม แต่กูให้แค่ครั้งเดียวก็เกินพอ ก่อนที่มันจะชกผม ผมก็ชิ่งชกมันก่อนสองทีแบบเน้นๆ จนตัวมันลงไปกองอยู่ที่พื้น
“พี่มาร์ค...” เสียงพริกดังขึ้น มันลุกขึ้นนั่งมองผมกับไอ้แจ็กกี้งงๆ ก่อนจขยับลุกออกจากเตียง ไม่ต้องห่วงว่ามันจะโป๊ ผมใส่กางเกงขายาวให้มันเรียบร้อย มันเดินมาหาผมก่อนจะกอดผมไว้ การแสดงออกของพริกทำให้ไอ้แจ็กกี้เลือดขึ้นหน้า มันลุกขึ้นแล้วก็กระชากพริกออกจากตัวผม
“พริก ทำไมทำแบบนี้!!! ฉันเป็นแฟนนายนะ แต่นายกลับไปนอนกับมัน!!!” ไอ้แจ็กกี้คำรามใส่หน้าพริก เด็กแสบสบัดมือมันออกก่อนจะขยับเข้ามาหาผม ได้ทีผมก็ยกมือขึ้นโอบไหล่พริกไว้
“ด่าฉันแต่ไม่ดูตัวเองเลยนะแจ๊กกี้ เป็นไงล่ะ รู้สึกดีไหมที่เห็นฉันนอนกับคนอื่น มันก็คงเหมือนกับที่ฉันเห็นนายนอนกับยัยน้ำหวานอะไรนั่นน่ะแหละ!!!” พริกคะคอกกลับอย่างไม่ยอม ไอ้แจ็กกี้หน้าเสียทันที มันเดินเข้ามาหาพริกแต่ผมยกเท้าถีบมันหงายหลังเสียก่อน
“ฉัน...นายเห็น” ไอ้เวรนั่นพูดพึมพำเสียงเบาอย่างกับคนที่สติออกจากร่าง
“เฮอะ! ฉันไม่ได้โง่นะ ถ้าจะเอากับมันก็บอกกันดีๆสิ ไม่ใช่มาทำหลับหลังอย่างนี้ มันน่าสมเพชวะ!” เมียกูของขึ้นแล้วครับ มันเดินเข้าไปชกหน้าไอ้แจ็กกี้แรงๆหนึ่งที อึดเหมือนกันนี่หว่า คิดว่าจะหมดแรงตั้งแต่เมื่อคืนแล้วเสียอีก
“ฉัน ขอโทษ น้ำหวานเธอยั่วฉัน”
โอ้โห หน้าตัวเมียได้อีกป่ะวะ
“ไอ้เลวเอ้ย! ออกไปจากชีวิตฉันซะ พี่มาร์ค ลากมันออกไป” พริกหันมาสั่งผมหัวเสีย มันคงโกรธจัดมาก และผมก็ทำตามแต่โดยดี ลากมันออกจากบ้านพักผม พริกเดินตามมา
“พริก ฉันขอโทษ” มันลุกขึ้นจะเดินเข้ามาหาพริก แต่ผมพลักมันออกห่าง
“กองไว้ตรงนั้นแหละ คำพูดที่เหมือนเศษขยะเน่าเสียของนายฉันไม่อยากได้ และจากนี้ไปเราไม่มีอะไรต่อกัน อย่างมายุ่งกับชีวิตฉันอีก!!!”
“พริก!!!”ไอ้แจ็กกี้เรียกชื่อพริกเสียงหลง คงไม่คิดสินะว่าพริกจะตัดความสัมพันธ์กับมันง่ายๆขนาดนี้ ผมเองก็ไม่คิดเหมือนกัน
“ฉันรู้ว่านายนอนกับมันเพื่อประชดฉัน”
ผมหันไปมองพริก พริกมองผมเหมือนหวั่นๆก่อนจะส่ายหน้ายิกๆ
“ไม่จริง ผมไม่ได้ทำประชดแจ็กกี้นะ” พริกขยับเข้ามาใกล้ผมแล้วก็อ้อนผมต่อหน้าแฟนเก่ามัน ผมขอใช้คำนี้นะ เพราะตอนนี้พริกมันเป็นของผมแล้ว ส่วนไอ้แจ็กกี้ก็มองพริกด้วยความเจ็บปวด สมน้ำหน้ามึง มีของดีแต่เสือกเอาตัวเองไปคลุกกับของเน่า!
“งั้นบอกมันไปทีสิว่านายเป็นของใคร” ผมถามพริก ยกมือลูบแก้มใสเบาๆจนอีกฝ่ายออกอาการเขิน
“ผมเป็นของพี่ ของพี่คนเดียว” แววตาของพริกที่มองสบตาผมเต็มไปด้วยความมั่นคง ผมยกยิ้มอย่างพอใจ ดึงมันเข้ามากอด ก่อนจะปรายตามองคนขี้แพ้ด้วยสายตาเย้ยหยัน
“ได้ยินชัดแล้วนะไอ้ลูกหมา ต่อไปอย่ามายุ่งกับเมียกูอีก!”
ให้มันรู้กันไปว่าอะไรที่ผมอยากได้ ผมก็ต้องได้!
………………………………………………..
# คึคึ คงสมใจอยากทุกคนแล้วสินะ :m10:
# มีคนสงสัยว่าหลังๆพี่มาโคน่ารักไปไหม จริงแล้วพี่แกน่ารักมากนะ ต้องรอดูต่อไป ริริไม่ได้สับสนในบุคลิคตัวละครนะ พอดีวางมาให้เป็นแบบนี้ คอยดูกันต่อไปแล้วกันว่าพี่แกจะน่ารักขนาดไหน :katai2-1:
# ฝากหนึ่งประโยคให้โอชิน มีเมียแรด แซ่บอย่าบอกใคร 5555 :laugh:
:กอด1: :L1: :mew1:
-
เฮือกก :m25: :m25:
-
; มาโคนี่ก็มีมุมน่ารักกะเค้าด้วยแฮะ... :hao3: :hao3:
+ ให้กำลังใจคนเขียนเสมอคราบผม
-
อยากบอกว่าสะใจ o13
แต่อยากสะใจมากกว่านี่ (อ้าวนังนี่ไม่รู้จักพอ)
-
นู๋พริกออกเรือนซะละ :katai2-1:
ชอบเมียโอชิน แรดดี :katai1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด มาโคยอมรับแล้วว่ารักน้อง ;;3;; ดีใจน้ำตาไหล55555555
สมน้ำหน้าแจ็กกี้ 5555555
มาโคไปยกเลิกพนันนั้นเถอะ สงสารพริกถ้ารู้ความจริง
-
เป็นปลื้มกับตอนนี้จัง :m3: มาโคกับพริกก็เป็นแฟนกันแล้ว ส่วนไอ่เลวแจ็คกี้นั่นทิ้งๆไปเถอะมันน่าโดน :z6: นัก
แต่ก็เหมาะกันดีนะ หญิงร้าย ชายเลวหนะ :laugh: ยัยน้ำหวานโดนเบาๆเองอะไม่ค่อยซะใจเลย :katai4: (มีแอบโรคจิต 555)
แต่แอบสงสัยนะ ว่าเพื่อนแจ็คกี้คงรู้แหละว่า 2 คนนั้นแอบมีซัมติงลับหลังพริก แต่ก็ไม่ได้ห้ามแค่ปรามๆไว้ เพื่อนที่ดีจริงๆ :3125:
(อันนี้ความคิดของเรานะ :z2:)
ขอให้มันจริงเถอะมาโคทิ้งเรื่องเดิมพัน การพนันหนะ ไม่ใช่ว่ามันจะย้อนกลับมาทำลายตัวเองนะ
-
อร้ายยยยยยยยยยยยยยพริกนายน่ารักมากอ่ะ ที่สุดเลยยยสุดท้ายก็นะมาโคก็สมใจอยากแต่อย่าทำให้พริกเสียใจนะ
-
สะใจสมน้ำหน้าไอแจ๊กกี้
พริกสุดยอดมาก o13
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
:oo1: :m25: :z1: :pighaun: :haun4: :jul1: :oo1: :oo1: :oo1:
-
พี่มาร์คคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค
น่ารักชิบบบบบบบบบบบ
เป็นแฟนกันแล้ว จะได้ไม่ต้องมาลุ้นให้เลิกกับแจ็กกี้อีก5555
-
ขอบคุณนะคะ
พี่มาร์ค หาวิธีบอกกับพริกก่อนที่พริกจะได้รู้ว่ามีการพนันกันเกิดขึ้น
ไม่เช่นนั้นแล้ว หายนะความวุ่นวายจะมาเยือนแน่นอน
เหมือนกับตอนนี้เฆมครึ้มกำลังตั้งมาแ้ล้ว ถ้าไม่อยากให้ฝนตกหนัก
ก็หาวิธีทำให้เฆมกระจายหายไป ให้กลายเป็นท้องฟ้าที่แจ่มใส
โอชินอยากให้พอร์ชเร่าร้อนก็บอกไปตรงๆ
ใช้คำพูดแบบนั้น เดี๋ยวก็เหนื่อยกว่าเดิมหรอก
แต่ก็เชียร์นะจ๊ะ พอร์ชจัดการให้รู้กันไปเลยว่าเรานะ
"ร่าน แรด ร้อนแรง แต่ไม่มั่ว" :D
-
อยากเห็นมาโคน่ารักจังสภาพจะเป็นยังไงกันนะถ้าพริกยังพอนึกออกบ้างร้อนแรงใช่เล่นนะพริกน่าร๊ากอะฟินฝุดๆ
งานเข้าแล้วละโอชินพอร์ชจัดเต็มเลยนะอยากมาว่าแรดดีนักจัดให้สุดๆให้คลั่งตายกันไปข้างนึงเลย
-
พอร์ชแรงแต่แซ่บ :z1:
ในที่สุดพริกก็เสร็จมาโคจนได้ :z2:
-
จัดเลย จัดไปเลยพอร์ช เอาให้โอชินอกแตกตายไปข้างเลย!!!
-
เมียโอชินจะแรดแล้ว
แต่ก่อนจะแรดสงสัยโดนปราบซะก่อน
-
สมน้ำหน้าอีแจ๊กกี้ ทุเรศ กินชะนี :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
อ๊าคคคคคค กำเดาไหล อิอิ :haun4:
เฮ้อไม่อยากจะคิดเล๊ยยย ถ้าพริกรู้ว่าก่อนหน้านี้มาร์คเข้าหาตัวเองเพราะอะไร กลัวมาม่าจุกอก :katai1:
"มีเมียแรด แซ่บอย่าบอกใคร" ชอบค่าาา o13
-
สรุปว่า โอชินกับพอร์ช เค้าคบกันแล้วใชป่ะ
สมน้ำหน้า แจ็กกี ่ อ่ะ 555
-
ค่อยสะใจหน่อย สะใจเรื่องแจ๊คกี้นะไม่ใช่เรื่องบนเตียง
ทีตัวเองทำเลวไม่เคยดู ทีนี้ล่ะมาโวยวายใส่เขา :m16:
ที่มาโคพูดน่ะถูกแล้ว มีของดีกับตัวแล้วไม่รู้จักรักษาไว้
ทีนี้ก็หมดปัญหาไปหนึ่ง เหลืออีกหนึ่งที่น่าหนักใจไม่แพ้กัน
ได้น้องแล้วก็รักและเอ็นดูน้องให้มากๆนะพี่มาร์ค
ระหว่างนั้นก็คิดไปด้วยนะว่าเอายังไงกับเกมส์ที่ว่า
พี่มาโคน่าจะเป็นแฟนที่ดีอยู่นะ ว่าไหม RiRi :hao3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
ป.ล.เห็นด้วยที่ว่าพอร์ชแซ่บจริง เดี๋ยวให้เป็นเพื่อนซี้พริกดีกว่า จะได้แซ่บคูณสอง :laugh:
-
>>>กรี้ดดดดดดดดดด รอบเเรก
พอร์ช แซ่บเว่อร์อ่าา :hao6:
โอชินว่างายค๊า หุหุ อย่าเล่นตัวมากนะ อิอิ
>>>กรี้ดดดดดดดดดด รอบสอง
พริกขี้อ้อน น่าร้ากกกกกกก แอร๊ยยย :ruready
มาโค สมใจนายละสิ หึหึหึ
>>>กรี้ดดดดดดดดดด รอบสาม
สมน้ำหน้า แจ็กกี้ ไอ้เลว :angry2:
"ผู้หญิงยั่ว". อย่ามาอ้าง มันอยู่ที่ตัวแกตะหากว่าจะเล่นตามเกม
ของยัยน้ำโคลนเน่านั่นรึป่าว เฮอะ ผู้ชางเฮงซวย
โดนแค่นั้นไม่น่าจะพอหรอก น้อยไปด้วยซ้ำ
ปล ขอบคุณ ริริ มาก มาหอมซักฟอด/// โดนถีบบ อ๊อกก :z6:
-
กรี๊ดดดดดดด เขาเป็นของกันและกันแล้วจ้าาาาา ชอบที่มาโคเรียกน้องว่าเมีย
ต่อไปนี้อย่าได้มองใครเชียวแกคงหวงของแกน่าดูแหละ
สะใจแจ๊คกี้ด้วย ตัวเองเลวก่อนช่วยไม่ได้ แต่หนูพริกจะไม่เสียใจทีหลังใช่มั้ยลูก
ดูมันจะปุบปับไปนิด แต่ก็นะไม่มีอะไรเป็นอุปสรรคแล้วนี่ แฟนอยากนอกใจพริกก่อนเอง
แฟนมึง เมียกู 555 พี่มาร์คชนะเลิศค่า :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ขอบคุณค่ะ
-
สมใจอยาก :hao6: :hao6:
-
อูยยย>< อย่าให้พริกเจ็บนะ ไม่งั้นมีเรื่อง
-
มาโค น่ารักอ่ะ!!! ><
ชอบเวลาหลุดเก๊กจริงๆ น่ารักน่าหยิกมากกกกกก
ชอบพอร์ชด้วยย จะรอดูความแรดของเธอนะจ๊ะ XD
-
DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 19: You can't blame someone for walking away if you didn't do anything to make them stay
HIM: OSHIN
สำหรับคนบางคนแล้ว มันก็น่าแกล้งให้ร้องไห้เสียจริงๆ อย่างคนที่นั่งหน้างอบนเตียงเป็นต้น ผมทำเป็นไม่สนใจหน้างอๆนั่น จัดการแต่งตัวหน้ากระจกเตรียมไปทำธุระ
“ไอ้เชี่ย!”
มันด่าผมครับ ผมหันไปมองหน้าพอร์ชนิ่งๆ แต่อีกฝ่ายกลับสบัดหน้าใส่ผม หึหึ คอเคล็ดไม่นั่นน่ะ สบัดซะแรงเชียว ผมกลั้นยิ้มเอาไว้อย่างยากลำบาก และพอร์ชคงทนต่อความเฉยเมยของผมไม่ไหว ถึงได้ลุกขึ้นจากเตียงเดินมายืนตรงหน้าผมด้วยสีหน้าทมึงทึง
“นี่แน่ะ!”
“โอ๊ย! เจ็บนะเว้ย!!!”
ผมกระโดดกุมเท้าที่ถูกพอร์ชเหยียบเต็มไปแรงไปมา มันทำหน้าสะใจมากที่ทำผมเจ็บตัวได้ ผมจ้องหน้ามันคาดโทษ ข่มความเจ็บเอาไว้แล้วยืนตามปกติ กวนแต่เช้าเลยได้นี่นิ
“เป็นบ้าเหรอไง”
“นายนั่นแหละบ้า ไอ้บ้า!!”
อื้อหือ ทั้งบ้าทั้งน้ำลายเต็มหน้าผมเลย
“”พอๆ อย่าเพิ่งชวนทะเลาะ วันนี้เรียนถึงบ่ายสามใช่ไหม เลิกเรียนแล้วรออยู่ที่นั่นเดี๋ยวไปรับ”
“ไม่รอ!!!”
“อย่ากวนตีนครับ พูดให้ทำตาม โอเคนะ”
มันขึงตาใส่ผม พอแล้วครับสำหรับเช้านี้ แกล้งมันพอหอมปากหอมคอพอ แต่พอร์ชยิ่งทำหน้างอเข้าไปใหญ่ แล้วก็เดินกระแทกเท้าปึงปักออกไปข้างนอกห้องนอน ผมส่ายหน้ามองตามมันขำๆ
ตั้งแต่กลับมาจากทะเลได้สองวัน มันก็วีนเหวี่ยงใส่ผมตั้งแต่สากกระเบือยันเรือรบ แน่ล่ะ ก็พอร์ชมันอุตส่าห์ของผมคบทั้งที ผมถึงกับเอ่ยปากเองเลยนะ แต่ผมดันเฉไฉแกล้งไม่ตอบตกลง พอร์ชถึงได้อารมณ์เสียไม่หายจนถึงตอนนี้ ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากคบมันหรอกนะ แต่ผมมีเหตุผลบางอย่างที่คบมันไม่ได้ในตอนนี้ก็แค่นั้นเอง
เมื่อถึงเวลา ผมจะเป็นคนขอมันคบด้วยตัวเอง
เพราะฉะนั้น ตอนนี้ต่อให้มันอ้อนวอนขอร้องผมให้ตาย ผมก็ไม่มีทางคบมันเด็ดขาด วันนี้มันอาจจะด่าผม ช่างมัน ปล่อยให้มันด่าผมไป แต่วันหน้ามันจะต้องนึกขอบคุณผมแน่ๆผมรับรองได้
ฟอดดด
“อื้ออ อย่ามาหอม!” พอร์ชร้องแล้วก็พลักตัวผมให้ออกห่าง ไม่ให้ผมหอมแก้มมันอีกที
“ฉันไปแล้วนะ แล้วอย่างลืมที่บอก เลิกเรียนแล้วรอที่คณะ อย่าไปแรดที่ไหนล่ะ”
“ไม่ต้องมาห้าม ไม่ฟังเว้ย!”
“ก็ลองดูสิ แล้วจะได้รู้ว่าตัวนายเองจะเดือดร้อนแค่ไหน”
“อย่าคิดว่าไม่กล้านะ!”
พอร์ชลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับผม ตัวยังกับลูกหมายังจะทำใจกล้าอีก แต่ก็ดีๆ กล้าๆแบบนี้ผมชอบ และดูจากหน้ามันแล้ว มันคงอยากจะฆ่าผมให้ตายฆ่ามือมันเลยล่ะตอนนี้ แต่เปลี่ยนไปตายคาอกมันคงจะดีไม่น้อย จริงไหมครับ ^_^
“แล้วฉันพูดเหรอว่านายไม่กล้า เอาเลย อยากทำอะไรทำเลย ชีวิตนาย ตัวนาย สิทธิ์ของนายจริงไหม ถ้าหากว่านายไม่กลัวผลที่จะได้รับ ก็ลองดูได้เลย ฉันไม่ได้ห้ามเลยสักนิด”
ผมยกลือขึ้นลูบศีรษะทุยได้รูปของพอร์ชเบาๆราวกับเอ็ดดูเด็กน้อย แต่มันคงทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจถึงได้ปัดมือผมทิ้งเสียแรงจนเกิดเสียงดังเพี๊ยะ ผมยักไหล่ไม่ใส่ใจ เจ็บแค่เหมือนหมดกันผมไม่ถือสาเอาความ เพราะผมทำมันเจ็บปล่อยครั้งเหมือนกัน
“คอยดูนะ ฉันจะไปแรดให้ลืมโลกเลย!!!”
หึหึ เด็กชะมัด
ทำงานเสร็จผมก็โทรหาพอร์ชทันที แต่มันไม่รับ ผมโทรไปอีกหลายๆครั้งแล้วในที่สุดมันก็ปิดเครื่องหนีผมไปเลย ผมขับรถไปหามันที่มหาวิทยาลัย ขับไปตรงหน้าคณะแฟชั่นดีไซน์ ก็เหมาะกับหน้ามันอยู่หรอกนะครับที่เลือกเรียนคณะนี้ และบ้านมันคงต้องรวยมากแน่ๆที่ส่งลูกเรียนคณะนี้มหาวิทยาลัยนี้ได้ เพราะค่าเทอมๆหนึ่งก็เหยียบแสนแล้ว
ที่ผมรู้เกี่ยวกับพอร์ชก็มีแค่นี้ ผมแทบไม่รู้เรื่องราวอะไรของมันเลย ผมไม่ถามมันไม่เล่า เหมือนจะแฟร์เพราะมันเองก็ไม่รู้เรื่องของผมเหมือนกัน เห็นไหมล่ะ แล้วแบบนี้จะให้ผมตอบตกลงคบมันได้ยังไง แต่เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน โต๊ะประจำที่พอร์ชมักจะนั่งอยู่กับเพื่อน แต่ตอนนี้ผมเห็นเพื่อนมันแค่คนเดียว แต่เจ้าตัวไม่รู้หายไปไหน
“โทษทีนะ พอร์ชอยู่ไหน” ผมถามเพื่อนของพอร์ชที่ดูตุ้งติ้ง แต่ผมจำไม่ได้ว่าเขาชื่ออะไร แค่เคยเห็นว่าอยู่กับพอร์ชเท่านั้น ไม่ได้รู้จักอะไรมาก
“อ่อ มันกลับไปแล้วนิ เห็นว่าไปดูหนังกับรุ่นพี่...อุ้ย! แหะๆ” ดูเหมือนว่าเขาจะหลุดพูดความลับออกมาเสียแล้ว ผมเพียงแค่ยิ้มนิดๆ
“มันไปที่ไหนเหรอครับ”
“เอ่อ...”
“ที่ไหนครับ” ผมกดเสียงให้ต่ำลง ใช้สายตากึ่งบังคับให้เพื่อนพอร์ชพูด ทำท่าอึกๆอักๆแบบนี้คงต้องรู้แน่ว่าพอร์ชไปไหน
เมื่อผมได้จุดหมายปลายทางที่พอร์ชมันจะไปดูหนังกับรุ่งพี่แล้ว ก็ขับรถตามไปทันที เพื่อนมันบอกว่าผมคลาดกับสองคนนั้นไม่ถึงครึ่งชั่วโมงดี และที่ๆมันจะไปก็เป็นห้างที่อยู่ไม่ไกลจากที่นี่มากนัก ยังไงก็ตามไปทัน
ทันทีที่ผมขับรถมาถึงห้างxxxจะเรียกว่าฟ้าเป็นใจก็คงได้ ผมถึงไม่ต้องเดินตามหาพอร์ชให้เหนื่อย เพราะตอนนี้พอร์ชและรุ่งพี่ของมันเดินอยู่ข้างหน้าผม โดยที่ไอ้รุ่นพี่ของมันโอบไหล่เอาไว้ ผมทำใจเย็นเดินตามมันสองคนไปเรื่อยๆจนมาถึงหน้าโรงหนัง
เสียงหัวร่อต่อกระซิกของคนสองคนตรงหน้าทำให้ผมเริ่มหมั่นไส้ตงิดๆ ผมต่อแถวซื้อตั๋วหนังถัดจากพอร์ชแค่เพียงสองสามคนเท่านั้น แต่เชื่อเลยว่ามันยังไม่เห็นผม ผมรู้ว่าพอร์ชจะดูหนังเรื่องอะไร เพราะระหว่างทางทั้งคู่คุยกันเกี่ยวกับหนังที่จะดูมาตลอดทาง
“พี่วิน เรา...!”
พอร์ชมันหันมาเห็นผมแล้วครับ ตาของมันเบิกโตยิ่งกว่าไข่ห่านเสียอีก ผมแสยะยิ้มมุมปากนิดๆอย่างมาดร้ายใส่มันทีแล้วก็เดินไปเข้าช่องซื้อตั๋วหนังใกล้ๆมันที่ยืนอยู่
“เป็นอะไรไปครับพอร์ช รู้จักเหรอ”
“ปะ เปล่าครับ เราไปหาอะไรกินกันเถอะ” มันพูดกับไอ้วินเสียงหวานหยดย้อย แล้วก็เดินจากไป
“ทั้งหมดหนึ่งร้อยแปดสิบบาทค่ะ”
ผมจ่ายเงินค่าหนังเสร็จก็เดินตามมันไป มองเห็นแผ่นหลังคุณตาของพอร์ชแวบๆหายเข้าไปในร้านอาหารอิตาเลียนชื่อดังร้านหนึ่ง ผมเดินช้าๆไม่รีบร้อย เพราะยังไงคือนนี้มันก็ได้เจอบทลงโทษแบบจัดหนักจัดเต็มแน่ ตอนนี้ก็ปล่อยให้มันมีความสุขไปให้เต็มที่ไปก่อน
พนักงานต้อนรับหน้าร้านยกมือไหว้สวัสดีผมอย่างที่ถูกอบรมมาเป็นอย่างดี ภายในร้านใช้เฟอร์นิเจอร์สีขาวตัดครีม ประดับด้วยไฟสีเหลืองนวล ช่วยให้บรรยากาศในร้ายดูอบอุ่นและโรแมนติด ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเมียผมกำลังนั่งยิ้มหน้าระรื่นอยู่กับรุ่นพี่ชู้รักของมันราวกับมาออกเดตกัน ผมคงจะมีอารมณ์ชื่อชมความงามของร้านก็เป็นได้
ผมเลือกนั่งโต๊ะข้างๆพอร์ช มันมองผมอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ คงไม่พอใจที่ผมตามมาเป็นก้างขวางคอ แต่คุณเชื่อไหม ภายใต้ใบหน้าที่ยิ้มแย้มมีความสุขของพอร์ชที่แสดงออกต่อหน้าไอ้รุ่นพี่ของมันในขณะนี้ ผมมองออกวั่นว้าวุ่นใจไม่น้อยที่ผมตามมาเจอ ถามว่าผมอยากจะเข้าไปกระชากมันออกมาจากตรงนั้นไหม อยากมาก! แต่ถ้าทำแบบนั้นผมว่ามันจะดูออกง่ายเกินไป ค่อยๆทำให้มันจิตตกไปทีละนิดๆนี่แหละดี
ผมพิมพ์ข้อความบางอย่างส่งถึงพริก ไม่นานมันก้ตอบกลับมา ผมยกยิ้มอย่างพอใจ หึ! เดี๋ยวเราจะได้เห็นดีกันนะที่รัก!
HIM: PORCHE
มันตามผมาได้ไงวะเนี่ย!
เมื่อเช้ามันสั่งให้ผมรอมันที่คณะหลังเลิกเรียน แต่เรื่องอะไรผมต้องทำตามคำสั่งมันด้วย ผมกำลังโกรธและโมโหในแบบขีดสุดเรื่องที่มันกล้าเมินเฉยต่อคำพูดของผม คิดดูนะว่าผมต้องทำหน้าด้านขนาดไหนที่ขอมันคบน่ะ แต่มันกลับไม่สนใจไม่ยอมตอบตกลง ถึงมันจะไม่ได้ปฏิเสธออกมาเป็นคำพูด แต่การกระทำและคำพูดที่บ่ายเบี่ยงของมันผมก็พอจะแปลความออกว่ามันไม่ตกลง แล้วแบบนี้จะไม่ให้ผมหงุดหงิดได้ยังไง
ตอนนี้ผมกลายเป็นคนหน้าไปอายแบบสมบูรณ์แบบไปแล้ว
เฮอะ!
กูงอน!!!
ทุกวันนี้ผมกับมันแทบไม่ต่างกับผัวเมียเลยสักนิด บางวันมันมานอนกับผมที่คอนโอย่างเช่นเมื่อคืนเป็นต้น หรือบางวันมันก็ลากผมไปนอนด้วย แต่จะมีบ้างที่แยกกันนอนแต่ก็น้อยกว่ามากเมื่อเทียบกับนอนด้วยกัน =_=^
แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ มันก็ไม่ยอมคบกับผมเสียที เมื่อคืนผมถามมันอีกรอบมันกลับหัวราะแล้วหาว่าผมเพ้อเจ้อ
ไอ้ผัวเฮงซวย!!!
“ไม่อร่อยเหรอครับ” พี่วิน รุ่นพี่ต่างคณะของผมถามขึ้น พี่เขาเรียนคณะแพทย์ครับ จะเห็นได้ว่าชีวิตผมมีแต่เด็กแพร์ทมาติด ไม่ใช่อะไร ก่อนหน้านี้ผมไปอ่อยไว้เองแหละ ก็แค่สองหน้าแล้วยิ้มให้แค่นี้ ก็ติดกับล่ะ ง่ายไปไม่เร้าใจเล๊ย!
แต่ไอ้ที่เร้าใจแม่งก็ทำท่าว่าจะไม่เอาผม โอ๊ยเพลีย!
“อร่อยสิครับ มากินกับพี่วิน อะไรก็อร่อยทั้งนั้นแหละ”
รางวัลตุ๊กตาทองสาขาตีบทตอแหลได้เฉียบขาดปีนี้อย่าลืมมอบให้ผมนะ เพราะต่อให้ในใจขุ่นมันกับไอ้หน้าหล่อโต๊ะข้างๆมากแค่ไหน แต่ผมก็ต้องแก้แคนมันให้ได้ อยากว่าผมแรดดีนัก ผมก็จะแรดอย่างที่มันต้องการให้ดู
“ทั้งปากหวานน่ารักขนาดนี้ คงมีแต่คงหลงน้องพอร์ชแย่เลยสิครับแบบนี้ แล้วพี่จะมีโอกาสไหมเนี่ย”
เหอะๆ แค่มองหน้าพี่วินผมก็รู้แล้วว่ามันต้องการอะไร แต่ที่ออกมาด้วยครั้งนี้เพราะผมปฎิเสธพี่วินมาหลายครั้งแล้ว รวมกับความอับอกคับใจเลยตอบตกลง
“ไม่หรอกครับ” ผมพูดถ่อมตัว แต่ที่จริงมันก็คือความจริง ถึงเกย์คิงบางคนจะสนใจผม แต่พวกนั้นก็สนใจแค่ภายนอกหรือไม่ก็อยากจะนอนกับผม เพียงเพราะผมแค่ชอบเล่นหูเล่นตาอ ชอบอ่อยไปทั่ว พวกนั้นก็เลยเอาไปพูดกันต่างๆนานาว่าผมง่าย เฮอะ! ทุเรศสิ้นดีไหมล่ะ
ถึงผมจะแรดก็แรดอย่างเปิดเผยครับ ดีกว่าอีพวกที่แรดเงียบ แต่ผัวเพียบก็แล้วกัน
แต่เอ๊ะ....มันเกี่ยวอะไรกันวะ เริ่มงงตัวเอง กลับมาๆ
“ถ้าอร่อยก็กินเยอะๆนะครับ อ่ะนี้ ลองชิมของพี่หน่อย เนื้อแกะที่นี่อร่อยมาก นุ่มสุดๆ” พี่วินหน้าหม้อจัดการหั่นสเต็กแล้วก็ป้อนให้ถึงปากผม ผมปรายตามองโอชินแล้วก็ยกยิ้มยียวนใส่ก่อนจะเบนสายตาหวานๆมองหน้าพี่วินแล้วอ้าปากงับเนื้อแกะพอดีคำที่รสชาติดีอย่างที่บอกเข้าปาก
“หึหึ เด็กจังนะเรา ซอสเลอะปากแน่ะ” ปากพูดมือก็ยื่มมาเช็ดให้ผม สัมผัสจากนิ้วมือที่แตะริมฝีปากผมและสายตาแปลกที่พี่วินมองทำให้ผมรู้สึกขยะแขยงจนอยากจะปัดมือทิ้ง แต่ทำแบบนั้นได้ที่ไหน ทำได้แค่เอ่ยขอบคุณเท่านั้น
กินเสร็จก็ได้เวลาดูหนัง ผมเดินเข้าไปในโรง ผมรู้ว่าโอชินเดินตามมาข้างหลัง พี่วินหันไปมองก่อนจะหันมามองหน้าผม เหมือนเขาจะยากถามแต่ผมชวนเขาคุยเรื่องนู้นเรื่องนี้แทนเพราะขี้เกียจตอบคำถามมากมาย แต่ในใจผมรู้สึกว้าวุ่น ทำไมมันถึงนิ่งได้ขนาดนั้น ตามเกาะผมแจแต่ไม่ยักกะทำอะไร แถมใบหน้ามันยังทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่โมโหไม่หึงไม่หวง หรือว่ามันตจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับผมจริงๆ เพราะงั้นมันถึงไม่ยอมคบกับผม
ถ้าเป็นแบบนั้น มันจะมายุ่งกับผมทำไมวะ ไอ้บ้าเอ้ย! ผมเกลียดมัน! แม่งทำผมดูหนังไม่รู้เรื่องเลย ไอ้พี่วินแม่งก็พยายามจะลวนลามผม จนผมต้องปรามมันหลายครั้งจนพี่วินมันเริ่งอารมณ์เสียเลยขอตัวไปเข้าห้องน้ำ เออ! จะไปไหนก็ไปเลยแม่ง พอกันหมดไอ้พวกเวรเอ้ย ชีวิตผมนี่แม่งจะไม่เจอคนดีๆบ้างเลยใช่ป่ะ เจอแต่พวกหลอกลวงและบ้ากามทั้งนั้น!
“อ๊ะ! อะไรวะ!”
นั่งดูหนังอยู่ดีๆก็มีคนมาฉุดแขนผมให้ลุกขึ้นพร้อมกับลากผมออกมา แต่กลิ่นน้ำหอมและกลิ่นกายเฉพาะตัวทำให้ผมอุ่นใจว่าไอ้คนที่ลากผมออกจากโรงหนังไม่ใช่ไอ้โรคจิตที่ไหน แต่เป็นโอชิน
“เป็นบ้าอะไร ยังดูหนังไม่จบเลยนะ!” ผมแกล้งโวยวายใส่มัน ผมดูหนังเสียที่ไหนและ เอาแต่คิดถึงมันจนหัวจะระเบิด แล้วใจผมมันก็เสือกไปบ้าดีใจที่มันลากผมออกมาจากโรงหนังแบบนี้
“ฉันปล่อยให้นายมีควมสุขมานานแล้ว ถึงเวลาไปลงนรกแล้วที่รัก!”
ผมเสียงสันหลังวาบกับคำพูดของมัน แต่ก็ยอมให้มันลากผมกลับคอนโดแต่โดยดี มันเลือกมาที่คอนโดผม ผมมองมันงงๆแล้วก็ก้มมองมือตัวเอง ปกติมันจะชอบเดินจูงมือผม แต่ตั้งแต่ถึงคอนโด จนเข้ามาอยู่ในตลิฟต์ มันไม่จับมือผมเลย หรือแม้แต่เดินมาถึงที่ห้องมันก็ไม่ทำ ผมรู้สึกว่ามือตัวเองสั่นและน้ำตากำลังจะไหลลงมา ถ้าไม่ติดว่า...
“พี่พอร์ช!!!”
มัน...มันมาได้ไงวะ!
“มาทำไม” ผมกระชากเสียงห้วนถามน้องชายตัวดีที่มีดีกรีความแรดไม่ต่างจากผม คิดไปแล้วมันอาจจะมากกว่าผมด้วยซ้ำเพราะมันตอแหลเก่งสุดๆไปเลย ผมทะเลาะกับแม่บ่อยครั้งก็เพราะมัน
“อะไรอ่ะ พาสต้ามาหาไม่ดีใจหรือไง นี่น้องนะ!”
“น้องเวรล่ะสิไม่ว่า” ผมบ่นกับตัวเองเบาๆ
โอชินมองพาสต้าเหมือนสนอกสนใจ ยิ่งทำให้ผมหน้าตึงเข้าไปใหญ่ ส่วนพาสต้าก็มองโอชินแล้วทำหน้าเขิน คือมึงจะเขินทำไมครับ นั่นผัวกู!!!
“นี่น้องชายนายเหรอ น่ารักดีนะ” โอชินชมมัน พาสต้าเลยหน้าแดงเข้าไปใหญ่
“น่ารักแล้วอยากรักไหมล่ะครับ”
เหอะๆ ผมบอกแล้วไงว่ามันแรดกว่าผม!!!
“กลับบ้านไป” ผมไล่มัน เปิดประตูแล้วดันหลังโอชินเข้าห้อง พาสต้าทำท่าจะแทรกตัวเข้ามา แต่ผมยกขากันไว้ มันชักสีหน้าไม่พอใจใส่ผมทันที
“ผมจะฟ้องแม่ว่าพี่พาผู้ชายขึ้นคอนโด!” ถึงมันจะหน้าตาน่ารัก แต่นัยมันนี่ยร้ายกาจยิ่งกว่าปีศาจเสียอีกครับ
“อยากฟ้องๆไป แต่อย่าลืมบอกแม่ด้วยล่ะว่าแกก็อ่อยผู้ชายของพี่เหมือนกัน!”
“ไอ้พี่พอร์ช!”
“ทำไมไอ้น้อพาส!!!”
ปัง!!!
ผมปิดประตูใส่หน้ามัน หันหลังพิงประตูแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ ที่พาสต้ามาหาผมมันไม่มีอะไรมากหรอก ก็แค่แม่สั่งให้มาดูความเป็นไปของผมแค่นั้นเอง แต่มันชอบแต่งเรื่องไปฟ้องแม่ว่าผมทำผิดนู่นนี่ ถ้าให้มันเข้ามาในห้องแล้วได้คุยกับโอชิน เชื่อเถอะว่ามันคงแต่งเรื่องเลวๆของผมได้เป็นเล่มนำส่งถวายเสด็จแม่ให้มาฉีกออกผมถึงที่ได้เลยล่ะ
“ทำไมทำกับน้องชายนายแบบนั้นล่ะ” โอชินถาม ผมส่ายหน้าเดินเข้าห้องแบบเบื่อๆ
“นายยังไม่เห็นความร้ายกาจของมัน”
“ก็น่ารักดีออก”
“เฮอะ! ชอบเหรอไง!”
แล้วทำไมผมต้องหงุดหงิดด้วยวะกับอีแค่มันชมน้องชายผม
“หึหึ เอาเถอะ ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ” ผมสั่งผมอีกแล้ว มีวันไหนมันจะไม่สั่งผมบ้างไหมเนี่ย นี่พ่อหรือผัวครับถามหน่อย
“ไม่อาบ!”
ผมเดินหนีเข้าห้องนอน มันเดินตามมาติดๆ ผมทิ้งตัวลงนอนคว่ำหน้าลงกับเตียง ทั้งที่วันนี้ก็ไม่ได้ทำอะไรมากมาย แต่ทำไมรู้สึกเหนื่อยขนาดนี้ก็ไม่รู้
แล้วผมก็เผลอหลับไป ตื่นอีกทีก็ตอนที่โอชินปลุกผม มันยังไม่ทันตื่นเต้มตาดีมันก็ลากผมเข้าไปอาบน้ำกับมันแล้ว ไอ้บ้านี่! ผมชักจะหมดความอดทนแล้วนะ!
แล้วมันก็ลากผมออกมาจากห้องตอนสี่ทุ่มกว่า ที่ๆมันพาผมมาคือผับชื่อดัง นึกครึ้มอะไรผม ผมอยากนอนอยู่ห้อง มันเข้าใจบ้างไหมเนี่ย ไม่ได้อยากออกมาเที่ยวสักหน่อย
“พามาทำไมเนี่ย! จะกลับ!!!” ผมตะโกนแข่งกับเสียงเพรง แต่โอชินมันก็ไม่ฟังผมเลย ลากผมจนมาถึงโต๊ะๆหนึ่งที่มีคนสองคนนั่งอยู่ก่อนแล้ว
พริกและมาโค
“มาช้า!” พริกทำหน้าไม่พอใจใส่โอชิน มันดันตัวผมให้นั่งลง ทำไมไม่บอกวะว่าจะพามาเจอสองคนนี้
“พอดีคนแถวนี้มันทำตัวอืออาดยืดยาด เลยช้า”
คงไม่ต้องบอกหรอกยะว่าโอชินว่าใคร ถ้าไม่ใช่ผม
มาโคที่นั่งโอบไหล่พริกเอาไว้มองผมนิ่งๆ ผมก็แค่มองเขากลับนิ่งๆเหมือนกัน พริกคุยกับโอชินก่อนจะหันไปกระซิบบางอย่างกับมาโคแล้วเขาก็ยิ้มออกมา หึหึ เก่งนี่นา ทำเสือยิ้มยากให้ยิ้มได้ง่ายๆ ผมนั่งมองคนสองคนที่กระซิบพูดคุยกันไปมา สีหน้าของทั้งคู่ดูมีความสุข แล้วตัวผมล่ะ ทำไมถึงไม่มีความสุขบ้าง
“ยังชอบมันอยู่หรือไง” โอชินกระซิบที่หูผม ผมตวัดตามองมันอย่างไม่พอใจ
โอเค ผมยอมรับว่าผมยังรักมาโคอยู่ แต่ก็ไม่รุนแรงเหมือนแรกๆ ว่าจะเอาให้ได้ เพราะผมรู้แล้วว่าไม่ว่าจะทำยังไงผมก็ไม่มีทางได้เข้ามา
ตลอดทั้งคืนที่ผมได้แต่กระดกเหล้าเข้าปากไม่พูดไม่จา นั่งมองคนสองคนรักกันอย่างเปิดเผย บางขณะผมก็เผลอคิดว่า ตอนที่ผมคบกับมาโค เคยไหมที่เขาจะแสดงออกว่ารักแบบนี้ คำตอบคือไม ยิ่งคิดมันก็ยิ่งรู้สึกแย่ ยิ่งไอ้คนข้างๆที่ไม่ได้สนใจใยดีอะไรผมเลย ถ้าพริกไม่ชวนผมคุยบ้าง ผมก็ไม่รู้ว่าจะไปคุยกับใคร คงได้แต่นั่งใบ้กิน จนกระทั้งพริกเริ่มเมามาก มาโคเลยต้องพาพริกกลับไปนอนก่อน
อิจฉา...ผมอิจฉาพริก
“เห็นแล้วรู้สึกยังไง เจ็บไหม” มันถามผมตอนที่กำลังขับรถกลับ
“หึ!” ผมหัวเราะฮึในคอ “ถ้านายแก้แค้นที่ฉันไม่ฟังคำสั่งนายด้วยวิธีการนี้ นายทำสำเร็จ รู้ไว้ด้วย! เพราะฉันรู้สึกแย่จนอยากจะตายเลยล่ะ!”
ส่วนหนึ่งก็เพราะมาโค แต่ส่วนใหญ่เพราะมันที่รู้ว่าผมเสียใจมากแค่ไหนกับเรื่องมาโค แต่มันก็ยังเอาความรู้สึกเก่าๆที่ผมพยายามจะทิ้งมันไปกลับมาตอกย้ำผม ผมเสียใจที่มันเมินเฉยผม!
“แล้วแบบนี้ นายยังอยากให้ฉันคบกับนายงั้นเหรอ” มันพูดเสียงจริงจัง แม้จะมองเห็นเพียงเสี้ยวหน้าด้านข้าง แต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่ามันกำลังเศร้าอยู่ หรือผมตาฝาดไปเองหรือไม่ก็เพราะผมเมา
“ให้ฉันคบกับนายทั้งที่นายยังรักไอ้หมอนั่นอยู่น่ะนะ ฝันไปเถอะ!”
“...!”
“จะให้ฉันคบกันนายน่ะ ถามตัวเองหรือยังว่าทำให้ฉันอยากอยู่กับนายหรือเปล่า! อะไรบ้างที่นายทำให้ฉันรู้สึกดี”
โอชินขับรถเร็วขึ้นจนน่าตกใจ ผมตัวสั่นด้วยความกลัว สายตาที่มันหันมามองผมเพียงแค่แวบเดียว แต่มันทำให้ผมตัวชาไปทั้งตัวได้ ความเร็รถยังเพิ่งขึ้นเรื่อยๆจนแทบมองไม่เห็นข้างทางจนกระทั้งลงจากทางด่วน โอชินหักเลี้ยวรถเข้าข้างทางแล้วก็ลงจากรถเดินอ้อมมาฝั่งผม มันกระชากผมลงจากรถอย่างแรง!
“โอ๊ย!!!”
“หาทางกลับเองแล้วกัน นี่เป็นบทลงโทษที่นายกล้าขัดคำสั่งฉันไปแรดที่อื่น เข้าใจนะ”
“ยะ...”
อย่าไป
ผมอยากจะตะโกนออกไปแต่ปากมันก็หนักเหลือเกิน
แววตาแข็งกร้าวและเย็นชาก่อนจะจากไป มันหมายความว่ายังไง ผมทำอะไรผิดพลาดไปอย่างนั้นเหรอ ทำไมมันต้องมองผมแบบนั้นด้วย ทำไมเพียงแค่มันหันหลังให้ ผมถึงได้รู้สึกว่าตัวเองไร้เรี่ยวแรงขนาดนี้
…………………………….
# มาม่านิดหน่อย คนเขียนอยากกิน 55555 เอาน่า มีแค่พอขำๆ คู่นี้ไม่เน้นดราม่าเท่าไหร่นะ ฮุฮุ :katai2-1:
:mew1:
:กอด1:
-
:katai1: :katai1:
-
โอชิน ตรงมากกก
ต้องเจออย่างนี้บ้างแหละ
แต่ก็นะ พอร์ชท่าจะเปนคนคิดมากเอาเรื่อง แบบไม่มีอะไรก็คิดจนมี
นี่คงกะดัดนิสัยสิท่า เห้อออ
พี่มาร์คกับพริกออกมาน้อยมาก
แต่ก็ไม่เปนไร โอชินมาดนี้ แซ่บค่าาา
-
แงๆๆ ทำไมช่างเศร้าอย่างงี้ :o12: :o12:
-
จะว่าไปก็แอบสงสารพอร์ชนะ.... :o12:
+ ครับ เป็นกำลังใจให้คุณ RIRI... :mew1:
-
ไรเตอร์ทำไมทำอย่างนี้ โอ้ย มาต่อเลยนะค้างค่ะ โอ้ยตายๆ :katai1: :katai1: :katai1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
โว๊ะ พอชจะกลับไงล่ะ อันตรายอย่ามาเสียใจทีหลังนะโอชิน
-
พวกมีปากแต่ไม่อยากพูดอย่างโอชินเนี่ย
>>> มันน่าตบให้ปากหลุด แล้วพูดไม่ได้อีกตลอดชีวิตเลย นะคะ
-
อ่านแล้วปวดตับแทน :sad4:
โอชินคงอยากจะให้พอร์ชลืมมาโคสินะ จะได้รักแค่ตัวเองคนเดียว :laugh:
แต่มันรุนแรงไปป่าวโอชิน
-
ง่า...
บรรยากาศโครตเป็นใจ วังเวง เปล่าเปลี่ยว แบบนี้
ลองมีหนุ่มคนดี อบอุ่นมาอยู่เป็นเพื่อน คอยช่วยเหลือนะ
โอชินคงตกกระป๋องล่ะ
ชอบพอร์ชอ่าาาาา
-
สงสารพอร์ช!!รีบๆตัดใจจากมาโคให้ได้เร็วๆนะพอร์ชแต่โอชินชอบใจร้ายกับพอร์ชอ่ะ
-
พอร์ชนี่น่าสงสารตั้งแต่ต้นเรื่องยันตอนนี้
โอชินไม่น่าจะทิ้งพอร์ชไว้กลางถนนนะ
-
สงสารพอร์ชเหมือนกันนะ
-
อืมมม เข้าใจความรู้สึกของโอชินอยู่นะ ถ้ายังตัดใจไม่ได้คบไปก็ไม่มีประโยชน์
แต่ที่ปล่อยพอร์ชทิ้งไว้อย่างนั้นมันไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ ถึงจะลงทางด่วนแล้วก็เถอะ
ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับพอร์ชนะ อย่ามาพูดกันเลย :a14: จะพาพอร์ชหนีไปไกลด้วยๆ
แล้วก็ขอให้พอร์ชตัดมาโคออกไปจากใจให้ได้โดยเร็ว ไม่อย่างนั้นก็ก้าวไปไหนไม่ได้สักที
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
ป.ล.ผู้ชายเรื่องนี้มันเป็นอะไรกันนักหนานะ :serius2:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงง :serius2:
-
เข้าใจโอชินนะไม่อยากให้ความรู้สึกของพอร์ชมันค้างๆคาๆแต่ก็ไม่น่าทำงี้เลยโรคจิตเบาๆ
พอร์ชก็รีบๆตัดใจจากมาโคให้ได้เร็วๆนะ
-
คู่นี้โหดอ่า...
-
ชอบคู่โอชิน :o8:
-
คู่โอชินน่ารักๆ :hao7:
-
มันเป็นความหลงพี่มาร์คคึมากกว่ารักอะ
โอชินแม่งเปรี้ยวเว้ย ดีๆมันต้องดัดอะ
ไม่งั้นก็เป็นเงี้ยไปเรื่อยๆ
พอร์ชเอ้ยยยยย คิดดีๆและตัดอกตัดใจไปสะ
-
เจอคู่นี้แต่ล่ะที
ทำฉันเครียดดดดดดดด
ประสาทจะกิน
:mew5: :mew5: :mew5:
-
โอชินนายแน่มาก :hao6: อยากอ่านคู่มาโคน่ะว่าจะหวานขนาดไหน
ขอบคุณน่ะจ้ะคุณริริ ที่มาช่วยอธิบายเกี่ยวกับตัวมาโคน่ะจ้ะ แต่เราก้อรู้ว่าคนเขียนน่ะต้องคิดเอาไว้แล้วล่ะ แค่ตั้งข้อสังเกตน่ะจ้ะ อยากเห็นตอนมาโคกับพริกหวานกันจังเลย :hao6:
-
อย่าไปยอมนะพอร์ช โอชินมันก็รู้ว่านายยังรักมาโค แต่มันก็รู้ว่านายกำลังตัดใจนี่นา
จะว่าเราทิฐิเยอะก็ได้ แต่คิดดูเรายอมเสียศักดิ์ศรีให้มัน ทั้งขอคบทั้งให้เอาขนาดนั้น
มันยังกล้าปล่อยทิ้งกลางทาง ตอนดึกดื่นแบบนี้ ก็อย่าไปอยากคบกับมันเลย
เก็บศักดิ์คืนมาบ้างก็ดี จะวิ่งตามมันทำไม อยู่กับเพื่อนก็มีความสุขได้
ฝากถึงริริ มันค้างงง
-
:ling1: :ling1:
-
ทิ้งกันแบบนี้เลยเหรอโอชิน
ทำเกินไปป่าวไม่ไหวๆ :เฮ้อ:
-
:ling2: :ling1:
-
DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 20: I wanna pass all my present life to the day I wait for.
HIM: PRIK
กี่เดือนแล้วนะที่ผมไม่ได้กลับบ้าน หลังจากที่ขอคุณไวน์กลับมาอยู่ที่บ้านแล้วเขาไม่เห็นด้วย ผมก็วางแผนไว้หลายครั้งแล้วว่าจะกลับไปเก็บกวาดที่บ้านเสียหน่อยเพราะถ้าวันไหนอยากกลับไปนอนบ้าน บ้านจะได้ไม่สกปรกจนอยู่ไม่ได้
วันนี้ถือเป็นวันดี ที่ไม่มีเรียนเพราะอาจารย์งดคลาสให้นักศึกษาอ่านหนังสือเตรียมสอบ และวันนี้ผมก็ไม่มีงาน ไม่มีธุระต้องไปทำที่ไหน เลยถือโอกาสนี้นั่งรถกลับบ้าน
ถนนหนทางที่แสนคุ้นตา ช่วยให้ใจผมสงบนิ่งมากขึ้นแต่ก็รู้สึกตื่นเต้นอยู่ในทีที่จะได้กลับบ้าน แม้จะรู้ว่ากลับไปก็ไม่เจอใคร เพราะพ่อไม่อยู่ และไม่รู้ว่าจะกลับเมื่อไหร่ เพราะพ่อบอกว่ากำลังสนุกกับการทำงานที่นั่น แต่บ้านก็คือบ้าน ยังไงก็เป็นสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุดอยู่ดี
ครืดดดดด
มือถือในกระเป๋ากางเกงผมสั่น ผมขยับตัวนิดหนึ่งเพื่อให้ล้วงมือถือออกจากกระเป๋ากางเกงได้โดยง่าย พอดีกับที่ป้ากระเป๋ารถเมล์ส่งเสียงบอกว่าถึงป้ายที่ผมต้องลงแล้ว ผมกำมือถือที่สั่นไม่หยุดเอาไว้ ยกเป้ขึ้นสะพายแล้วก็เดินลงจากรถเมล์ จากตรงนี้ผมยังต้องเดินเข้าซอยบ้านอีก
มือถือหยุดสั่นแล้ว ผมกดดู มาโคเป็นคนโทรหาผม แต่เขาก็โทรมาอีกรอบ ผมออกเดินเข้าซอยบ้าน ยตาจ้องมองชื่อมาโคที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ จนสายเกือบจะตัดไปอีกรอบ ผมถึงได้กดรับ
“ครับ”
[อยู่ไหน!] เสียงดุมาเลยครับ สงสัยเขาตื่นมาแล้วไม่เจอผม ถึงได้โทรมาโวยวายแบบนี้
“ผมมาทำงาน” ผมโกหก แต่ผมแค่ไม่อยากให้เขารู้ว่าผมกลับบ้านเท่านั้นเอง มันก็ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องปกปิดหรอก แต่ถ้าบอกไปเขาต้องถามว่าบ้านผมอยู่ไหน กลับมาทำไม อะไรประมาณนี้ ผมขี้เกียจตอบคำถาม อีกอย่าง ผมคิดว่าถ้าผมบอกไปเขาต้องตามมาแน่ๆ ซึ่งผมไม่อยากให้เขารู้จักบ้านผมสักท่าไหร่
บางทีก็แค่อยากมีอะไรที่เป็นความลับสำหรับมาโคบ้าง ชีวิตอาจจะตื่นเต้นดีก็ได้
[แล้วทำไมไม่บอก] น้ำเสียงดูอ่อนลง แต่ก็ยังติดจะหงุดหงิดอยู่บ้าง
“ผมเห็นพี่นอนอยู่ เลยไม่อยากปลุก”
เมื่อคืนเขากลับมาดึกมากครับ ประมาณตีสามได้ เพราะว่าไปทำงาน กลับมาเขาก็หลับเป็นตาย เมื่อเช้าผมเลยหนีออกมาได้โดยที่เขาไม่รู้สึกตัวสักนิด
[ถึงจะอย่างนั้น แต่ก็ควรบอกกันบ้าง แล้วตอนนี้อยู่ไหน ที่ร้านใช่ไหม เดี๋ยวไปหา]
“ไม่ต้อง!” ผมหลุดขึ้นเสียงดังเพราะความกังวล รู้สึกตัวก็รีบหุบปากฉับ อีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงบ้านผมแล้ว แต่ผมกลับไม่กล้ที่จะก้าวเดินไปไหน
[ทำไม มีอะไรหรือไง ถึงไม่ให้ฉันไป] มาโคสงสัยจริงๆด้วย ฉลาดเกินไปแล้ว พ่อแม่เลี้ยงด้วยอะไรเนี่ย บางทีแกล้งโง่บ้างก็ได้นะ
“เอ่อ คือผม...ผมออกมาทำงานข้างนอกน่ะวันนี้ต้องไปหลายทีมาก แดดก็ร้อน ถ้าพี่มาเดี๋ยวพี่ก็จะหงุดหงิดน่ะสิ” นับว่าผมยังพอมีปฏิภาณไหวพริกเป็นเลิศอยู่บ้าง ไม่คิดว่าตัวเองจะฉลาดขนาดนี้น่ะเนี่ย
[ไม่เป็นไร ฉันไม่หงุดหงิดหรอก] แต่มาโคก็ยังดื้อแพ่ง ผมลอบถอนหายใจเบาๆไม่ให้คนปลายสายได้ยิน หัวสมองรีบคิดหาคำพูดให้มาโคยอมอยู่ห้องแต่โดยดี
“แต่ผมอยากให้พี่พักผ่อนนี่นา พี่ทำงานหนักถ้ายังมาเจออากาศร้อนๆอีกแล้วไม่สบายขึ้นมาจะทำยังไง”
ถึงมันจะเป็นข้องอ้างที่พูดเพื่อไม่ให้มาโคตามมาหาผม แต่จริงๆแล้วผมก็เป็นห่วงเขานะ ถ้าไม่ใช่สถานการณ์ที่ผมต้องปกปิดความจริงว่าผมอยู่ที่ไหน แดดร้อนๆแบบนี้คงทำให้มาโคกลายเป็นหมาบ้าแล้วอาจจะทำให้เขาป่วยเพราะช่วงนี้มาโคทำงานหนักมาก แล้วเขาก็เป็นคนที่ไม่ชอบอากาศร้อนเอามากๆ เจอแดดที่ไรบ่นเป็นหมีกินผึ้งทุกที
[ฉันไม่เป็นอะไรง่ายๆล่ะ]
“แล้วถ้าเป็นล่ะ ผมจะทำยังไง ใครจะดูแลผมล่ะ”
[หึหึ พูดจาน่ารักก็เป็นหรือไง ก็ได้ ฉันจะอยู่รอนายที่คอนโดก็ได้ รีบทำงานแล้วรีบกลับมานะ ฉันคิดถึง]
ค่อยยังชั่วหน่อย มาโคอารมณ์ดีแล้ว จนผมแอบลอบยิ้มออกมา แล้วก็เดินเข้าบ้าน ไขประตูบ้านให้เบามือที่สุด สนามหญ้าหน้าบ้านยาวรกเป็นพงหญ้าไปแล้ว สภาพกึ่งๆบ้านร้างยังไงยังงั้น ทำความสะอาดวันเดียวคงไม่เสร็จแน่ๆ
“ครับ แค่นี้นะ ผมจะทำงานต่อแล้ว” ผมบอกแล้วก็วางสายทันที ฟู่! ใจเต้นแรงอีกแล้ว เขาชอบพูดจาให้ผมเขินอยู่เรื่อย
ผมส่ายหน้าระอาตัวเอง ไขกุญแจเข้าบ้าน ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม แต่ไม่เหมือนเดิมก็คงจะเป็นฝุ่นที่เกาะตัวหนาทั่วทุกพื้นที่ในบ้าน แค่ย่ำเท้าลงบนพื้นก็รู้สึกได้ว่าพื้นบ้านสกปรกมาก ผมว่านะในนี้มันต้องมีพลังงานบ้างอย่างแฝงอยู่ในนี้แน่ๆ ผมรู้ ผมสัมผัสได้
ผมเดินเขย่งเท้าเข้าไปในบ้าน จะวางเป้ลงบนโซฟายังไม่กล้าเลย มันสะอาดเกินไป ผมเลือกที่จะสะพายไว้บนหลังตามเดิม เดินหาผ้าที่พอจะสะอาดชุบน้ำมาเช็ดฝุ่นบนโซฟาออกจนเริ่มสะอาด จากนั้นก็ใช้ผ้าแห้งเช็ดให้แห้งอีกรอบ แค่นี้ผมก็สามารถนั่งได้แล้ว
“จะเริ่มจากตรงไหนก่อนดีวะเนี่ย ทำไมถูกเลยวะ เฮ้อออ” ผมกวาดตามองรอบๆบ้าน คงไม่ได้ทำอะไรมาก อย่างแรกคงต้องเอาไอ้ฝุ่นบ้าๆพวกนี้ออกจากบ้านไปก่อน ไม่งั้นผมได้เป็นภูมิแพ้ก็งานนี้แหละ
เริ่มด้วยการเปิดประตูหน้าต่างทุกบาน บ้านผมเป็นบ้านสองชั้นที่ค่อนข้างใหญ่อยู่ แต่ใหญ่ไม่เท่าหลังเก่าที่ถูกยึดไป แต่สำหรับผมจะเล็กจะแคบไม่สำคัญหรอกครับ มันสำคัญที่ว่าเราอยู่กับใครต่างหาก
พอเปิดหน้าต่างก็เริ่มมีลมอ่อนๆพัดเข้ามาในบ้าน ผมเดินไปเช็คไฟฟ้า ใช้ไม่ได้ ก็ไม่แปลก ผมไม่ได้กลับมาบ้านเลย ไม่มีคนจ่ายค่าน้ำค่าไฟ เขาก็คงต้องมาตัดเป็นธรรมดา ไว้ค่อยไปทำเรื่องใหม่ก็แล้วกัน วันนี้ผมคงไม่ค้างที่บ้านอยู่แล้ว เพราะมีคนตัวโตหน้ายักษ์รออยู่ที่คอนโด ถ้าผมไม่กลับไปได้มีอาการองค์ลงแน่ๆ
พอเริ่มปัดกวาดเช็ดถูทำความสะอาดบ้านไปได้ชั่วโมงกว่าๆ แต่เสร็จไปไม่ถึงเศษหนึ่งส่วนสี่ของบ้านเลยด้วยซ้ำ ผมเริ่มอยากจะให้บ้านเล็กเท่ารูหนู จะได้ทำความสะอาดง่ายๆกว่านี้หน่อย แค่นี้ก็เล่นเอาผมหอบแดกแล้วครับ ทีแรกว่าจะขึ้นไปทำชั้นบนด้วย ผมเปลี่ยนใจแล้ว ทำแค่ชั้นล่างก่อนดีกว่า ไว้ค่อยหาเวลาว่ามาทำอีก
กว่าจะทำความสะอาดชั้นล่างเสร็จก็ปาเข้าไปบ่ายกว่าแล้ว ท้องผมร้องเรียกหาอาหารมื้อเที่ยง ผมเดินออกไปหาอะไรกินหน้าปากซอย มีร้านอาหารตามสั่งพอดี เลยเข้าไปนั่งกินก่อนจะเดินกลับบ้านอีกรอบ
ผมทิ้งตัวนอนเอกเขนกกับโซฟา กวาดสายตามองรอบๆบ้านอีกครั้ง
คิดถึง...
ผมคิดถึงครอบครัว คิดถึงแม่...ไม่รู้แม่จะมองผมอยู่บนข้างบนไหม ผมเหนื่อยเหลือเกิน อยากจะกอดแม่จังเลย อยากจะกอดพ่อด้วย ผมอยากจะให้วันนี้มันผ่านไป ผ่านไปเลยจนถึงวันที่ผมรอคอย...
ผมเผลอหลับไปเพราะความเพลีย ตื่นมาอีกทีก็จะสี่โมงเย็นอยู่แล้ว ตายห่า! มาโคโทรมาหาผมเกือบสิบสายได้ ผมรีบเก็บของออกจากบ้านวิ่งไปหน้าปากซอยทันที ขามาผมมารถเมล์ครับ เพราะผมขี้เกียจขับรถมาเอง แต่ขากลับนี่ผมต้องพึ่งพี่แท็กแล้วครับ เพราะถ้าของพี่เมล์ ผมคงไม่ถึงคอนโดมาโคแน่ๆ แต่ได้ไปลงนรกแทน
แต่ขนาดพึ่งพาพี่แท็กกลับคอนโด ก็ยังมาถึงเอาหกโมงกว่า ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆอยู่ในลิพฟ์ ตอนอยู่บนรถมาโคโทรมาหาอีกรอบ แต่ผมไม่กล้ารับ ยืนทำใจอยู่หน้าห้องสักพักก่อนจะค่อยๆเสียบคีย์การ์ดเข้าห้อง
ผมโผล่หัวเข้าไปก่อนเป็นอันดับแรก ก่อนจะค่อยๆกระดึบๆเข้าห้อง พอเห็นหน้ามาโคที่นั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นเท่านั้นแหละ ผมแทบอยากจะวิ่งออกจากห้องหนีไปตั้งหลักอีกรอบ
“พี่...” ผมไม่กล้าพูดอะไร ได้แต่เดินเข้าไปหาเขาใกล้ๆ มาโคจ้องหน้าผมอย่างเย็นชา ใจผมนี่คิดไปไกลแล้วครับว่าเขารู้แล้วว่าผมไปไหนมา ผมหย่อนตัวนั่งลงข้างๆมาโค เขาไม่ได้หันมามองผม แต่หันหน้ากลับไปมองทีวีที่ไม่ได้เปิดอยู่แทน
“ผมขอโทษ” ผมพูดเสียงเบา ก้มหน้ายอมรับผิด แต่มาโคก็ยังเงียบ “พี่ครับ อย่าโกรธผมสิ ผมไม่ได้ตั้งใจ”
“ทำไม แค่รับโทรศัพท์มันจะตายหรือยังไง! รู้ไหมว่าฉันโทรไปหากี่รอบน่ะห๊ะ!!!” มาโคแผดเสียงดังใส่ผม เล่นผมเอาสะดุ้งด้วยความตกใจ เขากระชากข้อมือผมข้างหนึ่ง ออกแรงบีบแรงมากจนผมนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
“พี่ผมเจ็บ” ผมร้องบอก บิดมือตัวเองออกจากมือหนา แต่มาโคออกแรงกระชากผมเข้าหาอย่างแรง จนผมแทบจะเกยขึ้นทับเขาอยู่แล้ว
“เจ็บเหรอ บอกแล้วไงเลิกงานให้รีบกลับ! ทำไมไม่ฟังห๊ะ!” มาโคตะคอกใส่หน้าผม หน้าเขาดูโกรธจัดมาก ผมได้แต่เงียบเพราะคิดว่ามันเป็นวิธีที่ดีที่สุด แต่กลับทำให้มาโคโมโหนักเข้าไปใหญ่
“หนีเที่ยวมาใช่ไหม! ทำไมทำตัวเถลไถลแบบนี้ห๊ะพริก!!!”
เอ่อ...พูดแบบนี้ยังกับผมเป็นเด็ก นี่ตกลงแล้วพี่เขาไม่รู้ใช่ป่ะว่าผมกลับบ้านมา เฮ้อ ค่อยยังชั่ว พอรู้ว่าความลับยังไม่แตก ผมก็รีบปั้นหน้ายิ้มประจบมาโคทันที ยังไม่อยากตายครับ เอาใจเขาได้ก็เอาใจ ก่อนที่พี่ท่านจะพิโรธไปมากกว่านี้
“ผมไม่ได้หนีเที่ยวนะ ผมไม่ได้ขับรถไปเองอ่ะ แล้วขากลับมันมีรถชนกันบนถนน รถมันก็เลยติด ผมเลยกลับมาช้าไง” ผมปั้นน้ำเป็นตัวเลยครับ วันนี้ผมโกหกไปกี่ครั้งแล้ววะ เดี๋ยวค่อยไปทำบุญไถ่บาปเอาแล้วกันครับ ผมไมได้อยากจะโกหกเขาหรอก แต่ผมยังไม่พร้อมจริงๆที่จะบอกมาโคเรื่องบ้าน เพราะเชื่อเถอะว่ามันจะมีอีกหลายปัญหาตามมา มาโคยังไม่รู้ด้วยว่าคอนโดที่ผมอยู่เป็นของคุณไวน์ ถ้าร้เรื่องบ้านผม เดี๋ยวเขาก็ต้องถามซักไซ้เรื่องอื่นๆอีก ทีนี้เรื่องมันก็จะส่งผลถึงคุณไวน์ด้วย เอาไว้อะไรลงตัวมากกว่านี้ผมก็คิดว่าจะบอกเขาอยู่แล้วล่ะ
แต่ตอนนี้ขอเก็บไว้เป็นความลับก่อนนะครับ
“แล้วเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมไม่ขับรถไปเอง” พอผมพูดไปแบบนั้นมาโคก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นห่วงผมแทน ผมยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่ เลยขยับไปกอดเขาเอาไว้ มาโคดูจะตกใจไม่น้อย แต่ก็ยอมกอดตอบผม
“ผมขี้เกียจขับอ่ะ พี่ก็รู้ว่าผมไม่ชอบขับรถ” ผมพูดเสียงอ้อนๆ มาโคหอมแก้มผมแรงๆ กระแทกจมูกกับแก้มผมหลายทีจนผมร้องโอยด้วยความเจ็บ
“แก้มผมช้ำหมดแล้วนะ!” ผมบ่นเบาๆ
“สมน้ำหน้า อยากทำให้เป็นห่วงดีนัก” มาโคพูดเสียงขึ้นจมูกนิดๆ
“ผมขอโทษนะ อย่างโกรธผมเลยนะ นะๆๆ นะครับ” ผมทำตาปริบๆใส่มาโคอีกหนึ่งยก แต่ก่อนทำอะไรพวกนี้ไม่เก่งหรอกครับ แต่พออยู่กับมาโคผมก็รู้ว่าแพ้ลูกอ้อน ผมเลยต้องฝึกทำเอาไว้ใช้ในยามขับขัน อย่างเช่นตอนนี้เป็นต้น
“ทำผิดแล้วไม่ต้องมาอ้อน แล้วทำไมไม่รับโทรศัพท์” แต่เขาก็ยังวนเข้ามาเรื่องที่ผมไม่ยอมรับสายอีก
“ก็ผมทำงานเพลินไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ พอเลิกงานก็รีบกลับบ้านตามคำสั่งพี่อ่ะ เลยลืมหยิบขึ้นมาดู แล้วก็ลืมเปิดเสียงด้วย”
เอารางวัลตุ๊กตาทองดีเด่งแห่งปีมากให้ผมเลยครับ โกหกได้แนบเนียนมาก แม้แต่ตัวผมเองยังกลัวตัวเองเลยตอนนี้ ผมว่าผมรีบเอามาโคออกจากเรื่องนี้ดีกว่า ก่อนที่ผมจะต้องทำบาปไปมากกว่านี้ แต่นี้ก็เยอะมากพอแล้ว อย่าให้เยอะไปกว่านี้เลยครับ
“พี่ครับ เราสั่งอาหารมากินที่ห้องไหม ผมหิวมากเลย เหนื่อยมากด้วย” ผมทำหน้าตาน่าสงสารใส่มาโค ผมลูบแก้มผมเบาๆ สีหน้าแลดูอ่อนโย ไม่เหลือเขาผู้ชายอารมณ์ร้ายเลยสักนิด
“ก็ได้ อยากกินอะไรล่ะ” มาโคถามอย่างใจดี
“พิซซ่าได้ไหมครับ ผมอยากกิน” ผมร้องขอ
“ได้สิ”
“เย้! ขอบคุณครับ!”
ผมจุ๊บมาโคที่ปากทีหนึ่งก่อนะรีบผละออก ไม่ได้ครับ มาโคเป็นพวกมือไวปากไว เกิดช้ากว่านี้อีกนิดผมโดนเขาเล่นงานแน่ๆ
HIM: MACO
ไอ้เด็กแสบเอ้ย!
วันนี้มันทำผมบ้ามาตั้งแต่เช้าแล้ว ตื่นมาแล้วไม่เจอมันผมนี่ใจหายวาบ ในห้องก็ไม่อยู่ไม่รู้มันไปไหน โทรไปทีแรกมันก็ไปรับ กว่าจะรับผมก็เกือบจะวางสายที่สอง วันนี้ผมว่างหลังจากที่โหมทำงานติดกันมาหลายวัน ก็อยากจะใช้เวลาอยู่กับมันบ้าง ผมปล่อยมันเหงามาหลายวันแล้ว แต่ใครจะไปรู้ว่าวันนี้มันจะมีงาน ถึงมีงานผมก็ไม่ว่าหรอกครับ แต่ผมไม่ชอบให้มันทิ้งผมไว้คนเดียวที่ห้องแบบนี้ สู้ปลุกผมสักนิด แม้จะง่วงแต่ก็ยังดีกว่า
ผมจัดการโทรสั่งพิซซ่าให้พริก ส่วนเจ้าตัวเข้าไปล้างหน้าเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องครับ บอกให้อาบน้ำก็ไม่ยอบ บอกว่าเหนื่อยอยู่ ขี้เกียจ เมื่อกี้ผมกอดมัน รู้สึกว่าตัวมันเหนียวมาก แถมเสียงยังดูเหนื่อยๆ ผมไม่อยากให้มันทำงานเลย อยากให้มันตั้งใจเรียนอย่างเดียวดีกว่า แต่ผมไม่รู้จะห้ามมันยังไง เพราะพริกเป็นคนที่รั้นเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน
อ๊อดดด
ผมหยิบกระเป๋าตังค์เดินไปที่ประตูแล้วเปิดมันออก พนักงานของคอนโดส่งถาดพิซซ่าให้ผม ผมส่งเงินให้เขาเอาลงไปจ่ายให้คนส่งพิซซ่าเข้างล่าง แล้วเดินกลับมาที่ห้องนั่งเล่น พอว่าของกินลงกับโต๊ะโซฟา พริกที่หาไปอยู่ในห้องนานสองนานก็วิ่งหน้าบานออกมาจากห้อง เขานั่งลงที่พื้น ลงมือแกะกล่องพิซซ่าเหมือนเด็กๆ ผมเดินไปหยิบโค้กในตู้เย็นกับแก้ว
“ค่อยๆกิน เดี๋ยวก็ติดคอหรอก” ผมเอ็ดมัน เช็ดซอสที่เลอะตรงมุมปากมันออกให้
“อ้ออ๋ม...หิวนิ” พริกพูดแล้วกลืนอาหารลงคอ ผมรินโค้กใส่แก้มส่งให้พริกหยิบไปดื่ม แล้วก็รับที่เหลือจากก้วมาดื่มต่อก่อนจะลงมือกินบ้าง พริกมองผมเหมือนสงสัย
“อะไร” ผมถาม
“ทำไมพี่เอาแก้วมาแก้วเดียวล่ะ”
“ทำไม กินแก้วเดียวกันไม่ได้หรือไง”
“เปล่า แค่ถามเฉยๆ”
จากนั้นพริกก็ตั้งใจกินพิซซ่า และสปาเก็ตตี้ ปีกไก่ย่างจนหมด ผมสั่งมาไม่น้อยเลยนะ แต่ผมกับพริกก็สามารถซัดทุกอย่างจนหมดเกลี้ยงได้ เป็นอีกหนึ่งอย่างที่ผมชอบในตัวพริกเลยก็ว่าได้ มันเป็นคนที่มีความสุขกับการกิน ไม่ต้องมานั่งใส่ใจว่าจะอ้อนไหม จะมีประโยชน์หรือเปล่า มันเลี้ยงง่ายดีครับ ผมชอบ
“โอ๊ย อิ่มอ่ะพี่” มันร้องบ่นเบาๆ กินไปขนาดนั้นท้องไม่แตกก็บุญแล้วครับ
“ไปๆ ไปอาบน้ำไป เหนียวไปทั้งตัว” ผมลากมันเข้าห้องครับ พริกอิดออดเล็กน้อย ทำหน้าง่วงนอน อารมณ์แบบว่าพอหนังท้องตึงหนังตาก็เริ่มหย่อน
พอพริกเข้าไปอาบน้ำผมก็ออกไปทิ้งขยะข้างนอก เพราะไม่อยากให้ในห้องมีกลิ่นของอาหาร กลับมาเข้าในห้องนอนอีกที ได้ยินเสียงพริกร้องเพลงอยู่ในห้องน้ำ มีความสุขจริงๆเลยนะ
โทรศัพท์ของพริกสั่น ผมมองประตูห้องน้ำที่มีคนตัวเล็กอาบน้ำอยู่ เสียงน้ำกระทบพื้นดังออกมาข้างนอก ผมเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ของพริกขึ้นมาก่อนจะกดเปิดอ่าน มันคงไม่เสียมารยาทเกินไปหรอกใช่ไหม ก็ผมเป็นแฟนเขานี่นา
คนที่ส่งมาคือเจ้านายมัน ไอ้คุณไวน์ ผมรีบเปิดอ่าน ถึงพริกจะบอกว่าเป็นแค่เจ้านายลูกน้อง แต่ผมก็ยังตะขิดตะขวงใจกับท่าทีที่ดูสนิทสนมของคนทั้งคู่ที่ดูเหมือนจะมากกว่าเจ้านายและลูกน้องทั่วไป
-ดีมาก อีกเดือนฉันจะกลับ หวังว่าจะได้ฟังข่าวดีนะ-
คืออะไร ผมอ่านเนื้อความดูอีกรอบแต่ก็ไม่เข้าใจ แสดงว่ามันต้องมีมากกว่านี้ ผมเปิดไปที่ถาดเข้าแล้วหาอันที่ส่งก่อนหน้านี้ เจอแล้ว...
-งานไปถึงไหนแล้ว-
งาน...งานอะไร ไอ้งานถ่ายแบบนั่นน่ะนะ ผมเปิดอ่านข้อความที่เพิ่งส่งมาเมื่อกี้อีกรอบ ก่อนจะเปิดที่จดหมายขาออก มีส่งออกไปหนึ่งฉบับเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ ก็ตอนที่มันเพิ่งกลับมา
-คืบหน้าไปเยอะแล้วครับ-
อะไรวะ ยิ่งอ่านก็ยิ่งงง แต่มันคงไม่มีอะไรหรอก แต่ผมว่ามันแปลกๆน่ะ ทำไมต้องสั่งงานกับพริกมันด้วย มันก็แค่ลูกจ้าง ทำไมไม่สั่งกับผู้จัดการร้านวะ มันชะยังไงล่ะ อย่าให้ผมรู้นะว่าพริกแอบสวมเขาให้ผม ไม่งั้นผมจะเล่นให้น่วมเลย!
แกร๊ก!
“พี่ทำอะไร” พริกถาม มองหน้าตกอกตกใจ สลับกับมองโทรศัพท์ของมันที่อยู่ในมือผม
“แอบดูข้อความที่เมียส่งให้ชู้”
“ชู้อะไร ผมไม่มี เอาคืนมาเลย พี่นี่ไม่มีมารยาทเลยนะ” มันว่าผมแล้วทำหน้าหงิก เดินมาแบมือขอโทรศัพท์จากผม ผมกวนมันด้วยการใช้โทรศัพท์ตบแก้มมันเบาๆก่อนจะพูด
“กับเมียคงไม่ต้องหรอก อยากเอาของฉันไปดูบ้างไหมล่ะที่รัก ผัวยินดี” ผมยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่มัน
“ไม่เอา ไม่อยากดู” พริกว่าหน้างอ
“นี่พริก ถามจริงๆนะ นายกับไอ้คุณไวน์นั้นไม่ได้เกินเลยกันกว่าเจ้านายและลูกน้องจริงๆใช่ไหม”
เรื่องนี้ผมซีเรียสมากนะครับ
“จะให้ผมบอกพี่กี่รอบ เขาเป็นแค่เจ้านาย จะให้มีอะไรเกินเลย อีกอย่างนะ เขามีลูกมีเมียอยู่แล้วด้วย พี่กำลังชักนำให้ผมไปเป็นชู้ชาวบ้านนะ” พริกทำเสียงอ่อนอกอ่อนใจ แต่ผมช็อกไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วครับ
“ห๊ะ ทำไมฉันไม่รู้”
“แล้วทำไมพี่ต้องรู้” พริกถามหน้ากวนๆ ผมโล่งใจเลยครับ
“นายพูดจริงนะ”
“อืม”
“ถ้าโกหกนายตายแน่” ผมขี้หน้ามัน พริกยื่นหน้าเขามากัดนิ้วผม หึ้มๆๆ อยากจะฟัดเด็กโว้ยย!
“ผมไม่ตายแน่ๆ เพราะผมไม่ได้โกหก” มันทำลอยหน้าลอยตา
“หืม ปากดีจริงๆ ไหนชิมหน่อยสิว่ารสชาติจะดีด้วยไหม”
“อื้ออ”
เห้อ ดูท่าว่าไอ้เด็กดื้อของผมมันจะต้องอาบน้ำไหมอีกรอบแล้วครับ แต่ไม่เป็นไรครับ ผมมีบริการดีๆหลังการขาย รับรองว่าจะช่วยมันขัดถูทุกซอกทุกมุมให้สะอาดเอี่ยมอ่องไปเลย!
………………………………………………….
# รู้นะว่าอยากรู้เรื่องของอีกคู่ ตอนหน้าได้รู้แน่ๆ แต่ตอนนี้เอาคู่นี้มาให้คลายเครียดก่อน หรือจะเครียดหนักกว่าเดิมหว่า ฮ่าๆๆๆ :laugh:
:กอด1: :L1: :mew1:
-
RiRi ใจร้ายยยยยยยยยยยยย ตัดอารมณ์ลุ้นสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ *0*!!!
-
มันค้างๆ ลุ้นอยู่นะ มาต่อเร็วๆเลย
-
อยากรู้เรื่องของพริกกับมาโค มากกว่าคู่ของโอชิน อ่ะ คู่ของโอชิน ยังไม่มีอะไรเท่าไหร่ .... คู่ของพริกน่าสนใจกว่ามาก ๆ :katai4:
-
มาโคนายมันเสือร้ายจ้องแต่จะคาบพริกตลอดเลยยยยยย
-
วุ้ย...พริกออกมาขัดจังหวะมาก
เราก็อยากรู้เหมือนกันว่าพริกทำงานอะไร
ให้คุณไวน์
:serius2:
-
อยากรู้ความลับของพริกกับคุณไวท์
แต่ที่แน่อยากรู้เรื่องของอีกคู่หนึ่งมากกว่า
-
พริกช่างลึกลับดีแท้ ยังมีเรื่องอะไรอีกนะที่คนอื่นไม่รู้
แต่อย่างนี้ก็ดีให้มาโคเป็นฝ่ายวิ่งตามซะบ้างเนาะ
เริ่มรักน้องแล้วล่ะสิ ห่างกันไม่ถึงวันก็งุ่นง่านแล้ว
อยู่กับน้องกลายเป็นตาแก่ขี้หึงไปซะแล้ว :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้า
-
รอออ :katai4:
-
อุ๊ยๆๆๆๆๆ
เค้าอ่นทันแล้ว พริกหน้ารักมากๆเลย
-
แหม่... ฤาร้ายสุดในเรื่อง คือ คุณไวน์กับพริก... มาโค มัน เหยื่อ...
-
ปริศนาต่อไป
พริกกำลังเล่นอะไรกับคุณไวท์เนี่ย!
-
กรี๊ดดดดดดด
โอชินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน แอร๊ยยยย :katai1:
-
รอรอรอ :pig4: :pig4:
-
ระวังมาโคจับได้แล้วจะเป็นเรื่องใหญ่นะพริกกกกก
-
เริ่มไม่ไว้ใจพริก
ความลับเยอะกิ๊นนนนนนนนน
-
ซับซ้อนได้ใจเจงๆ งื่อ..........
-
พริกทำงานอะไรอีกอะต้องมากกว่าถ่ายแบบแน่ๆเลยอยากรู้ๆๆๆๆ
-
น้องพริกกับคุณไวน์เหมือนมีซัมติงที่เราจะไม่รู้ เกี่ยวกับมาโคมั้ยนะ...ไม่น่าเนอะ หรือเกี่ยว
แต่น้องพริกก็คิดถูกนะถ้ามาโครู้เรื่องบ้านก็ต้องตามมาแน่ ถามโน่นนี่เยอะแยะ
แต่สักวันก็ต้องรู้อยู่ดี พี่มาโคหลงเมียมากค่ะ ตื่นมาไม่เจอหงุดหงิดสุด ๆ แผนนั้นล้มเลิกยังพี่
ถ้าเมียรู้เมียหนีแน่ ๆ ฮึ่มๆๆๆๆ
ขอบคุณค่ะ
-
รู้ก็รู้ว่ารอคู่นั้น ยังจะแกล้งกันอีกนะริริ งอนแล้วนะ เชอะๆ :a14:
-
อยากรู้มันทุกคู่เลยอ่ะ
พริกมีความลับอะไรนะ
-
:z2: :z2: :z2: :z2:กรี้ดอ่านตามทันแล้วอิคอมทรยศเสียซะหลายวัน :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ความลับเยอะจริงๆนะพริก :katai5:
-
:ling1: :katai4:
-
:mew1: :mew1: พริกนายช่างมีความลับเยอะน่ะ :mew2: แต่ถ้าเจอความลับมาโครับรองนายตายแน่ :mew4: อยากอ่านอีกคู่เหมือนกันจ้ะ คู่นั้นมันดีน่ะ :mew3:
-
ต่างคนต่างมีความลับ
หวังว่าเมื่อรู้กันแล้ว
คงจะไม่โรธกันนะ
ถือซะว่าเจ๊ากันไป :laugh:
-
เก็บกวาดบ้าน จะเตรียมหนีหรอจ๊ะ น้องพริก ของพรี๊!!!!!
:ling1: :ling1: :ling1:
-
ดันดัน :3059:
-
DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 21: Without you I feel so small, I guess I need you baby
HIM: PORCHE
หลายวันแล้วนะที่โอชินไม่มาให้ผมเห็นหน้า ไม่โทรมาด้วย ผมก็ไม่กล้าโทรหามัน ทำไมผมต้องโทรไปง้อมันด้วย ผมทำอะไรผิดอ่ะ มันต่างหากที่ทำผิด ทิ้งผมไว้ข้างทางแล้วให้ผมหาทางกลับเอง แม่งโคตรใจร้ายกับผมเลย ผมเกลียดมัน!!!
แต่ผมก็ชอบมัน
และตอนนี้ผมคิดถึงมันมากๆด้วย
ผมควรจะรู้สึกดีสิที่ไม่มีมันมาคอยกวนประสาทแล้วก็ด่าผมว่าแรดๆๆ แต่...
แล้วไอ้ความรู้สึกโหว่งๆกลวงๆในอกนี่มันคืออะไร
ไม่ว่าจะพยายามสะกดจิตตัวเองว่าผมไม่ได้ชอบมัน ไม่ได้คิดถึงมันมากแค่ไหน แต่ยิ่งทำผมที่ได้ก็ยิ่งตรงกันข้าม ผมกลับยิ่งคิดถึงมัน มีแต่มันวิ่งเข้ามาในหัวจนเรียนไม่รู้เรื่อง ข้ามถนนก็เกือบถูกรถชนจนโดนเพื่อนด่า แต่ผมไม่อาจบอกใครได้ว่าที่เสียสูญแบบนี้มันเพราะอะไร ทุกคนว่าผมอาการโคม่าเหมือนตอนมาโคบอกเลิก ถึงผมจะไม่ได้รักมันเท่ามาโค แต่...ผมก็รู้สึกแย่นะที่มันหายไปแบบนี้
และผมก็ไม่รู้ว่าจะโทษว่ามันเหี้ยที่ทำกับผมแบบนี้ หรือโทษตัวเองที่บ้าบอไปกับมันเอง เอาตัวเองไปติดกับมันอย่างกับคนไร้สมองจนตัวเองเป็นทุกข์ขนาดนี้ดี
“เฮ้อ ใจคอจะไม่นึกถึงกันบ้างเลยใช่ไหมวะ” ผมก็ได้แต่พูดลอยๆกับตัวเอง ห้องที่เคยอยู่คนเดียวมาตลอด ตอนนี้ผมกลับรู้สึกว่ามันว่างและกว้างมากกว่าเดิม อยู่คนเดียวมันเงาเป็นบ้าเลย แต่ผมไม่อยากกลับบ้าน ถึงได้ต้องอยู่คนเดียวแบบนี้ไง
“ถ้าอีกสิบนาทีนายไม่โทรมาฉันจะโกรธแล้วนะเว้ย!” ผมพูดใส่อารมณ์กับโทรศัพท์ตัวเอง แต่ก็เหมือนเดิม มันยังคงนิ่งไม่สั่นไหวเหมือนเดิม นี่ผมเข้าขั้นบ้าไปแล้วใช่ไหมเนี่ย ทำไมต้องกระวนกระวายกับคนอย่างนั้นขนาดนี้ด้วยวะ ใช่ว่าผมจะสิ้นไร้ไม้ตอกถึงกับหาผู้ชายคนใหม่ไม่ได้
แต่...
เอาเถอะ คิดมากก็มีแต่จะปวดหัว ผมโทรไปก่อนก็ได้วะ แค่นี้ก็ไม่เหลือศักดิ์ศรีแล้ว เสียอีกสักหน่อยจะเป็นอะไรไป อย่างน้อยมันอาจจะทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นก็ได้
ตู้ดดดดด
...
ไม่รับ...ผมเอาโทรศัพท์ออกจากหู มองหน้าจอที่ตัดไปแล้ว ผมกดโทรออกซ้ำอีก แต่ก็เหมือนเดิมคือมันไม่รับสายผม หรือว่ามันจะทำงานอยู่ งั้นไว้ค่อยโทรไปก็ได้วะ
ผมลุกขึ้นเดินออกจากห้องนอนไปนั่งที่ห้องนั่งเล่น หยิบรายงานติดมืออกไปทำข้างนอกด้วย แต่ใจผมไม่จดจ่อกับงานตรงหน้าเลย คิดอะไรไม่ออก สายตามันคอยแต่จะเหลือบมองโทรศัพท์ รอคอยว่าเมื่อไหร่คนที่ผมรอมันจะโทรกลับมา แต่ก็ว่างเปล่า
สองชั่วโมงผ่านไปแล้วนะ มันไม่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูบ้างเลยหรือไงว่ามีคนโทรหามัน หรือมันเห็นแล้วไม่โทรกลับ นี่ตกลงมันจะทิ้งผมจริงเหรอ
ไม่สิ! จะเรียกว่าทิ้งได้ยังไง ผมกับมันไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย มันคงจะเบื่อผมแล้ว ก็แน่ล่ะ อะไรที่ได้มาง่ายๆ มันก็ไม่มีความหมายอยู่แล้ว มันก็คงผิดที่ผมเองนั่นแหละที่ง่ายเอง
“เหอะๆๆ”
เสียงหัวเราะเยาะเย้ยตัวเองกับน้ำตาใสๆที่ไม่รู้กี้ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วที่มันออกมาจากดวงตา
สุดท้ายผมก็เป็นอย่างที่คนอื่นว่าจริงๆ
ง่าย...ร่าน
ผมลุกขึ้นเดินเข้าห้องนอนไปแต่งตัว วันนี้ผมจะต้องเคลียร์กับโอชินให้รู้เรื่อง จะอังไงก็บอกมาเลย ถ้ามันเบื่อผมแล้วผมก็จะไปเอง และผมจะทำให้มันรู้ด้วยความคนอย่างผมก็ไม่ง้อใครเหมือนกัน
ผมขับรถตัวเองไปที่คอนโดมัน เพราะมาหลายครั้ง พี่ยามเลยเปิดประตูให้ผมเข้าโดยที่ไม่ค้องใช้คีย์การ์ด ปกติถ้าจะมาก็มาพร้อมโอชิน ผมไม่เคยมาเองหรอก แต่มันน่ะชอบไปหาผมเองที่ห้องตลอด ผมกดลิฟต์ขึ้นไปที่ห้องมัน
ออดดดดดดๆๆๆ
ผมกระหน่ำกดออดหน้าห้องมันด้วยความโมโห ไม่สนใจว่าห้องข้างจะด่าไหม ผมยืนรอแต่ก็ไม่มีคนมาเปิดประตู ผมกดซ้ำอีก แต่ก็เงียบ นี่มันไปตายที่ไหนกันวะ ถึงได้หายต๋อมแบบนี้ หรือมันจะไปอยู่ห้อง ผมกดออดอีกครั้ง จนไม่อยากจะอยู่ที่นี่แล้ว ผมหมุนตัวเดินกลับไปที่ลิฟต์ อย่าให้เจอหน้านะ ผมจะซัดมันสักทีให้หน้าหล่อนั่นแหกไปเลย!
แอ๊ดดด
เสียงคนเปิดประตู
ผมหยุดเดินทันที ค่อยๆหันกลับไปมอง ไม่รู้จะตื่นเต้นทำไม แต่แค่นึกว่าผมจะได้เจอหน้ามันผมก็ดีใจแล้ว
แล้วก็จริง โอชินยืนพิงกรอบประตูห้องมองผมนิ่งๆ ผมเดินเข้าไปหามัน มือกำเข้าหากันแน่นทั้งดีใจที่ได้เห็นหน้ามัน แล้วก็โกรธเพราะความนิ่งของมัน โกรธจนตัวผมสั่นไปหมด ผมเตะเข้าที่หน้าแข้งมันไปทีแรงๆ
“โอ๊ย! บ้าเอ้ย! เป็นบ้าเหรอไง” มันทรุดลงไปกุมหน้าแข้งตัวเอง เงยหน้าจ้องผมตาเขียว ผมก้มมองมันเหยียดๆ พออาการเจ็บของมันดีขึ้นมันก็ลุกขึ้นยืนตรงหน้าผม
“กลับไปซะ”
“ห๊ะ!”
อะไรวะ! ผมเพิ่งมาเองนะ มันไล่ผมแล้วเหรอ มันรู้บ้างไหมว่ามันไม่ง่ายเลยที่จะทำใจมาหามันได้เนี่ย ทั้งๆที่ยังไม่ได้คุยอะไรกันสักคำ แต่มันก็ไล่ผมกลับแล้ว
“ไม่กลับ!” ผมขึ้นเสียงโวยวาย ตุบตีมันอย่างแรง โอชินก็ฌได้แต่ปัดป้องไม่ให้ผมทำอะไรมัน ผมเอาความโมโหหงุดหงิดงุ่นง่านทั้งหมดลงไปกับแรง ซัดมันไม่ยั้ง มันลากผมเข้าห้องมันเพราะห้องอื่นเปิดประตูออกมาดู
“หยุด!” มันตะคอกใส่หน้าผม ผมยิ่งไม่หยุด ทั้งมือทั้งขาที่ผมประเคณใส่มันไม่ยั้ง โอชินพยายามที่จะรวบมือรวบตัวผมเอาไว้ ผมก็ดิ้นๆจนหลุด
“ไอ้เลว ไอ้ชั่ว!” ผมด่ามัน โอชินล็อดตัวผมเอาไว้ คราวนี้ผมดิน้นไม่หลุดมากลากผมจากหน้าประตูห้องไปที่โซฟาแล้วเหวี่ยงตัวผมลงกับโซฟาอย่างแรง
จุกครับ!
“เลิกบ้าได้แล้ว!”
ผมจ้องหน้ามันอย่างไม่ยอม โอชินถอดแว่นที่ผมทุบจนร้าว ปกติมันไม่ใส่แว่นหรอก เพิ่งเห็นวันนี้นี่แหละ ดี สมน้ำหน้ามัน ซื้อใหม่ไปเลยมึง แว่นมันที่แตกกับความรู้สึกของผมที่เสียไปมันแทนกันไม่ได้สักนิด!
เราได้แต่จ้องตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร เรื่องที่อยากจะพูดตอนนี้ผมไม่อยากพูดอะไรแล้ว เหมือนตัวเองเป็นใบ้ไปชั่วขณะ ความรู้สึกมันตีรวนปนเปกันจนไม่รู้ว่าเรื่องไหนเป็นเรื่องไหน ผมไม่อยากพูดแล้ว เบื่อแล้วนะ เหนื่อยแล้ว
“เดี๋ยว จะไปไหน” มันถามทันทีที่ผมลุกขึ้นเดินไปที่ประตู มันดึงแขนผมเข้าหาตัวมัน ผมยืนน้ำตาคลอต่อหน้ามัน โอชินขมวดคิ้วยุ่งยาก แล้วก็ลากผมกลับไปนั่งที่โซฟาตามเดิม
“เป็นอะไร ไหนบอกดิ ถึงได้มาอาละวาดแบบนี้” มันพูดเหมือนใจเย็น ดูก็รู้ว่ามันระงับอารมณ์ของตัวเองอยู่
“เปล่า”
“เปล่างั้นเหรอ? คิดว่าฉันจะเชื่อเหรอไง ว่าไง จะเอาอะไร”
“เอามึงมั้ง!” ผมพูดประชดมันกลับไป
“ไว้ก่อนแล้วกัน ไม่มีอารมณ์” ไอ้นี่ก็ทำหน้าตายตอบกลับมา ผมหันหน้าหนีมันทันที มันขยับเข้ามากอดเอวผมไว้
กอดทำไม...ทำไมต้องกอด
ถ้ามันเบื่อผมแล้ว...มันจะมากอดผมเพื่ออะไร ให้ผมตายใจงั้นเหรอ
“นายเบื่อฉันแล้วใช่ไหม” ผมถามเสียงสั่น เกลียดตัวเองทุกครั้งที่ร้องไห้ให้ผู้ชายเลวๆ ที่เขาว่าผู้หญิงชอบคนลว ผมว่านะ ตอนนี้ไม่ว่าผู้หญิงหรือผู้ชายที่มีสถานะเป็นรอง แม่งคงจะชอบคนเลวกันทั้งนั้นแหละ
ทั้งมาโค....ทั้งโอชิน
แม่งเลวพอกันทั้งคู่!!!
“ฉันบอกเมื่อไหร่ว่าเบื่อ” มันกระซิบข้างๆหู แล้วก็พรมจูบทั้วใบหูและลำคอ นี่ผมโกรธมันอยู่นะ แต่ทำไมมันต้องเอาแต่ซุกไซ้ด้วยวะ เดี๋ยวผมก็หายโกรธหรอก ยิ่งอารมณ์ไม่ปกติอยู่ด้วย
“อย่ามาปากดี แล้วที่เป็นอยู่เรียกว่าอะไร” ผมหันไปถามมัน ถ้าวันนี้ผมไม่ได้คำตอบนะ น่าดู!!!
“แล้วฉันเป็นอะไร” มันทำหน้านิ่งๆ นี่มันโง่หรืออะไรกันแน่วะ ผมกำลังจะประสาทกินอยู่แล้ว ปกติมันไม่ได้เป็นคนหน้ามึนนะ หรือมันไม่สบาย
“นายไม่โทรหา ไม่ไปหาด้วย โทรมาก็ไม่รับ จะเอายังไงว่ามาเลยดีกว่าวะ ถ้าเบื่อก็บอกตรงๆดิ จะได้แยกย้ายกันไปเลย ทำไม คิดว่าฉันไม่มีปัญญาหาผู้ชายใหม่เหรอไง รู้เอาไว้ด้วยว่ามีคนต่อแถวจะคบฉันตั้ง ไม่ง้อนายหรอ...อื้ออ!” ผมยังด่ามันไม่จบมันก็จูบปิดปากผม ผมดิ้นทันทีทั้งที่ปกติไม่เคยปฎิเสธจูบของมัน ออกจะชอบเสียด้วยซ้ำ แต่วันนี้มันไม่เหมือนกัน ผมโกรธมันอยู่
“อ๊ะ...”
แต่นั้นแหละครับ ร่างกายมันสวนทางกับใจ ข้างในบอกว่าไม่ แต่โดนมันจูบแบบร้อนแรงเข้าหน่อย ผมก็อ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟ ปล่อยให้มันลุกล้ำจาบจ้วงจนมันพอใจ
“พูดมากวะ น่ารำคาญ” มันถอนจูบออกเพื่อด่าผม แล้วก็ก้มลงมาจูบอีก ผมเลยกัดลิ้มมันเข้าให้ มันหรี่ตามองผม แล้วก็งับเข้าที่ริมฝีปากล่างของผมอย่างแรงจนได้กลิ่นคาวเลือด
“โอ๊ย!”
ไอ้ซาดิสม์เอ้ย!!!
ผมกัดมันไม่แรงเลยนะ เลือดก็ไม่ออกด้วย แต่ดูมันทำกับผมดิ มันมองผลงานตัวเองด้วยความชอบใจก่อนจะแลบลิ้นเลียเลือดผม เป็นแวมไพร์หรือไงห๊ะถึงได้กินเลือดชาวบ้านได้หน้าตาเฉย
“หมดแรงหรือยัง” มันถามยิ้มๆหลังจากที่สูบวิญญาณสูบเลือดผมจนผมอ่อนแรง
“นิสัยเสีย!” ผมว่ามัน แต่มันกลับทำหน้าชอบใจ ไอ้โรคจิต!
“ถ้าหมดฤทธิ์แล้วก็ฟังนะ ฉันไม่ได้เบื่อนาย ออกจะน่ากินขนาดนี้ เบื่อได้ไงกัน” ไม่รู้ว่ากลัวผมจะไม่เชื่อในคำพูดของมันหรือไง ถึงได้กินปากผมจริงๆ
“ก็นายทิ้งฉัน” ผมมองหน้ามันด้วยสายตาตัดพ้อ ผมน้อยใจจริงนะ เรื่องที่มันทิ้งผมวันนั้นน่ะ
“อ่อ เรื่องวันนั้นสินะ บางทีถึงฉันไม่พูดก็ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึก ฉันพยายามจะเก็บนะ แต่แม่งก็อดไม่ได้วะ ทำไม่ไม่เลิกรักมันสักที”
“...” ผมนั่งเงียบ ไม่รู้จะพูดอะไรดี กับมาโค...ผมรักเขาก็จริง แต่มันก็ไม่เท่าก่อนหน้านี้ ถ้าจะพูดว่าเลิกรักแล้วก็ไม่ใช่ บางทีผมยังนึกถึงวันที่ใช้ชีวิตร่วมกับเขาอยู่ แม้จะสั้นๆ แม้จะสุขบ้างทุกข์บ้าง แต่ทุกอย่างมันก็ยังอยู่ในใจ ไม่ได้ออกไปไหน ก่อนหน้านี้ผมรักมาโคมากนะ แค่ไม่กี่เดือน ผมยังตัดใจเลิกรักเลยไม่ได้หรอก
“เอาเถอะ ไม่พูดฉันก็รู้ว่านายรู้สึกยังไง แต่ฉันก็แค่อยากให้นายรู้บ้างว่าฉันก็มีความรู้สึกเหมือนกัน ก็ไม่ได้มีแต่นายคนเดียวหรอกที่เจ็บ” มันทำหน้าเครียด ผมกอดมันอ้อนๆ ทำไมกระดานมันพลิกแบบนี้เนี่ย ผมต้องเป็นฝ่ายโกรธมันสิถึงจะถูก แต่ทำไมตอนนี้กลายเป็นมันโกรธผม แล้วผมต้องง้อแทนล่ะ ใครก็ได้บอกผมทีว่าผมพลาดพลั้งเสียทีมันไปตั้งแต่เมื่อไหร่!
“แล้วทำไมนายไม่ไปหาฉัน ไม่โทรหา แล้วไม่รับสาย ทำไม” ผมพูดเสียงงอนๆ ไม่ได้ครับ ผมต้องเป็นคนงอนไม่ใช่มัน
“ฉันยุ่ง อาทิตย์นี้ฉันสอบทั้งอาทิตย์ อาทิตย์หน้าด้วย” มันพูด ทำให้ผมเกิดความสงสัยทันที นี่มันยังเรียนอยู่อีกเหรอ
“นายยังเรียนอยู่เหรอ” ผมถามหน้างง ตอนนี้งองูลอยเต็มหัวผมไปหมด ผมไม่เคยเห็นมันใส่ชุดนักศึกษาเลยนะ
“เรียน...หึหึ นายไม่เคยใส่ใจฉันจริงๆสินะ เปิดตู้เสื้อผ้าฉันน่ะ เคยสังเกตุบ้างไหมล่ะว่ามันมีชุดนักศึกษาอยู่”
“...” เงียบสิครับ เงิบด้วย
“เพราะนายไม่เคยใส่ใจฉันไง ฉันถึงบอกว่าเรายังคบกันไม่ได้หรอก”
“ขอโทษ” ผมไม่มีคำอื่นที่ดีแล้วจริง โอเค เรื่องนี้ผิดเต็มๆ ผมไม่เคยสังเกตุหรือใส่ใจมันจริงๆนั่นแหละ ทั้งที่มันรู้ว่าวันไหนผมเรียนอะไร ใครเป็นเพื่อนผม ผมชอบกินอะไรไม่ชอบอะไร แต่เรื่องของมัน ผมกลับไม่รู้เลย
“ช่างเถอะ ทำใจไว้แล้ว ตกลงมีเรื่องแค่นี้ใช่ไหมที่มาเนี่ย”
“ก็...อืม”
“งั้นก็กลับไปได้แล้ว”
“...!” อะไรวะ มันไล่ผมอีกแล้ว ถึงผมจะผิดนะ แต่ทำไมมันต้องไล่ผมด้วยล่ะ
“ทำไม อยู่ไม่ได้ไง” ผมทำหน้าหาเรื่อง มันไม่เคยไล่ผมเลยนะ
“เออ อยู่ไม่ได้ กลับไปได้แล้ว”
คราวนี้มันลุกขึ้นยืนแล้วก็ลากผมไปที่หน้าประตู ผมยืดตัวเองไว้สุดแรงเกิด ไม่เอาอ่ะ ผมไม่อยากกลับ ผมจะอยู่ที่นี่ ยิ่งมันไล่ผมยิ่งไม่อยากกลับ ทำไมวะ มันมีอะไรที่ทำให้ผมอยู่ไม่ได้หรือไง หรือใครจะมาหามัน หรือมันซ่อนใครไว้ ผมดิ้นจนหลุด อันดับแรกคือวิ่งไปที่ห้องนอนมันก่อนเลย
อย่าให้รู้นะว่ามันซ่อนใครไว้ ผมเล่นไม่เลี้ยงแน่!
แต่ห้องมันว่างเปล่าไม่มีใครเลย ผมไปดูในห้องน้ำในห้องนอนมันก็ไม่มี หันไปเจอมันทำหน้างงมองผมอยู่
“ซ่อนใครไว้ บอกมานะ!”
ผมขี้หึงมาก บางทีมันควรจะรู้
“อย่ามาเพ้อเจ้อได้ไหม ไม่มีใครทั้งนั้นแหละ กลับไปได้แล้ว”
“ทำไมต้องกลับ ทำไมอยู่ไม่ได้!”
“จะอ่านหนังสือสอบ เข้าใจไหม ทีนี้ก็กลับไปได้แล้ว นายทำให้ฉันเสียเวลาไปเยอะแล้วนะ” มันพูดเสียงเหนื่อยๆ ผมคลายสีหน้าลง แต่ก็ยังไม่วางใจอยู่ดี ผมก็ไม่ได้จะอะไรสักหน่อย แค่อยากอยู่ด้วยเท่านั้น มันจะอ่านหนังสือก็อ่านไปสิ ผมไม่ได้จะกวนมันสักหน่อย
ก็แค่...อยากเห็นมันอยู่ในสายตา ไม่ได้เจอตั้งหลายวันนิ ผมคิดถึงมันแทบบ้า
“ก็อ่านไปดิ ฉันอยู่เงียบๆก็ได้” ผมต่อรองเดินเข้าไปใกล้ๆ ยกมือกอดคอมันไว้ แต่มันส่ายหน้าไม่ยอมอยู่ดี
“ไม่ได้ นายอยู่ด้วยฉันจะไม่มีสมาธิ”
“ไม่กวนหรอก จริงๆนะ ไม่สงเสียงดังด้วย จะอยู่เงียบๆ”
“ไม่ได้ก็คือไม่ได้ครับ”
ผมทำหน้างอทันที ไม่อยู่ก็ได้วะ ผมเดินกระแทกเท้าไปที่หน้าประตูห้อง มันเดินตามมาส่ง
“อย่างอนน่า ถ้านายอยู่ฉันคงอดใจไม่ให้กอดนายไม่ได้หรอก” มันพูดเสียงเบาใกล้ผม พอมันหอมแก้มผมเบาๆ ผมก็ใจอ่อนหายโกรธทันที ก็เพราะเหตุผลงี่เง่าของมันด้วยแหละ ฟังก็รู้ว่าเพราะตันหาของตัวเองชัดๆ แต่กลับพูดเหมือนว่าเป็นความผิดผมที่ทำให้ผมอดใจไม่ได้
“ก็ไม่ต้องกอดดิ” ผมบอก รู้กันนะครับ ว่ากอดของมันคืออะไร
“พูดง่ายแต่ทำยาก ฉันคิดถึงนายจนแทบบ้าเลยล่ะ ไว้สอบเสร็จแล้วฉันจะไปหาเอง โอเคนะ” มันพูดไปก็ไซ้คอผมไปมาจนรู้สึกสยิว ดีนะยังไม่เปิดประตูห้อง ไม่งั้นชาวบ้านคงแตกตื่นกับฉากหวาบหวามเบาๆของเราสองคน
“แต่มันตั้งอีกอาทิตย์กว่าไม่ใช่เหรอไง!?” ถึงจะรู้ว่ามันต้องอ่านหนังสือ แต่ผมก็อดงี่เง่าไม่ได้
“อืม” มันหลุดลวนลามผมแล้วตอบ
“นานอ่ะ” ถึงจะโอดครวญ แต่ผมก็ยังพอรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ยังไงเรื่องสอบก็สำคัญ
“โทรคุยกันได้ไหม” ถ้าเจอกันไม่ได้ อย่างน้อยๆได้คุยกันบ้างก็ยังดั
“ไม่ได้” มันตอบแบบไม่ลังเล
“ทำไมคุยไม่ได้” ผมขึ้นเสียงเล็กน้อย ไม่ให้อยู่ด้วยนี่ยังพอเข้าใจนะ แต่ไม่ให้โทรนี่ผมไม่เข้าใจ
“เดี๋ยวฉันไม่มีสมาธิ” มันอธิบาย
โอ๊ย! จะเอาคะแนนเต็มหรือไงวะ ถึงได้มุ่งมั่นขนาดนี้ ตอนผมสอบยังไม่ขนาดนี้เลยนะ ออกไปอ่านหนังสือข้างนอกกับเพื่อนด้วยซ้ำ อ่านคนเดียวไม่ได้หรอก ง่วง!!!
“แปบเดียวน่า ไว้ฉันจะชดเชยให้นะ จะจัดชุดใหญ่เลยเลยล่ะ” นี่ผมกับโอชินเข้าใจเรื่องเดียวกันไม่เนี่ย ผมแค่อยากอยู่กับมัน แต่ไอ้นี่ก็เอาแต่จะหื่น
มันสอบเสร็จเมื่อไหร่นะ ผมจะแกล้งให้มันเปลี่ยว แล้วจะปล่อยให้มันเสียวคนเดียวซะให้เข็ด!!!
……………….
# ตอนนี้สั้น แต่สมบูรณแล้วนะ ขอโทษที่หายไปเป็นอาทิตย์ พอดีริริมีสอบกับรายงานตัวสำคัญ ^^ :hao5:
คิดถึงทุกคนมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก :mew1:
# ถ้าอ่านแล้วงงก็ขออภัย เบลอจริงอะไรจริง :katai1:
:กอด1: :L1:
-
เริ่มจะน่ารักมากๆๆ ละ :mew1:
-
ง่า สั้นไปไหมคะ พอร์ชลูกแม่><
-
ยังจิ๊ดๆตรงที่พอร์ชไม่รู้ไรเลยเกี่ยวกับโอชิน
แต่ชอบตรงพอร์ชงุงิกับโอชินเว่ออะ555
ดูแบบตรงๆดี รอเค้า'กอด'กันเนี่ยวู้ฮู้ :P
-
สุดท้ายพอร์ชก็ทนไม่ไหวไปง้อโอชิน น่ารักมากอ่ะ ชอบๆๆ
เป็นกำลังใจให้คุณริรินะคะสนุกมากค่ะ
-
พอร์ชมีการไปง้อโอชินซะด้วย
พอร์ชน่ารักขึ้นเยอะเลย
-
มาร์โครักพริกจริงๆแล้วใช่ไหม ไม่ใช่ใครมาสะกิดเรื่องพนันอีกนะ
-
โอชินหื่นจัง แต่ก็น่ารักนะถึงข้ออ้างมันจะแปลกๆไปหน่อยก็เถอะ :laugh:
พอร์ชรีบๆตัดใจจากมาโคเถอะสงสารตัวเองกับโอชินอะ :hao5:
-
พอร์ช โอ้ยยย น่ารักๆๆๆๆๆ :katai3: :katai3: :katai3: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
พอร์ชหายงอนง่ายไปไหมอ่า. ถูกทิ้งไว้ข้างถนนอย่างนั้น มันอันตรายถ้าพอร์ชเปนอะไรไปนะ ฮึ่ยย
โอชินก้อหน้ามึน ห้ามนู่น ห้ามนี่ เยอะจังเลย ><"
-
คิดถึง 2 คู่นี้ฝุดๆ :ling1: :ling1:
-
เอร๊ยยย..เราต้องให้เค้าง้อไม่ใช่เรอะหนูพอร์ช
:really2:
-
พอร์ชไหงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ละ
-
เหตุผลของคนหื่น ฮ่า ฮ่า ฮ่า
-
พอร์ชแรงอ่ะแต่ชอบ :mew1:
-
ชอบน่ะคู่นี้น่ะดูตรงไปตรงมาดีน่ะ :mew1: :mew1: เราชอบโอชินด้วยล่ะ ดูจริงใจดี เงียบสุขุมแต่เร่าร้อนดี :hao6: :hao6: ทำแบบนี้น่ะรับรองพอร์ชหนีไปไหนไม่รอดหรอก :mew4: :mew4: ส่วนตัวพอร์ชแรก ๆ หมั่นไส้มาก ๆ รู้สึกว่าเธอช่างสาวเหลือเกิน แต่ตอนนี้เริ่มค่อย ๆ ชอบแล้วล่ะ :mew3: :mew3:
คุณริริสู้ ๆ น่ะจ้ะ ถ้าไม่ว่างไม่เป็นไรจ้ะ แต่ถ้าหายไปนานแวะกลับมาบอกนิดนึงน่ะ แต่รอเสมอจ้ะ :bye2:
-
เอ้า คดีพลิก ทำไมเป็นเราที่ต้องไปหาเค้าล่ะพอร์ช
แต่อย่างว่าล่ะเนาะ เริ่มรักเค้าคิดถึงแล้วล่ะสิ :-[
โอชินก็ไม่แพ้กัน เอาเป็นว่าหลังสอบค่อยว่ากัน
รับรองว่าพอร์ชโดนจัดหนักแน่ๆ :z1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้า
-
ดีจังเลยเข้าใจกันแล้ว
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
คู่นี้ มีมีสัจริงๆ รอโอสอบเสร็จใครพอรชหรือโอนะ จะเป็นฝ่ายปลี่ยว ฮ่าๆ
-
เอ่อ...ทำไมกลายเป็นพอร์ชที่ต้องไปง้อโอชินล่ะ
หายโกรธง่ายไปมั๊ย โดนทิ้งกลางทางตอนดึกเลยนะ
หรือว่านายไม่มีปัญญาหาใหม่ ทั้งที่โดนกระทำขนาดนี้ มันอดคิดไม่ได้จริงๆ :katai1: :katai1: :katai1:
-
ชุดดดหย่ายยยยยยยยยยยยย
:hao6: :hao6: :hao7: :hao7: :hao6: :hao6: :hao6: :hao7: :hao7: :hao7:
-
น่าจะงอนกันนานกว่านี้หน่อย
-
DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 22: I can't go any further then this. ฉันไปไกลกว่านี้ไม่ไหวแล้ว (50%)
HIM: MACO
เพียงแค่ผมก้าวขาลงจากรถ ทั้งผู้หญิงและผู้ชายหลายคนก็มองมาที่ผมเป็นจุดเดียว หญิงสาวในชุดหวาบหวิวนุ่งน้อยห่มน้อยมองสบตาผมอย่างมีความหมาย ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมอาจจะคว้าเธอมาสักคนสองคนมาไว้ข้างกายสำหรับในค่ำคืนนี้ แต่ตอนนี้ผมไม่จำเป็นต้องหาใครมานอนเป็นเพื่อนอีกแล้ว เพราะผมมีคนที่นอนเคียงข้างผมอยู่ทุกวัน
“มาโค? Oh my gosh ไม่คิดว่าคืนนี้เดียจะได้เจอคุณนะคะ” นางแบบสาวที่ผมคุ้นหน้าคุ้นตาดีเดินเข้ามาทักทาย เธอกอดแขนผมเอาไว้ ช้อนตาสายตาที่เปรี่ยมไปด้วยเสน่ห์เย้ายวนขึ้นมองสบตาผม สายตาของเธอคงไม่มีผู้ชายคนไหนปฎิเสธได้ ร่วมไปถึงรูปร่างและหน้าตาที่ทั้งสวยและดูน่ารักไปในตัว และที่แน่ๆเลยคือ...เธอเร่าร้อนดุจดั่งไฟ
“นั่นสิ ทั้งๆที่พรุ่งนี้เราก็จะได้เจอกันอยู่แล้ว”
พรุ่งนี้ผมมีถ่ายแบบคู่กับนาเดีย หรือผู้หญิงที่กำลังเดินแนบชิดผมเข้าไปในผับหรูในย่านดังตรงใจกลางกรุงเทพมหานครในขณะนี้ เสียงเพลงดังจนไม่สามารถได้ยินเสียงพูดของเธอ นาเดียจำต้องเขย่งปลายเท้าขึ้นกระซิบที่ข้างหนูผม ไม่รู้ว่าเพราะความบังเอิญหรือจงใจ ริมฝีปากของเธอถึงได้ขบลงที่เบาหูของผมเบาๆราวกับจะยั่ว
“แต่เจอกันก่อนแบบนี้ น่าจะทำให้เราสนิทสนมกันมากขึ้นก็ได้นะคะ งานพรุ่งนี้จะได้ออกมาราบรื่น”
ผมคงไม่ได้คิดไปเอง คำพูดและนัยต์ตาที่สื่อความหมาย ผมเข้าใจในทันทีว่าเธอต้องการอะไร
“จะดีเหรอ ฉันมีแฟนแล้วน่ะ”
“อะไรกัน คนอย่างมาโคเนี่ยนะมีแฟน” เธอทำเสียงไม่เชื่อ แน่ล่ะ เพราะที่ผ่านมาผมไม่เคยคบใครจริงๆจังๆเสียที จะมีพริกเนี่ยล่ะคนแรก แต่ก็เป็นคนแรกที่ได้มาเพราะเงื่อนไขบ้าๆ
“จริงสิ ถ้าแฟนฉันรู้...”
“ก็อย่าบอกแฟนสิ แค่ไม่บอก...ก็ไม่มีใครรู้”
หึหึ ผมไม่ลังเลที่จะเดินตามเธอไปในห้องๆหนึ่ง ที่นี่จะมีห้องให้เปิดพักชั่วคราว เรื่องนี้มีแต่แขกวีไอพี่เท่านั้นที่จะรู้ ผมทิ้งพริกเอาไว้ที่ห้องก่อนแล้วกัน เพราะของดีชิ้นโตลอยมาอยู่ตรงหน้าขนาดนี้แล้ว เขาเล่ากันว่านาเดียคือสุดยอดของความสุดยอด ผมเคยทำงานร่วมกับเธอบ้าง แต่ยังไม่เคยได้ลิ้มลอง คราวนี้คงเป็นโอกาสอันดี
เป็นชั่วโมงกว่าพายุแห่งห้วงกามารมณ์จะสงบลง ผมมองร่างบางที่กำลังแต่งตัว เธอจัดการสวมเสื้อผ้าตัวสั้นด้วยท่าทางที่สุดแสนจะเซ็กซี่ ไม่แปลกที่คนค่อนประเทศจะหลงไหลในความร้อนแรงของผู้หญิงคนนี้ แหละผมยอมรับว่าเธอเด็ดจริง
แต่ครั้งเดียวก็เกินพอครับ
“พรุ่งนี่เจอกันนะสุดหล่อ” เธอเดินเข้ามาจูบผมทีหนึ่ง ก่อนจะเดินออกจากห้องไปด้วยท่วงท่าที่เต็มเปรี่ยมไปด้วยความมั่นใจ
ผมลุกขึ้นแต่งตัว ผมนัดกับเพื่อนไว้ข้างล่าง แต่มาเสียเวลาไปกว่าชั่วโมงกับผู้หญิงสุดร้อนแรงแห่งปี ก็เป็นอะไรที่ไม่เลว
“ มึงมาช้า” ไอ้กัสทักผมหน้าตาไม่สบอารมณ์
“กูมานานล่ะ” ผมบอก ทิ้งตัวลงนั่งข้างตรงข้ามมัน ไอ้ธันนั่งอยู่ข้างๆ มันมองผม สายตาตั้งคำถามว่าผมไปทำอะไรมา
“หึหึ” ผมหัวเราะเบาๆ หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบก่อนจะชี้นิ้วไปที่นาเดีย ไอ้กันกับไอ้ธันมองตามนิ้วผม ก่อนที่ไอ้กัสจะหันหน้ากลับมามองผมทันควัน ส่วนไอ้ธันมาส่ายหน้าไปมา สายตาดุๆของมันตำหนิผมอย่างเปิดเผย
“มึงกินแล้วเหรอวะ เชี่ย! สุดยอด เป็นไงวะ” ไอ้กันถามเสียงสูง
“ดี...ดีมาก” ผมยกยิ้มมุมปาก ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม
“ถ้าพริกรู้ มึงแย่แน่” ไอ้ธันพูดนิ่งๆ แต่ก็ทำให้ผมหุบยิ้มได้
“พริกจะไม่รู้” ผมกดเสียงต่ำเป็นการสั่งพวกมันว่าจะต้องเก็บเรื่องพวกนี้ให้มิดชิดที่สุด
ถ้าผมไม่พูด พวกมันไม่พูด นาเดียก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่จะเอาเรื่องพวกนี้ไปปล่าวประกาศให้ตัวเธอเองเสียชื่อเสียงอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นไม่มีทางที่พริกจะรู้เรื่องนี้
“เออ กูลืมไปว่ามึงคบกับพริกอยู่ ไอ้มาโค มึงนอกใจแฟน” คำพูดที่หลุดออกมาจากปากไอ้กัสเหมือนว่ามันกำลังด่าผม แต่ถ้ามองตามันจะรู้ว่ามันก็แค่พูดไปอย่างนั้น เพลย์บอยอย่างมันไม่เคยสนใจคำว่านอกใจนอกกายหรือกครับ ความต้องการของมันคือสิ่งที่ถูกต้องที่สุด ถ้าทุกคนจะบอกว่าผมเลว โปรดรู้เอาไว้ว่ามีคนที่เลวกว่าผม ถ้าคุณได้รู้จักมันอย่างลึกซึ้งจริงๆ คนๆนั้นก็คือ...นั่นคือไอ้ออกัส
“กูเปล่านอกใจ แค่นอกกาย” ผมยักไหล่ไม่ใส่ใจ ก็แค่เล่นๆ คืนเดียวจบ กับนาเดียผมมั่นใจว่ายังก็ไม่มีปัญหา เพราะเท่าที่รู้มาคือ เธอไม่เคยวิ่งโร่จับผู้ชายที่นอนตัว สุขสมทั้งสองฝ่ายแล้วก็แยกทาง วินๆ ไม่มีการตามจิกทีหลังแน่นอน
ไอ้ธันนั่งฟังนิ่งๆ แต่สีหน้าและแววตามันที่มองผมแสดงออกมาให้รู้ว่ามันไม่พอใจกับการกระทำของผมอย่างมาก ผมรู้ว่ามันไม่พอใจที่ผมทำตัวเลวแบบนี้ แต่ผมก็คือผม มันทำเหมือนไม่รู้จักผมไปได้
และแน่นอนครับว่าไอ้คุณชายธันเดอร์คือคนนิสัยดีที่สุด แต่ก็ยังเลวกว่าคนทั่วไปอยู่ดีนั่นแหละ
“มึงจะเครียดทำไมว่ะไอ้ธัน ถ้าพริกรู้เรื่อง คนที่ซวยก็คือกู ไม่ใช่มึงสักหน่อย”
“กับมึงกูไม่ห่วงหรอก แต่มึงคิดไหมว่าพริกจะเสียใจไหมถ้ารู้เรื่อง” คำพูดของมันปิดปากผมได้
ผมไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นเลย แต่...พริกจะไม่มีทางเสียใจ เพราะมันจะไม่มีทางได้รู้
“เฮ้ยๆ จะซีเรียสกันไปทำไมวะ มึงทำเหมือนไม่รู้จักไอ้มาโคไปได้ ว่าพอตกดึกสงัดมันก็เที่ยวฟัดไปทั่ว มันไม่ได้จริงจังหรอกน่า มาชนๆ” ไอ้กัสคนที่ไม่เคนเดือดเนื้อร้อนใจกับอะไรทั้งสิ้นพูดขึ้นกลางวง ยกแก้วเหล้าขึ้น ผมเลยต้องยกขึ้นชนแก้วกับมัน ไอ้ธันก็เช่นกัน
“แล้วอย่าหาว่ากูไม่เตือน” ไอ้ธันมันพูดเสียงเบาๆมาก แต่ผมก็ยังได้ยิน
ทำไมมันจะต้องกังวลขนาดนี้ ทำไมจะต้องเป็นห่วงเป็นใหญ่พริกถึงขนาดนี้ด้วย คนของผม ผมจัดการเองได้ ใช่ว่าจะต้องให้มันมาเป็นเดือดเป็นร้อนแทน มันคงไม่ได้คิดไม่ซื่อกับแฟนผมหรอกนะ ถ้าเป็นแบบนั้น ผมกับมันคงมีเรื่องต้องเคลียกันยาว
พวกผมไม่ได้พูดเรื่องนาเดียอีก เพียงแค่ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม คุยถึงเรื่องงานบ้าง พรุ่งนี้พวกมันก็ถ่ายแบบเซตเดียวกับผม แต่คนละคอนเซ็ป สถานที่ถ่ายแบบก็จะคนล่ะที่กันตามคาร์แลกเตอร์ของแต่ละคน
คืนนี้เกือบจะเป็นคืนนี้ดี ถ้าหากว่าไม่มีหน้าไอ้คนที่ผมเกลียดเดินผ่านเข้ามาในรัศมีสายตา ผมหวังว่าให้มันมองไม่เห็นผมแล้วเดินไปผ่านไป แต่ดูเหมือนพระเจ้าจะจงเกลียดจงชังผมมาก ถึงได้ให้มันมองมายังผม รอยยิ้มกวนประสาทของมันฉายขึ้นที่มุมปาก แค่ได้เห็นก็อยากจะตะบันหน้ามันสักที
ชีวิตผมคงจะหาความสงบสุขไม่ได้ ถ้าหากว่ายังมีมันอยู่บนโลกนี้
“ไงวะ วันนี้ออกมาเที่ยวได้เหรอวะ คิดว่าโดนเด็กกักบริเวณแล้วเสียอีก” ไอ้ดีนมันนั่งลงที่เก้าอี้ว่างโดยที่พวกผมยังไม่ได้อนุญาต
“เสือก” ผมด่ามันสั้นๆ มันขำเสียงดัง ผมตีหน้าเข้มด้วยความไม่พอใจ
“เก่งนี่ ที่ทำให้เด็กนั่นเป็นแฟนนายได้น่ะ พร้อมจะปิดเกมส์หรือยัง” มันทวงถามสัญญาเดิมพันที่ผมกับมันเคยตกลงกันไว้ จากสีหน้าแย้มยิ้มกวนประสาทของมันเปลี่ยนเป็นดวงตานิ่งๆที่คาดเดาไม่ออกว่ามันคิดอะไรอยู่ แต่ผมไม่ได้ใส่ใจความคิดของมัน เพราะผมกำลังคิดหนักเรื่องเดิมพัน
มันถึงเวลาแล้วอย่างนั้นเหรอ
“จะจบเลยก็ได้ เพราะทุกวันนี้เด็กนั้นก็เป็นของกูทั้งตัวและหัวใจแล้ว แต่คิดอีกที ตอนนี้กูยังสนุกอยู่ ขอสนุกอีกสักหน่อยแล้วกัน” ผมหาข้ออ้างขึ้นมาเพื่อเลื่อนเวลาอยู่กับพริกให้นานกว่านี้ ผมปั้นหน้าเหมือนไม่รู้สึกอะไรถ้าหากผมจะต้องจบเกมส์นี้ในเร็ววันนี้จริงๆ แต่ใครจะรู้ว่าในใจกลับวูบโหวงเหมือนมีหลุมดำอยู่ข้างใน เหมือนหัวใจผมจะหยุดเต้นเอาเสียอย่างนั้น
ผมไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ ผมไม่อยากเลิกกับมัน เพราะผมชอบมันเข้าให้แล้ว...ไม่ใช่สิ ผมรักพริกมันเข้าให้แล้วต่างหาก
“มึงแน่ใจเหรอว่าแค่สนุก ไม่ใช่ว่าหลงรักเด็กมันเข้าให้แล้วล่ะ” ไอ้ดีนทำหน้ายิ้มหยัน ผมคิดว่ามันจะโง่มากกว่านี้เสียอีก เกมส์นี้ไม่ง่ายอย่างที่ผมเคยคิดไว้แล้วสิ
“มึงรีบเหรอ” แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังหาหนทางที่จะถ่วงเวลาเอาไว้
“กูไม่โง่วะมาโค ที่มึงไม่อยากจบตอนนี้ เพราะรักเด็กนั่นไปแล้วสินะ กูบอกมึงแล้วนะ ถ้ามึงทำไม่สำเร็จ มึงจะต้องทำยังไง”
“ไอ้ดีน!” ผมพุ่งเข้าขย้ำคอเสื้อมันแน่น กรามขบเข้าหากันจนขึ้นนูน คนรอบข้างเริ่มมองมาด้วยความตกใจเพราะคิดว่ากำลังมีเรื่อง มีแน่ล่ะถ้ามันยังกวนประสาทผมอยู่แบบนี้
“จบเกมส์นี้ซะ กูไม่มีเวลามาเสียกับเรื่องไร้สาระนี่อีกแล้ว คืนวันศุกร์หน้า กูจะรอดูว่ามึงจะแพ้หรือชนะ”
“มึงไม่มีสิทธิ์มาสั่งกู!” ผมคำรามเสียงต่ำอย่างเดือดดาน ไอ้ธันพยายามจะจับผมแยก ผมสะบัดมันออก แล้วกำคอเสื้อไอ้ดีนแน่นขึ้น ไม่สนใจว่ามันจะขาดอากาศหายใจตายไหม
“หึหึ” มันหัวเราะในลำคอ แววตามันไม่มีท่าทีของความกลัวเลยสักนิด ทั้งที่ผมแทบจะฆ่ามันอยู่แล้ว “มึงจะไม่ทำก็ได้นะ แต่กูจะไปบอกเด็กนั้นด้วยตัวเอง มึงเลือกเอา ว่าจะบอกเลิกเด็กนั่นเอง หรืจะให้กูไปบอกเรื่องทั้งหมด ถ้ามึงบอกเองมึงชนะ แต่ถ้ากูไปบอก มึงแพ้ แล้วก็เตรียมตัวชดใช้ให้กูได้เลย!”
มันมองผมอย่างเครียดแค้น มันคงจะแค้นผมมากกับเรื่องในอดีต อดีตที่ทำให้เรื่องระหว่างผมกับมันแย่จนแตกหักกันได้ขนาดนี้
อดีตที่ก่อให้เกิดความเกลียดชังจนแทบจะฆ่าอีกฝ่ายให้ตายได้อย่างไม่รู้สึกผิด
และไม่มีทางที่ผมจะยอมชดใช้ให้มันเด็ดขาด ถ้าผมจะชดใช้ มันก็ต้องชดใช้ด้วยเหมือนนกัน!
……………………………..
# มาห้าสิบเปอร์เซ็นก่อนนะ ทั้งมากเพลียมาก ไม่ไหวแล้ว :katai1: พรุ่งนี้ต้องไปทัศนศึกษากับมหาลัยด้วย (อย่างกับเด็ก) เลยว่าจะนอนเอาแรง พรุ่งนี้ตื่นเช้า และคงจะไม่ได้ลงยาวไปจนถึงวันอาทิตย์ดึก :ling1:
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้ค่ะ :mew1: :กอด1: :L1:
-
เด็ด...ขมวดมางี้ รอซ้ำมาโคอย่างเดียว... ฮึๆ
-
เรื่องนี้ปริศนาเยอะจังแฮะ
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
มาโค แกฆ่าตัวเองแล้วละ แล้วแกจะได้รู้ความทุกข์มันเป็นยังงัย :ruready :mew4:
-
มาโคใกล้จะงานเข้าและ
-
มาโค แล้วนายจะได้รู้ว่าตกนรกทั้งเป็น เป็นยังไง :katai4: :katai4:
-
อ่าฮะ จะรอดูว่ามาโคจะทำยังไง
-
คิดว่าคุมเกมส์นี้ไหวไหมมาโค :m16:
เลือกระหว่างหัวใจกับศักดิ์ศรี สุดท้ายคนที่เจ็บก็มีแต่ตัวนายเองนะ :hao5:
-
มาโคจะบอกเลิกกับพริกไหมอะ
ถ้าบอกจริงๆสงสารพริกมากๆ
-
มาโคแกไปมีอะไรกับยัยนางแบบนั้นพริกรู้พริกต้องเสียใจ
-
อ่านตอนนี้แล้วเลิกกันก็ดีนะ พูดมาได้นอกกายไม่ได้นอกใจ :m16:
ลองให้พริกไปนอนกับคนอื่นบ้างไหมล่ะ จะได้รู้ว่ามันเป็นยังไง
ธันยังมีความคิดดีกว่าอีก ถ้าไม่มีคนที่เรียกว่าแฟนก็ว่าไปอย่าง
บางทีอาจจะถึงเวลาที่พริกจะได้เอาคืนบ้างก็ได้นะ o18
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
:fire: :fire: :fire: อยากให้พริกรู้จริงๆ
-
มาโคนายตายแน่ ๆ :fire: เราเชียร์ให้พริกรู้น่ะ และให้รู้พร้อมกันสองเรื่องเลย :hao5: เอาแบบเจ็บครั้งเดียว สมน้ำหน้านายมาโคตัวแสบ แต่ก้ออย่างว่าคนจะให้พลิกกลับอย่างรวดเร็วคงเป็นเรื่องยากน่ะ นายต้องพิสูจน์ตัวเองอีกเยอะน่ะ แต่สงสารพริกน่ะอุตส่าห์ทุ่มมาทางนี้แล้วยังเจอแบบนี้ ยกให้คุณไวน์ไปเลยดีกว่าน่ะ :hao6:
-
นอกกายเหรอ....มันก็แค่คำพูดของคนเห็นแก่ตัว
ยังมีการมาว่าคนอื่นเลวกว่าตัว ทั้งที่เพิ่งทำไปนั้น มันก็เลวไม่ต่างกัน
ไม่รู้เป็นไงไม่เคยชอบพระเอกเรื่องนี้เลย ให้ตายสิ
ปล. แต่รักพริกกับพอร์ชมากนะ :mew1: :mew1: :L1: :L1:
-
ขอบคุณนะคะ
ไม่ว่าจะเป็น "นอกกาย" หรือ "นอกใจ"
สุดท้ายแล้วก็คือ "ทรยศ" คนรักของเราอยู่ดี
เมื่อคิดว่าคนรักจะไม่มีทางที่จะได้รู้
ลืมไปหรือเปล่าว่า "ความลับไม่มีในโลก"
เหตุการณ์ทั้งหมดกำลังจะทำให้นายเจ็บแบบที่ไม่เคยรู้สึก
เจ็บที่เป็นต้นเหตุทำให้คนรักเสียใจ เจ็บที่เห็นคนที่รักเสียใจ
ทุกอย่างจะคูณยกกำลังสำหรับตัวนายเอง "มาโค"
บทเรียนครั้งนี้คงจะทำให้นายคิดอะไรได้มากกว่าเดิมนะ หึหึ
-
คิดได้แค่นี้หรอมาโค ถ้าหลังจากนี้เป็นยังไงก็อย่าเสียใจ :m16:
-
DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 22: I can't go any further then this. ฉันไปไกลกว่านี้ไม่ไหวแล้ว - 100%
HIM: PRIK
รถยนต์คันหรูราคาหลักสิบล้านแล่นเข้าจอดเทียบฟุตบาตหน้าสตูดิโอ ผมหันไปยกมือไหว้คุณไวน์ เขาเพียงแต่มองผมนิ่งๆ แต่ก็ดุดันอยู่ในทีด้วยความไม่พอใจ
“ทำงานให้ดี อย่าทำให้ฉันต้องผิดหวัง”
“...” ผมได้แต่เงียบ ในใจนึกค้าน...ผมไม่อยากทำแล้ว
“หวังว่าฉันจะไม่ได้ยินนายพูดว่าทำไม่ได้อีกนะ”
“คุณไวน์...” ผมเรียกชื่อผู้มีประคุณเสียงเบาหวิว
“เธอรู้ใช่ไหม ข้อตกลงก็คือข้อตกลง ถ้าเธอทำไม่ได้ ก็ไม่ต้องมาพูดกับฉัน”
“ครับ” สุดท้ายผมก็ต้องเปร่งเสียงออกมาจากลำคออย่างยากเย็น
“ก็ดี ลงไปได้แล้ว”
ผมเปิดประตูลงจากรถ คุณไวน์ขับรถออกไปทันที ผมยืนอยู่กับที่อยู่นาน หลังตาลงช้าๆ แล้วค่อยๆผ่อนลมหายใจออมาแผ่วเบา เบาจนผมคิดว่าตัวเองไม่ได้หายใจ หลังจากยืนทำใจอยู่สักพักผมก็หันหลังเดินเข้าไปในสตูดิโอ
“มาแล้ว! เกือบสายแล้วนะเรา” พี่จีจี้ก้าวพรวดเดียวก็ถึงตัวผม
“ขอโทษครับ”
“ไม่เป็นไร รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ ยังจะต้องแต่งหน้าทำผมอีก” ผมมองไปรอบๆสตูดิโอที่มีคนเยอะมากกว่าปกติ และเป็นคนที่ผมไม่รูจักเกือบทั้งนั้น ยกเว้นผู้ชายสองคนที่ยืนอยู่ในฉากสำหรับถ่ายแบบ พวกเขาคือวัยรุ่นชื่อดังที่ใครๆก็รู้จักและให้ความสนใจ
ผมคว้าเสื้อในมือของพี่จีจี้ไปเปลี่ยน แล้วออกมาให้ช่างแต่งหน้าและทำให้ผม ผมไม่เคยกังวลกับการถ่ายแบบมาก่อนถ้าไม่นับสองสามครั้งแรก นอกนั้นผมก็ทำได้ดี แต่วันนี้มันค่อนข้างต่างจากครั้งก่อนๆ ผมต้องกลายมาเป็นหนึ่งในพรีเซนต์เตอร์ให้กับน้ำหอมแบรนด์ดังคบวคู่กับสองหนุ่มอย่าง ริคและพายุ โดยคุณไวน์เป็นผู้ให้ใช้สถานที่และเสื้อผ้าในการโฆษนาน้ำหอมตัวใหม่
ริกเป็นนายแบบวัยรุ่นและมีงานถ่ายเอ็มวีรวมถึงงานโฆษนาต่างๆมากมาย ส่วนพายุนอกจจากตะเป็นนายแบบแล้ว เขายังเป็นพระเอกหนุ่มหน้าใหม่ไฟแรงๆที่ใครๆต่างก็จับตามอง แน่นอนว่าทั้งคู่มีรัศมีเปร่งประกาย แต่ยืนเฉยๆก็มีเสน่ห์แล้ว แล้วผมเป็นใคร? ผมมาทำอะไรที่นี่?
แล้วอย่างนี้จะไม่ให้ผมกังวลได้ยังไงไหวครับ!
ผมไม่เคยคิดว่าจะได้ทำงานใหญ่ๆแบบนี้มาก่อน นี่ไม่ใช่การถ่ายแบบเสื้อผ้าธรรมดาอย่างที่ผ่านมาที่ผมเคยทำ ที่จะโพสท่าแบบไหนก็ได้ จะทำหน้ายังไงก็ได้ แต่นี่เป็นการถ่ายแบบพรีเซนต์เตอร์ให้กับน้ำหอมตัวใหม่ ที่มีกลิ่นหอมเย้ายวน ช่วยเพื่อความเซ็กซี่และดูลักลับให้แก่ผู้ชาย แต่ผมยังไม่รู้เลยว่าตัวเองดูเซ็กซี่เหมาะกับสินค้าชิ้นนี้ตรงไหน ต่างกับริคและพายุที่ดูเป็นผู้ชายเซ็กซี่เต็มขั้น แถมเขายังเคยผ่านงานจำวพกนี้มากมาก งานนี้จึงไม่เป็นปัญหาสำหรับพวกเขา แต่มันเป็นปัญหายิ่งใหญ่สำหรับผม
ผมไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไงตอนอยู่หน้ากล้อง ต้องโพสท่าแบบไหน มองกล้องยังไง สื่ออารมณ์ประมาณไหนถึงจะพอดี ถึงจะเป็นการสื่อถึงประสิทธิภาพของตัวน้ำหอมออกมาให้ตรงจุดตรงคอนเซ็ปที่สุด
“พริก อย่าเกร็ง ทำตัวตามสบายกว่านี้หน่อย” ตากล้องพูดดึงสติผมกลับมา ไม่ถึงสามนาทีผมก็ถูกตำหนิเสียแล้ว และมันยิ่งทำให้ผมเกร็งมากกว่าเดิม
ผมว่าคุณไวน์คิดผิดแล้วแหละที่ให้ผมทำงานนี้
“ตั้งคอตรงเชิดหน้าขึ้น มองไปที่กล้องด้วยความมั่นใจราวกับว่านายเป็นผู้ชนะก็พอแล้ว อย่าไปคิดอะไรมาก”
ผมแทบไม่เชื่อหูตัวเองว่าริคกำลังแนะนำผมอยู่ เพราะเคยได้ยินข่าวมาว่าเขาค่อนข้างหยิ่ง แต่ฟังจากน้ำเสียงที่เขาแอบกระซิบเบาๆแล้วมันไม่ใช่เลย
ผมทำตามที่เขาบอก เสียงกดชัตเตอร์ดังขึ้นติดต่อกันสามที ผมก็เอียงหน้าเปลี่ยนองศา ดันหันไปสบตากับพายุโดยบังเอิญ สายตาที่เต็มไปด้วยกำลังใจ ช่วยผ่อนคลายอาการเกร็งของผมได้เยอะ
“ดีมาก แบบนั้นแหละ พริกหันข้างหน่อย แล้วพายุ เอามือท้าวบนไหล่พริก เอียหน้าเข้าไปหา ริคขยับเข้าไปใกล้อีกนิด นั่นแหละ เยี่ยม!”
แชะๆๆ
“เปลี่ยนเซต!”
จบการถ่ายเซตแรกแบบราบรื่นเกินคาด ผมแยกไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เพราะทุกคนดูเป็นมืออาชีพจนผมไม่กล้าทำให้พวกเขาเสียงาน และอาจจะพาลไปเสียชื่อเสียงของคุณไวน์ได้
ต่อไปเป็นการถ่ายเดี่ยวคู่กับผลิตภัณฑ์ ริคและพายุได้ถ่ายก่อน ผมนั่งดูและคอยจดจำสีหน้าท่าทางของพวกเขา จะได้เอามาประยุกต์ใช้กับตัวเอง มันน่าทึ่งมากที่ผมทำได้ดีโดยที่ไม่ต้องมีใครบอก ยิ่งเห็นแบบนี้แล้วผมยิ่งอยากรู้ว่า เวลามาโคอยู่ในกล้อง เขาจะดูดีมากแค่ไหน แค่ผมเคยเจอเขาเดินแบบในครั้งแรกที่เจอกันนั้น ผมก็ว่ามันน่าทึ่งมากแล้ว แต่เพราะผมไม่เคยมีโอกาสตามเขาไปทำงานเลย จึงไม่เคยเห็น ถ้าผมขอตามเขาไปทำงานบ้าง เขาจะว่าอะไรไหมนะ
พอถึงตาผม ความตื่นเต้นก็กลับมาอีกครั้ง ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆราวกับว่าจะไม่มีโอกาสให้หายใจอีก ตอนเดินเข้าฉากผมสวนกับพายุที่เดินออกมา เขาตบมือบนไหล่ผมเบาๆ
“สู้ๆ”
แล้วงานก็เสร็จสิ้นด้วยดี
“เก่งมาก ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคุณไวน์ถึงได้เลือกเธอ ถึงตอนแรกๆจเกร็งๆอยู่บ้าง แต่หลังก็ทำออกมาได้ดีจนน่าทึ่ง”
“ไม่หรอกครับ” ผมเกาท้ายทอยเขินๆ ไม่เคยถูกชมโดยคนเก่งๆแบบนี้มาก่อน ยิ่งพอรู้ว่าเขาเป็นตากล้องระดับแนวหน้าของเมืองไทยก็อดจะปราบปลื้มไม่ได้
“ครั้งหน้าหวังว่าจะได้ร่วมงานกันอีกนะ” ตากล้องชูนิ้วโป้งให้ผม ผมยกมือไหว้ขอบคุณแล้วเขาก็เดินกลับไปเก็บของ ผมเองก็ไปเก็บของๆตัวเองเช่นกัน
“ไง” ริคเป็นคนเดินเข้ามาทักผมก่อน
“ไปไหนต่อไหม พวกฉันกำลังจะไปหาข้าวกิน” พายุเป็นคนเอ่ยชวน ทีแรกก็ไม่หิวหรอกครับ แต่พอพายุพูดเท่านั้นแหละ ผมก็หิวเลย
“นั่นดิ ไปเปล่า” ริคสำทับชวนผมอีกรอบ
“ไปก็ได้ หิวเหมือนกัน” ผมตอบตกลง
“นายมีรถหรือเปล่า” พายุถาม ผมส่ายหน้าก่อนตอบ
“วันนี้ฉันไม่ได้เอารถมาน่ะ”
เพราะว่าวันนี้คุณไวน์เพิ่งจะกลับมาจากต่างประเทศ แต่ผมดันไม่อยู่ห้อง เพราอยู่คอนโดมาโค คุณไวน์เลยขับรถไปรับเนื่องจากว่ารถของผมอยู่ที่คอนโดตัวเอง
“ไม่เป็นไร งั้นไปรถฉันเนี่ยแหละ” ริคควงกุญแจรถแล้วก็เดินออกไป ผมเพิ่งสังเกตุว่าริคตัวเล็กกว่าพายุอยู่หน่อย ทั้งสัดส่วนของขนาดและส่วนสูง แต่ผมกลับตัวเล็กกว่าริคเสียอีก ก็แน่ล่ะ ผมสูงร้อยเจ็บสิบเอง สองคนข้างหน้าสูงเกินร้อยแปดสิบทั้งคู่
เห็นแล้วเพลียกับความสูงตัวเอง
ริคเลือกร้านที่อยู่ไม่ไกลจากสตูดิโอมากนัก เหตุเพราตอนนี้เป็นเวลาเลิกงาน รถติด ถ้าจะออกไปกินที่อื่นคงได้หิ้วท้องรอเป็นชั่วโมงแน่ๆ เลยเลือกร้ายอาหารไทยใกล้ๆแทน
“เอาอ่ะไรสั่งเลย เดี๋ยวเลี้ยง” ริคเอ่ยอย่างใจปล้ำ แต่ผมรีบปฏิเสธ
“ไม่เอา หารกันเถอะ”
“ไม่ๆ เดี๋ยวเลี้ยง เพราะพายุจ่าย” ริกฉีกยิ้มกว้าง คนที่ถูกพาดพิงก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่ส่ายหน้ามองริคยิ้มๆเท่านั้น
“ไม่ดีอ่ะ หารเถอะ ฉันไม่สบายใจ”
คนเพิ่งจะรู้จักกันจะให้เขาเลี้ยงได้ยังไงครับ น่าเกลียดตายเลย
“ขี้เกรงใจจัง เอาเถอะ หารก็หาร แต่กูไม่จ่ายนะครับ”
“อืม ทำยังกับว่าเคยจ่ายเอง” พายุพูดขำๆแล้วกวักมือเรียกพนักงานให้มารับออเดอร์
ทั้งสองคนสั่งกันชนิดที่ว่าผมไม่ต้องเอ่ยปากสั่งเลย นี่กะสั่งมาเลี้ยงคนทั้งหมู่บ้านหรือยังไง แล้วพวกเขาไม่ต้องดูแลหุ่นกันหรือยังไง ถึงได้กินกันเยอะขนาดนี้
“เฮ้ย! แม่ง เจ๋งวะ” ริคร้องตกใจขึ้นกลางโต๊ะ เขากำลังเล่นโทรศัพท์ตัวเองอยู่ ก่อนที่เจ้าตัวจะหัวเราะเบาๆออกมา พายุขมวดคิ้วมองหน้าผมเหมือนสงสัย แล้วก็ชะโงกหน้าไปมองในโทรศัพท์ของริค พายุเองก็ดูจะตกใจไม่น้อย จนผมเริ่งรู้สึกอยากรู้อยากเห็นตามไปด้วยว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ถามจะออกไปก็คงไม่เหมาะ เพราะเราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น
“เอาจนได้วะไอ้นี่ แม่งฟันนางแบบในวงการหมดทั้งวงการแล้วมั้ง” ริคพูดไปหัวเราะไป เหมือนเรื่องที่ทำให้เขาตกใจไม่ใช่เรื่องร้ายแรง
“เรื่องปกตินิ นั่นมันใคร มาโค...ยังได้สิแปลก”
แต่ชื่อของคนคุ้นเคยทำให้ผมกล้าทำเรื่องที่เสียมารยาท
“มาโค...ทำไมเหรอ” ผมถามขึ้น ไม่ว่ามันจะเป็นเรื่องอะไร แต่ถ้าเกี่ยวข้องกับมาโค ผมก็อยากรู้ทั้งนั้น
“อ่อ นายก็คงจะรู้จัก เพราะมันดังจะตาย ดูนี่” ริคส่งโทรศัพท์ให้ผมดู เป็นภาพของมาโคกับผู้หญิงรูปร่างสะโอดสะอองหน้าตาสวยเซ็กซี่กำลังคลอเคลียกันอยู่บนเตียง และอีกหลายๆภาพ ที่ทำให้ผมเกือบจะหายใจไม่ออก สมองมันตื้อไปหมด รู้สึกว่าการกลืนน้ำลายลงคอเป็นเรื่องยากลำบาก
“ปกติบางคนต้องเกี้ยวเป็นอาทิตย์ถึงได้จะนาเดียไปกิน แต่ไอ้นี่แม่งเล่นคืนเดียวได้ สุดยอดจริงๆวะ”
“ใช่เมื่อคืนเปล่าวะ เหมือนเห็นมันและนาเดียอยู่ที่ผับ เสื้อผ้าชุดเดียวกันเลย”
“เออใช่ เมื่อคืนเราก็เจอนี่หว่า แต่ไม่คิดว่าทั้งสองคนจะไปนอนด้วยกันมา ไวมาก!”
พอได้ฟัง...ดวงตาผมก็ร้อนผ่าวขึ้นเรื่อยๆ
“ใครเป็นคนถ่ายวะ ห้องนั้นมันห้องวีไอพีไม่ใช่เหรอ”
“มันอาจจะถ่ายเองก็ได้”
“ขอตัวนะ พอดีมีธุระ” ผมวางโทรศัพท์ของริคลงบนโต๊ะแล้วรีบเดินออกจากร้านทันที ไม่อยู่ฟังเรื่องราวของมาโคต่อ ผมทนฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว ทนไม่ได้ที่จะต้องรับรู้ว่านอกใจผมไปนอนกับคนอื่นจริงๆ แถมยังเป็นผู้หญิงที่สวยขนาดนั้น
บรรยากาศก็ช่างเป็นใจให้ฝนตกลงมาอย่างหนัก ผมก้มหน้าก้มตาเดินไม่สนใจว่าตัวเองจะเปียกไหม ไม่สนใจเสียงเรียกของพายุและริคที่ดังขึ้นจากด้านหลัง จนเสียงพวกเขาสองคนเงียบไป ในสมองผมมีแต่ภาพที่เห็นและเรื่องที่ได้ยิน
เมื่อคืน...เขากลับมาดึกด้วยสภาพที่เมามาย แล้วเขาก็กอดผม โดยที่ผมไม่รู้เลยว่าก่อนหน้านี้เขาไปกอดใครมา
ทำไมถึงเจ็บแบบนี้ล่ะ...ทั้งที่ผมคิดว่าผมเผื่อใจเอาไว้แล้ว คิดว่าจะไม่เป็นอะไรถ้าวันนั้นต้องเสียเขาไป แต่ว่า...มันเจ็บมากขนาดนี้ได้ยังไงกัน
“พริก! มาเดินตากฝนทำไม ขึ้นรถเร็ว!” ใครบางคนดึงแขนผมเอาไว้ ผมค่อยเงยหน้ามองเขา แววตาและสีหน้าของคนที่มาทำให้ความอดทนอดกลั้นของผมสิ้นสุดลง
“พี่ธัน ฮือออ ผมเจ็บ ฮืออ” ผมปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายเมื่อเจอคนที่พึ่งพิงได้
“ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร พี่อยู่นี่แล้ว”
.......................................................
หลังจากนี้ริริไม่สามารถบอกอะไรได้ บอกได้แค่ว่าจงติดตามกันต่อไป บางทีมันก็มีอะไรมากกว่าที่คุณคิด วะฮะฮ่าๆๆๆๆ :laugh:
-
:z13: :z13:
-
ใครถ่าย :hao5:
-
สงสารพริกอะมาโคไม่น่าทำงี้เลยพริกอย่าร้องนะ
-
มาโคไปตายซะ :z6: :beat: พริกไม่ต้องไปสนใจผู้ชายบ้ากามไม่เคยพออย่างนี้อีกเลิกกับมันไปเอาคืนให้หนักเอาให้มาโคกระอักออกมาเป็นเลือด
-
:fire: :fire: :m31: :m31: :3125: :m16: :serius2: :serius2:
ไอ้.............. มา....................โค............
:3125: :3125: :m16: :m16: :m31: :m31: :fire: :fire: :fire: :angry2: :angry2:
-
สั้นและค้าง :mew2:
-
เอาแล้วววววพริกรู้แล้ววววมาโคนายนี่มันทำไรไม่นึกถึงใจพริกก่อนเลยสงสารพริกง่ะ//อยากรู้ใครถ่ายต้องเป็นแผนของนาเดียและดีนแน่ๆ
-
เจ็บจี๊ดๆๆ กันเลยทีเดียว พี่ธันเป็นตัวแปรหนึ่งมั้ย ทำไมแกมาโคตรได้จังหวะเลยล่ะ
มาโคเอ๋ย โลกกลมมากกว่าที่นายคิด อย่าทระนงว่าตนชนะอยู่ตลอดเวลา
วันที่ไม่เหลือใครนั่นแหละถึงจะรู้สึก... โมโหมาโคนะที่ยังคิดเรื่องเกมส์นั่นอยู่
รู้ว่ารักเค้าก็เลิกเล่นเกมส์สิ นี่ผิดสองกระทงรวด นอกกายแถมยังมีคดีเก่าติดตัว
โสดยาวแน่แก แอบสมน้ำหน้า
อยากอ่านต่อมากกก ข่วนหน้าตัวเองแกรกๆๆ :katai1: :katai1: :katai1:
-
โว้ว!!!.... สรุปรอ... ว่าใครจะร้ายสุด!!! เดาอีก!!! เพื่อนมาโค
-
มาต่อเร็วๆนะครับ
:call: :call: :call:
-
สรุปแล้วพี่ธันคือพระเอกใช่มั้ยยยยย
สงสารพริกกก ฮือออออออออ
-
มาโคงานเข้าอย่างจัง
ให้ที่เงียบๆนะร้ายสุด :เฮ้อ:
-
อีนาเดียถ่ายเองแน่ๆ
-
บางทีปริศนามันก็เยอะเกิน จนอ่านแล้วเหนื่อย
อ่านไปตอนนี้ แล้วคงต้องอีกค้างนาน กว่าจะรู้ความจริง แล้วมันหงุดหงิดหัวใจ
งั้นขอรออ่านเมื่อจบเลยทีเดียวดีกว่าค่ะ
-
ริริซาดิสจริงๆด้วย ชอบเห้นคนอ่านทุรนทุราย :katai1: :katai1: :katai1:
พี่ธันเป็นคนถ่ายใช่มั๊ยเอ่ย เสียบแทนมาโคเลย เราไม่ว่าหรอก o13 o13 o13
ปล่อยให้มันผยองต่อไป ในความลับที่มันคิดว่ามีในโลก หึหึ :m16: :m31: :angry2: :angry2:
-
โอ้วพระเจ้า งานเข้ากันเลยทีเดียว :hao5:
ว่าแต่อิตัวไหนมันแอบถ่ายรูปวะ :angry2: เค้าก็นัวเนียกันอยู่จะไปถ่ายได้ไง
-
สงสารพริก อ๊าาาาาา :hao5: :hao5: :hao5: hao5:
-
สงสารพริก มาโคแม่ง
-
:katai1:
-
มาต่อตอนใหม่ ด่วนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน !!! :katai4:
-
ค้างค่ะค้างงง อยากอ่านต่อที่สุดในโลกเลยย :ling1:
อยากให้พริกเล่นงานมาโคกลับมาก ใจร้ายที่สุด ไปนอนกับคนอื่นได้ไงเนี่ย!!!
แต่แอบอยากรู้ตรงที่ว่าภาพมาจากไหน
-
เหมือนทุกอย่างถูกวางไว้แล้ว นู๋พริกTT
-
สงสารนู๋พริกง่ะ มาโค่ไม่น่าเลย
งือ
-
อย่ามาเปลี่ยนพระเอกตอนนี้น้า!
โธพี่มาร์คคึจบเลยค่ะ หล่อมาตั้งหลายตอน
คนดีๆมักได้เป็นพระรองอะจะจำไว้
แต่แบบบบบโอ้ยไม่ใครก็ใครในนั้นแหละเป็นคนถ่าย
แอบสมน้ำหน้านิดๆ ศักดิ์ศรีนี่มันมีค่ากว่าพริกหรอย่ะ?
-
เห้อ~ คุณไวน์ไม่น้าให้พริกมาทำงานนี้เลยนะ นึึกว่าจะหวังดีกับพริกจริงๆซะอีก
-
ไม่รู้ว่าใครถ่ายและมีเจตนาอะไร แต่เรารู้ว่าคลิปนั้นมันเรื่องจริง :m16:
แม้ว่ามาโคจะโดนแกล้ง หรือใครจะวางแผนเอาไว้แบบนี้ก็ตาม
เราก็ว่ามันสมควร ไม่ใช่ว่าพริกสมควรรู้ความจริงแล้วเสียใจหรอกนะ
แต่มันสมควรแล้วที่พริกจะรู้และจะได้หาทางเอาคืนผู้ชายคนนี้บ้าง
คาดว่ามีอีกหลายคนที่จะร่วมมือกับพริกเพื่อเอาคืนมาโค o18
ว่าแต่พี่ธันโผล่มาได้จังหวะพอดีเลยนะคะ :hao3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
รับรู้ได้ถึงเค้าความดราม่า
แบบว่าชอบนะแบบนี้
มันตื่นเต้นดี แบบว่าอยากให้พริกเอาคืน
อยากให้มาต่อตอนต่อไปเร็วๆ
เรื่องนี้รู้สึกตัวละครน่าสงสัยทุกตัวเลย
ยกเว้นหนูพอร์ชนี่แหละที่ดูเปิดเผยสุดในเรื่องละ
-
สมน้ำหน้ามาโค อยากอ่านต่อไว ๆ จัง คงมันส์พิลึกเลยแฮะ :katai2-1: สงสารพริกจัง แต่น่าสงสัยจัง พายุกับริคน่ะ ดูแปลก ๆ น่ะ ฟินจัง :impress3: :impress3: แล้วตกลงใครเป็นคนถ่ายน่ะ ไม่อยากเชื่อน่ะว่าจะเป็นมาโคน่ะ เพราะนายนี้คงไม่ใช่พวกชอบโชว์น่ะ
คุณริริเขียนเหมือนกลับว่าเรื่องทุกอย่างคงมีอะไรมากกว่าที่คิดน่ะ เราก้อหวังว่ามาโคจะไม่ทำให้พริกต้องผิดหวังน่ะ :hao5: :hao5:
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
เอาละซิ เป็นเรื่องแล้วมั้ยล่ะ
แล้วทีนี้มันจะเป็นยังงัยต่อ หวังว่า พริก จะไม่โดนบอกเลิดทั้งที่ยังเจ็ปกับเรื่องนี้อยู่นะ
พี่ธัน ก็ช่วยดูแล พริก ด้วยนะ
บอกต่ง อยากกระทืม มาโค มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รอต่อไป มาไวๆ น้า
-
มาโคแกทำตัวแกเองนะ :เฮ้อ:
-
DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 23: Romantic dreams will stop
HIM: Thunder
กะไว้แล้วว่าเรื่องมันต้องเป็นแบบนี้ ยังไงความลับก็ไม่มีในโลก ยิ่งถ้ามีไอ้ดีนเข้ามาเกี่ยวกับด้วยแล้ว ผมไม่เคยเชื่อว่าเรื่องพนันที่ไอ้ดีนและมาโคทำร่วมกันไว้มันจะเป็นความลับ แล้วยังไง สุดท้ายคนที่เจ็บก็คือคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อย่างพริก
“หนาวไหม” ผมไม่รอคำตอบ หรี่แอร์ลงให้อีกคนที่นั่งเหม่อลอยมองออกไปนอกหน้าต่างรถ และดูเหมือนว่าคำพูดของผมไม่สามารถแทรกซึมเข้าไปในความคิดของพริกได้ ผมได้แต่ถอนหายใจแล้วมองเสี้ยวหน้าด้านข้างพริกอย่างเจ็บปวด
เจ็บที่ต้องปล่อยให้คนที่แอบรักเป็นทุกข์เพราะฝีมือเพื่อนตัวเอง โดยที่ผมไม่สามารถช่วยอะไรได้เลยสัดนิด
ผมมันก็แค่คนโง่เขลา โง่ที่ปล่อยให้เรื่องราวมันดำเนินมาในรูปแบบนี้ ถ้าผมเพียงแต่จะมีความกล้าที่จะขัดขวางการพนันบ้าบอนั้นในวันนั้น วันนี้พริกก็คงไม่ต้องเจ็บปวดหรอก
นี่ขนาดพริกยังไม่รู้เรื่องที่มาโคมันเข้ามาจีบพริกเพราะสาเหตุอะไร ยังเป็นแบบนี้ แสดงว่าพริกคงรักมันเข้าแล้วจริงๆ ยิ่งนึกถึงจุดนี้ความเจ็บปวดก็เกาะกุมหัวใจผมจนแทบทานทนไม่ไหว
พริกเคยเป็นรุ่นน้องผมตอนเรียนมัธยม ตอนนั้นผมอยู่มอหกแล้ว ส่วนพริกอยู่มอหนึ่ง เพิ่งเข้าเรียนมาใหม่ ความน่ารักสดใสต้องตาต้องใจผมมาก แต่อาคารเรียนของเด็กมอต้นและมอปลายมันแยกโซนกัน ไม่บ่อยนักที่ผมจะได้เห็นน่าพริก เดือนหนึ่งแค่สองสามครั้งเห็นจะได้ ถึงเห็นก็แค่แวบๆผ่านตา แต่สำหรับผมเขาก็สะดุดสายตาทุกครั้งที่มองหา
แล้วยิ่งผมต้องเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัย ทำให้ไม่ได้ค่อยมีเวลาไปเที่ยวเล่นมากนัก เพราะผมเองก็มีภาระหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบเหมือนกัน เรื่องที่ผมชอบพริกก็เลยต้องพับเก็บไว้ในซอกลึกของหัวใจ จนภาพของเด็กหนุ่มตัวเล็กๆค่อยๆจางลงเมื่อผมเข้าเรียนในมหาวิทยาลัย พอได้เจอคนมากขึ้น เรื่องราวในชีวิตมากขึ้น ทำให้อารมณ์รักชอบไม่รุนแรงนัก แต่ผมก็ไม้เคยลืมเด็กน่ารักคนนั้นเลย
แต่เมื่อมาได้เจอกันอีกครั้ง กลับต้องมาเจอกันในสถานการณ์แย่ๆแบบนี้ ผมบอกไม่ถูกเลยว่าตอนที่เห็นหน้าพริกอีกครั้งผมรู้สึกยังไง ทั้งตื่นเต้นตกใจและดีใจ แต่พอรู้ว่าไอ้มาโคต้องเข้าไปจีบพริกเพื่อการเดิมพันระหว่างมันกับไอ้ดีน ผมยิ่งรู้สึกสับสน ไม่รู้ว่าควรจะเห็นดีเห็นงามกับเพื่อนหรือจะช่วยเหลือพริกดี แต่ผมได้ห้ามปรามไอ้มาโคไปแล้ว แต่คนอย่างมันนะเหรอ ถ้าผมพูดไปมันก็เสียเวลาเปล่า มันไม่เคยฟังใคร จะผิดจะถูกยังไงก็ขอให้มันต้องลองด้วยตัวเอง ผมรู้จักนิสัยมันดี และดีเกินไปจนผมไม่อาจทักท้วงได้
สุดท้ายผมก็ทำร้ายคนที่ผมแอบชอบได้ลงคอ ถ้าเรื่องนี้ใครจะผิด ก็คงเป็นผมคนหนึ่งนั่นแหละที่ผิด
“พริก ถึงแล้ว” ผมแตะที่เขนพริกเบาๆ เรียกสติอีกคนให้รู้สึกตัว พริกค่อยๆหันหน้ามามองผม น้ำตายังไม่หายไปจากใบหน้าเพราะร้องไห้มาตลอดทาง ดวงตาคู่สวยบวมแดงไปหมด
“ขอบคุณครับพี่ธัน”
“ไม่เป็นไร ให้พี่อยู่เป็นเพื่อนไหม”
“...ผมเกรงใจ”
“เกรงใจทำไม แค่นี้เอง” ผมยิ้มอ่อนโยนแล้ว พริกจึงพยักหน้าตกลง
มาถึงผมก็ไล่ให้พริกไปอาบน้ำ เพราะเพิ่งต่างฝนมาผมกลัวว่าพริกจะไม่สบาย ไม่รู้ป่านนี้ไอ้มาโคจะรู้หรือยังว่าพริกรู้เรื่องที่มันไปนอนกับนางแบบสาวสุดเซ็กซี่นั่นมาแล้ว ผมเคยเตือนมันแล้วนะ แต่มันไม่ฟังผมเอง ช่วยไม่ได้
“พี่ธัน...กินอะไรมาหรือยังครับ” พริกในชุดลำลองง่ายๆสบายๆอย่างเสื้อยืดคอกลมสีฟ้าอ่อนและกางเกงขาสั้นสีขาว ขับให้อีกฝ่ายดูเด็กลงและน่ารักมากขึ้น
“พี่ไม่ค่อยหิวน่ะ”
พริกพยักหน้าน้อยๆแล้วเดินมานั่งที่โซฟาข้างๆผม เจ้าตัวใช้ผ้าเช็ดผมตัวเองไปเรื่อยๆอย่างเชื่องช้า ผมไม่ได้ปริปากพูดหรือถามออะไรออกไป เพียงแค่นั่งอยู่เป็นเพื่อนเงียบๆ เพราะปกติผมก็ไม่ใช่คนพูดมากเท่าไหร่ เพราะบางทีพูดไปก็ไม่ได้อะไร ไม่รู้จะพูดทำไมให้เปลืองน้ำลายเปลืองเวลา
ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง พริกเริ่มจามและหน้าเริ่มแดง คงจะไม่สบายเข้าแล้วจริงๆ
“ที่ห้องงมียาไหม” ผมถาม แต่พริกยังไงนั่งเหม่อ ผมเลยเปลี่ยนมาช่วยตัวเองแทนด้วยการกวาดสายตามองไปรอบๆห้อง แล้วก็เจอกล่องยา เพราะอยู่ใกล้ๆกับโทรทัศน์เลย ผมลุกขึ้นไปหยิบมาดู มียาแก้ไข้เหลืออยู่และยังไม่หมดอายุ จึงเดินไปหยิบน้ำมาให้คนใกล้จะป่วยกินยา
“กินยาซะ” ผมส่งแก้วน้ำและยาให้พริก แต่พริกส่ายหน้าไม่ยอมกิน
“ผมไม่เป็นไรหรอก” พริกพูดเสียงแหบนิดๆแถมยังขึ้นจมูก นี่นะที่บอกว่าไม่เป็นอะไร ผมใช้มือแตะที่หน้าผากพริก ตัวเริ่มร้อนแล้ว
“ไม่เป้นไรที่ไหน ตัวร้อนแล้วเนี่ย กินซะ”
“แต่...”
ดื้อเหมือนกันนี่ว่า ผมไม่ค่อยชอบเด็กดื้อเท่าไหร่ด้วยแหะ...แต่กับพริกนี่...เว้นไว้คนล่ะกัน
“จะกินหรือจะให้พี่จับกรอกปาก” ผมดุเสียงดุ พริกย่นคิ้วเข้าหาก่อนก่อนจะรับยาและน้ำไปกิน แบบนี้สิค่อยน่ารักหน่อย
ผมเดินเอาแก้วไปเก็บแล้วกลับมานั่งที่เดิม พริกเอนตัวพริกโซฟา ดวงตาปิดสนิท
“พี่ธัน...พี่มาร์คเขาจะทิ้งผมเหรอ”
“ทำไมคิดแบบนั้นล่ะ” ผมย้อนถาม ทั้งที่ความจริงก็รู้ดีอยุ่แล้วว่าวันใดวันหนึ่งในไม่ช้านี้ไอ้มาโคมันต้องขอเลิกพริกแน่ๆ อาการน้ำท่วมปากที่อยากพูดออกไปแต่ทำไม่ได้ มันโคตรจะทรมานเลย
“ก็พี่เขา ไปนอนกับคนอื่น” ยิ่งพูดเสียงยิ่งเบาลง น้ำตาพริกไหลลงมาอีกแล้ว ผมเอื้อมมือไปเช็ดให้ เขาจะรู้บ้างไหมว่าตอนนี้ไม่ได้มีแค่เขาคนเดียวหรอกที่เจ็บ ผมเองก็เจ็บเหมือนกัน
“ไม่หรอก กับผู้หญิงคนนั้นมันก็แค่...ขำๆ ไม่จริงจังน่ะ”
“แต่ผมไม่ชอบ ทำไมต้องทำแบบนั้น ฮือ!” พริกโพลงลืมตาโวยวายใส่ผม แล้วก็ร้องไห้ออกมา ผมอยากจะดึงอีกฝ่ายเข้ามากอด แต่บางอย่างบอกผมว่าผมไม่ควรทำแบบนั้น ถึงจะชอบพริกมากยังไง ผมไม่ควรฉวยโอกาส เพราะเขาไม่ใช่ของผม เขาเป็นคนของเพื่อนผม
ผมจะไม่พูดว่ามันไม่รักพริก ว่ามันไม่เห็นค่าของพริก เพราะผมรู้ว่ามันรักและเห็นค่าพริกมากกว่าใคร แต่ไม่รู้ว่าเจ้าตัวจะรู้หรือเปล่า ว่าตอนนี้มันได้ตกหลุมรักเหยื่อเคราะห์ร้ายเข้าให้แล้ว การแระทำและแววตาของไอ้มาโค แม้แต่คนโง่ยังดูออกเลย คนที่ไม่เคยยอมให้ใคร ไม่เคยต้องวิ่งตาม ต้องดูแลคนอื่น แต่มันกลับทำให้พริกอย่างไม่อิดออด ยอมถูกพริกใช้เป็นเครื่องมือในการแก้แค้นแฟน แม้ว่ามันจะได้ผลประโยชน์ไปด้วย แต่ถ้าใครได้รู้จักนิสัยของมาโคก่อนหน้าที่จะเจอพริกอย่างพวกผม ก็จะรู้เลยว่า มันเปลี่ยนไปเยอะ แต่มันเปลี่ยนแค่ตอนอยู่กับพริก นอกนั้นมันก็ยังเหมือนเดิม
“พี่ก็ไม่ได้อยากจะแก้ตัวแทนมันหรอกนะ แต่ว่า...มันกับผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เป็นอะไรกัน มันก็แค่ข้ามคืน พี่อยากให้พริกมันใจในตัวเองว่าพริกเป็นคนที่มันรัก”
อย่าได้ถามว่าผมพูดแบบนั้นไปเพื่ออะไร หรือว่าผมอยากทำตัวเป็นพระเอก เปล่าเลย ผมแค่ไม่อยากให้พริกต้องคิดมากเท่านั้นเอง
“พี่เขาไม่เคยบอกผมด้วยซ้ำ”
ผมอยากจะเบือนหน้าหนี ไม่มองว่าพริกต้องร้องไห้มากขนาดไหน ต้องเสียใจเท่าไหร่ ผมเอื้อมมือไปลูบศีรษะพริกเบาๆ อยากปลอบโยนให้มากกว่านี้ อยากจะดึงมากอด อยากทำให้เขามีความสุข คนอย่างผมจะทำอะไรได้บ้างนะ
ผมอยู่เป็นเพื่อนพริกจนกระทั่งพริกเริ่มง่วงเพราะฤทธิ์ยาที่กินเข้าไป ผมพาเขาเข้านอน นั่งดูอยู่สักพันจนเมื่อวางใจแล้วว่าพริกจะไม่เป็นอะไรผมก็ออกมาจากคอนโดเขากลับคอนโดตัวเอง
พอมาถึงห้องไอ้มาโคก็โทรมาหาผม ผมโกรธมันมากจนไม่อยากจะรับสาย แต่ผมจำต้องรับเพราะต้องบอกมันเรื่องพริก
“...” ผมรับสายแล้วไม่พูด
[ไอ้ธัน กูมึงอยู่ไหนวะ] มันถาม
“อยู่คอนโด” ผมตอบกลับสั้นๆ หยิบเบียร์ในตู้เย็นมาได้ก็ยกกระดกเข้าปากทันที
[เออ เดี๋ยวกูเข้าไปหา]
“ไม่ต้องมา!” ผมสั่งห้ามมัน หนึ่งเลยคือผมไม่อยากเห็นหน้ามัน สองคือ... “ไม่ต้องมาหากู คนที่มึงควรจะไปหาคือพริก”
[พริก? พริกทำไม]
“พริกรู้เรื่องที่มึงไปนอนกับนาเดียแล้ว มึงไม่ระวังเองปล่อยให้ศัตรูถ่ายวีดีโอไว้ได้” ผมหัวเราะเยาะมันที่โง่ กระโดดเข้าไปในหลุมพลางของศัตรู
[มึงอย่ามาล้อเล่น! กูไม่ขำ!!!] มันโวยวายเสียงตื่นกลับมา ถ้าเลือกได้ผมก็อยากให้เรื่องทั้งหมดนี่แม่งเป็นเรื่องล้อเล่นวะ แต่มันไม่ใช่ ความจริงก็คือความจริงอยู่วันยังค่ำ
“กูไม่ได้ล้อเล่น กูเจอตอนที่พริกรู้เรื่อง พริกเสียใจมาก และมึงควรจะต้องทำอะไรสักอย่างก่อนที่กูจะดมโหมึงไปมากกว่านี้” ผมขบกรามพูดเสียงเหี้ยม ยิ่งคุยมันจะยิ่งทำให้ผมโมโหผมเลยกดตัดสายมันซะ แล้วก็โยนมือถือลงพื้นอย่างไม่ใยดี
ในหัวมันร้อนรุ่มไปหมด ผมคว้ากุญแจรถได้ก็ออกจากห้องอีกรอบ ผมต้องไปหาที่สงบสติอารมณ์หน่อย ถ้าไม่ได้ระบายผมจะยิ่งหงุดหงิดไปมากกว่านี้ และดีไม่ดีข้าวของในห้องได้เลเป็นจุณแน่ๆ เพราะความจริงผมไม่ใช่คนอารมณ์เย็น ผมนิ่งก็จริง แต่เวลาผมหงุดหงิดมันร้อนยิ่งกว่าไอ้มาโคหลายเท่า เพราะฉะนั้นผมถึงได้คอนสะกดอารมณ์ตัวเอง แต่ครั้งนี้มันเหลืออดจริงๆ
ผมเลือกที่จะไปสนามแข่งรถ ไม่สนใจว่าใครคือคู่แข่ง ของรางวัลคืออะไร เกมส์ที่แข่งเป็นแบบไหน ความเร็วช่วยระบายความตึงเครียดของผมได้เป็นอย่างดี ผมปลดปล่อยอารมณ์ตัวเองทุกครั้งที่เร่งเครื่อง จนหัวผมสงบลง
เอ๊ยดดด!!!
แล้วผมก็เป็นผู้ชนะ
ผมลงจากรถเดินไปหาอีกฝ่ายซึ่งผมไม่รู้ว่ามันเป็นใคร ผู้ชายที่แข่งกับผมเดินหัวเสียออกมาจากรถ ผมแบมือเพื่อขอกุญแจรถมัน เกมส์นี้ผมไม่ได้เป็นคนตั้งกติกา ไอ้นี่มันเป็นคนตั้งว่าใครชนะได้รถ ผมมองปราดเดียวก็รู้แล้วว่ามันร้อนเงิน นี่คงอยากชนะแล้วได้รถผมไปขายงั้นสิ แต่เสียใจที่ผมชนะ
“เอ่อคือ...มึงเอาอย่างอื่นแทนได้ไหม” มันต่อรอง ผมเลิกคิ้วสูง
“ไม่” ผมปฏิเสธ มันหน้าเสีย
“มึงรอแปบ ของแลกเปลี่ยนเด็ดมากกูรับรองได้” มันรีบเดินไปที่เต๊นๆหนึ่ง ก่อนจะลากใครบางคนให้เดินตามมาด้วย ผมมองมันที่ถูลู่ถูกังเด็กตัวเล็กกว่ามายังผม
“พี่ปัง จะพาทาร์ตไปไหน”
“เงียบได้ไหมไอ้ทาร์ต!”
มันคงไม่ได้จะเอาเด็กที่ดูยังไงก็ไม่น่าจะเกินสิบห้ามาให้ผมเนี่ยนะ
“นี่ของแลกเปลี่ยน มันน่ารักนะ ซิงด้วย สนใจปล่าว” ไอ้คนแพ้รีบเสนอให้ผม เด็กน้อยถึงเบิกตาโตอย่างตกใจ ดวงตากลมโตใสแจ๋วมองผมอย่างหวาดกลัว ใบหน้าที่ละหม้ายคล้างคลึงกัน คงจะเป็นพี่น้องกันอย่างไม่ต้องสงสัย แต่มันเลวมากที่เอาน้องมาโยนให้คนอื่นแบบนี้
“ทาร์ตไม่ไปนะพี่ปัง ไม่เอา ทาร์ตจะกลับบ้าน!”
“ว่าไงมึง เอามันไปแทนรถ สนใจไหม”
“ไม่เอานะพี่ปัง! ฮือออ”
“เงียบ!”
“ฮึกก”
ไอ้คนชื่องปังมันก้มลงไปกระซิบกับเด็กน้อย ไม่รู้มันพูดอะไรบ้าง แต่เด็กน้อยที่ร้องไห้งอแงมีทีท่าไม่ย้อม ส่ายหน้าไปมา ไอ้ปังเลยบีบเข้าที่คางเล็กแรงๆจนทร์ตร้องเพราะเจ็บ
ถ้าผมไม่รับเด็กคคนนี้มา มันจะเอาไปเร่ให้คนอื่นไหม เพราะฝีมือการขับรถของมัน บอกได้เลยว่าห่วยแตกสิ้นดี
“ก็ได้ ฉันจะเอาเด็กคนนี้”
“ไม่ไป!”
…………………………….
มาแค่นี้ก่อนนะคะ ยุ่งมากจริงๆ แทบไม่ได้หลับไม่ได้นอนอยู่แล้ว :katai1: :z3: :serius2:
-
:z13: :z13:
-
พี่ธันเจอเนื้อคู่แว๊วว :katai2-1:
สงสารน้องพริก :mew2: อีพี่มาโค แกรรร :beat:
-
ตัวละครใหม่โผล่มาอีกคนแล้ว
-
สงสารพริกอ่ะมาโคนะมาโคใจร้ายที่สุดเลยยยยยก่อนทำอะไรทำไมไม่นึกถึงใจพริกเลยนะ//ให้เด็กทาร์ตคนนี้ดามใจพี่ธันทีเถ้อออออออ
-
ทาร์ตจะมาดามใจพี่ธันเดอร์
ณ ตอนนี้ หมั่นไส้มาร์โค จริงจัง
โกรธหนักๆเลยนะพริก
-
พี่ธันจะมีคู่กับเขาแล้ว :m4:
ให้ไวมาโค ไม่งั้นโดนพริกบอกเลิกก่อนที่นายจะบอกเลิกแน่ :angry2:
-
:o :o
-
น้องทาร์ตนี่คงคู่กับธันแน่เลย
แต่ทำไมพริกต้องเจ็บอย่างนี้ด้วย ครั้งแรกก้อแฟนนอกใจ ครั้งที่สองมาโคนอนกับผู้หญิง อื่น
ถ้าพริกรู้เรื่เดิมพันอีก ไม่อยากจะคิดเลย ><
-
คู่ใหม่ ถือ กำเนิดดดดดดดด
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
มาโค แกเลวมากกกก
-
พี่ธันโคตรจะพระเอกเลยจ้า สงสัยเนื้อคู่พี่ธันจะมาแล้ว น้องทาร์ต ท่าทางจะน่ารัก
พริกน่าสงสารจังรักเค้าแล้วสิบอบช้ำไปหมดเลยลูก สมน้ำหน้าอีตามาโค เสียงตื่นเชียว
รีบไปดูแลน้องด่วน ๆ ความผิดติดตัวหลายเรื่องนะเราน่ะ นี่ถ้าพริกรู้เรื่องนั้นอีกโดนแบนยาวแน่
รอเค้าไปง้อกัน ฮิ้วๆๆ
ขอบคุณค่ะ
-
จัดหนักมาโคเลยค่ะ :z6:
-
โอ้ หวังว่า น้องทาร์ต จะเข้าใจความหวังดีของ พี่ธัน น้า
มาโค งานเข้าหนักแน่
คนเขียนดูแลสุขภาพด้วยน้า อย่าหักโหม
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :z3: :z3: :z3: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
จะเอาคู่ใหม่มาแทรกก่อนทำไมอ่ะทำไมไม่เคลียร์คู่หลักให้มันเสร็จก่อน เฮ้ออออ
-
คลอดคู่ใหม่สินะ แต่พริกTT
-
นี่ใช่มั้ยคู่พี่ธัน ไอ่พี่เลวคิดเอาน้องตัวเองมาเร่ขาย
-
มีคู่ใหมอีกคู่
มาโคแกรีบไปหาพริกด่วนๆเลย
-
คู่อื่นดูจะเข้าที่มากกว่าคู่หลักอีกนะเมื่อไรจะเคลียร์กันซะทีอะ
-
เอ๊! .... ทาร์ต? เรื่องไหนอ่ะค้าบ คุ้นๆ
-
อ้าวมีคู่ที่สามโผล่มาแหละ ตอนแรกนึกว่าจะเปลี่ยนตัวพระเอกซะอีกแน่ะ :mew5: โมโหมาโคน่ะ เปลี่ยนซะเลย :katai1: แต่เราก้อเข้าใจพริกว่าเขารักมากน่ะ ยังไงของบางอย่างก้อต้องมีการเติบโตน่ะ เพื่อวันที่สวยงามกว่าเก่า :mew1: สู้ ๆ น่ะจ้ะคุณริริ :katai2-1:
-
พี่ธันเจอเนื้อคู่แล้ว แถมวัยขบเผาะด้วย อ๊าคคคคค เลิฟๆๆ
ไม่ปลื้ม มาร์คอย่างแรงอ่ะ ง้อเค้า เอ๊ย!!! พริกด่วน
-
ไปเถอะจ้ะน้องทาร์ต(ไข่)เชื่อพี่ พี่ธันเป็นคนดีนะจะบอกให้
หรือนี่จะเป็นเนื้อคู่พี่ธัน น่ารักซะด้วย ถือว่าช่วยน้องเนาะ
ไม่แน่น้องทาร์ตอาจจะทำให้ความรู้สึกของธันที่มีต่อพริกลดลงก็ได้
ส่วนเรื่องนั้นต้องปล่อยให้สองคนนั้นเขาเคลียร์กันเอง
หวังว่าพริกจะใจแข็งพอ และมาโคจะเป็นลูกผู้ชายพอเหมือนกัน
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ไม่ชอบมาโคมากเลยว่ะ
-
รออีกห้าสิบเปอร์เซ็นที่เหลือ
เจ๊ไม่ลุ้นหนูเลยนะทาร์ตน้อย
ตอนนี้กระจิตกระใจเกาะติดอยู่แต่กับมาม่ารสหนูพริก
อ้ากกกกก :serius2:
-
ถ้ามาโคยังเป็นพระเอกต่อไปล่ะก็ ว่าจะเลิกอ่านแล้วอะ
คุณไวน์ กับธัน ดูเหมาะกว่าตั้งเยอะ เราชอบพระเอกเถื่อนๆ แบดนิดๆนะ
แต่แบบมาโคมันมากไปอะ
-
เหมือนจะมีคู่ใหม่ :heaven
รอต่อนะคะ :pig4:
-
รอรอรอรอ :t3:
-
DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 23: Romantic dreams will stop
50% หลัง
HIM: MACO
บทจะซวยก็ทำเอาไม่ทันตั้งตัว ก่อนหน้านี้ไม่เคยมีพลาด มันต้องมีอะไรบางอย่างผิดปกติแน่ๆ เพราะห้องพักรับรองที่ผับนั้นค่อนข้างส่วนตัว ผมไม่ได้เป็นคนถ่ายคลิป แล้วมันมีคลิปหลุดออกมาได้ยังไงวะ!
อย่าให้รู้นะว่าใครทำ ผมไม่เลี้ยงมันไว้เอาบุญแน่!!!
“พริก...เดี๋ยว คุยกันก่อน” ผมดันประตูเอาไว้สุดแรง เพราะทันทีที่พริกเปิดออกมาเจอหน้าผม มันก็ทำท่าจะปิดทันที เห็นตาแดงๆที่บวมช้ำจากการร้องไห้แล้วผมก็รู้สึกแย่โครตๆ ความรู้สึกผิดเกาะกินจิตใจผมจนอยากจะดึงมันเข้ามากอดปลอบ
โอเค ผมมันเหี้ยและเลวมากที่ทำแบบนั้นลงไปเพียงเพราะกิเลสตันหาของตัวเอง แต่ผมย้อนเวลากลับไปไม่ได้ ทำได้ก็แค่ขอโทษและปรับปรุงตัวเท่านั้น
“ไม่คุย พี่กลับไปเถอะ” น้ำเสียงแหบระโหยต่างจากปกติ ผมออกแรงดันประตูด้วยแรงที่เยอะกว่าเดิมจนพริกไม่อาจต้านแรงได้ ตัวมันเซถอยหลังเพราะแรงผม ผมรีบแทรกตัวเข้าไปในห้อง ปิดประตูลง มองหน้าคนที่ยืนเม้มปากแน่นเพราะโกรธจัด
“ออกไปเลยนะ ผมไม่อยากเห็นหน้าพี่!” พริกพูดเสียงสั่น พอน้ำตาหยดหนึ่งไหลออกจากดวงตาที่ทั้งบวมและแดงกล่ำ ผมก็คว้าตัวพริกเข้ามากอดทันที
การที่ได้เห็นคนที่เรารักเจ็บปวด มันทรมานแบบนี้เองสินะ
ยิ่งผมเป็นคนทำให้พริกเป็นแบบนี้แล้วด้วย ผมยิ่งรู้สึกเจ็บยิ่งกว่าครั้งไหนๆ
“ขอโทษ ฉันขอโทษ”
คงไม่มีคำพูดไหนที่ผมจะพูดออกมาได้นอกจากขอโทษมันเท่านั้น
“ฮึก ฮือออ พี่ทำแบบนี้ทำไม”
ผมปล่อยให้พริกทุบตีผมตามใจชอบ เพราะผมสมควรได้รับมัน คนเราตอนทำก็ไม่คิด มาคิดได้ตอนที่คนที่รักเสียใจ ถ้าวันนั้นผมคิดที่จะยับยั้งชั่งใจตัวเองสักนิด เรื่องมันคงไม่เป็นอย่างนี้...
แต่จะคิดแก้ไขไปให้ได้อะไรขึ้นมา ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว และผมทำให้พริกมันเจ็บช้ำน้ำใจไปเรียบร้อยแล้ว
“ฮึกก ผมเกลียดพี่ ฮืออ”
มือที่ทุบตีผมหยุดลง พริกเพียงแค่กำเสื้อตรงหน้าอกผมเท่านั้น ตัวมันพิงผมทั้งตัว ลมหายใจของพริกที่รินรดตรงหน้าอกผมร้อนผ่าว ตัวก็ร้อน ไม่สบายแน่ๆ ผมอุ้มมันขึ้น พริกผวาเอามือกอดคอผม และเอาขารัดเอวผมแน่น
“ฮึก ทำไร!” เสียงตะวาดปนสะอื้น ฟังแล้วน่ารักไม่มีใครเกิน ผมเปล่าโรคจิต แต่มันน่ารักจริง พอร้องไห้งอแงแล้วเหมือนเด็กไม่มีผิด
“พักผ่อนก่อนนะ ไว้หายดีแล้วฉันจะให้นายอาละวาดใส่ฉันให้เต็มที่เลย” ผมไม่เคยใจเย็นขนาดนี้มาก่อนเลย ที่ผ่านมาถ้าคู่ควงคนไหนงี่เง่าเอาแต่ใจ ผมก็ปล่อยผ่าน แต่พริกไม่เหมือนคนอื่น เขาให้อะไรกับผมมากมาย อย่างน้อยๆ เขาก็ทำให้ผมรู้จักกับคำว่า...รัก
ผมวางพริกลงบนเตียง แล้วนั่งลงข้างๆ พริกมองค้อนผม ใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา ใบหน้าดูอ่อนล้าเพราะพิษไข้ ผมลุกไปเข้าห้องน้ำ ผมมาพร้อมกับผ้าชุบน้ำผืนหนึ่ง พอผมจะเช็ดหน้าให้ พริกก็ปัดมือผมออก แล้วผลิกตัวนอนตะแคงหันไปอีกทาง
“อย่าพึ่งดื้อได้ไหม เช็ดหน้าก่อน” ผมจับตัวพริกให้หันมา แต่คนป่วยขืนตัวเองไว้สุดแรง
“อย่ามายุ่ง! แค่กๆๆ”
“ไม่ยุ่งได้ไง แฟนทั้งคน” ผมออกแรงกระชาดตัวพริก รู้แหละว่าทำมันเจ็บ แต่ทำไงได้ ก็มันดื้อนี่
“เจ็บ! นะ ฮึก! ไอ้บ้า! ไปไหนก็ไปเลย ไม่เป็นแล้วแฟนอ่ะ ไม่เป็นแล้ว! จะไปนอนกับใครก็ไปเลย อย่ามายุ่งกับผม แค่กๆ ผมเกลีย...อื้อออ!”
เสียงไม่มีก็ยังจะโวยวายอยู่ได้ รำคาญเลยปิดปากมันด้วยปากผมซะ พริกดิ้นไม่ยอมให้ผมจูบดีๆ ผมเลยลูบแก้มพริกเบาๆ พรมจูบเบาๆไม่ได้ทำรุนแรงจนพริกค่อยๆสงบลง สะอื้นเบาๆในลำคอเท่านั้น
“ลืมได้ไหม ต่อไปฉันจะไม่ทำอีกแล้ว” ผมกระซิบบอก ไม่รอคำตอบก็จูบซ้ำอีกครั้งด้วยความรู้สึกของผมที่มีทั้งหมด มีแค่คนนี้เท่านั้นที่ทำให้ผมใจเต้นแรงได้ขนาดนี้ แม้ว่าแค่จูบเพียงแผ่วเบาเท่านั้น
“ทำไม” แววตาตัดพ้อของพริกเป็นสิ่งที่ผมไม่อยากจะเห็นที่สุด
“กับผู้หญิงคนนั้น มันไม่มีความหมายอะไร แค่ผ่านมาและผ่านไป”
“ผมก็เป็นแบบนั้นใช่ไหม แค่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป”
“ไม่ นายไม่ใช่แค่ผ่านมาแล้วผ่านไป นายสำคัญสำหรับฉัน ขอโทษ ฉันอยากจะขอโทษนายอีกสักพักสักหมื่นครั้งถ้ามันจะทำให้นายรู้สึกดี”
ผมประคองใบหน้าของพริกเอาไว้ มองสบตาคู่ที่ตรึงใจผมเอาไว้เพีงแรกเห็น ผมไม่กล้าที่จะสัญญาว่าผมจะไม่ทำให้เขาเจ็บอีก แต่ผมอยากจะบอกมันว่า ความรู้สึกที่ผมให้ไปนั้นมันคือของจริง ผมไม่ได้หลอกลวง ไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำทั้งนั้น
“รักนะ ฉันรักนาย”
คนป่วยหลับไปแล้ว ผมนั่งมองคนที่หลับไปจนเวลาผ่านเข้าวันใหม่ คอยเช็ดตัวอยู่ตลอดเวลาจนไข้เริ่มลดลง ผมกระตุกยิ้มมุมปากขำตัวเอง คนอย่างผมเนี่ยนะดูแลคนอื่นก็เป็น
ผมนั่งมองคนป่วยจนไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปตอนไหน ตื่นมาอีกทีพริกก็ไม่อยู่บนเตียงแล้ว ใจผมหายแวบ รีบออกไปนอกห้อง เห็นพริกนั่งฟุบอยู่ที่โต๊ะตรงโซฟา บนโต๊ะมีหนังสือวางเกลื่อน ผมเดินเข้าไปดูใกล้ๆ นั่งยองๆแล้วเอามือทาบที่หน้าผากเนียนเบาๆ
ตัวยังร้อนอยู่เลย
“พริก มานอนอะไรตรงนี้” ผมเขย่าตัวมันเบาๆ พริกปรือตาขึ้น
“ผมมีสอบ” เสียงแหบแห้งตอบเบาๆ
“แล้วทำไมไม่นอนพัก นี่กินข้าวหรือยัง”
“ยังไม่ได้กิน”
“เฮ้อ ลุกขึ้นไหวไหม กลับไปนอนที่ห้องไป” อยากจะดุมันเหลือเกิน แต่จะโทษมันก็ไม่ได้ที่มันยังไม่ได้กินข้าว เพราะผมเผลอหลับไปจนตื่นสาย
“ไม่เอา ผมจะอ่านหนังสือสอบ” พริกยังดื้อแพ่ง หยิบหนังสือตรงหน้ามาอ่าน แต่ตาปรือลงจะจะปิดแหล่ไม่ปิดแหล่ ไม่ไหวแต่ก็ยังจะฝืน
“พักก่อน หายดีแล้วค่อยอ่าน เอางี้ ขึ้นไปนอนอ่านบนโซฟาก่อน”
พริกนิ่งเงียบก่อนจะขยับตัวขึ้นนอนบนโซฟา ในมือก็ถือหนังสือเรียนไว้ด้วย ผมเดินเข้าไปหยิบผ้าห่มมาห่มให้มัน แล้วรีบอาบน้ำล้างหน้าล้างตาลงไปหาซื้อข้าวมาให้พริกกิน
ได้โจ๊กกับข้าวต้มมาอย่างละสองถุง เผื่อตอนกลางวันด้วย จะได้ไม่ต้องลงมาซื้ออีกรอบ พอกลับมาถึงห้อง มันก็หลับคาหนังสือไปแล้ว ผมเพิ่งสังเกตุว่ามันยังอยู่ในชุดเมื่อคืน คงไม่ได้อาบน้ำ ซึ่งก็ดีแล้ว เพราะไม่งั้นได้เป็นหนักกว่าเดิมแน่
[Krrrr Krrrr]
ผมรีบเทโจ๊กใส่จานแล้วให้พริก แล้วล้วงโทรศัพท์ในการเป๋ากางเกงขึ้นรับ
“ครับ”
[มาโค อยู่ไหนแล้ว! ใกล้ได้เวลาถ่ายแบบแล้วนะ!] เสียงแว้ดๆของผู้จัดการดังลั่นจนผมต้องเอามือถือออกห่างจากหูก่อนที่หูตัวเองจะหนวก
“โทษทีพี่ ผมไม่ว่าง” ผมบอกไป อันที่จริงผมลืมด้วยแหละ มัวแต่ห่วงคนป่วยจนลืมไปเลยว่าวันนี้มีงาน
[ไม่ได้นะ! งานนี้สำคัญมาก!]
“ผมไม่ว่างจริงๆ เดี๋ยวผมจะส่งคนอื่นไปทำงานแทนแล้วกัน ถ้าทางนู่นเขาจะเก็นค่าเสียหายก็บอกได้ เอาเงินในบัญชีผมจ่ายไปเลย แค่นี้นะพี่” ผมพูดเสร็จวางสายทันที ขี้เกียจฟังพี่แกบ่นมากนัก มันน่ารำคาญ ผมกดโทรศัพท์หาไอ้กัส
[ว่าไงวะ]
“ไปทำงานแทนกุที ค่าตัวก็เอาไปเลย ที่ตึก...” ผมใช้ไหล่หนีบโทรศัพท์ไว้ แล้วกดน้ำอุ่นใส่แก้มให้พริกแทนน้ำเย็น พร้มกับทำน้ำผึ้งผสมมะนาวที่ผมซื้อติดขึ้นมาด้วยให้คนป่วย
[ทำไมวะ ไอ้งานถ่ายแบบนั่นน่ะนะ]
“เออ พริกไม่สบาย ไม่มีคนดู ฝากมึงทีแล้วกัน อีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็จะเริ่มงานล่ะ”
[เออๆๆ ไม่บอกกูซะตอนเลิกงานแล้ววะ เดี๋ยวกูทำแทนเอง ดูแลพริกดีๆนะเว้ย]
“เออ ขอบใจ” ผมวางสาย ยัดโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงตามเดิน แล้วลงมือแกะโจ๊กของตัวเองต่อ
ผมปลุกพริกที่นอนกลับให้ลุกขึ้นกินข้าว แต่ปลุกยากกว่าที่คิดเพราะจะเอาแต่นอน
“กินข้าวกินยาก่อนแล้วค่อยนอน” ผมเกลี่ยมกล่อม พริกส่ายหน้าไปมา ตัวเริ่มร้อนขึ้นกว่าเดิมจนผมนึกเป็นห่วง
“งั้นไปโรงพยาบาล” ผมว่า พริกลืมตาโพรงทันที
“ไม่เอา ไม่ไป”
“ถ้าไม่อยากไปก็ต้องลุกขึ้นมากินข้าว”
พริกเบ้หน้าเหมือนจะร้องไห้ แต่ก็ยอมลุกขึ้นนั่งแต่โดยดี ผมช่วยประคองและนั่งลงข้างๆ ยกถ้วยโจ๊กขึ้นถือไว้ ผมตักโจ๊กขึ้นเป่าให้หายร้อนแล้วจ่อที่ปากพริก ผมมองแล้วเบือนหน้าหนี
“ผมกินเองได้”
“อย่าเรื่องมากน่า ฉันป้อนก็กินๆเข้าไปเถอะ” ผมไม่ยอม แรงก็ไม่ค่อยมี จะกินเองไว้ได้ไง เดี๋ยวก็ได้หกเลอะเทอะกันพอดี แต่คนดื้อก็คือคนดื้อครับ พริกไม่ยอมกินโจ๊กที่ผมป้อนให้ จนผมต้องยอมปล่อยให้มันกินเอง
ปล่อยให้กินเองไม่กี่คำ พริกก็วางชามโจ๊กลง แล้วทำท่าจะล้มตัวลงนอน ผมต้องรีบวางชามตัวเองลงแล้วรีบจับตัวพริกไว้ไม่ให้นอน
“ปล่อยผม ผมจะนอน” พริกร้องอย่างขัดใจ หงุดหงิดที่ผมห้ามไม่ให้มันนอน
“ยังนอนไม่ได้ กินยังกะแมวดม”
“ไม่เอา อิ่มแล้ว” พริกดิ้นไปมา ผมเลยต้องจับมันขึ้นนั่งบนตักแล้วรัดเอวเอาไว้แน่น มันดิ้นไปดิ้นมาจนสิ้นฤทธิ์ ซบอกผมอย่างหมดแรง เฮ้อ นี่คนป่วยจริงเปล่าวะเนี่ย แรงเยอะฉิบ
“กินอีกหน่อย แล้วจะได้กินยา”
“...”
“นะ”
“ปล่อยผมนะ! ผมยังโกรธพี่อยู่นะ ผมไม่ให้กอด!”
อยากจะขำจริงๆ บอกให้ผมปล่อยทั้งที่ตัวเองเป็นคนซบผมเนี่ยนะ แต่ผมเลือกที่จะไม่ล้อมัน เดี๋ยวมันจะยิ่งงอนเข้าไปใหญ่
“จะโกรธก็ได้ ไม่ได้ห้ามสักหน่อย แต่กินข้าวก่อนนะ”
ผมขยับตัวเอื้อมไปหยิบชามโจ๊กของพริกมาถือไว้ และจัดท่าทางให้พริกนั่งบนตักผมถนัดๆ ผมตักโจ๊กป้อนพริกถึงปาก เจ้าตัวลังเลแต่ก็ยอมอ้าปากกิน ผมดีใจเลยรีบป้อนมันอีกก่อนที่มันจะไม่อยากกิน แต่แค่สามคำพริกก็ส่ายหน้าหนีอีกรอบ
“อีกสามคำนะ กินอีกสามคำแล้วกินยานอนเลย จะไม่บังคับแล้ว” ผมพยายามหว่านล้อมให้เด็กดื้อยอมกินข้าว ไม่เคยดูแลคนป่วยมาก่อนเลยไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงถึงจะพอดี มันถึงจะหายป่วย
กว่าจะยอมกินกว่าจะป้อนยาได้ก็เล่นเอาผมเหนื่อย ผมจัดการกินข้าวของตัวเองจนเสร็จแล้วเอาชามโจ๊กไปเก็บในครัวก่อนจะออกมาอุ้มพริกกลับเข้าไปนอนในห้อง ผมเช็ดตัวให้มันอีกรอบแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ให้ ทาแป้งให้ด้วยมันจะได้นอนสบายตัว ผมไม่เปิดแอร์แต่เปิดประตูระเปียงห้องมันแทน อากาศจะได้ถ่ายเท
เฮ้ออ ดูแลคนป่วยนี่ยากเหมือนกันนะ
ผมเดินออกมาข้างนอกอีกครั้ง สายตาเหลือไปเห็นหนังสือเรียนของพริกที่วางกองอยู่บนโต๊ะโซฟา ผมเดินเข้าไปนั่งตรงที่พริกเคยนั่งก่อนหน้านี้ หยิบหนังสือแต่ละเล่มออกมาดู มีกระดาษแผ่นหนึ่งจดเอาไว้ว่าวิชาไหนสอบเรื่องอะไร บทไหนบ้าง
อีกสองวันก็ถึงวันสอบแล้ว ถ้ายังไม่หายแบบนี้ก็คงอ่านหนังสือไม่ได้แน่ เอาไงดีวะ....
และแล้วผมก็ตัดสินใจหยิบวิชาแรกที่พริกต้องสอบมาดู แล้วจัดการพูดอัดเสียงใส่โทรศัพท์เอาไว้ให้มันฟัง จะได้ไม่ต้องอ่านเอง ผมนั่งอ่านนั่งท่องอยู่หลายชั่วโมงจนจบไปหนึ่งวิชา พอใช้เสียงนานๆผมก็เริ่มรู้สึกเจ็บคอจึงต้องพัก เข้าไปดูคนป่วยในห้อง เที่ยงกว่าแล้ว คงต้องปลุกขึ้นมากินข้าวอีกรอบ ดีที่ไข้ลดลงหน่อย
อุ่นข้าวต้มเสร็จผมก็ถือเข้าไปในห้องนอนพริก ปลุกมันให้ลุกขึ้นมากินข้าว พริกงัวเงียตื่นขึ้นมามองตาผมปริบๆ น่ารักจนผมก้มลงไปหอมแก้มมันสองฟอดใหญ่
“อื้ออ ไม่ให้หอม!” มันโวยวายเสียงเบา ผมยิ้มขำกับอาการขู่ฟ่อๆของมัน
“ลุกขึ้นมากินข้าวเที่ยงก่อน”
กว่าจะกินเสร็จผมกับมันก็แทบตีกันอีกรอบ เพราะมันทำท่าจะไม่กินข้าว กินก็กินน้อย แล้วแบบนี้มันจะหายไหมเนี่ย พอผมจะให้กินยาก็ไม่ยอมกินอีก
“ไม่เอาไม่กิน เดี๋ยวง่วง” มันว่า
“ง่วงก็ดีแล้วไง จะได้พักผ่อน”
“ไม่เอา เดี๋ยวผมจะอ่านหนังสือสอบ”
“กินยาก่อน แล้วค่อยอ่าน”
“ผมบอกว่าไม่กินไง! เดี๋ยวมันง่วง แค่ก!”
โวยวายจนเจ็บคอจนได้ ผมลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปหยิบโทรศัพท์ตัวเองที่อัดเสียงเอาไว้เมื่อกี้มาให้พริก มันมองโทรศัพท์ผมงงๆ ผมเลยจัดการเปิดไฟล์แล้วเสียบหูฟังใส่หูมัน
“นอนฟังไป ฉันอ่านแล้วอัดเสียงไว้ให้ ทีนี้ก็กินยาได้แล้วนะ”
“...”
“พักผ่อนเยอะๆจะได้หายไวๆ จะได้มีแรงอ่านหนังสือเต็มทีไงครับ”
“ก็ได้”
เฮ้อออ เหนื่อย...แต่ผมเต็มใจ
……………………………….
ว่าจะไม่แต่ง ว่าจะไม่ต่อเพราะงานเยอะ แต่ก็อดไม่ได้ :katai1: คิดถึงนิยายตัวเอง สุดท้ายก็ต้องแบ่งเวลามาจิ้มๆให้จบตอนนี้
ยังมีใครรออ่านอยู่ไหมน้า ขอเวลาหน่อยนะคะ ปิดเทอมเมื่อไหร่ก็จะมาได้บ่อยเหมือนเดิมแล้ว ^_^ :mew1:
:กอด1: :L1: :pig4:
-
อ้อนเยอะๆๆๆ
งอลเยอะๆๆๆ
เอาให้สำนึกไเลยน่ะ
เชอะๆๆ บังอาจ นอกกายไปนอน กับอิ๊ชะนี
:katai1: :katai1: :katai1:
-
งอนนานๆเลยพริกหมั่นไส้มาโคอะชิส์!!
-
หวานๆ นิด
แต่ยังไม่เคลียนะย๊ะมาโค
รอคนแต่งเสมอ :mew1:
-
รอได้ค่ะคุณน้อง แต่ต้องแต่งต่อนะค่ะห้ามทิ้ง
-
มาโคใจดีมากเฉพาะกับพริกคนเดียวด้วย หนูพริกพยศ...น่ารักมาก จับฟัดซะเลยนิ
ความผิดพี่มาโคยังไม่หมด ชิๆๆ เหลืออีกคดี
-
o13 o13
-
ระเบิดลูกเล็กโดนแค่แรงกระแทกนะมาโค
ยังเหลือระเบิดลูกใหญ่ ที่ใหญ่มากรออยู่
-
โอ้ยยย!! จะโกดจะเกลียดก้อไม่ลง แต่สงสารพริกTT
-
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3:คิดจะทำดีไถโทษอะดิ :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
ใครทำ ใครอัดคลิบมาโคไว้กันแน่ อยากรู้ว่าถ้ามาโคจะจัดการยังไง :z6: :z6:
ขอให้พริกหายไวๆนะ อย่าเพิ่งใจอ่อนนะพริก
-
งอนนานๆเลยพริก เกิดอาการหมันไส้มาโคคงค้าง :katai1:
จัดการตัวการถ่ายคลิปด่วนมาโค :z6: มันซะ โหดๆ
-
ไอ่มาโค ไอ่เลวววววววว
แกทำอย่างนี้ได้ยังไงงง แกทำร้ายฉันน เอ้ย ทำร้ายพริก :hao7:
-
เฮ้อ~ ไม่อยากจะคิดเลยว่าจะเป็นไงต่อ ยิ่งตอนนี้ต่างคนต่างก็รักกันมากแท้ๆ ถ้าต้องมามีเรื่องนั้นจะทำให้ทั้งสองคนเกลียดกันเลยรึป่าว
-
แค่นี้ยังน้อยนะมาโค นับว่าพริกยังไม่ได้เอาคืนด้วยซ้ำ
รอให้หายหรือว่าสอบเสร็จก่อนเถอะ อยากเห็นฤทธิ์พริกแล้วสิ
ตอนนี้พริกพักผ่อนเอาแรงก่อนนะ มีพยาบาลส่วนตัวทั้งที
จะว่าไปเห็นด้วยกับมาโคข้อหนึ่ง พริกไม่สบายแล้วน่ารักมากๆ
งอแงเหมือนเด็ก แต่ก็น่าฟัดไม่หยอก :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ ไม่ต้องกังวลนะ ยังรออ่านอยู่เสมอ :กอด1:
-
เมื่อไหร่จะรู้ความจริงซักทีว่ามันแค่เกม หมั่นไส้มาโคมาก ๆ
-
ขอบคุณนะคะ
มาโค นายได้รับความรู้สึกทรมานจากที่ทำให้คนรักเสียใจ ทุกข์ใจไปแล้ว
ยังมีอีกเรื่องนะ ที่นายต้องบอกกับพริก รีบบอกก่อนที่ัจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก
ครั้งแรกยังพอให้อภัยได้ แต่ถ้าเกิดครั้งต่อไป อาจจะสิ้นสุดทุกอย่างแล้วก็ได้
**"ความลับไม่มีในโลก"
-
ถ้ามาโคบอกทุกเรื่องกับพริกคือจบ
พริกให้อภัยอยู่แล้ว รักขนาดนี้
พี่มาร์คอย่าทำร้ายจิตใจพริกอีกเลยค่ะ ก็รู้กันอยู่พริกก็ร้ายเป็น แอร่ก
-
หนูพริกอย่าใจอ่อนง่ายๆนะให้สำนึกสะมั่ง..,ชิ
:m16:
-
เหมือนจะหวานนะตอนเนี้ย :laugh:
-
สงสารพริกมาโคทำน้องป่วย
-
เป็นเราคงไม่แค่งอนว่ะ...แฟน นอกใจนะเว้ย ไม่ใช่ ลืมนัดเดท
มาโคนี่ก็คิดได้ เหมือนคนเห็นแก่ตัวเหมือนเดิม ผิดไปแล้ว ขอแก้ตัวใหม่ เหอๆ
มึงรู้ใจตัวเองก่อนไปเอากับคนอื่นไม่ใช่? ว่ารักพริก นี่ขนาดว่ารักแค่โดนอ่อยนิดเดียวก็ไป
สนองให้เขาแล้ว
-
แหม่ะ ดูแลดีจิงจิ๊ง ทีหลังหัดคิดก่อนทำสะมั่งนะมาโค :z6: :z6:(อยากอ่านคู ธัน&ปัง อ่าาาา :katai1: :katai1: )
-
ต้องพริกเท้านั้นนะมาโค :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พริกโกรธนาน ๆ หน่อยน่ะ เอ้าแบบงอน ๆ น่ะ อย่าขับไล่ไสส่ง เดี๋ยวโดนคนอื่นคาบไปกิน :hao5: งอนเผื่อล่วงหน้าเพราะมาโคยังมีคดีติดตัวอีกคดีที่ต้องสะสางน่ะ เผื่อรู้ความจริงจะได้ชดเชยกัน :mew6:
คุณริริยังรออยู่เสมอจ้ะ ยังไงถ้าว่างหรือเครียดมากก้อมาแต่งต่อน่ะจ้ะ :mew1:
-
น้องพริกจ๋าาาา สงสารหนูจังเลยลูก กลัวใจมาโ่ค รักน้องก็อย่าทิ้งน้องเลย :hao5:
-
DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 24: It’s almost over
HIM : MACO
ให้มันได้อย่างนี้สิ ผมออกไปข้างนอกแปบเดียว ไอ้ตัวดีลุกขึ้นมานั่งอ่านหนังสือตาจะปิดแหล่ไม่ปิดแหล่ เสียงจามดังติดกันอย่างต่อเหนื่อยจนกลัวว่าลูกกระเดือกมันจะกระเด็นออกมาจากคอ พรุ่งนี้มันสอบแล้วครับ แต่มันยังไม่หายป่วยเลยเพราะมันดื้อ! ดื้อแบบสุดๆ มันไม่เคยดื้อขั้นแอดวานซ์แบบนี้กับผมมาก่อน แต่เพราะผมนั่นแหละที่ทำตัวเองครับ โทษมันก็ไม่ได้
แต่การที่มันฝืนสังขาลตัวเองแบบนี้มันก็เริ่มจะไม่น่ารักแล้วนะ ผมถามว่าไปทำอะไรมาถึงไม่สบายก็ไม่ยอมบอกผม ผมเลยต้องโทรไปเค้นเอาความจริงจากไอ้ธัน ที่ดูเหมือนว่ามันจะโกรธผมแบบขีดสุด แต่ก็ได้คำตอบมาว่า มันตากฝนตอนที่รู้เรื่องผม
สุดท้ายก็เป็นผมเองที่ทำให้มันเจ็บ
แต่เวลานี้ขอจัดการกับเด็กดื้อก่อนครับ
“พริก ใครให้ออกมาอ่านหนังสือ”
มันไม่แม้แต่จะเงยหน้ามองผมด้วยซ้ำครับ วางคางลงกับโต๊ะโซฟา ดวงตาปรือมองตัวหนังสือผมหน้ากระดาษ
“ไม่ไหวแล้วจะฝืนทำไม ไปนอนพักเถอะ” ผมจับที่ต้นแขนมัน แต่พริกสะบัดแขนออก
“อย่ามายุ่ง ผมจะอ่านหนังสือ”
การที่มันขยันเรียกก็ดีอยู่หรอกนะครับ แต่ตอนนี้มันป่วยอยู่ ผมทำให้ผมเป็นกังวลจนแทบจะบ้าตายอยู่แล้ว ถ้ามันเป็นหนักยิ่งกว่านี้จะทำไง
“รักตัวเองหน่อยเถอะ เป็นหนักขึ้นมาฉันจะพาส่งโรงพยาบาลนะ”
ควับ!
อุ้ย!
ขนาดป่วยมันยังค้อนผมได้เลย เก่งจริงๆ เมียใครวะ
“ที่พูดก็เพราะเป็นห่วง รู้ไหม” ตอนนี้ยอมมันไปก่อนครับ หายโกรธหายงอนผมเมื่อไหร่ผมจัดเต็ม แต่ตอนนี้ผมมีแค่หน้าที่ง้อมันแหละดูแลมันเท่านั้น
“ถ้าพรุ่งนี้ผมสอบไม่ได้ ผมก็ตายเหมือนกันนั่นแหละ” เสียงมันดูหงอยๆ ผมนั่งยองๆลงข้างๆมัน ลูบศีรษะมันเบาๆ แล้วก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าซื้อขนมมาฝากมัน พอดีเมื่อกี้ออกไปจัดการเรื่องงานมา
“อยากกินเยลลี่ไหม”
“เยลลี่!”
หึหึ ตาวาวเชียว เมื่อคืนผมได้ยินมันนอนละเมอว่าอยากกินเยลลี่ ละเมอแบบละเมอจริงๆครับ วันนี้เลยซื้อเข้ามาให้
“กินไหม” ผมถาม มันทำหน้าคิดหนัก ก่อนจะหันกลับไปสนใจหนังสือเหมือนเดิม นี่จะไม่ใจอ่อนให้ผมสักหน่อยหรือไงวะ
“อร่อยนะ มีวิปครีมด้วย เยลลี่ก็เปรี้ยวๆหวานๆ อร่อยสุดๆ” ผมไม่รู้หรอกครับว่ารสชาติมันเป็นยังไง แต่อยากจะยั่วเด็กมันก็แค่นั้น
“...” พริกยังคงเงียบ
“ไม่กินจริงเหรอ ไม่เป็นไร ฉันกินคนเดียว” ผมทิ้งตัวลงนั่งๆข้างมันมัน แหวกถุงเยลลี่ที่ซื้อมา หยิบออกมาถ้วยหนึ่ง คนขายเอาบีบวิปครีมใส่มาเรียบร้อยแล้ว และยังเย็นๆอยู่ แอบเห็นพริกชำเลืองมอง ผมแกะผาถ้วยออกช้าๆ ค่อยๆตักยั่วคนข้างๆ
“หืม อร่อยวะ” ผมพูดเสียงตื่นเตน้ แต่อร่อยจริงๆครับ อันนี้ไม่ได้พูดเล่น พอเงยหน้าก็เห็นเด็กนั่งหน้างอมองคนผม
“เสียงดัง ผมจะอ่านหนังสือ!” นั่น มีการโวยวายหาว่าผมเสียงดัง น่ารักจังวะ ถึงจะดื้อจะงองแงก็น่ารัก นี่ผมคงเพ้อเข้าขั้น ไอ้มาโคคนก่อนมันหายไปไหนวะ เหลือแค่ใครก็ไม่รู้เอาไว้ ไม่อยากจะยอมรับตัวเองเท่าไหร่ แต่มันทำให้ผมเปลี่ยนจริงๆ
“ไม่อ่ะ ขี้เกียจย้ายที อ่านไปสิ ฉันจะนั่งกินเงียบๆ” อยากจะขำหน้ามันจริงๆ
“...”
ผมมองเสี้ยวหน้าของมัน สักพักพริกก็หันมาก่อนจะขยับปากพูดว่า
“ผมอยากกิน”
หึหึ ก็แค่นั้น
แต่...ของแบบนี้มันต้องมีข้อแม้กันสักหน่อยครับ
“ฉันจะให้นายกิน ก็ได้ แต่สัญญาก่อนว่ากินเสร็จแล้วนะไปนอน”
พริกทำหน้าเหมือนปลาขาดน้ำ แต่ก็ยอมพยักหน้า นี่มันอยากกินมากถึงขนาดยอมเชื่อฟังผมเลยหรือเนี่ย ไม่น่าเชื่อเลยวะ
ผมแกะถ้วยเยลลี่ให้มันถ้วยหนึ่ง รอยยิ้มที่ผมไม่เห็นตั้งแต่ทะเลาะกันปรากฏขึ้นบางๆ แม้ว่ามันจะไม่ยิ้มให้ผม แต่แค่มันยิ้มบางก็พอแล้ว
หมดถ้วยที่หนึ่งก็ต่อด้วยที่สองสามและ...
“พอแล้ว ไปนอน” ผมว่า มันจะกินเยอะไปแล้วครับ ไม่ได้หวง แต่มันไม่สบายอยู่ ไม่รู้ว่าคนป่วยเขาห้ามอีกอะไรบ้าง แต่เห็นว่ามันอยากกินผมเลยตามใจ แต่นี่คงจะตามใจมากไปหน่อย
แต่มันไม่มีทางเลือก ต้องยอมทำตามที่สัญญาเข้าไปนอนในห้อง ตัวมันร้อนไม่มีทีท่าว่าไข้จะลดลง พอมันหลับผมรีบโทรตามรุ่นพี่ที่เป็นหมอทันที ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้ครับ มันแย่แน่ พอพี่เข้ามาผมก็ให้เข้าตรวจ มันไม่เป็นอะไรมาก ก็แค่ไข้หวัด แต่เพราะร่างกายอ่อนแอมาก เลยไม่หายสักที หมอฉีดยาให้มันไปสองเข็ม เพราะผมบอกว่าพรุ่งนี้มันมีสอบ คิดว่าตื่นมาช่วงบ่ายมันน่าจะดีขึ้น
ผมออกมาเก็บของข้างนอก เสร็จแล้วก็หิวหนังสือเรียนมันเข้ามาในห้องนอน ผมนอนอ่านหนังสือของมัน แล้วก็มาร์กส่วนที่สำคัญเอาไว้ ตอนมันอ่านจะได้อ่านแต่เนื้อๆ ผมอ่านเข้าใจบ้างไม่เช้าใจบ้าง แต่ก็พอจะจับทางได้ว่าตรงไหนที่น่าจะออกข้อสอบ
ตอนบ่ายผมปลุกมันลุกขึ้นมากินข้าวกินยา ไข้เริ่มลดลง รู้ขี้ผมโทรตามหมอตั้งแต่เมื่อวานก็ดี แต่เจ้าตัวยังไม่รู้ครับว่ามีหมอมาตรวจมัน
“หนังสือผมอยู่ไหน” ตื่นมาก็นร้องหาหนังสือเลย
“อยู่บนเตียงนั่นแหละ ฉันมาร์กส่วนสำคัญไว้ให้แล้ว รออ่านดูล้วก็ว่าโอเคไหม”
“พี่ทำแบบนี้ทำไม”
ผมมองจ้องหน้ามัน ทำขนาดนี้มันยังไม่รู้อีกเหรอไงวะ
“คิดว่าไงล่ะ”
“แค่นี้ผมไม่หายโกรธง่ายๆหรอกนะ” มันพูดแล้วก็เดินเข้าห้องไป ผมเดินตามมันเข้าไปในห้อง
“เออ จะไม่หายโกรธก็ไม่ต้องหาย กูมีเวลาง้อมึงทั้งชีวิตนั่นแหละ”
“!!!”
ตกดึกผมยังคงอยู่ที่คอนโดพริก มันหลับไปแล้ว และสั่งผมว่าให้ปลุกมันตั้งแต่ดีห้า มันจะตื่นมาอ่าหนังสืออีกรอบ ผมนั่งดูทีวีข้างนอก เพราะไม่มีอะไรทำ ไม่อยากรบกวนคนป่วยด้วย
เสียงข้อความดัง ผมหยิบขึ้นมาดู แทบอยากจะเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้ง
‘กูให้เวลาอีกสามวัน ไม่อย่างนั้น กูจะเป็นคนไปบอกเด็กนั่นด้วยตัวเอง’
และอีกหนึ่งฉบับ
‘แต่ถ้ามึงจะยอมแพ้ก็ได้นะ กูจะได้ล้างเท้ารอ’
ไอ้ดีน ก็ไม่มีทางที่จะยอมคนอย่างมึง แต่...ผมไม่อยากทำร้ายจริงใจพริกมันอีกแล้ว ถ้าผมทำครั้งนี้ มันต้องเกลียดผมแน่ๆ คำพูดของไอ้ธันผุดขึ้นมาในหัวผม
“มึงทำใจได้ใช่ไหม”
“เรื่อง?”
“เมื่อถึงวันที่มึงต้องทิ้งเขานะ มึงทำใจได้แน่นะ”
“กูทำใจได้”
วันนั้นผมตอบมันไปว่าผมทำใจได้ แต่วันนี้มันไม่ใช่ ผมจะทำได้ยังไงในเมื่อผมรักมันไปแล้ว
“แล้วกูจะคอยดู ว่ามึงจะทนเห็นคนที่มึงรักเจ็บได้ไหม”
“มึงจะบอกว่ากูรักมันเหรอ”
“นั่นมึงต้องถามตัวเองไม่ใช่เหรอไง”
ใช่ ผมต้องถามตัวเองว่าผมควรจะทำเลือกทางไหนดีในตอนนี้ อีกคนก็แสนรัก อีกคนก็สุดแค้น
ทางเดียวเท่านั้นที่ผมต้องเลือก...
…………………………………………….
ถ้าปิดเทอมแล้วจะไม่มาทีละครึ่งแน่นอน แต่วันนี้ไม่ไหวจริงๆ สอบเสร็จเช้า บ่ายน็อคยาวถึงเย็น แล้วเป้นไง ปวดหัวจ้า T^T :z3:
ปมทุกอย่างจะค่อยๆคลี่คลายต่อจากนี้แล้วนะคะ ทีนี้ทุกอย่างก็จะค่อยๆกระจ่างขึ้นล่ะ ^_^ :mew1:
:กอด1:
-
มันเสียศักดิ์ศรีมากรึงัย กะอีแค่ยอมแพ้เรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้
ทำร้ายได้กระทั่งจิตใจตัวเองนะมาโค ยังจะคนที่เค้ารักตัวเองอีก :z6:
-
ค้างงงTT
-
ละทิ้งทิฐิ หรือทำลายความรัก เลือกเอาคุณมาโค ไม่อยากเห็นน้องพริกเสียใจเลยย
-
ความกังวลของเฮียแลดูน้อยมาก เมื่อเทียบกับความเลวร้ายของสิ่งที่เฮียทำ
รอ... อยากอ่านตอนพริกเอาคืน... หึๆ :impress2:
-
เอาเลยพริกอย่าหายโกรธมาโคง่ายๆนะ สะใจ555
-
มาโคอย่าทำนู๋พริกเสียใจนะ เดี๋ยวโดนตาธันสอยไปไม่รู้ด้วย เหอเหอ
เอาใจช่วยนักเขียนจ้า ขอให้สอบได้เน้อ :mew1:
-
รักแล้วก็อย่าทำให้พริกเสียใจสิข้อตกลงอะไรก็ละทิ้งมันไปเถอะมันจะเสียศักดิ์ศรีอะไรมากมายหนักหนาล่ะฮึ้ยๆรอพี่ริริมาไขปมปริศนา
สู้ๆนะค่ะพี่ริริ
-
รอดูพี่มาโคเลือกละกัน และหวังว่าจะเป็นทางดี ไอ้ทางนั้นก็ขู่จ๊างงง แม่ง ผัวเค้าจะง้อเมียเว้ย
น้องพริกงอนน่ารักดี อันที่จริงหนูทำอะไรก็น่ารักหมดล่ะคะ คนอ่านเอียง พี่มาโคผิดเสมอ 555
ขอบคุณค่ะ
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:รอออออออออออออออตอนต่อไป :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
โหยน้องพริกใจดีมากเลยอ่ะ แค่งอนเอง มันน่าจะ :z6: สักทีสองที
-
ค้างจ้า :katai1: พริกหายโกรธได้แล้วล่ะแต่ให้แกล้งทำเป็นโกรธไปนาน ๆ หน่อยให้มาโคได้ทำดีไถ่บาปบ้างจะได้รู้ว่าทุกอย่างไม่ได้ง่ายแบบใจคิดน่ะ มาโคนายเลือกให้ถูกน่ะ ไม่งั้นชีวิตนี้ต้องอยู่กับความเสียใจไปตลอดแน่ ๆ เพราะเราจะไม่ให้พริกให้อภัยตัวเองแล้ว (สั่งได้ :mew4:)
มาอัพต่อเร็ว ๆน่ะจ้ะ :mew1:
-
DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 24: It’s almost over – 50 % หลัง
HIM: PRIK
“พริก พริก ตีสี่แล้ว”
ผมค่อยๆลืมตาที่แสนหนักอึ้งขึ้น กระพริบตาปริบๆปรับสายตาให้คงที่ ใบหน้ามาโคลอยอยู่เหนือหน้าผม เขาส่งยิ้มมาให้แล้วก็ก้มลงมาหวังจะจูบผม ผมคิดว่าเขาจะทำเช่นนั้นนะ แต่ผมกลับเบี่ยงหน้าหนี เขาเลยได้แค่หอมแก้มผมแทน
“ไปล้างหน้าเถอะ จะได้ไม่ง่วง”
ผมลุกขึ้นจากเตียง รู้สึกดีขึ้นกว่าเดิมเยอะ แต่ก็ยังไม่หายป่วยดี แต่อีกไม่กี่ชั่วโมงผมต้องสอบแล้ว สอบเสร็จค่อยกลับมานอนพักต่อก็ได้
ล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นขึ้น มีบางอย่างเกิดขึ้นกับแขนผม ผมเพ่งมองดูดีๆ เหมือนรอยถูกอะไรทิ่ม เขียวเป็นวงช้ำเหมือนถูกฉีดยา ผมรีบเดินออกไปหามาโค ที่นอนอยู่บนเตียงผม
“พี่ฉีดยาให้ผมเหรอ” แต่ในใจผมคิดว่าเขาไม่มีทางฉีดให้ผมแน่ๆ เพราะมาโคไม่ได้เรียนจบหมอ เรียนอะไรผมก็ไม่รู้
“เปล่า ให้หมอมาฉีด”
“เหรอ” ผมเลี่ยงเดินไปหาหนังสือแล้วก็นั่งอ่านที่โต๊ะหนังสือ แต่อ่านก็เหมือนไม่ได้อ่าน จิตใจผมเอาแต่คิดถึงมาโค เขาทำแบบนี้ทำไมนะ ที่ง้อผม ที่ยอมตามใจผมทุกอย่าง แล้วนี่อะไร ยังมาอ่านหนังสือแล้วจดโน๊ตย่อให้ผมอีก ใช้มาร์กเกอร์มาร์กให้เสร็จสรรพเรียบร้อย ก่อนหน้านี้ก็อ่านแล้วอัดเสียงให้ผมนอนฟัง
ถ้าหากว่าผมไม่รู้ความจริง เขาจะทำดีกับผมแบบนี้ไหม ก็คงไม่หรอก เขามันคนเอาแต่ใจจะตายไป คิดจะทำอะไรก็ไม่เคยคิดถึงจิตใจคนอื่น
พอๆ เลิกคิด! เดี๋ยวก็ไม่ได้อ่านหนังสือกันพอดี
เวลาสอบคือตอนเก้าโมงตรง ผมอ่านหนังสือถึงหกโมงกว่าๆก็หยุดอ่าน รีบอาบน้ำแต่งตัวแทน พอเจ็ดโมงกว่าๆก็เสร็จ มาโคตื่นพอดี
“จะไปแล้วเหรอ?” เขาถามหน้างงๆ หัวฟูเป็นรังนก ถ้าผมไม่โกรธเขาอยู่ผมคงจะเกิดเข้าไปหอมแก้มมาโคสักที แต่ตอนนี้ผมยังโกรธอยู่ รอไปก่อนเถอะ
“อืม” ผมเก็บของใส่กระเป๋า ไม่อยากไปเข้าสอบสาย
“รอแปบดิ เดี๋ยวไปส่ง” มาโครีบลุกจากเตียงเข้าไปอาบน้ำ แต่ผมไม่คิดจะรอ ตอนเช้ารถยิ่งติดๆอยู่ด้วย ผมเลยออกจากห้องแล้วก็ขับรถไปมหาวิทยาลัยเอง
การสอบวันนี้ผ่านไปแบบถูลู่ถูกัง แต่ก็พอทำได้อยู่ ต้องขอบคุณมาโคที่เขาจดโน๊ตย่อให้ผมอ่าน แต่ก็นะ ขอบอกในใจแทนแล้วกัน ผมจะไม่บอกกับเจ้าตัวเด็ดขาด เคืองครับ
[Krrrr Krrrr]
มาโค
ก่อนหน้านี้เขาโทรเข้ามาหลายสายและล่ะตอนที่ผมขับรถ แต่ผมไม่ได้รับ ขี้เกียจฟังเขาโทรมาโวยวายที่ผมไม่รอ พอเข้าห้องสอบผมก็ปิดเครื่อง นี่ก็เพิ่งจะเปิด เปิดปุ๊บโทรปับ ตายยากจริงๆ
[พริก! ทำไมไม่รอฉันห๊ะ!] เห็นไหม ผมคิดไว้ผิดที่ไหนว่าเขาต้องโทรมาโวยวาย
“ผมขี้เกียจรอ เดี๋ยวเข้าสอบสาย” ผมนั่งรอเพื่อนอยู่ที่โรงอาหาร ให้คนอื่นไปซื้อข้าวให้ เพราะพวกมันไม่ให้ผมไปเบียดกับคนเยอะๆตอนซื้อข้าว เลยให้ผมนั่งเฝ้าโต๊ะแทน
“อ่ะข้าว เอาน้ำอะไร” ไอ้แดนเอาข้าวมาวางให้ผม
“น้ำเปล่าเย็นๆ” ผมบอก ไอ้แดนเดินไปซื้อน้ำ
[ใครบอกให้กินน้ำเย็น นายไม่สบายอยู่นะพริก!]
“ก็ผมอยากกิน”
[กินข้าวเสร็จรีบกลับมาห้องเลยนะ ถ้าไข้ขึ้นล่ะน่าดู]
“...” ผมไม่ตอบ แต่กดวางสาย ลงมือกินข้าว แจ๊ก ข้าวตังและแดนเดินกลับมานั่งที่โต๊ะ ลงมือกินชข้าวเที่ยงเสร็จผมกับพวกมันก็ตัดสินใจไปเดินเล่นที่ห้าง เพราะไอ้แจ๊กอยากได้แผ่นเกมส์แผ่นใหม่ ได้ข่าวว่ายังสอบไม่เสร็จดีเลยนะ แต่ไม่เป็นไรครับ ตัวต่อไปเว้นนานหน่อย อีกสามวันนู่น แต่หลังจากนั้นก็สอบติดกันจนไม่มีเวลาให้หายใจหายคอ
ปึก!
“อ๊ะ!”
เหม่อลอยจนได้เรื่องไหมล่ะผม
“เป็นอะไรไหม” เสียงแหบทุ้มดังใกล้มาก เพราะคนที่ผมเดินขนเขาคว้าตัวผมไม่ให้ล้มลงไปกับพื้น
“ไม่ครับ ขอบคุณ”
พอผมทรงตัวได้แล้วเขาก็ปล่อยตัวผม ผมเงยหน้ามองคนที่ชน...คนๆนี้ ผมจำเขาได้...
ดีน!
ผมจำได้ เพื่อนเข้าเกือบจะข่มขืนผม ถ้าเขาอยู่ที่นี่ เพื่อนเขาก็อาจจะอยู่ด้วย ผมไม่อยากเห็นหน้าคนที่ทำให้ผมเกือบจะตายทั้งเป็นแบบนั้น
“ขอบคุณครับ ขอตัวนะครับ”
“เดี๋ยวสิ!”
ผมเขาพยายามจะเรียกผมไว้ แต่ผมรีบวิ่งกลับไปหาเพื่อน แล้วก็บอกพวกมันว่าผมปวดหัว ขอตัวกลับห้องก่อน ผมรีบกลับห้องทันที ในใจคิดถึงแต่มาโค ถ้ากลับไปอยู่กับเขา ผมอาจจะปลอดภัย ผมไม่คิดว่าตันวเองจะกลัวจนรู้สึกแบบนี้ เรื่องมันผ่านไปแล้ว ผมคิดว่าคงลืม แต่...พอเห็นหน้าคนนั้นแล้วผมก็รู้ว่า...ผมยังกลัวเหตุการณ์นั้นอยู่
แค่เห็นหน้า ผมก็รู้สึกได้ว่าคนพวกนั้นอันตราย ไม่น่าเข้าใกล้
“ทำไมกลับมาช้า” มาโคถามเสียงดุ ผมไม่สนใจ วิ่งเข้าไปกอดเขาไว้แน่น มาโคดูจะตกใจไม่น้อย แต่เขาก็กอดผม ลูบแผ่นหลังผม จนผมรู้สึกว่าตัวเองเริ่มสงบลง
“เป็นอะไร ใครทำอะไรนาย” เสียงของมาโคดูนุ่มกว่าตอนแรก
“เปล่า...” ผมส่ายหน้ากับอกมาโค ไม่กล้าบอกว่าผมไปเจอกับใครมา
กลิ่นกายของมาโคทำให้ผมรู้สึกปลอดภัย ผมอยากอยู่แบบนี้ไม่เรื่อยๆ แต่กลัวว่า สักวันหนึ่งผมจะไม่มีอ้อมกอดนี่อีกแล้ว
ผมยอมรับว่าผมไม่ได้โกรธเข้าแล้วเรื่องที่เขาไปนอนกับผู้หญิงคนอื่น แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกอะไร ผมยังรู้สึกไม่พอใจอยู่บ้าง แล้วก็ระแวงว่าเขาจะไปทำกับใครอีกหรือเปล่า
“พี่มาร์ค...”
“หืม...”
“พี่...รักผมไหม” ผมกลั้นใจถามออกไป เรื่องงี่เง่าพวกนี้มันควรจะจบลง แค่ความรักของเขาเท่านั้นที่ผมต้องการ
“ฉันบอกนายไปแล้วนี่” มาโคหัวเราะเบาๆ แต่นั้นไม่ใช่คำตอบที่ผมอยากได้
“ก็บอกหน่อยไม่ได้หรือไง” ผมพูดเหวี่ยงๆ พลักมาโคออก มาโคหุบยิ้มแล้วทำหน้านิ่ง ผมใจหายไปเกือบครึ่ง ผมเลยเดินหนีเขาเข้าห้องนอน ทิ้งตัวนอนคว่ำหน้าบนเตียง พอ! ไม่อยากคิดอะไรแล้ว เซ็งแบบสุดๆ เซ็งตัวเอง เซ็งทุกคน เซ็งโลก!!!
“งอนเหรอไง”
“อื้อออ ออกไป!” อยู่ๆก็มานอนทับผมที่นอนคว่ำอยู่ มาโคชอบทำแบบนี้ เขาคิดว่าตัวเขาเบามากสินะ ผมจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว!
“เฮ้อ ถามหน่อย คนอย่างฉันจำเป็นต้องวิ่งตามใครด้วยเหรอไง แล้วที่ฉันอยู่กับนายนี่คิดว่าฉันทำไปทำไง ที่คอยง้อคอยดูแล นายคิดว่าฉันทำไปทำไม”
“...”
“พริก ถ้าฉันไม่รักนาย ฉันจะทำไม” มาโคลุกออกจากตัวผม ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ลุกขึ้นนั่งมองมาโคที่นั่งหันหลังอยู่ที่ปลายเตียง
อะไร อย่าบอกนะว่างอน ตัวโตซะเปล่า
ผมเข้าไปสวมกอดมาโคเบาๆ น้ำตาไหลลงมา ผมรีบปาดมันทิ้ง โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงผมสั่นอยู่เพียงแปบเดียว คงเป็นข้อความ ผมไม่คิดจะล้วงมันออกมาดู ตอนนี้ผมแค่อยากกอดมาโคไว้เท่านั้น
“ผมขอโทษนะ”
“เรื่อง”
“ก็แค่อยากบอก พี่มาร์ค...ผมขอถามอะไรอย่างได้ไหม”
มาโคขยับตัวหันมาหาผม ดีที่เมื่อกี้ผมเช็ดน้ำตา เขาจึงไม่เห็น
“จะถามหลายๆอย่างก็ได้” มาโคยิ้มให้ผม ช่วงนี้เขาใจดีเกินไป ใจดีจนผมใจอ่อน ผมหลุบตาต่ำมองมือตัวเอง
“ถ้าผมทำอะไรผิด ผิดแบบผิดมากๆ ผิดแบบที่ไม่น่าให้อภัย พี่จะเกลียดผมไหม”
มาโคดูจะอึ้งไม่น้อยที่ผมถามไปแบบนั้น เขาเงียบผมก็เงียบ
“กลับกัน ถ้าฉันทำอะไรที่ผิดมากๆ ผิดต่อนาย นายจะเกลียดฉันไหม”
นั่นสินะ ถ้าเขาทำผิดกับผมมากๆ ผมจะเกลียดเขาไหม...
“จะคิดมากอะไรขนาดนั้น ฉันไม่เกลียดนายหรอกน่า ไม่ว่านายจะทำอะไรผิด”
แต่ถ้าเป็นผม ผมคงจะเกลียดเขา แต่ผมจะเกลียดตัวเองมากที่สุด
.................................
คาดว่าทุกคนอ่านแล้วคงเครียด ฮ่าๆๆ :katai3: เดี๋ยวตอนหน้าเอาโอชินกับพอร์ชมาเบรคความเครียดแล้วกัน :hao7: (หรือจะเครียดหนักกว่าเดิมฟะ) เอาเป็นว่า ถึงตอนนี้จะเครียด แต่ไม่จบไม่เศร้าแน่นอน แฮปปี้เอ็นดิ้งจ้า :mew1: :กอด1:
-
:z13: :z13:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
คืออีพี่มาโค ไม่เคลียอ่ะ เหมือนไม่มองเห็นความผิดตัวเองเลย เซ็งมาก :z6:
-
ไม่จบเศร้าก็โอค่าแต่ตอนนี้ลุ้นให้ขี้หดตดหายกันไปก่อน
-
พริกทำอะไรอะ ปริศนามากมาย :katai1:
-
เครียดอ่าาาา
-
:pig4:
-
เหมือนจะได้กินมาม่าคลุกคลิก :ling1:
-
ความเครียด ลงกะเพราะ
เครียดเว้ยยยย
:mew5: :mew5: :mew5: :mew5:
-
อยากเครียดรวดเดียว :laugh:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:มันก็ยังไม่บอกอยยู่ดื :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
อยากรู้ว่าทั้งมาโคและพริกคู่กำลังเล่นอะไรกันอยู่มากกว่า มีรับลมคมในเหลือเกิน
-
ดีนนนนน!!!นายตลอดเลยยยย
-
รู้สึกปวดท้องขึ้นมาเลยพอคิดว่าพริกจะรู้ความจริง
แถมพริกยังมีแย๊บๆ เหมือนว่าตัวเองก็ทำเรืื่่องอะไรไว้อีก โอย เครียดล่วงหน้า
ปล. คิดถึงน้องพอร์ชด้วยค่า ตอนหน้าขอแบบเบาๆ นะ ไม่ได้ต้มน้ำเตรียมไว้
ปล.สอง กดบวกให้นะคะ
-
อืม เกือบดีแล้ว คล้ายๆว่ากำลังจะได้รู้เรื่องสักที
ว่าใครกันแน่ที่แสดงได้สมบทบาทที่สุด :katai1:
ตอนหน้าต้อนรับคู่รอง จะหวานหรือจะขมมาลุ้นกัน
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ปมเยอะจริงๆ
แต่ก็ตามอ่านนะ กร๊ากกกกกกก
-
สรุปว่าพริกก้อยังมีความลับเหมือนเดิม :hao5: เราว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวกับคุณไวน์แน่ ๆ เลยน่ะ :mew2: ก้อดีแล้วล่ะที่หายโกรธ รักเขาก้อย่าทิฐิเลยไม่มีประโยชน์กับใครโกรธพอหอมปากหอมคอก้อพอแล้วล่ะ ถ้ายังทำอีกคราวหน้าไม่ต้องโกรธแล้วแต่ให้เลิกเลย จบ :mew4: เพราะหยั่งงั้นแสดงว่าเขาไม่รักเราจริงแล้วล่ะหรือไม่ก้อสันดานไม่เปลี่ยน อยู่ด้วยกันไม่ได้หรอกมีแต่ช้ำใจ มาเร็ว ๆ น่ะ งวดนี้มาน้อยจัง อยากอ่านคู่นี้ต่อน่ะ กำลังมันส์ :mew1: :mew1:
-
ต่างคนต่างมีความลับนะ
รู้มั้ยว่าคนอ่านก็เครียดอ่ะ (อ่ะๆ ล้อเล่น ^^)
รอตอนต่อไปจ้า
รอความลับมันกระจ่างแจ้ง หุหุ
-
อยากรู้ว่าน้องพริกแอบทำอะไร
มาต่อไวนะคะ
หายไปนานเลย :mew1:
-
นั่น!!!.... นู๋พริก ร้ายสุดป่ะ!
-
กำลังมันส์เลย
-
แต่กว่าจะได้จบแฮปปี้นี่ก็คงจะหน่วงป่วงน่าดูเลยใช่มั้ย
-
ตามอ่านทันแล้ว...เหนื่อย 5555+
เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่ทำให้เห็นว่า มนุษย์เราไม่มีใครสมบูรณ์พร้อมไปซะทุกอย่าง
ทุกคนมีข้อบกพร่องและข้อเสียกันทั้งนั้น...^_^
แต่เกลียดจัง คนที่ชอบเล่นกับความรู้สึกคนเนี่ย..(เพราะผมก็ชอบทำ เลยเกลียดคนที่ทำเหมือนกับตัวเอง 5555+)
-
ใครจะเจ็บกว่ากันแค่นั้นเอง
-
DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 25: Now we have reached the end ตอนนี้เราเดินทางมาถึงจุดจบแล้ว
HIM: MACO
“พริก อยากไปไหนไหม”
“ไม่” คำตอบสั้นๆแต่ได้ความทำให้ผมนึกเซ็ง ผมอยากใช้เวลากับพริกให้มากที่สุด แต่ช่วยไม่ได้นี่ครับ เขากำลังเตรียมตัวสอบอยู่
ช่วงนี้ผมอยู่กับพริกแทบจะยี่สิบสี่ชั่วโมง เรียกได้ว่าแทบไม่ปล่อยให้ห่างตัว ผมรู้สึกดีกับช่วงเวลาในตอนนี้ เหมือนผมได้ย้อนกลับไปในอดีตอีกครั้ง ผมไม่ได้สัมผัสมันมานานแค่ไหนแล้วนะความรักที่สวยงามแบบนี้ คงตกใจกันใช่ไหม ที่คนอย่างผมเป็นบ้าอะไรถึงได้ว่านั่งเพ้อไปกับความรัก ผมมันก็แค่มนุษย์คนหนึ่ง ที่ยังต้องการความรักไม่ต่างจากใครหรอกนะ
แต่บางทีพระเจ้าอาจจะเกลียดผม ถึงได้ทำให้ชีวิตผมต้องเป็นแบบนี้
รักได้ไม่นาน สุดท้ายเขาก็พรากความรักจากผมไป
ผมก้มมองนาฬิกาข้อมือ พริกคงสอบเสร็จแล้ว เด็กนักศึกษาเริ่มทยอยกันลงมาจากตึก หลายคนมองผมด้วยความสนใจ คงจะรู้ว่าผมเป็นใคร ผมยืนนิ่งไม่สนใจสายตาของสาวๆที่มองผม ผมสนใจแค่เด็กหนุ่มตัวเล็กผอมบาง ที่กำลังเดินหัวเราะคุยกับเพื่อนสนุกสนานเหมือนไม่เห็นผม จนเพื่อนของเขาสะกิดแล้วชี้มาที่ผม พริกถึงได้หันมามอง
“ทำไมวันนี้มารอผมได้เนี่ย”
ผมจะบอกอะไรให้อย่างนะ พริกหายโกรธผมแล้วเรื่องคราวก่อน กว่าจะง้อได้ยากแสนยาก ไม่อยากจะนึกถึงวันนั้นเลยให้ตายสิ
“ไม่ดีใจเหรอไง” ผมถาม เปิดประตูให้พริกเข้าไปนั่ง พริกมองอึ้งๆก่อนจะหลุดขำออกมา
“โรแมนติกซะ นี่เหรอชายหนุ่มสุดเจ้าชู้” พริกพูดน้ำเสียงหมั่นไส้ผม แล้วก็ก้าวขึ้นรถ ผมกระตุกยิ้มนิดๆให้กับความน่ารักของมัน
“พี่จะพาผมไปไหน เราไม่ได้จะกลับคอนโดกันเหรอ” พริกหันมาถามงงๆ ผมมองป้ายบอกทางที่กำลังมุ่งหน้าออกจากกรุงเทพมหานครไปยังที่ที่หนึ่ง ที่ที่ผมรัก
“ไปถึงเดี๋ยวก็รู้เองแหละน่า”
“บอกหน่อยไม่ได้เหรอ ผมอยากรู้อ่ะ” มันอ้อนผมครับ เดี๋ยวนี้มันอ้อนบ่อยมากตั้งแต่หายโกรธผม เล่นเอาผมอยากจะฟัดมันทั้งวันทั้งคืน
“ไม่ นอนพักไปซะ ถึงแล้วจะปลุกเอง”
“ขี้งก!”
“นายจะต้องชอบ”
ผมปล่อยมือข้างหนึ่งจากพวงมาลัยขยี้ผมนุ่มๆของอีกฝ่าย พริกทำปากจู๋ใส่ผม สะบัดหน้ามองไปอีกทางงอนๆ แต่ไม่นานก็ผลอยหลับไป ก็เมื่อคืนอ่านหนังสือสอบจนเกือบตีสี่ จนผมต้องบังคับให้นอน มันบอกว่าจะโต้รุ่ง ไปสอบแล้วค่อยกลับมานอน แต่ผมว่าแบบนั้นมันจะไปหลับในห้องสอบแทนแล้วไม่ได้ทำข้อสอบเสียมากกว่า
เพราะมีสอบเช้า มันเลยนอนไม่พอ แต่ก็จำต้องฝืนสังขารไปสอบ ตอนนี้เลยสลบไสลง่ายดายเป็นพิเศษ
ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงบ้านพักตากอากาศของผมที่ตั้งอยู่ริมชายทะเล ผมหันไปมองคนที่ยังหลับอยู่ ปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัวให้ มันคงจะรู้สึกสบายขึ้น ริมฝีปากถึงได้แย้มยิ้มออกมา
ผมนั่งมองใบหน้าใสของมันไล่ลงมาถึงลำคอขาว เห็นแล้วอยากจะประทับร่องรอยเอาไว้เหลือเกิน
“อื้อ ถึงแล้วเหรอ” แล้วมันก็รู้สึกตัวตื่นครับ พริกค่อยๆกระพริกตาถี่ๆก่อนจะลืมตาขึ้น
“อืม ถึงแล้ว” ผมพูดทั้งยังจับจ้องอยู่ที่ดวงหน้าของมัน อยากจะนั่งมองอยู่แล้วนี้ไปเรื่อยๆ
“ทะเลนิ!!!” มันอุทานเสียงดัง ดวงตาเบิกกว้าง ก่อนจะรีบเปิดประตูลงจากรถวิ่งเข้าหาทะเล เห็นมันบ่อยตอนเตรียมสอบว่าอยากมา ผมเลยพามา
ผมปล่อยให้มันวิ่งเล่นอยู่ที่ชายหาดคนเดียว ส่วนผมก็ลากของที่เตรียมมาเข้าห้องพัก ของใช้ส่วนตัวของมันผมเตรียมมาเรียบร้อยหลังจากที่ไปส่งมันเข้าห้องสอบเสร็จ แล้วถึงได้ออกไปรับมันที่มหาวิทยาลัยเพื่อมาที่นี่
บ้านพักริมชายหากดของผมเป็นบ้านกึ่งไม้กึ่งหินอ่อนที่เป็นสีขาวเกือบทั้งหลัง ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอน้อยชิ้ย เน้นความโปร่งสบายของบ้าน มีหน้าต่างรอบตัวบ้าน และผ้าม่านสีขาวที่ปลิวไสวรับลมทะเล ตามจุดต่างๆของบ้านก็ตกแต่งด้วยต้นไม้ประดับ ช่วยเพิ่มความมีชีวิตชีวาให้แก่บ้าน ไอเดียวพวกนี้ผมไม่ได้เป็นคนคิดหรอกครับ แค่คนที่ผมรักมากๆคนหนึ่งเป็นคนบอกว่าอยากด้านแบบนี้ ผมเลยปลูกมันตามที่เขาต้องการ
ตึกๆๆ
“พี่มาร์ค!”
“หืม”
ผมมองมันที่วิ่งเข้ามาบนบ้าน ขากางเกงมันเปียกไปถึงหัวเข่า คงจะลงไปเล่นน้ำมา
“มีอะไร” ผมถาม เก็บของเข้าตู้ให้เรียบร้อย พริกเดินมายืนข้างๆแล้วก็กอดเอวผม หึหึ อ้อนตลอดเลยนะช่วงนี้
“หิวข้าวแล้วอ่ะ พาไปกินข้าวหน่อย อยากกินกุ้งเผา ปลาเผา ปูเผา อยากกินยำทะเล....”
มันคงจะหิวมากจริงๆครับ ร่ายรายการอาหารออกมาเป็นสิบๆอย่าง ผลเลยขับรถพามันไปที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลบ้านพักมากนัก บรรยากาศดีมาก ผมกับเจ้าของร้านรู้จักกัน เพราะเจ้าของร้านเขามาสร้างบ้านพักริมทะเลหลังจากผม แล้วเขาก็เปิดเป็นร้านอาหารไปในตัว ลูกค้ามีไม่เยอะหรอกครับ เพราะบริเวณนี้อยู่ค่อนข้างลึก และอาหารค่อนข้างแพง แต่รสชาตินี่สุดยอดมากครับ บางคนถึงไกลถึงแพงก็ยอมมากิน เพราะเขาจัดร้านที่ริมหาด มีโคมไฟจุดให้แสงสว่างทั่วบริเวณ
แต่ถึงแม้ว่าเข้าจะจัดร้านที่ริมหาด แต่เจ้าของร้านเขาก็ดูแลบริเวณชายหาดอย่างดี ไม่ให้มีขยะตกค้างไปทำลายทรัพยากรธรรมชาติ
“สวยจัง!!!” พริกหมุนตัวรอบหนึ่งก่อนจะหันมายิ้มกว้างให้ผม
“อยากกินอะไรสั่งได้เต็มที่ ฉันเลี้ยงเอง”
“จริงอ่ะ งั้นไม่เกรงใจนะ”
“อืม ตามสบาย ฉันรวย”
“หมั่นไส้!”
“ฮ่าๆๆ”
มื้ออาหารเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของมันและผม ผมนั่งมองและคอบบริการพริกอย่างต่อเนื่อง มันกินเก่งมากครับ อาหารทะเลเผาหมดไปชุดหนึ่ง ผมต้องสั่งชุดที่สองสามมาให้มัน
กินเสร็จผมก็พามันไปเดินเล่นย่อยอาหาร ก่อนจะพากลับบ้านพัก เอาเตียงผ้าใบออกมากางเพื่อนอนเล่น อากาศยามเย็นในช่วงฤดูหนาว พระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าไว้กว่าปกติ ผมจับมือของพริกเอาไว้ บีบกระชับเป็นระยะๆ
“ขอบคุณนะที่พามา คลายเครียดได้เยอะเลย” พริกที่นอนซบอกผมอยู่เอ่ยขึ้น ผมก้มลงไปหอมแก้มมันที มันเองก็ผงกหัวขึ้ยหอมแก้มผมเหมือนกัน
“ยั่วเหรอ” ผมถามมัน
“เปล่าสักหน่อย หื่นขึ้นสมองหรือไง แค่อยากตอบแทนเฉยๆหรอก” มันบอกเสียงสูงอยากกับจะหาเรื่องผมแต่หน้ามันแดงมาก ขนาดแสงไม่ค่อยมีผมยังมองเห็นเลยอ่ะ
“แค่นี้มันจะไปพออะไร ทำให้ขนาดนี้มันต้องได้มากกว่านี้สิ!”
ไม่รอช้าผมรีบตวัดตัวมันเข้ามาในอ้อมแขน เดินเข้าบ้านอย่างรวดเร็วมุ่งตรงเข้าห้องนอน พริกมันเหวออยู่เลยไม่ทันได้โดวยวาย จะโวยวายอีกทีก็ตอนที่หลังมันติดที่นอนแล้ว
“ไม่เอานะ!” มันร้องห้ามผม แต่ผมไม่ฟัง ก้มหน้าลงไปจูบมัน บรรเลงความเร่าร้อนปรนเปรอมันจนพริกยอมโอนอ่อนผมตามผม ผมค่อยๆปลดเปลื้อนเสื้อผ้ามันออก เผยให้เห็นผิวขาวเนียนใส รอยสักตรงหน้าอกที่ทำให้มันดูเซ็กซี่ขึ้น ผมพรมจูบโดยที่สายตายังคงจับจ้องมันอยู่
“พี่มาร์ค อื้อ”
แขนทั้งสองข้างของพริกโอบอยู่ที่ลำคอของผม ผมค่อยๆสัมผัสมันอย่างไม่เร่งเร้า เฝ้าจูบคลอเคลียมันไม่หาย ร่างกายของเราสองคนดูเหมือนจะสูงขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายของพริกสั่นสะท้านราวกับลูกนก
“ฉันรักนายนะพริก”
ตลอดทั้งค่ำคืนที่ผมพร่ำบอกรักมันทั้งคำพูดและการกระทำ เฝ้าถ่ายทอดทุกความรู้สึกที่มีผ่านอ้อมกอดนี้ ย้ำซ้ำๆครั้งแล้วครั้งเล่าจนกระทั่งมันหลับไปอย่างไม่รู้ตัวอย่างมีความสุข แต่สำหรับผมแล้ว แทบแยกไม่ออกเลยว่า ระหว่างความสุขกับความทุกข์ อันไหนมันมีมากกว่ากัน
แต่ผมสามารถบอกได้เลยว่า พริกคือคนที่ผมรักมันมากจริงๆ
วันต่อมาผมพามันกลับเพราะมันมีสอบอีกตัว เป็นตัวสุดท้าย ผมคอยดูแลมัน บำรุงมันทุกอย่างเพื่อให้มันไม่เครียดกับการสอบตัวสุดท้าย และเองก็ลางาน โทรสั่งผู้จัดการว่าผมไม่รับงานใดๆทั้งสิ้น เขาก็บ่นไปตามประสา ผมขี้เกียจฟังเลยกดตัดสายไป
“ทำให้เต็มที่ แล้วเดี๋ยวเย็นนี้ฉันมารับไปกินข้าว” ผมบอกมัน ดึงมันเข้ามากอดก่อนจะปล่อยให้มันลงจากรถไปเข้าห้องสอบ
ผมขับรถไปทำธุระตลอดช่วงบ่าย พอได้เวลาที่พริกเลิกสอบ ผมก็ขับรถกลับไปรับมันที่มหาวิทยาลัย พริกเดินมาขึ้นรถด้วยท่าทางเซ็งกะตาย ผมรีบส่งน้ำเย็นให้มันดื่ม จะได้สดชื่นขึ้น
“เป็นไงบ้าง ทำได้ไหม” ผมถาม
“พอได้ แต่เกือบทำไม่ทันแหน่ะ” มันหลับตาลง ผมเปิดเพลงเบาๆ มันจะได้ผ่อนคลายขึ้นบ้าง แต่ก็ยังมีร่องรอยแห่งความตึงเครียดอยู่
โรงแรงหรูใจกลางเมืองหลวงเป็นสถานที่ที่ผมเลือกจะพามันมากินข้าว โรมแรมนี้ขึ้นชื่อเรื่องการบริการและอาหาร ผมเหมาทั้งโรมแรมเพื่อมันเป็นเวลาสองชั่วโมง
“หรูไปไหมเนี่ย ผมไม่กล้ากินหรอก เราไปกินที่อื่นกันเถอะ” พริกมองภายในโรงแรมอย่างหวาดๆ นี่ไม่ใช่บ้านผีสิงนะ มันจะกลัวทำไมกัน ตลกชะมัด
“แต่ฉันเสียเงินไปแล้วนะ” ผมว่า
“เอ่อ....ก็ได้ พี่นี่มันบ้าจริงๆ เสียเงินกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง” มันบ่นผม แต่ก็ยอมเดินเข้าไปในห้องอาหาร ผมพยักหน้าให้พนักงานทั้งที
“ก็ฉันอยากเอาใจนายบ้างไม่ได้เหรอไง อุตส่าต์ตั้งใจอ่านหนังสือสอบ ก็อยากจะให้รางวัลบ้าง”
“แบบนี้มันก็มากไป”
ผมชอบมันก็ตรงนี้แหละครับ เป็นคนง่ายๆไม่ปรุงแต่ง คิดยังไงก็พูดอย่างนั้น ไม่ต้องการของๆใคร ไม่เอาเปรียบใคร ผมชอบทุกอย่างที่เป็นมันเลยก็ว่าได้
ไม่รู้ว่าเพราะมันเกร็งหรือไม่ชอบโรงแรมนี้จริงๆ ถึงได้กินอาหารน้อยเหลือเกิน ผมยกไวน์ขึ้นจิบ เฝ้าสังเกตุมันไปด้วย เห็นมันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วทำหน้าเครียด แต่ผมไม่อยากจะถาม ผมนั่งนิ่งๆรอให้ถึงเวลา
“อิ่มแล้วเหรอ วันนี้นายทานน้อยนะ เป็นอะไรหรือเปล่า” ผมถามด้วยความเป็นห่วง
เปล่าหรอก ผมไม่ค่อยหิวนะ” มันตอบเสียงเบา
มันเป็นไรไปนะ
“พริก” ผมเรียกมันเสียงเบา มันจ้องตาผมกลับ ผมข่มความรู้สึกของตัวเองเอาไว้ กดมันให้ลึกที่สุด ไม่ให้มันเผยออกมาจนทำให้ผมอ่อนแอ ปรับสีหน้าของตัวเองให้เรียบนิ่งไม่ให้เผยความรู้สึกใดๆออกไปทั้งสิ้น
“พี่มีอะไรเหรอ”
“คือ...ขอบคุณนะที่อยู่ด้วยกัน รู้ใช่ไหมว่าฉันรักนายมาก”
“อืม ผมรู้”
ยังดี ที่มันยังรู้ว่าผมรู้สึกยังไงกับมัน แค่นั้นแหละที่ผมต้องการ ของให้มันรู้เท่านั้นว่าผมรักมัน ก็เพียงพอแล้ว
“ไม่ว่าจะยังไง ฉันก็อยากให้นายจำไว้ ว่าฉันรักนาย รักนายจริงๆ” ยิ่งผมย้ำ ยิ่งทำให้มันมีสีหน้าที่เคร่งเครียดยิ่งกว่าเดิม ไม่รู้ว่ามันเครียดเรื่องอะไร แต่ผมอยากจะดึงมันเข้ามากอดเหรอเกิน แต่วันนี้ผมทำแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว
มันถึงเวลาแล้วที่ผมต้องทำร้ายมัน และทำร้ายหัวใจตัวเอง แต่ผมไม่มีทางเลือก ถ้าผมยอมแพ้ เท่ากับว่าคนๆหนึ่งจะต้องตายฟรี โดยที่ผมทำอะไรไม่ได้อีกตามเคย
“ฉันขอโทษ แต่เราเลิกกันเถอะ”
“...!!!”
ผมพูดมันแล้ว พูดมันออกไปแล้ว
“ขอโทษนะ” ผมเตรียมจะลุกขึ้นเดินออกจากห้องอาหาร แต่ตัวผมกลับมีใครอีกคนกอดเอาไว้จากด้านหลัง
“ไม่ ไม่นะ...พี่พูดอะไรของพี่น่ะ ผมไม่เข้าใจ เลิกกันหมายความว่าไง” น้ำเสียงอย่างคนที่ตื่นตะหนกตกใจเหมือนไม่เป็นตัวของตัวเอง บาดลึกจนผมเจ็บเพียงแค่ได้ยิน มันทำให้ผมไม่อยากจะหันกลับไปมองเลยว่ามันมีสีหน้ายังไง ผมกลัวจะทำใจไม่ได้ที่จะลาจากมัน
“ฉันพูดจริง” ผมพยายามไม่ให้เสียงตัวเองสั่น ทั้งที่ตอนนี้น้ำตาผมไหลลงมาแล้ว
“ทำไม ไม่เลิกนะ ผมทำอะไรผิด พี่บอกผมสิ อึก ฮืออ”
สุดท้ายผมก็ทำให้มันร้องไห้
“นายไม่ได้ทำอะไรผิด”
“แล้วทำไมพี่ถึงจะเลิกกับผมล่ะ” มันเดินอ้อมมายืนอยู่ตรงหน้าผม ใบหน้าที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา แววตาของคนที่เจ็บผมทำเอาผมแทบทรุด
อยากกอดเหลือเกิน แต่ผมทำได้แต่เมินเฉย
“ขอโทษนะ แต่เรื่องของเรามันจบแล้วจริงๆ”
“ไหนพี่บอกว่ารักผมไง! ฮึก” มันกอดผมแน่น ร้องไห้อยู่ผม กระซิบขอร้องไม่ให้ผมทิ้งมันไป
“จำเอาไว้ ว่าฉันรักนายจริงๆ”
ผมปลดมือมันออก แล้วเดินจากมา ทิ้งมันเอาไว้ตรงนั้น ไม่หันไปมอง ผมคงทนไม่ได้จริงที่จะต้องหันไปมองคนที่ผมทำร้ายด้วยน้ำมือของตัวเอง
“ฮืออ ไม่นะ อย่าทิ้งผมไป พี่มาร์ค ฮือออ”
ขอโทษ แต่ฉันรักนายจริงๆ
พริก...สุดที่รักของฉัน
“กูทำสำเร็จแล้ว ถึงตามึงที่จะทำตามคำพูดบ้าง”
นิชา ฉันจะพาไอ้ชั่วนี่ไปกราบขอโทษเธอเอง
เมื่อสี่ปีก่อน
“มาโค มึงไปรับดินี่ให้กูหน่อย วันนี้กูต้องเช้าไปดูงานที่ชมรมว่ะ” ชาวหนุ่มหน้าตาดีตบบ่าเพื่อนที่ตัวสูงกว่าตนเองหน่อยก่อนจะวิ่งฝ่าฝูงชนหายไป ปล่อยให้มาโคมองตามหลังงงๆ
ดินี่เป็นน้องสาวของดีน เรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่หก โรงเรียนเอกชนชื่อดัง และเป็นโรงเรียนหญิงล้วน มาโคและดีนรู้จักกันมาตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย ถือว่าเป็นเพื่อนรักเพื่อนสนิทกันเลยก็ว่าได้ มาโคไปนอนเล่นนั่งเล่นที่บ้านดีนบ่อยๆ เลยได้เจอกับน้องสาวของดีน ตั้งแต่นั้นมา มาโคที่เป็นลูกคนเดียวก็เลยเหมือนมีน้องสาวเพิ่มเข้ามาอีกคน
“พี่มาโค ทำไมวันนี้มารับดินี่ได้ล่ะคะ” ดินี่เด็กสาวหน้าตาน่ารักวิ่งเข้ามาเกาะแขนเพื่อนของพี่ชาย ดวงตากลมโตดำขลับส่องประกายแวววาว น่ารักน่าเอ็ดดูจนมาโคอดไม่ได้ที่จะบีบจมูกด้วยความหมั่นเขี้ยว
“พี่ชายเรามีงานที่ชมรม เลยให้พี่มารับแทน”
“เหรอค่ะ ดีจังเลย พี่มาโคพาดินี่ไปกินไอศกรีมก่อนกลับบ้านได้ไหมค่ะ ดินี่อยากกิน”
“ได้สิ”
ความสัมพันธ์ที่ใกล้ชินกันของคนทั้งคู่ ทำให้ความรู้สึกของคนๆหนึ่งแปรเปลี่ยนไป ดินี่เริ่มรู้สึกชอบมาโคมากขึ้นๆ มากเกินคำกว่าพี่ชาย จะไปไหนมาไหนก็โทรให้มาโคไปรับไปส่งตลอด จนดีนเริ่มรู้สึกสงสัยในความสัมพันธ์ของน้องสาวสุดที่รักและเพื่อนรัก
“ไอ้มาร์ค มึงชอบดินี่หรือเปล่า” ดีนตัดสินใจถามออกไป เพราะเขารู้แน่แล้วว่าน้องสาวของเขาหลงรักเพื่อนสนิทของเขา
“อะไรของมึงวะ ชอบอะไร” มาโคที่นอนกระดิกเท้าดูการแข่งขันรถอยู่ที่บ้านดีนถามกลับงงๆ
“มึงชอบน้องกูหรือเปล่า ชอบแบบคนรักน่ะ” ดีนถามย้ำ ไม่ใช่ว่าดีนจะดูไม่ออกว่าเพื่อนตนคิดยังไงกับน้องสาว แต่เพราะอยากจะแน่ใจจริงๆ จึงได้ถามออกไป
“เฮ้ย! ถามบ้าอะไรวะ ไม่ได้ชอบ มึงก็รู้นี่น่าว่ากูชอบใคร”
มาโคมองเพื่อนแปลกๆ เพราะเขาเองนั้นมีสาวที่แอบชอบอยู่แล้ว เป็นเพื่อนในคณะ ชื่อนิชา นิชาเป็นสาวสวยที่ค่อนข้างวางตัวดี ประพฤติตัวดี ไม่ใช่สาวหวานเรียบร้อย แต่ก็ไม่ได้แรงซ่าจนเกินงาม เป็นผู้หญิงที่ผู้ชายเกือบครึ่งคณะหมายปอง และมาโคก็ด้วยคนหนึ่ง
“เออกูรู้ แต่มึงรู้ไหมว่าดินี่ชอบมึง” ดีนตัดสินใจพูดออกไปเลย อย่างน้อยๆจะได้ตัดไฟเสียงตั้งแต่ตอนนี้ เพราะดีนรู้ว่าน้องสาวของตนแอบฟังอยู่
“รู้...” มาโคตอบ สายตายังจับจ้องที่โทรทัศน์ “แต่กูก้วางตัวว่าเป็นพี่ ไม่ได้คิดอะไรกับน้องมึงแน่ๆ วางใจได้ มึงก็รู้ว่ากูชอบผู้หญิงแบบไหน” มาโคพูดทีเล่นทีจริง ไม่อยากให้เพื่อนรักซีเรียส นั่นแหละ ดีนถึงยิ้มออกมาได้
สงสารก็แต่น้องสาวตัวน้อยที่ต้องเจ็บช้ำเพราะความรัก
อีกหนึ่งอาทิตย์ต่อมามาโคตัดสินใจเข้าไปจีบนิชา แล้วบังเอิญว่านิชาเองก็รู้สึกดีๆกับมาโคเช่นกัน ไม่ยากที่ทั้งสองคนจะตกลงปรงใจคบหากัน เรื่องนี้รู้ถึงหูดินี่ ทำให้เธอเกิดความรู้สึกเสียใจอย่างมาก ไม่ยอมกินข้าวกินปลา ขังตัวเองอยู่ในห้อง แถมยังไม่ยอมไปเรียก เข้าวันที่สามดีนเริ่มเห็นน้องโทรมาไม่ไหว เลยตัดสินใจพูดกับมาโคเรื่องดินี่
“กูทำแบบนั้นไม่ได้วะดีน กูคบกับนิชาแล้ว จะให้กูไปคบกับน้องมึงได้ยังไง” มาโคขึ้นเสียงไม่พอใจ ที่อยู่เพื่อนรักก็มาสั่งให้เขาไปคบกับน้องสาวตัวเอง
“แต่มึงก็เห็นไม่ใช่เหรอว่าดินี่เป็นยังไง น้องกูรักมึงมากนะ ใครพูดก็ไม่ฟัง” ดีนเหมือนคนที่หาทางออกไปถูก ไม่รู้จะทำยังไงกับน้องสาวดี พ่อแม่ก็ไม่อยู่ให้จัดการ แถมตัวดีนเองก็ไม่กล้าพอที่จะหักหาญน้ำใจน้อง แม้ตัวเขาจะบอกไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วว่าไอ้มาโคมันไม่ได้ชอบดินี่เหมือนคนรัก แต่น้องสาวเขาก็ไม่รับฟังท่าเดียว เอาแต่ทำตัวซึมเศร้าร้องไห้ ไม่พูดไม่จากับใคร
“ถึงอย่างนั้นกูก็ทำแบบที่มึงต้องการไม่ได้ กูไปคบกับดินี่แล้วแฟนกูจะคิดยังไงวะ” เพราะตั้งแต่โตเข้าวัยเจริญพันธุ์มา นิชาถือว่าเป็นผู้หญิงคนแรกที่มาโคคิดจะจริงจังด้วย
“แล้วมึงจะให้กูทำยังไงวะ” ดีนทิ้งตัวลงกับโซฟาอย่างไร้เรี่ยวแรง
“เวลาจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นเอง” มาโคตบไหลเพื่อน สายตามองไปทางบันไดของบ้าน “เดี๋ยวกูขอไปคุยกับดีนี่หน่อยนะ เรื่องทุกอย่างมันจะต้องดีขึ้น”
“อืม กูขอบใจ”
มาโคเดินขึ้นไปที่ห้องนอนของดินี่ ภายในห้องสีชมพูสดใส แต่ตอนนี้กลับดูหมองหม่น เด็กสาวที่เคยสดใสร่าเริงนอนซมอยู่บนเตียงไม่ขยับเขยื้อนเคลื่อนไหว จนกระทั่งมาโคเดินไปนั่งที่ริมเตียง เด็กสาวถึงได้รู้สึกตัวหันมามอง
“พี่...มาโค ฮึก พี่มาโคจริงด้วย” ดินี่โผเข้ากอดเพื่อนของพี่ชายแน่น ร้องไห้สะอึกสะอื้นปานจะขาดใจ มาโคที่รักดินี่เหมือนน้องก็รู้สึกปวดใจไม่ต่างกัน เขาไม่ได้ต้องการให้เรื่องมันเป็นอย่างนี้ แต่เขาเองก็ไม่ได้รักดินี่ในเชิงชู้สาว เพราะอย่างนั้นเขาไม่มีวันที่จะคบกับดินี่ได้ ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม
“ตัดใจจากพี่เถอะ เราเป็นพี่น้องกันนะ” มาโคลูบผมของดินี่เบาๆ กลัวว่าทำแรงเธอจะแตกแหลกคามือ
“แต่ ฮึก ดินี่รักพี่ เป็นดินี่ไม่ได้เหรอ ฮืออ รักดินี่ไม่ได้เหรอ” ตุ๊กตาตัวน้อยร้องไห้ตัวโยนอยู่ในอ้อมอกของมาโค
“พี่ขอโทษ แต่พี่มีคนที่รักแล้ว ดินี่ยังเด็กอยู่ อีกหน่อยดินี่จะเจอคนที่เหมาะสมจริงๆ”
“ม่ายยยย!!!”
ใครจะไปคิดว่าการหักหาญน้ำใจเด็กน้อยในวันนั้น จะทำให้เรื่องทุกอย่างย่ำแย่จนไม่อาจแก้ไขได้ เด็กสาวที่เคยน่ารัก เปลี่ยนไปเป็นคนล่ะคน ดินี่กลายเด็กกร้านโลก มีอะไรกับเพื่อนในโรงเรียนจนโดนอาจารย์จับได้ และโดนไล่ออกจากโรงเรียน เรื่องรู้ถึงหูผู้ปกครอง พ่อแม่พี่ชายอย่างดีนเจ็บช้ำใจที่น้องสาวที่ขาวสะอาดเปลี่ยนไปขนาดนี้
ที่ร้ายแรงกว่านั้นน้องสาวของดีนติดยาและขายตัว ในตอนที่เธอเพ้อ ดีนพยายามสืบเรื่องว่าอะไรทำให้น้องสาวที่น่ารักของเขาตกอยู่ในสภาพแบบนี้ จับความได้ว่าดินี่ไปตามหามาโคที่ผับ แล้วถูกพาไปรุมข่มขืน ตั้งแต่นั้นว่าเด็กสาวที่น่ารักก็กลายเป็นคนล่ะคน
ดีนที่เหมือนสูญเสียน้องสาวไปก็ทำใจไม่ได้ โกรธแค้นมาโคที่เป็นต้นเหตุทำให้น้องสาวของตนต้องเจอเรื่องราวที่เลวร้าย
ความเคียดแค้น ทำให้คำว่าเพื่อนรักกลายเป็นคำว่าศัตรูร้าย
“ในเมื่อกูเจ็บ มึงก็ต้องเจ็บเหมือนกันไอ้มาโค!!!”
แล้วการแก้แค้นก็ได้เริ่มขึ้น เป้าหมายสำคัญที่ดีนต้องการก็คือ นิชา...แฟนสาวของมาโค
ในวันที่สายฝนโปรยปราย พายุโหมกระหนำส่งเสียงหวิดหวิวดังสะท้อนทั่วบริเวณ เหมือนกับหัวใจของชายหนุ่มที่ร่ำไห้ราวจะขาดใจให้กับหญิงสาวคนรักที่จากไปอย่างไม่มีวันหวนคืน
“ไอ้ดีน!!! มึงทำให้คนที่กูรักต้องตาย ถ้ามีกูจะไม่มีมึงบนโลกใบนี้!!!”
…………………………………
เอิ่ม...นะ ไม่มีอะไรพูดมาก เข้าใจว่ามันดร่ามา แต่เขาว่าฟ้าหลังฝนย่อมสดใสเสมอ จริงไหมจ๊ะ^_^
:mew1: :กอด1:
-
สงสารพริกอะ
ทำไมริริทำอย่างนี่อะ
-
ใช่ฟ้าหลังฝนยอมสวยงามเสมอ แต่ว่ากว่าจะเห็นก็ต้องหลังจากเจอพายุฝนฟ้ากระหน่ำลงมาแล้วละนะ :sad4:
-
กว่าฟ้าหลังฝนจะสดใสหนูพริกไม่ช้ำใจตายก่อนพอดีหรอเนี่ยเข้าใจมาโคเลยอ่ะว่าทำไปทำไมดีนนี่ไม่มีเหตุผลเอาซะเลยรู้ว่ารักน้องแต่ก็ไม่น่าจะทำอย่างนี้เลยอ่ะฮึ้ยๆๆๆรอฟ้าหลังฝนดีกว่าาาาาาอีกนานไม่นะเฮ้อๆๆๆสงสารทั้งคู่อ่ะอ๊ากกกกกกก
-
อีพี่มาร์ค เล่นกับความรู้สึกพริกแบบนี้ได้งัย :z6:
-
2 คนนี้แค้นกันแล้วลากพริกเข้ามาเกี่ยวทำไม
ดีนมีเรื่องอะไรกับพริกด้วยหรือไง
ถึงเป็นคนดึงพริกเข้ามาเกี่ยวด้วยตั้งแต่แรก
มาโค รีบเคลียร์เลย
แล้วรีบกลับมาปลอบใจพริกเร็มๆ
แล้วพริกมีความลับอะไรค่ะ รีบมาเฉลยเร็วๆด้วย
มาต่อไวๆนะคะ :hao5:
-
คราวนี้พริกจะเหมือนกับนิชาหรือป่าวว เหมือนมาโคใช้พริกเพื่อช่วยคนรักของตัวเอง
มาคอยทำดี เอาใจใส่ แล้วจะให้พริกเชื่ออีกหรอว่าที่ทำไปเพราะรักจริง เหมือนพริกไม่มีสิทธิ์อะไรเลย
เหมือนเป็นอะไรสักอย่างที่มาโคนึกอยากจะรักก็รัก อยากเลิกก็เลิก เฮ้ออออ TTOTT
-
อยากกระโดดสองขาคู่ใส่ ไอ้เชี่ยดีน จริงๆ (ขอโทษที่ใช้คำไม่สุภาพนะ)
:o211: :o211: :o211: :o211: :o211: :o211:
ณ ตอนนี้อยากตบ มาโค อีกคนหนึ่งด้วย
:fcuk: :fcuk: :fcuk: :fcuk: :fcuk: :fcuk: :fcuk:
มาทำ พริก ร้องไห้ แต่เราว่า พริก เองก็ต้องมีเรื่องที่ปิดบังอยู่เหมือนกัน
มันทะแม่งๆ ชอบกล
รอต่อไปจ้า
-
ไปอ่านก่อนเดี๋ยวมา
-
ก็สงสารมาโคหรอกนะ
แต่ถ้าจมอยู่กับอดีตจนยอมทำร้ายพริกได้ขนาดนี้
ก็เชิญจมอยู่กับอดีตไปเถอะ :katai5: :katai5:
อยากให้พริกได้เริ่มใหม่กับใครซักคน แล้วทิ้งมาโคให้เป็นอดีตไปเลย
แล้วก็ขอให้คราวนี้พริกอยู่กับปัจจุบัน ไม่ใช่อดีตแบบมาโค
นางจะได้รู้ว่าจริงๆแล้วอดีตหรือปัจจุบันอันไหนกันแน่ที่สำคัญ o18 o18
-
เชิญคุณลงทัณฑ์บรรพชาให้สมอุราให้สาแก่ใจจจจจจจ ~~~~
พริกเกี่ยวไรด้วยเนี่ย ตบๆๆๆๆๆ
-
สงสารพริกอ่ะ ฮืออออ มาโคทำไปเพราะต้องการให้ดีนไปกราบศพแฟนเก่าเองหรอ แต่เราสงสารพริกที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยและต้องมาเจ็บเพราะทุกคน T.T
-
ใจร้ายมากนะ ทำไมชอบลากคนอื่นเข้าไปเกี่ยวข้องกับความแค้นของตัวเอง!!!
แต่คนที่ใจร้ายที่สุดคือ ริริ ทำร้ายจิตใจคนอ่าน :ling1:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
สรุปคือมาโคเห็นการขอโทษคนที่ไม่อยู่แล้ว... ซึ่งไม่ทำให้อะไรเปลี่ยน คนตายก็ไม่รับรู้ คนอยู่ก็ไม่มีใครได้อะไรเสียอะไร...
...สำคัญกว่าความรู้สึกของคนที่ยังอยู่ คือเสียพริกได้ ไม่เป็นไร แต่จะเอาคำขอโทษ (ทำเพื่อ???) ทำร้ายพริกทั้งทีช่วยทำแลกกะอะไรที่มากกว่านี้หน่อยเห้ออออ
ไหนๆแล้วก็ยกพริกให้ดีนแลกคำขอโทษไปเลยเหอะ ถ้าจะรักพริกมากขนาดนี้...
...ผ่านมาหลายตอน...โผล่มาเม้นท์แรกก็จิกพระเอกเลย 555+ :o8:
-
พริกมีอะไรหรือป้าว สงสัย :z3:
-
....... เจ็บ อ่ะ สงสารพริก สงสารมาโคด้วย :hao5: :hao5: :hao5:
-
สงสารพริกอ่ะ สงสารมาโคด้วย
ไอดีนอะไรของแกไม่มีเหตุผลเลย
-
ทำไมถึงเอาอดีตมาทำร้ายปัจจุบัน อดีตนั้นสำคัญ แต่ปัจจุบันนั้นสำคัญกว่า ไม่ใช่แค่มาโคยังรวมถึงดินด้วยที่เอาอดีตทำร้ายปัจจุบัน ตราบใดที่เรายังลืมอดีตไม่ได้ ชีวิตเราก็จะไม่มีวันที่จะมีความสุข พริกคือบุคคลที่ไม่รู้เรื่องที่สุดแต่เป็นคนที่เจ็บที่สุดแล้วยิ่งรู้ว่าคนที่ตนรักนั้นเข้ามาหาเราเพราะพนันเอาไว้ เหมือนรู้สึกถึงการหักหลัง การเสียใจมากขึ้นเป็นเท่าตัว ถึงแม้มาโคจะรักพริกมากมายแค่ไหนแต่ในเมื่อมาโคไม่ลืมอดีต และยังรักศักดิ์ศรี ของตนเองอยู่โดนไม่ปล่อยหรือวาง ถึงกับต้องหันมาทำร้ายคนที่ตัวเองรัก ก็สมควรที่ตัวเองจะรับความเจ็บปวดตลอดไป ตัวเราเองกระทืบหัวใจของเราเองแล้วร่างกายเราจะอยู่ได้อย่างไร
-
ยอมทำร้ายพริกเพื่อจะให้ดีนไปขอโทษอดีตแฟนเนี่ยนะ
ขอให้พริกเอาคืนให้มันกระอักเลือดตายไปเลย
-
รู้ที่มาที่ไปของการขัดแย้งของมาโคและดีนแล้ว
แต่ก็ยังไม่เห็นว่าจะเกี่ยวกับการเอาพริกมาพนันกันตรงไหน
อีกคนรักน้องแต่กลับผลักภาระมาให้เพื่อนช่วยแก้
แล้วพอสายเกินแก้ก็โยนความผิดมาให้เพื่อนและเคียดแค้น
ส่วนอีกคนก็ทำทุกอย่างเพียงเพื่อคนที่ตายไป(นาน)แล้ว
ไม่รู้จุดประสงค์ว่าต้องการอะไร ต้องการคำขอโทษจากดีนเหรอ?
แล้วคนที่มีชีวิตอยู่นี่ล่ะ เจ็บเจียนตายแต่ยังหายใจอยู่
งานนี้ไม่รู้ว่าใครร้ายกว่ากัน ตัดสินยากจริงๆ :เฮ้อ:
ไหนจะเรื่องปริศนาของพริกอีกล่ะ :serius2:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ทำร้ายคนเป็น เพื่อคนตาย เป็นอะไรที่แย่มาก ขอให้พริกตอบแทนให้สาสมเลย
-
ช่วงนี้ต้องทำใจเพราะ
พายุมันเข้าลูกใหญ่ :laugh:
+1และเป็ด
-
แล้วพริกเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ :hao5: นายมาโคนายทำแบบนี้แย่มากเลยน่ะ นายดีนนายไม่คอยดูแลน้องสาวตัวเองไปโทษมาโคไม่ถูกน่ะ เขาเป็นแค่คนนอกแล้วมาโคก้อไม่เคยไปหลอกลวงนี่น่า นายดีนต้องไปคิดทบทวนตัวเองซะใหม่น่ะ
เราอยากเห็นว่ามาโคกับพริกจะกลับมาดีกันยังไง แต่เราว่าถ้าพริกรู้ความจริงก้อคงเข้าใจน่ะ แต่มาโคก้อทำผิดน่าจะบอกพริกไปตามความจริงจะดีกว่าน่ะ เพราะพริกไม่ได้รู้เห็นกับเรื่องราวในอดีตแต่ต้องมารับความเจ็บปวดน่ะ :katai1:
-
ไม่รู้ว่าพริกปิดบังอะไรเอาไว้หรือเปล่า
แต่เหตุผลของมาร์โคกับดีนนี่มันน่าถีบเรียงตัวจริงๆ
นึกว่าจะเป็นเหตุผลยิ่งใหญ่เทียมฟ้าอะไร
ดีนเองก็ไม่สำนึกตัวเลยว่าที่น้องสาวต้องเป็นแบบนั้นเพราะใคร
แถมน้องสาวดีนเองแค่อกหักแล้วทำให้ชีวิตตัวเองไร้ค่าเอง
ส่วนมาโค แค่คำขอโทษคำเดียวถึงได้ตัดสินใจเห็นความรักของคนอื่นเป็นของเล่น
ถ้าเป็นเราจะแค้นดีนมากกว่าอยากได้คำขอโทษจากดีนนะ
คงอยากให้ดีนกระอักเลือดตายมากกว่าอ่ะ
แถมคำขอโทษที่ได้มาจากชัยชนะ ไม่ใช่คำขอโทษจากใจ
คนที่ได้ฟังคงซึ้งใจตาย :katai3:
เรื่องนี้ใครจะเป็นยังไงก็ช่างตอนจบหนูพริกมีความสุขก็พอ
เพราะอิฉันเชียแต่เคะน้อยน่ารัก หุหุหุ
-
:katai1: สงสารพริก อิพี่มาโคเดี๋ยวจะโดน :m31:
-
ล้างแค้นกันไป ล้างแค้นกันมา
เมื่อไรจะจบ
นึกถึงคนที่ต้องเจ็บปวดบ้าง
-
อดีตเป็นเรื่องที่ต้องปล่อยวาง เพราะไม่งั้นเราจะไม่สามารถหยิบปัจจุบัน และอนาคต มาถือไว้ในมือได้...
-
DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 26: Does it look like I’ve got everything under control? No, I’m just good at faking
ดูเหมือนฉันควบคุมทุกอย่างได้ใช่ไหม ไม่ล่ะ ฉันก็แค่เก่งเรื่องการเสแสร้งเท่านั้นล่ะ
HIM: MACO
ทุกอย่างมันจบลงแล้ว ผมทำร้ายมันไปแล้ว ผมมันก็แค่คนเลวๆคนหนึ่ง มันไม่ควรเป็นแบบนี้ แต่ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ตอนนี้ผมเพิ่งรู้ตัวเองว่าผมมันก็คือคนโง่ คนโง่ที่ไม่เหลือใคร
ผมจะโทษพระเจ้า โทษฟ้า โทษไอ้ห่าดีน โทษทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้เรื่องราวมันเลวร้ายแบบนี้
ผมโทษตัวเองที่ทำร้ายคนๆหนึ่งทั้งที่เขาไม่มีความเกี่ยวข้องด้วยเลย
พริก...ฉันขอโทษ
“มึงต้องการอะไรว่ามาเลย!” ไอ้ดีนเดินตามผมมาอย่างหัวเสีย ผมหันไปหามันก่อนจะซัดหน้ามันหนึ่งที
“ขึ้นรถ!!!” ผมสั่งมัน แล้วเดินไปที่ฝั่งคนขับ พอมันขึ้นรถผมก็กระชาดตัวรถขับไปที่ๆหนึ่ง มันจะต้องชดใช้ในสิ่งที่มันเคยทำเอาไว้กับผู้หญิงคนหนึ่ง คนที่มันทำร้ายเขาอย่างเลือดเย็น
แปลกดีไหม ผมด่ามันเหมือนกำลังด่าตัวเองอยู่
เหอะ! ผมต่างกับมันตรงไหนล่ะ จริงไหม...ก็แค่ผู้ชายเหี้ยๆคนหนึ่งเท่านั้นแหละผมอ่ะ
ผมขับรถข้ามจังหวัด ไปยังหลุมฝังศพของนิชา เพื่อพาไอ้ดีนไปขอโทษเธอ เข็มหน้าปัดเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็ว แม้ไอ้ดีนจะกรนด่าผมที่ขับรถเร็วราวกับจะไปตายก็เถอะ ผมอยากจะตอบกลับไปเหลือเกิน ถ้าตอนนี้กูตายได้กูก็อยากจะตาย!!!
บรรยากาศยามค่ำคืนกับสุสารฝังศพแบบชาวคริสตร์มันชั่งวังเวงและน่ากลัว เสียงต้นไหมเสียดสีกันยามลมพัดก่อให้เกิดเสียงราวกับคนกำลังโหยหวน ผมเดินนำไอ้ดีนไปที่หลุมฝังศพ วางดอกไม้ที่แวะซื้อมาเมื่อสักครู่นี้ตรงหน้าเธอ
ดอกไม้ที่เธอชอบ เธอจะได้กลิ่นมันไหมนะ
“กราบซะ กราบคนที่มึงข่มขืน คนที่มึงให้พวกเพื่อนเลวระยำของมึงข่มขืน!!! ผมตะเบ็งสุดเสียง เนื้อตัวสั่นไปหมดเมื่อนึกถึงใบหน้าสวยแต่ขาวซีดยามที่สิ้นลมหายใจ เพราะเธอทนความอัปยศไม่ไหว จึงเลือกที่จะฆ่าตัวตาย เลือกที่จะจากผมไป!!!
ไอ้ดีนยังคงยืนนิ่ง ผมเลยเตะเข้าที่ข้อพับขาของมัน จนมันทรุดคุกเข่าลงกับพื้น ผมปาดน้ำตาออกลวกๆ มองรูปของณิชาที่อยู่ข้างหน้าหลุมฝังศพ
“มึงทำได้ยังไงวะ มึงทำร้ายเธอทำไม เพราะแค้นกูเหรอ เพราะน้องสาวมึงเป็นแบบนั้นเพราะกูเหรอ มึงคิดว่ากูอยากให้เรื่องเป็นแบบนี้หรือไง มึงคิดว่าน้องมึงไม่ใช่น้องกูหรือห๊ะ!!! ไอ้เหี้ย!!! ตอบ!!!” ผมคำรามด่ามันอย่างบ้าคลั่ง
ที่น้องมันเป็นแบบนั้น กลายเป็นคนผิดปกติเพราะผม ไม่ใช่ว่าผมไม่เสียใจ แต่ว่ากันความจริงผมไม่ได้ทำอะไรน้องมันเลย น้องมันทำตัวเอง ผมไม่เคยให้ความหวัง ไม่ให้ก้าวล้ำเส้นมากกว่าพี่ชาย ไม่เคยหลอกลวงไม่เคยบอกให้น้องมันกลายเป็นผู้หญิงใจแตกแล้วผมจะยอมคบด้วย แต่ทำไมมันต้องมาลงกับนิชา ลงกับคนที่ผมรัก ทำไม!!!
“กู...กู...ขอโทษ”
“เหอะ! คนที่มึงควรจะขอโทษไม่ใช่กู แต่เป็นคนที่ตายไปแล้ว แล้วมึงคิดไหมล่ะ ว่าคำขอโทษของมึงทำให้เธอฝืนขึ้นได้ไหม มึงทำให้คนๆหนึ่งต้องตาย ไอ้ฆาตกร!!!”
ผมทรุดตัวลงนั่งตรงหน้าณิชา ข้างคนที่เคยเป็นเพื่อนรักของผม แต่มันไม่มีอีกแล้ว มิตรของผมกับมันตายไปตั้งแต่ที่มันทำร้ายคนๆหนึ่งไปแล้ว ถึงคำขอโทษของมันดูไม่มีค่า แต่ผมอยากให้มันสำนึกได้บ้างว่ามันเคยทำอะไรไว้ เพราะตั้งแต่ที่เธอตายไป มันไม่เคยสนใจเรื่องนี้เลย มันทำเหมือนการตายของเธอเป็นการตายของมดของปลวก ผมต้องการให้มันอยู่แบบรู้สึกผิดจนกว่ามันจะตาย!
แต่บางทีมันอาจจะไม่รุ้สึกผิดเลยก็ได้ คนอย่างมันเลือดเย็นยิ่งกว่าสัตว์เลื้อยคลานเสียอีก
“กูรักน้องกูมาก มึงก็รู้ ที่น้องกูเป็นแบบนั้น กูยอมไม่ได้!” มันพูดหลังจากที่เงียบไปนาน
“แล้วไง กูไม่รักคนของกูหรือไง!” ผมย้อนถามมันเสียงแข็ง
“แต่กูทนไม่ได้ กูทนเห็นน้องตัวเองเป็นแบบนั้นเพราะรักคนอย่างมึงไม่ได้ คนอย่างไม่มึงไม่สมควรให้ใครมารัก แม้แต่ไอ้เด็กนั่นก็ตาม!!!” แววตาของไอ้ดีนแข็งกร้าว มันกำหมัดแน่น ผมยกยิ้มเยาะมัน
“มึงก็เลยคิดจะทำอะไรก็ได้หรือไง!!!”
พลั๊ก!!
ผมเสยเข้าที่หน้ามันแรงๆหนึ่งที คราวนี้มันไม่ยอมให้ผมต่อยมันฝ่ายเดียว มันส่วนกลับมาด้วยแรงที่ไม่น้อย ผมล้มลงหัวกระแทกกับหลุมฝังศพ ก่อนจะดีดตัวถีบไอ้ดีนเต็มแรงจนมันล้มหงายหลัง แม้จะมืด แต่ผมกลับมองเห็นมันชัดเจน ผมพุ่งเข้าไปต่อยมันไม่ยั้ง
“ตั้งแต่วันนั้นกูไม่คิดจะคุยกับมึง ไม่คิดจะถามว่ามึงรู้สึกผิดบ้างไหม!!!”
พลั๊ก!!!
“กูรอ!! กูรอให้มึงมาขอโทษนิชา รอให้มึงสำนึกผิด แต่มึงไม่เคยสำนึกเลย มึงกลับลอยหน้าลอยตาใส่กู!!!”
ผลั้ว!!!
มันยกเท้าถีบผม แต่ผมตั้งตัวได้ กระชากคอเสื้อมันเอาไว้ ใช้มือบีบคอมัน หน้ามันเขียวคล้ำเพราะหายใจไม่ออก แต่มันก็ไม่ได้ร้องขอให้ผมปล่อยมือ
“แล้วมึงล่ะ!!! มึงเคยนึกถึงน้องกูไหม!!!” มันคำราม พยายามจะสะบัดตัวออก ผมเหวี่ยงหมัดใส่มันอีกที คราวนี้มันหยุดนิ่ง ผมเองก็หยุดหอบหายใจตัวโยน
“มึงอาจจะไม่รู้นะ แต่กูไปหาน้องมึง ไปเพื่อขอโทษน้องมึงที่แอลเอ กูรู้สึกผิดแม้ว่ากูจะไม่ได้ทำผิดก็ตาม ไอ้เลวเอ้ย!!!”
“มึงอย่ามาโกหก กูไม่เชื่อ!!!”
“เรื่องของมึง!!!”
ผมซัดหน้ามันอีกรอบก่อนจะลุกขึ้นยืน เมื่อปีก่อนผมไปหาดินี่มาจริงๆ เธอดูปกติขึ้นมาก ผมไปขอโทษน้องมา น้องร้องไห้บอกว่าไม่ใช่ความผิดผม เพราะไม่ว่ายังไงความรักก็ห้ามกันไม่ได้ และไม่มีใครสั่งให้รักใครได้ ผมกับเธอคุยกันเข้าใจ แต่ผมขอไม่ให้เธอบอกไอ้ดีน เพราะผมอยากรู้ว่ามันเคยรู้สึกผิดบ้างไหม
แต่แล้วก็ไม่ วันที่มันเข้ามาท้าผม บอกว่าถ้าผมแพ้ ผมจะต้องกราบตีนมันเรื่องที่ผมทำร้ายดินี่ ผมยอมกราบตีนดินี่ แต่ผมจะไม่กราบตีนมันที่ทำร้ายคนของผมเด็ดขาด
เพราะความแค้นที่สะสมมานาน มันเกาะกินหัวใจผมจนไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าได้ ผมเลือกที่จะทำร้ายคนที่ผมรัก ไม่ใช่ว่าผมรักมันน้อยกว่านิชาหรอกนะ แต่ผมแค่อยากลบล้างความผิดในใจออกไป เพื่อที่ผมจะได้ก้าวไปข้างหน้าได้เสียที ดูๆแล้ว ผมมันโคตรเห็นแก่ตัวเลยวะ
สุดท้ายผมก็ไม่ต่างอะไรกับไอ้ดีนสักนิดเดียว
“กูไม่สนว่ามึงจะคิดยังไงไอ้ดีน แต่คนแพ้คือคนแพ้ เพราะฉะนั้นมึงกราบขอโทษนิชาซะ!” ผมสั่ง พยายามข่มอารมณ์ตัวเองไม่ให้พุ่งเข้าไปอัดมันอีกรอบ
ไอ้ดีนั่งนิ่ง ก่อนที่มันจะค่อยๆยกมือขึ้นประนม แล้วก้มลงกราบหลุมฝังศพของนิชา มันก้มหน้านิ่งค้างอยู่อย่างนั้น
“ขอโทษนะ อโหสิกรรมให้ฉันด้วย” มันพูดก่อนจะลุกขึ้น
ผมพาไอ้ดีนกลับกรุงเทพทันที ยังมีอีกที่หนึ่งที่มันจะต้องไปขอโทษ การกระทำของมันไม่แต่ทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งต้องดับชีวิต แต่มันทำร้ายชีวิตของครอบครัวๆหนึ่งไปโดยไม่รู้ตัว
บ้านสองชั้นขนาดกระทัดรัด ภายนอกค่อนข้างทรุดโทรมพอตัว เวลาเที่ยงคืนกว่าเข้าไปแล้ว แต่ยังมีแสงไฟจากข้างในบ้านที่บ่งบอกว่าเจ้าของบ้านยังไม่หลับ
“บ้านใคร” มันถามผม ผมไม่ตอบ ลงจากรถไปกดกริ่งหน้าประตูบ้าน สักพักก็มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งวิ่งออกมา
“อ้าว พี่มาร์ค มาทำไมดึกๆดื่นๆ” นิกร น้องชายของนิชาถามผม ใบหน้าของนิกรดูล้าๆ
“แม่นอนหรือยัง” ผมถาม ที่จริงผมควรจะต้องคิดได้ว่าเวลานี้แม่ควรจะนอนได้แล้ว
“ยังพี่” นิกรตอบก่อนจะเปิดประตูให้ผม ผมเดินเข้าไปในบ้าน หันหลังไปมองไอ้ดีนที่เดินตามมางงๆ
“แม่จ๋า พี่มาร์คมาหา” นิกรตะโกนเรียกแม่ที่นั่งทำขนมอยู่
“อ้าว ทำไมมาดึกดื่นๆล่ะลูก แล้วนั่นไปทำอะไรมา” แม่ยิ้มให้ผมก่อนจะหุบยิ้มฉับทันทีที่เห็นร่องรอยบนใบหน้า
ผมกับไอ้ดีน ผมเข้าไปนั่งข้างๆท่าน
ครอบครัวนิชาก็มีแม่กับน้อง แต่พอลูกสาวคนโตตาย ก็เหลือกันแค่สองคน ช่วงแรกๆค่อยข้างหนักหนา เพราะแม่ที่ป่วยก็อาการทรุดลง ผมต้องเที่ยวไปเที่ยวมาดูแลท่านแทนนิชา จนท่านกลับมาแข็งแรงดี ส่วนน้องของนิชา ผมก็เป็นคนส่งเสียให้ได้เรียน
แต่หลังๆมานี้ตั้งแต่ผมคบกับพริก ผมก็ไม่ได้มาอีกเลย และวันนี้ผมพาไอ้ดีนมาหาแม่นิชา เพราะต้องการให้มันมากราบขอโทษแม่
“แล้วนั่นใครล่ะ เพื่อนเราเหรอ” แม่ถาม
“จัดการซะ กูคงไม่ต้องบอกหรอกนะ” ผมถอยไปนั่งที่โซฟาอีกตัว แม่มองผมอย่างสงสัยสลับกับมองไอ้ดีน นิกรที่เพิ่งจะขึ้นมอสี่เข้ามาหาผมแล้วก็กอดผมไว้
“คุณแม่ครับ ผม...ขอโทษครับ” ไอ้ดีนก้มลงกราบที่เท้าแม่ แม่รีบชักท้านี้
“อะไรกัน มาขอโทษแม่ทำไม”
“เพราะผมเอง ที่เป็นคนทำให้ลูกสาวแม่ต้องตาย ผมเป็นคนทำร้ายเธอเอง”
พอไอ้ดีนพูดจบ บ้านทั้งบ้านก็ตกอยู่ในความเงียบ ก่อนที่จะได้ยินเสียงสะอื้นของแม่และนิกร น้องชายตัวเล็กของผมทำท่าจะเข้าไปหาเรื่องไอ้ดีน ผมรีบรั้งเอาไว้ ไม่ได้ทำเพราะเป็นห่วงไอ้ดีน แต่ตัวแค่นี้จะไปทำอะไรใครเขาได้ ได้เจ็บมือเอาเปล่าๆ
“ปล่อยผม มันฆ่าพี่ผม!!!” นิกรโวยวาย ผมกอดน้องเอาไว้ทั้งตัว ตอนนี้ทั้งบ้านเลยมีแต่เสียงสะอื้น แม้เวลาจะผ่านไปนาน แต่สองแม่ลูกนี้ไม่เคยลบความเจ็บปวดออกไปได้เลย
“ผมขอโทษครับ” ไอ้ดีนพูดอีก มันยังไม่เงยหน้าขึ้นมา ยังดีที่มันยังคิดได้ว่ามันควรจะต้องทำยังไง
“ไม่เป็นไรหรอกลูก ฮึก คนเราเกิดเพราะเวร ตายเพราะกรรมที่เคยทำทั้งนั้น คิดซะว่าลูกน้าคงเคยทำเวรทำกรรมกับเราไว้ ชาตินี้ถึงได้เป็นแบบนี้” แม่พูดอย่างคนปรงตก
“ผมขอโทษจริงๆนะครับ”ไอ้ดีนเงยหน้าขึ้น ผมไม่เห็นสีหน้ามัน ไม่รู้ว่ามันพูดออกมาจากใจจริงหรือพูดแค่ให้ผ่านไปเท่านั้น
“แม่อโหสิกรรมให้ เมื่อสำนึกผิดก็ดีแล้ว”
“ไม่ได้นะแม่! หนูจะไปแจ้งความจับมัน!!!” นิกรไม่ยอม ดิ้นๆจะเข้าไปหาไอ้ดีนให้ได้
“กรลูกแม่ แม่ก็เสียใจไม่ต่างกับหนูนะ แต่การให้อภัยเท่านั้น ที่จะทำให้เวรกรรมไม่ต่อยาวไปจนถึงชาติหน้า พี่เราเขาไปสบายแล้ว” แม่พูดไปน้ำตาไหลไป ผมเงยหน้าขึ้นไม่ให้น้ำตาไหลลงมา
“ไม่เอา ผมไม่ยอม ฮึก ผมไม่ยอม!!!”
กว่านิกรจะสงบลงได้ก็อาละวาดจนหลับไป ผมอุ้มน้องมันขึ้นไปนอนบนบ้าน น่าสงสารเด็กตัวน้อยๆที่ต้องอยู่กับแม่สองคนกับความทุกข์ระทม
เสร็จเรื่องผมก็ลาแม่กลับ ก่อนกลับผมให้เงินแม่ไว้ใช้ก่อนหนึ่ง แม่ไม่ยอมรับ แต่ผมตื้อจนแม่ยอมในที่สุด ส่วนเงินในส่วนของนิกร ผมโอนใส่บัญชีให้ เรื่องนี้ผมบอกนิกรเองว่าไม่ให้บอกแม่ เพราะท่านคงไม่ยอมรับเงินจากผมแน่ๆ แต่เพราะผมคิดเสมอว่าเป็นลูกของบ้านนี้ ผมเลยอยากจะช่วยให้เต็มที่ เพราะที่นี่อบอุ่นกว่าบ้านผมเป็นไหนๆ
“ต่อไปนี้มึงกับกูอย่าได้มายุ่งเกี่ยวกันอีก เพราะกูจะลืมว่าเคยรู้จักคนอย่างมึง” ผมมองเข้าไปในตาไอ้ดีน ให้มันรู้ว่าผมเอาจริง และครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะยุ่งเกี่ยวกับมัน
สำหรับบางคน ก็ง่ายที่จะตัดออกจากชีวิต
แต่ทำไมบางบน กลับอยากเหลือเกิน
จะผิดไหม ที่คนเลวๆอย่างผมจะไปร้องขอดวงใจของตัวเองคืน
ยังจะมีโอกาสให้ผมอีกไหม
วันนั้นผมก้าวเข้าไปหามันเพราะแผนการบ้าๆ แต่วันนี้ผมจะใช้ความจริงใจทั้งหมดที่มีเข้าหามันอีกครั้ง ครั้งนี้จะไม่เหมือนที่ผ่านมา ไม่มีการโกหกหลอกลวงหรือเสแสร้งอะไรทั้งนั้น มีแต่ความรักและความรู้สึกดีๆให้มัน จะไม่มีเรื่องของเกมส์ จะมีก็แต่เรื่องของหัวใจ
HIM : PRIK
ความรู้สึกผิดหวังมันเป็นอย่างนี้เองสินะ ทั้งๆที่เคยผิดหวังมาตั้งเท่าไหร่ แต่ไม่มีครั้งไหนเลยจะเจ็บได้มากกว่าครั้งนี้
วินาทีที่เขาบอกเลิกผม หัวใจผมแทบหยุดเต้น การมองแผ่นหลังของมาโคกลายเป็นเรื่องยากสำหรับผม ผมไม่สามารถทนมองเขาจากไปได้
เคยคิดมาตลอดว่าผมจะไม่พลาด แต่วันนี้ผมพลาดแล้วจริงๆ พลาดที่รักคนที่ไม่ควรรัก
โทรศัพท์ยังคงสั่นอย่างต่อเนื่อง แต่ผมกลับปล่อยให้มันสั่นอยู่อย่างนั้น ผมยังไม่พร้อมที่จะพูดคุยกับใคร หรือยังไม่พร้อมจะรับรู้อะไรทั้งนั้น
ผมกลับไปที่คอนโดของมาโค นี่คงจะเป็นโอกาสสุดท้ายที่ผมจะได้เหยียบย่างเข้ามาในห้องนี้ ห้องที่เต็มไปด้วยความทรงจำ
ผมจำได้...ครั้งแรกที่ผมมา บุหรี่มีเต็มห้อง ผมจัดการเผามันจนสิ้นซาก เพราะต้องการแกล้งใครอีกคน แต่วันนีมันไม่มีแล้ว ผมไม่ต้องขอมาโคก็ยอมเลิกบุหรี่ให้ผม
ห้องนี้เป็นห้องที่เขาปลอบประโลมเมื่อผมถูกทำร้าย ผมกอดผมไว้บนเตียงนี้ ให้ความรักและความอบอุ่นกับผม
ทำไมถึงเป็นแบบนี้นะ
แต่ก็ดีแล้วแหละ...ดีแล้ว
“ครับ” ผมตัดสินใจรับสาย
“ทำไมไม่รับสายฉัน” ปลายสายคงจะหงุดหงิดไม่น้อย
“ผมยุ่งอยู่” ผมพูดปดออกไป
“หึหึ เดี๋ยวนี้นายกล้ามากขึ้นนะ ว่าไง เมื่อไหร่นายจะลงมือ”
“คงไม่ได้แล้ว...”
“อย่าทำให้ฉันต้องผิดหวัง นายน่าจะรู้จักฉันดีพอนะพริก ไม่อย่างนั้น สิ่งที่นายต้องการ จะหายวับไปกับตา!”
ตู๊ดๆๆๆ
เขาจะไม่มีวันได้ในสิ่งที่เขาต้องการ เพราะทุกอย่างมันจบแล้ว เขาทิ้งผมไปแล้ว! มาโคทิ้งผมไปแล้ว!!!
“ได้ยินไหม เขาทิ้งผมไปแล้ว!!!”
ร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงของผมไหลลงกับพื้น ผมเจ็บ เจ็บจนอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ถูก เจ็บที่ผมไม่สามารถเลือกอะไรให้กับชีวิตตัวเองได้เลย ทุกอย่างทุกคนเลือกให้ผมทั้งนั้น เคยถามบ้างไหมว่าผมเต็มใจหรือเปล่า
“ฮืออ พ่อ...ผมคิดถึงพ่อ ผมไม่ไหวแล้ว”
ไม่รู้ว่าหลับไปตั้งแต่ตอนไหน แต่ตื่นขึ้นมาผมกลับพบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของมาโค นี่ผมฝันไปหรือเปล่า ทำไมเขายังอยู่ตรงนี้
แต่ผมรู้ดีว่าผมไม่ได้ฝันไป ทุกอย่างมันเป็นเรื่องจริง ผมต้องไปจากที่นี่ ผมอยู่ที่นี่ไม่ได้
“อย่าไป”
เสียงเรียกจากด้านหลังทำให้ผมหยุดชะงัก มือที่จับกระเป๋าเป้ใส่ของเอาไว้กำเข้าหากันแน่น จนกระทั่งผมถูกอีกคนสวมกอดจากข้างหลัง
“ขอโทษ ขอโทษที่เมื่อวานฉันบอกเลิกนาย กลับมาได้ไหม ฉันขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว”
“...!!!”
ทะ ทำไม
“ฉันรักนายนะ รักนายจริง เมื่อวานที่ฉันจ้องบอกเลิกนาย ฉันมีความจำเป็น ถ้านายอยากจะฟัง...”
“ไม่ต้อง!” ผมพูดตัดบทมาโค รู้สึกตกใจไม่น้อยที่ได้ยินแบบนั้น
ทำไม ทำไมต้องบอกว่ารักผม ทิ้งผมไปแล้วไม่หันกลับมาผมยังรู้สึกดีซะกว่าที่เขามาพร่ำบอกว่ารักผมอย่างนี้
“พริก ฉันรักนายจริงๆ ยกโทษให้ฉันนะ”
เขาร้องไห้ คนอย่างมาโคร้องไห้ให้ผมงั้นเหรอ...ทำไมต้องทำขนาดนี้ด้วย
“ปล่อยผม”
บ้าจริง! เขามีอิทธิผลต่อผมมากเกินไปแล้วจริงๆ
“ไม่ ฉันไม่ปล่อยนาย ฉันต้องการนายน่ะ ฉันต้องการนายแค่คนเดียว”
“แต่ผมไม่ต้องการพี่” ผมปลดมือเขาออกจากตัว ไม่ให้เขากอดผมได้อีก กระพริกตาสองสามทีเพื่อขับไล่หยดน้ำตาก่อนจะหันไปมองหน้ามาโคด้วยสายตาที่เย็นชาจนเกือบจะไร้ความรู้สึก
“ฉันรู้ว่านายโกรธฉัน ฉันยินดีรับโทษทุกอย่าง แต่อย่าไปเลยนะ อยู่กับฉัน”
คนตัวโตแล้วร้องไห้นี่ มันไม่น่าดูเลยจริงนะ คุณว่าไหม
“หึหึ พี่รักผมมากไหม” ผมเลิกคิ้มถามเขา มาโคทำท่าจะเข้ามากอดผม แต่ผมถอยหนี เขาหน้าเสียทันที ผมเพียงแค่มองเขานิ่งๆเท่านั้น
“มากสิ ฉันรักนายมาก” เขารีบตอบอย่างไร้มาดต่างจากที่ผ่านมา
“ถ้าไม่มีผม พี่จะรู้สึกยังไง” ผมยังคงป้อนคำถามใส่เขา
“ฉันคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีนาย จะโกรธจะเกลียดฉันยังไงก็ได้ แต่อย่าทิ้งฉันไปเลย นายก็รู้ว่าฉันไม่ชอบนอนคนเดียว”
ใช่...ผมรู้
“เสียใจด้วยนะมาโค แต่มันจบแล้ว” ผมพูดออกไป มาโคเบิกตาโต เขาดูเหมือนจะไม่เข้าใจอะไร ผมจึงต้องชี้แจงให้เขาฟัง “นายคบกับฉันเพราะมันเป็นเกมส์ของนายกับเพื่อนใช่ไหมล่ะ แต่นายแน่ใจได้ยังไงว่าฉันรักนาย เพราะฉันไม่เคยพูด”
“พะ พริก!”
“นายคงจะลืมไปสินะว่าฉันไม่เคยพูด นายมีเกมส์ของนาย ฉันมีเกมส์ของฉัน และการทำให้นายทุรนทุรายร้องขอความรักจากฉันก็คือเกมส์ ขอบใจที่กลับมา เพราะไม่อย่างนั้น ฉันคงไม่สมหวัง”
“ไม่จริง!” มาโคตะโกนใส่ผม เขาเข้ามากอดผมเอาไว้ ผมดิ้นแต่ก็ไม่หลุด “นายต้องล้อเล่นกับฉันแน่ๆพริก อย่าทำแบบนี้ได้โปรด ฉันตายแน่ๆ ถ้าไม่มีนาย”
“งั้นเหรอ...”
ผมมาโคออกจากตัว ผลักเขาออกไปให้ไกล ผมไม่อยากให้เขากอดผม ผมไม่ต้องการ
“ลาก่อน”
เพียงแค่สองคำสั้นๆที่ผมมีให้เขา ทันทีที่พ้นกรอบประตูห้องมาโค น้ำตาผมก็ไหลริน มือที่สั่นเทาล้วงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะพูดกรอกเสียงลงไป
“ผมทำสำเร็จแล้ว พรุ่งนี้ช่วยคืนบ้านให้ผมด้วย”
ดูเหมือนผมจะควบคุมทุกอย่างได้ใช่ไหม ไม่หรอก ผมน่ะเก่งก็แค่เรื่องเสแสร้งเท่านั้นล่ะ สุดท้ายผมก็ต้องทำมันจนได้
“พรุ่งนี้นายจะได้ในสิ่งที่นายต้องการ คนเก่งของฉัน”
เพราะผมควบคุมหัวใจตัวเองไม่ได้เลย ควบคุมความรู้สึกของตัวเองไม่ได้เลย!!!
จบแล้วสินะ จบแล้วทุกอย่าง
จบแล้วความรักของผม
“พี่มาร์ค พริกขอโทษ ฮึก”
…………………………………………….
ระเบิด ตู้มม! กลายเป็นโกโก้ครั้นซ์ ไหนๆ มีใครเดาถูกบ้างว่าเรื่องราวมันจะเป็นแบบนี้ อย่าเพิ่งด่าว่าหนูพริกนะ ทุกคนมีเหตุผลของตัวเองทั้งนั้น มากน้อยก็คือเหตุผล บางทีเราก็ต้องเห็นแก่ตัวเพื่อความอยู่รอด ตอนหน้าจะมาไขปมทุกอย่างว่าน้องพริกทำไปทำไม ใครอยู่เบื่องหลัง แล้วสาเหตุมันเพราะอะไร :katai1:
ตอนนี้ตัวละคนทุกตัวอยู่ในมุมมืด แต่เดียวจะค่อยๆก้าวออกมาอยู่ในที่สว่างล่ะ ขอบคุณทุกคนที่อินตาม อ่านคอมเม้นแล้วฮา :m20: 55555 อีพี่มาร์คโดนหนักสุดในเรื่อง กร๊ากกก :laugh:
:mew1: :กอด1: :L2:
-
:z13: :z13:
-
สรุปว่าคนที่ควบคุึมเกมส์ก็ยังเป็นดีนนี่นะ
ปล.ริริเรื่องมันเริ่มไปไกลแล้วนะ มันไม่ได้เลวแค่คนสองคนแล้ว มันเริ่มเลวไปหมดเลย
-
รักกันจริง ฤาแค่เกม เศร้า!!
-
:katai1: สงสารทั้งพริก ทั้งพี่มารค เลย อ๊ากกกกกกกกกกกกกก ค้างอะ
-
สรุปว่าคนที่พริกคุยด้วยคือคุณไวน์ใช่หรือไม่ :katai1:
แต่แอบไม่อยากให้เป็นคุณไวน์ เป็นคนอื่นเหอะ สาธุ :hao5:
แต่แบบนี้มันก็แฟร์ๆ กันดี เจ็บเท่าๆกัน อิอิ
แต่จะว่าไปอีตาดีนนี่เลวร้ายสุดๆ
เรื่องนี้จะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย ได้ลุ้นเรื่อยๆเลย
อ่านเรื่องนี้แล้วอินตลอด คนเขียนสู้ๆค่ะ
-
แอบเดาได้ว่าพริกต้องมีอะไรซักอย่างอยู่แล้ว
แต่มันก็ดูแฟร์ดีแล้วสำหรับทั้งคู่ที่ต่างก็ต้องหลอกกันและกัน
แต่สุดท้ายก็เสียใจกันทั้งคู่ รอตอนต่อไปนะค้า จะได้รู้ว่าพริกทำไปทำไม
-
ควรจับสองคนนี้มาพูดความจริงนะ
อะไรไม่รู้เลิกทั้งๆที่ยังรัก
โอ้ยตบๆๆๆๆๆ อีคุณไวน์ใช่ปะในสายอะ
-
เดาไว้ว่าพริกอาจจะหลอกให้มาร์ค รักเหมือนกัน
ต่างฝ่ายต่างหลอก แล้วค่อยมาเริ่มกันใหม่
โดยไม่ต้องสนใจคนอื่นแค่ฟังเสียงหัวใจกันละกันพอ
-
ไม่มีคำบรรยาย :เฮ้อ: สำหรับเรื่องราวของคนเหล่านี้
นับว่าเป็นการเม้นท์นิยายทีสั้นที่สุดของเราเลยนะเนี่ย
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
มันสลับซับซ้อนซะจริง
อีตาดีน กะคุณไวท์ นี่คือผู้อยู่เบื้องหลังหรอ
แผนพริกแนบเนียนมาก
-
คุณไวท์แน่ๆๆที่ยึดบ้านพริก???????//สงสารทั้งพริกและมาโคเลยยยยยยยยยย
-
:ling1: :ling1:
-
มาม่า อืด เต็มหม้อ เต็มไหแล้วจร้า
คุณนักเขียนนนนนนน
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
กรูว่าแล้ว
-
ขอบคุณนะคะ
เฮ้อ...อ่านจบแล้วรู้สึกอึดอัด เสียใจแทนนะ
ทุกคนย่อมมีเหตุผลที่ทำแบบนี้ แต่ไม่สามารถบอกได้
คงต้องให้เวลาเท่านั้นคอยรักษา คลี่คลายในทุกอย่าง
ใช้ความจริงใจ เชื่อใจ ไว้ใจ คำพูดอธิบายกันซะนะ
ทั้ง พริก + มาโค ...
-
ไม่รู้ทำไม แต่รู้สึกสมน้ำหน้ามาโค :katai2-1:
-
ทุกคนย่อมมีเหตุผลของตัวเอง
-
เรื่องนี้มีปมเยอะจริงๆ
-
ไม่รู้สึกสงสารพริกเลยแม้แต้่น้อย มาโคก็ด้วย
แต่ละคนทำตัวเองด้วยกันทั้งนั้น
แต่เรื่องนี้เราชอบพอร์ชนะ ดูใสสุดในเรืีองแล้ว555
-
อยากกรู้จังว่าคนที่คุยโทรศัพท์กับพริกคือใครกันนะ
-
มันอะไรกันเนี้ยยยยยย เธอหลอกฉัน ฉันหลอดเธอ ,,, ม่ายหวายแล้วววววววว :z3: :z3: :z3:
-
ท้องอืด มาม่าชามโต
-
มาต่อไวไวนะ อยากรู้มากกกกกกกกกกก :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
อยากรู้เหตุผลที่คุณไวน์ต้องการทำร้ายมาโคมากกว่า
-
อย่างนี้ต้องรีบเคลียร์
ไม่งันคนอ่านอย่างเรา จะอกแตกตายเพราะอยากรู้อ่ะ
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
มาไวๆ น้า
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:katai2-1: เย้ ในที่สุดเรื่องราวก้อใกล้จะถึงจุดหมายปลายทางที่ทุกคนจะได้รู้กันแล้วว่า ใครเป็นใคร ทำอะไร หลังจากตอนที่แล้วพากันด่าว่ามาโคกันใหญ่ พอมาตอนนี้พลิกกลับมาด่าพริกบ้าง :katai1: 555 แต่เราไม่ด่าหรอกน่ะ เพราะอย่างที่คุณริริบอกแหละ ต่างคนต่างมีเหตุผลเป็นของตัวเองทั้งนั้น สุดท้ายความรักจะเอาชนะทุกอย่างได้ไหมและเริ่มต้นใหม่อีกครั้งแบบไม่ต้องสวมหน้ากากเข้าหากันน่ะ ยังไงต่างฝ่ายต่างก้อตกหลุมซึ่งกันและกันไปแล้วนี่น่า ตอนหน้าลองมาดูเหตุผลของพริกบ้างว่าเป็นยังไง อยากรู้มานานแหละ :mew2:
ขอเป็นแรงใจให้คุณริริพยายามต่อไปน่ะจ้ะ เราติดตามงานองคุณอยู่จ้ะ
-
อิ่มแบบไม่ต้องกินข้าวเที่ยง :o12:
มาม่าชามนี้ใหญ่มาก :o12:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:ไม่อยากกินม่าม่าแล้ว :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
เห้อ!! เพราะสิ่งของที่รักถูกทำลาย จนสุดท้ายต้องมาทำลายกันเองเมื่อเกิดรัก!!
แต่ถูกอย่างมันคือเกม แต่เกมก้อมีภาต่อหนิ ใครจะรู้ว่าอีที่บงการคนอื่นเค้า สุดท้ายอาจตายทั้งเป็น!!
คนเราใครๆก้อเลว ไม่มีหรอกคนดี อยู่ที่ใครเลวน้อยกว่ากัน หรือเจตนาทำเพื่ออะไรแค่นั้นละ
-
ทำไม? ทำไมถึงทำกับช้านด้ายยยยยยย
ไม่อยากกินมาม่าแล้ว
ขอน้ำตาลเตอะ
-
ว่าแล้วเชียวว่าไวน์ต้องเลว...แต่ว่าทำไมไวน์ต้องการให้พริกทำให้มาโคร้องขอความรักจากพริกนะ
หรือเพราะเคยไวน์จีบมาโคแล้วโดนสลัดรักหรอ...55555+
ปล.แอบจิ้นให้นิกรได้เสียกับดีนแหละ :-[ :-[
จากเกลียดกลายเป็นรัก จากความรู้สึกผิดและรับผิดชอบ จึงทำให้รักกัน ไรเงี้ย อร๊ายยยๆๆๆ... :o8:
-
:katai4:
ชอบค่ะน่ารักมากเลย
สนุกค่ะ
-
คุณไวน์แค้นไรมาโค (เดาว่าที่คุยเป็นคุณไวน์นะ) ตอนแรกเหมือนจะโดนเค้าหักอก
ทำไปทำมาไปหักอกเค้าซะได้ น้องพริกชนะค่า...แต่ดราม่าจังเลยอ่ะ
ขอให้ทุกอย่างคลี่คลาย
ขอบคุณค่ะ
-
เห้อเห้อ :mew5:
-
รอคะๆๆๆ :hao5:
-
มาแจ้งค่ะ
ขอลาหยุดสัก 2-3 วัน จะกลับมาวันที่8 นะคะ แล้วจะมาลงให้ ^_^
[/size][/color]
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:จะรอออออออออออออออออออออออออ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
รอรอน้าา
-
ok :mew1:
-
คุณไวน์ชี้เป้า มาโคคือเหยื่อ พริก กับ ดีน คือ เครื่องมือ .... ใครน๊าผู้บงการ
-
DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 27: I could cut you into pieces, but my heart is broken.
ฉันสับเธอเป็นชิ้นๆ แต่หัวใจฉันก็เจ็บไปด้วย
HIM: PRIK
คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ จะมองคนมองแค่ภายนอกไม่ได้ ส่วนผมก็คงจัดได้ว่าเป็นคนประเภทสมองทึ่มปัญญาทึบ มองไม่ออกว่าคนไหนดีคนไหนเลว แต่จะไปว่าคนอื่นเลวทำไม ในเมื่อผมก็เลวเหมือนกัน
วินาทีที่รู้ว่าชะตาชีวิตตัวเองตกต่ำถึงขีดสุดก็เมื่อตอนที่รู้ว่าบ้านถูกฟ้องล้มละลาย จากบ้านหลังใหญ่ก็ต้องย้ายไปอยู่บ้านหลังเล็กกว่าเดิมแถมยังเป็นบ้านมือสอง จากคนที่เคยมีทุกอย่างก็กลายเป็นไม่มี นั่นยังพอทนได้ เพราะผมไม่ใช่คนเรื่องมาก อยู่ที่ไหนก็ได้ ขอแค่มีพ่อ มีที่ซุกหัวนอน มีข้าวให้กินและได้เรียนหนังสือเท่านั้น
พ่อหาทุกหนทางเพื่อให้เรากลับมายืนได้อีกครั้ง จึงตัดสินใจไปทำงานที่ต่างประเทศกับเพื่อน ทั้งๆที่เรามีกันแค่สองคนพ่อลูก แต่ก็ต้องแยกจากกัน ทุกวันนี้พ่อเองก็ส่งเงินกลับมาให้ แต่ผมไม่ได้ใช้สักบาท ผมจะเก็บเงินที่พ่อส่งมาให้ทั้งหมด เปิดร้านอาหารให้พ่อ พ่อกลับมาจะได้มีงานทำ นั่นคือสิ่งที่ผมคิดเอาไว้
เรื่องเลวร้ายอีกเรื่อง มีเพื่อนก็เหมือนไม่มี โดนเพื่อนหักหลังขโมยเงินขโมยทองที่มีอยู่เพียงน้อยนิดของผมไป บ้านตัวเองก็อยู่ไม่ได้เพราะมีเจ้าหนี้มาทวง ทั้งที่ผมก็ไม่ได้เป็นคนก่อหนี้ ต้องหกระเหเร่ร่อนไร้ที่จะซุกหัวนอน ตอนนั้นตัวเองเหมือนปลาขาดน้ำที่กำลังจะตาย พลันเห็นบ่อน้ำข้างหน้าก็คิดว่าจะสามารถช่วยให้มีชีวิตรอด กระโดดลงไปในบ่อน้ำสุดตัว แต่ใครจะรู้ ว่ามันเป็นบ่อน้ำร้อน!
บ่อน้ำที่ทำให้ผมเจ็บเจียนตายในตอนนี้
อ๊อดดด
ผมกดกริ่งบ้านหลังโต ผมรอให้ถึงวันพรุ่งนี้ไม่ไหว ผมต้องการจบทุกอย่างภายในวันนี้ ผมไม่อยากให้เรื่องมันยืดเยื้อออกไปอีกแม้แต่วินาทีเดียว แค่ที่ผ่านมาก็เกินทน
ผมยืนรอสักพัก ก็มีผู้ชายคนหนึ่งออกมาเปิดประตู คงจะเป็นคนงานในบ้านแน่ๆ
“มาหาใครครับ” เขาถามผม
“คุณไวน์อยู่ไหมครับ”
“อยู่ครับ”
ผมเดินเข้าไปในบ้านหลังโตที่ผมเคยมาอยู่ครั้งหนึ่ง ครั้งแรกที่ผมได้เจอกับผู้ชายใจดี คนที่เป็นเสมือนบ่อน้ำที่ช่วยให้ผมมีชีวิตอยู่ต่อ เขาเป็นคนที่ช่วยเหลือผมและฆ่าผมให้ตายในเวลาเดียวกัน
“ฉันไม่คิดว่าเธอจะใจร้อนขนาดนี้นะ” คุณไวน์ที่กำลังนั่งฟังเพลงบัลลาดพร้อมกับจิบไวน์ในแก้วช้าๆยิ้มให้ผมแบบที่เขามักจะทำเสมอ
รอยยิ้มเคลือบยาพิษ
“ผมแค่อยากให้ทุกอย่างมันจบโดยเร็วที่สุด ผมขอโฉนดบ้านผมคืนพร้อมกับเอกสารทั้งหมด” ผมยืนอยู่ด้างข้างเขา คุณไวน์เอนตัวลงกับโซฟาเบดอย่างสบายอารมณ์ ใช่สิ คนอย่างเขาจะไปทุกข์ร้อนอะไรได้
“จะใจร้อนไปไหน นั่งลงก่อนสิ ดื่มด้วยกันสักแก้ว” คุณไวน์ผายมือเล็กน้อย ผมจำต้องนั่งลงอย่างเสียไม่ได้ คนๆนี้ผมไม่มีอะไรไปต่อกรกับเขาหรอก ผมตกเป็นทาสเขามาตลอดเขาใจดีกับผมมาก แต่เขาก็ร้ายกับผมมากเช่นกัน
“ไม่ดีกว่าครับ ผมแค่มาเอาของๆผม”
ผมเน้นน้ำสียงตรงคำว่า ‘ของๆผม’ ของที่ผมควรจะต้องได้คืนเมื่อผมทำงานให้เขาเสร็จ
บ้านที่ผมกลับไปอยู่ไม่ได้...เพราะโฉนดอยู่ที่เขา
ทำไมผมถึงเอามันกลับคืนไม่ได้...เพราะไอ้เพื่อนชั่วเอาโฉนดบ้านผมไปทำสัญญาจ่ายแทนหนี้พนันของมัน โดยที่มีลายเซ็นของผมที่ผมไม่รู้ว่าเซ็นให้มันตอนไหน ผมจำได้ว่าไม่เคยเซ็น บ้านหลังนี้เป็นชื่อผม พ่อซื้อไว้ให้เป็นชื่อผม ถ้าไม่มีมัน เราก็ไม่มีที่จะซุกหัวนอน เพราะอย่างนั้น ผมจึงต้องทำทุกวิธีเพื่อให้ได้มันกลับมา แม้ว่าวิธีนั้นจะทำให้ใครคนอื่นต้องเจ็บก็ตาม
ผมเสียใจที่ทำแบบนี้กับมาโค แต่ผมรู้ใจตัวเองดี ว่ามันไม่เคยอยู่กับตัวเองมานานแล้ว มันได้ไปอยู่กับมาโคนานแล้ว เพราะอย่างนั้น ตอนที่เขาบอกเลิก ผมถึงได้รู้สึกเสียใจ ผมไม่ได้แกล้งทำ ผมเจ็บจริง แม้ว่าผมจะรู้อยู่แล้วว่าเขาเองก็ทำอะไร ผมเคยแอบได้ยิน แต่ผมไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้ ตอนแรกที่รู้ผมก็โกรธเขา โกรธมากๆ ผมรู้หลังจากที่รู้ว่าเขาไปนอนกับนางแบบสุดเอ็กซ์นั่นไม่นาน แต่พอย้อนมามองตัวเอง สิ่งที่เขาทำกับสิ่งที่ผมทำมันไม่ต่างกันเลย แล้วผมควรจะเอาอะไรไปโกรธเขา
ไม่มี...ผมไม่ควรโกรธเขา ผมมีเหตุผลของผม และคิดว่าเขาคงมีเหตุผลของเขาเช่นกัน
ช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกัน ผมไม่เคยบอกรักเขา รักแต่พูดออกไปไม่ได้ มันเป็นความทรมาน เพราะคำสัญญาในวันนั้น วันแรกที่ได้เจอกับคุณไวน์
‘นี่บ้านของฉัน สวยไหม’
‘สวยครับ’
‘ตามสบายนะ อยากอาบน้ำไหม คืนนี้เธอต้องนอนที่นี่ก่อนฉันให้เด็กเตรียมห้องเอาไว้ให้แล้ว’
คุณไวน์เดินนำขึ้นชั้นที่สองของบ้าน ผมมองรอบๆบ้านดวงแววตานิ่งเฉย บ้านที่ผมเคยอยู่ก็สวยไม่ต่างจากที่นี่ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่บ้านผมอีกต่อไป ผมไม่รู้สึกอะไรกับการที่ไม่ได้อยู่บ้านหลังนั้น แต่พ่อ...คนที่สร้างบ้านหลังนั้นมาด้วยน้ำพักน้ำแรง กลับถูกโกงจนต้องล้มละลาย คงรู้สึกเสียใจไม่น้อย
‘เธอนอนห้องนี้นะ ห้องฉันอยู่ข้างๆ พออยู่ได้ไหม’ คุณไวน์ถามผม เปิดประตูห้องๆหนึ่งออก เป็นห้องที่แทบจะไม่มีอะไร นอกจากเตียง ตู้เสื้อผ้าที่สร้างแบบบิวท์อิน ห้องน้ำในตัว ตู้โชว์ขนาดกลางที่มีทีวีวางอยู่แค่นั้น
‘ห้องรับแขกหรือครับ’
‘ใช่ แต่ไม่ค่อยมีแขกมานอนหรอก’ คุณไวน์มองรอบๆห้องแล้วมาหยุดที่ผม ‘พออยู่ได้ใช่ไหม’
ผมเม้มปากเข้าหากัน ที่ถามผมแบบนั้นต้องการหมายความว่ายังไงกันแน่ ผมในตอนนี้ ขอแต่ไม่ต้องนอนข้างถนน ไม่ว่าที่ไหนผมก็นอนได้ทั้งนั้นแหละ ผมมันก็แค่คุณหนูตกยากคนหนึ่งเท่านั้น ไม่มีสิทธิ์เลือกมากนักหรอก
‘อยู่ได้ครับ สบายเกินไปด้วยซ้ำ’ ถ้าให้ผมไปนอนที่ห้องคนใช้ก็อาจจะดีกว่า
‘รอก่อน เดี๋ยวฉันไปเอาเสื้อผ้ามาให้’
คุณไวน์เดินออกจากห้อง ผมนั่งลงบนเตียง คิดถึงบ้านของตัวเอง ผมอยากกลับบ้าน ไม่อยากมาอยู่ในบ้านของคนที่ไม่รู้จัก ผมรู้แค่ชื่อเขาเท่านั้น จะไว้ใจได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ในเมื่อเลือกที่จะเสี่ยงแล้ว ก็ต้องเสี่ยงให้ถึงที่สุด คงไม่มีอะไรจะแย่ไปมากกว่านี้
‘พริก! เหม่ออะไรของเธอน่ะ’
‘เปล่าครับ’ ผมส่ายหน้า ยื่นมือไปรับชุดนอนมา คุณไวน์คงไม่เชื่อในสิ่งที่ผมบอก แต่เขาก็มีมารยาทพอที่จะไม่ถาม เพียงแค่มองผมนิ่งๆเท่านั้น
‘อาบน้ำเสร็จแล้วไปหาฉันที่ห้องด้วย ฉันมีเรื่องจะตกลงกับเธอ’
‘เรื่องอะไรเหรอครับ’
‘เรื่องของเธอไง”
เท่านั้นผมก็รู้แล้วว่า ชีวิตจากวันนี้ของผม ได้ตกอยู่ในกำมือของเขาเรียบร้อยแล้ว หรือไม่ ก็ตั้งแต่ที่ผมเดินตามเขาไปดื้มโกโก้นั่นแล้ว สายน้ำเย็นไม่ช่วยให้จิตใจผมสงบลง มีแต่จะยิ่งทำให้หนาวเหน็บมากยิ่งขึ้น ร่างทั้งร่างชาดิกไร้ความรู้สึก ชาไปจนถึงจิตใจ เจ็บจนไม่รู้สึกอะไรอีกต่อไป
‘มานั่งนี่สิ’ คุณไวน์ตบลงบนเก้าอี้อีกตัวตรงโต๊ะทำงาน ผมเดินไปนั่ง ห้องนี้กว้างกว่าห้องที่ผมอยู่เยอะ ทุกอย่างในห้องเป็นสีดำ ดำจนน่ากลัว มีเฟอร์นิเจอร์ไม่กี่ชิ้นที่เป็นสีขาว แวบแรกผมรู้สึกว่าสีดำไม่เหมาะกับเขา คุณไวน์ดูเป็นผู้ชายที่อบอุ่น และใจดี อย่างน้อยๆผมก็คิดว่าเขาใจดี ที่ทำให้ผมไม่ต้องไปนอนข้างถนนในคืนนี้
‘มีอะไรอยากจะถามฉันไหม’ เสียงทุ้มถามเหมือนกับว่าผมจะถูกประหารในไม่ใช้ มีเพียงเวลานี้ที่จะมีสิทธิ์จะได้เอ่ยปาก และหลังจากนั้นคงไม่มีทางได้มีปากมีเสียงอีกต่อไป เพราะเมื่อตายไปแล้ว ก็คงพูดอะไรไม่ได้
‘คุณจะช่วยผมเหรอ’
ไม่มีเหตุผลอื่นที่ผมจะคิดได้ ในเวลาที่ผมกำลังลำบากไร้ทางไป เป็นเขาที่เดินเข้ามา ถ้าเขาไม่คิดจะช่วย แล้วเขาจะพาผมมาที่นี่ทำไม เพียงแต่ผมไม่รู้ว่าเขาจะช่วยผมยังไงก็เท่านั้น และถ้าเขาจะช่วยผม ผมคิดว่ามันจะต้องมีข้อแลกเปลี่ยน ในโลกนี้คงไม่มีใครที่จะทำอะไรโดยไม่หวังผลตอบแทน...ไม่มี
‘ใช่ฉัน จะช่วยเธอ เธอจะมีงานทำ มีที่อยู่ เธอจะได้ไปเรียน เธอจะมีชีวิตใหม่ และเธอจะได้ของสำคัญของตัวเองกลับคืนมา’
เหมือนทุกอย่างมันง่ายเพียงแค่มันออกมาจากปากของเขา แต่ผมสะดุดอยู่อย่างหนึ่ง...ของสำคัญ อะไรคือของสำคัญที่ผมจะได้คืน
‘เธอไว้ใจคนอื่นมากเกินไป เธอรู้บ้างหรือเปล่าว่ามีอะไรหายไปจากบ้านน่ะ’
‘คุณหมายถึงอะไร’
‘บ้านของเธอ เธอแน่ใจได้ยังไงว่าตอนนี้มันเป็นของเธอ’
คุณไวน์เลื่อนเก้าอี้ออก เปิดลิ้นชักแล้วหยิบซองสีน้ำตาลออกมา ผมหวั่นใจว่ามันจะมีอะไรร้ายแรงที่ผมยังไม่รู้ แผ่นกระดาษบางอย่างถูกหยิบออกมา เขายื่นมาให้ผมดู ผมรับมาด้วยมือที่สั่นอย่างควบคุมไม่ได้ สายตากวาดมองข้อมูลบนกระดาษ
ความจริงบางอย่างที่ผมไม่รู้...
โฉนดบ้านของผม...ตอนนี้มันตกเป็นของคนอื่น
‘คุณได้มาได้ยังไง’ ผมพูดอะไรไม่ออก ลำคอตีบตัน ไม่คิดว่าชีวิตจะเลวร้ายได้ขนาดนี้
‘เพื่อนของฉันได้ที่เปิดบ่อนได้มา ตอนนั้นฉันอยู่ด้วย รู้สึกว่ามันแปลกๆเพราะชื่อของคนที่เอามาใช้หนี้กับชื่อบนโฉนดไม่ตรงกัน ถามจนมันบอกว่าเป็นของญาติ มีลายเซ็นยินยอมพร้อม แต่ฉันไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องจริง เลยให้เพื่อนรับโฉนดนี่ไว้พร้อมเอกสารไว้ ฉันอยากรู้ว่าตกลงมันเป็นของใครกันแน่ เลยเอาเงินจ่ายหนี้แทนเพื่อแลกกับเอกสารทั้งหมดนี่มา’
ผมไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง มันเป็นไปได้ยังไงที่ผมจะเซ็นยกบ้านให้คนอื่นเอาไปใช้หนี้ ทั้งที่ตัวเองก็ไม่มีจะกินอยู่แล้ว แต่หลักฐานทั้งหมดตรงหน้ามันก็บอกผมได้ดีว่า ผมเสียบ้านตัวเองไปแล้ว ไม่ว่าคุณไวน์จะปั้นเรื่องขึ้นมาโกหกหรือหรือไม่ แต่ความจริงที่ว่าสมบัติเพียงชิ้นเดียวที่เหลืออยู่มันไม่มีอีกแล้ว
‘สุดท้ายฉันก็สืบจนรู้ว่าเป็นเธอ เจอกันอีกทีก็วันนี้นี่แหละ ฉันคิดว่าเธอจะต้องมีเรื่องกลุ้มใจ แล้วยังไง เพื่อนของเธอก็ทำให้เดือดร้อนอยู่ดี เธอนี่ชัดศึกเข้าบ้านแบบไม่รู้ตัวเลยนะ’ เสียงหัวเราะที่ฟังดูเหมือนเขากำลังขำกับโชคชะตาของผมอยู่ ผมไม่อาจเดาได้ว่าเขาทำไปทำไม เขาอาจจะว่างมากถึงได้สอดมือเข้ามายุ่งเกี่ยว แต่ผมควรจะขอบคุณเขาใช่ไหม ที่บ้านของผมตกไปอยู่ในมือเขาแทนที่จะเป็นเพื่อนของเขา ไม่อย่างนั้นผมก็ไม่มีทางจะได้รู้ความจริง หรือมีโอกาสที่จะได้บ้านคืน
ผม...จะได้บ้านคืนอย่างนั้นเหรอ?
‘คุณจ่ายเงินค่าหนี้ไปเท่าไหร่ เพื่อแลกกับบ้านของผม’ ผมถามอย่างร้อนรนเพราะผมอยากได้บ้านของผมคืน คุณไวน์ดึงเอกสารในมือผมกลับ อยากจะยื้อเอาไว้แต่ก็ไร้เรี่ยวแรงที่จะไขว่คว้ามันกลับมา
‘ล้านห้าบาท อย่าบอกนะว่านายจะหาเงินมาไถ่คืนน่ะ’
จำนวนเงินมันเยอะกว่าที่ผมคิดเอาไว้ ทั้งเนื้อทั้งตัวผมยังมีไม่ถึงร้อยเลย ไม่ต้องพูดถึงทำงาน ล้านห้า ผมต้องทำงานกี่ปี ถึงจะหามาไถ่บ้านคืนได้ ถ้าพ่อกลับมา...น้ำตาของลูกผู้ชายอย่างผมไหลริน ผมเกิดมาเป็นผู้ชายทำไม ถ้าจะสิ้นไร้ไม้ตรอกขนาดนี้ แก้ไขปัญหาอะไรไม่ได้สักอย่าง
เสียชาติเกิด...คำๆนี้คงเหมาะกับผมดี
‘ไม่ต้องร้องไห้ ฉันไม่ใจร้ายขนาดนั้น ฉันมีข้อเสนอ ถ้านายทำงานที่ฉันสั่งสำเร็จ นายก็จะได้บ้านของนายคืน’
‘ข้อเสนออะไร’
รูปใบหนึ่งถูกส่งมาให้ผม ผมรับมาดู เป็นรูปผู้ชายคนหนึ่งที่หน้าตาดีมาก เขาหล่อ และผมคุ้นหน้าว่าเขาจะเป็นนายแบบ แต่ไม่รู้ว่าชื่ออะไร แต่ผมก็ไม่เข้าใจว่าข้อเสนอนั้นมันคืออะไร แล้วมันเกี่ยวข้องกับคนในรูปยังไง
แต่คุณไวน์ก็ไม่ปล่อยให้ผมโง่นาน ‘สิ่งที่นายต้องทำคือทำให้ผู้ชายคนนี้ตกหลุมรักเธอ รักจนขาดไม่ได้ จากนั้นเธอต้องบอกเลิกมัน โดยที่ห้ามตกหลุมรักเด็ดขาด แม้แต่คำว่ารักก็ห้ามพูด ถ้านายทำได้ ฉันจะคืนบ้านให้นายโดยที่นายไม่ต้องเสียเงินสักบาท’
‘แต่...ผมมีแฟนอยู่แล้ว’
‘นั่นไม่ใช่ปัญหาหรอก เพราะฉันจะช่วยนายทุกอย่างเอง ว่ายังไง จะทำไหม’
‘ครับ ผมจะทำ’ ผมตอบตกลงอย่างไม่ลังเล ไม่คำนึงว่าผมจะทำให้ใครเจ็บปวดหรือไม่ ผมแค่ต้องการต่อลมหายใจของตัวเอง ผมแค่ต้องการบ้านของผมคืน
ทุกอย่างถูกวางแผนเอาไว้หมด
และคนที่วางแผนทุกอย่างให้ผมก็คือคุณไวน์...
ในคืนแรกที่ผมได้พบกับมาโคก็เป็นวันที่คุณไวน์พาผมไปดูแฟชั่นโชว์ แผนการทั้งหมดมันเริ่มขึ้นจากตรงนั้น ผมจงใจไปที่ผับนั่นเพื่อได้เจอกับมาโค ออกจะแปลกใจไม่น้อยที่เขาเป็นคนเข้าหาผมก่อน ตอนนั้นผมไม่สนใจอะไร พยายามใช้ทุกวิธีให้คนอย่างมาโคติดกับผม ผมศึกษารู้จักนิสัยเขามาพอสมควร รู้ว่าควรจะผ่อนเมื่อไหร่ หรือไม่ไหร่ควรดึง
เขาชอบความท้าทาย ผมจึงทำเป็นเล่นตัวเพื่อให้เกิดความสนใจในตัวผมมากขึ้น แต่ในขณะเดียวกัน ผมไม่รู้ตัวเลยว่า ผมค่อยๆตกหลุมลงเขาทีละนิดๆ จนสุดท้ายก็ถอนตัวไม่ขึ้น
ทุกครั้งที่ถูกคุณไวน์เร่งเร้าให้บอกเลิกเขา ผมก็หาเหตุผลต่างๆมาผัดผ่อนมันออกไป อยากยืดเวลาอยู่กับมาโคให้นานที่สุด แต่เมื่อเขาตัดสินใจจะจบเกมส์ของตัวเอง ผมเลยจำต้องจบเกมส์ของผมเช่นกัน มันจะดีถ้าหากเขาไม่รักผม เพราะเขาจะได้ไม่เจ็บมาก
“ก็ได้...อย่าห่วงไปเลย ฉันเป็นคนที่รักษาคำสัญญาพอ”
คุณไวน์ลุกขึ้นเดินขึ้นชั้นสองของบ้าน ไม่นานเขาก็ลงมาพร้อมกับสิ่งที่ผมอยากได้ ตลอดสองปีที่ผมต้องทนเป็นคนลวงโลก ทนหลอกลวงโกหกคนอื่น ต้องปั้นหน้าเล่นละครเสแสร้งต่างๆนานา วันนี้มันจะจบลงแล้ว ผมจะกลับไปใช้ชีวิตของผม อยู่ชดใช้กับความผิดที่ก่อขึ้นในจิตใจ ถึงจะทรมานแต่ผมก็ต้องอยู่ต่อไปให้ได้ เพราะผมเลือกแล้วตั้งแต่แรก
ผมกอดโฉนดบ้านหลังเดียวของผมกับพ่อเอาไว้แน่น ร้องไห้เสียงเบา คุณไวน์ดึงผมเข้าไปกอด ปล่อยให้ผมได้ร้องไห้อยู่กับอก ผมทำได้แล้ว เมื่อไหร่ที่พ่อกลับมา เราก็จะได้อยู่ในบ้านของเรา ครอบครัวของเรา ผมเอามันกลับมาได้แล้ว
“เธอยังไปทำงานกับฉันอยู่ได้นะพริก ทำงานอยู่ที่เดิม ฉันยินดี”
“ไม่เป็นไรครับ แค่ที่ผ่านมาก็มากเกินพอแล้ว” ผมผละออกจากกอดของคุณไวน์ เขาหยิบไฟแช๊กส่งให้ผม ผมรับมาถือไว้ ก่อนจะจุดมัน เปลวไฟลุกโชน เตรียมที่จะเผาไหม้ทำลายทุกอย่างให้สิ้นซาก ผมจ่อเอกสารสัญญาใช้หนี้กับเปลวไฟ มันค่อยๆลุกลามกลืนกินไปเรื่อยๆ จนเหลือเพียงเศษเถ้ากระดาษ
“ผมขอถามอะไรคุณอย่างได้ไหม” ก่อนที่จะไม่ได้เจอกันอีก ผมก็อยากจะถามคำถามที่ค้างคาใจมานาน
“ว่ามาสิ”
“ทำไมคุณถึงอยากจะทำร้ายมาโค”
ผมไม่เคยถามเขาว่าทำไมต้องเป็นมาโค มาฉุกคิดได้อีกทีก็หลังจากที่ผมตกลงรับงานมาแล้ว เลยคิดว่าไม่รู้จะถามทำไม ไม่ว่าเหตุผมของคุณไวน์จะสมเหตุสมผลหรือไม่ ผมก็ต้องทำอยู่ดี แต่ตอนนี้ผมอยากรู้ว่ามาโคทำผิดอะไร เขาถึงต้องได้รับบทเรียนอย่างนี้
“หึหึ คิดว่าจะไม่ถามเสียแล้ว ทำไมฉันถึงต้องทำร้ายมันน่ะเหรอ ก็แค่อยากจะสั่งสอนมันบ้างเท่านั้น คนที่ไร้หัวใจอย่างมาดคไม่เคยรักใครเป็น อกหักผู้หญิงเป็นว่าเล่น มันจะไม่เกิดปัญหาถ้ามันไม่หักอกผู้หญิงที่ฉันรัก มันหวังแค่ได้นอนกับเธอ เสร็จแล้วมันก็เฉดหัว แม้ว่าเธอจะก้มหัวร้องขอความรักจากมัน มันก็ไม่แม้แต่จะเหลียวแล ฉันเลยอยากจะให้มันได้ลิ้มรสความเจ็บปวดกับสิ่งที่มันเคยทำไว้กับคนอื่นบ้างว่ามันเป็นยังไง”
ผมรับรู้ความเครียดแค้นของคุณไวน์ที่มีต่อมาโคได้จากน้ำเสียง สีหน้าและแววตา
“ผู้หญิงคนนั้นคือภรรยาของคุณใช่ไหม” ผมลองถามดู ผมรู้ว่าคุณไวน์พี่ภรรยาและลูก แต่เธอกับลูกอยู่ต่างประเทศ แค่นั้นที่ผมรู้
“ใช่ กว่าฉันจะทำให้เธอหายเศร้าได้...ก็นานพอตัวเลยล่ะ ฉันถึงได้แค้นมากยังไงล่ะ”
“ครับ ผมเข้าใจแล้ว” มันก็ไม่ผิดที่คุณไวน์จะรู้สึกอย่างนั้น แต่ผมกลับรู้สึกว่า มันก็ไม่ถูกต้องกับสิ่งที่คุณไวน์ทำ “ผมขอพูดอะไรอย่างได้ไหม”
“ว่ามาสิ” คุณไวน์จ้องผมรอว่าผมจะพูดอะไร
“ผมรู้ว่ามาโคทำผิดที่ทำกับภรรยาคุณแบบนั้น แต่ผมกลับคิดว่าเรื่องของหัวใจมันบังคับกันไม่ได้ มาโคอาจจะผิดที่ย่ำยีเธอ เห็นเธอเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์ แต่ส่วนหนึ่งก็ต้องโทษว่าเธอยอมเอง ถ้าเธอไม่ยอม ผมคิดว่าผู้ชายอย่างมาโคคงไม่มีทางฝืนใจเธอแน่ๆ” ผมพูดไปตามความรู้สึกของตัวเอง เท่าที่ผมได้ใกล้ชิดกับมาโค ทำให้ผมรู้ว่าเขาไม่เคยนอนกับใครที่ไม่เต็มใจ เพราะกับผมเอง เขายังไม่เคยคิดจะรังแกผมทั้งที่ผมไม่เต็มใจ
“เรื่องของความรักมันบังคับกันไม่ได้นะครับ การที่มาโคไม่รับรักเธอมันเป็นทางออกที่ถูกต้องแล้ว เพราะอย่างน้อยเขาก็ไม่ได้หรอกลวงเธอ กลับกัน ถ้ามาโคยอมรับหัวใจของเธอทั้งที่ไม่ได้รัก เธอจะเจ็บกว่านี้ไหม แล้ววันนี้คุณจะได้อยู่กับคนที่คุณรักหรือเปล่า ผมก็แค่อยากให้คุณลองคิดดูเท่านั้น ผมอาจจะพูดมากไป แต่ผมคิดแบบนั้นจริงๆ”
ความรักไม่เคยทำให้ใครเจ็บ ความรักสวยงามเสมอ แต่ที่เจ็บ เพราะเราใช้ความรักในทางที่ผิด มองมันในทางที่ผิด เราถึงได้ทุกข์เพราะความรัก ถ้าจะโทษก็ต้องโทษที่ตัวเอง อย่าไปโทษความรักหรือใครเลย เราเจ็บเพราะตัวเราเองทั้งนั้น
“นั่นสินะ ถ้าไอ้หมอนั่นไม่มองข้ามความรักของเธอ ฉันก็คงไม่ได้เธอมาแนบใจอย่างทุกวันนี้ ขอบใจที่เตือนให้ฉันได้คิด”
“ผมก็แค่พูดไปตามที่ตัวเองคิดเท่านั้น”
“เธอรักมาโคใช่ไหม”
ผมเพียงแค่ยิ้มให้กับคำถามเท่านั้น รักไม่รักสำคัญยังไง ในเมื่อชีวิตต่อจากนี้ไปผมไม่อาจมีมีเขาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตได้อีกแล้ว ผมไม่หน้าด้านมากพอที่จะกลับไปเรียกร้องของความรักจากเขาหรอก ไม่แน่ ป่านนี้เขาอาจจะเกลียดผมไปแล้วก็ได้ใครจะรู้
ถ้าเขาจะโกรธหรือจะเกลียดผมก็ไม่ผิดหรอก ผมจำคำอ้อนวอนของเขาได้ จำได้ว่าคนอย่างมาโคต้องร้องไห้เพราะผม จำได้ว่าเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาผมได้ทำร้ายใครไป ผมทำให้เขาเสียใจ ผมทำลายความรักของเขา ถึงเขาจะทำตามเกมส์ของตัวเอง แต่เขาก็ยังกลับมาหาผมโดยที่ผมอาจจะไม่ยกโทษให้เขา อาจจะด่าทอเขาด้วยความเจ็บปวดและเกลียดชัง แต่เขาก็ยอมทิ้งศักดิ์ศรี ทิ้งทุกอย่างเพราะรักผม เพราะถ้าเป็นผมที่บอกเลิกเขาก่อน ผมคงไม่มีทางกลับไปแน่ๆ เพราะผมกลัวที่จะต้องรับรู้ว่าเขาเกลียดผม หรือมองผมด้วยความเย็นชา ถ้าเป็นแบบนั้น ผมคงทนไม่ได้แน่
ผมจะขอจำแค่ความทรงจำดีๆที่ผมมีกับเขาก็พอ อยากจะจำแค่แววตาที่มองผมด้วยความรักความห่วงใย ไม่ใช่แววตาของความเกลียดชัง อยากจะจำแค่คำรักที่เขาพร่ำบอก ไม่ใช่คำท่าทอเพราะความเลวที่ผมได้ทำ อยากจะจำแค่อ้อมกอดที่แสนอบอุ่นของเขา ไม่ใช่การผลักไส ผมไม่เข้มแข็งพอจริงๆ
ถ้าเป็นแบบนั้นผมคงทนไม่ได้แน่ๆ
............................................................
กลับมาแล้วค่า ^_^ :mew1: :กอด1:
-
ป๊าดดดดดดด
เนื้อเรื่อช่างสลับซับซ้อน
ซ่อนเงื่อนกันซ่ะบานตระไทเลยน่ะ
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :katai2-1: :katai2-1:
o13 o13 o13 :bye2: :bye2: :bye2:
-
อ่านมาเงียบๆได้พักหนึ่งแล้วค่ะ จริงๆรอดูว่าจะมีเหตการณ์หรือเหตุผลที่เข้ารูปเข้ารอยในตอนไหน เอาเป็นว่าปมต่างๆเริ่มคลี่คลายในทางของมันแล้วนะ เอาใจช่วยทั้งคู่นะ หวังว่าการเจอกันของพริกกับมาโคครั้งหน้าจะเป็นไปในทางที่ดีขึ้น
ขอบคุณค่ะ^^
-
ไม่รู้จะสงสารใครดีเลยต่างคนต่างก็ถูกใช้เป็นเครื่องมือของกันและกันเพื่อให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการสงสารทั้งคู่เลยล่ะกันซับซ้อนดีแท้เหมือนจะดราม่านิดๆ
ถ้ามาโครู้ความจริงจะเป็นยังไงนะแต่ก็คงจะโทษพริกไม่ได้หรอกเพราะตัวเองก็หลอกลวงเหมือนกันสมแล้วที่ชื่อเรื่อง"เสแสร้งแกล้งรัก"พริกเนียนมากกกก
-
ซุ่มอ่านมาสักพัก เนื้อเรื่องสนุกดีครับ
ปมอะไรต่างๆโอเคเลย ซับซ้อนนิดๆพอได้ลุ้น
ตัวมาโคเกลียดที่นอกใจพริก
คนแบบมาโคโดนซะบ้างก็ดี อิอิ
-
ปมแต่ละด้านก็คลายแล้ว เหลือแต่ตรงกลางระหว่างสองคนนั้น
เฮ้อ :เฮ้อ: โล่งที่สุดท้ายมันไม่มีอะไรซับซ้อนเหมือนด้านของดีน
หวังว่าทั้งคู่จะเข้าใจกันเร็วๆนะ
และหวังว่าคนแต่งจะมาอัพไวๆ :mew6:
-
เป็นคุณไวน์จริงๆ ด้วย
เรื่องนี้นี่เกิดขึ้นได้เพราะ(ความเลวของ)มาโคจริงๆนะเนี่ย
ทุกคนนี่พัวพันกับมาโคหมด
แต่ชีวิตพริกนี่ สุดจะรันทดจริงๆ
ตอนแรกๆ คิดว่าคุณไวน์จะต้องฉลาดแล้วก็ดูเป็นผู้ใหญ่กว่านี้นะเนี่ย
แต่ไม่คิดว่า............
กระซิก ๆ คุณไวน์หักอกหนูT^T
รอติดตามตอนต่อไปว่าเรื่องของหนูพริกกับเฮียมาร์คจะเป็นยังไงต่อไป สู้ๆค่า
-
สรุปคลายทุกคดีแล้วใช่มั้ยคะ ....
รู้สึกหายเหนื่อยแบบรู้ปมหมดแล้ว
เห็นด้วยกับพริกเลย ถ้าผญไม่ยอมมาโคก็จัดมั้ย หื้มๆๆๆ
ต่อไปก็ต้องให้ปรับความเข้าใจกันแล้ว Y_Y
โธ่ๆๆๆพี่มาโคของน้อง
-
มาต่อแย้วววววว :impress2:
ก็จริงที่ต่างฝ่ายต่างมีเหตุผลของตัวเอง แต่ก็มาโคก็แย่อยู่ดีอ่ะ พริกไม่มีทางเลือก ข้อเสนอถูกยื่นมาให้ ไม่มีอะไรต่อรอง ยิ่งความจำเป็นที่ต้องทำตามเงื่อนไขนี่คนละเรื่องกันเลย พริกถูกบังคับด้วยความเป็นอยู่และที่ซุกหัวนอนของทั้งตัวเองและพ่อ อันนี้เรื่องคอขาดบาดตาย
ส่วนมาโคอยู่ในสถานการณ์ที่มีทางเลือกอื่น ท้ากันเรื่องอื่นก็ได้ บังคับดีนทางอื่นก็ได้ จริงๆแล้วจะให้ดีนแพ้พนัน หรือซ้อมแล้วลากไปขอโทษ ความรู้สึกของดีนคือไม่ต่าง จุดนี้จะลากไปไง ไม่มีผลกับดีกรีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของดีน ในทางกลับกันยิ่งเห็นว่ามาโคเป็นคนทำร้ายความรู้สึกคนอื่นได้เพื่อให้ได้อย่างที่ต้องการอ่ะ อีกอย่างคือไม่มีอะไรแก้ตัวสำหรับการไปฟีเจอริ่งกะคนอื่นนะ อันนี้เป็นความเห็นแก่ตัว (และไม่เห็นหัวพริก) ส่วนตัวของมาโคเฉยๆ ไม่มีความจำเป็นใดๆ ซัพพอร์ตความมักง่ายส่วนนี้...
โดยส่วนตัวแล้ว คิดว่าการกระทำของดีนไม่ค่อยสมเหตุสมผลที่แก้แค้นกะแฟนมาโค ไม่ใช่แค่ว่าโดยพื้นฐานแล้วก็ไม่ได้เลวมาก เพราะก็เป็นเพื่อนสนิทกันมา แต่รู้ได้ไงว่าทำงี้แล้วมาโคจะเจ็บจริง อาจจะไม่รักมากเท่าไหร่ก็ได้ คือลงกะแฟนอย่างเดียวโดยไม่ทำไรมาโคเลย อย่างนี้แล้วเอาคนไปรุมข่มขืนมาโคไม่ดีกว่ารึ... (เรื่องจะเปลี่ยนเป็นดราม่ารักร้ายของมาโคกะดีนแทน... o22 กร้ากกก)
มาบ่นยาวอีกล่ะ 555
...รออ่านต่อฮะ อุฮิ อุฮิ :katai5:
-
ภรรยาไวน์ คือ ใครอ่ะ
-
ภรรยาไวน์ คือ ใครอ่ะ
-
ยังอึนอยู่ อึนมากมายยยย เอาใจช่วยทุกฝ่ายฮร่ะ :m15:
-
ในที่สุดปมก็คลี่คลายออกมาแล้ว
ก็หวังว่าต่อไปอะไรๆมันจะดีขึ้นนะ
สงสารทั้งคู่เลย
:hao5:
-
"สงสารพริกนะบางที"เป็นกำลังใจให้ทั้งพริกและมาโคนะ
-
แก้แค้นให้เมียแต่กลับทำร้ายจิตใจคนอื่นถึงสองคนเนี่ยนะ ชีวิตพริกนี่เรียกว่าเคราะห์ซ้ำกรรมซัดกันเลยทีเดียว มาเจออิคุณไวน์ก็ให้ทำเรื่องให้เสียใจอีก เมือไ่รจะมีความสุขนะ
-
ขอบคุณริริที่มาแก้เงื่อน แก้ปมให้ เข้าใจและเกลียดเพื่อนพริกมาก ให้ที่ซุกหัวนอนแท้ๆ ยังทำได้ ถ้าเจอ ฝากกระซวกมันแรงๆสักทีสองที เลวจริงๆ พวกงูพิษ :angry2: :angry2: :angry2:
-
ป๊าดด!! มันเป็นอย่างงี้นี่เอง กะแล้วคุณไวน์ต้องมีอะไรซักอย่าง ใครจะมาทำดีอะไรกับใครนักหนาโดยไม่หวังผลตอบแทนล่ะ
พริกก็จำใจต้องยอมรับเงื่อนไข จำใจต้องหลอก แล้วที่รักเค้าจริง ๆ เนี่ยจะทำยังไง เฮ้อ
ขอให้ทั้งสองผ่านเรื่องนี้ไปได้ ผิดกันคนละเรื่องก็ถือว่าหายกันได้ป่ะล่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
ตอนนี้คงต้องททำใจต่อไป พริกก็เจ็บ มาโคก็เจ็บ :เฮ้อ:
-
เฮ้อ ต่างคนต่างเจ็บ
ในเมื่อปมก้อคลายออกมาแล้ววว
ก้อหวังว่าอะไรๆจะดีขึ้นนะ
-
โอ้ เรื่องมันช่างสลับซับซ้อนจริงๆ
-
รอความหวานต่อจากนี้ :z2:
-
ปมทุกอย่างถูกเฉลย
แล้วพริกกับมาโคจะกลับมารักกันอีท่าไหนนิ :ling1: :ling1:
-
ในที่สุดทุกอย่างก้อคลี่คลายแล้ว :katai2-1: ที่แท้คุณไวน์เป็นคนต้นเรื่องนี่เอง :mew5: มิน่าทำไมแปลก ๆ จัง น่าสงสารทุกคนเลยน่ะ ยังไงความรักทำให้เราเจ็บปวดแต่มันก้อทำให้เราเป็นสุขที่สุดได้เช่นกันทุกอย่างมีสองด้านเสมอน่ะ อยู่ที่เราเอาตัวเองไปยึดติดกับด้านใดด้านนึงมากเกินไปหรือเปล่า เราเชื่อว่ามาโคต้องกลับมาหาพริกอีกครั้ง เพราะตัวเขาคิดว่าพริกโกรธเนื่องจากเขาทำผิดแต่ถ้ารู้ความจริงจะโกรธกลับไปหรือเปล่านี่สิ :mew2: แต่ยังไงทั้งสองฝ่ายก้อได้ย้อนมองกลับไปที่ตัวเองว่าไม่มีใครผิดหรอกผลมันมาจากกรรมที่ตัวเองก่อขึ้นทั้งนั้น :katai1: รอน่ะจ้ะ
คุณริริตอนนี้รู้สึกว่าคำผิดเยอะน่ะ :katai4:
-
เจ็บทั้งคู่ :hao5:
-
สงสารทั้งคู่เลย
จะลงเอยยังไงนะ
รอตอนต่อไปนะคะ
-
เรื่องร้ายๆ ก็พัดผ่านไปหมดแล้ว...คราวนี้ ถึงคราวพระ-นาง เคลียร์กันด้วยหัวใจซะแล้วมั้ง >.<
:z1:
ปอลิง.ขอบคุณคุณริริมากนะคร้าบบบบ *3* :L2: :กอด1:
แต่ก็ยังค้างอยู่นะ :o12:
-
เรื่องสนุกมากกกกกกกกกกกก อยากอ่านต่อแว้ว
-
DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 28: Don't leave me alone in this bed
อย่าทิ้งผมไว้ลำพังบนเตียงนี้จะได้ไหม
HIM : OSHIN
“ยิ้มอะไรวะ”
“เปล่า ไปก่อนนะ ไว้เจอกัน”
ผมโบกมือลาเพื่อนหลังจากที่นั่งคุยกันสักพักหลังสอบเสร็จ มันค่อนข้างทำให้ผมอารมณ์ดี หนึ่เงลยคือผมพยายามรักษผลการเรียนของตัวเองให้อยู่ในระดับที่ดี และหลายวันที่สอบผมก็คิดว่าทำได้ดีดั่งที่ได้คาดหวังไว้
สอง ผมกำลังจะไปหาไอ้ตัวป่วนที่ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง ร้องไห้ขี้มูกโป่งไปแล้วมั้ง
เกือบสองอาทิตย์ที่ผมไม่ได้เจอพอร์ช ไม่โทรไปหาและไม่รับสายมัน เพราะเรื่องสอบเรื่องงาน และอีกเรื่องที่ผมอยากจะรู้...และผมคิดว่าวันนี้ผมคงจะได้คำตอบที่แน่ชัด
คำตอบที่จะบอกว่า...จะมีเราหรือไม่
ผมกลับไปอาบน้ำอาบท่าที่คอนโดตัวเองพลางคิดไปว่าป่านนี้พอร์ชจะทำอะไรอยู่ นึกไปถึงสีหน้าท่าทางที่มันเห็นผม คงจะทำหน้าหงิกแล้วก็ขู่ใส่กันฟ่อๆ ตามมาด้วยคำด่าอีกสารพัดที่เจ้าตัวจะเอามาด่าผม แค่คิดก็มีความสุขแล้ว
แค่มันมีชีวิตชีวา ไม่กลับไปหงอยเหงาเศร้าสร้อยแบบเดิม ผมก็มีความสุขแล้ว
ผมไม่โทรไปหามัน กะว่าจะไปหาที่คอนโดมันเลยทีเดียว มันคงจะตกใจไม่น้อยที่เปิดประตูออกมาแล้วเจอผม จากนั้นก็คงจะตามมาด้วยหมัดสักหมัดที่มันประเคณใส่หน้าผม เห็นตัวเล็กๆแบบนั้นแต่มือหนักมิใช่เล่นนะครับ ไม่เจอกับตัวไม่มีทางรู้จริงๆ
แต่พอมาถึงคอนโดมัน มันกลับไม่อยู่ ผมกดกริ่งหน้าห้องมันอยู่นานก็ไม่มีใครออกมา ไม่รู้ว่ามันไม่อยู่ หรืออยู่แล้วไม่อยากจะเจอผมกันแน่ ไม่เป็นไร ไว้ค่อยมาหามันใหม่ก็ได้
ในเมื่อไม่เจอมัน ผมก็ไปเดินเล่นในห้าง อยากโทรศัพท์เครื่องใหม่ เพราะเครื่องที่ใช้อยู่มันตกแล้วหน้าจอร้าว
ไม่รู้ว่าเพราะความบังเอิญหรือยังไง คนที่ผมไปหาที่คอนโดแล้วไม่เจอ กลับมานั่งกินข้าวกับผู้ชายหน้าตาดีในร้านอาหารกลางห้างดัง มันยังไม่เห็นผม
“หึหึ” ผมยืนมองจากข้างนอก กำลังคิดอยู่ว่าจะทำยังไงต่อไปดี แต่พอผู้ชายคนนั้นหันหน้าออกมาข้างนอก ผมก็รู้แล้วว่าควรทำยังไงกับไอ้ตัวแสบดี
ชอบขัดคำสั่งหนัก เดี๋ยวได้เจอดีแน่!
ผู้ชายคนที่มากับพอร์ชคงไม่ใช่แค่เพื่อนกันแน่ๆ เพราะไอ้นั่นมันเป็นเพื่อนเก่าตอนสมัยมัธยมของผม อีกอย่างมันมีแฟนอยู่แล้วด้วย แต่ไม่แน่ใจว่าเลิกกันหรือยัง แต่ระหว่างมันก็พอร์ช...เพื่อนกันคงไม่นั่งจับมือถือแขนแล้วมองตากันหวานเยิ้มแบบนี้หรอกมั้ง
ผมกระตุกยิ้มมุมปากก้าวขาเดินเข้าไปในร้านอาหาร พอร์ชนั่งหันหลังให้ผมมันเลยไม่เห็น แต่ไอ้ติวมันสังเกตุเห็นผมก่อน มันยักคิ้วให้ผม คงคิดว่าผมก็เผอิญมากินข้าวร้านนี้ด้วย ผมเดินไปใกล้โต๊ะมันมากขึ้น ทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ข้างๆพอร์ช มันหันมาเห็นผมก่อนจะทำหน้าตกใจ คงไม่คิดว่าจะเจอผมที่นี่ แต่ไม่นานก็บึ้งตึงจนไม่น่ามัน สะบัดหน้ากลับทำเป็นไม่สนใจผม
“ไงไอ้ติว มากินข้าวกับเพื่อนเหรอ” ผมเน้นคำว่าเพื่อนหนักๆ หางตาเห็นพอร์ชเหลือบมองผมอย่างไม่พอใจ ส่งเสียงฮึมฮัมในลำคอ เห็นแล้วอยากจะจับมากอดรัดฟัดเหวี่ยงแรงๆให้หายซ่านัก
“เปล่า นี่พอร์ช แฟนกู พอร์ช นี่ไอ้...”
“ไม่ต้องแนะนำหรอก รู้จักกันแล้ว” ผมขัดไอ้ติวที่จะแนะนำให้ผมกับพอร์ชรู้จักกัน แต่คงไม่จำเป็น ผมหันไปมองหน้าพอร์ชที่หลบหน้าหนีผม ไม่ยอมสบตากัน มุมปากกระตุกยิ้มนิดๆ แขนยกมือขึ้นโอบไอ้ตัวแสบเข้ามากอด ก่อนจะปรายตามองไอ้ติวที่มองผมกับพอร์ชแบบงงๆ
“เพราะแฟนมึงน่ะ เมียกู” น้ำเสียงและใบหน้าที่จริงจังของผมทำให้ไอ้ติวชะงัก รวมไปถึงคนที่ผมกอดอยู่ตัว ตัวเกร็งแข้งขึ้นมาทันที
“พอร์ช...จริงเหรอ” ไอ้ติวเหมือนจะหลุดออกไปอีกโลกหนึ่ง พูดเหมือนคนไม่มีสติ คนที่นั่งข้างๆผมถอนหายใจออกมา มันจับแขนผมที่วาดโอบมันอยู่ออก จ้องหน้าผมอย่างไม่พอใจ
“ไม่จริง!” พอร์ชพูดกระแทกใส่หน้าผม แต่ผมยังคงยิ้มบางๆให้มัน นั่นคงทำให้มันหงุดหงิดไม่น้อย
“อะไรของมึงวะไอ้โอชิน” ไอ้ติวถามเอาคำตอบจากผม แอบสงสารมันเหมือนกันครับ เพราะมันเป็นคนดีคนหนึ่งที่ค่อนข้างจริงจังกับความรัก ไม่เคยคบใครเล่นๆ งานนี้คงเป็นเวรเป็นกรรมของมันแล้วครับที่โดนเจ้าตัวดีของผมหลอกเอาเข้าให้ แต่ถึงสงสารผมก็ไม่ยอมยกพอร์ชให้มัน
“กูพูดไปแล้ว กูจะไม่พูดซ้ำหรอกนะ และหวังว่ามึงจะเลิกยุ่งกับคนของกูตั้งแต่วินาทีนี่เป็นต้นไป ขอโทษแทนมันด้วยล่ะกัน โอเคนะ กูขอตัวเอาสุดที่รักกูกลับไปลงโทษก่อน ข้อหาอ่อยไปทั่ว!” พูดจบผมก็ลากพอร์ชออกมาจากร้านอาหาร ไม่สนใจว่าไอ้ติวจะเหวอรับประทานแค่ไหน เมียใครๆก็หวงนี่ครับ ผมทนไม่ต้องหรอกที่จะให้พอร์ชมันไปนั่นอี้อ๋อกับคนอื่น เว้นแต่ว่า...
มันจะพูดว่ามันไม่ได้รู้สึกอะไรกับผมจริงๆ
“ปล่อยนะไอ้บ้าโอชิน!” พอร์ชพยายามจะแกะมือผมที่จับข้อมือมันไว้แน่นออก ขืนตัวไม่ยอมเดินตามผมจนคนรอบข้างเริ่มหันมามองเราสองคนด้วยความสนใจ
“อยากตกเป็นเป้าสายตาก็เชิญ ไม่อายก็อาละวาดซะสิ” ผมไม่หยุดเดินและไม่ปล่อยแขนมัน กลับบีบแน่นขึ้นจนมันร้องโอ๊ยเพราะเจ็บ
“ไอ้บ้า ฉันเกลียดนาย! ไอ้คนเฮงซวย!!!”
ผมปล่อยให้มันด่าไป ลากกลับมาที่รถ จับยัดใส่รถได้ผมก็เดินอ้อมมาขึ้นรถอีกฝั่ง ล็อครถไม่ให้มันหนีและขับรถออกจากห้างกลับคอนโด
ก่อนที่จะมาเจอมัน ผมเตรียมใจไว้แล้วล่ะว่ามันต้องโกรธผมมากแน่ๆ แม้ผมจะบอกมันไปแล้วก็เถอะว่าเราจะไม่เจอไม่คุยกันจนกว่าผมจะสอบเสร็จ ผมไม่ว่าถ้ามันจะอาละวาดโวยวายใส่ผมเรื่องที่ผมทิ้งมันหรือไม่ยอมรับสายมัน หรืออะไรก็ตามแต่ต่างๆนานา แต่ต้องไม่ใช่แบบนี้
ความห่างไกลมันบอกไม่ได้หรอกว่ารักที่มีอยู่จะมากขึ้นหรือน้อยลง แต่มันก็บอกได้ว่าความรักที่เรามีให้กันนั้น ยังมั่นคงอยู่หรือเปล่า
การเข้าไปในชีวิตคนๆหนึ่งในช่วงนี้เขากำลังอ่อนแอและสิ้นหวังจากความรัก เราก็ไม่ต่างอะไรกับไม้หลักที่เขาจะโอนเอนเอียงมาหาเพื่อไว้ยึดเหนี่ยว แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่ไม้ยืนต้นของเขากลับมา ไม่มีอะไรบอกได้ว่าเขาจะไม่จากไปถ้าหัวใจเขายังอยู่ที่เดิม ผมถึงต้องการความแน่ใจว่าความรู้สึกที่พอร์ชมันมีต่อผมเป็นเรื่องจริง มันรักผมจริงๆ
เพราะความรักของผมมันมีจริงมาตั้งแต่ต้นแล้ว เพียงแต่มันไม่เคยจะมองก็เท่านั้น
“ฉันเกลียดนาย” คำพูดย้ำซ้ำๆของพอร์ชทำให้ผมเริ่มหงุดหงิดมากขึ้น
“งั้นเหรอ ก็คงจะอย่างนั้น ไม่งั้นนายก็คงไม่ไปยุ่งผู้ชายคนอื่น จริงไหม” ผมย้อนเสียงเย้ยหยัน
“เหอะ! ก็ใช่ไง เพราะนายมันเฮงซวย ฉันเลยต้องไปหาผู้ชายคนอื่น!”
“ดีเนอะ แค่ไม่นานคนอย่างนายก็เปลี่ยนใจได้แล้ว ใจง่าย!”
“ไอ้..โธ่เว้ย!”
ปึก!
พอร์ชเขวี้ยงโทรศัพท์ในมือมันโดนตรงขมับผม ผมอึ้งไปชั่วครู่ ความเจ็บเริ่มกระจายไปทั่วบริเวณ รอยชื่นที่เย็นวาบทำให้ผมรู้ว่าหัวผมคงแตกเข้าให้แล้ว ผมหันไปมองหน้าพอร์ชด้วยสายตาวาววาบที่เต็มไม่ด้วยความโกรธ
แผลที่กายยังเจ็บไม่เท่าแผลที่ใจ
เพียงยี่สิบนาทีก็มาถึงคอนโด ผมลากพอร์ลลงจากรถ ไม่สนใจว่าอีกฝ่าจะดิ้นขัดขืนส่งเสียงด่าว่าผมยังไง ยังก่อน ตอนนี้ยังไม่ใช่ที่ไม่ใช่เวลา เข้าห้องได้เมื่อไหร่จะจัดการสั่งสอนคนดื้อด้านให้หราบจำ เอาให้ไม่กล้าไปยุ่งกับผู้ชายคนไหนอีกเป็นอันขาด
“มันเจ็บนะ จะบีบให้กระดูกมันแตกไปเลยไหมฮะ!”
ผมปล่อยมือมันทันทีที่เข้าห้องมาได้ ข้อมือขวาหยวกตอนนี้แดงกล่ำเพราะถูกผมบีบ ใจหนึ่งก็สงสาร แต่ความโกรธที่เห็นมันอยู่กับคนอื่นมีมากกว่าผมเลยไม่คิดจะใส่ใจ
“จะเอาไง” ผมยืนท้าวเอวถามมัน พอร์ชชักสีหน้าใส่ผมก่อนจะเดินกระแทกเท้าไปที่ห้องนั่งเล่น ผมเดินตามเข้าไป แล้วหมอนอิงก็ลอยมากระแทกหน้าผมอย่างจัง
เออดี!
ในเมื่อชอบความรุนแรงนักจะจัดให้!!!
“อื้ออ ไอ้บ้า เจ็บนะโว้ย!!!” พอร์ชร้อง ผมจับแขนมันไพล่หลัง ดันตัวมันให้เอนนอนลงกับโซฟา ใช้ตัวผมกดร่างมันเอาไว้ จ้องตาคนใต้ร่างดวงแววตาเหี้ยมเกรียมจนมันเริ่มจะกลัว มองผมด้วยแววตาหวาดหวั่น
แล้วอยู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมา ก่อนที่เจ้าตัวจะสะอื้นจนตัวโยน ผมตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ไม่คิอดว่ามันจะร้องไห้ออกมาแบบนี้ มือที่จับข้อมือมันทั้งสองข้างปล่อยออก มันไม่ทำร้ายผม แค่ร้องไห้เท่านั้น ผมค่อยๆขยับตัวลุกขึ้น แววตาตัดพ้อจนน่าใจหาย ผมดึงมามันกอดเบาๆ
“ฮือออ” พอร์ชร้องไห้กับอกผม นี่ผมทำกับมันรุนแรงไปใช่ไหมเนี่ย แต่ให้ทำไงล่ะ ผมก็หึงมันนิ หึงจะแทบบ้า!
“เฮ้ออ” ผมถอนหายใจ พูดอะไรไม่ออกทันทีที่เห็นน้ำตามัน พอร์ชตัวสั่นเทาอยู่ในอ้อมกอดของผมจนน่าสงสาร มือลูบเบาๆที่เส้นผมสีดำนุ่มมือเป็นการปลอบ
“ไม่ร้องนะ ขอโทษ” ผมยอมให้มันก่อน ไม่ได้อยากจะทำร้ายๆใส่ แต่สติผมแตกจนความโกรธเข้าครอบงำ
“ฮึก ฮืออ” บอกไม่ให้ร้องแต่กลับร้องหนักกว่าเดิมเสียอีก “เจ็บนะ ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย ไม่อยากยุ่งแล้วมายุ่งทำไม ออกไปเลยออกไป! ฉันเกลียดนาย!!!”
“ใครบอกว่าไม่อยากยุ่ง หืม ฉันเคยบอกเหรอ” ดูเหมือนว่าน้ำตาของมันจะทำให้ผมใจเย็นลงได้ แต่แปลกใจกับคำพูดของมันอยู่ไม่น้อย ผมไม่เคยบอกว่าจะเลิกยุ่งกับมันสักหน่อย ก็แค่...
อ่า...หึหึ โอเค ผมเข้าใจแล้ว
“ทำไม น้อยใจเหรอไงที่ฉันไม่สนใจน่ะ” ผมเย้าแหย่ มันฝังเขี้ยวกับอกผม เจ็บแต่ไม่ว่าอะไร ปล่อยให้มันกัดผมให้เต็มที่ “ก็บอกไปแล้วไงว่ามีสอบ สอบเสร็จแล้วจะมาหา” ผมพูดเสียงนุ่ม หัวใจเต็นแรงอีกครั้งเมื่อรู้ว่ามันยังมีใจ
“ฮึก...” พอร์ชยังเอาแต่ร้องไห้เงียบๆ ผมไม่เร่งเร้า กระชับกอดแล้วพรมจูบที่ขมับบางไล่ไปที่ใบหู ซอกคอ ขบเม้มจนเกิดรอยแดงสีกุหลายสวยเด่นเป็นสง่า คอขาวๆนี่เหมาะจะทำให้เป็นรอยชะมัด
“คิดถึงจัง คิดถึงฉันไหม” ผมจูบตามแก้มใสเบาๆ กลิ่นหอมๆเฉพาะตัวอ่อนๆทำให้ผมลุ่มหลง เนื้อตัวนิ่มอย่างคนดูแลสุขภาพ เพราะเจ้าตัวชอบทาครีมทั้งตอนเช้าและก่อนนอน
“อึก คิดถึง” ในที่สุดมันก็ยอมพูด ผมยิ้มกว้าง
“นายใจร้าย ฉันโทรไปก็ไม่รับ จะทิ้งกันแล้วใช่ไหม!” เสียงใสติดอู้อี้แหวใส่เสียงเบา
“ไม่ได้ทิ้งสักหน่อย ใครกันแน่ที่ทิ้งใคร มีแฟนใหม่แล้วนิ” ผมแกล้งแหย่มัน คลายแขนที่โอบกอดออก แต่คนที่ซวนซบอยู่บนตัวผมไม่ยอมผละออก บทจะทำตัวน่ารักก็เล่นเอาใจสั่นหวั่นไหว บทจะดื้อรั้นก็ทำเอาอยากจะตีสักหลายๆทีให้เข็ดหราบ
“ก็...” พูดแล้วก็หยุดชะงัก เช็ดคราบน้ำตากับเสื้อผมจนพอใจถึงจะยอมออกจากอ้อมอกผม นั่งตัวตรงเบ้ปากและเชิดหน้าใส่ผม เป็นท่าทางที่ทั้งน่ารักและน่าหยิกไปในตัว
“ก็อะไร” ผมถาม
“ก็...ก็นายน่ะทิ้งฉันนิ ก็เลยต้องไปหาแฟนไหม ก็นายไม่ยอมเป็นแฟนฉันไงไอ้บ้า!!!” ไม่เหลือเค้าเด็กขี้แงแล้วครับ ตอนนี้มีแต่แมวจอมหาเรื่องที่กำลังขู่ฟ่อๆ ขนบนกายลุกชูชันเห็นเป็นภาพ
“เหรอ งั้นแสดงว่านายก็คงไม่อยากได้ฉันเป็นแฟนแล้วใช่ไหม เพราะหาแฟนไหมได้แล้วนิ” ผมกอดอกนั่งในท่าที่สบาย ดูเหมือนไม่เดือดเนื้อร้อนใจ
เวลาจะตกปลาต้องใจเย็น รอแล้วก็รอ รอเวลาที่ปลาตัวโตจะมาติดกับ เหมือนมันติดกับแล้ว มันก็จะไปไหนไม่รอด
“เอ่อ คือว่า...”พอร์ชมีสีหน้าอีหลักอีเหลื่อและความไม่มั่นใจ ผมรอฟังอย่างใจเย็น “โอ๊ยย!! ไม่เอาแบบนี้ดิ ไม่เอาแบบนี้อ่ะ นายเป็นคนผิดนะโอชิน นายต้องขอโทษ!!!” พอร์ชสติแตกไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วครับ ผมกลั้นขำต่อไปไม่ไหว ระเบิดหัวเราะเสียงดังจนอีกฝ่ายหน้าง้ำหน้างอ ฟาดหมอนอิงลงมาบนตัวผมไม่ยั้ง ผมกลั้นขำคว้ามือที่ทำร้ายทุบตีผมเอาไว้ โอบเอวพอร์ชเข้ามาชิดตัวจนตัวเราแนบชิดสัมผัสกัน
“หึหึ” ผมขำเบาๆก่อนจะกระแอมไอนิดๆ ปั้นหน้าจริงจัง ไม่อย่างนั้นผมคงได้กินหมัดเล็กๆจากพอร์ชก่อนคืนดีกันแน่ๆ “ฉันขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจจะทิ้ง แต่มันจำเป็นจริงๆ ฉันจริงจังเรื่องเรียนมาก มันคือความฝันของฉัน นายคงไม่คิดว่าฉันจะเป็นนายแบบกิ๊กก๊อกไปตลอดหรอกใช่ไหม ความฝันที่จะเป็นทนายจนถึงเป็นอัยการ ฉันจริงจังกับมันมาก และกับนายที่มีอิทธิพลกับฉันมา ฉันจึงไม่อยากให้นายมาทำให้ฉันเสียสมาธิจนเขวไม่เป็นอันอ่านหนังสือหรือทำงานอะไรแบบนั้น มันคงไม่ดีแน่”
พอร์ชนั่งฟังผมอธิบายตาปริบๆ น่ารักจนต้องก้มหน้าลงไปหอมแก้มเบาๆสองสามฟอดด้วยความรักใคร่และคิดถึง
“หรือนายอยากได้สามีไม่มีอนาคตกันล่ะ หืม” ผมมองหน้าพอร์ชกรุ่มกริ่ม มันหน้าแดงด้วยความขัดเขิน “แต่เวลาหลังจากนี้จะเป็นของนายทั้งหมด พอใจไหม” ผมกระซิบเบาๆข้างใบหูเล็ก
“ไม่” แต่พอร์ชกลับส่ายหน้า ผมขมวดคิ้วนิดๆ “เจ็บไปหมดเลย เห็นไหม” ไม่พูดเปล่า ชูแขนทั้งสองข้างที่โดนผมบีบมาให้ดู ผมจับเบาๆแล้วจูบลงบนรอยแดง
“ก็มันหึงนี่ ใครใช่ให้ปล่อยเนื้อปล่อยตัวแบบนั้นล่ะ”
“ก่อนหน้านี้ไม่เห็นเป็น”
“เป็น แต่ไม่อยากแสดงออก ก็ไม่มีสิทธิ์ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน” ระหว่างเราเริ่มเคร่งเครียดเมื่อพูดถึงเรื่องที่เป็นประเด็ดสำคัญระหว่างพอร์ชกับผม เรื่องที่ผมไม่ยอมตกลงคบกับพอร์ชทั้งที่อุตส่าห์เอ่ยปากขอผมเอง แต่ผมมีเหตุผลของผมที่ไม่ตอบตกลง ไม่ใช่ว่าไม่รัก รักมาก...
“ก็นายไม่ยอมคบกับฉันนิ”
“ก็นายไม่ได้รักฉันนิ”
“...”พอร์ชนิ่งอึ้งไป คงไม่คิดว่าผมจะพูดแบบนี้
เพราะมันไม่ได้รักผม พอร์ชแค่หวั่นไหวเพราะผมเข้ามาในตอนที่มันเลิกกับไอ้มาโคพอดี ผมไม่อยากได้แค่ตัว แต่ผมอยากได้หัวใจ หัวใจที่รักมั่นที่มีต่อมาโคมันทำให้ผมอิจฉา ผมกลัวว่ามันจะเห็นผมเป็นแค่ตัวแทน อยากให้มันมองเห็นผมเต็มตา และบอกกับตัวเองได้เต็มปากเต็มคำว่ามันชอบผมที่ผมเป็น รักเพราะผมไม่ใช่เงาของใคร นั่นคือสิ่งที่ผมต้องการ แต่ถ้าไม่ได้ ผมก็รักตัวเองพอที่จะเห็นแก่ตัวไม่ตบปากคบกับมันไป
“ฉันพูดถูกใช่ไหมล่ะ นายไม่ได้รักฉัน แล้วเราจะคบกันได้ไง”ตาใสสั่นระริกค่อยๆหลุบต่ำลง
“ใครบอกว่าไม่รัก” เสียงพูดแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน
“หืม...อะไรนะ”
“ใครบอกว่าไม่รักเล่า! ไม่รักจะยอมหรือไงไอ้บ้า ไอ้โอชินบ้า!!!” คำรักที่มาพร้อมคำด่านี่มันน่าฟังจริงๆ
“แน่ใจนะว่ารักฉันจริงๆ” ผมถามย้ำ อยากจะฟังจากปากมันอีกสักรอบก่อนที่ผมจะบอกความในใจของตัวเองออกไป
“อืม รักสิ” พอร์ชหน้าแดงก่ำเป็นมะเขือเทศลูกแดงสด
“ฉันก็รักนาย...ตัวแสบ”
“...!!!”
“คบกันฉันนะ เป็นแฟนฉันนะ”
น้ำตาที่ไหลรินกับการพยักหน้าคงเป็นคำตอบได้ดี เพราะความคิดถึงทำให้เราสองคนต่างโผเข้าหากัน กอดก่ายกันแนบแน่น รสจูบหวานล้ำจนไม่อยากจะผละออกห่าง คอยเฝ้าคลอเคลียป้อนคำหวานใส่กันให้สมกับความคิดถึง
“นายจะต้องถูกลงโทษนะ โทษฐานที่ชอบอ่อยไปทั่ว!”
“อื้ออ อ๊า ไม่อ่ะ....”
HIM: MACO
มันเจ็บแบบนี้เองสินะ...การถูกทิ้ง
ที่ผ่านมาผมทิ้งผู้หญิงไปไม่รู้กี่คนต่อกี่คน รสชาติของความเจ็บปวดที่เป็นฝ่ายถูกทอดทิ้งไม่ใช่ว่าไม่เคยได้ลิ้มลอง เพียงแต่เป็นคนที่ไม่คิดจะใส่ใจ แม้ว่าคนๆนั้นจะเป็นพ่อและแม่ของผมเอง
เด็กที่ถูกทอดทิ้งให้อยู่ในบ้านหลังใหญ่โตกับคนใช้ แทบไม่เคยได้เห็นหน้ากัน ไม่มีเวลาของครอบครัว ไม่เคยได้รัการโอบกอด ไม่เคยได้รับความรัก ก็มีแต่เงินเท่านั้นที่ให้มา ความเหว่ว้าสั่งสมให้ผมไม่ชอบที่จะนอนคนเดียว ทุกคืนโหยหาแต่อ้อมกอดของใครสักคนที่จะไม่ทำให้ผมต้องนอนเหงาคนเดียวบนเตียงกว้าง
เกลียดที่จะต้องอยู่คนเดียวนอนคนเดียว เพราะอย่างนั้นทุกวันถึงต้องหาใครมานอนด้วย เติมเต็มในส่วนที่หายไป พอหวังว่าจะได้อยู่กับคนที่รัก ได้อยู่กับผู้หญิงที่รัก เธอก็มาตายจากไป
ทั้งชีวิตเหมือนไม่มีใคร...และคงจะไม่มีใครต่อไปเรื่อยจนกระทั่งผมได้เจอกับเด็กคนหนึ่ง
พริก..
คนที่เป็นหมากตัวหนึ่งในเกมส์เดิมพัน เป็นแค่เหยื่อที่จะทำให้เป็นผู้ชนะ
บอกกับตัวเองและใครต่อใครว่าผมจะไม่มีทางตกหลุมรักมันแน่นอน เพราะผมมันไม่มีหัวใจไปแล้ว แต่ไม่รู้เมื่อไหร่ที่ผมเริ่มรักมัน เริ่มที่จะขาดมันไปไม่ได้
คิดถึงใบหน้าของพริก...ผมคิดถึงมัน อยากจะกอดเอาไว้แน่นๆไม่ปล่อย อยากได้ยินเสียงที่บางครั้งก็ออดอ้อนแต่บางครั้งก็ดึงดันเพราะความดื้อรั้นของเจ้าตัว แม้แต่เสียงโวยวายผมก็อยากได้ยิน เผื่อว่าความเงียบเหงามันจะหายไป
คิดถึงมือคู่เล็กที่เพียงแค่แตะตัวผมเบาๆเพื่อให้ผมสงบยามอารมณ์ร้อน คิดถึงกลิ่นกายหอมอ่อนๆที่ทำให้ผมหลับสนิททุกค่ำคืน
คิดถึง คิดถึงเหลือเกิน
แต่ผมไม่มีอะไรสักอย่างแล้วตอนนี้
ไม่เหลืออะไรเลย สุดท้ายก็ต้องกลับมาอยู่ตัวคนเดียว...กับหัวใจที่เจ็บช้ำเพราะความรัก
‘นายคงจะลืมไปสินะว่าฉันไม่เคยพูด นายมีเกมส์ของนาย ฉันมีเกมส์ของฉัน และการทำให้นายทุรนทุรายร้องขอความรักจากฉันก็คือเกมส์ ขอบใจที่กลับมา เพราะไม่อย่างนั้น ฉันคงไม่สมหวัง’
ผมแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองว่าผมได้ยินแบบนั้น...แวบหนึ่งผมเจ็บที่ถูกหลอก แต่สิ่งที่ผมทำไว้ก็ย้ำเตือนว่าผมก็หลอกพริกไม่ต่างกัน จะแปลกอะไรถ้าเขาจะทำบ้าง
ผมไม่อยากจะสนใจเกมส์บ้าบออะไรทั้งนั้น ผมสนแค่มัน ขอแค่มีพริกอยู่ข้างๆผมก็ไม่ต้องการอะไรแล้ว แต่แม้จะขอร้องอ้อนวอนยังไงมันก็ไม่กลับมา ดูจะสาสมดี เพราะตอนที่พริกร้องขอ ผมก็เลือกที่จะหันหลังให้มัน แล้วตอนนี้ผมจะไปเรียกร้องอะไรได้อีก
“ฉันรักนายพริก ฉันรักนายจริงๆ” ไม่ว่าจะยังไง ผมก็อยากจะบอกมัน แม้ว่ามันจะไม่เคยบอกผมเลยก็ตาม ผมไม่เคยนึกถึง ผมไม่เคยรู้ตัวว่ามันไม่เคยบอก ไม่รู้ตัวว่าไม่เคยได้รับ แต่แค่มีมันอยู่ข้างๆ นั่นก็มายมายยิ่งกว่าคำว่ารักเสียอีก
“ไอ้มาร์ค! ตายไปหรือยังวะ!” เสียงไอ้กัสดังลอดเข้ามาในห้องนอนของผม ห้องนอนที่ตอนนี้หนาวเหน็บทั้งๆที่ไม่ได้เปิดแอร์ หนาวเพราะไม่มีอีกคนอยู่ด้วย เตียงที่เย็นชืดไม่น่านอนอีกต่อไป
แกร๊ก
“เฮ้ย! มึงเป็นอะไรวะ แล้วไปนอนบนพื้นทำไม ทำไมไม่นอนบนเตียงดีๆ นี่มึงไม่สบายหรือเปล่าเนี่ย” ไอ้กัสวิ่งเข้ามาดูผมที่นอนอยู่บนพื้นห้องแข็งๆ ผมไม่อยากนอนบนเตียงที่ไม่มีพริกนอนอยู่ข้างกายอีกต่อไป มันไม่ชิน ผมไม่ชอบ
“นี่มึงร้องไห้หรือนี่ เวรเอ้ย! ใครทำเพื่อนกูวะ มึงบอกสิว่ามึงเป็นอะไร ใครทำมึง ไอ้ดีนใช่ไหม!!!” ไอ้กัสดูจะเป็นเดือดเป็นร้อนไม่น้อยกับท่าทางของผม มันฉุดผมให้ลุกขึ้นนั่งพิงกับเตียง ไม่ผิดจากที่มันพูด ผมนอนร้องไห้เหมือนคนอ่อนแออย่างน่าสมเพช แต่ผมก็เป็นแบบนั้นจริงๆ
“กูทำมันลงไปแล้ว ทุกอย่างมันจบแล้ว พริกจากกูแล้ว กูจะทำไงดีไอ้กัส ฮึก...กูรักมัน...กูทำร้ายมัน”
“อะไรยังไงวะ มึงเล่าให้กูฟังดิ”
หลังจากที่ไอ้กัสฟังผมเล่าเรื่องทั้งหมด ทั้งเรื่องที่ผมทำ การพนันระหว่างผมกับไอ้ดีน เรื่องราวในอดีตและเรื่องของพริกที่ผมไม่รู้ว่าพริกทำแบบนั้นทำไม ผมไม่อยากรู้ด้วย เพราะผมไม่โกรธ ไม่โกรธมันเลย ผมยังยืนยันคำเดิมที่ผมเคยบอกมัน ไม่ว่ามันจะทำเรื่องที่ผิดร้ายแรงแค่ไหน ผมก็จะไม่โกรธไม่เกลียดมัน ไม่มีทาง...เพราะผมรักมันมากเหลือเกิน
รักจนแทบจะตายให้ได้แล้วในตอนนี้
“กูจะทำยังไงดี กูขาดมันไม่ได้ กูจะทำยังไงดีไอ้กัส มึงบอกกูที กูต้องทำยังไงถึงจะได้มันกลับมา” ผมเขย่าแขนไอ้กัสร้องถามอย่างบ้าคลั่ง ร้องไห้โดยที่ไม่อายว่ามันจะมองผมยังไง อาจจะมองว่าผมน่าสมเพชหรืออะไรก็แล้วแต่ ช่างมันผมไม่แคร์
“ไม่เป็นไร ตอนนั้นต่างใส่หน้ากากเข้าหากัน คราวนี้มึงก็เข้าหาพริกใหม่ ใช้ความจริงใจกับความรักที่มึงมี กูเชื่อว่าพริกเองก็รักมึงเช่นกัน” ไอ้กัสกอดผมเบาๆ อ้อมกอดของเพื่อนทำให้รู้สึกดีขึ้น คำพูดของมันทำให้ผมมองเห็นความหวัง
“กูจะได้พริกกลับมาใช่ไหม กูจะมีมันใช่ไหม”
มันจะไม่ผลักไสไล่ผมใช่ไหม…จะให้โอกาสผมหรือเปล่า
“อืม มึงจะต้องได้พริกกับมา”
“กูคิดถึงมัน กูอยากกอดมัน กูรักมัน ฮืออ”
“กูรู้ๆ”
ผมจะต้องได้มันกลับมา...ผมจะต้องทำให้ได้
กลับมาหาพี่นะพริก ได้ไหมคนดี
:hao5:
-
มาโค อย่าร้องไห้
น้องพริกกลับมาหามาโคเถอะน้าา~~~
-
มาร์ค สู้ๆๆ พอร์ชน่ารักตลอดเลยยยย
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ทุกคนมีเหตุและผลของการกระทำ แต่ สงสารดีไหมเนี่ย เง้อ :z10: :z10:
แต่ก็กลับมาอยู่ด้วยกันเถอะ ไหนๆก็รักกันขนาดนี้ :mew2:
-
มาโคเริ่มต้นใหม่จีบพริกเลยรุกหนักๆเลยยยเชียร์ๆๆๆๆเริ่มใหม่ๆมาโคสู้ๆๆ
-
ชินกะพอร์ชกำลังไปได้สวยแต่มาโคกะพริกเศร้าอ่ะทำตามที่กัสแนะนำอะแหละใช่ความจริงใจเข้าหา"เป้าหมายมีไว้พุ่งชน"ต้องได้พริกกลับคืนมามาโคไฟท์ติ้ง!!!
-
พี่มาโคช้านนนน อ่อนปวกเปียกเลยเว้ย
ความรักทำให้คนอ่อนแออออ U_U
สู้ๆฮะ ไม่จีบก็ติดอะงานนี้
-
ไม่รู้จะสงสารใครดี รู้แต่พอร์ชน่าจะเอาให้โอชินมันเจ็บกว่านี้ แค่โทรหาวันละห้านาทีมันจะรบกวนสมาธิขนาดนั้น เป็นเราก็คงหาใหม่อย่างที่พอร์ชทำ :m16:
-
:mew6: สงสารมาโค อ๊ากกก :sad4:
-
เริ่มใหม่ๆ....
พริกคงไม่ไปไหนไกลนะ :hao5:
มาโค หมดสภาพเลย
-
ง่าาาาา ทำไมตัดฉับคู่ โอชินกับพอร์ช ออกอ่า กำลังสอดด้ายสอดเข็มอยู่แท้ๆ :hao7: ส่วน มาโค สู้ๆน้า :กอด1:
-
โอชินนี่แอบเยอะนะ ชอบก็คบ ทำไมจะต้องตั้งข้อแม้ตั้งแง่มากมาย ถ้าจะต้องรอให้รักกันทั้งคู่ก่อนแล้วค่อยเป็นแฟน คงโสดตายคาคานกันหมดแล้วมนุษย์โลก ในทางกลับกัน ไม่ต้องรักแต่ฟันได้ ฟันไปแล้วไม่รักไม่ต้องคบ (รึ??) น่าจะโดนพอร์ชเล่นกลับมั่งนะพ่อคนรักนะแต่ห่วงเซฟตัวเองมากกว่า
...ถึงกับนอนร้องไห้กันเลยทีเดียว ขนาดรักมากขาดไม่ได้ยังไปฟีเจอริ่งกะคนอื่นได้ (ยังกัดเรื่องเก่า พอดีเป็นคนย้ำคิดย้ำทำ 555)
รออ่านต่อไปปปปป :katai5:
-
มาโคคคคค :sad4:
อีกคู่นี่มาทีหลังแต่แซงโค้งแล้ว
-
พี่มาร์คสู้ๆค่ะ ลุยให้เต็มที่
:mc4:
-
มาโคสู้ๆๆๆ o13
-
มาโคสู้ๆ
พี่มาร์คสู้ๆ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
โอชินน่ารัก อ่ะ พอร์ช จะโดนว่าที่ทนาย ว่าความกี่คดี เนี่ย หึหึ
-
เอาวะ...ลุยอีกสักตั้งนะ มาโค
-
สงสารมาร์โคอ่ะ อ่านแล้วแบบเฮ้ออออ :เฮ้อ: อธิบายไม่เถิก
-
เริ่มต้นใหม่ยังไม่สายน้า มาโค
สู้ๆ
ทีนี้ต้องเอาความจริงใจเข้าหานะ
-
สงสารมาโค :hao5:
-
เอาล่ะ ค่อยๆปรับความเข้าใจกันไป เข้าหากันใหม่ด้วยความจริงใจอย่างที่กัสว่า
คู่ดอชินกับพอร์ชนั้นเรียบร้อยไปแล้ว แต่กว่าจะเข้าใจกันก็เล่นเอาเหนื่อย
มาลุ้นมาโคกับพริกต่อ แต่ต่างก็รักกันอย่างนี้คงไม่ใช่เรื่องยากอะไรหรอกนะเราว่า
เอาใจช่วยนะ เห็นมาโคแล้วก็สงสาร คนรักกันก็ต้องได้อยู่ด้วยกันสิเนาะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ก็เริ่มรู้จักกันใหม่อีกรอบนึง :mew2: :mew4:
-
โดนทิ้งซะบ้าง จะได้รู้สึก
เชอะๆๆๆๆๆๆๆ
:katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
สงสารมาโคอะ ว่ามาโคโหดแล้วแต่พริกโหดกว่าค่ะ :m8:
แต่ก็นะ พอกันทั้งคู่อะ เหลือแต่จะกลับมาเดินด้วยกันอีกได้มั้ย เพราะน่าจะหายกันแล้ว :m15:
มาโคตามหาหัวใจตัวเองเจอแล้วนะ แล้วพริกล่ะ :katai5: :katai5:
รอจ้ะะะ ขอบคุณมากมาย :a3:
-
เป็นกำลังใจให้ทั้งสองคนนะ :katai5:
-
สงสารทั้งสองคนเลย
กลับมาคุยกันเถอะนะ
-
ขอบคุณนะคะ
"หน่วง" คำนี้คงอธิบายได้ดีสำหรับตอนนี้
แต่อย่างน้อยฝนตกหนักช่วงเวลานี้คงเพียงพอ
ที่จะค่อยๆ ตกน้อยลงจนสร่างซาลงไป กลับกลาย
เป็นท้องฟ้าที่สดใสและงดงาม มีสายรุ้งให้ได้เห็น ^^
มาโคก็ได้รับผลจากการกระทำของตัวเองแล้ว
พริกก็เช่นกัน แม้ตัวเองจะเป็นเพียงแค่หมากตัวหนึ่ง
ในเกมส์นี้ คนที่สมควรได้รับผลอีกคนก็คือ "ไวน์"
หวังให้ "มาโค" & "พริก" ได้พบกันอีกครั้ง พร้อมเผชิญหน้า
เอาความจริงใจมาเดิมพันกัน คงมีความสุขอย่างน่าอิจฉา...
-
ทุกอย่างเคลียร์ ต่อไปก็จะมีแต่เรื่องดีๆ
-
รักมันน่ากลัวจิงๆนะ
-
DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 29: If we loved again, l swear I’d love you right
HIM: PRIK
“เฮ้อ” ผมโยนเศษหญ้าไปข้างหน้า ทิ้งตัวนอนหงายกับพื้นหญ้าที่สวนหน้าบ้าน เมฆลอยเหนือหัวก้อนใหญ่ ช่วยบังแสงแดดได้นานพอควร นกหลายตัวบินอยู่บนท้องฟ้า ลมพัดเย็นสบาย แต่ผมกลับไม่มีอารมณ์จะเบิกบานใจไปกับอากาศดีๆ เพียงแค่นอนนิ่งๆและหายใจทิ้งเท่านั้น
ป่านนี้มาโคจะทำอะไรอยู่
เขาจะคิดถึงผมเหมือนที่ผมคิดถึงเขาบ้างไหม
เขาจะเกเรงานหรือเปล่า...คงไม่หรอก เพราะเขาชอบเกเรงานเพราะผม ผมทำให้เขาต้องขาดงานอยู่บ่อยครั้ง ตอนนี้ไม่มีผมแล้ว เขาก็คงจะไม่ลำบากเหมือนที่ผ่านมา
แล้ว...เขาจะยังรักผมอย่างที่ผมรักเขาไหม
แล้วเมื่อคืนก่อน เมื่อคืนเขาจะนอนหลับไหม ผมรู้เขาไม่ชอบนอนคนเดียว ไม่มีผมแล้วเขาไปนอนกับใครหรือเปล่า ผมรีบสะบัดหัวไล่ความคิดนี่ออกไป ผมไม่อยากรับรู้ว่าเขาต้องไปนอนกับใครคนอื่นที่ไม่ใช่ผม ถ้าคนที่ได้นอนกอดเขาไม่ใช่ผม แต่ถ้าเขานอนคนเดียวเขาจะนอนหลับไหม จะผวาตอนกลางคืนหรือเปล่า บ่อยครั้งที่ผมตกใจตื่นเพราะเขานอนผวา ผมต้องลูบหลังปลอบให้เขาสงบทุกครั้ง
ไม่เคยถามว่าเขาเป็นอะไร แต่มันคงแย่มากๆที่จะต้องนอนหลับด้วยความทรมาน
ถ้าหากการที่เขาไปนอนกับคนอื่นแล้วมันทำให้เขานอนหลับสนิทได้ ผมยอม
หิวจัง...
ตั้งแต่เช้าจนตอนนี้บ่ายกว่ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องผมเลย สองวันที่ผ่านมาผมเอาแต่เคลียร์ทำความสะอาดบ้านเพื่อให้ทุกอย่างกับมาเป็นเหมือนเดิม ภายในบ้านถูกทำความสะอาดจนเรียบร้อย เหลือก็แต่บริเวณสวนรอบๆบ้านที่ต้นไม้แห้งเหี่ยวตายเกือบผมด แม้แต่พื้นหญ้าที่ผมนอนอยู่ บางกระจุกก็ยาว บางก็จุกก็แห้งจนเป็นสีน้ำตาลอ่อน อยากจะทำให้มันเรียบร้อย แต่ตอนนี้ผมเหนื่อยเกินไป ไม่มีเรี่ยวแรงจะทำอะไรสักอย่าง ขนาดจะออกไปหาอะไรลงท้องผมยังขี้เกียจเลย
แบบนี้หรือเปล่าที่เขาเรียกว่าอยู่แบบร่างที่ไร้วิญญาณ
ร่างที่ไร้หัวใจ
หัวใจผมมันไม่อยู่กับตัวเองมานานแล้ว มันไม่ใช่ของผมแต่เป็นของคนๆนั้น คนที่ผมทิ้งเขามา ที่ผ่านมาที่ยังมีชีวิตอยู่ได้เพราะผมได้อยู่ใกล้หัวใจตัวเอง แต่ตอนนี้มันหายไปแล้ว มองก็ไม่เห็น สัมผัสก็ไม่ได้ ไกลจนเกินจะไขว่คว้ากลับมา
แต่ถึงจะต้องเจ็บ ผมก็ยอมที่จะปล่อยให้มันเป็นไปแบบนี้ ผมไม่อยากเอาหัวใจตัวเองกลับมา ไม่อยากลืมว่าผมรักเขามากแค่ไหน ไม่อยากให้ความรักมันเจือจางหายไป ถึงต้องเจ็บ ถึงจะทรมาน แต่ผมจะทนให้ได้
เพราะตอนนี้ที่ผมทำได้ก็แค่...รักเขาจากตรงนี้เท่านั้น
“พี่มาร์ค...”
อยากจะเอ่ยเรียกชื่อนี้ทุกวันทุกเวลา แต่ตอนนี้ถึงให้เรียกให้ตายเขาก็คงไม่ได้ยิน เสียงของผมดังเพียงเสี้ยววินาทีก่อนจะลอยหาไปตามลม ถ้าสายลมจะสามารถรับรู้ถึงความรู้สึกของผม ช่วยฝากไปบอกพี่มาร์คทีว่าผมคิดถึงเขามากเหลือเกิน
คิดถึงอ้อมกอดของเขาในยามที่ผมอ่อนแอ
คิดถึงจูบของเขา
‘จูบไม่ได้ครับ ห้ามจูบ’
‘ทำไม’
‘ถ้ายังไม่ใช่แฟนก็จูบไม่ได้’
“หึหึ” ผมหัวเราะเคล้าน้ำตา ยกมือปาดน้ำตาลวกๆ ยิ้มรับความขื่นขม ที่เคยปฏิเสธไปแบบนั้นก็เพราะอยากจะลวงให้เขาติดกับดัก แต่วันนี้ผมกับโหยหาสัมผัสของเขา ต่อให้ไม่ร้องขอก็อยากจะให้ อยากจะได้รับความอบอุ่นอีกครั้ง
แสงแดดที่สาดส่องลงมาบนตัวไม่ได้ทำให้ผมอุ่นขึ้น มีแต่เหน็บหบาวกับความว่างเปล่าข้างกาย หันไปก็ไม่เจอใคร ไร้คนที่จะยืนเคียงข้างกัน
คล้ายกับว่าทุกอย่างที่ผมทำมันเหมือนการเสแสร้งแกล้งทำเป็นว่ารักเขา ต้องการเขา แต่ใครจะรู้...หรือแม้แต่ตัวผมเอง ว่าที่ผ่านมาผมเผลอทำตามใจตัวเองไปกี่อย่าง ทำโดยที่ไม่รู้ตัว หลงละเลิงมีความสุขจนลืมว่าผมต้องทำอะไร รู้สึกแย่ทุกครั้งที่คุณไวน์โทรมาถามว่าเมื่อไหร่ผมจะลงมือเสียที
จะให้ผมหยิบมีดขึ้นมาแล้วกรีดเนื้อเถือหนังคนที่เรารัก มันเจ็บเสียยิ่งกว่ากรีดเนื้อตัวเองเสียอีก
เพราะอย่างนั้นถึงไม่อยากทำ
เพราะอย่างนั้นผมก็เลยผ่อนมาตลอด สุดท้ายเราก็มาถึงทางตันด้วยกันทั้งคู่
ถึงแม้ว่าเรื่องระหว่างเรามันจะเป็นแค่เกมส์ แต่สำหรับผม เขาเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดที่ผมเคยเจอ ไม่รู้สิ เพราะผมรักเขามั่ง ไม่ว่าเขาจะทำอะไรไม่ดี ผมก็ว่าดีทั้งนั้นแหละ หลายครั้งหลายคราที่เขาสามารถทำให้ผมเป็นของเขาได้ แต่เขาก็ไม่ทำเพียงเพราะผมร้องห้าม ถึงแม้ถ้าทำผมก็คงไม่ขัดขืน ผมใจมันเอนเอียงไปเกือบครึ่ง
เหมือนคนบ้าที่มานั่งรำลึกความหลัง....แต่อดีตไม่ว่าจะดีหรือร้าย มันก็น่าจดจำทั้งนั้น โดยเฉพาะความทรงจำของความรัก ความทรงจำที่ไม่อาจได้แตะต้องเป็นครั้งที่สอง
เหมือนฝัน....ที่สุดท้ายก็ต้องตื่นขึ้นมาพบกับความจริงว่าผมไม่เหลือใคร
ถ้าเราได้รักกันอีกครั้ง ผมสัญญาว่าจะรักเขาคนเดียว ผมจะดีต่อเขา จะไม่ทำหลอกลวงเขาอีกแล้ว
...แต่ผมทำไม่ได้
ท้องผมยังคงประท้วงด้วยเสียงและอาการ คลื่นไส้จนอยากจะอ้วก ผมควรจะหาอะไรยัดลงท้องซะก่อนที่มันจะประท้วงมากไปกว่านี้
ผมลุกขึ้น ปัดเศษหญ้าแห้งออกจากตัว เดินเข้าบ้านก่อนจะหยุดที่บริเวณกลางบ้าน มองไปรอบๆ นี่ไงบ้านของผม บ้านที่ผมพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ได้กลับมา ผมควรจะยินดี ที่โซฟาผมจะนอนเล่นดูหนัง ผมจะนอนอ่านหลังสือบนพื้นบ้านอย่างที่เคยทำ ผมจะเข้าครัวทำอาหาร ทุกคืนผมจะหลับในห้องนอนของผม
แต่ผมอาจจะต้องดูหนังคนเดียว
อ่านหนังสือคนเดียว...ไม่มีคนที่นั่งอัดเสียงให้ ไม่มีคนจดโน๊ตย่อให้ถ้าหากกว่าผมไม่สบาย
ถึงจะได้เข้าครัวทำอาหาร แต่ก็ไม่มีใครรอกิน ต้องนั่งกินข้าวคนเดียว
นอนก็ต้องนอนคนเดียว ทำอะไรคนเดียว และ...ก็อยู่ตัวคนเดียว
ผมไม่เหลือใครแล้ว
เหลือก็แค่หัวใจที่มีแต่บาดแผล ถึงมันจะยังเต้นอยู่ แต่ก็ช้าเหลือเกิน
ผมเดินออกมาหน้าปากซอยเพื่อหาข้าวกิน แต่ไม่รู้จะกินอะไรดี ไม่มีความอยากอาหารเลย ก็แค่กินไม่ให้แสบท้อง กินกันตายก็แค่นั้น
“เอาอะไรพ่อหนุ่ม” แม่ค้าขายอาหารตามสั่งถามโดยไม่มองหน้า แกกำลังง่วนอยู่กับการทำกับข้าว คนในร้านไม่เยอะเพราะเลยเวลาเที่ยงมาแล้ว
“เอาผัดกระเพราปลาราดข้าวครับ” ผมสั่งแล้วเดินเข้าไปนั่งในร้าน
ผมนั่งรอจนป้าแกเอามาเสริฟ ผมหยิบช้อนกับส้อมมาถือไว้ จ้องจากข้าวนิ่ง ผมไม่ชอบกินปลาเพราะมันเหม็นคาว ผมค่อยๆตัดข้าวเข้าปาก ผมจะกินให้หมดเพราะมาโคชอบให้ผมกินปลา ผมจะกินไม่ให้เหลือเลย
“ฮึก” ผมรีบปาดน้ำตาทิ้ง กลัวใครจะเห็น กินข้าวเงียบๆคนเดียวจนเสร็จ ลุกออกไปจ่ายตังค์แล้วเดินกลับบ้าน
การกินข้าวคนเดียวมันไม่อร่อยเลยสักนิด
แล้วพี่จะกินข้าวหรือยัง...
โทรศัพท์ดับสนิท ผมไม่ได้เปิดเครื่องตั้งแต่วันที่กลับมาถึงบ้าน ไม่อยากติดต่อใคร ไม่อยากคุยกับใคร แต่มันถึงเวลาแล้วที่ผมจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป
ร้อยกว่ามิสคอล
ผมเลือกที่จะไม่เปิดดูว่าใครโทรมาบ้าง ผมกลัวตัวเองจะเกิดความหวังลมๆแล้งถ้าเห็นชื่อมาโค ซิมเก่าถูกถอดออกเปลี่ยนเป็นซิมใหม่แทน นับจากนี้ผมจะมีชีวิตใหม่ ผมต้องก้าวเดินต่อไปแม้ว่ามันจะยากเต็มที
“ผมรักพี่มาร์คนะ”
“พริก เย็นนี้ฉันไปทำรายงานบ้านนายนะ” ข้าวตังพูดเสียงเบาระหว่างคาบเรียน
“อืม” ผมนั่งจดแลคเชอร์ตามอาจารย์ ตั้งใจเรียนจนเพื่อนสงสัย
“ไม่สบายหรือเปล่าวะ” ไอ้แดนถาม ผมส่ายหน้าตอบ ก้มหน้าก้มตามเขียนไม่สนใจอะไรรอบข้าง แค่อยากทำตั้งใจเรียน อยากได้เกรดดีๆ อยากให้พ่อภูมิใจ ไม่อยากจะต้องมานั่งเสียใจภายหลัง
“แกผอมไปหรือเปล่าวะพริก” ไอ้แจ๊คถาม ผมเงยหน้าจากสมุดมองหน้ามัน
“ไม่รู้สิ”
ไม่ได้ชั่งน้ำหนักเลย ไม่รู้ว่าตอนนี้หนักเท่าไหร่แล้ว
“เดี๋ยวนี้มันกินยังกะแมวดม ตัวจะปลิวไปตามลมอยู่แล้ว”
ผมเลิกสนใจพวกมัน กลับไปสนใจอาจารย์ที่ยืนอยู่ข้างหน้าห้องจนหมดเวลา เก็บข้าวของลงกระเป๋า ไอ้แจ๊คกับไอ้แดนแยกตัวไปเตะบอล ส่วนข้าวตังกลับพร้อมผมเพราะมีรายงานที่ต้องกลับไปทำ
“เออ ว่าจะถามหลายวันล่ะ รถแกไม่ไหนแล้ววะ” ข้างตังถาม
“คืนเจ้าของเขาไปแล้ว” ผมล้วงมือในกระเป๋ากางเกง เดินไปป้ายรถเมล์หน้ามหาวิทยาลัย ชีวิตตอนนี้ไม่ได้สบายเหมือนแต่ก่อน ไม่มีรถขับ บ้านอยู่ไกลกับมหาวิทยาลัย จะมาเรียนแต่ละทีต้องตื่นตั้งแต่ตีสีตีห้า เหนื่อยเพลียกับการนั่งรถกับบ้านทุกวันจนไม่อยากจะทำอะไร
“เหรอ อืม” ข้างตังผมคงจะรู้ว่าผมไม่อยากพูดอะไร เลยไม่ได้ซักไซ้ถามต่อ ผมรู้ว่าตัวเองเปลี่ยนไปเยอะ จากเป็นคนที่ไม่ค่อยพูด ทุกวันนี้ผมพูดแทบนับคำได้ ไม่รู้จะพูดอะไรเลยเลือกที่จะอยู่เงียบๆ
รถเมล์สายที่ต้องขึ้นมาจอดที่หน้าป้าย ผมกับข้างตังขึ้นรถ หาเบาะที่ว่างนั่ง จนมาถึงสถานีรถไฟฟ้า จากนั้นก็ต้องต่อรถเมล์อีกต่อหนึ่ง สงสารข้างตังมันเหมือนกันที่ต้องมายืนเบียดเสียดอยู่บนรถเมล์ที่คนเยอะจนอัดกันเป็นปลากระป๋อง รู้อย่างนี้น่าจะนั่งแท็กซี่
แต่ก็นั่งบ่อยไม่ได้หรอกครับ ทางมันไกลค่ารถมันแพง ถึงจะสบายกว่าขึ้นทางด่วนได้ แต่ราคามันก็แพงเกินไป ผมคงต้องอดข้าวแน่ถ้านั่งแท๊กซี่ ตอนนี้ไม่มีงานทำเหมือนแต่เก่า ถึงคุณไวน์จะให้ผมกลับไปทำงานได้ แต่ผมไม่อยากทำที่นั่นแล้ว ไม่อยากไปเจอสภาพเดิมๆให้ตอกย้ำความผิด
“ถึงแล้วเหรอวะ”
“ยัง แต่จะแวะสมัครงาน” ผมบอกมัน ลงรถก่อนถึงป้ายรถเมล์หน้าปากซอยบ้านสองป้าย ผมเดินเข้าร้านอาหารแห่งขึ้น เป็นร้านขายเครื่องเดิม เค้กและอาหารในตัว เป็นร้านเล็กๆกระทัดรัด เมื่อวันก่อนผมเดินเล่นมาเรื่อยๆจนมาเจอร้านนี้ ทีแรกแค่แวะเข้ามานั่งกินชา แต่เห็นป้ายรับสมัครพนักงานก็เกิดความสนใจ ผมไม่มีงานทำแล้วด้วย มีเงินเก็บแต่ก็ไม่อยากอยู่เฉยๆรอให้เงินมันหมด เหลืออีกตั้งสามปีกว่าผมจะเรียนจบ ยังต้องใช้จ่ายอีกเยอะ
“ร้านน่านั่งดีวะ อยากทำบ้าง แต่อยู่ไกลบ้านเกิน” ข้างตัวมองสำรวจร้าน ผมหยิบเอกสารสมัครงานออกมา ติดต่อพี่เขาไว้แล้วตั้งแต่ครั้งที่มาคราวก่อน ไม่ต้องกังวลว่าจะไม่ได้งานนี้
“มาแล้วเหรอจ๊ะ” พี่เจ้าของร้านยิ้มทักทาย ผมยกมือไหว้ก่อนจะส่งเอกสารสมัครงานให้ พี่แนนรับไปดูผ่านๆแล้วเงยหน้ามองผมยิ้มๆ
“พร้อมเริ่มงานเมื่อไหร่ล่ะ”
“พรุ่งนี้ก็ได้ครับ”
“หึหึ ได้...จะทำวันไหนบ้าง”
“ผมทำได้ทุกวันครับ วันจันทร์ถึงพฤหัสได้ตอนเย็น ส่วนศุกร์ เสาร อาทิตย์ได้ทุกวัน” ผมบอก
“อืม งั้นก็ได้ จะหยุดพักวันไหนไหม หรืออยากทำทุกวัน” พี่แนนถาม มีพนักงานอีกคนยกเครื่องดื่มมาให้ผมกับข้าวตังทั้งๆที่ผมยังไม่ได้สั่ง “พี่เลี้ยง ลองดื่มดู เป็นสมูทตี้สูตรใหม่ ยังไม่ได้เอาลงในเมนู ช่วยชิมหน่อยว่าอร่อยหรือเปล่า”
ผมยกแก้วสมูทตี้ขึ้นดื่ม รถชาติหวานหอม เย็น กลิ่นของส่มและรสชาติอมเปรี้ยวที่ไม่รู้ว่าได่จากผลไม้ชนิดใด แต่อร่อยมาก กินแล้วรู้สึกสดชื่นทันที
“อร่อยมากเลยครับ” ผมบอก
“จริงครับ กินแล้วสดชื่นดี” ข้างตังพูด
“งั้นก็ดี จะได้เอาลงเมนูเลยคืนนี้” พี่แนนยิ้มสวยมาก มิน่าร้ายนี้ถึงมีผู้ายเข้ามานั่งกินเยอะ เพราะว่าคนขายสวย “แล้วตกลงว่าไงจ๊ะ จะเอาวันหยุดไหม” พี่แนนถามย้ำ ผมส่ายหน้า
“ไม่ครับ ผมไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว ไม่อยากหยุดอยู่เฉยๆ ทำได้ทุกวัน”
ผมไม่อยากจะอยู่บ้านคนเดียว สู้ออกมาหาอะไรทำข้างนอกไม่ให้เหงายังจะดีกว่า
“งั้นก็เอาตามนี้ พรุ่งนี้มาเริ่มงานได้ ค่าจ้างพี่ให้ชั่วโมงล่ะสี่สิบบาท โอเคหรือเปล่า ไม่รู้ว่าที่อื่นให้เท่าไหร่น่ะ แต่ว่าพี่ให้พนักงานราคานี้ เพราะพี่มีพนักงานไม่เยอะ รวมเราก็แค่สามคน แม่ครัวอีกหนึ่ง”
“ได้ครับ ไม่มีปัญหา” ให้เท่าไหร่ผมก็เอาทั้งนั้นแหละครับ ผมว่านี่ก็เยอะแล้วน่ะ บางทีให้น้อยกว่านี้อีก ที่หางานทำก็เพราะไม่อยากให้ตัวเองฟุ้งซ่าน เรื่องเงินมันก็แค่ผลพลอยได้
“ดีจ๊ะ พรุ่งนี้เจอกัน นิวๆ เอาเยลลี่ใส่ถุงให้พี่สี่ถ้วยสิ”
พี่แนนให้เยลลี่กลับมาเป็นของแถม ผมแบ่งให้ข้างตังของถ้วย ของผมสองถ้วย มันกินหมดแล้วตั้งแต่กลับมาถึงบ้าน แต่ผมยังนั่งจ้องถ้วยเยลลี่ที่มีวิปครีมอยู่ด้านบนเงียบๆ
ผมเคยอยากกิน...วันต่อมาผมก็ได้กินโดยที่ไม่ต้องบอก
‘อยากกินเยลลี่ไหม’
‘อร่อยนะ มีวิปครีมด้วย เยลลี่ก็เปรี้ยวๆหวานๆ อร่อยสุดๆ’
เขาพยายามจะง้อผมด้วยเยลลี้ เด็กชะมัด แต่ผมก็ยอมแพ้เพราะอยากกิน เขาตามใจผมจนผมเคยตัวไปแล้ว
“ไม่กินหรือไง นั่นจ้องอยู่ได้ เดี๋ยวก็แย่งซะเลยนี่”
ผมเหล่ตามองข้าวตัก มันหัวเราะเบาๆ นั่งทำงานเงียบๆ มันก็งานผมด้วยแหละ แต่วันนี้ไม่รีบ ยังไงก็ยังมีเวลาอีกทั้งคืน
ผมค่อยๆตักเยลลี่เข้าปาก ลิ้นรับรู้รสชาติเยลลี่นุ่มลิ้น วิปครีมที่หวานนิดๆมันหน่อยๆเข้ากับเยลลี่รสเปรี้ยวได้อย่างลงตัว กินหอมหวานเหมือนผลไม้ พี่แนนคงไม่ได้ใส่แค่ผงเยลลี่ แต่คงจะใส่น้ำผลไม้ลงไปด้วย
ยิ่งกินยิ่งคิดถึง
ยิ่งกินยิ่งอยากร้องไห้
“เปิดโทรทัศน์ดูได้ไหมวะ บ้านมันเงียบๆอ่ะ อยู่ไปได้ไงวะพริก เงียบขนาดนี้” ข้าวตังบ่น ลุกขึ้นไปเปิดโทรทัศน์ ผมหันข้างหนีนิดหน่อยไม่ให้มันเห้นน้ำตา แอบเช็ดเบาๆกลัวว่ามันจะรู้ว่าผมร้องไห้ ไม่อยากให้ใครเป็นห่วง ผมทำตัวเองทั้งนั้น
‘ข่าวที่มาแรงในขณะนี้จะเป็นข่าวไหนไปไม่ได้ ถ้าไม่ใช่ข่าวคราวของนายแบบหนุ่มชื่อดังอย่างมาโค เวสเตอร์ พัฒนพจน์ กับนางแบบสาวชื่อดัง หังจากที่ทั้งคู่ได้ถ่ายโฆษนาคู่กันจนเป็นกระแสคู่รักคู่ใหม่...’
มือที่ถือถ้วยเยลลี้นิ่งค้าง ใบหน้าที่ผมไม่ได้เจอมาหลายวันยังคงดูดีเหมือนเดิม ใบหน้าหล่อยังคงโดดเด่นท่ามกลางผู้คนที่รายล้อม ดวงตาที่มองมาที่กล้อง เหมือนเขากำลังจ้องตาผมอยู่ ดวงตาคู่นั่นที่มักจะทำให้ผมปั่นป่วนเพียงแค่เขาจ้องมอง มันเต็มไปด้วยปริศนาและความท้าทาย หล่อลวงให้ผมตกเป็นทาสจนถอนตัวไม่ขึ้น แววตาที่เคยมองผมอย่างลึกซึ้ง แววตาที่บอกความนัยทุกอย่างในวันที่เราไปทะเลด้วยกัน แววตาที่ต่อไปนี้จะไม่มีผมอยู่ในนั้นอีกแล้ว
จะทนได้ยังไงถ้าต้องเจอหน้ากันอีกรอบแล้วพบว่าเขาไม่รักผมแล้ว
อยากกลับไปยืนอยู่ข้างเขาเหมือนเดิม ที่ๆเธอคนนั้นยืน มันอาจจะไม่ใช่ข่าวจริง แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าทั้งคู่ช่างเหมาะสมกันเหลือเกิน ถ้าเพียงแค่เธอจะทำให้มาโคมีความสุขได้ ผมยอม....แม้ว่าการเฝ้ามองอยู่ห่างๆมันจะทรมานเหลือเกินก็ตาม
สายน้ำย่อมไม่ไหลย้อนคืน เรื่องของเรามันก็คงเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว
ขอแค่เวลาหลับฝันให้ผมได้มีเข้าอยู่ในนั้นบ้างก็พอ
แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว
“พริก...ร้องไห้ทำไม”
“ฮึก ฮืออออ”
ข้างตังดึงผมเข้าไปกอด ผมกลั้นน้ำตาต่อไปไม่ไหว เจ็บ...เจ็บเหลือเกิน อยากตะโกนออกไปว่าอย่ามีคนอื่นได้ไหม อยากเห้นแก่ตัวแล้วกลับไปหาเขา อยากให้เขากอดผมแค่คนเดียว ไม่อยากให้รักใครมากไปกว่าผม ผมมันเห็นแก่ตัว ไม่ว่าจะหลอกตัวเองสักี่ครั้ง ว่าผมจะไม่เสียใจถ้าเขาคนไหม แต่เอาเข้าจริงผมก็ทนไม่ได้
“ไม่เป็นไรนะ”
“ฉันคิดถึงเขา ฮือออ” ผมกอดข้างตังแน่น ให้รู้ว่าผมไม่ได้ตัวคนเดียว ผมไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลกที่แสนโหดร้าย มันเหงาเกินไปกับการที่ไม่มีใคร
“ฉันรู้ๆ”
“ฉัน ฮึก ฉันรักเขา”
“อืม...”
ได้พูดแค่ว่า ‘ผมรักเขา’ กับตัวเอง คำที่ผมไม่เคยพูด คำที่เขาอยากได้ยิน แต่วันนี้เขาคงไม่ได้ฟังมันอีกแล้ว...
บางครั้งเราต้องเดินออกจากบางสิ่ง เพื่อเห็นความจริงบางอย่าง
ผมจะไม่รู้เลยว่ารักมาโคมากแค่ไหน ถ้าไม่ถึงชั่วโมงแห่งการพลัดพราก
ถ้าไม่ถึงเวลาแห่งการสูญเสีย
..............................................
และแล้วตอนนี้ก็เสร็จ ทีแรกว่าจะไม่แต่งวันนี้ เพราะวันนี้เป็นวันเกิดริริเอง เย้!!! แต่อยากให้ของขวัญทุกคนในวันเกิดของตัวเอง อยากขอบคุณทุกคนที่ตามอ่านนิยาย เลยนั่งแต่งจนจบตอนนี้
รักนักอ่านทุกคนนะคะ จุ๊บๆ
-
แจกมาม่าในวันเกิดเลยนะคุณคนเขียน แต่ก็ยังเป็นช่วงเวลาดราม่าเนอะ รอวันที่เขาทั้งคู่จะได้พบกัน..
สุขสันต์วันเกิดนะคะ^^
-
; สุขสันต์วันเกิด นะครับ :L2:
-
สุขสันต์วันเกิดนะคะ มีความสุขมากๆคิดอะไรก็ได้สมดั่งปรารถนา ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
'จะทนได้ยังไงถ้าต้องเจอหน้ากันอีกรอบแล้วพบว่าเขาไม่รักผมแล้ว'
ประโยคนี้คือสงสารพริกมากเลย มองกลับกันคือพริกไม่ได้เจอใครในสังคมกว้าง แต่มาโคไหนจะต้องทำงาน เป็นนายแบบอีก
เกิดวันไหนลืมพริกขึ้นมา ไปรักคนอื่นอีก กรี๊ดดดด
อยากอ่านความคิดพี่มาร์คบ้างจัง จะทรมานแบบพริกบ้างรึเปล่า
แต่ถ้าให้เดาคงจะมากพอตัว....
-
สุขสันต์วันเกิดนะค่ะ.....ขอให้มีความสุข มีแรง ดีๆๆๆๆๆแต่งนิยายให้พวกเราได้อ่านนะค่ะ :L2:
และที่สำคัญที่สุด ขอให้ได้ :กอด1:ขอให้โดน นะค่ะ
-
สุขสันต์วันเกิดน่ะจ้ะ :mc4: วันเกิดก้อแจกมาม่าซะอร่อยไปเลยน่ะ :mew1: สงสารพริกจังเลยน่ะ ขอให้ความสุขมาถึงเร็วๆ น่ะ เราจะบอกคนเขียนให้ :mew4: :mew4: มาโคคงต้องเศร้าแหละ ออกจะรักพริกขนาดนั้น ยังไงก้อเป็นกำลังใจให้ทั้งคนเขียนและพริก+มาโคน่ะจ้ะ รู้สึกว่าตอนของพอร์ชจะหายไปเลยน่ะ
-
สงสารพริกอ่ะถึงกับน้ำตาซึมเลยเศร้าาาาาาT^TTมาโคอยู่ไหนมาหาพริกทีเถอะพลีสสสส
สุขสันต์วันเกิดค่ะมีความสุขมากๆนะค่ะ^^
-
สุขสันต์วันเกิดจร้าาา
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เอ๊า!!! สู้ๆ
-
HBD จ้าริริ มีความสุขมากๆสุขภาพแข็งแรงนะจ๊ะ
สงสารน้องพริกจังเมื่อไหร่จะกลับมารักกันอีกนะ
-
:HBD3: สุขสันต์วันเกิดริริด้วยนะ แต่แบบว่า อ่านตอนนี้จบเค้้าก็น้ำตาปริ่ม ๆ แล้วอ่ะ
อยากอ่านตอนต่อไปเร็ว ๆ จังเลย สงสารน้องพริก :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
:katai2-1:สุขสันต์วันเกิดนะ เย้ๆ
-
สุขสันวันเกิดค่ะคนแ่ต่ง :L2:
สงสารพริกอ่า
มาโคไม่ตามหาพริกหน่อยเลยหรอ :sad4:
-
สุขสันต์วันเกิดค่าริริ
ขอให้มีความสุขมากๆ
แต่งนิยายดีๆสนุกๆมาให้คนอ่านอ่านเรื่อยๆนะคะ 55555
-
บีบหัวใจ น้ำตาซึมเลยสงสารพริก :mew6:
สุขสันต์วันเกิดริรินะคะ :L2: :L1:
-
สุขต์วันเกิดนะจ้ะ มีความสุขมากๆจ้า :L2:
น่าสงสารทั้งพริก ทั้งมาโค
อยากให้กลับมาหากันเร็วๆจัง
-
BUAN COMPLE ANNO RIRI :L1:
-
(●'3)♡o< ﾟ+｡:.ﾟHAPPY BIRTHDAYﾟ｡ﾟ.:｡+ﾟ >o♡(ε`●)
:กอด1:
-
เบิดเดย์ค่ะริริ
สงสารมาโคกับพริกมาก
-
HBD ค่ะคุณ RiRi มีความสุขมาก ๆ นะคะ :L2: :L2: :L2: :L2:
มุมน้องพริกน่าสงสารมากค่ะ ขมขื่นระทมทุกข์เหลือเกินค่ะลูก อยู่แบบโคตรเหงาอีกตะหาก
ผอมจนปลิวแล้วเนี่ย ฮรือๆๆๆ แถมลำบากกว่าเดิมหลายเรื่องเลย
มุมมาโคพี่แกเองก็คงเจียนตายเหมือนกันแหละ เมื่อไรจะวนมาเจอกันน้อ ลุ้นสุด ๆ
ขอบคุณค่ะ
-
สุขสันต์วันเกิดนะครับผม :3123:
อ่านแล้วเศร้ามากๆอะตอนนี้น้ำตาคลอ :hao5:
-
HBD เน้อ ริริซางงง
รออ่านคู่ธันเดอร์ อย่างเดียวละนี้ โฮะๆๆๆๆๆๆ :laugh:
นั่งรอต่อปายยยย :hao7:
-
หนูพริกกก :sad4:
-
สงสารหนูพริก :o12:
มาให้อาเจ๊ปลอบมา
มาโครีบตามมาง้อด่วนนนนน
-
HBD ย้อนหลังนะคับ แต่วันเกิดทั้งที มาซะเศร้าฮือๆ
-
สุขสันต์สันเกิดย้อนหลังจ้า :HBD2:
เอาขนมเค้กมาเสริฟด่วน
อยากได้ความหวาน :laugh:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
น้ำตาซึมไปกับหนูพริก :sad11: บรรยากาศก็ช่างเป็นใจเหลือเกิน
การอยู่กับตัวเองมันก็มีทั้งเรื่องดีและไม่ดีนะ กรณีนี้ควรระบายกับใครสักคน
การร้องไห้คนเดียวก็ไม่ได้แย่ แต่การร้องไห้แล้วมีคนอยู่ข้างๆมันดีกว่ากัน
ขอให้พริกเข้มแข็งในเร็ววัน รอวันที่พี่มาร์คกลับมาหานะจ๊ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดค่ะ
ป.ล.สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังค่ะ ขอให้แข็งแรงทั้งกายและใจ มีความสุขในทุกๆวันนะคะ
-
HBD จ้า ริริจัง
ย้อนหลังนะจ๊ะ ขอให้ทุกวันของ ริริ มีแต่ความสุขน้า
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
เฮ้อ เมื่ออ่านในมุมมองของ พริก มันก็ทำให้เราหน่วงๆ
อารมณ์ออกแนวอึมครึมชอบกล
หวังว่าจะมีทางออกที่ดีรอพวกเขาอยู่ข้างหน้านะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
หน่วงง่าาา :sad4:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากเลย o13
HBD ย้อนหลังด้วยค่ะ :L2:
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ
-
อ่านตอนนี้แล้วปวดใจมากร้องไห้ตามเลยคะ :hao5:
สงสารพริกอะจะทำอะไรก็คิดถึงแต่ภาพมาโค
-
ดัน ดัน ดันนนนนนนนนนนนนนนนน!!
-
DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 30: But everything means nothing If I ain't got you
HIM: MACO
“คุณไวน์ไม่อยู่ค่ะ ไปดูงานที่ต่างประเทศ”
“ครับ ขอบคุณครับ”
ผมเดินออกจากร้านที่พริกเคยเป็นนายแบบอยู่ที่นี่ แต่บัดนี้มันไม่ได้ทำงานอยู่ที่นี่แล้ว คนที่เป็นเจ้านายของพริกก็ไม่อยู่ ไม่มีใครรู้เลยว่ามันหายไปไหน
หลังจากที่ผมตัดสินใจแล้วว่าผมจะตามหามัน ผมจะเริ่มต้นใหม่ทุกอย่าง ไม่สนใจว่าที่ผ่านมาคืออะไร ไม่สนใจอดีต ผมจะสนใจแค่ว่าวันนี้ผมจะทำอะไรเพื่อมัน จะทำทุกอย่างให้กลับมามี ‘เรา’ อย่างที่เคยเป็น
ไม่มีการหลอกลวงหรือเสแสร้งอะไรทั้งนั้น
ผมจะใช้ความจริงใจที่ผมมีเอาความรักของผมกลับมา
วินาทีนั้นเหมือนผมได้เจอแสงสว่างอีกครั้ง มีแรงที่จะก้าวเดินต่อไป แค่คิดว่าผมมีโอกาสที่จะได้พริกกลับมา หัวใจผมก็กลับมาเต้นแรงอีกครั้ง แต่มันก็หยุดเต้นในเวลาต่อมาไม่นาน ตอนนี้ผมรู้สึกมืดแปดด้าน ผมไม่รู้จะไปตามหามันที่ไหน ที่คอนโดของมันก็ไม่มี ผมไปดักรอหลายครั้งจนยามเขาบอกว่าพริกมันย้ายออกไปนานแล้ว และห้องนั้นก็ไม่ใช่ห้องของมัน แต่เป็นของเจ้านายมัน โทรหาตั้งกี่ร้อยสายมันก็ไม่รับ โทรไปไม่ติดเหมือนกับว่ามันปิดเครื่องหนีผม ไม่อยากที่จะคุยกับผม ไปดักรอที่มหาวิทยาลัยก็ไม่เจอ ผมเคยเจอเพื่อนมันแค่ครั้งเดียว และผมก็จำหน้าเพื่อนมันไม่ได้ด้วย คนที่ผมจำได้แค่คนเดียวก็คือไอ้โอชิน
เวรเอ้ย! ทำไมผมนึกไม่ออกวะ ไอ้โอชินมันต้องรู้แน่ๆว่าพริกอยู่ที่ไหน
แล้วไอ้โอชินมันอยู่ที่ไหนล่ะ มันก็ทำงานที่เดียวกับพริกไม่ใช่เหรอ แต่ทำไมผมไม่เห็นมัน ผมกลับเข้าไปในร้านอีกครั้งแล้วถามหาโอชินกับพนักงานคนหนึ่ง ที่นี่จะเป็นทั้งร้านขายเสื้อผ้าและสตูดิโอ แต่พนักงานบอกมาว่าวันนี้โอชินไม่มีคิวถ่ายแบบ แต่ยังดีที่ได้เบอร์ติดต่อมา ผมกดโทรหาไอ้โอชินทันที
“ฮัลโหล” มันรับสาย แต่เสียงของคนรับสายมันคุ้นๆ
“โอชิน?” ผมลองเรียกชื่อมันดู
“หืม โอชินไม่อยู่ นั่นใครอ่ะ ถ้ากลับมาแล้วจะบอกให้” ปลายสายพูด ผมว่าผมรู้แล้วว่าใครเป็นคนรับสาย
“พอร์ช ฉันเอง มาโค”
“หา? พี่มาร์คเหรอ”
“อืม”
“พี่มีอะไรกับโอชินอ่ะ” มันถาม
“นายอยู่ไหน ฉันมีเรื่องจะคุยกับไอ้โอชิน” ผมตัดบทถามมันถึงสิ่งที่อยากรู้
“อยู่ที่...”
“อืม อีกยี่สิบนาทีลงมารอรับด้วย” ผมกดวางสาย ขับรถไปที่คอนโดไอ้โอชินทันที ไปถึงพอร์ชก็ยืนทำหน้างงรออยู่แล้ว ผมไม่รู้ว่ามันกับไอ้โอชินเป็นอะไรกัน แต่แค่มันตัดใจจากผมได้ก็ดีแล้ว แค่พอได้เห็นหน้าพอร์ชที่ไร้ความโศกเศร้าอย่างที่ผ่านมา ผมก็คิดว่าดีแล้วที่มันเลิกรักผู้ชายแย่ๆอย่างผมได้ อยู่กับผม ผมคงไม่มีทางทำให้มันมีความสุขได้หรอก เพราะหัวใจของผมไม่ดีไว้เพื่อมัน
“พี่มาร์ค ไม่สบายเหรอ” พอร์ชทักผม ผมส่ายหน้า มันพาผมขึ้นห้องไอ้โอชิน เจ้าของห้องยังไม่กลับมา ผมนั่งรอที่โซฟา ส่วนพอร์ชไปเอาน้ำออกมาให้ผม พอมันมานั่งลงข้างๆผม พอร์ชก็จ้องหน้าผมไม่วางตา
“มองอะไร” ผมถาม แต่ผมรู้ว่ามันคงสงสัยที่ผมมีสภาพแบบนี้
“พี่ไปทำอะไรมา ทำไมเหมือนคนใกล้ตายแบบนี้เนี่ย”
“ไม่มีอะไรหรอก” ถึงผมจะบอกแบบนั้น แต่มันก็ไม่ยอมเชื่อ
“ผมไม่เชื่อหรอก อาการแบบนี้ผมเคยเป็นนะ พี่คิดว่าผมโง่หรือไง ทำไม ทะเลาะกับพริกเหรอ” มันย้อนถามกลับหน้าเป็น แต่มันก็เก่งที่เดาได้ถูกจุด ถ้ามันเคยเป็นแบบที่ผมเป็น ผมก็คงทำให้มันเจ็บมาก
“ระบายกับผมได้นะ เผื่อผมจะช่วยอะไรได้บ้าง ถ้าพี่จะคิดว่าผมเป็นน้องชาย” มันวางมือบนตักผม ใบหน้าจริงจังของพอร์ชเต็มไปด้วยความเป็นห่วง ทั้งๆที่ผมทำร้ายมันก็ตั้งขนาดนั้น แต่มันกลับเป็นห่วงผม
ผมตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้พอร์ชฟัง ทั้งเรื่องที่ผมจีบพริก เรื่องที่ผมบอกเลิกพริกเพราะเงื่อนไข และเรื่องที่พริกทิ้งผมไปเพราะข้อตกลงบางอย่างที่ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ผมไม่คิดจะใส่ใจ ไม่ว่าจะเป็นเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ ถ้ามันเองก็รักผมเหมือนกัน ผมก็จะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มันกลับมาอยู่กับผมอีกครั้ง
สิ่งที่กำลังเกิดกับผมและพริก ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่สุดท้ายมันก็กลายมาเป็นความรัก ผมกล้าพูดได้เต็มปากอย่างมั่นใจเลยว่าผมรักมัน แต่พริกล่ะ มันจะรักผมบ้างไหม
“นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย พี่ถ่ายทำหนังอยู่หรือไง ผมแทบดูไม่ออกเลยว่าพี่กับพริกเล่นละครกันอยู่ พี่มันโง่ที่สุดเลยพี่มาร์ค แล้วนี่พริกมันอยู่ไหน ตกลงมันไม่ได้รักพี่เหรอ นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะ กูเครียดแทนเลย!” พอร์ชบ่นอุบหลังจากฟังเรื่องราวจากผมทั้งหมด ก็น่าให้มันบ่นอยู่หรอ ย้อนกลับไปดูแล้วผมเองยังรู้สึกว่าแม่งโคตรจะบ้าบอไร้สาระเลย
“แต่ผมเชื่อว่าผมมองไม่ผิดนะ พริกรักพี่แน่ๆอ่ะ ผมดูออก”
“ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีสิ” แต่การที่มันหายไปแบบนี้ ผมไม่แน่ใจว่าพริกจะรักผมเหมือนกัน
“พอร์ช...” เสียงเจ้าของห้องพร้อมกับตัวมันเดินเข้ามา พอร์ชลุกเข้าไปหาไอ้โอชินพลางยิ้มหวาน
“ทำไมไปนาน หิวจะตายแล้ว” พอร์ชพูดเสียงเล็กเสียงน้อย
“ก็ใครล่ะที่อยากกินของที่อยู่กันคนล่ะที่ รถติดจะตาย” ไอ้โอชินบ่น แต่ใบหน้ามันเปื้อนยิ้ม แล้วนี่ผมจะมานั่งดูคนอื่นเขารักกันทำไม แม่งเจ็บดีพิลึกว่ะ
“นี่นาย พี่มาร์คเขามีเรื่องจะคุยด้วย” พอร์ชบอกกับไอ้โอชิน มันหันมามองผมก่อนจะเดินมานั่งที่โซฟาตัวเดียวกับผม
“มีอะไร” มันถาม
“นายรู้ไหมว่าพริกไปอยู่ที่ไหน” ผมถามมัน ไอ้โอชินทำหน้างง
“ก็อยู่ที่คอนโดไง ไม่ก็อยู่ที่มหาลัย ทำไม ทะเลาะกันหรือไง” มันถามคำถามเดียวกับพอร์ชไม่มีผิด หน้าผมมันฟ้องขนาดนั้นเหรอว่ะ
“ที่คอนโดไม่มี พริกย้ายออกไปแล้ว เบอร์โทรก็ติดต่อไม่ได้ ไปหาที่มหาลัยแล้วก็ไม่เจอ นายเจอพริกบ้างหรือเปล่า” อย่างน้อยๆมันก็เป็นเพื่อนกัน น่าจะติดต่อกันบ้าง
“ไม่เจอเลย ฉันไม่ได้เจอพริกมาหลายวันแล้ว” ไอ้โอชินหยิบมือถือออกมากดโทร คงจะโทรหาพริก มันมองหน้าผมอยู่นานจนกระทั่งมันเอามือถือออกจากหู เท่านั้นผมก็รู้คำตอบ
“ปิดเครื่อง” มันว่า เหมือนที่ผมเจอเลย พริกปิดเครื่องไม่คิดจะติดต่อใคร หรือมันอาจจะเปลี่ยนเบอร์ใหม่ไปแล้ว
“แล้วนายไม่รู้ว่าบ้านพริกอยู่ไหนเหรอ” พอร์ชถามโอชิน มันส่ายหน้า ทำหน้าเครียดไม่ต่างจากผม
“มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นวะ” ไอ้โอชินถามผม ผมถอนหายใจ พอร์ชคงรู้ว่าผมไม่มีกะจิตกะใจจะเล่าอะไรทั้งนั้น พอร์ชเลยเล่าเรื่องทั้งหมดแทนผม
ผมไม่มีหนทางที่จะตามหามันเจอเลยใช่ไหม
“เฮ้อ” ไอ้โอชินถอนหายใจแล้วก็ทิ้งตัวกับโซฟาเหมือนคนหมดแรง
“ถ้าไม่รู้ก็ไม่เป็นไร ฉันกลับล่ะ” ผมลุกขึ้นยืนเตรียมกลับ
“เดี๋ยวสิพี่มาร์ค แล้วพี่จะทำยังไงต่อไปล่ะ” พอร์ชทำหน้ากลุ้มใจแทนผม ผมยิ้มให้มันบางๆ
“ไม่รู้สิ”
ความหวังที่มีมาเต็มเปี่ยมค่อยๆหมดลงเรื่อยๆ ยิ่งตามหาพริกไม่พบ ยิ่งไร้หนทางมากเท่าไหร่ มันยิ่งตอกย้ำผมว่าเรื่องระหว่างผมกับพริกมันไม่มีทางเป็นไปได้ มันไม่เคยรักผมจริงๆ และพริกคงไม่อยากจะเจอผมอีกแล้ว แล้วอย่างนี้จะให้ผมทำยังไงได้ล่ะ ผมไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่ อยู่กับใคร แล้วตอนนี้รู้สึกยังไง จะเหงาเหมือนผมหรือเปล่า จะทุรนทุรายเพราะความคิดถึงอย่างผมบ้างไหม มันจะคิดถึงผมทุกวินาทีอย่างที่ผมเป็นหรือเปล่า
หรือความจริงก็คือ...มันไม่เป็นเหมือนผมเลย
“ถ้าหากว่าฉันติดต่อพริกได้จะติดต่อไปแล้วกัน” โอชินบอก ผมพยักหน้า
“อืม ขอบใจ”
กรุงเทพก็เล็กแค่นี้ แต่ผมก็หาพริกไม่เจอเสียที พรุ่งนี้ผมต้องบินไปนิวยอร์คเพื่อไปถ่ายแบบเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ นั่นหมายความว่าผมจะเสียเวลาตามหามัน ยิ่งห่างกันนาน ผมยิ่งกลัวว่ามันจะไม่มีหนทางที่ผมจะตามหามันเจอ
ไปอยู่ที่ไหน...
จะสบายดีหรือเปล่า...
จะคิดถึงกันบ้างไหม
เมื่อวันก่อนโอชินโทรมาบอกว่ามันถามไอ้คุณไวน์ว่าพริกไปอยู่ที่ไหน แต่เขาไม่บอกว่าไม่รู้ และไม่บอกอะไรทั้งนั้น แต่ผมไม่เชื่อว่าเขาจะไม่รู้ ในเมื่อเขาไม่บอกผมก็ไม่คิดจะง้อ ผมจะตามหามันด้วยตัวของผมเอง เพราะถึงไปถามเขาก็คงไม่บอกอยู่แล้ว
“มาโค ถึงคิวนายแล้ว ออกไปได้เลยสุดหล่อ ขอแบบหล่อๆเลยนะ” เจ้าของแบนร์นดังเรียกผมเมื่อได้เวลาที่ผมต้องออกไปเดินบนแคทวอค
ผมสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจำทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด แสงแฟรชแสงไฟและเสียงเพลงไม่ได้เข้ามาในโสตประสาทของผม ผมแค่ทำให้มันดีที่สุดเพื่อที่มันจะได้จบๆไปอีกวัน
เมื่อไม่มีพริก ผมก็เลือกที่จะทำแต่งาน ไม่ว่างานไหนผมก็รับ เงินดีหรือไม่ผมก็รับ ผมไม่อยากให้ตัวเองว่างมากเกินไปจนเอาคิดถึงพริก จนผู้จัดการส่วนตัวยังสงสัยเลยว่าผมเป็นอะไร แน่ล่ะ ก่อนหน้านี้ผมโดดงานเป็นว่าเล่น แค่เพียงจะได้อยู่กับพริก ผมก็ไม่สนใจอะไรในชีวิตเลย
เพราะสำหรับผม ไม่ว่าจะเงินทองหรืออะไรก็แล้วแต่ ไม่มีความสำคัญเลย ถ้าสุดท้ายแล้วเราไม่มีใครอยู่ข้างๆ
“พรุ่งนี้สิบโมงเช้าที่สนามบิน มาให้ตรงเวลาล่ะมาโค” ผู้จัดการส่วนตัวของผมบอก ผมพยักหน้ารับ
จบไปอีกวันหนึ่ง
ผมขับรถไปเรื่อยๆไม่มีจุดหมาย ท้องฟ้ามืดยามค่ำคืนมันช่างเหงาจับใจ ผมเหมือนพวกเพ้อเจ้อที่ตกอยู่ในห้วงอารมณ์บ้าๆเพราะความรัก แต่ถ้าไม่เจอกับตัวเองก็ไม่มีทางรู้เลยว่ามันเป็นยังไง
เสียงโทรศัพท์ดัง ผมรีบหยิบมาดูเหมือนทุกครั้งเพราะหวังว่าพริกจะโทรมา ถึงผมจะโทรหามันไม่ติด แต่พริกมันจำเบอร์ผมได้ ถ้าพริกคิดจะโทรหาผม ยังไงก็ติดแน่ๆ เพราะผมคอยดูคอยเช็คโทรศัพท์ตัวเองเสมอไม่ให้แบตหมด เพราะกลัวว่ามันจะโทรหาผมไม่ติด ผมไม่เคยเป็นแบบนี้ไม่ว่ากับใครคนไหนก็ตาม แต่ถึงอย่างนั้น ก็ไม่เคยเห็นมีสักสาย แม้แต่ตอนนี้ก็ตาม
นาตาลี...
ผมกดตัดสายทิ้ง เธอเป็นนางแบบที่เคยถ่ายแบบโฆษณากับผม จนเกิดเป็นกระแสข่าวว่าผมกับเธอคบกัน แต่ความจริงมันไม่ใช่ ผมไม่ได้คิดอะไรกับนาตาลีเกินกว่าเพื่อนร่วมงาน แต่เธอไม่คิดแบบนั้น ผมพยายามเอาตัวออกห่าง แต่เธอก็ยังตามตื้อ ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงไม่พลาดที่จะออกเดทกับเธอ แต่ไม่ใช่ในตอนนี้ ที่หัวใจผมมีเจ้าของอยู่แล้ว บทเรียนครั้งเดียวที่ผมทำให้พริกมันเสียใจทั้งที่ผมไม่เคยคิดจะทำให้มันร้องไห้มาก่อน ผมก็ไม่คิดจะทำผิดซ้ำสอง แม้ว่าตอนนี้ผมกับพริกเราจะเหมือนเส้นขนานกันแล้วก็ตาม
ผมไม่ยากทำผิดต่อพริก และที่มากไปกว่านั้น ผมไม่อยากทำผิดต่อตัวเอง
วันต่อมาผมต้องบินไปทำงานที่นิวยอร์ค ไอ้กัสโทรมาด่าผมที่ผมไม่ติดต่อมันเลย ไอ้ธันก็โทรมาถามไถ่ ผมไม่รู้ว่ามันหายโกรธผมหรือยัง แต่ผมมันสมควรโดนแล้ว เห็นไอ้กัสเล่าว่าไอ้ธันรับเด็กมาเลี้ยง ผมไม่ค่อยเข้าใจและผมไม่ได้ถามรายละเอียดมากนัก ไม่อยากจะสนใจเรื่องของใคร แค่เรื่องของตัวเองผมยังเอาตัวไม่รอดเลย
ลงจากเครื่องบินก็ตรงไปที่โรงแรมเพื่อนอนพักผ่อนเตรียมทำงานในวันต่อมา งานนี้ผมได้เป็นพรีเซนเตอร์ถ่ายแบบเสื้อผ้าให้กับแบรนด์ดังของที่นี่ โดยถ่ายคู่กับนางแบบชื่อดังของที่นี่ ลูน่า เคอร์เกน
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรซ้ำไปที่เบอร์เดิม แต่ก็เหมือนเดิม
เราจะต้องจบกันแบบนี้จริงเหรอพริก นายไม่คิดถึงฉันบ้างหรือไง
“ฉันจะตายอยู่แล้วนะ ความคิดถึงมันแทบจะฆ่าฉันให้ตายทั้งเป็น”
“ดีครับ หันข้างหน่อย มาโค คุณโอบเอวลูน่าให้แน่นอีดนิดหนึ่ง ดีๆ”
แช๊ะๆๆ
วันนี้เราต้องถ่ายกันทั้งหมดสามที่ ที่แรกคือที่สตูดิโอ ถ่ายกันตั้งแต่เช้ามืด เนื่องจากเราต้องใช้แสงจากไฟอยู่แล้ว แต่ฉากต่อไปเราต้องออกไปถ่ายนอกสถานที่ ซึ่งจะต้องใช้แสงตอนเช้า ไปจนถึงอีกที่ที่เราจะต้องไปถ่ายในตอนบ่าย ในฤดูใบไม้ร่วงแบบนี้บรรยากาศรอบข้างดูสวยงาม
ผมทำงานทั้งวันไม่มีหยุดพัก รวมไปถึงลูน่าด้วย เธอทำงานเก่ง เข้าใจงานได้ดี ทั้งที่ไม่เคยทำงานด้วยกันมาก่อนและไม่เคยรู้จักกันมาก่อนด้วย แต่ผมกับเธอก็ทำงานเข้าขากันมาก งานดำเนินไปอย่างราบรื่น จนกระทั้งเสร็จในช่วงเย็น ผมนั่งพักมองใบไม้ค่อยๆร่วงหล่นลงพื้น
ใบไม้สีแดงเป็นสัญลักษณ์ของฤดูใบไม่ร่วงที่หาได้ยากในประเทศไทย ผมอยากให้พริกได้มาเห็น มันจะต้องชอบแน่ๆ ผมยังจำใบหน้าเปื้อนสุขยามที่ผมพาพริกไปเที่ยวทะเลได้ ผมยากจะเห็ยรอยยิ้มของมันอีกครั้ง ต่อให้รอยยิ้มนั้นจะไม่ได้เกิดขึ้นเพราะผมก็ตาม
“คิดถึงคนรักอยู่เหรอ”
ผมเงยหน้ามองลูน่าที่ไม่รุ้ว่ามายืนอยู่ตรงหน้าผมตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอนั่งลงข้างๆผม ก้มลงหยิบใบเมเปิ้ลที่ร่วงหล่นลงพื้นมาถือเล่นก่อนจะส่งมาให้ผม ผมรับเอาไว้
“ผมไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี ผมรักเขา แต่มันคงจะเป็นไปไม่ได้” ผมไม่เคยไว้ใจคนที่ไม่รู้จัก แต่กับลูน่า ไม่รู้เพราะอะไรผมถึงสบายใจเมื่อได้พูดได้ระบายความในใจกับเธอ
“ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้หรอกนะถ้าพยายาม บางที ทุกอย่างก็ไม่ได้เริ่มที่จุดเริ่มต้น บางอย่างก็ไม่ได้สวยงามตั้งแต่แรก อย่างใบเมเปิ้ลพวกนี้ ตอนที่พวกมันเริ่มมีใบอ่อน จนกระทั่งค่อยๆโต มันก็แค่ต้นไม้ต้นหนึ่ง แต่เมื่อยามที่มันร่วงโรยมันกลับมีค่าขึ้นมา ทุกคนต่างให้ความสนใจ บางที...จุดเริ่มต้นมันก็เริ่มจากจุดจบได้เหมือนกัน” ลูน่าพูด สายตาจับจ้องไปเบื้องหน้า เธอมีบางอย่างที่เหมือนผม นั่นคือแววตาแห่งความหวังและความเจ็บปวด
“คุณก็มีคนรักเหมือนกันสินะ” ผมถามเธอ เธอยิ้มก่อนจะหันมามองหน้าผม
“ใช่ แต่เราเลิกกันแล้ว...ฉันทำผิดต่อเขา ตอนนี้ก็ได้แค่หวังว่า...เราจะกลับมาเจอกันในสักวันหนึ่ง แม้จะในฐานะเพื่อนก็ตาม” เธอเล่าเรื่องของเธอ ซึ่งผมว่ามันก็ไม่ต่างจากผมเท่าไหร่ในภาพรวม
“แม้ว่าคุณจะได้เป็นแค่เพื่อนน่ะเหรอ” ผมถาม เพราะผมคงทำใจได้ยากที่จะต้องเป็นคนอื่นในชีวิตของพริก
“ใช่” เธอตอบเสียงหนักแน่น “แต่ฉันไม่ได้อยากจะเป็นเพื่อนของเขาหรอกนะ ฉันแค่อยากจะเริ่มต้นใหม่ เหมือนต้นเมเปิ้ลนี่ไง มันจะสวยงามได้อีกครั้ง ก็ต้องกลับไปเริ่มนับหนึ่งใหม่ ยามที่มันสลัดใบจนหมด มันจะแตกใบใหม่ ค่อยๆเติบโตเพื่อรอเวลาใกล้จะร่วงโรยให้คนได้ชื่นชมความงามของมันอีกครั้ง เมื่อถึงเวลานั้น ฉันจะเอาใจใส่มันอย่างดี ไม่ให้พลาดเหมือนครั้งนั้นอีก”
“ยังไง” ผมยอมรับว่าผมไม่ค่อยเข้าใจที่เธอพูดเท่าไหร่ แต่ถึงจะไม่เข้าใจ แต่ผมกลับรู้สึกมีความหวังเล็กๆจากคำพูดของลูน่า
“นายนี่นะ กลับกันได้แล้ว” ลูน่าลุกขึ้นยืนมองหน้าผม ก่อนจะเดินจากไปทิ้งให้ผมไม่เข้าใจกับคำพูดของเธอ
งานครั้งนี้ยังต้องทำต่ออีกหลายวัน ไม่ใช่แค่ถ่ายแบบ แต่ยังต้องเดินสายออกงานเปิดตัวตามห้างดังและให้สัมภาษณ์กับนิตยาสารบางเล่ม ยุ่งจนผมไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องของตัวเอง
นอกจากนั้นยังมีเอเจนซี่มาติดต่อให้ผมทำงานอยู่ที่นี้ โดยที่ผมจะต้องเซ็นสัญญาร่วมงานเป็นเวลาสองปี ค่าตอบแทนสูงจนผู้จัดการของผมเชียร์ เพราะงานนี้ใครๆก็อยากได้ แต่ผมเลือกที่จะปฏิเสธ ลูน่าที่อยู่ร่วมในเหตุการณ์ก็อึ้งไม่ต่างกันที่ทำแบบนั้น เธอมาบอกทีหลังว่าเธอเองก็อยากได้งานนี้ แต่ในฐานะของนางแบบผู้หญิง เธอไม่ได้ถูกรับเลือก แต่เธอเข้าใจว่าทำไมผมถึงไม่รับงานนี้
ผมมีคนให้กลับไปหา ไม่ว่าคนๆนั้นจะต้องการผมหรือไม่ แต่ผมก็อยากกลับไปหา
“เลิกงานวันนี้ว่างไหม” ลูน่าถามผมระหว่างพัก
“ว่าง จะไปไหนเหรอ” ผมถาม ตั้งแต่มานิวยอร์คผมยังไม่ได้ไปเดินเที่ยวที่ไหนเลย เอาแต่ทำงาน
“ฉันจะไปสักน่ะ สนใจไหม”
“ก็ไปสิ ว่างอยู่พอดี” ผมตกลงไปเป็นเพื่อนเธอ เพราะยังไงก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว
ร้านสักที่ลูน่าพามาเป็นร้านดังที่สักให้คนดังจากทั่วโลกเยอะแยะมากมาย ดูได้จากรูปถ่ายที่ติดอยู่ที่พนังห้อง ดารา นักร้อง นายแบบนางแบบหรือคนดังในวงการอื่นเยอะแยะมากมายที่แวะมาสักที่นี่
ลูน่าแยกออกไปสัก เธอเลือกลายมาจากบ้านเรียบร้อยแล้ว ผมนั่งรอเงียบๆ คิดถึงรอบสักบนหน้าอกของพริก เห็นที่ไรทำเอาอารมณ์สั่นไหวทุกที
อยู่ๆผมก็นึกประโยคหนึ่งขึ้นมาได้ใบบทเพลงๆหนึ่ง และนั่นทำให้ผมตัดสินใจหาอะไรทำฆ่าเวลายามที่รอลูน่า
อีกสองวันผมก็ต้องกลับเมืองไทยแล้ว ที่จริงกลับวันนี้เลยก็ได้ เพราะงานเสร็จหมดแล้ว แต่ผมขี้เกียจจะเดินเรื่องเปลี่ยนตั๋ว พรุ่งนี้ก็คงออกไปเดินเล่นแถวๆนี้เอาแทน
[Krrrr Krrrr]
“ฮัลโหล” ผมรับสาย
“ไอ้มาร์ค กูมีข่าวดีจะบอก” เสียงไอ้กัสตื่นเต้นเหมือนถูกหวยรางวัลที่หนึ่ง
“ข่าวดีอะไร” ผมถามเหนือยๆ
“กูเจอพริกแล้ว!”
“...” ผมนิ่งไปเพราะตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน “มึงว่าไงนะ” ผมถามมันอีกครั้ง
“กูบอกว่ากูเจอพริกแล้ว!!! มึงเสร็จงานแล้วรีบกลับมาทันทีเลย”
“เออ” ไม่ต้องบอกผมก็รีบกลับอยู่แล้ว
ผมกดวางสายไอ้กัสแล้วเก็บของลงกระเป๋าทันที โทรไปให้ผู้จัดการเปลี่ยนไฟท์บินให้ผมเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ถ้าไม่มีก็ซื้อใหม่เลย ผมไม่อยากจะรอเวลาที่จะได้เจอหน้าพริกแม้แต่นิดเดียว
‘บางที...จุดเริ่มต้นมันก็เริ่มจากจุดจบได้เหมือนกัน’
ถ้าผมจะเริ่มต้นใหม่จากจุดจบ...คงได้ใช่ไหม
………
กลับมาแล้วค่ะ หลังจากที่หายไปหลายวัน
เรื่องนี้ก็เหลืออีกไม่กี่ตอนแล้วค่ะ ก็จะจบแล้ววววว ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านนะคะ หลังจากนี้ก็จะพยายามลงให้เป็นปกติ เพราะว่าริริเหลือเรียนเทอมนี้ก็จะจบแล้ว เรียนหนัก กิจกรรมเยอะ มีสอนพิเศษเยอะมาก เลยไม่แน่ใจว่าจะว่างแต่นิยายทุกวันไหม แต่มั่นใจได้เลยว่าไม่ดองแน่นอน ยังไงก็จบ แค่อาจจะนานกว่าที่ผ่านมาสักหน่อย แต่อย่างน้อยที่สุดจะมาให้อาทิตย์ละครั้ง รวมไปถึงเรื่องอื่นๆอีกสองเรื่องด้วย
อีกไม่นานก็จะไม่หน่วงแล้วนะเรื่องนี้ อดใจรอกันอีกนิด ^^
:mew1:
-
มาแล้วววว
-
ลุ้นๆ ง่าจะจบแล้วหรอครับ
สู้ๆนะมาโคอย่าพึ่งยอมแพ้ :L2:
-
เค้าอยากอ่านอีกกกTT
-
มาถึงตรงนี้ก็ได้แต่หวังว่า มาโค กับ พริก จะสมหวังสักที
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เพื่อนพี่มาร์คทำหน้าที่ดีมากอะ
ขอให้ปรับความเข้าใจแล้วกลับมาหวานกันอีกนะ
โอ้ยตอนพอร์ชเข้าไปคุยกับโอชินนี่แบบน่ารักอะ
-
จะได้เจอกันแล้วอย่าให้คลาดกันได้นะไม่อยากเศร้าแล้วอ่ะปรับความเข้าใจกันดีๆล่ะมาโคสู้ๆ^<(แอบอยากอ่านเรื่องพี่ธัน^^)
-
รอให้สองคนนี้เจอกันอยู่นะ ริริรีบพามาร์คมาด่วนเลย
-
:hao7:
-
พี่มาร์คสู้ๆ
-
ขอให้เจอน้องพริกไวๆ
-
อ้าคคคคค.,,,เจอพริกแล้วพี่มาร์ครีบกลับมาด่วนๆเลยค่า
ลุ้นๆอ่ะ อยากให้เจอกันเร็วๆ
:katai1:
-
เจอพริกแล้ว!!! คราวนี้ไม่พลาดแน่ หลังจากถอยไปตั้งหลักทั้งคู่
ตอนที่ห่างกันต่างก็ได้ข้อคิดจากคนรอบข้างมาไม่น้อย
บทเรียนครั้งนี้คงทำให้มาร์คคิดได้นะว่าอย่าได้ล้อเล่นกับความรักอีก
จะได้มีความสุขจริงๆกันเสียที :L1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
จะได้เจอกันจริงๆแล้วใช่ไหม?
ลุ้นนะเนี่ย...เจอแล้วก็เริ่มต้นใหม่ให้ดีนะ ต่างคนก็ต่างรักกันอยู่
-
เริ่มต้นกันใหม่เนอะะ
เจอกันเร็วๆนะะ รอไม่ไหวแล้ววว 55555
-
จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วดีใจจังเลย :mew1: มาโคดีแล้วล่ะ ส่วนพริกเราเอาใจช่วยน่ะ มาโคยังรักนายเสมอ :mew1: คุณริริสู้ ๆ น่ะจ้ะ เรื่องนี้ถ้าจะตีพิมพ์เป็นเล่มก้อดีน่ะ อยากได้จ้ะ บอกไว้ก่อนเผื่อกำัลังคิดจะทำน่ะ :mew3:
-
กรี๊ด.......ขอกรีดร้องดังๆต้อนรับมาโค :hao7:
:call: สาธุขอให้ได้พบกันเร็วๆทีเถอะ
-
ลุ้นขอให้ปรับความเข้าใจกันได้สักที
แต่ยังไม่อยากให้จบเลย
-
มาโคสู้ อยากให้เจอพริกเร็วๆ จะได้มีความสุขกันซะที :hao5: :hao5:
-
เอาอีกๆๆๆๆ อ๊าคคคคค
-
เร็วๆเลยมาโค
คนแต่งก็แรวๆเลย
หายไปนานนะคะ
:hao5:
-
รอออออออคร้ะะะ ลุ้นให้คืนดีกันเร็วๆๆๆ :hao7:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยส์ ลุุ้นๆๆๆ รอตอนต่อค่า
-
ขออีก ขออีก
ค้างงงงงงง
-
สู้ๆค่ะ เป็นกำลังใจให้ :bye2:
ปล อยากอ่านคู่ ธัน อ่า :hao5:
-
ดีใจที่พี่มาร์คก็คิดถึงน้องพริกเหมือนกัน หากันให้เจอเร็ว ๆ นะ
ป่านนี้พริกซึมผอมแย่แล้ว พี่มาร์คถอดเคี้ยวเล็บหมดแล้ววุ้ย
รักเมียคนเดียว คนอ่านปลื้มมากค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
คุณพระเอก... บทจะเปลี่ยนก็เปลี่ยนไม่เหลือมาดเดิมเลย
ว่าแต่ว่า... ไม่มีใครรู้จักบ้านพริกเลยเรอะ ??? :o
รออ่านต่อออออออออออออออ :katai5:
-
อร๊ายยยยย...จะเจอพริกแล้ว แต่ถูกตัดดัง ฉับ!! เลย T_T :mew6:
-
จะได้เจอกันแล้ว ขอให้คืนดีกันซักที
-
อ่านมารวดเดียวสามสิบตอนเลย เขียนสนุกดี รีบๆ มาต่อนะ
-
o13 o13 o13 o13
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
สู้สู้ทั้งสองคน :กอด1:
-
o13 o13 o13 o13
-
สนุกมากครับ
ชอบๆ ยังอ่านไม่ทัน
-
อ่าครับอ่านทันแล้ว
เปนกำลังใจให้ครับผม
จะได้เจอกันไหม
รอลุ้นๆ
-
DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 31: How can I love when I’m afraid to fall
HIM: PRIK
การเริ่มต้นใหม่ดูจะราบรื่นมากกว่าที่คิด แม้จะตะกุกตะกักไปบ้าง แต่ก็ไม่ได้หนักหนาอะไร ผมคงทำตัวสุขสบายเหมือนตอนที่อยู่กับคุณไวน์ไม่ได้ เงินค่าจ้างที่ได้จากร้านพี่แนนก็ไม่ได้มากมายอะไรนัก และผมก็ไม่คิดจะไปหางานอื่นเพิ่ม เพราะต้องเรียนต้องทำการบ้าน ถ้าจบออกมาคะแนนดี ก็คงหางานดีๆทำได้
เมื่อวานผมเพิ่งจะโทรคุยกับพ่อ พ่อบอกว่าตอนนี้งานกำลังไปได้รุ่ง พ่อได้เลื่อนเป็นผู้จัดการร้านแทนคนเก่าที่ลาออกไป ส่วนเพื่อนพ่อซึ่งก็คืออาปัน ก็ได้ดีไม่แพ้กัน พ่อเลยขอผมทำงานเก็บเงินอีกสักหน่อย ให้พอมาตั้งตัวที่เมืองไทยได้แล้วพ่อจะกลับมา เห็นว่าพ่อมีความสุขกับชีวิตและงานที่ทำ ผมก็ไม่ได้เอ่ยขัดอะไร แม้ในใจอยากจะให้พ่อกลับมาอยู่บ้านเรามากกว่า
ถึงจะไม่มีเงินทองมากมาย แต่การที่เราอยู่ด้วยกัน มันมีค่ามากกว่าเงินทองเสียอีก
เงินที่ผมเก็บเอาไว้ทำร้านอาหารให้พ่อ ยังคงมีอยู่เต็มจำนวน ไม่ได้ขาดหายไป เพราะผมไม่คิดจะเอาออกมาใช้ ถึงจะไม่ใช้เงินจำนวนที่เยอะแต่ก็พอเปิดร้านอาหารเล็กๆได้ เรื่องนี้ผมคงต้องไปขอศึกษาเอากับพี่แนน แต่ยังไม่ได้ลองคุย ผมว่ามันเร็วไปและไม่รู้พี่แนนจะคิดยังไง จะคิดว่าผมแอบมาทำงานที่ร้านเพื่อสืบข้อมูลหรือเปล่า หรือจะเปิดร้านแข่งหรือเปล่าอะไรแบบนั้น
พี่แนนเป็นคนดี เป็นพี่สาวที่ดี ผมไม่อยากจะเสียงคนดีๆในชีวิตไปอีกแล้ว แค่คนๆเดียวที่เสียไปก็มาพอให้ผมจดจำและเก็บไว้เป็นบทเรียน
ในชีวิตเสียเงินทองเท่าไหร่เสียได้ เพราะยังไงก็หาใหม่ได้ แต่กับคนที่รักเรา ถ้าเสียไปก็ไม่มีวันได้กลับคืนมา
“พริก พี่ฝากดูร้านแปบหนึ่งนะ พอดีของหมดพี่จะออกไปซื้อ” พี่แนนเดินออกมาจากหลังร้าน วันนี้มีผมมาทำงานคนเดียว เพราะเป็นวันศุกร์ คนอื่นๆอีกสองคนติดเรียน จะเข้ามาตอนบ่ายกับตอนเย็น
“ให้ผมออกไปซื้อให้แทนไหมครับ” ผมอาสา ข้างนอกอากาศร้อนมาก
“ไม่เป็นไร เราอยู่ดูร้านเถอะ” พี่แนนยิ้มตอบแล้วก็เดินออกจากร้านไป ผมมองตามด้วยความเป็นห่วง พี่แนนตัวเล็กนิดเดียว จะขนของไหวไหมนั่น ปกติพี่นิว พี่ที่ร้านอีกคนจะออกไปซื้อของกับพี่แนนประจำ แต่วันนี้ไม่มีใครอยู่นอกจากผมพี่แนนเลยต้องไปซื้อของคนเดียว แต่ก็อย่างว่าแหละนะ ถ้าผมไปซื้อคงไม่ได้เรื่อง เพราะยังมือใหม่และไม่รู้ว่าอะไรต้องซื้อเท่าไหร่ ยี่ห้อไหนถึงจะดี พี่แนนไปซื้อเองคงจะดีกว่าเยอะ
ลูกค้าแวะเข้ามาประปราย แต่ก็เข้ามาอย่างต่อเนื่อง ร้านพี่แนนมีขายทั้งเครื่องดื่ม ของหวานอย่างพวกเค้ก คุ๊กกี้ และมีอาหารหลากเมนูที่อร่อยเกือบทุกอย่าง อยู่ที่นี่กินข้าวฟรีด้วยครับ ผมก็เปลี่ยนเมนูไปเรื่อย ถ้าผมคิดจะเปิดร้านแบบนี้ ก็อยากจะทำให้ได้อย่างร้านพี่แนน เพราะอาหารอร่อย ราคาก็ไม่แพง เด็กนักเรียนนักศึกษาก็มานั่งกินกันง่าย บางทีก็มีเด็กมานั่งอ่านหนังสือทำงานที่นี่อยู่ครึ่งค่อนวัน แม้บางทีจะสั่งแค่น้ำแก้วเดียวแต่เราก็ยินดีบริการครับ
กริ๊ง
“ขอคาปูชิโน่ร้อนแก้วหนึ่งครับ” ลูกค้าผู้ชายเดินเข้ามาสั่งที่หน้าเคาน์เตอร์ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะ เขามากินกาแฟที่ร้านทุกวันแล้วก็เวลาเดิม แรกๆผมก็ไม่ได้สนใจ แต่พอได้เห็นทุกวันก็เลยสังเกตุได้ ผมลงมือชงกาแฟตามที่ลูกค้าสั่ง แต่ก่อนผมก็ชงกาแฟพวกนี้ไม่เป็นหรอกครับ แต่พี่แนนก็สอนให้ผมหมดทุกอย่าง
“ได้แล้วครับ” ผมวางแก้วกาแฟตรงหน้าลูกค้า เขาเงยหน้ามองผมก่อนจะยิ้มให้ผมบางๆ ผมก็ยิ้มตอบตามหน้าที่ของผู้ให้บริการที่ดี
“วันนี้ลงมือชงเองหรือครับ” เขาถามผมเหมือนเป็นการชวนคุย
“อ่อ ครับ พอดีไม่มีคนอยู่ ลองชิมดูนะครับว่าโอเคไหม ผมก็เพิ่งทำได้ไม่กี่ครั้ง ไม่รู้ว่ารสชาติจะออกมาดีหรือเปล่า” ผมบอก ผมได้ชงกาแฟแค่ไม่กี่ครั้งหรอกครับ เพราะพนักงานคนอื่นจะมีประสบการณ์และเวลาการทำงานมากกว่าผม ถึงจะทำเป็นแต่ก็ยังไม่มั่นใจในฝีมือ ไม่รู้ว่าจะอร่อยหรือเปล่า
“แค่ได้กลิ่มผมก็รู้แล้วว่าอร่อย” เขาพูดเหมือนจะชมแล้วก็ยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม ผมลุ้นจนตัวเกร็ง ถ้าเป็นเมนูอื่นอย่างพวกโกโก้ ชาเชียวนมสดหรือพวกชาเย็น ผมมั่นใจนะครับ แต่กาแฟนี่มันยากจริงๆ ถ้าชงไม่ได้สัดส่วนไม่ถูกสูตร รสชาติก็จะเสียไปเลย เหมือนจะเป็นงานง่ายแต่ความจริงแล้วไม่ใช่เลย
“เป็นไงบ้างครับ” ผมถาม เขานิ่งไปก่อนจะยิ้มกว้าง เป็นผู้ชายที่หล่อดีจริงๆ เวลาที่เขามานั่งที่ร้าน ก็จะเป็นช่วงที่สาวๆพากันเข้ามาในร้านด้วย ช่วยเพิ่มยอดขายและเพิ่มจำนวนลูกค้าไปในตัว
“อร่อยมากครับน้อง เอ่อ...น้องชื่ออะไรเหรอ พี่ถามได้ไหม” เขาถาม
“ชื่อพริกครับ” ไม่ใช่เขาคนแรกหรอกครับที่ถามชื่อผม ส่วนมากลูกค้าคนไหนที่เป็นลูกค้าประจำก็จะรู้จักคนอื่นในร้าน พอเห็นว่าผมเป็นพนักงานใหม่ก็มันจะถามไถ่ชื่อเสียงเรียงนามผมเป็นธรรมดา
“น้องพริก พี่ชื่อต่อนะครับ ทำงานอยู่ที่บริษัทใกล้ๆนี้” พี่เขาชี้ออกไปนอกร้านให้ผมเห็นบริษัทใหญ่ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับร้านผม
“อ่อครับ ผมขอตัวไปดูลูกค้าคนอื่นก่อนนะครับ ถ้ามีอะไรก็เรียกได้” ผมเอ่ยขอตัวเมื่อเห็นว่ามีลูกค้าเดินเข้ามาในร้าน ผมเดินไปหยิบเมนูไปให้ลูกค้าผู้หญิงทั้งสองคน ตอนนี้ยังไม่เที่ยงคนเลยยังไม่เยอะเท่าไหร่ แต่ถ้าพอเที่ยงปุ๊บคนจะแน่นร้านมาก
ผมรับออเดอร์จากลูกค้าสาวทั้งสองท่านเสร็จก็เอารายการอาหารไปให้แม่ครัวที่หลังร้าน ก่อนจะออกไปผมก็ช่วยป้าเขาหยิบจับเตรียมของบางอย่างเอาไว้ เพราะอีกไม่นานลูกค้าก็จะเยอะ ก็จะไม่มีคนช่วย ผมก็ต้องออกไปอยู่หน้าร้านจนกว่าพี่แนนจะกลับมา
“ออกไปข้างนอกเถอะลูก ป้าทำได้”
“ครับป้า” ผมเดินออกมาดูร้านที่หน้าร้านตามเดิม พอดีกับที่ลูกค้าสาวสองคนสั่งเครื่องดื่มเพิ่ม ผมก็ลงมือทำให้ด้วยความรวดเร็ว ไม่อยากให้ลูกค้ารอนาน
จนกระทั่งช่วงเที่ยงที่มีคนเข้ามากินข้าวเยอะมาก ผมก็วิ่งวุ่นไปทั่วร้าน บางทีต้องไปช่วยป้าแม่ครัวทอดพวกไข่เจียวไข่ดาวหรือไม่ก็ตัดข้าวใส่จานและตกแต่ง แล้วก็วิ่งออกมาดูร้านและทำเครื่องดื่ม แต่ดีที่ว่าลูกค้ามักเป็นคนที่คุ้นหน้า บางอย่างเขาก็จะช่วยตัวเองอย่างเช่นน้ำเปล่าที่ทางร้านเสิร์ฟฟรีก็จะตักน้ำแข็งและเทน้ำดื่มกันเอง ผมชอบบรรยากาศแบบนี้นะครับ เพราะเราได้เขาถึงลูกค้าและลูกค้าก็ได้เข้าถึงเรา เป็นกันเองกันไม่เกร็งมาเหมือนร้านอาหารหรูๆที่พนักงานมันไม่ค่อยได้พูดคุยกับลูกค้าเท่าไหร่
“พี่กลับมาแล้วพริก โทษทีที่ไปนาน พอดีรถติดนิดหน่อย” พี่แนนกลับมาแล้วครับ ผมเลยให้พี่แนนดูหน้าร้านแล้วผมก็เข้าไปช่วยในครัว เพราะงานในครัวจะยุ่งมากกว่าเพราป้าแกทำคนเดียว
ไม่อยากจะบอกว่าผมทำอาหารได้หลายอย่างเลยนะครับได้ป้าแกสอน ป้าแกชื่อป้าติ๊ก ทำอาหารอร่อยมาก ได้ทั้งไทยและเทศ เวลาผมเข้ามาช่วยป้าแกก็จะสอนผมไปด้วย บางครั้งก็ให้ผมลองทำโดยที่ป้าแกยืนกำกับอย่างใกล้ชิด
หลังจากที่ข้าวจานสุดท้ายของช่วงเที่ยงถูกเสิร์ฟออกไป ผมก็ได้เวลาพักเพราะนิวเข้ามาทำงานในช่วงบ่าย มื้อเที่ยงนี้ป้าติ๊กสอนผมทำข้าวผัดน้ำพริกทรงเครื่อง ก็เป็นข้าวผัดน้ำพริกกะปิ มีเครื่องเคียงเป็นปลาทูทอดตัวอวบอ้วน ไข่ชะอมที่ทั้งหนาและนุ่ม มีผักสดอีกนิดหน่อย
“อืม...อร่อยจังครับป้า” ถึงผมจะเป็นคนลงมือทำจานนี้เอง แต่มันอร่อยเพราะป้าแกเป็นคนตำน้ำพริก ป้าติ๊กเคยสอนผมแล้ว ป้าบอกอร่อยแต่ผมว่ามันยังไม่เท่ากับฝีมือของป้า
เห็นอาหารตรงหน้าแล้สนึกไปถึงมาโค...ผมอยากให้เขาได้ลองชิม เพราะเขาชอบมาอ้อนให้ผมทำอะไรให้กิน ตอนนั้นผมก็ทำได้ไม่กี่อย่าง ทำเป็นแต่ของง่ายๆ แต่ตอนนี้ผมทำเป็นหลายอย่าง อยากทำให้เขากิน แต่มันก็คงเป็นไปไม่ได้แล้ว
ทำงานเสร็จผมก็เตรียมตัวกลับบ้าน วันศุกร์ผมจะทำตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าจนถึงหกโมงเย็น ผมเดินไปตามทางเรื่อยๆจนถึงหน้าปากซอย แวะซื้อของใช้บางอย่างที่ร้านขายของชำแถวๆนั้นแล้วก็เดินเข้าซอยบ้าน ที่นี่ไม่มีใครรู้จัก มีแค่ข้าวตังที่เคยมาและคุณไวน์ นอกนั้นก็ไม่มีใครรู้ว่าบ้านผมอยู่ที่ไหน เพราะผมไม่อยากให้ใครรู้ และคนๆนั้นก็คือมาโค
วันที่ผมกลับมาทำความสะอาดที่บ้านแล้วโกหกเข้ามาออกมาทำงาน ผมอยากจะให้ที่นี่เป็นเสมือนหลุมหลบภัยที่ผมจะซ่อนตัวจากภัยอันตรายทั้งปวง มันทำให้ผมรู้สึกปลอดภัยแม้จะต้องอยู่อย่างเดียวดายก็ตาม
จากที่เดินอยู่คนเดียว ผมก็รู้สึกเหมือนว่ามีคนเดินตาม ผมค่อยๆผ่อนเท้าลง ก้มหน้ากรอกตาไปมา พยายามฟังเสียงเท้าแต่อยู่ๆก็เงียบหายไป ผมเลยหันไปมองแต่ก็ไม่มีใคร หรือว่าผมจะคิดไปเอง
“สงสัยจะทำงานหนัก” ผมส่ายหัวให้กับตัวเองแล้วก็เดินต่อจนถึงบ้าน
ไม่ว่าจะเมื่อไหร่บ้านผมก็เงียบเหงาเหมือนเดิม แวบหนึ่งในความรู้สึก ผมรู้สึกว่ามันไม่น่าอยู่ แต่ไม่รู้จะทำยังไง มันเงียบเกินไป เพราะแบบนี้ผมถึงไม่ค่อยอยากจะอยู่บ้าน อยากทำงานอยู่ที่ร้านต่อ แต่พี่แนนสั่งให้ผมพักผ่อนบ้าง แต่การที่ต้องกลับมาอยู่คนเดียวมันทรมานเกินกว่าใครจะเข้าใจผม
ผมเดินขึ้นห้องไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะลงมาปิดบ้านเปิดไฟด้านล่างเพราะผมคงไม่ลงมาข้างล่างแล้ว เวลาอยู่บ้านผมมันจะอยู่ในห้องนอนตัวเองมากกว่าจะลงมาอยู่ข้างล่าง
ขึ้นห้องมาผมก็หานู่นหานี่ทำไม่ให้ตัวเองว่างจนเกินไป แล้วก็นึกขึ้นได้ว่ามีการบ้านที่ต้องทำส่งวันจันทร์ ผมก็เลยเอาออกมาทำ บอกได้เลยว่าก่อนหน้านี้ผมคงจะทำคืนวันอาทิตย์ ไม่ได้ทำตัวขยันแบบนี้หรอกครับ เหอะๆ
ทำการบ้านไปไม่นานข้าวตังก็โทรเข้ามาหาผมถามเรื่องการบ้าน ผมเปลี่ยนเบอร์ใหม่มีแค่เพื่อนในมหาลัยไม่กี่คนและพ่อผมเท่านั้นที่รู้ แม้แต่โอชินผมยังไม่ติดต่อมันเลย ผมยังไม่พร้อมที่จะเจอใครตอนนี้ กลัวที่จะตอบคำถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้นถ้าหากว่ามันถาม ผมยังไม่พร้อมจริงๆ
หลังจากที่อธิบายเรื่องการบ้านให้ข้าวตังฟังจนเข้าใจ ผมก็วางสายแล้วผมก็ลงมือทำการบ้านจนเสร็จ เพิ่งจะสามทุ่มเอง ไม่มีอะไรให้ผมทำเลย หนังที่มีอยู่ผมก็ดูจนหมดแล้ว ได้แต่เปิดทีวีดูไปเรื่อยๆ จนเผลอหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้ รู้แต่ว่าผมฝัน และเป็นฝันที่ดีที่สุดนับตั้งแต่ผมกลับมาอยู่ที่บ้าน
ผมฝันว่ามาโคมาหาผม เขากอดผมเอาไว้ก่อนจะกระซิบที่ข้างหูผม คำกระซิบที่ทำให้ผมนอนหลับฝันดี
“พี่คิดถึงพริกนะ รักมากนะรู้ไหม”
เป็นฝันที่ผมไม่อยากจะตื่นขึ้นมาพบกับความจริง อยากจะล่องลอยอยู่ในความฝัน
ถ้าความฝันมันจะกลายเป็นความจริง ผมก็ไม่อยากจะตื่นเลย
จนกระทั่งตอนเช้าวันเสาร์ที่ผมต้องไปทำงาน เป็นเช้าที่ผมตื่นมาโดยที่ไม่รู้สึกปวดหัวเพราะนอนไม่พอ จากอาการนอนไม่หลับ ผมยิ้มให้กับตัวเองก่อนจะมองไปรอบๆห้อง แต่แล้วก็มีบางอย่างที่ทำให้ผมแปลกใจ
ใครปิดทีวีให้ผม...
………………………………………….
ช่วงนี้ขอทยอยมาทีละครึ่งนะคะ ไม่งั้นจะทิ้งช่วงห่างแต่ละตอนนาน ไม่ว่ากันเนอะ ^_^ :katai2-1:
:mew1: :pig4: :L1: :กอด1:
-
เย้ๆ มาโคหาพริกเจอแล้วดีใจจัง
ยังไงก็คุยกันดีๆนะ
อย่ามีอะไรทำให้ผิดใจกันอีกเลย
-
:o ผีหลอก!!!
กร้ากกกกกก 5555+
กลับมาพร้อมหนุ่มหน้าใหม่เลย หึหึ o3
รออ่านต่อออออออออออออออออออออ :katai5:
-
รอ.....
ยังค้างคา เลยไม่รู้ว่าจะเม้นอะไร
ได้แต่ลุ่น :hao7:
-
พริกเราคิดว่านายไม่ได้ฝันหรอกมาโคคงมาหานายแล้วแหละ!!
-
มาโคมาแน่ๆ
-
มาโค่มาหาพริกแล้ว
-
มาต่ เร็วๆนะ :katai4:
-
วันนี้มาต่ออีกได้มั้ยคะ 55 ค้างคามากเลออ
-
รอมาต่อนะริริ
-
พี่มาร์คมาแล้ววว :hao7:
-
มาโคให้ว่อง ดูเหมือนจะมีหนุ่มมาขายขนมจีบพริกแล้วเนี่ย
:serius2:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
คนปิดทีวีี คงไม่ใชคุณเจ้าที่ใช่ไหม
มาโคมาแล้วใช่มั๊ย รีบมาแสดงตัวด่วน
-
มาโคแอบมาดูแลแน่เลย :-[
-
แอบเข้าบ้านเฉยเลย แอบมาดูแลสินะ
คราวหน้าเปิดตัวเลยนะ มาโค เข้าไปจีบใหม่ในร้านเลย!
-
น้องพริกมาแล้ว ดีหน่อยที่ตอนนี้บรรยากาศไม่เศร้าเหมือนตอนนั้น
แต่เรื่องความเหงามันเป็นธรรมดา จริงๆก็ไม่อยากให้พริกชินหรอกนะ
เพราะถ้าอยู่กับมันจนชินแล้วพี่มาร์คก็ไม่มีความหมายน่ะสิ
แล้วดูเหมือนว่าเจ้าของหัวใจเขาจะตามมาเจอแล้วด้วยสิเนี่ย
อย่าได้ช้าเชียวเพราะดูเหมือนว่าจะมีคนสนใจหนูพริกของพี่มาร์คด้วย
ความสุขกำลังจะมาเยือนแล้วนะทั้งสองคน
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
(http://img.coolz-server.com/img/2013-11-06/09-20-00_0.034537.gif)(http://img.coolz-server.com/img/2013-10-28/17-16-09_0.699976.gif)
-
ขอให้เป็นมาโคทีเถอะ :call:
-
มาโคหาพริกเจอแล้วช่ายม๊ายยยยยย
โอ๊ยยย น้ำตาจิไหล
รอตอนต่อไปค่า
-
ตั้งตารอวันที่ พริก จะเจอ มาโค นะ
ลุ้นมากๆๆๆๆๆๆ อ่ะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อยากให้พริกเจอกับมาโคแล้ววววว
ลุ้นนนนนๆๆๆๆๆ
-
คนเขียนมาต่อด่วนๆๆเลยนะ คนอ่านอยากอ่านมากๆเลย
อยากให้พริกมีความสุขบ้าง อยุ่คนเดียวแบบนี้ มันเหงาเกินไป
-
พี่มาร์คคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคมาบรรทัดเดียวแต่ใจกระตุกเลยคร่า
ดีใจแทนพริกจะได้ไม่เฉาอีกแล้ว
-
มาโคให้ว่อง ดูเหมือนจะมีหนุ่มมาขายขนมจีบพริกแล้วเนี่ย
:serius2:
เห็นด้วยๆ :hao7: :hao7:
-
ท่าทา่งจะไม่ใช่ความฝันละมั้งพริก
-
อรั้ยยย!! ใครปิด><
-
ใครปิดมาโคหรือป่าวขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะ
-
ตามมาอ่านอีกคนนนนนนนนนน
กำลังหนุกเลย
รอๆๆๆๆๆ
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
สตอล์กมาก!!!!
-
พระเอกชั้นย่องเข้าบ้านนายเอกเยี่ยงโจร เอาวะ ยังไงก็โจรปล้นใจ
แค่กลับมาหากันก็ดีใจมากแล้ว ต่างคนต่างยังรอและคิดถึงกันและกัน
ชอบตอนน้องพริกคิดถึงมาโคอยากทำอาหารให้ทาน
ถ้ากลับมาดีกันพี่แกคงไม่ยอมให้น้องกลับไปทำงานที่้ร้านหรอกเพราะหนุ่มเพียบ
ขอบคุณค่ะ
-
มาโคๆๆๆๆ ง้อน้องเดี๊ยวนี้น่ะ
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
เย้ๆๆๆๆ...มาโคมาแล้วๆๆๆ :katai2-1:
เคลียร์กันดีๆ นะจ๊ะ...ถ้าพริกเหวี่ยง จับกดไปเล้ยยยยยย :oo1: :oo1:
ปล.ขอบคุณคุณริริมากน้าาา...จุ๊บๆ *3* :mew1:
-
มาแล้วๆๆๆๆ มาโค :katai1:
-
อยากอ่านต่อ :ling1:
-
พี่มาโคคคคคค มาหาน้องพริกแล้ว ดีใจจัง
:heaven :heaven
-
รอลุ้นต่อไปว่าจะเปิดตัวเมื่อไหร่ :z2:
-
ค่อย ๆ ทยอยมาก้อได้จ้ะ ไม่อยากให้ขาดช่วงนาน ๆ น่ะ มันจะต่อไม่ติดจริง ๆ อารมณ์ขาดหาย ดีใจที่พริกกับมาโคใกล้จะกลับมาเจอกันแล้ว ต้องเป็นมาโคแน่ ๆ ที่มาหาพริกน่ะ :mew1:
-
DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 31: How can I love when I’m afraid to fall
100%
จนกระทั่งตอนเช้าวันเสาร์ที่ผมต้องไปทำงาน เป็นเช้าที่ผมตื่นมาโดยที่ไม่รู้สึกปวดหัวเพราะนอนไม่พอ จากอาการนอนไม่หลับ ผมยิ้มให้กับตัวเองก่อนจะมองไปรอบๆห้อง แต่แล้วก็มีบางอย่างที่ทำให้ผมแปลกใจ
ใครปิดทีวีให้ผม...
........................
หรือผมจะเป็นคนปิด แต่ผมจำได้ว่าผมไม่ได้ปิดนะ แล้วใครปิด หรือผมจะละเมอ...
ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว ช่างหัวมัน ใครจะปิดก็ช่าง ตอนนี้ผมควรจะลุกออกจากเตียงแล้วรีบอาบน้ำซะ ไม่งั้นผมได้ไปทำงานสายแน่ๆ ถ้ายังมัวแต่เอ้อระเหยลอยชาย
ผมอาบน้ำอย่างสดชื่น คงเพราะได้นอนเต็มอิ่มอย่างที่ไม่เคยเป็น เช้านี้ผมถึงได้รู้สึกกระปรี้กระเปร่ามากกว่าทุกวัน ลอบยิ้มอยู่คนเดียวหลายครั้งเมื่อนึกถึงความฝัน ผมเป็นคนไม่ค่อยฝันเท่าไหร่ แต่พอฝันทีก็ฝันดีจนอยากจะจมอยู่กับมันอยู่ตลอดเวลา ผมเหมือนคนบ้า แต่ผมมีความสุขจริงๆที่ได้นึกถึงกอดที่แสนอบอุ่นและคำพูดที่เอ่ยบอกว่ารักผมด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน แม้มันจะเป็นเพียงแค่ความฝันก็ตาม
ผมมาถึงร้านก่อนใครเพื่อน ยกเว้นพี่แนน เพราะพี่แนนอาศัยอยู่บ้านที่อยู่ห่างจากร้านแค่สองหลังเท่านั้น อยู่ในซอยข้างร้านเข้าไปนิดเดียว พี่แนนจะมาก่อนเพราะต้องมาเปิดร้านและเช็คดูความเรียบร้อยพร้อมกับทำเบเกอรี่ก่อนที่จะเปิดร้านในแต่ละวัน
“พี่แนนสวัสดีครับ”
“มาเช้าอีกแล้ว สงสัยต้องเพิ่มเงินเดือนให้แล้วมั้ง” พี่แนนพูดขำๆ ผมยิ้มตาม เข้าไปช่วยพี่แนนจัดร้าน จนกระทั่งศรมา
“สวัสดีครับพี่แนน ไอ้พริก มาเช้าตลอดเลยนะมึง” มันทักผมกวนๆ
“มึงก็มาสายตลอด” ผมว่ามันกลับ แต่ไม่ได้จริงจัง มันเองก็รู้ถึงได้หัวเราะร่าเอากระเป๋าไปเก็บหลังร้าน
‘’เย็นนี้เลิกงานว่างเปล่าวะ”
“ทำไม” ผมถาม มือก็วุ่นอยู่กับการเช็ดเคาน์เตอร์ ของเป็นระเบียบเรียบร้อยอยู่แล้ว ไม่ค่อยมีอะไรให้จัดมากเท่าไหร่ แต่พอมาทำงานที่นี่ ผมก็ไม่อยากอยู่เฉย กลัวว่าจะเอาแต่คิดถึงมาโค ไม่ว่าอะไรอยู่ใกล้มือก็หยิบจับทำหมด
“จะชวนไปเตะบอล ไปปล่าว” ไอ้ศรมันเป็นนักกีฬามหาลัยครับ หุ่นมาดแมนแบบชาดไทยแถมยังหล่อเข้มอีกต่างหาก
“เอาดิ” ออกไปเตะบอลบ้างก็คงดี ขี้เกียจกลับบ้านเหมือนกัน
“ดีๆ มึงผอมเกินไป ไปออกกำลังกายซะบ้างจะได้แข็งแรง” ไอ้ศรมันยักคิ้วข้างหนึ่งพลางมองสำรวจร่างกายผม ผมเลยปาผ้าขี้ริ้วในมือใส่หน้ามัน มันโวยวายทำท่าจะเข้ามาเตะผมใหญ่
“มันสกปรกนะมึง ถ้าหน้ากูเป็นสิวแล้วสาวๆหายกูจะเอาผ้าขี้ริ้วป้ายหน้ามึงบ้าง”
“เหรออ” ผมไม่กลัวมันหรอก มันก็พูดไปอย่างนั้นนั่นแหละ ผมรู้
ร้านยังคงมีลูกค้าเข้ามาอย่างต่อเนื่องเหมือนทุกวัน พี่แนนกับศรอยู่หน้าเคาน์เตอร์ ผมส่วนผมคอยรับแขก เสิร์ฟอาหารและเก็บโต๊ะ ไม่ต้องไปชงกาแฟเพราะศรมันทำอร่อยกว่าผมและเร็วกว่าผมอีก
“พริก เข้าไปทานข้าวเที่ยงก่อนไป จะได้ผลัดกัน” พี่แนนเดินมาบอกผมตอนสิบเอ็ดโมงกว่าๆ
“ได้ครับ” ผมเดินเข้าไปในครัว ป้าติ๊กกำลังทำอาหารให้ลูกค้าอยู่ ผมเลยไม่อยากกวนป้าแก เดินไปที่หน้าเตาอีกเตา แล้วก็ลงมือทำมื้อเที่ยงเองโดยไม่รบกวนป้าติ๊ก สักพักไอ้ศรก็ตามเข้ามาพัก
“น่ากินวะ ป้าติ๊กทำให้เหรอ” มันเดินมาก้มมองดูจานข้าวผมตาวาว
“เปล่า กูทำเอง”
“จริงดิ ทำให้กูบ้าง อยากได้แบบนี้”
“ไม่ กูขี้เกียจ”
“โหย ไรวะ”
“อยากกินก็ทำเองดิ” ผมตักข้าวเข้าปากคำสุดท้ายก่อนจะเอาจานไปล้างในอ่างล้างจาน ไอ้ศรยังตามมาพูดไม่หยุด
“มึงนิ! ไม่ทำโว้ย!” ผมทำเองผมกินได้ เกิดทำให้มันกินแล้วท้องเสียขึ้นมาทำยังไง
“ใจร้ายวะ หน้าตาก็น่ารัก ทำไมเป็นคนแบบนี้วะ”
ดูมันนะครับ ทำหน้าทำตาน่าสงสารคล้ายกับว่าผมรังแกมัน แค่ผมไม่ทำอาหารให้มัน ปกติมันก็ไม่เคยกินฝีมือผมที่ไหน ทำมาเป็นพูดดี ผมเตะก้นมันไปทีโทษฐานกวนประสาทผมก่อนจะรีบวิ่งออกไปหน้าร้าน ไอ้ศรด่าไล่หลังผมมา
ปึก!
“ขอโทษครับ” ผมรีบขอโทษ ไม่รู้ว่าชนใคร แต่ขอโทษไว้ก่อน เกิดเรื่องจนได้ ผมได้โดนพี่แนนดุแน่ๆ แต่พอผมได้เห็นหน้าคนที่ผมเดินชนเท่านั้น ผมคิดว่าคงฝันกลางวันอยู่หรือไม่ก็ผมคงจะคิดถึงเขามาจนเห็นภาพลวงตา
“ระวังหน่อยสิ” เขาพูด ใบหน้านิ่งๆไม่สื่ออารมณ์ ดวงตาคมดุจเยี่ยมจ้องผมตาไม่กระพริบ แต่เป็นผมเองที่กระพริบตาถี่ให้แน่ใจว่าไม่ใช่ภาพลวงตา
“มาโค...”
เป็นเขาจริงๆที่อยู่ตรงนี้ ผมไม่ได้ฝันไป
“ห้องน้ำอยู่ไหน” เขาถาม ผมเผลอจ้องเขานานจนเขาเรียกผม ผมสะดุ้งขยับปากเงอะๆงะๆ
“ขะ ข้างใน” ผมชี้นิ้วไปทางด้านหลัง แล้วเขาก็เดินผ่านผมไป ผมยังยืนอยู่ที่เดิมราวกับคนเหม่อลอย คนเมื่อกี่ที่เดินผ่านหน้าผมไปเป็นคนจริงๆสินะ ไม่ไช่ผีหรือภาพลวงตา
มาได้ยังไง หรือแค่แวะผ่านมา แค่บังเอิญผ่านมาเท่านั้น หรือว่าเขารู้ว่าผมมาอยู่ที่นี่เลยมาหา แต่...เขาจะมาหาผมทำไม เขาคงไม่อยากจะมาหาคนที่ทำร้ายเขาหรอก
คิดเช่นนั้นผมก็ได้แต่เดินคอตกกลับไปประจำตำแหน่งที่เคาน์เตอร์ พี่แนนหันมาเห็นผมก็ทำหน้างงๆ พอดีกับพี่ต่อ คนที่มาทานข้าวที่ร้านทุกวันเดินเข้ามาในร้าน ผมยิ้มให้พี่เขาบางๆ เพราะอารมณ์กำลังฝืด
ผมดีใจมากที่ได้เจอมาโค แต่ก็เสียใจมากเช่นกันที่ทำกับเขาไว้แบบนั้น
“เป็นอะไรหรือเปล่าพริก หน้าซีดๆ” พี่แนนถามด้วยความเป็นห่วง ผมส่ายหน้าเบาๆ
“เปล่าครับ”
“พริก วันนี้พี่ขอเป็นลาเต้แทนนะ” พี่ต่อเดินมาสั่งที่เคาน์เตอร์ มือก็หยิบเมนูกับข้าวไปนั่งดูที่โต๊ะเอง ผมลงมือทำลาเต้ให้พี่เขา ทำเสร็จก็เดินเอาไปเสิร์ฟ แต่มันจะประจวบเหมาะอะไรขนาดนั้น ก็โต๊ะที่พี่ต่อนั่งอยู่ติดกับโต๊ะที่มาโคนั่งพอดี ผมมองมาโคก่อน เขาเองก็มองผมเช่นกัน ผมรีบหลบตาทัน ไม่กล้าจ้องนานกลัวว่าจะเห็นความเปลี่ยนไปในแววตาคู่นั้น
แววตาที่เคยที่แต่ความรักความอบอุ่น ผมกลัวว่ามันจะเปลี่ยนไป
“นี่ครับกาแฟ” ผมข่มใจตัวเองไม่ให้มองมาโค แม้ว่าความจริงอยากจะเดินไปกอดเขาก็ตาม
ก็ผมน่ะ คิดถึงเขาจะตายอยู่แล้ว ยิ่งได้เจอหน้ายิ่งคิดถึง
“อืม อร่อย ฝีมือดีนะเรา” เสียงพี่ต่อดึงผมออกจากอาการเหม่อลอย
“ครับ พี่สั่งข้าวแล้วใช่ไหม” ผมถาม พี่เขาพยักหน้า
“สั่งแล้วล่ะ”
“อ่อ ครับ” ผมยิ้มตอบแล้วก็เดินกลับไปที่เคาน์เตอร์ พอเที่ยงปุ๊บก็มีลูกค้าเข้ามาเรื่อยๆ ไอ้ศรที่กินข้าวเที่ยงเสร็จก็ออกมาทำงานแทนพี่แนน ลูกค้าเริ่มเยอะจนผมไม่มีเวลาให้สนใจกับผู้ชายหน้าตาดี สวมแว่นตาดำเหมือนต้องการปกปิดใบหน้า แต่เขาจะรู้บ้างไหมว่ามันไม่ได้ช่วยอะไรเลย ยังไงความหล่อของเขาก็ยังแผ่กระจายไปทั่วร้านอยู่ดี จนสาวน้อยสาวใหญ่ที่เข้ามาพักทานข้าวเที่ยงที่นี่เหล่กันแบบไม่เกรงใจจนผมชักจะหงุดหงิด
จะมองอะไรกันหนักหนา มองกันขนาดนั้นไม่เอากลับบ้านไปเลยล่ะ!
“เป็นอะไรวะพริก ทำหน้าหงิกนะมึง” ไอ้ศรพูดกระซิบใกล้ๆหูผม ผมหันไปทำหน้าเหวี่ยงใส่มัน
“ยุ่ง!” คนยิ่งอารณ์ไม่ดีอยู่ แล้วรายนั้นจะนั่งให้คนอื่นมองอีกนานไหม ไม่รู้จักกลับไปสักที
“ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยไอ้ตัวเล็ก เดี๋ยวจะให้พี่แนนตัดเงินเดือน”
“พี่แนนไม่ใจร้ายแบบมึงหรอกไอ้ศร” ผมทำงานต่อด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยจะคงที่เท่าไหร่ ไอ้ศรมันเห็นผมอารมณ์ไม่ดีก็เลยเลิกแหย่ผม
“เอาข้าวผัดสับปะรด”
ผมเงยหน้าตามเสียง มาโคยืนอยู่ตรงหน้าผม ผมจ้องตาผ่านแว่นกันแดดสีดำ ก่อนจะรู้สึกหน้าร้อนผ่าว
“ครับ” ผมรับออเดอร์เสร็จก็เดินเข้าไปในครัว
“มาพอดีเลยพริก มาช่วยป้าทำอาหารหน่อยสิ ทำไมวันนี้คนเยอะกว่าปกติอย่างนี้ มือเป็นระวิงแล้ว” ป้าติ๊กแกบ่น ผมยิ้มขำๆ ถึงป้าแกจะบ่นแบบนี้มาหลายครั้ง แต่พอพี่แนนจะจ้างแม่ครัวมาเพิ่มแกก็ไม่เอา แกกลัวว่คนอื่นจะไม่ใส่ใจทำอาหารเท่าแก อีกอย่างแกบอกว่าทำคนเดียวมันสบายใจและสะดวกกว่า ถ้าทำไม่ทันป้าแกก็จะเรียกให้ผมมาช่วย
“ได้ครับ” ผมบอกแล้วก็เดินไปที่หน้าเตาอีกเตา
‘ข้าวผัดสับปะรด’
“ผมจะลองทำให้พี่กินนะ ผมจะทำให้สุดฝีมือเลย” ถึงเขาอาจจะไม่รู้ว่าผมทำก็ไม่เป็นไร แค่ผมได้ทำก็พอ
ผมเสิร์ฟข้าวผัดสับปะรดตรงหน้ามาโค เขาเอาแต่มองหน้าผมนิ่งๆ ไม่ก้มมองอาหารเลยด้วยซ้ำ ผมก็ทำตัวไม่ถูก เห็นว่าน้ำเปล่าบนโต๊ะหมดเลยหยิบไปเติมให้ กลับมาเขาก็ลงมือกินแล้ว อยากถามว่าอร่อยไหม กินได้หรือเปล่า แต่ก็ปากหนักเกินกว่าจะพูดออกไป เผื่อว่าเขารู้ว่าผมทำแล้วเกิดไปอยากกินขึ้นมา ผมคงได้ร้องไห้แน่ๆ
เกือบสามชั่วโมงได้ที่มาโคนั่งอยู่ในร้าน ผมก็ได้แต่แอบมองอยู่ในมุมของตัวเอง จนกระทั่งเขาลุกขึ้นมาเพื่อจ่ายตังค์ ผมยังไม่อยากให้เขากลับเลย ถ้าเขากลับไปผมก็จะไม่ได้เจอเขาอีก
“พริก...” มาโคเรียกชื่อผม พี่แนนและไอ้ศรมองผมงงๆ ว่าผมรู้จักกับมาโคได้ยังไง “เย็นนี้ว่างไหม” เขาถาม
“เอ่อคือ...ไม่ว่างครับ” ผมตอบตามจริง เพราะผมนัดกับไอ้ศรไว้แล้วว่าจะไปเตะบอลกับมัน มาโคไม่พูดอะไร หยิบเงินออกมาจ่าย เลยไม่รู้ว่าเขาถามไปทำไม ผมคิดเงินแล้วก็ทอนเงินให้มาโค จังหวะที่มาโคกำลังจะหมุนตัวเดินออกจากร้าน เสียงที่แผ่วเบาก็ลอยมาตามลม แต่ผมกลับได้ยินมันชัดแจ๋ว
“คิดถึงนะ”
เขาเดินจากไป แต่ทิ้งบางสิ่งบางอย่างเอาไว้ให้ผมต้องขบคิด ว่าผมควรจะทำยังไงต่อไปดี
เส้นบางๆที่คั่นระหว่างความเป็นไปได้และความเป็นไปไม่ได้คือการตัดสินใจของเรา
ความกลัวเป็นสิ่งที่เราสร้างมันขึ้นเอง แต่ก็ไม่ง่ายที่จะขจัดความกลัวทิ้งไป มันยากที่จะทำแบบนั้น ผมไม่รู้ว่ามาโคกลับมาหาผมเพราะอะไร ถึงได้พูดว่าคิดถึงผม
ชีวิตไม่มีอะไรที่แน่นอน สิ่งที่เห็นอาจไม่ใช่สิ่งที่เป็น ผมเลยไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อไปดี
ว่ากันว่าเม่นในฤดูหนาวมักจะอยู่ใกล้กันเพื่อให้ความอบอุ่นแก่กัน แต่ต่างก็ถูกหนามแหลมทิ่มแทง....ถ้าอยู่ห่างกันก็เหน็บหนาว....แต่ก็ไม่เจ็บ....ความรักของมนุษย์ใยมิใช่เช่นนี้ เพราะผมทั้งเหน็บหนาวและทั้งเจ็บที่ต้องอยู่ห่างจากเขาขนาดนี้
................................
หมอกและควันแห่งความเศร้ากำลังจะค่อยๆจางหายไปในไม่ช้า ^_^ :L2:
:mew1: :กอด1:
-
:z13: :z13:
-
:katai1: :katai1:
-
เก็กนะมาโค... เก็กมากระวังโดนตัดหน้านะ o3
-
:katai5: :katai1: :ling1:
-
มาโคแกจะมาดเยอะไปไหน
กระชากมากอดเลย
-
โอ๊ยยยยย....มัวเก๊กอยู่ระวัง มคปด นะมาโค
:katai1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด มันหน่วงงงงงง ;;3;;
มาโคคคคคทำไมไม่รุกหนักกว่าเน้~
น้องพริกกกก ทำตามใจตัวเองเร็วๆนะลูกกกกก
-
คิดถึงเรื่องนี้มาก
มาต่อแล้ว เมื่อไร่จะดีักันละครัาบบ
-
เหมือนมีคนรอคิวหลายคนเลยน้าาา
มาโครีบรุกเร็วๆ
:m3:
-
คิดถึงนะ <<< ฟังแค่นี้ก็ไม่ต้องคิดมากแล้วพริกลุยเลย สู้ๆ
เหมือนทั้งคู่จะพูดอะไร แต่คงกลัวอีกฝ่ายเปลี่ยนไปจนรับไม่ได้สินะ o8
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
มาโค กลับมาแล้ววววววว กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดด :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
น้องพริกอย่าลังเลค่ะ ต่างคนต่างรักกันแล้วจะช้าอยู่ไย
มาโคใจเย็นกว่าที่คิด เขาคงอยากมองอยากซึมซับภาพคนที่รักให้หายคิดถึง
เมื่อคืนไปนอนกอดน้องชิมิ สารภาพมา... น้องพริกขี้เซาได้อีกนะคะเนี่ยถ้าเป็นงั้นน่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
เฮ้อ อยากให้กลับมารักกันเหมือนเดิมแล้วอ่ะ
สงสารทั้งสองคนมากเลยอ่ะ
-
เย้ๆ!!!!!เจอกันแล้วววววมาโครุกพริกต่อเลย
-
:เฮ้อ: กลับมารักกันเร็วๆนะ
-
"คิดถึง"สั้นๆแต่โดนอ่ะ
-
มาโค..ระวังหมาเอาไปกินนะตัวเธอ
มัวแต่ท่ามากท่ายากอยู่นั่นแหละ
==
-
โอย อ่านแล้วรู้สึกหน่วงมากมาก
-
มาโคเก๊กมากเกินไปล่ะ :z2:
แต่พอให้อภัยที่พูดว่า คิดถึง
-
เราชอบช่วงหลังของเรื่องนี้จังเลยน่ะ อ่านแล้วซึ้งดี รู้สึกเรื่องมันมีมิติดี น่ะ พริกนายอย่าเอาแต่คิดลบกับความรู้สึกตัวเองน่ะ ถ้าอยากได้เขาก้อต้องเดินหน้า แล้วตัวมาโคจะเป็นคนตัดสินใจเองแหละ :mew1:
-
อย่าได้ค้างแบบนี้สิ คนเขียนอ่ะ
เราอยากให้ทั้สองคนดีกันเร็วๆ น้า
รอต่อจ้า
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อยากให้ทั้งหมอกและควันหายไปตอนหน้าเลย :katai2-1:
-
พี่มาร์คคะเวลานี้ไม่ใช่เวลามาทำเก็ก!
-
เผลอหลงรักเรื่องนี้ไปแล้ว ฮ่าาา
พี่มาร์คเก๊กมากๆระวังหลุดมือเน้อ :เฮ้อ:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
อร๊ายยยยยย...ตอนใหม่มาก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรกระจ่างขึ้นเลยยยยยยย :m16: :m16:
กลับเครียดหนักกว่าเดิมอีก ฮึ่ย!! :m31: :m31:
ปล.คุณริริทำเราค้าง...ต้องมารับผิดชอบด้วยนะ :o8: :o8:
-
เจอกันแล้ว...มาโคตามไปสนามบอลเลย รุกเท่านั้น!
-
น้ำตาจะไหล ตอนมาโคพูดว่าคิดถึงนะ :hao5:
-
แหม่... นัดไอ้ศรมันเลื่อนได้นะ!!!
-
เจอหน้ากันทั้งทีอยากพูดอะไรก็พูดเลย
มัวแต่กั๊กมัวแต่กลัวเดี๋ยวก็หลุดลอยไปอีก
แต่ก็อย่างว่าแหละความรู้สึกก่อนหน้านี้ก็น่าเห็นใจ
มันต้องมีประหม่ากันมั่งแหละ พบเจอแบบไม่คาดฝัน
แต่มาโคอย่าใจเย็นอย่างนี้นานนะ ขอเตือนเลย
มีหนุ่มๆมาสนใจพริกไม่น้อย ทั้งรู้ตัวและไม่รู้ตัว
พูดดังๆเลย พริกรอฟังอยู่ จะได้มีความสุขเสียที
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 32: You’re still a part of everything I do you’re on my heart just like a tattoo
HIM: MACO
แค่ได้เจอกันอีกครั้งผมก็ตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูก ความรู้สึกตีกันยุ่งเหยิง ทั้งดีใจ สุขใจและเศ้ราใจ ดีใจที่ได้เจอพริกอีกครั้ง สุขใจที่ได้เห็นว่ามันสบายดี แต่มันน่าเศร้าใจที่พริกดูเหมือนจะไม่ค่อยยินดียินร้ายที่ได้เจอหน้าผม แวบแรกที่เราเจอกัน ผมเห็นสายตาของมันตกใจ แต่ก็มองได้ไม่นานเพราะอีกฝ่ายหลบหน้า จนผมถามว่าห้องน้ำอยู่ไหน เขาถึงได้ตอบ
ผมหาพริกเจอได้ยังไงน่ะเหรอ...ต้องขอบคุณไอ้เพื่อนผมที่มันดันไปบังเอิญเจอพริกเข้า ทีนี่ไอ้กัสก็เลยขับรถสะกดลอยตามจนรู้ว่าพริกทำงานอยู่ที่ร้านนี้ และบ้านของมันก็อยู่ไม่ไกลจากร้านที่ทำงานด้วย
ตั้งแต่กลับมาจากไปถ่ายแบบที่นิวยอร์คผมก็เข้าไปหาไอกัสที่คอนโด รีบถามไถ่จนมันรำคาญพาผมไปที่บ้านของพริก ผมซุ่มดูอยู่สองวันจนแน่ใจ คืนวันที่สามถึงได้บุกเข้าไปในบ้านมันอย่างอุกฉกาจ ส่วนหนึ่งเลยผมทนคิดถึงมันไม่ไหว ได้เห็นแต่ไม่ได้กอดจูบอย่างที่เคยมันก็ไม่เต็มอิ่ม ความโหยหาจึงเป็นตัวผลักดันให้ผมทำอะไรโดยไม่คิด
ส่วนหนึ่งต้องโทษเป็นความผิดของพริก มันไม่ระวังตัวเลย ล็อคบ้านยังไง เอากุญแจคล้องไว้แต่ไม่กดล็อค บางทีมันอาจจะทำงานเยอะเกินไปเลยเบลอ จึงทำให้ผมเข้าหาตัวมันได้อย่างง่ายดาย และมันยิ่งเป็นการย้ำให้ผมรู้ว่า ผมรักมันอย่างถอนตัวไม่ขึ้นเสียแล้ว
ยามที่ร่างเล็กเบียดเข้าซุกตัวผมเหมือนเด็กร้องหาไออุ่น เสียงครางเบาๆยามเมื่อได้รับสมใจ ผมโอบกอดเอาไว้อย่างอ่อนโยน กลัวว่ามันตื่นขึ้นมาแล้วจะผลักไสกัน
จากคนที่ไม่เคยกลัวอะไร แต่กลับกลัวไปหมดทุกอย่างอย่างง่ายดาย เพียงเพราะเป็นเรื่องของพริก ผมที่เคยกล้าพุ่งชนทุกอย่างโดยที่ไม่สนว่าผลที่ได้จะเป็นยังไง แต่ก็ต้องยับยั้งชั่งใจการกระทำของตัวเอง เพียงแค่กลัวว่าพริกอาจจะไม่ชอบและพาลโกรธจนหนีไปอีก กว่าจะหาตัวได้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เพราะอย่างนั้นผมเลยได้แค่นั่งดูยามที่พริกทำงานที่ร้านอาหารเล็กๆนั่น มองดูมันเล่นยอกล้อกับเพื่อนแบบถึงเนื้อถึงตัว ทั้งหวงทั้งหึง แต่ก็ได้แค่ทำเงียบ สถานะไม่เอื้ออำนวย
ผมบอกตัวเองว่ายังไม่ถึงเวลา เกิดบุ่มบ่ามทำอะไรไปจนอีกฝ่ายไม่พอใจ คนที่จะแย่ก็ไม่พ้นผมอยู่ดี
ยังไม่พอนะ ถึงจะผอมลงไปเยอะจนน่าตกใจ แก้มซูบตอบจนแทบไม่มีเนื้อนุ่มๆ แต่จากคืนนั้นที่ได้สัมผัสก็พิสูจน์ได้ว่ายังคงหอมตรึงใจอยู่ แต่นั่นแหละ แม้ว่าความน่ารักภายนอกจะน้อยลงกว่าเก่านิดหนึ่ง แต่ก็ยังมีคนมาตามติดพริก ถึงทั้งคู่จะไม่ได้คุยอะไรกันมากมาย พริกก็ดูแลผู้ชายคนนั้นในฐานะพนักงานที่มีต่อลูกค้า ถึงอย่างนั้นผมก็พอจะดูออกว่าไอ้หมอนั่นมันต้องชอบพริกแน่ๆ สายตาของมันไม่ธรรมดา ผมเป็นผู้ชายด้วยกัน ผมดูออก
และถ้ามันคิดที่จะชอบพริก มันต้องข้ามศพผมไปก่อนเถอะ!
“มาโค คุณจะกลับแล้วเหรอ”
“อืม” เสร็จงานถ่ายแบบคู่กับนาตาลี นางแบบสุดสวยและสุดร้อนแรงเจ้าเดิม บอกไว้ก่อนว่าผมไม่ได้ลองด้วยตัวเอง นิสัยแบบนั้นผมไม่กลับไปทำอีกแล้ว เพียงแต่เพื่อนนายแบบคนอื่นเล่าต่อๆกันมา และยังใจดีแนะนำให้ผมลองด้วย แต่ถ้าเกิดผมทำแบบนั้น ชะตาผมขาดแน่ๆ พริกคงไม่อยากกลับมาคบกับผม จะตกปลาใหญ่ต้องมีแผนการกว้างไกลและต้องเตรียมตัวให้พร้อม ไม่งั้นหนูพริกสุดแสบอาจจะหลุดออกจากเบ็ดที่ผมวางไว้ได้
ใครจะไปอยากได้ปลาซิวแทนปลาแซลมอนตัวโตกันล่ะ จ้างให้ผมก็ไม่แลกหรอก
“วันนี้คุณไม่มีงานต่อแล้วนี่นา ไปทานข้าวกับลีเถอะ” เธอเกาะแขนผมอย่างสนิทสนม คนในสตูดิโอจับจ้องมาที่ผมกับนาตาลี พวกนี่ก็ไม่รู้อะไรกันแล้วเอาไปพูด เล่าลือกันว่าผมกับนาตาลีคบหาดูใจกัน คืออยากจะบอกว่าช่วยดูหน้ากูด้วยว่าเต็มใจไหม แต่ก็ว่าแหละ เรื่องนินทาคิดเองเออเองคนพวกนี้ถนัดนัก เป็นข่าวใหญ่จนนิตยสารต่างๆติดต่อให้ผมออกบทสัมภาษณ์คู่กับเธอถึงเรื่องความสัมพันธ์
แน่นอนว่าผมปฏิเสธไปหมด แต่สาวเจ้าดูเหมือนอยากจะให้สัมภาษณ์เสียเต็มทน เพียงแต่ผมห้ามเธอเอาไว้แกมขู่ว่า ซึ่งก็ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจดี แต่ก็ยังไม่วายมายุ่งวุ่นวายกับผม
“ไม่ละ ถึงไม่มีงานแต่ฉันก็ไม่ว่าง”
“คุณมีนัดแล้วหรือไง” เธอเดินตามผมออกจากสตูดิโอ ผมหยุดเดินหันกลับไปมองเธอนิ่งๆ
“ใช่ ฉันมีนัดแล้ว มีทุกวัน เพราะฉะนั้นไม่ต้องชวนฉันไปไหนทั้งนั้น” ผมบอกอย่างเย็นชา ทั้งๆที่ก็ไม่เคยให้ความหวัง ไม่รู้ทำไมเธอถึงไม่เลิกเสียที จะพูดว่านาตาลีรักชอบผมก็ไม่ได้ เพราะนอกจากผมแล้ว ในตอนนี้เธอก็ยังคั่วอยู่กับดาราหนุ่มอีกหลายคน ผมถึงไม่เข้าใจไงว่าเธอต้องการอะไร
“ใคร ผู้หญิงคนนั้นมันเป็นใคร ทำไมคุณถึงไม่ยอมเปิดโอกาสให้ฉันบ้างเลย” เธอทำหน้าบึ้งจนน่าขำ ขำเพราะเธอทำเหมือนจะงอนผม ตลกเกินไปละ และอีกเรื่องที่ตลกคือ คนๆนั้นของผมเป็นผู้ชาย ไม่ใช่ผู้หญิง
“เขาจะเป็นใครไม่สำคัญ เธอไม่จำเป็นต้องรู้ แต่รู้ไว้อย่างว่าเขาเป็นคนสำคัญสำหรับฉัน คนที่เธอเทียบไม่ได้ และไม่มีวันเทียบได้ด้วย เลิกฝันลมๆแล้งๆได้แล้ว ฉันไม่มีทางมองเธอ” คำพูดผมมันอาจจะแรงไป แต่ผมคิดว่าพูดตรงๆดีกว่าที่จะอ้อมค้อม
“ฉันไม่ดีตรงไหน”
“ตรงที่ฉันไม่ได้รักเธอไง”
ผมปล่อยให้นาตาลียืนอึ้งอยู่คนเดียว แน่ละ ไม่มีผู้ชายคนไหนปฏิเสธเธอได้หรอก แต่ผมขอเป็นคนแรกเลยแล้วกัน ทำไงได้ ผมมีเจ้าของหัวใจอยู่แล้ว ช่วงนี้ถ้าผมจะน้ำเน่าก็ทำใจหน่อยแล้วกัน ความรักมันแน่นอกก็แบบนี้
ผมขับรถไปที่ร้านที่พริกทำงานอยู่ ผมมาที่นี่สองสามครั้งแล้ว พริกก็ยังเป็นเหมือนเดิม ไม่แม้แต่จะมองหน้าผม ไม่ยิ้มให้เหมือนเคย บางทีผมรู้สึกแย่นะ แต่ไม่คิดจะท้อ ต่อให้ต้องง้อเป็นปีเป็นชาติผมก็ยอม
ผมเดินเข้าไปในร้าน กวาดสายตามองหาพริก แต่ไม่เจอ บางทีมันอาจจะอยู่หลังร้าน ผมเลยเลือกที่นั่งที่ใกล้เคาน์เตอร์อย่างเคยจะได้มองเห็นหน้ามันชัดๆหน่อย
“รับอะไรดีค่ะ”
“ผมขอชาคาโมมายล์” ผมลองสั่งชาที่เมื่อวานได้ยินพริกบอกว่าชอบมาลองกินดู นั่งรออยู่สักพักก็ยังไม่เห็นพริก จนกระทั่งผู้หญิงคนเดิมเอาชามาเสิร์ฟให้ผม เห็นว่าเธอเป็นเจ้าของร้าน
“ขอโทษนะครับ พริกอยู่ไหม” ผมตัดสินใจถาม เธอทำหน้างงๆก่อนตะยิ้มตอบ
“วันนี้เขาไม่มาทำงานน่ะคะ เห็นว่าไม่ค่อยสบาย”
“ไม่สบาย?” เมื่อวานยังดีๆอยู่เลย แล้ววันนี้เป็นอะไรไป ผมรีบวางเงินไว้บนโต๊ะ ไม่ทันได้มองว่าเป็นแบ็งค์อะไร แต่คิดว่าพอค่าชาแน่ๆ ก่อนจะรีบออกจากร้านทันที
คิดเป็นห่วงไปหมดว่าพริกจะเป็นอะไรมากหรือเปล่า ยิ่งป่วยแล้วงอแงอยู่ด้วย ป่านนี้ไม่ร้องไห้แล้วเหรอ แล้วจะมีใครดูแลหาข้าวหาน้ำป้อนยาเช็ดตัวให้ไหม คงไม่มีเพราะมันอยู่คนเดียว บ้านที่มันอยู่ก็ไม่มีใครรู้จัก มันไม่เคยบอกใคร ไม่เคยมีใครรู้เรื่องราวของพริก แม้แต่ผมที่เคยได้ชื่อว่าเป็นแฟนมัน หรือจะพูดให้ถูกก็คือ ผมเคยเป็นผัวมันนั่นแหละ
คิดย้อนไปแล้วผมมันก็แย่จริงๆ ไม่เคยคิดจะใส่ใจถามไถ่มัน มารู้ตัวเอาตอนนี้ก็พบว่าผมไม่รู้จักพริกแม้แต่นิดเดียว
ขับรถมาถึงบ้านพริกผมก็บุกเข้าไปในบ้านบนโดยไม่รอให้เจ้าของบ้านอนุญาต ประตูรั้วไม่ได้ล็อค ผมเปิดเข้าไปได้อย่างง่ายดาย พอมาถึงประตูบ้านด้านใน ผมลองบิดลูกบิด ปรากฏว่าก็ไม่ได้ล็อคอีกเช่นกัน ผมบอกแล้วว่ามันไม่ระวังตัวเอาเสียเลย วันดีคืนดีมีโจรบุกเข้ามาในบ้านมัน ไม่ตายก่อนหรือไง
“พริก...” แทบไม่ต้องมองหา คนป่วยนอนหลับอยู่บนโซฟา ขาผมก้าวไปดูใกล้ๆ ใบหน้าแดงกล่ำไม่รู้ว่าไปทำอะไรมาถึงได้ดูแย่แบบนี้ แค่คืนเดียวเท่านั้นเอง
ลองแตะหน้าผากดูก็แทบสะดุ้งเพราะตัวมันร้อนมาก ผมหันซ้ายหันขวาอย่างคนทำอะไรไม่ถูก พยายามคิดว่าผมควรทำอะไร อย่างแรกผมต้องเช็ดตัวให้มันก่อนแล้วค่อยให้มันกินข้าวกินยา ถ้าไม่ดีขึ้นก็ส่งโรงพยาบาล
หากะละมังใส่น้ำและผ้าขนหนูผืนเล็กได้ผมก็เดินไปนั่งบนโซฟาใกล้ๆคนป่วยที่นอนหายใจแผ่วไม่รู้เรื่อง มือค่อยๆปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาออกจากตัว ลำบากนิดหน่อยที่จะต้องถอดเสื้อให้คนที่นอนอยู่
“อือ” พริกครางอือ คิ้วขมวดเข้าหากันก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้น มันกระพริบตาถี่ๆก่อนจะเบ้หน้าทำเหมือนจะร้องไห้
“เป็นอะไร” ผมถามด้วยความเป็นห่วง
“พี่มาร์ค...” มันเรียกชื่อผมเสียงแหบเสียงแห้งดูน่าสงสาร
“หืม” ถึงเวลาป่วยมันจะดูงอแง แต่ผมว่ามันน่ารักดี
“พี่มาทำอะไรที่นี่” ถามแบบนี้มันน่าลงโทษดีไหม ทำไมชอบพูดเหมือนไม่อยากจะเจอผมอยู่เลย แค่ผมมาหามันต้องมีธุระด้วยหรือไง ผมก็แค่คิดถึง เมื่อคิดถึงเลยอยากมาหา อยากจะงอนอยู่หรอกนะ แต่สถานะไม่อำนวย งอนไปมันก็คงไม่ง้อผมอยู่ดี
“มาตามหาหัวใจ” ผมเลยแกล้งแหย่มันไป พริกเบิกตาโตทันทีแล้วก็หันหน้าหนีผม แต่เหมือนว่าเจ้าตัวเขาจะรู้สึกตัวว่าผมถอดเสื้อมันออก รีบยกมือปิดหน้าอกตัวเอง หน้าแดงไปหมด ไม่รู้ว่าเพราะอายหรือพิษไข้กันแน่ๆ แต่ถ้าเป็นอย่างแรก ผมว่าไม่ต้องอายแล้วมั้ง มากกว่านี้ก็เห็นมาแล้ว ทำเป็นหนุ่มน้อยวัยแรกแย้มไปได้ มันน่ะโตเป็นหนุ่มที่สามารถใช้การได้แล้ว แต่มันทำแบบนี้ก็น่ารักดี
“พี่กลับไปเถอะ ผมอยู่คนเดียวได้”
“เฮ้อ อย่าไล่กันนักเลย แล้วก็ช่วยมองหน้ากันบ้าง เกลียดกันถึงขนาดนั้นเลยหรือไง” ผมตัดพ้อ มันหันกลับมามองหน้าผมเหมือนจะขอโทษ ผมละสับสนกันมันจริงๆ
“ผม...ไม่ได้เกลียดพี่”
“อืม ไม่เกลียดก็ดีแล้ว แล้วก็ไม่ต้องไล่ ถ้าอยากกลับเดี๋ยวกลับเอง ป่วยขนาดนี้แล้วยังจะทำเป็นเก่งอีก คิดบ้างไหมว่าใครจะเป็นห่วง” ยิ่งผมพูดมันยิ่งทำหน้าไม่ดี ผมเลยหยุดพูด ไม่ได้ตั้งใจจะบ่น แต่มันอดไม่ได้
“ฉันเป็นห่วง ให้ฉันดูแลนายจนหายดี แล้วจะกลับ โอเคไหม”
“...” เงียบ เอาแต่มองหน้าผมพลางกระพริบตาปริบๆ เดี๋ยวพ่อก็จับฟัดเสียหรอก
“เข้าใจที่บอกไหม”
“พี่ไม่ได้จะฆ่าผมใช่ไหม” มันถามกลับมาหน้าเครียด ผมถอนหายใจพรืด คิดอะไรของมันอยู่วะ ผมเนี่ยนะจะฆ่ามัน ฆ่าตัวเองง่ายกว่าเยอะ
“ไม่ฆ่าหรอก ไม่เคยคิดจะทำแบบนั้น วางใจได้”
“จริงนะ”
“นี่” ผมปรามพริกที่คิดเลอะเทอะเป็นตุเป็นตะ ดูท่าแล้วอาการป่วยคงจะหนักมาก ถึงได้เพ้อเจ้อขนาดนี้ “ทำไมถึงถามแบบนั้น” ผมย้อนถามจริงจัง นี่เครียดนะครับ เครียดมากด้วย อะไรทำให้มันคิดว่าผมจะลงมือฆ่ามัน
“พี่ต้องกลับมาแก้แค้นผมแน่ๆเลยใช่ไหม คงใช่แน่ๆ ก็ผมทำร้ายพี่นี่น่า ฮึก” เอาแล้วไง ร้องไห้ซะงั้น ผมโน้มตัวไปกอดมันเอาไว้พลางจูบซับที่ขมับชื้นเหงื่อ
“เพ้อเจ้อใหญ่แล้ว ใครจะไปทำร้ายหัวใจตัวเองได้ลง ไม่ต้องกลัวนะ ฉันไม่มีทางทำร้ายนายอีกแล้ว สัญญาเลย จะเชื่อไหม”
“ผมกลัว”
“อย่ากลัวฉัน ถ้านายกลัว ฉันจะเสียใจมากๆ”
ผมยอมให้เกลียดโกรธและเกลียดผมนะ แต่ผมไม่อยากให้มันกลัวผม ผมไม่เคยคิดแค้นมันเลย มองว่าผมสมควรได้รับทั้งนั้น ผมทำผิด มันทำผิด เจ้าๆกันไป ผมแค่อยากจะเริ่มใหม่ ขอแค่อีกคนเปิดใจเท่านั้น
“ให้ฉันดูแลนะ สัญญาเลยนะครับว่าจะไม่หลอกลวงอีก ไม่มีอีกแล้ว”
……………………
เห็นไหม เดี๋ยวก็จะหวานกันแล้ววว หวานแบบมึนๆ ฮ่าๆๆๆ
-
อ๊าคคคคคคค เค้าคืนดีกันแล้วใช่ไหม ปลื้มปริ่มมมมมม >////<
-
อีกครึ่งนึงนี่จะหวานขนาดไหน
เดี๋ยวเค้าก็ต้องดีกันแล้ว!!!!!
ชอบพี่มาร์คลุคนี้จัง ปฏิเสธผญสะด้วยยย
-
เข้าใจกันคืนดีกันเร็วๆนะ
-
:m1: หวานแล้วๆๆ
ตื้นตันใจ :m4:
-
เอาแล้วไงๆๆพี่มาร์คสู้ๆ
-
:katai2-1: :katai2-1: ดีกันเถอะนะ รักกัน ๆๆๆ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: มาโคมาแล้ววว
-
หื้มมมมม เปลี่ยนลุคจากแบดบอยมาเป็น อบอุ่น ดูแล และอ่อนโยนนะ :-[
-
ครึ่งหลังๆๆๆ :katai1:
-
พี่มาร์ค.............พาร์ทนี้อ่อนโยนใส่ใจมาก ๆ ตั้งใจง้อเมียสุด ๆ ค่ะ
จะได้ง้อกันจริงจังก็ตอนหนูพริกไม่สบายนี่แหละ ขอให้สำเร็จนะจ๊ะ
คนอ่านรักน้องพริกมาก อยากให้เธอมีความสุข
ขอบคุณค่ะ
-
อ๊อยยยยย ><
-
กลับมาดีกันเถอะๆ :katai2-1:
มาโคสู้ๆนะ ต่างฝ่ายต่างคิดถึงกันเดี๋ยวก็เข้าใจกันแล้วเย้ๆ :m4:
-
ดูท่าว่าจะคืนดีกันแล้วนะทั้งสองคน
เรามีความยินดียิ่งที่ทั้งคู่จะกลับมาดีกันอ่ะ
ดูท่าว่าตอนหน้าน้ำตาลขึ้นจอแน่เลย
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ขอให้หวานเถอะค่ะ หวานมากหวานน้อย หวานแบบมึนๆเมาๆก็เอาทั้งน้านนนน ชีวิตขาดความหวาน :ling1:
-
ตามทันแล้ว จะบร้าาาา คืนดีกันเร็วๆน้าาาา เอาใจช่วย
ชอบคู่โอชินพอร์ชอะ น่ารัก อิอิอิ
รออ่านตอนต่อไปคะ
-
หวานแบบมึนๆก็ยังพอได้ฟิน>/////<
-
ดีกัน ดีกัน ดีกัน ดีกัน++++
รอความหวานอีกครึ่งนึง
ฟินเฟ่ออออออ
-
กลับมาแล้ว
เค้าได้เจอกันแล้วด้วย
ดีใจอ่ะ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ขอบคุณจ้า
โอกาสอาจจะีมีได้หลายครั้ง แต่ละัครั้งไม่เหมือนกัน
แต่ความเชื่อใจ ไว้ใจ มีได้เพียงอีกครั้งเท่านั้น
ทำในครั้งสุดท้ายนี้ให้ดีที่สุดนะนายมาโค
-
ใกล้จะหวานกันล่ะอีกนิด :z2:
-
เค้าจะดีกันแล้ววววว :impress2:
-
อยากให้หวานกันเร็ว ๆ สงสารทั้งคู่น่ะ มาต่อไว ๆ น้า :mew1:
-
ใกล้จะหวานแล้วววว :katai2-1:
-
DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 32: You’re still a part of everything I do you’re on my heart just like a tattoo - 100%
คนป่วยหลับไปแล้วหลังจากที่ผมเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ แต่ยังไม่ได้กินข้าวกินยา ขามาผมก็รีบจนไม่ได้แวะซื้ออะไร ไม่คิดว่าจะมาเจอคนป่วยด้วย แถมในบ้านก็ไม่มีอะไรให้กินนอกจากน้ำเปล่ากับขนมขบเคี้ยวอีกนิดหน่อย อยู่เข้าไปได้ยังไงคนเดียว
จะออกไปซื้อก็ไม่อยากทิ้งพริกเอาไว้ในบ้านที่เงียบเชียบเว้นว้างแบบนี้คนเดียว พอดีกับที่โทรศัพท์ผมดังขึ้น หยิบมาดูก่อนจะกดรับสายพอร์ช
[พี่มาร์ค อยู่ไหนอ่ะ]
“อยู่บ้านพริก” ผมตอบ ลุกออกจากโซฟาเดินไปหน้าบ้าน ไม่อยากรบกวนคนป่วยที่กำลังหลับสบาย ที่ริมฝีปากระบายยิ้มบางๆ
[อะไรนะ พริกยอมให้พี่เข้าใกล้แล้วเหรอ พี่โกหกป่ะเนี่ย] พูดจาไม่เข้าหูแบบนี้ ถ้าอยู่ใกล้มือผมจะเขกหัวมันสักทีสองที ตั้งแต่ที่ผมรู้ว่าพริกหนีมาอยู่ที่นี่ ผมก็บอกไอ้โอชินและพอร์ชแล้วตั้งแต่ทีแรก พอรู้พวกมันจะตามมาตั้งแต่วันแรกๆ แต่ผมห้ามเอาไว้ กลัวว่าพริกจะหนีหายไปอีก กว่าจะตามตัวเจอก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ
“หุบปากไปพอร์ช” ผมว่าไม่จริงจัง มันทำเสียงฮึดฮัดกลับมา ได้ยินเสียงไอ้โอชินแว่วๆ คู่นี่แม่งตัวติดกันตลอดเวลา แต่ผมว่าดีแล้วที่พอร์ชมันเปิดใจรักคนอื่นได้ ถ้ามันยังจมปรักอยู่กับผม ผมก็ดีแต่ทำให้มันเสียใจ เพราะไม่ได้รัก ก็เลยไม่สามารถจะดูแลหรือให้ความรักมันได้ แต่ตอนนี้มันมีคนที่รักมันและที่มันรัก มีคนที่ทำให้มันมีความสุขได้ผมก็ดีใจด้วย ยังไงมันก็เหมือนน้องคนหนึ่ง
[พี่พูดแบบนี้กับผมได้ไง คอยดูนะ ผมจะยุแยงตะแคงรั่วให้พริกงอนพี่ไปอีกสักสิบชาติ!]
“อยากเจ็บตัวก็เอา”
[โหดตลอด กับผมนี่ใจร้ายตลอด พอแล้ว ผมไม่สนใจพี่ละ คราวนี้ผมไปหาพริกได้ยัง จะกั๊กไว้คนเดียวหรือไงวะ คนอื่นเขาก็คิดถึงพริกเป็นนะเว้ย!] พอมันมีความสุขอินเลิฟ พอร์ชก็เปลี่ยนจากหลังเท้าเป็นหน้ามือ มันสดใสขึ้นเยอะ พูดเก่งขึ้นเยอะด้วย เยอะจนน่ารำคาญ ไม่รู้ไอ้โอชินทนไปได้ยังไง
“ก็มาดิ ใครห้ามไว้ล่ะ”
[พี่มาร์คกวนอ่ะ โอชิน! จะไปไหน อย่ามางอนมั่วซั่วได้ไหม!] อ้าวๆๆ ทะเลาะอะไรกันอีก คงไม่ใช่ว่ามันหึงผมกับพอร์ชหรอกนะ ดูก็รู้ว่ามันไม่ชอบใจเวลาที่พอร์ชโทรมาหาผมสักเท่าไหร่
“จะเข้ามาก็ซื้อกับข้าวเข้ามาหน่อย เอาอาหารอ่อนๆนะ พริกไม่สบาย” ถึงจะไม่ใช่คนกินยาก แต่ตอนป่วยก็เอาใจยากและงอแงมากพอตัว
[ได้พี่ ส่งแผนที่บ้านมาให้หน่อย อีกไม่เกินชั่วโมงไปถึงแน่นอน]
ติ๊ด!!
จะได้เรื่องไหมวะเนี่ย
ส่งแผนที่บ้านพริกให้พอร์ชเสร็จ ผมก็เดินกลับมาที่เดิม พริกยังนอนหลับไม่รู้เรื่อง คนป่วยสบายตัวเพราะผมเช็ดตัวให้ แต่ผมนี่สิ รู้สึกเหนียวตัวไปหมด ที่รถพอจะมีเสื้อผ้าให้ผมได้อาบน้ำเปลี่ยน ผมอาบน้ำในห้องนอนพริก ปกติจะอาบค่อนข้างนาน แต่วันนี้ทำเวลาหน่อย เป็นห่วงคนที่อยู่ข้างล่าง
ไม่นานพอร์ชกับโอชินก็มาถึงบ้าน มือไม้ถือถุงอาหารมาเต็ม ผมเปิดประตูให้มันสองคนเข้ามาในบ้าน ไม่ได้ช่วยถือของแต่อย่างใด ไอ้โอชินมองหน้าผมนิ่งๆ ไม่ได้มีแววไม่พอใจหรือโกรธอะไร แสดงว่าเคลียร์กันมาเรียบร้อยแล้ว
“พริกเป็นไงบ้าง” ไอ้โอชินมันถามผม
“มีไข้สูง ตอนนี้หลับอยู่” พอเข้ามาในบ้านโอชินมันก็รีบเดินไปดูเพื่อนมัน ท่าทีที่ดูเหมือนจะไม่สนใจใยดีกับสิ่งรอบตัว แต่ความจริงมันเป็นห่วงเพื่อนมันมาก ไอ้โอชินใช้หลังมืออังแตะหน้าผากพริกเบาๆ ก่อนจะถอนหายใจ
“หายเร็วๆนะ” มันพูดเบาๆ พอร์ชที่นั่งยองๆอยู่ข้างๆตบบ่าหนาปลอบใจ
“เรียกให้พริกตื่นมากินข้าวเลยไหมพี่ ทุ่มกว่าแล้ว” พอร์ชว่า ผมพยักหน้า มันก็เดินหิ้วถุงกับข้าวเข้าไปในครัว ไอ้โอชินเดินตามเข้าไปช่วย
“พริก...พริก” ผมปลุกคนไม่สบาย ผมอยู่นานเหมือนกันกว่าพริกจะตื่น พอรู้สักตัวก็เบ้หน้าจะร้องไห้ทันที แต่ไม่ได้ร้อง ดูท่าว่ามันคงจะปวดหัวหรือเป็นอะไรสักอย่าง
“เป็นอะไร ปวดหัวเหรอ” ผมถาม ลูบผมที่ปรกหน้ามันขึ้น หน้าผากชื่นเหงื่อไปหมด ผมก้มลงไปจูบเบาๆ เหมือนผมเอาปากไปแนบกับเตารีด ร้อนมาก ไข้แทบไม่ลดลงเลย ไม่รู้ว่าพริกไปทำอะไรมา ถึงได้ป่วยหนักแบบนี้ “ไปหาหมอไหม”
“แคกๆๆ ไม่เอา ไม่ไปนะ” ผมจูบหน้าผากมันไปอีกที ลูบหน้าลูบตาพริกแผ่วเบา ตาแดงจมูกแดงไปหมดเพราะพิษไข้ ดูน่ารักไปอีกแบบ แต่จะให้ดี ผมว่าตอนมันไม่ป่วยน่ารักกว่าเยอะ จะได้ไม่ต้องทรมานแบบนี้
“โอชินกับพอร์มมาเยี่ยม” ผมบอก พริกทำหน้าตกใจ ประจวบกับที่พอร์ชออกมาตามให้เข้าไปกินข้าวในครัว “กินข้าวนะ จะได้กินยา”
ผมประคองตัวพริกให้ลุกขึ้นนั่ง ร่างบางตัวอ่อนปวกเปียกแทบทรงตัวไม่อยู่ พริกมันผอมบางลงมากกว่าตอนที่อยู่กับผมเสียอีก
“เป็นไงบ้างพริก ฉันซื้อข้าวต้มกุ้งมาฝาก” พอร์ชบอก พริกยิ้มให้พอร์ชหน้าซีดๆ
“ไหวไหมเนี่ย” ผมถาม แล้วก็ย่อตัวอุ้มพริกขึ้นมาไว้ในวงแขน พริกสะดุ้งคว้าคอผมหมับ
“ปล่อยนะ!” เสียงก็ไม่มียังจะมาทำเป็นขู่อีก
“ถ้าขืนให้เดินเองก็ไปถึงโต๊ะกินข้าววันพรุ่งนี้” ผมพูด พริกทำหน้างอ ได้ทีผมก้มลงไปฟัดแก้มที่ขึ้นสีแดงเต็มฟอด พริกหยิกคอผมอย่างแรง
“ใครให้หอม!”
“อยากหอม เขินก็บอกมาเถอะน่า ชอบก็บอก จะได้หอมบ่อยๆ” ไอ้อาการบ่นแล้วหลบตาหนีนี่มันอาการคนเขินชัดๆ ผมเลิกแหย่พริก แค่นี้ก็ชื่นใจพอแล้วครับ ให้คนป่วยของผมได้กินข้าวกินปลาก่อน
“แต่คนอื่นอยู่...”
“ถ้าคนอื่นไม่อยู่ก็ทำได้ใช่ป่ะ”
“...” ไม่ตอบแต่ก้มหน้าซุกที่ซอกคอผมแทน ผมหัวเราะเบาๆ อุ้มพริกไปที่ห้องครัว
“ไง เดินไม่ไหวเลย” ไอ้โอชินแซวพริก คนไม่สบายเลยถลึงตาใส่ ช่างพยายามจริงๆ เมียใครวะ
“มาได้ไง” พริกถามเพื่อนมัน ผมวางพริกลงนั่งที่เก้าอี้ข้างๆผม ตรงข้ามกันพอร์ช ด้านหน้าเป็นข้าวต้มกินหอมฉุยน่ากิน
“มาโคบอก ไว้หายป่วยก่อนเรามีเรื่องต้องสะสางกันนะพริก” ไอ้โอชินทำหน้าดุ พริกไม่สนใจ หันมามองหน้าผม
“กินสิ” ผมบอก “หรือจะให้ป้อน
“ไม่ต้อง” พริกทำหน้าเหวอก่อนจะพูดเบาๆ มือจับช้อนเขี่ยไปมาก่อนจะตักข้าวเข้าปาก คำแรกพริกก็สำลัก ผมรีบหยิบแก้วน้ำป้อนให้ถึงปาก พริกกินน้ำล้างคอแต่ก็ยังคงไออยู่ ผมตบหลังเป็นการช่วยเบาๆ
“ดูแลดีจังน้าพี่มาร์ค” พอร์ชมันแซวผม
“เป็นไงบ้าง” ผมถามพริกอย่างเป็นห่วง มันไม่ไอแล้ว แต่ทำหน้าทรมานแทน
“เจ็บคอ ข้าวต้มไม่อร่อยเลย” พูดด้วยเสียงแหบแห้ง มือก็ดันชามเข้าต้มออกห่างจากตัว ผมขมวดคิ้วสงสัย ตักข้าวต้มขึ้นชิม ก็อร่อยดีนี่นา ไม่เห็นจะจืดตรงไหน แต่คงเป็นเพราะพริกมันป่วยอยู่ ต่อมรับรสอาหารเลยผิดปกติ
“อะไร นี่เจ้าดังเลยนะ โอชินบอกว่านายชอบกินเจ้านี่ไม่ใช่เหรอไง” พอร์ชหันไปส่งสายตาตามโอชิน มันก็พยักหน้า
“แต่วันนี้มันไม่อร่อย” พริกพูดหน้างอ ป่วยแล้วก็งอแงแบบนี้แหละ ผมเคยเจอมาก่อน ชินล่ะ
“ไม่อร่อยก็ต้องกิน จะได้กินยา ไม่กินเลยจะหายได้ยังไง” ผมพูดตะล่อมเด็กดื้อที่ก็ไม่ค่อยจะเด็กเท่าไหร่แล้ว
“ผมไม่อยากกิน” แต่มันก็ยังคงยืนกรานที่จะไม่กิน ไอ้โอชินก็ไม่ช่วยกันเลย ตั้งหน้าตั้งตากินข้าว แถมยังคอยตักอาหารให้พอร์ชอีก รายนั้นก็หน้าบานเป็นจานเชิง กินข้าวกันไม่สนใจคนป่วยเลยสักนิด นี่ตกลงแล้วพวกมันมาเยี่ยมคนป่วยหรือมาเปลี่ยนที่กินข้าวกันแน่วะ
“พี่มาร์ค...” พริกเรียกผมเสียงเบา ทำหน้าอ้อน ตามันหวานเยิ้มเหมือนมีน้ำตาคลออยู่ตลอดเวลา ชวนหลงไหลเป็นที่สุด
“จะเอาอะไร” ผมถามเสียงนุ่ม เอาใจเขาหน่อย เด็กกำลังป่วยก็งี้
“อยากกินขนมจีนน้ำยาป่า”
ผมอึ้ง!
คนป่วยเขาอยากกินน้ำยาป่า บ้าไปแล้ว
!
“ไม่ได้ ป่วยอยู่จะกินได้ยังไง” ผมถาม ส่ายหน้าไม่เห็นด้วย
“แต่ผมอยากกิน พี่มาร์ค ไปซื้อให้หน่อย”
“กินข้าวต้มเนี่ยแหละ เดี๋ยวฉันป้อน” ผมยกชามข้าวต้มมาถือไว้ ใช้ช้อนคนให้คลายร้อนก่อนจะตักขึ้นเป่าแล้วจ่อไปตรงหน้าพริก แต่มันหันหน้าหนี ไม่ยอมกิน พริกกับโอชินมองเงียบๆ เหมือนจะคอยลุ้นว่าผมจะทำให้คนป่วยกินข้าวได้ไหม แต่พริกมันยอมที่ไหน นอกจากจะไม่ยอมกินแล้ว ยักลุกขึ้นหนีออกไปจากครัวอีก
“กินไปก่อนเลย เดี๋ยวจัดการเอง” ผมบอกไอ้สองคนที่มองหน้าผมงงๆ
ผมเดินตามคนงอแง พริกทิ้งตัวลงนอนกับโซฟาก่อนจะร้องไห้เสียงเบา ผมได้ยินเสียงสะอื้นก็เข้าไปกอดไว้ทั้งตัว
“พริก อย่าดื้อสิ ไม่อยากหายเหรอ” ผมถาม จูบแก้มคนตัวเล็กกว่าเบาๆ
“ผมไม่อยากกินข้าวต้ม มันจืด ไม่เห็นจะอร่อยเลย ผมอยากกินอะไรเผ็ดๆ ฮึก”
“แล้วร้องไห้ทำไม”
“ก็พี่บังคับผมทำไม ปวดหัวด้วย เจ็บคอด้วย พี่ก็ยังใจร้ายอีก ฮึก” ว่าไปนั่น ผมแค่เป็นห่วงมัน ร่างกายไม่แข็งแรง กินของเผ็ดๆเข้าไปเดี๋ยวก็ปวดท้องอีก “ผมอยากกินจริงๆนะ ไปซื้อให้ผมหน่อย” มันผลิกตัวหันหน้ามาหาผม ไม่ได้ร้องไห้แล้ว
“เฮ้ออ ก็ได้ แต่สัญญานะว่าจะกินให้หมด” ผมต่อรอง พริกพยักหน้า เริ่มยิ้มออก ผมหมั่นเขี้ยวจูบปากมันไปเน้นๆ อยากจูบให้ลึกซึ้งกว่านี้ ไว้รอให้ไอ้สองคนในครัวมันกลับไปก่อน จะทำอะไรจะได้สะดวกกว่านี้
ร้านขนมจีนหายากมาก ผมขับออกมาไกลจากบ้านพริกพอสมควรกว่าจะหาได้ พอเจอร้านขายขนมจีนคนก็ต่อคิวยาวอีก กว่าจะได้ซื้อก็เสียเวลาไปมาก กลับมาถึงบ้านไอ้โอชินกับพอร์ชก็กินข้าวเสร็จแล้ว พวกมันเปิดหนังดู ส่วนพริกก็นอนดูตาปรือคล้ายคนจะหลับแต่ก็ยังไม่หลับ พอเห็นผมมันก็เด้งตัวขึ้นมานั่ง มองถุงขนมจีนในมือผมตาวาวๆ สงสัยคงอยากกินมากจริงๆ
“พี่มาร์คตามใจพริกมันมากไปแล้ว นี่ใช่พี่ตัวจริงปล่าวเนี่ย” พอร์ชมองหน้าผมทำหน้าแหยะๆ
“ทำไม ตามใจเมียตัวเองผิดตรงไหน” ผมย้อนถาม พอร์ชทำท่าแหวะใส่ผม ส่วนพริกก็ทำหน้าตาเลิกลัก ตลกปกน่าเอ็นดูไปในตัว
ผมเดินเข้าครัว จัดแจงเทขนมจีนให้พริก ผมให้ที่ร้านเขาปรุงน้ำให้ไหม ไม่ให้เผ็ดมากนัก ป้าคนขายก็ใจดี พอผมบอกว่าเมียอยากกินและกำลังป่วยอยู่แกก็ทำให้อย่างดี แถมยังฝากมาบอกให้เมียผมหายไวๆ ถ้าแกรู้ว่าเมียผมเป็นผู้ชายจะตกใจไหมก็ไม่รู้
“ใครเป็นเมียพี่” พริกเดินหน้างอเข้ามา ร่างโอนเอนแทบจะล้ม ผมรีบวางจานขนมจีนที่โต๊ะแล้วเข้าไปประคองคนป่วย “เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย” พริกพูดอ้อมแอ้มก้มหน้าไม่สบตา ผมเดินไปตรงหน้าพริก เชยคางขึ้นให้มันสบตาผม ถ้ามันมองเห็นก็จะรู้ว่าผมคิดยังไงและรู้สึกยังไง
“อีกไม่นานหรอก นายจะต้องกลับมาเป็นของฉันทั้งตัวและหัวใจ”
“พี่มาร์ค...”
“ฉันไม่สนเรื่องที่ผ่านมาหรอกนะ ฉันสนแค่เรื่องปัจจุบันเท่านั้น ปัจจุบันที่จะมีแค่ฉันกับนาย ไม่มีคนอื่น ไม่มีเงื่อนไข ไม่มีเกมส์บ้าๆ จะมีฉันที่รักนาย แล้วนายล่ะ รักฉันบ้างไหม”
“ผม...”
“ยังไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร แค่รับรู้ไว้ก็พอ ตอนนี้มากินขนมจีนได้แล้วเด็กดื้อ” ผมยีหัวมันเบาๆ แต่พริกกลับทำสิ่งที่ผมคาดไม่ถึง มันสวมกอดเอวผม ซบหน้าลงกับอก
“ขอบคุณนะครับ”
.........
หวานพอยัง มีคนอยากได้หวานๆ แค่นี้พอไหม อยากได้อีกหรือเปล่า ^_^
ป.ล. ช่วงนี้ริริยุ่งมากจริงๆนะ ไอ้โปรดให้อภัยในความล้าช้าของข้าพเจ้าด้วย >_<
:mew1: :กอด1: :L1:
-
:z13: :z13:
-
มาโคดูแลเอาใจขนาดนี้ไม่นานก็หายแล้วน้องพริก หายไวไวนะจ๊ะ ^^
-
ขอบคุณจ้า
กรี๊ดดดดดดดดดดด !! นายมาโคเปลี่ยนไป
มีน้ำยากับเค้าด้วย แบบนี้ถ้านู๋พริกหายแล้ว
สงสัยจะได้กินขนมจีน-น้ำยา ยาวกันเลยทีเดียว
ฮ่าฮ่า แต่กินที่ไหนนี่จิ ?? (บนเตียงแน่นอน)
-
:mew1:
หวานมากค่ะริริ
ขอหวานๆแบบนี้อีกนะคะ
อ่านแล้วน้ำตาลในเลือดแทบพุ่งค่ะ
-
หวานนนนนนนนนนน จนน้ำตาลในเลือดแทบเกินเชียวเจ้าค่ะ :m3: :m3:
-
...อยากกินขนมจีนน้ำยาป่าบ้างจุง :-[
รออ่านต่อฮะ :katai5:
-
:hao7:
-
หวานกว่านี้ได้มั้ยค้า55555555555555555
โหยพี่มาร์คดูแลดีสุดๆ เอาไปร้อยเต็ม
-
ฟอ อิน ฟินนนนนนนนนนนนน กรี้ดดดดดดด มาโคน่ารักเวอร์ๆ พริกขี้ออ้อนฝุดๆ :ling1: :ling1:
-
หวานมากกกกกกกกกกก พี่มาโคน่ารักสุด ๆ คนอ่านแฮปปี้มากค่ะ
น้องพริกเวอร์ไม่สบายนี่แบบน่ารักมาก อ้อนมาก น่าดูแลมาก
พี่มาโคแกก็พร้อมทำเพื่อเมียจ๊ะ เมียก็เอาแต่เขินจ๊ะ เอ็นดูสุดๆ
สองเพื่อนนี่มาถึงก็มีโลกส่วนตัวกันตัลหลอด ฮาดี
ขอบคุณค่ะ
-
ความหวานนี่มันกระจายไปทั่วเลยน้า
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เบาหวานๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
ฟินเฟ่อ หวานได้อีก :katai1:
-
ขนาดพริกป่วยยังน่ารักเลย
-
ทำขนาดนี้ เอาใจไปเลยเฮอะ :m3:
-
ตายๆ ง้อเมียด้วยหนมจีนน้ำยาป่า....พูดแล้วก็อยากกินแฮะ!!!
-
น่ารักอ่ะ>////<
-
หวานโอเคแล้วจ้ะ แต่อยากให้หวานต่อไปเรื่อย ๆ น่ะ ชอบ ๆ :mew3:อยากให้มีตอนของโอชินกับพอร์ชบ้างน่ะ คิดถึง ๆ :mew1:
คุณริริถ้ายุ่งมากก้อหยุดก่อนก้อได้น่ะจ้ะ ยังไงก้อรอเสมออยู่แล้วจ้า :mew1:
-
อร๊ายยยยยยย น้ำตาลในเลือดขึ้นค่าาาาา >///<
-
เอามาอีกให้มันหวานจนมดตอมเล้าเลย :mew1:
-
:mew1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ว้าวๆ.... พริกป่วยแล้วน่ารักอ้อนดี
-
หวานแค่นี้ยังไม่พอ
จัดมาอีก :mew1:
-
เอาอีกเอาอีกเอาหวานๆอีก
:impress2:
ขนมจีนท่าทางจะหวานเนอะ
-
รักกันๆๆๆๆ.... :-[ :-[
ขอบคุณคุณริรินะคะ...*3* :3123: :กอด1:
-
ขออีกค้าาาาา :impress2:
-
DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 33: Because a boy like you is impossible to find
HIM: PRIK
ผีเสื้อราตรีสีน้ำตาลกำลังบินช้าๆ ก่อนจะเกาะลงกับผนังบ้าน มองนอนมองมันนิ่งๆอยู่บนเตียงหลังใหญ่ ภายนอกเจ้าผีเสื้อแม้จะดูไม่สวยงามเหมือนผีเสื้อกลางวัน จนกระทั่งมันขยับปีกบินหยอกล้อกับไฟอีกครั้ง ถึงได้รู้ว่ามันสวยงามไม่ต่างจากผีเสื้อตัวอื่นๆเลย ถ้าหากว่ามันจะกางปีกบินบ่อยๆก็คงดี ผู้คนจะได้เห็นว่ามันสวยขนาดไหน ก่อนที่มันจะตายลงเพราะอายุขัยสั้นนัก เห็นแล้วก็นึกอยากจะโบยบินบ้างก่อนที่ชีวิตจะสิ้นสุดลง
อย่าแปลกใจว่าทำไมผมถึงมีอารมณ์สุนทรีย์ขนาดมานั่งมองผีเสื้อแล้วพร่ำพรรณาเป็นตุเป็นตะ เพียงแต่ว่าผมเพิ่งจะคิดอะไรบางอย่างได้ ชีวิตคนเราสั้นนั่นเกินกว่าที่จะมานั่งลังเลว่าควรทำสิ่งที่อยากทำไหม
คนขี้ขลาดที่ทำตัวเป็นเต่าหดหัวอยู่แต่ในกระดองอย่างผม ยังคงไม่กล้าที่จะโผล่ออกมา ทั้งที่ใจเต้นเร้าๆอยากจะสัมผัสอากาศภายนอก ที่จะพอช่วยเยียวยาให้หายใจ ให้ความรู้สึกทุกข์ทรมานและอึกอัดจนแทบบ้าจางหายไปบ้างก็เท่านั้น
จนกระทั่งเขากลับมา...กลับมาหาผมคนที่อ่อนแอ ไม่กล้าแม้จะมองหน้าเขานานๆ ยามที่เจ้าตัวไปหาผมที่ร้าน ทั้งสับสนและไม่เข้าใจว่ามาโคกลับมาหาผมทำไม ทั้งๆที่ผมทำกับเขาไว้เจ็บแสบขนาดนั้น แต่เมื่อเขาย้ำถึงสิ่งที่เขาทำ มันทำให้ผมรู้ว่า ผมมองข้ามความผิดของเขาไปเลย เพียงเพราะผมรักเขามาก
ก็คงจะจริงอย่างที่ใครๆบอกว่าความรักทำให้คนตาบอด ผมเลยมองไม่เห็นความผิดของเขาสักนิดเดียว
“ทำไมยังไม่นอนอีก ดึกแล้วนะพริก” มาโคกลับเข้ามาในห้องนอนผม พอเห็นว่าหน้าต่างห้องเปิดอ้าก็ชักสีหน้าหงุดหงิดใส่ผมทันที “เปิดหน้าต่างทำไม อากาศเย็นขนาดนี้ ลมเอาพัดเข้ามาเดี๋ยวก็ป่วยหนักกว่าเดิมอีกหรอก ยังไม่เข็ดหรือไง”
ก็คนมันอึดอัดนี่น่า...หายใจไม่ออกด้วย คราวนี้ที่ผมป่วยก็เพราะว่าผมลืมปิดหน้าต่าง กลายเป็นว่านอนตากลมเย็นทั้งคืน พอเช้าวันต่อมาก็ไปมหาลัย ซ้ำยังต้องวิ่งทำงานกลางแจ้งกลางแดดเปี้ยงๆ สุดท้ายก็เป็นไข้ และก็เป็นมาถึงสามวันแล้วด้วย พอมาโครู้เท่านั้นแหละ บ่นผมเสียใหญ่โต หาว่าผมไม่ดูแลตัวเอง ถ้าไม่อยากให้เป็นก็ดูแลผมสิ!
“ผมหายใจไม่ออก” ผมบอก มองตามร่างสูงที่ปิดหน้าต่างลงกลอนเรียบร้อย รู้สึกดีที่มาโคเป็นห่วงเป็นใย แต่อีกใจก็หน่วงหนึบไปทั่วอกข้างซ้าย
ถึงหัวใจจะเรียกร้องว่าต้องการเขามากแค่ไหน แต่ไม่รู้ทำไม ผมกลับอยากได้เวลามากกว่านี้ เหมือนตัวเองยังไม่พร้อมที่จะกลับไป ทั้งๆที่เกิดเรื่องเกิดราวมากตั้งขนาดนั้น เรายังจะสามารถกลับไปเป็นเหมือนเก่าได้อีกเหรอ
ทำไมมันถึงได้ยากจังนะชีวิต
“นอนเถอะ ถ้าพรุ่งนี้ไข้ไม่ลดฉันจะพาไปหาหมอจริงๆนะ ผ่านมาสามวันแล้วนะ เมื่อไหร่จะหาย” มาโคเดินไปปิดที่หน้าประตูห้อง เหลือเพียงไฟหัวเตียงเอาไว้ดวงเดียว ยามที่ไฟสีส้มสาดส่งกับเรือนร่างแข็งแกร่งรูปร่างได้สัดส่วนสมชายชาตรี ลมหายใจผมถึงกับขาดห้วง ว่าแต่ผม เขาเองยังไม่ใส่เสื้อนอนเลย!
อันตรายอย่างร้ายกาจ เขาเป็นเหมือนแสงไฟ ที่กำลังหลอกล่อให้ผีเสื้อราตรีที่ไม่มีอะไรโดดเด่นอย่างผมเข้าไปหา หลอกให้ลุ่มหลงมัวเมาจนยากที่จะถอนตัวถอนใจ
ยิ่งใกล้ก็ยิ่งไม่อยากถอยห่าง จะทำยังไงดี
“พี่มาร์ค...”
“หืม” มาโคสอดตัวลงในผ้าห่มผืนเดียวกับผม ดึงตัวผมเข้าไปกอดเอาไว้ ใบหน้าคมอยู่ใกล้กันไม่ถึงคืบ สัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าว คำพูดที่จะเอ่ยพลันหายวับไปกับตา สายตาคมกริบจับจ้องไม่กระพิบ ทำเอาผมประหม่าไม่กล้าสู้หน้า
“มีอะไรก็พูดสิ อยากรู้อะไรก็ถาม” มือหนาเชิยคางผมขึ้น นิ้วชี้สะกิดเขี่ยเบาๆที่ริมฝีปากแห้งผากราวกับคนขาดน้ำของผม เผลอแลบลิ้นเลียอย่างไม่ตั้งใจ คิ้วหนาของมาโคเลิกสูงก่อนจะคลี่ยิ้มที่มุมปากบางๆ
“อยากให้จูบเหรอ”
“บ้า!” คิดได้ไงว่าผมอยากให้จูบ
เอ่อ...ความจริงก็อยากนิดหนึ่ง
ผมคงไม่สบายจนเข้าขั้นเสียสติไปแล้ว
ไอ้พริก! มึงโอเคไหมวะ!!!
“หึหึ แก้มแดงเชียวนะ น่ารักวะ” ชมกันระยะใกล้แบบนี้ เอาค้อนมาทุบหัวผมเลยเถอะ
คนข้างกายกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น ผมขืนตัวเอาไว้ มาโคทำหน้าสงสัย “เดี๋ยวพี่ก็ติดหวัดหรอก” พูดไปก็เจ็บคอไป ผมกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก และมาโคเองก็คงสังเกตเห็น
“เจ็บคอเหรอ ดื่มน้ำไหม” น้ำเสียงห่วงใยที่มีให้ ผมพยักหน้าเบาๆ อยากอ้อน อยากให้เขาสนใจผมมากกว่านี้
ถ้าผมจะเป็นคนที่สับสนในตัวเองขนาดนี้นะ
“รอเดี๋ยวนะ” เขาลุกออกจากที่ห้อง สักพักก็ขึ้นมาพร้อมกับน้ำผึ้งผสมมะนาวอุ่นๆ “จิบสักหน่อยจะได้โล่งคอ”
ผมทำตามอย่างว่าง่าย แต่คออักเสบเกินกว่าที่จะรู้รสชาติ ได้แต่จำใจฝืนทนจนหมดแล้ว มาโควางแก้วเปล่าไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียงแล้วก็สอดตัวกลับมานอนข้างๆผมตามเดิม
“สบายขึ้นไหม”
“อืม” มันแทบไม่ได้ช่วยอะไรเลย แต่ไม่อยากให้มาโคเป็นห่วงไปมากกว่านี้ ผมรู้นะ ว่าเขาโดดงานเพราะผมอีกแล้ว ไม่ว่าเมื่อไหร่เขาก็มักจะเป็นแบบนี้ ทิ้งงานเพื่อมาอยู่กับผม บอกเท่าไหร่ก็ไม่ฟัง ว่าผมอยู่คนเดียวได้ ไม่อยากให้เขาเสียการเสียงานมากไปกว่านี้ ผมไม่อยากให้ใครมาว่าเขาว่าไม่มีความรับผิดชอบ
“พรุ่งนี้พี่ไปทำงานเลยนะ ไม่ต้องอยู่ดูแลผมแล้ว” ผมพูดหน้างอนิดๆ ก็ไม่รู้สึกดีหรอกนะที่เป็นต้นเหตุให้มาโคเหลวไหลน่ะ
“ก็ถ้านายหาย”
“ถึงผมไม่หายพี่ก็ควรไปทำงาน”
“คนป่วยมีสิทธิ์ทักท้วงด้วยเหรอ” มาโคทำหน้ากวนใส่ผม ผมเลยพลิกตัวหนี ไม่คุยด้วยแล้ว อยากทำอะไรทำไปเหอะ
“ไมเอาน่า ฉันขาดงานแค่นี้ไม่เป็นไรหรอก แต่ถึงจะเป็นอะไรเนี่ยนะ ก็ช่างหัวมันปะไร เสียงานก็หาใหม่ได้ แต่ถ้านายเป็นอะไรไป ฉันจะหาใหม่ได้ยังไง แสบถึงทรวงแบบนี้มีคนเดียวในโลก” เหมือนจะดีแล้วนะ ทำไมผมว่ามันแปร่งๆในตอนท้ายก็ไม่รู้
“พี่มาร์ค ผม...เอ่อ ผมถามอะไรหน่อยได้ไหม” มีบางอย่างคั่งค้างใจมานานแล้ว ไม่คิดว่าจะมีวันได้ถามออกไป ถามแล้วก็กลัวคำตอบที่จะได้ แต่ผมก็ยังอยากรู้ สามวันที่อยู่ด้วยกันมาโคไม่ปริปากพูดเรื่องเก่าๆ ผมก็ไม่มีความกล้ามากพอที่จะเล่า แต่ยิ่งนานวันก็ยิ่งอยากรู้ จนต้องถาม
“ถามมาสิ” คนตัวโตชันแขนขึ้นเท้าศีรษะ มืออีกข้างก็เขี่ยผมที่หน้าผากของผมเบาๆ ก้มหน้าลงมาจูบซับที่หน้าผมไล่มาที่จมูก
จุ๊บ
ตามด้วยแก้มทั้งสองข้าง
ฟอดดดด!
ทำแบบนี้แล้วใครมันจะไปกล้าถาม!
“มีอะไรล่ะ ว่ามาสิ” พูดทั้งที่คลอเคลียอยู่กับแก้มผม
“ที่พี่คบกับผม มันเพราะอะไรเหรอ” ผมจำเรื่องที่ผ่านมาได้ดี รู้ไหมว่าผมคิดจะหัวแทบระเบิดว่าจะเข้าหามาโคยังไง เขาไม่ใช่คนธรรมดาที่ใครจะเข้าถึงตัวได้ง่ายๆ เป็นนายแบบชื่อดัง แถมยังดังในเรื่องของความหยิ่งอีกต่างหาก แต่ไม่คาดคิด เขากลับเป็นฝ่ายเข้ามาหาผมก่อน ที่ผมทำ ผมมีเหตุผลจำเป็นของผม และผมก็เชื่อว่าเขาก็มีเหตุผลเหมือนกัน
“เฮ้อ ถ้านายอยากรู้ฉันก็จะบอก แต่สัญญาได้ไหมว่าจะไม่โกรธ” มาโคทำสีหน้าหนักใจ ผมชั่งคิดก่อนจะพยักหน้า ไม่ว่ามันจะเป็นเพราะอะไรผมจะคิดว่ามันไม่สำคัญ สิ่งสำคัญคือมาโคอยู่ตรงนี้
อยู่กับผมที่นี่...ก็เพียงพอแล้ว
“ผมไม่โกรธหรอก”
“จะพูดยังไงดีล่ะ” มาโคนอนหงาย มือก็ดึงผมขึ้นไปนอนซบบนอก ได้ยินเสียงหัวใจมาโคเต้นเป็นจังหวะช้าๆ แต่กลับดูมั่นคง อดไม่ได้ที่จะวางมือลงบนหน้าอกข้างซ้าย มันยังเป็นของผมไหมนะ “นายจำไอ้ดีนได้ไหม” มาโคถาม
“ก็...เหมือนจะจำได้” คนที่เคยแข่งรถกับมาโค ผู้ชายที่หน้าดูกวนๆที่ทำมาโคอารมณ์ขึ้นได้ตลอดเวลา
“นั่นแหละ มันเคยเป็นเพื่อนฉัน แต่ก็มีเรื่องให้ต้องแตกหักเพราะความคิดบ้าๆของมัน...” มาโคเล่าทุกเรื่องที่เคยเกิดขึ้นระหว่างเขากับดีน ผมนอนฟังนิ่ง มาสะดุดหูก็ตรงที่มาโคเคยมีแฟนมาก่อน มันไม่น่าแปลกเลย คนอย่างมาโคไม่มีแฟนสิแปลก แต่ที่ทำให้ใจผมเต้นผิดจังหวะก็เพราะได้รุ้ว่า เขารักผู้หญิงคนนั้นมาก ถึงขนาดยอมทำทุกอย่าง...
...ณิชา
เธอจะต้องสวยมากแน่ๆ มาโคถึงได้รักมากขนาดนี้
“ฉันทนให้คนอย่างมันลอยหน้าลอยตาเหมือนไม่รับรู้ความผิดไม่ได้ อย่างน้อยก็ให้มันไปยอมรับความผิดกับคนที่ยังอยู่ก็ดี น้องชายกับแม่ของณิชาต้องขาดคนที่จะเป็นเสาหลักของบ้านก็เพราะมัน และก็เพราะฉัน...” ความเศร้าสร้อยกลั่นออกมาทางคำพูด ผมเงยหน้ามอง แววตาของมาโคมีแต่ความเจ็บปวด น้ำตาผมไหลลงหยดหนึ่ง
“พี่ยังรักเธออยู่ไหม” ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เจ็บไปเลยทีเดียว จะได้เยียวยาทีเดียว
“รัก...” แค่คำสั้นๆ ผมก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ ปล่อยให้น้ำตาไหลพราก สะอื้นเบาๆ มาโคก้มหน้าลงมาจูบซับน้ำตาให้
“แต่เขาเป็นอดีตไปแล้ว ร้องไห้ทำไม ฉันรักเขาเพราะเขาเคยเป็นเพื่อนเป็นคนรักที่ดี แต่วันนี้ฉันมีนาย ฉันรักนายที่สุด มันคือความทรงจำที่สวยงาม มีเหตุผลอะไรที่ฉันจะต้องเกลียดเขา” ที่มาโคพูดมามันก็ถูก แต่ผมงี่เง่าเอง อยากให้เขารักผมคนเดียว แล้วอะไรที่รบกวนใจผมจนวุ่นวายแบบนี้นะ
เพราะเขายอมบอกเลิกกับผมเพื่อผู้หญิงที่ชื่อณิชาหรือเปล่า...
“แล้วก็อย่าคิดมากว่าฉันยอมทำร้ายนายเพราะรักเขามากกว่า” มาโคพูดดักทางเหมือนจะรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ “เวลานั้นฉันมาไกลเกินกว่าจะถอยกลับ แต่รู้อีกทีก็ทำหัวใจตัวเองหลุดลอยไปไกลแล้ว เสียใจไหมที่ต้องมาเจอคนอย่างฉัน
“ผมไม่เสียใจหรอก”
“แต่จำเอาไว้นะ ในฐานะคนรักหรือฐานะเมียฉัน จะมีนายคนเดียว”
“...!” เศร้าได้ไม่เท่าไหร่เขาก็ทำผมหน้าร้อน ผมยอมก็ได้...ยอมที่จะเป็น ‘เมีย’ เขา
“ฮึก งั้นผมจะเล่าเรื่องของผมให้ฟังบ้าง”
“ไม่เป็นไร ฉันไม่อยากรู้หรอก ไม่ว่านายจะทำไปเพราะอะไร ฉันไม่โกรธหรอกนะ”
โลกใกล้จะแตกแล้วใช่ไหม...ทำไมผมมองเห็นเทวดาแทนที่จะเป็นซาตานละ มาโคเคยเป็นแบบนั้นมาก่อน เขาถึงได้ดูน่าหลงใหลเอามากๆ แต่วันนี้อะไรทำให้ซาตานตัวร้ายกลายเป็นเทวดาที่แสนใจดีไปได้
ไม่เอานะ...ผมไม่อยากได้แบบนี้
เอาซาตานของผมกลับคืนมา!
………………………..
สุขสรรค์วันพ่อ รีบเข็นมาให้ก่อน เพราะจะกลับบ้านไปอยู่กับพ่อกับครอบครัวบ้างงงงงงงงง ใกล้แล้ว ใกล้จะจบเต็มที อีกนิดเดียวเท่านั้น อ๊ากกกกก! :serius2:
ขอบคุณทุกคนที่รออ่านอย่างอดทนนะคะ ถ้าไม่ยุ่งมากก็อยากจะมาให้ครบร้อยมาให้บ่อยกว่านี้ จะรอว่างทีเดียวแล้วแต่งให้ครบร้อยก็คงต่ออารมณ์เรื่องลำบาก >_< :katai2-1:
รักนักอ่านทุกคน กอดๆๆ
:กอด1:
-
พริกมาแล้ววววววหวานจับใจ
-
เอาน่ามันต้องฟังเหตุผลของกันและกันมันถึงจะเข้าใจกันไง ไม่พอมีอะไรเข้ามาแทรกมันก็จะทำให้คลางแคลงใจกันได้มาโค
-
เจอมาโคพูดแบบนี้ จะไม่ให้พริกรัก พริกหลงได้ไงเนี้ย :m3:
-
กรี๊ดๆๆๆๆ หวานกรุบกริบชุ่มชื่นหัวใจ น่ารักอ่าา
-
จะน่ารักกันเกินไปแล้วนะเขิลๆๆๆๆ
อ้าว!!ยังไงกันเนี่ยพริกมาโคเป็นเทวดาไม่ชอบอยากจะให้เป็นซาตานพริกนี่สายMใช่มะเหอะๆ
-
น่ารักอ่ะ ดีใจที่ยอมพูดเรื่องทุกอย่าง
และพริกเองก็รับฟังอย่างมีเหตุผล
ขอให้เข้าใจกันแบบนี้ตลอดไปนะ
-
น่ารักอ่ะ :-[
หนูพริกอย่าไปคิดมากเลยเลยลูกเรื่องมันผ่านมาแล้ว
ว่าแต่หนูชอบเเบบเดวิลๆ เหรอลูก
-
o13 o13 o13 o13 o13
-
ว๊าววววว
น่าร๊ากกกกกกกกก
-
เฮ้อออ พริกรู้ว่ามันเป็นเรื่องยาก แต่ยอมเปิดใจรับมาโคเร็วๆ เหอะ สงสารอ่ะ :mew2:
-
น่ารักอ่ะ หวานเวอร์
มาโค ตอนนี้ดูใจดีมากอ่ะ
แต่งัย พริก ถึงอยากได้แบบแบดบอยมากกว่าละจ้า
-
พริกชอบแบบแบดๆสินะ
รอดีกันเดี๋ยวพี่มาร์คจัดให้
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
Please coming soon RiRi :katai5:Happy Father's day 2013
-
ขอบคุณจ้า
เป็นห่วงเป็นใยกันแบบนี้ก็ดีแล้วนะจ๊ะ
จงมีความเชื่อใจ เชื่อมั่นกันทั้งคู่แล้วทุกอย่าง
ไม่ว่าจะเป็นอุปสรรคที่ยากเย็นเท่าใด ก็จะผ่านไปได้...
-
สุขสันต์วันพ่อเช่นกัน
-
เขินแทนวุ้ย :hao7: :hao7:
-
ซะงั้นอะหนูพริกกก !!
เขาสวมบทเทพบุตรแล้วก็ไม่ปลื้มม แอร๋ยยยย
แนะนำให้หนูพริกจัดการเองเลยค่ะ อย่าไปรอ :hao7: :hao7: :hao7:
-
กลับมาอยู่ด้วยกันขนาดนี้แล้วนี่ยังไม่ได้เรียกว่ากลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วอีกเร้ออออออ o6
-
:katai2-1: :katai2-1:
หวานๆ ลงตัวแบบนี้แล้ว
จะมีพายุอีกมั้ยน้อ
-
จะหวานก็ยังไม่เชิง อยู่ในช่วงปรับความเข้าใจกันสินะ
เอาให้เข้าใจและกระจ่างกันไปเลย จะได้ตัดสินใจได้
มาถึงขั้นนี้แล้วอย่าไปกลัว ถ้ากลัวก็ไม่มีความสุขสักที
ความสุขรออยู่แค่เอื้อมมือคว้าเอาไว้เท่านั้นเองพริก
อดีตอย่าไปสนใจ เก็บเอาไว้สอนและเตือนตัวเองก็พอ
อย่าให้มันมาฉุดรั้งเราไว้ ดูมาโคสิยังไม่สนใจเลย
เอาใจช่วยนะ อยากให้กลับมามีรอยยิ้มเหมือนเดิม
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
มาโคเปลี๋ยนไป๋
หวานซ๊าาาาาาาาา :z2:
-
ย่องมา+1 :m7:
-
น่ารักกกก :hao7:
-
หวานจริงๆ
-
DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 33: Because a boy like you is impossible to find
ความเดิม...
“พี่ยังรักเธออยู่ไหม” ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เจ็บไปเลยทีเดียว จะได้เยียวยาทีเดียว
“รัก...” แค่คำสั้นๆ ผมก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ ปล่อยให้น้ำตาไหลพราก สะอื้นเบาๆ มาโคก้มหน้าลงมาจูบซับน้ำตาให้
“แต่เขาเป็นอดีตไปแล้ว ร้องไห้ทำไม ฉันรักเขาเพราะเขาเคยเป็นเพื่อนเป็นคนรักที่ดี แต่วันนี้ฉันมีนาย ฉันรักนายที่สุด มันคือความทรงจำที่สวยงาม มีเหตุผลอะไรที่ฉันจะต้องเกลียดเขา” ที่มาโคพูดมามันก็ถูก แต่ผมงี่เง่าเอง อยากให้เขารักผมคนเดียว แล้วอะไรที่รบกวนใจผมจนวุ่นวายแบบนี้นะ
เพราะเขายอมบอกเลิกกับผมเพื่อผู้หญิงที่ชื่อณิชาหรือเปล่า...
“แล้วก็อย่าคิดมากว่าฉันยอมทำร้ายนายเพราะรักเขามากกว่า” มาโคพูดดักทางเหมือนจะรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ “เวลานั้นฉันมาไกลเกินกว่าจะถอยกลับ แต่รู้อีกทีก็ทำหัวใจตัวเองหลุดลอยไปไกลแล้ว เสียใจไหมที่ต้องมาเจอคนอย่างฉัน
“ผมไม่เสียใจหรอก”
“แต่จำเอาไว้นะ ในฐานะคนรักหรือฐานะเมียฉัน จะมีนายคนเดียว”
“...!” เศร้าได้ไม่เท่าไหร่เขาก็ทำผมหน้าร้อน ผมยอมก็ได้...ยอมที่จะเป็น ‘เมีย’ เขา
“ฮึก งั้นผมจะเล่าเรื่องของผมให้ฟังบ้าง”
“ไม่เป็นไร ฉันไม่อยากรู้หรอก ไม่ว่านายจะทำไปเพราะอะไร ฉันไม่โกรธหรอกนะ”
โลกใกล้จะแตกแล้วใช่ไหม...ทำไมผมมองเห็นเทวดาแทนที่จะเป็นซาตานละ มาโคเคยเป็นแบบนั้นมาก่อน เขาถึงได้ดูน่าหลงใหลเอามากๆ แต่วันนี้อะไรทำให้ซาตานตัวร้ายกลายเป็นเทวดาที่แสนใจดีไปได้
ไม่เอานะ...ผมไม่อยากได้แบบนี้
เอาซาตานของผมกลับคืนมา!
.....................................
การที่เขาดีกับผมแบบนี้ อ่อนโยนขนาดนี้ มันก็ดีอยู่หรอกนะ แต่มันดูฝืนๆชอบกล ไม่เหมาะกับมาโคจริงๆ ทั้งๆที่มันน่าหลงใหลจะตายไป แต่ทำไมผมกลับชอบตอนที่เขาเจ้าเล่หากกว่า ยิ่งตอนที่ดวงตาสีนิลที่ไม่ต่างจากมหาสมุทรลึกจับจ้อง เหมือนจะดูดทุกอย่างให้เข้าหา ยิ่งทำให้ผมไม่เป็นตัวของตัวเอง
ย้ำกับตัวเองตลอดว่าจะต้องไม่ชอบคนอย่างมาโค เพราะรังแต่จะเจ็บปวดถ้าหากวันหนึ่งต้องจากกันไกล แต่สุดท้ายผมก็แพ้ใจตัวเอง แพ้ความร้ายกาจของเขา
ก็ปฏิเสธไม่ได้หรอกนะ ว่าลุคแบดบอยของมาโคมันเร้าใจสุดๆไปเลย!
“คิดอะไรอยู่ ปวดหัวหรือเปล่า ขมวดคิ้วทำไม” นิ้วมือของมาโคกดนวดที่หัวคิ้ว ก่อนจะยืนใบหน้ามาจูบระหว่างคิ้วเบาๆ แต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่เปลี่ยนนะ
ปากว่ามือถึงตลอด!
และผมก็ดันชอบด้วยสิ...ผมอาจจะเข้าข่ายโรคจิตแล้วก็ได้
รู้สึกมีความสุขจะแทบจะตัวลอย
ราวกับฝันจนไม่อยากตื่น
“ผมก็ไม่ได้อยากจะทำร้ายพี่นะ แต่มันจำเป็น...” ถึงเขาจะบอกว่าไม่อยากฟัง ไม่อยากรู้ แต่ผมอยากจะบอก อยากให้มาโครู้ว่าที่ผมทำไปผมมีเหตุผลของผม อย่างน้อยๆผมก็จะได้สบายใจ ไม่ต้องมีอะไรค้างคาใจ
มาโคนอนฟังนิ่งๆไม่ได้ขัดอะไรผม แววตาไม่มีความเกลียดหรือโกรธเคืองกันแม้แต่น้อย
‘ฉันไม่เกลียดนายหรอกน่า ไม่ว่านายจะทำอะไรผิด’
เขาเคยพูด...และมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ
ผมเล่าเรื่องของผมให้มาโคฟัง จากหน้านิ่งๆก็เริ่มหน้าหงิก หรือจนกลายเป็นบูดบึ้งคล้ายกับอยากจะฆ่าคน...จะฆ่าผมเหรอ ผมพูดอะไรผิดไปหรือไงถึงได้ทำเหมือนโกรธแค้น
ผมคิดไว้แล้วว่ายังไงเขาก็ต้องโกรธผมแน่ๆ
“ผมขอโทษ” เสียงแผ่วเพราะความกลัว
“ขอโทษทำไม...ไอ้เวรนั่น! มันเป็นใครวะ!!!” เสียงห้วนและดังสนั่นเกือบทำบ้านผมพังครืนลงมาแล้วไหมล่ะ
“พี่หมายถึงใคร” ผมถามกลับ
“ก็ไอ้เพื่อนเวรของนายไง มันเป็นใคร! ฉันจะไปกระทืบมัน”
ผมอึ้งกับอาการของมาโค น้ำตาจะไหลเพราะความซาบซึ้งใจ “ผมคิดว่าพี่โกรธผมซะอีก” แต่ที่แท้คือเขาโกรธไอ้เพื่อนเวรของผมต่างหาก
“ฉันจะโกรธนายทำไม มาคิดๆดูแล้ว เหตุผลของฉันมันโคตรน้อยนิดเลยวะ” มาโคสบถคำโตเป็นภาษาอังกฤษ หยาบคายแบบนี้ค่อยเป็นมาโคคนเดิมหน่อย
“ไม่หรอก ชีวิตคนก็สำคัญ ใช่ว่าจะเกิดกันได้ง่ายๆ” การที่คนที่รักเสียไปก็ต้องเสียใจเป็นธรรมดาอยู่แล้ว ขนาดแค่ห่างกันยังเจ็บแทบแย่ แล้วนี่ต้องจากตาย มาโคคงเจ็บปวดมาก
“อย่าคิดมากล่ะเรื่องณิชา จำเอาไว้ ตอนนี้ฉันรักนายคนเดียว”
ผมเชื่อ...
“สรุปคือไอ้คุณไวน์เกลียดฉันเพราะฉันดันไปเผลอหักอกคนที่มันชอบ” มาโคเลิกคิ้วถาม น้ำเสียงยังเจือไปด้วยความหงุดหงิด
“อืม...เขาบอกมาแบบนั้น”
“เฮ้ออ ฉันจำไมได้ด้วยซ้ำว่าเธอเป็นใคร เอาเถอะ เจอหน้าไอ้คุณไวน์อะไรนั่นสักทีจะขอคุยด้วยหน่อย” มาโคถอนหายใจเฮือกใหญ่ ผมบีมือให้กำลังใจ
ทุกคนทำผิดพลาดกันได้ทั้งนั้นแหละ ชีวิตก็ต้องทำผิดก่อนถึงจะรู้ว่าอะไรเป็นสิ่งที่ถูกต้อง ฟังจากปากคนอื่นก็ไม่เท่าสัมผัสด้วยตัวเอง
“พริก...”
“ครับ”
“เรากลับมาเป็นแฟนกันนะ...ไม่สิ เรากลับมาเป็นผัวเมียกันอย่างเดิมดีกว่า”
ห่ามได้อีก!!!
“อืม...ผมก็รักพี่”
รักที่สุดด้วย
“พี่กับ...กับ...ผู้หญิงคนนั้นคบกันอยู่หรือเปล่า” พูดเองผมยังรู้สึกเลยว่าเสียเบามาก มาโคเลิกคิ้วเบิกตากว้างก่อนจะถอนหายใจออกมา ทำไมต้องทำท่าทางแบบนี้ ตกลงแล้วมันเป็นเรื่องจริงใช่ไหม ใจผมเริ่มสั่น ถ้าหากมาโคบอกว่าเป็นความจริง มันอาจจะหยุดเต้นกระทันหันก็ได้
“ใครบอก” มาโคพูดเสียงเรียบ หยิบรีโมตเปลี่ยนช่อง แต่ข่าวของมาโคกับผู้หญิงคนนั้นยังอยู่ในห้วงความคิดของผม ก็ถ้าไม่หลอกตัวเอง เขาเหมาะสมกันจะตายไป
“ผมเห็นในข่าว แล้วก็รูปอีกเยอะแยะ”
“ข่าวก็คือข่าว มันไม่ใช่ความจริง นอกจากนาย ตอนนี้ฉันก็ไม่มีแฟนคนไหนอีกแล้ว”
“จริงนะ” หัวใจพองโตจนคับอกด้วยความดีใจ ก็คนมันกลัวนี่นา ผมเป็นผู้ชายนะ ตามธรรมชาติผู้ชายต้องคู่กับผู้หญิงใช่ไหมล่ะ เป็นเรื่องธรรมดาที่ผมจะกลัว กลัวว่าวันหนึ่งมาโคจะเปลี่ยนใจ
“ฉันอาจจะเคยโกหกนายนะ แต่สาบานได้ว่านี่เป็นเรื่องจริง” สีหน้าจริงจังทำเอาผมเชื่อหมดใจ ผมขยับเข้ากอดเอวหนา ซุกหน้าลงกับอกกว้าง กลิ่นกายที่คุ้นเคย
“ผมขออะไรพี่อย่างได้ไหม” จะเป็นการเรียกร้องเกินไปหรือเปล่าไม่รู้ แต่เวลานี้ผมต้องการเขามากที่สุด ตอนนี้ผมหายดีได้สองวันแล้ว ไปเรียนและไปทำงานตามปกติ แม้ว่ามาโคจะไม่อยากให้ผมทำงานก็เถอะ แต่ใครจะไปทำอย่างนั้นได้ ไม่ทำงานแล้วผมจะเอาเงินที่ไหนใช้ล่ะ
“บอกฉันสิ ว่านายอยากได้อะไร” อ้อมแขนแกร่งโอบกอดผมไว้แน่นขึ้น จูบซับบางเบาที่ขมับ
“ถ้าผมขอพี่จะให้ผมใช่ไหม”
“มีอะไรที่ฉันให้นายไม่ได้ล่ะ”
“ผมอยากกอดพี่และก็อยากให้พี่กอดผม ได้ไหม” พูดเองแล้วก็กระดาก แต่...ผมอยากให้เขา ‘รัก’ ผมอีกครั้ง ช่วงเกือบอาทิตย์ที่มาโคแวะเวียนมาหาผม นอนค้างบ้างไม่ค้างบ้าง เพราะเขาก็มีงานเหมือนกัน แต่นอกจากกอด หอมแก้มและก็จูบ มาโคก็ไม่ได้ทำอะไรมากกว่านั้น
“หึหึ แล้วนายจะรออะไรล่ะ” รอยยิ้มกรุ่มกริ่มกับตาที่โคตรจะเจ้าชู้ ทำเอาผมแทบละลาย “เพราะถึงนายไม่ขอ ฉันก็คิดจะ ‘กอด’ นายอยู่แล้ว”
เราสองคนไม่แคร์ว่าตรงนี้จะเป็นห้องรับแขก เพราะในบ้านมีแค่ผมกับมาโคเท่านั้น จูบที่เร่าร้อนและรุนแรงเริ่มต้นขึ้นและดูเหมือนว่าจะหยุดลงได้ยาก
“อืม...” ผมหายใจแทบไม่ทัน แต่ดีหน่อยที่มาโคพอจะใจดีปล่อยให้ผมได้หายใจบ้าง แต่ก็น้อยนิด ผละออกเพียงเสี้ยววินาทีก็กดจูบย้ำไม่หยุด ปลายลิ้นเกี่ยวกระหวัดกัน อุณหภูมิในร่างกายร้อนขึ้นเรื่อยๆ รู้สึกปั่นป่วนไปทั้งช่องท้อง
เสื้อตัวเก่งของผมหลุดออกจากตัวด้วยฝีมือของคนมือไวใจเร็ว ตัวผมถูกอุ้มวางบนโซฟาจากเดิมที่นั่งเล่นอยู่กับพื้น
ผมเริ่มหายใจติดๆขัดๆ มือหนายกขึ้นลูบที่แก้มผมเลยไปถึงศีรษะ ผมที่ปรกหน้าถูกปัดเบาๆ มาโคหอมแก้มผมฟอดใหม่ ยิ้มหวานให้ผมอีกทำนบ
อารมณ์ผมไต่สูงจะแทบกู่ไม่กลับมือคล้องลำคอคนตรงหน้าเอาไว้ ด฿งเข้าเข้ามาจูบอีกรอบๆ มือก็สาละวนแกะกระดุมเสื้อของตัวตัวสูงไปด้วย
ไม่นานเราทั้งคู่ก็เหลือแต่ตัวเปลือยเปล่า ไม่มีผ้าสักชิ้นปกปิดร่างกาย ริมฝีปากร้อนแตะกับส่วนอ่อนไหวเพียงแผ่วเบา แต่ทำเอาสะท้านไปทั้งตัว ผมถูกอีกฝ่ายปรนเปรอจนแทบไม่รู้เหนือรู้ใต้ เสียวจนแทบขาดใจ มือขยุ้มผมมาโคไว้แน่น เผลอร่อนสะโพกตามจังหวะเร่งเร่าจนจึงปลายทาง ผมกระตุกฉีกของเหลวเข้าปากอีกฝ่ายที่ดูดกลืนอย่างไม่รังเกียจ ผมนอนอ้าขาหอบหนักหน่วง เหมือนจะเห็นดาวกันเลยทีเดียว
“อย่าเพิ่งเหนื่อยสิ” มาโคพูดขำๆ ผมนิ่วหน้าเพราะมีบางอย่างแทรกเข้ามาที่ช่องทางด้านหลัง ผงกหัวมอง เจอสายตาคมจ้องอยู่ขณะที่กำลังดันนิ้วเข้ามา อาศัยของเหลวที่ผมพ่นออกมาช่วยเพิ่มความลื่นไหล ผมทิ้งตัวลงกับโซฟา ครางเสียงดังขึ้นเรื่อยๆเมื่อจากนิ้วหนึ่งเปลี่ยนเป็นสามนิ้วแบบกระทันหัน
มาโคกำลังแกล้งผม!
“เรียกชื่อฉันหน่อยสิเมียจ๋า”
“พะ พี่มาร์ค...เร็วๆ” เสียงวูบไปหมดช่องท้อง ส่วนตื่นตัวที่มีขนาดใหญ่กว่าผมมากทิ่มขาผมอยู่ ดูก็รู้ว่าเขาเองก็มีอารมณ์ไม่ต่างจากผม แต่ยังทนเพียงเพื่อจะแกล้งกัน ผมทนไม่ไหวเลยพลักเขาลงแล้วขึ้นคล่อมแทน
“ใจร้อนจังนะ” ยังจะมีหน้ามาแซวกันอีก
“ผมจะแกล้งพี่บ้างคอยดู!”
“ถ้าคิดว่าทำได้ก็เชิญเลย” ยกมือหนุนหัว มองผมอย่างหยอกล้อเป็นการท้าทาย ผมกระตุกยิ้มมุมปาก คว้ามับที่มาโคน้อยที่ไม่น้อยเลยจริงๆ เร่มมือรูดรั่งจนคนตัวโตครางหึ่มในลำคอ ผมยิ้มอย่างพอใจ ก้มลงใช้ปากครอบครองจนมันขยายถึงขีดสุด ได้ยินเสียงมาโคขบฟันกรอด มองผมคาดโทษที่แกล้งเขาคืน พอได้เอาคืนบ้างแล้วผมก็เริ่มทำตามใจตัวเอง ยกตัวขึ้นแล้วกดตัวเองลงบนตัวตนของมาโคช้าๆ ความคับแน่นทำให้ผมทั้งจุกและเสียววูบ
“อืม...อย่าเกร็งมาก” มาโคพูดเสียงต่ำ ผมผ่อนลมหายใจจนสามารถกลืนกินอีกฝ่ายได้ทั้งหมด มาถึงขั้นนี้อะไรก็ฉุดไม่อยู่ ผมขยับเบาๆ ค่อยๆเร่งจังหวะ มือสองข้างวางบนอกแกร่ง
“อื้ออ...พี่..มาร์ค” ผมครางเสียงสั่นเพราะมาโคเล่นกับน้องชายผม เสียวซ่านจนแทบหมดแรง แต่ก็ไม่หยุดขยับ ยิ่งร้องครางผมยิ่งรู้สึกว่าเสียงตัวเองแม่งเซ็กซี่เกินไป จนกระทั่งตัวผมกระตุกปลดปล่อยอีกครั้งเพราะไม่สามารถทนต่อไปได้
มาโคพลิกตัวผมให้นอนหงาย จับขาผมอ้ากว้างก่อนจะกระแทกกระทั้นเข้ามาในตัวผมอย่างแรง ผมกัดปากตัวเองระบายอารมณ์ที่เริ่มจะขึ้นอีกครั้งยามที่มาโคกระแทกโดนจุดเร้าในตัวผม
“อ๊ะ!” ผมสะดุ้งเฮือก ครางหวิวเพราะคนข้างบนเร่งจังหวะ ปรือตามองคนขี้แกล้งที่ยกยิ้มสมใจ และความสุขสมก็ฉีดเข้ามาในตัวผมอย่างแรง รู้สึกอุ่นวาบที่ท้องน้อย
ร่างสูงทิ้งตัวทับผมทั้งตัว เสียงหอบหายใจดังผสมกัน ผมกอดคอคนข้างบนแน่น จูบซับที่ขมับเขา มาโคเองก็จูบไซ้ที่ซอกคอผมไม่หยุด จนสิ่งที่ยังค้างอยู่ในตัวผมขยายใหญ่อีกรอบ
“ไม่คิดว่านายจะเร่าร้อนได้ขนาดนี้”
“...” ผมเริ่มจะอายกับความบ้าบิ่นของตัวเองเมื่อครู่ สาเหตที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ก็เพราะว่าผมหึง!!!
“อีกรอบไหม” มาโคผงกหัวขึ้นถาม ผมหน้าแดงซ่านด้วยความอาย
จะทำอะไรก็ทำไปเถอะ..ถามทำไมวะ!!!
จากทุ่มหนึ่งจนถึงเที่ยงคืน...ที่ผมได้แต่ร้องคราง ไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากนี้ ได้แต่เปลี่ยนท่าตามใจนายแบบสุดหล่อ ไอ้รู้สึกดีมันก็ดีหรอกนะ แต่...ผมจะตายเอา!
:hao6:
-
ร้อนแรงดีจริง~
:o8: :-[ :-[
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: หวานหยดหย้อยย
-
เบามือหน่อยนะนายมาร์ค
เดี๋ยวพริกช้ำหมด น่าสงสารนะ
ยิ่งป่วยอยู่ด้วย
-
เด๋วนี้กล้านะพริก... :o9:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
น้องพริก...เซี้ยวจริงๆ อิอิ
-
ร้อนแรงซะจริงคู่นี้ :katai2-1:
-
จากทุ่มหนึ่งจนถึงเที่ยงคืน... เอิ่มมมมมมม
-
โว๊ะ... น้องพริก :mew3: :katai1:
-
เลือดดท่วมจอ ฟินนนนนนน :mew3:
-
ขอบคุณจ้า
นายมาโค ถนอมพริกบ้างก็ดีนะโว้ย !!!
เดี๋ยวพรุ่งนี้จะไม่ได้หนึ่งทุ่ม-เที่ยงคืนอีก
กินทีละนิดแต่กินทุกวันไรงี้ ฮ่าฮ่า
**เรื่องราวต่างๆ คลี่คลายกันไปแล้ว
ถึงเวลาแห่งสายรุ้งสวยงามสักที ^^
อิ่มมาม่าแล้วนะจ้า
-
เค้าว่านายแบบนี่เด็ดเรื่องแบบนี้นี่ท่าจะจริง
เพราะพี่มาร์คพิสูจน์แล้วกร้ากกก
-
จิ้มก่อนอ่าน 5555
-
น้องไม่สบายแน่ๆมาโคเอ้ยยย :heaven :heaven
-
เย้ๆ กลับมาเหมือนเดิมแล้วววว
:impress2:
-
แหม พอคุยกันรู้เรื่อง
ก็พาเราเสียเลือดเลยนะ
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
จิ้มก่อนค่อยไปอ่าน
-
กรี๊ดดดดดดดด บอกแล้วว่าน้องไม่ต้องรอ ,, จัดเองเล้ยยย :hao7: :hao7: :hao7:
-
:jul1:
รอบนี้พี่ไม่ต้อง น้องขอเองเลย :laugh:
เหนื่อยหน่อยนะพริก มาโคเค้าแข็ง(?)แรงจริงๆ
-
รักกันแบบเร่าร้อน หุหุ
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao7: :hao7: :hao7:
:pighaun: :pighaun: :z1: :haun4: :haun4:
-
อ้ากกกกก ฟินค่อดๆ :hao6: :hao6:
-
อุ๊ย...จัดหนัก หลังจากที่อดอยากมานาน 5555+
:haun4: :haun4:
ขอบคุณคุณริริมากนะคร้าบบบบบ :กอด1: :3123:
-
โว๊ะพริกนี่เปรี้ยวจริง เลือดจะท่วมจอ :m25:
-
:haun4: จากโหมดหวานเข้าสู่โหมดเร่าร้อนแล้ว ดีใจจังที่ทั้งสองพูดคุยกันให้เป็นเรื่องเป็นราวไปเลยน่ะ อยากรู้ัจักเพื่อนพริกเหมือนกันน่ะว่าคือใครทำกับเพื่อนได้ลงคอน่ะ :katai1: เหมือนใกล้จะจบแล้วน่ะเนี่ย :pigha2:
-
>< ตายแล้ว
-
งานนี้พี่ไม่ต้อง
หนูพริกจัดเอง :m25:
-
เขาจะหวานๆใส่กันแล้วใช่ไหม
-
DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 34: Trying to tell you no, but my body keeps on telling you yes
HIM: PORCHE
ในที่สุดพระนางก็รักกันอย่างมีความสุข…
แหวะ!
หมั่นไส้ชะมัด
ผมว่าพี่มาร์คเขาอาการหนักจนเข้าขั้นโคม่าแล้วล่ะ จะอะไรนักหนากับพริกมันก็ไม่รู้ ตามติดแจ แล้วดูมองหน้าผมเข้า แค่มาชวนไปซื้อของนะไม่ได้จะพาไปขาย เดี๋ยวปั๊ดแหย่ให้ทะเลาะกันสักยกสองยกเสียเลยนิ
“พี่ก็ไปทำการทำงานบ้างเถอะ พริกมันโตแล้วนะ ไม่ใช่เด็กสองสามขวบ มันดูแลตัวเองได้”
“นั่นสิ พี่ขาดงานบ่อยแบบนี้ไม่เป็นอะไรเหรอ ผมหายป่วยแล้วน่า กับอีกแค่ไข้หวัด ผมไมได้เป็นมะเร็งระยะสุดท้ายนะ ถึงจะได้ออกจากบ้านไปเที่ยวไม่ได้” พริกทำท่าเหนื่อยหน่าย ผมพยักหน้าเห็นด้วย
“แล้วจะไปที่ไหน” พี่มาร์คถามผม หน้าหงิกหน้างอ นี่เขาเรียกว่าข้าวใหม่ปลามันป่ะ ผมล่ะอิจฉาเสียจริง อยากให้โอชินมันเป็นแบบนี้บ้าง เดี๋ยวนี้มันเอาแต่อ่านหนังสือกับทำงาน ไม่ค่อยจะมีเวลาให้ผม นี่ขนาดผมย้ายไปอยู่กับมันแล้วนะ ขายคอนโดตัวเองทิ้ง เรียกว่าย้ายถาวร ผมยังแทบจะไม่ได้ใช้เวลาร่วมกับมันเลย
ดูอย่างวันนี้เป็นต้น ทีแรกผมไม่ได้กะมาชวนพริกหรอก แต่เพื่อนผมมันไม่ว่างกัน ผมเลยกะว่าจะลากโอชินไปซื้อของเป็นเพื่อน คือผมจะไปหาซื้อของขวัญวันเกิดให้แม่ ถึงผมกับที่บ้านจะไม่ค่อยลงลอยกัน แต่ผมก็รู้สำนึกหรอกนะว่าแม่เป็นผู้ที่มีบุญคุณกับผม แค่ผมไม่ลงรอยกับพ่อเลี้ยงเท่านั้น
แต่ปรากฏว่าโอชินมันไม่ว่าง ต้องไปติวกฏหมายบ้าบออะไรไม่รู้ให้รุ่นน้อง ก่อนออกมาก็ทะเลาะกันไปรอบหนึ่ง พอหาคนไปด้วยไม่ได้ผมเลยว่าชวนพริกเนี่ยแหละ ซึ่งเจ้าตัวเขาก็อยากไปพอดี ติดแต่เจ้าที่เจ้าทางตัวโตหน้าตาหล่อกระซากไส้ที่ทำท่าไม่ยอมอนุญาตอยู่เนี่ย
“ก็ห้างแถวๆนี่แหละพี่ ไม่ได้พาไปตะเข็บชายแดนหรอก เปลืองน้ำมัน” ผมเหน็บแนมเบาๆ พริกหัวเราะขำให้กับความบ้าของพี่มาร์ค
“เออๆ อย่าพากันไปเถลไถลล่ะ ดีเหมือนกัน บ่ายนี้ฉันมีงาน ฝากพริกด้วย”
“ไหนพี่บอกว่าไม่มีงานไง” พริกมองหน้าพี่มาร์คเขม็ง เอาแล้วไง ความลับแตกสินะ แถมเป็นคนพูดเองกับปากด้วย ซวยไปงานนี้
“เออน่า จะไปหรือไม่ไป” ทำมาเป็นเสียงดังกลบเกลื่อน
“พี่อ่ะ ก็เป็นแบบนี้ ทำไมต้องขาดงานบ่อยด้วย” พริกหน้าทำหน้าเหง้าหน้างอ แต่ละคนช่างไม่มีความพอดี คนของผมแม่งก็บ้าเรียนบ้างาน นี่ก็แทบจะไม่ทำมาหากินเพราะมัวแต่บ้าเมีย!
“เอาน่า ถึงไม่ทำงานฉันก็มีเงินเลี้ยงนาย” พี่มาร์คลูบผมพริกเบาๆ สีหน้าแววตาและน้ำเสียงอ่อนโยนแบบที่ผมไม่เคยเห็น นับว่าเป็นบุญตาไม่น้อย ถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระทึก เอ้ย! ที่ระลึกได้ไหม เอาไปเลี่ยมใส่กรอบขายแฟนคลับพี่มาร์คน่าจะได้เงินดี หึหึ
กว่าจะออกจากบ้านได้พี่มาร์คก็สั่งนู่นสั่งนี่จนหูชา วันนี้ผมไม่ได้เอารถมา อาศัยแท็กซี่เอา ขี้เกียจขับ พริกนั่งเงียบตลอดทาง เหมือนคนกำลังกังวลอะไรสักอย่าง
“เป็นอะไร” ผมถาม “คิดมากเรื่องพี่มาร์คเหรอ”
“อืม” พริกอือออในลำคอ ก่อนจะหันมามองหน้าผม “พี่มาร์คชอบโดนงานบ่อย กลัวว่าสักวันจะโดนต้นสังกัดไล่ออก”
“ไม่หรอกน่า ถึงโดนไล่ออกเขาก็คงไม่แคร์หรอก บ้านเขารวยจะตายไป”
“งั้นเหรอ”
“อย่าไปคิดมาเลยน่า ถ้าโดนไล่ออกก็อาจจะรู้สำนึกบ้างว่าไม่ควรเหลวไหล” ว่าเขาใช่ว่าผมจะมีความลับผิดชอบอะไร พูดไปงั้นแหละ ให้พริกมันเลิกเครียด “หรือไม่ก็...เขาอาจจะกลัวนายหายไปอีกรอบ”
คราวนี้พริกเงียบไปเลย ทำหน้ารู้สึกผิด ผมยิ้มๆแล้วก็ยักไหวไหล่เบาๆ
“แล้วนายจะไปซื้ออะไร” พริกถอนหายใจเบาๆ เปลี่ยนเรื่องพูด
“ไปซื้อของวันเกิดให้แม่น่ะ นายว่าฉันควรซื้ออะไรดีวะ คิดมาทั้งคืนก็คิดไม่ออก” ผมไม่รู้ว่าแม่ชอบอะไร ไม่อยากโทรไปถามไอ้พาสต้าเท่าไหร่ ผมกำลังเกลียดขี้หน้ามันอยู่ รู้ไหมว่ามันเจอกันโอชินแค่ครั้งสองครั้ง มันก็แสดงออกว่าชอบ แถมยังทำตัวเป็นมือที่สามอีก ไอ้นั่นก็โง่บรมไม่รู้หรือไงว่าไอ้พาสต้ามันอ่อยอยู่ แค่คิดของก็ขึ้นละ!
“แล้วแม่นายเคยพูดว่าอยากได้อะไรไหม” พริกถาม
“ไม่อ่ะ ไม่ค่อยได้กลับไปบ้าน” ยิ่งช่วงที่ผมคบกับโอชิน ผมไม่ได้กลับไปเลย สาเหตคือผมติดแฟน ง่ายๆเลย อีกสาเหตคือผมไม่อยากไปเห็นหน้าไอ้หน้าทรพี แม่งจะแย่งได้แม้กระทั้งแฟนพี่ บัดซบเอ้ย!
“เฮ้อ งานหนักเลยทีนี้”
เกือบค่อนวันกว่าผมจะได้ของขวัญให้แม่ ก็ไม่มีอะไรมาก ผมซื้อกระเป๋ารุ่นลิมิเต็ดให้แม่ใบหนึ่ง เงินที่ซื้อไม่ใช่เงินที่ได้จากแม่ เพราะแม่จะโอนเงินเข้าบัญชีให้ผมทุกเดือน แต่ผมใช้เงินที่หามาได้ ตอนนี้ผมไปถ่ายแบบกับโอชิน ว่าง่ายๆคือไปทำแทนพริกนั่นแหละ ได้เจอคุณไวน์อยู่ครั้ง ดูน่าขนลุกยังไงก็ไม่รู้ แต่เวลาทำงานผมไม่ค่อยๆได้เจอคุณไวน์หรอก เรื่องเงินค่าตอบแทนก็มีเลขาคุณไวน์เอามาให้แทน ซึ่งส่วนมากจะฝากโอชินมาให้ ก็ดีไป พอทำงานหาเงินใช้เองผมก็ไม่ค่อยฟุ่มเฟือยเท่าไหร่
แล้วทุกวันนี้ผมกินอยู่เงินโอชินทั้งนั้น มันไม่ยอมให้ผมจ่ายอะไรเลย ผมก็ไม่อยากเอาเปรียบ สุดท้ายผมเถียงสู้มันไม่ได้ แล้วยังมีหน้าพูดว่า ‘ยังไงนายก็จ่ายให้ฉันทุกคืนอยู่แล้ว วินๆ’
เพราะอย่างนี้ผมก็เลยปล่อยให้มันจ่ายเองทั้งหมด เพราะมันใช้งานผมจนเกินคำว่าคุ้มเสียอีก หื่นเงียบจะตายไปมันน่ะ กลางวันละไม่ค่อยมีเวลาให้ผม แต่ตกกลางคืนทีไร เวลาผมต้องเป็นของมัน ไม่รู้คิดถูกหรือคิดผิดที่คบโอชิน
ซื้อของเสร็จผมก็ชวนพริกมานั่งกินไอติม พริกที่เพิ่งหายไข้ก็รีบตอบตกลง แถมยังบ่นอีกว่าตอนป่วยพี่มาร์คไม่ให้แตะน้ำเย็นเลยสักนิด ถ้ามันไข้กลับมาโคจะมาฉีกอกผมไหม ใครจะรับผิดชอบชีวิตผม
“พริก...” ผมเรียกพริกเบาๆ เจ้าตัวเงยหน้าขึ้นจะถ้วยไอติม ก่อนจะมองทางด้านข้างที่มีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ ผมจำได้ มันคือแฟนเก่าพริก
“แจ็กกี้” พริกเอ่ยชื่ออีกฝ่ายเสียงเบา
“เอ่อ...ขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้ไหม” แฟนเก่าพริกบอก แต่พริกส่ายหน้าช้าๆ
“เราไม่มีอะไรต้องพูดกันอีกแล้วล่ะ” พริกกลับมากินไอติมต่อ ไม่สนใจไอ้แจ็กกี้อะไรนั่นอีก
“ขอร้องล่ะพริก คุยกันหน่อยได้ไหม” แจ็กกี้ยังคงตื้อ พริกส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ ชักหน้าหน้าไม่พอใจ
“มีอะไรล่ะ พูดมาเลยก็ได้”
ผมนั่งกินไอติมเงียบๆ ทำเหมือนไม่สนใจแต่หูกระดิกฟังอยู่ยิกๆ
“ขอคุยสองคนได้ไหม...นะ” แหมะ ได้คืบจะเอาศอก
“ไปคุยเถอะพริก เรื่องมันจะได้จบๆไป” ผมบอก เพราะเชื่อว่าไอ้แจ็กกี้ไม่ยอมไปง่ายๆแน่ถ้าไม่ได้คุยกับพริก พริกเบ้หน้า ยอมลุกออกจากร้าน ไอ้แจ็กกี้ตามไปติดๆ
ถ้าเป็นปกติผมไม่ใจเย็นแบบนี้หรอกนะ แต่ตั้งแต่ผมอยู่กับโอชิน ผมรู้สึกว่าตัวเองโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้น คิดมากขึ้น แต่ก็เป็นบางครั้งบางคราวนะ ของแบบนี้มันเปลี่ยนกันยาก
ผมนั่งรอพริกจนไอติมหมดถ้วย แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น พอเห็นว่าใครโทรมาเท่านั้นแหละ แทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเลย ไอ้โอชินมันโทรมาหาผม!!!
ปกติถ้ามันยุ่งมันจะไม่โทรมาเลยนะ ยิ่งใกล้จบมันยิ่งเคร่งเครียดกับการเรียนจนแทบไม่สนใจผมเลย แอบงอนนะ แต่ก็รู้หรอกว่ามันจำเป็น แต่ผมก็อดน้อยใจไม่ได้
“อยู่ไหน” คำแรกที่มันถามผมเลยครับ
“อยู่ห้าง ออกมาซื้อของ” ผมพูดกับมันดีๆ ไม่อยากตีรวนเท่าไหร่
“เสร็จยัง จะได้ไปรับ”
“มารับ?” ผมทวนตำงงๆ ตกใจนะเนี่ย ไหนมันบอกว่ามีติวถึงหกโมงเย็นไง นี่เพิ่งจะบ่ายสองเอง “ไม่ว่างก็ไม่ต้องมาหรอก แค่นี้กลับเองได้”
“ว่างแล้ว รออยู่ที่นั่นแหละ ถึงแล้วจะโทรหา”
ติ๊ด!
เอาแต่ใจจริงๆเลยวะ นึกจะยุ่งก็ยุ่ง นึกจะว่างๆก็ว่าง
ปึก!
“เฮ้ย! ตกใจหมด เป็นอะไร ทำไมหน้าบึ้งขนาดนั้น” พริกมันกลับมาแล้วครับ ท่าทางหัวเสียมาก แต่มันกลับมาคนเดียวนะ ไม่ยักกะมีไอ้แจ็กกี้นั่นกลับมาด้วย ไปคุยอะไรกันมาวะ
“แม่งเอ้ย! ข้อแก้ตัวควายๆ ถ้ารู้งี้นะ ไม่ทนสับสนแม่งอยู่ได้ตั้งนานหรอก เลิกไปตั้งแต่แรกแล้ว” ฟิวส์ขาดไปแล้วครับ โต๊ะข้างๆหันมามองด้วยความสนใจ และคนที่มองพริกแบบงงๆก็คือหนูน้อยจ้ำม่ำที่ปากเลอะไอติมเป็นวงกว้าง
“เบาๆหน่อย เสียงดังจังวะ” ผมเตือนมัน เพราะเสียงของพริกยามโมโหอาจจะไปรบกวนช่วงเวลาความหิวโหยของหนูน้อยน่ารักนั่นได้
“ก็คนมันโมโห” เออ เชื่อๆ อาการแบบนี้คงไม่ได้มีความสุขอยู่หรอก
“ไหนเล่ามาสิ ไปคุยอะไรกับไอ้นั่นมา” ผมถาม พริกถอนหายใจยาวๆ เอนตัวพิงที่นั่ง มองสบตาผมก่อนจะพูด
“แจ็กกี้อยากจะกลับมาคืนดีกับฉัน แค่ฟังแค่นี้มันก็น่าโมโหแล้ว แต่นี่ไม่เท่าไหร่ เขาบอกว่า ที่เผลอใจคบกับน้ำหวานก็เพราะกลัวที่บ้านรู้ว่าตัวเองคบกับผู้ชาย แถมแจ็กกี้เองก็ยังไม่กล้าที่จะบอกที่บ้าน เลยเกิดอาการสับสนบ้าบอคอแตก จนกลายเป็นเรื่องยุ่งเหยิง แต่ดูยังไงๆแม่งก็คนขี้ขลาดดีๆนี่เอง” พริกพูดรัวรวดเดียวแบบไม่พักหายใจ ผมสงสารเลยส่งน้ำให้ดื่มแก้กระหาย
“ดีแล้วที่ไม่กลับไปคบ แล้วมันมาขอคบอีกครั้งนี้ที่บ้านมันรู้เรื่องแล้วหรือไง” เห็นว่าเรียนนักบินด้วยนิ คงเป็นความหวังของที่บ้าน
“ยังไม่รู้ นี่ไง ถึงได้โมโห” ก็สมควรอยู่หรอก ผู้ชายบางคนแม่งก็เห็นแก่ตัวเอาโล่
“เอาเถอะ คิดซะว่าดวงซวยที่มาเจอคนแบบนี้แล้วกัน” ผมบอก ลุกขึ้นไปจ่ายเงิน ถือโอกาศเลี้ยงพริกไปในตัว เป็นค่าตอบแทนที่มันออกมาเป็นเพื่อนผม
“แล้วนายล่ะ ตอนคบกับพี่มาร์ค คิดว่าเป็นดวงซวยหรือเปล่า”
ไหงมาเข้าเรื่องของผมได้วะ “มันเหมือนกันที่ไหน ไอ้แจ็กกี้นั่นเคยบอกนายไหมล่ะว่ามันไม่จริงจัง แต่กับพี่มาร์ค เขาบอกตั้งแต่แรกแล้วล่ะ แต่ฉันดันห้ามใจตัวเองไม่ได้ สุดท้ายก็รักเขาหัวปรักหัวปรำ ต่อให้เขาร้ายก็ยังรัก มันไม่ใช่ความซวยหรอก มันเป็นความทรงจำที่ดี”
อย่างน้อยเสี้ยวเวลาหนึ่ง พี่มาร์คก็ดีต่อผม
“แล้วยังรักอยู่ไหม” ผมหยุดเดิน กรอกตาไปมา มันจะสงสัยอะไรนักหนา ที่ถามนี่เพราะอยากรู้จริงๆหรือว่าอะไร
“แล้วถ้าฉันบอกว่ายังรักอยู่ละ รักมากด้วย นายจะทำยังไง” พริกดูอึ้งๆไปนิด “คิดอะไรมากวะ ฉันคบกับโอชินแล้ว ถ้าถามว่ายังรักพี่มาร์คอยู่ไหม ก็ยังรักอยู่ แต่ก็น้อยนิดจนแทบไม่รู้สึกอะไร ถ้าจะรักก็คงในฐานะพี่ชายคนหนึ่ง” เพราะไอ้บ้าโอชินคนเดียวที่เข้ามาทำให้หัวใจผมปั่นป่วน เผลอแปบเดียวในหัวผมก็มีแต่หน้ามันๆอยู่คนเดียว
“อืม...ก็แค่อยากรู้ จะได้สบายใจ” พริกยิ้มกว้าง ผมตบไหล่มันเบาๆ พาเดินไปหาที่นั่งรอโอชิน
“งั้นฉันถามบ้าง ตอนนายคบกับไอ้แจ็กกี้ รักมันไหม” ผมอยากรู้ เพราะเท่าที่เห็น ไม่เห็นพริกจะอาลัยอาวรณ์เท่าไหร่เลยในตอนแรกๆ
“จะพูดไงดีล่ะ ก็คงรักมั้ง แรกๆน่ะ แต่พอห่างกัน ก็รู้สึกเฉยๆ จนบางทีมันก็คล้ายความรู้สึกของเพื่อน แต่เพราะยังเป็นแฟนกันก็เลยคิดว่ารัก จนเจอกับมาโค ก็เริ่มสับสนว่าใช่หรือเปล่า พอเอาเข้าจริง ฉันหมดรักแจ็กกี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้”
“นี่ละน้า ความห่างไกลทำให้ใจคนเปลี่ยน”
หลังจากส่งพริกกลับบ้าน ผมกับโอชินก็กลับคอนโดของเรา สีหน้ามันดูเหนื่อยๆ ถึงห้องปุ๊บมันก็เข้าไปอาบน้ำ ผมเอาของขวัญของแม่เข้าไปเก็บในห้องนอน ก่อนจะออกมารดน้ำต้นไม้ที่ระเบียง อาทิตย์ก่อนผมไปเดินเล่นที่สวนจตุจักร เห็นมีต้นไม้ต้นเล้กๆขายเลยซื้อมาประดับห้อง เค้าว่าถ้าอ่านหนังสือแล้วตาล้าให้มองที่สีเขียวอย่างพวกต้นไม้จะช่วยได้ ผมเลยซื้อมาไว้ให้โอชินมันผ่อนคลาย มีทั้งไม้ดอกไม้ประดับ ผมเลี้ยงไม่ค่อยเป็น ตายไปบ้างเหมือนกัน ตอนนี้เริ่มคล่องขึ้นบ้างล่ะ
“อ๊ะ!” ตกใจหมด อยู่ดีๆมันก็เดินมากอดผมจากด้านหลัง ตัวเย็นเฉียบ เสื้อก็ไม่ใส่
ฟอดดดด
จุ๊บบบบบ
เออ! ทำให้ครบสูตรไปเลย ทั้งกอดทั้งหอม แล้วผมจะเขินทำไมวะเนี่ย ปกติผมว่าผมเป็นคนหน้าด้านด้วยซ้ำนะ จะมาหน้าบางอะไรกับอีกแค่เรื่องแค่นี้
“เหงาไหม” โอชินจับผมให้หันหน้าเข้าหา มือสวมกอดเอวผมไว้หลวมๆ แววตาลึกซึ้งเต็มไปด้วยคำขอโทษ แค่นี้ผมก็ใจอ่อนแล้ว พักนี้ผมใจง่าย อย่าได้ถือสา
“นิดหน่อย ไม่เป็นไรหรอก” แต่ถ้ามันจะสละเวลาให้ผมบ้าก็คงจะดีไม่น้อย ยิ่งวันนี้เห็นมาโคโดดงานมาอยู่กับพริกเป็นว่าเล่น ก็เกิดการเปรียบเทียบโดยไม่รู้ตัว ทั้งที่คนเราแต่ละคนไม่เหมือนกัน จะเอามาเปรียบเทียบกันไม่ได้หรอก
“ขอโทษ ไว้เรียนจบจะชดเชยให้” พูดไปก็หอมแก้มผมไป
“ทำไมต้องทุ่มเทขนาดนี้” ผมไม่เข้าใจ คือผมเรียกแค่พอผ่านถูๆไถๆ เลยไม่ค่อยเข้าใจพวกเด็กเรียนเท่าไหร่ แม้ว่าโอชินจะดูไม่เหมือนเด็กเรียนก็เถอะ ภาพลักษณ์ภายนอกโคตรจะห่างไกลเลยด้วยซ้ำ แต่พอถึงเวลาเอาจริงเอาจังก็ตั้งใจจนไม่สนใจสิ่งอื่นรอบข้าง ถ้าต้มหนังสือประมวลกฏหมายกินได้มันคงต้มกินไปนานแล้วแหละผมว่า
“หนึ่งเลยคือฉันอยากจะทำความฝันตัวเองให้เป็นจริง เรียนจบใครๆก็ทำได้ แต่เรียนให้ได้ดีใช่ว่าใครจะทำได้” ก็จริง เพราะผมทำไม่ได้ “สอง ฉันได้ทุนมาแล้ว ทั้งๆที่ก็มีปัญญาส่งเสียตัวเองเรียน แต่กลับไปแย่งทุนคนที่ด้อยโอกาส ฉันก็ควรจะทำให้ดีที่สุดจริงไหมล่ะ”
พอฟังเหตุผลมันแล้วผมกลายเป็นคนงี่เง่าไปเลย
“อืม เข้าใจแล้ว” ผมกอดโอชิน ซบหน้าลงกับอกเปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามสุดแสนจะเซ็กซี่ นี่ผมเปล่าหื่นะ พูดเลย!
“ทำไมวันนี้พูดง่ายจัง ปกติจะต้องเหวี่ยงก่อนไม่ใช่เหรอไง” มันกลั้วหัวเราะในลำคอ ด้วยความหมั่นไส้ ผมเลยกัดหัวนมมันไปที โอชินร้องโอ้ย ปล่อยตัวผมแทบไม่ทัน
“โรคจิตเหรอไง ทำไม อยากโดนด่าว่างั้น” ผมแวดใส่ มันรัวเราะทำหน้าชอบใจ ไม่รู้ระหว่างผมกับมันใครจิตกว่ากัน
“ก็เปล่า แค่รู้สึกแปลกๆเท่านั้น”
“คิดว่าชอบโดนด่า” ผมบ่นหงุบหงิบ มองรอยฟันตัองเองที่หน้าอกมัน ยกมือลูบ เงยหน้าสบตาคนตัวสูงกว่า โอชินมองหน้าผมเรียบๆ ก้าวเดินประชิดเข้ามาใกล้ๆจนตัวของมันแนบกับตัวของผม ใบหน้าเราห่างกันไม่กี่เซนต์ ผมยืดตึวจูบที่คางมนหล่อเหลาลามไปยังริมฝีปาก แต่แค่จูบย้ำแผ่วเบาเท่านั้น ทำตาระยิบระยับกวนมัน โอชินครางหึ่มในคอ กดย้ำลงมาแต่ผมผละหน้าถอยหลังหนี หัวเราะเบาๆ เลยได้สายตาคาดโทษมาที คราวนี้ผมเลิกแกล้งมัน พุ่งเข้าไปจูบแต่มันดันหลบหน้าหนีผมแล้วหัวเราะบ้าง ผมกัดปากตัวเองงอนนิดๆ มันเลยโน้มหน้าเข้ามาจูบผม ยิ้มออกเลยครับ
มันจูบเคล้าคลึงเบาๆอย่างหยอกเย้า ผมหลับตาจูบตอบกลับไป มือข้างหนึ่งของโอชินนวดคลึงอยู่บริเวณท้ายทอยผม ทำเอาเคลิ้มไปหมดทุกสิ่งทุกอย่าง มันจูบเก่งมาก รสจูบของโอชินทำให้ผมสูญเสียความสามารถในการควบคุมตัวเอง ตาลายและสมองว่างเปล่าไปหมด ไม่ว่าจะจูบกันกี่ครั้งผมก็เคลิ้มหมดท่าทุกครั้ง อยากจะต่อต้านในบางทีแต่ร่างกายผมไม่ยอมเชื่อฟังผมเลย
แรงกดที่หนักหน่วง เรียวลิ้นร้อนๆที่กวาดต้อนไปทั่วโพลงปาก ยามที่ลิ้นของมันสัมผัสกับลิ้นของผม เหมือนไฟฟ้าแล่นปลาบไปทั่วร่าง ลอกล่อให้ผมรุกเร้ากลับไม่ต่างกัน
จูบกันไปจูบกันมา กระดุมเสื้อผมก็หลุดยกแผง ตกไปอยุ่ที่ต้นแขน เผยให้เห็นผิวบริเวณไหล่และหน้าอกช่วงบน โอชินถอนริมฝีปากออก ผมเผลอครางอย่างขัดใจ ก่อนที่มันจะจูบตามหัวไหล่ผมมาจนถึงซอกคอ ผมแหงนหน้าให้มันสัมผัสมากขึ้น มันก็ระดมจูบไปทั่วเป็นว่าเล่น มีเสียงจ๊วบจ๊าบฟังแล้วก็น่าขำพร้อมกับเขินไปด้วย
“อยากลองริมระเบียงไหม น่าจะเร้าใจดี”
“ไอ้บ้า!”
“หึหึ”
“แต่ได้ก็ดี”
.................................................
คึคึ :hao6: เบาๆไม่มีอะไร หวานนิดๆจิตแจ่มใส ตอนหน้าจบแล้ว เตรียมอำลาเหล่านายแบบสุดหล่อและแบดบอยจอมซ่ากันได้ ค่ำคืนนี้ขอลากันไปก่อน สวัสดีค่ะ ^_^ :mew1: :กอด1:
-
:z13: :z13:
-
คู่นี้น่ารักๆๆ ชอบๆๆ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
น่ารัก :mew1:
-
จะจบแล้วหรอเนี่ยยยย.... :serius2: :serius2:
ขอบคุณคุณริริมากน้าคร้าบบบบบบ :กอด1: :3123:
-
น่ารักจัง
-
แหมๆ พอร์ชไม่ค่อยเลยนะ :laugh: ระวังริมระเบียงจะโดนส่องเอานะ
จะจบแล้วหรอ :hao5: งั้นก็คิดถึงแย่เลยอะจิ มาโค พริก โอชิน พอร์ช :monkeysad:
-
ตอนนี้อะไรๆก็ลงตัวแล้ว... คงไม่มีมาม่าส่งท้ายชิมิ :oni1:
-
คู่นี้ดูร้อนแรงไม่เบา :katai2-1:
-
แสนหวาน :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อะ อ้าวววว ,, ตัดฉับบ !!!!!!!!!! :a5: :a5: :a5:
-
โหยจะจบแล้วหรอคะ? ใจหายยยย
แต่ว่าตัดฉับแบบนี้มันค้างงงงงงง
-
รักเราไม่ใช่แค่เรื่องบนเตียง ไปที่ริมระเบียงบ้างก็ได้
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
หวานนานๆก่อนค่อยจบก็ได้นะ
-
จะจบซะล่ะT^T
-
จะจบแล้วว :hao5:
-
ตามทันแล้วววววววววววววว :110011:
-
ขำคนหวงเมียใจคอจะไม่ปล่อยไปไหนเลยมั้ง ฮาตอนโอชินบ่น อีกคนบ้าเมีย อีกคนบ้างาน
แหม่ ทำงานเสร็จเรียนเสร็จเค้าก็หันมาบ้าเมียเหมือนกันล่ะน่าโอชิน อิอิ
ขอบคุณค่ะ
-
หวานเบาเบามากกกกกกกก :laugh:
-
:pig4:
-
:mew1: :กอด1:
-
ชอบงานเขียนของพี่ริริจัง ดูเป็นวัยรุ่นดี55555
เป็นกำลังใจให้พี่ริริเขียนนิยายดีๆอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆนะค้าบบบบ
จะติดตามเรื่อยๆนะครับ
-
เมื่อไหร่ พี่ริริ จะมาต่อ รอๆๆๆๆ :ruready :ruready :ruready :ruready
-
ดันกันหน่อย :3059:
-
คู่ โอชินกับพอร์ช นี้ร้อนแรงไม่เบาเลยนะ
แต่ว่า ตอนต่อไปก็จบแล้วหรอเนี่ย ยังอยากอ่านต่ออยู่เลยอ่ะ
รอตอนต่อไปจ้า
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 35: Hold me closer for eternity…The end 50%
เหมือนได้ย้อนกลับไปในอดีตอีกครั้ง ทุกอย่างเหมือนว่าจะไม่เปลี่ยนไปจากเดิม ผู้ชายที่เดินอยู่บนแคทวอร์ค ใบหน้าที่หล่ออย่างร้ายกาจ ดวงตาสีดำลุ่มลึกดึงดูดทุกสายตาคนมอง ใบหน้าเฉยชาแต่กลับแฝงไปด้วยความเร้าร้อน ดังเปลวไฟที่หลอกล่อให้แมลงเม่าผู้โง่เขลาบินเข้าไปหา
เหมือนครั้งนั้นที่ผมได้เจอเขาจะๆเป็นครั้งแรก วันที่มาดูงานแฟชั่นโชว์กับคุณไวน์ แม้แต่ที่นั่งผมก็นั่งมุมเดิม เพราะการจัดเก้าอี้ล้อมรอบแคทวอร์คไม่ได้ต่างจากครั้งนั้นมากเท่าไหร่
สายตาของผมจับจ้องมาโคแทบไม่กระพริบ ภาพเก่าๆแล่นเข้ามาในหัว จนเผลอฉีกยิ้มโดยไม่รู้ตัว จังหวะที่มาโคหันกลับมา ทำให้สายตาของเราสอดประสานกัน เขากระตุกยิ้มมุมปากแสนเท่ ถ้าไม่สังเกตก็คงไม่เห็น แต่กลายเป็นว่าผู้หญิงหลายคนส่งเสียงกรี๊ดกันเบาๆ แน่ละ พวกเธอเหล่านั้นก็คงจ้องผู้ชายตรงหน้าแบบไม่วางตาเช่นกัน ไม่อย่างนั้นจะเห็นเหรอ
ผมเคยบอกความลับกับทุกคนไปหรือยัง...ผมเองก็จำไม่ได้ ถ้าไม่ได้บอกผมก็จะบอก แต่ถ้าบอกแล้ว ผมก็จะบอกอีกรอบหนึ่ง
ความลับของผมคือ...
ผมน่ะนะ
...ตกหลุมรักมาโคตั้งแต่ครั้งนั้นแล้วล่ะ
เพยงแวบที่สบตา ผมก็รู้เลยว่าหัวใจตัวเองไม่เป็นของผมอีกต่อไป
ฟังดูงี่เง่าจริงไหมครับ
แต่ว่า...เวลาคนตกหลุมรักน่ะ ... โทษแรงโน้มถ่วงไม่ได้ จริงมั้ยล่ะ (ต้องโทษคนขุดหลุม)
ความลับอาจไม่เป็นความลับอีกต่อไป แต่ผมสัญญาเลยว่าจะปิดมาโคให้มิดที่สุด พวกคุณก็อย่าไปบอกเขากันล่ะ แค่นี้ก็ได้ใจเกินไปแล้ว
“เหม่ออะไร คิดถึงใครอยู่หรือไง” มาแล้วครับน้ำเสียงดุๆ ไม่มีอะไรมากหรอก เพียงแค่เขางอนผมนิดหน่อยเท่านั้นแหละ คิดว่าจะหายงอนตั้งแต่ตอนที่อยู่ลนแคทวอร์คแล้วซะอีก
“แล้วถ้าผมคิดถึงคนอื่นละ” ผมย้อนถาม มาโคหน้ายับโดยไม่ต้องขยำ น่าขำจริงๆ ผมก็แค่เล่าเรื่องที่แจ็กกี้มาขอคุยด้วยวันนั้นให้ผมฟัง ทีแรกก็กะว่าจะไม่อบกหรอก แต่คิดอีกทีบอกดีกว่า เพราะผมบริสุทธิ์ใจถึงได้บอก เกิดมาโคไปรู้ที่หลัง ผมนี่แหละจะเละ
หลังจากที่ผมบอกเขาไปแล้ว มาโคเงียบอยู่นาน แต่แล้วผมก็รับรู้ได้ถึงความไม่พอใจจากสายตาของเขา ตามมาด้วยน้ำเสียงเย็นเหยียบ
‘ไปคุยกับมันทำไม!’
ผมไม่ได้พาดพิงถึงพอร์ช ถ้ามาโครู้ว่าพอร์ชเป็นคนบอกให้ผมไปคุยกับแจ็กกี้ มาโคคงตามไปอาละวาดใส่พอร์ชแน่ๆ
‘ก็แค่อยากให้เรื่องราวมันจบ…’
‘มันก็จบไปตั้งนานแล้วนี่!’ มาโคสวนควับ ผมลอบถอนหายใจเบาๆ เล่นไม้อ่อนไม่ได้ผล คงต้องใช้ไม้แข้งแล้วแหละ
“ถ้าพี่ไม่ไว้ใจผม ผมก็ไม่มีอะไรจะพูด ผมไม่อยากปิดพี่ แต่พี่กลับมาโมโหใส่ผม ไม่คิดว่ามันเป็นการทำร้ายจิตใจกันไปหน่อยเหรอ” เสียงผมสั่น ไม่ใช่เพราะว่ากำลังจะร้องไห้ ไม่ใช่เลย ‘แล้วทีพี่ละ พี่กับผู้หญิงคนนั้น ผมยังไม่ว่าอะไรเลยด้วยซ้ำ’
ทั้งหมดมันเป็นการแสดง ยิ่งได้เห็นสีหน้าเหมือนตกตะลึงพิลึกกึกกือของมาโคที่คงคิดไม่ถึงว่าผมจะมาไม้นี้ ก็ยิ่งอยากจะขำ อาการตัวสั่นเสียงสั่นของผมมันก็เกิดจากการกลั้นขำนั่นเอง
ตลกชะมัด
‘ไม่ได้หมายความว่าแปบบนั้นสักหน่อย ฉันกับยัยนั่นไม่เคยเป็นอะไรกัน แต่นายกับแจ็กกี้...โธ่เว้ย! เข้าใจฉันไหมเนี่ย ฉันไม่อยากให้นายคุยกับมัน ไม่ได้บอกว่าไม่ไว้ใจ ไม่ชอบๆนะ เข้าใจไหม’ พูดจบก็กระแทกตัวนั่นกับโซฟาบ้านผม หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ อย่างน้อยๆ นี่ก็เป็นพฤติกรรมนึงที่ผมรู้ว่าเขามักจะทำเวลาที่น้อยใจ หรือไม่ก็เตรียมจะงอแง เขามันเป็นผู้ชายตัวใหญ่ที่นิสัยไม่ต่างอะไรจากเด็กเอาแต่ใจเลยสักนิด
สุดท้ายเขาก็ไม่ได้หาเรื่องผมต่อ แค่มีอาการงอนเท่านั้น
งอแงมาจนถึงวันนี้ ซึ่งผ่านมาสี่วันแล้วครับ
“ไม่ขำ ไป...กลับได้แล้ว” เขาพากเสื้อสูทสีดำไว้กับไหล่ ก่อนจะพาดแขนกับพาผม โอบพาไปที่รถ ถึงเขาจะงอนผม แต่เขากก็ปฏิบัติต่อผมดีทุกอย่าง น่ารักชะมัดเลยแฟนใครไม่รู้
และข้อดีของการที่เขางอนก็คือ เขาไม่แตะต้องผมเลย แค่กอดเท่านั้น ไม่แน่ใจว่าเกี่ยวข้องกันหรือเปล่านะ แต่มันทำให้ผมสบายตัวมาเลยละ ไม่ต้องปวดเอวเป็นไข้จากการหกโหมของใครบางคนแถวนี้
ขากลับบ้านเราแวะหาอะไรกินรองเท้าก่อน ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องจัดงานดึกขนาดนี้ ห้าทุ่มกว่าเข้าไปแล้ว กินข้าวรอบดึกเสร็จ ขึ้นรถได้ผมก็หลับแทบจะทันที วันนี้เหนื่อยมาทั้งวัน ทั้งเรียน ทำงานพิเศษแล้วก็มาดูมาโคเดินแบบเนี่ยแหละ
ผมหลับสนิทจนไม่รู้ว่ามาถึงบ้านเมื่อไหร่ แต่รู้สึกตัวตอนที่รู้ว่าตัวผมโคลงเคลงแบบแปลกๆ เหมือนจะลอยได้ ที่แท้คือว่าโคกำลังอุ้มผมเข้าบ้าน ผมตกใจนิดหน่อย ตั้งสติได้ก็ค่อยๆเลื่อนมือไปคล้องคอมาโคไว้
“ผมเดินเองก็ได้” ปากบอก แต่กลับซบหน้าลงกับซอกคอที่มีกลิ่นหอมสุดเซ็กซี่ ถึงจะดูเป็นคนห่ามๆ แต่เข้าก็อ่อนโยนได้อย่างไม่น่าเชื่อ หรือในตอนนี้ที่เขากำลังงอนผมอยู่ขณะนี้ ก็ยังคงดีต่อผม
เรื่องนี้ถือเป็นเรื่องดีๆอันดับแรกๆที่เราได้บทเรียนจากความผิดพลาดที่เกิดขึ้น ผมและมาโคเลือกที่จะทำดีต่ออีกฝ่ายให้มากๆ ทะเลาะกันให้ตายยังไงก็ต้องหันหน้าคุยกัน ต้องดูแลซึ่งกันและกัน และต้องปฏิบัติเหมือนวันที่เรารักกันปานจะกลืนกิน เอาง่ายๆว่า ไม่ว่าเราสองคนจะตกอยู่ในสถาการณ์ไหนเราทั้งคู่ต้องดูแลและรักอีกฝ่ายเหมือนเดิม ห้ามเปลี่ยนแปลง เว้นแต่ว่าวันหนึ่งใจของใครคนใดคนหนึ่งจะเปลี่ยนไป อันนั้นคงห้ามกันไม่ได้
“นายขี้เซา ขี้เกียจปลุก”
“เหรอออ” ผมลากเสียงยาว แอบลอบยิ้มดีใจ สงสัยคืนนี้คงต้องงอมาโคน่อยละ ทำตัวน่ารักขนาดนี้ ไม่ให้รางวัลคงไม่ได้ จริงไหมครับ
ทำไมถึงได้อึมครึมขนาดนี้นะ ถ้าจะมานั่งจ้องหน้ากันแค่นี้ ผม่าคงพอแล้วมั้ง ไม่เห็นจะพูดอะไรกันสักคำ รออะไรอยุ่ พวกเขาไม่รู้หรือไงว่ามันทำให้ผมลำบากใจมากแค่ไหน
“เฮ้อ” ผมถอนหายใจลอบที่ล้านเห็นจะได้ วันหยุดทั้งที แทนที่จะได้นอนพักผ่อนยาวๆ กลับต้องตื่นมานั่งรับแขกคนคุ้นเคย ดูเหมือนอีกฝ่ายจะมีธุระถึงได้ตามมาหาผมที่บ้านแบบนี้ ไม่รังเกียจเลยที่จะเชื้อเชิญให้คุณไวน์เข้ามาในบ้าน ครั้งหนึ่งเขาก็เคยถือครองบ้านหลังนี้แทนผม
แต่คุณรู้อะไรไหม คุณไวน์ไม่ได้มาหาผม เขามาหามาโค รายนั้นยังไม่ตื่นดี ผมต้องขึ้นไปปลุกเขาลงมาในสถาพหัวฟูหน้ายังไม่ล้าง แต่ก้ยังคงดูดีอยุ่ อย่าๆ ผมไม่ได้พูดเกินจริงแม้แต่นิดเดียวนะ
“ถ้าไม่คิดจะพูดคุยกันก็แยกย้ายเถอะครับ ผมเกร็ง” ผมเลือกที่จะบอกตรงๆ ทนอึดอัดต่อไม่ได้ ถ้าทั้งคู่ยังมองหน้ากันแล้วก็หยั่งเชิงกันไปมาแบบนี้
“ไปเดินเล่นข้างนอกก่อนไปพริก ฉันขอคุยกับหมอนี่เป็นการส่วนตัว” ในตที่สุดคุณไวน์ก็เอ่ยพูดความจำนนของตัวเอง ผมถอยหายใจอีกครั้ง
“ผมรู้ไม่ได้เหรอครับ” ผมถาม เพราะอยากรู้ คุณไวน์ส่ายหน้าช้าๆ ผมก็เข้าใจได้ในทันที
“ไม่ต้องไปหรอก ฉันจะไม่มีความลับกับนาย” มือของเขาคว้าแขนผมเอาไว้ ผมหันกลับไปมองหน้าคนทั้งคู่สลับกัน
“ไม่เป็นไรหรอก ผมออกไปหาซื้อขนมกินดีกว่า”
“แต่...”
“พี่คุยกับคุณไวน์ไปเถอะ ค่อยมาบอกผมทีหลังก็ไม่สาย”
“อืม...ตามใจ”
ผมยิ้มให้มาโคทีหนึ่งก่อนจะเดินออกมา ไม่ใช่ว่าไม่อยากรู้ว่าคุณไวน์อยากคุยเรื่องอะไรกับมาโค อาจจะเดาได้ไม่ยาก เรื่องเดียวที่ทำให้ทั้งคู่เกี่ยวกันได้ คงเป็นเรื่องภรรยาของคุณไวน์ หรือกิ๊กเก่าของมาโคนั่นเอง มาโคอาจจะไม่มีอะไรปิดบังผม ผมเชื่อในความรู้สึกของเขา ผมเลือกที่จะเชื่อใจเขา
แต่กับคุณไวน์ บางมันคงจะไม่ใช่เรื่องที่ผมควรรู้ เพราะอย่างนั้น ผมออกมาก่อนดีกว่า อยากรู้อะไรค่อยถามเอากับมาโคอีกที ว่าแต่...ผมจะไปไหนดีล่ะ
เดินไปเรื่อยๆจนถึงร้านที่ผมทำงานพิเศษ วันนี้ผมขอหยุด เพราะมาโคเองก็ไม่มีงาน นานๆจะได้อยู่ด้วยกันแบนี้ ไม่นับร่วมช่วงเวลานอนนะ บางทีผมรู้สึกว่า อยากอยู่กับเขาเยอะๆ อยากอยู่ด้วยนานๆ ทดแทนช่วงเวลาแห่งความเจ็บปวดที่เราต้องห่างกัน และใช้เวลาร่วมกันที่จะศึกษากันและกัน เรียกได้ว่าความรักของเรากำลังไปได้สวย ผมไม่อาจรู้ได้หรอกว่าอนาคตพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น แค่ทำวันนี้ให้ดีที่สุดก็พอ
“อ้าวพริก ไปไงมาไง หยุดไม่ใช่เหรอ” พี่แนนถามด้วยความสงสัย ผมเลือกนั่งที่เก้าอี้ใกล้ๆเคาน์เตอร์
“พอดีมาโคมีแขกน่ะครับ ผมเลยออกมาเดินเล่น” ผมยักไหล่เบาๆ “ขอโกโก้ปั่นแก้วหนึ่งสิครับ”
“ได้จ้า รอแปบหนึ่งนะ” พี่แนนยิ้มกว้างให้ผมก่อนจะลงมือทำ ผมมองรอบๆร้านไปเรื่อย พลันสายตาพบกับคนร่างสูงในชุดทำงานเรียบร้อย เสื้อเชิ๊ตสีฟ้าอ่อนทำให้อีกฝ่ายดูเป็นผู้ชายที่อบอุ่นยิ่งกว่าที่เคยเป็น
“พริก...” พี่ต่อยิ้มกว้างทักผม ผมยิ้มตอบ ไม่คิดว่าวันนี้จะได้เจอ ตั้งแต่ที่มาโคมาแสดงตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าขอผมที่นี่ พี่ต่อก็ไม่ค่อยได้มากินอะไรที่นี่เท่าไหร่ บางทีพี่เขาอาจจะยุ่งเลยไม่ค่อยได้มา หรือจะเหตุผลอะไรก็ตามแต่ มันทำให้ผมเจอพี่เขาน้อยลง
ผมเปล่าอยากเจอพี่ต่อนะ แค่คนรู้จักที่ไม่เห็นหน้ากันก็ย่อมต้องสงสัยเป็นธรรมดา ยังไงผมก็ให้พี่ต่อเป็นได้แค่เพื่อน เพราะผมมารุ้เอาทีหลังว่าพี่ต่อเขาเหมือนจะชอบผม คนที่เป่าหูผมให้คล้อยตามก็ไม่ใช่ใครที่ไหน สามีตัวดีของผมนั่นเอง!
“เราไม่ค่อยได้เจอกันเลยเนอะ” พี่ต่อชวนผมคุย
“ก็ช่วงนี้พี่ไม่ค่อยได้แวะมานี่ งานเยอะเหรอครับ” ผมถามกลับ รับแก้วโกโก้จากพี่แนน พี่เขามองหน้าผมแบบมีนัย พยักเพยิดหน้าไปทาพี่ต่อ ผมส่ายหน้าเบาๆว่าไม่มีอะทั้งนั้นแหละ ก่อนจะส่งสายตาว่าห้ามบอกมาโค ผมจะไม่มีเพื่อนมีพี่เป็นผู้ชายล่ะ เพราะรายนั้นแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่ชอบให้ผมพูดคุยสนิทชิดเชื้อกับคนเพศผู้ ถามหน่อยนะผมไม่ใช่เพศผู้หรือไง ทำยังกับผมเป็นผู้หญิงงั้นแหละ น่าขำสิ้นดี
“ก็ประมาณนั้น อีกอย่าง พี่อยู่ในช่วงทำใจน่ะ” พี่ต่อก้มลงจดเมนูลงในกระดาษแผ่นเล็ก ลุกขึ้นเดินเอาใบไปยื่นให้พี่แนน แล้วก็กลับมานั่งลงตรงข้ามผมอย่างเดิม
“ทำใจเรื่องอะไรเหรอครับ” ผมถามโดยไม่ทันได้ฉุกคิดอะไร ถ้าคิดสักนิดผมคงไม่ถาม
“เรื่องที่คนที่พี่ชอบดันมีแฟนแล้วไง เฮ้อออ”
รู้เลยว่าหมายถึงใคร ผมยิ้มแห้งๆ ก้มหน้าดูดโกโก้ในแก้มปืดใหญ่ ไม่น่าหาเรื่องเลยเรา
“แล้ววันนี้ไม่ทำงานเหรอ” คงจะเห็นว่าผมอึดอัดไม่ใช่น้อย พี่ต่อเลยพูดเปลี่ยนเรื่องเองทันที จนผมนึกขอบคุณความฉลาดของพี่เขาในใจ
“ไม่ครับ วันนี้หยุด”
ผมกับพี่ต่อคุยกันอีกคำสองคำ พี่ต่อก็ขอตัวกลับไปทำงาน ผมนั่งเล่นต่ออีกเกือบชั่วโมง แต่ไม่มีวี่แววว่ามาโคจะโทรมาตาม คงคุยกันเสร็จแล้วมั้ง และผมก็อยากกลับบ้านแล้วด้วย
ลุกขึ้นจ่ายเงินแล้วก็ตรงกลับบ้าน รถคุณไวน์ไม่อยู่แล้ว ผมยืนงงๆอยู่หน้าบ้านตัวเองประมาณห้าวินาที พอเดินเข้าไปในบ้าน ก็เจอมาโคนั่งก้มหน้านิ่งอยู่ บรรยากาศในบ้านเงียบแปลกๆ ผมเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆ แต่เขาแทบไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำว่าผมกลับมาแล้ว ผมจึงแตะมือลงบนไหล่กว้าง ได้ผม มาโคสะดุ้งนิดหน่อยเหมือนรู้สึกตัว แล้วก็หันมาหาผมช้าๆ
“พี่มาร์ค เป็นอะไรหรือเปล่า” ผมถามเพราะเห็นสีหน้าเขาไม่ดีเลย คุยเรื่องอะไรกัน มาโคถึงได้มีสภาพแบบนี้ แววตาดูเลื่อนลอย มีน้ำคลออยู่ข้างในเหมือนจะร้องไห้แต่ก็ไม่ได้ร้องออกมา เนื้อตัวเกร็งเครียด ผมขยับเข้าไปกอดด้วยความเป็นห่วง “บอกผมได้ไหม”
...ขอแค่ไว้ใจ ผมยินดีรับฟังอยู่อย่าง…
“พริก...ฉันขอโทษ” ในที่สุดมาโคก็พูด แต่ผมไม่เข้าใจ เขามาขอโทษผมอะไร
“เรื่องอะไร”
“ฉัน...ฉันมันเป็นคนเลว เลวแบบที่ไม่น่าให้อภัย” มาโคพูดเหมือนคนไม่มีสติ ผมยิ่งกอดเขาแน่นขึ้น ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
“ต่อไปนี้ถ้านายจะเกลียดฉัน จะเดินออกจากชีวิตฉันไป ฉันก็จะไม่ว่านายสักคำ นายไม่ควรจะมาอยู่กับคนแย่ๆแบบนี้”
“ไม่! พี่พูดอะไร ไม่เอา ไม่พูดแบบนี้” ผมทนฟังไม่ได้ ทำไมต้องพูดเหมือนจะให้ผมไปไกลๆ ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ผมจะอยู่กับเขา
มาโคขยับมากอดผมไว้ แน่นเหลือเกิน จนเกือบจะหายใจไม่ออก แต่ผมไม่ได้ร้องห้าม กลับยินดีให้เขาบดขยี้กระดูกผมให้แตก ถ้าเพียงแค่เขายังกอดผมเอาไว้ไม่ปล่อย
“คุณไวน์เขามาบอกอะไรพี่เหรอ บอกผมได้ไหม ไหนพี่บอกว่าเราไม่มีความลับต่อกันไง” ผมทวงคำพูดที่มาโคเคยพูดไว้
มาโคเงียบไปนาน นานมาก ผมรออย่างใจเย็น เขากำลังอ่อนแอแบบที่ผมสัมผัสได้ ตัวของเราสั่นไหว
กำลังร้องไห้...
“เขามาบอกฉันว่า...”
“...”
“ลูกของเขากับผู้หญิงคนนั้น...เป็นลูกฉัน!”
“...!!!!!!”
……………………
ยังไม่จบ และไม่ดราม่า อย่าเพิ่งเครียดกันไปนะ ไม่ดราม่าแน่นอนจ้า ครึ่งหลังริริยังแต่งไม่เสร็จ เมื่อวานซ้อมเต้นถึงเที่ยงคืน กลับมาแค่อาบน้ำได้นี่ก็บุญมากแล้ว เลยหลับแทบจะทันที ติดไว้ก่อนครึ่งหลังนะคะ ไม่โกรธกันนะ ริริพยายามหาเวลาว่างแต่งให้แล้วจริงๆ แต่อะไรๆก็ไม่เป็นไปตามคาดในช่วงนี้ หงุดหงิดตัวเองเหมือนกันที่ทำไมได้อย่างที่บอกไว้ว่าจะมาให้ครบ เฮ้อออ ขอโทษจริงๆนะคะ เข้าใจเข้าหน่อยน้า
-
ดีเลย ได้ลูกแบบไม่ต้องท้อง พริกกะมาโค เป็นครอบครัวสมบูรณ์เลย :hao7: :mew1:
รอตอนจบนะคะ :katai4: :katai2-1:
-
:z13:
-
No Drama ถ้าพี่ริริไม่บอกแบบนี้นะจะเตรียมผ้าเช็ดหน้าไว้ซับน้ำตาล่ะรู้ว่าจบแบบHappy End... ก็สบายใจล่ะ
รอครึ่งหลังค่ะ
-
อยู่ๆ ก็จะมีน้องมาเลี้ยงซะแล้ว
อิอิ อย่าเครียดไปเลย
-
กลายเป็นครอบครัวสุขสันต์
มีลูกแบบไม่ต้องท้องเลย
รอตอนจบค่าาาาา
-
เป็นกำลังใจให้ริริปั่นตอนที่เหลือค่ะ :กอด1:
-
พี่ริริสู้ๆ พี่ริริสู้ตาย พี่ริริไว้ลายสู้ตายสู้ๆ เย้!! o13 o13
รอครึ่งหลังอยู่นะคะ :bye2:
-
ริริจังสู้ๆนะ
มาให้กำลังใจริริอีกคนค่าาาาาา
ตั้งใจปั่นน้าาาา
-
จะเกิดอะไรขึ้นกับพริกอีกมั้ยอ่า :ling1: :ling1:
กำลังมีความสุขอยุ่แท้ๆ :เฮ้อ:
-
:L2: :L2: :L2:
-
จัดได้ว่าค่อนข้างช็อค จะแก้ปัญหากันยังไงต่อล่ะเนี่ย รอติดตามชมค่ะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ก็ดีเลยยยยยยยยยยยยยยยย
ได้ของขวัญชิ้นใหญ่เลยนะ
-
ดีซะอีกได้ลูกมาฟรีๆ ไม่เครียดมาโคพริก
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากๆ
รอตอนจบนะ ถึงแม้ไม่อยากให้จบ
เพิ่งเข้ามาได้ก็จะจบซ่ะแล้ว
-
มาโค นายก้อรักพริกมาก ๆ ทดแทนแล้วกันน่ะ ต่อไปก้อคุยกันให้มาก ๆ ตอนนี้ก้อนับเป็นการเริ่มต้นที่ดีแล้วล่ะ พริกก้อรักนายมากน่ะ เรื่องอดีตก้อคืออดีตจะเอามาเป็นปัญหาในปัจจุบันทำไมมีแต่ต้องคิดแก้ไขเพื่ออนาคตของทั้งสองคนมากกว่า ดีซะอีกได้ลูกโดยไม่ต้องหาคนมาท้องให้ :mew1: :mew1:
คุณริริไม่ต้องเครียดหรอกจ้ะ รอได้เสมอ :mew1:
-
เอ้า...อยู่ๆได้ลูกเฉยเลย... :oo1:
ดีเลย พ่อ แม่ ลูก...สมบูรณ์สุดๆ :laugh:
ปล.ขอบคุณคุณริริค้าาาา จุ๊บๆ *3* :L2: :กอด1:
-
ไหง มีลูกซ่ะงั้นล่ะ จะจบแล่ววววววววววววววววว :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
-
รอตอนต่อไปปปปป :katai4:
-
มารอจ้า อุปสรรคเยอะจัง
-
โอ๊ะโองานเข้าอีกแล้ว
เข็มแข็งไว้นะหนูพริก :กอด1:
-
:mew1:
-
DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Chapter 35: Hold me closer for eternity…The end 100%
มันเป็นอะไรที่อึ้งมากกก!!! ขอเพิ่มกอ.ไก่อีกล้านตัว
มาโคถึงกับซึมไปเลย ไม่พูดไม่จา ตอนนี้หลับไปแล้ว ยังกับเด็กตัวเล็กๆ ผมเดาไม่ออกว่าตอนนี้เขารู้สึกยังไง แต่มันคงไม่ใช่ความรู้สึกด้านดีแน่ๆ ส่วนผมน่ะเหรอ ผมก็แค่อึ้ง บวกกับเจ็บจี๊ดๆในอกนิดๆ นิดเดียวเท่านั้น แต่ก็นะ มันพูดยาก
ถามว่าเสียใจไหม ผมก็บอกไม่ถูก ถ้าผมเสียใจ ผมเสียใจทำไม ที่เขาไปทำผู้หญิงท้องน่ะเหรอ แต่เรื่องมันเกิดก่อนที่เราจะเจอกันอีก ผมไม่รู้สึกโมโห อาจจะเรียกว่าหน่วงๆในอกแค่นั้น แต่คนที่หลับไปแล้วอาการหนักกว่าผมหลายเท่า
เช้าวันต่อมา มาโคตื่นก่อนผม เขากำลังคุยโทรศัพท์กับใครสักคนไม่รู้ที่สวนหน้าบ้าน หน้าตาดูเคร่งเครียด อยากจะเข้าไปหานะ แต่ตอนนี้ผมหิวมาก ขอหาอะไรยัดใส่ท้องก่อน
เดินเข้าครัวก็เจออาหารเช้าเป็นโจ๊กและไก่ทอดแสนอร่อยบนโต๊ะ มาโคคงออกไปซื้อมาให้ เพราะแบบนี้ ผมก็เลยไม่รู้ว่าตัวเองควรรู้สึกอย่างไรกับเรื่องเมื่อวานดี
คนเราทำผิดกันได้ อยู่ที่ว่าจะสำนึกหรือเปล่า ผมคิดแบบนี้ และผมก็รู้ว่า มาโคสำนึกผิดกับสิ่งที่ตัวเองทำแล้วจริงๆ
เอ๊ะๆๆ ทำไมเครียด ไม่เอาไม่เครียดสิ นี่มันจะจบแล้วนะคุณผู้ชม!!!
“พริก...”
“หืม” ผมเงยหน้ามองมาโคที่เดินเข้ามายืนข้างหลังผม ก่อนจะโน้มตัวลงกอดคอผมไว้ราวกับจะอ้อน อาการแบบนี้มันจะน่ารักไปไหม
“พรุ่งนี้...” ผมโคหยุดพูด ผมปล่อยให้เขาเตรียมความพร้อม กินข้าวเงียบๆ ไม่เอ่ยขัดจังหวะ จนพร้อมถึงได้ยอมพูดต่อ “ไปบ้านนู้นกันนะ”
“บ้านไหน?” ผมงามงงๆ อันนี้งงจริงไม่อิงความโง่ส่วนบุคคล
“บ้านไอ้ไวน์”
“...” ผมกำลังประมวลผลอยู่
“อยากไปขอโทษกิ่งสักครั้ง แล้วก็...ไปดูหน้าเด็กด้วย”
“อืม...ไปสิ”
สองชั่วโมงต่อมาเราก็มายืนอยู่หน้าบ้านของคุณไวน์ แน่นอนว่าผมเคยมาแล้ว แต่มาโคยัง ผมกดกริ่งหน้าบ้าน สักพักก็มีคนงานในบ้านออกมาเปิดประตูให้เรา ผมโทรมาบอกคุณไวน์แล้วว่าผมกับมาโคจะเข้ามาหา เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร
“ตื่นเต้นเหรอ” ผมถาม มือที่จับมือผมอยู่เย็นเฉียบ ผมบีบตอบกลับเบาๆ พามาโคเข้าไปในบ้าน เหมือนเขาจะกลัว แต่ก็ไม่หันหลังกลับ
กลับกัน ถ้าผมเป็นเขา จะทำยังไงนะ
เข้ามาในตัวบ้าน คุณไวน์ที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นหันมาเห็น ก่อนจะลุกขึ้นยืนเดินล้วงกระเป๋ากางเกงมาหาผม จากนั้นคนที่มาโคต้องการมาเจอก็ปรากฏตัว
“ปะป๋า! หนูอยากว่ายน้ำ” หนูน้อยจ้ำม่ำวัยสามขวบวิ่งมาเกาะขาคุณไวน์เอาไวน์ ใบหน้าเรียบเฉยคลี่ยิ้มอบอุ่น ก้มลงอุ้มลูกน้อยขึ้น ส่วนมาโคนิ่งเป็นหุ่นไปแล้ว ผมมองหน้าเขาแล้วอยากจะขำ เบิกตาโตไปนะผมว่า
“ไปนั่งในห้องนั่งเล่นก่อนสิ”
“ครับ” ผมพามาโคไปที่ห้องนั่งเล่น
“ขอคุณแม่หรือยังค่ะ” คุณไวน์ถามลูกสาว พาน้องมานั่งที่โซฟาด้วย ผมไม่รู้ว่าน้องชื่ออะไร แต่น่ารักมาเลย ถ้าผมมีลูกสาวน่ารักแบบนี้ก็คงดี แต่เป็นไปไม่ได้หรอก เพราะผมดันมีสามี ไม่ได้มีภรรยาอย่างชาวบ้านเขา เพลียครับ!
“แสนดีขอคุณแม่แล้ว ปะป๋าพาหนูไปนะ นะคะๆ” เด็กอะไรทำไมอ้อนได้น่ารักหน้าหยิกขนาดนี้ ไม่ได้มีแค่ผมคนเดียวหรอกที่รู้สัก ขนาดมาโคเองยังทำหน้าเหมือนจะอยากเล่นกับเด็กเลย หรือว่าเขาจะอยากมีลูก...
หรือเปล่านะ?
“ได้สิครับ แสนดีสวัสดีคุณน้าหรือยังค่ะ” คุณไวน์บอกน้องแสนดี น้องหันมามองพวกผมก่อนจะยิ้มหวานพร้อมทั้งยกมือไว้อย่างน่ารักน่าชัง
“สวัสดีค่ะคุณน้า เป็นเพื่อนปะป๋าเหรอคะ” ช่างพูดช่างจา ผมคลั่ง! ผมอยากได้!!!
“นาย...” มาโคทำท่าอึกๆอักๆ คุณไวน์เหลือตามองก่อนจะเลิกคิ้วถาม
“ขอ...อุ้มหน่อยได้ไหม” น้ำเสียงราวกับไม่มั่นใจ คุณไวน์เองก็ดูจะตกใจไม่น้อย ส่วนผมกับน้องแสนดีได้แต่มองคนนั้นทีคนนี้ที ก่อนที่คนน่ารักจะยิ้มสวยๆให้ผม
น่ารักกกกก
“แสนดีลูก ขอคุณป๋าหรือยัง เอ่อ...” แล้วบุคคลสำคัญของเรื่องก็ปรากฏตัวในที่สุด ผมยกมือไหว้ เพราะยังไงพี่กิ่งเขาก็อายุมากกว่าผม
“มาโค...ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ” พี่กิ่งยังดูตกใจไม่หาย เดินมานั่งจ้างๆคุณไวน์ น้องแสนดีรีบปีนขึ้นนั่งตักคุณแม่ ไม่ได้รับรู้บรรยากาศแปลกๆในตอนนี้ เป็นเด็กก็ดีแบบนี้แหละนะ ชีวิตไม่วุ่นวายดี
“อืม...เธอ...สบายดีนะ”
“ดีสิ ดีมากๆเลยล่ะ” รอยยิ้มหวานที่ดูก็รู้เลยว่าน้องแสนดีได้มาจากใครฉีกกว้างอย่างจริงใจ และมันทำให้มาโคมีสีหน้าที่ดีขึ้น มุมปากยิ้มบางๆ บางมากจนแทบมองไม่เห็น
“พี่ไวน์ พาลูกไปเตรียมของหน่อยสิ จะได้พาแกไปไหว้น้ำกัน” พี่กิ่งพูด คุณไวน์มองหน้าพี่กิ่งมองมาโคก่อนจะพยักหน้า
“อืม มาลูกแสนดี ไปเลือกชุดว่ายน้ำของหนูกันดีกว่า”
“เย้!! ว่ายน้ำๆๆ” แสนดีดีใจใหญ่ กระโดดขึ้นหลังคุณไวน์แล้วพากันขึ้นชั้นสองไป เหลือแค่พวกเราสามคน
ว่าแต่...ผมต้องออกไปด้วยหรือเปล่า
“เดี๋ยวผมไปรอข้างนอกนะ” ผมเอ่ยขอตัว แต่มาโคดึงแขนผมไว้ ผมมองตามือหน้าที่หนักแน่นและมั่นคง ความร้อนที่มือทำให้รู้สึกอบอุ่นจนไม่อยากจะปล่อย
“อยู่ด้วยกัน”
“แต่...”
“บอกแล้วไง ว่าฉันกับนายเราจะไม่มีความลับต่อกัน” แววตาคมจับจ้องสบตาผม ผมยิ้มบางๆ ตบมือบนมือมาโคเบาๆ
“บางทีพี่กิ่งเขาอาจจะไม่คิดแบบนั้นก็ได้ ผมเดินเล่นอยู่รอบบ้านนี่แหละ คุยกันเสร็จแล้วพี่ค่อยเล่าให้ผมฟังก็ได้”
มาโคยอมปล่อยมือ ผมจึงเดินออกมา ด้านนอกมีโต๊ะชุดน่ารักใต้เถาองุ่นที่จัดเป็นซุ้มไว้ให้ความร่มรื่น ผมทิ้งตัวนั่งลงรอคอยเวลา อดที่จะยิ้มขำตัวเองไม่ได้
ผมรู้สึกว่าตัวเองโตขึ้นมาก ใจเย็นขึ้นมาก มีสติมากขึ้นหลังจากที่ชีวิตผ่านช่วงที่แย่ที่สุดมา ปัญหาในชีวิตสอนให้ผมใช้ชีวิตอย่างมีสติมีเหตุมีผล การที่ผมออกมาไม่ใช่ว่าไม่อยากรู้ความจริง แต่บางทีเรื่องบางเรื่องผู้หญิงเขาอาจจะไม่อยากให้คนอื่นรู้มากก็ได้ ยิ่งนั่งฟังแบบนั้นมันก็ออกจะเสียมารยาทไปสักหน่อย
และผมก็เชื่อใจมาโคนะ
ถ้าเขาจะคิดอะไรกับพี่กิ่ง ก็คงคิดไปนานแล้วแหละ
เรื่องนี้ ปล่อยให้เป็นเรื่องของคนสองคนดีกว่า
ผมนั่งชมสวนรอบๆบ้าน เดินดูดอกไม้ต้นไม้บ้าง ผมเพิ่งเห็นว่ามีโรงเรือนกระจกไว้เพาะต้นไม้ขนาดเล็กอย่างพวกกระบองเพชร ไม้อวบน้ำ และไม่ดอกไม้ประดับน่ารักๆมากมาย ยังมีกำแพงที่มีกุหลาบเลื้อยตามกำพงออกดอกสีสันสดใสส่งกลิ่นหอมพาลให้สดชื่น ผมอยากทำบ้านตัวเองให้เป็นแบบนี้บ้าง ไว้ลองคุยกับมาโคดีกว่า
ผมไม่ได้ชอบดอกไม้ต้นไม้มากหรอก แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันทำให้เรารู้สึกสดชื่น กลับจากเรียนจากทำงานเหนื่อยๆ ถ้าได้อยู่ในที่ที่ชวนผ่อนคลายแบบนี้ ก็คงหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง
“พริก...”
“ครับ...คุยเสร็จแล้วเหรอ”
“อืม”
หมับ!
มาโคคว้าผมเข้าไปกอด ผมตกใจอยู่ครู่เดียวเท่านั้น แล้วจึงกอดตอบ
“พี่โอเคนะ”
“อืม ฉันโอเค...แล้วนายล่ะ โอเคไหม” ทั้งๆที่ถามผม แต่ทำไมต้องเสียงสั่นขนาดนั้น “ฉันมันแย่มากใช่ไหม นายเกลียดฉันหรือเปล่า” เขาถามเสียงระโหย
“ผมไม่เกลียดพี่หรอกนะ อย่าคิดมากสิ พี่มาร์คที่ผมรู้จักไม่ได้เป็นแบบนี้นี่หน่า” ผมแซวเพื่อให้เขาไม่คิดมาก ได้ยินเสียงมาโคหัวเราะเบาๆ
“เพราะที่ผ่านมาฉันไม่เคยคิดถึงคนรอบตัวมั้ง เลยเหมือนคนไม่มีความรู้สึกอะไร” เหมือนจะเป็นการพูดประชดตัวเอง “แต่ก็โล่งใจที่ได้พูดคุยกับกิ่ง ดีใจที่กิ่งได้เจอคนที่ดี หลุดออกจากวงจรชีวิตคนแย่ๆอย่างฉันได้ ส่วนแสนดี เป็นแบบนี้ก็คงดีแล้ว มีพ่อแบบฉันมันคงไม่น่าชื่นชมเท่าไหร่”
“อย่าเสียใจเลยนะพี่...เราจะผ่านมันไปด้วยกัน” ผมดันตัวออก มองหน้าของคนตรงหน้าเงียบๆ ยกมือแตะแก้มตอบเบาๆ
“ขอบคุณนะ...ที่อยู่กับฉัน”
ขอบคุณเช่นกันที่อยู่กับผม
ผมเข้าไปลาคุณไวน์กับพี่กิ่ง ได้อุ้มน้องแสนดีพร้อมกับหอมแก้มไปทีหนึ่ง น้องแสนดีดูจะติดผมไม่น้อยนะ น้องบอกกับผมว่าครั้งหน้าให้มาหาน้องไหม เราจะเล่นด้วยกัน น่าจับฟัดชะมัด
“พี่มาร์ค” ผมถาม เราอยู่บนรถ กำลังจะกลับบ้านผม มาโคนั่งนิ่งมาตลอดทางอย่างคนที่มีเรื่องต้องคิดหันมามองผมแวบหนึ่ง
“มีอะไร”
“พี่มาร์ค ผมอยากมีลูก”
“หืม...อะไรนะ” มาโคดูจะตกใจไม่น้อย
“ผมบอกว่าผมอยากมีลูก”
“พริก...นายคงไม่ได้” มาโคกลืนน้ำลายลงคอ มองผมกับถนนสลับกันไม่หยุด ผมมองด้วยความสงสัย เป็นอะไรของเขา แต่พอเขาพูดประโยคต่อมาเท่านั้นแหละ ผมอยากจะเอาหัวผมคอนโซลรถ ไม่งั้นก็เอาหัวมาโคนั่นแหละกระแทกพวงมาลัยสักทีสองที
“นายจะเลิกกับฉันเหรอ ไม่ได้ ฉันไม่ยอม!!! นายเป็นเมียฉัน ห้ามไปเป็นผัวคนอื่น!”
จอมโวยวายเอ้ย!
“ทำไมผมจะเป็นไมได้ ผมก็ผู้ชายนะ” ของแหย่สักหน่อย ไม่ได้กระตุกหนวดเสือมานานล่ะ เดี๋ยวนี้เสือเขาหงอ
“บอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้ไง! อย่ามาพูดบ้าๆนะพริก” ดวงตาคมถลึงตาใส่ผม หึหึ กลัวตายล่ะ
“พี่จะทำอะไรผม ถ้าผมทำ ผมจะไม่บอกให้พี่รู้หรอกนะ”
“พริก!!!”
ฮ่าๆๆๆ มีความสุขจริงๆ ยิ่งเห็นเขาทำท่าอยากจะมาขย้ำผมแต่ทำไม่ได้นี่มันสนุกจริงๆ มาโคหายใจฟึดฟัด
“ได้ๆ” เสียงเข้มพึมพำเบาๆ ผมนั่งยิ้มมีความสุข “อยากมีลูกใช่ไหม” มาโคถามเสียงต่ำ
“ช่ายยย ผมอยากมีลูก” ผมยิ้มหวานๆให้มาโคทีหนึ่ง แต่ทำไมเขาทำตาขวางหว่า ไม่ชอบเหรอ นี่ผมปั้นหน้าสุดๆเลยนะ ฮ่าๆๆ อยากจะหัวเราะดังๆ
“ได้!!! ถ้านายอยากมีลูกมากนัก! ฉันจะจัดให้นายเอง!!!”
“ห๊ะ! อะไรนะ?!”
“ฉันจะทำให้นายท้อง ไม่ท้องไม่หยุด ให้มันรู้กันไปว่าฉันมันจะไม่มีน้ำยา!!!”
เฮ้ย!!!
ประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่มีน้ำยาหรือไม่มี แต่ผมไม่มีมดลูก!!!!
บ้าไปแล้ว!
“ไม่เอาแล้ว ผมไม่อยากมีลูกแล้ว!”
“นายไม่อยาก แต่ฉันอยาก วันนี้ฉันจะกิน ‘พริก!’ ไม่ให้เหลือซาก!!!”
ขอร้องไห้สามนาที ไว้อาลัยให้ผมด้วย
นี่สินะ ‘มาโค’ คนเดิมกลับมาแล้ว!!!
The End
............................
จบแล้ววว จบแล้วววววว
จุดพลุ ปรบมือสิบทีปฏิบัติ!!! ฮ่าๆๆ ดีใจที่สุด หลังจากค้างคามาช่วงหนึ่ง วันนี้จบแล้วววว
ใครอยากได้ฉากต่อจากนี้ฟินๆ รอไปก่อน เจอกันในตอนพิเศษ นะคะ ^_^
ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่อ่านตั้งแต่วันแรกๆที่ลงมาจนถึงวันนี้ รวมไปถึงคนที่เพิ่มมาตามอ่านด้วย ริริรักพวกคุณมากจริงๆ เพราะทุกกำลังแรงใจ คอมเม้น หรือแม้แต่ทวงถามนิยาย ทำให้ริริอยากจะลุกขึ้นมานั่งแต่งมันเสียตอนนั้นที่ได้อ่าน แต่เวลาก็ไม่มีให้ทำดังใจคิด เพราะอย่างนั้น นิยายเรื่องนี้จะดำเนินมาถึงตอนสุดท้ายไม่ได้เลยถ้าขาดทุกคนไป อาจจะไม่ได้หยิบชื่อมากล่าวทุกชื่อ แต่ริริอ่านทุกคอมเม้น อ่านหลายรอบด้วย ปลื้มนะปลื้ม 555 บอกเลย
หวังว่าทุกคนจะมีความสุขกับนิยายเรื่องนี้
ขอบคุณค่ะ
ริริ
:mew1: :mew1: :mew1:
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:z13:
-
จบแล้ววววววววว
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
จบซะแล้ว
จะมีตอนพิเศษมั้ยน้า
:)
-
จบแล้ววว ฮืออออ มาโคเป็นคนที่น่าสงสารนะ แต่ต้นเหตุก็คือตัวเองล้วนๆ ดีใจที่สองคนได้มาเจอกัน น่ารักก ขอบคุณคนแต่งค่ะ แล้วก็... รอตอนพิเศษนะคะ ^-^
-
จบแล้ววววววววววววว
จริงๆคุณไวน์ก็ดีมากเลยอะไม่ใช่ลูกตัวเองแต่ยังรักเหมือนลูก
คือผชบางคนเค้ารับไม่ได้นะ
ส่วนพี่มาร์คก็ดีค่ะ แต่หื่นเหมือนเดิม พริกได้มีลูกแน่เลย55555555555555
-
จบแล้วอ่ะ น้องแสนดีน่ารักจัง
ดีใจที่ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี
ดีใจที่ทุกคนเข้าใจกัน
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
รอตอนพิเศษค่ะ อยากเห็นพริกมีลูก :katai2-1:
-
หลังจากอ่านนนนนน จบ
บอกได้คำเดียวนะครัช พริก
แมัแต่ก้านพริก พี่มาร์ค ก้อคงไม่เหลือ
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
โชคดีจ้ะ พริก
ปล รอตอนพิเศษสุดฮอตอยู่นะจ๊ะ
-
อยากไปแอบดูจัง อยากรู้ว่า น้ำยาของ มาโค จะทำให้ พริก มีลูกได้หรือเปล่า
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
ขอบคุณ ริริ มากจ้าที่เขียนนิยายมาให้ได้อ่าน จะรอตอนพิเศษน้า
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
พี่ริรี้ ตอนพิเศษ เค้าอยากได้ตอนมาโคกินพริก ไม่เอาฉากใสๆได้มั้ย อิอิ :hao7:
-
:pig4: :pig4:
-
จบไปแล้ว
นายมาร์คยังหื่นเหมือนเดิม :z1:
-
รอตอนพิเศษดูสิมาโคจะมีน้ำยาพอที่จะทำให้พริกมีลูกได้อ่ะป่าว555
-
ตามมาอ่าน ทันตอนจบพอดี :pig4: นักเขียน สำหรับเรื่องสนุกๆคะ
ขอยุมาโคอีกหนึ่งเสียง จัดหนักให้พริกท้องให้ได้ :laugh:
-
:mew4:
:mew3:
จบแล้ว ชื่นใจจัง
ขอบคุณนะครับ ท่านผู้เขียน
o13
-
มีตอนพิเศษมั้ยคะ :ling3:
-
จบ แล้ว จบซั๊กที๊
น้องพริก พี่มาโค
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
กว่าจะอ่านจบ ลุ้นเหมือนกันนะครับนี่
ดีที่ไม่เสแสร้งกันจนจบ .. ลงเอยด้วยดีแบบนี้ปลื้มมากครับ อิอิ
ปล. +๑ ให้เป็นกำลังใจสำหรับผู้เขียนครับ
-
จบแบบงง ๆ น่ะ อาจเป็นเพราะอ่านแล้วค้างคาไปนานมาก พอมาถึงก้อจบพอดี มันเลยเหมือนค้าง ๆ ไงไม่รู้ ยังไงขอตอนพิเศษเยอะ ๆ น่ะจ้ะ คุณริริ ไม่ต้องรีบก้อได้เข้าใจว่ามีงานน่ะ
เรื่องนี้จะจัดทำเป็นรูปเล่มด้วยหรือเปล่า อยากได้ด้วยน่ะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
มาอ่าน รวดเดียวจบเลย สนุกมากๆ ถ้าพริกอยากได้ลูกมากๆก็ลองไปขอคุณกิ่งสิ ขอน้องแสนดีเป็นลูกไง ฮี่ๆ แฟร์ดีออก
-
อ่ะ อ่ะ รอตอนพิเศษนะค้าบบบบบบ ^___^
-
สนุกมากๆค่ะ
-
สนุกมากค่ะเรื่องนี้
อ่านรวดเดียวจบเลย
น้องพริกน่ารัก
มาโคเหนือความคาดหมายตลอดดดดดดดด
ปล.อยากรู้เรื่องการเลี้ยงเด็กของพี่ธัน
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ
รวดเดียวจบเป็อะไรที่น่ารักมากกกกกกกก
รอตอนพิเศษค่า :mew1:
-
สนุกมากอ่ะ เราชอบนายเอกแบบแซ่บๆ ปากเก่ง
ช่วยเหลือตัวเอง พระเอกนี่แอบบแบดบอย ฮาร์ดคอร์เล็ห
รอตอนพิเศษนะค่ะ love Love
-
o13
:กอด1:
-
จบไปซะล้า!! คลี่คลายทุกอย่างจิงๆสิน้าา
-
แล้วเราจะได้รู้กันว่ามาโคมีน้ำยาจริงหรอป่าวว 5555 :hao7: :hao6:
-
มาโคสู้สู้..
ต้องทำให้พริกมีลูกให้ได้นะ
Fightinggggggg!!!
:pig4:
-
สนุกมากๆเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ :pig4:
-
สนุกมากมากกก ชอบมาก
ไงดีอะ แบบว่าชอบทั้งพริก พอร์ช มาโค โอชิน ทุกคนเลย
แอบคิดเองไปนิดหน่อย ว่าอยากให้นิกรคู่กับดีนอะ แหะแหะ
รักคนเขียนน้าาา ^^
-
สนุกมากๆเลย
รอตอนพิเศษๆ :mew1: :mew1: :mew1:
-
สนุกดีค่ะ รออ่านตอนพิเศษนะ :katai2-1:
-
ระบำหมุนตัวกระโดดตีลังกาลงมาจิ้มพี่ริริด้วยใจรัก :m3:
อยากอ่านเรื่องของพี่ธันกับน้องทาร์ตอ่ะเอื้ออออออ :hao7:
-
ฮืออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
-
ชอบเรื่องนี้อ่าาาาาาา
ชอบมากจิงๆๆ
ขอต่อพิเศษๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
น๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
ขอบคุณมากๆค่ะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
พึ่งกลับมาอ่า ก็จบซะแล้วว
ขอบอกว่า หลัทำให้อมยิ้มตลอดเลย :D
-
สนุกๆมากเลยคะพึ่งเข้ามาอ่านไม่ว่ากันนะคะ
-
สมกับชื่อเรื่องจริงๆ
หลอกไปหลอกมารักกันจริงๆ
มาโคก็แรกๆไม่ค่อยดีเท่าไหร่
แต่พอคบกับหนูพริกแล้วน่ารักมากๆๆๆๆ
หวานมากอ่ะคู่นี้ รอตอนพิเศษนะจ๊ะ
รีบมาต่อไวๆนะ
อยากอ่านคู่ของธันกับน้องทาร์ตด้วยอ่ะ
จะมีเรื่องแยกของ2คนนี้มั้ย?
-
แอร๊ยส์... น่ารักอะ ชอบหนุ่มเถื่อนขี้อ้อน แต่อยากอ่านตอนพิเศษคู่ธันนะ
-
อยากอ่านตอนพิเศษคู่ของโอชินอ่ะ >__<
-
จบน่ารักกก
รออ่านตอนพิเศษนะนะนะ
:mew1:
-
อ่านรวดเดียวจบ...
ตอนแรกรู้สึกไม่เห็นด้วยกับเหตุผลของมาโค แต่พอเกมส์ของพริกเปิดเผย เลยหยวนๆ ให้ แต่มึนกับการที่มาโคหาพริกไม่เจอ คือไปตามที่ม.ก็ได้ไม่ใช่เหรอ วิธีนั้นน่าจะเร็วกว่าไม่ใช่เหรอ แต่ชอบการตัดสินใจของมาโคเรื่องน้องแสนดี
ไม่ค่อยเข้าใจคนที่ให้ความสำคัญกับสายเลือดโดยไม่คำนึงถึงการเลี้ยงดู แค่เจ้าของสเปริมไม่ใช่หมายความว่าเป็นพ่อ หวังแต่ว่าคุณไวน์จะไม่ทำอะไรให้น้องหนูแสนดีต้องรู้สึกว่าไม่ใช่ลูกแท้ๆ ขึ้นมาแล้วกัน
ส่วนคู่กัส สงสัยจะต้องไปตามอ่านในเรื่องอื่นสินะ อยากเห็นคู่ของธันเหมือนกันว่าจะมีใครปราบความเจ้าชู้ของธันได้หรือเปล่า
-
o13
-
:a5: อร๊ายยย ขอให้คู่นี้รักกันนานๆนะ><! :really2:
:bye2: :bye2:
-
อ่านถึงตอนนี้แล้วเเลดูพริกโกรธไอ้มาโคไม่จริงจังเท่ารัยนะทั้งที่ก่อนหน้านั้นมีคดีที่แฟนเก่าพริกไปนอนกับผู้หญิงแต่พริกก้อโกรธแค้นเอาคืนเขาซะจริงจังถึงกับเลิกกันแต่กับมารโคดูเหมือนพริกง่ายไปมั้ย แบบนี้ไม่ดีเลยนะอิหนูถ้าเป็นชีวิตจริงเขาจะดูว่าเป็นของไปแล้ว เฮ้อ :seng2ped: :seng2ped: :seng2ped:
-
ไม่ๆต่อให้พริกจะมีเหตุผลหรือทำแค่พนันหรือแค่สะใจอะไรก้อตามแต่จะไม่ว่าพริกเลยที่หลอกมาโคจะชอบใจสะใจด้วยซ้ำ แต่เคืองที่พริกอภัยเรื่องที่มาโคไปนอนกับคนอื่นมาเร็วเกิ๊นมันดูง่ายไปคุณค่าในตัวเราก้อจะลดลงนะจ๊ะ
-
• ยังไม่ได้แก้คำผิด ขอพาน้องชายไปกินข้าวก่อนแล้วจะกลับมาแก้ให้
DOUBLE-FACED: เสแสร้งแกล้งรัก
Special Chapter 1
HIM: PRIK
ผมไม่รู้ว่า คู่รักอื่นเขาทะเลาะกันเดือนหนึ่งกี่ครั้ง บ่อยมากขนาดไหน แต่คู่ผมทะเลาะกับเกินคำว่าบ่อยไปมากแล้ว เราไม่ได้ทะเลาะกันรุนแรง แค่เถียงกันเท่านั้น แต่มันก็ทำให้เราทั้งคู่หงุดหงิดจนอยากจะบ้า
เมื่ออาทิตย์ก่อนเราทะเลาะกันเพราะมาโครับงานถ่ายแบบต่างประเทศที่ค่อยข้างหวือหวาจนเกือบจะเรียกว่าถ่ายนู้ด ถ่ายคนเดียวเดี่ยวๆว่าแย่แล้ว ดันถ่ายกับนางแบบสาวทรงโต ทีแรกเขาบอกว่าจะไม่ทำ แต่ไม่รู้เป็นไงมาไงถึงได้รับงานนี้ได้ ผมงอนเขาอยู่หลายวัน มาโคก็ง้อบางโวยวายหาว่าผมงี่เง่าบ้างไปตามอารมณ์ ก็คนมันหวง เขาก็รู้จะ แต่ทำไมไม่เข้าใจผมบ้าง
ต่อด้วยเรื่องเมื่อสองวันที่แล้ว คุณไวน์มาขอให้ผมกลับไปทำงานให้เขาเหมือนเดิม ไม่ต้องเซ็นสัญญาก็ได้ ถ้าคิดว่าไม่อยากทำจริงๆก็ออกได้เลย แต่ไม่ใช่ออกเพราะเหตุผลที่ผ่านมา เขาขอให้ผมทิ้งเรื่องเก่าๆไป เรื่องที่แล้วไปแล้วก็ให้มันแล้วไป ตอนนี้เราสามารถเป็นพี่น้องกันได้ และเขายินดีช่วยผมทุกเรื่อง
เอาจริงๆ ผมก็ชอบงานที่ทำกับคุณไวน์นะ มันไม่ได้หนักหนาอะไร และค่าตอบแทนก็ได้ค่อนข้างดี ผมเลยตกปากรับคำไปว่าจะกลับไปทำงาน แต่ต้องเป็นวันที่ผมว่างเท่านั้น เพราะทุกวันนี้ผมก็ยังทำพาร์ทไทม์ร้านกาแฟอยู่ ซึ่งคุณไวน์ก็โอเคกับข้อเสนอของผม ทุกอย่างดูไม่มีปัญหาอะไร แต่ติดตรงที่ว่า พอผมเล่าให้มาโคฟัง เขากลับไม่ยอมให้ผมกลับไปทำงานกับคุณไวน์ ส่วนเหตุผลที่เขาห้าม ก็เพราะมาโคไม่ชอบคุณไวน์ เขาว่ามาแบบนั้น แล้วคิดว่าผมทำตามคำพูดของเขาไหม ก็ไม่...สุดท้ายก็เป็นอีหรอบเดิม
บางทีก็เหนื่อยนะ ที่เราทะเลาะกันไม่มีที่สิ้นสุดแบบนี้
“เฮ้อ...” สุดท้ายก็ได้แต่นั่งถอนหายใจทิ้ง
“เหนื่อยนักก็หาใหม่ดิวะ เลิกกันไปเลย ทนไปทำไม เขาก็ไม่ใช่คนดี” ไอ้แดนเพื่อนผมพูด หลังจากที่ผมมานั่งระบายปรับทุกข์ให้เพื่อนฟัง ผมมองหน้ามัน ก่อนจะเหลือบมองแจ๊คที่ยักไหล่ไม่ออกความเห็น ส่วนข้างตังก็ทำแค่ตบไหล่ผม
“ฉันก็ไม่ได้ดี” ผมพูดตามความจริง และแดนก็ดูจะจำนนต่อคำพูดของผม มันแค่ทำหน้าเซ็งๆ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ที่ผมมาเล่าให้พวกมันฟัง ก็แค่อยากหาที่ระบายเท่านั้น ไม่ได้อยากจะหาพวกหรือหาเหตุผลเลิกกับมาโคสักหน่อย
ผมไม่ได้อยากได้คนที่ดีร้อยเปอร์เซ็นหรอก ขอดีสักหกสิบเลวสักสี่สิบไว้ให้หวงให้ห่วงบ้าง ชีวิตจะได้ไม่น่าเบื่อจนเกินไป
เลิกเรียนผมกลับไปพักผ่อนที่บ้านเพราะวันนี้ไม่ต้องทำงาน ไม่มีอะไรทำก็เก็บกวาดทำความสะอาดบ้านที่ผมกับมาโคช่วยกันทำรกตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมา เขาแทบจะย้ายมาอยู่บ้านผมถาวร ส่วนคอนโดก็ปล่อยทิ้งไว้อย่างนั้น เว้นแต่ว่าวันไหนเขามีถ่ายแบบแต่เช้าติดๆกัน ถึงจะกลับไปนอนที่คอนโดพร้อมกับลากผมไปด้วย
[Krrrr Krrrr]
“ว่าไงพี่” พี่ที่ว่านี่ไม่ใช่มาโค แต่เป็นพอร์ช
[อยู่ไหนน่ะ!] เสียงที่ถามมาเรียกได้ว่าแทบเป็นเสียงตะโกน เพราะเสียงรอบตัวทางฝั่งนั้นค่อนข้างดัง ให้เดาผมคิดว่าพอร์ชน่าจะอยู่ที่ผับไหนสักแห่ง
“อยู่บ้านสิ นี่มันจะสี่ทุ่มแล้วนะ” และมาโคยังไม่กลับบ้าน เขาส่งข้อความมาบอกเมื่อเย็นว่าจะไปกินเหล้ากับเพื่อนแปบหนึ่งถึงจะกลับ ผมไม่ได้ว่าอะไร เขาก็มีสังคมของเขา ปล่อยๆบ้าง เพราะถ้าไม่ปล่อย เขาจะทำตัวติดกับผมเกินความจำเป็น
[แต่งตัวแล้วออกมาที่xxx เดี๋ยวนี้เลยพริก]
“ออกไปทำไม ขี้เกียจ”
[มาโคอยู่ที่นี่ นายคงไม่รู้ใช่ไหมว่าพี่เขาออกมาเกเร]
“รู้...เขาขอผมแล้ว”
[นายก็ยอมเนี่ยนะ!!!] พอร์ชทำเสียงตกใจขั้นกว่า “นายยอมให้ไอ้พี่มาร์คมาเต๊าะหญิงจริงเหรอพริก ใจกว้างไปเปล่าวะ!”
“ห๊ะ! พี่ว่าใครเต๊าะหญิงนะ” เหมือนจะฟังไม่ถนัด แต่ขาผมวิ่งขึ้นห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าแบบไม่รู้ตัว
[ก็ไอ้พี่มาร์คไงเล่า สรุปไม่รู้ใช่ไหม รีบๆออกมาเลย ถึงแล้วโทรมา ฉันจะออกไปรับ]
“โอเคพี่ อีกครึ่งชั่วโมงเจอกัน”
หนอยแหนะไอ้พี่มาร์ค...คิดจะเครมหญิงเหรอ รู้จักผมน้อยไปละ
ผมบอกพอร์ชว่าครึ่งชั่วโมงถึง แต่ความจริงแค่ยิ่งสิบนาทีเท่านั้นเอง ดึกๆแบบนี้ถนนโล่ง พี่แท็กซี่ที่ผมนั่งมาก็ซิ่งได้ใจ ผมตามมาดูมาโคก็จริง แต่ไม่ได้เลือดร้อนอะไรขนาดนั้น แค่อยากมาดูให้เห็นกับตาว่ามาโคเต๊าะหญิงอย่างที่พอร์ชว่าหรือเปล่า ถึงจะไว้ใจ แต่ของแบบนี้ทำเป็นเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ไม่ได้ มาโคเสน่ห์แรงแบบที่แค่เดินเข้าไปซื้อกาแฟก็ได้เบอร์โทรกลับมาสองเบอร์ แรงไม่แรงก็คิดดูเอาแล้วกัน
มาถึงหน้าผับผมไม่ต้องกดโทรหาพอร์ชเพราะเขายืนรออยู่แล้ว สีหน้าบูดบึ้งนิดหน่อย
“ตกลงยังไงพี่” ผมถาม พอร์ชเดินนำผมเข้าไปข้างใน
“ฉันมาเที่ยวกับเพื่อน แล้วบังเอิญเจอพี่มาร์คเขา แล้วจู่ๆก็มีชะนีนางหนึ่งเดินเข้าไปอ่อยถึงที ฉันก็มองๆดูคิดว่าไม่นานแม่นั่นก็จะล่าถอยไป แต่กลับยืนคุยกันมาจะครึ่งชั่วโมงละ ฉันเลยโทรไปตามนาย และตอนนี้นางก็ยังไม่ไป เอ้า...ดูเอาเอง” พอร์ชพยักเพยิดหน้าไปที่มุมวีไอพีที่มีแต่เหล่านายแบบนางแบบที่ผมเคยเห็นบ้างไม่เคยเห็นบ้าง จากการถูกมาโคลากไปดูเวลาเขาทำงาน
“เขาอาจจะเป็นเพื่อนกัน” ผมบอกพอร์ช พยายามไม่คิดมาก ที่ผ่านมามาโคก็ไม่เคยมีเรื่องนอกใจ เว้นครั้งแรกที่เขาไปนอนกับเพื่อนนางแบบเอาไว้ หลังจากนั้นเขาก็ไม่ทำอีก แต่ผมพูดแก้ตัวให้มาโคไม่ถึงสิบวินาที ภาพที่เห็นก็ทำเอาผมแทบขึ้น
ผู้หญิงคนนั้นคล้องคอมาโคแล้วโน้มลงไปใกล้หน้าเธอ ก่อนที่จะยื่นหน้าเขาไปจูบบนหน้าหล่อ...ใบหน้าหล่อที่เป็นของๆผม! ดีที่มาโคเบี่ยงหน้าหนี เธอเลยทำได้แค่จูบที่คอของเขา แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น ผมก็ไม่ยอมให้ใครที่ไหนมายุ่งกับคนของผมได้หรอก
รู้จักผมน้อยเกินไปแล้วทั้งผู้หญิงคนนั้นและมาโค
“จัดการเลยพริก เอาให้กระจุย”
ถึงพอร์ชไม่สั่ง ผมก็คิดจะทำอยู่แล้ว
ไม่ได้เล่นอะไรสนุกๆมานานละ ลงสนามสักหน่อยก็ดี หึหึ
พอร์ชแยกกลับไปหาเพื่อนของเขา ผมขอบใจเขาที่โทรไปบอก ผมรู้ว่าพอร์ชหวังดี เขากลัวมาโคทำกับผมเหมือนที่ทำกับเขา
เบื้องหน้ายังคงเป็นคนสองคนที่ไม่ได้ยืนห่างกันมากกว่าที่ควรจะเป็น สองขาผมก้าวเข้าไปใกล้เรื่อยๆด้วยท่าทีมั่นใจ อยากรู้ว่ามาโคเห็นหน้าผมแล้วจะทำหน้ายังไง จนผมหยุดอยู่ตรงกลางระหว่างคนสองคน คนแรกที่ผมมองหน้าเขาคือหญิงสาวสวยสุดเซ็กซี่ ก่อนจะหันไปมองหน้ามาโค
“พริก” หน้าเขาดูแปลกใจเล็กน้อย แค่เล็กน้อยจริงๆก่อนจะยิ้มมุมปากทำหน้าเจ้าเล่ห์ จะตายแล้วยังไม่รู้ตัวอีก
“มาได้ไงพริก” มาโคถามผมนิ่งๆ
“คนนี้น้องชายคุณเหรอมาโค” เธอยิ้มบางๆถามมาโคก่อนจะมองหน้าผมด้วยความเอ็นดู ถามจริงเถอะ เธอเอาส่วนไหนคิดว่าผมเป็นน้องมาโค หน้าผมเหมือนเขาตรงไหน ถ้าเหมือนคนมีผู้หญิงตามติดผมเป็นโขยงละ แถมชื่อมาโคกับพริกมันก็ไม่ได้คล้ายกันด้วยว่าไหม
“เปล่าครับ” มาโคตอบโดยที่มองหน้ามองนิ่งๆ แต่แววตาเขาไม่ได้นิ่งเหมือนใบหน้า กวนประสาทชะมัดเลย
“ช่างเถอะค่ะ ตกลงคุณจะไปพูลปาร์ตี้ของฉันหรือเปล่า ถ้ามีคุณไปด้วย สาวๆในวงการคนอื่นคงสมหวัง”เธอแทบจะละความสนใจจากผมด้วยการพูดกับมาโคข้ามหัวผม นี่ดีนะว่าเธอสวย ไม่งั้นผมไม่ยอมแน่ๆ
“ไม่ดีกว่า” ร่างสูงที่ขยับมายืนติดกับผมตอบ
“ทำไมล่ะสุดหล่อ” เธอที่ผมไม่รู้จักชื่อถามด้วยสีหน้าแสดงความเสียดาย
“เพราะว่า...ถ้าผมไปเมียผมคงไม่ชอบใจ” พูดไม่พอยังก้มหน้ามองผมด้วย สุดสวยหน้าเปลี่ยนทันที
“ใครเมียคุณ? คุณไม่มีมะ...เอ่อ แฟนตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ใครน่ะเหรอ...” มาโคหยุดพูดแล้วก็มองหน้าผม เธอมองตามก่อนจะเบิกตากว้างทำปากพะงาบๆ เห็นแล้วตลกชะมัดแต่ผมยังเป็นสุภาพบุรุษพอที่จะไม่ขำเธอหรอกนะ จะว่าไป...เธอก็ดูน่ารักดี ขอแค่อย่ากรี๊ดก็พอ ผมไม่ชอบ
“คุณต้องหลอกฉันแน่ๆ ฮ่าๆๆ แหม มุกตลกจังเลยนะคะ” เธอทำหน้าเลิกลักแล้วก็หัวเราะแห้งๆ
“เปล่า...นี่เรื่องจริง”
“!!!”
“ขอตัวก่อนนะ เมียมาตามแล้ว ยังไงก็ขอบคุณที่ชวน แต่หาคนอื่นเถอะ ฉันคงไปเป็นคู่ควงในงานพูลปาร์ตี้ให้เธอไม่ได้”
มาโคปล่อยให้เธอยืนช็อคอยู่ตรงนั้น แล้วเลิกที่จะโอบเอวผมเดินออกจากแถวบาร์ แต่ผมขืนตัวเอาไว้ ก็แหม...มาเที่ยวผับทั้งที ใช่ว่าผมจะมาบ่อย ไหนๆก็เสียเวลาออกมาแล้ว ก็เที่ยวหน่อยแล้วกัน
“เป็นอะไร” มาโคถามเมื่อผมรั้งตัวไม่เดินตาม
“ผมยังไม่อยากกลับ” ผมบอกก่อนจะมองไปรอบๆ เห็นเพื่อนนายแบบมาโคนั่งอยู่ไม่ไกล ผมรีบเบี่ยงตัวออกจากอ้อมแขนแกร่งแล้วเดินไปหาความสนุกที่กำลังรอผมอยู่ตรงหน้า ได้ยินเสียงมาโคสบถไล่หลังมา เขาไม่ได้ด่าผมหรอก เหมือนจะด่าตัวเองซะมากกว่า แต่ทำไงได้ ผมบอกแล้วว่าวันนี้ผมขอลงสนามวันหนึ่ง อยากจะแกล้งคนขี้โปรยเสน่ห์บ้าง เหมือนที่เขาชอบแกล้งผมโดยไม่รู้ตัวนั่นแหละ ก็แฟร์ดีว่าไหม
“ไงพริก มาตามไอ้เสือร้ายเหรอ” พี่กัสพูดขำๆ ชะเง้อมองไปทางด้านหลังผมที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครเดินตามมา
“แค่มาดูน่ะครับว่าเป็นเด็กดีหรือเปล่า”
“เกินไปล่ะ เราต่างหากที่เป็นเด็กไม่ดี ออกมาทำไมดึกๆดื่นๆ” เสียงเข้มพูดอยู่ข้างหลัง ผมหันไปมองพร้อมกับยักคิ้วใส่กวนๆ
ผมนั่งลงข้างพี่กัส แล้วมาโคก็นั่งข้างผม ถัดจากพี่กัสเป็นพี่ธันและข้างพี่ธันมีเด็กหนุ่มหน้าตาตื่นคนหนึ่ง ผมเพ่งมองดูดีๆก่อนจะมองหน้าพี่ธันที่จ้องผมกลับเหมือนจะรู้ว่าผมคิดอะไร
“เด็กพี่เหรอ น่ารักดีนี่ ชื่ออะไรอ่ะ” ผมถาม น้องเขาน่ารักจริงๆนะ แบบตากลมๆ หน้าใสกิ๊กเลย อยู่ในที่มืดยังรู้ได้ และพอผมถาม น้องเขาก็สะดุด ขยับตัวซุกแขนพี่ธันเหมือนกลัวผม
“ชื่ออะไร บอกเขาสิ” พี่ธันพูดกับเด็กคนข้างๆ น้องเขาถึงได้โผล่หน้าออกมาครึ่งนึง โซนที่พวกผมนั่งเสียงเพลงไม่ค่อยดังเพราะเป็นโซนวีไอพี ค่อนข้างเป็นส่วนตัวเฉพาะกลุ่ม
“ชะ..ชื่อทาร์ตครับ” น้องเขาพูดเสียงเบา บอกตามตรงเลยนะ เพิ่งเคยเห็นเด็กทำหน้าตื่นตกใจแล้วน่ารักขนาดนี้ ดูน่าแกล้งสุดๆ ถ้าผมขอพี่ธันเอาไปเล่นที่บ้านจะโดนด่าป่ะ แต่อยากเล่นด้วยอ่ะ
“ถามจริง แฟนพี่เหรอ” ผมถามอีก อยากรู้อ่ะ
“เปล่า” พี่ธันตอบนิ่งๆแล้วก็ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มด้วยอาการเฉยๆ แต่น้องทาร์ตหน้าหมองลงไปเลย เรื่องมันอะไรยังไงกัน แต่พอถามอีกพี่ธันก็ไม่ตอบอะไร จนผมเลิกสนใจ
“พอแล้วพริก ดื่มแค่สองแก้วพอแล้วนะ” มาโคเริ่มออกคำสั่งผม
“ทำไม...พี่มีความผิดติดตัวอยู่นะ” ผมเอาแก้วเหล้าแตะแก้มมาโคอย่างยั่วเย้า ก่อนจะยกแก้วเหล้าดื่มที่เดียวรวด ขยับตัวเข้าใกล้มาโคอีกนิดจนหน้าผมวางเกยอยู่บนไหล่กว้าง แอบทำบางสิ่งบางอย่างที่มาโคไม่เห็น
“จะลงโทษฉันไหมล่ะ ฉันยอมนะถ้าเป็นแบบที่ฉันชอบทำกับนาย” เสียงเข้มกระซิบเบา งับหูผมเล่นหน้าผมร้อนผ่าวเพราะรู้ดีว่าแบบที่มาโคชอบทำกับผมคืออะไร สุดท้ายก็บ้ากามเข้าเส้นเลือด
“ขอโทษครับ มีคนขอเลี้ยงคุณครับ” ผมผละตัวออกจากมาโค คนที่เล่นซุกซนกับคอผมครางหึมหันไปมองบริกรที่เข้ามาขัดจังหวะ
“ใคร!” มาโคถามอย่างหงุดหงิด เพราะถูกขัดจังหวะ ผมกระตุกยิ้มมุมปากลับหลังมาโค
“ผู้ชายโต๊ะนู่นเขาให้ผมเอามาให้น้องเสื้อขาวน่ะครับ” และคนๆนั้นก็คือผมเอง
“ขอบคุณครับ” ลุกขึ้นอื่นมืออกไปรับ แต่ช้ากว่าอีกคนที่ฉวยแก้วค็อกเทลในเมือบริกรชายแล้วเททิ้งกับพื้นก่อนจะเดินเข้าไปหาผู้ชายคนนั้น
อ่า...เรื่องมันไม่เป็นไปตามแผนผมสักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่เลวนักหรอกกับปฏิกิริยาที่ได้เห็น เขาก็ดูจะยังรักผมนะว่าไหม หึงซะน่ารักเชียว
“รีบตามไปเลยพริก แกล้งมันแบบนั้น ระวังมันเอาคืนหรอก” พี่กัสพูดอย่างรู้ทันสิ่งที่ผมทำ
“พี่คิดว่าผมกลัวเหรอ ถ้ากลัวผมไม่ทำหรอก ไปก่อนนะ แล้วก็...พี่ธัน” ผมหันไปเรียกคนที่นั่งนิ่งมองเลยไปยังเด็กตัวขาวข้างๆพี่เขา “วันหลังเอาน้องทาร์ตมาให้ผมเล่นบ้างดิ น่ารักดีผมชอบ”
“หึหึ คงไม่ได้” พี่ธันว่าแบบนั้น คนเรานะคนเรา ปากบอกว่าไม่ได้เป็นอะไร แต่ก็หวง อยากรู้นักว่าจะปากแข็งไปได้ถึงไหน ผมก็ได้แต่ยักไหล่เดินตรงไปหามาโคที่ยืนจ้องคนที่เลี้ยงเครื่องดื่มผมหน้าเหี้ยม
“อย่ามากล่าวหา น้องคนนี้ส่งยิ้มให้ฉันก่อน จริงไหมน้อง” พอผมเดินเข้าไปไกลมาโคและผู้ชายหน้าตากลางๆเขาก็พูดกับผมทันที มาโคตรวัดหน้ามาทางผม ผมรีบตีหน้าซื่อส่ายหน้าปฏิเสธ
“ผมเปล่านะ คุณเข้าใจผิดไปเองหรือเปล่า” เรื่องอะไรจะรับล่ะ ผมไม่ได้คิดสนใจเขาสักหน่อย แต่ยืมมือทำให้มาโคหึงก็แค่นั่นเอง
“ก็ผมเห็น...”
“หยุด!” มาโคขึ้นเสียงดังจนผู้ชายคนนั้นสะดุ้ง แต่ผมชินละ
“คนนี้เมียฉันทีหลังอย่ายุ่งถ้าไม่อยากเจ็บตัว กลับ!” มาโคลากแขนผมกลับไปที่รถ ผมไม่โง่ที่จะขัดขืนให้ตัวเองเจ็บตัว เพราะผมเองก็อยากกลับบ้านจะแย่
“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะพริกว่านายทำอะไร” พอเข้ามานั่งในรถมาโคก็หรี่ตาทำหน้าดุใส่ผม
“รู้แล้วยังไง พี่จะทำไม” ผมลอยหน้าลอยตาใส่
“เดี๋ยวก็รู้” ยื่นหน้าเข้ามาพูดเสียงกัดฟันที่ข้างหูผมก่อนจะกัดแก้มผมเข้าให้ที
ไอ้หมาบ้า!
“บะ เบาๆ มันจุกนะ!” ผมผงกหัวขึ้นตวาดมาโคที่เอาของตัวเองใส่เข้ามาในตัวผมได้ก็กระแทกไม่ยั้ง ไอ้เสียวมันก็เสียวหรอก แต่มันทำให้ผมจุกในท้องไปหมด
“คราวหน้าก็ไปทำหน้ายั่วใส่คนอื่นอีกสิ จะเอาให้หนักกว่านี้” มาโคพูดเสียงต่ำพร้อมกับเน้นเอวกระแทกเข้าตัวผมหนักกว่าเดิม ผมสะดุ้งเสียงจี๊ดเมื่อเขากระแทกโดนจุดกระสัน เสียงหัวเราะในลำคอของมาโคที่แกล้งผมได้ทำให้ผมหงุดหงิด ตีเข้าที่หน้าอกแกร่งหนึ่งที
“กล้าตีฉันเหรอห๊ะ”
“เออ...อ๊ะ! อื้ออ!!!” ลิ้นอุ่นจ้วงเข้ามาในปากก่อนจะดูดดุนลิ้นของผมอย่างเชี่ยวชาญ เขากระชากตัวผมขึ้นนั่ง ใช้มือรัดแผ่นหลังผมเอาไว้ หัวเข่าเขาดันขาผมให้อ้ากว้างแล้วก็รัวกระหน่ำใส่ผมไม่ยั้ง
“อ๊า...” ผมบีบรัดสิ่งที่สอดอยู่ในตัวแน่นจนมาโคครางซี้ จากที่ผมคับแค้นใจที่โดนทำแรงๆ ก็เริ่มจะอยากเอาคืนมันบ้าง ผมเลยแกล้งขมิบช่องทางรัดเจ้าโลกนั่นแรงขึ้นมาโคถึงกลับสะดุ้ง สองขาเรียวของผมก็เกี่ยวเอวสอบไว้มั่น เป็นฝ่ายเด้งเอวสวนแทน
“ผมกล้ามากกว่าที่พี่คิดอีกรู้ไหม” ผมยิ้มยั่วแลบลิ้นเลียที่ริมฝีปากสีเข้มเพราะบุหรี่ แต่เดี๋ยวนี้เขาเป็นเด็กดีแล้วนะ ลดปริมาณได้เยอะแล้ว แต่เปลี่ยนจากดูดบุหรี่มาดูดปากผมแทน
“กล้ามากกว่านี้ได้ไหมล่ะ” เขายักคิ้วท้าผม ผมทำตาวาวใส่มาโค
“ทำไมจะไม่กล้าล่ะ” ผมดันคนตัวโตแรงๆให้หงายหลังลงกับเตียง เปลี่ยนท่าให้นั่งบนสะโพกแกร่งได้ถนัดๆ สะโพกโยกขึ้นลงช้า โน้มตัวลงไปจูบแก้มตอบเบาๆ มือก็สะกิดที่หน้าอกที่มีมัดกล้ามพอประมาณสุดเซ็กซี่ และสีหน้ายามที่มาโคเสียงเป็นอะไรที่สุดยอดมากๆ เชื่อว่าถ้าใครได้เห็นไม่ว่าผู้หญิงผู้ชายต้องเกิดอารมณ์ เพราะผมกำลังรู้สึกแบบนั้นอยู่ และเพิ่มมากขึ้นด้วย
“ระ เร็วอีก” มาโคบอก ผมทำตามใจปรนเปรอ ขยับตัวขึ้นลงบดเบียดหมุนวนสลับกันไปให้หัวหมุน คิดว่าแกล้งผมเป็นคนเดียวหรือไง ผมนี่ใคร พริกนะพริก แค่มาโคน่ะ ไม่คนามือผมหรอก
“อ๊ะๆๆ ดีไหมพี่” ผมถามไปตามอารมณ์เสียงวูบในท้องแล่นไปถึงสมองทุกครั้งที่มาโคสวนตัวขึ้นมา
“ดีที่สุดเลยเมียพี่” มาโคคว้าพริกขี้หนูสวนเม็ดเล็กไว้ในมือ รูดรั้งแรงๆเหมือนจะเอาคืนผมที่ทำเขาสติแตก
“ถ้าดีก็ทำตัวเป็นเด็กดีตอบแทนผมด้วยละ ผมยังไม่อยากให้ผัวตัวเองไปเป็นผัวนางแบบที่ไหนอีก” ผมแกล้งเหน็บแล้วก็เร่งจังหวะให้เร็วขึ้น จนเราไม่มีโอกาสได้พูดอะไรกันอีก เอาแต่ใส่อารมณ์ให้กันและกันจนอยากที่จะรั้งเอาไว้ สุดท้ายผมก็เกร็งกระตุกปล่อยน้ำสีขาวข้นเต็มมือหนา มาโคกระแทกเข้ามาแรงๆหนักหน่วงแล้วก็ตามผมมาติดๆ
จุ๊บ~
มาโคดึงหน้าผมเข้าไปจูบเบาๆทั่งหน้า ผมจะดึงตัวออกแต่มาโครีบใช้มือกดสะโพกผมไว้
“ขอโทษนะ เสียใจใช่ไหมที่พี่ทำแบบนั้น” มาโคถามเสียงเรียบ ผมส่ายหน้า ไม่รู้สิ ถามว่าเสียใจไหมกับเรื่องครั้งก่อน ไอ้เสียใจมันก็ต้องเสียใจอยู่แล้ว แต่ตอนนั้นผมอยู่ในฐานะที่จะไปหึงหวงเขามากไม่ได้ เพราะผมคิดว่าถ้าผมเฉลยเรื่องเกมออกไป ยังไงเราก็ต้องจบกัน และคงไม่มีทางกลับมาบรรจบกันได้อีก ถึงจะเสียใจที่มาโคไปนอนกับคนอื่น แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้ จะโกรธให้เป็นเรื่องเป็นราวมันก็เท่านั้น สุดท้ายเราก็ต้องเลิกกันอยู่ดี ทั้งหมดเป็นความคิดของผมในตอนนั้น
“ก็แค่ไม่ชอบใจ แต่ถ้ามีอีกครั้ง ผมเลิกกับพี่จริงๆนะ” ผมตีหน้าเข้ม ไม่ได้ขู่ ผมทำจริง “ฝากบอกคนที่มาจีบพี่ด้วยว่า ผัวผมใครห้ามแตะ!”
“ไม่มีทางเป็นแบบนั้นแน่ แล้วก็นะ...นอกจากนายใครก็แตะพี่ไม่ได้” แววตาเข้มจริงจังจนน่าภูมิใจ
“แน่ใจเหรอ รักผมมากขนาดนั้นเชียว” ผมแซวขำๆ
“ไม่รักเมียตัวเองจะไปรักใคร”
“จริงอ่ะ” อย่าได้ถามว่าเขินไหม ไม่เขินก็บ้า แต่ต้องทำหน้าด้านเข้าไว้ เพราะมาโคขี้แกล้ง ถ้ารู้ว่าผมเขินเดี๋ยวก็ได้แกล้งผมตาย
“พิสูจน์ไหมละ ไหวหรือเปล่า” มาโคยิ้มร้าย ผมกรีดนิ้วบนหัวนมสีเข้มแล้วก็ก้มหน้าลงไปจุ๊บเบาๆก่อนจะกระซิบชิดริมฝีปากสุดเร้าใจเบาๆว่า...
“ยันเช้าเลยไหมละ ไหวอ่ะเปล่าเบเบ้”
…..
อ๊ากกกก อิหนูพริก ทำไมหนูร้ายแบบนี้ล่ะลูก แต่อย่างว่า ถ้าไม่ร้ายไม่แรงจะเอาอิพี่มาร์คอยู่ได้ไง เอาไปร้อยคะแนนเต็มเลยลูก แม่ชอบ!! 55555
หายคิดถึงกันไหม หายไปนาน ตอนพิเศษพอมาแค่นี้
มีข่าวสารเกี่ยวกับเรื่อง Double-faced แจ้งนะคะ ริริจะตีพิมพ์เรื่องนี้
รายละเอียดการพิมพ์หนังสือเรื่อง Double-faced เสแร้งแกล้งรัก
จำนวน2เล่ม เล่มละ 240+หน้า เนื้อหามีรีไรท์และเพิ่มเติมรายละเอียดบางส่วนที่ไม่กระจ่าง ขยายความเพิ่มมากขึ้นนะคะ มีแก้คำผิดให้ถูกต้อง ตอนพิเศษ 2 คู่ มาโคพริกและโอชินพอร์ชประมาณ 100 หน้าหนังสือ ถ้านับเป็นตอนปกติก็ประมาณแปดตอนได้เลย แต่ริริแต่งเป็นตอนยาวติดกัน รับรองว่าจุใจกับสองคู่แน่ๆ
ราคาชุดละ 620 บาท รวมค่าจัดส่งแบบลงทะเบียน EMS+20 เป็น 640บาท
เพราะสั่งพิมพ์จำนวนน้อย ราคาหนังสือจึงค่อนข้างแพง แต่รับรองว่าคุ้มค่า เพราะเรื่องนี้ริริอัดตอนพิเศษเยอะจริงๆที่หาอ่านข้างนอกไม่ได้
บอกเลยว่าไม่ควรพลาด เพราะอาจไม่มีรีปริ้น พิมพ์ครั้งเดียวแล้วจบเลย พลาดแล้วพลาดเลยนะคะ
ของแถมสุดพิเศษ!!!
สั้งซื้อ Double-faced เสแร้งแกล้งรัก แถมฟรีเรื่องสั้น “รักไม่ตั้งใจ” คู่พี่ธันเดอร์กับน้องทาร์ต ประมาณ 7 ตอน 70 หน้า + นอกจากนั้นก็จะได้ที่คั่นของทั้ง3เล่มฟรี
เน้นอีกครั้งว่าไม่ขายเดี่ยว พิมพ์แจกให้คนที่สั่ง Double-faced เท่านั้น นั่นหมายความว่าพิมพ์ตามจำนวนชุดแบบพอดีนะคะ เน้นว่าไม่ขายแยก ไม่ต้องสั่งนะคะ
สปอยเรื่องสั้น :
“วันนี้ทำอะไรบ้าง”
“เอ่อ...ทาร์ตทำความสะอาดบ้านให้พี่ธันแล้วก็ทำอาหารเย็นเอาไว้ให้แล้วครับ”
“งั้นเหรอ”
“พี่ธันหิวไหมครับ เดี๋ยวทาร์ตไปอุ่นให้”
“ไม่ต้อง พี่กินมาแล้ว เข้ามานี่สิ มานวดให้ที”
“เอ่อ...”
“ทำเป็นใช่ไหม สอนไปแล้ว
นี่”
“คะ ครับ...”
“เป็นเด็กดีละ แล้วฉันจะให้รางวัลนาย”
*เนื้อห้าเต็มร้อนแรงมาก คอนเฟิร์ม!!!
เปิด-จองโอนตั้งแต่วันที่ 28 พฤษภาคม2557- 10สิงหาคมคม 2557
สนใจสั่งจองได้ที่ ririclubแอดฮอทเมล.com
หัวข้อ จอง Double-faced
ชื่อ-นามสกุล
จำนวนชุด
อีเมล
เบอร์โทรกลับ
หากมีข้อสงสัยตรงไหน รบกวนสอบถามทางแฟนเพจนะคะ ริริสะดวกตอบทางนั้นที่สุด ทางอื่นพวกอีเมลหรือในหน้านิยายอาจช้าและลำบาก
มีกิจกรรมมาให้ร่วมชิงนิยายฟรี แน่นอนว่าได้ของแถมเล่มเล็กด้วย
ขอเชิญร่วมประกวดออกแบบปกนิยายจำนวนสองเล่ม เรื่อง Double-faced เสแร้งแกล้งรัก เรื่องเล็กไม่ต้องนะคะ เดี๋ยวริริโซโล่เอง
กฎกติกา
1. นิยายใช้ธีมแบบดาร์กๆ ดูแรงๆ สีดำ สีแดงเลือดหมู อะไรก็ว่าไป ปกไม่ต้องหวือหวา ใส่อะไรมาเยอะแยะจนดูรกนะคะ เอาให้ดูแรงแบบเรียบๆแต่ดูน่าอ่าน (ยังไง นั่นแหละ ลองๆมา)
2. สามารถส่งได้ไม่จำกัดชิ้นนะคะ
3. เริ่มส่งผลงานได้ตั้งแต่วันที่1 มิถุนายน 2557 จนถึงวันที่ 18 มิถุนายน 2557 เวลา 23.59น.
4. ออกแบบหน้าปกนิยายโดยใช้โปรแกรม Photoshop ตั้งแค่ตามรูปนะที่ลงไว้ให้ดูนะคะ ขนาดปกหน้า 150มม. ปกหลัง 150มม. สันหนังสือ 14มม. ซึ่งอยู่ตรงกลาง ทำเป็นภาพเดียวยาวติดกันเลยนะคะ
(http://image.ohozaa.com/i/446/tmkGZN.jpg)
5. ของดใช้รูปคนที่เห็นหน้าชัดเจนนะคะ แม้ว่าริริจะใช้ฮาร่าเป็นนายเอก แต่ไม่ต้องเอามาจนเห็นหน้านะคะ ไม่อยากให้โดนเรื่องลิขสิทธิ์ กันไว้ดีกว่าแก้ นอนนั้นทำอะไรได้หมดตามใจเลยค่ะ แต่เอาให้สอดคล้องกับเนื้อเรื่องนะคะ เอาที่เห็นตามสมควรเลย
6. คำโปรยปกหลัง
เล่ม1 :
I know he’s a dangerous on, but I let myself fall apart. He lives on raw emotion that I’ve never been before. By the way, every crazy thing he gave me, I’m fall in love. Why does it feel so good but hurt so bad?
ผมรู้ว่าเขาเป็นตัวอันตราย แต่ผมก็ยังเอาตัวเองเข้าไปผัวพัน เขาใช้ชีวิตแบบดิบเถื่อนอย่างที่ผมไม่เคยลิ้มลอง แต่ไม่น่าเชื่อเลยว่า ทุกความบ้าบอที่เขาสร้างให้ผม มันทำให้ผมตกลงรักเขาแบบไม่รู้ตัว ทำไมมันช่างเป็นความรู้สึกที่ดีแต่เจ็บปวดได้ขนาดนี้ล่ะ
เล่ม2 :
I’m so confused, it’s just a game between me and him, but why I’m praying that all of us will come true. Maybe I’m insane because I keep doing the same damn thing. Although I could cut you into pieces, but my heart is broken.
ผมกำลังสับสน ระหว่างผมกับมันก็เป็นแค่เกม แต่ทำไมตอนนี้ผมกำลังภาวนาให้มันเป็นความจริง และบางทีผมอาจจะเสียสติไปแล้ว เพราะผมยังคงทำแต่เรื่องบ้าๆซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น แม้ฉันจะสับเธอเป็นชิ้นๆ แต่หัวใจฉันก็เจ็บไปด้วย
7. ประกาศผลผู้ชนะวันที่ 5 กรกฎาคม 2557 นะคะ
8. ส่งผลงานทางอีเมล ririclubแอดฮอทเมล.com ถ้าไฟล์รูปมีขนาดใหญ่ ให้ฝากไฟล์ไว้กับเว็บแล้วส่งลิงค์มา อย่าลืมเซฟเป็นสกุลไฟล์ psd.ไว้ด้วยนะคะ
ขอบคุณที่นักอ่านทุกคนที่เข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้นะคะ
:กอด1: :mew1:
-
แซ่บมากลูกน้องพริก
-
น้องพริกแสบร้อนสมชื่อ :-[
-
ดีใจจังเลย กลับมาแล้วกับตอนพิเศษ ชอบจังเลย พริกร้อนแรงสมชื่อจริง ๆ เล่นเอามาโคเงิบไปเลย :hao6: ดีใจจังมีเปิดทำหนังสือด้วย
-
สรุปแล้วร้ายทั้งคู่ แบบนี้สิค่อยสมน้ำสมเนื้อกันหน่อย อิอิ
-
เผ็ดร้อนตลอดคู่นี้
-
สมน้ำสมเนื้อ :hao6:
-
กร๊าซซซซซซซซซซซซซซ น้องพริก !!!!!!!!! :katai1: :katai1:
แสบบบบบบบบบบบบ ถึง ทรวงจริงๆ !! o13
-
เป็นนิยายที่สนุกมากๆเลยครับ 5555+ อ่านแล้วทำให้ไม่อยากจะหยุดอยากอ่านต่อไปอีกขอให้ทำนิยายดีๆแบบนี้ให้พวกเราอ่านอีกเรื่อยๆเลยน้าาา :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ขอบคุณค่ะ เรื่องสนุกมาก :z1:
-
เริ่มต้นมาก้อนะ นู๋พริกชีวิตแลรันทน คนที่ตะล่อนฉุดนู๋หน้าป้ายรถเมล์นี่ใช่ Y อ่ะเปล่า เป็นนายแบบ อ๊ะจ๊ากก ดีนะนึกว่าจะหลอกไปทำเมียเก็บนะเนี่ย ชีวิตพลิกผันไปในทางที่ดีขึ้นโนะ แต่แลจะมะใช่ Y พริก ใช่ป่ะ นายแบบหล่อกระชากตับคนนั้นน่าสงกะสัยนะ คึคึ
-
โคบาล (จะเรียกเยี่ยงนี้แหละ) ตอบรับแผนเลวกันแหละ เห่ออออ เจอผู้ชายแบบนี้ พริกอย่าไปยอมนะ!!! ทำตัวให้แสบสมชื่อ เอาให้อิโคบาลมันกระอักเลยนะลูก ว่าแต่... ถูกใจบาเทนเดอร์ยังไงก้อมะรุ้ คึคึ เชียร์บาเทนเดอร์ได้ป่ะ ก๊ากๆๆๆๆ
-
อ่อมมมม นู๋พริกกะลังเข้าใจไรผิดป่ะ แบบว่า ถึงโคบาลจะชนะ นั่นไม่ได้หมายความว่านู๋จะไม่ได้เป็นของโคบาล(แก่) หรอกนะ เพราะโคตัวนี้มันจะกินนู๋อยู่นานแล้วเทอะ เอิ๊กๆๆๆ
ปล. ขอเปลี่ยนใจจากบาเทนเดอร์เป็น ยอดชายหน้านิ่ง (ซึ่งต่างจากชื่อเหลือเกิน) คนนี้แทนได้ไหม ชอบอ่ะ พูดน้อย แลจะ...หนัก คึคึ
-
ถ้าไม่รู้เบื้องหลังของการมาตีสนิทของโคบาลนะ เค้าคงจะใจสั่นเป็นเพื่อนกับพริกแล้ว แต่...ก็อย่างที่รู้กัน ยิ่งโคบาลดีและห่วงมากเท่าไหร่ ไอเรายิ่งเจ็บแทนนู๋พริก
ปล. ทำไงดีอ๊าาา เกิดอาการโลเลเทใจไปให้ โอชินคุงแว้ววว คนสวยหลายใจเลือกอยากจุงเบย คึคึ
-
โคบาลเกือบจะดีแล้วนะ ถ้าไม่มาเจอตรงที่..."จะต้องชนะเกมส์นี้" จะไม่ทน นู๋พริกเอาให้เจ็บ อย่าไปยอมมันน๊าาาาา
-
สนุกมากเลยคะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะค่ะ :pig4:
-
:pig4: :L1:
-
ชอบน้องพริก
เป็นนายเอกที่ไม่โง่ ทันคน และแรงงงง
ไม่รู้จะอธิบายแบบไหนอ่ะ คือชอบจนต้องจองหนังสือไปแล้ว 1ชุด
สำหรับตัวเราในฐานะนักอ่านหน้าใหม่ คุณริริเป็นคนที่สองเลยนะที่เราซื้อนิยาย
ชอบงานเขียนคุณริริมาก วางปมไว้ดี ตอนจบแฮปปี้
ขอบคุณสำหรับงานเขียนดีๆ
:mew1:
-
เรื่องสนุกมาก แต่ก็งงนิดหน่อย
คนเป็น playboy เค้าไม่น่าจะทำผญ.ท้องนะ
พวกนี้เค้าออกจะป้องกันดีด้วยซ้ำ
-
จบแล้วหรออออ :hao5: สนุกดีค่ะ ชอบน้องพริกจัง แสบดี o13
จำได้ว่าไม่เราค่อยว่างแต่เข้ามาอ่านทุกวันเลย 5555:hao7:
ขอบคุณริริที่เขียนเรื่องสนุกๆให้ได้อ่านนะคะ :กอด1:
-
เรื่องทำเอาคนอ่านใจเต้นอะ ขอบคุณคะ
-
ชอบค่ะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ร้ายพอกันทั้งคู่ นี่แหละสมกันดีแล้ว หึหึ
-
ชอบมากๆเลยค่ะ โดยเฉพาะมาโค สามีในอนาคตเลยจริงๆ
เพิ่งมาอ่าน จองหนังสือไม่ทันเสียแล้ว TT
เปิดรอบ 2 เมื่อไหร่จะสอยแน่นอน :z3: :z3: :z3:
-
คือ เราเพิ่งจะมาอ่าน..
แล้วเขาปริ้นรอบแรกไปแล้ววว จี้อยากจะร้องงงง :z3: :z3: :a5: :a5: :sad4: :sad4:
-
สนุกมากๆ เลย
ลุ้นตลอดเวลาเลย
เขียนดีมากๆ ชอบ
ขอตอนพิเศษเยอะๆนะ อิอิ
-
น้องพริกสุดยอดดดดดดด
แรงจริง เด็ดจริง ซี้ดจริง
แรงตลอดอ่ะคู่นี้
ชอบน้องทาร์ตจัง
ดูใสๆ น่าแกล้งดีอ่ะ
อยากอ่านของคู่นี้บ้างจัง
-
สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะคะ :3123: :L2:
-
รักแบบมีเงื่อนไข :hao6: :hao6:
-
กริ๊ด ฟินเลย ชอบมาก
พริกก็แซ่บ มาโคก็เริ่ด ลงตัวที่สุด
-
o18 o18 o18 o18 o18 o18 o18
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รวดเดียวจบ สนุกมาก เห็นเรื่องนี้มานานแต่ไม่เคยได้อ่านสักที วันนี้ว่างๆ เลยมาอ่านก็สมแล้วที่ได้มาอ่าน ^^
-
จบแล้ว ว้าววว สนุก นู๋พริกร้อนแรงมากๆๆๆ น่าจะเอาให้แสบๆให้มาโคหึงจนตายเลย :hao3:
-
อ่านจบแล้วค่าาาา
แรกๆนึกว่ามาโคจะร้ายๆคนเดียว
จริงๆหนูพริกก็ใช่ย่อย555555
มาโคดูหล่อๆขี้โวยวายไปวันๆมากกว่า 555555
ก็พอจะเข้าใจชีวิตเพลย์บอยของมาโคนะ
คนเคยเจ้าชู้มันก็มีออกนอกลู่นอกทางบ้างอ่ะเนอะ
แต่ก็สงสารพริกง่ะ ตอนมาโคไปนอนกับนางแบบ
เรื่องลูกนี่ก็คิดไม่ถึงนะ แต่คุณไวน์ก็ยังดีที่เป็นพ่อที่น่ารักแทนได้
ส่วนโอชินพอร์ช ชอบนะ โอชินดูมีควาทคิดดีอ่ะ
อย่างตอนที่ยังไม่ตกลงกับพอร์ชเพราะพอร์ชยังรักมาโค
คือชอบความคิดนี้อ่า รักโอชินนน
พี่ธันน้องททร์ตก็คงจะแซ่บน่าดู
เพราะรู้สึกว่าพี่ธันต้องแซ่บมากแน่ๆ 55555555
ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้จ้าาาา
-
เป็นเรื่องที่มันส์มาก สลับไปมากรีด 3ตลบ สนุกมากกกก
-
ชาบูนู๋พริกรัวๆๆๆๆ :ling1: :ling1:เอาใจไปครองเลย
-
กรีดร้องงง ตามอ่านจนจบจนได้ค่าา
โอยๆๆ อยากอ่านคู่พี่ธันเดอร์กับน้องทาร์ตจัง ><
-
อ่านมาถึงตอน17 มีเเต่คนด่าว่าเเจ๊กกี้กะชู้มัน เเต่เราว่าพริกกับมาโคก็เลวพอๆ กัน
ทำไม? ก็เพราะพริกที่มีเเฟนอยู่เเล้ว เเต่ยังเล่นกับมาโคเเถมยอมรับปากเป็นเเฟนอีกด้วย
ส่วนมาโคก็นะ... เล่นกับความรู้สึกคนอื่น หลอกให้รักเเล้วทิ้ง
ทั้ง4คนอ่ะ ไม่ดีพอๆ กัน
:katai4:
-
ชอบอ่ะ สนุกๆๆๆ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบตอนจบและตอนพิเศษมากกกก หนูพริกแซ่บลืมมม :z1:
-
เขาเกิดมาคู่กันจริงๆนะ :laugh3: :pig4:
-
สนุกมาก ๆ ครับ ชอบทั้งสองคู่ พริก -มาโค , โอชิน-พอร์ช
ขอบคุณครับ
-
พริกน่ารักมากกกกก พี่มาร์คก็รักสุดๆ แอร๊ยยย ฟินนนนน :hao7: :hao7: :hao7:
-
เราอ่านรวดเดียวจบเลย ชอบน้องพริกมาก น่ารักแสบทรวง o13
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบ น่ารักทุกคู่เลยยยยยย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai3: :katai3: :katai3:
-
พริกนี่เขาเผ็ดร้อนสมชื่อจริง
แต่งสนุกมากเลยค่ะ
แอบไม่ค่อยเคลียร์ตอนจบ เรื่องพี่มาร์คสักเท่าไหร่
แต่โดยรวมก็ถือว่าโอเคมากกก
ชอบมากกกกกเลยค่ะ
-
พริกนี่แสบจริงๆๆๆ 5555 น่ารักมากเลยยยยยยย
-
พริกน่ารักกกกกก
-
:mew1:
-
สนุกค่ะ หนูพริกแซ่บมาก :laugh:
-
แสบมากหนูพริก สนุกมากค่า
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พริกน่ารัก
อยากอ่านคู่พี่ธันกับน้องทาร์ตจัง
แลดูน้องทาร์ตจะน่ารักใสซื่อ
-
:z13: :z13: :z13:
-
พริกแสบถึงทรวงจิงๆ 5555
-
พริกกับมาโคนี่เหมาะกันจริงๆ
อย่างนี้แหละจะได้ทันกัน
ตัวละครที่เราชอบมากคือ พอร์ช
แซ่บมาก ตรงดี ไม่ต้องแสแสร้ง เป็นตัวละครที่สนุกมาก ^^
-
:jul1: ดีงามมมม น้องพริก พริกสมชื่อมากกกกกกกก ชอบบบบบบบ o13
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านรวดเดียวจบเลย สนุกมากเลยค่า พริกเผ็ชชชสมชื่อมาก
-
จอบคุณค่ะ
-
แง้มมมม สุขปนเศร้า :hao5: หลงรักนุงพริก แอบอยากได้พิมาโค :กอด1:อี๋เอ๋อขอโทษนะเฮียหวังขอบคุณที่เขียนนิยายให้อ่าน เนื้อเรื่องน่าติดตามมากคะ
-
โอ๊ยยยสนุกมาก หลากหลายอารมณ์จริง วึบๆวาบๆมีเรื่องให้ลุ้นตลอด พริก-มาโค เป็นคู่ที่สมน้ำสมเนื้อจริง คนนึงคิดว่ารักเป็นแต่ก็ไม่ใช่ อีกคนก็ไม่รู้จักรัก ไม่เคยแคร์ใคร พริกก็แรงดี ไม่โง่ งี่เง่า มาโคก็ร้าย ต่างคนต่างร้าย แต่เมื่อได้รู้จักความรัก รักแบบจริงๆ เมื่อทำผิด ต่างก็พร้อมจะปรุบปรุงตัวให้ดีขึ้นเพื่อคนที่รัก เหตุผลที่ทำให้ต้องร้ายของแต่ละคน ก็ฟังเข้าท่า จะโกรธก็โกรธไม่ลง จะยุให้เลิกกันก็ทำไม่ได้ เพราะเมื่อเคลียร์ทุกอย่างแล้วเขารักกันจริงๆ พร้อมที่จะฝ่าฟันไปด้วยกัน ดีใจที่ได้อ่านเรื่องนี้ สนุกม๊าก :pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากตามคู่พี่ธัน น้องทาร์ต จังงง :hao7: :mew2:
-
งงอ่ะ ที่มาโคไปมีอะไรกับผู้หญิงอื่นตอนเป็นแฟนกับพริกก็เหมือนกับที่แจ็คกี้ทำอ่ะ
-
สนุกมาก
-
พริกน่ารัก ร้ายด้วย แสบสุดๆ 555 :mew3:
-
ขอบคุณค่ะ ^^